Ko je i zašto zabranio Miloša Milojevića.

Sudbina Srba i srpske istorije najpreciznije se može videti baš na

primeru velikog Miloša. U jednoj rečenici: Skloni najbolje da vladaju najgroi. Srpski akademici ubiše se
od priče kako je Milojević šarlatan ali nikako da bar za 1 trenutak zastanu, uhvate dah i kažu srpskom
narodu da je Miloš Milojević čovek koji je pronašao i u Beograd doneo jedan od najvećih artefakata
srpske istorije Dečansku hrisovulju iz 1330.godine. Milojević je za Srpsko učeno društvo načinio prepise i
fotografije Dečanske hrisovulje koja predstavlja srpsku tapiju na Kosovo i Metohiju ali i najveće
svedočanstvo o Srbima srednjeg veka što je opet veza i spona sa još davnijim vremenima. Skrivanje lika i
dela Miloša Milojevića jeste i skrivanje Dečanske hrisovulje koja je jedan od ključnih čije je Kosovo, čija je
Stara Srbija kao i kako su se zvali, kako su govorili i pisali Srbi u davnoj prošlosti. Skrivanje Milojevića je
skrivanje činjenice da je čak i sredinom 19.veka srpska naučna elita, na čelu sa Milojevićem, koristila
modernu tehnologoiju poput fotografije kako bi ovekovečila sopstvenu istoriju za razliku od današnje
arhive SANU koja truli i propada u memljivim podrumima a da njeni članovi ne čine ništa da to spreče. O
Milošu Milojeviću govoriće vam Predrag Đurić, jedan od ljudi koji najpredanije radi na na vraćanju ovog
srpskog velikana na mesto koje mu pripada. Predrag Đurić član je udruženja Miloš Milojević iz Crne bare
rodnog mesta istoričara, filologa i srpskog oficira koji je ratovao za Srbiju i njeno oslobođenje. Udruženje
i cela srpska javnost korak po korak sklanja prašinu sa onog delića Milojevićevih dela koji nam je poznat
ali prava bitka i krajnji cilj jeste da se pronađu Miloševe zabranjene i sakrivene knjige.

Koliko se neprijatelji Srbije brinu da Miloša prekrije zaborav, govori ovo svedočansto našeg sagovornika:

Miloš Milojević završio je studije slovenske filologije u Rusiji gde je imao uvid u veoma živa istorijska i
arheološka saznanja ruskih naučnika. Naime, u prvoj polovini 19.veka ruska imeprija je dosta ulagala u
istraživanje našeg prostora kao i plemena Tračana, Geta, Međana, Pelazga i drugih. Ruski istoričari tog
vremena smatraju ta plemena praslovenskim a jedan od autora koga Milojević najviše citira u svojim
delima je Aleksandar Čertkov. Poznavanje Čertkova i njegovih dela pod nazivom Drevnjejšaja istorija
Protoslovena ključna je za razumevanje dela Miloša Milojevića. I još nešto veoma važno. U vreme kada je
Milojević studirao u Rusiji je bilo veoma živo tumačenje starih jezika našeg prostora. Čertkov je dao ključ
za čitanje imena starih plemena pa je Milojević taj ključ koristio. Dakle, kada Miloš Milojević kaže
Halizones su Galičani, on nije izmišljao i posrbljavao imena već je koristio ključ Aleksandra Čertkova. Sem
toga, najvažnije delo koje dokazuje da je naš jezik stariji od grčkog delo Konstantina Ikonomosa, o kome
smo puno govorili, bilo je u ruskim carskim bibliotekama već od 1828.godine, te su se kasniji ruski
lingvisti, pa i Čertkov bazirali na njegovom radu. Ovo pokazuje da Milojević nije bio šarlatan kako ga
predstavljaju neprijatelji Srbije već je koristio tada dostupna istraživanja. Milojević je u svojim
Odlomcima istorije naveo da je knjiga napisana veoma brzo kao kratak sažetak i da će greške prisutne u
njoj ispraviti u narednim knjigama, ali te knjige do nas nisu došle i neko ih i dalje krije.. Taj neko
najverovatnije zove se Srpska Akademija nauka jer je Milojević svoja dela pisao za ovu instituciju kao
naručioca...
Možda i najveću važnost u radu Miloša milojevića predstavljaju njegovi putopisi gde on donosi
informacije sa terena. On nam opisuje ljude, narode, veru i običaje, jezik i donosi veliki broj usmene
narodne poezije koja je najčvršći svedok drevnosti našeg naroda. I tu je bilo pokušaja da se ospori
Milojevićev rad. Sve je otišlo dotle da je ruski konzul jastrebov uz pomoć Petra Kostića i drugih saradnika
štampao knjige u kojima se Milojević čak optužuje da uopšte nije ni putovao Starom Srbijom. Međutim,
pored stotina svedoka, možda i najvažniji svedok i saradnik Miloša Milojevića jeste Milan D.Kovačević.
Radi se o čoveku koji je crtao ilustracije za Milojevićeve putopise. Sem toga profesor Milan Kovačević je
u Prilepu pronašao neverovatan artefakt srpskoj javnosti potpuno nepoznat. Radi se o Istoriji Srba od
potopa do Nemanje koju je napisao izvesni Miroslav Radašinović, srpski izaslanik na, kako piše u
časopisu Bratstvo iz 1930.godine grčkome dvoru. Milan Kovačević načinio prepis ovog neverovatnog
dela ali se o danas ne zna apsolutno ništa, kako o originalu pisanom na koži, tako i o Kovačevićevom
prepisu. O Milanu Kovačeviću kao i Milošu Milojeviću šira javnosti ne zna gotovo ništa a ovi ljudi zapravo
su osnivači srpske istoriografije jer je na osnovu pomenute Istorije Srba pisane u 14.veku, i sam
Kovačević napisao Istoriju Srba koja se danas vodi kao izgubljena.

Fascinantno zvuči podatak da je upravo Miloš Milojević bio osnovač srpskih ustaša u Staroj Srbiji koji su
kasnije prerasli u srpske četnike. Oni su početkom 20.veka vodili junačke borbe za oslobođenje teritorije
današnje Makedonije od Turaka a jedan od učenika i sledbenika Miloša Milojevića bio je i sam Jovan
Stojković Babunski, čuveni četnički vojvoda. O Milojevićevom oficirskom radu i vojevanju sačuvana su
živa svedočanstva u vidu njegovih pisama i depeša. Ovaj materijal štampalo je udruženje Miloš Milojević
iz Crne Bare.

Jedan od najvećih Milojevićevih doprinosa jeste i karta Balkana, odnosno srpskog Tropolja kako ga je
sam Miloš nazivao. Ruski izaslanik Jastrebov i austrofilski političari poput Stojana Novakovića čupali su
kosu s glave kada je Milojević, nakon putopisa napravio kartu. Treba reći da je Miloš etničku sliku ovog
prostora video isto kao i uticajni krugovi Francuske toga vremena čija ideja se sastojala u tome da
srpsko-bugarski savez uz srpsku dominaciju i rukovođenje ustankom napravi veliku državu od Carigrada
do Splita. Takođe, karta i podaci iz Putopisa koje danas službeni naučnici označavaju kao šarlatanske
poslužile su kao podloga za studiozan i obiman rad dr Mirčete Vemića a koji je objavio Geogrrafski
institut Jovan Cvijić: