Ligado is de flamenco-term voor “bindingen”; in de Engelse taal ook wel “slurs” genoemd.

Ligado
betekent ook “gebonden”, of “aaneengesloten”, en is dus een Spaanse vertaling van een
welbekende term binnen het muzikale jargon: “Legato”.

Ligados vallen net zoals bij de klassieke gitaartechniek binnen het terrein van de linkerhand. Er
zijn 2 soorten bindingen mogelijk. Bij de eerste wordt de gekozen snaar tot weerklinken gebracht
door met één van de vingers op de toets te kloppen, gelijkend op de beweging van een kleine
hamer. Een Engelse term die hiervoor universeel gebruikt wordt, is dan ook de zeer toepasselijke
“hammer-on”. Bij de tweede optie gebeurd net het omgekeerde: één of meerdere vingers drukken
reeds een snaar in, waarna één van die vingers de snaar tot trilling brengt door het wegtrekken
van de vinger in de richting van een hoger-klinkende snaar. Deze techniek heeft ook een
veelgebruikte Engelse naam: de “pull-off”.
De ligado-techniek wordt in de flamenco-muziek grotendeels op dezelfde manier gebruikt als in
de klassieke gitaarmuziek. Bij flamenco wordt ligado echter wel meer gebruikt voor
geïmproviseerde versieringen die akkoordgrepen, melodieën en cadensen omspelen, alsook de
bliksemsnelle toonladders, stijgende en dalende patronen, en stijl-typische muzikale lijnen die het
genre rijk zijn. Het virtuoze gebruik van deze techniek vereist als gevolg een zo economisch en
efficiënte vaardigheid mogelijk. Enkele richtpunten hiervoor zijn het verkleinen van de bewegingen
en het spelen op de vingertoppen voor een bitse en ritmisch strakke klank.

Een complicatie die in het klassieke gitaarrepertoire zelden voorkomt is de aanwezigheid van
lange en virtuoze ligado-sequenties terwijl er simultaan een akkoord aangehouden wordt, wat kan
zorgen voor een afstand tussen de vingers die de bindingen uitvoeren, en de vingers die het
akkoord of de basnoot ingedrukt houden. Hieronder volgen enkele voorbeelden:

Ligado is de flamenco-term voor “bindingen”; in de Engelse taal ook wel “slurs” genoemd. Ligado
betekent ook “gebonden”, of “aaneengesloten”, en is dus een Spaanse vertaling van een
welbekende term binnen het muzikale jargon: “Legato”.

Ligados vallen net zoals bij de klassieke gitaartechniek binnen het terrein van de linkerhand. Er
zijn 2 soorten bindingen mogelijk. Bij de 1ste wordt de gekozen snaar tot weerklinken gebracht
door met één van de vingers op de toets te kloppen, gelijkend op de beweging van een kleine
hamer. Een Engelse term die hiervoor universeel gebruikt wordt, is dan ook de zeer toepasselijke
“hammer-on”. Bij de tweede optie gebeurd net het omgekeerde: één of meerdere vingers drukken
reeds een snaar in, waarna één van die vingers de snaar tot trilling brengt door het wegtrekken
van de vinger in de richting van een hoger-klinkende snaar. Deze techniek heeft ook een
veelgebruikte Engelse naam: de “pull-off”.
De ligado-techniek wordt in de flamenco-muziek grotendeels op dezelfde manier gebruikt als in
de klassieke gitaarmuziek. Bij flamenco wordt ligado echter wel meer gebruikt voor
geïmproviseerde versieringen die akkoordgrepen, melodieën en cadensen omspelen, alsook de
bliksemsnelle toonladders, stijgende en dalende patronen, en stijl-typische muzikale lijnen die het
genre rijk zijn. Het virtuoze gebruik van deze techniek vereist als gevolg een zo economisch en
efficiënte vaardigheid mogelijk. Enkele richtpunten hiervoor zijn het verkleinen van de bewegingen
en het spelen op de vingertoppen voor een bitse en ritmisch strakke klank.

Een complicatie die in het klassieke gitaarrepertoire zelden voorkomt is de aanwezigheid van
lange en virtuoze ligado-sequenties terwijl er simultaan een akkoord aangehouden wordt, wat kan
zorgen voor een afstand tussen de vingers die de bindingen uitvoeren, en de vingers die het
akkoord of de basnoot ingedrukt houden. Hieronder volgen enkele voorbeelden:

Ligado is de flamenco-term voor “bindingen”; in de Engelse taal ook wel “slurs” genoemd. Ligado
betekent ook “gebonden”, of “aaneengesloten”, en is dus een Spaanse vertaling van een
welbekende term binnen het muzikale jargon: “Legato”.

Ligados vallen net zoals bij de klassieke gitaartechniek binnen het terrein van de linkerhand. Er
zijn 2 soorten bindingen mogelijk. Bij de eerste wordt de gekozen snaar tot weerklinken gebracht
door met één van de vingers op de toets te kloppen, gelijkend op de beweging van een kleine
hamer. Een Engelse term die hiervoor universeel gebruikt wordt, is dan ook de zeer toepasselijke
“hammer-on”. Bij de tweede optie gebeurd net het omgekeerde: één of meerdere vingers drukken
reeds een snaar in, waarna één van die vingers de snaar tot trilling brengt door het wegtrekken
van de vinger in de richting van een hoger-klinkende snaar. Deze techniek heeft ook een
veelgebruikte Engelse naam: de “pull-off”.
De ligado-techniek wordt in de flamenco-muziek grotendeels op dezelfde manier gebruikt als in
de klassieke gitaarmuziek. Bij flamenco wordt ligado echter wel meer gebruikt voor
geïmproviseerde versieringen die akkoordgrepen, melodieën en cadensen omspelen, alsook de
bliksemsnelle toonladders, stijgende en dalende patronen, en stijl-typische muzikale lijnen die het
genre rijk zijn. Het virtuoze gebruik van deze techniek vereist als gevolg een zo economisch en
efficiënte vaardigheid mogelijk. Enkele richtpunten hiervoor zijn het verkleinen van de bewegingen
en het spelen op de vingertoppen voor een bitse en ritmisch strakke klank.

