Pag-ibig sa Tinubuang Lupa

Tula ni Andres Bonifacio

I XI

Aling pag-ibig pa ang hihigit kaya Ang nangakaraang panahon ng aliw,

sa pagkadalisay at pagkadakila ang inaasahang araw na darating
gaya ng pag-ibig sa tinubuang lupa? ng pagka-timawa ng mga alipin,
Alin pag-ibig pa? Wala na nga, wala. liban pa ba sa bayan tatanghalin?

II XII

Ulit-ulitin mang basahin ng isip At ang balang kahoy at ang balang sanga
at isa-isahing talastasing pilit na parang niya’t gubat na kaaya-aya
ang salita’t buhay na limbag at titik sukat ang makita’t sa ala-ala
ng isang katauhan ito’y namamasid. ang ina’t ang giliw lampas sa saya.

III XIII

Banal na pag-ibig pag ikaw ang nukal Tubig niyang malinaw sa anaki’y bulog
sa tapat na puso ng sino’t alinman, bukal sa batisang nagkalat sa bundok
imbit taong gubat, maralita’t mangmang malambot na huni ng matuling agos
nagiging dakila at iginagalang. na nakaka aliw sa pusong may lungkot.

IV XIV

Pagpupuring lubos ang nagiging hangad Sa aba ng abang mawalay sa Bayan!

sa bayan ng taong may dangal na ingat, gunita ma’y laging sakbibi ng lumbay
umawit, tumula, kumatha’t sumulat, walang ala-ala’t inaasam-asam
kalakhan din nila’y isinisiwalat. kundi ang makita’ng lupang tinubuan.

V XV

Walang mahalagang hindi inihandog Pati na’ng magdusa’t sampung kamatayan

ng pusong mahal sa Bayang nagkupkop, wari ay masarap kung dahil sa Bayan
dugo, yaman, dunong, katiisa’t pagod, at lalong maghirap. O! himalang bagay,
buhay ma’y abuting magkalagot-lagot. lalong pag-irog pa ang sa kanya’y alay.

VI XVI

Bakit? Ano itong sakdal nang laki Kung ang bayang ito’y nasa panganib
na hinahandugan ng buong pag kasi at siya ay dapat na ipagtangkilik
na sa lalong mahal kapangyayari ang anak, asawa, magulang, kapatid
at ginugugulan ng buhay na iwi. isang tawag niya’y tatalikdang pilit.

VII XVII

Ay! Ito’y ang Inang Bayang tinubuan, Datapwa kung bayan ano ang bayan ng ka-Tagalugan
siya’y ina’t tangi na kinamulatan ay nilalapastangan at niyuyurakan
ng kawili-wiling liwanag ng araw katwiran, puri niya’t kamahalan
na nagbibigay init sa lunong katawan. ng sama ng lilong ibang bayan.

VIII XVIII

Sa kanya’y utang ang unang pagtanggap Di gaano kaya ang paghinagpis

ng simoy ng hanging nagbigay lunas, ng pusong Tagalog sa puring nalait
sa inis na puso na sisinghap-singhap, at aling kaluoban na lalong tahimik
sa balong malalim ng siphayo’t hirap. ang di pupukawin sa paghihimagsik?

IX XIX

Kalakip din nito’y pag-ibig sa Bayan Saan magbubuhat ang paghihinay

ang lahat ng lalong sa gunita’y mahal sa paghihiganti’t gumugol ng buhay
mula sa masaya’t gasong kasanggulan. kung wala ring ibang kasasadlakan
hanggang sa katawan ay mapasa-libingan. kundi ang lugami sa kaalipinan?
 XX
Kung ang pagka-baon niya’t pagka-busabos
sa lusak ng daya’t tunay na pag-ayop
supil ng pang-hampas tanikalang gapos
at luha na lamang ang pinaa-agos
XXI
Sa kanyang anyo’y sino ang tutunghay
na di-aakayin sa gawang magdamdam
pusong naglilipak sa pagka-sukaban
na hindi gumugol ng dugo at buhay.
XXII
Mangyari kayang ito’y masulyap
ng mga Tagalog at hindi lumingap
sa naghihingalong Inang nasa yapak
ng kasuklam-suklam na Castilang hamak.
XXIII
Nasaan ang dangal ng mga Tagalog,
nasaan ang dugong dapat na ibuhos?
bayan ay inaapi, bakit di kumikilos?
at natitilihang ito’y mapanuod.
XXIV
Hayo na nga kayo, kayong nanga buhay
sa pag-asang lubos na kaginhawahan
at walang tinamo kundi kapaitan,
kaya nga’t ibigin ang naaabang bayan.
XXV
Kayong antayan na sa kapapasakit
ng dakilang hangad sa batis ng dibdib
muling pabalungit tunay na pag-ibig
kusang ibulalas sa bayang piniit.
XXVI
Kayong nalagasan ng bunga’t bulaklak
kahoy niyari ng buhay na nilanta't sukat
ng bala-balakit makapal na hirap
muling manariwa’t sa baya’y lumiyag.
XXVII
Kayong mga pusong kusang inuusal
ng daya at bagsik ng ganid na asal,
ngayon magbangon’t baya’y itanghal
agawin sa kuko ng mga sukaban.
XXVIII
Kayong mga dukhang walang tanging sikap
kundi ang mabuhay sa dalita’t hirap,
ampunin ang bayan kung nasa ay lunas
sapagkat ang ginhawa niya ay sa lahat.
XXIX
Ipahandog-handog ang buong pag-ibig
hanggang sa mga dugo’y ubusang itangis
kung sa pagtatanggol, buhay ay mapatid
ito’y kapalaran at tunay na langit.