Poreklo Srba - Srbi Rašani Etrurci

Narod koji je sebe nazivao Rašanima, Rasenima ili čak Rasinima u svetskoj istoriji ostao je
upamćen kao jedna od najvećih zagonetki. Za kratko vreme, za svega nekoliko vekova, Rašani-
Etrusci neplodnu močvaru Toskane i seoske krajeve Lacija pretvorili su u bogati savez gradova,
napravivši temelje velike civilizacije Rima. Njihovo ime upućuje na ime srpske srednjevekovne
države Raške. Mađari Srbe i danas zovu Rascijanima i Racima. Raško ime za Srbe bilo je
svakodnevno i odomaćeno u Habzburškoj monarhiji do te mere da se Novi Sad u to vreme
nazivao Racka varoš. Zato se s pravom decenijama unazad postavlja pitanje: Postoji li veza Srba-
Rašana i Rašana-Etruraca iz Italije. Da li su Rašani preci, daleki rođaci Srba iznikli iz istog
etničkog korena, ili se istorija tek slučajno poigrala istim imenom za 2 potpuno različita naroda
na tako malom prostoru.
Zvanična istorija uči nas da su legitimni učesnici evropske istorije stari Grci , stari Rimljani i
njihovi naslednici. Svi drugi narodi pojavljuju se u udžbenicima istorije kao neka vrsta incidenta i
opisuju se kao varvarski. U našim istraživanjima stvari stoje posve drugačije. U istoriji našeg
prostora vidimo jasne niti, od prve podunavske civiliazacije, koja je i prva evropska civiliazacija,
pa sve do danas. Više hiljada godina pre dolaska predaka današnjih Grka iz Afrike, naše
podneblje bilo je kulturni, industrijski i civilizacijski centar Evroazije. Činjenica da ta prastara
civilizacija nije bila osvajačka i globalistički nastrojena. Tako smo i došli u današnju istorijsku
ravan u kojoj je većina dostignuća pripisana Rimu i Atini, iako su i u naučnom i u tehnološkom
smislu, ključna znanja dostignuta neuporedivo ranije, upravo od strane plemena koje zvanična
istorija naziva varvarskim. Upravo takva sudbina zadesila je i Rašane-Etrusce. Cilj ovog
istraživanja je da utvrdimo njihovu eventualnu povezanost sa prastarim podunavskim
civilizacijama, a onda i sa današnjim Srbima. Dakle, da li se može uspostaviti veza Srba i Rašana i
šta može povezati Rašane sa vinačanskom civilizacijom? Dokaze ćemo pokušati da
sistematizujemo u nekoliko grupa, poredeći jezik, simbole, znakove, pismo, imena, nošnju,
način života i verovanja, naučna znanja, genetiku i istorijske zapise. BREJK...
Najočiglednija veza Rašana i Vinčanske podunavske civilizacije jeste rašansko pismo. Iako do
dana današnjeg zvanična nauka poriče postojanje Vinčanskog pisma, više niko ne spori da se u
Vinči pisalo, da su postojala vinčanska slova i da se njima nešto beležilo – KUSTOS izjava
Profesor Radivoje Pešić sistematizovao je vinčanske znake i postavio teoriju o postojanju
vinčanskog pisma. Tu tezu danas najargumentovanije zastupa nemački naučnik Harold Harman..
Profesor Radivoje Pešić o vinčanskom pismu pisao je i govorio mnogo više u Italiji nego u Srbiji
gde je ova tema i danas zabranjena u naučnim krugovima. U svojoj knjizi Vinčansko pismo, dr
Pešić je pokazao da ono najveću sličnost pokazuje sa rašanskim-etruskim pismom i srpskom
azbukom. Naime, među vinčanskim znacima nalazi se 20 slova današnje srpske azbuke. Što se
tiče slova rašansko-etruske pismenosti, sličnost je još veća, to jest apsolutna, jer se sva rašanska
slova nalaze među znacima pronađenim u okviru vinčanske civilizacije. Iako Vinču i spomenike
rašanske pismenosti deli više hiljada godina, ova podudarnost nikako ne može biti slučajna. Tim
problemom bavio se, s naše strane mnogo puta citirani, sveštenik Svetislav Bilbija u svojoj knjizi
Staroeropski jezik i pismo Etruraca. Po svemu sudeći, Bilbija je uspeo da najdublje prodre u tajnu
rašanskih pisanih spomenika. Tumačeći njihove tekstove, Bilbija je došao do respektabilnog
broja reči koje su Rašani iz Toskane koristili. Osamdeset procenata tih reči, kako ttvrdi Bilbija,
nalazi se u Rečniku srpskog jezika Vuka Karadžića i drugim slovenskim jezicima, dok svega 20%
čuva današnji italijanski jezik.
Zato idemo direktno u Bilbijin rašanski-etruski rečnik da izdvojimo samo delić dešifrovanog
jezičkog materijala. Krog-krug, krš-krš, kst-kost, kud-kazna, krena-koren, lik – lik, likušć-likovati,
mž-muž, mlađ-mlad, mrud-mrtav, muk-muk, pltu-platiti, ponita – poneta, prnal – prineti nešto,
vino, vinik – loza, vatra - vatra, vačr – večer (vatre ognjišta)klen – koleno/rod/, kleva – kolevka,
kle – roditi se (kolvečiti se), klan – sin. Izuzetno je važno primetiti da u rašanskom jeziku
nalazimo reči za koje se do skora mislilo da su turcizmi, poput Avleši – Avlijaši (susedi). Ova reč
u dirketnoj je vezi sa grčkom reči Aule i kasnijom latinskom Aula, što znači dvorište, avlija.
Budući da preko Herodota saznajemo da je jezik Rašana starosedelački i najstariji jezik Evrope,
onda s pravom možemo postaviti hipotezu po kojoj je Avla izvorna pradunavska-prasrpska reč
koja je ušla u kasniji grčki i rimski jezik. Rašanska reč Avla primer je koji ruši tezu o ogromnom
broju turcizama u srpskom jeziku. Srbi i danas lako prihvataju takozvane strane reči i tuđice
upravo iz razloga što im nisu strane, već su nekada korišćene. Takvih primera imamo i danas, a
karakterističan primer je reč ONOMAD koja je do pre nekoliko godina bila skoro zaboravljeni
arhaizam da bi se danas vratila u učestalu upotrebu.
U jezičkoj analizi Rašana-Etruraca, posebno je važno pomenuti neke od naziva rašanskih
gradova koji zvuče srbofono, rusofono, slavofono: Perusija, Вада, Руселa, Волсини,
Волци, Коса, Биеда, Цере. Što se tiče samog naziva rašanskog naroda, Svetislav Bilbija je
sa pisanih spomenika pročitao i dešifrovao sledeće oblike: Ras, Rase, Rasi, Raše. Kao pridev i
nešto što pripada Rašanima, Bilbija dešifruje sledeće oblike: Rašnal, Rašći i Rašćnješi.
Svetislav Bilbija je možda i mogao pogrešiti u nekim detaljima i finesama prilikom svojih
tumačenja, no ključno je to da se jedino Bilbijina tumačenja poklapaju sa mestom i funkcijom
spomenika na kome se natpis nalazi. Na primer, Bilbija pronalazi reči poput: Boljar, lukomon,
silaš i kavgaš, rekonstruišući zapravo model rašanskog društvenog uređenja. Tako su boljari
mesne poglavice i samostalni posednici, lukomoni su lučonoše, to jest državni funkcioneri koji
se biraju iz redova boljara. Silaši su nosioci izvšne vlasti, dok su kavgaši sudije, to jest oni koji
rešavaju sudske sporove. Bilbija, recimo, reč žal nalazi na prikazu boljarevog pogreba, reči cena i
plać sa značenjem plaćanja nalazi na kupoprodajnom ugovoru. A najjasniji primer je kratki zapis
koji je Bilbija protumačio na sledeći način: ALA ŽER SIP NEI PERUN ... Ala žer sipa na Peruna. Na
fresci vidimo mitsko biće ALU, poznatu i u srpskoj mitologiji. Tu je pratilica Ale a tu je i troglavi
bog Srba i drugih Slovena – Perun.
Problem rašanskog pisma je, pre svega u tome, što su sve reči tekstova zapisane spojeno a neke
su zapisane bez samoglasnika ili ligaturama koje su zapravo skraćeni zapisi dva ili više slova.
Zbog toga je, naravno, moglo doći i do određenih grešaka u tumačenju. Ipak, Bilbijina
tumačenja konačno su dala smisao brojnim, do tada neprotumačenim rašanskim rečima. Ključ
je bio u korišćenju modernog srpskog jezika koji u svom opsegu sadrži brojne glasove kojih
nema u grčkom. Po svom glasovnom opsegu, a pre svega po upotrebi glasova poput Ž, Š,Č,C, Ć
moderni srpski jezik povezan je sa starim takozvanim takozvanim varvarskim jezikom
starsedelaca Balkana i Male Azije. Sva tumačenja starih etruskih, likijskih i lidijskih tekstova
preko grčkog alfabeta nikako nisu mogla dati rezultate bez pomenutih glasova. Rašanske reči
iščitavane preko grčkog alfabeta jednostavno nisu mogle dobiti nikakav smisao. Veliki problem
za tumačenje etrurskih tekstova predstavljalo je slovo koje izgledom podseća na grčko Teta.
Bilbija je u svojim istraživanjima došao do zaključka da se pomenuti znak mora čitati kao Ž, a
ono čak i morfološki pokazuje sličnost sa словом Ж ćirilične azbuke.
Glas Ž tipičan je za izvorni jezik našeg podneblja koji Pavle Solarić 1818.godine zove prasrpskim i
pradunavskim. A jedan od najvećih balkanskih lingvista, profesor Univerziteta, Milan Budimir
zove ga Pelasto-Slavicom stojeći čvrsto na stanovištu da je prvi jezik Evrope zapravo prasrpski i
praslovenski. Jedna od najbitnijih razlika između grčkog i našeg jezika jeste količina glasova koje
izgovaramo. Grci izgovaraju trećinu glasova manje nego mi, što je argument sam po sebi
dovoljan da se shvati odakle treba krenuti prilikom dešifrovanja starih rašanskih, lidijskih i
likijskih tekstova. Grci u svom alfabetu nemaju Lj, Nj, DŽ, Ž, Š, Č, C, Ć a o arhaičnim Šč i Šć da i
ne govorimo. Upravo tu i leži ključ tajne zbog koje svetski lingvisti nikada nisu mogli pronaći
smisao u rašanskim tekstovima, dok je, jedan obični srpski sveštenik posvećen istini, Svetislav
Bilbija uspeo. Latinsko pismo po ugledu na grčki alfabet ignoriše odnosno izbacuje iz upotrebe
određeni broj glasova. Zašto? Pa upravo zbog činjenice da govornici latinskog jezika nisu
starosedeoci te da im je izgovor određenih glasova karakterističnih za prajezik našeg područja
predstavljao problem. brejk...
Pošto smo konstatovali veliku sličnost i poklapanje rašanskih etruskih tekstova sa vinčanskim
znacima i pismenošću maloazijskih naroda koji potiču sa Balkana, približili smo se za korak
razumevanju etrurske tajne. Šta još vezuje Rašane sa prostorom Balkana? Odmah i na prvi
pogled, to su toponimi i hidronimi - nazivi mesta i reka. Pa da krenemo sa paralelama koje
nikako ne mogu biti slučajnost. Naime, sela, reka i manastir pod nazivom Rasina nalaze se u
Italiji baš u dva ključna rašanska grada Perusiji, današnjoj Peruđi i Aretiju(Arecu). Reka Rasina
protiče kroz srce Srbije i teče od Goča i Željina, da bi se blizu Kruševca ulila u Zapadnu Moravu.
Po njoj se i čitav okrug sa centrom u Kruševcu, naziva Rasinski okrug. Na severu Italije postoje
dva lokaliteta koja nose naziv Rasa. U Srbiji postoji drevno utvrđenje Ras koje predstavlja centar
srpske srednjevekovne države iz koga je zemljom upravljao Stefan Nemanja. Srbi su oduvek
živeli podeljeni u više državica ali je Raška bila centralna država, pa će i vekovima nakon toga,
Srbi biti nazivani Racima, Rašanima, Rascijanima. Reka Raša u Istri nalazi se blizu granice sa
Italijom gde se uliva u Raški zaliv. U blizini Raškog zaliva počinje i zemlja drevnih Veneta čiji se
jezik, pismo i etničko poreklo povezuju, kako sa Rašanima-Etruscima, tako i sa Srbima i drugim
Slovenima, o čemu ćemo nešto više reći kasnije. Latini reku Raša zovu Arsia, što nas vraća na
čuvenu dilemu zvanične nauke, koja po našem mišljenu ne može i ne sme da postoji. Naime i u
slučaju istarske Raše i u slučaju stare srpske prestonice Ras, zvanična nauka zastupa tezu da im
prethodi latinski naziv Arsa, te da su nakon takozvanog doseljavanja Sloveni Arsu prepevali u
Ras, Rasu, Rašu. Ova tvrdnja zvanične nauke je potpuno besmislena iz najmanje 2 razloga. Prvi,
jer u istoriji nema nikakve dileme oko toga da su Rašani (Raseni) neuporedivo stariji narod od
Latina koji nisu ništa drugo do vladajuća klasa koja se nametnula starosedeocima, miksujući
razne slojeve već postojećeg starosedelačkog jezika sa grčkim i prepevavajući ga u novi jezik. O
tome veoma ubedljivo govori genijalni učenik Dositeja Obradovića, Pavle Solarić u svom
epohalnom spisu Rimljani Slovenstvujući. Drugi ključni razlog u prilog preimućstva Rasa i Raše je
taj što reč Arsa nema nikakvo značenje ni u jednom od jezika, dok reč Rasa i Ras predstavljaju
prastare izaze poznate, kako u modernom srpskom, tako i u ogromnom broju evropskih jezika,
pa i u samom sanskritu. Zamena mesta (takozvana metateza) glasova R i A događala se gotovo
kao pravilo u odnosu prasrpskog i latinskog jezika. Primer je i reč Roda koja u latinskom prerasta
u Arda. Ponov, Roda ima jasnu etimologiju povezanu sa rađanjem dok je Arda običan prepev
radi lakšeg izgovora onih govornika kojima prajezik Evrope nije maternji. Nije isključeno da su
latinski prepevi vremenom bili prihvatani i, paralelno sa originalnim izgovorom, korišćeni čak i
od starosedelaca, naših predaka. Slične pojave možemo prepozanti i danas gde se neki
pozapadnjačeni oblici naših reči i imena koriste u našem svakodnevnom govoru. No, stavljati
danas latinski oblik bez značenja - Arsa ispred prastarog pojma Rase, besmislen je pokušaj
zvanične nauke da istinu još neko vreme zadrži u kavezu. Brejk!!!!
