Peri Khronou - Indymedia

((i)) Indymedia :: Athens [ασφαλής σύνδεση (SSL) (πληροφορίες εδώ)]
ειδήσεις | θέματα | δημοσιεύστε | κοινότητα | πληροφορίες | επικοινωνία |

υποστήριξη | βοήθεια | rss
[Athens independent media centre]

Ελληνικά | English
.: ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ :.
επιλέξτε μέσο
Μετάβαση στο άρθρο με αριθμό
.: ΑΡΧΕΙΟ :.
Προσπελάστε το αρχείο του IMC-Athens ομαδοποιημένο κατά θεματικές ενότητες
Προσπελάστε τα άρθρα και τις συλλογές πολυμέσων του παλιού IMC-Athens 2005-2006
άρθρα - συλλογές πολυμέσων
.: ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ :.
Απολυσεις 2010
συγκεντρωμένες οι απολύσεις του 2010
.: ΠΑΡΤΕ ΜΕΡΟΣ :.
κοινότητα συμμετέχετε ενεργά στην αντιπληροφόριση
IRC
Άμεση συνεννόηση για τρέχοντα νέα
δημοσιεύστε
ανεβάστε ήχους, βίντεο, εικόνες ή κείμενα, κατευθείαν από τον browser σας
ειδήσεις
μέχρι στιγμής κάλυψη διαδηλώσεων και θεμάτων
επικοινωνία
.: ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ :.
98 FM
1431AM
radio revolt
radio katalipsi
radio radiourgia
105fm
Αυτόνομο Ράδιο Ιωαννίνων
Ραδιοφράγματα
raDiopaRasita!
.: ΑΛΛΑ SITE :.
Contra Info
Διαμοιρασμός οπτικοακουστικού και έντυπου υλικού
.: ΑΛΛΑ IMC(s) :.
www.indymedia.org
Projects
print
radio
satellite tv
Africa
ambazonia
canarias
estrecho / madiaq
kenya
south africa
Asia
japan
india
korea
philippines
Canada
maritimes
quebec
Europe
abruzzo
alacant
antwerpen
athens
austria
barcelona
belarus
bordeaux
bristol
brussels
bulgaria
calabria
emilia-romagna
estrecho / madiaq
euskal herria
galiza
germany
grenoble
hungary
ireland
istanbul
italy
la plana
liege
liguria
lille
linksunten
lombardia
london
madrid
malta
marseille
nantes
napoli
netherlands
nice
northern england
norway
nottingham
oost-vlaanderen
paris/île-de-france
piemonte
portugal
roma
romania
russia
scotland
sverige
switzerland
torun
toulouse
ukraine
Latin America
argentina
bolivia
chiapas
chile
chile sur
cmi brasil
cmi sucre
colombia
ecuador
mexico
peru
puerto rico
qollasuyu
rosario
santiago
uruguay
venezuela
Oceania
aotearoa
melbourne
perth
sydney
United States
arizona
austin
austin indymedia
baltimore
big muddy
binghamton
boston
buffalo
chicago
colorado
columbus
hawaii
houston
hudson mohawk
los angeles
michigan
philadelphia
rochester
rogue valley
saint louis
saint-petersburg
san diego
san francisco
san francisco bay area
santa cruz, ca
seattle
urbana-champaign
washington dc
western mass
worcester
West Asia
beirut
israel
palestine
Topics
biotech
Process
fbi/legal updates
mailing lists
process & imc docs
Athens IMC FORUM

συνεισφέρετε νέο άρθρο | στείλτε το άρθρο με e-mail
Προσθέστε τα σχόλιά σας | Πίσω στις συζητήσεις

126695
Περι Χρονου...
από Ιψ ο Τυπογραφος 9:21, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
θεματικές: Καμμία θεματική
Προταση να (αμπελο)φιλοσοφησουμε λιγακι...
Ετσι που ειμαστε στη μεση του καλοκαιριου και ενω εξω ξημερωνει ομορφα, οι συνθηκες
ειναι ιδανικες για να ξυπνησουν μισοναρκωμενα ερωτηματα.
Κι επειδη καποιος μου θυμισε προσφατα, ο αθλιος, αυτο το εξαισιο "για να μην ειστε
οι βασανισμενοι σκλαβοι του χρονου, μεθατε αδιακοπα" του Beaudelaire, ειπα κι εγω
να θεσω το ζητημα του Μεγαλου Δυναστη προς συζητηση εδω.
Το τιθω λοιπον (που λεει και μια συντροφισσα) περιμενοντας ενδιαφερουσες απαντησεις
και προσεγγισεις.
Θυμιζω απλως οτι καλο ειναι να φιλοσοφουμε ανευ μαλακιας. Εξαιρεσεις, φυσικα,
δεκτες.
Καλημερα.
Προσθέστε τα σχόλιά σας

126707
Δυστυχώς, Ιψ, ο Baudelaire είχε δίκιο!
από Κουλ Ουάχατ 14:39, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
Μωρέ καλά κάνεις εσύ και το τίθεις!
Το πρόβλημα με το ρητό του Μποντλέρ είναι και αντίστροφο: όσο μεθάμε αδιάκοπα, τόσο
μας κυνηγάει ο μεγάλος δυνάστης και για την ακρίβεια ο επί γης εκπρόσωπός του -ο
μπάρμαν- που θέλει να κλείσει, τηρώντας το ωράριό του. Μεθυσμένοι γυρνάμε στο σπίτι
και βυθιζόμαστε σε ένα λήθαργο, από τον οποίο θα αναδυθούμε δύο ώρες αργότερα από
τότε που θέλησε το ξυπνητήρι μας. Και ένεκα αυτής της καθυστέρησης, θα τρέχουμε
πανικόβλητοι όλη την ημέρα. Εξαιτίας δε αυτού του στρες, ε το βραδάκι δεν θα
χρειαστούμε κάνα ποτάκι να χαλαρώσουμε; Επιπλέον, δε, τώρα που πλησιάζει ο
Αύγουστος, ο χρόνος των διακοπών, μας πιάνει το άγχος (εμάς που θα μεινουμε στην
πόλη) το ότι θα κλείσουν τα μπαρ. Και έτσι θα έχουμε πολύ χρόνο και καθόλου αλκοόλ.
Άρα το σχήμα «αλκοόλ VS χρόνος» είναι ανατροφοδοτούμενο. Ακόμα περισσότερο δε, εάν
το αλκοόλ που καταναλώνουμε είναι «μπολιασμένο» κι αυτό από το χρόνο, είναι δηλαδή
κάνα 12χρονο ουίσκι κι όχι τίποτις blend της στιγμιαίας παραγωγής. Εκεί να δεις
«επικρέμαση», ελληνιστί hangover!
Αντιλαμβάνομαι ότι εσύ έθεσες το πρόβλημα του χρόνου στη γενικότερη μορφή του, όμως
εγώ προτιμώ να το βλέπω (θολά) μέσα από το πρίσμα του αλκοόλ.
A votre sante!
126742
Το "τίθω"
από Άντζελα Δημητρίου 15:53, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
είναι δικιά μου πατέντα!!
Κι ας λένε οι άλλοι ότι το σωστό είναι "Θέτω".
126795
όλοι μαζί το ...τίθουμε βρε παιδιά...
από psychocat 17:07, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
... ααα, όλα κι όλα, μία ροπή στο να παίρνω πάνω μου τέτοια θέματα την έχω
επιδείξει δεν λέω... όμως, θέρους μεσούντος βρε ιψ καρντάσι, τι να σε πω γιαβρίμ
για τον χρόνο και να μην πάθεις θερμοπλήξια... το μόνο που θα μεταφέρω είναι η
γνώμη του βιμ βέντερς ότι ο χρόνος είναι άχρονος (όλα τα άλλα περί χρόνου ως
διάστασης και σπιροειδούς ανέλιξης του χρόνου, τα αφήνω για πιο χαμηλές
θερμοκρασίες) και πάω να ξαναμετρήσω τις μέρες που με χωρίζουν από την άδειά μου...
126873
Έχω πολλά να πώ...
από αααχχχμμμ 20:09, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
...αλλά βαριέμαι...θα μου πάρει πολύ χρόνο...άντε θα σερφφάρω λίγο ακόμα στο ιντυ
μπας και μπορέσω να σκοτώσω την ώρα μου...
126874
υπάρχει μόνο μέλλον
από Χορταρέας 20:13, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
...
126902
Καλη αρχη καναμε
από Ιψ ο τυπογραφος 22:21, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
Ενδιαφεροντα πραγματα βλεπω μεχρι στιγμης.
Φιλε Κουλ πολυ σωστα ανελυσες την αμφιδρομη σχεση, για να μην πω φαυλο κυκλο,
χρονος-αλκοολ. Ωστοσο σημειωνω οτι ο Μπωντλαιρ οταν μας προετρεπε "μεθυστε"
συμπληρωνε "με κρασι, με ποιηση, με αρετη", τελοσπαντων οπως επιθυμουμε, οποτε θα
μπορουσαμε να αναλυσουμε και αλλες παραμετρους αυτης της απελευθερωτικης
ψευδαισθησης που μπορει να ειναι η μεθη. Αραγε πότε του ξεφευγουμε στ'αληθεια του
δυναστη;
Οσο για τη φιλη και συντροφισσα Αντζελα, ας μην ανησυχει. Κανεις δεν πηγε να
οικειοποιηθει την ιστορικη της φραση, εξαλλου την καταγωγη της φρασης την υπονοησα
απο την πρωτη στιγμη.
Ελπιζω σε ακομη καλυτερη συνεχεια.
Θυμιζω απλως με την ευκαιρια το εξης λησμονημενο: το 1871 οι κομμουναροι γυρνουσαν
στους δρομους του Παρισιου και μεθυσμενοι πυροβολουσαν τα δημοσια ρολογια της
πολης. Τοτε, αραγε, ο χρονος συνεχιζε να υπαρχει;
126908
Α, ξεχασα
Προς συντροφο Νικο Χορταρεα:
Διαφωνω, Νικο μου.
Αν υπαρχει μονο μελλον, τοτε γιατι το παρελθον επιμενει να στοιχειωνει τη
μελαγχολια μας;
Και γιατι εμεις αρνουμαστε πεισματικα να οικειοποιηθουμε το παρον μας, το οποιο
καποτε (στα νειατα του) υπηρξε κι αυτο μελλον;
Αυτα, και μια συμβουλη: το ξανθο δε σου παει καθολου.
126909
Συνειρμός
από (για την αντιγραφή) A.Γ. 22:40, Τετάρτη 23 Ιουλίου 2003
"Όσο προχωρούμε στο 17ο αιώνα, η εικόνα της κίνησης του ρολογιού επεκτείνεται,
μέχρι που, με τον Νεύτωνα, καταλαμβάνει ολόκληρο το Σύμπαν. Έτσι που, στα μέσα του
18ου αιώνα, το εκκρεμές είχε τρυπώσει και στα πιο μικρά μέρη. Ο πατέρας του
Τρίστραμ Σάντυ -'ο πιο μεθοδικός άνθρωπος, στα όλα του, που υπήρξε ποτέ'- 'έκανε
συνήθειό του με τα χρόνια να κουρδίζει το μεγάλο ρολόι που βρισκότανε πάνω στο
κεφαλόσκαλο την πρώτη Κυριακή του κάθε μήνα. Έφτασε σιγά σιγά, με τον ίδιο τρόπο,
να εκτελεί την ίδια μέρα ορισμένα οικογενειακά μικροκαθήκοντα', πράγμα που έδωσε
στον Τρίστραμ τη δυνατότητα να καθορίσει με εξαιρετική ακρίβεια τη συγκεκριμένη
στιγμή που τον συνέλαβε η μάνα του. Κι αυτό προκάλεσε τη «Διαμαρτυρία του Ρολογά
κατά του Συγγραφέα»:
‘Οι παραγγελίες που είχα πάρει για πολλά ρολόγια απ’ ολόκληρη τη χώρα ακυρώθηκαν,
γιατί καμιά καθωσπρέπει κυρία δεν τολμάει πια να κάνει την παραμικρή νύξη για
κούρδισμα του εκκρεμούς, χωρίς να εκτεθεί αμέσως στα πονηρά υπονοούμενα και στους
χυδαίους υπαινιγμούς της οικογένειάς της … Οι πόρνες έφτασαν να χρησιμοποιούν για
να ψαρέψουν πελάτες τη φράση: «Κύριε, θέλετε να κουρδίσω το ρολόι σας;’
Ο «Ρολογάς» παραπονιέται ακόμα ότι οι ηθικές κυράδες σήκωσαν τα ρολόγια στο πατάρι,
γιατί τα θεώρησαν προκλήσεις για σαρκικές απολαύσεις".
(Ε.Π. Τόμσον, "Χρόνος, εργασιακή πειθαρχία και βιομηχανικός καπιταλισμός, εκδ.

Νησίδες, Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 7).
126951
Μια πολύ όμορφη ιστορία...
από LibDem 0:54, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003
...για το αλκοόλ και την επανάσταση.
Από μια παρουσίαση (του Tariq Ali νομίζω) ενός βιβλίου για τον Debord.
In October 1917, a few days after the triumph of the Russian Revolution, Petrograd
was gripped by a surreal saturnalia. Twelve years earlier, Lenin had referred to
revolutions as “festivals of the oppressed and the exploited”. The latter now
decided to prove him right. Soldiers and workers drifted through the city,
liberated its most renowned wine-shops and occupied the taverns. Oblivious to all
authority, they celebrated the victory by continuous bouts of drinking. Sleep alone
could overpower them. This spontaneous initiative triggered a city-wide fever. The
crack Preobrazhensky Regiment, on guard duty at the Winter Palace, found itself
unable to resist the delights of the Tsar’s cellars and its soldiers became
completely drunk. Sent in to restore order, the Bolshevik-led Pavlovsky Regiment
decided instead to sample the vintages on offer. A desperate High Command
dispatched the revolutionary leaders of the garrison to inspire an orderly retreat.
They, too, succumbed.
Ultimately, a Finnish regiment led by anarcho-syndicalists threatened to dynamite

the wine cellars and shoot looters on sight. Only then did the wave of inebriety
recede, marking the end of Dionysian festivities, but also disproving the notion
that refined tastes were a preserve of the bourgeoisie. Had that particular reel of
history been reversed and replayed in the early 1960s, it seems likely that the
artistic avant-gardes who campaigned against bourgeois boredom in the twentieth
century – Surrealist left-overs, members of the Letterist International and the
First and Second Situationist Internationals, many of whom make an appearance in
Andrew Hussey’s engaging book on Guy Debord – would have been on the side of the
wine-loving Bolshevik soldiery rather than the spoilsport anarchist Finns. Debord
was the founding father of the Situationist International, the last politico-
cultural avant-garde of the twentieth century.
126957
Debord
από Ιψ ο τυπογραφος 1:29, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003
Εξοχο το κειμενακι.
Ναι, ο Ντεμπορ και οι κατα καιρους παρεες του ισως να ηταν η τελευταια πολιτικο-
καλλιτεχνικη πρωτοπορια του αιωνα που περασε. Ιδου ομως ενας ολοκαινουριος αιωνας
ανοιγεται μπροστα μας. Οι δικες του πρωτοποριες μας περιμενουν κρυμμενες sous les
pavès. Ισως πρεπει να επινοησουμε επιτελους επαναστατικες οργανωσεις χωρις
ημερομηνια (εναρξης ή ληξης) και να αναβιωσουμε το ξεχασμενο παριζιανικο εθιμο της
δημοσιας εκτελεσης του χρονου.
Καποιος ειπε πριν πεθανει: "θα τον θυμομαστε αυτον τον πλανητη". Αυτον τον αιωνα θα
τον θυμομαστε; Και πως;
[Σημειωνω απλως οτι και ο αιωνας ειναι μοναδα του χρονου]
127007
Αν για σένα..
από αγουροξυπνημένος 10:59, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003
ξημερώνει όμορφα στις.. 9.21 που έκανες το thread, τότε μάλλον δεν έχεις σοβαρά
προβλήματα με το χρόνο φίλε μου!
127069
Τί ώρα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ;
από teeque 13:54, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003
Να συνεισφέρω ένα τεχνοκρατικίστικο κείμενο για τα προβλήματα της ακριβούς και
ενιαίας μέτρησης του χρόνου.
Από τη Guardian.
No one knows for sure what time it is
As the Earth's spin slows, methods of telling time diverge. Experts say it could
end in disaster, writes David Adam
Working Group 7A of the International Telecommunication Union's Study Group 7 may

sound like yet another anonymous committee. But these are no grey bureaucrats
arguing over the desired colour of toilet paper. At the heart of this group's
discussions is something of fundamental importance to anyone who has ever taken a
second to fall in love or to score a goal: time itself, and how to define it. For
there is not a single accepted way of telling the time, but several different
scales running concurrently. The differences are usually small, but the scales can
be as much as 30 seconds apart, and the gap between them is growing steadily.
Aircraft navigation systems tell a different time from the watches of passengers,
pilots and air traffic controllers. Experts are warning that this could spell
disaster. "We should only have one type of timescale throughout the world," says
Bill Klepczynski, a time expert who advises the US federal aviation administration.
"There's a possibility for danger."
The International Telecommunication Union - the global body that agrees time
standards - is taking the issue seriously, and has set up the working group to
advise it what to do. "We're trying to gather data on how people are using time,
what sort of problems they have and whether or not a contiguous timescale would be
beneficial," says Ron Beard, who heads the group.
But the plans have not pleased everyone, and arguments about the best way forward
are rattling the usually steady world of timekeeping.
The problem arises because the Earth cannot keep time as accurately as modern
atomic clocks, which count the steady shaking of atoms. These atomic clocks
replaced the motion of the Earth as the world's official time keeper in 1967. The
pull of the moon is gradually slowing our planet down, so every now and then our
clocks are halted for a second to let it catch up.
The first of these "leap seconds" was introduced in 1972, mainly as a favour to
astronomers and others who still relied on the old-style celestial time. A further
31 leap seconds have been added since.
And that would be that, were it not for the fact that the precise timekeeping
offered by atomic clocks is now becoming widely available - most commonly through
the satellite global positioning system (GPS) used for navigation. To add to the
confusion, GPS uses yet another timescale.
It includes the leap seconds added until the GPS clock was set in 1980, but has
ignored those added since. This means GPS time is now running 13 seconds ahead of
coordinated universal time - which includes all added leap seconds and to which
most clocks on Earth are set - but is some 19 seconds behind international atomic
time, which is based on atomic clocks and ignores leap seconds.
This multiplicity of timescales is increasingly dangerous as the systems diverge,

warns Mr Klepczynski. "We need to go to a uniform timescale," he says.
Widening gaps between the GPS time used by aircraft navigation systems and the time
used on the ground could generate confusion between a plane's reported and actual
position, he says, and so increase the risk of a collision. A complicated situation
will get more complex still when Europe launches its own GPS system, Galileo, which
will be based on yet another version of time.
Computer software converts between the different timescales used. "But if anybody
ever makes a mistake there's going to be a big problem," Mr Klepczynski says. His
solution is to scrap the leap second, effectively mer-ging atomic time and
universal time. This is also the proposal being considered by the time lords of the
ITU.
One group opposed to the scrapping of the leap second are astronomers, whose
sensitive telescopes still rely on time set by the Earth's rotation. Switching to
atomic time would throw their instruments out of kilter, and leave them facing
costly upgrades. "The astronomers are up in arms about this," Mr Beard admits.
Changing the system could store up problems for our descendants. Without the
braking effect of leap seconds, our clocks would steadily run faster and faster
than the Earth's rotation, with the effect that the sun would rise later and later
in the morning.
"I'm concerned that they're trying to implement a plan that will ultimately turn
day into night," says Rob Seaman of the National Optical Astronomy Observatories in
Arizona.
To stop this happening we would need to introduce a leap hour every 700 years or
so.
Since the debate began the slowing of the Earth has become less pronounced and no
leap seconds should be needed for several years. Experts are unsure exactly why
this has happened, but they agree that the constant drag of the moon means the
slowing will soon pick up again, and within a few decades we could be forced to add
two or even three leap seconds a year.
As well as possible safety risks, that raises some intriguing legal issues,
according to Dennis McCarthy of the US naval observatory. "We face possible
problems in the time-stamping of electronic documents," he says. This is because a
leap second is usually added at the end of the day, by asking clocks to change from
23:59,59 to 23:59,60 before going on to 00:00,00. But as most clocks don't permit
the number 60, they show 23:59,59 for two seconds instead. This could be important
for legal or financial documents detailing the sale of bonds and securities at a
specific time.
Back in the committee rooms of Working Group 7A, the decision on the future of time
is, well, some time away. Mr Beard says his group is unlikely to report before
2005, and the ITU will then have to get any suggested changes ratified by its
member countries.
What time is it? It could be a while before we know for sure.
127113
Ο χρόνος...
από Κουλ Ουάχατ 15:28, Πέμπτη 24 Ιουλίου 2003
.. είναι στο λινκ. Δείτε το, αν έχετε χρόνο!
http://www.worldtimeserver.com/
127357
Και με το χρονο στον καπιταλισμο τι γινεται;
από Ιψ ο τυπογραφος 2:12, Παρασκευή 25 Ιουλίου 2003
Η και στο σοσιαλισμο αν θελετε...
Οσο για το χρονο, οπως και το χωρο, στις συνθηκες του καπιταλιστικου συστηματος,
θυμιζω κατι που γραφει ο Πουλαντζας, μιλωντας για τη θεσμικη υλικοτητα του κρατους
και την εξατομικευση που προωθει.
Μιλαει λοιπον για την οργανωση ενος χρονου (και χωρου) γραμμικου, σειραικου,
επαναληπτικου και σωρευτικου μαζι, ενος χρονου ταυτοχρονα συνεχους/ομοιογενους και
τεμαχισμενου/κερματισμενου. Εκει που οι διαφορες στιγμες "ενσωματωνονται η μια μεσα
στην αλλη".
Ενας χρονος που τελικα οργανωνεται ετσι ωστε να ειναι ενα πραγμα και μονο:
(απ)αλλοτριωμενος.
Θα μπορουσαμε ισως μεσα απο νεες ή νεου ειδους συλλογικοτητες να
επανοικειοποιηθουμε το χρονο;
127505
Ο χρόνος στον καπιταλισμό...
από Κουλ Ουάχατ 14:38, Παρασκευή 25 Ιουλίου 2003
Υπάρχει μόνο και μόνο για να χρεώνεται. Ως ισοδύναμο του χρήματος. Δεν νοείται
«ελεύθερος» χρόνος. Και γι' αυτό υπάρχουν τόσες βιομηχανίες που πολιορκούν τον
ελεύθερο χρόνο μας.
Ιψ, πάρε άλλο ένα ωραίο ρολογάκι στο λινκ
http://www.lares.dti.ne.jp/%7Eyugo/storage/monocrafts_ver3/03/index.html
127515
η αποψη του χριστοδουλα για τον χρονο
από ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ 14:52, Παρασκευή 25 Ιουλίου 2003
"παλι με χρονια με καιρους,παλι δικα μας θα ναι"
χαχαχα....και λιγο καλαμπουρι στα πλαισια της θερινης ελαφροτητας....
127648
ναι, ναι Κουλ Ουάχατ!
από τον πεταλούδα 23:10, Παρασκευή 25 Ιουλίου 2003
Διότι ως γνωστόν " ο χρόνος είναι χρήμα" *.
Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν είναι (ακριβώς) αλήθεια διότι αν ήταν
(ακριβώς) αλήθεια θα υπήρχαν τράπεζες χρόνου (κάτι το οποίο, εξ όσων γνωρίζω, δεν
συμβαίνει): θα κατέθετες π.χ"εναν μήνα και έξι ώρες" για να σου βρίσκονται σε ώρα
ανάγκης χρόνου. Θα διάλεγες μάλιστα και τράπεζα με καλύτερο επιτόκιο ώστε να έχεις
κάποια στιγμή περισσότερο χρόνο από όσο κατέθεσες.
Αυτό σημαίνει(τουλάχιστον) ότι η σχέση χρόνος=χρήμα είναι μονοσήμαντη και όχι

αμφισήμαντη -δεν ισχύει δηλαδή και προς τις δύο κατευθυνσεις.
*( μερικοί βέβαια δηλώνουν, γράφοντάς το σε τοίχους : ο χρόνος είναι χρώμα).
127652
Ο χρόνος δεν είναι χρήμα, αλλά ...
από Καρλ Μαρξ 23:25, Παρασκευή 25 Ιουλίου 2003
το χρήμα είναι χρόνος.
Για την ακρίβεια, η αξία ενός εμπορεύματος ισούται με τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο
εργασίας που ενσωματώνει -δηλ. το χρόνο που απαιτείται για να παραχθεί. ΟΧΙ το
χρόνο που πραγματικά απαιτήθηκε για το συγκεκριμένο εμπόρευμα, αλλά αυτόν που
απαιτείται με βάση τη μέση παραγωγικότητα της εργατικής δύναμης.
127675
ναι, κύριε μαρξ
από τον πεταλούδα 0:02, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι μονοσήμαντη η εξισωτική σχέση (χρήμα=χρόνος) : ο
χρόνος γίνεται χρήμα, αλλά το χρήμα που έγινε χρόνος δεν μπορείς να το ξανακάνεις
χρόνο : διότι είναι ( ας πούμε) πεθαμένος χρόνος.
Σόρρυ, αν δεν το είπα καλά - θα μάθω όμως.
τα σέβη μου
127676
merci
από Ιψ ο τυπογραφος 0:15, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Αγαπητε Κουλ,
ευχαριστω πολυ για το ρολογακι που εισεφερες στη συζητηση, εν ειδει potlach.
Ευγενεστατη χειρονομια.
Και συνεχιζω τις ερωτησεις μου:
Ο μεγας Ελυτης γραφει "καπου αναμεσα Τριτη και Τεταρτη πρεπει να παραπεσε η χαμενη
σου μερα" (παρεμπιπτοντως του εκανε ενα εξαιρετικο αφιερωμα η σημερινη Βιβλιοθηκη
της Ε).
Εχει κανεις ιδεα που μπορει να βρισκεται τελικα αυτη η χαμενη μερα; Σημερα, τι μερα
ειναι αληθεια;
Και ακομη, εχει κανεις καμια ιδεα για το στησιμο μιας επαναστατικης οργανωσης χωρις
ημερομηνια εναρξης ή ληξης που ηδη υπονοησα; Και η οποια θα μπορουσε να ονομαζεται
και "μεταξυ Τριτης και Τεταρτης".
Οσο για το χρονο στον καπιταλισμο, σωστα τα λεει ο θειος Μαρξ. Ομως εκτος απο την
προσεγγιση της πολιτικης οικονομιας στην εννοια του "καπιταλιστικου" χρονου, θα
μπορουσαμε ισως να εξετασουμε πως λειτουργει και βιωματικα για το υποκειμενο, ως
εργαλειο δηλαδη καταπιεσης και στερητικο καθε βιωμενης απολαυσης. Υπαινισσομαι
βεβαια μια αντιληψη που ξεκιναει καπου στις σελιδες του Σπινοζα και φτανει,
περνωντας απο τους σουρρεαλιστες και τους situationistes, ως τους στρουκτουραλιστες
και ως το Νεγκρι και ακομα παραπερα.
Και παλι καλημερα.
127760
Προς τον Πεταλούδα (και όχι μόνον)
από Κουλ Ουάχατ. 14:01, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Θα 'χεις διαβάσει -υποθέτω- την Μόμο. Η υπόθεση της οποίας έχει ως εξής: μια
κοινωνία στην οποία ζει η (ανήλικη και ορφανή αλλά όχι πονεμένη) Μόμο πλήττεται από
την εισβολή κάποιων γκρίζων κυρίων, οι οποίοι ψήνουν τον κόσμο να καταθέσει το
χρόνο του στο ίδρυμά τους. Οι κάτοικοι, που μέχρι τότε τεμπέλιαζαν εποικοδομητικά,
αρχίζουν να πιέζονται από την τσιγκουνιά τους όσον αφορά το χρόνο. Παύουν να
αφιερώνουν χρόνο στα παιδιά τους, στους φίλους τους, τους γειτόνους κλπ κλπ για να
τον αποταμιεύσουν. Κάποια στιγμή, νομίζω, σκάει και το κανόνι ότι δεν μπορούν να
αναλάβουν τον κατατεθειμένο χρόνο τους.
Τελικά, βέβαια, η Μόμο καθαρίζει, ξαναδιδάσκοντας τους συγχωριανούς της την αξία
του χαμένου χρόνου.
ΥΓ αυτό ακριβώς που κάνουμε τώρα, αντί να στριμωχνόμαστε σε πολύβουες παραλίες που
θα μας ψήνει ο ήλιος και θα μας ταλαιπωρούν οι συν-λουόμενοι.
127773
κουλ ουάχατ όχι,
από τον πεταλούδα 15:03, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
δεν την διάβασα την Μόμο. Αλλά τώρα, που μου την γνώρισες, θα της αφιερώσω από τον
χρόνο μου.
127774
Ιψ, να σου πω...
από psychocat 15:04, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
... πού μπορεί να πήγε η χαμένη μέρα, απαντώντας στο ερώτημά σου με ένα πείραμα...
έβαλαν ανθρώπους σε κλειστούς κι ανήλιαγους θαλάμους και τους είπαν να σημειώνουν
κάθε καινούρια μέρα μόλις ξυπνούσαν από το βραδινό τους ύπνο (η διάρκεια του
πειράματος ήταν ένας σεληνιακός μήνας, 28 ημέρες, μιας και με αυτόν ρυθμίζονται οι
μακροκιρκαδιανοί ρυθμοί μας)... τώρα που είπα ύπνο θυμήθηκα τον μαρσέλ προυστ...
πολύς ύπνος στο "αναζητώντας το χαμένο χρόνο"...
το συμπέρασμα που βγήκε από το πείραμα είναι πως ο οργανισμός έχει την τάση
βαθμιαία να αυξάνει τις ώρες του ύπνου, μιας και στο τέλος του πειράματος, όλα τα
"πειραματόζωα" είχαν χάσει μια μέρα στο μέτρημα αφού την είχαν κοιμηθεί...
μήπως ο χρόνος και τα ρολόγια εφευρέθηκαν για να μας κηδεμονεύουν στην
ιδεοψυχαναγκαστική πάλη μας με τη φυσική μας ροπή προς την αδράνεια;
127775
Μμμμμμάλιστα!
από Κουλ Ουάχατ. 15:14, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Λοιπόν «Η Μόμο, ή η παράξενη ιστορία για τους κλέφτες του χρόνου κι ένα παιδί που
έφερε πίσω στους ανθρώπους τον κλεμμένο χρόνο τους» ένα παραμύθι μυθιστόρημα του
Μίχαελ Έντε (γενν. 1929, γιός του σουρεαλιστή ζωγράφου Εντγκαρ Εντε) από τις
εκδόσεις «Ψυχογιός». Έχει γράψει και το καταπληκτικό «Ιστορία Χωρίς Τέλος».
127780
Επίσης
από περπινιάν 15:56, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Αξίζει να αφιερώσει κάποιος λίγο χρόνο στην ανάγνωση του Καθρέφτη Μέσα στον
Καθρέπτη του ιδίου. Για παιδιά σας ή τα ανιψάκια σας ή τέλος πάντων για σας τους
ίδιους η Χριστουγεννιάτικη ιστόρία του είναι ό,τι πρέπει.
127789
Μμμμμ
από Borges 16:41, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Προς μια νέα ανασκευή του χρόνου λοιπόν (ή αναίρεση, εξαρτάται από τη μετάφραση που
προτιμάτε). Μέσα από μεταμορφώσεις (της χελώνας ή του Αχιλλέα, πάλι θέμα
προτιμήσεων) που θα μας προμηθεύσουν με τα απαραίτητα hronir. Μονοπάτια που
γυρίζουν πάντα στο ίδιο μέρος, ατελείωτες βιβλιοθήκες και καθρέφτες, πολλοί
καθρέφτες, όπου ο χρόνος είναι συνισταμένη του χώρου και τούμπαλιν.
127792
Πάντως
από Borges 16:54, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
Ιψ, ο μηχανισμός είναι παρόμοιος. Ο χρόνος γίνεται καταπιεστικός, όταν
αντικειμενοποιείται (φετιχοποιείται) και καταλήγει να είναι το μέτρο για τις
πράξεις μας. Όταν τον στήνουμε έξω, απέναντι και τον βάζουμε μέτρο για την
παραγωγικότητα ή την απόλαυση. Όταν γίνεται μετρήσιμος, σταθερός και απαραβίαστος
(μετά την Τρίτη έρχεται η Τετάρτη). Και για να γίνω λίγο εγελιανός μέσω Ζίζεκ, το
θέμα δεν είναι προφανώς να βρούμε τη χαμένη μέρα. Αλλά να μη χάσουμε τον ορίζοντα
που μπορεί να μας προσφέρει η αναζήτηση αυτής της μέρας. Να την αναζητούμε ακόμη κι
αν ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να τη βρούμε. Γιατί αν η αναζήτησή μας για μέρες, ώρες
και τόπους που δεν είναι αποκλειστικά οι ταμπέλες με τις οποίες μεγαλώσαμε
συνεχιστεί, τότε οι τόποι αυτοί, οι στιγμές θα προβάλουν.
127855
Τελικα..
από Ιψ ο τυπογραφος 22:05, Σάββατο 26 Ιουλίου 2003
...το καλοκαιρι αποδεικνυεται ιδανικο για σκεψεις περι χρονου. Αληθεια δεν περιμενα
να 'χει τοσο σουξε η συζητηση, εχω ενθουσιαστει.
Προς τον πολυτιμο, τελικα, συντροφο, Κουλ:
Να 'σαι καλα που μου/μας θυμισες τη Μομο. Απο τοτε που καποιος εγραψε εδω για τη
δυνατοτητα να αποταμιευεις το χρονο σου, ταλαιπωρουσα το σουρωτηρι που εχω για
μυαλο μπας και βρει που το εχω ξαναδιαβασει αυτο. Ζητω η Μομο!
Οσο για τα υπολοιπα, εννοειται οτι αυτο που ψαχνουμε δεν ειναι ακριβως ποια ειναι
αυτη η μερα που παραπεσε αναμεσα Τριτη και Τεταρτη, αλλα γιατι και πως παραπεσε. Με
αλλα λογια, δεν αναζητουμε μονο το χαμενο (μας) χρονο, οπως εκανε ο Προυστ σε
τεσσερεις τομους, αλλα και μια καινουρια χρηση/αντιληψη του χρονου (μας) εν γενει.
Για να ξεφυγουμε επιτελους οχι μονο απο την ιδεολογικη εν τελει οργανωση του χρονου
σε αυτο το αθλιο συστημα που μας εχει φορτωθει αλλα και απο τον ιδιο το Μεγαλο
Δυναστη (ο οποιος, βεβαια, ξερουμε οτι στο τελος θα ειναι παντα ο νικητης, αλλα
εχει πλακα να τον προκαλουμε που και που).
La recherche continue, camarades...
127886
Εγώ διαφωνώ με το τελευταίο
από Borges 9:24, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
Γιατί το ζήτημα δεν είναι να τον νικήσεις, αλλά να μην τον ανταγωνίζεσαι. Όχι με
την έννοια ότι πρέπει να αφεθείς έρμαιο αλλά ότι η σχέση με το χρόνο πρέπει να
γίνει διαφορετική (αυτό άλλωστε δεν συζητάμε;). Ε, αυτή η διαφοροποίηση σημαίνει
πρώτα απ' όλα την απόρριψη της ζωής ως αγώνα δρόμου, όπου κάθε μέρα πρέπει να
επιβεβαιώνεσαι με μέτρο τα κοντέρ.
Α, και όσο για τον Προυστ, αν αναφέρεσαι στην καινούρια έκδοση, μένουν άλλοι τρεις
τόμοι (άντε αμήν και πότε), σύνολο επτά. Το 1999 πάντως στη Γαλλία βγήκε όλο σε
έναν τόμο! (αυτό θα είναι βιβλίο για το κρεβάτι το βράδυ).
127889
Καλημερα σας, κυριε Borges
από Ιψ ο τυπογραφος 9:47, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
Φυσικα και δεν εννοω να ανταγωνιστουμε το Χρονο. Αλλωστε το εγραψα ηδη (νομιζα
σαφως) οτι το ζητημα ειναι "να του ξεφυγουμε". Και αυτο βεβαιως σημαινει να
ξεφυγουμε απο την ανταγωνιστικη-καταπιεστικη σχεση μαζι του, που εχουμε
εγκαθιδρυσει ή που ανεχομαστε παθητικα.
Αυτο το νοημα εχει και η προκληση που καπου καπου του απευθυνουμε. Παντως επιμενω
οτι ο Δυναστης παντα κερδιζει στο τελος, με τον ενα ή τον αλλο τροπο, αλλα αυτο
ειναι μια αλλη ιστορια.
Οσο για τον Προυστ, ναι, αναφερομουν στην καινουρια εκδοση, η οποια, εχεις δικιο,
θα εχει εφτα τομους. Ειχα ομως στο μυαλο μου τους τεσσερεις πρωτους τομους της
εκδοσης (που εχω στο σπιτι μου) και ξεχασα τους υπολοιπους τρεις (που ακομη δεν εχω
ουτε εγω ουτε κανενας).
Αυτα και θα επανελθω εντος της ημερας, προς το παρον με καλει η δουλεια.
A bientot...
127903
Καλημέρα σας και σ' εσας
Ναι αλλά γιατί μου το χαλάς στο τέλος;
Αν δεν τρέχουμε σε αγώνα, τότε γιατί να υπάρχει νικητής;
Αν αυτό που λες (με το οποίο συμφωνώ) είναι να ξεφύγουμε από μια ανταγωνιστική
σχέση με το χρόνο, γιατί να ξαναβάλεις τον αγωνιστικό χαρακτήρα της σχέσης από το
παράθυρο;
Αν ο χρόνος είναι απλώς (απλώς τέλος πάντων) μια παράμετρος των πράξεών μας, αν δεν
είναι εκεί έξω, αλλά είναι αποτέλεσμα των πράξεών μας, συνυφασμένος με αυτές, τότε
γιατί θα μας νικήσει;
Αν ο χρόνος ξεδιπλώνεται, συγκροτείται μαζί με μας (με τα υποκείμενα για τα οποία
μίλησες), τότε προς τι η πάλη για τη νίκη;
Αν ανασυγκροτήσουμε το χρόνο ως τμήμα της ίδιας μας της συγκρότησης ως υποκειμένων
και όχι κάτι που υπάρχει πριν από μας, ανεξάρτητα από μας κτλ. τότε παύει να
γίνεται καταπιεστικός, γιατί γίνεται τμήμα του εαυτού μας.
127932
Επί του παρόντος
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 15:18, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ (ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,ΚΑΙΡΟ ΕΧΩ ΝΑ
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΣΟΒΑΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΔΩ ΜΕΣΑ)ΤΗΝ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΩΣ ΕΝΑ ΔΕΙΓΜΑ
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ.ΑΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΜΩ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΤΙ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΤΙ ΟΡΙΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ.
ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΕΧΕΤΕ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΠΩΘΗΚΕ
ΠΑΡΑΠΑΝΩ:ΑΛΙΜΟΝΟ ΜΑΣ ΑΝ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ
ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΧΡΟΝΟΥ- ΜΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ-,ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΡΟΜΟΥ...
ΑΝ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ(ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ
ΤΑΥΤΙΣΕΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΜΕ ΤΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΟΡΙΑ ΣΤΗΝ
ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΑ):
Ο ΓΚΙ ΝΤΕΜΠΟΡ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ:"ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΖΟΥΝ".ΟΛΟΙ

ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΓΩΝΑ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ
ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΒΑΣΕΙ ΤΟΥ ΤΡΙΠΤΥΧΟΥ(ΚΑΡΙΕΡΑ - ΛΕΦΤΑ -
ΟΝΟΜΑ).ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΠΟΝΗΡΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ
ΟΠΟΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΕΓΧΩΡΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ ΗΡΘΑΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ - ΟΛΟΙ ΜΗΔΕΝΩΣ ΕΞΑΙΡΟΥΜΕΝΟΥ -
ΓΙΑ ΝΑ Ζ Η Σ Ο Υ Μ Ε ΚΑΙ,ΕΙ ΔΥΝΑΤΟΝ,ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΛΙΓΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΑΠ'ΟΤΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΑΜΕ..
"ΤΟ ΑΓΧΟΣ,ΤΟ ΣΤΡΕΣ, Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ,Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ,Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ,Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ

ΔΥΝΑΜΗΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ"(ΒΑΝΕΓΚΕΜ) ΚΑΙ ΑΥΤΟ
ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΟΡΙΣΕΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ.ΜΕ ΤΗ ΠΙΟ ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ ΟΣΕΣ ΩΡΕΣ
ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΒΓΑΛΕΣ...
ΟΜΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ(ΩΣ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ)ΘΥΣΙΑΖΕΙ
ΤΙΣ ΕΜΠΝΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ Κ.Ο.Κ. ΧΑΡΑΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗ ΖΩΗ...
ΜΕ ΚΑΛΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΕΙ ΧΡΟΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΦΑΓΗΤΟΥ....
ΥΓ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ...
127944
Ξεπερνωντας τις αηδιες περι πρακτορων.....
από κολαφος 16:08, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
Ξεπερνωντα τις αηδιες περι πρακτορων , συνομοτων , εθνικισμου και αντεθνικισμου
κ.λ.π. "ευπεμπτων" καθαρκτικων ας μου απαντησει καποιος
1)Τι οριζε και τι διεκρινε εν ετει 1914 και πριν τα συνορα, καποια χωρια σε
ελληνικα και σε αλβανικα ; η γλωσσα; η θρησκεια; η εθνικη καταγωγικη συνειδηση; η
πολιτιστικη συνθηκη;η διαφορετικοτητα του αιματος;
Η διαφορετικοτητα προβαλλοταν και στη καθημερινη συμβιωση των κατοικων ;
Υπηρχαν οικονομικες η αλλες συναλλαγες μεταξυ των "αντιπαλων" χωριων ;
Πραγματοποιουνταν γαμοι η κουμπαριες;
2)Το (...η ύπαρξη του κράτους της Αλβανίας - η δημιουργία του εξυπηρετούσε τα
σχέδια της Ιταλίας και μόνο...)τι σημαινει οτι η Ιταλια σαν μονη πλανητικη , αντε
Ευρωπαικη δυναμη εκεινη την εποχη εραβε και ελυνε αποφασιζε μονη αυτη για τα συνορα
που την συνεφεραν ερημην ολων μα ολων των αλλων!!!!
Υπονοειται μηπως οτι δημιουργηθηκε ενα κρατος για ενα λαο ανυπαρκτο;
3)Αναφερεται οτι...... ΑΛΒΑΝΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1920!!!
γιατι μιλουσαν η γκεκικα η τοσκικα .
Καλα αυτο εχει την ισχυ του αναλογου...Στην Ελλαδα δεν ομιλουσαν το 1828 Ελληνικα
μιλουσαν η τσακωνικα η κρητικα η επτανησιακα η αρβανιτικα κ.λ.π. παραπεμπω στο εργο
η Βαβυλωνια , για τη κατασταση με τα γλωσσικα ιδιωματα και τις διαλεκτους στο πρωτο
"ανεξαρτητο" Ελλανικο κρατος
4)Εν τελει και ξεπερνωντας ολη τη μαλακια με τα αλλοτριοτικα αιτηματα , υπηρχαν ΚΑΙ
Αλβανοι στη περιοχη; υπηρχαν ΚΑΙ Αλβανικα χωρια οπως λιγο παρακατω ΚΑΙ σλαβοφωνα
ΚΑΙ βουλγαρικα ΚΑΙ τουρκικα κ.λ.π. η παντου υπηρχαν ΜΟΝΟ Ελληνες , απο το Μοναστηρι
στα Σκοπια , στη Βαρνα στη Βουλγαρια , στο Ιασσιο και στην Οδυσσο , στο Ποντο και
στη Καππαδοκεια ως το μακρινο Πακισταν και την Ινδια .
Ενταξει ειπαμε αλλα οχι και ετσι.......
127948
,,,,**
ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΕ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕ ΕΜΦΑΝΙΣΟΥ!!!
127949
Καλωσοριζοντας και τον Πετρο...
Προς τον κυριο Borges:
Δε διαφωνω σε τιποτα απ'οσα γραφεις, συντροφε. Εξαιρετικα τα λες και μαλλον τα
διατυπωνεις και πιο ευστοχα απο μενα. Βεβαιως και δεν υπονοω κανενος ειδους "μαχη"
ή ανταγωνιστικη σχεση με το χρονο, στην οποια αυτος θα βγει νικητης τελικα. Αυτο
που θελω να πω, με τα αναπηρα ελληνικα μου, ειναι οτι τη "νικη" του χρονου πρεπει
να την παρεις περισσοτερο σαν μεταφορα. Οτι δηλαδη οσο κι αν το παλεψουμε και
καταφερουμε να αλλαξουμε τη σχεση μας με το χρονο, οσο κι αν τον συνυφανουμε με τις
πραξεις μας και τον οικειοποιηθουμε ως μερος της δικης μας συγκροτησης, αυτο βεβαια
θα ειναι μια σχεδον επαναστατικη συνθηκη, ωστοσο παντα ο χρονος, ο δικος μας πια, ο
επανοικειοποιημενος, παντα θα γλιστραει και θα χανεται κι εμεις θα θυμομαστε
μελαγχολωντας τις μερες και τις νυχτες που χασαμε οριστικα πια. Αυτο εννοω απλως,
δεν μπορω να το πω διαφορετικα, θα γινω μελό.
Θα επανελθω με ενα μικρο κειμενακι που (ξανα)βρηκα προχτες και που εντασσεται μια
χαρα, κατα τη γνωμη μου, στο επαναστατικο προγραμμα ανακτησης του χρονου.
ΥΓ: Αληθεια, Πετρο, αυτο το περιοδικο Αποηχος τι ακριβως ειναι; Οι αναφορες σου
(Ντεμπορ, Βανεγκεμ) μου κινουν, αναποφευκτα;, την περιεργεια...
127950
Καποιος απο τη Σ.Ο. να διαγραψει τον κολαφο..
Παιδια συγνωμη για την αναστατωση στην ωραια σας κουβεντουλα με την ασχετη
δημοσιευση .
Προοριζοταν για αλλο ποστ αλλα ο δαιμονας του πι-σι και η ζαλαδα μου, το εστειλε
εδω .
Καποιος απο τη Σ.Ο. που θα το δει ας το πεταξει , καθως και αυτη τη δημοσιευση .
Συγνωμη ε!!
127951
Τωρα ειδα το σχολιο του Κολαφου...
...και παρολο που προοριζοταν προφανως για αλλη συζητηση, προτεινω να μεινει εδω,
ως ελαχιστος φορος τιμης στους εδω και πολλα χρονια "ηττημενους απο το χρονο"
συντροφους σουρρεαλιστες.
Εξαλλου, νομιζω οτι αυτοι ειχαν αναβιωσει, εστω για λιγο, το γνωστο πια παριζιανικο
εθιμο της δημοσιας εκτελεσης του χρονου. Μπορει και να κανω λαθος, συνηθισμενο.
127969
Αντι σχολιου
Σχεδιο σεναριου για μια ταινια με θεμα τον χρονο , που δεν δεησε να ολοκληρωθει.
Κατι ο χρονος κατι το χρημα κατι το κακο μας το κεφαλι...
(Σχέδιο σεναρίου)
Σκηνή 1η (κινούμενα σκίτσα)
Μαύρο , σιωπή. Ξαφνικά μία έκρηξη. Σ' ένα κενό λευκό φόντο "πετάγεται" 'ένα
ανθρωπάκι (ο χρόνος) κοιτάζει γύρω του απορημένο…
Στην άλλη άκρη του φόντου υπάρχει ένα ζευγάρι ζάρια. Κατευθύνεται προς τα εκεί,
σκύβει, τα μαζεύει, τα ανακατεύει και τα πετά.
Ο χώρος (το άσπρο φόντο) αρχίζει σιγά και σχηματοποιείται. Δημιουργούνται βουνά,
θάλασσες, παγετώνες, χιόνια. Ζώα και άνθρωποι καταλαμβάνουν τον χώρο και το μικρό
ανθρωπάκι αποσύρεται στην άκρη του κάδρου για να ξαναρίξει τα ζάρια.
Με γρήγορη dissolve ο χώρος μετατρέπεται. Πρωτόγονοι οικισμοί, έρημοι, πυραμίδες,
εικόνες από αρχαία Αθήνα, Παρθενώνας, Κολοσσαίο Ρώμης, μεσαιωνική πόλη,
Αναγεννησιακοί πίνακες, νεώτερα χρόνια, εικόνες σύγχρονης μεγαλούπολης. Ένας δρόμος
με πολλά αυτοκίνητα, ανθρώπους που συνωστίζονται σε στάσεις και τρέχουν πάνω κάτω
σε υπόγειους, πέρα δώθε σε αγορές.
Cut.
Σκηνή 2η
Με rakor το τελευταίο πλάνο της σκιτσαρισμένης μεγαλούπολης γίνεται πέρασμα στην

ομόλογη live εικόνα της σύγχρονης πόλης. Πολλά αυτοκίνητα, συνωστισμένους ανθρώπους
και αδιάκοπο τρεχαλητό.
Η κάμερα ταξιδεύει ανάμεσα στους ανθρώπους και καταγράφει εικόνες υποδηλωτικές της
σχέσης και εξάρτησης του ανθρώπου με τον χρόνο.
-Ένας νέος σε μία γωνιά κοιτάζει με αγωνία το ρολόι του.
-Κάποιος τρέχει να κτυπήσει κάρτα στην εργασία του.
-Το χρηματιστήριο δραστηριοποιείται στα τελευταία λεπτά πριν κλείσει.
-Η αντίστροφη μέτρηση για την εκτόξευση ενός διαστημόπλοιου.
-Διάφοροι τύποι ρολογιών που δείχνουν τους δείκτες να γυρνάνε γρήγορα…μικροσκοπικά
ρολογάκια, συνηθισμένα ξυπνητήρια, ρολόγια που παίζουν μουσική, ρολόγια ξύλινα ή
γυάλινα κλεψύδρες, διαστημικά ρολόγια, ρολόγια για καμπαναριά, μνημεία ρολόγια (Big
Ben), σταμάτημα σ΄ένα ρολόι "κούκο" με βαρίδια εργατικό και αργό.
Ταυτόχρονα ακούγονται off φωνές όπως,
Στις 16 Μαρτίου, τρεις και τέταρτο , 17 και 45, το 1987, 15 Αυγούστου, 8 και 10,
Μάης, Σεπτέμβρης , κλπ ήχοι από τικ τακ ρολογιών που μπερδεύονται με ήχους από
θρόισμα φύλλων δένδρων και ήχους κούκων.
Σκηνή 3η
Ημερολόγιο τοίχου που δείχνει μία καλοκαιρινή ημέρα του 2001. Χαρτάκια επικάθονται
στο ημερολόγιο. Επιστροφή στο παρελθόν. Στην αρχή με αργό ρυθμό και κατόπιν όλο και
γρηγορότερα.
Fade
Σκηνή 4η
Εικόνες από Αρχαία Αθήνα. Ζωντανές εικόνες (μνημεία) και εικόνες σε σχέδια.
Η αφήγηση -οff -μας πληροφορεί συνοπτικά για την κοινωνία της εποχής, ώστε να γίνει
κατανοητό γιατί οι μήνες ονομάζονται όπως ονομάζονται (πχ γεωργικές εργασίες) και
ακολούθως παραθέτει πληροφορίες για κάθε μήνα ξεχωριστά.
Εικόνες από την ζωοφόρο της Γοργοεπικόου με την αναπαράσταση των μηνών.
Fade
Σκηνή 5η
Εικόνες αρχαίας Ρώμης.

Η αφήγηση μας πληροφορεί ότι σ΄αυτήν την εποχή οι μήνες είναι δέκα και πως οι
ονομασίες των περισσότερων είναι τα λατινικά νούμερα.
Ξεκινούν από τον Μάρτιο (Mars: Άρης). Ο Κιντέμιος και ο Σεζέμιος (5ος και 6ος )
αλλάζουν αργότερα σε Ιούλιο και Αύγουστο, ενώ ο 7ος και 8ος διατηρούν ακόμη τα
ονόματα τους αν και έχουν αλλάξει σειρά. Θα επιμείνουμε στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο μιας
και χρησιμοποιείται πλέον στις μέρες μας, δείχνοντας και σύγχρονες εικόνες καθώς
ακούμε τις πληροφορίες.
Σκηνή 6η
Το ανθρωπάκι του χρόνου με φόντο εικόνες σύγχρονης, παλαιότερης και αρχαίας Αθήνας,
που εναλλάσσονται τυχαία μεταξύ τους, μας εξηγεί ότι το μέτρημα του χρόνου σε μήνες
και ημέρες δεν αρκούσε στους ανθρώπους και έτσι διαίρεσαν και την ίδια την ημέρα.
Εικόνες από το ηλιακό ρολόι του Κυρρήστου στον πύργο των Αέρηδων στην Πλάκα και
εξηγήσεις για την λειτουργία του.
Εικόνες από το ηλιακό ρολόι στον Εθνικό κήπο.
Πλάνα πόλης διπλοτυπημένα με υπερσύγχρονα ρολόγια.
Σε μία γωνιά του πλάνου το ανθρωπάκι του χρόνου μας μιλά για όσους δεν έχουν χρόνο,
για όσους σκοτώνουν τον χρόνο τους, για εκείνους που πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι
χρήμα, για άλλους που νομίζουν ότι τρέχει πάντα μπροστά και για εκείνους που λένε
πως κάνει κύκλους.
Επίσης μιλά για όσους κάνουν μελέτες και γράφουν σύντομες ιστορίες γι΄ αυτόν, για
όλους εμάς που δεν ξέρουμε τι πραγματικά είναι, τέλος γελά φιλικά και κατεβάζει ένα
"ριντώ" που γράφει επάνω του
ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ.
127973
απο τις πιο "δυνατες" συζητησεις
από ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ 18:01, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
στον καπιταλισμο η φιλοσοφια περι χρονου ειναι πολυτελεια που την εχουν λιγοι.το
βασικο κατα τη γνωμη μου ειναι η οικειοποιηση του χρονου απο το ατομο.
και οταν λεω οικειοποιηση,εννοω την ελευθερια του ατομου να διαθετει τον δικο του
ανεπιστρεπτο χρονο,οπως αυτο θεωρει καλυτερα.οταν εισαι αναγκασμενος να ξοδευεις
τον χρονο σου συμφωνα με την θεληση των αλλων(πωληση του χρονου ως εμπορευμα),η
οταν δεν εχεις τα μεσα να αξιοποιησεις τον χρονο σου(ο ελευθερος χρονος που δεν
αξιοποιειται οπως θες εσυ δεν ειναι ελευθερος χρονος),τοτε ο μονος τροπος να
διεκδικησεις την κυριαρχια σου πανω στον ανεπιστρεπτο χρονο ειναι η ανατροπη των
εκμεταλλευτικων κοινωνικων δομων.
αλλωστε η εκφραση "ελευθερος χρονος" προυποθετει την ανελευθερια,την υποταγη.ειναι
σαν την "μερα χωρις αυτοκινητο" που προυποθετει 364 μερες με αυτοκινητο.η
οικειοποιηση του χρονου ειναι η μονη ελευθερια.οσο ο χρονος θα ειναι ξενος απο τον
ανθρωπο,εχθρος και αντιπαλος στη ζωη,τοσο θα αποτελει γι αυτον συμμαχο στην πορεια
του προς τον θανατο.
ο υπεροχος ρομαντισμος του κερουακ."...απ οσο ξερω,και ο θανατος ειναι υπεροχος."
127977
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΑΠΟΗΧΟΣ
ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΒΑΣΙΛΗ, ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ
ΤΟΥ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΥ ΤΥΠΟΓΡΑΦΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΑΣ - ΣΑΣ?
ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ ΤΑΠΕΙΝΑ ΕΓΩ!!!
ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΕ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕ:
ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ Η ΠΡΟΘΕΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΠΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΛΑΦΟΥ...ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟ
ΤΡΟΠΟ ΤΟΝ ΚΑΛΩΡΙΣΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΜΑΣ...ΤΟΝ ΕΚΑΝΕΣ ΔΙΚΟ ΜΑΣ...ΕΒΑΛΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΟ
ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ...
ΝΑ ΑΠΟ ΤΙ ΠΑΣΧΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ...ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ ΣΤΟ
ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΠΟΧΗ":ΑΥΤΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΔΕΝ
ΓΙΝΕΤΑΙ...ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ...
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕ ΙΨ(?) ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΠΡΑΒΟ(ΤΟ ΜΠΡΑΒΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ
ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ!!!)
ΞΑΝΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ
127994
ΠΡΟΣ Σ.Ο.: Σβήστε το αγγλικό...
από περπινιάν 19:37, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
παρακαλώ τη Σο να σβήσει το αγγλικό πρωτότυπο. Επιχείρησα μια γρήγορη και πρόχειρη
μετάφραση:
Ο Αριστοτέλης παρέχει μια πρόωρη, προσεκτική απάντηση στην ερώτηση "τι είναι
χρόνος;" όταν λέει ο χρόνος είναι ο "αριθμός μετακίνησης για πριν και μετά, και
είναι συνεχής...
(...)
Ο Isaac Barrow απέρριψε τη θεωρία του Αριστοτέλη μεταξύ του χρόνου και της αλλαγής,
ή μεταξύ των στιγμών και των γεγονότων, με το ρητό ότι ο χρόνος είναι κάτι που
υπάρχει ανεξάρτητα από την κίνηση και που υπήρξε ακόμη και πριν από τη δημιουργία
του Θεού. Ο μαθητής του, ο Isaac Newton, υποστήριξε ότι ο χρόνος και το διάστημα
είναι ένα απείρως μεγάλο κιβώτιο για όλα τα γεγονότα, και το κιβώτιο υπάρχει με ή
χωρίς τα γεγονότα. Το διάστημα και ο χρόνος δεν είναι υλικές ουσίες, αλλά είναι
όπως οι ουσίες, πρόσθεσε.
(...)
Ο Immanuel Kant είπε πως ο χρόνος και το διάστημα είναι προβολές του μυαλού στον
εξωτερικό χώρο. Είπε πως το μυαλό μας κτίζει τις αντιλήψεις μας έτσι ώστε το
διάστημα να έχει πάντα μια ευκλίδεια γεωμετρία και ο χρόνος να έχει τη δομή της
άπειρης μαθηματικής γραμμής. Η ιδέα του Kant ότι ο χρόνος είναι μια μορφή της
κατανόησης των φαινομένων είναι πιο κατανοήσιμη θεωρώντας ότι δεν έχουμε καμία
άμεση αντίληψη για το χρόνο αλλά μόνο τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε τα πράγματα και
τα γεγονότα εγκαίρως.
(...)
Οι ισλαμιστές και χριστιανοί θεολόγοι υιοθέτησαν την εβραϊκή έννοια ότι ο χρόνος
είναι γραμμικός με τον κόσμο που δημιουργείται σε μια καθορισμένη στιγμή στο
παρελθόν.
http://www.utm.edu/research/iep/t/time.htm
127997
Τι είμαστε, αν όχι μεταφορές;
Και αν σταματήσουμε να βλέπουμε το χρόνο να γλιστράει στο κενό του χαμού και τον
δούμε να γλιστράει σαν την άμμο που χτίζαμε καστράκια; Παίρνατε ποτέ άμμο υγρή, να
χτίζετε πυργάκια αφήνοντάς την να συσσωρευτεί έτσι απλά;
Τέλος πάντων, να ένας χώρος που γίνεται χρόνος. Λίγο αργείς να ξαναμπείς, έχουν
ανέβει τόσα σχόλια και σου φαίνεται σαν να έλειψες για μέρες. Ο χώρος που
καταλαμβάνουν τα λόγια μετατρέπεται σε χρόνο.
Για να το πάω και λίγο αλλού. Δεν είναι ο "ελεύθερος χρόνος", αυτό που λίγο
ιδεαλιστικά θα λέγαμε "απολύτως ελεύθερο χρόνο", η ίδια παγίδα, ο ίδιος λαβύρινθος
(σαν την έρημο του Borges); Το ίδιο καταπιεστικός; Μήπως δηλαδή το αίτημα για
περισσότερο ελεύθερο χρόνο είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος;
ΥΓ. Κρίμα που δεν έχω κείμενα του Borges να ανεβάσω.
128004
Φοροεισπράκτορα συγγνώμη
το πέρασα βιαστικά, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι λέμε το ίδιο πράγμα. Πάντως, να
μη θεωρηθεί το δικό μου επίκληση σε πρωτοτυπία.
128026
Borges,παρακαλω....
από ΦΟΡΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑΣ 23:26, Κυριακή 27 Ιουλίου 2003
...οπως ειπες κι εσυ μεταφορες ειμαστε ολοι....μεταφορες ιδεων....και οι ιδεες δεν
ανηκουν σε κανενα.....ειναι και αυτες παιδια του χρονου....
128040
αν υποθέσουμε ότι...
από psychocat 0:13, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
... ο χρόνος- κρόνος τρώει τα παιδιά του, ξεκινώντας από τη δήλωση του
φοροεισπράκτορα ότι και οι ιδέες παιδιά του χρόνου είναι, φτάνουμε στο συμπέρασμα
πως και οι ιδέες βορά του χρόνου γίνονται, συμπέρασμα που δε με βρίσκει υποχρεωτικά
αντίθετη...
το ερώτημα περί χρόνου πάντως έχει μία υπαρξιστική διάσταση (σας παραπέμπω στις
"άγριες φράουλες" με τα ρολόγια χωρίς δείκτες...)
128053
ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 1:44, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΑΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ ΤΟΥ
ΧΡΟΝΟΥ?
...ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΥΛΙΚΑ - ΑΫΛΑ ΕΜΕΙΝΑΝ ΑΠΑΡΑΒΙΑΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ
ΧΡΟΝΟΥ - ΚΡΟΝΟΥ.
ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΡΙΖΟΥΜΕ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ...ΙΔΕΕΣ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ,ΜΕ
ΒΑΣΗ ΤΟ ΧΡΟΝΟ..
128058
Σπρωχνοντας την ωρα....
από κολαφος 2:28, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Καποιες σκεψεις σχετικα με το ερωτημα περι χρονου.
Η νοηση συγκροτειται, λειτουργει μεσα στη διαδοχη και στη παραθεση ψηγματων
πραγματικοτητας.
Ας φανταστουμε την εικονα...
Μια στεκα μπιλιαρδου που χτυπαει την ασπρη μπαλα, αυτη με τη σειρα της την κοκκινη
κ.λ.π.
Η νοηση αυτες τις 3 "στιγμες" πραγματικοτητας , στεκα , ασπρη μπαλα ,κοκκινη
μπαλα , τις ενοποιει σαν ενα φασμα , μια διαρκη ροη , μια κινηση στο χωρο , μια
αιτιακη σχεση.
Η λειτουργικοτητα της νοησης ειναι αδιαρρηκτα συνυφασμενη με την χρονικοτητα .
Αυτη ακριβως η συνηφανση εχει σαν αποτελεσμα οταν η νοηση θετει ως θεματικο της
αντικειμενο τον χρονο να ειναι σαν να αυτοθεματιζεται η ιδια.
Καθε νοηματοδοτηση του χρονου ειναι αυσιστικα μια αναδηπλωση της νοησης στον εαυτο
της .
Ισως αυτος ειναι ο λογος που μιλαμε για ενα πραγμα το οποιο ουσιαστικα δεν
γνωριζουμε.
Μετραμε τον χρονο ,τον ξοδευουμε , κερδιζουμε χρονο και χανουμε , τον τραγουδαμε ,
αναγνωριζουμε τα σημαδια του μα τι ακριβως ειναι.....
Η ιδια η γλωσσα που προυποθετει τον χρονο , ως παραταξη και διαδοχη αρκειται στην
μεταφορα και προσαρμογη μιας ακολουθιας πολυδιαστατων πραγματικων συμβαντων σε μια
μονοδιαστατη συντακτικη συνεχεια.
Αν δεχτει μαλιστα κανεις πως τα ορια της γλωσσας μας ειναι τα ορια του κοσμου μας
τοτε ο χρονος ανηκει σε ενα αλλο χωρο περαν των συνορων , των οριων μας
Ποιος ξερει;;;;;;
128074
Εγώ απλώς θα έλεγα
από Borges 8:05, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
ότι με τις πράξεις μας παράγουμε χρόνο.
Δημιουργούμε δηλ. το φάσμα στο οποίο ο χρόνος γίνεται κατανοητός. Μια κοινωνία
χωρίς χρόνο (προφανώς όχι αναγκαστικά τον "απολύτως" μετρήσιμο) είναι μια κοινωνία
όπου η προσωπική πράξη ως κοινωνική δράση είναι ανέφικτη. Είναι μια κοινωνία όπου η
δράση αυτή δεν έχει σημασία, εφόσον δεν έχει παρελθόν και δεν μπορεί να συγκριθεί
ως μεταφορά (ή παρομοίωση κτλ.). Παράγουμε χρόνο όπως παράγουμε νοήματα.
Από την άλλη μια κοινωνία όπου ο χρόνος γίνεται να σταματήσει, έστω και μεταφορικά
όπως η δική μας, φέρνει πάλι κοντά μας το φάσμα της κοινωνικής αδράνειας. Εξού
νομίζω ότι ο φόβος μην δεν προλάβουμε μας καθιστά ανίκανους να κάνουμε οτιδήποτε.
128095
χρόνος σαν Ιστορία
από novy svet 10:34, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
από ένα κείμενο του B. Benjamin to 1921
"Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που λέγεται Angelus Novus.

Απεικονίζει έναν άγγελο έτοιμο να απομακρυνθεί από κάτι στο οποίο έχει καθηλώσει το
βλέμμα του. Τα μάτια έκπληκτα, το στόμα ανοιχτό και τα φτερά να ξεδιπλώνονται αχνά.
Έτσι πρέπει να μοιάζει ο άγγελος της Ιστορίας. Το πρόσωπο του είναι στραμμένο στο
παρελθόν. Εκεί, όπου σ΄εμάς εμφανίζεται μια αλυσίδα συμβάντων, αυτός βλέπει μια
μοναδική καταστροφή, που αδιάκοπα σωρεύει ερείπια πάνω σ΄ερείπια και τα
εκσφενδονίζει μπροστά στα πόδια του.
Θάθελε να μείνει κι άλλο, να ξυπνήσει τους νεκρούς και να συναρμόσει τα θραύσματα.
Όμως μια θύελλα ανέμου έρχεται απ΄τον παράδεισο, χτυπά τα φτερά του κι είναι τόσο
σφοδρή που δεν μπορεί πια να τα κλείσει. Αυτή η θύελλα τον ωθεί αδιάκοπα στο
μέλλον, στο οποίο έχει στρέψει τα νώτα του, κι ενώ ο σωρός των ερειπίων ορθώνεται
όλο και περισσότερο ως τον ουρανό. Ό,τι ονομάζουμε Πρόοδο είναι αυτή η θύελλα".
Δεν είναι τέλειο; Εμένα μ΄αρέσει πολύ, μολονότι έπεσα απ΄τα σύννεφα, όταν είδα σε
μια κάρτα τον πίνακα του Klee.Φρίκη, σαν τον δράκουλα του Μουρνάου,
κωμικοφρικαλέος.
128109
μμμ! dolce far niente
συμπλήρωση του κειμένου περπινιάν:
Ο χρόνος ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν κάτι μεμονωμένο, αλλά πάντα σε συνάρτηση με
τον χώρο και ένα αντικείμενο (ουσία, θεός,ανθρώπινο υποκείμενο).
Νομίζω ότι για πρώτη φορά πρέπει να θεματοποιήθηκε στους Ελεάτες, σαν κάτι εχθρικό
που συνδέεται με την πολλαπλότητα. Το ον τους έπρεπε να είναι ένα και ακίνητο. Τα
επιχειρήματα του Ζήνωνα αυτό τον σκοπό είχαν, να χωροποιήσουν τον χρόνο.
Ο Αριστοτέλης κι όλοι οι σωκρατικοί τον συνδέουν , όπως γράφει ο περπινιάν, με την
κίνηση, την εννοεί όμως σαν εξέλιξη της ουσίας. Τίποτα νέο δεν προκύπτει παρά μόνο
ό,τι είναι δυνάμει σε κάτι με βάση τη φύση του. Ο ορισμός της ουσίας σαν "το τι ην
είναι" το καθιστά ολοφάνερο. Παρελθόν, παρόν και μέλλον σαν εξέλιξη των αιώνιων
αρχών.
Για πρώτη φορά στον μεσαίωνα θεματοποιείται ο χρόνος σαν εσωτερική εμπειρία. Κι
είναι σημαντικό ότι συνδέεται με την ελευθερία της θέλησης και την ατομική απόφαση
σε αντίθεση με τη διάνοια της οποίας η γνώση αποσκοπεί στο αιώνιο, στην αμετάβλητη
φύση του θεού. Αυτός ο διαχωρισμός χρόνου-θέλησης κι αιωνιότητας-διάνοιας υπάρχει
όλο τον μεσαίωνα στις διαμάχες δομινικανών και φραγκισκανών. Έχει πολύ πλάκα η
επιχειρηματολογία κι ενδιαφέρον.
Στον Νεύτωνα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, είναι ο χρόνος κατηγόρημα του θεού. Δεν
τον ενδιαφέρει να ερευνήσει τη φύση του αλλά να τον δει στις εφαρμογές του, γι΄αυτό
δέχεται τη σχολαστική ερμηνεία. Ναι, ο χρόνος είναι σαν ένα κιβώτιο, ανεξάρτητος
από μας, μέσα στον οποίο πέφτουν έτοιμα γεγονότα, όπως πεταλούδες στα δίχτυα.
Μαθηματικοποιούνται τα πάντα και χάνουν όλες τις ποιότητές τους.
Ο Κάντ κάνει την επανάσταση. Βγάζει απ΄τον χρόνο την θεική του ουσία, δηλαδή τ΄ότι
είναι τελείως ανεξάρτητος απ΄τον άνθρωπο και τον καθιστά μορφή της εποπτείας μας.
Δεν έχει καμιά άλλη ύπαρξη ο χρόνος παρά μόνο σαν γενική μορφή της εμπειρίας μας (η
διαδοχή των παραστάσεων), στο βαθμό που γνωρίζουμε κάτι. Αυτό ισχύει για τη γνώση.
Στην πράξη όμως, μολονότι δεν ασχολείται με τον χρόνο, φαίνεται ότι εμείς
δημιουργούμε τον κόσμο με βάση τις αξίες μας, ηθική κλπ., εμείς θέτουμε κάτι στον
χώρο και χρόνο. Έτσι επιβιώνει η διάκριση του μεσαίωνα αλλά πολύ-πολύ fine.
Αυτά.
128146
Τώρα γίνομαι σπασίκλας
αλλά δεν είναι W. (Walter) Benjamin;
Αν όχι, ποιος είναι αυτός ο Β.;
128150
Nα και ο άγγελος
από Α.Γ. 13:16, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Ναι, είναι ο Βάλτερ (Walter) Mπένγιαμιν.

Ο πίνακας του Κλέε είναι αυτός που βλέπετε.
128159
Τι fine;
από Α.Γ. 13:44, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Πολύ χρήσιμη αυτή η σύνοψη του/της novy svet (τι θα πει αλήθεια και σε ποια
γλώσσα;).
Μια διευκρινιστική ερώτηση: στο τέλος αυτό το "πολύ-πολύ fine" τι ακριβώς σημαίνει;
Πρόκειται για το λατινικό fine (τέλος) ή για το αγγλικό (λεπτός);
128167
Μιλωντας για τον Klee
από Ιψ ο τυπογραφος 14:05, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Image scaled down

Ιδου και ενα σκιτσο του Μπενγιαμιν βασισμενο στον Angelus Novus. Ο πινακας ειχε
αγοραστει απο τον Μπενγιαμιν, ο οποιος συχνα αναφεροταν σε αυτον τον πινακα σε
διαφορα δοκιμια του.
128168
Διευκρινιση
"σκιτσο του Μπενγιαμιν"
Φυσικα το σκιτσο δεν το εκανε ο Μπενγιαμιν. Το ζωγραφισε καποιος Lloyd Spencer και
ειναι το πορτραιτο του Μπενγιαμιν ως Angelus Novus.
128174
just a coincidence
από butterfly flying in berlin 14:25, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
by a strange coincidence this very morning i received an envelope containing a book
on benjamin and his angel of history.(And,indeed novy svet, Klee's angel looks
dreadful).
so,for coincidence 's sake here is a song written for walter benjamin:
the dream before

(for Walter Benjamin)
Hansel and Gretel are alive and well

And they're living in Berlin
She is a cocktail waitress
He had a part in a Fassbinder film
And they sit around at night now
drinking schnapps and gin
And she says: Hansel, you're really bringing me down
And he says: Gretel, yu can really be a bitch
He says: I've wated my life on our stupid legend
When my one and only love
was the wicked witch.
She said: What is history?

And he said: History is an angel
being blown backwards into the future
He said: History is a pile of debris
And the angel wants to go back and fix things
To repair the things that have been broken
But there is a storm blowing from Paradise
And the storm keeps blowing the angel
backwards into the future
And this storm, this storm
is called
Progress
lyris and music by laurie anderson.
128180
,,,,*
Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ
«Τη μία μονότονη ημέρα

άλλη μονότονη,απαράλλακτη ακολουθεί.
Θα γίνουν τα ίδια πράγματα.
Θα ξαναγίνουν πάλι,
Οι όμοιες στιγμές μας βρίσκουν και μας αφήνουν.
Μήνας περνά και φέρνει άλλο μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,
Είναι τα χθεσινά,τα βαρετά εκείνα,
Και καταντά το αύριο σαν αύριο πια να μη μοιάζει».
Ακόμη και αν χρόνος γεμίζει με δυσκολίες που με δύσκολια μπορούμε να υπεπηδήσουμε,

ο αγώνας που κανουμε αυτή τη στιγμή(στη προσσέγγιση περί χρόνου) τρέφει τις
δυνάμεις μας….
128223
Μια που το γυρισαμε ποιητικως
...ιδου και αυτο το μικρο. Για να διευκρινησω κιολας (αγαπητε Borges) εμμεσως, με
τα λογια καποιου αλλου, οτι ακομη και η υψιστη πραξη οικειοποιησης του χρονου, η
ερωτικη πραξη κατα τη γνωμη μου, που αλλαζει τους ορους του παιχνιδιου και ειναι
μια μικρη επανασταση (για δύο...), δε σημαινει οτι η "φυγη" δεν ειναι πια εδω.
"αν αγκαλιασαμε αλλους αυχενες/

κι αν σμιξαμε την ανασα μας με την ανασα εκεινου του ανθρωπου/
κι αν κλεισαμε τα ματια μας/
δεν ηταν αλλο/
μοναχα αυτος ο βαθυτερος καημος/
να κρατηθουμε μεσα στη φυγη"
(με τον τροπο του Γ.Σ. φυσικα)
Εξαλλου, πολλοι ερωτες και πολλες επαναστασεις δε θα ειχαν υπαρξει ποτε αν καποιοι
δεν περνουσαν μερικες στιγμες απολυτης νωχελικης απραξιας κοιτωντας τον καπνο να
ανεβαινει και να διαλυεται στον αερα, υμνωντας την απαραμιλλη ομορφια της αδρανειας
και του χρονου οταν κυλαει χωρις κανενα σκοπο, χωρις κανενα κερδος, σαν πεταγμα.
128239
ΑΓΑΠΗΤΕ ΙΨ
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΠΟΥ
ΛΕΓΕΤΑΙ "ΑΠΟΗΧΟΣ";;
ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΧΟΝΤΩΣ ΚΑΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΘΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΕΛΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ...
bILLYS
128277
Εγώ μιλούσα
για τον ελεύθερο χρόνο ως κενό σημαίνον.
Θα επανέλθω, αλλά προς το παρόν θα σας χαρίσω κάτι άσχετο.
"Τα κοχύλια περιμένουν να τα κρατήσεις μέσα στη ζεστή σου παλάμη, αλλιώς μπορεί να
μαραθούν."
Μάρω προς Γ.Σ. Πόρος 22.8.1938
128288
Λοιπον
Αγαπητοι Πετρο και Βασιλειε, πολυ ευγενικη η προταση, αλλα θα πρεπει μαλλον εξισου
ευγενικα να αρνηθω. Εχω και μια πτυχιακη να κανω ως το Σεπτεμβρη. Επισης δε μου
δωσατε καμια πληροφορια περι του εγχειρηματος. Προτεινω, αν ισχυει εκεινη η
διευθυνση "Αμστελοδαμο" κλπ να σας στειλω ενα μειλ για να μου στειλετε κι εσεις
οτιδηποτε σχετικο με τον Αποηχο, αν θελετε.
Borges, η παραπανω διευκρινηση πηγαινε σε αυτα που μου ελεγες πριν θεσεις το ζητημα
του "ελευθερου χρονου", για τον οποιο νομιζω οτι εκτος απο κενο σημαινον ειναι και
λιγακι ιδεολογημα και πρεπει να απορριπτεται ανευ ετερου, για το λογο και μονο οτι
προυποθετει και εναν "μη-ελευθερο" χρονο.
Το θραυσματακι απο τον Πορο, εξοχο.
128295
das kid...
When the child was a child
It walked with its arms swinging,
wanted the brook to be a river,
the river to be a torrent,
and this puddle to be the sea.
When the child was a child,

it didn’t know that it was a child,
everything was soulful,
and all souls were one.

it had no opinion about anything,
had no habits,
it often sat cross-legged,
took off running,
had a cowlick in its hair,
and made no faces when photographed.

It was the time for these questions:
Why am I me, and why not you?
Why am I here, and why not there?
When did time begin, and where does space end?
Is life under the sun not just a dream?
Is what I see and hear and smell
not just an illusion of a world before the world?
Given the facts of evil and people.
does evil really exist?
How can it be that I, who I am,
didn’t exist before I came to be,
and that, someday, I, who I am,
will no longer be who I am?

It choked on spinach, on peas, on rice pudding,
and on steamed cauliflower,
and eats all of those now, and not just because it has to.

it awoke once in a strange bed,
and now does so again and again.
Many people, then, seemed beautiful,
and now only a few do, by sheer luck.
It had visualized a clear image of Paradise,

and now can at most guess,
could not conceive of nothingness,
and shudders today at the thought.

It played with enthusiasm,
and, now, has just as much excitement as then,
but only when it concerns its work.

It was enough for it to eat an apple, … bread,
And so it is even now.

Berries filled its hand as only berries do,
and do even now,
Fresh walnuts made its tongue raw,
and do even now,
it had, on every mountaintop,
the longing for a higher mountain yet,
and in every city,
the longing for an even greater city,
and that is still so,
It reached for cherries in topmost branches of trees
with an elation it still has today,
has a shyness in front of strangers,
and has that even now.
It awaited the first snow,
And waits that way even now.

It threw a stick like a lance against a tree,
And it quivers there still today.
128300
Σκίσαμε!
Τι καταπληκτικά πράγματα, ρε παιδιά. Ένα μεγάλο "τένκ γιου", όπως λέει κι ο Σήζαρ
Ρόσας των Λόμπος.
Α.Γ. έκανες πολύ καλά που δημοσίευσες τον πίνακα. Δεν είναι εύκολο να τον βρει
κανείς ακόμα και στο ίντερνετ. Πάντως νομίζω ότι υπάρχει μια σειρά του Klee με
τίτλο Angelus Novus. Ο του Μπένγιαμιν πρέπει να να είναι αυτός εδώ. Δεν πρόσεξα
όμως αν είχε μυτερά δόντια όπως ο δικός μου στην κάρτα. Άγιασα μέχρι να κατεβάσω το
σκίτσο του Ιψ, όμως τέλειο κι αυτό.
Borges, λύθηκε το ζήτημα με το Β. Sorry, αλλά κάτι έχω πάθει με την ορθογραφία.
Α.Γ. fine κατά το αγγλικόν,"λεπτό". Γέλασα καθώς το σκεφτόμουνα γιατί θα μπορούσε
να πει κανείς ότι ο Κάντ ήταν το τέλος ενός τρόπου σκέψης, λεπτεπίλεπτα κι η αρχή
ενός προβλήματος για τους νεότερους [fine (lat.) - begin - nada?].
Novy Svet=ένα γραφικό χωριό της Τσεχοσλοβακίας. Δεν έχω πάει ποτέ. Στις φωτογραφίες
φαίνεται πολύ γραφικό, αρκαδικό= απουσία χρόνου. Και novy svet= ένα συγρότημα. Ο
άγγελος του Μπένγιαμιν συνδέεται για μένα μ΄ένα κομμάτι τους που λέγεται marlene.
Οι στίχοι, μια μίξη από πολλές λατινογενείς γλώσσες. Το τραγούδι προτείνει τη λήθη
στα γαλλικά, oublie (ορθ.?). Εντάσσεται κι αυτή απαραίτητα στην αίσθηση του χρόνου
που βιώνεται, ίσως για να συνεχίσουμε να πράττουμε.
Butterfly in berlin, habe Dank. Δεν το ήξερα αυτό το τραγούδι της L. Anderson.
Ιψ, ο.κ. με τη μέθη, όμως είναι επίσης σημαντικό να σταθεροποιείται η σχέση με το
κρασί, την ποίηση, την αρετή κλπ. με την αγάπη. Μπορεί να λείπει το διονυσιακό
στοιχείο, υπάρχει όμως το απολλώνειο.
Επίσης η όμορφη έικόνα με τους κομμουνάριους. Δεν φτάνει ίσως να καταργήσουμε το
χρόνο, χρειάζεται να του δώσουμε κι ένα περιεχόμενο, οπωσδήποτε όχι μέσω της
τέχνης, γνώσης κλπ. , έτσι όπως έχει καταντήσει. Τί όμως?
Borges, αν προσέξεις ρη σχέση χρόνου με τη θέληση, αιωνιότητας με τη διάνοια, τότε
ο Προύστ είναι έκφραση της vita contemplativa, κατανόηση του παρελθόντος.
Κόλαφε, τζογαδόρος είναι ο χρόνος? φύση και κοινωνία αποτέλεσμα της τύχης? Το
ονομάζουν σικάτα και "συντυχία".
Περπινιάν, ξέχασα κάτι για τους χριστιανούς, - αγνοώ τα των ισλαμιστών. Αυτοί κι οι
Εβραίοι θα πρέπει να έχουν μια αίσθηση του χρόνου που αποκλείει το παρόν, μόνο
παρελθόν και μέλλον. Μου θυμίζουν ένα καραβάν-σεράι (viva Santana) που προχωρεί
στην έρημο, αδιάκοπα για να φτάσει σ΄ένα μελλοντικό σκοπό. Έρχονται πάντα στον νου
μου, όταν ταξιδεύω και νευριάζω με την απραξία του ίδιου του ταξιδιού.
Τέλος αυτός ο Πουλατζάς μου είναι τελείως ακατανόητος.Σύνδεση και Ελεατών και
Ηράκλειτου ήτοι και στιγμιαίου και συνεχούς χρόνου, τσ, τσ, τσ. Ίσως όμως δεν τον
έχω διαβάσει ποτέ συγκεντρωμένα.
Νάστε καλά όλοι.
128311
novy svet
λίγο αποσπασματικό αυτό για τον Προυστ. Ανάπτυξέ το λίγο, με ενδιαφέρει.
Πάντως κάπου λέει:
"η ανάμνηση ορισμένης εικόνας δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που
πέρασε. και τα χρόνια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι, όλα είναι φευγαλέα, αλίμονο!, σαν τα
χρόνια"
Αυτό για το παρελθόν.
Τώρα αυτό για τη θέληση και το χρόνο μου θυμίζει το εξής του Λειβαδίτη:
"Ας γράψουμε, λοιπόν, ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο, κι
όπως περπατάμε ας το αφήσουμε να μας πέσει, τάχα, κατά τύχη
στο δρόμο. Αύριο, μεθαύριο θα το βρουν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του."
Ίσως αυτό απαντά και έμμεσα για τη θέση της τέχνης σε μια ανασυγκρότηση (όχι σαν
αυτή των Βαλκανίων).
128313
να παρεκκλίνω λίγο;
από περπινιάν 19:37, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Μέσα σε ένα νάτουραλ χάι, από αϋπνία, υπερκόπωση, "υπολογιστίτιδα", το τελευταίο
σχόλιό σου, Νόβι Σβετ, μου έφερε στο μυαλό ένα βιβλίο που χε πέσει στα χερια μου
πριν από καιρό, και κάτι σκέψεις που μου είχαν δημιουργηθεί τότε σχετικά με το
χρόνο και την ιστορία αλλά και τις ιδεολογίες-θρησκείς-ουτοπίες (να τολμήσω να πω
ότι για μένα όλα αυτά ένα και το αυτό;).
Μιλάω για το βιβλίο του Νόρμαν Κον "Αγώνες για την έλευση της Χιλιετούς Βασιλείας
του θεού: επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα", εκδ.
Νησίδες.
Διαβάζοντας εκεί για τον πρώιμο κομμουνισμο των αναβαπτιστών αλλά και για τα
εσχατολογικά κινήματα της εποχής, έγιναν όλα ένα κουβάρι, μαζί με την πλατωνική
πολιτεία, το χριστιανικό παράδεισο, τον κομμουνισμό, τις θεωρίες του Φουκουγιάμα
για το τέλος της ιστορίας και τελικά κατέληξα να αναρωτιέμαι κατά πόσον μια
θεωρητική ανατροπή του καπιταλισμού και επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε
το τέλος της ιστορίας; Από τη στιγμή όμως που λογικά η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ,
ρωτώ και πάλι: Και μετά τον κομμουνισμο, τι;
Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε τοποθέτηση στον... αχταρμά μου.
128316
Επομένως, Ιψ
η νωχέλεια είναι ποιητική (στην ευρεία έννοια) όταν ακριβώς δεν νοείται ως χάσιμο
χρόνου. Όταν το πέταγμα είναι αμετάβατο.
128318
Novy Svet: είσαι και στην Ουκρανία, επίσης...
από Κουλ Ουάχατ 19:48, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Που σημαίνει ότι το Novy (ρωσ. νέος) Svet προέρχεται από μια εποχή όπου ο χρόνο
ςείχε παγώσει για την ανατολική Ευρώπη. Πάρε και φωτογραφίες από τις παραλίες
σου...
http://www.church-of-christ.org.ua/directory/novy_svet.htm
http://www.church-of-christ.org.ua/directory/novy_svet.htm
128323
περπινιάν
δεν νομίζω ότι ο κομμουνισμός συμβιβάζεται με τους υπόλοιπους ευαγγελισμούς. Τα
υπόλοιπα, μαζί και "το τέλος της ιστορίας", μπορεί να χαρακτηριστούν ως
ανταποκρινόμενα στο πλήρωμα του χρόνου. Και εφόσον πληρωθεί θα τελειώσει. Είναι
ενδιαφέρον να δεις αυτό το πλήρωμα ως ολοκλήρωση από πολλές απόψεις. Πέρα από την
εύλογη ερώτηση "τι ολοκληρώνεται;", το θέμα είναι ότι οι ευαγγελισμοί αυτοί είναι
ολοκληρωτικοί. Προσπαθούν δηλ. να φέρουν επί γης ένα καθεστώς που θα παραμείνει
αναλλοίωτο, χωρίς εξαιρέσεις και ανταγωνισμούς. Κάτι αρχίζει να θυμίζει έτσι;
Αντίθετα ο κομμουνισμός, όπως τον φαντάζομαι εγώ, δεν σημαίνει εξομοίωση και
απαλοιφή των διαφορών. Σημαίνει (πάλι πολλαπλής έννοιας λέξη, και η βασιλεία με
σήμαντρο θα έλθει) τη δυνατότητα αμφισβήτησης. Έναν ανταγωνισμό δηλ. που δεν θα
ανάγεται σε αδιαπραγμάτευτες έννοιες, που αφήνει περιθώρια για ανασημασιοδοτήσεις.
128348
O κομμουνισμός είναι τώρα
από A.Γ. 21:43, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Σύμφωνα με τον Μαρξ (και τον Έγκελς), ο κομμουνισμός δεν είναι μια ουτοπία για το
μέλλον, αλλά μια υλική τάση ενύπαρκτη ήδη στην καπιταλιστική κοινωνία. Είναι η τάση
της συνεργασίας των ανθρώπων, αυτό που τους κάνει να παράγουν από κοινού κάτι νέο
με τις συναντήσεις τους.
Αν είναι έτσι, ίσως ο κομμουνισμός να είναι από την άποψη της αιωνιότητας, όπως
έλεγε ο Σπινόζα, και όχι από την άποψη της διάρκειας μέσα στο χρόνο. Δηλαδή να
είναι αιωνίως παρών, να μην έχει χρονικές διαστάσεις, αρχή και τέλος -όπως είναι
π.χ. μία στιγμή.
Σε σχέση με τη διάκριση της σχολαστικής φιλοσοφίας, αυτό θα σήμαινε ότι ανήκει στη
νόηση και όχι στην (ελεύθερη) βούληση.
Υ.Γ. Και μια ακόμα ερώτηση, αυτή τη φορά προς την psychocat: τι είναι αυτό το
ποίημα που παρέθεσες; Μια αμυδρή θύμηση μου λέει ότι το έχω ακούσει κάπου να το
απαγγέλλει κάποιος στα γερμανικά ("Als das Kind Kind war ..."). Πιθανόν σε μία
ταινία του Βέντερς. Αλλά ποιος το έγραψε;
128351
να ένας ενδιαφέρον γρίφος
από Κουρτ Γκαίντελ 21:48, Δευτέρα 28 Ιουλίου 2003
Πρώτο incosistency.
φ1 Υπάρχει σύμπαν που υπακούει την κλασσική φυσική.Η κλασσική φυσική είναι
αντιστρεπτή στον χρόνο.
φ2 Υπάρχει ο Δημήτρης.
-------------------------------
φ3 : φ1 ^ φ2 :ο Δημήτρης ταξιδεύει στον χρόνο.
φ4 : ο δημήτρης αυτοκτονεί=οχι(φ2)
άρα φ2-->φ4=όχι(φ2)
δεύτερο inconsistency
Τι υπήρχε πριν την αρχή ;
128364
σωστή μαντεψιά Α.Γ.
ναι, από την ταινία der Himmel uber Berlin (επιμένω να τη γράφω στα γερμανικά,
γιατί η μετάφραση "τα φτερά του έρωτα" πολύ με χάλασε, σε αντίθεση με το
εμπνευσμένο "ο ουρανός πάνω από το βερολίνο") είναι το συγκεκριμένο ποίημα, και το
όνομα αυτού Peter Handke...
128365
Με κίνδυνο να τα τινάξω όλα στον αέρα
και με θερμές παρακλήσεις, αν κανείς διαφωνεί, ας το πει χωρίς να πάμε αλλού την
κουβέντα.
νομίζω ότι το σύμπαν δεν υπακούει στη φυσική, αλλά η φυσική είναι ένας τρόπος να
κατανοήσουμε το σύμπαν.
Τις συναρτήσεις δεν τις κατάλαβα (κλασικών σπουδών γαρ).
Πάντως, psychocat, εμένα μ' αρέσει η μετάφραση. Όχι ως μετάφραση, αλλά ως ανάμνηση,
μου φέρνει αμέσως στο μυαλό το Ριβιέρα (γιατί εκεί το είχα δει, μικρός κι
ερωτευμένος). Άσχετα πάλι λέω. Συμπαθάτε έναν κουρκουτιασμένο από το διάβασμα.
128388
Borges θαρρώ
από psychocat 0:26, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
... πως πρέπει να σε εισάγω αδρά στη σύγχρονη φυσική, συγκεκριμένα σε μία από τις
θεμελειώδεις της έννοιες, εκείνη του κενού, που δίνει απαντήσεις και για το χρόνο,
από όπου ξεκινήσαμε (αν και στην αρχή του thread είχα πει πως δε θα καταφύγω στις
θεωρίες, κάνω ζαβολιά και προχωρώ στο παρασύνθημα...)
το κενό της σύγχρονης φυσικής έχει μη τετριμμένη υφή, πολύ δυναμική δομή, και
αλληλεπιδρά διαρκώς με το περιβάλλον. αυτά τα χαρακτηριστικά του κενού είναι εμφανή
όταν θεωρήσουμε το κενό ως κβαντικό. ακόμα όμως και στη γενική θεωρία της , μια
θεωρία κλοασική χωρίς κβαντικά χαρακτηριστικά, το κενό αλληλεπιδρά με το
περιβάλλον, με τις μάζες που περιέχει και έχει μη τετριμμένη δομή. συγκεκριμένα, ο
χώρος κοντά σε μεγάλες μάζες καμπυλώνεται, στρεβλώνεται, ενώ η ροή του χρόνου
αλλοιώνεται. οι στρεβλώσεις αυτές του χωροχρόνου διαδίδονται μέσω βαρυτικών
κυμάτων... έτσι η βαρύτητα είανι ουσιαστικά η καμπύλωση η καμπύλωση του χωροχρόνου.
η ύλη λέει στο χωρόχρονο πώς να καμπυλωθεί, και ο χωρόχρονος λέει στην ύλη πώς να
κινηθεί...
"ο χρόνος, για να προχωρήσει, σκάβει το κενό. το σκάβει με τα μεγάλα χέρια του,
ολοένα κι από ένα μέρος του αποσπώντας: τη ζωή". τη ζωή, δηλαδή την "προστριβή
κενού και χρόνου", μιας και το κενό έχει ένα συνεχές αλισιβερίσι με το χρόνο, "ο
χρόνος θριαμβεύει τρώγοντας ακόμα και το πιο ανθεκτικό κενό"
128394
Wraio to asteio "Goedel"
από N. 0:58, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
mou 8ymizei thn apodeiksh ths yparksews toy 8eou apo ton Euler. Anti8eta apo ton
Euler omws sto diko sou akroathrio kapioi katalabainoun logikh kai mporoun na doun
oti grafeis blakeies.
Pros psychocat: wraia h poihtikh perigrafh ths sygxronhs fysikhs (an kai proswpika
protimw th ma8hmatikh diatypwsh).
128418
η εννοια του χρονου ειναι κανονιστικη
από κολαφος 3:48, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
Καταρχης η εννοια του χρονου ειναι κανονιστικη.
Η κοινοτητα που νοηματοδοτει οριζει το τι ειναι, για αυτο αλλωστε και εχουμε τετοιο
πλουτο ορισμων και αντιθεση η απλα συμπληρωση αποψεων.
Ο χρονος δεν ειναι αυτο που οριζει ο Αριστοτελης , ο Πλωτινος , ο Νευτωνας , ο Καντ
η ο Χοκινς .
Ειναι καποιο απο αυτα , τιποτα απο αυτα ,η ολα αυτα αναλογα με την εποχη ,την σχολη
, τον φιλοσοφο , την κοινωνια κ.λ.π.
Ετσι αναλογιζομενοι τον χρονο ,αναλογιζομαστε την ιστορια του χρονου , την ιστορια
της ανθρωπινης νοησης , την ιστορια της γλωσσας.
Η ιστορια του χρονου ,ειναι ο "χρονος" του χρονου η παραθεση και περιγραφη της
περιπετειας της ανθρωπινης νοησης που αυτοθεματιζεται, σε ενα κυκλο αεναα.
Η σκυλιτσα μας αντιλαμβανεται το περασμα του χρονου απο τα αισθητηρια της , το
στομαχι που γουργουριζει την ειδοποιει οτι ειναι ωρα για φαι , ο ηλιος που δυει οτι
ερχεται νυχτα , δεν νοηται ομως πανω στην εννοια .
Δεν την συντασσει δεν την οριζει.
Ο ανθρωπος ειναι αυτος που επιχειρει να την ορισει αλλοτε απο καθαρη φιλια "αγαπη"
για τη σοφια περιπτωση Πλατωνα (...η γνωση ειναι αρετη) και αλλοτε κινουμενος απο
ορους κυριαρχιας περιπτωση Φρανσις Μπαιηκον(...η γνωση ειναι δυναμη)
Ετσι ανεκαθεν στο κεντρο των ανθρωπινων αναζητησεων , περιοπτη θεση κρατουσε παντα
ο χρονος , ειται γιατι ο σκοπος ηταν η αρετη , ειται η κυριαρχια(ιδιον κυριως του
μεταγεννησιακου Καρτεσιανου ηρωα)
Επιχειρωντας λοιπον μια ανασκευη της ιστοριας του χρονου ας επισημανω οτι δεν
ακριβες αυτο που αναφερει ο novy svet
οτι........................................................
Ο χρόνος ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν κάτι μεμονωμένο, αλλά πάντα σε συνάρτηση με
τον χώρο και ένα αντικείμενο (ουσία, θεός,ανθρώπινο υποκείμενο) και ακομη οτι......
Ο Αριστοτέλης κι όλοι οι σωκρατικοί τον συνδέουν , όπως γράφει ο περπινιάν, με την
κίνηση
............................................................Το ακριβες ειναι οτι
Ο μεν Πλατων ταυτιζει τον χρονο με τη κινηση των ουρανιων σωματων τα οποια και
θεωρει ως οργανα του χρονου.
Ο Πλωτινος αποδιδει ομως αποκλειστικα στη ψυχη την ιδιοτητα του "χρονιζειν", ο
χρονος ειναι ψυχικο ενεργημα δηλαδη.
Ο δε Αριστοτελης κρατα μια μεσαια θεση που συνοψιζεται στο οτι 1)ο χρονος
ειναι(υπαρχει) , 2)αν και ο χρονος δεν ταυτιζεται με το φυσικως κινουμενο δεν
μπορει να υπαρξει χωρις αυτο ,3)αν και ο χρονος δεν συγκροτειται στην ψυχη δεν
μπορει να υπαρξει και χωρις αυτη.
Φοβερος σκουληκιαρης ο Αριστοτελης!!η επιθεση του κοινου νου σαν να λεμε.
Τωρα για το αν ο χρονος ειναι τζογαδορος , ο σκοτεινος Ηρακλειτος , μιλωντας για
αυτον αναφερθηκε σε ενα παιδι που ριχνει τα ζαρια , δεν ξερω αν φυση και κοινωνια
ειναι προιοντα του τυχαιου , αλλωστε δεν ειναι και ιδια για να ομαδοποιουνται
ετσι , αλλα ο ανθρωπος και η ζωη απο οτι λενε πια οι επιστημονες μια τυχαια
πρωτεινικη επιλογη ηταν , ποιος ξερει αληθεια εγω νοιωθω παντως αμηχανος και λιγο
χαμενος σε ολα αυτα ισως γιατι οπως θα ελεγε και ο ΜΠΟΡΧΕΣ....οι ανθρωποι νοιωθουν
χαμενοι μεσα στο χρονο και στο χωρο. Στο χρονο γιατι αν το μελλον και το παρελθον
δεν εχουν αρχη και τελος δεν θα υπαρξει ΠΟΥΘΕΝΑ ενα ΚΑΠΟΤΕ.Στο χωρο γιατι αν ολα
απεχουν το ιδιο απο το απειρο η το απειροελαχιστο δεν θα υπαρξει ΠΟΤΕ ενα ΠΟΥ.
Καληνυχτα φιλαρακια ο χρονος "τελειωσε" για αποψε.
128432
προς Ν
από Κουρτ Γκαίντελ 9:48, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
μπορείς να μου δείξεις σε ποιο σημείο γράφω βλακείες;
128455
"ότι εν όσοις ΤΕΛΟΣ έστι,
από (η) novy svet 11:09, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
τούτου ένεκα πράττεται το πρότερον και το εφεξής" Αριστοτέλης, περί φύσεως.
Κυρίως απευθύνομαι στον "κόλαφο", πολύ-πολύ γρήγορα λόγω χρόνου και υλοποίησης
επιθυμητού τέλους.
Ο ίδιος αυτοαναιρείσαι με τα παραδείγματα που φέρνεις, δεν αντικρούεις τη΄σύντομη
παρουσίασή μου.
Γράφεις ότι ο Πλάτωνας ταυτίζει τον χρόνο με τα ουράνια σώματα, ο Πλωτίνος τον
συνδέει με την ψυχή. Οκ. αυτό ισχυρίζομαι. Συνδέεται πάντα με κάτι, ιδιαίτερα στους
αρχαίους, που θεωρείται ως ον.
Όσον αφορά τον Αριστοτέλη, - κάνε πίσω. Χαμός, φίλε μου, ο κοινός νους και
συγχρόνως η ύψιστη αφαίρεση και σπεκουλάτσιο,μια βαθμιαία ανέλιξη απ΄τον πρώτο στη
δεύτερη, γιατί είναι ωραίο το άτομο, δεν κωλώνει στο να γεφυρώσει αντιθέσεις. Ο
χρόνος λοιπόν υπάρχει με το φυσικό κινούμενο, όταν αυτό έχει ύλη, π.χ. τα φυσικά
σώματα κι εδώ μιλάμε για ανέλιξη, τελεολογική πορεία και δεν υπάρχει με τα φυσικά
σώματα,π.χ. όταν μιλάμε για τα μαθηματικά (πού είναι το φυσικό σώμα?), στα οποία
αποδίδει μια ύλη νοητή. Έτσι μπορεί να καταρρίψει τα επιχειρήματα του Ζήνων,
διακρίνοντας δηλαδή περιοχές, άλλο η φύση και η τέχνη κι άλλο τα μαθηματικά. Αυτή η
διάκριση παραμένει ατόφια έως τον Καντ. Άλλο η Κριτική του καθαρού Λόγου, ήτοι
φυσικομαθηματικές επιστήμες, άλλο η Κριτική της Κριτικής Δύναμης ήτοι, φύση και
τέχνη. Στην πρώτη έχει ίσως ο χρόνος κανονιστικό χαρακτήρα, στις δεύτερες όμως όχι.
Θεωρούμε ότι οι νόρμες μας εφαρμόζονται σ΄ένα σύμπαν που είναι ΔΕΚΤΙΚΟ γι΄αυτές.
Υπάρχει λοιπόν απέναντί μας ένα περιεχόμενο, αντικείμενο που μπορεί να αντισταθεί ή
να επιβεβαιώσει πειράματα, νόρμες κλπ. φυσικομαθηματικές.
Όσο για τον Ηράκλειτο, - καθόλου δεν προώθησε το τυχαίο, παρά την εικόνα που
επέλεξες απ΄αυτόν. Ξέρεις κι η ερμηνεία των εικόνων εξαρτάται απ΄τη διαμόρφωση της
συνείδησης μέσα στο χρόνο, στην ιστορία. Ο Ηράκλειτος υποστηρίζει την τάξη της
αιώνιας μεταβολής, το ρυθμό της, αυτό που αργότερα ονομάστηκε νομοτέλεια. Μιλά για
ειμαρμένη, δίκη, Λόγο.
Όσο για την τυχαία επιλογή, πρωτείνες κλπ. εν ολίγοις Δαρβίνεια Θεολογία: ξέρεις,
κόλαφε, παραμένει πάντα επίκαιρη η συζήτηση Αριστοτέλη- Εμπεδοκλή. Αυτός ο
τελευταίος υπήρξε Δαρβίνος πριν τον Δαρβίνο κι υποστήριξε ένθερμα αυτή την έννοια
της τυχαίας επιλογής, άνευ πρωτεινών. ΄Μία ένσταση του Αριστοτέλη, απλή: κάθε τι
τυχαίο σπάνια επαναλαμβάνεται, πώς είναι δυνατόν λοιπόν να έχουμε αυτή την
κανονικότητα π.χ. στη γένεση των ειδών; μια προσχεδιασμένη παραγωγή όπως εκείνη του
τεχνίτη;
Ναι, ο χρόνος συνδέθηκε και με την Ηθική και με την Κυριαρχία, στην εσωτερική και
εξωτερική μας φύση. Μόνο που δεν πρόκειται για καθαρό χρόνο, αλλά για το πως κάθε
φορά οι άνθρωποι προσδιόρισαν και υλοποίησαν την έννοια της ελευθερίας,προσωπικά κι
ατομικά, δηλ. για ιστορία. Μ΄αυτή την έννοια δεν υπάρχει πουθενά και ποτέ και
υπήρξε πάντα και σε κάθε περίοδο της ιστορίας.
Περισσότερα μια άλλη στιγμή.
Ρε, Κουλ Ουάχατ........ο πρώτος ντεντέκτιβ, Προύστ του ίντερνετ και βάλε. Πάντως
καμιά σχέση με Ουκρανία, αν εξαιρέσουμε μια αγαπημένη, φίλη Ουκρανή.
128458
Walter B. Benjamin
από butterfly flying in berlin 11:27, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
maybe the most known initial of Benjamin name is W (Walter)-however, (as nazi's
secret police inform us through a report about Walter Benjamin 's activities in
1937-1939) a second initial exists : Walter B. Benjamin .
His second name was Benedix- and since Spinoza was refered here twice, i must say
that his (first or second name, i dont remember) was also Benedix.
just another coincidence, then.
128472
μυρίζει θειάφι
από κεραμιδόγατος on the roof 12:09, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
κι άρχισε να μου σηκώνεται η τρίχα, παιδιά. Δεν έχω και σκάνερ για να ανεβάσω
σφραγίδα του Ερμή απ΄τον Παράκελσο.
Πάντως, μη λέτε Ρωσία αλλά Σοβιετική Ένωση!
128483
An 8es 8a sou kanw ena katalogo ;)
Agaphte "Goedel" To olo sou post stereite nohmatos. Gia paradeigma les:
φ2-->φ4=όχι(φ2)
pou katarxhn einai syntaktikws asynarthto, efoson symfwna me tis symvaseis grafhs,
h frash ayth ermhneyetai
φ2-->(φ4=όχι(φ2))
pou oxi mono den einai antifash alla einai ena aplo 8ewrhma (h isws akoma kai
aksiwma) toy protasjiakou logismou: otan to symperasma einai alh8es h synepagwgh
alh8eyei.
Bebaia ayto pou mallon h8eles na peis einai oti φ2-->φ4 kai efoson φ4=όχι(φ2)
exoyme antifash. Ayto einai "blakeies" gia dyo (toulaxiston) logoys:
1) H protash φ2-->φ4 den prokyptei apo tis prohgoumenes protaseis tou "sylogismou"
sou
2) Mia protash ths morfhs φ2-->όχι(φ2) den einai anagastika antifash, einai
antifash mono otan dexomaste oti h protash φ2 einai alh8hs pragma pou sthn
sygkekrimenh periptwsh den isxyei. (An o Dhmhtrhs exei aytoktonhsh tote den
yparxei).
Fysika to parapanw ypo thn proypo8esh oti h prospa8eia perigrafhs ths fysikhs mesw
tou protasiakou logismou exei kapia ousia, pragma ekseretika amfivolo.
Zhtw sygnwmh apo tous symmetexontes sth syzhthsh gia to "ksenerwma" ;(

128502
Νάϊν
να κάνω και εγώ τον κατάλογό μου...χιχιχι
Πριν αρχίσουμε θέλω να πω ότι καλή η αγάπη σου στον φορμαλισμό αλλά πρέπει λίγο να
ξεφύγεις πρώτον γατί βλέπω ότι στην έχει βαρέσει αρκετά και δεύτερον γατί οδηγείσαι
βαθμιαία προς μία έτσι πόρωση η οποία δεν είναι καλή για φρέσκιες θεωρίες.
νομίζω πως πρέπει να ξανακοιτάξεις το θεώρημα πληρότητας.αχμ!..νομίζω ότι αυτό

λείπει.χμμ χμμ!...
η πρόταση φ2-->φ4 είναι ψευδής ως προς τις φ1 και φ2.Όμως συνεπάγεται λογικά από
αυτές μιας και αποδείχτηκε.Άρα έπρεπε να είναι αληθής κτλ κτλ.
αυτάάάάά.......
128503
πάντως,
από Borges 13:18, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
η αρχή ορίζεται πάντα εκ των υστέρων. Για να αναζητήσεις μιαν αρχή, πρέπει να έχει
ήδη περάσει ένας ελάχιστος χρόνος. Και πρέπει να το κάνεις από μια απομακρυσμένη
στιγμή. Το θέμα που προκύπτει είναι αν αυτό που ψάχνεις από αυτή την απομακρυσμένη
στιγμή μπορεί να αναζητηθεί με άλλη μορφή από αυτή που το αντιλαμβάνεσαι στο
εκάστοτε τώρα. Αν με λίγα λόγια δεν παγώνεις το αντικείμενο της αναζήτησης στην
προσπάθεια να το βρεις στο παρελθόν, ακυρώνοντας το χρόνο που πέρασε και ο οποίος
είναι η προϋπόθεση για να αρχίσεις την αναζήτηση.
Νομίζω ότι κάθε αναζήτηση για την αρχή ενέχει μια ουσιοκρατική παράμετρο και κατά
τη γνώμη μου (που προφανώς και δεν είναι πρωτότυπη) αναιρεί την έννοια του χρόνου,
όπως λίγο πολύ την περιγράψαμε παραπάνω. Τη θέτει απλώς ως μετρητή μιας συνέχειας
που δεν αλλάζει στα ουσιαστικά στοιχεία της.
(Είπαμε, των κλασικών σπουδών).
128547
Πήγα για ψάρεμα χθες...
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 14:46, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
και καθώς είχαμε ριγμένες τις μπετονιές μας αποφασίζουμε με το κολλητό να τις
σηκώσουμε...αίσθηση του χρόνου δεν είχαμε(ρολόϊ ποτέ δε φοράμε)και ξάφνου του
απαντάω: να κάνουμε ένα τσιγάρο και μετά να τις μαζέψουμε τις μπετονιές...
Επαναλαμβάνω αίσθηση του χρόνου δεν είχαμε (πέρα από οτι ήταν νύχτα)..Παρόλα αυτά
ορίσαμε μια διαφορετική διάσταση χρόνου..όπου το τέλος του ορίου χρόνου θα είναι η
τελευταία τζούρα τσιγάρου...
128554
Το τσιγάρο όμως είχε!
από Κουλ Ουάχατ 15:02, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
Το τσιγάρο, που καιγόταν, είχε αίσθηση του χρόνου: η ίδια η ορατή (μετρήσιμη)
μεταβολή του είναι η ίδια η έννοια του χρόνου. Γι αυτό επινοήθηκε η μέτρηση του
χρόνου, για να μετράμε τις μεταβολές και να προβλέπουμε τις κυκλικές μεταβολές (πχ
πλημμύρες του Νείλου).
Προς novy svet: απλά μ' 'αρεσε το nick σου κι έψαξα στο ίντερνετ. Ούτε ντετέκτιβ,
ούτε ντετέκτορ!
Προς αλληλοϋβριζόμενους φυσικούς: έχουμε φτιάξει ένα όμορφο (αν και όχι ευρύτερα
κατανοητό) thread. Βοηθείστε!
128568
An kai mallon kaneis plaka
8a sou apanthsw sovara.
Kat' arxhn kala kaneis kai den s' aresei o formalismos, oute kai mena me
polyen8ousiazei. Pes mou an 8eleis omws giati xrhsimopoihses to formalismo ths
logikhs na ekfraseis to "epixhrhma" sou? sigoura den to ekanes gia na gineis safhs
mia kai afenos ena pososto twn symmetexontwn den katalavainei thn glwssa tou
protasiakou logismou kai afeterou to keimeno sou den einai den einai kai toso
safes.
Epishs otan parousiazeis ena "real world" paradokso sth glwssa ths logikhs to prwto
pragma pou koitazei kaneis einai kata poson o formalismos pou xreisimopoieite einai
o katalhlos. Ta paradoksa tou telous tou 19ou - arxwn tou 20ou aiwna (kai h epilysh
tous) mas didaksan na eimaste poly prosektikoi otan ankateyoume fysikh kai typikh
glwssa.
Ti ennoeis
"η πρόταση φ2-->φ4 ...αποδείχτηκε" ?
pote? Apodeiksh den einai mia opoiadhpote akolou8ia protasewn, ka8e nea protash
prepei na prokyptei logika apo tis prohgoumenes!
Den eimai sigouros giati anafereis to 8ewrhma ths plhrothtas (ektos isws gia na mas
entypwsiaseis). To oti mia apodedeigmenh protash (se ena synepes systhma vevaiws)
einai alh8hs einai eykolo na apodex8ei, to 8ewrhma ths plhrothtas milaei gia thn
anti8eth synepagwgh: Otidhpote einai alh8ino apodeiknyetai.
Kai mia pou arxises to post sou me mia symvoulh epetrpse mou na teleiwsw kai gw to
diko mou post me mia filikh symvoulh: otan peis mia malakia kai se katalavoune mhn
synexiseis na thn yperaspizesai, synh8ws 8a katalhkseis na les olo kai megalyteres
malakies gia na kalypseis thn arxikh psilomalakioula.
128590
τέλος πάντων
από Κουρτ γκαίντελ 16:15, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
εγώ νομίζω πως απλά κάτι ήθελες να πεις αλλά στο τέλος δεν είπες απολύτως
τίποτα...αουβίντερζεν!
128619
Ιψ,
πού πετάχτηκες; (το αμετάβατο πάντα)
Χρονίζει η συζήτηση παίδες και δεν κάνει. Θα μπούμε στο χρονοντούλαπο και μετά αν
την ξεθάψουμε θα μας πουν και ετεροχρονισμένους. Αμαρτία απ' το θεό. Χρονιάρες
μέρες κιόλας.
128621
προς Ν.
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 17:21, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
το ότι δεν συμφωνείς με μια άποψη,το ότι μια άποψη μπορεί να είναι και λάθος(αν και
στο σουρρεάλισμό λάθος δεν υπάρχει εφόσον παίρνει τη μορφή του αφηρημένου -
αντίληψη άλλης διάστασης) δεν μπορείς να λογοκρίνεις σε τέτοιο βαθμό,ιδιώς όταν
συμμετέχεις σε μια τέτοια συζήτηση...
'Εχουμε κράτησει ένα ωραίο επίπεδο τη συζήτηση,μη το χάλας αποπαίρνοντας τον άλλο
συνομιλητή..κάντο,όπως λέει και ο τυπογράφος,ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής στουσ
ανθρώπους που έχουν παγώσει το χρόνο ή προσπαθούν να παγώσουν το χρόνο...
128631
Εγώ λέω να μαλώσουν,
αλλά έχοντας ως κέντρο το θέμα επί της οθόνης.
Αφού θέλατε να μπείτε, πείτε μας και τίποτε παραπάνω. Ρε Γκαίντελ σ' αυτό με την
αρχή πού ήθελες να καταλήξεις; (αυτό το λογοπαίγνιο βγήκε μόνο του)
128647
Βεβαιως να μαλωσετε, συντροφοι φυσικοι
από Ιψ ο τυπογραφος 17:59, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
Χωρις αψιμαχια και προκληση, συζητηση δε γινεται. Εννοειται ομως μεσα στα πλαισια
μιας αμοιβαιας - στοιχειωδους - πολεμικης ευγενειας. Επι τη ευκαιρια, ενημερωστε κι
εμας τους των θεωρητικων σπουδων τι ειναι ο προτασιακος συλλογισμος, εγω
τουλαχιστον δεν εχω ιδεα ομολογω και υποψιαζομαι οτι ειναι εξαιρετικα ενδιαφερον
θεμα. Με απλα λογια ομως, ενταξει;
Φιλτατε Borges, εδω ειμαι, απλως πρεπει να πεταγομαι (αμεταβατα παντα) στα
διαβασματα μου (γαμω την τυχη μου, καλοκαιριατικα-συγγνωμη κιολας αλλα επρεπε καπως
να ξεσπασω).
Παρακολουθω παντα, αν και ειναι η αληθεια οτι εχω ψιλοχασει την μπαλα, οπως ολοι
νομιζω. Ετσι που ανοιγοκλεινουν τα ζητηματα και πεφτουν οι ιδεες και τα κειμενα και
τα ποιηματα, η συζητηση εχει γινει ολιγον σουρρεάλ. Αλλα καπως ετσι δεν ειναι παντα
ολες οι ομορφες συζητησεις;
Θα επανελθω μετα τη σιεστα μ'ενα κειμενακι που εχω ηδη υποσχεθει, πολλα-πολλα
σχολια πριν.
Au revoir.
128662
Ax,
Ιψ, σε νιώθω, σε νιώθω, κι εγώ κατά κάποιον τρόπο πτυχιακή παραδίδω.
Γκαίντελ, περιμένω τα της αρχής (παρακαλώ όπως φροντίσετε να συνδέσετε την αρχή (ως
καταγωγή) και με την αρχή (ως εξουσία)).
128667
η πτυχιακή του
Τίποτα δεν τρέχει παιδιά , σόρι γα το σπάσιμο...
απλά όταν λέω αρχή εννοώ αρχή του κόσμου.

