Χριστιανικά Εγκλήµατα

Οι καρποί του Χριστιανισµού ήταν θρησκευτικοί πόλεµοι, σφαγιασµοί, σταυροφορίες,

ιερές εξετάσεις, εξόντωση των Ινδιάνων της Αµερικής και αντικατάστασή τους από
Αφρικανούς σκλάβους.
Άρθουρ Σοπενενχάουερ

Η τέχνη, η φιλοσοφία, η φιλολογία, η ίδια η ψυχολογία του ∆υτικού ανθρώπου, όλα

υπέφεραν από τη νίκη των επισκόπων.

John Holland Smith – Ο Θάνατος της Κλασσικής Εθνικής Θρησκείας

Οι χριστιανοί ζηλωτές κατέβηκαν στους δρόµους ή όργωσαν την επαρχία,

καταστρέφοντας, χωρίς αµφιβολία, πολύ περισσότερους αρχιτεκτονικούς και
καλλιτεχνικούς θησαυρούς του κόσµου τους από οποιουσδήποτε µετέπειτα
διερχόµενους βαρβάρους.

Ramsay MacMullen- Ο Εκχριστιανισµός της Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας

Κανείς δε θα συµβουλευθεί µάντη, αστρολόγο ή χρησµολόγο…Η καθολική περιέργεια

για τη µαντεία πρέπει να σιωπήσει για πάντα. Όποιος αρνηθεί την υπακοή σε αυτήν
την εντολή θα υποστεί την ποινή του θανάτου και θα δεχθεί το ξίφος της τιµωρίας.

Θεοδοσιανός Κώδικας IX.16.4

Επιθυµούµε να κλείσουν αµέσως όλοι οι ναοί σε όλους τους τόπους και σε όλες τις
πόλεις και να απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς… Θέλουµε επίσης να απέχουν όλοι
από τις θυσίες. Αν όµως τύχει και κάποιος διαπράξει αυτό το αδίκηµα, θα τιµωρηθεί
µε αποκεφαλισµό. ∆ιατάσσουµε η περιουσία όποιου τιµωρηθεί µε αυτό τον τρόπο να
περιέλθει στο αυτοκρατορικό ταµείο.

Αυτοκράτορες Κωνστάντιος και Κώνστας

Εάν βρίσκονται ακόµα κάποια αγάλµατα µέσα στους ναούς και τα ιερά και εάν έχουν
δεχθεί ή δέχονται ακόµη τη λατρεία των ειδωλολατρών, όπου και να συµβαίνει αυτό,
αυτά θα ξεριζωθούν εκ θεµελίων….Τα ίδια τα κτήρια των ναών που βρίσκονται σε
πόλεις ή και έξω απ’ αυτές, θα παραχωρηθούν σε κοινή χρήση. Παντού οι βωµοί θα
καταστραφούν… Οι ιδιοκτήτες τους θα υποχρεωθούν να τους καταστρέψουν.

Αυτοκράτορες Αρκάδιος, Ονώριος και Θεοδόσιος

∆ιατάζουµε τους άρχοντές µας… να αναζητούν σύµφωνα µε το νόµο όλες τις

περιπτώσεις ασεβείας υπέρ της ελληνικής θρησκείας, ώστε αυτές να µη συµβαίνουν,
αλλά και όταν συµβαίνουν να τιµωρούνται… Να µην έχει κανένας το δικαίωµα να
κληροδοτεί µε διαθήκη ή να χαρίζει µε δωρεά κάτι σε πρόσωπα ή τόπους που έχουν
επισηµανθεί ότι διαπράττουν την ασέβεια του ελληνισµού… Να διατηρηθούν και µε
την παρούσα ευσεβή νοµοθεσία κυρίαρχες και εν ισχύ όλες οι τιµωρίες µε τις οποίες
οι προηγούµενοι βασιλείς είχαν απειλήσει να τιµωρήσουν την ελληνική πλάνη, ή µε
τις οποίες προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την ορθόδοξη πίστη.

Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.9.

… µε τον παρόντα νόµο ανακοινώνουµε σε όλους όσους γίνει χριστιανοί κι έχουν

αξιωθεί το άγιο και σωτήριο βάπτισµα, αν οποτεδήποτε φανούν να επιµένουν στην
πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Όσοι όµως δεν έχουν
αξιωθεί ακόµη το σεβαστό βάπτισµα, θα πρέπει να φανερωθούν… και να πάνε στις
ιερότατες εκκλησίες µαζί µε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και όλα τα µέλη του
οίκου τους και να διδαχθούν την αληθινή πίστη των χριστιανών… ∆ιαφορετικά να
γνωρίζουν ότι αν παραµελήσουν να το κάνουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό
δικαίωµα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, κινητής ή ακίνητης.
Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και, επιπλέον, θα
υποβληθούν στις έσχατες τιµωρίες. Θα παρεµποδίσουµε δε κάθε µάθηµα που
διδάσκεται από αυτούς που πάσχουν από τη νόσο των ανόσιων Ελλήνων, έτσι ώστε
να µην προσποιούνται ότι διδάσκουν όσους φοιτούν κοντά τους, διαφθείροντας τις
ψυχές των µαθητών µε δήθεν αλήθειες… Αν κάποιος κρύβεται µέσα στο κράτος µας
και συλληφθεί να θυσιάζει και να διαπράττει το αµάρτηµα της ειδωλολατρίας, θα
υποβληθεί στις έσχατες τιµωρίες, τις οποίες υφίστανται δικαίως και οι Μανιχαίοι και
οι Βορβορίτες… Και όσοι έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωµα ή περιουσία
µεγάλη για να κρατήσουν τα προσχήµατα, πήγαν ή πρόκειται να πάνε να βαπτισθούν,
αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα άλλα µέλη του οίκου τους στην ελληνική
πλάνη, διατάσσουµε να δηµευθεί η περιουσία τους και να αποκλεισθούν από τα
πολιτικά τους δικαιώµατα, αλλά και να υποβληθούν σε αντάξιες τιµωρίες, αφού είναι
φανερό ότι πήραν το βάπτισµα χωρίς να είναι καθαροί στην πίστη τους. Θεσπίζουµε
τους ίδιους νόµους και για τους αλιτήριους Έλληνες και για τους Μανιχαίους, των
οποίων µέρος είναι και οι Βορβορίτες.

Ιουστιάνειος Κώδικας 1.11.10

Αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος από έναν κακόβουλο κατάσκοπο ότι έφερε στο
λαιµό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ή φάνηκε να κάθεται κοντά σε τάφο ή
ερείπια, για να καταδικαστεί σε θάνατο σαν ειδωλολάτρης ή νεκρόµαντης. Από τα πιο
µακρινά άκρα της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσοδεµένενοι κάθε τάξεως και ηλικίας
πολίτες, από τους οποίους αλλοι πέθαιναν καθ’ οδόν και άλλοι στα δεσµωτήρια.
Όσοι επιζούσαν στέλνονταν στην Σκυθόπολην, µια απόκεντρη πόλη της Παλαιστίνης,
όπου είχαν στηθεί τα βασανιστήρια και το σφαγείο. Ο πρώτος βασανισθείς ήταν ο
Σιµπλίκιος, µετά ο Παρνάσιος, ύστερα ο Ανδρονίσκος κτλ.

Ιστορικός Αµµιανός Μαρκελλίνος

ΜΕΓΑΛΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΤΙΜΩΡΙΣΙΑ

Στοχαζόµενος επί µακρόν ο άγγελος του σκότους για το πώς θα µπορούσε να
επιτελέσει ένα πραγµατικά δαιµονικό έργο, άξιο του ονόµατός του και της φήµης
του, αποφάσισε τελικά να υποδυθεί έναν άγγελο του φωτός µέσω του οποίου να
αυτοκατηγορείται διαρκώς και αυτοδιώκεται, ενώ θα διαπράττει µεταµφιεσµένος
απρόσκοπτα, ξεγελώντας τους αδαείς και ανόητους, όλα τα ζοφερά
ανοσιουργήµατά του.

Αυτό ακριβώς έκανε µε τον Χριστιανισµό!

Οι πιο επιτήδειοι εργάτες της κακίας παρουσιάζονται συνήθως σα δάσκαλοι της

αρετής ή κρύβονται πίσω από λαµπερά φώτα συγκάλυψης και
απροπροσανατολισµού. Όπως επεσήµαναν µε σοφία οι αρχαίοι µας πρόγονοι:
“πολλοί ωρµηκότες τα αίσχιστα λόγους αρίστους ασκέουσιν”. Πράγµατι οι πιο
πονηροί και επιδέξιοι λύκοι φορούν πάντα προβατοτόµαρα για να ξεγελούν τα
θύµατά τους.

Μιλώντας από την αρχή της παρουσίας του στον κόσµο ο Χριστιανισµός µε δόλια
επιτηδευµένους “χρηστούς” λόγους” στα άλογα συναισθήµατα των αµόρφωτων
µαζών, άλωσε την εύπιστη καρδιά τους και κούρσεψε τη λογική τους. Άπαξ και η
“ιδέα” του µπήκε µέσα στις µάζες, µετατράπηκε αµέσως, όπως θα έλεγε και ο
Λένιν, σε “υλική δύναµη”. Την υλική αυτή δύναµη των αφιονισµένων αµόρφωτων
και θρησκόληπτων µαζών και των φανατικών µισαλλόδοξων καλογήρων και
επισκόπων του χρησιµοποίησε στη συνέχεια ο Χριστιανισµός για να επιτεθεί µε
µένος σε όλες τις άλλες εθνικές θρησκείες της τότε Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας ή
ακόµα εναντίον των πολυπληθών δικών του “αιρετικών” σχισµάτων που
αµφισβητούσαν τα αυθαίρετα δόγµατα των “επαϊόντων”, επίσης µισαλλόδοξων και
θρησκόληπτων, µέχρι και εγκληµατιών πολλές φορές, “Αγίων” Πατέρων του, για
να τις εξολοθρεύσει.

Είναι γεγονός ότι ο “∆ιάβολος” πραγµατοποίησε µε το Χριστιανισµό ένα από τα

πιο περισπούδαστα, σκοτεινά και αριστουργηµατικά έργα του, εξαπολύοντας έναν
φρενιτιώδη, αιµοδιψή πόλεµο εναντίον υποτίθεται του ίδιου του εαυτού του, της
ιδίας εαυτού µεγαλειότητας! Κατάφερε να διασπείρει έτσι παντού γύρω του την
Κακία, σε όλες τις µορφές και εκφράσεις της: είτε σα µια άφρονη φιλοδοξία για
κοσµική δύναµη και εξουσία, είτε σα µια εγωπαθή οίηση για προσωπική “σωτηρία”
ή σα µια ενδογενή φθονερή αντιπαλότητα, έριδα και διαµάχη και πιο πολύ σα µια
αδιάλλακτη θρησκευτική, µανιακή µισαλλοδοξία και εµπάθεια που επιζητούσαν
την άµεση εκφόρτιση στη βία και την καταστροφή, τη σαδιστική εκδίκηση και το
έγκληµα ή ακόµα στην πολεµική περιπέτεια κατά των αλλοθρήσκων.

Η “ιερή” και “ευσεβής” απάτη και πανουργία, το “ιερό” χάλκευµα και παραποίση
γεγονότων και γραφών (“ο σκοπός, βλέπετε. “αγιάζει τα µέσα”), το “ιερό” µίσος
“για χάρη του Χριστού και της Αγίας αυτού Εκκλησίας”, οι “ιεροί” πόλεµοι και οι
“ιεροί” διωγµοί, φόνοι και εγκλήµατα, µαζί µε τους “ιερούς” αφορισµούς και τις
“ιερές” κατάρες και φοβέρες για την κόλαση και την αιώνια απώλεια της ψυχής
των απίστων ή αιρετικών, ήταν τα βασικά όπλα που οδήγησαν δια πυρός, αίµατος
και σιδήρου στην τελική επικράτηση του Χριστιανισµού στην παγανιστική Ευρώπη,
στην εξάλειψη της αρχαίας εθνικής θρησκείας, στην πτώση της Ρωµαϊκής
Αυτοκρατορίας, στην καταστροφή του πολιτισµού και στην έλευση των
σκοταδιστικών χρόνων του Μεσαίωνα και της Ιερής Εξέτασης.

Η αλήθεια των ιστορικών και αναµφισβήτητων εγκληµάτων του Χριστιανισµού

εναντίον της Ανθρωπότητας, του Πολιτισµού, του Μέτρου και της Σοφίας έχει
µέχρι τώρα αποσιωπηθεί και αποκρυφθεί έντεχνα από την κατευθυνόµενη παιδεία
των λεγόµενων “χριστιανικών κρατών” και πολύ περισσότερο από το ελληνικό
κράτος, το µοναδικό σήµερα στο χριστιανικό κόσµο που εναγκαλίζεται τη
θρησκεία σε µια ανώµαλη, παραφυσική σµίξη και ενιαίο θεσµό που υποστηρίζεται
µάλιστα από το σύνταγµα κι επιχορηγείται από την πολιτεία! Και το πιο
τερατογενές και αδιανόητο είναι το σύγχρονο εκτρωµατικό εφεύρηµα του
λεγόµενου “Ελληνοχριστιανικού Πολιτισµού” και ότι ο χριστιανισµός αποτελεί
δήθεν τη συνέχιση του Ελληνικού πολιτισµού, όταν στην πραγµατικότητα υπήρξε ο
βάρβαρος βιαστής του, ο σφαγέας κι εξολοθρευτής του, βασανίζοντας και
σκοτώνοντας τους αρχαίους φιλοσόφους, καίγοντας στις πλατείες τα βιβλία τους,
γκρεµίζοντας τους µεγαλοπρεπείς αρχαίους ναούς, καταστρέφοντας τα
αριστουργήµατα της κλασσικής τέχνης κι επιβάλλοντας ποινές θανάτου και
αποκεφαλισµού στο “Ελληνίζειν”. Και αυτή µάλιστα η σφαγή, αυτή η αµείλικτη
δίωξη, καταστροφή και αφανισµός του αρχαίου Ελληνικού πνεύµατος και
πολιτισµού συνέβη µε τη βοήθεια Ρωµαίων αυτοκρατόρων τους οποίους εµείς
αποκαλούµε σήµερα “Μεγάλους” ή ακόµα “Αγίους”!

∆υστυχώς, η απλή και αδιάψευστη αλήθεια είναι ότι ο αρχαίος Ελληνικός

πολιτισµός, ο πάλαι ποτέ αυτός λαµπρός φάρος της ανθρωπότητας εξολοθρεύθηκε
και γενοκτονήθηκε µε τη βία από τον άξεστο, µισαλλόδοξο και αφιλοσόφητο
Παυλισµό της φθονερής και µισαλλόδοξης εβραϊκής αίρεσης, αντικαθιστάµενος
στη συνέχεια από µια Χριστιανική Βαρβαρότητα! Η ίδια αυτή χριστιανική
βαρβαρότητα δυστυχώς συνεχίζεται µέχρι των ηµερών µας µε τους αδαείς,
άξεστους και αφιλοσόφητους ρασοφόρους και τους αρνητές της φύσης και της
ζωής “θείους” κιναίδους επισκόπους τους να εξακολουθούν να έχουν σοβαρό λόγο
στην παιδεία µας και στα πολιτικά και πολιτιστικά µας δρώµενα, αφιονίζοντας τα
παιδιά µας µε τα εβραϊκά ήθη και ιστορία και τροµοκρατώντας τον εύπιστο λαό
µας µε τα µεγάλα ψεύδη, και ανοησίες της δεισιδαιµονικής Κακοδοξίας τους περί
Θεού, Σατανά , Κόλασης και Παραδείσου.

