ΤΟ ΜΥΘΙΚΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ

Η Κέρκυρα έχει μακρά ιστορία μέσα στους αιώνες. Πήρε το όνομά της από την Κόρκυρα, νύμφη
της Αργολίδας και κόρη του Ασωπού ποταμού. Απήχθη από τον Ποσειδώνα, το θεό της
θάλασσας, στο νησί και γέννησε το γιο του, Φαίακα. Από τότε, ονομάζονταν οι κάτοικοι του νησιού
Φαίακες, όπως αναφέρει και ο Όμηρος.
Ένα άλλο όνομα της Κέρκυρας στην αρχαιότητα ήταν Δρεπάνη, λόγω του σχήματος του νησιού.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, το αρχαίο όνομα της Κέρκυρας ήταν Σχερία.
Οι Φαίακες είχαν μετακινηθεί από την Υπερία. Ο Βασιλιάς Ναυσίθοος είχε οχυρώσει την πόλη με
τείχη προκειμένου να προστατεύσει τον λαό του από τον Κύκλωπα, που τα λεηλατούσε.
Όταν οι Έλληνες επέστρεφαν από τη κατακτημένη Τροία, ο πιο γνωστός ήρωας, ο πολυμήχανος
Οδυσσέας, ξεκίνησε το περιπετειώδες ταξίδι της επιστροφής του για την Ιθάκη, που κράτησε 10
ολόκληρα χρόνια. Ο λόγος αυτής της μεγάλης καθυστέρησης ήταν το αμείλικτο μίσος του Θεού
Ποσειδώνα προς τον Οδυσσέα, καθώς ήταν αυτός που τύφλωσε τον γιο του, τον Κύκλωπα
Πολύφημο. Έτσι δημιούργησε θύελλα με σκοπό να καταστρέψει το σκάφος του. Η θεά Αθηνά
σταμάτησε τη θύελλα και οδήγησε σκάφος του σε ένα νησί φθάνοντας στην ακτή της Κέρκυρας
όπου και αποκοιμήθηκε.
Ο Αλκίνοος, γιος του Ναυσίθοου, ήταν ο βασιλιάς των Φαιάκων. Η Ναυσικά, η κόρη του, με
παρότρυνση της θεάς Αθηνάς στα όνειρά της, πήγε με υπηρέτριες της στο ποτάμι για να πλύνουν
τα ρούχα. Βρήκε τον Οδυσσέα και του έδωσε καταφύγιο στο παλάτι. Με τον τρόπο αυτό ο Όμηρος
δείχνει ότι η φιλοξενία ήταν πολύ σημαντική για τους Έλληνες από τα αρχαία χρόνια. Ο Οδυσσέας
διηγήθηκε τις περιπέτειες του στον βασιλιά Αλκίνοο, ο οποίος του πρόσφερε ένα πλοίο, κατάλληλα
εξοπλισμένο, για να ταξιδέψει στην Ιθάκη. Ήταν επίσης ο βασιλιάς που έδωσε καταφύγιο στον
Ιάσονα και τους Αργοναύτες, που είχαν κλέψει το χρυσόμαλλο δέρας από την Κολχίδα, με τη
βοήθεια της μάγισσας και πριγκίπισσας της Κολχίδας Μήδειας.
Το όνομα της Κέρκυρας συνδέεται επίσης με τη Γκόργκυρα ή Γοργώ, τη τερατόμορφη Μέδουσα,
με τα μαλλιά φίδια που είχε μετέτρεπε όποιον την κοίταζε σε πέτρα. Ο Περσέας με την βοήθεια της
θεάς Αθηνάς κατάφερε να την αποκεφαλίσει και από το αίμα της γεννήθηκαν ο Πήγασος (το
φτερωτό άλογο) και ο Χρυσάωρας.
Η Μέδουσα απεικονίζεται στη δυτική πρόσοψη του δωρικού ναού της Αρτέμιδος, στην χερσόνησο
Κανόνι στην Κέρκυρα. Το "αέτωμα Γκόργκο" είναι η παλαιότερη αρχαιολογική εκτίμηση (590-580
π.Χ. - Μέση Αρχαϊκή περίοδος) των ανασκαφών στην Ελλάδα (Αρχαιολογικό Μουσείο της
Κέρκυρας).
Λέγεται επίσης ότι το όνομα Κέρκυρα προέρχεται από τη λέξη κορυφό, από τις δύο κορυφές της
πόλης της Κέρκυρας, όπου βρίσκεται το παλιό φρούριο.Από τους κατοίκους της Κορυφώς, τους
Κορυφούς ή Κορφούς, προήλθε στη συνέχεια η λατινογενής ονομασία Corfu, με την οποία είναι
γνωστό το νησί έξω από την Ελλάδα.

Η ΜΥΘΙΚΗ ΣΧΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΜΗΡΟ

Ωστόσο το αρχαιότερο όνομα αναφέρεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια: Σχερία, η περίφημη
χώρα των Φαιάκων. Κατά το μύθο η Δήμητρα παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να σταματήσεις (σχειν
> Σχερία) τη λάσπη ενός ποταμού από τις απέναντι ηπειρωτικές ακτές, ώστε να μην ενωθεί η
Κέρκυρα μαζί τους. Από το γεγονός αυτό προέκυψε η ονομασία Σχερία, που συνδέθηκε με τις
περιπλανήσεις του Οδυσσέα και με την επιστροφή του στην Ιθάκη.

Στη Σχερία κατοικούσαν σύμφωνα με τον Όμηρο οι Φαίακες, ένας λαός που ζούσε αρχικά στη
μυθική Υπερεία. Η μετανάστευσή από την Υπερεία στη Σχερία πραγματοποιήθηκε με
πρωτοβουλία του βασιλιά Ναυσίθοου, γιού του Ποσειδώνα και της Περίβοιας. Όταν ο Ναυσίθοος
έφτασε στη Σχερία, «σήκωσε κάστρο ολόγυρα στην πόλη, έχτισε σπίτια, έφτιασε των θεών ναούς
και μοίρασε χωράφια» (Οδύσσεα ζ, 9-10). Παιδιά του ήταν ο Αλκίνοος και ο Ρηξήνορας, ο οποίος
πέθανε νέος, αφού πρώτα έφερε στον κόσμο μία κόρη, την Αρήτη. Ο Αλκίνοος παντρεύτηκε την
Αρήτη, μια και φημιζόταν όσο καμία άλλη γυναίκα για την ομορφιά της, την καλοσύνη και τη σοφία
της. Μαζί της απέκτησε πέντε γιους και μια κόρη, τη Ναυσικά, και βασίλεψε στο νησί μέχρι τα
γηρατειά του. Από τις διηγήσεις του Ομήρου και του Απολλωνίου φαίνεται πως το βασιλικό ζεύγος
κυβέρνησε τους ειρηνόφιλους Φαίακες δίκαια και συνετά. Κάτω από την εξουσία του Αλκίνοου
υπήρχαν δώδεκα δημογέροντες, οι οποίοι μαζί με όλους τους κατοίκους συγκροτούσαν τη Βουλή
των Φαιάκων. Για τη λήψη των αποφάσεων ο βασιλιάς συγκαλούσε τη Βουλή, όπου είχαν όλοι
δικαίωμα λόγου. Το πολυτελές παλάτι του Αλκίνοου περιγράφτηκε στην Οδύσσεια (η, 86-136) με
μοναδική γλαφυρότητα: «Γιατί μια λάμψη χύνονταν, σαν φεγγαριού, σαν ήλιου, απ' όλο το
αψηλόσκεπο του Αλκίνοου το παλάτι. Χάλκινοι τοίχοι πήγαιναν απ' τη μπασιά ως το βάθος κι είχαν
μια ζώνη από γυαλί γαλάζιο γύρω γύρω. Χρυσές οι πόρτες το ψηλό παλάτι μέσα κλείναν και σε
κατώφλι χάλκινο στέκονταν ασημένιοι οι παραστάτες κι αργυρό το ανώφλι ήταν επάνω και το
κρικέλι ολόχρυσο. Στο 'να και στ' άλλο μέρος είχε σκυλιά από μάλαμα κι ασήμι καμωμένα, που τα
'χε φτιάξει ο Ήφαιστος με τη σοφή του τέχνη, να του φυλούν το αρχοντικό του αντρειωμένου
Αλκίνοου κι αθάνατα κι αγέραστα να στέκουν εκεί πάντα.