Šta je zapravo Rasa i koje je poreklo ove reči? Rasa je prastari srpski izraz za jednorodnost,
jednokrvnost, jednoplemenost. Ova drevna reč sačuvana je i u engleskom sa izgovorm Rejs, kao i
u mnogim drugim svetskim jezicima, u sličnom obliku izgovora a sa istim značenjem. Ponovimo
dakle još jednom: Rasa je Jednorodnost, jednoplemenost, jednokrvnost. Suština je dakle u
pojmu broja jedan. Oblik RAS za broj jedan sačuvan je u ruskom jeziku, uz noviji oblik
odin(jedan). U osnovnoj podeli stvarnosti na biće i nebiće, svetlost i tamu, pojam broja jedan
označava biće, svetlost,postojanje. Zato iz reči RAS-Jedan izrasta i reč RAST kao osnovno
svojstvo bića naspram nebića. Na osnovu pojma broja jedan izgrađen je pojam jedinstvenosti u
smislu originalnosti. Istovetan pojam, samo iz druge perspektive sagledan, je reč Razlika,
izgrađena od reči RAS( jedan) i reči lik. Jer, originalan i jedinstven je onaj koji se razlikuje od
drugih. A Rasa i jeste najočitija i najlakše primetna razlika među ljudima. Постоји значајaн број
истраживача који сматра da реч Rasa potiče od sanskritske reči Rasja koja znači KRV. Mi smo,
međutim, stava da je redosled pojava drugačiji te da sanskritska reč Rasja potiče od prasrpske-
praevropske reči Rasa. Argument za ovakvu tvrdnju jeste i taj da baš nijedna reč kojom se
imenuje krv, u slovenskim, germanskim i romanskim rečima nemaju nikakve dodirne tačke sa
sanskritskom rečju rasja. Sve slovenske reči za KRV zvuče slično i imaju direktnu vezu sa rečju
crven, črven, dok engleske, nemačke i skandinavske reči kojim se označava krv glase Blad, Blod,
Blut. U romanskim jezicima, to su oblici Sang i Sangre. Dakle, vidimo da nema prenošenja reči
Rasja za krv iz Indije u Evropu. Sanskrit predstavlja neuporedivo mlađi jezik od prajezika srpskog
Podunavlja, te je logično da se naknadno izvedeno značenje reči rasa u smislu krvi danas sreće
samo u retkim regionima Indije. Argument sa imenom ruže – Rosa koja je crvene boje poput
krvi, slab je i neubedljiv kada govorimo o poreklu tako važne i snažne reči kao što je Rasa.
Veza imena Rašani-Raseni sa imenom prestonice Ras i raškim imenom srpske države može i
mora biti direktna, a ne posredna preko Indije. Prevedeno i na današnje vreme, teško da bi veze
između stanovnika Srbije i Italije mogle nastajati prečicom preko Indije. I u staro gvozdeno
doba, italijanski Rašani prvi su susedi Veneta koji, prema svim mogućim zapisima, pa i po
Herodotu predstavljaju pleme srodno-istorodno takozvanim Ilirima. Rašansko i venetsko pismo
pokazuju frapantne sličnosti a lingvisti se danas gotovo brz izuzetka slažu da se radi o istom
pismu i jeziku sa minimalnim regionalnim specifičnostima. Poznati artefakt venetska urna u
italijanskom muzeju Atestino, na sebi nosi natpis koji je zapravo arhaični slovenskom i srpski
jezik. U pitanju je palindrom, natpis koji se čita i ima značenje i sa desna na levo, i sa levo na
desno. S leva na desno piše ‘’Ukonačal k nos’’ što znači ‘’Skončao kod nas’’, dok sa desna na
levo piše Son k lačan oku što bi prepevano na moderni jezik bilo ‘’San dade lagan oku’’. Natpis
čitan sa obe stane urne sa posmrtnim ostacima, potpuno je logičan jer govori o smrti. Koristeći
ključ Svetislava Bilbije za tumačenje rašanskih tekstova, pročitali smo ovaj venetski natpis.
Budući da, kao i kod rašanskog pisma, uklesivač slova piše sastavljeno, moguća su i nešto
drugačija tumačenja natpisa, ali se krajni smisao ne razlikuje bitno. Venedi i Veneti su svakako
jedan istorijski narod, a Venedsko ime se do dana današnjeg u Nemačkoj koristi kao sinonim za
Srbe. A Srb je opet krovni pojam koji se u davnini koristio slično kao i pojam rase. Srb je, kao što
smo mnogo puta do sada objašnjavali, označavao rođačku vezu, te zato i ne čudi paralelizam
pojmova Srbija-Raška. Srbi-Rasi-Rašani, svi ovi pojmovi označavaju ljude koje povezuje krvno
srodstvo. Nazivi Srb što znači Rođak, ili Rasa što znači moj lik, moja krv, moje pleme, jesu imena
kojim su ljudi istog porekla mogli sami sebe nazivati. Duboko verujemo da je iz istog ovog
korena izniklo i ime Rusije i ruskog naroda koji svoje ime izgovaraju Rasija, te da mnogobrojna
naklapanja o germanskom, vikinškom ili nekom trećem poreklu imena Rusa i Rusije, poput onog
da su Rusi tako nazvani zbog crvene boje njihove kose, nemaju previše smisla i opravdanja. Na
kraju krajeva, tako bi ih zvali i opisivali stranci a nikako oni sami sebe. Sve nas ovo ponovo vodi
prema bezbroj puta citiranim starim hronikama: češkoj Dalimilovoj i ruskoj Nestorovoj hronici
koje najranije poreklo svih slovenskih naroda smeštaju u srpsko Podunavlje. brejk...
