<center><h1>Prologue</h1></center>

<hr>
The Vampire's Contract

PROLOGUE

Ganito pala ang feeling ng mamamatay.

I feel...empty.

I feel nothing but the cold rain that gently pours into my eyes.

I was laying on that cold street in a cold rainy night somewhere in July.

All my life I was thinking of how should I die.

Psh. Bala lang pala ng mga holdaper ang katapat ko.

Teka nga, mamamatay na nga ako diba? Kaya dapat required na pumikit na ako.

Tama, ito na ang segment na mamamatay na ako.

At katulad ng mga bida sa mga koreanovela na pinapanuod ko, madrama kong isinarado
ang mga mata ko at kunyari ay patay na.

Pero teka, teka, wait, wait...time first!

Wala man lang bang background music?

Bigyan nyo naman ng kadramahan ang pagkapatay ko noh! Once lang ako mamamatay sa
buong buhay ko kaya gusto ko na katulad sa mga koreanovela ang pagkapatay ko!

O sige na, mamatay na ako. At ang background music ko ay...

"Maalala mo kaya...

ang sumpa mo sa akin...

na ang pag-ibig mo ay hindi magmamaliw...."

Bwiset. Pang-patay ba yan?

*sigh*

O sya, sya, nafi-feel ko na talaga na mamamatay na ako.

Mas nararamdaman ko na ang lamig ng ulan.

Siguro nga...

Nalalapit na ang katapusan ko.Naks! Kung maka-katapusan naman 'to. Telenovela lang
teh?

Opo. Mamamatay nalang ako, baliw parin ako. -_____-

I closed my eyes and waited to die.

Pakiramdam ko ay marami ng dugong nawala sa akin.

I was shot twice.

I can feel the pain in my abdomen and my right chest.

"Don't die" someone commanded.

Huh? Sino naman tong epal sa dying scene ko?

I opened my eyes and saw nothing but a blurry vision of someone.

Lalaki ata. Boses lalaki eh. At pag boses lalaki,ibig sabihin lalaki sya.

"Don't die" he commanded again.

He did not beg but commanded.

I tried to look as hard as I can. Pero malabo talaga.

Ang alam ko lang ay nakatayo sya.

He leaned into me and before I knew it,

I felt two sharp things that penetrated into my neck.

I can't move. Hindi narin ako nakakapag-isip ng tama. Gusto kong sumigaw na tigilan
nya ang ginagawa nya. Mamatay na nga lang ako, kakainin pa ako ng aswang! For God
sake! I can feel my blood going towards in his mouth. And I can feel the pain too!
Pwede bang hintayin nyang mamatay muna ako bago nya ako kainin? Pwede?!
Excited?! Excited?!

He looked into me again.

And the only thing I saw before I closed my eyes is his...red eyes.

AN: HI! Thank you po sa mga nagbabasa at magbabasa palang nito. Sana po ay mag-
leave kayo ng comments! I really need them. Hihi. Vote narin po kayo kung may
nagustuhan kayo na chapter. And by the way, wala po kasi akong mahanap na perfect
na picture para kay Jane kaya kayo nalang po mag-imagine. May nahanap naman po ako
na cute boys para sa mga lead males dito. Sina Jungkook, V, Jin, at Jimin ng BTS.
If you want to read more of them, please read my fanfic story which entitled
VISIBLE. Sa mga susunod na chapters nyo po sila makikita. Sorry din sa mga typos.
Hihi. Yun lang. THANK YOU PO! :D
<center><h1>Chapter 1</h1></center>
<hr>
"KYAAAAAAHHH!!! Jane! Showing na daw ang Breaking Dawn sa sinehan ngayon!!" ang
makapanirang tenga at OA na sigaw ng bestfriend kong si Carlie.

"So?"

Her eyes widened na parang hindi makapaniwala sa reaction ko."So? Hindi ka man lang
titili at ma-i-excite??"

Sya nga pala si Carlie Tan. Ang bestfriend ko since birth. Bakit since birth? Dahil
baby palang kami ay magkasama na kami. Sabihin na nating close ang mga families
namin.

"Ba't naman ako titili? Bampira lang ang makikita natin doon. Hindi naman sila
totoo. Sayang lang ang pera natin"

Nasa classroom kami noon at katatapos lang ng first subject namin sa umaga at
nandito na naman ang bestfriend ko na super addict sa fiction novels.

Ay, oo nga pala. Ako si Jane Ortega. Senior na sa highschool at may bestfriend na
baliw. Average girl lang ako, hindi ganun kagandahan at hindi naman matatawag na
pangit. Normal lang din ang utak ko. I love english subjects and I suck at any form
of math.

I live alone and I have a single apartment na binabayaran ng parents ko na nasa

probinsya ngayon. Hindi din ako mayaman. Parehong Professor ang parents ko sa isang
University pero kahit na malaki ang sweldo nila, lubog naman kami sa utang.

"Nakakainis ka talaga! Gusto ko pa namang makita si Edward Cullen!" she whined.

"Sino yun? Kapitbahay nyo?" ang tanong ko.

"Esssh!!! Sinasabi ko na nga ba eh! Ilang ulit ko na silang ikinukwento sayo pero
hindi ka talaga nakikinig!!" >.<

Of course nakikinig ako. O sabihin na nating kahit ayokong makinig, sa araw-araw na

ginawa ng Diyos, yun lang lumalabas sa bibig nya. Alam nyo na siguro ang kwento ng
Twilight Saga. Isang bampira na nainlove sa pagkain nya. Kung iisipin ko yun,
parang ako lang na nainlove sa kanin. It's ridiculous. -_____-

I tried watching the first movie pero after nun ay hindi na ako nanuod uli. Para sa
akin, napaka absurd ng kwento.

"Hmp! Nakakainis ka talaga! Si Erik nalang ang yayayain kong manuod!" ang asar
nyang wika.

FYI nga pala, si Erik ang boyfriend nya since like...nung Grade six kami? At ito
pa, sa iisang apartment lang sila nakatira. Well, I don't mind it naman dahil ok
lang sa parents nila yun. At ang weird pa ay mas matanda si Erik sa kanya ng limang
taon.

"Psh. Hindi naman totoo yung bampira noh" I murmured.

She glared at me.

Eeeek!! Nakakatakot sya...T_____T

"I heard that!"

Sa totoo lang ay sya lang ang kaisa-isang taong naiinis pag sinasabi kong hindi
totoo ang bampira. Hindi ko din alam kung bakit, pero baka dahil lang yun sa
sobrang pagkahumaling nya sa vampire fictions. Pangarap pa nga nyang makagat ng
isang tunay na bampira eh.-____-

And warning, wag kang papasok sa kwarto nya kung ayaw mong himatayin sa takot.
Dahil pang horror movie ang theme ng kwarto nya. Nung first time kong makapasok sa
kwarto nya ay talagang kinailangan pa nila akong paypayan at palanghapin ng white
flower dahil sa sobrang takot.

At oo na. Inaamin ko na talagang matatakutin ako.

"Okay! Sorrrrry..." ang sagot ko. "Totoo na sila. Period."

She smiled saka naupo sa upuan nya. "Pero....paano nga kaya Jane noh?"

"Hm?"

"Paano kaya kung totoo sila?"

Natigilan ako. Oo nga. Ano kaya ang mangyayari kung totoo sila? Sa totoo lang
iniisip ko palang yun, tumatayo na ang balahibo ko.

Pero imposible din. They don't exist. Nabubuhay lang sila sa mga fiction novels at
hanggang doon lang sila.

Recess...

"Kumain na ba ang Erik Fluffy-fluffy ko?"

"Bakit susubuan mo ba ako Carlie Chu-chu ko?"

Sa totoo lang, nasusuka ako.

Fluffy-fluffy? At Chu-chu? San naman galing ang nakakadiring endearment na yun?
Pwede na akong mamatay sa dehydration sa pagsusuka pero pinipigilan ko lang.

Pero anong magagawa ko? Mahal na mahal nila ang isa't isa na halos hindi na sila
naghihiwalay. At isa pa, masaya naman silang dalawa at yun lang ang importante sa
akin.

Nasa cafeteria na pala kami ngayon at malas ko lang dahil magkatabi silang nakaupo
sa harapan ko.

"Hay...kawawa naman ang bestfriend ko. Mahirap talagang maging NBSB" si Carlie
habang sinusubuan ng cake ang boyfriend.

My ears perked up sa sinabi nya. "Eh sa ayoko lang ng sakit sa ulo"

"Uyyyy...bitterrrr..." isa pa tong si Erik. Alam nyo kung baliw tong si Carlie, mas
baliw pa tong si Erik.

College na sana itong si Erik pero nag-stop sya nung 3rd year highschool sya para
hintaying mag-fourth year si Carlie. Reason? Gusto nya lang makasama sa iisang
classroom si Carlie. So I was stucked betwen these two lovers slash my best
buddies.

At required na pag sinabi ang word na bitter dapat laging maraming 'R' sa huli?

"Hindi ako bitter noh! Ayoko lang talaga magka-boyfriend!" >.<

"Uyyyy...defensive..." ang sabay pa nilang pangungutya sa akin.

"Hindi nga ako defen---"

"Yo!"

Natigilan ako sa upuan ko. At ramdam ko ang kamay ng lalaking yun sa balikat ko
habang nakatingin sa akin.
Carlie and Erik wiggled that I just wanna kill them now. Bwiset. Kinikilig ang
dalawa. At mahirap aminin but I was blushing.

"Kumusta na Jane? Hinahanap kita sa classroom nyo kanina para ibalik tong notebook
mo pero wala ka pala doon"

Gosh..hindi ako makatingin sa kanya. Sya nga pala si Justin Olivar. Ang major2x and
super-duper crush ko since 1st year highschool. Sabihin nyo ng OA ako pero simula
nung kausapin nya ako last week ay inisip kong pwede na akong mamatay. Sya nga pala
ang basketball captain ng basketball team ng school namin at napaka-famous nya sa
mga girls.

And right now, I can already feel the burning glare of all the girls out there na
may crush din sa kanya.

"A-ah...e-eh...eh..." at katulad ng ilang araw na kinakausap nya ako ay natatameme

parin ako.

"Naku! Sabi nya, sorry daw! At iwan mo nalang ang notes nya sa mesa" ang nakangiti
ng nakakalokang sabi ni Carlie.

Kahit papaano naman ay tumutulong din si Carlie sa mga ganitong oras.

Hinawakan nya ang buhok ko at ginulo yun. "Silly girl. Kung ibigay mo nalang sana
sa akin ang number mo para matxt kita pag may ibinabalik ako sa'yo"

Oh gosh! TOTOO BA TO?! HE JUST TOUCHED MY HAIR AND NOW ASKING FOR MY NUMBER?! PWEDE
NA AKONG MAMATAY!!!!

"T-talaga---"

Pero hindi ko pa natatapos ang sinasabi ko ay bigla nalang nagsalita si Carlie.

"09091236475 yan ang number nya. Dali! I-save mo na! Tapos i-ask mo na syang mag-
date mamaya para magkaboyfriend na sya!"
Pigilan nyo ako. Pigilan nyo ako! Mapapatay ko talaga tong si Carlie! Did she just
announced na wala akong boyfriend?!

Napalingon naman ako kay Justin and about to say something pero nagsalita sya agad
habang nakatingin sa cellphone.

"Saved." saka sya nakangiting lumingon kay Carlie. "Thank you Carlie. I owe you for
this one."

Then lumingon sya sa akin. And that's it. Hindi na naman ako makapagsalita.

He smiled and I almost gasped for air.

He smiled at me.

He smiled at me.

He smiled at me.

He smiled at me.

Wait. Mababaliw na ata ako sa kilig.

"Um..." he cleared his throat at ngayon ay sya naman ang parang hindi
makapagsalita.

"Are you...are you...oh God, I can't believe this is hard" he chuckled.

"A-ah...b-bakit?" I gulped. Hindi kaya...

"Bro! Kaya mo yan! Go Justin! Go Justin! Go Justin!" ang parang nasa cheering squad
na cheer nitong si Erik. Nakakahiya sya. -____-

Tama. Pareho pala silang nasa basketball team kaya close sila.

Pero natigil ang iniisip ko sa biglang sinabi ni Justin.

"W-will you go out on a date with me?" ang hindi makatingin at diretsong tanong
nya.

Tumili sa sobrang kilig si Carlie and I heard gasped and whispers around me.

That's it.

Hindi ko na kinaya ang pagkakilig ko and my vision get dark.

<center><h1>Chapter 2</h1></center>
<hr>
Chapter 2

THE VAMPIRE'S CONTRACT

"Jane? Wake up..."

I heard that voice. Si Carlie.

"Bakit hindi gumigising ang bestfriend ko?! Doc! Gumawa kayo ng paraan! Huwag nyong
hayaang mamatay sa sobrang kilig ang bestfriend ko! Nakakahiya pag yun ang nailagay
sa death certificate nya!! Do something!!" ang madramang wika nya.

Bwiset. Magigising na sana ako pero parang ayoko ng imulat ang mga mata ko sa
sobrang hiya.

Wait, bakit ba kasi ako nandito? Bakit ba ako hinimatay? Tama. Dahil pala yun sa
pag-ask sa akin ng crush ko for four years na makipag-date sa kanya. Gosh,
nakakahiya ako! Nakakahiya talaga!!! >.<

"Jane?" I heard Justin's voice.

Tulog ako. Tulog ako. Hindi kita naririnig. Hindi kita naririnig. Lalalalaala...
"Hm? Gising na ba sya?" si Erik.

"Eeer...I don't know. I saw her move her eyes"

Oh gosh. Ayoko talagang imulat ang mga mata ko! Ayoko talaga!!! Hindi ko na sya
kayang harapin pa...!!

"Jane? Gising ka na best? Sige na...wag ka ng mahiya kay Justin kung nahimatay ka
sa sobrang kilig...he don't mind it naman eh."

Bwiset. Mapapatay ko na talaga tong si Carlie. Mapapatay ko na talaga sya!!!

Pero kailangan ko na talagang imulat ang mga mata ko bago pa ako ipahiya lalo ng
baliw kong bestfriend. I slowly opened my eyes at nasilaw ako ng light na
nanggagaling sa may window.

Then I saw a blurry vision of a man standing outside the window. He's staring at
me. Huh? Sino kaya to?

"Jane?" si Justin na mukhang nag-aalala. "Are you okay?"

I scratched my eyes and looked at the window again pero wala na yung lalaking
nakatayo doon. Hays, baka guni-guni ko lang yun.

Nilingon ko nalang ang tatlong mukha na nakatingin sa akin and smiled. "I'm
okay..."

******************

"Anemic po kayo Ma'am kaya kayo nahimatay. You need to get some rest and eat a
balance diet. I also recommend you to take some iron supplements" ang paliwanag ng
doctor habang nakaupo parin ako sa kama.

"So hindi po sya nahimatay dahil sa sobrang kilig?" si Carlie.

Sa totoo lang kung hindi lang ako hinang-hina ngayon ay baka nasakal ko na sya.
Required na ulit-ulitin yun?!!! Nakakahiya na talaga kay Justin...

Sinilip ko sya sa sulok ng mga mata ko pero pinagsisihan ko yun because I caught
him staring at me too. Agad kong binawi ang tingin ko at namumulang napatingin sa
ibaba.

"Actually no. Stress lang sya at kulang pa sya ng pahinga" ang sagot ng doctor sa
tanong ni Carlie.

"So pwede na po ba syang umuwi?" si Erik.

"Pwede na. Niresetahan ko lang sya ng iron supplements so you can take her home
now"

Napahinga naman ng malalim si Justin. "That's great. Pwede ka ng umuwi"

He looked at me and smiled. And I felt my cheeks burning.

"Oo nga best! Umuwi ka na! Pero hindi kita masasamahan dahil naalala kong puputulan
ko pala ang kuko ko ngayon!" saka sya dali-daling lumabas habang hila si Erik.

"Ah oo!" Si Erik naman. "Naalala ko din na ako ang may-ari ng nail cutter! Bro,
ikaw na ang bahala sa kanya ha! Mauna na kami!"

"W-wait!" ang sabay pa naming tawag ni Justin pero nakaalis na sila.

So I was left there kasama si Justin na mukhang natahimik din. Hindi kami
nagsalita. Gusto ko syang tignan pero baka mahuli na naman nya ako.

Then I heard him clear his throat.

"S-so...ako nalang ang maghahatid sa'yo...kaya mo na bang tumayo?" he asked at
hindi ko alam kung bakit parang kinakabahan sya.

"A-ah...e-eh...oo" saka ako tumayo sa kama.

Naging tahimik lang kami habang naglalakad palabas ng hospital.Walang nagsasalita

sa amin. At parang naghihintayan lang kami. Ang awkward lang na nakakakilig.

Alam mo yung feeling na 1st time mong makasama ng ganito katagal ang crush mo? At
binantayan ka pa nya sa hospital? Gosh....ayoko na!! Baka himatayin na naman ako sa
kilig!!!

Pero hindi. Kailangan ko syang kausapin. Now's my chance! Baka nga magkaka-lovelife
na ako!!

"Ano---" ang sabay naming wika.

"Oo nga pala---" nagsabay na naman kami.

Bigla kaming napatawa. And that awkwardness na na-feel namin ay unti-unting nawala.

"Ikaw na ang mauna" ang sabi ko. At parang hindi narin ako nahihiya sa kanya.

Sa laki ng kahihiyan ko kanina, ngayon pa ba ako mahihiya? -______-

"Hindi ikaw na" ang nakangiting sabi nya.

"Hindi ikaw na ang mauna. Hindi naman importante ang sasabihin ko eh" I said and
looked down.

"A-ano..." he cleared his throat. "S-so...what is your answer?"

"Eh?"
"Anong sagot mo doon sa tanong ko? Pwede ka ba?"

"Pwede saan?" ang takang tanong ko. Teka, may itinanong ba sya sa akin kanina?

"D-doon...sa you know, date. Pwede ka ba mamayang gabi?" he stopped walking and
looked at me. Parang binabasa nya ang isip ko.

I blushed. Gosh! How could I forget that! He just asked me to a date!!

"Eh kasi..." gosh, paano ko ba sya sasagutin?! Ito ang first time na may gustong
makipag-date sa akin! And of all people, si Justin pa!!!

"Please?" and now he's begging. How could I say no to such a handsome face?

I smiled. At totoong smile yun. "Okay, let's have a date"

His eyes widened and he just give me that grin. "Okay, I'll fetch you at your house
at exactly 7:30 this evening"

Mukhang excited talaga sya.

Teka, susunduin nya daw ako? Eh wala pa nga akong maisusuot mamayang gabi eh! Teka,
magshopping muna ako ngayon! May naipon naman ako eh.

"Ah...wag na! Wag mo na akong sunduin!"

He looked confused. "But why?"

"Eh kasi..." teka bakit nga ba? "Eh kasi nahihiya ako eh. Magkita nalang tayo sa
meeting place. But wait, saan ba tayo magkikita?"

He smiled. "Okay. Sa Rose Garden Resto tayo kita."

"Ah sige! Wait, kailangan ko na talagang umalis eh! Kita nalang tayo doon ha!" ang
dali-dali kong sabi saka agad na tumakbo paalis.

Gosh, kailangan kong makabili ng dress!!!!

"Wait!" ang tawag nya pero hindi ko na sya nilingon pa.

********

Lalalalala.

Ang saya-saya ko. Sa wakas, matutupad na ang matagal ko ng pangarap na maka-date si

Justin.

Kaya pinaghandaan ko talaga to noh. Bumili ako ng magandang dress at sisiguraduhin

kong maiin-love sya sa akin. Bumili narin ako ng make-up. Tama! Magpapa-make up ako
kay Carlie!

Huh, humanda ka Justin Olivar. Mahuhumaling ka sa kagandahan ko ngayong gabi.

Bwahahahahahaha! Bwahahahaha! Bwahahahahahaha!

Okay. Para na akong tangang nakangiting mag-isa habang naglalakad sa madilim na

street. Oo nga pala. Nagabihan ako sa kamimili. Yun ang ayoko pag pumapasok ako sa
mall. Hindi ko napapansin ang oras. Buti nalang at saktong 6 pm ay nakabili na ako
at ngayon ay pauwi na.

6 pm palang pero wala ng tao sa daanan na 'to. Puro may mga trabaho kasi ang may-
ari ng bahay dito idagdag mo pa na ang tataas ng walls ng bahay nila.

Bigla akong natigilan nang may nahagilap ang mga mata ko.

Isang lalaking nakatayo sa mataas na pader ng bahay na yun. Teka, delikado yun ah.
At adik ba 'to? Bakit sya nakatayo doon? Hindi ko makita ang mukha nya dahil
madilim at hindi nakatulong ang mga streetlights doon.
At bakit ganun...? Bakit parang nakatitig din sya sa akin? Eeeek...! Creeepy!!! >.<

Tatakbo na sana ako nang salubungin ako ng dalawang lalaki na parehong may hawak na
baril. At good news, nakatutok yun sa akin.

"Holdap 'to miss! Ibigay mo sa akin ang bag mo!" ang sigaw ng isa.

"Oo nga! Ibigay mo!" ang sigaw naman ng isa.

Adik ba 'to? Inuulit nya lang sinasabi ng kasama nya. -____-

Pero nagkamali sila ng kinalaban. Huh, tinuruan ata ako ni Erik ng pang-defense na
taekwondo!

"Dali na! Ibigay mo na ang bag mo kundi babarilin kita!"

"Oo nga! Ibigay mo na ang bag mo kundi babarilin ka nya!"

"Shut up pare! Wag mo ngang gayahin sinasabi ko!"

"Oo nga! Shut up pare! Wag mo daw gayahin sinasabi nya!"

Bwiset. Pinagloloko ba ako ng mga ito? Pero wala akong time para makipaglokohan sa
mga baliw na 'to.

I grabbed their guns and twisted their arms. Pareho silang napasigaw sa sakit nun.
At nung nasa likod na nila ako ay agad kong sinipa ang mga pwet nila dahilan para
mapahandusay sila sa malamig na kalsadang iyon.

It started to rain. Haiz...Bwiset naman oh. Mababasa pa ang bagong bili kong dress
at baka ma-late pa ako sa date ko!
I dropped their guns and started to run away. And when I was about to turn left. I
heard two roaring gunshots echoed through the rain. And before I knew it, I dropped
at that cold street. Napahiga ako sa malamig na daanan na yun.

A-anong...nangyari?

Hindi na ako nakagalaw nang maramdaman ko ang pagpulot nila sa bag ko leaving me
behind and the dress I bought earlier.

I was...shot?

Napahawak ako sa dibdib ko na tinamaan nun and saw blood in my hand.

For a moment I saw my life came flashing before my eyes.

Ganito pala ang feeling ng mamamatay.

I feel...empty.

I feel nothing but the cold rain that gently pours into my eyes.

I was laying on that cold street in a cold rainy night somewhere in July.

All my life I was thinking of how should I die.

Psh. Bala lang pala ng mga holdaper ang katapat ko.

Teka nga, mamamatay na nga ako diba? Kaya dapat required na pumikit na ako.

Tama, ito na ang segment na mamamatay na ako.

At katulad ng mga bida sa mga koreanovela na pinapanuod ko, madrama kong isinarado
ang mga mata ko at kunyari ay patay na.

Pero teka, teka, wait, wait...time first!

Wala man lang bang background music?

Bigyan nyo naman ng kadramahan ang pagkapatay ko noh! Once lang ako mamamatay sa
buong buhay ko kaya gusto ko na katulad sa mga koreanovela ang pagkapatay ko!
O sige na, mamatay na ako. At ang background music ko ay...

"Maalala mo kaya...

ang sumpa mo sa akin...

na ang pag-ibig mo ay hindi magmamaliw...."

Bwiset. Pang-patay ba yan?

*sigh*

O sya, sya, nafi-feel ko na talaga na mamamatay na ako.

Mas nararamdaman ko na ang lamig ng ulan.

Siguro nga...

Nalalapit na ang katapusan ko.Naks! Kung maka-katapusan naman 'to. Telenovela lang
teh?

Opo. Mamamatay nalang ako, baliw parin ako.

I closed my eyes and waited to die.

Pakiramdam ko ay marami ng dugong nawala sa akin.

I was shot twice.

I can feel the pain in my abdomen and my right chest.

"Don't die" someone commanded.

Huh? Sino naman tong epal sa dying scene ko?

I opened my eyes and saw nothing but a blurry vision of someone.

Lalaki ata. Boses lalaki eh. At pag boses lalaki,ibig sabihin lalaki sya.

"Don't die" he commanded again.

He did not beg but commanded.

I tried to look as hard as I can. Pero malabo talaga.

Ang alam ko lang ay nakatayo sya.

He leaned into me and before I knew it,

I felt two sharp things that penetrated into my neck.

I can't move. Hindi narin ako nakakapag-isip ng tama. Gusto kong sumigaw na tigilan
nya ang ginagawa nya. Mamatay na nga lang ako, kakainin pa ako ng aswang! For God
sake! I can feel my blood going towards in his mouth. And I can feel the pain too!
Pwede bang hintayin nyang mamatay muna ako bago nya ako kainin? Pwede?!

Excited?! Excited?!

He looked into me again.

And the only thing I saw before I closed my eyes is his...red eyes.

********

Tik-tila-ok!

Bwiset.

Tik-tila-ok!

Bwiset na manok ng kapitbahay yan! Ang aga-aga, nanggigising!

Tik-tila-ok!

Humanda ka sa akin mamaya, gagawin na talaga kitang tinola!

Niyakap ko nalang ang unan ko at nagbingi-bingihan.

Ang weird lang talaga ng panaginip ko kagabi.

Psh. Namatay daw ako at bago ako namatay ay may isang aswang na kumagat ng leeg ko.
Hindi ko naman masabing bampira dahil...like, hello? Hindi uso sa Pilipinas ang
bampira. Buti sana kung nasa Europe o sa Western country ako at tatawagin ko
talagang VAMPIRE yun para sosy. Pero dahil nasa Pilipinas tayo, ASWANG o
MANANANGGAL ang tawag dun. Mahirap version ng Vampire.

At may isang weird pa akong nafi-feel ngayon.

Parang...tumigas ata ang unan ko?

At parang...may hangin akong nafi-feel sa mukha ko?

I opened my eyes.

At...

at...

at...

0______0

Oh lala!!!

It's not a bird!

It's not a plane!

But superpogiman!

Oh geez! Isang gwapong nilalang lang naman ang kayakap ko ngayon!! He has gray hair
and a pale complexion. At kaya may hangin akong nafi-feel ay dahil sa hininga nya
na tumatama sa mukha ko.

For a moment ay nakanganga lang ako sa kagwapuhan nya.

Teka, nananaginip ba ako??

Kinapa-kapa ko ang matigas na muscles nya...

At...wow...MACHO!
Teka, minamanyak ko na ata ang poging katabi ko.

Eh anong magagawa ko?! May isang super pogi at mala-supermodel na katabi ko ngayon
natulog sa kama! ANG GULO!!!

Wait, ano bang gagawin ko?!

Anong gagawin ko?

Tama! Ang ginagawa ng mga bida sa anime at wattpad sa mga ganitong pagkakataon
ay...

"KYAAAAAAAAAAAAHHHHH!!!!" ang feeling bida sa manga kong tili.

At effective naman dahil nagising ang poging katabi ko.

Agad akong napatayo sa kama at tinakpan ang sarili ko sa ilalim ng kumot.

I stared at him at parang nasa kama nya lang syang nagising at iminulat ang mga
mata nya.

Gray eyes.

Bwiset. Pinoy pa 'to?

At teka?! Bakit ko pa naiisip kong Pinoy ba sya o Foreigner? The thing is natulog
sya sa tabi ko this whole night and I don't even have the slightest idea of who he
is!

"Sino ka?!" I yelled. "At paano ka nakapasok sa bahay ko?! Magnanakaw ka siguro
noh?!"

Sa totoo lang ay hindi naman sya mukhang magnanakaw. Kung iko-compare ang
pagmumukha naming dalawa, mas mukha talaga akong magnanakaw.-_______-

"Ang ingay" yan ang first word nya. "Hindi mo ba nakikitang natutulog yung tao?"

Aba! At feel nya rin sa kanya ang bahay na 'to ha!

Pero iba ang reaction ng physical aspect ko. Nakanganga ako at kulang nalang ay
mag-drool ako. Dahil ngayong nakatingin sya sa akin ay parang matutunaw ako. Gosh,
ang pogiiiiiii...!

Pero time first! Hindi ko dapat pinapaibabaw ang hormones ko. Isa akong
conservative at dalagang Pilipina na kailangang ipagtanggol ang aking sarili laban
sa mga katulad nyang magnanakaw! Kahit na super-duper pogi sya...*drool*

"H-hoy! Sino ka ba kasi ha at paano ka nakapasok sa bahay ko?! At feel at home ka

rin ha! Kung mainis 'to...sayo ang bahay na'to? Sa'yo ang bahay na 'to?"

He stared at me. Napalunok naman ako.

"Hindi mo ba ako natatandaan?"

For a moment ay nakatingin lang ako sa kanya. Pero bigla din akong natauhan.

"Sus! Gasgas na yang linya mo pre! Yan ang usually na linya ng mga lalaking
nagdada-moves sa mga bagong kakilalang girls" saka ako namaywang. "Gusto kong
malaman mo na kahit na super pogi ka, hindi ako basta-bastang bibigay sayo noh!
Atsaka teka nga! Paano ka ba nakapasok sa bahay ko ha?!"

"Sa pintuan" he said then yawn.

"Sa pintuan? Huh, no way. I clearly remembered that..." I stopped in mid-sentence.

Tama. Hindi ko maalala kung paano ako nakauwi ng bahay.

Teka...bakit wala akong maalala?

Atsaka...OH.MY.GOD.Nakatulog ako kagabi. Ibig sabihin...

ANG date ko!!!!!!!WAAAAAHHHH!!!

Hindi, hindi, hindi...!

Nasabunutan ko nalang ang buhok ko at nakangangang napatingin sa kawalan.

Hindi pwedeng mangyari ito...ANG LOVELIFE KO!!! T_____T

"Hoy nababaliw ka na ba? Anong itsura yan?" ang pukaw ng lalaking kaharap ko.

Doon ako biglang natauhan. Tama, nandito pa pala ang magnanakaw na 'to!

Kung ganun, magnanakaw sya na sa pintuan pumasok.

Teka nga, parang ang awkward naman nun na sa pintuan sya dumaan? Usually kasi sa
bintana dumadaan ang mga magnanakaw diba?

Pero hindi. Magnanakaw parin sya kahit na wala naman syang ninakaw.

"MAGNANAKAW!!!" at bago pa sya makagalaw ay nagtatakbo na ako papunta sa sala."MGA

KAPITBAHAY! PINASOK AKO NG MAGNANAKAW! MAY MAGNANAKAW!!!"

Huh, lagot ka ngayon superpogiman.Wahahaha.

Alert-alert naman ang mga kapitbahay ko dahil bigla nalang bumukas ang pinto ko at
dumating sila kaagad with all their shining armas.

"Saan?! SAAN ANG MAGNANAKAW?!" si aling Ana na may dalang walis tambo at dustpan.
Teka, magwawalis ba to sa bahay ko? -______-

"Nandoon---" pero hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sa paglingon ko ay nakita

ko ang gray-haired na poging magnanakaw na yun sa kusina ko at umiinom ng kape.

Teka, kanina...nasa...kama sya t-tapos ngayon...nagkakape sya sa kusina ko?!

Paanong----

"Abay ang pogi naman pala ng boyfriend mo hija" si Aling Diana.

"Aling Diana..." -_______-+ "Hindi po boyfriend! BOYFRIEND! BOYFRIEND! ang

pinangsisigaw ko kanina kundi magnanakaw! MAGNANAKAW! MAGNANAKAW!"

"Sorry po sa abala. May konting misunderstanding lang po kaming dalawa ng

girlfriend ko kaya napagkamalan nya akong magnanakaw" ang sabi nya lang bago
humigop ng kape.
GIRLFRIEND?!!!

"Ah...sige, paumanhin sa abala mga hija at hijo" si Aling Ana habang nakangiti saka
lumingon sa mga kasama. "Abay false alarm lang pala to.May konting misunderstanding
lang sila ng boyfriend nya "

"Hindi---"

Pero bigla nalang ay nanigas ako sa kinatatayuan ko at hindi ako makagalaw at

makapagsalita.

Teka...anong nangyayari sa akin?!

"Ah sige Jane, aalis na kami ha" si Aling Ana at nanunukso pang ngumiti at
bumulong. "Invited kami sa kasal ha"

Yun lang saka sila umalis at iniwan akong mag-isa kasama ang poging nasa kusina.

Pero hindi parin ako makapagsalita. Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa. Parang
hindi ko kontrolado ang katawan ko.

At nang tuluyan na sila makaalis ay doon na ako nakagalaw. Para akong sinakal na
bigla napaupo at napaubo.

"Kung hindi lang sana matigas ang ulo mo ay hindi ko na sana kinailangang gawin
yun" and then in a flash ay nasa likod ko na sya.

Agad akong napaatras. Diyos ko, sino ba tong tao na ito? O tao ba talaga to?!

His cold gray eyes are staring at me habang naglalakad sya papunta sa akin.
Samantalang umaatras naman ako.

"S-sino k-ka?" I'm trembling.

Seryosong buhay na 'to! Nakakatakot sya! He's using magic!

Hindi kaya magician sya?*0*

"Guess" he said.

"Ah...eh...si superman?"

Bakit si superman? Eh gumagamit din kaya yun ng magic diba?. =3=

"Wrong answer" he swayed his hands and then parang may hangin na lumabas sa kamay
nya at natapon ang lahat ng daanan ng kamay nya.

Nakakatakot ang mga mata nya. T____T

"A-ah..eh..hindi ko alam!" Pero agad din bumalik ang inis ko. "SINO KA BA HA?!
BIGLA KA NALANG SUSULPOT SA BAHAY KO TAPOS IPAPA-GUESS MO SA AKIN KUNG SINO KA?!
BALIW KA BA HA?!"

Pero agad ko ring pinagsisihan ang paninigaw ko sa kanya dahil parang mas lumamig
ang mata nya matapos yun.

At napasandig na ako sa naroong wall.

At sa pagharap ko ay bigla nalang nanindig ang mga balahibo ko dahil halos isang
one inch nalang ang layo ng mukha nya sa mukha ko.

"My name is Demon. And you, stupid looking human is my servant"

<center><h1>Chapter 3</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 3

"My name is Demon. And you, stupid looking human is my servant"

For a moment ay nakatitig lang ako sa kanya. Hindi mag-sink in sa utak ko ang mga
sinabi nya.

"May itatanong lang ako ha" ang unang nasabi ko. "Seryosong tanong 'to. At sagutin
mo rin ng tama"

He just stared at me.

"Magkano na ang latest price ng shabu?" Ang seryoso kong tanong.

Pero nabigla ako sa sumunod nyang ginawa. Hinila nya ako and in a second ay nasa
harapan na kami ng salamin na nasa loob ng kwarto ko. Grabe, ang bilis
nun...seryoso ba to?! Natatakot na ako!!!

"Yan ang pruweba" ang sabi nya at konti nalang ay mabali ang leeg ko sa ginawa
nyang pagpapakita sa akin ng markang nasa leeg ko.

The mark looks like a spider web na ginuhit sa leeg ko. At teka...may dalawang
sugat doon na parang...dalawang matulis na bagay ang tumusok doon...

"That is the proof of our contract." ang sabi pa nya.

Biglang nanindig ang balahibo ko at napatingin sa kanya.

"What contract? At sino ka ba talaga ha? Ano ka ba talaga at saan ko nakuha ang
marka na 'to at ang sugat nato sa leeg ko?"

"Ito ang pinakaayaw ko sa tao" he walked towards the bed and sat down. "Napakabobo
nyo"

His cold gray eyes bored at me and that gives me chills down to my spine.
"Wow naman, nagsalita ang hindi tao" that is sarcasm. Pero mali ata ang ginawa kong
yun.

"Tama ka. I'm not human. I'm a vampire" he said na parang wala lang yun. "Hindi ka
naman pala ganun katanga"

Hindi ako makagalaw. Dahil siguro sa may possibility na totoo ang sinasabi nya. Sa
napanuod kong twilight saga ay talagang mabibilis ang mga bampira. And I really saw
that in my own eyes. At ang isa pa ay ang pagkontrol nya sa katawan ko kanina.
Walang normal na tao ang makakaya ng ginawa nya.

"At sya nga pala, muntik ka ng mamatay kagabi. You were shot by those filthy
humans."

Nabigla ako. Kung ganun...

All I can remember is...umuwi ako mag-isa kagabi at malakas ang ulan...

And then...

I was stunned.

"Dalawang tama ng baril ang natanggap mo kagabi. Binihisan na kita ng pajama mula
sa madumi mong uniform na puno ng dugo dahil nakakadiri kang katabi matulog" ang
parang balewalang sabi nya.

And then all those memories came flashing back.

The cold rain. And dalawang holdaper na bumaril sa akin.

Napatingin ako sa duguan kong uniform na nakalagay na sa naruong basket. Saka ko

kinapa ang dibdib ko patin narin ang tyan ko.

Pero wala ng masakit. Parang walang nangyari sa akin.

Tama, hindi panaginip ang nangyari sa akin kagabi...kung ganun...

Napatingin ako sa kanya.

...sya ang aswang na kumagat ng leeg ko kagabi leaving me this two cuts.

Don't die. Yun ang sabi nya.

"T-teka..."

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko.

"You should be thankful to me at nagawa ko ang contract bago ka mamatay ng tuluyan"

saka sya nahiga sa kama. "The contract saved your life from dying"

I was trembling. Hindi ko alam kung bakit.

Dahil ba sa nasa harapan ko ang isang totoong bampira na akala ko noon ay hindi
totoo o dahil sa muntik na akong mamatay pero iniligtas ako ng contract na sinasabi
nya?

"H-hindi mo pa sinasagot ang tanong ko..." I felt cold. "Sino ka ba talaga at ano
ba yung contract na pinagsasabi mo?"

He stood up from the bed and walked towards me. Napaatras ako dahil sa sobrang
takot. Now that I have come face to face with a true vampire, malay ko ba kung baka
bigla nya akong kagatin at ubusin ang dugo ko? Eeeeek!! Anemic pa naman ako...T___T

"A fragile, anemic, and a stupid human..." he said with that cold voice habang
naglalakad papunta sa akin habang paatras naman ako ng paatras.

Teka, paano nya nalaman na anemic ako?!

"Ngayon ko lang sasabihin to at hindi ko na ulitin pa." he continued. "Dahil sa

katangahan mo, I made this contract that I will lend you my life but in return you
will be my mate for life. And you can't run or hide away from me. And if you scream
right now, I swear I'll break your neck"

Nasabi nya yun dahil nakanganga na ako sa harapan nya and about to scream.

Mate? MATE??! At okay pa sana yun eh, pero..FOR LIFE?!!!

Mate ako ng bampira?!!! At FOR LIFE PA?!!!

"H-hahahaha..." napatawa ako ng hilaw. "Joke lang to diba? Diba? Ano to? Nasa gag
show ba tayo? Okay, lumabas na kayo! YOU GOT ME! Ilabas nyo na ang mga camera nyo!"

Pero katahimikan lang ang sumunod and wether I like it or not,the contract has been
made and I BECAME THIS SUPERPOGI AND HOT VAMPIRE'S MATE FOR LIFE!!! CAPSLOCK YAN!

"And by the way" ang dagdag nya pa. "Ang liit ng boobs mo. Do something about it.
Gusto ko ng malaking boobs"

Oh GOD!!! JUST KILL ME NOW! KILL ME!!

School...

"Yesterday...all my troubles seem so far away..." ang kanta ni Carlie sa upuan nya
habang my headphone na nakasasak sa tenga nya.

At hindi ko alam pero parang ako at pinaparinggan ng kantang yun.

Yesterday, hindi pa ako naniniwala sa vampire at inisip ko pa na never in my

wildest dream na makakatagpo ako ng totoong bampira.

But now, isa na akong VAMPIRE'S MATE!

At nasa leeg ko lang naman ang pruweba nun. Ang parang spider web na nakatatak
doon.
Sa tuwing iisipin ko yun ay sumasakit ang ulo ko.

"Best? Are you okay? I heard hindi mo daw sinipot si Justin kagabi sa date ninyo"
ang bungad ni Carlie.

Tama. May mas malaki pa pala akong problema. Paano ko haharapin si Justin?

Waaaahhhh!!! ANG LOVELIFE KO!!! T______T

"Hi Carlie chu-chu ko~~~" ang bungad ni Erik saka humalik sa pisngi ni Carlie.

"Hi Erik fluffy-fluffy ko~~~" at humalik din ang isa sa pisngi ni Erik.

Waaahhh...!! Nakakainggit...!!! Oo na! Naiinggit na ako sa kanila! Like almost all

of my life I have to endure looking at them together without having someone like
Erik na perfect boyfriend. And now that I have given the chance to have one, it got
screwed up!!

"Wow, nagpa-henna tattoo ka Jane?" ang pukaw sa akin ni Erik.

At ang tinutukoy nya ay ang tattoo na nasa leeg ko. At oo nga pala, amazingly or
let me rephrase that, ABNORMALLY, nawala na ang sugat na nanduon. Ang naiwan nalang
ay ang parang spider web na tattoo na nanduon.

"Oo nga! Ang ganda naman!" si Carlie at naki-usyoso din.

Hays oo. Kung alam nyo lang kung ano ang meaning ng tattoo na'to, tignan natin kung
masabi mo pa yan Carlie. Pero hindi ko sinabi yun.

"San ka ba nagpa-tattoo nyan? Nakakainggit naman..." si Erik at nag-pout pa ang

gago.

I smiled nervously. "Ah..hehe..sa tabi-tabi lang..."

"Teka, kaya ka siguro hindi sumipot sa date nyo ni Justin noh dahil nagpa-henna ka
noh?! GOD! I CAN'T BELIEVE YOU!" Carlie said accusingly.

Kung alam nyo lang sana kung anong pinagdaanan ko kagabi...waah!!! T_____T

Pero tama, hindi ko pwedeng sabihin sa kanila na may nakatirang bampira sa bahay ko
kahit na may pinky promise kaming tatlo na hindi kami maglilihim sa isa't-isa.

Bakit? Oh, eto ang flashback. Basahin nyo.

Flashback...

Nagsusuot na ako ng sapatos ko sa may sala nang biglang sumipot ang cold gray eyes
na yun sa harapan ko.

"Eeeekkk!!!" napatili pa ako sa sobrang bigla.

"There's one more thing you need to remember before stepping out of this house." he
said in a cold voice.

I trembled. "A-ano y-yun...?"

God! Nakakatakot sya!!! >.<

"Wag kang magkakamaling sabihin sa ibang tao ang tungkol sa kontrata natin o ang
tungkol sa akin. Because if you do..." he suddenly grasped my hair and lean towards
me making me tremble with those cold gray eyes. "...I'll kill them."

End of flashback.

Kaya walang dapat makaalam ng tungkol sa kanya o sa kontrata namin for their safety
narin. Gosh, kahit na gusto ko ng magwala at tumakbo sa sobrang takot ay wala akong
magagawa kundi ang magkunwari na normal parin ang lahat!!

"Ah Jane?? Buhay ka pa best??" ang pukaw ni Carlie sabay pitik ng daliri sa mata
ko.

Natauhan naman ako. "Ah yes??"

"I'm asking you kung bakit ka hindi sumipot sa date ninyo ni Justin? At bakit
nagkaroon ka bigla ng henna tattoo? Like, you hate it so much diba? I remembered
when we were in 2nd year, niyaya kitang magpa-henna pero ang sabi mo pang- drug
addict lang yun. So why now?"

They both looked at me at naghihintay ng sagot. Teka... anong sasabihin ko? ANONG
SASABIHIN KO?!

"Ah..eh...for a change?" okay, I give up. Yun lang ang naisip kong palusot. -_____-

Carlie gave me this unconvinced look pero bigla nalang tumawa si Erik.

"Then you should have asked us to come too! Ang daya mo! Ikaw lang ang nagpa-
henna!" saka nya nilingon sI Carlie. "Carlie chuchu...gusto ko rin ng
henna..pleasssee...?"

At ito namang si Carlie na madaling makuha sa pa-beautiful eyes ng boyfriend ay

napangiti din. "Okay Erik fluffy fluffy ko...magpa-henna tayo mamaya~~*muah*"

Okay, nasusuka na ako.-____-

"But wait!" ang biglang hirit naman ni Carlie. "Bakit hindi mo sinipot ang major2x
crush mo slash! Dream boyfriend mo kagabi?!"

Haiz...ano ba naman to...akala ko pa naman makakaligtas na ako...naalala pa eh...-

__-

"Ah kasi...." I started.

"Kasi...?" they chorused looking suspiscious again.

"Nanghina ako bigla eh. Hindi pa ata ako nakarecover sa anemia ko" bahala na. Sana
mapaniwala ko sila. I'm a bad liar pa naman...T______T

Pero agad ding nag-alala si Carlie. "Naku, are you okay na ba? Don't worry, I'm
sure Justin will understand"

Napatawa nalang ako ng hilaw. Phew! Akala ko pa naman mahihirapan pa akong

magdahilan.

"Hahaha...ano kasi--"

"Yo Justin!" ang biglang tawag ni Erik.

Agad akong napalingon sa tinawag nya and I saw that handsome guy standing at our
door. Or more likely padaan lang sya nang tawagin sya ni Erik.

"Yo." he answered na parang walang kabuhay-buhay.

Hindi din sya tumitingin sa akin.

Yun lang saka sya agad na umalis.

And my instinct just went off. "Wait Justin!!"

Saka ko sya hinabol.

<center><h1>Chapter 4</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 4
"Wait Justin!" I called him.

Saka ako lumabas ng classroom at hinabol sya sa corridor.

"Justin wait!"

Pero hindi din sya lumingon. Dun ako kinabahan. Bakit kaya...hindi nya ako
pinapansin? Oo nga naman Jane, hindi mo nga sya sinipot diba? Tama si Demon, ang
stupid mo talaga. Teka, ba't ko ba iniisip ang demonyong bampirang iyon? ERASE,
ERASE, ERASE.

"Justin sandali lang!"

Naririnig ko narin ang bulong-bulungan sa paligid. Oo nga naman, nagmumukha akong

desperada na naghahabol sa campus crush ng school.

Hangang sa makalabas na kami ng school building at doon ko lang na-realize na nasa

likod kami ng building.

Bigla syang tumigil sa paglalakad at muntik pa akong mapasubsob sa kanya kung hindi
lang ako naka-preno kaagad.

"Jane why did you do that?" ang biglang lingon nya sa akin.

Napayuko naman ako. "I-I'm sorry. Please give me another chance"

Bwiset. Masyado atang madrama ang pagkakasabi ko nun. Para kaming nasa telenobela
na nakikipagbreak ang boyfriend sa girlfriend nya. -______-

"I'm sorry kung hindi kita nasipot---"

"Why did you lie to me?"

Huh?

Anong lie ang pinagsasabi nito? May sinabi ba akong kasinungalingan sa kanya?
But I was taken a back by the pain in his face like he's about to cry. He looked so
hurt.Bigla nalang ay parang may pumiga sa dibdib ko.

"Justin---"

"Akala ko ba single ka? Why did you lie to me?"

Eh?!

Of course naman single ako noh! Ano bang pinagsasabi nya?

"Sabi mo single ka pero may asawa ka na pala!"

Teka, bakit parang linya ata sa mga telenobela ang mga sinasabi nya? May balak ba
syang mag-artista? Pero wait lang...

"Anong sabi mo?! May asawa na ako?!" 0______0

He looked down at parang pinipigilan nya talaga ang sarili nya sa pag-iyak.

"I was so worried about you dahil hindi ka sumipot sa date natin kagabi kaya
binilhan kita ng supplements na ini-rekomenda ng doktor mo kahapon. Pumunta ako sa
bahay mo kaninang umaga..." he explained.

Wait...pumunta sya sa bahay ko?! Ibig sabihin...NAGKITA SILA NI DEMON?!!!

Hindi ko alam pero bigla nalang ako tinayuan ng balahibo dahil sa sinabi nya.

Hindi kaya...waaaaaahhh!! Baka ininom narin ni Demon ang dugo nya?!! NOOOOOO!!! ANG
JUSTIN KO!! HINDI KO MAPAPATAWAD ANG DEMONYONG BAMPIRA NA YUN PAG KINAGAT NYA ANG
JUSTIN KO!!!
"Then someone open the door. Isang black haired guy na nagpakilalang asawa mo..."
ang patuloy nya.

Huh? Black haired guy? Teka, may iba pa bang tao sa bahay ko? Diba gray haired si
Demon?

Pero una sa lahat ay gusto ko sanang inspeksyonin si Justin dahil baka kinagat
narin sya ni Demon. Pero imposible din. Ayaw nga ni Demon na malaman ng iba ang
tungkol sa kanya diba? Atsaka kung kinagat talaga sya ni Demon, baka wala na sya
ngayon.

"I hate to say this pero ayokong sumira ng isang pagsasama. Ayokong maging isang
kabit. So even if it pains me..."saka sya nagtaas ng mukha. "Goodbye..."

Yun lang saka sya madramang nagtatakbo paalis na parang nasa mga pelikula lang.
Bwiset. Kung hindi ko lang siguro sya gusto ay baka sinapak ko na sya. Kung maka-
drama din. May pa-goodbye2x pang nalalaman. Telenobela lang kuya???

Pero hindi ang korni at cliche na walkout ni Justin ang issue dito kundi ang
wrecking effect ng bampirang housemate ko. He wrecked my dream lovelife! Ano bang
sinabi nya kay Justin?! Na asawa ko sya?! Hah! Sumosobra na sya ha! Hindi na pwede
to!

Yes! He came in like a wrecking ball! And I just closed my eyes and swung!

Cheh. Napapakanta ako sa di tamang oras.-_____-

********

And our class just ended.

Hapun na kaya excited na ang lahat lumabas sa impyernong school na 'to.

"Jane! Sama ka sa amin ng Erik Fluffy fluffy ko? Magpapa-henna kami ngayon!" ang
yaya ni Carlie habang nakasabit ang braso nya sa braso ni Erik at naglalakad na
kami palabas ng building.

"Ah...hehe, pass na muna ako. Meron na ako eh" saka ko pinakita uli ang marka na
nasa leeg ko.

"Hays...ang ganda naman! Saan ka ba napa-henna ha? Gusto ko rin ng ganyan! Ang cool
eh!" ang parang batang sabi naman ni Erik.

"Naku wag ka ng mainggit Erik fluffy fluffy ko! Gusto ko couple tattoo ang ipalagay
natin?" si Carlie.

"Ah sige! Para mas masaya magpa-permanent tattoo nalang tayo!" si Erik.

"Permanent tattoo? Ano yun?" -______- ako.

"Eh di permanenteng tattoo! Yung hindi nabubura! Unlike sa henna na tumatagal lang
ng weeks or months!" si Carlie. "Hay ang sweet2x naman ng Erik fluffy fluffy ko!
Gusto mo talaga ng couple tattoo na hindi nabubura noh dahil gusto mo forever
tayong meron nun?! "

"Oo naman Carlie chuchu ko! Ganun kita kalove!*muah*"

At nagkiss pa sila sa daan. -_____-

Konti nalang talaga at baka mailabas ko na tong nasa bibig ko.

"Aray!" ang naitili ko nang may bumangga sa akin na isang girl.

"Ay! Sorry po!" yun lang saka sya nagmamadaling tumakbo papunta sa gate.

Doon lang din namin napansin na may pinagkakaguluhan sila sa gate. At pansin kong
puro babae ang nandun. Anong meron? Spaceship ni kokey? Kathniel? JaDine?At ganun
nalang sila kung magwala at magtilian?-_____-
"Ano kayang meron?" si Carlie at nauna na silang naglakad papunta doon ni Erik.

Napahinga nalang ako ng malalim at nagpatuloy din sa paglalakad. No choice. Iisa

lang ang gate sa school kaya doon din ako lalabas.

"Hayz...ang gwapo nya..." ang rinig kong bulungan habang papalapit ako.

"Para syang model...ang HOT NYA!"

"Ang ganda ng gray eyes nya...natural kaya yan?"

Huh? Gray eyes?

Hindi kaya...

"Hoy, ikaw na babae na mukhang tangang nakatayo dyan. Lumapit ka dito" then I heard
that cold voice.

Bigla namang nag-open ang daanan at lahat sila ay nakatingin na sa akin ngayon
dahil ako lang naman talaga ang tinatawag ng malamig na boses na yun.

And I was right.

Cold gray eyes and wavy gray---eeekk!! Bakit black na ang kulay ng buhok nya
ngayon;? Nagpakulay sya??? Pero mas maganda yung gray! T___T

Teka, sinabi ko bang maganda? Hindi noh! Walang maganda sa bampirang ito!!

Pero ano pa ba ang choice ko? Tao ako at bampira sya kaya no choice kundi ang
sumunod sa kanya. I walked towards him at nasilip ko nalang sa sulok ng mata ko ang
parehong nakangangang sina Carlie at Erik.
Siguro iniisip ng mga ito na nagto-two time ako.Waaahhh..! T_____T

"Sakay" he said in a cold but firm voice.

At kung iniimagine nyo ay katulad ng sa mga vampire movies at anime na isang

mamahalin at bagong brand ng kotse ang dala nya, pwes nagkakamali kayo.

Isang ladies bike po ang dala nya mga kaibigan. -___-

Agad naman akong sumakay sa likod at para kaming nasa Lovers in Paris na umalis
galing school habang may halong disappointment at kilig naman ang narinig ko sa mga
schoolmates ko.

"Ano ba 'to? Mahirap version ng vampire?" I murmured. "I was expecting much more
than this. Baka naman sa mahirap na bampira ako napunta? May mahirap palang
bampira? Ang malas ko lang at hindi katulad nina Edward Cullen ang nakilala ko"

"I heard all of it." he said in a cold voice.

Eeekkkk!! Narinig nya ba lahat yun?! Ang talas naman ng pandinig nya o talagang
malakas lang ang bulong ko? Teka, may malakas bang bulong?-____-

"Hindi ako pwedeng magdala ng mamahaling sasakyan dito sa pulubing lugar nyo kundi
makaka-attract yun ng atensyon"

Kung maka-pulubi naman to. Sorry lang ha at mahirap kami. Sorry lang. Nahiya naman
ako sa yaman mo. Sorry talaga.

Pero syempre sa utak ko na yun sinasabi. Baka marinig na naman nya at kung ano pa
gawin sa akin.

"Teka...pwede bang magtanong kung okay lang?" ang tanong ko.

"What?" he said that in a cold voice kaya biglang nagtayuan ang mga balahibo ko.

"E-eh kasi...bakit mo ba ako sinundo sa school?" ang nanginginig kong tanong.

"Because...I'm starving at ang tagal mong umuwi"

Sinabi nya yun na parang wala lang.

Pero para sa akin ay parang atomic bomb yun na itinapon sa akin.

Diyos ko?! DITO NA BA MATATAPOS ANG MALILIGAYANG ARAW KO?! Anong ibig sabihin nun
pag bampira ang nagsabi nun sayo?! Eh di ikaw ang magiging menu for the day!!!
KYYYYAAAAHHH!! WAG PO! ANEMIC AKO!!!

"H-ha? Eh a-ano...anemic ako eh..." I voiced out.

Malay mo maawa sya sa akin diba? Atsaka isa pa, mate kami diba? At tama bang kainin
mo ang mate mo? HA?! TAMA BA YUUUUUNNN??!

"Don't be stupid. Ang bobo mo. I want normal foods"

Hay...ganun naman pala eh...

Pero...

HUH? Kumakain pala ng normal foods ang mga bampira?

"We eat normal foods, stupid" he said na parang nababasa nya ang iniisip ko.

Kahit papaano ay na-relieve ako nun. Kahit na ika-ilang ulit nya akong tinawag na
STUPID.

-____-
Kung makalait lang. Sorry ha, bobo ako. Sorry lang. Nahiya ako sa katalinuhan mo.
Sorry talaga. Ang sarcasm ko sa kanya inside my head.