Την εποχή του Αλκίνοου πέρασε από το νησί ο ξακουστός Οδυσσέας και δέχτηκε τη φιλοξενία των
κατοίκων του. Μετά από τη νίκη των Ελλήνων στο Τρωικό πόλεμο, ο Οδυσσέας αντιμετώπισε την
οργή του Ποσειδώνα και περιπλανήθηκε δέκα ολόκληρα χρόνια σε ανταριασμένες θάλασσες και
αφιλόξενες στεριές, αδυνατώντας να προσεγγίσει την πολυπόθητη πατρίδα του, την Ιθάκη. Στη
Σχερία έφτασε μισοπεθαμένος, αφού είχε πρώτα παλέψει δύο μερόνυχτα με τα αγριεμένα κύματα.
Κι όπως παράδερνε στα απότομα βράχια του νησιού, η θεά Αθηνά στάθηκε δίπλα του και τον
βοήθησε να βγει σε ένα ήρεμο ακρογιάλι και να κοιμηθεί κάτω από τα δένδρα σκεπάζοντας το
γυμνό κορμί του με τα φύλλα τους.

Όταν ξημέρωσε, άκουσε μες στον ύπνο του χαρούμενες φωνές κοριτσιών και ξύπνησε. Γύρω του
βρισκόταν η Ναυσικά με τις φίλες της, που έπαιζαν το τόπι, αφού είχαν πλύνει τα ρούχα τους στο
ποτάμι. Μόλις αντίκρυσε την όμορφη βασιλοπούλα έμεινε άφωνος μπροστά στα κάλλη της:
«Σπλαχνίσου με βασίλισσα. Θνητή για αθάνατη είσαι; Αν είσαι κάποια απ' τις θεές που χαίρονται
τα ουράνια, μονάχα με την Άρτεμη, του Δία, εγώ, την κόρη, σε προσομοιάζω στη μορφή, στ'
ανάστημα, στα κάλλη. Γιατί ποτέ τα μάτια μου δεν είδαν τέτοιο πλάσμα, άντρα ή γυναίκα.
Θάμπωσαν τα μάτια μου, όταν σ' είδα. Μόνο στη Δήλο μια φορά, πλάι στο βωμό του Απόλλου
τέτοιο δροσάτο φοινικιάς βλαστάρι είδα ν' ανθίζει. Κι όπως εκείνο ώρα πολλή με θάμπωσε όταν το
'δα, γιατί απ' τη γη δεν φύτρωσε φυτό παρόμοιο ακόμα, έτσι κι εσύ με θάμπωσες, παρθένα, κι
όλος τρέμω, μ' όσες κι αν έχω συμφορές, το γόνα να σου πιάσω» (Οδύσσεια ζ, 151-171). Αλλά και
η Ναυσικά θαύμασε τον ξένο και προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει: του έδωσε λάδι για να
λουστεί και ρούχα για να ντυθεί, του πρόσφερε φαγητό και τον προσκάλεσε στο παλάτι. «Ακούστε
κάτι να σας πω, κρινόχερα κορίτσια. Δίχως τη γνώμη των θεών που κατοικούν στα ουράνια δεν
ήρθε αυτός ο άνθρωπος στη χώρα των Φαιάκων. Πρωτύτερα μου φάνηκε πως είναι
ασχημομούρης, μα τώρα μοιάζει των θεών που χαίρονται τα ουράνια. Μακάρι τέτοιος να 'τανε
γραφτός για μένα ο άντρας, του τόπου κάτοικος, κι εδώ να 'θελε αυτός να μείνει. Μα ελάτε, κόρες,
δώστε του φαΐ-πιοτό του ξένου».