Een complicatie die in het klassieke gitaarrepertoire zelden voorkomt is de aanwezigheid van
lange en virtuoze ligado-sequenties terwijl er simultaan een akkoord aangehouden wordt, wat kan
zorgen voor een afstand tussen de vingers die de bindingen uitvoeren, en de vingers die het
akkoord of de basnoot ingedrukt houden. Hieronder volgen enkele voorbeelden: Ligado is de
flamenco-term voor “bindingen”; in de Engelse taal ook wel “slurs” genoemd. Ligado betekent
ook “gebonden”, of “aaneengesloten”, en is dus een Spaanse vertaling van een welbekende term
binnen het muzikale jargon: “Legato”.

Ligados vallen net zoals bij de klassieke gitaartechniek binnen het terrein van de linkerhand. Er
zijn 2 soorten bindingen mogelijk. Bij de eerste wordt de gekozen snaar tot weerklinken gebracht
door met één van de vingers op de toets te kloppen, gelijkend op de beweging van een kleine
hamer. Een Engelse term die hiervoor universeel gebruikt wordt, is dan ook de zeer toepasselijke
“hammer-on”. Bij de tweede optie gebeurd net het omgekeerde: één of meerdere vingers drukken
reeds een snaar in, waarna één van die vingers de snaar tot trilling brengt door het wegtrekken
van de vinger in de richting van een hoger-klinkende snaar. Deze techniek heeft ook een
veelgebruikte Engelse naam: de “pull-off”.
De ligado-techniek wordt in de flamenco-muziek grotendeels op dezelfde manier gebruikt als in
de klassieke gitaarmuziek. Bij flamenco wordt ligado echter wel meer gebruikt voor
geïmproviseerde versieringen die akkoordgrepen, melodieën en cadensen omspelen, alsook de
bliksemsnelle toonladders, stijgende en dalende patronen, en stijl-typische muzikale lijnen die het
genre rijk zijn. Het virtuoze gebruik van deze techniek vereist als gevolg een zo economisch en
efficiënte vaardigheid mogelijk. Enkele richtpunten hiervoor zijn het verkleinen van de bewegingen
en het spelen op de vingertoppen voor een bitse en ritmisch strakke klank.

Een complicatie die in het klassieke gitaarrepertoire zelden voorkomt is de aanwezigheid van
lange en virtuoze ligado-sequenties terwijl er simultaan een akkoord aangehouden wordt, wat kan
zorgen voor een afstand tussen de vingers die de bindingen uitvoeren, en de vingers die het
akkoord of de basnoot ingedrukt houden. Hieronder volgen enkele voorbeelden: Ligado is de
flamenco-term voor “bindingen”; in de Engelse taal ook wel “slurs” genoemd. Ligado betekent
ook “gebonden”, of “aaneengesloten”, en is dus een Spaanse vertaling van een welbekende term
binnen het muzikale jargon: “Legato”.

Ligados vallen net zoals bij de klassieke gitaartechniek binnen het terrein van de linkerhand. Er
zijn 2 soorten bindingen mogelijk. Bij de eerste wordt de gekozen snaar tot weerklinken gebracht
door met één van de vingers op de toets te kloppen, gelijkend op de beweging van een kleine
hamer. Een Engelse term die hiervoor universeel gebruikt wordt, is dan ook de zeer toepasselijke
“hammer-on”. Bij de tweede optie gebeurd net het omgekeerde: één of meerdere vingers drukken
reeds een snaar in, waarna één van die vingers de snaar tot trilling brengt door het wegtrekken
van de vinger in de richting van een hoger-klinkende snaar. Deze techniek heeft ook een
veelgebruikte Engelse naam: de “pull-off”.
De ligado-techniek wordt in de flamenco-muziek grotendeels op dezelfde manier gebruikt als in
de klassieke gitaarmuziek. Bij flamenco wordt ligado echter wel meer gebruikt voor
geïmproviseerde versieringen die akkoordgrepen, melodieën en cadensen omspelen, alsook de
bliksemsnelle toonladders, stijgende en dalende patronen, en stijl-typische muzikale lijnen die het
genre rijk zijn. Het virtuoze gebruik van deze techniek vereist als gevolg een zo economisch en
efficiënte vaardigheid mogelijk. Enkele richtpunten hiervoor zijn het verkleinen van de bewegingen
en het spelen op de vingertoppen voor een bitse en ritmisch strakke klank.

Een complicatie die in het klassieke gitaarrepertoire zelden voorkomt is de aanwezigheid van
lange en virtuoze ligado-sequenties terwijl er simultaan een akkoord aangehouden wordt, wat kan
zorgen voor een afstand tussen de vingers die de bindingen uitvoeren, en de vingers die het
akkoord of de basnoot ingedrukt houden. Hieronder volgen enkele voorbeelden: