Τα μυρμήγκια

Αρκεί ένα μικρό ερέθισμα τόσο μικρό και τόσο ανάλαφρο όσο το χνάρι
ενός φύλλου που χαϊδεύει το διψασμένο χώμα για να ξυπνήσει μέσα μου το
ταξίδι, αυτό που κάποιοι θα ονόμαζαν παράνοια και κάποιοι άλλοι απλώς
την άλλη πλευρά..

Προβληματίζομαι, πονάω, χαίρομαι, θυμώνω, πεισμώνω, γελάω, φοβάμαι,

αγαπάω, ελπίζω...

Ο κόσμος μου μικραίνει στα όρια των ακροδακτύλων μου κάποιες φορές,
τόσο που μου φαίνεται ανόητο να σκεφτώ οτιδήποτε δεν με αφορά, ενώ
άλλες φορές μεγαλώνει τόσο πολύ που χάνομαι μέσα του και τότε μου
μοιάζει ανόητο να σκέφτομαι εμένα...

Πώς να συγκεράσεις τα δύο άκρα; ποιος θα υποχωρήσει και ποιανού η

έννοια είναι πιο σημαντική;
Η απάντηση δίνεται πληρωμένη, σημαντικό είναι ότι μας αφορά, μα αν
είναι έτσι καθετί γύρω μας αφορά κάποιους άρα όλα είναι εξίσου
σημαντικά.

Εξ ‘ορισμού αυτό είναι λάθος και μας το έχουν μάθει κιόλας από το
δημοτικό και είναι τόσο λάθος όσο το προηγούμενο άρα καταλήγω και
αποδεικνύω πως όλα είναι λάθος ή πως δεν είναι όλα σωστά, και εδώ όλοι
γνωρίζουμε ότι η δεύτερη δήλωση θα χαρεί μεγαλύτερης αποδοχής γιατί σε
όλους μας λίγο ή πολύ αρέσει χρυσώνουμε το χάπι ή να μην παίρνουμε
ξεκάθαρη θέση...

Και όλη αυτή την ποιητική εισαγωγή στην έκανα για να σου μιλήσω πάλι
για τα μυρμήγκια, δεν ξέρω τόσα πολλά γι' αυτά ώστε να σου κάνω μια
ώριμη και εμπεριστατωμένη παρουσίαση της ζωής τους. ούτε βέβαια τόσα
λίγα ώστε να αγνοώ την ύπαρξή τους. Ξέρω τόσα όσα χρειάζεται ώστε να
υπάρχει το περιθώριο να φαντάζομαι...

Φαντάσου λοιπόν πως είσαι ένα μυρμήγκι και φαντάσου μάλιστα όλη σου
την καθημερινότητα στον μικρόκοσμο ενός μυρμηγκιού... ένα μικρό καφέ
ευκίνητο μυρμήγκι που αναλώνεται στα τετριμμένα της δικής μας
καθημερινότητας... Ένα μυρμήγκι που τσακώνεται στα μέσα μεταφοράς,
ένα μυρμήγκι που γκρινιάζει για τις διακοπές που δεν μπορεί να πάει, που
φωνάζει στην μυρμηγκοσύζυγο ότι δεν μαγειρεύει καλά και θέλει όλο
λούσα, ένα μυρμήγκι που στολίζεται σε έναν καθρέπτη για την επίσκεψη σε
μια άλλη μυρμηγκοφωλιά, ένα μυρμήγκι που πρέπει να πάει στον γιατρό για
να βάλει σιδεράκια και είναι αγχωμένο... και ούτω καθεξής..
Σου φαίνεται αστείο σωστά; και την δική μας ζωή γιατί την παίρνεις τόσο
σοβαρά;

θα μου πεις επειδή εμείς είμαστε άνθρωποι και έχουμε την λογική που μας
διαφοροποιεί από τα ζώα...
Και ποιός το είπε αυτό θα σε ρωτήσω... ο άνθρωπος φυσικά!
Και ποιός σου διασφαλίζει πως αν ήσουν τόσο μικρός ώστε να μπορείς να
ψάξεις στα κιτάπια των μυρμηγκιών δεν θα έβρισκες αντίστοιχα αξιώματα
και παραδοχές;

Τα πάντα έχουν την αξία που εμείς τους δίνουμε και είναι σημαντικά επειδή
εμείς τα πιστεύουμε, άρα δεν υπάρχει λόγος να πνιγόμαστε ή να δυστυχούμε
πλάι σε όσα το μυαλό μας έχει ορίσει...