XABPA THE ZINE

100% TRUE STUFF

PRODUCED WITH(THE)OUT ADDITIVES

TEYXOs 1:
IOYlIOs-AYgOYstOs
Look. I'm sorry, but i started gettin' tired of my story
and that shelf
i keep my self
is gettin' really
messy n' dusty
“Η μασκα πισω απ' την μασκα της μασκας που φοραγε
μια μασκα με μασκα.” τοu Μαραμπου
1.
Αυτη ξερει. Η αλλοι ανθρωποι δεν ξερουν αυτα που ξερει εκεινη,
πως δεν ειναι αληθινος αντρας αλλα μια γυναικα, συνηθως μια
κοντοχοντρη γυναικα με κοντα καροτι μαλλια, κ πιο πολυ μια
γερασμενη γυναικα. Το οτι αυτη ειναι μια γυναικα μεγαλης
ηλικιας, της ειναι υπερ του δεοντος δυσκολο να ειναι ενας
νεαρος αντρας. Ποσο μαλλον να αυνανιζεται σε δημοσια
ουρητηρια χωρις να την παιρνουν για πρεζονι η αλκοολικια η
πουτανα της σειρας; Της ειναι δυσκολο να μιλησει σε καποια
αλλη νεαρη γυναικα, ακομη κι οταν κινει το ενδιαφερον της
αλλης. Καποια μερα σε ενα παρτυ αφου ηπιε 5-6 ουισκια, βγηκε
στο μπαλκονι επιασε τα καγκελα με τα χερια της, εσκυψε κι
αναρωτηθηκε γιατι μια νεαρη γυναικα να φλερταρη με μια
πατσαβουρα. Υστερα κοιταξε την πολη κατω που απλωνωταν
ακομψη, σκοτεινη, μια πολη υποχειριο της αρχιτεκτονικης
ονειροξης καποιων καλομαθημενων κωλοπαιδων δημαρχων
εκλεγμενων με τα λεφτα των μαναδων τους, μιας πολης που
παλευε με την αναπαλαιωση της, κ κατι τυπογραφικων λαθων
που μοιραζουν προστιμα σε μοτοποδηλατα τα μεσανυχτα κ στο
βαθος εβλεπε το δημοσιο παρκιγκ στο οποιο καποιος
σταματημενος μπροστα απ' την μπαρα μιλουσε με τον
παρκαδορο για κανενα δεκαλεπτο ωσπου σε καποια φαση περασε
με τ' αυτοκινητο κ πηρε κ την μπαρα μαζι του. Α τον καριολη,
σκεφτηκε, αυτος ο μαλακας πρεπει να μην ηθελε να πληρωσει
το παρκιγκ—Βεβαια ειναι δημοσιο, γιατι να το πληρωσεις... Η
ειναι δημοσιο η δεν ειναι ρε πουστη—Τωρα ειναι που θα
γεμισουν τον τοπο καμερες.
Κατα τ' αλλα, την παλευε μια χαρα γιατι βρηκε καλη δουλεια
στο δημοσιο, με καλη συνταξη που την κανει οτι καλυτερο
μπορει να ειναι:
Δημαρχος.
 2.
Προσφερε στον αγωνα της κοινοτητας σου ενα
ποιημα λιγες γραμμες:

Τα περισσοτερα ποιηματα οσων σπουδασαν

δημιουργικη γραφη μοιαζουν με περιπλοκες μαλακιες
περιωπης. Καθε γραμμη στο ποιημα πρεπει να ειναι,
να ειναι να, ειναι καπως. Οριστε, πεντε γραμμες, κι
ακομη λιγες:

