ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΡΑΣΣΕΛ ΣΤΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ

Η μεθοδολογία που φαίνεται να χρησιμοποιεί ο Ράσσελ είναι να χρησιμοποιεί συνήθως στο

κείμενο απόψεις άλλων για τον ιδεαλισμό και πιο συγκεκριμένα τα επιχειρήματα και τις γνώμες
αυτών που χρησιμοποιύν την κοινή λογική και το επιχείρημα του Μπέρκλεϋ και μετά να κρίνει τον
βαθμό αληθείας του.Είναι ολοφάνερο ότι και στις δύο περιπτώσεις τα απορρίπτει αφού τα έχει ήδη
εξετάσει πιο αναλύτικα και έχει βρει τα επιχείρηματα που είναι λανθασμένα,στα οποία βασίζονται
οι απόψεις τους.Αυτό έχει ως αποτέλεσμα όμως να μην παρουσιάζει ολοκληρώτικα το δικό του
επιχείρημα σχετικά με τον ιδεαλισμό.Αν και αναδεικνύονται οι απόψεις του μέσα από την αντίθεση
που υπάρχει σε σχέση με τα επιχείρηματα που εκφράζουν οι ορθολογιστές και ο Μπέρκλεϋ,ο
αναγνώστης δεν μπορεί να καταλάβει με σαφήνεια την άποψη του Ράσσελ σχετικά με τον
ιδεαλισμό,παρ'όλο που ο Ράσσελ ορίζει τον ιδεαλισμό στην αρχή του κειμένου.Αυτή είναι η
μεθοδολογία,την οποία χησιμοποιεί ο Ράσσελ για να αναπτύξει το κείμενο και την άποψη του
σχετικά με τον ιδεαλισμό.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΣΣΕΛ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ
Σε αυτό το κείμενο γίνεται αντιληπτό ότι ο Ράσσελ θα επιδιώξει να εξετάσει,καθώς και να ορίσει
τον όρο <<ιδεαλισμό>>.Τον ορίζει ως το δόγμα που υποστηρίζει πως οτιδήποτε υπάρχει,ή
τουλάχιστον οτιδήποτε μπορεί να γνωρίζει κάποιος ότι υπάρχει,θα πρέπει ύπο μία έννοια να είναι
νοητικό.Πρέπει να δωθεί έμφαση στο γεγονός ότι αναφέρει ότι έτσι τον ορίζει αυτός στο κειμενό
του,καθώς τονίζει ότι πολλοί φιλόσοφοι χρησιμοποιούν τον όρο <<ιδεαλισμό>> αλλά με
διαφορετικές έννοιες και σε μεγάλο πλήθος λόγων τους.Φαίνεται να θεωρεί το γεγονός αυτό όμως
λογικό αφού ο ιδεαλισμός έχει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο για τη φιλοσοφία.Μπορεί να καταλάβει
κάποιος ότι με αυτόν τον τρόπο ο Ράσσελ προσπαθεί να δώσει κάποιες πληροφορίες για τον
ιδεαλισμό και να τονίσει την έννοια με την οποία θα χρησιμοποιείται σε αυτό το κείμενο ο όρος
<<ιδεαλισμός>>.
Ο ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΩΣ
ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ
Ο Ράσσελ φαίνεται να προϊδεάζει τους αναγνώστες ότι όσοι δεν ασχολούνται με τις φιλοσοφικές
θεωρήσεις,είναι πιθανόν να θεωρήσουν τον ιδεαλισμό ως ένα δόγμα,το οποίο δεν ευσταθεί,αφού θα
τον θεωρήσουν παράλογο.Αρχικά παρουσιάζει τη θεωρία της κοινής λογικής για την ύλη,έτσι ώστε
στη συνέχεια να μπορέσει να αναφέρει τη δικιά του θεωρία.Ο Ράσσελ έτσι εναντιώνεται στους
ορθολογιστές και σε όσους χρησιμοποιούν την κοινή λογική μόνο,αφού αναφέρει ότι οι άνθρωποι
δυσκολεύονται να αντιληφθούν την ύλη ως ένα προϊόν της νοητικής τους δραστηριότητας,επειδή
θεωρούν ότι η ύλη υπήρχε πολύ πριν εμφανιστούν οι διάνοιες και τα περιεχόμενα
τους.Αναδεικνύεται έτσι η θέση του Ράσσελ ότι αυτοί που χρημοποιούν την κοινή λογική,ακόμα
και αν ο ιδεαλισμός είναι ψευδής ή αληθής,και δεν μπορούν να τον δεχτούν ως δόγμα ,παράλληλα
δεν μπορούν και να τον απορρίψουν ως παραλογισμό.
Ο Ράσσελ έτσι αναφέρει ότι ακόμα και σε περίπτωση που τα φυσικά αντικείμενα έχουν
ανεξάρτητη ύπαρξη,οφείλουν να είναι πολύ διαφορετικά από τα δεδομένα των αισθήσεων αλλά
έχουν την ικανότητα να αντιστοιχούν προς αυτά.Έτσι οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η κοινή
λογική δεν μπορεί να βοηθήσει στην εγγενή φύση των φυσικών αντικειμένων και σαφώς,σύμφωνα
με τον συγγραφέα, η φύση τους θα μπορούσε να είναι διανοητική και μια τέτοια άποψη δεν μπορεί
να απορριφθεί με τη δικαιολογία ότι είναι παράλογη.Έτσι φαίνεται ο Ράσσελ ακόμα να
εναντιώνεται σε αυτούς που χρησιμοποιούν την κοινή λογική.Τονίζει μάλιστα ότι η αλήθεια των
φυσικών αντικειμένων οφείλει να είναι παράλογη αλλά γίνεται και να μην μπορούν να αποκτήσουν
την γνώση αυτής οι άνθρωποιΕπαναλαμβάνει όμως ότι κανείς δεν μπορεί να απορρίψει μια τέτοια
θεωρία μόνο και μόνο επειδή του φαίνεται πάραλογη επιχειρώντας να αναδείεξει με αυτόν τον
τρόπο την κύρια θέση του που είναι ότι αυτή η θεωρία δεν μπορεί βασιστεί στην κοινή λογική.
Η ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΡΚΛΕΫ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟ
Γίνεται αντιληπτό ότι αφού απέρριψε πλήρως τη χρήση της κοινής λογικής για να εξεταστεί
περαιτέρω ο ιδεαλισμός ,ότι οδηγείται να εξετάσει τα θεμέλια στα οποία βασίστηκε ο ιδεαλισμός,τα
οποία σύμφωνα με τον Ράσσελ προέρχονται από τη θεωρία της γνώσης,πάνω στην οποία
προσπάθησε να βασίσει τον ιδεαλισμό ο Μπέρκλεϋ.Σύμφωνα με τον Ράσσελ,ο Μπέρκλεϋ κατά
κάποιο τρόπο κατάφερε να αποδείεξει ότι τα δεδομένα των αισθήσεων των ανθρώπων βρίσκονται
<<εν μέρει>> της διάνοιας τους.Μπορεί να γίνει αντιληπτό όμως ότι ο Ράσσελ θεωρεί λανθασμένη
τη συνέχεια της θεωρίας του Μπέρκλεϋ μετά από αυτό το σημείο που αναφέρθηκε πριν.Ο
Μπέρκλεϋ συνεχίζοντας τη θεωρία του ισχυρίζεται ότι τα δεδομένα των αισθήσεων των ανθρώπων
ήταν τα μόνα,τα οποία μπορούσαν να τους διαβεβαιώσουν για την αντίληψή τους.Έτσι ο Μπέρκλεϋ
θέωρησε ότι η γνώση μπορεί να βρίσκεται μόνο <<εντός>> της διάνοιας του και ότι είναι μόνο
νοητική.Έτσι ο Μπέρκλεϋ έφτασε στο συμπέρασμα ότι μόνο όσα βρίσκονται <<εντός>> της
διάνοιας είναι γνωστά και ότι όσα είναι γνωστά χωρίς να βρίσκονται στη διάνοια
κάποιου,βρίσκονται σίγουρα στη διάνοια κάποιου άλλου.Φαίνεται έτσι ότι το συμπέρασμα του
Μπέρκλεϋ για τον ιδεαλισμό είναι διαφορετικό ως προς τον ορισμό με τον ορισμό που είχε δώσει
πριν ο Ράσσελ.Γίνονται αντιληπτά επομένως και τα προβλήματα που παρουσιάζει η θεωρία του
Μπέρκλεϋ σύμφωνα με τον Ράσσελ.
