Διαζευγμένες συγκυρίες. 2.
μ.μ. μαραμπού Αναμεταξύ του καιρού που ο Αλκίνοος ήπιε τον
1.
Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος που παρακολουθεί όμορφες γυναίκες. Τις ακολουθώ με
τα πόδια στο δρόμο, μπαίνω στα καταστήματα μαζί τους (κι αν είναι γυναικεία λέω στις
πωλήτριες πως ψάχνω πράμα για την φίλη μου: Αυτό είναι πολύ της μόδας, λεν συνήθως οι
πωλήτριες μ' ένα κατατοπιστικό τόνο στη φωνή τους, μάλλον επειδή τους μοιάζω με
καθυστερημένος μ' αυτήν την μπαντάνα στο κεφάλι σαν να βγήκα από ταινία εποχής με
ψυχεδελικές ιδιότητες, Σίγουρο πράμα τους απαντώ πίσω), μυρίζω αρώματα σε
καταστήματα κ τις κοιτώ με λοξές ματιές. Όποτε βλέπω μια όμορφη γυναίκα μόνη στο
δρόμο, ξέρω πως κάποιος την παράτησε, κάποτε (παλιά... ναι, παλιά... ή πρόσφατα), αυτό
λεν κι οι άντρες μέσα σε παρέες 5-6 ατόμων, δηλαδή, στα καφέ, Καλό μουνί φίλε, ποιοτική
φάση και γαμιέται εύκολα.
Κουλτουριάρικη φάση, δηλαδή τους διακόπτω κ με κοιτούν κάπως.
Με κοιτούν κ κάνουν μια γκριμάτσα λες κ μύρισαν σκατά, Τι καπνίζεις, ρε φίλε;
Α, τίποτα, απλά βάζω λίγο Ζάναξ στον καπνό μου.
Τις κοιτώ κ ξέρω πολύ καλά που παν αυτές οι γυναίκες (με την κουρασμένη τους
ομορφιά, τα μάτια περικυκλωμένα με μάσκαρες, μπογιές, μέικ-απ) που κάποιος δεν τις
θέλει—αυτές οι γυναίκες ζουν συνήθως σε ωραία διαμερίσματα κι έχουν ποδήλατο στο
ισόγειο τις πολυκατοικίας που σπάνια οδηγούν, έχουν πόστερ με παλιές ταινίες στους
τοίχους κι οι πλείστες έχουν ένα βινύλιο των Pink Floyd στο σπίτι, αλλά δεν έχουν πικ-απ.
Θέλω να τους πω να ξεπεράσουν τους Pink Floyd κ ν' αρχίσουν τους Grateful Dead, μα
είναι περασμένες οι εποχές της ακμής τους. Είναι τόσο όμορφες που έχουν χρόνο μόνο για
να πεθάνουν για μας τους υπόλοιπους. Μου φέρνουν στο νου τους κάκτους που βλέπαμε με
τον Ντέιμον στο Νέο Μεξικό, κι έπειτα τρώγαμε ένα κομμάτι από πάνω τους μαζί μ' ένα
σπιρτόκουτο θρυμματισμένο μοσχοκάρυδο. Κάτι κάκτους ψηλούς που ένας θεός ξέρει πως
στέκονται μετά από τόσα χρόνια, ταϊσμένοι μόνο με αέρα. Αν έτυχε ποτέ κάποιος να φάει
ένα τέτοιο κάκτο, ξέρει πολύ καλά τη αρρώστια που επιφέρουν στο στομάχι κ την ναυτία
πριν σε εκσφενδονίσουν στο πάντα.
Αυτές λοιπόν, την βρίσκουν με τα ζώα. Γάτους, κυρίως. Ταΐζουν τους γάτους της
γειτονιάς αφήνοντας κάθε πρωί κ κάθε νύχτα δυο βαθιά πιατάκια στην είσοδο της
πολυκατοικίας—ένα με τροφή κι ένα με νερό. Τις κοιτούν που έρχονται αργά, δειλά με την
ουρά ανασηκωμένη, προς την είσοδο όταν μυρίσουν το φαΐ, κ λεν κάτι τέτοιο, Τι κάνεις
ομορφιά μου; Είσαι καλά σήμερα μωρό μου;
Μιάου, μιάου, μιάου...—Ρρρρρρνιάου...
Μετά ανεβαίνουν πίσω στο διαμέρισμα τους κι αναρωτιούνται μέσα τους αν θα
ήταν καλά να υιοθετήσουν μια απ' αυτές τις γάτες, να την παν πάνω στο σπίτι τους. Αλλά
είναι δύσκολη απόφαση, Μα ποια; Είναι, βλέπεις, τόσες πολλές κ τις αγαπούν όλες.
Κατεβαίνουν κάτω, ξανά, τη νύχτα με ακόμη ένα πιατάκι με τροφή. Η γειτόνισσα έχει
σκύλο. Αν ανεβάσω κάποια πάνω σίγουρα θα την μυριστεί ο σκύλος της και θ' αρχίσει να
γαβγίζει, όχι;
Κι έτσι σπάνια τις υιοθετούν... σχεδόν ποτέ δεν το κάνουν... γιατί γι αυτές είναι
πολύ σημαντικό να έχουν κάποιον που αγαπούν κ να τον αφήνουν πάντα πίσω, ν' αφήνουν
πίσω πλάσματα που τους αγαπούν πίσω πολύ κ θα δεν θα τις αφήσουν ποτέ αυτά, αφότου
αυτές τους έδωσαν την ομορφιά τους.
Βόσπορο κ τον χώνεψε επιτέλους, κ της ανόδου του
Παντελίδη στην μουσική εξουσία, υπήρξε μια εποχή
αφάνταστη. Κ μέσα σ' αυτήν, ο Ν κι ο Μ (αδέσποτοι
που εντάχθηκαν στο στρατό του Στάνις Μπαράθιον—
πιστοί αγωνιστές, μέχρι τον θάνατο του),
καταδικασμένοι να φορέσουν για στέμμα το καπέλο
του Τζόνι Γουόλκερ πάνω απ' τα ανήσυχα
προβληματισμένα μέτωπα τους. Είναι, εγώ, ο
εναπομείναν, που μόνος του θα σας πει κάποιες απ'
τις ηρωικές τους ιστορίες. Αφήστε με, όμορφα μου
παιδιά, να σας πω για εκείνες τις μέρες υψιτενής
μεθυσμένης περιπέτειας.
Η αστυνομία έκλεισε τάχα τους δρόμους με κίτρινες κορδέλες κ στέκονταν σαν σκεβρά
παλούκια στις άκρες κ κοίταζαν τους δρομείς, οι οποίοι ξεκίνησαν στην άκρη της πόλης,
προς την έξοδο που σε βγάζει στην εθνική οδό πριν τον Οχάιο, με το τέρμα στην άλλη άκρη
του κεντρικού δρόμου που οδηγούσε στο τέρμα της μικρής πόλης. Οι πλείστοι από τους
υγιείς δεν θεώρησαν πως ήταν σημαντικό, ή ίσως πρέπων, να λάβουν μέρος στον αγώνα
δρόμου. Είναι γενικός ευρέως γνωστή η, κάπως, ορθόδοξη άποψη πως σ' ένα αγώνα δρόμου
για καρκινοπαθείς πρώην δρομείς, αν λάβει μέρος ένας υγιείς δρομέας θα κερδίσει έτσι κι
αλλιώς.
Καθόμασταν με τον Ντέιμον στο κατάστημα με τις μπύρες. Μόλις είχαμε φτάσει
από ένα σπίτι, χωρίς να έχουμε ίχνος ιδέας στο νου πως βρεθήκαμε εκεί. Μαζί μας ήταν κ ο
Κλιντ. Ο Κλιντ για να το θέσω απλά, ήταν καλό παιδί. Μουσικός. (Τον είχαμε γνωρίσει σ'
ένα κονσέρτο στο Πίτσμπεργκ πριν ένα μήνα. Στο κονσέρτο ήμασταν μόνο εγώ, ο Ντέιμον
κι ακόμη έξι άτομα. Οι μουσικοί στη σκηνή ήταν καμιά δεκαριά. Εγώ επέμενα να πάμε,
επειδή το πρόγραμμα—που ήταν όλο κι όλο δυο κομμάτια—μόλις το διάβασα, ένιωσα πως
ήταν ένα όνειρο ζωής, που δεν είχα κάνει ακόμα, αλλά ένιωσα πως αν πήγαινα σίγουρα θα
εκπλήρωνα ένα υποσυνείδητο άγνωστο όνειρο. Ο Κλιντ ενορχήστρωσε το Anvil of Crom κ
το Riddle of Steel—χωρίς ζωντανά τα φωνητικά, αλλά μέσα από μια κονσόλα που
διαχειριζόταν ένα Dj—, τα δυο πρώτα κομμάτια από την ταινία με τον Σβαρτσενέγκερ,
Conan the Barbarian, κ στο τέλος τους συνόδεψαν ένα με μπάτζο, ένας με ηλεκτρική
κιθάρα κι άλλος ένα με σκοτσέζικη Γκάιντα στο παίξιμο του Game of Thrones. Ο Ντέιμον
εκείνη τη νύχτα το βρήκε σκόπιμο από ένστικτο να είναι όλη τη νύχτα, κατά τη διάρκεια
του κονσέρτου, όρθιος στο κάθισμα του κ να κουνά τα χέρια στον αέρα όπως ένας
μαέστρος. Εγώ απλά καθόμουν κ κάπνιζα κι έπινα νερό με βιταμίνες Γ, επειδή τα μανιτάρια
που βρήκε ο Ντέιμον μου έκατσαν στο στομάχι. Μετά την συναυλία γνωρίσαμε τον Κλιντ
κ πήγαμε σ' ένα μπαρ γεμάτο με ύποπτα πρόσωπα σε σχήμα ποντικού. Ο Κλιντ μας είπε για
τις οικονομικές δυσκολίες της φάσης του κ πόσο του στοίχισε το κονσέρτο, βέβαια τα είπε
με μια δυσκολία—βασικά, εμένα τα είπε, γιατί ο Ντέιμον έβαλε Jefferson Airplane στο
τζουκμπόξ κ χόρευε με μια κοπέλα με μακρυά καστανόξανθα μαλλιά κ μπαντάνα γύρω απ'
αυτά. Ο Κλιντ ήταν σίγουρος, πως μια μέρα θα έκανε την καλή στις ταινίες. Σίγουρο πράμα,
του είπα, Φίλε εδώ ξεκινά μια δυνατή φιλία, θα μείνεις μαζί μας μέχρι να την κάνεις για την
Κάλι, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να μας παίζεις στα πλήκτρα όταν γράφουμε. Ο
Κλιντ ήταν τραυλός: Grrrrrrrrr-eeeeeat iiieeeeeeeh-deeeeeeeh-aaaaaaaah, mmmmmaa-n
Νέες μέρες με χέρια κοκαλιάρικα είπε κ κτύπησε την γροθιά του στο μπαρ ελαφριά με μια χαρά.
όπως τραβάτε τις κουρτίνες τις καταχνιάς Από τότε ο Κλιντ έμενε μαζί μας. Για ένα μήνα ή λίγο παραπάνω, δηλαδή, μετά
δώστε μας μια αγκαλιά την έκανε για την Καλιφόρνια κ δεν τον ξαναείδαμε (αλλά μπορεί κ να μην την έκανε ποτέ
εμάς
κ για εκεί, (ίσως απλά να τρόμαξε λίγο παραπάνω μαζί μας όταν μια μέρα είχε κακό τριπ με
που κοχλάζουμε στο τίποτα του σήμερα
τα μπράουνις που έφτιαξε ο Ντέιμον με χόρτο, σπόρους μόρνιγκ γκλόρυ κ καμπόσοι
ένα ψίθυρο στ' αυτί μουσική μέσα μεθανόλη που τα έκαναν να έχουν γεύση από υγρά κόλπου σε συνδυασμό με μια έντονη
στην παράμετρο με τα νεκρά κύτταρα πικράδα αλατιού, σοκολάτας κ πορτοκαλιού από τις βιταμίνες Γ (κι αυτός, ο Κλιντ έκατσε
της μουσικής— αποσβολωμένος στον καναπέ με τα χέρια διπλωμένα σαν να κρύωνε ενώσω εγώ κι ο
συσπάστε τα Ντέιμον χορεύαμε γύρω από το τραπεζάκι του σαλονιού σαν μανιακοί ινδιάνοι γύρω από
δώστε μας μια αγκαλιά την φωτιά, τα πόδια διπλωμένα να φτάνουν πάνω απ' την μέση κ οι γροθιές μας στον αέρα
κρατάτε μας καλά σφιχτά πάνω κάτω, ακούγοντας το Game of Thrones για μια ώρα στη διαπασόν συνεχόμενα σε
απ' το λαιμό
επανάληψη πριν κατασταλάξουμε για λίγο με τους Grateful Dead. (Το επόμενο πρωί ο
περάστε μας απέναντι
μέσα από τα λευκά δωμάτια των εργαστηρίων Κλιντ έκανε συνέχεια εμετό, μέχρι που ο Ντέιμον με τις τάχα γνώσεις του γύρω από
ανατομίας στοιχειώδη ιατρική, πήρε την απόφαση να μελετήσει τον εμετό του Κλιντ στην τουαλέτα.
ελάτε δώστε μας μια αγκαλιά Ντάξει είπε κι αποφάνθει, Δεν είναι τίποτα σοβαρό, βρήκα ένα δακτυλίδι, ένα
μιαν που θα μας καταπιεί καταπιεί καταπιεί πιει δολάριο και τρεις δεκάρες—ξέρεις, πόσο βρώμικο είναι το χρήμα; Μπορεί να σε
πιει πιει πιει πιει πιει πιει πιει πιει πιει πιει ποιοι; αρρωστήσει άγρια—Πες του, Μαραμπού.
προτού ξεφύγετε κι εσείς κύμα Σου λέω του είπα))))).
που γλιστρά γλιστρά γλιστρά γλιστρά Κι αυτή η παρέα βρεθήκαμε με πονοκέφαλο στο κατάστημα με τις μπύρες την
στον βράχο
επομένη κάποιου πάρτι. Με πονοκέφαλο κ μια μαστούρα στα κατακόκκινα μάτια, κι έξω
μιαν αγκαλιά—δώστε μας
είχε αγώνα δρόμου με καρκινοπαθείς. Ο Κλιντ είπε, Δδδδδδδδδεεε-νννν θθθθθθθθθέ-λλλλω
Ναι ναι ναι ακόμη κάνω παρέα με πολύχρωμες λέξεις μμμμμπύ-ρρρρρρρρ-ααααχ.
μες τα φλεγόμενα ρούχα σας κομπάρσος Get 'im a slice ow pizza είπε ο Ντέιμον στην σερβιτόρο κ παρήγγειλε για μας
στα όνειρα που κουβαλάτε μέσα σε πλαστικές μπλε σακούλες μπύρες κ πατάτες τηγανητές.
δώστε μας μια αγκαλιά Ο Ντέιμον καθόταν με την πλάτη στο παράθυρο το ένα χέρι απλωμένο στο
ένα ποτήρι γεμάτο στάχτη στάχτη στάχτη τραπεζάκι με την παλάμη περιτυλιγμένη γύρω απ' το πράσινο μπουκάλι μπύρας, το ένα πόδι
πριν το θάψει ο γνόφος ο γνόφος ο γνόφος... ο γνόφος κάτω κ το άλλο πάνω στην καρέκλα. Ο Κλιντ καθόταν δίπλα στο παράθυρο κι εγώ δίπλα
θα σας βρω, θα 'μαι καλός
του, κοιτούσε ένα ποτήρι με νερό κ κάθε τόσο δάγκωνε μικρά κομμάτια απ' το κομμάτι
κι ας καίγομαι
αγκαλιά πίτσας, αφότου πρώτα αφαίρεσε τα στρογγυλά κομμάτια πεπερόνι σ' ένα κομμάτι χαρτί.
Έντεκα μπύρες μετά μ' έπιασε να πω στον Κλιντ, Κλίντ οφείλω να σου πω μια
με θέλετε να καώ να καώ να καώ τρομακτική αλήθεια της ζωής μου, μια αλήθεια φοβερή που με θλίβει και με συνθλίβει,
η χρεία επειδή κατά βάθος είμαι ένας ευαίσθητος άνθρωπος με αστείρευτη αγάπη προς τις γυναίκες.
με κρούει Γγγγγγγγγ-όοοοωχ-Τ;
μια αγκαλιά—δώστε μας Well, Clint, mah dick is the most important fact of mah existence; ah luve and
hate 'im at the very same fuckin' time—he's called cock and when I pull his trigger ah feel
με θέλετε να καώ να καώ να καώ
like... I'm the person, I was always lookin' for, you kno... Think of life, bro, politics,
αν θέλετε να καώ να καώ να καώ
είμαι γενναίος γενναίος γενναίος environmental bullshits, think of the fuckin' rainforests, think of a whales, think of the
κρατώ ακόμη τον ουρανό γι αυτό turtles—it's all about a fuckin' cock wantin' to come one more time... unbelievable, bro.
θα καώ θα καώ θα καώ θα καώ— Ο Κλιντ με κοιτούσε μ' ένα βλέμμα γεμάτο με μια παράδοξη στενοχώρια κ κούνησε
για λίγο το κεφάλι κ γύρισε στον Ντέιμον όταν άρχισε να λέει κι αυτός κάτι του τύπου, I
luve mah dick too; it's good to have a dick, nowadays, you absolutele positvely need one, if
you're to survive the fuckin' American night-fuckin-mare.
Μετά ακολούθησε σιωπή κι ο Ντέιμον παρήγγειλε άλλες δυο μπύρες.
Σε κάποια φάση μπήκε μέσα μια κοπέλα με στενά ρούχα δρομέα. Στεκόταν στο
ταμείο κ παράγγελνε κάτι, μετά ήρθε κι έκατσε στο δίπλα τραπέζι με το δικό μας. Μας
χαμογέλασε κ μας γύρισε την πλάτη.
 Πως ήταν η κούρσα; ρώτησε ο Ντέιμον.
Καλή είπε αυτή είπε.
Πήρες κάποια θέση;
Ναι—ήρθα πρώτη.
Ωραία... είπα.
Ναι... νιώθω περήφανη με τον εαυτό μου... είναι καλό να κερδίζεις κάτι, έστω και
μικρό κάθε φορά στη ζωή σου...
Ο Ντέιμον κουνά το κεφάλι κ της χαμογελά: True fact, but... but—but you still
have the cancer, no?
Την κοπέλα αυτή την συναντήσαμε ξανά σ' ένα πάρτι στο Χάλογουιν. Την
χαιρετήσαμε αλλά έκανε πως δεν μας θυμόταν κι όταν της προσφέραμε το τσιγάρο που
καπνίζαμε αυτή το αρνήθηκε. Ξέρεις πόσο καλό κάνει για την κατάσταση σου; της είπε ο
Ντέιμον κι αυτή γύρισε την πλάτη κ πήγε στην κουζίνα. Αλλά ήταν κακό αυτό, γιατί εκείνη
τη στιγμή γνώρισα την Τζέσικα με την οποία πήγαμε σπίτι μαζί κ τρεις βδομάδες αργότερα
που με είδε σε μια ανάγνωση ποιημάτων σε κάποιο μπαρ με τον Ντέιμον, ισχυρίστηκε πως
δεν ήμουν εντάξει κ πως είναι πια ερωτευμένη μαζί μου, έτσι πήγαμε σπίτι ξανά κ
παντρευτήκαμε κάτι μήνες αργότερα για να χωρίσουμε την πρώτη νύχτα του γάμου όταν με
έπιασε στο μπάνιο με μια καλή της φίλη, που δεν ήξερα ότι ήταν καλή της φίλη, να ήμαστε
γυμνοί στη μπανιέρα, Τζες δεν είναι αυτό που νομίζεις... κι αυτή έριξε μια άδεια μπουκάλα
μπύρα στον τοίχο πάνω απ' την μπανιέρα κι έγινε κομμάτια πάνω μας, κι εκείνη η κοπέλα
μετά την έπιασαν τύψεις κ κάτι τέτοια, έτσι μου είπε αν ήθελα να πάμε σ' ένα δωμάτιο πάνω
να κάνουμε καμιά γραμμή να ξεχαστεί. Ξεχάστηκε... νομίζω—αυτό δηλαδή, υπέθεσε κι ο
Ντέιμον. Κατά τ' άλλα ήταν ένας καλός γάμος όταν δέχτηκε επιτέλους να ξανασμίξουμε μια
βδομάδα αργότερα, μέχρι που χωρίσαμε τρεις μήνες αργότερα.
Της είπα, Τζες, υπάρχουν χειρότερα πράματα σ' αυτό τον κόσμο από ένα γάμο
που δεν πάει καλά, έλα τώρα, μην κάνεις έτσι—Ξέρεις κάτι; Σ' αγαπώ. Δηλαδή, σκέφτηκες
να μην σε αγαπούσα και να είχες και καρκίνο από πάνω, και να σε άφηναν να κερδίζεις σε
αγώνες δρόμου, όταν εσύ η τελευταία φορά που έτρεξες ήταν στην πρώτη γυμνασίου στο
μάθημα της γυμναστικής, πριν έντεκα χρόνια δηλαδή, γιατί είσαι και μεγαλύτερη μου, ε;
Και μετά να κέρδιζες και το Λότο αλλά να ήξερες πως έχει μόνο ακόμη δυο βδομάδες ζωής,
επειδή δεν έχεις ασφάλεια, κι αν πάλι προλάβεις να κάνεις, η γιατροί προβλέπουν με
σιγουριά πως θα ζήσεις ακόμη δυο μήνες παραπάνω μόνο; Αυτό είναι συμφορά.
ΜΑΛΑΚΑ ούρλιαξε.
Κάποιοι άνθρωποι απλά είναι ευέξαπτοι. Ο Ντέιμον κι εγώ το δικαιολογούσαμε
με το ότι πολλοί, ποτέ δεν είχαν υπομονή να ακούσουν 6-7 ώρες συναυλίες των Grateful
Dead, ούτε να χορέψουν το Game of Thrones κ τη μουσική απ' το Conan the Barbarian.
Βέβαια, επειδή ήμαστε άνθρωποι, φτιάχνουμε μίσος αναμεταξύ μας κ πιάνουμε
διαφορετικούς δρόμους, κρατούμε κακία, κι είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε σε
κάτι τέτοιες περιπτώσεις. Κ φυσικά, παραμένουμε ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον
μόνιμα, εραστές κ τρελοί κι ωραίοι που πρώτα μας λεν μαλάκες, κλόουν, μετά
αγριάνθρωπους βάρβαρους, Ταρζάν, μετά Τζιμ Μόρισον, μετά Ιησού κ μετά απλά κ χαλαρά
κερδίζουμε—κάτι, ότι να 'ναι—κερδίζουμε—τσεκ ματ. Γι αυτό κατακτούμε τον κόσμο.
Βλέπεις, πράματα συμβαίνουν, ή σταματούν να συμβαίνουν, κ ποιος στο διάολο
ξέρει κ μπορεί να σου πει το λόγο; Ο Κλιντ για παράδειγμα, έγραψε μουσική για μια
ανεξάρτητη ταινία κ μετά όταν πέθανε (ένα χρόνο αργότερα), η νεκροψία βρήκε πως ο
θάνατος του οφειλόταν από ασφυξία που προκλήθηκε από ένα μαρκαδόρο που βρήκαν στον
λάρυγγα του. Ενώ ο Ντέιμον κι εγώ απλά καθαρίσαμε μια κι έξω, αυτός βγήκε απ' την
αιώνια αστυνομική επιτήρηση που ήταν από τότε που τον γνώρισα κ πήγε φυλακή τελικά,
όταν έριξε το σκύλο μια γκόμενας του απ' το μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου κάπου στο
Φρίσκο μαζί με το γραφείο με τον υπολογιστή της όπου ήταν δεμένος ο σκύλος κι εγώ απλά
έκοψα το ποτό. Πράματα συμβαίνουν, κάποτε καλά κ κάποτε σκατά κι απόσκατα—αλλά
συμβαίνουν, ή απλά σταματούν να συμβαίνουν κι ούτε που ξέρεις το λόγο, κ δεν χρειάζεται
κανένα γιατί. Στο κάτω κάτω, αυτόν τον κόσμο κανείς δεν μπορεί να τον σώσει, εκτός από
μας.
3.
Η μάνα κάποιου μια φορά είπε σ' αυτόν τον κάποιο, ότι αν ποτέ τον έβλεπε να είναι
σε σοβαρή σχέση με κάποια, θα την έπιανε κ θα της έλεγε να τον αφήσει πριν να της
καταστρέψει τη ζωή. Αυτό δεν ήταν μια απλή δεισιδαιμονία που είχε για το πρόσωπο του—
ήταν μια έκτη αίσθηση που είχε ή ένα ιδιάζων βλέμμα γύρω από την κατάσταση του πριν
την αποτοξίνωση, σου λέει η μάνα, αυτός ο τύπος, που τυγχάνει γιος μου, δεν είναι
άνθρωπος, είναι παλίρροια, σε πλημμυρίζει για λίγο κι έπειτα επέρχεται η κάθοδος του
νερού όπου σου παίρνει όσα έχεις κι αφήνει τα υπόλοιπα μπάχαλο. Οφείλω να σας πω, πως
του άρεσε (κι ακόμη τ' αρέσει) η παρομοίωση της, αυτό είναι κάτι που πρέπει να το
αναγνωρίσουμε στις δραματικές φεμινίστριες—έχουν έφεση στις πιο επικές μεταφορές.
Κι αυτός ο άντρας ήταν ένας άντρας, σύμφωνα με τα λεγόμενα.
Αλλά υπήρξε κι ένας άλλος άντρας.
Kάποτε σ' ένα μπαρ με τον Ντέιμον γνωρίσαμε μια γυναίκα, που δεν θέλω να θυμάμαι
το όνομα της, όχι για κάποιο ιδιαίτερο λόγο πέρα από το ότι μου κάλεσε την αστυνομία για
να με κατηγορήσει ότι αφότου χώρισε με το Ντέιμον (σε μια σχέση κατά την οποία εγώ
κοιμόμουν στον καναπέ του σπιτιού της μέχρι να χωρίσουν), της έκλεψα ότι είχε στο ψυγείο
κ με πήραν δικαστήριο, έγραψαν για την υπόθεση σε όλα τα κουτσομπολίστικα της πόλης κ
ο δικαστής μου επέβαλε ένα πρόστιμο, Μα ένα σαλάμι πήρα του είπα. Well... well, yea...
it's just a salami, but... but's still a theft... Ήταν ψιλομεθυσμένη όταν την γνωρίσαμε, την
κέρασα ένα ποτό κι άρχισε να μου μιλά για μια φίλη της που χώρισε κι ο πρώην της της
ζητούσε επίμονα, πίσω το δακτυλίδι. Ωραία φάση της είπα.
Σκατά φάση μου είπε, Πόσο μαλάκας μπορεί να είσαι να κάνεις κάτι τέτοιο; Τι
σκατά συμπεριφορά να ζητάς πίσω το δακτυλίδι; Ευτυχώς εμένα δεν μου έτυχε—ήμουν
τυχερή στο πόσο μαλάκας μου έλαχε ο δικός μου.
Γιατί να το κρατήσει... εννοώ, η φίλη σου; είπε ο Ντέιμον, Frodo did-not.
Μετά άρχισε να μιλά για το δικό της διαζύγιο που ήταν στα σκαριά. Κανονικά θα
έπρεπε να πει κάποιος από μας, τους δυο άντρες της παρέας, ότι λυπάται που το ακούει,
αλλά θα ήμασταν υποκριτές κ ταυτόχρονα είναι χαζό να πεις κάτι τέτοιο, είναι κακό κι η
ηλίθιο πράμα να πεις πως λυπάσαι για το διαζύγιο... πρώτα απ' όλα, τον κάνεις να νιώθει
άσχημα που είναι πραγματικά ευτυχισμένος (απλά ίσως να τυγχάνει να μην το ξέρει ακόμα)
κι αυτό δεν είναι καλό. Το διαζύγιο είναι πάντα ένα καλό νέο. Ίσως να ακούγεται...
περίεργο; Ή παράξενο; Δεν είναι καθόλου περίεργο κι ούτε παράξενο, είναι ένα διαζύγιο.
Κι όπως είναι ευρέως γνωστό—αν όχι καθολικό—υπάρχει η ορθόδοξη άποψη πως κανένας

Μια φορά πήγα σπίτι μ' αυτό τον τύπο. Μένω με τους γονείς μου ακόμη, έτσι
πήγαμε στο σπίτι του. Εκεί αυτός ήθελε να βάλει ν' ακούσουμε ένα δίσκο στο πικ-
απ. Κάθισα στον καναπέ κι αυτός πήγε ως την βιβλιοθήκη απέναντι και πήρε έναν
απ' το ράφι με τους δίσκους. “Δεν ξανάκουσες κάτι παρόμοιο” είπε, “ΕφΕμ
Άινχαϊτ.” Και μετά κάθισε δίπλα μου στον καναπέ κι ακούγαμε το δίσκο, ο οποίος
ήταν μια χάλια ηλεκτρονική μουσική με ήχους όπως μηχανών εργοστασίου και
στριγκλιές από μαυρόασπρη ταινία τρόμου και μου είπε κάτι παράξενες ιστορίες
που δεν πίστεψα λέξη αλλά ήταν αστείες και γελούσαμε, μέχρι που έπιασε το
πρόσωπο μου με το χέρι του και το έφερε κοντά στο δικό του και με φίλησε για
αρκετή ώρα και η γλώσσα του είχε γεύση καραμέλας Werther's Original και μου
άρεσε ο τρόπος που φιλούσε, και μετά ακούσαμε το υπόλοιπο του δίσκου και
γελάσαμε λίγο ακόμη και ξαπλώσαμε μαζί στο καναπέ και φιλιόμασταν για λίγο
ακόμη μέχρι που τελείωσε ο δίσκος και σηκώθηκε να βάλει άλλο και ήταν
Leonard Cohen και σκέφτηκα “Πιο κλισέ πεθαίνεις”, αλλά ήταν ρομαντικά και
καλά και μου άρεσε, και μου είπε πως ποτέ δεν ένιωσε έτσι με άλλη γυναίκα και
κάτι τέτοια που επίσης δεν τα πίστεψα, και το επόμενο πρωί όταν ξύπνησα αυτός
έλειπε απ' το κρεβάτι γιατί ήταν στην κουζίνα κι έφτιαχνε καφέ, έτσι φόρεσα το
μαύρο του πουκάμισο απ' το πάτωμα και πήγα και στάθηκα στην πόρτα της
κουζίνας, του είπα καλημέρα και του χαμογέλασα κι έκανε κι αυτός το ίδιο και
μετά όταν μου έφερε ένα φλιτζάνι Μίκι Μάους με καφέ στον καναπέ μου είπε πως
ντρέπεται που θα με ρωτήσει κάτι τέτοιο και με ρώτησε πως με λένε.
Η, Αγαπημένη Συγγραφεύς του Γκόμενου Σου
καλός γάμος δεν κατέληξε σε διαζύγιο στην ιστορία της γάμο-κατάστασης. Easy-peasy
Japa-neasy. Τώρα, αν ακούσεις πως ήταν πολύ χαρούμενοι κι ένιωθαν ευτυχείς με το γάμο
τους αλλά αναγκάστηκαν μετά την επιδρομή των Αριανών στη Γη να πάρουν διαζύγιο,
μπορείς να λυπηθείς, αλλά αυτό συνέβηκε στατιστικά 0% φορές. Θα έλεγα πως η Εθνική
Φρουρά στην Κύπρο, δίνει την αίσθηση ασφάλειας σε περισσότερα ζευγάρια, απ' ότι
δάκρυα στα μάτια ένα χαρτί διαζυγίου. Έτσι, αν κάποιος γνωστός σου έχει πάρει διαζύγιο,
μην νιώσεις λυπημένος, τίποτα σοβαρό δεν συνέβηκε, απλά τα πράματα ήταν σκατά κι
απόσκατα κ γίνονταν σκατότερα μέρα με τη μέρα, κ τώρα είναι σίγουρα λιγότερο
σκατιάρικη η ζωή του, κι όπως μπορείς να σκεφτείς (σίγουρα) αν τα σκατά είναι σαν
οπωροφόρα δέντρα, παράγουν καρπούς, κι ένα σκατόμηλο δεν πέφτει κ πολύ μακρυά απ' το
σκατόδεντρο, ιδίως σ' ένα σκατοπωρώνα. Εγώ ο ίδιος, προσωπικά, μισό όταν έρχεται
κάποιος κ μου λέει Ωωω λυπάμαι, δεν το ήξερα, λυπάμαι πραγματικά... Λυπάσαι πραγματικά
για πιο πράμα, ρε; Επειδή, βγήκα από μια μίζερη συνήθεια ή επειδή δεν βλέπεις σε μένα
κάποιο σύμμαχο στη δική σου μιζέρια; Γιατί, κι ένα ευτυχισμένο γάμο να 'μουν, το ποιο
πιθανό πάλι να λυπόσουν που δεν είσαι εσύ σ' έναν... Όχι, μαν! Δεν πάει έτσι. Άμα ένας
χώρος γεμίσει σκατά, καλά θα κάνεις να καλέσεις τον βοθροκαθαριστή, υπάρχουν
τηλέφωνα σε κάθε τηλεφωνικό κατάλογο, πονά λίγο η μύτη σου στην αρχή απλά μέχρι να
συνηθίσεις την χλωρίνη κ τ' άλλα καθαριστικά.
Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα της ιστορίας εδώ. Η γυναίκα αυτή άρχισε να μιλά για
το διαζύγιο κ να λέει κυρίως πόσο μαλάκας ήταν κι όλα τα γνωστά κουβεντολογικά κλισέ
μιας γυναίκας στα πρόθυρα διαζυγίου στο μπαρ με κάποια ποτά πάνω της κ με κάποιον
δίπλα της να την φλερτάρει—αυτός στην αρχή ήμουν εγώ, αλλά όταν αυτή πήγε στην
τουαλέτα, ο Ντέιμον μου είπε πως ήταν ήδη σφοδρά ερωτευμένος μαζί της κι αν είμαι φίλος
οφείλω να κάνω πίσω αλλιώς θα πάμε έξω να παίξουμε ξύλο.
Έκανα πίσω γιατί ήμουν φίλος κ φορούσα καινούργιο πουκάμισο.
So, ήμασταν εκεί έτσι για μια δυο ώρες.
Άρχισαν να βγαίνουν την πέμπτη ώρα στο σπίτι της.
Μια μέρα ο δικηγόρος του άντρας της, της έστειλε δικαστική απόφαση με την
οποία ζητούσε το δακτυλίδι που της αγόρασε για το γάμο πίσω. Αυτή σοκαρίστηκε κάπως,
τηλεφώνησε του δικηγόρου της κι αυτός της είπε πως ήταν θεμιτό να του το δώσει πίσω. Να
μια αμήχανη στιγμή που μπορεί να έχει ένας άντρας σαν εμένα—του Ντέιμον δεν του
καιγόταν καρφί. Το έψαχνε αυτή αλλά δεν το έβρισκε κ τηλεφώνησε πίσω στο δικηγόρο
της. Αυτός της είπε, πως τώρα τα πράγματα περιπλέκονται, αλλά θα ισχυριστούν πως το
έχασε, παρόλο που ήταν δύσκολο να χάσεις ένα διαμαντένιο δακτυλίδι αξίας πέντε χιλιάδων
δολαρίων. Το τι έγινε με την υπόθεση δεν μάθαμε, γιατί συνεχιζόταν στα δικαστήρια μετά
που έδιωξε τον Ντέιμον κ πρόσαψε κατηγορίες σε μένα για το σαλάμι.
Κ να σου με τι καλό άντρα μπορεί να τύχει σε κάποια να βγαίνει: Ο Ντέιμον κι
εγώ ανακαλύψαμε το δακτυλίδι μια νύχτα που ήταν αυτή στη δουλειά. Δούλευε νοσοκόμα
κι είχε βάρδια εκείνη τη νύχτα. Εμείς πίναμε μπύρες κ βλέπαμε το Mad Max στην
τηλεόραση. Όταν ξεμείναμε από λεφτά ο Ντέιμον ανέβηκε στο δωμάτιο της να ψάξει την
τσάντα της, αλλά μιας κ δεν την βρήκε, άρχισε να ψάχνει στα συρτάρια. Εκεί λοιπόν, βρήκε
το δακτυλίδι. Μου το έδειξε κ του είπα πως είναι καλή ιστορία το πράμα αν το πουλούσαμε.
Κι αυτό κάναμε την επομένη. Πήγαμε σ' ένα ενεχυροδανειστήριο στο Οχάιο, στη δίπλα
πολιτεία, για να μην το δει κάποια μέρα κάπου προς πώληση, κ το δώσαμε μέσα. Ο τύπος
μας έδωσε τέσσερις χιλιάδες δολάρια (κ κάτι κατοστάρικα (δυο ή τρία, νομίζω). Απ' αυτά
κρατήσαμε μόνο τα χίλια. Θα έλεγα πως ήμασταν άντρες με τιμή, κ θεωρήσαμε
 πως δεν ήταν καθόλου σωστό να κρατήσουμε όλα τα λεφτά. Έτσι την επομένη πήγαμε σ'
ένα κατάστημα με μεταχειρισμένα μουσικά όργανα κ ο Ντέιμον της αγόρασε ένα πιάνο, το
οποίο της έφεραν το επόμενο απόγευμα.
Δώρο από μένα της είπε ο Ντέιμον.
Αυτή έφερε τις παλάμες στο στόμα κι έκανε: ΓΟΥΑΟΥ! Ντέιμον?!
Μετά ακολούθησε μια σιωπή, τον κοίταζε μ' ένα γλυκό συγκινημένο βλέμμα κ
του είπε, Μα δεν ξέρω να παίζω πιάνο.
Α, ούτ' εγω της είπε.
Ακολούθησε άλλη μια στιγμή αμηχανίας εκ μέρους της κ σιωπής μέχρι που του
είπε, Δεν πειράζει, μωρό μου, αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μου έχουν κάνει στη ζωή
μου κ τον άρπαξε απ' τον λαιμό κ τον φίλησε στο στόμα.
Στο κάτω κάτω είναι πολύ ωραίο διακοσμητικό στοιχείο ένα πιάνο στο σπίτι...
σου δίνει κύρος, ε;
Όταν χώρισαν, ούτε καν που του πέρασε από το νου να της το ζητήσει πίσω.

Ηθικό Δίδαγμα: Αν δεν πάρεις διαζύγιο, δεν μπορείς να νιώσεις γάμο.

Μισείς το σύστημα, το κατεστημένο. Λες.
Οκέι—Νο Γουόρις, μπρο, εν' Νο Μπιγκ
Ντίαλ. Λούβ, λούβ, λούβ, λούβ. Ντέθ ττου
ντε σύστεμ—Ω, γε γε γε γεαααΑΑΑΑΑΧ! Σε
σκεφτόμαστε. Σε συμμεριζόμαστε, νεαρέ
εραστή που κρύβεσαι στα κύματα της
ατίθασης καταιγίδας. Σ' αγαπάμε—αλήθεια,
πέρα απ' αυτό τι άλλο θες να κάνουμε; Να
κάνουμε επανάσταση; Ε; Κάνουν τα διάφορα
φεστιβάλ, ο λέγγαρος (?) και το αφρόζα-λα-
λα για σένα κι άλλα πολλά—κάθε βουνό κ
φεστιβάλ—σε συνεργασία με μια τράπεζα,
κάτ ι μ π ύρ ες κ πο τ ά, τ ο υπ ου ργ είο
πολιτισμού, κάτι κανάλια κ.α. πλούσιους
κατεστημένους παράγοντες του τόπου, μετά
απλά σου παίρνουν το λεφτό για ν'
αγοράσουν τα “όπλα” της επανάστασης.
ΕΜΕΙΣ, δεν έχουμε παρά να σου δώσουμε
ένα καρφί για το φέρετρο σου:
Τι είμαστε?

Είμαστε μια γενιά που γαλουχήθηκε ευνουχισμένη. Τους

επιτρέψαμε να μας ξεγελάσουν και έπειτα να μας ισοπεδώσουν.
Και τώρα μας πρόδωσαν. Εγώ όμως δεν ανήκω σε αυτούς που
ισχυρίζονται ότι δεν φταίξαμε σε τίποτα, γιατί τα’ θελε το
κωλαράκι μας. Τα γουστάραμε τα παραμύθια. Και πολλοί από μας
συνεχίζουν να τη βρίσκουν με τα ίδια παραμύθια και να τα
υποστηρίζουν σαν τρελοί. Παραμύθια τύπου « η ουσία του ευ ζην
είναι φοράς μπλου τζιν» και να τα πίνεις στις καφετέριες, στα
κλαμπ και στα μπαράκια. Να συντονίζεσαι μόνο με ότι
«πουλάει», και να πουλάς με φτήνια οτιδήποτε άλλο. Ακόμα και
τον ίδιο σου τον εαυτό. Να μην έχεις τον Θεό σου, γιατί
απλούστατα πιστεύεις πως εσύ ο ίδιος είσαι τώρα πια Θεός, και
κυρίαρχος της εκάστοτε «καύλας». Να μην αποδέχεσαι το είναι
σου, την ρίζα σου, γιατί πασχίζεις να αποδείξεις ότι είσαι
κάτι άλλο ή κάποιος άλλος. Το καινούριο? Το εκσυγχρονισμένο?
Ούτε εσύ ο ίδιος δεν ξέρεις, γαμώ την τύφλα σου.

Κάποιος είχε πει πως για «πίτουρα εξαίσια και άχυρα

ωραία/νωρίς στα γρηγοράδικα συχνάζει η νεολαία».

Αλήθεια είναι ρε μαλάκα, τι νόμιζες?

Άμα θυμόμασταν και ποιος είχε γράψει αυτούς τους στίχους θα

ήτανε και γαμώ.

Ντάξει, μην τρελαίνεσαι, το σίγουρο είναι ότι τους διαβάσαμε

σε κάποια από τα πολλά τεύχη του περιοδικού Δίφωνο. Τότε που
το Δίφωνο έδινε βήμα σε νέους ποιητές/στιχουργούς.

Και τώρα τι μένει?

Αυτό που μένει είναι να ζήσουμε και να βιώσουμε την εποχή

μας, όχι μόνο για να έχουμε κάτι να αφηγηθούμε, αλλά και για
να δούμε πως μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα πιο όμορφα.
Γιατί «η απάντηση στα πράγματα είναι η ομορφιά», είχε πει
κάποτε ο Γιάννης (ο) Αγγελάκας.

Συνέχεια μέσα από άλλους θα μιλάς ρε μαλάκα? Μέχρι που θα

πάει αυτό?
 Σιγά ρε μαλάκα, όπου θυμάμαι ρίχνω τα εισαγωγικά, αναφέρω και
σε ποιον ανήκουν τα λόγια, δεν διέπραξα κάνα έγκλημα. Στο
κάτω-κάτω κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα να εκφράζουν όχι
μόνο την δική τους εποχή, αλλά και τις επόμενες, μέσα από τον
λόγο και το έργο τους.

Τις προηγούμενες?

Ποιες προηγούμενες ρε αρχίδι?

Μίλησες για τις τωρινές και τις επόμενες εποχές που «κάποιοι»
έχουν την δυνατότητα να εκφράζουν. Λένε και για τα παλιά
αυτοί οι μάγκες?

Δε ξέρω ρε φίλε, τι στον πούτσο θες τώρα? Παρελθοντολογική

συζήτηση?

Χέστο βαριέμαι τώρα. Εξάλλου το γαμήδι το παρελθόν είναι

παρελθόν. Για πες όμως γι’ αυτά τα διαχρονικά τυπάκια καμιά
κουβέντα ακόμα.

Πάρε για παράδειγμα τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Γύρω στα 1980

είχε γράψει ένα τραγούδι που στο πρώτο του κουπλέ μιλούσε για
την «καημένη γενιά της μεταπολίτευσης» και για κάποιους
«αντάρτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά». Στο δεύτερο
κουπλέ όμως, λέει πράγματα τα οποία αγγίζουν βαθειά και τη
δική μας γενιά και τις επόμενες:



Υπάρχει λόγος σοβαρός που ήμουν νέος χλιαρός

αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς

και να ένας λόγος σοβαρός που είμαι ωραίος
Σχέδιο, Δήμητρα Γρηγορίου
Ε λοιπόν είσαι και πολύ ψώνιο δικέ μου. Έκατσες και μου
αράδιασες όλες αυτές τις πίπες για να μου πεις ότι σε θεωρείς
ωραίο?

Δεν ξέρω αν είμαι ωραίος. Το σίγουρο είναι ότι είμαι ένα

ρεμάλι. Γεια χαρά.
 Υ.Γ.

- Και’ γω που νόμιζα ότι θα μου έλεγες για το «όσο

πιο γαμάτος τόσο και πιο μόνος» του Μιθριδάτη?

- Τι θες? Να σου πω την ιστορία όπου στο τελευταίο

Ευθέως του ΣΚΑΙ, ο Μπογδάνος ρωτάει τον Μιθριδάτη «Θεωρείς
Ενθάδε κείται... τον εαυτό σου γαμάτο?» και ο Μιθριδάτης απαντάει «Ναι,
είμαι»?

Στον τάφο μας θα έπρεπε να γράψουν μια - Ναι γι’αυτό λέω!

επιγραφή:
- Το’πα αγόρι μου.
Εδώ σ’ αυτό το μνήμα κείται κάποιος - Σ’ευχαριστώ πολύ.
που ο φόβος οι άλλοι τί θα πουν και η
ματαιοδοξία να αρέσει - Να πα να γαμηθείς. Άντε γεια.
τόσο του έκλεψαν ό,τι είχε πιο δικό του
που σχεδόν δεν κείται εδώ κανείς. – Άντε και γαμήσου ρε μαλάκα!

Παλιορέμαλο

Γ. Σαραντάρης

Ζήτησε και κανονίστηκε από τον παπάκη της σε μια εύκολη θέση στη δημόσια μηχανή
κοπής χρημάτων (παρόλο που έπιασε με το ζόρι ένα πτυχίο), διότι σαν γόνος
«αριστοκρατικής» οικογενείας χρειάζεται το απόγευμα της ελεύθερο για νύχι, μαλλί, μάσκα
προσώπου από καϊσί και κουάβα, καφέ στην Έγκωμη για να θεαθεί από τον ενδεχομένως
αυριανό χρυσοβίλλη πρίγκιπα που θα συνεχίσει το ρόλο του παπάκη της, γυμναστήριο για
να χάσει τα ανύπαρκτα κιλά της και να κάνει κοιλιακούς έτοιμους να πασαρελλάρουν στο
Βρισιάνα. Χρειάζεται ώρα για να φάει τη σαλάτα της (μαρούλι, κινόα, ακτινίδιο) το βράδυ
ατενίζοντας με περίσσιο πάθος το Μπρούσκο και αργότερα τα καλλιστεία ( ο Θεός να τα
κάμει) και τέλος χρειάζεται ώρα στα διάφορα διαλείμματα των προαναφερθέντων
δραστηριοτήτων για να συζητήσει τηλεφωνικώς μαζί με τις εφήμερες κολλητές της
άλλες παρομοίου ένδοξου βίου «γκόμενες» , ότι αδίκως ζουν μια παρόμοια ζωή
μαζί τους. Ότι οι ίδιες δεν επιζήτησαν ποτέ το βόλεμα, ότι δεν τέλειωσαν με μέσο
το λύκειο και αργότερα το πανεπιστήμιο και ότι έχουν φυσική ομορφιά χωρίς να
έχουν ανάγκη τις αισθητικούς, τα γυμναστήρια και το σοβάτισμα. Και για να
κλείνουμε ετούτο το μίνι-σενάριο (πριν μας πάρουν πρέφα οι Κάννες και έχουμε
τράβαλα), η ηρωίδα μας έχει 1 ή 2 φουσκωτούς φακ-μπάντις (ο ένας μπορεί όχι
και τόσο φουσκωτός, έτσι για να έχει ποικιλία η φάση, αλλά σίγουρα έχει cash) οι
οποίοι της πουλούν έρωτα, ζώντας το δικό τους σενάριο που θα περιγράψουμε σε
άλλο επεισόδιο του σίζον τρία, και δε χάνει ευκαιρία σε συζητήσεις να πει πως οι
άντρες δεν έχουν @@ πλέον διότι αρνούνται να την ζητήσουν σε γάμο, παρόλο
που είναι κελεπούρι και «αριστοκράτισσα», και ποτέ μα ποτέ δεν έκανε ουάν-νάιτ-
στάντ και ούτε μπορεί να κάνει σεξ χωρίς πρώτα να ερωτευτεί, και όσες έχουν
φακ-μπάντις είναι τσούλες (να το πω ευγενικά) του κερατά! (Τέλος σεναρίου)
Ηθικό δίδαγμα: Don’t do drugs and alcohol. Όχι δεν είναι άσχετο. Είναι πάρα πολύ
σχετικό διότι δε μπορώ να πιστέψω τα όσα ακούω και βλέπω καθημερινά, εκτός
τουλάχιστον αν ο κόσμος να παίρνει βαρετά ναρκωτικά ή αψέντι (τουλάχιστον).
Πόση υποκρισία και «παίζω πελλό», ρε παιδί μου; Πόσο ηλίθιους θεωρούν τους/ες
γύρω τους αμολώντας τες παπαριές τους με το κιλό; Πότε επαναστάτησαν τα
αγγούρια για να πηδήξουν τον περβολάρη; (Μπορώ να συνεχίσω ως αύριο τις
απορίες, αλλά αφού όλοι και όλες μας ξέρουμε τους λόγους και τις απαντήσεις
απλά παίζουμε πελλό). Έχω την εντύπωση πως με τόσο πελλό που παίζουμε για
τες μαλακίες μας, κάποια μέρα θα έρθει η φάση που το «παίζω πελλό» θα είναι
τσιμεντένιο τεκμήριο σε συζητήσεις και δε θα χωρά περεταίρω κουβέντα! Π.χ. οι
κομματοκαριερίστες υπουργοί, βουλευτές κτλ δεν ξεκίνησαν σαν κομματόσκυλα,
αλλά ράντομλι επιλέγηκαν να μας εκπροσωπήσουν στη κυβέρνηση διότι υπάρχει
αξιοκρατεία! Oh wait...
Κάποιος Μπήχτης. Σεπτέμβριος 2015
Κ τώρα ας περιπαίξουμε τον αξιοπερίπαιχτο—κατά την Χάβρα, πάντα—του μήνα:
Δεν ξέρετε τι είναι η ποίηση κ η τέχνη είπε, γι αυτό θα σας κράζω πίσω από τις πλάτες
σας μέχρι να μου ζητήσετε συγγνώμη που γράφετε χωρίς την άδεια μου.
Αααα, μα ΕΓΩ είμαι πολύ σπουδαίος,
πάρα πολύ μεγάλος, είμαι ΕΓΩ ο κορυφαίος ποιητής
ο πιο μεγάλος που έβγαλε αυτή η χώρα,
εμένα όμως δεν με ξέρουν πολλοί γιατί είμαι
πολύ σπουδαίος κ τους σπουδαίους δεν τους ξέρουν:
ξέρουν μόνο τα σαβούρια—είμαι ΕΓΩ
τόσο απίστευτος που δεν πιστεύουν πως υπάρχω,
γι αυτό δεν με ξέρουν κ στην επιτροπή των Νόμπελ
που έπρεπε να το πάρω ήδη από τα είκοσι τρία μου.
Έχω ΕΓΩ έναν καφενέ πάνω στην νεκρά ζώνη:
πολύ σημαντικό καφενέ, τον πιο σημαντικό
απ' όλους τους άλλους σ' αυτήν την χώρα,
όλοι προσπαθούν να φτιάξουν κάτι παρόμοιο,
να με μιμηθούν εμένα, για να σου δώσω να καταλάβεις
εδώ έρχονται για να δουλέψουν άχρηστοι μπας κ πάρουν
αξίας—τους λυπάμαι κ τους δίνω δουλειά: στο δικό μου
καφενέ στον οποίο δουλεύω ΕΓΩ επείδη
είμαι ένα πραγματικό Factotum
στον εργατικό χάρτη, έρχονται όλοι οι διάσημοι,
έτσι για να σου δώσω να καταλάβεις, κι όλοι μου μιλούν
επειδή ΕΓΩ είμαι σημαντικότατος: μόνο ΕΓΩ έκανα
κι έζησα τρελά πράματα, κανείς άλλος, ακούς;
Είμαι ΕΓΩ πολύ μπροστά γι αυτήν την άθλια χώρα
που έχει ανθρώπους σαν κι εσένα.
Νομίζεις είμαι μουντρούχος, μούργος κ μίζερος,
μπορεί να είμαι ΕΓΩ, αλλά ξέρεις γιατί;
Επειδή εσύ είσαι βλάκας κι ανίδεος,
δεν ξέρεις τι είναι η ποίηση, η ζωή, το σύμπαν, η πυρηνική φυσική,
δεν ξέρεις τίποτα, δεν με ρωτάς ποτέ πριν γράψεις κάτι: ΕΓΩ
σπούδασα ποίηση κ γι αυτό ΕΓΩ ξέρω
τι είναι η ποίηση κ η τέχνη, κ τολμάς
εσύ να γράφεις; Ξέρεις πόσα λεφτά έχω φάει να σπουδάσω ποίηση;
(περιλαμβανομένου κ των ναρκωτικών (ναι
κάνω ΕΓΩ κ ναρκωτικά γιατί ΕΓΩ έχω φάει
πολλά λεφτά για να εκπαιδευτώ να τα κάνω, κ μόνο ΕΓΩ
μπορώ να τα κάνω—κανείς άλλος)) Ξέρεις πόσα ξόδεψα
ΕΓΩ για να γράφω κ να μπορώ να πίνω σαν ποιητής;
Εσύ πίνεις γιατί θέλεις να το παίζεις Μπουκόφσκι,
ΕΓΩ πίνω γιατί σπούδασα ποίηση, στην Αμερική
ΕΓΩ, άρα είμαι ποιητής κ μόνο ένας πραγματικός
ποιητής μπορεί να γράφει κ να πίνει, κανείς άλλος.
Το «παίζω πελλό» που λέμε στην Κυπριακή είναι ένα είδος άμυνας που ανάπτυξε η Νομίζεις πως ξέρεις τι είναι η ποίηση κ η τέχνη;
ανθρωπότητα για να γλυτώνει πολλές φορές από διάφορες παρεξηγήσεις και έξτρα Να σου πω τι είναι, ΕΓΩ; Υπάρχει κακή
εξηγήσεις, αλλά κυρίως για να καλύπτει τις ματσαράγκες, γκάφες και πουστιές της. κ καλή τέχνη, κι εσύ κάνεις κακή εκτός αν πω
Διάφορες συνοδευτικές φράσεις, λέξεις και επιφωνήματα που συνοδεύουν και ενισχύουν το αντίθετο ΕΓΩ—κ μεν τολμήσεις να πεις
την μέθοδο του «παίζω πελλό» είναι τα ακόλουθα (ομιλώντας για τα κυπριακά δεδομένα πως αντιγράφω Μπουκόφσκι—Είμαι ερευνητής του, ΕΓΩ.
πάντα. Σε άλλες κουλτούρες ίσως αναφερθώ πιο μετά αλλά μπορεί και να παίξω πελλό): Δεν ξέρεις τι είναι η τέχνη, η καλή. Μόνο ΕΓΩ ξέρω, γιατί σπούδασα ποίηση,
«Τι εννοείς;», «Πότε είπα έτσι πράμα;», «Αφού εκατάλαβες τι εννοούσα», «Μα πότε;», ακούς; Στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου.
Με δέχθηκαν επειδή ΕΓΩ ήμουν σπουδαίος από τότες.
«Α;» κ.ά. Το χειρότερο όμως είναι η υποκρισία που περπατεί παράλληλα με την πιο πάνω
ΕΓΩ έχω δίπλωμα ποίησης, άρα ΕΓΩ έχω, ΕΓΩ,
μέθοδο για να βολέψουμε συνήθως την πάρτι μας. (Ακολουθεί μίνι-σενάριο): Η Έλενα είναι
κ δίπλωμα οινοποσίας, ναρκωμανίας κτλ, ενώ εσύ; Είσαι ένα
μια Κυπριοπούλα (χωρίς μάτια λέιζερ) η οποία κατάγεται από τον Ασκά και τίποτα, πίνεις γιατί θέλεις να το παίζεις Μπουκόφσκι,
Καλοπαναγιώτη αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Στρόβολο, διότι ο παπάκης της είναι μα είσαι ένας ασήμαντος κανένας. Σου κάνω χάρη
ανώτερος λειτουργός στο υπουργείο γεωργίας και η μάμμμα της δασκάλα σε δημόσιο που σου επιτρέπω να έρχεσαι στον καφενέ μου, τσόγλανε,
σχολείο. Τα κοπέλια μαζί τσακρούν ένα 8άρι τον μήνα πλάς μπένεφιτς. Έχουν από ένα ΕΓΩ σε λυπάμαι γιατί παριστάνεις κάποιον που δεν είσαι,
σπίτι και χωράφια στα χωριά τους αντίστοιχα, τα οποία δεν έχουν «πουμισσιάρικα» με ενώ ΕΓΩ είμαι ΚΑΠΟΙΟΣ, είμαι σπουδαίος ΕΓΩ—
κάποια ξαδέρφη ή αδερφή, διότι μακάρι να εν’ καλά οι γεροί, άφησαν αρκετή κληρονομιά ο πιο σημαντικός ο πέος—ΕΓΩ. Κι έρχεσαι τώρα
πίσω τους. Επιπλέον έχουν εξοχικό στον Πρωταρά το οποίο αγόρασαν στις αρχές της εσύ ο ασήμαντος να γράψεις; Μα που θα πάει πια
δεκαετίας του ’90 στην περιοχή «Κάππαρη» και από ένα Μερσεντέ στο πάρκιν της οικίας αυτή η κατάσταση με τους δήθεν καλλιτέχνες; Σε λίγο
στο Στρόβολο. Μετρητά στην τράπεζα, ταξίδια στην Αθήνα και Λονδίνο για shopping και θα μας πεις πως δεν γαμάς για τέσσερα χρόνια
ότι άλλο συναφές περιγράφεται στο «Χωρκάτικον Είναι» του Φτωχόπουλου, είναι στη σειρά γιατί την είδες καταθλιπτικός κ πως
αυτονόητα και γι’ αυτό δε θα επεκταθώ ά λ λ ο .
 πίνεις μόνο, ενώ ΕΓΩ θα ξέρω—ΕΓΩ μόνο—
Η Χέλεν μας, λοιπόν, εμεγάλωσε μέσα σε τούτη την μεταπολεμική κουλτούρα του γλύψε πως το κάνεις επειδή μιμήσε τον Μπουκόφσκι
και βολεύτου, χωρίς να προβληματίζεται ιδιαίτερα για τις πραγματικότητες και ουσιαστικές που ξεκινά έτσι το βιβλίο του “Γυναίκες” (ναι, ΕΓΩ
ξέρω, επειδή είμαι ερευνητής του Μπουκόφσκι, κι αν
αξίες της ζωής, όπως είναι ο αλτρουισμός, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτελής αγάπη, η
ζούσε θα ήμασταν κολλητοί γιατί είμαι αντάξιος του
ανακύκλωση, (μπαίνω στο «Β» σύντομα αν δε παίξω πελλό), η κριτική σκέψη (και
κ είμαι κ γαμώ τα παιδιά ΕΓΩ: ΕΓΩ μόνο,
κεφαλογραβιέρα), η φιλοσοφία, ο πνευματισμός, οι τέχνες, οι πληθώρα γενικών γνώσεων είμαι ότι πιο σπουδαίο ξέρω—κι ΕΓΩ όντως, δεν γαμώ αλλά ΕΓΩ
(που συνήθως αποκομίζει κάποιος από τη σοβαρή μελέτη βιβλίων και ντοκιμαντέρ και όχι δικαιούμαι—είμαι ποιητής), θα πίνετε
από την ανάγνωση του «οι πενήντα αποχρώσεις του ποντικί» ή «άρωμα μαστίχας») etc etc. βότκα-7 επειδή τάχα είναι το ποτό σας. Ας γελάσω,
Αντιθέτως, λοιπόν, το κορίτσι και εντελώς φυσιολογικά δηλαδή, έμαθε να συλλέγει για τον ΕΓΩ, αφού αυτό ήταν το ποτό του Μπουκόφσκι, ξέρω—
εαυτούλη της τα καλύτερα προϊόντα της αγοράς (ζήτω η πολυεθνικές και η το πίνετε γιατί τον μιμήστε, όχι επειδή σας αρέσει:
παγκοσμιοποίηση) όπως το iPhone 6s (plus), ασχέτως πως δε το σώνει και ούτε ξέρει να το ΕΓΩ μόνο, ξέρω. ΕΓΩ τα σπούδασα όλα αυτά,
χειρίζεται, τα Λουί Βουττόν της, τα Γκούchι της, το Φίατ το 500ρι (που να έχει νούμερα έφαγα πολλά λεφτά σε όλα αυτά για να ξέρω ΕΓΩ μόνο,
ΧΧΧ500 οπωσδήποτε) για να μπορέσει να βρει σαν αριστοκράτισσα, τον «πραγματικό» εσύ τι έχεις φάει πάνω σ' αυτά; Μια ζωή έτρωγες
άντρα που της αρμόζει, παρόλο που η ίδια δε γνωρίζει ότι ο όρος «αριστοκρατία» σοκολάτες, ζούσες μια χαλαρή, πλουσιοπάροχη
καταργήθηκε λίγο-πολύ μετά από τη Γαλλική επανάσταση σιγά-σιγά, αφότου το κεφαλάκι ζωή, βαρέθηκες μια μέρα που ξύπνησες κι είπες
της Μαρίας Αντουανέτας κοσμούσε τον τοίχο του σαλονιού του Ζορζ του Γκιλοτιναδώρου, να το παίξεις καταραμένος—ΧΑΧΑΧΑ:
και έτσι πιστεύει ακράδαντα πως ανήκει σε μίαν ανώτερη κατηγορία ανθρώπων. (Και εσύ δεν μπορείς, ΕΓΩ όμως είμαι καταραμένος κ ξέρω,
ακούς, ΕΓΩ είμαι ο καταραμένος Άρχων των καφετζήδων, ΕΓΩ—Ακούς;
κάπου εδώ μπαίνει το κομμάτι της υποκρισίας). Ποστάρει καθημερινά στο Φέισμπουκ
ΕΓΩ ξέρω τι είναι η τέχνη, τι είναι η ποίηση.
ανακοινώσεις για αδέσποτους μεθυσμένους γάτους που συχνά-πυκνά γίνονται θύματα της
Εσύ γράφεις βλακείες, μόνο ΕΓΩ ξέρω να γράφω,
ασφάλτου, σκύλους που γυρεύουν τη θαλπωρή μιας άτεκνης οικογένειας, αρκούδες που εσύ άμα κάνεις ναρκωτικά είναι από μόδα,
τους στάθηκε κόκκαλο σολομού στο λαιμό, δελφίνια που συλλήφθηκαν στα δίχτυα της ΕΓΩ από πίκρα κ πόνο που νοιώθω—μόνο ΕΓΩ
λιμενικής για παράνομο ψάρεμα τόνου κ.ά. ενώ ποτέ στη ζωή της δεν πήρε ένα τενεκεδάκι πονώ σ' αυτήν την χώρα, οι υπόλοιποι είστε χάχες
στους μπλε καλάθους και χέστηκε αν τα μωρά της διπλανής γειτονιάς λιμοκτονούν. κι έρχεστε στον καφενέ μου μπας κ πάρετε αξία,
με γλείφετε γιατί ΕΓΩ είμαι σπουδαίος κ με ζηλεύετε,