Ελληνισµός σηµαίνει ένα πνεύµα ελεύθερο που ερευνά διαρκώς και αµφισβητεί τα
πάντα µέχρι την τελική κατάκτηση της αλήθειας και όχι το σκοταδιστικό “πίστευε
και µη ερεύνα”. Ελληνισµός σηµαίνει την καλλιέργεια της λογικής, της σύνεσης,
του µέτρου, του κάλλους και της σοφία και όχι της ευπιστίας, της δεισιδαιµονίας,
της ανοησίας, της ασχήµιας και της άγνοιας. Ελληνισµός σηµαίνει έναν ύµνο για τη
ζωή και τον έρωτα και όχι τον αναχωρητισµό, τον ευνουχισµό, την σκυθρωπότητα,
τον πόνο και την κακοµοιριά. Έλληνας σηµαίνει χαρά και χαµόγελο και όχι “ιερή”
θλίψη, δυστυχία και συµφορά. Ο Ελληνισµός είναι ανθρωποκεντρικός και όχι
θεοµανής. Ελληνικός πολιτισµός πάλι σηµαίνει την άθληση, εξάσκηση κι
ενδυνάµωση του σώµατος και όχι την εξασθένισή του µε παραταταµένες
γονυκλισίες, νηστείες ή αγρυπνίες. Η Ελληνική φιλοσοφική σκέψη δε γνωρίζει τις
λέξεις “πίστη”, “δόγµα”, “αίρεση”, “σχίσµα” και “Σατανάς” που είναι καθαρά
χριστιανικά επινοήµατα και παράγωγα της µισαλλόδοξης, ζηλόφθονης και
εκδικητικής φύσης του αιµοβόρου φυλετικού θεού της Παλαιάς ∆ιαθήκης. Πώς
λοιπόν προσπαθούν κάποιοι να συνταιριάξουν δόλια το φως µε το σκοτάδι, τη
γνώση µε την αµάθεια ή την εγρήγορση µε το αφιόνι; Ο αρχαίος Ελληνικός
πολιτιµός ήταν ένα λαµπρό φως και ο χριστιανισµός ήταν και είναι ένα απύθµενο
σκοτάδι µιας άφρονης δεισιδαιµονίας και προκατάληψης τελείως ασυµβίβαστος µε
αυτόν, διαµετρικά αντίθετος και εσαεί χωρισµένος, ανταγωνιστικός και πολέµιος,
όπως ακριβώς το Ελληνικό µε το Εβραϊκό πνεύµα.

Ο χριστιανισµός µπορεί να είναι µια Ιουδαϊκή αίρεση που δίωξε και κυνήγησε
απηνώς τους Εβραίους, αλλά προωθούσε και προωθεί πάντοτε το δικό τους πνεύµα
και φιλοσοφία, τον αντίποδα του Ελληνισµού, και τα δικά τους πολιτικά µεσιανικά
σχέδια. Σύµφωνα µε τη χριστιανική και Ιουδαϊκή άποψη η διαίρεση της
ανθρωπότητας σε διάφορα έθνη οφείλεται στην αλαζονία της που εκφράστηκε µε
το κτίσιµο του πύργου της Βαβέλ, πράγµα που εξόργισε το θεό, ο οποίος τους
χώρισε, κάνοντάς τους να µιλούν διαφορετικές γλώσσες και να µην καταλαβαίνει ο
ένας τον άλλον. Ο Χριστός όµως ήλθε για να ξεπεραστούν όλες αυτές οι διαιρέσεις
και η ανθρωπότητα να ξανανενωθεί, σύµφωνα µε τον απόστολό Πέτρο, σε ένα
“ γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευµα, έθνος άγιο”. Και βέβαια αυτό το εκλεκτό
γένος ή ο “λαός του Θεού” είναι το Εβραϊκό! Επιζητείται δηλαδή έµµεσα, υπόγεια,
ύπουλα και αθόρυβα ο εξιουδαϊσµός της ανθρωπότητας µέσω του Χριστιανισµού.
Οι αδαείς άλλωστε χριστιανοί πατέρες µπορεί να µιλούσαν Ελληνικά κα να είχαν
ίσως ελληνική καταγωγή, αλλά ποτέ δεν είχαν ελληνική συνείδηση. Τουναντίον
αντιτάχθηκαν σφόδρα σε αυτήν καταπολεµώντας την δριµέως, ενώ οι ίδιοι ένιωθαν
και αυτοαποκαλούνταν ¨Καινός (Νέο) Ισραήλ”, αρνούµενοι την ελληνική
πολιτιστική παράδοση για την οποία µιλούσαν µε βδελυγµία και περιφρόνηση και
την οποία απηνώς εδίωξαν. Τι έννοια λοιπόν µπορεί να έχει αυτό το εκτρωµατικό
χάλκευµα του λεγόµενου ελληνοχριστιανικού (διάβαζε εβραιοελληνικού)
πολιτισµού;

Από την άλλη µεριά η τραγική ειρωνεία είναι ότι ενώ ο χριστιανισµός κατάφερε
τελικά να ενώσει πραγµατικά θρησκευτικά το κόσµο εξολοθρεύοντας όλες τις
άλλες θρησκείες, χώρισε εντούτοις τα έθνη και τους ανθρώπους σε ακόµα
µεγαλύτερα χάσµατα µεταξύ τους!

∆ιωγµοί των Μεν και των ∆ε, ή Ποιος ∆ίωξε Ποιον

Όπως επισηµαίνει ο Γερµανός φιλόσοφος Σποπενχάουερ: “οι πολυθεϊστικές
θρησκείες είναι συνήθως ανεκτικές όταν βρεθούν αντιµέτωπες µε άλλες θρησκείες.
Είναι από την ίδια τη φύση τους ότι ο κόσµος κατοικείται από µυριάδες θεότητες
και είναι δεδοµένο λοιπόν ότι άλλοι άνθρωποι έχουν άλλους Θεούς. Η
θρησκευτική αδιαλλαξία είναι καθαρά γνώρισµα του µονοθεϊσµού”. Είναι µε
άλλα λόγια γνώρισµα των λεγόµενων “Αβρααµικών θρησκειών”: του Ιουδαϊσµού,
του Χριστιανισµού και του Ισλαµισµού, τις µόνες πρωτόγονες, άκαµπτες και
αδιάλλακτες, χωρίς περιθώρια εξέλιξης και χωρίς την διαλλακτικότητα και ευελιξία
των παγανιστικών θρησκειών.

Βέβαια οι Χριστιανοί µας έχουν εµποτίσει µε χίλια µύρια ψέµατα για τους
διωγµούς που έγιναν εναντίον τους από διάφορους εθνικούς Ρωµαίους
αυτοκράτορες κι έχουν χαλκεύσει ποικίλες εντυπωσιακές ιστορίες για µάρτυρες,
βασανιστήρια και άγρια θηρία που τους κατασπαράσσουν για την πίστη τους,
θέλοντας να αλώσουν µε τη φρίκη και τον αποτροπιασµό γι’ αυτές τις ακρότητες
τις ψυχές των απλών ανθρώπων, ώστε να τους καταστήσουν ευκολότερα
προσήλυτους στις απόψεις τους. Και αποσιωπούν βέβαια και συγκαλύπτουν τις
δικές τους θηριωδίες και ακρότητες. Αυτό βέβαια δε σηµαίνει ότι δεν έγιναν
πραγµατικά και κάποιες διώξεις εναντίον τους στη διάρκεια των τριών πρώτων
αιώνων. Οι διώξεις όµως αυτές ήσαν σποραδικές και εντοπισµένες και
εξαρτώνταν από το πολιτικό κλίµα και τη διάθεση του κάθε αυτοκράτορα. ∆εν
έγιναν ποτέ από µισαλλλοδοξία προς τη θρησκεία τους, αλλά για τα καµώµατά
τους και τα έργα τους (µυστικές συνεδριάσεις και τελετουργίες τους, στις οποίες
κατηγορούνταν ότι γίνονταν διάφορα πράγµατα) και βασικά για την ασέβειά τους
προς τους πατρώους θεούς, οι οποίοι εγγυώνταν την ασφάλεια και ευηµερία της
αυτοκρατορίας και στους οποίους αυτοί αρνούνταν να θυσιάσουν. Ο Ρωµαίος
ιστορικός Σουετόνιος τους αποκαλεί "µια κατηγορία ατόµων που επιδίδονταν σε
µια νέα και κακόβουλη δεισιδαιµονία", ενώ ο νεοπλατωνικός Πορφύριος
αναρωτιέται πώς µπορούσαν “να είναι τόσο ασεβείς και άθεοι που να έχουν έχουν
αποστατήσει από τα έθιµα των προγόνων τους µέσα από τα οποία διατηρείται κάθε
έθνος και πολιτεία”.

Οι περισσότερες συστηµατικές διώξεις των Χριστιανών από τις ρωµαϊκές αρχές

συνέβησαν βασικά µέσα σε µια µικρή χρονική περιόδο (249-251 και 303-311 µ.χ.)
Την περίοδο µάλιστα 303-311 ήταν περιοδικές και περιορισµένες. Ο αυτοκράτορας
∆ιοκλητιανός (243-316 µ.χ) που θεωρείται από τους ισχυρότερους διώκτες τους,
ήταν αρχικά ανεκτικός στη θρησκεία τους. Είναι γεγονός πάντως ότι το 303
εξέδωσε ένα διάταγµα µε το οποίο την απαγόρευε και αρκετοί τότε Χριστιανοί
εκτελέστηκαν και δηµεύθηκε η περιουσία τους, Όσον αναφορά τώρα τον Νέρωνα,
που υποτίθεται ότι έβαλε ο ίδιος τη µεγάλη πυρακαγιά στη Ρώµη το 64 µ.χ. και
κατηγόρησε τους Χριστιανούς γι’ αυτό και τους εδίωξε, στην πραγµατικότητα
αυτός εκτέλεσε µερικούς αποδεδειγµένους εµπρηστές Χριστιανούς! Οι γενικά
εχθρικοί προς το Νέρωνα ιστορικοί Τάκιτος ται Σουετόνιος θεωρούν δίκαιες αυτές
τις διώξεις και βέβαια δεν αποδίδουν τη πυρκαγιά σε αυτόν, αλλά στους ίδιους τους
Χριστιανούς, και την τιµωρία των εµπρηστών γι’ αυτή καθεαυτή την πράξη τους
και όχι για τη θρησκεία τους ή για την “πίστη” τους.

Από τους 54 αυτοκράτορες που κυβέρνησαν την αυτοκρατορία µεταξύ του 30 και
του 311 µ.χ., µόνο καµιά δωδεκαριά από αυτούς δίωξαν µεµονωµένα τους
Χριστιανούς. Αντίθετα, οι διωγµοί που εξαπέλυσαν οι ίδιοι Χριστιανοί εναντίον της
αρχαίας θρησκείας και φιλοσοφίας, όταν απέκτησαν δύναµη, ήταν εκτεταµένοι,
άγριοι, αποτρόπαιοι και ανηλεείς, µε σκοπό την πλήρη εξόντωση και αφανισµό των
“ειδωλολατρών” ή ακόµα των “αιρετικών”, και διήρκεσαν δεκαεπτά αιώνες!
∆ιάφοροι µάλιστα “άγιοι” ή “πατέρες” τους βάλθηκαν να δικαιολογήσουν
θεολογικά αυτούς τους διωγµούς, τα εγκλήµατα και τις δολοφονίες µε τη διάσωση,
υποτίθεται, µε αυτόν τον τρόπο των ψυχών των “αιρετικών” και “απίστων” (που
διαφορετικά θα ήταν καταδικασµένοι να περάσουν την αιωνιότητα στην κόλαση) ή
για τη σωτηρία των ψυχών των ευσεβών χριστιανών που κινδύνευαν να
παρασυρθούν από τις ολέθριες διδασκαλίες τους και να απολέσουν έτσι την αιώνια
σωτηρία! Με άλλα λόγια µια ύστατη υποκρισία και φιλαυτία: σε σκοτώνω, αφού
έτσι κι αλλιώς είσαι µεταφυσικά καταδικασµένος και δεν υπάρχει καµιά σωτηρία
για σένα και δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα µε το να ζεις, για να µην µε παρασύρεις
και γίνω κι εγώ σαν εσένα και χάσω έτσι τη δική µου σωτηρία! Ε λοιπόν, εµείς
λέµε µε παρησία σε αυτούς τους χριστιανούς και στη “σωτηρία” τους να πάνε όλοι
µαζί στο διάβολο και ακόµα παραπέρα, όπου και δικαιωµατικά ανήκουν. Μέχρι
εκεί φτάνει η Ιερή Ανοησία, τα αναιδή προσχήµατα και επινοήµατα, ο Ύψιστος
Εγωισµός και η Μεγίστη Οίηση πολλών “αγίων” πατέρων της εκκλησίας.

Ο Ερνέστ Ρενάν είναι κατηγορηµατικός:

Μπορούµε να ψάξουµε µάταια ολόκληρο το ρωµαϊκό νόµο πριν τον Κωνσταντίνο για
µια µοναδική έστω παράγραφο ενάντια στην ελευθερία της σκέψης. Η ιστορία της
αυτοκρατορικής κυβέρνησης δεν παρέχει κανένα παράδειγµα µιας δίωξης εξ’ αιτίας
της αποδοχής ενός αφηρηµένου δόγµατος.

Από την άλλη µεριά η περίοδος 96-180 µ.χ., από το θάνατο δηλαδή του
∆ιοµητιανού µέχρι την άνοδο του στο θρόνο του Κόµµοδου, χαρακτηρίζεται από
τον µεγάλο ιστορικό της Ρωµαϊκής αυτοκρατορίας Εδουάρδο Γκιµπόν σα µια
εποχής ειρήνης, ακµής και ευτυχίας. Αυτή ακριβώς την περίοδο οι χριστιανοί
δηµιούργησαν τις Γραφές τους και έκαναν τις πρώτες κατακτήσεις τους στο φτωχό
και αµόρφωτο πληθυσµό. Κατανοούµε λοιπόν πολύ καλά πόσο ανόητος και
ψεύτικος είναι ο ισχυρισµός τους ότι ήλθαν δήθεν για να εξιλεώσουν την
ανθρωπότητα από το διανοητικό σκοτάδι και την ηθική διαφθορά, όταν αυτοί ήταν
στην πραγµατικότητα που προκάλεσαν την παρακµή του πολιτισµού και τη βύθισή
του στα ζοφερά σκοτάδια του Μεσαίωνα!

Όσο τώρα για το συνολικό αριθµό των µαρτύρων τους από τους διωγµούς των
εθνικών εναντίον τους, µια έρευνα έχει δείξει ότι αυτοί ανέρχονται περίπου στους
3000, µε τους 1500 να έχουν συµβεί κατά τους τρεις πρώτους αιώνες. Με άλλα
λόγια λόγια τα συνολικά θύµατά τους ήταν όσα περίπου τα θύµατα των εθνικών,
εβραίων ή αιρετικών στο διάστηµα µιας µέρας ή έστω ενός µηνός κατά τη διάρκεια
µιας εκστρατείας της “Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας” εναντίον
τους! Ποιος τελικά λοιπόν δίωξε ποιον; Μάλλον µας κοροϊδεύουν!
1
Όταν οι ίδιοι οι Χριστιανοί διακινδύνευαν να διωχθούν, µιλούσαν µε θέρµη για
θρησκευτική ανοχή και ανεξιθρησκεία. Όταν όµως ανήλθαν στην εξουσία, τον
τέταρτο αιώνα, ξέχασαν αµέσως όλες αυτές τις προτροπές τους και εξαπέλυσαν µια
δριµεία και ανελέητη επίθεση εναντίον όλων των υπολοίπων θρησκειών της
αυτοκρατορίας. Ακολουθώντας τις προτροπές των µισαλλόδοξων και µνησίκακων
επισκόπων και κληρικών τους, των “µαυροφορεµένων αυτών γουρουνιών”, όπως
τους αποκαλούσαν οι Έλληνες για τα καµώµατά τους, ρίχθηκαν µε θρησκευτικό
µένος και φρενίτιδα εναντίον των αρχαίων ναών, των έργων τέχνης και των
βιβλιοθηκών ισοπεδώνοντας και καταστρέφοντας τα πάντα.

Ο φιλόσοφος και ρήτορας Λιβάνιος στο έργο του “Υπέρ Ιερών”, το “Κύκνειο Άσµα
του Θνήσκοντος Ελληνισµού”, όπως έχει χαρακτηισθεί από τον Εµµανουήλ Ροϊδη,
το οποίο απέστειλε στον κωφεύοντα αυτοκράτορα Θεοδόσιο ζητώντας δικαιοσύνη
γι’ αυτούς τους διωγµούς, αναγράφει το 386 µ.χ.:

...Bεβαίως εσύ ο ίδιος (Θεοδόσιος) δεν διέταξες να κλείσουν τα ιερά, ούτε

απαγόρευσες την είσοδο στους ναούς ούτε το ιερόν πυρ των ναών ούτε το λιβάνι ούτε
τις προσφορές άλλων θυµιαµάτων σε ναούς και βωµούς, όµως οι µαυροφορεµένοι
αυτοί που τρώνε περισσότερο και από τους ελέφαντες και κατεβάζοντας αµέτρητα
ποτήρια παρενοχλούν όσους συνοδεύουν το ποτό τους τραγουδώντας, αυτοί που
συγκαλύπτουν τις επιδόσεις τους στο φαγοπότι µε µια τεχνητή χλωµάδα του
προσώπου τους' αυτοί, ω βασιλιά, και ενώ ο νόµος είναι σε ισχύ, ορµούν πάνω στα
ιερά κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα, και µερικές φορές χωρίς αυτά, µε γυµνά
χέρια και πόδια. Ακολουθεί η "Μυσών λεία" (ο,τιδήποτε µπορεί να ληστευθεί
ατιµώρητα), το "κατέβασµα" της οροφής, η κατεδάφιση των τοίχων, το σπάσιµο των
αγαλµάτων, το αναποδογύρισµα των βωµών ' και οι (πολυθεϊστές) ιερείς πρέπει να
σωπαίνουν ή να πεθαίνουν' και αφού (οι µαυροφόροι) κατεδαφίσουν ένα (ιερό),
προχωρούν στα δεύτερα και τρίτα ιερά και τρόπαια επί τροπαίων στοιβάζουν,
ενάντια στο νόµο.
Τέτοια τολµούνται και µέσα στις πόλεις, περισσότερο όµως στους αγρούς. Και είναι
πολλοί οι κάθε φορά επιτιθέµενοι και µετά τα µύρια κακά το διασκορπισµένο πλήθος
συγκεντρώνεται και ζητούν λόγο ο ένας του άλλου, για το τι έπραξαν, και θεωρούν
ντροπή το να µην έχουν διαπράξει τα µέγιστα αδικήµατα. Ξεχύνονται στους αγρούς
σαν χείµαρροι και µαζί µε τα ιερά, ερηµώνουν και τους αγρούς. ∆ιότι όταν ένας
αγρός στερηθεί το ναό του, αυτός τυφλώνεται και κείται και πεθαίνει. Τα ιερά,
βασιλιά, είναι η ψυχή των αγρών, τους πρωτοέδωσαν ζωή και δια πολλών γενεών
αφέθηκαν στους τωρινούς (ανθρώπους)…..
Τέτοιο αντίκτυπο έχουν στις µεγάλες υποθέσεις του κράτους οι βιαιότητες που
αποτολµούν ενάντια στον κόσµο της υπαίθρου οι άνθρωποι αυτοί που ισχυρίζονται
ότι πολεµούν τα ιερά. Όµως ο πόλεµός τους είναι γι' αυτούς πηγή εισοδήµατος, διότι
αρπάζουν όχι µόνον ο,τι βρίσκεται µέσα στους ναούς, αλλά και τα υπάρχοντα των
ταλαιπώρων αγροτών, την παραγωγή τους και τα ζώα. Και αποχωρούν τελικώς οι
εισβολείς κουβαλώντας τα υπάρχοντα των πολιορκηµένων. Σε εκείνους δεν αρκούν
αυτά, αλλά σφετερίζονται και ξένη γη λέγοντας ότι η γη του τάδε γεωργού είναι
περιουσία του ιερού (συνεπώς µπορούν να την κλέψουν µαζί µε τα λάφυρα από το
ιερό), και µε αυτον τον τρόπο πολλοί έχουν χάσει πατρικές περιουσίες, µε ψευδείς
τίτλους. Από τα δεινά των άλλων, καλοπερνούν αυτοί, που ισχυρίζονται ότι
νηστεύοντας, λατρεύουν τον θεό τους. Εαν κάποιοι από τα θύµατά τους πάνε στην
πόλη και βρουν τον "ποιµένα", - έτσι αποκαλούνται κάποιοι άνθρωποι όχι και τόσο
αγαθοί -, και κλαίγοντας του διηγηθούν όσα έπαθαν, ο "ποιµένας" αυτός επαινεί τους
κακοποιούς, και ξαποστέλνει τους παθόντες λέγοντάς τους ότι είναι κερδισµένοι που
δεν έπαθαν χειρότερα.
Και όµως, βασιλιά, δικοί σου υπήκοοι είναι και αυτοί και σου είναι πιο χρήσιµοι από
τους άλλους που εγκληµατούν σε βάρος τους, όσο πιο χρήσιµος είναι ένας
εργαζόµενος από έναν άεργο. Αυτοί είναι οι µέλισσες, ενώ εκείνοι οι κηφήνες. Και
όταν ακούν ότι σε κάποιο αγρό υπάρχει κάτι που να µπορούν να αρπάξουν, άµεσα
κατηγορούν τον κτηµατία ότι κάνει θυσίες και άλλα κακά, και ότι πρέπει να γίνει
ένοπλη επέµβαση, και νάσου καταφθάνουν οι σωφρονιστές, αυτό το όνοµα
("σωφρονισµός") δίδουν στις "ληστείες", αν και λίγα είπα. Ο ληστής προσπαθεί να
ξεφύγει αρνούµενος την πράξη του και αν τον πεις "ληστή", θα το θεωρήσει
προσβολή. Ενώ αυτοί, υπερηφανεύονται και καµαρώνουν για τα κατορθώµατά τους
και τα διηγούνται σε όσους δεν τα γνωρίζουν, και επί πλέον έχουν την αξίωση να
ανταµειφθούν γι' αυτά....

Την ποιότητα ή ηθικό ανάστηµα των χριστιανών επισκόπων ή “ποιµένων” την

κατανοούµε άµεσα από το παραπάνο απόσπασµα του Λιβάνιου. Όσο τώρα για την
ποιότητα και το ηθικό ύψος µερικών από τους ‘αγίους” τους, πριν τον µεγάλο
εγκληµατία “άγιο” Κωνσταντίνο, µπορούµε να αναφέρουµε τον µισαλλόδοξο Άγ.
Ειρηναίο που στιγµάτιζε µε τα χειρότερα λόγια, βρισιές και κατάρες τους
αιρετικούς τον δεύτερο αιώνα και τον Τερτυλλιανό, τον επόµενο αιώνα, που
επιδεικνύοντας µια αδιανόητη νοσηρή µισαλλοδοξία και κακεντρέχεια πανηγυρίζει
και θριαµβολογεί µνησίκακα για τα φοβερά βασανιστήρια που οραµατίζεται µε
ζωντάνια µπροστά του να υφίσταντια όλοι οι “εχθροί της πίστεως”, εθνικοί και
αιρετικοί, και τα σώµατά τους να υγροποιούνται και να κροταλίζουν κάτω από τις
φλόγες του πυρός του Κυρίου… Αυτοεπαίρεται µάλιστα ότι ο οραµατισµός αυτών
των “εξαίσιων” εικόνων βασανισµού των “εχθρών της πίστης” είναι πολύ πιο
ευχάριστος από τις παραστάσεις των τσίρκων, των σταδίων και των θεάτρων. Από
την άλλη µεριά ο “άγιος” Ιερώνυµος εξορκίζει τον τέταρτο αιώνα τους Χριστιανούς
να κατευθύνουν το µίσος τους ακόµα και εναντίον των συγγενών τους:

Εάν ο πατέρας σου κείται κάτω στο κατώφλι, εάν η µητέρα σου αποκαλύπτει στα
µάτια σου το στήθος που σε βύζαξε, ποδοπάτησε το άψυχο σώµα του πατέρα σου,
ποδοπάτησε το στήθος της µητέρας σου και µε µάτια στεγνά και ξηρά, πέταξε προς
τον Κύριο που σε καλεί!

Η ακατανόητη αυτή µισαλλοδοξία και ακρότητα, βασικό γνώρισµα του φανατισµού,

έχει βέβαια και τις Βιβλικές ρίζες της, αφού ο αλαζονικός, µνησίκακος και
εκδικητικός “θεός” της Παλαιάς ∆ιαθήκης, παρακινεί συνεχώς παντού τον
“εκλεκτό” λαό του να καταστρέψει τους ναούς, τα είδωλα και τα ιερά άλση των
άλλων θεών και να σκοτώσει ανελέητα τους οπαδούς τους ή όσους αµφισβητούν
την πρωτοκαθεδρία του και τη µοναδικότητά του. ∆ιαβάστε την Παλαιά ∆ιαθήκη
να φρίξετε και αηδιάσετε από τους πολλούς σκοτωµούς και τις θεϊκές προτροπές
για “θείους” φόνους, “θεία” µακελειά και “θείες” γενοκτονίες. Θα αναρωτηθείτε
σίγουρα πού βρισκότσαν το “Άγιο Πνεύµα” όλον αυτόν τον καιρό ”. Θέλετε µερικά
παραδείγµατα;

Σκοτώστε τους οπαδούς των άλλων θρησκειών ( (Έξοδος 22:19, ∆ευτερονόµιο

13:7-12 και 17:2-5) . Σκοτώστε όποιος δεν ακούει στους ιερείς (∆ευτερονόµιο
17:12). Σκοτώστε τους ψευδοπροφήτες (Ζαχαρίας 13:3 και ∆ευτερονόµιο 13:1-5
και 18:20-22). Σκοτώστε ολόκληρη την πόλη, εάν έστω και ένα άτοµο σε αυτήν
λατρεύει άλλον θεό (∆ευτερονόµιο13:13-19). Σκοτώστε τους µάγους (Έξοδος
22:17) και τους Μάντεις (Λεβητικό 20:27). Σκοτώστε τους Οµοφιλόφιλους
(Λεβητικόν 20:13 και Προς Ρωµαίους Ι:24-32). Σκοτώστε όποια γυναίκα
µοιχεύεται ή συνουσιάζεται παράνοµα (Λευητικό 20:10 και 21:9). Σκοτώστε τις
γυναίκες που δεν είναι παρθένες την ηµέρα του γάµου τους (∆ευτερονόµιο 22:20-
21). Σκοτώστε τους βλάσφηµους (Λεβητικό 24:10-16). Σκοτώστε όποιον εργάζεται
το Σάββατο (Έξοδος 31:12-15). Σκοτώστε τα παιδιά των αµαρτωλών (Ισαϊας
14:21).

Σκοτώστε! Σκοτώστε, Σκοτώστε! Αυτός είναι ο “Πανάγαθος Θεός” της Παλαιάς

∆ιαθήκης, ο Ιεχωβάς ή Γιαχβέ, ο Πατέρας του Ιησού! Αναρωτιέστε τώρα µήπως
γιατί οι Ισραηλινοί δείχνουν αυτό το τροµερά σκληρό και αποτρόπιαο πρόσωπο
προς τους Παλαιστινίους;

Η Ιουδαϊκή θρησκευτική αδιαλλαξία, µισαλλοδοξία και µονολιθικότητα

ακολουθήθηκε και στον Χριστιανισµό, ο οποίος αποδέχεται επίσης την “ιερότητα”
της Παλαιάς ∆ιαθήκης. Ό,τι λοιπόν ξεφεύγει εις το ελάχιστο από το οροθετηµένο
δόγµα του που διατύπωσαν οι υποτιθέµενα “θεόπνευστοι” “άγιοι” πατέρες του,
θεωρήθηκε και θεωρείται όχι µόνον λανθασµένο, αλλά σατανικό και αιρετικό, το
οποίο θα πρέπει να να παταχθεί εν παντί µέσω και τρόπω. Και τελικά βέβαια ο
“θείος” σκοπός “αγιάζει” τα µέσα, ακόµα και αν αυτά είναι παράνοµα, ανήθικα και
απάνθρωπα…

Όλοι οι σοβαροί µελετητές της ιστορίας αναγνωρίζουν ότι η επικράτηση τελικά του
Χριστιανισµού στη Ρωµαϊκή αυτκρατορία εγκαινίασε µια εποχή διανοητικής
συσκότισης και σκλαβιάς που οδήγησε στην τυραννία και στην Ιερά Εξέταση.
Όπως επισηµαίνει ο Draper: "αυτός ακολούθησε µια πορεία που προσδροσδιόρισε
ολόκληρη τη µελλοντική σταδιοδροµία του και έγινε ένας φραγµός για τη
διανοητική πρόοδο της Ευρώπης για περισσότερα από χίλια χρόνια (John William
Draper -Ιστορία της ∆ιανοητικής Εξέλιξης στην Ευρώπη).

Ας προχωρήσουµε όµως, κάπως συνοπτικά και δυστυχώς ελλειµµατικά, λόγω

ελλείψεως χώρου, σε µερικά καυτά γεγονότα και Χριστιανικά εγκλήµατα κατά της
ανθρωπότητας, του πολιτισµού και του Ελληνισµού, αρχίζοντας από τον τέταρτο
αιώνα, την εποχή του “Μεγάλου” ή ακόµα “Αγίου” Κωνσταντίνου, του πρώτου
“Χριστιανού¨ Ρωµαίου αυτοκράτορα, µε τη βοήθεια του οποίου καθιερώθηκε ο
Χριστιανισµός σαν επίσηµη θρησκεία του Ρωµαϊκού κράτους και άρχισαν οι
µιασαλλόδοξοι διωγµοί των άλλων θρησκειών και οι µαζικοί προσηλυτισµοί της
µεγάλης εθνικής πλειοψηφίας µε τις µεθόδοθυς της δωροδοκίας, της φυλάκισης,
των βασανιστηρίων και της σφαγής.

Ο “ΜΕΓΑΣ” ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
Μπορεί πολλοί Χριστιανοί να γονυπετούν και να δοξάζουν τον “Άγιο
Κωνσταντίνο”, κανείς τους όµως µάλλον δεν γνωρίζει ότι στις µυστικές προσευχές
τους και ικεσίες τους ζητούν βοήθεια από έναν µεγάλο φονιά κι έναν αδίστακτο
δολοφόνο που έχει διαπράξει τα ειδεχθέστερα εγκλήµατα, ένα πραγµατικά τέρας,
όπως τον αποκαλεί ο Άγγλος ροµαντικός ποιητής Percy Bysshe Shelley (1792-
1822):

…Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος…Αυτός ο ψυχρός, υποκριτής και σκληρός

άνθρωπος, έσφαξε το γιο του, στραγγάλισε τη γυναίκα του, δολοφόνησε τον πεθερό
και το γαµπρό του και συντηρούσε στην αυλή του µια οµάδα αιµοδιψών και
θρησκόληπτων ιερέων, από τους οποίους ένας και µόνο θα αρκούσε για να στρέψει
τη µισή ανθρωπότητα ενάντια στην άλλη…

Και ο Βολταίρος επαναλαµβάνει ακριβώς τα ίδια:

Είχε έναν πεθερό, τον οποίο ωθήθηκε ο ίδιος να κρεµάσει. Είχε ένα γαµπρό, τον
οποίο διέταξε να στραγγαλιστεί. Είχε έναν ανηψιό δώδεκα ή δεκατριών ετών, του
οποίου διέταξε να κοπεί ο λαιµός. Είχε έναν µεγαλύτερο γιο, τον οποίο αποκεφάλισε.
Είχε µια γυναίκα την οποία διέταξε να πνίξουν σε ένα λουτρό. Ένας παλιός Γάλλος
συγγραφέας είπε (µε καυστική ειρωνία) ότι του άρεσε να διατηρεί το σπίτι του
καθαρό!

Αναλυτικότερα: ο πεθερός του που κρέµασε ήταν ο αυτοκράτορας Μαξιµιλιανός,

τον οποίο νίκησε και σενέλαβε το το Φεβρουάριο του 310 µ.χ. στη Μασσαλία. Ο
γαµπρός του ή µάλλον οι γαµπροί του που στραγγάλισε ήταν ο Λικίνιος και ο
Βασσιανός, σύζυγοι των αδελφών του Κωσταντίας και Αναστασίας. ∆ιέταξε επίσης
το 336 να σκοτωθεί στην Καρχηδόνα ο ανηψιός του Λικιανός, γιος του Λικίνιου,
παρά τις ικεσίες και τα κλάµατα της µητέρας του. Αν τώρα αυτές οι δολοφονίες
µπορούν να δικαιολογηθούν από µια Μακιαβελική πολιτική σκοπιµότητα, πώς θα
µπορούσε να διακολογηθεί ο φόνος του γιου του Κρίσπου το 326, µαζί µε
πολυάριθµους φίλους του, λίγους ακριβώς µήνες µετά την “Οικουµενική Σύνοδο
της Νικαίας”, στην οποία προήδρευσε και η οποία καθιέρωσε το σύµβολο της
χριστιανικής πίστεως; Πώς µπορεί επίσης να δικαιογηθεί η δολοφονία της σύζυγου
του Φαύστας, µητέρας δύο αγοριών και τεσσάρων κοριτσιών, την οποία διέταξε να
πνίξουν στο µπάνιο της επειδή την υποπτευόταν ανόητα για µοιχεία µε τον Κρίσπο;
Σύµφωνα µε το Βυζαντινό ιστορικό Ζώσιµο η κατακραυγή του κόσµου ήταν τότε
τόσο µεγάλη που αναγκάστηκε να αναζητήσει αλλού κατοικία!