3.
Παλια, μετεφερε κοκα μεταξυ Φοινιξ, Αριζονα κ Νεα
Ορλεανη, πισω στη δεκαετια του 80. Ηταν η πιο
ευτυχισμενες μερες της ζωης του. Ταξιδια, καλα
αυτοκινητα, γυναικες, παρτυ. Την αγοραζε 6 μεγαλα
το κιλο. Μεσα απ' τα χερια του περασαν αρκετα
εκατομμυρια κ παλαμες για χειραψιες. Αλλα δεν το
αντεχε αλλο, ειχε πολλη στρες η δουλεια σε σημειο
που του χαλουσε την υγεια. Επρεπε παντα να
προσεχει την πλατη του κι ολοι η φιλοι του μπηκαν
μεσα η απλα σκωτωθηκαν. Βλεπεις, μπηκε κι η
μπατσαρια για τα καλα στη φαση τοτε στα τελη του
90 κ ξανοιχτηκε στο παζαρι, αρχισε να 'χει παρε δωσε
με τους μεγαλους κ σαμπως να ειχαν γινει σαν
αλυσιδα σουπερ μαρκετ με ομοιομορφους υπαλληλους
σε μπλε στολες, κι αυτος να 'ταν μικρο μπακαλικο
πια. Καπιταλισμος, ειπε, Παλια το βλεπαμε πιο
σοσιαλιστικα η παρειστικα το θεμα—Ημασταν μωρα
του 60. Μια φορα καθως μετεφεραν το πραμα λιγο
εξω απ' το Φοινιξ, ειδε απ' το καθρεφτακι του
αυτοκινητου τεσσερα περιπολικα στη σειρα, δυο
χιλιομετρα περιπου πισω τους να τους πλησιαζουν.
Μεχρι να τους φτασουν κ να τους προσπερασουν
παραλιγο να παθει καρδιακο. Τωρα, τα πρωινα
δουλευει σ' ενα γυραδικο στην Αστορια, κ τη νυχτα
φτιαχνει τα μαλλια κ το μεικ-απ των κοριτσιων σ'
ενα στριπτιζαδικο.

4.
Αν δε βρισκεις το δρομο σου στη Λευκωσια δε
μπορεις να τον βρεις πουθενα. Οκει(!); Αγαπω τη
Λευκωσια. Θα πολεμησω για την παλια πολη κ θα
πεσω στα πατωματα για την νεα. Δεν θελω να γινει
κι αλλο κακο σ' αυτην την πολη, δε θελω να τη
ματωνει αλλο η ματαιοδοξια πλουσιων κωλοπαιδων
που την διοικουν κ που εχουν την αυθαιρετη
ποιοτητα να ειναι παντα αχρηστοι, υποχειρια των
εμετικων σχεδιων των συμβουλατορων τους... Aye,
bhoy; θα ελεγα πως αγαπω αυτην την γαμημενη την
πολη. Αν μπορεις να τα βγαλεις περα στη Λευκωσια,
μπορεις να τα βγαλεις περα οπουδηποτε στον
γαμημενο τον κοσμο. Οπου-Δηποτε... Ερχομαι απ' την
Γλασκοβη που παντα νομιζα πως ηταν σκληρο μερος.
Μα τωρα ζω σ' ενα πραγματικα σκληρο μερος. Τιποτα
δεν ειναι αστειο εδω. Ζω στο Καιμακλι. Aye, bhoy
(!). Ζω με συμμοριες σκληροτραχηλων κακοποιων,
αστεγους, πουτανες που κουβαλουν σουγιαδες,
στρειτ κ γκει εμπορους ναρκωτικων, διαφημιστες,
παπαδες, χαζοχαρουμενες αδελφες, λουγκρολογους
γαμιαδες, συγγραφεις, ζωγραφους, δηκιγορους,
ηχοποιους, μπαγλαμαδες, κλωνους περιοδικων
μοδας, τραπεζικους κ δημοσιους υπαλληλους,
ακαδημαικους, τζαζιστες που παιζουν φλαουτο με
αγγουρια κ καροτα, οδηγους Μερσεντες, ασπρα
πουκαμισα, λαχουρι γραβατες, χαρτοφυλακες,
κλοουν μιας χρησης, παγωτα, ιδιοκτητες κεφενε.
(Σςςςςς!). Παλια εδω συνηθιζαν να κατεβαινουν για
καμια δουλεια πανω στη πρεζα. Τωρα ερχονται για
να εκλεξουν δημαρχο η βουλευτη καμια τηλεοραση,
παντα Χαι Ντεφινισιον. Εδω γινεται της πουτανας...
Aye bhoy(!). Τηλεορασεις LSD σε καθε σπιτι.
Φωσφορουχες κοκκινες χολετρες. Ηλεκτρικες γατες
με τριχωμα που μαζευει τη σκονη κ ψεκαζουν καθε
τριτη για κατσαριδες κ ποντικια. Ελικοφοροι σκυλοι
που περιπολουν την περιοχη απο αντιφασιστες,
εθνικιστες κ κομμουνιστας με καπιταλιστικες
πεποιθησεις. Πτυσσομενες πολυκατοικιες σε καθε
τετραγωνο. Παρκα με εξωτερικη θερμανση.
Εικοσιτετραωρες εκκλησιες. Τα μονα ναρκωτικα που
βρισκεις ειναι καθαρα κ με σταμπα Χασαπ απ' την
αστυνομια, την ιδια ωρα που νομιζες πως ειναι
επικινδυνο να κατουρησεις στο δρομο.
Ειναι ευρεως κ καθολικος γνωστο πως εδω,
για να γαμησεις, πρεπει να 'σαι καλλιτεχνης.
σχέδιο της Δήμητρας Γρηγορίου.
Wonder Peril, Και γινεσαι σαβουρογαμης