Ο Ράσσελ έτσι επιχειρεί να εξετάσει πιο αναλυτικά τα επιχειρήματα και την έννοια των λέξεων
που χρησιμοποιεί ο Μπέρκλεϋ.Καταπιάνεται για αυτό το λόγο από τον τρόπο,με τον οποίο
χρησιμοποιεί τον όρο <<ιδέα>> ο Μπέρκλεϋ,ο οποίος,σύμφωνα με τον Ράσσελ,τον ορίζει ως
οτιδήποτε μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτό.Σύμφωνα με τον Μπέρκλεϋ,<<ιδέα>> δεν είναι μόνο τα
δεδομένα των αισθήσεων αλλά και μια ανάμνηση ή φαντασίωση,αφού οι άνθρώποι έχουν άμεση
αντίληψη για αυτές την ώρα που τους εντυπώνεται στο μυαλό τους.Ο τρόπος με τον οποίο
περιγράφει ο Ράσσελ την έννοια που δίνει ο Μπέρκλεϋ στον όρο <<ιδέα>> αναδεικνύει ότι ο
Ράσσελ φαίνεται να μη συμφωνεί μαζί του στην έννοια που δίνει ο Μπέρκλεύ σε αυτόν τον όρο.
Ο Μπέρκλεϋ θεωρεί ότι όλα αυτά που μπορούν να γνωρίσουν οι άνθρωποι την στιγμή που
αντιλαμβάνονται κάποιο φυσικό αντικείμενο αποτελούνται από ιδέες και ότι δεν μπορεί να υπάρχει
κάτι άλλο πραγματικό,το οποίο να μην μπορούν να αντιληφθούν,αφού η ύπαρξή τους οφείλεται στο
να γίνεται αντιληπτό χρησιμοποιώντας τους λατινικούς όρους η esse του είναι percipi.Αυτό το
σημείο που αναφέρθηκε παρουσιάζει λίγο ασάφεια όμως και δεν γίνεται εύκολα κατανοητό.Τα
φυσικά αντικείμενα σύμφωνα με τον Μπέρκλεϋ παρουσιάζουν συνεχής ύπαρξη,αφού βρίσκονται
στη σφαίρα του Θείου, δηλαδή βρίσκονται εντός της διάνοιας του Θεού,οι οποίες σε κάποιο βαθμό
είναι όμοιες με αυτές των ανθρώπων αλλά η διαφορά τους έγκειται στο γεγονός ότι οι ιδέες που
βρίσκονται εντος της της διάνοιας του Θεού υπάρχουν εκεί καθ΄όλη τη διάρκεια της ύπαρξης του
φυσικού αντικειμένου.Έτσι το σύνολο της αντίληψης των ανθρώπων αποτελεί μερική συμμετοχή
στην αντίληψη του Θεού.Έτσι ο Μπέρκλεύ οδηγείται στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι δεν
μπορούν να γνωρίσουν κάτι πέρα από αυτό στον κόσμο,αφού όσα γνωρίζουν είναι υποχρεωτικά
ιδέες.Γίνεται φανερό πάλι ότι και αυτή η άποψη του Μπέρκλεϋ δε βρίσκει σύμφωνο τον Ράσσελ
αλλά ο τρόπος που παρουσίαζεται αυτή η θεωρία προκαλεί μεγάλη ασάφεια.
Ο Ράσσελ αφού περιέγραψε τη θεωρία του Μπέρκλεϋ και χρησιμοποιήσε τα επιχειρήματά του
και τις λέξεις με τις έννοιες τις οποίες χρησιμοποιεί ο Μπέρκλεϋ,κάνει φανερό στον αναγνώστη ότι
η θεωρία του Μπέρκλεϋ περιέχει πολλά λάθη,τα οποία θα επιχειρήσει να αποκαλύψει και να
αναλύσει καλύτερα ο Ράσσελ.Αναφέρει ότι οι έννοιες,τις οποίες χρησιμοποιεί ο Μπέρκλεϋ,δηλαδή
<<ιδέα>> και <<εντός>> μιας διάνοιας μπορούν εύκολα να μπερδέψουν κάποιον.Παρουσιάζει έτσι
ο Ράσσελ κάποια παραδείγματα για να αποδείξει ότι ο Μπέρκλεϋ ανέφερε ότι ένα αντικείμενο είναι
μες το νου του ανθρώπου και δεν ανέφερε σωστά ότι η ιδέα αυτού του αντικειμένου είναι μες το
νου του ανθρώπου.Κάποιες άλλες όμως συνθήκες ανέδειξαν και την ερμηνεία αυτή του Μπέρκλεϋ
ως πιθανή όπως αναφέρει ο Ράσσελ.Έτσι ο Ράσσελ προτείνει να αναλυθεί περαιτέρω το ερώτημα
που έχει σχέση με τη φύση των ιδεών.Η περιγραφή του Ράσσελ πιθανόν να είναι όμως λίγο
συγκεχημένη αφού από τη μία πλευρά θεωρεί λάθος τη διατύπωση αυτή και από την άλλη αναφέρει
ότι ίσως τελικά να είναι και σωστή.
Οφείλεται να τεθεί σύμφωνα με τον Ράσσελ πρώτα η διάκριση των δύο ερωτημάτων που
σχετίζονται με τα δεδομένα των αισθήσεων και τα φυσικά αντικείμενα.Ο Ράσσελ καταλογίζει δίκιο
στον Μπέρκλεϋ στο γεγονός ότι τα δεδομένα των αισθήσεων για ένα φυσικό αντικείμενο εξαρτάται
από τη μία πλευρά από τη σχέση εξίσου των ανθρώπων με το φυσικό αντικείμενο και από την άλλη
ότι δε θα σταματούσαν να υπάρχουν αν οι άνθρωποι σταματούσαν να αντιλαμβάνονται το
δέντρο.Το λάθος του Μπέρκλεϋ έγκειται στο γεγονός όμως ότι χρησιμοποιεί την
υποκειμενικότητα,ώστε να αποδείξει πως οτιδήποτε γίνεται άμεσα αντιληπτό οφείλει να βρίσκεται
εντός κάποιας διάνοιας.Αυτό που οφείλεται να αποδειχτεί είναι ότι τα πράγματα είναι νοητικά
επειδή γίνονται αντιληπτά,κάτι που νομίζει ο Μπέρκλεϋ ότι απέδειξε σύμφωνα με τον
Ράσσελ.Αυτό το σημείο το τονίζει ο Ράσσελ και αναφέρει ότι οφείλεται να αναλυθεί περισσότερο.
