Για την “τετράπαχη” Άννα

Η Άννα μου επάχυνε, μου έκανε προκοίλι

Τρώει ξυλάκια παγωτό και έχει πια ξωκύλει!
Της το ’χω πει πολλές φορές «Άννα μην τρως, σταμάτα!»
Ενώ στο χέρι της βαστά τηγανητή πατάτα.

Νααα τα ψωμιά και τα γλυκά, τα βούτυρα το μέλι

Πια δεν χωρεί στα ρούχα της μα εκείνη δεν τη μέλει!
Φαρδιά πλατιά στον καναπέ διαβάζει ένα βιβλίο
Κι έχει μπροστά της να τσιμπά λουκούμια στο θρανίο

Τάχα σηκώνεται συχνά γυμναστική να κάνει

Ενώ κεφτέδες ψήνονται ωραίοι στο τηγάνι!
Κι εκεί που τα μπουτάκια της με δέος τα κοιτάει
Βουτάει την παπάρα της αμέσως για να φάει!

Άλλο δεν ξέρω τι να πω τι τάμα πια να κάνω

Όταν την είδα σκιάχτηκα στη ζυγαριά επάνω
Έκατσα παρακάλεσα, άναψα το καντήλι
Διότι σαν την αγκάλιασα πετάχτηκε μια κήλη!

Αννούλα μου άλλο μην τρως, ράψ’ το λοιπόν χαρά μου

Γίνε λιγνή και λυγερή και πάρε την καρδιά μου!