και διαβαζω φωνακτα θα γινουν χειροτερα πριν

καλυτερεψουν
και γελω για να μην δειξω οτι πιστευω τις αηδιες
γραφει ενα φτηνιαρικο περιοδικο στην τελευταια
σελιδα
και εγιναν τη νυκτα χειροτερα
και γυρεψα απο καπου να πιαστω
και πιαστηκα σ´αυτο που διαβασα
και εγιναν καλυτερα για λιγο
και πιστεψα οτι μου χαμογελασε η τυχη
και ενιωσα για λιγο ευτυχια
και σαστισα
και δεν μπορουσα να το πιστεψω
και δεν το πιστεψα
και οταν την ευτυχια δεν την ποτιζεις διαρκως
και οταν δεν την βαλεις πανω που ολων των αλλων
τις ευτυχιες, θα φυγει αποτομα
και θα κλαψεις καθως οδηγας το αυτοκινητο μακρια
της
και θα πεις θελω και εγω
και θα θες αλλα δεν θα ζητησεις
και θα πονεσεις
και θα πνιξεις το πονο σου
και θα πεις τωρα ειμαι πιο δυνατος για να πεισεις τον
εαυτο σου οτι δεν εχασες τα παντα
και θα πινεις τεκιλα
και θα νομιζεις οτι ειναι ουισκι
και θα κανεις λιγη παρεα με την αυτοκαταστροφη
και τοτε θα γνωρισεις για πρωτη φορα ολους τους
μικροπρεπης ανθρωπους που σε περιτριγυριζαν
και τοτε θα γνωρισεις τις βδελλες της ζωης σου
και τοτε θα ανακαλυψεις οτι οι πλειστοι ηταν πιο
αληθινοι στα καρναβαλια
και γι αυτο θα την γουσταρεις την αυτοκαταστροφη,
και θα την ερωτευτεις
και θα την αγαπησεις
και οταν θα δεις την αρχη του εργου ξανα σε ενα
αθωο βλεμμα, δεν θα το βλεπεις αθωο
και θα δεις την σκοτεινη του οψη αμεσως
και θα σκεφτεις οτι το εργοστασιο του ερωτα
παραγει τα πιο ελαττωματικα ναρκωτικα
και θα το κλεισεις
και θα σκεφτεις οτι δεν θα γινεις ερμαιο τον
ηλεκτρικων αντιδρασεων στον εγκεφαλο σου ουτε
των χημικων στα αρχιδια σου
και θα γαμησεις το πρωτο πουτανακι που θα βρεις
εξαγοραζοντας το με ενα πιατο μακαρονια
και ποτε θα γελας σκεφτομενος οτι γαμησες με ενα
πιατο μακαρονια
και ποτε θα αηδιαζεις
και θα συνεχιζεις να λες εμετικα γλυκολογα σε
20χρονα για να γαμησεις χωρις να σου στοιχισει ενα
πιατο μακαρονια
και οταν βαρεθεις θα γαμησεις μια 40αρα χωρισμενη
για αλλαγη
και τελικα θα ανακαλυψεις την ικανοποιηση της
σαβουρογαμιας
και θα σου δινει ολα οσα χρειαζεσαι για να εισαι οσο
σταρχιδιστης πρεπει για να επιβιωνεις.
TOY rabbie burns

change is an insulting illusion. talk bout it, is kinda vip

paid masturbation; a vip whore's handjob. however
acceptance of certain circumstances can be a counter
attack on the shit, but, alas, it's more of a pleasant,
ordinary, enjoyable fuck. sure thing, bet on the latter
man.... hahah

mia genia me taseis aftokatastrofs, pou tin eide avant

guard na pinei to ena shot meta to allo san “erasitexnes
alkooliki” pou tha lege kapoios, pou ekklisiopoiise ton
kafene, to rebetiko, to jibriakon, pou einai axios na
agorazei to aggouri gia eidikis morfs jazz-faouto an
doun kanena axiristo na to krata sti skini...

kai kamia fora borei na deis kati poly omorfo pou

niothis pos mono esy to vlepeis kai se pianei ena
marazi....

p.x. borei na deis mia gata as poume sto pio akyro meros
kai na sou vgalei san eikona mia evaisthisia, mia
omorfa... alla nomizo den einai para ena ypokatastato
tis kathimerinis ashimias ton sxeseon metaxy twn
anthropon [...]

vevea isos leo kai malakies... Φυσικα εχω την εντυπωση

πως η συγχρονη τεχνη οφειλει να γκρεμισει το μυθο, την
κομπλεξικη αποψη περι καλης και κακης τεχνης κι αλλες
τετοιες πιπες ανοργασμικων ελιτιστων καραμητρων που
πασκιζουν να αποδειξουν στον εαυτο τους πως η επιλογη
σπουδης τους δεν ηταν ένα απλο ατεχνο πεταμα λεφτων,
οπως επισης οφειλει να εκφραση τα παντα, παντώς
μορφής & μομφής [...]

ειναι η κριτικη ρε μαλακα

ε ναι ρε μαλκα, παντώς κριτική! ενιγουει

φυσικα και ξερω ρε μαλακα πως οτι κανω μπορει να το

κανει ο καθενας αυτο ειναι η φαση, όπως κε ξερω πως
κανενας απ τον καθενα δεν εκανε αυτο που εκανα. σου
λεει ας πουμε ο αλλος σε μια εκθεση ζωγραφικης με
συγχρονα εργα Ε σιγά Τι ναι τούτο το ανούσιο πράμα???
Κι εγώ μπορώ να το κάνω Και απλά απαντάς Ε μα δεν το
έκανες... κε να πα να πηδηχτουν! αχαχα

ασ τα ρε μαλακα

ρε μαλακα ασ πούμε τι μιλούμε ???? pes re malaka

paizei kana kalo mounaki kato kipro????

poo re malaka!!... edo mas pidixan ton kolw oi malakes..

[...[...]]
ONE-HANDED,
Juana Adcock.

Last Thursday I woke up and decided to cut off my hand.

I’d seen everything clearly and when it’s clear I don’t
hesitate for one second.
The ultimate work of art, or something like that,
though I think I thought it would grow back, like hair.
I started by the ring finger. Cut just below the knuckle.
Flexing to make the cutting place more visible.
Lessons from cutting a chicken: thigh, wing, breast.
The knife was toothed, not very sharp, but it still worked.
Then the middle finger.
Then the little finger.
Half the job done, and I changed plans:
kept the thumb and index,
to keep some functionality in the hand, as I remembered
hands and fingers do not grow back.

Interview with my father: how are you going to work now? and
write?
I almost always write by hand, or I can use voice
recognition software. I think if I learn to play
piano, I will be much better. With my feet,
I can design some pedals...

Meanwhile I dedicate myself to topping up cups of coffee

in a three-floor cafeteria. I need to learn to organise myself
well
according to my abilities and remember things, take
the trays in order;
avoid too much coming and going
το Παλιορέμαλο

Πριν από λίγα χρόνια παρακολουθούσα μέσω youtube μια

συζήτηση για την κρίση. Συντονιστής ήταν ο Σταύρος
Θεοδωράκης και η κρίση για την οποία γινόταν η συζήτηση
δεν ήταν η οικονομική αλλά η κοινωνική που είχε ξεσπάσει με
αφορμή την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η
οικονομική κρίση για την Ελλάδα θα διαφαινόταν μερικούς
μήνες μετά, εφόσον η συγκεκριμένη χώρα είχε ήδη πτωχεύσει
ηθικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά-ήταν επόμενο ότι
κάποια στιγμή η μπάλα θα έπαιρνε και την οικονομία.

Ένας από τους προσκεκλημένους ο Κωνσταντίνος

Μαρκουλάκης, ζήτησε να πάρει τον λόγο όταν η συζήτηση είχε
πλέον πάρει φωτιά. Αναφέρθηκε σε έναν από τους
μεγαλύτερους Έλληνες τροβαδούρους τον Διονύση
Σαββόπουλο και στο τραγούδι του τελευταίου με τίτλο Ο
Μικρός Μονομάχος. Πρόκειται για ένα τραγούδι που αφηγείται
την ιστορία ενός νεαρού δεκαπεντάχρονου, ο οποίος κάθεται
μόνος του σε ένα άδειο γήπεδο κάποιο βράδυ και «λέει
μονολογώντας:

Πώς μου την σπάνε οι γονείς μου, Θεέ μου


κι οι φριχτοί συμμαθηταί μου

και η Καίτη κι η μικρή της αδερφή από πλάι

που παίρνει το μέρος τους και μου την σπάει

Μου την σπάνε αράδα

θεολόγους στριμάδα Λυκειάρχου προβοσκίς

κι η φιλόλογος ψωνάρα, του Μεγάρου Μουσικής

η δημόσια εικόνα, τα παραισθησιογόνα

οι ομάδες, οι ροκάδες, οι σταθμοί και οι φυλλάδες

οι εξάρσεις του εθνικού μας βίου

κι ο προγυμναστής του φροντιστηρίου

 όλος πιτυρίδα, μούσι και τσαντάκι

ενημερωμένος από τον Κακαουνάκη

Δεκαπέντε χρονώ τι 'ναι αυτό το κενό που μου κρύβετε...

Τι σόι τόπος τυφλός κι ακυβένητος

και πώς είμαι έτσι εγώ τερατόμορφος

Πολιτείας εφιάλτης ορθός

είμαι αυτός ο βυθός, ναι!

Είμαι κιόλας νεκρός, ναι!

Λυσσασμένος για φως, ναι!

