AUTORSKA KNJIZEVNOST se pocinje razvijati sa izumom stamparije kada su

knjige pocele brzo i lako da se stampaju i postale su dostupne svima. Danas se

umjesto termina knjizevni rodovi i knjizevne vrste najcesce upotrebljava
termin zanr. Pored epskog I lirskog roda u autorskoj knjizevnosti postoji I
dramski rod.
Drama je grčka riječ i znači radnja... Kao književni rod, ona obuhvata djela u
kojima se radnjom na sceni otkrivaju život i njegove pojave . Drama je
književno delo koje se temelji na dijalogu, a po sadržaju na sukobu među
likovima. Glavni junak je u sukobu sa drugim likovima, ili sa sopstvenim
strastima, I likovi u drami su nosioci dramske radnje , gdje ih gledaoci
dozivljavaju i stvaraju sliku o njima I njihovom karakteru iz odnosa prema
drugim likovima u drami, njihovom ponašanju, govoru I postupcima.
Sukob u drami mora stalno da raste, da bude u središtu pažnje gledalaca sve
do onog trenutka kad nastaje preokret koji vodi ka kraju. U drami postoje
činovi, koji čine dramsku cjelinu, I oni se sastoje od više prizora odnosno
pojava. Prizor je najmanji deo drame koji možemo uočiti ukoliko dodje do
promjene nove ličnosti na sceni ili izlaskom stare ličnosti sa scene u toku čina.
Kod dramskog djela razlikujemo:ekspoziciju, zaplet,kulminaciju, peripetiju
I rasplet. Ekspozicija je prvi čin dramskog djela gdje saznajemo koje dramske
ličnosti postoje I upoznajemo se sa njihovim odnosima. U prvom činu se
pruža sve što je potrebno da se zna o početnoj situaciji i događajima čiji će
razvoj dovesti do zapleta, u kome dolazi do razvijanja radnje I sukoba.
Kulminacija je treći čin dramskog djela I ona predstavlja najvisi stepen
dramske radnje. Uu njoj se nalazi vrhunac radnje, glavni junak mora gledaocu
u svemu da bude jasan kao ličnost , i gledalac se u fazi razvijanja radnje ili
potpuno opredeljuje za glavnog junaka, ili je protiv njega. Peripetija označava
preokret koji nastaje u toku razvijanja dramske radnje, borba glavnog junaka
se razrijesava I dobijamo jasnu sliku da li ce ishod biti srecan ili nesrecan za
glavnog junaka. Rasplet je peti dio dramskog djela, odnosno peti čin. U tom
činu, kao poslednjoj etapi u razvijanju dramske radnje, dramski sukob se
završava I rasplet jedne drame mora da bude prirodan. Osnovne dramske
vrste su tragedija, komedija I drama u uzem smislu, a danas imamo I dramu
apsurda, antidrama, vodvilj, farsa, operate. Komedija je vrsta drame u kome su
mane pojedinca ili društva prikazani na smiješan način, I njena uloga je da
“popravi pojedinca”. U komediji vlada humor, ironija I satira I komedija se
preteežno ima srećan kraj. Komediju možemo podijeliti na komediju intrige,
komediju naravi I komediju karaktera, a neki od značajnih pisaca komedije su
Jovan Sterija Popović (Pokondirena tikva), Branislav Nušić (Sumnjivo lice),
Kosta Trifković (Ljubavno pismo). Tragedija je vrsta dramskog književnog dela
u kojem se prikazuje nesklad između težnji i shvatanja glavnog junaka i
životne stvarnosti. Glavni junak nosi u sebi neku uzvišenu, plemenitu ideju
koju želi da ostvari, ali dolazi u sukob sa sredinom u kojoj živ. On se bori za
ideal društva, zajednice u kojoj živi. Tragedija nema srećan kraj, već se
završava tragično, odnosno stradanjem glavnog junaka. Tragedije su pisali
Đura Jakšić (Stanoje Glavaš), Laza Kostić (Pera Segedinac), Jovan Sterija
Popović (Smrt Stefana Dečanskog), Branislav Nušić (Knez Ivo od Semberije) i
drugi. Drama u užem smislu je vrsta dramskog književnog dela u kojem se
prikazuju svakodnevni život i obični, prosečni ljudi, koji su najčešće u sukobu
sa svojom sredinom (okolinom). Pisac obično osvetljava neki društveni
problem koji je od značaja za pojedinca ili društvo. Drama u užem smislu ima
elemente i tragedije i komedije, ali se ne mora obavezno završiti tragično.
Drama u užem smislu je novijeg datuma i izražava misli i osećanja
savremenog čoveka, koji nije ni samo heroj ni samo slabić, već čovek sa
manama i vrlinama.