ΠΙΚΟΣ, 12/15

Ένας πληθυσμός ολόκληρος μαζί

Τη δουλειά στην πιτσαρία ή εσύ
ή ο Αβέρωφ Νεοφύτου θα την πιάσει

gia mia kapsoura zoyme, kyrie ypourge

του ψυχοναύτη την καρδιά μην

λυπάσαι, αυτή σε κάνει
ότι είσαι, μάγκα, Βγες τώρα στο
τραπέζι και πέτα: ναι,
εγώ είμαι:
είμαι ο Ψυχοναύτης
που φύτρωσε στα σκέλια σου,
σε ζάβωσε μια νύχτα
στο μπαρ
κι ύστερα σ' έπλασε
δυο σεντόνια
ν' ανεμίζουν στην ταράτσα
 Λογοτεχνία 101: Γράψε την ιστορία του τόπου σου: 1) πες μας πως την
έγραψες,
2) η ιστορία ως υβρίδιο του συγγραφέα κ των ανθρώπων της ιστορίας.
μ. μ.

Κάποτε ένας άντρας πέθανε από υπερβολική κατανάλωση σοκολάτας. Η

αυτοψία είχε δείξει πως είχε φάει κατά τη διάρκεια της μέρας 123 Galaxy κ 78
Cadbury Dairy Milk, η ουροδόχος κύστη του εμπεριείχε 47ml κίτρινων
ούρων, ενώ το τοίχωμα της ήταν εντελώς κανονικό: όσο αφορά το γενετήσιο
του σύστημα, παρούσα ήταν ακροβυστία στην κεφαλή του πέους, ενώ το
υπόλοιπο του οργάνου ήταν χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Την νύχτα της
ημέρας του θανάτου του, καθώς οδηγούσε έχασε τις αισθήσεις του κ κτύπησε
σ' ένα στύλο της ηλεκτρικής. Μετά από μετωπικό κτύπημα του κεφαλιού στο
τιμόνι βρήκε ακαριαίο θάνατο.
Η κόρη του, το μοναδικό του παιδί, προς τιμή του πατέρα της έκανε
για ταφόπλακα 2 ράβδους Kit Kat που έγραφαν: Ακρίτας Μακ 12/3/1950-
23/5/2010 Νεκρός από υπερβολική δόση σοκολάτας/Αγαπημένος
διαζευγμένος πατέρας.
Ποτέ δεν του άρεσαν οι Kit Kat.
Η κόρη του έμεινε γεροντοκόρη ως το τέλος. Δεν έκανε ποτέ της σεξ,
κ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να κάνει, μισούσε το θεό κι αγαπούσε την κοκαΐνη
την οποία χρησιμοποιούσε σαν υποκατάστατο της ζάχαρης στον πρωινό καφέ.
Δούλευε στο ταμείο γνωστής αλυσίδας φούρνων ως την μέρα
συνταξιοδότησης της. Αφότου πέθανε κι αυτή κάτι χρόνια αργότερα (όταν
καθώς περπατούσε στο Καιμακλί κ πήγαινε στον φούρνο έπεσε πάνω της ένα
ψυγείο το οποίο ανέβαζαν με γερανό στον πέμπτο όροφο της πολυκατοικίας—
φαίνεται δεν το έδεσαν καλά φέρετε να είπε ένας αστυνομικός που κατέφθασε
στην σκηνή), η ιστορία του κύριου Μακ ξεχάστηκε όπως κι ο ίδιος κι η κόρη
του, κι όπως όλοι οι νεκροί, μιας κ δεν του έκανε κανείς μνημόσυνο πια, το
Καιμακλί που άφησαν πίσω τους έγινε η πρώτη περιοχή στον κόσμο όπου
έβαλαν στες στράτες ηλεκτρικές γάτες με αυτόματο σύστημα καθαρισμού
δρόμων, κι όταν αυτό έγινε σε κάθε πόλη του κόσμου, ξεχάστηκε κ το
Καιμακλί.
Βέβαια, τώρα, εγώ συλλογιέμαι κάτι που διάβασα στον Καραγάτση κ
το βρίσκω να συνάδει με την ιστορία, ότι η μοίρα των ανθρώπων είναι ο
θάνατος, η μοίρα των θεών η λήθη. Αν το αποδεχτώ αυτό ως κάτι σχετικά
αληθινό τότε μπορώ κι εγώ να καταλάβω—έστω μεταφυσικά, την έκβαση της
ιστορίας, γιατί όπως κ των θεών, η μοίρα των νεκρών είναι όντως η λήθη, άρα
ίσως—λέω ίσως—ένας κάποιος νεκρός να είναι εν μέρει θεός. Φυσικά,

Alhuinh Istoria
Ράδιο: Ποιος είν' αυτός για σένα, φως μου (ήχος
από σμυρίλιο (Φωνή άντρα: ΑΑΑΧ, ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ
(ΣΜΥΡΙΛΙΟ (Ράδιο: Ποιο είναι αυτός για σένα, φως
μου/είναι ο θεός σου ή ο αδερφός σου (ΣΜΥΡΙΛΙΟ
(Ράδιο: Εσύ δεν έχεις αδερφό (ΣΜΥΡΙΛΙΟ (Ράδιο: Ίσα
που αναπνέω, ούτε που θυμάμαι/Κι έξω από το σπίτι
σου κοιμάμαι (Σμυρίλιο (Φωνή άντρα: ΡΕ ΕΠΙΑΣ ΤΗΝ
ΝΕΑ Τ Η ΧΑΒΡΑ; ( Ρ ά δ ι ο : Ε ί ν α ι η μ α τ ι ά μ ο υ
θολωμένη/Κι ούτε που θέλω να σας δω (Φωνή άλλου
άντρα: ΌΙ ΡΕ, ΑΛΛΑ ΕΦΕΡΑ ΣΙΟΥΝΤΖΙΟΥΚΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
ΜΟΥ (ΣΜΥΡΙΛΙΟ (Φωνή άντρα: ΚΟΠΟΥ, ΓΑΜΩ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ
( Ρ ά δ ι ο : ζ ά λ η μ ο υ τ ι λ έ ω /Ε σ ύ δ ε ν έ χ ε ι ς
αδερφόοοοο))))))))))))))) ΣΜΥΡΙΛΙΟ ΦΟΡΕΒΕΡ...
“Όντως [...] Αυτό το τεύχος σκόπιμα είναι έτσι, κι έχει
ότι έχει [...] είναι ότι πιο κουλτουριάρικο
έχουμε να επηδήξουμε [...] Ναι, ναι,
νομίζω πιο συλλογική δουλειά,
κάμνεις ομάδα ν' αλλάξει η κυβέρνηση, διαλύεις το τσίρκο της βουλής,
φεύκεις τον χάχα που δήμαρχο μες την Λευκωσία
κ άλλα πολλά κ σάζει τούτη η χώρα ούλλη [...] Ναι...”
--ο άνεργος* επιμελητής/γραφίστας της Χάβρας μας
*εφημερίδες του κόσμου, έχω πήρα** στη Χάβρα—ο φθηνότερος στην πόλη
**χμ...
πιστεύω πως πάντα η ανακάλυψη κάτι παλιού ή νεκρού διακατέχεται από μια
ενέργεια, κι υποθέτω ο θεοί είναι ιδέες η οποίες διακατέχονται από μια
ενέργεια εξ ου κ γιατί ανά διαστήματα διάφοροι σφάζονται αναμεταξύ τους
για θεούς, θρησκείες, κ λοιπά—αλλά
δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά, μιας κι αποφάσισα να δηλώνω
βλάκας—
το βρίσκω βολικό κ δημοκρατικό, δηλαδή, μην φανταστείς κάτι άλλο.
Εν πάση περιπτώσει στις 13/11/53 ένας άλλος άντρας, ο Μιχάλης Φίλτρος
έκανε βόλτες στο νεκροταφείο της γειτονιάς του. Ήταν ένας νεαρός άντρας με
κοντά σγουρά ξανθά μαλλιά κι είχε τα πιο μεγάλα κι εκφραστικά πράσινα
μάτια που έχεις δει. Του άρεσε στον ελεύθερο του χρόνο να κάνει
μεταμεσονύχτιες βόλτες σε νεκροταφεία, τα οποία για τον άλφα ή βήτα ή
γάμμα ή δέλτα ή ακόμη κι ωμέγα λόγο τον διέγειραν σεξουαλικά. Όταν
ερχόταν σε στύση έβγαζε έξω το πουλί του κ το έτριβε πάνω σε μια
ταφόπλακα μέχρι που εκσπερμάτωνε κάποτε πάνω της, κάποτε χάμω στο
έδαφος. Γι αυτόν
η πιο μαγική, η πιο εκστατική στιγμή της ζωής του.
Ο κύριος Φίλτρος—τότε σκέτο Μιχάλης—ήταν αναμεμειγμένος κι
ανερχόμενος πολιτικός στη νεολαία της Αναρχικής Συμμαχίας Καπιταλιστών
Κύπρου (Α.ΣΥ.ΚΑ.ΚΥ.), ενώ ήταν μόνιμα ομιλητής στις δεξιώσεις κ στα
τσάγια του Φεμινιστικού Κινήματος Σεξιστών Κυνηγών Κύπρου
(ΦΕ.ΚΥ.ΣΕ.Κ.Κ).
Μια νύχτα, στις 13/11/53, κοντά στον τάφο του μακαρίτη του Μακ
ένιωσε μια έντονη διέγερση, μια έξαψη άνευ προηγουμένου. Πρώτη φορά με
πιάνει έτσι σκέφτηκε, κι άνοιξε το φερμουάρ του παντελονιού του, την έβγαλε
έξω, δεκάξι εκατοστά, μπανανέ κ χοντρή—χάρμα φαλλικού οφθαλμού για
τους λάτρεις κ μη—κι άρχισε να την τρίβει αναμεταξύ των δύο ράβδων της
Kit Kat. Απ' τα χρόνια, οι άκρες του ράβδου έγιναν κάπως μυτερές κ
κοφτερές, κι η επιφάνεια δεν ήταν καθόλου λεία όπως παλιά. Άρχισαν να
γεμίζουν αίμα τα χέρια του. Το ένιωθε στα δάκτυλα του. Συνέχιζε όμως να
τον τρίβει με πιο πολύ μανία, όσο πιο πολύ πονούσε τόσο πιο έντονα το