Ο ίδιος ιστορικός Ζώσιµος αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος ζήτησε από τους εθνικούς
ιερείς εξιλέωση γι’ αυτά τα ειδεχθή του εγκλήµατα και όταν αυτοί του την
αρνήθηκαν στράφηκε προς τους χριστιανούς, οι οποίοι του την πρόσφεραν
απλόχερα µε αντάλλαγµα την υποστήριξή τους. Με αυτό τον τρόπο ο
Κωνσταντίνος “καθαρίσθηκε στο εξιλεωτικό αίµα του Χριστού” για τα µεγάλα
εγκλήµατά του και µπόρεσε να ανανηρυχθεί µετά το θάνατό του “Άγιος” και
“Ισαπόστολος”. Η άφεση των αµαρτιών ήταν έτσι κι αλλιώς και είναι πάντα µια
εύκολη υπόθεση για τον αφιλοσόφητο Χριστιανισµό. Αρκεί να “µετανοήσεις” και
να δώσεις ένα καλό µπαξίσι στον ιερέα που θα σε εξιλεώσει και αυτός θα σε
παραδώσει µετά ολόλευκο σαν περιστερά στο Θεό.

∆εν είναι όµως τα προηγούµενα ανόσια εγκλήµατα του Κωνσταντίνου µοναδικά.

∆ιέπραξε πολλές άλλες επίσης αποτρόπαιες πράξεις στους διάφορους πολέµους και
εκστρατείες που διεξήγαγε µε τη βοήθεια των Χριστιανών στρατιωτών του, όπου
επέδειξε ένα πνεύµα απαράµιλλης σκληρότητας και θηριωδίας, κατασφάζοντας και
κατακαίοντας ζωντανούς αιχµαλώτους και προκαλώντας µεγάλες γενοκτονίες
στους αντιπάλους του.

Πολλοί αµφισβητούν αν έγινε πραγµατικά ποτέ ο ίδιος Χριστιανός ή ακόµα αν ποτέ

βαπτίσθηκε. Γενικά πάντως υποστηρίζεται ότι βαπτίστηκε λίγο πριν το θάνατό του.
Όπως και να είναι, αγκάλιασε πλήρως το Χριστιανισµό, δεχόµενος την αµέριστη
βοήθειά του και προσφέροντάς του τη δική του µέσα σε ένα πνεύµα κοινής
συνεργασίας και αµοιβαίου συµφέροντος. Το έκανε αυτό σύµφωνα µε τον
Friedrich von Schlegel (1772-1829) όχι βέβαια από µια αίσθηση δικαιοσύνης, ή
από µεγαλοψυχία ή ακόµα πολύ λιγότερο από οποιαδήποτε σύνδεσή του µε τη
χριστιανική θρησκεία, αλλά για λόγους “κοσµικής σύνεσης. Θέλησε να συνδεθεί µε
τους χριστιανούς για να υποστηρίξει τη θέση του". Ο Εδουάρδος Γκιµπόν αναφέρει
ανάλογα και ειρωνικά ότι ο θρόνος του αυτοκράτορα θα ήταν πολύ πιο σταθερός
και µόνιµος “εάν µάθαιναν όλοι οι υποτελείς του, αγκαλιάζοντας το χριστιανικό
δόγµα, να υποφέρουν και να υπακούουν". Ο Βολταίρος πάλι τον κατηγορεί σε ένα
ποίηµά του ότι έκανε τους βωµούς της εκκλησίας υποπόδιο του θρόνου του.

Είναι γεγονός ότι η εθνική θρησκεία αντιτίθετο σφόδρα σε κάθε δεσποτική,

απολυταρχική και τυραννική διακυβέρνηση, αντίθετα από την ουσία και το πνεύµα
του Χριστιανισµού, ο οποίος υπαγορεύει παντού την αυστηρή και άκριτη πίστη και
υπακοή στα δόγµατά του και τους κανόνες του και τιτλοφορεί τους οπαδούς του
δούλους του Θεού και ποίµνια των δεσποτάδων τσοπάνων του. Οι δούλοι όµως
του θεού και των παπάδων µετατρέπονται πολύ εύκολα και σε δούλους των
ηγεµόνων. Αφού ο “Θεός” είναι ένας και απολυταρχικός, το ίδιο θα πρέπει να είναι
και η βασιλεία, που, όπως µας λέει ο Ευσέβειος της Καισαρείας, είναι δώρο του
Θεού προς τον ηγεµόνα και “εικόνα της επουρανίου βασιλείας”. Γι’ αυτό ακριβώς
ο Ρωµαίος φιλόσοφος Σενέκας διατύπωσε την εµβριθή ρήση ότι η θρησκεία είναι
για τον πιστό αλήθεια, για το φιλόσοφο ψεύτικη και για τον πολιτικό χρήσιµη!
Και η πιο χρήσιµη βέβαια θρησκεία για όλους τους άρχοντες και δεσπότες της
πολιτικής ζωής, και ιδιαίτερα για τους φασίστες (θυµηθείτε π.χ. ότι στη διάρκεια
του δευτέρου παγκοσµίου πολέµου, όταν ο Χίτλερ προήλαυνε στη Ρωσία, η «Ιερή
Επιστασία» του “Αγίου Όρους” του απέστειλε µια κατάπτυστη υµνητική επιστολή,
επευφηµώντας τις νίκες του και ευχόµενη σε αυτόν “έτη πλείστα”) και τους
τυράννους υπήρξε πάντα ο Χριστιανισµός! Είναι η κατεξοχήν θρησκεία (µαζί
βέβαια και µε τις άλλες λεγόµενες µονοθεϊστικές) που αφιονίζει και αποκοιµίζει
τελείως τον κόσµο διασαλεύοντας τη λογική του και κάνοντάς τον να βλέπει το
µαύρο για άσπρο και τους δαιµόνους για αγγέλους του φωτός. Ο πραγµατικός
“∆ιάβολος” και “Αντίχριστος” είναι ο ίδιος ο Χριστιανισµός που υποτίθεται ότι τον
καταπολεµά!

Ο Κωνσταντίνος πατρονάρισε λοιπόν το Χριστιανισµό όχι από πίστη ή από

φιλοσοφική επιλογή, αλλά από µια πολιτική και µάλιστα “αυτοκρατορική” και
δεσποτική σκοπιµότητα. Είχε την οξυδέρκεια να δει ότι ικανοποιούσε τις βλέψεις
και τα οράµατα κάθε απόλυτου άρχοντα. Αποφάσισε λοιπόν να τον επιβάλλει πάνω
στους υπηκόους του και να εξαλείψει µε διατάγµατα και ποινές κάθε άλλη πίστη.

Ως προς τη σχετικά τώρα µεγάλη ανάπτυξη του χριστιανισµού κατά την εποχή του
Κωνσταντίνου, ο Γκιµπόν αναφέρει σαφώς ότι χρησιµοποίησε προς το σκοπό αυτό
ακόµα και τη δωροδοκία:

Οι ελπίδες του πλούτου και των τιµών, το παράδειγµα του αυτοκράτορα, οι

παραινέσεις του, τα ακαταµάχητα χαµόγελά του, η διεσπαρµένη πεποίθηση µεταξύ
των δωροδοκούµενων και δουλικών πληθών που γεµίζουν συνήθως τα διαµερίσµατα
ενός παλατιού…. Οι πόλεις που επέδειξαν ένα ιδιαίτερο ζήλο στην εθελοντική
καταστροφή των αρχαίων ναών διακρίθηκαν µε δηµοτικά προνόµια και
ανταµείφθηκαν µε δηµοφιλείς δωρεές και η νέα πρωτεύουσα της ανατολής, η
Κωνσταντινούπολη, δοξάστηκε µε το µοναδικό προτέρηµα ότι δε βεβηλώθηκε ποτέ
από τη λατρεία των ειδώλων. Καθώς οι κοινωνικές τάξεις ακολουθούν τη µίµηση, ο
προσηλυτισµός εκείνων που κατείχαν οποιοδήποτε εξέχοντα τίτλο, δύναµη, ή πλούτο,
ακολουθήθηκε σύντοµα από τα εξαρτώµενα πλήθη. Η σωτηρία των κοινών
ανθρώπων αγοράστηκε µε µια φτηνή τιµή, εάν είναι αλήθεια ότι σε ένα έτος
βαπτίσθηκαν δώδεκα χιλιάδες άνδρες στη Ρώµη, εκτός από έναν ανάλογο αριθµό
γυναικών και παιδιών, και ότι ο αυτοκράτορας είχε υποσχεθεί ένα λευκό ένδυµα µε
είκοσι κοµµάτια χρυσού σε κάθε νεοφώτιστο.

Από την άλλη µεριά ο Κωνσταντίνος έδωσε στον κλήρο όλα τα προηγούµενα
προνόµια και περιουσίες των εθνικών ιερέων και απάλλαξε την εκκλησία από
φόρους και τους κληρικούς από τις στρατιωτικές υποχρεώσεις. Ο Γκιµπόν
αναφέρει ειρωνικά ότι ο Κωνσταντίνος πίστεψε ότι θα “µπορούσε να αγοράσει
πολύ εύκολα την εύνοια του ουρανού, εάν διατήρούσε τον άνεργο σε βάρος του
εργατικού και διένειµε µεταξύ των αγίων τον πλούτο της δηµοκρατίας”. Έδωσε
επίσης στους επισκόπους το προνόµιο να δικάζονται µόνον από τους οµοίους τους,
ακόµα και όταν επιβαρύνονταν µε ένα σοβαρότατο έγκληµα. Θεωρούσε την
ατιµωρησία τους πιο συµφέρουσα από ένα δηµόσιο σκάνδαλο και δήλωσε ότι θα
προστάτευε µε τον αυτοκρατορικό µανδύα του κάθε “ιερό” αµαρτωλό. Ο
Μοντεσκιέ υποτηρίζει ακόµα ότι έδωσε την εντολή να αρκεί στα νοµικά
δικαστήρια και η απλή ακόµα µαρτυρία ενός επισκόπου για την έκβαση µιας δίκης,
χωρίς να ακουστεί κανένας άλλος µάρτυρας!

Ένα από τα έδικτα ή διατάγµατα που εξέδωσε ήταν να χύνεται καφτό µολύβι µέσα
στο λαιµό όσων συνεργούν στην απαγωγή παρθένων, ενώ οι βασικοί παραβάτες να
ρίχνονται στα θηρία ή να καίγονται ζωντανοί. Σύµφωνα µε τον John Jortin
(“Σχόλια επί της Εκκλησιαστικής Ιστορίας”): “όρισε αυτή την τιµωρία για διάφορες
παραβάσεις και από τότε το κάψιµο ζωντανών ανθρώπων έγινε µια πολύ κοινή
τιµωρία, ντροπιάζοντας το Χριστιανισµό. Τελικά θεωρήθηκε πάρα πολύ σκληρή
για τους προδότες, τους δολοφόνους, τους δηλητηριαστές, τους πατροκτόνους,
κ.λ.π., και κατάλληλη µόνον για τους αιρετικούς…". Αξίζει να σηµειωθεί ότι ποτέ
πριν στην ιστορία των πολιτισµένων λαών δεν είχε επιβληθεί µια τέτοια τιµωρία
δικαστικώς. Η εκκλησία βέβαια αξιοποίησε πλουσιοπάροχα τις επόµενες εποχές
αυτό το νόµο καίοντας ανελήτα τους αιρετικούς στον πάσαλο “για τη ∆όξα και την
Τιµή του Θεού”!

Με άνα άλλο διάταγµα καταδίκασε όσους κακολογούν το Χριστό να χάνουν τα

µισά κτήµατά τους και σ’ ένα άλλο διέταξε την κατεδάφιση ή δήµευση όλων των
αιρετικών ναών και απαγόρευε τη συνεδρίαση των αιρετικών σε δηµόσια και
ιδιωτικά κτήρια ή σε µυστικούς τόπους.

Σε σχέση τώρα µε τους εθνικούς και τον “Ελληνισµό” έκανε πολλά και µεγάλα
κακά:

Το 324, έτος που ανακήρυξε το Χριστιανισµό σαν τη µόνη επίσηµη λατρεία της
Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας, λεηλάτησε το Μαντείο του ∆ιδυµαίου Απόλλωνος και
θανάτωσε µε βασανιστήρια όλους τους ιερείς του µε την κατηγορία της εσχάτης
προδοσίας.

Το 326, έτος που η µητέρα του “ανακάλυψε” και µάλιστα “άθικτο” στην
Ιερουσαλήµ τον περίφηµο “Τίµιο Σταυρό” (που τόσοι πολλοί κατείχαν και
κατέχουν από ένα κοµµατάκι του που θα έπρεπε να ήταν ολόκληρο δάσος και όχι
σταυρός!) εκθεµελίωσε το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και
χρησιµοποίησε τους κίονές του για την κατασκευή εκκλησιών. Με προτροπή της
µητέρας του κατέστρεψε τον ίδιο χρόνο το Ναό της Θεάς Αφροδίτης, πάνω στον
υποτιθέµενο τάφο του Ιησού, αλλά και άλλους ναούς της ιδίας Θεάς (της
Αφροδίτης των Γόγγλων και τη Άφακας στο Λίβανο).

Το 330 µ.χ. λεηλάτησε τα ελληνικά Ιερά κλέβοντας τους θησαυρούς τους και τα
αγάλµατα των θεών, τα οποία χρησιµοποίησε για τη διακόσµηση της Nova Roma
(Κωνσταντινούπολης), της νέας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας. Πολλά διάσηµα
έργα τέχνης καταστράφηκαν επίσης τότε στα χυτήρια. ∆εν δίστασε να κλέψει
ακόµα και το λατρευτικό άγαλµα του Πυθίου Απόλλωνος και τον περίφηµο
τρίποδα της Πυθίας από το ιερό των ∆ελφών.

Θέλοντας να µετατρέψει τον Άθωνα, όπου λατρευόταν η θεά της άγριας φύσης και
του κυνηγιού Άρτεµις, σε ανδρικό χριστιανικό µοναστικό κέντρο, εκδίωξε µε τη
βία τους Έλληνες της περιοχής αντικαθιστώντας τους µε εκχρηστιανισθέντες
πληθυσµούς. Εκθεµελίωσε επίσης τα εκεί ιερά και γκρέµισε το "ΑΘώον", το βωµό
και το µεγαλειώδες άγαλµα του Αθώου ∆ιός.

Την ίδια εποχή χριστιανοί επίσκοποι, µαζί µε τους ευνοούµενους του αυτοκράτορα,
κλέβουν και δηµεύουν απροκάλυπτα και ασύστολα από παντού χρυσά και αργυρά
έργα τέχνης, εδώλια θεών και αφιερώµατα (Franz Tinnefeld). Όπως επισηµαίνει ο
Γάλλος φιλόσοφος Ελβέτιος (1715-1771) στις πρώτες δεκαετίες της
«θριαµβεύουσας» εκκλησίας «ο καθολικισµός υπερασπίζονταν πάντα την κλοπή,
τη ληστεία, τη βιαιότητα και το φόνο. Γιατί να ενδιαφέρεται λοιπόν η εκκλησία για
το πόσο τυραννικοί είναι οι κακοµαθηµένοι βασιλιάδες, όταν µοιράζεται µαζί τους
τα αγαθά της εξουσίας;»

Το 335 γίνονται τα εγκαίνια της Εκκλησίας του Πανάγιου Τάφου που κτίσθηκε
πάνω στα ερείπια του Ναού της Θεάς Αφροδίτης. Για τη διακόσµησή του
λεηλατούνται τα αρχαία ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Εξ’ αιτίας
της κακής συγκοµιδής εκείνου του έτους θεωρούνται υπαίτιοι όλοι οι “µάγοι και
µάντεις” (µε άλλα λόγια οι επιστήµονες, φιλόσοφοι και ιερείς της αρχαίας
θρησκείας…) και ο Κωνσταντίνος διατάζει τη σταύρωσή τους. Τότε ακριβώς
µαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε επιχειρήσει να
επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισµό µε τη βοήθεια της φιλοσοφίας και είχε
προκαλέσει την µήνιν των Χριστιανών. Ακολουθούν πολλές καταστροφές
ελληνικών ναών πάνω στους οποίους κτίζονται εκκλησίες.