Συνταγή του μήνα:
1) Ισόβια μόνο για σένα:
2) αχ να με μαζεύανε και μένα.
3) Για σένα, μόνο τραγουδώ,
4) στον κόσμο σου χαμένος για
καιρό.
κλαίτε κ πουλάτε κ την μάνα σας για να 'στε
όπως κ ότι είμαι ΕΓΩ. Νομίζεις πως φορώ γυαλιά ηλίου
την νύχτα επειδή θέλω ΕΓΩ να το παίξω εκκεντρικός
ή επειδή είμαι δήθεν; ΕΓΩ είμαι καλλιτέχνης, ρε, ΕΓΩ
δεν μπορώ να σας βλέπω, σας λυπάμαι, γι αυτό τα φορώ.
Κι αν σας μιλώ καμιά φορά όταν έρχεστε στον καφενέ μου,
νομίζετε πως είναι επειδή ΕΓΩ σας αγαπώ; Σκατά. Είναι
που σας λυπάμαι κ με πιάνει η μεγαλοψυχία
να δώσω λίγη αξία στην άσκοπη ύπαρξη σας,
σας βρίζω μετά (σε άλλους που δεν γράφουν), επειδή ξέρω πως ΕΓΩ μολύνθηκα
ήδη από την παρουσία σας, κάθομαι κ λέω
κ στους άλλους που έρχονται μετά από σας—
που δεν γράφουν μεν, αλλά διαβάζουν δε κ με θαυμάζουν που 'μαι ΕΓΩ—
τι σκατά κυκλοφορούν για να τους προφυλάξω,
κ να σας πω κ κάτι; Μάλλον, ούτε καν
μολύνομαι από εσάς ΕΓΩ, είμαι πολύ σπουδαίος
για να με επηρεάσετε. Αλλά θα σας πω κ κάτι ακόμα:
υπάρχουν άτομα που έκλεισαν τα τριάντα κ δεν έβγαλαν
βιβλίο, κι έρχεστε εσείς με δυο κ τρία κ πέντε βιβλία
χωρίς να έχετε καν σπουδάσει ότι ΕΓΩ; Ντροπή σας,
είστε τα παράσιτα στην τέχνη κ το λέω αυτό
επειδή τέχνη είμαι μόνο ΕΓΩ. Κι αν δεν σας μιλώ
ΕΓΩ έτσι, δεν είναι που είμαι κομπλεξικός, είναι επειδή ΕΓΩ
είμαι πολύ σπουδαίος για να σας δώσω σημασία—Για να σου δώσω
να καταλάβεις τι μάγκας κ σπουδαίος είμαι κ τι σημαντικά είναι αυτά
που γράφω, αδελφές του ανεβάζω, πούστηδες του κατεβάζω (φυσικά,
όχι μπροστά τους όταν είναι στον καφενέ—πολική ορθότητα
του καπιταλισμού—πρέπει να ζήσω) κ πάλι με καλούν
να διαβάσω στη γιορτή τους, γιατί ΕΓΩ είμαι σπουδαίος. Γράψτε
ότι θέλετε, ότι κι αν κάνετε ποτέ δεν θα γίνετε τόσο σπουδαίοι
όσο είμαι ΕΓΩ, εσείς πάντα θα μιμήστε, ΕΓΩ ποτέ
γιατί ξέρω τι είναι η ποίηση, ΕΓΩ είμαι ποιητής:
Είμαι διπλωματούχος ποιητής ΕΓΩ γι αυτό καλά κάνετε
να με σέβεστε εμένα κ να μ' έχετε σε εκτίμηση
κ να έρχεστε να μου λέτε καθημερινά να με θαυμάζετε, γιατί
ΕΓΩ ξέρω—για να σου δώσω να καταλάβεις, δεν
γαμώ λόγο τέχνης, πίνω γιατί ΕΓΩ είμαι πραγματικός
καλλιτέχνης (άσχετο αν μεθώ στα τριάντα-κάτι μου
σαν μαθητής γυμνασίου μετά το τρίτο ποτήρι—είναι επειδή
ΕΓΩ ξέρω να μεθώ, το σπούδασα το ποτό), κάνω ναρκωτικά
κ κρούζω επειδή είμαι ΕΓΩ η ίδια η Τέχνη αυτοπροσώπως.
Το λοιπόν, αν έρθεις ποτέ στον καφενέ μου
κ δεν σου μιλήσω ΕΓΩ, είναι επειδή
είσαι για τον πούτσο κι επειδή δεν σέβεσαι το έργο μου.
Κ για να σου δώσω να καταλάβεις πόσο σπουδαίος είμαι
ΕΓΩ, θα δεις που μια μέρα θα ασχοληθούν επιτέλους
Το μανιφέστο της Χάβρας
κ με μένα, κ θα γράψουν 3 σελίδες ποίημα σε underground
zine για μένα, γιατί είμαι ΕΓΩ σπουδαίος
κ θα μ' έχουν κι εξώφυλλο να εξασκώ αυτό το οποίο
σπούδασα—γιατί ΕΓΩ είμαι πολύ σπουδαίος