έκανε. Το εξωτερικό δέρμα άρχισε να σκίζεται βαθιά, το ίδιο κι ο βάλανος του
πέους, κ το έτριβε κ το έτριβε με μανία, κι αργούσε να τελειώσει επειδή πιο
πριν σε μια δεξίωση της ΦΕ.ΚΥ.ΣΕ.Κ.Κ. είχε πιει κ πεντέξι ουίσκι—Ω, θεέ
μου...
αναστέναξε όταν τελείωσε.
Στο σπίτι τα χέρια του ήταν γεμάτα με αίμα κι είχαν μια κολλώδες υφή.
Στο μπάνιο πρόσεξε πως η πούτσα του ήταν σκισμένη βαθιά κατά μήκος του
δέρματος, ενώ έλειπε κι ένα κομμάτι απ' το βάλανο το οποίο πρέπει να είχε
 αποκοπεί κι έπεσε στον τάφο.
Στο νοσοκομείο πήγε όταν η μάνα του που πήγε να του πάρει τα
καθαρά ρούχα είδε το αίμα στο πόμολο της εξώπορτας κ κάλεσε την
αστυνομία. Τον βρήκαν λιπόθυμο από αιμορραγία στο μπάνιο. Ένεκα όμως
του γεγονότος πως ήταν μια υποσχόμενη πολιτική περσόνα η υπόθεση
This is a lonely world, today αποσιωπήθηκε. Βασικά, αυτό που έκαναν ήταν να στείλουν μετάθεσή τους
& every day γιατρούς κ τους αστυνομικούς που ήξεραν για το περιστατικό στο Κογκό,
& its ugliness όπου η Κύπρος είχε πρεσβεία κι ήθελαν προσωπικό για περίθαλψη των
τραυματιών της επανάστασης εκεί.
is so beautiful Πέντε χρόνια αργότερα ο κύριος Φίλτρος ήταν βουλευτής. Είχε όμως
that it makes all να ρθει σε διέγερση από εκείνη τη νύχτα. Επισκέφτηκε από τότε καμπόσες
the christmass' lights φορές τον τάφο, μέχρι που πίστεψε πως κάτι είχε εκεί. Αποφάσισε να μην
spark ξαναβάλει στο στόμα του σοκολάτα κ μια άλλη νύχτα, πήγε εκεί μ' ένα
in mah open palm κασμά, έκανε κομμάτια την ταφόπλακα, τα έβαλε στο πορτμπαγκάζ κ τα
while mah breath έθαψε κάπου στον Μαχαιρά. Βέβαια, ακόμη δεν του σηκωνόταν, κι αυτό ήταν
keeps ye from melting, ένα κάποιο πρόβλημα. Είμαι ένα τέταρτο άντρα σκέφτηκε μια μέρα, ευτυχώς
βγάζω κ γένια κ ξυρίζομαι αλλιώς δεν θα μουν καθόλου άντρας.
tearing down mah eyes, Στην Κίνα πήγε στον τέταρτο χρόνο της θητείας του σαν βουλευτής
while yer last letter κι έκανε εγχείρηση στην οποία είχαν βάλει ένα μηχανισμό στο γενετήσιο του
looks like a very used chop board σύστημα, ένα μικροτσίπ στον εγκέφαλο του κι ένα διακόπτη στο μηρό του
& yer words αριστερού του ποδιού. Όπως τους διακόπτες που ανοίγει ένας τις λάμπες του
like chopped tomatoes, chopped σπιτιού: Στο ON του σηκωνόταν, στο OFF γινόταν ξανά σαν κατεψυγμένη
into tiny squares μπάμια. Αν κ σεξουαλικά άρχισε να έχει ξανά σεξουαλική ζωή, πήγαινε
by an unsharpen κυρίως με πουτάνες—για άλλους, συνοδούς πολυτελείας όταν ήταν εκτός
Λευκωσίας ή στο εξωτερικό.
rusty
Έκανε ξανά μια κανονική ζωή, απ' όσο πίστευε ο ίδιος.
fruit Στις 23 Απριλίου του 2063 σε ηλικία μόλις 40 ετών, με ποσοστό
knife. 77,67% ανακηρύχτηκε ο νεαρότερος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όχι μόνο ο πρώτος μη συνταξιούχος πρόεδρος, αλλά ο νεαρότερος για τα
r. b. επόμενα σαράντα χρόνια στα οποία παρέμεινε πρόεδρος. Επί της προεδρίας
του η σοκολάτα κατέστη παράνομη ναρκωτική ουσία. Με αποτέλεσμα να
κυκλοφορεί παράνομα στην πιάτσα.
Δέκα χρόνια αργότερα ο έφηβος του γιος ήταν ήδη εθισμένος στη
σοκολάτα. Τον έκλεισε στο σπίτι χωρίς να του επιτρέπει να βγαίνει για ένα
χρόνο. Η στέρηση τον έκανε να έχει παραισθήσεις, με αποτέλεσμα να
διαγνωσθεί με σχιζοειδής προσωπικότητα. Μπήκε έγκλειστος στο ψυχιατρείο
όπου κ αυτοκτόνησε ρίχνοντας τον εαυτό του απ' την οροφή του ψυχιατρείου
στο προαύλιο.
Ήταν μια λυπηρή μέρα για όλους.

Θυμάμαι τη Γλασκόβη
Στην Buchanan Street ήταν ένας που έπαιζε την γκάιντα. Φορούσε
σκωτσέζικη φούστα. Φορούσα κι εγώ το κιλτ. Ήταν λίγο μετά από μια
συγκέντρωση για το δημοψήφισμα. Η βροχή κτυπά την μεγάλη ομπρέλα του
καφέ κάτω από την οποία κάθομαι μ' ένα φλιτζάνι καφέ
Starbucks. Αγκαλιάζω το φλιτζάνι με τις παλάμες μου
για να ζεσταθώ. Μια μεγάλη λιλά γάτα με ροζ μάτια
τρίβεται στα πόδια της καρέκλας δίπλα μου. Σε κάποια
φάση λέει: Μίαου. Ο ουρανός είναι πορτοκαλί. Τα
κτίρια έχουν ένα φωσφορούχο κίτρινο χρώμα. Να 'πα να γαμηθείς
λέει ένας που περνά μπροστά μου με το τηλέφωνο στ' αυτί κι ένα στεφάνι από
τριαντάφυλλα γύρω απ' το κεφάλι του, η φωνή του είναι σαν να βγαίνει από
τον πάτο πηγαδιού. Έχω την αίσθηση πως όπως κάθομαι στην καρέκλα,
βρίσκομαι ακριβώς κάτω από μια άλλη ίδια καρέκλα στην οποία κάθεται ο
ίδιος εγώ με τον ίδιο ακριβώς καφέ στα χέρια. Ανάμεσα σ' όλους τους
πελεκάνους μαραμπού, λιοντάρια κ τίγρεις, ελέφαντες κ κοάλα που διασχίζουν
τη πόλη, προσέχω στην οροφή του απέναντι κτιρίου έναν πετεινό να περπατά
κατά μήκος της στέγης. Είναι ανώφελο σκέφτομαι, όλα μάταια. Ανάβω ένα
τσιγάρο. Γέρνω το κεφάλι ανάμεσα στα σκέλια μου. Όπως έχω τα πόδια
ανοικτά βλέπω να βγαίνει μέσα από το κιλτ ανάμεσα στα πόδια μου,
ένα κίτρινο γαρίφαλο με μικρές πράσινες βούλες στα πέταλα του
κ να σέρνεται κάτω στον πέτρινο δρόμο κ να γίνεται ένα με τα
ζώα που διασχίζουν την πλατεία. Ο καφές θα έλεγα είναι
ιδιαιτέρως καλός.
Ο πρόεδρος Φίλτρος ζήτησε το πτώμα να παραμείνει στο σπίτι τους
για μια βδομάδα, έτσι έφτιαξαν την ανάλογη θερμοκρασία με ειδικό
κλιματιστικό, για να διατηρηθεί το πτώμα στο παιδικό του δωμάτιο κ τον
άφησαν εκεί ξαπλωμένο στο κρεβάτι για 7 μέρες. Τις έξι απ' τις επτά μέρες, ο
μπάτλερ της οικογένειας Φίλτρος ασελγούσε στο νεκρό πτώμα του γιου του
προέδρου, αλλά αυτό κανείς δεν το ξέρει πέρα απ' τον μπάτλερ κι εμένα, τον
συγγραφέα της ιστορίας. Κι εγώ, γιατί ο συγγραφέας ξέρει τα πάντα στην
ιστορία που γράφει κι αυτό είναι που τρομάζει ανθρώπους σαν τον κύριο
Φίλτρο γιατί κι αυτοί το ξέρουν πως στο τέλος της ημέρας δεν είναι παρά
ανθρώποι εγκλωβισμένοι στη σελίδα κι υποχείριο τον δάχτυλων του αυθάδεις
ταπ-ταπ-ταπ ενός συγγραφέα. Εξ ου κ δεν ήταν τυχαία η απαγόρευση της
λογοτεχνίας στην Κύπρο μετά την κηδεία του νεαρού Φίλτρου.
Βέβαια, εγώ αυτά που γράφω τα κανονίζω μια χαρά. Τα στέλνω σε
περιοδικά με διάφορα ψευδώνυμα. Τα θέλουν,
τα παίρνουν,
δεν τα θέλουν,
πάλι τα παίρνουν, γιατί κι εκείνοι στα περιοδικά ξέρουν ένα πράμα
που οι εκδότες βιβλίων δεν ξέρουν: Ο Χέμινγουεϊ κι ο Ντοστογιέφσκι κι ο
Κόνραντ κι ο Φιλ Ντικ υπήρξαν κ δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλοι, αν είναι
να καρτεράς τους επόμενους, τότε γάμα τα—κάλλιο να μπεις στη μπίζνα με
τα χασίσια—εκεί είναι το ψωμί με είπε κι ένας φίλος που ήξερα από μικράκι
κι είναι τώρα ματσόβιο κ πουλά χόρτα κ τέτοια όταν είναι σε περιπολία—
βέβαια,
αν δεν τα θέλουν ντε κ καλά, τότε κάνω ένα περιοδικό μόνος μου, του
βάζω κι ένα κωδικό κ μ' έχουν στον αιώνα τον άπαντα να τους βράζω τα
ράφια της κρατικής βιβλιοθήκης, κ μου κλάνουν τ' αρχίδια.
Όπως κ να 'χει, εγώ ήμουν στη Λεγεώνα των Ξένων τότε. Κάτι
δουλειές με μαύρο κι ένα ριφιφί άνευ προηγουμένου δεν μου επέτρεπαν να
κάτσω στην Κύπρο ή να κυκλοφορώ καμπόσο ελεύθερος ακόμη κι αλλού,
γιατί το κύκλωμα της μπατσαρίας είναι ένα παγκόσμιο συνδικάτο πια. Στο
μεταξύ ο λαός της Κύπρου ξεσηκώθηκε. Θέλω τσιοκολάτα είπε ο λαός, κι
έπιασε τους δρόμους με τα πανό, τις σημαίες με τον Τσε, τις φωτοβολίδες, τα
σφυροδρέπανα κ τις σβάστικες—είπαν να τα πάρουν όλα τα σύμβολα για να
'ναι πάντα μέσα. Έτσι είναι ο Κύπριος. Πρακτικός. Κι έπειτα, αέρα πατέρα.
Η εξέγερση αυτή ήταν που οδήγησε στον εμφύλιο ανάμεσα στους
σοκολατικούς γνωστούς με την ονομασία Τσιόκο-Μπόκο κ τους Γα.Σοκίτες
(αρχικά του κινήματος, Γαμώ τη Σοκολάτα). Ο κ. Φίλτρος άρχισε να χάνει
