Αλλοτινοί αγαπημένοι

Είναι η πληγή δική μου

τούτο το αίμα
που το προξένησα εγώ
δικό μου σώμα
μέσα απ’ το πόνο
γίνεται -εγώ-
και νοιώθω -εγώ-
ότι κι αν είμαι.

Με περιθάλπεις
με τόση στοργή
και τόση θέρμη
σαν το σκοινί
που μου έδεσες τα χέρια
-να μην σκαλίζω
τις πληγές μου, λες…

Ξένο σε μένα,
ότι καλό δικό σου,
αυτό μου μοιάζει.

είναι κι η αγάπη!

Που αυτή με κάνει

να υποφέρω τόσο,
κι ακόμη πιότερο
απ’ τον πόνο.

Ο εαυτός μου
που δεν γνωρίζει διόλου
τι ήταν
τι είναι
και τι θέλει.

Μόνο γνωρίζει
να σκαλίζει τις πληγές του
πάνω από τις πληγές
που του ανοίξανε άλλοι,
αλλοτινοί κι εκείνοι
αγαπημένοι...

Art: ​
Pixie Dust