Αφήνοντας τον ποταμό ο Οδυσσέας διέσχισε την πόλη των Φαιάκων με του ψηλούς της πύργους,
με το όμορφο λιμάνι, την αγορά το ναό του Ποσειδώνα και το άλσος της Αθηνάς (ζ, 264-295) και
φτάνοντας στο παλάτι παρουσιάστηκε στην Αρήτη. Ο βασιλιάς του πρόσφερε πρόθυμα τη
φιλοξενία του και την επόμενη μέρα συγκάλεσε τη Βουλή των Φαιάκων για να αποφασίσουν να
στείλουν τον ξένο στην πατρίδα του. Προς τιμή του οργάνωσε αθλητικούς αγώνες και ένα πλούσιο
συμπόσιο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο αοιδός Δημόδοκος τραγούδησε τη δόξα των πολεμιστών
στην Τροία προκαλώντας τη συγκίνηση του Οδυσσέα. Μέσα στην ταραχή του ο γενναίος βασιλιάς
της Ιθάκης αποκάλυψε στον Αλκίνοο την ταυτότητά του και διηγήθηκε τις περιπέτειές του μετά από
την άλωση της Τροίας. Οι Φαίακες ήταν, λοιπόν, οι πρώτοι που έμαθαν για τις περιπλανήσεις του
Οδυσσέα στη χώρα των Κικόνων, των Λωτοφάγων και των Κυκλώπων, στο νησί του Αιόλου και
της Κίρκης, για τα παθήματά του από τις Σειρήνες, τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη και το θεό Ήλιο, καθώς
και για την πολύχρονη παραμονή του στο νησί της Καλυψώς. Γεμάτοι θαυμασμό για τον ήρωα οι
άρχοντες του νησιού του χάρισαν πλούσια δώρα και την επόμενη μέρα του ετοίμασαν ένα από τα
πλοία τους για να ταξιδέψει με ασφάλεια στην Ιθάκη.

Οι Φαίακες, που κατάγονταν από τον ίδιο τον Ποσειδώνα, μια και δικός του γιος ήταν ο Ναυσίθοος,
φημίζονταν την εποχή εκείνη ως σπουδαίοι ναυτικοί. «Γιατί οι Φιαάκοι για σπαθιά δεν νοιάζονται ή
δοξάρια, μον' για κατάρτια και κουπιά κι ισόμετρα καράβια, που στον αφρό της θάλασσας τα
χαίρονται να τρέχουν» (Οδύσσεια ζ, 272-274). Ωστόσο η πρωτοβουλία τους να δώσουν στον
Οδυσσέα ένα από τα πλοία τους ήταν αντίθετη με την επιθυμία του θεού της θάλασσας και
πλήρωσαν ακριβά την ευγενική τους χειρονομία. Ο Ποσειδώνας πέτρωσε το καράβι τους την ώρα
που γυρνούσε απ' την Ιθάκη και έκλεισε την π όλη τους με ένα ψηλό βουνό, επαληθεύοντας έτσι
έναν παλιό χρησμό. «Τότε ο Αλκίνοος άρχισε κι έτσι είπε δύο λόγια: Αχ, να τα, βγαίνουν τα παλιά
της μοίρας τα γραμμένα, που μου 'λεγε ο πατέρας μου, πως είναι θυμωμένος με μας τη ς γης ο
σαλευτής, γιατί γινόμαστε όλων καλοπροαίρετοι οδηγοί. Κι έλεγε πως μια μέρα θα σπάσει ένα
πεντάμορφο καράβι των Φαιάκων, από ταξίδι όταν γυρνά μες στο γεράνιο κύμα και γύρω με ψηλό
βουνό την πόλη μας θα κλείσει. Ο γέρος έτσι τα 'λεγε και να αληθεύουν όλα. Ας πάψουν τα ταξίδια
αυτά του καθενός στην πόλη μας που θα 'ρθει κι ας σφάξουμε του αφέντη Ποσειδώνα δώδεκα
ταύρους διαλεχτούς, ίσως και μας πονέσει.» (Οδύσσεια ν, 180-191). Με αυτόν τον τρόπο
ερμήνευσαν, όπως φαίνεται, οι κάτοικοι του νησιού κάποιους βραχώδεις σχηματισμούς, που είναι
ακόμη ορατοί κοντά σε πολλές από τις ακτές της Κέρκυρας.

