*Cross

(Note: In every problem or situation stated, the facilitator must make fold/ tore/
crumple the paper in regards with the procedure of making the Cross. This will
serve as the model for the participants to make their own.)

Be sure that you have a piece of paper. Follow every instruction carefully that we are
going to do and reflect on the different situation that to be stated.

We, as leaders, are like this paper. We are folded, crumpled, and tore as problems
come our way.

At first, there were many assignments, projects, and school activities that have to be
accomplished. Also, after a long and tiring day is a non-stop “sermon” from you parents
who are looking at you as an irresponsible kid who can’t even wash a single plate.

Even enough sleep seemed to unfavor you because it has been one of the sacrifices
you committed in the field of public service.

At some point, you will feel down thinking that nobody cares and understands what you
feel, that feeling of being alone breaks you into pieces and torments your senses.

Some of them will criticize you in spite of all your hardships. Others will disregard all
your efforts as if you have done nothing good.

You will receive rejections because not all people are willing to accept your ideas,
beliefs and even your personality, intentionally making you feel that you don’t belong
and you are never enough.

As you come home, the anxiety in the atmosphere never leaves-- Household chores,
too much tiredness, and fighting parents..

Diseases also trip us on the road of success and suppress our capabilities and
potentials.

In every nuisance and trials, you are folded, crumpled, and tore. No matter how you try
to make it back to its original form, the marks will remain on you.

However, leadership might be heavy but it should never be a burden,. We are all
thinking that we are buried but the truth is, we are just planted.

Remember that you might be in the trough because of troubles but hope never
abandons your being. Why? Because at the end, there will be someone who knows,
someone who you can count on.

He is God, He is the true leader of our lives in all generation and putting Him in the
center on all of our actions will make us carry all the burdens we have.

We are like in the Jeepney. We encounter different people who ride with us but they
have their own destinations and will bid us a goodbye. Only few, even none, will be left
seating beside us. But to analyze it, there is still Someone who will never left us in the
middle of the road – the Driver.

Definitely, He is God.
*Cross

(Paalala: Sa bawat problema o sitwasyon na babanggitin, mangyari lamang na

tupiin/lukutin/punitin ang papel na hawak base sa paraan ng paggawa ng ‘Cross”. Ito ay
magsisilbing gabay ng mga participants upang magawa nila ito sa kanilang sarili.

Upang maisakatuparan ang gawaing ito, mangyari lamang na ang lahat ay may hawak na
piraso ng papel. Sundin lamang ang gagawin ng mga facilitators sa papel na kanilang hawak at
isapuso ang bawat sitwasyon na sasabihin.

Tayo, bilang mga pinuno, ay parang piraso ng papel, tinutupi, nilulukot, at pinupunit ng mga
problema na dumarating sa ating buhay.

Sa una, nariyan ang maraming assignments, projects, at iba pang gawain sa paaralan na
nararapat nating ipasa. Matapos rin ang napakahaba at nakapapagod na araw, hindi maiiwasan
na mapagalitan ng mga magulang dahil napababayaan na ang ilang responsibilidad sa
tahanan.

Maging ang sapat na tulog ay hindi na nakakamtan dahil sa dami ng ginagawa at siya namang
isa sa mga isinakripisyo natin sa pagsisilbi natin sa publiko.

Minsan sa buhay maiisip nating para tayong ibinababa ng pagkakataon dahil sa pakiramdam na
walang nakaiintindi at may pakialam sa atin., Ang pakiramdam na nagiisa ka lamang ay para
bang inilulugmok tayo kalungkutan.

Ang ilan sa kanila ay huhusgahan ka sa kabila ng mga pagsisikap mo. Ang iba naman ay
binabalewala ay ang mga ginagawa mo na parang wala ka nang nagawang mabuti.

Mararanasan nating mareject dahil hindi lahat ng tao ay handa tayong tanggapin gayundin ang
ating mga paniniwala na para bang ipinapamukha sa atin na hindi tayo karapat-dapat at hindi
sapat ang ating mga kakayahan.

Sa pag uwi natin sa ating mga tahanan, madaratnan pa natin ang ating mga magulang na
nagaaway at ito ay isa sa mga bagay na pinakaayaw mangyari ng isang anak sa kanyang
pamilya.

Hindi naman maiiwasan na matamaan tayo ng mga sakit na hinahadlangan tayo sa mga bagay
na maaari nating gawin.

Sa bawat pagsubok na kinakaharap natin, tayo ay natutupi, nalulukot at para bang napupunit.
Kahit ano pang gawin mo upang ito ay maibalik sa dati ay hindi na ito maibabalik pa.

Gayunpaman, bagamat mabigat ang responsibilidad na nakaatang sa iyo bilang pinuno hindi ito
dapat ituring na pabigat. Naiisip natin na tayo ay ibinaon ngunit hindi, tayo ay itinanim upang
tumubo at mas yumabong pa.

Tandaan na maaaring nasa ibaba tayo dahil sa mga problema ngunit nananatili ang pag-asa sa
atin. Bakit? Dahil sa huli, mayroong nakakaalam ng lahat, mayroon tayong masasandalan sa
lahat ng ito.

Siya ang ating Panginoon, ang tunay na lider ng ating mga buhay sa lahat ng panahon at ang
pagiging sentro niya sa ating paglalakbay ang magiging paraan upang makaya natin ang lahat
ng mga pagsubok.

Para tayong nasa isang Jeepney. Nakakakilala tayo ng mga kapwa pasahero ngunit ang iba sa
kanila ay bumababa na sa kani-kanilang destinasyon hanggang sa kaunti na lamang ang
matitira upang samahan tayo sa ating biyahe. Ngunit kung iisipin, mayroon paring matitira sa
sakayang ito na hindi tayo iiwan sa gitna ng biyahe—ang drayber.

Ito ay ang Panginoon.