Από τότε με έχω πιάσει πολλές φορές να σιγομουρμουρίζω

αυτούς τους στίχους. Θυμάμαι ακόμα την ζωντάνια με την
οποία ο Μαρκουλάκης απήγγειλε τους πιο πάνω στίχους αλλά
και την έκσταση που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Την έκπληξη
επίσης καθώς ο Διονύσης Σαββόπουλος κατάφερε μέσα από
αυτό το τραγούδι να εκφράσει πράγματα που εξακολουθώ να
έχω μέσα μου πολύ καλύτερα απ’ ότι θα το έκανα εγώ, φυσικά
χωρίς να το ξέρει, μιας και δεν τον συνάντησα ούτε κι εκείνος
με συνάντησε ποτέ. Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτούς
τους στίχους ήμουνα 24. Τώρα είμαι στα 28 και ακόμη μυαλό
δεν έβαλα. Ωστόσο η οργή μου ξεχειλίζει, όπως επίσης και ο
θυμός μου. Απογοήτευση δεν έχω νιώσει ακόμα γιατί για μένα
απογοήτευση σημαίνει παραίτηση. Μου την σπάνε κι εμένα
όλα αυτά που αναφέρει ο Νιόνιος, κι ίσως πολλά ακόμη
πράγματα. Δεν παραιτούμαι όμως. Είμαι εδώ.

Μαζί με τους φίλους μου που αποφάσισαν να ξεκινήσουν

αυτή την νέα έκδοση κι όπου βγει κι όπου μας βγάλει και εμάς
τους ίδιους. Απεριόριστη ελευθερία. Χάρη στον άνθρωπο που
είχε συλλάβει την ιδέα για αυτό το καινούριο εγχείρημα.

Σκοπός μου δεν είναι να εντυπωσιάσω. Αυτό θα ήταν

τουλάχιστον ανόητο. Ούτε να το παίξω καλλιτέχνης. Θέλω
μόνο να εκφράσω και να μοιραστώ πράγματα. Όλα αυτά που
έχω μέσα μου. Αυτά που θέλω να πω. Αυτά που εδώ και
χρόνια με βασανίζουν. Οι δαίμονες μου, οι εμμονές μου, τα
λάθη μου, τα πάθη μου, οι πληγές μου. Οι έρωτες μου. Οι
ανησυχίες μου. Για μένα και για σας. Καλό μας ταξίδι.

Καλή Αρχή

Το Παλιορέμαλο
το σπιτι τζιαμε πριν τα λατσια πας τον λοφο
ποιο;
τζηνο με τις φοινητζες
ποιορρε;
τζηνο που το εκτισεν ενας αράπης...
ποιο;
εκτισεν το τζαι μετα ελειψαν του τα λεφτα
ααα!
μα εν το εκαμεν ενας για την κορην του;

Πέφκος

(μπορω να το μεγαλωσω αν θελεις)

Οσημέραι, 29 του Οκτώβρη 2014
Δεν περιορίζεται σου λέω. Ούτε και καμουφλάρεται. Και δεν
έχει σημασία αν έχει σημασία, ή μήπως έχει; Φόρεσε μόνο
πράσινα ξανά. Και μη νομίζεις λιμασμένα τα όνειρά μου. Στο
φέισμπουκ κόκκινα χείλια πάνε κι έρχονται, διάφοροι
ξεδιπλώνουν τον έκθετο πλέον ψυχισμό τους ή κάτι τέτοιο, στα
μπαράκια άμα τους κοιτάζεις χαμηλώνουν το βλέμμα αμηχανία
δυσλειτουργία και πάρτε το απόφαση. Μα δεν θα γράφουμε
οργισμένα λογύδρια για την αγαμία, αυτά εδώ πέρα, ακούς,
είναι υπερφίαλα ανέντακτα φληναφήματα πως σε κάποιους θα
αρέσουνε και θα σε διορθώσω εγώ, θα σε κάνω κουκλί, θα
ταιριάζεις με διάφορες διαθέσεις, στάσεις, υποστάσεις και
καληνύχτα.
Μάρω
 ανώδυνη ύπαρξη
του Μικχάιλ

Όλοι οι πατέρες στη Γλασκόβη

παραπατούν στο κράσπεδο μπροστά απ' την εξώπορτα
κ κτυπούν τα κεφάλια τους. Όλοι οι πατέρες
στη Γλασκόβη, για λόγους άγνωστους,
κτυπούν τα κεφάλια τους.

