(ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ – ΕΡΜΗΝΕΙΑ – ΑΦΟΡΜΗΣΗ)

Ο «Τρεχαλητής και η Τίποτα», η ιστορία δύο αόρατων, για ΟΛΟΥΣ εμάς, παιδιών
αποδεικνύει και επιβεβαιώνει το συμπέρασμα της Άλις Μίλερ, περί της αδικίας που
βιώνει το Παιδί, όταν έρχεται αντιμέτωπο με τους μεγάλους, δυνατούς ενήλικες, έναν
τοίχο.

Οι δύο ρόδες του Τρεχαλητή αποτελούν, στα μάτια μας, το εξιλαστήριο σύμβολο,
αυτό που μας δίνει άφεση για την απουσία της μέριμνας, της πρόσβασης, της
συμπερίληψης. Λησμονούμε, όμως, ότι νοηματοδοτείται έτσι, μια παραπλήσια έξη της
απόλαυσης, αυτής που ο Ζακ Λακάν στη σειρά των σεμιναρίων του, εξήγησε, ως ένα
διαρκώς απόν αντικείμενο, του οποίου η απουσία καθυποτάσσει το άτομο στο διαρκές
κυνήγι του. Μία απόλαυση, η οποία δυναμικά μεταβιβάζεται στο χρονικό συνεχές και
που διαπερνά τα όνειρα εκατομμυρίων.

Τα όνειρά του Τρεχαλητή είναι εμποτισμένα με την επιθυμία, με το κυνήγι στο

διάλειμμα, με το στρίμωγμα στην πόρτα μαζί με τους Άλλους. Το παιχνίδι, άλλωστε,
είναι βούληση, είναι ελευθερία, είναι έκφραση για την Μέλανι Κλάην.

Τα όνειρα βρίθουν της εικόνας ενός εσωστρεφούς έρωτα. Ενός έρωτα, του οποίου
δυνάστες καταλήγουμε πολλοί και πολλές φορές. Ενός έρωτα, του οποίου η ορμή
εκτονώνεται στο Τίποτα. Ερμηνεύονται από εμάς, ως ένας διαρκώς κινούμενος,
ρομαντικός και αναπόφευκτος στόχος.

Η Τίποτα. Η διόλου δόλια Τίποτα. Με Τίποτα στην τσάντα της, με Τίποτα στα
τετράδιά της, αλλά με την ίδια εσωστρέφεια στον Έρωτά της για τη ζωή. Στα όνειρα
της προβάλουν οι απώλειες, προβάλει η επαφή μα και ο φόβος.

Και μετά η Ένωση. Η Γιορτή. Η μυστική συμφωνία των δύο αίρει τη δική μας
ανεπάρκεια, αίρει τις ετικέτες και μετατρέπει την ιστορία σε μια λύτρωση των δύο
παιδιών, ώστε «…. να είναι για τους άλλους (δύο παιδιά) σαν όλα τ ’άλλα».

.
 Η ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ

Πώς θα επιτευχθεί η συμπερίληψη; Είναι αποτέλεσμα ή δυναμική διαδικασία; Πότε

εκκινεί; Τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος; Πώς θα τον βοηθήσει ο γονέας;

Ερωτήματα χιλιοδιατυπωμένα και συνάμα χιλιοαπαντημένα, τα οποία συνεχίζουν

να απασχολούν το σύνολο των γονέων, δασκάλων, πανεπιστημιακών και ερευνητών.
Γιατί, όμως, διατυπώνονται και σήμερα; Ποιο χάσμα καλούμαστε να γεφυρώσουμε;

Η συμπερίληψη δεν είναι πηχυαίος τίτλος, που ακούγεται μόνο στις

πανεπιστημιακές αίθουσες. Δεν είναι εκφρασμένες πολιτικές, χρωματισμένες και
εφήμερες. Και προπάντων δεν είναι κάτι, που μπορούμε πια να το αγνοούμε επ’
αόριστον. Είναι ένα βήμα, αυτό που συλλογικά θα κάνουμε, ως κοινότητα, ως μονάδες,
προς τα κάτω*, προκειμένου η πολυεπίπεδη πραγματικότητα να αμβλυνθεί γι’ αυτούς
που το έχουν ανάγκη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι βήμα προς τα πάνω. Η
συνύπαρξη, η συμπερίληψη και όχι η απλή ενσωμάτωση, όσων χρήζουν βοήθειας είναι
τα μακροπρόθεσμα οφέλη από τη σειρά αυτή βημάτων.