"But not for long." ang sabi pa nya.

"Huh?"

"If people get nasty, I prefer to feed on them so if you won't stop putting sarcasm
inside that little brain of yours, I swear I'll fed on you" he said.

Eeeeeekkkkk!!! NABABASA NYA ANG INIISIP KO?! KUNG GANUN....KANINA NYA PA AKO
NARIRINIG NA SINA-SARCASTIC SYA!!!

"Of course I do" he answered. "Once the contract has been made, a vampire can
already hear the thoughts of his mate so you betta watch out of what you're
thinking or I'll kill you"

For a moment ay gusto kong tumili sa takot.

"If you scream, I'll kill you more"

O sige na. Wag nalang....waaaahhhh!!! Wala na akong takas!!! T____T

He smirk.

*******

Ang ending ay dumating din kami sa bahay. Pero pagbukas ko palang ng pinto ay agad
ko ding isinirado.

"Maling bahay ang napasukan natin. Baka sa kabilang bahay ang bahay ko" ang pormal
kong sabi dahil hindi ko matanggap na bahay ko ang nabuksan ko.
 "Don't be stupid. This is your real house" yun lang saka sya ang nagbukas ng
pinto.

At naitatanong nyo siguro kung bakit hindi ko matanggap na bahay ko yun. Unang-
una...THE PLACE IS IN A BIG MESS!!!

Nagkalat ang mga cellophane ng junkfoods na naiwan ko sa ref sa may sala. At eto
pa, naka-open pa ang ref na iniwan kong punong-puno ng new stocks of food at ngayon
ay wala ng laman.

Diyos ko, parang hihimatayin ata ako. Pero hindi...

"Hindi kaya ninakawan tayo? Oh my God!!" ang OA kong tili.

Pero iba ang isinagot nya. "Cook for me. I want fried rice"

"S-so...ikaw ang umubos ng lahat ng new stocks ko sa ref?" ang hindi ko

makapaniwalang tanong.

"Human food taste awful" he said then he turned on the TV.

Awful daw pero naubos nya ang isang ref ng new stocks ko in just a day?!

"I can hear you" he said not looking away from the TV.

Agad naman akong ngumiti. But deep inside I was screaming dahil ubos na ang
allowance ko para bumili ng bagong stock ng pagkain...T___T

"Ah sige...maglilinis muna ako bago magluto ng pagkain mo..."ang mahinhin kong
sabi.

"Cook my food first before cleaning up and fix my bed. I want to sleep early. I'm
tired" ang utos nya.
Opo. Yun ang utos nya sa nagmamay-ari ng bahay na'to. Hais...kung hindi ka lang
bampira!!!

"What?"

"Huh?"

"What you gonna do, human?" he said that in a cold voice. At ngayon ay nakatingin
na sya sa akin.

Eeekkk!!! Nakalimutan kong naririnig nya pala ako!!!

"H-hahahahaha...sabi ko nga eh, magluluto na ako. Sige, maupo ka muna dyan at

hintayin mo ang niluluto ko.."ang naginginig kong sabi saka dali-daling pumunta ng
kusina.

Agad ko ng sinimulan ang pagluluto ng fried rice. Ang awkward lang na kumakain pala
ng fried rice ang bampira?

Pasimple ko syang sinilip sa dulo ng mata ko. Hanggang ngayon ay nagtataka parin
ako kung bakit sya nagpakulay ng buhok...

"Ah...ahm. Ano...pwede bang magtanong?" ang sabi ko habang naghihiwa ng sibuyas.

"It's my human form"

"Eh?"

"Itatanong mo diba kung bakit nag-iba ang kulay ng buhok ko? Then the answer is its
my human form"

"Ah...so yung gray---"

"Is my vampire form. That's my true form."

"Ahh..." ang naisagot ko lang.

Atleast nag-uusap na kami ngayon ng masinsinan at wala ng halong 'bobo', 'stupid',

at 'pulubi'. -____-

"But still, you are" he said then smirk.

"Huh?"

"You are still bobo, stupid, and pulubi" ang sabi nya na parang wala lang saka
inilipat ang channel ng pinapanuod nya.

I gritted my teeth. At kung anime lang to ay may lumalabas ng ugat sa noo ko.
But I calm my self. There's no point of arguing with him dahil talo parin ako.
He'a damn vampire while I'm a fragile human! At may bonus pa! Anemic!!

At tama, may nakalimutan pa akong itanong sa kanya tungkol sa contract. Dahil wala
narin akong kawala sa konratang ito, itatanong ko nalang sa kanya ito.

"Eh diba may kontrata tayo? So...wala man lang ba akong pipirmahan na parang
agreement o whatsoever para naman---"

"That is not necessary" ang sagot nya lang.

"Eh---"

His cold gray eyes turned to me and I felt a lump at my throat.

Bwiset. Napapa english ako sa sobrang takot sa kanya.

"You're whole life is mine. That's the contract" yun lang sabi nya saka lumingon
naman sa tv.

Napanganga ako. Ano daw?! MY WHOLE LIFE?! Oo nga naman, MATE FOR LIFE NGA DIBA?
WAAAAHHH!!!

"There's a strange looking human who wants to give these to you this morning" ang
biglang sabi nya saka may itinapon na maliit na cellophane sa akin.

Strange looking human? Paano naging strange? Mukha bang hindi tao kaya strange
looking? Grabe talaga kung makalait ang bampirang ito sa mga tao.

"I can hear you" he said.

I smiled. "Ay, sorry po..." saka ko sya inisnab nung hindi na sya nakatingin at
tinignan ang laman ng cellophane.

Iron supplements.

Tama. Si Justin nga pala ang nagdala nito.

Saka ko lang din naalala ang sinabi ni Justin.

Black-haired guy? Na nagpakilalang asawa ko?
Tinignan ko ang gwapong bampirang iyon na busy sa panunuod ng tv.

"Ano bang sinabi mo kay Justin nung nandito sya ha?"

DEMON'S POV

I've been holding on for so long.

And I'm trying hard as I can to control my thirst. I did not fed in a day and it
means hell. To think that I lost so much of my power from that stupid contract.

I tried to eat normal foods but its not enough. And now I'm forcing myself not to
look at her neck and trying as hard as I can to focus at this damn television.
And this stupid girl doesn't have any single idea of how close she is to be my next
meal. But I just can't hurt her. I can't.

"Ano bang sinabi mo kay Justin nung nandito sya ha?" she asked.

And now she's asking about that stupid lover of her.

I smirk. I couldn't forget that pitiful stupid face of his.

Flashback...

She's still sleeping at my side when the doorbell rang.

I don't want to wake her so I stood up from the bed and went to the noisy door.
I opened the door and saw this guy.

"Ah...nandyan ba si---"

"Wala"

Of course, I know who is the person he's looking. I can read it from his mind.

"Ah..."

I saw curiosity to his head. He's asking himself if who am I and what am I doing in
Jane's house this early in the morning. But I waited for him to ask.

"Ah kung ganun...pwede bang ikaw nalang magbigay nito sa kanya? Iron supplements
yan. Sige...bye"

He turned around but he's dying of curiosity. So he looked into me again and asked.

"Pwede bang malaman kung kaanu-ano ka ni Jane?"

I almost put on a smirk but I forced myself not to. "Her husband"

Then I shut the door leaving him outside mouth wide open.

end of flashback.

I love that pitiful expression from that human's face.

I looked at her and forced myself not to smirk. "Nothing"

Then I looked at the televesion again. This time I heard her cuss again.

Wala daw pero sabi ni Justin nagpakilala syang asawa ko. Tsk. Marunong din pala
magsinungaling ang bampira? Wow ha.

I smirk.

But when I was about to be hooked up at this boring television, I heard her scream.

"Aray!"

Then I smell the last thing thing I want to smell especially if it's coming from
her.

Blood.

JANE'S POV:

"Ay bwiset, ang shunga-shunga ko talaga" ang naimura ko nalang habang nakatingin sa
nahiwa kong hintuturo.

Agad akong nagpunta sa sink at hinugasan yun.

Pero sa paglingon ko, bigla akong napaatras.

Because I came face to face with that hungry looking red eyes of his with his gray
hair.

"I changed my mind. I want your human blood." he said in a hoarse voice na para
bang nahihirapan sya.
to be continued...
<center><h1>Chapter 5</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 5

"I changed my mind. I want your human blood."

Napaatras ako. Ngayon ko lang nakita ang totoong itsura nya and I swear!
Nakakatakot sya!!! At hindi lang yun! Nag-iba narin ang boses nya! Waaaaah!!!

Blood shotted eyes.

Gray long hair.

And a hoarse voice.

Para na syang totoong demonyo!!!

"A-ah..eh..sure ka na ayaw mo ng fried rice? M-masarap ang fried rice k-ko" ang
nanginginig kong wika habang umaatras.

Parang bigla naman syang natauhan and in a flash ay nasa sala na naman sya like
he's scared to get near to me.

Huh? Takot sya sa fried rice? Ah...tama! May bawang nga pala yun kaya baka takot
sya sa bawang!

"A-ah...wag kang matakot sa fried rice! Hindi ko sya lalagyan ng bawang! Promise!"

Pero teka, haiz ang shunga mo talaga Jane! Bampira sya! Paano naman sya matatakot
sa bawang? Ano sya? Aswang? -_____-
"R-run..." he said in a low tone at bumalik na ang pagka-cold ang boses nya.

At ngayon ay nakasiksik na sya sa wall na parang takot syang lumapit sa akin.

"H-ha? Ba't naman ako tatakbo?"

"I-i can't take it anymore...." he said in his hoarse voice and I can see he's
sweating.

Char. Pang telenobela ang linyang iyon ah. Pero nanigas ako sa kinatatayuan ko nang
bigla nalang syang tumakbo papunta sa akin and suddenly, he aimed for my head. Buti
nalang at mabilis akong yumuko kundi basag na ang mukha ko ngayon. Dumiretso pa ang
kamay nya sa wall kaya nabutas yun.

But...

D-did he just...attacked me?

That thought give chills to me. Hindi kaya nawawala na sya sa katinuan?!

"I said, RUN!!!!" at ngayon ay balik na naman sa normal ang boses nya.

Tama!!! Nababaliw na nga sya! In a minute, aatekihin nya ako and now he's asking me
to run?! Teka, may mental hospital ba ang mga bampira?! He need professional help!!

Pero dahil sa sobrang takot ay hindi ko na maigalaw ang katawan ko.

Nagising lang ako when he's about to attack me again. And this time...pumikit na
ako.

But then...

*BOOGSH!!!!*
Huh?

I opened my eyes at napanganga ako sa nakita ko.

Si Demon na pinulupot ng mga ABNORMAL na rose stems. And behind him is a short
haired maid na parang naka-cosplay. Her eyes is as cold as Demon's.

"Master, you don't wanna kill this human. Get a hold of yourself!"

At pareho din silang englisero.-______-

Pero teka...MASTER?! Kaya ba sya naka-maid costume dahil yaya sya ni Demon? And
what's with this creepy rose stems na nakatali kay Demon?!

"H-hildegarde..." Demon whispered na parang nahihirapan talaga sya. "T-take her

away from here..."

Hildegarde? Yun ang pangalan nya? Ay kaloka naman ng pangalan nya. Pangalan ba
yun?-___-

She looked at me with her cold red eyes.

EEeeekkk!!! BAMPIRA DIN SYA?!! NAKAKATAKOT....!!

"You heard the master. Get away from here!" she commanded.

Eeeekk!! AYOKO NA!!! DALAWANG BAMPIRA?! YOU'VE GOT TO BE KIDDING ME!!

Alert-alert naman akong lumabas ng bahay at kumaripas ng takbo.

KKYAAHHH!!! RUN FOR YOUR LIVES!!

Takbo lang ako ng takbo hanggang sa makarating ako sa isang waiting shed.
Hais...napagod ako dun ah. Makaupo na nga muna.

******

"Tiktilaok!"

Hmm...

"Tiktilaok!"

Ano ba naman to. Ang aga-aga maingay na naman ang manok ng kapitbahay.

"Tiktilaok!"

Ay bwiset. Oo na! Oo na! Gigising na! Gigising na!

Binuksan ko ang mga mata ko at muntik pa akong mahulog sa unang nakita. Yung maid
ni Demon na halos one inch nalang ang layo ng mukha nya sa mukha ko.

"Tiktilaok!" ang sigaw pa nya.

Teka, ba't sya nagti-'tiktilaok'? Anong problema nito?-_____-

"Nagigising ang mga tao sa ganung tunog kaya yun ang pinanggising ko sayo" ang sabi
pa nya.
"Pwede mo naman akong uyugin nalang para magising. Ba't kailangan mo pa
magtiktilaok?" -____-

Doon ko lang na-realize kung nasaan ako. Sa waiting shed ako nakatulog.

"Eeeeekkkk!!! Ba't ako nandito?!"

"Ewan ko sayo" ang sagot nya lang.

Whatta answer. Oo nga naman. Ewan nga naman nya. -____-

Tumayo sya. "Kailangan mong puntahan ang master ngayon. Yun ang rason kaya kita
hinahanap"

Oo nga naman. Ngayon ko lang naalala ang mga nangyari kagabi.

His blood shot eyes and gray hair. He almost killed me!!!

There's no way that I'll go to him!

Tumawa nalang ako ng hilaw. "Ah, hehehehehe. Ngayon ko lang naalala! Pupunta pa
pala ako ng school!

Saka ako dali-daling tumakbo. Pero hindi pa man ako nakakalayo ay isang stem na ng
rose ang tumali sa akin at ibinalik ako sa kanya. Ngayon ko lang narealize. Parang
latigo pala yun na humahaba.

"Kailangan ng master ang dugo mo. Maraming naubos na energy sa kanya ng dahil sa
contract nyo kaya nanghihina sya ngayon" ang sabi nya.

Pinipilit ko namang makawala sa latigo nya pero ang lakas-lakas parin...T____T

"Eeeeekkk!!! Natatakot ako eh!! Baka atakehin na naman nya ako!!!"

"Selfish human" ang biglang sabi nya kaya napatigil ako sa pagwawala. "He saved
your life from dying. He chose to do the contract. But here you are, starving him
to death!!!"

Saka nya ako inihagis sa naruong semento.

"I warned him. But he won't listen to me. He knows the consequences and and the
price he's going to pay and yet, he did it for a selfish human like you!!! You
don't deserve the contract!!!"

Patay. Galit na galit sya sa akin...T____T

"Teka..." saka ako napaisip. "Aha! Kung bigyan nalang kaya natin sya ng dugo galing
sa blood bank?" *0*

Pero mas nagalit pa ata sya sa sinabi ko dahil ngayon ay nandilim na ang mukha nya
at nanginginig na sya sa sobrang galit na nagsalita.

"And you think..." she said while walking towards me. "...that my master would
drink those filthy humans blood? Once the contract has been made, only your blood
will satisfy him. And now his body started to reject my own blood! You stupid
human...how dare you starve my master?!"

"Waaaaahhh!!!! Sorry na! Hindi ko naman alam na dugo ko lang pala ang tatanggapin
ng katawan nya ngayon!!" at talagang naiiyak na ako sa sobrang takot. Mas
nakakatakot pa pala ang maid nya!!

"Now! Come with me!" she yelled in an angry tone saka nya ipinulupot sa akin uli
ang rose stem na latigo nya at parang captured enemy na ginuyod ako pabalik ng
bahay.

Waaaahh!!! Mamamatay ata ako ng maaga ngayon!!! T____T

*******

Tahimik na bahay ang nadatnan namin. Ang sabi ni Hildegarde ay nakatali ngayon si
Demon gamit ang rose stems na latigo nya. Ni wala na daw itong energy para magwala.

"Teka, nasaan si Demon?" ang naitanong ko nung nasa pintuan na ako. Pinakawalan
narin ako ng sadistang maid na 'to.

Pero walang sumagot sa akin.

"Hilde----" at sa paglingon ko ay nasa labas pala sya ng gate at nag-take cover sa

may semento. "At anong ginagawa mo dyan?" -____-

"Mahirap na pag nagwala uli si Master" ang sabi nya lang saka sumubo ng hawak nyang
tinapay.

"At ang balak mo ay hayaan akong harapin ang nakakatakot mong master habang ang
sarap ng buhay mong kumakain dyan?!" ang himutok ko.

"Ikaw na ang bahala. Ikaw lang ang makakapaamo sa Master ko" ang sabi lang nya at
parang walang pakialam na sumubo uli.

"Wow ha. Ang sarap naman ng pagkain mo" -____- +

Yun lang saka ako pumasok sa pintuan. Madilim ang bahay dahil naka-off ang mga
ilaw.

"Demon? Nandyan ka ba? Yuhoo??" ang tawag ko sa kanya saka ko hinanap ang switch ng
ilaw.

Then I switched the light on.

And what I saw next dropped my jaw.

"Oh my God" I gasped.

There he is. Sitting at the corner of the wall. Nakatakas na sya sa nakagapos na
rose stems sa kanya.His gray hair got longer at may lumalabas na mga ugat sa mukha
nya. KYYYYYYAAAAAHHH!!! Nakakatakot ang itsura nya! He turned into a real vampire!

But then suddenly...I feel sorry for him. I felt the guilt of abandoning him kung
kailan mas kailangan nya ako.

"Hindi nya ininom ang dugo mo dahil alam nyang anemic ka." Hildegarde said earlier.

"Blood...I need your blood human girl" he said in a hoarse tone.

I smiled.

He saved my life. And now he's still trying to do that for not drinking my blood
kahit na alam nyang mamamatay sya sa sobrang gutom.

Hindi ako dapat matakot.

I slowly walked towards him at ang takot na nararamdaman ko kanina ay unti-unti

naring nawawala.

I sat down in front of him and exposed my neck to him.

"Drink. I'm all yours" I said with a smile on my face.

Hindi naman sya nag-atubiling hawakan ang leeg ko. He slowly moved his face towards
my neck and I can feel his heavy breathing.

"Jane..." he whispered.
I was stunned. He called my name.

Afterall...

I smiled and closed my eyes before experiencing the pain caused by his sharp
pointed teeth on my neck.

...he's my savior.

to be continued...
<center><h1>Chapter 6</h1></center>
<hr>
Chapter 6
The Vampire's Contract

School...

Whatta boring day.

Sa hapun na ako nakapasok sa school dahil matapos nyang inumin ang dugo ko ay
obviously, hinimatay na naman ako. Pero nagti-take na ako ngayon ng supplements
para naman hindi na ako maging anemic.

Nakaupo na ako sa desk ko habang naghihintay kami ng teacher. Pero hindi parin
namamatay ang issue na boyfriend ko ang sumundo sa akin kahapon.

At nasa harapan ko lang naman ngayon ang dalawang judge sa kasong ito.

Sina Carlie at Erik. -____-

"Ayon sa mga nakalap naming impormasyon ay isang lalaki ang sumundo sayo kahapon.
Totoo ba ito?" si Carlie sa tonong mala-abogado.
"Nandun ka rin kaya. Ba't mo pa tinatanong yan?" ako.

"So hindi mo idi-deny?!" si Erik.

"Mga baliw. Totoo ang itinatanong nyo sa akin pero gusto nyong ideny ko?" -____-

"Oh my God...don't tell me...boyfriend mo ang lalaking yun?!" si Carlie with

disbelief in her eyes.

"Pero paano na si Justin?" ang parang batang sabi ni Erik at naka-pout pa. "Kaya
pala malungkot sya kahapon. Hindi nga sumipot sa practice eh"

Hay...kailangan talaga naming magkalinawagan ni Justin. Masyado kasi syang madrama

kaya hindi na nya narinig ang explanation ko.

"Hindi ko nga sya boyfriend" ang paliwanag ko parin sa dalawa.

"Eh ano mo lang?" sabay pa silang nagtanong.

"Stalker ko." okay. Wala talaga akong maisip na rason.

Pero mukhang hindi sila convinced sa sinabi ko. Oo nga naman. Kahit ako siguro ang
pagsabihan ng sinabi ko ay hindi rin ako maniniwala. Paano nga naman magiging
stalker ang ganung kagwapong nilalang?

"Ang kulit nga eh. Nakakairita" ang dagdag ko pa trying hard as I can to sound
real.

Pero parehong ganito parin ang pagmumukha nilang dalawa--> -________-

"Wehhhh??? Di nga????" at sabay pa sila.

Hindi ko alam kung nang-iinsulto ba sila o hindi lang talaga ako kapani-paniwala?

"Okay children! Go back to your seats now!" ang biglang sulpot ng adviser namin sa
harapan.

At kahit na hindi kumbinsado ang dalawa ay naupo nalang sila sa kanilang upuan.

"Okay, before starting our new lesson for today, may ipapakilala akong new
classmate sa inyo" she announced happily.

Eh? May new classmate kami?

Hindi ko alam kung bakit parang hindi maganda ang pakiramdam ko dito.

"Okay, pwede ka ng pumasok and please introduce yourself" ang lingon ni Ma'am sa
estudyanteng nasa labas.

At napanganga ako at nanigas sa kinauupuan ko nang makita kung sino yun.

Cold gray eyes.

Black hair.

Emotionless face.

Teka, anong ginagawa nya dito?! Iniwan ko syang natutulog sa bahay kanina kasama si
Hildegarde!

Isang masigabong hiyawan at tilian ang kumawala sa classroom galing sa mga babaing
classmates ko.

Samantalang para naman akong lalabasan ng kaluluwa sa sobrang nganga sa kinauupuan

ko.

Hindi...maari.
Kung alam lang sana nila na hindi tao ang bagong classmate namin ay baka mas sobra
pa dyan ang sigawan nila. -_____-

Natahimik naman ang buong classroom nang magpapakilala na sya.

"My name is Demon..." ang simula nya pero nabigla ako nang bigla nya akong ituro.
"...and that stupid looking human out there is my wife"

*************

"My name is Demon and that stupid looking human out there is my wife"

Konti lang ang sinabi nya sa harapan.

Isang sentence lang yun.

Pero ang isang sentence na yun ang nagpatahimik sa buong classroom at kung kanina
ay malapit na akong labasan ng kaluluwa, ngayon, pati buong buhay ko ay lumabas
narin.

Ang kaninang nagtitilian na mga classmates ko ay ngayon ay pare-pareho ng

nakanganga.

"A-ah...hahahahaha!" ang tawa ni Ma'am ang pumutol sa nakakabinging katahimikan sa

classroom. "J-joker pala ang bago nyong classmate"

Doon na nakarecover ang mga classmate ko at tumawa naman sila. Teka, ano bang
nakakatawa dun? Na asawa ako ng superpogi na new classmate namin? -_____-

"It's not a joke" he said in a dreadful voice.

"Eh?" Pati si ma'am, nganga narin sa kanya.

"Where is my seat?" ang tanong nya.

"Ah...doon ka nalang sa bakanteng upuan---"

Pero hindi pa natatapos ang sinasabi ni ma'am ay naglakad na sya papunta sa

direksyon ko.

Bumalik lang ang kaluluwa ko nang puntahan nya ang seatmate ko na si Joshua. At
kung nakakapatay lang ang tingin ay baka double dead na ngayon si Joshua.

"Move" he said in a dreadful voice.

Nanginginig namang umalis ang kawawang Joshua at pumunta sa bakanteng upuan sa

hulihan.

Saka sya tahimik na naupo sa upuan at walang imik na tumingin sa harapan.

Samantalang nakanganga parin ako.

Teka...SERYOSO?! MAGIGING CLASSMATE KO ANG BAMPIRANG ITO?!

Pero kung ako ay nanatiling nakanganga, nagniningning naman ang mga mata ng mga
classmates kong mga babae habang nakatingin sa kanya. Haiz...paano nalang pag
nalaman nilang hindi tao tong katabi ko? Oh GAAAADD! Akala ko pa naman may pahinga
na ako sa school! Wala pa pala! Because now I'm not only his mate but also his
classmate!

**************

"Wow, naniniwala na talaga kami na stalker mo sya. Akalain mo yun, inannounce nya
sa buong klase na asawa ka daw nya" si Carlie nang palabas na kami ng classroom.

Waaaah!! Kung alam mo lang sana Carlie! Half truth yun dahil kahit hindi kami kasal
ay stucked naman ako sa kanya!

Pero syempre, hindi ko sinabi yun. I flip my hair at proud na nagsalita.

"Oo naman noh. Hindi kasi kayo naniniwala sa akin eh"

"Wow ang haba ng hair!!" si Erik saka lumingon sa likod. "Hanggang ngayon nga oh
sinusundan ka parin nya sa likod ko at tinititigan ka nya ngayon ng...uh...masama?"

Para naman akong nanigas sa sinabi nya. At nanginginig sa takot na nilingon ang
lalaking nakatayo sa likod ni Erik. Ibig sabihin narinig nyang ipinagmamayabang
kong stalker ko sya?!! EEEEKK!! IM DEAD!

"Well..." si Carlie na nakangiti saka hinila si Erik paalis. "We'll leave you two
na. Gutom na kasi ang Erik fluffy-fluffy ko. Bye!"

"Wait! Tatanungin ko pa si Jane kung saan sya nagpa henna!" si Erik habang guyod
sya ni Carlie.

At doon na sila nawala sa paningin ko.

Waaaaahh!!! Iniwan ako ng dalawang yun!

And now... *gulped*

Saka ko nilingon ang cold gray eyes na yun sa harapan ko.

"Stalker pala ha" he said in a cold voice.

I smiled. "Hehe..joke lang naman yun eh hahahahaha"

"It's okay. Kung dun ka komportable" he said na nagpabigla sa akin.

Huh?! Did he just said 'it's okay'?!

Pero hindi lang yun ang nagpabigla sa akin.

He raised his hand and hold my cheeks.

I couldn't move. Pero hindi naman nya ginagamit ang powers nya para hindi ako
makagalaw.

"When are you gonna learn, my fragile human?"

*******

"When are you gonna learn, my fragile human?"

He said that while holding my cheeks and with a tender voice.

And I couldn't understand myself kung bakit bumibilis ang tibok ng puso ko.

"You gave me almost all of your blood even though you're experiencing anemia. Don't
do that again." he said in a tender voice na parang nag iibang bampira sya.

May side din palang ganito si Demon? May side din pala syang nag-aalala sa akin?

Pero bigla naman bumalik ang boses nya.

"If you do that again, I'll kill you" he said in his cold voice.

Ay, okay. Sa una lang pala yun. -____-

Agad naman akong natauhan.

"Teka! Bakit ka nga pala nag-enroll dito?!" I asked.

"To learn" ang simpleng sagot nya.

Oo nga naman. Kaya nga papasok ng school para matuto diba? Whatta answer. -___-

"Eh diba ang tagal-tagal nyo ng nabuhay sa mundo? Grabe naman kung wala ka pang
natutunan" ang sabi ko.

Pero nanigas ako nang bigla nyang hawakan ang ulo ko ay nafi-feel ko na humaba
bigla ang mga kuko nya at pagtingin ko sa kanya, seryoso syang nagsalita.

"Don't ask. If you open your mouth again, I'll kill you"

EEEEKKK!!! NAKAKATAKOT!!

Magkaharap parin kami nang may biglang tumawag sa akin.

"Jane!"

Agad naman akong napalingon at nakita kong patakbong papunta sa akin si Justin. At
ang gwapo nyang tignan habang nakasuot ng jersey at white tshirt. Mukhang galing
sya sa practice.

Nilingon ko naman si Demon na---biglang nawala?! Saan nagpunta yun?!

"Jane I'm sorry. I should have listened to you!" ang hinihingal pa nyang wika saka
tumayo sa harapan ko.
"Huh? Ah eh...bakit?" ang taka ko pang tanong.

"Erik told me earlier na stalker mo yung lalaking nagpakilalang asawa mo" he said.

At alert-alert namang magsumbong din tong si Erik noh? Ilang minuto palang kaming
naghihiwalay, alam na agad ni Justin ang chismis na yun. -____-

"God, I'm so sorry. I'm so stupid. I should have listened to you first" he said
while grinning.

At mukhang ang saya-saya nya sa balitang yun ah. Pero okay nga yun eh! Sa wakas!
Magkaka-lovelife na din ako!!!

I blushed. "A-ah okay lang yun"

"S-so, may kasabay ka bang umuwi ngayon?" he asked habang nakayuko at parang
nahihiya din magtanong.

"Ah..." I looked around and looked for a sign of Demon.

Pero mukhang wala na talaga sya. Walangyang yun, iniwan ako at mag isang umuwi.
-____-

Nilingon ko nalang uli si Justin at ngumiti."Wala eh"

"Ah...eh...k-kung okay lang sayo...p-pwede ba kitang ihatid sa inyo?"

Oh gosssshhh!!! Ihahatid nya ako sa amin?!!! PWEDE NA AKONG MAMATAY!!

"Sige ba!" ay, masyado atang halata na gustong gusto kong ihatid nya ako noh? Umubo
ako at mahinhin na nagsalita. "Ah...i mean, kung hindi ako nakakaabala sayo okay
lang"
He smiled at hindi ko alam kung imagination ko lang ba but...he is blushing?

"So...let's go?" he asked saka naunang naglakad.

Lumingon muna ako sa paligid. Hindi ko din alam kung sino ang hinahanap ko. Para
kasing may kulang eh.

"Jane?" ang pukaw sa akin ni Justin.

Agad naman akong napalingon. "Ah oo! Tara na!"

Yun lang saka kami umalis.

Meanwhile...

"Master? Okay lang bang pabayaan natin sila?" si Hildegarde habang nakaupo sa isang
sanga ng puno at nakatingin sa master nya.

Napabukas naman ng mga mata si Demon habang nakasandig din sa punong iyon.
Napatingin sya sa papalayong sina Jane at Justin.

He just took a deep breath and without saying anything, he walked towards other
direction.

Malungkot naman syang nasundan ng tingin ni Hildegarde.

"Master..."
<center><h1>Chapter 7</h1></center>
<hr>
Chapter 7
The Vampire's Contract
Lalalala. Ang saya-saya ko dahil kasama ko ngayon si Justin. Tahimik kaming
naglalakad ngayon pauwi. Awkward parin kasi eh kahit na nakakakilig.

"Ah Jane?" Ang biglang pukaw nya sa akin.

"Yes?"

Napahawak sya sa batok nya. "Tutal hindi natuloy ang unang date natin,pwede
bang...ahm, pwde ba kitang maimbitahan na manuod ng practice game ko bukas ng
gabi?"

Teka, did he just asked me to a second date?! WAAAAHHH!!

"Ah, okay!" I smiled. Oh gosh kinikilig ako! Kinikilig ako!

His eyes widened at halatang ang saya nya sa sinabi ko. "Yes! I'll wait you
tomorrow sa gym ha!"

I blushed. Akalain mo yun? May second date pa kami ni Justin? KYAAAHH! RUMARAGASA
ANG KILIG KO!!

I was so hooked up at my thoughts na hindi ko na namalayan na malapit na kami sa

bahay ko.

Pero malayo palang kami ay natanaw ko na ang cold gray eyes na yun na nakatambay sa
labas ng gate ko na parang may hinihintay talaga sya. And good news. Nakatitig sya
sa amin ng masama ni Justin! T___T

Agad nanlaki ang mga mata ko at alert na hinarap si Justin. WAAAHH!! Hindi sya
pwedeng makita ni Justin! KUNG kailan magkaka lovelife na ako!

"Ah Justin okay lang kung hanggang dito mo nalang ako ihatid" ang sabi ko habang
abot tenga ang ngiti ko.

"But---"

"Don't worry. Pupunta ako sa practice game mo! Sige na! Umuwi ka na! Gabi na o!"
Sabay tulak sa kanya paalis. Halos ipagtabuyan ko pa sya dahil alam kong hanggang
ngayon ay nakatingin parin sa amin si Demon.

"Hey! Okay!" Ang natatawa pa nyang sabi saka lumingon sa akin. "You know what
Jane?"

"Eh?"

He smiled and I can clearly see the glow in his eyes.

"I really hope we could be more than just friends" yun lang saka sya tumalikod at
umalis.

Samantalang para naman akong hihimatayin sa kinatatayuan ko.

What. Did. He. Just...said?

"I really hope we could be more than just friends"

Teka...sinabi ba talaga nya yun? Pakisabi nga, si Justin Olivar ba na super duper
major2x crush ko since 1st year ang nagsabi nun?

"Oo. Sya ang nagsabi nun"

Waaaaahhh!!! PWEDE NA AKONG MAMATAY!!!

"Hindi pa pwede"
Huh? Teka, teka lang ha. Bakit parang hindi ata kami nagtutugma ng konsensya ko? At
bakit boses lalaki?

Then I froze.

Nakalimutan ko palang nanunuod si Demon sa likod ko...KYYYYAAAAAHHH!! KUNG

GANUN...KUNG GANUN...

Bago pa man ako maka-react ay nafeel ko na ang malaking kamay na yun na humawak sa
ulo ko at ang mahahaba at matutulis na kuko nya sa noo ko. OH YES. IM DEAD!!!

Then I heard his hoarse tone. "Hindi ka pa pwedeng mamatay dahil pagsisilbihan mo
pa ako"

WAAAAAHHHH!!!!

*************

"Welcome home my lady" ang naka smile at very heartwarming na bati sa akin ni
Hildegarde pagpasok ko palang ng sala.

Pero joke lang. Ang totoo nyan ay kung nakakapatay lang ang tingin ay malamang
double dead na ako ngayon. -_____-

Teka, ano bang problema nya? Natatakatakot ang tinginnya...T____T

Saka sya lumingon kay Demon at bigla nalang nag iba ang tono nya at sweet na
nagsalita. "Master, nakahanda na po ang hapunan ninyo"*^▁^*

Then sa akin. +_____+ "Nakahanda narin ang hapunan nyo my lady. Kumain kayo ng
maraming marami"
Teka...did she just smirk?

Waaaaahhhh!!! Ba't parang feeling ko malalason ako ngayong gabi?!!!

Hindi na nagsalita si Demon at nauna ng naupo sa kusina. Sumunod naman ako at

tinignan ang pagkakahanda sa mga pagkain ni Demon.

Wow...mukhang ang sasarap...magaling palang magluto si Hildegarde?

Tinignan ko naman ang sa akin.

(^O^)

T_____T

Waaaaahhh!!! Bakit ganun?! Ang sasarap ng itsura ng pagkain ni Demon pero yung
akin...mukhang uling sa sobrang sunog?!

Tinignan ko ang direksyon ni Hildegarde.

~(*+﹏+*)~ at yan ang itsura nya.

Teka, ano bang kasalanan ko?!

"What are you doing? Eat" ang utos ni Demon na nakaupo na sa harapan ko.

"Teka, pakakainin mo ako ng uling?" T_____T

He looked into me with his bored gray eyes. Then he raised his hand kaya bigla
akong napapikit. Baka kung ano ang gawin nya eh.
Naghintay ako ng impact pero wala eh kaya iminulat ko uli ang mga mata ko at
nabigla ako sa nakita ko.

Nakataas ang kutsara nya na may laman ng kanin at ulam sa harapan ko.

Teka...susubuan nya ako?

"Eat or die" he said in a hoarse tone.

Eeeeeeeekk!!! Nakakatakot!! Sa takot ko ay agad ko ng isinubo yun.

I looked into him again. And I came face to face with those beautiful cold gray
eyes.

Dugdug.

Teka,ano yun?

Ipinagpatuloy nya ang pagsubo sa akin samantalang hindi na ako makatingin sa

kanya.

Am I...blushing?

Dugdug.

Wait!!! Anong nangyayari?! Totoo ba to?! Sinusubuan ako ng bampirang ito?!

"Go master!" Ang mahinang cheer ni Hildegarde na nakatayo sa gilid. Teka, para saan
yung cheer na yun?

I looked into him again at ngayon ay nakatingin na sya sa kabilang side habang
sinusubuan parin ako. Ba't hindi sya makatingin sa akin?
" Ah Demon---"

"Talk and I'll kill you" ang sabi nya lang saka sinubuan naman ako.

Kaya naman wala ng nagsalita sa amin habang sinusubuan parin nya ako.

Kailangan ko na atang magdasal simula sa oras na to. Magugunaw na ata ang mundo!
WAAAAAHH!!!

Pero come to think of it. May ganito rin palang side si Demon? I'm starting to
think na talagang may topak talaga ang bampirang ito. One moment nagsusungit sya at
then bigla nalang magiging sweet.

"Who is that boy?"

"Eh?"

"Your lover"

Huh? Lover? Teka, si Justin ba ang tinutukoy nya? And did he just called him my
lover? Naisip ko palang na lover ko si Justin ay bigla nalang akong kinikilig.

"Naku...si Justin ba? Hindi ko sya lover noh...ano ka ba?" Ang kinikilig ko pang
sabi.

Pero agad nagtayuan ang mga balahibo ko sa sunod na naging reaksyon nya. His black
hair turned back into gray and hiscold gray eyes turned into red. EEEEKKK!! DID I
JUST MADE HIM MAD?!

"Don't ever show that facial expression of yours whenever your mentioning him. Or
I'll definitely kill him. I'm not good in controlling myself in terms of killing
people especially if it involves my mate"
Hindi ako makapagsalita sa sobrang takot. Teka, nagseselos ba sya? Nagseselos ba
sya kay Justin?

"A-ah...hehe...Demon? Tanong lang ha? Nagseselos ka ba?"

His expression turned grim and confused. "Selos?"

Ay tama, englisero pala sya kaya baka hindi nya alam kung ano yun.-_____-

"You know, jealousy..."

Oh, ininglish ko na baka hindi parin nya maintindihan eh.

"I don't know what you're talking about" ang sabi pa nya.

Bumalik naman sa pagiging black ang buhok nya at ang gray eyes nya.

Napanganga ako. "Grabe, ilang taon ka ng nabubuhay sa mundo pero hindi mo parin
alam kung ano ang meaning ng jealousy?"

Hindi ko napigilan ang sarili ko at nasabi ko yun sa kanya na parang hindi bampira
ang kaharap ko na any moment ay pwede nyang baliin ang leeg ko. Late ko ng na-
realise yun lalo na ng ilabas ni Hildegarde ang latigo nya at nagtitimping tumingin
sa akin ng masama.

Oh yes. I'M DEAD.

Nanginginig akong napalingon sa nandidilim na mukha ni Demon.

"Ah...hehe..." napatawa ako ng hilaw at talagang pinagpapawisan ako ngayon ng

malamig. "P-pwede b-bang magsulat muna ako ng will of testament bago mo ako
patayin?"
Opo. Pagkasabi ko palang nun ay alam kong tinatanggap ko na ang death penalty ko.
Pero imbis na patayin nya ako ay napatingin sya sa mga palad nya at parang confused
na nagsalita.

"Jealousy..." ang mahinang sambit nya na parang bago yun sa kanya.

"Master?" Ang entrada naman ni Hildegarde na mukhang nag aalala.

Samantalang nganga naman ako sa reaksyon nilang dalawa. Like, seriously? Pati ba
naman jealousy na naka-english na ay hindi nila alam?. -____-

"I have only two feelings." Ang biglang sabi nya. "I could only feel thirst and the
urge to kill. That's the only thing a vampire could feel"

Sinabi nya yun sa akin na para bang nag-i-explain sya. Oh right. Mind reading ang
peg.

Pero nabigla ako sa sinabi nya. Dalawa lang ang feelings ng bampira? Wala man lang
happy, sad, or boring feeling? Naku, hindi ako pwedeng maging bampira. Mamamatay
ako sa limited feelings ko.

"So human called it jealousy..." ang sabi nya na parang amused sa bagong feeling na
nalaman nya. "When you want to kill the person who makes your mate happy, that's
jealousy"

Teka, bakit parang feeling ko ay magiging feelings instructor ako ngayon? At wait,
what? Nagseselos sya kay Justin? And kill? KILL?! 0_____0

Kakaiba rin pala magselos ang bampira dahil kaya nilang patayin ang taong
pinagseselosan nila. Waaaahh!!

His gray eyes looked at me. "The only thing which stops me from killing your human
lover is that he makes you smile."

Natigilan ako sa sinabi nyang iyon at hindi ko alam ang irereact ko.
"Now eat" ang sabi nya saka nagtaas naman ng kutsara sa harapan ko.

Isinubo ko naman yun kahit na parang ang awkward na ng scene na 'to. Like, para
akong bata na sinusubuan pa sa pagkain. At anong masamang hangin ang nalanghap nya
para gawin to?-__-

"I've read it" ang sabi nya na parang sinasagot lang ang tanong sa utak ko. "I want
to know how to care to other people. Human love that"

Care? At ano namang klase ng book ang nabasa nya?

"Here" ang sabi naman ni Hildegarde at ipinakita ang aklat na hawak nya.

At ang title nun ay...Mother and Child Care. At may picture pa na sinusubuan ng
nanay ng pagkain ang anak nya.

Bwiset. Oo, tanggap ko ng maging feelings instructor pero pati ba naman sa pagpili
ng tamang aklat ay tuturuan ko pa sya?!

I was about to say something pero naunahan na nya ako.

"Don't utter even a single sound or I'll kill you" saka nya ako sinubuan pa.

Okay, NGANGA.

Ang dami ko pa palang hindi alam sa kanya. Actually, wala talaga akong alam tungkol
sa kanya. At ang lagi kong naitatanong sa sarili ko ay kung bakit...sa dinami rami
ng tao sa mundo, ako ang pinili nyang maging mate? At kung bakit nya iniligtas ang
buhay ko nung araw na yun?

I was about to open my mouth para itanong yun pero bigla nalang nyang inilapag ang
kutsara sa mesa at agad na tumayo.

"Brush your teeth and take a bath. Matutulog na tayo" yun lang saka sya umalis.
Teka...iniiwasan nya bang itanong ko ang mga bagay na yun? Alam kong nababasa nya
ang iniisip ko kaya umalis sya.

I sigh. Tama, itatanong ko nalang sa sunod.

Tatayo na sana ako sa mesa pero hindi ko alam kung ba't biglang nagsitayuan ang
balahibo ko.

Nanginginig akong lumingon sa gilid at...

+_____+ <--Hildegarde.

Seriously? Ano ba talaga ang problema sa akin ng maid na to?!

************

Laalalala. Ang sarap-sarap talagang mag shower. Fresh! Fresh! Fresh!

Katatpos ko lang maligo at palabas na ako ng banyo ko habang pinupunasan ko ng

towel ang basang buhok ko.

Pero pagdating ko sa kama ay bigla akong napanganga.

ANONG GINAGAWA NG POGING BAMPIRANG ITO SA KAMA KO?!

At feel na feel nya rin matulog dun ha! Kama nya yan? Kama nya yan?

Pero agad din akong natigilan nang matitigan ko ang gwapong mukha nya.
Dugdug.

Teka, ano na naman yung tunog na yun ha?!

Dugdug.

Hindi kaya natatae ako at tyan ko lang yang tumutunog?!

Para akong na-hypnotize na lumapit sa kama at tinitigan ang peaceful nyang mukha.
Nahiga ako sa tapat nya at ininjoy ang view! wahahaha!

Tignan mo nga naman. Ang bait bait nya tignan pag natutulog sya. Sana pala lagi
nalang syang tulog. Wahihihi.

Haiz...ang dami kong gustong itanong sa kanya pero wala lang akong chance na
magtanong. Like, saan sya galing? Ilang taon na sya? At kung Demon ba talaga ang
pangalan nya?

Kasi ang awkward naman diba? Bampira sya pero Demon ang pangalan nya? Ano yun?
Pinag combine ang demonyo at bampira? -________-

Sa sobrang pag-iisip ko ay hindi ko na namamalayan na nakaidlip na ako. But before

I closed my eyes, I felt two arms wrapped around me.

Then I heard his soft voice. "You're mine"

Baka nanaginip lang ako. Then I slept.

<center><h1>Chapter 8</h1></center>
<hr>
Chapter 8
The Vampire's Contract
School...

"Good morning!" ang bati sa akin ni Carlie nung umagang iyon pagdating ko ng
classroom.

"Good morning" ang inaantok kong bati din saka humikab.

I scan the classroom. Wala din doon si Demon. Saan naman kaya nagpunta ang
demonyong slash bampirang iyon? Wala silang pareho ni Hildegarde paggising ko
kaninang umaga.

Hindi kaya...

0_____0

Naghanap sila ng mabibiktima kagabi?!! KYAAAAAAAAAAHHHH!!!

Nakanganga akong napaupo sa upuan ko at napasabunot sa buhok ko. ANONG GAGAWIN KO?!

Tama, maghihintay nalang ako ng balita na may mga taong namatay sa kagat ng bampira
mamaya at idedeny na may dalawang bampira akong inaalagaan. TAMA.

"Good morning!" ang biglang bukas ng pinto ng classroom at ang nakangiting mukha ni
Erik ang sumungaw.

Napalingon ako at napanganga sa nakita kong kasama nya. Si Demon na nakasuot ng

jersey. Wait, what?! JERSEY?!

"Ipinapakilala ko sa inyong lahat ang bagong myembro ng basketbal team! Si Demon---

Uh...Demon...Demon na walang apelyido! YEY!" ang masayang masayang pakilala nya sa
kasama nya.

Napanganga ako. HUWAAAAATTT?!!!

Samantalang nanatiling walang emosyon ang mukha ni Demon.

PAANO NANGYARI YUN?! NATULOG LANG AKO AT PAGKAGISING KO MEMBER NA SYA NG BASKETBALL
TEAM?! AGAD-AGAD?!

"P-paano nangyari yun?" Ang nakaganga ko paring tanong.

"Ganito kasi yun oh...basahin mo ang flashback" *0* si Erik.

Flashback...

"Justin! Honey! Ipasa mo naman sa akin ang bola!" Ang sigaw ko habang naglalaro
kami ng basketball.

Routine na talaga namin sa basketball team ang maglaro tuwing umaga sa basketball
court ng school.

"Hey stop calling me honey!" Ang sigaw naman nya.

"Asuz. Naka-date nya lang ang crush nyang si Jane ayaw na nyang tawagin ko syang
honey" =3=

At nag-blush pa ang gago nang marinig ang pangalan ni Jane. Oo. Matagal na nyang
crush si Jane pero torpe lang talaga itong basketball captain namin. Pinilit ko pa
nga yan na pormahan na si Jane eh. Mahirap na baka maagaw pa ng iba.

Kunyaring na-hurt naman ako. "Uwaaaa...sinasabi ko na nga ba, mas mahal mo na si

Jane kesa sakin"

"Pag di ka tumigil pare, pakakainin kita ng bola" he glared.

"Sige na nga si Carlie fluffy-fluffy ko nalang ang lalambingin ko" I pout.

Pero readers hindi ako bakla ha. Huh, ang macho-macho ko nga oh. Pakitaan ko pa
kayo ng muscles dyan eh. *pout with teary-eyes*

"Oh, saluhin mo!" Ang sigaw nya at dahil busy ako sa pagpapa-pout ay hindi ko na-
catch ang bola at dumiretso yun sa gilid ng court.

Lahat kami ay napasunod ng tingin sa bola at bigla itong tumigil nang tumama ito sa
paa ng lalaking nakatayo doon.

Napataas kami ng tingin. Teka, ito yung bago naming classmate at stalker ni Jane!

Nakita kong biglang nag-iba ang emosyon ng mukha ni Justin. Wahahahaha! Syempre
nakita nya ng ganito kaaga ang karibal nya sa puso ng aking besplen!

Pero time first, at ano naman ang ginagawa ng stalker ni Jane sa school namin ng
ganito kaaga? Usually pag ganitong oras ay ang basketball team palang ang nandito
sa school maliban sa mga school janitors na naglilinis na ng mga rooms. At kanina
pa ba sya nanunuod sa gilid ng court?

Ah! Baka excited lang syang makita si Jane kaya maaga syang pumasok! *nods*

"Give it to us" ang utos ni Justin sa kanya with his expression of distaste. Bigla
nalang kasi sumiryoso mukha nya.

Tinitigan lang sya ng stalker ni Jane...wait? Ano nga uli pangalan nya? Demon?
Nakakatakot naman ang pangalan nya...at hindi ko alam kung ba't nagtatayuan ang
balahibo ko habang nakatingin sa kanya. T____T

For a moment ay nagtitigan lang silang dalawa ni Justin. Pareho silang seryoso ang
mukha. Weeee...ganito pala pag magkaribal!

Then his gray eyes looked down at the ball on his foot. Yumuko sya at pinulot ang
bola gamit ang isa nyang kamay at ibinalik ang titig kay Justin.
Hindi ko alam pero parang naghahamunan ang tingin ng dalawang ito.

And without taking his eyes off from Justin, with one hand, he threw the ball at
the basketball ring. And with a swift, the ball went through it and made a loud
noise on the silent court.

Lahat kami except sa nakakunot noong mukha ni Justin ay napanganga. Wait, totoo ba
ang nakita namin?! Mula sa pinakadulo ng ring, without looking at it at with one
hand, HE SHOT THE BALL?!

Wow!

At dahil doon, kahit na parang labag sa kalooban ni Justin ay nagboto kami na

pasalihin sya sa basketball team.

End of flashback.

JANE'S POV:

Nganga ako sa kwento ni Erik.

Nang dahil lang sa ini-shot niDemon ang bola using one hand ay naging member na sya
agad ng basketball team? Kung alam lang sana nila. Para sa isang bampira, anong
nakakabigla dun?-__-

"Wow ang galing-galing naman ng Erik fluffy-fluffy ko gumawa ng flashback!" Ang

bati naman ni CArlie sa boyfriend nya.

"Oo naman Carlie chu-chu ko noh! Wahahahaha!" Ang pagyayabang naman ni Erik.

Okay. Parang yun lang?! Hindi ko talaga masisikmura ang lambingan ng dalawang ito.

Kaya hinila ko nalang sa kamay si Demon at lumabas sa maingay na classroom na yun.

Pero bago makalabas ay narinig ko pa si Erik.

"Uyyyyy...! Hinawakan nya sa kamay ang stalker nya! Ma-txt nga si Justin!" Ang
narinig ko pang tudyo nya.

But I was so hooked up at my thoughts about Demon para pansinin pa si Erik. Like,
ano bang iniisip nya? Bakit sya pumasok sa school namin? Bakit sya sumali sa
basketball team?

Hinila ko sya hanggang sa hallway na walang estudyante at nakakabigla pero hindi

sya nagsasalita.

"Magkalinawagan nga tayo" ang entrada ko. "...bakit ka ba nandito ha? Bakit ka
pumasok sa school and now, sa basketball team?"

Sumandig sya sa naroong pader at parang isang hot male model na nagbulsa ng kamay
sa pocket nya. Bwiset. Ang dami ko ng iniisip napapansin ko parin ang hotness nya.

"There's a vampire here" he said.

My mouth hanged in a moment. Pero agad din akong naka recover.

"Oo, may bampira talaga dito at ikaw yun"

"No. There's someone else"

"Oo. There's someone else naman talaga.Si Hildegarde pa diba? Ano sya? Taong
pusa?"-___-

His gray eyes turned serious and that give cold chills in my body. Eeeeekk! Na-
sarcastic ko na naman sya!

"You're so stupid. There's someone else other than the two of us" he said in his
cold voice.
Pero imbis na mainis dahil tinawag na naman nya akong stupid ay bigla akong
nanlamig sa narinig ko. May isa pang bampira sa paligid maliban sa dalawang
housemate ko sa bahay?! SERYOSO?!

Natawa ako ng hilaw. "E-eh siguro naman kaibigan mo rin ang bampirang iyon noh? S-
saan ba sya? Imbitahin mo sa bahay at mag blood party kayo. HAha"

"He's not with us. Because if he is, he had already shown up" ang simpleng sagot
nya lang na yun ang nagpanganga sa akin.

So may isa pa palang bampira na gumagala sa lugar namin?! AND GOOD NEWS! HINDI SILA
FRIENDSHIP NI DEMON KAYA DELIKADO SYA! eeekk!!

But then I felt his hands over my head and gently pats me. "Don't worry. I won't
let him lay even a single finger over my fragile stupid human."

Dugdug.

Ayan na naman.

Dugdug.

Baka natatae na naman ako!

But then hindi ko alam. Pero after nyang sabihin yun ay unti-unti na akong nakalma.
Like I feel so protected by the feeling of his hand over my head. Am I beginning to
trust this vampire?

"Jane" ang biglang sulpot ng boses na yun sa likod ko.

Napalingon naman ako at napanganga nang makitang si Justin yun.

Eeeekkk!! Nakita nyang magkasama kami ni Demon na kaming dalawa lang! Baka kung ano
ang isipin nya!

"Ah Justin---"

"I'll go" ang sabi lang ni Demon saka tumalikod.

"Wait" si Justin. "Pinayagan kitang sumali sa basketball team dahil magaling ka.
Pero sa sunod na makita kitang ginugulo uli si Jane, hindi ako magdadalawang isip
na i-kick out ka sa team. I don't need pathetic stalkers on my team"

Nanlamig ako sa mga sinabi ni Justin. Diyos ko! Sana po ay pigilan nyo si Demon sa
pagpatay sa crush ko! Justin just signed his death certificate by saying that!
Hindi pa naman uso kay Demon ang tinatawag na patience!

Hindi ko makita ang reaksyon ni Demon dahil nakatalikod sya.

Pero bigla syang lumingon at nabigla ako sa reaksyon nya. I was expecting na
babaliin nya ang leeg ni Justin but...

...he smirk?!

Nagsalubong din ang kilay ni Justin dahil sa reaksyon na natanggap nya.

"You should be grateful that you're important to her. Because if not..." his smirk
slowly fade away and his face turned deadly serious. "...I won't think twice in
ripping your head off"

Natigilan ako dahil sa sinabi nyang iyon. At bigla ko nalang nalala ang sinabi nya
kagabi.

"The only thing which stops me from killing your human lover is that he makes you
smile."

Pero mukhang napikon si Justin sa sinabi nyang iyon at akmang susugurin si Demon.
"What did you just---"
"Don't trust anyone, Jane" ang sabi lang ni Demon saka walang paalam na umalis.

Pero naiwan akong natitigilan sa kinatatayuan ko. Ano bang...ibig sabihin nya doon?

"Jane?" Ang pukaw ni Justin.

Agad naman akong napatingin sa kanya. His handsome face looked so worried.

"Nag-txt sa akin si Erik na magkasama kayo ni Demon kaya agad akong nagpunta dito.
Natakot lang ako na baka kung ano na ang gawin sayo ng stalker mo" he said and his
face looked so warm under the sunlight.

Urrrrggh! Traydor talaga si Erik! Tinutoo nya pala ang pagtxt kay Justin?!

"Ah okay lang naman---"

Pero hindi pa man natatapos ang sasabihin ko ay bigla nya akong hinila at niyakap.
And his scent filled my lungs dahilan para hindi ako makagalaw.

Totoo ba 'to? Niyakap ako ni Justin?!

"God, I'm so worried" he said while holding my head.

I looked at him. "Ah Justin, don't worry. Si Demon lang naman yun"

Pinakawalan naman nya ako and his expression turned grim. "Kahit na. I don't trust
him"

"P-pero bakit?" Nakakaramdam na ba si Justin sa totoong pagkatao ni Demon?

"I don't know. But there is something so different about him. I think he's
dangerous. And afterall..." he looked at me intently that I blushed. "...he's your
stalker."

My face is burning. Because here I'am. Sa harapan ni Justin and he's looking so
worried about me. Sino ba ang hindi kikiligin sa ganitong eksena?

But there's also something wrong about me. I'm Demon's mate pero sa ibang lalaki
ako in-love. Diba napaka-unfair nun sa both sides?

"So let's go? Ihahatid na kita sa classroom nyo. Baka makita ka pa ni Demon at kung
ano pa ang maisip nyang gawin." Then he held his hand.

And Justin's right. Demon is truly dangerous. Kahit na mate ko na sya ay ang dami
ko paring hindi alam tungkol sa kanya.

I smiled and took his hand. Where I felt safer than in Demon's hands.

But then I felt something weird in his hand. Bakit parang...humaba ata ang kuko
nya?

Meanwhile...

Nasa dulo lang ng hallway tahimik nanununod sina Hildegarde at Demon sa dalawang
taong magkahawak kamay na naglalakad sa hallway.

Nakaupo si Hildegarde sa bintana habang nakasandig naman si Demon sa pader.

"Master? Hindi ba natin sasabihin sa kanya?" Ang nag-aalalang tanong ni Hildegarde.

Pero nanatili lang nakatitig si Demon sa dalawa. Then he took a deep breath and
looked away.
"The truth will hurt her. She trust him so much that it will pain her to know" He
said.

Hindi na nagsalita pa si Hildegarde at malungkot na tinignan nalang ang tuluyang

pag alis ng dalawa.
<center><h1>Chapter 9</h1></center>
<hr>
Chapter 9
The Vampire's Contract

The crowd is cheering.

Napakaingay ng stadium nung gabing iyon dahil sa dalawang schools ang maglalaban sa
basketball tournament ngayon.

"Jane!!! Dito tayo maupo!" Ang hila sa akin ni Carlie habang naghahanap kami ng
mauupuan sa bleachers.

Grabe. Ang daming tao.

Nang makaupo kami ay agad akong napatingin sa paligid. Hindi ko alam pero parang
may hinahanap ako.

Then I saw those cold gray eyes across the court. Nakaupo lang sya doon at nabigla
pa ako nang magsalubong ang paningin namin. Teka, kanina pa ba sya nakatitig sa
akin?

At anong ginagawa nya sa side ng kalaban? Namimikon ba sya? -______-

Wait...bakit sya nakaupo doon?! Akala ko ba kasali sya sa team?!

"Hindi muna sasali sa laro si Master"

Muntik pa akong mapalundag nang may biglang nagsalita sa likod ko.

Napalingon ako. At napanganga sa nakita ko. Si Hildegarde na naka-cheering squad
costume at ito pa, may dala pa syang pom-pom. -____-

"At anong drama yan?" Ang tanong ko.

"Late na sinabi ni master na hindi sya sasali kaya naisuot ko ang costume na 'to.
Nandito sana ako para icheer ang master" ang walang kangiti ngiti na sabi nya.

"Ah Jane? Sino sya?" Ang kuwit sa akin ni Carlie na noon ay katabi ko.

At mukhang katulad ko ay nganga rin sya sa itsura ni Hildegarde.

Well, dagdag pa na iba ang itsura nya. Hindi yung 'iba' na mukha ng hindi tao pero
yung 'iba' sa nakasanayan nating itsura. Nakalimutan kong i-emphasized na pareho
silang stunningly beautiful ni Demon.

"Ah eh...sya nga pala carlie, si Hildegarde...ang...ang kapatid ni demon" okay. Yun
lang talaga ang naisip kong ipakilala kay Hildegarde. -_____-

At ang isa pa ay hindi ako komportable na ipakilala ang bestfriend ko sa isang

bampira. At hindi ko rin pwedeng sabihin na yaya ito ni Demon dahil walang
maniniwala na yaya lang ang ganito kagandang mukha. She's more like a beautiful
Goddess. -____-

"AH! That explain it! Pareho kayong magagandang tao ni Demon! Hi! Ako nga pala si
Carlie!" Ang masayang pakilala ni Carlie sa kanya.

Its not surprising na napansin din ni Carlie ang itsura nilang dalawa. -____-

Inabot ni Carlie ang kamay nya para makipag shakehands at walang emosyong tinanggap
naman ni Hildegarde iyon.

"What a delicious looking human." Ang biglang sabi ni Hildegarde na nagpanganga sa

akin.
Alert-alert ko namang pinaghiwalay ang kamay ng dalawa. Mahirap na baka bigla nyang
kagatin si Carlie!

"Ah hahahahahaha" napatawa ako ng hilaw. "Gutom na siguro si Hildegarde kaya nasabi
nya iyon! WAG mong pansinin yun!" Ang pagtatakip ko sa kanya.

"Yeah" si Hildegarde. "Come to think of it. I didn't fed on a day. I think this
human will do" ang balewalang sabi nya habang nakatitig kay Carlie.

WWAAAAAHHH!!! PINAGNANASAHANG KAININ NG MAID NA TO ANG BESTFRIEND KO!!!

Pero narinig kong tumawa lang si Carlie. "Hahahahaha! Joker pala ang kapatid ni
Demon! I almost thought that she's a true vampire"

Nanindig ang balahibo ko sa sinabing iyon ni Carlie. Pero agad akong tumawa ng
hilaw.
"Hahahahahaha! Oo nga! Joker talaga sya! At hindi naman talaga totoo ang bampira
diba?! Kaya paano sya magiging bampira?! Malabong maging bampira sya! SOBRANG LABO
HAHAHAhaha!"

"What's a joke?" ANg sabi pa ni Hildegarde. "And yes. I'm a vampire"

Buti nalang at hindi na napansin ni Carlie ang sinabing iyon ni Hildegarde dahil
isa-isa ng nagsilabasan sa court ang members ng basketball team namin. Phew.

"PRESENTING...THE BLUE DRAGONS!!" ang pakilala ng announcer sa team namin. At mula

doon ay nakita ko na ang mukha nina Erik at Justin na parehong parang may hinahanap
sa bleachers.

The crowds get wild.

"WHOOOO!!! BOYFRIEND KO YAN!!! ERIK I LOVE YOU!!!!!!" ang pagwawala ni Carlie sa

upuan nya dahilan para sabay na mapalingon sa amin ang dalawang lalaki.
"I LOVE YOU CARLIE CHU-CHU KO!! PARA SAYO! ANG LABAN NATO!" Ang kanta pa ni Erik
habang iwinawagayway ang kamay nyang...may tattoo?!

Samantalang napatingin naman sa akin si Justin. My heart leap for a moment nang
magsalubong ang paningin namin. Then a sweet smile curved on his lips.

I blushed. Eeeekkk!!! Ang gwapo nya!!! >///<

Pero agad din napanis ang ngiti ko nang mahagilap ng mga mata ko ang cold gray eyes
na yun na nasa kabilang bleachers. Eeeekk!!nakakatakot sya!!!

Lumingon ako uli kay Justin na nakatingin narin pala sa direksyon na tinitignan ko
at hindi ko alam kung imagination ko lang ba ang pag-iba ng ekspresyon ng mukha
nya. Then tumingin sya uli sa direksyon ko at ngumiti.

I smiled too. Kaya ba nag iba ang ekspresyon ng mukha nya dahil nakita nyang
nakatingin ako kay Demon?

Kumaway lang sya saka naupo narin sa gilid ng court.

"KYAAAAHH!! GALINGAN MO ERIK FLUFFY-FLUFFY KO!!" ang pagwawala parin ni Carlie sa

tabi ko. At napansin kong may tattoo din ang likod ng kamay nya ng katulad ng kay
Erik.
It is a flower shaped tattoo.

"Ah Carlie? Kailan ka pa nagka-tattoo sa kamay?" Ang tanong ko.

Napalingon naman sya sa akin at ngumiti. "Bago lang. Nagpa-permanent couple tattoo
kami ni Erik nung isang araw. Ang ganda diba?"
"Ahhhh..." ang reaksyon ko naman.

Hindi na kami nag-usap pa dahil nakita na naming pumunta na sa court ang dalawang
team at doon na nga nagsimula ang laro.

"KYYYYYYYYAAAAHHH!!!" Ang tilian ng buong stadium at kasali na doon si Carlie na

nasa tabi ko.

"Go master! Go master! Go master!" Ang cheer naman nitong nasa likod ko.

Anong ginagawa nya? -____-

Nilingon ko sya. " Akala ko ba hindi sumali si Demon?"-_____-

Tumigil naman sya at tinignan ako."Chini-cheer ko parin ang master kahit na hindi
sya kasali sa laro"

"Ah okay..." para syang baliw. -____-

Pero nilingon ko sya uli. "Bakit nga ba hindi sumali sa laro si Demon?"

She looked at me. "To protect you"

"Huh? At bakit naman nya ako poprotek----"

But I was cut off by Carlie's scream of horror. Napatingin ako sa court at nakita
kong nakahandusay na doon si Erik na mukhang nawalan ng malay.

"Anong nangyari?" Ang naitanong ko.

"Nasagi sya sa ulo ni Justin when Justin's about to shoot the ball" ang naiiyak na
sagot ni Carlie.

Oo nga naman. Nasagi lang sya sa ulo hinimatay na sya agad. That is so Erik.
Hanggang ngayon nga iniisip ko parin kung paano sya nakapasok sa basketball team sa
hina ng katawan nya.-_____-

Nagkagulo ang mga nasa ibaba at agad din bumaba si Carlie sa court para saluhan ang
boyfriend nya. Sumunod naman ako.

Binuhat nila si Erik at inilagay sa stretcher. Saka sila lumabas kasama sina Carlie
at Justin. Sasama na sana ako pero may biglang humila ng braso ko.

Napalingon ako and I came face to face with those cold gray eyes.

"Don't go" ang sabi nya.

"Pero si Erik---"

"Just stay here. They don't need you there"

Hindi ko alam. Pero for the first time simula nung makilala ko si Demon ay parang
nagkaroon ako ng doubt na paniwalaan sya. Ang dami kong hindi alam sa bampirang
ito. Ni iniiwasan nyang pag usapan ang tungkol sa kanya.

"Bakit ka ba ganyan?" Ang nandidilim na mukhang sabi ko.

Iwinaksi ko ang kamay nya na nakahawak sa braso ko. At mukhang nabigla sya sa
ginawa ko.

"Lagi mo akong inuutusan na gawin ang lahat ng gusto mo. Ito ba ang role ko bilang
mate mo?"

"You---"

"Tama na." I cut him off. And I can't believe I just did that. "Wag mo na sasabihin
uli ang mga bagay na dapat at hindi ko dapat gawin. I DON'T EVEN KNOW YOU. Beside
sa alam kong Demon ang pangalan mo at hindi ka tao, wala na akong ibang alam sayo."

Hindi sya nagsalita. Nanatili lang syang nakatitig sa akin. Nagtaas ako ng mukha
and I was taken a back by the expression of his face. There is a glint of pain in
his gray eyes.

Pero agad kong iniwas ang tingin ko at tumalikod sa kanya. "I'm sorry but I have to
go. Kaibigan ako ni Erik. I have to be there."

Hindi na sya nagsalita nang magsimula akong maglakad paalis. There is still chaos
and noises around dahil sa nangyari. At hindi ko alam kung bakit sa bawat hakbang
na ginagawa ko palayo sa kanya... ay sumasakit ang dibdib ko.

*******
Pero paglabas ko ng stadium ay wala akong nadatnan na tao sa labas.

Eeeeekkk! BAKA NAIWAN NA AKO DAHIL NAG-DRAMAHAN PA KAMI NI DEMON.

Naglakad ako at nakita kong nanduon pa ang ambulansya at umiilaw pa ito.

Pero...nasaan ang mga tao? Bakit walang katao-tao dito?

Bigla nalang nagsitayuan ang mga balahibo ko at hindi ko alam kung bakit. May bigla
akong narinig na ungol sa may damuhan.

Hindi ko alam kung bakit ko sinundan ng ungol na yun. Pero parang may humihila sa
akin papunta doon.

Hinawi ko ang mataas na damo nananduonand what I saw next made me tremble.

There is blood scattered around. At ang mga medic na bumitbit kay Erik kanina ay
nakadapa na sa lupa at puro duguan. Natutop ko ang bibig ko at nanginginig na
napalingon sa pinagmumulan ng ungol.

And there I saw Justin. There is blood in his whole body and his mouth habang
nakahawak sa isang medic na nanduduon. Umuungol sa sakit ang medic at puno din ng
dugo ang leeg nya.

Mas nahigpitan ko ang pagtutop ko sa bibig ko at dahan dahan akong humakbang

paatras.

Isang....bampira...si Justin?

And then may bigla akong naapakan that made a sound dahilan para mapalingon sa akin
si Justin.

Mukhang nabigla sya nang makita ako.

"J-jane..." he called my name.

Hindi na ako nagsalita. Agad akong tumalikod at kumaripas ng takbo. Sa sobrang

takot at shock ko ay hindi ako makasigaw.

Paano nangyari yun? Si Justin na crush ko since 1st year highschool ay isa palang
bampira?

Tumakbo ako pabalik sa loob ng stadium pero hindi pa man ako nakakapasok ay may
biglang humila sa akin at tumakip ng panyo sa ilong ko.

Sisigaw na sana ako pero may inilagay ito sa panyo dahil unti-unti ay nanghihina
ako...and before I knew it, nawalan na ako ng malay.

**************

"Jane..." someone is calling me.

Hmm...

"Jane..."he called again.

Si Demon. Tinatawag nya ako. But I was so dizzy to respond.

Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko and saw nothing but the lampshade na nasa
tabi ko. Nasa isang madilim na lugar ako at mukhang isang lumang bodega. At mukhang
imagination ko lang ang pagtawag sa akin ni Demon.

Pero anong ginagawa ko dito? Kinidnap kaya ako?

Then I remembered what happen. Ang mga patay na medic...at si Justin...si Justin
ang pumatay sa kanila. Pero nasaan kaya sina Carlie at Erik?

Hindi kaya...

The thought of Justin killing them together made a lump in my throat. PERO HINDI.
Alam kong buhay sila. I can feel it.

I was busy thinking of my two bestfriends when someone stood in front of me.

Nagtaas ako ng mukha. "Who are you?

Hindi ko sya makita dahil madilim. Ang sapatos nya lang ang nakikita ko dahil yun
lang ang inabot ng lampshade na katabi ko.

"Kumusta na...Jane?" he asked.

Nanlaki ang mga mata ko nang makilala ang boses na yun. Saka sya lumabas sa dilim
and now, confirmed nga.

"E-erik...?"

I was so shocked na parang hindi na ako makapagsalita sa sobrang shock. Ba't naman
ako kikidnapin ni Erik? Ano na namang kalokohan to? Teka...kasama kaya nya si
Carlie?

"Anong...teka...prank ba 'to?" ang tanong ko. Dahil kung prank lang to talagang
mapapatay ko silang dalawa. -_____-

"No. It's not a prank. May gusto lang talaga akong itanong sayo kaya kita kinidnap"
he said.

I don't know.
Pero...parang hindi sya si Erik. Alam mo yun? Sya si Erik pero parang hindi? Ang
gulo noh?

I've known Erik for so long. He's my bestfriend. Pero ngayon ko lang sya nakitang
ganito kaseryoso. Na para bang ibang tao na sya.

"Gusto ko lang sana itanong kung saan ka nagpa-henna?"

Bwiset. Magtatanong lang sya kung saan ako nagpa-henna pero required na kidnapin pa
ako? Baliw lang talaga sya. -_____-

Pero bigla nalang nag-iba ang tono ng pananalita nya.

"Because I know that's not a henna tattoo. That's a contract mark" he said then
closed his eyes.

I was stunned.

P-paanong...

Don't tell me...Erik is...

"Yes, I'm a vampire" then he opened his eyes and those red eyes looked at me.

Hindi. Paano...paano naging bampira ang childhood friend ko? At pareho silang
bampira ni Justin?

"And I must kill you now"

Sobrang nalunod ako sa thoughts ko na bampira si Erik that I coulnd't even move
when he attacked me. His nails grew and he reached for me but then...
...a gray haired man stood in front of me and in a moment, Erik crashed to the
walls.

Erik...just tried... to kill me.

P-pero...bakit...?

He's my bestfriend but why...why...?

"You dare..."Demon said in a cold voice. "...to touch my precious girl."

Then his nails grew longer. "Now suffer your death"

Agad na tumayo si Erik at tumatawang hinarap si Demon. While I stayed sitting in

the floor dumbfounded.

"I know you'll gonna show up." Erik said while laughing. "I waited a hundred years
to see you, Uno."

Uno? Bakit nya tinawag na uno si Demon? At bakit nya ako gustong patayin?

"E-erik...anong nangyayari?" ang naitanong ko lang but I was breaking inside.

Because here I'am in this dark place with Demon and my childhood bestfriend just
tried to kill me.

"You still don't know Jane?" he asked amusingly. "This vampire is the first vampire
who ever existed in this world."

First...vampire?

"He's the ancestor of all the vampires and I heard he woke up from his thousand
year sleep a hundred years ago."
Si Demon ang...ancestor ng lahat ng vampire sa mundong ito?

"That's where he got his name, Uno."then Erik smile faded away. He clenched his
teeth before talking again. "And when he woke up...he killed hundreds of vampires
and drank their blood. And that includes my whole tribe!"

Nagawa ni Demon yun? Sa kapwa nya bampira?

I looked at his blanked face pero wala akong makita kahit anong ekspresyon doon.

"I waited a hundred years just for this day. And to think, you made a contract with
a human which makes her an easy target for me"

"Pero bakit ako Erik?" hindi ko na mapigilan at napaiyak na ako.

Hindi lang ako makapaniwala na kayang gawin sa akin to ni Erik.

Ang Erik na kilala ko has a gentle face with a gentle heart.

Sya ang tagapagtanggol namin ni Carlie nung mga bata palang kami. Sya ang protector
namin kaya hindi ko matanggap na kaya nya akong patayin ngayon.

"BAKIT AKO?!" I asked while tears continue to drop from my eyes.

"Because once the contract has been made between a vampire and a human, the
vampire's life will be connected to the human." ang biglang sulpot ni Hildegarde.
"If you die, Master Demon will die too. But if he dies, you still live"

Pag namatay ako, mamamatay si Demon? Pero pag sya ang namatay...mabubuhay parin
ako? Kaya ba...

"Yes. That's his punishment for making a contract with a human. Kaya papatayin kita
para mamatay sya" Erik said then turned to Demon. "But now that you're here, ikaw
na mismo ang papatayin ko"
Then in a flash, Erik attacked Demon.

"Erik, NO!!!" I screamed.

Hindi ko alam kung bakit ko sya gustong pigilan. Dahil ba sa natatakot akong
masaktan si Demon o dahil sa...

...I can feel...that clearly...

Ngayon ay magkaharap na sina Erik at Demon. Hindi ko alam kung ba't tumigil sa pag-
atake si Erik.

...Erik don't stand a single chance against the vampire's ancestor...

"You're hundred years too young to kill me" Demon said in a cold voice.

Demon's hands went through Erik's chest.

Erik looked at me and I saw blood coming out from his mouth.

Then he smiled. Yun na ang dating ngiti nya. Ang ngiti ng bestfriend ko. Ang ngiti
ng protector namin ni Carlie.

"Please tell Carlie..." he said in his usual voice while smiling. "I love her and
I'm sorry..."

Then Demon grabbed his hand along with Erik's heart on his hand.

I felt cold.
I watched Erik's lifeless body fell to the cold ground.

I couldn't utter a sound.

And just like a bomb, reality strike me.

"ERIK!!!!!!!!" i screamed in the middle of the night.

<center><h1>Chapter 10</h1></center>
<hr>
Chapter 10
The Vampire's Contract

I heard sirens wailing and it's moving towards us.

"Hi my name is Erik! Ang boyfriend ni Carlie!"

But I remained sitting on the floor and looking at Erik's lifeless eyes. And my
tears just won't stop from falling.

"I promise na poprotektahan ko kayong dalawa ni Carlie kahit na mahina ang katawan
ko"

"Master, we need to get away from here!"

"Bestfriend forever ha?"

"Jane..."

"Bestfriends forever! Bestfriends forever! Yipee! Yipeee!"

"Jane we need to go"

"Saan ka nagpa-henna? Nakakainggit naman yan"

"Let's go" then someone grab me and took me into his arms.

Doon lang ako natauhan and I looked up. I saw Demon holding me and I can feel the
cold breeze of the evening habang tumatakbo sila ng mabilis ni Hildegarde.

Pero hanggang ngayon ay hindi parin mag-sink in sa utak ko ang mga nangyari.
Pakiramdam ko ay nasa isang masamang panaginip ako na parang gusto ko ng magising.

My bestfriend is a vampire and he just tried to kill me! Pero kahit ganun ay hindi
ko kayang magalit kay Erik. But instead I felt dying inside seeing him die in front
of my eyes and the worst part of it is my mate killed him.

And Carlie...wait! What about Carlie? Paano ko sasabihin sa kanya na bampira ang
boyfriend nya at si Demon ang pumatay sa kanya? Hindi ko na alam ang gagawin ko.
I'm so confused right now.
I sob. I sob on Demons arms.

"Jane...." Demon called me.

At bigla nalang ay hindi ko na ramdam ang lamig ng gabi. Tama, nasa loob kami ng
apartment ko.

"I'm sorry I have to do that" ang sabi nya.

Then I'm mad. Hindi sana mangyayari ang lahat ng ito kung hindi lang sana sumipot
ang bampirang ito sa buhay ko. Hindi ko na sana kinailangang malaman na bampira ang
bestfriend ko pati narin ang lalaking crush ko. Normal pa sana ang buhay ko at
hindi na sana kinailangang mawala ni Erik.

"This is all your fault..." i whispered. At alam kong kahit mahina ang pagkakasabi
ko nun ay alam kong narinig nya yun. "THIS IS ALL YOUR FAULT!"

Pero inisigaw ko parin yun making sure that he will clearly hear it. And right now,
I don't care if he breaks my neck and kill me.

"Jane..." he called me and there's a hint of pain in his voice.

"KUNG HINDI KA SANA DUMATING SA BUHAY KO AY HINDI MANGYAYARI ANG LAHAT NG ITO!"
nagwala ako sa dibdib nya. Pinagsuntok-suntok ko sya. "GET OUT! THIS IS MY HOUSE
AND I DON'T GIVE A DAMN ABOUT THIS WHOLE VAMPIRE'S CONTRACT THING! GET OUT!" I
raged.

"Master!" Ang biglang sulpot ni Hildegarde and there's a warning tone in her voice
while looking at me with rage.

Pero tinignan sya ni Demon ng isang warning look. Agad naman yumuko si Hildegarde.

"Yes master" yun lang saka sya lumabas ng bahay.

Nagpatuloy lang ako sa pag-iyak. Gulong-gulo ang isip ko ngayon na hindi na ako
nakakapag-isip ng tama. But clearly, I want this vampire out of my house and out
of my life!

"You really want me to go?" He asked.

"OO! AT WAG KA NA BABALIK PA! MAS MABUTING MAWALA KA NA PARA MAGING NORMAL NA ULI
ANG BUHAY KO! I DON'T NEED YOU! GET OUT FROM MY LIFE! AND DON'T EVER COME BACK!"

"Will you be happy if I get out from your life?"

"OF COURSE!"

"If that's what you want..." then he turned away and walked to the door.

Samantalang nanatili lang akong nakatayo at umiiyak habang nakatingin sa kanya.

Pero hindi ko alam kung bakit parang sumasakit ang dibdib ko ngayong nakatayo na
sya sa pintuan ko and about to leave.

He paused from walking out and turned to me. "I forgot to tell you something..."

I looked at him. And his gray eyes is overwhelmed with some emotions I couldn't
guess.

"...Justin is not a vampire."

Then he fade away from the dark night and left me dumbfounded.

****************

"Best...tara na, umuulan na..." ang mahinang sambit ko kay Carlie.

But she remained sitted on the ground, beside Erik's grave. Katatapos lang ng
libing at isa-isa nang nagsisialisan ang mga nakiramay. At ngayon ay dalawa nalang
kaming naiiwan sa tabi ng libingan ni Erik.

Hindi na pinabuksan ang kabaong ni Erik. At ang naging suspetsya nalang ng mga
police ay isang mabangis na hayop ang umatake sa stadium nung gabing iyon. At ang
hayop din na yun ang pumatay kay Erik.

Tulala nyang hinaplos ang lapida. Sa totoo lang ay natatakot na ako sa kanya dahil
never pa syang umiyak after nyang malaman na wala na ang boyfriend nya.

"Kaya pala kinulit nya ako na magpa permanent tattoo...kasi..." she choked. And
those tears that never fell out for the past days began to uncontrollaby fell.
"...kasi iiwan na pala nya ako..."

Hindi ko narin mapigilan na mapaiyak. It hurts so much. Dahil nandito ako, nakatayo
at nakatingin sa bestfriend kong umiiyak pero hindi ko masabi sa kanya na ang
bampirang mate ko ang pumatay sa lalaking mahal nya.

At mas lalong hindi ko pwedeng sabihin na si Erik, na boyfriend nya ay isang

bampira .

Niyakap ko sya. Hoping that it would lessen the pain. Pero alam kong hindi
matatanggal ng yakap ko ang sobrang sakit na nararamdaman nya.

"Best hindi ko kayang mawala sya..." she cried and now she's sobbing terribly na
parang ngayon nya lang nailabas ang lahat ng sakit na kinimkim nya ng ilang araw.
"Nasanay ako na lagi syang nandyan...pag-uwi ko mamaya sa apartment namin, sino na
ang sasalubong sa akin ng yakap at halik? Sino na ang tatawag sa akin ng 'Carlie-
fluffy-flufy'? Sino na ang makakasabay ko sa pagkain? Sino na ang mangungulit at
maglalambing sa akin sa buong araw? Sino na ang makakasama ko sa mga monthsary at
anniversary namin? Best...I can't let him go! If I could just be given a chance to
talk to him, I would ask him not to die...!"

Niyakap ko pa sya ng mas mahigpit and now the rain is getting heavy. She sob and I
cried with her. Pareho na kaming nabasa ng ulan.

" B-best I'm sorry..." i said. I'm sorry for lying to you and for not telling the
truth...

But I just couldn't tell that.

"I-I'm so sorry..." i cried.

*********************

After that I didn't saw Carlie again.

Inuwi sya ng parents nya sa kanila because she suffered depression after Erik's
death.And her doctor recommended that she needed a new environment. Staying here,
especially sa apartment nila ni Erik will worsen it.

So I was left alone.

At mahirap aminin pero nami-miss ko narin ang dalawang bampira na kasama ko sa

bahay.

Napaka-harsh din ng trato ko sa kanila. Lalo na kay Demon. I only realized that
Demon only did that because he just wanted to protect me. Wala syang kasalanan. And
here I'am nag-inarte at feeling bida sa koreanobela na pinalayas sya sa bahay.

I tried looking for them pero hindi ko sila makita. It was like...they suddenly
vanished from my life. At mukhang tototohanin nila ang pag-alis sa buhay ko dahil
one month na silang wala.

Pero bakit namimiss ko sila? T____T

One month later...

Nasa harapan ako ng computer ko sa loob ng apartment ko. At dahil sa sobrang

pagiging desperada na mahanap ang dalawang nawawalang bampirang housemate ko ay
iniri-research ko na ang pangalan nila sa Facebook.

Malay mo diba baka may facebook account sila at baka nakapost pa sila sa wall nila
ng recent pictures nila?

Pero bakit parang ang hirap naman atang i-imagine yun?-_____-

Ini-type ko sa search bar ang Demon.

Tama, ni apelyido nga nya hindi ko alam!

No results found. Ang sagot sa akin ni fb.

At dahil super desperate ako ay initry ko ang ibat ibang names na pwedeng magtugma
sa kanya.

Demonic.
Demon vampire.
Vampire demon.
Demonic vampire.
Vampire demonic.
Gray haired demonic vampire.
Bampira ako.
Bampira ako pero Demon ang pangalan ko.
Demon, the vampire.

Pero wala parin. At may lumalabas naman pero kung hindi mga taong may prof. pic na
may sungay ang lumalabas ay yung mukha ng mga taong walang magawa sa buhay naman
ang lumalabas.
I sigh.

Naipatong ko nalang ang ulo ko sa mesa at nasabubutan ang ulo ko.

Wala na atang pag-asa na mahanap ko pa sila. WAAAAAHHHH!!! BA'T KO BA KASI SILA

PINAALIS?! NAG-ISA NALANG TULOY AKO NGAYON!!

Pero agad din akong napataas ng mukha.

Tama! Kung wala silang facebook account ay baka may TWITTER ACCOUNT SILA! TAMA!
Hindi ako dapat mawalan ng pag-asa!

Pero ita-type ko pa sana ang twitter.com sa computer ko ay biglang tumunog ang

cellphone ko.

Tingnan ko to at may nagtxt pala.

Hi. Nasa labas na ako ng apartment mo.

Sender: Justin

Tama. Niyaya nya kasi akong makasabay sa pagpunta sa school sa araw nato. Agad ko
naman pinatay ang computer ko at dali-daling lumabas. Naka-uniform narin kasi ako
kanina at handa ng pumasok.

At nang makalabas ako ay ang gwapo nyang mukha ang unang nakita ko.

He smiled when he saw me. "Good morning"

I blushed then smiled. "Good morning"

Tama. Hindi pa pala ako nag-iisa dahil nandito pa pala si Justin. What was I
thinking?

"Ako na ang magbitbit ng bag mo" he offered.

Mas lalo akong namula. "A-Ah okay lang...kaya ko naman---"

Pero hindi pa natatapos ang sinasabi ko ay kinuha na nya ang bag ko at masayang
isinabit yun sa kabilang braso nya. Then without saying anything ay kinuha nya ang
kamay ko and held it.

"So let's go?" He smiled.

Tumango nalang ako dahil parang hindi ako makapagsalita dahil sa kilig ko.

At sa ganun kaming itsura nagsimulang maglakad papuntang school. He's holding my

hand habaag nakasabit sa braso nya ang bag ko.

Sinilip ko sya at nakita kong nakangiti sya at mukhang ang saya-saya nya.

Simula nang mawala na sina Carlie at Erik ay sya na ang nakasama ko araw-araw. At
katulad ng dati ay sinusundo nya ako sa apartment ko at kukunin nya ang bag ko at
hahawakan ng mahigpit ang kamay ko habang naglalakad.

Pero hindi ko parin confirm kung ano na ang relasyon namin.

Maybe...dating ang tawag dito. Pero hindi ko alam...! Complicated relasyon namin
dahil hindi naman sya nagtatanong kung pwede bang maging kami.

"Ahm..." ang ubo nya. "...May gusto sana akong sabihin sayo"

Tumigil sya sa paglalakad at ganun din ako. Humarap sya sa akin at napalunok pa ako
nang titigan nya ako.

I can feel my heart racing with every second. Bwisit, napapa-english ako sa kaba.
Hindi kaya...

"Jane..." he started. "Can you be my girlfriend?"

Pero hindi ko narinig ang sinabi nya dahil may ibang nakakuha ng atensyon ko. A
gray haired guy na biglang dumaan sa isang kanto.

Demon!

Without saying anything ay tumakbo ako papunta sa kantong iyon.

"Jane!" Ang tawag sa akin ni Justin at sumunod din sya.

Pero nang makarating ako dun ay wala namang katao-tao doon. Pero...si Demon talaga
ang nakita ko...

"Jane? Is there something wrong?"

Agad naman akong napukaw ni Justin. Napalingon ako sa kanya at napangiti.

"Ah eh...wala..." saka ako napakamot ng ulo ko at natawa. "I thought I just saw
something."

Tama. Baka guni-guni lang yun. Epekto lang siguro to ng pagkamiss ko sa kanila ni
Hildegarde.

Saka ako tumingin sa kanya. "Ano nga ba uli yung sinabi mo?"
Pero ngumiti lang sya and gently pats my head. Then he stared at me.

"Uh...nothing" he said then smiled."Tara na, baka ma-late pa tayo"

And without saying anything again ay kinuha nya ang kamay ko at naglakad kami
paalis.

School...

"Sige, pupunta na ako sa classroom ko" he said then smiled.

Ganito na kami lage, pagdating sa school ay inihahatid nya ako sa harapan ng

classroom namin. Kinikilig ako araw-araw dahil sa atensyon na nakukuha ko sa
lalaking gusto ko. pero kapalit nun ay ang matatalas na tingin at pang-aaway sa
akin ng schoolmates ko.

I smiled too and my cheeks are burning. "A-ah okay...bye"

Tumalikod sya at nagsimulang maglakad paalis. Tumalikod narin ako at papasok na
sana sa room nang tawagin nya ako.

"Jane?"

Agad naman akong napalingon. "Y-yes?"

"I really have something to say to you." He said. "P-pwede mo ba akong hintayin
mamaya after school sa Rose Cafe?"

And...he is blushing...?

Ang Rose cafe ay nasa harapan lang ng school namin. At madalas din kaming kumain
doon after school.

I smiled. "Okay!"

Napatingin naman sya sa akin and he grin.

"Thank you" saka sya tumingin sa relo nya. "I think I need to go. Bye"

Yun lang saka sya umalis. Kinikilig naman akong pumasok sa classroom. Pero
pagtingin ko sa mga babaing classmates ko ay ganito ang sumalubong sa akin.

+______+

Eeeeekkk!!! Nakakatakot ang tingin nila sa akin!

Pero naglakad nalang ako sa upuan ko at tahimik na naupo doon.

Sa ganitong panahon ko namimiss sina Carlie at Erik. Sila lang kasi talaga ang
kausap ko sa classroom nato. Just a thought of them makes me wanna cry. Hanggang
ngayon ay ang hirap paring paniwalaan ang lahat.

"Good morning class!" Ang bati ng teacher namin.

"Good morning teacher!" Ang bati din namin.

"I have a good news for you!" She happily announced. "This day may bago kayong
classmate!"

Naghiyawan naman silang lahat samantalang bored lang akong napapatong ng ulo sa
desk ko.

"Okay, pwede ka ng pumasok and please introduce yourself!" Ang masayang lingon ni
ma'am sa pinto.

At pumasok naman ang lalaking iyon na naka-uniform na ng uniform namin.

Blue highlighted hair.

And a cold emotionless new face.

Yun ang tumambad sa amin. At dahil malalandi ang mga classmates kong babae ay
nagtilian sila nang makita ang gwapo nyang mukha.

"Hi. My name is Cedric Knight" yun lang ang pakilala nya sa amin.

Cedric? Knight? Ang weird naman ng pangalan nya. -____-

Pero napalunok ako nang bigla syang lumingon sa akin. Bakit....sya....nakatitig sa

akin? At bakit parang nakakatakot ang titig nya? Waaaaahhh!!

"Sige Cedric, you can sit now----"

Pero hindi pa natatapos ang sinasabi ni ma'am ay naglakad na sya papunta sa

direksyon ko. Habang hindi parin natatanggal ang titig nya sa akin.

I gulped. Ano bang problema nya sa akin? ~T_T~

Saka sya naupo sa bakanteng upuan sa likod ko.

At hindi ko alam kung bakit nagtatayuan ang balahibo ko ngayon. At ramdam ko parin
ang masamang titig nya sa akin. T____T

Ano ba talaga ang kasalanan ko sa kanya?!

Kinahapunan...

May research work na pinagawa sa amin ang teacher namin kaya nasa library kami.
Mag-isa lang akong nakaupo sa isang sulok at napalingon sa paligid. And I came face
to face with that blue haired guy na mag isa ding nakaupo sa dulo ng table ko.

At good news, nakatitig parin sya ng masama sa akin. T_____T

"We are closing the library now so please bring back the books and leave the
library quietly" ang anunsyo sa speakers.

Tumayo naman ako at nagpunta sa dulong bookshelves para ibalik ang aklat na hawak
ko. Nang mailagay ko to ay muntik pa akong mapatili nang pagharap ko ay ang
seryosong gwapong mukha ng bagong classmate ko ang nakaharap ko.

Napapikit pa ako ng bigla nalang nyang itinaas ang kamay nya.

"Ibabalik ko lang ang books na hiniram ko" he said.

Napadilat naman ako ng mata at napatitig sa kanya.

Pero tumalikod na sya at naglakad paalis. Pero hindi pa man napaparami ang hakbang
nya ay nagsalita sya uli.

"Be careful. Your life is in danger"

Yun lang saka sya tuluyang umalis.

Natigilan ako sa sinabi nya. What did he...just said?

Nasa panganib ang buhay ko? Pero...bakit nya nasabi yun? At...sino ba talaga sya?

<center><h1>Chapter 11</h1></center>
<hr>
Chapter 11
The Vampire's Contract
Nasa Rose Cafe na ako ngayon nakaupo at hinihintay si Justin. May basketball
practice pa kasi sila after school kaya hihintayin ko nalang sya para sa kung ano
mang sasabihin nya.

Ano nga kaya ang sasabihin nya?

Hindi kaya...

0_____0

KYAAAAAAAHHHHHH!!! AAMININ NA NYANG GUSTO NYA AKO?!!! WAAAAHHH!!!

Pero teka, anong gagawin ko? Anong gagawin ko?!

Pag nangyari yun anong isasagot ko?!

Napasabunot ako sa buhok ko at nakangangang napatingin sa kawalan. At sa ganung

itsura ako nadatnan ni Justin.

"Jane?" Ang biglang sulpot nya. "What's wrong?"

Eeeeeeekkk!!! Nakita nya ako sa ganung posisyon!!! NAKAKAHIYA! WA POISE JANE! WA

POISE!

"Ah hehehe..." napatawa ako ng hilaw at nabitawan ang buhok ko. "Ah
ano...ano...excercise sa buhok. Sabi nila mabisa daw na pampahaba ng hair ang
ganun"

Saka kunyari ay sinabunot bunutan ko ang hair ko.

He frown. "Don't do that"

"Eh?"

"Sinasaktan mo ang sarili mo. I don't want you getting hurt"

Teka, nag-aalala sya sa akin?! Kyyyyyaaaahh!!!

"Good afternoon ma'am, sir, may I get your orders please?" Ang sulpot ng isang
waitress. Pero bakit kay Justin lang sya nakatingin? Hmmm...

"Ah can I get some Chocolate cake and a strawberry cake please? And I would like
some cafe amerikano and a mango juice also" he said.

Oo. Alam na kasi nya ang ang pagkaing lagi kong ino-order doon. Atska nahihiya
akong magsalita kaya sya na ang ga-order.

"Is that all sir?" Ang pa-cute pa ng waitress na yun.

Teka lang ha, nakakahalata na ako eh. Sa ika-ilang beses kaming kumain sa Cafe na
yun ay sya lang ang kumukuha ng order namin at laging ganito ang eksena.

Sobrang pula ng lipstick nya at nahiya ang asukal sa tamis ng ngiti nya kay Justin.

Grrrrr....
"Yes" ang sagot lang ni Justin without taking his eyes off me.

Napasimangot naman ang waitress at parang padabog pang umalis dahil hindi sya
napansin. Bwahahahahahaha! Eh ano ka ngayon?! Bwahahahahaha!

"Why are you smiling?" Ang tanong sa akin ni Justin.

Para naman akong napukaw na napatingin sa kanya. "Ha? Ngumingiti ba ako?"

"Oo, ngumingiti ka" ang sabi pa nya.

Bigla naman akong nag-panic."Ah eh ano...ano.."

"Okay lang, gusto kong ngumingiti ka" saka sya ngumiti din.

I blushed.

Saka ako napatingin sa kanya. "Eh ano ba yung gusto mong sabihin?"

At ngayon naman ay sya naman ang biglang nag-panic. "A-ah ano....ano..."

Huh?

Pero bigla nalang dumating ang order namin at yung waitress parin ang nagbigay. At
this time, mas tumamis pa ang ngiti nya. Wow, nahiya ang chocolate cake at
strawberry cake sa tamis ng ngiti nya. Buhusan ko kaya sya ng kape ni Justin?

At katulad din ng dati ay hindi parin sya pinansin ni Justin. So she left frowning
again.

Bwahahahahaha!

Pero nang makaalis sya ay bumalik na naman ang uneasiness sa boses ni Justin.

"Ah...m-may gusto ka pa b-bang kainin?" He asked.

I smiled. "Ah eh...wala na"

Ngumiti lang din sya saka sinimulang kainin ang cake nya. At napapansin kong parang
nanginginig sya habang nakahawak sa kutsara nya.

"Ah Justin? Ano nga ba yung sasabihin mo?" Ang tanong ko.

Pero parang pinagsisihan ko na itinanong ko yun dahil pati ako ay kinakabahan narin
sa sasabihin nya. Nanginginig kong kinuha ang juice na nasa mesa at humigop ako ng
konti sa straw habang naghihintay ng sasabihin nya. Gosh...bakit ako kinakabahan ng
ganito?

Huminga sya ng malalim na para bang humuhugot sya ng lakas ng loob. He closed his
eyes and then opened it again. And this time, nakatingin na sya sa akin.

At hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang tumingin sa ibang direksyon habang
nakatitig din sa angelic nyang mukha.

Nagsalita sya and this time ay hindi na sya nanginginig.

"Alam kong hindi ganun katagal ang pagkakakilala mo sa akin..." he started.

Haha, you don't have any idea. Ang nasagot ko sa utak ko.

"We're only seeing each other like for a month only"

But I've seen you everyday in my dreams.

"So I think it's ridiculous to say this but I ..." he paused.

I can feel my raging pulse and my fast heartbeat. Bwisit, napapa-english na naman
ako sa kaba.

"...I like you since I first saw you" he continued.

Natigilan ako sa sinabi nyang iyon.

What.did.he.just.said? HE LIKE ME? SINCE HE FIRST SAW ME?!

Wait what? Since he first saw me? Kelan ba yun? *kamot sa ulo*

"I liked you since 1st year highschool but I've never given the chance to tell this
until now" he continued while staring at me.

Napanganga naman ako. Since first year highschool ay gusto na nya ako? So pareho
lang pala kami?!

"And now i'm asking you Jane..."

He called my name.

Jane...

I heard that voice.

Wait, saan galing yun? Ba't bigla ko nalang naririnig ang boses ni Demon na
tinatawag ang pangalan ko?

"...can you be my girlfriend?"

Hindi pa ako nakaka-move on sa narinig kong boses ni Demon inside my head nang
sabihin nya yun kaya napanganga ako. Hindi ko tuloy alam kung paniginip lang ba ang
pagtanong sa akin ni JUstin kung pwede ba nya akong maging girlfriend.

"Ah...anong sabi mo?" I asked. Malay mo diba at nananaginip lang ako?

Napahinga sya uli ng malalim na para bang humuhugot uli ng lakas ng loob. And now,
he looked at me in the eyes and spoke.

"Can you be my girlfriend Jane?"

It took me a minute before na-absorb sa utak ko ang sinabi nya. At sa one minute na
yun ay nakanganga lang ako sa gwapo nyang mukha.

Hindi lang ako makapaniwala na ang lalaking gusto ko for almost four years ay
tinanong ako ngayon kung pwede ba nya akong maging girlfriend.

I looked at him. DIYOS KO! Ang ganitong kagwapong mukha plus varsity player pa ang
magiging boyfriend ko?! OF COURSE! PAPAYAG AKO!
Pero hindi ko alam kung bakit parang may bahagi sa akin ang humihindi. Gusto ko na
sanang sabihin na OO pero bakit parang hindi ko maibuka ang bibig ko? Bakit
parang...may kulang? Na para bang may hindi nagtutugma?

At bakit...sa eksaktong minutong ito ay nakikita ko sa isip ko ang gwapong mukha ng

bampirang sumagip ng buhay ko by making a contract?

Hindi ko tuloy alam kung ano ang isasagot ko.

"It's okay" ang biglang pukaw sa akin ni Justin.

Napatingin naman ako sa kanya.

He smiled. "I understand. Hindi kita dapat minamadali. I'll wait for your answer"

"Justin---"

"But just so you know..."he grin. "...I'll never give up"

Napangiti narin ako. Tama, dapat nga naman pag-isipan ko. Pero bakit ko ba pag-
iisipan when clearly, I KNOW THE FACT that I like him too.

*beep-beep*

Biglang tumunog ang cellphone nya. He took it at binasa ang message na nanduon. At
hindi ko alam kung ba't biglang nag-iba ang ekspresyon ng mukha nya. He turned
deadly serious.

Pero ngumiti sya nang tignan nya ako. "Ah, nakalimutan ko. May pupuntahan pa pala
ako after nito. Okay lang bang umuwi na tayo?"

****

Madilim narin nang makalabas kami sa cafe. Hindi namin namalayan na gabi na pala.
Maglalakad nalang sana ako pauwi pero ipinilit nyang sumakay na ako ng taxi. Hindi
nya daw kasi ako maihahatid dahil may importanteng bagay pa syang aasikasuhin.

"Mag-iingat ka ha" he said with a worried tone.

"Okay lang ako" ang sabi ko naman.

He smiled. "Sana mapag-isipan mo ng mabuti ang pinag-usapan natin. I'm really

serious Jane. I've never been so serious like this for my entire life"

I blushed. "O-oo, pag-iisipan ko...bye"

"Bye..." he smiled then waved.

Yun lang saka umalis ang taxi na sinasakyan ko. Hayz...ano ba kasi talaga ang
nangyayari sa akin? Bakit ako naguguluhan? At bakit lagi ko nalang nakikita ang
mukha ng bampirang iyon?

Pwede ko namang sabihin kay Justin na OO, PWEDE NYA AKONG MAGING GIRLFRIEND pero
bakit hindi ko magawa? Like there's something inside which stopping me from telling
him Yes.

Nasa ganuon akong thoughts nang may biglang sumabog sa labas.

Napatigil naman ang taxi sa lugar na yun.

"Ah manong...ano pong nangyari?" Ang naitanong ko kay manong driver.

"Ma'am sumabog ata ang gulong ko." Yun lang saka sya lumabas.

Lumabas narin ako para tignan ito. At talagang flat na flat ito. Napatingin ako sa
paligid at nakita kong malapit narin pala ang apartment ko doon.

"Ah manong, maglalakad nalang po ako. Eto na po ang bayad" saka ko ibinigay ang
pamasahe ko.

"Pasensya na po talaga ma'am. Maayos pa naman to kanina eh" ang kamot ulong sabi pa
ni manong.

"Okay lang po yun. Sige po" yun lang saka ako nagsimulang maglakad.

Lumiko ako sa isang kanto at naalala kong dito sa lugar din ako naholdap noon. At
dito din ako iniligtas ni Demon. Ewan ko ba. Pero bigla nalang kumirot ang puso ko
nang maalala ko ang pagpapalayas ko sa kanya.

Waaaahhh!!! Nami-miss ko na sila ni Hildegarde!!! T_____T

Pero bigla akong napatigil sa paglalakad nang may naaninag akong isang figure ng
isang babae sa dulo ng street na yun.

Huh? Baka naman padaan lang din yun doon kaya nagpatuloy lang ako sa paglalakad.
Pero habang palapit ako ng palapit ay unti-unti ko ng naaninag ang mukha nya.

At nanlaki pa ang mata ko nang makilala sya.

"How are you..." then slowly, she walked into the light. "...Uno's mate?"

Sya yung waitress sa Rose cafe kanina!

****

"How are you, Uno's mate?" She said with an evil grin on her face.

Teka...anong ginagawa ng malanding ito dito? At paano nya nalaman na ....wait,

don't tell me...na bampira din sya?!

"Well, well, well..."she said while walking towards me. "I think it's my lucky day.
How is it frustrating that Uno left you all alone and unprotected"

At englisera din sya ha. Pauso talaga ang mga bampirang ito.-____-

"Sino ka? At anong kailangan mo sa akin?" Ang tanong ko.

Pero hindi nya sinagot ang tanong ko.

"Hays...sayang naman. Akala ko pa naman makikita ko na ang gwapong ancestor namin"

she said dreamily habang nakatingin pa sa taas.

Ang landi din. -____-

"Hello?" Ang pukaw ko sa kanya. "Wala ako dito? Wala ako dito? Nagpunta ka lang
dito para magkwento?"

"Oh, nandyan ka pa pala" ang maarteng sabi nya.

Upakan ko kaya to? Haharang harang sa daanan ko tapos pagtitripan lang ako?

"Hindi, wala na ako dito. Picture ko nalang to" ang sarcasm ko sa kanya. "Kung wala
ka ding sasabihing matino, uuwi nalang ako. I-post mo nalang sa wall ko sa fb ang
sasabihn mo"

Yun lang saka ako nagsimulang maglakad paalis. But then a flash ay nasa harapan ko
na sya. Hindi na ako nabibigla dahil nasanay na ako sa ganitong eksena nung
magkasama pa kami ni Demon.

"Wait, I'm not done with you yet." She said in a serious tone.

Sa totoo lang ay natatakot na ako. Like, nasa harapan ko ngayon ang isang bampira
at wala sa tabi ko si DEMON para ipagtanggol ako ngayon. Pero hindi ako
nagpapahalata.

"My name is Rosa---" She introduced herself.

"Ah, nice meeting you" ang sagot ko.

"--and I'm here to kill you" she continued.

Doon na ako napaatras.

"W-wait...nandito ka para patayin ako?" Ang tanong ko.

"Oo. Kasasabi ko lang diba? Bingi lang? Duh" then she rolled her eyes.

Aba! MALDITA!

"Yes, I'm here to kill you" ang sabi nya.

"Oo nga, kasasabi mo lang eh. ANo 'to? Paulit-ulit? Paulit-ulit? DUH?" Ang revenge
ko sa kanya. BWAHAHAHAHAHAHA!

"Okay lang. Malapit ka na rin namang mamatay kaya hahayaan ko muna ang ka-preskuhan
mo" saka sya umikot sa akin habang nagsasalita.

Napalunok naman ako. "P-pero...bakit mo ako papatayin? Wala narin si Demon kaya ano
pang saysay nito?"

Char, kung maka-saysay din. Drama lang teh? Opo, papatayin nalang ako ng bampirang
ito ay baliw parin ako.-____-

"Simple lang..."she said. "...because there's a legend that says that whoever kills
the UNO'S MATE will get all the uno's powers. And clearly, every vampire dreamt of
having that extraordinary power"
"P-pero legend lang naman sya diba? Kaya hindi pa sure kung totoo yun" ang
pagdadahilan ko pa. Malay mo, makalusot diba?

"But I'm still willing to try..." ang sagot naman nya habang umiikot parin sa akin.

"Pero...sure ka ba na ako ang UNO's mate? Sure ka? Sure ka?"

"Of course" ang sabi parin nya habang umiikot.

"How sure? Rate it from 1 to 100 percent" ang sabi ko pa.

A wicked smile drew on her face.

"100 percent." She said. "The only reason for me to work at that stinking cafe is
to make sure if you really are the Uno's mate. And guess what? From the moment I
smell that exotic sweet smell of your blood and from this..." she touched my mark
from my neck."...contract's mark, I recognize it as Uno's mark. So I'm sure. One
hundred super sure..."

Gusto ko ng maiyak sa takot. Wala na. Wala na akong kawala sa babaing ito. It's
useless din na tumakbo ako dahil mabibilis sila at malalakas.

At hindi ko alam kung bakit sa ganitong eksena na natatakot ako ay ang pangalan na
yun ang tinatawag ng isipan ko.

Demon...

""It's a pity, he left you all alone which makes you an easy target for us" she
said. "Tama nga ang sinabi nila, wala syang pakialam sa ibang nilalang. He is cold
as ice and evil as the Demon itself that's why they called him Demon. Nakakagulat
lang na gumawa sya ng kontrata sa isang taong katulad mo at pagkatapos nun ay iiwan
ka nyang mag-isa"

Hindi na ako makagalaw sa sobrang takot.

"It is forbidden for us vampires to make a contract with the humans. But it's
amazing that UNO, the vampire's eldest ancestor himself broke that law"

Nabigla ako sa sinabi nyang iyon. Forbidden? Ang paggawa ng kontrata?

"And this is the punishment for him for dealing with you, humans. You should die!"
then I felt her sharp pointed teeth in my neck.

I felt my blood going towards her mouth.

And all I could do is call his name...

"Demon..." I whispered.

And then I felt a sharp fast cold wind pass through me. At isang long gray silky
hair ang biglang dumaan sa mukha ko.

And in a second ay nasa naruong wall na si Rosa habang hawak-hawak ng gray haired
vampire na yun ang buong mukha nya.

Demon.

Hindi ako nananaginip. Nasa harapan ko ngayon si Demon.

"You dare..."he said in a cold hoarse voice. "...to fed on my precious girl"

Para namang nababaliw na tumawa si Rosa. "Hahahahaha! Hindi ako makapaniwala!

HINAWAKAN NI UNO ANG MUKHA KO! Ang saya ko!"

"YOU SHOULD KNOW THAT THIS GIRL IS MINE. ONLY MINE. And this is what will happen to
whoever dares to touch her" then Demon broke her neck and in a single second, he
beheaded her.

Nakita ko nalang ang pagbagsak ng katawan ni Rosa sa malamig na semento.

At sa pagbagsak nya ring iyon ay nabigla ako nang maging abo sya.

B-bakit...sya naging abo?

"Are you okay?" Ang pukaw sa akin ng malamig na boses na yun.

Napatingin ako sa kanya at nakita kong dinidilaan nya ang kamay nyang napuno ng
dugo. May nagkalat din na dugo sa mukha nya at sa dibdib nya.

At hindi ko alam kung ba't parang may nagbabara sa lalamunan ko ngayon at parang
nag-iinit ang sulok ng mga mata ko.

I don't care about the blood that scattered around his beautiful handsome face. Ang
alam ko ay miss na miss ko sya kaya hindi na ako nahiyang tumakbo papunta sa kanya
at niyakap ng mahigpit ang duguan nyang dibdib.

Naramdaman ko ang pagkabigla nya.

"I MISSED YOU!" I said at nagsimula na akong mapaiyak.

"What's that?" He asked.

"Huh?" Saka ako napatingin sa kanya.

And he was taken aback by the tears on my face. Pero nagtanong parin sya. "What's I
MISSED YOU?"

Napangiti ako. "Yun ang feeling na mararamdaman mo kapag matagal mong hindi nakita
o nakasama ang isang tao at hinahanap-hanap mo sya"

Saka ko sya niyakap uli at umiyak sa dibdib nya."UWAAAAHHH!!! AKALA KO HINDI NA

KITA MAKIKITA ULI!!! UWAAAAAHHH!"

Hindi ko sya narinig na nagsalita. But I felt his cold hand that gently pats on my
head as he spoke.

"Well then..." he said in a gentle tone."...I've missed you more"

<center><h1>Untitled Part 13</h1></center>

<hr>
<center><h1>Chapter 12</h1></center>
<hr>
AN: Hi po! Thank you po pala sa mga nagbabasa nito. At sorry din po dahil medyo
magulo ang last chapters., Nagloloko po kasi ata si Watty dahil hindi ko mabasa ang
mga comments nyo pati narin ang mga chapters. Huhuhu...Aayusin ko rin po ang last
chapters pag maayos na si Wattty. Anyway, nandito na po ang Chap. 12. Sorry po kung
magulo. And please vote or comment. I love you all.,mwa
The Vampire's Contract

Chapter 12

Nakaupo lang sya sa sofa habang may towel parin sa ulo nya. Half naked sya dahil
katatapos nya lang mag-shower. At mahirap aminin pero...ANG HOT NYA!! Para syang
isang male model na nakaupo sa sofa.

Magkaharap lang kami sa sofa at walang imik na nakaupo.

"I should go" ang sabi nya saka biglang tumayo.

Bigla naman akong napatayo. "Wait----"

"I'm sorry I shouldn't have come back" yun lang saka sya mabilis na naglakad
papunta sa pinto.

Alam kong nakakahiya.Alam kong later on ay pagsisisihan ko ang gagawin kong ito.
Pero bahala na! Agad ko syang hinabol at niyakap sa likod. Naramdaman ko ang
pagkabigla nya.

"Don't go!" ang pikit-mata kong sigaw.

For a moment ay natigilan lang sya. Pero lumingon din sya at hinawakan ako sa
magkabila kong braso at inilayo sa kanya.

"You don't know what you're asking Jane"

Pikit mata akong sumigaw. "I want you to stay! Wag mo na akong iiwan uli!"
Napahinga sya ng malalim at napahilamos sya ng mukha na para bang nahihirapan sya.
Then his gray eyes looked me.

"Your life will be in danger if I stay" he said.

"Wala akong pakialam!"

Hindi ko narin alam kung anong nagyayari sa akin. Bakit ba hindi ko sya kayang
mawala? Bakit hindi ko sya kayang i-let go ngayon?

"You don't understand---"

"Then make me understand!" I yelled. "Ano ba talaga ang nangyayari ha? At bakit
lahat nalang kayo ay sinasabing nasa danger ang life ko? At isa pa, nagiging
englisero ata kayong lahat ha. Nakakasakit na ng ulo!!"

Huminga sya uli ng malalim saka ako tinitigan sa mga mata. His cold gray eyes
focused on me that I couldn't able to breathe.