για να σου μιλώ, ΕΓΩ.

Child of Man, Ι
[Όπως λαλεί και μια λαϊκή παραδοσιακή ρήση από τον καιρό των Grateful Dead: “Αν
δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος, δεν χρειάζεται να είσαι λίλλος, πόσο μάλλον
καταντημένη αμοιβάδα που ψάχνει ματαιόδοξη αναγνώριση για πολυκύτταρη
βιολογική λειτουργία ανάμεσα σε πολυκύτταρους οργανισμούς .”]
ΤΙΠΟΤΑ:ΑΓΑΠΗ:ΟΑΝΘΡ
ΩΠΟΣΕΙΝΑΙΕΝΑΣΕΞΑΛΛ
ΟΣΕΚΠΤΩΤΟΣΑΓΓΕΛΟΣ
ΜΕΣΑΣΕΕΝΑΑΝΑΚΑΤΩΜΕΝ
ΟΤΣΙΡΚΟ:ΤΟΟΤΙΚΙΝΗΣΕΔΕΝ
ΣΗΜΑΙΝΕΙΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ
ΠΩΣΖΕΙΣ:ΗΕΠΙΤΥΧΙΑΕ
ΙΣΒΑΡΟΣΑΛΛΩΝΕΙΝΑΙΕΚ
ΔΙΚΗΣΗ=ΑΠΟΤΥΧΙΑΤΟΥ
ΑΝΘΡΩΠΟΥΚΑΙΑΤΕΛΕΣΦΟ
ΡΗΧΑΒΡΑ...............
...........,,,,,,,,,,,
 Τίτλος έργου στο εξώφυλλο:
“Shitgineering & shitneering”
“The Martians are
always coming.”
Philip K. Dick
 Επικοινωνία, Παρατηρήσεις ή & ότι άλλο: Γειααααά. Νομίζω, είμαι καλά. Eσύ; Έφτασες ως εδώ οκέι;
...Κοίτα, αν έχεις φτάσει μέχρι το τέλος αυτού του τεύχους τότε
havrazine@outlook.com σε συγχαίρει η αντι-επαναστατική στρατιά των πιο συμβατικών
γραφικών ανθρώπων έβερ. Ήρθε λοιπόν η ώρα να σου πω περί τίνος
πρόκειται η Χάβρα (ένα περίπου): κυμαίνεται γύρω από το ΤΙΠΟΤΑ
ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, πιστεύουμε ακράδαντα πως καμιά φορά ο μόνος τρόπος
να ανταποκριθείς στην πραγματικότητα είναι να τρελαθείς, σε
σημείο που αρχικά τίποτα δεν θα βγάζει νόημα αλλά σε τόσο
ακραίο σημείο που σε κάποια φάση θα καταλήξει να είναι το μόνο
νόημα. Θέλω να ξέρεις πως αν σε θυμώνουν τα πάντα γύρω σου, αν
νιώθεις πως δεν θα έπρεπε να ζεις αυτό που ζεις, αλλά το ζεις,
τότε ξέρε πως είσαι σύντροφος κ η λύση είναι να βγεις έξω να
ψάξεις τους ανθρώπους που σου λείπουν, τους ανθρώπους που θα σε
οδηγήσουν στον εαυτό σου. Θα πεις, πως δεν χρειάζεσαι άλλους,
ξέρεις. Ίσως. Κάποιοι άλλοι, χρειάστηκε να περάσουν μιαν
ιδιάζουσα προσωπική κόλαση πριν έρθουν πίσω στη γη—δεν το
ήξεραν πως ήταν στην κόλαση, μέχρι που τους εστάλη ένα σήμα και
ξύπνησαν απότομα. Αν νιώθεις πως εκεί έξω δεν υπάρχουν ανθρώποι
που αξίζουν, τότε θέλω να σου πω πως είσαι λάθος, κι αυτοί που
αξίζουν δεν είναι αυτοί με την υψηλή ευφυΐα, ούτε αυτοί που
Χάβρα φωνάζουν κ το παίζουν επαναστατημένη κι αντικομφορμιστές έτσι
Τεύχος 2, Σεπτέμβρης - Οκτώβρης 2015 για το γαμώ το τους, ούτε οι μίζεροι μεν-μελετημένοι δε, ούτε
οι γκόμενες κι οι γκόμενοι που σε πέταξαν στα δύσκολα, δηλαδή,
ISSN 2421 - 7913
αυτοί που όταν είδαν πως δεν είσαι αυτό έπεισαν τον εαυτό τους
Εκδότης/Υπεύθυνος περιοδικού: πως είσαι, σε άφησαν στην πιο κατάλληλη στιγμή για τους ίδιους,
Μιχάλης Μαυροθέρης την στιγμή που ήσουν ανήμπορος να αντιδράσεις: οι Άνθρωποι που
Αγαμέμνονος 11, Διαμ. 301, ψάχνεις κ σου λείπουν είναι αυτοί που μπορούν να απαντήσουν
1041 Παλουριώτισσα, άμεσα στις ανάγκες του άλλου κι έχουν να δώσουν κάτι από τον
Λευκωσία, Κύπρος εαυτό τους στον άλλο, έτσι μετριούνται οι Ανθρώποι—αυτούς τους
Ανθρώπους ψάχνεις, κι έτσι να προσπαθείς να είσαι κι εσύ.
email: havrazine@outlook.com Κάποιες φορές πρέπει να ξυπνάς κ να θωρείς τη φάτσα σου στον
τηλ.: 99841619 καθρέφτη, να λαλείς, “οκέι, δεν είμαι και κάτι το πολλή, αλλά
είμαι ότι έχω”, τότε θα ξεκινήσει να βγάζει νόημα η
Σχεδιασμός: Μικχάιλ Μαυροθέρης πραγματικότητα, κ θα δεις πως πραγματικότητα είναι κάτι που
όταν πια το ξεχάσεις κ νιώθεις πως δεν υπάρχει στη ζωή σου,
Εκτύπωση: Homemade. είναι ακόμη εκεί, άρα υποθέτω πως ο καθένας έχει την δική του
πραγματικότητα. Περί του τελευταίου, αφήνω το παράδειγμα του
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή,
Παρμενίδη που είπε πως τίποτα δεν αλλάζει + του Ηράκλειτου που
διασκευή ή απόδοση του περιεχόμενου του περιοδικού με
οποιοδήποτε τρόπο χωρίς την άδεια του εκδότη. Η Χάβρα είπε τα πάντα ρει = Αν τα βάλουμε δίπλα αυτά τα δύο αυτό που
είναι ένα περιοδικό τέχνης, ελεύθερης δημιουργίας και έχουμε είναι ότι τίποτα δεν είναι πραγματικό, κ στον συμβατικό
έκφρασης. Το περιεχόμενο του περιοδικού είναι προσωπική κόσμο, τον υλικό, όντως τίποτα δεν είναι πραγματικό. Το
δημιουργία του κάθε καλλιτέχνη. Οποιαδήποτε ομοιότητα πραγματικό είναι μέσα σου, κι είναι δικό σου, κι είναι δική σου
σε πραγματικά περιστατικά ή τοποθεσίες ή άτομα, μαγκιά κ προς τιμή σου να το μοιραστείς με άλλους όταν σου
ζωντανά ή νεκρά, είναι συμπτωματική. Μιλούμε για ζητηθεί ή κι όταν όχι—όσο τρελό ή ανισόρροπο κι αν φαίνεται—,
δημιουργία κ δεν έχουμε κανένα σκοπό (ούτε ανάγκη) να όσοι δεν έχουν “μέσα” είναι καταδικασμένοι να ζήσουν νεκροί.
ασχοληθούμε με οποιαδήποτε περσόνα του συμβατικού
(ωμού κ μη) ρεαλισμού.