The Prodigious Vampire

by shinkumi

[The Walkers Trilogy #2] [Sequel to 'The Perverted Vampire] Savannah Kier Walker
will never be normal. From the very start, she knew that she’s different from any
vampires that’s existing right now. But she’s trying to be one. Now that she’s
living her so called ‘normal life’ with humans, she will realize the big difference
between her and them. She will realize how extraordinary she is. She will realize
the enormous power within her. With the world full of judgement, pain and hatred,
will she last ‘till the end?

=================

The Prodigious Vampire

The Prodigious Vampire

After the long year of being silent and at peace, the true war is about to begin.
In the world that are bounded by three kinds of creatures – the normal humans, the
Vampire Hunters and Vampires, peace will never be attained.

When the Great War ended, the Vampire Hunters were ceased and the Vampires reigned.
Everything came back to normal...or so they thought...

The boundary between Vampires and humans were long gone. Vampires live with humans
like they’re one of them. Humans accepted Vampires and after that, everything feels
as right as it seems. No wars. No bloodshed. No chaos. The Vampire Hunters stopped
hunting Vampires when they’re whole clan were obliterated and when Nicolas Raven
died.

All of them thought this is the end and they will have they’re happy ending. But
they’re wrong. Because this is just the beginning...

New life. New trials. New faces. New enemies.

“Sire, nakahanda na po ang lahat, kayo na lang ang inaantay”

The young man looked up to his servant and stared at him with his bloody red orbs
“You already enrolled me to that school?” he asked and smiled showing his fangs. He
was standing at the balcony and staring at the moon. The light coming from the moon
was illuminating in his perfect face and figure. He is really a gorgeous man...

“Yes. You can start studying tomorrow”

The young man turned to look at him and smirked...

“Hindi ako papasok doon para mag-aral...

...papasok ako doon para kay Savannah Kier Walker”

Muli siyang ngumisi at lumakad papasok sa loob ng kanyang kwarto. Kinuha niya ang
dart na nakapatong sa lamesa at inihagis ito sa dart board na nakasabit sa
dingding. Sa gitna ng dart board ay may nakalagay na litrato ng isang magandang
babae at doon tumama ang dart na inihagis niya...

“I can’t wait to meet you, Savannah”

***

"Prodigious - wonderful or marvelous: a prodigious feat. | abnormal; monstrous. |

Obsolete , ominous"

No matter how hard I try to fit in them, I always fail. Why? Because i'm not
normal. Isama na ang fact na bampira ako at hindi ako kailanman magiging tao. Oo,
kalahating tao ako pero sapat na ba 'yun para mabilang ako sa mundo nila? Miski nga
sa mga kalahi kong bampira naiiba ako dahil ako lang ang kakaibang abilidad. Sa
lahat ng bampira, ako lang ang may kakaibang kapangyarihan. 

Kahit pabirong hampas sa akin ng mga kaibigan ko, sila ang nasasaktan kaya
natatakot na silang lumapit sa akin. Because of the freaking Tenfolds ability, they
got hurt. I thought living here alone will give me a new and happy life but...i'm
wrong. But eventhough i'm different, I will still do my best to be one of them. 

Well, not that i'm saying na hindi ko gusto ang kapangyarihan ko. I love it though.
Bukod sa pagiging maganda ko, isa din 'yun sa pinakakaiinggitan nila sakin. Being a
Walker is not bad at all because someday, I will inherit the throne to my Dad and I
will be the Queen of all the Vampires.

***

NOTE: So I decided to post the Prologue para naman may idea na kayo sa magiging
takbo ng story. Ayos lang ba ang prologue? At baka Third Person's POV ang buong
story kasi mas nadadalian ako kapag ako mismo yung nagnanarrate sa nangyayari,
hindi yung mga characters. I try to update as soon as possible. Sana okay lang
itong Prologue. <3 Sana masuportahan niyo siya kagaya ng pagsupport sa TPV~ I love
you all. <3

=================
Chapter One: Troublemaker

This story will be on Third Person's POV. <3 Sorry sa typos~ 

Chapter One: Troublemaker

“SAVANNAH KIER WALKER! TO THE DETENTION! NOW!” Napatunghay si Savannah sa gulat

dahil sa biglang pagtawag sa kanyang pangalan. Tumingin siya sa paligid at lahat ng
kanyang kaklase ay nakatingin sa kanya. Hindi niya namalayan na nakatulog na pala
siya sa klase. Inayos niya ang kanyang buhok at bahagyang pinunasan ang laway sa
kanyang pisngi. Tumingin naman siya sa kanyang unahan kung saan nakatayo ang
kanyang teacher na nakapamewang na ngayon at masamang nakatingin sa kanya... “I
said, to the detention, now!”

Savannah rolled her eyes and stood up...

“Palagi mo na lang akong pinapapunta sa detention. Hindi ko naman kasalanan na

boring at nakakaantok ang klase mo. Dapat nga ikaw ‘tong pumupunta sa detention eh”
she smirked and walked towards her teacher... “Mrs. Go, to the detention, now!” she
joked and laughed afterwards. The whole class burst into laughter. Mrs. Go slammed
her hand in her desk and glared at Savannah...

“Ms. Walker, you’ll be staying in the detention until 8! I’m serious about that so
go ahead!”

Savannah flipped her hair and smirked. She put her hands at the teacher’s table and
leaned in...

“How about until 10? That would be nice” Bago pa makareact ang kanyang teacher ay
wala pang ilang segundo ay naglaho na siya sa loob ng room. Napuno naman ng ‘Woah’
at ‘Wow’ ang buong room dahil sa pinamalas na bilis ni Savannah. Pinigilan naman ng
kanyang teacher na mahimatay dahil sa supernatural na abilidad na ipinakita ng
dalaga. Ang eskwelahan kasing pinapasukan niya ay eskwelahan ng mga tao. Dahil nga
tanggap na ng mga tao ang bampira, halos karamihan sa school na ito ay mga bampira
din ang napasok at isa na doon si Savannah na kilala bilang isang troublemaker sa
campus...

Kahit matataas ang nakukuha niyang grades, hindi biro ang mga records niya. Madami
siyang kalokohang ginagawa pero dahil nga madalas siyang nangunguna sa klase at sa
mga exams, nakakalimutan na ang kanyang mga ginagawa. Dahil sa taglay niyang ganda,
pati na rin sa reputasyon niya bilang anak ng isang pinakamalakas na bampira,
tinitingala siya sa eskwelahan at sa lugar na ito...

“School is getting boring these days” she muttered to herself. Abala siya sa
pagnguya ng kanyang chewing gum ng maramdaman niya ang isang pwersang papalapit sa
kanya at sa pagharap niya ay mabilis niyang nasangga ang pag-atake nito pero bago
pa lumapat ang kamay ng kung sino mang umatake sa kanya ay tumilapon na ito sa
sahig. Bahagyang pumula ang mata ni Savannah at ng tingnan niya kung sino ang
umatake sa kanya ay napangisi na lamang siya... “You will never win against me,
Warren. You’ll be a forever loser” gumawa siya ng letter L sa pamamagitan ng
kanyang daliri at inilagay sa kanyang noo...

Tumayo naman ang binata at pinagpagan ang kanyang pantalon...

“Eh di ikaw na ang may malakas na kapangyarihan! Porket tao ako minamaliit mo na
ako” binelatan lamang ni Savannah si Warren at sabay na silang naglakad. Si Warren
Pressman, ang kauna-unahang taong naging kaibigan ni Savannah. Nakilala niya ito
noong nag-eenroll pa lang siya. Hindi niya kasi alam ang direksyon papunta sa
Accounting Office at si Warren ang tumulong sa kanya, simula noon ay naging
magkaibigan na sila...

“Wag ka ngang sugod ng sugod! Paano kapag napalakas ‘yung atake mo sakin eh di ikaw
pa ‘tong mas masasaktan? Bobo ka din no?” itinulak ni Savannah ang noo ni Warren sa
pamamagitan ng kanyang hintuturo. Ngumuso naman ang binata at hinawakan ang noo
niya...

“Saan ka nga pala pupunta? Di ba may klase pa kayo?” tanong niya dito. Humarap siya
kay Savannah at patalikod na lumakad habang nakikipag-usap dito... “Teka, huhulaan
ko na lang. Pinapapunta ka na naman sa detention ano?” nakangising sabi nito...

Iniluwa naman ni Savannah ang kanyang chewing gum at ibinato kay Warren. Agad
namang nakailag ang binata at masamang tumingin kay Savannah... “Ang baboy talaga
nito!” binatukan niya si Savannah pero tumalsik ang kamay niya na nagpalagutok ng
buto niya... “Shit!” napahawak siya sa kanyang kamay at nginisian lamang siya ng
dalaga. Madalas niyang nakakalimutan ang abilidad ni Savannah, hindi nga pala niya
pwedeng batukan ito o ano dahil babalik lamang sa kanya lahat at ang masama pa, mas
malakas at masakit ang balik sa kanya...

“Kasalanan ko bang nakakaantok siya palagi magturo? Wala naman akong magawa kundi
ang matulog!” napatawa na lamang siya sa dalaga at napatigil siya sa paglalakad ng
makarating sila sa tapat ng Student Council’s Room. Vice President kasi si Warren
ng SC...

“Hanggang dito na lang ako. Madami pa akong aayusin eh, sabay na lang tayong umuwi
mamaya” papasok na sana siya ng pinto ng pigilan siya ni Savannah...
“Wag na. 8 pa ako makakalabas sa detention” nakangusong sabi nito. Ginulo-gulo
naman niya ang buhok ni Savannah...

“Eh di aantayin kita!” ngumiti siya dito at wala ng nagawa si Savannah kung hindi
ngumiti na lang din. Napailing na lamang si Warren dahil sa dalaga. Napakaisip-bata
talaga...

Nagsimula ng muling maglakad si Savannah papunta sa Detention Room. Nasa dulo pa

kasi ng building nila ang Detention Room at walang may gustong mapapunta doon dahil
sobrang dilim na sa bahagi ng building na iyon at ang tagapagbantay ay paalis-alis
pa. Hindi naman natatakot si Savannah, in fact, tambay na nga siya sa room na iyon.
Madalas namang siya lang ang laman ng room na iyon dahil sa lahat ng estudyante sa
eskwelahang ito, siya lang ang may lakas ng loob na lumabag ng mga rules...

Nang makarating siya sa Detention Room ay nagulat siya ng hindi siya ang naunang
mapunta dito...

“Ikaw na naman pala ‘yan? Talagang suking-suki ka na dito ah” salubong sa kanya ng
disciplinary officer na nagbabantay dito sa Detention Room. Hindi pinansin ni
Savannah ang disciplinary officer at nanatili lamang nakatingin sa isang lalake na
nakaupo sa pinakadulong bahagi ng room. Lumakad siya palapit sa lalakeng nakatulala
lamang sa kawalan at para bang may malalim na iniisip...

Hinila ni Savannah ang upuan paharap sa lalake at humalumbaba sa lamesa nito.

Matagal niyang tinitigan ito pero nanatili lamang itong nakatulala. Iwinagayway ni
Savannah ang kanyang kamay sa mukha ng lalake pero hindi man lang ito kumukurap...

“Fried Chicken” napakunot naman ang noo ni Savannah dahil sa unang salitang lumabas
sa bibig ng binata...

Pinitik niya ang noo nito at dahil sa ginawa niya, para bang doon pa lang nagising
ang binata...

“ANO BA! ANONG GINAWA MO?!” hinawakan ng binata ang kanyang noo at masamang
tumingin kay Savannah.

“HAHAHAHAHAHA!” tumawa naman ng malakas si Savannah habang hinahampas-hampas ang

lamesa. Masama pa ring nakatingin sa kanya ang binata at tumigil lamang siya sa
pagtawa ng tumayo ang binata sa kanyang kinauupuan at lumipat ng ibang upuan.
Tumayo din si Savannah at sinundan ang binata. Muli siyang humalumbaba sa lamesa
nito... “Ngayon lang kita nakita ah?” Muling tinitigan ni Savannah ang mukha ng
binata. May singkit itong mata na nakakatakot tumingin at sa ilalim ng kanyang
kaliwang mata ay may nunal siya, ang kanyang mga labi ay mapupula at makinis ang
kanyang balat...

Ngumisi sa kanya ang binata at humalumbaba din sa kanyang lamesa... “Really? But we
met before” sabi ng binata na para bang walang pakealam sa mundo...

“Talaga?! Saan?” nakangiting sabi ng dalaga. Hindi niya maitago ang excitement
dahil nararamdaman niyang magkakaroon na naman siya ng panibagong kaibigan...

“I’m just kidding. We never met before” he deadpanned and yawned. Napanguso na lang
siya dahil sa binata...

Inilagay ni Savannah ang kanyang hintuturo sa kanyang baba at para bang nag-isip.
Maya-maya pa ay nagulat na lamang ang binata ng ihampas ni Savannah ang kanyang
kamay sa lamesa... “AH! So transferee ka pala?” nakaturo pa siya sa binata habang
nagsasalita. Napasandal naman ang binata sa upuan niya dahil sa sobrang lapit na ng
mukha sa kanya ng dalaga...

“Hindi ba obvious?” tinabig niya ang kamay ni Savannah at muling umayos ng upo...
“Tsaka pwede ba, wag ka ngang feeling close sakin. Kilala ba kita?”

Nahugot ni Savannah ang kanyang hininga at madramang hinawakan ang kanyang dibdib
na para bang nasaktan siya sa sinabi ng  binata... “Hindi mo ako kilala?! Sa ganda
kong ‘to? Hindi mo talaga ako kilala?!”

Napairap naman sa kawalan ang binata... “I already told you. I don’t know you
Miss” 
“OH MY GOD. Itong mapupungay na matang ‘to? Hindi mo marecognize? Itong matangos na
ilong na ‘to? Itong mapupulang labi na ‘to?” ngumuso pa siya at nagbeautiful
eyes... “Itong mahaba, maitim at magandang buhok na ‘to hindi mo pa rin ako kilala?
Saang planeta ka ba galing at hindi mo kilala ang pinakamagandang babae sa balat ng
universe?!” tumayo si Savannah at nagpamewang. Wala na silang pakealam sa
nagbabantay na disciplinary officer. Wala din naman itong pakealam sa kanila eh...

“Kahit pa magpagulong-gulong ka dyan hindi pa rin kita kilala. Bakit hindi mo na

lang sabihin sakin ang pangalan mo ng malaman ko kung sino ka?” inirapan siya ng
binata at masama namang tumingin sa kanya si Savannah...

“Fine! I’m Savannah Kier Walker” inilahad niya ang kanyang kamay at tinanggap naman
ito ng binata...

“Law Ephraim Phytos” tinanggap niya ang kamay ni Savannah at nakipagkamay dito.
Ngumiti naman sa kanya ang dalaga at umupo na ng maayos. Kinuha naman ni Savannah
ang kanyang cellphone at naging abala na. Nabalot na ng katahimikan ang buong room
at nagsimula ng antukin si Law. Unang araw niya sa school, detention na agad siya
bumagsak. Natutulog kasi siya sa klase eh saktong terror pa ‘yung teacher nila.
Tinanong siya nito tungkol sa isang equation pero hindi niya sinagot. Alam niya ang
sagot sa tanong ng teacher pero dahil ayaw niyang magsalita, hindi siya sumagot
kaya pinapunta siya dito sa detention.

Matutulog na sana siya ng biglang humarap na naman sa kanya si Savannah...

“Law, bampira ka di ba?” nagulat naman siya sa sinambit ng dalaga. Hindi agad siya
nakapagsalita dahil dito...

Lumipas ang ilang minuto na hindi pa rin siya nagsasalita pero kalaunan ay tumawa
siya na ikinapagtaka naman ng dalaga... 

“Bampira? I’m not”

Napaisip naman si Savannah dahil naramdaman niya talaga na may kakaiba kay Law pero
wala naman siyang pruweba na bampira nga ito. Kung bampira nga ito, dapat naamoy
niya ang dugo nito at doon pa lang malalaman na niya pero nung maamoy niya ang dugo
nito ay wala namang kakaiba. Baka nga nagkakamali lang siya...

“Well, i’m a vampire” ngumisi si Savannah at ipinakita ang kanyang pangil...

“I’m not surprised. The principal told me that there’s a lot of like you here so no
biggie” humalumbaba si Law at ngumiti...

“Eh di ibig sabihin nun pwede kitang maging kaibigan?!” kung pwede lang kuminang
ang mata, baka kumikinang na ang kay Savannah dahil sa tuwang nararamdaman niya.
Wala kasi siyang gaanong karaming kaibigan dahil ‘yung mga naging kaibigan niya ay
nilalayuan na siya dahil sa abilidad niya. Natatakot silang baka masaktan sila
dahil sa kanya pero hindi pa rin siya sumusuko at matiyaga pa rin siyang humahanap
ng makakasama...

“No. I don’t need a friend” binelatan niya si Savannah at umiwas ng tingin...

Sinamaan naman niya ng tingin si Law... “Eh di wag! Tss” tumalikod na siya sa
binata at lumipas ang madaming oras na hindi na sila muling nag-usap. Sobrang sama
ng loob ni Savannah dahil nag-expect siya na magkakaroon siya ng panibagong
kaibigan pero hindi niya inakalang masyadong choosy itong si Law. Gumabi na at
umabot na ng 8, pinalabas na sila sa Detention Room. Akala ni Savannah mauunang
lumabas si Law sa kanya pero pareho din palang 8 ang labas nila...

Ang dilim na ng kalangitan at wala ng estudyante sa eskwelahan. Nagsimula ng

maglakad si Savannah papunta sa may gate dahil nakatanggap siya ng text kay Warren
na nag-iintay ito sa kanya...

“Savannah right?” napatingin naman siya kay Law na nakasuot na ng salamin ngayon,
ang kanyang jacket ay nakapatong sa kanyang balikat at ang bag niya ay hawak niya
gamit ang isa niyang kamay. Hindi naman mapigilang mapatitig ni Savannah dito dahil
sa ganda talaga nitong lalake...

Tumango lang siya dito...

“Savannah is too long. Nakakatamad banggitin” nakangising sabi nito, lalapitan na

sana niya ito para sapakin pero nagsalita itong muli... “But then, I’ll call you
Vannah. Hindi masyadong hassle” bago pa siya makapagreact sa sinabi nito ay
naglakad na si Law paalis. Naiwan naman siyang nakatayo sa may hallway at pinanood
lang na umalis si Law... 

Nagkibit balikat lamang si Savannah at lumakad na papunta sa may gate. Nakita naman
niya agad si Warren na nakasandal sa kotse nito. Tumakbo siya papalapit kay Warren
at agad na ngumiti sa kanya ang binata ng makita siya...

“Sino nga pala ‘yung lalakeng lumabas dito kanina? Kasama mo sa detention?” pumasok
na silang dalawa sa loob at agad na pinaandar ni Warrena ang makina...

“Transferee siya eh. Oo, kasama ko siya” tumingin siya sa labas ng bintana...

“Mukhang hindi lang ikaw ang troublemaker sa school. May bagong sakit sa ulo na
naman ang Student Council” napangisi si Savannah sa sinabi ni Warren. Being a
troublemaker doesn’t bother her at all, in fact, she found it cool...

***

“Kamusta po ang school Young Master?” tanong ng kanyang butler habang inaabutan
siya ng isang basong tubig at isang blood capsule...

“My teacher is so annoying. Pinigilan ko lang ang sarili kong butasin ang leeg
niya. Pinadala niya ako sa detention at pinatigil ako doon hanggang 8” umupo siya
sa pulang couch at inihulog ang blood capsule sa basong may lamang tubig. Agad
namang natunaw ang blood capsule at naging kulay dugo na ang tubig. Ininom niya ito
ng isang inuman lang dahil sa gutom...

“Did you met her?” kinuha na niya ang baso mula sa kanyang Young Master at iniabot
naman sa katulong upang kumuha ng panibagong tubig dahil kulang pa iyong ininom
niya...

“Yes. She’s quite annoying, so loud and she talks nonstop” napailing na lamang siya
ng maalala niya ang nangyari... 

“Pero Master Law, ano po bang dahilan niyo kung bakit gusto niyong makilala si
Savannah Walker?” 
Hindi sumagot si Law at tumingin na lamang sa kawalan. Madami siyang gustong
malaman, madami siyang gustong matutunan, dahil isa siyang hindi ordinaryong
bampira, madami pa siyang gustong alamin tungkol sa sarili niya. Nang malaman
niyang nanatili dito ang isang Walker, nalaman niyang baka makatulong ito sa kanya
pero may isa siyang pagkakamali na nagawa. Nasabi niya kay Savannah na tao siya
pero ang totoo, bampira naman talaga siya. Isang hindi ordinaryong bampira... 

“I need to rest. I’m tired” tumayo na siya at umakyat patungo sa kanyang kwarto...

Panibagong araw na naman ang haharapin niya bukas pero hindi pa rin niya alam kung
anong purpose niya sa mundong ito bilang isang bampira...

***

Lei/shinkumi’s Note:  Ang daming clue, dito pa lang sa Chapter 1 pero hindi natin
alam, madami pang mangyayari. Sino kayang makakalaban ni Savannah? Ano kayang
mangyayari sa kanya? Kalaban ba si Law o hinde? HOHOHO~ Sana nagustuhan niyo.
Salamat sa feedbacks sa TPV! Update ko na lang kayo about sa publishing non, okay?
<3

Sa susunod ko na ilalagay ang picture ni Warren at Law. :)

=================

Chapter Two: Wanna Get Killed?

Chapter Two:  Wanna Get Killed?

Nagising si Savannah dahil sa pag-ring ng kanyang cellphone at dahil forever tamad

siya, hindi niya ito sinagot kahit alam niyang ang ama niya ito. Itinaklob niya ang
kanyang unan sa kanyang tenga at mariing ipinikit ang kanyang mata. Sa lahat ng
ayaw niya ay ‘yung magigising siya dahil sa tunog ng telepono pero dahil may lahing
makulit ang tatay niya, palagi itong tumatawag sa kanya ng sobrang aga para
kamustahin siya at para na rin kulitin siya...

Sa huli ay wala na din siyang nagawa kundi ang sagutin ang kanyang telepono...

“PROBLEMA MO?” pabalang niyang sagot sa caller na si Van...

[Hoy Savannah! Daddy mo ‘to! Kung makasigaw ka dyan eh! Kakatusan kita!] sigaw ni
Van sa kabilang linya...
Mas lalo namang napakunot ang noo ni Savannah... “Sige kutasan mo kung kaya mo. Ano
bang kailangan mo Dad?” humiga siyang muli at ipinikit ang kanyang mata habang
nakalagay pa rin sa kanyang tenga ang kanyang telepono at inantay ang sagot ni
Van...

[Kamusta ang school? Maayos ba ang grade mo? Wala bang nambubully sayo? Sabihin
mong wala ka pang boyfriend!] napangiti naman si Savannah dahil kay Van. Kahit na
palagi silang nagtatalo nito sa telepono ay natutuwa pa rin siya na kahit malayo
sila sa isa’t-isa ay hindi nito nakakalimutang kamustahin siya at tanungin ang mga
ginagawa niya. Ganoon din si Kisha, kahit na ilang milya ang layo nila,
nagagampanan pa rin nito ang pagiging isang ina...

“Dad, sa tingin mo ba hahayaan kong may mambully sakin? Bago pa nila magawa ‘yon
mabubura na sila sa mundo” dahil sa isang supportive na ama si Van ay napangisi
siya sa sagot ng anak... “At isa pa, wala akong boyfriend. Happy?”

[Manang-mana ka talaga sakin! Basta kapag may umaway sayo ipapadala ko dyan ang mga
representatives para sa resbak!] napailing naman siya dahil sa sinabi ng ama...
[Nga pala, napatawag ako para sabihing pupunta dyan sina Blade, Jinnah at Irrah]
Her mouth formed into an ‘o’ when she heard the good news. She’s been waiting for
this to happen. Magkakaroon na din siya ng kasama sa mansyon at ‘yon ay sina Blade
Lockhart, ang anak nina Wade at Victoria, si Jinnah Williams na anak naman nina
Jick at Farrah pati na din si Irrah Falcon na anak naman nina Israel at Jullia.
Kahit na mas naunang ipinanganak si Savannah, ngayon ay parang magkakaedad lamang
sila. Dahil nga mabilis ang development nila ay pagdating nila dito sa Pilipinas ay
maari silang mag-enroll sa klase ni Savannah...

“Then that’s great! When?” she asked excitedly...

[Next week pupunta na sila dyan para mag-aral at mag-stay diyan. Hindi ka pa namin
madadalaw sa ngayon dahil abala kami sa paglibot sa iba’t-ibang parte ng mundo
upang makilala pa ang ibang kasama sa Vampire Clan]
“It’s okay. I can wait. How’s Mom? Is she with you?”

[No. She’s with Victoria. Nagshoshopping sila. Sabi naman niya sakin tatawagan ka
niya pagkauwi na pagkauwi nila]

“Well then. You can hang up now, Dad. Wala na naman akong sasabihin sayo at mukhang
wala ka din namang sasabihin”

[WAIT!] nailayo naman niya ang telepono sa kanyang tenga sa biglang pagsigaw ni
Van... [WAG KA MUNANG MAGBOBOYFRIEND LAGOT KA SAKIN! KBYE] hindi na niya nagawang
sumagot sa sinabi ng ama dahil bigla na lamang nitong ibinaba ang tawag.
Napabuntong hininga na lamang siya at tumayo na para makapaghanda sa pagpasok sa
eskwela. Masaya siya ngayon at dadating na sina Jinnah, Blade at Irrah. Kahit na
may ibang bampira na napasok sa eskwelahang pinapasukan niya, hindi pa rin niya
magawang makipagkaibigan sa mga ito dahil natatakot sila sa kanya at hindi naman
gaanong madaming bampira ang napasok doon, karamihan pa rin ay mga tao...

Matapos niyang makaligo at makapagbihis ay agad na siyang dumiretso sa labas ng

bahay kung saan nakalagay ang kanyang bisikleta. Hindi niya tinanggap ang regalong
mamahaling kotse galing kay Van dahil mas gusto niyang gumamit ng bike. Hanggang
ngayon ay nakatambak lamang sa garahe ang kotseng iniregalo sa kanya...

Habang nagbabike siya patungo sa school ay nakita niya si Warren na nakabike din na
paliko sa kantong papunta sa eskwelahan. Binilisan niya ang pagpapatakbo ng bike
hanggang sa maabutan ito...

“Nakabike ka na naman? Di ba sabi ko sayo wag ka ng gagamit niyan kung naka-palda

ka?” bakas sa mukha ni Warren ang pagkainis dahil sa dalaga...

“Eh ano naman ngayon? Naka-cycling naman ako sa loob” bumelat si Savannah sa kanya
at napailing na lamang ang binata dahil dito. Itinigil niya ang kanyang bike kaya
napatigil na din si Savannah. Binuksan ni Warren ang kanyang bag at inilabas ang
kanyang jogging pants. Ibinato niya ito kay Savannah at agad naman nitong nasalo...
“Aanhin ko ‘to?” nakakunot noong tanong ng dalaga...

“Kainin mo” sarkastiko niyang sabi. Sinamaan naman siya ng tingin ni Savannah dahil
sa pamimilosopo niya... “Isuot mo bago pa pagpyestahan ng mga manyak ang kung ano
mang masisilip sayo” sumakay na si Warren sa kanyang bike at nauna ng umalis.
Naiwan naman si Savannah na nakatayo habang hawak ang jogging pants at nakatingin
sa papaalis na si Warren. Wala na siyang nagawa kundi ang isuot ang jogging pants.
Naka-palda pa siya habang isiunot ‘yon at nagpatuloy na rin siya sa pagbabike.
Binilisan niyang muli ang pagpapatakbo upang maabutan si Warren. Minsan natatawa na
lang si Savannah sa pagtrato sa kanya ni Warren, mas overprotective pa ito kesa sa
kanyang ama...

Nang makarating sila sa school ay agad namang pinagtinginan si Savannah. Hindi na

niya ito pinapansin dahil sanay na siya, wala yatang hindi nakakakilala sa kanya
dito sa school...well, bukod kay Law. Bigla niya itong naalala pero iniiling na
lamang ang kanyang ulo para mawala ito sa isip niya...

“May problema ba? Masakit ba ang ulo mo?” nag-aalalang tanong ni Warren...

Natawa naman si Savannah dahil dito... “Alam mo Warren, kung hindi lang kita
bestfriend mapapagkamalan ko ng may gusto ka sakin. Ilang balde ang isusuka ko
kapag nangyari yon” pabiro niya itong hinampas at ngumiti lamang sa kanya ito.
Ginulo-gulo ni Warren ang buhok ni Savannah tsaka ito inakbayan. Sabay silang
lumakad sa hallway patungo sa room...

“Wag kang mag-alala, hindi mangyayari ‘yun, ayokong mamatay ka sa sobrang pagsuka”
nagtawanan lamang sila hanggang sa makarating si Savannah sa kanyang room. Hindi
sila magkaklase ni Warren sa lahat ng subject kaya magkahiwalay sila ng room.
Palagi siyang inihahatid ni Warren sa room niya bago ito pumunta sa sarili nitong
room... “Magkita na lang tayo mamayang lunch break” muling ginulo-gulo ni Warren
ang buhok ni Savannah at lumakad na palayo. Pumasok naman si Savannah sa loob at
dumiretso sa dulong bahagi ng room kung nasaan ang kanyang table at upuan na nasa
may tabi ng bintana...

“Narinig mo ba? ‘Yun daw si Law ng Class B, lilipat na dito sa subject na ‘to?”

“Eh? Bakit daw?”

“Sinukuan na siya ni Mrs. Valdez. Sakit daw sa ulo! To think na bago pa lang siya
dito!”
“Oh my God, I think Math will be my worst subject now!”

“Sinabi mo pa! Gwapo nga pero nakakatakot ang itsura! Laging masama kung
makatingin!”

Hindi naman napigilan ni Savannah na makinig sa usapan ng dalawang chismosa niyang

kaklase na kalapit lang ng upuan niya. Nakuha kasi ng mga ito ang atensyon niya ng
mabanggit nila ang pangalang Law. Itinuon na lamang ni Savannah ang kanyang tingin
sa nakabukas na bintana. Pumikit siya at dinama ang ihip ng hangin na tumama sa
kanyang mukha pero pagmulat ng kanyang mata ay nagulat na lamang siya ng may isang
pigura na lumitaw mula sa ere at pumasok sa pamamagitan ng bintana. Napasigaw ang
iba dahil sa biglang pagsulpot nito sa may bintana...

Bumaba siya at lumakad patungo sa upuan na para bang wala siyang ginawa. Sinundan
ni Savannah ang tingin nito habang sa makaupo ito sa upuan sa tabi niya...

“What...are you, Law Ephraim?” hindi makapaniwalang tanong ni Savannah...

Bored siyang tiningnan ni Law at humikab pa bago siya sagutin... “What do you mean
‘what are you’? Did you miss me so much that you’re bringing up something to make a
conversation with me?” wala pa ding expression ang kanyang mukha habang
nagsasalita...

Agad namang nag-init ang mukha ni Savannah at sinipa niya ang upuan ni Law sanhi ng
pagkatumba nito sa upuan. Lahat ng kaklase nila ay nahugot ang kanilang hininga at
walang sinoman ang may gustong lumapit sa kanila...

“Who are you to say that shit face? Don’t you just barge in to someone’s room with
the use of that freaking window!”

“This is also my room for your information and what’s the big deal about it? It’s
too burdensome to climb up the stairs” tumayo na siya at pinagpagan ang kanyang
sarili. Muli siyang umupo sa kanyang upuan at humalumbaba...

Hindi na nagawa pang magsalita ni Savannah dahil sa dalawang rason. Una, ayaw na
niyang sayangin ang laway niya sa pakikipag-usap kay Law at pangalawa, iniisip pa
rin niya kung paano nakaakyat si Law sa bintana upang makapasok dito sa room eh
nasa 4th floor itong room nila...

As far as I remember, he said that he is a human. Savannah thought. Hindi kalaunan

ay dumating na ang Math teacher nila at wala namang ginawa si Savannah kundi ang
matulog, ganun din si Law. Hindi na sila pinigilan ng kanilang teacher dahil kahit
na ilang beses silang pumunta sa detention, hindi pa rin ito natututo...
Paggising ni Savannah ay tapos na ang klase at pagtingin niya sa kanyang tabi ay
nakaupo pa rin doon si Law na nakatingin naman sa kanya. Wala na ang mga kaklase
nila sa paligid, ibig sabihin ay oras na para sa sunod na subject...

“Why are you still here?” tanong niya dito...

“This will be my room for the next subject” inayos na ni Savannah ang kanyang gamit
at iniwan na niya si Law sa room. Hanggang ngayon ay iniisip pa rin niya kung paano
nagawa ni Law na umakyat sa bintana ng 4th floor. Wala siyang maisip na paraan kung
paano nagawa iyon ni Law. Imposibleng umakyat siya ng puno para makatalon papunta
sa bintana dahil wala namang puno sa paligid ng building nila, kung meron man ay
napakalayo pa rin nito...

Dumating na ang Lunch Break at agad na pumunta si Savannah sa may cafeteria. Nakita
naman niya si Warren na nakaupo na at hawak ang cellphone nya...

“Kanina ka pa?”

“Hindi. Katatapos lang din ng klase namin. Anong gusto mong kainin? Ililibre kita”

“Aba! Anong nakain mo? May lagnat ka ba?” hinawakan naman ni Savannah ang noo ni
Warren upang tingnan kung nilalagnat nga ito. Tinapik naman ni Warren ang kamay ng
dalaga. Buti na lang kapag kaunting tapik o pitik hindi nabalik sa kanya kaya
nagagawa niya pa iyon...

“Ayaw mo? Ikaw na nga ‘tong ililibre eh” 

“Ito naman hindi mabiro! Dali ilibre mo na ako!” nagpunta na silang dalawa sa may
counter. Kulang na lang maglaway si Savannah dahil sa mga pagkain na ipinagtitinda.
Halos lahat kasi ngayon ng nasa menu ay paborito niya at dahil ililibre naman siya
ni Warren ay gagawin na niya itong pagkakataon para mabili ang lahat ng gusto niya
ng hindi nagagastos ang pera niya. Napangisi na lang siya dahil sa naisip niya... 
“Pumili ka na. Ano bang gusto mo?”

“Gusto ko ng pizza, pasta, burger, fried chicken, French fries tsaka last, ice
cream” napaawang naman ang bibig ni Warren dahil sa gustong bilhin ni Savannah pero
dahil nagpresinta siyang manlibre ay wala na siyang nagawa kundi ang bilhin ang
lahat ng gusto ni Savannah. Hindi man halata sa katawan ni Savannah ay napakalakas
niya talagang kumain, kahit ganon ay namemaintain niya pa din ang pagkakaroon ng
magandang katawan...

Nang maka-order na sila ay agad na silang bumalik sa kanilang table...

Maya-maya ay naagaw ng kanilang atensyon ang isang grupo ng kababaihan na pumasok

sa loob ng cafeteria. Lima sila sa grupo at tingin pa lang ni Savannah ay mga
bampira ang mga ito. Ngayon lamang niya nakita ang mga estudyanteng iyon kaya
itinuon niya ang kanyang tingin kay Warren na nakatingin pa rin sa limang babae na
nakaupo na ngayon...

“Sino sila?”

“Mga bago sila. Galing sila sa iba’t-ibang bansa at siguro alam mo na namang mga
bampira sila?” tumango lang si Savannah dito at nagpatuloy si Warren... “Hindi
maganda ang pakiramdam ko sa kanila. Tindig pa lang nila ay alam mo ng gagawa sila
ng gulo”

Muling tumingin si Savannah sa mga ito...

“Tss. They’re just bitches that seek attention. They’re not trouble, trust me”

Napangiti naman si Warren... “Yeah. Because you’re the only trouble here” iniba
naman agad ni Warren ang topic... “Para sa atin naman ‘tong dalawa di ba?”
patungkol sa mga pagkain sa harapan niya...

Pumula ang mata ni Savannah at hinila papalapit sa kanya ang mga tray ng pagkain...
“No, buy for yourself” napalunok naman si Warren at mabilis na tumayo papunta sa
may counter. Nakalimutan niyang masama ding agawan ng pagkain si Savannah.
Napabuntong hininga na lamang siya at pumila na para bumili ng sarili niyang
pagkain. Naabutan pa tuloy siya ng mahabang pila, oras na kasi ng Lunch Break ng
lahat ng estudyante kaya dumami na ang tao sa cafeteria...

Sinimulan naman ni Savannah ang pagkain pero napatigil siya sa pagsubo ng biglang
may humampas sa kanyang lamesa. Pagtingala niya ay nakita niya ang limang babae na
pinag-uusapan lamang nila kanina. Inilapag niya ang kanyang tinidor at kalmadong
tiningnan ang mga ito...

“Ikaw ba si Savannah?” tanong ng babaeng mukhang tumatayong leader nila...

“Why do you care?” itinuloy niya ang pagkain pero hinablot nito ang tinidor mula sa
kanyang kamay....

“Kinakausap kita, wag kang bastos!” hinawakan ng babae ang kwelyo ni Savannah at
itinayo siya nito mula sa kanyang upuan. Lahat na ngayon ng tao sa cafeteria ay
nakatingin sa kanila. Kahit na may mga teacher na kumakain din sa ngayon ay
nangangatog sa takot. Wala din naman silang magagawa kung pipigilan nila ang mga
ito. Tao lang sila at bampira ang mga ito...

Ipinikit ni Savannah ng mariin ang kanyang mata at sa pagmulat niya ay pula na ang
kanyang mata. Hindi pa rin binibitawan ng babae ang kanyang kwelyo...

“Ano bang kailangan niyo sakin?” parang yelong bumalot sa buong cafeteria ang boses
ni Savannah dahil sa sobrang lamig nito. Tirik na tirik ang araw pero ramdam nila
ang lamig na bumabalot sa boses ni Savannah...

“Nabalitaan kasi naming ikaw ‘yung pinakakilala dito. Alam mo ba? Natawa lang ako
ng makita kita. Itsura mo pa lang wala ka ng ibubuga” nakangising sabi sa kanya ng
babae... “Sigurado naman akong low class ka lang na bampira kaya wag ka ng
masyadong nagpapasikat dito dahil kami ang mas bagay na sumikat sa school na ‘to”
hinigpitan pa nito lalo ang hawak sa kwelyo ni Savannah na halos sinasakal na niya
ito...

Hindi na nagawa pa ni Savannah na magtimpi. Hinawakan niya ng mahigpit ang braso ng

babae at ibinaon ang kanyang mga kuko sa balat nito. Dumugo ang braso ng babae
dahil sa pagbaon ng kanyang kuko at agad siya nitong binitawan. Pumula ang mata ng
limang babae at inilabas na ang kanilang mga pangil...

“Oh, did I get you mad?” nagcross arms siya at itinaas ang kanyang kilay... “You
want to be famous in this school huh? Just forget about your shitty dream because
it won’t happen”

Mas lalong nagalit ang limang babaeng bampira at sabay-sabay na sumugod sa kanya.
Napangisi na lamang si Savannah at nagulat ang mga ito ng idipa pa ni Savannah ang
kanyang mga kamay na para bang ini-wewelcome pa sila nito...

Pero nang ilang pulgada na lamang ang pagitan nila sa dalaga ay parang may kung
anong bumalot sa katawan ni Savannah. Bago pa nila mailapat ang kanilang mga kamay
ay tumalsik na sila, tumama sila sa mga lamesa at upuan hanggang sa makarating na
sila sa dulo ng cafeteria. Humampas ang kanilang mga likod sa pader at naggawa ito
ng crack. Bumagsak sila sa sahig na puro sugat at pasa sa katawan...

Lumapit si Savannah sa limang babae at nang makita siya ng mga ito ay para silang
maaamong tupa na lumuhod sa kanyang harapan...

“You learned your lessons, bitches?” nakangising sabi ni Savannah...

“O-Opo!” nauutal na sabi ng lima. Nanginginig sila sa takot at sising-sisi sila na

basta na lang naghamon ng away sa taong hindi pa nila kilala...

“By the looks of it, you don’t know who I am” sabay-sabay na tumango ang lima at
nagpatuloy naman siya... “I’m Savannah Kier Walker and if you don’t want to get
killed, stay away from me and don’t show your filthy face at me again”

Nanlaki ang kanilang mga mata at mas lalong nadagdagan ang takot sa kanila ng
malaman nilang ang babaeng binangga nila ay anak ng pinakamalakas na bampira sa
buong mundo. Hindi kasi nila alam ang itsura ng naging anak nina Van at Kisha na si
Savannah pala, ang alam lamang nila ay Savannah ang pangalan nito, hindi naman nila
inaakalang ang babaeng inaway nila ay ang isa sa mga pinakanirerespeto sa buong
Vampire Clan...

“Patawarin niyo po kami! Hindi po namin sinasadya!” paghingi nila ng patawad. Hindi
na sila pinansin ni Savannah at bumalik sa kanyang table. Pinagpatuloy niya ang
pagkain na para bang walang nangyari. Nanatiling nakatayo ang mga esudyante at
nakatingin sa kanya, hindi sila makagalaw dahil sa takot. Mas lalo nilang
napatunayan na nakakatakot maging kaaway ang isang Walker...

“Sa tingin ko kailangan mong magbayad dahil sa damage na ginawa mo” sabi ni Warren
pagdating niya na may dala ng tray ng kanyang pagkain....
“Why me? Pagbayadin mo ‘yung limang babae kanina” napatawa na lamang si Warren at
sabay na silang kumain...

Sa kabilang banda naman...

May isang taong tahimik na nanood sa pangyayari kanina. Hindi naman niya mapigilang
mapahanga dahil sa ipinakita ng dalaga...

“She’s a prodigy. How interesting”

***

Lei/shinkumi's Note: Si Warren sa gilid --> Sorry kung matagal ang update. Kahit
bakasyon na ang dami ko pa ding ginagawa. Tsaka hindi kinaya ng feels ko ang EXO.
Busy ako sa pagspaspazz. OTL. Sana nagustuhan niyo 'tong chapter~ Maraming salamat
sa mga votes at comments! <333 Sa sunod na chapter naman si Law. :))

=================

Chapter Three: Perfect Match

IBABASE KO ANG DEDICATION SA COMMENTS AH? HINDI KO NA TATANGGAPIN 'YUNG MGA

NAGREREQUEST NA PINI-PM AKO. OKAY? SA COMMENTS AKO MAGTITINGIN KUNG SINO ANG
DESERVING. *U*

***

Chapter Three: Perfect Match

“Hoy, gawin mo ‘yung project natin, ikaw naman pala ang top student dito eh”
sinipa-sipa ni Law ang upuan ni Savannah hanggang sa tumunghay na ito sa
pagkakaubob sa kanyang lamesa. Pagkatunghay ng dalaga ay mapula na ang kanyang mata
at kitang-kita ang pagkairita sa kanyang mukha. Tumayo siya at sinipa ng malakas
ang lamesa nito sanhi ng pagkatumba nito. Nagtinginan naman lahat ng kaklase nila
sa kanila at ang malalapit ay agad na lumayo dahil ayaw nilang madamay...

“I don’t give a damn about the fucking project. Leave me alone and let me sleep,
you freaking asshole!” she screamed enough for her classmates to piss in their
pants because of fear. Kinuha ni Savannah ang kanyang bag at lumabas na ng room.
Ang aga-aga ay nakakunot na ang kanyang noo dahil sa inis. Nag-assign kasi ang
teacher nila ng isang project na by pair at dahil magkatabi sila ni Law ay sila ang
naging mag-partner. Nagpresinta siyang siya na lamang gagawa ng mag-isa at ayaw
niya ng kapartner pero hindi pumayag ang teacher nila. Hindi daw sila bibigyan ng
grade kapag hindi nila ito ginawa ng by pair... “Kung hindi lang dahil sa grade
hindi ako papartner sa kanya. Bwisit!”

Hindi naman porket natutulog at nagcucutting si Savannah ay wala na siyang pakealam

sa grade niya. Kahit na hindi na siya nagrereview ay nagiging top student pa rin
siya sa buong eskwelahan, hindi niya pwedeng ialis sa kanya ang title na ‘yun dahil
lamang sa isang grade na nawala dahil sa isang project. Ayaw naman niyang
madisappoint sina Kisha at Van kapag nalaman nila na-incomplete siya...

Dahil ongoing pa ang klase sa lahat ng room ay wala pang gaanong estudyante ang
nakakalat sa hallway. Dumiretso na lamang siya sa may library upang maghanap ng mga
librong pwedeng gawing sources sa project na gagawin nila. Nagpunta siya sa may
dulong bahagi ng library at tinitigan niya lamang ang mga shelf...

“Wag na nga. Tutulog na lang ako” umupo siya sa may sulok at inilagay ang kanyang
earphone sa kanyang tenga. Ipinikit niya ang kanyang mata at maiging pinakinggan
ang kantang tumutugtog ngayon sa kanyang telepono hanggang sa dalawin na siya ng
antok at tuluyan ng makatulog...

***

“Where did she go?” tanong ni Law sa kanyang sarili. Dinismiss kasi sila ng maaga
ng kanilang teacher para daw masimulan na nila ‘yung project dahil sa isang Linggo
na ang pasahan nito. Wala naman talagang interes si Law doon sa project, mas gusto
pa niyang matulog kesa pag-aksayahan ang oras ‘yun pero wala siyang magagawa dahil
grade din niya ang nakasalalay. Sayang naman kung babagsak siya ng dahil lang sa
isang project...

Nilapitan niya ang isang grupo ng mga estudyante para magtanong kung sakaling
nakita nila si Savannah...

“Nakita niyo ba si Savannah Walker?” para namang nakakita ng multo ang mga
estudyante ng makita siya. Nagsimula silang pagpawisan ng malamig at kita ang mga
takot sa mukha nila... “Sasagot ba kayo o---“ hindi na niya natapos ang kanyang
sasabihin ng magsalita na ang isa sa kanila...

“N-Nasa l-library siya!” nagkakanda-utal siya sa pagsagot at sabay-sabay na silang

tumakbo paalis. Ipinamulsa naman niya ang kanyang kamay at nagsimula ng maglakad.
Hindi niya alam kung bakit big deal ang pagpunta sa detention pero nalaman niyang
siya pa lang ang pangalawang nakapunta sa detention na iyon. Kilala kasi ang school
na ito sa pagkakaroon ng respitado at disiplinadong estudyante pero nung dumating
daw si Savannah, naging suki na ito sa detention dahil sa mga ginagawa niyang
paglabag sa rules. Nang dahil sa napapunta siya sa detention, natakot na ang mga
estudyante sa kanya dahil ibig sabihin lang non, kagaya din siya ni Savannah na
mahilig sa gulo. Hindi naman niya itatanggi ‘yon, minsan nga napapasok siya sa gulo
ng hindi niya namamalayan...
Nagpunta na siya sa library at agad na hinanap si Savannah. Ang laki ng library
tapos punong-puno pa ng mga bookshelf kaya hindi niya alam kung saang parte niya
hahanapin ito pero pagdating niya sa dulo ay nakita niya si Savannah na mahimbing
na natutulog habang nakasandal sa pader. Nilapitan niya ito at pinagmasdan ito
habang natutulog...

Umupo siya sa tapat nito at pinitik niya ang noo nito pero dahil malakas ang pitik
niya ay kumirot saglit ang daliri niya. Dahan-dahan niyang tinanggal ang earphones
nito at muli siyang tiningnan...

“Vannah” inalog-alog niya ang balikat ni Savannah pero hindi pa rin ito
nagigising... “Tulog mantika” bulong niya pero maya-maya ay may naisip siyang
paraan kung paano ito gigisingin. Napangisi siya at pinisil niya ang ilong ni
Savannah para hindi ito makahinga, sa ganitong paraan ay magigising na ang
dalaga...

Gaya ng naisip niya, mabilis na inimulat ni Savannah ang kanyang mata at

nanlalaking nakatingin sa kanya. Hinawakan ni Savannah ng mahigpit ang kanyang
kamay at gamit ang isa pa nitong kamay ay isinabunot nito sa kanyang buhok...

“A-Aray! H-Hoy S-Savannah! Bitawan mo nga ang buhok ko!” Hindi pa rin binibitawan
ni Savannah ang buhok ni Law at pinanggigigilan niya pa ito sa inis dahil sa
paggising niya dito...

“Who told you to wake me up in my wonderful sleep?! Who and I will kill him/her
right now!!” she growled and gripped his hair tightly. Law held Savannah’s hands
firmly and tore it away from his hair... “Ano bang problema mo at nanggigising
ka?!” galit na galit si Savannah na pumula na ang kanyang mata at nakalabas na ang
kanyang pangil...

“You’re so short-tempered you know that? I’m here because of our project. Kung ayaw
mong mawalan ng grade dapat sinisimulan na natin ‘yun” binitawan na niya ang kamay
ni Savannah at umupo sa tabi nito... “I can do it by myself though, kundi lang
dahil sa kaartehan ng teacher na ‘yun”

“Kaya ko din naman ‘yun mag-isa no! Tss” nabalot ng awkward na katahimikan ang
paligid nilang dalawa, nakadagdag pa na walang halos tao ngayon sa library. Hindi
rin nagtagal ay binasag ni Savannah ang katahimikan dahil hindi siya sanay na hindi
maingay, madalas kasi na kapag magkasama sila ni Warren ay palagi silang
nagkekwentuhan. Kinikwento nito ang mga karanasan niya bilang tao dahil gustong
malaman ni Savannah kung anong pagkakaiba ng pamumuhay ng mga tao sa katulad niyang
bampira... “Hindi ba sabi mo tao ka? Ano bang...pakiramdam ng maging isang tao?
‘Yung hindi katulad ko na kailangang uminom ng dugo at hindi tinitingnan na iba
ako”

Inantay niya ang magiging sagot ni Law pero nakatingin lamang ito sa kawalan. Nag-
antay pa si Savannah ng ilang minuto para sa sagot nito pero nanatili pa rin itong
tahimik. Dahil nga ayaw ni Savannah na pinag-aantay siya, tinampal niya ang noo ni
Law gamit ang kanyang palad...

Gulat naman itong napatingin sa kanya... “Bakit mo ginawa ‘yon!?” tanong nito at
hindi naman mapigilang matawa ni Savannah dahil sa pula ng noo nito ngayon... “Tss.
Napakabayolente mo. Tama ba namang tampalin ako sa noo?” masamang tumingin si Law
kay Savannah pero nginisian lamang siya nito...

“Hindi mo kasi sinasagot ang tanong ko. Ano bang pakiramdam na maging tao? Nakuha
ko na kasi ‘yung point of view ni Warren kaya ‘yung point of view mo naman”
Savannah hugged her knees in her chest and buried her face in her knees while
waiting for Law’s answer...

“To be honest, I lied to you about me being a human” napatunghay si Savannah at

nakakunot ang noong tumingin kay Law na nakatingin na din pala siya sa kanya...
“I’m a vampire”

“Eh?! Bakit hindi mo sinabi sakin agad? Akala ko talaga tao ka” itinago na lamang
ni Savannah ang kanyang pagtataka. Kung bampira si Law, dapat naramdaman na niya
ito noong una pa lang silang magkita sa detention pero bakit hindi niya
naramdaman? 

“Ayokong malaman dito sa school na bampira ako dahil gusto kong maranasang mamuhay
na hindi iba ang tingin sakin. Pero kahit ganun, gusto ko pa ring malaman kung saan
ako nagmula dahil hanggang ngayon, hindi ko alam kung sino ang tunay na ako”
tiningnan ni Savannah ang mga mata ni Law na sa sobrang itim ay para bang
napakalalim nito at madaming tinatago pero kahit ganoon, nakikita naman niyang
nagsasabi ito ng totoo. Ang sabi nila, hindi daw nagsisinungaling ang mata at
napatunayan niyang tama iyon dahil sa mga mata ni Law na para bang nangungusap sa
kanya...
“Paanong hindi mo alam kung saan ka nagmula? Hindi mo alam kung anong klaseng
bampira ka? Hindi mo alam kung saang clan ka nabibilang?”

“Hindi ko alam kung saan ako galing, hindi ko alam kung saan ako nagmula, hindi ko
alam kung sino ang mga magulang ko at hindi ko alam lahat. Tanging naalala ko lang
ay isang malaking pagsabog at paggising ko ay para bang may nabura sa akin. Sa
paggising ko, ako na si Law Ephraim Phytos”

Gusto pang magtanong ni Savannah tungkol sa buhay ni Law pero pinigilan niya ang
kanyang sarili. Baka kasi sabihin naman nito na masyado na siyang nanghihimasok.
Gustong-gusto pang malaman ni Savannah lahat at nagtataka siya sa kanyang sarili
dahil ito ang unang beses na nagkaroon siya ng interes sa isang bampira na kagaya
niya...

Tumayo na si Law at inilahad ang kanyang kamay...

“Tara na. Kailangan na nating gawin ‘yung project para matapos na”

Tinaasan naman niya ito ng kilay at mas piniling hindi tanggapin ang kamay nito...
“Okay then.  At hindi ko kailangan ng tulong mo. Kaya kong tumayo” nilagpasan niya
lamang si Law at naiwan naman siyang nakalahad pa rin ang kamay. Napairap na lamang
si Law sa kawalan at wala ng nagawa kundi ang sundan si Savannah...

***

“Utanong na loob Jinnah, sinabi ng tinatamad ako eh!” ginulo-gulo ni Blade ang
kanyang buhok dahil sa inis kay Jinnah. Kanina pa kasi siya nito niyayang lumabas
para magshopping pero tinatamad siyang samahan ito. Mga bata pa lamang sila ay
hindi na talaga magkasundo sina Jinnah at Blade, si Jinnah Williams, ang anak nina
Jick at Farrah ay sobrang kulit at ingay na alam na nilang lahat kung kanino
nagmana at si Blade naman ay tahimik, mas gusto niyang nagkukulong lang sa kwarto
at naglalaro ng video games...

“Dali na kasi! Madali lang naman eh! Ayaw naman akong samahan ni Irrah!”
nakangusong sabi niya dito. Sumalampak si Jinnah sa kama ni Blade at humiga dito.
Si Blade naman ay abala pa rin sa paglalaro ng video games. Si Irrah Falcon naman,
anak nina Israel at Jullia ay hindi mahilig sa mga pagshoshopping at kung anong
kakikayan hindi katulad ni Jinnah. Ang hilig kasi ni Irrah ay ang mag-aral ay
magbasa ng libro, simple lang si Irrah manamit, hindi rin katulad ni Jinnah na
akala mo lagi magmomodel dahil sa porma niya...
Falcon ang apelyido ni Irrah dahil ginusto ito ni Jullia. Siya na lamang ang
natitirang Falcon kaya minabuti niyang ang gamiting apelyido ni Irrah ay ang
apelyido niya...

“Sinabi na kasing madali lang eh!” binatukan ni Jinnah ng malakas si Blade sanhi ng
pagkabitaw nito sa joy stick. Sinamaan siya ng tingin nito at hinawakan ni Blade
ang pisngi ni Savannah. Pinisil niya ito ng sobrang higpit na halos mangiyak-ngiyak
na ang dalaga... “Ang kulit kulit mong babae ka! Kapag sinabi kong ayaw ko ayaw
ko!”

Pinisil din ni Jinnah ng mahigpit ang pisngi ni Blade...

“Ang kulit kulit mo din! Kapag sinabi kong gusto ko gusto ko!” ilang minuto din
silang nagpisilan ng pisngi hanggang sa pareho ng pumula ang mga pisngi nila.
Binitawan lamang nila ang isa’t-isa ng biglang bumukas ang pinto at pumasok si
Irrah na walang expression sa mukha. May suot siyang salamin at may hawak pang
libro....

“Bumaba na kayo doon para kumain tsaka may importane daw silang sasabihin satin”
muling lumabas si Irrah na para bang wala lang at naiwan naman silang dalawa na
nakatanga sa pintuan...

Hindi na nila itinuloy ang pagbabangayan at bumaba na sila para kumain at para
malaman ang importanteng bagay na sasabihin sa kanila. Pagdating nila sa may
dinning hall ay nandoon na lahat ang kanilang mga magulang pati na din sina Zick,
Jack, Lolo G at Jiji. Si Zick Claw sa ngayon ay may nobya na isang bampira din
samantalang si Jack naman ay meron na ding nobya na tao naman. Lahat sila ay may
masaya ng buhay ngayon sa Europa pero sa nakikitang expression nila ngayon ay para
bang may hindi magandang nangyayari...

Pumwesto na sila sa kanilang upuan at bago nila sinimulan ang pagkain ay kinuha ni
Van ang kanilang atensyon...

“Makinig muna kayo sa sasabihin ko, lalong-lalo na kayo Jinnah, Irrah at Blade”
lahat sila ay nag-aantay sa sasabihin ni Van... “Sa inyong tatlo ko iaatas ang
pagbabantay kay Savannah. Alam kong alam niyong pupunta na kayo sa Pilipinas sa
isang Linggo at sana mabantayan niyo siya pero ituring niyo siya ng parang isang
kapatid at kaibigan, alam kong kailangan niya ‘yun ngayon. Hindi na ligtas sa kanya
kung mag-isa lang siya dun at wala man lang kasamang isa sa atin”

“Nabalitaan kasi namin na may isang organisasyon na nabubuo at hindi pa namin

nakukumpirma kung may mga hindi sila magandang hakbang na ginagawa pero maayos na
rin ‘yung nakakasigurado tayo. Hanggat walang kasama si Savannah doon, mas delikado
para sa kanya” pagpapaliwanag naman ni Israel....
Nagkaroon na kasi sila ng sapat na training kaya may kapabilidad na silang
protektahan si Savannah, kumbaga, sila ang magpapatuloy ng naging katayuan ng mga
magulang nila noon. Ngayon, ang poprotektahan naman nila ay si Savannah. Hindi pa
kasi nakonkontrol ni Savannah ang kapangyarihan niya kaya natatakot silang baka
kung anong masamang mangyari kapag nalaman ng organisasyon ang tunay niyang
abilidad...

“Kami na po ang bahala kay Savannah tsaka excited na din kaming makilala siya!”
bakas sa mukha ni Jinnah ang pagkatuwa. Hindi kasi sila nagkaroon ng pagkakataon na
makilala si Savannah sa personal kaya nasasabik na silang makilala ito...

“Nakahanda na ba ang lahat para sa flight namin?” tanong naman ni Blade...

“Maayos na ang lahat. Wala na kayong dapat na ipag-alala” tumango na lamang sila sa
sinabi ni Van at sinimulan na nilang kumain...

***

Inilatag ni Savannah ang isang buong illustration board sa lamesa. Nandito pa rin
sila ni Law sa may library at sinisimulan na nila ang project nila para wala na
silang ibang alalahanin pa. Project nila ito sa Arts kung saan pinagdadrawing sila
ng isang bahay...

“Ako na ang bahala sa drawing!” pagpepresinta ni Savannah. Tiningnan naman siya ni

Law na parang hindi naniniwala sa sinasabi niya... “Bakit ka ganyan makatingin?
Hindi ka ba naniniwala na magaling ako mag-drawing?” dahan-dahang iniiling ni Law
ang kanyang ulo na mas lalong ikinaasar ni Savannah... “Sinusubukan mo talaga akong
damuho ka ha! Tingnan mo kung paano ako magdrawing! Artist yata ‘to!” kumuha si
Savannah ng papel at lapis sa kanyang bag at nagsimulang magdrawing ng tao...

Pinanood lamang ni Law ang ginagawa ng dalaga at pagkatapos nitong magdrawing ay

itinaas niya ang kanyang papel na para bang proud na proud sa kanyang ginawa...

“Ganda di ba?” taas-baba ang kilay ni Savannah habang nakangiti ng malapad...

“Pfft...” kinagat ni Law ang ibabang labi niya para pigilan ang pagtawa niya...
“What’s that? Is that a...lollipop?”

Itinapal naman ni Savannah ang papel sa mukha ni Law at hindi na napigilan pa ng

binata ang matawa ng tuluyan...

“Maganda naman ah!” nagcross arms si Savannah at ngumuso na parang bata...

Kinuha ni Law ang papel at muli itong tiningnan. Muli na naman siyang napatawa
dahil sa drawing ni Savannah. Taong stick lang kasi ito na may mga puno pa sa
paligid, may araw sa itaas at mga ulap. Kumbaga, parang drawing ng elementary ang
drawing ni Savannah...

“I’ll be honest with you, your drawing sucks. Please don’t do this again” seryosong
sabi ni Law at sinamaan lamang siya ng tingin ni Savannah. Kalaunan ay natawa na
naman siya pero hindi na siya pinansin ng dalaga... “Ako na lang ang magdadrawing.
Sabi mo kanina kaya mong gawin ng mag-isa ang project, paano mo magagawa ng mag-isa
eh hindi ka nga maalam mag-drawing?” nakangising sabi ni Law...

“Manahimik ka kung ayaw mong sikmuraan kita hanggang magkahiwa-hiwalay ang bituka
mo!” hindi man lang natakot si Law sa banta ni Savannah kahit kayang gawin iyon ng
dalaga. Nanatili lamang siyang nakangisi habang sinisimulan ang pagdadrawing.
Tahimik namang nanonood si Savannah sa kanya na pabor naman sa kanya kasi mas
nakakapagfocus siya sa isang bagay kung tahimik at walang maingay...

“Anong klaseng bahay ang idadrawing mo?” tanong ni Savannah habang nakahalumbaba sa
lamesa...

“Hindi ko alam. Bahala na” sagot naman ni Law. Tumahimik na muli si Savannah at
itinuon na lamang ang atensyon niya sa kanyang cellphone. Hindi niya napansin na
may ilang text at missed calls na galing kay Warren. Nakalimutan niyang sabihin
dito na hindi siya makakasabay sa lunch at sa pag-uwi dahil nga sa project na
‘to...

Tinext na lamang niya si Warren tutal busy din naman ito sa ibang bagay...

Tiningnan niyang muli ang ginagawa ni Law at nagulat siya ng halos nangangalahati
na ang project nila at ang ganda ng drawing niya. ‘Yung mga bawat linya sa drawing
ay pantay-pantay at wala man lang siyang mali na nakikita. Napatingin naman siya
kay Law na seryoso sa kanyang ginagawa, wala siyang ginagayanan na model ng bahay
pero nagawa niya ng ganitong kadali ang project nila. On the second thought, mas
maganda nga palang may kapartner ka lalo na at katulad ni Law ang magiging
kapartner...

Pagkatapos pa ng tatlumpung minuto ay natapos na ni Law ang drawing, may kulay na

din ito at mas lalong naging realistic ‘yung bahay. Sobrang ganda ng nagawa ni Law.
Nag-inat si Law at ibinaba ang lapis na hawak niya. Mukha naman siyang satisfied sa
nagawa niya. Tumingin siya kay Savannah at ngumiti...

“Ayos ba? Galing ko no?”

Tinaasan naman siya ng kilay ng dalaga... “Not bad”

Ngumisi naman si Law at inayos na ang mga gamit na ginamit niya...

“Dahil ako lang naman ang gumawa ng project, ilibre mo ako”

“Ano namang ililibre ko sayo?” buong akala ni Savannah ay aabutin sila ng hapon sa
project nila pero kakalagpas pa lang ng lunch break ay natapos na nila agad, or
should I say, natapos na ni Law feat Savannah na nanonood lang...

“Ilibre mo ako ng pagkain. Ayoko ng pagkain sa cafeteria kaya lumabas na tayo ng

campus” dinala ni Law ang illustration board at hinawakan naman niya ang kamay ni
Savannah... “Dalian mo, nagugutom na ako” wala ng nagawa si Savannah kundi ang
magpahila kay Law tsaka bayad na din niya ‘to kasi wala naman talaga siyang ginawa,
si Law na talaga ang gumawa ng project nila. Nang makalabas sila sa library ay
humarap sa kanya si Law... “Bago pala tayo kumain, ipasa na natin ‘to”

Pumunta muna sila sa faculty para ipasa ang project nila. Sila lang ‘yata ‘yung
kaka-assign lang kahapon nung project ay ipapasa na nila agad ngayon. Pagdating
nila sa faculty ay agad silang dumiretso sa table ng teacher nila...

“T-Tapos na agad kayo?!” gulat na tanong ng teacher nila at tiningnan ang project
na ginawa nila... “P-Paanong agad-agad---“ hindi na niya natapos ang sasabihin niya
ng sumingit si Savannah...

“Bakit ba hindi mo na lang tanggapin? Ang dami mo pang tanong” ipinatong ni

Savannah ang illustration board sa lamesa at nauna ng umalis. Sumunod naman sa
kanya si Law na napapailing na lang dahil sa ugali ng dalaga. Kahit na napakasungit
ay gustong-gusto naman ni Law ang ganitong ugali niya....
“Saan mo ba gustong kumain? Dalian mo, mahal ang oras ko” nakahalukipkip ito at
nakataas ang kilay. Ngumisi si Law at walang sabi-sabing hinawakan ang kamay ni
Savannah. Nagpahila na lamang siya hanggang sa makarating sila sa may parking lot.
Isinakay siya ni Law sa kanyang sasakyan at walang imik na pinaandar ito...

Tahimik lamang silang bumyahe hanggang sa makarating sila sa isang kalye na puno ng
street foods at karinderya. Itinigil ni Law ang kanyang sasakyan sa isa sa mga
karinderyang nakahilera at humarap kay Savannah. Hindi naman maipinta ang mukha ni
Savannah dahil sa nakikita niya, ang dami kasing tao tapos ang kalat pa. Hindi siya
sanay kumain sa ganito dahil kahit kelan hindi siya nagpunta sa ganitong lugar...

“Why did you bring me here?”

“We’re going to eat”

“No I don’t like”

“Yes you like”

“I said no!”

“I said yes!”

“I said---“ hindi na natapos pa ni Savannah ang kanyang sasabihin ng bigla siyang

layasan ni Law. Lumabas ito ng sasakyan at binuksan ang pintuan sa tabi niya.
Hinila niya palabas si Savannah at wala na naman siyang choice kundi ang sumama
dito... “Kapag nalason ako ikaw ang may kasalanan!”
“Don’t worry, you’re safe with me”

***

Lei/shinkumi's Note: Safe nga ba si Savannah kay Law? Mwehehehe. At sino kaya ang
bagong organisasyon na tinutukoy nila Van? Medyo napaaga ang update. Dapat sa
Sabado pa kaso nakapagtype ako ng mas maaga. Sana nagustuhan niyo! I need more
feedbacks please~ Mehehe. Minsan lang magrequest kaya pagbigyan niyo na. XD
Maraming salamat sa pagbabasa! Si Law nga pala ----->

=================

Chapter Four: Not Bad

Chapter Four: Not Bad

“What is this? Is this some kind of food or...poison?” mariing sinuri ni Savannah
ang mga pagkaing inorder ni Law na nasa harapan na niya ngayon. Iba’t-ibang klase
ng pagkain ang nasa harapan niya pero tig-kakaunting takal lamang na para bang
ipapatikim nga lang talaga sa kanya. Halos hindi na magkasya sa kanilang table ang
mga pagkain sa sobrang dami nito. Ngumisi naman si Law kay Savannah at humalumbaba
siya sa lamesa. Gusto niyang matawa sa reaksyon ng dalaga habang tinitingnan ang
mga pagkain. “What? Are you going to stare at me or answer my question?” bakas sa
boses ng dalaga ang pagkainip. Well, she hates waiting that’s why she’s acting this
way. Gusto niyang minamadali ang mga bagay-bagay dahil mainipin siyang tao.

“Can I do both?” nanatili pa ring nakangisi si Law habang nakatitig kay Savannah at
nakahalumbaba sa lamesa. Ni hindi man lang siya naiintimidate sa naiiritang mukha
ng dalaga. Kung ibang tao ito, baka maihi na sila sa takot... 

“What?” naguguluhang tanong ni Savannah...

“I said can I do both? Answering your question while staring at you?” bahagya
namang napaubo si Savannah at kinuha ang isang baso ng malamig na tubig. Inubos
niya ang laman nito ng isang inuman lang at iniiwas ang tingin sa binata.
Humalakhak na ng tuluyan si Law dahil sa naging reaksyon ng dalaga. Tumingin ng
masama sa kanya si Savannah pero kahit na tumigil na siya sa pagtawa ay hindi pa
rin naalis sa mukha niya ang pagka-amuse. “Now what? Aren't you going to taste the
food? Beats me, it’s delicious. It’s tested you know”
“By whom? You?” sarkastikong sabi ni Savannah.

Law puffs some air. Tinusok niya ang inihaw na atay at sinawsaw sa sauce gamit ang
tinidor. Itinaas niya ito at itinutok sa bibig ni Savannah. Bahagay namang napalayo
si Savannah at napangiwi sa ginawa ni Law. Mas lalo pang inilapit ni Law ang atay
sa bibig ni Savannah na siya namang lalong ikinairita nito...

“Bakit hindi mo muna subukang tikman bago mo pandirihan? Kung hindi mo magustuhan
ang lasa eh di iluwa mo at  uminom ka ng tubig para mawala ang lasa sa bibig mo”
pabalik-balik ang tingin niya sa atay at sa mukha ni Law na determinado. Sa itsura
pa lang nito, alam ni Savannah na hindi siya nito titigilan hanggat hindi nasusunod
ang gusto nito. Bumuntong hininga si Savannah at kinain ang isinusubo sa kanya ni
Law. Ngumisi naman si Law sa kanya at inantay ang magiging reaksyon niya. 

Dahan-dahang nginuya ni Savannah ang pagkain hanggang sa tuluyan na niya itong

malasahan. Sumabog ang lasa sa kanyang bibig hanggang sa tuluyan na niya itong
malunok at maubos. Tumingin siya kay Law na nakathumbs up. Ngumisi siya dito at
nagthumbs up din...

“Masarap pala” nahihiyang sambit niya sabay iwas ng tingin kay Law. Muling natawa
si Law at pinasubok naman kay Savannah ang iba pang pagkain. Hindi na nagreklamo pa
si Savannah at tinikman na lahat ng pagkaing nasa lamesa nila. Pagkatapos ng ilang
minutong pagtikim ay hindi namalayan ni Savannah na naubos na pala niya lahat ng
pagkain sa table nila.

“Ikaw ang kauna-unahang bampira na nakilala kong sobrang lakas kumain. Akalain mong
inubos mo plahat ng inorder ko tapos hindi man lang ako nakatikim?!” tinaasan niya
ng kilay si Law at humalukipkip. This is one of Savannah’s intimidating pose but
Law didn't give a damn at all. Hindi alam ni Savannah kung matutuwa siya doon o
hahayaan na lang. Walang tao o bampira na hindi naiintimidate sa presensya niya
pero itong si Law ay tinuturing siya na para bang normal lang. Pero naisip niyang
mas mabuti ‘yon kesa masyado siyang tinitingala. Mas mabuting ganito ang turing sa
kanya ni Law. She feels at ease.

“Sinabi mo bang tirahan kita? Eh di umorder ka ulit kung gusto mo basta ba kasama
ulit ako sa order mo eh”

“Gusto mo pa?!” 
“What’s so shocking about that? Eh sa nagustuhan ko eh ano bang pake mo? Dalian mo
na at umorder ka na” pinaalis na niya si Law na may hand gestures pa kaya wala ng
nagawa si Law kundi ang umorder ng pagkain. Hindi basta ang bumili dahil iba’t-
ibang stall ang bibilhan niya para sa pagkain ni Savannah. Lahat kasi ng tindahan
ng street foods ay binilihan niya kaya eto siya ngayon at ganun ulit ang ginagawa.
Matapos niyag umorder ay napuno na naman ang lamesa nila. Kumain lang sila ng
tahimik at hindi naman niya mapigilang pagmasdan si Savannah habang kumakain.
Napailing na lang siya habang nakangiti at pinagpatuloy ang pagkain...

Nang matapos sila ay bumalik na sila sa sasakyan para umuwi na...

“Saan ang bahay mo? Ihahatid na kita” pinaandar na ni Law ang kanyang sasakyan at
nagsimula ng magmaneho...

“But my bike is still in our school. You can drop me there and go get my bike” ani
Savannah.

Hindi sumagot si Law at nagpatuloy lamang sa pagmamaneho hanggang sa makarating

sila sa eskwelahan. Lulubog pa lang ang araw kaya bukas pa ang gate at laking
pasalamat ni Savannah dahil doon. Ipinasok pa ni Law ang kotse at walang imik na
bumaba si Savannah pero kinatok niya ang bintana. Binuksan naman ito ni Law at
dumungaw para makita si Savannah na nakangisi sa kanya...

“Salamat sa pagkain! Nag-enjoy ako” napangiti na lang din si Law at tumango.

Lumakad na si Savannah para kunin ang kanyang bike. Sinuot niyang muli ang jogging
pants ni Warren at sumakay na dito. Pumunta siya sa tabi ng kotse ni Law na hindi
pa rin umaalis... “Bakit hindi ka pa umaalis? May gagawin ka pa ba dito?”

“Oo, susundan kita hanggang sa bahay mo. Delikado na kasi maggagabi na kaya
susundan kita” magpoprotesta pa sana si Savannah pero nauna ng umandar ang kotse ni
Law. Binilisan naman niya ang pagbabike para mauna dito. Medyo may kalayuan ang
school sa mansyon kaya aabutin sya ng dilim pero hindi na naman iyon naging
problema dahil iniilawan ni Law ang daan gamit ang headlight ng kotse niya. Nasa
unahan ng kotse niya si Savannah habang nagbabike...

Nakarating sila sa may gate ng mansyon na ganun lang. Bumaba si Savannah sa kanyang
bike at muling sumilip sa bintana ni Law...

“Salamat Law!” nakangising sabi nito... “Uhh...ibig sabihin ba nito magkaibigan na

tayo?”
“Bakit? Hindi pa ba?”

Natawa na lang sila sa isa’t-isa at nagsimula na silang magpaalam sa isa’t-isa pero

paalis na sana ang sasakyan ni Law ng biglang may lumitaw na limang lalake sa
harapan nito. Napapreno naman si Law at agad na tumakbo papalapit si Savannah.
Hinarap niya ang limang hindi pamilyar na lalake. Napakunot ang noo niya dahil
matatalim ang tingin ng mga ito sa kanya at unti-unting pumula ang mata nila,
inilabas nila ang kanilang pangil at naglalaway sila. Nag-ugat ang kanilang mga
kamay at inilabas ang matutulis nilang kuko. Para silang mga asong ulol at wala na
sa kanilang sarili. Ngayon lamang nakakita si Savannah ng ganito, hindi naman sila
Insane at malabo ding kabilang sila sa isa sa mga clan...

Lumabas si Law sa kanyang kotse at tumabi kay Savannah. Nanatili pa ring nakaharap
sa kanila ang limang bampira at para bang kahit anong oras ay handa itong sumugod
sa kanila...

“Anong kailangan nila?” tanong ni Law. Dahil wala siyang maalala at hindi pa
gaanong karami ang alam niya tungkol sa mga bampira ay hindi niya alam kung anong
klaseng bampira ang nasa harapan nila. Hindi naman siya nag-alinlangang magtanong
kay Savannah... “Ano sila? Mukhang bago lamang din sila sa paningin mo” base kasi
sa reaksyon ni Savannah ay tama si Law. Kahit si Savannah ay hindi alam kung anong
klase silang bampira...

“Anong kailangan niyo samin?”

Ngumisi ang bampirang nasa gitna... “Ikaw si Savannah Kier Walker hindi ba?” 

Walang interes siyang tiningnan ni Savannah at wala man lang bakas ng takot sa
kanyang mukha... “Ako nga kaya sagutin niyo ang tanong ko. Anong kailangan niyo
sakin?” may diin na ang bawat salitang binitawan niya at naramdaman ni Law ang
paglamig ng paligid dahil sa presensya ni Savannah. Napapahanga talaga siya ni
Savannah, nagbitaw lamang siya ng mga salita pero parang kinikitil ka na nito dahil
sa mga titig niya...

“Nandito kami...” dahan-dahan silang ngumisi lahat na halos mapunit na ang kanilang
pisngi dahil sa sobrang laki ng bibig nila. Inilibas nila ang mahahaba nilang dila
at nanlaki ang kanilang mga mata na para bang luluwa na ito... “...PARA PATAYIN
KA!” sabay-sabay silang sumugod pero walang ginawa si Savannah. Humalukipkip lamang
siya at inantay ang paglapit ng mga ito sa kanya. Nang makalapit sa kanya ang isa
ay nagpakawala ito ng isang suntok pero tumalsik lamang siya. Nabalutan si Savannah
ng isang bagay na nagmimistulang force field. Sabay-sabay na sumugod sa kanya ang
mga bampira pero tumatalsik lamang sila pero buong akala ni Savannah na mapapagod
ang mga ito pero nagulat siya ng patuloy lamang ito sa pagsugod sa kanya. Hindi man
lang nila ininda ang sakit na natatamo nila sa pagsugod kay Savannah...

“SAVANNAH!” napatingin siya kay Law na nanlalaki ang mata at ibinaling niya ang
tingin sa limang bampira na tumatayo na ngayon. Handa na ang mga ito sa pagsugod sa
kanya... “Shit!” hindi niya alam kung bakit biglang napamura si Law pero namalayan
na lamang niyang nasa harapan niya ito. Nagulat siya sa ginawa ng binata pero mas
nagulat siya pinakita nitong galing sa pakikipaglaban. Gamit lamang ang dalawa
niyang kamay ay sinuntok niya ang mga bampira sa kanilang mga mukha. Sa isang
tigigisang suntok lamang sa mga ito ay napatumba sila. Isa-isa niyang nilapitan ang
mga ito at dinukot ang kanilang mga puso para hindi na muling makabangon. Humarap
si Law sa kanya na hingal na hingal at punong-puno ng pawis ang kanyang mukha.
Masama itong nakatingin sa kanya at tatanungin na sana niya ito pero naunahan siya
nito... “Ano ba namang katangahan ang ginagawa mo?! Hindi mo ba napansing nawala na
‘yung bumabalot sayo?! Hindi mo ba iyon nakikita?!” ginulo-gulo ni Law ang kanyang
buhok dahil sa inis...

“A-Ano...” hindi magawang magsalita ni Savannah. Hindi niya namalayan na nawala na

pala iyong bumabalot sa kanya. Ibig sabihin, kung hindi humarang si Law ay malamang
napatay na siya ng limang bampira na iyon. Masyado kasi siyang nagtiwala sa malakas
niyang kapangyarihan. Hindi niya naisip kung may limitasyon ba ito o wala. Masyado
siyang natuwa sa kung anong meron siya at hindi niya naisip ang maaring mangyari
kung nasobrahan siya sa paggamit nito... “H-Hindi ko alam...”

“May limitasyon ang lahat ng bagay Savannah. Hindi habang-buhay mapoprotektahan ka

ng kapangyarihan mo” bumuntong hininga si Law hinawakan ang ibabang labi niya...
“Pumasok ka na sa loob para makapagpahinga ka”

Lumakad na si Law papunta sa driver’s seat. Humarap sa kanya si Savannah na

nakanguso at nakakunot ang noo...

“S-Salamat sa lahat ng nagawa mo sakin ngayong araw. Hindi ko alam kung paano kita
mababayaran” 

Napangisi na lang si Law dahil sa nakangusong si Savannah... “Don’t think about it

too much. You should rest. You’re probably tired” tumango na lamang si Savannah at
sumakay na sa kanyang bike. Pumasok na siya sa loob ng gate at nag-bike hanggang sa
makarating na siya sa may front door. Pinagbuksan naman siya ng katulong niya at
dumiretso siya sa kanyang kwarto. Sumalampak siya sa kanyang kama at naisipang
tingnan ang kanyang cellphone...

Nakita niyang madaming text galing kay Warren. Napasinghap siya ng makalimutan na
niya ito...

Warren: 

Where are you?

Warren:

Text or call me kung nasa bahay ka na.

Warren:

Sav, i’m worried

Warren:

I’ll strangle you tomorrow if you don’t reply!

Napatawa na lang si Savannah sa huling text ni Warren. Mas pinili na lang niyang
tawagan ito. Kesa mainis ay natutuwa pa siya kapag masyadong nag-aalala sa kanya si
Warren. Pakiramdam niya kasi sobrang halaga niya kay Warren kaya ganun ito mag-
alala sa kanya. Isang ring pa lang ay sinagot na agad na ni Warren. Napahalakhak
naman si Savannah at sumandal sa kanyang headboard ng kama...

[Why are you laughing, Miss?] halata sa boses ni Warren ang pagkairita. Muling
natawa si Savannah ng maimagine ang nakakunot na noo at nakangusong labi ni
Warren...

“Nakakatawa ka kasi. Akala mo naman lagi may mangyayari saking masama. Calm your
balls down, Warren” nakangising sabi niya kahit hindi naman siya nakikita nito...

Narinig niya ang pagbuntong hininga nito... [Fine. Hindi lang kasi ako sanay na
hindi kita kasabay sa pag-uwi. Where were you anyway? Sinong kasama mo?] 

“Hindi ko nga pala nasabi sayo. Si Law ang kasama ko. Siya kasi ang kapartner ko
doon sa project at siya na din ang naghatid sa akin pauwi” saglit na natahimik si
Warren sa kabilang linya at napakunot naman ang noo ni Savannah dahil dito...
“Warren? Andyan ka pa ba?”

[Ah yes. Law Ephraim Phytos? Close na pala kayo?] hindi maitago ni Warren ang
pagkairita sa kanyang boses na napansin naman ni Savannah.

“Warren, you okay?”

[Of course. Bakit naman magiging hindi?]

“Nothing. Hmm, maybe you’re tired. Inaantok na din kasi ako eh. Kita na lang tayo
bukas sa school?”

[Sure. Good night, Sav]

“Good night” ibinaba na ni Savannah ang tawag at tumingin sa kawalan. Nasa isip pa
rin niya ang nangyari kanina. Kung wala si Law kanina ay napahamak na talaga siya
pero madaming katanungan sa isip niya ngayon. Sino ang mga iyon? Anong kailangan
nila sa kanya? Bakit kakaiba sila? Dapat niya bang sabihin sa mga magulang niya ang
nangyari? Pero sigruado siyang kapag sinabi niya sa mga ito ay mag-aalala lamang
ito sa kanya at ayaw na niyang pag-isipin pa ang mga ito. Tsaka isa pa, baka kapag
nalaman nila ay pasunudin siya sa Europe. Alam naman niya kung gaanong ka
overprotective si Van sa kanya kaya hindi malabong mangyari iyon.

Humiga na siya ng maayos at ipinikit na lamang ang kanyang mga mata. Mas maganda
kung magpapahinga muna siya para makapag-isip siya ng maayos sa kung ano ang mas
magandang gawin. Hindi rin kalaunan ay dinalaw na siya ng antok at nakatulog.

***

Hawak ng isang lalake ang sigarilyo sa pagitan ng kanyang daliri at sa kabilang

kamay naman niya ay isang kupita ng alak. Nasa balkonahe siya at pinagmamasdan ang
bilog at maliwanag na buwan. Lumakad siya papunta sa isang upuan at mas piniling
maupo. Bumukas naman ang pintuan sa may balkonahe at pumasok ang isang binata na
may dalang dagger. Ang hawakan nito ay ginto at may magandang disenyo. Pawisan ang
binata at hingal na hingal na para bang galing sa isang labanan.

“Saan ka nanggaling?” tanong ng lalake sa binata. Puno ng awtoridad ang boses nito
at seryosong tiningnan ang binata habang inaantay ang sagot nito...

“Nag-training lang Dad” 

Ngumisi ang lalake sa kanyang anak... “Mabuti kung ganoon. Kahit papaano naman pala
ay may mabuti kang nagagawa. Kamusta ang mga pinagagawa ko sayo? Nagagawa mo ba ng
maayos?” mas lumapit pa ang binata sa kanyang ama at tiningnan ito sa mata...
“Ginagawa ko po ang lahat matupad lang ang kagustuhan niyo. Hindi ko po kayo
bibiguin” humigpit ang hawak niya sa kanyang dagger na halos mamuti na ang kanyang
kamao. Puno ng determinasyon ang kanyang mga mata at napahalakhak ang kanyang ama
ng makita ang kanyang itsura...

“Sige lang. Siguraduhin mong hindi mo ako bibiguin dahil sa lahat ng ayaw ko ay
‘yung nasisira ang plano ko” muli siyang tumayo at ibinuga ang usok sa kanyang
bibig papunta sa mukha ng binata. Pinigil naman ng binata ang maubo dahil sa usok
na ibinuga sa kanyang mukha. Mas pinili niyang hindi magpakita ng kahit anong
reaksyon. “Oras na pumalpak ka sa plano. Alam mo na kung anong mangyayari sayo”
dumungaw ang kanyang ama sa ibaba at itinuro ang isang nagwawalang lalake. Para
siyang wala sa sarili at may mga lalakeng nakaitim ang pumipigil sa kanya...

Napalunok ang binata dahil sa kanyang nakita...

“Kapag nabigo ka at binigo mo ako, matutulad ka sa kanya. Wala akong pakealam kung
anak pa kita o ano basta gawin mo ang lahat ng gusto ko para maipagmalaki kita.
Iyon naman ang gusto mo hindi ba?” saglit na hindi kumibo ang binata pero kalaunan
ay tumingin siya sa kanyang ama...

“Maaasahan niyo ako Dad. Magtiwala kayo sakin”

“Magaling. May tiwala naman ako sayo kaya gawin mo ang lahat ng makakaya mo dahil
dadating din tayo sa panahon na tayo naman ang babangon at sila ang tutumba”

***

“AHHHHHHH!!!” sumigaw ang isang babae at napatayo sa kanyang higaan habang hawak
ang kanyang ulo. Muli siyang sumigaw at mahigpit na hinawakan ang kanyang ulo.
Sobrang sakit ng kanyang ulo na para bang binibiak ito. Pinagpapawisan na siya ng
malamig at hindi niya alam kung ano ang gagawin niya para mawala ang sakit nito.
Hindi niya namalayan na napaiyak na pala siya sa sobrang sakit... “A-Ang sakit...a-
ang sakit...”

Bumukas ang pinto ng kanyang kwarto at may isang babaeng lumapit sa kanya.
Nataranta ito dahil sa nangyayari, hindi niya alam kung anong gagawin...
“Anong nangyayari sayo Ate? Ate!” hinawakan niya ang balikat ng nakakatanda niyang
kapatid at tiningnan ang mukha nito. Umiiyak ito at halatang nahihirapan. Ilang
araw na ganito ang kanyang Ate, sa kalagitnaan ng gabi ay bigla na lamang sisigaw
at sasabihing masakit ang kanyang ulo. Lahat na ng pwedeng pagdalhan para patingnan
siya ay wala namang nakikitang kung anong abnormalities sa kanya hanggang sa sumuko
na sila at hinayaan na lang...

“T-Tulungan m-mo ko...s-sobrang sakit...” nanginginig ang buo nitong katawan at

nagulat siya ng imulat nito ang mata ng kanyang ate ay kulay berde ito. Bahagya
siyang napalayo sa nakakatandang kapatid at pinanood ang nangyayari dito. Dahan-
dahang tumayo ang kanyang kapatid at lumapit sa kanya. Paatras siya ng paatras
hanggang sa napansandal na siya sa may dingding. Nakatingin ito sa kanya pero
parang wala ito sa sarili. 

Nagulat siya ng biglang umilaw ang berde nitong mata at nabalutan ng kulay berdeng
usok ang katawan ng kapatid niya...

“A-Anong nangyayari sayo Ate?!” hindi ito kumibo at nanatiling nasa harapan niya
hanggang sa unti-unting binukas ang kanyang bibig na para bang may sasabihin siya.

“Parehong may malakas na kapangyarihan

Pangangambahan ng sangkatauhan

Magdudulot ng malaking kaguluhan

Magiging sanhi ng kamatayan”

Napakunot ang kanyang noo dahil sa mga sinabi nito. Wala siyang maintindihan sa
sinabi ng kanyang kapatid. Unti-unting nawala ang berdeng usok sa kanyang katawan,
nawala na din ang liwanag sa kanyang mata at bumalik ang natural na kulay na mata
nito na kulay itim. Pagkawala ng mga ito ay natumba ang kanyang kapatid sa sahig at
nawalan ng malay...

“ATE!” inihiga niya ito sa kanyang kandungan at nakitang dumudugo ang ilong nito.
Napahikbi na lamang siya dahil sa kakaibang nangyayari sa kapatid niya... “Anong
nangyayari sayo? Bakit ka nagkakaganyan?”

***

Lei/shinkumi’s Note: I have nothing much to say. Magpapasalamat lang ako sa mga
nag-aantay, nagvovote at nagcocomment! Kayo na ang bahalang mag-isip kung ano ba
talaga ang magiging takbo ng story. HAHA. Kahit ako hindi ko pa din alam. Mehehe.
Pasensya na kung matagal akong mag-update. Busy ako sa pagspazz~ <//3
AS I’VE SAID, IBABASE KO ANG DEDICATION SA COMMENTS. KAPAG MAGANDA ANG COMMENT MO,
SAYO KO IDEDEDICATE.

=================

Chapter Five: Circle of Friends

Chapter Five: Circle of Friends

Maganda ang panahon ng dumating sina Jinnah, Blade at Irrah sa bansa. Nasa labas na
sila ng airport at inaantay na lamang ang sasakyang susundo sa kanila papunta sa
mansyon ng mga Walker. Kada taong dumadaan sa tabi nila ay hindi maiwasang
mapatingin dahil sa taglay na kisig ni Blade at ganda nina Jinnah at Irrah. Panay
ang paypay ni Jinnah sa kanyang sarili dahil sa init, si Irrah naman ay hawak ang
isang maliit ng libro at nagbabasa samantalang si Blade naman ay seryoso lamang na
nag-aantay. Maya-maya pa ay dumating na ang kotseng susundo sa kanila at agad din
naman silang sumakay...

“Excited na akong makita si Savannah!” pagbasag ni Jinnah sa katahimikan. Wala

namang pumansin sa kanya kaya napanguso na lamang siya. Naisipan naman niyang
kulitin si Blade na nasa tabi niya. Nasa may unahan kasi si Irrah... “Blade, anong
una mong gagawin pagdating mo sa mansyon? Siguro ang laki nun no? Mas maganda kaya
si Savannah sa personal? Anong sa tingin mo?”

Napairap naman sa kawalan si Blade at bahagyang ibinaba ang hawak niyang PSP. He
looked at Jinnah sideways and sighed...

“Will you please shut the fuck up, Jinnah Michaella Williams?” talagang binuo pa
niya ang pangalan ni Jinnah na pinakaayaw nitong marinig. Ayaw niya kasing
isinasama ang second name niyang Michaella, mas gusto niyang Jinnah Williams na
lang...

“Sabi ng wag mong isasama ‘yung Michaella eh!” nakangusong sabi nito... “Tinatanong
lang naman kita eh!”

“Wala akong gustong gawin, happy?” napairap na lang si Jinnah at itinuon ang
atensyon sa labas ng bintana. Nagpapasalamat si Jinnah na nandito na sila sa
Pilipinas para puntahan si Savannah. Pinapanalangin niyang sana makausap niya si
Savannah sa kahit anong bagay hindi katulad nina Blade at Irrah na may kanya-
kanyang mundo. Madaldal kasi si Jinnah at ang dami niya laging gustong sabihin pero
hindi niya magawang makapagsalita ng matagal dahil wala din namang makikinig sa
kanya. 
Pagkatapos ng mahabang biyahe ay nakarating na sila sa mansyon. Bumukas ang mataas
at kulay itim na gate. Pagkarating nila sa harapan ng mansyon ay agad silang
bumaba. Sinalubong sila ng mga katulong at tinulungan silang buhatin ang kanilang
mga gamit. Inilibot naman nila ang tingin sa paligid. Mukha namang magugustuhan
nila dito, tahimik at payapa ang paligid...

Pumasok na sila sa loob at dumiretso sila sa may salas. Pinaghanda sila ng maiinom
at makakain. Tumayo si Jinnah at lumapit sa dingding na may nakalagay na malaking
picture frame nina Van, Kisha at ni Savannah. Nakapalibot sa kanila ang mga Nobles,
si Lolo G, Jiji, Israel, Jullia, Wade at Victoria. Sa isang cabinet naman ay
nakapatong ang maliliit na picture frame na may litrato ng mga magulang nila, nga
mga representatives, at nina Van at Kisha. Muli ng bumalik si Jinnah sa pagkakaupo
sa couch ng narinig niyang sabihin ng katulong na pababa na daw si Savannah...

Maya-maya pa ay sabay-sabay silang napatingin sa may hagdan at nakitang pababa na

nga si Savannah. Nakangiti ito at hindi nila maiwasang mapanganga dahil sa ganda
nito. Nakasuot siya ng puting dress na hanggang ibabaw ng kanyang tuhod at
nakalugay ang mahaba nitong buhok. Nang tuluyan itong nakababa sa hagdan ay
nakangiti pa rin ito sa kanila. Hindi naman nila alam ang gagawin kung nagbobow pa
bilang pagbigay galang o simpleng ‘Hi’ na lang...

“So, kayo na ba sina Blade, Jinnah at Irrah?” tanong ni Savannah. Humalukipkip siya
at nagtaas ng kilay. ‘Yung kaninang ngiti niya ay napalitan na ng ngisi... “Wow,
mas naging kamukha mo si Tita Farrah” patungkol niya kay Jinnah. Ibinaling naman
niya ang tingin niya kay Blade na seryoso pa din... “Nakuha mo naman ang pagiging
seryoso kay Tito Wade...” tumingin naman siya kay Irrah... “At nakuha mo din ang
pagiging seryoso kay Tito Israel but you inherited your beauty from Tita Jullia”
tuwang-tuwa si Savannah na may makakasama na siya ngayon pero nag-aalinlangan pa
din siya kung paano niya ito patutunguhan... “Uhh...ituring niyo ako sa kung paano
niyo ituring ang isa’t-isa. You know, like friends? Hindi ko alam kung bakit kayo
pinapunta dito ni Dad pero sana maging magkaibigan tayong lahat”

Napatikhim naman si Jinnah at ngumiti ng sobrang lapad. Mukhang nagugustuhan niya

na si Savannah... “Should we call you Ate or what? Nauna kang naipanganak hindi
ba?”

“No, kahit Savannah na lang. Mukha naman tayong magkaka-age lang eh” 

“Savannah then. Nice to meet you! Hindi na kami magpapakilala kasi mukha namang
kilala mo na din kami” hindi pa rin nagsasalita sina Blade at Irrah na nakatitig
lamang kay Savannah. Siniko naman ni Jinnah ang dalawa...
Naunang magsalita si Irrah... “Hi Savannah. Sorry kung hindi ako gaanong
palasalita. Mas prefer ko kasing magbasa ng libro at mag-aral kaya madalas din
akong nasa loob ng kwarto. Itong si Jinnah lang talaga ang nagpapagulo ng buhay ko”
napatawa naman si Savannah ng ambang babatukan ni Jinnah si Irrah pero agad itong
nakalayo sa isa...

“There’s no need to introduce myself since you know me so can I take a seat now?”
walang emosyon na sabi ni Blade. Sinamaan naman siya ng tingin ni Jinnah at
binatukan ito ng malakas... “Hey! You don’t need to do that! You’re so annoying!”
bulyaw niya kay Jinnah...

“Wala kang galang! Hindi mo ba kilala ‘yang nasa harapan mo? Tss!” muli niyang
binatukan si Blade at nagpalitan sila ng masamang tingin sa isa’t-isa...

“Siya na ang nagsabi na ituring natin siya kung paano natin ituring ang isa’t-isa.
Sinusunod ko lang ang gusto niya kaya manahimik ka Michaella” ngumisi si Blade at
namula naman sa galit si Jinnah. When you call her Michaella, it’s like you just
dropped a bomb. Para siyang bomba na sumasabog sa sobrang inis...

“Sinabi ng wag mo akong tatawaging Michaella eh!” napailing na lang si Irrah at

nag-aalangang ngumiti kay Savannah. Napatawa na lang si Savannah dahil sa inasta ng
dalawa. Hindi na siya nagtataka kung bakit ganito mag-away ang dalawa, nasabi na
naman sa kanya noon pa lang ni Kisha na sobra na talagang mag-away sina Blade at
Jinnah. Mga bata pa lang sila hindi na talaga sila magkasundo.

Matapos magbangayan ang dalawa ay nagsimula naman silang magkwentuhan. Hindi rin
nagtagal ay nawala na din ang kaunting ilangan sa pagitan nila at napalitan ng
masaya at puno ng tawanang pag-uusap. Inabot na sila ng hapon ng nagkekwentuhan ng
mga kung ano-anong bagay. Naputol lang ang pagkekwentuhan nila ng marinig nila ang
doorbell. Ang katulong na ang nagbukas ng pinto at tumayo si Savannah para tingnan
kung sino iyon...

“Hey, Sav” nakangiting bati ni Warren...

“Warren!” mas lumapit pa si Savannah at ngumiti sa kanya... “Anong ginagawa mo
dito?”

Itinaas ni Warren ang isang box ng chocolate cake na paborito ni Savannah... “Just
want to hang out. Wala akong magawa sa bahay eh”

Pinapasok na ng tuluyan ni Savannah si Warren at hindi niya inaasahang may iba pa

lang tao ang nandito. Isa-isa niyang tiningnan ang tatlong tao o mas magandang
sabihin, bampira sa kanyang harapan. Tumabi naman sa kanya si Savannah at isa-isang
pinakilala ang mga ito...

“Siya si Jinnah Williams” ngumiti naman si Jinnah at kumaway kay Warren na

sinuklian naman niya ng isa ding ngiti... “Ito naman si Blade Lockhart” turo naman
niya sa lalakeng abala sa paglalaro sa kanyang PSP, tumingin ito sa kanya at
bahagyang tumango at muling ibinalik ang kanyang atensyon sa kanyang nilalaro...
“At siya naman si Irrah Falcon” tumitig siya kay Irrah na tipid na ngumiti sa
kanya. Pinaupo na siya ni Savannah at binuksan ang cake na dala niya. Nagpahanda na
agad si Savannah ng mga platito at tinidor para makain na ang dala ni Warren... 

“Ako nga pala si Warren Pressman, kaibigan ni Savannah. Kinagagalak ko kayong

makilala” 

“Wow~ Tao ka di ba? Salamat sa pag-aalaga kay Savannah ah?” nakangiting sabi ni
Jinnah kay Warren... “Nako, kapag nalaman ni Tito Van na may kaibigan kang tao,
he’ll freak out! Alam mo naman kung gaano ka-overprotective ‘yun eh” sabi naman
niya kay Savannah...

“Ah, hindi naman big deal ang pagiging tao ko. Masaya nga ako at nakilala ko si
Savannah. Nakakatakot lang siyang batukan or something, bumabalik lang sakin ‘yung
sakit” napatawa naman sila sa sinabi ni Warren...

“It’s a lesson though. Don’t lay your hands on me” nakangising sabi ni Savannah...
“Hindi ko nga sinasabi sa kanya eh pero balak ko din namang sabihin. Wala din naman
siyang magagawa” napaisip naman si Savannah bigla at unang lumitaw sa kanyang
isipan ay si Law. Nandito na lahat ng kaibigan niya at si Law na lamang ang
kulang... “Sayang, wala si Law” nasambit na lang niya bigla ng hindi namamalayan.
Napatingin naman silang lahat kay Savannah...
“Who’s Law?” tanong ni Irrah. Itinigil niya muna ang pagbabasa ng libro, ang bastos
naman kasi kung hindi siya makikinig sa usapan...

“Isa din sa bago kong kaibigan dito. Una ko kasing naging kaibigan itong si Warren
at sumunod si Law na katatransfer lamang sa school na pinapasukan ko” bigla naman
siyang napapoker face na ipinagtaka nila... “Law Ephraim Phytos, a weird creature.
I don’t understand him, really” 

“What do you mean?” tanong naman ni Blade... “Is he some kind of a jerk or what?”

“Well, he’s a complete jerk! Akalain mo nung una kaming magkita hindi niya ako
kilala? Duh, i’m Savannah Kier Walker. I’m quiet popular in school tapos malalaman
kong hindi niya ako kilala? Like, who is he para hindi niya ako makilala? But then,
he’s good though. Nakakaenjoy din naman pala siyang kasama” 

Napatawa na lang ang tatlo dahil sa mahabang litanya ni Savannah pero si Warren ay
nangingiti na lang. Napatingin naman si Savannah sa tatlo ng may pagtataka sa
kanyang mukha...

“Why are you laughing?”

Si Jinnah na ang unang nagsalita... “You’re really like Tito Van, you know?”
natatawa pa ring sabi nito...

“Kapag naiinis ka or something, parehong-pareho talaga kayo. Seeing you with Tito
Van. Oh, how i’d love to see that” nangingiti namang sabi ni Irrah...

“Nag-aaway na silang dalawa sa telepono pa lang. What would it be like when they’re
fighting face-to-face? I’ll pay to see that” nakangisi namang sabi ni Blade...

“So, your Dad and you are always fighting?” nakangiting sabi ni Warren. Tumango
naman si Savannah habang nakanguso... “Cute” muli silang nagkwentuhan hanggang sa
abutin na sila ng gabi. Masyado nilang na-enjoy ang company ng bawat isa. Madali
din nilang nakasundo si Warren. Pagpatak ng alas diyes ng gabi ay nagpaalam na si
Warren para umuwi. Sina Jinnah, Blade at Irrah naman ay naghanda na para matulog sa
kani-kanilang kwarto. Pumasok naman si Savannah sa kanyang kwarto at humiga.
Napatingin siya sa kanyang cellphone na umiilaw. Kinuha niya ito mula sa
pagkakapatong sa side table...

Nang tingnan niya ang caller ay si Van ito... 

“Bakit?”

[Wala man lang ‘Hello’? Tss. Kamusta sina Blade, Jinnah at Irrah?]

“They’re fine. It’s fun to be with them actually. Natutulog na sila ngayon. So, ano
pang gusto mong sabihin?” bored na sabi ni Savannah...

[May boyfriend ka na ba?] napafacepalm naman si Savannah dahil sa tanong ni Van...

“Dad, kailangan ba palagi kapag tatawag ka hindi mawawala ang tanong na ‘yan? At
ilang beses ko ding sasabihin sayo na wala akong boyfriend? Cut the crap Dad. It’s
annoying” 

[Aba! Naninigurado lang ako no! Baka mamaya, porket wala kami ng Mom mo dyan may
pumoporma na sayo] nanahimik saglit si Van bago muling nagsalita... [Mag-iingat ka
Savannah. Nakakasigurado akong hindi pa talaga tapos ang lahat] napakunot naman ang
noo ni Savannah sa sinabi ng kanyang ama...
“What do you mean, Dad?”

[Just...take care of yourself. Hindi ko alam ang gagawin ko kung mapapahamak ka]
hindi na nagawang sumagot pa ni Savannah ng marinig niyang ibinaba na ni Van ang
telepono. Napabuntong hininga na lang siya at tumingin sa kisame. Naisip niya ‘yung
mga bampirang umatake sa kanya at non pa lang, muntikan na siyang mapahamak. Yes, I
really need to be careful. 

***

Trinity Venice Benedicto 

Ang pangalang nakalagay sa pintuan ng isang kwarto sa ospital. Sa loob ng kwartong

iyon ay nakaratay ang isang babaeng walang malay at sa kanyang tabi ay ang kanyang
kapatid. Puno ng pag-aalala ang mukha ng kanyang kapatid habang nakatitig sa
natutulog niyang ate. Naluluha na siya dahil sa nangyayari sa kanyang kapatid. Suki
na sila sa ospital dahil sa kakaibang nangyayari dito. Hindi lang ito ang problema
nila, unti-unti ng nauubos ang perang iniwan sa kanila ng kanilang mga magulang
dahil sa palaging nandito sila sa ospital...

Dahan-dahang iminulat ni Trinity ang kanyang mga mata at agad na tumingin sa

kanyang kapatid. Mukhang nanghihina pa siya pero nagawa pa rin niyang ngumiti...

“Tiffany...” pagtawag niya sa nakababata niyang kapatid...

“A-Ate, a-anong pakiramdam mo? Okay ka na ba? Teka, tatawagin ko lang ang
doktor---“ hindi na niya natapos ang sasabihin niya ng hawakan ni Trinity ng
mahigpit ang kanyang mga kamay...

“Patawarin mo ako, Tiffany. Puro problema na lang ang dala ko sayo. Halos hindi ka
na makapasok sa eskwelahan ng dahil sa akin. Hindi na rin ako nakakapasok dahil sa
mga nangyayari sakin. Hindi dapat ganito ang nangyayari satin. Hindi ito ang gusto
nina Mama at Papa” napaluha na lamang si Trinity. Noong labing-limang taong gulang
siya ay namatay ang kanyang ama at ina dahil sa aksidente, labing-apat na taong
gulang naman noon ang kapatid niyang si Tiffany. Kahit ganoon ang nangyari, malaki
namang pera ang iniwan sa kanila ng kanilang mga magulang kaya hindi na sila
nahirapan na paaralin ang kanilang mga sarili pero noong isang taon, pagtungtong ni
Trinity sa panlabing-walong taong gulang niya ay may kung anong kakaiba na ang
nangyari sa kanya...
Madalas siyang managinip ng kung ano-ano pero karamihan sa kanyang mga panaginip ay
mga taong may mapupulang mata at mahahabang pangil. Palagi niyang napapanaginipan
na ang paligid niya ay puno ng mga walang buhay at duguang katawan ng mga tao.
Sobrang itim na kalangitan at kahit saan ka lumingon ay puro katawan ng tao.
Magigising na lamang siya na sobrang sakit ng kanyang ulo pagkatapos noon ay wala
na siyang maaalala...

Naiikwento sa kanya ni Tiffany ang mga nangyayari sa kanya pagkatapos sumasakit ang
kanyang ulo. Magiging berde ang kanyang mga mata at may berdeng usok na babalot sa
kanya, pagkatapos noon ay mawawalan siya ng malay at may dugong lalabas sa kanyang
ilong...

“Pero Ate, iba na ang nangyari kagabi” naluluhang sabi ni Tiffany... “Noong umilaw
ang berde mong mata at nang mabalutan ka ng berdeng usok ay may mga sinabi kang
salita na hindi ko maintindihan. Tungkol sa...kamatayan? Kaguluhan? Hindi ko
maintidihan Ate”

“Hindi ko din alam ang nangyayari sakin Tiffany. Natatakot ako. Sobrang natatakot
ako” tuluyan ng napahagulhol si Trinity. Gusto niyang malaman kung anong nangyayari
sa kanya pero hindi niya alam kung paano. Nakakasigurado siyang normal na normal
siya noon pero noong mag-18 na siya ay nabago na lahat. Gumulo na ang masaya niyang
pamumuhay...

Mahigpit na hinawakan ni Tifanny ang kamay ng kanyang ate... “Hindi kita iiwan Ate.
Lulutasin natin ang problemang ito. Walang dapat na sumuko” determinadong sabi ni
Tiffany. Tumango na lamang si Trinity at niyakap ng mahigpit ang kanyang kapatid...
“Masyado na tayong madaming absent, Ate. Pasok na tayo ha?” nakangiting sabi ni
Tiffany...

“Oo, sabay tayong papasok bukas”

***

Lei/shinkumi’s Note: Pasensya na kung medyo maikli~ Sina Jinnah, Blade at Irrah nga
pala --->

Sa susunod na chapter ko na lang ilalagay ang picture nila Trinity at Tiffany. 

Sabi ko, simula ngayon, sa comment na ako titingin kung kanino ko idededicate ang
mga susunod na chapter. Okay? 
=================

Chapter Six: Our Paths Crossed

Chapter Six: Our Paths Crossed

"Sino naman ang mga iyan?"

"Tss! Panibagong bampirang estudyante na naman?"

"Ang gwapo nung isa oh!"

"Mukhang maarte 'yung dalawang babae"

Napairap naman sa kawalan si Jinnah ng marinig ang mga bulung-bulungan sa paligid.

Nandito na sila sa eskwelahan at naglalakad sa may hallway. Napatigil naman ang
lahat ng estudyante para tingnan sila at simula non, hindi na humupa ang mga usap-
usapan nila. Naiinis si Jinnah sa mga naririnig niya na kesyo daw mukha siyang
maarte at mukha pang retokada. Tiningnan naman siya ni Irrah at iniiling ang ulo
nito na parang sinasabing huwag siyang gagawa ng eskandalo. Ibubuka pa sana ni
Jinnah ang kanyang bibig pero napag-isipang huwag na lamang.

"Hindi lang nila matanggap na ganito ako kaganda kaya nasasabi nilang retokada ako!
Tss. Itong mukhang 'to? Retokada? Sila ang magpaparetoke kapag inihampas ko 'yung
mga mukha nila sa simento!" nanggagalaiti pero pabulong na sabi niya kay Irrah. 

Napabuntong hininga na lang si Irrah at inalis ang tingin niya sa hawak niyang
libro... "Just ignore them, Jinnah. Remember the reason why we are here. We're here
to protect Savannah" 

"Fine! Pero kapag hindi na ako nakapagtimpi, i'll shut their mouth using my fist!"

Wala namang pakealam si Blade sa kanyang paligid. Nakapamulsa lamang siya habang
nakasalpak sa tenga niya ang kanyang headphone. Hindi man lang niya tinatapunan ng
tingin ang mga babaeng nagsisigawan sa kilig dahil sa kanya. Diretso lamang ang
kanyang paglakad...

Si Savannah naman ay ganoon din ang ginagawa, diretso lamang siyang naglalakad at
hindi na lang pinapansin ang mga estudyanteng wala na yatang ginawa kundi ang
chumismis. Sanay na din naman siya kaya mas minabuti na lamang siyang wag na silang
pakealaman...
Humiwalay sa kanila si Irrah para pumunta sa kanyang room. Ang tanging kaklase
lamang ni Savannah ay si Blade at Jinnah. Napahiwalay sa kanila si Irrah kasi may
kinuha siyang isang subject na wala sila. Nang makapasok sila sa loob ay biglang
tumahimik ang buong classroom. Lahat ng mata ay nakatingin sa kanila hanggang sa
makaupo sila. Umupo na si Savannah sa upuan niya sa tabi ng bintana at si Blade
naman ay umupo sa harapan niya. Sa tabi naman ni Blade umupo si Jinnah...

Nang makaupo sila ay sa kanila pa rin nakatingin ang kanilang mga kaklase at
nagsimula na naman silang magbulung-bulungan?

"Yung lalakeng nakaheadphone. Ang gwapo niya di ba?"

"Oo nga eh! Crush ko na siya!"

"Yung babaeng katabi niya, girlfriend niya kaya yun?"

"Hindi no! Hindi naman maganda eh"

Napakunot ang noo ni Jinnah sa kanyang naririnig. Kahit pa sabihing bulong ang
ginagawa nila, naririnig pa rin niya ito dahil matalas ang kanyang pandinig.
Sadyang matalas ang pandinig ng mga bampira pero iba ang sa kanya, ipinanganak na
siya ng mas matalas ang pandinig sa kahit sinomang bampira na nabubuhay. Iniyukom
niya ang kanyang mga kamao at tiningnan ang mga babaeng pinag-uusapan siya pati na
din ang iba niyang kaklase...

"Hanggang kelan niyo balak tumitig?" pumula ang kanyang mga mata at nakaramdam
naman sila ng takot. Agad silang nag-iwas ng tingin at umayos sa kani-kanilang
upuan. Napailing na lang si Savannah habang nakangiti dahil sa ginawa ni Jinnah.
Mas pinili na lamang niyang tumingin na lamang sa may labas ng bintana. Ganito
naman palagi ang kanyang ginagawa habang wala pa ang teacher nila.

Pero maya-maya ay nagulat na lamang siya ng may pigura na namang lumitaw sa may
bintana at nanlaki ang mata niya ng makita si Law na sa bintana na naman dumaan.
May nakasubong lollipop sa kanyang bibig habang nakasalpak sa kanyang tenga ang
kanyang earphone. Gulo-gulo pa ang kanyang buhok at malamlam ang kanyang mata na
para bang bagong gising lamang ito...

Bumaba na siya sa may bintana at dumiretso sa kanyang upuan. Kagaya ni Savannah,

gulat na nakatingin sa kanya ang lahat. Hanggang sa makaupo siya ay nakatingin pa
rin si Savannah kay Law. Inalis ni Law ang kanyang earphone at humarap kay
Savannah. Bahagya niyang itinaas ang kanyang kamay at ikinaway ito...

"Yo" bati niya kay Savannah sabay ngisi pero sinamaan siya ng tingin ni Savannah at
sinipa ang kanyang upuan. Muntik na siyang mahulog at nagsukatan sila ng tingin ng
dalaga... "Why did you do that?!"
"Hindi ka ba maalam gumamit ng hagdan ha? Kailangan mo ba talagang gulatin kaming
lahat sa pabigla-bigla mo na lang pagsulpot sa bintana?!" inis na sabi sa kanya ni
Savannah. Ito na ang padalawang beses na ginagawa ito ni Law at sa kanilang palagay
ay kailangan na nilang masanay sa gawain niyang ito.

"Ano bang pake mo eh sa tinatamad nga akong gumamit ng hagdan? Tss"

"You asshole! Kung papasok ka dito sa bintana, wag dito sa tapat ko!"

"Ayoko nga. Alangan namang doon pa sa unahang bintana pa ako pumasok eh malapit
itong bintana sa upuan ko? Kung naiinggit ka, bakit hindi ka rin sa bintana
pumasok?" nakangising sabi ni Law.

Muli namang sinipa ni Savannah ang upuan nito... "Manahimik ka kung ayaw mong
itapon kita palabas ng bintana" tinapunan nila ng masamang tingin ang isa't-isa at
nabawi lang nila ito ng lumapit sa kanilang dalawa si Jinnah na hila-hila si Blade
na nakapoker face at walang interes sa nangyayari...

"Hi! Siya na ba si Law?" nakangiting tanong ni Jinnah. Nagpabalik-balik ang tingin

niya kay Savannah at Law na parehong nakahalukipkip at nakaiwas ang tingin sa
isa't-isa. Hindi naman niya mapigilang mapatawa dahil sa dalawa. Para silang mga
bata na nag-aaway... "Hello there? Wala ba kayong balak na sagutin ako?"
nakangising sabi niya...

"Oo, siya si Law" si Savannah na ang unang nagsalita... "Siya si Law Ephraim
Phytos" tumingin naman si Law kay Jinnah at Blade...

"Ako nga pala si Jinnah! Kaibigan ako ni Savannah at ito naman si Blade Lockhart"
tumango lamang sila si Law at isinalpak sa kanyang tenga ang kanyang earphone.
Nagkibit-balikat na lamang si Jinnah sa ipinakita ni Law at bumalik na sa kanilang
upuan. 

Maya-maya pa ay dumating na ang kanilang teacher at kahit hindi natutulog si

Savannah, hindi naman siya nakikinig, ganun din si Law na abala lamang sa
pagdadrawing o pagsusulat ng kung ano-ano sa likudan ng kanyang notebook...

"Hoy Savannah" narinig ni Savannah na tinatawag siya ni Law pero hindi siya
lumingon. Napangisi na lamang siya sa kanyang sarili. Bahala ka sa buhay mo. Hindi
kita papansinin. HAHAHA. "Savannah Kier Walker" muling tawag nito per ni hindi man
lang niya tinapunan ito ng tingin. Diretso lamang na nakatingin si Savannah sa
unahan na para bang nakikinig sa sinasabi ng teacher nila... "Vannah~ Hoooy~
Vannah~" patuloy pa rin si Law sa pagtawag sa kanya pero pabulong lang. Iniyukom
naman ni Savannah ang kanyang kamay sa pagkairita. Ano bang kailangan nitong lokong
'to?

Tumingin siya kay Law ng masama pero nakangisi ito... "What?" iritadong sabi
niya...

"Chillax" nakangisi pa rin ito na mas lalo lamang ikinairita ng dalaga...

"Ano nga kase?" tinutuktok niya ang kanyang ballpen sa kanyang lamesa habang nag-
aantay sa sasabihin ni Law...

"Wala lang" nag-igting naman ang panga ni Savannah at mas lalong tumilim ang tingin
niya sa binata. Imbis na matakot ay natawa naman si Law sa naging reaksyon nito.
Hindi kasi siya inaantok at nabobore din siya sa klase kaya naisipan niyang inisin
na lamang si Savannah. At hindi siya nagsisisi na ginawa niya ito. 

"Pakyu" 'yun na lang ang sinambit ni Savannah at itinuon na muli ang tingin sa
unahan pero hindi pa rin nagpatinag si Law. Kinulbit naman niya si Savannah. Mas
pinili ni Savannah na hindi na lamang pansinin si Law kahit gustong-gusto na niya
itong suntukin dahil sa kakulitan nito. Nakailang beses na yatang kulbit si Law sa
kanya pero hindi niya pa rin ito pinapansin. Maya-maya ay tumigil na si Law sa
pagkulbit sa kanya at napabuntong hininga naman siya...
Buong akala ni Savannah ay titigilan na siya nito pero mali ang akala niya...

"Savannah, pahiram ballpen" pagkatapos kasing magdiscuss ng teacher nila ay

pinapakopya nito ang mahahalagang points sa lesson nila na kasulat sa white board.

Hindi na siya nagsalita at kumuha siya ng ballpen sa kanyang bag. Walang imik niya
itong ibinigay kay Law at nagsimula na siyang magsulat...

"Savannah, pahiram correction tape" labag man sa loob niya ay inabot niya dito ang
kanyang correction tape...

"Savannah, pengeng 1/4" sabi nito sa kanya ng sabihin ng kanilang teacher na may
short quiz sila. Inabutan niya din si Law ng papel...

"Savannah, anong sagot sa number 5?"

Pabagsak na ibinaba ni Savannah ang kanyang ballpen sa kanyang lamesa ng matapos

nila ang quiz, masama siyang tumingin kay Law na nakangisi lamang sa kanya. Hindi
na siya nakapagtimpi at sinipa na naman niya ang upuan ito. Mas malakas nga lamang
ngayon kaya nahulog si Law sa kanyang upuan. Lahat ay napatingin sa kanilang dalawa
pati ang teacher nilang nagliligpit na ng gamit sa kanyang table.

Napahalakhak na lang si Law habang tumatayo. Itinayo niya din ang kanyang upuan at
tumingin kay Savannah...

"Kanina ka pa ah! Ano bang problema mo at kanina ka pa nang-iinis?!" galit na sabi

ni Savannah. Pulang-pula ang kanyang mukha dahil sa inis. 

"Ms. Walker and Mr. Phytos! What's going on?" tanong ng teacher nila. Dahil sa inis
pa rin si Savannah, masama siyang tumingin dito...

"Shut up!" sigaw niya dito. Nanlaki naman ang mata ng teacher nila pero maya-maya
ay napakunot ang noo nito dahil sa isinagot ng dalaga...

"Ms. Walker and Mr. Phytos! Kailangan niyong pumunta sa detention!" sigaw nito bago
lumabas ng classroom. Napapikit naman ng mariin si Savannah at kinuha ang kanyang
gamit. Sabay silang lumabas ni Law sa room at nang makalabas sila ay inihampas niya
ang bag niya sa tiyan ng binata...
Tumawa lamang ito dahil sa kanyang ginawa... "You're so funny" 

"Clown na pala ako ngayon?" napairap na lang si Savannah sa kawalan... "Ano bang
trip mo at buong klase mo akong kinukulit? Mas magandang natulog ka na lang para
walang bwiset!" singhal niya dito...

"Hindi kasi ako inaantok tsaka ang boring sa klase kaya naisip kong kulitin ka na
lang. Hahaha! At hindi naman ako nagsisi na ginawa ko 'yun. Ganyan ka pala kapag
sobrang naiinis" muling bumulanghit ng tawa si Law at inihampas na naman ni
Savannah ang bag niya sa tiyan nito... "Namiss ko ang detention" sabi nI Law habang
nakangisi ng makarating na sila sa may detention...

Pero bago sila pumasok ay napatingin sila sa dalawang babaeng naglalakad sa may
hallway. Inaalalayan ng isang babae 'yung kasama niya na para bang nanghihina.
Naisipan namang lapitan ito ni Savannah dahil namumutla na 'yung kasama nitong
babae. Ngayon niya lang nakita ang dalawa dito sa eskwelahan pero hindi na siya
nag-alinlangan na lapitan ito...

"Uhh...kailangan niyo ba ng tulong?" napaangat ang tingin nilang dalawa kay

Savannah. Maputla na talaga ang kasama nito at para bang any minute, mahihimatay
ito... "May sakit ba siya? Gusto mo tulungan kitang dalhin siya sa clinic?" sunod-
sunod na tanong ni Savannah. Nag-aalangan namang ngumiti sa kanya ang nag-aakay
doon sa babaeng mukhang may sakit...

"Oo, hindi maganda ang pakiramdam ni Ate Trinity eh. Kailangan ko siyang dalhin sa
clinic" sabi nito. Isa lang ang masasabi ni Savannah, maganda ang dalawang babaeng
nasa harapan niya. Kahit na namumutla na ang tinawag nitong 'Ate Trinity' ay kita
pa din kung gaano siya kaganda. Tinulungan ni Savannah sa pag-akay ang dalaga.
Tiningnan naman ni Savannah si Law na abala sa pagbubukas ng lollipop na hawak
niya...

"Hindi ka man lang ba tutulong?" nakataas ang kilay ni Savannah. Napabuntong

hininga na lamang si Law at inilagay sa kanyang bulsa ang lollipop. Kinuha niya sa
dalaga ang kamay ni Trinity at iniakbay sa kanya. Sa huli, silang dalawa ni
Savannah ang umakay kay Trinity...
Pero hindi pa sila nakakahakbang ay biglang nanginig ang buong katawan ni Trinity.
Agad na nagpanic ang tatlo at hindi nila alam ang gagawin...

"A-Anong nangyayari sa kanya?" napahiga si Trinity sa sahig at inuunan ni Savannah

ang ulo nito sa kanyang hita...

"H-Hindi ko din alam!" binitawan ni Law ang pagkakahawak niya kay Trinity at ganoon
din si Savannah para tumawag ng ambulansya pero nang makatayo silang dalawa ay
nawala ang panginginig ng katawan nito. Napakunot naman ang noo nilang pareho dahil
sa nangyari. Sa huli, si Law na lamang ang nagbuhat kay Trinity at dinala nila ito
sa may clinic.

Nag-antay naman silang tatlo sa may Waiting Area habang ginagamit ng nurse si
Trinity sa loob...

"Ako nga pala si Tiffany at kapatid ko iyong nandoon sa loob, si Ate Trinity"
pagpapakilala niya. Ngumiti siya pero may lungkot sa kanyang mga ngiti...

"I'm Savannah and he's Law" at itinuro niya si Law na abala naman ngayon sa
paglalaro sa kanyang cellphone... "If you don't mind, pwedeng malaman kung anong
nangyari sa Ate mo?" tanong ni Savannah. Napatungo si Tiffany at nilaro ang kanyang
mga daliri... "H-Hindi mo naman kailangang sagutin ang tanong ko" nakangiting sabi
niya...

Tumunghay si Tiffany at mapait na ngumiti sa kanya. Umiling ito at sa pag-iling

niya ay tuluyang lumaglag ang kanyang luha... "Matagal ng nagkakaganyan si Ate pero
kahit saang espesyalista ko siya dalhin, wala namang nakikitang abnormalities sa
katawan niya. Lahat na yata ng manggagamot napuntahan na namin. Mapa-albularyo,
magtatawas o kahit na mismo doktor hindi siya kayang tulungan" hinawakan naman ni
Savannah ang kamay ni Tiffany. Hindi niya alam ang sasabihin. Pero alam niyang
nahihirapan ngayona ng magkapatid...

"Kelan pa siya...nagkakaganyan?"

"Simula nung naging 18 siya may kakaiba ng nangyayari sa kanya" kinagat ni Tiffany
ang ibabang labi niya para pigilan ang luha na kakawala na naman sa kanyang mga
mata... "Hindi ko na alam ang gagawin ko"

Mas hinigpitan ni Savannah ang pagkakahawak niya sa kamay ni Tiffany at tahimik na

lamang silang nag-antay sa may Waiting Area...

***

"Where's Savannah?" tanong ni Warren kina Blade, Jinnah at Irrah na nasa cafeteria
ngayon. Kagagaling lang niya sa Student Council Room pagkatapos ng napakarami
niyang gawain. Nasabi din kasi sa kanya ni Savannah kaninang umaga na sabay na
silang mag-lunch kasama ang iba pa niyang mga kaibigan. Umupo siya sa tabi ni Irrah
na abala na naman sa pagbabasa ng libro at sa harapan nina Blade at Jinnah na
magkatabi...

"Pinapunta silang dalawa ni Law sa detention. Mag-away ba naman sa klase eh nandoon

pa 'yung teacher?" napatawa na lang si Jinnah habang inaalala ang nangyari...
"Ganoon ba talaga ang dalawang iyon?"

"I think so. Tsaka suki na talaga si Savannah sa detention. Sa totoo niyan, siya
naman talaga lagi ang laman ng detention. Sa school na ito, walang gaanong
napupunta sa detention at tanging si Savannah lamang ang walang kadala-dala.
Dumagdag pa si Law" nakangiting sabi ni Warren...

"Hindi alam iyan ni Tito Van. Siguradong kapag nalaman niya, magkakagulo na naman
ang mag-ama" sabi ni Blade habang naglalaro sa kanyang PSP...

"Naalala niyo ba noong nalaman ni Tito Van na nanapak si Savannah ng kaklase tapos
nasuspend siya ng isang Linggo? Buong araw yata silang nagsigawan ni Savannah sa
telepono" nangingiting sabi ni Irrah...

"Buti Warren hindi sumasakit ang ulo mo kay Savannah. Sa nakikita ko kasi kay Tito,
sa tuwing kausap niya si Savannah magkahalong stress at tuwa ang nararamdaman niya!
Pero nakakatuwa talaga silang dalawa kapag nag-uusap. Kapag naman si Tita Kisha ang
kausap ni Savannah, parang maamong tupa ito kaya minsan nagseselos na si Tito"
natatawang sabi ni Jinnah....
"Hindi naman. Kahit makulit siya at isip-bata, nakakatuwa siyang kasama"

Biglang tumunog ang telepono ni Warren at tiningnan niya ang caller. Napakunot ang
kanyang noo at tumayo na...

"Uhh, mauna muna ako sa inyo ah? May gagawin lang akong importante" nakangiting
sabi niya at tumango lamang silang tatlo sa kanya. Pinanood lamang nila si Warren
na lumabas ng cafeteria habang hawak ang kanyang cellphone...

Ibinaling naman ni Jinnah ang kanyang atensyon sa kinakain niyang chocolate cake
pero nanlaki ang mata niya ng makitang wala ng laman ang platito niya...

"Waaaaaaaaaah! Sinong kumain ng cake ko?" tumingin siya kay Irrah na nagbabasa ng
libro at tumingin naman siya kay Blade na seryoso pa rin sa paglalaro ng PSP niya
pero may isang bagay na napansin si Jinnah... "Hoy Blade Lockhart" hindi siya
pinansin ni Blade at patuloy pa rin sa pagpindot sa PSP niya... "Hoy lalakeng may
amos sa labi, kinain mo 'yung cake ko no?!" hinampas niya si Blade sa braso at nag-
angat ito ng tingin sa kanya...

Nakapoker face lamang ito habang nakatingin sa kanya... "Yes, I ate it. Problem?"

"Problem your foot! Bakit mo kinain? Pwede namang bumili ka ng sayo eh!" parang
bata na nagmamaktol si Jinnah. Itinatadyak pa niya ang kanyang paa habang
nakanguso. Wala siyang pakealam kahit na pinagtitinginan na sila...

"I'm lazy to buy my own chocolate cake so I ate yours" Blade shrugged and raise and
eyebrow... "Why don't you buy again instead of throwing a tantrum?" he said in
matter-of-factly way...

Binigyan naman siya ni Jinnah ng bakit-hindi-ikaw-ang-bumili-since-ikaw naman-ang-

umubos-ng-sakin-look pero hindi siya pinansin ni Blade. Bagkus ay pinagpatuloy na
lamang ang paglalaro sa kanyang PSP. Nagngitngit naman sa galit si Jinnah dahil sa
inasal ng binata. World War na naman panigurado ang mangyayari sa kanilang
dalawa...