"This whole...vampire's contract's thing..." he started. "...is a big mistake"

Pain shot through me. Oo nasaktan ako sa sinabi nya. Big mistake? So big mistake
para sa kanya ang pagsagip sa buhay ko?---

"No, it's not like that" ang agad nyang sagot. Oh right, nabasa nya ang iniisip ko.

Agad naman akong naka-recover. "Then paano? Paano nagging big mistake ang
contract?"

Huminga sya ng malalim at mukhang nahihirapan talaga sya. Napaupo sya sa sofa at
nasabunutan ang ulo nya. Sa totoo lang ay ngayon ko lang sya nakitang ganito. Na
para bang napaka-helpless nya.
"I made a mistake" he suddenly said saka nagtaas ng mukha. "I shouldn't have
dragged you into this contract. That time..."

He paused then breathe. "...all I could ever think of is saving your life that I
didn't even think of the big consequences that I'm going to take...that you're
going to take..."

Naguguluhan ako. Hanggang ngayon nga ay iniisip ko parin kung bakit nya ako
iniligtas nung araw nay un. Kung bakit nya ako piniling maging mate nya.

"I'll answer that but not now..." he answered sa sagot sa isip ko. "...I'm going to
tell you in the future the reason why I saved you...but not now..."

"Bakit ba ayaw mong sabihin sa akin ang rason?"

"Because this is not the right time for that" ang sagot nya.

HUminga ako ng malalim. SIge na, hindi ko na sya pipilitin dahil baka magalit pa
sya. Nakakatakot yun I swear. Kaya iba nalang ang itinanong ko sa kanya.

"Then sabihin mo sa akin ang rason kung bakit big mistake ang contract na to" ang
tanong ko habang nakatayo parin sa harap nya.

His cold gray eyes looked at me. He just stared at me na para bang binabasa nya ang
iniisip ko pero wala akong ibang maisip ngayon kundi ang sinabi nya kanina.

He sigh then spoke.

"This contract..." he started. "...is like a forbidden fruit to us vampire's. It's

like a poison"

Hindi ako makapagsalita. Poison? Forbidden fruit?

"It's a general law among us vampires and once we break it, there are prices and
consequences that we're going to pay" ang dugtong nya pa. Oo, yun din ang sinabi
nina Erik at Rosa.
Pero hindi ko parin maintindihan...

He looked at me. "It is forbidden for us vampires to dwell with the humans. It is
forbidden for us to do a contract with you. And this is the punishment for breaking
that general law. My life, my feelings, my thoughts, my whole being will be
connected to you. As well as yours. And that made you a target for the other
vampires. In order to kill me, they will kill you for just some stupid legend that
was made by those fucking anti-vampire organization who wants me dead"

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. ANg dami kong nalaman. At teka...legend?
Anti-vampire organization?

"The legend says that whoever kills me will be given with special powers. They made
it up so the other vampires will hunt me too." He continued na parang nag-e-explain
sa tanong sa isip ko.

"Pero bakit...bakit gusto ka nilang patayin?" ang naitanong ko.

"I don't know..." he said. "...they are anti-vampire so they want us all dead and
they believed that by killing me, all the vampires in the world will disappear too"

"Pero totoo ba?" ang tanong ko. "Totoo bang mamamatay silang lahat pag namatay ka?"

He shrug. "I don't know..."

Pero ang sama naman ng anti-vampire organization na yan. Bakit si Demon pa ang
ginawa nilang target? Ba't hindi nalang nila unahin ang mga masasamang bampira?

"Jane, I put your life in danger" he said na nagpagising sa akin mula sa pag-iisip.
"...I shouldn't have come into your life...I should have rushed you into the
hospital instead than..."

Nasabunutan nya uli ang ulo nya/ Like he's in so much pain...like he's in so much
agony...

"...I can't do this anymore..." he continued. "I should disappear from your life or
else, the other vampires will hunt you down...the more I stay by your die, the more
your life will be in danger..."

Hindi ko alam pero nasasaktan ako. Nasasaktan ako sa nakikita kong paghihirap nya.
At alam kong may kasalanan din ako sa nangyayari sa kanya. Ng dahil sa akin kaya
nya kinagat ang forbidden fruit. Ng dahil sa akin kaya nalalason ang buong pagkatao
nya ngayon. Ng dahil sa akin...

Hinawakan ko ang kamay nya kaya napataas sya ng mukha.

"It's okay..." I said saka ko sya niyakap.Naramdaman kong nabigla sya. "...okay
lang sa akin na habulin man ako o kahit ilang ulit man malagay sa peligro ang buhay
ko ng dahil sa ibang bampira. Afterall...kung hindi ka dumating nung gabing
yun...kung hindi mo ako sinagip gamit ang contract ay baka matagal narin akong
patay. You saved me from dying that's why I'm not scared to die anymore. Dahil alam
kong nandyan ka lage para sagipin ako. So don't leave okay? You're my mate...and
mates don't leave each other"

Matagal na panahon syang hindi sumagot. Na para bang nabigla sya sa sinabi ko.

Then I heard him sigh at naramdaman kong niyakap nya rin ako.

And I felt my raging pulse. N-niyakap nya ako....! >////<

"Do you know what's funny about this?" ang tanong nya and I can feel that he's
smiling.

"That no matter how painful it is..." he started. "...I didn't regret breaking the
law"

*****
"Do you know what's funny about this?" ang tanong nya and I can feel that he's
smiling. "That no matter how painful it is, I didn't regret breaking the law"

Natigilan ako nang dahil sa sinabi nya. At parang tumatambol ng malakas ngayon ang
dibdib. Oh GAAAADDD!!! ANONG NANGYAYARI SA AKIN???!!

"If only eating the forbidden fruit could save your life, if only eating the poison
could keep you from breathing...I won't think twice in eating it. I want your heart
to keep beating. For it is the most beautiful sound that I heard in my whole
existence" he continued.

At para naman akong napako sa pagkakayakap nya sa akin. Hindi ko alam ang sasabihin
ko. Bakit ba parang...

0____0

....hindi,,,

Hindi! Hindi! Hindi! Hindi! Ayokoooo! Ayokong mainlove sa bampirang ito!!!

I felt my cheeks burning.

Pero may bigla akong may naalala. Humiwalay ako sa yakap nya at tinitigan sya.

"Totoo bang ikaw ang kauna-unahang bampirang nag-exist sa buong mundo? Totoo bang
ikaw ang ancestor ng lahat ng bampira?" ang tanong ko.

Hindi sya sumagot agad. Lumingon lang sya sa ibang direksyon na para bang ayaw
nyang Makita ko ang emosyon sa mukha nya.

"Yes" he said.

Napanganga ako.
"K-kung g-ganun...ilang taon ka na ba?"

"Seventeen..." ang hindi parin makatinging sagot nya.

"Yung totoong edad mo?"

Doon sya lumingon sa akin. "Do you really have to know that?"

I crossed my arms. "Of course. Mate kita kaya dapat alam ko ang lahat ng tungkol
sayo"

For a long moment ay nakatitig lang sya sa akin. Then he sigh.

"Two thousand, Six hundred Seventy Two years old" he muttered.

Mahina lang ang pagkakasabi nya nun pero parang atomic bomb na itinapon yun sa
akin. Napanganga ako. Two thousand, Six hundred Seventy Two years old?!! SERYOSO?!!

"T-two,,,t-thousand...?" ang nganga kong ulit at hindi ko na maituloy dahil sa

sobrang pagka-shock.

MAS MATANDA PA SYA SA NINUNO KO!! Wait, may tao na ba nung panahon na yun? May tao
na ba? Ay oo nga naman...may pamilya na sya nung time na yun kaya meron na nga...

T____T

"I know you would react like that..." he said saka lumingon sa akin.

Matagal na panahon akong nakanganga sa harapan nya. Talagang na-shock ako sa

nalaman kong edad nya. DIYOS KO! HINDI LANG BAMPIRA ANG LALAKING KAHARAP KO NGAYON!
ANCIENT PERSON PA SYA!!

HUminga sya ng malalim. "If you wouldn't ask anything---" saka sya akmang tatayo
pero agad kong hinila ang kamay nya.
"Demon ba talaga ang pangalan mo?" ang tanong ko.

Tumitig lang sya sa akin saka sya sumagot.

"No" he answered.

"I knew it!"

He looked confused. "Why?"

"Eh kasi ang awkward talaga na bampira ka pero Demon ang pangalan mo diba?" =____=

Hindi na sya sumagot. Tumingin nalang sya sa ibang direksyon na para bang ayaw
nyang topic ito.

"Eh ano ba ang totoong pangalan mo ha?" ang tanong ko parin.

Hindi sya sumagot.

"Sabihin mo na...dali!" *0*

Hindi parin sya sumagot.

"Sige na! sabihin mo na!" >0<

Wala paring sagot.

"Demon? Yuhoo?? SPILL! SPILL! SPILL!" >0<

Sa totoo lang ay excited akong malaman ang totoong pangalan nya. Kasi nga ngayon ko
lang malalaman yun.

Pero parang wala talaga syang balak na sabihin. Kaya napayuko nalang ako at
malungkot na nagsalita.

"Gusto ko lang naman malaman eh. Kasi mate kita...kaya natural lang na dpat alam ko
ang totoong pangalan mo..."

Doon na sya lumingon sa akin then he sigh. Then I felt his cold hand that gently
pats on my head. And with a gentle tone, he spoke.

"Darius Edmond Montez. But they called me Demon from my initials"

Wow...ang haba naman pala ng pangalan nya. Demon? From his initials?

Ahh...DEMON. D from Darius, E from Edmond, and Mon from Montez. Wow...ang ganda
naman ng initials nya. Pero ang pangit ng kinalabasan. Demon? Demon agad-agad? Diba
pwedeng bampira lang?

"It's been a long time since I mentioned that name that I almost forgot it." He
said. "You are the first person who knows my real name except my family"

"Family?!" 0___0 "May pamilya ka?!"

His brows met. "If I don't have any how could I exist in this world, idiot?"

Oo nga noh? Ano yun? Bigla nalang sumulpot mula sa lupa ang mga bampira at voila!
May bampira na! At mula sa mga fiction novels na napapanuod ko, dating tao naman
ang mga bampira kaya may pamilya din sila.

"P-pero...nasaan ang pamilya mo? Buhay pa ba sila? Bampira din ba sila?"ang tanong
ko.

Biglang nawalan ng emosyon ang gray eyes nya. At sa seryosong boses ay nagsalita
sya.

"They were murdered" he said.

Natahimik ako. Pinatay ang pamilya nya? Hindi ko alam pero bigla akong naawa sa
kanya. Sa isang katulad nya na nabuhay ng halos three thousand years, ay ilang taon
na ba syang nag-iisa?

Nagising lang ako nang maramdaman ko ang malamig nyang kamay na humawak sa
magkabilang pisngi ko.

"But now I have you now as a family" he said while his gray eyes is filled with
some emotions that I couldn't guess. "You are my home. My soulmate. My everything.
And I won't let anything or anyone take you away from me"

My heart beats fast. Para akong kinakapos ng hininga habang nakatingin sya sa akin.
Naguguluhan ako. Bakit ba nya nasabi ang mga yun? At kailan pa natutong maging
cheesy ng bampirang ito?-____-

"Now get some rest" he said. "I know you got tired on listening in everything. If
you want to know anything just ask some other time"

"Wait, hindi ka na aalis?" *0*

His cold gray eyes bored at me. "Why? You want me to?"

"Of course not!"

He sigh. "Well then, go upstairs and get some sleep. I won't go anywhere"

Oh god! I'm so happy! Wait, bakit ba ako Masaya na hindi na sya aalis?

"Talaga? You promise?" ang tanong ko.

"I promise."
I yawn. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod. Ang daming nangyari sa araw na to. Ang
dami ko ring nalaman.

Tumayo na ako sa harapan nya. "Sige, matutulog na ako"

Hindi na sya nagsalita at tumayo narin sya.

Naglakad na ako papunta sa hagdan at aakyat na sana nang may naalala pa akong
sabihin.

Lumingon ako sa kanya at nakangiting nagsalita.

"Goodnight Darius" I said.

Nakita kong parang natigilan sya. Ilang segundo din syang nakatingin sa akin na
para bang nabigla sya sa sinabi ko.

And then slowly, a smile curved on his lips. He smiled at me. And he's just so
breathtakingly beautiful na parang kakapusin ako ng hininga ngayon.

"It's been Two thousand, Six hundred Seventy Two years since I heard someone
calling me that name" he said.

Napako lang ako sa kinatatayuan ko at parang nablangko ang isipan ko nang dahil sa
sinabi nya.

"A-ah a-ano...s-sige, a-aakyat na ako! Bye!" ang nagmamadali kong sigaw saka ako
namumulang tumakbo papasok ng kwarto ko.

Nang makapasok ako ay agad kong ini-lock ang pinto at hinihingal na pumasok. At sa
pagpasok ko ay agad kong nahawakan ang dibdib ko na hanggang ngayon ay tumatambol
parin.

to be continued....
<center><h1>Untitled Part 15</h1></center>
<hr>
<center><h1>Untitled Part 15</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 13</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 13

Nagising ako nung umagang iyon ng dahil sa sinag ng araw na nanggagaling sa

bintana.

I yawn.

Grabe, ang dami kong nalaman kagabi. Pero hanggang ngayon ay napapaisip parin ako
kung bakit ayaw sabihin sa akin ni Demon ang dahilan kung ba't nya ako sinagip nung
gabing iyon.

Feeling ko tuloy...ang dami parin nyang itinatago sa akin...na para bang marami
parin akong hindi alam sa mga nangyayari...

Napalibot ko ang paningin ko.

Teka...nasaan si Demon?

Bigla akong napatayo sa kama ko.

Kinabahan ako.

Hindi kaya...

Agad akong kumaripas ng takbo palabas ng kwarto ko.

...iniwan na naman nya ako?

Dali-dali akong bumaba sa hagdan para hanapin sya. Pero hindi ko parin sya Makita.

*sssszzzzttt*

Huh?

Napatigil ako sa paghahanap nang may narinig akong parang iginigisang pagkain at
naamoy ko ang masarap na amoy na yun. Parang...galing sa kusina.

Dahan-dahan akong naglakad papunta doon at...

0____0

Si Demon. Oo, si Demon na nakasuot ng bunny apron ko at tahimik na nagluluto sa

kusina ko.

Humarap sya nang maramdaman nya ang presence ko.

"Good morning" he greeted.

"G-goodmoring" ang nauutal kong sagot.

Wait, totoo ba 'to? Si Demon? Nag-greet sa akin ng good morning at nagluluto ngayon
sa kusina ko? At teka lang, bakit kahit na nakasuot na sya ng bunny apron ko ay
parang parin syang hot male model na iminomodel ang apron ko?

Gosh...ang gwapo nya...>///<

He smirk.

Wait, para saan ang smirk na yun?!

Hindi kaya...0____0

Tama...nababasa nya nga pala ang iniiisip ko. Nakakahiya!!! >///<

"It's too early to drool over me, mate" he said with that smirk on his face. "Now
sit"

Saka nya inilapag sa mesa ang niluluto nya. At wow...mukhang ang sasarap! Fried
rice na may egg toppings at ground beef at may niluto din syang hotdog with omelet.
At ang plating...ang ganda! Parang nasa isang high class restaurant galing ang mga
niluto nya!

Umupo sya sa kaharap kong silya at umupo narin ako.

"Eat or I'll kill you" he warned with his cold gray eyes.

EEEEEKK!! Nandyan na naman ang killer glare nya!! >.<

Tinikman ko ang fried rice at...*0*

Ang saaaaaaaaarrrrraaaaapppp!!!

"M-marunong ka palang magluto?" ang tanong ko.

Nagsimula narin syang sumubo. "Yes, I've been in different culinary schools for
decades"

Namilog ang mga mata ko. "Kung ganun...CHEF KA?!"

His gray eyes bored at me. "I'm a masterchef"

Napanganga ako. As in, NGANGA. Ang bampirang ito? Itong dangerous looking, bad
tempered, hot looking model na bampirang ito ay isang...WHAT?! A MASTERCHEF?!!

"W-wait, for how many years ay nag-aaral ka lang?! At teka...ilang courses na ba

ang natapos mo?" ang hindi ko parin makapaniwalang tanong.

"I've finished all the possible courses I could take except for medical courses"

Okay, NGANGA uli. NGANGA JANE!

L-Lahat?! Natapos nya ang halos lahat ng courses sa mundo na to except for medical
courses?! Eh ako nga na highschool palang ay naghihingalo na sa hirap ng mga
subjects pero sya...LAHAT?!

"E-eh bakit hindi ka kumuha ng medical courses?" ang usyuso ko parin.

His gray eyes looked at me. "Because it'll get nasty"

Nasty? Bakit?

Ah...tama...baka nga naman maka-encounter sya ng dugo diba? Paano yun? Baka inumin
nya pa ang dugo ng pasyente nya. Bigla ko nalang tuloy na-imagine ang isang Demon
na doctor.

*imagine*

"Doc! I cut my finger!"

Ilalapit nya sa akin ang mukha nya at bubulong. "It's okay. Your doctor will suck
up all your blood until no more blood could come out from you"

EEEEEEEEKKKK!!! MABUTING DESISYON TALAGA ANG GINAWA NYA NA HINDI NA SYA KUMUHA NG
MEDICAL COURSE!! NAPAKABUTI! THUMBS-UP DEMON! THUMBS UP!!!

He poked my forehead.

"Ouch!" ang react ko.

"Stupid human" he said. "Just finished your meal before thinking stupid things"

"Ah..okay!" ang sabi ko nalang at nag-focus sa kinakain ko.

Pero nabigla ako nang bigla nalang syang napaubo.

Eh?

"Okay ka lang?"

Pero hindi sya sumagot. Tumayo lang sya at ngayon ko lang napansin na
pinagpapawisan sya ng malamig.

"I-I'm...okay..." he said between his coughs saka sya bigla tumakbo sa sink at
nagsusuka doon.

Huh? Bakit sya nagsusuka? May nakain ba syang masama? May sakit ba sya? Teka,
nagkakasakit ba ang mga bampira? O hindi kaya...

0___0

BUNTIS SYA?!

Pero teka, teka...paano sya mabubuntis? Ang tanga mo Jane, bampira lang sya at
hindi bisexual.

-____-

"Demon? May sakit ka ba?" akmang lalapitan ko na sana sya pero hinarang nya ang
palad nya sa akin.

"D-don't..."

"Huh? Pero bakit?"

"J-just don't come closer to me..." ang nahihirapan nyang sabi saka nagduwal naman.
"Pero---" lalapit pa sana ako pero...

"I SAID DON'T!!!" he growled and for a split second, his black hair turned gray and
his gray eyes turned red. Pero agad din syang bumalik sa normal.

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Na-shock ako sa nakita ko. GAAAAAADD!! HE

TRANSFORMED INTO A VAMPIRE!!!

Nang makita nya ang reaksyon sa mukha ko ay parang may kung anong emosyon ang nag-
flicker sa mga mata nya. Like he's in pain...

Tumayo sya ng maayos. "I-I'm sorry...I-I scared you"

Ang sabi nya sa walang emosyon na boses saka parang nahihirapang naglakad papasok
ng banyo at isinirado yun.

Narinig kong ini-on nya ang shower.

A-ano ba talaga ang nangyayari sa kanya? Bakit parang nahihirapan sya? Bakit parang
nawawala na naman sya sa katinuan? Bakit parang...

Napataas ako ng mukha.

Tama. The last time I saw him like this is nung time na...yung time na...

I step forward at naglakad papunta sa bathroom kung saan sya pumasok kanina.

Ngayon pa ba ako matatakot?

Hindi naka-lock yun kaya nabuksan ko. At nadatnan ko syang nakababad sa ilalim ng
shower habang nakayuko at half-naked narin sya. I heard his hard breathing na para
bang hirap na hirap sya.

He felt my presence kaya agad syang napataas ng mukha.

"R-run..." he said in a low tone. "R-run until I can still control my thirst..."

"Ssssshhh...it's okay..." I whispered saka ako naupo sa harapan nya para magka-
level kami.

"N-no..." his gray eyes is slowly becoming red. "I-I'll hurt you again Jane...I
don't wanna do that again...I don't wanna hurt you again...so run..."

"It's okay" ang sabi ko parin trying to soothe him.

Pareho na kaming nabasa ng tubig ng shower.

I saw him choked kaya bigla syang napatakip ng mukha. He's gasping for air so he's
breathing heavily. And then slowly, I saw his black hair grew longer and turned
gray. At nang tanggalin nya ang isang kamay nya na nakawak sa mukha nya, I saw
those hungry looking red eyes of him.

Pero hindi ko alam kung bakit parang hindi ako natatakot. Like there's something in
him which hypnotizing me...which makes me wanna feel his fangs on my neck...

I touched his soft gray long hair...he's just so breathtakingly beautiful in this
form...

"You're so beautiful..." I voiced out.

"N-no Jane...I'm not beautiful...Can't you see? I'm a monster! I don't wanna do
this...I don't wanna hurt you..." he breathed and he's still gasping for air.

I held his cheeks at nakita ko ang pagkabigla sa red eyes nya.

"Drink" I ordered.

"N-no..." saka sya bigla napasabunot sa sarili nya na para bang hirap na hirap na
sya.

And then bigla syang nagtaas ng mukha. And by this time, parang hindi na sya
nahihirapan.

"Right now all I wanna do is suck all your blood out." He said almost growling.
"Now, you can still call me beautiful?"

Parang nag-ibang bampira na sya. Hindi na sya si Demon na kanina ay takot na

lumapit sa akin. There's a glint of danger in his blood shotted hungry looking
eyes pero bakit ganun? Bakit gustong gusto ko paring titigan ang mga matang iyon
kahit na alam kong nasa panganib ako?

His long nails touched my neck. "I can hear your raging blood...I can smell the
intoxicating sweet smell of it...I want all of it Jane...your blood only belongs to
me...you're mine. Only mine..."

Niyakap ko sya. At naramdaman kong parang nabigla sya.

"Then drink. I'm all yours" ang sabi ko.

Matagal na panahon syang hindi nakasagot na para bang nabigla sa reaksyon ko.

Then I heard his soft laugh. "You're not scared, human?"

"Bakit naman ako matatakot?" ang nakangiting sagot ko. "I'm your mate. And mates
don't leave their mates. Simula ngayon wag mong kontrolin ang thirst mo. This is
the only thing I could do for you. So please...drink and don't feel bad anything
about this...Darius..."

I called his name. At naramdaman ko ang pagkabigla nya nang tawagin ko sya sa
totoong pangalan nya.

Matagal syang hindi nakasagot.

"Hindi na ako takot Darius. Ngayon handa na ako" I said. "Handa na akong maging
mate mo..."

Naramdaman kong mas humigpit ang yakap nya sa akin. I felt his heavy breathing. And
then I felt his tongue traced my neck. Napapikit ako sa ginawa nyang iyon.

"J-jane..." he called my name.

My heart skip a beat when he called me. Ang saya-saya ko. Masaya ako at tinawag nya
ang pangalan ko. Like he needed me.

Hindi ko alam kung saan kami dadalhin ng vampire's contract na ito. Pero isa lang
ang nasisigurado ko...
"D-demon..." I whispered his name before experiencing the pain from his sharp
pointed teeth which slowly penetrated into my neck.

...I want this vampire to stay with me...forever.

And in the middle of that silent morning, all I could hear is the intoxicating
sound of my raging blood going toward into his hungry mouth.

to be continued....
<center><h1>Untitled Part 18</h1></center>
<hr>
<center><h1>Untitled Part 19</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 14</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 14

"Achoo!!!" I sneezed.

Ay...magkakasipon ako nito. Bakit ba bigla nalang lumamig ang panahon?

Sabado ngayon kaya lumabas ako ng bahay para mag-grocery. At ang demonyong
bampirang iyon...hindi man lang ako sinamahan dahil tinatamad daw sya. Matapos
nyang ubusin ang supplies ko ng ganun kabilis sya pa ang may ganang tamarin ngayon?
Psh. -____-

Pauwi na ako ngayon at mag isa akong naglalakad pauwi.

Huh?

Bakit ganun? Parang may sumusunod sa akin?

Lakad. Lakad. Tigil. Lingon sa likod.

Pero wala namang tao....

Lakad uli. Tigil. LIngon uli.

Baka naman imagination ko lang?

Lakad uli at ngayon ay mas mabilis na ang lakad ko. I swear! May sumusunod talaga
sa akin dahil naririnig ko ang footsteps nya!! Wait, baka isa ito sa mga bampira na
gustong patayin si Demon!!! KYAAAAAHHH!!! DEMON!!! SAVE ME!!>0<

*pats*

"KYYYYYYYYAAAAAAAAHHHH!! BAMPIRA!!! ALIS KA DITO! LUMAYO KA SA AKIN! BATA PA AKO!

MARAMI PA AKONG PANGARAP SA BUHAY KO!!! ALIS! SHOO! SHOO!!" ang pagwawala ko dahil
hinawakan ng sumusunod sa akin ang balikat ko kaya ngayon ay pikit mata ko syang
pinaghahampas ng payong.

"Ouch" he said.

Eh?

At nang tignan ko...

0_____0

Si Cedric...T____T

At ang itsura nya. Mukha syang natatae na ewan dahil sa pambubugbog ko sa kanya.

"A-ah ano...sorry!" ang sabi ko. "Sorry talaga akala ko kasi kidnapper ka!!"

His serious eyes looked at me. "Pero sabi mo kanina bampira ako"

"Ha? H-hindi ah! Baka namali ka lang ng dinig!"

Pero mukhang hindi parin sya naniniwala.

At teka...anong ginagawa nya sa lugar namin?

"A-ano palang ginagawa mo dito?" ang tanong ko. Para change topic. Narinig nya
kasing tinawag ko syang bampira.-____-

"I'm lost"

Lost? As in nawawala? Ano sya? Five years old na batang nawawala?

"Ah talaga? Saan ka pala pupunta?" ang tanong ko pa din habang nakangiti.

"I forgot"

Alam nyo ang sarap nyang batukan! Pinagloloko ba ako ng lalaking ito? Kanina lost
tapos ngayon naman nakalimutan nya kung saan sya pupunta?!

Pero natigilan ako nang tumitig sya sa akin.

"Don't come home late. Maraming masamang elemento sa mundong ito." He said then
pats my shoulder na ikinabigla ko saka sya may ibinulong sa akin. "Darating ang
oras na hindi na sya darating para sagipin ka. There's no so much time left"

YUn lang saka sya naglakad paalis.

Samantalang naiwan akong natitigilan sa kinatatayuan ko.

A-ano bang...pinagsasabi nya...?

Sino ba talaga sya? ANo ba talaga sya?

Agad ko syang nilingon pero paglingon ko ay wala na sya.

Eh?! NASAAN NA SYA?! Teka, akala ko ba nawawala sya? Mukhang pinagloloko talaga ako
ng lalaking yun ah! Weird. -____-

Pero hindi ko alam kung ba't ako biglang kinabahan sa huling sinabi nya.
"Darating ang oras na hindi na sya darating para sagipin ka. There's no so much
time left"

Ano ba ang ibig sabihin nun ha? At bakit parang...may nalalaman sya...

"Darating ang oras na hindi na sya darating para sagipin ka. There's no so much
time left"

AAAAAAAAHHHH!!! HANGGANG NGAYON AY NAAALALA KO PARIN ANG SINABI NG CEDRIC NA YUN!!

Anoba talaga ang meaning ng sinabi nya??? Hindi kaya...

0___0

Cheh. Normal na tao si Cedric kaya malabo talaga!

Hmp. Hindi ko na iisipin yun. Baka nababaliw lang sya. Psh.

Nagpatuloy nalang ako sa paglalakad pauwi.

Nakita kong hapun na dahil kulay orange na ang paligid.

*Yawn*

At ngayon naman ay inaantok ako dahil sa lamig ng panahon. Ang weird talaga. Mainit
naman kaninang umaga ah. Pero bakit bigla nalang lumamig ang paligid kanina?

"Yuki! Bumaba ka na please?"

Huh?

Napatigil ako sa paglalakad at napatingin sa sumigaw. At nakita kong isang petite

na babae yun na sa tingin ko ay nasa twelve to thirteen years old ang edad.
Nakatingin sya sa itaas ng isang bakod.

Lumapit ako.

"Ah miss? anong problema?" ang nakangiti kong tanong.

Lumingon naman sya sa akin and I was stunned.

Wow. Ang ganda nya...T____T

May brownish long hair sya at halatang hindi sya pure na pinoy dahil narin sa ganda
ng kutis nya. May kulay brown din syang mga mata. At may bakas narin ng luha ang
magagandang brown eyes nya. Awww..ang cute nya. +___+

Pinunasan nya ang mga mata nya gamit ang braso nya at naiiyak na tumingin uli sa
akin.
"Eh kasi ate, ayaw bumaba ni Yuki" ang naiiyak nya paring sumbong sa akin.

"huh? Sino si Yuki?" ang taka kong tanong.

Tumingin sya uli sa itaas ng bakod. At tumingin din ako dun.

At nakita kong itim na pusa ang nanduduon.

Sya si Yuki? Yuki? Wow. Japanese na pusa. -____-

"S-sya si Yuki?" ang tanong ko.

Lumingon uli sa akin ang teary-eyed nyang beautiful eyes. "O-opo ate at nag-aalala
lang ako kasi...kasi..."dun sya bigla umiyak. "UUUUWAAAAAHHH!! BAKA MAHULOG SYA!!!
UWAAAAHHH!!"

Nataranta naman ako. "Sige, sige, wag ka ng umiyak! Kukunin ko si Yuki para sa'yo!"

Napatigil naman sya sa pag-iyak. "Talaga ate??"

Puppy dog eyes. WAAAAHH!! ANG CUTE NYA TALAGA!!

"A-ah eh..oo naman..." ang sabi ko. "Sige, kukunin ko sya. Dyan ka lang ha"

"Uwaaaa!! Thank you ate!!!" saka nya ako niyakap.

"Ah sige sige..."*sigh*

TUmingin ako uli sa itim na pusa na nasa itaas ng bakod. Hindi naman ganun kataas
ang bakod at abot kamay ko naman.

"Halika dito cute na kitty-kitty..." ang malambing kong tawag sa pusa habang
inaabot sya.

+_____+ Yang ang itsura ng itim na pusa.

Wait...naga-glare sya sa akin. T____T

UWAAAAHHH! NAKAKATAKOT SYA!!

Hindi naman sya gumalaw nang abutin ko sya at nang mahawakan ko na sya...

All hell broke lose.

"MEOWWWWWW!!!! MEOWWWW!! GGGRGRRRRRRR!!!" ang wala nya habang kinakalmot ang mukha
ko.

UUUUWAAAAAHHH!!! SADISTANG ITIM NA PUSA!!! ANG FACE KO!!! HINDI NA AKO KAGANDAHAN
KINALMOT NYA PA AKO!!! UWAAAAAHHH!!! T____T

Pero nabigla ako nang tumigil sya nang mahawakan na sya ng magandang babae.

"Yuki!" ang masayang bulalas naman ng magandang babae nang mahawakan na sya.

"Meow, meow, meow..." ang lambing naman sa kanya ng pusa.

UWAAAAHHH! BAKIT GANUN??! BAKIT GALIT SYA SA AKIN PERO PAGDATING SA AMO NYA BUMAIT
SYA??!!

"Yuki, wag mo ng uulitin yun ha! Nag-aalala talaga ako sayo!" ang mahinhin nya pang
sermon sa pusa.

Nilambing naman sya ng itim na pusa.

"Hmp, mabuti naman" ang sabi nya saka lumingon sa akin.

Pero nanlaki ang mga mata nya nang makita ako.

"Naku ate, may mga kalmot ka sa pisngi!" ang naibulalas nya.

Nahawakan ko naman ang pisngi ko at nang tignan ko ang daliri ko, dugo.

UWAAAAHHH!! KAYA PALA MAHAPDI PARIN ANG NAKALMOT NG PUSA KANINA! KASI DUMUDUGO NA
PALA!

"Ah, okay lang ako" ang nakangiti ko namang sabi. "Sige na, umuwi na
kayo...dumidilim na at baka may mangyari pang masama sa inyo dito"

Napatingin naman sila sa paligid at mukhang nataranta sya nang makitang dumidilim
na.

"Naku! Dumidilim na nga! Baka mapagalitan pa ako! Sige ate, maraming salamat!" then
she smiled. "Sana magkita pa tayo ulit!"

"Ah..eh...sana nga..." ang nakangiting sabi ko. "Sige ha, mag-iingat kayo sa pag-
uwi..."

"Sige ate" ang sabi nya saka tumalikod pero lumingon sya uli sa akin. "Mag-iingat
ka din ate"

Hindi ko alam kung ba't parang may kung ano akong naramdaman sa paraan ng
pagkakasabi nya nun. Psh. Paranoid ka lang Jane.

"Ah sige, mag-iingat ako. Ba-bye!" ang sabi ko saka tumalikod narin.

"Ba-bye!" ang paalam nya rin at tumalikod narin at umalis.

Nagpatuloy narin ako sa paglalakad.

Hayy..ang ganda nya talaga. Teka...nakalimutan kong itanong ang pangalan nya!

Meanwhile...

"Meow, meow...meow..."

"Did you smell that exotic sweet smell of her blood Yuki?" ang nakangiting tanong
nya sa pusa nya habang hawak-hawak ito.

"Meow" ang sagot lang ni Yuki.

May nahulog na lagas na dahon sa balikat nya. Pinulot nya ito at tinitigan.

"Remember that smell Yuki" she said then an evil grin curved up on her lips.
"Because that is the delicious sweet smell of Uno's Mate..."
Then the dry leaf frozed into ice.

*****

Hayyy...sayang naman at hindi ko natanong ang pangalan nung magandang babae kanina.

Eh?

Malayo palang ako ay natatanaw ko na si Demon na nakabantay sa labas ng bakod ng

bahay. Nakasandig sya doon habang nakayuko at naka-cross arms. Bigla syang lumingon
sa direksyon ko.

Eh? Malayo palang ako naramdaman na nyang paparating na ako?

Pero nabigla ako sa reaksyon nya. Like a fast wind, bigla nalang syang tumakbo
papunta sa akin. And then in a blink of an eye, nakatayo na sya sa harapan ko.

"Are you okay?" ang tanong nya habang nakahawak sa pisngi ko.

I blink. "Ah...eh...okay lang ako"

Ngayon ko lang napansin na mukhang nag-aalala sya.

His brows met. "Where did you get all this scratches?"

"Ouch"

Bigla nalang kasi nya hinawakan yun.

"Kinalmot ako ng pusa kanina" ang sabi ko.

Mas kumunot ang noo nya."A cat did this to you?"

"Oo. Alangan namang aso? Nangangalmot ba ang aso? Psh" -____-

He poked my forehead. "Answer like that again and I swear I'll kill you"

EEEEKKKK!! NAKAKATAKOT ANG GRAY EYES NYA!!

"O-oo na. Pusa talaga yan." Saka ko sya tinignan. "Teka, bakit nasa labas ka ng
bahay ha?"

He sigh and placed his hands inside his pocket. Ang gwapo nya. >///<

"I was watching tv when I smell your blood. So I thought something happened to you"
ang sabi nya habang nakatingin sa ibang direksyon.

Wait...nag-aalala sya? Nag-aalala sya sa akin???

Waaaaahhhh!! NA-TOUCH AKO!!! T___T

Then his gray eyes turned deadly serious and looked at me. "The next time you make
me worry like that I swear I'll break your neck. Now, come inside"

EEEEEKKK!! BINABAWI KO NA!! AYOKO NA SYANG MAG-WORRY!!

Nabigla naman ako nang hawakan nya ang kamay ko.

>////<

Hinawakan ni Demon ang kamay ko!!! Totoo ba to?!! KKKKYYYYYAAAAAHHH!!! Wait, bakit
ako kinikilig?

0____0

Hindi kaya....Hindi! Hindi! Hindi! Ayokong ma-inlove sa kanya!!

Hinawakan nya ang kamay ko at nandidilim ang mukha nyang hinila ako pauwi ng bahay.

"Don't do that again. Stupid Human" he said.

Teka....galit ba sya?

Galit ba sya dahil sa nag-alala sya?

Ewan. Baka may sumpong lang. -___-

to be continued...
<center><h1>Chapter 15</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 15

Naalimpungatan pa akong lumabas ng bahay para pumasok sa school.

Pero nasaan na naman ba ang demonyong iyon? Ang sabi kasi nya ay babalik na sya sa
school ngayong araw na to.

Bigla akong natigilan sa kinatatayuan ko. At napanganga sa nadatnan ko sa labas ng

bakod namin.

Si Demon na nakasandig sa isang itim na luxurious car na ngayon ko lang nakita sa

buong buhay ko. Nakabulsa ang kamay nya sa pocket nya at wow...parang talaga syang
hot male model na naka-pose sa harapan ng camera. >///<

"What are you doing? Get in the car" ang pukaw nya sa akin.

Napanganga ako. "K-kanino yan?"

Pero binuksan nya ang front seat.

"I ordered it" ang parang nababagot nyang sagot.

"Order? Ano yan? Pizza? Ino-order?" ang nganga ko paring tanong.

Ang ganda-ganda kasi ng kotse. Hindi sya yung normal na kotse na nakikita ko sa
kalsada kaya naiignorante talaga ako.

"Hildegarde sent it from Italy and here's a card for you" ang sabi ni Demon saka
sya may itinapon na card sa akin.

I catched it.

Tama. Ngayon ko lang naalala. Nasaan na ba ang sadistang maid na yun?

Tinignan ko ang laman ng card at binasa yun.

*******

My Lady,

Please take care of my master. Don't starve him. And I can still recall that you
yelled at my master the last time we saw each other.

-Hildegarde

PS. I can't wait to give you your punishment, my lady.

*******

Hindi ko alam kung dapat ba akong maging masaya sa card na ibinigay nya sa akin.

Dahil habang binabasa ko ang card na yun ay nakikita ko ang emotionless face nya at
ang evil glint sa mga mata nya habang hawak-hawak ang latigo nya.

Nakakatakot!!! T____T

Tinignan ko si Demon na parang impatient ng nakatayo sa tabi ng kotse nya.

"NAsaan ba ngayon si Hildegarde at hindi kayo magkasama?"

"I asked her to do something. Now get in the car" ang walang emosyon nyang sabi.

Wala naman akong nagawa kundi ang sumakay sa kotse nya at excited na naupo. At
wow...ang lambot...napaka-comfortable maupo. First time ko talagang makasakay ng
ganito...T___T

Sumakay narin sya at ini-start ang engine.

"Ano ba ang tawag sa sakyan na to?" ang excited kong tanong.

His gray eyes looked at me. "Lamborghini Aventador"

"HUh? Lambo?" ?___?

"Lamborghini" -___-

"Lamboghsfhsfy?"

"Lamborghini" -_____-+
"Lambog?"

"Lamborghini" -___-++

"Hindi ko talaga magets eh. Lamborrrrr???"

Doon na sya lumingon sa akin at galit na nagsalita. "If you won't stop messing
around, I swear I kick you out of this car."

EEEEEKKK!!! NAkakatakot sya!! Eh sa hindi ko naman talaga ma-pronounce ng mabuti

eh!! T___T

Grabe naman kasi ang pangalan ng kotse nya. Akalain mo? May nag-e-exist na ganung
pangalan ng kotse?

"Are you still seeing that kid?" ang out of nowhere na tanong nya.

Eh?

"Sinong kid?"

Nakita kong medyo humigpit na ang hawak nya sa manibela.

"You're human lover" he said in a grim expression.

HUman lover? Huh? Sino yun? Ahhhh...

"Si Justin ba ang tinutukoy mo?"

Si Justin lang naman talaga ang tinawag nyang human lover ko noon. -___-

"Yes" he said in a cold voice.

"Ah...eh...ang totoo nyan..."wait, sasabihin ko ba? "...lage kaming magkasama nung

nawala kayo ni HIldegarde"

Narinig kong huminga sya ng malalim. Na para bang kinokontrol nya ang sarili nyang
magalit.

EEEEKKK!! ANONG GAGAWIN KO?! BAKIT KO PA KASI INAMIN?!! ANG TANGA MO JANE!!

Pero unti unti ay bumalik din ang malamig na ekspresyon ng mukha nya.

"I know" he said.

Napatingin ako sa kanya.

"EH?!" ang sigaw ko. "ALam mo? Pero paano---"

"I never left you" he said. "I can't leave you"

Then his gray eyes turned to me. And for a moment I thought may nakita akong kung
anong emosyon na nag-flicker doon.

I blushed.

All this time hinanap ko lang sya pero never pala nya akong iniwan?
Kaya pala sa one month na nawala sya ay never kong na-feel na unprotected ako.
Because somehow I have that feeling that's he's still around...always protecting
me...

"Stop seeing him" ang sabi nya at nakatutok na sya sa daan.

"EH? Pero bakit?"

"Because I'm jealous"

Sinabi nya yun na para lang wala lang. Pero para sa akin ay iba ang epekto nun.

Paano nya ba nagagawang sabihin na nagseselos sya na parang wala lang?? >///<

"You know that" he continued. "You taught me that emotion so you have to be
resposible for it"

"A-ah...eh..."

"Or I might just kill him. That'll be easier. What d'ya think?" then I saw an evil
glint into his eyes.

"EHH??! PAPATAYIN MO SI JUSTIN/! SIge, sige, hindi ko na sya kakausapin pa! EVER!"

Pero hindi sya nagsalita. NAndilim ang mukha nya.

uh-uh. Patay...

"Are you protecting him?" he said in that cold voice.

"HA?! ANo---"

"Because if you do, I'll kill him more" +___+

EEEEKKK!!!

Ano bang problema ng bampirang ito??! Sabi nya hindi na ako dapat makipagkita kay
Justin at ngayon namang sinabi kong oo, mas nagalit pa sya!! ANONG GAGAWIN KO??!
T___T

"Atleast you have an idea of how do I get jealous"

"EH ano bang gusto mong gawin ko?"

"Stop seeing him and stop protecting him" he said in a grim expression.

"O-okay," I said. "Gagawin ko yan..."T___T

Hay pero kawawa naman si Justin----

"Wait, are you thinking of him?" he said through gritted teeth.

EHH?!!

"Ah, hindi! HIndi!" ang deny ko.

Hay grabe...mababaliw ako sa bampirang ito. OH God, HELP MMMMEEE!! T___T

to be continued....

<center><h1>Untitled Part 22</h1></center>

<hr>
<center><h1>Untitled Part 22</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 16</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 16

"Oh my God..."

Nasa loob palang ako ng kotse ni Demon ay nakita ko ng napatingin sa amin ang lahat
ng estudyanteng nasa gate.

They were strucked in awe by the luxurious car that stopped in the driveway.

And like a Prince in a fairytale, lumabas si Demon sa front seat at nakita ko ang
biglang pagkinang ng mga mata ng mga babaing nanduon.

"KYAAAAAAAAAAAAAAHHHHh!! BUMALIK NA SYA!! HE'S BACK!!" ang tilian ng mga babae.

O-kay...

Ang awkward ng sitwasyon ko ngayon. Paano ako lalabas sa kotse na 'to habang nasa
labas ang mga fans nya? T____T

"What are you doing? Get out" ang kunot noong katok ni Demon sa bintana ko.

"Ah...hehehe..." napatawa nalang ako ng hilaw.

No choice. Kailangan kong lumabas...T____T

Lumabas nalang ako and TADAN!!!

Natahimik ang lahat ng mga nagtitilian na mga fangirls nya doon pero agad din
silang naka-recover.

"OMG..." ang bulong ng isa. "What is she doing in Demon's car?!"

"ANG PANGIT NA YAN?! SYA ANG DINI-DATE NI DEMON MY LOVES?!"

OO NA! KAYO NA ANG MAGANDA! Pangit na ako! HAPPY?!

"Don't listen to them" ang sabi lang ni Demon.

At nabigla ako sa sunod na ginawa nya. He took my hand and held it.

I blushed.

"OMG...I'm gonna die..." ang maarte at OA na react ng isang fangirl.

Para naming hihimatayin ang ibang fans nya.

Sa ganun kaming ayos na naglakad papasok ng building. Na para bang wala syang
pakialam sa sasabihin ng ibang tao. At lahat naman ng mga estudyanteng nanduon ay
napapalingon sa aming dalawa.

Oo nga naman. Masyadong gwapo si Demon para sa isang average girl na katulad ko.
Masyado syang...errr...intimidating para makatabi ang isang katulad ko.

He suddenly pats my head.

Napatingin naman ako sa kanya.

"No. You're perfect for me" he said that na para bang sinagot nya ang iniisip ko.

Napangiti ako. Sa kanya ko lang naramdaman na nababagay akong mate para sa kanya.

Pero napatigil ako sa paglalakad nang makita ang lalaking iyon.

Mag-isa syang nakatayo sa gitna ng pathway habang nakatitig sa aming dalawa. At

ngayon ko lang nakita ang reaksyon nya na yun. Walang emosyon ang mga mata nya...

Napatingin din si Demon sa direksyon nya.

"Let's go" ang sabi lang ni Demon at naglakad na kami uli.

Samantalang nagbaba nalang ako ng tingin dahil hindi ko alam kung paano haharapin
si Justin.

At nang matapat kami sa kanya ay may sinabi si Demon na nagpabigla sa akin.

"She's mine" ang sambit nya saka kami nagpatuloy sa paglalakad.

Meanwhile...

Nandidilim naman ang mukha ni Justin na mag-isang nakatayo doon habang parehong
napakuyom ang mga kamay nya.

"No..." he whispered. "Not yet...not yet..."

Classroom...

She's mine... >///<

"Good morning class!"

"Good morning!" ang bati din namin.

She's mine...
Hay grabe, namumula talaga ako sa tuwing naalala ko ang sinabi ni Demon kanina.

"This morning, may ipapakilala ako sa inyong bagong classmate!" ^___^

She's mine...KYYYYYAAAAAHHHH!! >///<

"Okay, pwede ka ng pumasok" ang sabi ni Ma'am sa bago naming classmate.

At doon na nga pumasok ang bago naming classmate pero hindi ko tinignan yun.

Sinilip ko nalang si Demon sa kinauupuan nya sa tabi ko.

Pero hindi ko inaasahan ang makikita kong ekspresyon sa mukha nya. For the first
time simula nang makilala ko sya ay ngayon ko lang nakita ang reaksyon na yun.

Nanlalaki ang mga mata nya at parang naninigas sa kinauupuan nya habang nakatingin
sa bagong classmate namin.

Agad naman akong lumingon sa harapan.

At natigilan din ako nang makilala yun.

"Hi, my name is Scarlet Ice Fuentez. Nice meeting you all" she happily announced
habang hawak ang itim nyang pusa.

EEEEEEKKKKK!!!

Sya yung magandang babaing tinulungan ko kahapon!

Pinalibot nya ang paningin nya na para bang may hinahanap.

At bigla syang napangiti ng makita din ang nakatulala paring si Demon. And without
a warning...

"MASTER!!" saka sya tumakbo papunta kay Demon at niyakap ito ng mahigpit.

SILENCE....

"EH?!" ang sabay naming react ng mga classmate ko.

to be continued...
<center><h1>Chapter 17</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 17

"Master, na-miss ko talaga kayo" ang kapit parin nya sa braso ni Demon habang
palabas na kami ng classroom.

Si Demon naman ay nanatiling hindi nagsasalita at hinahayaannya lang na nakahawak

si Scarlet sa braso nya.

At hindi ko alam kung bakit naiirita ako ngayon. >.<

Pero bakit ganun? Bakit hindi sya nagagalit kay Scarlet?

"Ahm" ang ubo ko habang nakasunod parin sa kanila.

Napalingon naman si Scarlet sa akin at napangiti nang makita ako.

"Wow ate! Dito ka rin pala nag-aaral?!" she exclaimed.

"Ah...eh...oo" ang sagot ko lang.

"Nice meeting you again ate"

Awww...ang ganda-ganda nya...*0*

"Can we talk?" ang biglang lingon ni Demon sa kanya.

Ngumiti naman si Scarlet. "Okay master!"

Ako naman ang nilingon ni Demon.

"Stay here. I'll come back" ang sabi nya saka tumalikod at umalis.

"Bye ate!" ang paalam naman ni Scarlet saka sumunod kay Demon.

At kagaya kanina ay kumapit na naman sya sa braso ni Demon. At hindi din nagalit si
Demon sa ginawang iyon ni Scarker.

Sumasakit ang dibdib ko at hindi ko alam kung bakit.

Okay lang sa kanya ang hawakan ni Scarlet. Hindi din sya nagagalit. Pero bakit ako?
Ba't hindi ko pwedeng gawin yun? Ba't hindi ko mahawakan si Demon ng ganun at bakit
lage nalang sya nagsusungit sa akin?

At bakit...ganun ang naging reaksyon nya nang makita si Scarlet?

***

"What are you doing here?" ang baling sa kanya ni Demon.

"Bakit? Hindi mo ba ako na-miss master?" she pout.

"Stop acting. I know you"

Doon na nag-iba ang ekspresyon ng mukha nya. Pero agad ding bumalik ang ngiti nya.

"Gusto ko lang naman maglaro master" ang msigla parin nyang sagot.

"Then play anywhere. Not here"

"Pero may gusto akong makalaro" she pout.

Hindi ito nagsalita at tumingin ito sa ibang direksyon. Kaya napangiti sya. Alam
nyang hindi parin nito nakakalimutan ang kasalanang ginawa nito sa kanya.

Niyakap nya ito sa bewang. Hindi naman ito gumalaw.

"Master..." she whispered. "Nagbago ka na...kaya mas naiinteresado akong makilala

ang mate mo"

Nabigla sya nang marahas nitong hawakan ang braso nya at nanlilisik ang mga mata
nitong tinitigan sya. And after hundred of years, ngayon lang sya natakot uli.

"Don't you dare touch her" he said almost growling.

Napatulala sya. Parang bumalik ito sa master na nakilala nya noon.

Tama. Ang lalaki lang na'to ang nag-iisang nagparamdam sa kanya ng takot.

Pero nandidilim ang mukha nyang nagsalita. "Kung ganyan lang sana ang care na
ipinakita mo sa akin noon ay hindi na sana tayo magkaka-problema" ang sambit nya.

Unti-unti namang humupa ang galit sa mukha nito at binitiwan narin ang braso nya.

"Buo na ang pasya ko" saka sya nagtaas ng mukha at nakangiting nagsalita. "Sisirain
ko ang buhay nya"

Napatingin ito sa kanya pero hindi ito nagsalita.

"Sisirain ko ang buhay ng babaing nagpabago sayo. Ipaparamdam ko sayo kung gaano
kasakit maiwan" yun lang saka nandidilim ang mukha nyang tumalikod at naglakad
paalis. "It's amazing. Tinuruan ka nyang magalit at ma-guilty. Pwes ngayon,
gagamitin ko ang mga emosyong itinuro nya sayo para masira ka. At wag kang mag-
alala, may ituturo din akong emosyon sayo. At yun ay kung paano masaktan"

YUn lang at tuluyan na syang makaalis.

Leaving Demon behind all alone and dumbfounded.

Cafeteria...

Umalis na ako sa kinatatayuan ko kanina. Nakakabagot kayang maghintay mag-isa sa

hallway noh.

Bahala sya.

Mas pinili nyang sumama kay Scarlet kaya magdusa sya!

Teka, ba't ba ako naiinis ha? Eh ano naman ngayon kung iniwan nya akong nakatayong
mag-isa sa hallway? At ano naman ngayon kung kausap nya ang bagong magandang
classmate namin? Ano naman ngayon? Diba wala? Wala naman akong karapatang mainis
diba?
Kasi mates lang kami. Mate lang at walang halong romantic commitment yun!

"Jane?"

Napapitlag pa ako nang may biglang sumulpot sa harapan ko. At muntik pa akong
malaglag sa kinauupuan ko nang makita kung sino yun.

Si Justin.

"A-ah...Justin ikaw pala yan!" ang masigla kong sabi.

He smiled pero agad ding nawala ang ngiti nya nang makita ang hawak-hawak ko.

"Ba't mo binabaluktot ang kutsara mo?" he asked.

Saka lang ako napatingin sa hawak ko. At nakitang nakabaluktot na pala ang kutsara
na hawak-hawak ko kanina dahil sa sobrang asar ko.

"A-ah....hahahahaha!" napatawa ako ng hilaw. "A-ano...habit ko lang!

Hahahahahahaha!"

He smiled. "Can I sit here?"

Nakita kong may dala syang tray na may lamang pagkain at itinuro nya ang kaharap
kong silya.

Pero teka...naalala ko ang sinabi ni Demon kaninang umaga.

Stop seeing him.

Hmp! Eh ano ngayon?! Sya din naman ah! Nakikipagkita sa ibang babae!

"Oh sure Justin. Pwedeng pwede" I smiled.

"Thank you" saka sya naupo sa kaharap kong silya.

"So how are you?" ang tanong nya.

Hindi ko alam.

Pero bigla nalang ako nakaramdam ng awkwardness nang itanong nya yun.

Naalala ko pa kasi ang huling sinabi nya nung huli kaming magkita...

"Ah eh...okay lang ako" at hindi ko alam kung ba't nahihiya ako ngayon. "I-ikaw? K-
kumusta ka na?"

Tumingin sya sa akin.

"Ang totoo?" he use a sad smile. "Hindi ako okay"

"Huh? Pero bakit?"

"Dahil may kasabay pumasok sa school kaninang umaga ang babaing mahal ko" he said
at nakita ko ang paglungkot ng mata nya.

"Ah Justin---"

"Hindi ko na itatanong kung anong meron sa inyong dalawa ng stalker na yun" he

said. "Ayokong masaktan"

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Alam kong gusto ko parin sya. Pero bakit
ganun? Bakit parang may kulang? Bakit parang may nagbago?

"It's okay Jane" he said. "Kahit na mas piliin mo sya, hindi parin ako susuko.
Hindi kita isusuko ng ganun-ganun lang"

Natigilan ako sa sinabi nya at napatingin sa kanya.

Pero ngumiti lang sya. "Kumain ka na. Malapit na mag-bell"

"J-justin..."

"Just---don't say anything" he said then smiled. "Just...eat with me..."

At muli ay parang hindi ko na naman alam ang sasabihin ko. Paano nga ba? Ano nga
bang sasabihin ko? Sa ngayon ay naguguluhan ako sa nararamdaman ko. Ba't hindi
nalang si Justin ang piliin ko? Ba't hindi nalang ako sa kanya sumama?

Pwede bang may contract ka sa isang bampira pero sa ibang lalaki ka sasama?

Hindi ko na naipagpatuloy ang pagmo-monologue ko nang biglang lumamig ang paligid.

B-bakit...p-parang...parang...nagtatayuan ang mga balahibo ko ngayon?

At parang...may masamang nakatitig sa amin?

*Gulp*

Unti-unti akong lumingon sa likod ko at...

0___0

T____T

Si Demon na nakatingin sa amin ng masama ang nakita ko. Kung nakakapatay lang ang
tingin ay baka patay na kami ni Justin ngayon. Nakatayo lang sya sa entrance ng
cafeteria at nakatitig sa amin.

At doon na nga sya nagsimulang maglakad papunta sa amin.

*Gulp*

Teka, anong gagawin ko?! ANONG GAGAWIN KO???!! T___T

Diyos ko, kayo na po ang bahala sa kaluluwa namin ni Justin. Amen.

At nang makarating sya sa amin ay masamang titig lang ang ibinigay nya kay Justin
saka naman sya lumingon sa akin.

EEEEEEKKKK!!!

"Let's go" saka nya hinablot ang kamay ko at hinila ako paalis.

"Ah Demon---"

"Wait" ang biglang tayo ni Justin. "She's still having her lunch. Let her eat
first"
Lumingon naman si Demon sa kanya. Pero nanatili lang na walang emosyon ang mukha
nya.

"Then she'll have her lunch with me" yun lang saka nya ako hinila.

Pero biglang nagsalita si Justin.

"Sino ka ba ha?!" si Justin. "Hindi mo sya girlfriend para hilain sya ng ganyan!"

Tumigil naman si Demon.

Uh-oh...I can smell trouble. OH GOOOODDD!!! SANA PO AY HINDI NYA BALIIN ANG LEEG NI
JUSTIN!!

