Professional Documents
Culture Documents
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (Ο,ΤΙ ΜΑΖΕΨΑ... )
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (Ο,ΤΙ ΜΑΖΕΨΑ... )
ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ
Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ'έτη φωτός,δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ'αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.
Βορεινή πύλη
Ι
Με το μελτέμι σου που δυναμώνει τη νύχτα
με τη νύχτα σου που δυναμώνει τη σιωπή
και μ' ένα συρματόπλεγμα τριγύρω στην καρδιά σου
ΙΙ
ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο
απ' την κορφή ως τα νύχια πέτρα
τ' αντίσκηνα σα σβώλοι λάσπη
ένα κομμάτι λάσπη οι άνθρωποι
τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα
φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα
φωτίζοντας μάτια τρελλών
στόματα που ξεχύναν έντομα
κι ο άνεμος με τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή
μαστίγωνε το άγριο βουνό με τη ζωστήρα του.
ΙΙΙ
Πηχτά σκουλήκια των στρατιωτικών αποχωρητήριων
από τους βόθρους γιγάντια ποντίκια
όλη τη νύχτα σκάβουν την κουραμάνα τους γυλιούς
γλυστρούν πάνω στα πρόσωπα
το φαγωμένο πρόσωπο μιας γάτας.
Κουρνιάζει σαν κοράκι η μέρα στο βουνό
και πέφτει η νύχτα που οι φαντάροι αυνανίζονται
νύχτα με τα περίπολα τα κινητά ουραία.
Πίσω απ' τα αποχωρητήρια
δυο ασελγούσαν μες στο φεγγαρόφωτο
ο ένας είχε γυναίκα και παιδιά.
Κι ένας Σκαρβέλας
χώνοντας τη σάπια μούρη του στον ύπνο μου
να δει αν τραγουδάω.
ΙV
Κυλιόνταν στους λασπόδρομους οι μεθυσμένοι
ο γερο-αντάρτης τραγουδούσε μες σε λυγμούς και σάλια
"Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα"
ώσπου τον έπιασαν οι αλφαμίτες.
Ο Σοφιανός σερνόταν δίπλα μου
βρωμοκοπώντας ούζο φωνάζοντας στον άδειο θάλαμο
"Εγώ είμαι χαφιές έγινα χαφιές
για μια σαρανταοχτάωρη άδεια
διώξε με από κοντά σου, διώξε με".
Κ' εγώ τον κράταγα απ' το κούτελο
για να ξεράσει.
V
'Ετσι έμαθα πόσο βαρειά είναι η άμμος
πόσο σκληρή είναι η πέτρα που δε σπάει
πως ξερριζώνονται τα σκοίνα κ' οι αφάνες.
Η άμμος έμεινε για πάντα μες στο στόμα μου
η πέτρα για πάντα στην καρδιά μου
τ' αγκάθια μείναν για πάντα καρφωμένα μες στα νύχια μου.
Γράμματα μετάνοιας
Δυο άνθρωποι
Δυο άνθρωποι.
Σαν και σένα.
Αμετάθετο όραμα
Στάσεις
Μόλις υπάρξουν
τα ποιήματά μου
μια στάση μου επιβάλλουν
αντίκρυ στη ζωή.
Τα λόγια
Οφειλή
Πορεία
Δυο άνθρωποι
τόσα όνειρα
Και κείνος
με χειροπέδες
Δυο άνθρωποι
Γραφομηχανή
αφήστε το καπέλο σας, που πια δεν έχει στόμα και μυαλό
Τίτος Πατρίκιος, ''Ο ίλιγγος'', στον τόμο: Η ηδονή των παρατάσεων, Αθήνα , εκδ.
Διάττων, 1992, σ. 35.
Τίτος Πατρίκιος, ''Πριν απ' τη σιωπή'', στον τόμο: Αντιδικίες, Αθήνα, εκδ.
ύψιλον/βιβλία, 1981, σ. 41.
όλο κι απλώνει
μέσα κι έξω.
αν διάλεξα τη μοναξιά
δεν καταδέχομαι
Τίτος Πατρίκιος, ''Η πόρτα'', στον τόμο: Μαθητεία ξανά, Αθήνα, εκδ. Διάττων,
1991, σ. 174.
να βεθλάει, να βουθλουβάει...
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
Titos Patrikios
Τίτος Πατρίκιος
Τίτος Πατρίκιος
I. Δ ε σταματάν ποτέ οι μηχανές
— "Τότε κι εγώ
τη μαγκώνω και τη φιλάω".
Ένα τσαμπί σταφύλι
στο πήλινο πιάτο
σφουγγαρισμένο πλακόστρωτο.
— "Τότε μου δίνει το μπιστόλι...".
Σιγά.
— "Λοιπόν, αύριο...".
Σιγά.
Δροσερό
σφουγγαρισμένο πλακόστρωτο
ασβεστωμένοι τοίχοι.
Κι αύριο ξέρω τι θα κάνεις.
Δώσε μου το χέρι σου
με το δικό μου να σφίξω.
Κοιμάσαι;
Ανεβοκατεβαίνει το στήθος
ν' ακουμπήσω το μάγουλο στις πλάκες
τ' αυτί μου στην καρδιά σου.
Χτυπάει.
Τώρα θα σου πω ένα μυστικό:
έτσι χτυπάει κι η δικιά μου.
V. Περπατάμε
χιλιάδες μαζί βγαίνουμε απ' τα εργοστάσια και τα γραφεία
τα μαγαζιά
βγαίνουμε απ' τους κινηματογράφους
τα γήπεδα του ποδοσφαίρου
τις συναυλίες
τα σχολεία, τους στρατώνες
Περπατάμε.
Πολλοί μαζί
μπουλούκια, παρέες κουβεντιάζουμε.
Ανάμεσα στο πλήθος
ξεχωρίζουμε οι φίλοι κι οι εχθροί
ξεχωρίζω τους συντρόφους μου κι εκείνοι εμένα.
Προχωρώ με τους φίλους μου
νιώθω τυλιγμένος ανθρώπινα κορμιά
νιώθω το κορμί μου να τυλίγει ανθρώπους
φωνές μπλέκονται στα μαλλιά μου
οι ανάσες ζεσταίνουν το βλέμμα μου.