Το 337 µ.χ. , ένα έτος µετά τη δολοφονία από τους Χριστιανούς του “σχισµατικού”
Αρείου, η αντιπαλότητα και έχθρα του οποίου µε τους “Ορθόδοξους” είχε ταράξει
επί µακρόν τη βασιλεία του Κωνσταντίνου και τον οποίο είχε ο ίδιος αρχικά
καταπολεµήσει και στη συνέχεια υποστηρίξει, πέθανε και ο Κωνσταντίνος στην
Νικοµήδεια και θάφτηκε σε µια χριστιανική εκκλησία. Η Εκκλησία ακολούθως τον
ανακήρυξε “Αγιο” και “Ισαπόστολο” για το “θεάρεστο” έργο του, το ίδιο και τη
θρησκόληπτη µητέρα του. Και όχι µόνον αυτό, αλλά οι Χριστιανοί κληρικοί
διέδωσαν ότι ο Θεός είχε προικίσει δήθεν µε θαυµαστές δυνάµεις την λήκυθο και
το άγαλµά του και ότι όποιος τα άγγιζε θεραπευόταν από πάσαν νόσον και
µαλακίαν!

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ
Ο γιος του Κωνσταντίνου Κωνστάντιος έθεσε εκτός νόµου το “Ελληνίζειν” και
απαγόρευσε µε την ποινή του θανάτου τη θυσιαστική λατρεία, τη µαντεία και την
αστρολογία. Εξόρισε, φυλάκισε και εκτέλεσε επίσης πολλούς Έλληνες εθνικούς.
Όπως γράφει ο ρήτορας Λιβάνιος που εξορίσθηκε το 346 στη διάρκεια ενός
µεγάλου διωγµού στην Κωνσταντινούπολη, ο Κωνστάντιος ήταν ο πρώτος που
“ιερά και νεώ τους µεν έκλεισε, τους δε κατέσκαψε, τους δε βεβήλους αποφήνας
πόρνοις ενοικείν έδωκεν. Με άλλα λόγια έκλεισε τα ιερά, εκθεµελίωσε τους ναούς
και για να τους βεβηλώσει τους έκανε πορνοστάσια! Πολλές βιβλιοθήκες επίσης
πυρπολύθηκαν ενώ χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί έστησαν τα καµίνια τους κοντά
στους ναούς για να µετατρέψουν τα µάρµαρα σε ασβέστη! Με αυτό τον τρόπο,
εκτός από την ολοκληρωτική εξάλειψη των ιερών, καταστρέφονταν υποτίθεται και
οι δαίµονες που ζούσαν µέσα τους!

Στρατόπεδα Θανάτου στη Σκυθόπολη

Από τα πιο απαίσια και βδελυρά έργα των χριστιανών αυτής της περιόδου ήταν η
δηµιουργία των πρώτων στρατοπέδων θανάτου στην ιστορία, οργανωµένων δηλαδή
κέντρων βασανιστηρίων και εκτελέσεων των Εθνικών, στη Σκυθόπολη της Συρίας,
τη σηµερινή Μπεθσάν, στα σύνορα Ισραήλ και Συρίας. Εκεί συγκεντρώνονταν οι
συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα µέρη της αυτοκρατορίας, βασανίζονταν και
θανατώνονταν.

Γράφει ο Εµανουήλ Ροίδης στην “Πάπισσα Ιωάννα” γι΄ αυτή τη Μακρόνησο ή

Νταχάου των Χριστιανών φασιστών:

Και ου µόνον κατά των λίθων επέδειξαν τον χριστιανικόν ζήλον των οι ακάµατοι
εκείνοι ειδωλοθραύσται, αλλά και κατά των δυστυχών εκείνων, όσους υπωπτεύοντο
εµµένοντας εις των πατέρων των την θρησκείαν. Ο σφάζων πρόβατον προς
οικογενειακήν ευωχίαν, ο προσφέρων άνθη εις του πατρός του τον τάφον, ο
συλλέγων χαµαίµηλα εις το φως της σελήνης, ο αρωµατίζων την οικίαν του ή φέρων
ανηρτηµένον περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού κατεµηνύετο υπό
κουκουλοφόρων κατασκόπων ως µάγος ή ειδωλολάτρης, κατεβαρύνετο δι αλύσεων
και εστέλλετο εις Σκυθούπολιν, όπου είχε στηθεί το χριστιανικόν κρεουργείον. Εκεί
συνεδρίαζον ευσεβείς δικασταί, αµιλλώµενοι τις πλείονας ειδωλολάτρας να οπτήσει
επί εσχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου ή να κατακόψη µεληδόν. Μυριάδες
µαρτυρολογίων διηγούνται τας αθλήσεις των χριστιανών οµολογητών, εκ των πληγών
των οποίων έσταζε γάλα, και τους εδρόσιζον αι φλόγες, αλλ’ ουδείς έγραψεν ακόµη
το αψευδές συναξάριον των µαρτύρων εκείνων, οίτινες αντί µυθώδους γάλακτος
έχυσαν αίµα αληθές και αντί να δροσίσει κατέκαυσε το πυρ της χριστιανικής
ανεπιεικίας, καυστικότερον όν, φαίνεται, του πυρός της πολυθεϊκής ωµότητος.

Θα θέλαµε να γνωρίζαµε πόσοι ‘άγιοι” χριστιανοί και πατέρες της Εκκλησίας

έλαβαν µέρος άµεσα ή έµµεσα σε αυτά τα θηριώδη εγκλήµατα. Και οι
κουκουλοφόροι καταδότες της Σκυθούπολης είναι βέβαια οι ίδιοι µε αυτούς της
Γερµανικής Κατοχής που κατέδιδαν τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης και
είχαν βέβαια το ίδιο πολιτικό φρόνηµα και θρησκευτικό πιστεύω µε αυτούς.

ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Μέσα σε αυτόν τον αδυσσώπητο διωγµό και κατατρεγµό και το αναφαινόµενο ήδη
στον ορίζοντα πνευµατικό σκότος, εµφανίσθηκε µια ακτίνα φωτός,
διαλλακτικότητας, συναίνεσης και πολιτισµού, η οποία όµως γρήγορα σβήστηκε
από την χριστιανική µισαλλοδοξία, πριν προλάβει να µετατραπεί σε ζωηρή φλόγα.
Ήταν ο νέος αυτοκράτορας-φιλόσοφος Ιουλιανός, ο µυηµένος στα Ελευσίνια
µυστήρια και σπουδάσας στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, ο αποκαλούµενος
από τους χριστιανούς για τη φωτεινή στάση του “Παραβάτης” ή “Αποστάτης”,
διότι σταµάτησε προς στιγµή τον κατήφορο και το πενυµατικό σκότος, στον οποίο
είχαν οδηγήσει οι προηγούµενοι απ’ αυτόν Κωνσταντινίτες αυτοκράτορες την
αυτοκρατορία.

Ο Ιουλιανός θέσπισε την πλήρη θρησκευτική ανοχή και ανεξιθρησκεία και

σταµάτησε τους διωγµούς εναντίον των εθνικών. Ο “άγιος” τότε Γρηγόριος ο
Ναζιανζηνός διαµαρτυρήθηκε ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την
χαρά του µαρτυρίου! (που σύµφωνα µε τις πεποιθήσεις τους ήταν το “πυραυλικό”
εισητήριο για τον παράδεισο και την αιώνια σωτηρία!). Θα του άξιζε εδώ σαν
απάντηση ο λόγος ενός Ρωµαίου ανθυπάτου για τους πρόθυµους να µαρτυρήσουν
χριστιανούς: "΅Ω δυστυχείς! Αν είστε τόσο κουρασµένοι από τη ζωή σας, είναι
άραγε τόσο δύσκολο να βρείτε µόνοι σας σχοινιά και τους γκρεµούς που
χρειάζεστε;” Μπορεί να φανταστεί κανείς το τροµερό µίσος και την οργή αυτών
των ανόητων, εγωπαθών µαρτύρων, αν µπορούσαν να ανακαλύψουν ότι
θυσιάστηκαν για ένα µεγάλο ψέµα, για µια µεγάλη θρησκευτική απάτη, για µια
χίµαιρα;

Ο Ιουλιανός δεν δίωξε τους χριστιανούς. Απαγόρεψε µόνον τις ανοµίες τους. Τους
συγχώρεσε µάλιστα και όταν προσπάθησαν να τον σκοτώσουν. Το µόνο που έκανε
ήταν να γράψει φιλοσοφικά βιβλία εναντίον τους, ξεσκεπάζοντας τη δεισιδαιµονία
και αφροσύνη τους. ∆υστυχώς όµως ένα άνοµο χριστιανικό χέρι του πήρε σύντοµα
τη ζωή πισώπλατα σε µια µάχη µε τους Πέρσες το 363 µ.χ.

ΙΟΒΙΑΝΌΣ

Το πνεύµα της µισαλλοδοξίας συνεχίζεται στη σύντοµη βασιλείας του

αυτοκράτορα Ιοβιανού µε σκληρές επισκοπικές διαµάχες και αλληλοσκοτωµούς
για την εξουσία, την πυρπόλυση της βιβλιοθήκης της Αντιοχείας το 364 και
διατάγµατα που απαγορεύουν την εθνική λατρεία και τις οιωνοσκοπήσεις επί ποινή
θανάτου. Η Σύνοδος της Λαοδικείας µάλιστα εισηγείται την ίδια ποινή για τους
αστρολόγους και τους χριστιανούς που γιορτάζουν τα Σάββατα! Ακόµα στα
χριστιανικά βασανιστήρια εναντίον των εθνικών προστίθεται τώρα και ο
κατακοµµατιασµός των πλευρών τους µε σιδερένια άγκιστρα! Όπως αναφέρει ο
Γκιµπόν, οι φιλόσοφοι που είχαν διδάξει επί βασιλείας Ιουλιανού "θεώρησαν
συνετό να ξυρίσουν τις γενειάδες τους και να µεταµφιεστούν”.

ΒΑΛΕΝΤΙΑΝΟΣ

Οι διωγµοί συνεχίζονται επί Βαλεντιανού, οπότε εκτελούνται οι ιερείς Ιλάριος και

Πατρίκιος. Χιλιάδες άτοµα επίσης εξορίζονται, βασανίζονται ή θανατώνονται και
δηµεύεται η περιουσια τους ή δίνεται στην Εκκλησία. Ο φιλόσοφος Σιµωνίδης
καίγεται ζωντανός και ο φιλόσοφος Μάξιµος αποκεφαλίζεται µετά από φριχτά
βασανιστήρια. Θύµατα ήσαν και οι επιφανείς συνεργάτες του Ιουλιανού
Ορειβάσιος, Σαλλούστιος Πηγάσιος κ.α. Χιλιάδες επίσης τόµοι βιβλίων
φιλοσοφίας, µαθηµατικών, ιστορίας και λογοτεχνίας πυρπολούνται σαν αντικείµενα
µαγείας! Ο Βαλεντιανός διατάζει τον αφανισµό όλων των εθνικών και των έργων
τους και έντροµοι οι άνθρωποι αρχίζουν και καίνε µόνοι τους τις βιβλιοθήκες τους
για να γλυτώσουν. Όσοι συλλαµβάνονται εκτελούνται..
Σηµειώνει ο Εµµανουήλ Ροϊδης στην “Πάπισσα Ιωάννα”:

Κατά τας αρχάς του Μεσαίωνος επί Ουάλεντος, Ουαλεντινιανού και Θεοδοσίου
συνεστήθη εν Ανατολή αληθής «Ιερά Εξέτασις», ής αι θηριωδίαι, αι καταπιέσεις και
αι σφαγαί δεν έχουσι τι να φθονήσωσιν εις τους Ιεροδικαστάς της Ισπανίας, οίτινες
άτοµα µόνον κατεδίωκον επί κακοδοξία, ενώ οι Ορθόδοξοι «σωφρονισταί» της
Ανατολής προυτίθεντο να εξαλείψωσιν αθρόους από του προσώπου της γης πάντας
τους ελληνίζοντας ή φιλοσοφούντας. Τα περί τούτων χωρία των συγχρόνων
ιστορικών εξαλείφουσι παν ίχνος αµφιβολίας, διεγείροντα αγανάκτησιν και φρίκην
κατά των ελθόντων «βαλείν µάχαιραν και ουχί ειρήνην…

“ΜΕΓΑΣ” ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ

Ακολουθεί ο µέγας εγκληµατίας, ανθέλληνας χριστιανός αυτοκράτορας Θεοδόσιος

ο Α΄, άµεσα ελεγχόµενος από τον “άγιο” τραµπούκο επίσκοπο των Μεδιολάνων
Αµβρόσιο, του οποίου οι απηνείς διωγµοί κατάφεραν ένα πραγµατικά εξοντωτικό
κτύπηµα στην εθνική θρησκεία και στον ελληνικό πολιτισµό προς “∆όξαν του
Θεού και της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας”…

Το 380 µ.Χ ο χριστιανισµός ανακηρύσσεται σαν η επίσηµη και µοναδική θρησκεία

του κράτους και τίθεται εκτός νόµου κάθε άλλη λατρεία. Ο Θεοδόσιος
εξουσιοδοτεί επίσης τον Αµβρόσιο να καταστρέψει όλους τους ναούς των εθνικών
και να κτίσει πάνω στα θεµέλιά τους εκκλησίες. Ρασοφόροι τότε δαίµονες
επιδράµουν µαζί µε τον καθοδηγούµενο απ’ αυτούς όχλο στο Ιερό της ∆ήµητρας
στην Ελευσίνα, καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και προσπαθούν να λιντσάρουν
τους Ιεροφάντες Νεστόριο και Πρίσκο. Ο γηραιότατος τότε Ιεροφάντης Νεστόριος
ανακοινώνει µε θλίψη και αγανάκτιση το τέλος των Ιερών Μυστηρίων που
δόξασαν µε το ήθος και τη σοφία τους την αρχαία Ελλάδα και την έναρξη µιας
εποχής πνευµατικού σκότους.

Κάτω απ’ αυτό το κλίµα ο άθλιος “άγιος” Μάρκελλος, επίσκοπος της Απάµιας,
αποφασίζει να ισοπεδώσει όλους τους ειδωλολατρικούς ναούς της επισκοπής του
και βάζει ο ίδιος φωτιά σε έναν απ’ αυτούς (µάλλον στο Ναό του Απαµείου ∆ιός).
Ενώ όµως οι οπαδοί του προχώρησαν για να κάψουν έναν άλλο ναό,
συλλαµβάνεται από τους εξαγριωµένους χωρικούς, οι οποίοι τον καίνε και τον ίδιο
για το ανοσιούργηµά του. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο εξασφάλισε την αιώνια
σωτηρία! Η Εκκλησία τον ανακήρυξε αµέσως “΄Αγιο”, διότι “θυσίασε τη ζωή του
για τον σκοπό του Θεού!

Ο νοών νοήτω! Ο µη εννοών, ας συνεχίσει να προσεύχεται σε αυτόν τον “άγιο” και

στους οµοίους του (ανύπαρκτη η Χάρη τους!) για θεία βοήθεια και σωτηρία και ας
συνεχίσει να δίνει στα παιδιά του τα αισχρά τους ονόµατα.

Την ίδια εποχή (385-388 µ.χ.) καταστρέφεται από ένα στράτευµα

καλογεροτελωνιών και στρατιωτών ο εντυπωσιακός ναός της Έδεσσας, ένα από τα
πιο θαυµαστά οικοδοµήµατα του κόσµου, το ∆ιδυµαίο Ιερό, Τα Καβίρεια της
Ίµβρου, όλα τα ιερά της Παλµύρας κ.α. Στα στρατόπεδα επίσης θανάτου της
Σκυθόπολης µαρτυρούν χιλιάδες αθώοι άνθρωποι.
Νέο διάταγµα του Θεοδοσίου απαγορεύει στη συνέχεια κάθε δηµόσια συζήτηση
για θρησκευτικά θέµατα. Ο γηραιός πια φιλόσοφος και ρήτορας Λιβάνιος
δικάζεται µαζί µε άλλους εθνικούς για µαγεία, αλλά αθωώνεται από τον εθνικό
δικαστή Τατιανό. Τον επόµενο χρόνο (389) στίφη µοναχών της ερήµου εισβάλουν
άναρχα και απειθάρχητα στις πόλεις της Μέσης Ανατολής καταστρέφοντας µε
µανία αγάλµατα, βωµούς και Ιερά, καίοντας βιβλιοθήκες και λιντσάροντας τους
εθνικούς. Τα µαυροφορεµένα αυτά όρνια της µισαλλοδοξίας, του φανατισµού και
της βαρβαρότητας θεωρούν τα έργα της τέχνης και του πολιτισµού σαν άχρηστες
µαταιοδοξίες που παραπλανούν τον πιστό από το ζήλο του για το κόσµο του
Κυρίου!
Τον επόµενο χρόνο τα χριστιανικά τελώνια συνεχίζουν να παραµένουν στις πόλεις
τρώγοντας τις ληστευµένες περιουσίες των εθνικών. Γλυκαίνονται όµως µε την
κακία και την αρπαγή και επεκτείνουν την κακοποιό δράση τους και σε µη
εθνικούς. Μάταια ο ηθικός αυτουργός τους Θεοδόσιος προσπαθεί να τα εκδιώξει µε
διάταγµα από τις πόλεις της Μέσης Ανατολής. Γιατί να φύγουν, αφού καλοπερνάνε;

Ο Θεοδόσιος απαγορεύει στη συνέχεια µε την ποινή του θανάτου όλες τις θυσίες
και την επίσκεψη στους ναούς, ακόµα και το απλό κοίταγµα των αγαλµάτων! Όσοι
επίσης αποτυγχάνουν να αποκαλύψουν και να καταδώσουν τους παραβάτες,
απειλούνται µε βαριές ποινές. ∆ιατάζει επίσης το κάψιµο των γραφών του
Πορφυρίου και οποιουδήποτε άλλου εναντιώνεται στη χριστιανική θρησκεία,
απειλώντας µε θάνατο τους παραβάτες. Ένας καινούργιος µεγάλος διωγµός ξεκινά
σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Οι άνθρωποι αρχίζουν να καταστρέφουν µε τρόµο
τις βιβλιοθήκες τους φοβούµενοι µήπως κάποιοα ατυχή πρόταση σε κάποιο βιβλίο
τους οδηγήσει σε επικίνδυνες περιπέτειες. Ο Draper παρατηρεί ότι η αµερόληπτη
ιστορία “είναι υποχρεωµένη να αποδώσει την προέλευση αυτών των τυραννικών
και σκανδαλωδών πράξεων της αστικής δύναµης στην επιρροή της ιεροσύνης και
να θεωρήσει την τελευταία υπεύθυνη γι’ αυτά τα εγκλήµατα".

Ο Dean Milman (”Ιστορία του Χριστιανισµού) εξιστορεί:

Σύντοµα µετά τη διαδοχή του Θεοδοσίου οι εθνικοί, ιδιαίτερα στην Ανατολή, είδαν
τη θύελλα να έρχεται καταπάνω τους. Οι µοναχοί, µε πλήρη ατιµωρησία, διέσχιζαν
τις αγροτικές περιοχές, κατεδαφίζοντας όλα τα µη προστατευµένα κτίρια. Μάταια οι
εθνικοί έκαναν έκκληση στην επισκοπική αρχή. Οι επίσκοποι αρνήθηκαν να
καταστείλουν τον υπερδραστήριο µεν, αλλά ευσεβή όχλο των υποστηρικτών τους…

Παρόµοια στη Γαλατία ο “άγιος” Μαρτίνος κάνει εκστρατείες από µέρος σε µέρος
µε µια οµάδα πιστών µοναχών, καίγοντας τους ναούς και καταστρέφοντας τους
ιερούς τόπους. Σύµφωνα µε τον Tillemont “είχε πειστεί, όπως άλλωστε όλοι σχεδόν
οι άγιοι, ότι πλησίαζε το τέλος του κόσµου". Η ζωή του θεωρήθηκε γρήγορα σαν
ένα πρότυπο µίµησης για όλους τους αφοιωµένους Χριστιανούς.

Η παρατήρηση αυτή του Tillemont µας δίνει µια άλλη επίσης διάσταση για τον
άρρωστο ψυχισµό αυτών των “θεοµανών” ρασοφόρων: Πίστευαν ότι πλησίαζε η
Συντέλεια του Κόσµου και η “∆ευτέρα Παρουσία του Κυρίου” και βιαζόντουσαν
να εξασφαλίσουν µε τους φόνους ένα σίγουρο εισητήριο για τον παράδεισο! Ο
“Θεός” θα έβλεπε όλες αυτές τις φιλότιµες προσπάθειές τους για χάρη του και για
την “αληθινή πίστη” και θα τους αντάµοιβε αναλόγως! Ήσαν τελείως µωροί όσο
και µεγάλοι εγωιστές και θεοκόλακες, αλλά πιο πολύ “πληρωµένοι δολοφόνοι”,
έστω και αν το αντίτιµο των εγκληµάτων και της κακίας τους ήταν, υποτίθεται,
“πνευµατικό”!

Ο “άγιος” Αυγουστίνος, ο πιο διάσηµος θεολόγος αυτής της περιόδου, ενώ στην
αρχή καταδίκασε τη δίωξη, σύντοµα την ενστερνίσθηκε και την υποστήριξε θερµά
θεολογικά πάνω στο δόγµα της αποκλειστικής σωτηρίας. Υποστήριξε ότι ήταν
φιλεύσπλαχνο να τιµωρηθούν οι αιρετικοί, ακόµη και µε θάνατο, εάν αυτό
µπορούσε να σώσει τους ίδιους ή άλλους από το αιώνιο βάσανο που ανέµενε τους
απίστους. Η αίρεση θεωρήθηκε σαν ένα είδος µοιχείας, σαν το χειρότερο είδος
δολοφονίας: η δολοφονία ψυχών! Ήταν µια µορφή βλασφηµίας, και πάνω σε όλες
αυτές τις βάσεις µπορεί δίκαια να τιµωρηθεί! Θαυµάστε την απαράµιλλη µωρία
του “αγίου’ Χριστιανού θεολόγου! Ο “άγιος” Ιερώνυµος, που µετέφρασε την
Βουλγκάτα, είχε τις ίδιες ακριβώς αντιλήψεις. Σίγουρα αυτοί οι ιεροί διώκτες και
βασανιστές για τη σωτηρία της προσωπικής τους ψυχής είναι άξιοι για τα πιο
καφτερά καζάνια της κολάσεως!

Κι ερχόµαστε στη µαζική δολοφονία 7.000 εθνικών Ελλήνων από τον Θεοδόσιο
στη Θεσσαλονίκη το 390 µ.Χ. Οι Θεσσαλονικείς είχαν εξεγερθεί εναντίον της
Γοτθικής Βυζαντικής Φρουράς της πόλης και του αρχηγού της Βοθέριχου που
προσπαθούσε επίµονα να τους εκχριστιανίσει. Πολλοί στρτιώτες τότε και
αξιωµατικοί σκοτώθηκαν. Για να εκδικηθεί ο Θεοδόσιος κάλεσε το λαό στον
ιππόδροµο της πόλης, δήθεν για συναίνεση, και για να παρακολουθήσουν τάχα µια
ιπποδροµία. Όταν ο λαός εγκλείστηκε στον ιππόδροµο, κετέπεσαν πάνω τους οι
Γότθοι κατασφάζοντάς τους. Πώνω από 7.000 Ελληνες και κατ’ άλλους 15.000
Έλληνες σφαγιάστηκαν γιατί δεν ήθελαν να βαπτισθούν. Η εκκλησία αναγκάστηκε
να καταδικάσει το Θεοδόσιο γι’ αυτή τη γενοκτονία για να προλάβει µια νέα
γενικειµένη εξέγερση στις Ελληνικές επαρχίες της Αυτοκρατορίας. Τον “τιµώρησε”
ο ίδιος ο Αµβρόσιος µε το να µην µπορεί να µπει για ένα ορισµένο διάστηµα στην
εκκλησία και να µετανοήσει για την πράξη του. Μια πραγµατικά πολύ σκληρή
τιµωρία, δε νοµίζετε;

Η Καταστροφή του Σεράπειου

Επόµενο αυτοκρατορικό διάταγµα του Θεοδοσίου διατάσσει την άµεση

καταστροφή των ειδώλων της Αλεξανδρείας. Οι ελάχιστοι εθνικοί της πόλης
εξεγείρονται και θέλοντας να προστατεύσουν το µνηµείο τους κλείνονται µέσα στο
Σεράπειο µε επικεφαλής το φιλόσοφο Ολύµπιο. Σύµφωνα µε τον Γκιµπόν, το
Σεράπειο “συναγωνιζόταν την υπερηφάνεια και τη µεγαλοπρέπεια του Καπιτωλίου,
µε τις εντυπωσιακές αίθουσες και τα έξοχα αγάλµατά του να επιδεικνύουν το
θρίαµβο των τεχνών. Εδώ στους περιβόλους του Μουσείου συγκεντρώνονταν οι
φιλόσοφοι από όλα τα µέρη του κόσµου, ενώ οι βοτανικοί κήποι, τα θηριοτροφεία,
οι ανατοµικές και αστρονοµικές σχολές και τα χηµικά εργαστήρια πρόσφεραν µια
αφθονία µελέτης”. Υπήρχαν επίσης δύο θαυµάσιες βιβλιοθήκες, που περιείχαν
πάνω από επτακόσιες χιλιάδες βιβλία, τα οποία είχαν συγκεντρωθεί µε πολύ κόπο
και έξοδα. Η µεγάλη αυτή βέβαια επιστηµονική σχολή είχε σταµατήσει πριν την
εποχή του Θεοδοσίου, αλλά το Σεράπειο διατηρούσε ακόµα στα ράφια του την
αρχαία επιστήµη και µάθηση.

Αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας ήταν αυτή την περίοδο ο Θεόφιλος, που ο

Γκιµπόν τον χαρακτηρίζει "ένα διαρκή εχθρό της ειρήνης και της αρετής, ένα
τολµηρό, κακό άτοµο, τα χέρια του οποίου µολύνθηκαν διαδοχικά µε αίµα και
χρυσό”. Παρόµοια άποψη διατυπώνει και ο Jortin που χαρακτηρίζει το Θεόφιλο
σαν ένα “τέλειο απατεώνα" και αλλού σαν έναν “άπληστο και βίαιο άνθρωπο που
χρησιµοποίησε την πιο χαµερπή δολιότητα και τα πιό σκανδαλώδη τεχνάσµατα για
να εκδικηθεί εκείνους που δεν µπορούσαν να εγκρίνουν τη χυδαία συµπεριφορά
του”. Άλλοι συγγραφείς όπως ο Σωκράτης και ο Παλλάδιος προσθέττουν ότι ήταν
ένοχος επιορκίας, συκοφαντίας, βίας, δίωξης, ψεύδους, απάτης, ληστείας και
ψευδοµαρτυρίας.

Αυτός ο ∆ιαβολόφιλος έστρεψε το χριστιανικό όχλο εναντίον των εθνικών

υπερασπιστών και του µνηµείου, το οποίο µετέτρεψε τελικά σε σκουπίδια. Το
πολεµικό τσεκούρι ενός χριστιανού στρατιώτη κατέστρεψε το τεράστιο είδωλο του
Ιερού, του οποίου τα µέλη σύρθηκαν στη συνέχεια για διαπόµπευση στους δρόµους
της πόλης. Μη ευχαριστηµένος από την καταστροφή ο διαβολοδεσπότης έστρεψε
την προσοχή του στη βιβλιοθήκη, η οποία λεηλατήθηκε και καταστράφηκε και “επί
είκοσι σχεδόν χρονιά µετά η εµφάνιση των άδειων ραφιών προκαλούσε λύπη και
αγανάκτηση σε κάθε θεατή του οποίου ο νους δεν είχε συσκοτισθεί πλήρως από τη
θρησκευτική προκατάληψη".

Ο ∆ιαβολόφιλος είναι επίσης υπεύθυνος για τη µετατροπή σε χριστιανική εκκλησία

του Ναού του ∆ιονύσου, για την πυρπόλυση του Μιθραίου και για την καταστροφή
του Ναού του ∆ιός. Ο ιερέας του τελευταίου Ελλάδιος γλύτωσε τη ζωή του από
λιντσάρισµα σκοτώνοντας εννέα “ευσεβή” κτήνη. Ο όχλος διαπόµπευσε τελικά
τους ιερείς και τους σκότωσε µε λιθοβολισµό (τον αγαπηµένο τρόπο δολοφονίας
του Γιαχβέ στη Παλαιά ∆ιαθήκη). Ανάλογα διαποµπεύθηκαν και καταστράφηκαν
τα ιερά σύµβολα και αγάλµατα..

Ένας νέος µεγάλος διωγµός διατάσσεται το 392 σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία.

Χριστιανικά τελώνια αποβιβάζονται στο νησί της Σαµοθράκης και διαλύουν τα
Καβίρεια Μυστήρια κατασφάζοντας τους ιερείς τους και όλους τους λάτρες..
Καταστρέφεται επίσης το Μαντείο του Άµµωνος ∆ιός στην Άφυτο της Χαλκιδικής.
Στην Κύπρο, ο εβραϊκής καταγωγής επίσκοπος "άγιος" Επιφάνειος και ο “άγιος”
Τύχωνας εκχριστιανίζουν µαζικά µε τη βία και την απειλή του βούρδουλα και της
πυράς χιλιάδες εθνικούς και καταστρέφουν όλα τα Ιερά του νησιού. Σταµατούν
τότε οριστικά τα Κυπριακά Μυστήρια της Αφροδίτης.

Ο Θεοδόσιος συνεχίζοντας τα εγκλήµατά του εναντίον του Ελληνισµού καταργεί

το 393 µ.χ τα Πύθια, τα Άκτια και τους Ολυµπιακούς Αγώνες και ισοπεδώνει
όλους τους βωµούς της Ολυµπίας. Μετά πό δυο χρόνια πεθαίνει και ο µικρότερος
γιος του, ο Αρκάδιος, αναλαµβάνει την Ανατολή και ο µεγαλύτερος, ο Ονώριος, τη
∆ύση.

Ο ΑΡΚΑ∆ΙΟΣ

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑ∆ΑΣ

Το 395 οι εκχριστανισθέντες Γότθοι του Αλάριχου κινούνται απειλητικά προς την

Κωνσταντινούπολη αναζητώντας δόξα και λάφυρα, αλλά ο πρωθυπουργός και
συµβουλάτορας του Αρκαδίου Ρουφίνος τους στρέφει πονηρά προς την Ελλάδα,
πληροφορώντας τον Αλάριχο ότι θα βρει εκεί “πολλά ειδωλατρικά ιερά µε αµύθητα
πλούτη”. Τους Γότθους στρατιώτες συνοδεύουν φανατικά καλογεροτέλωνια που
κατασφάζουν µαζί τους τους Έλληνες εθνικούς, καταστρέφοντας και λεηλατώντας
τις ελληνικές πόλεις και τα Ιερά µέχρι την Σπάρτη. Στη Μακεδονία προκαλούν
µεγάλες καταστροφές στο ∆ίον και κατερχόµενοι µετά µε αυτοκρατορική άδεια
από τις Θερµοπύλες ορµούν από τη Βοιωτία στην Αττική. Ταυτόχρονα ο Αρκάδιος
διατάζει, όχι απλώς την καταστροφή, αλλά την ισοπέδωση ("ες έδαφος φέρειν")
όλων των Ελληνικών ναών και το υλικό τους να χρησιµοποιηθεί για την κατασκευή
άλλων οικοδοµηµάτων, έτσι ώστε να χαθούν παντελώς τα ίχνη τους.

Φτάνοντας όλοι αυτοί οι βάρβαροι δαίµονες στην Αττική, ισοπεδώνουν το ναό της
∆ήµητρας και της Περσεφόνης στην Ελευσίνα και θανατώνουν τους πιστούς και
τους ιερείς που βρισκόταν εκεί. Τότε θανατώθηκε και ο τελευταίος ιεροφάντης
Ιλάριος, καθώς επίσης και ο τελευταίος Λαδούχος, ο Αθηναίος Λυκοµήδης, οι
οποίοι αφού βασανίστηκαν φρικτά κάηκαν ζωντανοί (µετά τον θάνατο του
Νεστορίου τα Ελευσίνια Μυστήρια είχαν σιγήσει για αρκετό καιρό, αλλά στη
συνέχεια οι Έλληνες Εθνικοί, τα είχαν αναβιώσει µε ιερείς από τις Θεσπιές). Στη
συνέχεια τα στίφη των βαρβάρων και των ληστών κατευθύνονται στην
Πελοποόνησο, αφού η θέα, κατά τον ιστορικό Ζώσιµο, της Προµάχου Αθηνάς και
του Αχιλλέα στα τείχη των Αθηνών τους έκανε να αποµακρυνθούν µε φόβο. Στην
Πελοπόννησο καταστρέφουν πρώτα την Κόρινθο, µετά το Άργος και τελευταία τη
Σπάρτη. Μετά ισοπεδώνουν το ναό του ∆ιός στην Νεµέα, τα Αρκαδικά ιερά της
Λυκόσουρας και τα λαµπρά Ιερά της Ολυµπίας.