Lumingon si Demon. And...

Ayan na...ayan na...ano kayang gagawin nya?!

And...

He smirk. Eh? HE SMIRK?!

"You don't have any idea kid" yun lang ang sinabi nya saka nya ako hinila uli
paalis ng lugar na yun.

Samantalang nanatiling nakatayo lang si Justin doon habang nandidilim ang mukha
nya.

*****

"Aray ko! Demon! Ang braso ko!" ang naiiyak kong wala habang hila-hila parin nya
ako.

Mahigpit kasi ang pagkakahawak nya sa akin at feeling ko unaware sya doon.

Bigla naman nya akong binitiwan at walang lingon-lingon na nagpatuloy sa

paglalakad.

Patay...galit na galit sya...T___T

"Ah Demon?" hinabol ko sya.

Pero hindi parin sya nagsasalita.

"D-demon? Ah ano...nabagot k-kasi ako sa hallway kanina kaya..u-umalis muna ako"

Pero wala parin syang sinabi.

"Demon? Galit ka ba?"

Silence...

Hinawakan ko ang braso nya para mapatigil sya sa paglalakad.

"S-sorry..." I whispered.

Tumigil naman sya sa paglalakad at nilingon ako.

Pero bigla akong napaatras...

Ang gray eyes nya...there's a glint of anger in them...uwaaaaa!!! Oh yes, I'm dead.
T____T

"D-demon..."

"You dare..." he whispered. "...to cheat on me"

"H-hindi ako---"

"I told you to stay at the hallway"

"Pero nababagot---"

"I told you to stop seeing him, protecting him, or even thinking of him..."

"Eh kasi---"

"And yet I saw you eating your fucking lunch with him"

"D-demon kasi..."

Nabigla ako nang bigla nya akong isinandig sa naruong wall. He grasp my arm and
pinned me to the wall. And without saying anything ay hinalikan nya ako sa labi.

Napatulala ako at hindi makagalaw. Pakiramdam ko ay biglang tumigil ang mundo ko sa

ginawa nya.

Pero agad din nya akong binitiwan and with a hoarse tone, he spoke.

"Remember this young lady" he said. "This is the first time I've ever wanted
something and I won't lose you to some annoying stupid kid"

Yun lang saka nya ako iniwang mag-isang nakatayo sa hallway habang hawak-hawak ang
labi ko at ang dibdib kong kumakalabog ng mabilis.

Nanghihina ang mga tuhod ko kaya bigla akong napaupo sa gitna ng hallway.

W-what just...happened?

Ah tama...

Demon kissed me...

He kissed me...

0___0

HE KISSED ME??!!
to be continued...
<center><h1>Chapter 18</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 18

He kissed me.

"Remember this young lady. This is the first time I've ever wanted something and I
won't lose you to some annoying stupid kid"

AAAAAAAHHHHHHH!!!! BA'T HINDI KO MAKALIMUTAN ANG NANGYARI KANINA?!! At...at...

HINALIKAN NYA AKO!! OO! HINALIKAN AKO NG DEMONYONG BAMPIRANG IYON!!

UWAAAAHHH!! ANG FIRST KISS KO!! UWAAAAHHH!!!

Hindi ko tuloy alam ang gagawin ko pag nagkita kami uli.

Teka, anong gagawin ko?!! HINDI KO NA SYA KAYANG HARAPIN PA!!

"ATE!!!" may biglang tumawag sa akin.

Naglalakad kasi ako ngayon sa labas ng school building.

Napalingon ako at nakita ang magandang mukha ng bago naming classmate.

Ngumiti ako. "Oh, ikaw pala Scarlet"

Hinihingal naman syang lumapit sa akin.

"Hmp, kanina pa kita tinatawag ate" she pout.

"Ah hehehe..." napatawa ako ng hilaw. "Sorry, may iniisip lang kasi ako"

Napalingon sya sa paligid. "Hmp, hindi mo kasama ang master?"

"Eh? Master?"

Tumingin sya sa akin. "Si master Demon"

Naramdaman kong parang nag-init ang pisngi ko nang marinig ang pangalan nya.

"Ah eh...umalis sya kanina" I blushed.

"Ahh..." ang sabi nya saka tumingin sa akin. "Sabay na tayong pumasok sa classroom
ate!" ^___^

"Ah ano---"

Pero agad na nyang ipinulupot sa braso ko ang kamay nya. Nabigla ako sa naramdaman
ko.

Ang braso nya...sobrang lamig...

Tama, hanggang ngayon ay nagtataka parin ako kung bakit sya kilala ni Demon. At
kung bakit master ang tawag nya kay Demon.

Hindi kaya...

0____0

Isa din syang bampira?!

Bigla akong napatigil sa paglalakad at napatingin sa kanya.

Napatingin din sya sa akin na parang nagtataka.

"Hmp? Bakit tayo tumigil ate?"

"A-ano..."I gulp. "P-pwede magtanong?"

"Eh? Oo naman ate!" ^____^

Hinga ng malalim.

Inhale.

Exhale.

"B-bampira ka din ba?"

Pero hindi ko inaasahan ang reaksyon nya. Ngumiti sya ng matamis.

"Buti naman at napansin mo ate!" ^0^

Bigla akong napaatras.

EH???!!!

"K-kung g-ganun...k-kaya ba master ang tawag mo kay Demon dahil...dahil isa ka sa

mga maid nya?!"

She looked confused at nag-pout.

"Maid? Hindi kita maintindihan ate"

"E-eh...a-ano---"

"Ah...maid? Katulad ng servant nyang si Hildegarde?" ^___^

"Eh?! KILALA MO SI HILDEGARDE?!"

"Oo naman ate!" she said. "She served me once!"

"HA?!"

Pero bigla syang yumuko at nagsalita. "Pero ate...hindi ako maid ni Demon..."

Napakurap ako. "Eh Kaano-ano ka ba ni Demon? Kaibigan ka ba nya?"

Nagtaas sya ng mukha at ngumiti. "Hindi nya ako kaibigan lang ate. Ako ang first
love nya!"

****

"Hindi nya ako kaibigan lang ate. Ako ang first love nya!"

Nakangiti sya nang sabihin yun.

Pero hindi ko magawang ngumiti pabalik sa kanya.

I just remained standing there. Speechless.

At bakit...bakit sumasakit ang dibdib ko ngayon?

Dahil ba sa katotohanan na may iba pa palang...

Psh. What was I thinking? Oo nga naman...mate nya lang ako. Mate lang. At ang
babaing kaharap ko ngayon ang kauna-unahang babaing minahal nya. Akalain mo yun?
Ang emotionless at ignorante sa emotion na si Demon ay natuto palang magmahal sa
buhay nya?

"My lady!" ang biglang sulpot ng boses na yun.

Napataas ako ng mukha at napanganga ako dahil may isang babaing naka-maid costume
ang nakatalikod sa akin ngayon habang nakaharap kay Scarlet.

0____0

Si Hildegarde!

"H-hildegarde?" I whispered.

Pero nanatili lang syang nakatitig kay Scarlet. At napansin kong...nasa attack
position na para bang nakahanda sya sa kung ano mang gawin ni Scarlet.

"My master ordered me to protect my lady from you" ang sabi nya kay Scarlet gamit
ang emotionless face na yun.

Huh? Protect me? From Scarlet? Pero bakit?

Nag-pout si Scarlet at parang batang sumigaw. "EEEEEHHH!!! You're no fun

Hildegarde!!"

Nilingon ako ni Hildegarde. "Did she do to something to you my lady? Did she hurt
you?"

Napakurap naman ako. "Eh? Eh hindi naman nya ako sinasaktan ah"

At napakabait ni Scarlet para manakit ng tao.

Napahinga naman ng malalim si Hildegarde.

"Oh, I thought I'm too late. If something may happen to you..." her eyes flicker.
"...I'll kill you first before Master kills me." +____+

WAAAAAAHHH!! Ayan na naman ang nakakatakot na glare nya!!

The sadist maid is back!! T____T

"Ayyyyy!!! This is so boring!!" Scarlet whined saka sya tumingin sa akin. "Ate,
saka nalang tayo mag-usap uli. Bye!"^_____^

Saka sya naglakad papunta sa amin at nang matapat sya kay Hildegarde ay biglang
nawala ang ngiti nya at nagsalita.

"You know you're no match for me" ang sambit nya saka nakangiting naglakad paalis.

At hindi ko alam kung ba't parang nangatog ang tuhod ko sa ngiti nya. Like...may
hidden meaning ang ngiti nya. At ano bang ibig sabihin ng sinabi nya kay
Hildegarde?

"My lady" ang biglang pukaw sa akin ni Hildegarde.

Doon lang ako natauhan at lumingon. "Eh?"

"Are you ready for your punishment?" +____+

EEEEEEKKKKKKK!!!

****

"Totoo ba ang sinabi ni Scarlet?" ang tanong ko kay Hildegarde habang nakaupo kami
sa bleachers na nasa gym.

Wala kasi kaming klase ngayong hapun dahil hindi pumasok ang teacher namin.

Kaya heto kami ngayon sa gym nakatambay habang nawawala naman si Demon. Saan na
naman kaya naghanap ng mabibiktima ang bampirang iyon?

At kanina pa din kami nakakakuha ng atensyon dahil sa naka-maid costume na si

Hildegarde.

"Anong sinabi nya sayo my lady?" ang tanong nya habang ini-enjoy ang jelly-ace na
kinakain nya.

"Na...na...sya daw ang f-first l-love ni Demon?"

Napatigil sya sa pagsubo ng jelly ace at napatingin sa akin.

"First love?" ang ulit nya at mukhang nagtataka.

Oo nga naman. Napahawak ako sa noo ko. Nakalimutan kong hindi pala sila expert sa
feelings ng tao. -____-

"Ah yung...you know...yung unang babae sa buhay ni Demon..."

"Ahh..." saka sya sumubo uli. "Si Master lang ang may karapatang magsabi sa inyo ng
katotohanan my lady"

Eh? Katotohanan?

At kailan pa gumaling sa pananangalog itong sadistang maid na 'to? Kung maka-

katotohanan naman to, wagas. Ang lalim ha. Nahiya ang tagalog ko. -___-

"Katotohanan?"

"Oo. Si master Demon na ang mag-i-explain sa inyo" ang sabi nya lang.

Katotohanan? Oo nga naman. Kung hindi maamin kaagad ni Hildegarde ang totoo, ibig
sabihin...baka nga totoo ang sinabi ni Scarlet.

At masyadong mabait si Scarlet para gumawa ng kasinungalingan.

Biglang napatigil sa ere ang isusubo sanang jelly ace ni Hildegarde at natigilan sa
kinauupuan nya.

Napatingin ako sa kanya. At nagtataka naman akong napatingin sa tinititigan nya na

nasa kabilang side ng gym.

At nakita kong mag-isang nakatayo doon si Cedric habang nakatitig din sa amin.

B-bakit sya...nakatitig sa amin ni Hildegarde?

Then he smirk.

Eh?! Para saan ang smirk na yun?!

Hildegarde crushed the jelly ace in her hand and stand. "Let's go, my lady"

"Ha? Pero teka---"

Pero hinila na nya ang kamay ko at nagmamadaling hinila ako palabas ng gym.

"Wait Hildegarde! Bakit ba tayo nagmamadaling lumabas ha?"

Pero nagpatuloy lang sya sa paghila sa akin.

"He's here" she said not looking at me.

"Huh? Sino? Si Cedric? Oo, matagal ng nandito si cedric"

"I have to report it to the master"

"Eh?! Sino nga?"

Tumigil sya sa paglalakad at nilingon ako.

"One of the knights of Exodus"

"Huh? Anong Exodus? Aklat ba yun?" -___-

Pero parang bothered talaga sya na parang hindi na nya narinig ang sinabi ko. She
just keep on dragging me along in the way.

Hanggang sa dumating na kami sa hallway na yun. Pero hindi ko inaasahan ang

madadatnan ko doon.

Si Demon na nakayakap kay Scarlet.

to be continued...
<center><h1>Chapter 19</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 19

Bakit...

Bakit...

...sila magkayakap?

"Master" ang biglang tawag sa kanila ni Hildegarde.

Ito ring si Hildegarde. Hindi rin marunong tumiyempo. Nakikita na nyang parang nasa
isang telenobela ang nadatnan namin, 'master' agad agad. -___-

Pero hindi parin ako makagalaw sa kinatatayuan ko. At hindi ko alam kung
bakit...sumasakit ang dibdib ko...

Sabay namang napalingon sa amin ang dalawa.

At tinignan ako ni Demon. Pero hindi ko magawang magsalita. Hindi ko rin sya
magawang tignan.

"What Hildegarde?"

Tinitigan muna ng masama ni Hidegarde si Scarlet saka nilingon si Demon.

"They are here master" she said.

"I know" Demon said.

"Yun ang sinasabi ko sayo" si Scarlet. "Matagal na silang nasa paligid at

naghihintay ng tamang oras"

Sinong nandito? At anong tamang oras ang pinagsasabi nila? Hindi ko maintindihan...

"Jane" ang pukaw sa akin ni Demon.

At ngayon ko lang napansin na nasa harapan ko na pala sya.

Pero hindi ko alam kung anong sasabihin ko o paano magri-react sa kanya...

Matapos nya akong...

Heto sya at madadatnan ko syang kasama si Scarlet?

"hi ate!" ang masiglang bati sa akin ni Scarlet.

Pilit akong ngumiti sa kanya. "H-hi..."

"Can we talk?" Si Demon.

Tumingin ako sa kanya at ngumiti din. "O-oo naman..."

My heart is breaking. At hindi ko alam kung bakit...

"Leave us" ang utos nya sa dalawa.

"EEEEHHH!! PERO MASTER! GUSTO PA KITANG MAKASAMA!!" Scarlet whined.

Pero nilingon sya ni Demon at ginamit nya ang killer glare na yun.

"I said, leave us" he said through gritted teeth.

Mukhang natigilan naman si Scarlet. Oo, kahit na ang kapwa nyang bampira ay
nangininig sa takot pag ang killer glare na nya ang ginamit nya.

"Hmp...! Okay!" ang parang batang sabi ni Scarlet sa tumalikod at naunang umalis.

"Master, call me if you need something" ang sabi naman ni Hildegarde saka yumuko at
umalis narin.

Kaya ang ending ay naiwan ako sa awkward at tahimik na sitwasyon na 'to.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya.

At hindi ko din maintindihan kung bakit...bakit ako nasasaktan sa eksenang nadatnan

ko kanina...

"Jane" he whispered my name.

Sa tuwing binabanggit nya ang pangalan ko ay parang may nagliliparang paro-paro sa

tyan ko. At kahit na nasasaktan ako ngayon ay ganun parin ang naf-feel ko.

"A-ano yun?" ang hindi ko parin makatinging tanong.

Humugot sya ng isang malalim na hinga. Minsan nya lang gawin yun kaya mas lalo
akong kinakabahan.

"Please stay away from Scarlet" he said in an emotionless face.

EH?! TAMA BA ANG NARINIG KO?! KANINA KAYAKAP NYA LANG SI SCARLET TAPOS NGAYON
SASABIHAN NYA AKONG LAYUAN YUN?!

"H-ha? Pero bakit?"

"J-just..." he sigh. "I can't explain it to you but I want you to stay away from
her. She's---She's dangerous"

Tignan mo to. Kanina lang ay kalandian nya si Scarlet pero ngayon sasabihin nyang
dangerous si Scarlet?

At si Scarlet? Dangerous? Ang may angelic na mukhang iyon? Ang malambing na

classmate k na yun? Dangerous? Parang hindi ata nagtutugma.

Ako ang first love nya!

Bigla akong napakurap nang maalala yun.

"What did she told you?"

What did she told me? Oh right...

Ako ang first love nya!

Yan. Yan ang sinabi nya sa akin. Pero paano ko ba sasabihin yun sa lalaking ito.
Ang awkward naman diba? >.>

Pero nakita kong biglang nandilim ang mukha nya.

"Oh" ang biglang sabi nya.

Teka! Nabasa nya ba ang iniisip ko?!

Nag-e-effort pa akong magtago sa kanya eh nababasa naman pala nya ang thoughts ko.
-____-

"T-totoo ba y-yun?" ang hindi ko makalingong tanong.

Itinanong ko yun sa kanya pero parang ayokong marinig ang isasagot nya.

Sumasakit narin ang dibdib ko at hindi ko rin alam kung bakit. Wala naman akong
sakit sa puso para ma-feel ito.

"There's only two ways to break the contract between a human and a vampire" ang
biglang sabi ni Demon.

Huh? Anong pinagsasabi nito? Change topic? Ganun? Bakit? Kasi totoo talaga na first
love nya si Scarlet kaya hindi nya masagot yun ng diretso?

"Either the vampire who did the contract died or the human mate..."his gray eyes
looked at me. "...became a vampire"

Natigilan ako.

Human mate became a vampire? Ano bang pinagsasabi nya? Bakit nya sinasabi ang mga
ito? May balak ba syang gawin akong bampira?

May balak ba syang...i-break ang contract?"

"No, stupid" he said at alam kong sagot yun sa paranoid na thoughts ko. "I will
never do that"

"P-pero bakit mo sinasabi sa akin ang mga yan?"

"It's all about Scarlet"

"Huh? Ano naman ang kinalaman ni Scarlet sa pagbreak ng---"

Pero bigla akong natigilan.

At para akong sinampal na naintindihan bigla ang lahat.

First love sya ni Demon...

And she's a vampire...

Hindi kaya...?

Dahan-dahan akong napatitig sa mukha ni Demon at nanlalaki ang mga mata kong
napabukas ng bibig.

But before I could say it, Demon spoke.

"Yes, she's my first mate"

**

"Yes, she's my first mate" he said habang nakatitig sa akin ang kulay gray na mga
matang iyon.

Waring binabasa nya ang iniisip ko nung oras na yun.

Pain.

Parang mas humapdi ang dibdib ko dahil sa rebelasyon na yun. At parang maiiyak ako.

Bwiset. Ba't ako nasasaktan ngayong nalaman kong may nauna pa pala sa akin sa buhay
ni Demon? Kaya ba sila magkayakap kanina dahil may feelings parin sila sa isat isa?
Kaya ba hindi sya nagagalit kay Scarlet sa tuwing hinahawakan nito ang braso nya
kasi nga sya ang first mate? Sya ang first love?

Psh. Oo nga naman. Second mate lang ako. But I'll never be his second love.

Pero teka, bakit ako nasasaktan sa thought na yun?

"A-ah...okay" I breathed. Pakiramdam ko kasi ay hindi ako makahinga. "Uuwi na ako.

B-bye!"

Saka ako tumalikod pero...

"Jane" he called my name again.

Pero hindi na ako lumingon.

"P-pagod na kasi ako. S-sige ha. Mauna na akong umuwi. Sabihin mo nalang kay
Hildegarde na nauna na ako" ang paalam ko sa nanginginig na boses.

Wait, why am I trembling?

"About what happened earlier..." ang biglang sabi nya. "I'm sorry...I won't do it
again."

Nanatili lang akong nakatalikod sa kanya. Ano bang sinasabi nya?

"The kiss..." he said answering my question in my thought. "I won't do it again.

It's just...it's just a mistake"

SLAP!

Para akong sinampal sa mukha. Parang binudburan ng asin ang sugat sa puso ko.

It's just a mistake.

Oo nga naman. Para saan ba ang halik na yun? Nagiging possesive lang sya dahil mate
nya ako. Yun lang yun at wala ng iba. Bakit ba ako nag-aasume na may care sya sa
akin? Mate nya lang ako diba?

At sigurado akong nagawa nya rin yun kay Scarlet. Naging possesive din sya. At
siguro...siguro...ilang ulit...naring silang nag-kiss. Hah! Sino ka ba Jane sa
tingin mo ha?

"O-okay l-lang!" ang nakangiti kong lingon sa kanya.

Pero mukhang nabigla sya nang lumingon ako.

"J-jane...why are you crying?"

Huh? Ako? Umiiyak?

Napahawak ako sa pisngi ko at naramdamang basa nga yun. At humahapdi din ang mga
mata ko. Wait, kanina pa ba ako umiiyak? Bwiset. Ba't ako umiiyak?!

"A-ah...ano...sinisipon ako" ang nakangiti kong palusot. "S-sige ha! U-uuwi na

talaga ako! Bye!"

Yun lang saka ako agad tumakbo paalis.

"Jane!" he called me again.

Pero hindi na ako lumingon.

Nagpatuloy lang ako sa pagtakbo.

Habang dinadala ng hangin ang mga luhang nasa pisngi ko.

Nag-sorry sya dahil hinalikan nya ako. Nag-sorry sya dahil ginawa nya ang contract.
Oo, para sa kanya, isang MISTAKE lang ako. Isang pagkakamali ang makilala ako. Ang
mahalikan ako.

And with that, I sob.

****
Hindi ako umuwi.

Dahil alam kong pag-uwi ko ay magkikita na naman kami at magiging awkward na naman
ang eksena naming dalawa.

Ayoko munang makita sya.

Kaya heto ako ngayon at parang tanga na nakaupo sa isang swing sa isang playground
habang nagtatakip-silim na.

Arrrrrrgggghhh!!! ANO BA TALAGA TONG NANGYAYARI SA AKIN?! BAKIT NAGIGING EMO NA AKO
NGAYON?!

Napatingin ako sa paligid at nakitang nag-iisa na pala ako sa playground na yun. Oo

nga naman. Saan ka nakakita ng bata na naglalaro pa sa ganitong oras?

*sigh*

"Miss, miss...laro tayo" ang biglang sulpot ng isang boses sa harapan ko.

At pagharap ko...

"KYYYYYYAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHH!!" I screamed.

Dahil isang binata na may mapupulang mata, naglalaway na bibig at nakakatakot na

itsura ang biglang sumulpot sa harapan ko.

At...at...bampira sya!!! >.<

Bigla akong nanigas sa kinauupuan ko at nanigas din bigla ang kamay ko sa tali ng
swing.

Sa sobrang takot ko ay hindi ako makagalaw.

"The exotic sweet smell of Uno's smell..." then his long tongue licked his face.

EEEWWW!! GROSS!!

"I finally found you...HAHAHAHA---"

Pero bigla din naputol ang tawa nya nang biglang...

...naputol ang ulo nya...at tumalsik pa sa mukha at uniform ko ang dugo nya...

At sa likod ng napugutang bampira ay nakatayo ang isang lalaki na may hawak na

isang malaking espada. Nadungisan narin ng dugo ng bampira ang espada na yun.

Naka-coat sya at naka-sumbrero. Nakatakip din ang kalahati ng mukha nya.

At...ang cool nya!! T___T

"Stupid vampires" I heard the man with the coat said.

Bigla syang tumingin sa akin. At...teka...parang kilala ko sya ah.

Pero agad din nyang itinago ang mukha nya sa ilalim ng sumbrero.

Anong drama ng lalaking ito? Ang init-init sa Pilipinas pero naka-coat sya? Weird.
-___-

Agad na syang tumalikod.

"Ah wait!" ang tawag ko sa kanya.

Tumigil naman sya sa paglalakad.

"S-salamat!" ang sabi ko. "P-pwede bang...malaman kung sino ka?"

Oo. Parang hindi naman sya bampira. Atsaka kung bampira talaga sya eh baka deads
narin ako ngayon diba?

Lumingon lang sya sa akin. At nakita ko na naman ang mga matang iyon.

At hindi...maari...

May hawig talaga sya eh!

Pero napaka-imposible talaga!

"Don't wander alone" ang sabi nya lang. "And please tell your mate to take good
care of you"

Eh? ?___?

Ano bang pinagsasabi nya? Teka? Kilala nya si Demon?

Yun lang ang sinabi nya and like a fast wind, he dissapeared.

Mga huni lang ng maliliit na bells ang narinig ko na nagmumula sa espada nya ang
huling narinig ko bago sya nawala.

EEEEEKKKK!!! ANG BILIS NYANG NAWALA!!

At anong drama nun at may pa-espada espada pa syang nalalaman? Like, hindi na uso
yun ngayon diba? Wala ng gumagamit nun ngayon. At ang baduy nya ha. May bells pang
nakakabit sa espada nya. Psh. -___-

Pero dun ko lang na-realize na naliligo pala ako sa dugo ng bampirang pinugutan nya
ng ulo. SO EWWWWW!!!! KADIRI TALAGA AKO NGAYON!

Atsaka paano ako uuwi nito?!

Nakakahiya kayang maglakad na puno ka ng dugo noh!!

Ah tama! Sasabihin ko nalang sa mga tao na niregla ako.

Pero OA rin ako magregla noh? Required talaga na buong katawan at mukha ko ang
namantsahan ng dugo ko? -____-

Ew lang. EW!!!

"Jane!" ang biglang sulpot ng boses na yun.

At napalingon ako.
Si Demon. At mukhang naghihingalo sya. Wait, marunong din palang maghingalo ang mga
bampira?

"Are you okay?" and like a fast wind, nasa harapan ko na sya.

"O-okay lang ako"

Hindi ako makatingin sa kanya.

"I heard your scream" he said. "And where all this blood came from?"

Napatingin ako sa abo na nasa tabi ko. Oo, nagiging abo pala ang bampira pag
namamatay sila.

"A-ah ano...may bampirang sumulpot dito kanina pero may---"

"There's someone else who have been here except for the vampire" saka sya luminga-
linga sa paligid na para bang may naamoy sya. "I can smell it in the wind. Who is
that?"

"Ah yun na nga, nung kakagatin na ako ng bampira, may bigla dumating na isang weird
na lalaking naka-coat na may baduy na espada na may bell---"

"Bell?" kumunot ang noo nya.

"Ah...eh oo..."

Bigla syang natigilan.

"Did he hurt you?" ang agad-agad nyang tanong.

"Ah hindi naman...mukha naman syang mabait"

"He's not good." He said and his gray eyes is filled with anger. "Let's go home.
It's not safe here."

Hays, ano pa bang magagawa ko? Kahit na ayoko pa syang makasama ay no choice ako.

"And by the way..." saka sya lumingon sa akin at nag-glare. "...the next time you
dissapear on me like that, I swear I'll break your neck"

EEEEKKKK!!! Ayan na naman sya!!!

to be continued...
<center><h1>Chapter 20</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 20
Buti nalang at may free transportation ako kanina gamit ang mabilis na pagtakbo ni
Demon. Kasi nga...nakakahiya talagang umuwing mag isa na puno ako ng dugo.

Katatapos ko lang maligo at may robe akong suot na lumabas ng banyo sa loob ng
kwarto ko habang nagpupunas ng towel sa basa kong buhok.

Pero napanganga ako sa nadatnan ko sa kwarto ko.

Si Demon na nakaupo sa kama ko at mukhang hinihintay nya talaga ako.

"Let's talk" he said in a deadly serious tone.

Uh-oh. I can smell trouble. Ano na naman ba ang nagawa ko ha? T____T

"Why did you dissapear on me like that?" ang tanong nya.

"Huh?"

"I called you but you didn't look back. What do you want human?"

Oh my...mukhang napikon talaga sya madrama kong walk-out kanina. Hindi ba talaga
sya naaawa sa akin ha? Mala koreanovela na nga ang takbo with tears na drama ko
pero nagagalit pa sya ngayon? Diba dapat nagso-sorry sya kasi umiyak ako?

Nakita kong medyo humupa ang pagkaseryoso ng mukha nya.

Bwiset. Nabasa na naman nya ang thoughts ko.

"I-I'm..." he became speechless. "I-I don't know what to do..."

Hindi na ako nagsalita. Kasi ang totoo nyan hindi ko narin alam ang sasabihin ko.

Then I saw that slowly, I saw his eyes filled with agony.

"Why did you cry Jane?" ang tanong nya almost whispering.

Natigilan ako. Oo nga naman. Bakit ba ako umiyak?

"Ah...eh...sinisipon nga ako!" ang palusot ko.

"No you're not" ang sabi nya.

"Ha? Eh---"

"Are you hurt?" saka sya tumayo sa kama at nilapitan ako. "Human only cry with two
reasons: wether they are hurt or they are happy"

Bwiset. Ba't kailangan nya pang maging ganito? Bakit wala silang alam sa emosyon ng
tao?

"I'm sorry" he said. "I can't tell if you're hurt or you're happy. So please, tell
me..."

Nakatayo lang sya sa harapan ko habang nakayuko naman ako.

Bwiset talaga! Hindi ko sya kayang tignan!

"Jane..." he called my name. "Please tell me..."

Saka nya hinila ang chin ko para ipataas. And there I came face to face with that
handsome gray eyed vampire.

I'm hurt!

Gusto kong isigaw yun sa kanya.

Umiiyak ako dahil nasasaktan ako! Oo! Aaminin ko na! NASASAKTAN AKO! At ang mas
nakakabwisit, hindi ko alam kung anong rason at humahapdi ang dibdib ko! Ipa-check
up ko kaya to bukas sa hospital? Baka may sakit na ako sa puso dahil lagi nalang
itong sumasakit!

"Oh" he said na para bang nabasa ang iniisip ko.

Nakakainis! Ba't kasi nababasa nya pa ang iniisip ko?! For the first time ay
hiniling kong sana ay hindi nalang nya nababasa ang thoughts ko!

He pats my head kaya natigilan ako.

"My heart is aching too..." he said in a low voice.

Napatingin ako sa kanya. "Eh?"

Sumasakit din...ang puso nya?

"Don't cry" he said. "Don't be hurt....because whenever you do...my heart aches"

Saka nya hinaplos ang buhok ko. Samantalang pakiramdam ko ay may namumuong luha sa
mga mata ko. Bwiset. Kailan pa ako naging iyakin?

"Is this what human called...pain?" ang confused nyang tanong. Na para bang
nagtatanong sya ng isang bagay na ngayon nya lang nalaman.

Nasasaktan sya? Nasasaktan sya dahil umiiyak ako?

"Yes, so please tell me what to do to stop you from crying. Just---don't dissapear
on me like that" ang sagot nya sa thoughts ko.

I looked into his gray eyes and there's a glint of pain on them.

"This is the first time I felt this" he said. "So I don't know what to do...just
tell me what to do to stop you from hurting"

Bigla akong napaiyak sa sinabi nya. Hindi ko din alam. Siguro dahil na-touch ako.
Akala ko kasi wala syang pakialam sa akin pero nakalimutan kong limitado lang pala
ang emosyon nya.

Mukhang nabigla din sya nang makita ang luha sa mga mata ko.

Pero walang babala ko syang niyakap ng mahigpit.

"Then stay with me..." ang sabi ko between my tears. "...that will stop me from
hurting..."

Matagal na panahon syang natigilan.

Pero unti-unti ay ngumiti din sya.

"Well then my precious girl..." he said saka ko biglang naramdaman ang yakap nya.
"...I'll stay...forever."

****

"Mama...papa..." ang umiiyak na sambit ng limang taong gulang na si Jane nang

makita ang nakahandusay at malamig ng bangkay ng mga magulang nya.

"Boss! Anong gagawin natin sa bata?!" ang sigaw ng isang lalaki.

Pinasukan ang bahay nila at matapos patayin ang both parents nya ay pinagnakawan
sila.

"Gunggong! Patayin nyo na yan!" ang sigaw ng lider nila.

"Sige boss!" saka sya nilingon ng isang lalaking may hawak na baril at itinutok ang
barili nito sa kanya. "Pasensya na bata pero napag-utusan lang"

Tinignan ng inosente nyang mga mata ang baril na nakatutok sa kanya. At wala pa
syang kamuwang-muwang na nalalabi nalang pala ang oras nya sa mundo.

Pero bago pa man maiputok ng lalaki ang baril ay may mabilis na hangin ang dumaan
sa harapan nya. And in a blink of an eye ay sabay-sabay na natumba ang mga
magnanakaw.

At sa harapan nya ay nakatayo ang lalaking iyon habang nakasaksak ang braso nito sa
dibdib ng lalaking babaril sana sa kanya.

"S-sino k-ka?" ang naghihingalong tanong ng lalaki at nahulog mula sa kamay nito
ang baril na hawak nito.

"Filthy human" yun lang ang sinabi ng estranghero saka nito hinila palabas ang
braso nito at kasama sa kamay nito ang tumitibok pang puso ng lalaki.

Saka ito humarap sa kanya.

Pero bakit ganun...? Bakit hindi nya maaninag ang mukha nito?

"Are you alright kid?" ang tanong nito habang dinidilaan nito ang kamay nitong
napuno ng dugo.

Napabalingkwas ako ng bangon nung umagang iyon.

Hay...napanaginipan ko na naman ang araw na yun. Ang araw na naging ulila ako.

Oo, aaminin ko na. Adopted child lang ako. Ni hindi ko na nga maalala kung paano
ako napunta sa isang orphanage after ng insidenteng iyon. Siguro dahil masyado pa
akong bata noon para makaalala.

Kaya hindi ko rin maalala kung sino ang misteryosong lalaking iyon na sumagip ng
buhay ko.

Napatingin ako sa paligid.

Umaga na pala.

Tama, nakatulog ako kagabi habang yakap-yakap ako ni Demon.

At hindi ko alam...kung bakit...napapangiti ako ngayon.

Napatingin ako sa orasan na nasa tabi ng kama ko.

At...

0____0

"KYYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAHHHH!!!" ang naitili ko.

Patay...

Mag-aalas-otso na!! NASOBRAHAN AKO NG PAG-I-EMOTE KAYA NGAYON AY MALI-LATE NA AKO

SA KLASE KO!!! UWAAAAAHHHH!!

Agad-agad akong tumakbo papunta sa banyo at mahihiya ang super fast na power ni
Demon sa mabilis na pagligo ko at pagbibihis ng uniform ko.

And speaking of Demon, WALANG HIYA SYA! HINDI NYA AKO GINISING!

Dali-dali akong bumaba sa hagdan at magwawala na sana pero natigilan ako sa

nadatnan ko sa kusina.

Si Demon na nakatitig sa stove.

At naririnig kong parang may ipini-prito sya.

Eh? Anong problema nya?

Dahan dahan akong lumapit sa kanya. Pero nanatili parin syang nakatitig sa niluluto
nya.

Tinignan ko kung ano ang ipini-prito nya at isa pala iyong buong isda na inilagay
nya sa isang skillet.

"I wonder..." he said habang hindi parin natatanggal ang tingin nya sa isda.
"...does it feel the pain too as the human do?"

Ano bang pinagsasabi nya?-____-

"Does it feel the pain too as I'm frying it?" ang tanong nya at para syang five
years old na bata na nagtatanong.

Lagot na.

Nasobrahan ata sya sa bagong emosyon na natuklasan nya. -____-

School...

Naglalakad na kami ni Demon sa hallway at kararating lang namin sa school. At hindi

ko maintindihan kung bakit kasama si Hildegarde na katulad ng dati ay nakasuot na
naman ng maid costume at mukha syang naka-cosplay. -____-

Kaya ngayon ay nakakakuha na naman sya ng atensyon sa mga estudyante sa paligid. I

had enough of attention from Demon's fans. Pero dumadagdag pa itong maid na 'to.

At katulad din ng dati ay kumakain na naman sya ng paborito nyang jelly ace. -___-

"Ah Hildegarde---"

Pero bigla syang umatras sa akin at inilayo ang isang supot ng jelly ace nya.

"Akin lang to" +___+ ang sabi nya.

Bwiset. Akala siguro nya manghihingi ako ng jelly ace nya. Hindi lang pala sya
sadist, greedy maid pa sya. -___-

"Wag kang mag-alala. Wala akong interes sa jelly ace mo. May itatanong lang ako"
-___-

"Okay" saka sya sumubo uli.

Glutton maid. +___+

"Ah...ano...bakit ba lagi ka nalang naka-maid costume?" ang tanong ko.

Nakita kong nauna ng pumasok sa classroom si Demon dahil narin siguro sa mabagal
kami maglakad.

"Dahil gusto kong panindigan ang pagsisilbi sa master" ang sabi nya saka sumubo
uli.

"Pwede mo naman syang pagsilbihan na walang maid costume diba?" -___-

"Pero mas nararamdaman ko ang pagiging servant sa master pag naka-maid costume ako"

"Teka nga, ba't ba pinagsisilbihan mo si Demon? Eh parang wala naman kayong

kontrata. At sya lang ang kilala kong vampire na may nakabuntot na servant"

Napatigil sya sa paglalakad at nilingon ako. Nasa harapan na pala kami ng

classroom.

"Dahil...ang master ang sumagip sa buhay ko nung bata pa ako" ang sabi nya saka
sumubo uli ng jelly ace.

"Eh?"

"I'm a girl raised in the midst of world war 1" she said. "At nung time na yun,
pinatay ng isang hukbo ng mga sundalo ang buong pamilya ko. Pero dumating ang
master at sinagip ang buhay ko. Simula noon...ipinangako ko sa sarili ko na
pagsisilbihan ko sya habang buhay"

"Ha? Eh paano ka naging bampira?"

"Sumama ako sa master sa paglalakbay nya at unti-unti ay nalaman kong bampira pala
sya. Isa syang imortal. At para matupad ko ang pangarap ko na pagsilbihan sya
habang buhay, naisip kong kailangan ko ding maging bampira. I asked him to make me
like him but then he refused. Kaya ang ginawa ko...lumapit ako sa ibang bampira
para gawing katulad nila..."

"Sinong bampira naman yun?"

Her emotionless eyes looked at me at sumubo muna sya ng isa pang jelly ace bago
nagsalita.

"The first mate of my master..." she said. "Miss Scarlet Ice Fuentez"

****

Nasa loob na ako ng classroom pero iniisip ko parin ang mga sinabi ni Hildegarde.

So...si Scarlet pala ang gumawa sa kanya sa pagiging bampira...at si Scarlet din
ang unang mate ni Demon...

Pero bakit kaya...

...na-break ang contract nila ni Demon?

"There's only two ways to break the contract between a human and a vampire. Either
the vampire who did the contract died or the human mate became a vampire"

Naalala ko ang sinabing iyon ni Demon.

Hindi naman namatay si Demon.

So...naging bampira sya...yun lang ang nag-iisang dahilan kaya na-break ang
contract.

Napalingon ako sa direksyon ni Scarlet.

Napakaganda nya...

Nabigla pa ako nang lumingon din sya sa akin at ngumiti ng sobrang tamis.

Nag-aalanganing ngumiti nalang din ako saka bumalik ang tingin nya sa board.

And her face is so angelic and innocent to be dangerous.

Totoo kayang...dangerous sya?

Because it's just so hard to believe.

to be continued...
<center><h1>Chapter 21</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 21

Tapos na ang klase ko sa araw na 'to at palabas na kami ni Demon sa classroom.

Hay...sa wakas! Makakasama ko na naman sya!

Wait, what?! Did I just said that?

Hindi ah! Hindi ko sinabi yun! Namali kayo ng basa. HA-HA-HA-HA!

"MASTER!!!" ang biglang sulpot ni Scarlet sa pagitan naming dalawa at nakahawak sya
sa braso namin ni Demon.

"A-ah...hi Scarlet" ang bati ko sa kanya kahit na ang awkward parin ng feeling na
nandito ang first mate...I mean, first love ni Demon...

"Hi Ate! Pwede ko bang mahiram si Demon ha?!" ang masigla nyang tanong.

"Ha? Eh..."

Pero agad na syang lumingon kay Demon.

"Master! Tara date tayo!"

Parang mabubulunan ako dahil sa sinabi nyang iyon. Si Demon? Makikipag-date? Haha,
asa. Parang wala nga sa vocabulary nya ang salitang date eh.

Kahit na ang 'jealousy' at 'pain' nga hindi nya alam. Date pa kaya?

Pero nabigla ako sa isinagot nya.

"Okay" he said. "Where do you wanna go?"

Wait, what?! WHAT?! PUMAYAG SYA?!

"Sa amusement park Master! Gusto kong sumakay ng Ferris Wheel!! At dapat kasama
natin si Yuki!!" ang parang batang sabi nya.

"Okay." Ang walang kabuhay-buhay na sagot ni Demon saka sya lumingon sa akin. "Go
home straight. I'll kill you if you get in trouble again"

Yun lang saka nya nilingon si Scarlet.

"Let's go" ang sabi nya saka sya nagpatiunang umalis.

"Bye ate!!" ang kaway naman sa akin ni Scarlet.

Samantalang naiwan akong mag-isang nakatayo doon. Hindi parin mag-sink in sa utak
ko na pumayag syang makipag-date sa ibang babae. At sa harapan ko pa ha! SA HARAPAN
KO PA!
And worst, sa ex nya---I mean, sa ex mate sya sumama! Diba masakit yun? Parang
present girlfriend lang ako tapos makikita kong makikipagdate ang boyfriend ko sa
ex nya. DIBA MASAKIT?!

Ay bwiset! NAKAKAINIS! ARRRGGGGGHHH!!

Pero kung ako lang siguro ang makikipag-date sa iba....

Bigla ko nalang naalala ang scene na nakita nya kaming magkasama ni Justin sa
cafeteria.

0___0

Okay, hindi ko na iimagine. Ayoko ng maalala ang nakakatakot nyang mga mata dahil
nagtatayuan ang mga balahibo ko. T____T

Pero napaka-unfair naman nya!

AAAARRRGGHHH!!!

Wala ng tao sa hallway dahil isa isa ng nagsiuwian ang mga estudyante.

At si Hildegarde? Ayun...iniwan kami ni Demon para bumili na naman ng isang supot

ng paborito nyang jelly ace! Oo, Jelly ace lang ang katapat namin ni Demon! -___-+

*kling-kling*

Huh?

*kling-kling*

Biglang humangin ng mahina kaya bigla kong narinig ang tunog ng bell na yun.

*kling-kling*

At hindi ako nagkakamali...

Pareho lang sila ng tunog ng bell ng espada ng weirdong lalaki na nagligtas sa akin
kahapon.

*kling-kling*

Sinundan ko ang tunog...

*kling-kling*

Palakas ng palakas ang tunog ng bell...

*kling-kling*

Nasa dulo na ako ngayon ng building sa tabi ng stockroom...

*kling-kling*

Sa veranda! Doon nanggagaling ang tunog!

Agad akong tumakbo papunta doon. Doon nga nangggaling dahil habang papalapit ako ay
mas lumalakas ang tunog ng bell.

At nang makarating ako doon.

The bell stopped.

At nanigas ako sa kinatatayuan ko sa nadatnan kong mag-isang nakatayo doon.

"J-justin?"

*****

"J-Justin?" I almost whispered.

Napalingon naman sya sa akin at waring nabigla.

"Oh, ikaw pala Jane" then he smiled.

Napatingin ako sa kanya.

Hindi naman sya yung weird na lalaking nakilala ko kahapon.

"A-ah...anong ginagawa mo dito?" ang tanong ko saka humakbang papunta sa kanya.

He smiled. "Dinidiligan ko ang mga bulaklak na nandito para sa biology club"

Ngayon ko lang napansin na may hawak pala syang maliit na water host habang
nakatutok yun sa mga bulaklak na nanduduon.

"Ah...may...nakita ka bang...ibang tao na pumunta dito kanina lang?" ang tanong ko

parin. Malay mo diba? Baka dito dumaan yung weird na lalaki.

His brows met. "Ibang tao? Kanina pa ako nandito. Mga 30 minutes narin. Bakit? May
hinahanap ka ba?"

"Ahh..."

Tinitigan ko ng mabuti ang mukha ni Justin.

Posible kaya?

Posible bang...

Naipilig ko ang ulo ko. Imposible ang iniisip mo Jane. Hindi si Justin yun. Paano
naman ba magiging si Justin yun?

"Ah wala" I smiled. "Akala ko kasi dito dumaan yung kakilala ko"

Ngumiti din sya. "Well...hindi na ata kita nakakausap ng katulad ng dati

ah...siguro...siguro busy ka na sa boyfriend mo"

He said that na nakangiti pero nakita ko sa mga mata nya ang lungkot.

Boyfriend? Sinong tinutukoy nya? Si Demon?

Psh. Oo, yung boyfriend kong sumama sa ex nya. Bwiset.

"Hindi ko sya boyfriend" ang sabi ko. Bwiset na bwiset parin kasi ako sa ginawa
nya.

Nabigla naman sya. "Hindi mo sya boyfriend?"

Ngumiti ako ng alanganin. "W-well...it's complicated..."

Pareho na kaming natahimik. Urrrghh...ang awkward!!!

At hindi ko alam...pero...parang...may nagbago na...

Parang...hindi na ako kinikilig na kinakausap nya ako. I feel...normal.

"I love you Jane" ang biglang sabi nya kaya natigilan ako. "I really do..."

Napatingin ako sa kanya.

Hindi ako makapagsalita.

"Hindi pa ako sumusuko Jane" he said. "Hinahayaan lang kita ngayon dahil ayaw kong
mahirapan kang mamili. Pero sana...sana ako parin ang piliin mo"

"J-justin---"

"Alam kong masakit" he smiled painfully. "Pero kaya ko pa namang tiisin eh. Kaya ko
pang tiisin na ibang lalaki ang kasama mo. Pero kung kailangan na magmakaawa ako
sayo para ako ang piliin mo, gagawin ko. Because...I don't wanna lose you..."

Pinatay nya ang host at lumapit sa akin saka nya hinawakan ang kamay ko.

Ang dali lang naman eh. Ang dali lang pumili. Kung si Justin nalang ang piliin ko
ay hindi na ako masasaktan. Pero bakit parang may pumipigil sa akin?

"Will you please give me a chance?" ang parang nagmamakaawa nyang tanong. "If you
choose me, I promise that you won't regret it"

Hindi ako makapagsalita. Nanatili lang kaming nakatingin sa mukha ng isa't isa. At
hindi ko alam kung bakit...pakiramdam ko ay lumalapit ang mukha nya sa mukha ko...

Ito lang naman ang gusto ko eh.

Gusto kong ma-feel na kailangan ako ng isang tao.

Gusto kong ma-feel ang pagmamahal...

At alam kong si Justin lang ang makakapagbigay nun sa akin...

Idinikit nya ang ulo nya sa ulo ko.

And I can already smell the minty ice smell of his breath.

"I love you so much Jane..." he whispered. "you don't have any idea of how long
I've waited for this day..."

His face is so close.

I'm hypnotized by the smell of his breath. Nakita kong mas lalo pa nyang inilapit
ang mukha nya na nagdidikit na ang mga ilong namin.

And slowly...so slowly...

I closed my eyes and waited...

But then...

"YOU DARE...TO KISS MY GIRL?" ang biglang sulpot ng boses na yun.

Teka, paano sya napunta dito? Akala ko ba magkasama sila ni Scarlet?

Agad akong napahiwalay kay Justin because in a blink of an eye ay nakita kong nasa
wall na si Justin habang sinasakal sya ni Demon gamit ang isang kamay nya.

Nanlaki ang mga mata ko.

"DEMON! STOP IT!" ang naitili ko. "YOU GONNA KILL HIM!!"

Nakita kong namumula na ang mukha ni Justin at mukhang hindi na sya makahinga.

"Oh, good idea" he said in a hoarse tone then he smirk.

Saka nya inihagis sa kabilang wall si Justin. At nasira ang sementong wall na yun
dahil sa lakas ng paghagis nya.

"JUSTIN!" ang naitili ko nang makita kong sumusuka na sya ng dugo.

"I've warned you kid" he said in a hoarse tone. "...I told you to stop messing up
with my girl...and here you are...taking what is mine?!"

Pero nabigla ako sa isinagot ni Justin.

He smiled then smirk. "Is that all you've got?"

At dahil doon kaya mas napikon si Demon. Oh God!! Wag naman sana...!

Biglang nandilim ang mukha ni Demon at konting konti nalang ay baka bigla syang
mag-transform sa pagka bampira. At pag nangyari yun...siguradong...hindi na
makakalabas ng buhay sa building na 'to si Justin.

"You..." he started. "...stupid human...you'll never gonna learn huh?"

At nakita kong susugurin na sana ni Demon si Justin. At alam kong sa one single
blow na yun ay mapapatay nya si Justin.

Agad akong tumakbo sa harapan ni Justin at hinarap si Demon.

"DEMON STOP!!!" I screamed.

Agad naman syang natigilan nang makita ang mga luhang nasa pisngi ko.

At unti-unti ay kumalma ang itsura nya na para bang naka-realize sya.

"J-jane..." ang sambit nya at lalapit na sana sya sa akin pero sumigaw ako.

"I SAID STOP!!"

I'm so mad right now.

Napaatras naman sya at napatayo lang sa harapan ko.

"ITO LANG BA ANG GAGAWIN MO?! ANG PATAYIN ANG MGA TAONG MAHALAGA SA AKIN?!
IPINAGDADAMOT MO AKO PERO HINDI MO NAMAN AKO INAALAGAAN! PWEDE KANG MAKIPAG-DATE SA
IBA PERO AKO HINDI?! KAYA MO AKONG IWANG MAG-ISA PARA SUMAMA SA IBA PERO AKO HINDI
KO PWEDENG GAWIN YUN DAHIL PAPATAYIN MO ANG KASAMA KO?!" I yelled with those tears.

"I-I don't---"

"JUST STOP!" I yelled. "I DON'T WANNA HEAR ANYTHING FROM YOU! SASAMA AKO SA TAONG
GUSTO KO DAHIL BUHAY KO 'TO! And right now...right now...HINDI IKAW ANG TAONG YUN!"

Pain.

Yun ang nakita ko sa gray eyes nya.

At unti-unti ay nandilim ang mukha nya.

"D-did I hurt you?" he asked in a soft voice.

"Oo! Lagi mo akong sinasaktan!" I yelled. "Wala kang ibang ibinigay sa akin kundi
puro sakit!"

"Is that the reason why you're crying?" he asked.

"YES!!" I yelled.

Hindi sya nagsalita.

Tumalikod nalang sya at dahan-dahang naglakad paalis.

At hindi ko alam...kung bakit...bakit gusto ko syang habulin ngayon at bawiin ang

mga sinabi ko.

He looked so hurt that I wanna run to him and hug him.

Pero pinaibabaw ko ang galit ko...at...selos?

At unti unti ay nakita ko na syang umalis at naglakad sa hallway.

Bigla akong napaupo doon.

"Jane?" ang sulpot naman ni Justin at halatang nabugbog talaga sya ni Demon.

"I said a lot of terrible things to him..." I cried. "Will he ever forgive me?"

Niyakap nalang nya ako.

"It will be alright Jane...ssssh...it's gonna be alright. I'm still here..." he

said.

And from there, I sob into his arms.

Meanwhile...
"Master!!" Scarlet called him.

Pero parang nawalan sya ng lakas para lumingon.

Sinamahan nya ito sa amusement park kanina. Pero nakaramdam sya ng kakaiba kaya
akala nya ay may masamang nangyayari kay Jane kaya agad syang umalis pabalik ng
school. Leaving Scarlet behind.

Pero hindi nya inaasahan ang masasaksihan.

That filthy human who's trying to steal his life from him.

Yes, Jane became his life.

The moment Jane came into his life, that's the only time that he started to feel
that he's really living. That he's not only breathing. But he also has a life.

But all he ever gave to her is PAIN. And he is the reason why she's crying.

For almost 3 thousand years, this is the first time he felt this.

"Master---" Scarlet suddenly grabbed his arm.

And lifeless, he turned to her.

"What?" he asked when he saw Scarlet's reaction in her face.

He heard her gasp and saw her eyes widened.

"M-master..." she whispered. "...you're crying..."

What?

He touched his cheeks and looked at his hand.

Water.

He was confused. "What is this water falling off from my eyes?"

Scarlet, still with mouth hanged open answered. "That is what human called Tears
master...y-you're crying..."

Oh.

Tears.

Tears...

And for almost 3 thousand years...this is the first time...yes, this is the first
time he saw his own tears.

To be continued...
<center><h1>Chapter 22</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract
Chapter 22

Hayyyy!! Nakakainis naman!! Ba't nya ako iniwang mag-isa dito?! Sasakay na sana
kasi kami sa Ferris wheel nang bigla nalang syang nawala kaya heto ako ngayon at
mag-isang naglalakad sa amusement park.

Mukhang nagtutugma naman ang lahat sa plano nya.

She smiled. "Yuki, hanapin mo si Demon" ang utos nya sa itim nyang pusa.

"Meow..." ang sagot nito.

Saka nito inamoy-amoy ang paligid. Sinundan naman nya ito at sinundan ng sinundan
hanggang sa makarating sila sa school.

Huh? Bumalik pala sa school si Demon?

Psh. Nakakainis naman! Iniwan sya para lang bumalik sa school?!

Pumasok sya sa school.

Pero agad din nyang nakita itong mag-isang naglalakad sa hallway.

Huh? At mukhang...wala itong kabuhay buhay na naglalakad doon...

Hmm...ano kayang nangyari?

"Master!" ang tawag nya dito.

Pero hindi ito lumingon.

Ah...baka hindi sya narinig. Huh? Si Demon? Hindi sya maririnig?

And like a fast wind, she run into him and grabbed his arm.

Parang walang lakas naman itong napalingon sa kanya.

Bago yun ah. Dati kasi hindi nya magawa ito dito kasi masyadong malakas si Demon
para mapalingon lang sa ganung paraan.

Pero bigla nyang natutop ang bibig nya at napa-gasp nang makita ang itsura nito.

He's...crying...

Oo, Demon is crying!

Ang heartless, emotionless, at selfish na mate nya dati ay heto ngayon at umiiyak!

"What?" he asked na wala paring kabuhay-buhay.

She almost couldn't breathe by the sight of this.

"M-master..." she whispered. "...you're crying..."

He touched his cheeks and looked at his hand.

Tinitigan lang nito ang basang kamay nito.

Then he looked confused. "What is this water falling off from my eyes?"

Tama. Ano bang alam ni Demon sa emosyon ng tao? Masyado na itong nabuhay ng matagal
bilang isang bampira kaya hindi na nito maalala ang mga emosyon nito nung nabubuhay
pa ito bilang isang tao...

Pero heto ito ngayon...ng dahil lang sa isang babae...

Ng dahil lang sa bagong mate nito...ay isa-isa ng bumabalik ang emosyon nito...

She almost gritted her teeth.

Never syang nakatanggap na kahit anong emosyon galing sa mate nya...

Tama...kahit na...kahit na pinapatay na sya ng ibang bampira ay never itong

nagpakita na may pakialam ito sa kanya...

Hinayaan lang sya nito.

Hinayaan syang pagpyestahan ng iba.

Never syang ini-save nito sa ibang bampira...

Never nyang na-feel...

Kahit konti lang...

Kahit isang tuldok lang...

Na may pakialam ito sa kanya...

Nandidilim ang mukha nyang sumagot.

"That is what human called Tears master...y-you're crying..." she whispered.

Oo...ang tears na hiniling nyang makita man lang sa mate nya...

O kahit hindi na tears. Kahit awa man lang ay sapat na yun sa kanya. Dahil kung
luha na ni Demon ang hihilingin nya ay too much na yun.

Hindi sya greedy.

Ang gusto nya lang ay makaramdam si Demon ng kahit ano para sa kanya.

Pero...

Pero...

Nagtaas sya ng mukha at ngumiti.

"Master! Gusto ko paring sumakay sa ferris wheel! Ang daya mo! Iniwan mo ako doon!"
yun lang saka nya ito hinila sa kamay at umalis sa lugar na yun.

...kay Jane nito naramdaman ang mga bagay na gusto nyang maramdaman ni Demon
noon...
****

Ang tanga ko.

Hayyyyy!! Ba't ko ba kasi nasabi ang mga yun kay Demon?!

Ba't ako nagpadala sa galit ko?!

Tignan mo tuloy...parang wala na syang balak na umuwi!! Teka, nasaan na ba sya?

Hindi kaya...

Hindi kaya...

0____0

...naghanap sya ng mabibiktima sa daan para ilabas ang galit nya sa akin?!
UWAAAAHHH!! T___T

Demon...nasaan ka na kasi?!

At may isa pa pala akong problema sa bahay na 'to...

"Stupid human..." si Hildegarde through gritted teeth.

Ayan na...0___0

Ayan na...>.<

"You dare..." she started. "...to hurt my master?! NOW, SUFFER YOUR DEATH HUMAN!"
+___+

Saka nya inilabas ang latigo nya.