"You should buy it for me since you ate mine! Hindi kita titigilan hanggang sa
hindi ako ibinibili!"
"Then I will ignore you hanggang sa mapagod ka din" 

"Ibili mo na kasi sabi ako eh!"

"......"

"Babasagin ko 'yang PSP mo!"

"....."

"Blade naman eh!"

"....."

"Sige, kung ayaw mo" kinuha ni Jinnah ang kanyang cellphone at nagsimulang i-dial
ang number ni Victoria... "Sasabihin ko kay Tita na ikaw 'yung nakabasag ng giant
mirror sa kwarto niya noong isang taon, sasabihin ko din sa kanya na ikaw din 'yung
nakabasag nung paborito niyang vase, ipapasabi ko din kay Tito Wade na hindi mo
nacontrol 'yung kapangyarihan mo at tinunaw mo 'yung bracelet na dapat na ibibigay
niya kay Tita Victoria noong anniversary niya tsaka---OH HI TITA!"

Nanlaki naman ang mata ni Blade ng marinig na seryoso ngang tinawagan ni Jinnah ang
kanyang ina...

"Fuck!"  napamura na lamang siya at para namang sinilihan ang kanyang puwet dahil
hindi siya magkaintindihan kung paano ang gagawain niya. Inagaw niya ang telepono
sa kamay ni Jinnah at... "Ma, we have class. Sorry, nasapian na naman ng katangahan
si Jinnah. Bye" pinindot na niya ang end call at masamang tiningnan si Jinnah na
nakangisi na sa kanya ngayon... "Fine! I'll buy it for you, stupid!" padabog na
tumayo si Blade at pumunta na sa may counter para umorder...

"You can't survive a day pissing each other, eh?" naiiling na sabi ni Irrah.
Ngisian lamang siya ni Jinnah. Isinarado niya ang kanyang libro at nag-inat.
Tinagtag niya ang kanyang salamin at humikab. Inilagay na niya ang libro sa kanyang
bag. Bata pa lamang ay mahilig na talagang magbasa ng libro si Irrah, nakikipaglaro
naman siya noon kina Jinnah at Blade pero mas madalas siyang magbasa ng libro. Mas
nag-eenjoy kasi siyang magbasa lalo na kapag Fantasy ang genre ng novel na binabasa
niya.... "Jinnah, i'll go to the library" tumayo na siya at isinakbit ang kanyang
bag...
Ngumuso naman sa kanya si Jinnah... "Eh? You'll spend your time with books na
naman? Hindi ka ba nagsasawa? Hindi ka pa nga kumakain eh" 

"Hinding-hindi ako magsasawa doon, Jinnah. Don't worry, busog pa naman ako. Magkita
na lang tayo sa mga susunod na subject" lumakad na si Irrah palabas ng cafeteria.
Tuwing first period lang naman sila hindi magkaklase kaya sa mga susunod na period
ay makakasama na niya ang mga ito...

"Where's Irrah?" tanong ni Blade at inilapag na niya ang chocolate cake sa harapan
ni Jinnah...

"Pupunta daw siyang library eh"

Maya-maya ay dumating na sina Savannah at Law pero napatingin sila sa dalawang

babaeng kasama nito...

"Sino 'yung kasama nila?" tanong ni Jinnah...

"I don't know"

***

Lei/shinkumi's Note: Nagtagpo-tagpo na ang landas nila! Hohoho! Sina Tiffany at

Trinity nga pala sa side ---->

Nga pala, may ipopost akong story pero hindi pa naman sa ngayon. Alam kong
magugustuhan 'to ni Flynniee kasi si Chanyeol ang bida. HAHAHA. Romance at Fantasy
ang Genre. Baka sa isang araw ko i-post, sana masubaybayan niyo. Mehehehe. <3

Salamat sa pagbabasa nitong TPV! Salamat din sa walang sawang votes at comments!

=================

Chapter Seven: Hunting Me

Chapter Seven: Hunting Me

Malalim na ang gabi pero nananatili pa ring gising si Savannah sa kadahilanang

hindi siya makatulog sa kakaisip sa kakaibang kalagayan ni Trinity. Hindi niya alam
kung bakit masyado siyang nababagabag sa kondisyon ng dalaga. Siguro marahil ay
noon lang siya nakakita ng ganoong klaseng sakit. Hindi mawala sa isip niya ang
nahihirapang itsura ni Trinity noong nasa clinic ito. Nanginginig ang buo niyang
katawan at tumatarak ang kanyang mata na halos mawala na ang itim nito. Napapikit
siya ng mariin at iniiling ang kanyang ulo. Bumangon siya sa kanyang kama at
lumakad patungo sa kanyang closet. Kumuha siya ng jacket at lumabas ng kanyang
kwarto.

Patay na lahat ng ilaw sa buong mansyon dahil tulog na lahat ng kasama niya dito.
Siya na lamang ang tanging gising sa mga oras na ito. Nang makarating siya sa may
salas ay tumunog ang lumang orasan na nakasabit sa dingding hudyat na alas dose na
ng gabi.

Isiunot niya ang kanyang jacket at lumabas ng mansyon. Naisipan niya kasing
magpahangin na lang muna hanggang sa  mapagod siya at dalawin ng antok. Ganito
naman parati ang ginagawa niya kapag hindi siya makatulog. Lalabas siya ng mansyon
at pupunta siya sa kung saan pero madalas niyang puntahan ay ang bahay na tinirahan
niya noon kasama si Cross.

Kinuha niya ang kanyang bike na nakaparada lamang sa harapan at lumabas na siya ng
tuluyan sa gate gamit ito. Tumama naman ang malamig na hangin sa buo niyang
katawan. May kalayuan ang bahay na iyon pero dahil mabilis naman siya ay nagagawa
niyang makarating doon ng ilang minuto lang pero mas pinili niyang bagalan ang
pagpapatakbo ngayon. 

Tanggap na niyang wala na si Cross pero hindi pa rin niya maiwasang malungkot sa
pagkawala nito. Matagal silang nagkasama at si Cross ang nag-alaga sa kanya simula
nung ipinanganak siya hanggang sa lumaki siya. Napabuntong hininga naman siya at
napatigil siya ng madaanan niya ang park kung saan una niyang nakita noon si Van.
Tumigil muna siya at umupo sa may bench.

“Many things have changed” sabi niya sa kanyang sarili at muling bumuntong hininga.

Naramdaman naman niyang nagvibrate ang kanyang telepono at napakunot naman ang noo
niya ng makita sa screen ang isang unknown number.

“Hello?” nag-aalangang sagot niya. Ilang segundo ding walang nagsalita sa kabilang
linya pero mas lalong napakunot ang kanyang noo ng marinig ang isang pamilyar na
boses.

[Hoy] 
“Eh? Law?” hindi makapaniwalang sagot niya. “Saan mo nakuha ang number ko?” 

[Kay Jinnah. Kinuha ko sa kanya] sagot nito. [Naabala ba kita? Hindi kasi ako
makatulog eh]

“Oo, ang laki mo ngang abala eh” sagot naman niya na may ngisi sa labi kahit alam
niyang hindi naman siya nakikita ng binata.

[Tss. Eh di ibababa ko na. Babye---]

Hindi na naituloy ni Law ang kanyang sasabihin ng magsalita muli si Savannah

“Binibiro lang naman kita” natatawang sabi niya. “Hindi rin ako makatulog eh”
tumayo na si Savannah at lumapit sa kanyang bike. Habang hawak ng isang kamay niya
ang telepono sa kanyang tenga ay sumakay na siya sa kanyang bike.

[Anong ginagawa mo ngayon?] 

“Nagbabike” maikling sagot niya. Napapikit siya saglit dahil sa hanging humampas sa
kanyang mukha. Napangiti na lang siya ng mapait ng maalalang pupunta nga pala
siyang muli sa bahay na tinirahan niya noon kasama si Cross. “Ikaw?”

[Nagbabike din. Nasaan ka?] 

“Bakit ko sasabihin?” nakangising sagot niya. Naiimagine niyang nakakunot na ang
noo ng binata ngayon. 

[Eh di wag---OH! ANDYAN KA LANG PALA!] napatigil siya sa pagpapatakbo ng bike at

napatingin sa unahan. Bahagya siyang nagulat ng makita si Law na nakasakay nga sa
kanyang bike habang hawak ang telepono sa kanyang tenga. Nakangisi ito sa kanya at
natamaan ng liwanag ng buwan ang hikaw niya sa kanang tenga na rason para kuminang
ito. Kapansin-pansin talaga ang kakisigang taglay ni Law. Nakasuot ito ng manipis
na puting v-neck shirt, khaki shorts at pulang Vans. Sa mata ni Law, kapansin-
pansin din ang kagandahan ng dalaga. Nakasuot ito ng black hang shirt, maikling
maong short, converse at naka-buns ang kanyang buhok. Simpleng-simple ang kanyang
itsura pero lutang na lutang ang kanyang ganda.

Napairap naman si Savannah at ibinaba na ang tawag. Lumapit sa kanya si Law habang
sakay sa kanyang bike...

“Sungit mo na naman!” pang-aasar nito sa kanya.

Muling napairap ang dalaga “Sinusundan mo ba ako? Ganyan mo na ba ako kagusto na

hanggang dito nasusundan mo ako?” nakahalukipkip na sabi nito habang nakataas ang
isang kilay.

“Abay matinde ka din Savannah! Hindi naman tayo masyadong makapal ang mukha eh no?
Nagkita lang tayo dito sinusundan agad?” nakangising sabi nito.

“Aminin mo na kasi na malaki talaga ang pagkagusto mo sakin. Hindi ako maiilang,
promise” nakangising sabi din nito.

Nagtitigan sila ng matagal at napatawa na lang sa isa’t-isa dahil sa naging usapan

nila. Sabay na silang nagbabike at pawang mabagal ang pagpapatakbo nilang dalawa. 

“Saan ka ba pupunta?” tanong ni Law. Nakasalpak sa kanyang tenga ang kanyang

earphone pero hininaan niya ang volume para marinig niya ang sagot ni Savannah.
Hindi rin kasi siya makatulog kaya naisipan niyang magbike. Hindi niya ito madalas
ginagawa pero naisip niyang makakatulong ito para dalawin siya ng antok. Simula
nung makilala niya si Savannah ay hindi siya agad makatulog, palagi niya kasing
naiisip ang dalaga kahit na ayaw niya itong isipin. Bigla na lamang itong papasok
sa isip niya at hindi na ito mawawaglit pa.
“Sa pinakadulong bahagi ng District 6. Meron akong bibisitahing bahay doon” sagot
sa kanya ni Savannah. 

“Oh? Pwedeng sumama?” nakangiting tanong niya. Tumingin naman sa kanya si Savannah
at muling ibinaling ang tingin sa harapan. Napanguso naman siya ng hindi agad
sumagot ang dalaga.

“Okay” napatingin siya sa dalaga na ang atensyon ay nasa daan. Napangiti naman siya
dahil pumayag si Savannah.

Nabalot naman ng katahimikan ang paligid nilang dalawa dahil walang nagsasalita.
Tanging pag-ihip ng hangin, paggalaw ng mga dahon sa puno at mangilan-ngilang tunog
na ginagawa ng mga insekto ang kanilang naririnig.

Pagkaraan pa ng ilang minuto ay naisipan na ni Savannah na basagin ang katahimikan

sa pagitan nilang dalawa.

“Ano kaya kung karera tayo hanggang sa dulo ng District 6?” nakangising sabi niya
kay Law. Tinagtag naman ni Law ang kanyang earphone at napangisi sa ideya ng
dalaga.

“Sige ba”

“Hindi naman mahirap hanapin ang bahay na iyon. Bukod sa nasa dulo na ito ng
Disctrict 6, ‘yun ang pinakamalaking bahay sa District na iyon. Ano? Ready ka na?”
tumango na lamang si Law sa sinabi ng dalaga. Tumigil muna sila at pinagpantay ang
pwesto nila. Nang pareho na silang handa ay muling nagsalita si Savannah. “Ready.
Set. GO!” sabay nilang pinatakbo ang kani-kanilang bisikleta. Dahil pareho silang
bampira ay natatangi ang kanilang bilis at halos magkapantay lamang silang dalawa.
Sa bilis nilang dalawa ay hindi mo mapapansin na nakadaan na pala sila. Mabuti na
lamang at hatinggabi na at wala ng taong nagkalat sa kalsada.

Nang nasa District 5 na sila ay bumuhos naman ang hindi inaasahang ulan, malalaki
ang bawat patak at agad silang nabasa. Hindi rin nagtagal ay nakarating sila sa
District 6 hanggang sa nakarating na sila sa tapat ng bahay. Tumigil na silang
dalawa at parehong humahangos. Halos sabay lamang silang dumating kaya walang
nanalo sa kanilang dalawa. Basang-basa na silang dalawa ng ulan kaya wala na silang
nagawa kundi ang pumasok sa loob ng bahay.

“I’m soaking wet!” sigaw ni Savannah ng makapasok sila sa loob. Dumiretso sila sa
itaas kung nasaan ang mga kwarto. “Law, pumasok ka sa kwartong iyan baka may mga
makita ka pang damit” turo ni Savannah sa kwartong katabi ng kwarto niya dati.
Tumango lamang si Law. Pumasok na si Savannah sa loob at lumapit sa may closet.
Binuksan niya ito at nakahinga siya ng maluwag ng may natitira pa siyang damit
dito. Akala niya kasi ay naubos na niya ang mga damit dito dahil kapag bumibisita
siya dito ng mag-isa ay madalas dito siya naliligo.

Kinuha niya ang towel at mga damit na gagamitin niya. Lumabas na siya ng kwarto at
pumasok naman sa kwartong itinuro niya kay Law. Iyon lamang kasi ang kwartong may
CR at gumagana ang shower. Ang banyo sa ibaba ay hindi nagana ang shower o kaya ang
gripo at wala na siyang oras pang ipaayos iyon.

Umupo siya sa may kama at inilibot niya ang tingin sa paligid. Ito ang kwarto ni
Cross noon at napabuntong hininga na lamang siya ng makaramdam na naman siya ng
lungkot. Iniiling na lamang niya ang kanyang ulo at narinig na niya ang pagbubukas
ng shower.

“Hoy Law! Dalian mong maligo! Dyan din ako liligo!” sigaw niya.

“Sayang ang tubig! Sabay na tayo!” sigaw naman nito mula sa loob.

“Gago! Kapag hindi mo dinalian...” naputol siya sa pagsasalita dahil hindi niya
maisip kung anong idudugtong niya dito.

Narinig naman niya ang nakakairitang pagtawa ni Law mula sa loob ng banyo. “Anong
gagawin mo kapag hindi ko dinalian? Papasukin mo ako dito? HAHAHAHA!”

Nag-igting ang kanyang panga at ipinikit niya ng mariin ang kanyang mata sa inis.
“Manahimik ka! K-Kapag hindi mo dinalian sa labas kita patutulugin!” napamura na
lamang siya sa kanyang isipan ng bigla siyang mautal sa pagsasalita.
“Eh? Sa labas lang pala eh. Eh di sa couch ako tutulog!”

“Hindi! Sa labas ka ng bahay matutulog! Tamang-tama, ang lakas pa man din ng ulan!”

“Sabi ko nga dadalian na eh”

Napangisi na lamang siya sa kanyang sarili dahil siya ang panalo. Humalukipkip na
lamang siya at inantay na matapos si Law. Maya-maya ay narinig niya ang pagpihit ng
shower at tumigil na ang pagpatak ng tubig mula dito. Tumayo na si Savannah at
lumakad papunta sa pinto ng banyo. Pagbukas naman nito ay iniluwa niyon si Law na
tanging tuwalya lamang ang nakatapis sa ibabang bahagi ng kanyang katawan.
Napatigil naman si Savannah at napalunok dahil sa kanyang nakita. Basa ang buhok ni
Law at ang tubig mula dito ay tumutulo mula dito papunta sa kanyang balikat, pababa
sa kanyang dibdib, sa kanyang 6-pack abs hanggang sa tuwalyang bumabalot sa kanyang
pang-ibaba. 

Shit Savannah! Sa mukha ang tingin! Sa mukha! Wag sa abs—HOLY MOTHER OF COWS. 

Hindi alam ni Savannah kung saan siya titingin, malikot ang kanyang mata at sa
huli, sa mukha siya ni Law tumitig. Nakangisi ito at para bang tuwang-tuwa pa sa
reaksyon niya.

“Ganda ng katawan ko no?” itinaas pa niya ang kanyang dalawang braso at pinakita
ang muscle niya.

Ngumiti naman ng sobrang tamis si Savannah. Nanlaki naman ang mata ni Law dahil sa
ngiti ng dalaga at para bang saglit na tumigil ang oras niya.  “Oo, ang gandang
suntukin ng maraming beses hanggang sa hindi ka na makabangon. TABI!” hindi na siya
nakapagsalita dahil lutang pa rin siya dahil sa ngiti ng dalaga. Hinawi naman siya
ni Savannah at dali-dali itong pumasok sa loob. Sinara niya ang pinto at sumandal
siya dito. Marahas siyang napabuga ng hangin at napahawak sa kanyang dibdib.
Napapikit naman siya ng mariin at unang pumasok sa kanyang isip ay ang mga mata ni
Law na nakatingin sa kanya, ang pagngisi nito at isama na din ang well-built niyang
katawan. 

How can he be so fucking perfect?! She screamed in her mind.

Umalis na siya sa pagkakasandal sa pinto at sinimulan na niyang maligo. Pagkatapos

niyang maligo ay doon na din siya nagbihis. Matapos ang lahat ay lumabas na siya ng
banyo at naabutan naman niya si Law na nakahiga sa kama. Agad siyang lumapit dito
at tinampal ng malakas ang noo nito.

“ARAY!” napabangon naman si Law habang hawak ang kanyang noo at masamang tumingin
kay Savannah

“Hindi ka dyan sa kama tutulog! Dito sa sahig!” sigaw ni Savannah habang nakaturo
pa sa sahig.

“Eh anong silbi ng kama kung hindi ako dyan tutulog? Di ba may isa pang kwarto doon
sa kabila? Bakit hindi ka na lang doon matulog?” 

“Sino bang may sabi na dyan ako matutulog? Ikaw ang hindi matutulog sa kamang
‘yan!” nakayukom ang kamao ng dalaga at nakagat niya ang kanyang ibabang labi. Alam
niyang napakababaw na dahilan na kama kasi iyon ni Cross at ayaw niyang may
humigang iba pero dahil doon ay naiisip pa rin niyang nandoon pa rin si Cross kahit
alam niyang wala na talaga.

Umalis na si Law sa pagkakaupo niya sa kama at napansin ang lungkot sa mata ng

dalaga. Hinawakan niya ang balikat nito at nang lumapit siya dito ay hindi lang
pala lungkot ang nasa mata ng dalaga kundi ang luhang nagbabadyang pumatak mula
dito.

“Why are you crying? Big deal ba talaga ang paghiga ko sa kamang ‘yan? If it is
then I’m sorry. You don’t need to cry” nagpapanic na ang buong sistema ni Law at
hindi niya alam kung ano ang gagawin niya. This is the first time he saw a woman
crying in front of him and worst, it’s because of him. May kung anong kumirot sa
kanyang dibdib at hindi niya alam kung bakit niya naramdaman ito.

Tuluyan ng tumulo ang luha ni Savannah na kanina pa niya pinipigilan.

“No, you don’t need to apologize. Masyado lang mahalaga ang kwartong ‘to para sa
akin at fresh pa sa aking utak ang nagmamay-ari ng kwartong ‘to”

Napatingin naman si Law sa isang picture frame na nakapatong sa side table. Litrato
ito ng isang lalakeng nakaakbay sa isang babaeng nasa labing anim na taong gulang.
Pareho silang nakangiti at kitang-kita sa litrato kung gaano sila kasaya. Saglit
siyang tumingin kay Savannah at muling tiningnan ang litrato.

“Is he...your boyfriend?” patungkol ni Law sa litrato nilang dalawa ni Cross na

magkasama.
Napatingin naman si Savannah sa litrato. Lumapit siya dito at kinuha ito. Ngumiti
siya ng mapait at pinunasan ang luhang lumandas sa kanyang pisngi.

“No, he’s not but he’s very special to me. He risked his life to protect me. He’s
always by my side since I was born and he’s the one who took care of me”

“Who is he?” Hindi maintindihan ni Law ang kanyang nararamdaman. Nababagabag ang
kanyang kalooban at hindi niya alam kung bakit. Dahil ba sa lalakeng nasa litrato?
Gaano siya kaespesyal sa dalaga? Minahal niya ba ito higit pa sa pagiging tagapag-
alaga nito sa kanya? Napakaraming katanungan sa kanyang utak at nanghihingi na ng
sagot.

“He’s Cross Falcon. He’s gone now but his memories still hunts me”

***

“Nice to see you again, brother” ngumisi ang binata habang nakatayo sa may labas ng
pintuan ng kanilang mansyon. Nanlaki naman ang mata ng nakababata niyang kapatid sa
biglaang pagdating ng kanyang Kuya. Niluwagan niya ang pinto para makapasok ang
kanyang kapatid. 

“K-Kuya? B-Bakit ka nandito?” gulat pa rin siya at nagkakanda-utal dahil nandito na

ang kanyang kapatid. Isa lamang ang ibig sabihin nito, nandito siya para tulungan
siya sa kanyang misyon na hanggang ngayon ay hindi pa niya nagagawa.

“Isn’t obvious? I’m here to help you in your mission” ibinaba niya ang kanyang
maleta at umupo sa couch. Lumapit naman sa kanya ang binata at umupo sa tabi ng
kanyang Kuya.

“Pero Kuya Yuan, hindi mo na naman kailangang umuwi dito eh. Nag-abala ka pang
umalis sa England para lang tulungan ako sa misyon ko?” 
“Ren, I’m here not just to help you but because of Dad’s order. Kundi naman dahil
sa kagustuhan niya, hindi naman talaga ako pupunta dito” nakakunot ang noong sabi
niya. Kinuha niya ang baso ng juice na nakalapag sa may center table na dala ng
katulong at ininom ito.

Napabuntong hininga na lamang ang binata dahil sa pabigla-biglang pagdating ni

Yuan. Hindi niya maintindihan kung bakit kailangan pang pauwiin ng kanilang ama ang
kanyang Kuya kung ang dami naman nitong inaasikasong iba pang misyon at trabaho sa
England.

“So, how’s your mission? Any progress?”

I knew he’ll ask about it.

“Ganoon pa rin kagaya ng dati” hinilot niya ang kanyang noo. Hindi naman niya
maipagkakaila na nahihirapan siya sa kanyang misyon dahil madalas na niyang gamitin
ang kanyang puso kaysa sa kanyang utak. 

“Dad will get mad if you don’t finish it as soon as possible and maybe it’s a good
thing I’m back. Nangangati na kasi ang kamay ko sa mga bakbakan na sakaling
mangyari at uhaw na uhaw na alaga ko sa dugo” inilabas niya ang isang mahabang
espada mula sa lalagyan nito at idampi mo lamang ang iyong daliri sa patalim nito
ay agad kang mahihiwa. 

“Hindi mo ba ‘yan nagagamit ‘yan sa England? Alam kong madami ka ding

mapapaggamitan niyan doon” kinuha ng binata ang espada sa kamay ni Yuan at
tiningnan ito. Ang ilaw na nanggagaling sa labas ng bintana ay tumama sa espada at
nag-illuminate sa kanyang mukha.

“Hindi ko na kailangan pang gamitin iyan doon dahil baril naman ang madalas kong
gamitin pero ngayong nandito ako, gusto kong iyan ang gamitin ko para mapatay ko
ang taong gusto kong patayin” nakangising sabi nito. Ipinasada niya ang kanyang
dila sa kanyang itaas na labi at umangat ang isang gilid ng kanyang labi.

Hindi nagustuhan ng binata ang pagdating ng kanyang nakakatandang kapatid.

Napakalaki ng kanilang pinagkaiba. Si Yuan ay walang puso at hindi nagdadalawang-
isip na pumatay ng kung ano o kung sino. Sa kanilang dalawa, si Yuan ang may
pinakakomplikadong pag-iisip. Hindi mo agad mababasa ang kung ano ang tumatakbo sa
kanyang isip. 
“Hindi ko naman kailangan ng tulong mo. Kaya ko ng gawin ang misyon ko ng mag-isa”
sabi niya dito.

“If that’s what you want, Ren but you know that I always do anything I want”

***

Lei/shinkumi’s Note: Sorry kung maikli. Ito lang ang nakayanan ng brain cells ko.
<///3 

May bago nga pala kong story. Into Your Soul ang title. Romance, Fantasy at Humor
ang genre. Tungkol naman siya sa mga souls, demons etc. at may mga powers churva
chenes din. I need your feedbacks~ Click niyo na lang ‘yung external link at mobile
ang gamit mo. Ito ‘yung link http://www.wattpad.com/story/15627686-into-your-soul-
soon  Sana masuportahan niyo din siya.

Maraming salamat sa mga nagbabasa, nagvovote at nagcocomment! I love you all~ <3

=================

Chapter Eight: Closer

Chapter Eight: Closer

“He’s Cross Falcon. He’s gone now but his memories still hunts me” hindi na
mapigilan pa ni Savannah ang luhang patuloy na tumutulo sa kanyang mga mata. Wala
na siyang pakealam kung makita pa ito ni Law pero sobrang bigat na ng kanyang
pakiramdam. Nagulat na lamang siya ng hawakan ni Law ang kanyang kamay at hinila
siya papalapit dito. Niyakap na siya ni Law ng mahigpit at mas lalong bumuhos ang
kanyang luha. Ilang taon na ang lumipas nang mamatay si Cross at ngayon lamang siya
ulit umiyak ng ganito ng dahil doon. Noong una ay madalas siyang umiyak ng mag-isa
pero ipinangako niya sa kanyang sarili na hindi na muli siya iiyak dahil para sa
kanya, ang pag-iyak ay tanda ng kahinaan. Pero parang nalunok niya lahat ng sinabi
niya noon sa kanyang sarili dahil ngayon ay walang tigil siyang humuhikbi sa dibdib
ni Law at mahigpit na nakakapit ang kanyang kamay sa damit nito.

Hinagod naman ni Law ang likod ni Savannah para mapakalma ito. Ipinatong niya ang
kanyang baba sa ibabaw ng ulo ng dalaga at napapikit na lamang siya ng mariin.
Hindi niya alam kung bakit bumikat ang kanyang dibdib. Hindi niya makayanang
tingnan si Savannah habang umiiyak ito. Parang may kung anong dumadagan sa kanyang
dibdib.

“Cry as long as you want but promise me you won’t cry again after this” bulong niya
sa dalaga. Tumango lamang sa kanya si Savannah at mas lalong sumubsob sa kanyang
dibdib. Hinigpitan naman niya ang yakap niya dito at patuloy lamang siya sa
paghagod sa kanyang likudan hanggang sa kumalma na ito.

Humiwalay na sa kanya si Savannah at hindi niya alam kung bakit nakaramdam siya ng
pagkadismaya dahil dito. Marahan niya lamang na iniiling ang kanyang ulo at
ibinaling ang tingin kay Savannah na nakatungo lamang. Bahagya pa rin itong
humihikbi pero kahit papaano naman ay kalmado na ito.

“Hindi mo dapat nakita ‘to. Hindi dapat ako umiyak sa harapan mo. Iisipin mo na
tuloy na mahina ako at kagaya lang ng iba na may mahinang loob” nakangusong sabi ni
Savannah. 

Napangiti na lamang si Law at ginulo-gulo ang buhok nito. “Sinong may sabing mahina
ka? Ang lakas mo kaya. Gusto mong patunayan ko sayo ‘yun?”

Tumunghay naman si Savannah at nakakunot ang noong tumingin kay Law. “Paano mo
naman papatunayan sa akin?”

Ngumisi lamang si Law sa kanya pero nanlaki ang mata niya sa sunod nitong ginawa.
Mabilis na kumilos si Law at itinaas niya ang kanyang kamao. Sinuntok niya si
Savannah ngunit tumalsik lamang si Law dahil sa kanyang abilidad. Napatama ang
likudan ni Law sa dingding at napasigaw ito sa sakit. Agad namang lumapit sa kanya
si Savannah.

“Tanga ka ba?! Bakit mo ginawa ‘yun?! Alam mo naman ang mangyayari sayo di ba?
Nasisiraan ka na ba ng bait?!” hinawakan ni Savannah ang kwelyo ni Law at itinayo
ito. Masama siyang tumingin sa binata at sa isang mabilis na galaw ay tumama ang
kamao ni Savannah sa mukha ni Law. “Hindi mo ba naisip na pwede kang mamatay kung
sakaling nilaksan mo ang suntok mo?!” nagtaka naman si Savannah dahil namumuo na
naman ang luha sa kanyang mga mata. Marahil siguro ay natakot siya. Nakita niya
kasing nagdugo ang kamao ni Law at sigurado siyang nasaktan ito sa pagkakatama nito
sa dingding.

Hinawakan naman ni Law ang kanyang pisngi at ngumiti kay Savannah. Hindi niya
pinansin ang mga sinabi ng dalaga at nanatili pa rin itong nakangiti sa kanya.
“Hindi mo ba nakita kung gaano ka kalakas? Hindi porket umiiyak ka ay mahina ka na.
Minsan ang luha ay tanda ng pagiging matatag at malakas mo. Sa bawat sakit na
nararamdaman mo, normal lang na lumuha ka. Pwede namang pagkatapos mong umiyak,
punasan mo ang luha mo at ngumiti ka. Harapin mo ang sunod na mangyayari sayo ng
may ngiti at walang bahid ng luha sa mga mata mo” isinuklay ni Law ang kanyang
kamay sa kanyang buhok. Lumapit siya kay Savannah at ipinatong ang kamay niya sa
ulo nito. “Don’t worry, I’m not hurt or anything” 

Naningkit naman ang mata ni Savannah ng makita ang isang tulo ng dugo mula sa
kanyang ulo.
“I’m not hurt or anything mo mukha mo!” sinikmuraan naman ni Savannah si Law at
napasigaw na lamang ito.

“Sadista ka din ano?” sabi ni Law habang namimilipit sa sakit.

Sinamaan lamang niya ng tingin si Law pero hinawakan niya ang kamay nito at hinila
palabas ng kwarto. Palihim naman siyang napangiti dahil sa sinabi ng binata sa
kanya. Nakarating sila sa may living room at kinuha ni Savannah ang first aid kit
para gamutin ang sugat ni Law.

“You’re a big idiot, Law” mariin na sabi ni Savannah at hindi niya namalayan na
napapadiin na pala ang paglalagay niya ng bedatine sa sugat ni Law.

“Aray ko naman! Hindi mo naman kailangang diinan eh!” bulyaw sa kanya nito.

Mas lalong diniinan ni Savannah ang pagdadampi niya. “Sinisigawan mo ko? Kakasa ka
na?” paghahamon naman niya kay Law.

Sinamaan lamang siya ng tingin nito kaya nagpatuloy si Savannah sa paggamot ng

sugat kay Law o kung paggagamot nga ba ang tawag doon. Basta na lang niya kasi
nilalagyan ng bedatine ang sugat nito.

 Matapos niyang gamutin ang sugat ni Law ay umupo na siya sa tabi nito. Malakas pa
rin ang ulan kaya hindi pa sila makakauwi. Mukhang dito na sila magpapalipas ng
gabi.

“Hoy Law. Saan ka ba talaga nanggaling?” tanong ni Savannah. Matagal na niyang

gusto itong itanong at ngayon ang magandang pagkakataon dito. Masyado kasing
misteryoso para sa kanya si Law. Bampira si Law pero hindi niya maamoy ang dugo
nito. Kung maaamoy lang sana niya ang dugo ni Law ay baka malaman pa niya kung
anong klaseng bampira ito.

Narinig niyang bumuntong hininga ito. “Hindi ko din alam kung saan ako nanggaling”
napatingin siya dito at nakatingin din pala ito sa kanya. Hindi niya mabasa ang
ekspresyon sa mata nito pero maya-maya ay sumilay ang ngiti sa kanyang labi na
nakapagpakabog naman ng dibdib ng dalaga. “Gustong-gusto ko ng malaman kung saan
ako nanggaling pero hindi ko naman alam kung saan ako magsisimula. Pero siguro
naman dadating din ang araw na malalaman ko na kung sino talaga ako kaya mag-aantay
na lamang ako” hindi na nagtanong pa si Savannah. Ayaw naman niyang mangielam sa
buhay nito kahit na may parte sa utak niya na gusto niya ding malaman kung sino ba
talaga si Law.

Itinaas ni Law ang kanyang paa sa may couch at nagcross legs habang nakaharap kay
Savannah. Nanatili namang nakaharap si Savannah sa telebisyon na nakapatay. Narinig
niya ang pagkaluskos kaya napatingin siya kay Law na nagbubukas ng lollipop. Nang
mabuksan na niya ito ay agad niya itong sinubo.

“Savannah, may kinatatakutan ka ba?” tanong ni Law habang may nakasubo ng lollipop
sa kanyang bibig.

Nagtaas naman ng kilay si Savannah. “Wala”

Tumango-tango naman si Law. Kinuha ni Law ang lollipop sa kanyang bibig at iniaro
kay Savannah. “Gusto mo?”

Bahagya namang napaatras si Savannah. “Nag-aalok ka ng lollipop na naisubo mo na?

Kadiri ha”

“Arte nito. Wala naman akong nakakahawang sakit”

“No thanks”

Ngumisi naman si Law sa kanya. “Ang ganda pala ng mga ngipin mo no? Patingin nga ng
pangil mo” 

Dahil sa uto-uto si Savannah, ibinuka niya ang kanyang bibig at ginawa naman ‘yun
ni Law na pagkakataong maisalpak ang lollipop sa bibig ni Savannah. Sa gulat ni
Savannah ay naisara na niya ang kanyang bibig at nalasahan ang matamis na
strawberry flavoured na lollipop.

Nanlaki naman ang mata niya pero humalakhak lamang si Law. Marahas niyang inalis
ang lollipop sa kanyang bibig at may isang bagay na pumasok sa kanyang isip.

Indirect kiss

Nag-init ang mukha ni Savannah at nanginginig na itinaas niya ang kanyang kamao.
Bago pa makatakbo palayo si Law ay nakatanggap siya ng malakas na batok mula kay
Savannah pero tumawa lamang ito ng tumawa. 

“Masarap di ba? Dami mong arte eh. Mas masarap nga ‘yang lollipop kasi may laway
ko” tumatawa pa ring sabi nito.

Tumayo si Savannah at binato ng throw pillow si Law ngunit nagkailag ito. “Ang
baboy mo! Kadiri!” patuloy pa rin siya sa pagbato ng throw pillow dito pero tawa
lamang ng tawa si Law.

Nang mapagod si Savannah kababato kay Law at nang mapagod naman si Law sa pagtawa,
umupo muli silang dalawa sa may couch. Sakto namang pagkaupo nila ay namatay ang
lahat ng ilaw sa bahay. Napatili naman sa gulat si Savannah at mas lumapit kay Law.
Wala na silang makita at tanging ilaw lamang na nanggangaling sa maya’t-mayang
pagkidlat ang bahagyang nagbibigay liwanag sa kanila. 

“Brownout pa. Kukuha lang ako ng kandila” tumayo si Law at pumula ang kanyang mga
mata. Dahil dito ay nakakita na siya sa dilim. Naghanap siya ng kandila at nang
makahanap siya ay agad niyang dinala ito sa kinaroroonan ni Savannah. Sinindihan
niya ito at ipinatong sa may center table.

Uupo na sana siyang muli sa couch ng makitang nakapikit na si Savannah habang

nakasandal sa couch. Narinig niya ang mahina nitong paghilik at napangiti na lamang
siya. Dahan-dahan siyang umupo sa tabi ng dalaga at hinawi ang ilang hibla ng buhok
na nakahara sa mukha nito. Isinandal niya ang ulo ni Savannah sa kanyang balikat at
ipinulupot niya ang kanyang braso sa balikat ng dalaga. 

“What am I doing? Have I fallen to you already?”

***
Nagising si Savannah dahil sa malakas na patak ng ulan sa bubong ng bahay at dahil
na rin sa walang tigil na pagkulog. Napaangat ang ulo niya mula sa balikat ni Law
at nakita niyang tulog na ito. Napatingin naman siya sa kandilang malapit ng
maubos. Dahan-dahan siyang tumayo at kinuha ang isa pang kandila na nakalapag sa
lamesa na wala pang sindi. Pinalitan na niya ang kandilang malapit ng maubos at
pumunta sa may bintana. Halos wala ng makita sa labas dahil sa malakas na ulan.

“Kailan ba titigil ‘to?” tanong niya sa kanyang sarili.

Napakunot naman ang kanyang noo nang may mapansin siyang mga pigura sa labas ng
bahay. Hindi niya gaanong maaninag ang mga ito pero nasisigurado niyang mga tao ang
nasa labas ng bahay. May masama siyang pakiramdam kaya nagmamadali siyang lumapit
kay Law. Tinapik-tapik niya ang pisngi nito.

“Law! Gising!” patuloy pa rin siya sa pagtapik sa pisngi nito hanggang sa tuluyan
na siyang mainis. Sinapok niya ng malakas ang pisngi ni Law at mabilis naman nitong
inimulat ang kanyang mga mata.

“Anong nangyari? May sunog ba? Gugunaw na ba ang mundo? Mamamatay ka na ba?” sunod-
sunod na tanong nito habang tumitingin sa paligid. 

“Ikaw ang mamamatay kapag hindi kaagad bumangon dyan!” sigaw ni Savannah.

“Ano bang nangyari? Bakit ka ba nananampal na lang bigla?” kunot-noong tanong sa

kanya ni Law.

“May mga tao sa labas. Masama ang pakiramdam ko sa kanila”

Naalarma naman bigla si Law at lumapit sa may bintana. Kagaya ng nakita ni Savannah
ay may sampung pigura ng tao sa labas ng bahay. Tumayo na din si Savannah sa tabi
ni Law. Ilang minuto ng nakatayo ang sampung nilalang sa may labas ng bahay at
nakahelera sila sa isang linya. Pagkalipas pa ng ilang minuto ay sabay-sabay na
nawala ang mga ito kasabay ng pagkiglat.

“AHHHHHH!” napasigaw naman si Savannah at napaatras ng sa isang iglap ay may isang

lalakeng nakatayo na sa may labas ng bintana. Mapupula ang mga mata nito, nanlalaki
ang kanyang mata, nakalabas ang mahahaba nitong pangil at naglalaway ito. Maya-maya
pa ay nakarinig sila ng pagkalampag sa may pintuan at sa iba pang mga bintana.
Nagsimula na ding mangkalampag ang lalakeng nasa bintanang sinisilipan nila.

“Shit! What do they want?” agad na nagpunta si Law sa mga bintana at hinawi ang mga
kurtina. Inayos naman niya ang pagkakalock sa front door at pati na rin sa back
door. “Kung hindi ako nagkakamali, katulad nila ‘yung mga umatake sa iyo noon sa
gate ng bahay niyo” 

“Oo, katulad din nila” kinakabahan si Savannah. Seryosong bagay na ito pero
nagdadalawang-isip pa rin siyang sabihin ito sa kanyang mga magulang. Para saan pa
ang kagustuhan niyang maging independent kung magpapatulong siya sa mga ito. Gusto
niyang lutasin ito ng mag-isa. “Anong gagawin natin? Sa tingin ko ay hindi nila
tayo lulubayan. Kailangan natin silang harapin”

Humarap naman sa kanya si Law. “No, hindi natin kundi ako lang. Ako ang haharap sa
kanila at dito ka lang sa loob ng bahay” 

“Hindi pwede! Gusto ko silang labanan kaya tayong dalawa ang haharap sa kanila.
Kung nag-aalala ka na baka mag-wear off ang ability ko, wag kang mag-alala. Hindi
ko aabusuhin ulit ‘yun kagaya ng dati” nakita ni Law ang determinasyon ni Savannah
kaya napabuntong hininga na lamang siya. Mukha namang wala na siyang magagawa.

“Okay then. Let’s kick some balls tonight” ngumisi naman si Savannah kay Law at
sabay nilang binuksan ang front door. 

***

“ANONG NANGYARI SA MUKHA MO?!” pambungad ni Jinnah sa kanya pagdating na pagdating

nito sa classroom. Hindi na niya pinansin ito at pinagpatuloy ang pagbabalot ng
benda sa kanyang kamay. “Savannah naman! Kagabi mo pa hindi sinasagot ang tawag
namin sayo! Alalang-alala kami sayo no!”

Napabuntong hininga naman si Savannah at itinuon ang atensyon kay Jinnah. May
karapatan naman silang mag-alala. Kasalanan niya din na hindi niya inisip ang
maaring maramdaman ng mga kasama niya sa mansyon. “I’m okay Jinnah. I’m sorry.
Napa...away lang ng kaunti” nag-aalangan pero nakangiting sabi niya.

“Kaunti?! Eh ano ‘yang mga bandaid mo sa mukha?!”

Napangiwi na lamang siya. Hindi lamang kaunti ang natamo niyang sugat. May gasgas
siya sa pisngi kaya may bandaid dito. May gasgas din siya sa kanyang ilong kaya may
nakatapal din dito na bandaid. Nagkasugat ang kanyang kamay kaya may nakabalot na
benda. Hindi basta ang naging laban nila kagabi. Malalakas ang mga umatake sa
kanila kaya mabilis na nawala ang proteksyon niya kaya nagkaroon siya ng galos.

“At ikaw Law? Bakit may mga sugat ka din?” tanong ni Jinnah kay Law na tahimik
lamang na sumisipsip sa kanyang lollipop pero kapansin-pansin ang bendang nakabalot
sa noo nito pati na din ang band-aid sa ilalim ng kanyang mata. Nahugot naman ni
Jinnah ang kanyang hininga at pabalik-balik na tumingin sa kanilang dalawa. “Huwag
niyong sabihing magkasama kayo kagabi?!” nagtinginan lahat ng kaklase nila sa
kanila at nagsimula ng magbulung-bulungan.

“Jinnah, will you please shut your freaking mouth? You’re irritating. Eh ano kung
magkasama sila kagabi. As long as hindi malala ang natamo ni Savannah na sugat sa
katawan, okay lang” suway ni Blade kay Jinnah.

Ngumuso naman si Jinnah at ngumuso. “Bakit parang alam mo na ‘yung nangyari kay
Savannah?”

Napairap naman sa kawalan si Blade. “Yes, I know”

“Paano?!” tumingin siya kay Savannah. “Sinabi mo sa kanya?” tanong niya dito.
Umiling si Savannah at itinuon ang atensyon niya sa labas ng bintana.

“Vampires can read mind, Jinnah and I have read her mind. Are you a vampire or
you’re just too stupid to use your ability?” poker face na sabi ni Blade.
“Ewan ko sayo! Nakalimutan ko lang no! Balak ko naman talagang gamitin ‘yun!”

“Whatever you say, stupid”

“Ikaw ang stupid!”

“No, you are”

“Hindi nga sabi eh!”

Hindi na natuloy ang pagbabangayan nina Blade at Jinnah ng pumasok na ang kanilang
prof. Natahimik naman silang lahat dahil bagong professor itong nasa harapan nila
ngayon. Hindi kagaya ng dati nilang professor na mataray at matanda na, mukha pang
bata ito at gwapo talaga. Kinilig naman ang mga kaklase nilang babae, kasama na din
si Jinnah pero si Savannah ay nakatingin lang sa bintana at walang pakealam.

“Good morning! I’m Caleb Lewis, you’re new Math instructor. Nag-retire na si Mrs.
Go at sakto namang nag-apply ako bilang professor sa school na ‘to kaya natanggap
ako right away” tumingin ang professor na si Caleb sa paligid at palihim na
napangisi. “I’m strict here inside the classroom pero kapag nasa labas na ng room,
pwede niyo na akong ituring na kabarkada. Mukha pa naman akong bagets kaya hindi
mahahalatang professor ako dito” napatawa naman sila sa sinabi nito. “Okay, too
much for this. Let’s start our class”

Gaya ng sinabi nito ay nagsimula na siyang magklase. Tumingin naman si Savannah sa

unahan para makinig at agad natuon ang atensyon niya sa professor niya. Hindi siya
nakatingin dito habang nagpapakilala pero ngayong nakita na niya ang itsura nito ay
hindi niya maipagkakailang gwapo ito. 

He looks familiar pero sigurado naman akong hindi ko pa siya nakikita noon. Is it
possible? Hindi pa nakikita noon pero familiar? tanong ni Savannah sa kanyang
sarili. Buong klase niyang tinitigan ang bago nilang professor pero hanggang sa
mag-uwian na ay hindi niya pa din maisip kung saan niya ito nakita. 
***

Lei/shinkumi's Note: SORRY, GOMENASAI, MIANHAE SA MATAGAL NA UPDATE. HUHUHU.

Pasensya na talaga. Nililipat ko kasi sa booklat 'yung iba kong stories kaya hindi
na ako madalas dito sa wattpad. T__T Sana nakabawi ako sa update na 'to. 

Bagong character nga ba si Caleb? Wahahaha! 

Nga pala, may twitter kayo? Pa-follow? @shinkumi_61 SALAMAT! I LOVE YOU ALL! <3

=================

Chapter Nine: The Chosen One

Chapter Nine: The Chosen One

“Ang gwapo gwapo talaga ni Sir. Caleb!” tili ni Jinnah habang nakahalumbaba sa
lamesa. Kasalukuyan silang nasa cafeteria at kumakain. Simula nung dumating ang
bagong professor na si Caleb Lewis ay bukang bibig na siya ng lahat ng estudyante
sa campus. Bukod kasi sa galing nitong magturo ay makisig din ito.

“Hindi ka ba nagsasawa Jinnah? Siya na lang ang lumalabas sa bibig mo eh” sabi ni
Irrah na hindi inaalis ang tingin sa kanyang libro. Si Blade naman ay isinalpak na
lang sa kanyang tenga ang kanyang earphone para hindi marinig ang boses ni Jinnah.

“Eh sa gwapo talaga siya eh!” hindi na nila pinansin si Jinnah at pinagpatuloy
lamang nila ang pagkain.

Sa kabilang banda naman, tahimik lamang na kumakain si Savannah. Inaantay niya din
kasi si Warren at wala naman si Law. Absent kasi ito at hindi niya alam kung
bakit. 

“Hey Sav” napatunghay naman siya at nakita si Warren na nakangiti sa kanya. May
hawak na ito ng tray na puno ng pagkain. Nakita niyang puro paboritong pagkain niya
ang nasa tray nito.

“Para sa akin ba ‘yan? Puro paborito kong pagkain ang nandyan eh” nakangiting sabi
ni Savannah. Umupo naman si Warren sa kanyang tabi. Ilang araw na ding hindi sila
nagkakasabay na kumain. Abala kasi si Warren sa Student Council lalo na ngayong
isang Linggo ng absent ang President at bilang Vice President ay siya ang
umaasikaso ng lahat.

“No, to be honest, akin talaga ito” napanguso naman si Savannnah dahil sa sinabi ng
kaibigan. Pareho kasi sila ng mga paboritong pagkain kaya minsan inaakala ni
Savannah na para sa kanya ang mga pagkaing binibili ni Warren at dinadala sa
kanilang table. Napangiti na lang si Warren at ginulo-gulo ang buhok ni Savannah.
“I’m just kidding. Bumili talaga ako ng marami dahil alam kong sugapa ka sa
pagkain”

Binatukan naman ni Savannah si Warren. “Gago! Wala bang ibang term? Sugapa talaga?
Hindi pwedeng mahilig lang talaga akong kumain?” Inismidan niya ito at nagsimula ng
kumain. Napatawa na lang si Warren at sinimulan na din ang pagkain.

Maya-maya ay napatigil silang lahat sa pagkain ng biglang nagsitilian ang mga

estudyante sa loob ng cafeteria. Napatingin naman sila sa may pintuan at nakitang
pumapasok ang bagong professor na si Caleb. Nakitili na din si Jinnah kasabay ng
ibang mga estudyante. Napailing na lang si Savannah at pinagpatuloy ang pagkain.
Hindi niya maitatanggi na gwapo talaga si Caleb. Matangkad ito, maputi at higit sa
lahat palakaibigan ito sa mga estudyante kaya mabilis siyang nagustuhan ng lahat.

“Pwede ba akong makishare ng table dito? Wala na kasi akong ibang maupuan eh”
napatunghay naman silang lahat at nakitang nakangiti si Caleb sa kanila.

“Oo naman Sir! Pwedeng-pwede!” kinikilig na sabi ni Jinnah. Sinamaan naman siya ng
tingin ni Blade pero inirapan niya lang ito. Si Irrah naman ay walang pakealam at
nagpatuloy lang sa pagbabasa ng libro.

Umupo na si Caleb sa tabi Blade at tumingin naman si Savannah sa kanya. Napansin

naman niyang sa kanya din ito nakatingin habang nakangiti.

“You’re Savannah Kier Walker right? The prodigy?”

Tumango lamang sa kanya si Savannah at hindi na ito muling pinansin. Tumingin naman
si Savannah kay Warren na hindi na ginagalaw ang kanyang pagkain. Siniko niya ito
pero hindi man lang ito kumibo. Siniko niyang muli si Warren ng mas malakas na
siyang nakakuha ng atensyon nito.

“Why?” nakangiting tanong ni Warren.

“Balak mo pa bang kainin ‘yang pagkain mo? Hindi mo na ginagalaw eh”

Pinitik naman ni Warren ang noo ni Savannah. “Kainin mo na”

Napangiti naman si Savannah at kinuha na ang pagkain ni Warren. Panay naman ang
interview ni Jinnah kay Caleb at dahil pinaggigitnaan nila si Blade ay mabilis na
nairita ang binata.

“Pwede ba? Nakakairita ‘yang boses mo. Manahimik ka” matalim na sabi nito kay
Jinnah.

“Ano bang pakealam mo? Kung ayaw mong marinig ang boses ko, umalis ka dyan.
Besides, isa kang malaking hara sa pagitan namin ni Sir. Caleb” mataray na sagot
naman ni Jinnah dito.

“Bakit ikaw ang umalis tutal ikaw naman ‘tong masyadong madaldal? Humanap kayo ng
lugar na hindi kayo makakaistorbo ng iba”

Napabuntong hininga naman si Irrah at isinara ang kanyang libro. Tumayo na siya at
tiningnan sina Blade at Jinnah. “Sumama kayong dalawa sa akin” poker face na sabi
nito.

“Saan naman?” tanong ni Jinnah.

“Sumama kayo sakin sa library para hindi kayo makapag-ingay at makapagbangayan.

Masyado na kayong magulo na dalawa. Kailan ba kayo magkakasundo?” aalma pa sana
silang dalawa pero sinamaan sila ng tingin ni Irrah. Napalunok naman sila at agad
na tumayo. Nakakatakot kasing magalit si Irrah. Totoo nga na masamang galitin ang
mababait na tao. Minsan lang kasi magalit ang mga katulad ni Irrah na mabait at
tahimik pero kapag nagalit siya, magdasal ka na sa lahat ng Santo na kilala mo
dahil nakakatakot talaga siya.

Isinama na ni Irrah sina Jinnah at Blade papunta sa may library kaya ang natira na
lamang sa may table ay sina Caleb, Warren at Savannah.

“Balita ko, anak ka daw ng pinakamalakas na bampira na si Van Rei Isaac Fenier
Walker?”

Napatigil naman sa pagsubo si Savannah. “Yes. Why?”

Ngumiti naman si Caleb sa kanya. “Wala naman. I’m just interested to topics like
this. Noong una kasi hindi ako naniniwala sa mga bampira pero ngayong may freedom
na ang bawat isa at nalaman ng mga taong may mga katulad mo, natuwa ako at
nafascinate”

Inilapag ni Caleb ang kutsarang hawak niya at pinunasan ang kanyang bibig. Tumayo
na siya at muling ngumiti.

“Mauna na ako sa inyo”

“Sige po, Sir” sabi ni Savannah. Pinanood lamang nilang umalis si Caleb. Tumingin
naman si Savannah kay Warren na nakatingin pa din sa pintuan ng cafeteria. Mukha
siyang nababagabag. Napakunot naman ang noo ni Savannah. “Hoy Warren, may problema
ba?”

Lumingon ito sa kanya at ngumiti. “Wala. Tapos ka na bang kumain? Kailangan ko ng

bumalik sa council eh” 

Tiningnan ni Savannah ang spaghetti na kinakain niya. Kakaunti pa lang ang bawas
nito at gusto pa niya itong ubusin.

“Kung gusto mo, mauna ka na. Kailangan ko ‘tong ubusin” ngumisi sa kanya si
Savannah at napatawa na lamang si Warren. Tumayo na siya at tinapik-tapik ang ulo
ni Savannah.
“Sabay tayong umuwi mamaya? Wala kasi akong gagawin mamaya eh”

“Okay!” nagsimula ng maglakad si Warren at kumaway lamang si Savannah. Nagpatuloy

na ulit siyang kumain. Kinuha niya ang kanyang panyo sa kanyang bulsa at paghugot
niya ng panyo ay sumama ang kanyang cellphone. Pumatak ito sa sahig kaya tumungo
siya para limutin ito. Pagtungo niya ay agad niyang kinuha ang kanyang cellphone
pero napadako ang tingin niya sa ilalim ng upuan sa tapat niya. May isang bilog na
pendant sa sahig. Kinuha niya ito at tiningnan. “Y...C...L...P?” sa gitna ng
pendant ay may naka-carve na initials na Y.C.L.P. “Nasa tapat ito ng inupuan ni
Sir. Caleb. Baka sa kanya?” sabi ni Savannah sa kanyang sarili.

Umayos na siya ng upo at muling tiningnan ang pendant...

“Mabuti na lang hindi nawala” napatingin si Savannah sa nagsalita at nakita si

Caleb na nakatayo sa gilid ng lamesa. Tumayo naman si Savannah at humarap kay
Caleb.

“Sa inyo po ba ito Sir. Caleb?” tanong niya dito.

Itinaas naman ni Caleb ang kwintas kung saan nakalagay ‘yung pendant. “Oo, nasira
yata kanina at pumatak iyan” iniabot ni Savannah ang pendant sa kanya. “Salamat”

“Umm...anong ibig sabihin ng Y.C.L.P.?” tanong ni Savannah. Hindi niya alam kung
bakit napuno siya ng curiousity. Parang may kung anong ipinaparating ng initials na
iyon kaya naisipan na niyang magtanong.

Ngumiti naman sa kanya si Caleb at ginulo-gulo ang kanyang buhok. “There’s no

meaning behind it. By the way, thanks again” tumango lamang si Savannah at
nagsimula ng lumakad palayo si Caleb pero may isang bagay siyang napansin, ngumisi
ito bago tumalikod sa kanya. Bigla siyang kinilabutan at hindi niya alam kung
bakit. Iniiling na lamang niya ang kanyang ulo at kinuha na ang kanyang bag. May
mga natira pang pagkain pero nawalan na siya ng gana.
Umalis na siya sa cafeterea at pumunta na sa sunod niyang klase...

***

“Anong ibig mong sabihin na hindi tayo pwedeng mangiealam?” inihampas ni Van ang
kanyang kamay sa lamesa at marahas siyang tumayo. Nasa may meeting hall sila kasama
ang mga representatives, nobles at pati na din sina Gallian, Israel, Wade, Kisha,
Jullia at Victoria. “Anak ko siya kaya hindi ko siya pwedeng hayaan na lang!”

“Hindi ko sinasabing hayaan na lang natin siya. Hindi mo ba nabasa ang journal ni
Ellrah? Hindi natin pwedeng pakialaman ang mga bagay na dapat ang anak mo mismo ang
lumutas” pagpapaliwanag sa kanya ni Lolo G. Inilabas niya ang sinasabi niyang
journal ni Ellrah at ipinatong ito sa kanyang harapan. Noong panahon na namatay si
Ellrah, hindi na nila pinakealaman pa ang bahay na tinuluyan nito pero noong isang
araw lang ay naisipan nilang tingnan ito at nahanap ang journal ni Ellrah. Hindi
sila makapaniwalang may journal ito at hindi lang ito basta journal. Nakasulat doon
ang ilang parte ng hinaharap.

“Pero baka mapahamak si Savannah! Hindi naman ibig sabihin na iyon ang mangyayari
sa hinaharap, susundin na lang natin ‘yon! Paano kung may mangyaring masama sa
kanya?!” pumula ang mga mata ni Van at agad na humaba ang kanyang pangil. Binalutan
siya ng pulang aura at nanghina sila dahil sa malakas na kapangyarihang inilalabas
nito. Ilang taon na ang lumipas pero ganoon pa rin ang epekto ng kapangyarihan ni
Van sa kanila, sa sobrang lakas nito ay wala silang magawa kundi ang manghina.

Hinawakan ni Kisha ang kamay ni Van. Tumingin siya dito at ngumiti. Sa isang iglap
ay kumalma si Van at muling bumalik sa dati. Umupo siya at napabuntong hininga.

“Sorry” pabulong na sabi niya.

Ngumiti lamang sa kanya si Kisha. “Pakinggan mo muna ang sasabihin nila” tumingin
si Kisha sa mga kasama nila at muling ibinaling ang tingin kay Van. “Wala ka bang
tiwala sa kakayahan ni Savannah? Alam kong nag-aalala ka at ganun din naman ako
pero alam kong makakaya iyon ni Savannah. Tapos na ang trabaho mo Van, ito na ang
oras para ibigay sa anak mo ang responsibilidad. Ayoko man din iyong tanggapin pero
alam kong iyon ang nararapat. Kahit anong gawin natin para itakas siya sa ganitong
sitwasyon, ang tadhana na mismo ang gumagawa ng paraan. Wala na tayong magagawa” 

“Ano ba kasing nakasulat sa journal ni Ellrah? Pwede bang banggitin niyo iyon sa
amin para malaman namin ang lahat?” tanong ni Carl Archer.

Kinuha ni Israel ang journal mula kay Lolo G at sinimulang basahin ito.

“Pagkalipas ng ilang taon, makukuha nila ang katahimikang kanilang inaasam ngunit
sa oras na dumating ang panahon na handa na ang Nakatakda, walang sinoman ang
makakapigil sa mangyayari. Kahit na ang pinakamalakas na bampira sa lahat ay walang
magagawa kundi ang manood sa mga mangyayari. Ang bampirang nagdadala ng huling lahi
ng Walker ang siyang babago ng lahat at siya ding magiging mas malakas pa sa
pinakalamakas”

Sinaraduhan na ni Israel ang journal at natahimik silang lahat...

“Mas malakas pa sa pinakamalakas” pag-uulit ni Wade sa huling binasa ni Israel na

lubos na nakakuha ng kanyang atensyon. “Ano pang ikinababahala mo Van kung magiging
pipityugin ka lang pagdating sa anak mo?” nakangising sabi ni Wade.

Tiningnan niya ng masama si Wade pero nanatili pa rin siyang nakangisi dito. “Shut
up. I’m worried. She’s still a baby!” lumapit naman sa kanya si Victoria at
binigyan ito ng malakas na batok.

“Baby your filthy ass! Dalaga na si Savannah at alam na niya ang ginagawa niya.
Pumayag kaming ipadala ang mga anak namin para protektahan si Savannah kaya huwag
kang masyadong mag-alala. Magtiwala ka na lang sa kakayahan ng mga anak natin”

Tumawa naman si Kisha at sumang-ayon sa sinabi ni Victoria. “Wag kang masyadong OA,
Van. Makuntento ka na lang sa madalas mong pagtawag kay Savannah. At oo nga
pala...” Sinamaan ni Kisha ng tingin si Van. Agad namang napalunok si Van at umiwas
ng tingin. “May kasalanan ka pa saking loko ka. Ilang beses ko ng hindi nakakausap
si Savannah ng dahil sayo! Palagi mo na lang inuubos ang oras sa pagtawag sa kanya
at hindi man lang ako makasingit!” piningot ni Kisha ang tenga ni Van.

“Sorry na! Masyado lang kasi akong naeexcite sa tuwing tinatawagan ko ang anak
natin eh! Namimiss ko na kasi siya!” nakangiwing sabi ni Van dahil sa sakit ng
pagkakapingot ni Kisha.
“Umalis na tayo. Masamang ginagalit si Kisha” – Jenessa

“Baka sumabog itong buong hall. Nakakatakot” – Cole

“Baka madamay pa tayo kaya tara na” – Victor

“Mas nakakatakot pa si Ate Kisha kesa kay Kuya Van” – Noi

Sabay-sabay silang umalis sa meeting hall sa pangambang baka madamay sila sa galit
ni Kisha. Imbis na kay Van matakot na pinuno nila ay mas natatakot sila kay Kisha
dahil madaming beses na nilang nakikitang magalit ito at hindi talaga nila ito
nagustuhan. Kahit si Van ay walang magawa kapag si Kisha na ang nagagalit.

“I-Ito na! I-Ikaw na lang ang tumawag kay Savannah wag mo lang akong pingutin”
mangiyak-ngiyak na sabi ni Van at iniabot kay Kisha ang kanyang cellphone.

Ngumiti naman ng sobrang tamis si Kisha at inabot ang cellphone. Muli niyang
tiningnan ng masama si Van ng may balak itong lumapit sa kanya. “Manahimik ka dyan
at wag kang mangengealam sa usapan naming dalawa” 

“Opo Boss!” sumaludo pa si Van at pinanood lamang si Kisha na i-dial ang number ni
Savannah.

Ilang sandali lang ay nagliwanag ang mukha ni Kisha...

“Savannah---“ natigilan si Kisha kaya napakunot ang noo ni Van.

“Bakit? Anong nangyari?” lumapit na siya kay Kisha na nanlalaki ang mata. “Kisha,
si Savannah na ba ‘yan?”
“Huh? Sino ka? Bakit ikaw ang sumagot ng telepono ni Savannah?” kunot-noong sabi ni
Kisha habang hawak pa din ang telepono.

Agad na kinuha ni Van ang cellphone mula kay Kisha. “Hello? Sino ‘to? Nasaan si
Savannah?”

[Natutulog si Savannah ngayon. Sino ka ba?]

Nanlaki ang mata ni Van at napahigpit ang pagkakahawak sa kanyang telepono. “Anong
sabi mo?! Ikaw dapat ang tinatanong ko ng ganyan! Sino ka ba? Bakit ikaw ang may
hawak ng telepono ng anak ko?!”

Muling kinuha ni Kisha ang telepono sa kamay ni Van. Ini-loudspeaker niya ito at
pareho silang nakinig.

[Anak? Teka---Hoy Law, bakit mo hawak ang telepono ko?! Magpahinga ka nga dito!]
nagkatinginan sina Kisha at Van at muling ibinaling ang tingin sa telepono. [Aray
naman Savannah! Ganyan ka ba magtrato ng baldadong tao?!] 

Magsasalita na sana si Van pero naputol na ang linya...

“KAILANGAN KONG UMUWI! MAY BOYFRIEND NA SI---ASDFGHJKL!” hindi na niya natapos ang
kanyang sasabihin ng tampalin ni Kisha ang kanyang bibig.

“Hayaan mo na ang anak mo. Malaki na siya at alam na niya ang ginagawa niya” tumawa
si Kisha at nagpamewang. “Nakakatuwa naman. May boyfriend na si Savannah!” tuwang-
tuwa na sabi niya.

“Bakit tuwang-tuwa ka pa?! Hindi ba dapat pagsabihan mo ‘yang anak mo? Hindi pa
siya pwedeng magboyfriend---“ hindi na ulit niya natapos ang sasabihin niya ng
tingnan siya ng masama ni Kisha.
“Isa pang salita mo Van Rei Isaac Fenier Walker, malilintikan ka na talaga sakin”

Ngumuso naman si Van at umiwas ng tingin. “Sabi ko nga hahayaan na...” lumingon
muli si Van kay Kisha... “Pero....” hindi na niya naituloy ang sasabihin niya dahil
matalim pa rin ang tingin ni Kisha sa kanya kaya wala na siyang nagawa kundi ang
manahimik.

Hindi naman ako under di ba? Sabihin niyong hindi!

***

Lei/shinkumi's Note: Si Caleb sa siiiiide~ Sa mga nagtatanong kung nasa Book 1 si

Caleb? Wala. New character siya. Mehehehe. Pasensya na sa matagal na update!
Maraming salamat sa mga votes at comments! <333

=================

Chapter Ten: Brown Porridge

Chapter Ten: Brown Porridge

Buong araw na wala sa mood si Savannah at hindi niya alam kung bakit. Bumuntong
hininga na lamang siya at inayos ang kanyang gamit sa may locker. Pagkatapos niyang
gawin iyon ay kinuha niya ang kanyang cellphone sa bulsa. Tinitigan niya ang screen
at nagdalawang isip kung tatawag ba siya o hindi.

“Ano namang sasabihin ko kapag tumawag ako? Bakit siya absent?” napakamot na lang
siya sa kanyang batok at muling inilagay sa kanyang bulsa ang cellphone niya. “Wag
na nga lang” desisyon niya at naglakad na patungo sa may Student Council Room.
Nagtext kasi si Warren sa kanya kanina nung nasa klase pa siya na pumunta na lamang
sa SC Room kung sakaling naunang natapos ang klase ni Savannah kesa sa trabaho niya
sa Student Council. Pinauna na din ni Savannah na umuwi sina Blade, Irrah at
Jinnah. Nung una ay ayaw pang pumayag ng mga ito pero napilit din niya ng sabihin
niyang kasama naman niya si Warren kaya walang mangyayaring masama sa kanya.

Pagdating niya sa may Student Council Room ay naabutan naman niya si Warren na
nakaupo at nagsosort out ng mga papel. Suot nito ang kanyang reading glass at medyo
gulo-gulo pa ang buhok nito. Napangiti na lang si Savannah at lumapit na kay
Warren. Umupo siya sa tabi ng table at pinanood ang ginagawa nito.

“Hindi ba sabi ko sayo wag kang uupo sa table?” sabi ni Warren habang hindi inaalis
ang tingin sa papel na inaayos niya.
Mas lalong ginulo ni Savannah ang buhok ni Warren at napanguso na lang siya dahil
kahit gulo pa ang buhok ni Warren ay hindi ito nakabawas sa kakisigan niya. “Hindi
ka pa ba tapos dyan? Hindi ka ba pwedeng magpatulong sa ibang member ng council?”
tanong niya dito.

Bumuntong hininga naman si Warren. “I like to do things on my own. As long as I can

do it, I’ll do it without the help of anyone” seryosong sabi sa kanya nito. 

Napangisi naman si Savannah. “You know what? You’re perfect for the position of the
President. Magpepetition pala ako na patalsikin na ang President ng SC para ikaw na
ang papalit tutal halos ikaw na ang gumagawa ng lahat ng gawain niya. Kailan ba
siya papasok?”

“Hindi ko din alam. Patatlong term na niya ngayong taon at narinig ko na magaling
naman siya sa pagpapatakbo ng council. Nagkaroon lang ng family problems at
nagkasakit siya”

Umalis naman si Savannah sa pagkakaupo sa table at tumayo na lang sa gilid nito.

“Come to think of it Warren, simula pa lang noong pasukan ay wala na siya dito. Ano
na bang nangyayari sa President niyo? Ni hindi ko alam kung lalake o babae siya”

“Hindi ko din siya kilala kasi wala naman akong interes dati sa council pero
ininominate ako ng mga kaklase ko at hindi ko naman inaasahang mananalo ako. Hindi
na ako nagtatanong tungkol sa President namin pero kung babalik siya, mas maganda
para hindi na ako matambakan ng trabaho” inilagay ni Warren ang huling papel na
inaayos niya sa isang tumpok pa ng mga papel. Tumayo na siya at humarap kay
Savannah.

“Nakakaintriga naman ang President na ‘yun. Pero sa tingin mo, sino kaya ‘yun?”
kunot-noo at nakangusong tanong ni Savannah.
“Basta ang alam ko lang nagkaroon sila ng matinding family problems at may
kinalaman ito sa gender ng President namin” kinuha na ni Warren ang bag niya at
isinakbit ito. “Wag mo ng gaanong isipin ‘yun. Pinahihirapan mo lang ang sarili mo.
Ang mas maganda, umuwi na tayo para hindi na tayo abutin ng dilim”

Nagkibit-balikat na lamang si Savannah at sabay na silang lumabas ng SC Room.

Naglakad sila sa may hallway at sila na lang ang estudyante ngayon sa kanilang
building. Isang oras na kasi ang nakakalipas noong maglabasan kaya wala ng
estudyante ang makikita sa paligid maliban na lamang sa may bandang gym dahil may
practice ang mga varsities.

Pagkababa nila sa may first floor ay sakto namang papalabas na din si Caleb.

“Oh? Kayo pala. Bakit ngayon lang kayo uuwi?” nakangiting tanong nito. 

“May ginagawa pa kasi si Warren sa SC Room at inantay ko naman siya. Kayo po?”
tanong naman ni Savannah.

“May tinapos lang akong trabaho pero pauwi na din ako ngayon” habang naglalakad
sila palabas ay nagkekwento si Caleb tungkol sa mga klase ng estudyanteng
tinuturuan niya at napatitig na lamang si Savannah sa mukha nito. Hindi na siya
nagtataka kung bakit gustong-gusto ito ng mga kababaihan. Gwapo ito, matangkad, may
kayumanggi na kutis at madalas ay nakangiti pero may isang bagay pang kakaiba kay
Caleb. Hanggang ngayon kasi iniisip pa rin ni Savannah kung bakit pamilyar ito sa
kanya. “Hanggang dito na lang ako. Pasasabayin ko sana kayo sa kotse ko kaso may
kotse pala itong si Warren”

“Salamat na lang po Sir. Ingat po kayo!” ngumiti lamang sa kanya si Caleb at

sumakay na sa kanyang kotse. Bago niya paandarin ito ay binuksan niya ang bintana
at sumilip.

“Mag-iingat ka din Savannah” nakangiting sabi nito pero may napansing kakaiba si
Savannah. Parang may iba sa ngiti nito. “Pati na din ikaw Warren. Masyado ka ng
nahuhulog, iahon mo na ang sarili mo bago ka patuluyang malunod” muli nitong
itinaas ang bintana at pinaandar na ang sasakyan niya.
Pinanood lamang nilang dalawa na makakaalis ito. Wala naman silang imik na sumakay
sa kotse at hanggang sa biyahe ay wala pa ring nagsasalita sa kanilang dalawa.
Naisipan naman ni Savannah na basagin ang katahimikan gayong may bumabagabag sa
kanyang isipan.

“Warren, anong ibig sabihin ni Sir. Caleb doon sa mga sinabi niya sayo kanina?”

Hindi siya tinapunan ng tingin ni Warren at nakatingin lamang ito sa daan. “Hindi
ko din alam. Nabalitaan kong mahilig magbigay ng mga talinhaga si Sir. Caleb, baka
nagbibigay lang siya ng sample sa skill niya” hindi na lang nagsalita si Savannah
at itinuon ang atensyon sa may labas ng bintana. Hindi siya kumbinsado sa isinagot
ni Warren. Para kasing may iba pang ibig sabihin ang mga salitang binitawan nito
kanina.

Bumuntong hininga na lamang siya at bahagyang iniiling ang kanyang ulo. Siguro nga
sadyang mahilig lamang magsalita ng ganun si Caleb kaya nasabi niya ang mga iyon. 

Pagkalipas ng ilang minutong biyahe ay nakarating na sila sa tapat ng mansyon ni

Savannah. Bumaba siya at sumilip sa bintana ng kotse ni Warren. Ngumiti siya dito
at ganun din naman ang ginawa ng binata. “Hindi ka ba bababa muna para makapagkape
o ano?” tanong niya dito.

Umiling naman si Warren habang nakangiti. “May project pa akong tatapusin at madami
ding tambak na homeworks kaya pass muna. Babawi na lang ako sayo sa ibang araw”

Ngumuso naman si Savannah. “Palagi mo na lang sinasabi na babawi ka pero hindi ka

naman bumabawi. Nakakapagtampo ka na talaga” 

Inalis ni Warren ang seatbelt niya at lumipat siya sa may passenger seat. Inilapit
ni Warren ang mukha niya sa mukha ni Savannah na nakasilip sa may bintana. Nanlaki
naman ang mata ng dalaga dahil sa ginawa ni Warren. Hindi pa nagkakalapit ng
ganitong kalapit ang mukha nilang dalawa simula nung magkakilala sila kaya hindi
niya alam kung lalayo siya o hahayaan na lang na ganun ang tayo nilang dalawa.

“Babawi talaga ako. I promise” halos pabulong na sabi ni Warren pero dahil sa
malakas naman ang pandinig ni Savannah ay narinig pa rin niya ito. Mas lalo pang
inilapit ni Warren ang mukha niya sa dalaga kaya napapikit na lang siya. Naramdaman
naman niya ang pagdampi ng malambot na labi ni Warren sa tip ng kanyang ilong.
Dahan-dahan niyang inimulat ang kanyang mata at bumungad sa kanya ang matamis na
ngiti ng binata. Parang may kung anong lumundag sa kanyang dibdib at hindi niya
alam kung bakit.
“O-Okay” muling ngumiti si Warren sa kanya at umayos naman ng tayo si Savannah.

Lumipat na si Warren sa may driver’s seat at pinaandar na niya ang kanyang

sasakyan. Hindi na nagawa pang magpaalam ni Warren at mabilis na niyang pinatakbo
ang kanyang sasakyan. Naiwan naman si Savannah na nakatulala at kung hindi pa
tumunog ang kanyang cellphone ay hindi siya mababalik sa realidad.

Sinagot niya ang tawag ng hindi tinitingnan ang caller.

“Hello?”

[Hoy Savannah]

Napakunot naman ang noo niya. “Law? Bakit ka napatawag? Teka, bakit ka nga pala
absent?”

[Napilayaan ako at nabalian ng kanang braso] tugon ni Law na para bang wala lang sa
kanya ang sinasabi niya.

“Ano?!” sigaw ni Savannah. “Ano namang katangahan ang ginawa mo?”

[Kung makasigaw naman ‘to! In the first place, ikaw naman talaga ang may kasalanan
nito! Nung pauwi ako galing school kahapon, hinarangan ako nung mga bampira na
kagaya nung mga nanghahabol sayo! Sobrang dami nila kaya nagkaroon ako ng mga galos
at bali sa katawan]

Nahugot naman ni Savannah ang kanyang hininga. “Where are you?”

[Baka nasa mall, namamasyal] sarkastikong sagot niya dito. [Malamang nasa bahay!
Sino ba namang baldado ang maggagala hindi ba?]

Pinalagpas na lamang ni Savannah ang pamimilosopo sa kanya ni Law dahil siya naman
ang may dahilan kung bakit hindi ito nakapasok at naagrabyado. “Fine. Anong address
mo at pupuntahan kita” mahinahon niyang tanong dito kahit gustong-gusto niyang
sigawan si Law.

Narinig naman niyang nag-aalangang tumawa si Law. [Hindi ko alam kung anong address
namin eh]

Napakunot ang noo ni Savannah at ikinuyom ang kanyang kamao. She reached her limit
already. “Law Ephraim Phytos, are you stupid or what?! Sinong tao ang hindi alam
ang sarili nilang address?! Paano kita pupuntahan?!” frustrated na sigaw ni
Savannah.

Napatawa naman si Law na mas lalong ikinabugnot ng dalaga. [Easy lang. Niloloko
lang naman kita” natatawa pa ring sabi nito. [Sa may District 2, Diamond St., may
makikita kang malaking bahay na may pulang bubong at puting exterior. At may itim
na mataas na gate]

Tumango-tango naman si Savannah kahit hind naman siya nakikita nito. “Sige. Antayin
mo ako” hindi na hinayaan pa ni Savannah na makapagsalita si Law at ibinaba na niya
ang tawag. Hindi na siya pumasok sa may gate at mabilis na tumakbo papunta sa may
District 2. Kapag kasi pumasok pa siya sa loob ng mansyon ay madami pa siyang
makukuhang tanong mula sa tatlo kaya mas pinili na lang niyang huwag ng magpaalam
sa mga ito.

Wala pang ilang minuto ay nakarating na siya sa may Disctrict 2 at hindi rin
nagtagal ay nahanap na niya ang bahay ni Law. Malaki ang bahay ni Law at mukha pang
bago. Mula sa may labas ng gate ay hindi makita ang loob dahil sa mataas na gate.
Lumapit na siya dito at nagdoorbell. 

Paulit-ulit siyang nagdoorbell at wala pa ring nagbubukas. Lumapit naman siya sa

may bukasan ng gate pero nakalock ito kaya tumalon na lang si Savannah mula sa
labas papunta sa loob. Pag-landing niya sa lupa ay napatuon na lamang ang kamay
niya. Mabuti na lang at hindi siya nagsungaba. Tumayo na siya at pinagpagan ang
kanyang kamay. Lumakad na siya papalapit sa may front door at hindi na niya
inabalang kumatok pa.

Pagkapasok niya sa loob ay bumungad naman sa kanya ang malawak na sala nila Law.
Maraming nakadisplay na mukhang mamahaling muwebles at may mga malalaki at mahahaba
ding couch. Lumakad pa siya at mas lalong naging malinaw ang kabuuan ng sala nila
Law. Napanganga na lang si Savannah dahil maayos ang pagkakalagay ng lahat ng
bagay. Hindi ito ang ineexpect niyang itsura ng bahay ni Law. Ineexpect niya na
maaabutan niya ay isang maduming bahay, hindi niya alam na ganito pala kaganda
kahit sala pa lang. 

Inilibot niya ang tingin sa paligid at sandaling isinantabi ang pagkamangha sa

bahay ni Law. Kailangan niyang tulungan muna si Law. Nakita niya ang hagdan kaya
lumakad na siya papunta doon. Kung wala si Law dito sa may first floor ng bahay ay
baka nasa second floor ito kung nasaan malamang ang kwarto niya. Hindi naman
nagkamali si Savannah at sa may dulo ng ng second floor ay may nakaawang na
pintuan. Lumapit siya dito at dahan-dahan itong binuksan. Naabutan naman niya si
Law na nakahiga sa may kama. Nakabalot ang kanan nitong kamay ng benda pati ang
kaliwang paa niya. Ang kaliwang kamay naman niya ay nakahawak sa libro nitong
binabasa. Hindi lang iyon ang nakaagaw sa kanyang pansin kundi ang suot ni Law na
reading glass na mas lalong nakadagdag sa kagwapuhan nito.

Bigla namang naisip ni Savannah si Warren. Nakareading glass din ito kanina at
hindi niya alam kung bakit mas malakas ang impact ni Law sa kanya. Bahagya niyang
iniiling ang kanyang ulo at pumasok na sa loob. Ibinaba naman ni Law ang hawak
niyang libro at tumingin kay Savannah. Ngumisi ito sa kanya at nagmwestra na
lumapit pa siya. Sumunod naman si Savannah at mas lumapit pa kay Law.
“Akala ko nagjojoke ka lang nung sinabi mong pupunta ka dito”

Hindi naman pinansin ng dalaga ang masayang aura na pumapalibot kay Law. “Ako ang
may kasalanan kung bakit ka nagkakaganyan kaya naisipan kong ito lang ang
maitutulong ko sayo. At isa pa, gusto ko lang itanong, wala ka bang yaya o butler
man lang?”

Inalis ni Law ang kanyang reading glass mula sa kanyang mata. Hindi naman malaman
ni Savannah kung bakit may pakiramdam siya na gusto niyang kuhanin ito kay Law at
muling isuot sa kanyang mga mata. “Meron akong butler. Siya ang kaisa-isa kong
butler kaso lang nung isang Linggo ay pinagpahinga ko muna siya kaya naman wala
akong kasama ngayon dito sa bahay”

“Kung ganun, ako na muna ang bahala sayo” nakangising sabi ni Savannah. Napangiti
na lang si Law at ipinagpatuloy ang pagbabasa ng libro. “Anong gusto mong kainin?”

“Ikaw na ang bahala. Magluto ka kung anong gusto mong lutuin” sabi niya habang
hindi inaalis ang tingin sa librong hawak niya.

Tumayo na si Savannah. “Sige. Magrelax ka lang dyan at ako na ang bahala sa

kakainin mo”

Lumakad na palabas si Savannah ng kwarto at napatunghay si Law ng may makalimutan

siyang itanong sa dalaga.

Maalam kaya siyang magluto?

***

Humihimig-himig pa si Savannah habang nagbubuklat sa refrigerator ni Law. Nakataas

ang kanyang buhok at nakasuot siya ng pink na arpon. Umayos naman ng tayo si
Savannah at tinitigan ang ref ni Law. Madami naman itong laman pero may isang bagay
siyang pinoproblema.

“Ano bang mga ingredients ng lugaw?” tanong niya sa kanyang sarili. Inilagay pa
niya ang hintuturo niya sa may baba niya at tumingala habang nag-iisip. “Bahala na
nga” naglabas siya ng carrots, repolyo at cube na chopped na baboy. Pagkatapos
niyang kunin ang mga ito ay kumuha naman siya ng sibuyas, bawang at luya. “Kaya mo
‘to Savvy. Fighting!” pagchicheer niya sa kanyang sarili.
Hinawi niya ang sleeves ng kanyang damit hanggang sa kanyang siko at itinaas ang
kanyang buhok na parang buns. Kinuha na niya ang kutsilyo at sinimulang gayatin ang
mga inilabas niyang ingredients. Hindi talaga siya maalam magluto. Ni hindi nga
siya maalam kahit magprito man lang. Ito ang unang beses na nakatungtong siya sa
kusina na siya mismo ang magluluto. At dahil nga ito ang unang beses niya ay uneven
ang pagkakagayat sa carrots, repolyo, bawang, sibuyas at luya. Inilagay niya ang
bigas sa isang kalderong kumukulong tubig at hinalo-halo niya ito. Nang malambot na
ang kanin ay ibinuhos na niya lahat ng mga ginayat niya. Nilagyan niya din ito ng
asin, betsin at paminta. Patuloy lamang siya sa paghalo ng kanyang niluto at
naisipang takluban muna ito. 

Ipinunas niya ang basang kamay niya sa apron at inalis ito. Lumakad muna siya
palabas ng kusina para tingnan ang iba pang parte ng bahay ni Law. “Masyadong
malaki ang bahay na ito para sa kanya kapag nag-iisa siya” sabi niya sa kanyang
sarili. “Sabagay, naranasan ko din naman ito. Pero kahit na mas malaki pa rin ang
mansyon namin, malungkot pa ring tumira sa isang malaking bahay kapag mag-isa”
patuloy lamang siya sa pagkausap sa kanyang sarili at masyado siyang nalibang sa
paglibot sa bahay ni Law dahil nakalimutan na niya ang niluluto niya.

Maya-maya ay suminghot-singhot siya at nanlaki ang mata ng marealize ang

kashungahang ginawa niya.

“Shit!” she cursed and ran towards the kitchen. Naabutan naman niyang kumukulo na
ang lugaw at tumatapon na ito. Agad siyang lumapit at pinatay ang kalan. Kumuha
siya ng pot holder at ginamit ito para iangat ang takip. Napangiwi naman siya ng
makita ang itsura ng lugaw. Naging kulay brown ito kahit na dapat ay puti. Ang mga
sangkap na inilagay niya ay nakalutang at nasobrahan sa lambot dahil sa matagal na
pagkakakulo nito. Naiga din ang tubig at kaunti na lang ang natira. Kinuha niya ang
spatula at sumandok. Pakiramdam niya ay hindi na niya mahuhugot ulit ang spatula
mula dito dahil sa sobrang sticky. “Edible naman siguro ito” sabi niya kahit na
hindi siya kumbinsado sa sarili niyang sinabi.

Sumandok na siya at naglagay sa isang bowl. Kinuha niya ang tray at ipinatong ang
bowl dito. Binuksan naman niya ang refrigerator at kinuha ang isang pitsel ng
orange juice. “Dalhin ko na lang kaya itong buong kaldero?” tumango-tango si
Savannah sa sarili niyang naisip at naisipang dalhin na lang pati ang kaldero. Nang
maiayos na niya lahat ay umakyat na siya papunta sa kwarto ni Law.

Huminga muna siya ng malalim bago binuksan ang pinto at pumasok sa loob. Dahan-
dahan namang bumangon si Law at napakunot ang noo ng may nakapatong na kaldero sa
tray na dala ni Savannah. Ipinatong ni Savannah ang tray sa may coffee table at
hinila iyon palapit sa gilid ng kama ni Law.

“Anong niluto mo?” nakangiting tanong ni Law kahit na kinakabahan siya sa maaring
niluto ng dalaga.

Ano kayang ginawa niya? Baka malason ako o kaya naman baka may kung ano-ano siyang
inilagay. napangiwi na lang siya sa sarili niyang naisip.
“Porridge lang naman” nakangiting sabi ni Savannah. Nakahinga naman ng maluwag si
Law.

Lugaw lang pala eh. Madali lang namang lutuin ‘yun kaya siguro naman ay masarap.

Binuksan na ni Savannah ang takip ng kaldero at lumabas ang amoy nito. Napakunot
naman ang noo ni Law ng mag-amoy sunog ang buo niyang kwarto. Sinilip niya ang
laman ng kaldero at napangiwi na lang siya ng makita ang kulay brown na porridge at
napansin din niya ang mga nakalutang na sangkap nito.

“Saan ka nakakita ng lugaw na may halong carrots at repolyo?” tanong niya kay
Savannah.

Ngumuso naman ang dalaga. “Hindi naman ako maalam magluto eh! Kung ayaw mong
kainin, eh di wag!”

Napabuntong hininga naman si Law. “Hindi, kakainin ko ‘to” napangiti naman si

Savannah at ibinalik niya sa kaldero ang laman nung bowl at hinalo ito. Muli siyang
nagsandok at inilagay sa bowl. Iniabot niya naman ito kay Law pagkatapos. “Ngayon
pa lang nagdadasal na ako para sa buhay ko. I don’t even know if it’s a food or a
poison” reklamo ni Law. Bigla namang lumungkot ang itsura ni Savannah. “Pero
kakainin ko pa din” napatingin si Savannah kay Law at pinanood itong tikman ang
niluto niya.

Maya-maya ay biglang napaubo si Law ng tikman niya ang porridge. Iniabot naman ni
Savannah ang isang baso ng orange juice sa kanya. “It’s amazing how you kill the
taste in this food” natatawang sabi ni Law. 

“Hindi naman kita pinipilit na kainin eh! Kung ayaw mo, wag mo ng ubusin! Ako na
lang ang kakain!” kinuha niya kay Law ang bowl na hawak nito at sumubo ng niluto
niya. Hindi niya ininda ang masamang lasa nito at pinagpatuloy ang pagkain.
Napailing na lang si Law habang nakangiti dahil sa ginawa ng dalaga. Napansin naman
niya ang mga band-aid na nakapalibot sa daliri ni Savannah.

Hinawakan niya ang braso ni Savannah kaya napatigil ito sa pagkain. Dahil iisa ang
nagagamit niyang kamay dahil sa bali ng isa, binitawan niya muna ang braso ni
Savannah at kinuha ang bowl sa kamay nito. Inilapag niya ang bowl sa may table at
hinawakan ang kamay ni Savannah pagkatapos. “Anong nangyari sa mga daliri mo?”

“Ah ‘yan ba? Nung naggagayat ako, nahiwa ‘yung hintuturo ko. ‘Yung iba naman ay
napaso” hinila ni Law ang kamay ni Savannah kaya napaisod din papalapit sa kanya
ang dalaga. Inilapit ni Law ang hintuturo ni Savannah sa kanyang bibig at hinalikan
ito. Pakiramdam ni Savannah ay nag-init ang kanyang mukha dahil sa ginawa ni Law.
Nakatingin kasi si Law ng seryoso sa kanyang mga mata ng gawin iyon. 
“I’ll eat all of it even if it kills me” nakangising sabi niya na siya namang
ikinasimangot ng dalaga. “But before I do that, let me clean up the mess on your
lips” bago pa makareact si Savannah sa sinabi ni Law ay mabilis nitong inilapat ang
labi nito sa labi niya. Nanlaki ang kanyang mata at para bang nakikipagkarera ang
puso niya sa bilis ng tibok nito. Naramdaman niyang dinilaan ni Law ang kanyang
labi at mas lalong nagkandaleche-leche ang kanyang pag-iisip.

Nang humiwalay si Law sa kanya ay nakangisi ito habang may kaunting amos ng lugaw
na galing naman kay Savannah. Ang dami kasi nitong amos sa bibig dahil sa pagkain
niya kanina.

Saglit namang napatitig si Savannah sa nakangising si Law at natuon ang atensyon sa

amos sa kanyang bibig. 

“Let me clean up the mess on your lips too, bastard” hinawakan ni Savannah ang
batok ni Law at hinila ito papalapit sa kanya. Bahagya niyang inilapat ang kanyang
labi sa malambot na labi ni Law at gaya ng ginawa ng binata kanina ay dinilaan niya
din ang labi nito.

Humiwalay na siya at umiwas ng tingin. 

Bakit ko ba ginawa ‘yun? Syet. Pagpapanic na isip ni Savannah.

“Ubusin mo ‘yan kung gusto mo pero kung ayaw mo, okay lang talaga” mabilis na
lumabas si Savannah sa kwarto ni Law at naiwan naman si Law na nakangisi na parang
baliw.

Napahawak siya sa kanyang labi. “I’m getting crazy and it’s all because of you”
mutawi niya sa kanyang sarili.

Maya-maya ay nakarinig siya ng tunog na nanggagaling sa cellphone. Kinuha niya ang

cellphone niya sa ilalim ng unan niya pero hindi naman ito ang natunog. Napatingin
naman siya sa may side cabinet na pinapatungan ng cellphone ni Savannah. Ilang
beses itong tumunog kaya kinuha niya ito at tiningnan ang caller. Napakunot ang noo
niya ng makita ang nakapangalan dito. ‘Nagger’ ang nakalagay sa screen kaya sinagot
na lamang niya ito.

“Hello?”

[Savannah---] 

Saglit na inalis ni Law ang cellphone sa kanyang tenga para tingnan ang screen at
muling ibinalik ang cellphone sa kanyang tenga ng makitang hindi pa napuputol ang
tawag. “Sino ‘to? Anong kailangan niyo?” 
[Huh? Sino ka? Bakit ikaw ang sumagot ng telepono ni Savannah?] mas lalong
napakunot ang noo ni Law ng marinig ang boses ng isang babae. Sino naman ‘tong
Nagger ang pangalan?

“Kasama ko si Savannah ngayon pero naiwan niya ‘yung phone niya dito. Lumabas lang
siya saglit” hindi alam ni Law kung bakit parang kaboses ni Savannah ang babae sa
kabilang linya. Imposible namang si Savannah iyon.

Inantay niya ang magiging sagot nito pero nagtaka siya kung bakit boses naman ng
lalake ang tumugon sa kabilang linya. [Hello? Sino ‘to? Nasaan si Savannah?]

Nairita naman si Law sa hindi malamang dahilan. “Natutulog si Savannah ngayon. Sino
ka ba?” pagsisinungaling niya.

[Anong sabi mo?! Ikaw dapat ang tinatanong ko ng ganyan! Sino ka ba? Bakit ikaw ang
may hawak ng telepono ng anak ko?!]

Nanlaki ang mata ni Law at saglit na natahimik. 

“Anak? Teka---“ hindi na naituloy ni Law ang kanyang sasabihin ng biglang dumating
si Savannah.

“Hoy Law, bakit mo hawak ang telepono ko?! Magpahinga ka nga dito!” lumapit sa
kanya si Savannah at pilit siyang inihiga sa may kama.

“Aray naman Savannah! Ganyan ka ba magtrato ng baldadong tao?!” reklamo niya dito.
Inirapan lang siya ni Savannah at kinuha ang cellphone mula sa kanyang kamay.
Pinindot ni Savannah ang end call at muling tumingin kay Law.

“Sino ‘yung tumawag?”

“Ewan ko. Sabi anak ka daw niya”

“What?!” gulat na tanong ni Savannah. Napahawak siya sa kanyang noo habang

umiiling. “Dad will definitely nag at me 24/7”

=================

Chapter Eleven: Student Council President

Chapter Eleven: Student Council President

Simula nung nagpunta si Savannah sa bahay ni Law at nangyari ang first at second
kiss nila ay hindi na siya nakakatulog ng maayos. Sa tuwing ipinipikit niya ang
kanyang mga mata ay pumapasok sa isip niya ang halik na iyon. Pero hindi lang iyon
ang kanyang pinoproblema dahil simula din nung nasagot ni Law ang telepono ng
tawagan siya nina Kisha at Van ay hindi na nila pinatahimik ang kanyang buhay
lalong-lalo na si Van na maya’t-mayang tumatawag para alamin ang ginagawa niya.

Napabangon naman siya ng marinig na naman na tumutunog ang kanyang cellphone.

Napairap na lang siya sa kawalan ng makita kung sino ang tumatawag.

“Ano na naman ba Dad?!” pasigaw na sagot niya sa tawag.

[Aba’t sinisigawan mo pa ako?! Hoy Savannah! Oras na malaman kong kasama mo na

naman ang kung sinomang poncio pilato na ‘yon uuwi talaga ako dyan! Hindi ba sabi
ko sayo wag ka munang magboboyfriend? Hindi ba sabi ko mag-aral ka muna?!]

Napabuntong hininga na lamang si Savannah. “Are you my Mom? Mom should be the one
nagging like that and not you. Fathers like you should stay quiet when it comes to
matter like this. And for the nth time, i’m telling you, I have no boyfriend so
quit your craps and shut the hell up!” sunod-sunod niyang sabi na para bang hindi
na siya humihinga at pagkatapos ay napahinga na lang siya ng malalim.

Natahimik naman sa kabilang linya at napalitan ng boses ng kanyang ina.

[Subukan mong agawin sakin ‘tong telepono sa labas ka matutulog! Makita mo!] rinig
niyang sigaw ni Kisha kaya napatawa na lang siya. Dad is so weak when it comes to
Mom. Isip niya. [Sav! Pagpasensyahan mo na ‘tong tatay mong abno ha? Wag mo siyang
intindihin. Gawin mo lang ang gusto mong gawin pero sana wag masyadong sosobra,
okay? Alam kong happy ka dyan kaya happy na din si Mom para sayo]

“But really Mom, I have no boyfriend! Law is not my---“

Hindi na niya natapos ang sasabihin ng sumingit si Kisha. [Oh! So his name is Law!
I want to meet him someday. I bet he’s a good man] magsasalita pa sana si Savannah
pero naunahan siya nito. [I’ll hang up now. Bye Sav! Kapag sinaktan ka ni Law
sabihin mo lang samin, okay? I love you!]
“Pero Mom---“

Napabuntong hininga na lang siya ng ibaba na ni Kisha ang tawag. Napahawak na lang
siya sa kanyang noo at hinilot-hilot ito. Muli niyang ipinatong ang kanyang
cellphone sa kanyang kama at tumayo na. Kailangan na niyang maghanda sa pagpasok sa
eskwelahan. 

“Papasok na kaya si Law ngayon?” tanong niya sa kanyang sarili at kalaunan ay

iniiling ang kanyang ulo. “Ano namang pake ko kung hindi pa siya pumasok o hindi?
Baldado lang naman siya kaya siguro magaling na siya ngayon” pumasok na siya sa
banyo at humarap sa salamin. Napakunot ang kanyang noo at muling napabuntong
hininga. She was battling with herself in her mind like what will she do if she see
Law later. What will she act? Does she need to greet him or ignore him like she
always does? Napasabunot na lang siya sa kanyang noo at inuntog-untog ang sarili sa
salamin. “Savannah, gather yourself up. Act like nothing happened. Yes, that’s
right” tumango-tango pa siya at tumungtong na sa may tapat ng shower para maligo.

Pagkatapos niyang maligo at makapagbihis ay agad siyang bumaba. Naabutan naman niya
sa may dinning hall ang tatlo at nagsisimula ng kumain. Lumakad na siya papunta sa
may pinakadulong upuan kung saan lagi siyang nakaupo.

“Mukhang masaya ka yata Jinnah?” napansin kasi ni Savannah na sobrang lawak ng

ngiti ni Jinnah. Pakanta-kanta pa siya habang nagsasalin ng pagkain sa kanyang
plato.

“Right! Napansin mo pala? Eh kasi excited na akong makita si Sir. Caleb! Like, he’s
so gwapo kaya! Tapos kapag nagtuturo pa siya mas lalo siyang gumagwapo!”

Nagulat naman silang lahat ng ibagsak ni Blade ang kubyertos sa kanyang plato.

Tumingin siya ng masama kay Jinnah. “Will you please shut your mouth kahit sa harap
lang ng pagkain? You’re really irritating!”

Humarap naman sa kanya si Jinnah. “Bakit ba palagi ka na lang nagrereklamo? Kung

naiirita ka sakin eh di lumayo ka! Palagi mo na lang pinupuna ang mga ginagawa ko
pero palagi ka namang nakadikit!”

Tumawa naman si Blade na may pang-uuyam. “Palaging nakadikit sayo? Hindi ba masyado
ka naman yatang assuming? Kung hindi lang tayo pinapunta ng mga magulang natin
dito, hindi talaga ako sasama at mas gugustuhin ko pang malayo sayo. Magpasalamat
ka pa nga dahil may tumatagal pa sayo kahit ang ingay mo at ang arte-arte mo”
Nakita naman ni Savannah na nangingilid na ang luha ni Jinnah kaya naisipan na
niyang pumagitna sa dalawa.

“Tama na ‘yan. Hindi magandang nag-aaway kayo sa harapan ng pagkain” napabuntong

hininga na lang siya. “Jinnah at Blade, kumain muna kayo at pag-usapan niyo ang
problema niyong dalawa”

Hindi nagsalita ang dalawa at tumayo na lang si Jinnah. “Sorry Savannah, nawalan na
ako ng gana” lumakad na siya paalis at naiwan naman si Blade na walang imik.
Ipinagpatuloy na lang niya ang pagkain na parang walang nangyari.

“Hayaan mo na silang dalawa Savannah. Ganyan talaga sila mag-away. Ganyan din sila
noong nasa Europe kami” sabi ni Irrah na ngayon lang nagsalita pagkatapos ng
mahabang pananahimik.

Nagkibit-balikat na lamang si Savannah at ipinagpatuloy ang pagkain.

***

“Hello Philippines! Hello World! Ang Dyosa ng Student Council ay nagbabalik na!
Hindi niyo ba ako namiss?”

Napanganga naman si Savannah at bahagyang nagising ang diwa ng marinig ang boses sa
may unahan. Nakapila kasi silang lahat para sa flag ceremony at narinig niyang
ngayon daw babalik ang President ng Student Council. Ineexpect niyang babae ito
pero nagulat siya ng isa pala itong binabae. 

“What the actual fuck?” bulong niya sa kanyang sarili. Nakatuon lang ang kanyang
atensyon sa nagsasalita sa unahan. Hindi talaga siya makapaniwala na bading ang
President ng Student Council. Ang mas nakakagulat ay napakagwapo nito para maging
isang bading. Napailing na lang si Savannah. “Seriously? What’s happening in this
world?” 

“Sa mga bagong students dito sa campus, I’m Harold “Gorgeous” Valderama! Nice to
meet you mga bebes~”

Napafacepalm na lang si Savannah at nagsimulang maglakad palayo. Bakit nga ba siya

umattend sa flag ceremony kahit hindi naman niya ito gawain? Simple lang ang
dahilan, makakasalubong niya sana si Law sa may hallway kaya bago pa siya makita
nito ay lumihis na siya ng daan at natabunan na siya ng grupo ng mga estudyante na
papunta sa may school grounds para sa flag ceremony. 

“Vannah! Kanina pa kita hinahanap!” nanlaki ang mata ni Savannah ng makita si Law
na papalapit sa kanya. Hindi naman niya alam ang gagawin kung tatakbo ba siya
palayo o ano pero mas pinili na lamang niyang tumungo. Napamura na lang siya sa
kanyang isipan dahil sa ginawa niya. “May problema ba?”

Pagkarating ni Law sa harapan niya ay sinilip nito ang kanyang mukha. Pakiramdam ni
Savannah ay masusunog ang kanyang pisngi dahil sa sobrang init nito. Hinawakan ni
Law ang kanyang baba at itinaas ang kanyang mukha hanggang sa magtama ang kanilang
mga mata. Kitang-kita sa mga mata ni Law ang pag-aalala.

“Anong nangyayari sayo?”

Tinabig naman ni Savannah ang kamay ni Law at umiwas ng tingin. “W-Wala! Wag mo na
lang akong pansinin” nagkakanda-utal na sabi niya. “M-Mauna na ako sayo. Madami pa
akong gagawin” Pero bago pa siyang makalakad palayo ay hinarangan ni Law ang
kanyang dinadaanan. Hinila siya nito at isinandal sa may pader. Nagpanic naman si
Savannah na baka may makakita sa kanila pero nakahinga siya ng maluwag ng walang
estudyanteng nakakalat ngayon dahil lahat ay umattend ng flag ceremony. “A-Ano bang
ginagawa mo?” hinawakan ni Savannah ang dibdib ni Law at itinutulak ito palayo sa
kanya. Kung tutuusin ay kaya niyang itulak si Law palayo sa kanya pero hindi niya
alam kung bakit pakiramdam niya ay nanghihina siya.

“Is this all about the kiss I gave you last time?” nakangising sabi nito. “If it is
then i’m sorry, i’m not regretting anything because I really want to kiss you that
time in the first place” mas lalo pang lumapit si Law sa kanya hanggang sa ilang
pulgada na lang ang pagitan ng mukha nila. “Do you want me to kiss you again?” bago
pa makasagot si Savannah ay muling naglapat ang kanilang mga labi pero iba na ito
ngayon dahil tumutugon na siya sa halik ni Law. She gasped when Law bit her lip and
used it as a chance to stroke his tongue inside Savannah’s mouth. Savannah never
felt something so amazing like this. She felt so hot like she’s having a fever and
she doesn’t want this so stop. Same goes with Law that enjoying the sweetness of
Savannah’s mouth.

Such to their dismay, they need to pull away from each other to gasp some air.

Muling lumapit sa kanya si Law at ibinulong sa kanyang tenga ang mas nakapagpabilis
ng tibok ng puso niya. 

“I like you”
Lumayo na sa kanya si Law at walang imik na lumakad palayo. Naiwan naman si
Savannah nakasandal sa pader at nakatulala. Dahan-dahan siyang napaupo sa sahig at
napahawak sa kanyang ulo. Kinagat niya ang kanyang ibabang labi at hindi niya
maipaliwanag ang kanyang nararamdaman. Everything feels so new and she doesn’t know
what to think and what to feel in this kind of situation.

“Ay girl! What happen sa iyong beauty? Why ka nakaupo dyan sa floor?” napatunghay
naman si Savannah at nakita ang baklang Student Council President na si Harold
a.k.a. Gorgeous. Dahan-dahan siyang tumayo at hinarap si Harold. Nakangiti ito sa
kanya at tinitigan lamang siya ni Savannah. Hindi naman halatang bakla ito dahil
panlalake siyang manamit hindi tulad ng ibang bakla na nagpapaturok pa, magkaboobs
lang at kung manamit ay daig pa ang mga babae.

“Ah. Wala lang” nakangiting sabi niya. “Ikaw pala ang President ng SC, ako nga pala
si Savannah Kier Walker” inilahad niya ang kanyang kamay at tinanggap naman ito ni
Harold.

“Bongga talaga ang beauty mo girl! Naiinggit tuloy akez” nakangusong sabi niya.
“Nga pala, kilala mo ba ‘yung VP ng Student Council ngayon? Hindi ko pa kasi siya
knows kasi nga kababalik ko pa lang”

“Si Warren ba? Halika, ipapakilala kita” nagsimula na silang maglakad hanggang sa
makapunta na sila Sa SC Room. Pagkabukas nila ng pinto ay naabutan nila si Warren
na abala na naman sa pagtatrabaho. Napangiti na lang si Savannah at lumapit sa
kaibigan. Umupo siya sa table na palagi niyang ginagawa. “Hi Renren!” bati niya
dito.

Napaangat naman ng tingin si Warren at masamang tumingin kay Savannah. “Don’t call
me by that nickname, Sav. What do you want?”

Ngumuso naman si Savannah pero kalaunan ay napangiti na din. “Siguro naman

nabalitaan mo ng bumalik na ang President ng SC at gusto ka niyang makilala kaya
kasama ko siya ngayon” mas lumapit naman sa kanila si Harold na may hawak na Hello
Kitty na pamaypay.

Napatayo naman si Warren at nagpabalik-balik ang tingin kay Savannah at Harold.

Kinagat naman ni Savannah ang ibabang labi niya para pigilan ang tawa na gustong
kumawala mula sa kanyang bibig. Para kasi sa kanya ay ang epic ng mukha ni Warren.
Gulat na gulat ito at para bang hindi makapaniwala na bading ang President ng SC.
Hindi kasi siya nakaattend ng flag ceremony dahil bukod sa late na siyang dumating
ay may kailangan pa siyang  tapusin na reports.

“OMG! So fafable naman pala nitong VP ng Student Council eh!” tili ni Harold. Pilit
namang itinago ni Warren ang pagngiwi dahil napansin niyang malalagkit ang tingin
nito sa kanya. Lumapit si Harold sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay. “Maraming
thank you sa help mo ha? Pasensya ka na kung natambakan ka ng works at ginawa mo
‘yung mga bagay na ako naman dapat ang gumagawa. Pero dahil nandito na akez, ang
pinakamagandang Dyosa sa balat ng langit, lupa at buong universe, ako na ang bahala
sa mga trabaho na dapat ay sa akin”

Napangiti naman si Warren. “It’s okay. Ang role naman ng Vice President ay ang
tulungan ang President kaya hindi mo na kailangang magsorry at tsaka na-enjoy ko
naman ang trabahong ginagawa ko dito kahit nakakapagod. Naiintindihan ko naman na
may dahilan ka kung bakit hindi ka kaagad nakapasok”

“Hindi lang pala fafable, understanding at mabuti din ang heartlalu! I think I’m
inlove!” napatawa naman sina Savannah at Warren sa sinabi nito. “Wait. Kanina pa
ako dumadaldal dito pero hindi pa ako nagpapakilala sayo, i’m Harold and I heard
you are Warren?”

“Yes. I am. Nice to meet you Harold” nakipagkamay si Warren kay Harold at kulang na
lang ay mangisay ang bakla dahil sa kilig. Napatawa naman si Savannah dahil ngayon
lang kasi siya nakaencounter ng isang gay na katulad ni Harold. Marami siyang
naririnig na nakakatuwang kasama ang mga bading dahil sa abot langit na sense of
humor ng mga ito at maalaga din sila kaya nagkaroon ng malaking interes si Savannah
kay Harold.

“Ngayong magkakakilala na tayo, sumama ka samin mamayang Lunch Break. Sabay-sabay

na tayong kumain para makilala mo ‘yung iba pa naming kaibigan” alok ni Savannah.

“Oh sure brochure! Wait for me and I’ll be there” kumindat pa si Harold at lumakad
na papunta sa may lamesa at umupo sa may upuan. Eksahirada niyang niyakap ang
kanyang lamesa at inamoy-amoy pa ito. “Oh my precious table! I missed you so so so
much!”
Iniwan na nina Savannah at Warren si Harold na nagkakaroon ng moment sa lahat ng
gamit sa Student Council Room na namiss niya. Sabay silang naglalakad sa may
hallway papunta sa kani-kanilang classroom.

“Sav, tinatawagan kita nung isang araw ah?” 

Napatingin naman siya kay Warren. Bahagyang napakunot ang noo niya. “Eh? Pero wala
naman akong natatanggap na tawag o kaya missed call man lang mula sayo”

Napanguso naman si Warren at inilagay ang hintuturo niya sa ilalim ng baba niya.
Nakatingin pa siya sa itaas at nag-iisip. “Nung tinawagan kasi kita busy eh.
Tumawag ako sayo nung pagkatapos kitang ihatid sa inyo at halikan ang tip ng ilong
mo” napatingin naman siya kay Warren at nakangisi ito sa kanya. Kinurot naman ni
Savannah ang tagiliran nito sanhi ng pagsigaw nito sa sakit habang tumatawa dahil
sa dalaga. “Why? I’m just telling the truth!” tumatawa pa ring sabi nito.

Inirapan niya ito at akmang hahampasin ng makalayo sa kanya ito. “Shut up! Nagpunta
ako kina Law nun para alagaan siya kasi may bali siya tsaka siguro nung tumatawag
ka ay saktong tumawag sa akin sina Mom at Dad” bigla namang nanlaki ang kanyang
mata ng marealize ang sinabi niya. Ang tanga mo Savannah! Sigaw niya sa kanyang
isip. Sabi niya sa sarili niya na hindi niya sasabihin kahit kanino na nagpunta
siya sa bahay ni Law para alagaan ito pero nadulas siya ngayon kay Warren. Dahan-
dahan siyang tumingin dito at sobrang seryoso ng mukha ni Warren na nakatingin din
sa kanya.

Tumigil ito sa paglalakad at humarap sa kanya. “What did you say?”

Umiwas naman ng tingin si Savannah. “P-Pumunta ako sa bahay ni Law para a-alagaan
siya kasi nabalian siya” tumungo siya at pinaglaruan ang kanyang mga daliri. Saglit
siyang napapikit ng mariin. Bakit nga ba siya nagkakanda utal? Bakit nga ba nag-
aalangan na sabihin ito kay Warren? Nang tingnan niya kasi ito ay nakita niya ang
galit sa mga nito. Ngayon lang nakita ni Savannah na ganito si Warren. 

Hindi na nagsalita pa si Warren at nagsimula ng maglakad palayo sa kanya.

“Warren!” tumakbo siya at hinabol ito. Humarang siya sa dinadaanan nito. “Bakit ka
ba nagagalit? Anong masama kung nagpunta ako kay Law? Kaibigan ko naman siya ah?”

Marahas na bumuntong hininga si Warren at matalim na tumingin sa kanya. “Hindi ka

pwedeng basta-basta na lang pumupunta sa bahay ng kung sino! Paano kung may ginawa
siyang masama sayo? Hindi mo pa siya gaanong kilala!”

Napakunot naman ang noo ni Savannah. “Why are you acting like an overprotective
boyfriend, Warren? I just took care of him, what’s wrong with that? Kahit na may
balak siyang gawan ako ng masama ay alam ko namang hindi niya magagawa dahil
pinagkakatiwalaan ko siya at kahit na anong gawin niya, siya lang din ang
mapapahamak”

Nag-igting ang panga ni Warren at mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata.
Huminga siya ng malalim at muling inimulat ang mata. Seryoso niyang sinalubong ang
mga titig ni Savannah. “You’re asking me why i’m acting like this?! ‘Cause i’m
fucking jealous! Hindi ko alam kung manhid ka lang talaga o ano pero Sav, I like
you! I freaking like you! And what reaction do you expect from me? Of course i’ll
be fuming mad because i’m jealous! Hinayaan kong maging kaibigan mo si Law kasi
wala naman akong karapatan na pigilan ka sa gusto mo pero hindi ko naman inaasahan
na ganito ang mangyayari. You two became very close and i’m afraid you’ll fall for
him. I’m afraid you’ll forget about me”

Hindi nakapagsalita si Savannah dahil sa sinabi ni Warren. She just got two
confessions in one day and she’s flabbergasted. Hindi niya alam ang gagawin. Hindi
niya alam ang sasabihin. Dalawang lalake ang nagtapat ng nararamdaman nila para sa
kanya ngayong araw at pareho silang mahalaga sa kanya. Ang tanong, anong gagawin
niya? Sino ang pipiliin niya? 

“W-Warren...”

“You don’t need to say anything. Nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin” lumakad
na palayo si Warren at sa ikalawang pagkakataon ay naiwan siya sa may hallway na
tulala at hindi alam ang gagawin. 

“Ay girl? Tulaley na naman ang beauty mo? Nung nagkita tayo kanina ganyan ka din
ah?” 
Napatingin naman si Savannah kay Harold na may bitbit na logbook sa isa niyang
kamay at sa isang kamay niya ay isang folder na puno ng papel. Mukhang sinisimulan
na niya ang kanyang trabaho. 

“W-Wala lang ‘to. Saan ka pupunta?” tanong niya at nagsimula na silang maglakad.

“Dadalhin ko lang ito sa may faculty” tumango naman si Savannah sa kanya. “Tutal
mukha kang problemado, bakit hindi tayo magbonding mamaya? Girl bonding ba? Sayang
naman ang feslak mo kung sisimangot ka lang dyan” 

Napangiti naman si Savannah. “Sure. Mamayang labasan pwede tayong magbonding”

Nakarating na si Savannah sa kaniyang room at si Harold naman ay dumiretso na sa

may faculty. Pagkapasok niya sa loob ay dumiretso siya sa kanyang upuan at hindi
pinansin ang mga titig ni Law. Nakasubo na naman sa kanyang bibig ang isang
lollipop at may nakasalpak na earphone sa tenga nito. Napabuntong hininga na lang
si Savannah at tumingin sa may labas ng bintana. Gusto niya munang ialis sa isip
niya ang mga nangyari ngayong araw pero sa dami ng mga nangyari sa kanya, ang
pangatlong halik sa kanya ni Law at ang pagtatapat nito ang pinakatumatak sa
kanyang isip.

***

Lei/shinkumi’s Note: Haba ng hair ni Savvy no? Hahaha! Si Harold nga pala sa side~
Nga pala, para doon sa mga readers ko na nagbabasa din ng iba kong stories bukod
dito sa TPV, sali kayo sa isa ko pang group~ shinkumi’s stories: click the external
link ---->

At kung gusto niyo din ng story na vampire din ang genre, check niyo ‘yung Rosario
Academy ko. Salamat!

Thank you din sa mga votes at comments! Doon sa mga nagpapadedicate, pasensya na
kung natatagalan kasi ‘yung iba ay nawawala na sa isip ko hanggang sa makalimutan
ko na.

=================

Chapter Twelve: Attacked

Salamat kay ByuntaeIsTheName_ para sa magandang cover~ 

***

Chapter Twelve: Attacked

“So girl, where tayo gogora?” tanong ni Harold kay Savannah habang inilalagay ang
mga gamit sa kanyang bag. Nandito sila sa may Student Council Room. Pagkatapos kasi
ng klase ay pinuntahan na ni Savannah si Harold dahil sa usapan nilang lalabas sila
ng magkasama. Katatapos lang din ni Harold sa mga gawain niya sa Student Council
kaya inabot pa ng isang oras si Savannah sa paghihintay pero ito ang unang beses na
hindi siya nainip. She hates waiting pero dahil sa nakakatawang punch lines ni
Harold ay hindi siya nainip. Ang dami kasi nitong kwento at sa bawat salitang
lumalabas sa bunganga nito ay sadyang nakakatawa.

“Ikaw ang bahala. Everywhere’s fine with me” kibit-balikat na sabi niya. Isinakbit
na din niya ang kanyang bag at saglit na tumingin sa may bintana. Malapit na ding
dumilim dahil 5 o’clock silang lumabas at nag-antay pa siya ng isang oras kaya
inabot na sila ng 6 o’clock dito sa school. Kinuha niya ang kanyang cellphone at
tiningnan ang mga text mula kina Blade, Irrah at Jinnah na nagsasabing mag-ingat
siya. Si Warren naman ay nagtext na din na mauuna na siyang umuwi dahil alam naman
nitong may lakad silang dalawa ni Harold. Si Law naman ay walang text ni isa na
siyang inaantay niya. Napailing na lang siya at muling inilagay ang cellphone sa
kanyang bulsa.

“Everywhere? Then tara sa bar at maghanap tayo ng fafabols!” malanding sabi nito.
Pabiro namang sinampal ni Savannah si Harold. Ngumuso naman sa kanya ito at
sinamaan ng tingin. Napatawa na lang siya at nagsimula ng maglakad. “Limited
pipolets lang ang nakakahawak sa smooth at pretty kong fes ah! Pasalamat ka
hinayaan kitang hawakan mo ko!” bulyaw nito sa kanya at tumakbo papalapit sa kanya
para sabay na silang maglakad.

“Correction, hindi ko hinawakan ‘yang mukha mo. Sinampal ko” natatawang sabi ni
Savannah. Kakakilala pa lang nilang dalawa ay komportable na silang dalawa sa
isa’t-isa. Napakalakas kasi ng sense of humor ni Harold at ang daldal pa. Hindi
siya nawawalan ng sasabihin at ikekwento.

“Sige na. Papayag na akong sampal ‘yung ginawa mo. Dyosa lang ang may kayang
sumampal sa isang Dyosa kaya keribels na. Okay na ako” nagbebeautiful eyes pa ito
habang nagsasalita. “Matanong ko nga pala girl, ang dami mong records dito sa
school ah! Kaloka! Kundi magbasag ng bintana, naninira ka ng upuan, lamesa, glass
board, TV, computer at hindi lang ‘yon, nakikipagbasag-ulo ka din! Gangster ka ba
teh?!” mas bumilis ang pagpapapaypay ni Harold sa kanyang sarili at eksahiradang
bumuntong hininga.

“Gangster? Walang-wala sila sa isang katulad ko. Baka nga ni paa ko ay hindi nila
maabot. I’m stronger than you can imagine” napatigil naman sa paglalakad si
Savannah ng may bigla siyang naisip. Napakunot naman ang noo ni Harold at tumigil
na din sa paglalakad. Humarap siya kay Savannah at nagpamewang. “But wait, you
don’t know what I am do you?” taas-kilay na tanong ni Savannah. Imbis na i-
acknowledge ni Harold ang pagiging bampira niya ay tinanong pa nito kung gangster
siya. Doon napansin ni Savannah na hindi nito alam kung ano ba talaga siya.

“Bakit? Bukod sa Dyosa ka na katulad ko, ano ka pa ba? Hindi ba tao ka? Girl ah,
anyare sayo? Ganito na ba ang epekto ng mainit na panahon sayo? You need ice water
beh?” pinaypayan ni Harold si Savannah at napapikit na lang si Savannah dahil sa
hangin na humahampas sa mukha niya galing sa pamaypay ni Harold. Hinawakan naman
niya ang braso ni Harold para maptigil ito sa pagpaypay sa kanya. 

Napatawa na lang si Savannah. “You’re aware that this school is a school not only
for humans but for vampires too, right?” Unti-unting kumunot ang noo ni Harold at
ngumuso. Para bang gulong-gulo siya sa sinabi ni Savannah. Binitawan ni Savannah
ang braso ni Harold at inantay ang magiging reaksyon nito. Maya-maya ay si Savannah
ang napakunot ng noo dahil biglang humagalpak ng tawa si Harold. Nakahawak pa ito
sa kanyang tiyan at hinahampas-hampas pa ang kanyang hita. Kulang na lang ay
maglupasay ito sa sahig dahil sa sobrang pagtawa nito. “Hey! Why are you laughing?
Walang nakakatawa dito, Harold” seryosong sabi ni Savannah.

Tumigil naman sa pagtawa si Harold at kinagat ang labi niya para pigilan ang tawang
gustong kumawala sa bibig niya. “You’re asking me why i’m laughing? Savvy my dear,
what you’ve just said was very funny! Anong bampira ang sinasabi mo? Nandito ba si
Stefan at Damon? Or Edward Cullen? Kung ganun nga, nasaan sila at papakagat ako!”
nagsimula na naman itong tumawa at napabuntong hininga na lang si Savannah. 

Bumalik siya at tinanggap muli ang pagiging President ng Student Council na wala
man lang alam sa mga nagbago dito sa eskwelahan? Isip ni Savannah. Napailing na
lang siya at inantay na humupa ang tawa ni Harold.

Pinunasan nito ang luha sa gilid ng mata niya dahil sa pagtawa at tumingin kay
Savannah. “Tara na girl, inuubos lang natin ang oras sa mga jokes mo. Pero
infairness ha! Ngayon lang may humavey na jokes sa akin na ganun kabongga! Napatawa
mo talaga ako, Savvy. Thank you dear!” akmang yayakapin siya ni Harold pero itinaas
ni Savannah ang kanyang kamay at itinakip sa mukha ni Harold.

Mariin siyang pumikit at muli niyang inimulat ang kanyang mga mata pero kulay pula
na ito. Inilabas din niya ang pangil niya at ipinakita ito kay Harold. Natigilan
naman si Harold at tinitigan si Savannah. Ilang beses siyang napalunok at hindi
malaman ang gagawin.

“I’m not joking Harold. Akala ko kasi alam mo na ang malaking pinagbago sa
eskwelahang ‘to at sa buong lugar natin. Sa pagkawala mo, nabago na ang patakaran
sa eskwelahan. Nagpataw sila ng batas na pwedeng mag-aral ang mga bampira sa
eskwelahang ito. Maniwala ka man o sa hindi, totoo ang mga bampira at isa ako sa
mga nabubuhay na halimbawa nun” ngumiti si Savannah at maya-maya ay normal na ulit
ang itsura niya. “Ano? Hindi ka ba magsasalita dyan?” 

“OH MY GOLLY WOW BOW WOW SIOPAO! HINDI KA LANG PALA DYOSA KUNDI ISANG BAMPIRA!
AHHHHH!” tili ni Harold. Si Savannah naman ngayon ang napatawa dahil sa reaksyon
nito. Nakahawak ito sa kanyang pisngi at nagsimulang magsisigaw ng kung ano-anong
beki language na hindi na maintindihan pa ni Savannah. Hindi niya tuloy
maintindihan kung beki ba itong si Harold o alien dahil sa lenggwahe niya. “Hindi
ko aakalain na ganito ang mangyayari pagkatapos kong mawala ng mahabang panahon.
Huhuhu”

Napatigil naman si Savannah at napakunot ang noo... “Saan ka ba kasi nanggaling?

Bakit bigla ka na lang nawala?” Madaming balitang kumakalat about sa pag-alis niya
at hindi pagpasok pero wala ni isa doon ang napapatunayan kaya hanggang ngayon ay
walang may alam kung bakit ba hindi pumapasok itong si Harold.

Nagsimula na ulit silang maglakad at dahil malapit na sila sa parking lot ay

dumiretso na sila sa kotse ni Harold. Pumasok na sila sa loob at nanatili silang
tahimik. Inantay ni Savannah na paandarin ni Harold ang kotse pero humarap ito sa
kanya kaya ganun na lang din ang ginawa ni Savannah.

“About sa tanong mo earlier, hindi ako nakapasok dahil nalaman ng mga magulang ko
na beki ako. Ayaw ni Papa sa mga beki dahil sa isang masalimuot na past niya kung
saan na churva chenes eklabu siya ng isang beki kaya simula nun, ayaw na niya sa
mga beki. Tapos sa kasamaang palad, naging beki ako. Si Mama lang ang nakakatanggap
sa akin. Pero nung nalaman ni Papa, ikinulong niya ako sa kwarto at hindi niya ako
pinapalabas” napabuntong hininga siya at napakapit ng mahigpit sa kanyang manibela.
“Nasundan pa nun na nagkasakit ako. Simpleng lagnat lang naman pero lumala na dahil
kahit si Mama ay ayaw palapitin ni Papa sa akin. Ang cruel niya. You know the pain~
The agony~ The sadness~ The---“ hindi na naituloy ni Harold ang pagdadrama niya ng
batukan siya ni Savannah sanhi ng pagkasubsob niya sa manibela. “Aray girl! Why ba?
Kita mong nagpapaka-Ate V ako dito eh!”
“Ayos na sana eh! Ang ganda-ganda na ng pagnanarrate mo sa buhay mo pero sinamahan
mo ng kaartehan mo! Ituloy mo na nga! Gaga nito” bulyaw ni Savannah. Itinaas niya
ang paa niya sa upuan at nag-indian sit. Inantay naman niyang magpatuloy si Harold
sa kwento niya. “Ano nga pala ‘yung chruva chenes eklabu na sinasabi mo?”

“Muntik ng ma-rape ng isang beki si Papa kaya ganun na lang siya kagalit sa mga
beki!” paliwanag nito. “So ayun nga, nagkasakit ako. Inantay pa nilang lumala bago
pa nila ako ipinagamot. Nung gumaling ako, which is nung isang Linggo lang ay
pinayagan na ako ni Papa na lumabas at makapag-aral pero cold pa din siya sa akin
at hindi pa rin niya tanggap ang beauty ko. Tell me Savvy, maganda naman ako, sexy,
matalino, responsable, magaling na leader, dyosa, ano pa bang kulang sakin?
Nakakastress talaga si Papa!”

Napailing na lang si Savannah. “Intindihin mo na lang siya dahil kahit ako naman,
magugulat kapag nagkaanak ako ng bading pero ang pagkakamali niya ay ang hindi niya
pagtanggap sayo. Kahit anong gawin niya, anak ka pa din niya. Nanalaytay ang dugo
niya sa katawan mo kaya sa pagkakataong ito, dapat siya ang umiintindi sayo”

Madrama namang pinunasan ni Harold ang kunwaring luha sa kanyang mga mata. “OMG,
nakakaiyak naman ‘yang mga sinabi mo. Ang lakas lang maka-MMK. What if magpadala
ako ng sulat sa MMK para naman mafeature ang story ko sa TV? Di ba bongga?”

“Hay nako. Alam mo kung anong mas maganda mong gawin?” napanguso naman si Harold.
“Simulan mo ng paandarin ‘yang sasakyan mo at pumunta na tayo sa isang lugar na
pwede nating makainan kasi nagugutom na talaga ako” nagpiece sign lamang sa kanya
si Harold at sinimulan na ngang paandarin ang kanyang sasakyan. “Bakit hindi mo man
lang nabalitaan ‘yung pumutok ang balita na totoo kaming mga bampira? Hindi man
lang nila sinabi kung ano na ang mga nangyayari sa paligid mo nung kinulong ka
nila?” pinipigilan ni Savannah na pagsabihan ng masama ang ama ni Harold. Kung isa
siyang magulang, hindi niya dapat ikinulong ang kanyang anak ng dahil lang sa isa
itong bading. Ang mga bampira nga na mas delikado at mas nakakamatay na nilalang ay
unti-unting tinatanggap ng mga tao, mga bading pa kaya na wala namang ginagawang
masama at nag-eexpress lang ng kalayaan nila?

“Hindi man lang nila sinabi sa akin na may ganun na palang nangyayari kaya ito na
ako ngayon, wala man lang kaalam-alam. Kung nalaman ko lang ng mas maaga eh di sana
nakapaghunting na ako ng mga bampira na kasing gwapo ni Damon at Stefan sa Vampire
Diaries o kaya naman ni Edward Cullen sa Twilight!” hinayang na hinayang na sabi
nito. “Pero teka, ibig sabihin ‘yung ibang mapuputlang estudyante sa school ay mga
bampira?” tanong ni Harold habang hindi inaalis ang tingin sa daan. Tumango lamang
si Savannah sa tanong ni Savannah. “Iba’t-iba pa ba ang mga klase ng bampira? O
pare-pareho lang kayo?”

“May iba’t-ibang klase ng bampira at may iba’t-ibang klase din kami ng abilidad”
nagsimula na si Savannah na magkwento tungkol sa lahi nila. Tuwang-tuwa naman si
Harold sa kanyang mga naririnig. Kung dati ay nagbabasa lamang siya ng mga libro
tungkol sa mga bampira o kaya naman pinapanood sila sa mga pelikula, hindi niya
aakalain na totoo ang mga ito. “May isang bampira na siyang tinaguriang
pinakamalakas na bampira sa lahat at ‘yun ay si Van Rei Isaac Fenier Walker at may
asawa na siya na nagngangalang Kisha Louise Walker samantalang ang anak naman nila
ay nagngangalang...” napangisi si Savannah dahil alam niya na ang magiging reaksyon
ni Harold. Tahimik lang ito at inaantay ang sunod niyang sasabihin. “...Savannah
Kier Walker”

Napapreno ng malakas si Harold at buti na lang ay nakasuot ng seatbelt si Savannah

kundi mapapaumpog siya sa may dashboard. Napatingin sa kanya si Harold at nanlalaki
ang mga mata nito. Nakaawang pa ang bibig nito at kitang-kita ang gulat sa mukha
niya. Napahalakhak naman si Savannah at napakapit sa may dashboard dahil sa hindi
na niya mapigilan pa ang pagtawa niya.

“Anak ka ng pinakamalakas na bampira sa buong lahi niya? ‘Yung totoo girl, ilang
beses mo akong balak gulatin?! Aatakihin na ako sa puso dahil sa mga pasabog mo
ah!” inalis na ni Savannah ang kanyang seatbelt at tumingin lamang sa labas ng
bintana na hindi man lang pinansin ang sinabi ni Harold. “Ay dedma ang beauty ko
ganern? Kaloka ka talaga teh! Kundi ka lang maganda baka nasapok na kita!”

“Mabuti na lang pala maganda ako dahil kung hindi masasapok mo talaga ako pero sa
huli, ikaw lang din ang masasaktan” napakunot naman ang noo ni Harold sa sinabi ni
Savannah. “Malakas ka bang pumitik?” nag-aalangan namang tumango si Harold.
“Pitikin mo ako sa noo o sa kahit saang parte ng mukha ko”

“Eh? Why naman?” kunot-noong tanong nito.

“Basta pitikin mo na lang ako” nagkibit-balikat na lamang si Harold at itinaas niya

ang kamay niya. Ipinorma na niya ang kanyang mga daliri at pinitik si Savannah.
Nang lumapat ang daliri niya sa noo ni Savannah ay may pumalibot na kung ano kay
Savannah at biglang inilayo ni Harold ang kamay niya.
Napangiwi siya at napatingin sa daliri niyang sobrang pula na. “Teh! Bakit ikaw
‘yung pinitik ko pero ako ‘yung nasaktan? Gosh! Maloloka na talaga ako sayo!” hindi
sinagot ni Savannah si Harold at lumabas na siya ng sasakyan. Hindi nila agad
namalayan na nasa tapat na pala sila ng fast food chain kaya naisipan na ni
Savannah na bumaba tsaka hindi na niya kakayanin pang mamili ng makakainan dahil
gutom na gutom na siya. Sumunod naman sa kanya si Harold at lumakad papunta sa tabi
niya. “Savvy, hindi mo pa napapaliwanag sakin kung ano ‘yung nangyari at nasaktan
ang beautiful at slender fingers ko”

“That’s my ability. The Tenfolds. Kapag sinuntok, sinampal or kung ano mang bagay
na gagawin mo para saktan ako ay babalik lang sayo ng sampung beses” napanganga
naman si Harold sa sinabi ni Savannah. Napatingin siyang muli sa kanyang daliri na
namumula. 

“Wow~ Ang amazing mo naman girl!” hindi na inantay pa ni Savannah si Harold at

lumakad na siya papasok sa loob para maka-order na. Pumila na silang dalawa at
namili ng kanilang kakainin. Mahaba-haba pa ang pila kaya naman buong pasensya
silang nag-antay. Habang nakapila silang dalawa ay nakuha ng atensyon nila ang
isang bata na naglalaro sa may likod ng silya. Nasa mga tatlo o apat na taong
gulang ito. Inalis naman ni Harold ang atensyon niya dito at naglaro na lang sa
cellphone niya pero si Savannah ay nakatingin sa ginagawa ng bata. Hinawakan ng
bata ang sandalan ng silya at hinila ito pababa. Nanlaki ang mata ni Savannah ng
mabitawan ng bata ang silya at matutumba ito sa kanya. Mas mabilis pa sa hanging
gumalaw si Savannah at hinawakan ang silya. 

Itinayo niya ang silya at nakita niyang nakatingin sa kanya ang bata. Kita ang
takot sa mga nito at bigla na lamang itong umiyak. Napatingin naman si Savannah sa
mahabang salamin sa may dingding at nakitang pula ang kanyang mga mata at nakalabas
na ang kanyang pangil. Patuloy pa rin sa pag-iyak ang bata at lahat ng tao ay
nakatingin sa kanya.

“Anong ginagawa ng tulad niya sa lugar na katulad nito?”

“Hindi na dapat siya nagpupunta sa mga ganitong lugar kung alam naman niyang hindi
siya tanggap!”

“Bakit ba kasi nagpatupad pa sila ng batas para matanggap ang mga nilalang na tulad
niya?”

“Gulo lang ang dala nila! Makita ko lang sila kinikilabutan na ako!”

Napuno ng bulong-bulungan ang buong lugar at napako naman si Savannah sa kanyang

kinatatayuan. Puro masasamang salita ang naririnig niya. Gusto niyang tumakbo
paalis pero hindi niya alam kung bakit parang nanghihina siya. Ang sasama ng tingin
sa kanya ng lahat ng tao dito at kulang na lang ay sabihin nilang dapat hindi na
lang siya isinilang sa mundong ito. Maya-maya ay dumating ang ina ng bata. Agad
nitong binuhat ang anak niya at masama ding tumingin sa kanya.

“Anong ginawa mo sa anak ko?! Balak mo ba siyang ubusan ng dugo?! Tatawag ako ng
pulis! Ano ba kasing ginagawa mo dito? Maghahasik ka pa ng lagim dito? Kung ganun
nga, huwag dito! Hindi ka nababagay sa lugar na madaming tao!” sabi nito habang
hinahagod ang likod ng kanyang anak. “Ayos ka lang ba anak? Hindi ka ba niya
sinaktan? Nandito na si Mama. Hindi ka niya mahahawakan”

Lumapit naman si Harold kay Savannah at hinawakan ang braso nito. Masama siyang
tumingin sa ina ng bata...

“Hoy! Ang kapal naman ng foundation mo! Singkapal ng feslak mo! Tinulungan na nga
nitong kaibigan ko ‘yang anak mong malikot! Muntik na siyang matumbahan ng silya!
Kung hindi mabilis itong kaibigan ko baka nasa ospital na ngayon ‘yang anak mo! Wag
kang umakto na parang ang linis-linis mo! Bakit mo ba iniwan ang anak mong mag-isa
dito?” hinawakan naman ni Savannah ang kamay ni Harold...

“Tama na Harold. Umalis na lang tayo---“

“Hindi! Gusto kong malaman nila na kahit bampira ka, hindi ka ‘yung tipong papatay
at uubos ng dugo ng isang tao. Disente at may pinag-aaralan ka kaya wala silang
karapatan na husgahan ka---“ hindi na pinatapos pa ni Savannah si Harold at hinila
na lamang niya ito palabas ng fast food chain. Patuloy pa rin sa paglakad si
Savannah habang hila-hila si Harold na reklamo ng reklamo hanggang sa makalayo na
sila sa lugar na ‘yun. Napansin naman niyang nandito sila sa tapat ng isang
abandonadong building. Tumigil siya sa paglalakad at sa paghila kay Harold. “Bakit
mo ko hinila paalis? Ipapakita ko lang sa mga ‘yun kung gaano sila kasasama no!”

Napabuntong hininga na lamang si Savannah...

“Sanay na naman ako Harold kaya hayaan mo na lang sila. Hayaan mo na lang silang
sabihin lahat ng gusto nilang sabihin” umupo si Savannah sa may pavement at ganun
din ang ginawa ni Harold. “Sabihin man nilang may batas na dapat kaming tanggapin,
hindi iyon ganung kadali sa karamihan sa taong nasa paligid natin. Iniisip nila na
baka may pagkakataon na baka bigla na lang silang atakihin or what. Iniisip nilang
masasama kami. Akala nila sasaktan namin sila pero ang totoo naman ay hindi. Oo nga
at ang iba sa amin ay ipinanganak na masama pero hindi naman lahat” tumingin si
Savannah sa kalangitan at pinanood ang pagkislap ng mga bituin. “Gusto kong maging
katulad niyo. Hindi kakaiba. ‘Yun bang normal lang? Alam mo, nagpaiwan ako dito
para maranasan ko ang mga bagay na ginagawa ng mga tao at maging isa sa kanila.
Kung tutuusin, dapat nasa Europe ako kasama nina Dad at Mom, ginagampanan ang
pagiging anak ng Legendary Vampire pero mas pinili kong manatili dito para
makahanap ng kaibigan, mamuhay ng normal, mamuhay ng payapa at walang gulo pero
mukhang impsobile ‘yun”

Humangin ng malakas at biglang kinilabutan si Savannah. Napatingin siya sa paligid

at tumama ang tingin niya sa unahan kung saan may anim na lalake at tatlong babae
na nakatayo sa kanilang harapan...

“Imposible ngang mamuhay ka ng normal dahil hindi kami titigil hanggang sa mabura
ka sa mundong ‘to!” napatayo si Savannah at ganun din si Harold. Tumago ito sa
likudan niya at kunot-noo namang tumingin si Savannah sa mga ito. Nahawi ang ulap
na tumataklob sa buwan at nabigyan ng liwanag ang paligid. Tumama ang sinag ng
buwan sa kanilang lahat at nakita ni Savannah ang mga nilalang na kagaya ng mga
nilalang na nakita niya noon.

“Ano ang mga ‘yan girl? Bakit mukhang gusto ka nilang patayin? I’m scared!” bulong
sa kanya ni Harold habang nagsusumiksik sa likudan niya.

Hindi nagsalita si Savannah at nakiramdam na lamang sa susunod na gagawin ng mga

ito. Naghanda na siya sa pagsugod ng mga ito at sabay-sabay itong sumugod sa kanya.
“Harold! Tumago ka o lumayo ka muna dito! Ako na ang bahala!” nag-alangan pa si
Harold na iwan si Savannah pero nakita niya ang mga nilalang na para bang tatakbo
na ito pasugod kay Savannah. Tumakbo na si Harold at nagtago sa malaking puno hindi
kalayuan kung nasaan si Savannah at mga nakakatakot na nilalang.

“Ano ba talagang kailangan niyo sa akin?” sigaw ni Savannah. Hindi nagsalita ang
mga ito at sumugod na sila kay Savannah. 

Kung hahayaan ko lang silang atakihin ako, baka mawala na naman ang kapangyarihan
ko. Kailangan ko ding lumaban para mapigilan sila. isip ni Savannah kaya gamit ang
natutunan niyang diskrate at technique sa pakikipaglaban mula kay Van at sa ibang
bampirang kasama niya noon ay lumaban siya sa mga bampirang nasa harapan niya.
Hanggang ngayon ay hindi niya pa din alam kung anong klase ng bampira ang mga ito
pero kung ano mang klase sila ng bampira ay hindi siya magdadalawang isip na
patayin ang mga ito.

Sumugod na din si Savannah at sinuntok ang unang bampira na nakalapit sa kanya.

Napahiga ito sa lupa at ginawa niya itong pagkakataon para dukutin ang puso nito.
Naisip niya kasing kung hindi niya gagawin iyon ay may pag-asa pa itong makalaban
sa kanya. Muli siyang sumugod at sinipa ang babaeng bampira sa kanyang tiyan at
muli siyang sumipa para naman matamaan ‘yung isa pang babaeng bampira. Pareho
silang napahiga sa lupa at gaya ng ginawa niya sa unang bampirang napatay niya,
dinukot niya ang puso ng mga ito. Tiningnan niya ang anim na natitira na nakatayo
at masamang nakatingin sa kanya. Dinilaan niya ang kanyang kamay at ngumisi sa mga
ito. 

Nakaramdam siya ng matinding init sa kanyang katawan at hindi niya ito

maipaliwanag. Mabilis ang pintig ng kanyang puso at naririnig niya ang mabilis na
pag-agos ng dugo sa kanyang katawan. Napapikit siya ng mariin at may kung anong
pakiramdam na kumakalat sa kanyang katawan. Nang imulat niya ang kanyang mata ay
muli siyang tumingin sa natitirang anim na bampira. Napakunot ang noo niya ng
makita ang takot sa mukha ng mga ito. Para silang mga aso na nabahag ang buntot at
gusto ng tumakbo palayo. 

Tiningnan ni Savannah ang kanyang kamay at napapalibutan siya ng pulang aura na may
kung anong dumidiklap sa katawan niya. Napagtanto niyang nababalutan siya ng kulay
puting kuryente na siyang nakapatong sa pulang aura na nakabalot sa kanya. Mahahaba
ang kanyang mga kuko at may kung anong kakaibang mga tattoo na nakapalibot sa
kanyang braso. Nararamdaman niya din ang umaapaw na kapangyarihan sa kanya. Blangko
ang utak niya at walang emosyon ang kanyang mukha. Ang gusto niya lang ngayon ay
tapusin ang mga bampirang nasa harapan niya.

Muli niyang itinuon ang atensyon sa mga bampirang nasa harapan niya at sa isang
kisap-mata ay nakatayo na si Savannah malapit sa kanila. Napaatras sila at ang iba
ay napaupo pa sa lupa. Ngumisi si Savannah at itinaas ang kanyang kamay. May itim
na bola na lumabas mula sa kanyang palad at nababalutan din ito ng mga dumidiklap
na kuryente kagaya ng nasa katawan niya. Palaki ng plalaki ang bola sa kanyang
palad hanggang sa naging kasing laki na ito ng gulong ng isang truck. Hindi
magawang makatakas o makagalaw man lang ng mga bampira dahil sa takot. Wala silang
sapat na lakas para labanan ang ganung klaseng kalakas na kapangyarihan. 

Walang sali-salitang ibinato ni Savannah ang bagay na nasa kanyang palad sa anim na
bampira. Lumiwanag ang buong paligid at nagkaroon ng isang malakas at nakakabinging
pagsabog. Nagkandagutay-gutay ang katawan ng mga bampira at tumalsik ito sa iba’t-
ibang direksyon. Napuno ng dugo at pira-piraso ng katawan ang buong kalsada ngunit
maya-maya ay naging abo na ang mga ito. Si Savannah naman ay nanatiling nakatayo
pero may mga talsik ng dugo sa kanyang mukha at damit.

Nanginginig naman ang buong katawan ni Harold habang pinapanood ang mga nangyari.
Gusto niyang tumakbo pero ayaw niyang iwan si Savannah sa ganoong lagay. Napalunok
si Harold ng dahan-dahang humarap si Savannah sa kanyang direksyon. Puno ng dugo
ang mukha at damit nito. Kinilabutan siya ng ngumisi ito sa kanya na para bang wala
sa sarili. Walang makikitang emosyon sa mukha nito at nagsimula itong maglakad ng
dahan-dahan papunta sa kanya. Sinubukang igalaw ni Harold ang kanyang mga paa pero
hindi niya magawa. Gusto niyang sumigaw pero tuyo ang lalamunan niya.

Sumandal siya sa may puno at pumikit ng mariin... “D-Diyos ko, k-katapusan ko na ba

ito? K-Kung ganun nga, s-sana man lang binigyan niyo ako ng gwapong fafa. M-Mamatay
na po ba akong virgin? Kung alam ko lang sana eh di sana ni-rape ko na si Fafa
Warren kanina sa SC Room nung naiwan kaming dalawa para tapusin ang ibang mga
papers! Huhuhuhu!”

Habang nagdadasal si Harold ay nakarinig siya ng isang lagabag kaya napasilip siya
mula sa likod ng puno. Nakita naman niya si Savannah na nakahiga na sa kalsada at
walang malay. Dali-dali siyang tumakbo papalapit kay Savannah at umupo sa tabi
nito. Tinapik-tapik niya ang pisngi nito pero hindi ito nagigising.
“Savvy! Waaaaaah! Anong nangyari na sayo girl? Huhuhu! Paano na itey! Nakakaloka ka
girl! Kababalik ko pa lang sa school ngayong araw na bruha ka pero nakita mo na ang
nangyari! Masyadong madami na agad ang nangyari! Wake up girl! Huhuhu! Naku naman!”
patuloy si Harold sa paggising kay Savannah pero napatingala siya at nakita ang
isang lalake na nakatayo sa tabi ni Savannah. Napatulala siya at hindi na
nakapagsalita.

“Move. Ako na ang bahala sa kanya” 

***

Lei/shinkumi's Note: How's the update? Hehehe. Maraming salamat sa mga nag-aantay!

Pataas na ng pataas ang reads nitong story ni Sav~ Maraming salamat talaga sa
pagsuporta nitong sequel! Huhuhu. I'm so touched. Papalitan ko ang portrayer ni
Harold. Di ba nung una ay si Hoya ng Infinite? Gagawin kong si Sungjong~ Mehehe.
Papalitan ko 'yung pic ni Harold last chapter. 

=================

Chapter Thirteen: Fate and Faith

Chapter Thirteen: Fate and Faith

“Move.Ako na ang bahala sa kanya” hindi agad nakagalaw si Harold at tinitigan

lamang ang seryosong mukha nito. Tinaasan siya nito ng kilay at agad naman siyang
tumayo. Lumapit siya kay Savannah na walang malay. Parang ibang tao ang kaharap ni
Harold. Sobrang seryoso ang mukha nito at kahit saang anggulo mo tingnan ay galit
na galit ito. Sa kung paano kumunot ang noo niya at mag-igting ang panga ay
malalaman mo na kaagad na hindi maganda ang timpla ng mood niya.

“B-Bakit ka nga pala nandito? Alam mo ba ang mga nilalang na ‘yun? Saan mo dadalhin
si Savvy?” sunod-sunod na tanong niya. Kahit na nanghihina siya at anytime ay pwede
siyang mapaupo sa lupa ay pinilit niya pa ring harangan ang binata sa dadaanan
nito. “Warren, magiging okay lang ba si Savvy?” puno ng pag-aalala ang mukha ni
Harold at hindi siya mapapakali hanggat hindi nagigising si Savannah. Tiningnan
niya ang mukha ni Savannah na sobrang payapa at parang natutulog lang pero
kapansin-pansin ang mga galos na natamo niya mula sa laban na naganap kanina.

“Napadaan lang ako at nakita ko kayo” bumuntong hininga si Warren at para bang
nahihirapan siyang magsalita. Para bang may napakalaking bagay na bumabagabag sa
kanyang isipan. “Hindi ko alam kung ano sila at ngayon ko lang sila nakita”
tumingin si Warren kay Harold... “Dadalhin ko muna siya sa isang ligtas na lugar
kaya wag ka ng masyadong mag-alala dahil alam kong magiging okay siya” hilaw na
ngumiti si Warren sa kanya.

Bahagyang napakunot ang noo ni Harold. Hindi niya alam kung bakit hindi siya
kumbinsado sa sinabi ni Warren. Mukhang may alam siya kung ano ang mga nilalang na
iyon pero hindi na gaanong pinagtuunan pa ng pansin ni Harold iyon. Ang mahalaga sa
ngayon ay ang masigurado ang kaligtasan ni Savannah. “Dadalhin mo ba siya sa bahay
mo dahil kung ganun nga, alam kong mas ligtas siya doon. Ikaw na ang bahala sa
kanya. Wala akong nagawa para iligtas man lang o tulungan siya” malungkot na saad
ni Harold. Kung nangielam siya at nagpakabayani ay alam naman niyang makakaabala
lang siya sa pakikipaglaban ni Savannah.

“No. I won’t bring her to my house” umiwas ng tingin si Warren at tumingin sa

malayo. “There’s a hotel nereby. I’ll just check her in and wait until she wakes
up” ibinaling niya ang tingin niya mukha ni Savannah na kahit na puro gasgas at
sugat ay napakaganda pa din. Napakunot ang noo niya dahil sa sari-saring bagay na
pumapasok sa kanyang isip na halos hindi na niya alam kung anong uunahin.

“Eh? Bakit naman? Kung sa bahay mo siya dadalhin, mas madali para sayo na gamutin
siya. Bawal ba sa bahay niyo?” nagtatakang tanong ni Harold sa kanya.

“There are many things going on in my house so I can’t bring her there” nagsimula
na siyang maglakad at sinundan lamang ni Harold ng tingin si Warren. “Don’t worry
about her. Ligtas siya sa akin at wala akong gagawing masama sa kanya” Hindi na
nagsalita pa si Harold at hinayaan na lamang niyang bitbitin ito palayo. May tiwala
naman siya kay Warren at alam niyang matalik na magkaibigan si Savannah kaya
nakahinga na siya ng maluwag. Lumakad naman siya papunta sa kabilang direksyon
papunta sa kung saan nakaparada ang kanyang sasakyan.

***

Kasalukuyang naglalakad si Warren habang buhat si Savannah. Pasulyap-sulyap siya sa

natutulog na dalaga at nagpakawala siya ng isang malalim ng hinga. Ang bigat ng
kanyang dibdib at walang makakapantay sa kalungkutang nararamdaman niya. Hindi niya
ginusto ito. Gustuhin man niyang takasan ang lahat at harapin ang tunay na
kasiyahan niya ay hindi niya magagawa. Pinagpatuloy lamang niya ang paglalakad pero
kalaunan ay napatigil siya sa paglalakad ng makasalubong ang lalakeng nagpapainit
ng kanyang dugo. Hinigpitan niya ang pagkakahawak kay Savannah at matalim na
tumingin dito. Matalim ding tumingin sa kanya ang lalake at pabalik-balik ang
tingin nito kay Savannah at sa kanya.

“What happened to her?” the guy said through gritted teeth. His eyes turned red and
anger was building up in his gut. “Bakit ikaw ang kasama niya?”

Ngumisi naman si Warren at lumakad papalapit dito. “Eh ano naman ngayon sayo kung
ako ang kasama niya? She passed off after fighting with weird creatures and I
helped her” muli siyang ngumisi dito at mas lalong nadagdagan ang pagkabugnot ng
isa. “Bakit parang masama yata ang mood mo, Law? Nanghihinayang ka ba na ako ang
naunang magligtas sa kanya at hindi ikaw?”

Ipinamulsa ni Law ang kanyang kamay sa unahan ng kanyang pantaloon at ngumisi kay
Warren. Nginuya niya ng ilang beses ang chewing gum na nasa bibig niya. Umihip ang
malamig na hangin pero parang nagliliyab na apoy ang tensyon na bumabalot sa
kanilang dalawa. “Seems like you’re provoking me huh?” nagdilim ang mukha ni Law at
masama siyang tumingin kay Warren. “What are you, a kid showing off his new toy?”
nag-igting ang panga ni Warren sa sinabi ni Law pero ngumisi lamang si Law sa
kanya. “Hindi ako mababaw na tao para gawing big deal ang pagligtas mo sa kanya.
I’ve done way better. Much better than you can imagine” hindi nakapagsalita si
Warren dahil hindi niya maintindihan ang mga sinasabi ni Law. Mukha namang nabasa
ni Law ang nasa isip ni Warren. “Oh, you don’t need to know because it’s a private
thing between me and Savannah. And by the way, para makasiguradong hindi mo siya
gagawan ng masama, sasama ako sa kung saan mo siya dadalhin”

Napatawa naman si Warren sa sinabi ni Law at nagkaroon na din ng boses para

makapagsalita. Hindi kasi siya ‘yung tipo ng tao na hindi pinapatapos magsalita ang
kausap niya. Aantayin niya muna itong matapos bago siya magsalita. “Ang dami mong
sinasabi, in the end, ‘yan lang din pala ang sasabihin mo. Ano bang magagawa mo
kung sumama ka? Kumpara naman sa ating dalawa, ako ang pinakapinagkakatiwalaan ni
Savannah dahil mas nauna kaming nagkakilala. Ikaw? Sino ka ba? Sapat na ba ang
ilang buwan para pagkatiwalaan ka namin?” hindi nakapagsalita si Law at ginawa iyon
ni Warren na pagkakataon para magsimulang maglakad palayo. 

Ngunit hindi pa sila nakakalayo ng mabilis na humarang si Law. Nanlaki ang mata ni
Warren ng sa isang iglap ay buhat na ni Law si Savannah. Lumayo ng ilang hakbang si
Law kay Warren at ngumisi dito. Iniyukom naman ni Warren ang kanyang kamao at
masamang tumingin kay Law.

“You have two choices, it’s either sasama ka o hahayaan si Savannah sa pangangalaga
ko” sa loob-loob naman ni Law ay nagbubunyi na siya sa kanyang ginawa. Two can play
this game and in this game, he’s desperate to win. To win over Savannah’s heart.
Noong una wala naman talaga siyang pakealam kay Warren at hindi rin siya nakikipag-
usap dito. Ang alam niya lang naman ay matalik itong kaibigan ni Savannah pero nung
mga panahong nagugustuhan na niya si Savannah ay napansin niya ang mga tingin ni
Warren sa dalaga. Doon niya lang napagtanto na hindi lamang siya ang lalakeng may
gusto kay Savannah. Simula noon ay tinuring na niya si Warren bilang karibal nito.
Para naman kay Warren, ganun din ang nararamdaman niya para kay Law ngunit
simula’t-sapul ay hindi na niya gusto ang binata na palaging nalapit kay Savannah
pero wala naman siyang magawa dahil mukhang natutuwa ang dalaga dito.

Napabuntong hininga na lang si Warren at hindi man lang nagdadalawang-isip na

pumili...

“I won’t let you be alone with her”

***

“Nabasa mo na ba ang nilalaman ng journal ni Ellrah?” tanong ni Van kay Israel.

Hinila ni Van ang upuan at tumabi kay Israel. Pareho silang nakasuot ng reading
glass. Nangangalahati pa lamang si Van sa pagbabasa ng journal dahil hindi naman
niya hilig ang pagbabasa at masyado siyang tamad para gawin iyon kaya nagpatulong
na lamang siya kay Israel na siyang mahilig magbasa. “Nangalahati na ako pero
nitong mga nakaraang araw, titigan ko lang ‘yan inaantok na ako” humikab si Van at
sumandal sa upuan. Napailing na lang si Israel at pinagpatuloy ang pagbabasa. Kung
si Van ay nangangalahati pa lang, si Israel naman ay dalawang pages na lang ay
matatapos na siya.

“Wag mo ng ituloy ang pagbabasa. Ikekwento ko na lang sayo kung anong mga sinasabi
niya dito” binuklat ni Israel ang isang page at isang page na lang din ang
natitira. “Many of her entries don’t make sense. Karamihan ay tungkol lamang sa mga
ginagawa niya at ang pinakaimportante lang nabasa natin ay ang tungkol sa
Nakatakda” inayos ni Israel ang kanyang reading glass at binuklat na ang last page.
“This is the last page and there’s nothing---“ hindi na niya natapos ang kanyang
sasabihin ng may mapansing isang paragraph na nakasulat sa huling pahina nito.
Nagsimula siyang basahin at sa bawat salitang natitira ay pabilis ng pabilis ang
tibok ng kanyang puso. Nang matapos niyang basahin ang nasa huling pahina ay
napasandal na lamang siya sa kanyang upuan. Gulat ang tanging makikita sa kanyang
mukha.

Napansin naman ni Van ang naging reaksyon ni Israel kaya napakunot ang noo niya at
tiningnan ng matagal si Israel. “Anong nangyari sayo? Bakit parang nakakita ka ng
multo?” hindi sumagot si Israel at ituon ang tingin sa journal ni Ellrah. Napanguso
naman si Van at kinuha ang journal ni Ellrah. “Ano bang nabasa mo? May nabasa ka
bang something may nakasex itong si Ellrah---“ kagaya ni Israel ay pareho sila ng
naging reaksyon ni Van at mas lalong napakunot ang kanyang noo habang binabasa ito.
“Hindi niyo kayang pigilan ang pagdating ng Propesiya. Kung magagawa niyong patayin
ako, mayroong papalit sa akin na mas malakas at hindi niyo mapupuksa. Ang akala
niyong paraan para matigil ang Propesiya ay mawawalan ng bisa. Maghanda na kayong
lahat dahil dadating na ang susunod na Oracle na siyang magtatakda ng lahat at wala
kayong magagawa kundi ang antayin ang pangyayari ng Propesiyang inilahad niya. Siya
ay isang normal na tao lamang na itinakda ng Kalangitan para maging gabay ninyong
lahat pero kapag siya ay handa na, siya ang tataguriang pinakamakapangyarihang
Oracle na nabubuhay sa mundong ito”

Napabuntong hininga si Israel at hinilot-hilot ang kanyang noo...

“There’s nothing we can do. Kung may susunod na Oracle gaya ng sinasabi ni Ellrah
at hindi ito mapupukas, wala tayong magagawa kundi antaying maganap ang propesiya.
Gaya nung isa pa niyang sinabi, hindi din dapat tayo mangielam sa mga mangyayari
kay Savannah”

Naiyukom ni Van ang kanyang kamao at nag-igting ang kanyang panga. “Hindi na nga
tayo pwedeng mangealam tapos may Oracle pa? Do you expect me to sit and relax while
my daughter will take all of this? Bata pa lamang siya ay nasangkot na siya sa
kapahamakan at hindi ko na kaya pang mangyari ulit sa kanya ‘yun!”

“Calm down, Van. Hindi ba nasabi na sayo ni Kisha? Magtiwala lang tayo kay
Savannah. Magtiwala tayo sa kakayahan niya. Kung totoo ang sinasabi ni Ellrah, alam
kong sapat na ang kapangyarihan niya para malagpasan ang lahat ng ito. Kailangan
niya lang siguro ng kaunting training. At kung tungkol lang din naman sa training
ay pwede nating ipadala ang Archer Brothers sa kanya. Sa ating lahat, isa sila sa
magagaling mag-train ng mga bampira kaya sa lalong madaling panahon, ipadala natin
sila”

“What? Archer Brothers? Baka naman hindi nila i-train ang anak ko! Baka patayin
lang nila sa pranks o turuan nila kung ano-anong bagay. Remember nung magkakasama
pa tayong lahat sa Walker Mansion noon? Kung ano-anong kalokohan ang itinuturo nila
kay Sav” naiiling-iling na sabi ni Van. 

Napatawa naman si Israel sa tinuran ni Van. “Kung gusto mong mas maging malakas si
Savannah, kailangan nating gawin ‘yun. Mamili ka, si Gallian Walker ang ipapadala
natin dun o ang Archer Brothers? Hindi pa man din tayo pwedeng umuwi doon dahil
simula na ng paglibot natin sa mundo para malaman ang kalagayan ng iba pang kasapi
sa clan natin. Wala tayong ibang mauutusan na mag-train kay Savannah kundi ang
Archer Brothers lang”

Hindi lang kasi magaling sa pagmamanipula ng isipan ng Archer Brothers, magaling

din sila sa pagtetrain. Kilala sila sa isa sa pinakamagagaling na trainor sa
larangan ng kahit anong bagay. Kahit na mahilig gumawa ng kalokohan ang
magkakapatid, maasahan naman sila sa mga ganoong bagay.
Napabuntong hininga naman si Van... “Fine then we’ll send those jerks to
Philippines and ask them to train Savannah. Damn it” nagulo-gulo niya ang kanyang
buhok dahil sa inis.

***

“Nakakainis siya! Palagi na lang siyang galit! Ano bang ginagawa ko sa kanya?
Aminado naman akong maingay ako pero bakit ba ang OA niya mainis? Wala naman akong
ginagawang masama ah? Nakakainis talaga!” halos maubos na ni Jinnah ang mga petals
ng sunflower na hawak niya dahil sa inis. Sa katunayan nga, sampung sunflower na
ang nasisira niya. Nasa labas siya ng mansyon at nagpapahangin. Hanggang ngayon ay
magkagalit pa sila ni Blade at hindi pa rin sila nag-uusap. Sinubukan niyang
kausapin ito pero hindi siya nito pinapansin. Ito ang unang beses na nag-ayaw sila
na nagtagal ng maraming oras. Kapag nag-aaway kasi sila ay hindi pa tumatagal ng
isang araw o kalahating araw pero ngayon, maggagabi na hindi pa rin sila magkabati.
“Ano bang ikinagalit niya? Ano bang masama kung kinikilig talaga ako kay Sir.
Caleb?” Padabog niyang itinapon ang sunflower sa lupa at nag-swing na lamang.
Pumikit siya at dinama ang pagtama ng malamig na hangin sa kanyang mukha habang
patuloy siya sa pagswising.

Maya-maya ay inimulat niya ang kanyang mata at sa pagmulat niya ay nagulat na

lamang siya ng nasa harapan na niya si Blade. Itinigil niya ang pag-swing at
nanlalaki ang mata nitong tumingin kay Blade dahil sa gulat. Napahawak pa siya sa
kanyang dibdib at napabuga ng malalim na hinga. Umiwas siya ng tingin at kinagat
ang ibabang labi niya. Hindi niya alam kung bakit bigla siyang nailang. Naramdaman
naman niyang lumapit si Blade at umupo sa isang swing na katabi niya. Hindi pa rin
siya tumitingin dito at itinuon na lamang niya ang pansin niya sa mga alitaptap na
malayang lumilipad at nagbibigay ng kaunting liwanag sa hardin.

“Hoy” narinig niyang tawag ni Blade pero dahil sa makulit siya ay hindi niya ito
pinansin. “Hoy babaeng maingay na nakakairita na masarap tapalan ng tape ang bibig
na---“ hindi na naituloy ni Blade ang sasabihin niya ng batukan siya ni Jinnah.
Masama namang tumingin sa kanya si Blade pero ngumuso lang siya. “Bakit mo ko
binatukan? Can’t you see i’m still talking? You’re so rude!” bulyaw nito sa kanya.

“Talking mo mukha mo! Nandito ka ba para laitin ako? Kung ganun nga, makakaalis ka
na!”

Napailing na lang si Blade at pinagpatuloy ang kanyang sinasabi kanina... “As I was
saying, ikaw ‘yung babaeng nakakainis na halos hindi ko na makaya ang pagkairita
sayo. Ang pinagtataka ko lang, kahit ikaw ang pinakanakakairitang palaka sa buong
mundo, hindi pa rin kita malayuan”
Tumayo si Jinnah at akmang susuntukin si Blade pero hindi na lang niya itinuloy.
“Anong palaka ka dyan?! Ikaw ba nanlalait lang talaga? Pwede ba, wala akong oras
para sa mga sinasabi mo kaya aalis na ako. Bahala ka na dyan!” inis na sigaw ni
Jinnah at nagsimula ng maglakad palayo. Kinagat niya ang ibabang labi niya para
pigilan ang kanyang luha. Sanay naman siyang palagi silang nag-aaway ni Blade pero
dahil ito ang unang beses na nag-ayaw sila at umabot ng ganito katagal na hindi pa
rin sila nagkakabati ay mabigat ang loob niya. Kahit naman nag-aaway sila at hindi
magkasundo, may malaking parte pa rin si Blade sa puso niya. Mga bata pa lang sila
ay magkasama na silang dalawa. Si Blade parati ang kalaro niya kahit na maraming
silang bagay na hindi mapagkasunduan kagaya ng mas gusto ni Jinnah na naglalaro sa
labas ng bahay at si Blade naman ay mas gustong nakaharap sa PSP niya o sa computer
niya at sa madami pang bagay.

Papasok na sana siya sa loob ng mansyon ng may humawak sa kanyang braso at iniikot
siya paharap. Napatama naman siya sa dibdib ni Blade at tiningala niya ito na
seryosong nakatingin sa kanya. 

“You’re really rude. I’m still talking but you always cut me off. Can you just
listen to me and talk after i’m finished?” poker face na sabi nito sa kanya. Hindi
naman nagsalita si Jinnah at nagpahila na lamang kay Blade. Muli siyang dinala nito
sa may hardin pero hindi sila sa may swing na inupuan nila kanina kundi sa may
bench sa ilalim ng puno dito din sa may hardin. Iniupo ni Blade si Jinnah sa may
bench at nanatili naman siyang nakatayo sa harapan nito. “Now listen, Jinnah
Michaela Williams, I just want to...” biglang natigil si Blade sa pagsasalita at
umiwas siya ng tingin. Kinamot niya ang kanyang batok at napakunot ang kanyang noo.
Nagtaka naman si Jinnah sa inasal nito. “...just want to say...”

“Say what?” tanong ni Jinnah.

Tumingin naman ng masama sa kanya si Blade. “I said you will just talk when I’m
finished!” parang batang bulyaw nito sa kanya.

“Paanong hindi ako magsasalita eh ang tagal-tagal mo?! Sabihin mo na kasi kung
anong sasabihin mo at ang dami mo pang arte!” sigaw naman sa kanya ni Jinnah.

“Fine! I’m sorry! I’m sorry kung masyado akong naging OA kanina. Hindi ko lang
talaga nacontrol ang sarili kong emosyon. Nainis lang ako sayo kasi palagi mo na
lang bukang bibig ang Caleb na ‘yon! Ano bang meron dun? Mukha naman ‘yung kawayan
eh! Ang tan pa ng balat niya! Hindi naman gwapo at matangkad lang!” napatulala
naman si Jinnah kay Blade dahil sa mga sinabi nito. “Hindi ko alam kung bakit kapag
sa bibig ng ibang tao lumalabas ‘yung pangalan niya, okay lang sakin pero kapag sa
bibig mo, naiirita talaga ako ng sobra na para bang gusto kong manuntok. Hindi ko
na maintindihan ang nangyayari sa akin at kasalanan mo ‘to” itinuro pa niya si
Jinnah at inilapat nito ang hintuturo niya sa noo ng dalaga. Napapikit naman si
Jinnah at marahang itinulak ni Blade ang noo ni Jinnah gamit ang hintuturo niya.

Inimulat ni Jinnah ang kanyang mga mata at nanlaki naman ito ng sobrang lapit na ng
mukha ni Blade sa mukha niya. Nakatuon ang kamay niya sa kanyang tuhod para
magkalevel ang mukha nilang dalawa. “T-Tungkol doon sa sinabi mo...” imbis na
mailang ay nagawa pa ni Jinnah na ngisian si Blade. “Hindi kaya may gusto ka na sa
akin? Hahaha! Nakakatawa naman Blade, baka nga may gusto ka na sa akin at
nagseselos ka kaya nasasabi mo ‘yan! Kaya ka nainis ay dahil nagseselos ka dahil
palagi kong bukang bibig si Sir. Caleb” mapang-asar na sabi ni Jinnah. Dahil nga
makulit siya, kesa seryosohin ang sinabi ni Blade ay inasar pa niya ito.

Nag-pout ang ibabang labi ni Blade at nagkibit balikat. Buong akala ni Jinnah ay
tatawa si Blade at sasabihing ‘Asa ka!’, ‘Kapal mo!’, ‘Wag ka ngang managinip ng
gising’ gaya ng sinasabi nito kapag niya ito pero nagkamali siya. “Siguro nga gusto
na kita. Seryosong tanong, anong sa tingin mo? Kapag kasi malapit ako sayo ng
ganito bumibilis ang tibok ng puso ko” mas inilapit pa ni Blade ang mukha niya sa
mukha ni Jinnah. Napasandal naman si Jinnah sa may bench at napalunok ng wala sa
oras. “Is it normal? I forgot to ask Dad what’s this feeling but later I’ll call
him. But for the mean time, I will ask you, is this...some kind of a crush or
something bigger than that?” seryoso ang mukha ni Blade at walang bahid ng
pangtitrip sa mukha niya. Alam na alam ni Jinnah kapag niloloko lang siya ni Blade
at alam na alam din niyang seryoso si Blade sa mga sinasabi niya.

Inilagay ni Jinnah ang kamay niya sa dibdib ni Blade at marahan itong itinulak
palayo sa kanya. Umiwas siya ng tingin habang nakahawak pa rin siya sa dibdib ni
Blade at nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang mabilis na pagtibok ng puso niya
gamit ang palad niya. “B-Bakit sa akin mo itinatanong ‘yan? I-Itanong mo ‘yan sa
sarili mo! Ikaw dapat ang makakafigure out nun eh!” dahan-dahan niyang ibinaling
ang kanyang tingin kay Blade at nagsisisi siyang ginawa niya iyon dahil nang
iniharap niya ang mukha niya dito ay naglapat na ang kanilang mga labi. Hindi
malaman ni Jinnah ang gagawin. Halo-halong emosyon ang nararamdaman niya at mas
lalo nagulo ang kaloob-looban niya ng ipinikit niya ang kanyang mata. Mas lalo
niyang nadama ang halik na nangyayari sa pagitan nilang dalawa. Ito ang unang beses
na nahalikan siya at hindi niya kailanman naimagine na si Blade ang magiging first
kiss niya.  

Humiwalay na silang dalawa sa isa’t-isa at hindi malaman ni Jinnah kung saan siya
titingin pero hinawakan ni Blade ang kanyang pisngi. Wala na siyang magawa kundi
ang tumingin sa mga mata nito...
“Yes, you’re right. I should figure it out” ngumiti si Blade sa kanya, na unang
beses na nangyari sa tanang buhay niya. “And I just did”

***

“What the...fuck?” hindi makapaniwalang tanong ni Law ng makarating sila sa hotel.

Nakahiga na ngayon si Savannah sa kama at mahimbing na natutulog. Ang ipinagtataka
lang niya ay may isa pang hindi pamilyar na lalake ang kasama nila ngayon sa loob
ng kwarto. Nagpabalik-balik ang tingin niya kay Savannah na natutulog, kay Warren
na nakaupo habang nakahukipkip at kay Harold na nakangiti sa kanya ng sobrang
tamis. Habang nagchecheck in kasi sila sa hotel ay biglang sumulpot si Harold out
of nowhere. Sumama ito sa kanila hanggang sa makarating sila sa may kwarto at
ngayon lang nagawa ni Law na makapagtanong at sa ganoong paraan pa.

“Why ba ganyan ang mga facelalu niyo? Hindi niyo ba feel na may isa pang Dyosa
kayong kasama dito sa kwarto?” nakangiting sabi ni Harold. Napangiwi naman si Law
at si Warren naman ay nanatiling tahimik. “Isa palang magandang ideya na sinundan
ko kayo dito kasi PAK NA PAK ito! May dalawang fafables dito sa loob ng room!
OMFG!” malanding sabi nito.

Napabuntong hininga naman si Law. “Seriously, who are you? Anong kailangan mo at
nandito ka?” seryosong tanong nito kay Harold.

“Gosh! I so pity you, fafable guy! Hindi mo kilala ang Dyosang katulad ko? Oh well,
I will introduce myself” tumayo siya at itinapat ang pamaypay sa kanyang bibig na
para bang gagawing microphone ito. “I’m Harold “Gorgeous” Valderama! Ang
pinakamagadang Student Council President ng ating school!” kumindat pa ito at
napaubo naman si Law na para bang nasamid sa sinabi nito. “Kaloka ‘to! Ayaw mong
maniwala? Wala ka bang eyes? Ang ganda ko kaya! Mas maganda pa nga ako kay Savvy
eh” nakangusong sabi nito.

Law nod his head furiously. “I absolutely doubt that” seryosong sabi nito.

Sinamaan naman siya ng tingin ni Harold at umupo na ito. Natahimik silang tatlo at
nakatingin lamang sa tulog na si Savannah. Maya-maya ay si Law na naman ang bumasag
ng katahimikan.

“Bakit ka ba sumunod dito?” tanong niya kay Harold.

“Sobra kasi akong nag-alala para kay Savvy eh. Hindi ko ma-take na hayaan lang siya
ng ganyan kaya kahit papaano, gusto kong tumulong sa pag-aalaga sa kanya. Hindi ko
kasi siya nagawang tulungan kanina. Pero ang cool ni Savvy kanina! Natalo niya ng
walang kahirap-hirap ang siyam na scary creatures! Napalibutan ng kulay pulang aura
ang katawan niya with matching parang kuryente na dumudklap sa body niya! Tapos
para sa final blow, may inilabas siya sa palad niya na malaking itim na bola na
napapalibutan din ng kuryente tapos ibinato niya sa mga iyon!” manghang-mangha na
kwento ni Harold. “Pero hindi ko na ikekwento kung paano nagutay-gutay ‘yung mga
katawan ng bampira. So morbid kasi at nakakadiri! Ang scary pa! Huhuhu!” 

Tumayo si Law sa kinauupuan niya at lumapit sa gilid ng kama ni Savannah...

Tinitigan niya ang mukha nitong parang anghel. Naiyukom niya ang kanyang kamao
dahil naiinis siya. Naiinis siyang wala siya doon para tulungan si Savannah. Ang
dami din kasi sugat na natamo ni Savannah at dahil sa pagkabagsak niya sa semento
ay pumutok ay nagkaroon ng sugat ang ulo nito. Napagamot na naman nila ito pero
hindi pa rin maiwasan ni Law na mag-alala.

Habang tinititigan niya ang mukha ni Savannah ay dahan-dahan nitong iminulat ang
kanyang mata. Nagtama ang mga mata nila at mas lalong lumapit si Law sa kama...

“Vannah, are you okay?” puno ng pag-aalala ang kanyang boses. Mabilis ding lumapit
sina Warren at Harold sa kanila.

Tipid na ngumiti si Savannah sa kanya at sinabi sa mahinang boses. “Gago, syempre

naman. Malakas ako eh” at unti-unti itong ngumisi sa kanya.

Napailing na lang si Law habang nakangiti. What a tough girl.

***

Lei/shinkumi’s Note: Wala na akong gaanong masabi. HAHAHA! Ito na lang, hihingi
lang ako ng favor. Sana ma-vote niyo ang The Perverted Vampire sa Booklat. Click
niyo lang ang external link --> Hindi katulad dito na every chapter ang voting,
doon ay isang beses lang. Syempre, kailangan niyo munang gumawa ng account para
maka-vote. Sana ma-vote niyo. Salamat! ♥ I-follow niyo din si Savannah at Law sa
twitter. Mas active kasi sila doon eh. Ipinost ko sa group ‘yung link ng profile
nila sa twitter. Kung gusto niyo, follow niyo na din ako @chanleipark pero okay
lang kahit hindi. ♥ Salamat sa pagbabasa nitong TPV! Salamat din sa mga votes at
comments. Palagi akong magpapasalamat sa inyo sa bawat chapter kasi thankful talaga
ako dahil sinuportahan niyo ito simula sa story nina Van at Kisha hanggang dito sa
story naman ni Savannah. Salamat talaga! I love you all! 
=================

Chapter Fourteen: Trapped

Chapter Fourteen: Trapped

“Anong gusto mong kainin?”

“May masakit pa ba sayo? Kailangan mo ba ng gamot?”

“Ipagluluto kita ng kahit anong gusto mo, sabihin mo lang”

“Are you really okay?”

Napaawang na lang ang bibig ni Savannah dahil ng magising siya ay binatbat na siya
ng tanong nina Law at Warren. Si Harold naman ay nakaupo sa tabi niya habang
humahagikhik. Tumingin siya kay Harold pero kinindatan lamang siya nito. Muli
niyang ibinaling ang tingin sa dalawang binata na puno ng pag-aalala ang mukha.
Napailing na lang siya at napabuntong hininga. Madami pa siyang dapat na isipin.
Hindi niya kasi maalala ang nangyari nung nakalaban niya ang siyam na bampira. Ni
hindi niya maalala kung paano niya natalo ang mga iyon. Ang huli lang niyang
naalala ay nang sumugod ang mga ito sa kanya. Palala na ng palala at padalas na ng
padalas ang paglapit sa kanya ng mga bampirang hindi niya alam kung saan
nanggaling. Naisip niyang kailangan na niyang sabihin ito kina Van at Kisha dahil
may karapatan naman silang malaman ang mga nangyayari sa kanya pero kahit anong
mangyari, ayaw niyang mangengealam ang mga ito sa kanya dahil gusto niyang siya ang
lumutas ng lahat ng ito.

“Pwede ba tigilan niyo muna akong dalawa? Bakit hindi kayo gumaya dito kay Harold
na tahimik lang dito sa tabi ko?” napatingin naman silang dalawa kay Harold na
matamis na nakangiti sa kanila. Hawak na naman nito ang Hello Kitty niyang pamaypay
at maarteng pinapaypay sa kanyang mukha.

Humilig siya sa balikat ni Savannah at nagbeautiful eyes. “Oo nga naman mga Fafa.
Masyado kayong madaming tanong dito kay Savvy, nakita niyo namang kagigising lang
niya” tumingin si Harold kay Savannah at napansing nawala na ang ibang sugat at
gasgas nito sa mukha. “Teka girl, where na ‘yung iba mong wounds? Nag-disappear na
lang bigla? Like, magic?” Kunot-noong tanong ni Harold.

Napahawak naman si Savannah sa kanyang pisngi. “Ah. Mabilis talagang gumaling ang
mga sugat naming bampira kaya gumaling na ‘yung iba kong sugat lalo na ‘yung
maliliit lang” paliwanag ni Savannah sa kanya. Tumango-tango naman si Harold at
hindi na nagsalita pa. “Bakit nga pala nandito kayong lahat? Tsaka...” tumingin si
Savannah sa orasan na nakasabit sa may dingding. “...mag-aalas dose na ng gabi.
Hindi ba kayo hinahanap sa mga bahay niyo?”

“We’re at the right age so we will stay here until you’re really okay tsaka sa
bahay? May maghahanap? Kita mo namang butler lang ang kasama ko sa bahay ko nung
nagpunta ka doon para alagaan ako di ba?” nakangising sabi ni Law na para bang may
pinapatamaan pa siya. And true enough, natamaan nga si Warren kaya naiyukom niya
ang kanyang kamao hanggang sa mamutla na ang palad niya. Napasipol naman si Harold
na tahimik lang na pinapanood ang dalawang binata. Nag-eenjoy kasi siyang panoodin
ang ginagawa ng dalawa para lang mapansin ni Savannah.

Namula naman ang mukha ni Savannah at napaiwas ng tingin dahil sa sinabi ni Law.
Napatitig naman si Warren sa mukha ni Savannah na sobrang pula dahil kay Law.
Napayuko naman si Warren at nanatiling nakayukom ang kanyang kamao. Naiinis siya sa
nararamdaman niya. In the first place, hindi niya dapat nararamdaman ito. Wala
siyang dapat maramdaman dahil hindi pwede pero ito na, nahulog na siya at hindi na
niya alam kung paano makakaakyat muli at makatakas sa napakalalim na hukay na
kinahulugan niya. 

“Renren, ikaw? Hindi ka ba hinahanap sa inyo?” umisod ng kaunti si Savannah para

malapitan si Warren. Nakaupo kasi silang lahat sa may kama habang nag-uusap.
Hinawakan ni Savannah ang pisngi ni Warren para iangat ang tingin nito sa kanya.
Nag-igting naman ang mga panga ni Law habang pinapanood sina Savannah at Warren.
Gusto niyang tadyakan palabas si Warren pero hindi niya magawa dahil alam niyang
magagalit si Savannah. Alam niyang sa pagitan nilang dalawa ni Warren, siya na ang
nangunguna kay Savannah pero hindi pa rin siya mapanatag dahil malaki pa rin ang
parte ni Warren sa puso ni Savannah dahil matalik silang magkaibigan at baka may
chance na lumagpas pa doon. “Is there a problem? You look...exhausted and
blistered. Is everything okay?” Hindi maiwasang mag-alala ni Savannah. Para kasing
ang lungkot ng aura ni Warren ngayon na hindi naman usual sa kanya. Palangiti si
Warren at bubbly, malakas din ang sense of humor nito kapag maganda talaga ang mood
pero ngayon walang ibang makita si Savannah kundi lungkot sa mukha ni Warren.

Hinawakan ni Warren ang kanyang kamay na nakahawak sa pisngi niya. Ngumiti si

Warren sa kanya pero alam ni Savannah na pilit lamang ito. “No, i’m okay. I’m just
really worried. I should be the one asking you that are you okay? Do you want
anything to eat? Bibili lang ako ng ingredients, ipagluluto kita” pagpepresinta ni
Warren. Kung may isang bagay na pinakamagaling si Warren, ‘yun ay ang pagluluto.
Minsan kapag magkasabay silang kumain ni Savannah ay nagluluto muna siya sa bahay
nila para dalhan si Savannah. 

Napangiti naman si Savannah dahil sa sinabi ni Warren. Matagal-tagal na ding hindi

natitikman ni Savannah ang mga luto ni Warren dahil naging busy ito sa napakaraming
bagay.

“Maalam din naman akong magluto. How about...we’ll cook for her and see who’s
better?” nakangiti at para bang nanghahamon na sabi ni Law. Tumayo si Law at tinupi
ang long sleeves niyang shirt hanggang sa kalahati ng braso niya. Ngumisi naman si
Warren at tumayo na din. Magkaharapan silang dalawa ngayon at nagsusukatan ng
tingin.

Hindi naman maintindihan ni Savannah kung anong nangyayari sa dalawa. Tuluyan ng

napatawa si Harold sa kanyang tabi na kanina pa nananahimik at nagmamasid lamang.
Muling napatingin si Savannah kay Harold at ngumiti ito sa kanya.

“Ang haba naman ng hair mo girl. Dalawang lalake ang gusto kang ipagluto” pinagdaop
pa ni Harold ang kanyang palad at madramang bumuntong hininga. “Kelan kaya
mangyayari na may dalawang Fafa ang pag-aagawan ako?” kumikislap ang mga matang
sabi ni Harold.

Muli namang napatingin si Savannah sa dalawa na may namumuo ng tensyon sa pagitan

nila. Napahawak na lang si Savannah sa kanyang ulo. Nawala sa isip niya na kanina
lang ay nakatanggap siya ng confession sa dalawang lalakeng importante sa kanya at
nagbalik na naman sa kanya ang sakit ng ulo na dulot nito. They just said what they
feel and she felt like she’s obligated to answer even if it’s not a question. 

“Kayong dalawa...” napatingin naman sina Law at Warren kay Savannah na hinihilot-
hilot ang kanyang noo. “Pwede bang umuwi na kayo?” 

Natigilan naman ang dalawa dahil sa sinabi ni Savannah at si Law na ang unang
nagsalita. “Bakit naman? Ipagluluto ka pa namin eh! Tikman mo kung kanino ‘yung mas
masarap” saglit na tumingin si Law kay Warren bago muling tumingin kay Savannah.
“I’m pretty sure my intelligence in cooking is beyond measure and no one can beat
that, definitely not an average guy like him” patungkol niya kay Warren. 

Napangisi naman si Warren na halata namang nainis sa sinabi ni Law. “Getting

arrogant are we? No matter how good your cooking is, Savannah still knows and likes
my cooking a lot because I used to cook for her often. Hindi na mahalaga kung mas
magaling kang magluto kesa sa akin gaya ng sinabi mo pero wala na akong pakealam pa
sa sasabihin mo dahil mas alam ko kung anong mga gusto ni Savannah kesa sayo”

Napabuntong hininga naman si Savannah at naisipan ng pumagitna sa dalawa dahil kung

hindi niya ‘yun gagawin ay baka kung saan pa mapunta ang pagtatalo nila. “Tama na
‘yan. Wala akong ganang kumain kaya umuwi na kayong dalawa. Gusto kong magpahinga
at mas lalo lang kayong nakakadagdag sa stress na nararamdaman ko” 
“Eh bakit siya maiiwan?” itinuro ni Law si Harold na todo lang ang paypay sa
kanyang sarili kahit air-conditioned naman ang kwarto. “Ang unfair naman kung iiwan
mo siya dito eh lalake ‘yan!” 

Eksahirada namang napanganga sa gulat si Harold at tumayo. Dinuro niya si Law gamit
ang pamaypay niya. “Hoy ah! Ang sakit nun sa feelings! Anong karapatan mong tawagin
akong lalake? Babae ako no! Hindi mo ba nakikita, pareho kaming Dyosa nitong si
Savvy!” Napatawa naman si Savannah dahil sa sinabi ni Harold. “Grabe ka Fafa! Hindi
ko matatanggap ‘yang sinabi mo! Anong akala mo? Momolestyahin ko itong si Savvy?
Eew no way! Kung kayong dalawa ni Fafa Warren pwede pa” 

Napangiwi naman sina Law at Warren sa tinuran ni Harold at wala na silang nagawa
kundi ang sundin ang sinabi ni Savannah. Magpupumilit pa sana si Law kaya nakatikim
siya ng malakas na suntok mula kay Savannah. Muling nagpakawala ng hininga si
Savannah at bumulagta sa kama. Saglit niyang tinitigan ang kisame at maya-maya ay
mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata.

“Ang sakit sa ulo ng dalawang ‘yun!” aniya sabay bangon at yakap sa malambot na
unan.

Tumabi naman si Harold sa kanya at dumapa sa kama. “Alam mo, kahit hindi mo sabihin
kung bakit sila nagkakaganun, halatang-halata na eh! Pero girl, sino ba sa dalawa
ang type mo?” taas-baba ang kilay ni Harold na para bang nang-aasar pa. “Si Warren
kasi ay ‘yung goody-two-shoes-type-of-guy samantalang si Law naman ay ‘yung badass-
and-jerk-but-sweet-and-caring-type-of-guy. So, sinong bet mo?”

Napairap naman sa kawalan si Savannah. “Bakit parang bias ka? Ang ikli-ikli nung
sinabi mo about kay Warren samantalang ‘yung kay Law, ang haba!” hinampas ni
Savannah ang unan na hawak niya kay Harold.

Tumawa naman si Harold, ‘yung high-pitched niyang tawa habang bumabangon. Ngayon ay
magkatabi na silang dalawa na nakaupo sa kama. “Mas bet ko kasi ‘yung mga badboy
type eh. ‘Yung tipong parang walang pakealam sa mundo pero pagdating sayo, super
kung mag-alala siya. Pero bet ko din naman si Warren na sweet all the way. Ang
swerte mo talag girl pero...alam kong mahirap din ‘to sa part mo. Pahero silang
mahalaga sayo hindi ba?”

Natahimik si Savannah. Harold just hit the bull’s-eye and she doesn’t know how to
respond. Parehong ngang mahalaga sa kanya sina Warren at Law pero hindi niya alam
kung sino ang pipiliin. Hanggat maaari ay ayaw niyang mamili pero kailangan. Sa
huli, hindi pwedeng walang masasaktan. Buong akala niya sa mga teleserye, sa mga
nobela at sa pelikula lang nangyayari ang ganitong love triangle pero nakakatawang
isipin na nangyayari na sa kanya ngayon. 

“Pinangarap kong maging katulad ng mga tao – mamuhay ng normal, makasalamuha sa

iba’t-ibang tao, walang kapangyarihan at higit sa lahat, ang magmahal ng walang
pag-aalinlangan pero ito na nga, naipit ako sa dalawang lalake na nagkakagusto sa
akin. Ginusto ko ‘to pero hindi ko inaasahan na sobra-sobra ang dumating sa akin
kaya ako naman ngayon ang nahihirapan. Totoo nga ang sabi nila, be careful what you
wish for and now i’m suffering from the consiquences” tumingin si Savannah kay
Harold at hilaw na ngumiti. “Tinanong mo sa akin kung sino ang pipiliin ko? Hindi
ko alam. Nalilito pa ako. Tinanong mo din kung mahalaga silang dalawa sa akin? Oo,
sobrang halaga nila sa akin”

Hinagod-hagod ni Harold ang ang mahaba at kulot na buhok ni Savannah. “I have

things to say to lessen your problems. I’ll help you sort out your feelings”
humarap si Savannah kay Harold habang nakakunot ang noo at nagpatuloy naman si
Harold. “Simulan natin kay Warren, ano bang feelings mo para sa kanya? Kapag
malapit kayo sa isa’t-isa or kapag intimate kayo sa isa’t-isa, anong nararamdaman
mo?”

Saglit na nag-isip si Savannah at mabilis pa sa alas kwatrong sumagot. “Matalik na

kaibigan ko si Warren, no more, no less. Kapag malapit siya sa akin, hindi naman
ako naiilang o ano kasi nga palagay ang loob ko sa kanya. Ang pagiging intimate sa
amin ay yakap, akbay, hold hands, halik sa noo...” nag-isip pa si Savannah at
nagsalita din kaagad. “...halik sa tip ng ilong at wala ng iba pa. Kapag ginagawa
niya ang mga iyon ay hindi naman bumibilos ang tibok ng puso ko o kaya nag-iinit
ang pisngi ko” paliwanag niya.

Tumango-tango naman si Harold. “So ibig sabihin, talagang pagiging kaibigan lang
ang nararamdaman mo para sa kanya” inilagay ni Harold ang pamaypay niya sa kanyang
bulsa at tumayo na. “Eh kay Law? Anong nararamdaman mo?” nagtaka naman si Savannah
kung bakit parang naging excited si Harold pagdating sa usapan tungkol kay Law.

Napakamot naman sa kanyang batok si Savannah at umiwas ng tingin. Kinagat niya ang
ibabang labi niya at hindi niya alam kung paano magsisimula. Nung si Warren naman
ang pinag-uusapan nila, madali niyang nasasabi ang mga gusto niyang sabihin pero
pagdating kay Law, parang naputulan siya ng dila. “K-Kay Law, hindi ko alam kung
ano bang matatawag saming dalawa. Friends? Acquiantance? Enemy? Hindi ko talaga
alam. To put it simply, we don’t have label. We met in a simple situation and gets
complicated as time goes by. A weird feeling struck me and I don’t know what to do.
I just found myself getting weak and vulnerable because of him. Kapag malapit siya
sa akin, hindi ko alam ang gagawin ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko to the
point na feeling ko magbobounce ito palabas ng puso ko. I don’t know him well, nito
lang kami nagkakilala at nagkasama pero simbilis din nun ang mga kakaibang
pakiramdam na nararamdaman ko sa tuwing nandyan siya. It’s scaring me and it hurts
but I think it’s in a good way” napahawak si Savannah sa kanyang dibdib at malakas
ang pintig nito. Ang pag-usapan lamang si Law ay ganito na ang epekto sa kanya,
paano pa kung nandito pa siya ngayon kagaya kanina?

Napairit naman si Harold at kulang na lang ay maging heart-shaped ang mga mata
niya. “OMG GIRL! In love ka kay Fafa Law! OMG talaga! Kinikilig ang singit ko!”
napatawa naman si Savannah sa reaksyon at mga sinasabi ni Harold. Seryoso ang
pinag-uusapan nila kanina tapos ito ngayon si Harold at nagiging hyper na naman.
“From now on, ishiship ko na kayong dalawa! LawVannah for the win! Yeah! Hindi ko
kasi bet ang RenVannah kasi para sa akin si Fafa Warren! Pak na pak!” nagpose pa si
Harold at ibinuka ang kanyang pamaypay sabay paypay sa sarili. Tuluyan ng napatawa
si Savannah dahil sa kalokohan ni Harold. “Pero girl, in love ka kay Fafa Law,
paano si Fafa Warren? For sure, mahuhurt siya ng todo! Kawawa naman ang bebe ko”
kunwari pang umiiyak si Harold at maarteng pinupunasan ang kanyang mata.

“Hindi ako sigurado dyan sa sinasabi mo. Love? This is...love?” muli siyang
napahawak sa kanyang dibdib. Masyadong bago ang mga pakiramdam na nararamdaman niya
at dahil lamang iyon sa isang tao. “Posible pala ‘yun? Feeling different emotions
because of one person” sabi niya sa kanyang sarili. Napatigil naman sa pag-iinarte
si Harold at tumingin kay Savannah. 

“Oo girl, love na iyan dahil kung hindi, ano pa ‘yan? Joke lang? Haler! Pero answer
my question muna, paano si Fafa Warren?”

Natahimik si Savannah at napaisip. Kung si Law ang gusto niya, paano si Warren?
Ayaw niyang masaktan si Warren. Mas ayaw niyang lumayo ito sa kanya. Gusto niyang
piliin silang dalawa pero hindi naman pwede iyon. If you have two choices, you
can’t choose both because there will come a time that you’ll lose them both so as
early as possible, you have to choose between them. 

“Wag mo na nga munang isipin. Alam kong maiistress ka lang. Kailangan mo munang
magpahinga dahil alam ko ding hindi pa gaanong kalakas ‘yang katawan mo” hinawakan
ni Harold ang balikat ni Savannah at inihiga ito. Itinaas din niya ang blanket at
ikinumot kay Savannah. “You should take a rest, girl. Rarampa pa tayo sa school
bukas at madami pa tayong school works kaya kailangan mong magbeauty rest para
makabog mo ang mga dadating pang trials, okay?” tumango-tango na lamang si Savannah
at ipinikit ang kanyang mga mata.

Yes, I should rest. I’m emotionally, physically and mentally tired. Damn it.
***

“Nacontact mo na ba ang ilan pa nating kasamahan?” tanong ng isang lalakeng nasa

mid 50’s habang nakaupo sa kanyang swivel chair at humihithit sa kanyang tobacco.
Sa kanyang lamesa ay may nakapatong na marble nameplate na may nakalagay na Cinna
Prim. “Hindi rin magtatagal ay magiging successful na ang ating mga experiment.
Maiituloy na din natin ang mga nasimulan nila” 

Ngumisi naman ang binatang nakaupo sa harapan ng lamesa niya. Tumayo ito at lumakad
papunta sa may glass wall na nakikita ang kabuuan ng buong lugar. Nakapamulsa ito
at sumandal sa may glass wall. “Nagawa ko na lahat ng inuutos niyo para sa ngayong
araw. Hindi ko lang alam sa kapatid kong matigas ang ulo” may kung ano siyang
kinuha sa kanyang bulsa at naglabas ng isang stick ng sigarilyo. Sinindihan niya
ito at isinubo sa kanyang bibig. “Pero maiba nga tayo, ano ba talagang balak mo
Dad? Pinauwi mo ako dito para tulungan siya sa misyon niya hindi ba? Bakit ang dami
mong pinapagawa sa akin? Gah, I even work as a professor. That sucks. All the
ladies there are drooling at me” nakangising sabi nito.

Napailing naman ang lalake sa kanyang anak. “You’re so cocky” tumayo na ang lalake
at humarap naman sa may glass wall. “I let you do it on purpose. Sasabihin ko din
naman sa inyo ang plano ko kapag maayos na ang lahat pero napakalaking sagabal dito
ang anak ni Van Walker. Ilang tauhan na ang ipinadala ko para patayin siya pero
walang umuuwi dito ng buhay at nagsasabing napatay na nila ang anak ng Legendary
Vampire” naiyukom niya ang kanyang kamao at nag-igting ang kanyang panga. “Sa
inyong magkapatid ko na lang ibibigay ang misyon na patayin siya. Alam kong
kakayanin niyo ‘yun lalo na at nandyan ka. Ang misyon niya ang dahilan kung bakit
kita pinauwi dito at kaya dahil madami akong pinapagawa sayo dahil ikaw lang ang
alam kong makakagawa nun. Kakaunti pa lang ang mga tauhan natin dahil unti-unti pa
lamang tayong bumabangon. Kailangan nating hanapin ang mga karapat-dapat na maging
kakampi natin. Sa pagkakataong ito, tayo naman ang mamumuno sa lahat. Hindi ako
makakapayag na ang mga nilalang na katulad nila ang mamuno sa lahat dahil wala
silang karapatan”

“Is that so? Well then, let me handle Warren. He’s turning into a real goody-two-
shoes, it’s so disgusting. He’s supposed to be a monster and that girl will be his
prey” umalis na siya sa pagkakasandal sa may glass wall at lumapit sa may lamesa
para ilagay sa ash tray ang kanyang sigarilyo. 

“You should, Yuan. Your brother is being an ass. Nakakalimutan na niya yata ang
dapat niyang gawin sa babaeng iyon. Ikaw na ang magdesiplina sa kanya dahil madami
akong dapat pang unahin kesa sa katangahan niya” muling umupo ang lalake sa kanyang
swivel chair at tumingin sa kanyang anak. “But your identity to everyone should be
a secret. Hindi dapat nila malamang kapatid ka ni Warren. You will stay as Caleb
Lewis not Yuan Caleb Lewis Pressman”

***

Lei/shinkumi’s Note: Pasensya na kung maikli. Ito lang nakayanan ng brain cells ko.
Sarreh okay? Sarreh. Babawi ako sa sunod. ‘Yung last two chapters naman ay 7 pages
kaya tama na muna ‘tong maikli. Mehehehe. I know what willbe your questions, isa
lang ang sagot sa mga ‘yan, marereveal ‘yan sa mga susunod na chapters. At follow
Law, Savannah, Kisha, Van and Farrah at ako sa twitter. Hoho~ Law – @phytoslaw |
Savannah - @gorjesswalker | Kisha – Kisha_Louise | Van – @PogiSiVanRei | Farrah –
FarrahCollins_ | Me – @shinkumiwattpad | And if you have time, please vote The
Perverted Vampire in Booklat. You need to register on booklat to vote. Click the
external link ----> Salamat! 

Salamat sa pag-aantay ng updates! Salamat sa mga votes, comments at reads! ♥\

(≥O≤)/♥

=================

Chapter Fifteen: The Dumbest Trio

Chapter Fifteen: The Dumbest Trio

“REALLY?!” hindi mapigilan ni Savannah na mapasigaw at mapangiti ng sobrang lapad

dahil sa excitement.  Kausap niya si Van sa telepono at nag-abot ito ng isang
balita na siya namang ikinatuwa niya talaga. Sa unang pagkakataon, hindi siya agad
nainis sa unang salitang binitawan ng ama sa telepono.

[Bakit tuwang-tuwa ka pa? Alam mo namang sakit sa ulo ang tatlong ugok na ‘yun eh.
Kundi lang talaga sila magaling sa pagtetrain, hindi ko sila ipapadala dyan eh]
sabi ni Van. Alalang-alala talaga siya lalo na ngayong ilang oras na lang ay
dadating na ang Archer Brothers sa mansyon. Nung nalaman nilang pupunta silang
Pilipinas para i-train si Savannah ay mabilis pa sa alas kwatro silang umalis para
daw mag-empake. Hindi masidlan ang kasiyahan ng tatlo dahil pagkatapos ng ilang
taon ay makikita na nila si Savannah na naging malapit na sa kanila.

“Nah, it’s okay. I missed them actually. Namiss ko ‘yung mga ginagawa namin noong
nandito pa sila eh” Isang bagay na gusto ni Savannah sa Archer Brothers ay ang mga
kalokohan ng mga ito. Noon kasing sama-sama pa sila sa Walker Mansion ay madalas
niyang kasama ang Archer Brothers, ang kambal na sila Jick at Jack at si Lolo G sa
kalokohan at pranks na siyang dahilan ng pagsakit ng ulo ng mga kasama nila,
lalong-lalo na sina Van at Kisha.

[Eh ako hindi mo namimiss? Batang ‘to!  Mas namiss mo pa ang mga ugok na ‘yun kesa
sakin? Teka, susunod ako dyan!] narinig ni Savannah ang pagkaluksok marahil
tumatayo si Van o kung ano mang ginagawa niya.
“Wait Dad! Fine, I miss you. Okay ka na? Wag ka lang sumunod dito. Please lang”
napairap si Savannah sa kawalan. Kahit kelan talaga hindi pwedeng hindi siya
maiinis kapag kausap ang tatay niya. Mas lalo lang gugulo kapag bumalik si Van sa
Pilipinas tsaka alam naman niyang mas madaming importanteng bagay na iniintindi
ito. Ayaw na niyang dagdagan pa ang problema ng ama. Bigla namang tumahimik sa
kabilang linya na inakala ni Savannah na ibinaba na nito ang tawag. Napapikit siya
ng mariin at bumuntong hininga. “Dad, are you still there?” 

[Yes, I’m still here] narinig niyang bumuntong hininga si Van. [Okay, hindi na ako
susunod. Basta kung anong ginawang kalokohan sayo ng tatlong ugok na ‘yun malalagot
talaga sila sakin---]

Hindi na naituloy ni Van ang sasabihin niya ng marinig ang pamilyar na mga boses sa
kabilang linya.

“Savannah! We’re here!” napagtanto ni Van na ang Archer Brothers ang mga iyon.
“Trey! Tred! Tres!” narinig naman niyang sigaw ni Savannah. Hindi na nakasingit pa
si Van at pinakinggan na lamang ang magiging usapan nila tutal hindi pa naman
ibinababa ni Savannah ang tawag. “Teka, si Van ba ‘yung kausap mo kanina?” tanong
ni Tred.

“Oo, hindi ko pa ibinababa, gusto niyo bang kausapin siya?” narinig naman ni Van na
tanong ni Savannah.

“May sasabihin lang kami” biglang natahimik sa kabilang linya at nanlaki ang mata
ni Van ng biglang makarinig ng sunod-sunod na pagsabog. Hindi lang iyon, narinig
din niya ang malakas na sigaw ni Savannah. “Tinaniman namin ng bomba ang hardin
niyo Van! Namiss namin masyado eh! Mamaya naman itong loob ng mansyon mo! Hahahaha!

[H-Hoy! Mga gago kayo! Itigil niyo ‘yan!] sigaw ni Van sa telepono pero walang
sumagot sa kanya. Sunod-sunod ang pagmumura niya sa kanyang isipan. Hindi siya
nagkamali na ganoon ang kahihinatnan ng pagpunta ng Archer Brothers sa mansyon.
Pagtungtong na pagtungtong nila ay may ginawa na kaagad silang kalokohan. Nag-antay
na lang si Van ng tutugon sa kabilang linya pero naputol na ang tawag. “Shit! Lagot
talaga sila sakin! Pasalamat sila hindi talaga ako pwedeng umuwi”

***

Napailing naman si Savannah habang nakatingin sa labas. Sira-sira ang halaman sa

may garden at parang dinaanan ng bagyo. Hindi pa rin nagbabago ang Archer Brothers.
Ganito sila palagi kapag may pinupuntahang lugar, dapat laging may pinapasabog.
Hindi pa naman basta pasabog iyon. Mataas na kalidad na mga bomba ‘yon na galing pa
kay Victor O’Neil. Humarap siya sa tatlong magkakapatid na nakangisi sa kanya.
Ngumiti na lang siya at nilapitan ang mga ito. Niyakap niya sila isa-isa at hindi
niya ipinagkailang namiss niya ang mga ito.

“Totoo ba ‘yung sinabi ni Dad? Na nandito kayo para i-train ako?” tanong ni
Savannah matapos niyang humiwalay sa yakap.

“Oo. Oras na daw kasi na i-train ka. Maaari ngang napakalakas ng kapangyarihan mo
pero malaking tulong kung dadagdagan pa namin ang kaalaman mo” paliwanag ni Trey sa
kanya. “Nalaman kasi namin na kapag may mga pagsubok na dumating sa buhay mo ay
hindi dapat kami mangealam. Nag-aalala kaming lahat sayo, lalong-lalo na si Van.
Gustong-gusto niyang bumalik dito para bantayan ka pero ayon sa journal ni Ellrah,
wala siyang dapat na gawin dahil nakasalalay sayo ang lahat”

Tumango-tango naman si Savannah sa sinabi ni Trey. Iyon naman ang gusto niya, ang
huwag silang mangealam. “Pero, anong journal ni Tita Ellrah?”

“Teka Savannah, bago namin sagutin ‘yang tanong mo. I-aactivate muna namin ‘yung
bomba---“ hindi na natapos ni Tred ang sasabihin niya ng batukan siya ni Savannah.
“Aray ko naman! Sadista ka pa rin talaga! Naging mas sexy ka nga lang at gumanda
pero ganun ka pa din!” reklamo niya habang hawak ang ulong binatukan ni Savannah.

“Mamaya niyo na nga asikasuhin ‘yang kalokohan niyo! May oras para dyan no! Sabihin
niyo muna sa akin lahat-lahat tungkol sa journal ni Tita. Feeling ko kasi ang dami
kong hindi alam eh at ayaw ko nun. Sa lahat ng ayaw ko ay nagmumukha akong tanga”
humalukipkip si Savannah at sinamaan ng tingin ang tatlo.

Sabay-sabay naman nilang itinaas ang kanilang kamay na para bang sumusuko na. “Oo
na, sasabihin na namin, paupuin mo muna kami, pwede?” sabi ni Tres. Ngumuso na lang
si Savannah at lumakad na sila papunta sa may living room. Nang makaupo na sila ay
dumating naman ang katulong nila para bigyan ng maiinom ang tatlo.

“Asensado ah. Chix ang mga katulong” itinaas ni Tred ang kanyang kupita sa
direksyon ng katulong at kinindatan ito. Namula naman ang katulong at agad na
tumalikod. Mabilis itong lumakad palayo sa kanila. “Oh, I like her” nakangising
sabi ni Tred.
Binato naman ni Savannah ng throw pillow si Tred. “Tred naman! Umayos ka nga! Ikaw
nga ‘tong hindi nagbabago eh! Babaero!” sigaw ni Savannah Tumingin naman siya sa
dalawa at napabuntong hininga naman siya ng tinititigan naman ng mga ito ang ibang
katulong na naglilinis. Kapag tumutuwad ang mga ito ay lumilihis ang katawan ng
dalawa para masilip ang kung ano mang pwedeng silipin sa ilalim ng palda ng mga
katulong. 

“Tres! Trey!” suway niya. Bigla namang napaupo ng maayos ang dalawa. Tuwid na tuwid
ang kanilang likod at nakapatong pa ang kanilang mga kamay sa kanilang hita.
“Sigurado ba kayong nandito kayo para i-train ako o nandito lang kayo para tirahin
ang mga katulong ko?” naningkit ang mga mata ni Savannah habang inaantay ng sagot
ng mga ito. Ilang taon na ang nakalipas nung huli silang nagkita. Hindi niya
inaakalang mas lumala pa ang tatlong magkakapatid pero bigla niyang naalala ang mga
kalokohan ng tatlo na pati siya ay kasama. Pinigilan niyang mapangiti ng maalala
iyon. Sa ngayon kasi, mahalaga para sa kanya ang makapag-training. Kailangan na
niyang macontrol ang kanyang kapangyarihan.

Sabay-sabay namang nagpiece sign ang tatlo sa kanya at sabay-sabay ding sumagot.
“Umm...both?” nakangiting sabi ng mga ito.

Napatawa na lang si Savannah habang umiiling. “Alam niyo ang mas magandang gawin?
Sagutin niyo muna ang tanong ko kanina. Anong meron sa journal ni Tita Ellrah? Alam
niyo namang I hate waiting di ba? Kapag pinag-antay niyo pa ako, sisipain ko kayo
pabalik sa Europe” pagbabanta niya.

At dahil alam nilang seryoso si Savannah sa sinabi niya ay si Trey na ang unang
nagsalita. “Nakalagay doon ang tungkol sa Nakatakda at sa pagkakaalam namin ay ikaw
ang tinutukoy niya. Hindi namin alam kung maganda o masamang balita ito pero may
bago ng Oracle. Hindi siya pwedeng patayin para matigil ang propesiya gaya ng
ginawa noon kay Ellrah kaya lahat ng importanteng mangyayari sa buhay mo ay
nakasaad sa propesiya” paliwanag niya.

“Kung ganoon, nasaan ang bagong Oracle?”

“Iyon ang hindi namin alam. Wala kaming ideya kung bampira ba siya o hindi. Ni
katiting na impormasyon tungkol sa bagong Oracle ay wala kaming alam. Kung sana
alam namin kung sino siya, hindi na natin kailangan pang mangapa sa mangyayari”
sabi naman ni Tres.

“Pero sa pagkakaalam ko, ang Oracle na mismo ang lumalapit sa bampirang

pinaglalaanan ng propesiya. Sa ganoong paraan...” tumingin si Tred kay Savannah.
“Ikaw na mismo ang makakakilala sa kanya. Maaring nandyan na siya sa paligid,
maaari ding papalapit pa lang siya. Maaari namang hindi pa niya nalalaman ang
sarili niyang kapangyarihan na kahit nandyan siya ay hindi na nagbibigay ng
matinding kilabot sayo”

Napakunot naman ang noo ni Savannah. “Kilabot? Bakit ako kailangang kilabutan sa
presensya niya?”

“Ganoon ang mga Oracle, Savannah. Kahit katiting na presensya nila ay nagbibigay ng
matinding kilabot. Ang mga galaw nila ay walang tunog na para bang hindi nila
isinasayad ang mga paa nila sa lupa, ang malamig nilang titig at boses at ang
walang emosyon nilang mukha. Sa tingin mo ba hindi ka mangingilabot sa mga iyon?
Mamalayan mo na lang na nandyan na siya sa tabi mo o kaya naman pinapanood ka na
pala niya dahil nag-aantay siya ng tiyempo sa paglapit sayo para ilahad ang
propesiya”

Hindi naman maiwasan ni Savannah na mabagabag sa sinabi ni Tred. Parang may kung
anong bumara sa kanyang lalamunan at dumaan pa ang ilang minuto bago siya
nakapagsalita. “B-Bakit parang hindi naman ganoon si Tita Ellrah? Nakita ko ‘yung
isang litrato niya noong Oracle na siya pero nakangiti siya na parang normal na
bampira” Biglang pumasok sa isip ni Savannah ang panahon na nagtitingin siya ng mga
litrato sa mansyon at nakita niya ang litrato ni Ellrah. Napakaganda niya at
nakangiti siya na parang anghel na bumaba sa langit. Kung titingnan sa litrato ay
parang normal ito kagaya ng karamihan sa mga bampira at hindi siya mapapagkamalan
na Oracle kundi dahil sa berde niyang mga mata.

“Dahil kahit papaano ay may puso pa si Ellrah. Malaki ang naging parte ni Van sa
kanya kahit na tinraydor niya ito sa paraan na hindi niya sinabi na matitigil ang
propesiya kapag namatay siya pero sa huli, tinanggap niya ang pagkamatay niya at
nalaman naming nagpasalamat pa siya kay Israel dahil sa ginawa nito sa kanya. Hindi
katulad ni Ellrah ang mga naging Oracle noon na walang puso at hindi inisip ang
mangyayari sa mga bampirang pinaglaanan nila ng propesiya”

Saglit na natahimik si Savannah at pilit isiniksik sa kanyang utak ang mga

impormasyong nakuha niya. Tama nga sila, napakahalagang magkaroon siya ng higit na
kaalaman tungkol sa mga bagay na maaaring makakatulong o makakasira sa kanya. Kahit
na madalas siyang naiinis sa pangungulit ni Van, tama ang naging desisyon nito na
ipadala ang Archer Brothers para turuan siya ng madaming bagay. Malayo man sila sa
isa’t-isa ay hindi pa rin nawawaglit sa isipan ni Van ang pagiging responsable at
mapagmahal na ama sa kanya.

“Madami pa akong gustong malaman pero sa tingin ko ay training ang pinakamahalaga.

Totoo ngang may malakas akong abilidad na wala ang kahit sinomang bampira pero
hindi sapat iyon para matalo ang kalaban. Kakaunti pa lang ang kaalaman ko tungkol
sa pakikipaglaban kaya hanggat maaga pa, simulan na natin. I don’t want to waste
every second, minute and hour on this day” tumayo na si Savannah at puno ng
determinasyon ang kanyang mukha. Savannah, despite of having soft features, small
frame and average height for an 18-year-old, is a woman with strong willpower,
potency that can out-stand who will block her way and motivation to fight on her
own.

Tumingin si Savannah sa tatlo pero nalaglag ang kaniyang balikat ng makitang hindi
naman pala sila nakikinig sa kanya. Pare-pareho silang nakatingin sa dalawang
katulong na lumapit sa may lamesa para kuhanin ang mga baso na wala ng laman at
tray na pinagpatungan nila ng platong may lamang tinapay. Kagaya kanina, sabay-
sabay nilang inilihis ang kanilang mga katawan na halos mahiga na sila sa couch ng
tumuwad ang dalawang katulong at tumungo para kunin ang dapat nilang kunin.

Her hands balled into fist and her chest was rising and falling rapidly. Her gaze
was blazing in anger, looking at the three who are enjoying what they are doing. 

These bastards are really getting into my nerves. I want to hit them ‘til they
bleed and beg me for forgiveness. inis na sabi ni Savannah sa kanyang isipan.
Matapos niyang magbitaw ng mga determinadong salita, bigla na lamang niyang
malalaman na walang nagbibigay ng atensyon sa kanya? That...really hit a nerve.
Hard.

Lumapit siya sa tatlo at binigyan ng tig-iisang malalakas na batok. Napasigaw naman

sa sakit ang tatlo habang sapo ang kanilang mga ulo. Pakiramdam nila ay maaalis ang
laman ng utak nila (if there’s something in there) dahil sa pagbatok ni Savannah sa
kanila. For the record, ito ang pinakamalakas na batok sa kanila ni Savannah.
Madalas din kasi silang nababatukan noon kapag hindi na gusto ni Savannah ang mga
ginagawa nila pero ngayon, napagtanto nilang may isang bagay na hindi ito
nagustuhan sa kanilang ginawa – ang maglaro at mambabae sa oras na seryoso siya.

Balak pa sanang dagdagan pa ni Savannah ang pampisikal na ganti niya sa tatlo pero
agad silang tumayo at lumayo kay Savannah.

“Chill ka lang! Suko na ako! Magseseryoso na kami promise” itinaas pa ni Trey ang
kanang kamay niya na parang nangangako nga.

“Mas gusto ko pang nasasabugan ng smoke bomb kesa naman nasasaktan ng ganito!”
reklamo ni Tres. “Pero wag na pala, pareho lang kayo ni Kisha na mga amazona!”

“Hindi namin aakalaing mamanahin mo ang katapangan sa nanay mo” natatawang sabi ni
Tred. “Pero please lang, hindi na talaga kami magloloko, wag mo lang kaming
batukan. Baka madamage ang brains namin” hinawakan pa niya ang ulo niya at
hinaplos-haplos ito.

“But you have no brains to begin with!” asik ni Savannah. “Uggh. Fine! As if namang
may magagawa pa ako sa inyo?” Savannah let out an exasperated sigh. “Bakit nga ba
hindi pa ako nasanay sa inyo? But anyways, I’m asking you, kelan ba tayo
magsisimula? I don’t want to waste time. Baka mamaya umatake na naman ‘yung mga
kakaibang bampira tapos mawawala na naman ang kapangyarihan ko”

Natigilan naman ang tatlo dahil sa sinabi ni Savannah. Nanlaki ang mata niya at
nakagat ang ibabang labi niya dahil sa nasabi niya. Naisip niya kasing wag ng
sabihin ito sa kahit na kanino para wala ng madamay pa pero nadulas naman sa bibig
niya. 

“What? Kakaibang bampira?” unang lumapit si Trey at hinawakan ang braso niya. “Why
didn’t you tell us? Kailan pa nagsimula ang pag-atake? Why are you keeping this
from us?” puno ng pag-alala ang mukha ni Trey pati na rin ang mga kapatid niya.

Napaiwas naman ng tingin si Savannah. “I don’t want to burden all of you. I want to
solve these things on my own without the help of you. I want to prove you all that
I can do it with my own power. Ayaw ko na ding mag-alala pa kayo lalo na sina Mom
at Dad. But things are getting worse, napapadalas na ang pag-atake sa akin na hindi
ko naman alam kung bakit o  sino ang nag-utos sa kanila para gawin ‘yun. Wala naman
akong nakakaaway o ano kaya wala akong ideya kung sino sila”

Sunod na lumapit ang dalawa at hindi na nila maitago pa ang pag-aalala. “Kailangan
nating ipaalam ito sa kanila para mapag-aralan ang mga nangyayari. Hindi basta lang
ang mga nangyayari. Hindi sila bampira na may galit sa Walker, maaaring bampira
sila na miyembro ng nabubuong organisasyon para kalabanin muli ang Walker at maalis
sa linya ng mga bampira para mapagharian ang buong Clan” sabi ni Tres.
“Ako na ang tatawag kay Van para ipaalam sa kanya. Ihanda mo na din ang sarili mo
Savannah dahil mahaba-habang sermon ang makukuha mo kay Van” nakangising sabi ni
Tred habang kinukuha sa kanyang bulsa ang cellphone pero biglang sumeryoso ang
kanyang mukha. “Yes, you have the power to defeat those things but don’t forget
that we’re here. We can’t help you in battles but we can help you in other ways.
Don’t burden yourself too much because whatever happens, we will always be here”

***

Ilang minuto ding nakatigil si Irrah sa labas ng office dahil inaantay niya pa ang
pahintulot para makapasok siya. Nakahawak siya sa strap ng kanyang backpack habang
nakatungo at tinititigan ang kanyang sapatos. Sabado ngayon pero nandito siya sa
eskwelahan dahil nag-apply siya bilang Student Assistant sa Library. Dahil malapit
sa kanya ang mga libro, ito ang naisip niya para palagi siyang nasa Library. Wala
din naman siyang ibang ginagawa kaya naisip niya ito.

Maya-maya ay bumukas ang pinto ng office at iniluwa naman nito si Caleb. Bahagya
itong nagulat ng makita si Irrah na siyang ikinataas ng kilay niya pero ang
pagkagulat sa kanyang mukha ay napalitan ng isang matamis na ngiti. Binigyan lang
naman siya ni Irrah ng walang emosyong titig. Sa lahat yata ng kababaihan sa school
nila ay siya at si Savannah lamang ang hindi naaapektuhan sa kagwapuhan ng kanilang
professor. Para kasi kay Irrah, ang libro ang pinakamahalaga sa kanya. Ang
pagbabasa na talaga ang pinakapaborito niyang gawin sa araw-araw.

“Ms. Falcon” nakangiti pa ring sabi niya. “What do you need?” tanong niya pero bago
pa makasalita si Irrah ay muli itong nagsalita. “Oh, sorry. Pumasok ka muna”
binuksan niya ng maluwang ang pinto at pumasok na siya. Inilibot niya ang tingin sa
opisina. Puro libro ang makikita sa kahit saang sulok nito. Ang tanging naiiba lang
ay ang lamesa, swivel chair at mahabang couch sa may gitna kasama ang coffee table.
Bukod doon ay nakapalibot ang mga bookshelf sa kwarto. Kulang na lang ay kuminang
ang mga mata ni Irrah sa sobrang pagkamangha.

Umupo siya sa may couch pero ang atensyon niya ay nakatuon pa din sa mga libro na
nakapaligid sa kanya.

“Nagtataka ka siguro kung bakit ang daming libro” umupo si Caleb sa tapat niya.
Tiningnan lamang niya ito at inantay na magpatuloy. “Nung nag-apply ako ay maraming
subject ang ini-load ko kaya naisip nilang bigyan ako ng opisina at since mahilig
ako sa libro, ganito ang ginawa ko. Dinala ko ang kalahati ng libro ko sa bahay
tutal madalas din ako dito” paliwanag niya. “At isa pa, sa akin nila pinapalapit
ang mga estudyanteng gustong maging SA at mapunta sa Library”

Hindi naman makapaniwala si Irrah. “Halos kalahati pa lang ito ng libro sa inyo?
Ibig bang sabihin may Library ka sa bahay niyo?” manghang-mangha na tanong niya.
Hindi niya mapigilang mapangiti. Hindi siya madalas nagpapakita ng emosyon sa ibang
tao pero natutuwa siya kapag libro na ang pinag-uusapan.

Ngumiting muli si Caleb sa kanya. “Oo, bata pa lang kasi ako ay mahilig na ako sa
libro. Iyon na nga ang madalas kong kasama kaya naisip kong magpagawa ng Library at
pinuno ko ito ng mga paborito kong libro at mga librong mga balak ko pa lang na
basahin” tumayo siya at lumapit sa isang bookshelf. May kinuha siyang isang libro
at ipinakita ito sa kanya. “Hunger Games. Isa ito sa mga pinakapaborito ko”
nakangiting sabi niya. “Sa tingin ko, mahilig ka din sa libro? Wait, ikaw ba ‘yung
nag-aapply na Student Assistant?” tanong niya.

Tumango naman si Irrah. “Ako nga. Gusto ko kasing nasa Library eh. Gusto ko din ang
nag-aayos ng mga libro at ilagay ang mga ito sa bookshelf na kinabibilangan nila.
Sa ganun, ang saya ko na” tumayo na din siya at lumapit kay Caleb. “Paborito ko din
iyang Hunger Games, Sir. Caleb pero sa dami ng librong nabasa ko na magaganda ay
halos lahat ay paborito ko” humarap siya sa isang bookshelf at tiningnan ang mga
libro na may ngiti sa labi. “Gusto ko talagang maging SA. Sana pahintulutan niyo
ako”

“Oo naman. Sino ba naman ako para hindi pumayag sa isang taong mahal ang mga libro?
Sa lahat ng estudyante, ikaw ang pinaka-fit sa gawaing iyon”

Napangiti ng sobrang lapad si Irrah dahil sa sobrang saya. “Salamat po! Pwede na ba
akong magsimula ngayon?” tanong niya pero hindi pa nakakasagot si Caleb ng mag
idagdag pa siya. “Pwede ba akong humiram ng libro?” humarap siya sa bookshelf at
kinuha ang isang libro. 

“The Abundance of Katherine by John Green?” nakangising sabi nito. “Nice choice.
John Green’s works are the best. I never get tired reading it” humarap din siya sa
may bookshelf at humila din ng isang libro. Iniabot niya ito kay Irrah na kaagad
naman niyang kinuha. “Try to read this also, The Hunting of Alaizabel Cray by Chris
Wooding. He’s also one of my favourite authors. Read his other works too if you
have time”

“Wow. Thank you Sir! Babasahin ko talaga ‘to. Baka nga bukas tapos ko na eh”
niyakap niya ang libro sa kanyang dibdib at tumingin kay Caleb na may ngiti sa
labi.

“No problem. Masaya akong malaman na pareho tayo ng interes” ginulo-gulo niya ang
buhok ni Irrah. “You can start today kaso half-day lang ang Library”

“Okay lang. Salama ulit” ngumiting muli si Irrah sa kanya at lumabas na ng kanyang
opisina.

Naiwan naman siyang nakatingin sa may pinto na nilabasan ni Irrah. Biglang nagdilim
ang kanyang mukha at ngumisi. Ang Caleb na nakangiti at mukhang mabait sa harap ni
Irrah ay parang nilamon ng isang halimaw at pinalitan nito.

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update. Baka matagal na ulit ang susunod

kasi pasukan na. Sana may magbasa pa din nito kahit matagal akong mag-update. T__T
Salamat din sa mga nag-aantay , sa mga nagvovote at nagcocomment! <3

=================

Chapter Sixteen: Fire Burning Inside of Us

Chapter Sixteen: Fire Burning Inside of Us

“Young Master, bakit niyo po ako pinatawag?” tanong ng butler ni Law sa kanya. His
face was void of any emotion and it seems like its part of his job. “May ipag-uutos
po ba kayo?” diretso ang kanyang tindig at nakalagay sa kanyang likudan ang dalawa
niyang kamay. Bahagyang nakatungo ang kanyang noo at tutunghay lang kapag
nagsasalita na ang kanyang master.

“I just wanted to know...how long do you work here as a butler? Nakita mo ba ang
paglaki ko? Alam mo ba kung sino ang mga magulang ko? Are they even alive?” sunod-
sunod na tanong ni Law. Nakaupo siya sa gilid ng kanyang kama. Nakasuot siya ng
maong na pantalon at wala siyang suot na pang-itaas. Gulo-gulo ang basa niyang
buhok na para bang kagagaling lang niya sa paliligo. Isinuklay niya ang kanyang
buhok gamit ang kanyang kamay para maialis ang ilang hibla sa kanyang noo na
tumutusok sa kanyang mata.
“Young Master, you know that I’m prohibited to answer that kind of question. Pero
kahit ganun, wala po akong alam. Ginagawa ko lang ay ang pagsilbihan kayo at hindi
ko trabaho ang alamin ang katauhan niyo” dire-diretsong sabi ng kanyang butler
gamit ang malamig na tono. 

Nag-igting ang panga ni Law at iniyukom ang kanyang kamao. “Hindi ko na

maintindihan kung sino ako. Gusto kong makilala si Savannah Walker noong una kasi
baka makatulong siya sakin pero...iba ang nangyari. I’ve fallen. Deeply. Ang
tanging gusto ko lang ay mahanap kung ano at kung sino ako hindi ganito. It fucking
frustrates me but it fucking makes me happy at the same time. But what matters the
most to me now is to know who I am. Hindi ko lang alam kung paano ko sisimulan.
Parang nagising na lang ako na nandito na ako sa mansyon na ito at pinagsisilbihan
mo ako. Namalayan ko na lang na naghahanap ako ng bampira o kaya taong makakatulong
sa akin at nahanap ko naman si Savannah. Wala na ba talagang pag-asa na malaman
kung saan ako nanggaling?” hindi niya alam kung sa sarili niya sinasabi ang mga
bagay na ito o sa butler na nasa harapan niya. Madalas lang itong makinig sa kanya
at hindi na nagsasalita pagkatapos. 

Nagtataka nga siya sa sarili niya kung bakit hindi pa siya nababaliw. Ang manatili
sa ganito kalaking bahay kasama ang isang butler na hindi naman nakakausap ng
maayos ay sapat na para mabaliw siya. Idagdag na din ang nakakabinging katahimikan
na mas lalong nakakapagparamdam sa kanya na nag-iisa siya. Ang bawat sulok ng bahay
ay nagsusumigaw ng Nag-iisa ka lang! na para bang iniinsulto pa siya. But inspite
all of this, there’s one person who’s making him sane and alive and feeling, and
that is Savannah. 

Nabalik siya sa realidad ng marinig ang pagtunog ng doorbell. Dahil sa matalas ang
kanyang pandinig ay narinig niya ang pagtunog ng doorbell kahit na nasa ikalawang
palapag pa ang kanyang kwarto. Walang imik na lumabas ng kanyang kwarto ang butler
para tingnan kung sino ang bisita.

Pabagsak siyang humiga sa kanyang kama at tumingin sa kisame. Ang daming pumapasok
sa isip niya at hindi na niya alam kung ano ang uunahin. Napakalaking misteryo para
sa kanya ang kanyang pagkatao. Pakiramdam niya ay hindi siya kumpleto. Hindi niya
kilala ang sarili niya. Wala na yatang mas hihigit pa sa sama ng loob na
nararamdaman niya. Sino bang hindi sasama ang loob kung mismo ang sarili niya ay
hindi niya kilala? Paano kung hindi pala ang tunay na sarili niya ang ipinapakita
niya ngayon? Paano kung ang Law na kilala ng nakakarami, lalo na si Savannah, ay
hindi totoo?

Narinig niyang bumukas ang pinto ng kanyang kwarto pero hindi siya bumangon. Naisip
niya kasing ang butler niya lamang iyon kaya hindi na siya nag-abala pa. Baka
sasabihin lang nito na taong walang magawa lang sa buhay iyon kaya ito nag-doorbell
kahit wala namang kailangan. Madalas nangyayari ‘yun at kadalasan ay mga bata ang
nagdodoorbell para lang manloko.

“Hoy Law” napabangon si Law dahil sa pamilyar na boses na narinig niya. He felt
like his throbbing heart went up to his throat. He can’t even speak in
astonishment. Humalukipkip ito at tinaasan siya ng kilay. “Tatanga ka na lang ba
dyan?”

“Bakit ka nandito?” at last he found his voice. He straightened up and he looked at

her, gazing at him with her face flushed. He doesn’t know why and thought it’s
because of the weather. 

Lumakad siya papalapit kay Law hanggang sa nasa harapan na siya nito. “I...I won’t
attend the class for...2 weeks and umm...” umiwas siya ng tingin at hindi alam kung
paano bubuuin ang gusto niyang sabihin. “I...I just want you to know---damn it! Wag
na nga!” tumalikod na si Savannah at hahakbang na sana palayo ng hawakan ni Law ang
kamay niya. Hinila niya si Savannah hanggang sa bumagsak ito sa tabi niya.

Her face turned into scarlet as if all her blood went up to her face. She looked
away and bit her lower lip hard until it bled. She tasted the rusty flavour of her
blood in her mouth. Being close to Law like this make her lose out of control. She
doesn’t know what to do and it’s making her insane.

“Bakit hindi ka papasok sa loob ng 2 weeks? Bakit ang tagal? May pupuntahan ka ba?”
humarap siya kay Savannah at hinawakan ang pisngi nito. Iniharap niya ang mukha ni
Savannah sa kanya at tinitigan sa kanyang mga mata.

“I have something important to do. I just...want you to know that I’ll be gone for
2 weeks. Pero bakit ko nga ba naisip na sabihin sayo? As if it has something to do
with you. Hindi ko alam kung anong nangyari sakin at pumunta ako dito para sabihin
lang iyon sayo. I must be crazy” natatawang sabi ni Savannah.

Law took a large intake of breath and slowly let it out. His mind is swirling. For
a moment, he’s lost. Lost in Savannah’s beautiful laughter that rang in his ear and
lost in her deep brown eyes that always makes him drown.

Savannah stopped laughing and realized that Law was looking at her like she was a
masterpiece from an art gallery. Her face flushed terribly and her heart was
pounding painfully in her chest. 

“L-Law. B-Bakit?” she whispered but Law didn’t respond. Instead, he closed the gap
between them and their lips touch. Something burst in their chest, like there’s
fuel added to the fire to spread it and make it big. Their lips are not moving at
first but once again, Law took the first move. He nibbled Savannah’s lower lip and
she gasped. Law took it as a chance to plunge his tongue inside her mouth and
explore her insides. Kissing is not the right term for what they’re doing, they’re
devouring each other’s lips and they are reluctant to pull away. “L-Law...”
Savannah moaned in his mouth that turned him on bigtime. 

Law hovered on top of Savannah and started planting small and feather-like kisses
in her forehead, in her nose, in her cheeks and down to her jaw, nipping its edges
and probably living marks. His face moved down to her neck and started kissing it
as well; bitting and nibbling it. 

Bahagyang lumayo sa kanya si Law at tiningnan siya sa kanyang mga mata. Parang
nangungusap ang kanilang mga mata at hindi na kailangan pang magsalita para malaman
ang gusto nilang sabihin sa isa’t-isa. 

Law leaned down and supported his weight using his elbows propping on his
Savannah’s side. He kissed her hungrily like his life was depended on it. Savannah
never imagined herself kissing a guy in his own bed and now that she’s in the
situation, she’s amazed on how these kisses shove her insanity away. In a moment,
her body felt cold and she realized she’s not wearing her top because Law tore it
off. She swallowed the lump on her throat and looked at Law’s reaction. Law was
beyond pleased. His staring at Savannah like she’s an angel that came from Heaven.
It’s as if he will worship her anytime now.

Law licked her collarbone and her body shivered. Law pulled away and looked at her
once again...

Behind his eyes that full of lust and love, there’s hesitation that kept him from
going on. “I think we need to stop” tuluyan ng lumayo sa kanya si Law. Naiwan naman
si Savannah na nakahiga pa rin sa kama. Narinig niya ang pagbuntong hininga ni Law
at muli itong lumapit sa kanya. Hinila niya si Savannah patayo at niyakap ng
mahigpit. “I was about to lose my control. I thought I’m going crazy. We need to
stop this bago pa mangyari ang hindi pa dapat mangyari. There’s a right time for
that and this is not the right time” Savannah would feel awkward hugging Law
without her top and her bra on but it doesn’t matter to her now. Her mind was
spinning and her body felt tired even though she didn’t do anything to exhaust
herself too much.

“A-Ayos lang. Nawala din ako sa control. I’m sorry. Hindi dapat kita hinayaan na
gawin ‘yun. Dapat sinuntok kita or sinipa kita para pigilan ka pero nawala na ako
sa sarili ko” 

Law laughed and his chest vibrated. “Ako dapat ang nagsosorry. I went overboard. I
shouldn’t have done that. But I didn’t regret anything. I like the taste of your
lips and your skin. Your skin is really sweet and I like it. I like sweets”
Napasinghap si Savannah sa sinabi ni Law at hinigpitan ang yakap niya dito pero
hindi nito makita ang nangangamatis niyang mukha sa sobrang pula. “Shut up! Hindi
mo na kailangan pang sabihin sakin ‘yan! Sayo na lang ‘yan at hindi ako
interesadong malaman!” bulyaw niya.

Napatawa na naman si Law at mukhang natutuwa siya sa nagiging reaksyon ni Savannah.

“Kung ayaw mong malaman, ako, gusto kong malaman kung anong lasa ng labi ko.
Masarap ba? Matamis? Anong lasa?” pangungulit niya.

Humiwalay siya sa pagkakayakap kay Law at sinamaan ito ng tingin habang pulang-pula
pa ang kanyang mukha. “Shut up or else I’ll kiss you!” nanlaki ang mata ni Savannah
sa kanyang sinabi at umiwas ng tingin. 

Ngumisi si Law. “Eh di hindi ako tatahimik para mahalikan mo ako? Ano? Ano ba
kasing lasa? Sabihin mo na kasi! Sasabihin mo lang naman kung masarap ba o matamis
o ano bang naramdaman mo habang hinahalikan kita. Nainlove ka lalo sakin no?”
patuloy pa rin sa pangungulit si Law kay Savannah na parang bata na nang-aasar sa
kalaro niya. Imbis na mainis ay napangiti na lang si Savannah hanggang sa natawa
siya ng tuluyan. “Eh? Bakit ka tumatawa? Nakakatawa ba ‘yung halik ko? Damn it!
Dapat pala mas lalo kong ginalingan eh. I can make every woman crazy with my kiss!
Tapos ikaw tinatawanan mo lang?”

Nanliit ang mga mata ni Savannah na tumingin kay Law. “You can make every woman
crazy with your kiss? Anong ibig sabihin nun? May iba ka pang nahalikan bukod sa
akin?”

“Of course none. You’re my first kiss” ngumisi si Law na parang proud na proud pa. 

Muling nag-init ang pisngi ni Savannah dahil sa sinabi ni Law.

“Tara na nga! Nagugutom na ako. Pakainin mo ako” nakangusong sabi ni Savannah.

“Can you eat me instead?” pilyong sabi ni Law.

“Law!” suway ni Savannah.

Tumawa naman si Law at hinawakan ang kamay nito. “I’m just kidding. Let’s go?”
tumango lang si Savannah at magkahawak-kamay silang lumabas ng kwarto.

***

The sky is painted blue, with a streak of white clouds and brightness of the sun
that added the niceness of the weather. The wind blew gently around the place and
the birds were chipping, producing a beautiful noise. In a small mountain, a gray
mansion stood highly and proud, making the greenness of the whole place more
vividly. A man, in mid 20’s, stood in the balcony of the mansion holding a golden
cup in his right hand containing a white wine. His face was void of emotion and he
seemed to be bothered by a certain thing. He let out a deep sigh and sipped in his
cup.

The door separating the balcony and his room opened with a bang and a woman stormed
in with an apoplectic expression in her face. Her mouth was set into a thin line
and her jaw was set. 

The man turned around and faced her with a smile. “What’s the problem, my beautiful
wife? Mukhang hindi maganda ang gising mo” his smile turned into a smirk. Lumakad
siya papalapit sa kanyang asawa pero itinaas nito ang kanan nitong kamay at
itinapat ang palad niya sa kanyang mukha. “Hey, did I do something wrong? Sa
pagkakaalam ko kasi, wala. Why are you...mad?” the happy aura around him was
replaced by a perplexed expression. He held his wife’s hand and dropped it to her
side.

The woman’s forehead furrowed and pouted her lips. “I want to see our son! I miss
him so much! Hindi mo alam kung paano malayo sa isang anak pagdating sa aming mga
ina. It’s way different from yours. If you can bear being far away from him then I
don’t!” Parang siyang bata na nagrereklamo sa kanyang magulang. Humalukipkip siya
at umiwas ng tingin. “Even if he’s not ours, I still love him and cherish him as
our own” she murmured.

Muling nabago ang expression sa mukha ng lalake at napalitan na muli ng ngiti.

Hinawakan niya ang kamay ng asawa at hinila papalapit sa kanya. Niyakap niya ito ng
mahigpit at hinalikan ang tuktok ng ulo nito. Sa ginawa niyang ito, napakalma niya
kaagad ang kanyang asawa.
“Of course I know what you feel. But this is not the right time to go back. Madami
pa akong inaayos. Madami pa akong pinaplano. At hindi pa ito ang tamang oras para
balikan ang mga taong may utang sa akin. Hindi pa ito ang tamang oras para sabihin
sa kanya kung ano ba talaga siya”

Humiwalay ang babae sa pagkakayakap sa kanya. “Anong ibig mong sabihin? You’ll tell
him the truth that he’s not ours? That he’s not from everybody? That he’s just
made...like a thing?” Hindi makapaniwalang tanong ng babae. Hindi ito sumagot sa
kanyang mga tanong bagkus ay tumitig lamang sa kanyang mga mata. “What? Answer me!
Don’t just give me that look! What would he feel kapag nalaman niya? Oh God, i’m
scared! He was supposed to be the instrument to obliterate those creatures even
he’s one of them but you saved him. You kept him. Paano na lang kung maisip niyang
dapat niyang ituloy ang mga dapat niyang ginawa noon? Paano kapag napunta siya sa
maling side? Yes, you erased his memories but we knew that that won’t last long.
Babalik at babalik din sa kanya ang lahat ng alaala sa kung sino at ano siya”

Saglit siyang natahimik sa sinabi ng asawa. Napahigpit ang pagkakahawak niya sa

kamay nito. Bumuntong hininga siya at napakunot ang noo. “Things got complicated
nung kinuha ko siya. Ang plano ay itatatak natin sa isipan niya na magulang niya
tayo pagkatapos ng malaking pagsabog na iyon pero nung nagawa natin ‘yun, may kung
anong nangyari sa kanya at nabura tayo sa alaala niya na parang hindi man lang tayo
dumaan sa buhay niya. Sa report sa akin, tanging naaalala niya lang ay ang pagsabog
na nangyari noon” sabi niya ngunit hindi pa rin nasasagot ang tanong ng asawa niya.

“Hindi mo naman sinagot ang tanong ko! What will we do kung hindi na niya tayo
naaalala? Baka mas maunang bumalik sa alaala niya ang tunay na misyon niya. Hindi
pwede iyon. Ayokong maging masama siya kahit alam kong kaya siya ginawa ay para sa
kasamaan” her eyes started to water. She learned to love the boy as her own and she
can’t bear losing him after all the moments they have shared together. Knowing that
he can’t remember her hurts her like hell.

The man saw the glistening of her eyes and pulled her again into a tight hug. He
kissed her temple and make patterns using his thumb in her back to soothe her. “I
know, I know. Kumalma ka muna okay? Gagawan ko ‘yan ng paraan. At alam kong mabuti
ang kalagayan niya ngayon. Hindi rin naman siya gaanong nagtatanong tungkol sa kung
sino siya dahil distracted siya sa ibang bagay” napangiti siya ng may biglang
pumasok sa kanyang isipan. “I never thought that they will meet each other. This,
indeed, is a small world”

***
“Isang malaking digmaan, walang katapusang kasamaan,

 Maghahari sa buong sangkatauhan,

 Kapag hindi napigilan, maraming mamamatay na luhaan,

Dalawang panig, kanino hihilig?

Kanino papanig? Kanino magtitiwala?

Kanino sasama para ang lahat ay matapos na?”

Hindi na alam ni Tiffany kung ano ang gagawin niya. Buong araw na nagsasalita si
Trinity ng mag-isa at paulit-ulit lamang ang kanyang sinasabi. Tungkol sa digmaan,
sa kamatayan at sa kung kanino papanig. Buong araw lang itong nakakulong sa kwarto
at ayaw kumain. Nakasandal siya sa headboard ng kanyang kama. Yakap niya ang
kanyang tuhod sa kanyang dibdib at nakabaon ang mukha niya dito. Wala pa siyang
tigil sa pagbanggit ng mga salitang iyon at para bang wala siya sa kanyang sarili.
Maitim ang ilalim ng kanyang mga mata na para bang hindi siya nakatulog ng ilang
araw.

“Ate, ano ba talagang nangyayari sayo? Natatakot na talaga ako” niyakap niya ang
kanyang kapatid at tumulo ang kanyang luha. Akala niya ay hindi na ito aatakihin
muli pero nagsisimula na naman. Ilang araw na silang nakakapasok sa eskwelahan ng
walang problema pero ngayon ay ganun na ulit ang Ate niya. “Ate, please, tama na”
bulong niya at hinalikan ang noo nito pero patuloy pa rin ito sa pagbanggit ng mga
salita. Hindi niya maintindihan kung anong nangyayari sa Ate niya. Ayaw niyang
isipin na nababaliw na ito.

Hinawakan niya ang pisngi ni Trinity at iniangat ang kanyang ulo. Tiningnan niya
ang maitim at medyo singkit nitong mata. Walang emosyong makikita sa mga mata nito
na para bang mulat ang mata niya pero tulog ang kaluluwa niya.

“Ate...” pumiyok na siya at nagsimulang humagulhol.

Pero nagulat siya ng muling magsalita ito...

“Ito na ang tamang oras” nanlamig siya dahil sa boses nito. Para bang hindi na ang
Ate Trinity niya ang nagsasalita. “Ito na ang tamang oras” pag-uulit niya.
Napakunot ang noo ni Tiffany at inantay pa ang susunod na sasabihin ni Trinity pero
napalayo siya ng biglang maging berde ang mata nito at napalibutan ng kulay green
na usok ang katawan ni Trinity. Dahan-dahan itong tumayo hanggang sa nakatayo na
siya sa kama niya. 

Pinagpawisan siya ng malamig at takot na takot na siya. Para bang hindi na ang Ate
Trinity niya ang nasa harapan niya. Nagtaasan ang balahibo niya sa katawan pero
hindi niya magawang tumakbo.

Tumingin sa kanya si Trinity at unti-unting nawala ang berdeng usok sa kanyang

katawan at ang liwanag sa kanyang mata. Bumalik na siya sa normal at paluhod na
bumagsak sa kama. Nakamulat ang kanyang mga mata pero napasinghap si Tiffany ng
makitang berde na ang kulay ng mata ni Trinity na kanina lang ay itim.

“Anong...anong nangyari, Ate?” mukhang maayos na ito dahil bigla ding nawala ang
itim sa ilalim ng mata niya. Mas mukha pa nga itong malusog kesa sa kanya pero
parang may malaking nabago sa kapatid niya.

Muling tumingin sa kanya si Trinity at kinilabutan na naman siya. “Isa akong

Oracle, Tiffany. Oracle ng mga bampira” 

***

Lei/shinkumi’s Note: Boring na ba ang mga update ko? Pansin ko kasi wala na gaanong
nagcocomment. Hehehe. Napansin ko lang naman. Baka busy lang ‘yung iba kaya hindi
na nakakapagcomment pero salamat pa din dahil may nagbabasa pa nito kahit alam kong
pasukan na. Asahan niyong every Saturday na ulit ang update ko dahil magiging busy
na ako sa school. Kapag hindi ako nakapag-update sa Saturday, ibig sabihin lang nun
ay madami akong ginagawa para makapag-update pa. Salamat talaga sa pagbabasa! 

About sa update ng The Perverted Vampire na ipupublish under LIB, before September
daw ay ipupublish nila ang book. Nag-aantay pa ako ng update. Ipopost ko sa group
at dito sa wattpad ang details about sa book kapag napublish na. 

Salamat sa pagsuporta niyong lahat! <3

=================

Chapter Seventeen: Behind the Tenfold

Chapter Seventeen: Behind the Tenfold

Tulala si Savannah at wala sa sarili sa unang araw ng training niya. Hindi siya
makapagconcentrate sa sinasabi ng Archer Brothers at kahit anong gawin niyang
magfocus sa lahat ng bagay ay isa lamang bagay o tao ang pumapasok sa kanyang
isipan – si Law. Simula nung magpunta siya sa bahay ni Law at may mangyaring hindi
niya inaasahan ay hindi na mawaglit pa iyon sa kanyang isipan. Gustuhin man niyang
kalimutan ito kahit sandali lang ay hindi niya magawa.

“Savannah, napansin kong hindi ka naman nakikinig sa mga sinasabi namin. Okay ka
lang ba?” tumabi sa kanya si Tred sa inuupuan niyang bench. “Ano bang iniisip mo?”
nandito sila sa likod ng mansyon para simulan ang training niya. Sina Jinnah, Blade
at Irrah na lang muna ang pumasok sa eskwelahan at mag-aabsent siya ng dalawang
Linggo para ilaan sa training niya.

Napairap naman sa kawalan si Savannah. “How would I listen? Puro babae ang pinag-
uusapan niyo like ‘yung issue ng magazine na ang cover ay si Selena Gomez na nude
at ‘yung huling video na pinanood niyo kasama si Dad at Lolo G bago kayo umalis sa
Europe papunta dito” ngumisi siya at tumayo na. Tinampal-tampal niya ang kanyang
pisngi para gisingin ang sarili niya. Hindi man siya makapagconcentrate sa sinasabi
ng Archer Brothers ay naririnig pa rin naman niya ang pinag-uusapan ng mga ito.
Nung una ay tungkol sa training pero habang natagal ay napapalihis na sa ibang
bagay ang pinag-uusapan nila. “But I’m sorry kung hindi ako nakinig about sa
training. Simulan na natin?”

Lumapit naman sa kanila sina Tres at Trey.

“Simulan na nga natin pero bago iyon, kailangan muna naming malaman kung anong
magagawa pa ng kapangyarihan mo. Maaaring may mga nakatago ka pang kapangyarihan na
pwede naming ilabas sayo sa pamamagitan ng training. May mga katanungan ako, bukod
sa power of protection mo o Tenfold, wala ka bang nailalabas na iba pang
kapangyarihan?” tanong ni Trey.

Napakunot ang noo ni Savannah at nagsimulang mag-isip. Unang pumasok sa kanyang

isip ay ang huli niyang laban sa pagitan ng mga bampirang umatake sa kanya. After
minutes of thinking, fragment of memories shot through her and she flinched.
Pumikit siya at nakita niya ang kanyang sarili sa kanyang isip. Nakatayo siya sa
gitna ng kalsada at nasa tapat niya ang mga bampira. Nakita niya ang sarili niyang
pinalibutan ng pulang aura na napapalibutan ng mga dumidiklap na kuryente.
Naramdaman niyang pinagpapawisan na siya ng malamig at patuloy sa pagbilis ang
pintig ng kanyang puso. Inimulat niya ang kanyang mata at huminga ng malalim.

“Are you okay? Kung hindi maganda ang pakiramdam mo ay pwede naman nating i-
postpone ang training na ito. Hindi ka naman namin pipilitin sa mga bagay na ayaw
mo” nag-aalalang sabi ni Tres.

“No, I’m okay. About sa tanong mo Trey...” ibinaling niya ang kanyang tingin kay
Trey. “Nung huli kong laban, nakaramdam ako ng sobrang kapangyarihan. Hindi ko
maipaliwanag basta parang nawala ako sa aking sarili at pinalibutan ako ng pulang
aura na pinapalibutan din ng mga dumidiklap na kuryente. Hindi ko alam kung anong
nangyari sa akin. Bigla ko na lamang iyong naramdaman” paliwanag niya.

Humawak sa kanyang baba si Trey at nag-isip. “Sa tingin ko ay hindi nalalayo ang
training mo at training ni Van. Maaaring may mga gate ka ding dapat na buksan para
mapagana ang lahat ng kapangyarihan mo”

“Pero kung ganoon nga, what makes her special? Para sa akin, kakaiba siya. Katulad
na lang ng Tenfold. I have a theory in mind, what if behind the Tenfold is ten
different skills and ability? Nabasa ko ang huling page ng Tale of the Unwanted
Creatures, ang sabi doon ay ang magiging bunga ng pinakamalakas na bampira at isang
taong naging bampira ay magkakaroon ng higit na kapangyarihan sa lahat. Isa na doon
ang sampung kapangyarihan na makakatulong sa kanyang Infinite Immortality. Hindi
nabanggit ang Tenfold but I can call it Ten behind the Tenfold” pagpapaliwanag
naman ni Tred. Kahit na si Tred ang pinakabata sa kanilang tatlo, siya naman
pinakamagaling mag-analisa ng mga bagay. Mahilig siyang magbuo ng mga theories at
gagawin niya ang lahat para mapatunayan iyon. 

“May point ka doon pero paano tayo makakasiguradong ganyan nga ang kapangyarihan
niya? Anong unang hakbang para simulan ang training na ito?” pagtatanong naman ni
Tres. 

Ngumisi si Tred. “We are the Archer Brothers and one of our specialties is mind-
reading, mind-controlling and mind-altering. Uungkatin natin ang kanyang isipan at
magsisilbing trigger para sa kanyang ability. I know that in the deepest side of
her brain lies the secret and we will take it out” 

Tumayo si Savannah at humarap kay Tred. Puno ng determinasyon ang kanyang mukha at
halo-halong pakiramdam ang nararamdaman niya. Kinakabahan siya pero nakakaramdam
din siya ng matinding excitement na malaman ang kung ano pang kaya niyang gawin.

“Then freaking mess with mind! Hindi na dapat tayo magsayang ng oras!” she beamed
and clasped her hand. 

Humarap sa kanya ang Archer Brothers at nawala na ang pagiging playful sa kanilang
itsura. Seryosong-seryoso na silang tatlo na siyang ikinagulat ni Savannah. Kahit
na palagi silang gumagawa ng kalokohan ay alam naman nila kung kailan nila dapat
seryosohin ang isang bagay at para sa kanila, ang mai-train si Savannah ay
pinakaimportanteng bagay na magagawa nila.

Unang lumapit sa kanya si Tred. “Kailangan mong sundin ang lahat ng sasabihin namin
sayo at kailangan mo ding magconcentrate. Palagi mo itong tatandaan, ang
concentration ang pinakamahalaga sa lahat ng bagay kapag nasa ilalim ka ng
training. Kailangan mong maramdaman ang kapayapaan sa iyong sarili at i-focus mo
ang iyong sarili” tumango lamang si Savannah at mariing nakikinig sa mga sinasabi
ni Tred. “Ako na ang mag-uumpisa” gamit ang dalawa niyang kamay ay hinawakan niya
ang ulo ni Savannah. “Ipikit mo ang mga mata mo” sinunod naman niya ang sinabi nito
at ipinikit na din ni Tred ang kanyang mata kagaya ng kay Savannah. Napasinghap si
Savannah ng may maramdaman siyang kirot sa kanyang ulo. Si Tred naman ay nanatiling
nakahawak sa ulo ni Savannah. Lumabas ang kulay violet na ugat sa kanyang noo
pababa hanggang sa gilid ng kanyang mga mata. Nakakunot ang kanyang noo at pilit
inaabot ang kailaliman ng utak ni Savannah. “Huminga ka ng malalim at mag-relax ka.
Contentrate. Focus. Don’t think of anything else. You should clear your mind”

Ginawa ni Savannah ang inuutos ni Tred hanggang sa maramdaman niyang gumaan ang
kanyang pakiramdam. Sobrang gaan ng kanyang sarili na para bang lumulutang siya
pero biglang kumabog ang kanyang dibdib ng maramdaman na naman ang kirot sa kanyang
ulo na hawak ni Tred. Bahagyang napapakunot ang kanyang noo dahil parang may
maliliwanag na kuryenteng dumidiklap sa madilim na paligid na kinaroroonan niya.

Nakakunot din ang noo ni Tred dahil hindi niya maabot ang gusto niyang maabot sa
utak ni Savannah. Nakakasigurado siyang may makukuha sila mula dito at may
kinalaman iyon sa kanyang kapangyarihan. Parang may kung anong humaharang sa
kanyang memorya at kailangan nila iyong alisin. 

“Tres, Trey, may nakahara sa kanyang isipan na maaari nating alisin. Kapag naalis
natin iyon ay malalaman na natin kung anong klaseng training ang dapat nating gawin
sa kanya” sabi ni Tred habang nakapikit pa din. Agad namang lumapit ang dalawa para
tulungan si Tred. Kapag nagsama-sama ang kapangyarihan nilang tatlo ay makakaya
nilang alisin ang nakahara sa isipan ni Savannah. “Sa tingin ko ay may tamang
panahon para maalis ang nakahara sa utak ni Savannah para malaman na ng tuluyan ang
kanyang kapangyarihan pero hindi na natin kailangang mag-antay ng matagal para
doon. Kayang-kaya natin itong alisin” 

Lumapit sina Tres at Trey sa magkabilang gilid ni Tred at ipinikit din ang kanilang
mga mata. Ikinonekta nila ang kanilang utak sa utak ni Savannah at naramdaman nila
ang lakas ng nakahara sa utak ni Savannah na para bang pumipigil sa kanila na
buksan ito. Sabay-sabay nilang inilabas ang kanilang kapangyarihan at pilit
hinahalungkat ang utak ni Savannah. Lahat ng bagay na iniisip ni Savannah simula pa
noong umpisa ay nababasa at nakikita nila. Kahit na gusto nilang asarin si Savannah
dahil sa mga nalaman nila gamit ang kapangyarihan nila ay hindi nila magawa dahil
kailangan muna nilang tapusin ang kanilang ginagawa. Matapos ang ilang minutong
pilit na pagbubukas at paghalungkat sa utak ni Savannah ay narating na nila ang
sukdulan.

“Ito na iyon” narinig ni Savannah ang boses ni Trey na nagsalita sa kanyang isipan.

“Paano natin mabubuksan? Nasaan ang susi?” narinig naman niyang sabi ni Tres.

“Savannah? Naririnig mo ba kami?” tanong ni Tred.

Ibinuka ni Savannah ang kanyang bibig para magsalita pero walang lumabas na boses
sa kanyang bibig. Parang natuyo ang lalamunan niya kaya muli na lamang niyang
itinikom ito. Muli siyang nagconcentrate at nagsalita sa kanyang isipan. “Oo,
naririnig ko kayo” 

“Mabuti naman. Anong nakikita mo?” 

Huminga ng malalim si Savannah at nakita ang kanyang sarili na nakatayo sa gitna ng
isang madilim na silid pero sa pinakadulo ng silid ay may malaking ataul.
Tinatapatan ito ng maliwanag na ilaw at napansin ni Savannah ang susian sa gitna
nito. Lumakad siya papalapit dito at lumuhod sa harapan nito. Sinubukan niyang
buksan pero nakalock ito.

“Nandito ako sa isang silid at may nakikita akong ataul pero sarado ito” sabi niya
at muling inilibot ang tingin sa paligid. Sobrang dilim kaya hindi niya alam kung
paano mahahanap ang susi. 

“Sigurado akong dyan nakalagay ang sagot tungkol sa kapangyarihan mo” ani Trey.

“Pero paano ko ito bubuksan kung walang susi?” tanong niya. Inalog-alog niya ang
ataul pero hindi talaga ito mabuksan. “Ang dilim dito at hindi ko alam kung nasaan
ang susi” 

“You are the key, Savannah” narinig niyang sabi ni Tred. “Try to do this...”
naalerto ang buo niyang sistema dahil sa sasabihin nito. “Hold the box and close
your eyes. If you feel something, say it to me. Say all the things that you will
see”

Sinunod niya ang sinabi ni Tred at muling lumuhod sa harapan nito. Hinawakan niya
ang ibabaw nito at ipinikit ang kanyang mga mata. Biglang lumamig sa paligid at
hindi na niya maintindihan ang nararamdaman niya. Nang imulat niya ang kanyang mga
mata ay nasilaw siya sa sobrang liwanag na nanggagaling sa ataul. Muli siyang
napapikit at may mga letra at salitang lumitaw sa kanyang utak at wala siyang
maintindihan kahit isa. Hindi na niya nagawang sabihin kay Tred ang mga nakita niya
dahil nakaramdam siya ng panghihina, isama pa ang pagkirot ng kanyang ulo.

Pagkalipas ng ilang minuto na nakaupo lamang siya sa madilim na silid ay naramdaman

niya ang pagdampi ng sariwang hangin sa buo niyang katawan. Unti-unti niyang
inimulat ang kanyang mga mata at nakita ang Archer Brothers sa harapan niya. Silang
tatlo ay nakatititg lamang sa kanya at parang gulat na gulat sila. Napakunot naman
ang kanyang noo dahil sa inaasal ng tatlo. Para silang nakakita ng multo o kung
anomang nakakatakot na bagay.

“Anong nangyayari sa inyo? Hindi pa ba kayo gagalaw dyan? Hindi niyo ba sasabihin
sa akin kung anong nakita niyo?” sunod-sunod na tanong niya. Hindi niya kasi
nagawang maintindihan ang mga salitang nakita niya sa kanyang isipan. Malamang ay
galing iyon sa loob ng ataul na pinaglalamnan ng sagot sa kapangyarihan niya.

“You’ll be shock” wala sa sariling sabi ni Tres. “Ito ang unang beses na mangyayari
sa kasaysayan ng mga bampira. You are a prodigious indeed. Ang Tenfold ay hindi
lamang para protektahan ka, may malaki pang kahulugan sa likod nito at ‘yun ay ang
sampung armas na kailangan mong palabasin gamit ang iyong kapangyarihan. Hindi nga
nagkamali si Tred, nakatago sa utak mo ang susi kung paano palalabasin ito kaya
kami na ang bahala sayo” nakangising sabi niya.
“Sampung armas?!” gulat na tanong niya. “Ibig sabihin ay may iba’t-iba akong armas
na gagamitin?! What the hell! How cool is that?!” tuwang-tuwa na sambit niya.
Ibang-iba nga ang kapangyarihan niya kumpara sa kapangyarihan ni Van at mas lalong
nakadagdag iyon sa excitement niya. Dito na magsisimula ang tunay niyang buhay.
Kahit na kakaiba siya, kailangan niyang gawin ang lahat mapatunayan ang sarili
niya. Gustuhin man niyang maging normal kagaya ng mga tao ay hindi iyon oras para
isipin ang mga bagay na iyon dahil mas importante ang ngayon. Hindi niya pwedeng
isalang ang sarili niya sa kalaban ng wala man lang alam sa kanyang kapangyarihan.
“Paano niyo sisimulan ngayon? Anong armas ang unang ilalabas?”

“Ang unang nakita ko sa iyong isipan ay ang Immortal Sword. Isa itong
makapangyarihang espada na kayang humati ng kahit ano. Sa aking palagay ay ikaw
lamang ang may kakayahang humawak nito pati na rin ang iba pang armas na kailangan
mong pag-aralang gamitin at palabasin. Mas mabuti na ding malaman mo ang siyam pang
armas. Ang pangalawang armas ay ang Poison Arrow. It has unlimited arrows at kahit
ilang beses ka pang tumira ay magkakaroon ka ulit ng isa pa at hindi ito nauubos.
Kusa itong lalabas sa likudan mo. Ang maganda pa dito ay may lason ang dulo nito.
Kapag tumama ito sa kalaban ay agad na kakalat ang lason sa buo niyang katawan at
unang maaapektuhan nito ay ang kanyang puso. Pangatlo naman ang Splitting Dagger.
Kapag ibinato mo ito ay mahahati ito sa sampung dagger. Sunod naman ay ang Iron
Whip. Isa itong bakal na latigo na kayang humati ng katawan ng isang tao o bampira
kapag inihampas mo sa kanya. Panglima, Paralyzing Darts. Kapag naman tumama ang
darts sa kalaban ay mapaparalyze ang katawan nila at hindi makakagalaw. Trident of
Lightning naman ang pang-anim, alam mo ba ‘yung hawak ni Poseidon?” nakangising
sabi Tres at tumango naman si Savannah. “Ganun ang Trident of Lightning pero
nagpoproduce ito ng kuryente. Pangpito naman ay ang Razor Claw. Ang mga kuko mo ay
magiging singtigas ng bakal at magiging patilos na kayang magbigay ng malalim na
sugat sa kalaban. It will be cool to slash your enemy’s throat. Pangwalo ay ang
Scythe of Death. Ang scythe ay ang armas na palaging dala ni kamatayan at ganun ang
itsura ng palalabasin mo. Pangsiyam naman ay ang Silver Rifle Hybrid. Isang baril
na walang katulad. Kahit si Zydrich Nerman ay maiinggit kapag nakita ito at
panghuli ang Fire Mace. Isa itong stick na sa dulo ay may kulay pulang diamond.
Kaya nitong magproduce ng apoy”

Hindi makapaniwala si Savannah sa narinig niya. Napangiti na lang siya ng sobrang

lapad habang iniimagine ang magiging itsura niya kapag hawak niya ang mga armas na
iyon.

“Pero...” nabalik siya sa realidad ng marinig ang ‘Pero’ ni Tres. “Hindi natin alam
kung anong limitasyon ng kapangyarihan mo. Lahat ng tao ay may limitasyon at
kahinaan. Isa iyon sa kailangan nating malaman habang nagtetraining”

“Eh ano pang inaantay natin? Kanina ko pa sinasabing simulan na natin para makita
ko na ang itsura ng mga armas ko!” nagliliwanag ang mga mata ni Savannah sa sobrang
excitement kaya napangiti na lang ang tatlo. Madali namang turuan si Savannah.
Kahit na may kakulitan ito sa ibang bagay ay kapag seryosong usapan na ay maaasahan
siya.

“Okay, let’s start with the Immortal Sword” saad ni Trey. Umayos ng tayo si
Savannah at seryosong tumingin dito. “Just like what you did earlier, close your
eyes and concentrate. You should feel the beating of your heart and the flow of
your blood in your veins. After that, focus on the small fire in front of your
sight”

“In front of my sight? How can I do that if my eyes are close?” reklamo ni
Savannah. 

Pinitik naman ni Tred ang noo ng dalaga. “Kapag ipinikit mo ang mga mata mo, hindi
ba may nakikita ka pa din? At ang nakikita mo ay kadiliman. Sa gitna ng kadilimang
iyon ay ang maliit na apoy at kailangan mo iyong titigan”

Napanguso naman si Savannah at pipikit na sana siya ng biglang kumulo ang tiyan
niya. Nakagat niya ang ibabang labi niya at nagpiece sign sa tatlo. “Nagugutom na
ako. Pwedeng mamaya na lang?”

Napailing na lang sila at wala ng nagawa pa kundi ang itigil muna ang training na
hindi pa naman talaga nagsisimula.

***

Nakaupo si Savannah sa may mahabang couch habang may hawak na maliit na kaldero na
may lamang ramen. Nakacross sitting position siya at tutok na tutok sa TV. Sa may
lamesa ay may nakapatong pang apat na pirasong brownies, isang pirasong fried
chicken at isang bowl ng kanin na may siomai sa ibabaw. Ang Archer Brothers naman
ay nasa kani-kanilang kwarto para magpahinga dahil hindi pa sila nakakatulog simula
nung dumating sila dito. Naisip kasi ni Savannah na pagpahingahin muna ang tatlo at
simulan na lang ang training mamayang hapon.

“Ang takaw mo talaga kahit kelan” napatunghay si Savannah at nanlaki ang mata ng
makita si Warren na nakatayo sa kanyang harapan. May dala itong isang plastic bag
at naamoy ni Savannah ang iba’t-ibang klase ng pagkain dito. Napatayo naman siya at
ngumiti ng sobrang lapad.
“Warren!” dumamba siya dito at niyakap ng mahigpit. Napatawa naman si Warren sa
ginawa ni Savannah. “Napadalaw ka?”

“Absent ka at hindi mo sinasagot ang mga text at tawag ko. I’m worried” umupo na
silang dalawa at nilapag naman ni Warren ang dala niya sa may lamesa. “Umabsent ka
ba para lang kumain ng ganito kadami?” nakangising sabi niya.

Hinampas naman siya ni Savannah. “Hindi no! May importante lang akong dapat gawin
kaya hindi muna ako makakapasok” magtatanong pa sana si Warren pero itinaas ni
Savannah ang kamay niya para pigilan ito. “Wag mo ng itanong dahil wala akong balak
sabihin” binelatan pa niya ito at kinuha ang plastic bag. Binuksan niya ito at
tumambad sa kanya ang iba’t-ibang pagkain na puro paborito niya. Dinilaan ni
Savannah ang labi niya na para bang takam na takam sa mga pagkain na nasa harapan
niya. “You never fail to make me happy, Renren! Ang daming pagkain!” parang bata na
sabi niya.

Napatawa naman si Warren at ginulo-gulo ang buhok ni Savannah. “Nasanay na akong

palagi kang dinadalhan ng pagkain sa tuwing bumibisita ako dito. Oo nga pala,
kanino ‘yung mga sapatos sa may shoe rack? May kasama ka pa bang iba dito? Umuwi na
ba ang parents mo?” sunod-sunod na tanong ni Warren.

Napatigil naman si Savannah sa pag-aalis ng balat ng burger na hawak niya. “Ah.

Nandito ang mga kaibigan ko mula sa Europe. May kailangan lang sila dito at dito
sila tumutuloy”

Tumango-tango naman siya at kumuha din ng isa pang burger. “I missed you” sabi niya
habang nakatingin sa burger na hawak niya. 

Natigilan naman si Savannah at tumingin kay Warren. Napangiti siya ng makitang

namumula ang pisngi nito. “I missed you too. Ikaw kasi, hindi ka gaanong
nagpapakita. Masyado kang busy sa mga bagay-bagay. Hindi na tuloy natin nagagawa
‘yung mga bagay na nagagawa natin noon” kumagat siya sa kanyang burger at hindi pa
rin inaalis ang tingin sa nakatungong si Warren.

Tumunghay siya at pinantayan ang titig ni Savannah. “Can we do it again? Alam kong
nawalan na ako ng oras sayo at hindi ko rin naman iyon ginusto” napakunot ang noo
ni Savannah ng makita ang lungkot sa mga mata ni Warren. “I want to set things
right but I don’t know how” pabulong na sabi niya kaya hindi narinig ni Savannah.
Ngumiti si Warren pero hindi umabot sa kanyang mga mata. “Can you run away with
me?” 

Natigilan si Savannah sa sinabi ni Warren. Ibinuka niya ang kanyang bibig para
magsalita pero sinarado din kaagad. Binuksan niya ulit ito para magsalita at hindi
niya mapigilang mautal. “A-Ano? What do you mean?”

Pinisil ni Warren ang ilong ni Savannah kaya napapikit siya. Hinawakan ni Warren
ang kanyang pisngi at lumapit sa kanya para halikan ang noo niya. Naramdaman niya
ang mainit na labi ni Warren na dumampi sa kanyang noo. Kumabog ang kanyang dibdib
at napabuntong hininga. “I’m just kidding. What I mean is can we go on a date?”

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update! Sana patuloy niyo pa ding

suportahan itong story ni Savannah. Maraming salamat sa mga patuloy na nagvovote at
nagcocomment! Thank you talaga! If you have questions, post lang kayo sa group o
kaya naman i-message niyo ako dito. Para sa may mga twitter. Follow me:
@shinkumiwattpad

=================

Chapter Eighteen: Too Fucked Up

Chapter Eighteen: Too Fucked Up

“Hey, where are you going?” napatigil si Savannah sa paglalakad ng magtanong si

Tred. Kalalabas lamang nito sa kanyang kwarto na katapat lang din ng kwarto niya.
Halatang bagong gising lang ito dahil gulo-gulo ang kanyang buhok at may panis na
laway pa na namuo sa gilid ng kanyang labi. Napangiwi na lang si Savannah at umirap
sa kawalan. “Bakit bihis na bihis ka?” pagtatanong muli nito.
“I’m going out with my friend. Mabilis lang naman kami. Pagbalik ko we can
officially start the training, okay?” ngumiti ito ng matamis sa kanya at kumislap-
kislap ang mata na parang tuta na nagpapacute sa amo niya.

Napatawa na lang si Tred at napailing pagkatapos. “Fine. But be home at 7. Nasabi

kasi ni Van na tatawag daw siya ng mga bandang 8 para kamustahin ang training.
Kapag nalaman niyang wala ka pa ng mga oras na ‘yun, sigurong sesermunan ka na
naman at mag-aaway na naman kayo” lumapit sa kanya si Tred at ginulo-gulo ang buhok
niya. Marahas namang tinabig ni Savannah ang kamay nito at napanguso.

“Wag mo ngang ganyanin ang buhok ko! It took time para maayos ko lang ‘yan no!”
bulyaw sa kanya ng dalaga. Napahalaklak na lang si Tred at lumakad na palayo sa
kanya habang nakapamulsa. Kunot-noong inayos ni Savannah ang kanyang buhok pero
napangiti na lang din kalaunan habang pinapanood maglakad palayo si Tred na
nakapamulsa pa. Lumakad naman siya pababa ng hagdan at dumiretso sa may sala kung
saan naghihintay si Warren. Nang alukin siya nitong lumabas o mag-date ay pumayag
na siya. Friendly date lang naman eh, isip niya. 

Napatayo si Warren ng makita si Savannah. Kitang-kita sa mukha nito ang saya ng

makita siya. Nakasuot si Savannah ng simpleng putting dress na above the knee at
naka-fish tail ang kanyang buhok na nakalagay sa kanyang unahan. Wala siyang suot
na make-up pero ang pagiging simple niya ang nakadagdag lalo sa kagandahan niya.
Nang makalapit na siya kay Warren ay ngumiti siya at ipinalakpak ng isang beses ang
kanyang kamay sa mukha ng binata.

“Masyado ka naman yatang nagandahan sa akin. Masama ‘yan!” natatawang sabi niya.

Nabalik naman sa realidad si Warren ng marinig ang sinabi ng dalaga. “Why? It’s not
bad. I’m enjoying it actually. You’re really beautiful and I like it” puno ng
sinseridad na sabi ni Warren. Agad namang nag-init ang pisngi ni Savannah at umiwas
ng tingin. Hindi niya inakalang nagmula iyon sa bibig ni Warren. Kapag kasi
sinasabi niyang maganda siya madalas ay binabatukan o kaya naman binabara siya ni
Warren kagaya noon pero iba na ngayon. Iba na kasi may gusto na si Warren sa kanya.
“Let’s go? I don’t know what will I do to you if we stay here staring at each
other” nakangising sabi niya at bago pa makareact si Savannah ay hinawakan na niya
ang kamay nito. 

Hinila siya ni Warren palabas ng bahay hanggang sa makarating sila sa kung saan
nakaparada ang kotse nito. Pinagbuksan siya ni Warren ng pinto at pumasok naman
kaagad siya. Biglang kumabog ang kanyang dibdib at hindi niya alam kung bakit.
Iniiling niya ang kanyang ulo at paulit-ulit na sinabi sa kanyang sarili na –
friendly date lang ‘to at wala ng iba pa. 
Hindi niya namalayan na nakapasok na pala sa loob si Warren at natigilan siya ng
ilapit nito ang katawan niya sa kanya. Nahugot niya ang kanyang hininga ng sobrang
lapit na ng pisngi ni Warren sa mukha niya. Hinila kasi nito ang seat belt at
ikinabit sa kanya. Lumunok siya ng ilang beses at bukas-sara ang kanyang palad
dahil sa kaba.

“Are you okay?” nag-aalangang tanong ni Warren habang nakatingin sa kanya. Napaiwas
naman siya ng tingin at itinuon ang atensyon sa may bintana.

“O-Oo naman” dahan-dahan siyang tumingin kay Warren at nag-aalangang ngumiti. “I-
I’m fine. Tara na? Saan ba tayo pupunta?” pag-iiba niya ng usapan.

Ngumiti si Warren sa kanya at hindi katulad kanina, umabot na ito hanggang sa

kanyang mga mata. “You’ll find out” sagot nito at pinaandar na niya ang sasakyan.
Sumandal na lamang siya sa may upuan at tumingin sa may bintana.

Ito ang unang beses na lalabas sila ni Warren na tinawag niyang ‘date’. Naalala
niya tuloy nung una silang nagkakilalang dalawa. Hindi niya pa saulado ang pasikot-
sikot sa school at si Warren ang tumulong sa kanya. Sobrang bait sa kanya ni Warren
at siya ang naging unang kaibigan niya. Kapag may kailangan siya ay palaging
nandyan si Warren para tulungan siya. Kapag malungkot siya, si Warren ang sandalan
niya. Kapag nagagalit siya, si Warren ang nagpapakalma sa kanya. Kapag bored siya,
si Warren ang palagi niyang kasama para mawala ang boredom niya. Hindi niya
aakalaing aabot sa punto na magtatapat si Warren ng nararamdaman niya para sa
kanya. Nahihirapan tuloy siya kung sino sa dalawa ang pipiliin. Ayaw niyang mamili.
Ayaw niyang may masaktan. Pero anong gagawin niya? Mahal niya sila pareho – sina
Law at Warren. Hindi niya inaakalang mapupunta siya sa ganitong sitwasyon. Ang
paggitnaan ng dalawang lalakeng importante sa buhay niya at alam niyang dadating sa
pagkakataon na kailangan na niyang mamili. Ngunit hindi pa siya handa. 

Sa kalagitnaan ng biyahe ay itinigil ni Warren ang sasakyan na siya namang

ikinapagtaka ni Savannah. Napatingin siya kay Warren at humarap ito sa kanya.

“What’s the problem?” tanong niya.

Bumuntong hininga si Warren at napakamot sa kanyang batok. “This is the first time
I ask you out on a date and honestly, I don’t have plans and I don’t know where to
take you. Baka kasi kapag dinala kita sa isang lugar ay hindi mo magustuhan”
kinagat niya ang ibabang labi niya at mukhang frustrated.
Saglit na tinitigan ni Savannah ang binata at humagalpak ng tawa pagkatapos. Kunot-
noo namang pinanood ni Warren si Savannah habang tumatawa.

“Warren...” muli siyang tumawa at hinampas-hampas pa ang braso ng binata. “You’re

so cute! Look, okay lang kahit saan mo ako dalhin basta may pagkain. Hindi mo naman
kailangang mamroblema dahil lang sa bagay na ito eh. Hindi naman ako maarte at
hindi rin naman ako pihikan, alam mo ‘yan. I love the simplest things and I don’t
want anything extravagant” hinawakan ni Savannah ang pisngi ni Warren at kinurot
ito. “I didn’t expect that my bestfriend will be this cute” nakangiting sabi niya.

Napasinghap naman si Warren at naramdaman niyang sumikip ang kanyang dibdib pero sa
magandang paraan. Napangiti na lamang din siya dahil sa ginawa ni Savannah.
Hinawakan niya ang malambot na kamay ng dalaga at hinila ito papalapit sa kanya.
Nagulat si Savannah sa ginawa ni Warren at naramdaman na lamang niya ang pagpulupot
ng braso nito sa kanyang bewang. Niyakap siya ni Warren at ngayong nakasandal ang
ulo niya sa dibdib nito ay rinig na rinig niya ang malakas na pintig ng puso ng
binata na para bang may humahabol sa kanya.

Bumuntong hininga si Warren at mas lalong hinigpitan ang yakap niya kay Savannah na
para bang ayaw na niyang pakawalan pa ito. “I think i’m going crazy, Sav. What did
you do to me? Things aren’t suppose to turn out like this. I’m fucked up. I’m so
fucked up” bulong niya gamit ang nahihirapang boses. Hindi maintindihan ni Savannah
ang ibig sabihin ni Warren kaya nakinig na lamang siya sa maaari nitong sabihin.
“I’m scared because i’m falling hard. I’m scared because I don’t know if someone
will catch me or just watch me fall to the hard ground and break into pieces. But
what scares me the most is – someone might steal you away from me and thinking
about it makes me agitated” humiwalay siya sa pagkakayakap kay Savannah at
hinawakan ang balikat nito.

Hindi makapagsalita si Savannah dahil wala siyang maisip na pwede niyang sabihin.
Parang may bumara na kung ano sa kanyang lalamunan na dahilan kung bakit di siya
makapagsalita. Ngayon, naging mas malinaw na sa kanya na gusto siya ni Warren at
hindi niya alam kung bakit kumakabog ng malakas ang kanyang dibdib. Napahawak siya
sa kanyang dibdib at nakagat ang ibabang labi niya. Why am I feeling this way? I
can’t feel the same way to the both of them. This shouldn’t be happening.
Nagpapanic na ang buong sistema ni Savannah at hindi na niya alam pa ang gagawin.

Hinaplos ni Warren ang kanyang pisngi kaya napatingin siya sa mga mata nitong puno
ng pagmamahal. She felt her heart melt because of that look. Warren looks at her
like she’s the prettiest girl in the world.

“I don’t know when this feelings start but what’s important now is you’re with me
and i’m happy” bumuntong hininga si Warren at ngumiti sa kanya. “You can decide
kung saan tayo pwedeng pumunta”

“I told you, kahit saan pwede basta may pagkain” natawa na lang silang pareho
pagkatapos noon. “I’m craving for chocolates” nakangusong sabi ni Savannah.
“Chocolates? Okay then, I know where to go”

Muling pinaandar ni Warren ang sasakyan hanggang sa makarating na sila sa bayan.

Madaming tao ang namamasyal at naglalabas-masok sa mga shops. Ipinarada niya ang
sasakyan sa tapat ng isang shop na puno ng chocolate ang tinda. Nagliwanag naman
ang mga ni Savannah ng makita ang makulay na exterior ng shop. Hindi na niya
inantay pa na pagbuksan siya ni Warren at bumaba na siya ng sasakyan dahil sa
excitement. Napatawa na lang si Warren dahil sa inasta ng dalaga. Lumakad siya
papalapit dito at hinawakan ang kamay niya. Tumingala naman sa kanya si Savannah at
ngumiti.

“Pumasok na tayo?” tumango lamang si Savannah sa kanya at magkahawak-kamay silang

pumasok sa loob. 

Walang gaanong tao sa loob ng shop dahil madalas mga estudyante ang napunta dito at
dahil weekdays ngayon at oras ng klase ay walang gaanong tao. Madali silang
nakahanap ng upuan at napili nila sa may tabi ng bintana.

Binigyan sila ng waiter ng menu at mas lalong namangha si Savannah ng makita ang
masasarap na choices. 

“Hindi ko alam kung anong pipiliin ko” nakakunot-noong sabi niya. “Libre mo naman
‘to hindi ba? Kaya pwede akong bumili ng kahit anong gusto ko di ba?” nakangising
tanong ni Savannah.

Napailing na lang si Warren. “Of course. Pwede kang pumili ng kahit ano pero hinay-
hinay lang. Too much sweets is bad for your health, Sav” warning ni Warren.

Ngumuso naman si Savannah. “Wag ka ngang KJ dyan. Minsan lang ako kakain ng
madaming chocolate kaya pagbigyan mo na ako” muli siyang tumingin sa may menu at
nagsimulang pumili. “I want chocolate farfait, chocolate cake, chocolate ice cream,
chocolate biscuits with chocolate sauce at chocolate shake!” pumalakpak pa si
Savannah na parang bata at pinanood lamang siya ni Warren. “What? Bakit ganyan ka
makatingin?”

“Sabi mo cute ako pero ang totoo, ikaw naman itong cute” natatawang sabi niya. “Yan
na ba ang order mo?”
Tumango lamang si Savannah at si Warren na ang nag-intindi ng kanilang kakainin.
Humalumbaba si Savannah sa may lamesa at tumingin sa paligid habang inaantay si
Warren na nakatayo sa may counter. Sobrang colourful ng design sa buong shop. Ang
wallpaper ay iba’t-ibang klase ng sweets at ang tanging kulay lamang na makikita ay
brown, pink, white at black kaya sobrang cute tingnan. Isama na din ang mga upuang
kulay pink at pabilog na wooden table na mas lalong nakadagdag sa ganda ng shop.

Habang inililibot niya ang tingin sa paligid ay napadako ang tingin niya sa isang
lamesa. May magkaharapang lalake at babae doon na masayang nagtatawanan at
nagkekwentuhan. Matagal niyang tinitigan ang lalake at hindi siya makapaniwala sa
kanyang nakita. Naiyukom niya ang kanyang kamao. Hindi niya alam kung bakit siya
nagagalit. 

Si Law ay may kasamang babae at mukhang masaya siya habang nakikipagkwentuhan dito.

Umiwas siya ng tingin at kinagat ang ibabang labi niya. Biglang sumikip ang kanyang
dibdib na para bang hindi na siya makahinga. Hindi na niya napansin pang nakabalik
na pala si Warren kasama ang waiter na may dalang tray na laman ang mga order nila.

“Sav, you okay? Namumutla ka” at hinawakan niya ang noo ni Savannah.

Bigla siyang napatayo sa gulat kaya nasagi niya ang lamesa. Naggawa ito ng tunog
kaya napatingin sa kanya ang mga customers pati na rin ang dalawang pares ng mata
sa hindi kalayuan sa kanila. Hindi niya napigilan ang kanyang sarili na tumingin
kay Law at napasinghap siya ng magkasalubong ang kanilang tingin. Muling sumikip
ang kanyang dibdib ng makitang wala man lang kahit anong emosyon sa kanyang mga
mata at para bang nakatingin ito sa kanya pero hindi siya kilala. 

Bakit mukha siyang galit? Anong nagawa ko? Sino ‘yung kasama niya? Bakit ang
sakit? 

Kung ano-anong tanong ang pumasok sa kanyang isipan at hindi niya alam kung saan
siya huhugot ng sagot. Iniiwas niya ang tingin niya kay Law at tumingin naman siya
kay Warren. Hindi niya dapat iniisip ngayon si Law dahil importanteng araw ito para
sa kanilang dalawa ni Warren. Hindi ito pwedeng masira dahil sa kanya.

Ngumiti siya kay Warren. “Okay lang ako. Masyado lang akong naeexcite sa mga
kakainin kong chocolates kaya nagkakaganito ako” ngumiti siya ng sobrang lapad
kahit na ayaw niyang ngumiti o magpakita ng kahit anong emosyon man lang pero hindi
pwede, ayaw niyang makita ni Warren ang pinoproblema niya.

Napatawa naman si Warren dahil sa sinabi niya. Sabay silang naupo at ini-serve na
ng waiter ang mga inorder nila. “Akala ko kung anong nangyari sayo” naiiling na
sabi niya. Ngumiti na lang si Savannah at nagsimulang kumain. Kanina ay gusting-
gusto niyang kumain ng chocolate pero ngayon ay para bang nawalan na siya ng gana
dahil sa kanyang nakita. Sumulyap siya sa table na nina Law at bumalik na ulit sila
sa pagkekwentuhan at pagtatawanan. Hindi niya namalayan na mahigpit na pala ang
pagkakahawak niya sa kutsara at unti-unti na niyang nababali ito hanggang sa
makarinig siya ng paglagitik. Napatingin siya sa kanyang kamay at nakita ang
kutsara na nahati sa gitna. Mabuti na lamang at sa labas nakatingin si Warren kaya
hindi niya ito napansin.

Tumayo siya at napatingin sa kanya si Warren...

“Pupunta lang ako sa comfort room” tumango lamang ito sa kanya at lumakad na siya
papunta sa banyo. Pagkapasok niya sa loob ay sumandal siya sa may pintuan at
napabuntong hininga. Lumakad siya papunta sa may salamin at binuksan ang faucet.
Hinilamusan niya ng tubig ang kanyang mukha at muling tumingin sa may salamin. 

Biglang bumukas ang pinto at bago pa siya makapagsalita ay sinalubong siya ng

malamig na titig ni Law. Sinara nito ang pinto at nanatiling nakatingin sa kanya.
Paatras siyang lumakad hanggang sa mapasandal siya sa dingding. Lumakad si Law
papalapit sa kanya at kinulong siya gamit ang kamay nitong nakatuon sa may
dingding.

“Do you know how pissed I am right now?” he said through gritted teeth. 

Umiwas ng tingin si Savannah at lumunok ng ilang beses bago nagsalita. “Ano namang
kinalaman nun sa akin?” tumingin siya kay Law. “Lumabas ka na dito Law, banyo ito
para sa mga babae----“ hindi na naituloy pa ni Savannah ang kanyang sasabihin ng
marahas na dumampi ang labi ni Law sa kanyang labi. Hindi ito nagtagal kagaya noong
bimisita siya sa bahay ni Law pero sapat na iyon para manlambot ang tuhod niya. 

“Ito ba ang dahilan kung bakit mawawala ka ng 2 weeks?” nakangising sabi ni Law
pero madilim ang kanyang mga tingin na siyang nakapagpakaba kay Savannah. Lumayo na
sa kanya si Law at ipinamulsa ang kanyang kamay. “I just came here to kiss you and
by the way, enjoy your fucking date with that fucking bestfriend of yours”

Tumalikod na si Law at lalabas na sana ng magsalita si Savannah.

Nakayukom ang kanyang kamao at nanlilisik ang kanyang mga mata. “Wow. You came here
to kiss me? What am I to you? Babaeng lalapitan mo lang para mahalikan mo? Look,
hindi ko alam kung anong problema mo pero kung balak mo lang na paglaruan ako,
bakit hindi na lang ‘yung babaeng kasama mo ang paglaruan mo? Mukha siyang manika
eh” tumawa siya ng may pang-uuyam. “At wag mong pagsasabihan ng ganyan si Warren.
Hindi mo siya kilala! You know what? Nalaman kong hindi pa pala kita gaanong kilala
and now you have proven me that you’re a jerk!” she spat in anger and walked out
from the door leaving Law standing in the doorway.

***
“Kailangan nating puntahan si Savannah” hinawakan ni Trinity ang balikat ni Tiffany
habang nakatingin ng seryoso sa mga nito. Ilang araw na ang nakalipas simula ng
magbago ang Ate niya. Hindi naman nagbago ang ugali nito at pangangatawan nito pero
ang dating itim na mata nito ay naging berde na. Parang binalot ng yelo ang buong
bahay nila dahil sa lamig na dala ni Trinity. Iba na din itong kumilos. Kapag
lumalakad siya ay hindi man lang gumagawa ng tunog ang kanyang mga paa na para bang
nakalutang siya sa hangin. Kapag nagsasalita siya ay may awtoridad ang kanyang
boses at nakakapangilabot. Malamig at maputla naman ang kanyang balat.

“Bakit Ate? Anong kailangan mo kay Savannah? Ipaliwanag mo muna sa akin ang lahat.
Naguguluhan na talaga ako. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ka
naging...naging...” hindi naituloy ni Tiffany ang kanyang sinasabi dahil
nakalimutan niya kung ano ang salitang binanggit sa kanya ng kapatid noong nagbago
ito.

“Oracle. Isa na akong Oracle, Tiffany. Hindi ko din alam kung bakit ako. Noong mga
panahong nahihirapan ako dahil sa pagbabago ko ay ni hindi man lang sumagi sa isip
ko na magkakaganito ako. Naramdaman ko na lang ang kakaibang sensasyon sa aking
katawan at pagbalik ko sa aking sarili ay nakatatak na sa isip ko na isa na akong
Oracle, ang siyang tagapaglahad ng propesiya ng mga bampira” umupo siya sa gilid ng
kanyang kama at humawak sa kanyang noo. “Yung mga salitang nabanggit ko noon,
propesiya iyon at para iyon sa Nakatakda. Alam naman nating lahat na si Savannah
ang anak ng pinakamalakas na bampira sa buong mundo at nakakasigurado akong siya
ang Nakatakda. Siya ang pinatutungkulan ng mga propesiya”

“Hindi ko pa rin maintindihan, Ate Trinity. Bakit ikaw? Tao ka lang din naman ah?
Bakit ikaw pa ang naging Oracle? Ibig sabihin ba nito iiwan mo na ako at magsisilbi
ka para sa mga bampira?” naluluhang tanong ni Tiffany. Hindi niya kayang mawala ang
kapatid niya sa kanya. Siya na lang ang tanging pamilya niya at sa oras na mawala
ito sa kanya ay hindi niya kakayanin.

“Iyan din ang gusto kong alamin. Bakit ako pa? Sa dami ng tao o bampira sa mundo,
bakit ako pa ang napili?” muli siyang napabuntong hininga. “Pero wala na akong
magagawa kundi ang gawin ang bagay na itinakda para sa akin” tumayo na siya at
humarap kay Tiffany. Ngumiti siya sa kanyang kapatid. “Huwag kang mag-alala.
Hinding-hindi kita iiwan dahil ikaw ang pinakaimportante sa lahat para sa akin.
Hindi ko kakayaning mapalayo sayo. Kahit na nagkaganito ako, ako pa rin ang Ate
Trinity mo, palagi mo itong tandaan” lumapit siya kay Tiffany at niyakap ito ng
mahigpit. “Everything will be okay, Tiffany. Ramdam kong mas lumakas ako at hindi
na ako kagaya noong dati. Isipin na lang natin na biyaya ito ng Panginoon at ito
ang pangalawa kong buhay kaya magpasalamat na lamang tayo sa Kanya dahil hindi Niya
tayo pinapabayaan”
Napangiti na lang si Tiffany dahil sa sinabi ng kanyang kapatid...

“Samahan mo ako. Kailangang malaman ni Savannah na ako ang Oracle. Siguradong alam
na nila na may bago ng Oracle ngayon”

“Pero may isa pa akong tanong Ate, paano mo naman nalamang ikaw na ang bagong
Oracle? Madami pa bang alam tungkol sa mga bampira?”

“Bago ako maging ganito ay nakausap ko sa aking isip ang dating Oracle. Sinabi niya
sa akin ang aking tungkulin at kung paano ko ito gagawin”

Tumango-tango si Tiffany sa naging sagot sa kanya ni Trinity at sabay na silang

lumabas ng bahay. Nakasuot ng jacket na may hood si Trinity at sunglasses para
hindi makita ang kanyang mga matang kulay berde. Lumakad sila hanggang sa may kanto
sa kung nasaan ang sakayan pero papara pa lang sana sila ng taxi ay may itim na van
na pumarada sa kanilang harapan. Bumukas ang pinto nito at may lumabas na mga
kalalakihan na may takip sa mukha at armado ng mga may matatas na kalibre ng baril.
Binalot ng takot ang puso nilang dalawa at hindi na nila nagawang makatakbo pa.

“A-Anong kailangan niyo samin?!” nanginginig na tanong ni Tiffany. Hinawakan siya

ng isang lalake at sapilitan siyang ipinasok sa loob. “Bitawan niyo nga ako!
Pakawalan niyo kami!” sinibukan niyang manlaban pero masyadong malakas ang mga
lalakeng dumudukot sa kanila ngayon.

“Manahimik ka nga!” sinampal ng isang lalake si Tiffany na naging sanhi ng pagdugo

ng labi nito.

“Tiffany!” sigaw ni Trinity at itinulak siya ng isa pang lalake sa tabi ni Tiffany
na umiiyak habang hawak ang mapula niyang pisngi dahil sa sampal nung lalake. “Ano
bang kailangan niyo? Kung pera, wala kayong makukuha sa amin. Mahirap lang kami at
wala na kaming mga magulang” umiiyak na sabi niya. Niyakap niya si Tiffany habang
nakatingin sa mga lalakeng kasama nila sa loob ng van. Limang lalake ang nasa loob
ng van, ang isa ay nagdadrive at ang isa ay katabi nito, ang tatlo naman ay kasama
nila sa likod.
“Manahimik ka na lang kung ayaw mong masaktan!” sigaw sa kanya ng isa. Tumahimik na
lang siya at pinatahan na lamang si Tiffany habang marahang hinahaplos ang pisngi
nito. Tumingin siya sa may bintana para tingnan kung nasaan na sila at napansin
niyang nakalabas na pala sila ng District 1. Hindi niya saulo ang mga sumunod pang
mga Dsitrict kaya hindi na niya alam pa kung nasaan sila hanggang sa tumigil na ang
sasakyan.

Tumingin siya malaking bill board na may nakasulat na ‘DISTRICT 4: THE VINTAGE
DISTRICT’. Ngayon lamang siya nakatungtong sa may District 4 pero napansin niyang
ang mga bahay ay parang makaluma ang style at para bang bumalik siya sa panahong
wala pang kahit ano – walang internet, walang cellphone, walang computer, wala
lahat.

Bumukas ang pinto at lumabas ang isang lalake. Napansin niyang papunta ito sa isang
shop...

“Hello Boss?...Opo...kasama na naming...sige po...malapit na po kami...nandito na

kami sa District” napatingin naman siya sa isang lalake na hawak ang kanyang
telepono at kausap ang Boss nito.

Napabuntong hininga na lang siya at tumingin kay Tiffany na natutulog sa kanyang

balikat...

Ano ba talagang kailangan nila sa amin? Bakit kami nandito?

***

Lei/shinkumi’s Note: Sorry sa matagal na udpate~ Sana sa Saturday pa ito pero

naisipan kong i-post na. Hihingi lang ako ng favor, pansin ko kasi kakaunti ang
comment pero ang dami namang votes. Pahingi naman ng comment. Gustong-gusto ko
talagang nagbabasa ng comment, kahit nga hindi niyo na i-vote, magcomment na lang
kayo. HAHAHAHA. Nagiging boring na ba? Sabihin niyo lang. Pasensya na talaga. Hindi
ko alam kung kelan ako makakabawi. Ang dami na talaga naming ginagawa. <3

Nakakastress ang gawain namin sa school lalo na ang programming. Nakakadugo ng utak
mga beh. Tapos ang dami pang issues sa EXO, kaiyak. Pero di na ako gaanong
makapagspazz ngayon. At isa pang pero, busy din ako sa paghahanap ng pictures ni
Kim Woo Bin at Lee Jong Suk. Wahahaha. <3

Okay titigil na ako, namiss ko ang magkaroon ng mahabang author’s note. Namiss ko
kasi kayo. Naks. Kiligin kayo please. XD SALAMAT SA PAGBABASA! LAB YU OL. SORRY SA
TYPOS. KUNG MAY WRONG GRAMMAR, PAKICORRECT NA LANG O KAYA KAPAG NAKA-SPOT KAYO NG
TYPOS. <3
=================

Chapter Nineteen: Immortal Sword

WARNING: SLIGHT SPG AHEAD. XD

Chapter Nineteen: Immortal Sword

“Are you ready?” tanong ni Tres kay Savannah. Nandito sila sa likod ng mansyon para
simulan na ang training. Naisip nilang dito na lang at hindi na sa bundok ng
Tersiera kung saan nakatira noon si Lolo G dahil masyadong malayo. Mas minabuti na
lamang nilang dito na lang sa loob ng mansyon mag-ensayo.

“I’m more than ready” nakangising sagot ni Savannah. Huminga siya ng malalim at
iniiling ang kanyang ulo. Mas pinili niyang kalimutan na lang ang nangyari kanina
noong lumabas silang dalawa ni Warren. Gusto niyang humingi ng tawad dito dahil
simula nung makita niya si Law sa loob ng shop na iyon na may kasamang babae ay
nawalan na siya ng gana at naapektuhan nun ang date nilang dalawa ni Warren. “So
tell me how can I release this Immortal Sword thingy?” 

“Gaya ng sinabi namin sayo, concentration ang pinakaimportante sa lahat. Ipikit mo

ang iyong mata at magconcentrate ka. Mag-antay ka ng mga ilang minuo at kapag may
nakita kang apoy ay titigan mo ito. Pakiramdaman mo ang sarili mo at ang
kapangyarihang nakatago sa loob mo”

Sinunod na ni Savannah ang sinabi ni Tres at ipinikit ang kanyang mga mata.
Nakalipas ang ilang minuto ay nakita na niya ang apoy sa kanyang unahan.
Nakakapagtakang hindi man lang siya nasisilaw o kaya naman naiinitan dahil dito
kaya gaya ng sinabi ni Tres ay tinitigan niya ito. Parang may kung anong dumiklap
na kuryente sa kanyang isip at naiyukom niya ang kanyang kamao. Narinig niya ang
pag-agos ng tubig sa may fountain, ang mga huni ng ibon sa kagubatan, ang tunog ng
mga sasakyan sa may highway pati na din ang bawat paghinga at bawat pagpintig ng
puso nilang tatlo - ang Archer Brothers. Dinig niya din ang pag-agos ng dugo sa
kanyang mga ugat pati na din ang kalmadong pagtibok ng kanyang puso na unti-unting
bumibilis sa bawat pagpatak ng minuto. 

“Anong nakikita mo Savannah?” dinig niyang tanong ni Tred.

Muli siyang nagconcentrate at nawala na ang apoy sa kanyang harapan. Nakatayo siya
sa isang kwarto na kulay puti. Walang kahit ano at siya lamang ang nakatayo sa
gitna nito. Inilibot niya ang tingin sa paligid pero walang siyang makitang pinto o
bintana man lang na pwedeng paglabasan.

“I’m in a white room. The ceiling, the wall and the floor is all white. Everything
is white. Nasaan ako?” 

“Let me see...” saglit na natahimik si Tred. “Pallid Room or White Room. Iyan ang
lugar kung saan mo mapapalabas ang Immortal Sword. Sa bawat armas na palalabasin mo
ay may nakalaan ding kwarto para sa kanila at para sa Immortal Sword, Pallid Room
ang katumbas nito”

“Kung ganoon, anong gagawin ko para palabasin---“ hindi na naituloy pa ni Savannah

ang kanyang sasabihin dahil sa may dulo ng kwarto ay may umangat na nakahigang
bagay. Napapalibutan ito ng nakakasilaw na liwanag at tuluyan ng naging malinaw sa
kanya kung ano ito. “Immortal Sword” bulong niya sa kanyang sarili. Lumapit siya
dito at akmang hahawakan pero napasigaw siya at nailayo niya ang kanyang kamay
dahil may nakapalibot na kung ano dito. Kapag inilalapit niya ang kanyang kamay ay
nakukuryente siya. Sinubukan niya ulit itong kuhanin pero napaatras siya ng may
umangat namang parisukat na bagay mula sa sahig. Gumalaw ang espada at tumusok ito
sa gitna ng parisukat hanggang sa gitna ng nito. “Anong gagawin ko ngayon?
Nakatusok ito sa parang...parisukat na bagay. Paano ko ito maiialis?”

“Subukan mo ulit hawakan at hilahin sa pagkakatusok nito” narinig naman niyang sabi
ni Trey.

Ginawa niya ang sinabi ni Trey. Hinawakan niya ang hawakan ng espada at nagtakang
hindi na siya nakukuryente pero  nang bubunutin na niya ito ay muli na namang
nakuryente ang kanyang mga kamay. Napaatras si Savannah at nag-isip ng pwedeng
gawin. Sinubukan niyang muli na bunutin ang espada pero hindi niya talaga magawa,
sa huli ay nakukuryente lamang siya. 

“Anong nangyayari?” narinig niyang tanong ni Tres.

“Hindi ko talaga makuha. Anong gagawin ko?” tanong ni Savannah. Nag-antay siya sa
tatlo kung sino ang magsasabi sa kanya ng kung ano ang pwede niyang gawin pero
ilang minuto na ang nakalipas pero wala pa ring nagsasalita sa kanila. Napabuntong
hininga na lang siya at itinuon ang atensyon sa espada.

Susubukan na sana niyang muli na kuhanin ang espada pero bago pa niya magawa iyon
ay biglang may lumabas na ilaw sa kanyang harapan at napapikit na lamang siya para
hindi masilaw dito. Nang mawala ang liwanag ay dahan-dahan niyang inimulat ang
kanyang mga mata at nakita niya ang isang magandang babae sa kanyang harapan.
Nakasuot ito ng puting dress na abot hanggang sahig ang haba. Para siyang diwata
dahil sa sobrang ganda niya. Sobrang puti niya at ang buhok niya ay kulay abo na
ang haba ay umabot hanggang sa kanyang bewang. Nakapalibot sa kanyang noo ang isang
manipis at gintong metal na kumikinang. Ang mata niya ay kulay asul at
napapalibutan ito ng butil-butil na diyamante na kulay puti.

“Sino ka?” tanong ni Savannah.

Ngumiti ang babae sa kanya at dahan-dahang yumukod na para bang nagbibigay-galang.

“Natutuwa akong makita ka, Savannah Kier Walker” sabi niya pagkatunghay niya. “Ako
si Pleyr. Ako ang tagapangalaga ng Immortal Sword. Nandito ako para ibigay sayo ang
pagsubok bago tuluyang mapasakamay mo ang espadang ito” pagpapaliwanag niya. “Ang
bawat kwarto ay may bawat tagapangalaga din kagaya ko at kami ang magbibigay ng
pagsubok sayo”

“Ano namang klaseng pagsubok?”

Nawala ang ngiti ni Pleyr at napalitan ng nakakatakot na ngisi na siyang nagbigay

ng matinding kilabot sa kanya. “Kailangan mo akong labanan at kailangan mo akong
matalo. Pero wag kang umasa na ganoon lamang kadali iyon dahil ako ang gagamit ng
Immortal Sword at ikaw, sarili mo lang ang gagamitin mo”

Nanuyo ang kanyang lalamunan sa kanyang narinig. Mukhang malakas si Pleyr at kahit
mala-anghel ang kanyang kagandahan ay may kung ano pa ring nakakatakot sa kanyang
aura. Para bang kahit mukha siyang anghel, nagsusumigaw sa kanyang kaanyuan ang
salitang ‘mapanganib’.

“So, can we start?” nakangising tanong ni Pleyr sa kanya. Lumakad ito papalapit sa
Immortal Sword at walang kahirap-hirap na binunot ang espada. Lumiwanag ito ng
mapapunta sa kanyang kamay at inikot-ikot niya ito sa ere na para bang wala lang sa
kanya ang bigat nito. Dahan-dahan siyang lumapit kay Savannah habang ipinapaikot
ang espada at wala naman siyang nagawa kundi ang umatras. Nag-iisip siya kung paano
malalabanan si Pleyr ng walang gamit na armas pero nablanko ang kanyang isipan.
Napamura na lamang siya habang papalapit ng papalapit si Pleyr sa kanya hanggang sa
mapasandal na siya sa pader. “What’s the problem? You can’t run away. You only have
two choices: fight me or you’ll die”

Umayos ng tayo si Savannah at iniyukom ang kanyang kamao. Masama niyang tiningnan
si Pleyr pero ni hindi man lang ito nagpakita ng takot. Bagkos ay nanatili lamang
itong nakangisi sa kanya. “Ano na Savannah? Hanggang dyan na lang ba ang kaya mo?
Nakakaawa ka naman kung ganun or should I say, nakakaawa ang mga bampirang
masasakupan mo kapag ikaw na ang pumalit sa trono ni Van Walker. You will be a big
disappointment to the whole clan”
Savannah’s forehead creased and she can feel her blood boiling in anger. Being a
disappointment to the whole Vampire Clan is the least thing she would do. She will
prove everyone that she’s worthy of the position and she’s worthy of being the
daughter of the most powerful vampire in the world.

“Wag kang magsalita ng tapos. You don’t know me and you don’t know the things i’m
capable of doing” pumula ang mga mata ni Savannah at humaba ang kanyang mga pangil
at kuko. Mabilis siyang gumalaw at nanlaki ang mga mata ni Pleyr ng makitang nasa
tabi na niya si Savannah. Bumulong siya malapit sa tenga ni Pleyr gamit ang malamig
niyang boses. “Let me ask you this question, Pleyr, how can you be so sure that you
can defeat me by the weapon that’s suppose to be mine?” unti-unting nabalutan si
Savannah ng pulang aura at akmang susuntukin si Pleyr pero iniwasiwas ni Pleyr ang
espada at mabilis namang nakailag si Savannah.

Humakbang siya ng ilang metro kay Pleyr at hindi na niya inantay pang sumugod ito.
Si Savannah na ang unang sumugod at gamit ang pinagsamang bilis at tulis ng kanyang
kuko ay kinalmot niya ang iba’t-ibang parte ng katawan ni Pleyr na halos hindi na
nito masundan pa ang kanyang galaw. Nabitawan ni Pleyr ang espada at ginawa namang
pagkakataon iyon ni Savannah para kunin ito. Mabilis siyang tumakbo papalapit sa
espada pero ng kukuhanin na niya ito ay inapakan ni Pleyr ang kanyang kamay.
Napaluhod siya sa sahig at napasigaw dahil sa sobrang sakit. Mas lalo pang diniinan
ni Pleyr ang pagkakatapak sa kanyang kamay na para bang plano nitong durugin ang
kanyang mga buto dito.

“You’re underestimating me. Do you think I will let you get my sword?” Pleyr
hissed. 

Savannah let out a loud yelp when Pleyr stomped her hand harder. “B_tch!” she
yelled. “Your sword? It’s mine, you sh_t! Tagapagbantay ka lang ng espadang ito at
kahit ano pang gawin mo, sa akin pa rin ito mapupunta!” mas lalong nagngitngit sa
galit si Savannah at mas lalong lumaki ang pulang aura sa kanyang katawan na
sinamahan na ng mga dumidiklap na kuryente. Gamit ang kaliwa niyang kamay ay
mahigpit niyang hinawakan ang binti ni Pleyr na bumaon na ang kanyang mga kuko sa
balat nito. Napasigaw sa sakit si Pleyr at inangat ang kanyang paa mula sa kamay ni
Savannah. Kinuha naman ni Savannah ang pagkakataong iyon para itapon si Pleyr sa
dulong bahagi ng kwarto gamit lamang ang isa niyang kamay. Tumalsik si Pleyr at ng
tumama ang kanyang likudan sa may pader ay naggawa ito ng malaking crater bago siya
dahan-dahang padapang bumagsak sa sahig.

Mabigat ang paghingang tumayo si Savannah at kinuha ang espada. Nagtaka siya dahil
sobrang gaan nito na taliwas sa iniisip niya. Mukha kasi itong mabigat at mukhang
hindi niya kakayanin pero ng hawakan niya ito ay tamang-tama lamang ito sa kanyang
kamay na para bang ginawa talaga ito para sa kanya.

Umilaw ang espada at ang hawakan nito ay unti-unting naging ginto at ang talim nito
ay naging kulay itim. Dumaloy sa espada ang pula niyang aura at nakaramdam siya ng
matinding kapangyarihan na nanggagaling sa espada na para bang pinaparamdam nito na
kanya na talaga ang espada at opisyal na itong parte niya simula ngayon.
“Savannah? Ano ng nangyayari sayo? Nawala ka bigla at hindi ka sumasagot sa mga
tanong namin! Nandyan ka pa ba?” narinig niya ang nag-aalalang boses ni Tred at
napangiti na lang siya habang nakatingin sa espada.

“Okay lang ako! Nakuha ko na ang espada” nakangiting sabi niya kahit na alam niyang
hindi naman siya nakikita ng tatlo.

Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata at pagkalipas ng ilang minuto, nang
imulat niya ito ay nagbalik na siya sa likod ng mansyon kung saan kasama niya ang
Archer Brothers. Naramdaman niya ang malamig na hawakan ng espada at ng iangat niya
ang kanyang kamay ay hawak na niya ito. Bahagya niya itong iniangat at sa isang
iglap ay nawala ito sa kanyang palad.

“Bakit nawala na kaagad? Ni hindi ko man lang nakita ng maayos!” reklamo ni Tres.

Binatukan naman siya ni Trey. “Wag ka na
ni Savannah ang unang hakbang sa kanyang
at siyam pa ang natitira. Kaya mo pa ba?
tumingin si Trey sa kanyang wrist watch.
magpahinga muna tayong lahat” 
ngang magreklamo! Ang mahalaga nagawa na
pagsasanay. Ngayon ay may isa ka ng armas
Gusto mo na bang magpahinga?” saglit na
“Alas diyes na. Mabuti pa siguro ay

Napairap naman sa kawalan si Tred. “Ang sabihin mo gusto mo lang matulog! Kunwari
ka pang pinagpapahinga mo si Savannah eh ikaw naman ‘tong gusto ng magpahinga!”
bulyaw niya sa kapatid.

“Eh anong magagawa ko kung inaantok na ako? Wag ka ngang pa-good boy dyan, if I
know gusto mo na ding pumasok sa mansyon para bola-bolahin ang mga katulong ni
Savannah!” sigaw naman ni Trey.

Bago pa sila tuluyang mag-away-away ay pumagitna na si Savannah. Bumuntong hininga

muna siya bago nagsalita. “Magpahinga na tayong lahat dahil pare-pareho lang tayong
pagod. You don’t need to fight over petty things for Pete’s sake. Sometimes i’m
wondering who’s elder between us all here” inirapan niya ang tatlo at lumakad na
palayo. Hindi na niya pinansin pa ang mga sinabi ng tatlo at dire-diretso lamang
siya sa loob ng mansyon. 

Pagkapasok niya ay naabutan niya sina Jinnah at Blade sa may living room habang
nanonood ng TV. Napataas naman ang kanyang kilay ng makita kung gaano kalapit ang
dalawa na kulang na lang ay magyakapan sila. Napaisip tuloy siya kung anong
nangyayari dahil ngayon lang niya nakita ang dalawa na ganito kalapit pero hindi na
niya ito tinanong dahil baka masira pa ang moment nila. Lumakad na lang siya
papunta sa may hagdan pero napatigil siya ng tawagin siya ni Jinnah.

“Savannah!” humarap siya dito at ngumiti. Inantay na lamang niya ang sasabihin
nito. “May magaganap na activity for Seniors. Camp ito for 5 days. Gusto mong
sumama?” nakangiting tanong ni Jinnah. Si Blade naman ay abala pa ring nanonood ng
TV.

“Pero may training ako eh” dismayadong sagot ni Savannah. Gusto niyang sumama pero
kailangan niyang i-prioritize ang training niya. Unang araw pa lamang ito ng
kanyang training at may labing tatlo pang araw ang bubunuin niya para matapos ang
pagsasanay niya.

“Wag kang mag-alala, next month pa naman ang camp na ‘yun. Bale second week, next
month pa kaya makakasama ka pa. Tinanong lang kita kasi humihingi na sila ng list
sa bawat section kung sino ang makakasama para kapag kung gusto mong sumama, pwede
kitang mailista bukas”

Napakamot sa kanyang batok si Savannah at hindi na niya maitago pa ang kanyang

ngisi. “I would love to join the camp, Jinnah” sabi niya. Gusto niya kasing
maexperience ang mga ganoong activity. Sa mga ganung paraan kasi ay nararamdaman
niya ang nararamdaman ng mga tao kahit papaano. Kahit na imposible, gusto pa rin
niyang mamuhay ng normal kagaya ng mga tao sa paligid niya at sa mga ganung
pagkakataon, sigurado siyang mararamdaman niya ang pagiging normal kahit hindi
naman talaga siya normal.

Jinnah clasped her hands and beamed at her. “Okay! Bukas na bukas ililista na kita
sa mga sasama. Magiging masaya ‘yun!”

Savannah just smiled and dismissed herself. Lumakad na siya paakyat ng kanyang
kwarto. Pagbukas niya ng pinto ay sumalubong sa kanya ang madilim na kwarto niya
dahil sa patay na ilaw. Dalawang beses siyang humakbang pakanan at kinapa-kapa ang
dingding para mahanap ang switch ng ilaw. Nang makapa na niya ito ay agad niyang
binuksan ang ilaw. Humarap siya sa kanyang kamay pero muntik na siyang mapasigaw ng
hindi pala siya nag-iisa sa kanyang kwarto.

Mabilis na hinawakan nito ang kanyang bibig para takpan ito. Isinandal nito si
Savannah sa may dingding at inipit ng kanyang katawan.
“If you shout, i’ll rape you right here, right now”

Dahan-dahan nitong inalis ang pagkakatakip ng kamay niya sa bibig ni Savannah.

“What the hell are you doing here, Law Ephraim “Bastard” Phytos?!” she whisper-
shouted in his face.

Law leaned on her even closer and bump his forehead to hers gently. Her heart
started to pound painfully in her chest. “I just want to apologize for what I did
earlier. I didn't mean to do it. I’m just...f_cking mad and jealous. When I saw you
walk in in the shop with that bastar---i mean with Warren, I really did get jealous
and I hate it. I really f_cking hate it. I don’t know what to do with myself
anymore. I always kept my cool but when it comes to you, I mess up. I always mess
myself up” he looks so frustrated and Savannah is staring at him, having no idea
what to do. “That girl with me...” he paused and looked at her in the eyes.
“Natapunan ko siya ng frappe nung nasa mall ako kaya sinamahan ko siyang bumili ng
damit at nilibre ko na din siya sa shop na pinuntahan niyo. Nung nakita ko kayong
pumasok ni Warren sa loob ng shop ay inutusan ko siyang magpanggap na nakakatuwa
ang pinag-uusapan namin just to make you jealous at para maging even na tayo pero
mas lalo lang akong nainis ng para bang wala lang sayo na may kasama ako. Siguro
iniisip mo ngayon, ‘What a pathetic thing to do?’, am I right?” natatawang sabi
niya. “But that’s the first time I felt like killing people just because of a girl.
I don’t hate Warren before but now that he’s being a threat, I started to hate
everything about him. The only one that’s stopping me to punch his face was you
because I know you wouldn’t want your bestfriend to get hurt” Law caressed her
cheek using his right hand and she shut her eyes, feeling Law’s soft hand in her
face. “I’m so f_cking inlove with you and I don’t know how to stop myself. It’s
like everytime I’m trying to get away, there’s a chain that’s pulling me back. No
matter how many times I tried to get away from you, I always get back to you”

Tumingala si Savannah at sinalubong ang mga mata ni Law na para bang napakadaming
gustong sabihin. Pabilis ng pabilis ang tibok ng kanyang puso at nanlalambot na ang
kanyang tuhod dahil sa sobrang lapit nilang dalawa. Kinagat niya ang ibabang labi
niya at bumaba ang kanyang tingin sa mapulang labi ni Law.

Narinig niya ang sunod-sunod na mahihinag mura ni Law at napasinghap pagkatapos.

Nagulat na lamang siya ng maramdaman niya ang mainit na labi ni Law na nakadampi sa
kanyang labi. Parang may kung anong kumawala sa kanyang tiyan at kinikiliti ang
loob nito. Nablanko ang kanyang utak at ang buong atensyon niya lamang ay nasa
malambot na labi ni Law na nakadikit sa kanyang labi.

Law bit her lower lip and plunged his tongue inside, exploring every inch of her
mouth. She moaned and that turned on the latter even more. Law’s hands moved to her
waist and slowly went up inside her shirt. He cupped her breast and moved his hands
to Savannah’s back to unclasp her bra. Savannah’s hands were pulling and tugging
Law’s hair because of too much sensation the latter is giving to her.
“Hang on to me...” Law breathed and Savannah obliged. She wrapped her legs to Law’s
waist and clung into him. Law carried her to bed and lay her down gently. 

Law wore his shirt out and Savannah did the same. He leaned on her and kissed every
part of her face. Licking and sucking as if he was memorizing every part of her
using his tongue. Law finally removed her bra and her erected breasts sprang free.
Savannah’s face flustered and was about to cover herself up but Law grabbed her
hand and put it above her head. He smirked at the latter and leaned on her ear.

“You’re so sexy. You turned me on, bigtime” 

Her face turned crimson red and bit her lower lip. “S-Shut up! J-Just do w-what
you’re a-about to do, jerk!” she stuttered.

Law laugh and leaned kissed her jaw. He leaned away and stared at her brown orbs.
“I---“ he was about to say something but they heard a loud knock to the door. Law
cursed and stood up. Savannah quickly grabbed her bra and shirt. She put it on and
walked towards the door.

“Magtago ka sa CR” utos niya kay Law at sumunod naman ito.

Patuloy pa rin ang kung sino man sa pagkatok sa may pinto at nang buksan niya ito
ay bumungad sa kanya si Jinnah na may dalang tray ng pagkain. Napakunot naman ang
noo ni Savannah ng makita na may dalawang plato at dalawang servings din ng ulam
pati may dalawa ding baso na may lamang juice.

“Bakit para sa dalawang tao ang dinala mo?” nagtatakang tanong niya at kinakabahan
na din dahil sa makahulugang tingin ni Jinnah.

“Para kay Law, nandyan siya di ba?” nakangising sabi nito.

“Paanong---“ hindi na niya naituloy ang sasabihin niya dahil iniabot na ni Jinnah
ang tray sa kanya. Kinuha naman niya ito at magtatanong sanang muli ng dali-daling
sinarahan ni Jinnah ang pinto at bago pa ito tuluyang sumara ay kinindatan siya
nito. Napanganga na lang siya dahil sa ipinakita ni Jinnah. Ibig sabihin alam
nilang kasama ko dito si Law?!, isip niya. “Goddamn it”

***

Lei/shinkumi’s Note: Sorry sa matagal na update~ Sobrang busy na talaga. Huhuhu.

Ang panget din ng schedule ko, palaging hapon na ang uwi tapos prelims na namin
next week. Sana maintindihan niyo. Hindi naman siguro kayo nabobore sa mga update
ko no? Sabihin niyo lang para maayos ko ang mga susunod chapter. Tuwing Sabado ang
update ko pero minsan napapaaga pero madalas tuwing Sabado ako mag-a-update.
Sabihin niyo lang kung sinong gustong magpadedicate. Magcomment lang kayo para
matandaan ko kung sinong may gusto. Kapag kasi DM, nalilimutan ko. Makakalimutin pa
man din ako. Mehehehe. Salamat sa mga nagbabasa! <333

=================

Chapter Twenty: Spreading Poison

Chapter Twenty: Spreading Poison

“This is insane” Savannah muttered while looking at herself in the mirror. Her neck
is full hickeys made by Law. Her face flushed when she remembered what happened
last night. Muntik na namang may mangyari sa kanila ni Law kung hindi lang kumatok
si Jinnah para bigyan sila ng pagkain. Napatakip na lang siya sa kanyang mukha.
Kapag hinalikan na siya ni Law ay nawawala na siya sa kanyang sarili at hindi na
niya mapigilan pa ang kung anong pwedeng mangyari sa kanila. Para bang kapag
dumingas na ang apoy ay nahihirapan na silang patayin ito dahil palaki ito ng
palaki at hindi na maapula pa. 

Binuksan niya ang shower at hinayaang mabasa ng malamig na tubig ang buo niyang
katawan. Habang nasa ilalim ng shower ay lumipad ang isip niya sa kung saan-saang
bagay. May training na ulit siya mamaya at pinaghalong kaba at excitement na naman
ang kanyang nararamdaman. Nang mapasakamay niya ang Immortal Sword ay ramdam niyang
may dumagdag sa kanya. Para bang mas lalo siyang lumakas kaya mas lalo siyang
ginanahan na mag-training. Inalis muna niya si Law sa kanyang isipan dahil
makakapag-intay naman iyon. Nang matapos siyang maligo ay agad siyang naghanda para
sa training. Pagkalabas niya ng kwarto ay dumiretso siya sa dinning hall. Naabutan
naman niya ang Archer Brothers na nag-aalmusal na din.

Napairap naman siya sa kawalan ng mapansin ang tatlo na panay ang sulyap at pa-cute
sa mga katulong niya.

Umupo na si Savannah at walang imik na kumuha ng pagkain. Pinuno niya ang kanyang
plato parte ng paghahanda niya sa training. Hindi naman siya napansin ng Archer
Brothers na abala sa pakikipaglandian sa mga katulong niya kaya pinagpatuloy na
lang niya ang pagkain. 

“Savannah, nandyan ka na pala?” tanong ni Tred. 

“Obviously” masungit na sagot nito.

Hindi na pinansin pa ni Tred ang pagsusungit niya at itinuon ang pansin sa katulong
ni Savannah na sa pagkakalaam niya ay may pangalang Hailey. Tumingin siya dito at
humalumbaba sa lamesa. Pinanood niya si Hailey na pinapatong ang mga plato na may
lamang ulam at prutas. Para sa isang katulong, maganda si Hailey kaya naman nakuha
agad nito ang atensyon ni Tred.

“Hi” sinulyapan lamang siya ni Hailey at hindi pinansin. Patuloy lamang ito sa
kanyang trabaho. “You’re Hailey right?” hindi na naman siya pinansin nito kaya
napanguso na lang siya. Pinapanood naman siya nina Tres, Trey at Savannah at
pinigilan naman nilang matawa. Ngayon lang kasi nangyari na hindi siya pinansin ng
isang babae. Kilala din kasi ang Archer Brothers sa pagiging matinik sa babae, sa
tingin lang nila ay kaya nilang pahulugin ang loob ng babae sa kanila. “Why are you
playing hard-to-get? You’re not even pretty” Tred snapped even though he didn’t
mean what he has said.

Hailey glared at him. “Yes. I know. I’m not pretty so stop pestering me and stop
paying attention to me.  Katulong ako dito at bisita ka sa mansyong ito kaya hindi
ka dapat nakikipag-usap sa akin. Please excuse me, Sir” she put emphasis to the
word ‘Sir’ and stalked away.

Dinampot ni Savannah ang isang pirasong pandesal at ibinato sa ulo ni Tred. “Hailey
is a very kind person! How could you say that to her just because she’s ignoring
you? What a complete brat!” she spat in anger. She stood up, walked closer to Tred
and punched his face. “You should apologize to her or I will sent you back to
Europe unidentified!” banta niya at padabog na lumakad palabas ng kwarto.

Hinawakan ni Tred ang pisngi niyang sinuntok ni Savannah at napailing. “Apologize?

What for? I didn’t do anything! I never ever apologized to someone before and I
won’t do it now!” he said stubbornly.

Napatawa na lang sina Tres at Trey dahil sa kapatid. Kahit kelan ay hindi naging
interesado si Tred sa isang babae. Kumbaga play time lamang para sa kanya ang mga
babae at napakabilis niyang magsawa pero dahil sa nachachallenge siya kay Hailey ay
wala siyang magawa kundi ang kulitin at magpapansin dito kagaya ng ginagawa nitong
mga nakaraang araw.

Tres walked towards his brother and patted his shoulder with a sly smile formed in
his lips. “You should apologize to her or else Savannah will kick your ass back to
Europe unidentified. We all know she’s serious about that. She’s like Kisha Louise
Walker version 2.0 and she will become a monster when she’s mad” tuluyan na siyang
natawa at sinamaan lamang siya ng tingin ni Tred.

“She even called me brat! Hah! Look who’s talking here” umirap sa kawalan si Tred
at padabog na kinuha ang baso. Uminom siya ng tubig at isang inuman lang na inubos
ito. Wala namang ginawa sina Tres at Trey kundi ang tawanan ang kapatid nila.
“What? Wala na ba kayong ibang matinong gagawin kundi ang tawanan ako? Give me some
f_cking advice! That ugly servant girl was mad at me! What am I suppose to do?”

“That so-called ‘ugly servant girl’ is the girl you’re interested with, Tred” Tres
said matter-of-factly.

Hindi na pinansin pa ni Tred ang kanyang mga kapatid dahil bumukas ang pinto sa may
dinning hall at pumasok ang mga katulong para kuhanin ang mga pinagkainan nila.
Kasama sa mga katulong na iyon si Hailey na tahimik lamang na naglalakad hanggang
sa makarating siya sa may table. Pinanood lamang ni Tred si Hailey na kinukuha ang
mga pinagkainan nila at hindi na niya magawa pang alisin ang titig sa dalaga.

Trey leaned on his ear and whispered “You’re f_cking whipped” and that earned him a
smack on his head.

***

Savannah started her training without the Archer Brothers. Naisip niya kasing kaya
na naman niyang mapunta sa isang room kung susundin lang niya ang mga sinabi sa
kanya ng tatlo. Kung susundin lang niya ang mga procedures ay pwede na niyang
makuha ang sunod na armas na nakalaan para sa kanya, ang Poison Arrow. Pumwesto
siya sa gitna ng garden at ipinikit ang kanyang mga mata. Dinama niya muna ang
preskong hangin na humahampas sa buo niyang katawan at ang payapang aura ng paligid
niya hanggang sa makita na niya ang nag-aalab na apoy sa kanyang harapan ngunit
kulay violet ito. Hindi na niya inisip pa kung anong dahilan at tinitigan na lamang
niya ito. 

Wala naman sigurong masama kung mag-ensayo ako ng wala sila hindi ba? Mas maganda
nga ito dahil mas mapapadali ang pag-eensayo ko. 

Sa isang iglap ay napunta na siya sa isang kwartong kulay violet ang buong paligid.
Hindi niya alam kung bakit nawala ang excitement na nararamdaman niya at ang natira
na lamang ay kaba. Nanatili lamang siyang nakatayo sa gitna ng kwarto at nag-antay
ng kung ano mang lalabas. Gaya ng inaasahan niya, pagkalipas ng ilang minuto ay
umangat naman mula sa isang butas sa sahig ang isang pana at palaso. Kulay itim ang
pana at ang katawan naman ng palaso ay itim din ngunit ang dulo nito ay kulay
violet. Lalapitan na sana niya ito ng biglang may sumulpot sa kanyang unahan at
muntik na siyang matumba sa kanyang kinatatayuan dahil sa gulat. Hinawakan nito ang
kamay niya para pigilan siya sa pagtumba at nagtama ang kanilang mga mata.

Nakatayo sa kanyang harapan ang isang makisig na lalake na may kulay violet na
mata. Kulay itim ang bagsak niyang buhok at may bangs na tumataklob sa kanyang noo.
Sa pagngisi nito ay napansin niya ang maliit pero nakalabas na pangil ng lalake na
nakadagdag sa pagiging makisig niya. Nakasuot ito ng puting V-neck shirt na
pinapatungan ng itim na leather jacket. Ang pang-ibaba naman niya ay tight jeans at
itim na rubber shoes. Masyadong pang-modern ang suot niya kumpara kay Pleyr na
nakalaban ni Savannah para makuha ang Immortal Sword.

“Finally, I had the chance to see you, thanks to Pleyr” nakangisi pa ring sabi nito
sa kanya. “But I didn’t expect that she will be beaten up by someone who’s...”
tiningnan siya nito mula ulo hanggang paa. “...so beautiful” he winked at her and
she just rolled her eyes.

Binawi niya ang kanyang braso sa lalake at sinimangutan ito. “Gusto ko ng matapos
kaagad ito, ikaw ang kakalabanin ko hindi ba?”

Humalakhak ang lalake at ipinagkrus ang kanyang braso sa kanyang dibdib. Sumipol
siya at muling ngumisi kay Savannah. “Woah, aggressive. I like girls like that
especially in bed” Savannah glared at him and he put both of his hands up showing
his surrender. “By the way, I’m Mauve. Ako ang nakalaan para sa kwartong ito na
tinatawag na Lavender Room. Masyadong pambading ang kulay ng kwartong ito para sa
akin pero hindi ko na gaanong iisipin ‘yon dahil nandito ka na”

“Will you shut your mouth? You’re talking sh_t. Nandito ako para kuhanin ang Poison
Arrow, hindi para pag-usapan kung masyadong pambading ang kwartong ito para sayo o
hinde” pagtataray niya. “Ano na? Hindi ka ba susugod? Hindi ka ba magagalit dahil
sa akin talaga mapupunta ang Poison Arrow? Hindi ka ba magpapakabitter kagaya ni
Pleyr?” sunod-sunod na tanong niya. Humalukipkip siya at tinutuktok niya ang dulo
ng kanyang paa sa sahig habang nag-aantay ng sagot ni Mauve.

“Why would I be bitter? Why would I fight you? Let’s say, hindi ako interesado na
kalabanin ka dahil umpisa pa lang talo ka na” 

Napakunot ang noo ni Savannah dahil sa sinabi ni Mauve. Gusto niyang tawanan ito
dahil sa sinabi nito pero hindi niya magawa dahil mukang seryoso si Mauve sa
kanyang sinabi. “What do you mean talo na ako eh wala pa akong nasisimulan? Pati
ikaw! Wala ka pang nasisimulan bukod sa pagdada mo” 

Inexamine ni Mauve ang kanyang kamay at nagsalita habang nakatuon pa rin ang
kanyang atensyon dito. “Are you sure?” tumingin siya saglit kay Savannah at muling
ibinalik ang tingin sa kanyang kamay. Sinundan naman ni Savannah ng tingin ang
kamay ni Mauve. Napanganga siya ng unti-unting naging violet ang kanang kamay ni
Mauve hanggang sa buong kamay nito ay naging violet na. Hindi niya nagawang
makapagsalita at tinitigan lamang ang kamay ni Mauve. “Kayang maglabas ng kamay ko
ng lason at nasa sa akin kung gaanong kalakas na lason ang palalabasin ko. Oras na
mahawakan ko ang kung sino man sa kahit saang parte ng kanyang katawan ay lilipat
sa kanya ang lason na gusto kong mapunta sa katawan niya at pagkalipas ng ilang
minuto ay mararamdaman na niya ang lason sa katawan niya na ibig sabihin lamang ay
kumakalat na ito sa buong sistema niya” umangat ang tingin ni Mauve sa kanya at
ngumisi. “Now, who’s talking sh_t?”

Napaatras si Savannah ng isang hakbang ng maramdaman niya na parang may kumirot sa

buo niyang katawan. Napahawak siya sa kanyang dibdib ng maramdaman ang paninikip
nito. Napatingin siya sa kanyang braso at unti-unting itong nagiging kulay violet
indikasyon na kumalat na sa buo niyang katawan ang lason. Tumingin siya kay Mauve
na nakatayo lamang sa kanyang harapan at mukhang tuwang-tuwa pa na nahihirapan
siya.

“Kung inaakala mong matatalo mo ako dahil natalo mo si Pleyr, nagkakamali ka. She’s
too weak and i’m not. She’s an idiot and i’m definitely not. I’m witty” inilagay pa
niya ang hintuturo niya sa kanyang sentido. “Before you die, sasabihin ko sayo ang
impression ko sayo. I thought you were really strong pero lason lang pala ang
makakatalo sayo. Akala ko susugod ka kaagad para matalo ako pero hindi mo ginawa.
Akala ko kaya mo akong talunin pero hindi pala. I’m so disappointed” umiling-iling
pa siya habang nakatingin kay Savannah.

Napaluhod si Savannah sa sahig habang nakahawak sa kanyang dibdib. Pinagpapawisan

na siya ng malamig at namumutla na ang kanyang mukha. Unti-unti na ding lumalawak
ang kulay violet sa kanyang balat. 

Tumingala siya kay Mauve at nagawa pang ngumisi. “You are so gay” nanlaki ang mata
ni Mauve sa sinabi ni Savannah. “You said this room was too gay for you but in
reality, this room suits you. Ang dami mong sinasabi. Ang dami mong dinadada.
Lalake ka ba talaga? Dinaig mo pa ang babae sa pagputak” huminga ng malalim si
Savannah dahil nahihirapan na siyang magsalita pero pinilit pa rin niya kahit na
pakiramdam niya ay kahit anong oras ay malalagutan siya ng hininga. “Whatever
happens to me right now doesn't mean you beat me. I will go back and beat your ass
off. I will f_cking screw you and I won’t let you live---“ hindi na nagawa pa ni
Savannah na matapos ang kanyang sasabihin ng magdilim na ang kanyang paningin.
Unti-unting siyang bumagsak sa sahig hanggang sa tuluyan na siyang nilamon ng
kadiliman.

***
“What the f_ck happened to her?!” tumakbo si Tres papunta kay Savannah at lumuhod
sa tabi nito. Namumutla ang mukha nito at ang parehong braso at mga binti ay
nagkukulay violet na. Agad na binuhat ni Tres si Savannah at tumakbo papasok sa
loob ng mansyon. Nagpapasalamat siya dahil mabilis gumalaw ang bampirang katulad
niya kaya madali niyang naipasok sa loob si Savannah. Inihiga niya ito sa may couch
at sumunod na dumating sina Tred at Trey.

Lumuhod si Tred sa tabi ni Savannah at pinakiramdaman ang pulso nito. “She’s still
alive” napabuntong hininga ang dalawa dahil sa sinabi ni Tred. Maging si Tred ay
nakahinga ng maluwag. “Pero sa tingin ko ay lason ang mga ito. Pumasok siya sa loob
ng room ng hindi man lang tayo inantay para gabayan siya. She’s really a stubborn
brat” naiiling na sabi niya. “Saan tayo kukuha ng gamot? This kind of poison is no
joke. Galing ang lason na ito sa isang tagapagbantay at nasisigurado kong ang
nilagay niyang lason sa katawan ni Savannah ay ang pinakamatapang at
pinakanakamamatay niyang lason”

“Tanging mga Vampire Hunters lamang ang naggagawa ng mga ganung klaseng gamot at
sila lang ang may kayang gumawa ng may matataas na kalidad ng gamot. Wala na akong
alam pang iba. Pero saan naman tayo hahanap ng Vampire Hunter na meron nun ngayon?
Karamihan ay nagtatago na at itinigil na ang pagiging hunter at ang iba naman ay
namatay sa giyerang nangyari noon. Paano na ito?”

Natahimik silang tatlo at nag-isip ng pwedeng paraan. Hindi pwedeng patagalin na

hindi tinuturukan ng antidote si Savannah dahil malaki ang posibilidad na mamatay
siya. Oras na makarating ang lason sa puso ni Savannah ay katapusan na niya.

Narinig nilang bumukas ang front door at humahangos na pumasok sina Jinnah, Blade
at Irrah. May hawak na telepono si Jinnah ng makalapit sila sa tatlo. Hindi nila
napansin ang kalagayan ni Savannah at nagsimulang magsalita si Jinnah.

“Dinukot nila sina Trinity at Tiffany! Kailangan natin silang iligtas!” sigaw nito
habang humahangos pa rin.

Napakunot naman ang noo nilang tatlo at una ng nagtanong si Trey. “Sino naman sina
Trinity at Tiffany?”

Imbis na sumagot ay may pinindot si Jinnah sa kanyang cellphone at may boses ng

babae silang narinig.

“Jinnah! Tulungan mo kami parang awa mo na. May dumukot sa amin! Ako ang habol
nila. Kailangan niyo itong malaman, ako ang bagong Oracle ng mga bampira. Iyon ang
dahilan kung bakit bigla akong nagkasakit, iyon ang dahilan kung bakit nagiging
weird ako, iyon ang dahilan ng lahat. Kailangan niyo kaming tulungan. Dinukot nila
kami! Hindi ko alam kung sino sila basta...basta...ialis niyo kami dito. Si
Tiffany, naaawa ako sa kapatid ko. Hindi na niya kaya pa dito” 

Hindi sila makapaniwala sa kanilang naring. Napatayo silang tatlo at lumapit kay
Jinnah.

“A-Ang babaeng nasa telepono ang bagong Oracle?” tanong ni Tres.

“Oo. Kaibigan namin siya at may dumukot sa kanilang magkapatid. Kailangan natin
silang tulungan. Nirecord ko itong tawag niya kanina para maiparinig sa inyo. Hindi
ko alam kung sino ang nagpadukot sa kanila pero isa lang ang sigurado ko, habol
nila ang pagiging Oracle ni Trinity”

“Wala kaming ideya kung sino ang nagpadukot sa kanila pero kung wala tayong
gagawin, baka mapahamak sila” sabi naman ni Blade.

“Teka, anong nangyari kay Sav?” nag-aalalang tanong ni Irrah at agad na lumapit kay
Savannah na palala na ng palala ang kalagayan. Napatingin na din sina Jinnah at
Blade sa gawi kung saan nakahiga si Savannah na walang malay. Napasinghap si Jinnah
at mabilis na lumakad papalapit kay Savannah.

“A-Anong nangyari sa kanya? B-Bakit nagkakaganito ang balat niya?” tanong ni

Jinnah.

“Nag-ensayo siya ng mag-isa at nalason siya ng tagapagbantay ng kwartong napuntahan

niya. Hindi niya kami naantay kaya hindi niya nalaman ang abilidad ng makakalaban
niya kaya ayan ang nangyari” paliwanag ni Tres. “The worst case scenario is the
antidote that can help her can only be provided by Vampire Hunters. Pero wala na
kaming alam o kilalang Vampire Hunter na makakagawa ng antidote para sa kanya dahil
halos lahat sa kanila ay nagpunta na sa iba’t-ibang bansa at iniwan na ang pagiging
hunter. Wala kaming ideya kung saan kami kukuha ng gamot”
“Paano kung Vampire Hunter ang dumukot kina Trinity at Tiffany? Kung sasagipin
natin sila at kung Vampire Hunter nga ang nagpadukot sa kanila, pwede nating
gamitin ang mga Vampire Hunter na iyon na gumawa ng antidote para kay Savannah”
sabi ni Blade. “May malaking posibilidad na Vampire Hunters ang dumukot sa
magkapatid. This will be like hitting two birds with one stone”

“Eh kung hindi sila Vampire Hunter? Paano na? Magsasayang lang tayo ng oras kung
ganun!” pakikipagtalo ni Jinnah.

“We should take the risk if we want to save Savannah, Trinity and Tiffany. We have
no choice”

“Blade has a point. Puntahan muna natin ang magkapatid at iligtas natin sila. Kung
Vampire Hunters nga ang dumukot sa kanila, siguradong may mga dala silang gamot
para sa sarili nila at hindi mawawala ang antidote doon” sabi ni Trey.

“Kumilos na tayo dahil wala na tayong oras. Kung hindi malakas si Savannah baka
kanina pa siya malamig na bangkay pero dahil may kakaiba siyang abilidad,
magtatagal pa siya ng ilang oras” sabi naman ni Tres.

“Pero hindi ba at may Tenfold siya? Hindi ba niya magamit ang shield niya sa mga
tagapagbantay?” tanong ni Jinnah.

“Hindi niya magagamit ang natural na kapangyarihang iyon na nakapaloob sa kanya.

Ang tanging magagamit lamang niya ay ang kapangyarihang nito lang niya nadiskubre
kagaya ng malakas na aura na pumapalibot sa kanya. Ang shield na bumabalot sa kanya
ay para bang nawalan ng bisa kapag nasa loob ng room kaya hindi niya ito magagamit”
pagpapaliwanag ni Tred.

“Humayo na tayo. May natitira pang dalawang oras si Savannah. Kailangan nating
magmadali” anunsyo ni Trey.
“Sinong maiiwan sa kanya dito?” tanong ni Irrah.

“Madaming katulong dito kaya sila na muna ang bahala kay Savannah. Hindi pwedeng
hindi namin kayo samahan dahil malaki ang maitutulong namin sa inyo. Hindi pwedeng
masaktan ang Oracle dahil sa kanya nakasalalay ang kaalaman nating lahat sa kung
anong mangyayari sa hinaharap”

***

Lei/shinkumi’s Note: Pasensya na kung ito lang ang nailagay ko sa update. Katatapos
lang ng Prelims namin kaya hindi pa gaanong nagsisink in sa utak ko ang lahat.
Chos. Wala pa talaga sa kondisyon ang utak ko pero dahil alam kong matagal na
kayong nag-aantay kaya nag-update na ako. Sorry talaga. Sana hindi boring ito.
Salamat sa mga patuloy na nagbabasa, nagvovote at nagcocomment! Love you all~

May isheshare ako, may bagong group na nagdebut, B.I.G. ang name or Boy in Groove.
May isa akong crush doon. Wahahaha! Shet si Gunmin. Ang laki ng tenga niya parang
si Chanyeol tapos ang galing niyang sumayaw para namang si Kai. Parang Park
Chanyeol version 2.0 with a glass of Kim Jongin. Chos. Pero mas mahal ko pa rin ang
original. NAAAAKS. Kinilig na siguro bulge ni Yeol. LOL.

=================

Chapter Twenty-One: Save Them

Chapter Twenty-One: Save Them

Law was walking back and forth in his room, can’t hide the anxiety in his face. He
never had been so frightened like this before. After waking up in a bad dream where
Savannah was saying her last words ‘til she ran out of breath, he can’t stay put. 

“Sh_t! This is making me crazy” He walked towards his dresser and got his jacket.
He can’t take it any longer. He needs to see Savannah to make sure she’s not in
danger. His worry is getting the crap out of him. Hindi na niya pinansin ang
pagtawag ng kanyang butler at nagdire-diretso lamang siya sa kanyang kotse. Mabilis
niya itong pinatakbo patungo sa mansyon ng mga Walker.

Sa kabilang banda naman, ganoon din ang nararamdaman ni Warren. He didn’t know why
he’s having the feels. Kinuha niya ang kanyang cellphone at tiningnan ang screen
nito kung saan ang wallpaper ay si Savannah. Bigla siyang kinilabutan at hindi niya
alam kung bakit. Ipinilig niya ang kanyang ulo at nagconcentrate na lamang sa
pagmamaneho. Patungo na din naman siya kina Savannah kaya kaunting oras na lang ay
mapapanatag na din ang loob niya.

“Why parang matatae ka na ewan, Fafa Warren?” tanong ni Harold sa kanya.

Panandalian niyang nakalimutan na kasama niya pala si Harold. Kagagaling lang
nilang pareho sa school at nalaman ni Harold na pupuntahan niya si Savannah at
nagpumilit itong sumama. Matagal na daw kasi niyang hindi nakikita si Savannah at
miss na miss na daw niya ito. Wala namang nagawa si Warren kundi ang pumayag. 

Bumuntong hininga siya at binuksan ang radio. “Wala. Wag mo na akong pansinin”
mahinang usal niya. Hindi na rin naman nagsalita si Harold na siya namang
ikinapagtaka niya. Madalas itong hindi tumitigil sa pagdaldal pero nanibago siya
dahil hindi ito gaanong nag-iingay kaya naman hindi na niya mapigilan pang
magtanong. “Bakit tahimik ka yata? Is there a problem?” Bahagya niyang itinigil ang
sasakyan ng makitang mag-kulay pula ang stoplight. Tumingin siya kay Harold at
inantay ang sagot nito.

“Ewan ko din ba. Habang papalapit tayo sa destinasyon natin mas lalo akong
nababagabag. Para bang may hindi magandang nangyayari” ngumiti siya at tinampal-
tampal ang kanyang pisngi. “Ano ba naman ‘tong sinasabi ko? Siguro masyado lang
akong excited na makita si Savvy dear! Ilang araw ko na bang hindi nakikita ang
babaeng ‘yun? 3 days? 4 days? Ano bang pinagkakaabalahan niya?”

Sabay-sabay na umandar ang sasakyan ng mag-kulay green naman ang ilaw at ganoon din
ang kanyang ginawa.

“I don’t know either. If she’s doing something right now, it must be very
important” sagot niya at wala nang ni isa sa kanila pa ang nagsalita hanggang sa
makarating na sila sa harapan ng mansyon. 

Awtomatikong bumukas ang itim na gate. Mabilis naman niyang ipinasok ang sasakyan
patungo sa harapan ng mansyon. Pagkababa nila ay napansin nila ang isang kulay
pulang kotse na nasa harapan din ng mansyon. Napakunot naman ang noo ni Warren at
inisip kung kanino ito. Sa huli ay nagkibit-balikat na lamang siya. Malalaman din
naman niya pagkapasok niya sa loob.

Hindi na sila kumatok pa sa may main door dahil pagkaakyat nila sa hagdanan patungo
dito ay naabutan nilang bukas ito. Umalingawngaw naman mula sa loob ang isang
pamilyar na boses na siyang naging dahilan kung bakit napatigil si Warren sa
kanyang paglalakad. Anger built up from his gut when he recognized that voice. He
hated the fact that that guy came first before him.

“What the f_ck happened?! Why...why is she like this?!” This made Warren brought
back to reality. He ran towards the living room as fast as he could; leaving Harold
standing on the doorway. Nang makarating na siya ay hindi niya inaasahan ang
tumambad sa kanya. 

Nakahiga si Savannah sa may couch pero ang kanyang mga braso, binti pati na din ang
kanyang leeg ay nababalutan ng kulay violet na sa unang tingin pa lang niya ay alam
niyang lason ito. Muli siyang tumakbo patungo kay Savannah at itinulak si Law na
sobrang lapit sa dalaga. Wala na siyang pakealam pa kung anong naging reaksyon ni
Law sa ginawa niya, ang mahalaga ngayon ay malaman niya kung anong nangyari.

Nanginginig ang kanyang mga kamay at mabilis ang pintig ng kanyang puso. Kapag
nawala siya---

Hindi. Hindi iyon pwedeng mangyari. Ikamamatay niya kapag si Savannah na mismo ang
nawala sa kanya.

“Anong nangyari sa kanya?” mahinahon niyang tanong. Ilang beses siyang huminga ng
malalim para mapakalma ang kanyang sarili dahil walang mangyayari kung magpapanic
siya.

Lumapit ang isang katulong sa kanya na may hawak na isang basin na may lamang tubig
at towel. “N-Narinig ko pong nag-uusap ang Archer Brother kanina a-at...sabi nila
ay nalason daw po si Ma’am Savannah. Hindi ko lang po alam kung bakit. Ang sabi
lang nila ay tanging ang mga Vampire Hunters lang ang makukuhanan nila ng gamot
dahil sila lang ay may kakayahang gumawa ng antidote na makakapagpagaling sa
ganitong kalalang lason” paliwanag niya. Hindi makapagsalita ang katulong ng hindi
nauutal dahil nakita niya ang ekspresyon sa mukha ni Warren. Nakakatakot ang
ekspresyong lumabas sa mala-anghel niyang mukha. When you look at him, you can tell
that he can’t bring any harm because of his soft features but when you look at him
in different perspective, you can tell that something’s off in him. He’s like a
person who can shift from one person to another.

Warren looked at her with his piercing eyes. The maid almost dropped the basin
she’s holding. “Poison huh?” Buong akala niya ay may iba pang sasabihin si Warren
pero natahimik ito. Nawala ang nakakatakot na ekspresyon sa kanyang mukha at
napalitan ito ng nababagabag na ekspresyon. Para bang may malalim siyang iniisip at
nawala na siya sa sarili niyang mundo.

“Bakit mag-isa lang sila dito? Saan sila nagpunta?” tanong naman ni Law. Hinawakan
niya ang kamay ni Savannah na nababalutan ng kulay violet na lason. Kinagat niya
ang kanyang ibabang labi. Pilit siyang nag-iisip ng paraan para mapagaling si
Savannah pero walang pumasok sa kanyang isip. Anong gamot? Saan sila kukuha? Hindi
pwedeng magtagal na ganito kundi malalagutan ng buhay si Savannah at hindi pwedeng
mangyari iyon. “Damn it. What are you doing to yourself, Vannah? You said you won’t
go to school for 2 weeks, why? Is this part of that ‘something’ you’re going to
do?” hinawi niya ang ilang hibla ng buhok na humahara sa mukha ni Savannah.
Hinalikan niya ang noo ng dalaga at mas lalong hinigpitan ang hawak sa kamay nito. 

“Anong nangyari kay Savvy?!” tanong ng humahangos na si Harold. Lumuhod siya sa

tabi ni Savannah at nag-aalalang tumingin dito. “Bakit...may ganyan sa katawan
niya?!” Kinagat niya ang ibabang labi niya para pigilan ang kanyang luha. Savannah
is beyond pitiful. It’s as if she’s dead already. He held her wrist and felt her
pulse. He gasped when she felt her pulse slowly fading. “This is bad. She can’t
stay any longer! Ano ba talagang nangyari?!” nagpapanic na tanong niya.

“Calm the f_ck down! We’re doing our best to think about possible solutions to
this!” Law shouted. “She was poisoned and it’s not just a simple poison. It’s
spreading to her body fast. We need to find those Vampire Hunters bastards!” 

Law stood up and was about to walk away when Warren stopped him.

“Stay with her. May naisip na akong solusyon” sambit niya. Nagbalik na naman ang
kaninang ekspresyon niya. Para bang binalot ng yelo ang buong kwarto nang magsalita
siya. “Don’t leave her side and wait for me”

“You don’t need to give me orders because I know what to do” Law shrugged off of
Warren’s hands from his shoulder. Muli siyang umupo sa tabi ni Savannah. Gustuhin
man niyang siya ang makahanap ng solusyon wala na din siyang magagawa dahil nauubos
na ang oras. “I don’t want to trust you but for Savannah, I will. Come back with an
antidote with you because if you don’t bring back something with you, I’ll rip you
into pieces” banta niya habang nakatingin sa mukha ni Savannah. Hindi na niya
itinanong pa kung anong magagawa ni Warren, kung saan siya kukuha ng antidote at
kung ano-ano pa dahil base sa mukha ni Warren, pinapakita nitong gagawin niya ang
lahat mailigtas lang si Savannah.

“But if I managed to bring back an antidote for her, I’ll shove your ass in your
mouth” he smirked and turned away from them. 

“What an asshole. How can he shove my ass in my mouth?” naiiling na sabi ni Law.

***
Archer Brothers together with Jinnah, Blade and Irrah were heading to where Tiffany
and Trinity are. They managed to track their location and now they’re not wasting
their time just to find them. Nasa kanya-kanya silang sasakyan at mabilis ang
kanilang pagpapatakbo. They’re not bothered of beating the red light just to buy
time. They’re prioritizing three lives here: Trinity’s, Tiffany’s and Savannah’s so
every second, every minute and every hour counts.

“Malapit na ba tayo sa destination? Wala na sa atin ang map at hawak ni Trey, baka
maligaw tayo” tanong ni Jinnah habang pinupunasan ang dagger na hawak niya bilang
paghahanda sa laban na haharapin nila.

“Malapit na tayo. We just need to follow Archer Brother’s car kaya wala tayong
magiging problema sa magiging daan natin. They’re running at full speed now.
Kailangan nating maka-keep up sa kanila” sagot ni Blade habang nakatingin sa
dinadaanan nila. Mas lalo niyang pinabilis ang pagpapatakbo ng sasakyan. Kasama
niya sa kotse ay si Jinnah lamang. Si Irrah naman ay may dala na sarili niyang
sasakyan. Ang Archer Brothers ay nasa iisang sasakyan lamang.

Hindi rin nagtagal ay halos magkakalapit na ang sasakyan nila at pagkatapos ng

trenta minutos na biyahe ay nakarating na sila sa kung saan dinala ng dumukot sa
kanila sina Tiffany at Trinity. Nasa harapan sila ng isang abandonadong ospital na
sa pagkakaalam nila ay nakatayo pa since 1991 na ibig sabihin lamang ay 25 years ng
nakatayo sa lugar na ito. Nasa dulo sila ng District 4 na binansagang ‘Vintage
District’ dahil sa mga makalumang construction ng mga bahay idagdag pa na mababang
kalidad ng teknolohiya lamang ang meron sa lugar na ito. Sa lahat ng District, ang
District 4 ang hindi gaanong napapansin pero kilala ang distritong ito sa
pagkakaroon ng mga masasaganang ani na siyang ipinagbibili sa mga public market sa
iba pang mga district.

Bumaba na sila sa kani-kanilang sasakyan at tiningnan ang limang palapag na

abandonadong ospital. Wala na ding gaanong nakatayong bahay sa lugar na ito at
tanging ang ospital na lamang ang nakatayo dito.

“We need to go by pairs. Hindi tayo pwedeng pumasok ng sabay-sabay sa iisang pinto.
Pwede itong maging trap para sa atin” sabi ni Tred na siyang mamumuno sa kanilang
lahat. May inilatag siyang floor plan ng bawat palapag ng ospital. Nakalagay din
dito ang bawat pintong pwedeng pasukan mula sa first floor. Kung saan man nakuha ni
Tred ang floor plan na iyon, hindi na nila itinanong dahil sa itsura ni Tred, siya
‘yung taong hindi sasabak sa isang labanan ng walang ginagawang plano. “Jinnah at
Blade, doon kayo sa may back door dumaan.

“Tres at Irrah, doon naman kayo dumaan sa may fire exit. Malaki ang posibilidad na
nasa may 3rd floor sina Tiffany at Trinity. Malaki din ang posibilidad na madaming
nakabantay sa may first floor. Ang kailangan nating gawin ay magsimula sa 5th floor
pababa sa 3rd floor dahil nakakasigurado akong sa 5th floor at 4th floor ay walang
nakabantay dahil hindi papasok sa isip nilang may kalabang maggagaling sa itaas”
inirolyo niya ang floor plan at ngumisi. “Kaming dalawa naman ni Trey ang dadaan sa
may main door para madistract sila. Siguradong madaming nakabantay sa may 3rd floor
kaya kailangan niyong magmula sa 5th floor. Umakyat muna kayo sa may 5th floor at
kapag nagbigay na ako ng orders na bumaba na kayo, tsaka kayo bumaba. Sa 5th floor
na din pag-usapan ang mga susunod nating hakbang” 

Hindi na sila umalma pa sa plano ni Tred dahil alam nilang sa kanilang lahat ay si
Tred ang pinakamagaling sa pagpaplano at sa kanilang lahat, si Tred ang
pinakamagaling na leader kahit na siya ang pinakabata sa Archer Brothers. Minsan
nga nagtataka sila kung si Tred nga ba ang pinakabata dahil mas isip-bata sina Tres
at Trey sa kanya at madalas na sinusunod ng dalawa ang sinasabi ni Tred.

“We’ll come out alive together with Tiffany and Trinity, right?” tumango silang
lahat sa sinabi ni Tred. “Be safe everyone. Kailangan nating matapos ito ng
mabilis. Kailangan ko pang dumamoves kay Hailey---“ hindi na niya natapos pa ang
sasabihin niya ng batukan siya ni Trey.

“Oh just shut up! Hindi dapat si Hailey ang iniisip mo! Si Savannah!” bulyaw niya.

“Oo na oo na!” binatukan din niya si Trey hanggang sa magbugbugan na silang dalawa.
Hindi na pinansin pa ng apat ang kalokohan ng dalawa kaya tumakbo na sila patungo
sa mga pintong papasukan nila. 

Tumigil na sa pag-aaway sina Tred at Trey at pumasok na sila sa may main door. Wala
silang armas na dala dahil isip lamang ang gagamitin nila para sa labanang ito.
Pagkasara ng main door na pinasukan nila ay limang pares ng mata ang nakatingin sa
kanila. Nakataas ang kanilang mga baril at nakatutok sa kanila.

Itinaas nila ang kanilang kamay na para bang sumusuko na. Lumapit sa kanila ang
limang lalakeng may dalang baril.

“Bingo” mahinang usal ni Trey. “They’re Vampire Hunters. As expected”

“Anong kailangan niyo? Bakit kayo---“

Bago pa maituloy ng lalake ang kanyang sasabihin ay sabay-sabay nilang nabitawan

ang baril na hawak nila. Napaluhod sila sa sahig. Nanlalaki ang kanilang mga mata
at napahawak sila sa kanilang ulo. Nag-uugat ang kanilang noo na para bang puputok
na ito. Dahan-dahang lumapit sina Tred at Trey sa kanila. Parehong mapula na ang
kanilang mga mata at nakakatakot ang ngisi sa kanilang mga labi.

“So boring. Talo na kaagad?” hinawakan ni Trey ang baba ng isang lalake at iniangat
ang mukha nito. Tinitigan niya ang mga mata nito at sa isang segundo lamang ay kaya
na niyang kontrolin ang isip nito. “You and your worthless comrades – come with us
and kill all the Vampire Hunters with you”

Nawala ang kulay sa mga mata ng limang lalake. Para silang mga zombie na dahan-
dahang tumatayo. Hawak-hawak nila ang kanilang mga baril at nang lumakad sina Tred
at Trey ay parang mga asong sumunod ito sa kanila. Nag-apir ang magkapatid at
lumakad na papunta sa may hagdan patungo sa 2nd floor.

***

Nakapasok na sina Jinnah at Blade sa may back door. Nakita nila sina Tred at Trey
na kaharap ang limang Vampire Hunters. Hindi na nila ito pinansin pa at mabilis na
silang tumakbo patungo sa isa pang hagdanan patungo sa 2nd floor. Gaya ng sabi ni
Tred, kailangan nilang makarating sa may 5th floor at para gawin iyon, hindi sila
pwedeng makita ng mga kalaban.

“Damn it. How can we stay hidden?” reklamo ni Jinnah habang nagtatago sila sa may
dingding. Nang makitang walang tao sa may hallway ay patuloy sila sa pagtakbo para
hanapin naman ang hagdan patungo sa may 3rd floor. Biglang kinilabutan si Jinnah
nang pumasok ang hangin sa may sirang bintana. Inilibot niya ang kanyang tingin sa
may hallway at puno ito ng mga sirang gamit – mga wheelchair, makina, dextrose
stand at iba pang mga gamit na dito lamang sa ospital makikita.

“Wag ka na ngang magreklamo at magpatuloy ka lang sa pagtakbo!” bulyaw ni Blade.

Hindi rin nagtagal ay nakita na nila ang hagdanan at hindi na sila nagdalawang-isip
pa na akyatin ito. 

“Paanong hindi ako magrereklamo---what the hell?!” 

Nang makarating sila sa may 3rd floor ay mabilis silang napatago sa pagkakaalam
nila ay nurse station na hindi naman kalayuan sa may hagdanan. Ang isang kamay ni
Blade ay nakatakip sa bibig ni Jinnah at ang isa naman ay nakahawak sa earphone sa
kanyang kanang tenga para magbigay ng report sa kanilang mga kasama.

“Blade reporting. Tama nga kayo ng hinala, nasa third floor ang magkapatid. Madami
sila dito – about 15 Vampire Hunters guarding them. Jinnah and I can’t move on as
of now. Masyado kaming malapit sa kanila pero gagawa kami ng paraan para makapunta
sa 4th floor” 

Inalis ni Jinnah ang kamay ni Blade sa kanyang bibig.

“Anong gagawin natin?” bulong niya. “Kapag lumabas tayo dito, siguradong makikita
nila tayo. Should we stick to the plan?”

“Yes, we should. Hindi natin pwedeng baliin ang orders ni Tred. Kapag ginawa natin
‘yun, masisira ang plano. Antayin na lang natin ang sasabihin niya. Sa ngayon ay
ang pagpunta sa 5th floor ang top priority. We will regroup there and talk about
the next thing we should do. Kaya kailangan nating makaalis dito”

“But how?”

Inilahad ni Blade ang kanyang kamay at biglang natunaw ito. Napalitan ito ng kulay
berdeng likido. Ngumisi siya at nang tumingin si Jinnah sa mukha ni Blade ay unti-
unti na ding natutunaw ito. “Did you forget about my ability?”

***

“What the f_ck Tres? This is just a spiral staircase for Pete’s sake! What a
scaredy-cat!” sigaw ni Irrah kay Tres na mahigpit na nakakapit sa may hawakan ng
hagdanan. Sila kasi ang in charge sa pagpunta sa may 5th floor gamit ang fire exit
kaya kailangan nilang umakyat sa may hagdan sa gilid ng building. Hinawakan ni
Irrah ang kwelyo ni Tres at galit na tiningnan sa mata. “Kapag hindi ka umayos,
ihuhulog kita mula dito” 

Kasalukuyang nasa 4th floor na sila at sa tingin nila ay sila ang unang pair na
makakarating sa may 5th floor pero napapabagal ang gawain dahil kay Tres na takot
sa heights.

“Hindi mo ba naiintindihan, Irrah? Takot nga ako sa heights eh!” reklamo niya.
Tinabig niya ang kamay ni Irrah at nanginginig ang tuhod na umaakyat ng hagdan.
“Pinilit mo akong umakyat hanggang dito sa may 4th floor!”

Napabuntong hininga na lang si Irrah. Hinawakan niya ang kamay ni Tres at walang
imik na tumakbo ng mabilis paakyat ng hagdan. Wala namang nagawa si Tres kundi ang
pantayan ang bilis ni Irrah hanggang sa makarating na sila sa may 5th floor.
Binuksan na nila ang pintuan at tumambad naman sa kanila ang isang buong floor na
halos walang laman. Iilang lamesa at silyang nakatumba, mga sirang aparato at mga
nakasabog na papel lamang ang tanging makikita.

“Manang-mana ka talaga sa tatay mo!” sigaw ni Tres habang hawak ang kanyang dibdib.
“Grade, akala ko mamatay ako doon”
Irrah glared at him but didn’t say anything. Lumakad na sila patungo sa kalagitnaan
ng 5th floor pero napatigil sila sa paglalakad ng makarinig sila ng mga boses.
Mabilis silang tumakbo papunta sa may dingding. Nagtago sila doon at bahagya namang
sumilip si Irrah para tingnan kung sino iyon.

Napakunot ang noo niya ng makita ang isang lalakeng nakasuot ng tuxedo pero
nakatakip ng maskara ang kalahati ng mukha nito. May kasama siyang anim na armadong
lalake.

“Everything is going smoothly according to the plan” nakangising sabi ng lalake.

“Well then, we should go to our headquarters now. We have wasted so much time in
here” bahagyang umisod si Irrah para makita pa niya ng maayos ang kung sinoman ang
lalakeng iyon pero hindi niya napansin ang isang maliit na paso sa kanyang paanan
kaya nasagi niya ito. Tumumba ang paso at naglikha ito ng tunog na siyang
umalingawngaw sa buong palapag.

Napatakip siya sa kanyang bibig at mabilis na napasandal sa may dinding.

“F_ck!” bulong ni Tres. “He must be the Boss. Hindi niya pwedeng malaman na napasok
natin sila!”

“Check it. There must be someone hiding in there” narinig nilang utos nito. “And if
there is, kill it whether it’s a cat, a rat or a person”

***

Lei/shinkumi’s Note: Apat na araw na walang kuryente at anim na araw na walang

internet sa bahay namin kaya hindi ako kaagad nakapag-update. Mamamatay ako sa
pagkabored. As in walang magawa sa bahay. Kain-tulog lang nagawa ko. XD Sisihin si
Bagyong Glenda. Chos. Salamat sa mga nag-antay! <3

=================

Chapter Twenty-Two: The Pain of Her Death

Chapter Twenty-Two: The Pain of Her Death

Ito na yata ang pinakamatagal at pinakanakakabang pangyayari sa buong buhay ni

Irrah. Pinagpapawisan siya ng malamig at mabibigat ang kanyang paghinga dahil sa
takot na baka mahuli sila. Tanggap naman niyang magkakaroon ng paglalaban ngayon
pero hindi agad pwedeng malaman ng mga kalaban na nandito sila lalo na ngayong
silang dalawa pa lang ang nandito. Tumingin siya kay Tres na seryoso na ngayon at
mukhang malalim ang iniisip. Papalapit na ng papalapit ang yabag at mukhang kaunti
na lang ay mahuhuli na sila.
“I have a plan” Tres whispered. She just nodded her head in response while waiting
for what he will say. “I’ll distract their mind using my ability and use it as a
chance to contact Tred and others. Sabihin mo sa kanilang kailangan nilang dalian”

Hindi na nagsalita pa si Irrah at pinanood lamang si Tres sa kanyang gagawin.

Nagpalit sila ng pwesto. Akmang magpapakita na sana si Tres pero narinig nila na
parang may tumatakbo na paparating. Muling nagtago si Tres at inantay ang mga
susunod na mangyayari.

“Sir. Prim! Napasok po tayo!” Narinig nilang sabi ng isang lalake na mukhang
Vampire Hunter din. Nagkatinginan silang dalawa at nagfocus sa pakikinig.

“Don’t worry, i’m expecting this” kahit hindi nila nakikita, nakakasigurado silang
nakangisi ang lalakeng may maskara. “Fight them even it will cost your life. It’s
not worthy anyway” Nagulat sila sa narinig mula sa lalake. Sumilip si Irrah at
mukhang hindi narinig ng mga alagad niya ang huli nitong sinabi dahil pabulong ito.
Nagawa lang nilang marinig dahil doble-doble ang lakas ng pandinig nila kaysa sa
tao. “Nasisigurado kong hindi sila basta-basta na bampira pero alam niyo na ang
gagawin niyo. Wag niyong ibibigay sa kanila ang Oracle. Kayo na ang bahala sa isa
dahil wala naman itong pakinabang sa atin.

“We’ll execute the Plan B. Distract them with your number. Ang iba naman ay
itatakas na ang Oracle. Idiretso niyo na siya sa headquarters at siguraduhin niyong
walang makakasunod sa inyo”

Nang matapos ang pag-uusap nila ay narinig na nila ang paglalakad ng mga ito
paalis, marahil ay patungo na sa ibaba kung nasaan sina Trinity at Tiffany. Agad na
hinawakan ni Irrah ang earphone na nakakabit sa kanyang tenga.

“Irrah speaking. Ano ng nangyayari?! Nandito na kami ni Tres sa may 5th floor at
inaantay na namin kayo. The Boss was here earlier. Nalaman na nilang napasok na
natin sila. I thought we will stick to the plan?”

Nag-antay si Irrah ng sasagot sa kanya at pagkalipas lang ng ilang segundo ay may

nagsalita na sa kabilang linya.

“Tred here. Sudden change of plans. Nahuli sina Blade at Jinnah pero nagawa naman
nilang talunin ang mga Vampire Hunter sa 3rd floor kung nasaan ang magkapatid pero
sobrang dami nila. Nakita namin sa ibaba na marami pang sasakyan ang dumadating. We
are surrounded. Blade and Jinnah is stuck in the 3rd floor. You need to get down
there immediately”

Hindi na sumagot pa si Irrah at napamura na lang. Ganoon din si Tres dahil narinig
niya ang sinabi ni Tred. Kone-konekta kasi ang earphone nila kaya kapag nagsalita
ang isa ay maririnig na ng lahat. Mabilis silang tumakbo pababa ng 3rd floor pero
pagdating nila sa may 4th floor ay puno na rin ng mga Vampire Hunter ito. Nasa mga
labing limang Vampire Hunter ang nakabantay sa may hallway at nang mamataan sila ng
mga ito ay agad silang tinutukan ng baril. Napansin ni Irrah na hindi
pangkaraniwang baril ang hawak nila. May kung anong glass tube na nakapatong sa
bandang itaas ng baril.

“That’s not a normal gun. Kapag natamaan ka ng bala nito ay mawawala ang pagiging
bampira mo. You’ll be turn into human immediately or worst you’ll die so be
careful” pagpapaalala sa kanya ni Tres.

Tumango na lamang si Irrah at mabilis na nagconcentrate. Dahil may dugo siyang

Walker ay nakuha niya kay Israel ang iilang kapangyarihan nito kagaya ng
pagkakaroon ng pisikal na lakas at talas ng paningin na naiiba sa lahat ng klase ng
bampira. Her sight is in 360º. Kahit na nakatalikod ay nagagawa pa rin niyang
makita ang nasa likudan niya.

Prenteng-prente silang bumaba ng hagdanan na para bang wala silang pakealam kung
may nakatutok sa kanilang labing limang baril. Nag-uunat pa si Tres habang nababa
ng hagdan samantalang si Irrah ay hinubad ang suot niyang salamin at inilagay sa
kanyang bulsa. Napatingin sila sa isa’t-isa at ngumisi.

“You’ll take care of the 7 and I’ll take care of the rest” nakangising sabi ni Tres
kay Irrah.

“I can kick their asses by myself although i’m fine with it” sabi naman ni Irrah.

Kitang-kita ang pagkairita ng mga Vampire Hunters dahil sa sinabi ng dalawa pero
hindi pa rin sila umaatake kaya ginawa ni Irrah iyong pagkakataon na umatake. Gamit
ang kanyang bilis ay mabilis niyang inatake ang pitong Vampire Hunter. Nanood
lamang si Tres habang nakasandal sa may dingding. Sinindihan niya ang kanyang
sigarilyo at pinanood si Irrah na makipaglaban.

Ngunit nabitawan niya ang hawak niyang sigarilyo ng makita ang itsura ni Irrah
habang nakikipaglaban. Nanlalaki ang mga mata nito at nakangisi na parang demonyo.
Napalunok siya dahil sa kanyang nakita. Ngayon niya lang kasi nakita si Irrah na
ganito. Madalas itong tahimik at walang ibang ginawa kundi ang magbasa ng makakapal
na libro. Wala pang ilang minuto ay napabagsak na ni Irrah ang pitong Vampire
Hunter. May talsik pa ng dugo sa kanyang mukha at nakangisi pa rin siya. Mapupula
ang kanyang mga mata at gamit ang kanyang dila ay inalis niya ang mga dugo na
kumayat sa kanyang kamay.

Para namang napako sa kanilang kinatatayuan ang walong Vampire Hunter habang
pabalik-balik ang tingin kay Irrah at sa mga kasama nilang duguan na sa sahig. Bago
pa sila mabalik sa realidad ay mabilis na lumapit sa kanila si Tres. Ngumisi siya
at nang kumurap ng isang beses ang kanyang mata ay naging kulay pula na ito.
Mabilis niyang minanipula ang utak ng mga Vampire Hunter.

“Gagawin niyo lahat ng iuutos ko sa inyo hindi ba?” dahan-dahang tumango ang mga
Vampire Hunter at para silang mga manika na nakatayo sa harapan niya. “Then follow
us and help us in fighting your rubbish kind” nagsimula na siyang maglakad at
sumunod naman sa kanya ang mga ito. Nilingon niya si Irrah. “See? You don’t need to
use violence. You’re scary back there; it’s as if you changed into a different
person”

Nagkibit-balikat na lamang si Irrah at bumalik na ulit siya sa dating siya.

Pinunasan niya ang dugo na tumalsik sa kanyang mukha pati na din ang dugo sa
kanyang mga kamay. Nagdilim ang kanyang mukha at lihim na napangisi. Hindi niya
alam kung bakit ang sarap sa kanyang pakiramdam na makapatay ng ganoon. Para bang
gumaan ang kanyang pakiramdam. Iniiling na lang niya ang kanyang ulo. Mas minabuti
na lang niyang dalian ang paglalakad para mabilis nilang matulungan sina Blade at
Jinnah.

***

Napuno ng iba’t-ibang klase ng sigaw ang buong 3rd floor – sigaw ng nasasaktan,
sigaw ng namatayan at sigaw ng humihingi ng tulong. Patuloy pa rin sa
pakikipaglaban sina Blade at Jinnah sa mga Vampire Hunters na nakapalibot sa
kanila. Dalawampung Vampire Hunters ang nakapalibot sa kanila ngayon at nacorner na
sila. Humarang si Blade kay Jinnah dahil may malaking sugat ito sa paa kaya hindi
na siya makalaban. Malalim ang sugat na natamo niya kaya hindi ito agad gumaling. 

Unti-unti namang natunaw ang kamay ni Blade at napalitan ng berdeng asido. Nakuha
niya ang abilidad na ito sa kanyang ama na si Wade ngunit asido man din ang
abilidad niya ay ibang-iba ito sa kanyang ama. Kaya niyang gawing asido ang buo
niyang katawan na hindi kayang gawin ni Wade. Kayang-kaya niyang matunaw at
makapansila ng kahit anong gusto niya. Gaya ngayon na natutunaw na ang magkabila
niyang kamay. Napaatras naman ang mga Vampire Hunter nang makitang tumutulo sa
sahig ang asido na nagmula sa natutunaw na kamay ni Blade. Matapos ang kanyang
kamay ay sumunod ang kanyang braso paakyat ng paakyat hanggang sa buong katawan
niya ay naging asido. Kumalat sa sahig ang berdeng asido. Umuusok ito at bumubula.
Mabilis itong gumalaw hanggang sa napunta ito sa paanan ng isang Vampire Hunter.
Umakyat si Blade na nasa anyong asido sa buong katawan ng Vampire Hunter.

“W-Wag po! M-Maawa kayo sakin---AHHHHHHHH!” nabalot ng asido ang buong katawan ng
Vampire Hunter at nang umalis si Blade sa buong katawan nito ay tanging nakatayong
mga buto na lamang ang natira. Bumagsak ang mga buto sa sahig na bahagya pang
umuusok dahil sa mumunting patak ng asido na natira dito.

“U-Umalis na tayo! W-Wala tayong magagawa sa kanila---“ bago pa makatakbo paalis

ang isa pang Vampire Hunter ay inatake na siya ni Blade. Kagaya ng kapalaran ng isa
nilang kasamahan ay naging buto na lamang ito. Galit na galit si Blade dahil sa
sinapit ni Jinnah kaya wala siyang ititira sa mga ito. 

Nagsitakbuhan na ang mga Vampire Hunters na pumapalibot sa kanilang dalawa ngunit

hindi na hinayaan pa ni Blade na makalayo sila. Bumalik na siya sa dating anyo at
inilahad niya ang kanyang kamay. Naglabas siya ng maliliit na bola ng asido at isa-
isang pinatamaan ang mga ito. Sa una ay parang walang nangyari ngunit unti-unting
kumalat ang asido na nakadikit sa kanilang likudan. Napasigaw sila sa sobrang sakit
hanggang sa buto na lamang din ang natira sa kanila.

Bumalik siya kay Jinnah na nakaupo na ngayon sa sahig. Bukod kasi sa sugat nito sa
may binti ay may ilang sugat din ito sa braso. Mabili siyang umupo sa tabi nito at
inexamine ang kanyang mga sugat.

“A-Are you okay? Can you still hold the pain?” nag-aalalang tanong niya. Hinaplos
niya ang pisngi ni Jinnah. 

Hinawakan ni Jinnah ang kamay ni Blade at nginitian ito. “Syempre naman okay pa ako
no! Anong akala mo sakin? Mahina? Kailangan ko lang magpahinga ng kaunti. Malakas
ako kaya wag kang mag-alala---“ hindi na naituloy pa ni Jinnah ang kanyang
sasabihin ng mabilis na lumapat ang labi ni Blade sa kanya. Napangiti na lang siya
habang magkalapat ang labi nilang dalawa. Marahan niyang itinulak papalayo si
Blade. “Should we be kissing in a middle of a chaos? I think we should not”
nakangising sabi ni Jinnah.

“But we just did” napatawa na lang silang dalawa pagkatapos. “You’ll stay here.
Hindi naman ako lalayo sayo. Kailangan ko lang tulungan sina Tred at Trey---“
tumingin siya kina Tred at Trey na mukhang tapos na sa pakikipaglaban. “Oh, I think
they didn’t need my help”

***

“We’re done but...” lumingon si Tred sa kinauupuan nina Trinity at Tiffany ngunit
tanging si Tiffany na lamang ang nakaupo doon. May hiwa ito sa dibdib. Nakatungo si
Tiffany at mukhang walang malay. “...we’re too late” Sa isang kisap-mata ay nasa
tabi na siya ni Tiffany. “They’re horrible. They’re dirty. They killed an innocent
girl” Tred clenched his fist and sadly looked at Tiffany.

Inalis naman ni Trey ang tali sa kamay at paa ni Tiffany. “Maybe we can still save
her” napaangat naman ng tingin si Tred dito. “Turning her into a vampire can help”

Nanlaki ang mata ni Tred dahil sa sinabi ng kapatid. “We can’t do that. One of the
rules in our clan, we can’t turn humans into vampires if they’re not willing to be
one of us! Paano kung mabuhay siya tapos nalaman niyang bampira siya at hindi niya
nagustuhan ito?”
“What about Jullia then? Victoria resurrected her and she even turned her into a
vampire. That means we can do the same to Tiffany. Hindi natin kailangang gawin
‘yung paraan ni Victoria dahil hindi naman tayo marunong noon at wala ng may
abilidad pang makagawa niyon ngayon. Magdaloy na lang tayo ng venum sa ugat na
patungo sa kanyang puso. Baka sakaling muling tumibok ito. Nakasaad ito sa Tale of
the Unwanted Creatures”

Natahimik si Tred at pinag-isipan ang sinabi ni Trey. Wala namang masama kung
susubukan. Siguradong alalang-alala na ngayon si Trinity sa kanyang kapatid. Hindi
nila ito nagawang masundan pero kahit ito man lang ang maitulong nila.

“F_ck! My plans failed. I’m a big failure. I lead you all into this mess”
isinabunot ni Tred ang kanyang kamay sa kanyang buhok. “Natakasan nila tayo. Hindi
natin nailigtas si Trinity. Wala din tayong nakuhang antidote---BULLSH_T! THE
ANTIDOTE!” nagpanic ang buong sistema ni Tred at mabilis na inilibot ang tingin sa
paligid. Nagbabaka sakaling may naiwan na gamit ng mga Vampire Hunters. Nawala sa
isip niya ang antidote. Bakit niya nga ba kinalimutan iyon? He’s now suffering a
severe mental breakdown.

Hinawakan ni Tres ang balikat ni Tred. “Calm down, Tred. This is not your fault.
That was a good plan, believe me. It’s just that...things happened unexpectedly at
wala ni isa sa atin ang may kasalanan nito” pagpapakalma niya sa kapatid.
“Makakapag-uwi tayo ng antidote para kay Savannah at makakagawa din tayo ng paraan
para makuha si Trinity. Ang gawin muna natin ngayon ay dalhin pauwi si Tiffany para
magawa na natin ang dapat nating gawin”

***

Halos palipadin na ni Warren ang kanyang sasakyan dahil sa sobrang bilis nito.
Nagmamadali siyang makauwi sa kanilang bahay para kumuha ng antidote. Napakapit
siya ng mahigpit sa manibela. Wala na siyang pakealam pa kung traydorin niya ang
ama, kapatid at ang buong angkan nila, ang mahalaga na lamang sa kanya ngayon ay
sagipin si Savannah. Napabuntong hininga siya ng maalala kung bakit siya lumapit
kay Savannah, kung bakit siya nakipagkaibigan dito at kung bakit wala na siyang
ginawa noon kundi ang dumikit dito. Palaging iisa lang ang dahilan niya noon.
Kagaya ng palaging sinasabi ng kanyang ama sa kanya – ‘Kung gusto mong matalo ang
kalaban, kailangan mo silang paniwalain na mapapagkatiwalaan ka’. Pero ngayon isa
na lang ang dahilan niya kung bakit hindi niya maiwan si Savannah, ‘yun ay ang
mahal na niya ito na hindi niya inaakalang mangyayari sa kanya – ang mahulog sa
isang bampira, nilalang na kinamumuhian ng pamilya niya.

Nang makarating na siya sa kanilang bahay ay mabilis siyang pumasok sa loob.

Tumakbo siya paakyat ng hagdanan at dumiretso sa isang kwarto na may itim na
pintuan. Pagbukas nito ay bumungad sa kanya ang iba’t-ibang klase ng gamot na
nakalagay sa glass shelf na nakapalibot sa dingding ng kwarto. Lalakad na sana siya
patungo sa shelf ng mga antidote nang mapansin niyang may tao sa gitna ng kwarto.
Nakaupo ito sa mahabang lamesa na nasa gitna ng kwarto habang naka-krus ang kanyang
mga paa. Napatigil si Warren sa paglalakad at hinarap ang kanyang kapatid.
Nakangisi ito sa kanya habang nilalaro-laro sa kanyang kanang kamay ang isang
syringe na may lamang dilaw na likido.

“Anong ginagawa mo dito, Kuya?” tanong niya. Lumakad siya papalapit sa kanyang
kapatid at kunwari’y wala siyang ibang gagawin kahit kating-kati na siyang kuhanin
ang antidote.

“Ako dapat ang nagtatanong sayo niyan, Renren” umalis na siya sa pagkakaupo sa may
lamesa at sumandal na lamang dito. “What brings you here in this room? You said
back then that this room disgusts you because you hate the smell of the medicines”
iniikot-ikot niya ang syringe sa kanyang kamay at lumakad na din papalapit sa
kanya.

“I need to get a medicine” tinalikuran na niya si Caleb at nagtungo sa shelf ng mga

antidote. Binasa niya isa-isa ang mga label at dumako ang kanyang paningin sa isang
antidote na may pinakamalakas na healing capability. Bubuksan na sana niya ang
shelf ng biglang ihampas ni Caleb ang kamay niya sa may glass shelf.

Masamang tumingin si Warren sa kanya ngunit ngisi lamang ang iginanti niya dito.

“Getting an antidote for your first love, who happens to be a vampire? Sweet” 

Umatras si Warren at nagpatuloy naman si Caleb sa pag-abante sa kanya. “How did you
know?” kunot-noong tanong niya. “Are you investigating her?!”

Caleb shrugged his shoulders. “Maybe yes, maybe no? Pero ito lang ang masasabi ko
sayo Warren, hindi mo dadalhan ng gamot ang bampirang iyon. You’ve lost your mind
because of that f_cking love. How disgusting!” dumura pa si Caleb sa sahig habang
patuloy sa paglakad papalapit sa kanya. “Love destroys everything. It’s not about
f_cking butterflies in the stomach, rollercoaster feeling sh_ts and all f_cking
bullsh_ts related to it. It will ruin you, Warren. And I’ll keep you from that”
“I don’t care anymore, Yuan Caleb” mukhang nagulat pa si Caleb sa pagtawag ni
Warren sa kanya na hindi gumagamit ng ‘Kuya’ pero agad namang nawala ang pagkagulat
sa kanyang mukha at napalitan ng hindi mabasang expression. “All I need to do is to
save her from dying. I will do everything for her; even it will cost my life. Yes,
i’m a traitor. Yes, i’m a disgrace to our clan. And yes, i’m ruining my own name.
But I don’t really care. You can forget having me as your brother. I’m sorry”

Muli niyang tinalikuran si Caleb. Maglalakad na sana siya patungo sa glass shelf ng
mga antidote ngunit nanlaki ang mata niya ng maramdaman ang pagtusok ng karayom sa
kanyang batok. Napaluhod siya sa sahig at wala pang ilang minuto nang manlabo ang
kanyang paningin hanggang sa tuluyan na siyang nawalan ng malay.

***

Law is holding Savannah’s hand, his heartbeat is fastening and goosebumps are
spreading in his skin. Savannah’s condition worsens. Mas lalong kumakalat ang lason
sa kanyang katawan at walang magawa si Law para pigilan iyon. Naiinis siya sa
kanyang sarili. Wala man lang siyang magawa para tulungan si Savannah. Alam niyang
nahihirapan ang dalaga ngayon pero ito lang ang ginagawa niya, nakahawak sa kamay
nito at tinititigan ang mala-anghel na mukha nito. Ngunit pagkatapos pa ng limang
minuto ay mas bumilis ang pagkalat ng lason. Ang kaninang nasa may dibdib lang ay
umakyat na sa leeg ni Savannah.

“Ano ng gagawin natin? Mukhang mas lalong lumalala ang kalagayan niya!” ani Harold.
Muli niyang pinakiramdaman ang pulso ni Savannah. Natigilan siya at natulala.
Paulit-ulit niyang pinakiramdaman ang pulso ng dalaga pero wala na siyang
maramdaman pa. “No. N-No, this is not happening” mahinang sambit niya. Hindi niya
tinigilan ang pulso ni Savannah hanggang sa mapansin na ito ni Law.

“What are you doing? Why the hell do you keep on checking her pulse? It’s still
beating right?” sunod-sunod na tanong ni Law kahit na may masama na siyang
pakiramdam dito.

Unti-unting namuo ang luha sa mga mata ni Harold at agad na tumulo ito pababa sa
kanyang pisngi. Umiling siya at mahigpit na hinawakan ang kamay ni Savannah. “Ikaw
ang magcheck”

Nanginginig ang mga kamay ni Law na kinuha ang kamay ni Savannah. Gaya ng sabi ni
Harold, siya na mismo ang nag-check ng pulso nito. Paulit-ulit niya din itong
pinakiramdaman. Nagbabaka sakaling mali lamang siya. Pilit niyang pinapaniwala ang
sarili niyang meron pa pero wala na talaga siyang maramdaman. Para siyang nabuhusan
ng malamig na tubig dahil sa realisasyon na bumagsak at umipit sa puso niya.
Nabitawan niya ang kamay ni Savannah. Sumalampak siya sa sahig at napahawak sa
kanyang noo.

“She’s still alive. She’s just...resting. She’s just...tired” pabulong na sabi

niya. “DAMN IT! DAMN IT! DAMN IT!” paulit-ulit niyang sinuntok ang sahig hanggang
sa magdugo ang kanyang kamao. “I didn’t even have the chance to talk to her! I
didn’t even find a way to save her! I’m a useless sh_t!” Tears started to brim in
his eyes but he held it. He doesn’t want to cry because he’s still convincing
himself that it’s not over yet. His Savannah is not dead yet.

Narinig nilang bumukas ang pinto at ang sunod-sunod na yabag ng mga paa. Hindi na
nila nagawa pang lingunin kung sino ito.

“Dala na namin ang antidote para kay Sav---“ A sound of a glass scattered to the
floor reverberated to the whole room. “What the hell happened?!” Tred’s voice
boomed that made Harold and Law looked at him. 

Tears that were brimming into Law’s eyes started to fall when reality dawned into
him. He opened his mouth and let the two words out that broke his heart into tiny
pieces. “She’s dead”

***

Lei/shinkumi’s Note: Patay na si Savannah? Is it real? Is it real? Charot. Salamat

sa pagbabasa nitong TPV~ Salamat din sa mga readers ko na sinubaybayan na ‘to
simula pa nung book 1 hanggang ngayon! Salamat din sa mga votes at comments! ♥

Follow me on Twitter: @shinkumiwattpad

=================

Chapter Twenty-Three: Place Only I Could See

Chapter Twenty-Three: Place Only I Could See

Savannah bolt upright; sweats are running down on her forehead and she’s running
out of breath. Napahawak siya sa kanyang dibdib at napabuntong hininga na lamang ng
maramdaman niya ang pintig ng kanyang puso pero mahina ito na para bang kaunti na
lamang ay titigil na lang ito bigla sa pagtibok. Inilibot niya ang kanyang tingin
sa paligid. Nasa loob siya ng isang puting kwarto at may sampung pintuan na
nakapalibot sa kanya. Ang unang pinto ay kulay puti din ngunit may malaking ekis na
kulay itim ang nakalagay dito.

Dahan-dahan siyang tumayo. Kamuntik pa siyang matumba dahil sa biglang pagkaliyo na

naramdaman niya. Biglang umagos sa kanyang isipan ang huling nangyari sa kanya.
Tanging naaalala lamang niya ay nang malason siya ni Mauve. Iniyukom niya ang
kanyang kamao. Gustong-gusto niyang pilipitin ang leeg ng lalake hanggang sa hindi
na ito makahinga pa. Ngunit nasaan na nga ba siya?

Hindi pa naman siguro ako...patay? Nasaan na ako? Bakit ako nandito? Hindi pa ba
tapos ang training?, sunod-sunod na tanong niya sa kanyang isipan.