αισθητά την επιρροή του στο λαό, γιατί ο λαός μετά από πέντε χρόνια άρχιζε
να σφάζεται άνευ ιδιαιτέρας ιδεολογίας, είχε γίνει συνήθεια να πηγαίνει ένας
 Ονειρευόταν να ζήσει μια πλούσια ζωή όμως δεν έκανε
απολύτως τίποτα για να εμπλουτίσει την παρούσα κενή ζωή του.
Δεν ήξερε αν αυτό που ζούσε ήταν κάτι άδειο ή γεμάτο. Μέσα του
τον χτύπαγε ένα κενό. Η αίσθηση της έλλειψης ήταν
δυσβάσταχτη. Πότε-πότε έμπλεκε με κάτι ομίλους, πιστεύοντας
πως έτσι θα αποκτούσε ποικιλία η καθημερινότητα του, γρήγορα
όμως γύριζε στην θαλπωρή και την ασφάλεια του πατρικού του.
Εδώ και καιρό δεν έβρισκε δουλειά. Ένιωθε αποτυχημένος,
χαμένο κορμί. Στην ουσία έβλεπε το κάθε τι στη ζωή του να
στραβώνει. Ούτε κάποια εργασία, ούτε καλές σπουδές, ούτε μια
γκόμενα που να την αγαπάει και να τον αγαπά. Μόνο αν καμιά
φορά πέφταν τίποτε λεφτά στα χέρια του γαμούσε πουτάνες. Οι
γυναίκες του προκαλούσαν τρόμο. Κατέβαλλε προσπάθειες να τις
κατανοήσει αλλά μονίμως έτρωγε τα μούτρα του.
Ερωτευόταν αρκετά συχνά μέχρι που σταμάτησε πια να
ερωτεύεται. Η ερωτική του διάθεση είχε στεγνώσει. Δεν είναι
μόνο οι απορρίψεις που δεχόταν απ τις γκόμενες, αλλά και η
γενική απογοήτευση που αισθανόταν για τον εαυτό του και τη
γαμημένη του ζωή, που πλέον τον είχαν οδηγήσει στο να
αναθεωρήσει τη στάση του απέναντι στον έρωτα και σε
οτιδήποτε όμορφο. Μέρα με τη μέρα μεταβαλλόταν σε ένα άψυχο
πλάσμα. Μακριά από τις οποιεσδήποτε συγκινήσεις.
Οι φίλοι του τον κρατούσαν ζωντανό. Δεν περνούσε μέρα χωρίς
να τους φέρει στο μυαλό του. Τους αγαπούσε και τον αγαπούσαν.
Κοντά τους έπαιρνε κουράγιο (δύναμη) το ευχαριστιόταν όμως
όταν διαπίστωνε ότι κι αυτός με τη σειρά του έδινε χαρά. Αν
υπήρχε κάτι στο οποίο εξακολουθούσε να πιστεύει ήταν η φιλία. Κι
ας μην ήταν σε θέση να δημιουργήσει ή να ερωτευτεί ξανά.
Γνώριζε πως έπρεπε να κάνει βήματα μπας και προχωρήσει κάτι
όμως τον κρατούσε στάσιμο. Παγιδευμένο. Ήθελε (?) να ξεφύγει
για να σωθεί. Να την κάνει με γρήγορα γαμήσια. Η
αναβλητικότητα του έκανε τις μέρες να μοιάζουν τόσο πολύ
μεταξύ τους. Σχεδόν ίδιες κι απαράλλακτες.
Λωτοφάγος
στον καφενέ για παράδειγμα κ να τα σπάει. Τρόπος ζωής. Επιτέλους είχε
γράψει κι ένας ιστορικός, ένα αιώνα μετά την τουρκική εισβολή, οι Κύπριοι
δείχνουν να ζουν... όπως τέλος πάντων, ζουν.
Είχα φτάσει πίσω στην Κύπρο στον έβδομο χρόνο του εμφυλίου.
Αποδεσμεύτηκα απ' τη Λεγεώνα κ κατέβηκα κάτω. Οι Τσιόκο-Μπόκο είχαν
τα χάλια τους, όταν πήγα να τους βρω. Ήταν ένα μάτσο μαστούρηδες που
φιξάρονταν με σοκολάτα κι ύστερα απλά σκοτώνονταν με τους άλλους χωρίς
να ξέρουν πια το λόγο.
Μια νύχτα κάναμε την μεγάλη επίθεση στο προεδρικό μέγαρο. Ο κ.
Φίλτρος ήταν μόνος στο γραφείο του μετά την αιφνίδια επίθεση. Η φρουρά
του ήταν όλη στο πάτωμα, πεθαμένοι. Κ δίπλα τους ήταν οι διάφοροι δικοί
μας που καθούμενοι οκλαδόν κάτω, δίπλα στα πτώματα, άλλοι πάνω σ' αυτά,
έτρωγαν σοκολάτα κ φιξάρονταν. Η επανάσταση έφτασε στο τέλος της. Έμενε
να σκοτωθεί κι ο Φίλτρος κ τέρμα όλα. Όταν μπήκα στο γραφείο του,
σηκώθηκε κι είπε: Άφησε το όπλο κάτω, αν είναι να το κάνεις να το κάνεις
σαν άντρας—με τα χέρια.
Έριξα το όπλο κάτω. Ήρθε μπροστά απ' το γραφείο κ πήρε μια στάση
σαν του καρατίστα.
Τώρα είπε, Θα γευθείς τη γροθιά των ΟΥΚ.
Τι παπάρας σκέφτηκα μέσα μου, σιγά μην κάτσω να παλιώνω μ' ένα
κλασαρχίδι, κ του είπα: Που πα, ρε καραμήτρο; Εγώ τρώγω τα ΟΥΚ για
πρόγευμα, κι έπειτα με μια απότομη κοφτή κίνηση έπιασα το πιστόλι απ' το
πίσω μέρος της ζώνης κ με μια πιστολιά στο κέντρο του μετώπου του τον
έριξα κάτω κ τελείωσα την ιστορία,
μια κ καλή, γιατί
είμαι ο συγγραφέας της, κ μόνο εγώ μπορώ να την τελειώσω: ΕΓΩ.
Αυτό το αφιερώνω στο Σταύρο: διάβαζα κάτι πολύ άθλιο που μου
θύμισε όσα παριστάνει κ γράφει,
κ έκαμα αμέσως αυτήν την ιστορία μες το νου μου—
τσακ μπαμ ιστορίες, δηλαδή.
 θαρρείς πως είν' ένα χαμόγελο τρεις σκάλες μάκρος
κι έπειτα ένα δάκτυλο που μπαινοβγαίνει ένα στόμα
συμπληγάδες