UWAAAAAAHHH!!! DEMON!!! SAVE ME FROM YOUR SADIST MAID!! UWAAAAHHH!!

"My lady, it's time to give you your punishment" +___+

UWAAAAAHHHHH!!!! DEMON!!! NASAAN KA NA KASI??!!! UWAAAAHHH!!

Talagang nakasuksok na ako sa dulo ng wall habang para naman syang killer na unti-
unting naglalakad papunta sa akin habang hinihila-hila ang hawak nyang latigo.

Natigil lang kami nang may narinig kaming huni ng kotse sa labas.

EH?

Sabay kaming napalingon sa labas ni Hildegarde.

Baka si Demon na yung nasa labas!

Excited akong lumabas ng bahay at nakalimutan ko bigla ang nakakatakot na si

Hildegarde.
Tama, magso-sorry ako sa kanya dahil sa lahat ng sinabi ko.

Mapapatawad naman siguro nya ako diba? WOHHHOOO!!

Pero...bigla akong napako sa kinatatayuan ko sa nadatnan ko sa labas...

At parang nanghina bigla ang tuhod ko...

Si Demon...at si Scarlet...

...they are kissing.

*****

Pakiramdam ko ay may biglang nagbara sa lalamunan ko.

At unti-unti ay naging blur ang paningin ko dahil sa namumuong luha sa mga mata ko.

Agad naman sila natigil sa ginagawa nila at sabay pa silang lumingon sa akin.

"Oh, hi ate!" ang masayang kaway ni Scarlet sa akin.

Samantalang...walang emosyon naman si Demon na lumingon sa akin.

"Oh" he said na para bang ipinaalam nya lang na nakita nya ako.

Pero hindi ko na napigilan ang sarili ko at agad akong tumakbo papasok ng bahay.

Hindi ko na pinansin ang nakatayong si Hildegarde at pumasok na ako sa kwarto ko.

Saka ako nahiga sa kama ko at tinakpan ko ng unan ang mukha ko.

Ang sakit sakit...

Sobrang sakit...

Kaya pala nagabihan sya ng uwi...dahil magkasama sila ng ex nya?! At ako naman
itong si tanga, naghihintay sa wala!

Pero ano bang karapatan kong magalit? Ano bang karapatan kong masaktan?

Mate nya lang ako! First love naman si Scarlet! And as the saying goes...FIRST LOVE
NEVER DIES.

Oo, ganun kalaki ang agwat namin ni Scarlet.

Kaya anong iniiyak-iyak ko dito? Anong ina-arte-arte ko?!

At ako naman ang muntik ng mahalikan ng crush ko kanina diba? At sobrang sakit ng
mga pinangsasabi ko kay Demon. That's why I deserve this pain. Ito na siguro ang
ganti ni Demon sa sakit na ibinigay ko sa kanya kanina.

Pero bakit ganun? Bakit masakit parin? Kahit anong sabihin ko ay masakit parin?!
Doon na ako napahagulgol ng iyak sa loob ng kwarto ko.

Wala na akong pakialam kung marinig man nila ang iyak ko o hindi. Anyway, they are
vampires! They know nothing of human feelings and emotions!

Biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko at naramdaman kong may pumasok.

"Jane..."

BWISET! STOP CALLING MY NAME! BWISET KANG BAMPIRA KA! BWISET KA!

Hindi ko na sya narinig na nagsalita uli. Alam kong narinig na nya ang pagmumura ko
sa kanya sa thoughts ko. HAH! TAKE THAT BASTARD!

"I-I'm..." bigla syang napahinga ng malalim na para bang may gusto syang sabihin
pero hindi nya maipagpatuloy.

"GO AWAY!" I yelled.

"I-I'm s-sorry..." he said in a sincere tone.

Hah! SORRY?! ANO YANG SORRY?! NAKAKAIN YAN?! NUTRIENT YAN?! PAG TINANGGAP KO BA YAN
MABABAWASAN ANG SAKIT SA DIBDIB KO?!

"N-no but---"

"Then stop acting like you care!" I yelled.

"I care Jane, for the name of God, I care" he said na para bang nahihirapan sya.
"But I don't know what to do anymore...you're the one who told me that all I ever
gave to you is PAIN. And right now, I'm the reason why you're crying"

Tama, ako nga naman ang nagsabi nun sa kanya.

"Jane..." he continued. "There is only one thing we could do to stop you from
hurting."

Napatigil naman ako sa pag-iyak. "Ano?!"

He took a deep breath before speaking.

"Let's break the contract" he said.

*****

"Let's break the contract"

Sinabi nya iyon. Oo, sinabi nya yun. Nanggaling sa bibig nya ang salitang iyon pero
bakit parang ang hirap paniwalaan na nanggaling nga yun sa kanya?

"A-anong s-sabi mo?"

Oo nga naman. Baka namali lang ako ng dinig. Baka iba lang ang pagkakarinig ko sa
sinabi nya.

"Let's break the contract" ang ulit nya.

Inulit nya ang sinabi nya pero hindi talaga mag-sink in sa utak ko yun. At para
akong nabingi sa sinabi nya.

Hindi ako makapagsalita. Parang biglang nanigas ang dila ko.

"Although we can't break it, we still have to try"

"P-pero bakit?" ang sa wakas ay naitanong ko.

"I-I...don't wanna see you hurting anymore..." he said then sigh. "...I know that
only letting you go will stop you from crying..."

For a moment ay nakatitig lang ako sa kanya. Pero unti unti ay bumalik ang galit
ko.

Alam ko na ang ganitong eksena eh. Ilang ulit ko na itong napanuod sa mga
koreanovela. Nakikipag-break ang boyfriend nya para lang makasama ang ex nya.
PUTIK! Hindi ko alam na mangyayari din sa akin ang mga eksenang ganun.

"Sige" I said through gritted teeth. "Let's break the contract. Napapagod narin
ako"

Sya naman ngayon ang napatingin sa akin na para bang hindi makapaniwala sa sinabi
ko.

"O ano?" I said. "Nakakapagod narin ang ilang ulit na akong muntikang mamatay ng
dahil sa lecheng contract na yan"

Biglang nandilim ang mukha nya.

At ngayon ay sya naman ang nagsalita. "All this time...is that all you could ever
think of the contract? That it leads you to death?"

"Yes" ang buong tapang kong sagot.

"God knows I tried really hard to keep you away from harm...and yet..." he said
pero hindi nya naipagpatuloy yun. Biglang bumalik ang pagiging cold ng mga mata
nya. Biglang nawala ang pain at agony doon kanina.

Nagsalita sya uli.

"Anyway" he said. "...I now understand that I don't have to do it all for a stupid
bitch like you."

Napatulala ako sa sinabi nyang iyon.

Yun ang first time...na ginamitan nya ako ng ganung tono...

Kahit gaano sya ka-heartless...

Kahit gaano sya ka-emotionless...

Kahit ilang ulit nya akong pinagbantaan na papatayin nya ako...

Never nyang...
Never nyang...

Slowly, my tears started to fell.

Never nya akong tinawag na BITCH.

Never nya akong pinagsalitaan ng ganun...

" Hildegarde is right about you. You don't deserve the contract. You're just a
pathetic human that needs to be washed off from this world. I wished I just left
you dying and never wasted half of my life and my time for you, BITCH" yun lang ang
huling sinabi nya.

Saka sya tumayo at naglakad palabas ng kwarto.

Samantalang hindi naman ako makagalaw sa kinauupuan ko.

Para akong nanigas doon.

Gusto kong magsalita pero...walang boses na gustong lumabas doon.

Kaya nanatili lang akong nakaupo sa kama at patuloy na umiyak.

*****

Masakit ang mga mata ko nang magising ako nung umagang iyon.

Nakatulugan ko na kasi ang pag-iyak ko kagabi.

Napalibot ko ang paningin ko at nakitang tahimik lang ang paligid.

I wished I just left you dying and never wasted half of my life and my time for
you, BITCH.

Parang gusto ko na namang maiyak nang maalala ko ang mga sinabi nya.

Oo, kasalanan ko rin naman eh.

Pinauna ko na naman kasi ang galit ko.

Pero sino ba ang hindi magagalit sa ginawa nya diba?

Nakipag---

Nakipaghalikan sya sa ex nya kagabi.

Pero sapat narin bang dahilan yun para ma-break namin ang contract?

Sapat na ba yun para iwan nya ako?

Tumayo na ako sa kama ko at naglakad palabas ng kwarto ko. At pagbaba ko sa sala ay

isang nakakabinging katahimikan ang sumalubong sa akin.
Oo, wala na sila ni Hildegarde. Iniwan na naman nila ako.

Siguro ito ang paraan nya para i-break ang contract.

Ang iwan ako.

Napaupo nalang ako sa sofa at tahimik na umiyak.

To be Continued...
<center><h1>Untitled Part 31</h1></center>
<hr>
<center><h1>Untitled Part 32</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 23</h1></center>
<hr>
AN: Hi po sa mga patuloy na nagbabasa nito. Thank you din sa mga bagong followers!
*wink* At sana din po mag-comment kayo. Hehe I need them kasi baka boring na ang
takbo ng kwento pero nahihiya lang kayo magsalita. Hihi. BUt anyway Thank you
parin sa mga sumusubaybay. Please vote if you like this chapter. :D

The Vampire's Contract

Chapter 23

11 years ago...

"Master? Anong gagawin natin sa bata?" ang tanong sa kanya ni Hildegarde habang
bitbit ang batang nasagip nya or more accurately, hindi nya sinasadyang sagipin.

They were hunting down humans for their next meal when they heard those gunshots.

At agad na sumunod doon ang amoy ng dugo.

And even if those criminals blood taste awful, he really enjoyed it.

But there's one more thing he could smell...

At yun talaga ang rason kung bakit para syang nawalan sa katinuan na pumunta sa
bahay na yun.

That delicious exotic sweet smell of a human...

...that's coming from this childs veins...

"Iinumin nyo na ba ang dugo nya? Master?" ang sabi ni Hildegarde at paglingon
nya...

0____0

May nakahanda na itong straw na nakatutok na sa leeg ng bata.

Minsan talaga ay masyadong nasosobrahan ang paninilbi sa kanya ni Hildegarde. -___-

Nakatingin lang sa kanya ang maamong mukha ng batang iyon.

Tama.

Wala narin itong magulang.

Wala narin namang mag-aalaga dito.

Kaya ano pang silbi ng buhay ng batang ito?

Maghihirap din ito sa buhay nito paglaki nito.

Kaya mas maganda kung bata palang ito ay mawala na ito sa mundo. Magiging mabait na
nga sya sa paraan na yun eh kasi hindi na ito mahihirapan pa.

He took a step closer to the kid making him smell her sweet smell. And from that
moment, he almost wanna break that childs neck and suck her blood out til no more
blood could come out from her.

Her smell is so intoxicating that it's making him lose control.

Ano bang meron ang batang ito na halos mawalan na sya sa sarili nyang katinuan?

"Kid" he said in his usual tone. "I'm gonna kill you now"

Pero hindi natinag ang bata.

Nakatingin parin sa kanya ang mga inosenteng mga matang iyon.

Hinawakan nya ang leeg nito...

Already feeling her pulse on his hand...

Pero...

"Hihihihihihihi!" ang biglang tawa nito.

Eh?

"Kiliti ako...hihihihi!" she said laughing.

Ha? Nakikiliti ito sa paghawak nya sa leeg nito?

"Master" si Hildegarde. "Your food is laughing at you"

Sinabi nito iyon na para bang nakaka-shock ang bagay na yun.

Why does she have to sound like that? Of course tao din ang batang ito kaya tatawa
ito. -___-

"Oh?" he raised his brow. "You're laughing at me, huh? You like that? Huh? You like
that?"

Saka nya kiniliti pa ito sa leeg.

"Hihihihi...!" ang tawa pa nito.

At hindi nya alam kung bakit nya ini-enjoy ang tawa ng batang iyon.

It's like...biglang gumaan ang pakiramdam nya nang marinig ang tawa nito...

"Master" si Hildegarde naman. "Don't play with your food. It's bad" -___-

Pero hindi nya pinansin ang sinabi nito at mas ininjoy pa nya ang pagkiliti sa
batang iyon.

"Hihihihihi!" ang tawa parin ng bata.

At nadadala narin sya ng tawa nito kaya napangiti sya.

Pero bigla itong tumigil sa pagtawa.

"Hungry..." @___@ ang sabi nito.

Nilingon naman nya si Hildegarde. "Hildegarde. Bring her food"

"Yes master" ang sabi nito. "Good for her we have plenty of leftovers"

Saka nito inihagis sa harapan ng bata ang katawan ng lalaking pinatay nila kanina
at nilagyan ng straw ang nabali na nitong leeg.

"Now drink, human" ang sabi nito sa bata.

Mukhang natakot naman ang bata at bigla nalang itong umiyak.

"UWAAAAAAAAAAAHHHHH!!" she wailed.

Nilingon naman nya ang maid na yun. "Hildegarde..." +____+

"Master I'm just being nice. Why? Is she scared to the straw?" ang inosente pang
tanong nito.

Nilingon nalang nya ang bata.

"UWAAAAAH!!!" ang iyak parin nito.

Wait, ano bang gagawin nya para mapatahan ito?

"What is your name?" ang tanong nya.

Tumigil naman ang bata sa pag-iyak. "I-I...I don't know..." she said between her
tears.

Bigla syang naguluhan. Hindi nito maalala ang pangalan nito?!

"Do you know that they are your parents?" ang tanong nya saka nya itinuro ang
magkatabing bangkay na nasa gilid.

"My parents?" ang ulit nito.

Bakit parang bigla nalang ay hindi na nito maalala na may magulang ito?

"It may be because of the trauma, master" ang biglang sabi ni Hildegarde. "Human
experience that if they get into trauma. They called
that...umm...urrrghh...insomnia...?"

"It's amnesia" -___-

"Oh, right. Amnesia" she said.

Oh God. Why does he have to be stucked up with this maid? -___-

Bigla naman itong bumalik sa pag-iyak.

"UWAAAAAAAAAAAHHHH!!!" She wailed.

"Hildegarde" ang lingon nya sa maid na kasama nya. "Give her NORMAL HUMAN FOOD"

"Yes master" ang sabi nito saka naghanap ng makakain sa ref na nanduon.

At bumalik ito agad with...

...raw flesh of a meat. At ibinigay nya yun sa umiiyak parin na batang kaharap nya.

"Now eat human before master kills me" she glared at the child.

Napahawak nalang sya sa ulo nya.

Kinuha nalang nya ang meat na yun at naglakad papunta sa kitchen ng bahay na yun.

"Master? What are you doing?" ang sulpot naman ni Hildegarde. "Are we gonna cook
her first before drinking her blood?"

He glared at her. "Shut up Hildegarde. I'm concentrating here"

Oh God. Hindi nya alam kung paano ito. Paano ba magluto? Hindi naman nya niluluto
ang mga biktima nya. He loves raw blood.

"Yes master" yun lang saka ito umalis.

But here he is, stucked in this kitchen just to cook something for this human
child.

****

"Master, she peed..." si Hildegarde.

"Then change her clothes" ang pagod na pagod nyang sabi.

God. He's so tired.

Why? Nilabhan nya kasi ang mga damit ng batang iyon.

At hindi nya parin maintindihan kung paano napunta ang lahat sa ganitong eksena.
Like, he's about to kill that child pero heto sya ngayon at pagod na pagod na
nakahiga sa kama nya dahil sa ilang damit na nilabhan nya.

"I'd rather kill hundreds of human for your meal master that to change her peed
clothes" ang sabi naman ni Hildegarde.

Isa pa itong si Hildegarde. Hindi talaga sya tinutulungan nito sa pag-aalaga sa

bata.

"But why?" ang tanong nya.

"Because it's a pee, master. It's gross" ang sabi lang nito. -____-

Magagalit na sana sya dahil ngayon lang sya hindi sinusunod ni Hildegarde pero may
bigla syang naalala.

Baka ipasok nito uli sa washing machine ang bata kagaya nung isang araw.

Inutusan nyang labhan nito ang mga damit ng bata at na-schock sya sa nadatnan.
Ipinasok nya kasama ng ibang damit ang bata sa washing machine. -____-

Kaya no choice. Hindi marunong mag-alaga ang maid na 'to kaya sya na ang gumagawa
ng lahat.

Pagod na pagod syang tumayo at naglakad papunta sa bata.

Oo nga pala. Simula ng insidenteng iyon ay dito na sila tumira sa bahay ng bata.
Nilinis lang nila ang mga katawan na nanduon at doon na sila namalagi.

And it's been six months after that.

Nadatnan nyang nakaupo ito sa sala habang kumakain.

Isang matamis na ngiti ang agad nyang natanggap dito.

"Dee---! Deee!!!" ang tawag nito sa kanya.

Hindi pa kasi nito ma-pronounced ng mabuti ang pangalan nya. Hindi nya alam kung
bakit parang hindi ito marunong magsalita. Five years old na to kaya dapat ay
fluent na tong magsalita pero bakit ganun? Bakit hindi parin ito makapagsalita ng
mabuti?

"It's Demon" he said then pats her head. "You peed again on your clothes, huh?
Geez, you're already 5 years old but you're still peeing on your clothes"

"Deee!" ang lukso-lukso parin nito sa kanya.

"Now, what do I gonna do to you?" he smiled.

Isa yun sa nakakabigla sa kanya.

Bigla nalang syang napapangiti sa batang ito.

At hindi nya alam kung bakit mas gusto nyang alagaan ito kesa sa gawing hapunan.
Even though napapagod sya sa pag-aalaga dito at ang isa pang rason ay ang
intoxicating smell nito.

God knows how hard it is to control his thirst whenever this kid is around.
Pinalitan nalang nya ang damit nito at inilagay sa isang basket na lalabhan na
naman nya bukas. Urrrrghhh...mukhang malapit na namang mapuno ang basket na yun...

Pero pagbalik nya ay natigilan sya at napatitig dito.

"Hihihihihihi!" ang tawa ng bata.

At mukhang tutok na tutok ito sa panunuod ng tv. Tinignan nya ang pinapanuod nito.

Si Tarzan.

Kahit na bampira sya ay kilala naman nya ang mga paboritong pinapanuod ng mga tao.

"Why are you laughing kid?" ang tanong nya.

At mahirap aminin pero tuwang tuwa sya sa nakikita nyang pagtawa nito.

"Deeee!!!" ang tawag nito sa kanya. "Tarzan! I want Tarzan!"

"You want that monkey-man?" -____-

"Monkey-man?" she said looking confused.

"Yes. Because Tarzan is a monkey" -___-

"Oh..."

Saka bumalik ang tingin nya sa tv. At nanuod uli. Then bigla na naman itong
nagsalita.

"I want Jane! I want ride Tarzan!"

His brows met. "You want to be like Jane?"

"Yes! Deee!!"

Tama. Six months na silang magkasama pero hindi parin matandaan ng bata ang totoong
pangalan nito.

At may idea syang naisip.

He gently pats her head and smiled. "Then how about I name you...Jane?"

****

"Mas maganda kung ipapasok mo sya sa isang Special Child Care Program" ang sabi ng
doctor na kaharap nya. "Underdevelop sya kaya mabagal ang development nya. Wait,
bakit ikaw ang nagdala sa kapatid mo? Nasaan ang mga magulang nyo?"

He sigh.

Dinala nya kasi ito sa isang pediatrician dahil nababahala na sya dito. Hindi
normal sa isang five years old ang hindi makapagsalita ng mabuti at ang madalas na
pag-ihi nito sa damit nito.

"Ulila na po kami. Salamat po" ang sabi nya lang saka tumayo at umalis sa lugar na
yun.

Saka sila umuwi ng bahay.

Kailangan nya pang magluto ng pagkain nito.

Kahit na underdevelop ang sinasabi ng doctor tungkol dito ay ang lakas parin nitong
kumain. At dahil walang ibang magluluto para dito ay nag-start syang kumuha ng
culinary arts para dito.

"Master" ang biglang sulpot ni Hildegarde habang nagluluto sya.

Nilingon nya ito. "What?"

"We need to move to another place. The people are starting to notice that the true
owner of this house is missing"

He sigh.

Isa pa ito. Marami ng nakakapansin na silang tatlo nalang ang nakatira dito. Nung
una ay idinahilan nila na kamag-anak sila ng mag-asawa at nangibang bansa ang mga
ito at sa kanila iniwan ang bahay at ang bata.

Pero parang unti-unti ay nakakapansin na sila na may kakaibang nangyayari dito.

Hindi na sya sumagot.

Nanatili lang na nakatayo si Hildegarde at mukhang naghihintay ng sasabihin nya.

Inilagay na nya sa plato ang pagkain ng bata at bumalik sa sala.

"Jane---"

Pero nanigas sya sa nadatnan nya.

"UUUUWAAAAAAAAAAAAAHHHH!!! DEEEE!!!!" ang sigaw ni Jane.

Dahil hawak-hawak ito ng isang bampira at akmang kakagatin na nito si Jane pero
dumating sya.

Nandilim ang mukha nya at sa sobrang galit ay nabasag ang hawak nyang plato na may
lamang pagkain.

Mukhang nasindak din ang bampira nang makilala sya.

"U-uno..." ang nanginginig nitong sambit.

At sa takot siguro nito ay nabitawan nito ang umiiyak paring si Jane.

Nahulog ito sa semento kaya mas lalong umiyak ng malakas.

"UWAAAAAAAHHHH!!!"

And that sound of her cry made him more mad.

He step forward.

"I treasured that kid...more than my life..." he gritted his teeth.

Napaatras naman ang bampira at nanginginig na nagsalita.

"U-uno...a-aalis na ako-"

"...I hate to see even a scratch on her..."

"U-uno---"

"...I always see to it that she's wearing proper clothes before going to sleep so
mosquitoes won't bite her..."

"A-ano---"

"...I even studied culinary arts to learn how to cook her foods..."

"U-uno m-maawa ka---"

"...and here you are...making her cry right here in front of me?"

"M-maawa ka---"

Pero hindi pa man ito natatapos magsalita ay sinugod nya ito. And in a blink of an
eye, nakahiga na ito sa semento habang hawak-hawak nya ang duguang puso nito.

"I swear to God I'll kill every living or non-living things who'll try to put even
a scratch on her" he said then lick his bloody hand.

Napalingon naman sya agad kay Jane.

Pero nakita nalang nyang natutulog na pala ito sa bisig ni Hildegarde.

"Master, nakatulog sya sa sobrang iyak" she said.

Napahinga sya ng malalim.

"Master?"

Napalingon sya uli dito.

"I think the more we stay with her, the more we put her life to danger"

Natigilan sya sa sinabi nito.

Tama. Matagal na nyang alam iyon. Ang totoo nyan ay hindi ito ang unang beses na
pinagtangkaan ito ng ibang bampira.

Napakuyom sya ng kamay.

Pero anong gagawin nya?

Hindi nya kayang mahiwalay sa batang ito. Pero tama si Hildegarde. The more they
stay in her side, the more her life will be in danger.

At alam nyang...this time...ay kailangan na nyang gumawa ng desisyon.

**

"Dee? Ano gawa dito?" ang tanong nito sa kanya habang nakatingin sa kanya ang
maamong mukha na yun.

She's trying to ask if what they are doing there. Pero hindi nya sinagot ito.

"Naku ito na ba ang bagong aalagaan namin?" ang tanong ng madre sa kanya.

"Opo" he answered.

Nasa harapan na sila ngayon ng bahay-ampunan at kahit ayaw nya...kahit mahirap...ay

alam nyang ito ang tamang desisyon para dito.

Maganda din naman ang bahay ampunan na yun dahil may Special Child Program sila ng
katulad ng inirekomenda ng pediatrician.

"Nandito na ba ang lahat ng gamit nya?" ang nakangiting tanong pa ng madre.

"Opo"

"Dee??" ang tawag sa kanya uli ni Jane.

Nakahawak lang ang kamay nito sa kamay nya habang nakatingin parin sa kanya.
Marahil ay nagtataka talaga ito kung bakit sila nanduon.

"Oh sige na, magpaalam ka na kay kuya" ang sabi ng madre saka kinuha ang kabilang
kamay nya.

"Paalam?" ang ulit nito na mukhang nagtataka talaga ito.

Hinarap nya ito at hindi nya alam kung bakit sumasakit ang lalamunan nya ngayon.

"J-jane..." he whispered. "You'll be safer here. I promise, I'll always be in your

side. I'll always protect you..."

"Dee??"

He smiled. "It's Demon." He said. "Sige na, sumama ka na sa loob"

Bibitiwan na sana nya ang kamay nito pero nabigla sya. Dahil mas hinigpitan nito
ang hawak nito sa kanya.

"Dee??!!"

Nandilim ang mukha nya. Ayaw nya ng eksenang ito.

Bakit...bakit sumasakit ang dibdib nya?

"Go Jane..." he whispered.

Pero sa loob-loob nya ay ayaw nya itong iwan dito. Mas gusto nyang isama nalang ito
sa kanya pero hindi nya pwedeng gawin yun. Dahil mas mlalagay sa piligro ang buhay
nito.

Jane needs a normal life. At alam nyang hindi sya pwedeng pumasok sa buhay nito
kung gusto nyang maging normal ang buhay nito.
Sa nandidilim na mukha ay nagsalita sya. "Ipasok nyo na po sya sa loob"

"But DEEEE!!!" ang sigaw nito nang sapilitan na itong buhatin ng madre.

At talagang wala itong balak na bitiwan ang kamay nya. Dahil nanatiling malakas ang
kapit nito sa kanya.

"Goodbye Jane." He smiled and pats her head. "Be a good girl okay?"

"DEEEEE!!!!" she cried habang malakas parin ang hawak nito sa kamay nya.

"Anak, pumasok na tayo" ang kalamanteng sabi naman ng madre.

"NO!!! IWANT DEEEE!!!" at ngayon ay dalawang kamay na nito ang nakahawak sa kanya.

"Pero anak, dito na ang bagong bahay mo. Kaya bitiwan mo na si Kuya ha?" ang
mahinahon na sabi pa ng madre habang hinihila ang kamay nito sa kamay nya.

"Go Jane" he said.

Sinabi nya iyon pero hindi din nya magawang bitiwan ang kamay ni Jane. Sinabi nyang
umalis na ito pero hindi parin nya kayang tanggapin na simula ngayon ay kailangan
na nyang lumayo dito.

His heart is aching.

Bakit...masakit ang dibdib nya?

What is this feeling?

At doon na nagawang tanggalin ng madre ang kamay nito sa kamay nya at doon na ito
nagsimulang maglakad habang bitbit si Jane papasok ng bahay ampunan.

"DEEEEE!!!"

"J-Jane..." he took a step forward.

Hahabulin nya sana ito. Pero alam nyang hindi pwede.

Alam nyang mas makakabubuti ito.

"DEEEEEEE!!! UWAAAAAAAAAHHHH!!! UWAAAAAAAAHHH!!"

He heard her cry habang papalayo ito ng papalayo sa kanya.

And that sound of her cry breaks his heart into little pieces.

Kaya agad syang tumalikod at nagsimulang maglakad paalis.

Baka kasi hindi nya mapigilan ang sarili nya at bawiin nya ito sa madre.

"DEMOOOOONNNN!!!! UWAAAAAAAAHHHHH!!!!"

Napatigil sya sa paghakbang.

"UUUUUUWAAAAAAHHHHH!!! DEMOOOOONNNN!!!"

Napalingon sya dito.

"DEEEEEMMMMMOOOOONNNN!!! UWAAAAAAAAHHHH!!!"

She called his name.

Yes, she's calling him.

Sumakit lalo ang dibdib nya kaya napahawak sya doon.

"Master" ang biglang sulpot ni Hildegarde at alam nyang nag-aalala ito sa kanya.

But then slowly...

Slowly...

...a smile curved up on his lips.

Napatingin naman sa kanya ang nag-aalala paring si Hildegarde.

"Master?"

"Did you hear that?" he said smiling. "She finally called my name..."

**

After nun ay inutusan nya si Hildegarde na burahin ang memory ni Jane tungkol sa
kanya.

At tinupad nya ang pangako nya kay Jane na hindi nya ito iiwan. Oo, hindi na sya
maalala nito pero nanatili syang nakamasid dito.

Nasa bubong sya noon ng bahay ampunan at tahimik na pinapanuod ang naglalarong si
Jane kasama ang mga batang nasa bahay ampunan.

At napapangiti sya sa tuwing tumatawa ito.

"Master?" ang biglang sulpot ni Hildegarde.

Hindi nya ito nilingon at nanatiling nakatutok ang mata nya sa tumatawang si Jane.

"Can you see that?" he said smiling. "She's laughing like she used too..."

Naramdaman naman nyang naupo sa tabi nya si Hildegarde at pinanuod din ang
naglalarong si Jane.

"Master?" she said. "Do you know what is the reason why I didn't help you in taking
care of her?"

Napalingon sya dito. Oo, nagtataka rin sya dahil never syang nakatanggap ng NO kay
Hildegarde pero nang dumating si Jane ay natuto na itong hindi makinig sa inuutos
nya.

"Why?" he asked.

Ngumiti naman si Hildegarde. "Because this is the first time I ever saw you care
for other people, master"
Hindi sya nakasagot.

"We've been together for more than a hundred years but I never saw you smile the
way you smile whenever you're with that kid"

Tama. Ngayon lang sya nainteresado sa tao. Dahil bago nya nakilala si Jane ay ang
tingin nya sa mga tao ay mga basura.

Dahil tao ang dahilan kung bakit....

He sigh.

Pero nag-iba yun nang makilala nya ang batang iyon. The moment she looked at her,
alam nyang may kakaiba syang nararamdaman sa batang iyon.

When she laugh, he smiles.

When she cry, his heart aches.

Ni hindi nya kayang makita itong nadadapuan ng lamok.

O nagagasgasan man lang dahil sumasakit ang dibdib nya.

This girl became so precious to him that he even forgot himself.

"I guess that kid made you happy. And I'm just so happy to see you smiling with
her, master. That's why I let you all alone with her" Hildegarde continued.

His brows met. "Happy?"

She smiled. "Yes master. That's a human feeling. With this happy feeling, you'll
learn how to smile and laugh"

He smiled.

So happy pala ang tawag kapag natutuwa kang makasama ang isang tao.

And that's exactly how he feels when he met this kid.

Yes, he's happy.

to be continued...
<center><h1>Chapter 24</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 24

"Sigurado ka na ba talaga sa desisyon mo?" ang tanong ni Scarlet pagkababa namin ng

kotse ko.

Kagagaling lang namin sa labas at doon namin napag-usapan ang mga bagay na dapat
naming ikabahala. Niyaya nya akong pumunta uli sa ferris wheel pero pagod na ako
para sa mga ganung childish na bagay. Kaya heto kami ngayon at nakauwi na.

*sigh*

Hindi ko alam kung may lakas ba ako para gawin ang binabalak kong plano. Pero
katulad ng dati, ay gagawin ko ito para kay Jane. Para sa kaligtasan nya.

Nabigla pa ako nang biglang inilapit ni Scarlet ang mukha nya sa mukha ko at
hinawakan ang ulo ko. What is she doing?

"What are you---"

"Don't move" she warned.

Ano bang binabalak nito?

"Believe me, you'll thank me later for it will make your plan easier..." ang sabi
pa ni Scarlet.

Saka nya ako biglang binitiwan at biglang tumingin sa likod ko.

"Oh, hi ate!" ang masayang kaway ni Scarlet.

Wait, WHAT?! KANINA PA BA NASA LIKOD KO SI JANE?!

Dahan-dahan akong lumingon at tama nga ako.

Kanina pa ito nakatayo doon at ibedensya narin doon ang mga luhang nasa pisngi
nito. Kaya pala ginawa ni Scarlet yun para pagmukhain kaming naghahalikan sa
harapan ni Jane?

But oh God, I think I can't take those tears...

Pero kailangan kong maging matigas.

"Oh" I said.

Yes, sa sobrang sakit na nakaguhit sa mukha nya ay hindi ko na alam kung anong
sasabihin ko.

I'm not ready for this!

And that's it. Bigla syang tumalikod at umiiyak na pumasok ng bahay.

"Well, your welcome" ang sabi lang ni Scarlet bago ako patakbong sumunod sa loob ng
bahay.

Pagdating ko sa pinto ay hindi ko parin alam kung paano sisimulan ito.

Paano ko nga ba...

Paano ko nga ba sya...

"Jane..." I called her name.

Nasa pinto na ako ng kwarto nya.

BWISET! STOP CALLING MY NAME! BWISET KANG BAMPIRA KA! BWISET KA!

I heard her cuss in her head. I felt pain in my chest but I have to endure it. I'm
only doing this for her. Yes Demon, no matter how painful it is, this is for her
own good.

HAH! TAKE THAT BASTARD!

He heard her again.

"I-I'm..." I sigh. I don't where to start...

How could I do this if seeing her...crying in pain...breaks my heart into little

pieces?

"GO AWAY!" she yelled.

"I-I'm s-sorry..." that's all I could ever think of to say.

I'm sorry for being such a pain in the ass.

I'm sorry for always hurting you.

I'm sorry for coming back into your life after I've decided not to see you again.

I'm sorry if I left you in the orphanage...

And I'm sorry if for the second time around...I going to leave you again...

Hah! SORRY?! ANO YANG SORRY?! NAKAKAIN YAN?! NUTRIENT YAN?! PAG TINANGGAP KO BA YAN
MABABAWASAN ANG SAKIT SA DIBDIB KO?!

She yelled in her mind.

"N-no but---"

"Then stop acting like you care!" she yelled.

I couldn't help but to smile. This girl is like a lioness whenever she yells. Oh
God, I really want to stay with her but I just can't...

"I care Jane, for the name of God, I care"I said.

Yes. You're the only person in this whole wide universe who I cared to.

"But I don't know what to do anymore...you're the one who told me that all I ever
gave to you is PAIN. And right now, I'm the reason why you're crying"

Yes. That's true.

"Jane..." I continued. "There is only one thing we could do to stop you from
hurting."

Oh God. Please give me strenght in saying this...

Because I don't think I can do this...

"Ano?!" she yelled again.

I took a deep breath.

I have to do this.

This is for Jane.

All I ever wanted is to see her safe and happy.

I put all my strength in saying this.

"Let's break the contract" I almost whispered.

She was silent.

She just looked at me like I've said something absurd.

"A-anong s-sabi mo?" she asked.

Oh God. Do I have to repeat it again? Saying it once is breaking me. But saying it
twice is a real torture.

"Let's break the contract" I breathed. "Although we can't break it, we still have
to try"

And she was silent again. There is pain her eyes.

God knows I almost wanna run to her, put her in my arms and say that it's all lies.

But I know that I couldn't do that...

"P-pero bakit?" she asked.

"I-I...don't wanna see you hurting anymore..." I said and took a deep breath. "...I
know that only letting you go will stop you from crying..."

Yes. That's true.

For a moment she just stared me.

But then slowly, I saw her face turned emotionless.

At yung ekspresyon ng mukha nyang iyon ang pinaka-kinatatakutan kong makita sa

kanya.

Alam ko na ang ganitong eksena eh. Ilang ulit ko na itong napanuod sa mga
koreanovela. Nakikipag-break ang boyfriend nya para lang makasama ang ex nya.
PUTIK! Hindi ko alam na mangyayari din sa akin ang mga eksenang ganun.

I heard her mind.

Wait, what? Why do I ever---

"Sige" she cut me off. "Let's break the contract. Napapagod narin ako"

I know that it will all lead to this. I know that the pain will make her say all
this. But why do my heart aches now that I've have heard her say all those things?

"O ano?" she continued. "Nakakapagod narin ang ilang ulit na akong muntikang
mamatay ng dahil sa lecheng contract na yan"
Oo. Totoo yun.

Napakuyom ako ng kamay at hindi ko alam pero bigla akong nagalit.

Oo, galit na galit ako sa sarili ko dahil totoo ang sinabi nya. Simula pagkabata ay
ilang ulit na syang muntikang mamatay nang dahil sa akin.

But now is the time Demon...

You have to put on a real show.

"All this time...is that all you could ever think of the contract? That it leads
you to death?"

"Yes" she said.

"God knows I tried really hard to keep you away from harm...and yet..." I cut in
midsentence.

I almost explained to her. I almost ruined the plan!

Yes Demon. Do it.

This is for her.

This is for her.

Even if it will pain her just think of her happy smiles.

I raised my head and took all my strength in saying this words.

"Anyway" I started. "...I now understand that I don't have to do it all for a
stupid bitch like you."

Instantly, I saw pain crossed into her eyes.

OH GOD, WHY CAN'T YOU JUST KILL ME NOW?!

And then slowly, I saw tears fell down to her cheeks.

And I thought I just died.

" Hildegarde is right about you. You don't deserve the contract. You're just a
pathetic human that needs to be washed off from this world. I wished I just left
you dying and never wasted half of my life and my time for you, BITCH"

Yes. I've said all those things that I almost wanna cut my tongue off.

I rushed into the door because I don't wanna see her reaction to that.

I know her expression will torment me for days like what happened when I killed her
best buddy, Erik.

I know this plan is for her own good.

But I just made my precious little girl cry again.

*****

Nakita kong lumabas na ng bahay si Demon habang nandidilim ang mukha nya.

And by the looks of him...alam kong tapos na ang plano nyang pakikipagkalas kay
Jane.

She almost smiled by the thought of that pero agad nyang pinigil ang sarili nya.

Baka kasi bigla syang balian ng leeg ng ex mate nya pag nakita syang nakangiti.

"So what's up?" ang agad nyang lapit dito.

Pero hindi sya nilingon nito.

"Hildegarde" he said in an emotionless voice. "Let's go"

Agad namang yumuko si Hildegarde. "Yes master"

Yun lang at walang paalam na umalis ang dalawa.

Samantalang naiwan naman syang mag-isang nakatayo doon.

"Yuki..." she called him.

And slowly, her black cat turned into a handsome man.

Yes, Yuki is a vampire that could take forms of animals.

"Yes my lady?" ang tanong nito.

"Sa tingin ko masyadong nagiging mabilis ang kinatatakbuhan ng mga plano ko" she
said then smiled.

****

Papalapit na ang prom.

Pero hindi parin bumabalik sina Demon at Hildegarde.

It's been two weeks since that night. Pero ni anino nila ay hindi ko nakikita.

Okay lang naman eh.

Okay lang ang mga sinabi nya.

Tinanggap ko na ang mga yun.

Pero sana...
Sana...hindi nalang sila umalis.

"ATEEEEE!!!" ang tawag sa akin ni Scarlet.

Napalingon naman ako.

"Eh?"

"Kanina pa kita tinatawag ate!" she pout. "Pakilagay naman ang decoration na ito
doon oh. Maliit ako kaya hindi ko maabot"

Oo, nasa gym kaming lahat na seniors dahil kami ang mag-de-decorate ng gym para sa
prom a magaganap dito bukas ng gabi.

"Ah hahaha..." napatawa ako ng hilaw. "Sige, sige"

Saka ko kinuha ang decoration na yun sa kamay nya.

"Salamat ate!" saka ito tumalikod at parang batang nagluluksong umalis.

And until now...

I wonder...

Kung may komyunikasyon ba sila ni Demon.

Psh. Oo naman Jane. Syempre meron kasi nga...sya ang...

I gulp.

Ayokong maiyak dito.

Gusto ko sana syang tanungin tungkol kina Demon pero nahihiya ako. Baka kung ano
ang isipin nya. At hindi din naman sya nagsasalita tungkol sa bagay na yun.

*sigh*

Hinarap ko ang wall na yun kung saan ko dapat isasabit itong decoration na ibinigay
sa akin ni Scarlet. Inabot ko ang wall na yun pero...

Wala din pala akong silbi. Hindi ko din maabot...T___T

"Do you need some help?" ang biglang sulpot ng boses sa likod ko.

"EEEKKK!!" napatili ako sa sobrang pagkabigla.

Bigla nalang kasi sya sumusulpot. T___T

Lumingon ako and I came face to face with that serious looking handsome face.

Si Cedric. -___-

"Ah...eh...kung okay lang..." ang sabi ko. "Hindi ko kasi maabot eh..."

Walang salita naman nyang kinuha ang decoration sa kamay ko.

Wow. Hablot agad kuya?

Walang hirap naman nyang inabot yun sa mataas na wall. Iba na talaga ang pinagpala
ng tangkad. T____T

"There" yun lang saka sa tumalikod.

"Wait!" ang agad kong sabi.

Napalingon naman sya sa akin.

"A-ah...ano..." I started.

Matagal ko narin kasing gustong itanong yung tungkol sa naging reaksyon nilang
pareho ni Hildegarde nung magkita sila dito two weeks ago din.

"Kilala mo ba si H-Hildegarde?" ang tanong ko.

Tinitigan naman nya ako.

Ngayon ko lang nalaman na may iba pang nakakatakot na titig maliban sa titig ni
Demon...T___T

"Yes" he said.

Nabigla ako.

Inaasahan ko kasi na ide-deny nya.

"K-kung g-ganun---"

"Kay Scarlet mo itanong kung ano ba ang koneksyon namin" ang putol nya sa sasabihin
ko.

"Huh? Pero bakit kay Sacrlet ko..."

Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko kasi bigla nalang syang tumalikod at umalis.

Ay, bastos na bata.

Hindi pa ako tapos magsalita. Walk out agad?!

Psh.

Lumingon nalang ako kay Scarlet na masayang nakikipaglaro sa itim nyang pusa.

Ano ba talaga ang koneksyon nilang lahat? Nagtataka na talaga ako sa bagay na 'to.

to be continued...
<center><h1>Chapter 25</h1></center>
<hr>

The Vampire's Contract

Chapter 25
Nakaupo na ako ngayon sa upuan ko sa classroom. Katatapos lang ng first subject
namin sa hapun at naghihintay ng susunod na teacher.

At talagang inaantok ako dahil napagod ako sa pag-de-decorate sa gym.

At unti-unti...

Ay maisasara ko na ang mga mata ko.

Malapit na...

Malapit na talaga...

Half open na ang mga mata ko at...

Unti-unti...

Ayan na, magsasara na ang mga mata ko nang...

"KYYYYYYYYYYYAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHH!!!"

0___0

Ay butiki! Ano na naman ba ang tilian na yan ha?!

Napatingin ako sa paligid at ayun, ang mga classmates ko ay nagkukumpulan sa may

bintana ng classroom habang nakatingin silang lahat sa ibaba ng building.

Oo, nasa second floor kasi ang rooms ng seniors.

At bigla ko nalang narinig ang boses na yun.

"Jane!" ang tawag sa akin ng boses na mukhang naka-microphone pa.

At parang kilala ko ang boses na yun...

Si...

Tumayo ako sa kinauupuan ko at parang kinikilig naman akong tinignan ng mga

classmates ko.

Naglakad ako papunta sa bintana at binigyan naman nila ako ng space.

Tama. Kay Justin nga ang boses na yun.

Pero napanganga ako sa nadatnan ko.

Ang buong basketball team ay nakalinya sa ibaba at may hawak-hawak silang mga
letters na nagsasabing ...

0___0

JANE WILL YOU GO TO PROM WITH ME?

"Jane! Please say yes!" ang sigaw nya sa microphone.

Ay patay na.

Ano nalang ang gagawin ni Demon kapag---

Bigla akong natigilan sa iisiping iyon.

Tama. Wala na pala si Demon. Wala na sya para bugbugin naman si Justin...

Oo, wala na sya.

Bigla akong nalungkot sa iisiping iyon.

"YES!!! YESSS! YESSS!!" ang sigaw naman ng mga classmates ko na para bang kilig na
kilig sa ginawa ni Justin.

Napatingin ako kay Justin.

Nakangiti sya sa akin na para bang alam nyang hindi na ako makaka-'hindi' sa kanya.

Tama. Kahit wala na si Demon ay kailangan ko ding maging masaya...

Itinaas ko ang mukha ko at nakangiting nagsalita.

"YES!"

Nakita kong bigla tumakbo papasok ng building si Justin.

Huh? Saan sya pupunta?

Pero nasagot lang yun nang bigla syang sumulpot sa pintuan ng classroom at walang
babalang niyakap ako.

"Thank you Jane..." ang hinihingal nyang sambit. "Thank you..."

*****

Hapun na at nakikita kong papalubog na ang araw.

Ays, ano ba yan! Nakatulog ako sa library!

Matapos kasing mag--- ahm, propose sa akin si Justin kanina ay dumating bigla ang
teacher namin at binigyan kami ng research work.

At heto ako ngayon...

Iniwang mag-isa ng mga classmates nya.

UWAAAAHH!! MGA WALANG-HIYANG IYON?! HINDI MAN LANG AKO GINISING?!

"Ate!" ang biglang sulpot ng mukhang iyon sa harapan ko.

"EEEEKKKK!!" napatili naman ako dahil sa sobrang bigla.

Bigla nalang kasi sya sumulpot out of nowhere.

"Hmp? Nakakatakot ba ang mukha ko ate?" ang nakapout nya pang sabi.

Si Scarlet.

Napahinga naman ako ng malalim.

"Ah...hahahahaha! Ikaw kasi bigla ka nalang sumusulpot" ang sabi ko. "Teka, ba't
hindi ka pa umuuwi?"

She smiled. "Eh kasi hinihintay kitang magising" ^___^

Awww...ang sweet talaga nya.

Kaya nga kahit na magkaribal kami kay Demon ay hindi ko parin kayang magalit sa
kanya.

Ang bait-bait nya kasi that it's really hard to get mad at her.

Wait, sinabi ko bang magkaribal? Uh...HA-HA-HA-HA! Hindi ah! Namali kayo ng basa!
Hindi yun magkaribal! HA-HA-HA-HA-HA!

"Ate? Ang totoo nyan..." she said saka sya biglang yumuko. "Gusto ko sanang sumakay
sa ferris wheel ngayon pero wala akong kasama..."

"Huh? Pero mag-gagabi na ah---"

"Please ate?" she pout and she used that puppy dog eyes.

Awww...ang cute nya. +___+

Atsaka okay lang naman na gabihin kami eh.

Hindi naman sya normal na babae. Isa syang bampira.

"Ah...sige!"

Nanlaki naman ang mga mata nya. "YEHEY!!!"

*****

Lumabas na kami ng school at ngayon ay naglalakad na kami papuntang amusement park.

Pero tama, may naalala akong itatanong ko sana sa kanya.

"Ah Scarlet?"

Napatigil naman sya sa paglalakad at nilingon ako.

"Ano yun ate?" ^___^

"Ano ba ang koneksyon nyo ni Cedric. Kilala mo ba sya ha?" ang tanong ko.

Ngumiti naman sya ng matamis. "Kaaway ko sya ate"

Kaaway pero kung makangiti sya wagas. -___-

"Kaaway? Wait, bakit kayo nag-aaway?"

"Eh kasi..." she paused. "Basta! Malalaman mo rin yun sa susunod"

Hindi na ako nagtanong uli dahil parang ayaw nya talagang sabihin ang bagay na yun.

Ngayon ay nagpatuloy lang kami sa paglalakad.

Teka lang...sa pagkakatanda ko ay sa amusement park nya rin niyaya si Demon noon.
At parang narinig kong...sa ferris wheel din silang sasakay.

"Ah...ba't parang ang hilig mong sumakay sa ferris wheel?"

Unti-unting nawala ang ngiti sa labi nya.

Oh my...sana pala hindi ko na itinanong yun...

Pero agad din syang ngumiti pero ngayon ay pilit na.

"May isang tao kasing nag-promise sa akin na dadalhin nya daw ako sa ferris
wheel..." she said. "...pero...hanggang ngayon ay hindi parin nya natutupad yun..."

May halong lungkot at sakit ang mga mata nya nang sabihin yun.

Ngayon ko lang sya nakitang ganito.

Nasanay kasi talaga ako na lagi syang nakangiti.

Lumapit ako sa kanya at niyakap sya. Naramdaman kong nabigla sya sa ginawa ko.

"Okay lang yun..." I said saka ko hinaplos ang buhok nya. "...ako nalang ang sasama
sayo doon..."

Matagal na panahon kaming nasa ganung posisyon.

Hanggang sa bigla syang nagsalita.

"Ngayon naiintindihan ko na..."she said.

Pero nabaguhan ako sa boses na ginamit nya. Hindi ito ang usual sweet tone na
ginagamit nya.

"...kung bakit mahal ka ni Demon. Pero sorry ate. Hindi ikaw ang gusto kong
makasama sa Ferris wheel"

At doon ko biglang naramdaman na parang nanigas ang mga paa ko. At nang tignan
ko...

Nagyelo ang mga yun kaya hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko.

"S-Scarlet...a-anong---"

Hindi ko naipagpatuloy yun lalo na't naramdaman kong parang umakyat ang yelo sa
katawan ko hanggang sa leeg ko.

Lumayo narin sya sa akin samantalang tuluyan na akong nabalot ng yelo. At ang ulo
ko lang ang hindi inakyatan nun.

"S-scarlet...a-anong...ibig sabihin nito?" I almost gasped for air.

Nanginginig narin ako at namamanhid sa sobrang lamig ng yelo.

Pero hindi nya ako sinagot.

Tumawa sya.

Oo, tumawa sya sa paraang ngayon ko lang narinig at nakita.

"Now Master..." she said. "...save your mate from me"

****

"Now master, save your mate from me..."

Anong nangyayari?

Bakit naging ganito si Scarlet?

Bakit parang...nag-ibang tao sya?

"Jane!" ang biglang sulpot ng boses na yun.

At kahit hindi ako lumingon...ay kilalang-kilala ko kung kanino yun...

Si Demon.

Nandito si Demon.

Nakita ko syang nakatayo sa isang bakod and in a second ay nasa harapan ko na sya.

"Jane? Are you okay?" ang nag-aalalang tanong nya.

"Wow..." si Scarlet. "Mas mabilis pa pala ang pagdating mo sa inaakala ko"

Galit syang nilingon ni Demon and in a second ay nasa naruong wall na si Scarlet
habang sakal sya ng nanggagalaiting si Demon.

"You deceived me!" Demon screamed.

Pero ngumiti lang ng pang-uuyam si Scarlet. "Wow, really? I never thought I could
deceive my old mate, Demon. Narinig mo lang mula sa akin na para kay Jane ang mga
plano mo ay kumagat ka na agad-agad! Look at what she makes you! You're weak
because she brought back your emotions!"

"If you won't stop this madness, I swear to God---"

"What? You gonna kill me?" she put on sarcasm in her voice. "Go on. So she can die
with me"
"What---"

"I'm the only one who could break that spell on her. And who knows? Maybe she'll
die of hypothermia"

Nanlaki naman ang mga mata ni Demon at mabilis na bumalik sa akin.

"Jane? Can you hear me?" he asked.

"Y-yes..." I breathed.

Oo, nanginginig na ako sa sobrang lamig. Ikaw kaya ang balutin ng yelo?!

"Just stay with me okay? I'm gonna put this spell off you and I'll never leave you.
I promise."

"P-promise?"

His eyes warmed with some emotions. "Oh I'm so sorry Jane...I shouldn't have left
you...I'm sorry..."

"I-it's o-okay..." I gasped.

Talagang hindi ko na kakayanin ang lamig dito.

"Okay. Just hang in there okay? I'm gonna put this off you" ang sabi nya.

"O-okay..."

Saka sya lumayo sa akin at inatake ang yelong nakapalibot sa akin. Pero ni hindi
man lang ito natinag.

Nanlaki naman ang mata ni Demon. "W-what..."

"That's made of pure ice spell" Scarlet said. "And as I said earlier, ako lang ang
makakatanggal nyan"

Galit na galit naman syang nilingon ni Demon.

"WHAT DO YOU WANT?!"

Ngayon ko lang sya nakitang ganun.

Na para bang napaka-helpless nya.

Isang malakas na bampira si Demon. Kahit kailan ay hindi ito nanghina. Pero
ngayon...

Ibang iba ang nakikita nya dito...

Scarlet took a step forward. "Your life."

Ako naman ngayon ang nataranta.

"N-no...Demon..." gusto ko pang magsalita pero parang nawawalan na ako ng boses

dahil sa sobrang lamig.

"I want you dead, Demon" she said. "If you won't kill yourself..."
Itinutok ni Scarlet ang kamay nya sa akin. "I'll freeze her whole body until she
couldn't be able to breathe"

"D-demon..." I whispered.

Wala ng lumalabas na boses sa akin.

Pero tama, nababasa nya ang iniisip ko.

Demon! Wag kang makinig sa kanya! Kaya ko ang sarili ko! It's a trap!

Napatingin naman sya sa akin na para bang nabasa na nya ang iniisip ko.

Then he smiled.

Saka sya lumingon kay Scarlet.

No! Demon! Look at me! Wag kang makinig sa kanya!

Pero hindi na sya lumingon sa akin.

Nakatitig lang sya kay Scarlet saka nagsalita.

"I guess this is the price I'm going to pay for leaving you back there" he said.

Huh?

Anong pinagsasabi nya?

I saw Scarlet gritted her teeth pero hindi ito nagsalita.

"If that's the only thing that could save her life..." he said. "...I'll do it"

Pareho kami ng naging reaksyon ni Scarlet.

Pareho kaming napatingin sa kanya na para bang hindi kami makapaniwala sa sinabi
nya.

NO DEMON! NOOO!!!

Doon na lumingon sa akin si Demon at ngumiti.

"Kid..." he said. "Seeing you grow into a fine young lady is more than enough for
me"

Natigilan ako.

And then something just crossed into my mind...na para bang isang hibla ng
memory...

"Kid...I'm gonna kill you now..."

Huh?

Saan galing yun?

Pero nabalik lang ako sa senses ko nang magsalita si Scarlet.

"Ganun talaga ang pagkahumaling mo sa kanya noh?" Scarlet said. "You could kill
yourself just for a trash like her?!"

"She's not a trash" ang sabi ni Demon. "She's my everything"

Si Scarlet naman ngayon ang natigilan pero ngumiti din sya.

"Then prove to me..." saka sya may inilabas na parang isang maliit na kutsilyo.
"...kill yourself"

Walang gatol namang kinuha yun ni Demon.

Nanlaki ang mga mata ko.

DEEEMMMMOOOONNNN!!!

And just like before...isang hibla naman ng memory ang naalala ko...

Ako na isang bata na hawak-hawak ng isang madre papasok sa bahay ampunan.

"DEEEE!!!! UWAAAAAAAAHHHH!! DEEEEE!!!"

Ang iyak ko noon.

Habang may isang blur na picture ng binatang nakatayo sa entrance ng bahay ampunan
at nakatingin din sya sa akin.

"J-jane..." he called my name.

Bakit parang...may kahawig ang boses nya?

Pero natigil lang ang memory na yun nang makita ko ang sumunod na nangyari.

Itinutok na ni Demon ang kutsilyo sa dibdib nya.

"D-demon..." ang pilit kong sambit.

Gusto kong sumigaw pero hindi ko magawa.

Pero ngumiti lang sya.

"Jane..." he called my name. "...your name is so beautiful..."

At parang nag-slow motion ang lahat...

Unti-unti nyang isinaksak sa dibdib nya ang kutsilyo.

Pero...

"STOP!!!" Scarlet screamed.

At biglang nawala ang yelo na nakapalibot sa akin.

Huh? Anong nangyari?

Natigilan din si Demon. Pero may tumutulo ng dugo sa dibdib nya dahil naipasok na
nya ang tip ng kutsilyo.

Para namang pinagpawisan si Scarlet na pinunasan gamit ang braso nya ang noo nya.
"Whooo!! Muntik na yun ah!" then she smiled her usual smile.

EH?!

ANONG NANGYAYARI?!

Si Demon ang unang nag-react.

"What---"

"Master" ang biglang sulpot ni Hildegarde.

"What is this?" he asked still looking confused.

Ako naman ay nakanganga parin sa isang side.

Hindi ko rin maintindihan ang nangyayari.

Pero ang sumunod na sinabi ni Scarlet ang nagpaintindi sa akin.

"Congratulations Master" she said then grin. "...you're inlove" ^____^

Silence...

Silence...

Silence...