Ovde otvaramo ključno pitanje o etničkoj suštini prvih naroda koji su naselili takozvanu čizmu,
pa i samih Rašana. Prema Pavlu Solariću, italijanska čizma naseljavana je plemenima sa
Balkana a prvi njeni stanovnici bili su Liburni i Veneti. Ova plemena su srodnička. Liburni su
etnološki, preko kulta predaka, kulta javorovog drveta i gusala povezanI sa etnologijom Srba.
Imajući to u vidu, ne može se prenebregnuti mogućnost da je pojam Rase i rašanskog imena
postojao u severnoj i centralnoj Italiji mnogo pre doseljavanja Ljudejaca iz Male Azije o kome u
svojoj istoriji svedoči Herodot. Prema podacima koje nam daje Pavle Solarić, 1818.godine,
Liburni i Veneti su, sa teritorije današnje Istre, Rijeke i Gorskog kotara u Italiju ušli oko 1400
godina pre nove ere. Seoba Liđana-Ljudejaca u današnju Toskanu i Umbriju nije datovana
precizno, no mnogi istraživači smatraju da se ona dešavala u više talasa od 12. do 6.veka pre
nove ere. Naglo jačanje rašansko-etruske civilizacije oko 600 godina pre Hrista verovatno je
povezano sa poslednjim talasom naseljavanja elitnih migranata iz Ljudeje maloazijske. U knjizi
Svetislava Bilbije ‘’Staroevropski jezik i pismo Etruraca’’ tvrdi se da novopridošli narod iz Male
Azije među kojima je svakako moglo biti i Ličana, Ljudejaca, Frigijaca i mnogih drugih srodničkih
plemena, govori istim jezikom kao i starosedelački rašanski narod Toskane. Bilbija, koji je, sem
rašanskih, temeljno proučavao natpise i spomenike u Liki i Ljudeji maloazijskoj, prezentuje nam
istovetnost slova i rečnika sva tri pisma, ali konstatuje i određene regionalne karakteristike.
(foto uporedno pisma) Bilbija citira stare pisce kada tvrdi da se jezik doseljenika iz Male Azije i
onih Rašana koji su već živeli u Italiji nije bitno razlikovao. To doseljavanje, dešavalo se po
svemu sudeći i kopnenim i morskim putem. Jer, kao što kod Herodota imamo pisano
svedočanstvo naslonjeno na usmeno predanje, tako u nazivima naselja i reka, čak i danas,
imamo gotovo nacrtan put Rašanskog-rasenskog imena sa juga Balkana preko današnje
Hrvatske, Istre, pa sve do Toskane i Umbrije. Takođe je zanimljivo da se raško ime i pojam Ras
kasnije seli ka severu i Alpima, povlačeći se pred progonom Latina, što opet možemo pratiti kroz
nazive mesta i regija. Brejk
Šta je to, sem jezika i pisma, što Rašane-Etrusce dodatno povezuje sa prostorom srpskog
Podunavlja? Jedna od bitnih stvari je metalurgija i posedovanje tajnih znanja o rudarstvu i
obradi metala. Naime, 2010.godine naučno je dokazano da se prva metalurška industrijska
revolucija dogodila u okviru Vinčanske civilizacije. Bakar je topljen na temperaturi od oko
1200C, pre 7500 godina u istočnoj i jugoistočnoj Srbiji. Kasnije, kroz istoriju, na našem području
možemo pratiti kontinuitet savršene metalurške izrade a neki primerci poput Turovićeve
metalne igle pronađene na Hisaru kod leskovcaa i danas, zbog savršenosti legure, predstavljaju
enigmu za svetske naučnike. Pomenimo sada samo kratko da je kod Leskovca 1999.godine,
arheolog amater Šćepan Turović pronašao iglu za koju se kasnijim mnogobrojnim ispitivanjima
po naučnim institutima ispostavilo da predstavlja savršenu 100% leguru od čistog gvožđa, te da
ni posle 3400 godina ona nema nijednu šupljinu, unutrašnju pukotinu što ovaj predmet čini
praktično večnim. Iako Brnjičku kulturu kojoj ova igla pripada i vinčansku civilizaciju deli skoro
2500 godina, pokazuje se kontinuitet znanja i veština na konkretnom lokalitetu. I u okviru
Vinčanske i u okviru Brnjičke kulture, pa i danas, metalurgija se razvija na prostoru jugoistočne
Srbije i severa Kosova. U tom smislu veoma je važno u prvi plan staviti činjenicu da su Rašani-
Etrusci bili jedini nosioci metalurgije na Apeninskom poluostrvu. Oni su očigledno imali tajna
znanja o načinu identifikovanja rudnih bogatstava. To ih dodatno dovodi u vezu sa prastarom
civilizacijom Podunavlja jer su se znanja, u prastara vremena, usmeno prenosila sa kolena na
koleno, a ne studiranjem na univerzitetu. Prvo je trebalo uopšte locirati rudna nalazišta a u
Italiji toga doba, rude je bilo samo i jedino u Toskani, tamo gde su se naselili Rašani. Mi danas
ne znamo kako su Rašani uopšte znali da baš taj delić Apenina obiluje rudama. Rašani-Etrusci
vodili su računa da njihovi gradovi budu udaljeni od obale kako bi prerada metala, pogotovu
zlata, bila bezbedna od piratskih upada. Samo Populonija je bila na obali i služila je trgovinskoj
razmeni. Na osnovu arheoloških iskopina utvrđeno je da se rašanska prerada rude kretala
između 10 i 12 hiljada tona godišnje. I kasnije, u doba velike moći Rima, etruski-rašanski
metalurški centri snabdevali su rimsku vojsku metalurškim proizvodima, pogotovu za vreme
dugih i iscrpljujućih punskih ratova.