ο Αυγουστίνος έγραφε ότι με την δημιουργία του κόσμου δημιουργήθηκε και ο
χρόνος.άρα ερωτήσεις για το τι υπήρχε πριν δεν έχουν νόημα...αυτό είναι μία εύκολη
υπεκφυγή κατά την γνώμη μου την οποία όμως υιοθετούν και πολλοί κορυφαίοι φυσικοί.
Είναι όμως ωραία ερώτηση ε;
"Τι υπήρχε πριν?".Ρωτήστε την στον εαυτό σας...Είναι πολύ χαλαρωτική...
Ιψ , και ο Γκαίντελ έχει να γράψει την πτυχιακή του (κλαψ...).και δεν εχω γράψει
ούτε τον τίτλο και η παράδοση είναι τον οκτώβρη...(κλαψ!... σνιφ!...)
128675
εν αρχή...
από psychocat 19:33, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
παιδιά συγγνώμη για το σπάσιμο ομοίως, αλλά είσαστε λάθος, το ζήτημα της αρχής
είναι ψευδές... γιατί αρχή δεν υπάρχει... ένα μοντέλο είναι κι αυτή στην προσπάθεια
κατανόησης του κόσμου... θα επανέλθω αργότερα, με θεωρίες ή ποιήματα, ανάλογα με
την έμπνευση ή και με τα δύο σε ζεύξη... προς το παρόν, ας προσπαθήσουμε να
φανταστούμε όλα τα γνωστικά μας πεδία χωρίς την καταναγκαστική/ ψυχαναγκαστική
βεβαιότητα της αρχής... αν το καλοσκεφτεί κανείς, η αρχή ως έννοια, έχει μία κάποια
βιαιότητα...
128681
Έμπλεως χαράς και ελπίδας για το
παρελθόν.
Λοιπόν, αυτό είναι και το θέμα (ένα από τα θέματα). Αρχή και πλήρωμα του χρόνου
πάνε μαζί. Και αρχή δεν εννοώ μόνο την αρχή του κόσμου, αλλά οποιαδήποτε αρχή.
Οποιαδήποτε καταγωγή, οποιαδήποτε αναζήτηση των αρχών, της αυθεντικότητας κτλ. κτλ.
Οποιαδήποτε αρχή αναζητείται πάντα από το παρόν κτλ. να μην τα ξαναγράφω. Για να
εντοπίσεις την αρχή κάποιου πράγματος χρειάζεσαι αυτό το πράγμα να είναι ορισμένο,
και εφόσον ο χρόνος προχωρά, το πράγμα αλλάζει και μεταβάλλεται. Αν η μεταβολή αυτή
είναι τυχαία (ενδεχομενική) τότε δεν υπάρχει τρόπος να βρεις την αρχή ενός
πράγματος. Πάντα θα βρίσκεις ένα άλλο πράγμα.
Για να το συνδέσω και με τα παραπάνω του περπινιάν (αλήθεια δεν μας είπες και
τίποτε να προχωρήσει η κουβέντα), δεν είναι τυχαίο που το τέλος χρησιμοποιήθηκε και
από τη μεσαιωνική φιλοσοφία ως διττή έννοια, ως τέλος και σκοπός, εφόσον σκοπός στο
χριστιανισμό τουλάχιστον είναι το τέλος της ανθρώπινης δράσης, το τέλος της
βούλησης, της αμφισβήτησης, της πολιτικής εν γένει.
Η πλήρωση και εκπλήρωση του οράματος είναι η ισοπέδωση των αντιθέσεων, αλλά με την
ισοπέδωση των ανθρώπων.
Ο χρόνος σ' αυτή την εσχατολογική θεώρηση είναι απλώς μια αναμονή. Και πετάω και το
επόμενο θέμα, έτσι για να έχουμε πολλά. Πώς έχει επιδράσει αυτή η αναμονή στη
συγκρότηση του νεωτερικού υποκειμένου; Τι από αυτή την αναμονή κουβαλάμε στα σαρκία
μας σήμερα, και πόσο τμήμα αυτής της αναμονής έχει συνδεθεί πλέον με τον
καπιταλισμό;
Εν ολίγοις, μπορούμε να συνδέσουμε αυτή την αναμονή της λύτρωσης με τη μιζέρια μας
στο πλαίσιο του καπιταλισμού και την ανικανότητα να συγκροτήσουμε ένα κίνημα της
προκοπής;
128688
Περι αναμονης και λυτρωσης
Η ιδεα της λυτρωσης, οποιασδηποτε λυτρωσης, και η αναμονη της ειναι μια μικρη ή
μεγαλη αυταπατη, παγιδα εν ολιγοις. Δεν υπαρχει λυτρωση, κατα τη γνωμη μου, ουτε
τελος της ιστοριας, της πολιτικης κλπ. Και για να επανελθω σε κατι που ειπωθηκε
πολλα σχολια πριν και ηθελα να το σχολιασω, ο σοσιαλισμος και ο κομμουνισμος δε
σημαινουν καθολου ο τελος της ανθρωπινης ιστοριας. Ακριβεστερα, σημαινουν μαλλον το
τελος της ανθρωπινης προ-ιστοριας, που θα λεγε κι ο θειος Καρολος, και την εισοδο
στην πραγματικη ιστορια του ανθρωπου, οπου δηλαδη ο ανθρωπος δημιουργει την ιστορια
του (ολοι οι ανθρωποι ισοτιμα, ετσι;) και δεν την υφισταται σαν κατι αλλοτριο και
ετεροκαθορισμενο.
Οποτε, αν αρνηθουμε καθε αφηγηση περι τελους και λυτρωσης και αν πεταξουμε κατι
τυπους σαν το Φουκουγιαμα π.χ. στα σκουπιδια, δε μενει παρα να ξαναθυμηθουμε ενα
συνθημα που γραφαμε καποτε στους τοιχους: Vite! συντροφοι και συντροφισσες.
Να με συγχωρειτε αν γραφω ο,τι να'ναι, λιγο θεωρια, λιγο προσδοκιες, λιγο
παρορμηση, αλλα ειμαι και σαλταρισμενος ανθρωπος. Και οι Κυκλαδες ειναι τοσο μα
τοσο μακρια.
ΥΓ: Αληθεια, μια που αναζητουμε και την περιφημη αρχη του χρονου, παρεα με τον
Αυγουστινο και αλλους τετοιους τυπους, να θεσω κι ενα θεμελιωδες ερωτημα: Αν ο
ανθρωπος ειναι η μονη γνωστη συνειδηση ή οπως θελετε πειτε το, που αντιλαμβανεται,
οριζει και φιλοσοφει πανω στην εννοια και την υπαρξη του χρονου, μηπως ο χρονος
αρχιζει οχι με τη δημιουργια του κοσμου ή με το μπιγκ-μπανγκ ή με τον ουρανο και το
σκοταδι αλλα, απλως, με τον ανθρωπο;
128694
Ξέρεις τι συμβαίνει Borges;
από περπινιάν 20:42, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
Ταυτόχρονα με το ίντι, δουλεύω. Δηλαδή λουφάρω. Οπότε μου είναι δύσκολο να βάλω τις
δικές μου σκέψεις σε μια τάξη, ώστε να μπορέσω να πω κάτι που όντως συνεισφέρει στη
συζήτηση. Οπότε προτιμώ να "ανεβάζω" σκέψεις άλλων, τις οποίες βρίσκω
ενδιαφέρουσες.
Επί του θέματος, αν προσπαθήσω να πω όσα σκέφτομαι για το χρόνο, θα μου βγουν
μάλλον απαισόδοξα και βαριά. Νομίζω πως όσο υπάρχει μισθωτή εργασία δεν θα υπάρχει
και πραγματικός ελεύθερος χρόνος. Υπάρχει μόνο προεπιλεγμένος ελεύθερος χρόνος.
Από την άλλη για τα περί λυτρωσης, νομίζω (καθότι, όπως είναι φανερό, είμαι ένας
άθλιος ρεφόρμας) πως αυτή είναι η ουσία και η πραγματική προσφορά όλων των
ιδεολογιών (κομμουνισμου, χριστανισμου κτλ.): η ιδέα της λύτρωσης, της ευτυχούς
κατάληξης (ουπς, μαλακία, δηλαδή η λύτρωση είναι ένα χάπι εντ;). Το καλό βέβαια με
την κινηματική λογική του κομμουνισμου (και του αναρχισμού, να μην τον ξεχνώ και
αυτόν) είναι η λογική του "εδώ και τώρα" σε αντιδιαστολή με τη μέλλουσα βασιλέια
του χριστιανισμού.
Προσωπικά προσδοκώ την αέναη βελτίωση...
128702
μ' αρέσει, μ' αρέσει
βέβαια εγώ το πήγαινα και λίγο στην "ωρίμανση" των συνθηκών. Κατά πόσο η αναμονή
αυτή δηλαδή είναι αλλη μια αναμονή για τον επερχόμενο λυτρωτή, εφόσον περιμένουμε
να γίνουν οι συνθήκες κατάλληλες. Και επομένως το εδώ και τώρα κατ' εμέ είναι το
ζητούμενο από ένα κίνημα και όχι το αυτονόητο. Δεν νομίζω ότι οι περισσότεροι δρουν
με άξονα το εδώ και τώρα.
Τέλος πάντων.
Για το τελευταίο, Ιψ, εμένα με βρίσκεις σύμφωνο. Βέβαια με την παραπάνω προϋπόθεση
(την πολύ παραπάνω) ότι χρόνος ανεξάρτητα από τις πράξεις μας δεν είναι νοητός,
κάτι που νομίζω ότι δεν προσυπογράφουν όλοι.
128703
παρεμπιπτόντως,
ο θείος θα έλεγε ότι οι άνθρωποι δημιουργούν και τώρα την ιστορία τους (ή μάλλον το
είπε όντως). Το θέμα είναι ότι τη δημιουργούν σαν κάτι ξένο και ανοίκειο. Στην
πραγματική ιστορία είμαστε και τώρα, όχι σε κανέναν προθάλαμο. Έτσι βάζουμε από το
παράθυρο την έλευση και πάλι.
Το αίτημα είναι μια νέα συνάρθρωση των λόγων μας και των πρακτικών μας. Όχι η εκ
του μηδενός ανάδειξη.
Να τη δούμε αλλιώς.
128710
Κι αυτο το ειπε ο θειος Καρολος...
και ειναι επισης σωστο. Παντως ο θειος θα οφειλε να παραδεχτει οτι ο μαρξισμος
γενικα δεν τα καταφερε παντα πολυ καλα στη συναρθρωση του αντικειμενικου (ωριμανση
των αντικειμενικων συνθηκων) και του υποκειμενικου (ταξικη παλη) που ειναι πιο
κοντα στο "εδω και τωρα" ή στο Vite! αν θες. Μεγαλη κουβεντα κι αυτη, παντως γενικα
συμφωνω με αυτα που λες.
Με την ευκαιρια (που την ειδες την ευκαιρια;) ιδου και το κειμενακι που υποσχεθηκα.
Ειναι η τελευταια παραγραφος απο το διηγημα "Επιδομα Ανεργιας" απο το εξοχο βιβλιο
του Ε. Αρανιτση (και ενος απο τους αγαπημενους μου τεχνιτες του λογου) "Ιστοριες
που αρεσαν σε καποιους ανθρωπους που ξερω". Το Επιδομα Ανεργιας ή Βρασιμο του
Αμυγδαλου ειναι "μια απο τις λιγοτερο συζητημενες ερωτικες στασεις του Καμα
Σουτρα... που μπορειο να περιγραφει σαν περιπτυξη εν απολυτω ακινησια για οσο το
δυνατον μεγαλυτερο διαστημα (θεωρητικα επ'απειρον) με το παντοτε ανυποχωρητο
αντρικο οργανο να εφαρμοζει σταθερα στον κολπο...".
Αφου λοιπον ο συγγραφεας εξεταζει τη σημειολογια αυτης της στασης και αναλυει τα
υπερ και τα κατα για τους επιδοξους δοκιμαστες της και οχι μονο, καταληγει:
"Απομενει ωστοσο ενα τελευταιο θετικο επιχειρημα που θα'ταν σφαλμα να το
παρακαμψουμε. Θα μπορουσαμε να το θεσουμε ως εξης: αν ολοι οι ανθρωποι του πλανητη
επιδιδονταν στο Επιδομα Ανεργιας για μια βδομαδα, ξαπλωμενοι στο κρεβατι τους μερα-
νυχτα, το Συστημα θα κατερρεε και το ονειρο των πατερων της επαναστατικης σκεψης
απ'τον Μπακουνιν μεχρι τον Γκυ Ντεμπορ θα γινοταν πραγματικοτητα.
Το βραχυκυκλωμα στη διεκπεραιωση, το σταματημα των δεικτων του ωρολογιου, με δυο
λογια η αναστολη του πρακτεου, ειναι η μαμη της ανατροπης. Ανεξοδη, ανωδυνη,
αναιμακτη και χωρις την προυποθεση καμιας ειδικευσης, μπορει να σπειρει το τιποτα
και να θερισει αστρα. Ως τοτε, το Συστημα θα κινειται ολο και ταχυτερα προς τη
φρενιτιδα: θεμιτο θα ειναι μονο το ληξιπροθεσμο".
Βεβαια, δεν ειναι να το παιρνουμε και τοις μετρητοις αυτο. Αλλα και παλι, γιατι
οχι;
128738
Στη φιλη novy
από κολαφος 23:28, Τρίτη 29 Ιουλίου 2003
Η αναφορα μου στους 3 κλασσικους εγινε για να ανασκευασω την ιδεα πως..... "Ο
χρόνος ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε σαν κάτι μεμονωμένο, αλλά πάντα σε συνάρτηση με τον
χώρο και ένα αντικείμενο (ουσία, θεός,ανθρώπινο υποκείμενο) και ακομη οτι ο
Αριστοτέλης κι όλοι οι σωκρατικοί τον συνδέουν με την κίνηση"
Επαναλαμβανω λοιπον.
Για τον Πλατωνα , ο χρονος γεννηθηκε μαζι με τον ουρανο και αν παψει να υπαρχει θα
το κανει συγχρονως με αυτον μιας και εγεννηθησαν μαζι.
Ο χρονος αποτελουσε μιμηση του θειου προτυπου που ομως ηταν ον αιωνιο. Ο ουρανος
και τα αστρα με αλλα λογια ειναι μια κινητη απομιμηση της αιωνιοτητας.
Ο χρονος ειναι θειο δημιουργημα , ενω δεν υπαρχει για τα θεια οντα.
Το θειο δημιουργεσε τον χρονο.
Πραγματι ο χρονος δεν αντιμετωπιζεται μεμωνομενα.
Στον Πλωτινο τωρα ο χρονος αναφερεται ως ψυχικο ενεργημα ,
ειναι δηλαδη κατι που πρωτιστως γινεται αντιληπτο με τη ψυχη.
Τελος για τον Εμπεδοκλη αυτο το "
Ο Αριστοτελης , κινηθηκε αναμεσα τους.
Αλλωστε η ψυχη για τον Πλωτινο ειναι ο μεσαζων μεταξυ αισθητου και νοητου κοσμου.
Οταν αποδιδεται στην ψυχη η ιδιοτητα του χρονιζειν , η ψυχη αναλαμβανει τον ρολο
του αντιληπτικου οργανου του χρονου.
Αυτο ομως δεν δικαιολογει την συνδεση του χρονου , ουτε με τον χωρο , ουτε με την
ουσια , ουτε με το υποκειμενο.
Με τον "επιστημονα" Πλατωνα εχουμε τον αντικειμενικο χρονο , ενω με τον
"ποητικοτερο" Πλωτινο εισβαλει στο προσκηνιο ο βιωματικος χρονος.
Ποσες φορες εχουμε βρεθει για 5 λεπτα σε μια δυσκολη θεση;
Ο Πλατων θα ελεγε ...ειναι μολις 5 λεπτα
Ο Πλωτινος θα ανταπαντουσε ...ηταν ενας αιωνας.
Για τον Ηρακλειτο πραγματι ολα υποτασονται στον Λογο
, ελεγε αλλωστε πως "ο Κοσμος ειναι μια αιωνια φωτια που αναβει και σβηνει με
μετρο"
Πραγματι υπαρχει αντινομια μεταξυ αυτου και του "ο Χρονος ειναι ενα παιδι που
παιζει ζαρια , δικη του ειναι η βασιλεια"
Τι να κανουμε δηλαδη; το οτι ο Ηρακλειτος ηταν ενας σκοτεινος φιλοσοφος, οτι του
αρεσε να εκφραζεται με αινιγματα , οτι η γλωσσα του ηταν εντυπωσιακα παραδοξη ,
ειναι στοιχεια που ειχαν σχολιασθει παλαιοθεν.
Πολλοι ηταν εκεινοι που σηκωσαν τα χερια ψηλα , εσυ ισχυριζεσαι πως τον
ερμηνευσες , ποιος ξερει μπορει να εχεις και δικιο , αλλα δεν ειμαι και τοσο
σιγουρος.
Τι εννοει αραγε με το "Αγαθον και κακον ταυτον" ;;;
Οσον αφορα τον Εμπεδοκλη , καμια σχεση με τον δαρβινο , η συγγενεια εντελως
επιφανειακη οπως ελεγες και συ,
" Ξέρεις κι η ερμηνεία των εικόνων εξαρτάται απ΄τη διαμόρφωση της συνείδησης μέσα
στο χρόνο, στην ιστορία."
Χαιρομαι παντως που μερες που ειναι βρισκω ακομη ανθρωπους για ωραιες και παρηγορες
κουβεντουλες .
Περισσοτερη φλυαρια αργοτερα.
128752
Oyte fysikos eimai oyte ...
από N. 0:02, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
kanena evrsisa oyte me kanenan malwsa.
Ksanazhtw sygnwmh an ksenerwsa kapoious, alla kai sto katw katw den sas ypoxrewsa
na me diavasete.
Kai file Petro, hremhse ligaki agori moy ti logokrisies moy les? poion h' poian
logokrina? Mhpws mperdeveis thn kritikh me thn logokrisia? O/h "Goedel" egrapse
kati egw apanthsa o/h Goedel antapanthse kok. Kaneis den logokrine kanenan.
Anti8eta me tis "8ewrhtikes" episthmes stis "akribeis" episthmes, kalws h kakws,

oxi mono kapoios exei dikio h' adiko alla syxna yparxoyn safeis me8odoi elegxou.
Otan lew loipon oti kati einai "blakeia" xrhsimopoiw ena ligo ws poly texniko
oro ;o), den vrizw. Genika kata th gnwmh mou to na peis oti kati einai blakeia den
apotelei brisia, brisia einai na peis kapoia/on blaka. Dioti den lene mono oi
blakes blakeies, apla oi blakes tis lene pio syxna.
O protasiakos logismos file Ips, (kai oxi syllogismos) einai mia typopoihsh ths
logikhs se ma8hmatikh glwssa. Einai sxetika periorismenhs embeleias mia kai den
xrhsimopoiei posodeiktes h' metablhtes, gia paradeigma oi protaseis
a)Oloi oi an8rwpoi einai 8nhtoi
b) O Swkraths einai 8nhtos
antimetwpizontai san logika asyndetes. Gia na mporesei kaneis na antimetwpisei thn
(b)ws eidikh periptwsh ths (a) xreiazetai na katafygei ston kathgorhmatiko logismo.
Kai na katalhksw legontas oti enw den 8ewrw oti kapoios/a xreiazetai mia
dikaiologia gia na mhn kserei kati, 8ewrw oti to na peis oti egw spoydasa kati allo
den einai dikaiologia. Dhladh re paidia an den sas ma8oyn kati sto
sxoleio/panepisthmio/mataptyxiako/... den prokeitai na to ma8ete? ti sxesh exei ti
spoydases h ti leei to/a ptyxeio/a sou me to ti ksereis?
Filika
N.
128758
ωραία κουβεντούλα έχει ανοίξει...
από Κουρτ Γκαίντελ 0:23, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Λοιπόν φίλε Ιψ (και υπόλοιποι φίλοι και φίλες) , έχω να πω τα εξής.
νομίζω πως ο Μπέρτζες (αν δεν κάνω λάθος) έγραψε πριν ότι ο χρόνος υπάρχει μέσα
μας.να ένα άλλο ωραίο ερώτημα.υπάρχει καθαρός χρόνος;ίσως υπάρχει...αλλα είναι τόσο
τιτάνιος που δεν μπορούμε να τον φανταστούμε.Είναι ο χρόνος του σύμπαντος...αυτό το
μαγικό ρολόϊ που τα συντονίζει όλα στον ρυθμό του.Ένα κλικ για αυτόν είναι μια αργή
περιστροφή του γαλαξία ολόκληρου μέσα στο απύθμενο χάος της διαστημικής
αβύσσου.ένας τέτοιος χρόνος για εμάς είναι ασύλληπτος.Το προηγούμενο τέτοιο κλικ
έγινε όταν ο βροντόσαυρος στο μουσείο φυσικής ιστορίας έτρωγε ακόμα φρέσκο
χορταράκι.Ισως ακουστώ ντετερμινιστής αλλά ...άλλη μία ερώτηση.αρχίσαμε από κάπου ή
υπήρχαμε από πάντα.και αν αρχίσαμε από κάπου τί υπήρχε πριν από μας;γιατί αυτό που
υπήρχε πριν δεν υπάρχει και τώρα;να ίσως η σημαντικότερη των ερωτήσεων.
Καθώς το κομμάτι του γαλάζιου δούναβη πλησιάζει στο τέλος του μία εικόνα αξίζει.Ο
χορός ενός τόσο εύθραυστου πλάσματος στις ατέλειωτες, σιωπηλές και κρύες αβύσσους
του απείρου ...Καληνύχτα σε όλους!
128767
Merci beaucoup, N.
για τη μικρη εισαγωγη στον προτασιακο λογισμο (και ουχί συλλογισμο). Επισης, θα
εκτιμουσα πολυ και μια μικρη εισαγωγικη βιβλιογραφια, αν σου βρισκεται προχειρη.
Ωστοσο, οι διαφορετικες σπουδες δεν ειναι δικαιολογια, ειναι απλως η λογικη
αιτιολογηση μιας καποιας ελλειψης γνωσης. Οπως θα ηταν πολυ λογικο ενας μαθηματικος
να μη γνωριζει απαραιτητα τι ειναι η επιμορτος αγροληψια ή ποιος ηταν ο Μαρσιλιος
της Παδοβας. Αυτο εν ειδει αστειου κιολας. Συμφωνω παντως, κατω η εξειδικευση της
γνωσης.
Borges, σειρα σου να αφοσιωθεις στο πεταγμα;
Κουρτ, γιατι να πρεπει ντε και σωνει να αρχισαμε απο καπου και να βαδιζουμε καπου
με καποιο σκοπο, ντετερμινιστικως; Γιατι να μην ειμαστε μια ιδιοτροπια του τυχαιου,
ενα παραδοξο, τελικα, της συμπαντικης στατιστικης; Αναρωτιεμαι.
Και μια διευκρινιση: η ερωτικη σταση στο Καμα Σουτρα λεγοταν Βρασιμο του Αμυγδαλου.
Το Επιδομα Ανεργιας ειναι βεβαια (πολυ) μεταγενεστερη ονομασια, αφου την εποχη που
γραφτηκε το βιβλιο των ηδονων δεν υπηρχε το Κρατος Προνοιας ουτε ως ιδεα. Θα μου
πεις τωρα υπαρχει; Κι αυτο το συζηταμε.
ΥΓ: Δε θα ειχε πλακα να γινοταν ολη αυτη η συζητηση γυρω απο ενα τραπεζι, με ουζο
και θαλασσινα πχ; Ε, ονειρα (και καημοι) θερινης νυκτος και θεραποντων -
καλοκαιριατικα - της επιστημης...
128770
το τίποτα καθορίζει τη μοίρα του παντός...
από psychocat 1:40, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
η κατάσταση ελάχιστης ενέργειας είναι το αληθινό κενό, αντίθετα, μία διεγερμένη
κατάσταση αυτού του ίδιου κενού χαρακτηρίζεται ως ψευδοκενό, και είναι δυνατό
κάποτε ένα σύστημα να υπάρχει για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα σε κατάσταση
ψευδοκενού, έως ότου μεταβεί αυθόρμητα από το μετασταθές ψευδοκενό στο αληθινό
ευσταθές κενό... αυτή η μετάβαση μπορεί να προκληθεί και από μία απλή κβαντική
διακύμανση, που επαρκεί για να δημιουργήσει μια φυσαλλίδα αληθινού κενού μέσα στο
ψευδοκενό, μια φυσαλλίδα που θα απλωθεί στη συνέχεια, με τεράστια ταχύτητα
παντού...
τα πληθωριστικά σενάρια της δημιουργίας του σύμπαντος χρησιμοποιούν ακριβώς την
ιδέα του ψευδοκενού... υποθέτουν εν ολίγοις ότι το σύμπαν στα αρχικά του στάδια
βρισκόταν σε μία διεγερμένη κατάσταση κενού και οως η αποδιέγερση του είχε ως
αποτέλεσμα τη διόγκωση του σύμπαντος... παραλλαγές στο ίδιο θέμα υπάρχουν πολλές,
όπως εκείνη του χαοτικούπληθωρισμού, που υποστηρίζει πως το σύμπαν μας δεν είναι
παρά μια φυσαλλίδα σ' έναν τεράστιο χαοτικό αφρό διαρκώς αναπαραγομένων
συμπάντων... όμως, όλα τα τα κοσμολογικά σενάρια χρησιμοποιούν τις κβαντικές
διακυμάνσεις του κενού και την έννοια του ψευδοκενού, υποστηρίζοντας συχνά ότι το
σύμπαν δημιουργήθηκε από το τίποτα...
128782
Αποφανση και καταφαση πρι ντετερμινισμου...
από κολαφος 3:05, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Αυπνιες
Μια συζητηση που ξεκινησε για τον χρονο κατεληξε στο σκοπο της ανθρωπινης υπαρξης .
Τυχαιο ;
Μαλλον μοιραιο , μιας και η συζητηση για τον χρονο ,δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια
συζητηση για την νοηση , εμμεσως λοιπον για την υπαρξη.
Εν τελει ομως βαδιζουμε καπου και με καποιο σκοπο ;
Ο Παρμενιδης θα αρνουταν κατηγορηματικα κατι τετοιο , ετσι και αλλοιως κινηση
γιαυτον δεν μπορει να υπαρξει.
Ο Ηρακλειτος αιωνες πριν του απαντουσε τα παντα ρει και ενοσω μερος του παντος και
ο ανθρωπος προς καπου και αυτος βαδιζει.
Ο Πλατων γνησιος απογονος του Σωκρατη οριζε σαν σκοπο σαν "τελος" την γνωση .
Ερχεται και ο Αριστοτελης με το "εν δυναμει" του να ωθηση ακομα περισοτερο την
ιστορια του σκοπου ," το αυγο μπορει να θεωρηθει εν δυναμει κοτα, μπορει να γινει
μπορει και οχι αλλα αυτος ειναι ο σκοπος , το τελος του..."
Απο την αλλη εμφανιζεται και ο Εβραικος ιστορικισμος...Αβρααμ γεννησε Ισαακ, αυτος
τον Ιακωβ και παει λεγοντας
Στο μεταιχμιο της συγκροτησης του Χριστιανισμου ο εθνικος Πλωτινος ανασκευαζοντας
τον Πλατωνα θετει ως αρχη παντων το Εν και σκοπο του ανθρωπου την ενωση με το Εν.
Οι χριστιανοι πατερες το μεταγραφουν σε Θεο και ως τελος πλεον του ανθρωπου η
Θεωση.
Οι σχολαστικιστες το βιολη τους για αιωνες φλερταροντας με τη γνωση την ερευνα και
το απογορευμενο.
Φρανσις Μπαιηκον και Καρτεσιος οριζουν το cogito και ο σκοπος του τι αλλο ; η
νοηματοδοτηση και η κυριαρχια τοτ ανθρωπου επι του κοσμου, νεος σκοπος!
Κατι προσπαθουν οι ιδεαλιστες να αποκαταστησουν , πιο συνεπεις οι ρομαντικοι στο να
ξανα-ισοροπησουν την σχεση ανθρωπου και φυσης οριζουν σαν σκοπο του ανθρωπου την
αναζητηση της χαμενης αθωοτητας , την ελετθερια , την δημιουργια.
Ο Εγγελος και η ολοκληρωση της πορειας του παγκοσμιου Πνευματος , προς την
ολοκληρωση μαλλον υπονοουσε κατι που γινεται ετσι και αλλοιως και δεν προυποθεται
ιδιαιτερο σκοπο για τον ανθρωπο.
Ο Μαρξ και η πληρωση της ιστοριας με την απελευθερωση του ανθρωπου και της
ανθρωποτητας απο την αναγκη ,που εθετε ως σκοπο τον αγωνα για τον ερχομο αυτης της
φασης της ιστοριας.
Η ιστορια του σκοπου βεβαια δεν περικλειεται ουτε και σταματαει εδω .
Μεγαλοι και μικροι σκοποι παντοτε και παντου εμπαιναν και μπαινουν στο προσκηνιο.
Ειναι βεβαιο οτι με αυτα προφανως σε αυτο το σαιτ και σε αυτο το τρεντ δεν κομιζω
καμμια γλαυκα.
Το μονο που ηθελα να πω ,και θα το ελεγα με δυο λογια αν δεν ημουν φλυαρος αλλα
ειμαι, ειναι πως ερωτηματα οπως που βαδιζουμε αραγε; που παμε; ποιοι ειμαστε; ποιος
ειμαι δεν συναρτουν ΑΠΟΦΑΤΙΚΕΣ απαντησεις ειναι ιδρυτικα για τον καθενα και ως
τετοια ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΑ κατα μια εννοια.
Εγω θα ελεγα πως θελω να περασω απο τη φαση της αναγκης στη καταστασης της
ελευθεριας και ετσι θα απαντουσα στα περι σκοπου , στα περι," προς τα που παμε;"
Καποιος αλλος μπορει να πει χμ μια χαρα ειναι μονος σκοπος μου να εξασφαλισω μια
σιγουρια να αλλαξω το αμαξι μου και καμια καλη γκομενα και παει λεγοντας .
128806
απαντήσεις
από novy svet 8:03, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Περπινιάν, άργησα να σου απαντήσω και δεν έχω τίποτα σημαντικό να σου πω. Αγνοώ το
βιβλιο του Ν. Κον, κατά συνέπεια δεν ξέρω, αν εντάσσεται το σχόλιό μου στο σκεπτικό
του. Ίσως ναι, ίσως και όχι.
Butterfly in berlin, ξέρω ότι οι Εβραίοι δίνουν ακόμη ένα όνομα στα παιδιά τους,
όμως όχι το Benedix για τον Μπένγιαμιν. Σημασία έχει ότι ο ίδιος έδωσε στον εαυτό
του ένα δεύτερο όνομα κι έναν δεύτερο άγγελο, λένε επηρεασμένος απ΄τον Μπωντλαίρ
(Γράμμα βουλωμένο διαβάζεις, Ιψ). Υπάρχει σχετικά ένα άρθρο του G. Scholem, μάλλον
το ξέρεις.
Κόλαφε, το πήρα ανάλαφρα αυτό που έγραψες, κακώς. Ίσως τώρα, μετά από σκέψη,
καταλαβαίνω, γιατί τοποθετείς τον Αριστοτέλη ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Πλωτίνο,
νομιμότατο, μολονότι η ίδια δεν έχω ασχοληθεί μ΄αυτή την ερμηνεία. Εντούτοις θα
μπορούσες από μια τέτοια αφετηρία να στρέψεις την όλη συζήτηση στο thread. Αν
συνέδεες την "ανάμνηση" της αιώνιας Ιδέας στον Πλάτωνα με τις απορροές μιας πρώτης
Αρχής στον Πλωτίνο. Θίγεις το θέμα του άχρονου-Αρχής, για το οποίο ενδιαφέρονται
αρκετοί εδώ, στην οποία α) στρέφεται το έγχρονο-φαινόμενο για να αποκτήσει γνωστικά
κλπ. περιεχόμενα (Πλάτων) β) δημιουργεί
τα φαινόμενα κι είναι το "τέλος" τους, σαν επιστροφή (Πλωτίνος) γ) πραγματοποιείται
στα φαινόμενα, από δυνάμει σε ενεργεία και εντελέχεια (Αριστοτέλης) και δ)
εκπληρώνεται και δεν εκπληρώνεται κάθε φορά στο εδώ και το τώρα (Χέγκελ). Αν το
επιχειρήσεις, καλή δύναμη. Πάντως, σ΄ευχαριστώ, που μ ΄έκανες να το ξαναθυμηθώ.
Τέλος: Δεν εκτιμώ ούτε απορρίπτω ιδιαίτερα τον σουρεαλισμό για να κρίνω τη
θετικότητα της συζήτησης, απ΄το αν ικανοποιεί τα υποτιθέμενα κριτήριά του ή όχι.
Ποιά είναι αυτά; Ο χαβαλές για τον χαβαλέ; Εντάξει, αν είναι έτσι, αποδεκτό, αλλά
να το έχουμε ξεκάθαρο. Όχι ότι πιστεύω, πως μια συζήτηση είναι δυνατή μέσω
διαδυκτίου κι ο χαβαλές τη χαλάει. Αντίθετα, άλλά να ξέρουμε και τι δίνουμε στον
καίσαρα και να ξεσαλώσουμε αναλόγως.
128813
Καλημέρα σε όλους
από Borges 9:25, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Έπειτα από μια ήσυχη βραδιά ραθυμίας και ταινίας (επιτέλους), επανέρχομαι.
Λοιπόν, Ιψ, πρώτον αυτό για τον Αρανίτση φαίνεται. Είναι όντως πολύ καλός. Και τα
πολιτικά του σχόλια είναι ωραία.
Το κομματάκι ωραίο επίσης. Για την πρόταση: μου θυμίζει λίγο τον Μπουκτσιν. Το
"άκου μαρξιστή". Εντάξει το έχω διαβάσει κάτι άπειρα χρόνια πριν και δεν το θυμάμαι
καλά, αλλά νομίζω ότι η πρότασή του ήταν παρόμοια. Ότι αντικαπιταλιστική κίνηση
πρέπει να θεωρείται η απραξία, η δολιοφθορά μέσω της τεμπελιάς. Ξέρεις Λαφάργκ και
τα τοιαύτα.
Για να το πάω κι αλλού, νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να το διαγνώσει κανείς
και στην Αυτοκρατορία, αλλά δεν παίρνω και όρκο γιατί έχω διαβάσει μόνο αποσπάσματα
και επίσης θα πάει εντελώς αλλού τη συζήτηση.
Συζήτηση για την οποία έχω χάσει την μπάλα και χρειάζομαι λίγη ώρα να τη χωνέψω. Θα
επανέλθω δριμύτερος.
128815
Α, Γκαίντελ και psychocat
τι μου θυμίσατε κι εσείς. Τα κοσμικοκωμικά τα έχετε διαβάσει ρε παιδιά; Εκεί μιλάμε
για έρωτες αιώνων.
128819
Λοιπόν, ας σταχυολογήσω
Ιψ, έχεις δίκιο σ' αυτό με την αδυναμία του κομμουνισμού να ξεπεράσει λίγο τις
"αντικειμενικές συνθήκες", να δράσει στο εδώ και τώρα. Νομίζω ότι η Λούξεμπουργκ
ήταν πολύ αντίθετη σ' αυτή τη θεώρηση, προτείνοντας ότι πρέπει να κάνουμε την
κίνηση και τα άλλα θα έρθουν (σκυμμένος σε βιβλία που γράφουν για πολύ παλαιότερες
εποχές, έχω χάσει επαφή με κάθετι σύγχρονο, οπότε ας με συγχωρήσει κάποιος αν οι
αναφορές μου είναι λανθασμένες ή βιαστικές).
Κόλαφε, αν μου επιτρέπεις, νομίζω ότι το αγαθόν και κακόν ταυτόν μπορεί κανείς να
το δει όχι ως ταύτιση αξιολογική που σχετίζεται με την καθημερινότητα, αλλά στη
γενική ροή του χρόνου. Σαν να λέμε ότι και τα δύο είναι απαραίτητα το ίδιο στην
κίνηση της ζωής. Δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο και τα λοιπά.
Έχω μια ένσταση για την ερμηνεία. Να προτείνει κανείς μια ερμηνεία δεν σημαίνει ότι
πρότεινε ΤΗΝ ερμηνεία. Στο κάτω κάτω όλοι μας ερμηνεύουμε καθημερινά τα πάντα. Από
ένα απλό κλείσιμο του ματιού, μια ανατριχίλα στον διπλανό μας, τη μυρωδιά, τις
λέξεις που χρησιμοποιεί, τις κινήσεις που κάνει, κτλ. κτλ. Δεν σε ψέγω, απλώς μου
φαίνεται ότι την ερμηνεία πρέπει να τη θέσουμε σε άλλη βάση.
Ρε novy svet, μπερδεύτηκα με το τελευταίο σου. Τι εννοείς;
Αχ Ιψ, ναι, ουζάκια, μεζεδάκια, θαλασσίτσα...
128889
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 14:49, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΕΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΕΧΕΙ ΑΦΗΝΙΑΣΕΙ.
ΜΑ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΜΟ.
ΣΥΝΕΠΕΙΠΑΤΕΣ ΕΞΗΓΟΥΝ ΤΙΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ.
ΟΥΡΑΝΟΣ,ΑΕΡΑΣ,ΚΑΜΠΟΣ,ΠΟΛΕΙΣ,ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΡΩΜΑ,ΠΟΥ ΤΑ ΔΕΝΕΙ ΤΟ ΝΤΑΚΑ-ΝΤΟΥΚΟΥ
ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ.
ΣΤΟ ΒΑΓΟΝΙ ΜΑΣ ΔΕ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ,ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ.
ΟΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.
ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕ(ΑΣΕ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ)
ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ,ΟΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΤΑΞΙΔΙΑΡΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.
ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ...
ΒΛΕΠΕΤΕ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ Η ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΜΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΣ...ΜΑΣ