Πού θα αρχίσουμε να βλέπουμε αλλαγές;

1. Στις γνωστές μας στάσεις, στις απαράλλαχτες μας συμπεριφορές. Στην

κυνικότητα, που εξαναγκάζουμε ένα παιδί, ήδη πριν από το νηπιαγωγείο, να
εισαχθεί ερήμην του.
2. Στον λόγο μας, ο οποίος αποκαλύπτεται φορτισμένος με ενοχικότητα και
δειλία.
3. Στο βλέμμα μας, όταν μας ρωτούν για τη σχολική ζωή του παιδιού μας ή του
μαθητής μας.
Όμως κάποιος -εμείς προτείνω- κάποτε –τώρα ξαναπροτείνω- πρέπει να βάλουμε
ένα τέλος σε όλα αυτά.
Πώς, είναι η ερώτηση; Πώς;

Με τον καθημερινό αγώνα απέναντι στην αλλοτρίωση, στο κυνήγι της ύλης, στο
φρενήρες σπριντ πίσω από μαζοποιημένα πρότυπα

Με την ανάληψη της Ευθύνης του Δασκάλου, του γονέα, του κάθε ένα από εμάς, να
μην εμποδίζουμε το μυαλό και την ψυχή να τρέχει, ακόμα και αν είναι καρφωμένα σε
δύο ρόδες, ακόμα κι αν δεν κουβαλούν κάτι στην τσάντα, ακόμα και όταν ο λόγος είναι
άκων απών. Η πλημμυρίδα της ενημέρωσης, της επιμόρφωσης, των κινήτρων,
μπλοκάρει την πιο σημαντική κινητοποίηση. Αυτήν, της επαφής με το παιδί μέσα μας,
που το «σήμερα» και το «αύριο» έχουν απωθήσει.

Δεν έχω απαντήσει, όμως, ακόμα –πρακτικά τουλάχιστον- στο «πώς». Πώς, λοιπόν,
θα σταθούμε αρωγοί και όχι τροχοπέδη;

 Ας δοκιμάσουμε να μετασχηματίσουμε την επιθυμία μας για εισαγωγή στην

«κανονικότητα» σε μια εμβάθυνση προς την επιθυμία του Άλλου.
 Ας δοκιμάσουμε να εξασκήσουμε τις ικανότητές μας στην ακρόαση. Τη
λεκτική, τη σωματική, τη βλεμματική.
 Ας δοκιμάσουμε να δούμε χωρίς να βασιζόμαστε στα μάτια μας.
 Ας δοκιμάσουμε να θέσουμε όρια στη δική μας ματαίωση. Είναι στο χέρι μας,
να κρίνουμε την αποτυχία, ως εφήμερη, ως ένα εφαλτήριο για να συνεχίσουμε.
 Ας δοκιμάσουμε να ανοίξουμε την πόρτα της τάξης μας σε όλους.
 Ας δοκιμάσουμε να αγκαλιάσουμε τη συνεργασία με το Σχολείο από τα πρώτα
κιόλας βήματα του παιδιού μας στην νέα του πραγματικότητα.
 Ας μιλήσουμε, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο, οι μεν στον γονέα, οι δε στον
δάσκαλο.
 Ας μιλήσουμε οι δάσκαλοι μεταξύ μας. Μαζί θα διαχειριστούμε τις δυσκολίες,
μαζί θα καρπωθούμε το αποτέλεσμα.

Και προπάντων. Ας τολμήσουμε να γίνουμε ο βράχος στον οποίο πέφτει το κύμα της
αδιαφορίας και οι σταγόνες από το θέλω και την ουσία του Άλλου, να μας βρέξουν
μέχρι το μεδούλι.