Narinig niya ang pagbukas ng isang pintuan at hinanap niya kung saan ito. Nakabukas
ang isa sa mga pintuan at napansin niyang ito ang kulay ubeng pintuan. Nakasandal
sa amba ng pintuan si Mauve habang nakahalukipkip. Nakangisi ang lalake sa kanya.
Mapupungay ang kanyang kulay ubeng mata at gaya ng unang impression ni Savannah sa
kanya, napakagwapo pa rin nito hanggang ngayon.

“I thought I killed you but your will power is quite...amazing” naglabas siya ng
bola ng lason sa kanyang palad at nilaro-laro ito. “But this time I’ll kill you for
sure”

Masama siyang tumingin sa binata. Napakadaming paraan kung paano niya papatayin si
Mauve na pumasok sa kanyang isipan. “Ang dami mo pang sinasabi” mabilis na
nakalapit si Savannah sa pintuan na siya namang ikinagulat ni Mauve. Ngumisi si
Savannah at inilabas ang Immortal Sword. Iniwasiwas niya ito kay Mauve ngunit
mabilis itong nakaiwas.

Paatras na pumasok si Mauve sa loob ng kwarto at sumunod naman si Savannah.

Nagliliwanag sa kanyang kamay ang Immortal Sword. Nakabawi naman sa pagkagulat si
Mauve. Sumugod siya kay Savannah. Lahat ay ginagawa niya mahawakan lamang ang
dalaga ngunit hindi niya magawa dahil sa bilis ng kilos nito. Para bang mas dumoble
pa ang bilis ni Savannah kumpara noon. 

Tumigil si Mauve sa pagsugod dahil sa pagod dulot ng sunod-sunod niyang atake kay
Savannah kaya ginawa na itong paraan ni Savannah para sumugod dito. Mahigpit siyang
nakahawak sa hawakan ng espada. Sobrang gaan nito at kasyang-kasya ito sa kanyang
palad. Umamba siyang isasaksak kay Mauve ang espada ngunit hinawakan nito ang talim
ng espada. Nanlaki ang mata ni Savannah sa ginawa ni Mauve. Pupuntiryahin sana ni
Savannah ang dibdib ni Mauve ngunit mukhang may ibang pinoprotektahan ito.

Napatingin siya sa dibdib nito. Nakita niya ang kwintas na nakasuot sa kanyang
leeg. May bilog na pendant ito na may diyamante sa gitna. Muli siyang tumingin kay
Mauve. Nakakunot ang noo niya at nakakagat siya sa kanyang ibabang labi. Dumudugo
ang kanyang kanang kamay dahil hawak pa rin niya hanggang ngayon ang talim ng
espada ni Savannah.

Savannah smirked at herself. So that’s your weakness huh?

Marahas na binawi ni Savannah ang espada mula sa pagkakahawak ni Mauve. Napasigaw

ito sa sakit dahil sa kanyang ginawa. Ngayong alam na niya kung paano matalo si
Mauve ay hindi na siya mahihirapan pa. Habang distracted si Mauve ay tumakbo siya
papunta sa likudan nito. Dahil sa bilis ni Savannah, hindi na niya namalayan na
nahablot na nito ang kanyang kwintas. Suminghap si Mauve at napahawak sa kanyang
dibdib.

“Ibalik mo sa akin ‘yan!” sigaw niya. 

Nagsimula siyang tumakbo papalapit kay Savannah. Ibinagsak ni Savannah ang kwintas
sa sahig at kasabay nito ang pagbagsak ni Mauve sa sahig. Ngumisi si Savannah dahil
sa kanyang nasaksihan. Kinuha niya ang kwintas na nasa sahig. Inipit niya ito sa
kanyang palad at namilipit naman sa sahig si Mauve. 

“How interesting” bulong ni Savannah. “Sa kwintas na ito pala nakasalalay ang buhay
mo, Mauve. Anong gusto mong gawin ko ngayon dito?” nang-aasar na sabi niya. Muli
niyang pinisil ang kwintas, mas madiin at mas matagal ngayon.

Napaubo si Mauve at sumuka ng dugo. Tumingala siya kay Savannah. “Damn you, you
b_tch!” he said through gritted teeth. He’s on his knees while clutching his chest.
He can’t breathe properly because Savannah’s gripping the necklace too tight.

Nagdilim ang mukha ni Savannah at walang sabi-sabing ibinagsak niya sa sahig ang
kwintas ng mas malakas kaysa sa kanina. Sumigaw si Mauve sa sakit at tuluyang
napahiga sa sahig. Itinapat ni Savannah ang dulo ng espada sa pendant ng kwintas.
Itinaas niya ito ng kaunti at dinala pababa. Nabasag ang pendant. Tumingin siya kay
Mauve at hindi na ito gumagalaw. Unti-unting kumalat ang dugo sa kanyang tiyan.
Kung ano ang gawin sa pendant ay ayun din ang mangyayari sa kanya kaya ito ang
kinahantungan niya.

Nawala ng parang bula ang Immortal Sword sa kamay ni Savannah. Lumiwanag ang
gitnang parte ng kwarto. Umangat mula sa sahig ang Poison Arrow. Agad na lumapit si
Savannah dito. Napangiti siya ng lumapat ang kanyang palad sa armas. Iniangat niya
ito at hindi niya inaakalang ganito ito kalaki. Halos mag-iisang dipa ang haba ng
pana. Ang palaso naman ay may matalim at kulay ube ang dulo. Kinuha niya ang
lalagyan ng pana at palaso. Isinakbit niya ito sa kanyang likudan at lumakad na
papalabas ng pinto.

“Trey? Tred? Tres? Andyan pa ba kayo?” Tawag niya sa kanyang isipan ngunit walang
sumasagot sa kanya. Paulit-ulit siyang tumawag sa tatlo ngunit wala siyang nakuhang
sagot. Nagkibit-balikat na lamang siya. Napatingin siya sa katabing pintuan ng
kulay ubeng pinto na ngayon ay may itim na ekis na din. Kulay pula ang sunod na
pintuan. Nag-alangan siya kung papasok ba siya o hindi dahil baka maulit na naman
ang nangyari sa kanya sa loob ng Lavender Room.

Siguro kailangan ko munang magpahinga sa pagtetraining. Babalik na muna ako.

Ipinikit niya ang kanyang mga mata. Nag-antay siya ng ilang minuto para sa apoy
ngunit walang lumalabas. Muli niyang sinubukan pero wala pa rin. Bahagyang kumunot
ang kanyang noo sa pagtataka. Huminga siya ng malalim at tumindig ng maayos. Ngunit
bigo pa rin siya. Napaupo na lang siya sa sahig at napatingin sa kanyang balikat
kung saan nakasabit ang Poison Arrow. Unti-unti na itong nawawala. Naisip niyang
kapag kailangan niya lang ito tsaka ito lumalabas.

“Hindi ba dapat kapag natapos ako sa isang room ay awtomatiko akong bumabalik?
Bakit ngayon ay hindi?” tanong niya sa kanyang sarili. Nag-echo ang kanyang boses
at bigla siyang kinilabutan. Ngayon lang niya napagtantong nag-iisa siya sa
kwartong ito at sa walong kwarto na natitira, nasa loob nito ang mga Tagapagbantay
na kakalabanin niya. “This sucks! I missed them already!” ginulo-gulo niya ang
kanyang buhok sa pagkainis. “What the hell is happening? Why can’t I go back?” 

“Because you’re dead” 

Umangat ang kanyang tingin sa kulay pulang pinto na nasa harapan niya. Nakabukas
ito at nasa labas ang isang babaeng may itim at mahabang buhok. Nakasuot siya ng
itim na turtle neck dress na abot hanggang sa sahig ang haba. Sobrang puti niya at
bumagay ang pulang lipstick sa kanya. Napansin din ni Savannah na kulay itim din
ang mga kuko ng babae.

“Anong ibig mong sabihin? Hindi pa ako patay” gusto niyang tawanan ang babae dahil
sa sinabi nito ngunit bakit hindi niya magawang tumawa? Bakit pakiramdam niya ay
totoo ang sinasabi nito? 

“Believe me, you’re dead” malamig na sabi nito at para bang bumalot ang lamig sa
buong katawan ni Savannah. Kinilabutan siya. “Hindi ka makakalabas sa lugar na ito
hangga’t hindi mo kami natatalo. Nang mamatay ka dahil sa lason ni Mauve ay
nanatili sa lugar na ito ang presensya mo. Nakahimlay ang iyong katawan at hindi
humihinga pero mabubuhay ka lamang kapag natapos mo na ang dapat mong tapusin”
paliwanag sa kanya nito. Ngumiti ang babae sa kanya. “At ako ang sunod mong
makakalaban. Handa ka na ba?”

Saglit na natahimik si Savannah. Sa itsura pa lamang ng babae ay mukhang

napakalakas na nito. Hindi pa siya handa pero anong magagawa niya? Hindi siya
makakalabas dito hangga’t hindi pa niya natatalo ang lahat ng kung sino man ang
nasa loob ng bawat kwarto. Nagpakawala siya ng malalim na paghinga at diretsong
tumingin sa itim na mata ng babae.

“I’m ready” this came out a whisper and the woman smirked.

“Well then, I welcome you to the Scarlet Room” 

Kusang lumuwang ang pagkakabukas ng pinto at pumasok na sa loob ang babae. Sumunod
siya at nang tuluyan na siyang makapasok ay kinilabutan siya sa kulay ng kwarto.
Puro pula ang kanyang nakikita na halos masakit na sa mata. Hindi lang iyon, kulay
dugo pa ang buong kwarto kaya may pangamba siyang nararamdaman. Lumakad papunta sa
gitna ang babae at inilahad ang kanyang mga kamay. Ngumisi siya at sa isang kisap-
mata ay napalibutan ng apoy ang babae.

"Nakalimutan kong magpakilala sayo, ako nga pala si Carmine. Ang Tagapagbantay ng
Fire Mace" she snapped her fingers. Lumabas ang Fire Mace mula sa kawalan at
hinawakan ito ni Carmine. "Hindi naman dapat ako ang sunod na Tagapagbantay na
makakalaban mo pero ang Tagapagbantay ng Splittiing Daggers ay masyadong tamad para
dito" umirap siya sa kawalan pagkatapos magsalita. Nagpatuloy siya pero seryoso na
ang kanyang mukha. "Hindi ko hahayaang makuha mo ang Fire Mace sa akin dahil para
sa aming lahat, kayamanan ang mga armas na nakalaan para sa amin. Hindi ko alam
kung bakit ikaw pa ang napili ng tadhana. Sa nakikita ko, you have many doubts in
you. You want to be human right?"

Natigilan si Savannah dahil sa huling tanong nito. Hindi nagkamali si Carmine.

Gusto ni Savannah na maging tao pero hindi niya pwedeng iwanan ang tungkulin niya
bilang anak ng pinakamalakas na bampira sa buong mundo. Pasan-pasan na niya sa
kanyang balikat ang responsibilidad niya bilang isang bampira na magiging pinuno ng
lahat balang araw. Ayaw niyang madismaya sa kanya ang kanyang mga magulang. Gusto
niyang maging proud ito sa kanya kaya pursigido siyang makuha ang sampung armas.
Kapag lumakas na siya at kapag nalaman na niya kung sino ang nagpapadala ng mga
bampira para patayin siya, wala na siyang ibang iisipin kundi ang kalayaan niya.

HIndi naman sa ayaw niyang maging bampira. Gusto niya lamang maging normal kagaya
ng mga tao. Alam na naman niya sa kanyang sarili na kahit kailan ay hindi magiging
tahimik ang buhay niya dahil isa siyang bampira. Habangbuhay silang lumalaban.
Habangbuhay silang makikipagsapalaran. Habangbuhay silang mananatili sa mundo dahil
makapangyarihan sila. At hindi niya iyon gusto. Maaaring nung una ay natutuwa siya
sa kapangyarihan niya at sa kung paano siya ituring ng lahat na parang Reyna dahil
sa anak siya ni Van Walker pero hindi na iyon ang gusto niya ngayon. Gusto niyang
maging normal.

"Oo, gusto kong maging tao pero hindi ko pwedeng talikuran ang kung sino at ano
ako. Kailangan kong makuha ang kapangyarihang dapat ay sa akin"

Nagdilim ang paningin ni Carmine sa kanya at walang ano-ano'y lumaki ang

nakapalibot sa kanyang apoy. Sinanggahan ni Savannah ang kanyang mukha gamit ang
kanyang braso. Impit na sigaw lamang ang nailabas niya ng maramdamang lumapat ang
apoy sa kanyang kanang braso. Umatras siya ng ilang hakbang pero ramdam pa rin niya
ang init na dulot ng apoy. Sinuri niya ang kanyang braso at napangiwi ng makitang
malaking parte ng balat ang nasunog.

Masamang tumingin si Savannah kay Carmine na nakangisi na ngayon. "You'll pay for
what you've done to my skin! Para sa kaalaman mo, natural ang kinis nito tapos
nilapnos mo lang?!" sigaw niya.
Humalakhak si Carmine. "I don't care about your skin. I just want you to die!" 

Nanlaki ang mga mata ni Savannah ng lumawak na naman ang apoy na nakapaligid kay
Carmine. Huminga siya ng malalim at nagconcentrate. Hindi siya pwedeng mataranta
dahil mas lalong hindi siya makakapag-isip. Kumakalat na ang apoy sa buong kwarto
at kaunti na lang ay maabot na siya. Kapag hindi siya nakaisip ng paraan ay
masusunog siya ng buhay.

Hindi ako pwedeng masunog dito. Sayang naman ang ganda ko kapag nagkataon!

Tumingin siya sa kanyang balikat at nakitang nakasabit na doon ang Poison Arrow.

I can't go near her because she's surrounded by fire. Ang pinakamagandang paraan
dito ay long range battle. Hindi ako pwedeng basta-basta lumapit sa kanya kaya
gagamitin ko ang pana para kumalat ang lason sa kanya. Dang it, Savannah, you're so
smart....and gorgeous.

Kumuha siya ng palaso at inilagay sa kanyang pana. Hindi niya alam kung asintado
siya pero ito na lang ang paraang naiisip niya. Kaunting distansya na lang ay
makakaabot na sa kanya ang apoy kaya agad siyang tumira ngunit dumaplis lamang ito
sa pisngi ni Carmine. Nagkaroon ng mahabang hiwa sa pisngi nito at tumulo ang dugo
pababa sa kanyang damit. Umigting ang panga ni Carmine sa pagkainis at mas lalong
bumilis ang pagkalat ng apoy.

"Sh_t!" Savannah cursed. 

Muli niyang inasinta si Carmine. Nakatutok ang dulo ng palaso sa puso ni Carmine
para kapag tumama sa kanya ito ay diretso sa kanyang puso ang lason. Huminga ng
malalim si Savannah. Hindi na ito pwede pang sumablay dahil kapag hindi niya ito
napatama, masusunog na siya ng tuluyan. Tumatagaktak ang kanyang pawis dahil sa
init sa loob ng kwarto pero hindi niya iyon ininda. 

"Sa tingin mo ba ay kaya mo akong patayin ng gamit lamang ang walang kwentang armas
na iyan? Mas makapangyarihan ako kaysa sa iyo dahil hindi ko na kailangan ng armas
para matalo ka lang! Sumuko ka na dahil----" hindi na niya naituloy ang sasabihin
niya ng tumama sa ang pana sa kanyang lalamunan at lumusot ito hanggang sa kanyang
batok. Sumuka siya ng dugo at napaupo sa sahig. Nawala ang nakapalibot sa kanyang
apoy. Dahan-dahan siyang tumingin kay Savannah na hawak pa rin ang Poison Arrow at
nakatutok sa kanya ang isa pang palaso. "T-This can't be. Y-You can't g-get the
Fire M-Mace. Y-You c-can't----" lumipad ang isa pang palaso at tumama sa kanyang
dibdib. Napahiga sa sahig si Carmine. Mabilis na naging kulay ube ang buo niyang
katawan dahil sa pagkalat ng lason. Wala pang ilang minuto ay binawian na siya ng
buhay.

Bumigay ang tuhod ni Savannah sa pagod at napaupo siya sa sahig. Sa mismong harapan
niya umangat ang Fire Mace kaya agad niya itong kinuha. Ito ay isang mahabang gold
stick na sa dulo ay may kulay pulang diamond. Lumiwanag ang diamond at parang may
kung anong pumasok sa kanyang katawan. Itinaas niya ang Fire Mace at kasabay ng
Poison Arrow ay nawala na ito. Saglit niyang ipinikit ang kanyang mga mata at
pagmulat ng kanyang mga mata ay nandoon na ulit siya sa puting kwarto na
pinapalibutan ng sampung pinto. Tatlong pinto na ang may malaking ekis na ibig
sabihin lang ay tapos na siya doon. May pito pang natitira.

Humiga siya sa sahig at tumingin sa puting kisame. Ipinikit niya ang kanyang mga
mata at hinayaan ang sariling makatulog dahil sa pagod.

***

"I think she's responding" nakapikit na sabi ni Trey habang nakahawak sa ulo ni
Savannah. Iminulat niya ang kanyang mata at tumitig sa mukha ng dalaga. "I know
she's not dead. May nakikita ako sa kanyang isipan pero hindi ko malaman kung ano
ito. Kung sakaling patay na talaga siya ay blanko lamang ang makikita ko sa isip
niya" paliwanag niya.

"Tama siya. Ganoon din ang nararamdaman ko. Mag-antay na lamang tayo. Alam kong
malakas si Savannah at hindi siya basta-basta susuko" sabi naman ni Tres.

"Baka sinasabi niyo lang iyan para gumaan ang pakiramdam namin! Paano...paano kung
wala na talaga?" umiiyak na sabi ni Jinnah. Niyakap siya ni Blade para mapakalma
siya. Si Irrah naman ay mahigpit na nakahawak sa kamay ni Jinnah. Kahit na walang
nakikitang emosyon sa kanyang mukha ay sa loob-loob niya ay takot na takot siya. 

Iniyukom naman ni Tred ang kanyang kamao. "She's still alive, believe us" maikling
pahayag ni Tred. Lumuhod siya sa tabi ni Savannah at mahigpit na hinawakan ang
kamay nito. "Kapag nalaman ni Van ang nangyari, siguradong magagalit siya. Naiisip
ko pa lang ang magiging reaksyon niya ay kinikilabutan na ako. Pati na din si
Kisha"

"Should we tell them?" tanong ni Law. "I mean...kung hindi maganda ang kalalabasan
ng pagsasabi sa kanila at sinabi niyo na ding buhay pa siya, wag na nating ipaalam
sa kanila. Naniniwala ako sa inyong buhay pa siya kaya hindi na dapat nating
sabihin sa kanila ang nangyari kay Savannah"

Tumingin silang lahat kay Law. Napansin nila ang mapupula at namamasang mata nito
na para bang pinipigilan niyang maiyak sa kanilang harapan. Kahit hindi sabihin ni
Law, alam na nilang lahat kung gaano kahalaga sa kanya si Savannah at unang
nakaalam nito ang Archer Brothers na eksperto sa pag-iisip.
"He's right. Tsaka madami ding iniisip at inaasikaso sina Tito at Tita kaya mas
magandang wag muna nating ipaalam" ani Irrah. "Mag-antay na lamang tayo sa mga
susunod na mangyayari. Sa ngayon ay iturok na natin sa kanya ang antidote, baka
sakaling umepekto pa sa kanya.

"Mabuti na lang may isa pa kaming nireserba dahil binasag na ni Tred 'yung una"
inirapan ni Irrah si Tred at lumakad papalapit kay Savannah habang hawak ang maliit
na bote ng antidote. Kinuha niya ang syringe at pinuno ito. Dahan-dahan niyang
itinusok ito sa braso ni Savannah. "I think that will do" tumayo na siya at nilapag
ang syringe at ang bote sa may lamesa. "Dalhin niyo na muna siya sa kwarto niya.
Ang iba sa atin ay magpahinga dahil alam kong pagod tayong lahat dahil sa nangyari.
Tsaka na lang natin pag-usapan ang kung anong gagawin kay Trinity at kay Tiffany"

"Speaking of Tiffany, her body is still in the car. Shall we start the ceremony?"
tanong ni Tres.

Pabalik-balik ang tingin nina Harold at Law sa mga nag-uusap sa kanilang harapan.
Hindi sila makarelate sa pinag-uusapan ng mga ito kaya lumapit na lamang sila sa
kinahihigaan ni Savannah.

"Ako na ang ang magdadala sa kanya sa kwarto niya" pagpepresinta ni Law dahil
mukhang mahalaga ang pinag-uusapan nila. Tumango lamang silang lahat sa kanya.
Binuhat niya si Savannah at umakyat na patungo sa kwarto niya. Sumunod naman sa
kanya si Harold.

Inihiga niya si Savannah sa kanyang kama at hinawi ang buhok na humara sa kanyang
mukha. Napansin ni Law na nababawasan na ang lason na nakapalibot sa kanya dahil
unti-unting pumupusyaw ang kulay nito sa katawan ni Savannah. Parang may kung anong
nakadagan na umalis sa kanyang dibdib na naging dahilan ng paghinga niya ng
maluwag. Kanina pa sumisikip ang dibdib niya dahil sa mga nangyari. Hindi niya
maipaliwanag ang tuwang naramdaman niya ng sabihin ng Archer Brothers na buhay pa
si Savannah. At doon siya kakapit sa sinabi nilang iyon. 

Kapag namatay si Vannah, mas magaling pang mamatay na lang din ako.

"Hindi na bumalik si Fafa Warren" napatingin si Law kay Harold na sinusuklay ang
buhok ni Savannah kahit na nakahiga ito. Nakaupo siya sa gilid ng kama ni Savannah
at patuloy ito sa pagsuklay sa buhok ng dalaga.

Hindi nagsalita si Law pero kahit na hindi nakakuha si Warren ng gamot para kay
Savannah, nagpapasalamat pa din siya dahil sinubukan nitong maghanap pero siya,
wala man lang siyang nagawa.

Am I worthy of you, my love?

***
Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update. <///3 May inedit nga pala ako,
nabanggit ko kasi dito sa story na si Tred ang pinakamatanda sa Archer Brothers
pero si Trey naman pala kaya inedit ko ang part na iyon. Para hindi kayo malito, si
Trey talaga ang panganay, sinundan ni Tres at bunso si Tred. Yun lang~ Salamat sa
pagbabasa! Happy 3M reads nga pala sa The Perverted Vampire at 100K reads para dito
sa The Prodigious Vampire! <3

Follow me on Twitter: @shinkumiwattpad

=================

Chapter Twenty-Four: Take Me

BABALA: SPG AHEAD.

***

Chapter Twenty-Four: Take Me

Naghahanda na si Savannah para sa susunod na Tagapagbantay na kakalabanin niya.

Dahan-dahan siyang tumayo sa pagkakahiga. Isinuklay niya ang kanyang kamay sa
kanyang buhok at tumingin sa sunod na pintong kanyang papasukin. Lalakad na sana
siya patungo doon pero may naramdaman siyang kung anong kumabog sa kanyang dibdib.
Nanginginig ang kanyang kamay at nang tingnan niya ito ay napansin niyang unti-unti
itong nagiging transparent. Ganoon din ang nangyayari sa isa pa niyang kamay. Para
bang naglalaho na siya pero hindi niya alam kung bakit. 

Iniiling na lamang niya ang kanyang ulo. Mas pinili na lamang niyang wag pansinin
ang nangyayari sa kanya. Nagpatuloy siya sa paglalakad patungo sa pinto ngunit
bigla na lamang siyang napaupo sa sahig. Dumako ang tingin niya sa kanyang paa at
nakita niyang ganoon din ang nangyayari dito kagaya ng kanyang kamay. Bumilis ang
kanyang paghinga. Binalot na siya ng matinding kaba. Ano bang nangyayari sa kanya?
Tuluyan na ba siyang mamamatay? Pero bakit? Hindi pa naman siya natatalo at pitong
pinto pa ang kanyang papasukin.

Pinagpapawisan siya ng malamig at ramdam niya ang unti-unting pagbagal ng kanyang

hininga. Napahawak siya sa kanyang dibdib at halos sa kanyang bibig na siya
humihinga dahil sa hirap. Mahigpit siyang kumapit sa kanyang dibdib habang habol
ang kanyang hininga. Gusto niyang humingi ng tulong pero alam naman niyang walang
makakatulong sa kanya sa lagay na ito. Dumausdos ang luha sa kanyang pisngi. Hindi
pa siya pwedeng mamatay. Hindi pa niya nasasabi sa isang binata ang nararamdaman
niya. 

Napahiga siya sa sahig at namilipit sa sahig. Walang kahit anong tunog ang lumabas
sa kanyang bibig kundi ang mabibigat niyang paghinga. Mariin niyang ipinikit ang
kanyang mga mata hanggang sa tuluyan na siyang nanghina. Kahit na ayaw niyang
tanggapin, wala na siyang magagawa. Niluwagan niya ang kapit sa kanyang dibdib at
hinayaan na lamang niyang lamunin siya ng sakit at dilim.

***

Buong oras na nakatingin lamang si Law sa mukha ni Savannah. Matapos na maturukan

si Savannah ng antidote ay tuluyan ng nawala ang kulay ubeng lason na kumalat sa
kanyang buong katawan kaya bumalik na ulit sa normal ang balat niya. Hindi pa
kumakain si Law at wala na siyang pakealam pa. Gusto niya, kapag nagising si
Savannah ay siya ang unang makita nito. Mahigpit siyang nakahawak sa kamay ng
dalaga, kahit pa may makati sa kanya, kahit pa may gusto siyang kuhanin, hindi pa
rin niya ginagawa dahil ayaw niyang bitawan ang malambot at magandang kamay nito.

Ipinikit niya ang kanyang mga mata at inilagay ang palad ng dalaga sa kanyang
pisngi. Maya-maya ay naramdaman niya ang paggalaw sa kanyang pisngi. Mabilis niyang
inimulat ang kanyang mata at naramdamang gumagalaw ang daliri ni Savannah. Tumingin
siya sa dalaga at sakto namang unti-unti ng inimumulat nito ang kanyang mga mata.
Nagsalubong ang kanilang mga mata. Nagbigay si Savannah ng isang maliit na ngiti sa
kanya.

"H-Hi?" ani Savannah.

Kinagat ni Law ang ibabang labi niya. Ibinangon niya si Savannah at mabilis na
niyakap ito. Hindi niya mapigilan ang pangingilid ng kanyang luha at hinayaan na
lamang na tumulo ito. Ito ang unang beses na naglabas siya ng luha para sa isang
babae. Madalas niyang hindi ipinapakita ang kanyang emosyon. Madalas niyang
itinatago ang lahat ng nararamdaman niya. Pero ngayong nakita ng dalawang mata
niyang buhay si Savannah ay hindi na niya mapigilan pang maiyak sa tuwa.

Naramdaman ni Savannah ang pamamasa ng kanyang balikat kaya agad niyang inilayo sa
kanya si Law. Nanlaki ang mata niya sa gulat ng makitang umiiyak si Law. Hinawakan
niya ang pisngi ng binata at pinunasan ang luha sa pisngi nito gamit ang kanyang
hinalalaki. Bumuntong hininga siya at idinikit ang kanyang noo sa noo ng binata.

"Hey, why are you crying?" she whispered. 

Tinitigan niya ang mukha ni Law. Maitim ang palibot ng mata nito at napansin din
niyang pumayat ito.

"I'm too damn happy to see you're okay. I thought...I will lose you." 

Tumingin siya sa mga mata ni Savannah at sa buong mukha nito. Kung kanina ay
maputla ang mukha nito, ngayon ay hindi na. Buhay na buhay ang kulay sa kanyang
mukha na para bang hindi siya dumaan sa bingit ng kamatayan. Para bang walang
nangyari sa kanya. Mukha din siyang malakas at walang iniindang sakit.

"Bakit...ayaw mo akong mawala sayo?" tanong niya kahit na alam na naman niya ang
sagot. Gusto lamang niyang marinig mula sa bibig ni Law ang mga katagang gusto
niyang marinig.
"Because I love you. I love you with every fiber of my being. Losing you will make
me insane. Back then, watching you slowly fading away, i set my mind that if you
died, I will kill myself because there's no reason for me to live. You're my
everything. I love you so much that it's scaring the sh_t out of me." hinawakan ni
Law ang kamay ni Savannah na nakahawak sa kanyang pisngi. Dinala niya ito sa
kanyang labi at binigyan ng isang mahabang halik. "I'm sorry I didn't do anything
to save you. I'm so useless. I'm sorry for just sitting here while watching you.
I'm sorry."

Iniiling ni Savannah ang kanyang ulo at dahan-dahan niyang inilapat ang kanyang
labi kay Law, sapat na para maintindihan ng binata na wala siyang dapat na
ipagpahingi ng tawad dahil wala siyang kasalanan. Wala namang may gusto ng nangyari
at ang mahalaga ay nakabalik na siya. 

The kiss was slow and romantic but after a minute, the kiss went wild and hot.
Savannah opened her mouth and let Law pushed his tongue in. He explored every sides
of her mouth; earning a moan from her. Their tongue are battling, their teeth are
clashing and they don't want to pull away. They wanted more. Law lay Savannah in
her bed while kissing her. Savannah lifted her chin for Law to have an access in
her neck. Her breathing became heavy when Law's soft lips started to kiss and s_ck
every part of her neck.

Law's hands moved down from her waist and lifted her shirt just below her breast.
He caressed Savannah's smooth tummy until his hands reached the top of her bra.
Savannah gasped. She can't explain what she's feeling right now. There's something
moving in her stomach. It's like what they are always saying - the butterflies in
your stomach. Her heart is pounding so hard that she scarcely breath. Her mind is
not working properly anymore. All she knows is that, Law is kissing every part of
her body, as if he's worshipping her.

Savannah felt cold and she just realized that Law tore her shirt off alongside with
her bra. She bit her lower lip until it bled. Law saw the blood in her mouth. He
leaned and licked the blood on her lips, earning another moan from her.

Law smirked and planted a feather-like kiss in the tip of her nose. "I'll stop
right here. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko kapag nagpatuloy ako. You need
to rest." 

Umalis na si Law sa ibabaw ni Savannah at umupo sa gilid ng kama. Hinawakan niya

ang braso ni law. She looked straight into his eyes. She gulped the anxiety down
and gather herself up.

"No, let's continue. Hindi ko alam kung hanggang kelan pa ako magtatagal dito. I
know you wouldn't understand pero may kailangan pa akong gawin and I need to risk
my life for it. Pero bago mangyari iyon, gawin na natin ang pareho din naman nating
gusto. I don't want to have regrets. I don't want to waste every single time when
we're together now. Please, let's do it." bumangon si Savannah. Hindi na niya
inalintana ang hubad niyang katawan. Idinikit niya ang kanyang sarili sa
nakatagilid na si Law. Ipinatong niya ang kanyang baba sa balikat ni Law. Bumulong
siya sa tenga nito. "I love you too Law. I love you with every fiber of my being."

Suminghap si Law at humarap kay Savannah. Kitang-kita ni Savannah ang sari-saring

emosyon na dumaan sa mga mata ni Law. "Just...what the f_ck, Savannah Kier Walker?
Don't wonder why if someday you'll see me in the Mental Hospital because hell, i'm
getting crazy right now. I don't know what are the things  you need to do. I don't
know everything. But....f_cks_t!"

Hindi na nagawa pang maituloy ni Law ang kanyang sasabihin ng mapatingin siya sa
nakaawang na labi ni Savannah. Mabilis niyang sinunggaban ang labi nito. Mas mainit
ang halik na ibinigay niya sa dalaga pero damang-dama nila ang pagmamahal sa isa't-
isa.

He laid her in her bed once again and now, there's no holding back. He kissed and
sucked Savannah's collarbone, down to her breast, to her tummy and back to her
lips. He wore off his shirt, making her see the glorious body of his. Savannah
gulped and watched Law's muscles flex. He has a fine body and she's dying to touch
it, so she did. She touch Law's shoulder until her hands reached his washboard abs.

Savannah held the back of Law's neck and pulled him towards her. Their body
collided and Law felt the hardening of Savannah's breast. His breath hitched and
looked into Savannah's eyes. Their eyes mirrored their feelings for each other -
love, lust and happiness.

"Do me quickly before someone get here." she said breathlessly.

Law smirked. "Oh, someone's getting impatient." Savannah rolled her eyes and
smacked Law's shoulder. "But it's going to be painful. Are you sure you want to do
it with me?" Law's playful look turned into worried look.

Savannah shook her head. "It's okay. Just do it."

After minutes of thinking, Law obliged. They stared at each other's naked body. 

Law gave Savannah a quick kiss before plunging hisself in her. They both gasped.
Savannah kept biting her lower lip because of the pain. She didn't realized that it
will be this painful. Law didn't move until she can hold the pain and he started
moving on top her. All that can be heard inside the room is their heavy breaths,
loud moan and overlapping skins.
Savannah wrapped her legs on Law's waist and arched her back. Law pumped harder and
deeper until both of them reach their peaks. Law rolled on Savannah's side and
hugged her tight. She looked up at him and smiled. Law's hair are plastered in his
forehead because of sweat. His lips is parted and his eyes are half-open.

"I didn't know that it will be amazing." he said.

Savannah's forehead creased. "Why? Never done it before?" 

He laughed and nodded. "Yeah, this is my first time. Everytime when I'm with you,
i'm experiencing first times."

Savannah leaned her head in his chest and heard the loud beating of his heart. She
smiled and hugged him even tighter.

"Remember this day, Law. I devirginized you."

"Hindi ba dapat ako ang magsabi niyan sayo?" 

Pareho silang natawa at maya-maya ay nilamon na ng katahimikan ang paligid nila.

Tanging paghinga na lamang nila ang kanilang naririnig. Hinaplos ni Law ang mahaba
at malambot na buhok ni Savannah hanggang sa makatulog ito. Pinagmasdan naman niya
ito habang natutulog. Hindi maalis ang ngiti sa kanyang labi. Dahan-dahan siyang
bumangon at nagbihis. Lumakad siya patungo sa closet ni Savannah at kumuha ng damit
para sa kanya. Binihisan niya ang dalaga dahil maya-maya ay sasabihin na niyang
nagising na ito.

Ilang minuto muna niyang pinagmasdan ang dalaga. Hinalikan niya ito sa noo bago
siya tuluyang lumabas ng kwarto.

***

Dinala ng Archer Brothers ang katawan ni Tiffany sa may basement kung saan nila
gagawin ang seremonya. Dahan-dahan nilang inilapag si Tiffany sa isang lamesang
gawa sa bato na nakadikit na sa sahig. Tumayo sila sa gilid nito at ilang minuto
din nila itong pinagmasdan.
"It will take a week for the binding. We should start now." panimula ni Tred.

Tumango naman si Tres sa sinabi ng kapatid. Tumingin siya kay Trey. "Ikaw na ang
magsimula Trey. You know that to do."

They stepped back and leave Trey on Tiffany's side. Iniangat niya ang isang kamay
nito at iniharap sa kanya ang pulso nito. Lumunok siya at nagdalawang-isip.
Kailangan nilang buhayin si Tiffany dahil naaawa sila para kay Trinity. Kapag
nakuha na nila si Trinity sa kalaban ay baka hindi makaya nito ang balitang patay
na ang kanyang kapatid kaya ito lang ang tanging paraan nila.

Lumingon si Trey sa kanyang mga kapatid. "Alam niyo naman ang consiquences nito,
hindi ba? Turning a human into a vampire is too risky. Kapag nagtagumpay tayo,
magiging isang bampira na siya pero kapag hindi naman, magiging Insane siya. Baka
hindi niya kayanin ang dugo ng isang bampira na mailipat sa kanya."

"Wala na tayong magagawa pa, ito lang ang tanging paraan para buhayin siya. Ganoon
din naman ang kalalabasan kapag hindi natin ito sinubukan. Kailangan nating
sumugal, Trey" sabi ni Tres.

Muli siyang tumingin kay Tiffany na maputla at malamig na bangkay niya. Mas itinaas
pa niya ang kamay nito. Tumungo siya at inilapit ang kanyang bibig sa pulso ni
Tiffany. Pumula ang kanyang mga mata. Nang ibuka niya ang kanyang bibig ay mahaba
na ang kanyang mga pangil. Kinagat niya muna ang kanyang dila para dumugo ito at
tsaka niya kinagat ang pulso ni Tiffany. Ibinaon niya ang kanyang pangil sa pulso
ng dalaga at inilipat ang dugong nanggagaling sa kanyang bibig patungo sa pulso ni
Tiffany. Matapos niyang gawin iyon ay mabilis siyang lumipat sa kabilang tabi ni
Tiffany. Ang kaliwang pulso naman nito ang kanyang kinagat at sumunod ang leeg ng
dalaga.

Nang tumunghay si Trey ay punong-puno ng dugo ang kanyang bibig. Pinunasan niya ito
gamit ang likod ng kanyang palad at lumakad siya patungo sa kanyang mga kapatid.
Idinura niya ang dugo sa sahig at napangiwi.

"I tasted human blood again, after hundreds of years." nakangiwi pa ding sabi niya.
"Hindi na ako sanay sa dugo ng tao, iba na ang lasa ko." inilabas niya ang kanyang
dila.

Natawa naman si Trey. "Palagi kasing blood capsule o kaya dugo ng hayop ang iniinom
natin at doon na tayo nasanay kaya ganyan. Mas mabuti nga iyan eh. Hindi na tayo
natutukso sa dugo ng tao kagaya noon"
Lumakad na sila papalapit kay Tiffany.

"Mag-antay na lang tayo ng mga limang araw o isang Linggo. Ikandado na lamang natin
itong basement para kapag sakaling nagbago na siya, hindi siya makakalabas. Mahirap
na baka maging Insane siya sa huli." sabi ni Tred.

Sumang-ayon naman ang dalawa sa kanyang sinabi. Iniwan na nila si Tiffany sa may
basement. Nang makarating na sila sa itaas ay naabutan naman nila si Law na nakaupo
sa may couch at umiinom ng kape at may hawak na isang pirasong tinapay. Nagtaka
naman sila dahil ilang beses nila itong tinawag para kumain pero ayaw nitong iwan
si Savannah.

"Anong hangin ang dumaan sayo at naisipan mo ng kumain?" nakangising tanong ni

Trey. Umupo silang tatlo sa katapat na couch na inuupuan ni Law.

Inilapag ni Law ang tasa ng kape sa may lamesa. "Savannah woke up but she's
sleeping right now to get some rest." walang emosyong sabi niya.

Natigilan ang tatlo dahil sa sinabi ni Law. Umabot pa ng ilang minuto bago pa nila
naproseso ang isang pangungusap na iyon. Nagkatinginan silang tatlo at muling
ibinaling ang tingin kay Law na panay lamang ang kain ng tinapay.

"ANONG SABI MO?!" sabay-sabay na sigaw nila matapos nilang mapagtanto ang sinabi ni
Law.

Nagkibit-balikat si Law at ngumisi. May amos pa siya sa bibig galing sa tinapay na

kinakain niya pero hindi na nila iyon pinansin. "Narinig niyo naman ang sinabi ko,
gising na siya kanina kaso tulog pa siya ngayon para makapangpahinga"

"P-Paano?" nagkakandautal na tanong ni Tres.

"Hindi ko rin alam. Nang iturok sa kanya ang antidote ay nawala na ang lason sa
kanyang katawan at bumalik na sa normal ang kulay ng balat niya. Gumising na siya
at para bang walang nangyari sa kanya. Masigla siya at malakas na." naalala niya
ang nangyari kanina sa kwarto at napatakip siya sa kanyang bibig. Pakiramdam niya
ay sobrang pula na ngayon ng mukha niya at pinapanalangin niyang hindi ito mapansin
ng tatlo.
"We need to check on her" tumayo na si Tred. "Kailangan naming malaman kung ano
talagang nangyari sa kanya."

"Ngayon na kaagad? Hayaan na muna natin siyang magpahinga. Kapag nagising na lamang
siya tsaka natin siya tingnan." pagpigil ni Trey sa kapatid. "Alam kong hindi pa
gaanong maayos ang kalagayan niya kaya bigyan natin siya ng oras na maibalik ang
lakas niya. At isa pa, naisip kong wag siyang masyadong i-force sa pagtetraining
para maiiwas siya sa kapahamakan."

Nagtataka namang tumingin si Law kay Trey.

"Traning? Para saan?" kunot-noong tanong niya.

Umiling naman si Trey. "Sorry Law pero hindi mo pwedeng malaman. Tanging mga
nakatira lamang sa mansyon na ito ang pwedeng makaalam ng nangyayari."

Hindi na nagsalita si Law at nirespeto na lamang ang sinabi ni Trey. Pagkatapos

niyang kumain ay tumayo na siya. Ipinamulsa niya ang kanyang kamay sa bulsa sa
harapan ng kanyang pantalon.

"Kailangan ko na munang umuwi. Pakisabi na lang kay Savannah na umuwi muna ako at
babalik din naman ako kaagad."

Tumango lamang ang ang tatlo sa kanyang sinabi at pinanood lamang nila si Law na
lumakad patungo sa may main door.

"He smelled sex." ani Trey habang nakatingin sa dinaanan ni Law.

"'Yun ang una kong napansin pagkapasok na pagkapasok ko dito" sabi naman ni Tred.

Nagkatinginan silang tatlo.

"Now it makes sense why Savannah just woke up but she sleep again."
***

Lei/shinkumi's Note: Mianhae sa matagal na update~ <///3

=================

Chapter Twenty-Five: Illusions

Chapter Twenty-Five: Illusions

Matapos ang ilang oras na pamamahinga ay ginusto ni Savannah na simulan ang

training. Bumangon siya mula sa kanyang pagkakahiga at hindi pinansin ang hapdi na
kanyang nararamdaman sa kanyang ibaba. Dumiretso siya sa banyo para maligo.
Napangiti na lang siya ng maalala ang nangyari sa pagitan nila ni Law. Hindi niya
pinagsisisihang ginawa nila iyon. Pinagdadasal lamang niyang huwag malaman ni Van
dahil alam niyang hindi siya titigilan nito hanggat hindi nabubutas ang eardrums
niya.

"SAVANNAH!!!" 

Napatalon sa gulat si Savannah ng marinig ang pagsigaw mula sa loob ng kwarto.

Pinihit niya ang shower at binalot ang kanyang sarili ng tuwalya. Mabilis siyang
nagbihis at lumabas ng kwarto. Napatigil siya sa may pinto ng banyo ng makita sina
Blade, Irrah at Jinnah sa loob. Sabay-sabay silang tumingin sa kanya na para bang
nakakita ng multo. Una niyang tiningnan si Jinnah na kaunti na lamang ay tutulo na
ang luha. Si Blade at Irrah naman ay nakangiti sa kanya.

Tumakbo papalapit sa kanya si Jinnah at niyakap siya ng mahigpit. Humagulhol ito sa

kanyang bisig. Napangiti na lang siya at niyakap na din si Jinnah. Kahit na mukhang
magkaka-age lamang sila ay kitang-kita pa din kung sino ang mas bata sa kanilang
dalawa. 

"Akala ko talaga iniwan mo na kami! Ano na lang din ang sasabihin ni Tito Van at
Tita Kisha kapag nalaman nila ang nangyari sayo? Baka sirain ni Tito Van ang buong
mundo sa sobrang galit!" kinilabutan si Jinnah sa sarili niyang sinabi.

Napatawa naman si Savannah. "I agree with you. Pero hindi ako basta-basta mamatay
no! Ako pa? Malakas yata ako." 

"If that's the case, sisimulan mo na ba ulit ang training mo? You look prepared."
tiningnan siya ni Blade mula ulo hanggang paa at ngumisi. "You even wear a fighting
gear. You're the Legendary Vampire's daughter, indeed."

"Gusto ko na kasing matapos ito. Limang araw na ang nakakalipas simula nung simulan
ko ang training at tatlong weapon pa lamang ang nakukuha ko. May pito pa akong
dapat kuhanin. Pakiramdam ko habang natagal ay mas lalong humihirap ang mga
pinagdadaanan ko." lumakad siya patungo sa kanyang kama at kinuha ang kanyang
cellphone. Napanganga siya ng makita ang 120 missed calls at 230 messages na lahat
ay galing kay Van at kay Kisha. Hindi na niya binasa pa ang mga messages at ni-
clear na din niya ang mga missed calls. Agad niyang ini-dial ang number ni Van.
Responsibilidad pa rin naman niyang kamustahin ang mga magulang niya at sabihin
ding okay lamang siya kahit na kamuntik na siyang mabura sa mundo.

Tumalikod siya sa tatlo at lumakad patungo sa may bintana. Narinig niya ang
pagriring at isang beses pa lamang yatang nagriring ay may sumagot na kaagad.

Huminga siya ng malalim at nagbilang ng tatlo dahil alam na niya ang sasabihin ng
kanyang ama pero nag-aabang siya ng sigaw o kaya naman sermon mula kay Van pero
nakarinig siya ng katahimikan sa kabilang linya. Kumunot ang noo niya. Ibinuka niya
ang kanyang bibig para magsalita pero may pamilyar na boses ang nagsalita sa
kabilang linya pero sigurado siyang hindi iyon si Van.

[Bonjour~ Comment allez-vous? Tu me manques tellement~]

Napapoker face na lang si Savannah nang makilala kung sino ang nasa kabilang linya.
Kahit na ibang lenggwahe ang ginagamit nito ay alam na alam niya ang boses na iyon.

"Umayos ka Lolo G. Nasaan si Dad at Mom?"

[Qui?]

"Lolo G! Nasaan sina Mom at Dad? Tigilan mo nga ako sa pagpe-French mo! Sasapakin
kita!"

Narinig niya ang tawa ng matanda kaya mas lalo siyang nabugnot. Maya-maya ay
narinig niyang parang may kung anong ginagawa ito. Naningkit ang kanyang mga mata
ng marinig ang kakaibang tunog na nanggagaling sa TV. Uminit ang kanyang pisngi ng
makarinig ng ungol ng babae. Bakit ba hindi na siya nasanay? Malamang sa mga oras
na ito ay nagpapakasawa na naman si Lolo G sa porn.

[Ikaw naman! Hindi ka na mabiro! Umalis sina Van at Kisha para may asikasuhin ang
kaso naiwan naman ni Van ang telepono niya kaya ako ang may hawak ngayon.]
paliwanag niya. [At isa pa, kinalikot ko ang cellphone niya. Aba'y puro porn!
HAHAHAHA! Teka, maghahanap pa ako baka meron sila ni Kisha dito at malaman ko kung
paano ka nila binuo.]

"Lolo G!" mas lalong uminit ang pisngi ni Savannah. Napailing na lang siya dahil
hindi pa rin talaga nagbabago ang kanyang Lolo. "Ang manyak niyo talaga kahit
kelan!"

[Being perverted runs in our blood, Savannah dear. I'm pretty sure you're one hell
perverted too.]

Biglang pumasok sa isip ni Savannah ang nangyari sa kanila ni Law. Siya pa ang nag-
initiate nito at hanggang ngayon ay nagpipicture pa rin sa kanyang isip ang kabuuan
ni Law. Marahas niyang iniiling ang kanyang ulo.

"I'm prodigious Lolo, not perverted." isinuklay niya ang kanyang kamay sa kanyang
buhok. "By the way Lolo, kamusta na kayo dyan? Pakisabi kina Mom at Dad na wag
silang mag-alala dahil okay lang naman ako. Pati kayo, wag kayong mag-alala sa akin
dahil nagiging maayos ang pagtetraining ko." pagpapaliwanag niya kahit na alam na
niyang alam ni Lolo G ang mga nangyari sa kanya dahil si Lolo G ang maalamat na
bampira na alam ang kahit ano, walang nakakalagpas sa kanyang impormasyon ngunit
walang nakakaalam kung paano niya nalalaman ang lahat.

[You know that I won't buy that, apo. Ito lang ang tandaan mo, wag kang magpadalos-
dalos. Hindi mo kailangang madaliin ang mga bagay. Alam kong gusto mong maging
malakas pero walang silbi ang pagiging malakas kung hindi mo muna pag-iisipan ang
bawat kilos mo. Maaaring kaunting galaw mo lang, humantong ka sa hukay.] saglit na
natahimik sa kabilang linya. [By the way apo, balita ko magaganda ang mga katulong
mo dyan ah? Nabalitaan ko doon sa tatlong itlog. Pwedeng padalhan mo ako ng picture
sa FB ko? O kaya naman post mo na lang sa IG. Pwede ba?] kahit na hindi nakikita ni
Savannah si Lolo G ay alam niyang nakangisi ito.

"I miss you and love you Lolo. Bye." 

Hindi na niya hinayaan pang makapagsalita si Lolo G. Binabaan na niya ito ng

telepono. Kalaunan ay napangiti na lamang siya habang nakatingin sa kanyang
cellphone. Lolo G was right, being perverted runs in the Walker's blood and no one
can erase that.
Pagharap niya ay wala na ang tatlo sa kanyang kwarto. Hindi na niya namalayan na
nakaalis na pala sila kaya sumunod na siya pababa. Naabutan niya ang tatlo sa may
sala. Ngumiti ang Archer Brothers sa kanya pero may iba sa tingin nila. Para bang
mapaglaro ang kanilang mga tingin sa kanya. Hindi na niya pinansin ito at umupo na
sa may couch. Kinuha niya ang isang basong juice na inihanda ng isa sa mga katulong
niya pati ang isang pirasong cookie.

Muli siyang tumingin sa Archer Brothers at ganoon pa rin sila makatingin.

Nagsimula namang kumanta si Tred na kunwari pa'y naggigitara.

"I'll keep you my dirty little secret~"

Maya-maya ay sinabayan na siya ni Tres. "Don't tell anyone or you'll be just

another regret~"

Sumunod naman si Trey sa pagkanta at para silang mga shungang naghe-headbang pa

habang nakahilera sa may couch. "My dirty little secret~ Who has to know?"

Unti-unting kumunot ang noo niya habang pinapanood ang tatlo. Ano kayang trip nila
at kumakanta? Uminom siya sa kanyang juice at maya-maya ay may isang bagay na
pumasok sa kanyang isipan na siyang naging dahilan kung bakit niya naibuga ang
juice na iniinom niya. Napaubo siya at marahan niyang hinampas ang kanyang dibdib
para mawala ang pagkasamid niya.

"Are you okay Savannah?" lumapit sa kanya si Tred habang nakangisi at inabutan siya
ng tissue.

Kinuha niya ang tissue at pinunasan ang kanyang bibig.

"Anong nangyari? Hindi ba masarap 'yung juice?" tanong naman ni Tres.

Masama siyang tumingin sa tatlo. Sigurado siyang alam ng tatlo ang nangyari sa
kanilang dalawa ni Law. Eksperto ang Archer Brothers pagdating sa pag-iisip.
Kumpara sa ibang bampira, sila ang pinakamagaling sa pagbabasa ng isip ng tao o
bampira at pag-analisa ng bawat nangyayari sa loob ng utak nito.

"Don't tease me! Alam kong alam niyo kaya kung ayaw niyong maputulan ng dila, shut
your freaking mouth!" namumula ang kanyang mukha habang nasigaw dahil sa
kahihiyan. 

Sabay-sabay na tumawa ang tatlo na mukhang nag-eenjoy pa sa pang-aasar sa kanya.

"What would be Van's reaction when he finds out that his daughter just let that guy
pop her cherry?" ani Trey.
"He'll be mad. Like crazy." ani naman ni Tred.

Kumuha si Savannah ng tatlong piraso ng cookies at ibinato sa tatlo. Imbis na

mainis ay tinawanan lamang siya ng mga ito.

"He'll never get mad 'til you say it to him so shut your mouth and keep it a
secret!" 

Temper got the crap out of her and without thinking, she summoned her Immortal
Sword. Nabalot ng matinding liwanag ang buong kwarto. Napatigil naman sa pagtawa
ang Archer Brothers. Nakita nilang hindi na nakikipagbiruan si Savannah.

"Woah there, calm down." lumapit si Trey kay Savannah at hinawakan ang braso nito.
Pinigilan niyang matawa ng makitang nangingilid na ang luha ni Savannah. They bully
her so much for today.

Itinutok ni Savannah ang Immortal Sword sa kanya. "Tease me again and you're dead."

Biglang naglaho ang Immortal Sword sa kamay ni Savannah. Para siyang batang
nakanguso at nakahalukipkip. Muli silang napatawa dahil sa ipinakita ng dalaga.
Lumapit sina Tres at Tred sa dalawa. Ginulo-gulo ni Tres ang buhok ni Savannah.

"Sorry, we went too far. You grew up so much that we can't keep up." nakangising
sabi niya. "So, are you ready for the training? Kapag hindi ka pa ready, pwede ka
namang magpahinga na muna."

"Kelan pa ako naging hindi handa?" ngumisi siya at tumayo na. "Magsimula na tayo."

***

"Kuya! Open this! Damn it!" puno ng sugat ang kamao ni Warren sa kasusuntok niya sa
pintuan. Nang may itinurok sa kanya si Yuan ay nagising na lamang siya sa isang
kwartong iisa lamang ang pintuan at walang bintana. Maliit na silid lamang ito at
tanging isang kama at isang lababo lamang ang nasa loob. Mas masahol pa ito sa
kulungan. Wala siyang ibang ginawa kundi ang suntukin ng suntukin ang pinto, umaasa
na masisira niya ito. Napaluhod siya sa sahig habang nakatuon ang kanyang dalawang
kamao sa mag pintuan. "Damn it! Damn it! Damn it!"
"Stop struggling, little brother. That b_tch is dead and you have nothing to do." 

Narinig niya ang malamig ngunit mapang-uyam na tinig ni Yuan. Nagngingitngit ang
galit niya para sa kapatid. Buong buhay niya ay tiningala niya ito at inidolo.
Minahal niya ito at sinunod ang lahat ng pinag-uutos nito pero ngayon ay tapos na
ang lahat. Wala na siyang natitira pang pagmamahal o respeto man lang para sa
kapatid dahil nilamon na siya ng galit tungo dito.

"No, she's not dead! I want to see her! Let me out!" sigaw niya kahit na kaunti na
lamang ay mapapaos na siya. Kanina pa din kasi siyang sumisigaw. Oras na makalabas
siya dito ay hinding-hindi na siya babalik. Hindi na niya kailangan pang patunayan
sa kanyang ama na kaya niyang maging magaling sa paraan na pagpatay kay Savannah.
Hindi na niya kailangan pang maging sunod-sunudan dito na parang aso. Sawang-sawa
na siya. Ayaw na niya.

Bumukas ang pinto at dahan-dahan siyang tumunghay. Nakangisi sa kanya si Yuan

habang nakalahad ang kamay. Masama siyang tumingin sa kapatid. Tinampal niya ang
kamay nito at tumayo siya ng hindi humihingi ng tulong dito.

"Oh, you're bleeding." 

"Wag kang lumapit sa akin." matalim na sabi niya nang makitang humakbang ito
papunta sa kanya.

"Aren't you going to thank me? Palalabasin na kita." humalukipkip siya. Biglang
sumeryoso ang kanyang mukha. "You're going to defy Dad's orders? You're really
going to betray our clan just because of a vampire girl? Not only that, she's an
enemy! Hindi ka ba talaga nag-iisip? Kung alam ko lang na ganito ang mangyayari,
ako na ang gumawa ng misyon na para sayo. Eh di sana noon pa lang patay na ang
babaeng iyon!"

Hindi niya pinansin ang sinabi ng kanyang kapatid. Buo na ang desisyon niya. Pagod
na pagod na siyang patunayan sa ama niya na kaya niyang pantayan ang galing ni
Yuan. Noon pa lang ay si Yuan na ang gusto ng kanyang ama dahil mabilis itong
matuto ng mga bagay-bagay na ituro sa kanya. Si Yuan ay gustong-gustong
makipaglaban. Natutuwa siya kapag nakakakita ng dugo. Gustong-gusto niyang
nakikitang may namamatay. Kabaligtaran niya na gusto lamang niyang maging proud sa
kanya ang kanyang ama pero mukhang hindi na mangyayari iyon. 

"Warren!"

Tuloy-tuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa makarating na siya sa itaas.

Ikinulong siya ni Yuan sa basement nila kaya naman mabilis para sa kanya na
makapunta sa kanyang kwarto. Inempake niya ang kanyang mga damit. Wala siyang
itinira na kahit isang gamit. Dumiretso siya sa kanyang kotse at sa huling
pagkakataon, pinagmasdan niya ang kanilang bahay. Inisip niya ang mga panahon na
tumira siya dito. Napangiti na lang siya ng mapait ng wala man lang masayang alaala
na pumasok sa kanyang isip. Puro lungkot, paghihirap at sakit. Hindi niya alam kung
matatawag pa bang tahanan ito.

Bumuntong hininga siya at sumakay sa loob ng kanyang kotse. Aalis na siya at hindi
na siya lilingon at babalik pa.

***

Ilang minuto nang nakatayo si Savannah sa harap ng brown na pinto. Nasa loob na
siya ng puting kwarto na napapalibutan ng sampung pinto para mag-training. Ngayon
ay naka-monitor na sa kanya ang Archer Brothers. Dahil dito, pakiramdam niya ay
ligtas siya hindi tulad noong nag-iisa lamang siyang harapin ang mga Tagapagbantay.
Kahit na hindi siya matutulungan ng tatlo sa pakikipaglaban, nakakabawas pa rin
iyon ng kaba.

"That's the room for Splitting Daggers. That weapon works with illusion so be
careful." narinig niyang sabi ni Trey. "Maaaring ang Tagapagbantay ay illusion ang
kapangyarihan kaya kailangan mong maghanda. He/She will be hard to beat if you
don't use your mind well."

"Okay, i'll be careful. Don't worry. Papasok na ako." tugon niya.

Pumasok na siya sa loob ng kwarto at sumalubong naman sa kanya ang isang hardin na
puno ng iba't-ibang kulay ng bulaklak. Para siyang pumasok sa kakaibang mundo. May
burol sa hindi kalayuan kung saan may nakatayong malaking puno. Sa ilalim nito ay
may nakita siyang isang lalake na nakaupo at naggigitara. Tinangay ng hangin ang
mahaba at kulay brown niyang buhok.

Umangat ang ulo niya at nagtama ang kanilang mga mata. Napasinghap si Savannah ng
makita ang kulay brown ding mga mata ng lalake. Tumayo ang lalake at isinandal ang
gitara sa may puno. Kumunot ang noo ni Savannah ng ngumisi ang lalake at sa isang
iglap ay binalot ng kulay itim na ulap ang kalangitan. Natuyo ang mga bulaklak pati
na din ang iba pang halaman. Tinamaan ng kidlat ang puno. Napasigaw siya dahil
nandoon ang lalake ngunit nakita niyang wala na siya dito. Biglang napalitan ang
itsura ng lugar. Maya-maya ay binalot naman siya ng matataas na puno. Sobrang lapit
ng mga puno sa isa't-isa at halos hindi niya makita ang mga dahon at sanga nito
dahil sa sobrang taas.

"I love to play using my illusion powers." hinanap niya ang boses at nang tumingala
siya ay nakita niya ang lalake na nakaupo sa may sanga. May hawak itong lollipop sa
kanan niyang kamay habang nakatingin sa kanya. "Hi, Savannah. Hindi ko alam na
ganyan ka pala kaganda."

Tumalon siya at nakatayong pumatak sa lupa. Lumakad siya ng ilang hakbang papalapit
kay Savannah.
Natigilan si Savannah ng maramdaman niyang may gumagapang sa kanyang likudan
hanggang sa mapunta ito sa kanyang leeg. Napasinghap siya ng makita ang kulay
berdeng ahas na gumagapang sa kanyang leeg paikot hanggang sa lumapat ang ulo nito
sa kanyang pisngi. Nanginig ang buo niyang katawan dahil sa kaba. Hindi siya
makasigaw. Hindi rin niya alam ang gagawin.

Ipinikit niya ang kanyang mga mata.

Illusions. These are all illusions. I need to gather myself up!

Ilang beses siyang huminga ng malalim bago niya imulat ang kanyang mga mata. Sa
pagmulat niya ay tanging kwartong may kulay brown na dingding ang kisame ang
kanyang nakita. Muli siyang napabuntong hininga ng malabanan niya ang ilusyon na
ginawa ng lalake.

Pumalakpak ang lalake habang nakangisi.

"Oh, you've fought my illusion. Wala pang may kayang gawin iyon bukod sayo. You
have a strong will, Savannah." napansin niya ang isang dagger na ipinapaikot-ikot
nito sa kanyang daliri. "Pero umpisa pa lamang iyon. Kumbaga sa 100% kong
kapangyarihan, 5% pa lang ang ipinakita ko. Astonishing right?" lumakad na naman
siya papalapit kay Savannah ngunit hindi inabala ni Savannah na lumayo. Nag-antay
lamang siyang magsalita ng magsalita ang lalake. "I'm Bister. And this dagger in my
hand is the Splitting Dagger." pagpapakilala niya habang hindi pa rin naaalis ang
ngisi sa labi nito. Savannah noticed something. All of her oponents are all
beautiful and dazzling. Starting from Pleyr up to this guy named Bister. Their
gorgeousness was out of the world.

"Bakit hawak mo iyan?" tanong niya.

Lumutang ang dagger mula sa kanyang kamay at naiwan sa ere.

Nagkibit-balikat siya. "Wala akong balak na gamitin iyon sa laban natin, wag kang
mag-alala. At isa pa, sapat na ang kapangyarihan ko para talunin ka. Shall we
start?"

Inilabas ni Savannah ang Fire Mace at inihanda ang kanyang sarili.

Bister spread his arms and from the thin air, hundreds of swords floated and
pointed towards her. Hindi siya makapaniwala sa kanyang nakikita. Paano niya
lalabanan ang isang daang espadang nakalutang sa ere at lahat ng ito ay nakatutok
sa kanya? Iniiling niya ang kanyang ulo. Maaaring ilusyon lamang ang lahat ng ito.
Maaaring isa lamang ang tunay sa isang daang espada na nakapalibot kay Bister.
"You think you can fool me? That's all an illusion!" itinaas ni Savannah ang Fire
Mace at napalibutan ito ng apoy. Dumaloy ito sa buo niyang katawan hanggang sa
napalibutan na siya ng apoy.

"You think so?" nakangising tanong ni Bister at sa ilang segundo lamang ay lumipad
na patungo sa kanya ang espada. Ginamit niya ang Fire Mace para harangin ang mga
espada. Nagtaka siya kung bakit nagagawa niya itong harangan. Ang alam niya ay
ilusyon lang ang karamihan sa espada ngunit ng may tatlong espada na dumaplis sa
kanya ay alam na niyang totoo ang mga espadang iyon. Nagkaroon siya ng ilang sugat
sa iba't-ibang parte ng katawan. Patuloy lamang siya sa paghara sa mga espada.
Ginagamit din niya ang apoy para harangin ito hanggang sa maubos na ang espada. "My
illusions are real."

"Anong ibig mong sabihin?"

"Reality lies in illusion and illusion lies in reality."

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update~ Oy oy, sinong nanonood or

nagbabasa ng Katekyo Hitman Reborn sa inyo? Wahahaha! Pagbabasa nung manga non ang
pinagkakaabalahan ko ngayon eh. Inspired din 'yang illusion thingy na 'yan doon.
Hahaha! Kapag nagbabasa/nanonood kayo, kwentuhan tayo ah? XD

Follow me on Twitter: @shinkumiwattpad

=================

Chapter Twenty-Six: What is Your Reality?

Chapter Twenty-Six: What is Your Reality?

"Reality lies in illusion and illusion lies in reality." nakangising sabi niya kay
Savannah. Lumakad siya papalapit sa dalaga.
"Then what? Just get to the damn point!" iritadong sambit niya. Mas lalong lumawak
ang apoy sa buo niyang katawan ngunit hindi man lang nagpatinag si Bister. Mas lalo
pa siyang lumapit sa dalaga na hindi man lang inisip na baka masunog siya.

"Don't you get it, my dear? What you think an illusion is real and what you think
is real is an illusion. Ibig sabihin lang noon, malilinlang ka sa kung ano man ang
totoo o hindi. No one can see through my illusions lalo na kung totoo ito. You can
feel it. It can hurt you. There's no way to escape my tremendous power."

Umatras siya ng ilang hakbang at napalitan na naman ang itsura ng paligid.

Napasigaw si Savannah ng bigla siyang lumubog at nabasa ang buong niyang katawan.
Nawala ang apoy na nakapalibot sa kanya pati na din sa Fire Mace. Ang ilaw sa loob
ng pulang dyamante sa dulo ng Fire Mace ay nawala na din. Tumingala siya kay Bister
na nakatayo sa ibabaw ng tubig. Hindi pa rin nawawala ang mapang-uyam na ngisi sa
kanyang labi. Kinagat niya ang kanyang ibabang labi sa inis. Isa lang ang gusto
niyang gawin ngayon, ang alisin ang nakakairitang ngisi sa labi ni Bister.

"You're playing dirty!" sigaw niya.

Tumawa si Bister. "Oh really? This is not playing dirty, Savannah. This is playing
using my mind. This is strategy. Do you have it?" itinuro niya ang kanyang sintido
gamit ang kanyang hintuturo. "The mind to think a strategy?"

"Are you looking down on me now?" she said through gritted teeth.

"Well, literary, yes." umupo siya ng nakacross leg sa ibabaw ng tubig. "But to
think of it, hindi fair na makipaglaban sayo ng ganyan ang kalagayan mo." Unti-
unting umahon si Savannah sa tubig at ngayon ay nakatayo na siya sa ibabaw nito.
Basang-basa na ang buo niyang katawan ngunit mabilis itong natutuyo. Inilibot niya
ang tingin sa kapaligiran at napansing nasa kalagitnaan sila ng isang napakalawak
na karagatan. Wala man lang siya makitang malapit na isla. "Let's see what you can
do, daughter of the Legendary Vampire."

Muling umilaw ang kanyang Fire Mace at nabalutan na naman siya ng apoy sa katawan.
Tumayo na si Bister at ipinalakpak ang kanyang kamay. Napaatras si Savannah ng
makitang nagkakaroon ng butas ang tubig na pumapagitna sa kanilang dalawa hanggang
sa naging whirlpool ito. Tumakbo siya papalayo sa lumalaking whirlpool ngunit si
Bister ay tumayo lamang sa gitna nito. Sa gilid ng whirlpool nakapalibot ang nasa
higit sampung pating na sumasabay sa agos nito. 

Muntik namang matumba si Savannah nang biglang lumakas ang agos ng tubig at lahat
ng ito ay patungo sa may whirlpool. Pinigilan niya ang kanyang sarili na mapasama
sa agos ngunit sobrang lakas nito. Narinig niyang tumawa si Bister habang
pinapanood siya.

No. This is not real. This is one of his illusion. But what if it's real? Anong
gagawin ko kung totoo ang lahat ng ito? I can't die just because of f_cking sharks!

"Iniisip mo kung illusion ito o hindi, tama ba ako?" He spread his arms and the
sharks stopped in their tracks. "Real or illusion, either way, you'll be dead in
the end. Sa lahat ng Tagapagbantay, wala ni isang makalapit sa akin. Kaya kong
gumawa ng mga bagay na hindi nila kayang gawin. Kaya ko silang dalhin sa lugar na
hindi nila kayang puntahan. Not an ordinary vampire like you can beat me."

Hinigpitan ni Savannah ang hawak niya sa Fire Mace. "Wag mo akong masyadong
minamaliit. Hindi porket nagagawa mo ang mga bagay na ito ay mas magaling ka na sa
akin. Hindi mo ako kilala at hindi mo alam kung ano pa ang mga kaya kong gawin kaya
wag kang magsasalita ng tapos." Itinaas niya ang Fire Mace. Nanlaki ang mga mata ni
Bister sa gulat ng may lumabas na hugis dragon na apoy at pumaikot sa Fire Mace.
Nang ibaba ito ni Savannah ay sa kanya naman pumalibot ang dragong apoy. "You say
you can turn your illusions into reality? How can you speak about reality when  you
don't know what's the meaning of it? If you're fighting with your illusions, I'll
fight with my reality."

Ikaw pala si Savannah Kier Walker. Hindi ako makapaniwalang napalabas mo ako ng
ganitong kaaga. Ako pa naman ang kilala sa pinakamahirap palabasing Spirits sa
aming lahat.

Napatingin si Savannah sa dragon na nakapalibot sa kanya. Ang ulo nito ay nasa tabi
lamang ng kanyang mukha kaya rinig na rinig niyang dito nanggaling ang boses.

"N-Nagsasalita ka?!" hindi makapaniwalang tanong niya.

Yes, well, i'm speaking into your mind. Ikaw lamang ang nakakarinig sa aking mga
sinasabi dahil ikaw na ang nagmamay-ari sa akin ngayon. 

"P-Pero bakit ang Fire Mace lang ang may katulad mo? Paano ang Immortal Sword at
Poison Arrow? Bakit walang lumabas na katulad mo?" sunod-sunod na tanong niya.

They are a stubborn Spirits. They will show up if they want to. Wag kang mag-alala,
once you summon the weapons, i'm sure they will let them seen by you. By the way,
i'm the Spirit guarding the Fire Mace, i'm Drekon. 
"Drekon." pag-uulit niya sa pangalan ng dragon. "Bakit ikaw ang unang lumabas?"

Hindi ko din alam. Siguro ay dahil sa iyong pangangailangan na matalo ang iyong
kalaban. Your heart controls us and your heart has a strong will that lets met out.

"Stop babbling!" 

Pareho silang napatingin kay Bister na masamang nakatingin sa kanya. Mukhang galit
na ito at hindi na magawa pang ngumisi. Nakayukom ang kanyang kamao at nagpatuloy
sa pag-ikot ang mga pating sa may whirlpool.

"No one can beat me! Not a b_tch like you!" 

Sa isang iglap ay naabot na si Savannah ng whirlpool. Hindi man lang niya namalayan
na siya na pala ang nasa gitna nito. Habang naikot ang mga pating sa kanyang
paligid ay papalapit na ng papalapit ito sa kanya. Tumingin siya sa itaas kung saan
nakalutang si Bister.

"Kill that girl and the Fire Dragon that's surrounding her! This is a perfect place
to beat you, Savannah. Water always wins in Fire." sumilay na naman ang
nakakairitang ngisi sa kanyang labi ngunit ginantihan lamang ni Savannah ito ng
isang mapang-uyam na ngiti.

"Let's kick this arrogant's ass, shall we?" bulong niya kay Drekon. 

As you wish, your Grace.

Pumaikot si Drekon sa Fire Mace at mas lalong lumaki ang apoy na nakapalibot dito.
Naglabas si Drekon ng isang tunog at may apoy na lumabas sa kanyang bibig. Itinusok
ni Savannah ang Fire Mace sa may tubig. Large amount of water shot trought the sky
because of the impact. Pagkatapos ng kanyang ginawa ay unti-unting bumula ang tubig
at naglabas ng usok. Hindi naman mapakali ang mga pating na nakapalibot sa kanila
na para bang nasasaktan sila kaya naman lumusong na sila sa ilalim ng tubig ngunit
nabahidan ng dugo ang tubig.

"Anong ginawa mo?!" sigaw ni Bister.

"I overdid it. I change the temparature of the water and they can't stand it. My
fire boils your water, Bister." nakangising sabi niya. "It's over." muli niyang
itinaas ang kanyang Fire Mace at sumugod kay Bister. 
"It's not yet over!" 

Pero totoong huli na ang lahat, bago niya magawa ang illusions niya ay nabalutan na
siya ng apoy na nanggagaling sa Fire Mace ni Savannah. Sumigaw siya sa sakit at
nagpaikot-ikot sa ibabaw ng tubig. Kahit ang tubig na nasa ilalim niya ay walang
magawa dahil sa laki ng apoy na nakapalibot sa kanya. Hindi rin nagtagal ay nawalan
na siya ng buhay at hindi tumigil ang apoy hanggang sa siya ay naging abo na.

Parang pinturang natutunaw, unti-unti silang bumabalik sa kwarto. Nilapitan niya

ang Splitting Dagger na nakalutang sa gitna ng kwarto. Kinuha niya ito. Inalis niya
ang lalagyanan nito. Ang hawakan ng dagger ay kulay brown na binabalutan ng disenyo
na kulay ginto. Itinapat niya sa kanyang mukha ang dagger at nakita niya ang
repleksyon niya dito.

"Paano ko ito magagamit? Paano ito tinawag na Splitting Dagger?" tanong niya.

In using the Splitting Dagger, you will also use illusions. 

Napatingin siya kay Drekon habang nakakunot ang noo.

Wait for him, he will come. 

Sa isang iglap ay nawala na si Drekon at pumasok sa pulang dyamante sa Fire Mace.

Nawalan na din ito ng ilaw at nawala na ng parang bula. Maya-maya ay umilaw naman
ang Splitting Dagger. May linya ng ilaw na lumabas mula dito. Napatingala siya at
isang kwago ang nabuo. Kulay brown ang kwago at napapalibutan siya ng ilaw.

"Ikaw ba ang Spirit ng Splitting Dagger?"

Ako nga. Onesus at your service.

Napanganga si Savannah ng kumindat sa kanya ang kwagong si Onesus.

"What the hell? Owls can wink?"

Lumipad pababa si Onesus at dumapo sa kanyang braso.

This is not a matter of whether an owl can wink or not. I'm here to tell you on how
to us the dagger.

"Then how?"
Ang Splitting Dagger ay isang dagger lamang talaga. Wala siyang hidden dagger na
humihiwalay kaya ito nakilalang Splitting Dagger. Kapag binato mo ito sa kalaban,
makikita mong may mga dagger na lumalabas dito. Subukan mo.

Gaya ng sinabi ni Onesus ay ginawa na nga niya. Ibinato niya ang dagger sa may
dingding ngunit walang lumabas na dagger mula dito. Tumama lamang ito sa may
dingding.

"Bakit ganun? Bakit hindi ito nag-split?"

Dahil hindi ka gumamit ng illusion. Isip ang nagcocontrol sa illusion. Intindihin

mo itong mabuti, ang lumalabas na mga dagger mula sa Splitting Dagger ay illusion
na naging totoo. Oras na natutunan mo ng gumamit ng illusion ay makakaya mo ng
magpalabas ng daan-daang dagger mula sa iisang dagger na iyan. Iyon ang
kapangyarihan ng Splitting Dagger. Use illusions and it will split into tens,
hundreds and even thousands. Or as many as you like.

"Mind creates the illusions." bulong niya sa kanyang sarili. Muli siyang humarap sa
may dingding habang hawak ang Splitting Dagger. Pumikit siya saglit at inisip ang
gusto niyang mangyari. Dinama niya ang kapangyarihang nagmumula sa Splitting Dagger
at naramdamang umagos ito papunta sa kanyang katawan, patungo sa kanyang puso at
tumigil sa kanyang isip.

Nang iminulat niya ang kanyang mga mata ay ibinato na niya ang Splitting Dagger.
Hindi niya inalis ang tingin niya dito at sa isang kisapmata, may mahigit sa
sampung dagger ang lumabas mula dito. Sabay-sabay itong tumama sa may dingding na
naglikha ng kaunting crack dito. Naglaho ang mga dagger na nakatusok sa dingding
ngunit hindi ang crack nito. Tanging natira lamang sa dingding pagkatapos ay ang
nag-iisang dagger. Lumapit si Savannah para kuhanin ito.

Muling lumipad si Onesus patungo sa kanya.

Magaling. Hindi ko inaaasahang mabilis mong matututunan iyon.

"I guess exposure to illusions thingy helped a lot."

Bumukas na ang pinto at sabay silang lumabas ni Onesus. Bumalik na ulit siya sa
kwartong napapalibutan ng mga pinto. Apat na pinto na ang may nakalagay na ekis at
anim pa ang kailangan niyang tapusin.

I need to go.

Tumango lamang si Savannah at pumasok na si Onenus sa may dagger. Ipinikit niya ang
kanyang mga mata at sa pagmulat niya ay nasa harapan na niya ang Archer Brothers.

"Congratulations, Sav." nakangiting bati ni Trey.

"6 more to go." ani naman ni Tred.

"May bisita ka nga pala. Kanina pa siya nag-aantay. Nasa may living room siya." ani
Tres.

"Okay, I'll go see him or her, o kung sinoman siya."

Lumakad si Savannah patungo sa mansyon at dumiretso sa may sala. Naabutan naman

niya doon si Warren na nakaupo habang umiinom ng juice. Tumakbo siya papalapit kay
Warren at dumamba dito. Niyakap niya ng mahigpit ang kanyang bestfriend.

"Sav, i'm glad you're alive." halos pabulong na sabi niya.

Humiwalay si Savannah sa pagkakayakap sa kanya at hinawakan ang pisngi niya.

"What's wrong? May nangyari ba?" tanong niya. Nakita niya kasing malungkot ang mga
mata ni Warren at parang galing lang nito sa pag-iyak. Hindi pa niya nakikitang
ganito si Warren simula nung magkakilala sila kaya binalot siya kaagad ng matinding
pag-aalala. "May problema ka ba?"

Umiling siya at hinawakan ang kamay ng dalaga. "I'm okay. Nagpunta lang ako dito
para makita ka. I'm sorry kung wala man lang akong nagawa para mailigtas ka. I
tried but I failed. I'm...i'm really sorry."

Umupo siya sa tabi ni Warren at isinandal ang kanyang ulo sa balikat nito. Ngumiti
siya at pumikit. Komportable talaga siya kapag kasama niya si Warren. Parang
palaging safe siya kapag kasama niya ang binata. If there's a thing she don't want
to lose, it's Warren and their friendship.Thinking a life without Warren made her
heart ache.

"No, don't be sorry. Ang mahalaga ay okay na ako at buhay, hindi ba?" tumingala
siya at ngumiti sa binata. "Now, tell me what's your problem? It seems like there's
something bothering you. Hindi ako titigil sa pagtatanong hanggat hindi mo sinasabi
sakin."

Warren pinched her nose and sighed. "I ran away from home."
"Eh?! Bakit?!" gulat na tanong niya.

Napatawa naman siya sa naging reaksyon ni Savannah. "I just can't stand my Dad and
my brother. I don't want to be in that house anymore. I spent all my life doing all
the things they want even though I know that it's bad just to make them proud but
now I've had enough." iniyukom niya ang kanyang kamao at tumingin sa kawalan.

Hinawakan ni Savannah ang nakayukom niyang kamao at pilit ibinukas ito. Pinagsalop
niya ang kanilang mga kamay. Naramdaman niya ang mainit na palad ng dalaga sa
kanya. Tumingin siya sa maganda at maamong mukha nito. Kitang-kita sa mga mata ni
Savannah ang pag-aalala para sa kanya. Kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng
kanyang puso. Sa pagkakataong ito, hindi na niya kaya pang pigilan ang kanyang
sarili.

Inilapit niya ang kanyang mukha sa dalaga at inangkin ang malambot at matamis
nitong labi. Parang may kung anong sumabog sa kanyang dibdib at nawala ang mabigat
na nakapasan dito. Bumaba ang kanyang kamay sa bewang ni Savannah at inilapit ang
katawan nito sa kanya.

"Oh great, after making love with me, you're kissing with your bestfriend."

Naitulak ni Savannah si Warren nang marinig niya ang pamilyar na boses na

nanggagaling sa likudan nila. Parang natuyo ang kanyang lalamunan ng makita si Law
na hindi kalayuan sa kanilang dalawa. Nakahalukipkip ito at kitang-kita ang galit
sa kanyang mga mata. Gustong magsalita ni Savannah para magpaliwanag pero walang
lumabas na salita sa kanyang bibig. Kasalanan niya ito. Hindi man lang niya
itinulak si Warren kaagad. Bakit? Bakit hindi niya nagawang itulak si Warren? Bakit
nagustuhan niya ang halik na ibinigay ng binata? 

"I-It's not what you think." nagkakanda-utal na sabi niya. Tumayo siya at akmang
lalapit kay Law ngunit umatras ito palayo sa kanya. Parang may kung anong tumusok
sa kanyang dibdib dahil sa ginawa ng binata.

"What a cliche thing to say, Vannah. What will you say next? 'Let me explain',
'Please', 'I'm sorry'? We're not in a pocket book, this is reality." tumalikod na
si Law ngunit hindi pa siya naglakad papalayo. "Ituloy niyo lang ang ginagawa niyo,
aalis na ang istorbo."

Tuluyan na siyang lumakad paalis at hindi na nagawa pa ni Savannah na sundan si Law

kahit na gustuhin niya. Napaupo na lamang siya sa sahig. Tumulo ang luha sa kanyang
mga mata.

Lumapit sa kanya si Warren at lumuhod sa kanyang harapan. Pinunasan nito ang luha
sa kanyang pisngi.
"Is there something going on between you two?" 

Tiningnan ni Savannah si Warren ngunit agad din niyang iniiwas ang kanyang tingin.
Hindi niya makayang tingnan ang mga mata ni Warren na puno ng sakit. May
pinagdadaanan na ngayon si Warren at dumagdag pa siya. Kung itinulak na kaagad niya
si Warren ay hindi na sila makikita pa ni Law.

"Silence means yes, I guess?" Hinawakan ni Warren ang kamay ni Savannah at hinila
siya papalapit sa kanya. Niyakap niya ng mahigpit ang dalaga. "It hurts." bulong
niya. "But I can't let you go." Mas lalong humigpit ang yakap sa kanya ni Warren.
"Because you're the only thing I have now and if I lose you now, I'd rather be
dead."

***

"Bakit ba hindi niyo na lang ako pakawalan?! Ano ba talagang kailangan niyo
sakin?!" 

Namumula na ang palapulsuhan ni Trinity dahil sa ilang beses niyang paghila ng

kanyang kamay mula sa bakal na nakapalibot dito. Nakaupo siya sa isang metal na
upuan. Nakakadena ang kanyang kamay at paa kaya wala siyang takas. Ilang araw na
siyang nasa mga kamay ng kalaban at nauubusan na siya ng pag-asa na makakaalis pa
siya. Naisip niya si Tiffany. Oras-oras niyang ipinagdadasal na sana ay ligtas ang
kanyang kapatid.

Mula sa dilim ay lumabas ang isang lalake na nakamaskara. Lumapit ito sa kanya
kasama ang isa pang lalakeng nakasuot din ng maskara. Pareho silang nakasuot ng
suit at may nakakatakot na ngisi sa kanilang mga mukha.

"Nice to see you, Trinity. I'm Cinna." pagpapakilala ng lalake. "And this is my
son, Yuan." ngumiti sa kanya ang matangkad na lalake na katabi nito.

Hindi nagsalita si Trinity at masama lamang na tumingin sa mga ito.

"Marami kang maitutulong sa amin, Oracle." Naglabas ng sigarilyo si Cinna at

sinindihan naman ito ni Yuan. "Ikaw ang magsasabi sa kung anong magiging hakbang ng
mga bampira. Ikaw ang magsasabi sa amin sa kung anong sunod na mangyayari. Para sa
ganoon, nasa amin ang tagumpay sa huli."

"Paano kapag hindi ko ito ginawa? Anong gagawin niyo?" tanong niya.
"Wala kaming magagawa kundi ang patayin ang kapatid mo."

Iniyukom niya ang kanyang kamao dahil sa inis.

"Nasaan si Tiffany?! Anong ginawa niyo sa kanya?!"

"She's alright. Wala pang nangyayari sa kanyang masama," ngumisi ito. "Sa ngayon."
Mas lumapit pa sakanya si Cinna at hinawakan ang kanyang baba. "Gagawin mo ang
lahat ng gusto naming ipagawa sayo kundi papatayin namin ang kapatid mo."

Marahas na binitawan ni Cinna ang baba ni Trinity at nagsimula ng lumakad papalayo

sa kanya hanggang sa nilamon na silang pareho ng dilim.

"Hindi ba't nakuha ng mga bampira ang kanyang kapatid?" tanong ni Yuan.

Ngumisi naman ang kanyang ama. "I lied to her. Isn't it obvious?"

***

Lei/shinkumi's Note: Kamusta ang update? :'> Salamat sa mga patuloy nag nagbabasa!
Love you all. <3

Follow me on Twitter: @shinkumiwattpad

=================

Chapter Twenty-Seven: Damned and Frustrated

Chapter Twenty-Seven: Damned and Frustrated

Savannah can't explain the emptiness that she's feeling right now. All of her
energy was drained that she can no longer move a muscle. Law's word struck her so
hard that she can't even breathe. It hurts. It's killing her like there's a knife
stabbed in her heart that was pushed further until it was torn into two. But thanks
to Warren, she feels at ease even it's temporary.
"Are you okay? Gusto mo bang magpahinga?" tanong ni Warren. Puno ng pag-aalala ang
kanyang mukha. "I think I've overstayed. Sa tingin ko kailangan ko na ding umalis
para makahanap ako ng matutuluyan."

She shook her head and held Warren's hand tighter. She looked up at him with weary
eyes. All she did was to sit beside him but she looks so exhausted. "Stay please. I
need someone to..." She tilted her head to the side and bit her lower lip. "...lean
on. I need someone to talk to. I need my bestfriend."

The word 'bestfriend' coming from her mouth made Warren flinched. He wants to be
more than bestfriend but she seems so far away. Hindi naman niya pwedeng ipilit ang
sarili niya kay Savannah pero hindi iyon sapat para sumuko siya. If there's one
thing he doesn't want to lose, it's Savannah. Mawala na ang lahat sa kanya, wag
lang si Savannah. She changed him. She's leading him to the right path. He will
never be lost again.

Smiling, he began to speak. "Kailan ka makakapasok ng school? Everyone's talking

about you, you know." 

"Bakit naman? Hindi ba't mas gusto nilang wala ako doon. For them, I’m a freak."
She rolled her eyes. "And besides, I have many important things to do. Malapit na
din naman akong matapos kaya baka by next week or next next week ay makapasok na
ako." paliwanag niya. Gusto na din naman niyang pumasok eh. Nabanggit na ulit ni
Jinnah 'yung tungkol sa Camp kagabi at gusto niya talagang sumama. Napaaga daw kasi
ang Camp na iyon na imbes na next month ay next week na gaganapin. Kapag hindi niya
tinapos kaagad ang kanyang training ay may posibilidad na hindi siya makasama.

"Kailangan mo ng pumasok para lahat tayo ay makasama sa Camp."

"Don't worry, pipilitin kong makasama. Iyon ang unang beses na makakasama ako sa
isang activity sa school kaya excited na talaga ako." nakangiting sabi niya. She's
feeling better now kahit na medyo nalulungkot pa rin siya dahil sa nangyari kanina.
Gusto niyang makausap si Law at magpaliwanag pero anong ipapaliwanag niya? She felt
so guilty. Hindi niya na alam kung paano haharapin si Law. Hindi rin niya alam kung
magkakaroon pa ba ng pagkakataon na makita si Law ngayong mayroon silang hindi
pagkakaunawaan. 
"Savannah, I guess I need to go. Babalik ako kapag nakahanap na ako ng matutuluyan.
Are you okay now?" tanong ni Warren. Ayaw niyang iwanan si Savannah pero mas
mabuting habang mas maaga ay makahanap na siya ng condo man lang. Hindi naman niya
kailangan ng malaki. Para sa kanyang sarili lang naman ang kailangan niya.

"O-Oh, yes, I’m okay now. Thank you for staying." She stood up and faced him.
"Warren, before you leave, I just want to say sorry."

Warren raised his eyebrow. "For what?" He also stood up and picked up his bag.

"For...everything." Napabuntong hininga siya. Hindi niya matingnan sa mata si

Warren. "Nagtapat ka ng nararamdaman mo sa akin noon pero hindi ko iyon gaanong
inisip. Nasasaktan kita ng hindi ko man lang nalalaman. I'm sorry for taking you
for granted. You're my bestfriend. You taught me a lot of things. You're making me
feel that I'm a human. Not a vampire or not a monster a lot of people seeing in
me."

Warren grabbed Savannah's hand. "Wag kang magsorry. Naiintindihan naman kita. Sapat
na saking nakakasama kita. You're my bestfriend too. Ang pinagkaiba lang, nahulog
ako at nanganganib na hindi mo masalo pero wag mong sisisihin ang sarili mo. Hindi
naman kita pinipilit na gustuhin ako. Just do whatever you want. Kung saan ka
masaya, masaya na din ako. I know it will be hard in my part but for you, I'll do
everything."

"Thank you, Warren." Savannah moved forward and hugged him. She exhaled the
familiar scent of Warren and closed her eyes. "What will I do without you?"

He let out a low chuckle. "Ako dapat ang nagtatanong nyan sayo." Humiwalay na siya
sa pagkakayakap at mabilis na hinalikan ang noo ng dalaga. "I need to go. Magkita
na lang tayo mamaya kung makakabalik ako. Kapag hindi ako makabalik mamaya,
susubukan kong dalawin ka dito bukas."
"Dalaw talaga? Para naman akong may sakit nyan." natatawang sabi niya. "Sana maging
maayos na ang lahat between you and your family. Mahirap mahiwalay sa pamilya,
Warren."

Warren smiled at her dejectedly. "I doubt that."

***

Bumalot ang malamig na hangin sa katawan ni Tiffany na nakahiga sa itim na lamesang

gawa sa bato. Nakapatong sa hubad niyang katawan ang isang maputi at manipis na
tela. Maputla ang kanyang balat at kitang-kitang wala siyang buhay ngunit
nagsimulang tumibok ang kanyang puso ng dahan-dahan hanggang sa nagsimula namang
dumaloy ang dugo sa kanyang katawan. Wala pa siyang malay ngunit unti-unti ng
gumagana ang lahat ng parte ng kanyang katawan. Nagkakakulay na ang kanyang balat.
Little by little, she's gaining consciousness but there are big changes in her.

The sound of her blood flowing from her veins and the beating of her heart awakened
her in a deep slumber. The air hit her skin but she didn't feel anything. She
slowly stood up and looked at her surroundings.

Where am I?, tanong niya sa kanyang isipan.

Tiningnan niya ang kanyang sarili na binabalutan lamang ng isang manipis na tela.
Tumayo siya mula sa itim na lamesa at hindi inalintana ang hubad niyang katawan. Sa
hindi kalayuan sa kanya, nakapatong sa isang lamesang kahoy ang kanyang mga damit
ngunit puno ito ng dugo. Nanuyo ang kanyang lalamunan ng maamoy ang dugo mula dito.
Nakaramdam siya ng matinding pagkahilo kaya naman napahawak siya sa kanyang ulo.
Umiikot ang kanyang tiyan na para bang masusuka na siya. Ang amoy ng dugo ay mas
lalong tumitindi at naramdaman niya ang paghaba ng kanyang pangil.

Tumingin siya sa basag na salamin na nakasabit sa may dingding. May nakita siyang
imahe sa basag na salamin. Nakita niya ang kanyang sarili na nakahiga sa itim na
batong lamesa. Nasa tabi niya ang Archer Brothers. Hawak ni Trey ang kanyang
palapulsuhan at nakakagat ito dito. Unti-unti niyang naintindihan ang lahat. Ang
memorya niya ay tungkol sa nangyari kasama si Trinity at kung paano siya namatay ay
muling nagbalik. Utang niya ang pangalawa niyang buhay sa Archer Brothers, lalo na
kay Trey. Ngunit iba na siya ngayon. Hindi na siya normal. Isa na siyang bampira.

Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata. Anong dapat niyang gawin? Tatanggapin
niya ba itong panibagong siya? Sa kabilang parte ng utak niya, mas gusto pa niyang
namatay na lang siya kaysa maging isang bampira ngunit sa kabilang bahagi naman,
gusto niyang mabuhay para kay Trinity. Hindi niya pwedeng iwan na lang ang kapatid
niya.

Muling sumakit ang kanyang ulo ngunit mas matindi na ito na para bang binibiak ito
gamit ng isang matulis na bagay.

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!" 

Kusang gumalaw ang kanyang katawan. Mabilis siyang nagtungo sa malaking pintuan ng
basement patungo sa itaas. Paulit-ulit niya itong hinampas hanggang sa magkaroon na
ito ng crack. She wanted to stop. She wanted to control herself. But there's
something stopping her. It's as if someone was controlling her from the inside. She
doesn't want to be a monster. 

She heard footsteps coming down and the door burst open with a force that sent her
flying. She groaned when her back hit the wall. 

"So you're awake." ani Trey habang nakahalukipkip. His eyes are all red that
explained how he can use the strong force to open the door. "It's too early. Buong
akala ko ay next week ka pa magigising. How are you feeling?"

Dahan-dahan siyang tumayo. Her furious expression softens when she saw the
gentleness in Trey's face. The blood in her body went wild as if they're
recognizing him.

Ah right, his blood is running through my veins now.

"Ikaw ang nagbuhay sakin." she said in a matter-of-factly way.

Tumango-tango naman si Trey. "Akala ko magwawala ka pa. Nacontrol mo ang sarili mo

ng ganun lang kadali. Pretty tough." nakangising sabi niya. "By the way, are you
hungry? I brought you an animal blood. Drinking human blood is taboo so this is all
I can offer." 

Napansin ni Tiffany ang dala ni Trey na bag ng dugo. Habang papalapit si Trey ay
mas lalong umikot ang kanyang tiyan dahil sa gutom. Ilang hakbang pa ang layo ni
Trey sa kanya ay mabilis na siyang lumapit dito at hinablot ang bag ng dugo mula sa
kanya. Agad niyang ininom ang dugo sa bag. Sa pagmamadali ay tumulo ang dugo mula
sa kanyang bibig pababa sa kanyang dibdib.

Trey looked away from Tiffany's naked body with dripping blood coming from her
mouth. Kinuha niya ang puting tela na nasa may sahig. Ipinatong niya ito sa balikat
ni Tiffany at itinaklob sa katawan ng dalaga na wala namang pakealam sa kung hubad
man siya o hindi. Patuloy lamang siya sa pag-inom ng dugo hanggang sa maubos niya
ito. She burped like a man that made him chuckle. She didn’t give a reaction.
Inalis lamang niya ang dugo sa kanyang labi gamit ang kanyang dila. Ginawa niya ito
habang nakatingin siya sa mga mata ni Trey.

Napalunok naman si Trey dahil sa mga tingin ni Tiffany. Hindi naman niya
itatangging napakaganda ni Tiffany. She was beyond perfect in terms of physical
appearance. He wants to know if she’s beautiful inside. To put it simply, he wants
to know her better.

“Ano na ang gagawin ko ngayon? Nasaan si Ate Trinity?” tanong niya.

“Nasa mga kamay pa rin siya ng mga Vampire Hunter. Pinag-iisipan pa namin ang mga
susunod naming hakbang para mabawi siya.” Pinanood niya si Tiffany na lumakad
patungo sa may pintuan. Mukhang nag-aalangan pa ito kung lalabas o hindi. Niyakap
ni Tiffany ang kanyang sarili at muling tumingin sa kanya na siya namang ikinabigla
niya dahil may luha sa mga mata ng dalaga. “Hey, what’s wrong?” Mabilis siyang
lumapit kay Tiffany at hinawakan ito sa balikat.

She’s crying but she’s still beautiful. Like a goddess.

“I want to see my sister. I want to save her. But what will be her reaction if she
sees me...like this, with red eyes and long fangs? Should I rather be dead than
make her see me like this?” she sobbed.

Trey shook his head furiously. “Of course not! Alam mo ba kung anong dahilan namin
kung bakit ka namin piniling buhayin kahit na alam naming pwedeng may masamang
mangyari sayo?” Umiling lamang siya sa tanong nito. “We did it for you and your
sister. Kapag nalaman ni Trinity na namatay ka, sa tingin mo ba gugustuhin pa
niyang mabuhay? Sa tingin mo ba magiging katulad ng dati ang lahat?”

Natahimik siya sa sinabi ni Trey kaya nagpatuloy lamang ito sa pagsasalita.

“Mahal ka niya dahil kapatid ka niya. Kahit ano ka pa, matatanggap ka niya. She’s
not that low. Matatanggap ka niya kahit na bampira ka na. Maging masaya ka na lang
dahil nagkaroon ka pa ng mahabang oras para mailigtas siya at makasama siya.”

“Thank you. You saved my life.” she lowered her head and bit her lip. “I will do
everything to pay you. I can do everything you want. Ayoko ng nagkakaroon ako ng
utang kaya gagawin ko ang lahat para lang makabayad.” determinadong sabi niya.
“Your blood runs in my veins now and that only means you and I are one.” 

***

Law stared outside the window; the voice coming from the teacher in front didn’t
reach him. Kaysa magmukmok sa bahay ay mas pinili niyang pumasok na lamang kahit
wala naman siyang intensyon na makinig. Akala niya ay magiging sapat na distraction
ito para sa nasaksihan niya pero kahit anong gawin niya ay tanging imahe lamang ni
Savannah at Warren na naghahalikan ang nakikita niya. Kahit na ipikit niya ang mga
mata niya, kahit na buong gabi siyang nakamulat, iyon at iyon pa din ang nakikita
niya na para bang nang-aasar pa.

Time flew so fast without him realizing it. Ni hindi siya umibo sa kinauupuan niya
at nanatili lamang na nakatingin sa labas ng bintana. Narinig niya ang pag-ubo sa
kanyang tabi ngunit hindi niya iyon pinansin.

“Hi.”

Saglit siyang lumingon. Nakangiti sa kanya ang isang cute na babae na may itim na
buhok at hanggang balikat niya lamang. May malaki at kulay asul siyang mga mata
dahil sa suot nitong contact lenses. Matangos din ang kanyang ilong. Mala-porselana
ang kanyang kutis sa sobrang kinis at puti. Sa pagkakatanda niya, Sydney ang
pangalan nito.  Nagsimula itong kausapin siya simula nung hindi na pumapasok si
Savannah.

“What do you want?” walang interes na tanong niya.

Sydney let out a chuckle. “You’re so grumpy as always. What’s your problem this
time?” Hinila niya ang silya palapit kay Law at tumabi dito. Humalumbaba siya sa
may lamesa. “Are you hungry? Let’s eat! Treat ko para naman mawala na ‘yang gusot
sa noo mo.” Hinawakan niya ang noo ni Law para i-unat ang pagkakakunot ng kanyang
noo.

Law shoves her hand away and glared at her. “I don’t want to eat. Bakit ba palagi
ka na lang nakadikit? Wala ka bang kaibigan?” iritadong tanong niya.

She pouted her lips and rolled her eyes. She looks like doll with those big blue
eyes, Law thought. “I don’t have friends. They hate me because I’m cute! Natatakot
yata na baka hindi sila mapansin kasi mas kapansin-pansin ako.” she boastfully
said.

“What a conceited brat.” he spat. “Gaano ka ba ka-confident sa sarili mo?”

nangingiting sabi niya. Sa tuwing nakakausap niya kasi si Sydney ay wala na yata
itong ginawa kundi ang ipagmalaki ang sarili niya kaya sa huli ay wala na siyang
magawa kundi ang mapangiti na lang o mapatawa.
“Can you see that building?” Itinuro niya ang building hindi kalayuan sa school
nila. Mataas ang building na ‘yon na may sampung palapag. “Mas mataas pa doon ang
confidence ko.” nakangising sabi niya. “Wala namang masamang maging confident
saking sarili kung alam ko namang dapat lang akong maging confident.” inilagay niya
ang kanyang kamay sa kanyang bewang at bahagyang pinaglayo ang kanyang paa. She
lifted her chin with confidence and smirked.

Tuluyan ng napatawa si Law dahil sa dalaga. She’s so cheerful. Hindi pa niya yata
nakikita itong sumisimangot. Kung malulukot man ang mukha nito ay saglit lang at
mapapalitan ulit ng isang matamis na ngiti. Sydney is a vampire too but she doesn’t
look like one because she’s so cheerful and she seemed to easily get along well
with people. Pero hindi niya inakalang wala itong kaibigan. Hindi rin naman niya
napapansin si Sydney noon. Wala naman siyang pakealam sa paligid niya bukod kay
Savannah.

“So tell me about your problem, tungkol ba ‘yan kay Savannah?”

He looked away. “I don’t want to talk about it.”

“You’re hurt.”

Mabilis siyang napatingin kay Sydney. Inaasahan niyang tatawanan siya nito pero
nakita niya sa mga mata ng dalaga ang concern. His chest tightened that he scarcely
breathes.

Why is she looking at me like that? She barely knew me. Why is she so concerned
about me? Do I deserve it?

“How...did you know?” he whispered.

“Your eyes says it all.” she smiled sadly and reached her hand to touch his cheeks.
Her hand is so warm and soft. He closed his eyes and felt his body relaxed. “You
know what? I like you.”
His eyes flew open and looked at her in disbelief. “What?”

“You heard me right, I like you.”

Sydney leaned on him and moved closely to him inch by inch. Hindi niya alam kung
lalayo ba siya o hahayaang mas lumapit pa ang dalaga sa kanya. Gusto niyang maging
even kay Savannah. Hindi lang naman siya ang may karapatang humalik sa iba. Kung
kayang gawin ito ni Savannah, kaya niya rin itong gawin. His ego was crashed into
tiny pieces and so was his heart. It’s just a kiss but it meant a lot. Madaming
katanungan sa kanyang isipan. Bakit niya hinayaang halikan siya ni Warren? Bakit
hindi niya ito kaagad itinulak? Bakit sarado ang kanyang mga mata habang magkalapat
ang labi nilang dalawa? Bakit pakiramdam niya nagustuhan ni Savannah ang halik na
iyon? 

Pero kahit na gusto niyang maging even sila, hindi pa rin niya kaya. Bago pa
lumapat ang labi ni Sydney sa kanya ay iniiwas na niya ang kanyang tingin kaya
naman lumapat ang labi ni Sydney sa kanyang pisngi. Tumayo na siya at tumingin sa
dalaga.

“I need to go.”

Disappointment was visible on her face. “Where? Why?” she asked.

“I need to...talk to Savannah. I’m sorry. Don’t like me anymore because I love her
so much.”

***

Lei/shinkumi's Note: Ano kayang magiging role ni Sydney? Hahaha! Sorry, hindi siya
kasing-haba ng mga previous chapters. Hanggang dito lang ang kaya ko. Salamat sa
pagbabasa! <3

=================

Chapter Twenty-Eight: What Needs to be Done

Chapter Twenty-Eight: What Needs to be Done

Another day started for Savannah to continue her training. Ayaw niyang magmadali
pero gusto na niyang tapusin ang lahat ng ito. Gustuhin man niyang ayusin ang lahat
sa pagitan nilang dalawa ni Law, mas importante sa ngayon ang kanyang training.
Kasama niyang nakatayo sa gitna ng garden sina Tred at Tres. Nagtaka siya kung
bakit wala si Trey. Kahapon pa niyang hindi nakikita si Trey.

"Nasaan si Trey?" tanong niya.

"He's with Tiffany." sagot ni Tred. "Mukhang kailangan mo ng malaman ito, noong
nadukot ang magkapatid ay pinatay ng Vampire Hunter si Tiffany kaya naman gumawa
kami ng paraan para buhayin siya."

Gulat na napatingin si Savannah kay Tred. "Anong sinasabi mong namatay? Teka kung
gumawa kayo ng paraan para buhayin siya, anong paraan ang ginamit niyo?" May
pakiramdam na siya sa magiging sagot ni Tred pero gusto pa rin niyang makasigurado.

"Trey bit her and passed his blood through her veins." sagot ni Tres. "Hindi namin
inaasahan na makaka-survive siya sa ganoong paraan but it went well. Maayos na ang
kalagayan niya ngayon at..." napatawa siya bago pa niya maituloy ang kanyang
sinasabi. "Dahil dumadaloy na ang dugo ni Trey sa kanyang katawan ay parang naging
isa silang dalawa. Hindi na tuloy namin mailayo si Tiffany kay Trey. Simula kahapon
nang magising siya ay panay na ang sunod niya kay Trey."

"Lucky bastard." nakangising sabi naman ni Tred. "Tiffany is one hell of a hot
woman. Dang, she's like a goddess. I will not be surprised if Trey bang her hard."

Napailing na lang si Savannah. Natutuwa siyang buhay si Tiffany pero bampira na

siya ngayon. Hindi niya alam kung malulungkot din ba siya dahil sa nangyari. Hindi
na normal ang buhay nilang dalawang magkapatid at simula pa lamang ito ng mga
pagsubok na dadating sa kanila.

Nagsimula na siyang mag-training. Lumakad siya patungo sa kulay gray na pinto

katabi ng pulang pinto na may malaking ekis na sa harapan senyales na tapos na siya
sa pintong iyon. Sunod na niyang kukuhanin ang Iron Whip. Gaya ng dati kapag
papasok siya sa isang pinto, pinaghalong kaba at excitement ang kanyang
nararamdaman. Gusto niya din kasing malaman kung anong klaseng Spirit ang
nakapaloob sa Iron Whip.
Agad niyang binuksan ang pinto at tumambad sa kanya ang isang malaking ahas na nasa
gitna ng kwarto. Nasa 20 feet ang haba nito at kalahating dipa naman ang lapad ng
katawan. Kumpara sa ibang kwarto, mas malaki ang kwartong ito dahil siguro sa laki
ng ahas na nasa gitna ng kwarto. Maya-maya ay nakarinig siya ng tawa ng isang
babae. Tumingin siya sa itaas. Nakanganga ang ahas at inilabas ang kanyang dila. Sa
paglabas ng kanyang dila ay nakatungtong dito ang isang magandang babae na may
mahaba at maitim na buhok. Ang mga mata niya ay parang sa mata ng ahas. Nakasuot
siya ng gray na dress na mas lalong nagpaultaw ng maputing kulay ng kanyang balat.

Ibinaba ng ahas ang kanyang ulo para mailapag ang babae sa sahig. Hinawakan ng
babae ang ulo ng ahas at ngumiti dito. Kinilabutan naman si Savannah. Hindi niya
inakalang makakakita siya ng ganitong kalaking ahas.

"Nagustuhan mo ba ang alaga kong si Vermin?" nakangiting sabi niya habang patuloy
sa paghaplos sa ahas. Mas inilapit pa ng ahas ang kanyang ulo sa babae na para bang
nagugustuhan pa ang ginagawa nito. "Isn't he adorable?" she cooed.

"Who are you?" tanong niya.

Nawala ang ngiti sa labi ng babae. "What an impudent girl." she spat. "Didn't I
just ask you a question? You should answer it first!" 

Savannah was shocked to the woman's outburst. "Your pet is not adorable." pagsagot
niya sa kaninang tanong nito. "So tell me who you are and let's get over with this
sh_t because I have many important things to do than answering your useless
questions!"

Nagngingitngit siya sa galit dahil sa sinabi ni Savannah. Susugod na sana ang alaga
niyang si Vermin ngunit pinigilan niya ito. Binigyan niya lamang si Savannah ng
pilit na ngiti. "I'm Cleo, ang Tagapagbantay ng Iron Whip." pagpapakilala niya.
"Mukhang nagmamadali ka, Savannah Kier Walker at dahil gusto mo ng tapusin ito,
pagbibigyan kita! Kaya kitang patayin ng hindi gumagalaw sa aking tayo!" sigaw
niya.

Napaatras si Savannah nang biglang sumugod sa kanya ang ahas na si Vermin.

Nakabukas ang bibig nito at kitang-kita niya ang mahaba nitong pangil. Tumakbo siya
sa kabilang parte ng kwarto ngunit mabilis na gumapang ang ahas patungo sa kanya.
Kapag hindi siya nagmadali ay kakainin siya nito ng buo.
Nang malapit na si Vermin sa kanya at kaunti na lamang ay makakain na siya, tumalon
siya patungo sa ulo ng ahas at tumayo dito. Inilabas niya ang kanyang Immortal
Sword at kasabay ng paglabas nito ay ang Spirit nito. Lumipad ang kalapati palibot
sa kanya hanggang sa dumapo ito sa kanyang balikat.

This is frustrating. I plan to hide in this sword forever but your power drove me
outside. Pagrereklamo niya. By the way Savannah, I'm Purity, the Spirit guarding
the Immortal Sword.

Napapalibutan ng kulay puting aura ang kalapating si Purity na siya namang

napupunta din sa kanya na para bang napapasa sa kanya ang kapangyarihan nito.

"Nice to meet you, Purity." nakangising sabi niya sa babaeng kalapati. "Let's work
together."

Itinaas ni Savannah ang kanyang kamay na hawak ang espada at isinaksak sa ulo ni
Vermin ngunit hindi tumalab ang kanyang espada. Nalagyan ng kulay gray ang parte
kung saan niya sinaksak ang kanyang espada. Muli niyang sinaksak ang parteng iyon
ngunit ayaw tumalab na para bang isa itong matigas na bakal.

Tumigil sa paggalaw ang ahas at gamit ang kanyang buntot ay kinuha niya si Savannah
mula sa kanyang ulo. Napapikit si Savannah dahil sa sobrang higpit ng
pagkakapulupot ng buntot nito sa kanyang katawan. Napatingin siya sa ibaba kung
nasaan si Cleo na hindi man lang umalis sa kanyang kinatatayuan simula kanina.
Nakahalukipkip lamang ito at nakangiti habang pinapanood siya.

"Hindi matatablan ng kahit anong armas si Vermin dahil kaya niyang palibutan ang
kanyang balat ng bakal. Kahit ilang beses mo siyang saksakin ay hindi iyon uubra.
Sumuko ka na dahil wala ka ng magagawa."

Nauubusan na ng hininga si Savannah ngunit hindi siya pwedeng mabigo sa labang ito.
Napahigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang espada. Sa isang iglap ay pinalitan
niya ito ng Fire Mace. Lumabas din kasama nito ang espiritong si Drakon. Hindi
kagaya noong una na ulo lamang niya ang lumabas at ang kalahati ng katawan niya ay
parang sa espirito, nasa orihinal na katawan niya siya ngayon. Sa pagbagsak niya sa
sahig, naglikha ito ng munting lindol at nagkaroon ng crater ang sahig. Bumuga siya
ng apoy at tumama ito sa mukha ni Vermin. Dahil sa ginawa ni Drakon ay nabitawan ni
Vermin si Savannah. 

Bago pa siya mahulog sa sahig ay nasalo siya ni Drakon.

"Salamat Drakon." nakangiting sabi niya.

Huwag kang magpasalamat. Responsibilidad kong iligtas ka dahil pagmamay-ari mo na

ako ngayon. Aniya. Ako na ang bahala sa ahas na ito at ikaw naman ang bahala sa
babaeng iyon. 

Tumango lamang si Savannah sa kanya at bumaba na siya para puntahan si Cleo.

"I always want to have a pet dragon but I love Vermin so much." nakangiting sabi
niya. "What will you do now? Sa tingin mo ba mananalo ka na sa akin ngayong may
alaga kang dragon?"

"Anong gagawin ko? Ang talunin ka at pakainin ka ng alikabok." aniya. Tiningnan ni

Savannah ang hawak niyang Fire Mace na walang buhay ngayon. Paano niya lalabanan si
Cleo kung ang Spirit ng Fire Mace ay nakikipaglaban sa alaga nitong si Vermin?
Hindi niya magagamit ang kanyang mga armas kapag wala sa loob ang Spirit nito. 

Posible bang maglabas ng dalawang armas sa parehong oras? Makakaya ko kaya

iyon? Tanong niya sa kanyang sarili.

You can summon two weapons at a time Savannah. I'm sorry for not telling you
earlier.

Napatingin siya kay Drakon na abala sa pakikipaglaban kay Vermin sa kabilang bahagi
ng kwarto.

Do it!, sigaw nito sa kanyang isipan.

Sinubukan niyang palabasin ang Splitting Dagger at walang kahirap-hirap niya itong
napalabas. Lumipad si Onesus patungo sa itaas hanggang sa tumungtong na ito sa
kanyang balikat. Tumingin si Onesus sa nakikipaglabang si Drakon.

I should be the one to tell you the trick but he already did it! That freaking
dragon!

Napatawa naman si Savannah sa sinabi nito. Hindi niya alam na pwede niya palang
palabasin ang dalawang armas sa parehong oras. Hindi din ito alam ng Archer
Brothers kaya siguradong magugulat sila kapag nalaman nila ito. Napakadami pang
hiwaga sa likod ng sampung armas na kukuhanin niya kaya naman kailangan na niyang
makuha ang lahat ng iyon.

Inihanda na ni Savannah ang kanyang sarili para atakihin si Cleo ngunit nagtaka
siya ng wala na ito sa kanyang harapan. Napasinghap na lamang siya ng maramdaman
niya ang malamig na bagay na nakalagay sa kanyang leeg. Nawala si Onesus sa kanyang
balikat at pumasok na sa loob ng Splitting Dagger.

"You can't win over me. Bago mangyari 'yon, papatayin na kita. Hindi ako papayag na
mapunta sayo ang Iron Whip. You don't deserve it!" bulong nito sa kanyang tenga.
"Goodbye Savannah." Inilaslas niya ang hawak niyang kutsilyo sa leeg ni Savannah.
Tumalsik ang dugo ni Savannah sa kanyang mukha at mabilis na tumulo pababa sa
kanyang katawan. Sumuka siya ng dugo at unti-unting bumagsak sa sahig na naliligo
sa sarili niyang dugo.
Dinilaan ni Cleo ang hawak niyang kutsilyo na puno ng dugo ni Savannah. Humalakhak
siya sa tuwa dahil napatay niya ng walang kahirap-hirap si Savannah.

"Masyado ka naman yatang masaya."

Nanlaki ang mga mata ni Cleo ng mapunta siya sa sitwasyon na kagaya ng sitwasyon ni
Savannah. Nakalapat sa kanyang leeg ang Splitting Dagger ni Savannah at ang isang
kamay naman nito ay mahigpit na nakahawak sa kanyang balikat.

"P-Paanong buhay ka pa?! Kitang-kita kong napatay na kita!" natatarantang sabi

niya. Napapikit siya ng dumampi ang talim ng dagger sa kanyang leeg at nagkaroon
siya ng maliit na sugat dito.

"Illusions." aniya. "Splitting Dagger is used with illusions at tinulungan ako ni

Onesus para gamitin ang illusion sa sarili ko. Bago mo pa laslasin ang aking leeg
ay hindi na ako iyon. Nakatayo ako sa malayo kung saan hindi mo ako makikita at
nang napaniwala na kitang patay na ako tsaka naman ako lumapit sayo."

"W-Wag mo akong patayin. I-Ibibigay ko sayo ang Iron Whip ng walang kahirap-hirap,
wag mo lamang akong patayin." pagmamakaawa niya.

Napangisi na lamang si Savannah. Maawa? Meron siyang awa pero hindi niya aaksayahin
iyon kay Cleo. Wala siyang tiwala dito at naisip niyang baka kapag pinakawalan niya
si Cleo ay gawin niya itong pagkakataon na saktan siya.

Hindi nagsalita si Savannah ngunit binitawan niya si Cleo. Umatras siya ng ilang
hakbang habang pinapaikot-ikot sa kanyang kamay ang Splitting Dagger.

Nakahinga naman ng maluwag si Cleo. Palihim siyang napangisi dahil sa ginawa ni

Savannah. Ngayong may espasyo na sa pagitan nilang dalawa ay magagawa na niyang
talunin ito. Pasimple niyang inilagay ang kanyang kamay sa kanyang likudan at
kinuha ang kutsilyong nakasabit sa kanyang bewang. Mabilis niyang binunot ito at
ibinato kay Savannah ngunit mas mabilis na gumalaw si Savannah.

Ibinato ni Savannah ang Splitting Dagger patungo kay Cleo. Naging lima ang
Splitting Dagger dahil sa illusion na ginawa ni Savannah. Ang unang dagger ay
tumama sa kutsilyong ibinato ni Cleo kaya naman nahulog lamang ito sa sahig. Ang
apat naman ay patungo na kay Cleo.

Mabilis na tumakbo si Cleo para hindi siya matamaan ng mga dagger ngunit laking
gulat niya ng sinusundan siya nito. Binalot ng takot ang kanyang puso. Dahil sa
sobrang kaba at nerbyos ay nadapa siya sa sahig. Mabilis siyang umupo at akmang
tatakbong muli ngunit huli na ang lahat. Sumaksak sa kanyang likudan ang isa sa mga
dagger, ang isa naman ay sa kaliwang hita niya, ang isa ay sa kanyang balikat at
ang huli ay sa kanya ding likudan ngunit sa tapat ng kanyang puso.

Pabagsak siyang dumapa sa sahig na wala ng malay. Napuno ang sahig ng dugo na
galing sa kanya. Kasabay ng pagbagsak ni Cleo ay napabagsak na rin ni Drakon si
Vermin. Naglaho na ang Splitting Dagger na nakalagay sa katawan ni Cleo dahil hindi
na naman ito gagamitin ni Savannah. Lumapit si Savannah kay Drakon at pinagmasdan
ang malaking ahas na si Vermin. Napatakip siya sa kanyang mga mata ng magliwanag
ang ahas hanggang sa nawala na ito. Napalitan si Vermin ng Iron Whip. Kulay gray
ito at lumipad ito patungo sa kamay ni Savannah. Pumulupot ito sa kanyang kamay at
nagmistulang ilang layers ng ring bracelet. Ang katawan ng Iron Whip ay parang sa
kaliskis ng ahas at ang dulo nito ay ulo ng ahas ngunit kulay gray ang kabuuan
nito.

Muling lumiwanag ang Iron Whip at lumabas naman mula dito ang isang ahas na limang
pulgada lamang ang haba. Kulay pula ang ahas at gumapang ito patungo sa balikat ni
Savannah. Pumulupot ito sa kanyang leeg at inilapit nito ang kanyang ulo sa pisngi
niya.

"Ikaw ba ang Spirit ng Iron Whip?" tanong niya.

Obviously, yes. Sagot ng malamig na tinig ng babae na nanggagaling sa ahas. I'm the

real Vermin. That b_tch stole my name and named it to her stupid pet. 

You're cold as ever, Vermin. sabi naman ni Drakon na hindi pa rin bumabalik sa

pagiging Spirit. By the way, I can't change to this state for a year because I
stayed in here for so much time. I need to go back.

"S-Sige pero may tanong pa ako." aniya. "Ikaw lang ba ay may kakayananang
makipaglaban ng ganun katulad kanina?"

Tumango si Drakon. Because I'm the biggest of all the Spirits and the most powerful
but I can't fight like that again. I will stay again as a Spirit.

Inilabas ni Savannah ang Fire Mace na parang walang buhay. Mabilis na pumasok sa
loob nito si Drakon at nagkaroon na muli ito ng ilaw. Pagkatapos nito ay naglaho na
ang Fire Mace sa kanyang kamay.

Well, aren't you going to unsummon me? 

Natawa na lamang si Savannah sa pagtataray ni Vermin. Pumasok na si Vermin sa loob

ng Iron Whip ngunit nagtaka si Savannah dahil hindi naglaho ang Iron Whip sa
kanyang braso. Nagkibit-balikat na lamang siya at lumabas na ng kwarto. Sa paglabas
niya ay nagbalik na siya sa gitna ng garden kung saan siya nakatayo.

"Wow, that's the Iron Whip?" manghang-mangha na tanong ni Tred. "Bakit nanatili pa
rin ito sa braso mo? Sadya bang hindi mo ito ini-unsummon?"

"I unsummoned it but it stayed here hindi kagaya ng mga naunang weapons ko." sagot
niya. "I guess I have no choice but to let it stay here. Mas valuable itong gamitin
in times of emergency."

Maya-maya ay dumating si Hailey. Hindi siya nakasuot ng kanyang uniporme bilang

katulong at bihis na bihis ito. Nasuot ito ng simpleng fitted faded jeans na may
butas sa bandang tuhod at manipis na white shirt. Nakatali ang buhok niya into a
messy bun na siyang nakapagpadepina sa perpektong hubog ng kanyang mukha. Nang
papalapit siya ay napansin ni Savannah ang maliit na scar sa talukap ng mata ni
Hailey.

Inilipat naman ni Savannah ang tingin niya kay Tred na laglag ang panga habang
nakatitig kay Hailey na papalapit sa kanila. Napahalakhak naman si Savannah dahil
sa itsura ni Tred kaya naman napatingin ang dalawa sa kanya.

"Bakit ka tumatawa dyan? Baliw?" nakangising tanong ni Tres.

Umiling si Savannah habang natatawa pa rin. "Tred is so whipped." she said between
her laughing state. "See how he looks at Hailey. It's as if she's some kind of a
goddess."

"Shut up!" iritadong saway sa kanya ni Tred pero kay Hailey pa rin nakatuon ang
kanyang tingin.

Ngayon ay sabay ng tumatawa sina Tres at Savannah para asarin si Tred.

"Ms. Savannah." bungad ni Hailey pagdating niya sa kanyang harapan. "Gusto ko

sanang magpaalam."

Napakunot ang noo ni Savannah. "Huh? Bakit? Saan ka pupunta?"

"Nagkasakit po kasi si Mama ang kaso lang walang mag-aalaga sa kanya kaya kung
papayagan niyo ako, uuwi muna ako sa amin. Babalik na lang ako kapag magaling na si
Mama."

Napansin ni Savannah ang lungkot sa mga ni Hailey. Bumuntong-hininga siya at

hinawakan ang kamay ni Hailey. "Sige. Pakisabi na lang sa Mama mo na magpagaling
siya." nakangiting sambit niya. "At gusto ko, samahan ka ni Tred pauwi para naman
hindi ka mag-isa. Ang alam ko malayo pa ang bahay niyo mula dito kaya naman willing
si Tred na ihatid ka." Ngumisi siya kay Tred na nanlalaki ang mata dahil sa kanyang
sinabi.

"Naku po, hindi naman kailangan. Kaya ko ng mag-isa." saglit na tiningnan ng masama
ni Hailey si Tred at muling tumingin sa kanya. "Kaya ko na po ang sarili ko.
Salamat sa pag-aalala."

Umiling si Savannah. "No, I insist. Magtatampo ako kapag hindi ka pumayag."

nakangusong sabi niya. "Ihahatid mo siya di ba, Tred?"

Nagpakawala si Tred ng hininga na para bang kanina pa niya pinipigilan. "Fine."

Padabog siyang lumakad palayo.

"Go ahead. Ingat!"

Wala ng nagawa si Hailey na sumunod kay Tred kahit na labag sa kalooban niya. Hindi
niya kayang suwayin si Savannah dahil napakabait nito sa kanya. Ilang oras lang
naman ang titiisin niya sa loob ng kotse kasama si Tred kaya kakayanin niya iyon. 

Nag-apir naman sina Tres at Savannah nang makaalis na ang dalawa. Pumasok na sila
sa loob ng mansyon. Dumiretso si Savannah sa may living room. Lumundag ang puso
niya at napangiti ng makita si Warren na nakaupo sa couch.

"Nakahanap ka na ng matutuluyan mo?" tanong niya.

Napatayo si Warren at agad na lumapit sa kanya. Ipinulupot ni Warren ang kanyang
kamay sa bewang ni Savannah at hinila palapit ang dalaga sa kanya. Hinalikan niya
ang tuktok ng ulo ni Savannah at ngumiti pagkatapos. "Yes. 'Yung malapit na sa
school ang pinili ko para naman hindi na ako mahirapang bumyahe." sagot niya at
pareho silang nakangiti sa isa't-isa.

"Ms. Savannah may bisita po kayo---" Hindi na naituloy ng katulong ang kanyang
sasabihin dahil naabutan niya sina Warren at Savannah na magkasama sa may living
room. Napatingin naman siya sa lalakeng nasa tabi niya.

Napatingin naman ang dalawa sa kanya. Agad na itinulak ni Savannah si Warren palayo
sa kanya nang makita si Law kasama ang kanyang katulong. Hindi niya mabasa ang
ekspresyon ni Law. Malamig ang mga tingin nito sa kanya na siyang ikinasikip ng
dibdib niya.

Bakit ba palagi na lang niyang naaabutan kaming dalawa ni Warren sa ganitong

sitwasyon? This will cause a misunderstanding again, sabi niya sa kanyang isipan.

"I changed my mind, I'll go home." tumalikod na siya at lumakad palayo. Iniyukom ni
Law ang kanyang kamao dahil sa inis. Handa na siyang ayusin ang lahat sa kanilang
dalawa ni Savannah pero palagi na lang siyang nakakakita ng bagay na ikinagagalit
niya. Ang hindi niya lang matanggap ay isang realisasyon na pumasok sa kanyang
isip.

Mabilis na sinundan ni Savannah si Law palabas ng mansyon. Hinawakan niya ang braso
ni Law para pigilan ito sa paglalakad at iniharap ito sa kanya.

"Law." she said breathlessly. "Please, I'll explain. I need to talk to you. Please,
let's fix this. Let's fix us." Kinagat niya ang ibabang labi niya para pigilan ang
pagluha niya. Mas lalong sumisikip ang dibdib niya dahil nakatingin si Law sa kanya
na para bang isa siyang stranger.

"No, there's no us since you let him kiss you and let him in in your boundaries. I
thought he's just your bestfriend but I'm afraid it's more than that." malamig na
sabi niya.

"B-But...I love you. I really do." she whispered, tears roll down to her cheeks.
Umiling si Law. "You love us both but you can't have both of us at the same time."

***

Lei/shinkumi's Note: GUUUUUYS! May event na gaganapin sa SMX from Sept. 17 to 21.

Sept. 19 nandoon din ako from 2-5 PM dahil main event 'yun ng LIB. Hindi pa ako
sure dito pero tinanong kasi ako ng publisher kung kailan daw ako pwedeng mag-
booksigning. (LIKE OMG) Tapos sinabi ko ay Sept. 20, Saturday. Hindi pa sila
nagrereply pero kapag natuloy 'yon, pupunta ba kayo? Gusto niyo bang makita ang
chaka kong pagmumukha? XD (Baka matakot kayo. Chos.) Baka before Sept. 17 nila i-
release ang The Perverted Vampire o baka naman sa mismong booksigning na nila iyon
i-release, hindi ko pa sure. Magtatanong pa ako about sa ibang details.

Tanong: Pupunta ba kayo kung sakaling may booksigning?

=================

Chapter Twenty-Nine: Changed

Chapter Twenty-Nine: Changed

"Sav, are you okay? Kahapon ka pang nakakulong dyan sa kwarto mo. Hindi ka man lang
ba kakain?" alalang-alalang tanong ni Jinnah. Hindi niya alam kung anong nangyari.
Pagdating nila galing sa eskwelahan ay naabutan na lamang nila si Warren sa harapan
ng pinto ng kwarto ni Savannah. Ayaw daw nitong lumabas pero hindi naman sinabi ni
Warren ang dahilan at kung ano ang nangyari. "I prepared something for you."

Kumatok siyang muli sa pintuan ng kwarto ng dalaga pero wala man lang siyang
nakuhang tugon mula dito. Napabuntong hininga siya. Ipinatong niya ang tray sa
lapag. Hindi na niya malaman kung anong gagawin niya para mapakain man lang si
Savannah. Is she going to starve herself to death? Ano ba kasing nangyari? Ang dami
niyang tanong at si Savannah lamang ang makakasagot nito ngunit paano ito masasagot
ni Savannah kung ayaw nitong makipag-usap?

"Please Sav. You need to eat."

"Go away please. I want to be alone." Savannah responded with a hoarse voice. It's
as if she's not using her voice since forever. "Please."

"But Savannah you need to---"

"JUST LEAVE! FREAKING LEAVE ME ALONE! GODDAMN IT!" 

A crashing sound reverberated coming from Savannah's room. Napaigtad si Jinnah sa

gulat, hindi dahil sa tunog ng kung anomang nabasag kundi dahil sa pagsigaw ni
Savannah. Nanginig ang kanyang kamay dahil sa kaba. Puno ng awtoridad ang boses ni
Savannah na para bang kapag sinuway mo siya ay may hindi magandang mangyayari. Wala
na siyang nagawa kundi ang hayaan na lamang si Savannah kahit na gustong-gusto
niyang malaman kung ano ba talaga ang nangyari.

Pagbaba niya ay sinalubong siya ni Blade. Puno din ang pag-aalala ang mukha nito.
Mabilis siyang yumakap dito. Napahikbi na lamang siya. Kanina pa niya kasi
pinipigilang maiyak. Iyon kasi ang unang beses na pinagtaasan siya ng boses ni
Savannah. Dahil sa kabaitang pinakita ni Savannah sa kanya noong umpisa pa lamang
ay hindi niya inakalang pagtataasan siya nito ng boses. Wala naman siyang sama ng
loob. Natakot lang siya dahil baka galit sa kanya ang dalaga dahil sa pagpupumilit
niyang kumain ito.