Η πληροφορία του Ομήρου για τη συνήθεια των Φαιάκων να φιλοξενούν με αγάπη όλους τους
περαστικούς επαληθεύεται και από το έργο «Αργοναυτικά» του Απολλωνίου του Ροδίου (3 ος αι.
π.Χ.). Σύμφωνα με τη διήγησή του, πριν από τον Οδυσσέα είχαν επισκεφθεί τη Σχερία ο
Αργοναύτες με τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Όταν ο Ιάσονας έφυγε από την Κολχίδα με το
χρυσόμαλλο δέρας, ο πατέρας της Μήδειας, ο βασιλιάς Αιήτης, έστειλε μερικούς Κόλχους να τον
καταδιώξουν κι εκείνος βρήκε καταφύγιο στο παλάτι του Αλκίνοου. Εκεί, σε μια σπηλιά κοντά στο
λεγόμενο Υλλαϊκό λιμάνι έγιναν οι γάμοι του με τη Μήδεια, έτσι ώστε η ξένη βασιλοπούλα δεν θα
μπορούσε ποτέ να γυρίσει στην πατρίδα της. Όμως, και οι Κόλχοι, που είχαν στο μεταξύ
φιλοξενηθεί από τον Αλκίνοο και την Αρήτη, αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην Κολχίδα και να
αντιμετωπίσουν την οργή του Αιήτη και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Σχερία.

Μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί η θέση της ομηρικής πόλης των Φαιάκων, ούτε έχουν βρεθεί
στοιχεία για κάποιο ανάκτορα σαν αυτό του Αλκίνοου. Οι αρχαιολόγοι διατύπωσαν κατά καιρούς
πολυάριθμες θεωρίες και υποθέσεις σχετικά με την ομηρική Σχερία (Παλαιοκαστρίτσα, Έρμονες),
όμως καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί, εφόσον τα ευρήματα από τη Μυκηναϊκή περίοδο (στην οποία
αναφέρεται η διήγηση του Ομήρου) είναι πενιχρά. Βέβαια ο Όμηρος έζησε κατά τον 8 ο αι. π.Χ. και
είναι πιθανό οι περιγραφές του να επηρεάστηκαν από την Κέρκυρα της δικής του εποχής. Έτσι η
Κέρκυρα του Ομήρου θα μπορούσε κατά μία άποψη να ταυτισθεί με τον ανασκαμμένο οικισμό των
ιστορικών χρόνων και να βρίσκεται θαμμένη κάτω από τα ερείπιά του.
Αρχαϊκή-κλασική εποχή

Ελάχιστα γνωστός είναι ό ρόλος των Ιλλυρίων που κατοικούσαν πιθανότητα στην Κέρκυρα πριν
από τον 8ο αι.π.Χ. Η πρώτη βεβαιωμένη εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε το 775 – 750 π.Χ από
αποίκους της Ερέτριας.Το 730 π.Χ οι Κορίνθιοι στα πλαίσια μιας εκτεταμένης αποικιστικής
δραστηριότητας εκδίωξαν τους Ερετριείς και εγκαταστάθηκαν στην Κέρκυρα στην περιοχή Κανόνι.
Ξεκίνησε τότε μια περίοδος αρμονίας ανάμεσα στου Κερκυραίους και τους Κορινθίους και η
Κέρκυρα αναπτύχθηκε σημαντικά.
Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου το νησί είχε το δικό του νόμισμα και ιδρύθηκε η αποικία της
Επιδάμνου.
Οι σχέσεις ανάμεσα στους δύο επλήγησαν όταν οι Κερκυραίοι υποστήριξαν τους δημοκρατικούς
και οι Κορίνθιοι τους ολιγαρχικούς.
Η διαμάχη διήρκεσε και μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο όπου οι Κερκυραίοι έγιναν σύμμαχοι με
τους Αθηναίους (375π.χ) και κατόπιν μπόρεσαν βαθμιαία να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο
κράτος.

Ρωμαϊκή περίοδος

Με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να ξεκινήσει μια καινούργια περίοδος ηρεμίας και ακμής στο νησί,
η Κέρκυρα βρέθηκε στην δύσκολη θέση να πρέπει να αντιμετωπίσει τους πειρατές που
πραγματοποιούσαν επιδρομές σε όλη την Μεσόγειο.
Η κυριαρχία των Ιλλυρίων δε διήρκησε για μεγάλο διάστημα καθώς οι Κερκυραίοι ζήτησαν τη
βοήθεια των Ρωμαίων.
Το νησί παραδόθηκε εκουσίως στον ύπατο Φούλβιο και τον στρατό του, ο οποίος εκτός από το να
ελευθερώσει την Κέρκυρα αποκατέστησε και την αυτονομία της.

Βυζαντινή περίοδος

Σε μια δύσκολη εποχή, που χαρακτηρίζεται από συνεχείς επιδρομές από βαρβάρους και πειρατές,
ένα αξιοσημείωτο γεγονός αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία η εξάπλωση του χριστιανισμού στο νησί. Σ
αυτή την περίοδο, η Κέρκυρα χρησιμοποιήθηκε σαν βάση απο τον Ιουστινιανό για την εκστρατεία
του στην Αφρική και εκείνες ενάντια στους Γότθους.
Το 1081 οι Νορμανδοί επιβεβαίωσαν τον έλεγχό τους στην Κορφού με επικεφαλής τον Ρόμπερτ
Γκισκάρντ.

Ενετική περίοδος

Το 1147 οι Βυζαντινοί με τον Βενετσιάνικο στόλο κατάφεραν να ελευθερώσουν την Κέρκυρα απ

την Νορμανδική κατοχή και το 1204 με τον διαμοιρασμό της Ελληνικής γης ,η Κέρκυρα περνάει
οριστικά στους Ενετούς. ,
Η περίοδος της Ενετοκρατίας διήρκησε τέσσερις αιώνες (1385 -1796), περίοδος στην οποία
οργανώθηκε η διακυβέρνηση του νησιού σύμφωνα με το αριστοκρατικό σύστημα της Βενετίας.
Οι κάτοικοι χωρίστηκαν σε 3 διαφορετικές τάξεις: τους ευγενείς, τους αστικούς και τους λαϊκούς.
Η εκπαίδευση οργανώθηκε από τον κλήρο στο εσωτερικό των μοναστηριών, ενώ στις πιο
εύπορες τάξεις επιτρέπονταν οι σπουδές στις Ιταλικές ακαδημίες.
Οι Ενετοί φρόντισαν πρώτα απ όλα για την ανάπτυξη της ελαιοκαλλιέργειας ,δημιουργώντας με
αυτό τον τρόπο σημαντικές βάσεις για το οικονομικό μέλλον του νησιού και ταυτόχρονα
επιτρέποντας έτσι ένα πολύτιμο και συνεχές εφοδιασμό λαδιού στην Βενετία.
Η Ενετοκρατία επέτρεψε στην Κέρκυρα να είναι σήμερα μια από τις λίγες περιοχές στην Ελλάδα
που δεν έχει υποστεί την τυραννική ηγεμονία των Τούρκων.