Priča o rašanskom rudarstvu i preradi metala, pogotovu zlata, vraća nas, dakle, ponovo na
prostor današnje Srbije. Rašani-Etrusci proizvodili su enormno mnogo zlatnih predmeta, uprkos
činjenici da rudnika zlata na njihovoj teritoriji nije bilo. Postavlja se pitanje odakle je dovožena
ova dragocena ruda. Da bi Rašani dopremali zlato morskim putem, morali bi imati vanredno
jaku mornaricu koja bi štitila takav transport. Pošto sa sigurnošću znamo da je nisu imali,
postaje jasno da su zlatnu rudu dopremali kopnenim putem, sa lokacije gde je bezbednost
transporta bila na visokom nivou. Zato se kao jedino mogući izvor rude nameće istočna Srbija, i
to ne samo zbog poznatih rudnih bogatstava, već i zbog istorodnog, istojezičnog stanovništva sa
kojim je dogovor o bezbednosti transporta bio neuporedivo lakši i sigurniji. Ovoj problem
poznat je antičkim piscima a o njemu piše i Radovan Rabrenović u svojoj ''Pametarnici naroda
našeg''. On raspravlja i o činjenici da je Toskana, pre nego što su je Rašani kultivisali bila
močvarna i ne tako privlačna za naseljavanje. Ipak, čini nam se da Rabrenović postavlja
pogrešnu hipotezu o tome da su Rašani svoja saznanja o rudarstvu i kultivisanju močvarnog
zemljišta vukli iz Skandinavije te sa Dnjestra i Volge. Ova teza Rabrenovića naslanja se na
prevaziđenu hipotezu Mavra Orbina o prapostojbini Slovena u Skandinaviji i kasnijim seobama u
druge krajeve Evrope. Nasuprot ovoj ideji, mi nemamo dilemu da veština prerade metala kao i
veština borbe sa močvarama mora poticati iz Podunavske civilizacije kao centra i izvorišta
metalurškog znanja, a ujedno i zemljišta prepunog lokvi i močvara. Budući da i antički pisci
Rašane povezuju sa Frigima, Liđanima i drugim srodnim plemenima za koje znamo da svoje
poreklo vuku sa Balkana, to naša teza ima neuporedivo jače utemeljenje od hipoteze koja
opisuje dolazak iz Skandinavije. BREJK...
Kada je u pitanju etruska-rašanska genetika, danas ju je teško dešifrovati u samoj Toskani. Pre
svega, zbog činjenice da su Rašani proterani iz nje a ima osnova da se govori i o genocidu koji je
nad njima izvršen. Iako Sardinija nije područje na kome su Rašani izvorno živeli, samo ime ovog
italijanskog ostrva upućuje na grad Sard iz koga je, prema Herodotu, krenula ekonomska
emigracija prema Italiji. Po Eupediji, a prema veoma velikom genetskom uzorku sa Sardinije od
preko 1000 ispitanika, skoro 40% muškaraca nosi I2a genetiku, mutaciju koja je najbliža našoj
dinarskoj genetici. Uz to, važno je napomenuti da 12% Sardinjana pripada G2a genetskoj
haplogrupi što nam ukazuje na genetski miks I2a + g2a pronađen u Vinči. Naravno, uzorak
skeleta iz Vinče je mali ali ipak pokazuje izvesnu orijentaciju na osnovu koje možemo sklopiti
makar grubu sliku. Genetika današnje Sardinije mogla bi imati veze sa rašanskom genetikom, ne
samo zbog istovetnosti Sardinjanskog imena sa imenom glavnog grada Ljudeje Sardom, već i
zbog činjenice da se jedan deo progonjenih Rašana izvesno mogao povlačiti prema manje
pristupačnim i izolovanim krajevima Sardinije na jugu, a ne samo prema Alpima i severu. Na
kraju krajeva Sardinija se i nalazi u oblasti Tirenskog mora, tako nazvanog upravo po Rašanima
jer su ih Grci nazivali Tirenima i Tirsenima. U raspravi o vezi Sardinije i Rašana, nije zanemarljivo
pomenuti i činjenicu da je jedno značajno prasrpsko pleme Sardeata živelo između Knina,
Drvara i Srba. Ovo takozvano ilirsko pleme, autohtono je na pomenutom prostoru. Sard je,
dakle pojam kojim se imenuje starobalkansko pleme iz okoline Knina što predstavlja još jedan
razlog da verujemo da su plemena Balkana, zapadnog dela Male Azije i rašanska plemena u
Italiji koristila iste reči, govorila istim jezikom. A šta nam kaže zvanična nauka o značenju imena
Sard? Ne kaže ništa, ćuti. Zato ćemo mi, bez želje da dajemo konačan kategoričan stav, navesti
dve hipoteze o kojima vredi razmisliti. Kao prvu opciju, izdvojićemo mišljenje Gorana Šarića koji
je nekoliko puta pomenuo da bi Sardinija mogla označavati Sredinu, samim time Sard bi bio
središte. Druga opcija je naše tumačenje koje idei direktnije ka starijim jezičkim slojevima. Iz
takozvanog ilirskog vremena mogu se izdvojiti pojmovi Rda odnosno Arda i Varda koji svoje
značenje vuku iz prastare reči RT, najstarijeg zvuka kojim se označava zemljište, najčešće grubo i
kamenito. O prasrpskoj reči RT iz koje nastaju englesko Earth i nemačko ERD govorio sam u
jednoj od prethodnih emisija. I kao što je Vardar VA + RT, voda koja razmiče zemljište i stene i
teče kroz njih, Sard bi mogao biti S+RT odnosno Sa+ RT – u prevodu svoje odnosno zajedničko
zemljište. Stoga bismo ime plemena Sardeata mogli prevesti kao ZEMLJACI. BREJK...
