Κι αν μου 'λεγες απόψε πως στην αυλή μου σιμώνει το τέλος

θα σου 'λεγα δειλά ότι λυπάμαι..

ναι, ίσως δεν μου ταίριαζε ποτέ η δειλία ή η λύπηση
μα θαρρώ πως δεν πρόλαβα να δω όλες τις ομορφιές όλου ετούτου του
κόσμου..
και θα μου έλεγες πως κανείς μας ποτέ δεν θα προλάβει να τις δει όλες..

Θα σου έλεγα αδιάφορα πως έχεις δίκιο,

και όντως θα είχες και αυτό ξέρεις, θα με ενοχλούσε περισσότερο..

Μα τα μάτια μου φαντάζουν αδύναμα στο να αγκαλιάσουν τον κόσμο,

το δέος που πλημμυρίζει την ψυχή μου είναι εκείνη η αέρινη κουρτίνα
που χορεύει με τον άνεμο επιτρέποντας μου να κοιτάζω,
και είναι εκείνα τα ίδια μάτια που φλέγονται
την ώρα που αυτός ο ίδιος ο κόσμος γίνεται εχθρός μου και προσπαθώ να
τον υποτάξω..

τόσο αδύναμα, τόσο φλογερά..

Ξέρεις, όσο ξανασκέφτομαι τα λόγια σου,

ίσως και να μην λυπόμουν τόσο πολύ
γιατί αυτός ο ήρεμος ύπνος στην αγκαλιά αυτού του κόσμου
θα με έκανε να ενωθώ και να γίνω ένα με ότι τόσο αγάπησα και τόσο
μίσησα...