Το 396 ο Αρκάδιος απαγορεύει σε ολόκληρη της Ανατολική Αυτοκρατορία ακόµη

και την απλή παρατήρηση ειδωλολατρικών τελετών και το 397 εξισώνει την εθνική
λατρεία µε την προδοσία κατά του Κράτους! Οι τελευταίοι εθνικοί ιερείς και
ιεροφάντες καθαιρούνται και φυλακίζονται. Με ένα νέο διάταγµα διατάζει επίσης
την ισοπέδωση των εθνικών ναών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας που στέκουν
ακόµη όρθιοι. Από τη µεριά της η Τετάρτη Εκκλησιαστική Σύνοδος της
Καρθαγένης (398 µ.χ.) απαγορεύει ακόµα και στους επισκόπους την ανάγνωση των
βιβλίων των εθνικών! Αµέτρητα τότε φιλοσοφικά και επιστηµονικά βιβλία
ρίπτονται στην πυρά.

Μέσα σε όλο αυτό το µίσος και τον κατατρεγµό πώς θα σας φαινόταν το “δίκαιο”
και “σπλαχνικό” διάταγµά του Αρκαδίου που εξουσιοδοτούσε τις τοπικές αρχές να
ξυλοκοπούν τους φανατικούς µοναχούς που επιτίθενται και αποσπούν από τους
στρατιώτες τους αυλληφθέντες εθνικούς για να τους λιντσάρουν; Πραγµατικοί
διάβολοι και ανθρωπόµορφα κτήνη αυτά τα χριστιανικά καλογεροτελώνια που
πίστευαν ότι όσους περισσότερους εθνικούς και αιρετικοιύς σκοτώσουν τόσο
αρεστότεροι θα είναι στον “Κύριο” και τόσο πιο εύκολα θα σώσουν τις ψυχές τους
από την απώλεια.

Συνεχίζοντας ο Αρκάδιος, επιµένει στην ισοπέδωση και των τελευταίων ακόµα

εθνικών ναών που έχουν µείνει όρθοι, κυρίως στις αγροτικές περιοχές.
Ισοπεδώνονται τότε και οι ∆ελφοί (399). Πυρπολούνται επίσης βιβλιοθήκες και
θανατώνονται ιερείς. Το 402 µ.χ. τα ψυχοσωστικοµανή τελώνια της Καρχηδόνας
λιντσάρουν εθνικούς και καταστρέφουν ιερά και αγάλµατα, εξασφαλίζοντας µια
σίγουρη θέση στον παράδεισο και στην αιώνια ζωή. Ο επίσκοπος “άγιος”
Πορφύριος (ο αντίποδας του νεοπλατωνικού οµώνυµου φιλοσόφου) οργανώνει
οµαδικά προγκρόµ εναντίον των εθνικών και καταστρέφει τους οκτώ εν ενεργεία
ναούς της Γάζας. Η Ε΄ Σύνοδος της Καρχηδόνας, εκδίδει κανόνα µε τον οποίο
αφορίζονται, ακόµη και µετά θάνατον, όλοι όσοι δηµιουργούν συγγένειες µε
εθνικούς ή δεν αποκληρώνουν τους ήδη συγγενείς τους που παραµένουν εθνικοί!

Ακολουθεί ο “άγιος” Ιωάννης ο Χρυσόστοµος που εξαποστέλει στίφη

ροπαλοφόρων µοναχών να γκρεµίσουν τα είδωλα της Παλαιστίνης (405) και
συγκεντρώνει χρήµατα για τη διάλυση των εθνικών Ναών. Είναι ο υπαίτιος για την
εκθεµελίωση και πυρπόληση του θαυµαστού Ναού της Εφεσίας Αρτέµιδος.

Οι Αρκάδιος διατάζει επίσης µαζί µε τον αδελφό του Ονώριο την αφαίρεση κάθε
γλυπτού διακόσµου από τα αρχαία µνηµεία ή από τα συντρίµµια των εθνικών
Ναών και την παράδοση όλων των ιδιωτικών αγαλµτατιδίων. Στην Καλάµα της
σηµερινής Αλγερίας η εξέγερση των κατοίκων εξ’ αιτίας των σκληρών διωγµών
πνίγεται στο αίµα υπό την εποπτεία του “αγίου” Αυγουστίνου.

ΘΕΟ∆ΟΣΙΟΣ Β΄

Ο Θεοδόσιος ο Β΄ που ανεβαίνει στο θρόνο το 408 µ.Χ. καταργεί στην Αθήνα τον
Άρειο Πάγο, το θεσµό των Θεσµοθετών και τα υπόλοιπα Ελληνικά δικαστήρια και
στη Σπάρτη όλους τους πολιτειακούς θεσµούς. Καταστρέφεται τότε ολοσχερώς µε
εµπρησµό ο Ναός του ∆ιός στην Ολυµπία, µαζί µε το περίφηµο χρυσοελεφάντινο
άγαλµά του.

Το Μεγάλο Έγκληµα

Κι ερχόµαστε τώρα στο Σωτήριον έτος 415, λίγο πριν το Πάσχα στην Αλεξάνδρεια,
όπου θα συµβεί ένα από τα µεγαλύτερα και ανοσιότερα εγκλήµατα του
Χριστιανισµού: ο θάνατος της περίφηµης νεοοπλατωνικής φιλοσόφου και
µαθηµατικού, κόρης του επίσης µαθηµατικού Θέωνα, Υπατίας. Στον επισκοπικό
θρόνο της πόλης κάθεται τώρα ο Κύριλλος, ανηψιός του προηγούµενου κακοποιού
επισκόπου Θεόφιλου ή καλύτερα ∆ιαβόφιλου, όπως δικαίως τον κατανοµάσαµε. Ο
Κύριλλος δε διαφέρει σε τίποτα από το θείο του: µεγάλος κλέφτης, εγκληµατίας και
απατεώνας και αυτός. Είχε παροτρύνε και ένα µεγάλο διωγµό εναντίον των
εβραίων εξαπολύοντας τα τελώνια του εναντίον των συναγωγών τους, σφάζοντάς
τους, λαφυραγωγώντας τα αγαθά τους και αποβάλλοντας τους υπόλοιπους από την
πόλη του.

Ο Ρωµαίος κυβερνήτης Ορέστης, που διαµαρτυρήθηκε τότε για το σφετερισµό της

κοσµικής εξουσίας από τον Κύριλλο, δέχθηκε γρήγορα µια άγρια επίθεση στο
δρόµο από τα τελώνια του και τραυµατίσθηκε σοβαρά στο πρόσωπο από µια πέτρα
που έρριξε ένα από αυτά. Ο µοναχός που την έριξε συνελήφθηκε όµως και
εκτελέσθηκε. Ο Κύριλλος τότε τον έθαψε µε µεγάλες τιµές, του άλλαξε το όνοµα
σε “Θαυµάσιο!” και τον ανακήρυξε άγιο και µάρτυρα της πίστεως!

Ο µισαλλόδοξος, αλλαζόνας και υπεροπτικός αυτός ιεράρχης εξοργίστηκε από τη

µεγάλη φήµη της Υπατίας, την οποία πολλά επιφανή άτοµα απ’ όλο τον κόσµο
έρχονταν να επισκεφθούν, να συνοµιλήσουν µαζί της ή ακόµα να γίνουν µαθητές
της στην ακαδηµία της. Αυτή δίδασκε αµφότερα στην Αθήνα και στην
Αλεξάνδρεια τη φιλοσοφία του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη και ήταν επίσης
γνωστή για τα σχόλιά της πάνω στη γεωµετρία του Απολλώνιου και του
∆ιοφάντους. Ο Κύριλος φθονούσε την σεπτή, ευφυή και όµορφη κόρη για την την
αίγλη της και βάλθηκε γρήγορα να την καταστρέψει.. Με παρότρυνσή του το
αφιονισµένο πλήθος κατέπεσε πάνω στο άρµα της, την κατέβασε, την ξεγύµνωσε
µε σαδιστική λαγνεία και την µετέφερε στην εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ όπου
πρωτοστατούντος του διακόνου Πέτρου την κατέσφαξε χρησιµοποιώντας αιχµηρά
κοχύλια, κόβοντάς τη κάρκα της µέχρι το κόκκαλο και παραδίδοντας στις φλόγες
τα τρεµουλιάζοντα άκρα της. Άλλοι αναφέρουν ότι µερικά κοµµάτια του σώµατός
της ρίχθηκαν στην πυρά, µαζί µε τα βιβλία της, και άλλα στα σκυλιά. Όπως
παρατηρεί ο Γκιµπόν: “Η δικαστική πρόοδος της ανάκρισης και της τιµωρίας
σταµατήθηκε µε εποχιακά δώρα, αλλά η δολοφονία της Υπατίας έχει αποτυπώσει
ένα ανεξίτηλο µίασµα στο χαρακτήρα και τη θρησκεία του “αγίου” Κύριλλου της
Αλεξανδρείας".

Το ίδιο έτος (415 µ.χ.) αυτοκρατορικό διάταγµα διατάζει να συλλαµβάνονται και

να σταυρώνονται ή να καίγονται ζωντανοί όλοι οι παγανιστές ιερείς της Βορείου
Αφρικής. Τον επόµενο χρόνο ο µοναχός Υπάτιος (Τι τραγική ειρωνεία να φέρει
αυτό το θείο όνοµα!), ο επονοµαζόµενος “Η Σπάθα του Θεού”, περιοδεύει στη
Βιθυνία και εντοπίζει κρυφούς λάτρες της αρχαίας θρησκείας, τους οποίους
κατασφάζει ατιµωρητί µε τη σπάθα του.

Το 423 εκδίδεται διάταγµα µε το οποίο τιµωρείται µε φυλάκιση και βασανιστήρια η

εθνική λατρεία, η οποία χαρακτηρίζεται σα “λατρεία των δαιµόνων”. Το 429
καταστρέφεται ο Παρθενώνας και διώκονται οι οπαδοί ττης εθνικής θρησκείας.
Ένας νέος νόµος του Θεοδοσίου απειλεί µε θάνατο όλους τους αιρετικούς και
εθνικούς της Αυτοκρατορίας και δέχεται σα µόνη άλλη θρησκεία τον Ιουδαϊσµό
(“το αίµα νερό δε γίνεται”..). ∆ιατάζεται επίσης ότι όταν µια χριστιανή παντρευτεί
ένα εθνικό να θανατώνεται αµέσως σα µοιχαλίδα!

Πραγµατικά, µπορείτε να καταλάβετε απ’ όλα αυτά τα ιστορικά, αλλά

αποκρυπτόµενα από τον ευρύ κοινό στοιχεία, πώς κατέκτησε ο Χριστιανισµός τον
Ελληνισµό, πώς τον εβίασε, πώς τον εξόντωσε κυριολεκτικά µε την δολοφονική
και εκληµατική “αρετή” του και την “αγάπη” του και ότι είναι στην
πραγµατικότητα η θρησκεία της Μωρίας του Μίσους και της Κακίας;

Ο ΓΙΟΥΠΤΡΑ∆Α Ή ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Κι ερχόµαστε τώρα σε έναν από τους µεγαλύτερους διώκτες του Ελληνισµού: τον
ανθέλληνα σλαβοχριστιανό αυτοκράτορα Γιουπτράδα ή ελληνιστί Ιουστινιανό. Οι
πρώτες καλές πράξεις του είναι τα διατάγµατά του για θανάτωση µε κατασπαραγµό
από θηρία, θάνατο στην πυρά, σταύρωση ή ξέσκισµα µε σιδερόνυχα όλων όσων
καταγίνονται µε τη µαγεία, τη µαντική, τη γοητεία και την ειδωλολατρία.
Απαγορεύει επίσης να διδάσκουν οι εθνικοί (µε άλλα λόγια οι µορφωµένοι και οι
επιστήµονες. Και ποιοι τότε θα δίδασκαν; Οι παπάδες και τα τελώνια;).
Προχωρώντας ακόµα πιο πέρα κλείνει το 529 µ.χ. την Ακαδηµία των Αθηνών και
δηµεύει την περιουσία της. Οι επτά τελευταίοι διδάσκαλοι (∆αµάσκιος ο Σύριος,
Σιµπλίκιος ο Κίλιξ, Ευλάµπιος ο Φρύζος, Πρισκιανός ο Λυδός, Ερµείας και
∆ιογένης από τήν Φοινίκη καί Ισίδωρος ο Γαζαίος) καταφεύγουν στήν Αυλή τού
Πέρση βασιλέα Χοσρόη που τους δίνει έδρες στο Πανεπιστήµιο του Jundishapur.
Ακολούθως διατάσσεται η θανάτωση όλων όσων αρνούνται τη βάπτιση, εκτός πάλι
των Ιουδαίων!

Το 528 καταργεί µε διάταγµα τους εξόριστους στην Αντιόχεια Ολυµπιακούς

αγώνες και το 542 αναθέτει καθήκοντα αυτοκρατορικού προσηλυτιστή στον
µιασαλλόδοξο επίσκοπο της Εφέσου Ιωάννη Ασιακό, ο οποίος εκχριστιανίζει βίαια
επί πολλές δεκαετίες τους εθνικούς της Φρυγίας, της Καρίας και της Λυδίας,
κτίζοντας εκκλησίες και µοναστήρια πάνω στα συντρίµµια των εθνικών Ιερών. Ο
ιδιος σκοτώνει την περίοδο 545-546 εκατοντάδες εθνικούς της
Κωνσταντινουπόλεως σταυρώνοντάς τους , κόβοντάς τους σε κοµµάτια ή
πνίγοντάς τους δεµένους µέσα σε σακιά στη θάλασσα, ενώ τα έντερά τους
περιφέρονται πολλές φορές σαν τρόπαιο στους δρόµους από το χριστιανικό όχλο.
Πολλοί τότε ευγενείς εθνικοί αυτοκτονούν και οι χριστιανοί βεβηλώνουν τα
πτώµατά τους και τα πετάνε στους σκουπιδότοπους.. Ο ίδιος ο δαιµονικός
επίσκοπος, το αρχιτελώνιο αυτό του Σατανά καυχάται ότι βάπτισε µε τη βία 70.000
ειδωλολάτρες, οι οποίοι αλλαξοπίστησαν και απέρριψαν την ελληνικήν πλάνην, µετά
από µεσαιωνικά βασανιστήρια, τα οποία επίσης περιγράφει!

Ιδού οι αρχιερείς της “θρησκείας της αγάπης”, οι “αντιπρόσωποι του Θεού επί της
γης”, οι µεσολαβητές του, οι οποίοι διαµηνύουν το λόγο τους στους ανθρώπους!
Θαυµάστε τους! Να είστε σίγουροι ότι αν είχαν και τώρα την ίδια δύναµη, τα ίδια
ακριβώς θα έκαναν! Αν και δεν έχω κοιτάξει καθόλου το χριστιανικό αγιολόγιο για
να δω εάν υπάρχει κανένας Άγιος Ιωάννης ο Ασιακός, οι πιο πολλές πιθανότητες
είναι να υπάρχει! Και γιατί να µην υπάρχει; Οι άλλοι “άγιοι” που συναντήσαµε
µέχρι τώρα, όπως π.χ. ο Άγιος Κύριλλος, ήταν καλύτεροι απ’ αυτόν; Εδώ, το
είπαµε και το τονίσαµε, δεν µας ενδιαφέρουν τα µέσα, αλλά τα αποτελέσµατα.
Σκότωσε πολλούς εθνικούς και αιρετικούς; Γκρέµισε και ισπέδωσε αρχαίους ναούς
και ιερά; Βάπτισε πολλούς απίστους, Ε, τότε, ναι, είναι Άγιος και µάλιστα
Τρισάγιος!

Το 529 καταργείται η φιλοσοφική σχολή των Αθηνών και απαγορεύεται στους

δασκάλους να διδάσκουν. Ο όρος Έλλην παίρνει πια το χαρακτηρισµό του
"ανόσιου" και του "µυσαρού", καταργούνται τα πολιτικά του δικαιώµατα και
απαγορεύεται η στράτευσή του και η µεταβίβαση της περιουσίας του.