Etnologija Rašana iz Toskane je tipično arijevska – praindoevropska uz veliku sličnost sa
običajima Frigijaca. Jedna od najznačajnijih zajedničkih boginja Rašana i Frigijaca je Zemlja
(Semela) o kojoj smo puno govorili u prethodnim emisijama. U simbolici Rašana značajno mesto
zauzima, i u Vinči dominantna, svastika. Ovaj simbol važan je za mnoge kulture nastale nakon
Vinče, a najdominantniju ulogu ima kod Arijevaca u Indiji. U ovoj emisiji izdvojiću jedan
prekrasan zlatni rašanski artefakt iz Bolsana, star 2600 godina na kome dominiraju svastike.
Zanimljivo svedočanstvo na tu temu ispričao je, pre nekoliko godina Radovan Damjanović,
objašnjavajući da se svastika, koja je između ostalih značenja i simbol Sunca, na lokalnom
dijalektu u Italiji izgovara ZVEZDIKA:-......- Svastika je prastari simbol koji će se možda i najduže
zadržati kod Slovena, praktično i do današnjeg dana kao njihov ključni simbol KOLOVRAT.
Kolovrat je jedna od verzija svastike koja predstavlja večno kruženje života i smrti i cikličnost
istorije.
U rašansko-etruskoj simbolici važnu ulogu imaju konji koji su veoma čest artefakt, a to ih opet
čvrsto povezuje sa arijevcima u Indiji ali i najstarijim svedočanstvima o Srbima čiji se glavari, po
svedočenju arapskih pisaca, sahranjuju zajedno sa konjima. Đorđe Janković ** Važnost konja u
srpskoj narodnoj mitologiji posebno je opevana u srednjevekovnoj poeziji, a srpski junaci su
neodvojivi od svojih konja koji svi do jednog imaju imena i detaljno opisane karaktere u
narodnim pesmama. Sem konja, važnu ulogu u simbolici Rašana zauzimaju lavovi neohetitskog
stila što ukazuje na kulturni uticaj doseljenika iz Male Azije, posebno iz Ljudeje, Frigije ali i Like
maloazijske. U tom smislu treba pomenuti i simboliku vuka, totemske životinje Srba i Likijaca
maloazijskih. Kod Rašana to je vučica, kojoj su, kako objašnjava Radovan Damjanović, tek
kasnije dodati Romul i Rem koji je sisaju. Činjenica da i kod Rašana i kod Srba postoji verovanje
da potiču od iste totemske životinje – vuka, svakako nije bez značaja kada govorimo o našim
mogućim vezama i paralelama. U etnološkom smislu ponovićemo i podvući činjenicu da Rašani-
Etrusci nose opanke šiljkane kao i Srbi, te da nema puno naroda na svetu koji čuvaju ovu
tradiciju. Uz to, pomenućemo ponovo kapu Rašanke –Etrurke koja je istovetna kapi Srpkinje
Ličanke iz 19.veka. brejk.....
Etnološke sličnosti Rašana iz Toskane i Srba Rašana postaju fascinantnije i zagonetnije u
kasnijem periodu kada se Rašani-Etrusci sele iz Italije ka Austriji, Nemačkoj i Švajcarskoj. Nakon
propasti Rašana u Rimu, oni se sele ka severu, ka planinskom području Tirola ka južnoj
Nemačkoj, južnoj Švajcarskoj i delovima Austrije. O tome govorre toponimi pod nazivom Rassa.
Tit Livije, veliki rimski istoričar koji je živeo na prelazu iz stare u novu eru, i to baš na prostoru
Veneta, stanovnije Raecija definiše kao potomke Rašana-Etruraca. U ovoj evoluciji naziva iz
Rašana, Rasena u Raece ili Rece, vidimo klasičnu promenu našeg S i Š u latinsko C i K. Isto se
dogodilo i sa imenom Srba u Habzburškoj monarhiji gde su iz Rašana preimenovani u Race.