ξαπλωμένοι μέσα σ' ένα αντίσκηνο δίπλα στην είσοδο

μιας εκκλησίας—ένα δωμάτιο γεμάτο καπνό—άδεια μπουκάλια
ουίσκι
δίπλα στην
καρέκλα του γραφείου

στο παράθυρο: αντανάκλαση μιας φάτσας

στο κομπιούτερ: φάτσες κ tag στο Facebook:

Like by me 'cause it's unlike of me to like me:
κάνε LIKE, ρε—για το καλό— Γ
+
Δ=Ε
το κρύο μιας πόλης, μες το κεφάλι
το κρύο μιας κυρίας, μες τα πλεμόνια
το κρύο μιας ανάσας, μες τα μάτια
το κρύο του κρυστάλλου, πουθενά:

οχτώ εννιά δέκα έντεκα δώδεκα περασμένες μια

υ.γ. Είμαι τόσο χαρούμενη στην Αθήνα.
Μένω στην Κυψέλη. Δεν συνάντησα ούτε
μια μέλισσα.
περασμένες δυο
περασμένες τρεις:
κι εγώ είμαι εσύ: εσύ με φτιάχνεις, εσύ με πουλάς, εσύ μ'
αγοράζεις, εσύ μ' αγαπάς—παλιά—ναι, παλιά. Εσύ. Εσύ
μ ε εσύ πολύ κι αυτό με τρώει, με ρουφά σε όνειρα όταν
κοιμάμαι όπως μια μουγκή ηλεκτρική σκούπα την σκόνη:

