«Δευτέρα το βράδυ θα ‘ρθω απ’ τη
δουλειά
Εσύ θα κοιμάσαι με φώτα ανοιχτά
Κι αύριο πάλι θα ‘ρθουν συγγενείς
Στο σπίτι να μας δούνε
Κι αυτή την Τετάρτη θα πάω τον μικρό
Πρωί στο σχολείο το βράδυ γιατρό
Η Πέμπτη θα φύγει όπως φεύγει η ζωή
Ερήμην μου κάποιος την παρακινεί
Τα Σάββατα όμως και τις Κυριακές
Μαζεύονται οι άνθρωποι και μπλέκουν
στιγμές
Μετράνε τ´ αστέρια που ανάβουν γι’
αυτούς
Στο σύνολο πόσες σιωπές μου ακούς
Να Πάμε μια βόλτα με μια σιγουριά
Να κάνουμε λίγο όπως ήταν παλιά
Πριν μάθει ο κόσμος κι η μνήμη να ζει
Δυο άνθρωποι μόνοι με τόσους μαζί
Κι αυτή τη βδομάδα χαμός στη δουλειά
Ετούτο το μήνα θα δείξει η χρονιά
Δεν πρόλαβα πάλι να ‘ρθω να σου πω
Σε θέλω μου ‘χεις λείψει
Να πάμε ταξίδια να πάμε όπου θες
Να φέρουμε εικόνες στις αποσκευές
Αγάπη δεμένη με τέτοια υλικά
Εμάς περιμένει να δει το μετά»
El lunes por la noche vendré del trabajo.
Dormirás con las luces encendidas.
Y mañana, vendrán de nuevo los parientes
A casa a vernos.
Y este miércoles, me llevaré al niño
Por la mañana en la escuela, por la tarde
médico.
El jueves se irá a medida que la vida se
vaya
En mi desesperación, alguien la está
motivando
Pero los sábados y domingos
La gente se reúne y se involucra en
momentos.
Cuentan las estrellas que se encienden
para ellos.
En total, ¿cuántos silencios escuchas?
Vamos a dar un paseo con certeza.
Deberíamos hacer un poco como antes.
Antes de que el mundo y la memoria
aprendieran a vivir
Dos personas solas, con tantas juntas.
Y esta semana es un desastre en el trabajo.
Este mes mostrará el año.
No he tenido la oportunidad de volver y
decirte
Te quiero, te extraño
vayamos de viaje, ir a donde quieras
traigamos fotos en el equipaje
Amor atado con tales materiales
Estamos esperando verlo a continuación