Ο Ράσσελ δίνει έμφαση στην έννοια <<ιδέα>> με τον τρόπο που την ορίζει ο Ράσσελ και
αναφέρει ότι πρέπει να εξεταστούν περισσότερο δύο διακριτά πράγματα.Αυτά είναι το αντικείμενο
για το οποίο οι άνθρωποι αποκτούν γνώση και από την άλλη η αυτή καθεαυτή επίγνωση,δηλαδή η
νοητική διαδικασία αναγνώρισης του πράγματος.Ο Ράσελ θεωρεί σίγουρα τη νοητική διαδικασία
ως νοητική όχι όμως και το πράγμα για το οποίο αποκτούν γνώση οι άνθρωποι.Αυτό συμβάινει
επειδή δεν αποδειχτήκε κάτι τέτοιο μέσα από τα προηγούμενα επιχειρήματα.
Ο Μπέρκλεϋ,σύμφωνα με τον Ράσσελ,έκανε το λάθος να θεωρήσει και τα πράγματα που
αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι,καθώς και τη νοητική διαδικασία ως <<ιδέες>>.Ο Ράσσελ
επαναλαμβάνει ότι η διαδικασία αντίληψης είναι σίγουρα νοητική.Ο Ράσσελ χρησιμοποιεί την
πρόταση <<Οι ιδέες βρίσκονται εντός της διάνοιας>> δίνοντας στην λέξη <<ιδέα>> την έννοια,τα
πράγματα που αντιλαμβάνονται μέσω της νοητικής διαδικασίας.Αυτή η εξίσωση οδηγεί στο
συμπέρασμα πως οτιδήποτε μπορεί να αντιληφθει κάποιος βρίσκεται εντός της διάνοιάς του.Αυτή
είναι σύμφωνα με τον Ράσσελ η πραγματική ανάλυση αλλά και το τελικό σφάλμα στο οποίο
βασίζεται ο Μπέρκλεϋ.
Ο Ράσσελ φαίνεται να δίνει μέγιστη σημασία στη διάκριση ανάμεσα στη νοητική διαδικασία
και το αντικείμενο κατά της διάρκεια αυτής,καθώς αυτό είναι το κλειδί,ώστε να αποκτηθεί η
γνώση.Το βασικό χαρακτηριστικό του νου σύμφωνα με τον Ράσσελ είναι να μπορεί να γνωρίζει και
άλλα πράγματα πέρα από τον εαυτό του.Ο Ράσσελ ορίζει την αντίληψη των πραγμάτων ως μια
σχέση ανάμεσα στο νου και σε κάτι άλλο που είναι πέρα από το νου.Έτσι ο νους έχει τη
δυνατότητα να γνωρίζει.Γίνεται ανιληπτό έτσι ότι αν ο νους είναι ικανός να γνωρίζει κάτι που
βρίσκεται μέσα του σύμφωνα με τη θεωρία του Μπέρκλεϋ τότε περιορίζεται ασυνείδητα ο νους ή
οδηγείται στην παραδοχή ότι οτιδήποτε βρίσκεται εντός του νου δεν είναι νοητικό.Αποδεικνύεται
έτσι μέσα από αυτά τα επιχειρήματα που έθεσε ο Ράσσελ ότι το επιχείρημα του Μπέρκλεϋ δεν
είναι λάθος μόνο στην ουσία του αλλά και στην διατύπωση,αφού ακυρώνεται εξ'ολοκλήρου το
επιχείρημα ότι οι ιδέες,δηλαδή τα πράγματα που γίνονται αντιληπτά ότι πρέπει να είναι είναι
νοητικά.Ο Ράσσελ καταλήγει στο τελικό συμπέρασμα ότι όλη η επιχειρηματολογία του Μπέρκλεϋ
για τον ιδεαλισμό είναι λάθος και φαίνεται ότι θα επιδιώξει ο Ράσσελ να βρει άλλα επιχειρήματα
για τον ιδεαλισμό.