το μόνο που έχει μείνει άφθαρτο απ' όλα τα κακά

ήταν το δάκτυλο που εν τέλει
δάγκωσες
κι η ηλεκτρική σκούπα, πεσμένη στο πάτωμα:
εγώ εσύ πολύ: βοουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ...
be possessed by anything or anyone. όλοι αγαπούν τον ίδιο άνθρωπο, εσένα
Τι σε πιάνει και με ψάχνεις και τρελαίνεσαι, Νύχτα, κενή… Προάστια—
I despise the tyranny of verbal language, as it cannot do other than Κέντρο—Πάτος μπουκάλας ουίσκι Νύχτα, αφιλόξενη, λες πως άλλαξες,
objectify us, corsetting us into a linear time, and constructing the false το πρόβλημά μας λύνεται, μα γεννιέται έτσι ο άνθρωπος,
notion that things or persons can belong to the subject uttering the
δεν γίνεται Κι ανοίγω τέρμα τη φωνή που λέει τέρμα
utterance. My commitment to freedom is anarchist and encompasses all
Της έδινα στοργή βασίλισσα την είχα—όσα της έλειπαν, καψούρα
areas of my experience.
και αλητεία (Την άλλη που σε νοσταλγεί, την πλήρωσα με αίμα) Τα χείλη
μου ξερά διψασμένα, και συ μου λες μας περιμένει μπόρα—μα για τον ίδιο
I will also demand that the NHS surgically remove my body and replace it
άνθρωπο μιλάμε, πίνουμε μαζί και τραγουδάμε
with that of a chimera. Specifally, a horse with the wings of a dragon.
Παύω πλέον να σε νοιάζομαι, δε σε χρειάζομαι και απορώ πόση
Because we now have the technology to do this, this is precisely what I
αξία σου `χα
wish to do. I have submitted an application to the National Clinical
Άλλα θέλω
Reference Group for Species Identity Services, where I explain about my
κι άλλα κάνω...
distinct memories from early childhood where I felt that I was such a
πώς να σου το πω, έλεγα περνούν τα χρόνια θα συμμορφωθώ
chimera, trapped in the body of a human, with all its pedestrian, distasteful
Δώσ' μου ένα τσιγάρο δανεικό, βάλε ένα ποτό να ξεχαστούμε, κλεισ' την
functions. I have always despised be notion that I am this collection of
πόρτα μη μας δει κανείς κι έλα τα παλιά να θυμηθούμε, Νύχτα,
limbs, this skin, this tiredness and need to sleep, this habit of eating only to
φεγγαρόλουστη, Νύχτα, όμορφη Κι αν όπως λες μ' αγαπάς, τότε πολλά μη
then defecate and be hungry again.
ζητάς, ο έρωτας μας κρυφός πρέπει να μείνει Αν το παράπονο με πάρει δε
στη χρωστάω τέτοια χάρη, λευκό χαρτί σε ρίχνω πια στου αναπτήρα τη
I am trapped in the body of the wrong species. I have long suffered due to
φωτιά Και να που όπως τα πίνα εμφανίζεσαι μπροστά μου, αφήνω κάτω
society's relentless requirement that I act as a homo sapiens sapiens.
το ποτό για να σε πάρω αγκαλιά: Συνοδεύομαι μου λες Γυρίζω κάθομαι
Society tells me, over and over, and by all means possible, that my only
στο μπαρ και σας κοιτάω Έλα όμως που δεν μπορώ πλέον ν' αντισταθώ σ'
value is monetary, where I must work and consume and marry and breed
αυτό το fake Στασικράτους φόρεμα που φοράς και στο ρυθμό που απόψε
and conform. That I must watch the world through a screen, without
βράδυ το κορμί σου κουνάς Με ρωτάς τι θέλω από σένα: Τίποτα Τίποτα
weeping.
Τίποτα: Είμαι ένα τίποτα και εγώ για σένα: Όλα είναι στο μυαλό άκου
εμένα που σου λέω... μην πιστέψεις ότι πάω να τρελαθώ για σένα...
Nobody understands that deep down, I have always had a dragon's wings.
Πώς το κορμί σου με άλλον μοιράστηκες; Χαχ—χαίρομαι που δεν
I have always had hooves. My soul neighs, and when I winny, fre comes
έχεις πληγωθεί... Σε παραδέχομαι Αν όμως αισθάνεσαι μόνη και δεν έχεις
out. I dream of galloping on rocky paths and paths of cloud. I yearn for the
κανένα, αν τα βράδια σε πνίγουν οι ενοχές και το ψέμα, και αν σου
soothing voice of the horse whisperer, and to enter into battle with the
φέρθηκαν σκάρτα και με άσχημο τρόπο, κάνε κάτι για σένα που ν' αξίζει
dragon slayer. I am grateful to the taxpayer for contributing to my
τον κόπο—τηλεφώνησέ μου, ίσως νιώθω έτσι και γω... έστω κι αν κάποιον
subsequent liberation, and ask only that they abide by the grammatical
άλλον αγαπάς Τώρα, τώρα,
rules I have set forth above.
τη θύμησή σου,
πουτάνα Νύχτα, εγκαταλείπω, αφού το ίδιο δε σου λείπω Σαν το
βρεγμένο μου τσιγάρο θα περισώσω το αντίο, πουτάνα Νύχτα Πίστεψε κι
αυτό, σε παρακαλώ: Ποτέ δεν σκέφτομαι τα βράδια μας: Ποτέ τις νύχτες
δεν μεθάω: Την αγάπη που 'χεις χάσει θα την βρεις αλλού μου είπε ο θεός
THE TITLE OF THIS POEM IS PURPOSEFULLY PROVOCATIVE,
AND DOES NOT REFLECT THE VIEWS OF THE AUTHOR
by Juana Adcock
You can't catch me, I'm syntax free.
—Kim Gordon

It is an intensely demeaning and frustrating experience to have to live in a social role in a

body that is incompatible with your deepest inner sense of self.
—Dr John Deanson, chair of the National Clinical Reference Group for
Species Identity Services

For too long, I have been opressed by the constraints of verbal language. I
have now decided to transition out of this uncivilized state of affairs.

From now on, I will ask my friends and followers not to use any pronouns
when referring to me. I am not you, nor he, nor she, nor they, nor it. Such
abbreviations are insulting to my selfhood. I refuse to be reduced to these δύο λέξεις
insulting and base categories of gender and number.

My name will now be, not a succession of letters uttered in a certain way, but
rather, a little dance, performed by gracefully lifting the right arm, turning the
hand from facing the person to facing the world, in a gesture of opening, while
simultaneously fexing the left knee turning it slightly outwards, and lifting the
right foot en pointe to draw a quarter circle at a 45 degree angle from the
heart centre, in a left to right movement, also in a gesture of opening. Non-
dancers are likely to mispronounce these movements, so it is imperative that
they practice arduously if they wish to not offend. These movements will
hereinafter constitute my name, and this name will replace all pronouns when
referred to me in speech.

A person may say, for example, the following sentence. (Replace the word in
brackets with the movement described above):
I ran into [dance] today. [Dance] said that [dance] had a bad dream the night before, where
[dance] encountered a tsunami-like demon who was about to crash into the house where
[dance] lives.