Γαλλική κυριαρχία

Με την συνθήκη του Καμποφόρμιο , μετά την ήττα των Ενετών, τα Επτάνησα πέρασαν στην
κυριαρχία των Γάλλων.Σαν πρώτη κίνηση οι Γάλλοι έκαψαν στην κεντρική πλατεία της πόλης το
Libro d’oro δηλαδή τους ειδικούς καταλόγους όπου αναγράφονταν τα ονόματα όλων των
αριστοκρατικών οικογενειών και στην ίδια πλατεία φύτεψαν το συμβολικό δέντρο της ελευθερίας.
Οι Κερκυραίοι δέχθηκαν με ενθουσιασμό τους νέους κατακτητές επηρεασμένοι απ΄ τα κηρύγματα
της Γαλλικής Επανάστασης, ευελπιστώντας ότι ο Ναπολέοντας θα βοηθούσε την Ελλάδα να
ξανακερδίσει την ελευθερία.
Παρόλα αυτά ,άλλες μεγάλες δυνάμεις δεν έβλεπαν θετικά την Γαλλική Κυριαρχία.Για να
περιορίσουν την δύναμη της αναγνώρισαν το 1800 τα νησιά του Ιονίου, που αργότερα θα
αποτελούσαν την Ιόνιο Πολιτεία ως αυτόνομο κράτος. Αυτό το κράτος διήρκεσε μέχρι το 1807,
όταν οι Γάλλοι αποκατάστησαν την κυριαρχία τους.
Για πολλά χρόνια οι Κερκυραίοι και οι Γάλλοι έζησαν μαζί και σε αυτό το χρονικό διάστημα στην
Κέρκυρα αναπτύχθηκε η οικονομία και η δημόσια εκπαίδευση .Ακόμη, ιδρύθηκε η πρώτη Ιόνιος
ακαδημία και το τυπογραφείο.

Αγγλική κυριαρχία

Όταν οι Γάλλοι αποχώρησαν από τα Ιόνια νησιά, πολλοί ήταν οι ενδιαφερόμενοι για τον έλεγχο του
νησιού αλλά χάρη στην βοήθεια του Ιωάννη Καποδίστρια το 1815 υπογράφθηκε η συνθήκη του
Παρισιού όπου αναγνωρίστηκαν τα Ιόνια νησιά ως ελεύθερα υπό Αγγλική προστασία.
Δημιουργήθηκε έτσι το Ενωμένο Κράτος των Ιονίων Νήσων, με πρώτο αρμοστή τον Τόμας
Μαίτλαντ. Αποδείχθηκε σύντομα η καταπιεστική πολιτική που ασκούσε ,προκαλώντας έντονες
αντιδράσεις από τους Κερκυραίους.
Παρόλα αυτά, η αγγλική κατοχή αποτέλεσε ίσως την πιο ακμάζουσα περίοδο για την Κέρκυρα.
Πράγματι αναπτύθχηκε η οικονομία, η δημόσια υγεία και η εκπαίδευση.
Ιδρύθηκε το πρώτο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, το οδικό δίκτυο, το σύστημα ύδρευσης. Σε εκείνα τα
χρόνια η Κέρκυρα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη και στο εμπόριο με τα γειτονικά κράτη ,ειδικότερα με
τον τελευταίο αρμοστή Henry Storz το 1859.

Προσάρτηση στην Ελλάδα

Με την συνθήκη που υπέγραψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις το 1863 στο Λονδίνο ,έπαιρνε τέλος η
Αγγλική προστασία στα Ιόνια και τον Μάιο του 1864 η Κέρκυρα ενώνεται τελικά με την Ελλάδα.
Όταν πλέον η Κέρκυρα ανήκε στην Ελλάδα γνώρισε μια σταδιακή απώλεια δύναμης υπέρ της
Αθήνας, αλλά το νησί άρχισε να ακμάζει πολιτικά και οικονομικά.
Η ανάπτυξη υπήρξε και στην γεωργία και την τέχνη ιδιαίτερα κάτω από την πολιτική ηγεσία του Γ.
Θεοτόκη (ήταν και ο πρωθυπουργός για μερικά χρόνια).Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι είχαν μεγάλες
συνέπειες στο νησί όπως την καταστροφή πολλών ιστορικών και αρχιτεκτονικών μνημείων.
Ο 20ος αιώνας ξεκίνησε με έναν σκληρό τρόπο για τους Κερκυραίους που όμως εκμεταλλεύτηκαν
την υπέροχη φύση και το κλίμα για να δώσουν την αρχή σε μια καινούργια οικονομική ανάπτυξη.