EH?!!!!!!!!!!

to be continued...
<center><h1>Untitled Part 36</h1></center>
<hr>
<center><h1>Chapter 26</h1></center>
<hr>
AN: Hi! Sorry po kung ngayon lang ako makaka-update uli. Naging busy kasi ako sa
aking career life. hehe, anyway, thank you parin sa sumusubaybay ng story na to
pati narin sa mga votes. Sana sa end ng story na 'to ay may mag-comment na. Thank
you uli. Mwa mwa mwa :D

The Vampire's Contract

Chapter 26

"UWAAAAAHHHH!!! ANG SAKIT!!!" ang iyak parin ni Scarlet habang may ice pack ang ulo
nya.
Tinatanong nyo siguro kung bakit may ice pack ang ulo nya?

Ganito kasi yun...

Matapos nyang sinabi yun ay sinugod sya agad ni Demon. At ayun, sinuntok sya sa ulo
kaya nabukulan sya.

Buti nga lang at bukol lang ang ibinigay sa kanya ni Demon. Dahil baka kung ibang
bampira lang sya ay baka naiwan narin syang abo sa lugar na yun.

Mukhang pikon na pikon talaga si Demon sa pangti-trip nina Hilderade at Scarlet sa

aming dalawa.

Bwiset. Kaya pala sabay na dumating ang dalawa dahil matagal na pala nilang
pinagplanuhan ito. At best actress din si Hildegarde ha. Pakunyari pa na hate nya
si Scarlet pero yun pala may pinaplano na silang kalokohan.

"My lady, tiisin nyo lang po" ang sabi naman ni Yuki habang hawak ang ice pack.

At sa totoo lang sa dami ng nangyari kanina...

Muntikan na akong mamatay sa sobrang lamig...

At ganun din si Demon na muntik ng masaksak ang sarili...

Pero ang pinaka-nakakashock para sa akin ngayong gabi ay ang itim na pusa ni
Scarlet na bigla nalang nagtransform sa pagiging gwapong binata sa harapan namin!

Muntik na akong himatayin kanina nang makita ko yun. -____-

"Hmp! MASTER DEMON IS A MEANIE!!!" Scarlet pout habang umiiyak parin.

Uh-oh...Scarlet, hindi mo na sana sinabi yun!

Because now...

*gulp*

Sabay kaming napalingon ni Scarlet sa direksyon in Demon at sabay din kaming napa-
gulp nang makita ang nakakatakot na gray eyes na yun.

"What did you said?" he said through gritted teeth. "YOU ALMOST KILLED US BACK
THERE AND NOW, I'M A MEANIE?!"

Saka nya sinipa ang isang maliit na mesa doon.

At ang walang kamuwang-muwang na mesa...nailipad sa Jupiter. -____-

Wait, what?!

0___0

MESA KO PALA YUN AH!

NASA BAHAY PALA KAMI NGAYON!

"Master" ang biglang sulpot naman ni Hildegarde. "I'm now ready to take my
punishment"
At...ayan na naman!!!

Nandyan na naman ang nagbabagang mga mata ni Demon....T___T

"RIPPING YOUR HEAD OFF IS NOT ENOUGH FOR THE TROUBLE YOU'VE CAUSED US." +___+

"Okay master" si Hildegarde. "I'll just eat one thousand packs of jelly ace as my
punishment"

Teka, punishment ba yun para sa kanya? Or more like THE BEST DAYS OF HER LIFE?!

"Pero master..." ang sabi naman ni Scarlet.

"WHAT?" +___+

EEEEEKKK!! NAKAKATAKOT!! T___T

Ngumiti naman ng pagkatamis tamis si Scarlet. "...ginawa namin ni Hildegarde yun

para masabi mo na ang totoong feelings mo"

"WHAT FEELINGS?" +___+

Ngumiti naman ng nakakaloko si Scarlet. "Na inlove ka talaga kay Ate Jane!" ^___^

And just like that, lumipad ang malaking dining table namin sa mukha ni Scarlet.

"Y-YOU FOOLED US FOR JUST SOME STUPID HUMAN FEELINGS?! AND WHO SAID I'M INLOVE WITH
JANE?! AND BY THE WAY W-WHAT IS INLOVE?! WHAT IS THAT?! CAN SOMEONE PLEASE EXPLAIN
TO ME HOW BIG DEAL IS THAT FOR YOU TO FOOL US LIKE THIS?!!"

"UWAAAAAAAHHHH!!!!" ang iyak naman ni Scarlet at ngayon ay dumudugo na ang ilong

nya. "YOU'RE A MEANIE! MEAAAAAANNNNIIIIEEE!!"

"My lady, I'll get more ice" ang paalam naman ni Yuki.

Samantalang namumula naman ako sa kinauupuan ko. Teka...inlove sa akin si Demon?

Ginawa nilang dalawa yun para maamin ni Demon na mahal nya ako?

Wait, bakit ako kinikilig sa thought na yun? >///<

"Jane..." ang biglang tawag naman ni Scarlet sa pangalan ko. "...your name is so
beautiful..."

=___=

0___0

>///<

Ginaya nya lang pala ang pagkakasabi ni Demon sa last words nya sa akin bago nya
isinaksak ang kutsilyo sa dibdib nya.

At ngayon naman ay isang upuan na ang naglanding sa ulo ni Scarlet.

Sa tingin ko pag hindi pa tumigil sa panunukso itong si Scarlet ay mauubusan ako ng

gamit dito sa bahay. -___-

Samantalang narinig ko naman ang pabalik na sanang si Yuki.

"I'm gonna need more ice" yun lang saka sya bumalik sa kusina. -___-

"Y-YOU...STUPID...KID!!!" Demon growled.

Pero imbis na umiyak ay tumawa lang si Scarlet.

"Wahahahahahaha! ANG BADUY NG LAST WORDS MO MASTER! KAILANGAN MO PANG MANUOD NG MAS
MARAMING ROMANTIC MOVIES!!" ang tukso parin nya kay Demon. "W-wait master? Oh my
God...you're blushing?!"

Napatingin din ako kay Demon.

At...

0___0

Totoo nga! For the first time in history ay nakita kong mamula ang pisngi nya!

Wait...bakit namumula ang pisngi nya?!

Bumalik naman si Yuki at nilagyan na ng ice pack ang pangalawang bukol sa ulo ni
Scarlet. -___-

"And by the way master..." ang sabi pa ni Scarlet. "...guess who'll be taking your
mate to prom"

Wait...

Wait! Wait! Wait!Wait!

Paano napunta dito ang usapan? KYYYYYYAAAAAAAAAAAAAHHHH!!

Hindi nya pwedeng malaman na si Justin ang ka-date ko sa prom!!!!

Dahil pag nangyari yun...

0___0

Maghahalo ang dugo sa tinalupan!!!

"Eh di si Justin, your great rival!!!" ^____^

Waaaaaahhhh!!! SCARLET!!! ANG BIBIG MO!!!! UWAAAAAAHHHH!!!

Pero agad din akong nanigas sa kinauupuan ko.

Uh-oh...oh yes, I'M DEAD! T___T

Dahil kung kanina ay nagbabaga lang ang mga mata ni Demon, ngayon, NAG-AAPOY NA!!!

"IS THAT TRUE, JANE?" he said through gritted teeth.

UWAAAAAAAAAAAAHHHHH!!! ANONG SASABIHIN KO??!

"Oo naman noh! Nakakakilig nga ang pag-propose ni Justin kanina sa school eh!
Kasama pa ang basketball team!!" ang pagmamayabang pa ni Scarlet.

Nilingon ko naman si Scarlet. Scarlet? SANA PINATAY MO NALANG AKO KANINA! OO! MAS
GUGUSTUHIN KO PA YUN KESA SA MAKAHARAP ANG NAKAKATAKOT NA BAMPIRANG MATE KO!!!

"IS THAT TRUE, JANE?" ang ulit pang tanong ni Demon and this time, nakikita kong
naga-bluge na ang muscles nya dahil sa galit.

EEEEEEEEEEEEEEEKKKKKK!!!

"Oo nga! Totoo nga yun!" ang sabi pa ni Scarlet. "NIYAKAP PA NGA SYA NI JUSTIN NANG
SABIHIN NI JANE NA YES EH!"

And that's it.

"YOU...DARE...." Ang isa-isa at madiin nyang sabi habang naglalakad papunta sa

akin. "...TO...CHEAT...ON...ME..."

EEEEEEKKKKK!!!! HELP ME!!! T___T

At doon ko naramdaman ang paghawak ng kamay nya sa ulo nya.

"...WHILE...I'M...GONE..."

OH YES! I'M SO DEAD!!!!

"Now, how should I kill you stupid kid?" +___+

WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHH!!!! SOMEBODY SAVE ME!!!

Pumikit nalang ako at naghintay ng gagawin nya.

"Oh geez! Just ask her out already!" ang biglang putol ni Scarlet sa tensyonadong
lugar. "TORPE!"

Ha? Anong---

Pero unti-unti ay naramdaman kong kumalma ang tensyonadong kamay nya.

And then gently, he pats my head.

Eh?

Napabukas naman ako ng mata.

Pero nabigla ako sa nakita ko sa kanya.

Nakahawak lang sya sa ulo ko habang nakatingin sa ibang direksyon bago sya
nagsalita.

"Human..." he said.

And I don't know why I can't breathe...

"...will you go to prom with me?"

And there, narinig kong tumili sa sobrang kilig si Scarlet.

*****

When she was a child...the doctor announced that she only have 2 more years to
live...

Kumatok sya sa pinto ng bahay na yun.

Her mother, out of despair...approached a vampire and ask him to lend his life for
her dying child...

"Ay Yuki..." she pout. "Tignan mo, para maayos lang ang lovelife ni Master,
kailangang ako pa ang sumundo sa ka-date ko. Diba dapat ako ang sinusundo?"

"Meow..." ang sagot lang ni Yuki.

And the vampire...who hated humans so much...agreed for he thought to himself that
this is the perfect opportunity to take revenge to the humans...

Bumukas ang pinto at mukhang nagulat ang binata nang makita sya.

Then starting that day, she became that vampire's first mate....

"S-scarlet?" he said. "W-what are you doing here?"

But the vampire's heart is frozen that instead of protecting her and caring for
her...he let her live all alone...

"Sinusundo ka!" ^___^

For she is the Uno's mate, other vampires got more attracted to her exotic sweet
smell that almost everyday...new vampires would come to her and feed on her...

"P-pero si Jane ang---"

"May ka-date na yun! Kaya ako nalang ang i-date mo Justin!"

Whenever she's about to be eaten wholly, Uno would come to her and save her. And
after that he will let her live for another day to be fed on by new vampires again.
Yes, that is his way of torturing her.

His brows met. "Sino naman ang ka-date nya?"

"Eh di ang lalaking mahal nya! Si Master Demon!"

And for fourteen years she lived like that...

Year 1783

She hated this vampire so much.

Matapos syang i-save pag malapit na syang mamatay ay bubuhayin na naman sya nito.
Hindi na ba ito napapagod sa ginagawa nito sa kanya?

Kung alam lang sana ng namatay nyang ina na ganito lang ang gagawin sa kanya ng
bampirang ito ay baka hinayaan nalang sya nitong mamatay nung two years old palang
sya!

Then that'll be a lot easier. Than to live like this!

"Why do you hate humans so much?!" ang hindi na nya napigilang tanong sa binata.

Nasa amusement park sila noon dahil doon sila laging nakatambay ng bampirang mate
nya.

Nang mamatay ang mama nya ay itong bampira na 'to ang naging kasama nya sa buhay.
Pero wala itong pakialam sa kanya.

His emotionless eyes looked at her. "Don't ask human. You're just a trash like
them"

Trash.
Oo, basura ang tingin nito sa mga tao.

At isa sya sa mga TRASH na yun.

Hindi na nya napigilan ang sarili nya kaya napaiyak nalang sya doon.

"Why are you crying?" ang nababagot nitong tanong habang nakaupo sa ilalim ng isang
puno.

"UWAAAAAAAHHHH!!! BECAUSE I HATE YOU SO MUCH!!!" she wailed. "I HATE YOU FOR HATING
HUMANS!!!"

Naramdaman nyang tumayo ito sa kinauupuan nito at naglakad papunta sa kanya.

Sa totoo lang ay wala na syang pakialam sa gagawin nito.

Kahit patayin pa sya!

Ano na man bang bago doon?

Eh hinahayaan lang naman syang kagatin ng ibang bampira!

Nasa harapan na nya ito nakatayo.

Pero hindi sya nagtaas ng mukha. Umiyak pa sya ng umiyak.

Pero nabigla sya...

...nang i-pat nito ang ulo nya.

"I hate humans..." he said. "Because they made a monster like me"

Napataas sya ng mukha.

"Life is not something you should take for granted. But humans do for they know
that someone like us, who could make a contract with them, in some way...could save
them...and give them a second chance to live"

Natigilan sya at hindi makapagsalita.

"And the reason why I'm letting you get be feed on by other vampires..." he said.
"...is to use their venoms to cure your disease. Your doctor said that only
vampire's venom could cure you"

Nanlaki ang mga mata nya at hindi makapagsalita.

Pakiramdam nya ay nahiya sya bigla sa mga pinag-iisip nya tungkol dito.

"Don't cry human" he said. "If you want...we could ride that ferris wheel over
there after you're disease have been cured..."

Saka nito itinuro ang ferris wheel na nasa malayo.

Bigla syang naluha sa sinabi nito.

"P-promise?" she said between her tears.

Demon smiled. "I promise"

Hindi na nya napigilan at bigla nalang syang napahagulgol ng iyak.

Pero after nun ay unti-unti...ay naging bampira sya.

Dahil may isang bampira na nakakagat sa kanya na may kakaibang venom na pwedeng
gumawa sa isang tao sa pagiging bampira.

At nakuha nya rin ang venom na yun kaya nang hilingin ni Hildegarde na gawin itong
bampira, ay hindi sya nag-atubiling gawin yun lalo na nang malaman nyang para sa
paninilbi kay Demon nya gagamitin ang pagiging bampira.

Yes, she owe that much from her old mate.

At kahit na wala syang emosyon na natanggap mula nito ay tanggap naman nya yun.
Dahil si Demon...ay nabuhay ng ilang taon na walang emosyon...

Pero nang makilala nito si Jane ay unti-unti ng bumabalik ang mga emosyon nito nung
nabubuhay palang ito bilang isang tao. Natuwa sya sa iisiping iyon.

At para makabawi man lang sa nagawa ni Demon para sa kanya ay naisipan nyang ayusin
ang lovelife nito.

Para maamin na rin ni Demon ang nararamdaman nya para kay Jane ay nakipag-usap sya
kay Hildegarde para gawin ang planong iyon...

Sinasadya nyang pagselosin si Jane para maamin din nito ang feelings nito sa old
mate nya. At sinadya nya ring paghiwalayin ang dalawa para ma-miss lalo ni Demon
ang mate nito.

Kahit ito lang...kahit ito nalang ang huling magagawa nya para sa old mate nya bago
dumating ang araw na yun...

to be continued...

<center><h1>Chapter 27</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 27

Prom Night
Dumating na kami ni Justin sa school kung saan mahe-held ang prom.

At kahit na mukhang napilitan lang ito ay wala parin itong magagawa dahil hindi na
sya sisiputin ni Jane.

Napangiti ako.

Lalo na nang makita ko ang pagsasalubong ng kilay nito nang makitang bumaba sa
kotse ni Demon si Jane.

Napatingin din ako sa tinititigan nito at lalo akong napangiti.

Si Demon at si Jane na magkahawak kamay habang nakatingin sa isa't isa. For

hundreds of years...I only wonder of how do lovers look at each other...

Pero hindi ko inaasahan na makikita ko ang emosyon na yun sa mga mata ng

emotionless kong old mate...

"Master, what is the meaning of life?"

Ang tanong ko sa kanya noon.

Napalingon naman sya sa akin at parang hindi nya alam kung anong isasagot.

"I don't know..." ang sa wakas ay sagot nya.

Napangiti ako ng maalala yun.

Nagtaas ako ng mukha at tinignan ang masayang mukha ni Demon.

"Now you finally found the true meaning of life..." she thought. "I'm so happy for
you, Master"

****

Nakakahiya talaga...

As in, nakakahiya!!

First time kong magsuot ng gown dahil first time ko din namang umattend sa prom.

Hindi kasi ako umattend nung nasa junior pa ako kasi hindi ko talaga feel ang mga
ganitong bagay.

Pero nandito ako at nasa loob ng gym habang katabi ko si Demon.

Ang hindi ko alam kung bakit ang awkward ng feeling! >///<

 Wait, dapat mawala ang feeling na 'to.

Tama! Maghahanap ako ng kausap para makaalis lang sa sitwasyon na ito!

Tatayo na sana ako pero...

*grab*

"Where do you think you're going human?" ang tanong sa akin ni Demon habang hawak
nya ang braso ko.

"Ah...eh...ano---"

Pero hindi ko na naipagpatuloy ang sasabihin ko dahil bigla nalang syang tumayo at
kinaladkad ako papunta sa dance floor.

EEEEEKKK!!!

At ngayon nga ay magkaharap na kami sa gitna ng dance floor.

At bwiset! Mellow ang kanta kaya mga magjo-jowa ang mga katabi namin na sweet na
sweet na sumasayaw! >///<

"Will you dance with me?" ang tanong nya, not taking his eyes off me.

Tangek. Kinaladkad mo na ako dito bago ka nagtanong? Ano pang magagawa ko?

"Talk like that to me again in your head and I swear I'll feed on you everyday
until no more blood could come out of you"

WAAAAAHHH!!! NABASA NYA ANG INIISIP KO!!!

"Now give me your hand" he ordered.

Agad ko namang ibinigay yun dahil baka totohanin nya ang sinabi nya. T___T

Narinig kong natapos na ang kanta at ngayon ay may bago ng kanta na pumaibabaw sa
buong gym.

And he held my hand and put into his shoulder samantalang hinawakan naman nya ang
isa kong kamay. At nabigla pa ako nang maramdaman ko ang malamig na kamay nya sa
bewang ko.

*Took my hand
Touched my heart...*

Wait, am I blushing?

*Held me close
You were always there...

By my side
Night and day*
"I love the red glow on your cheeks" he suddenly said.

* Through it all
Maybe come what may...*

Napatingin naman ako sa kanya at napalunok pa ako nang makitang nakatitig sa akin
ang gray eyes na yun. >///<

"I love the sound of your blood that rushing into your veins..." he whispered
habang dahan-dahan kaming nagsasayaw.

*Swept away on a wave of emotion

Overcaught in the eye of the storm...*

Then he smiled. And I almost gasp for air because he's just so breathtakingly
beautiful whenever he smiles...

*And whenever you smile

I can hardly believe that you're mine
Believe that you're mine...*

"And I love the sound of this beating heart" saka nya itinuro ang dibdib ko.

*This love is unbreakable

It's unmistakable
And each time I look in your eyes
I know why...*

"Because that is the only thing which reminds me that you truly exist...and you're
mine..." he said and I felt like the world has stopped spinning and we are left in
this dark place.

*This love is untouchable

I feel that my heart just can't deny
Each time I look in your eyes...*
Hindi ako makapagsalita. Pakiramdam ko ay biglang nablangko ang isip ko dahil sa
kakaibang pakiramdam na lumukob sa akin sa gabing ito.

*Oh baby, I know why

This love is unbreakable...*

"You belong to me Jane." He said. "And for almost 3 thousand years of my existence,
I've never wanted something like the way I've wanted you..."

And from there, hinayaan ko lang ang sarili ko.

Hindi ko na pinigilan ang nararamdaman ko.

Ganun pala kagaan ang pakiramdam pag natanggap mo na ang isang bagay.

Oo, tanggap ko na.

Hindi ko na ide-deny...

That finally, I can already say...

Nagtaas ako ng mukha at ngumiti. "Ang korni mo"

"What did you just said?" -____-+

"Ang sabi ko ang korni mo!" ^///^

"What's korni? I'm not a corn, idiot"

...I'm inlove with my mate.

*****

Sa buong oras na nandito kami sa loob ng gym ay patuloy lang na nakatitig si Justin
sa dalawa na nagsasayaw.

Psh. Walang kwentang ka-date!

Si Jane lang naman talaga ang gusto nyang makasama eh!

Makaalis na nga!

Tumayo na ako at mukhang hindi din naman nya napansin ang pagtayo ko.

Lumabas na ako sa gym.

At isang malamig na ihip ng hangin ang sumalubong sa akin.

Biglang sumakit ang dibdib ko. Kaya napahawak ako doon.

Oh sheez.

Ngayon na ba ang oras na yun?

"My lady" ang biglang sulpot ni Yuki at inalalayan ako sa pagtayo.

"Y-yuki..." then I smiled. "M-mukhang...mas mapapaaga kesa sa inaasahan ko..."

I saw pain crossed into his eyes. "Don't say that My lady. H-hindi pa---"

"It's been a year Yuki" I said. "And I think, I'm starting to lose it..."

Nakita ko ang paglungkot ng mukha nya at unti-unti, isa-isang nalaglag ang mga luha
sa pisngi nya.

Naalala kong nakilala ko sya nang iligtas ko sya sa isang car accident. At simula
nun ay sumunod na sya sa akin at pinagsilbihan ako for more than a hundred years.

I touched his cheeks and wipe his tears. "Y-yuki...why are you crying?"

"Because I'm sad, my lady" he said saka nya hinawakan ang kamay ko at idinikit pa
yun sa pisngi nya.

I smiled. "Vampires doesn't know how to be sad...we don't have emotions..."

"But still I'm sad my lady" he said with those tears.

"Don't be sad Yuki..."I smiled and kissed his cheeks. "Masaya na akong aalis dahil
nakita kong...masaya narin ang master"
to be continued...

AN: Ang title ng kanta sa itaas is UNBREAKABLE by WESTLIFE. Kung gusto nyong
mapakinggan, just click the video sa side. The video is not mine and I just posted
it for audio purposes. Thank you for reading. Mwa
<center><h1>Chapter 28</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 28

Nakaupo na kami sa upuan ni Demon dahil napagod ako sa pagsasayaw.

Nakalimutan ata nyang tao ako kaya isang oras kaming tumayo at nagsayaw sa dance
floor. At kahit na pang-disco na ang music kanina ay nanatili kami sa ganung
posisyon na para bang nasa baylehan. -___-

"Master..." ang biglang sulpot ni Hildegarde sa harapan namin ni Demon.

At mukhang nagmamadali talaga sya.

Kumunot naman ang noo ni Demon. "What is it Hildegarde?"

I saw pain in her eyes.

Yes, that is the first time I saw an emotion into her.

"M-master..." she said. "Please save Scarlet..."

****

"Scarlet!" ang tawag ko sa kanya. "Scarlet!"

Samantalang hinahanap naman nina Demon at Hildegarde ang scent nya.

Nasa labas na kami ngayon ng gym at hinahanap sya.

"She's starting to die..." ang sabi ni Hildegarde kanina.

Nang maalala ko yun ay para akong maiiyak.

Pero hindi, kailangan namin syang mahanap.

Bakit sya mamamatay? Hindi naman sya pinapatay diba? Akala ko ba mamamatay lang ang
bampira pag tinanggal ang puso nya o pinugutan sya ng ulo?
Hindi ko na naitanong yun sa dalawa dahil inuna na namin ang paghahanap sa kanya.

"It's no use" Demon said. "I can't smell her scent anymore..."

Bigla ding sumulpot si Hildegarde. "Yes master...her smell is starting to fade..."

Wait, saan ba sya pwedeng pumunta ha? Saan ba?

Wala sya sa library.

Sa school garden.

Sa classroom.

At wala sya sa gym.

Umuwi narin kami kanina para tignan kung nasa bahay ba sya pero wala din sya.

Saan ba?

Saan ba sya maaring pumunta?

But then I gasp when I remembered something...

"May isang tao kasing nag-promise sa akin na dadalhin nya daw ako sa ferris
wheel...pero...hanggang ngayon ay hindi parin nya natutupad yun..."

Yun ang naalala kong sinabi nya dati.

Agad akong napalingon sa dalawa.

"Sa Ferris wheel!!"

*****

"I-it's beautiful right, Yuki?" I said.

Nasa harapan kami ngayon ng isang ferris wheel habang nakaakay parin sya sa akin.

"My lady, umuwi na tayo. Mas mabuting magpahinga nalang kayo..."

Umiling ako. "Ayoko Yuki...g-gusto kong sumakay sa Ferris wheel..."

Malalim na ang gabi kaya closed na ang amusement park na yun.

At ngayon ay nakatayo kaming pareho sa harapan ng ferris wheel.

I cough.

"M-My lady!"

I smiled. "I-I'm alright Yuki..."

Saka ako napatingin sa ferris wheel.

"Don't cry human. If you want...we could ride that ferris wheel over there after
you're disease have been cured..."

Napangiti ako nang maalala ko ang sinabing iyon ni Master.

Pero napakatagal na nun para maalala nya pa kaya siguro hindi na kami nakasakay
doon.

But...

...I've always looked forward for that day...

...for that is the first time...

The first time...

...I finally understand the Master...

...so I wanted him to be happy...

I wanted to see him smile...

At sa tingin ko...

I smiled.

...hindi na matutupad iyon...

"Scarlet" ang biglang sulpot ng boses na yun sa likod namin ni Yuki.

Natigilan ako.

At unti-unting lumingon...

"M-master..." I gasped when I saw him standing there.

W-wait...what is he doing here?

Nandidilim ang mukha nyang naglakad papunta sa kinatatayuan namin.

"You've been a good girl..."

Naging blur bigla ang paningin ko dahil sa namumuong luha sa mga mata ko.

"M-master..." I whispered.

"...so how about we ride that ferris wheel together?"

*****

I couldn't hold back my tears anymore.

Nang makita ko kung gaano kasaya ang ngiti nya nang yayain syang sumakay sa ferris
wheel ni Demon ay hindi ko na napigilang mapaluha.

"She made a contract with a human..." ang naalala kong sabi ni Hildegarde kanina.
"But a year ago, the other vampires killed her mate while she's gone."

Kung sa ibang bampira daw nangyari yun ay maaaring namatay narin sya nung time na
namatay ang mate nya. Dahil ayon sa general law ay pag namatay ang mate ng isang
bampira ay diretsong mamamatay din ang bampirang gumawa ng kontrata.

Pero iba ang case ni Scarlet dahil may special power sya na kaya nyang i-freeze ang
lifespan nya. Kaya tumagal sya ng isa pang taon dito sa mundo.

Pero sabi ni Hildegarde...

...unti-unti na daw humihina ang power na yun...

...at pag tuluyan nang nawala yun...

... ay mawawala na daw ng tuluyan sa mundong ito si Scarlet...

At mahirap man tanggapin...

Pero si Demon na mismo ang nagsabi...

...na wala na silang magagawa pa para tulungan si Scarlet.

Mas lumakas ang buhos ng luha ko nang maalala yun.

Saka ako nagtaas ng mukha at tinignan ang nagsisimula ng umandar na ferris wheel.

Si Yuki ang nagpaandar nun.

Then I smiled. Scarlet...sa wakas, natupad narin nya ang pangako nya sa'yo.
*****

Tahimik lang lang na nakaupo si Demon sa ferris wheel habang nakapatong ang ulo ng
hinang-hina ng si Scarlet sa balikat nya.

She look so weak at parang hinahabol nalang nito ang bawat hininga nito.

"M-master..." she said. "I-I've waited a hundred years just for this moment..."

He didn't talk.

Hindi nya rin alam kung anong sasabihin para mabawasan ang paghihirap nito.

She cough.

Kaya nag-alala sya.

Pero hindi parin sya nagsalita.

"A-at dahil natupad na ang pangarap ko na makasakay dito kasama ka...I-I t-

think...kuntento na ako..."

"What do you want me to do? Do you want something else?" he finally said.

Tama. Ibibigay nalang nya ang lahat ng gusto nito bago ito umalis.

She use a pale smile. "I-I w-want you...to be happy, master"

Natigilan sya sa sinabi nito.

"I-I think I have lived long enough..." she said then smirk. "I bet my mother won't
believe that I have lived two hundred years after her doctor said that I have only
2 more years to live..."

Hindi nya alam ang isasagot kaya hinayaan nya lang itong magsalita.

"M-master..." she called him.

"Yes?"

"W-what i-is the meaning of life?"

Natigilan sya sa tanong nito.

But then he sigh and answered. "Life means caring for other people. Once you've
forgotten how to care for other people is that how exactly you finally died"

Isang matamis na ngiti ang ibinigay nito sa kanya. Na para bang may sinabi syang
nakakatuwa.

"M-Master...d-do you believe that this is the punishment for us for dwelling with
humans?"

Matagal na panahon syang hindi nakasagot.

Then he pats her head.

"No. It's not a punishment" ang sagot nya. "It's a chance"

Napatingin ito sa kanya kaya nagpatuloy sya.

"It's a chance to feel new things that vampire's couldn't feel...it's a chance...to
be happy"

Ngumiti ito at mas lalong tumamis ang ngiti dito dahil sa mga sinabi nya.

"I-I'm h-happy for you m-master...you've f-found true life..."

But then she suddenly choked.

Kaya mas lalo nyang nahigpitan ang pagkakahawak sa ulo nito. Kahit sa paraan lang
na yun ay mabawasan ang nararamdaman nito.

And from there, naririnig na nya ang paghihingalo nito.

Yes, her time is really nearing...

"M-master..." she said between her breaths. "H-have...y-you...e-ever...c-cared for

me...e-even for once?"

And then slowly, he witnessed of how her feet started to break into tiny little
crystals and the wind is taking them away...

Yes, she's starting to disappear.

Unti-unti...

Until half of her body is finally gone... and the wind just kept on taking them
away...

Pero nanatili lang itong nakatutok sa kanya na para bang hinihintay ang sagot nya.

There is hope into her sad eyes.

And then...

She smiled na para bang alam na nito ang isasagot nya...

"I-I...know..." she said at malungkot na nagbaba ng tingin.

"Yes"

Naramdaman nyang natigilan ito.

"Yes, I've cared for you kid" he said then smiled.

Nagtaas ito ng mukha at nakita nya ang pagkabigla sa mga mata nito.

At nakita nya ang unti-unting pamumuo ng mga luha sa mga mata nito.

But then she gave him a weak smile.

"T-That's...all...I...ever wanted to hear...from you. Thank y-you..." she

whispered. "...m-master..."

And then a tear rolled down from her eyes down to her cheeks.

And there, slowly...

...she finally vanished in the thin air.

Then he heard the ferris wheel made a sound.

Tumigil na pala ito sa pag-ikot.

Sumabay sa pagtigil nito ang tuluyang pag-alis ni Scarlet.

And after that...

...that silent night was broke off by Yuki's sobs.

to be continued...
<center><h1>Chapter 29</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 29

Months ago...

"Master, haven't you gotten tired of watching her everyday?"

Ang tanong ni Hildegarde sa kanya habang nakatayo sya sa isang bakod at pinapanuod
si Jane na mag-isang naglalakad nung gabing iyon.

Samantalang nakahiga naman si Hildegarde sa bubong ng bahay na naduduon at halatang

bored na bored sya.

"We've been doing this for eleven years, but you're complaining now?" ang tanong
nya.

Napaupo naman ito.

"It's because she'll be having her first date in just an hour. So let's stop this
master. She'll have her human lover who could protect her anyway"

He glared at her.

"Human...lover?" he gritted his teeth.

"Yes master. Human lover" ang ulit nito na para bang wala pakialam sa nagtatangis
nyang ngipin.

"And who said she could go to that date huh?!" he said through gritted teeth. "I'll
kill anyone who becomes her HUMAN LOVER!---"

"Miss holdap 'to!"

Oh crap.

Now, it's a holdap.

Why do this girl always come into trouble?

God knows, how he wanted to break those holdapers neck for doing this to his
precious little girl.

But he know he can't do that.

Hindi na sya pwedeng makialam sa buhay ni Jane.

Dahil pag nangyari yun...

...mailalagay na naman nya sa peligro ang buhay nito.

Pero natuwa sya nang makitang nakaya din nitong depensahan ang sarili but then...

He frozed.

When he saw one of the holdapers picked his gun and fire at her.

He thought his world stopped from turning when he finally smell the sweet
intoxicating smell of her blood.

And his breathing stopped when he saw her...laying...in the cold street...with
those blood coming out of her body...

"Pare! Tara! Umalis na tayo!" one of the holdapers yelled then they run off.

Nandilim ang mukha nya. At napakuyom sya ng kamay.

"Master---" pero naputol ang sasabihin ni Hildegarde nang makita ang paghaba ng
buhok nya at biglang pagpula ng mga mata nya.

It's been how many years since she saw that form of her master.

And that cold aura that could make all the vampires tremble with fear...

Yes, her master is back.

In a second ay nasa harapan na ng mga tumatakbong mga holdapers si Demon.

Parehong nanlaki ang mga mata ng mga ito.

"You..." Demon said in a grim expression. "...dare to hurt my precious little girl.
Now, suffer your death"

And in a single blow, pareho ng natumba ang wala ng buhay na katawan ng mga
holdapers.
"Filthy humans" he muttered.

Saka sya bumalik sa kinatatayuan nya kanina.

Si Hildegarde naman ay nakatayo narin at hindi din alam kung ano ang gagawin.

"She's going to die master" Hildegarde said.

Die.

Yes, die...

His precious little girl...

...is going to die...

And once she died...

He could no longer see her smile.

He could no longer see her laugh.

He could no longer hear the faint hearbeat of her heart.

He could no longer feel the blood that's running through her veins.

And...

And...

He could no longer live...

Bumaba sya sa bakod.

"Master...don't" ang pigil sa kanya ni Hildegarde.

Alam na nito ang binabalak nyang gawin.

"She'll die anyway. You don't have to do it for a human. Master...if you do
that...you...you'll gonna---"

"Hildegarde" he called her name.

Natigilan naman ito.

"Once she died..." nilingon nya ito. "...I'm as good as dead anyway...she's...she's
my everything"

Hindi naman ito nagsalita.

Kaya dahan-dahan syang lumapit sa nakahigang si Jane.

Naririnig na nya ang pahina na pahinang pintig ng puso nito...

He stand beside her and looked at her face.

"Don't die" he ordered.

Nakatingin lang ito sa kanya at alam nyang unti-unti narin itong hindi makakarinig.

"Don't die" he ordered again.

There's no so much time left.

Alam nyang nangako na sya sa sarili nya na hindi na sya babalik sa buhay ni Jane.

Na makukuntento nalang sya sa pagsubaybay dito.

Pero...

Hindi nya kayang mawala ito.

Kung kailangang i-break nya ang law na sya mismo ang gumawa.

Kung kailangang maranasan nya ang nararanasan ng mga bampirang pinarusahan nya sa
pakikisama sa mga tao...

...ay gagawin nya yun...

Gagawin nya yun para sa babaing...nagparamdam sa kanya na buhay sya.

He leaned into her...

...and felt the soft skin of her neck.

For his whole existence, he have tasted different kinds of blood...

But he never tasted anyone who has more delicious and sweeter taste than Jane's
blood.

And from this, he accepted his fate.

He accepted the biggest punishment of breaking the law...

He accepted the poison that this contract has given him.

Present...

It's been past few days.

Pero hindi parin lumalabas ng kwarto nya si Demon.

Simula nang mawala si Scarlet ay hindi na ito nagsalita uli.

At hindi narin nagpakita sa akin.

Kakatok na sana ako sa pinto ng kwarto nya pero...

"My lady" ang sulpot ni Hildegarde. "Mali-late na kayo sa school"

Napalingon naman ako sa kanya.

"Sige" ang sabi ko. "Pero sabihin mo nalang kay Demon na pag hindi pa sya pumasok
bukas ay ida-drop out na sya sabi ni ma'am"

"Yes my lady" ang sagot nya lang.

At napapansin kong nawala na ang evil glint sa mga mata ni Hildegarde.

Na para bang lahat sila...ay apektado sa pagkawala ni Scarlet.

*sigh*

Makapasok na nga sa school.

Meanwhile...

Binuksan ni Hildegarde ang pinto ng kwarto ni Demon.

At natagpuan nyang nasa isang sulok ang master nya habang nakatakip dito ang
mahabang kulay gray na buhok nito. At mula sa kinatatayuan nya ay nakikita parin
nya ang pulang mga mata nito.

"Master...pumasok na sya sa school" ang balita nya.

"Close the door" he said in his hoarse voice. "And don't let her come closer to
this door"

"Yes master" yun lang saka nya isinarado ang pintuan.

Malungkot nyang tinitigan nalang ang pinto.

Oo, nagsisimula na...

Nagsisimula ng malason ang master nya.

Nagsisimula na ang totoong punishment dahil sa paglabag ng master nya sa law ng mga
bampira.

to be continued...
<center><h1>Chapter 30</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 30
Hay grabe.

Hindi talaga sya pumasok sa school ngayong araw na 'to.

Bakit ba apektadong apektado sya sa pagkawala ni Scarlet?

Hindi kaya...

0___0

Nainlove na sya kay Scarlet kaya nahihirapan syang mag-move on?!

OH HINDE!!!

Wag naman sana. Ngayon pang na-realize ko ng mahal ko na sya! Wag nyo sabihing
magiging one sided love ang ending ng story na 'to?!

Mag-isa na pala akong naglalakad ngayon pauwi ng bahay.

Hapun na at wala pa akong kasamang umuwi.

"He's starting to rot away" ang biglang sulpot ng boses na yun sa likod ko.

"EEEEKKK!!" napatili naman ako sa sobrang pagkabigla.

At paglingon ko...

Si Cedric.

Hindi ba sya pwedeng sumulpot sa kwentong ito na hindi ako nabibigla?-___-

At anong sabi nito? Rot away?

"Eh? Sino ang naga-rot? Wala namang pagkain dito para mag-rot ah" ang taka kong
tanong.

"Clueless girl" ang sabi lang nito at nagpatiunang umalis. "The biggest punishment
for breaking the law is now going to start"

Yun lang saka nya ako iniwang nakatayo doon.

Suntukin ko kaya yun sa ulo? Kung anu-ano ang pinagsasabi. Or more accurate tumawag
nalang ako ng Mental hospital. Kailangan na ata nya ng professional help.-___-

Nagpatuloy nalang ako sa paglalakad at hindi na inisip ang pinagsasabi ng baliw na

Cedric na yun.

Pero bigla akong napako sa kinatatayuan ko sa nakita ko.

Si Carlie...

Nakita ko syang lumiko sa isang daanan.

Hindi ako pwedeng magkamali! Si Carlie nga yun!

"Carlie!!!" I called her at saka tumakbo papunta sa nilikuan nito kanina.

Pero pagdating ko doon...

...wala namang katao-tao.

Hays...siguro namamalikmata lang ako dahil sa sobrang pagka-miss sa kanya.

Ilang buwan ko narin kasi syang hindi nakikita...kumusta na kaya sya?

****

Pagdating ko sa bahay ay wala si Hildegarde.

Eh?

Saan nagpunta ang maid na yun?

Naglakad nalang ako papunta sa kusina.

Wala din sya doon.

Hmm...

Umakyat nalang ako sa kwarto ko pero bigla akong napatigil sa paglalakad nang
makita ko ang pinto ng kwarto ni Demon.

Hindi parin ba sya lumalabas?

Naglakad ako papunta doon at kumatok.

"Demon?" ang sabi ko. "Hindi ka ba nagugutom? Gusto mo lutuan kita ng pagkain?"

I blushed.

KYYYYAAAAHHH!! AKO ANG MAGLULUTO NG PAGKAIN NYA!! >//<

Hindi kaya...

*imagine*

"Demon, nakahanda na ang iyong pagkain...*

Tapos biglang bubukas ang pinto at and dadaan ang mahinang ihip ng hangin.

At magso-slow motion ang lahat...

Saka sya lalapit sa akin at hahawakan ang chin ko.>///<

"Hindi ko na kailangan ang pagkain na ito." Ang sasabihin nya. "...sa labi mo
palang, busog na ako..."
KYAAAAAAAAAAAAAAHHHHH!!!

WAIT, ANO BA TONG PINAG-IISIP KO?!

BAKIT PARANG ANG MANYAK ATA NUN?

AT BAKIT HINDI KO MAPIGILANG KILIGIN???!! >///<

Kumatok nalang ako uli bago pa ako makapag-isip ng kung anu-ano.

"Demon? Lumabas ka naman dyan oh" ang sabi ko. "Gutom ka ba? Gusto mo ba uli ng
fresh supply ng dugo ko?"

Wait, bakit ko nasabi yun??!! KYAAAAAAAAHHHHH!!!

"Dem---" naputol ang sasabihin ko nang hindi sinasadyang napihit ko ang doorknob at
bumukas iyon. "Eh? Bukas pala eto? Okay, nag-effort pa akong kumatok. Bukas naman
pala" -___-

Saka ko binuksan iyon.

Pero...

Pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto...

I came face to face with that hungry looking vampire.

Pero mas kakaiba ang awra nito ngayon.

Mas humaba ang kulay gray nyang buhok.

Nanlilisik ang mga kulay pulang mga matang iyon.

May mga ugat na nagsilabasan din sa buong katawan nito hanggang sa mukha nito.

At...naglalaway sya...

Sa kauna-unahang pagkakataon...

Natakot ako ng ganito katindi sa itsura nya...

"D-demon..." I whispered.

"MY LADY!" ang narinig kong nanghintatakutang tili ni Hildegarde.

But it's too late...

"Human..." he hissed.

And with one swift of Demon's hand...bigla ko nalang naramdaman na nahuhulog ako...

Nahuhulog ako sa itaas pababa sa sala.

Saka ko naramdaman ang pagsakit ng ulo ko dahil yun ang unang tumama sa semento.

Nakita kong agad ding bumalik sa senses nya si Demon at nanghintatakutang

napatingin sa akin.

"J-jane..." he whispered.
At bago ko tuluyang maipikit ang mga mata ko...

The last thing I saw...is Demon's face that was filled with agony.

******

Amoy alcohol...

At may naririnig akong maingay na huni...

Unti-unti kong ibinukas ang mga mata ko.

At ang unang tumambad sa akin ay ang ilaw na nanggagaling sa itaas.

Wait, nasa langit na ba ako?

Patay na ba ako?
Ito ba ang heaven?

"Best?" ang biglang sulpot ng mukhang iyon.

EEEEKKK!!

BAkit nandito si Carlie? Patay narin ba sya??!

"Best? Gising ka na?" she almost cried.

Doon lang ako natauhan.

Okay. Hindi pa pala ako patay. Nasa hospital lang pala ako. Ang OA ko din. PAtay
agad? -__-

"BESSSSSSSSSSSSTTTTT!!! UWAAAAHHHH!!" ang biglang iyak naman ni Carlie at niyakap

ako.

"B-best..." ang sambit ko din.

Hindi ako makapagsalita at feeling ko ang dry ng lalamunan ko.

"Best salamat naman at gising ka na!" she cried again.

"A-anong nangyari?" I whispered.

"Char best. May amnesia ka? OH MY GOD, HINDI MO NA AKO MAALALA?!" ang OA na tili ni
Carlie.

Seryoso? -___-

"Wag kang mag-alala best..." ang madrama nyang sabi. "Tutulungan kitang ibalik ang
memory mo. Ilan tong daliri ko best?"

Saka nya itinaas ang daliri nya. Anong tingin nya sa akin? BULAG? At akala ko ba
amnesia? -___-
Sinapak ko sya.

"Aray best!" ang sabi nya. "Nagka-amnesia ka lang naging boxer ka na?! HANEP!"

"Pag hindi ka tumigil dyan, magiging wrestler pa ako. Atsaka wala akong amnesia,
gaga. Ang itinatanong ko kung paano ako napunta dito??" -___-+

"Ahhh. Hehe, dinala ka ni Hildegarde dito matapos ka daw ma-slide sa hagdan tapos
tinawagan nya kami ng Mama at Papa mo. BEST!!! ANG SHUNGA-SHUNGA MO TALAGA!!!
UWAAAAAAHHH!!"

Oo, mabuti yan. Pag muntik ng mamatay ang bestfriend mo, laitin mo sya ha? TAMA
YAN. -___-

Pero natigilan ako nang maalala ang totoong nangyari.

Si Demon...

Si Demon na...

Naipilig ko ang ulo ko. BAka gutom lang sya kaya nagawa nya iyon.

Pero baka nag-i-emote na naman yun ngayon dahil sya ang tumulak sa akin sa hagdan.
-__-

At alam kong sinisisi na naman nya ang sarili nya ngayon.

Tama, kailangan ko syang kausapin.

Uupo na sana ako pero bigla akong nanghina.

"Best, wag ka munang umupo." She said. "Magpahinga ka muna"

Doon ko lang napansin na may benda pala ang ulo ko.

"Teka, ilang oras na ba akong nandito?"

"Hindi ilang oras best" she said. "Kundi ilang araw. Gaga, two weeks ka ng tulog.
You've been into coma. Ay tama! Tatawagin ko muna ang doctor!"

Yun lang saka sya tumakbo palabas.

"Wait---"

Pero tuluyan na syang nakaalis.

Two weeks?

Two weeks akong tulog?

TWO WEEKS???!!!

Pero, teka...nasaan sina Demon at Hildegarde?!

"My lady" ang biglang sulpot ni Hildegarde.

"Hildegarde!" saka ako napaupo. "Nasaan si Demon?"

Pero bigla syang nag-iwas ng tingin saka nagsalita.

"Nasa Italy sya ngayon, my lady" she said. "May aasikasuhin sya doon"

Naibaba ko naman ang tingin ko.

Ganun? Umalis pala sya?

Bakit parang nadismaya ako sa narinig ko?

*****

Matapos akong i-check ng doctor ay dalawang araw pa muna bago ako nakalabas ng
hospital.

At sa dalawang araw na yun sina Carlie at Hildegarde lang ang nakasama ko. Umuwi
din kasi kaagad ang parents ko dahil sa trabaho nila.

"Kumusta ka na Carlie?"ang tanong ko sa kanya habang pauwi na kami galing hospital.

Nasa loob kami ng taxi at kaming dalawa ang magkatabi sa likod samantalang nasa
harapan nama si Hildegarde.

Tama, ngayon lang kasi ako nagkaroon ng chance na itanong sa kanya ito.

"Okay naman ako best"

"I mean..." I paused. "Okay ka na ba talaga...?"

TInignan nya ako at nginitian.

"Oo naman best..." she said. "Atsaka alam ko...na masaya na si Erik kung nasaan man
sya ngayon..."

Pero nakita ko ang paglungkot ng mga mata nya sa sinabi nyang iyon.

"Pero hindi ako naniniwala na mabangis na hayop ang pumatay sa kanya" at nakita ko
ang galit sa mga mata nya. "At kahit anong mangyari, I will get justice for what
they have done to him..."

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

Sa totoo lang ay matagal kong pinag-isipan kung paano ba ako mag-a-act sa harapan
ni Carlie pag bumalik na sya. Dahil hanggang ngayon ay kinakain parin ako ng guilt.

"Pero okay lang yun best!" she said then smiled. "Ginagawa naman ng mga pulis ang
lahat para ma-trace kung sino ba talaga ang may kasalanan"

"My lady, nandito na tayo" ang sabi naman ni HIldegarde na nagpagising sa akin.

Saka kami bumaba sa taxi.

Pero nagtaka ako dahil hindi bumaba si Carlie.

"Ah ano...may pupuntahan pa kasi ako ngayon eh" ang paalam nya.

"Ah sige! Salamat sa paghatid sa akin best"

She smiled. "Wala yun. Bestfriend kita diba kaya normal lang na mag-alala ako sayo"

Ngumiti din ako. "Oo naman, best..."

YUn lang saka sya kumaway sa akin at umalis na ang taxi.

Pero habang nakatingin ako sa pag-alis nya ay hindi ko mapigilang malungkot.

Bestfriend nya ako...pero hindi ko parin masabi...ang totoo.

to be continued...
<center><h1>Chapter 31</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 31

"Ano ba ang ginagawa ni Demon sa Italy ha?" ang tanong ko kay Hildegarde habang
nagluluto sya ng pananghalian.

Hindi naman sya makatingin sa akin na nagsalita.

"Mag inaasikaso lang sya my lady"

"Inaasikaso?"

Nakita ko ang paglungkot ng mga mata nya. "Yes my lady"

Feeling ko talaga ay nagsisinungaling ang maid na 'to. Pero bakit naman sya
magsisinungaling?

Bakit ba...pakiramdam ko...ay may itinatago silang dalawa sa akin ni Demon?

*****

Lumabas na ako ng bahay para mag-grocery.

Ilang araw din akong nawala kaya ilang araw din akong hindi nakabili ng makakain.

Hmp.

Wala masyadong katao-tao dahil hapun na.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad nang mapatigil ako sa isang park. Oo, may park na
katabi ang lugar namin at madalas akong napapadaan doon.

Napatigil ako doon dahil may isang nakatalikod na babae ang nakatingin lang sa
itaas ng isang puno. Ang puno na yun ay may maliliit na kulay red na bulaklak at
ang ganda nilang tignan habang nagsisihulog sila dahil sa ihip ng hangin.

Nakadagdag pa ang kulay orange na sinag ng papalubog na araw na tumatama doon.

Hmmp...bakit kaya sya nakatayo doon?

Naghihintay ba syang mahulugan ng bunga ng mahogany?-___-

Pero natigilan ako nang bigla syang napatingin sa akin.

At nabigla ako sa nakita ko...

May tumutulong mga luha sa pisngi nya...

Hindi ko alam pero kusang gumalaw ang mga paa ko at lumapit sa kanya.

At doon ko lang na-realise na ang ganda-ganda nya...>.<

Siguro nasa mga 30 plus na ang edad nya...

Samantalang nanatili lang syang nakatingin sa akin.

"A-ah...eh...miss? Bakit ka umiiyak?"

Tumingin lang sya uli sa mga bulaklak na yun at nagsalita.

"Because I made a mistake..." she said in a soft voice.

"Ha? Mistake? Okay lang yan, lahat naman ng tao nagkakamali eh kaya wag ka ng
umiyak" ay pa-FC rin ako. Eh sa ang ganda-ganda nya para umiyak eh.

"No. It's not just a common mistake..." she said. "Because that mistake changed the
world"

Mistake that changed the world?

Lumingon sya sa akin at ngumiti. "You're a nice girl. Please take care of yourself"

"Best!" may biglang tumawag sa akin.

Napalingon naman ako.

SI Carlie.

"Oh best! Ikaw pala!" I smiled back.

Lumapit sya sa akin. "Anong ginagawa mo dito? Kakalabas mo lang sa hospital ah"

"Ah eh...mag-go-grocery sana ako. Sya nga pala si---"

Pero natigilan ako. Dahil paglingon ko ay wala na doon yung magandang babae.

Huh? Saan sya nagpunta?

Pero ang bilis nyang nawala ah.

Hindi kaya...

0___0

White lady yun na nagpapakita dito sa park??!! KYAAAAAAAAHHHHH!!!

"Best? Ba't namumutla ka?" si Carlie.

"Ah eh...t-tara na!" yun lang saka ko sya hinila paalis ng park na yun.

****

"Saan ka ba pupunta kanina? Hapun na ah" ang pag-iiba ko ng usapan.

Nasa daanan na kami noon papunta sa grocery store.

Pero hanggang ngayon ay hindi parin ako nakaka-move on sa pagmumulto sa akin

kanina. O baka imagination ko lang yun. Epekto lang siguro ng pagkakahulog ko sa
second floor ng bahay ko.

"Wala lang. Pupuntahan sana kita sa bahay nyo para kumustahin kaya napadaan ako
doon." saka sya lumingon sa akin. "Mag-go-grocery ka diba? Sama ako!!!" *0*

"Hindi pwede"-__-

"Eh bakit???!!!"

"Eh kasi sa tuwing kasama kitang nag-go-grocery ay kung anu-ano ang inilalagay nyo
ni Erik sa basket ko ng hindi ko namamalayan kaya in the end ako ang napapasubong
magbayad"

Pero natigilan sya sa sinabi ko.

Natutop ko naman ang bibig ko. ANG TANGA MO JANE!! DID YOU JUST MENTION ERIK'S
NAME??!!

"A-ah best..."

Pero nagtaas sya ng mukha at ngumiti. "Okay lang yun best! Pareho lang siguro tayo
na nasanay na kasama sya. Pero ngayon..."

Hindi nalang nya tinapos ang sinabi nya at tumalikod.

"Tara na! Bago pa tayo magabihan! Ilibre mo ako ng paborito nating milkshake ha!"
saka sya nagpatiunang naglakad.

Agad naman akong sumunod. "Sige ba!"

Naging tahimik lang kaming dalawa sa paglalakad.

Bigla nalang kasi ay hindi ko na alam kung ano pa ang sasabihin ko...

At mukhang nalungkot talaga sya sa pagkakarinig ng pangalan ni Erik.

"We've met again" ang biglang sulpot ng boses na yun sa harapan namin.

Napataas kaming pareho ng mukha ni Carlie at natigilan ako.

Sya yung lalaking nagligtas sa akin sa isang bampira noon! Yung lalaking may
weirdong espada na may kasabit na bell. At hindi sya nag-iisa ngayon.

May kasama pa syang kapareho nya ng attire. At pareho silang nakaputi. At pareho
din silang nakatago ang mukha.

Teka, saan ba galing mga ito? Sa kasal? Kung maka white attire din ha. And what's
with the coat? ANg init-init dito kung makabalot naman sila ng katawan, wagas.
-___-

"I told you to tell your mate to protect you more" yun lang saka nya ako sinugod.

HUH?!

BAKIT NYA AKO SUSUGURIN?!

But before I could think, bigla akong nawalan ng malay nang may iturok sya sa akin.

****

I can smell rust...

And I can hear droplets.

Napabukas ako ng mata.

At ang una kong nakita ay ang madilim na paligid.

Mukhang nasa isang bodega ako at umuulan ng malakas sa labas kaya may tumutulong
tubig ng ulan sa lumang bubong.

At teka...wag nilang sabihin na sa pangalawang pagkakataon ay na-kidnap na naman

ako.-___-

"Ays...bakit ba tumutulo ang ulan dito ha? Wala na ba tayong budget kaya dito
nalang tayo sa lumang bodega na to magha-hide out? Baka magka-rashes ako" ang
biglang sulpot ng isang lalaking nakaputi habang nakatingin sa pumapatak na ulan.

Mukhang hindi parin nya napapansin na gising na ako.

Ini-try kong gumalaw pero okay...nakatali ako. -__-

Pero teka, nasaan si Carlie? I can clearly remember that...kasama ko sya kanina!!
Doon naman napalingon sa akin ang lalaki.

EEEEKKK!! NAKITA NYANG NAKATINGIN AKO SA KANYA!!

"Uy, gising ka na pala" saka sya ngumiti at lumapit sa akin.

WAAAAHHH!! ANO KAYANG GAGAWIN NYA SA AKIN??!! At kung maka-'uy' din ha. -__-

Lumapit sya sa akin at inilapit nya sa akin ang mukha nya. \

Teka?! Hahalikan nya ba ako??!!

Agad akong pumikit at inilayo ko ang mukha ko sa kanya. And I can smell the minty
ice smell of his breath. Mukhang hindi naman sya nakakadiri. -__-

"Until now I still wonder of how the vampire's ancestor and first knight fell
inlove with you" ang sabi nya saka nya inilayo ang mukha nya at hinawakan ang baba
nya na mukhang nag-iisip. "Hindi ka naman pala ganun kaganda"

Wow ha. Kung maka-insulto naman 'to. -___-

At teka, anong pinagsasabi nya? Vampire ancestor at first knight fell in love with
me? Oo, kilala ko ang vampire ancestor dahil si Demon yun pero sino ang first
knight?

Pero bago pa ako makapag-isip ay may biglang bumatok sa ulo ng lalaking nasa
harapan ko parin.

"Try to lay even a finger on her and I'll cut every one last of them" ang sulpot ng
boses na yun.

At bigla akong natigilan nang tumambad sa akin ang gwapong mukhang iyon.

"Aray naman first knight! Hindi ko naman sya inaano ah! Tinitignan ko lang kung
maganda ba ang babaing kinahuhumalingan mo!"

Pero hindi ako makapagsalita...

Pakiramdam ko ay nanigas ang dila ko...

Kaya pala nung una palang ay pareho na sila ng boses...

At pareho sila ng mga mata...

Dahil ang lalaking naka-coat at may weird na espada na nagligtas sa akin noon at
kumidnap sa akin ngayon ay walang iba kundi si...

He step forward saka sya umupo sa harapan ko and smiled. "Wag kang mag-alala Jane.
I won't let them hurt you, I promise."

...si Justin.

to be continued...
<center><h1>Chapter 32</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 32

Nakatulala lang ako sa gwapo nyang mukha.

Hindi ko alam kung nasa isang masamang panaginip ba ako dahil kung oo, gusto ko ng
magising.

Hindi pwedeng...

Hindi pwedeng...

He sigh. "I know Jane this is a little shocking to you"

Saka sya tumayo at tumalikod sa akin na para bang ayaw nyang makita ang reaksyon
ko.

"But this is me. And I think I need to formally introduce myself" he said saka
humarap naman.

"My name is Justin Olivar, the first knight of Exodus"

"E-Exodus?" ang ulit ko.

"At ako naman si Hope! Ang 2nd knight ng Exodus! At si Justin ang pinakamataas na
knight sa amin!" ang sabi naman ng katabi nya.

Tama! YUn ang binanggit sa akin ni Hildegarde noon!

One of the knight of Exodus.

He smiled at me. "We are the anti-vampire organization that hunts vampires. We are
Vampire hunters"

NAnlaki ang mga mata ko. "K-kung ganun...k-kayo ang nagpakalat ng chismis na...kung
sino man ang makakapatay kay Demon ay magkakaroon ng special powers?!"

He looked intently at me. "Yes. Because that is the easiest way to kill him. And
the more fun about this ay ang mga kasama nya ding bampira ang papatay sa kanya.
Hindi kami"

I gritted my teeth. "Justin hindi ko alam na ganyan ka kasama!"

Mukhang nasaktan naman sya sa sinabi ko.

"I never wished you to hate me like this Jane because I mean you no harm. Ang
pagkakamali lang dito ay ikaw pa ang pinili nya..." and now he's gritting his
teeth. "...that filthy vampire ancestor chose you to be his mate!"

"Oh God, I can't watch this. Sige first knight. Lalabas muna ako" ang paalam ni
Hope saka umalis.

Galit naman akong bumaling kay Justin.

"Hindi filthy si Demon! Ikaw ang filthy!" I yelled. "Wala namang ginagawa sa inyo
si Demon ah pero kung makakalat kayo ng chismis, WAGAS! At iilang ulit akong muntik
mamatay dahil doon!"

"May ginawa sya Jane" he whispered. "Sya ang pumatay...sya ang pumatay sa buong
pamilya ko..."

Natigilan ako lalo na't nakita ko ang sakit sa mga mata nya.

"At hindi ko matanggap..." he continued. "...that the only girl I've loved became
his mate! Pero hindi rin magtatagal Jane ay makakawala ka na rin sa kanya...and we
could be happy together..."

Saka nya aakmang hahaplusin ang buhok ko pero agad akong umiwas sa kanya.

Pero ngumiti lang sya.

"I told you before. Hindi kita isusuko ng ganun-ganun lang..." he whispered. "...at
kung kailangang pumatay ako ng ilang daang bampira para lang masigurong
mapapasaakin ka ay hindi ako magdadalawang isip na gawin yun"

"You're mad..." I hissed.

"Yes Jane" he said. "Nababaliw na ako sa sobrang pagmamahal ko sa'yo. Pero ayos
lang. You've love me before right? At ibabalik ko ang pagmamahal mo na yun. Pero
bago mangyari yun...I have to kill your mate first"

Doon na ako napalingon sa kanya.

"Don't you dare---"

"I love you Jane" he said. "And I'm doing this because I love you so much"

Saka nya ako hinalikan sa noo at tumalikod.

Samantalang wala akong ibang magawa kundi ang magpumiglas sa pagkakatali sa akin.

"Sige na, ipasok nyo na sya" ang biglang utos ni Justin.

Biglang bumukas naman ang pinto.

At nanlaki ang mga mata ko sa nakita kong ginuguyod nila papasok.

Hindi maaari...

Nakatali ang buong katawan nya habang magulo ang mahabang gray hair nya. At
halatang wala na syang lakas...

A-anong...nangyayari?

Hindi ko matanggap na ang ginuguyod nila papasok ngayon...at ang mukhang wala ng
lakas na lalaking dinadala nila ngayon sa harapan ko...ay walang iba kundi si...

...Demon.

Nilingon naman ako ni Justin.

"Yes Jane. He's no other than your filthy mate. And guess what? Unti-unti na syang
namamatay..."

*****

"Yes Jane. He's no other than your filthy mate. And guess what? Unti-unti na syang
namamatay..."

Hindi ako makagalaw.

Hindi ako makapagsalita.

Hindi ako makapaniwala na si Demon nga ang lalaking halos wala ng buhay na nakadapa
ngayon sa harapan ko.

Akala ko ba nasa Italy sya?

Akala ko ba may inaasikaso sya?

Pero anong ginagawa nya dito kasama ang mga Vampire Hunters na ito?

"D-demon..." ang nasambit ko.

"Nang dahil sa pag-gawa nya ng contract sa isang tao ay unti-unting nabawasan ang
buhay nya." Ang explain ni Justin. "Oo Jane, ito ang pinakamalaking kapalit sa pag-
gawa ng contract ng isang bampira. Mabubuhay ang taong ginawan nya ng kontrata pero
mamamatay sya. At sa tingin ko, hindi narin magtatagal pa ang bampirang ito"

Saka nya sinipa ang wala paring malay na si Demon.

"T-tama na..."I whispered.

"Magpaalam ka na sa kanya Jane..." ang patuloy nya pa. "...dahil ilang oras nalang
ang nalalabi sa kanya..."

"H-hindi..." saka ko naramdaman ang pagbuhos ng luha ko. "Demon! GUMISING KA!
DEMON!!!"

Bigla naman napabukas ang mga mata ni Demon na waring narinig ako.

Napangiti ako. "D-demon..."

Pero nabigla ako sa sunod nyang ginawa.

Tumingin sa akin ang mga nanlilisik nyang mga mata at susugurin sana ako pero
malakas ang pagkakahawak ng mga lalaking nakaputi sa rehas nya.

"HUMAN!!!" ang nanlilisik na mga matang sigaw nya nang makita ako. "I'M SO
THIRSTY!! GIVE ME BLOOD HUMAN!!!"

And then...

*scratch*
Naabot ng matutulis nyang kuko ang pisngi ko.

At naramdaman ko ang dugong pumatak dun.

Pero nanigas ako sa kinauupuan ko.

Anong bang...nangyayari sa kanya?

Bakit parang...hindi nya ako kilala?

*kling-kling*

Pinatunog ni Justin ang bell sa espada nya at agad namang natakpan ni Demon ang
tenga nya na para bang nasasaktan sya sa tunog nun.

*kling-kling*

At dun na bumagsak si Demon at napahiga na naman sa sahig habang hawak parin ng

ibang lalaki ang mga rehas nya.

Samantalang natutulala parin ako sa kinauupuan ko. Hindi ko matanggap...na si Demon

nga ang lalaking nasa harapan ko...

Nilingon ako ni Justin at pinunasan ng panyo nya ang dugong pumatak sa pisngi ko.

"I'm sorry about that Jane" he apologized. "I shouldn't have brought him here If
I've known that he'll hurt you."

"B-bakit..." hindi ko maituloy ang tanong ko dahil sa pagka-shock.

He sigh. "Hindi ka na nya kilala Jane. Nawala na sya sa katinuan nya. Tuluyan na
syang nilamon ng vampire instincts nya. And right now, all he could ever think of
is how to rip your head off and drain your blood out of your body. Hindi na sya si
Demon na kilala mo"

Kaya ba...nagawa nya ako...hampasin nung last kaming nagkita? Dahil hindi na nya
nakokontrol ang sarili nya?

"Stupid vampire..."I hissed. "BAKIT HINDI MO SINABI SA AKIN ANG LAHAT NG ITO?!
STUPID KA TALAGA! WALANG HIYA KA!!"

"Tapos na ba kayo dito?" ang biglang sulpot ng boses na yun sa pinto.

Lahat kami ay napalingon sa bagong dating.

At nanlaki ang mga mata ko.

"Oh we meet again, nice girl" she said.

Sya yung babaing umiiyak kanina sa park!

to be continued...
<center><h1>Chapter 33</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 33

"Oh we meet again, nice girl" she said.

Pero ngayon ay mas elegante syang tignan sa black dress nya.

Sabay namang yumuko ang lahat ng nandun pati narin si Justin.

"Welcome back, my lady" ang sabay nilang bati dito.

"Sige na, magsitayuan na kayo. Marami pa tayong gagawin" ang ma-awtoridad nyang
sabi saka sya napalingon sa akin at ngumiti.

"S-sino k-ka?" ang tanong ko.

"So...ikaw pala ang babaing bumihag sa puso ng Vampire's ancestor" she said then
smiled. "Ako nga pala si Suzanne Montez. Ang leader ng Exodus. Nice meeting you
again, Jane"

"P-paano mo nalaman ang pangalan ko?"

She smiled. "Lagi kang ikinukwento ni Justin"

Napalingon naman ako kay Justin na ngumiti sa akin.

Naglakad sya papunta sa akin at hinarap ang nakaharap parin sa akin na si Demon.

Napansin kong medyo gumalaw ang ulo ni Demon at napatingin din sya sa bagong dating
na babae.

At nakita ko...kung paano nanlaki ang mga mata nya nang makita si Suzanne.

Hinaplos naman ni Suzanne ang buhok ni Demon saka nakangiting nagsalita.

"By the expression on your face I know you can still remember me" she said. "How
are you...my son?"

NAPANGANGA AKO.

Oo, ganito na ang eksena dito pero hindi ko mapigilang mapanganga sa sinabi nya.

SON?

AS IN ANAK NA LALAKI?

O SUN NA ARAW?

PERO ANG ABSURD DIBA KUNG TINAWAG NYANG ARAW SI DEMON?

ATSAKA KAILAN BA NAGING ARAW SI DEMON?

Kung ganun...

SON talaga ang itinawag nya kay Demon. Which means...

0__0

Sya ang Mama ni Demon?! HAAAAAAAAAAAAAAAA????!!!!

"Yes, I'm his mother." She smiled. "Her biological mother"

OKAY, NGANGA PA MORE.

NGANGA PA!

"P-pero...k-kung g-ganun...b-bampira ka din??" ang tanong ko.

Teka, vampire hunters sila diba? So ano 'to? Vampire hunter sya pero vampire sya?
Hindi ko gets. Masyadong mababa ang IQ ko para sa mga ganitong bagay. -___-

She laugh.

"Of course not" she said. "I'm a human. But also immortal. And so are they"

Saka nya itinuro ang mga kasama nya.

Napatingin ako kay Justin.

He smiled. "Yes Jane. I'm also immortal"

"We've live for thousands of years to hunt down vampires" ang patuloy ni Suzanne.

"P-pero...mama ka ni Demon diba?" I asked. "Pero bakit mo pinapatay ang kalahi ng

anak mo? At...at...teka, paano ba naging bampira si Demon?"

Biglang binalot ng lungkot ang mukha nya.

Saka nya hinaplos ang mukha ng wala ng lakas na si Demon na noon ay nanlalaki parin
ang mga mata na nakatingin sa kanya.

"It all started for almost three thousand years ago..." she started.

Wow! Magku-kwento sya!

Wala bang pabiling popcorn dito?

"Dalawa lang kami ng anak kong si Darius ang naiwan sa buhay nang mamatay ang Papa
nya sa isang gyera sa lugar namin. He was seven when his father died. At para sa
akin, ang anak kong si Darius ang nag-iisang kayamanan ko...dahil sya nalang ang
nag-iisang naiwan sa akin...we only have each other that's why I've treasured him
more than my life..." ang malungkot nyang kwento. "But one day...on his seventeenth
birthday, isa sa mga kalaban ang bumaril sa anak ko habang nasa trabaho ako. Oo,
namatay ang anak kong si Darius nung araw na yun...at halos ikabaliw ko ang
pagkawala nya"

I saw pain crossed into her eyes as she was saying that thing.

At hindi ko rin mapigilan ang sarili kong hindi maawa sa kanya.

" That time...isa ako sa mga scientist na inatasan ng Hari ng lugar namin na gumawa
ng mga weapon para sa gyera. At dahil hindi ko matanggap na wala na ang anak ko,
gumawa ako ng experiment. Maraming nagsabi na nababaliw na ako. Paano ko ba daw
bubuhayin ang patay kong anak? Hindi ako Diyos. Pero kinalaban ko ang lahat ng
Diyos para mabuhay lang uli ang anak ko. I frozed his body at ilang taon ang
ginugol ko para makagawa ng venom na bubuhay sa anak ko. And when I found it,
isinaksak ko yun sa bangkay ng anak ko."

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig ko.

Kung ganun...

Doon nagsimula...

"Yes, my dead son comes back into life. Ang saya-saya ko nung araw na yun...nung
araw na iginalaw nya ang mga kamay nya at binuksan ang mga mata nya...kahit na ang
dating kulay gray na mga mata nya ay naging pula...at kahit na ang dating kulay
itim na buhok nya ay naging gray...at kahit...dugo ng tao ang naging pagkain nya ay
ang saya-saya ko parin...walang mas mahalaga sa akin nung mga oras na yun kundi ang
malamang buhay nga ang anak ko"

Tumayo sya sa pagkakayuko at tinignan ako.

"Pero...isang malaking pagkakamali pala ang ginawa ko..." she said. "Nang malaman
ng Hari ang ang angking bilis at galing ng anak ko sa pagpatay, ginamit sya sa
gyera. Ginawa syang human weapon. Pero ang hindi ko natansyang mangyayari ay ang
karumal-dumal na nangyari nung araw na yun. Ang lahat ng kinagat ni Demon...ay
naging katulad nya...at sa araw ding iyon...kahit na ang mga inosente at walang
kamuwang-muwang na mga tao ay pinangpatay nya rin...halos wala ng natirang tao sa
lugar namin...kahit na ang hari...at ang reyna...ay hindi rin nakaligtas..."

Nakita ko ang paghigpit sa paghawak ng espada ni Justin nung time na yun.

Nilapitan naman sya ni Suzanne.

"Patawarin mo ako sa nangyari Justin..." ang sabi nya. "Patawarin mo ako kung hindi
ko na nasagip ang mga magulang mo...."

Nanlaki ang mga mata ko.

"K-kung g-ganun...."

"Yes Jane. Ang nag-iisang tagapagmana ng korona at ang anak ng Hari at Reyna nung
mga oras na yun ay walang iba kundi si Justin. Sya Si Prince Justin"

Pero ngumiti lang si Justin ."Okay lang po yun, Mama. Kayo narin po ang tumayong
magulang ko after ng insidenteng iyon..."

Hinaplos nalang ni Suzanne ang buhok nya saka ako nilingon.

"Ako ang nagsimula ng lahat ng ito" ang sabi nya. "Ako ang gumawa sa anak ko.
Pinarusahan ako ng Diyos dahil ipinilit ko ang isang bagay na hindi maari. Yun ang
pinakamalaking pagkakamali ko sa buhay. At para maitama ng lahat ng iyon...binuo ko
ang Exodus. Nag-experiment ako uli kung paano ba patatagalin ang buhay ng tao at
isa sa mga naging subject ko ay si Justin. At nang matupad yun ay magkakasama
kaming pumatay ng mga bampira...para malinis na ang mundong ito...para mawala na ni
maliit na bagay na bunga ng pagkakamali ko."

"K-kung g-ganun...p-papatayin mo rin si D-demon? P-papatayin mo rin ang anak mo?"

ang hindi ko makapaniwalang tanong.

Nag-iwas sya ng tingin.

"Matagal ng patay ang anak ko. Matagal na panahon bago ko natanggap ang bagay na
yun. Pero ngayon tanggap ko na. Wala na ang anak ko."

"P-pero---"

"Tama na" ang sabi nya saka nilingon si Justin. "Nasaan na ba si third knight?
Tapusin nyo na 'to nang makaalis na tayo"

Yun lang saka sya naupo sa isang malaking sofa na naduon.

Ngumiti naman si Justin at nilingon ang pinto.

"Third knight" ang tawag ni Justin. "Tapusin mo na ang bampirang ito"

At mula sa pinto ay pumasok ang babaing iyon.

Nanigas ako sa kinauupuan ko.

At halos hindi ako makahinga ng makilala sya.

Nakasuot narin sya ng white dress na nagsasabing nakabilang nga sya sa mga ito. At
nakikita ko rin ang malaking espada na nasa likuran nya.

Si...

Si...

"Hi best" she greeted me.

to be continued...
<center><h1>Chapter 34</h1></center>
<hr>
AN: hello po sa mga nagbabasa nito. Gusto ko lang ipaalam na nalalapit na po ang
pagtatapos ng THE VAMPIRE'S CONTRACT. So gusto ko lang po mag-thank you sa mga
reads at votes. Hehe, sana po ay subaybayan nyo parin ito hanggang sa huli.
ARIGATO!! :D

The Vampire's Contract

Chapter 34

"C-carlie?" I almost faint.

She smiled.

"Na-shock ba kita best? Ang ganda ko sa damit na ito noh?" she said in her usual
tone.

"B-bakit...? P-paanong...?"
Binunot nya ang espada na nasa likod nya at ginuyod yun habang papalapit sa akin.

*scrrreeeeeeecccchhhh....*

Ang tunog ng espada nyang dumadaos-dos sa semento.

"She's our new member" si Justin. "Last 2 months lang sya sumali sa amin"

Napatingin ako sa kanya. "P-pero...bakit best?"

Pero nabigla ako sa sumunod na ginawa nya.

She suddenly attacked me and sliced my knees.

Atsaka nya ako sinabunutan at nangngangalaiting bumulong sa akin.

"Don't ever call me 'best'. If I ever heard it again from you I swear I'll cut your
tongue off, traitor bitch"

Agad namang pumagitna si Justin. Buti nalang at mabilis syang nakaalis kundi baka
nasugatan narin sya ni Justin.

Samantalang napatulala naman ako sa kinauupuan ko.

Hindi ako makapaniwala...

...na nagawa ni Carlie sa akin yun...

Nagtutukan sila ng espada.

"I told you not to touch her!" Justin yelled. "Si Demon lang ang kailangan mo! SYA
LANG ANG PATAYIN MO! Wala sa usapan na isasali mong sasaktan si Jane!"

Tumawa naman si Carlie. "Why Justin? Nasasaktan ka ba at nasugatan ko ang precious

little girl mo? Sige! Kampihan mo ang traydor na yan!"

Anong...nangyayari...?

"STOP!!!" Suzanne roared.

Natigilan naman ang dalawa.

"Para kayong mga bata!" she yelled. "Carlie! Tapusin mo na ang trabaho mo!"

Pareho naman silang agad na nagbaba ng espada.

Samantalang tulala parin ako...

Totoo bang...si Carlie ang nasa harapan ko ngayon?

Ang bestfriend ko simula pagkabata??

Ang naging sister ko through these years??

Naramdaman ko nalang na pinupunasan na ni Justin ang sugat na nasa binti ko.

"Haha Justin, you're a dog" ang kutya ni Carlie. "I can't understand what's so
great with that bitch that you're being like that"
Justin glared at her.

"I said stop Carlie!" ang sigaw ni Suzanne.

Nagsimula ng maging blur ang paningin ko dahil sa namumuong luha sa mga mata ko.

Hindi ko matanggap...

Hindi ko kayang paniwalaan...

Na si Carlie nga ang kaharap ko...

"C-carlie..." I whispered. "W-why?"

Parang bored naman syang tumingin sa akin.

"And you asked me now, WHY?" ang sambit nya at may halong pain ang boses nya. "YOU
KILLED MY MATE AND NOW YOU ASK ME WHY?!"

M-mate...?

K-kung ganun...

Kung ganun...

Nagtaas ako ng mukha.

"S-si Erik...you knew all this time that he's a vampire...?" I almost whispered.

"Of course! Six years old ako nang magkasakit ako sa puso! At sabi ng doctor ay
hindi na ako magtatagal! Pero dumating si Erik...and he saved me from dying!" she
yelled at doon nagsimulang bumuhos ang mga luha nya.

"Simula nun naging kasama ko na sya! Alam ng parents ko kung sino sya dahil ang
parents ko mismo ang lumapit sa kanya para tulungan ako. He became my everything!
He loved me and I've loved him more! Of all people ikaw na bestfriend ko kuno ang
nakakaalam nyan! But guess what you've done? YOUR MATE KILLED HIM! AND YOU JUST LET
HIM DIE!!"

Hindi ko narin napigilang mapaiyak ng malakas.

"B-but Carlie...gusto nya akong patayin nung araw na yun!" I yelled with those
tears in my eyes. "Demon only did that dahil papatayin nya ako!"

Her eyes was filled with anger. "And you think I will believe in you now? HUH?
THAT'S WHAT YOU WANT?! TO BELIEVE IN YOU AGAIN?! And by the way, how dare you go to
his burial and cry on his grave when all this time you knew who killed him!"

"No Carlie! Bestfriend ko rin sya kaya masakit din sa akin ang makita syang
mamatay! Pero maniwala ka sa akin! Gusto nya akong patayin nung araw na yun kaya
sya napatay ni Demon! Demon is just protecting me!"

Ngumiti sya ng pang-uuyam. "And for the record, you're the one who let us down.
You're the one who let him DIE! At para maging patas tayo..."

Itinaas nya ang espada nya sa harapan ni Demon.

At nanlaki ang mga mata ko nang ma-realize kung ano ang gagawin nya.
"...I'll kill your mate too para malaman mo kung gaano kasakit mawalan ng mate!"
saka nya ibinaba ang espada nya.

Pero hindi na ako nakapag-isip nung oras na yun.

Kasama ang upuan na kinatatalian ko ay tumakbo ako papunta kay Demon at hinigaan
sya...

At doon ko naramdaman ang biglang pagkakawasak ng upuan ko dahil tinamaan yun ng

espada ni Carlie.

Nanlaki naman ang mga mata nila at mukhang nabigla silang lahat ng dahil sa ginawa
ko.

Napatayo pa si Suzanne sa kinauupuan nya.

At doon ako biglang nakawala.

Agad akong humarap sa natulalang si Carlie habang nasa likod ko parin si Demon at
umiiyak na sumigaw.

"JUST KILL ME!!!!!" I screamed. "AKO NALANG CARLIE! AKO NALANG! AKO ANG MAY
KASALANAN KAYA NAMATAY SI ERIK! KUNG HINDI LANG SANA AKO NAGING MAHINA! KUNG HINDI
LANG SANA AKO NAGPAKIDNAP! KUNG NAKINIG LANG SANA AKO KAY DEMON NA WAG NG SUMAMA AY
HINDI MANGYAYARI YUN! KAYA AKO NALANG CARLIE! AKO NALANG!"

Nakita ko ang unti-unting paglamlam ng mukha ni Carlie.

Pero...

Naramdaman ko ang dahan-dahang pag-galaw ni Demon...

"This exotic sweet smell..."he growled then he licked the blood from floor that's
coming from my injured leg. "...I'm gonna kill you now, human..."

Saka sya biglang tumayo...

At nanlaki ang mga mata ko ng bigla nalang ay sinakal nya ako.

"JANE!" I heard Justin screamed.

Agad namang itinaas ng mga lalaking nakaputi ang rehas nya para mailayo sya sa
akin.

Pero nagkamali sila.

Dahil mas lalo pa syang lumakas kaya naputol ang mga rehas na nanduon.

Sabay silang sumugod sa kanya.

But then...he gave a loud roar na naging dahilan para maihagis sa kung saan ang
lahat ng nakapalibot sa amin.

G-ganito ba...k-kalakas...si Demon?

"Master!" ang biglang sulpot ni Hildegarde mula sa nasirang bubong.

And now...isa-isa ng pumapatak ang buhos ng ulan sa mukha ko habang mas lalong
humihigpit ang pagsakal nya sa akin.

"Master! Get a hold of yourself!" ang sigaw ni Hildegarde saka nya ipinulupot ang
latigo nya kay Demon...pero...nahuli yun ni Demon at inihagis sya sa isang wall.

Kaya ngayon...ay naiwan kaming dalawa sa gitna ng ulan habang nakasakal sya sa
akin.

Ngayon ko lang mas nakita ang mukha nya.

May mga ugat sa mukha nya at naglalaway din sya.

"HUMAN..." he growled. "GIVE ME YOUR BLOOD..."

Pero ngumiti ako at hinawakan ang kamay nyang sumasakal parin sa akin.

"I-it's okay...D-demon...i-it's okay..." I whispered.

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha nya. At unti-unting nawala ang ugat na nasa mukha
nya.

Then I heard his normal voice.

"J-jane...?" ang sambit nya na para bang na-realize nya kung ano ang ginagawa nya.

"L-loko...b-bitiwan mo a-ang l-leeg ko...b-bibigyan naman kita ng f-free b-blood

eh..." I whispered smiling.

But then...

*SLASH!*

At doon ako nabitawan ni Demon.

At paglingon namin ay nakatayo si Suzanne sa tabi namin at sinaksak nya sa dibdib

si Demon.

"NOOOOO!!!" I screamed nang nakita ko ang panghihina ni Demon at tuluyan syang

natumba sa akin.

"Bloody blade" ang sambit ni Suzanne na para bang nag-i-explain sya. "Known lethal
to vampires. Mamamatay na sya"

Biglang gumalaw si Demon at nilingon si Suzanne.

At pareho kaming nabigla nang ngumiti sya at nagsalita.

"M-mama..." he whispered.

Nakita ko ang pagkabigla sa mukha ni Suzanne.

Pero agad din parang nagising sya at sasaksakin pa sana uli si Demon pero agad kong
niyakap si Demon.

"HE IS YOUR SON!!" I screamed.

She was taken aback pero agad din syang naka-recover.

"Wala na akong anak!!"

"Pagkakamali man sya o hindi ay anak mo parin sya! ANONG KLASE KANG INA?! NG DAHIL
SAYO...NG DAHIL SAYO KAYA NAGKAROON SYA NG GALIT SA MGA TAO!"

"I don't care!!!"

"HE CALLED YOU MAMA! AND HOW COULD A MOTHER KILL HER OWN CHILD?!"

Nakita ko ang paglamlam ng mga mata nya.

" Kung magagawa mo yan, ANO PANG PINAGKAIBA MO SA MGA BAMPIRA?! Ang sabi mo
lilinisin mo ang mga pagkakamaling nagawa mo! Pero ang pagpatay mismo sa sarili
mong anak ay diba isang malaking pagkakamali din?! Hindi pagkamamali si Demon dahil
anak mo sya! Ikaw ang ina nya kaya ikaw ang dapat na pomrotekta sa kanya!"

Doon na nya nabitawan ang espadang hawak-hawak nya at nahulog yun sa semento. Saka
sya napaupo doon at nahawakan nya ang mukha nya at biglang humagulgol ng iyak.

"Oh God..." she said between her sobs. "What have I done?"

to be continued...

<center><h1>Untitled Part 46</h1></center>

<hr>
<center><h1>Chapter 35</h1></center>
<hr>
AN: Hi! Sorry po kung ngayon lang! Ngayon lang po kasi ako naka-net uli. Hihi. So
here's Chapter 35. Please vote or comment if you want :D

The Vampire's Contract

Chapter 35

Iminulat ko ang mga mata ko at ang unang naramdaman ko ay ang patak ng ulan.

Anong nangyari?

Oh right, tumilapon pala ako dito dahil sa lakas ng sigaw ng lecheng bampirang
iyon.

Tinanggal ko ang nakadagan sa akin na mga semento at tumayo.

Saka ko hinanap ang espada ko.

And then, lumingon ako sa direksyon ng traydor kong bestfriend.

At nakita kong umiiyak ang lider namin.

I gritted my teeth.

Hindi. Hindi matatapos ng ganito ang lahat ng ito.

Kailangan kong ipaghiganti si Erik.

Nang malaman ko kay Justin ang totoong nangyari kay Erik ay sumali ako kaagad sa
organization na ito. Ini-train ako sa paghawak ng espada at combat.

Ginamit ko ang galit ko at pagkasuklam ko sa ex-bestfriend ko at sa mate nya para

maka-survive sa hirap ng mga trainings.

I've waited so long for this day kaya sisiguraduhin kong makukuha ko ang gusto ko.

Mamamatay narin naman si Demon.

Kaya sisiguraduhin kong isasama ko sa kanya si Jane.

Hinawakan ko ng mahigpit ang espada ko.

And walang salitang inatake ang nakaupo paring si Jane.

****

"J-Justin..." ang narinig kong tulalang sambit ni Carlie.

Samantalang natutop ko naman ang bibig ko at nanlalaki ang mga mata kong sinalo ang
nasaksak na si Justin.

Ako ang ini-aim ni Carlie kanina.

Nakita ko yun dahil napalingon ako sa kanya bago pa man nya maisaksak ang espada
nya sa akin. Kaya pumikit ako at hinintay nalang yun.

Tama. Kung eto lang ang tanging bagay na magpapagaan sa loob nya ay maluwag kong
tatanggapin ang kamatayan...

Pero...pagbukas ko ng mga mata ko...ay ang likod ni Justin ang una kong nakita...at
sumunod doon ang pag-gasp ni Carlie.

Sinalo ni Justin...ang espada ni Carlie na para sana sa akin. Kaya ngayon. Sya ang
nasaksak sa dibdib...

"Justin!" I cried saka ko sya sinalo sa dibdib.

Samantalang nanghintatakutan namang napatingin sa kanya si Carlie na nasa harapan

ko parin.

"I-I guess..." he said. "T-this is how I should f-finally d-die..."

"N-no...don't say that!" ang sigaw ko at hindi ko mapigilang mapaluha. "Diba

immortal ka? Kaya hindi ka mamamatay!"
"Yes we are immortal..." ang sambit ni Suzanne na nakita kong naglakad papunta kay
Demon. "Pero sa oras na ang puso namin ang nasaksak...we eventually die too..."

Napaiyak nalang ako nang marinig ko yun kay Suzanne saka ako napalingon kay Justin
na umubo na ng dugo.

"C-Carlie..." si Justin. "W-walang kasalanan sina Jane at D-demon..."

Napatulala naman si Carlie.

"That day...Demon left Erik, alive...dahil ayaw nyang masaktan si J-jane..."

Pati ako ay natigilan din sa sinabi nya.

"I-I was the one...I-I was the one who killed him...p-para...m-magalit ka...kay
Jane..." ang sambit nya.

Samantalang napahawak naman ng bibig si Carlie at doon na napaiyak.

"Bakit mo ginawa yun?!" she yelled. "Diba bestfriend ka nya?!"

He smiled. "B-because he asked me to..."

Pareho kaming nabigla ni Carlie.

"Hindi nya sinabi sa'yo C-Carlie...p-pero..." he gasp for air. "...malapit narin
syang m-mamatay...malapit narin syang magaya kay Demon ngayon...h-hindi na
magtatagal ay mawawala narin sya sa katinuan k-kaya...nung araw na yun na nadatnan
ko sya sa bodega...he asked me to finish him...and let him die as what you've
picture him to be...your happy and jolly...Erik..."

Narinig ko ang paghagulgol ni Carlie nang marinig yun.

So...nalalapit narin pala ang oras ni Erik nun?

At...hindi talaga sya pinatay ni Demon?? Pero...pero nakita kong...

"E-erik is like S-scarlet..." ang paliwanag nya. "H-He could freeze his life...but
he chose not to..."

Saka sya biglang umubo at mas marami pa syang naisukang dugo.

"J-Justin..." I whispered.

Nilingon nya ako at ngumiti. "F-for how many years...I've wonder of should I
die...b-but I-I'm happy...that I'll die...for the only girl...I've loved..."

Naramdaman ko ang paghaplos nya sa pisngi ko.

At hindi ko rin mapigilang mapaiyak.

Kahit na first knight pa sya ng Exodus ay sya parin ang crush kong si Justin simula
ng first year highschool ako.

Sya parin ang kauna-unahang lalaking nag-ask sa akin ng date.

Sya parin ang kasabay kong kumakain ng strawberry cake sa Rose Café.

Sya parin ang ka-holding hands ko noon habang papasok sa school.

At sya parin...ang secret protector ko...

"J-Jane...?" he whispered my name at ngayon ay mas lumalakas na ang paghinga nya.

"W-will...y-you...e-ever...f-forgive...me?"

Agad akong tumango.

"O-oo naman..." I cried then smile. "I forgive you Justin...and afterall, ikaw ang
first love ko"

Napangiti sya at mukhang ang saya-saya nya sa sinabi ko.

"I-I'm s-so happy to know t-that..." ang sabi nya at doon ay unti-unti ng humina
ang paghinga nya...

Hanggang sa tumigil na sa pagtaas baba ang dibdib nya...

Unti-unti ding nawala ang ngiti sa labi nya...

Pero nakatingin parin sa akin...

...ang wala ng buhay na mga mata nya...

Napahagulgol ako ng iyak at niyakap sya.

Pero natigil ang iyak ko nang maramdaman ang malakas na hangin na yun na nagmumula
sa likod ko.

And what I saw next made me tremble.

*****

Mas humaba ang gray hair nya...

Mas dumami ang ugat sa buong katawan nya.

And his red eyes...got more intense.

At naglalaway parin sya.

Nakatayo sya ngayon sa likod ko.

"A-anak..." ang masayang sambit ni Suzanne.

At nilingon sya ni Demon.

Pero...

Hinampas sya nito at naihagis sya sa naruong wall.

Nakita kong sinugod sya ng mga knights na nanduon pero naihagis din silang lahat.
Ang iba pa nga ay pinugutan nya ng ulo...
Demon...become so uncontrollable.

Binitiwan ko si Justin.

"Carlie..." ang tawag ko kay Carlie na nakatulala paring umiiyak.

"J-Jane..."she whispered. "I killed him...I killed J-justin..."

Agad ko syang hinawakan sa balikat. "No Carlie...he did it for you. Ayaw nyang
makagawa ka ng pagsisisihan mo sa huli. Bestfriend sya ni Erik kaya ginawa nya rin
yun para kay Erik."

"J-Jane...I'm sorry!!!" she screamed at biglang humagulgol sa balikat ko.

"No it's okay Carlie..." I whispered at napaluha din. "L-let's become bestfriends
again, okay?"

Mas lalong lumakas ang iyak nya. "UWAAAAAAAAAAAAHHH!!! JANE!!!! I'M SORRRRYYYY!!!
UWAAAAAAHHHH!!!"

"My lady!" ang biglang sulpot ni Hildegarde.

Agad ko namang nilingon si Carlie na umiiyak parin.

"Sige na Carlie, lumayo ka na dito" ang sabi ko sa kanya saka ibinigay si Justin.
"Take Justin with you"

Tumigil naman sya sa pag-iyak at tumango. "How about you?"

Tumayo ako at hinarap ang nagwawalang bampirang iyon then smiled.

"May pauuwiin lang akong bampira" ang sabi ko.

to be continued...
<center><h1>Chapter 36</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

Chapter 36

Ang unang sumugod ay si Hildegarde.

"Master!!!" she screamed.

Pero inihagis din sya uli ni Demon.

At wala ng natira ngayon sa harapan nya kundi ako nalang.

Napangiti ako.
In the end, ako parin ang haharap sa kanya.

Naglakad ako papunta sa kanya hanggang sa magkaharap na kami.

Tumingin naman sa akin ang nakakatakot nyang mga pulang matang iyon.

"Demon..."saka ko inilahad ang kamay ko at ngumiti. "...tara na, umuwi na tayo"

"HUMAN..." he growled. "GIVE ME YOUR SWEET BLOOD..."

I smiled. "Then take it..."

At doon nya ako biglang sinugod.

And in a second ay nasa leeg ko na ang matutulis nyang ngipin at naramdaman ko na

ang pag-inom nya ng dugo ko.

"D-demon..."I whispered then smiled saka ko hinaplos ang mukha nya.

Bigla syang natigil sa pag-inom ng dugo ko.

At nabitawan nya ang leeg ko saka sya nagtaas ng mukha.

And I saw na unti-unting nawala ang ugat sa mukha nya.

"J-Jane..." he whispered my name. "W-what have I...?"

Saka sya napatingin sa mga kamay nya at nanghintatakutang napatingin sa akin.

"D-did I...hurt you?" he asked and there's pain in his eyes.

Agad akong naupo para magkaharap kami.

"N-No Demon...you never hurt me..." I whispered.

"B-But I-I..." saka sya napasabunot sa ulo nya and there's still blood in his
mouth. "I-I told Hildegarde to lock me up...I-I told her to take me away from
you..."

Agad ko naman syang nilapitan at niyakap.

"Demon...I missed you. Don't leave me like that again okay?" Ang naluluha kong
sambit.

Pero nabigla ako sa sumunod na nangyari.

Bigla syang nagsuka ng dugo.

"Demon?" ang nasambit ko habang nag-aalalang napatingin sa kanya.

But then he smiled.

"I-I think..." he whispered. "I-I'm starting to lose it up..."

Saka sya biglang napahiga at napaubo.

Agad ko naman syang nasalo.

"Demon!"
"J-jane..." he whispered my name and touched my cheeks.

He called my name.

And just like that...

"Then how about I name you...Jane?"

"J-jane..." he whispered. "You'll be safer here. I promise, I'll always be in your

side. I'll always protect you..."

"Go Jane..." he whispered.

"Goodbye Jane." He smiled and pats her head. "Be a good girl okay?"

And slowly...

...I saw that smile...

"It's Demon..."

"D-demon..." I whispered when those memories came flashing back.

"DEEEEEEEEEEEEEEEEEEMMMMMMMMMOOOOOONNNN!!! UWAAAAAAAAAAHHHH!!"

"I-It's...Demon..." at hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako habang naalala

ang mga iyon.

"J-jane?" ang pukaw nya sa akin.

Napatingin naman ako sa kanya at lumuluhang ngumiti. "Y-yes...you're Demon...your

name is Demon..."

Mukhang nagtaka naman syang napatingin sa akin.

"D-demon...naalala ko na..." I cried. "Ikaw nga yun...ikaw ang nagligtas sa akin

nung bata pa ako...you even named me Jane..."

Mukhang nabigla sya sa sinabi ko.

But slowly, he smiled too.

"F-finally..." he said. "Y-you remembered..."

At umubo naman sya.

At nakita kong...

Bigla nalang kuminang ang katawan nya...

"W-what's happening?" ang nanghihintatakutan kong tanong.

He smiled. "I-I'm starting to...lose my l-life..."

"Huh? Teka! Anong gagawin ko?! Demon don't do this!"

"I-I'm sorry J-Jane...I-I didn't told you about t-this...coz I know you gonna freak
out..."
"N-no..." I whispered. "Hindi! Hindi ka pwedeng mawala!"

"T-this is...the biggest p-price...I'm going to pay...for...making the contract..."

Umiling ako. "H-hindi D-demon...baka may iba pang paraan...please no!!!"

Umiiyak na ako at nagwawala sa harapan nya. Hindi ko matanggap na nangyayari ito.

He smiled and touched my cheeks.

"W-when I first met you...do you know that I was planning to kill you?"

Hindi ako nagsalita at nagpatuloy lang sa pag-iyak.

"B-but you looked at me with those innocent eyes...and I thought...the world just
stop from spinning..." he whispered.

"D-demon..." I whispered. "D-don't do this..."

"I never knew life...I kill humans...feed on them...breathe...and live..." he said.

"I thought I've known life by that...but I was wrong...you taught me what is the
real purpose of my existence Jane..."

Umiiyak lang ako sa harapan nya habang hawak-hawak ang kamay nya sa pisngi ko.

"When I met you...I learned how to care...to think of other people...to cook for
human food...to wash your peed clothes...to be hurt, to get jealous, to be
happy...and most of all Jane..." he whispered and he gasp for air. "...to
love...yes, that is the purpose of my existence Jane...to love you..."

Mas lalong lumakas ang iyak ko dahil sa sinabi nya.

"A-and I don't regret doing the contract..." he breathed. "A-And if I could live
for the second time around and I could still save you from dying, even if it will
cost me my life again...I'll do the same thing...until all my life will run out."

"D-demon..." I said. "W-wag kang magsalita ng ganyan...mabubuhay ka pa...bampira ka

diba? Ikaw ang ancestor nila diba? Kaya hindi ka pwedeng mamatay!"

I saw a tear rolled from his eyes down to his cheeks.

"I-I wish I could still live for another day to see you smile again..." he said.

Mas lalo akong napaiyak.

"I-I'm s-sorry J-jane..." he whispered.

At doon ko na narinig ang mas malakas na nyang paghinga.

"D-demon no..." ang iyak ko. "No! no! no! no!"

Para na akong nababaliw na nagsisigaw doon at kung kaya ko lang ay makikipag-agawan

ako kay kamatayan ay gagawin ko.

He smiled and whispered those words...

"I-I love you...J-jane..."

Nabigla ako sa sinabi nya.

And with tears in my eyes, I whispered into his ear.

"I-I love you more...D-demon..."

Ngumiti lang sya and slowly...closed his eyes.

"D-demon...?" I called his name.

But he didn't answered.

At doon ko na nasaksihan ang unti-unti pagtigil ng liwanag sa katawan nya.

Tumigil narin ang pagtaas baba ng dibdib nya.

At doon ko lang naramdaman ang lamig ng gabi.

Doon ko lang naramdaman ang pagpatak ng ulan sa ulo ko.

At habang yakap-yakap ang wala ng buhay na katawan nya ay umiyak lang ako nung
gabing iyon.

I cried in the middle of that rain...

...holding the cold body...of the man who chose his death to let me live.

to be continued...
<center><h1>EPILOGUE</h1></center>
<hr>
The Vampire's Contract

EPILOGUE

*Shared the laughter

Shared the tears...*

"Hildegarde? Ano sa tingin mo ang gustong bulaklak ni Demon?" ang tanong ko kay
Hildegarde habang nasa flowershop kami.

Pero hindi sya sumagot.

Nilingon ko naman sya at...

Kumakain sya ng gumamela. -___-

*We both know
We'll go on from here...*

"Anything my lady. But I think he'll chose to cut all their petals off so you
better not to"

"Bakit mo kinakain ang gumamela?"ang tanong ko. -___-

"Because it taste good, my lady" *___*

*Cause together we are strong

In my arms
That's where you belong...*

Oh God! WHY DO I HAVE TO BE STUCKED UP WITH THIS MAID?!

"Best! Sa tingin mo magugustuhan ni Erik fluffy-fluffy ko ang baby's breath?" ang

biglang sulpot ni Carlie galing sa loob ng flowershop.

*I've been touched by the hands of an angel

I've been blessed by the power of love...*

I smiled. "Oo naman best diba gustong-gusto nya ang bulaklak na yun?"

She smiled too. "Oo nga noh? Sige yun nalang ang bibilhin ko para sa kanya!"

Saka sya tumakbo papasok.

Sumunod naman ako. "Sige yun narin ang ibibigay ko kay Demon!"

*And whenever you smile

I can hardly believe that you're mine...*

And who would have thought na ang sabay pa kami ng bestfriend ko bibili ng bulaklak
para sa mga namayapa naming boyfriend? Parang nakakatawa ang scene na to pero
nakakalungkot din.

Nang makabili kami ay naglakad na kami pauwi.

*This love is unbreakable
It's unmistakable...*

"Best! Dito na ako ha! Nandito si Erik eh" ang nakangiti nyang sabi nang makarating
kami sa cementery.

"Ah sige, iregards mo nalang ako sa kanya ha! Sorry talaga Carlie, hindi kita
masasamahan. Hinihintay na kasi kami ni Ms. Suzanne"

*Each time I look in your eyes

I know why...*

Ngumiti naman sya. "Okay lang yun best. Alam ko namang maiintindihan din ni Erik.
Ganyan talaga pag may boyfriend na. Inuuna pa ang boyfriend kesa sa bestfriend
nya." +___+

EEEEEEKKKKK!!!

"Ah eh---"

She laugh. "Sige na, baka naiinip na si Erik sa date namin. Bye!"

Yun lang saka sya nakangiting kumaway sa amin paalis.

Kumuway naman kami pabalik sa kanya at nagpatuloy narin sa paglalakad.

*This love is untouchable

I feel that my heart just can't deny...*

Bibisitahin kasi namin si Demon ngayon dahil ilang araw din namin syang hindi
nabisita dahil sa dami ng activities sa school.

*Each time you whisper my name

Oh baby, I know why...*

Pare-pareho na kaming first year college at kumukuha ng Hotel and Restaurant

Management ni Hildegarde. Samantalang Tourism naman si Carlie.

Pumapasok narin ngayon sa school si Hildegarde at kailangan ko pang makipag-

debatehan sa dean ng college dahil wala talaga syang balak i-give up ang maid
costume nya. -____-
Kahit wala na daw kasi si Demon ay mananatili parin syang servant nito.

*tok-tok*

Kumatok kami sa bahay ng Mama ni Demon na si Suzanne.

Oo, namalagi na sila dito sa lugar namin pero hindi parin nila tinatapos ang
pagiging vampire hunters nila. Marami parin daw kasing masasamang bampira na
kailangang tanggalin sa mundo.

"Oh, kayo pala Anak! Hali kayo! Pasok kayo!" ang masayang masayang bati nya sa
amin.

At wag na kayong magtanong kung bakit anak ang tawag nya sa akin. Dahil daw sa ako
ang fiancee ng anak nya ay dapat lang daw talagang anak ang itawag nya sa akin.

At hindi ko rin alam kung kailan pa kami naging magsimulang maging mag-fiance ni
Demon. -___-

Pumasok kami sa loob at isang malaking picture frame na may malaking picture si
Demon ang sumalubong sa amin. Yun yung form nya na mahaba ang buhok nya at pula ang
mga mata nya.

"Ay, hahahaha. Pasensya na kayo kung maliit lang ang nagawa kong portrait ng anak
ko ha? Hindi kasi ako nakapaghanda. Hahahahaha!" ang tawa ni Suzanne.

Seryoso? Maliit pa 'to? Eh kasing tangkad ko na ata ang picture frame na yun eh!

Napahinga naman ako ng malalim at inilagay ang baby's breath sa paanan ng picture
frame na yun.

Nagsimula namang umiyak ang Mama ni Demon.

At hindi ko rin mapigilang mapaiyak habang nakatingin sa pulang mga matang iyon.

Nilingon ko naman si Hildegarde...

Pero poker face sya habang nakatingin sa dating master nya. WALANG PUSO! -___-

"What's the meaning of this?!" ang biglang sulpot ng boses na yun sa hagdan ng
bahay.

*This love is unbreakable

Through fire and flame
When all this is over
Our love still remains...*

Sabay kaming napalingon at alert-alert na itinago ang portrait ni Demon. Pero it's
no use. Mas malaki ang portrait nya kesa sa amin. -___-

"Ah wala anak!" si Suzanne. "Nagda-dramahan lang kami!"

"Oo nga! Nagkikilitihan lang kami!" ako naman.

"Don't listen to them, master. They're crying over your old picture" -___-

Sabay pa kaming lumingon ng mama ni Demon kay Hildegarde.

TRAYDOOOOORRRRRRRR....+___+

"You're crying again over my old portrait?" saka sya bumaba sa hagdan at tumitig sa
amin ang cold gray eyes na yun.

Oo, tama kayo ng nababasa.

Mahirap paniwalaan pero nabuhay sya nung gabing iyon dahil after nyang tumigil sa
pag-galaw ay humihinga parin pala sya.

At dahil matalino ang Mama nya, may way pa daw para ma-save sya. At yun ay ang
kunin ang venom na nasa dugo nya.

It took us a year bago naubos ang venom na nasa dugo nya pero pag-gising nya...

...he's no longer a vampire.

Tao na syang katulad ko.

At dahil loka-loka kami ng Mama nya ay this year ay inaalala namin ang namayapang
vampire form nya at yun ang idina-drama namin ngayon.

"Ah eh...wala lang anak...! Nami-miss lang namin ang vampire form mo! Teehee" ^___^

"Mama..." +____+
"KYAAAAAAAAHHHH!!! KAHIT NA ANAK KITA NATATAKOT TALAGA AKO SA GLARE MO!!! SIGE
NA!! AALIS NA AKO!!" yun lang saka sya kumaripas ng takbo papasok ng kusina.

At ayun, naiwan kaming dalawa ni Hildegarde sa harapan ng cold gray eyes na yun.

"Ate" ang biglang sulpot ng boses na yun.

Sabay kaming napalingon at nakitang si Cedric yun.

"Ano yun?" si Hildegarde naman.

"Gutom ako. Luto ka na" ang sabi nya.

Oo, tama kayo sa nabasa.

Akalain mo yun?! Magkapatid pala ang dalawa at isa ding dating secret servant ni
Demon si Cedric?

"Teka nga Cedric, bakit wala ka sa final fight ha?" ang mataray kong tanong.

Tinitigan naman ako ng nakakatakot nyang mga mata.

Ngayon alam ko na, MAGKAPATID TALAGA SILA NI HILDEGARDE!!

"Pupunta na sana ako pero nakalimutan ko kung saan ang lugar. Hindi ako binigyan ng
mapa ni Ate kaya kumain nalang ako"

OO, NAGPAPATAYAN NA KAMI SA LUGAR NA YUN PERO MAY ISANG WALANG PAKIALAM AT ANG
SARAP-SARAP NG BUHAY NA KUMAKAIN SA ISANG RESTAURANT.
At yung sa gym pala na incident noon ay si Justin pala ang gina-mean ni Hildegarde
na one of the knights of Exodus at hindi si Cedric.

At kaya pala sila magkaaway ni Scarlet dahil itinuturing syang rival ni Scarlet sa
atensyon kay Demon. -____-

"Master, may gusto ba kayong kainin?" si Hildegarde.

Tumingin naman sa ibang direksyon si Demon, este, Darius na pala ngayon.

"No need. I want Jane to cook my food" ang sabi nya ng hindi makatingin sa akin.

"Yes master" ang sabi lang ni Hildegarde saka tumingin sa akin ng...

+____+

KYAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHH!!!

Nilingon ko naman si Cedric at...

+____+

NGAYON CONFIRM NA MAGKAPATID TALAGA KAYO!!!

"Mang-aagaw" ang sabi lang ni Cedric saka naunang tumalikod at umalis.

"Stealer" ang sabi naman ni Hildegarde at sumunod sa kapatid.

TEKA, ANO BANG INAGAW KO SA INYO HA? SI DARIUS BA?!!

Naramdaman ko naman ang kamay na yun sa ulo ko.

"So..." ang simula nya. "YOU HAVE A THING FOR CEDRIC HUH? YOU'RE CHEATING ON ME
NOW?"

TEKKKKAAAAAAA!!! PAANO NAPUNTA DITO ANG PANGYAYARI?! AT ANG DAMING PWEDENG

PAGSELOSAN HA! SI CEDRIC PA?!

But then he smile.

And I blushed when I saw him looked at me.

"But no...you'll never do that because you love me..." he said.

0////0

"Says who?!"

His brows met. "Remember that night I almost died...you said you love me"

Sa totoo lang hindi iisang ulit kong hiningi na sana hindi nalang naalala ang
pinagsasabi ko nung gabing muntik na syang mamatay dahil ngayong iisipin ko yun...

>///<

Hindi ko kinakaya ang kahihiyan!!!

"A-ah...eh..."
Nabigla pa ako ng halikan nya ako. Pero smack lang yun.

Biglang namula ang buong mukha ko dahil sa ginawa nya.

"Now you're blushing" he said then smiled ang touch my cheeks. "My mom said that
when a girl blushes then it's true that she love the guy. So you really love me"

"A-ah o-okay..."

His brows met. "Okay?"

"Okay...m-mahal talaga kita..." saka ko sya biglang hinalikan sa pisngi.

At this time, sya naman ang biglang namula. Buong mukha nya hanggang sa tenga nya!

"HAHAHAHAHAHAHAHA! NOW YOU'RE BLUSHING! EH DI LOVE MO RIN AKO?!"

Ginulo nya ang buhok ko at napatili pa ako nang bigla nya akong buhatin.

"H-hoy...D-darius! Baka makita tayo ng Mama mo!" >///<

"And so?" he said then smiled. "Let's go. I'm starving"

At may naisip akong kalokohan.

Inilabas ko ang leeg ko at ipinakita sa kanya.

"Sige na, inumin mo na ang dugo ko..." ang sabi ko.

*WAPAK!*

"Aray ko!" I whined. "Bakit mo ako sinapak?!"

"The next time you say that, I swear I'll fed on you. And because I love you I
won't think twice in drinking your blood knowing that its yours. Got it, human?"

Napangiti naman ako. "Okay, human"

He smiled too.

"Eh paano ba yan, wala na tayong contract?" ang tanong ko.

"And then?"

"Eh di hindi na kita mate!"

Napatingin naman sya sa akin.

"Well, I may be what human called as your fiance" ang sabi nya.

"FIANCE AGAD?! DIBA PWEDENG BOYFRIEND MUNA?!"

"Oh no Human...now that you're mine" he said then whispered in my ear that it gives
me chills. "...there's no way you can run away from me"

EEEEEEKKKKK!!!

ALAM KONG HINDI NA SYA BAMPIRA PERO NAKAKATAKOT PARIN SYA!! T___T
Yun lang saka kami parehong nakangiting pumasok sa kusina.

Hindi namin alam kung saan kami dadalhin ng buhay ngayong naging normal na tao na
syang katulad ko.

But one thing's for sure.

That no matter what happens, we'll always be there for each other.

At kahit wala ng vampire's contract, we stay as MATES FOR LIFE.

For that where we started and that's where we'll be ended.

Hindi naman natin kailangan ng contract para masabing magtatagal tayo forever
kasama ang isang tao.

Just keep on believing,

Learn to trust, forgive, respect, care, and love your partner, magtatagal din
kayo.

And just like us...it may sound absurd.

But finally, Darius aka Demon and I have finally our FOREVER.

*This love is unbreakable

It's unmistakable
And each time I look in your eyes
I know why
This love is untouchable
I feel that my heart just can't deny
Each time you whisper my name
Oh baby, I know why
Cause each time I look in your eyes
Oh baby, I know why...*

My name is Jane Ortega.

An average girl who doesn't believe in my vampires.

But now I do. :D

And this is...THE VAMPIRE'S CONTRACT.

*This love is unbreakable...*

THE END

The FINAL AN: So ito na po. The end na po sya. But I would like to say THANK YOU po
sa lahat ng sumubaybay at nag-vote ng mga chapters. Thank you rin po sa mga nag-
follow at nag add ng story na 'to sa mga RL at libraries nila. Again, MARAMING
MARAMING SALAMAT PO. GOD BLESS EVERYONE. And I hope mabasa nyo rin ang ibang
stories ko dito. Hehe. Yun lang. So The Vampire's Contract is finally COMPLETED!!
XD

PS. PLEASE LEAVE YOUR COMMENTS. mwa mwa :D

<center><h1>SPECIAL ANNOUNCEMENT</h1></center>
<hr>
THE VAMPIRE'S CONTRACT

SPECIAL ANNOUNCEMENT

Hello! Who wants BOOK 2 of this story?

Na-publish ko na po ang BOOK 2 nito which entitled THE FORBIDDEN FRUIT.

Kung okay na po sa inyo ang first book, okay lang po kung hindi nyo na babasahin
ang BOOK 2.

Pero kung gusto nyo pong malaman kung anong nangyari after this, pwede nyo narin
naman pong basahin ang BOOK 2.

Hehe, yun lang.

ARIGATO! :D

**********************************
CONVERTED BY WATTPAD2ANY VERSION 1
----------------------------------

ALL RIGHTS RESERVED TO THE OWNER

OF WATTPAD.COM AND ALSO
ALL RIGHTS RESERVED TO THE AUTHOR
OF THIS BOOK

BY CONVERTING THE BOOK, YOU HAVE

ACCEPTED TO THE TOS OF WATTPAD
AND ALSO
WOULDN'T POST ANY OF THE CONTENTS
CONTAINED IN THIS FILE BY ANY MEANS
ELECTRONIC OR PRINTED, WITHOUT
THE CONSENT OF THE AUTHOR.

COPYRIGHT 2013
**********************************