Η κοινή λογική σύμφωνα με τον Ράσσελ θεωρεί ότι για να υπάρχει κάτι πρέπει να γίνει
αντιληπτό από τις αισθήσεις των ανθρώπων.Αυτό οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα ότι αν η ύλη δεν
μπορούσε να γίνει αντιληπτή,τότε οι άνθρωποι δεν θα ήξεραν αν υπάρχει και έτσι επομένως δε θα
είχε καμία σημασία για τους ανθρώπους.Αυτήν την άποψη ο Ράσσελ τη συνδυάζει με τον
ισχυρισμό πως οτιδήποτε δεν είναι σημαντικό για τους ανθρώπους επομένως δεν αποτελείται και
από ιδέες και έτσι είναι μη εφικτό και ιδεατό.Όλη αυτή η άποψη της κοινής λογικής είναι προφανές
ότι ο Ράσσελ την χρησιμοποιεί για να την απορρίψει στη συνέχεια.Αυτό συμβαίνει επειδή είχε
προαναφέρει ότι όσοι χρησιμοποιούν την κοινή λογική δεν θα μπορέσουν να δεχτούν τον ιδεαλισμό
και φαίνεται ότι ο Ράσσελ θέλει να ασχοληθεί με τον ιδεαλισμό και τον θεωρεί αρκετά ενδιαφέρων
αλλά και σωστό ως δόγμα.Σε κάποιο σημείο μάλιστα χρησιμοποιεί την έκφραση <<για
αδιευκρίνιστους λόγους>> και αυτό φαίνεται ότι είναι ένα ειρωνικό σχόλιο προς αυτούς που
ισχυρίζονται κάτι χώρις να μπορούν να το υποστηρίξουν με επιχειρήματα.
Είναι λογικό επομένως ο Ράσσελ όπως αναφέρει κι ο ίδιος να μη χρειαστεί καν να εξετάσει την
επιχειρηματολογία αυτή αλλά να βρει τρόπους ώστε να την απορρίψει.Λαμβάνει ως επιχείρημα το
τέλος που αναφέρει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάποιον να λέει πως ό,τι δεν έχει πρακτική
σημασία για κάποιον δεν είναι πραγματικό.Ο Ράσσελ για να αποδείξει αυτό που θέλει έτσι
λαμβάνει υπόψη τη θεωρητική σημασία της λέξης πραγματικό.Αν και ο Ράσσελ δεν ορίζει τη λέξη
πραγματικό,αυτό σημαίνει κάτι που υπάρχει στο σύμπαν.Έτσι ο Ράσσελ καταλήγει στο
συμπεράσμα ότι η ύλη παραδείγματος χάρη αφορά τους ανθρώπους,αφού υπάρχει ακόμα κι αν οι
άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει.Οι άνθρωποι σύμφωνα με τον Ράσσελ είναι πλάσματα που
επιδιωκουν να εξερευνήσουν οτιδήποτε υπάρχει στον πλανήτη με σκοπό να αποκτήσουν όση
περισσότερη γνώση μπορούν.
Ο Ράσσελ έτσι αναφέρει ότι αυτοί που χρησιμοποιούν την κοινή λογική,έχουν άδικο να
πιστεύουν ότι δεν μπορούν να γνωρίσουν αν υπάρχει κάτι το οποίο δεν γνωρίζουν.Παράλληλα
επιδιώκει όμως να αποδώσει τις έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιείται η λέξη <<γνωρίζω>>.Η λέξη
<<γνωρίζω>> χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι όλα όσα γνωρίζουν οι άνθρωποι είναι αληθή και
αναφέρει ότι αυτό το είδος γνώσης κάποιος μπορεί να το ονομάσει ως γνώση αληθειών.Μια άλλη
χρήση της λέξης <<γνωρίζω>> γίνεται για τη γνώση των πραγμάτων,δηλαδή υποδηλώνει την
άμεση γνώση.Με τη δεύτερη έννοια θέλει να δηλώσει τη γνώση των δεδομένων των αισθήσεων.Ο
Ράσσελ αποδίδοντας τις έννοιες με τις οποίες χρησιμοποιείται η λέξη <<γνωρίζω>> σε αυτήν την
περιπτώση τονίζει τη σημασία της λέξης αυτής που έχει σε αυτήν την περίπτωση.Με άλλα λόγια
κάποιος μπορεί να θεωρούσε το επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Ράσσελ συγκεχημένο αφού δεν
απέδιδε τις έννοιες της λέξης <<γνωρίζω>>,αυτή η λέξη θα μπορούσε να θεωρηθεί αόριστη.Έτσι η
λέξη <<γνωρίζω>> είνα σημαντική,καθώς από τη μία δηλώνει τη γνώση των αληθείων και από την
άλλη τη γνώση των δεδομένων των αισθήσεων.
Εξηγεί όμως ότι η πρόταση ότι κάποιος δεν μπορεί ποτέ να κρίνει κάτι αληθώς αν υπάρχει κάτι
το οποίο δεν έχει γνωρίσει άμεσα είναι ολοφάνερο σφάλμα.Ο Ράσσελ ισχυρίζεται ότι κάποιος
μπορεί να κρίνει κάτι χωρίς να το έχει γνωρίσει άμεσα χρησιμοποιώντας ενά παράδειγμα με τον
Αυτοκράτορα της Κίνας.Κρίνει ως άτοπο μάλιστα τον ισχυρισμό κάποιου ότι κάποιος μπορεί να
κρίνει κάτι ορθά χρησιμοποιώντας τη γνώση κάποιου άλλου,ο οποίος είχε άμεση γνώση αυτού που
ο Ράσσελ δεν έχει γνωρίσει άμεσα.Τονίζει ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος να μη γνωρίζει
κάτι,επειδή κανένας άλλος δεν έχει γνωρίσει άμεσα.Αυτό το σημείο απαιτεί περισσότερη ανάλυση
σύμφωνα με τον Ράσσελ.Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η άποψη που παρουσιάζει ο Ράσσελ και τη
θεωρεί λανθασμένη μοιάζει με την άποψη που χρησιμοποιούσε ο Μπέρκλεϋ στο επιχείρημά του για
τον ιδεαλισμό ότι δηλαδή κάποιος δεν μπορεί να γνωρίσει κάτι για τον οποίο δεν έχει άμεση
αντίληψη και γνώση για αυτό και ότι αν δεν την έχει αυτός,τότε την έχει κάποιος άλλος άρα τότε
σύμφωνα με τον Μπέρκλεϋ στην δεύτερη περίπτωση μπορεί να έχει άμεση αντίληψη για αυτό,αφού
βασίζεται στην άμεση γνώση κάποιου άλλου.
Ο Ράσσελ θεωρεί σωστό ότι κάποιος μπορεί να γνωρίζει ότι κάτι υπάρχει από την άμεση
γνώση που έχει από αυτό.Θεωρεί λάθος την άποψη όμως πως οτιδήποτε γνωρίζει κάποιος ότι
υπάρχει βασίζεται στην άμεση γνώση που έχει αποκτήσει απο αυτό.Πιστεύει ο Ράσσελ ότι μπορεί
κάποιος να γνωρίσει κάτι και να θεωρήσει ότι υπάρχει μέσω των περιγραφών.Επισημαίνει ότι
πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω η διαφορά ανάμεσα στην άμεση γνώση και ττις περιγραφές.Έτσι θα
μπορέσει να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ποια είναι η γνώση που έχει τον ίδιο βαθμό βεβαιότητας με
τη γνώση που υπάρχει για τις εμπειρίες.Φαίνεται να υπάρχουν όμως αρκετές διαφορές ανάμεσα
στην άμεση γνώση και τις περιγραφές και ο Ράσσελ φαίνεται να θεωρεί ότι μπορούν οι περιγραφές
να παρέχουν περισσότερες γνώσεις και κρίσεις στους ανθρώπου από ότι η αμεση γνώση.