ABSTRAK

Pengulasan ini akan mengulas artikel yang di hasilkan oleh Mostafa Rejai dan Cynthia
H. Enloe mengenai negara-bangsa dan bangsa-negara. Menurut penulis Nasionalisme
diambil daripada pelbagai bentuk dan situasi serta keadaan politik. Pemboleh ubah
utama membezakan satu corak daripada nasionalisme dari yang lain telah menjadi
interaksi antara "bangsa" dan "negara. Pada dasarnya, ini adalah hubungan antara
identiti kebangsaan dan autonomi politik yang memerlukan integrasi negara dan
kedaulatan politik.

Di dalam artikel ini penulis menekankan pentingnya peranan pentadbir untuk

bentuk semula corak kawalan politik untuk penghasilan mobilisasi nasionalisme. Hal
ini boleh dikatakan nasionalisme itu sebagai suatu proses pembinaan bangsa atau
proses pengukuhan bangsa. Pada peringkat yang paling umum, nasionalisme merujuk
kepada kesedaran tentang keahlian dalam negara bersama dengan keinginan untuk
mencapai, mengekalkan identiti dan integriti, serta kemakmuran bangsa. Pada bila-
bila masa dalam masyarakat tertentu Kesedaran ini boleh dikongsi dengan agak besar
atau relatif sebahagian kecil daripada jumlah penduduk.

Menurut penulis juga dalam banyak-banyak negara maju selepas Perang Dunia ke
dua mula timbulnya kesedaran di dunia mengenai identiti kebangsaan yang
berkembang sebelum penghabluran struktur pihak berkuasa politik. Sebaliknya,
kebanyakannya negara-negara baru yang sedang membangun dan yang sudah
membangun ini kalau dilihat telah berlaku jauh lebih awal identiti kebangsaan dan
integrasi budaya diri sendiri. Hal ini boleh dilihat di mana Asia dan Afrika telah
menghasilkan negara-negara. Negara Afrika dan Asia dilihat mengamalkan konsep
nasionalisme berbentuk formatif, di mana mereka menyingkirkan pemerintahan asing
dan berusaha membentuk bangsa sendiri. Manakala nasionalisme Perancis pula
berusaha musnahkan keistimewaan pihak tertentu, dan juga nasionalisme Nazi Jerman
yang bangkit dengan semangat kecintaan untuk menguasai wilayah lain.

Penulis juga ada menerangkan sedikit sebanyak mengenai sejarah Istilah

negara yang berasal dari bahasa Latin, yang bermaksud kumpulan sosial berdasarkan
komuniti sebenar atau komuniti yang dilahirkan atau kaum. Kemudian istilah itu
diperluaskan seperti wilayah, budaya, bahasa, dan sejarah. Namun begitu penulis
beranggapan tiada negara yang mempunyai kesemua ciri-ciri tersebut oleh itu penulis
telah mentakrifkan istilah tersebut. Penulis mentakrifkan sebuah negara sebagai satu
kumpulan yang agak besar yang merasakannya mereka tergolong bersama dengan
berkongsi satu atau lebih sifat sedemikian sebagai bahasa umum, agama atau bangsa,
sejarah atau tradisi biasa, dan set adat istiadat. Penulis juga ada menekankan bahawa
bangsa dan negara merupakan sesuatu yang berbeza. Bangsa dan negara boleh berdiri
sendiri tanpa memerlukan antara satu sama lain. Sebagai contoh bangsa boleh berdiri
tanpa negara dan negara boleh berdiri tanpa bangsa.

Pada abad ke 20 nasionalisme mula berkembang dengan pesat keluar daripada

negara-negara Eropah. Satu permulaan baru kepada semangat kebangsaan. Hal ini
merebak ke negara-negara lain namun tidak dinafikan bahawa idea bangsa itu sendiri
diambil dari negara Eropah. Walaupun mereka menggunakan idea dari negara Eropah
tetapi terdapat penapisan di mana bukan semuanya diterima bulat-bulat.

Unsur penting dalam kebangkitan nasionalisme boleh dilihat dari segi

ekonomi. Walaupun berbeza budaya, bahasa namun ianya boleh bersatu dalam
perkembangan ekonomi. Ini memperlihatkan kepentingan ekonomi itu sendiri. Barat
terkenal dengan perluasan kuasa, perang dan bukan Barat dengan keistimewaan dan
formal.

Kesimpulannya, Nasionalisme terdiri daripada pelbagai bentuk-bentuk

bergantung pada mana-mana kawasan dan kesedaran untuk mobilisasi. Tetapi terdapat
pelbagai jenis mobilisasi, dan mereka juga tertakluk kepada perubahan negara-bangsa
mahupun bangsa-negara yang ingin dituju. Hal ini sangat umum ia berbeza bagi
sesebuah negara dan setiap bangsa di dunia bergantung pada keadaan pada ketika itu..