Τα σπίτια είναι ζεστά με μια μεταλλική κιτρινωπή μπεζ χροιά

όπως οι σαπουνόπερες στο BBC. Οι πατέρες της Γλασκόβης
είναι τόσο μπροστά απ' την εποχή τους
που δεν έχουν συμβεί ακόμη.

Αυτό το μυστήριο, οι Άγγλοι, το καταλογίζουν

σε πλημμέλεια.

Είναι μια βροχερή μέρα. Ο άνεμος κτυπά τα τζάμια.

Ένας πόνος στην καρδιά κάνει την σφοδρή επιστροφή του: Το καλό;
δεν είναι εποχές καρδιακών (Μια τηγανιτή Μαρς τότε ή μια τηγανιτή πίτσα
—Διασταυρώνουν την γέφυρα
να φτάσουν στο κέντρο.
Διασχίζουν τα λασπωμένα πάρκα να φτάσουν
στην παμπ, διασχίζουν το Γκάλογκειτ
να φτάσουν στο γήπεδο: Η Σέλτικ
κερδίζει 3-0: Ας πάμε για μπύρες τότε.

Μέχρις εδώ όλα είναι σίγουρο πράμα. Είναι ένα κουτί από τσιμέντο
με καλώδια, αντένες κι ανάσες
κ το ονομάζουμε πόλη: Δίνουμε σε κάθε συνοχή από τούβλα
τα ονόματα των παιδιών μας που πέθαναν αλλά
δεν το ξέρουν ακόμα (δεν τους το λέμε (γιατί έχουμε όλοι
μετοχές στην Gillette κ πρέπει να φτάσουν στην ηλικία
όπου θ' αρχίσουν να ξυρίζονται (έστω κ με το Blue II
των 2 1/2 χρήσεων))).
Τα κρεβάτια μας βρίσκονται μέσα στα παιδιά μας—τα τοποθετούμε
αναμεταξύ της καρδιάς κ του συκωτιού:
Κοιμόμαστε λίγο μετά το σόου ερωτήσεων στο κρατικό κανάλι.

Εδώ τα πάντα, το κάθε πράμα ξεχωριστά γίνεται 365 φορές

 το χρόνο, κι οι πιο τυχεροί απ' όλους λεν πως όλα
είναι καλά, παν καλά, μια χαρά. Κ αυτό είναι σαν όλα τα ατυχές
περιστατικά που σε οδηγούν μέχρι κ στο θάνατο.

Ένα πλοίο διασχίζει την πόλη. Να το. Εκεί:

Στην οθόνη της τηλεόρασης.
 Επικοινωνία, Παρατηρήσεις ή & Αποστολή
Κειμένων/Σχεδίων:
havrazine@outlook.com

Χάβρα
Τεύχος 1, Ιούλιος - Αυγουστος 2015

ISSN

Εκδότης/Υπεύθυνος περιοδικού:
Μιχάλης Μαυροθέρης
Αγαμέμνονος 11, Διαμ. 301,
1041 Παλουριώτισσα,
Λευκωσία, Κύπρος

email: havrazine@outlook.com
τηλ.: 99841619

Σχεδιασμός: Μιχάλης Μαυροθέρης

Εκτύπωση:

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η
αναδημοσίευση, αναπαραγωγή,
διασκευή ή απόδοση του
περιεχόμενου του περιοδικού με
οποιοδήποτε τρόπο χωρίς την άδεια
του εκδότη. Η Χάβρα είναι ένα
π ε ρι οδι κό τέ χν η ς , ε λε ύ θ ε ρη ς
δημιουργίας και έκφρασης. Το
περιεχόμενο του περιοδικού είναι
προσωπική δημιουργία του κάθε
καλλιτέχνη. Οποιαδήποτε
ομοιότητα σε πραγματικά
περιστατικά ή τοποθεσίες ή άτομα,
ζωντανά ή νεκρά, είναι
συμπτωματική.