Jerzy Wandolf

W latach 1936–1939 był recenzentem muzycznym dziennika „Kurier Poranny” i tygodnika „Prosto
z Mostu”, dla którego przeprowadził m.in. wywiad z Leonem Degrelle[6]. Działał wtedy w
ruchu narodowo-demokratycznym. Współpracował także z redakcją tygodnika "Jutro"
redagowanego przez jednego z czołowych działaczy Ruchu Narodowo-Radykalnego "Falanga" -
Wojciecha Wasiutyńskiego.
W 1939 opublikował książkę zatytułowaną Sztuka pod dyktaturą, opisującą zasługi Benita
Mussoliniego dla rozwoju Włoch.[potrzebny przypis]
Po 1945 związany z tygodnikiem „Przekrój”. Komentator muzyczny Polskiego Radia i felietonista
tygodników „Świat” i „Polityka”. Autor 20 książek, głównie poświęconych muzyce poważnej.
Inicjator powstania Muzeum Karola Szymanowskiego w Zakopanem i Muzeum
Teatralnego w Warszawie. Jego staraniem odrestaurowano pałac książąt
Radziwiłłów w Antoninie koło Ostrowa Wielkopolskiego. Współorganizował też odbywający się w
Antoninie i Ostrowie Międzynarodowy Festiwal „Chopin w barwach jesieni”. W styczniu 1976 roku
podpisał list protestacyjny do Komisji Nadzwyczajnej Sejmu PRL przeciwko zmianom w
Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej[7].
W 1974 Waldorff założył Społeczny Komitet Opieki na rzecz Ochrony Starych Powązek. Z jego
inicjatywy corocznie odbywa się tam 1 listopada kwesta na ten cel prowadzona przez znane
osobistości kultury i mediów. Komitet w 1999 został uhonorowany Nagrodą im. prof. Aleksandra
Gieysztora ufundowaną przez Fundację Bankową im. Leopolda Kronenberga za działania
zmierzające do ratowania zabytkowych nagrobków.
Honorowy obywatel Słupska od 1986 i Warszawy od 1992. Był członkiem Stowarzyszenia
Pisarzy Polskich. W latach 1988–1990, a także po 1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i
Męczeństwa[8].
Popularyzator kultury muzycznej na łamach prasy, w radiu i telewizji. Barwna postać PRL-u,
wybijająca się zachowaniem i językiem. Przyjaciel Stefana Kisielewskiego, po śmierci którego
napisał książkę Słowo o Kisielu, laureat nagrody jego imienia w 1990.
W swojej autobiografii Taniec życia ze śmiercią wspominał, iż jego orientacja (homoseksualna)
była powodem wydziedziczenia przez ojca. Jego partnerem życiowym był tancerz Mieczysław
Jankowski, z którym spędził 60 lat, od 1939. Partner opiekował się Waldorffem i prowadził dom.
Para starała się ukrywać swój związek, unikając publicznego pokazywania się razem, a Waldorff
przedstawiał w wywiadach Jankowskiego jako brata ciotecznego [9].
5 stycznia 2000 został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, przy
katakumbach. W tym samym grobie pochowano również Mieczysława Jankowskiego [9].
Jerzy Waldorff za wybitne zasługi dla kultury polskiej w 1995 roku odznaczony został Krzyżem
Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[10].

Upamiętnienie