Georgios Bartzoudis, 2 Δεκεμβρίου 2019

Georgios Bartzoudis 2 Δεκεμβρίου 2015

Ο ΤΣΙΑΚΙΡΗΣ
Το επώνυμό του ήταν Παρλαπάνης, ήταν όμως γνωστός ως Τσιακίρης, ένα
παρατσούκλι που το κληρονόμησε και στο γιο του Βαγγέλη (που και αυτός μας
άφησε χρόνους, προ πολλού). Στο χωριό θεωρούνταν ένας χαρακτηριστικός
ελαφρόμυαλος τύπος..
Όταν, τον Νοέμβριο του 1944, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επικράτησε στην περιοχή Νιγρίτας, ο
Τσιακίρης αυτοδιορίστηκε ...αστυνόμος του Ξυλότρου. Φυσικά, κανένας δεν του
έδινε σημασία, ούτε βέβαια οι τοπικοί υπεύθυνοι του ΕΑΜ.
Έρχονταν τότε οι Μπαφραλήδες (όλοι τους πρώην ΠΑΟτζήδες, κυρίως από την
Τριάδα) για να αλέσουν στάρι στον μύλο του χωριού. Ο Τσιακίρης, πήγαινε έξω από
τον μύλο και έκανε ...έλεγχο ταυτοτήτων. Όπως ήταν αναλφάβητος, κρατούσε την
ταυτότητα ...ανάποδα και έλεγε στον περίτρομο Μπάφραλη: «Η ταυτότητά σου λεει
ότι δεν είσαι καλός άνθρωπος»!
Κατά κανόνα, ο «έλεγχος» του Τσιακίρη σταματούσε με την παρέμβαση κάποιου
συγχωριανού. Οπωσδήποτε όμως, μέχρι δω έφτανε η ...κακία του. Στην
πραγματικότητα δεν ήταν ικανός να κάνει κακό ούτε σε μυρμήγκι!
Τον άδολο χαρακτήρα του γνώριζαν όλοι οι χωριανοί. Δεν τον γνώριζαν όμως οι
Μπαφραλήδες, που μόλις είχαν επιβιώσει από τα πρόσφατα λουτρά αίματος στην
Τριάδα (και όχι μόνο). Έτσι, όταν σε λίγους μήνες γύρισε η κατάσταση και οι
Μπαφραλήδες ξανάρθαν στα πράγματα, συνέβη το μοιραίο. Κάποιοι από αυτούς
συνάντησαν μια μέρα τον Τσιακίρη και τον «καθάρισαν» επιτόπου!
Η περίπτωση του Τσιακίρη, είναι μια τραγική αλλά μεμονωμένη περίπτωση του
εμφυλίου, σταγόνα ύδατος μπροστά σε τόσα και τόσα ομαδικά άγρια εγκλήματα. Να
μια κλασσική περιγραφή της φρίκης του εμφυλίου:
«....Οι (νικητές) ...άρχισαν ...να σκοτώνουν κάθε αντίπαλο που έπεφτε στα χέρια
τους.... Πήγαν και στην εκκλησία ...και κάλεσαν αυτούς που είχαν καταφύγει εκεί να
βγουν, υποσχόμενοι ότι θα τους δικάσουν κανονικά. Όσοι όμως πείστηκαν και
βγήκαν καταδικάστηκαν με συνοπτική διαδικασία και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο.
Τότε οι υπόλοιποι, που δεν είχαν βγει από την εκκλησία, βλέποντας την οικτρή τύχη
των συντρόφων τους, άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται (για να αποφύγουν τον
μαρτυρικό θάνατο στα χέρια των αντιπάλων). Μερικοί μάλιστα αυτοκτονούσαν με
αυτοσχέδιες αγχόνες ή με ότι μπορούσε ο καθένας.
Αλλά και στη συνέχεια, και για μια ολόκληρη εβδομάδα, (οι νικητές) ...συνέχιζαν να
σκοτώνουν όσους θεωρούσαν εχθρούς τους. Και μολονότι ισχυρίζονταν ότι
καταδίωκαν μόνο τους εχθρούς της δημοκρατίας, στην πραγματικότητα ήταν αρκετοί
εκείνοι που σκότωναν είτε για να ικανοποιήσουν προσωπικά πάθη είτε για να
απαλλαγούν από δανειστές τους.
Μπορούσε να δει κανείς τον θάνατο με όλες τις μορφές του. Όχι μόνο δεν έλειψε
καμία από τις γνωστές φρικαλεότητες αλλά έγιναν και χειρότερες ακόμη. Διότι
πατέρες σκότωναν τα ίδια τα παιδιά τους. Άλλους, που είχαν καταφύγει μέσα σε
εκκλησίες ζητώντας έλεος, τους άρπαζαν και τους σκότωναν στα προαύλια των ναών.
Σε μια μάλιστα περίπτωση έκτισαν όλα τα ανοίγματα του ναού και οι καταφυγόντες
εκεί πέθαναν από ασφυξία».
[Το παραπάνω κείμενο ταιριάζει απόλυτα με πλείστα όσα «επεισόδια» του ελληνικού
εμφυλίου (1943-49). Πάει γάντι και στους σημερινούς εμφυλίους, όπως αυτός στην
πολύπαθη Συρία. Και όμως, γράφτηκε πριν 2.500 χρόνια για τον κερκυραϊκό εμφύλιο,
από τον Θουκυδίδη (απόσπασμα από κεφ.3, παρ. 81 σε ελεύθερη απόδοση, με βάση
τη μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου)].