Το 532 γίνεται η περίφηµη “Στάσις του Νίκα", η παρουσίαση της οποίας έχει
παραποιηθεί ιστορικά.. Η ιπποδροµιακή φατρία των Πρασίνων είχε ταχθεί κατά του
χριστιανισµού και επιζητούσε µια πιο λογική θρησκεία µε την κατάργηση επίσης
των σκληρών µέτρων του Ιουστινιανού κατά των Ελλήνων. Πήρε µε το µέρος της
τους Βενετούς, την άλλη ιπποδροµιακή φατρία, και απελευθέρωσαν µαζί τους
κρατούµενους που είχαν στις φυλακές, τις οποίες στη συνεχεία τις πυρπόλησαν.
Μετά έκαψαν την χαλκή πύλη του παλατιού και την Αγία Σοφία. Έκαναν όµως
πολύ σοβαρά στρατηγικά λάθη και η στάσις τους πνήγηκε τελικά στο αίµα. Το
µένος του Ιουστινιανού µετά από αυτό εναντίον των Ελλήνων φούντωσε
περισσότερο και ξεκίνησε νέες αθρόες σφαγές και διωγµούς εναντίον τους,
κλείνοντας µάλιστα όλες τις φιλοσοφικές σχολές. Όλοι οι νόµοι εναντίον των
Ελλήνων ανανεώθηκαν µε την προσάρτηση και της ποινής του θανάτου και την
δήµευση των κτηµάτων τους υπέρ του κράτους ή της εκκλησίας.
Το 546 µ.χ. φυλακίζονται, βασανίζονται και εκτελούνται στην Κωνσταντινούπολη
γραµµατικοί, ρήτορες, νοµικοί και γιατροί µε την κατηγορία ότι είναι Ελληνες. Το
556 µ.χ. ο Ιουστινιανός στέλνει στην Αντιόχεια τον ιεροεξεταστή Αµάντιο που
συλλαµβάνει, βασανίζει και θανατώνει τους τελευταίους εθνικούς της πόλης και
καίει όλες τις ιδιωτικές βιβλιοθήκες. Το 562 δίνοντας µια αρχική διορία τριών
µηνών για τη µεταστροφή τους στο χριστιανισµό, διατάσσει στη συνέχεια µαζικές
συλλήψεις, διαποµπεύσεις, φυλακίσει, βασανιστήρια και εκτελέσεις Ελλήνων
εθνικών στην Αθήνα, την Αντιόχεια, την Παλµύρα και την Κωνσταντινούπολη.
Χιλιάδες επίσης βιβλία και πολλά ιδιωτικά αγάλµατα καίγονται σε µεγάλες πυρές
στην πλατεία του Κυνηγίου της Κωνσταντινούπολης. Οι συντεχνίες και οι
οικογένειες καθίστανται αποκλειστικά υπεύθυνες για τις θρησκευτικές αντιλήψεις
των µελών τους. Το ίδιο και οι αφέντες για τις αντιλήψεις των δούλων τους!

κ.λ.π. κ.λπ. σε µια συνεχή ατµόσφαιρα κακίας, µιασαλλοδοξίας και βαρβαρότητας,

µέχρι την τελική εξάλειψη του ελληνικού πολιτισµού και της ελληνικής φιλοσοφίας.
Τη θέση των Ελλήνων πήραν µετά οι αιρετικοί και οι µάγισσες και οι µεγάλες
θρησκευτικές διαµάχες µεταξύ των ίδιων των τελωνιών που επιτέθηκαν µε το ίδιο
ασίγαστο µίσος το ένα εναντίον του άλλου οδηγώντας σε ποτάµια αίµατος και σε
Νύχτες Αγίου Βαρθολοµαίου τη ∆υτική Ευρώπη, πάντα “για την αγάπη του
Χριστού και της Αγίας αυτού Εκκλησίας”! Και ας µην ξεχνάµε τις σταυροφορίες
“για την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων¨ µε τα πρωτοφανή εγκλήµατα που δεν
τα χωράει ανθρώπου νους. Αναφέρουµε π.χ. την αφήγηση του εφηµερίου Raymond
d'Aguiliers του Raymond de Saint-Gilles της Κοµητείας της Τουλούζης για την
κατάληψη της Ιερουσαλήµ από τους σταυροφόρους το 1099:

Μπορούσε να δει κανείς σωρούς κεφαλιών, χεριών, και ποδιών στους δρόµους της
πόλης. Έπρεπε να περάσεις στο δρόµο σου πάνω από πτώµατα ανθρώπων και
αλόγων. Αλλά άλα αυτά είναι ελάχιστα µπροστά σε αυτό που συνέβη στο ναό του
Σολοµώντα, ένα µέρος όπου ήταν συνήθεις οι θρησκευτικές τελετές. Τι συνέβη εκεί;
Εάν πω την αλήθεια, δε θα µε πιστέψτε .Αρκεί λοιπόν να πω ότι στο ναό και στη
βεράντα του, οι άνθρωποι καβαλίκευαν βουγηγµένοι στο αίµα µέχρι τα γόνατα και τα
χαλινάρια τους. Πράγµατι, ήταν µια δίκαιη και θαυµάσια κρίση του Θεού ότι αυτό το
µέρος πρέπει να γεµιστεί µε το αίµα των απίστων, διότι είχε υποφέρει τόσο καιρό από
τις βλασφηµίες τους. Η πόλη γέµισε µε αίµα και πτώµατα …

Όχι, αυτός ο ιεράρχης δεν φρικιά µε τα µεγάλα εγκλήµατα της θρησκείας του, τα
οποία ελλειµµατικώς όπως λέει, περιγράφει. Αντίθετα τα δικαιολογεί, µε την ίδια
νοσηρότητα σκέψης και συναισθήµατος που έχουν όλοι οι οµοίοι του!

Και τα χριστιανικά εγκλήµατα συνεχίζονται όλους τους µετέπειτα αιώνες και ποτέ
δεν σταµατούν. Συνεχίζονται ακόµα και τη σύγχρονη εποχή! Ο Σατανάς δεν
εγκατέλειψε ποτέ την Εκκλησία, παρόλο που περιορίστηκε µε τον καιρό η δύναµή
της. Τη χρησιµοποιεί ακόµα και σήµερα, έχει ακόµα πολλά να του προσφέρει!

Τελειώνουµε µε τα “Αναθέµατα (Κατάρες) εναντίον των Ελλήνων που

αναγιγνώσκονται επί αιώνες στις χριστιανικές εκκλησίες (από τον καιρό της “Αγίας
Ζ’ Οικουµενικής Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας”, η οποίες τις εθέσπισε) την
Κυριακή της Ορθοδοξίας , ακόµα και σήµερα και µάλιστα τρεις φορές η καθεµιά !:
1. Ετι τοις φρονούσι και λέγουσι, κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναµιν και ενέργειαν
της τρισυποστάτου Θεότητος ως κτιστήν εκ τούτου πάντως, και αυτήν την θείαν
ουσίαν αναγκαζοµένοις δοξάζειν κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια , κτιστήν
δηλώσει και φύσιν. Άκτιστον δε, άκτιστον χαρακτηρίσει ουσίαν. Καντεύθεν ήδη
κινδυνεύουσιν εις αθείαν παντελή περιπίπτειν, και την Ελληνικήν µυθολογίαν, και
των κτισµάτων λατρείαν τη καθαρά και αµώµω των Χριστιανών Πίστει
προστριβοµένοις, µη οµολογούσι δε κατά τας Αγίων θεοπνεύστου θεολογίας και το
της Εκκλησίας ευσεβές φρόνηµα άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναµιν και ενέργειαν
της τρισυποστάτου Θεότητος ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
2. Τοις µετά των άλλων µυθικών πλασµάτων, αφ΄εαυτών και την καθ' ηµάς κλίσιν
µεταπλάττουσι, και τας Πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχοµένοις, και αυθυπόστατον
την ύλην παρά των ιδίων µορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το
αυτεξούσιον του ∆ηµιουργού, του από του µη όντος ει το είναι παραγάγοντος τα
πάντα, και ως Ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και
δεσποτικώς ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ
3. Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι µαθήµατα, και µη δια παίδευσιν µόνον ταύτα
παιδευοµένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις µαταίας εποµένοις, και ως αληθέσι
πιστεύουσι, και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσας εγκειµένοις ώστε και ετέρους
ποτε µεν λάθρα, ποτέ δε νοερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως
ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
4. Τοις δεχοµένοις, και παραδίδουσι τα µάταια και Ελληνικά ρήµατα, ότι τε
προϋπαρξις εστι των ψυχών και εκ του µη όντος τα πάντα εγένετο, και παρήχθησαν,
ότι τέλος εστί της κολάσεως, ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των
ανθρωπίνων πραγµάτων, και δια των τοιούτων λόγων την Βασιλείαν Των Ουρανών
λυοµένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ήν αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε
ο Χριστός και Θεός ηµών εδίδαξε, και παρέδοτο, και δια πάσης της παλαιάς και νέας
Γραφής ηµείς παρελάβοµε, ότι και η Κόλασις ατελεύτητος και η Βασιλεία αίδιος, δια
δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύασι, και ετέροις αιωνίας προξένοις
γινοµένοις ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
5. Τοις ευσεβείν µεν επαγγελοµένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγµατα τη και
Καθολική Εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γής, και των
άλλων κτισµάτων αναιδώς, ή µάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
6. Τοις την µωράν των έξωθεν ( = Ελλήνων) φιλοσόφων λεγοµένην σοφίαν
προτιµώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών εποµένοις, και τας τε µετεµψυχώσεις των
ανθρωπίνων ψυχών, ή και οµοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το
µηδέν χωρείν δεχοµένοις και δια τούτο ανάστασιν και κρίσιν και την τελευταίαν των
βεβιωµένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.
7. Τοις λέγουσιν, ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά
των επτά Αγίων και Καθολικών Συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία
λαµψάντων Πατέρων αναθέµατι καθυποβλήθέντας, ως αλλότριοι της Καθολικής
Εκκλησίας δια την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονες εισί
κατά πολύ, και ενταύθα, και εν τη µελλούση κρίσει, και των ευσεβών µεν και
ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόηµα πληµµελησάντων
ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΡΙΣ.

Και για όσους δεν κατάλαβαν, λόγω της καθαρεύουσας, που αναφέρονται αυτές οι
Επτά Κατάρες και ποιους ακριβώς καταριώνται οι µισαλλόδοξοι ρασοφόροι µας
την Κυριακή της Κακοδοξίας, αυτές αναφέρονται:

• Σε όσους θεωρούν κτιστές της ενέργειες του Θεού.

 • Σε όσους δέχονται σαν αληθινές τις ιδέες του Πλάτωνα.
• Σε όσους θεωρούν αυθυπόστατη την ύλη.
• Σε όσους σπουδάζουν τα Ελληνικά µαθήµατα όχι µόνο για
εκπαιδευτικούς λόγους, αλλά πιστεύουν κιόλας όσα λένε οι Έλληνες.
• Σε όσους δέχονται και διδάσκουν ότι οι ψυχές προϋπάρχουν. Ότι τα πάντα
δηµιουργήθηκαν από το µη ον ή ότι η Κόλαση έχει τέλος.
• Σε όσους δέχονται τα ασεβή δόγµατα των Ελλήνων περί ψυχής, περί
ανθρωπίνων, περί ουρανού και γης.
• Σε όσους προτιµούν την ηλίθια σοφία των Ελλήνων φιλοσόφων.
• Σε όσους πιστεύουν στη µετεµψύχωση.
• Σε όσους υποστηρίζουν την ανωτερότητα των Ελλήνων σοφών.

Με άλλα λόγια αναθεµατισµένη 3Χ7= 21 φορές ολόκληρη η Ελληνική Φιλοσοφία

και Πολιτισµός από τους εβραιόφρονες και ανθελληνικούς (όπως πάντα)
ρασοφόρους, τα σύγχρονα “εξευγενισµένα” αλλά εσαεί µωρόδοξα, αφιλοσόφητα
και µισαλλόδοξα εβραιοχριστιανικά τελώνια!

Να τα ξέρετε όλα αυτά για την επόµενη φορά που θα παρευρεθείτε στην εκκλησία
την Κυριακή της Κακοδοξίας , διότι εκείνη τη στιγµή που κάνετε το σταυρό σας
µπορεί ο παπάς να σας καταριέται από 3 έως 21 φορές!

Κα για όσους “χριστιανούς” θα ήθελαν να µε εντάξουν κάπου, οµολογώ ότι δεν

είµαι κανένας ∆ωδεκαθεϊστής, αλλά απλά ένας Έλληνας Φιλόσοφος, ένας “Εχθρός
της Εκκλησίας” σαν αυτούς που ανά τους αιώνες απηνώς και σαδιστικώς αυτή
δίωξε, κατέσφαξε, βασάνισε και διεπόµπευσε. Ένας λάτρης της σοφίας, της
τέχνης και του πολιτισµού, που η Εκκλησία ανά τους αιώνες εβίασε, εκθεµελίωσε,
κατέστρεψε, ισοπέδωσε και εξόντωσε. Ένας εραστής της ελευθερίας και του φωτός
που η Εκκλησία ποδηγέτησε, καταπίεσε και συσκότισε. Ένας εχθρός της Κακίας
και της Μωρίας που η Εκκλησία καλλιέργησε και ανέπτυξε και υπέρ των οποίων
εδογµάτισε και αφόρισε. Ένας Φίλος της Αληθείας, την οποία η Εκκλησία
καταπολέµησε, αλλοίωσε, παραποίησε, χάλκευσε και κατασυκοφάντησε. Ένας
πολέµιος του Μίσους και της Αλαζονίας, τα οποία η Εκκλησία ενστερνίσθη και
υιοθέτησε. Ένας Αρνητής του Φαύλου Εγωτισµού για χάρη της Προσωπικής
Σωτηρίας, τον οποίο η Εκκλησία ανέπτυξε και επί του οποίου µάλιστα εθεολόγησε,
οδηγούµενη από την υποτιθέµενη αυτοταπείνωση στον αντίποδα της Ύβρεως!
Ένας υπερασπιστής της Φύσης, της Χαράς της Ζωής και του Έρωτα, τα οποία η
Εκκλησία αρνήθηκε, καταπίεσε και κατέπνιξε, θεολογώντας υπέρ της µιζέριας, του
σακατέµατος και του ευνουχισµού. Είµαι τέλος ένας Αρνητής του Θανάτου τον
οποίο η Εκκλησία εδόξασε για την Μωρία και Χίµαιρα της Άλλης Ζωής.

Με απλά και σταράτα λόγια είµαι ένας από αυτού που η χριστιανική Εκκλησία
καταριέται σε όλους τους ναούς της κάθε χρόνο 21 φορές την Κυριακή της
Μωροδοξίας της, ένας Έλληνας µε Ελληνική Πολιτιστική Συνείδηση και όχι ένας
Εβραιοχριστιανός!

∆ιαβάστε:

“Ες Έδαφος Φέρειν”, του Βλάση Ρασσιά, ∆ιυπετές

Μια…Ιστορία Αγάπης, του Βλάση Ρασσιά, Εκδόσεις Ανοικτή Πύλη.
Το Βυζάντιο και ο διωγµός των Ελλήνων Εθνικών, του ∆. Κρεββατά, Εκδόσεις
Καστανιώτη,
Κέλσος-Αληθής Λόγος, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Πορφύριος-Κατά Χριστιανών, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Υπέρ των Ελληνικών Ναών, του Λιβανίου, Εκδόσεις Θύραθεν.
Ιουλιανού, Εκδόσεις Θύραθεν, Θεσ/κη.
Υπατία η Αλεξανδρινή, της Maria Dzielska, Εκδόσεις Ενάλιος
Ο Ανθελληνισµός στα Πατερικά καί Εκκλησιαστικά Κείµενα, του Γ. Σιέττου,
Εκδόσεις Εύανδρος.
Η εγκληµατική ιστορία του χριστιανισµού: του Karlheinz Deschner, Εκδόσεις
Κάκτος
Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών

The Death Of Classical Paganism, by Smith, John Holland, Geoffrey Chapman

Publishers
Christianizing the Roman Empire: (A. D. 100-400) by Ramsay MacMullen
History of the Conflict Between Religion and Science by John William Draper
Intellectual Development of Europe,, by John William Draper
History of Christianity by Dean Milman.
History of the Intellectual Development of Europe, by Draper, John William
Frühbyzantinische Gesellschaft, München, by Tinnefeld, Franz
Discussions Concerning the Truth of the Christian Religion, by John Jortin
Remarks on Ecclesiastical History, by John Jortin
The Decline and Fall of the Roman Empire, by Edward Gibbon

Ιστοχώροι
http://www.12830.gr/content/view/369/72/
http://www.hellenicpantheon.gr/kwdix.htm
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l3
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l2
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1a
http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l1b
http://www.toxolyros.gr/site/index.php?option=com_content&task=view&id=41&It
emid=43
http://clubs.pathfinder.gr/ethnikoi