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ,ΔΕ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ...
ΥΓ.ΠΡΟΣ Ν. ΑΛΙΜΟΝΟ ΔΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΧΑΛΑΣΤΟΥΜΕ - ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ

ΧΑΛΑΣΤΗΚΕΣ...ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΟΤΙ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΥΦΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΛΙΓΠ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΥ...
ΑΛΛΩΣΤΕ ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ ΠΟΛΥ ΣΤ'ΑΡΧΙΔΙΑ
ΤΟΥΣ...ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ,,,
128890
ΔΙΟΡΘΩΣΗ
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 14:51, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΕΣ...
128904
μα τί λες,
από novy svet 15:16, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Πέτρε; Καθόλου δε χαλάστηκα, ειλικρινά.
Και βεβαίως η μαλακία είναι συνυφασμένη με τον άνθρωπο ως είδος, άρα και με τον
καθένα μας ως άτομον είδος. Τώρα που το σκέφτομαι δε, νομίζω ότι θα ήταν καλή
απάντηση στο έρώτημα του ποιητή Σεφέρη: "τί είναι Θεός, τι μη Θεός και τί ανάμεσά
τους?". Ο μαλακισμένος άνθρωπος είναι, ούτε καθαρή σκέψη, ούτε καθαρό ένστικτο.
Απλά, είπα να το θεματοποιήσουμε, μολονότι έχουν γίνει κατά καιρούς υπέροχες
αναλύσεις στο ίντυ, όχι να το καταργήσουμε. Δεν κάνω καθόλου πλάκα.
128928
Ευριπίδης, Μήδεια
αυτό του Σεφέρη είναι η μετάφραση και ιδιοποίηση.
Έτσι για το αρχείο.
128994
Time is an ilusion
από N. 18:51, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Pws to' pe o Borges (o argentinos ouxi o synomiliths mas)
"Mes thn aperanth eysplaxnia tou o 8eos mas xarise allhlouxia kai lh8h".
(H' kati tetoio, briskomai makria apo th bash mou kai basizomai stnn as8enh kai
kamia fora efevretikh mnhmh mou.)
Ayto pou yparxei einai o xwroxronos mia tetradiastath (h mhpws einai

endekadiastath? ligo mperdemeno to kouvari ;)) pollaplothta xwris ena
proka8orismeno systhma syntetagmenwn kai eidikotera xwris mia proka8orismenh
xronikh katey8ynsh. H grammikh roh tou xronou einai mallon ena texnasma ths
syneidhshs mas - kapoios 8a mporouse na to paei kai parapera: h syneidhsh mou -egw
an 8elete- einai apotelesma (kai) ths epiloghs ths xronikhs syntetagmenhs.
YG1: file Ips, ayth th stigmh den mporw na skeftw kanena eisagwgiko - mh texniko
egxeiridio ma8hmatikhs logikhs. Kserw omws oti yparxoun arketa (kyriws agglofwna)
egxeiridia poy einai grammena gia foithtes filosofias. Oso gia ta ouzakia kai th
8alassa ... bebaiws, oi kalyteres syzhthseis etsi ginontai.
YG2: An kai 8a phgaine kalytera sto post me ta vivlia episthmonikhs fantasias, ena
kalo biblio pou diavasa prosfata, kai paizei ligo (kai) me tis idees pou anefera
einai to "Permutation City" tou G. Egan.
128995
Δεν ξέρω αν ο χρόνος ειναι ψευδαίσθηση...
από Κουλ Ουάχατ 18:53, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
... αλλά ειδικά στη δουλειά, φίλοι μου, δυσκολεύομαι να προσπεράσω αυτή την
ψευδαίσθηση!
129002
Time machine - H. G. Wells
από περπινιάν 19:05, Τετάρτη 30 Ιουλίου 2003
Μπορείτε να το βρείτε στο:
http://www.marxists.org/reference/archive/hgwells/works/1890s/time/index.htm
Αλλά και στο project.gutenberg
129035
Ξενιτεμένε Ν.
Έχω μιαν απορία: πώς γίνεται η συνείδηση να είναι αποτέλεσμα της επιλογής; Εφόσον η
επιλογή προϋποθέτει την ύπαρξη συνείδησης. Εκτός και αν εννοείς ότι η συνείδηση
είναι αποτέλεσμα της επιλογής άλλων.
129060
υστερόγραφα
από psychocat 0:55, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
"μόνο τρεις άνθρωποι περπάτησαν
ο ένας πήγε να βρει το Θεό
ο άλλος πήγε να βρει το Διάβολο
κι ο τρίτος πήγε να βρει το Κενό..."
Μίλτος Σαχτούρης
Υ.Γ.1 εγώ πάντως είμαι άθεη, ούτε το θεό, ούτε το διάβολο ψάχνω... κι ο χρόνος δεν
είναι τίποτα άλλο παρά "ένα χαστούκι του κενού"...
Υ.Γ.2 τα κοσμικοκωμικά του Καλβίνο λες Borges; χαίρομαι που τα ανέφερες...
129265
Και πάλι με λόγια άλλων
από περπινιαν 18:03, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
Κρίμα είναι να σταματήσει αυτή η ωραία συζήτηση. Ισως βέβαια ο χρόνος της να
τελείωσε...
Τέσπά, δυστυχώς και πάλι μόνο λόγια άλλων έχω να προσφέρω, ελπίζω πάντως να σας
φανεί ενδιαφέρον.
H γεωγραφία του χρόνου
Πριν από τρεις αιώνες ο Christian Huygens (1629 – 1695) έφτιαξε μια νέα θρησκεία. O
σκοπός του βέβαια δεν ήταν αυτός. O Ολλανδός μαθηματικός απλώς κατασκεύασε ένα
εκκρεμές ρολόι το οποίο, για πρώτη φορά στην ιστορία, έδινε την δυνατότητα στους
ανθρώπους να παρακολουθούν με ακρίβεια τις ώρες και τα λεπτά. Tαυτόχρονα όμως έφερε
και επανάσταση. Με το πέρασμα των αιώνων εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν αιχμάλωτοι της
«νέας θρησκείας του χρόνου». Στα 1850, οι άνθρωποι άρχισαν να φορούν ρολόγια με
λουράκι στα χέρια. Κατόπιν ήλθε η εποχή του σχολικού κουδουνιού και με την
Βιομηχανική Επανάσταση το ρολόι - με τις κάρτες, για τις βάρδιες των εργατών και τα
δρομολόγια των σιδηροδρόμων. Kατά τον Niel Postman «το ρολόι δεν είναι απλώς ένα
μέσο καταγραφής των ωρών, αλλά και ένα μέσο συγχρονισμού και ελέγχου των πράξεων
των ανθρώπων. Έτσι... έφερε νέα και ακριβή κανονικότητα στην ζωή του εργαζόμενου
και του εμπόρου. Tο μηχανικό ρολόι έκανε δυνατή την ιδέα της συστηματικής
παραγωγής, των συστηματικών ωρών εργασίας, του κανονικοποιημένου προϊόντος. Xωρίς
το ρολόι, ο καπιταλισμός θα ήταν αδύνατος....»
Οι άνθρωποι κοιτάζουν το μηχάνημα που είναι πλέον πανταχού παρόν πολλές φορές κάθε
μέρα, περιμένοντας το σήμα που θα τους πει ότι είναι ώρα για να πάνε στην εργασία
τους ή να φάνε ή να κοιμηθούν. Tο ρολόι κρατά σε ρυθμό την καθημερινή μας ζωή, αλλά
ταυτόχρονα την δυναστεύει. Eίναι ένα μηχάνημα παντοδύναμο, αλλά μόνο στις δυτικές
κοινωνίες. Yπάρχουν πολλοί πολιτισμοί που ακόμη πορεύονται με διαφορετικούς
ρυθμούς. Έτσι, ο χρόνος μοιάζει να περνά πιο γρήγορα στη Φρανκφούρτη απ’ ότι στο
Σαν Σαλβαδόρ. Οι καλόγεροι στη Μπούρμα γνωρίζουν ότι είναι ώρα να ξυπνήσουν όταν
υπάρχει αρκετό φως ώστε να μπορούν να δουν τις φλέβες των χεριών τους. Στο Μεξικό,
αν εμφανιστεί κάποιος στην ώρα του γίνεται αντικείμενο χλευασμού από τους
υπόλοιπους. Στο βιβλίο του «Η Γεωγραφία του Χρόνου: Οι Προσωρινές Κακοτυχίες ενός
Κοινωνικού Ψυχολόγου ή Πώς ο Κάθε Πολιτισμός Μετρά το Χρόνο Λίγο Διαφορετικά» («A
Geography of Time: The Temporal Misadventures of a Social Psychologist, or How
Every Culture Keeps Time Just a Little Bit Differently», Basic Books), ο Robert V.
Levine περιγράφει τις ενδιαφέρουσες παραλλαγές στον ρυθμό του χρόνου, ο οποίος
δείχνει να εξαρτάται από το γεωγραφικό μήκος και πλάτος, στο οποίο μετράται!
O Levine επισκέφτηκε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο για να εξετάσει την ακρίβεια
των δημοσίων ρολογιών, να μετρήσει την ώρα που χρειάζονται οι πεζοί για να
διανύσουν μια απόσταση 18 μέτρων και τον χρόνο που χρειάζονται οι ταχυδρομικοί
υπάλληλοι για να πουλήσουν ένα γραμματόσημο. Στην περιήγησή τού έτυχαν πολλά
αναπάντεχα. Στη Βραζιλία κάποιος ήταν τουλάχιστον 3 ώρες πίσω όταν είπε στον Levine
ότι « η ώρα είναι ακριβώς 2:14.» Το κεντρικό ταχυδρομείο της Τζακάρτα τον έστειλε
έξω, στους υπαίθριους μικροπωλητές για να μάθει την ώρα. Οι κάτοικοι της Nέας
Yόρκης κατέλαβαν την έκτη θέση στην ταχύτητα της πεζοπορίας.
Ο περισσότερος κόσμος ζει βάσει αυτού που ο Levine αποκαλεί «χρόνο γεγονότων». Στο
Παρίσι, για παράδειγμα, μπορεί να κανονίσετε ένα επαγγελματικό ραντεβού στις 3 το
απόγευμα. Στο Μπουρούντι, όμως, πρέπει να συμφωνήσετε να συναντηθείτε με κάποιον
την ώρα που επιστρέφουν οι αγελάδες από το πότισμα. Στη Μαγαδασκάρη, εάν ρωτήσετε
πόσος χρόνος χρειάζεται για να μεταβεί κανείς στη πλησιέστερη αγορά, η απάντηση θα
είναι «ο χρόνος που χρειάζεται για να μαγειρέψεις ρύζι». Οι Κελαντανέζοι της
Μαλαϊκής Χερσονήσου αντί να χρονομετρούν τους αθλητικούς αγώνες με μηχανικές ή
ηλεκτρονικές κατασκευές χρησιμοποιούν ένα παραδοσιακό «ρολόι-καρύδα». Aυτό είναι το
μισό περίβλημα μιας ινδικής καρύδας με μια τρύπα στο κέντρο το οποίο τοποθετείται
στο νερό. Mόλις αυτό βυθιστεί τότε ο χρόνος έχει εξαντληθεί. Οι Κατίνς της Βόρειας
Μπούρμα χρησιμοποιούν τον «λεκτικό ρολόι». H ομιλία κάθε ανθρώπου καθορίζει την ροή
του χρόνου. Eκεί η παροιμία «ως που να πεις κύμινο», βρίσκει την πρακτικής της
εφαρμογή.
Aυτό ακούγεται εξαιρετικά ελκυστικό στους ανθρώπους της Δύσης που αγκομαχούν
παλεύοντας καθημερινά με το ρολόι και τα ημερολόγια που πλημμυρίζουν με ραντεβού.
Πολλοί θα ήθελαν να ζουν σε κοινωνίες που έχουν εναλλακτική μέτρηση του χρόνου.
Mόνο που τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά. Tο να μετακομίσει κάποιος σε μια
κοινωνία που δεν δυναστεύεται από τα ρολόγια, δεν σημαίνει πως έλυσε και το
πρόβλημά του. Ο εθισμός του ρολογιού καταπολεμείται δύσκολα. Το να μάθει κανείς να
ζει σε μια κοινωνία που έχει άλλους ρυθμούς είναι εξαιρετικά δύσκολο, επίπονο
και ... χρονοβόρο. Eίναι σαν να μαθαίνει μια ξένη γλώσσα. Aς μην ξεχνάμε ότι
υπάρχουν και μειονεκτήματα στον άχρονο τρόπο ζωής. Ένας άνθρωπος θα μπορούσε να
δουλεύει όποτε τον βολεύει, από την άλλη πλευρά όμως μπορεί να ξοδέψει μία ή και
δύο μέρες περιμένοντας να κάνει ένα τηλεφώνημα. Στις HΠA, αν ο άνθρωπος με τον
οποίο έχετε κλείσει επαγγελματικό ραντεβού σας δεν παρουσιαστεί ακριβώς στην ώρα
του, αυτό θεωρείται στις περισσότερες περιπτώσεις προσβολή. Στην Eλλάδα ισχύει το
«ακαδημαϊκό τέταρτο», το οποίο είναι πάντα μισάωρο. Στην Κένυα, όμως, το ραντεβού
μπορεί να μην γίνει και καθόλου. Mια απολύτως λογική εξήγηση για τον Kενυάτη που
δεν εμφανίστηκε στην συνάντηση, είναι ότι την ώρα που ερχόταν να σας συναντήσει
συνάντησε ένα παλιό φίλο και αποφάσισε να φάει μαζί του.
Yπάρχει και ο εξάδελφος του ρολογιού, το ημερολόγιο. Οι ιθαγενείς της ζούγκλας
Ανταμάν στην Ινδία δεν χρησιμοποιούν το 12μηνο ημερολόγιο. Βασίζονται στις μυρωδιές
των δέντρων και των λουλουδιών για να αναγνωρίζουν την εποχή του έτους.
Ο Levine επισημαίνει επίσης ότι η αφοσίωση στους ρυθμούς των δικών μας πολιτισμών
είναι τόσο βαθιά ριζωμένη και δεμένη με τον τρόπο ζωής μας, που κάποιοι επαναστάτες
προσπάθησαν να επιβάλλουν στις κοινωνίες τις δικές τους χρονικές κλίμακες. Πίστευαν
πως αλλάζοντας τον τρόπο μέτρησης του χρόνου, θα άλλαζε και την κοινωνία.
Από το 1793 και επί 13 χρόνια, οι μήνες στη Γαλλία είχαν 10 εβδομάδες και οι ημέρες
διαιρούνταν σε μονάδες των 10 αντί των 24 ωρών. Και επί 11 χρόνια κατά την διάρκεια
της ηγεμονίας του Στάλιν, οι Pώσοι ζούσαν σε εβδομάδες των πέντε και αργότερα των
έξι ημερών. Kαι τα δύο αυτά κοινωνικά πειράματα με τον χρόνο κατέληξαν στο...
χρονοντούλαπο της Iστορίας.
Tώρα, κατά τον Levine, η Δύση αφοσιώνεται όλο και περισσότερο στο ρολόι. Ένα νέο
ατομικό ρολόι, που πρόσφατα κατασκευάστηκε, είναι τόσο ακριβές που δεν θα χάσει
ούτε ένα δευτερόλεπτο στα επόμενα 1.000.000 χρόνια! Eίναι το σύμβολο της απόλυτης
θεοποίησης του ρολογιού, η οποία μάλιστα εξάγεται και στους «τριτοκοσμικούς
πολιτισμούς». H λατρεία του ρολογιού άρχισε πλέον να εξαπλώνεται στον αναπτυσσόμενο
κόσμο. Eκεί οι μικροπωλητές πουλούν ρολόγια στους δρόμους της πόλης. Όμως στις
περισσότερες περιπτώσεις πουλούν σύμβολα γοήτρου παρά μηχανές ακριβείας: Σε κάποια
από τα ρολόγια οι δείκτες απλώς δεν κινούνται...
Kάθε νέα τεχνολογία αλλάζει βαθιά την κοινωνία που την χρησιμοποιεί, είχε γράψει ο
μεγάλος θεωρητικός των media, Marschal McLuhan: «Tα νέα μέσα και τεχνολογίες με τα
οποία ενισχύουμε και προεκτείνουμε τους εαυτούς μας, συνιστούν μια πελώρια
χειρουργική επέμβαση στο κοινωνικό σώμα με απόλυτη αδιαφορία για αντισηπτικά. (...)
Γιατί χειρουργώντας την κοινωνία με μια νέα τεχνολογία, δεν είναι η χειρουργούμενη
περιοχή που θα επηρεαστεί περισσότερο. H περιοχή της κρούσης και της επέμβασης
είναι μουδιασμένη έτσι κι αλλιώς. Aλλά, είναι ολόκληρο το σύστημα που
μεταβάλλεται.» (Media: Oι Προεκτάσεις του Aνθρώπου, εκδόσεις Kάλβος).
H εφεύρεση του μηχανικού ρολογιού ήταν μία από αυτές τις τεχνολογίες που, μαζί με
την τυπογραφία, σημάδεψαν την δυτική κοινωνία κάνοντας εφικτό τον καπιταλισμό, όπως
γράφει και ο Niel Postman. Mε το ρολόι οι άνθρωποι αντάλλαξαν τον συνεχή χρόνο με
τον τμηματικό, παρατήρησε ο Lewis Mumford. Ήταν μια βαθμιαία αλλά ριζική αλλαγή· η
πρώτη και μεγαλύτερη ίσως ήττα της φύσης από την μηχανή. Mέχρι τον 16ο αιώνα ήταν η
φύση, ο ήλιος και η σελήνη, που όριζαν τον χρόνο. Mε την έλευση του μηχανικού
ρολογιού, ο χρόνος αποσπάσθηκε από την ανθρώπινη εμπειρία, έγινε αριθμητικό
νούμερο. Έπαψε να είναι κομμάτι της ζωής, μετατράπηκε σε στοιχείο της παραγωγής,
όπως γράφει ο Marschal McLuhan στο "Media: Oι Προεκτάσεις του Aνθρώπου": «O χρόνος
μετρούμενος όχι με την μοναδικότητα της ατομικής εμπειρίας, αλλά με ομοιόμορφες
μονάδες βαθμιαία εμπότισε ολόκληρη την αισθητηριακή ζωή... όχι μόνο η εργασία, αλλά
και το φαγητό και ο ύπνος κατέληξαν να συγχρονίζονται με το ρολόι μάλλον παρά με
τις οργανικές ανάγκες...»
«Tύπος της Kυριακής» (ελπίζω να μη φρικάρετε), 18.7.1999

του Πάσχου Μανδραβέλη
129273
Συντροφε Περπινιαν
μην πεφτεις στην παγιδα! Καλη και ομορφη η ιστορια του Μανδραβελη, ενδιαφεροντα τα
στοιχεια που δινει, να μην ξεχναμε ομως οτι ο εν λογω ειναι φανατικος θαυμαστης του
Ανταμ Σμιθ και ακραιφνης (νεο)φιλελευθερος. Καλο ειναι να διαβαζουμε τα κειμενα των
"εχθρων" αλλα να θυμομαστε και γιατι τα γραφουν. Στο συγκεκριμενο αναφερεται δις
οτι "χωρις το ρολοι δε θα μπορουσε να υπαρξει ο καπιταλισμος". Σωστο και ακριβες.
Μονο που ο Π.Μ. επιχαιρει γι'αυτη την αποφανση, κι ας μην το γραφει ξεκαθαρα. Αλλα
κι εμεις το ιδιο λεμε, οτι ναι χωρις το ρολοι δε θα μπορουσε να υπαρξει ο
καπιταλισμος. Αλλου το παμε ομως.
129279
Φίλε Ιψ
από περπινιάν 18:36, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
Δίκιο έχεις, ωστόσο ψιλοδιαφωνώ μαζί σου -αν είναι τέλος πάντων αυτό δυνατό. Ναι,
αυτός που συνέγραψε το άρθρο είναι από την άλλη μεριά, όμως τα αυτάκια μου και τα
ματάκια μου, που αρκετό καιρό στο παρελθόν βασανίστηκαν από τις κοινοτοπίες
"συντρόφων" στο χώρο που άνηκα τότε (τρομάρα μου κι εμένα!), επιθυμούν τέρψη, κάτι
τέλος πάντων που να αξίζει το κόπο να του αφιερώσω λίγο χρόνο.
Κι αυτό γιατί νιώθω ότι ο χρόνος, αν πρέπει ντε και καλά να να είναι κάτι, είναι
ένα τεράστιο χέρι που με συνθλίβει. Καθαρά σε επίπεδο καθημερίνότητας νιώθω όχι
απλά την έλλειψη ελεύθερου χρόνου αλλά ότι δεν προλαβαίνω καν. Και ότι το μόνο που
μπορώ να κόψω, για να κάνω αυτά που πρέπει (που μου επιβάλλουν) και που θέλω να
κάνω, είναι να κόψω τον ύπνο μου.
Και άυτή και αν είναι εντέλει παγίδα! Το ότι έχω πειστεί, όπως και πολύς κόσμος,
ότι δεν έχω χρόνο να αφιερώνω σε πράγματα άχρηστα, μη ενδιαφέροντα, μη
αποτελεσματικά κτλ.
Δηλαδη μάλλον είναι παγίδα η λογική της καλύτερης δυνατής αξιοποίησης του χρόνου.
Που εντέλει γεννά το άγχος (το στρες και τη παχυσαρκία).
Αλήθεια φίλε Ιψ πώς νομίζεις ότι μπορούμε να μην πέφτουμε στην παγίδα της χρηστικής
αξιολόγησης του χρόνου;
129288
(Αποπειρα) Απαντηση(ς)
Οι κοινοτοπιες "συντροφων" και συντροφων υπαρχουν σε καθε χωρο και ειναι παντου
εξισου ενοχλητικες. Εξαλλου το ειπα ηδη οτι το κειμενο του Μανδραβελη, εκτος απο τα
υπολοιπα, ειναι αν μη τι αλλο ομορφο και αξιζει να το διαβασει κανεις.
Οσο για την αγχωτικη σχεση σου με το χρονο, φιλε Περπινιαν, την καταλαβαινω πολυ
καλα και νομιζω οτι ολοι μπορουν να την καταλαβουν, αφου ειναι κοινο βιωμα για πολυ
κοσμο. Ωστοσο να σημειωσω οτι αυτο που ονομαζεις "χρηστικη αξιολογηση του χρονου"
και αν το καταλαβαινω καλα, ειναι δομικο στοιχειο του
πολιτικου/οικονομικου/ιδεολογικου οικοδομηματος που ονομαζουμε κοινωνια μας και αρα
μας αφορα λιγο-πολυ ολους. Επισης συμφωνω με το συνθημα οτι στα συλλογικα
προβληματα δεν υπαρχουν ατομικες λυσεις. Ετσι, ειναι προφανως δυσκολο να ξεφυγει
κανεις ατομικα, μονος του, απο την καταπιεστικη (και κοινωνικα δομημενη και
επιβεβλημενη) οργανωση του χρονου. Ωστοσο, παραλληλα με μια συλλογικη αποπειρα να
επαναπροσδιορισουμε τη σχεση μας με το χρονο, και εν τελει τους ορους υπαρξης και
λειτουργιας της κοινωνιας μας γενικοτερα, νομιζω οτι ειναι δυνατο καθενας και
καθεμια να κανει αναλογες αποπειρες στα μετρα (και ορια) της προσωπικης του/της
ζωης και πραξης. Να δημιουργει δηλαδη χωρους ελευθεριας, εστω μικρους, και
μηχανισμους εναλλακτικης σχεσης με το χρονο. Π.χ. να ασχολειται με πραγματα
"αχρηστα", "μη αποτελεσματικα", "μη αποδοτικα". Δεν ξερω αν ειναι ξεκαθαρο ή εφικτο
αυτο που λεω. Σε καθε περιπτωση νομιζω οτι αξιζει τον κοπο.
129294
Αυτός ο χρόνος ο μικρός ο μέγας
από Borges 19:32, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
Ίσως, για να παρέμβω, να είναι εφικτό αυτό, αν ο χρόνος σταματήσει να είναι
αυτοσκοπός. Δηλαδή αν το ζήτημα πάψει να είναι σε πόσο χρόνο, πότε κτλ. θα
καταφέρουμε κάτι, αλλά να εστιάσουμε στις ίδιες τις πράξεις (αυτομάτως αλλάζει και
το "καταφέρνω" ως προσέγγιση της ζωής μας). Γενικόλογο μεν, αλλά αν δεν τον ξέρεις
και τον άλλο τι να πεις; (συμφωνώ δηλ. με το θέμα της προσωπικής ζωής και του
άμεσου περιγύρου που θίγει ο Ιψ).
129297
Ναι! Ναι!
Δικαίωμα στην αεργία, στη μη παραγωγικότητα, στην χαζομάρα, στην ταβανοσκόπηση,
στην μπουρδολογία και την οριζοντίωση του σώματός μας!
129298
Κοίτα, μ' αυτούς τους όρους
έχεις πέσεις θύμα και πάλι του ίδιου πράγματος.
Δες το αλλιώς, γιατί να είναι χάσιμο χρόνου μια βόλτα στην παραλία, να καθίσεις
κάποιες ώρες με φίλους και να κουβεντιάσεις αντί να πας σε ένα μπαρ. Να καθίσεις να
ζωγραφίσεις τους τοίχους του σπιτιού ή της αυλής σου. Να πας μια βόλτα με γνωστούς
και να μαζέψεις σκουπίδια από τις παραλίες. Να κάτσεις να ηχογραφήσεις πουλιά. Να
βγεις να βγάλεις φωτογραφίες τώρα που όλο βρέχει (στη θεσσ/νίκη τουλάχιστον). Και
άλλα πολλά τέλος πάντων. Μην τα βλέπεις από την αρχή με αρνητικούς όρους. Ποιος
είπε να μη δουλεύεις; Απλώς πρέπει να ΄βρεις αυτό το κάτι στη δουλειά που δεν θα σε
στρέφει μονίμως στους δείκτες του καρπού σου.
129301
Borges...
από (χαζο)περπινιάν 20:05, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
πλάκα έκανα...
129304
Το ξέρω
Αλλά η πλάκα πολλές φορές μας παρασύρει. Εννοώ ότι οι λέξεις πολύ συχνά μας
ξεπερνούν και γινόμαστε εμείς παιχνίδια τους. Καλό βράδυ.
129305
Σωστα
Βρε (χαζο)περπινιαν, το ζητημα δεν ειναι να καταργησουμε τη δουλεια. Το μεγα ζητημα
ειναι παντα πως θα γινει να υπερβουμε αυτη τη διακριση αναμεσα στη δουλεια (βαλε
τον τονο οπου θες, εγω δεν βαζω τονους συστηματικα) και τον "ελευθερο χρονο". Η αν
θες, αναμεσα στη δουλεια και το παιχνιδι... Προφανως εκανες πλακα, πρεπει να
τα'χεις παιξει λιγακι τυελευταια, ε;
Borges, καρντασι εισαι βρε;
129306
εκ μεταφοράς
αλλά πλέον πολιτογραφημένος
129308
ΚΟΙΝΟΤΥΠΙΑ
από petros - περιοδικό ΑΠΟΗΧΟΣ 20:33, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
ΟΡΙΣΜΈΝΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ (ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗ ΚΝΕ):ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΣΩΣΤΕΣ...
(ΜΗ ΜΕ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΤΕ ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ)
ΚΑΙ EΓΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ BORGES - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑ...ΑΝ ΚΑΙ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ
ΕΡΕΘΙΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙΣ!!
ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ?
ΥΓ. ΔΕ ΚΡΑΤΙΕΜΑΙ ΦΕΥΓΩ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ..ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΑΡΕΪΤΣΑ ΚΑΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ...ΣΚΟΠΟΣ:ΝΑ ΧΑΘΕΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΛΑΪ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ,ΚΑΤΩ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ...
ΥΓ1.ΙΨ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΘΑ ΠΙΩ ΕΝΑ ΟΥΖΑΚΙ ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ...Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΘΑ
ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕΙ ΝΑ 'ΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ...
129312
προς Ιψ και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο...
από βιβλιογράφος 21:14, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
Να προτείνω μερικές αναφορές πάνω στο λογική:
Το πιο γνωστό βιβλίο λογικής στην Ελλάδα πρέπει να είναι αυτό του Παπανούτσου (εκδ.
Δωδώνη, 1974), αρκετά γενικό και εντάξει για εισαγωγή αλλά πάσχει λίγο στο θέμα του
φορμαλισμού (μη βαράτε οι πιο θεωρητικοί, είμαι του θετικού τομέα-ούτως η άλλως ο
φορμαλισμός είναι απαραίτητος στη λογική για να αποφεύγουμε τα παιχνίδια με τις
λέξεις).
Σε ότι έχει να κάνει με τη μαθηματική πλέον λογική, κλασικό σύγγραμμα είναι το

βιβλίο του Τζουβάρα από το ΑΠΘ. Δυστυχώς δεν έχω το βιβλίο μαζί μου και δεν μπορώ
να δώσω πλήρη αναφορά. Επίσης αν δεν κάνω λάθος το συγκεκριμένο έχει σταματήσει
πλέον να εκδίδεται, αλλά πολύ πιθανόν να βρίσκονται ακόμη αντίτυπα στα
"παραδοσιακά" επιστημονικά βιβλιοπωλεία.
Ένα νέο, το οποίο δεν έχω πάρει στα χέρια μου είναι του Δημητρακόπουλου από το Παν.
Αθηνών- (Κων. Δημητρακόπουλος, Μαθηματική Λογική, ΕΑΠ, Πάτρα, 2002. ISBN 960-538-
206-7). Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, πάντως από τα περιεχόμενα φαίνεται εισαγωγικό,
καλύπτει τον προτασιακό λογισμό και τα βασικά του κατηγορικού, χωρίς να μπαίνει σε
πιο περίπλοκα θέματα.
Πολύ υλικό μπορεί να βρεθεί στο Internet, τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά:
Στο http://www.mathphys.ntua.gr/logic/logicu/ υπάρχουν οι σημειώσεις του Κολέτσου,

οι οποίες προχωρούν σε σημαντικό βαθμό πολυπλοκότητας.
Επίσης στο http://kelnet.cs.unipi.gr/education/logpro/LogicProgramming%20Notes
%202001.pdf υπάρχουν σημειώσεις που επίσης καλύπτουν τον προτασιακό και κατηγορικό
λογισμό και προχωρούν σε πιο βαθιά θέματα.
Στα αγγλικά υπάρχουν πολλά βιβλία και διευθύνσεις σχετικες.

Πολύ καλές θεωρώ τις σημειώσεις του Genesereth στο
http://logic.stanford.edu/classes/cs157/cs157.html
Από βιβλία, κλασικό είναι to Introduction to Mathematical Logic του Alonzo Church
(Princeton Univ. Press, 1944), αν και ενδεχομένως λίγο δύσκολο λόγω απαρχαιωμένων
συμβολισμών.
Καλό επίσης το Mathematical Introduction to Logic, του Herbert Enderton (Academic

Press 1972) καθώς επίσης και το Logical Foundations of Artificial Intelligence των
Genesereth, Nilsson (Morgan Kaufmann, 1987)
Για όσους πάλι ψάχνουν κάτι αντίστοιχο του Παπανούτσου, υπάρχει το Introduction to
Mathematical Philosophy του Bertrand Russell.
καλό διάβασμα (...και συγγνώμη που πηρα φόρα, απλά μ'αρέσει το θέμα..)
129314
H epilogh pou elega
από N. 21:20, Πέμπτη 31 Ιουλίου 2003
file Borges, den proypo8etei epilegwn/ousa/on, einai kapws san thn "fysikh epilogh"
tou Darvinou. M' alla logia otan milhsa gia "epilogh" ths xronikhs syntetagmenhs
den enoousa mia praksh, oti kapoios dhladh epelekse ayth thn syntetagmenh, enoousa
oti h "parousa" (poso exei synyfan8ei o xronos sth glwssa mas, pou' lege ki o
synonomatos sou) syntetagmenh einai apla mia ek twn pollwn dynatwn. Twra to pws
ayth h syntetagmenh "epilegetai" , pws feretai sthn yparksh dhladh, einai poly
dyskolo erwthma. Isws oles oi syntetagmenes na epilegontai se kapoiou eidous
"parallhles" istories h' kati tetoio.
Ta Kosmokwmika ta exw diabasei kai ta fxaristh8hka poly, to agaphmeno mou biblio

tou Kalvino pantws einai to "Aorates poleis".
File Perpinian, to "The time machine" einai ektos apo klassiko pragmati poly kalo
an kai o xwroxronos pou perigrafei einai mallon "neytwnios".Epishs oi perissoteroi
8amwnes tou indy, 8elw na pistevw, 8a htan mallon me tous "Morlocks" kai oxi me
tous parakmiakous "Eloi" pou htan oi apogonoi twn mpourzouadwn ;o).
Kai mia pou to' fere h koubenta prosfata eixa diabasei mia "synexeia" tou "Time
machine" apo ton S. Baxter, nomizw legotan "The time ships" kai to brhka epishs
poly kalo. kapou ekane kai mia emfanish o Goedel pou sta teleytaia xronia ths zwhs
toy eixe asxolh8ei -sta sobara- me thn pi8anothta tou "taksidiou ston xrono" kai
eixe malista grapsei ki ena paper pou periegrafe mia xronomhxanh(!) pou dysthxws
doulevei mono se sympanta me mia sygekrimenh gewmetria, mou diafevgoun oi
leptomereies ayth th stigmh ...
129316
Ν.
Να σου πω εδώ θα διαφωνήσω. Η φυσική επιλογή είναι μεγάλο θέμα και δεν το πιάνω,
αλλά μια επιλογή πρέπει να γίνεται και εντός του δικού μας σύμπαντος. Δεν
αιτιολογεί τίποτε η αναφορά σε παράλληλες ιστορίες, υπάρχουν δεν υπάρχουν. Νομίζω
ότι η επιλογή είναι ακριβώς επιλογή άλλων (συνειδητή και ασυνείδητη). Μεγαλώνουμε
και μιμούμαστε τους τρόπους που είναι κοινωνικά αποδεκτοί. Ακολουθώντας αυτούς τους
τρόπους (π.χ. την αντίληψη του χρόνου) συγκροτούμαστε ως υποκείμενα. Μ’ αυτά τα
εφόδια φτιάχνουμε το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να εφεύρουμε εκ του μηδενός.
Παραδείγματα υπάρχουν και είναι συγκεκριμένα. Σ’ αυτό το πλαίσιο οι επιλογές
(μικρές μεγάλες) των άλλων διαμορφώνουν το φάσμα του εφικτού για τους επόμενους.
Το πήγα αλλού και συγγνώμη. Αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Ιψ, γιατί ρώτησες;
129319
Περι Θεσσαλονικης και αλλων δαιμονιων
Αγαπητε Ν., να 'σαι καλα για την ενημερωση. Πολλη δουλεια μας εβαλες βεβαια, αλλα
δεν πειραζει. Νομιζω παντως οτι για αρχη θα προτιμησω τον Ρασελ απο τον -χμ-
Παπανουτσο.
Borges, καλα τα λες αλλα λιγο απολυτα και μηχανιστικα νομιζω το θετεις. Εννοειται
οτι το περιβαλλον και το φασμα των επιλογων μας και του εφικτου ειναι ηδη
καθορισμενα οταν ερχομαστε σ'αυτον το ματαιο κοσμο, αλλα νομιζω οτι τα περιθωρια
που εχουμε απο κει και περα ειναι καπως ευρυτερα. Εξαλλου η ιστορια και η κοινωνια
ειναι το πεδιο της ανθρωπινης δημιουργιας, του απροβλεπτου κλπ κλπ. Τα λεει κι ο
Κλαουζεβιτς, τα λεει κι ο Κορνηλιος και αλλοι, και καλυτερα απο μενα που γραφω ο,τι
να 'ναι ετσι που ειμαι ζαλισμενος απο τα διαβασματα καλοκαιριατικα.
Οσο για τη Θεσσαλονικη, ρωτησα γιατι εγω ειμαι αυτο που λεμε γεννημα-θρεμα, αν και
προσωρινα ξενιτεμενος. Τους χαιρετισμους μου στην πατριδα. Αληθεια πως ειναι η
Θεσσαλονικη αυτες τις μερες;
129322
Αγαπητέ Ιψ
Η σαλονίκη αυτές τις μέρες μπαίνει ήδη σιγα-σιγά στον πυρετο της ΔΕΘ. Μαυρες
σημαίες προτείνει ο δήμαρχος-δρομέας μας.
Κατα τ' άλλα τίποτε δεν αλλάζει εδώ πάνω. Μόνο που όλο και πιο συχνα φυσάει νοτιάς
και έρχεται η μπόχα του θερμαΐκού, καταλαβαίνεις ότι ο βιολογικός καθαρισμός
προχωράει.
Και στην περιοχή του Σιδηροδρομικού Σταθμού όλο και περισσότεροι τη βγάζουν
ολονυχτίς στα γρασίδια και όλο και περισσότεροι μπάτσοι πουλάνε μαγκιά.
Καλη νύχτα φίλε Ιψ από δω πάνω.
Σόρι που μόνο τα άσχημα είχα να σου. Αύριο, εφόσον δω κάτι όμορφο, θα στο πω.
129367
Αγαπητέ Ιψ,
από Borges 9:29, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
Ας ξεκινήσω με τα φασματικά (;;;).
Δεν εννοούσα προφανώς ότι δεν έχουμε επιλογές, αλλά ότι οι επιλογές μας αυτές
πρέπει να είναι μεταξύ παραδειγμάτων που βλέπουμε. Το φάσμα του εφικτού δεν
ταυτίζεται με τους κυρίαρχους λόγους, αν και επηρεάζεται πολύ από αυτούς. Αυτό το
περιθώριο που αφήνει η αδυναμία ταύτισης είναι και το πεδίο της δράσης (αυτό που οι
άγγλοι φίλοι μας λένε agency). Το θέμα πάντα είναι η αναδιάρθρωση αυτών των λόγων.
Ελπίζω να γίνεται κατανοητό ότι αυτή η δυνατότητα δεν είναι αμελητέα και δεν εννοώ
ότι όλοι είμαστε μαριονέτες. Δεν μπορείς να αρνηθείς όμως ότι ακόμη και οι πιο
ριζοσπαστικοί κάνουν την επανάστασή τους αντλώντας από τη δεξαμενή με τα ίδια
εφόδια με τα οποία οι υπόλοιποι συνεχίζουν τις συντηρητικές ζωές τους.
Για Θεσσαλονίκη σου απάντησε ο περπινιάν. Τις τελευταίες μέρες βρέχει, το
πανεπιστήμιο έχει κλείσει, εκδηλώσεις δεν γίνονται, εκτός από τις επισκέψεις των
μπάτσων στο Ναυαρίνο που όπως θα θυμάσαι είναι πάντα μια γιορτή. Γενικώς πάντως
έχει αδειάσει. Μόνο κάτι μ****** σαν και μένα έχουν μείνει για να γράφουν.
Καλημέρα σε όλους.
129440
Αγαπητα ανωθεν καρντασια
από Ιω ο τυπογραφος 14:12, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
Πολλοι Θεσσαλονικεις τελικα εδω, ε; Κι εσυ, τεκνο Περπινιαν;
Λεω να συστησουμε ενα θεσσαλονικιοτικο λομπι. Ευχαριστω για την ενημερωση. Παντως
εμενα παντα μου αρεζε η πολη ερημη το καλοκαιρι, βολτες στην ερημη (πλην μπατσων)
Ναυαρινου, στο κεντρο, στη βρωμοπαραλια μας. Τελοσπαντων, καλο κουραγιο, παιδες.
Borges, μαλακες που γραφουν τετοιες μερες υπαρχουν πολλοι ανα τον κοσμο, πιστεψε
με. Οσο γι'αυτα που εγραψες, δε διαφωνω καθολου. Μαλλον παρεξηγησα.
Καλημερα σας.
129450
Με φώναξε κανείς;
από Κουλ Ουάχατ 14:23, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
Κάτι άκουσα για κάτι μαλάκες, που ξέμειναν στην πόλη να γράφουν; Δεν είστε μόνοι
σας!
Ναυαγοί του (θερινού + παραθεριστικού) χρόνου είμαστε!
129458
κι άλλες ερωτήσεις
από novy svet 14:30, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
Με αφορμή το κείμενο του Περπινιάν και τη συζήτηση Borges-Ν. αλλά και με δεδομένο
τ΄οτι κι εγώ των "κλασσικών εικονογραφημένων" είμαι, άσχετη από θετικές επιστήμες,
ρωτάω:
- Έχει ορίσει η Φυσική, τί είναι ο χρόνος? ή απλά τον χρησιμοποιεί ως δεδομένο

μέγεθος μέτρησης?
Ο πολυδιάστατος χωρόχρονος του Ν. θα πρέπει ν΄αποτελεί για ένα φυσικό αναπόδεικτη
υπόθεση,το πολύ μια εικόνα, εφόσον δεν μπορεί να μετρηθεί. Έτσι δεν είναι?
- Από τη μία θεωρείται ο χρόνος μέγεθος μέτρησης της κίνησης και μεταβολής φυσικών
φαινομένων και ιστορικών-κοινωνικών πράξεων, από την άλλη πάλι υπολογίζεται και
ελέγχεται από κάτι άλλο, την κίνηση της γης ή δεν ξέρω τι άλλο με στόχο τη
μεγαλύτερη ακρίβεια. Δεν υπάρχει εδώ ένα παράδοξο (μέτρηση του μέτρου)?
Γράφει ο McLuhan: "ο χρόνος μετρούμενος όχι με τη μοναδικότητα της ατομικής

εμπειρίας αλλά με ομοιόμορφες μονάδες" μετέβαλε ή εμπότισε όλη την αισθητηριακή
ζωή. Αυτή η ομοιόμορφη ποσοτικοποίηση των αντικειμένων της αίσθησης δεν είναι η
αφετηρία των φυσικομαθηματικών επιστημών? Δεν ισχύει το ίδιο για το αντικείμενο της
αφής, της όρασης, της ακοής? Η αίσθηση του εντελώς ιδιαίτερου πράγματος σαν θερμό,
κρύο, σκληρό ή απαλό κλπ., των χρωμάτων, τόνων κλπ. έγινε μετρήσιμη μέσω της
θερμότητας,των νόμων της πίεσης, της μέτρησης των δονήσεων. Το ακαθόριστο της
εντύπωσης φαίνεται ότι είναι απρόσφορο για να αποκτήσουμε σταθερές και μια
αντικειμενικότητα.
Borges, σου οφείλω μια σειρά από απαντήσεις. Χρόνο έχω, όχι όμως και τη σχετική
ενότητα της συνείδησης για να δώσω σαφείς απαντήσεις.
Καλό μήνα σε όλους κι ελπίζω να μη βγάλουν την απόφαση της δίκης μέσα στον Αύγουστο
και σε μια έρημη Αθήνα.
129578
μάλλον διάσταση είναι...
από psychocat 17:43, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
πολύ επιγραμματικά να σου θυμίσω ότι ο χρόνος δεν είναι μέγεθος κι ότι μετά τη
θεωρία της σχετικότητας, φαίνεται να συστέλεται και να διαστέλεται...
(χαρακτηριστικό είναι το πείραμα με τα δύο ατομικά ρολόγια, που το ένα έμενε στη γη
και το άλλο ταξίδευε με αεροπλάνο,και, κατά συνέπεια, με μεγάλες ταχύτητες. μετά
από ένα μήνα διαπιστώθηκε ότι τα δύο ρολόγια είχαν χάσει τον συγχρονισμό τους)
ένα ακόμα ζήτημα για κατανόηση αλλά και για συζήτηση είναι το γεγονός ότι λέγοντας
ταξίδι στο χρόνο, εννοούμε πάντοτε ταξίδι στο μέλλον... το ταξίδι στο παρελθόν
θεωρείται προς το παρόν ανέφικτο...
129585
τί είναι,λοιπόν,
ο χρόνος,psychocat, αυτό που συστέλεται και διαστέλεται? ύλη? ενέργεια? Μιλάμε για
συγχρονισμό ή ετεροχρονισμό δύο ρολογιών σαν όργανα μέτρησης του χρόνου, στη βάση
ενός κοινού, ομοιόμορφου μέτρου. Πώς προκύπτει αυτό το μέτρο?
129587
διάσταση?
Όταν λέμε διάσταση, δεν χωροποιούμε τον χρόνο? Ομολογώ και πάλι ότι είμαι άσχετη
και ρωτώ: στη διάσταση μπορούμε να έχουμε σημεία ή τμηματά της το ένα δίπλα στο
άλλο. Με το χρόνο είναι όμως κάτι τέτοιο αδύνατο, δεν μπορούμε να σύρουμε δίπλα-
δίπλα παρελθόν και παρόν π.χ., αλλά μόνο διαδοχικά, όταν θα έχει εξαφανιστεί ήδη το
πρώτο. Είναι μια παράσταση του κοινού νου αυτή που έχω?
129602
Na pros8esw kai gw
από N. 19:44, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
ton eayto mou ston katalogo twn malakwn pou grafoun mesountos tou kalokairiou!
Th bibliografia parapanw den thn egrapsa egw opote den mou aksizei to eyxaristw tou
Ips. To metavivazw ston bibliografo.
pros novy svet: o tetradiastatos xwroxronos anaferotan sthn genikh 8ewria ths
sxetikothtas, pou exei (oxi apodeiktei alla) epibebaiw8ei ektetamena. O
endekadiastatos anaferotan sthn 8ewria twn xordwn (string theory)- eks ou kai to
mperdemeno koubari ;)- pou enw eysta8ei (h toulaxiston etsi isxyrizontai oi opadoi
ths) 8ewrhtika oxi mono den exei epibebaiw8ei peiramatika alla logw twn ypshlwn
energeiwn kaneis den mporei na skeftei kapoio peirama pou 8a thn epivaivewsei h' 8a
thn kataripsei.
Den 8elw na anoiksw syzhthsh peri episthmologias, alla nomizw oti oles oi
-episthmonikes kai mh- 8ewries einai eikones, paromoiwseis an 8es. Merikes
paromoiwseis omws einai pio petyxhmenes apo tis alles, phgainoun se megalytero
ba8os. Kai merikes apo tis shmerines 8ewries einai poly -ma poly- petyxhmenes
eikones.
To "paradokso" pou anafereis peri metrountos kai metroumenou 8a mporouse na eipw8ei

gia oles tis fysikes posothtes ki oxi mono gia to xrono. Den eimai sigouros giati
to 8ewreis paradokso.
pros Borges: pragmati thn pas allou thn koubenta kai se poly endiaferonta merh.
Isws na pw kapia pragmata argotera an brw xrono (kai prosvash sto internet). Sto
metaksy arkoume na parakolou8hsw th syzhthsh sou me ton Ips (kai opoion allon
syneisferei bebaia).
pros psychocat: ma, to taksidi to taksidi pros to mellon einai toso eykolo, to
pragmatopoioume oloi mas synexws ;). Kai ligo pio sobara nomizw oti hdh kseroume
pws na kataskevasoume mia mhxanh pou 8a epitaxynei thn poreia pros to mellon:
symfwna me th 8ewria ths sxetikothtas arkei kapoios na trexei poly -ma poly-
grhgora.
Ti ennoeis pws to taksidi pros to parel8on 8ewreitai adynato? exeis kati

sygkekrimeno ypopsin sou? apo pou prokyptei oti einai adynaton? An kai mh eidikos
to 8ema me endiaferei poly.
Ayta pros to paron. Na pernate kala.
129609
Να πιάσω το τελευταίο
από Borges 20:30, Παρασκευή 1 Αυγούστου 2003
και για τα άλλα βλέπουμε.
Πρώτα μια απλή ερώτηση (εντάξει όχι και τόσο απλή).
Αν το ταξίδι στο παρελθόν ήταν εφικτό, δεν θα είχε ήδη γίνει; Εννοώ ότι αν στο
μέλλον γίνει, θα πάνε πίσω από μας, οπότε θα είναι και παρελθόν μας ή σύμφωνα με
την ερώτησή μου, είναι ήδη παρελθόν μας. Παράδοξο λίγο, ε; (Θα μου πείτε δεν θα το
μάθουμε ποτέ, γιατί αν το μαθαίναμε θα πήγαινε φούντο η ιστορία).
Ιστορία από τον Φρέντρικ Μπράουν (Το Πείραμα):
Ένας καθηγητής πειραματίζεται με τη μηχανή του χρόνου. Μικρά αντικείμενα
μεταφέρονται στο μέλλον ή στο παρελθόν. Αρχικά πειραματίζονται με το μέλλον. Θέτουν
το ρολόι στα πέντε λεπτά για το μέλλον. Βάζουν έναν κύβο και χάνεται για να
επανεμφανιστεί πέντε λεπτά μετά. Μετά κάνουν το πείραμα για το παρελθόν. Βάζει το
αντικείμενο στη μηχανή στις τρεις ακριβώς, για να πάει στο παρελθόν. Οι μαθητές
ρωτούν πώς θα γίνει αυτό, εφόσον στις τρεις παρά πέντε θα έπρεπε να είναι ο κύβος
στη μηχανή, έχοντας πάει πίσω στο χρόνο. Πώς θα τον (ξανα)τοποθετήσουν στη μηχανή;
Ο καθηγητής λέει ότι στις τρεις ακριβώς το αντικείμενο θα εμφανιστεί στο χέρι του
για να το βάλει στη μηχανή. Και έτσι γίνεται. Ρωτάει λοιπόν ο ένας μαθητής τι θα
γινόταν, αν μετά την εμφάνιση του κύβου στις τρεις ο καθηγητής αποφάσιζε να ΜΗΝ
βάλει τον κύβο στη μηχανή.
""Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα", είπε ο καθηγητής Johnson. "Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αν
και θα ήταν ενδιαφέρον να το δοκιμάσουμε. Πολύ καλά λοιπόν...".
Δεν ανέκυψε κανένα παράδοξο. Ο κύβος παρέμεινε στη θέση του. ΤΟ υπόλοιπο όμως του
σύμπαντος, συμπεριλαμβανομένου και του καθηγητή φυσικά, εξαφανίστηκε."
129766
Au (re)voir
από Borges 19:16, Σάββατο 2 Αυγούστου 2003
(Εφόσον δεν σας βλέπω κιόλας.)
Λοιπόν, παίδες λόγω αναχωρήσεως σε field trip (πώς τα γράφω ο άτιμος) το οποίο θα
διαρκέσει ουκ ολίγον χρόνο, σας χαιρετώ. Ραντεβού σε τόπους και χρόνους
επερχόμενους. (Εντάξει θα μπαίνω κάθε Σάββατο, ελπίζω να σας βρω κάπου.)
Εις το επαναγράφειν, με [παραφρασμένα] λογάκια του αγαπημένου πλην αγνώστου Κωστάκη

Ανάν:
"όλα τα πρόσωπα της παραπάνω συζήτησης είναι φανταστικά.
Ναι σας λέω, τα έχω γνωρίσει και είναι γαμώ τα παιδιά."
129824
Σήμερα ρε
από Πατς 4:24, Κυριακή 3 Αυγούστου 2003
Ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στο χρόνο είναι ο φόβος μπροστά στο θάνατο και την
φθορά που πλησιάζει . Ο χρόνος αν μπορεί κανείς να τον συνδέσει με ένα φυσικό
φαινόμενο θα τον συνδέσει με την αύξηση της εντροπίας και της αταξίας . Οι
μεταβολές στα υλικά φαινόμενα είναι μη αντιστρεπτές , η ύλη που γερνά δεν
ξανανιώνει, φθείρεται . Το καύσιμο που κάηκε έγινε θερμότητα , δεν ξαναγίνεται
βενζίνη . Η θερμότητα αυξάνει την αταξία στην ύλη και δεν μπορεί πια να
χρησιμοποιηθεί . Αυτό όμως ισχύει για την ύλη , για το πνεύμα όμως ; Το πνεύμα του
ανθρώπου έχει να διαλέξει ή να αγωνιστεί και να ζήσει μέσα στον χρόνο ή να πεθάνει
κι αυτό λατρεύοντας την ύλη .
Ναι ο χρόνος είναι χρήμα για το πνεύμα που σκέφτεται την απόκτηση της ύλης , για
τον άνθρωπο που θέλει να κερδίσει , που βλέπει τον εαυτό του ανταγωνιστικά ,
μεμονωμένα , αποξενωμένα από τους άλλους . Ο χρόνος είναι χρήμα για το πνεύμα που
εξυμνεί το θάνατο και όχι τη ζωή .
Μια φορά μια δημοσιογράφος επισκέφτηκε ένα καταυλισμό στην νότια Ινδία και
παρατήρησε περίπου 20 άνθρωποι να κουβαλούν πέτρες για να χτίσουν ένα σπίτι , το
σχολείο του χωριού τους και ο ένας έδινε την πέτρα στον άλλο , σε μια μεγάλη
αλυσίδα .
« Μα τι κάνετε , γιατί δεν παίρνεται ένα φορτηγό να κουβαλήσετε τις πέτρες , δεν
ξέρεται ότι ο χρόνος είναι χρήμα ; » τους ρώτησε
« Κυρία μου για μας το χτίσιμο ενός σπιτιού είναι ιεροτελεστία που μας δένει μεταξύ
μας , δεν είναι βιασύνη . Στο χωριό μας είμαστε αδέλφια , το πρωί δουλεύουμε στις
δουλείες μας και ποθούμε πως και πώς να έρθει η ώρα να δουλέψουμε όλοι μαζί
εθελοντικά για το σχολείο του χωριού μας », απάντησε κάποιος από την παρέα
Και η δημοσιογράφος ντράπηκε γιατί αυτή μεγάλωσε σε χώρα που ο χρόνος είναι χρήμα ,
άγχος , μοναξιά κι όχι δημιουργία , ένωση , ζωή .
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων : αυτοί που μέσα στο χρόνο χαμηλώνουν και αυτοί που
ανυψώνονται .
Η κάθε εξουσία για να κυριαρχεί θέλει να ελέγχει το χρόνο , για να κάνει τον
εργαζόμενο να σκύβει το κεφάλι από το φόβο της φθοράς , του θανάτου και της
έλλειψης υλικής ασφάλειας Ο χρόνος παίρνει τη μορφή της βασανιστικής
καθημερινότητας και παράγει άγχος από την στέρηση του και το άγχος δεν επιτρέπει
την ΕΚΣΤΑΣΗ στην ομορφιά της στιγμής . Ο αγχωμένος άνθρωπος βλέπει την ομορφιά να
φεύγει σαν το νερό που ποτίζει την άμμο , χωρίς η άμμος να χορταίνει ποτέ . Το
άγχος είναι το κλουβί που μέσα του ο άνθρωπος στερημένος από το χρόνο και το χώρο
παθητικοποιείται με ευκολία , σαν το πρόβατο που θέλει το βοσκό του για να του
βάλει να φάει και διψά για μια ζωή που δεν προλαβαίνει να ζήσει , την διψά για να
την ζήσει αύριο , όχι όμως τώρα ..
Για τον ανθρωπάκο στο κλουβί , η εξουσία αξίζει όχι αν ανοίγει την πόρτα του
κλουβιού αλλά αν συντηρεί την ελπίδα της ελευθερίας . Ο άνθρωπος του κλουβιού
φοβάται το πέταγμα έξω από το κλουβί , φοβάται τις ίδιες τις ικανότητες του που δεν
πρόλαβε να εξερευνήσει , ζει μόνο με ελπίδες και μεθά για να ξεχνά το άγχος , για
να διασκορπίζει τον εαυτό του και να μην πονά από τον εγκλεισμό στο κλουβί , από
την στέρηση της ζωής που περνά μέσα από τα χέρια του .Γι’ αυτό τον φοβάται τον
χρόνο , ξέρει ότι αυτόν δεν μπορεί να τον γελάσει , μπροστά του δεν μπορεί να
φορέσει μάσκα , όπως γελά τον εαυτό του στην πολυτέλεια του κλουβιού της υλικής του
ασφάλειας .
Μόνο σαν αφαιρέσουμε από τον χρόνο την καταστροφικότητα θα αρχίσει η
δημιουργικότητα μιας νέας ζωής , πρωτόγνωρης , απελευθερωμένης . Όλη η ανθρώπινη
δύναμη θα ελευθερωθεί αν μπορέσει να πάρει στα χέρια της τον χρόνο και να
μετατρέψει την τρομερή καταστροφικότητα του σε δημιουργία , αν μπορέσει να τον
κοιτάξει κατάματα και να του αφαιρέσει όλη τη κτηνώδη επιθετικότητα του .
Πρέπει να μπεις μέσα στο χρόνο , κι από αιχμάλωτος του που είσαι στα χέρια του να
γίνει δικός σου αιχμάλωτος , για να μην τον αφήσεις να δράσει κατασταλτικά και
καταστροφικά πάνω σου , γιατί τότε η συντριβή σου θα είναι ανεπανόρθωτη . Πρέπει να
εισχωρήσεις βαθιά μέσα στο πνεύμα του , να το μάθεις καλά , να μάθεις για το χρόνο
το καθετί .Γιατί αυτός είναι που κατανικά το ανθρώπινο πνεύμα .Γι’ αυτό η αδικία
τον έχει διαλέξει για πρώτο της όπλο και αυτό το όπλο το έχει περικυκλώσει με όλες
τις δυνάμεις ασφυκτικά , αστυνομία , δικαστήρια , φυλακές , δουλειά χωρίς ωράρια ,
μεγαλουπόλεις χωρίς χτισμένες στο άγχος . η εξουσία γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα
κρατούσε ούτε για μια στιγμή αν δεν κρατούσε γερά τον χρόνο . Χρειάζεται αγώνας για
να μην μας αλέσει ο χρόνος και να μπορέσει το πνεύμα να μην ταπεινωθεί στην ύλη ,
στην απόκτηση υλικής ασφάλειας και χάσει το πιο ευγενές του στοιχείο , την ίδια την
αγάπη για την ζωή . Η απελευθέρωση του πνεύματος από την αλλοτρίωση της θωράκισης
και της ακαμψίας δεν μπορεί να γίνει χωρίς την απελευθέρωση του χρόνου από την
καταστροφικότητα και την φθορά του.
Ένα ποίημα του Νίκου Σ , :
« ναι σε εσένα το λέω

που φοράς το καπέλο , το αδιάβροχο
ή σπρώχνεις το μωρό στα ψώνια της μέρας
ναι σε σένα το λέω
που σνομπάρεις τις αλήθειες γιατί φοβάσαι
κι όλο μου τάζεις το αύριο
σαν χρυσωμένη καραμέλα θες να το γλύψω
ναι εσένα το λέω
που κάνεις μάτι στις γωνιές
και κρυφακούς στις πόρτες
κράτα το αύριο δικό σου
πιπίλα στο αδειανό στόμα σου
γιατί εγώ βαρέθηκα να περιμένω
και να τα φορτώνω όλα στον ήλιο της μοίρας μου
εγώ σήμερα θέλω να ζήσω
σήμερα ,
σήμερα ρε
129849
τέχνη-τεχνολογία
από novy svet 13:18, Κυριακή 3 Αυγούστου 2003
Πατς, απομονώνω ένα σημείο και το αντίστοιχο παράδειγμα απ΄το γραπτό σου: "ο χρόνος
είναι χρήμα" σε σχέση με την τέχνη (χειρωνακτική εργασία-Ινδοί) και τεχνολογικά
αναπτυγμένη κοινωνία (δημοσιογράφο).
Γράφει ο Valery: Ο σημερινός άνθρωπος σ΄αντίθεση με τον τεχνίτη του μεσαίωνα ή της
πρώιμης αστικής εποχής, δεν εργάζεται πια πάνω σε κάτι που δεν μπορεί να
συντομευτεί.
Θεωρεί το μακρόχρονο και υπομονετικό έργο του δεύτερου μίμηση των διαδικασιών της
φύσης, που οδηγούν σε ολοκληρωμένα, τέλεια δημιουργήματα.
"Αυτή την υπομενητική διαδικασία της φύσης μιμήθηκαν κάποτε οι άνθρωποι.
Μινιατούρες, άψογες επεξεργασίες σαν σε φίλντισι, πέτρες τέλειες στη λάμψη και στην
κοπή, εργασίες με βερνίκι ή χρώματα, όπου λεπτές, διαφανείς στρώσεις
αλληλοκαλύπτονται......όλα αυτά τα δημιουργήματα υπομονετικού και γεμάτου
αυταπάρνηση κόπου μέλλουν να εξαφανιστούν και χάθηκαν τα χρόνια, στα οποία ο χρόνος
δεν είχε ιδιαίτερη σημασία" ( Valery από Μπένγιαμιν, Ο Αφηγητής).
Αυτός ο τεχνίτης ζούσε μάλλον σ΄ένα "κλουβί". Άγχος, στέρηση, μοναξιά. Ανώνυμοι
γλύπτες του μεσαίωνα που διακοσμούσαν ναούς με αγάλματα απρόσιτα στο οπτικό μας
πεδίο, μοναχοί στο Βυζάντιο, που κατέγραφαν τα χειρόγραφα της αρχαιότητας κλπ. Ούτε
καν τ΄όνομά τους δεν υπάρχει στην Ιστορία. Φυσικά έχουμε και αντίποδες, π.χ. τους
επώνυμους ιταλούς ζωγράφους στην αναγέννηση και μετέπειτα,δημιουργικοί, ατομικά και
στο έργο τους.
Εντούτοις αυτό το "ζήσε το σήμερα" μου φαίνεται πολύ σύμμετρο με τους ρυθμούς και
την ιδεολογία της σύγχρονης τεχνολογικής εποχής. Γεννά δε και νέες επιταγές. Κάνω
λάθος?
Borges, μας αποχαιρέτησες πολύ tender. Νάσαι καλά (νοητό πατ, πατ, στην πλάτη σου).
Ό,τι θάθελα τώρα, παιδιά, δεν είναι ούτε θάλασσα ούτε ουζάκια, αλλά να
μεταφερόμουνα σ΄ένα ή μάλλον δύο πολυπόθητα καφενεία. Όχι συγχρόνως, ακόμη κιαν
ήταν εφικτό μέσω της σύγχρονης Φυσικής, αλλά διαδοχικά, πρώτα στο πάνω και μετά στο
κάτω. Αλήθεια, δεν θα μιλήσουμε για την αίσθηση του χρόνου στο καφενείο/στέκι, που
αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας?
129911
Για τον novy svet
από Πάτς 17:03, Κυριακή 3 Αυγούστου 2003
Η διαφορά ανάμεσα στον μάστορα της πρώιμης βιομηχανικής εποχής και τον βιομηχανικό
εργάτη στην σύγχρονη εποχή είναι τεράστια . Ο μάστορας λειτουργούσε είτε μόνος του
ή μέσα σε μανιφατούρα . Αν λειτουργούσε μόνος του δέχονταν παραγγελιές και έπρεπε
να τις ικανοποιήσει στο συμφωνημένο χρόνο . Είχε όμως όλη την άνεση να εκφραστεί
δημιουργικά και όλα τα στάδια της επεξεργασίας του αντικειμένου περνούσαν από τον
έλεγχο του . Ο χρόνος για αυτόν είχε πολλά στοιχεία δημιουργίας και δημιουργικής
έκστασης . Σταδιακά όμως ο ανταγωνισμός , ανάγκασε τον μεμονωμένο μάστορα , να
ενταχθεί σε μια μανιφακτούρα , μια ομάδα δηλαδή μαστόρων που συνεργάζονταν μεταξύ
τους . Αυτό ανέβασε την παραγωγικότητα της δουλειάς μα συγχρόνως άρχισε η
ειξιδίκευση της εργασίας να απομακρύνει μέρος της δημιουργικής δραστηριότητας από
τον μεμονωμένο μάστορα προς την ομάδα .Δηλαδή για το χαντήρι της παραγωγικότητας
μειώθηκε η δημιουργική έκσταση που ένιωθε ο μεμονωμένος μάστορας , μαζί και ο
χρόνος άρχισε να απομακρύνεται από την δημιουργική έμπνευση καθώς όλα γίνονταν
πανομοιότυπα αυτοματοποιημένα , σιγά – σιγά .
Μέσα στις άγριες συνθήκες του εργοστασίου , ειδικά σήμερα που χρησιμοποιείται υψηλή
τεχνολογία η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί στο φουλ και ο μεμονωμένος εργάτης μέσα
στην αλυσίδα της παραγωγής κινείται ακατάπαυστα , βγάζοντας δουλειά 4 και 5
ατόμων ,που δούλευαν με τα παλιά τεχνολογικά μέσα .Δηλαδή αυξήθηκε η εκμετάλλευση
του μεμονωμένου εργάτη και μαζί η εκμετάλλευση του χρόνου του . Η δημιουργική
έμπνευση και η έκσταση απομακρύνθηκαν εντελώς από τον χρόνο του εργαζόμενου , καθώς
οι εξειδικευμένες αποφάσεις ,μέσα από την ιεραρχία μετατέθηκαν στα διευθυντικά
στελέχη και στις μηχανές . Η διάσπαση της εργασίας δεν έχει πια προηγούμενο . Για
την κατασκευή ενός αυτοκινήτου δεν δουλεύει πια ένα εργοστάσιο αλλά πάρα πολλά μαζί
που συνεργάζονται και το καθένα αναλαμβάνει συγκεκριμένο εξάρτημα της διαδικασίας .
Πλέον δηλαδή από την ολική δημιουργική δουλειά που γίνονταν από τον μεμονωμένο
μάστορα περάσαμε στην απόλυτα κατακερματισμένη – αυτοματοποιημένη – τυποποιημένη
δουλειά ενός σταδίου της τελικής παραγωγής . Η έμπνευση και η έκσταση στη εργασία
απαλλοτριώθηκαν , ο χρόνος χωρίς την έκσταση από φίλος έγινε εχθρός .
Μέσα στον ελεύθερο χρόνο συμπιέστηκε η ζωή , μα ο άνθρωπος δεν είναι μηχάνημα να
μπορεί να χαλαρώνει αυτόματα και το άγχος έγινε μέρος του εαυτού του ,
παρεμβάλλεται στην ελεύθερη ροή της δημιουργικότητας και της σεξουαλικής έκστασης
και την μπλοκάρει .Χωρίς να μπορεί να χαρεί την έκσταση η παθητικοποίηση και η
καταπίεση είναι πιο εύκολη .Μάλιστα ο εργάτης ποθεί την ησυχία του , ποθεί να
χαλάρώσει γιατί του λείπει . Όταν πάει σπίτι του δεν θέλει να ψαχτεί πολύ είναι ήδη
το κεφάλι του γεμάτο από άγχος , δεν διαβάζει , προτιμά να βλέπει τηλεόραση ή να
πάει με φίλους να τα πιει , για να μη σκέφτεται τον καθημερινό του πόνο , την
καθημερινή του μάχη με το χρόνο , που είναι ουσιαστικά μάχη με την ίδια την ζωή του
, που την καταπιέζει στο κλουβί της υλικής του ασφάλειας .
Βέβαια το άγχος του μάστορα πριν 150 χρόνια ήταν σημαντικό αλλά δεν έχει καμιά
σχέση με το άγχος του σημερινού εργαζόμενου μιας μεγαλούπολης . Σήμερα η αποξένωση
από την έκσταση της δημιουργικότητας , της αυτοέκφρασης , του έρωτα , της φύσης
είναι πολύ πιο αυξημένη από πριν 150 χρόνια , γιατί το άγχος έχει ναρκώσει τις
αισθήσεις στον θωρακισμένο άνθρωπο σε τέτοιο βαθμό που ακόμη και στη φύση να βρεθεί
, ακόμη και έρωτα να κάνει , ακόμη και κάτι μόνος του να κατασκευάσει η ακαμψία που
συνέβη στην ψυχή του του κλέβει την χαρά .Και αυτή είναι η πιο μεγάλη νίκη της
εξουσίας η απομάκρυνση του ανθρώπου από τους ίδιους τους χυμούς της ζωής , από την
ίδια την έκτσαση , που θα έπεπε να ανανεώνει την ενέργεια του σώματος
Η ανάγκη να ζήσει κανείς σήμερα και όχι αύριο ταρακουνά για να κάνει κανείς κάτι
για να σώσει τη ζωή μέσα του και τον κόσμο τώρα κι όχι αύριο . Η σκέψη ότι τώρα δεν
βαριέσαι ας γίνει ότι θέλει κι όλα θα αλλάξουν αύριο οδηγεί στην συμβίωση μέσα στο
κλουβί με την ελπίδα φυλακτό . Μα ποτέ οι ελπίδες δεν σώζουν τους ανθρώπους , Οι
πράξεις οι καθημερινές μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια και τις ελπίδες .
Η μάχη με τον χρόνο είναι και η προσπάθεια του ανθρώπου να ζήσει την έκσταση στην
δημιουργικότητα του , στην ζωή και στον έρωτα , κόντρα στην φθορά και το θάνατο και
αυτό δεν χωρά αναβολή για αύριο γίνεται μέσα στην κάθε στιγμή που περνά και
χτίζεται με τις δικές μας πράξεις και σκέψεις .
129930
Αχ...
από Κουλ Ουάχατ. 19:33, Κυριακή 3 Αυγούστου 2003
Ωραία, δεν υπάρχει χρόνος. Αλλά μου λέτε πώς περνάει το απόγευμα της Κυριακής στην
Αθήνα;
Καλά μπάνια και καλά διαβάσματα σε όλες/ους!
129932
perimene
από Nio 19:48, Κυριακή 3 Αυγούστου 2003
na paei 11 kai bges exo gia boltes, sto kentro. Borei na sinantitoume kiolas.
130035
και πάλι ερωτήσεις
από (η) novy svet 5:15, Δευτέρα 4 Αυγούστου 2003
Συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου σου, Πατς, όμως δεν μου είναι ξεκάθαρη
η έννοια της "έκστασης", έτσι, όπως την χρησιμοποιείς, - μολονότι πολλές συζητήσεις
και γι΄αυτή και για τη βίωση του παρόντος και της στιγμής.
Θεωρείς ότι η έκσταση σαν ρωγμή στο χρόνο συνδέει παρελθόν και μέλλον? Αν ναι, τίνι
τρόπω?
Δεν ξέρω, αν αυτός που ζει μόνο με την ελπίδα είναι περισσότερο αλλοτριωμένος από
έναν, ας πούμε play boy,τον κατ΄εξοχή τύπο του "ζήσε το σήμερα" ή τον Νεονάκη,
σ΄ένα διαφορετικό πεδίο δράσης. Και οι δύο τελευταίοι τύποι βιώνουν την έκσταση και
διακρίνονται σίγουρα απ΄το μεγάλο πλήθος των παθητικών μικροαστών. Υπάρχουν
διαφορετικές αξίες, που θα είχες να τους αντιτάξεις?
Sorry για την προχειρότητα της έκφρασης, αλλά ξημερώνει, είναι ανάγκη να κοιμηθώ
και αύριο με περιμένει μια μέρα πλήρους αλλοτρίωσης.
130491
ψιτ... ξαναφρεσκάρω το δημοσίευμα
από Photo-δότης 20:45, Τρίτη 5 Αυγούστου 2003
το μικρότερο ρολόι-κούκος του κόσμου!

Λεζάντα
Picture of the world's smallest cuckoo clock (according to the Guiness Book of
Record 2000) being displayed at the Heinz Nixdorf MuseumsForum (HNF) in Paderborn,
Germany, 01 July 2003. Until 03 August, under the motto: "Small, Smaller, the
Smallest", the world's biggest computermuseum gives an insight into the world of
miniatures. EPA PHOTO/DPA/Bernd Thissen
130696
Προς novy svet για τραύμα -έκσταση
από Πατς 15:59, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Φίλε , συγνώμη που δεν απάντησα γρήγορα αλλά δεν ήταν εφικτό να μπω στο Ιντερνετ
πιο νωρίς . Υπάρχει κάτι κοινό σε όλες τις περιπτώσεις αλλοτρίωσης , ανεξάρτητα από
το χρόνο και το χώρο που ζουν οι άνθρωποι . Είναι η ανάγκη να διατεθεί το πλεόνασμα
ενέργειας που βρίσκεται μέσα στο σώμα και να εκφραστεί προς τα έξω με τρόπο
δημιουργικό .Το πλεόνασμα ενέργειας υπάρχει μέσα στον κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από
κάθε διαχωρισμό κοινωνικό , ταξικό , εθνικό , ηλικιακό κλπ. Υπάρχει γιατί ο καθένας
είναι προικισμένος με κλίσεις και ικανότητες που θέλουν να μεγαλώσουν και να
βγάλουν καρπούς σαν το δέντρο που θέλει από μικρό να μεγαλώσει και να καρπίσει
.Αυτή είναι η φυσική τάση της ζωής και είναι κάτι δυναμικό και εξελίξιμο .Το
δεντράκι μεγαλώνει δειλά στην αρχή με τόλμη και αυτοπεποίθηση στη συνέχεια Σε αυτό
δεν μπορεί να τεθεί κανένας διαχωρισμός γιατί έχει να κάνει με την φυσική τάση του
ανθρώπου να θρώσκει άνω , που είναι η ίδια η τάση της ζωής για ανανέωση και εξέλιξη
.
Το άγχος τώρα προέρχεται από την ανάγκη να εκφραστούν οι ανάγκες του βαθύτερου
πυρήνα , από την ανάγκη δηλαδή της ζωής να καρποφορήσει σαν ψηλό δέντρο και από
τους περιορισμούς που τίθενται κοινωνικά και ψυχολογικά .Αν η ζωή πάλλεται με
δύναμη μέσα στο δέντρο εκείνο θα νικήσει τους φραγμούς .Αν οι φραγμοί είναι
δυνατότεροι τότε είναι πολύ πιθανόν να μην μπορέσει να μεγαλώσει και να ξεραθεί
στραβό και άκαμπτο . Όμως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτή ήταν η πραγματική
του φύση και ο πραγματικός του προορισμός .
Το άγχος στο σώμα σωματοποιείται σε όλους τους ανθρώπους με τον ίδιο μηχανισμό
.Αυξάνονται οι κτύποι της καρδιάς , αυξάνεται η ταχύτητα της αναπνοής , μειώνεται η
αναπνοή που γίνεται σε βάθος , καταστέλλεται η σεξουαλικότητα , αυξάνεται ο μυϊκός
σπασμός . Όλο το σώμα τίθεται σε μια κατάσταση ετοιμότητας για πάλη ή φυγή . Το
συμπαθητικό σύστημα υπερέχει του παρασυμπαθητικού . Αυτή η υπεροχή παγιδεύει ζωτική
ενέργεια μέσα στα σπλάχνα που σωματοποιείται και δεν διατίθεται προς τα έξω
δημιουργικά .Ο άνθρωπος αδυνατεί από την κατάσταση διέγερσης να χαλαρώσει εύκολα
.Το πλεόνασμα ενέργειας που παγιδεύεται μπορεί να προξενήσει οποιαδήποτε βιοπάθεια
από καρκίνο μέχρι εγκεφαλικό και άσθμα .
Έκσταση είναι η στιγμή που η ενέργεια του σώματος εξωτερικεύεται και εκφράζεται
είτε δημιουργικά με την εργασία ,την τέχνη ,την ειλικρινή επικοινωνία , είτε
σεξουαλικά με έναν ολοκληρωμένο ψυχοσωματικό συντονισμό και τον οργασμό .Η έκσταση
είναι μια ρωγμή στον χρόνο αν ο χρόνος βιώνεται καταπιεστικά κι όχι δημιουργικά .Αν
ο χρόνος είναι δημιουργικός τότε η έκταση γίνεται κάθε στιγμή , δεν χρειάζεται τις
εξαιρέσεις των διακοπών για να γίνει , ούτε τις αργίες από τη δουλειά .
Πόσο όμως η έκσταση βιώνεται ολοκληρωμένα από κάθε άνθρωπο ; Πόσο το περίσσευμα
ενέργειας που είναι παγιδευμένο μέσα στον άνθρωπο εκφράζεται ; Αυτό είναι τελείως
υποκειμενικό και εξαρτάται από το βαθμό θωράκισης που έχει υποστεί ο καθένας .
Δηλαδή η ισορροπία συμπαθητικού – παρασυμπαθητικού είναι σίγουρα διαταραγμένη σε
όλους τους ανθρώπους και όσο πιο πολύ το ψυχικό τραύμα και η θωράκιση είναι πιο
βαθιά τόσο μειώνεται και η ικανότητα για ευχαρίστηση μέσα από το σεξ , την
εργασία , την επικοινωνία , τη ζωή , τόσο μειώνεται και η ευχαρίστηση μέσα από την
έκσταση . Αν το τραύμα είναι βαθύ τα αισθητήρια όργανα του ανθρώπου
παθητικοποιούνται και δεν διοχετεύουν το περίσσευμα ενέργειας προς τα έξω , ακόμη
κι αν έχει κανείς σεξουαλικές σχέσεις με πολλούς , ακόμη κι αν προσπαθεί να
δημιουργήσει κάτι που εκφράζει το εαυτό του. Η ετοιμότητα για έκφραση παγιδεύεται
από νεκρωμένα αισθητήρια όργανα και αυτό φέρνει μίσος και αρνητικές σκέψεις και
πράξεις για τη ζωή , ανεξάρτητα αν είναι κανείς μπλε κόκκινος , μαύρος ή οτιδήποτε
άλλο ιδεολογικά . Ο χαρακτήρας αλλάζει και από καλοπροαίρετος ευγενικός ,
ειλικρινής άνθρωπος , με διάθεση για ανιδιοτέλεια και αγάπη γίνεται ανθρωπάκος που
δυσκολεύεται να αγαπήσει ,που δεν είναι γεναιόδωρος , που δυσκολεύεται να χαρεί τη
ζωή , θέλει μόνο να παίρνει κι όχι να δίνει , δυσκολεύεται να σκεφτεί . Φτάνει στο
σημείο να μισεί την ζωή και ότι την αντιπροσωπεύει για να μειώσει το άγχος του .
Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι γνήσια , είναι η διαστρέβλωση των μηχανισμών της
ζωής , είναι η ακαμψία και το στράβωμα του δέντρου γιατί το δέντρο απομακρύνεται
από τον προορισμό του .
Όπως όμως ειπώθηκε αν η ανάγκη για ζωή και ελευθερία είναι πολύ δυνατή τότε θα
βρεθούν δρόμοι για την έκφραση . Πιστεύω ότι τελικά το δέντρο της ζωής θα μεγαλώσει
όσο κι αν περιορίζεται από φραγμούς ψυχολογικούς και κοινωνικούς , αρκεί κανείς να
αντιμετωπίζει το τραύμα στον πυρήνα του και να μην σκοτώνει τη ζωή μέσα του και
γύρω του . Οι άνθρωποι για να μειώσουν το άγχος που φέρνει η μάχη ανάμεσα στο
τραύμα και τη ζωή σκοτώνουν τη ζωή γιατί δεν ξέρουν πώς να νικήσουν το τραύμα και
βέβαια έτσι το τραύμα δυναμώνει .
Αναφορικά με το ερώτημα σου αν υπάρχει διαφορά στον τρόπο που βιώνουν οι άνθρωποι
την έκσταση υπάρχει αλλά δεν έχει λόγο ταξικό ή εθνικό ή ιδεολογικό η απάντηση . Ο
λόγος είναι βιοφυσικός – ψυχολογικός και έχει να κάνει μέχρι ποιο βαθμό το ψυχικό
τραύμα και η θωράκιση έχει αλλοιώσει την δομή της ζωής μέσα στον κάθε άνθρωπο .
Για περισσότερα για το θέμα δες τα βιβλία του Βίλχελμ Ράιχ « Η ανάλυση του
χαρακτήρα », εκδόσεις Καστανιώτη , « Η Βιοηλεκτρική θεωρία της σεξουαλικότητας και
του άγχους του Β. Ράιχ , εκδόσεις αποσπερίτης , « Η δολοφονία του Χριστού » του
Β.Ράιχ εκδόσεις αποσπερίτης , « Το ξύπνημα της Τίγρης » του Πέτερ Λεβάϊν , εκδόσεις
ελληνικά γράμματα
Αν θέλεις , επειδή έχει χαθεί το ενδιαφέρον για το θέμα από τους άλλους , η
συνέχεια της συζήτησης μπορεί να γίνει με e mail .
130740
Πού είναι οι άλλοι;
από novy svet 18:48, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Ιψ,psychocat,κόλαφε, τ΄αστέρια της Φυσικής, Ν. και Γκαίντελ, γιατί χαθήκατε; Κάνετε
διακοπές, απαίσια όντα;
Πατς, θένκς για την απάντηση. Θα το σκεφτώ και θα επανέλθω.
130741
Την έχουν κάνει, μου φαίνεται...
από Κουλ Ουάχατ 18:53, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Υποκειμενική -ξεϋποκειμενική η αίσθηση του χρόνου, μόλις άρχισε να μετράει
αντίστροφα τυο ρολόι της άδειας/διακοπών την έκαναν με πλάγια πηδηματάκια. διότι
δεν έιναι ο χρόνος που μετριέται αλλά η ροή του!
ΥΓ κι εγώ σιγά-σιγά, αρχιζω να την κοπανάω. Ξέρω: στη χλεύη «Πφφφ, σιγά! Τι είναι
ένα δεκαήμερο διακοπών;» απαντώ με ρασιοναλισμό «καλύτερο από ένα επταήμερο!»
130750
Δεν την εχουν κανει ολοι...
από Ιψ ο τυπογραφος 19:18, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Δυστυχως! Ομως ο καυσωνας συν το διαβασμα (εν μεσω καυσωνος) αρκουν για να γινει το
μυαλο κιμας.
Παρακολουθω την εξελιξη της συζητησης, η οποια πηρε οντως πια καλοκαιρινους
ρυθμους, αλλα δυστυχως εχω προς το παρον τουλαχιστον στερεψει. Παντος, επειδη το
ενδιαφερον δε χανεται, ισα ισα, ελπιζω να ριξω κι εγω κανενα σχολιακι συντομως.
Αλληλεγγυη στους μαλακες που διαβαζουν καλοκαιριατικα!
ΥΓ: Borges, συγκινητικοτατος ο αποχαιρετισμος. Ειθε το πνευμα του Κωστακη Αναν να

ειναι παντα μαζι σου.
130756
Ιψ
από Κουλ Ουάχατ 19:25, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Επειδή αν δεν με απατά η μνήμη μου (η μόνη που μουέμεινε σχετικώς πιστή), έχουμε
γνωριστεί από την πρώτη μέρα που ήρθες σε τούτο τον παλαβό, γενναίο κόσμο του Ιντυ,
κάν εμου μια χάρη:
ποιός είναι τούτος ο Κωστάκης Αναν; Γιατί είμαι λίγο αγράμματος ο δόλιος...
130778
Αγαπητε Κουλ
από Ιψ ο τυπογραφος 20:14, Τετάρτη 6 Αυγούστου 2003
Οχι, η μνημη σου δεν εχει γνωρισει καποιον καλυτερο απο σενα και στο κρυβει!
Πραγματι ειχαμε γνωριστει την πρωτη φορα που ηθελα να δημοσιευσω μια ειδηση στο
Ιντυ και νομιζω οτι μου ειχες δωσει και οδηγιες πως να το κανω (αν η δικη μου μνημη
δεν κανει μια ακομη απο τις απιστιες στις οποιες με εχει συνηθισει).
Ως μικρο δειγμα ανταποδοσης λοιπον, ιδου ποιος ειναι ο Κωστακης Αναν. Ο Κ.Α. ειναι
ενας καταπληκτικος τυπος που γραφει πολυ εξυπνα και πνευματωδη (ενιοτε μεχρι
δακρυων) κειμενακια στη Βαβελ, το γνωστο κομιξαδικο (και οχι μονο)περιοδικο. Δεν
ξερω αν γραφει ακομη, παντως μεχρι περυσι εγραφε. Επισης δεν ξερω αν εχει
δημοσιευσει κειμενα του και καπου αλλου. Σε καθε περιπτωση παντως, αξιζει να τον
διαβασεις, εγω τουλαχιστον ημουν μεγαλος φαν του. Οπως φυσικα αξιζει να διαβαζεις
και τη Βαβελ, καλο και το 9 αλλα η Βαβελ ειναι ο,τι καλυτερο στο θεμα κομιξ και με
εντονες πολιτικες αναφορες κιολας.
Αυτα λοιπον.
Α, και καλες διακοπες (τα σχολια που μου υποβαλλει η ζηλοφθονια μου για τους
διακοπευοντες θα τα κρατησω για τον εαυτο μου). Και μην ξεχνας οτι η παραλια ειναι
κρυμμενη κατω απο τα πλακοστρωτα...
130817
ψιτ novy svet
από κολαφος 0:10, Πέμπτη 7 Αυγούστου 2003
εδω ειμαι ακομη και παρακολουθω τακτικα την κουβεντουλα , μονο που ειχα πεταχτει σε
κατι αλλα θρεντ τελευταια.
Βεβαια-βεβαια δεν σας ξεχνω !!
Εσυ απο διακοπες ; τα υπολοιπα παιδια ;
Δεν εφτασε το πληρωμα του ΧΡΟΝΟΥ ;
132929
καλώς σε βρίσκω...
από psychocat 16:02, Σάββατο 16 Αυγούστου 2003
... novy svet, μόλις γύρισα από διακοπές, εκεί που ο χρόνος είναι άχρονος... κάτσε
να προσαρμοστώ σε συνθήκες πρωτευούσης κι εδώ θα είμαστε για να τα λέμε...
καλό χειμώνα σε όσους επέστρεψαν, καλές διακοπές σε όσους φεύγουν...
132972
Yo,Yo,Yo!
από novy svet 18:51, Σάββατο 16 Αυγούστου 2003
Χαίρομαι που ξανάβαλες το thread στο forum,psychocat, και μη στενοχωριέσαι που
γύρισες στην πρωτεύουσα. Σίγουρα θα σου δοθεί η ευκαιρία να ξαναφύγεις και στο κάτω
κάτω...λάβε υπόψη σου κι αυτό που γράφει ο Ιψ:κάτω απ΄το πλακόστρωτο βρίσκεται η
παραλία.
132991
Να πω μόνο ένα γεια
από Borges 20:45, Σάββατο 16 Αυγούστου 2003
μια και φεύγω ξανά για τα ξένα.
Χρόνου επιτρέποντος θα τα ξαναπούμε.
133066
Ε, παιδες...
από Ιψ ο τυπογραφος 10:16, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
Καλημερα.
Μια που ψιλοαναθερμανθηκε το θεμα, ειπα να ριξω κι εγω δυο μικρες σημειωσεις, στο
περιθωριο του χρονου.
Λοιπον, πιο πανω εγινε ολοκληρη συζητηση-μες-στη-συζητηση για το χρονο ως διασταση,
για ταξιδια στο παρελθον (αδυνατο;), στο μελλον (απιθανο;), στο παρον (ιδεωδες).
Θυμηθηκα κατι που εχω διαβασει καπου, καποτε και δεν εχω ιδεα πια αν ηταν διηγηση
επιστημονικη ή φανταστικη. Ελεγε, λοιπον, οτι καθε φορα που καποιος ανθρωπος
επιλεγει μια μεταξυ δυο ή πολλων επιλογων που βρισκονται μπροστα του, ανοιγει και
μια διακλαδωση στο συμπαν. Ετσι, ενα συμπαν συνεχιζει να υπαρχει με δεδομενο οτι
αυτος ο ανθρωπος εκανε τη συγκεκριμενη επιλογη, αλλα ταυτοχρονα εξελισσεται η
διακλαδωση ενος αλλου συμπαντος οπου ο ιδιος ανθρωπος εχει κανει διαφορετικη
επιλογη, και αν οι δυνατες επιλογες του ηταν τρεις ας πουμε εξελισσεται παραλληλα
και τριτο συμπαν και παει λεγοντας. Ετσι, αν σκεφτουμε οτι καθε φορα που
οποιοσδηποτε κανει μια επιλογη (απο τη στροφη σε ενα σταυροδρομι μεχρι το κομμα που
ψηφιζει στις εκλογες κι απο την πτωση απο μια γεφυρα ή οχι μεχρι τον ερωτα της ζωης
του) δημιουργουνται καθε δευτερολεπτο απειρες διακλαδωσεις του συμπαντος, πολλαπλα
παραλληλα συμπαντα που εξελισσονται παραλληλα, με τους ιδιους πρωταγωνιστες σε
διαφορετικους ρολους. Ετσι, μπορει κανεις να ειναι σε ενα συμπαν δημοσιος
υπαλληλος, σε ενα αλλο διασημος εντομολογος, σε ενα αλλο πορνη, σε ενα αλλο νεκρος
κλπ.
Τελικα, τωρα που το σκεφτομαι, μπορει να ηταν και μια επιστημονικη θεωρια που δεν
καταλαβα, ενα διηγημα που μισοψεχασα ή απλως ενα διεστραμμενο αποκυημα της
φαντασιας μου ή και ολα αυτα μαζι.
Σημειωση δευτερη:
Εγινε καπου λογος πιο πανω για τα καφενεια/στεκια ως τοπους οπου ο χρονος κυλαει
αλλιως (δε θυμαμαι απο ποιον/ποια, αλλα αυτο ειναι φυσικο με την ελευθερων ηθων
μνημη που εχω). Λοιπο, αυτο νομιζω πρεπει να το αναλυσουμε καπως. Γιατι τα καφενεια
ειναι παντα κατι σαν παρενθεση, μια ασυνεχεια της ροης του χρονου (τουλαχιστον απο
την αποψη του τροπου που εχουμε μαθει οτι ρεει ο χρονος); Μηπως εχει σχεση το οτι
ειναι μερη οπου παραδοσιακα "διεκπεραιωνονται" οι πιο "αντιπαραγωγικες" ασχολιες,
τετοιες που θα εκαναν εναν γιαπη να παραφρονησει (δηλαδη να γινει πιο ανθρωπινος),
οπως το φλερτ, η τεχνη, η μεθη, το τραγουδι, τα ξερετε να μην τα λεω. Και ειδικα
εκεινα τα καφενεια στα νησια, εκεινα με τον τουρκικο καφε και το γλυκο του
κουταλιου, πως γινεται να τουμπαρουν το χρονο και να συμφιλιωνεται μαζι μας; Και
μαλιστα χωρις και πολλη προσπαθεια.
Καμια ιδεα;
133069
εκ-σταση, εν-τροπια και εν-θαλπία...
από psychocat 10:46, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
στην ανάλυση του πατς περί έκ-στασης λείπει η αναφορά στον τρίτο θερμοδυναμικό
νόμο,δηλαδή στην εγγενή ροπή ενός συστήματος ή ενός σύμπαντος αν θέλετε προς την
αδράνεια (έργο χαρακτηρίζεται η μετατροπή μίας μορφής ενέργειας σε μία άλλη. σε
αυτή τη μετατροπή, ένα μέρος χάνεται σε θερμότητα, που και αυτή ενέργεια είναι αλλά
ευτελής, με την έννοια ότι δεν μπορεί να μετατραπεί σε άλλη μορφή και, κατά
συνέπεια, από αυτήν δεν μπορεί να παραχτεί έργο). έννοιες όπως εκείνες της
ενθαλπίας και της εντροπίας έχουν μία θέση στη συζήτηση θαρρώ...
Υ.Γ. Ιψ, είναι οι συγκεκριμένοι χώροι που κινούν το χρόνο διαφορετικά ή εμείς που
για να φτάσουμε στους συγκεκριμένους χώρους (σαφώς από επιλογή, μιας κι ο γιαπάκος
θα φτάσει εκεί μόνο κατόπιν παρακίνησης περιοδικού life style) έχουμε μπει σε
αχρονική φάση;
133071
Συνειρμός ΙΙ
από (για την αντιγραφή) A.Γ. 11:11, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ:
"Υπήρχε ένας έμπορος στη Βαγδάτη που έστειλε τον υπηρέτη του στο παζάρι να κάνει τα
ψώνια και σε λίγο ο υπηρέτης επέστρεψε, χλωμός και τρεμάμενος, και είπε, Αφέντη,
μόλις τώρα καθώς ήμουνα στο παζάρι, μια γυναίκα μέσα στο πλήθος μου έδωσε μια
αγκωνιά και, όταν γύρισα, είδα ότι ήταν ο θάνατος. Με κοίταξε και έκανε μια
απειλητική χειρονομία· τώρα, δάνεισέ μου το άλογό σου, και θα τρέξω μακριά από αυτή
την πόλη για να αποφύγω τη μοίρα μου. Θα πάω στη Σαμάρρα και εκεί ο θάνατος δεν θα
μπορεί να με βρει. Ο έμπορος του δάνεισε το άλογό του και ο υπηρέτης ανέβηκε,
βύθισε τα σπιρούνια στα πλευρά του και ξεκίνησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε να τρέξει
το άλογο. Τότε ο έμπορος κατέβηκε στο παζάρι και με είδε να στέκομαι στο πλήθος.
Ήρθε προς εμένα και είπε, Γιατί έκανες απειλητική χειρονομία προς τον υπηρέτη μου
όταν το είδες σήμερα το πρωί; Δεν ήταν απειλητική χειρονομία, είπα, ήταν μόνο
έκφραση έκπληξης. Παραξενεύτηκα που τον είδα στη Βαγδάτη, γιατί σήμερα το βράδι
είχα ραντεβού μαζί του στη Σαμάρρα".
(απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Σώμερσετ Μωμ Sheppey. Παρατίθεται στο βιβλίο
του Σλάβοϊ Ζίζεκ, The sublime object of ideology, Verso, London/New York 2002, σελ.
58).
133073
Συνειρμος εκ του συνειρμου
Τωρα θυμηθηκα, που ειδα την ιστορια του Μωμ και ξανακοιταξα αυτα που εγραψα πριν,
κατι παιδικα βιβλιαρακια που υπηρχαν καποτε. Ηταν ιστοριες που στο τελος καθε
σελιδας επρεπε εσυ να επιλεξεις τι θα κανει στη συνεχεια ο ηρωας. Αναλογα με την
επιλογη σου, το βιβλιο σε παρεπεμπε σε διαφορετικη σελιδα και παει λεγοντας, μεχρι
που εφτανες σε ενα τελος της ιστοριας. Ωστοσο, μεσα στο ιδια βιβλιο, υπηρχαν
ανακατεμενες ενα σωρο διαφορετικες εξελιξεις της ιδιας ιστοριας, εν τελει ενα σωρο
διαφορετικες ιστοριες, κι ετσι μπορουσες να διαβασεις και να ξαναδιαβασεις το
βιβλιο μεχρι να ανακαλυψεις ολους τους δυνατους συνδυασμους, ολες τις δυνατες
εξελιξεις της ιστοριας, που βρισκονταν παντα μεσα στο ιδιο βιβλιο. Αληθεια, υπαρχει
κανεις ή καμια που εχει διαβασει αυτα τα βιβλια; Γιατι εγω εχω χασει τα ιχνη τους,
μαζι με εκεινα τα μακρινα ομορφα χρονια.
Προς psychocat:
νομιζω οτι ειμαστε εμεις που οχι μονο φτανουμε σε κεινα τα μερη αλλα για την
ακριβεια τα φτιαχνουμε. Διαφωνω ομως στο εξης: δεν φτανουμε εκει οντας σε α-χρονη
φαση, αλλα φτανουμε σ'αυτα τα μερη (ή τα φτιαχνουμε αν θες) για να ιδρυσουμε μια
αλλη σχεση με το χρονο (μας). Η εστω για να γευτουμε μια τετοια σχεση, εστω για
λιγες πολυτιμες στιγμες, που, αν και λιγες, δεν ξερω αν ειναι και συντομες ή αν
τελικα κρατανε περισσοτερο απ'οσο πιστευουμε.
133080
Προς Novy Svet
Μια σημειωση. Το "κατω απο το πλακοστρωτο, η παραλια" δεν το εγραψε βεβαια πρωτη
φορα ο Ιψ (αν και πολυ θα'θελε εδω που τα λεμε, ο ματαιοδοξος) αλλα οι τοιχοι του
Παρισιου, εκεινον το Μαη, ξερεις βεβαια ποιον. Θα ηθελα απλως να προσθεσω οτι το
συνθημα μπορουμε να το διαβασουμε με δυο, τουλαχιστον, τροπους. Ειτε σαν η ευτυχια
να κρυβεται σε μερη μυστικα, εκει που δεν το περιμενεις. Η ακομη οτι για να βρεις
την παραλια, και ο,τι συνεπαγεται αυτη, πρεπει να ξεκολλησεις το πλακοστρωτο και να
το πεταξεις στα CRS (τα γαλλικα ΜΑΤ). Να μην παρεξηγηθω, δεν εχω προσωπικα με τους
αξιοτιμους αστυνομους, ουτε τους εχω πεταξει ποτε τιποτα, αν και δεν εγγυομαι για
το μελλον. Οποτε, τη δευτερη αναγνωση, μπορει κανεις να την παρει ως κυριολεξια
αλλα και ως μεταφορα. Νομιζω οτι οπως και να την παρει, δικιο θα'χει.
(Συγγνωμη αν σας πρηζω, αλλα εχω ορεξη πρωινιατικα).
Καλημερα.
133096
όσο περισσότερο κατανοούμε...
... τόσο περισσότερο δείχνει κενό νοήματος...
η ζωή σου δίνει όλες τις ευκαιρίες, για να σου τις ξαναπάρει μετά... (εντίθ πιαφ)
ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια. Είναι η επικράτεια του παιδιού...
(ηράκλειτος)
είμαστε οι μαριονέτες
ο ουρανός είναι ο μαριονετίστας.
στην πραγματικότητα, και όχι μεταφορικά.
για μια στιγμούλα μόνο
ανεβαίνουμε στη σκηνή.
κι απέ, ένας ένας, ξαναγυρνάμε
στο κουτί
της ανυπαρξίας... (ομάρ καγιάμ)
Υ.Γ. μου φαίνεται πως κι εγώ πρέπει να απολογηθώ για τα κέφια μου, ακολουθώντας το
δρόμο που χάραξε ο Ιψ :)))
133204
Ένα σύντομο μια και είμαι σε δανεικό
από Borges 19:40, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
Το κομματάκι του Μωμ παραδίδεται πρώτα στις Χίλιες και Μία Νύχτες. Το αναφέρει
βέβαια και ο Μπόρχες (να μην ξεχνιόμαστε). Όσο για το βιβλίο που ανοίγει πολλούς
δρόμους, εγώ ξέρω ένα και είναι και το αγαπημένο μου. Το Κουτσό του Χ. Κορτάσαρ.
ΤΕΛΕΙΟ από κάθε άποψη.
133206
Α, τώρα το είδα
από Borges 19:45, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
ότι λες για παιδικά βιβλία Ιψ.
Εννοείς μάλλον του Τριβιζά. Αλλά δεν θυμάμαι τους τίτλους. Αν ενδιαφέρεσαι, μπορώ
να μάθω. Σίγουρα όμως είναι του Ε. Τριβιζά (ξέρεις, Φρουτοπία, Αβγατηγανιστάν κτλ.)
133216
πάλι on the top το thread
από novy svet 20:24, Κυριακή 17 Αυγούστου 2003
Επιστρέψατε κι οι4 όλο έμπνευση. Η ίδια μπορώ να συμβάλλω μόνο με σκόρπιες
παρατηρήσεις:
Ιψ: κάθε επιλογή μας ανοίγει και μια διακλάδωση στο σύμπαν, άρα υπάρχει αριθμητική
αντιστοιχία ανάμεσα στις επιλογές και στα σύμπαν(τα) μας. Κάπως έτσι το κατάλαβα
και δε βλέπω τίποτα διεστραμμένο σ΄αυτή την άποψη. Περιγράφεις μια νορμάλ κατάσταση
που η κοινωνιολογία π.χ. ερμηνεύει ως πολλαπλούς «ρόλους» ενός ατόμου. Κάποιος
είναι οικογενειάρχης, ειδήμων επαγγελματικά στην εντομολογία, έχει παράλληλη (ες)
σχέσεις, είναι μέλος στο tennis-club κλπ. Υποθέτω ότι υπάρχει μια ενότητα σ΄όλα
αυτά, ας πούμε ότι είναι modi μιας ουσίας ή ενιαίας συνείδησης στην καλλίτερη
περίπτωση (γελάκι), στη χειρότερη, έκφραση του «just do it». Κι αυτή η ενότητα
φαίνεται στη βιωμένη ζωή, όσο κομματιασμένος κι αν είναι ένας άνθρωπος, και
επιτρέπει να εκφέρει οποιοσδήποτε μια κρίση του τύπου: «είναι βλαμμένος ή ωραίος ο
χ».
Όσο για τα πλακόστρωτα και τις παραλίες , είναι αλήθεια απ΄τον Μάη του ΄68; Είχα
την εντύπωση ότι πρόκειται για μια ακόμη παλιότερη φράση ανώνυμου αναρχικού, όμως
κάνω σίγουρα λάθος. Ξέρεις, Ιψ, το μόνο που φοβάμαι κατά την εσκαφή, ανατίναξη κλπ.
του πλακόστρωτου είναι να μην πάρουν τα «σκάγια» εμάς τους ίδιους ή κανένα φίλο,
γιατί άντε να χαρείς μετά την παραλία.
Το ποίμα του Καγιάμ, psychocat, μου θύμισε το «Θέατρο με τις Μαριονέτες» του Κλάιστ
κι αυτός ο συνειρμός προκάλεσε έναν άλλο, την ανάμνηση μιας συζήτησης που είχα
κάποτε μ΄έναν ξάδελφο genius στα ηλεκτρονικά. Το κείμενο του Κλάιστ δεν το έχω
πρόχειρο, θυμάμαι όμως και τροποποιώ μια ερώτηση που κάνει ένα πρόσωπο από εκεί
μέσα: άραγε αυτός που κινεί τις μαριονέτες (Θεός, ουρανός κλπ) κινείται κι ο ίδιος
ή διαθέτει τουλάχιστον μια έννοια ομορφιάς, χαριτωμένου της κίνησης κι ένα σκοπό;
Η συζήτηση με τον ξάδελφο κολλάει εδώ, καθότι κάποτε ασκώντας κριτική στην παθητική
στάση του θεωρητικού, που προσπαθεί μια ζωή ίσως να κατανοήσει κείμενα άλλων,
ισχυρίστηκε ότι ένας προγραμματιστής είναι θεός, δημιουργός και κινεί το σύμπαν σαν
μαριονέτα. Βέβαια, ιδέα δεν έχω απ΄αυτά τα πράγματα για στοιχειώδη αναμετάδοση της
επιχειρηματολογίας του, όμως κάποιος από σας, ίσως οι φυσικοί, μπορούν να την
ερμηνεύσουν. Κατανοητά αντίθετα μου φάνηκαν αυτά που έλεγε για τη μεταβολή της
χωροχρονικής μας αντίληψης μέσω των υπολογιστών. Υπάρχει ένας κατασκευασμένος
μονοδιάστατος χώρος(virtual reality) παράλληλα με τον τρισδιάστατο, του οποίου
έχουμε σωματική εμπειρία. Το ίδιο ισχύει και για τη δημιουργία του χρόνου. Ο
υπολογιστής μεταβάλλει δευτερόλεπτα κι ακόμη μικρότερα τμήματα χρόνου σε
πληροφορίες. Δεν έχουν, αλήθεια, πολύ ενδιαφέρον όλα αυτά;
133249
η κατιούσα των θεών...
ως φαίνεται, η ανθρωπότητα (φτωχή ανθρωπότητα που έλεγε και ο λειβαδίτης) υπέστη
τρία σοβαρότατα σοκ, που προκάλεσαν μία εξυγίανση της θεώρησης ανθρώπου-σύμπαντος,
απελευθερώνοντάς μας από τον παιδισμό μας...
1ον το αστρονομικό σοκ όπου για να δημιουργηθούν άτομα χρειάζονται ατομικοί πυρήνες
που συγκροτούνται στους κόλπους ογκωδών άστρων, μόνο που δεν αρκεί ένα μόνο άστρο,
χρειάζονται γενεές που διαδέχονται η μία την άλλη επί διεσεκατομμύρια χρόνια...
φαίνεται πως η διαστολή του σύμπαντος είναι βασική προϋπόθεση για την εμφάνιση της
ζωής, αφ' ενός γιατί προκαλεί την κοσμική ψύξη, παρέχοντας στα σωματίδια τη
δυνατότητα να ενώνονται, αφ' ετέρου επειδή, αυξάνοντας αδιάκοπα το διάστημα ανάμεσα
στους γαλαξίες, διαλύει αποτελεσματικά την εντροπία που εκλύεται στη φύση και
επιτρέπει τη σύνθεση των συστημάτων.
2ον το σοκ της βιολογικής εξέλιξης, όπου αντί να προερχόμαστε από τους θεούς,
είμαστε το προϊόν μιας μακροχρόνιας ανάβασης. αυτόχρονα καταλαβαίνουμε πως το
τυχαίο έχει τη θέση του στη στιγμή που η φθίνουσα θερμοκρασία θα επιτρέψει στα
σωματίδια του κοσμικού πολτού να δημιουργήσουν την ύλη... είμαστε οι εκφάνσεις των
δυνατοτήτων μιας ύλης πλούσιας κι επινοητικής που η ενεργοποίηση αυτών των
δυνατοτήτων απαιτεί την παρέμβαση του τυχαίου...
3ον το ψυχολογικό σοκ που συνέβαλε πολύ στην εξυγίανση της κοσμοαντίληψής μας,
ρίχνοντας φως στις ασύνειδες διεργασίες που μας κάνουν να προβάλουμε στον ουρανό
τις προσωπικές, εσωτερικές μας συγκρούσεις...οι ανθρωπολόγοι μιλάνε για "το ζώο που
ζητάει να συνδεθεί", τον άνθρωπο... δεν υπάρχει ανθρώπινη ομάδα, όσο απομονωμένη κι
αν είναι, δεν υπάρχει φυλή, όσο πρωτόγονη κι αν είναι, που να μην έχει θεσπίσει και
κωδικοποιήσει τις σχέσεις της με μία άυλη- θεϊκή πραγματικότητα. μόνο που αυτό δεν
καταδεικνύει την ύπαρξη του θείου (βιώνουμε την πτώση των θεών, αν δεν την έχουμε
βιώσει και εμπεδώσει ήδη), καταδεικνύει την εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων για
προβολή των επιθυμιών και των φόβων τους...
133367
Με τη σειρα
από Ιψ ο τυπογραφος 14:10, Δευτέρα 18 Αυγούστου 2003
Psychocat, αν γεννιομαστε μαριονετες, τα αλλεπαλληλα σοκ της κατανοησης μας δεν
εχουν αλλο νοημα παρα να σπανε τις λεπτες κλωστες που μας δενουν με το μαριονετιστα
μας. Γι'αυτο "μαθαινω (ή κατανοω, αν θες) σημαινει εν τελει προδινω μια λιγοτερο
συμφερουσα πιστη". Βεβαια, οταν σπασουμε ολα τα νηματα, τοτε ειναι που μενουμε
μετεωροι και δεν αργει η ωρα που θα πεσουμε και παλι, αφου τιποτα δε μας κραταει,
στο σκοτεινο κουτι της ανυπαρξιας. Παντως, παρολα αυτα, αξιζει τον κοπο, δε
νομιζεις; Α, και νομιζω οτι θα μπορουσαμε να ονομασουμε ενα, τουλαχιστον, ακομη
σοκ, το πολιτικο. Καθε φορα δηλαδη που στην πορεια του, ο ανθρωπος καταλαβαινει οτι
μπορει και να ειναι αυτος ο δημιουργος της ιστοριας του και οτι μπορει να παρει στα
χερια του τη δημιουργια της ζωης του. Αυτο κι αν ειναι μπλακ-αουτ! Και συνηθως δεν
ξερει τι να την κανει και αντε παλι ψαχνει θεους να τους εμπιστευτει την τυχη του.
Αλλα καμια φορα, κανει και μικρα θαυματα.
Borges, αγαπητο καρντασι, εχω την εντυπωση οτι τα παιδικα βιβλιαρακια που λεω ηταν
γραμμενα απο ξενους συγγραφεις και ηταν κατι ιστοριες με διαστημοπλοια και αλλες με
μυθικες φυλες και τετοια. Αλλα παλι, μπορει και να ηταν του Τριβιζα. Αν βρεις καμια
συγκεκριμενη πληροφορια, ευπροσδεκτη βεβαια. Α, και που'σαι: Ζητω ο Πικος-Απικος
και η εξεγερση των φρουτων εναντια στους μανα-βιδες!
Novy Svet, σωστα αυτα που γραφεις για τους πολλαπλους ρολους. Αυτο που εγραψα
αναφεροταν, για την ακριβεια, σε παραλληλες διακλαδωσεις της πραγματικοτητας, που
στην καθεμια το ιδιο προσωπο εχει πολλαπλους ρολους. Παντως, ισχυει και αυτο που
λες, οτι η ιδια η μια και ενιαια μας πραγματικοτητα εμπεριεχει ταυτοχρονα πολλες
διαφορετικες πραγματικοτητες, κι αυτο ειναι τελικα πιο συναρπαστικο απο καθε
φανταστικη αφηγηση. Τελικα, η ζωη μας ειναι ολα αυτα τα αντιφατικα modi της
ετεροκλητης μας συνειδησης. Κι αυτο ειναι ακομη πιο εντονο στη χαοτικη και
γοητευτικη εποχη μας, με την πολυθεια των αξιων της και την πολλαπλοτητα των
επιλογων κλπ κλπ. Ειμαστε, τελικα, οι διαχειριστες των αντιφασεων μας, οι
κατασκευαστες της ασυναρτητης βιογραφιας μας.
(Αληθεια, μηπως εχεις διαβασει την Επινοηση του Πολιτικου, του Ουλριχ Μπεκ; Αυτος
τα λεει πολυ καλυτερα απο μενα, ο ατιμος...)
Οσο για το ξηλωμα του πλακοστρωτου, ε, αυτο, αγαπητη, εχει παντα τα ρισκα του.
Μεταφορικα μιλωντας. Αν δεν τα παρουμε, πως θα χαρουμε μετα την παραλια; Νομιζω οτι
οι φιλοι μας και οι φιλες μας θα δειξουν κατανοηση και αλληλεγγυη. Αυτα τα λιγα.
133369
ΥΓ
Ρε παιδια, πως μπαινουν αυτα τα καταραμενα τα διαλυτικα; Οχι τιποτε αλλο, αλλα η
πολυθε-ι-α μου βγηκε πολυ-θεια, σαν να λεμε πολυ-ξαδερφος ή πολυ-μιξερ...
133462
Ιψ...
από psychocat 20:26, Δευτέρα 18 Αυγούστου 2003
... θεωρώ την ερώτησή σου ρητορική ως προς το αν αξίζει τον κόπο η επιστροφή στο
κουτί της ανυπαρξίας, σαφώς κι αξίζει, ως επιστροφή στο σημείο μηδέν μετά από μία
πλήρη περιφορά μας μέσα στη σπιροειδή πορεία μας...
η αλήθεια είναι πως αποφεύγω όπως ο διάολος το θυμιάμα τις βιωματικές αναφορές,
όμως η παραπάνω δήλωσή μου φαντάζει, ακόμα και στα δικά μου τα μάτια αφόρητα...
γραβατοειδής και ...περικοκλαδοειδής, όμως την αφήνω σε ένδειξη αυτοσαρκασμού,
παίζοντας αν θέλεις το στοίχημα, ποιος καταλαβαίνει τι εννοώ (εννοείται πως δεν
είναι κανένας γρίφος, ούτε πως έχω την απαίτηση να καταλάβει κανείς έτσι όπως το
έγραψα...)
για να ξαναρίξω τα κόκκαλα λοιπόν και να δηλώσω οπαδός του κενού, μιας κατάστασης
ελάχιστης ενέργειας, από την οποία μπορούν να γεννηθούν τα πάντα, στην τελική, το
κενό είναι μία ελάχιστη πραγματικότητα... ας μην ξεχνάμε ότι η απόσταση ανάμεσα στο
τίποτα και το ελάχιστο είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση ανάμεσα στο
ελάχιστο και το πολύ...
133469
Τα διαλυτικά του Ιψ
από Mr Talion 20:55, Δευτέρα 18 Αυγούστου 2003
Για να "γράψεις" το ΐ ,
π.χ. Χρυσοχοΐδης,
πατάς το αριστερο Alt (Left Alt),
και έχοντάς το πατημένο,
πιέζεις διαδοχικά τα πλήκτρα 0192, στο αριθμητικό πληκτρολόγιο, που βρίσκεται
δεξιά.
Μόλις αφήσεις το αριστερό Alt, εμφανίζεται (όχι ως δια μαγείας, -έχει κάποια
λογική) ο χαρακτήρας ΐ.
Για άλλους "δύσκολους" χαρακτήρες ή/και σύμβολα,
(π.χ. ¥ ± ΰ ½ ² ³ £ ¥ § Ό ½ Ύ © ®),
δες το προγραμματάκι Character Map των Windows. Για κάθε τέτοιο (παλιο)-χαρακτήρα
υπάρχει και ένας παρόμοιος συνδυασμός.
See You
133487
Χμ
Psychocat, σωστα, η ερωτηση ηταν βεβαια ρητορικη. Απλως αναρωτιεμαι, οπως εγω
διαβαζω αυτα που εγραψες, αν η περιφορα μας ειναι ποτε πληρης ή αν μενει παντα, με
τον εναν ή με τον αλλο τροπο, λειψη. Αραγε...
Κυριε Talion, σας ευχαριστω για τις οδηγιες, αλλα εχω ενα προβλημα και μια ενσταση.
Προβλημα: διαθετω εναν τρεντυ φορητο υπολογιστη, και οπως θα ξερετε δε εχει
αριθμητικο πληκτρολογιο στα δεξια. Σε αυτη την περιπτωση τι κανουμε, αν επιμενουμε
να γραψουμε π.χ. Χρυσοχοιδης;
Ενσταση: Λετε οτι εχει λογικη ο συνδυασμος "πατημενο αριστερο Alt+0+1+9+2=γιωτα με
διαλυτικα". Εμενα αυτο πιο πολυ με καθαρη μεταφυσικη μου μοιαζει. Αφου λεω, μια που
ως γνωστον δεν εχω δεξιο αριθμητικο πληκτρολογιο, να δοκιμασω παρομοιους
συνδυασμους. Π.χ. να παταω τρεις φορες το F9, μετα να χτυπαω το πληκτρο του Κ στο
ρυθμο του εθνικου υμνου και ταυτοχρονα να παιζω τη συγχορδια ΩΦΔΤΨ. Η να παταω δυο
φορες εντερ, να κανω καφε, κι υστερα, μιλωντας στο τηλεφωνο να κανω τεσσερεις φορες
refresh ψιθυριζοντας ταυτοχρονα αποκρυφα λογια των αλχημιστων. Μπορει να μην πετυχω
τελικα το γιωτα-με-διαλυτικα, αλλα που ξερεις, μπορει να φτιαξω τη φιλοσοφικη λιθο
ή κατι τετοιο...
Οπως καταλαβαινετε, αν εχετε καποια λυση, θα την ακουγα ευχαριστως.
133493
Ιψ, διαλυτικά και χρυσοχοΐδης
από περπινιάν 21:43, Δευτέρα 18 Αυγούστου 2003
Ιψ, δοκίμασε πριν το ι να πατησεις δεξί αλτ και τον τόνο ταυτόχρονα, για βγάλεις το
ΐ, ενώ για να βγάλει το ϊ δοκίμασε σιφτ και τόνο ταυτόχρονα και μετά το ι.
ασπασμούς.
133496
Δοκιμη
ΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδης
ΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδηςΧρυσοχοΐδης!!!!
Αϊ σιχτιρ...
Ευχαριστω, περπινιαν, εισαι μεγαλοφυια.
133498
Δεν είμαι Ιψ,
από περπινιάν 21:54, Δευτέρα 18 Αυγούστου 2003
εγώ είχα την εντύπωση πως ήταν κοινή γνώση αυτό.
Είμαι ψιλοάσχετος με τα σέιταν μασινς, τα πισί. Αλλά αυτό μου το έμαθε ο μεγάλος
μου ο αδερφός.
Να είσαι καλά εκεί μακριά που υποψιάζομαι ότι βρίσκεσαι.
133500
τι θελω και μπλεκω εγω με πισι
Τι μαλακια εκανα παλι και βγαινουν τα κειμενα σαν οθονες του σινεμα; Ας σβησει
καποιος, παρακαλω, τον Χρυσοχοΐδη, μαλλον αυτο φταιει, ε;
Περπινιαν, το ξερω οτι ειναι κοινη γνωση και ντρεπομαι. Αλλα αμα ειναι κανεις
ασχετος οσο εγω, εντυπωσιαζεται απο τετοια πραγματα. Α, μαλλον σωστα υποψιαζεσαι
που ειμαι, κι εσυ, αν θυμαμαι καλα, εισαι εκει πουθ θα θελα να'μαι τωρα.
Χαιρετισματα στην πατριδα. Χρυσοχοΐδης!
134398
Η σύγκρουση για το timing
από Τάκης ο ΚΚΕς 22:54, Πέμπτη 21 Αυγούστου 2003
Αν είσαι μάγκας
Παπακωνσταντίνου Βασίλης
Χάρε, εγώ σε σκέφτηκα δερβίση, μάγκα, πρώτο
που καθαρίζει μόρτικά με μπέσα και γαμώτο
Όμως εσύ μου τα γυρνάς, στο ύπουλο την στήνεις
καρφώνεις έναν από μας, πισώπλατα τη δίνεις
Αν είσαι μάγκας πάρε με στα ίσια και με μία
Χάρε το παραδέχομαι, δεν έχω ψυχραιμία
Τώρα που ξέρω τι πουλάς και τι καπνό φουμάρεις
μπορείς και μένα να μεθάς όποια στιγμή γουστάρεις
Πες μου πού να ‘ρθω να σε ‘βρω, πού να σε συναντήσω
μαζί να στήσουμε χορό κι ας θέλω εγώ να ζήσω
Αν είσαι μάγκας πάρε με στα ίσια και με μία
Χάρε το παραδέχομαι, δεν έχω ψυχραιμία
δεν έχω ψυχραιμία
134406
Ο χρόνος παίζει παιχνίδια
από A.Γ. 23:14, Πέμπτη 21 Αυγούστου 2003
Ο χρόνος παίζει παιχνίδια
(στίχοι/μουσική/ερμηνεία: Μαρία Παπαδοπούλου

CD: Σ'έναν κόσμο μυστικό)
Ο χρόνος παίζει παιχνίδια πονηρά

τ' αέναο στο νερό
το μάταιο στο χώμα
κι εγώ ψάχνω για στολίδια και φυλαχτά
να σώσω έναν θεό
που δεν διαθέτει στόμα
να μη μου λέει λόγια
λόγια φτηνά
Ο κόσμος που σε κοιτάζει νοσηρά

ο φόβος του προδομένου
που βιάζεται να προδώσει
Ο φόνος που σχεδιάζει νοερά
η δόξα του πληγωμένου
το σύμπαν θε να σαρώσει
και σπαταλάει χρόνια
χρόνια πολλά
Κάποιος μας βλέπει στα κρυφά

κι ειρωνικά γελάει
κάποιος που ξέρει μυστικά
μα δεν τα μαρτυράει
Ο χρόνος παίζει παιχνίδια πονηρά

τ' αέναο στο νερό
το μάταιο στο χώμα
κι εσύ ψάχνεις για αντικλείδια τυχερά
ρωτάς γιατί είσαι εδώ
με πρόσωπο, με σώμα
κι όλο ακούς λόγια, λόγια ...
134423
a propos Freud
Καλά, δεν το πιστεύω. Πως φτάσαμε στον χάρο, χωρίς προηγούμενη ανάλυση; Τέλος
πάντων,άλλο ένα μεγάλο σοκ ήταν κι η ψυχανάλυση (ορμή του θανάτου και της ηδονής),η
κατάδειξη του ότι η ψυχική ζωή υπόκειται σε μηχανιστικούς νόμους. Ρε, Τάκη, εσύ δεν
είσαι αυτός που γράφει τα ποιήματα του Μπρεχτ? Σε φαντάζομαι σαν τον τροβαδούρο του
ίνδυ. Κατευθείαν στο χάρο? Προηγειται η "Μπαλάντα για την ανεπάρκεια της ανθρώπινης
ύπαρξης" (Μαχαγκόνυ?)
Ιψ, τώρα μόλις είδα το ερώτημά σου, έχασα μια συνέχεια απ΄τη συζήτηση. Ναι, τόχω
δει το βιβλίο του Beck, γιατί?
134456
ΤΙΜΕ
από Τάκης ο ΚΚΕς 2:06, Παρασκευή 22 Αυγούστου 2003
Αφιερωμένο σε πολλούς/ές
Pink Floyd : Dark Side of the Moon
ΤΙΜΕ
Ticking away the moments that make up the dull day

You fritter and waste the hours in an off hand way
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way
--------------------------------------------------------------------------------
Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain
You are young and life is long and there is time to kill today
And then one day you find that ten years have got behind you
No one told you when to run, you missed the starting gun
--------------------------------------------------------------------------------
And you run and run to catch up with the sun, but it's sinking
And racing around to come up behind you again
The sun is the same in a relative way, but you're older
Shorter of breath and one day closer to death
--------------------------------------------------------------------------------
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught or a half page of scribbled lines
Hanging on in a quiet desperation is the English way
The time is gone the song is over, thought i'd something more to say
134466
It's time to say goodbye (goodnight)
από Τάκης ο ΚΚΕς 3:01, Παρασκευή 22 Αυγούστου 2003
Here's the lyrics for the three Kurt Weill songs patti
played at the Getty show. Let's hope somebody
recorded this show, as the acoustics in the hall were
great, and being such a high-brow crowd, there was
very little audience noise, so any kind of recording
should come out pretty decent.
PIRATE JENNY
By Bertolt Brecht, Kurt Weill

(From THREE PENNY OPERA -1928)
You people can watch while I'm scrubbing

these floors
And I'm scrubbin' the floors while you're gawking
Maybe once ya tip me and it makes ya feel swell
In this crummy Southern town
In this crummy old hotel
But you'll never guess to who you're talkin'.
No. You couldn't ever guess to who you're talkin'.
Then one night there's a scream in the night

And you'll wonder who could that have been
And you see me kinda grinnin' while I'm scrubbin'
And you say, "What's she got to grin?"
I'll tell you.
There's a ship
The Black Freighter
with a skull on its masthead
will be coming in
You gentlemen can say, "Hey gal, finish them floors!

Get upstairs! What's wrong with you! Earn your keep
here!
You toss me your tips
and look out to the ships
But I'm counting your heads
as I'm making the beds
Cause there's nobody gone to sleep here, honey
Nobody
Nobody!
Then one night there's a scream in the night

And you say, "Who's that kicking up a row?"
And ya see me kinda starin' out the winda
And you say, "What's she got to stare at now?"
I'll tell ya.
There's a ship
The Black Freighter
turns around in the harbor
shootin' guns from her bow
Now
You gentlemen can wipe off that smile off your face
Cause every building in town is a flat one
This whole frickin' place will be down to the ground
Only this cheap hotel standing up safe and sound
And you yell, "Why do they spare that one?"
Yes.
That's what you say.
"Why do they spare that one?"
All the night through, through the noise and to-do

You wonder who is that person that lives up there?
And you see me stepping out in the morning
Looking nice with a ribbon in my hair
And the ship

The Black Freighter
runs a flag up its masthead
and a cheer rings the air
By noontime the dock

is a-swarmin' with men
comin' out from the ghostly freighter
They move in the shadows
where no one can see
And they're chainin' up people
and they're bringin' em to me
askin' me,
"Kill them NOW, or LATER?"
Askin' ME!
"Kill them now, or later?"
Noon by the clock

and so still by the dock
You can hear a foghorn miles away
And in that quiet of death
I'll say, "Right now.
Right now!"
Then they'll pile up the bodies

And I'll say,
"That'll learn ya!"
And the ship

The Black Freighter
disappears out to sea
And
on
it
is
me
-----------------------------------
MOON OVER ALABAMA
By Kurt Weill, Bertolt Brecht

(From THE RISE AND FALL OF THE CITY OF MAHAGONNY -
1930)
Show us the way to the next whiskey bar

Don't ask why
For we must find the next whiskey bar
Or if we don't find the next whiskey bar
I tell you we must die
I tell you - I tell you - I tell you we must die
Oh Moon of Alabama
We now must say goodbye
We've lost our good old mama
And must have whiskey ... you know why
Oh Moon of Alabama
And must have whiskey ... you know why
Show us the way to the next dollar

Don't ask why
For we must find the next little dollar
Or if we don't find the next little dollar
I tell you
I tell you
Oh Moon of Alabama
And must have dollar or you know why
Oh Moon of Alabama
And must have dollar or you know why
Oh show us the way to the next little girl

Oh don't ask why
For we must find the next little girl
Or if we don't find the next little girl
I tell you - I tell you
Oh moon of Alabama
It's time to say goodbye
We must have little girl or you know why
Oh moon of Alabama
It's time to say goodbye
We must have little girl or you know why
-----------------------------------------------
LOST IN THE STARS

By Maxwell Anderson & Kurt Weill
Before Lord God made the sea and the land,

He held all the stars in the palm of his hand.
And they ran through his fingers like grains of sand,
And one little star fell alone.
Then the Lord God hunted through the wide night air
For the little dark star on the wind down there.
And he stated and promised he'd take special care
So it wouldn't get lost again.
Now a man don't mind if the stars grow dim
And the clouds blow over and darken him,
So long as the Lord God's watching over them,
Keeping track of how it all goes on.
But I've been walking all the night and the day,
Till my eyes get weary and my head turns gray.
And sometimes it seems maybe God's gone away,
And we're lost out here in the stars.
Little stars, big stars, blowing through the night,
Little stars, big stars, blowing through the night,
134529
Τέχνη και επανάσταση
από Θ.Τ. 12:04, Παρασκευή 22 Αυγούστου 2003
180 χρόνια από τον θάνατο του Λόρδου Βύρωνα
"Ο χρόνος δεν έρχεται μόνος"
Art and Revolution

British poets and the French Revolution
Part Three: Byron
"Mad, bad and dangerous to know"
By Alan Woods (July 2003)
The poetic spirit rebels against the constraints of tradition and habit and seeks
to reshape the world in a new image. Thus, conservative poets are generally bad
poets. The later writings of Wordsworth are proof enough of this assertion. But not
all those poets who set out as revolutionaries deserted the cause. Lord Byron died
in Greece, where he had gone to fight for the cause of national liberation.
Shelley, whom Marx greatly admired, remained a consistent revolutionary democrat
until his death. And the great national poet of Scotland, Robert Burns, also
remained a fierce opponent of monarchy, religion and oppression.
Of the three, it was Byron (1788-1824) who made the biggest impact during his
lifetime. His poems acted as a major source of inspiration for generations of
Romantics, from Alfred de Musset in France to Alexander Pushkin in Russia.
Unfortunately, his verses have not lasted well. His most famous poems are very long
and belong to a more leisurely age when people had the time and inclination to read
such things. But Don Juan still sparkles with a wit that is most un-English, and
the shorter lyrical verses can still give much pleasure.
Don Juan begins with a rebuke to those poets who had sold their soul to the Devil,
like Robert ("Bob") Southey who had, like so many others, abandoned his
revolutionary ideals and become a hack writer, and was finally rewarded for
services rendered with a pension from the English government, which made him Poet
Laureate, although in practice he had given up poetry for more lucrative journalism
and politicking. To this creature, and with a pointed reference to the "Lakers",
(the "Lake poets", Wordsworth and Coleridge) Byron ironically dedicates his epic
poem:
"Bob Southey! You're a poet-Poet laureate,

And representative of all the race;
Although 'tis true that you turn'd out a Tory at
Last - yours has lately been a common case;
And now, my Epic Renegade! What are ye at?
With all the Lakers, in and out of place?
A nest of tuneful persons, to my eye,
Like 'four and twenty blackbirds in a pye;
"Which pye being open'd they began to sing'

(This old song and new simile holds good)
A dainty dish to set before the King.'
Or Regent, who admires such kind of food;-
And Coleridge, too, has lately taken wing,
But like a hawk encumber'd with his hood-
Explaining metaphysics to the nation-
I wish he would explain his Explanation."
Lord Byron, who died in Greece when he was still young (he was 36), was seen by his
contemporaries as a complete rebel. His generation was forged under the hammer-
blows of the great events that flowed from the French revolution. But Byron's
revolutionism needed no external source. It flowed from his innermost nature. His
active involvement in radical politics began at a very young age.
George Gordon, sixth lord of Byron was born into what Thackeray might have called
"shabby genteel" surroundings. Abandoned by his father, "Mad Jack", he was short
and lame as the result of a physical defect (a shortened Achilles tendon). But on
the other hand he was endowed with a handsome face and an instinctively rebellious
temperament, fired by raw energy. But the world into which this natural
revolutionary was born was anything but a revolutionary place.
Napoleon's final defeat at the battle of Waterloo ushered in a new period of

European and British history: a period of triumphant reaction, in which, to quote
Marx: "Pope and tsar, Metternich and Guizot, French Radicals and German police
spies" entered into an anti-revolutionary conspiracy to "exorcise the spectre of
Communism." The agreement between Austria, Russia and Prussia known as the Troppau
Protocol, signed in 1820, stated the attitude of the three powers to "states which
have undergone a change of government due to revolution." It declared: "if, owing
to such alterations, immediate danger threatens other states, the Powers bind
themselves by peaceful means, or, if needs be, by arms, to bring back the guilty
state into the bosom of the Great Alliance." It was quite clear to everyone that
any popular revolution would be seen by Alexander, Metternich and the king of
Prussia as a threat to them, and that the revolutionaries would be "guilty".
This general atmosphere of reaction inevitably affected the psychology of the

intellectuals and artists. A whole layer of former supporters of the French
Revolution, notably Wordsworth and Coleridge, capitulated and went over completely
to the side of the counterrevolution. However, a new generation of young poets
still upheld the revolutionary tradition. And a new revolutionary force was
beginning to take shape - the proletariat. This was reflected in the poetry of both
Byron and Shelley.
The defeat of Napoleon brought no improvement in the condition of the masses. After
1815 there was a deep slump, which paralysed trade and brought widespread
unemployment and poverty. Even before this the Continental system had destroyed
trade for English manufactured goods. The ranks of the unemployed were swelled by a
flood of discharged soldiers and sailors. The victors of Waterloo and Trafalgar
were forced to beg for crusts of bread in the streets of London, Manchester and
Portsmouth.
It was a period of great misery for the masses. The living standards of the masses
suffered steep falls. In the period 1797-1804 the weekly earnings of weavers were
26 shillings, 8 pence. Form 1804-11 - 20 shillings; from 1811-18 - 14 shillings, 7
pence. With this money, it was possible to purchase (in equal quantities of flour,
oatmeal, potatoes and meat): 281 pounds of food in the first period, 238 pounds in
the second, and a mere 131 pounds of food in the third.
The position of the textile workers was particularly bad. 10,000 weavers and
spinners in the North of England were laid off or had their wages cut. The mood of
the masses was turning in a revolutionary direction. The authorities were
increasingly alarmed. There were outbreaks of violence and smashing of machines in
Lancashire and Yorkshire by the Luddites. These were desperate unemployed working
men who had been threatened with hanging for the crime of machine smashing. The
violence frightened the ruling class even more. The spectre of revolution loomed
large in their minds.
The young Byron supported the workers. He even wrote a poem in honour of "King
Ludd". In 1812 he delivered his maiden speech in the House of Lords. This is
traditionally a non-controversial speech that is meant to provide the excuse for
polite applause. But Byron chose to address the Lords on the subject of Luddism. It
was a fiery speech denouncing the evils of capitalism and defending the working
class, which was listened to in stony silence by the assembled aristocrats: "These
men merely destroyed their looms," the young orator thundered, "which had become
impediments to earning their bread."
Byron was a gifted orator with a flare for the dramatic gesture. To his horror, the
speech was met by a blank wall of indifference. Byron's failure to make the
slightest dent on the parliamentary benches convinced him that change had to be
brought about by other means. He adopted a position strongly reminiscent of
anarchism.
One might say that occasionally the gesture or pose seemed more important to him
than the idea itself. But this was entirely characteristic of the Romantics in
general. It was also characteristic of many Romantics to admire - even worship -
Napoleon, the Corsican upstart who had hijacked the French Revolution in its period
of decline. The attraction felt for the person of Bonaparte among the Romantics
bears a certain resemblance to the attitude of many foreign intellectuals to
Stalin. Sincerely sympathising with the cause of the Russian Revolution and the
USSR, they lacked the Marxist understanding to be able to analyse the real nature
of Stalin's regime or see any difference between it and the regime of workers'
democracy established by Lenin and Trotsky in 1917.
In an analogy to Stalin, Napoleon, the gravedigger of the French Revolution, was

seen by many as the continuator of the revolutionary traditions of 1789-93.
Wherever his armies set foot, they set about smashing the old order in Europe, and
therefore, in a distorted from, they stood for revolution. On the other hand, the
armies of England everywhere defended the forces of reaction. Nelson, the national
hero, hanged the patriots of Naples and delivered them over to torture and murder
at the hands of the reactionaries. Inside England, the reactionaries went on the
rampage, smashing printing presses and beating up suspected radicals.
Byron, though an Englishman, was an admirer of Napoleon Bonaparte, and also an

actor of considerable skill. Such attachments were dangerous, being considered as
unpatriotic and subversive at the time. Byron's attachment to Napoleon reflected,
on the one hand, a sincere attachment to the revolutionary cause, which, albeit in
a completely distorted form, Bonaparte seemed to represent. On the other, it was an
expression of defiance against England and its ruling oligarchy.
Byron felt alienated from his native land, he felt he was an outcast - which he
was. His revolutionary politics and unconventional behaviour led him to be
described as "Mad, bad and dangerous to know". It is not surprising that Byron felt
ashamed to be English and abandoned the country as soon as he could. In a typical
Romantic gesture, he sought refuge in the most lonely and inaccessible places in
the Alps. He visited Italy, where he wrote his celebrated Childe Harold's
Pilgrimage. He visited exotic places where respectable Europeans of the time did
not venture to go - places like Albania and Turkey. He had a portrait of himself
painted in Albanian traditional dress.
As portrayed in Childe Harold's Pilgrimage, nature is seen, not as in the

comforting visions of the later Wordsworth and Constable, a place of tranquil
repose and meditation - a place to which to escape - but a turbulent place where
waterfalls thunder and huge rocks glower. This nature contains a threat to the
established order of things - it is an anarchistic nature that knows no rules and
cannot be tamed. In fact, it is not nature at all, but a poetic metaphor for the
indomitable revolutionary human spirit.
Childe Harold was an immediate success in England. Byron was now popular. The
publishers were delighted. This was better than poetry - it was good business. This
was the new capitalist England where everything - and everybody - was for sale,
from tea and calico to the consciences of politicians and the souls of poets. Byron
himself was a shrewd businessman where money was concerned and drove a hard
bargain. He would demand and get a good percentage of the profits. This poet's head
may or may not have been in the clouds, but his feet were firmly on the ground.
What saves Byron from banality is his sense of humour. He is witty not in an
English but in a French way. This is a rarity. This wit sparkles and bubbles like
champagne. It is full of life, and completely irreverent. It scandalised the
British Establishment as much as it delighted the public. Byron was grossly
maligned by the reactionaries, not so much for his politics or his scandalous sex
life but for his politics, his attacks on the establishment and his defence of the
underdog.
In the end, Byron had to stay abroad. He was joined in Italy by Shelley and his
wife, Mary. In exile, they became even more radical and hostile to the Regency and
the reactionary government in London. Byron was attracted by the Italian
revolutionary secret society, the Carbonari, who were attempting to organise the
resistance against Austria. He swore he would only return to England after the
victory of the revolution which "alone can save the earth from pollution."
It was Byron's misfortune to be taken over by the English establishment that

savaged him when he was alive and hounded him till he left the country, never to
return. Copies of his masterpiece, Don Juan had to be smuggled back into England
where they were sold in cheap editions to middle class and working class readers
sympathetic to the Radical cause. This subversive book was an instant success,
selling thousands virtually overnight. This fact showed how the mood of the masses
was open to revolutionary ideas. Byron did not cause this mood, but he connected
with it through his forceful, witty and biting verses and his merciless satire on
the existing order.
However, Byron was ever the man of action who believed that a man should be judged
not by what he writes but by what he does. In 1823 he set sail for Greece to
participate in the war for independence against the Turks. He arrived in Cephalonia
at a time when Greece was in the grip of revolutionary turmoil. Byron felt at the
bottom of his soul the call of revolution. He even abandoned poetry. Even his
letters of this period became prosaic, as other demands took priority. The law of
revolution is a stern master and admits no equal. When the cannons roar the Muse is
silent. It would have been nice to think that he had died in action, fighting for
Greek freedom, but it was not quite like that. He died of dysentery in Messalonghi,
without having fired a shot in anger.
Marx said of Byron that it was fortunate that he had died so young, whereas it was
tragic that Shelley had not lived longer: "The true difference between Byron and
Shelley consists in this, that those who understand and love them consider it
fortunate that Byron died in his thirty-sixth year, for he would have become a
reactionary bourgeois had he lived longer; conversely, they regret Shelley's death
at the age of twenty-nine, because he was a revolutionary through and through and
would consistently have stood along with the vanguard of socialism." (Marx and
Engels, On Literature and Art, pp. 320-1.)
Why was Marx so sceptical about Byron's attachment to the revolutionary cause? He
probably sensed that, behind all the noisy scandals and revolutionary rhetoric,
there was just another bourgeois dilettante and poseur. Here the form was more
important than the content. Marx's comments underline the difference between the
two men. For all its sound and fury, Byron's revolutionism was shallow. It was all
on the surface.
Byron was particularly careful about his image. He had himself painted dressed in a
white shirt, carelessly unbuttoned at the collar, covered in an immense black
cloak. In this way was born the myth of the "Byronic hero". But on closer
inspection we see that this untamed beast is only a pose, a creature of the
imagination. Here we have a beast that is very tame indeed: it is a sheep in
wolves' clothing, a toothless lion, a paper tiger to terrify young society ladies -
a drawing-room "revolutionary".
The portrait of the Byronic hero shows the ideal of the bourgeoisie - its imaginary
face, not its real bare backside. Byron remained a rebel to the end, yet there was
something superficial about his radicalism. He never fully broke with his
bourgeois-aristocratic standpoint.
The success of Byron's poetry was no accident. The Romantic dream allowed the
bourgeois - or at least their poetically inclined sons and daughters - an escape
from the crude reality of the market economy and the "cash nexus". By immersing
themselves in the adventures of Manfred, roaming solitary in the Alps, or the
Corsair dashing from one adventure to another on the high seas, they could forget
for an hour or so the sordid world of pounds, shillings and pence. Byron's verses
were popular because they presented the bourgeoisie with an image of itself, not as
it was, but as it would have liked to see itself.
Romanticism in general, and the poetry of Byron in particular, corresponds to the

period in the early 19th century when the storm and stress of the French Revolution
had calmed down, when the bourgeoisie had set its fat rump firmly in the saddle,
and was getting down to the serious business of making money. In Romanticism the
bourgeoisie relived the dreams of its revolutionary youth - but from the comfort of
its armchair. The "free spirit" of Childe Harold and Don Juan manifested itself as
free trade. The anarchistic poet was just the idealised embodiment of the anarchy
of the market.
This is the eternal contradiction of all forms of anarchism, Romanticism included:

that in rebelling against the bourgeois system in its most superficial
manifestations, it merely reaffirms the bourgeois system in its essentials. By
posing the question of revolt as the revolt of the individual against a heartless
and unfeeling world, it never for a moment abandons the standpoint of individual
egoism - that is, the standpoint of the bourgeoisie.
July 2003.
Συνέχεια στο http://www.marxist.com/artlit.asp
http://www.geocities.com/aristeroklik/home.html
Κορυφή της σελίδας

Peri Khronou - Indymedia

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Peri Khronou - Indymedia

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

((i)) Indymedia :: Athens [ασφαλής σύνδεση (SSL) (πληροφορίες εδώ)]

ειδήσεις | θέματα | δημοσιεύστε | κοινότητα | πληροφορίες | επικοινωνία |

[Athens independent media centre]

Μετάβαση στο άρθρο με αριθμό

Προσπελάστε το αρχείο του IMC-Athens ομαδοποιημένο κατά θεματικές ενότητες

Athens IMC FORUM

Προσθέστε τα σχόλιά σας | Πίσω στις συζητήσεις

Προταση να (αμπελο)φιλοσοφησουμε λιγακι...

Προσθέστε τα σχόλιά σας

Κι ας λένε οι άλλοι ότι το σωστό είναι "Θέτω".

Αυτα, και μια συμβουλη: το ξανθο δε σου παει καθολου.

(Ε.Π. Τόμσον, "Χρόνος, εργασιακή πειθαρχία και βιομηχανικός καπιταλισμός, εκδ.

Ultimately, a Finnish regiment led by anarcho-syndicalists threatened to dynamite

No one knows for sure what time it is

Working Group 7A of the International Telecommunication Union's Study Group 7 may

This multiplicity of timescales is increasingly dangerous as the systems diverge,

What time is it? It could be a while before we know for sure.

χαχαχα....και λιγο καλαμπουρι στα πλαισια της θερινης ελαφροτητας....

Αυτό σημαίνει(τουλάχιστον) ότι η σχέση χρόνος=χρήμα είναι μονοσήμαντη και όχι

*( μερικοί βέβαια δηλώνουν, γράφοντάς το σε τοίχους : ο χρόνος είναι χρώμα).

Ο ΓΚΙ ΝΤΕΜΠΟΡ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ:"ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΖΟΥΝ".ΟΛΟΙ

"ΤΟ ΑΓΧΟΣ,ΤΟ ΣΤΡΕΣ, Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ,Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ,Η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ,Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ

ΜΕ ΚΑΛΕΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΒΑΣΕΙ ΧΡΟΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΦΑΓΗΤΟΥ....

ΥΓ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΡΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ...

Σκηνή 1η (κινούμενα σκίτσα)

Με rakor το τελευταίο πλάνο της σκιτσαρισμένης μεγαλούπολης γίνεται πέρασμα στην

Εικόνες αρχαίας Ρώμης.

ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΙΣ ΣΟΥΡΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑ ΤΑΠΕΙΝΑ ΕΓΩ!!!

ΥΓ. Κρίμα που δεν έχω κείμενα του Borges να ανεβάσω.

"Υπάρχει ένας πίνακας του Klee που λέγεται Angelus Novus.

Ναι, είναι ο Βάλτερ (Walter) Mπένγιαμιν.

Image scaled down

the dream before

Hansel and Gretel are alive and well

She said: What is history?

lyris and music by laurie anderson.

«Τη μία μονότονη ημέρα

Ακόμη και αν χρόνος γεμίζει με δυσκολίες που με δύσκολια μπορούμε να υπεπηδήσουμε,

"αν αγκαλιασαμε αλλους αυχενες/

(με τον τροπο του Γ.Σ. φυσικα)

Θα επανέλθω, αλλά προς το παρόν θα σας χαρίσω κάτι άσχετο.

When the child was a child,

When the child was a child,

When the child was a child,

When the child was a child,

When the child was a child,

It had visualized a clear image of Paradise,

When the child was a child,

When the child was a child,

When the child was a child,

When the child was a child,

Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε τοποθέτηση στον... αχταρμά μου.

Τι υπήρχε πριν την αρχή ;

just another coincidence, then.

Zhtw sygnwmh apo tous symmetexontes sth syzhthsh gia to "ksenerwma" ;(

νομίζω πως πρέπει να ξανακοιτάξεις το θεώρημα πληρότητας.αχμ!..νομίζω ότι αυτό

"η πρόταση φ2-->φ4 ...αποδείχτηκε" ?

απλά όταν λέω αρχή εννοώ αρχή του κόσμου.

Είναι όμως ωραία ερώτηση ε;

"Τι υπήρχε πριν?".Ρωτήστε την στον εαυτό σας...Είναι πολύ χαλαρωτική...

Anti8eta me tis "8ewrhtikes" episthmes stis "akribeis" episthmes, kalws h kakws,

Ρε novy svet, μπερδεύτηκα με το τελευταίο σου. Τι εννοείς;

Αχ Ιψ, ναι, ουζάκια, μεζεδάκια, θαλασσίτσα...