"Don't cry. It's okay. Wag na natin siyang pilitin. I know she can overcome
everything." pagpapakalma niya sa kasintahan. "You're just wasting your tears. Alam
naman nating pareho na hindi ginusto ni Savannah ang pagsigaw niya sayo."

"Oo, alam ko naman iyon. Hindi ko lang mapigilang umiyak." humihikbing sabi niya.

Narinig nila ang pagbubukas ng main door at pumasok doon si Warren na nakasuot pa
ng school uniform. Hindi nakapasok sina Blade at Jinnah dahil nga sa pag-aalala kay
Savannah. Hindi rin sana papasok si Irrah ngunit pinilit siya ni Jinnah para daw
kahit absent sila ay malalaman pa rin nila ang mga nakaligtaan nilang lessons.
Kagaya nila ay hindi rin maitago ang pag-aalala sa mukha nito.

"How's she?" tanong niya pagkalapit nito sa kanila.

"She's still in her room, refusing to eat." malungkot na sagot ni Jinnah. "Baka may
magagawa ka para bumalik siya sa dati. Sobrang nag-aalala na talaga kami. Hindi ka
namin pipilitin na sabihin sa amin ang nangyari, basta ang mahalaga ay maging okay
si Sav."

Tumango lamang si Warren kay Jinnah at nagsimula na siyang umakyat ng hagdan

patungo sa kwarto ni Savannah. Ilang minuto muna siyang tumigil sa harapan ng
kwarto ni Savannah bago kumatok. Noong una ay wala siyang narinig na pahintulot
mula kay Savannah kaya naman muli siyang kumatok.
"Sav, it's me. Can I come in?" Hinawakan niya ang malamig na seradura ng pinto.

He waited for another minute and the door suddenly opened. Napahinga siya ng
malalim. Akala niya ay hindi na rin siya kakausapin ni Savannah. Nasasaktan siya sa
naging reaksyon nito sa nangyari sa kanila ni Law pero anong magagawa niya? Alam
naman niyang sa umpisa pa lang ay hindi siya ang gusto ni Savannah. Siguro ay may
nararamdaman si Savannah para sa kanya pero hindi kasing lalim ng nararamdaman niya
para kay Law. Masakit para sa kanya iyon. Ang magmahal sa isang babaeng hindi siya
kayang mahalin. Nakakatawang isipin na tinatawanan lamang niya iyon kapag nanonood
sila ni Savannah ng isang love story kung saan hindi masuklian ng babae ang
pagmamahal ng lalake. Palagi niyang sinasabi na: "Bakit hindi na lang siya maghanap
ng iba? Tapos ang usapan. Ang dami pa niyang pinoproblema. There are millions of
women around the world, why can't he find another one?"

Now he has the answer. No matter how many women around a guy, there will be only
one who can capture his heart. Hindi ganoong kadali ang maghanap ng pamalit sa
babae kung alam mo sa sarili mong mahal na mahal mo siya at wala ng hihigit pa sa
kanya. Nasubukan na niyang gawin iyon. Ang maghanap ng iba, ibaling ang atensyon sa
iba at sumama sa iba pero kahit anong gawin niya, si Savannah pa rin ang tanging
mahal niya.

Umupo siya sa couch malapit sa malaking kama ni Savannah. Si Savannah naman ay

naupo sa gilid ng kanyang kama. Namumukto ang kanyang mga mata at namumutla ang
kanyang labi. Ang balat niya ay sobrang putla na rin. Para bang wala ng pakealam pa
si Savannah sa kanyang itsura.

Kinuha ni Warren ang kanyang bag at inilabas ang isang tupperwear. Dinalhan niya si
Savannah ng paborito nitong strawberry cake na sa cafeteria lamang ng school nila
nabibili. Naglabas din siya ng isa pang tupperwear na may lamang burger na siya
mismo ang gumawa.

"I don't want to eat." mahinang usal niya. "I don't want to do anything. Just..."
Her tears started to roll down her cheeks. She tried to wipe it using her hands but
her tears won't stop from falling. "It hurts. I hate this feeling. My heart," she
gripped her chest tightly. "It hurts. It freaking hurts!"

Hindi makayanan ni Warren na nakikita si Savannah na nagkakaganito. Mabilis siyang

lumapit sa dalaga at niyakap ito ng mahigpit. Mariin niyang ipinikit ang kanyang
mga mata. Punong-puno ng katanungan ang kanyang isipan.

Bakit hindi na lang ako? Bakit siya pa ang pinili mo? Ako ang palaging nasa tabi
mo, ano pa ba ang kulang sakin? I'm willing to risk everything for you. I even
betrayed my only family just for you. Why Savannah? Why it can't be me?

Gusto niyang itanong ang lahat ng ito kay Savannah pero pinigilan niya ang kanyang
sarili. Hindi kasalanan ni Savannah na magmahal ng iba. Hindi kasalanan ni Savannah
na si Law ang mahalin niya at hindi siya.

Hinawakan ni Warren ang pisngi ni Savannah at siya na ang nagpunas ng luha dito.
Parang pinipiga ang kanyang puso na makita si Savannah na nagkakaganito.
"You're not the Savannah I know." nakangiting sabi niya. "Ikaw 'yung tipong hindi
iiyakan ang isang bagay kapag hindi mo na kaya. Hindi ba ikaw 'yung tipo na kapag
sobrang bigat na, nilalabanan mo pa din na walang kahit isang patak ng luha na
lumalabas sa mata mo? You can surpass this Sav and you will start now."

Nangunot ang kanyang noo sa sinabi ni Warren. "How?" she muttered.

Tumayo si Warren at hinawakan ang mga kamay ni Savannah.

"Prepare yourself. Gagawin natin ang lahat ng bagay na gusto mong gawin na walang
Law, na walang kahit sino. Just you and me. We will enjoy this day. Okay?"

Napapayag niya si Savannah sa gusto niyang mangyari. Kasalukuyan silang bumabyahe

patungo sa isang sikat na pasyalan para naman malibang si Savannah. Nalaman niya
noon kay Savannah na bata pa lamang siya ay mahilig na siyang mag-shopping kasama
ng lalakeng nagngangalang Cross na nag-alaga sa kanya noon kaya naman balak niyang
dalhin si Savannah sa mall para makapag-shopping.

Mukha namang panandaliang nalimutan ni Savannah ang kanyang iniisip ng matanaw nila
ang mall. Nang makaparada na siya ay tiningnan niya si Savannah na may maliit na
ngiti sa kanyang labi. Nabawasan ang bigat sa kanyang dibdib ng makitang nakangiti
si Savannah kahit hindi katulad ng mga ngiti niya noon.

Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng dalaga.

"Let's go?"

***

"You're in a foul mood again." nakangiting bungad ni Sydney kay Law. Maggagabi na
pero nasa eskwelahan pa rin silang dalawa. Nakaupo si Law sa may hagdan sa harapan
ng kanilang building. Nakasubo sa bibig ni Law ang isang lollipop habang nakatingin
siya sa malayo. "Hindi ka pa ba uuwi?" Umupo siya sa tabi ng binata at tinitigan
ito.

Nagkibit-balikat si Law. "I don't want to go home." he muttered. He looked at

Sydney and gave her a smirk. "Why are you looking at me like that? You should go
home. Your parents might be waiting for you and besides," he squinted his eyes to
the gate. "Your driver is waiting for you."
She puckered her lips and creased her forehead. "I don't want to go home either."
aniya. "Hey! Pakisabi kina Mom at Dad, hindi muna ako uuwi kasi may gagawin akong
importante!" sigaw niya sa kanyang driver para marinig siya nito.

Hindi naman nagdalawang-isip ang kanyang driver at mabilis na umalis. Napatingin na

lang si Law kay Sydney. Bukod kay Savannah, tanging si Sydney lamang ang
nakakalapit sa kanya ng ganito. Kahit na may mga babaeng gustong lapitan siya ay
hindi nila magawa dahil natatakot ang mga ito sa kanya.

Hindi maipagkaila ni Law na kahit papaano ay napapagaan ni Sydney ang kanyang loob.
Meron kasing characteristics si Sydney na kayang pangitiin ka kahit sa simpleng
ginagawa niya. Ngayon ay hindi na niya magawang itaboy si Sydney sa kanya. Ano pang
dahilan para gawin niya iyon? He tried to be loyal but there's no point of doing
that now. Everything between him and Savannah fell apart in just a blink of an eye.
Now, he doesn't know how to pick up the pieces and build it again.

"Let me guess, Phytos," panimula ni Sydney. "You have a problem with Savannah
again?"

Law ignored her question. "Wait, Phytos? Why don't you just call me Law?"
natatawang tanong niya.

She smirked. "Madami ng tumatawag sayo na Law kaya para unique, Phytos na lang."
kibit-balikat na sabi niya. "By the way, sagutin mo muna 'yung tanong ko! Iniiba mo
'yung usapan eh!" then she smacked his shoulders playfully.

Napailing na lang si Law. "Siya lang naman parati ang pinoproblema ko." matamlay na
sabi niya. "Hindi ko na alam ang gagawin ko."

Nakita ni Sydney ang lungkot sa mga mata ni Law. Kung may isang bagay na
pinakamagaling siya, 'yun ay ang mag-comfort ng isang tao. Hindi naman issue sa
kanya kung bampira o tao si Law. Isa siya sa mga taong nakakatanggap sa mga
bampira. Para kasi sa kanya, wala namang masama na mamuhay kasama ang mga bampira
as long as hindi sila nananakit. Nakikita naman niyang mababait ang mga ito kagaya
ni Law. Aminado siyang gusto niya si Law dahil sa pagiging makisig nito pero nitong
mga nakaraang araw na mas lalo niyang nakikilala ang binata ay mas lalo ding
lumalalim ang nararamdaman niya.

"Meron akong ikekwento," Muling napatingin si Law sa kanya. "Alam mo ba kung ano
ang totoong kwento ni Snow White?"

Napatawa na lang si Law. "I hate fairy tales. They're planting lies in the head of
the people. Pinapaniwala nilang may happy ever after pero wala naman talaga."

"Kaya nga ito ang totoong kwento ni Snow White," Hindi na umalma si Law at nakinig
na lamang kay Sydney. "Alam naman nating lahat na umalis si Snow White sa kaharian
kasi nalaman niyang gusto siyang pataying ng Reyna, hindi ba?" Tumango lamang si
Law. "Sa kagubatan, nakilala niya ang Seven Dwarfs at tumira sa bahay ng mga ito.
Isang araw, lumabas si Snow White sa kagubatan at nakakita siya ng isang matanda.
Nag-offer ang matanda ng isang mansanas na tuwang-tuwa namang kinuha ni Snow White.
Lingid sa kanyang kaalaman na ang matanda pala ay ang Reyna."

"So? What happened next?" Hindi alam ni Law kung anong kahihinatnan ng ikinekwento
ni Sydney pero nakinig na lamang siya bilang pampalipas oras at para makalimutan ng
panandalian si Savannah.

"Nang kumagat si Snow White sa mansanas ay bigla siyang nawalan ng malay. Tuwang-
tuwa ang Reyna sa pag-aakalang napatay niya si Snow White. Umalis ang Reyna at
naiwan si Snow White na nakahiga sa lupa. Nakita siya ng Seven Dwarfs at ganon na
lang ang hinagpis nila ng makitang walang malay si Snow White." ngumiti siya. "Doon
na dumating ang Prinsipe. Agad niyang iniunan si Snow White sa kanyang hita.
Hinalikan niya ito sa labi sa pag-aakalang magigising ito pero hindi kaya naman may
naisip siyang isang solusyon." Napansin ni Law na nagpipigil ng tawa si Sydney kaya
naman mas lalo siyang ginanahang makinig. "Isinuot ng Prinsipe ang kanyang
hintuturo sa puwet ni Soo White,"

"What the hell?!" bulalas ni Law at humagalpak siya ng tawa. Ganoon din naman si
Sydney. "Why did he do that?!"

"Wait! Hindi pa ako tapos!" tumatawang sabi niya. "So ayun nga, nang magawa na niya
iyon ay itinapat naman niya ang kanyang daliri sa ilong ni Snow White. Laking gulat
nila ng biglang bumangon si Snow White at nailuwa ang part ng mansanas na bumara sa
kanyang lalamunan. Alam mo ba ang sinabi ni Snow White pagkagising niya?"
"Ano?" tanong ni Law habang may ngiti sa kanyang labi.

Kunwari namang nasusuka si Sydney para i-akto ang sinabi ni Soo White. "Ang baho!
Ano iyong pinaamoy niyo sa akin?! Nakakasuka!" tapos inilagay naman niya ang likod
ng kanyang palad sa kanyang noo na para bang mahihimatay na. Aktong tutumba ang
kanyang katawan na akala naman ni Law ay tototohanin ni Sydney kaya agad niyang
ipinulupot ang kanyang kamay sa bewang ng dalaga sa pag-aakalang mahuhulog ito.

Saglit na nagtama ang kanilang tingin at agad din naman silang umayos ng tayo.
Nabalot ng awkward na katahimikan ang paligid nilang dalawa.

"Uhh, nakakatawa naman ang version ng Snow White na ini-kwento mo." natatawang sabi
ni Law.

Tumawa si Sydney na parang wala lang sa kanya ang nangyari. "Nabasa ko lang iyon sa
isang journal sa school ko dati at sobrang natawa talaga ako kaya naman naisipan
kong i-share sayo."

"Anong nangyari sa Prinsipe at kay Snow White? Nagkatuluyan ba sila?"

"Probably not. Sinong matutuwa sa isang lalake na sinundot ang puwet mo tapos
ipinaamoy pa ito sayo?" Pareho silang natawa dahil sa tinuran ni Sydney. "So,
feeling better now?" tanong niya.

Tumango si Law. "Yes, a way better now. Thank you." nakangiting sabi niya sa
dalaga.

Para namang tumigil ang oras ni Sydney habang nakatingin kay Law na nakangiti sa
kanya ngayon. Simula noong mag-transfer si Law sa school nila ay hindi na niya
inalis ang kanyang tingin dito. Hindi mapagsidlan ang kanyang tuwa ng nagkaroon
siya ng pagkakataon na makausap si Law. Ito na ang pinakamasayang nangyari sa buong
buhay niya, ang makilala si Law.
Nagulat siya ng halikan ni Law ang kanyang pisngi. Mukhang nagulat din ang binata
dahil sa kanyang ginawa. Pareho silang nag-iwas ng tingin, pareho ding namumula ang
kanilang mga pisngi.

Napakamot si Law sa kanyang ulo at mabilis na tumayo. "Kailangan ko ng umuwi." sabi

niya. "Ihahatid na kita sa inyo."

"H-Ha?" wala sa sariling tanong niya. "I-I mean, wag na! Kaya ko na namang umuwi ng
mag-isa at tsaka hindi rin naman kalayuan ang bahay ko dito kaya okay lang."
pagtanggi niya.

"Hindi pwede. Madilim na at delikado na sa daan kaya ihahatid na kita."

She sighed but smiled afterwards. Hindi niya maiwasang kiligin dahil ihahatid siya
ni Law. Minsan din itong nakasama sa kanyang daydream pero ngayon ay magkakatotoo
na.

"Okay, if you insist."

***

"Are you done, Sav?" tanong ni Warren habang nasa labas ng fitting room at hawak
ang apat pang damit na balak isukat ni Savannah. Napangiti na lamang siya dahil
kahit papaano ay bumalik na si Savannah dati. Ang masungit at palaban na si
Savannah.

"Yes, i'm done!" Lumabas na si Savannah habang suot ang isang floral dress.
Natigilan naman si Warren dahil sa ganda ng dalaga. Kahit simple lang ang suot nito
ay lumulutang pa rin ang mala-Dyosa niyang kagandahan. "Hindi ko na ita-try ang mga
iyan. Sapat na 'yung mga pinamili ko." nakangising sabi niya.

Inirapan naman siya ni Warren. "I'm surprised to know the meaning of 'sapat' for
you is 20 paper bags, one for each store na napuntahan natin." Ibinigay na niya sa
sale's lady ang hawak niyang damit at sinamahan si Savannah sa may counter para
bayaran ang kanyang mga pinamili.
"Pero aminin mo Warren, ang gaganda ng mga pinamili ko." then she beamed at him.
Ginulo-gulo na lamang ni Warren ang kanyang buhok. Agad naman niyang tinabig ang
kamay nito at sinamaan siya ng tingin. "Palagi mo na lang ginugulo ang buhok ko!
Wala ka na bang ibang pwedeng gawin?" reklamo niya.

"How about this?" Kinurot niya ang magkabilang pisngi ni Savannah. "From now on,
ito na ang gagawin ko sayo." natatawang sabi niya.

Inihampas ni Savannah ang hawak niyang paper bag sa tiyan ni Warren kaya napabitaw
ito sa pisngi niya. "Do that again or else..." she leave her words hanging pero
alam naman nilang pareho na hindi maganda ang balak nila.

Sabay silang naglakad palibot sa mall at naghahanap ng pwedeng makainan. Medyo

madami ang tao sa mall kaya naman hinawakan ni Warren ang kamay ni Savannah para
hindi ito mapalayo sa kanya. Hindi naman umangal si Savannah at hinayaan na lamang
na magkahawak ang kanilang kamay.

"You should meet Sydney." biglang sabi ni Warren.

Napakunot naman ang kanyang noo. "Sinong Sydney?"

"Secretary siya sa Student Council at madalas ko siyang nakakatulong sa mga

activities. Mahilig din siyang magshopping." paliwanag niya. "Sa pagkakaalam ko,
kaklase mo siya eh."

"Really? Pero wala akong matandaan na kaklase kong pangalan ay Sydney." sabi niya
habang nag-iisip. Parang narinig na niya ang pangalan pero hindi niya matandaan ang
itsura nito.
"Kapag pumasok ka na, ipapakilala kita sa kanya. Siguradong magkakasundo kayo."
nakangiting aniya. "You want more friends right?"

She smiled. "Yes, of course."

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry kung delay ang update~ Malapit niyo ng makita ang The
Perverted Vampire sa mga bookstores. Mag-antay lang kayo ng 3-5 days~ Hohoho! Ang
saya! <3 Maraming salamat sa inyo! Hindi naman siya mapapublish kundi dahil sa
inyo! Love you all! Eh itong The Prodigious Vampire kaya? (Libre mangarap. XD)

=================

Chapter Thirty: Formidable Opponent

Chapter Thirty: Formidable Opponent

Hindi makapagfocus si Savannah sa kanyang ginagawa. Matapos ang ilang oras ng

pagshoshopping niya kasama si Warren ay balik na ulit siya sa pagtetraining. Kahit
ang palabasin ang apoy sa kanyang isipan ay hindi niya magawa. Going with Warren is
just her excuse. She doesn't want Warren to worry about her so she pretended to be
fine. Pumayag siyang mag-shopping kasama si Warren para panandaliang makalimutan
ang lahat pero hindi iyon ganun kadali. Kahit saan siya magpunta at kahit saan niya
ibaling ang atensyon niya, si Law pa rin ang naiisip niya.

Ano kayang ginagawa niya? Galit pa kaya siya sakin? Hindi na ba talaga niya ako
kakausapin? Hahayaan ko na lang ba na ganito?

"Earth to Savannah! Kasalukuyan pong tinatangay ng galaxy ang utak niya!" OA na

sabi ni Tres habang naka-spread pa ang mga kamay at nakatingin sa kalangitan.
Bahagya pa niyang itinirik ang kanyang mata para dagdagan ang arte niya. "Ibalik
niyo po si Savannah sa tamang kamalayan!"

Masama siyang tiningnan ni Savannah at binigyan siya ng malakas na tampal sa noo.

Agad naman siyang napaayos ng tayo at nakangiwing tinakpan ang kanyang noo. Ngumuso
siya at inirapan si Savannah. Natawa na lamang si Tred at Trey dahil sa dalawa.

"Ano ba kasing nangyayari sayo Savannah? Naubos na ang laway namin dito kakasalita
pero parang hindi ka naman nakikinig." nangingiting sabi ni Tred. "May nangyari ba
sa inyo ni Law?" makahulugang tanong niya. Sa mga tingin ni Tred, kahit na
nagtanong pa siya, alam ni Savannah na alam na nito kung bakit hindi siya makapag-
focus. Kaya niyang i-block ang memorya niya sa ibang bampira para hindi mabasa ang
isip niya pero hindi niya magawa ito kapag Archer Brothers ang kasama niya. Kahit
anong sikreto niya ay alam ng mga ito pero kahit ganoon, malaki ang tiwala niya sa
magkakapatid kaya hindi siya natatakot na mabunyag ang mga sikreto niya. Lalong-
lalo na kay Van na sobrang protective sa kanya.

"Wag niyo na akong pansinin. Hayaan niyo lang ako." sambit niya. "At kahit naman
sabihin ko kung anong problema ko, alam niyo na din naman iyon." nakasimangot na
sabi niya.

Lumapit si Trey sa kanya at ginulo-gulo ang kanyang buhok. Isang habit na kapag
natutuwa siya sa inaasal ni Savannah. Kahit na dalagang-dalaga na si Savannah ay
turing pa rin nila dito ay isang batang Savannah na dapat nilang alagaan at
protektahan.

"Oo, alam na nga namin pero wag kang mag-alala, wala naman kaming balak mangielam."
nakangiting sabi niya. "Pero isa lang ang masasabi ko, sabay mong gamitin ang isip
at puso mo. Kung ano ang tama, iyon ang gawin mo. Kung ano ang sa tingin mo ay
makakapagpasaya sayo, doon ka magtungo." seryosong sabi niya. "Ipaglaban mo ang
iyong karapatan at wag kang susuko. Edukasyon ay mahalaga. Kabataan ang pag-asa ng
bayan. Ang hindi lumingon sa pinanggalingan---"

Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin ng tinalikuran na siya ni Savannah.

Nagsimula na siyang maglakad palayo sa mga abnormal niyang kasama.

"Hoy! Teka! Hindi pa ako tapos!" pahabol na ni Tred. "Say no to drugs pa eh!"

Tumigil sa paglalakad si Savannah at iritadong humarap sa tatlo. 'Shut the f_ck up'
she mouthed. Pinagdikit pa niya ang kanyang hintuturo at hinlalaki. Inilagay niya
ito sa kanyang bibig at gumuhit ng linya papunta sa kanan na parang nagsasara ng
zipper sa kanyang bibig. Tinawanan lamang ng tatlo ang ginawa ni Savannah.
Pinigilan nila ang kanilang sarili na tumakbo at kurutin ang pisngi ng dalaga. 

"Oh wait." muling tumigil si Savannah sa paglalakad. "I'll start to train, tatanga
na lang ba kayo dyan?"

***

Hindi na nagdalawang-isip pa si Savannah na buksan ang kulay kahel na pintuan.

Pagkapasok niya sa loob ay bumungad sa kanya ang isang malaking sapot na bumabalot
sa buong kwarto. Kahit saan siya lumingon ay may mga sapot. Sa gitna ng malaking
sapot ay may isang bagay na nababalutan ng kulay puting sapot. Napakunot ang
kanyang noo ng unti-unti itong nabibiak sa gitna. Lumabas mula dito ang isang
lalake na may mahaba at kulay itim na buhok. Ang kanyang buhok ay umaabot sa
kanyang bewang na nakaloose na pony tail. May ibang hibla naman ng buhok na
nakaharang sa magkabilang side ng kanyang mukha. 

Hindi mapigilan ni Savannah na mapatitig sa makisig na nilalang na nasa kanyang

harapan. Nakasuot ito ng puting long sleeves na polo na bukas ang tatlong butones
at itim na jeans. Mapupungay ang kanyang mga mata na para bang kagigising lamang
niya. Matangkad siya at may mahabang legs na siyang nakadagdag sa kanyang postura.

Nagtama ang mga mata nilang dalawa. Bahagyang tumaas ang dalawang kilay ng lalake
na para bang hindi inakalang nandito siya. Ngunit hindi kalaunan ay ngumiti ang
lalake sa kanya. Hindi maintindihan ni Savannah kung bakit hindi niya maramdamang
delikado ang lalakeng ito. Para bang may kung ano sa kanyang nagpapagaan ng kanyang
loob. Para bang kung titingnan mo siya ay siya 'yung tipong walang gagawing masama.

"Ah. I overslept." sabi niya. Savannah felt shivers down to her spine when she
heard his sharp and husky voice. "Did I make you wait?"

Dahan-dahang umiling si Savannah. "No, I just got here." sagot niya. "Tell me your
name." utos niya.

Lumakad ang lalake patungo sa kanya. Habang naglalakad siya ay bawat sapot na
madaanan niya ay nawawala hanggang sa ang matira na lamang ay ang malaking sapot sa
gitna ng kwarto. Ngayong mas malapit na ito sa kanya ay napansin ni Savannah ang
kulay dilaw na mata nito na bumagay sa maputla nitong balat. May diamond na tattoo
sa noo nito at kumikinang naman ang diamond na hikaw nito sa kanang tenga.

"I'm Gridiron. Ang Tagapagbantay ng Paralyzing Darts." Humakbang pa siya papalapit

kay Savannah. Iniangat niya ang kanyang kamay at hinaplos ang pisngi ni Savannah.
Nagtaasan ang mga balahibo ni Savannah dahil sa ginawa ni Gridiron. "Walkers are
gorgeous and magnificent vampires. You inherit the strong will of your Dad and the
goddess-like beauty of your Mom."

Aatras sana si Savannah pero nanlaki ang kanyang mga mata nang hindi niya maigalaw
ang kanyang buong katawan. Kahit ang kamay niya ay hindi niya maigalaw. Masama
siyang tumingin kay Gridiron na inosenteng nakatingin sa kanya na para bang wala
itong ginawa.

"What did you do to me?!" she shouted. Frustration is building up in her gut. Gusto
niyang gumalaw pero hindi niya magawa. She's paralyzed. 

Gridiron made a low chuckle. His eyes suddenly turned dark. Gone the man with a
graceful and beautiful aura. He changed into a dangerous and robust oponent. "I
want to play." nakangising sabi niya. "Masyado kasing napahaba ang tulog ko kaya
naman ngayong tayong dalawa na ang nandito, bakit hindi tayo maglaro kung saan
papahirapan kita pero wala kang magagawa?"

Gridiron snapped his fingers and Savannah went down into her knees. Napangiwi siya
ng maramdaman ang masakit na pagtama ng kanyang tuhod sa sahig. Malakas na
pinagdaop ni Gridiron ang kanyang kamay at bigla na lamang napaubo si Savannah ng
dugo. Para kasing may kung anong humampas sa kanyang dibdib.
Narinig niya ang nakakakilabot na tawa ni Gridiron. Naiinis siya. Wala man lang
siyang nagawa para lumaban. Nakaupo na kaagad siya at hindi malaman ang gagawin.

"This is not fair! Bakit hindi ako hayaang kalabanin ka para malaman natin kung
sino ang mas magaling sa ating dalawa!" sigaw ni Savannah.

Ngumisi naman sa kanya si Gridiron. "But I don't want to fight. Alam ko naman
kasing ako pa rin ang mananalo sa huli, so why bother? Mapapagod ka lang."
Napaismid naman si Savannah dahil sa kayabangan nito. Binawi na niya ang kanyang
mga sinabi tungkol kay Gridiron. Makisig nga ito at mukhang mabait pero
kabaliktaran nito ang tunay niyang pagkatao. "I want to see tears coming from your
eyes down to your cheeks. I want you to beg for me to stop torturing you. I want to
hear your pitiful groans of pain and agony. I want all of it! It's my happiness!"
Tumawa siya na parang baliw. "So now, I'll start!"

Savannah let out a loud gasp when the wind was knocked out of her. It's as if
someone was trying to stop her from breathing. She held her chest tightly. Muli
siyang humugot ng hangin pero unti-unti na siyang nauubusan ng hininga. Sumisikip
ang dibdib niya at hindi na niya kaya pa ang sakit. Ito pala ang pakiramdam kapag
nawawalan ka na ng hininga - masakit, mahirap at nakakawala ng pag-asa.

Ngunit bago pa siya tuluyang manghina ay muling bumalik ang normal niyang paghinga.
Tumingin siya kay Gridiron na nakangisi lamang sa kanya.

"My power is amazing right? I can manipulate your body. I can do whatever I want. I
can make you feel pain as long as I want. But before I can do that, I paralyzed you
first." paliwanag niya. "Hindi ka makakaalis dyan sa kinatatayuan mo hanggat hindi
mo ako napapatay!"

Ibinaling ni Savannah ang kanyang tingin sa Iron Whip na nakapulupot sa kanyang

braso. Bahagyang lumiliwanag ito na para bang may gustong sabihin sa kanya.

I want you to discover the true power of the Iron Whip but I guess I need to reveal
it now. 

Narinig niya ang boses ni Vermin na nanggagaling sa Iron Whip. Tumingin siya kay
Gridiron na abala pa rin sa pagsasabi ng kung ano-ano tungkol sa kaya pa niyang
gawin. 

I can be the Iron Whip if you let me. Gagapang ako patungo sa kanya at ako na ang
bahala sa kung ano man ang gusto kong gawin. Summon any of the weapons you want to
summon.

Tumango si Savannah. Unti-unting gumalaw ang Iron Whip, indikasyon na si Vermin na

ang nagconcontrol dito. Gumapang siya patungo sa paanan ni Gridiron. Ni hindi man
lang naramdaman ni Gridiron na paakyat na si Vermin sa kanya.
"Ano kayang sunod kong gagawin sa iyo ngayon?" Hindi pinagtuunan ng pansin ni
Savannah ang sinasabi ni Gridiron. Bagkus ay nakatingin siya kay Vermin na
kasalukyang nasa likudan na ni Gridiron. "Ah, mas maganda siguro kung lalagyan ko
ng mahabang peklat ang maganda mong mukha, pati na din ang iba't-ibang parte ng---
AHHHHHH!" Napahawak si Gridiron sa kanyang leeg at napasinghap si Savannah ng
mahawakan nito si Vermin. Pero kahit anong hila ang gawin ni Gridiron ay nakakagat
pa rin si Vermin sa kanya.

Napansin ni Savannah na nakakagalaw na siya kaya naman agad niyang pinalabas ang
Poison Arrow. Tumayo siya at inasinta si Gridiron. 

This is boring. You're killing him already?

Napatingin naman si Savannah sa dulo ng pana kung saan nakapatong ang isang
scorpion. Lumakad ito patungo sa kanyang at umakyat sa kanyang balikat.

By the way, Tick here. The Guardian of the Poison Arrow.

"I have no time to talk to you, Tick. I need to kill him." Itinira na niya ang
palaso sa patungo kay Gridiron at tumama ito sa kanyang dibdib. Umalis na si Vermin
sa pagkakagat niya kay Gridiron at bumalik na patungo sa braso ni Savannah. "Thank
you, Vermin."

Masamang tumingin si Gridiron sa kanya at laking gulat ni Savannah ng tanggalin

nito ang palaso sa kanyang dibdib. Itinapon niya ito sa sahig at ngumisi. Muli
niyang itinutok kay Gridiron ang kanyang pana at sunod-sunod na pinana sa kanyang
katawan pero para itong manika na hindi man lang naaapektuhan.

"Those kinds of weapons will not affect me. Poisons?" he laughed. "Stop kidding me.
I'm immune to those things and you can't defeat me!"

Unsummon me and summon that stupid Owl, Onesus. Para hindi ka maapektuhan ng
paralysis, kailangan mo ng illusions. 

Sinunod ni Savannah ang sinabi ni Tick. Mabilis na nawala ang Poision Arrow sa
kanyang kamay at pumalit naman ang Splitting Dagger. Lumipad si Onesus at mabilis
na dumapo sa kanyang balikat.

I’m the most powerful, indeed. You need me again. Mukhang tuwang-tuwa na sabi niya.

“Another stupid weapon to use against me? Unbelievable.” tumatawang sabi ni

Gridiron. 

Bago pa maibato ni Savannah ang dagger ay hindi niya inasahan ang pagbabagong anyo
ni Gridiron. Nagbago ang itsura ng kamay at paa nito. May lumabas pang apat na
galamay mula sa kanyang tagiliran at unti-unting nagbago ang kanyang itsura. Habang
nagbabagong anyo si Gridiron ay hindi naman makagalaw si Savannah sa kanyang
kinatatayuan. Hindi siya paralisado, hindi lang siya makapaniwala sa kanyang
nasasaksihan. Nagbago na si Gridiron at naging gagamba na siya na maiihalintulad
ang laki sa isang sasakyan.

Mula sa ngipin nito ay tumutulo ang kulay puti na malagkit at malapot na sapot.
Agad na tumakbo si Savannah palayo nang biglang sumugod sa kanya si Gridiron.
Ibinato niya ang Splitting Dagger at nahati naman ito sa sampu ngunit imbis na
tumama dito ay hinawi lamang ito ni Gridiron. 

Napamura na lamang si Savannah sa kanyang isipan; nag-iisip ng kung anong pwedeng

gawin. Kinuha niya ang Iron Whip at isinabit ito sa isang tubo na nakakabit sa
kisame. Lumipad siya sa ere habang nakahawak sa Iron Whip na nakasabit sa may tubo
at nag-landing siya sa likudan ni Gridiron. Nagawa na niya noong kalaban niya ang
Tagapagbantay ng Iron Whip pero hindi niya nakakasiguradong magtatagumpay siya sa
kanyang plano.

Muling bumalik ang Splitting Dagger sa kanya. Ginamit niya ang kanyang illusion
upang mas makadagdag sa kapangyarihan ng armas. Without hesitation, she plunged the
Splitting Dagger in Gridiron’s head. The dagger multiplied while ripping through
Gridiron’s skin, slowly tearing his head apart. Gridiron threw himself up because
of the pain. Naglabas si Gridiron ng isang malakas na sigaw at mabilis na umalis si
Savannah sa ulo nito. Habang nakasabit sa Iron Whip ay pinanood niya si Gridiron na
magpagulong-gulong sa sahig dahil sa sakit. Nakatusok na sa kanyang ulo ang isang
daang dagger na gawa ng kanyang ilusyon.

Hindi rin nagtagal ay unti-unti siyang nanghina. Bumagsak ang kanyang katawan sa
matigas na semento at hindi na muling gumalaw pa. Tumalon si Savannah pababa sa
sahig, malapit kay Gridiron. Umilaw ang buo nitong katawan at nawala na parang
bula. Mula sa sahig, bumukas ang isang parihabang parte nito at lumabas mula doon
ang Paralyzing Darts. Limang pares ng darts ang kanyang nakuha. Ingat na ingat siya
habang inilalagay iyon sa tama nitong lalagyan dahil kapag natusok ito sa kanya ay
siguradong mapaparalisa siya.

Ngunit bago pa mailagay ni Savannah ang Paralyzing Darts ay lumabas mula dito ang
kulay kahel na usok. Napasigaw siya ng makita ang isang tarantula na gumagapang sa
kanyang braso at mabilis na tumutungo papunta sa kanya.

Nakarinig siya ng isang maliit na tawa. Masyado ba akong cute kaya napapasigaw ka?,
galing pala ito sa tarantula.

Napabuntong-hininga siya. “You scared me!”

Oh yeah? So you’re saying I’m scary?! How dare you?, nagtatampong sabi niya. By the
way, I’m Spinder. Panglalake man ang pangalan ko, pusong babae pa rin ako.

Napangiti na lang si Savannah. “Nice to meet you, Spinder. Shall I unsummon you
now?” tanong niya.

Of course! Gusto ko na ding magpahinga eh.

Gaya ng sinabi ni Savannah ay pinaalis na niya si Spinder. Inilagay niya sa kanyang

bewang ang lalagyan kung saan nakalagay ng Paralyzing Darts. Kagaya ng Iron Whip ay
magagamit niya din ito sa emergency. 

Nakaramdam naman siya ng matinding antok kaya agad siyang bumalik sa realidad.
Sabay-sabay na silang pumasok ng Archer Brothers sa mansyon upang magpahinga.

***

“Oh, you’re here again to borrow a book?” tanong ni Yuan kay Irrah na kapapasok
lamang sa kanyang opisina. Hindi siya pinansin ng dalaga at tumuloy ito sa mga
bookshelves. Napapadalas ang punta ni Irrah sa kanyang opisina dahil sa interes
nito sa libro. Palagi itong humihiram sa kanya at hangang-hanga siya sa bilis
nitong magbasa. Kaya nitong tapusin sa isang araw lamang ang isang makapal na
libro. “You finished the ‘The Maze Runner’ already?” tanong niyang muli.

Humarap sa kanya si Irrah na hawak naman ang librong may pamagat na ‘Wuthering
Heights’.

“Yes.” maikling sagot niya. “I’m planning to borrow the second and third book but I
want to read this first.” patungkol niya sa librong hawak niya.

Tumango-tango naman si Yuan. “Hindi ko pa rin nababasa iyan. Sa dami ng libro ko

dito, ang iba naman talaga ay hindi ko pa nababasa. Kumbaga naka-stock lang na
kapag natapos ako sa isa sa kanila, ‘yung isa naman hanggang sa makarami na ako ng
nababasa.” nakangiting kwento niya. “Oo nga pala, bakit gusto mo iyang basahin?
Saan mo iyan narinig o nakita?”

Irrah hated talking. She believes that ‘less talk, less mistakes’. She usually
stays quiet. She always locked herself up in her room, reading books. Hindi siya
mahilig makihalubilo maliban na lang kung ang mga malalapit sa kanyang bampira ang
kausap niya pero sa isang stranger na katulad ni Yuan, hindi niya alam kung bakit
ang dali-dali para sa kanyang makipag-usap. Ang gaan-gaan ng loob niya patungo sa
kanyang guro.

“Nabasa ko iyon sa The Clockwork Angel ni Cassandra Claire. Will Herondale and Tess
Gray have read that book and I’m curious as to what’s inside it.” kibit-balikat na
sabi niya. “I’m planning to read ‘An Imperial Affliction’ also just because Hazel
in ‘The Fault in Our Stars’.” nangingiting sabi niya.

Ngumisi naman si Yuan. “Novels are influential, eh? Nakakatawang isipin na

parehong-pareho talaga tayo sa mga ganitong klase ng bagay. Hindi pa ako
nakakakilala ng bookworm na papantay sa pagiging bookworm ko. I always wanted to
meet someone who's as bookworm as me and I'm happy I met you.”

Lumakad si Irrah patungo sa couch at umupo dito. Inilapag niya ang libro sa may
coffee table. Tutal isang oras pa bago magsimula ang sunod niyang klase ay naisip
niyang makipagkwentuhan muna kay Yuan.

Tumabi naman si Yuan sa kanya. “I have a question for you.” aniya.

“What is it?”

“How is it to be vampire? Are you enjoying it?”

Matagal na tumingin si Irrah sa kanya. “It’s okay. I love who I am right now.”
maikling sagot niya.

“That’s it? Para namang hindi ako kumbinsado. Sigurado ka bang na-e-enjoy mo ang
pagiging bampira mo? Hindi ka ba nahihirapan? Hindi ka tatanda. Kung sakaling
nagmahal ka ng tao, siya lang ang tatanda at hindi ikaw. Palagi kang nasa panganib.
Madaming kalaban. Malaki ang responsibilidad. Hindi ka ba magsasawa kapag ganon?”

Huminga na malalim si Irrah. She’s offended. Hindi siya magaling sa pag-e-express

ng sarili niya. Hindi niya alam kung paano ipapakita ang totoong nararamdaman niya.
Hindi ibig sabihin na kakaunti ang sinabi niya, hindi na niya gusto ang kung ano
siya at kung anong meron siya.
“Bakit? Kayo bang mga tao, hindi nahihirapan? Meron ding panganib sa buhay niyo.
Meron din kayong mga kalaban, hindi man tao, hindi man bampira kundi mga sarili
niyo at problema niyo. May malaki din kayong responsibilidad na ginagampanan at
gagampanan. Kung sa iyo ko itanong ito, ‘Hindi ka ba magsasawa kapag ganon?’. At
least kaming mga bampira, kaya naming panindigan ang kung ano kami. Tanggap namin
kung ano kami. Kayong mga tao, bago kayo tumanggap, may halong lait at pagdududa.
Palaging may halong panghuhusga.”

Buong akala niya ay makikipagtalo pa sa kanya si Yuan pero tumawa lamang ito.
Tumayo na siya at aktong aalis nang hawakan ni Yuan ang kanyang braso. Hinila siya
nito paupo muli sa may couch.

“I didn’t mean to offend you. Ginawa ko lang iyon para ma-i-express mo nang maayos
ang sarili mo.” nakangiting sabi sa kanya nito. “I’m sorry but...i’m not sorry.”
muli siyang tumawa nang samaan siya ng tingin ni Irrah. “Hindi mo ba narealize? You
talked! You talked long enough to express your feelings. That’s an improvement.”

Hinawakan niya ang kamay ni Irrah. Hindi naman maipaliwanag ng dalaga ang kanyang
nararamdaman. Parang may kung anong kumikiliti sa kanyang tiyan dahil sa ginawa ni
Yuan. Mabilis niyang binawi ang kanyang kamay at tumayo na. Mali itong nararamdaman
niya. Maling-mali!

“A-Aalis na ako.” Mabilis siyang lumabas ng opisina ni Yuan.

Naiwan naman si Yuan na nakatingin sa pintong nilabasan ni Irrah. Napatawa na siya

ng tuluyan. Sumandal siya sa may couch at tumingin sa kisame.

“After the long wait, the sheep will be eaten by the lion.” 

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na updateeee~ Sobrang dami ko kasing

inasikaso eh. Happy 200k reads nga pala dito sa The Prodigious Vampire! Yieee,
mahal na mahal niyo talaga ako no? Charot. I mean, mahal na mahal niyo talaga ang
story na 'to. HUHUHU. Maraming salamat sa inyo! Sana palagi kayong mag-enjoy sa mga
update ko kahit sobrang tagal. <///3 Babawi ako sa sembreak. Ang hectic lang talaga
ng sched. Naks. XD l4v y0u 4Ll, s4g4d. HAHAHA. Naintindihan niyo ba? XDDD

=================

Chapter Thirty-One: Forces in Between

Chapter Thirty-One: Forces in Between

Naglalakad si Savannah sa hallway ng building nila sa eskwelahan. Napuno na naman

ng bulong-bulungan ang paligid nang makita siya ng mga estudyante. Umikot ang
kanyang mga mata dahil sa mga inaasal ng mga ito. Kung makatingin kasi ang mga ito
sa kanya ay para bang may ginawa siyang masama. Hindi naman niya balak pumunta dito
ngayong araw dahil hindi pa naman tapos ang kanyang training pero pinapunta kasi
siya ng kanilang principal para daw mag-report. Ano namang ire-report niya? At isa
pa, alam naman nila ang mga pinagkakaabalahan niya.

Lumiko siya sa may hallway patungo sa may Principal's Office pero napatigil siya sa
paglalakad nang makita niya si Law na nakikipag-usap sa isang magandang babae.
Kulay itim ang buhok nito na hanggang balikat. Nakasandal ang babae sa may locker
at ang isang kamay naman ni Law ay nakatuon sa tabi ng ulo ng babae na para bang
itina-trap ito. Pareho silang tumatawa at agad na nakaramdam si Savannah nang
paninikip ng kanyang dibdib.

Tumalikod siya at nagsimulang maglakad papalayo pero natigilan siya nang may
tumawag sa kanya. Napapikit siya ng mariin at para bang napako ang kanyang mga paa
sa kanyang kinatatayuan. Her palms are sweating. Her heart is beating so fast that
she scarcely breath. And most of all, her heart is aching. 

"Savannah." Law called using his clear and deep voice. Savannah gulped down the
lump in her throat. She missed him. She missed him more than anything else. She
fought the urge to hug and kiss the life out of him.

Savannah didn't respond. She stayed in her spot, letting Law faced her back.
Nanginginig ang kanyang mga kamay dahil sa kaba. Hindi niya alam kung paano niya
haharapin si Law. Napatawa na lang siya sa kanyang sarili. Mukhang hindi naman kasi
apektado si Law sa nangyayari sa kanilang dalawa. In fact, mukhang masaya pa ito
dahil nakahanap siya ng bago niyang makakasama. Hindi mapigilan ni Savannah na
magalit.  Wala din naman palang kwenta ang mga oras na inilaan niya para isipin si
Law at sa kung paano sila magkaka-ayos.

"Savannah." pag-ulit ni Law.

Nagpagkawala siya ng marahas na paghinga bago unti-unting humarap sa binata.

Nagtaka naman siya nang makita ang sari-saring emosyon sa mga nito. Kapansin-pansin
din ang maiitim na nakapalibot sa ibaba ng mata nito.

"H-Hey." tanging nasabi niya.

"You're here." hindi makapaniwalang sabi niya. Medyo nag-aalangan pa siya sa

kanyang mga sasabihin sa dalaga. Hindi na siya halos makahinga dahil sa lakas ng
pintig ng kanyang puso. "Papasok ka na ba ulit?" kitang-kita sa mga mata ni Law ang
pag-asa.

Dahan-dahang umiling si Savannah. "Nandito lang ako para mag-report sa Principal's

Office." Sumagi sa kanyang tingin ang pigura ng babae na nakatayo sa likudan ni
Law. Nakaramdam naman siya ng sobrang pagka-inis. "Aalis na ako. Naiistorbo ko yata
kayo ng kasama mo." malamig na turan niya.

Nilagpasan na niya si Law pati na din ang babaeng nakangiti sa kanya. Inirapan niya
ito. Ayaw niyang makipagplastikan. Kapag ayaw niya sa isang tao, sa umpisa pa lang,
ipapakita na niya kung ano ang tingin niya dito. Nawala naman ang ngiti sa babae at
nagtatakang tumingin sa kanya. She walked gracefully with her head high. Walang
rason para ma-down siya. Eh ano kung may kasamang iba si Law? Magsama sila! Kaya
niyang tumayo sa sarili niyang mga paa kahit sa loob-loob niya ay nasasaktan siya.
Kailangan lang niyang magpakatatag. Isa siyang Walker at ang isang Walker ay hindi
basta-basta magpapaapekto sa kung ano-anong bagay.

"Savannah, wait!"

Tumakbo si Law patungo kay Savannah at hinawakan ang braso nito. Iniharap niya sa
kanya si Savannah. Nagulat naman siya nang makita ang malamig na titig ni Savannah.

"What do you want?" she deadpanned.

"I," he hesitated. Ano nga ba ang gusto niya? Ang magka-ayos sila ni Savannah?
Tama, iyon nga ang gusto niya. Pero parang may pumipigil sa kanya. Napatingin siya
kay Sydney na tahimik lamang na nagmamasid. Si Sydney na palaging nagpapatawa sa
kanya. Si Sydney na palaging nandyan kapag may problema siya. 

Sinundan naman ni Savannah ang tingin ni Law. Walang mas sasakit pa sa nararamdaman
niya ngayon. Gusto niyang umiyak pero hindi niya magawa. Ayaw niyang ipakita na
mahina siya. Para kasi sa kanya, ang pag-iyak ay isang sign ng kahinaan.

Inalis ni Savannah ang pagkakahawak ni Law sa kanyang braso. Ngumiti siya ng mapait
sa binata. Unti-unting namamasa ang kanyang mga mata pero agad niyang iniiwas ang
kanyang tingin para hindi mahalata iyon ni Law.

"Inaantay ka na niya." bulong niya. "Bakit hindi mo na lang siya puntahan kaysa
nag-aaksaya ka ng oras sa akin?" Bawat salitang binibitawan niya ay dahilan ng
unti-unting pagkawasak ng kanyang puso.

"Pero gusto kitang makausap." pagpupumilit ni Law. "Are we going to end like this?"

"What is 'we', Law?" malungkot na saad ni Savannah. "You never gave me chance to
explain. You jumped into conclusions and made yourself believe that I love Warren.
Letting him kiss me doesn't mean I love him more than you." Kumawala na ang luha sa
mga mata ni Savannah. Gusto niyang pigilan ang kanyang sarili sa pagsasalita pero
hindi na niya magawa pa. Gusto na niyang sabihin lahat ng gusto niyang sabihin at
wala siyang balak na magtira. Kung ano man ang kahihinatnan nito, wala na siyang
pakealam. "Everything was a misunderstanding. Hindi mo ba naisip na kaya ko
ibinigay ang sarili ko sayo dahil ikaw ang napili ko? I gave you all. Hindi ko
inakalang ganito kababa ang tingin mo sa akin."

Pinaghalong saya at lungkot ang nararamdaman ni Law dahil sa narinig niya kay
Savannah. Ito lang naman ang gusto niya. Ang malinawan siya sa lahat. Oo, nagkamali
siya. Hindi niya pinakinggan ang mga sasabihin ni Savannah. Masyado siyang
nagpakalunod sa selos dahil sa kanyang nakita na halos hindi na siya makapag-isip
ng maayos.

Magsasalita pa sana si Law pero naramdaman niyang may humawak sa kanyang braso.
Napatingin siya kay Sydney na nakatayo sa kanyang likuran at nakangiti sa kanya.

"Tapos ka na ba, Law? Sasamahan mo pa ako sa amin, gustong-gusto ka nang makilala

nina Mama."

Nagsimulang humakbang palayo si Savannah. "Go. Her parents wants to meet you."
sarkastikong sabi niya. Binigyan niya ng matalim na ngiti si Sydney at mas lalo
siyang nainis nang palihim siyang ngisian nito. "We're done, Law. Make sure that
you deserve that b_tch."

Mabilis na umalis si Savannah gamit ang matindi niyang bilis. Hindi na niya
hinayaan pa si Law na tawagin siya o sundan man lang siya. Tumigil lamang siya sa
pagtakbo nang makarating siya sa harap ng Principal's Office. Napailing na lamang
siya nang maalala niya ang mukha ni Sydney. She hated her. Hindi lang sa dahilan na
siya ang palaging kasama ni Law kundi dahil may kung anong kakaiba kay Sydney na
hindi niya maipaliwanag.

"Savvy?!" high-pitched na tawag sa kanya ni Harold.

Napatunghay siya at agad naman siyang kinulong sa mahigpit nitong yakap.

"OMG! LIKE OMG TALAGA!" maarteng sabi nito habang yakap pa rin siya. Tumatalon-
talon pa si Harold kaya pati siya ay nadadala. "Namiss ko ang beauty mo! Huhuhu!
Nung nawala ka, ako na lang tuloy and Diyosa dito." nakangusong sabi niya.

Napatawa naman si Savannah. "Loka ka talaga. Kamusta ka na?" tanong niya.

Nag-flip hair naman si Harold kahit maikli naman ang buhok niya. "Eto, maganda pa
rin." nakangising sabi niya. "By the way, ano ng balita sa inyo ni Fafa Law? Palagi
niyang kasama ang Sydney na 'yun eh!" mukhang naiinis na sabi niya. Sydney pala ang
pangalan niya, isip ni Savannah. "Alam mo ba girl, masama ang feeling ko sa babaeng
'yan eh. Para kasing ang fake niya! Kapag si Law ang kasama niya, hindi makabasag-
pinggan! Kapag naman nasa Student Council Room siya, aba, ang sama ng tingin sa
akin! Kaloka!"

"Bakit naman? May nagawa ka ba sa kanya?" tanong ni Savannah.

"Wala no! Hindi ko nga siya kinakausap kasi hindi ko siya feel." aniya. "Napag-
usapan ka lang namin ni Warren at nag-kwento ng mga kung ano-anong stuffs about sa
friendship and such natin at akalain mong nagdabog? Tapos tuloy labas sa room."

Nagtaka naman si Savannah dahil sa ini-kwento Harold. "What is her problem?"

natanong na lang niya. "Kanina, nginisian niya din ako na para bang inaasar ako
habang hindi nakatingin si Law." kwento niya. "Bakit nga pala siya kasama sa
Student Council? Anong posisyon niya?"

"Ah, Secretary siya." maikling sagot ni Harold. "Kaklase mo siya, hindi ba? Bakit
hindi mo siya nakilala kaagad?"

Biglang naalala ni Savannah ang sinabi sa kanya ni Warren noong nagsho-shopping

sila. Nabanggit din ni Warren ang babaeng nagngangalang 'Sydney' na Secretary ng
Student Council. Now, it makes sense. Ang babaeng kasama ni Law at ang babaeng
tinutukoy ni Warren ay iisa. Napairap na lang siya sa kawalan nang maalala din
niyang sabihin ni Warren na siguradong magkakasundo sila ni Sydney. I will never
get along with that, b_tch, mataray na sabi niya sa kanyang isip.

"Oh, I almost forgot, I need to go inside." she jabbed her thumb pointing towards
the Principal's Office. "To report and stuff." kibit-balikat na sabi niya.

"Ganun ba? Pupunta na ako sa classroom. Magsisimula na kasi ang klase eh." paalam
sa kanya ni Harold. Muli siyang niyakap ng kaibigan bago magpunta sa sunod niyang
klase. Napangiti na lamang siya. Noong una ay gusto niyang magkaroon ng madaming
kaibigan pero naisip niya, aanhin niya ang madaming kaibigan kung masaya na naman
siya sa mga kasama niya ngayon?

Pumasok na siya sa loob at agad naman siyang kinausap ng Principal tungkol sa

mahabang panahon niyang pagkawala sa eskwelahan. Pinaliwanag naman ni Savannah ang
mga ginagawa niya at wala na ding nagawa ito kundi ang payagan siya. Mabilis lang
ang naging pag-uusap nila dahil mukhang naiintimidate sa kanya ang kanilang
Principal. Pagkalabas niya ng office ay naglakad na siya para umalis. Kailangan na
niyang umuwi para mag-training na ulit.

Habang naglalakd siya sa mahabang hallway ay pumasok na naman sa kanyang isipan si

Law. Napayukom ang kanyang kamao. Siguro sa mga oras na ito ay nasa bahay na ito ni
Sydney. Ipinikit niya ng mariin ang kanyang mga mata dahil sa kung ano-anong
masasamang bagay ang pumapasok sa kayang isipan.

Hindi niya napansin na may nag-aabang pala sa kanya sa pintuan ng classroom na

madadaanan niya. Napasinghap siya nang biglang may humawak sa kanyang braso at
marahas siyang hinila papasok sa loob ng classroom. Mabilis na nagsara ang pintuan
at binalot ng kadiliman ang buong paligid pero hindi naging hadlang iyon para
makilala niya kung sino ang humila sa kanya.

"What the hell, Law?!" sigaw niya.

Tinakpan naman ni Law ang kanyang bibig.

"Shhh, keep quiet!" he hissed.

Maya-maya ay narinig niya ang pamilyar na boses ng babae ang nanggagaling sa labas.

"Law? Where are you?" narinig niyang tawag ni Sydney. "Did he ditch me?!" 

Napairap naman si Savannah. Marahas niyang inalis ang kamay ni Law na nakatakip sa
kanyang bibig.

"Akala ko ba ipapakilala ka na niya sa magulang niya?" bawat salita na binitawan

niya ay may kasamang diin.

Napangisi naman si Law. "My Vannah is jealous." mukhang tuwang-tuwa na sabi niya.

Savannah kicked his legs and he yelped. Napatakip siya sa kanyang bibig dahil sa
kanyang ginawa. Hindi pwedeng malaman ni Sydney na nandito siya. Oo, iniwan niya
ito para kay Savannah. Hindi niya matitiis si Savannah. Kaya niyang iwan lahat para
sa dalaga. Pero hindi niya kayang saktan si Sydney kaya naman mas minabuti na
lamang niyang umalis nang hindi nagpapaalam.

Savannah laughed with mockery in her tone. "Hah! Jealous? Wag ka ngang patawa.
Hindi ako nagseselos." masama niyang tiningnan si Law pero tinawanan lang siya ng
binata. "Don't laugh at me! Tsaka wag ka ngang umasta na parang okay tayong dalawa!
Para sabihin ko sayo, galit na galit pa rin ako sayo to the point na ayaw na kitang
patawarin kahit kailan! Ayaw na nga kitang makita pa eh---"

Hindi na naituloy ni Savannah ang kanyang sasabihin nang humampas ang kanyang likod
sa may pintuan. Napangiwi siya sa sakit dahil sa ginawa ni Law na pagtulak sa kanya
at nawala din naman iyon  nang maramdaman niya ang mainit na labi ni Law na dumampi
sa kanya. At first, she's resisting, galit pa rin siya kay Law at ayaw niyang
hinahalikan siya nito. But his skilled tongue invaded her mouth, tasting every
inches of her. Law tugged her lower lip and sucked it.

Para na siyang mababaliw dahil sa ginagawa ni Law to think na hinahalikan pa lamang

siya nito. Her mind went blank and she didn't know what she's doing anymore. She
slipped her hand to his damp hair and pulled him towards her even more.

Their battling of tongues, tasting of lips and devouring of souls lasted for a
minute and they're now gasping for breath. That explains how they're longing for
each other and how they want to be in each other's arms.

"Don't.you.ever.say.it.again." he said slowly while gritting his teeth.

"What?" tanong niya.

"That you will never forgive and that you don't want to see me again." Muli niyang
hinalikan si Savannah at nagsalita kahit na magkalapat pa rin ang labi nilang
dalawa. "Forgive me for I am a jerk. Sorry for not trusting you enough. Sorry for
acting like I don't care anymore. But to be honest, I missed you damn much that I
don't know what to do. Every fucking day that I didn't get a glimpse of you was
like a torture. Seeing you with Warren takes my prudence away. Looking at you
slowly fading away from me hurts me." Bahagya niyang inilayo ang mukha niya kay
Savannah at tiningnan siya sa mga mata. "I can't even conceive of life without you.
I love you that it freaking hurts in here." itinuro niya ang kanyang dibdib, sa may
tapat ng puso. 

Natahimik si Savannah. Wala na siya sa kondisyon para makapag-isip pa ng matino. Sa

tuwing si Law na ang kasama niya ay nawawala na ang lahat ng reasoning niya sa
katawan. Nawawala ang lahat ng kanyang principle sa buhay. Sa simpleng halik,
simpleng salita at simpleng tingin ni Law sa kanya ay nawawala ang lahat.

"Are you going to forgive me now? Oh, how about," malumanay na tanong ni Law. "You
have to choose, forgive me or forgive me." nakangising sabi nito.

Inirapan naman siya ni Savannah at hinampas ang dibdib nito. "Don't play with me,
Law." masama niyang tiningnan ang binata. "You have to explain first. Anong meron
sa inyo ni Sydney?"

Mas lalong lumawak ang ngisi ni Law. "Oh, I'm right! You're jealous!" bulalas nito.

"Will you shut up? I am not!" mariing sabi nito. "How about you? Hindi ba't ikaw
itong nagselos noong nakita mong hinalikan ako ni Warren?" pagbawi niya.
Humalukipkip siya at ngisian ang binata.

"Yes, I was jealous." mabilis na sagot nito na para bang wala lang sa kanya. "Hindi
ko naman itatanggi iyon dahil totoo. Eh ikaw? Tinatanggi mo pa kahit na obvious na
naman."

Hindi na nagsalita pa si Savannah. Tama, nagseselos siya at ayaw niyang aminin.

Nainis siya ng sobra nang makita niya si Law na tumatawa kasama si Sydney. Naiinis
din siya kapag naiisip niyang palaging magkasama ang dalawa noong mga panahong wala
siya. Mas lalo tuloy siyang ginanahan na mag-ensayo para matapos na niya ito. Gusto
na niyang pumasok ulit para hindi na maging epal si Sydney sa kanya.

"Hindi mo pa rin ba ako patatawarin?" malungkot na tanong ni Law sa kanya.

Napabuntong-hininga si Savannah. Lumapit siya kay Law at niyakap ito nang mahigpit.

"Of course, I forgive you." bulong niya. "But it doesn't mean na pwede na tayong
bumalik sa dati."

"Why?"
"Sa tingin mo ganoon lang iyon kadali?" tinaasan niya ng kilay ang binata. "You
should gain my trust. Paghirapan mo iyon." ngumisi siya dito. "Babalik lang tayo sa
dati kapag nakita ko ang effort mo sa akin."

Napanganga naman si Law sa sinabi ni Savannah. May masama siyang pakiramdam sa

binabalak nito.

"Why do I feel like I just entered a hellhole?"

***

"AHHHHHHHHHHHHHH!" napasigaw si Trinity sa sakit nang higpitan nang isa sa mga

nagbabantay sa kanya ang tali sa kanyang mga kamay at paa. Humahapdi na ito at
napapalibutan ng kulay pulang marka dahil sa pagpupumilit niyang makawala. Nakaupo
pa rin siya sa isang upuan at sa kanyang itaas ay nakatutok ang isang maliwanag na
ilaw. Ang ibang parte naman ng kwarto ay napapalibutan ng dilim.

Maya-maya ay nakarinig siya ng mga yabag ng paa at hindi rin nagtagal ay may isang
lalakeng nasa mid 40's ang nagpakita sa kanya. Sa pagkakaalam niya, ang lalakeng
nasa harapan niya ang nakamaskara noon dahil kapareho nito ng built ng katawan ang
nakita niya noon at nagpakilalang Cinna sa kanya. Nakangisi ito sa kanya at
kinilabutan siya dahil dito. Makisig si Cinna kahit na nakikita na ang katandaan sa
kanyang mukha. Kapag ngumingisi siya ay napapakita niya ang isang ngipin niyang
kulay gold. Matagal na tinitigan ni Trinity si Cinna gamit ang masama niyang titig.

"Handa ka na ba, Oracle?" hinawakan nito ang kanyang baba at itiningala siya.

"Anong balak mong gawin sa akin? Mas magaling pang patayin mo na lang ako!" sigaw
niya.

Umiling siya. "Hindi ko pwedeng gawin iyon sayo. Kailangan ka pa namin." marahas
niyang binitawan ang baba ni Trinity. "Hindi ba nasabi ko na noong huli tayong nag-
usap? Sundin mo lahat ng iuutos ko sayo kung ayaw mong patayin ko ang kapatid mo!"

Namuo ang luha sa mga mata ni Trinity. Halos hindi siya makatulog kakaisip sa
kalagayan ng kanyang kapatid. Kapag may masamang nangyari kay Tiffany, wala na
siyang dahilan para mabuhay pa. Si Tiffany na lang ang tanging meron siya simula
nung mawala ang mga magulang nila. Wala ng saysay ang buhay niya kapag nawala si
Tiffany sa kanya. Naalala niyang simula noong mamatay ang kanilang mga magulang ay
parang si Tiffany ang tumayong Ate sa kanilang dalawa kahit siya naman dapat ang
tumatayo bilang nakakatanda. Noon kasi ay hindi niya talaga matanggap ang pagkawala
ng kanyang mga magulang. Si Tiffany ang nagpapalakas ng loob niya at nagpapagaan ng
bawat araw niya. Namuhay silang dalawa na nagtutulungan at nagdadamayan. Pinangako
nila sa kanilang sarili na hindi nila iiwan ang isa't-isa.
"Anong gusto mong gawin ko?"

Ngumisi sa kanya si Cinna. "Sabihin mo sa amin kung ano na ang kalagayan ng anak ni
Van Walker na si Savannah." utos nito. "Sabihin mo din sa amin ang mga sunod nilang
hakbang para makapaghanda kami sa aming mga plano."

***

Lei/shinkumi's Note: Anong magandang tawag sa lab tim ni Law at Sydney? WAHAHAHA!

LawSydney? LawNey? SydLaw? XD Pero feeling ko LawVannah kayong lahat eh. Hahaha! Oo
nga pala, gusto niyo ba ulit na maggawa ako ng special chapter? 'Yung kagaya noon
sa The Perverted Vampire na may interview si Van at Cross? Gusto niyo? GUSTO NIYO?
*U*

Kapag madaming may gusto. Sasabihin ko na lang kung ilang tanong ang pwede kong
kuhanin para doon. Ilalagay ko sa next chapter ang mga details about doon, okay? :D

FOLLOW ME ON TWITTER: @shinkumiLIB || Kung gusto niyo, mag-tweet kayo about sa TPV

with #TPV2 (Charaught. Gumaganito na ako. HAHAHAHA.)

=================

Chapter Thirty-Two: The One Who Holds Our Fate

Chapter Thirty-Two: The One Who Holds Our Fate

Isang beses pa lamang na nakakakatok si Hailey sa pintuan ng kwarto ni Tred ay

mabilis na itong nagbukas. Bumungad sa kanya ang gulo-gulo ang buhok at baligtad
ang pagkakasuot ng damit na si Tred. Mukhang nagmamadali ito kaya hindi na niya
naayos pa ang kanyang sarili. Mabilis itong umayos ng tayo at umiwas ng tingin
habang kinakamot ang kanyang batok. Hindi alam ni Hailey kung bakit siya
napapangiti sa nakikita niya. Mabuti na lamang at magaling siyang magpigil kundi ay
baka natawa na siya.

“Ito na ang palagi mong pinapadalang pagkain.” she said coldly. Kahit na magkasama
sila sa iisang bahay ay hindi pa rin palagay ang loob niya sa binatang bampira.
Naiinis kasi siya sa kayabangan nito. “Wala na nga lang akong dalang gatas dahil
ubos na. Mamimili pa kami mamaya.” dagdag pa niya.

Isa pa ring palaisipan sa kanya kung bakit palaging siya ang inuutusan ni Tred na
magdala ng pagkain niya. Tuwing alas sais ng hapon ay umaakyat siya sa kwarto ni
Tred para magdala ng tinapay at isang basong gatas. Nasabi kasi ni Tred na mahilig
siyang kumain ng tinapay kaya gusto niyang may nagdadala palagi sa kanya nito.
Minsan iniisip niya na baka pinagtitripan lang siya ni Tred dahil siya ang madalas
nitong utusan. Hindi naman siya makaangal dahil wala siya sa posisyon para gawin
iyon.

Tred opened the door widely. Lumakad naman siya papasok sa loob at inilapag ang
tray sa may bedside table. She crinkled her nose while looking around the room.
Sobrang kalat ng kwarto ni Tred. Nakakalat sa sahig ang mga balat ng pagkain pati
na rin ang mga maduduming damit niya. Halos lahat ng gamit nito sa kwarto ay wala
sa tamang lugar.

“Mawalang galang na, kailan ka ba huling naglinis dito sa kwarto mo?” Isa-isa
niyang nilimot ang mga nagkalat na balat sa sahig at itinapon sa may trash can sa
likod ng pintuan.

“Uhhh, last week? Last last week? I don’t remember.” nag-aalangang sagot ni Tred
sabay ngisi.

Lumakad siya patungo sa kanyang kama at doon naupo. Pinanood lamang niya si Hailey
na nililimot ang mga kalat niya. 

“Sa sobrang dumi ng kwarto mo, pwede na ‘tong pagtirahan ng ahas.” aniya.

Matapos niyang limutin ang mga kalat sa sahig ay sinimulan naman niyang ayusin ang
iba pang mga gamit. Nilapitan niya ang nakabukas na aparador ni Tred. Gulo-gulo din
kasi ang mga damit doon at hindi nakatiklop ng maayos.

“Teka, wag mo nang ayusin ‘yan—“

Ngunit huli na ang lahat. Naiangat na ni Hailey ang lahat ng damit doon at tumambad
sa kanya ang napakaraming piraso ng tinapay. Ang iba ay inaamag na at mukhang
matagal nang nakalagay doon. Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata. Ilang
beses siyang bumuntong-hininga para pakalmahin ang kanyang sarili pero abot-langit
na ang inis niya. Mabilis siyang humarap kay Tred na nanlalaki ang mata at hindi
magawang makapagsalita. Nagpukol siya ng masamang tingin tungo dito.

“Anong ibig sabihin nito?” sigaw niya.

“What? Masama bang maglagay ng pagkain dyan?!” maang-maangan ni Tred.

“That’s not my point! Araw-araw mo akong pinapunta dito para magdala ng pagkaing
gusto mo tapos hindi mo naman pala kinakain? Sinasayang mo lang?” galit na sabi
niya. “Masaya ka ba talagang pinagtitripan ako? Pwes kung gusto mong pag-tripan
ako, sa ibang paraan na lang sana! Hindi ‘yung nag-aaksaya ka ng mga bagay na
napapakinabangan sana ng iba!”

Naranasan niyang hindi kumain ng tatlong beses sa isang araw. Naranasan din niyang
hindi kumain ng buong araw. Dahil lahat iyon sa kahirapan. Bata pa lang siya ay
namulat na siya sa mapait na kapalaran ng pamilya niya. Hindi sila mayaman at
marami din silang magkakapatid. Bilang panganay at inaasahan ng pamilya ay siya ang
naghanapbuhay para sa kanila. Naiinis siya sa mga mayayaman. Hindi dahil sa
naiinggit siya sa katayuan ng mga ito kundi sa pag-aaksayang ginagawa nila. Kagaya
na lamang ni Tred. Lingid sa kaalaman ng mga may kayang tao na madaming mas
nangangailangan ng mga itinatapon lang nila. Kung minsan, ang basura para sa kanila
ay ginto na para sa mahihirap.

“Madaming tao ang hindi nakakakain na katulad mo kaya hindi ka dapat nag-aaksaya ng
pagkain!" 

"T-Teka lang! Bakit ba galit na galit ka?!" gulat na tanong ni Tred. Napansin din
niyang nangingilid na ang luha ni Hailey. Bigla naman siyang nataranta sa kanyang
nakikita. He was used to see a girl cry because of him but when it comes to Hailey,
it's like he's seeing a girl cry for the first time. Babaero siya. Madami siyang
babae na naloloko at napapaiyak. Pero hindi niya alam kung bakit pagdating kay
Hailey ay nawawala ang lahat ng principle niya sa buhay.

Nag-iwas ng tingin si Hailey at mabilis na pinunasan ang luhang kumawala sa kanyang

mga mata.

"Wag na wag mo na ulit akong tatawagin para dalhan ka ng pagkain na wala ka naman
palang balak kainin." malamig na tugon niya.

Tumalikod na siya para lumabas sa pinto ngunit agad siyang pinigilan ni Tred.

"Alam mo ba kung bakit ikaw ang parati kong pinapapunta dito? Hindi mo ba naisip na
bukod sa dahilang gusto kong kumain, may iba pang dahilan kung bakit pinagdadala
kita ng pagkaing hindi ko naman gusto?"

Pilit inaalis ni Hailey ang pagkakahawak ni Tred sa kanyang braso ngunit hindi niya
magawa dahil sobrang higpit nito.

"Bitawan mo nga ako!" sigaw niya. "Wala na akong pakealam pa sa dahilan mo! Madami
pa akong gagawing trabaho kaya wag mo na akong istorbohin! Simula nung dumating ka
sa mansyong ito ay wala ka nang ginawang maganda! Galit na galit ako sayo, alam mo
ba 'yon? Galit ako sa halimaw na katulad mo!"

He was taken aback for what she have said. Slowly, he let go of her hands. He was
expert in reading minds and looking at her eyes, she really hates him. Mabilis
siyang tumalikod para hindi na makita pa si Hailey. Naiinis siya sa sarili niya
kung bakit nakakaramdam siya ng sakit. Isa siyang Archer. Matinik sa babae. Hindi
stick-to-one. Walang pakealam sa pakiramdam ng iba. Pero bakit ganun? Nasasaktan
siya. 

Halimaw. Madaming tao ang tinitingnan siya bilang isang halimaw. Madami ding
nagsasabi sa kanya nito ng harapan. Bakit nainis siya nang maring niya ito mula kay
Hailey?

"Lumabas ka na." utos niya.

"Hindi mo na kailangang sabihin dahil lalabas na talaga ako. Wag na wag mo na akong
pababalikin dito kahit kailan!"

Malakas na ibinagsak ni Hailey ang pintuan at naiwan naman si Tred na nakatayo pa

rin sa gitna ng kanyang kwarto.

"Aww, broken-hearted siya."

Napatingin si Tred sa may bintana at nakitang nakaupo doon sina Tres at Trey.

"K-Kanina pa kayo dyan?!"

Nag-piece sign naman si Tres. "Oo."

"What the fuck?!"

Pero tinawanan lang siya ng kanyang mga kapatid.

***

"Tapos na ang two weeks pero hindi pa rin ako tapos sa training. I need to go to
school starting tomorrow." ani Savannah habang nakasubsob sa may dinning table.
Kasama niya si Jinnah na nagluluto para sa meryenda nila. "I'm so disappointed to
myself. Akala ko matatapos ko ang training sa loob ng 2 weeks."
Jinnah laughed a little. "Masyado pang maikli ang 2 weeks para sa training mo,
Savannah. Hanga nga kami sayo dahil  nagawa mong kuhanin ang anim na armas sa loob
lamang ng dalawang Linggo. Wag kang masyadong ma-down dahil madami ka pang oras
para matapos ang training mo." Lumakad siya patungo sa lamesa para ipatong ang
kanyang niluto. Umupo siya sa harapan ni Savannah at humalumbaba sa lamesa.

"But I want to finish it soon. Hindi natin alam kung kailan lalabas ang kalaban.
Matagal-tagal na din simula nung may umatake sa akin. Mabuti na lang at hindi na
naulit." Humalumbaba din siya sa lamesa. "Oo nga pala, hindi ba ngayong Linggo na
'yung camp?" tanong niya.

Bigla namang nagliwanag ang mukha ni Jinnah. Napangiti na lang si Savannah.

Kamukhang-kamukha ni Jinnah si Jick pero nakuha nito ang brown na buhok at
magandang labi ni Farrah. "Yup! Excited na nga ako eh! Magiging masaya 'yun
sigurado!" bulalas niya.

Napatawa naman si Savannah. "Excited na din ako. Iyon ang unang beses na makakasama
ako sa isang camp."

Tumango-tango naman si Jinnah habang nakangiti. Naramdaman ni Savannah ang pag-

vibrate ng kanyang telepono. Nakita niyang tumatawag sa kanya si Law. Nagpaalam
siya kay Jinnah at lumabas ng kusina para sagutin ang tawag nito.

"Hey. Napatawag ka?"

[Nasa labas ako ng bahay mo.]

"Eh?!"

Agad na lumabas si Savannah at nakita niyang nakatayo sa labas si Law. Nakasakay pa

ito sa kanyang bike at nakangiti sa kanya.

"Bakit ka nandito?" tanong niya.

Ngumuso naman si Law. "Masama bang dalawin ang girlfriend ko?"

Humalukipkip siya at inirapan si Law. "Girlfriend? Last time I checked, hindi mo
ako girlfriend. At sa pagkakaalam ko rin na suitor pa lang kita, hindi boyfriend."

Napatawa naman siya sa tinuran ng dalaga. "Eh di future girlfriend na lang?" Bumaba
siya sa kanyang bike at lumakad patungo kay Savannah. May dinukot siyang kung ano
mula sa kanyang bulsa at inilabas ang isang box na may malaking ribbon sa ibabaw.
Iniabot niya ito kay Savannah.

"Ano naman 'to?"

Ine-examine ni Savannah ang box habang naglalakad silang dalawa papunta sa may
living room. Gusto na niya itong buksan pero ang sabi ni Law ay sa loob na lamang
niya ito buksan. Hindi mahilig si Savannah sa mga regalo. Ayaw din niyang
nakakatanggap ng bulaklak kaya mabuti na lang ay hindi nagdala si Law. Kung may
gusto mang siyang ibigay ng lalake sa kanya, iyon ay pagkain at wala ng iba.

Nang makaupo silang dalawa sa couch ay  inalis na ni Savannah ang tali na nakabalot
sa kahon kasama ang ribbon nito. Bago niya ito buksan ay tumingin muna siya kay
Law.

"Pagkain ba 'to?"

Nagkibit-balikat lamang si Law. Binuksan na niya ang box at bumungad sa kanya ang
isang cupcake. Naramdaman niya ang pagkulo ng kanyang tiyan nang makita ito. Mabuti
na lamang at pagkain ang nasa loob ng box kundi ay ibabalik niya ito kay Law. But
since, makakain ito, walang rason para ibalik niya ito.

"Alam kong matakaw ka kaya 'yan ang binili ko." natatawang sabi niya.

Masama namang tumingin sa kanya si Savannah pero muli niyang ibinalik ang kanyang
tingin sa cupcake. Sumandal na lamang sa couch si Law at napapangiti. Tama ang
desisyon niyang hindi bilhan si Savannah ng bulaklak. Mukha kasing si Savannah ang
tipo ng babae na ayaw tumanggap ng bulaklak.

Habang kinakain ni Savannah ang cupcake ay napatingin si Law sa mga nakapatas na

photo album sa ilalim ng lamesa. Kinuha niya ang isa sa pinakaibabaw at sinimulang
buklatin ito. Pagdating niya sa unang page ay nakadikit dito ang isang malaking
litrato ng isang lalakeng may buhat na sanggol. Pamilyar sa kanya ang lalake at
biglang naalala kung sino ito.
Cross Falcon? Tama, siya nga ito. Nakita ko ang litrato niya noon kasama din si
Savannah.

Muli siyang nagbuklat patungo naman sa kabilang pahina. Malaki na si Savannah at

nasa edad sampu na. Sa litatro ay masayang kumakain si Savannah at si Cross naman
ay nakahalumbaba sa lamesa at nakangiting pinapanood siya. Matagal na tinitigan ni
Law ang litatro. May kung ano siyang nakita sa mga mata ni Cross habang nakatingin
kay Savannah. Ganoon din kasi ang tingin niya kay Savannah. Puno ng adorasyon at
pagmamahal.

"It seems like this Cross really loves you." nasabi na lang niya bigla.

Natigilan naman si Savannah. Napatingin siya sa album na hawak ni Law. Ayaw niyang
malungkot pero pagdating sa usapan na si Cross ay involve, hindi niya mapigilang
malungkot. She still misses him. When Cross died, it's like there's a big part of
her has taken away from her and she doesn't know how to get it back.

"I-I don't know." she muttered. Naalala niya noong bago mamatay si Cross. He told
him he loves her. Something stirred up inside her because of that.

"Oh, is that so?"

Nagpatuloy si Law sa pagtingin ng mga picture. Hindi niya alam kung bakit kahit na
hindi siya komportableng nakikita ang mga litrato ay hindi niya pa rin mapigilang
tingnan ang mga ito. Halos lahat ng nasa album ay litrato lamang nina Cross at
Savannah. Halos lahat ay parang stolen. At sa lahat ng litrato ay nakatingin lamang
si Cross kay Savannah, with the same love and interest in his eyes. It's as if his
eyes was telling everything he can't say to her directly.

Napailing na lang si Law. Bakit ba masyado siyang nag-iisip? Special si Cross kay
Savannah dahil ito ang nag-alaga sa kanya. Bakit kailangan niyang ma-bother tungkol
dito?

"You're staring at it for too long. Is something bothering you?" tanong ni

Savannah.

Umiling naman si Law at isinara na ang photo album. "Wala. Tapos ka nang kumain?"
he stretched his hand and wiped the icing at the side of her lips. "Dapat pala
madami na ang binili ko kasi kulang pa sayo 'yung isa."
"Oo nga! Dapat isang malaking box na ang binili mo!" reklamo niya. "Nakalimutan ko,
may kailangan nga pala akong bilhin."

"Ano naman?"

"Birthday kasi ni Cross sa isang araw. Kailangan kong magtingin kung anong
magandang bulaklak ang ilalagay ko sa puntod niya tsaka bibili din ako ng pabirito
niyang kape." nakangiting sabi niya. "Tsaka bibili din ako ng libro. Mahilig kasi
siyang magbasa ng libro eh."

"Ah, talaga?" aniya na walang interes sa mga sinasabi ni Savannah. Ayaw niyang
marinig ang tungkol kay Cross. Ayaw niyang makita na sobrang saya ni Savannah
habang nagkekwento siya tungkol kay Cross. Nagseselos siya at naiinis siya dahil
doon.

"Oo, ang dami nga niyang koleksyon ng mga libro eh. Madalas ko siyang kulitin noon
habang nagbabasa at nakakatuwa palagi ang reaksyon at sinasabi niya." biglang
nagpoker-face si Savannah. "He'll be like, 'Sav, you've eaten already. You're
hungry again?'. Alam niya na kapag kinukulit ko siya, ibig sabihin ay nagugutom
ako." napatawa na lang siya habang inaalala ang mga panahong kasama niya si Cross.
"Nakakatuwa talaga kapag nagpopoker face siya. He's the master of poker face
and---"

Hindi na naituloy ni Savannah ang kanyang sasabihin nang biglang tumayo si Law.
Nagtaka naman siya sa ginawa nito.

"I'm going home. Nakalimutan kong may importante pa pala akong gagawin."

Napatingin si Savannah sa may wall clock at nakitang kailangan na din pala niyang
magsimula ng training.

"Ganun ba? Sige, may gagawin din ako eh."

Hindi na tumugon si Law at lumakad na siya palabas ng bahay. Napakunot ang noo ni
Savannah. Ni hindi man lang nagba-bye si Law sa kanya. Nagtataka man ay mas pinili
na lamang niyang pumunta sa likudan ng bahay kung saan nag-aantay ang Archer
Brothers.
Nakalimutan kong pasalamatan siya para sa cupcake.

***

Halos pumaga ang magkabilang pisngi ni Trinity dahil sa walang sawang pagsampal sa
kanya ni Cinna. Pinipilit siya nitong magsalita tungkol sa nangyayari sa kabilang
panig - sa panig nila Savannah. Gusto niyang malaman ang lahat ng mga ginagawa
nito. Ang tungkol sa kapangyarihan nito. At sa mga hakbang na gusto nitong gawin.

Marahas niyang hinawakan ang baba ni Trinity at iniangat ang mukha nito. Nauubos na
ang pasensya niya. Kundi lamang mahalaga sa kanya si Trinity ay baka pinatay na
niya ito noong umpisa pa lang. Sa lahat ng ayaw niya ay ang hindi masunod ang gusto
niya. Noong ang mga Vampire Hunter ang namumuno sa buong distrito, nasanay na siya
ang palaging sinusunod ng mga mas mababa sa kanya at ayaw niyang may tataliwas sa
gusto niya.

"Sasabihin mo ba o dadalhin namin dito ang pugot na ulo ng kapatid mo?!" sigaw
niya.

Kinilabutan si Trinity sa banta nito. Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata.
Ayaw man niyang sabihin ang mga nalalaman niya ay hindi niya pwedeng itago na
lamang ito dahil nakasalalay ang buhay ni Tiffany.

"S-Sasabihin ko na lahat. W-Wag niyo lang sasaktan ang kapatid mo." umiiyak na
aniya.

Napangisi naman si Cinna sa tinuran nito. Binitawan na niya ang baba ni Trinity at
humalukipkip sa harapan niya.

"Then let's start. Huwag mong planuhin na ibahin ang impormasyong ibibigay mo sa
akin dahil alam mo na naman ang mangyayari kapag ginawa mo iyon."

Tumango lamang si Trinity. Naiipit na siya sa sitwasyon. Nauubusan na siya ng oras

para makapag-isip ng maayos. Tanging gusto niya lamang ay panatilihing ligtas si
Tiffany sa kahit anong mangyari.

Patawad, Savannah. Mas mahalaga ang kapatid ko. Hindi ko siya pwedeng ilagay sa
kapahamakan.

Huminga siya ng malalim. Tumunghay siya at sinalubong ang mga tingin ni Cinna.
Unti-unting nagbabago ang kulay ng mga ni Trinity. Kumalat ang kulay sa kanyang mga
mata hanggang sa napalitan na ito ng kulay berde. Umilaw ang buo niyang katawan at
naramdaman niyang para bang lumipad ang kanyang isipan.

Daan-daang imahe ang dumaan sa kanyang isipan. Nasa parihaba silang nagmimistulang
screen na mabilis na dumadaan sa kanya. Bawat pagdaan ng mga ito ay unti-unting
pumapasok sa kanya ang lahat ng mga nangyayari kay Savannah pati na rin sa mga
kasama nito.

Pero isang bagay lang ang pinakatumatak sa kanya. Nagtagal ang imahe sa kanyang
isipan kung saan nakahiga si Tiffany sa isang kulay itim na lamesang bato. Katabi
nito ang Archer Brothers. Nakita niyang kinagat ni Trey ang braso ni Tiffany.
Naguguluhan siya. Anong nangyayari? Bakit kasama ng Archer Brothers si Tiffany?
Akala niya ay kasama nasa kamay ng mga Vampire Hunters si Tiffany.

Nawala ang imahe ngunit napalitan ito ng isa pa. Nakatayo na si Tiffany na wala ng
saplot. Pero ang ikinabigla niya ay ang pulang mga mata ni Tiffany. Napansin niya
ang malaking sugat sa dibdib ng kapatid at unti-unti itong naghilom. Mabilis itong
gumalaw. Hindi na siya tao kundi bampira na.

Nang matapos ang pag-agos ng mga imahe sa kanyang isipan ay nagbalik na ulit sa
dati ang kulay ng kanyang mga mata.

Niloko niya ako! Wala sa mga kamay niya si Tiffany. Hindi na mahalaga kung anong
nangyaring pagbabago kay Tiffany pero ang mas mahalaga ngayon ay nasa mabuting
kamay siya kaya hindi na dapat ako mag-alala pa. Hindi ko na dapat sabihin sa kanya
ng mga nakita ko. Kapag sinabi kong malapit ng matapos si Savannah sa training niya
ay baka kumilos na sila para pigilan ito.

"Wala kang dapat ipag-alala," panimula niya. "Kung nangangamba kang maabot na ni
Savannah ang kapangyarihang nakatago sa loob niya, hindi pa. Wala pa siya sa
kalahati at nahihirapan siya."

Sumilay ang ngiti sa labi ni Cinna na para bang siya ang nagtagumpay. Mukha namang
naniwala ito sa sinabi niya kaya nakahiga siya ng maluwag. Ngayong alam niya na
ligtas naman si Tiffany at hindi ito magagawang saktan ni Cinna ay sapat na dahilan
na para magsinungaling siya dito. Mas mabuti nang siya ang malagay sa kapahamakan
kaysa sa mga kaibigan at kapatid niya.

"Hmm, is that so? That's good to hear. Marami pa kaming oras para makapaghanda. O
pwede na ding lusubin na sila dahil mahina pa sila ngayon?"

Nanlaki ang mga mata ni Trinity dahil sa sinabi ni Cinna.

"M-Madami silang kakampi na nakapaligid sa kanila. Kung lulusob kayo kaagad ay baka
matalo lamang kayo." pag-iimbento niya. "Malaki ang posibilidad na matalo kayo."

Gumapang ang kaba sa kanyang dibdib nang humalakhak si Cinna.

"Hindi ko alam na interesado ka na pala ngayon sa mga balak kong gawin, hmm?"
nakangising sabi niya ngunit sa isang iglap ay napalitan ng seryosong ekspresyon
ang mukha nito. "All of us can lie but," Muling hinawakan ni Cinna ang baba ni
Trinity. "You are an exception. Papaniwalaan kita sa ngayon pero tandaan mo ang mga
sinabi ko sayo. Papatayin ko ang kapatid mo kapag nagsinungaling ka sa akin."

I just did, stupid.

***

Lei/shinkumi's Note: Nakapag-update na din sa wakas! Grabe, wala talaga akong

maisip na ilalagay sa chapter na 'to kaya inaasahan ko ng boring 'to. Hahaha!
Naubusan talaga ako ng idea kaya natagalan din ang update. Sarreh~

ATTENTION READERS (CHOS)

About doon sa interview. Interview with Law iyon kaya i-comment niyo na ang mga
tanong niyo sa kanya para makasama kayo sa interview kagaya noong TPV1. Mas maganda
kung magcomment kayo kaagad dahil limited lang ang pwedeng makasama sa interview.
Hindi ko na sasabihin kung ilan ang kukunin  ko, basta magtanong lang kayo.

Procedure: I-comment ang tanong para kay Law.

'Yun lang~ Salamat sa pag-aantay ng update! <3 Tiffany on the side -->

=================

Special Chapter: Interview with Law Ephraim Phytos

Special Chapter: Interview with Law Ephraim Phytos

Nandito na naman tayo sa isang interview kung saan kasama ko ang mga readers na may
mga katanungan para kay Law~ Excited na ba kayo? Dapat lang! Malay niyo maabutan
natin siyang nakahubad pagkabukas natin ng pinto. WAHAHAHAHA! *cross fingers* Kahit
pasilip lang sa abs please.

Bago tayo pumasok sa bahay ni Law, i-memention ko muna 'yung mga nakasama para sa
interview para ngayon. Para doon sa mga hindi nakaabot. Mian~ Mian~ Bawi na lang
kayo sa susunod o kaya mas agahan niyo para makaabot kayo.

Readers na mga nakasama:

Dyosang_Loise |  plummyxx | CrimsonCrinkles | kinkykristelle | MissVeramore |

melouch3XO | MinHyan | aniers85 | Mhayvee | Proud_mapan_XOXO | Vampireprincess2603
| CRus_11 |  khilian_khei | febrose_bem | pretTy_s0ur | Azrael_Akuma |
Jungkookienism

17 ang nakasamang readers at may mga katanungan para kay Law. Ready na ba kayo?
*walang sumagot*

*dumaan ang malakas na hangin*

*wala pa ring sumagot*

Me: Bakit ayaw niyong sumagot? Nakakapagtampo ah. ;;A;;

*wala pa ring sumagot*

Me: K. Kung ayaw niyo, papasok na lang tayo sa loob para makapagsimula na tayo.

*biglang nagsigawan*

Me: Okay, sinong kakatok?

CrimsonCrinkles: Ikaw na lang Author Lei, ikaw naman ang mag-i-interview eh.

Me: Sige, sabi ko nga.

Kumatok na ako sa pinto at mabilis naman itong nagbukas. Bumungad sa amin ang....

BALOT NA BALOT NA SI LAW. ASKDJHAKLSHFAKSFL. WALANG PAKISAMA! HINDI MAN LANG

NAGHUBAD NG T-SHIRT!

Law: Anong kailangan mo Lei? *poker face*

Me: Ikaw. *U*

Tumingin sa likudan ko at nakita ang mga readers.

Law: What the hell? At nagsama ka pa? Ano bang kailangan mo?

Me: Bakit ba ang sungit mo? Sungalngalin kita ng microphone dyan eh. Nandito lang
kami para mag-interview. May mga katanungan sila para sayo!

Law: You'll pay after this.

Me: With what? With my body? Oh suuuure~

Law: No, thanks.

Napakawalang modo talaga! Kapal ng fes na tanggihan ang body ko! Charot!

Me: Simulan na natin ang interview. Unang tanong galing kay Dyosang_Loise. 'Mahal

mo ba talaga si Sav? Pwedeng ako na lang?

Law: -____-

Me: Sagot?

Law: For the first question, yes, I love her. And as for the second, a big NO.

Me: Woah~ Harsh! Si Savannah lang ba talaga ang nakikita mo? Kalurki ha. Second
question galing kay plummyxx. Pero parang di naman siya question pero isasama ko na
din. 'Law, mas bagay si Sav kay Warren.'

Law: *glares at me*

Me: Bakit ganyan ka makatingin sakin? May pagnanasa ka sakin no? Jok jok onliiii.
Kay plummyxx ka dapat tumingin ng ganyan no!

Law: Tss. Say that again and I'll wring your neck.

Me: Aray ha! Ilabas niyo nga si plummyxx! Siya dapat ang pinapagalitan, hindi
ako. ;;A;;

*Kasalukuyan na palang nagtatago si plummyxx. Kaiyak.*

Me: Next, tanong galing kay CrimsonCrinkles. Let's give her a round of applause.

Mehehehe. Question, 'May inferiority complex ka ba at seloso ka masyado?'.

Law: *shrugs* Inaamin ko, seloso nga ako. Sa ngayon, si Cross ang

pinakapinagseselosan ko bukod pa kay Warren. Alam kong patay na siya at walang
namamagitan sa kanilang dalawa ni Savannah pero hindi ko pa rin maiwasang magselos
lalo na't alam kong mas higit siya sa akin. Mas nakasama niya ng matagal si
Savannah at alam kong mas malaki ang parte niya sa puso ni Savannah. 

Me: *tango-tango* Para sakin mas gwapo si Cross eh.

Law: Shut up, Lei.

Me: Sungit! Okay, next, from kinkykristelle. Hohoho~ Gusto ko ang tanong nito.
'Sinong mas maganda, si Author o si Savannah?

Law: *looks at me and smirk* Savannah.

Me: ARAY TAGOS SA BONE MARROW. HINDI KA MAN LANG NAGDALAWANG-ISIP!

Law: *shrugs* I'm just telling the truth.

Me: Papatayin ko si Law sa huli. Noted. Next from MissVeramore, 'Law, anong nakita
mo kay Savannah at nainlove ka sa kanya? Pwede next season eh akin ka naman?'.
NAKS, daming chix ah!

Law: Hindi ko din alam kung anong nakita ko sa matakaw, nakakairita at maingay na

babaeng 'yon. I suddenly felt the urge to protect her hanggang sa hindi ko
namalayan na nahuhulog na pala ako. By the way, there's no next season so I won't
be yours. *smirks*

Me: Hahaha! Next ay kay melouch3XO, 'May connection ka ba sa nakaraan ni Savannah?

And ano ba talaga ang nararamdaman mo kay Sydney?'.

Law: Paano ako magkakaroon ng koneksyon sa nakaraan ni Savannah kung ang sarili

kong nakaraan ay hindi ko matandaan? Wala akong nararamdaman para kay Sydney. She's
just a friend.

Me: Friend huh? Next from MinHyan, 'Nagseselos ka ba kay Cross?'

Law: Ano sa tingin mo?

Me: Rephrase, Ano sa tingin namin? OO! HAHAHA!

Law: *glares*

Me: *coughs* Next, galing kay aniera85, 'Law, ikaw ba at si Cross ay posibleng

iisa?'

Law: What the hell? Hinding-hindi mangyayari 'yon!

Me: Kalma, dude! Kalma! Next question from Mhayvee, 'Law, handa ka na bang harapin

ang lahat para kay Savannah? Kahit na malaman mo na ang nakaraan mo?'.

Law: What's with the fucking past? Wala akong maintindihan. Kanina pa may
nagtatanong tungkol sa nakaraan na hindi ko naman alam kung bakit. But for the
first question, handa akong harapin lahat, kahit anoman iyon, para lang kay Vannah.

Me: Wow, lalim~ Di ma-reach! Next from Proud_mapan-XOXO, 'Ano ang mas mahalaga sa

iyo ngayon? Ang mga magulang mo na matagal mo ng hindi nakakasama o ang babaeng
pinakamamahal mo na si Savannah?'.

Law: Pareho.

Me: Next, Vampireprincess2603, 'Bakit ka nagseselos kay Cross kahit alam mong patay

na siya?'.

Law: Kahit na patay na siya, malaki pa rin ang naiwan niya kay Savannah. Siguro
kung papipiliin si Savannah, si Cross ang pipiliin niya. Hindi sa masyado kong
idina-down ang sarili ko, nararamdaman ko lang na wala akong panama pagdating sa
posisyon niya sa puso ni Savannah.

Me: From khilian_khei, 'Oy Law of Intertia! Miss ka na daw ni Dave! Bakit di ka na

daw nagpaparamdam?'.

Law: Who the hell is Dave? 

Me: Dave Phoenix! 

Law: Huh?

Me: Hindi mo pa nga pala siya nami-meet dito sa story. Wag mo ng pansinin. Next na
tayo. From CRus_11, 'Kelan ka pa naging pogi? KYAAAAH!'.

Law: Kailangang gayahin 'yung KYAAAH? Kadiri.

Me: Heh! Sagutin mo na lang 'yung tanong!

Law: Hindi pa ba obvious? Pogi na ko since birth.

Me: Teka, pakipatay ng electric fan. Biglang lumakas ang hangin eh. Next na nga,
from febrose_bem, 'Law, ang sakit mo sa bangs! Pwede bang make up your mind na? Si
Savannah ba o si Sydney? Paasa ka eh ha pre? Hindi por que ayaw mong saktan 'yung
dalawa, palihim ka pa. Kagigil lang eh no?'.

Law: Uhh, anong ipinaglalaban niya?

Me: HAHAHAHA! Teka, sagutin mo na lang kasi!

Law: I made up my mind already. I love Savannah. Sydney is just a friend. Kaya
kalma lang.

Me: Gago talaga neto. Hahaha! Sunod galing kay pretTy_s0ur, 'Law, kung sakaling

sabihin ni Savannah na iwasan mo si Sydney, gagawin mo ba?'.

Law: I'll do everything she wants.

Me: Haba ng hair~ Okay, next from Azrael_Akuma, 'Law, ipaliwanag mo kung bakit cold

ka sa iba, maliban na lang kay Sav. At kung malaman mo ang nakaraan mo ano ang
gagawin mo kapag may connection pala 'yun kay Savannah at masama pa?'.

Law: Hindi ako masyadong magaling sa pakikipag-interact sa iba. Cold pa rin naman

ako kay Savannah pero hindi lang masyado tulad ng sa iba dahil masasabi
kong...close kami. At espesyal siya sa akin. Wala akong ideya sa nakaraang sinasabi
mo. Kung may connection man 'yun kay Savannah, wala na akong magagawa kundi ang
harapin 'yon para makamove on na ako para sa future.

Me: Last question galing kay Jungkookienism, 'Hi Law! Bakit ka ganyan? Naninira ka

ng bias list ko sa vampires eh! I love you na talaga Law! Ako na lang, ako na lang
ulit. Lol, dejoke baka magalit si Kookie-beybsczx ko. Di, seryoso mahal mo ko o
mahal mo ko?'. Ang daming paligoy-ligoy ng tanong ng batang 'to. HAHAHA. Ito na ang
seryoso, 'What if bumalik 'yung alaala mo? What if malaman mo kung sino o ano ka
dati? Kakayanin mo bang saktan ang mga naging malapit sayo? Kaya mo bang saktan ang
taong mahal mo o mahal ka sa oras na malaman mo kung sino o ano ka?'. May pahabol
pa, 'Bat gwapo ka?! Mas hamak naman na mukhang anime ang V ko ah. Ang sakit mo sa
mani beybs.'.

Law: For the record, siya ang may pinakamadaming tanong. Too bad, tinatamad akong
sagutin. *sumandal sa couch at pumikit*

Me: Hoy! Hindi pwede! Kailangan mong sagutin 'yun no! Baka magtampo siya, lagot ka!

Readers: *tahimik lang na nakikinig at nagmamasid*

Law: *sighs* Para sa unang question, hindi ko kasalanang naging gwapo ako. *smirks*
Second, mahal kita o mahal kita? Pipiliin ko 'yung 'o'. Pangatlo, kung bumalik man
ang alaala ko, hindi ko rin alam kung anong gagawin ko. Nababahala din ako sa kung
ano man ang nakaraan ko pero kung ano man ang mangyari, wala akong magagawa kundi
ang harapin ang lahat na 'yon. Para sa huling tanong mo, hindi ko alam kung bakit
naging gwapo ako ng ganito. Siguro noong nagpasabog ng kagwapuhan ang Diyos, nasalo
ko lahat ng 'yon. 

Me: Ang yabang talaga.

Law: Tapos na ba? Makakaalis na kayo. 

Me: Kamusta nga pala kayo ni Savannah? HAHAHA!

Law: Shut up! Better make your story right! Bakit ba ang dami mong ginagawang
twist? Nakakaliyo! Kung kami ni Savannah, dapat kami na kaagad. Ang dami mo pang
ginagawang arte.

Me: Wala kang magagawa. Nasa akin ang power at nasa akin ang desisyon sa kung ano
mang mangyayari sa story ko. Malay mo, mamatay ka pala sa huli. WAHAHAHAHA!

After 1 minute....

plummyxx: Ang daldal niyo kasi Ms. Author, napalabas tuloy tayo. ;;A;;

Jungkookienism: Hindi ko man lang nasilayan ang abs ni Law. Tapos na-reject pa ako.
;;A;;

Me: DITO NA NAGTATAPOS ANG INTERVIEW SA WALANGHIYA AT DAMUHONG SI LAW! 

Law: Yeah, and don't come back here ever again!

***THE END

Lei/shinkumi's Note: Ang sama ni Law. ;;A;;
sana ni Law ang lahat ng questions niyo. Sa
ang i-interview-hin pero siguro mga after 5
ng special chapter. Maraming salamat sa mga
bumawi na lang kayo sa susunod. Salamat! <3
HAHAHA. Sorry, corny. Hahaha! Nasagot
susunod na interview, si Savannah naman
chapters na ulit bago ulit ako maggawa
nagparticipate! Sa mga hindi nakahabol,

=================

Chapter Thirty-Three: Struck by Lightning

Chapter Thirty-Three: Struck by Lightning

“Buong araw ka nang nakasunod sa akin. Hindi ka ba napapagod?” tanong ni Trey kay
Tiffany. Kahit saan kasi siya magpunta ay nakasunod lamang sa kanya ang dalaga na
para bang wala na siyang ibang gagawing importante kundi ang sundan siya. Hindi
naman kaso sa kanya ang pagsunod ni Tiffany sa kanya pero hindi pa rin niya
maiwasang mailang.

“Why would I? Ito lang ang gusto kong gawin. Kapag may gusto kang iutos, iutos mo
lang sakin.” malamig na sabi niya. Simula nang maging bampira siya, malaki na ang
pinagbago niya. Pero hindi pa rin naaalis sa isipan niya ang malaking utang na loob
niya kay Trey.
Tumigil sa paglalakad si Trey at hinarap si Tiffany. “Hindi naman sa pinapatigil na
kita pero may sarili kang buhay, Tiffany. Hindi mo na ako kailangang pagsilbihan o
kung ano. Wala akong hinihinging kapalit sa pagbubuhay ko sayo. You should enjoy
the second life that was given to you. Go to school. Spend your time with your
friends. That’s the things that you can do for me and your sister for now.”

“Alam kong hindi ka humihingi ng kapalit pero iniisip ko pa lang na wala akong
magawa para sayo—“

                                                                                    
                              

“Kasasabi ko lang sayo hindi ba? Gawin mo ang mga bagay na ginagawa mo noon na
parang normal na tao. ‘Yun lang ang magagawa mo para sakin.” nakangiting sabi ni
Trey.

Gusto niyang sapakin ang sarili niya. Hindi siya ganitong kabait. Bakit nga ba ang
bait ng pakikitungo niya kay Tiffany? Maganda si Tiffany at siya ang tipo ng
karamihan sa kalalakihan. Para sa kanya, big catch na si Tiffany. Pero hindi niya
magawang pagsamantalahan ang pagkakataong handang ibigay ni Tiffany ang lahat para
sa kanya.

“But at least call me when you needed help.” nakakunot ang noong sabi ni Tiffany.
Hindi niya maintindihan si Trey. Siya na nga itong handang pagsilbihan siya ay ayaw
pa niya. Ayaw din naman niyang lumayo pa kay Trey. Simula nang mabuhay siya na
isang bampira ay para bang naging malapit ang loob niya kay Trey marahil sa
parehong dugong nananalaytay sa kanilang dalawa. Ayaw niyang malayo kay Trey. Gusto
niyang palagi silang magkasama. She’s even willing to call him master if he wants
to.

“I can do things by myself. I don’t need help.” mahinahong sabi niya. He wants
seeing Tiffany following him wherever he goes but before his feelings deepen, he
will stay away. “Bumalik ka na sa kwarto mo at inahanda mo na ang mga gamit mo
dahil papasok ka na bukas. Madami ka ng absences. Nagpunta din ako sa school niyo
para ipaalam na hindi muna makakapasok si Trinity. Idinahilan ko na lang na may
sakit siya.”

“Ayaw mo ba sakin?” Bago pa napigilan ni Tiffany ang sarili niya ay lumabas na ang
mga salitang ito sa bibig niya. Ito kasi ang umiikot sa isipan niya kapag
pinagtatabuyan siya ni Trey. Ni hindi siya matingnan ni Trey sa mata. Kaunti na
lang ay maniniwala na naman siyang isa siyang halimaw. Halimaw na hindi na dapat
pang ibinalik sa mundo.
“Bakit mo naman naisip ‘yan?” nagtatakang tanong ni Trey.

“Answer me. Hindi sinasagot ng tanong ang isa pang tanong.” mariing sabi niya.

Napabuntong-hininga na lamang si Trey. “Hindi ibig sabihin na pinagtatabuyan kita

ay ayaw ko na sayo. There are many things I want to consider and,” Iniiwas niya ang
kanyang tingin kay Tiffany. “Ah, I don’t know what to say anymore. Why are you so
stubborn?”

“You’re the stubborn one here, douche. Kung hinahayaan mo lang sanang sundan kita,
hindi ako magpupumilit ng ganito.” aniya. Lumapit siya kay Trey hanggang sa ilang
pulgada na lamang ang pagitan nilang dalawa. Pilit hinuhuli ni Tiffany ang mga mata
ni Trey pero sadyang ayaw nitong tumingin kaya naman hinawakan niya ang pisngi ni
Trey at sapilitang iniharap sa kanya ang mukha nito. “Bakit hindi mo ako matingnan
sa mga mata ko? Kung ayaw mo sakin, bakit parang kung ituring mo ako ay isang taong
may malubhang sakit? Bakit iniiwasan mo ako? Kung gaganitohin mo lang ako, sana
hindi mo na lang ako binuhay.”

Napapikit nang mariin si Trey. Gusto niyang pakalmahin ang sarili niya pero hindi
niya magawa. Sobrang lapit ng katawan ni Tiffany sa kanya at nag-iinit na ang buo
niyang katawan. He’s avoiding her because he’s afraid to lose his self-control.
Every time their eyes met, there’s something igniting inside of him.

“You don’t understand.” He captured her hands and gripped it tightly. “You don’t
understand how much I want you.”

“Then you can have me. All you need to do is ask and I’m willing to give everything
to you!” aniya.

Umiling si Trey. “Hindi mo dapat sayangin ang pinakaimportanteng bagay ng isang

babae para sa akin.“ aniya. “What the hell? Why am I being a gentleman?” pabulong
niyang sabi.

Tiffany stepped back. Kinagat niya ang ibabang labi niya para pigilan ang pagtawa
pero hindi na niya nagawa. Humalakhak siya hanggang sa sumakit ang kanyang tiyan.

“You act like a virgin.” tumatawang sabi ni Tiffany. “Or are you still a virgin?”
may halong pang-uuyam ang bawat salitang binitawan niya na siyang ikinainis ni
Trey.

“Kung makapagsalita ka ay parang hindi ka na virgin ah?” nakangising sabi niya. “I

f_cked a lot of woman but you’ve never been f_cked. See the difference? You’re the
virgin here.”

Muling lumapit si Tiffany kay Trey at mas idinikit pa niya ang kanyang katawan sa
binata. Napalunok naman si Trey dahil sa ginawa ng dalaga. Hinaplos ni Tiffany ang
pisngi ni Trey gamit ang kanyang hintuturo. Tumingkayad siya para maabot ang labi
ni Trey pero hindi niya inilapat ang labi niya sa binata. Pinanatili niyang isang
pulgada ang layo ng labi nila sa isa’t-isa.

“Oh, then teach this woman-that-was-never-been-f_cked, Master.” pabulong na sabi

niya.

“Don’t blame me if you won’t be able to walk tomorrow.” then he claimed her lips –
the thing the he wants to do since she got back to life.

***

“Trident of Lightning huh?” nakangising sabi ni Savannah. “Then I can fulfil my

dreams to be the Goddess of the Sea!” sigaw niya.

Napatawa naman si Tred. “You mean, like Poseidon? Magkakaroon ka lang ng Trident
pero lightning ang magiging kapangyarihan mo at hindi tubig.” paalala niya kay
Savannah. “Hindi ko alam na mahilig ka pala sa Greek Mythology.”

Humalukipkip naman si Savannah at tinaasan siya ng kilay. “Eh di ako ang

pinaghalong Zeus at Poseidon!” Pareho naman silang napatawa dahil dito. “Noon pa
lang mahilig na ako sa Greek Mythology. Madalas akong magbasa ng mga libro tungkol
doon kasi nag-eenjoy talaga ako kapag nagbabasa ako noon. By the way, pang-ilan
‘yung baril?”
“Panghuling pinto pa. Bakit?”

“Para kasing ang astig kong tingnan kapag baril ang hawak ko eh.” Umupo siya sa may
damuhan at tumingala kay Tred. “Nasaan nga pala si Trey at Tres? Ikaw lang ba ang
makakasama ko?”

“Hindi ko alam kung nasaan si Trey at si Tres. Mukhang ako nga lang ang makakasama
mo. Wag kang mag-alala, ako naman ang pinakagwapo sa aming tatlo kaya safe ka
sakin.”

“Anong kinalaman ng pagiging gwapo mo sa pagiging safe ko? Baliw ka talaga—“

Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin nang biglang tumunog ang kanyang
telepono. Tiningnan naman niya ang screen at nakita ang pangalan ni Kisha doon.
Napangiti na lang siya. Ilang araw na din niyang hindi nakakausap ang ina. Para sa
kanya, mas okay pang kausap si Kisha kaysa kay Van. Dinaig pa kasi ni Van sa
pagbubunganga si Kisha kaya naman kapag si Van ang tumatawag sa kanya ay hindi niya
sinasagot. Pinapadalhan na lamang niya ng e-mail ito.

“Hello, Mom?”

[HOY SAVANNAH KIER WALKER, BAKIT HINDI MO SINASAGOT ANG TAWAG KO—Hi anak! Wag mo ng
pansinin ang Dad mo. Bilog kasi ang buwan kaya nababaliw na naman.] ani Kisha.

Napatawa naman siya. “I understand, Mom. Kamusta na nga pala kayo? Alam mo naman
ang dahilan kung bakit hindi ko sinasagot ang mga tawag ni Dad. Parang rapper kapag
nanenermon na halos hindi ko na maintindihan ang sinasabi.”

[You heard that, Van? HAHAHA! Pwede ka nang sumunod sa yapak ni Eminem!] biro ni
Kisha. [By the way, okay naman kami dito. Busy pa rin sa pamamahala ng Vampire Clan
dito sa Europe at sa iba pang mga bansa. Wala pa kaming oras na bumisita dyan kaya
naman miss na miss ka na talaga namin. Pero gagawa kami ng paraan para makauwi
dyan. Ikaw, kamusta na ang baby ko?]

“Mom, I’m not a baby anymore.” nakangiting sabi niya kahit na hindi naman siya
nakikita ni Kisha. “I was about to start my training but we can talk as long as you
want. Marami pa naman akong oras.” Tumayo siya sa pagkakaupo sa may damuhan at
lumakad patungo sa may bench.
[Is that so? Kamusta na ang training mo? Are you having a hard time?] May halong
pag-alala ang boses ni Kisha na siya namang narinig ni Savannah. Ramdam din niya
ang lungkot sa mga boses ni Kisha.

“No, Mom. Apat na pinto na lamang ang kailangan kong buksan para matapos na ang
training. By this week, baka tapos na ako sa training. Wag ka nang masyadong mag-
alala sa akin. Archer Brothers is helping me and they’re taking care of me.”

[That’s good to hear. Oh, gusto ka daw makausap ng Dad mo. He promised that he
won’t give you a sermon.]

“Okay.” sagot niya. Maya-maya ay narinig niya ang pagtikhim ni Van sa kabilang
linya. “Hey, Dad.”

[How’s my princess?] malumanay niyang tanong na may halo ding pag-aalala. Mahirap
para sa kanya ang malayo sa anak at hindi niya maiwasang mag-alala dahil madami
silang kaaway. Ayaw niyang mapahamak si Savannah nang wala man lang siyang nagawa
para depensahan siya.

“I’m fine, Dad. Don’t worry about me. Maayos naman ang nagiging takbo ng training
at malapit-lapit na din akong matapos.” aniya. “Ah, nakakapanibago. Hindi ka
sumisigaw.” natatawang sabi niya.

[Your Mom told me not to. Siguradong patay ako doon kapag sinigawan kita at
binigyan ng sermon. Alam mo naman kung paano magalit ‘yon. Mas matindi pa kapag
naka-Legendary Mode ako.] Pareho silang natawa dahil sa kanyang sinabi. Ilang
segundong natahimik si Van. [Sav, I heard muntik ka nang bawian ng buhay.] Malalim
ang boses ni Van na siyang nagbigay ng kilabot sa kanya.

“H-How did you—“

[Archer Brothers told me. Well, I have the right to know. Pero hindi ko lang
matanggap na hindi nila sinabi sa akin kaagad. Nalaman ko na lang noong nailigtas
ka na.] Muli na naman siyang natahimik. [Wala man lang akong nagawa. Kung nalaman
ko lang kaagad, umuwi sana ako dyan para sayo.]

“It’s okay, Dad. Ligtas na naman ako at hindi na mauulit pa iyon. Ako rin ang may
kasalanan kung bakit nangyari sa akin ‘yon. Hindi mo dapat isipin ang mga
nangyaring iyon. Alam kong madami kang inaasikaso dyan kaya naman wag mo na akong
intindihin sa ngayon. You’ve been a great Dad to me. I know you’re fulfilling your
duties by calling me everyday.”

Narinig niya ang buntong-hininga ni Van. [Fine. Pero hindi ko naman maiiwasang mag-
alala sayo. I love you and you know that. We’re always praying for your safety.
Don’t be so reckless and don’t do things beyond your limit.]
“Roger, Dad. I love you too. Kailangan ko nang magsimula sa training. I’ll talk to
you tomorrow.”

Nagpaalam na si Van at ibinaba na niya ang tawag. Lumapit na siya kay Tred na
nakatayo at nag-aantay sa kanya.

Gaya ng parati niyang ginagawa ay ipinikit niya ang kanyang mga mata. Hindi tulad
ng dati na natatagalan pa bago siya makapunta sa harapan ng sampung pintuan, ngayon
ay mabilis na siyang nakakarating doon. Lumakad siya patungo sa pintong kulay
dilaw. Mabilis niyang pinihit ang seradura ng pinto. Pagkapasok niya sa loob ay
agad siyang nabasa ng ulan. Narinig din niya ang malakas na paghampas ng alon sa
mataas na bangin. Inilibot niya ang kanyang tingin sa paligid. Nasa itaas siya ng
isang bangin. Sa ibaba nito ay dagat.

Tumingin siya sa kalangitan at gumuhit dito ang mga kidlat na nagbibigay liwanag sa
paligid. Sa kanyang harapan ay may isa pang bangin na kapantay ng kinatatayuan
niya. Sa dulo nito ay nakatayo ang isang babaeng may mahabang buhok na umabot sa
kanyang talampakan. Kahit na malakas na ang ulan ay para bang hindi man lang ito
nababasa.

Itinaas ng babae ang dalawa niyang kamay at lahat ng direksyon ng kidlat ay napunta
sa kamay niya na para bang hinihigop niya ang kidlat. Walang ano-ano’y itinapat ng
babae ang kanyang kamay patungo kay Savannah at naglabas ng kuryente patungo sa
kanya.

Hindi inaasahan ni Savannah ang mabilis na pagsugod ng babae. Nakaiwas siya sa tira
ng babae ngunit muntik na siyang mahulog sa bangin. Pakiramdam niya ay lalabas ang
puso niya sa kanyang dibdib dahil sa kaba.

“Bakit ka ba nagmamadaling tapusin ako?!” sigaw niya.

Tumawa naman ang babae. “Ayoko kasi nang paligoy-ligoy. Matatalo ka din naman sa
huli kaya hindi na kita pahihirapan pa!” Muling tumira ang babae ngunit mas malakas
na ngayon. Inilabas ni Savannah ang Immortal Sword at iyon ang ginawang panangga sa
mga kuryenteng ibinabato sa kanya ng babae.

“Why don’t you introduce yourself first?!” Muli niyang sinangga ang kuryente gamit
ang espada hanggang sa mapunta ito sa ibang direksyon.

“Kailangan pa ba ‘yon? Pero kung mamamatay ka rin lang naman, fine. I’m Urmia,
tagapagbantay ng Trident of Lightning and probably the one to beat you up.” she
said arrogantly.

Hindi na sumagot pa si Savannah. Nagsimula na siyang mag-isip kung anong maaari

niyang gawin para makalapit siya kay Urmia. Mahihirapan siyang talunin ito kung
malayo ang pagitan nila sa isa’t-isa. Nasa kabilang bangin si Urmia at wala siyang
ibang madadaanan para makapunta doon dahil hindi naman konektado ang bangin na
tinutungtungan niya sa bangin na tinutungtungan ni Urmia.

I need a long-range weapon but it can’t counter her attacks. Before I shot her, her
lightning will struck me first. Mas mabilis ang takbo ng kuryente niya kaysa sa
bilis ng pana o kaya ng dagger ko. In this instance, I can’t use the Fire Mace too.
Anong gagawin ko?

Bago pa siya makaisip ng pwedeng gawin ay muli na namang tumira si Urmia. Nakaiwas
siya ngunit nadaplisan ang kanyang balikat. Umagos ang dugo mula dito pababa sa
kanyang damit. Mabilis namang gumaling ang kanyang sugat pero dahil malaki ang
sugat na natamo niya ay mabagal ang paggaling nito.

I’ll use the Immortal Sword to counter her attacks and I’ll use the Splitting
Dagger to harm her. Damn, I hope this will work.

Inilabas niya ang Splitting Dagger pero hindi lumabas si Onesus kasabay nito.
Nagtaka naman siya dahil doon. Palaging lumalabas ang mga guardian kapag isina-
summon niya ang mga weapon. At ang madalas na nagpapakita sa kanya ay si Onesus at
Drakon. Pero hindi na niya ito binigyan pa ng pansin, ang mahalaga ay nakaisip na
siya ng paraan para makausad sa laban na ito.

Wala pa ring katapusan ang pagtira ni Urmia sa kanya at gaya ng plano niya, ginawa
niyang panangga ang Immortal Sword. The impact was taking toll on her.  Dahil sa
lakas ng kuryente na tumatama sa Immortal Sword ay naaapektuhan nito ang katawan
niya. Nanghihina siya sa pagod dahil sa pagsangga ng mga ito.

Ngunit habang tumitira si Urmia ay napansin niya ang time interval sa bawat tira
nito. Bago tumira si Urmia ng panibagong tira ay binilang ni Savannah ang segundo
bago niya sundan ang huli niyang tira.

Tatlong segundo bago siya tumira ulit. Sa tatlong segundo, kaya kong itira patungo
sa kanya ang Splitting Dagger kung sasamahan ko ito ng illusion.

Ginamit ni Savannah ang tatlong segundong interval para itira ang Splitting Dagger
niya. Sinamahan niya ito ng illusion na mas mabilis ang takbo nito patungo kay
Urmia at sampu ang bilang nito ngunit nang nasa kalagitnaan na ang dagger ay bigla
itong naging isa at nahulog sa bangin. Mabilis niya itong ini-unsummon para
mapabalik sa kanya. Nagtaka naman siya sa nangyari. Hindi gumana ang illusion niya.

“I can see through your illusions. Sa tingin mo ba ay gagana sa akin ang mga
pambatang atake mo?” ani Urmia. Tumira na muli siya at sa pagkakataong ito,
tinamaan na si Savannah. Binalot ng kuryente ang buo niyang katawan at napaupo na
lang siya sa lupa dahil sa panghihina. Nasunog din ang kanyang balat dahil sa
atakeng iyon. Nakadagdag ang basa niyang katawan sa tama ng kuryente sa kanya kaya
halos hindi na siya makagalaw.

Dahan-dahan siyang tumayo kahit na nanghihina na siya. Hindi siya pwedeng sumuko sa
pagkakataong ito. Malayo na ang nararating niya. Tiningnan ni Savannah kung kaya
niya bang talunin mula sa kanyang kinatatayuan at kinaroroonan ni Urmia. Kahit na
mukhang imposible ay handa pa rin siyang subukan. Umatras siya ng ilang hakbang
para bumwelo. Huminga siya ng malalim bago sinimulang tumakbo. Pinatamaan naman
siya ni Urmia pero ginawa niyang zigzag ang pagtakbo niya para mahirapan si Urmia
na patamaan siya. Pagdating niya sa dulo ng bangin ay tumalon siya. Napasigaw pa
siya dahil akala niya ay hindi siya makakaabot sa kabilang bangin pero sakto lang
ang talon niya.

Napangisi na lang siya nang makita ang nagulantang na si Urmia.

“W-What the hell?!” gulat na sigaw nito. Nang dahil sa gulat ay hindi siya kaagad
nakagalaw.

Kinuha ni Savannah ang pagkakataon na atakihin si Urmia. Kinuha niya ang Immortal
Sword at Isinaksak sa puso ni Urmia ngunit nagawa pa nitong mag-ipon ng kidlat.
Hinawakan niya si Savannah at napapikit na lamang siya nang mariin nang maramdaman
ang sakit.

Mas diniinan pa niya ang pagkakasaksak niya sa dibdib ni Urmia hanggang sa

mapabitaw na ito sa kanya, senyales na wala na siyang buhay. Bumagsak si Savannah
sa lupa. Pinakiramdaman niya ang pagpatak ng ulan sa buo niyang katawan. Maghihilom
na din naman ang mga sugat niya mamaya pero ramdam na ramdam pa rin niya ang sakit.

Binabati ka namin Savannah.

Napamulat si Savannah. Nakapalibot sa kanya ang anim na guardians. Pamilyar sa

kanya ang lahat pero ang isa ay hindi. Napansin niyang nakalutang sa ere ang
Trident of Lightning. Napapalibutan ito ng kuryente at panay pa rin ang pagkidlat
sa kalangitan na patungo sa trident. Tigre ang guardin ng Trident of Lightning
dahil ito ang unang beses na nakita ang guardin na iyon.

“B-Bakit nandito kayong lahat?” unti-unti siyang bumangon at inilibot ang tingin sa
mga guardians.

Nagtataka ka siguro kung bakit hindi kami nagpakita sayo, ani Onesus. Hindi kami
lumabas dahil sinubukan namin ang kakayahan mong magdesisyon nang mag-isa at mag-
isip ng paraan para matalo ang kalaban nang hindi ka namin sinasabihan ng gagawin o
tinutulungan.

Natutuwa kami dahil nagawa mong talunin si Urmia nang mag-isa, sabi naman ni
Vermin.

Hindi namin inakala na kakayanin mo, pang-aasar ni Drakon.

Ngumisi si Savannah. “Aminin niyo na kasi, hindi niyo inakalang ganito ako
kagaling.”

Biglang nawala ang mga guardians na nakapalibot sa kanya. Napapoker face na lang
siya dahil sa ginawa sa kanya ng mga ito.

“Oo na! Hindi na ako magyayabang! Mga lokong ‘to!” sigaw niya.

Lumapit na lamang siya sa Trident of Lightning at kinuha ito.

Muli siyang napangisi. “I’m like the combination of Poseidon and Zeus. Awesome.”

***

Lei/shinkumi’s Note: Nabitin kayo ay Trey at Tiffany no? Hahaha! Tsaka ko na

susundan. Wala pa ako sa kondisyon na gumawa ng BS. XD Sorry kung ang corny ng
update. Ewan ko, feeling ko ang corny talaga. Hahaha.

Oo nga pala, kung may kilala kayong nagbibigay ng soft copy ng ‘The Perverted
Vampire’ na walang consent ko. Pakisabi naman na itigil na. May isa na akong
nakausap pero nagsorry na naman siya kaya okay na. Unang-una, hindi talaga ako
nagbibigay ng soft copy. Pangalawa, bawal ang magkalat ng soft copy na walang
paalam, para na kasing pagnanakaw iyon. Ninanakaw niyo ‘yung gawa ko at
ipinamimigay ng walang consent ko. ‘Yun lang~ Sana hindi na maulit.

Salamat sa pagbabasa ng TPV2 at pag-aantay ng update~ <3

=================

Chapter Thirty-Four: Bloodshed in the Camp

Chapter Thirty-Four: Bloodshed in the Camp

"I'M SO EXCITED!" sigaw ni Jinnah habang nakatayo sa pinakataas ng hagdanan. Dala-

dala niya ang isang malaking bag para sa camp na pupuntahan nila. Buong year nila
ang kasama sa camp kaya naman hindi na niya mapigilan ang sarili niyang ma-excite.
Maaga pa siyang gumising para lang maghanda.

Binatukan naman siya ni Blade.

"Manahimik ka nga. Ang aga-aga ang ingay mo. Tingnan mo nga ang oras! Alas sais pa
lang! Alas otso tayo kailangan doon! Ginising mo pa ako ng sobrang aga!"
pagmamaktol niya. Pinakaayaw kasi sa lahat ni Blade ay ang ginigising siya ng
maaga. Madalas kasing alas onse o alas dose na ng tanghali ang gising niya. Alam
iyon ni Jinnah pero siya pa itong malakas ang loob na bulabugin ang tulog niya.

Nakatanggap naman siya ng ganting batok mula kay Jinnah. Nakanguso ito at nakakunot
ang noo. Kahit na lagpas pa sa pagiging magkababata ang relasyon nila ngayon, hindi
pa rin sila nagbabago. Palagi pa rin silang nag-aaway. Hindi na yata maaalis sa
kanila ang pagiging aso't-pusa.

"No, Blade, I think this is the perfect time for us to go." nakangising sabi ni
Savannah. Kagaya ni Jinnah, nakahanda na din siya at may dalang bag para sa camp.
Kasunod naman niyang dumating si Irrah na nagbabasa na naman ng libro. 

"Pati ikaw, Sav? Bakit ba masyado kayong excited sa camp na 'yun? What's so special
about it? Masyado ngang baduy kung iisipin eh."

Sabay-sabay na tumingin ng masama sa kanya sina Jinnah, Savannah at Irrah. Itinikom

na lamang niya ang kanyang bibig dahil gusto pa niyang mabuhay ng matagal. Kapag
nagkasama-sama ang tatlo par apagtulungana siya, siguradong walang magagawa ang
asido niya.

"Oh? Ang aga niyo yata?" tanong ni Tred. Mukhang bagong gising lang ito dahil gulo-
gulo pa ang kanyang buhok at gusot pa ang suot niyang damit.

"Pupunta kami sa isang camp!" masiglang sabi ni Jinnah. "First time naming
makakapunta sa ganun kaya excited talaga kami. Tatlong araw kaming mawawala kaya
kayo lang ang maiiwan sa mansyon."

"Ah, oo nga pala. Nakalimutan kong aalis nga pala kayo. Sigurado ba kayong hindi
niyo na kami kailangan? Baka gusto niyong samahan namin kayo?"

"Hindi na. Tsaka kailangan din namin ng magbabantay sa mansyon. Magiging okay naman
kami doon kasi camp lang naman 'yon at three days lang kaming mawawala." ani
Savannah.
"Okay, mag-ingat na lang kayo. Tumawag na lang kayo kaagad kapag may nangyaring
hindi maganda."

Nagpaalam na sila kay Tred at nagsimula na silang umalis. Masyado pang maaga kagaya
ng sabi ni Blade para magpunta sa school kaya naman dumaan muna sila sa isang fast
food chain para mag-almusal.

Isang Linggo na din ang nakalipas simula nang bumalik si Savannah sa pagpasok sa
eskwelahan. Naging maayos naman ang takbo ng lahat at hindi din siya nahirapan sa
paghahabol sa mga lessons at quizzes na naiwanan niya noong nawala siya. Pinayagan
din siyang kumuha ng special exams na nasagutan naman niya ng maayos kaya wala na
siyang poproblemahin pa. Maayos din ang relasyon nilang dalawa ni Law na kahit
parang tulad lang din ng dati, masasabi na niyang malaki pa rin ang pinagbago.
Kahit na naiinis siya sa palaging paglapit ni Sydney kay Law, mataas pa rin ang
confidence niya sa kanyang sarili. Maayos din ang relasyon nilang dalawa ni Warren.
They're back at being best friends.

"Hindi ba sasabay si Law sa atin?" tanong ni Blade.

"On the way na daw siya. Hindi pa rin daw siya nag-aalmusal eh." sagot ni Savannah
habang abala sa pagtetext.

Hindi rin nagtagal ay dumating na si Law. Nakasubo na naman sa bibig niya ang isang
lollipop. Agad siyang tumabi kay Savannah.

"Wag mong sabihin na excited ka din, Law? Ang aga mo din eh." natatawang sabi ni
Blade.

Napailing naman si Law. "Kahit kelan, hindi ako mae-excite sa isang camping. Anong
mapapala ko dun? Lalamukin lang ako. Isa pa itong si Savannah," itinuro pa niya si
Savannah. "Tinawagan ako ng alas singko para lang gisingin ako at sabihing maghanda
na ako. Sarap bangasan ng babaeng 'to eh. 'Yung feeling na ang sarap din niyang
itapon sa bermuda triangle--"

Hindi na naituloy ni Law ang kanyang sasabihin nang hampasin ni Savannah ang batok
niya. Hindi pa siya nakuntento, ni-headlock pa niya si Law. Napatingin tuloy ang
mga tao sa kanila pero wala na siyang pakealam. Ang gusto niya lang ngayon ay
bugbugin si Law.

"A-Aray ko naman! Napakabayolente mo talaga!" sigaw niya.

"Kung ayaw mo naman palang sundin ang mga pinapagawa ko, eh di sana hindi ka na
lang sumunod! Gago nito! Ako pa 'tong sinisisi mo. Tinidorin kita dyan eh."

Kinuha ni Savannah ang tinidor at kunwaring isasaksak kay Law pero tinawanan lang
siya ng binata. Napakamainitin kasi ng ulo ni Savannah. Hindi niya alam kung bakit
napapagtiyagaan niya ang isang babaeng katulad niya. Palagi siyang bugbog-sarado
dito at palagi ding nanganganig ang eardrums niya dahil sa lakas ng boses nito.

"Ang dami mo na namang kinakain. Wala ka talagang kabubusugan no?" pagpansin ni Law
sa pagkain ni Savannah.

Si Savannah kasi ang may pinakamaraming ini-order. Naka-burger, large fries, 2-

piece chicken with 2 cups of rice at isang large coke ang nasa harapan niya.
Tinawag pa niya ang waiter para magpadagdag ng isang chocolate sundae. Dinaig pa
niya ang appetite ng isang lalake.

"Pake mo? Umorder ka na din kaya?" pagtataray niya. "Tsaka hindi ka na ba nasanay?
Ganyan naman kadami parati ang kinakain ko."

"Magugulat ka sa laman ng bag ni Savannah. Mas marami pa ang pagkain kaysa sa

damit." natatawang sabi ni Irrah.

"Pig." bulong ni Law pero nagawa pa ring marinig ni Savannah.

Siniko niya si Law sa tiyan kaya naman napasubsob na lang si Law sa lamesa dahil sa
sakit. Wala namang ginawa ang tatlo kundi ang tawanan silang dalawa.

Matapos magpalipas ng oras sa pagkain ay bumyahe na sila patungo sa school kung

saan ang meeting place. Nakita nilang nakaparada na ang apat na bus sa may parking
lot. Madami-dami na ding estudyante ang nakasakay sa kani-kanilang bus.

Nang mapuno na ang lahat ng bus ay nagsimula na itong umalis. Mga isa't-kalahating
oras pa ang aantayin nila bago makarating sa Tagaytay kung saan gaganapin ang
camping. Proyekto ito ng Student Council at si Harold ang nakaisip na gawin iyon
para mawala ang boundary sa pagitan ng tao at bampirang estudyante. Napapadalas
kasi ang away sa pagitan ng dalawang panig kaya naman ang camping ang naisip niyang
paraan para magkaayos ang lahat.

"Ang dami mo yatang dala, Irrah?" tanong ni Jinnah habang inaayos nila ang kanilang
mga gamit. Nakarating na kasi sila sa kanilang destinasyon at nagtatayo na din sila
ng kani-kanilang tent.

"Oh, not really. Nagpadami lang ay ang mga libro na dala ko." nakangiting sagot
niya. "Hindi naman ako interesado sa mga activities na gagawin dito. Mas gusto ko
pang maiwan dito sa tent at magbasa ng libro."

Napangisi naman si Jinnah at kinurot ang magkabilang pisngi ni Irrah.

"Hindi pwede no! Dapat sumama ka saming mamasyal dito! Paminsan-minsan, iwanan mo
muna ang pagiging bookworm mo at mag-enjoy ka kasama namin! Ang ganda dito at
kitang-kita pa ang Taal Lake kaya dapat i-enjoy mo na ang pag-stay natin dito."

"She's right. Ang unang araw ay free time natin. Pwede tayong magpunta sa kung saan
natin gusto. I won't let you stay here reading your books." sabi naman ni Savannah
na nakapasok na pala sa loob ng tent. Silang tatlo kasi ang magkakasama sa iisang
tent samantalang magkasama naman sina Law at Blade.

Iniwan na muna ni Savannah sina Jinnah at Irrah para puntahan si Harold at Warren
na abalang nag-aayos din ng kanilang tent. Magkasama kasi sina Harold at Warren sa
iisang tent. Napangisi naman si Savannah nang makita ang nakasimangot na mukha ni
Warren. Si Harold kasi ang nagpumilit na dapat silang dalawa ang magkasama sa
iisang tent.

"Dyosang Savvy!" bati ni Harold sa kanya. "Nandito ka ba para masilayan ang walang
kupas kong ganda?" nagbeautiful eyes pa siya at ngumuso.

Tinampal naman ni Savannah ang nguso ni Harold. "Magtigil ka nga. Ang kapal-kapal
ng lipstick mo! Punasan mo nga 'yang bibig mo!" Lumapit si Savannah at pilit
inaalis ang lipstick ni Harold pero tinakbuhan na siya nito. Napatawa na lamang
siya dahil dito.

Nilapitan naman niya si Warren na abala sa pag-aayos ng tent nila ni Harold.

“Busy masyado ah?” nakangiting tanong niya.

“Oo eh. Ang hassle talaga kapag member ng Student Council.” reklamo niya. “By the
way, mabuti naman nakasama ka. Akala ko may mga bagay ka pang aasikasuhin eh.”
“Madami pa nga akong aasikasuhin pero isinantabi ko muna dahil gusto ko talagang
maranasan mag-camping. Tsaka pahinga ko na din ito sa lahat ng mga ginagawa ko.
This is my day to relax.”

Napangiti na lang si Warren. “Oh, nakita ko nga pala si Law na kasama si Sydney.
Hindi ko alam na close pala ang dalawang ‘yun?” tanong niya. Natigilan na lang si
Warren nang mapagtanto niya ang kanyang sinabi. Nakita niya ang reaksyon ni
Savannah. Biglang napalitan ng masama ang mood niya. Hindi naman niya intensyon na
sabihin iyon pero dumulas na lang sa bibig niya. Pati rin kasi siya ay hindi
makapaniwala na magkaibigan pala sina Law at Sydney.

“Where are they?” malamig na tanong niya.

“Sa tingin ko nagpunta sila doon sa may cliff. May mini garden kasi doon sa
pagkakaalam ko. Gusto mong samahan kita? Sakto tapos na rin ako dito.”

Umiling si Savannah para ipakitang tumatanggi siya. Baka kasi magresulta na naman
sa hindi pagkakaintindihan kung isama pa niya si Warren doon. Sakto namang dumating
si Harold kaya naman dinakot ni Savannah ang hood sa suot na jacket nito at hinila
siya papunta sa kanyang tabi.

Napairit naman si Harold dahil sa ginawa ni Savannah. “Ouchy ha! Kaurat ka! Bakit
ka ba nanghihila?” inis na sabi nito.

“Si Harold na lang ang isasama ko.” nakangising aniya kay Warren.

“Wherelalu tayo gogora---Ay kaloka ‘to! Kailangan talagang manghila?” reklamo niya.

Hindi na nagsalita pa si Savannah at hinila na lamang niya si Harold patungo sa

kinaroroonan nina Law at Sydney. She’s jealous. Alam niyang wala siyang karapatang
magselos dahil hindi pa naman siya girlfriend ni Law pero gusto niya lang isampal
kay Sydney ang katotohanang hanggang kaibigan na lang siya ni Law. Noong una pa
lang niyang nakita si Sydney ay alam na niyang may gusto ang ito kay Law at dahil
isa siyang bampira, nabasa din niya ang nasa isip nito.
“Gosh, pretender pala ang Sydney na ‘yon eh!” bulalas ni Harold matapos niyang
ikwento ang lahat dito.

“A great pretender. Bait-baitan kapag kasama si Law pero kapag nakatalikod ang sama
ng tingin sakin. Kung gusto niya ng away, ilabas niya ang tunay niyang pagkato
hindi ‘yung nagtatago siya sa anino ng pagkataong ginagamit niya para lang
magustuhan siya ng ibang tao.”

“Ayun sila oh!” turo ni Harold sa dalawa na magkatabing nakaupo sa may bench at
nagtatawanan.

Hindi na nagdalawang-isip pa si Savannah na lapitan ang dalawa. Natatawang sumunod

naman sa kanya si Harold. Nang makarating na silang dalawa sa harapan nina Sydney
at Law ay natigil ang dalawa sa pagtatawanan. 

"Savannah, may kailangan ka?" nagtatakang tanong ni Law.

Hindi niya pinansin ito at mas pinili niyang tingnan si Sydney. Nakangisi ito sa
kanya ngunit nang tumingin si Law sa kanya ay biglang napalitan ng matamis na ngiti
ang kanyang ngisi. Napayukom naman ng kamao si Savannah. Sa lahat ng ayaw niya ay
ang mga taong mapagpanggap. Ano bang mapapala nila kung ikukulong nila ang sarili
nila sa isang personalidad na hindi nila gusto? Bakit hindi na lang nila ipakita
ang tunay nilang kulay?

"Mukhang nagkakatuwaan yata kayong dalawa ah? Can I join?" nakangising tanong niya.

Natahimik naman si Law dahil sa sinabi ni Savannah. Nag-iisip kasi siya kung bakit
parang biglang ang sama ng mood nito. Maya-maya ay napatawa na lang siya dahil sa
isang bagay na napagtanto niya.

Tumayo siya at inakbayan si Savannah. Kinuha niya ang lollipop na nakasubo sa bibig
niya at isinubo kay Savannah.

Agad namang pumalag si Savannah at inalis ang lollipop sa kanyang bibig.

"Yuck! Ang baboy nito! Lollipop mong may laway na tapos isusubo mo sakin?" reklamo
niya. "Tsaka wag mo nga akong akbayan! Gusto mo bang sikmuraan kita?"

Patuloy pa rin sa pagtawa si Law pero hindi niya inaalis ang pagkaka-akbay niya kay
Savannah. Ni hindi na nga naalalang kasama nga pala nila si Sydney.
"You're so obvious, Vannah. You're jealous!" bulalas niya.

Napatigil naman si Savannah sa pag-alpas mula kay Law. "What the hell?" she
deadpanned. "I'm not jealous! Ang kapal naman ng mukha mong sabihin na nagseselos
ako? Gusto ko lang namang sumali sa usapan niyo ah? Tingin ko kasi ang saya-saya ng
usapan niyo, gusto kong maki-join. Masama ba 'yon?"

Habang patuloy na nagtatalo sina Savannah at Law ay nilapitan naman ni Harold si

Sydney na masamang nakatingin kay Savannah. Naiinis siya dahil nakuha na naman nito
ang atensyon ni Law. She wants Law all by herself. Bakit kailangang umepal ni
Savannah?

"Oh, girl? Nakatunganga ka lang dyan? Pwede ka ng mag-exit sa scene kasi hindi ka
na kailangan." pang-aasar ni Harold. 

Masamang tiningnan ni Sydney si Harold. "Shut up. I don't need your opinion,
faggot." inis na sabi nito.

Imbis na mainis ay napatawa na lang si Harold. "Harsh! But one more thing, they
don't need you here, b_tch."

Padabog na tumayo si Sydney at lumakad papalayo. Muling napatawa si Harold dahil sa

inasal nito. Buong akala niya ay mabait si Sydney. Hindi kasi halata sa mala-anghel
nitong mukha na ganoon ang ugali niya. Masipag din siya sa gawain sa Student
Council at madaling i-approach pero hindi niya alam na lahat ng 'yun ay
pagpapanggap lang.

"Fine, I'm jealous! Pero wag mo akong asarin na parang hindi ka nagselos kay Cross!
Akala mo ba hindi ko napansin noong isang Linggo? Bigla ka na lang nagpaalam habang
nagkekwento ako tungkol kay Cross. Ilang oras kong pinag-isipan 'yun at sigurado
akong nagselos ka!" nakangising sabi niya. 

Noong una ay hindi agad napansin ni Savannah kung bakit biglang umalis noon si Law
pero nang matapos ang training niya ay pinag-isipan niya iyon ng mabuti at ang
unang sagot na pumasok sa isip niya ay nagseselos si Law kay Cross.

Napakamot naman si Law sa kanyang batok. "Oo na. Hindi mo naman ako masisisi.
Sobrang close kayo ng Cross na 'yun tapos 'yung mga tingin niya sayo sa picture
parang higit pa sa tagapag-alaga ang tingin niya sayo. Pakiramdam ko gusto niya
hindi bilang babaeng inaalagaan niya kundi bilang babaeng gusto niyang makasama."
Itatanggi sana ni Savannah ang mga sinabi ni Law ngunit bago pa niya magawa iyon ay
nakarinig sila ng malakas na pagsabog na nanggagaling sa kung nasaan nakatayo ang
mga tent. Nakarinig din sila ng sigawan mula doon. At umakyat sa kalangitan ang
maitim at makapal na usok.

Mabilis silang tumakbo patungo sa kinaroroonan ng kanilang mga kasama. Hindi

maintindihan ni Savannah ang kanyang nararamdaman. Pakiramdam niya ay may mas
malaki pang hindi magandang mangyayari.

Pagkarating nila doon ay may malaking crater na sa gitna ng lupa. Lahat ng tent ay
nagliliyab at ang ilan sa mga estudyante ay sugatan. Agad na nagpunta si Savannah
sa tent nila Jinnah at Irrah. Nakahinga naman siya ng maluwag nang makitang ligtas
ang mga ito pati na rin sina Harold at Blade.

"Sinong may gawa nito?!" galit na sigaw niya.

"H-Hindi namin alam. Nakarinig na lang kami ng isang malakas na tunog at pagyanig
sa lupa. Pagkatapos noon ay bigla nagkaroon ng malaking pagsabog." paliwanag ni
Jinnah. "Nakarinig din kami ng tunog mula sa isang helicopter. Sa palagay ko ay
kaaalis lamang nito."

Habang nagpapaliwanag si Jinnah ng mga nangyari ay nakarinig na muli sila ng

sigawan. Tumakbo si Savannah patungo doon at nakita niya ang limang itim na
sasakyan na patungo sa kanila. Sa likudan nito ay may mga naglalakad na bampira.
Sira-sira ang kanilang mga damit at para bang wala sa sarili.

Ang mga bampirang ito. Katulad nila 'yung mga sumugod sa akin noon.

"Lumayo kayong lahat dito! Hindi na ligtas sa lugar na 'to!" sigaw niya at itinaboy
lahat ng estudyanteng malapit sa kanya.

Dahil na rin sa kaba at takot, mabilis silang sumunod at umalis sa lugar na 'yon
bago pa sila mapahamak.

Hinarangan niya ang mga sasakyang papalapit. Sabay-sabay naman itong tumigil dahil
sa kanyang ginawa. Ang mga bampirang naglalakad sa likudan ng mga ito ay nagtungo
sa unahan ng sasakyan na para bang poprotektahan nila ito.

"Savannah!"

Napatingin siya sa kanyang likuran at nakitang papalapit sa kanya sina Irrah,

Jinnah, Blade at Law. Mapupula na ang kanilang mga mata at nakalabas na din ang
kanilang mga pangil, indikasyon na handa na silang lumaban. Kung sinoman ang nasa
likod ng lahat ng ito, sapat na iyon para kumulo ang dugo niya sa pagkasabik sa
laban na mangyayari. Matagal-tagal na ding hindi siya napapasabak sa labanan at
gusto din niyang subukan ang kapangyarihan niya sa kalaban.

Ngayon ay magagamit na niya ang totoong kapangyarihan ng Tenfold.

"So all we gonna do is to kick their butts, right?" tanong ni Blade habang
pinapatunog ang mga buto sa kanyang kamao.

"And send them flying back to where they belong." dagdag pa ni Irrah. Hinubad niya
ang suot niyang salamin at nilagay sa kanyang bulsa. Inilapag niya din muna ang
librong hawak niya para sumali sa laban.

Nagsimula nang sumugod ang mga bampira sa kanila. Nasa limampu ang bilang nila pero
hindi sapat na dahilan 'yun para manguna sila sa laban. Noong una ay tanging si
Savannah lamang ang gusto nilang sugurin ngunit nang sumugod na din sina Law ay
nagsimula na ang tunay na laban.

Ginamit ni Savannah ang Immortal Sword at ang Iron Whip para mas mapadali ang
pagtalo niya sa kalaban. Isama pa ang isa pang kapangyarihan ng Tenfold na kapag
natamaan siya ay babalik lamang ng sampung beses ang lakas nito sa kalaban. 

Nang matalo na nila ang kalaban ay handa na sana silang sumugod sa mga sasakyan
ngunit laking gulat nila nang mabuo muli ang katawan ng mga bampirang natalo na
nila. Sabay-sabay silang tumayo na para bang walang nangyari. Sigurado silang
natalo na nila ito, karamihan pa sa kanila ay nadukot na ang puso pero nagawa pa
rin nilang tumayo. Unti-unti ding gumagaling ang mga sugat nila.

"Imposible 'to." bulong ni Jinnah.

Bumukas ang pintuan ng isang sasakyan at bumaba ang isang lalakeng nakamaskara. 

"Siya ang dumukot kay Trinity!" bulalas ni Irrah.

Tumawa naman ang lalake at sumandal sa kotse na nasa tabi niya. 

"Anong kailangan mo samin?" tanong ni Savannah.

"I just want to show you the new power of the Vampire Hunters," aniya. "And I want
to see how they beat the crap out of you."

***
Lei/shinkumi's Note: Puro action na ang naiilagay ko. Wala ng romance. HAHAHA.
Panay manga kasi ang binabasa ko tapos puro action at adventure ang genre. OTL. Wag
kayong magtaka kung biglang magka-pirata dito kasi One Piece ang binabasa ko.
Charot. Hahaha. Sana nagustuhan niyo ang update~

Sorry din sa typos. Di ko na siya nacheck. Nitatamad ako. Mehehehe.

=================

Chapter Thirty-Five: The Root of Evil

Chapter Thirty-Five: The Root of Evil

Nauubusan na ng lakas si Savannah sa pakikipaglaban pero walang sawa pa ring

nabubuhay ang mga bampirang umaatake sa kanila. Ginawa na niya ang lahat ng paraang
naiisip niya pero hindi pa rin niya malaman kung anong kahinaan ng mga bampirang
ito. Kahit ilang beses pa niyang patayin ang mga ito ay babalik at babalik pa rin
sila sa dati.

"Ano bang meron sa mga lintik na bampirang 'to?! Bakit ayaw nilang mamatay?!" inis
na sabi ni Law habang patuloy na sinusuntok ang ulo ng bampirang umatake sa kanya.
Kahit pa durugin niya ang utak nito ay hindi pa rin ito namamatay.

These creatures are in a whole new level. They're way more powerful than Fiends
that existed during the war between the Legendary Vampire and the Vampire Hunter
that marks the new era. Mukhang imposible na matalo sila dahil para bang wala
silang kahinaan. Dukutin man ang kanilang puso, gawing abo man ang kanilang utak at
bali-baliin man ang kanilang mga katawan ay magbabalik lang sila sa dati na para
bang walang nangyari.

Nauubusan na si Savannah ng pasensya at nauubusan na din siya ng paraan sa kung

paano niya matatalo ang kalaban.

Tumingin siya sa lalakeng nakamaskara na kalmadong pinapanood ang nangyayari.

Naisip niyang kung hindi niya magagawang talunin ang mga bampirang sumusugod sa
kanya, mas magandang ideya kung ang kanilang pinuno ang kanyang tatapusin.

Mabilis siyang tumakbo patungo sa kinatatayuan ng lalakeng nakamaskara pero mabilis

siyang pinalubutan ng dalawampung bampira. Kinalmot at sinuntok siya ng mga ito
ngunit bumabalik lamang sa kanila ang kanilang ginagawa dahil sa Tenfold.
Napakalaking tulong ng abilidad niyang iyon pero hindi pa rin iyon sapat para
matalo ang kalaban.

Napansin naman ni Law ang gustong gawin ni Savannah kaya naman siya na lamang ang
gumawa. Nakita niya kasing si Savannah ang pinupuntirya ng mga bampira na para bang
naka-set na sa kanilang isip ang kailangan nilang gawin. Hindi niya alam kung anong
klaseng bampira ang mga kinakalaban nila pero ang tanging gusto niya lang gawin ay
tulungan si Savannah. Hindi niya hahayaang mapahamak si Savannah nang wala man lang
siyang ginagawa para tulungan siya.

Tumakbo siya patungo sa lalakeng nakamaskara. Kahit na hinarangan siya ng sampung

bampira ay mabilis niyang naalis ang mga ito sa dinadaanan niya. Mukha namang
nagulat ang lalakeng nakamaskara sa mabilis niyang pagsugod ngunit wala itong
ginawa kundi ang tumayo lamang. Nakalapit na't lahat sa kanya si Law pero kalmado
pa rin siya.

Dinakot ni Law ang kanyang kwelyo at itinaas sa ere. Mas lalong nadagdagan ang inis
ni Law nang ngisian siya nito. Ang maskara kasi nito ay nakakatakluban lamang
hanggang sa kanyang ilong. Tanging ang bibig lamang niya ang nakalabas.

"Who would have thought you're still alive? I thought you died from the explosion.
Muntikan na kitang hindi makilala dahil sa normal na kulay ng buhok at mga mata
mo." humahalakhak na sabi niya. 

Natigilan si Law dahil sa sinabi nito. "K-Kilala mo ako?"

Muli siyang tumawa. "Of course, you're the root of evil."

Mas lalong hinigpitan ni Law ang pagkakahawak niya sa kwelyo nito. "Anong ibig mong
sabihin?! Anong alam mo sa akin?!

Hindi maintindihan ni Law kung bakit nanggagalaiti siya sa galit. Hindi niya alam
kung papaniwalaan niya ba ang sinabi nito. Kung iisipin, pamilyar ang lalake sa
kanya kahit na hindi naman niya nakikita ang kabuuan ng mukha nito. Pakiramdam niya
ay nakita na niya ito dati at ang presensya nito ay nagbibigay sa kanya ng
kakaibang pakiramdam. Kung sinoman ang lalakeng ito, may posibilidad na may alam
siya tungkol sa nakaraan niya pero ayaw niyang kumapit sa posibilidad na iyon. Ayaw
niyang magkaroon ng koneksyon sa taong gustong magdala ng kapahamakan kay Savannah.

"Madami akong alam tungkol sayo." nakangising sabi nito. "Madami akong alam higit
pa sayo, Subect #1000. Hindi ko inaasahang sa kabilang panig ka napunta."

May kung anong dumiklap na parang kuryente sa kanyang isipan at muli niyang naalala
ang pagsabog na tanging naaalala niya tungkol sa nakaraan niya. Ngunit may
pagkakaiba ngayon. Isang imahe ng lalakeng nasa loob glass tube ang pumasok sa
kanyang isipan na hindi niya alam ang dahilan. Pagkatapos niyang makita ang imahe
ng lalake sa loob ng glass tube ay biglang naganap ang pagsabog hanggang sa muli
siyang nabalik sa realidad.

Hindi siya makagalaw sa kanyang kinatatayuan. Gusto niyang itanong sa lalake ang
lahat ng bagay na nalalaman niya pero natatakot siya. Natatakot siyang malaman kung
ano o sino ba talaga siya. Kahit pa matagal na niyang gustong malaman ang
pinagmulan niya, hindi niya inaakalang kapag nagkaroon na siya ng pagkakataon na
malaman iyon ay matatakot siya nang ganito.

"Law! Lumayo ka sa kanya! Delikado siyang tao!" sigaw ni Irrah ngunit hindi gumalaw
si Law.

Tumawa lamang ang lalake sa kanyang sinabi.

"What is he doing there?! Bakit nakatayo lang siya?!" tanong ni Savannah sa kanyang
sarili.

Inilabas niya ang Iron Whip at ginamit iyon para ipulupot sa bewang ni Law. Hinila
niya si Law papunta sa kanya nang walang kahirap-hirap. Kahit na naalis na niya si
Law sa harapan ng lalakeng nakamaskara ay para bang wala pa rin ito sa kanyang
sarili. Kung anoman ang sinabi ng lalake kay Law, nasisigurado niyang hindi ito
basta-basta para magkaganito siya. 

Itinuon niya ang atensyon sa lalakeng kalmado pa ring nakatayo sa tabi ng kanyang
kotse. Hindi man makita ni Savannah ang kabuuan ng kanyang mukha, ang aura nito ay
nagsusumigaw ng panganib.

Lumapit na sa kanila sina Irrah, Jinnah at Blade na mukhang pagod na rin sa paulit-
ulit na pakikipaglaban.

Napalibutan na sila ng kalaban at wala na silang maisip na paraan kung paano

talunin ang mga ito. Kahit anong gawin nila, wala na silang takas. Pero may isang
plano pang naisip si Savannah, kung hindi niya kayang talunin ang mga bampirang ito
ay susugudin na lamang niya ang lalakeng nakamaskara na nagsisilbing pinuno nila.
Kung sinoman o anoman ang nasa loob ng sasakyan, siguradong mas malalakas sila.
Ginamit lang nilang front liners ang mga bampirang ito para pahinain sila at kapag
nangyari 'yun, kukuhanin nila ang pagkakataong iyon para talunin sila.

Kumilos na siya patungo sa lalakeng nakamaskara ngunit mabilis siyang hinarangan ng

mga bampira. Kahit na walang silbi ang gawin nilang pag-atake sa kanya ay napansin
niyang mas bumibilis ang pagregenarate ng mga ito. 

Narinig na naman niya ang nang-uuyam na tawa ng lalake.

"Wala na kayong magagawa pa. They're the new weapon of the Vampire Hunters! They're
invincible! They will annihilate your kind! Kahit anong gawin niyo, hindi niyo sila
matatalo. Even the Legendary Vampire can't beat! Sumuko na lang kayo. This day will
mark the new era that that the Vampire Hunters will reign!" puno ng determinasyon
na sabi nito. "This will be the end to the low creatures like you!
Naiyukom ni Savannah ang kanyang kamao. "Nakakatawang isipin na bampira din ang
gagamitin niyo para matalo niyo kaming mga bampira. Wag kang masyadong magmalaki
dahil sa ginagawa niyong pag-e-eksperimento sa mga bampirang walang kamalay-malay
para lang matalo kami ay isang kaduwagan! Bakit hindi niyo kami labanan gamit ang
sarili niyong lakas? Gumagamit pa kayo ng mga bampira para lang mapagtakpan ang
kahinaan niyo? You will never beat us! You're the low creature here, dipsh_t!"

"Whatever you say, Savannah Kier Walker. Whatever you say." nakangising aniya
ngunit biglang sumeryoso ang kanyang mukha na siyang nagbigay ng kilabot sa lahat
pati na rin kay Savannah. Hindi niya inaasahan ang presensya ng lalakeng ito. Nag-
uumapaw sa kanya ang kasamaan. "But I'll make sure that I'll kill of you 'til
there's nothing left! Pagkatapos ko sa inyo, isusunod ko ang walang kwenta mong ama
at ina na sumira ng lahat sa amin! Pahihirapan ko sila hanggang sa lumuhod sila sa
harapan ko para magmakaawa. Gagawin ko ang lahat para lang makapaghiganti!"

Anger build up in Savannah's chest. When the masked man mentioned his Mom and Dad,
she felt the urge to punch him. Para bang nawala siya sa kanyang sarili at tanging
gusto niya lamang ay ang bangasan ang pagmumukha ng lalake.

Mas mabilis pa sa kidlat na gumalaw si Savannah na halos hindi na siya nagawang

pigilan pa ng mga bampirang nakapaligid sa kanya. Isang segundo lamang ang lumipas
nang makarating siya sa harapan ng lalakeng nakamaskara.

Pinagpawisan ng malamig ang lalake dahil sa mabilis na pagsulpot ni Savannah sa

kanyang harapan. Hindi niya alam kung bakit hindi kaagad siya nakagalaw. Mabilis na
lumapat ang kamao sa pisngi ng lalake. Tumalsik siya hanggang sa mapasandal siya sa
may punto. Nabiak ang maskara sa kanyang mukha at nakita na niya ang kabuuan ng
mukha nito.

Bumukas ang pinto sa limang sasakyan at may lumabas na tatlong lalake at dalawang
babae mula dito. Nakasuot sila ng itim na suit. Mabilis nilang dinaluhan ang
kanilang pinuno.

"M-Master Cinna!" tawag ng lalakeng may malaking pangangatawan.

"I-Idiots! Sinong may sabing lumabas kayo?! This is not the time!" sigaw ni Cinna.
Umiling ang isa sa dalawang babae. "Hindi ka namin pwedeng hayaan dito. Hindi na
kami makapag-intay! Gusto na naming lumaban!" reklamo niya.

Hindi na maganda ang nangyayari. Ang limang Vampire Hunters na lumabas ay hind
simpleng Vampire Hunters lamang. Nararamdaman ni Savannah ang kapangyarihan sa
kanila. Nasisigurado niyang isa din sila sa mga kinalabasan ng eksperimento ng mga
Vampire Hunters. Hindi siya makapaniwalang aabot sa ganito ang lahat. Buong akala
niya ay wala nang natira sa mga Vampire Hunters. Kung meron mang natira, akala niya
ay tapos na sila sa pagiging hunter nila ngunit nandito ang lalakeng nagngangalang
Cinna na siyang nagsisilbing pinuno nilang lahat.

Lumapit si Irrah kay Savannah.

"This is not good, Sav. In our current state, we can't beat them up." nag-aalalang
sabi niya.

"Anong gagawin natin? Tatakbo? I can't run. Kapag nasimulan ko na, tatapusin ko."
determinadong sabi niya.

Kahit ano pang mangyari, tatapusin niya ang labang ito. Hindi na rin naman sila
makakatakbo. Madaming taong mapapahamak kung aalis sila dito. Tanging sila ang
makakapigil sa mga Vampire Hunters na walang alam kundi ang manggulo.

"What a brave thing to say, Walker." nakangising sabi sa kanya ng babae. Kagaya ng
mga kasama niya ay nakasuot siya ng itim na suit. Nakalugay ang blonde at mahaba
niyang buhok. Napansin ni Savannah ang kakaibang kulay ng mga nito. Parang nagiging
blue at nagiging yellow. Nasisigurado niyang hindi bampira ang mga 'to pero
nakakaramdam siya ng umaapaw na lakas mula sa kanila. "Siguraduhin mong hindi ka
uuwing luhaan pagkatapos ng laban na magaganap. Por que anak ka ng Legendary
Vampire at tinuturing na itinakda ay hindi mo pa rin kami matatalo."

Hindi nagustuhan ni Savannah ang tabas ng dila ng babae kaya naman mabilis niyang
pinalabas ang Poison Arrow at walang ano-ano'y itinira ito sa direksyon ng babae.

Nagulat silang lahat dahil sa kanyang ginawa ngunit mabilis na naiwasan ng babae
ang pana at tumama ito sa may puno.

Mukhang hindi nagkamali si Savannah sa kanyang iniisip. Malalakas ang mga ito.
Hindi na siya nagulat pa na naiwasan ng babae ang pana niya kahit na mas mabilis
ang lipad nito, kung tutuusin ay mas mabilis pa ito sa bala ng baril pero nagawa pa
rin niya itong iwasan.

"What a lame trick. Wala ka na bang ibang kayang gawin?" nag-aasar na sabi niya.
"Savannah, she's provoking you. Don't be so reckless!" ani Irrah. "Nararamdaman mo
naman ang kapangyarihan nila, hindi ba? Limited lang ang pwede nating maramdaman
pero malalakas na sila. What more kung ilabas na nila ang tunay nilang lakas?
Think, Savannah, we can't beat them up."

"But at least let me try! If I die, then so be it! It's good to die while fighting
than die without trying."

Napabuntong-hininga na lamang si Irrah. Sa ganitong pagkakataon ay hindi na nila

mapipigilan pa si Savannah. She's really like her Dad. Kung anong gusto niyang
gawin, gagawin niya. She's too reckless but she doesn't give a damn. Kung mamatay
man siya ngayon, hindi niya 'yon poproblemahin as long as nagawa niya ang gusto
niyang gawin.

"How fearless." nakangising sabi ni Blade. "Mukhang wala na tayong magagawa kundi
ang lumaban na din."

"Hoy, Law, kung tatanga ka na lang dyan, mamamatay ka ng maaga." sabi ni Jinnah
habang tinatapik sa balikat si Law.

Nabalik naman siya sa realidad. Hindi dapat siya nagpapaapekto sa sinabi ni Cinna.
Kung ano mang kinalaman nito sa nakaraan niya ay isasantabi niya muna. Kailangan
niyang lumaban ngayon para maprotektahan si Savannah.

Humilera sa isang linya ang limang Vampire Hunter samantalang si Cinna naman ay
tahimik lamang na nanonood pero may matagumpay na ngiti sa kanyang labi. Para bang
kahit hindi pa nagsisimula ang laban ay nasa kanya pa rin ang tagumpay hanggang sa
huli.

"I guess there's no helping it then? We should start kicking asses again." nag-
iinat na sabi ni Blade.

Humilera na din sila at tinapatan ang gusto nilang makalaban.

Ang mga limang Vampire Hunter na nasa harapan nila ay ang mga bagong human weapon
ng clan. Sila ay nag-undergo sa isang experiment kung saan mas lalo silang
pinalakas para magkaroon ng tyansa sa pakikipaglaban sa mga bampira.

Si Houstin Crone ang tumatayong leader nilang lima. May malaki siyang pangangatawan
at may kalakihan sa normal na tao. Ang kanyang katapat ay si Blade. Si Jackson
Cobia naman ang tumatayong kanang kamay ni Houstin na ang katapat ay si Irrah. May
kapayatan ang katawan niya ngunit mukha siyang maliksi. Si Galileo Rishette naman
ang katapat ni Law. Mataba ang kanyang pangangatawan at mukhang mahina ngunit nag-
uumapaw ang lakas sa kanya. Si Qui Hermes naman ang katapat ni Savannah. May hawak
siyang kulay gintong spear. At si Olga Falcon naman ang katapat ni Jinnah. Kagaya
ni Qui ay may hawak din siyang armas ngunit ito ay espada.

"Hindi yata magandang tingan kung sabay-sabay tayong susugod sa isa't-isa."

panimula ni Houstin. "Bakit hindi tayo magkaroon ng parang isang tournament? Isa
laban sa isa at ang mawalan ng buhay ay siyang talo."

Tinanggap naman nila ang gustong mangyari ng mga Vampire Hunter. Unang humakbang
pauna si Jackson Cobia na siyang katapat ni Irrah. Nakangisi ito na para bang
sigurado na siya sa kanyang tagumpay.

Nairita naman si Irrah sa kayabangan nito. "What a douche." bulong niya sa kaniyang
sarili.

"Irrah Falcon." tawag niya. Nagulat naman si Irrah dahil alam nito ang kanyang
pangalan. "Nakakalungkot isipin na tuluyan nang nabahidan ng masamang dugo ang mga
'Falcon'. Nagsimula ang lahat nang ito kay Cross Falcon at hindi na napigilan pa.
Para sa amin, isang kahihiyan ang pamilyang Falcon pero dahil sa may ilang Vampire
Hunter na nagdadala pa rin ng apelyidong iyon ay wala na kaming nagawa kundi ang
tanggapin na lang iyon."

"Ang dami mo pang sinasabi." malamig na turan niya ay nagsimula nang sumugod.

Hindi man masyadong espesyal ang kanyang kapangyarihan ay nakuha niya ang lakas sa
ama niyang si Israel. Kaya niyang ilabas ang kapangyarihan na namana niya kay
Israel ngunit limitado lamang ito. Pero sapat na iyon para magkaroon siya ng lamang
sa laban.

Mabilis siyang sumugod kay Jackson at nagpakawala ng isang suntok ngunit mabilis na
nakaiwas si Jackson. Hindi makapaniwala si Irrah sa naging bilis nito. Totoo nga
ang hinala niya, hindi lamang sila basta Vampire Hunter lang. Nakakapagtakang wala
man lang hawak na armas si Jackson. 

Muli siyang sumugod at nang magawa niyang suntukin ito ay napangiwi siya sa sakit
ng kanyang kamao. Mabilis siyang umatras palayo kay Jackson. Tiningnan niya ang
kanyang kamao at nagdudugo ito. Sinubukan niyang tuwidin ang kanyang mga daliri
pero nagtunugan ang kanyang mga buto. Pakiramdam niya ay nabasag ang buto niya sa
kanyang mga daliri.

Hindi man lang gumalaw si Jackson sa kanyang kinatatayuan. Wala man lang itong
nakuhang galos mula sa kanyang suntok. Hindi niya inaasahang magiging matibay na
kalaban ito kahit na payat ang kanyang pangangatawan.

Napansin naman niyang may kulay pilak sa parte ng kanyang pisngi na sinuntok ni
Irrah. Para itong bakal na nakabalot sa kanyang katawan.

"Hindi tatalab sa akin ang kahit anong sipa, suntok o kung ano mang atake dahil
kaya kong gawing bakal ang buo kong katawan." nakangising paliwanag niya. "Kapag
sintunok mo ako o kaya sinipa mo ako, mawawasak lang ang mga buto mo. Sumuko ka na
kung ayaw mong mamatay!"

Nagsimula nang sumugod si Jackson. Sobrang bilis niya na halos hindi na makita ni
Irrah ang bawat galaw niya. Kahit pa gawing alerto ni Irrah ang kanyang sarili ay
hindi niya magawang sundan ang galaw nito.

Napasigaw na lamang siya nang maramdaman niyang may sumiko sa kanyang likod.
Napaluhod siya sa lupa at napasuka ng dugo. Pakiramdam niya ay naapektuhan ang
kanyang spinal cord. Kung normal na tao lang siya ay baka sa isang tirang iyon ay
patay na siya.

Tatayo na sana siya ngunit mabilis siyang sinuntok ni Jackson. Pinalubutan niya ng
bakal ang kanyang kamay kaya naman malaki ang naging pinsala kay Irrah. Napahiga
siya sa lupa at ang suntok na ibinigay ni Jackson sa kanya ay sapat na para unti-
unti siyang mawalan ng malay.

"Damn it! Why am I so weak?!" bulong niya sa kanyang sarili. "I can't go on like
this."

Kahit na masakit ang buong katawan ay dahan-dahan siyang bumangon. Hindi niya
ininda ang sakit ng mga tira ni Jackson. Unti-unting umapaw papalabas ng kanyang
katawan ang itim na aura kasabay nang pag-apaw ng malakas na kapangyarihan.
Tiningnan niya ang kanyang mga kamay at laking gulat niya nang may lumabas na hugis
bilog at kulay pulang ilaw dito.

Naalala niya ang sinabi ng kanya ni Israel bago siya umalis...

"There's a huge power within you, Irrah. Don't label yourself as weak. When it's
awaken, you can use it to your enemies. Ang kapangyarihan mo ay kagaya lang din ng
sa akin. It's the ball of power. It can pass through anything. It can melt. It can
destroy everything you want to destroy. Use it when you only need it."

Muli niyang tiningnan ang bagay na nasa kanyang kamay. Nagkaroon siya ng pag-asa na
matalo si Jackson kaya naman sumugod siya patungo dito. Mas binilisan pa niya ang
galaw at itinira niya kay Jackson ang kulay pulang bola sa kanyang kamay.

Binalutan naman ni Jackson ng bakal ang buo niyang katawan. Tinanggap niya ang
atake ni Irrah. Nanlaki ang kanyang mga mata ng maramdamang unti-unting natutunaw
ang bakal sa kanyang katawan kaya naman mas lalo pa niyang kinapalan ito. Ang isang
layer ng bakal na nakabalot sa buo niyang katawan ay dinagdagan pa niya ng siyam na
layer kaya naman naging balewala ang atake ni Irrah.

Hindi makapaniwala si Irrah sa kanyang nakita. Parang walang silbi ang kanyang
atake dahil nakatayo pa rin si Jackson at nababalutan ng kulay pilak ang buong
katawan.

"Hindi ba't sinabi ko na sa'yo? Walang magagawa ang mga atake mo." nakangising sabi
nito.

Iniyukom ni Irrah ang kanyang kamao. Hindi siya pwedeng matalo sa laban na ito. Ito
ang unang beses na napasabak siya sa totoong labanan kaya naman kailangan niyang
manalo. Gusto niyang maging proud sa kanya si Israel. Gusto niyang maging karapat-
dapat na anak ng dating Legendary Vampire.

Muli siyang naglabas ng ball of power sa kanyang mga kamay ngunit mas malaki na ito
ngayon. Nararamdaman niya ang pagkaubos ng kanyang lakas dahil dito pero hindi na
niya iyon pinansin. Ang mahalaga para sa kanya ay ang matalo si Jackson.

"Hindi ako titigil sa pag-atake sa'yo hanggang sa ikaw ay maabo."

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update! OTL. Salamat sa mga nag-antay! <3

Sorry sa typos. Di ko na nagawang i-back read. T__T

=================

Chapter Thirty-Six: Their True Intentions

Chapter Thirty-Six: Their True Intentions

"Anong sinasabi mong hindi ka titigil hanggang sa maabo ako?" nakangising sabi ni
Jackson habang nakasakal sa leeg ng duguang si Irrah.

Hindi na niya maigalaw pa ang buo niyang katawan dahil sa sobrang pagod at daming
pinsalang natamo niya mula kay Jackson. Buong akala niya ay sapat na ang kanyang
lakas para matalo si Jackson pero nagkamali siya. Matapos niyang ipunin ang buo
niyang lakas sa kanyang mga kamay at ibato kay Jackson ay wala pa ring nangyari.
Binalutan lamang muli ni Jackson ang kanyang sarili ng ilang layer ng bakal para
hindi siya maapektuhan sa tira ni Irrah.

Gusto niyang sundin ang sinabi sa kanya ni Israel na hindi niya dapat isipin na
mahina siya pero kahit anong gawin niya, hindi pa rin niya mapantayan ang galing ng
kanyang ama. She always looked up to him. She always wants to be strong like him.
But she can't. Kahit anong gawin niya ay hindi pa rin niya magawang manalo. Palagi
na lang siya ang inililigtas sa huli.
Hindi pwedeng matalo ako dito. Pero hindi ko na maigalaw pa ang katawan ko.

Kinagat niya ang kanyang ibabang labi at pinigilang maluha. Hindi siya pwedeng
matalo pero hindi naman niya alam ang pwede niya pang gawin para lumaban. Umaagos
na ang dugo sa iba't-ibang parte ng katawan niya dahil sa malalaki niyang sugat.
Mabagal na din ang kanyang paghilom dahil sa sobrang laki ng kanyang pinsala.
Sobrang higpit din ng pagkakasakal sa kanya ni Jackson at kaunti na lang ay
mahuhugutan na siya ng hininga. Unti-unti nang bumabagsak ang talukap ng kanyang
mga mata. Pilit niya itong pinipigilan pero nawawalan na siya ng malay.

Irrah, pull yourself together.

Mabilis na naalerto ang buo niyang katawan nang marinig niya ang boses ng kanyang
ama. Imahinasyon lang ba niya iyon? O dala iyon ng sobrang pagod? Pero boses iyon
ni Israel. 

You're my daughter so I know you can beat him. Don't compare yourself to me because
I know you can do better than this, Irrah. Malaki ang tiwala ako sa'yo. Maniwala ka
lang sa sarili mo. Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mong lagpasan ako dahil
lahat tayo ay may iba't-ibang lakas at paniniwala. Hindi mo kailangang gayahin ang
kung anong meron sa akin dahil alam kong mas malakas ang kapangyarihan mo kaysa sa
akin.

Tuluyan nang tumulo ang luha sa kanyang mga mata. Hindi niya alam kung bakit
naririnig niya ang boses ni Israel sa kanyang isipan kaya naman kahit na gusto na
niyang magpahinga ay pinilit niya ang kanyang sarili na maging matatag.

Dad, paano mo nagawang makapagsalita sa aking isipan? 

Narinig niya ang mahinhin na pagtawa ni Israel. This is with the help of Gregory
Archer. Nagkaroon kasi ako ng pakiramdam na baka nasa kapahamakan ka kaya naman
naisip kong i-contact ka nang ganito. You're in a big trouble, right? You have a
tough opponent there but you can beat that sh_t up. You're a Walker and Walkers
don't give up.

I'm sorry, Dad. Sorry dahil hindi ko ginagamit ang apelyido mo. I insisted on using
the surname 'Falcon' without considering your feelings about it.

You're still thinking about that?
ang gamitin mo, anak pa rin naman
madalas na may sariling mundo but
can't stay any longer, Gregory is
another minute. I need to go.
Hindi naman mahalaga sa akin kung anong apelyido
kita kahit anong mangyari. Napakatahimik mo at
you're always thinking too much. By the way, I
being a jerk and he can't lend me his power for

Yes, Dad. Thank you. 

Napangiti na lang si Irrah nang magpaalam si Israel sa kanya. Pakiramdam niya ay
nabuhayan siya ng loob dahil sa sinabi sa kanya ni Israel.

Gamit ang natitira niyang lakas ay muli siyang bumuo ng ball of power sa kanyang
palad. Nanlaki ang mga mata ni Jackson ng itira ni Irrah ito sa kanyang mukha. Bago
pa niya mabalutan ang kanyang sarili ng bakal ay huli na ang lahat.

Nabitawan niya si Irrah at tumalsik siya ng ilang metro mula kay Irrah. Mabilis na
tumakbo si Irrah patungo kay Jackson habang may malaking ball of power sa kanyang
kamay. Kinuha niya ang pagkakataong nakahiga si Jackson at walang malay para
umatake. Sigurado kasing kapag hinayaan niyang magising si Jackson ay hindi eepekto
ang kanyang tira. Oras na balutan ni Jackson ang kanyang sarili ng bakal ay wala na
siyang magagawa. Kaya naman nang makalapit na siya kay Jackson, hindi na siya
nagdalawang-isip pa na itira ito sa kanya.

Napinsala ang buong katawan ni Jackson dahil sa malakas na kapangyarihan ni Irrah.

Nagkaroon ng butas ang lupa dahil sa malakas na impact. Nagulantang silang lahat
dahil halos sampung talampakan ang lalim ng butas na dahil sa tira ni Irrah.

Nagkalasog-lasog ang katawan ni Jackson at nahulog sa malalim ng hukay. Napaluhod

naman si Irrah sa lupa. Muntik pa siyang mahulog sa hukay ngunit buti na lamang ay
agad siyang nailayo doon ni Savannah.

"You're amazing, Irrah." nakangiting sabi ni Savannah.

Nanghihinang ngumiti naman si Irrah. Unti-unti niyang ipinikit ang kanyang mga
mata.

"Yeah." 

Binalot na siya ng dilim at tuluyang nawalan ng malay.

***

"Ano ba talagang binabalak niyo?!" sigaw ni Warren habang pilit na kinakalas ang
kanyang sarili sa upuan. Ikinadena kasi siya ni Yuan sa upuan para hindi siya
makisali sa laban na nangyayari. "Hindi ba't masyado pang maaga para umatake at
ilabas ang mga Human Weapons?!"

Tumawa naman si Yuan habang lumalakad patungo kay Warren. "As expected from you,
you're not that dumb." nakangising sabi nito. "Tama ka, masyado pa ngang maaga para
ilabas sila but Dad took the risk just to get what he wants."
"Anong gusto niya? Sino?" sunod-sunod na tanong niya. "'Wag mong sabihin na si
Savannah?!"

Nanggagalaiti siya sa galit. Wala man lang siyang magawa para tulungan si Savannah.
Pero may parte sa kanyang natatakot dahil ayaw niyang malaman ni Savannah na may
malaki siyang koneksyon sa mga taong nagdadala ng kapahamakan sa kanya. Oras na
malaman ni Savannah na ang dugong dumadaloy sa kanya ay dugo ng taong noon pa lang
ay kalaban na nila, hindi niya alam kung may mukha pa siyang ihaharap dito.

"Savannah, Savannah, Savannah. Puro ka na lang Savannah. You're so into her, it's
making me puke!" aniya. "Hindi namin kailangan si Savannah. Oo, parte ng plano na
wasakin siya pati na din ang buong pamilya niya pero hindi namin iyon gagawin
ngayon. Ang kailangan namin ay si Blade Lockhart."

"A-Ano? Bakit niyo siya kailangan?"

Humalukipkip si Yuan at nginisian siya. "Tutal wala ka rin namang magagawa para
pigilan kami, sasabihin ko na sa'yo ang totoo. Sigurado naman akong sa mga oras na
'to. Nalalapit na naming makuha ang gusto namin." aniya. "Si Blade Lockhart ay
isang Acid Maker kagaya ni Wade, na kanyang ama. Pero kakaiba siya. Kaya niyang
gawing asido ang buo niyang katawan. Iyon ang kailangan naming kapangyarihan para
sa aming eksperimento. Kapag gumawa kami ng isang Human Weapon gamit ang kanyang
kapangyarihan, siguradong sa amin na ang tagumpay."

"Bakit ginagawa mo ang lahat ng 'to? Bakit kailangan mong sundin ang gusto ni Dad
kahit na alam mong madaming napapahamahak? Ano ba talaga ang gusto mo?"

Tumawa ng malakas si Yuan ngunit napalitan ito agad ng seryosong mukha.

"Nakalimutan mo na ba ang ginawa ng mga bampira sa mga magulang natin?! Masyado na

ba talagang sinira ng Savannah na iyon ang isipan mo na pati ang mga magulang natin
na walang awang pinatay ng mga hayop na 'yon ay nakalimutan mo na din?! Malaki ang
utang na loob ko kay Dad. Siya ang kumupkop sa atin at nag-alaga sa atin kapalit ng
ating mga magulang. Siya ang dahilan kung bakit tayo naging isang magaling na
Vampire Hunter! Ang lakas din naman ng loob mong traydorin kaming lahat!" sigaw
niya.

Napatungo na lamang si Warren. Ngayon lamang niya ulit narinig si Yuan na magsalita
tungkol sa kanilang mga magulang. Hindi naman niya kinakalimutan ang kanyang mga
magulang. Ni hindi nga sila mawala sa kanyang isipan. Inaamin niyang nagtanim siya
ng galit sa mga bampira dahil sa namatay ang kanyang mga magulang dahil sa kanila
pero dahil kay Savannah, naisip niyang hindi naman lahat ng bampira ay pare-pareho.
Pero iba ang pananaw ni Yuan. Nabalot na siya ng galit. Wala siyang gustong gawin
kundi ang ubusin ang lahi ng mga bampira. After what happened, Yuan turned into a
devil. He doesn't care for anything. He always do his best to make himself
stronger. He killed hundreds of vampires but he's not still satisfied.

"Hindi ako titigil hanggat hindi sila nauubos! Papatayin ko silang lahat!"

***

"I never thought that Jackson will be beaten up." ani Houstin.

"He's an idiot so I'm not that surprised." ani naman ni Olga.

"But this is quiet bad, huh? Isang tao lang ang kailangan natin pero mukhang
magtatagal pa tayo dito. I didn't expect that they're powerful enough to defeat one
of us." sabi ni Qui.

Lumapit sa kanila si Cinna. Nagbalik na ang kanyang lakas matapos makatanggap ng

isang malakas na suntok mula kay Savannah.

"Don't be threaten. Alam kong mas malakas kayo sa kanila. At may isa pa tayong
panlaban sa kanila kung sakaling hindi mangyari ang mga gusto nating mangyari."
tumingin si Cinna sa isang kotse kung saan nakasakay si Trinity. Nakatali ito at
may takip ang bibig. "Gagamitin natin siya para makuha ang gusto natin."

Dinala nila si Trinity para gawing pain. Nasisigurado kasi nilang gagawin nila
Savannah ang lahat makuha lang si Trinity kaya naman iyon na ang pagkakataon para
makuha nila si Blade. Kapag nakuha na nila si Blade ay kukuhanin din nila si
Trinity at sa huli, nasa kanila pa rin ang tagumpay.

"Who will be the next?" tanong ni Olga.

Itinulak ni Houstin si Galileo na nangangatog ang tuhod sa takot. Tumatagaktak ang

pawis sa kanyang mukha at halos maubos na ang kuko niya sa daliri sa kakakagat
niya. Magpoprotesta pa sana siya kay Houstin ngunit sinamaan siya ng tingin nito
kaya naman wala na siyang nagawa kundi ang lumakad patungo sa gitna.

Siya ang katapat ni Law kaya naman nagsimula na ding maglakad si Law patungo sa
gitna. Napansin ni Law ang takot kay Galileo. Napangisi na lamang siya. Kahit na
umaapaw ang kapangyarihan kay Galileo ay duwag pa rin ito. Naisip niyang mabilis
niya lang na matatalo ito.
"You look like you're about to piss in your pants." nakangising sabi ni Law.

Napaigtad sa gulat si Galileo dahil sa malamig na tinig at nakakatakot na ngisi ni

Law.

"H-Hindi ko naman g-gustong lumaban, eh." mangiyak-ngiyak na aniya. "B-Bakit

kailangang ako ang sumunod?"

Napairap naman sa kawalan si Law. Hindi niya alam kung bakit kailangang ang mataba
at mukhang lampang si Galileo pa ang nakatapat niya. Mas gugustuhin niya pang
makalaban si Houstin na may malaking pangangatawan at mukhang malakas. Iniisip niya
tuloy na masyado siyang minamaliit ng mga ito. Kahit na hindi niya alam kung anong
klase siyang bampira at kung saang angkan siya nabibilang, nasisigurado pa rin
niyang may malakas siyang kapangyarihan.

Kaysa magreklamo kung bakit si Galileo ang makakalaban niya, mas minabuti na lamang
niyang sumugod dito. Mabilis niyang napatamaan ng suntok si Galileo sa kanan nitong
pisngi. Tumalsik siya ng ilang metro at napatama sa isang malaking puno. Dahil sa
malakas na impact ay naputol ang puno at napahiga siya sa lupa.

Tumakbo papalapit sa kanya si Law at nagpakawala siya ng isang malakas na sipa na

tumama naman sa tiyan ni Galileo. Napansin ni Law na may umaagos na luha mula sa
mga mata nito. May malaking pasa si Galileo sa pisngi at halos hindi na makagalaw.

"What the hell? Is that all you've got? You're too weak!" ani Law.

Muling sinipa ni Law si Galileo at tuluyan na itong nawalan ng malay. Tumalikod na

siya at naglakad pabalik sa kinaroroonan nina Savannah. Ni hindi man lang siya
pinagpawisan at nagalusan.

Ngunit hindi pa siya nakakalayo ay bigla siyang napaluhod sa lupa. Dahan-dahan

siyang tumingin sa kanyang tiyan at may nakatusok sa kanyang isang bagay. Mabilis
na umagos ang dugo niya sa bagay na nakatusok sa kanya pababa sa lupa. Napaubo siya
at lumabas ang dugo sa kanyang bibig. Nakaramdam siya ng matinding hilo dahil sa
laki ng butas sa kanyang tiyan.

Nakakapangilabot naman ang tawang inilabas ni Galileo. Sa isang segundo lamang ay

nasa harapan na siya nito. Hindi maipaliwanag ni Law ang itsura nito. Ibang-iba ang
Galileo na nasa harapan niya. Madilim ang kanyang pagtitig at sobrang lawak ng
kanyang ngisi na para bang handa na siyang pumatay.

Nawala na parang bula ang bagay na nakatusok sa kanyang tiyan. Muli siyang napaubo
at naglabas ng madaming dugo mula sa kanyang bibig. Mabuti na lamang ay mabilis
siyang gumaling kaya naman unti-unting napapalitan ng laman ang kanyang nabutas na
tiyan. Mabuti na lang din na hindi sa puso ito tumama kundi ay patay siya.
Sinipa siya ni Galileo at siya naman ngayon ang nakaratay sa lupa. Napasigaw siya
sa sakit nang tapakan nito ang sugat sa kanyang tiyan. Tumigil ang paghilom nito
dahil sa madiin na pagtapak ni Galileo. Parang pinapatay siya sa sobrang sakit
dahil sa ginagawa nito sa kanya.

"Sino ang tinatawag mong mahina?! Sa lahat ng ayaw ko ay ang sinasabihan akong
mahina dahil hindi iyon totoo! Kayang-kaya kitang durugin gamit ang mga kamay ko!"
nanggagalaiti sa galit na sigaw ni Galileo.

Ngumisi lamang sa kanya si Law. "Ah, but you look like a weakling to me."

Mas lalong nagalit si Galileo dahil sa tinuran ni Law. Sumigaw siya ng sobrang
lakas at kasabay nito ang paglabas ng tusok-tusok na bagay mula sa kanyang katawan
hanggang sa napalibutan na siya nito na parang isang porcupine. Ang kaibahan lamang
niya sa porcupine ay buong katawan niya ang may tusok-tusok.

Nagbato siya ng isang matulis na bagay patungo kay Law. Mabuti na lamang ay
nakaiwas siya kaagad kahit na medyo nanghihina pa siya. Panay iwas lang ang
nagagawa niya sa bawat pag-atake ni Galileo dahil hindi niya ito magawang lapitan
dahil sa matutulis na bagay na nakadikit sa kanyang katawan. Siguradong oras na
lumapit siya dito ay magkakanda-butas ang kanyang katawan.

Tumungtong siya sa pinakamataas na puno na nakita niya at nagtago sa mga sanga

nito. Sa ibaba naman ay naiwan si Galileo na naghahanap sa kanya.

Hindi man lang ako makalapit sa kanya. Oras na gawin ko iyon ay ako lang din ang
mapapahamak. Pero hindi naman ako pwedeng magtago na lang dito.

Bago pa siya makaisip ng pwedeng gawin ay nakita na siya ni Galileo. Tumira si

Galileo at tumama iyon sa may sanga na tinutungtungan niya. Nawalan siya ng balanse
at nahulog. Pinilit niyang iayos ang kanyang katawan para makatungtong sa lupa ng
maayos ngunit nagulat siya nang makita si Galileo sa tapat ng kapapatakan niya.
Nakahanda na ang matutulis na bagay sa kanyang likudan at para bang inaantay na ang
kamatayan niya.

This is bad. I have to do something. I can't die because of this freaking pig!

***

Napangisi si Cinna habang pinapanood ang laban nina Galileo at Law. Ang lahat ay
umaayon sa kanyang plano. Hindi niya inaasahang mahuhulog sa kanyang patibong si
Savannah pati na rin ang mga kasama niya. 

"Houstin, you better prepare yourself. Nasa mga kamay mo ang tagumpay ng planong
ito. Kailangan mong talunin si Blade at dalhin sa laboratory para mapag-
eksperimentuhan."

Lumakad siya patungo sa likudan ng sasakyan. Binuksan niya ang compartment at

kinuha ang isang itim na case. Nang buksan niya ito ay may laman itong sampung bote
ng capsule. Walang nakapangalan sa bote at tanging kulay pulang krus lamang ang
nakalagay doon. Kumuha siya ng isa at iniabot ito kay Houstin.

"Uminom ka ng madami niyan para mas lalong lumakas ang kapangyarihan mo. Tandaan
mo, ikaw ang pinakamalakas na nagawang Human Weapon sa ngayon kaya huwag mo akong
bibiguin pati na din ang buong Vampire Hunter Clan. Tandaan mo ding kaya ka nandito
ay para maipaghiganti ang tatay mong si Ishtar at ang kapatid mong si Ivan."

Biglang nagdilim ang aura ni Houstin. Humigpit ang pagkakahawak niya sa bote ng
capsule hanggang sa mapirat ito sa kanyang mga kamay.

"'Wag kang mag-alala, Master Cinna. Iinumin ko ang Elixir of Immortality na ito
hanggang sa mamatay ako, maipaghiganti ko lang sila."

Napangisi naman si Cinna dahil sa narinig niya kay Houstin. "Magaling. Kung gayon
ay ibigay mo na din ang mga boteng ito sa mga kasamahan mo bilang handa sa kanilang
mga laban."

Sinunod naman ni Houstin ang utos ni Cinna. Pinanood lamang niya itong maglakad
papalayo sa kanya patungo sa kanyang mga kasama.

Si Houstin Crone ay ang bunsong anak ni Ishtar at ang kapatid naman ni Ivan na
namatay noon dahil sa mga bampira. Si Jackson Cobia naman na natalo ni Irrah ay
pamangkin ni Margaret Cobia na dating Lieutenant ng District 5 na namatay naman sa
pagsabog ng kanilang headquarters noong giyera sa pagitan ng mga bampira at hunter.
Si Galileo RIshette naman na kasalukuyang nakikipaglaban kay Law ay anak naman ni
Lieutenant Octavia Rishette ng District 3 na namatay din sa pagsabog. Si Qui Hermes
naman ay anak ni Caster Hermes na Lieutenant noon ng District 2 na siyang namatay
din sa pagsabog. At si Olga Falcon naman ay kapatid ni Patrick Falcon na
pinaniniwalaang namatay sa mga kamay ng Vampire Hunter at naabo ang bangkay dahil
sa pagsabog.

"I'll definitely win this game." ani Cinna.

***

"May nakuha na ba kayong impormasyon tungkol sa Black Market? Base sa mga reports
ay may isa daw na droga na kumakalat hindi lamang sa mga Vampire Hunter kundi sa
mga bampira na din." seryosong sabi ni Van habang hawak ang isa sa bunton-bunton na
papel sa kanyang harapan.
"May nakuha akong mahalagang impormasyon." Napatingin naman silang lahat kay
Israel. Kahit kailan talaga ay maaasahan siya sa mga ganitong bagay. Napakabilis
niyang makakuha ng mga mahahalagang impormasyon na talaga namang nakakatulong sa
kanila. "Tinatawag nila ang drogang ito na 'Elixir of Immortality'. Isa na naman
itong bunga ng experiment ng mga Vampire Hunter at kumakalat ito underground pati
na din sa Black Market. Mabilis itong bumenta lalo na sa mga Vampire Hunter na
nawalan na ng pag-asa na lumaban muli. May nakuha din akong report na
nagsisilabasan na ang mga Vampire Hunter na nagtago pagkatapos ng Great War noon."

"Elixir of Immortality?" bulong ni Van. "Ano-ano ang mga nagagawa nito?"

"Hindi ko pa nasisigurado. Limitado lamang ang mga impormasyon na nakukuha ko.

Masyado silang maingat at walang kahit na anong impormasyon na lumalabas tungkol
dito bukod sa pangalan ng droga at sa kung sino ang posibleng gumagawa nito."

"Narinig ko din sa mga elites na malakas ang bentahan nito kaya naman madami ang
na-iintriga sa kaya nitong gawin. Sa ngayon ay wala pa kaming nakukuhang
impormasyon sa nagiging effects nito sa tao o kaya ay sa bampira. Pero kailangan
nating tutukan ang kasong ito dahil kumakalat na ito sa buong mundo. Baka isa na
ito sa hakbang nga mga Vampire Hunter upang gantihan tayo." ani Zick.

Tinitigan ni Van ang mga papel na nasa kanyang harapan kasabay na din ang pakikinig
niya sa mga sinasabi ng kanyang kasamahan. 

Unti-unting napakunot ang kanyang noo dahil sa inis.

Sa sobrang daming ginagawa ko, hindi man lang ako maka-score kay Kisha. 

"Ipagpatuloy pa natin ang pag-iimbestiga. Maaaring maging mitsa ito ng kapahamakan

hindi lamang sa atin kundi sa mga taong malayo sa atin gaya ng aming mga anak."

***

Lei/shinkumi's Note: Puro action na naman ang naisulat ko. HAHAHAHA. Promise kapag
natapos na ang laban, kilig kilig naman. CHOS. Hindi na ako maalam gumawa ng ganon
dahil sa mga action at adventure na manga ang binabasa ko. XD Salamat sa pag-
aantay! Happy 300k reads nga pala sa TPV!!! Ang saya~ Maraming salamat sa inyo! <3
Follow me on Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Thirty-Seven: Piercing Pain

Chapter Thirty-Seven: Piercing Pain

Hinahabol na ni Law ang kanyang hininga. Mabuti na lamang ay mabilis siyang

nakabalik sa itaas ng puno nang siya ay mahulog kundi ay baka nagkabutas-butas na
ang kanyang katawan. Kahit ilang beses pa siyang umatake kay Galileo ay ilang beses
lang din siyang nasusugatan gamit ang mga matutulis na bagay sa katawan nito. Hindi
na niya magawang lapitan si Galileo dahil sa mga iyon. Mabilis din ang galaw nito
at oras na magkamali siya ng galaw ay siguradong tapos na ang buhay niya. 

Nanggagalaiti na siya sa galit dahil sa mga nangyayari. Kung kanina ay siya ang
nangunguna sa laban, ngayon naman ay siya ang nahihirapan. Pakiramdam niya ay
nauubos na ang lakas niya para lumaban pa pero hindi siya pwedeng sumuko. Umaasa sa
kanya ang mga kasama niya at kailangan niyang siguraduhin na makakauwi sila ng
maayos pagkatapos nito.

"Nasaan na ang yabang mo?" sigaw ni Galileo. "Sa ating dalawa, ikaw itong mahina!
Hindi mo ako matatalo gamit lamang ang mahinang kapangyarihan mo!" pang-uuyam nito.

Nagtiim ang bagang ni Law dahil sa inis. Pinagmasdan niya si Galileo na nakatayo
lamang sa ibaba ng puno at nagmamasid sa paligid na para bang hinahanap siya.
Habang hindi pa siya nahahanap ni Galileo ay kinuha niya itong pagkakataon para
mag-isip ng pwedeng gawin. Sa labang ito, utak pa lang muna ang pwede niyang
gamitin bago ang kanyang lakas. Kung hindi siya mag-iisip ng plano para talunin ang
kalaban ay siguradong matatalo siya sa huli. Hindi siya pwedeng magpadalos-dalos.

Pinagmasdan niya ng mabuti ang kabuuan ni Galileo. Naghahanap siya ng pwedeng butas
para tirahin ito. Napakunot ang kanyang noo nang mapansing ang paa hanggang sa hita
ni Galileo ay walang matutulis na bagay hindi kagaya ng buo niyang katawan. Maging
ang ulo nito ay normal pa rin kagaya nung una. Unti-unting sumilay ang ngisi sa
kanyang labi. 

Hindi pa niya alam kung saan siya dadalhin ng lakas niya pero kailangan niyang
subukan. Kung may isa siyang matatawag na kapangyarihan niya, 'yun ay ang
pagkakaroon ng pisikal na lakas na kayang lagpasan ang kahit sinomang bampira. Sa
kanyang paghahanap ng tunay niyang pagkatao, nalaman niyang ang pisikal na lakas
niya ay kayang pantayan ang pisikal na lakas ng isang Legendary Vampire kagaya ni
Van Walker kaya naman mayroon siyang tiwala sa kanyang sarili.

Lahat ng kanyang lakas ay inipon niya sa kanyang kanang kamao. Nagmistulan itong
nag-aapoy dahil sa malaking pulang aura na lumalabas dito na sinamahan ng itim at
nagdidiklapang kuryente. Ito ang unang beses na nagawa niya ito. 
Sumugod siya pababa kay Galileo at tanging sa ulo lamang nito siya nakatingin dahil
ito ang kanyang pupuntiryahin. Mukha namang hindi pa nararamdaman ni Galileo ang
kanyang presensya kaya naman mas lalo niyang binilisan ang kanyang galaw. Nang
malapit na siya dito ay nagpakalawa siya ng isang malakas na suntok at direkta
itong tumama sa ulo ni Galileo.

Nabiak ang lupang kinatatayuan ni Galileo dahil sa malakas na impact ng suntok ni

Law sa kanya. Mabilis na lumayo si Law para makakuha ng bwelo at muling sumugod
para naman puntiryahin ang binti nito. Nag-slide siya sa lupa at tinakid si Galileo
sanhi ng pagkakahiga nito. Pagkakataon naman ito ni Law para pakawalan ang
pinakamalakas niyang suntok. Itinaas niya ang kanyang kamao at inilagay niya ang
lahat ng natitirang lakas sa kanyang katawan sa kanyang kamao. Sa isang mabilis na
galaw ng kanyang kamay ay bumulusok ito papunta sa mukha ni Galileo. Ni hindi na
niya nagawang makaiwas sa huling suntok ni Law.

Nagkaroon ng malaking pagsabog nang pakawalan ni Law ang kanyang suntok. Halos wala
nang natira sa buong lugar dahil sa lakas ng kanyang suntok. Dahan-dahan siyang
tumayo at tiningnan ang walang buhay na si Galileo. Bumalik na ito sa dati at
nawala ang matutulis na bagay sa kanyang katawan.

"We underestimate them." ani Qui.

"It's okay. Our real plan will start now." ani Olga habang naglalakad tungo sa
gitna, senyales na siya na ang susunod na lalaban. "Jinnah Williams. So I'll just
beat the crap out of her to provoke Blade Lockhart, am I right?"

***

Seryosong nakatingin si Jinnah kay Olga na nakatayo na sa gitna at nag-aantay sa

kanya. Nakalagay sa likudan nito ang malaking espada niya. Hindi niya maipagkakaila
na kinakabahan siya. Wala siyang tiwala sa sarili niyang kakayahan. Kung ikukumpara
siya kina Irrah, Blade, Savannah at Law, siya ang pinakamahina. Wala siyang
espesyal na kapangyarihan na pwedeng ipagmalaki bukod sa pagkakaroon niya ng
matalas na pandinig na hindi kayang pantayan ng ibang bampira.

She hates herself for being useless.

She shook her head furiously to erase the thoughts in her head. Tumingin siya sa
gawi ni Blade na nakangiti lamang sa kanya na para bang sinasabi na kaya niyang
talunin ang kalaban. Humugot siya ng malalim na hininga. Kailangan niyang magtiwala
sa sarili niya. Si Blade ang nagturo nito sa kanya. Noon pa lang ay naiinggit na
siya sa kakayahan ng ibang bampira na mas malakas sa kanya pero madalas na sinasabi
sa kanya ni Blade na hindi niya kailangang mainggit dahil balang araw ay malalaman
din niya ang kapangyarihan na dapat ay sa kanya.

Sa ngayon, hindi pa niya alam ang tunay niyang kapangyarihan pero hindi ito ang
oras para panghinaan siya ng loob. Kailangan niyang patunayan sa kanyang sarili at
sa mga taong umaasa sa kanya na kaya niyang lagpasan ang lahat ng ito na hindi
humihingi ng kanilang tulong.

Lumakad na din siya patungo sa gitna para harapin si Olga. Muli siyang napatingin
sa espada nito. Sobrang laki at haba nito na sa tingin pa lang niya ay alam na
niyang hindi kakayaning buhatin ng isang normal na tao lamang. Kulay pula ang
espada ay may lapad na limang pulgada at may apat na talampakang haba. Sobrang laki
nito para sa isang normal na espada.

"Let's see if you can beat me, Jinnah Williams." nakangising sabi ni Olga.

Iniyukom ni Jinnah ang kanyang kamao sa inis. Para kasing sinasabi na rin ni Olga
na hindi niya kayang talunin ito. "Of course I'll beat you! Nagawa na ng mga kasama
kong talunin ang dalawa sa mga kasama mo kaya hindi imposible sa aking pagpira-
pirasuhin ka."

"Bakit hindi natin simulan?" nakangisi pa ring sabi nito. "Ikaw ang unang umatake
at dito lamang ako sa kinatatayuan ko. Kapag napaalis mo ako sa kinatatayuan ko,
ilalabas ko ang tunay kong kapangyarihan para lamang sa'yo."

Hindi gusto ni Jinnah ang sinabi nitong 'tunay na kapangyarihan'. Ngayon pa lamang
ay umaapaw na sa kapangyarihan si Olga kaya naman kinakabahan siya sa pwede pang
ipakita nito. Kahit na natalo nina Irrah at Law ang dalawa sa mga kasamahan nito,
malalakas pa rin sila at hindi dapat minamaliit.

Tinanggap ni Jinnah ang hamon nito. Ang kailangan niya lang ay pagalawin ito sa
kanyang kinatatayuan para ilabas nito ang tunay niyang kapangyarihan. 

Nagconcentrate siya at pinakiramdaman ang kanyang sarili. Ipinikit niya ang kanyang
mga mata at naramdaman niya ang pag-apaw ng kapangyarihan sa buo niyang katawan.
Kung hindi siya nagkakamali, nakuha niya ang mabilis na paggalaw ng kanyang ama at
nakuha naman niya at magaling siya sa paggamit ng mga daggers. Mabuti na lamang ay
dinala niya ang sampu sa kanyang dagger na kasalukuyang nakasabit sa kanyang
bewang.

Walang ano-anong sumugod na si Jinnah patungo kay Olga. Ni hindi na niya nagawa
pang tanungin ang pangalan nito dahil gusto na niyang matapos kaagad ang laban na
ito. Ito ang unang beses na napasabak siya sa isang seryosong laban. Noong nasa
Europe kasi siya ay madalas lamang siya nasa loob ng bahay. Lalabas lamang siya
kapag naisipan niyang mag-training pero hindi iyon ganoong kadalas. 

Inilabas niya ang sampung dagger niya at ibinato ang lahat ng ito kay Olga ngunit
nanlaki ang kanyang mga mata nang tumalsik lamang ang mga ito. Para bang tumama ang
mga ito sa isang hindi nakikitang shield na nakapalibot sa katawan ni Olga.

Nanatili pa rin si Olga na nakatayo sa kanyang kinatatayuan habang nakahalukipkip.

Ni hindi man lang siya nagalusan. 

Muling iniyukom ni Jinnah ang kanyang kamao at sumugod dito. Nagpakawala siya ng
ilang malalakas na suntok at sipa kay Olga ngunit naiiwasan lamang niya ito ng
walang kahirap-hirap at hindi pa rin umaalis sa kanyang kinatatayuan. Naiinis na
siya sa nangyayari dahil hindi man lang niya magawang galusan si Olga.

Umatras siya ng ilang hakbang. Hinahabol na niya ang kanyang hininga dahil sa
pagod. Pinunasan niya ang pawis na tumatagaktak sa kanyang mukha gamit ang likod ng
kanyang palad. Hindi na niya pinansin pa ang itsura niya ngayon kahit na alam naman
ng lahat na masyado siyang strikto pagdating sa sarili niyang itsura pero hindi na
niya nagawa pang isipin 'yon. Seryoso siya sa laban na ito.

I can't make her move even just an inch!, bulalas niya sa kanyang sarili.

Naisip niyang gayanin ang ginawa ni Law kanina. Lahat ng lakas niya ay inipon niya
sa sampung dagger na hawak niya. Nabalutan ito ng kulay berdeng aura at mas mabilis
ang galaw nito patungo kay Olga hindi gaya ng kanina nang itapon niya ito.

Ni hindi man lang naalerto si Olga dahil sa ginawa ni Jinnah. Nakatayo pa rin siya
na para bang wala sa kanya ang nangyayari. Hindi niya iniwasan ang sampung dagger
na bumubulusok papunta sa kanya. Nagkaroon ng isang pagsabog at nabalutan ng
makapal na usok ang paligid.

Napaubo si Jinnah nang pasukin ng usok ang kanyang bibig. Dahan-dahan niyang
inimulat ang kanyang mga mata para tingnan ang kalagayan ni Olga ngunit nalaglag
ang kanyang panga nang makitang hindi man lang ito nagalusan, bagkus ay nakangisi
lamang ito sa kanya.

"Ten daggers thrown at me but there's not even a single scratch." ani nito. "You're
exhausted and you still can't move me away from my spot. How pitiful."

Tiningnan ni Jinnah ang lupang kinatatayuan ni Olga. Napangisi siya nang makitang
gumalaw ng kaunti si Olga sa kanyang kinatatayuan. Paano niya nalaman? May dalawang
pulgada kasi ng guhit sa harapan ni Olga na nagmistulang tatak nang napaatras siya.

"I moved you even it's just two inches." ani Jinnah. 

Nagtaas ng kilay si Olga at tumungo para tingnan kung tama nga si Jinnah sa kanyang
sinasabi. Napahalakhak na lamang siya nang makitang gumalaw nga siya sa kanyang
kinatatayuan kahit dalawang pulgada lamang. Ni hindi niya namalayan na gumana din
pala ang napakahinang atake ni Jinnah sa kanya.

"I can't believe this. Natuwa ka na nang lagay na 'yan?" tumatawang sabi nito.
"Well, as I promised, I'll show you my true power."

Biglang nabalutan ng puting aura si Olga at umihip ang napakalakas na hangin.

Kinilabutan ang buong katawan ni Jinnah nang maramdaman niya ang nakakatakot na
kapangyarihan na lumalabas mula kay Olga. Hindi niya alam kung bakit nanghihina
siya dahil sa sobrang lakas nito. Tiningnan niya ang dalawa niyang kamay at
nanginginig ito.

Teka, n-natatakot ako?, aniya sa kanyang sarili. Sobrang lakas niya. Sobrang lakas
niya na hindi ko mapigilang matakot.

Hindi lamang siya ang nakakaramdam ng matinding kilabot. Sina Savannah, Law, Blade
at Irrah ay nanginginig din sa takot dahil sa sobrang kapangyarihan na umaapaw mula
kay Olga. Ayaw man nilang makaramdam ng takot, hindi nila iyon mapigilan. Para bang
nilalamon ng kapangyarihan ni Olga ang kanilang lakas. Nanghihina sila sa sobrang
takot.

Kinuha ni Olga ang kanyang espada mula sa kanyang
puting aura kagaya ng kanyang katawan. Lumakad si
papalapit ito sa kanya ay mas lalong nararamdaman
kapangyarihan nito. Unti-unti siyang napaluhod sa
bigla ng lakas para lumaban.
likudan at binalutan din ito ng
Olga patungo sa kanya at habang
ni Jinnah ang  matinding
lupa. Para bang naubusan siya

Tumigil sa paglalakad si Olga nang makarating siya sa harapan ni Jinnah. Nakangisi

ito na parang isang demonyo habang nakatingin sa nanginginig na si Jinnah. 

"Aww, look at you! Shivering in fear and has nothing to do!" bulalas niya. "Yes,
that's right, cower in fear and kneel before me because I'm the most powerful
Vampire Hunter in this age!"

Itinaas niya ang kanyang espada.

"And as a proof, I'll chop your head off and feed it to our hungry test subjects."
patungkol niya sa mga bampirang pinag-eksperimentuhan nila.

Napamura na lamang si Jinnah sa kanyang isipan. Hindi siya makagalaw! Kahit anong
pilit niyang umalis ay hindi niya magawa. Pinagpapawisan siya ng sobra at
nanginginig pa rin ang buo niyang katawan. Ipinikit na lamang niya ng mariin ang
kanyang mga mata at inantay ang maaaring mangyari sa kanya.

Lumipas ang ilang minuto pero wala pa ring nangyayari sa kanya na siya namang
ikinapagtaka niya. Tumunghay siya at nakita niya si Blade na nakatayo sa kanyang
harapan. Naging asido ang buong braso nito pati na din ang kanyang kamay habang
nakahawak sa malaking espada ni Olga. 

Nakita niyang unti-unting natutunaw ang espada ni Olga. Nakita din niyang
nagpapanic si Olga dahil sa nangyayari sa kanyang espada. Kahit anong pilit na hila
niya sa kanyang espada ay hindi niya magawa dahil sa higpit ng pagkakahawak ni
Blade dito.

"Before you chop her head off, I'll burn yours."

Mas lalong lumapad ang asido ni Wade at kumalat ito sa buong espada ni Olga. Wala
ng nagawa si Olga kundi ang bitawan ang kanyang espada. Nawala ang napakalaking
aura na nakabalot sa kanyang katawan. Umatras siya ng ilang hakbang papalayo kay
Blade.

Buong akala ni Jinnah ay tapos na ang laban dahil mukhang takot na takot si Olga
ngunit nagkamali siya. Tumawa ng malakas si Olga na at ibinaling ang tingin kay
Houstin.

"Houstin! Now!"

Lahat sila ay napatingin kay Houstin na tumatakbo papalapit kay Blade. Hindi na
nagawa pa ni Blade na isipin kung anong nangyayari. Mabilis siyang nadakot ni
Houstin at naihampas sa lupa. Napaubo siya ng dugo dahil sa lakas ng pagtama niya
sa lupa.

"Blade!" sigaw ni Jinnah. Gamit ang natitira niyang lakas ay ibinato niya ang
dagger kay Houstin. Tumama ang isang dagger kay Houstin at bumaon sa kanyang dibdib
ngunit inalis niya lamang ito na para bang wala lang. Umagos ang dugo mula dito
ngunit unti-unti itong naghilom.

Isinantabi ni Jinnah ang takot niya at tumakbo papalapit kay Blade ngunit bago pa
siya makalapit dito ay parang may isang invisible barrier ang pumigil sa kanya.
Sinuntok-suntok niya ito pero hindi siya makapunta sa kinaroroonan ni Blade.

Ganoon din ang nangyari kina Savannah. Ilang beses nilang sinubukan na kumalawa sa
barrier ngunit hindi sila makalabas. Ikinulong sila sa isang barrier na hugis
parisukat kaya naman na-trap na sila sa loob.

Pilit tumayo si Blade pero bago pa siya tuluyang makatayo at magamit ang kanyang
kapangyarihan ay binigyan siya ni Houstin ng isang malakas na suntok sa sikmura.
Muli ay napahiga siya sa lupa na ngayon ay wala ng malay. Sa laki ng katawan ni
Houstin at sa lakas nito, wala siyang nagawa.

Napahagulhol na lamang si Jinnah habang paulit-ulit na sinusuntok ang barrier

hanggang sa magdugo ang kanyang mga kamay.

"Anong kailangan  niyo sa kanya?! Ibalik niyo si Blade!" sigaw niya nang makita
niyang parang manikang binuhat ni Houstin ang walang malay na si Blade patungo sa
kanilang sasakyan.

Tumigil naman sa paglalakad si Olga at humarap sa kanya.

"He will be ours." nakangising sabi nito.

"Damn it! This is not fair!" sigaw ni Savannah. "Bring Blade back, you dipshits!
Hindi kayo lumalaban ng patas! Bakit niyo siya kailangang kuhanin?! Bakit hindi
niyo muna kami kalabanin para mapagdesisyunan namin kung ibibigay namin sa inyo si
Blade o hindi?!"

Napatawa naman si Qui at lumakad patungo sa harapan ni Savannah.

"Ganyan mo na ba talaga kagustong labanan ako?" nakangising sabi nito. "'Wag kang
mag-alala, Savannah dear, maglalaban din tayo sa takdang oras. Sa ngayon ay
kakailangan namin si Blade Lockhart para sa aming mga plano." Tumalikod na siya at
bago umalis ay may idinagdag pa siya. "I'll give you a hint to our plan." Muli
itong humarap at ngumisi. "We will kill all of you."

***

Hindi mapagsidlan ang tuwa ni Cinna habang nakasakay sa umaandar niyang sasakyan
patungo sa kanilang headquarters. Walang kahirap-hirap nilang nakuha si Blade
Lockhart. Ang kanyang plano ay mabilis niyang nagawa gaya ng kanyang inaasahan. 

Tumingin siya sa may rear-view mirror at tiningnan ang mga sasakyan sa likuran
niya. Tanging si Jackson at Galileo lamang ang nawala sa kanila kaya naman hindi na
siya gaanong nangamba. Kaya naman niyang gumawa ng panibagong Human Weapon na
pamalit sa dalawa. Para sa kanya, para lang silang laruan na kapag sira na at wala
ng silbi ay itatapon na lang. 

Ano pang silbi ng mga sirang laruan, hindi ba? Kaya naman kahit na mga tao sila,
wala na siyang pakealam sa mga ito kung hindi na niya ito mapapakinabangan pa.

Tumunog ang kanyang telepono kaya naman mabilis niyang kinuha ito. Nakita niya sa
screen ang pangalan ng isa sa mga Vampire Hunter na kasama niya na lulan sa isa sa
mga itim na sasakyan sa kanyang likuran.

"Yes? What is it?" mabilis na tanong niya habang nakangiti.

[Master Cinna! Bad news! Nawawala ang Oracle!]

Mabilis na nabura ang ngiti sa labi ni Cinna. Humigpit ang pagkakahawak niya sa
kanyang telepono. "What?!" mariing tanong niya. "Paanong nawawala siya?! Are you
stupid?! Hindi niyo ba siya binantayan ng maayos?! Mga stupido!" sigaw niya.

Napaigtad naman sa gulat ang dalawang Vampire Hunter na kasama niya sa loob ng
kotse. Ang isa ay nagsisilbing driver at ang isa naman ay katabi nito samantalang
siya ay nasa likudan.

[P-Patawad po, Master Cinna! Buong akala po namin ay lulan pa rin siya ng sasakyan
pero nang mapansin namin ngayon lang ay wala na siya!]

Paulit-ulit na napamura si Cinna dahil dito. Isinabunot niya ang kanyang kamay sa
kanyang buhok at napabuntong-hininga.

"Just let it go for now. Tutal nasa kamay na natin si Blade Lockhart, hindi na
mahalaga kung anong mangyayari sa kinabukasan." aniya at ibinaba na ang tawag.

Muling napahigpit ang hawak niya sa telepono niya na halos masira na ito.

You'll never get away with this, Trinity Benedicto.

***

Lei/shinkumi's Note: Gomen kung ito lang ang update sa ngayon. Nakuha si Papa
Blade~ Hohoho! Sorry kung ang tagal ng update. Sa totoo niyan, hindi ko talaga alam
kung anong ilalagay ko sa chapter na 'to kaya natagalan. Kinakalawang talaga ang
utak ko, guys. Chos. Salamat sa pag-aantay! Labyu ol. <3

Follow me on Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Thirty-Eight: Unstoppable Love, Pain & Fate

WARNING: SLIGHT SPG AHEAD

Chapter Thirty-Eight: Unstoppable Love, Pain & Fate

Ilang araw na ang nakakalipas simula nang makuha ng mga Vampire Hunter si Blade
ngunit hanggang ngayon ay wala pa rin silang ginagawang hakbang para mabawi ito.
Lahat sila ay nagimbal sa pangyayari. Hindi nila inaasahang si Blade ang
pinupuntirya ng mga ito. Wala silang magawa kundi ang sisihin ang sarili nila sa
nangyari. 

"Gabi na. Hindi ka pa pa magpapahinga?" tanong ni Tred kay Savannah na kasalukuyang

nakatayo sa gitna ng malaking hardin sa mansyon. 

Simula nang makuha ng mga Vampire Hunter si Blade ay walang sawa siyang nag-
eensayo. Kung sana naging mas malakas siya, hindi makukuha ng mga ito si Blade.
Kung sana naging alerto siya, hindi mangyayari ang lahat ng ito. Iniyukom niya ang
kanyang kamao. Paulit-ulit na pumapasok sa kanyang isip ang luhaang mga mata ni
Jinnah at ang bawat paghikbi nito tuwing gabi. Hindi niya maatim na makita si
Jinnah na nagkakaganoon. Masayahin si Jinnah at palaging nakangiti ngunit ang
Jinnah na nakilala niya ay nawala ng parang bula gaya ng pagkawala ni Blade.

"Don't push yourself too much. Marami pang araw para makumpleto mo ang mga
weapons." Tinapik ni Tred ang kanyang balikat. "Alam kong nasasaktan ka din sa
nangyayari kay Jinnah. Lahat tayo ay pare-pareho ng nararamdaman. Kailangan mong
alagaan ang sarili mo para hindi na madagdagan pa ang mga masasamang nangyayari sa
atin ngayon. Okay?" nakangiting sabi niya.

Binigyan niya ng isang mapait na ngiti si Tred. "I know. Alam ko ang mga ginagawa
ko pero kailangan ko talagang maging malakas para maprotektahan ang mga taong mahal
ko. Hindi ko ulit hahayaang may makuha sa atin. Hindi ko hahayaang mapahamak sila
hanggat nandito ako. Gagawin ko ang lahat makuha ang lakas na kailangan ko para
mabawi si Blade para kay Jinnah at para na rin mabawi si Trinity para kay Tiffany."

Napailing na lamang si Tred ngunit hindi nawawala ang ngiti sa kanyang labi.
"You're really like Van. I guess the word 'give up' is not in Walker's vocabulary.
No matter how hard the situation is, you're always moving forward." Tinalikuran na
niya si Savannah. "Nah, I guess I should let you do all the things you want. I
can't stop you anyway."

Pinanood lamang ni Savannah na maglakad papalayo si Tred. Nang mawala na ito sa

kanyang paningin ay nagsimula na siyang mag-ensayo. Ngayong gabi, bubuksan niya
ulit ang isa sa mga pinto para makuha ang isa pa sa mga armas na makakatulong sa
kanya. Hindi siya pwedeng mag-aksaya ng panahon. Tumatakbo ang oras at hindi nila
alam kung kailan titigil ang oras para kay Blade.

Napailing na lamang siya para alisin ang kung ano-anong bagay na tumatakbo sa
kanyang isipan. Hindi titigil ang oras para kay Blade. She will beat the time and
bring Blade back unharmed. 

She began concentrating and in the blink of an eye, she was standing in front of a
black door. 

Huh? Akala ko ay sa asul na pinto ang sunod na pinto na dapat kong pasukin?

Inilibot niya ang tingin niya sa paligid. Ganoon na lamang ang pagtataka niya nang
wala ang ibang pintuan sa kanyang paligid. Tanging ang itim na pintuan lamang ang
nasa harapan niya sa puting kwartong kinalalagyan niya. 

Kusang bumukas ang itim na pinto na siyang ikinapagtaka niyang muli. Ano ba
talagang nangyayari? Hindi naman nasabi ng Archer Brothers na may ganitong
pangyayari. Napagdesisyunan kasi niyang mag-isa na lamang na mag-training dahil
alam na naman niya ang gagawin at pumayag naman ang Archer Brothers. Sinabi lamang
ng mga ito sa kanya ang mga bagay na dapat niyang gawin pero wala silang nabanggit
sa kung anong gagawin niya kapag may nangyaring ganito.

Nagdalawang-isip pa siya kung papasok ba siya sa loob ng pinto o hindi pero sa huli
ay naisip na din niyang pumasok. Pagkapasok niya sa loob ay binalot siya ng
nakakakilabot na kadiliman. Nanginig ang buong katawan niya, hindi dahil sa takot,
kundi dahil sa isang pakiramdam na hindi niya maipaliwanag. Para bang gumaan ang
kanyang pakiramdam. She felt warm that she felt when he's around.

Unti-unting nagkaroon ng liwanag sa buong paligid. Napapikit siya nang tumama ang
nakakasilaw na liwanag sa kanyang mga mata. 

"Savannah."

Pakiramdam niya ay saglit na tumigil ang pagtibok ng kanyang puso nang marinig niya
ang pamilyar na boses na iyon. His low and husky voice that she will never ever
forget. His voice that she likes to hear again.

Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata kasabay nang pagbagsak ng kanyang
luha. Naitakip na lamang niya ang kanyang kamay sa kanyang bibig dahil sa gulat.
Hindi niya inaasahan na makita ang taong iyon sa kanyang harapan. Gusto niyang
sampalin ang sarili niya para makita kung nananaginip ba siya o hindi pero para
bang namanhid ang buo niyang katawan, hindi siya makagalaw.

Sa isang iglap ay nasa harapan na niya ito. Napahagulhol na lamang siya nang makita
niya ng harapan ang mukha nito. Nakangiti siya at mukhang masaya. Nakasuot siya ng
simpleng gray na t-shirt, tight jeans at rubber shoes na madalas nitong sinusuot
noon. Nakasampay din sa kanyang balikat ang leather jacket niya na palagi niyang
dala-dala noon.

Kung ilusyon man ang lahat ng ito, sana maging totoo na lang ang lahat ng ito.

Bumalik sa kanya ang lahat ng mga alaalang pinagsaluhan nilang dalawa noon. Lahat
ng mga bagay na ginawa nilang magkasama. Ang sayang ibinigay sa kanya nito ay
nakakubli pa rin sa kanyang puso. Ang pagmamahal niya para dito ay unti-unting
nabigyang linaw.

"C-Cross? H-How...w-why..." 

***

"You're staring into space again. Is it about what happens to Blade?" tanong ni
Tiffany kay Trey habang inaabot niya ang dala niyang isang tasa ng kape para dito.
Nakangiti namang inabot ito ni Trey sa kanya. Sa lahat ng bagay na kayang gawin ni
Tiffany, ang pagtitimpla ng masarap na kape ang pinakagusto niya dito. "I can't
help it. Wala man lang akong nagawa para tulungan sila. Hindi ko alam na ganoon ang
mangyayari sa camp na noon pa lang ay gusto na nilang maranasan."

"Hindi mo alam na ganoon ang mangyayari kaya wala ka doon para tulungan sila. Hindi
mo kailangang sisihin ang sarili mo sa nangyari. If we help each other, mababawi
natin si Blade." sagot niya.

"But still--"

Hindi na niya naituloy pa ang kanyang sasabihin nang ilapat ni Tiffany ang kanyang
bibig sa kanya. Ilang beses na nilang natikman ang labi ng isa't-isa ngunit hindi
pa rin sila nagsasawa. They always feel that they are being pulled together. No
matter how many times they tried to pull away from each other, they always end up
being stuck together. Is this fate? Is this what they called love? Or is this just
an illusion created by their shallow hearts? 

Kung ano man ang meron sa kanilang dalawa ngayon, hindi na ito mahalaga pa. Ang
tanging nasa isip lang nila ay hindi na nila mapipigilan pa ang nabubuong
pakiramdam sa kanilang mga puso. Kahit na maikling panahon pa lang silang
magkakilala, pakiramdam nila ay matagal na silang magkasama. Dahilan na rin siguro
noon ang iisang dugong nananalaytay sa kanilang mga ugat kaya naman hindi naging
mahirap para sa kanilang dalawa ang magkasundo.

Trey carried Tiffany while kissing the life out of her. With his right feet, he
kicked the door open and lay Tiffany on the bed. He hurriedly took away all of her
clothes and kissed every part of her body. He will never get enough of this. He
will never get enough of Tiffany.

"Trey."

Trey looked up to her and saw her smiling. He gave her another breath-taking kiss
and bumped his head into hers.

"What is it?"

"When we're having sex, what do you think about me? Am I just a toy? A woman? Or
just...nothing?"

Trey gave her his most dazzling smile. "I think of you as my everything."

A moment of silence has passed and Tiffany smiled widely as if she won something
big.

She circled her arms around Trey and pulled him towards her, making their body into
one. They both groaned and shared their passionate night together. Their bodies
collide. Their breathing became deep. Their hearts beating like one. They didn't
stop 'til they reach their climax.

"I'm wondering, you're good with girls. Are you sure that what you have said is the
truth or you're just playing with my feelings?" tanong ni Tiffany habang nakayakap
kay Trey.

Trey shook his head. "I'm not playing with your feelings. Yes, I encountered so
many girls and they became part of my life but there's no one who can make me turn
upside-down the way you do."

***

"What should I do now?" tanong ni Tres sa kanyang sarili habang nakasubo sa kanyang
bibig ang isang stick ng sigarilyo. Kasalukuyan siyang nakaupo sa may swing sa
pinakamalapit na park sa mansyon. Hindi niya kayang tumigil sa mansyon sa mga
panahong ito dahil karamihan sa mga kasama niya ay hindi makausap ng maayos dahil
sa nangyari kay Blade.

Nalulungkot siya sa nangyari pero hindi ito ang oras para sisihin nila ang kanilang
mga sarili. Gusto niyang sabihin ito sa kanila pero hindi niya magawa. Wala naman
kasing may gusto sa nangyari kaya naman kahit na gusto niyang pangaralan ang mga
ito, umalis na lang muna siya para magpahangin.

Habang nakaupo sa may swing at naninigarilyo ay nakarinig siya ng kaluskos sa

kanyang likudan. Nang tingnan niya ito ay tanging mataas na damo lang ang kanyang
nakita. Maya-maya ay gumalaw ang matataas na damo.

Napasigaw siya sa gulat nang may makitang isang babae na gumagapang papalabas sa
matataas na damo habang nakalugay ang itim at mahaba nitong buhok.

"H-Hoy! S-Sino ka?!" pasigaw na tanong niya.

Ngunit hindi man lang tumugon ang babae. Patuloy pa rin ito sa paggapang patungo sa
kanya. Hindi niya alam kung bakit kinikilabutan siya. Para kasi siyang nasa isang
horror movie kung saan nagpapakita na ang multo sa bida. Mahilig pa man din siyang
manood ng mga horror movies pero ang bilis niyang matakot. Oo, si Tres Archer,
takot sa multo. 

"T-Tulong..." Patuloy pa rin siya sa paggapang. May bahid ng dugo ang puting
bistida na suot niya at may malaking pulang marka na nakapalibot sa pulso niya na
para bang itinali siya doon nang sobrang higpit. May mga sugat din ang kanyang
braso at binti. "T-Tulungan mo ako..."

"K-K-K-KYAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!" tili ni Tres.

Tumunghay ang babae at nagtatakang tumingin sa kanya. "K-Kyah? L-Lalake ka p-pero

s-sumigaw k-ka ng K-Kyah?" nanghihinang sabi nito.

Agad namang napatayo si Tres sa pagkakaupo siya sa may swing at inayos ang kanyang
sarili. Itinuro niya ang babae. "H-Hindi ako 'yon! M-May batang nakakita sa'yo kaya
naman napasigaw siya!" pagmamaang-maangan niya. "Teka, hindi ka multo?"

Hindi na nakasagot pa ang babae. Tuluyan na siyang natumba at nawalan ng malay

dahil na rin siguro sa pagod at sa dami ng sugat sa buo niyang katawan. Mabilis
naman siyang dinaluhan ni Tres. Iniharap niya ito sa kanya at iniunan sa kanyang
hita. Hinawi niya ang ilang hibla ng buhok na nakahara sa mukha nito para makita
niya ng buo ang mukha nito.

Laking gulat niya nang makita si Trinity. Pero napakalaki ng pinagbago ng itsura
nito. Sobrang payat ng kanyang mukha at pinapalibutan ng itim ang ilalim ng mga
mata nito. Tuyong-tuyo ang kanyang labi at may mga gasgas din sa kanyang mukha. Ang
kanyang braso, binti at buo nitong katawan ay buto't-balat na lamang. Ang katawan
niya ay nagmimistulang hanger na lamang ng suot niyang bistida.

"Anong ginawa nila sa'yo?!"

***

"Hailey, pinapatawag ka ni Master Tred." ani Marie, isang katulong na kasamahan ni

Hailey sa mansyon.
Napabuntong-hininga na lamang siya at hindi pinansin ang sinabi nito. Wala siyang
dahilan para sundin pa ang iniuutos ni Tred. Nagtrabaho siya dito para kay Savannah
at hindi para kay Tred. Sa presensya pa lang ng binata ay naiirita na siya. Ano ba
talagang gusto nito sa kanya? Isa lang siyang katulong. Hindi dapat siya binibigyan
ng sobrang atensyon. Ang tanging dapat na ginagawa niya lang ay gawin ang trabaho
niya. Pero sadyang makulit si Tred. Kahit na ilang beses niyang suwayin ang utos
nito at sabihan ng kung ano-anong masasakit na salita ay hindi pa rin siya nito
tinitigilan. 

Noon, nasabihan niya si Tred na isang halimaw. Hindi niya ginustong sabihin iyon
pero kusang lumabas iyon sa kanyang bibig dahil sa sobrang inis niya. Inaamin
niyang na-guilty siya lalo na nang makita niya ang gulat na ekspresyon sa mukha ni
Tred nang mga panahong iyon pero hindi pa rin maiaalis sa kanya ang pagkamuhi niya
sa binata.

"Hindi mo ba siya pupuntahan?" tanong ni Marie. "Kanina ka pa niya pinapatawag pero

hindi mo siya pinupuntahan. Ako ang kinukulit niya kaya naman puntahan mo na siya."

"Ayoko. Bahala siya sa buhay niya."

Pabirong siniko naman siya ni Kayla sa tagiliran kaya napaigtad siya sa gulat.
Malakas kasi ang kiliti niya sa tagiliran. Napatawa naman si Kayla dahil sa naging
reaksyon niya. Sinimangutan niya ito at pinagpatuloy na lamang ang paghuhugas ng
mga plato.

"Confirmed! Interesado talaga sa'yo si Master Tred! Alam mo ba, matagal na naming
pinag-iisipan iyon ni Marie pero hindi na talaga namin kaya pang pigilan ang sarili
naming kiligin sa inyong dalawa!" bulalas ni Kayla. "May gusto sa'yo si Master
Tred, bakit hindi mo siya bigyan ng pagkakataon?"

Muling napabuntong-hininga si Hailey. "Wala akong pakealam sa kanya o sa kung

anomang nararamdaman niya. Simula nang dumating siya sa mansyong ito ay nagulo na
ang buhay ko. Nandito ako para magtrabaho at kumita ng pera, hindi para maging
entertainment ng isang katulad niya." asik niya. "At isa pa, wala siyang gusto sa
akin. Ginagawa niya lang ang lahat ng ito para paglaruan ako. 'Wag kayong mag-isip
ng kung ano-ano."

"Ito naman! Masyado kang seryoso! Pero paano nga kung may gusto sa'yo si Master
Tred? 'Di ba ang romantic noon? Para siyang isang prinsipe at nagkagusto siya sa
isang simpleng babaeng kagaya mo. Isipin mo, parang nangyayari iyon sa mga
fictional stories!" bulalas naman ni Marie.
Pinihit ni Hailey ang gripo para matigil ang pag-agos ng tubig. Ipinunas niya ang
basa niyang mga kamay sa apron na nakasuot sa kanya. Humarap siya sa dalawa at
muling bumuntong-hininga. Hindi niya alam kung ilang beses siyang bumuntong-hininga
para sa araw na ito. Pagod na nga siya sa trabaho, dumadagdag pa ang makukulit
niyang kasamahan na sina Kayla at Marie, pati na rin si Tred na walang sawang
nagpapatawag sa kanya.

"Oo, para ngang fictional story, hindi totoo." nakangising sabi niya. "Kung ano man
ang habol niya sa akin, sigurado akong 'yun ay gusto niya lang akong inisin. Wala
ng iba pa."

Itinuloy na niya ang iba pang gawain niya na dapat niyang tapusin para
makapagpahinga na siya. Lumakad siya patungo sa pintuan ng kusina nang makasalubong
naman niya ang mayordoma nilang si Aling Vicky. Nakakunot ang noo nito na hindi na
bago sa kanila at mukhang galit.

"Hoy, Hailey! Kanina ka pa pinapatawag ni Master Tred! Hanggang kailan ka mag-

iinarte? Gawin mo ang trabaho mo at puntahan mo na siya! 'Wag kang masyadong
paimportante. Hindi por que mabait si Master Tred sa atin ay sasamantalahin mo na
iyon!" galit na sabi nito sa kanya.

Napatungo na lamang siya. Minsan lang siya mapagalitan ni Aling Vicky kaya naman
hindi siya sanay. Ang bigat tuloy ng loob niya. Mataray si Aling Vicky at palaging
nakasimangot pero naging mabuti naman ito sa kanya. 

"Narinig kong nandito ka para magtrabaho at kumita ng pera kaya gawin mo ang
pinapagawa sa'yo ni Master Tred. Hindi lang si Miss Savannah ang amo natin dito
kundi ang mga kasama niyang naninirahan sa mansyon na ito. Wala kang karapatan na
suwayin ang iniuutos nila sa'yo."

Tumango na lamang siya at sinunod ang sinabi ni Aling Vicky sa kanya. Umakyat na
siya patungo sa kwarto ni Tred. Nang makarating siya sa tapat ng pintuan nito ay
nanatili lamang siyang nakatayo sa labas nito. Iniyukom niya ang kanyang kamao.
Dahil kay Tred, napagalitan pa siya ni Aling Vicky. 

Binuksan niya ang pinto nang hindi man lang kumakatok. Naabutan naman niya si Tred
na nakaupo lamang sa kanyang kama habang hawak ang kanyang cellphone. Mukhang
naglalaro ito pero seryosong-seryoso ang itsura nito.

Padabog siyang lumakad patungo sa gilid ng kama nito. Humalukipkip siya at tinaasan
niya ito ng kilay nang magtama ang kanilang mga mata.

"Ano ba talagang kailangan mo?! 'Di ba sabi ko sa'yo 'wag mo na akong guguluhin?!"
galit na sigaw niya.

Nagkibit-balikat naman si Tred. "May iuutos ako sa'yo." seryosong sabi nito.
Natigilan naman siya dahil sobrang seryoso nito kaya naman napagdesisyunan niyang
sundin na lamang ang ipapagawa nito. Mas lumapit pa siya sa kama nito.

"Ano naman iyon?"

Iniharap ni Tred ang kanyang cellphone sa kanya. Napakunot naman ang kanyang noo
nang makita ang isang laro. Nakasulat sa screen ang salitang 'Game Over'. Ibinaling
niya ang tingin niya kay Tred na nakanguso at nakakunot ang noo na parang bata.

"Palagi akong natatalo. Hindi ko matalo ang final boss." mahinang sabi nito.
"Nagpapalipas ako ng oras sa pamamagitan ng paglalaro nito at para na rin maialis
sa isip ko ang nangyari kay Blade pero talagang hindi ko 'to matalo. Kanina,
narinig ko sina Marie at Kayla na nag-uusap na magaling ka daw sa mga games."

Napamura na lang siya sa kanyang isipan. Kahit kailan talaga ay napakadaldal nina
Marie at Kayla. Inaamin niyang mahilig siya sa mga cellphone games at computer
games pero hindi na siya madalas nakakapaglaro. Lumaki siya sa mahirap na pamilya
at naranasan niya lamang na makahawak ng cellphone nang makatungtong siya sa
mansyon na ito. Tinuruan siya ni Savannah na gumamit ng cellphone pati na rin ng
computer. Kapag walang pasok si Savannaha ay palagi siyang niyayaya nitong maglaro
ng computer games kasama siya kaya naman gumaling siya sa paglalaro ng kahit anong
klase ng game. Hindi man ito halata sa mukha niya ay magaling talaga siya.

Kinuha niya ang cellphone ni Tred at umupo sa tabi nito. Sinimulan na niyang
maglaro at manghang-mangha naman si Tred sa bilis ng kamay ni Hailey.

Ngunit maya-maya ay hindi na siya sa laro nakatingin kundi sa seryosong mukha ni

Hailey. Hanggang sa matapos ang laro at matalo ni Hailey ang final boss ay
nakatitig pa rin siya dito.

Napansin naman ito ni Hailey. "Bakit?"

Hindi sumagot si Tred at ngumiti na lamang.

So this is what they call 'falling for someone', huh?

***

Lei/shinkumi's Note: GOMENASAI SA MATAGAL NA UPDATE. HUHUHU! Wala talaga akong

maisip para sa chapter na 'to kaya naman natagalan. Ang dami din naming ginagawa sa
school kaya magiging irregular ang updates ko. Baka hindi ako makapag-update ng
saktong Saturday. Nangangalawang talaga ang utak ko. OTL. Sorry sa matagal na pag-
aantay at salamat sa mga nag-aantay. Salamat din sa patuloy na pagbabasa ng TPV2!
Sorry din sa typos. <///3
=================

Chapter Thirty-Nine: Falling Game

Chapter Thirty-Nine: Falling Game

Nagdadalawang-isip si Savannah kung lalapitan ba niya si Cross para yakapin o

tititigan na lamang ito pero sa lagay niya, na nanlalambot ang tuhod at nanghihina,
hindi niya magagawa iyon. Halos hindi na niya makita ang mukha ni Cross dahil sa
luhang umaapaw mula sa kanyang mga mata. Ang daming tanong na tumatakbo sa isipan
niya pero wala na siyang pakealam pa sa kung anomang kasagutan ang makukuha niya.
Ang mahalaga ngayon ay nasa harapan niya si Cross. Buong-buo at parang walang
nangyari.

"A-Anong ginagawa mo dito?" humihikbing sabi niya. Hanggang ngayon ay hindi siya
makapaniwalang nasa harapan niya si Cross. "I-Ikaw ba talaga 'yan, stupid Cross?"

Napatawa naman si Cross sa kanyang sinabi. Parang mas lalong gumaan ang kanyang
pakiramdam ng mapakinggan niya ang tawang iyon ni Cross. Minsan lang ito tumawa at
minsan lang ngumiti pero sa oras na ginawa niya iyon ay para bang wala na siyang
hihilingin pang iba.

Hinawakan ni Cross ang pisngi ni Savannah. His hand is warm. She closed her eyes
and inhaled his scent. 

"Yes, the one and only." sagot niya. Ipinulupot niya ang kanyang kamay sa bewang ni
Savannah at kinabig niya ito papalapit sa kanya. Kinulong niya ito sa kanyang bisig
at malumanay na hinalikan ang tuktok ang ulo nito. "I missed you."

Napahikbi na lamang siyang muli dahil sa sinabi nito. "I hate you. Why are you
here? I thought you're dead? Or are you a ghost? But why can I touch you? What the
hell is happening?" sunod-sunod na tanong niya. Ang mga tanong na nakaimbak sa
kanyang isipan ay isa-isang lumabas sa kanyang bibig na hindi na niya napigilan pa.
Gusto niyang malaman kung ano ba talaga ang nangyayari. Buong akala niya ay isang
Tagapagbantay ang makikita niya pero si Cross ang bumungad sa kanya. Hindi kaya
ilusyon lang ito? Hindi kaya isang Tagapagbantay ang nasa harapan niya pero
nagpapanggap lang na si Cross? Pero kung nagpapanggap nga siya, siguradong
malalaman niya ito. Kilala niya si Cross at alam niyang totoong Cross ang nasa
harapan niya.

Humiwalay si Cross sa pagkakayakap sa kanya at tiningnan siya sa kanyang mga mata.

Bumalik ang pagiging seryoso nito.

"I'm real and I don't know why I'm here. Alam kong patay na ako pero nagising na
lang ako na nandito sa kwartong 'to. Obviously, I'm not a ghost because you can
touch me and I can touch you. I should be the one asking this, why are you here?
This place does not look like normal." Inilibot niya ang tingin sa paligid at
muling tumingin sa kanya.
"This is part of my training. May sampung weapon akong dapat makuha at dapat ay ito
ang pang-last pero hindi dapat ako dito mapupunta. I still have two doors to open,
bago pa ito." at ipinaliwanag pa niya ang iba pang detalye sa kung bakit siya
nandito at sa kung bakit kailangan niyang gawin ito. "Ang daming nangyari simula
nang mawala ka. At hindi ko pa rin matanggap na wala ka na. Nang makita kita dito
ngayon, para bang nawala ka lang kahapon. Hindi ko inaasahang makikita kita dito."

"Hindi ko rin inaasahan na makikita pa kita. Nagpapasalamat pa rin ako dahil

nabigyan ako ng pagkakataon na makita kang muli. You've grown into a beautiful
lady. When you're still a kid, you're such a pain in the ass that I want to throw
you out of my house." Sinimangutan siya ni Savannah pero nginisian niya ito.
Ipinatong niya ang kanyang kamay sa ulo nito. "Ah, seeing you doing well can send
me back to Heaven again. Looking at your face, I know you're really happy together
with your friends and your special someone."

"S-Special someone? Wala akong special someone, 'no." nakaiwas ang tinging sabi
niya.

Inilevel ni Cross ang kanyang mukha sa mukha ng dalaga at idinikit ang tip ng
kanyang ilong sa tip ng ilong nito. Isang gesture na ginagawa niya noong bata pa si
Savannah. 

"It's written all-over your face. Law Ephraim Phytos, huh? Mas gwapo ba siya
sa'kin? That bastard had the guts to fall for a stubborn and reckless girl like
you? I'm starting to pity him." pang-aasar niya.

Muling sumimangot si Savannah. "H-He's not my boyfriend or anything. W-We-re just--

I still don't know what relationship we have right now." muli siyang umiwas ng
tingin. "Is it okay with you? I mean, if I go out with him?"

Cross gave her a small smile. "Of course, it will be okay. Bakit naman hindi? Kung
mahal mo talaga siya, go out with him. Pero kapag sinaktan ka niya...ah, wala nga
pala akong magagawa kasi hindi na naman ako makakabalik. What a shame."

Hindi niya alam kung bakit parang disappointed siya sa sinagot ni Cross. Hindi ba
dapat masaya siya kasi okay lang para kay Cross? Na hindi siya tutol sa kung anong
meron sa kanilang dalawa ni Law? Pero bakit gusto niyang tumutol si Cross at
sabihing hindi pwede dahil gusto siya nito. Iniiling na lamang ni Savannah ang
kanyang ulo. Hindi mangyayari iyon. Sa mga pelikula at mga libro lang nangyayari
iyon. Tumalikod siya para hindi na makita pa ni Cross ang luhang nagbabadya na
namang tumulo mula sa kanyang mga mata. Gusto niyang sapakin ang sarili niya dahil
sa nangyayari sa kanya. Nang makita niya si Cross, gumulo ang buong sistema niya.
Gumulo ang nararamdaman niya. Hindi na niya alam kung ano ba talaga ang totoo sa
hindi.

"Goddamn it, I sucked at telling lies." Naalerto si Savannah dahil sa sinabi ni

Cross. "The truth is, I'm not okay with it. I don't want to see you with another
guy. I want to see you by my side. I want you because I love you. I love you for a
long time."

***

"Vannah~ Savannah~ Vannah~ Hoy~ Hoy~"

Kanina pa kinukulit ni Law si Savannah pero hindi pa rin siya pinapansin nito. Para
bang wala ito sa sarili at may malalim na iniisip. Pagkapasok niya gamit ang
bintana ay hindi man lang siya nakakuha ng sermon mula dito. Ni hindi man lang siya
nito tinapunan ng tingin. Nakatingin lang ito sa malayo nang hindi man lang
kumukurap.

Napangisi na lang si Law nang makaisip siya ng ideya kung paano siya mapapansin
nito.

Inilapit niya ang mukha niya sa pisngi nito at ninakawan ng halik sa pisngi.
Nagulat naman si Savannah dahil sa ginawa nito at mabilis na tinampal ang noo ni
Law.

"'Wag ka ngang magulo! May iniisip ako!" bulyaw niya. "Ano bang kailangan mo, ha,
Phythos?" mataray na tanong niya.

"Kanina ka pang tahimik dyan. Kinakausap kita pero hindi ka naman sumasagot o kaya
nakikinig man lang. Iniisip mo pa rin ba ang nangyari kay Blade? 'Wag kang mag-
alala, mababawi din natin siya." panigurado niya. 

"O-Oo. Iniisip ko pa rin iyon." sagot niya kahit na hindi naman talaga iyon ang
nasa isip niya. Hanggang ngayon ay hindi pa rin niya makalimutan ang nangyari sa
loob ng itim na pinto na iyon kasama si Cross. Naisip niyang bumalik na lang muna
sa realidad para pag-isipan ang lahat. Palaisipan pa rin kasi sa kanya kung bakit
si Cross ang nandoon sa loob ng kwarto kaysa ang Tagapagbantay ng Scythe of Death. 
"Teka, may gagawin ka ba mamaya pagkatapos ng klase?" muling tanong ni Law.

"Wala naman, bakit?" Nakapagplano na kasi siyang ipapahinga niya muna ang katawan
niya at para makapag-isip siya ng maayos kaya naman wala siyang gagawin mamaya.

Napangisi naman si Law. "Then le'ts have a date!"

***

Huminga ng malalim si Irrah bago tuluyang pumasok sa opisina ni Yuan. Gaya ng

palagi niyang ginagawa araw-araw, nagpupunta siya sa opisina nito para humiram o
magbasa ng libro. Pagkapasok niya ay naabutan naman niya si Yuan na nakaupo sa may
couch habang may hawak na libro at nakasuot ng reading glass. Mukhang hindi nito
napansin na nakapasok na siya dahil seryosong-seryoso ito sa pagbabasa. Kinuha
naman niya ang pagkakataon na titigan ang binata. Ang makita ito ay siyang
nagpapakalma sa kanya. Bukod sa mga libro, si Yuan ang kaisa-isang taong kayang
mag-alis ng lahat ng negative feeling sa kanya. Hindi niya alam kung bakit ganito
ang nararamdaman niya tungo sa binata pero kung ano man iyon, hindi na niya
kailangan pang alamin dahil masaya na siyang nakakasama ito pati na din ang mga
librong nasa paligid nila.

Lumakad na siya patungo sa may couch at umupo sa tabi nito.

"Anong binabasa mo?" mahinang tanong niya.

Nag-angat naman ng tingin si Yuan at binigyan siya ng ngiti. "Ah, Fairy Tail. Isa
itong manga." sagot niya.

Napakunot naman ang kanyang noo. "M-Manga?" nagtatakang tanong niya. "What is
that?"
He chuckled and handed her the book. "Japanese comics. Ang pinagkaiba niya sa mga
English novels ay drawing siya. O mas madali, comics. Nakakaaliw kasing basahin
kasi ang galing ng imagination ng author ng story na iyan. Ang genre niya ay
Comedy, Action, Adventure at Fantasy."

Binuklat niya ang libro at unang beses pa lang niyang nakita ang loob nito ay
nakuha na na nito ang buong atensyon niya. Ang ganda kasi ng pagkaka-drawing at
mukhang nakakaaliw basahin.

"Ito ba ang unang beses na nagbasa ka ng ganito?" tanong niya.

Tumango si Yuan. "Yup! May nag-recommend lang sa akin kaya binili ko hanggang sa
latest volume. Gusto mong hiramin ang Volume 1?"

Tumango na lamang din si Irrah at nagsimula na siyang maghanap ng mga libro sa

napakahabang bookshelves ni Yuan sa loob ng kanyang opisina. Kung pwede nga lang,
dito na siya tumira ay gagawin niya. Para sa kanya, isa itong paraiso. Wala na
siyang ibang hihilingin pa kundi ang magkaroon ng madaming libro na mababasa niya.

Habang naghahanap siya ng libro ay naramdaman niya ang pagyakap ni Yuan mula sa
kanyang likod. Nagulat siya sa ginawa nito pero hindi siya nakagalaw. Para bang
napako siya sa kanyang kinatatayuan. Nagtatalo ang kanyang isip. Itutulak niya ba
ito palayo dahil mali ito at baka may makakita sa kanila? O hahayaan na lang niya
kasi gusto niya din ito? Sa isipan niya, ilang beses na niyang sinampal ang kanyang
sarili. Hindi siya pwedeng makaramdam ng kung ano tungo sa kanyang guro dahil una,
maling-mali ito. At pangalawa, kahit na gusto niyang maging 'sila', hindi pwede
dahil mahigpit na ipinagbabawal ang magkaroon ng relasyon ang isang estudyante sa
kanyang guro. Pangatlo, hindi naman niya alam ang nararamdaman ni Yuan para sa
kanya.

"Something's bothering you, am I right?"

Napapikit siya ng mariin dahil humahampas sa kanyang leeg ang mainit na hininga ni
Yuan.

"P-Paano mo nasabi?" tanong niya.

"I can see through you. Sa ilang buwan nating pinagsamahan, kilala na kita. Sa
araw-araw mong pagpunta mo dito, lubusan na kitang nakilala. Tell me, may problema
ka ba?" malumanay na tanong nito.
"W-Wala naman akong problema." pabulong na sagot niya. "T-Tsaka pwede ba, 'w-wag ka
nang yumakap sa'kin kasi baka may makakita sa atin. Baka kung ano pang isipin
nila." kinakabahang sabi niya.

Mas lalong humigpit ang pagkakayakap niya kay Irrah. "I don't care. Gusto kitang
yakapin, ano bang pakealam nila? O baka ikaw ang may ayaw nito? Sabihin mo lang,
lalayo ako. Ayaw mo ba o gusto mong yakap kita ng ganito ngayon? Be honest, Irrah.
If you don't want this, I'll let go."

Kinagat niya ang kanyang ibabang labi. Hindi niya alam kung anong isasagot niya.
Bakit ba ginagawa ito ni Yuan sa kanya? Gusto niyang tumakbo papalayo. Gusto niyang
takasan ang nararamdaman niya tungo kay Yuan na unti-unting lumalaki. Kapag hindi
siya tumakbo papalayo, baka mas lalo itong lumaki hanggang sa hindi na niya
mapigilan pa. Natatakot siya sa kapalit ng lahat ng ito. Pero ayaw niyang lumayo si
Yuan sa kanya. 

Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ni Yuan na nakapulupot sa bewang niya.

Sumandal siya sa katawan nito at ipinikit ang kanyang mga mata. 

Nakarating naman kay Yuan ang gusto niyang iparating gamit ang ginawa niya. 

"I'm glad you didn't want me to let go of you."

Nang makita niyang nakapikit lamang si Irrah ay tuluyang sumilay ang malademonyong
ngiti sa kanyang labi. Sa pagkakataon kasing ito, alam na niyang siya ang nanalo sa
larong siya ang nagsimula. 

***

"We produced 1000 capsules of EI and we sent it to the Black Market. Mabilis na
nauubos ang ipinagbebentang EI dahil sa epektibo daw ito. Nakarating din sa amin na
madaming bampira ang kumagat sa ating pain. Ayon sa data na nakuha namin, lima sa
sampung bampira ang bumibili nito." ani ng isang scientist sa Research and
Experiment Department na nagngangalang Bruce.

Napangisi naman si Cinna nang marinig ang report tungkol sa ipinakakalat nilang EI
o 'Elixir of Immortality' sa Black Market. Isa itong droga na kayang magbigay ng
kakaibang lakas sa isang tao ngunit kabaligtaran sa mga bampira. Dalawa ang rason
nila kung bakit nila ginawa ang drogang iyon. Una, para ito sa mga Vampire Hunter
na gustong bumangon muli at sa mgta Vampire Hunter na gustong maghiganti sa mga
bampirang sumira ng buhay nila. Pangalawa, para ito sa mga bampirang naghahangad ng
kapangyarihan ngunit ito pa ang makakapagpabagsak sa kanila. Isang pain ang EI para
sa mga bampira. Oras na paulit-ulit na ginamit ng isang bampira ang EI ay kakalat
sa buong katawan nito ang virus na kayang sumira ng lahat ng organs sa kanyang
katawan. Ang virus na iyon ay tanging sa mga bampira lamang aapekto dahil kakaiba
ang system ng isang bampira sa isang tao kaya naman kahit na ilang beses na mag-
take ang isang Vampire Hunter ng EI ay mas lalo lang siyang mapapalakas nito.

"How about the vampires we experimented? Are they one of us now?"

"Yes, Master Cinna. The 200 vampires we captured are now ready for another battle.
But we have one problem, Blade Lockhart is very hard to tame. He broke ten glass
tubes as of now and we need a thicker tube that he can't break." sagot niya. "Sa
ngayon ay tinurukan muna namin siya ng pampatulog para ihanda ang isa pang glass
tube."

Humalumbaba siya sa kanyang lamesa at tumingin sa glass wall kung saan nakikita ang
kabuuan ng district. "Kayo na ang bahala sa kanya. Alam ko namang kaya niyo na
siyang i-handle ngayong alam niyo na ang gagawin niyo. With his power, we can
create five Human Weapon with acid power. We will make him a weapon as well.
Tingnan lang natin kung makakalaban pa ang mga bampira sa atin ngayon. Little by
little, we are gaining power. We will be invincible."

Maya-maya ay bumukas ang glass door at pumasok ang isang lalaki na nagngangalang
Neo, na kabilang din sa mga scientist na nagsasagawa ng mga eksperimento,

"Hindi na namin kaya pang ibalik sa dati sina Jackson at Galileo. Napakalaki ng
damage na natamo nila kaya naman imposible na para sa amin na ibalik ang dati
nilang lakas at dati nilang itsura. Hanggang ngayon ay nananatili pa rin sa kanila
ang aura na nanggaling kina Law Ephraim Phytos at Irrah Falcon. Tunay na
napakalakas nila na hanggang ngayon ay naaapektuhan pa rin ng kapangyarihan nila
ang dalawa."

Tumayo si Cinna. "Hah! Useless. Kung ganoon naman pala ay itapon niyo na silang
dalawa. Nagkamali ako ng pagpili sa kanila. Buong akala ko ay malalakas sila, 'yun
pala ay mga basura lang din sila. Nagsayang lang ako ng panahon sa kanila." bulalas
niya. "Gumawa na lang kayo ng panibagong Human Weapon na ipapalit sa kanila."

"Pero Master Cinna, tumawag ang Cobia Clan pati na din ang Rishette Clan.
Tinatanong nila kung ano na ang kalagayan ng dalawa. Hindi namin masabi ang totoo
dahil alam naming magkakaroon ng gulo."
"Wala akong pakealam sa kung anomang nararamdaman nila. Sabihin niyo sa kanila na
walang kwenta ang dalawang iyon kaya sa basurahan na pupulutin. Kung gusto nilang
makitang muli sina Galileo at Jackson ay pumunta na lamang sila sa dump site ng
headquarters." nakangising sabi niya. "At isa pa, kapag may reklamo sila at kapag
naisip nilang banggain ako, isusunod ko sila sa dalawang iyon at pare-pareho silang
sa dump site pupulutin."

Wala nang nagawa si Neo kundi ang sundin ang sinabi ni Cinna.

"Bruce, may isa pa pala akong gustong marinig na report mula sa'yo. Naimbestigahan
mo na ba si Law Ephraim Phytos?"

May ipinatong na brown envelope si Bruce sa ibabaw ng lamesa ni Cinna. "Nasa loob
po niyan ang lahat ng impormasyong nakuha ko tungkol sa kanya. Ipagpaumanhin niyo
po kung natagalan ako sa paghahanap dahil hindi ganoong kadali ang hanapin ang mga
impormasyon tungkol sa kanya pero isa lang ang nasisigurado ko sa inyo, siya nga
ang matagal na nating hinahanap."

***

"Mabuti naman gising ka na." bungad ni Tres kay Trinity nang imulat nito ang
kanyang mga mata. Inilibot niya ang kanyang tingin sa paligid at napagtantong nasa
isang kwarto siya. Puro puti ang paligid kaya naman naisip niyang baka nasa isang
ospital siya.

"I-Ikaw ang nagligtas sa akin, hindi ba?"

Napatitig naman si Tres sa mukha ni Trinity. Hindi niya kaagad nasagot ang tanong
nito dahil abala siya sa pagtitig sa mukha nito. Kahit na payat ang mukha nito at
kulang sa kulay ay maganda pa rin ito. Iniiling niya ang kanyang ulo. Hindi ito ang
oras para isipin ang mga ganoong bagay. Ang mahalaga ay gising na ito. Ngayong
gising na siya, pwede na niyang dalhin ito sa mansyon para magkita na silang
magkapatid.

"Oo, ako nga." sagot niya. "Ano ba talagang nangyari sa'yo? Anong ginagawa mo sa
park na iyon?"

"Bago ko sagutin ang tanong mo, ikaw 'yung tumili ng 'KYAAAAAAAAAAAAAAH!' doon sa
may park, hindi ba?" inosenteng tanong ni Trinity na talagang ginaya pa ang pagtili
ni Tres noon.
Pakiramdam ni Tres ay namula ang buong mukha niya dahil sa kahihiyan. "H-Hindi nga
sabi ako 'yon! Bakit ba ang kulit mo? Sagutin  mo na nga ang tanong ko!" inis na
sabi niya.

Trinity gave him a smug look. Napaisip tuloy si Tres kung talaga bang kagagaling
lang nito sa torture dahil sa pinapakita nito sa kanya. "Tinakasan ko ang mga
Vampire Hunter. Noong mga panahong nakikipaglaban sina Savannah sa mga Vampire
Hunter ay tumakas na ako. Hindi ko na nagawa pang magpakita sa kanila dahil alam
kong mas lalo lang magkakagulo kaya naman ang ginawa ko ay nagpakalayo-layo ako
hanggang sa makarating ako sa park. Balak ko talagang dumiretso sa mansyon nina
Savannah kaya naman napadaan ako sa park para magpahinga. Nagtago ako sa damuhan
para hindi ako makita ng mga tao."

"Pero bakit sa akin ka nagpakita?! Akala ko talaga noon, multo ka! Muntik na akong
atakihin sa puso!" sigaw niya.