Raecija se na jugu graničila sa Venetiom i Istrom, dok se njena severna oblast prema gornjem
toku Dunava nazivala Vindelikia. Kroz ovu oblast protiče i reka Lika, pritoka Dunava, a tu je i
venetsko jezero – venetska lokva. Ponovo nazivi mesta i reka ukazuju na vezu sa srpskim
jezikom jer, kao što smo mnogo puta ponovili Vend i Vind su nazivi za Srbe i Slovene očuvani do
današnjeg dana u Nemačkoj. Reč lika, svakako, i bez ikakve dileme vodi nas ka srpskom jeziku ali
zvanična nauka tvrdi da se radi o Keltima. To je deo nikada prežaljene keltomanije. Zvanična
nauka, u jednom periodu, svemu što ne bi mogla da definiše i dešifruje, lepila je etiketu Keltsko.
Ako je, dakle, nešto staro i nepoznato, to je sigurno keltsko. Ovde nikako ne želimo da
poreknemo elementarnu istinu da su neka keltska i prasrpska(praslovenska) plemena stotinama
godina živela zajedno u oblasti Save i Dunava, prožimajući se i mešajući. Zvanična istorija
tendenciozno briše svaku mogućnost da preci Srba i Slovena žive u antičko vreme, pa tako i za
sam grad Serbinon na Savi, tvrde da je keltskog porekla. U oblasti Raecije nalazimo takođe grad
srbofonog imena – Sorviodurum, kao i tipične latinizirane oblike slovenskih i srpskih naziva, kao
na primer: Brigantium današnji Bregenc. Ovo mesto otkriva nam očigledan jezički kontinuitet od
tračkog plemena Brigi(brežani, brđani) sa početka bronzanog doba do Briga u Raeciji na početku
nove ere. U malo pre pomenutom srbofonom gradu Sorviodurumu dolazimo do najavljene
fascinantne istovetnosti simbola. Keramika grada Sorvioduruma obeležena je dominantnim
simbolom potkovice. Da budem precizan, raška keramika grada Sorvioduruma sva je u
potkovicama a upravo su potkovice simbol srpskog raškog grba u srednjem veku. Grb Raške je
potkovica, a do dana današnjeg gradovi i opštine ovog dela Srbije u svojim grbovima nose svi do
jednog, ovaj simbol. Ako odbacimo besmislenu mogućnost da je neki dokoni heraldičar srednjeg
veka kopao po davnašnjoj simbolici malog grada s juga Nemačke kako bi sastavio grb
srednjevekovne srpske države, dolazimo do istovetnosti simbolike alpske Raecije i Raške srpske
države. Značenje i simbolika potkovice tumače se različito, ali ako uzmemo u obzir da je i kod
Rašana Toskane i kod Srba Rašana konj imao veliku versku i simboličku težinu, simbol potkovice
na grbu, ne treba da nas čudi.
Na samom kraju, kao zanimljivost, a nikako kao kategoričku tvrdnju, pomenućemo i majušni
narod Rezijane među kojima bi se mogli kriti neki od potomaka italijanskih Rašana. Rezijani žive
na granici Italije i Slovenije. Slovenci ih svojataju a oni brane svoju posebnost iako ih ima svega
par hiljada. Oblast u kojoj žive naziva se Rezija ili Resija. Njihov jezik podseća na slovenački i
lužičko-srpski sa blagim uticajem italijanskog, ali nazivi mesta u kojima žive su izrazito srpski:
Ravanca poput našeg manastira Ravanica, Osojane baš kao i srpsko mesto na Kosovu, a onda i
naselja Njiva i Korito. Evo kako danas zvuči njihov očenaš: ‘’Ođa naš, ka ste tu nebe, svete bodi
uvaše ime, pridi nan u vaša krajušča, bodi sdilana uvaša volontat, takoj tu nebe pa se na semgni,
Dajte nan naš uvsakidinji kruh, anu otpustite nan naše dolhe, takoj mi otpušjamo našin
dušniken. anu ni pijte nas nu tentazuin, ma vi branite nas od hudaha, od krivaha. Taku bodi.’’
Puteve plemena i promene njihovih imena kroz vreme nija lako pratiti. Ipak, ogroman broj
jezičkih, verskih i običajnih sličnosti govore nam da istorija ne može biti tako iscepkana i
nepovezana, kako nam se kroz obrazovani sistem predstavlja. Veze između naroda i plemena,
čak i u periodima udaljenim hiljadama godina, duboke su i jasno uočljive. Zvaničnoj istoriji
ponestaje kreativnosti svaki put kada se makar za korak približimo vezama starih plemena i
današnjih Srba i Slovena, pa se odlučuje za ignorantski i podcenjivački odnos. Zvanični istoričari
će radije ostati u domenu mraka i tajne, naspram mogućnosti da promene paradigmu i
problemm sagledaju iz drugačije perspektive. Rašanska-etrurska tajna za njih će ostati večna, a
mi se nadamo, da smo ovom emisijom, bacili makar tračak svetla na istinu koja se skriva. Rašani
– Etrusci zaseban su narod koji je razvijao svoju upečatljivu civilizaciju. Ipak, jezik, pismo,
simboli, nošnja, pa i sam antropološki izgled ukazuju nam da Srbi Rašani i Rašani Etrusci imaju
zajedničko davnašnje poreklo.