Note that, as per this example, possessive adjectives will no longer be

acceptable either. It will not be [dance]'s house, or your or his or her house,
but the house where [dance] lives. I refuse to possess anything or anyone, or to
 Επικοινωνία, Παρατηρήσεις ή & Αποστολή Κειμένων/Σχεδίων:
havrazine@outlook.com
Χάβρα
Τεύχος 4, Γενάρης - Φλεβάρης 2016
ISSN 2421 - 7913
Εκδότης/Υπεύθυνος περιοδικού:
Μιχάλης Μαυροθέρης
Αγαμέμνονος 11, Διαμ. 301,
1041 Παλουριώτισσα,
Λευκωσία, Κύπρος
email: havrazine@outlook.com
τηλ.: 99841619
Σχεδιασμός: Μικχάιλ Μαυροθέρης
Εκτύπωση: Η εκτύπωση έγινε στον πλανήτη Γη
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, αναπαραγωγή,
διασκευή ή απόδοση του περιεχόμενου του περιοδικού με
οποιοδήποτε τρόπο χωρίς την άδεια του εκδότη. Η Χάβρα
είναι ένα περιοδικό τέχνης, ελεύθερης δημιουργίας και
έκφρασης. Το περιεχόμενο του περιοδικού είναι προσωπική
δημιουργία του κάθε καλλιτέχνη. Οποιαδήποτε ομοιότητα
σε πραγματικά περιστατικά ή τοποθεσίες ή άτομα,
ζωντανά ή νεκρά, είναι συμπτωματική. Μιλούμε για
δημιουργία κ δεν έχουμε κανένα σκοπό (ούτε ανάγκη) να
ασχοληθούμε με οποιαδήποτε περσόνα του συμβατικού
(ωμού κ μη) ρεαλισμού.
Γεια! Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να μου μιλά Γεια είπα του πίσω Κ συνεχίζει σε
κάποια φάση: Φίλε αρέσκει μου η Χάβρα, έχει πλάκα, αλλά δεν καταλάβω
ποιο το νόημα της, που στοχεύει, σε τι αποσκοπεί, τι έχει να πει, σε
ποιον κάμνει κριτική τέλος πάντων, με τι έχει να κάμει ρε κουμπάρε
Το λοιπόν, αυτό με το οποίο έχει να κάμει η Χάβρα απαντώ πίσω,
είναι με το πρόβλημα της ανάγνωσης, της όρασης, της ακοής, άρα της
εποικοινωνίας: Γράφει, δείχνει, μιλά κάτι (νομίζω, δηλαδή...) Μιλά στις
αισθήσεις παραπάνω, αντί να βγάζει νόημα ή να κάνει αίσθηση
Έχει να κάνει με το α-νοητό Ή αν προτιμάς, προσπαθεί να βρει το
δρόμο της μέσα από το δυσανάγνωστο & δυσνόητο, μέσα στην
ελεύθερη από νόρμες/κανόνες/φόρμες/πιτζάμες/τζιν/ροές
ανάγνωση, μέσα στον παρανοϊκό τρόπο ανάγνωσης—εν πάση
περιπτώσει, είναι υπέρ του να διαβάζεις κάτι γαλήνια χωρίς να σε βάζει
μέσα σε όρια ή φραγμούς—τουλάχιστο έτσι πάει με το πλείστο περιεχόμενο,
γιατί ας μην ξεχνάμε πως οι πλείστοι που γράφουν μέσα είναι κ θνητοί Η
Χάβρα, έτσι απλά, δεν γαμά εδώ κι εκεί, παρά μόνο στις κόλλες που τις
αναλογούν Αλλά οκέι Ας πούμε, πως
ένας σταματά να γράφει με τα περίεργα line spacing, την περίεργη αλλαγή
γραμματοσειρών, τα παράξενα σχέδια κ κουβέντες κ λοιπούς τυπογραφικούς
αυνανισμούς Κ για να είμαστε κι ειλικρινής, όλα αυτά είναι όντως
γραφικά κ κουραστικά—όλοι θα ήθελαν να γράφουν πιο απλά, πιο
δημοσιογραφικά Μα κάποτε είναι αναγκαίο να χρησιμοποιείς τα “εργαλεία”
του προγράμματος γραφής, να μιλάς γι αυτά (όπως τώρα, εν μέρη) ή να
γράφεις με εκείνα: απλά για να θέσεις ένα πρόβλημα πιο κοντά στην ουσία
του, να το δείξεις παρά απλά να το πεις σαν τίτλο ειδήσεω ν , αυτά τα
εργαλεία της γλώσσας κ της γραφής σε βοηθούν να πιάσεις κ να δείξεις την
ουσία διαφορετικά αντί να πεις περιγραφικά με πάσα βαρετή λεπτομέρεια ένα
γεγονός/πρόβλημα με άψογη περιγραφή γιατί τότε το πιο ενδιαφέρον καταντά
το πιο βαρετό
Ναι θα μου πεις, μα τι γίνεται με τη γλώσσα, την κοινονικοπολιτική δράση, τη
λογοτεχνία, την ΤΕΧΝΗ;;;;
Τι γίνεται με το νόημα, το μήνυμα, το τι “θέλει να πει ο ποιητής;
Πολύ καλή ερώτηση, φίλε
Η απάντηση της εναπόκειται στον αναγνώστη Αν π.χ. ένας διαβάσει κάτι στη
Χάβρα & πιστέψει πως δείχνει κ μιλά για την Κανέλα, τότε όντως το κείμενο
έχει να κάμει με την ΚΑΝΕΛΑ Αν πιστέψεις πως έχει να κάμει με
εξωγήινους, τότε έχει να κάμει με ΕΞΩΓΙΗΝΟΥΣ Cheerio!