"Anong magagawa ko?! Alam ko kasing bampira ka at alam ko ding ikaw ang
makakatulong sa'kin kaya naman nilapitan na kita! Kasalanan ko bang malaman ko na
takot ka pala sa multo at duwag ka?!"

Napuno na nang tuluyan si Tres. Kinuha niya ang bowl na may lamang soup sa may side
table. Kumuha din siya ng kutsara at sumandok ng soup pagkatapos ay ipinasak sa
bibig ni Trinity.

"Manahimik ka na lang at kumain ka na para magkalaman ka! Buto't-balat ka na, eh!"

Tinampal naman ni Trinity ang kamay ni Tres. "Ang init! Gago mo, ah!" sabay sapak
sa ulo nito. "Ganyan mo ba itrato ang taong kagagaling lang sa torture! Wala kang
awa!"

"Ako pa ngayon ang walang awa matapos kitang tulungan! Hah! Thank you, ah!"
sarkastikong sabi niya.
"You're welcome!" sigaw naman ni Trinity.

Tres shook his head mentally. 

This girl will surely be a pain in the ass.

***

Lei/shinkumi's Note: Who ships Cross and Savannah? Itaas ang kamay! Who ships Law
and Savannah? Itaas ang kamay! HAHAHA! Sinong gusto niyo para kay Savannah? Law or
Cross? Buhay pa ba talaga si Cross or spirit na lang siya? Mehehehe. Salamat sa
pag-aantay at sa patuloy na pagbabasa! <333

Follow me on Twitter: shinkumiLIB

=================

Chapter Forty: My Only Wish

Chapter Forty: My Only Wish

I'm always thinking about one thing: "What if Cross really come back?". Anong
gagawin ko kapag nangyari iyon? Paano si Law? Mahal ko si Law pero ano ang
nararamdaman ko para kay Cross? Sigurado akong mahal ko din siya. Pero hindi ako
pwedeng magmahal ng dalawang lalake. I need to choose but I don't want to lose them
both.

"A-Aww!" sigaw ni Savannah nang pisilin ni Law ang kanang pisngi niya. Sinamaan
niya ito ng tingin at ganoon din naman ang ginawa ni Law sa kanya. "What's your
problem?" iritadong tanong niya.

Sumandal si Law sa upuan at kumuha ng isang pirasong fries. "Kanina pa kita

kinakausap pero nakatulala ka lang. May problema ka ba? Kanina ka pa nagkakaganyan.
Wala ka namang sakit?" hinawakan niya ang noo ni Savannah para tingnan kung
nilalagnat ba ito pero hindi naman.

Tinabig niya ang kamay ni Law. "W-Wala akong sakit. May iniisip lang ako. 'Wag kang
mag-alala, hindi naman importante iyon." sagot niya.

Ang totoo niyan, hindi pa rin mawala sa isip niya ang sinabi ni Cross. Sinabi
nitong mahal siya nito pero wala siyang nagawa kundi ang manahimik. Anong sasabihin
niya? Na mahal niya din ito? Kapag sakaling ginawa niya iyon, magugulo ang isip at
puso niya. Hindi siya pwedeng magpadalos-dalos lalo na ngayong nandito pa si Law.
Naiipit siya sa isang sitwasyon at hindi niya alam kung paano siya tatakas. Duwag
na kung duwag pero anong magagawa niya? Nahihirapan siya. Si Cross o si Law? Sinong
pipiliin niya?

"Hmm, okay. Napag-usapan niyo na ba kung paano natin mababawi si Blade? Tumatakbo
ang oras. Hindi natin siya pwedeng hayaan na magtagal sa kamay ng mga kalaban. Baka
kung anong gawin nila sa kanya."

Umiling si Savannah. "Hindi pa. Hindi namin alam kung paano magsisimula. Ni wala
tayong impormasyon tungkol sa kalaban, paano tayo gagawa ng hakbang? Kahit na
gustong-gusto ko nang bawiin si Blade, hindi ko naman alam kung paano."

Tumango-tango naman si Law. "You look tired." nakangiting sabi niya ngunit may pag-
aalala sa kanyang mga mata.

"Madami lang akong inaasikaso." aniya. "Tapos ka na bang kumain? Anong sunod nating
pupuntahan?"

"Ehhh? Ni hindi mo pa nga nagagalaw ang pagkain mo, eh." kunot-noong sabi ni Law.

Napatingin naman si Savannah sa mga pagkaing nasa harapan. Sadyang dinamihan ni Law
ang inorder para lang sa kanya dahil alam nitong mas matindi pa sa sampung tao ang
sikmura niya pero wala talaga siyang ganang kumain ngayon. Na minsan lang mangyari
sa kanya. Ang bigat ng pakiramdam niya. Lahat ginagawa ni Law para pagaanin ang
loob niya pero siya, walang ibang ginawa kundi ang isipin si Cross. Mali ang
ginagawa niya. Si Law ang kasama niya kaya dapat hindi siya nag-iisip ng iba.

"Sigurado ka bang okay ka lang? Nakakatakot ka kapag hindi ka kumakain. Alam ko

namang may alaga kang leon dyan sa tiyan mo pero nakakapagtakang ayaw mong kumain."
pag-aasar pa ni Law sa kanya.
Kumuha naman siya ng fries at ibinato sa binata. "Nah, shut up. Madami akong nakain
kanina kaya hindi ko halos magalaw ang pagkain ko." dahilan niya. "Ganito na lang,
ipabalot mo na lang 'yan dahil sayang naman tapos dalhin na lang natin sa susunod
nating pupuntahan."

Hindi na umalma pa si Law kahit na ang dami pa niyang gustong itanong kay Savannah.
Mukhang wrong timing ang pagyayaya niyang makipag-date dito. Balak pa naman sana
niyang itanong kung ano na ba talaga ang meron sa kanilang dalawa. Matagal na
niyang gustong maging official silang dalawa pero wala naman siyang pagkakataon
para gawin iyon. Madalas na busy si Savannah at nangyari pa ang pagkuha kay Blade
kaya hindi na niya nagawa pa ang gusto niya.

Ito na ba talaga ang oras? Pero kailan pa kung hindi ngayon?

"Say, Law, what are the things you like about me?" tanong ni Savannah.

Nakahiga sila sa unahan ng kotse habang pinapanood ang mga bituin sa langit.
Sobrang daming bituin sa langit na para bang halos wala na itong mapaglagyan.
Napangiti si Savannah dahil sa napakagandang tanawin na nakikita niya.

Law let out a low chuckle. "Why do you ask?"

"Just answer me." inis na sabi niya.

Napailing na lamang si Law. "Ang sungit mo talaga." aniya. "And that's one of the
things I like about you."

"Ilan pang bagay ang gusto mo sa akin?" tanong niya habang nakatingin pa rin sa
kalangitan. 

Saglit na tumahimik si Law ngunit maya-maya lang ay nagsalita na din siya. "There
are many things I like about you so I'll just enumerate some," dahan-dahan siyang
bumangon at tumingin kay Savannah na kasalukuyan pa ding nakahiga at nakatingin sa
kalangitan. "You really worked hard to find friends that will accept for who and
what you are. You never brag about being strong. You're ready to risk your life
just to protect someone dear to you. You're always honest about what you feel.
You're stubborn and reckless but it's your way to express what you want to do and
what you feel. I really love those things about you." 

Ang tinging ipinukol niya kay Savannah ay katumbas ng pagtingin niya sa mga bituin
sa kalangitan. Para kay Law, higit pa si Savannah sa mga bituin na nakalatag sa
kalangitan. He never loved someone like this before. In fact, he never thought of
having someone he can never let go of. Savannah is the best thing that happened to
his life. 

"In just a short time, you really know a lot of things about me." Savannah is
overwhelmed. Hindi niya inakalang ganito ang tingin sa kanya ni Law. She always
thought that Law is not this kind of person. She always thought Law doesn't care
about the things around him. She misjudged him and she's feeling guilty right now.
Pero ang pinakaikinabibigat ng loob niya ay hindi niya magawang masabi kay Law ang
mga pinagdadaanan niya. Hindi niya magawang sabihin dito ang training na ginagawa
niya. Hindi niya din masabi dito ang tungkol sa nangyari sa kanilang dalawa ni
Cross.

Hindi naman sa hindi niya pinagkakatiwalaan si Law, hindi lang niya magawang masabi
dito ang mga bagay na ginagawa niya. Ayaw niyang masangkot si Law sa gulo na
nangyayari.

Pero sangkot na siya simula nang makalaban niya ang isa sa mga Vampire Hunter na
sumugod sa inyo.

Napailing na lamang siya. Sangkot na nga si Law sa lahat ng ito kaya dapat lang na
sabihin na niya ang lahat dito.

"Law, I have something to tell you."

Muling humiga si Law sa kanyang tabi at hinawakan ang kanyang kamay. Sabay nilang
pinanood ang mga bituin sa langit.

"What is it?"

"All the things you don't know about me."

Natahimik si Law sa sinabi ni Savannah at inantay itong magpatuloy. Kinuha naman ni

Savannah iyong pagkakataon para magsalita.

"Bakit nawala ako ng dalawang Linggo? Para iyon sa training ko. I am the daughter
of the Legendary Vampire, Van Rei Isaac Fenier Walker and the first human who got a
power that can surpass the power of the Legendary Vampire because of the experiment
done to her, Kisha Louise Madrigal-Walker so I inherit a lot of power from them.
Ang pinagkaiba lang ng kapangyarihan ko sa kanila ay may sarili akong kapangyarihan
na kaya kong ipagmalaki. I have the Tenfolds at dahil sa training ko, nalaman ko
ang isa pang kapangyarihan na nagpapatunay na ako ang susunod sa yapak ng aking
ama, ang sampung weapons na kailangan kong makuha."

"Weapons? Anong klaseng weapons?" tanong ni Law.

"Guns, daggers and such with magical powers that can annihilate the enemy. I
haven't completed it yet. Sa ngayon ay nagtetraining pa din ako."

"Is that all you want to tell me?"

Hindi kaagad nakapagsalita si Savannah. Hindi niya alam kung paano sisimulan na
sabihin kay Law ang tungkol kay Cross. Kung tutuusin ay madali lang itong sabihin
pero bakit nahihirapan siya? Dahil ba pakiramdam niya ay mahal niya si Cross pero
mahal din niya si Law? Dahil ba nagmamahal siya ng dalawang lalake na hindi naman
talaga dapat? 

Sa huli, tumango na lamang siya. Hindi pa rin niya nasabi dito ang tungkol kay
Cross.

Law propped up on his elbow and leaned on her. He gave her a swift kiss in her
forehead then he moved his lips down to the tip of her nose and lastly to her
lips. 

Savannah opened her eyes and gave a quick look at the sky while Law's lips is on
her. Her eyes widened when an infinite shooting stars flooded the sky. Lines of
light shoots down from the top with amazing speed. 

She pulled away and looked at the sky with mix of astonishment and awe.

"L-Law, look!" tuwang-tuwa na sabi niya habang hinihila-hila ang sleeve ng damit ni
Law. "It's beautiful! I can make hundreds of wishes."

Law laughed and ruffled her hair. "Then wish."

Ipinikit niya ang kanyang mga mata at nagsimulang humiling pero kahit na sobrang
daming bulalakaw ang pumatak sa kalangitan ay isa bagay lang ang hiniling niya.

"Tapos ka na?" tanong ni Law.

"Yup! Ikaw? Nag-wish ka ba?"

Umiling naman siya. "Matagal ng natupad ang wish ko." sagot niya habang nakatingin
ng seryoso kay Savannah.

She turned away to hide her redden face. 

"Anong ini-wish mo?"

"There's no way I'm telling you." she smirked and stick her tongue out.

Even though there are hundred of shooting stars flooded the sky, I only wished for
one thing: I wish I can choose between the two of them without hurting them.

Is that even possible?

***

Umalingawngaw ang malakas na sigaw ni Blade sa buong laboratory nang iturok sa

kanya ang isang chemical na hindi niya alam kung ano. Nakahiga siya sa isang metal.
Ramdam na ramdam niya sa kanyang likudan ang malamig na metal na kanyang
hinihigaan. Nakatali ang kanyang kamay at mga paa para hindi siya makatakas.

Sa sobrang daming itinuturok sa kanya ay hindi na niya alam kung ano ang mga ito.
Ang tanging alam lang niya ay unti-unti siyang binabago ng mga chemical na
ipinapasok sa katawan niya. Sampung beses siyang kinuhanan ng dugo ng mga ito at
inilagay sa isang maliit na glass tube. Narinig din niyang gagamitin daw ang
kanyang dugo para sa mga Human Weapon.

Wala siyang magawa kundi ang mahiga na lamang at sumigaw sa sakit. Kahit ilang
beses siyang magwala, lumaban at sumigaw ay hindi siya makakawala sa tadhanang
nakalaan para sa kanya. Hanggang dito na lang ba siya?
Jinnah. Si Jinnah lang ang palaging tumatakbo sa kanyang isipan. Ang tanging gusto
niya lang ngayon ay ang makauwi at makita ang mga ngiti ni Jinnah na mas maliwanag
pa sa araw. 

Ayaw niyang mag-isip ng mga malulungkot na bagay pero kahit na iniisip niya ang
masasayang panahon na kasama niya si Jinnah ay tanging lungkot lamang ang kanyang
nararamdaman. Ayaw niyang sumuko pero wala na siyang magagawa pa sa mga oras na
'to. Nanghihina na siya sa sobrang daming itinuturok sa kanya, isama pa ang
pagmamaltrato sa kanya kapag sinusubukan niyang kumawala. Nababalutan na ng ilang
pasa at latay ang iba't-ibang parte ng katawan niya dahil sa pag-alpas niya.

"As expected, his blood can make our army the strongest." nakangising sabi ni Cinna
habang pinapanood ang mga scientist na sinusuri ang dugo ni Blade. Lahat sila ay
nakaharap sa malaking screen kung saan nakalagay ang DNA ni Blade at iba't-iba pang
impormasyon tungkol dito.

"Ano pong gagawin natin sa kanya ngayong nakuha natin ang mga dugong kailangan
natin sa kanya?" tanong ni Vien, isang scientist.

"Make him our ultimate weapon." nagbigay ng malademonyong ngiti si Cinna. "Tingnan
lang natin kung anong mangyari kung iharap sa kanila ang isa sa kasamahan nila? Ano
kayang magiging reaksyon nila? Ah, I'd love to see that!"

Lumapit siya kay Blade na nawalan na ng malay. Isinabunot niya ang kanyang kamay
dito at bahagyang iniangat ang ulo nito.

"Ito ang magiging kabayadan mo at ang buong angkan niyo dahil sa ginawa niyo sa
aming lahat. Sa pagkakataong ito, kami ang mananalo. Uubusin ko kayong lahat na
kahit abo ninyo ay hindi na makikita pa."

Pabagsak niyang binitawan ang ulo ni Blade at lumakad palabas ng laboratory. Habang
naglalakad sa hallway ng kanilang headquarters ay nakasalubong niya si Yuan na
pinupunasan ang espada niyang may dugo.

"Oh, hey, Dad." nakangising sabi nito. 

"Ginawa mo na namang pampalipas oras ang mga test subjects namin." umiiling na sabi
niya.
Nagkibit-balikat naman siya. "Okay lang naman, 'di ba? Nabubuo din naman sila sa
huli kahit ilang hiwa pa ang gawin ko sa kanila kaya malaki ang naitutulong nila sa
training ko."

Sinabayan na niya si Cinna sa paglalakad patungo sa opisina nito.

"Training ba talaga o gusto mo lang makakita ng dugo mula sa isang bampirang hiniwa
mo?"

"Can I say both?"

Napangisi na lamang si Cinna dito at sabay silang pumasok sa opisina. Hindi talaga
siya nagsisi na kinupkop niya si Yuan. Mababasa mo sa mga mata nito ang kagustuhan
nitong pumatay. Ilang beses ng nabahidan ng dugo ang kanyang mga kamay kaya ngayon
ay para siyang isa siyang halimaw na kapag nakakita ng dugo ay hindi na mapigilan
pa ang kanyang sarili na pumatay pa. Ito ang ipinagkaiba nila ni Warren. Si Warren
ay may konsensya pa at hindi kayang pumatay ng tao o bampira. Hindi niya kayang
bahidan ng dugo ang kanyang kamay. Mabilis siyang maimpluwensyahan ng mga tao sa
kanyang paligid. Sa dalawang magkapatid, ang gusto ni Cinna ay si Yuan na handang
gawin lahat ng kanyang iniuutos.

"How's Irrah Falcon? Buo na ba ang tiwala niya sa'yo?" tanong niya habang nakaupo
sa kanyang swivel chair.

Lumakad naman patungo si Yuan sa may lamesa at umupo sa ibabaw nito, knocking all
the things on top of it.

"Yes. That mission was a piece of cake. Wala ka bang mas mahirap na ipagagawa sa
akin?"

Inilagay niya ang kanyang espada sa kanyang scabbard at inihagis ito sa

pinakamalapit na couch. Bumaba na siya sa pagkakaupo sa may lamesa at lumakad
patungo sa may couch para doon maupo. Itinaas niya ang kanyang paa sa may coffee
table at sumandal sa may couch.

"Mas mahirap? Hmm, wala naman akong dapat pang ipagawa sa'yo. Just focus on her
'til the end. Hanggang sa makuha mo na ang loob niya at mahingkayat na sumama sa
atin. She has a blood of a Vampire Hunter afterall."

"A traitor Vampire Hunter." dagdag naman ni Yuan.

"Kakalimutan ko iyon para lang makuha siya. Sisirain ko ang samahang binuo nila.
Hanggang sa magkapira-piraso silang lahat."

***

"Ready ka na bang makita ang kapatid mo?" tanong ni Tres kay Tiffany. 

Kasalukuyan niyang minamaneho ang kanyang sasakyan papunta sa mansyon. Ilang araw
ding naka-confine si Trinity kaya naman ngayon pa lamang sila makakauwi. Mas
minabuti nilang pareho na mapagaling muna ang mga sugat niya sa katawan bago
harapin silang lahat. Ayaw din kasi niyang mag-alala pa sila sa kanya lalong-lalo
na si Tiffany.

"Oo naman. Kahit na medyo kinakabahan ako." iniyukom niya ang kanyang kamao na
nakapatong sa kanyang hita.

"I saw that Tiffany became a vampire."

Saglit na natigilan si Tres. Hindi niya alam kung hihingi siya ng tawad kay Trinity
dahil dito. Binago nila ang buhay ni Tiffany. 

"I-I'm sorry. Binuhay namin siya para lang din sa kapakanan niya at kapakanan mo.
Naghiwalay kayo sa ganoong paraan kaya naman alam naming magiging masakit para
sa'yo kapag nalaman mong namatay siya dahil sa kamay ng mga kalaban. At isa pa,
kami din ang may kasalanan ng lahat. Hindi namin naisip ang mga pwedeng mangyari.
Nadamay pa kayo sa magulo naming buhay."

Dahan-dahang iniiling ni Trinity ang kanyang ulo. "Wala kayong kasalanan.

Nakatadhana na talagang mangyari ang lahat ng ito at wala kayong magagawa para
pigilan ito." aniya. "Nalaman ko nga palang pinatay ni Israel Walker at Greg Calyx
ang dating Oracle para matigil ang propesiya."

"A-Ah! 'Wag kang mag-alala, hindi namin gagawin iyon sa'yo dahil nalaman naming
kahit patayin ka pa namin, hindi pa rin namin mapipigilan ang tadhana. Iba na ang
takbo ng pangyayari ngayon. Kung dati ay napigilan namin ang pwedeng mangyari,
ngayon ay hindi na. Kaya naman kailangan namin ng tulong mo. Bilang isang Oracle
naming mga bampira, ikaw ang makakatulong sa amin para maipanalo ang mga dadating
na laban. Can you give us a hand?"

"Of course. Malaki ang utang na loob ko sa inyo sa pagbuhay niyo sa kapatid ko.
Kahit na bampira na siya ngayon, siya pa rin ang Tiffany ko kaya nagpapasalamat
talaga ako. Hindi ko makakalimutan ang kabutihang ginawa niyo para sa kanya."

"Ako? Hindi mo ba ako pasasalamatan kasi tinulungan kita?" nakangising tanong ni

Tres.

Trinity gave him a smug look. "Not until you scream 'KYAAAAAAAH!'" aniya habang
ginagaya ang pag-tili ni Tres at nakahawak pa siya sa kanyang magkabilang pisngi.

Kundi lang siya nagmamaneho ay baka natuktukan na niya ang ulo ni Trinity dahil sa
pang-aasar nito sa kanya. Buong akala niya ay tahimik at maala-dalagang Pilipina si
Trinity pero nagkamali siya. Mapang-asar ito at siguradong magdadala sa kanya ng
sakit ng ulo.

"Kapag sinabi mo 'yan kina Tred at Trey malalagot ka sa akin!"

Ngunit mali yatang binanggit pa niya ang mga kapatid niya dahil nginisian siya ni
Trinity, mukhang alam na niya kung anong binabalak nito.

"Uggh, you're planning to tell them about what happened?!"

Itinakip ni Trinity ang kanyang kamay sa kanyang bibig. "Oh, nice guees."

"Kapag sinabi mo sa kanila..." nag-isip siya ng pwede niyang ipang-black mail kay
Trinity pero wala siyang maisip. 

"Anong gagawin mo kapag sinabi ko sa kanila?" nakangisi pa ring sabi niya.

Inirapan na lang niya si Trinity at pinagpatuloy ang pagmamaneho. Bakit ba hindi
gumana ang pranking skills niya? Doon magaling ang Archer Brothers, hindi ba? Bakit
hindi gumana 'yung ngayon?

Isip, Tres. Isip! Saan na napunta ang awesome mong utak?

Maya-maya ay parang may light bulb na lumabas sa tuktok ng kanyang isip. Napangisi
na lang siya nang may maisip siyang magandang ideya para makabawi kay Trinity.
Humawak siya nang mahigpit sa manibela at tinapakan ang gas. Mabilis niyang
pinaandar ang sasakyan at mas lalong lumawak ang kanyang ngisi ng magsimulang
magsisigaw si Trinity sa kanyang tabi.

"AHHHHHHHHHHHHHHHHH! I'LL KILL YOU AFTER THIS! I SWEAR!"

***

Lei/shinkumi's Note: Sorry sa matagal na update. At sorry din kung boring. Huhuhu.

Salamat sa mga nag-aantay! Labyuol~ <3 SORRY SA TYPOS! Hindi ako nagbackread kaya
baka may mga typos. </3

Follow me on Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-One: Light and Darkness

Chapter Forty-One: Light and Darkness 

Parang nanghihina at wala sa sarili na bumangon si Savannah sa kanyang kama. Isang

araw na naman ang nagsimula para ipagpatuloy niya ang kanyang training. Napatingin
siya sa gilid ng kanyang kama at nakitang nakaupo si Law sa upuan na nasa tabi
nito. Mahimbing pa rin itong natutulog. Napangiti na lang si Savannah habang
pinapanood ito na bahagyang humaharok pa.

Naalala niya ang date nila kahapon. Gabi na sila nakauwi at umulan pa ng malakas
kaya naman pinatuloy na lamang niya si Law sa mansyon. Sa pagkakatanda niya ay
nagkukwentuhan pa silang dalawa. Hindi nila siguro namalayan na nakatulog na sila.

Dahan-dahan siyang tumayo at dahan-dahan ding lumakad para hindi siya makalikha ng
tunog na maaaring makagising kay Law ngunit nakita niyang inimulat na nito ang
kanyang mga mata. Sakto namang nakatayo na si Savannah sa tabi ng kinauupuan nito.

“Oh, gising ka na pala. Good morning.” nakangiting bati ni Law.

She smiled back. “Good morning.”

“May gagawin ka bang importante ngayon? Like, training?” tanong niya.

Tumango naman siya bilang sagot. Sumagi na naman sa kanyang isip si Cross. Kapag
nagsimula na siyang mag-training ay si Cross ang kailangan niyang harapin. Kung
bakit at kung ano ang ginagawa doon ni Cross ay palaisipan pa rin sa kanya.
Tinanong na din niya ang Archer Brothers tungkol doon ngunit wala din silang alam.

“May problema ba?”

Matagal na tinitigan ni Savannah si Law. Nagtatalo ang kanyang isip kung sasabihin
niya ba dito ang tungkol kay Cross o hindi. Pero kapag hindi niya sinabi ay mas
lalo lang magiging komplikado ang lahat.

Umupo siya sa gilid ng kanyang kama.

“Mayroon pa akong hindi sinasabi sa’yo.”

Umayos ng upo si Law at napatingin na lamang kay Savannah na sobrang seryoso. Hindi
siya tumugon sa sinabi nito at hinayaan na lamang niya itong magpatuloy.

“I met Cross.” panimula niya. “Nasa loob siya ng isang kwartong pinasukan ko.”

Hindi niya alam kung anong mararamdaman niya. Natutuwa siya dahil sinabi ni
Savannah ang tungkol doon pero natatakot siya sa naging reaksyon ni Savannah nang
makita niya muli si Cross. Naisip na ni Law kung ano ang nararamdaman ni Savannah
kay Cross. Mas mahaba at mas malalim ang pinagsamahan ng dalawa kaysa sa kanila.
Wala siyang laban kay Cross na mas nauna sa buhay ni Savannah.

“T-Then what happened?”

Umiwas ng tingin si Savannah. Naiyukom na lamang niya ang kanyang kamao dahil sa
kaba at takot na nararamdaman niya. Gusto niyang makita ang reaksyon ni Law pero
hindi niya magawang tingnan ito sa mga mata sa takot na baka malaman nito ang
nararamdaman niya tungo kay Cross.

“I was shocked and...” binitin niya sa ere ang kanyang salita. Hindi niya magawang
sabihin kay Law ang lahat ng nangyari lalo na ang mga naging reaksyon niya.
“You’re happy that you saw him again, don’t you?”

Mabilis niyang itinuon ang kanyang tingin kay Law. Parang piniga ang kanyang puso
nang makita ang malungkot na ngiti nito.

What? Don’t look at me like that! You’re making me cry!

“You’ve finally heard his voice again that you’re longing to hear. You’ve finally
saw him again that you’re always wanted to do. You’ve finally realized that you
love him—more than me.”

Napatayo siya sa mga sinabi ni Law. “H-Hindi totoo ‘yan!”

She hated herself more than anything now. Kahit ilang beses pa niyang itanggi na
walang katotohanan ang mga sinabi ni Law, wala pa rin siyang magagawa sa huli dahil
totoo ang lahat ng iyon. Alam niyang nagawang sabihin iyon ni Law dahil isa si Law
sa mga taong kayang makita at malaman ang kanyang mga iniisip base sa mga
pinagsamahan nila. Kilalang-kilala na siya ni Law kaya naman nasabi niya ang lahat
ng iyon.

Iniiling ni Law ang kanyang ulo at tumayo na siya sa kanyang kinauupuan.

“L-Law, I-I’m s-so—“

“Don’t apologize. Walang rason para humingi ka ng tawad.” pagpigil niya kay
Savannah. “Kailangan mo nang mag-training hindi ba? Magsimula ka na. ‘Wag mo na
akong intindihin. Kung nagi-guilty ka,” lumapit siya kay Savannah at niyakap siya
ng sobrang higpit. “Bilang kabayaran sa ginawa mo, hayaan mo akong intayin kita
hanggang sa matapos ka.”

Aalma pa sana siya sa sinabi ni Law ngunit may idinagdag pa siya.

“Hindi ako magpapatalo sa Cross na ‘yun. Alam kong malaki ang parte niya sa puso mo
pero gagawa ako ng paraan para patalsikin siya diyan at ako ang papalit.”

Napatawa na lang si Savannah sa huli niyang sinabi kahit na panay ang tulo ng luha
mula sa kanyang mga mata.
“Y-You’re really an idiot, Phytos.” humihukbing sabi niya. “Wait for me. I’ll
definitely come back.”

***

“You’re here again.” nakangiting bungad ni Cross kay Savannah.

Napansin ni Savannah na nakatayo lamang si Cross sa gitna ng kwarto at ganoon pa

din ang suot nitong damit nang huli silang magkita. Ilang beses siyang huminga nang
malalim para pakalmahin ang kanyang sarili. Sobrang bilis kasi ng tibok ng kanyang
puso na halos hindi na siya makahinga pa ng maayos. Nakakatakot pero ang gaan sa
pakiramdam ng epekto sa kanya ni Cross ngunit nagtatalo na naman ang kanyang isip
sa kung ano ang tama at mali. Tama bang ganito ang maramdaman niya tungo kay Cross?
O mali dahil may ‘Law’ na nag-aantay sa kanya pagkatapos ng training niyang ito?

“I’m here to finish my training.” aniya. “Kung anoman ang layunin mo sa pagpunta mo
dito, sabihin mo na kaagad dahil nauubos na ang oras ko. Kailangan ko nang makuha
ang Scythe of Death.”

Kung kanina ay nakangiti, napalitan na ang usual na poker face ang ekspresyon ni
Cross. “You’re impatient as always, Sav.” sabi niya. “Now that you’re here, I’ll
tell you all the things I know. Habang nakatigil ako sa lugar na ito ay nalaman ko
na kung bakit ako nandito at kung ano ang dapat kong gawin though umasa ako na
makakabalik pa ako.” malungkot na turan niya.

“Anong ibig mong sabihin?”

“I’m here to kill you.” nabalutan ng kulay itim na aura ang buo niyang katawan.
“Bilang Tagapagbantay ng Scythe of Death, hindi ko hahayaang makuha iyon.”

Napaatras ng ilang hakbang si Savannah dahil hindi na ang Cross na kilala niya ang
nasa harapan niya. Para bang pagkalipas lang ng ilang segundo ay nagbago na siya.
Nakangisi siya na parang isang demonyo. Ang mga mata niyang kulay abo ay napalitan
ng kulay itim. Kinikalubutan siya sa lakas ng kapangyarihan na inilalabas ni Cross
sa kanyang katawan.

Para bang napilipit ang kanyang dila at hindi niya magawang makapagsalita. Napako
na siya sa kanyang kinatatayuan at nanghihina siya dahil sa umaapaw na
kapangyarihan ni Cross. Nanginginig ang buo niyang katawan at tumutulo sa gilid ng
kanyang mukha ang malalamig na pawis na nanggagaling sa kanyang ulo.
Ang madalas na damit na sinusuot ni Cross ay napalitan ng kulay itim na robe na
halos umabot sa sahig. Binalot naman siya ng pagtataka nang makitang hawak ni Cross
ang Scythe of Death. Sa pitong Tagapagbantay na nakalaban niya ay tanging si Cross
lamang ang may kakayahang gamitin ang mismong weapon sa laban. Halos lahat ng
Tagapagbantay ay may kanya-kanyang kapangyarihan na may kinalaman din sa
kapangyarihan ng weapon na binabantayan nila.

“I’m Cross, the Reaper, and I will take your life.” nakangising sabi nito.

Mabilis na sumugod sa kanya si Cross at kung hindi pa siya nakaiwas ay baka wala na
siyang ulo ngayon. Muntik na kasi siyang tamaan ng scythe nito. Oras na kumawit ang
scythe sa kanyang leeg ay siguradong pugot ang kanyang ulo.

Agad siyang lumayo kay Cross at nag-isip ng kung anong pwedeng gawin.
Nagdadalawang-isip pa siya kung lalabanan niya ito. Hindi niya alam kung anong
pwedeng mangyari kapag natapos ang lahat ng ito. Ayaw niyang mawala si Cross nang
ganoon na lang.

“What’s your fucking problem, huh?! Why don’t you fight me?!” sigaw sa kanya ni
Cross habang panay ang wasiwas ng napakalaking scythe sa kanya. Nanlalaki ang mga
mata ni Cross na para bang nawawala siya sa kanyang sarili at sobrang lapad ng
kanyang ngiti na para bang wala na itong pakealam pa kung sino ang nasa harapan
niya.

“S-Stop it! I-I don’t want to fight you!” kinagat niya ang kanyang ibabang labi.
Ramdam niya ang pagsakit ng kanyang lalamunan dahil sa pagpipigil ng luha ngunit
mas ramdam niya ang sakit sa kanyang dibdib.

“Huuuuh?! Are you fucking kidding me?! I’m just getting started! I want to see your
blood pouring out in your fucking body! I want to see you lying in this fucking
floor, lifeless! Don’t say crap like you don’t want to fight me! Fight me with all
you’ve got! Stop being a bitch and show me your power!”

Sa walang sawang pagwasiwas ni Cross ng scythe ay napadaplisan ang pisngi ni

Savannah. Nagkaroon ng mahabang hiwa sa kanyang pisngi at umagos ang dugo mula
doon. Tumigil sa pag-atake si Cross at nakangising tumingin sa kanya. Itinapat niya
ang scythe sa kanyang mukha at dinilaan ang scythe kung saan nabahidan ng dugo ni
Savannah.

“What? You’re still not going to fight back? Are you going to let yourself killed?
How pathetic!” pang-uuyam niya.

Marahas na pinunasan ni Savannah ang luhang tumulo mula sa kanyang mga mata at
humalo ito sa dugo na umaagos naman mula sa kanyang sugat. Nabahidan ng dugo ang
likod ng kanyang palad dahil sa kanyang ginawa.

This is not the time to be emotional. He’s not the Cross I know and I loved. He’s
not my Cross anymore. I will do everything to complete this training and get out of
here alive. Someone’s waiting for me outside and I don’t want to disappoint him.

She summoned the Iron Whip that was wrapped in her arms. Inilipat niya ito sa
kaliwa niyang kamay at sa kanan naman niyang kamay ay ini-summon naman niya ang
Immortal Sword. Naglikha ito ng nakakasilaw na liwanag na halos kayang alisin ang
kadiliman na nilikha naman ni Cross.

“So this will be a fight between Light and Darkness, huh?”

Gamit ang kanyang Iron Whip ay hinuli niya si Cross. Ipinulupot niya ito sa
kaliwang kamay nito at hinila ito papalapit sa kanya ngunit nagawa ni Cross na
putulin ang Iron Whip gamit ang scythe. Pero bago pa magawang umatake ni Cross kay
Savannah ay mabilis na siyang nakalapit dito Using the Immortal Sword, she slashed
Cross’ arms but it’s not fatal enough to make him stop from attacking.

“Is that all you’ve got?! You’ve gotta be fucking kidding me!” tumawa ng may
kasamang pang-uuyam si Cross at muli na namang umatake ngunit mas bumilis ang
kanyang galaw. Kung kanina ay basta na lamang niyang iwinawasiwas ang scythe na
hawak niya ngayon ay para bang mas pinag-iisipan na niya ang bawat galaw niya.

“Stop cussing like you’re the Cross I know! Don’t imitate him because it fucking
disgusts me!” iritadong sabi niya at sinalubong ang bawat atake ni Cross.

Metal to metal. Fierce look to demonic smirk. Sweat to blood. Nothing can stop them
now. They’re trapped in a world that they can never escape unless one of them will
be defeated.

“Everyone can cuss, bitch! Whoever that Cross you know, he sucks!

Sa ilang minuto ng pagpapalitan nila ng atake ay nararamdaman ni Savannah ang

paglabas ng kanyang kapangyarihan. Habang natagal ay mas lalong tumatalas ang
kanyang mga senses at mas bumibilis lalo ang kanyang mga galaw. Kapag nagpatuloy
ito ay matatalo na niya si Cross at makukuha na niya ang gusto niya.

Itinaas niya sa ere ang Immortal Sword at nag-emit ito ng mas nakakasilaw na
liwanag. Ang kadiliman na bumabalot sa loob ng silid ay unti-unting nawawala.

Nilabanan naman ni Cross ang liwanag na inilalabas ng Immortal Sword. Itinaas niya
ang Scythe of Death at naglabas naman ito ng isang nakakapanindig balahibong pwersa
na nagpapalaganap naman ng kadiliman.

Nakatayo silang dalawa sa magkabilang dulo ng kwarto. Nagtatalo ang liwanag sa

dilim. Kung sino ang mananalo? Walang makakaalam dahil parehong napakalakas ng
pwersang kanilang inilalabas. Pareho silang napahakbang ng isang beses at pilit na
itinutulak ang kapangyarihan ng bawat isa.

“Cross! Listen to me! I know you’re still there, trapped in that body! Please,
bumalik ka na sa dati!”

Hindi siya nakakuha ng sagot mula kay Cross kaya naman mas tinatagan pa niya ang
kanyang sarili kahit na nauubos na ang kanyang lakas. Kapag nabalutan ng dilim ang
liwanag ay katapusan na para sa kanya. Hindi siya pwedeng mabigo sa oras na ito.
Malayo na ang kanyang narating kaya naman hindi siya papayag na mauwi lang sa wala
ang mga pinaghirapan niya.

“I guess it’s time.”

Hindi niya alam kung guni-guni lang ba niya iyon o narinig niyang nagsalita si
Cross pero isa lang ang alam niya, bigla na lamang nawala ang pwersang nagtutulak
sa pwersang inilabas niya. Lahat ng liwanag na nanggaling sa Immortal Sword ay
tumama kay Cross. Walang nagawa si Savannah para pigilan iyon. Napasigaw na lamang
siya nang makita si Cross na napahiga sa sahig. Mabilis siyang lumapit dito ngunit
nang makarating siya sa kalagitnaan ng kwarto ay para bang may invisible barrier na
pumigil sa kanya para lapitan si Cross.

“What the hell is this?!” sigaw niya habang panay ang hampas sa barrier ngunit
hindi pa rin ito naaalis.

Pinanood na lamang niya ang mga sumunod na nangyari. Lumutang ang Scythe of Death
mula sa kamay ni Cross. Binabalutan ito ng dark na aura at may lumabas na kung ano
mula dito. Isang itim na usok at unti-unti itong nagka-form hanggang sa ito ay
naging pusa, isang itim na pusa.

Siguro ay siya ang Spirit sa loob ng Scythe of Death, isip niya.

Feline. Narinig niyang magsalita si Vermin na nakapulupot na ngayon sa kanyang

braso. She’s a Spirit like us.

Saglit na tumingin sa kanya si Feline at lumakad ito patungo kay Cross na nakahiga
pa rin sa sahig.

“H-How’s Savannah?”

Narinig niya ang mahinang tanong ni Cross. Para bang nanghihina na ito.

“Cross! I’m here! Cross!” muli niyang hinampas ang barrier ngunit wala pa ding
nangyayari. Ang ikinapagtaka pa ay para bang hindi siya naririnig ni Cross pero
naririnig niya ang mga sinasabi nito.
What a brave thing to do, Cross. In the very end, she’s still the one that matters
to you, ani Feline.

Cross let out a low laugh. “How’s my act? I never imagined that I can be a good at
acting as a villain.”

It’s over now. She succeeded. The Scythe of Death is now hers and you can leave
here in peace.

“Cross! Anong ibig mong sabihing ‘act’? ‘Wag mo nga akong ginagago!” napahagulhol
na lamang siya. “What now? Pinalabas mong masama ka para labanan kita ng seryoso?!”
paulit-ulit niyang sinuntok ang barrier hanggang sa magdugo ang kanyang kamao.
Napaluhod na lamang siya sa sahig at walang sawang humagulhol. Hanggang sa huli,
kapakanan pa rin niya ang inisip ni Cross. “How...how dare you to do this to me?!
Why?! Why do you have to do this just for me?! I don’t deserve this! You don’t
deserve this!”

Bumalik sa kanya ang panahon nang mamatay si Cross para protektahan siya. At
ngayon, nangyari na naman iyon. Siya na naman ang dahilan kung bakit mawawala ng
tuluyan si Cross. Ni hindi man lang niya nabayaran ang lahat ng kabutihan at
pagmamahal na ibinigay sa kanya nito. Sa huli, mawawala na naman si Cross na wala
man lang siyang nagagawa.

“Please tell this to Savannah,” itinakip ni Savannah ang kanyang kamay sa kanyang
bibig para pigilan ang paghikbi. “Hey, freaking brat that always, always, always,
annoy the shit out of me, I love you. I always do. I never get you out of my mind.
Nang lumabas ka sa sinapupunan ni Kisha at nang binuhat kita sa mga bisig ko,
masasabi kong iyon na ang pinakamasayang nangyari sa buhay ko. I watched you grew.
I watched all of the things you did. I’m always prepared to risk my life for you.
So please, don’t blame yourself for all the things that happened to me. Choice ko
ang protektahan ka, choice ko ang alagaan ka at choice ko ang mahalin ka.” His body
started to glow as if the Heaven is taking him. “Don’t cry for me, I’d hate that.
Live for me. Laugh for me. Love everyone around you for me. Do everything that you
know is best, for me. Have a happy life with him that’s waiting for you outside.
Alam kong magiging masaya ka sa kanya. ‘Wag kang mailto sa nararamdaman mo para sa
aming dalawa. I know you love me but it is not the way you think it is. Your love
for him outweighs your love for me but one thing’s for sure, Savannah Kier Walker,
I’ll love you always.”

“Cross! Cross!” panay ang sigaw niya na halos mapaos na siya ngunit hindi pa rin
siya naririnig ni Cross. “Please, gusto ko siyang malapitan! Gusto ko siyang
mayakap! Bigyan niyo ako ng chance para magawa ang gusto kong gawin hanggat may
oras pa! Nagmamakaawa ako, I want him to see me before he disappears.”

Feline walked towards her. She tapped her paw in the barrier then it was gone.
Mabilis na lumapit si Savannah kay Cross na unti-unti nang nawawala.

Mahigpit niyang hinawakan ang kamay nito. “Cross, you’re really an asshole!”
hagulhol niya. “I really hate you!”
Cross gave her a small smile. “I love you, too.” and a teardrop escaped from his
eye.

Savannah hugged him tight as if she never wants to let go.

“This is so unfair. You’re going to leave me again?”

“I’m not going to leave you; I’ll always be by your side.”

“What do you mean?”

“Watch.”

His whole body turned into a shimmering light. Lumipad ito patungo sa Scythe of
Death na kasalukuyan pa ring nakalutang sa ere.

“Where...where did he go?” tanong niya kay Feline.

He and the Scythe of Death is one now. Like he said, he will be always by your
side. He will be there when you need him. He will never leave you.

“Hindi ko pa rin maintindihan. Bakit nandito si Cross? He’s dead, right? Paanong
napunta siya sa kwartong ito at naging Tagapagbantay ng Scythe of Death?”

Scythe of Death—ang weapon na ito ay kayang i-extract ang isang espirito mula sa
kabilang mundo para gawing Tagapagbantay niya. Cross’ spirit was extracted because
he’s the one closest to you. The scythe used Cross to test you and in exchange, his
Spirit will be collided with the scythe kapag nagtagumpay ka.

Napatingin siya sa Scythe of Death. Lumapit siya at kinuha ito. She felt warm when
she touched it. There’s no doubt that Cross is inside it.

Ipinikit niya ang kanyang mga mata.

Hey, bratty Sav.

Napamulat siya nang marinig niya ang boses ni Cross.

“What the—“

It’s me. It’s time for you to come back. Law is waiting for you.
Napangiti na lamang siya at pinunasan ang luha sa kanyang pisngi.

“I know, Cross. You didn’t have to tell me.”

***

Lei/shinkumi’s Note: MERRY CHRISTMAS SA INYONG LAHAT! At sa mga Team Cross, *bows
180 degrees*, sorry kasi sinira ko ang barko niyo. ;;A;; At sa mga Team Law, siguro
pwede na kayong mag-celebrate? XD Noong una nagdalawang-isip pa talaga ako kung
sino ang magiging partner ni Savannah kasi gusto ko din si Cross. Kaso naisip ko,
hindi pwede si Cross kasi may Law na. Ang tagal kong pinag-isipan ito. Malungkot
man ang nangyari kay Cross at least kasama pa din siya ni Savannah. Anyways, MERRY
CHRISTMAS ULIT SA INYONG LAHAT PATI NA DIN SA MGA FAMILY NIYO! ADVANCE HAPPY NEW
YEAR NA DIN~ Sorry ito lang papasko ko sa inyo—update. Mehehe. Love you all~

=================

Chapter Forty-Two: Dreadful Memories

Chapter Forty-Two: Dreadful Memories

Sabay na napabuntong-hininga sina Tres at Trey. Pareho din silang nakahalumbaba at

nakatingin sa malayo samantalang sina Tiffany at Trinity naman ay masayang
nagkekwentuhan. Naiuwi na kasi ni Tres si Trinity kaya naman ganoon na lamang ang
tuwa nilang lahat lalong-lalo na si Tiffany na hanggang ngayon ay panay pa rin ang
pagluha dahil sa sobrang kasiyahan. Kabaligtaran naman iyon kay Trey. Hindi sa
hindi siya masaya sa pagbalik ni Trinity, nang makita kasi ni Tiffany ang kapatid
ay para bang naglaho si Trey sa kanyang paningin. Si Tres naman ay hindi mawari ang
gagawin sa sobrang pagkabored. Kahit na nakakairita sa kanya si Trinity ay natutuwa
siyang makipagbangayan dito.

Nilapitan naman ni Tred ang dalawang kapatid at inakbayan ito.

“Bakit ganyan ang mga mukha niyo?” natatawang tanong niya. Para kasing
pinagbagsakan ng langit at lupa ang dalawa.

Muling napabuntong-hininga si Trey. “Don’t add fuel to the fire, Tred.” inis na
sabi niya. “Palibhasa gumaganda ang relasyon niyo ni Hailey ay ang lakas ng loob
mong mang-asar.”

Napatawa naman siya sa naging reaksyon ng kapatid. “Relasyon namin ni Hailey? What
are you talking about? We’re friends.” nakangising sabi niya. Kung dati ay halos
isumpa na siya ni Hailey, ngayon ay nakakapag-usap na sila ng maayos. Kung minsan
man ay sinusungitan siya nito. unti-unti na siyang nasasanay dahil ang totoong
Hailey ay sadyang masungit. When he think about it, that’s one of the reason why he
likes her in the first place.

“Friends mo mukha mo!” bulyaw naman ni Tres. “Tingnan mo nga ‘yang sarili mo sa
salamin, ‘yung ngisi mo abot hanggang tainga mo.”

“Eh, ano naman ngayon?” nakangising tanong niya. “Teka, bakit nga pala ganyan ang
itsura mo? Para ka ding si Trey, eh. Type mo ba si Trinity?”

Tumayo na si Tres at humarap kay Tred nang nakangiwi. “Hindi, ah! ‘Yang walang
poise na babaeng ‘yan? No way! May taste pa naman ako, ‘no!” pagtanggi niya sa
sinabi ni Tred.

Napangisi na lamang sina Trey at Tred dahil sa naging reaksyon ni Tres. Alam na
alam nila kapag nagsisinungaling ito. Hindi ito makatingin sa kanila ng diretso at
hindi malaman kung saan niya ihahawak ang kamay niya kaya naman ipinapamulsa na
lamang niya ito sa unahang bulsa ng kanyang pantalon at bahagya ding namumula ang
kanyang pisngi.

Habang inaasar ng dalawa si Tres ay pumasok naman si Savannah na dala ang Scythe of
Death at sa kanyang tabi ay si Law. Napangiti naman silang tatlo nang makitang
matagumpay na nakuha ni Savannah ang weapon at ngayon ay dalawa na lamang ang
natitira.

“Good job, Sav.” bati ni Tred at nakipag-apir dito. “So, what happened to Cross?”
tanong niya. Siya ang unang pinagsabihan ni Savannah tungkol kay Cross at sumunod
pa sina Tres at Trey. Sa Archer Brothers kasi ay si Tred ang pinakakaclose sa kanya
pagdating sa mga seryosong bagay at kung kalokohan naman ang pinag-uusapan ay sina
Tres at Trey ang madalas niyang nakakasama.

“His spirit is inside this scythe.” nakangiting sabi ni Savannah. She’s so happy
that after what happened, kasama pa din niya si Cross. “Makakasama ko siya sa mga
laban na haharapin ko panimula ngayon.”

Lumapit si Tres sa scythe at kinuha ito.

“So, can we talk to him? O ikaw lang ang may kayang makipag-usap sa kanya?” tanong
niya.

I don’t want to talk to you but I want to answer your question so...

“WAAAAAAAAAAAAAAH!” nabitawan ni Tres ang scythe at mabuti na lamang ay nasambot

ito ni Savannah. “May narinig ako! Waaaaaaaaaah! May multo! Waaaaaah—Aray, ah!”

Napatingin naman si Tres sa bumatok sa kanya at nakita niya si Trinity na

nakangisi. “Oops? Automatic kasing nambabatok ang kamay ko sa bampirang duwag at
takot sa multo.” nang-aasar na sabi nito.

“Automatic?! Saan ka naman nakakita ng kamay na automatic na nambabatok?!” sigaw

niya.

“Uhh, ‘yung sa akin?”

“Lagot ka sa’king dwende ka!” muling sigaw niya at sinimulang habulin si Trinity.
Mabilis namang tumakbo si Trinity mula kay Tres. Nagpapasalamat siya dahil magaan
ang katawan niya kundi ay nahabol na kaagad siya ni Tres. Pero lubos niyang
ipinagpapasalamat ay medyo bobo si Tres dahil kung tutuusin ay madali siya nitong
mahahabol dahil bampira ito.

Pinanood lamang nilang maghabulan ang dalawa na parang bata hanggang sa makalabas
na sila ng mansyon.

“Hindi ko alam na close pala silang dalawa.” ani Tiffany sabay pulupot ang kamay sa
braso ni Trey. Napangiti naman si Trey sa ginawa ng dalaga at hinalikan niya ang
tuktok ng ulo nito.

“At hindi ko din alam na ang aga-aga ay PDA na kaagad kayo.” pang-aasar naman ni
Tred.
Hindi na nila pinansin ang sinabi nito at napatawa na lang sina Savannah at Law.

“Cross, I’m gonna unsummon you now.” ani Savannah.

Roger that, at sa isang iglap ay nawala na ang scythe sa kamay ni Savannah.

Ibinaling naman ni Savannah ang kanyang tingin kay Law na nakatayo lang sa tabi
niya at kumakain ng lollipop. Napailing na lamang siya. Maniniwala ba kayong ang
tanging laman lamang ng bulsa ni Law ay ilang piraso ng lollipop? At iba’t-ibang
flavour pa.

“What are we gonna do now?” tanong ni Law. “Sa palagay ko ay hindi ka pa kumakain,
do you want me to cook for you?”

She gave him a smug look. “How about I’ll cook for both of us?”

Biglang lumaglag ang ngiti ni Law at napalitan ng ninenerbiyos na reaksyon. “Are

you serious about that? Do you know that you have an ability to turn food into
poison?” seryosong tanong niya.

Sinikmuraan naman niya si Law dahil sa sinabi nito. “Ang yabang mo, ah! Sige,
hahayaan kitang magluto para sa akin at kapag hindi ‘yan masarap, ako ang magluluto
at wala kang choice kundi ang kainin lahat ng lulutuin ko!” panghahamon niya.

Mas lalong sumeryoso ang mukha ni Law. Mataas ang confidence niya sa pagluluto kaya
naman hinding-hindi na niya matiktikman muli ang luto ni Savannah na nasisigurado
niyang magiging sanhi ng pagsakit ng kanyang tiyan. Mabilis silang nagtungo sa
kusina at nagsimula namang kumuha si Law ng mga gagamitin niya para sa kanyang
lulutuin.

Umupo naman si Savannah sa may counter at pinanood si Law habang nagluluto. Lumipas
ang isang oras ng kanyang pagluluto at natapos din siya kaagad. Sa buong oras na
nagluluto si Law ay nakatingin lamang sa kanya si Savannah kaya naman medyo
nadidistract siya pero mataas pa rin ang confidence niya sa luto niya.

“Taste it.” nakangising sabi niya.

Tinikman naman ito ni Savannah. Ilang minutong hindi nakapagsalita si Savannah.

Nakatingin lamang siya sa niluto ni Law pagkatapos niyang tikman ito.
“What the hell? How can you be so good in this?” halos pabulong na sabi niya at sa
huli ay siya na din ang sumuko. “Fine, you win! Eh, ‘di ikaw na ang magaling
magluto!” pagmamaktol niya.

“Ang gusto ko lang namang iparating sa’yo ay simula ngayon, kung gusto mong
ipagluto kita ay sabihin mo lang sa akin at ipagluluto kita.” umikot siya sa may
counter at tumabi kay Savannah. “You should eat more. Makakatulong ‘yan sa training
mo. You’re planning to finish it today, right?”

Tumango naman siya bilang sagot. “We have to rescue Blade as soon as possible kaya
kailangan kong maging mas malakas. Hindi na ulit ako magpapatalo sa kanila.”
determinadong sabi niya.

Matapos kumain ni Savannah ay lumabas na ulit siya ng mansyon para mag-training. Si

Law naman ay pansamantala munang umalis para umuwi sa kanila. Tumatawag na kasi sa
kanya ang butler niya at sinasabing kailangan na niyang umuwi na siyang
ikinapagtaka niya. Ngayon lamang ito tumawag sa kanya para lang sa ganoong dahilan.
Wala naman siyang curfew at umuuwi siya sa kung kailan o sa kung anong oras niya
gusto pero dahil sa minsan lang ito mangyari ay uuwi pa rin siya. Baka kahit kaunti
ay nag-aalala ito para sa kanya.

Pagkalabas niya ng gate ng mansyon ay kaagad siyang lumapit sa kanyang sasakyan

ngunit nang bubuksan niya ang pinto ay bigla siyang napatigil. Nakaramdam siya na
para bang may nakatingin sa kanya.

“Sinong nandyan? Lumabas ka na!” aniya.

Nakarinig siya ng pagkaluskos at kumunot ang kanyang noo nang makita si Cinna na
nakasuot ng maskara. Kahit na nakamaskara ito ay alam niyang ito si Cinna. Hindi
dahil sa siya lamang naman ang nagsusuot ng maskara kundi dahil sa isang pamilyar
na pakiramdam. Nandoon na naman ang pakiramdam na para bang matagal na niya itong
kilala.

“Anong kailangan mo sa akin?!” susugod na sana siya dito ngunit napatigil siya sa
pagsugod nang itinaas ni Cinna ang kanyang kamay. May hawak siyang isang litrato.

Nanlaki ang mga mata ni Law nang makita kung sino ang nasa litratong ito. Nakita
niya ang kanyang sarili na nakapaloob sa isang malaking glass tube na may lamang
kulay berdeng likido. Nakapikit ang kanyang mga mata na para bang natutulog at
napakadaming tubo na nakakabit sa kanya. Ang pinagkaiba lang ng kung ano siya
ngayon ay itim ang kulay ng buhok niya at ang lalake sa litrato ay kulay abo.
“A-Anong ibig sabihin nito?” nanginginig ang kanyang mga kamay habang kinukuha ang
litrato sa kamay ni Cinna ngunit bago pa niya ito makuha ay inilayo ito ni Cinna sa
kanya.

“Do you want to know who you really are?” nakangising tanong niya. “I know lots
about you, Subject #1000 known as Law Ephraim Phytos now. Ah, things really change
so fast. Akalain mong magkakapangalan ka pa?”

“Just beat around the bush, Cinna!” iritadong sigaw niya. “I want to know who and
what I am! So tell me!”

Mas lalong lumawak ang ngisi ni Cinna dahil sa naging tugon ni Law. “Then, you
should drink this.” Iniabot niya ang isang maliit na bote na may lamang kulay
puting likido.

Kinuha naman ito ni Law. “What will happen if I drink this? Paano kung niloloko mo
lang pala ako at lason ang bagay na ito?” puno ng pagdududang tanong niya pero
desperado na siyang malaman kung sino siya. Ngayon ay alam na niyang may kinalaman
si Cinna sa buong pagkatao niya. Madalas niyang napapanaginipan ang lalakeng nasa
loob ng glass tube kaya naman nang makita niya ang litrato ay nasisigurado niyang
iyon ang nakita niya sa panaginip niya. Ang hindi niya lang lubos maisip ay sarili
niya pala ang napapanaginipan niya.

“Nasa sa’yo kung paniniwalaan mo ako o hindi pero para sa akin, makakatulong ‘yan
sa’yo. Kapag handa ka nang malaman ang tunay mong pagkatao ay inumin mo lang ang
laman ng boteng iyan at voila! Your memories will flood in you head.”

Tiningnan ni Law ang boteng hawak niya, ilang minuto ang lumipas sa pagtitig niya
dito at nang humarap siya kay Cinna ay hindi na niya ito naabutan sa harapan niya.
Mukhang nakaalis na ito.

***

“Eighty percent...eighty-five percent...ninety percent...ninety-five percent and

one hundred percent done! The new and modified Blade Lockhart is ready for
practice.” anunsyo ng isang scientist na humahawak sa pag-e-eksperimento kay Blade.
“The five Human Weapon that was created out his blood are now ready as well.”

Pinanood ni Cinna ang dahan-dahang pagbukas ng pintuan ng glass tube kung saan
nakalagay si Blade at ang limang Human Weapon. Tagumpay ang kanilang eksperimento.
Kahit na ilang beses na umalpas si Blade ay sa huli, siya pa rin ang nabigo. Isa na
siyang kasangkapan ng mga Vampire Hunter para sa isang giyera na sila na naman ang
magsisimula.

“This is perfect.” ani Cinna. “Gamit ang walong Human Weapon at si Blade Lockhart,
pati na din ang daan-daang bampirang naging under ng ating eksperimento ay sapat na
para matalo ang mga walang kwentang bampira na iyon. Malapit nang maganap ang tunay
na laban. Kailangan niyo nang maghanda.” anunsyo pa niya. “At isa pa, Subject #1000
will surely come back pagkatapos niyang malaman kung sino siya at kung saan siya
nanggaling.”

“What now, Dad? Celebrating for our victory? Hindi ba masyado pang maaga?” sabi ni
Yuan pagkapasok na pagkapasok niya sa loob ng laboratory.

“Oh? Yuan? Nandito ka na kaagad? Akala ko ay may date kayo ni Irrah?” natatawang
sabi ni Cinna.

“Don’t be ridiculous, Dad. I’ll never go on a date with her.” puno ng disgusto na
sabi niya. “I have my ways to make her fall for me kaya hindi ko gagawin ang mga
cliché na bagay na iyon. And by the way, I don’t need to make her fall for me
because she already did.”

“What do you mean? You got her already?”

“Yup!” nakangising sabi niya. “Pero may isa pang magandang balita akong sasabihin
pero hindi ko alam kung maganda ba talaga ‘to o masama pero nalaman kong sa isang
Linggo ay susugod na dito sina Savannah Kier Walker para bawiin si Blade Lockhart.”

Nagpakawala ng isang malakas na halakhak si Cinna. Lumapit siya sa isang lamesa

kung saan may nakapatong na isang bote ng wine at isang kupita. Nilagyan niya ng
wine ang kupita at ininom ito.
“Hindi ko inaasahan na lahat ay aayon sa plano. This will be fun!” muli siyang
humalakhak. “Oh, hindi na ako makapag-antay na makita ang mga mukha nila kapag
nakita nila si Blade na wala na sa sarili at hindi na sila makilala.”

Lumakad siya patungo sa glass tube na kinalalagyan ni Blade. Nakamulat ang mga mata
nito pero walang mababasa na kung anomang emosyon dito. Nakatayo lamang siya ng
tuwid na parang isang robot na nag-aantay ng command ng nagmamay-ari sa kanya.

“And Dad, may isa ka pang dapat na malaman.” sabi ni Yuan habang nakatingin sa
kanyang cellphone.

“Seriously, Yuan? Wala ka na talagang ginawa kundi ang magdala ng mga magagandang
balita. Keep it up.” pagpuri niya sa anak. “So, what is it?”

“Savannah finished her training just now. May nalaman din ako tungkol sa bago
niyang abilidad. She has ten weapons that she can summon. She’s really a prodigy.
Bukod sa Tenfolds, isa pa iyon sa abilidad niya. Kung may isa man tayong dapat na
tutukan ay ang kapangyarihan ni Savannah dahil sa kanilang lahat, siya ang may
kakayahang talunin ang mga Human Weapon natin.”

“What a pain in the ass.” Cinna deadpanned. “Parehong-pareho sila ng kanyang ama.
Wala na silang ginawa kundi ag maging threat sa atin pero ngayon ay gagawin ko ang
lahat para hindi siya manalo. The age of Vampires will end and it’s our time to
reign.”

***

Hatinggabi na ngunit hindi pa rin dalawin ng antok si Law. Itinaas niya ang kanyang
kamay habang hawak-hawak ang bote na ibinigay sa kanya ni Cinna. Bumangon siya sa
pagkakahiga at pansamantalang ipinatong muna ito sa may bedside table. Kinuha niya
ang kanyang cellphone para tawagan si Savannah. Hindi niya alam kung bakit may
pakiramdam siya na gusto niyang marinig ang boses nito.

[Hello?]

“Hey, Vannah.” bati niya.

[Oh, Law. Napatawag ka? Katatapos ko lang ng training, eh, and guess what? Natapos
na din ako sa wakas! Razor Claw’s guardian is a little bit a pain in the ass but I
managed to defeat him as well as the guardian of the Silver Rifle Hybrid.] tuloy-
tuloy na kwento niya.

Napangiti naman si Law dahil dito. Rinig na rinig niya kasi ang tuwa sa boses ni
Savannah. “Congratulations! I want to see you holding the Silver Rifle Hybrid. I
think you look cool holding a gun.”

[I know, right?] sagot niya. [I really look cool! You should come over here
tomorrow para maipakita ko sa’yo. Para akong bida sa Resident Evil.]

“You surpassed her now.” aniya. “By the way, it’s really nice to talk to you like
this. This makes me happy.”

[Hah! Anong nakain mo? Bakit kung makapagsalita ka, eh, parang mawawala ka?]
natatawang tanong ni Savannah.

Natigilan si Law dahil sa sinabi nito sa kanya. Hindi rin niya alam kung bakit ito
ang lumalabas sa kanyang bibig. Bago pa niya mapagtanto ang mga balak niyang
sabihin ay lumabas na ito sa kanyang bibig.

“Wala lang. Gusto ko lang sabihin sa’yo na masaya ako. Lalo na nang nakilala kita.”
dagdag pa niya. “Hey, Vannah, I love you.”

Ilang minuto ang lumipas pero hindi sumagot si Savannah. Kinabahan siya dahil baka
hindi nagustuhan ni Savannah ang sinabi niya. Baka hindi naman siya mahal nito. O
kaya baka masyado pang maaga para umasa na sasagot siya ng ‘I love you too’ pero
natigil siya sa pag-iisip nang magsalita na si Savannah.

[W-W-What are you saying all of sudden, idiot? I-I...I love you too.]

Law chuckled. “That’s all I want to here. Good night.”

Hindi na niya inantay pa ang pagsagot ni Savannah at ibinaba na niya ang tawag.
Muli niyang kinuha ang bote na may lamang puting likido. Binuksan niya ito at
nagpakawala ng malalim na hininga bago ininom ang lahat ng laman ng bote.

Nang una ay wala siyang naramdamang kahit ano ngunit pagkalipas ng ilang minuto ay
nakaramdam siya ng sobrang pananakit ng kanyang ulo. Nabitawan niya ang boteng
hawak niya. Naisabunot na lamang niya ang kanyang kamay sa kanyang buhok.

“AHHHHHHHHHHHHHHH!” sigaw niya dahil sa sobrang sakit.

Unti-unting pumasok sa kanyang isip ang iba’t-ibang imahe. Para bang nanonood siya
ng video sa loob ng kanyang isipan ngunit panay pa rin ang pagsakit ng kanyang ulo.
Nakakarinig din siya ng mga boses.
“We will call him ‘Adamant’.”

“What are the things he can do?”

“What if I said, I don’t like?”

Nakita niya ang kanyang sarili na pinatay ang isang tao. Nakasuot ito ng lab gown.
Mabilis na kumalat ang kanyang dugo sa suot niyang puting damit. Sunod naman niyang
nakita ay isang matandang lalake na may nakakakilabot na ngisi sa kanyang labi.

“I’m Nicolas Raven. I’m the one who created you. I’m your father.”

Isang imahe na naman ang pumasok sa kanyang isipan. Nakita niya ang kanyang sarili
na para bang nawawala sa katinuan. Lahat ng bagay na makita niya ay sinisira niya.
Lahat ng taong pumipigil sa kanya ay pinapatay niya ng isang galaw lamang. Nakita
din niya na nawalan na lang siya ng malay matapos niyang gumawa ng napakalaking
pinsala. Muli siiyang inilagay sa loob ng glass tube.

At doon na nangyari ang pagsabog. Nakita niya ang mga bampira na pumapasok sa loob
ng headquarters. Nagtanim ang mga ito ng bomba sa iba’t-ibang parte ng laboratory.
Ngunit bago sumabog ito ay may nakita siyang isang lalake at isang babae na pumasok
sa loob ng laboratory. Pamilyar ang mga ito sa kanya ngunit hindi niya magawang
maalala kung sino ito. Kinuha siya nito sa loob ng glass tube at bago pa sumabog
ang mga bomba ay naialis na siya ng mga ito sa loob.

Muling napasigaw si Law sa sobrang sakit ng kanyang ulo. Tumatagaktak ang kanyang
pawis at halos mabaliw na siya sa sobrang sakit. At sa isang iglap, naalala na niya
ang lahat. Kung sino siya, kung ano siya at kung bakit siya nandito. Nagbago nang
muli ang kulay ng buhok niya. His hair turned into ash gray and his black eyes
turned into gold. Lahat ng nakilala niya, lahat ng mga bagay na napagdaanan niya ng
hindi pa siya nakakaalala at lahat ng mayroon siya ngayon ay nawala ng parang bula
sa kanyang isipan.

Sumilay ang malademonyong ngiti sa kanyang labi.

First thing that came out from his mind—destruction.

***

Lei/shinkumi’s Note: So, tama ang hula ng karamihan sa inyo na si Law nga ay isang
Adamant na obvious naman. Hahaha! Lalagyan ko sana ng twist na hindi siya Adamant
pero wala na kong maisip. Hahaha! Medyo pabibilisin ko na ang flow ng story kasi
hanggang Chapter 50 na lang siya plus the Epilogue. Siguro before second week ng
January tapos na siya pero hindi ko pa masisigurado. Oh well, salamat sa patuloy na
pagbabasa! Love you all!
Twitter: @shinkumiLIB

Facebook: https://www.facebook.com/shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Three: It's Too Late

WARNING: SLIGHT SPG AHEAD

Chapter Forty-Three: It’s Too Late

Nanginginig ang mga kamay at nagmamadaling dina-dial ng butler ni Law ang telepono.
Duguan ang kanyang ulo pati na din ang kanyang braso dahil sa ginawang paghagis sa
kanya ni Law. Para siyang isang manikang itinilapon sa ere dahil sa sobrang lakas
nito. Kasalukuyan siyang nagtatago sa ilalim ng lamesa habang panay ang dial sa
telepono.

“Please...please, Sir. Answer the phone!” bulong niya sa kanyang sarili.

Napapikit na lamang siya ng mariin nang makarinig siya ng malakas na pagsabog at

maya-maya lang ay nagkaroon ng nakakabinging katahimikan. Ilang beses siyang
bumuntong-hininga para pakalmahin ang kanyang sarili. Dahan-dahan siyang umalis sa
ilalim ng lamesa dahil mukhang umalis na si Law. Hindi niya maipagkakailang natakot
siya sa kinahinatnan ni Law. Bumalik na siya sa pagiging Adamant niya at sa
pagkakataong ito, wala ng makakapigil pa sa kanya.

Tumingin siya sa paligid ng bahay habang nakalagay pa rin sa kanyang tainga ang
telepono. Nagpakawala siyang muli nang malalim na hininga nang marinig na may
sumagot na sa kabilang linya.

[Yes, Mr. Peter? May nangyari ba kay Law?]

Para siyang nabunutan ng tinik nang marinig ang boses ng kanyang amo. “S-Sir! S-Si
Master P-Phytos—“

Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin nang makaramdam siya ng matinding
sakit sa kanyang tiyan. Dahan-dahan siyang tumungo at nakita ang malaking butas
dito. Napaubo na lamang siya ng dugo at napahiga sa sahig. Narinig pa niya ang
ilang beses na pagtawag sa kanya ng kanyang amo sa kabilang linya ngunit unti-unti
na siyang nawawalan ng hininga. Sa huling pagkakataon ay tiningnan niya si Law na
dinidilaan ang kanyang kamay na puno ng dugo. Nakatingin ito sa kanya at para bang
tuwang-tuwa pa ito sa kanyang sinapit.

Ipinikit na lamang niya ang kanyang mga mata at inantay ang kanyang kamatayan
ngunit kahit ganito ang kanyang kinahantungan, hindi niya pinagsisihang pagsilbihan
si Law. Naalala niya nang una silang nagkakilala. May pagkapilyo at matigas ang ulo
nito kaya naman nahirapan siya sa pagsisilbi dito ngunit kalaunan ay tinuring na
din niyang parte ng buhay niya si Law. Kahit na hindi siya nagpapakita ng emosyon
at hindi niya pinapakitang nag-aalala siya dito, sa katunayan ay itinuring na din
niya si Law na parang tunay na anak.

Pinilit niyang imulat ang kanyang mga mata. Kahit nanghihina ay pinilit din niyang
ngumiti at sa natitira niyang lakas ay binuka niya ang kanyang bibig.

“I’m glad that I became your butler, Master Law.” at tuluyan na siyang binawian ng
buhay.

Napakingisi naman si Law. “You’re glad? What the fuck are you talking about? You
never cared for me!” at nagpakawala siya ng isang malakas ng halakhak. Sinipa niya
ang katawan ni Peter palayo sa kanya at kinuha ang teleponong nakalapag sa sahig.

Iniangat niya ito sa kanyang tainga. “Hey, motherfucker, I just killed my fucking
butler. How’s that?” nakangising aniya.

Ilang minutong walang sumasagot sa kabilang linya kaya inakala ni Law na wala na
doon ang kausap ni Peter kanina ngunit natigilan siya nang marinig niya ang isang
pamilyar na boses. Parang may kumirot sa kanyang utak nang pinilit niyang
alalahanin kung saan niya narinig ang boses na iyon kaya naman hindi na niya
pinilit pa ang kanyang sarili.

[So, the monster inside you consumed you.] malungkot na turan nito. [We’re too
late.]

“Listen, I don’t know who you are but I’ll make sure I’ll kill you too like what I
did to my butler.” Lumakad siya patungo sa may couch at umupo doon. “Who are you,
anyway? Anong koneksyon mo sa butler kong walang kwenta?”

Muling tumahimik sa kabilang linya at maya-maya ay nakarinig siya ng pailan-ilang

hikbi.

“Woah, are you crying?” humalakhak siya. “Oh, man, did I make you cry?”
Nakarinig naman siya ng malalim na buntong-hininga. [That’s my wife. Your Mom.]

Sa pagkakataong ito, si Law naman ang natahimik. Hindi niya alam kung paniniwalaan
niya ang lalake sa kabilang linya. Kanyang ina? Paanong nangyari iyon? Kahit isang
memorya tungkol sa kanyang mga magulang ay wala siyang maalala. Isa siyang Adamant.
Isang bampirang ginawa ng mga Vampire Hunter para sirain ang buong Vampire Clan.
Wala siyang ibang magulang kundi si Nicolas Raven, ang dating Supreme Commander ng
mga Vampire Hunter na matagal nang sumakabilang-buhay.

“What the hell are you talking about? I don’t have a Mom. And don’t tell me you’re
my Dad? You’re fucking kidding me.” nakangising sabi niya. “Listen well, fucktard,
kung sino ka man, wala na akong pakealam. I’m the Adamant. I’m the strongest
subject of the Vampire Hunter. I’m Nicolas Raven’s son.”

Ibinaba na niya ang tawag at lumabas ng kanyang bahay. Muli siyang napangisi nang
makita ang iba’t-ibang taong dumadaan. Matagal-tagal na din simula nang makatikim
siya ng dugo ng tao kaya naman para mabawi pa niya lalo ang tunay niyang lakas,
kailangan niyang magpakabusog sa dugo na ang ibig sabihin lang ay kailangan niyang
kumitil ng maraming buhay sa oras na ito.

***

“So, what will be our plan?” panimula ni Tres. Nakapalibot sila sa lamesa at
nakalatag dito ang mapa ng headquarters ng mga Vampire Hunter. Nakuha nila ito sa
isang bampirang spy na ipinadala ni Tred noon sa headquarters ng mga Vampire Hunter
para makuha ang mapa nito.

“Hindi na natin pwedeng gawin ang ginawa natin noon nang iniligtas natin sina
Tiffany at Trinity.” sagot ni Savannah. “Kakaunti na lang tayo ngayon pero hindi na
tayo pwedeng umatras pa kaya naman ako, ang Archer Brothers, si Jinnah at Irrah ang
pupunta doon para iligtas si Blade.” sabi niya tungo kay Tiffany at Trinity na
gustong sumama sa gagawin nilang pagligtas kay Blade.

“Pero pwede kaming makatulong!” pagmamaktol ni Tiffany. “Hindi na ako simpleng tao
ngayon. May magagawa na ako para tumulong.”

“I second the motion!” ani naman ni Trinity. “Hindi kami pwedeng maiwan na lang
dito. Ayaw naming maiwan dito na nakatanga lang. Baka mabaliw kami sa pag-aalala.”
Napabuntong-hininga naman si Savannah. “Hindi pwede. Hindi niyo ba naisip ang mga
hirap na pinagdaanan niyo dahil sa amin? Ayaw naming maulit iyon. Hayaan niyo na
kaming gumawa ng paraan para makuha si Blade.”

Umiling si Tiffany, ayaw pa rin magpatalo. “Sige, pumunta kayo pero gagawa kami ng
paraan para sumunod. I memorized the whole map. Baka nga mas alam ko na ngayon ang
pasikot-sikot doon kaysa sa mga tauhan nila doon, eh.” nakangising sabi niya. Dahil
sa dugo ng Archer na tumatakbo sa kanya ngayon, nakuha niya ang abilidad ng mga ito
na may kinalaman sa isip at utak ng bampira o tao.

“At kaya kong i-predict ang mga mangyayari kaya naman bago kayo mapahamak ay pwede
ko itong mapigilan.” dagdag naman ni Trinity. “I can control my power much better
now. Magiging malaki akong tulong para sa inyo.”

Sa huli, wala na silang nagawa kundi ang payagan ang magkapatid na sumama sa kanila
sa isang Linggo para iligtas si Blade. Hindi na rin pinigilan ni Trey si Tiffany
dahil alam niyang kahit anong gawin niya ay hindi niya mapapapayag ito. Si Tres
naman ay kahit na gusto niyang pigilan si Trinity ay wala naman siyang karapatan
dahil wala siya sa tayo para gawin iyon.

“Bakit hindi na lang tayo humingi ng tulong kina Tito Van? Tito Israel? Kina Mommy
at Daddy?” tanong ni Jinnah. Lubos na nakakalungkot kung titingnan ang kalagayan ni
Jinnah ngayon. Kitang-kita kung paano nabawasan ang kanyang timbang, maitim din ang
ilalim ng kanyang mga mata at namumukto pa ito dahil sa madalas na pag-iyak at
higit sa lahat, walang emosyon na makikita sa kanyang mga mata. Para bang
tinagtagan siya ng kaluluwa nang mapalayo sa kanya si Blade.

Lumapit sa kanya si Tred at hinawakan ang kanyang kamay.

“We can’t do that. Ang labang ito ay laban ni Savannah. Wala silang magagawa sa
panahong ito. Nakalagay na ito sa propesiya.” aniya. “Sa katunayan, ilang beses
nang nagtangka na bumalik si Van dito sa Pilipinas.”

Nagulat si Savannah sa sinabi ni Tred. “Really? Bakit hindi mo kaagad sinabi?”

Si Tres na ang sumagot para sa kanyang kapatid. “Ayaw niyang ipaalam sa’yo.
Nakiusap siya sa amin na huwag na lamang sabihin sa’yo.” Umupo siya sa isang upuan
na nakapalibot sa lamesa. “Unang beses niyang sinubukan na bumalik dito ay
nagkaroon ng malakas na bagyo kaya naman ilang araw na na-delay ang flight. Nang
mawala ang bagyo ay nagawang umalis ng eroplano sa Europe ngunit wala pa sa
kalagitnaan ng biyahe ay may kung anong nasira sa makina nito kaya naman nagkaroon
ng plain crash kaya sa huli ay bumalik na lamang siya sa bahay niyo sa Europe. Para
bang ang tadhana na ang pumipigil sa kanya na bumalik dito.”

Hindi na siya nagsalita pa. Mukhang ang laban na mangyayari ay nakalaan talaga para
sa kanya. Kumbaga, hindi kasama si Van sa tadhana ni Savannah na patigilin ang
kasamaan ng mga Vampire Hunter.

“Paano tayo mananalo kung kakaunti tayo?!” sigaw ni Jinnah na siyang ikinagulat
nilang lahat. Tumulo ang luha sa kanyang pisngi. “Paano kung huli na ang lahat?!
Paano kung may ginawa na silang masama kay Blade?!” hagulhol niya. “Wala tayong
laban sa kanila. Mas madami sila sa atin. At isa pa, magiging pabigat lang ako sa
inyo. Napakahina ko. Kung sana naging malakas ako, hindi na kailangan pa ni Blade
na tulungan ako nang mga panahong kinuha siya ng mga ito. Wala akong kwenta!
Pinatay na lang sana nila ako—“

Lumapat ang kanang kamay ni Savannah sa pisngi ni Jinnah. Natahimik silang lahat
dahil sa nangyari. Nanginginig ang mga kamay ni Savannah at pinipigilan niyang
maluha.

“I can’t listen to your craps anymore, Jinnah.” mariin niyang sabi. “Lahat tayo ay
hindi ginusto ang nangyari kay Blade kaya ‘wag kang magsalita na kasalanan mo ang
lahat. Pare-pareho lang tayong mahina nang mga panahong iyon kaya ‘wag mong isisi
ang lahat sa sarili mo.” kinabig niya si Jinnah at niyakap ito nang mahigpit. “This
is not the time to think like that, dummy. Ang Jinnah na kilala ko ay matapang at
hindi basta-basta sumusuko. We will save Blade together. Magiging maayos din ang
lahat.”

Mas lalong lumakas ang hagulhol ni Jinnah. Ang lahat ng sakit at pagdurusa niya
nang makuha si Blade ng mga kalaban ay para bang nailabas niya sa pamamagitan ni
Savannah. Mahigpit siyang yumakap dito at nagpatuloy sa pag-iyak.

Nang mapakalma na nila si Jinnah ay pinagpatuloy nila ang pagpaplano. Hindi rin
nagtagal ay nagkasundo-sundo na sila sa mga dapat at ‘di dapat nilang gawin oras na
lumusob na sila sa base ng kalaban.

“Wait, where’s Irrah?” tanong ni Savannah.

Nagkibit-balikat naman si Trey. “Nang matapos tayo ay mabilis siyang umalis nang
hindi man lang nagpapaalam.” sagot niya.

Napakunot na lamang ng noo ni Savannah. Nitong mga nakaraang araw ay palaging

umaalis si Irrah ng mansyon. Hindi naman nagsasabi ito kung saan siya pupunta.
Naninibago siya sa mga ikinikilos nito dahil hindi naman mahilig lumabas ng bahay
si Irrah. Madalas lang siyang nakakulong sa kwarto at nagbabasa ng libro. Iniiling
na lamang niya ang kanyang ulo sa huli. Hindi ito ang oras para isipin ang mga
bagay na iyon. Baka may importanteng bagay lang na inaasikaso si Irrah.

“Hindi ba sasama sa atin si Law?” tanong ni Tred kay Savannah.

“Oh, speaking of that jerk.” kinuha niya ang kanyang cellphone at ini-dial ang
number ni Law ngunit wala pa ring sumasagot. Ilang beses na niya itong tinawagan
pero hindi ito sumasagot. “Ilang beses na akong nag-text at tumawag sa kanya pero
hindi niya sinasagot! Ano naman kayang problema ng gagong ‘yon?” iritadong sabi
niya.

Napasipol naman si Tred. “Scary girlfriend.”

Sinamaan niya ito ng tingin pero nginisian niya lamang ito pabalik.

“Seriously? Ngayong kailangan natin siya, tsaka naman siya wala.” at isa pa, nag-
aalala siya. Hindi niya alam kung bakit ang bigat ng pakiramdam niya sa tuwing
iniisip niya si Law. Kasama niya lang ito kahapon pero may masama siyang pakiramdam
sa pwedeng mangyari.

Muli niyang ipinilig ang kanyang ulo. Masyado na siyang nag-iisip ng kung ano-ano.
Kung anoman ang ginagawa ni Law ngayon, hindi na niya concern iyon dahil madami pa
siyang bagay na dapat unahin.

“By the way, I’m wondering, Dad has wings. How come I have none?” nagtatakang
tanong niya. She wants to have wings so badly because she thinks it’s cool.

“We don’t know.” sagot ni Tres. “Siguro kapag nailabas mo na ang tunay mong
kapangyarihan ay lalabas na din ang pakpak mo.”

Nagliwanag naman ang mukha ni Savannah. “So I have wings?” parang bata na tanong
niya.
Trey ruffled her hair. “Gaya ng sinabi ni Tres, hindi namin alam. Siguro meron?
Siguro wala? That’s for you to find out.”

“But then I have goddamn wings! How cool is that?”

Napailing na lang silang tatlo dahil sa kakulitan nito. Mukhang kahit anong sabihin
nila na baka wala talaga siyang pakpak ay hindi na rin naman sila nito pakikinggan.

“Yes, you have wings. If that’s what you want to hear.” says Tred, sighing.

***

Nagpakawala ng impit na ungol si Irrah habang pinapaulanan siya ng halik ni Yuan sa

iba’t-ibang parte ng kanyang katawan. Napasabunot na lamang siya sa buhok nito
dahil sa umaapaw na sensasyong ibinibigay nito sa kanya.

Nakahiga siya sa ibabaw ng lamesa at nasa ibabaw naman siya ni Yuan na nakabukas na
ang tatlong butones ng suot nitong polo at nakalaylay na ang necktie sa kanyang
leeg. Siya naman ay tanging ang kanyang panloob na lamang ang suot. Hindi na niya
namalayan kung paano napunta dito ang lahat. Nagpunta siya dito sa opisina ni Yuan
para magbasa ng libro kagaya nang palagi niyang ginagawa pero para bang hindi na
niya napigilan ang kanyang sarili.

Nang lumapat ang labi ni Yuan sa kanya ay wala sa sariling tumugon siya dito. Ang
lahat ng pag-aalinlangan niya, ang lahat ng takot niya at ang lahat ng pangamba
niya ay bigla na lamang nawala na parang bula. Para bang sa isang halik ni Yuan ay
tinangay itong lahat. Ngayon, malinaw na nga talaga sa kanya na mahal niya ito.

“H-Hey, p-paano kung may makakita sa a-atin...ahhh.” nakagat na lamang niya ang
kanyang ibabang labi dahil sa kahihiyan. Hindi niya ginustong mapaungol na lamang
ng ganoon. “I-I think we should stop.”

Ngunit parang walang narinig si Yuan. Patuloy pa rin ito sa pagpapaulan ng halik sa
kanya. She gasped when he cupped her covered breast. He licked her collarbone. He
traced her collarbone down to her stomach using his tongue that made her whole body
shiver.

“Y-Yuan! Y-You should...damn...s-stop...”

Tumigil si Yuan sa paghalik sa kanya at nakangiting tumingin sa kanya.

“W-What? You find this amusing? Don’t you see I’m suffering here?”
Napatawa na siya nang tuluyan. “I don’t see you suffering, I see you enjoying.”
Pinamulahan naman ng mukha si Irrah dahil sa sinabi niya. “By the way, this is the
first time you called me by my name. It makes me happy.”

Kumabog ang kanyang dibdib at nalunod na naman siyang muli sa ngiti ni Yuan.

“Sir. Yuan—OH MY GOLLY WOW! RATED SPG!”

Pareho silang napatingin sa may pinto at nakita si Harold na may dalang mga papel.
Gulat na gulat ito at muntik pa nitong mabitawan ang mga papel na hawak niya.
Ngunit hindi lang si Harold ang nakatayo sa may pintuan kundi si Warren din. Agad
namang itinulak ni Irrah si Yuan palayo sa kanya. Mabilis niyang nilimot ang
kanyang mga damit. Lumakad siya patungo sa banyo na nasa loob ng opisina ni Yuan
para magbihis.

“Anong ibig sabihin noon?” nagpipigil sa galit na tanong ni Warren.

Inayos ni Yuan ang pagkakabutones ng kanyang damit at ang pagkakalawlaw ng kanyang

necktie. Lumakad siya paikot sa may lamesa at prenteng umupo sa may swivel chair.

“Sorry, it’s just me and Irrah making love.” nakangising sabi niya.

Mabilis na lumapit si Warren sa kanyang kapatid at pinalipad ang kanyang kamao

patungo sa pisngi nito. Hindi na nagawa pang umiwas ni Yuan kaya naman napangiwi na
lamang siya sa sakit ng suntok ni Warren.

Napasinghap naman si Harold sa nangyari. “Teka, what is the meaning of this, Sir.
Yuan? May relasyon kayo ni Irrah? Alam ba ito ni Savvy? Paano kapag nalaman ng mga
administrators sa school? Tsaka Warren, bakit mo siya sinuntok? Sayang ang gwapo
niyang fes!”

Hindi siya pinansin ng dalawa. Nakatingin si Warren ng masama kay Yuan at si Yuan
naman ay nakangisi lamang sa kanya.

Humarap si Warren kay Harold na nag-aantay ng sagot mula sa kanilang dalawa.

“Harold, can you promise me that you will never tell anyone about this?”
nagsusumamong sabi niya.
Dahan-dahan namang tumango si Harold “But at least give me an explanation! I can’t
just let this go! I’m the Student Council President so I have the right to know
what’s really happening.” seryosong sabi niya.

Huminga ng malalim si Warren. “I’m sorry, Harold. I can’t let you get involve in
this.” Mabilis siyang lumapit kay Harold at binigyan ito ng malakas na suntok sa
tiyan. Agad namang nawalan ng malay si Harold. May kinuha siyang kung ano sa
kanyang bag at itinurok kay Harold.

“Woah, he’ll sleep for days because of that.” natatawang sabi ni Yuan. “Why do you
have something like that? It’s from our lab.”

Matilim na tumingin sa kanya si Warren. “It’s for you just in case you do something
stupid to Sav but I needed to use it to him.”

***

Hindi magkandaugaga ang lalake sa kung paano niya patatahanin ang kanyang asawa.
Lulan sila ng isang sasakyan patungo sa bahay ni Law at nagbabaka sakaling nandoon
pa rin ito. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kanyang asawa. Nangyari na nga
ang kanyang kinatatakutan—ang magbalik si Law sa dati. Kung sana ay gumawa siya ng
hakbang ng mas maaga ay hindi sana mangyayari ito.

“Ano na ang gagawin natin ngayon?” humihikbing tanong ng asawa sa kanya.

Niyakap niya ito nang mahigpit. “Everything will fall back into right place,
Karen.” aniya. “’Wag mong pagudin ang sarili mo sa pag-aalala sa kanya. Alam kong
nalulungkot ka sa nangyari pero inasahan na natin ito, ‘di ba? At pinangako ko
sa’yo na kapag bumalik siya sa pagiging masama ay gagawa ako ng paraan para baguhin
siya.”

Maya-maya ay tumigil na din sa paghikbi si Karen dahil sa ginawa ng asawa na

pagpapakalma sa kanya. Mas higpitan niya ang yakap dito. “Thank you, Patrick. I
love you.”

***

Lei/shinkumi’s Note: HAPPY NEW YEAR TPV READERS AND FRIENDS! *U* Ang sama na talaga
ni Law. /cries/ Chos. At buhay si Patrick~ /le dances/. XD May naisip na akong
ending para dito sa TPV2. HOHOHO. Bigyan ko kayong spoiler—Chos lang. Baka hindi na
kayo ma-excite. Hahaha! Salamat sa pagbabasa ng TPV2! Alam ko palagi akong
nagpapasalamat, sana hindi kayo naiirita kasi palagi na lang ganito ang sinasabi ko
sa AN ko, pero hindi ako magsasawang magpasalamat sa inyong lahat dahil hindi ako
gaganahang tapusin at ituloy ang TPV kundi dahil sa inyo. Dahil sa inyo kaya
nagkaroon ng TPV2. Dahil sa mainit na pagsuporta (Naks. Mainit talaga. XD) sa TPV1,
sa love story nina Van at Kisha, naisipan kong bigyan ng chance ang kwento ni
Savannah. Maraming salamat dahil nakaabot kayo hanggang dito. Alam kong mga reader
ko na kayo simula pa lang ng TPV1 kaya thank you dahil nandito pa rin kayo hanggang
ngayon. Thank you very much! For my votes, for the comments and for reading TPV,
thank you! I love you all!

Twitter: @shinkumiLIB

Facebook: https://www.facebook.com/shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Four: Treacherous

Chapter Forty-Four: Treacherous

“I knew you would come.” nakangising sabi ni Cinna habang nakatingin sa pinto ng
kanyang opisina kung saan nakatayo si Law at nasandal sa amba nito.

Naglakad siya patungo sa lamesa ni Cinna at umupo sa upuan sa harapan nito.

“Really?” nakangising sabi nito. “I don’t know who you are but nagkusa akong
magpunta dito na para bang alam na alam ko ang lugar na ‘to. Mind explaining it to
me?” Pinaglaruan niya ang fountain pen na nakapatong sa ibabaw ng lamesa ni Cinna
habang inaantay ang sagot nito.

“This place is where you belong, Law. I know you’re finally aware that you’re one
of us. Our kind made you so you need to fight for us.” paliwanag niya.
Binali ni Law ang fountain pen gamit ang kanyang kamay at umagos ang ink sa
carpeted floor ng opisina ni Cinna. “Hindi ako isa sa inyo at wala akong
kinabibilangan kahit saan. Gagawin ko ang gusto kong gawin. Wala na din naman si
Nicolas Raven kaya ano pang dapat kong gawin? I’ll just hunt humans for food.”

“How about Savannah Kier Walker?”

Natigilan si Law sa sinabi ni Cinna. Napakunot ang kanyang noo nang biglang may mga
imaheng pumasok sa kanyang isipan. Imahe ng isang babaeng pamilyar ngunit hindi
niya maalala. Ngunit matapos ang pagbuhos ng mga imahe sa kanyang isipan ay
napangisi na lamang siya.

“Siya pala ang anak ng Legendary Vampire na siyang tumalo sa isang Adamant na
katulad ko noon.” sabi niya.

Tumango si Cinna bilang sagot. “And you had a romantic relationsip with her.”
naiiling na sabi niya. “What’s your plan? Ngayong nandito ka na, bakit hindi mo na
lang kami tulungan na sirain ang buong angkan ng mga bampira? Kapag nagawa natin
iyon, tayo na ang mamamahala sa buong district.”

Tumayo na si Law at naisipang ayaw na niyang makinig pa kay Cinna. “I don’t want
power, I want destruction.” aniya. Tiningnan niya ang kanyang palad. “With my own
two hands, I’ll destroy everything that will come to my way.”

Lumabas na siya ng opisina ni Cinna at wala nang nagawa pa si Cinna kundi ang
hayaan na lang siya. Alam naman niyang kahit anong gawin niya ay hindi niya
mapipigilan si Law. Nagtungo naman si Law palabas ng headquarters. Maya-maya ay
naramdaman niya ang pag-vibrate ng kanyang telepono mula sa kanyang bulsa.

Agad niya itong kinuha at tiningnan ang caller. Muli siyang napangisi nang makita
ang pangalan ni Savannah sa kanyang screen. Hindi niya sinagot ang tawag ngunit may
naiisip na siyang plano. Mukhang alam na niya kung sino ang unang magiging laruan
ngayon.

Umuwi muna siya sa kanyang bahay at nagbihis. Nadatnan pa rin niya doon ang katawan
ni Peter, ang kanyang butler. Hindi niya iyon pinansin at naglakad na patungo sa
may hagdanan para magtungo sa kanyang kwarto ngunit napatigil siya sa paglalakad
nang makarinig siya ng isang boses na tumatawag sa kanya.
Napalingon siya at nakita ang isang pamilyar na babae na may itim at maikling
buhok. Nakatingin ito sa kanya na may luha sa kanyang mga mata. Nagpabalik-balik
ang tingin nito sa bangkay ni Peter at sa kanya.

“A-Anong nangyari dito? Anong nangyari sa’yo?” nabitawan nito ang dala niyang supot
na sa palagay ni Law ay pagkain. Hindi niya inaasahan na ganito ang maaabutan niya
sa bahay ni Law. Nag-aalala kasi siya. Ilang araw na itong hindi pumapasok sa
eskwelahan kaya naman naisipan niyang bisitahin ito at dalhan ng pagkain. May mga
dala din siyang notes niya sa lahat ng subject para dito ngunit ibang Law na yata
ang nasa harapan niya.

“Who are you?”

Natigilan naman siya sa naging tanong nito. “A-Ako si Sydney. Bakit hindi mo ako
maalala?”

Mabilis na nakalapit sa kanya si Law. Sinakal niya si Sydney gamit ang kanyang
kamay at iniangat ito sa ere. Naging pula ang mga mata niyang kulay ginto at
masamang tumingin sa dalaga.

“What do you want from me?” nakangising sabi niya. “Ang lakas naman ng loob mong
tumungtong sa pamamahay ko. Sino ka ba? Kung ayaw mong mamatay, umalis ka sa
harapan ko.” itinapon niya si Sydney sa sahig at tiningnan ito ng may disgusto sa
mukha.

Napahagulhol na lamang si Sydney habang hawak ang kanyang leeg. “L-Law, anong
nangyari sa’yo? B-Bakit ka nagkakaganyan?”

Muling lumapit si Law sa kanya at lumuhod sa kanyang harapan. Marahas na hinawakan

ni Law ang kanyang baba. Matagal na tinitigan ni Law ang mga mata ni Sydney at
binasa ang nasa isip nito hanggang sa malaman na niya kung sino si Sydney para sa
kanya noon at kung sino siya para kay Sydney. Napangisi siya nang may maisip siyang
magandang ideya.

“Do you want to be my woman?”

Natigilan naman si Sydney sa sinabi nito. “W-What do you mean?”

“You like me, right? Then, this is your chance.” aniya. “Stay here and do
everything I want.”

***

Ilang araw na ang nakakalipas ngunit wala pa ring balita si Savannah kay Law. Nag-
aalala na siya para dito. Wala namang nabanggit si Law sa kanya na may pupuntahan
itong malayong lugar o kaya may aasikasuhing importante kaya naman mas lalo siyang
nag-alala. Pinapaulanan na niya ito ng text at tawag ngunit wala siyang natatanggap
na sagot mula dito.

Kinagat niya ang kanyang daliri at walang sawang nagpapabalik-balik ng lakad sa

balkonahe ng kanyang kwarto.Hawak-hawak niya ang kanyang cellphone at kasalukuyan
pa ding tinatawagan sila.

“For Pete’s sake, Law, answer your phone!” nanggigigil sa inis na sabi niya.
Inilagay niya sa kanyang tainga ang kanyang cellphone. “Kapag hindi pa siya
sumagot, i’m done—“

Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin nang may sumagot na sa kabilang linya.

[Hey.]

“What the fuck, Law?! Bakit ngayon mo lang sinagot ang mga tawag ko?! Ilang araw na
akong tumatawag at nagtetext sa’yo, eh! Ano bang ginagawa mo? Hindi mo ba alam na
alalang-alala na ako dito? Damn you!” sunod-sunod na bulyaw niya sa binata.

Narinig naman niya ang tawa nito. Natigilan siya saglit dahil bigla siyang
kinilabutan. [I’m sorry. May inasikaso lang akong importante. At isa pa, nasira ang
phone ko kaya kapapalit ko lang. Nawalan ako ng time para palitan kaagad.]
paliwanag nito. [Again, I’m sorry. Did you miss me?]

Mas lalong nairita si Savannah lalo na nang maisip niya ang nakangising mukha ni
Law. “Stop being an asshole, Law.” inis na sabi niya. Ilang beses siyang bumuntong-
hininga para pakalmahin ang sarili niya. “Nasaan ka ngayon?”
[Nasa likudan mo.]

Mabilis na napalingon si Savannah sa kanyang likudan ngunit wala siyang nakitang

Law doon.

“’Wag mo akong niloloko, Phytos!” sigaw niya. “Kapag nakita kita, malalagot ka
talaga sa akin!”

“Talaga?”

Muli siyang napalingon sa kanyang likudan at nakita si Law na nakatayo doon.

Nakalagay pa rin sa kanyang tainga ang kanyang cellphone at nakangisi sa kanya.

“What happened to your hair?” nagtatakang tanong niya nang makita ang kulay ash
gray na buhok nito. Ilang beses pa niyang tinitigan ang mga mata ni Law dahil
parang may nakita siyang kulay ginto doon ngunit napalitan din ng usual na kulay
nito na kulay itim.

Isinuklay niya ang kanyang kamay sa kanyang buhok. “Ah, naisipan ko lang
magpakulay.”

Hindi na lamang niya pinagtuunan ng pansin ito. Lumapit siya kay Law at isinandal
ang kanyang noo sa dibdib nito. Naramdaman naman niya ang mga kamay ni Law sa
kanyang likudan. Ilang minuto lamang silang nakatayo doon at hindi nagsasalita.
Mariing ipinikit ni Savannah ang kanyang mga mata at nilanghap ang pabango ni Law
na paborito niyang amoyin. Sa pagkakataong ito, tanging pagkabog lang ng kanyang
puso ang kanyang nararamdaman ngunit hindi niya alam kung bakit may pakiramdam
siyang may mali.

Tumingala siya kay Law na nakatingin lamang sa kanya at nakangiti.

“Are you my Law?” pabulong na sabi niya.

Matagal na tumitig sa kanya si Law at muling ngumiti. “Why? Do I look like someone
else?”
Umiling na lamang siya. “No, I just—ah, never mind.” sagot niya. “By the way, hindi
ka talaga maalam gumamit ng pinto, ano? Basta-basta ka na lamang tumatalon o
sumusulpot sa kung saan-saan gaya ng ginagawa mo sa school. Well, do you want to
come in?”

Tumango lamang si Law at pumasok na silang dalawa sa loob ng kwarto. Naupo sila sa
may couch at ilang minutong natahimik.

Nagulat naman si Savannah nang biglang hawakan ni Law ang kanyang pisngi at siniil
siya ng halik. Agad naman siyang nakabawi sa gulat at tinugunan ang malalim na
halik nito. Hindi niya maipagkakailang namiss niya ang binata kaya naman ibinuhos
niya ang lahat ng nararamdaman niya sa halik na iyon.

Napahiga na lamang si Savannah sa may couch. Patuloy pa rin nilang nilalasahan ang
labi ng isa’t-isa. Ngunit agad na itinulak ni Savannah si Law nang makita niya sa
kanyang isipan na kulay ginto ang mga mata ni Law.

“What’s the problem?” tanong ni Law at tinuloy ang paghalik sa leeg ni Savannah.

“N-Nothing.”

Lihim na napangisi si Law. Habang hinahalikan niya ang leeg ni Savannah ay amoy na
amoy niya ang dugo nito at dinig niya ang pagdaloy nito sa kanyang mga ugat.
Naramdaman niyang humaba ang kanyang pangil ngunit pinigilan niya ang kanyang
sarili. Mabuti ay mabilis niyang napigilan ang sarili niya dahil na rin sa tulong
ng dugo ni Sydney. Naalala niya ang nangyari kanina sa kanyang pamamahay. Ginawa
lamang niyang hapunan si Sydney at halos maubos na niya ang dugo nito pero hindi
niya ginawa dahil alam niyang magagamit niya ito.

Sa ngayon, plano niyang paniwalain si Savannah na siya pa din ang Law na kilala
nito. Kapag ginawa niya iyon, mas mapapadali para sa kanyang sirain ang buhay nito.

Muli silang napalayo sa isa’t-isa nang makarinig ng katok sa pintuan ni Savannah.

“Sav, may bisita ka! Kailangan mo silang makita!” mukhang nagmamadali na sabi ni
Trey.

Agad naming tumayo ni Savannah.

“She’s in there?”
Nanlaki ang mga mata ni Law nang marinig ang isang pamilyar na boses. Naalala niya
ang lalakeng nakausap niya sa telepono pagkatapos niyang patayin ang kanyang
butler. Tumingin siya kay Savannah na papalakad na papunta sa may pintuan kaya
naman kinuha na niya iyong pagkakataon para umalis.

Mabilis namang binuksan ni Savannah ang pintuan at para siyang binuhusan ng malamig
na tubig nang makita si Patrick sa kanyang harapan. Nanginig ang buo niyang
katawan. Dahan-dahan niyang iniangat ang kanyang kamay sa kanyang bibig at agad na
bumuhos ang kanyang luha.

“Oh my God.” bulong niya. “P-Patrick...h-how...”

Napaluha na din si Patrick nang makita si Savannah. Ang batang dating inalagaan
niya kasama si Cross at Venz ay ngayong dalagang-dalaga na. Agad niya itong
kinulong sa kanyang bisig at hinimas ang likudan nito para patahanin.

“Wow, Sav! Dalaga ka na talaga!” natatawang sabi niya. “Let me guess, you’re still
a brat.”

Hinampas naman ni Savannah ang kanyang dibdib. “Gago! Bumalik-balik ka tapos ‘yan
lang ang sasabihin mo? Paano ka nabuhay? Anong nangyari sa’yo? Bakit ngayon ka lang
nagpakita? Nakakainis ka!” sunod-sunod na sabi niya. “Madami ka pang atraso sa
akin. Akala mo nakalimutan ko ang mga pinagggagawa niyo sa akin noong bata ako?”

Nag-piece sign na lamang si Patrick. “’Wag kang mag-alala, ipapaliwanag ko sa’yo

ang lahat.”

Nagtipon-tipon silang lahat sa may sala. Nalaman ni Savannah na nakapag-asawa na si

Patrick at iyon ay si Karen. Si Karen ay isang Vampire Hunter din. Nabuhay si
Patrick mula sa pangtotorture sa kanya ng mga kapwa Vampire Hunter ngunit sa
kasamaang palad, hindi na talaga nabuhay pa si Venz. Iniwan siya sa loob ng
kulungan ng mga Vampire Hunter noong Great War kaya naman walang nagbabantay sa
kanila dahil na rin sa pag-aakalang patay na sila. Doon naman pumasok si Karen na
kaibigan niya na tutol din sa mga pamamaraan ng mga Vampire Hunter. Tinulungan siya
ni Karen na makatakas. Si Karen ang naggamot sa kanya at nag-alaga sa kanya.

“May mga bagay ka pang dapat na malaman, Sav.” seryosong sabi ni Patrick.

Biglang nanibago si Savannah. Sanay kasi siya sa makulit at palatawang si Patrick

kaya naman hindi siya sanay na makitang seryoso ito. Sa mahabang panahong wala ito
ay napansin niya ang pagbabago mula dito. He looks like an adult now. Hindi tulad
noong parang puro kalokohan lang ang kanyang alam.
“Tungkol ito sa malaking pagsabog na nangyari noong Great War. Nang pasabugin ng
mga bampira ang headquarters ng mga Vampire Hunter.”

Lahat sila ay naalerto sa sinabi ni Patrick.

“What about it?”

“Alam mo naman siguro ang Adamant, hindi ba?” tumango lamang siya. “Ang Adamant na
nakalaban ni Van ay ang Adamant na substitute lamang sa tunay na Adamant. Noong
Great War, hindi nagamit ang orihinal na Adamant dahil nagkaroon ito ng problema
kaya naman ang ipinadala nila ang isa pang Adamant bilang isang substitute.”

“A-Ano? Ibig sabihin ba noon ay may mas malakas na Adamant pa kaysa sa nakalaban ni
Dad noon?” tumango si Patrick bilang sagot. Mukhang may hinala na si Savannah sa
mga susunod pang sasabihin ni Patrick. “I can’t believe this. Muntik nang mapatay
ng Adamant na iyon si Dad noon tapos may mas malakas pa pala kaysa sa kanya? And
don’t tell me, buhay pa iyon hanggang ngayon?”

Dahan-dahang tumango si Patrick. Lahat sila ay napasinghap na para bang hindi

makapaniwala sa kanilang nalaman. Kung totoo mang buhay ang Adamant na iyon ay
magiging problema iyon para sa kanila. Malalakas na ang mga Human Weapon, ano pa
ang Adamant na siyang naging kauna-unahang pinakamalakas na sandata ng mga Vampire
Hunter?

“Paano mo nalamang buhay siya, Patrick?”

“We kept him. We raised him like our own child. Niligtas namin siya sa pagsabog
dahil gusto namin siyang bigyan ng panibagong buhay malayo sa gulo sa pagitan ng
mga bampira at Vampire Hunter.” sagot niya. “Pero nagulat na lang kami nang isang
araw, nabura kami sa kanyang alaala na para bang hindi kami dumaan sa buhay niya
kaya naman wala na kaming nagawa kundi ang pakawalan siya. Nagpadala na lang ako ng
butler para sa kanya at hinayaan siyang mabuhay bilang isang normal na bampira.
Pero nagbalik na siya sa dati. Isa na ulit siyang Adamant na handing pumatay ng
kahit sino, mapabampira man o tao.”

“Nasaan na siya ngayon? Kung pakalat-kalat lang siya sa paligid, siguradong

pupuntiryahin niya kami dahil bumalik na ang alaala niya. Sigurado din akong
gagawin niya ang mga hindi nagawa ni Nicolas Raven noon.” napangiwi si Savannah
nang mabanggit niya ang pangalan ng kanyang Lolo na nagdala sa kanila ng sobra-
sobrang kapahamakan noon.

Hindi kaagad nakapagsalita si Patrick. Hindi niya alam kung dapat ba niyang sabihin
kay Savannah ang totoo. Sigurado siyang masasaktan niya ang damdamin nito ngunit
kapag hindi niya pa sinabi ngayon ay sigurado din siyang masasaktan at masasaktan
din ito sa huli.

“Sav, you’ve known him a long time ago.” malungkot na sabi niya.

Saglit na natahimik si Savannah at nagpakawala ng tawa. “What do you mean? Is he in

my school? Oh! Maybe he’s one of my classmate?” natatawa pa ring sabi niya. “Paano
ko naman siya makikilala? Kung nakilala ko na nga ang Adamant bilang isang normal
na bampira, dapat ay malalaman kong kakaiba siya dahil sa amoy ng dugo niya—“ Hindi
na niya naituloy ang kanyang sinasabi nang bigla niyang maalala ang unang pagkikita
nila ni Law. Naamoy niya ang dugo ni Law pero may kakaiba dito. Nasisigurado niyang
bampira si Law ngunit nang dahil sa amoy ng dugo nito, ay nalito siya. Mapapaniwala
na sana siya nitong tao ito kundi pa nito sabihin sa kanya ang totoo. “N-No, h-he
can’t be.”

“Yes, he is.” mukhang nahulaan na ni Patrick ang nasa isipan ni Savannah. “Law
Ephraim Phytos is the Adamant we’re talking about.”

“That can’t be true! He’s in my room right now. Bakit hindi natin siya tanungin?!”
hysterical na sabi niya. Hindi niya matatanggap na si Law ang Adamant. Sa dami ng
kanilang pinagsamahan, sa lahat ng bagay na napagdaanan nila at sa mga masasayang
panahon na magkasama sila, hindi siya basta-basta maniniwala dito.

“The moment you open the door to your room, you’re alone.” ani Tred.

Napatulala na lamang si Savannah sa kawalan. Kahit ilang beses niyang itanggi sa

kanyang sarili na hindi ‘yun totoo ay wala siyang magagawa. Si Law ang Adamant.
Lumandas ang luha sa kanyang mga mata. Naalala niya ang kulay abong buhok nito.
Pati na din ang pamamalikmata niyang ginto ang kulay ng mga mata nito ngunit
napalitan din ng kulay itim. Naalala din niya na parang may kakaiba dito.

Itinakip niya ang kanyang kamay sa kanyang mukha at hinayaang bumuhos ang luha mula
sa kanyang mga mata. Pinipiga ang puso niya dahil sa mga nalaman niya. Hindi niya
lubos maisip na ang Law na kaharap niya kanina ay ang Law na gustong magdala ng
kapahamakan sa kanya.

“I’m sorry, Sav. Kung huli na talaga ang lahat, ako mismo ang kikitil sa buhay ni
Law.” malungkot na sabi ni Patrick. Hinawakan naman ni Karen ang kanyang mga kamay.
Naluluha na din ang kanyang asawa. Alam niya na gusto nitong bumalik si Law sa
pagiging mabait ngunit mukhang wala na silang magagawa pa para mangyari iyon.

Pinunasan ni Savannah ang luha sa kanyang mga mata. Ilang beses siyang bumuntong-
hininga para pakalmahin ang kanyang sarili. Hindi ito ang oras para malungkot.
Hindi ito ang oras para isipin si Law. Kung ano man ang mangyari, ipapaubaya na
lamang niya ang lahat sa tadhana.

“Kung lalaban siya para sa mga Vampire Hunter, wala na tayong magagawa pa kundi ang
labanan din siya.” kinagat niya ang kanyang ibabang labi. “Alam kong mahirap para
sa atin lahat ang desisyon na iyon pero kung kailangan natin siyang patayin,
gagawin natin. Para din ito kay Blade at para sa buong angkan natin.”

Napangiti na lamang si Patrick habang pinapanood si Savannah na magsalita na parang

isang leader. Hindi niya inaasahang ang batang walang ginawa kundi ang mag-Ingles
at magpaka-spoiled brat noon ay isang malakas at matapang na dalaga na ngayon.
Naisip niya si Cross at Venz na sumakabilang-buhay na. Nasisigurado niyang masaya
ang dalawa habang pinapanood si Savannah mula sa kalangitan.

“Oh, by the way, Patrick, do you want to talk to Cross?” nakangiting sabi ni
Savannah.

Nanlaki naman ang kanyang mga mata at inilibot ang tingin sa paligid. “Eh?! Bakit?!
Nandito ba ang multo ni Cross?!” tanong niya.

Napatawa naman si Savannah at inilabas niya ang Scythe of Death.

So, you’re alive, asshole.

Napatawa na lang din si Patrick ng marinig ang boses ni Cross mula sa scythe.
“Bakit ganon? Kahit boses ko lang ang naririnig mo, alam kong nakapoker face ka pa
din?”

***

Lei/shinkumi's Note: 'Yung comment palagi ni CrimsonCrinkles, palaging nasasakto na

'yun talaga ang balak kong gawin sa sunod na chapter. Tulad nung last last chapter,
nagcomment siya na dapat may SPG, balak ko na talagang lagyan ng SPG kaso kina
Irrah at Yuan tapos nung last chapter, nagcomment siya na dapat lumabas si Sydney
at saktong balak ko talagang ilabas si Sydney kasi natabunan na siya at nawalan na
ng exposure. Hahahaha!  Ang galing lang. XD Anyways, salamat sa pag-aantay. Malapit
na talaga siyang matapos. ;;A;; Tapos may malaki akong announcement kapag natapos
ko na 'to. Mehehe. Kaya abangan niyo. <3

Twitter: @shinkumiLIB

Facebook: https://www.facebook.com/shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Five: Love Affair

Chapter Forty-Five: Love Affair

Ang salitang pag-ibig para kay Tred ay walang kasaysayan dahil aanhin mo ang pag-
ibig? Nakakabusog ba ‘yon? Anong mabuting dala nito sa isang tao o bampira na
katulad niya? Nagpapalipat-lipat siya sa iba’t-ibang babae pero hindi pa siya
nakakaramdam ng pagmamahal maliban na lamang kay Hailey. Isang katulong sa mansyon
ng mga Walker. Hindi niya alam kung bakit parang magnet si Hailey na siyang
naghihila sa kanya. Maganda ito pero hindi lang iyon ang nakita niya dito. Kahit
kailan ay hindi niya naisip na makakaramdam siya ng pagmamahal at kahit kailan ay
hindi niya din naisip magseryoso pero ngayon, wala na siyang nagawa kundi ang
hayaan ang sarili niyang mahulog.

“Pagkain mo.” masungit na sabi ni Hailey at pabagsak na inilagay ang tray sa may
lamesa. Sila lang dalawa sa kusina dahil halos lahat sila ay tapos nang kumain at
siya na lamang ang hindi. “Masyado ka talagang paimportante. Imbis na sumabay ka na
lang sa kanilang kumain, nagpaluto ka pa nang para sa’yo. Sinadya mo talagang
maubusan ka ng pagkain, ‘no?” nagpamewang siya at tinaasan ng kilay ito.

Napangisi naman si Tred at itinutok ang kutsara kay Hailey. “Tama ka!” at tuluyan
na siyang napatawa. Nakatanggap naman siya ng isang malakas na batok mula dito kaya
naman napangiwi na lang siya sa sakit. “Masarap ka kasing magluto, eh. Bakit ba
hindi na lang ikaw ang maging incharge sa pagluluto?” tanong niya.

Umupo si Hailey sa upuan na nasa harapan ni Tred. “Hindi ko pwedeng gawin iyon.
Gusto ni Teresa ang magluto kaya naman hindi ako pwedeng umepal sa gawain niya at
isa pa, mas gusto ko ang maglinis kaysa magluto.”
Napanguso naman siya sa sinabi nito. “Kung ganoon, ikaw na lang ang magluto ng
pagkain ko.”

“Bakit ko naman gagawin iyon? Kung si Miss Savannah pa ang nagsabi sa akin niyan ay
baka gawin ko agad-agad.”

“Figures.” bumubuntong-hininga na sabi niya. “Pero hindi ba talaga pwedeng ikaw na

lang ang magluto para sa akin? Matitiis mo bang hindi ako kumain? Matitiis mo bang
mawala ang mga muscles at abs ko? Matitiis mo bang pumanget—oh, siguro naman kahit
payat ako gwapo pa rin ako. Pero ayaw mo ba talaga?” Para siyang bata na
kinukumbinsi ang kanyang magulang na sundin ang gusto niyang mangyari.

Napatitig naman si Hailey sa mukha ni Tred. Hindi niya alam kung matatawa siya o
mapapangiti na lang dahil sa reaksyon nito. Nakakunot ang noo ni Tred at nakanguso.
Padabog din siyang kumukuha ng pagkain para isubo sa kanyang bibig.

“Ano? Bakit parang natatawa ka dyan? Do you think this is funny?” ani Tred.

Tuluyan nang napahagalpak sa pagtawa si Hailey. “N-No—I mean, yes.” natatawa pa

ding sabi niya. “I don’t know what to do to you anymore. Fine, I’ll cook for you if
that’s what you want. Pero kailangan mong ubusin! Ayoko nang may natitirang
pagkain.”

Tumango-tango si Tred at kulang na lang ay magliwanag ang kanyang mga mata sa

sinabi ni Hailey. “Thank you!” bulalas niya. “By the way, nalalapit na ang
paglalaban namin at ng mga Vampire Hunter. Make sure na hindi ka lalabas dito ng
mansyon. Sabihin mo na din sa ibang mga katulong. Masyadong delikado sa labas.”

Kinagat ni Hailey ang kanyang ibabang labi. “Do you have to go? I mean, uhh, what a
silly question. Of course, kailangan mong pumunta.” nilaro niya ang kanyang mga
daliri habang nakatungo. Ayaw niyang sabihin kay Tred na nag-aalala siya dahil
mabilis lumaki ang ulo nito kaya naman hindi na lang siya nagsalita pa.

Tumayo naman si Tred at lumapit sa kanya. Iniikot ni Tred ang upuan ni Hailey
paharap sa kanya. Mas mataas si Hailey dahil mataas ang upuang kinauupuan niya kaya
naman nakatungo siya para makita ang mukha ni Tred na nakangiti sa kanya. Napalunok
siya at naramdaman ang mabilis na pagkabog ng kanyang puso. Madalas ng nangyayari
sa kanya iyon. Hindi na niya mapigilan ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso lalo
na kapag malapit sa kanya si Tred.

“Are you worried about me?” Hindi siya sumagot. “Then, silence means yes.”
nakangising sabi ni Tred. Isinabit ni Tred ang ilang hibla ng buhok na tumakas sa
mukha ni Hailey sa tainga nito. “I need to go. Savannah needs my help. At isa pa,
nakasalalay dito ang buhay ng mga kauri ko. Hindi ko sila pwedeng pabayaan.
Nakasalalay din dito ang buhay ni Blade. Pinapangako ko sa’yong babalik ako. ‘Wag
kang mag-alala.”

Napanguso na lang si Hailey. “I-I’m not worried about you! ‘Wag ka ngang assuming.”
Nag-iwas siya ng tingin.

Tred let out a chuckle. “Whatever you say, Hailey. Pero sundin mo ang sinabi ko. Sa
araw na umalis kami para harapin sila, ‘wag na ‘wag kang aalis dito sa bahay. Baka
magpakalat sila ng mga masasamang bampira kaya naman baka mapahamak ka. We’ll kick
their asses and come back here like nothing happened, I really promise.”

Napangiti na lang si Hailey. Idinikit niya ang kanyang noo kay Tred at pumikit.
Namagitan ang katahimikan sa kanilang dalawa. Walang nagsasalita at
pinapakiramdaman lang ang bawat isa. Sa huli, si Hailey na ang lumapit at binigyan
ng mabilis na halik si Tred sa kanyang labi.

“Good luck.” nahihiyang sabi niya at muling umiwas ng tingin.

Malawak ang ngisi ni Tred nang gawin ni Hailey iyon. “Siguradong mananalo ako sa
laban na iyon, Hailey.”

Tumingin sila sa isa’t-isa at napatawa na lamang.

***

“Hoy, payatot.” pagkuha ni Tres sa atensyon ni Trinity na nakaupo sa may damuhan sa

garden habang hawak ang isang pink na rosas. Napaiwas naman siya ng tingin nang
makitang ngumiti si Trinity habang hawak ang rosas. Mukhang hindi nito narinig ang
pagtawag niya sa kanya. Lumapit na siya dito at umupo sa harapan nito. “Bingi ka ba
o sadyang ayaw mo lang akong pansinin?”
Hindi siya pinansin ni Trinity kahit na nasa harapan na siya nito. Panay lang ang
pag-examine niya sa hawak niyang rosas at paminsan-minsan ay inaamoy ito.
Nagsalubong naman ang kilay ni Tres sa inis. Hindi siya sanay nang hindi
napapansin. Kadalasan ay kahit na hindi siya magpapansin ay ang mga babaae na mismo
ang lalapit sa kanya para lang mapansin niya ang mga ito. Pero iba kay Trinity,
noong isang araw pa niya itong kinukulit at kinakausap pero deadma lang siya parati
o kaya minsan ay ngingisian lang siya nito na para bang nang-aasar.

“Aba’t talagang!” asar na sabi niya. Napatayo na lamang siya at dinuro si Trinity.
“Ano ba talagang gusto mo? Bakit hindi mo ako pinapansin? Nananadya ka ba? Anong
gusto mong iparating ngayon? Baka nakakalimutan mong ako ang nagligtas sa’yo! Hoy,
walang ng libre sa mundong ‘to kaya may kabayaran ang pagligtas ko sa’yo!”

Tumingala sa kanya si Trinity at inosente lamang na tumingin sa kanya.

“Oh? Ngayon gusto mo ng kapalit?” Tumayo na din siya at hinarap si Tres. “Ano
namang gusto mong kapalit ngayon?”

“Sabihin mo muna sa akin kung bakit dinedeadma mo lang ang nakakamatay kong
kagwapuhan! Sa lahat ng babaeng nakilala ko, ikaw ang pinakanakakairita! Akala mo
kung sino kang kagandahan, payatot ka naman kaya ‘wag kang masyadong pabebe!” sigaw
niya.

Napailing na lamang si Trinity habang natatawa-tawa sa sinabi ni Tres. “Kung hindi

naman pala ako kagandahan at payatot ako para sa’yo, bakit nagpapakahirap ka pang
kuhanin ang atensyon ko? Kung madami ka naman palang kilalang babae, bakit
inaaksaya mo ang oras mo sa akin?” Nagtaas siya ng kilay at humalukipkip. “Sabihin
mo na kung anong gusto mong kapalit at gagawin ko kaagad para matapos na ang
kalokohang ito.”

“’Yun na nga ang nakakainis, eh! Hindi ka naman kagandahan, hindi ka naman pasok sa
taste ko at higit sa lahat payatot ka pero nagkakaganito ako sa’yo!” Natigilan si
Trinity sa naging outburst ni Tres. “At ‘yung kapalit? Makipagdate ka sa akin
pagkatapos ng laban namin sa mga lintik na Vampire Hunter na ‘yon!”

Natigilan silang pareho dahil sa nangyari. Gulat na gulat si Trinity sa sinabi ni

Tres at ganoon din si Tres dahil sa kanyang sinabi. Bigla na lamang iyon lumabas sa
kanyang bibig ng wala man lang preno na para bang bigla siyang nawala sa kanyang
sarili at nasabi na lang niya ang mga bagay na iyon.

“What the hell—“

Hindi na natapos pa ni Trinity ang kanyang sasabihin nang hawakan ni Tres ang
kanyang braso at hinila ito papalapit sa kanya. Niyakap niya nang mahigpit si
Trinity. Napangisi na lang siya nang maramdaman ang mga kamay ng dalaga sa kanyang
likudan.

“Para sa akin, lahat ng bagay ay may kapalit kaya naman ang kapalit ng pagligtas ko
sa’yo ay ang pakikipagdate mo sa akin.”

Tuluyan nang napatawa si Trinity. “I can’t believe this.” aniya. “But for that to
happen, we should come back alive.”

***

Pinapanood ni Tiffany si Trey na panay ang dala ng pagkain para sa kanya na halos
mapuno na ang table sa kwarto nilang dalawa. Hindi na niya muna tinatanong ito at
hinayaan niya muna itong matapos. Nakaupo siya sa may dulo ng kama at tahimik na
nagmamasid. Napangiti siya nang makita ang pawisang mukha ni Tres dahil sa pauli-
uli nito papuntang kusina at pabalik sa kwarto.

“Ano ba talaga ang balak mong gawin?” natatawang sabi niya nang matapos na si Trey.

Umupo ito sa may couch habang pinupunasan ang kanyang pawis. “Kailangan mong kumain
ng madami para mas lumakas ka. Hindi kita pinigilan sa pagsama mo sa amin pero nag-
aalala talaga ako para sa’yo. Paano kung hindi kita maprotektahan? Paano kung
masaktan ka sa laban? Hindi ako makakapayag na mangyari iyon. Kaya kailangan mong
ihanda ang sarili mo.”

“Sigurado ka bang paghahanda iyan? Parang gusto mo lang akong patabain para maiwan
ako dito sa mansyon.”

Natigilan si Trey. “Paano mo nalamang ganoon ang gusto kong gawin?”

Napatawa na lamang si Tiffany. Lumapit siya sa kanyang nobyo at kumandong sa hita

nito. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi nito at siniil ng malalim na halik.
“Hindi mo na kailangan pang gawin ang lahat ng ito, Trey.” aniya. “Magkasama tayong
maglalaban kaya poprotektahan natin ang isa’t-isa. Hindi ako papayag na maiiwan na
lang sa bahay na ito na alalang-alala para sa’yo. Mas gusto kong tumulong. Malaki
ang nagawa niyo para sa aming dalawa ni Ate Trinity kaya naman sa paraang iyon kami
babawi.”

Dahan-dahang tumango si Trey kahit na hindi pa rin niya gusto ang ideyang sasama sa
labanan si Tiffany. Maaaring maging isang Great War na naman iyon na maitatala sa
kasaysayan at sigurado siyang magiging isang malaking labanan iyon. Madami ang
maaaring magbuwis ng buhay at madami ang pwedeng mawala kaya natatakot siyang baka
isa sa kanila ang mawala. Ayaw niyang mangyari iyon.

“I won’t die on you, Trey.” paninigurado niya sa binata.

“I won’t die on you, too. We have a long way to go, Tiffany. There are so many
things I want to do with you but we need to kick their filthy asses.”

Niyakap niya si Trey at iniunan ang kanyang ulo sa dibdib nito. “Yeah, and we’ll go
home with everyone.”

***

Kasalukuyang patungo si Savannah sa eskwelahan dahil nakatanggap siya ng tawag mula

kay Warren. Gusto daw siyang makausap nito at may importante daw siyang bagay na
sasabihin. Agad namang pumayag si Savannah. At isa pa, gusto na din niyang makita
ang kaibigan. Sa lahat ng nangyari sa kanya at sa lahat ng nalaman niya tungkol kay
Law ay kailangan niya ng kaibigan na makakatulong sa kanya. At si Warren iyon. Si
Warren lang ang alam niyang makakaintindi sa kanya sa mga panahong ito.

Dumiretso siya sa likudan ng kanilang building kung saan may isang bench na
nakaharap sa isang mini garden. Naabutan naman niya doon na nakaupo si Warren.
Tumayo ito nang makita siya at sinalubong siya ng isang mahigpit na yakap.

“I missed you, Sav.” bulong niya. “How are you?”

Mahigpit ding yumakap si Savannah sa kanya. “I missed you, too and I’m not fine.”
at mabilis na bumuhos ang kanyang luha. Kinimkim niya ang sakit na nararamdaman
niya dahil sa nalaman niya kay Law kaya naman ngayon ay wala na siyang magawa kundi
ang ibuhos ito.
Hinagod naman ni Warren ang kanyang likudan. “I heard what happened to you and Law
from Tred. Tinawagan niya ako kanina kaya naman naisip kong papuntahin ka din dito.
At isa pa, may mahalagang bagay din akong sasabihin sa’yo.”

Humiwalay siya sa pagkakayakap mula dito. Pinunasan niya ang kanyang luha at
kinalma ang kanyang sarili para makapagsalita siya ng maayos. Naupo silang dalawa
sa may bench. Nakaakbay si Warren sa kanya at siya naman ay nakahilig sa balikat
nito.

“Ano naman iyong sasabihin mo?”

Saglit na natahimik si Warren. Naisip niyang ito na ang tamang oras para sabihin
kay Savannah kung sino ba talaga siya. “Alam kong magagalit ka sa akin dahil sa
malalaman mo pero ipangako mo sa aking makikinig ka lang at hindi muna
magtatanong.”

Dahan-dahan siyang tumango. Pakiramdam ni Savannah ay may masakit na naman siyang

malalaman. Mariin niyang ipinikit ang kanyang mga mata. Kung anoman ang sasabihin
ni Warren sa kanya ay handa na niyang pakinggan pero hindi pa rin naaalis sa puso
niya ang kaba at takot.

“I...I was a Vampire Hunter.” Nagulat si Savannah sa kanyang sinabi ngunit gaya ng
gusto niya ay hindi ito nagsalita pero ramdam niya ang panginginig ng katawan nito.
Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ni Savannah. “As I said, I was a Vampire
Hunter. Pero ngayon ay hindi na. Kapatid ko si Yuan, na ngayon ay professor dito sa
ating eskwelahan. Namatay ang aming mga magulang dahil sa mga bampira noong Great
War at ang kumupkop sa amin ay si Cinna Prim, na siyang tumatayong leader ngayon ng
mga Vampire Hunter. Noong una kitang makilala, may misyon akong lumapit sa’yo para
kunin ang tiwala mo. Nakipagkaibigan ako sa’yo para mas mapadali para kay Dad na
gawin ang mga plano niya pero wala pa ako sa kalagitnaan ng aking misyon ay sumuko
na ako. Hindi ko kayang lokohin ang isang katulad mo. Nang makilala kita ng lubos
at nang malaman ko kung gaano ka kabuti ay tinabunan ako ng konsensya.” Huminga
siya ng malalim at mariing ipinikit ang kanyang mga mata. “Umalis ako sa amin.
Itinakwil ako ni Dad. Maging si Kuya Yuan ay tinalikuran ko na din. Pero sa lahat
ng ginawa ko, may isa pa akong pinagsisihan, ‘yun ang hindi ko kaagad sinabi sa’yo
kung sino ako. Hindi na ako umaasang mapapatawad mo pa ako dahil sa nalaman mo sa
akin pero lubos akong humihingi ng tawad sa panlolokong ginawa ko sa’yo.”

Kinagat ni Savannah ang ibabang labi niya para pigilan ang luha niya ngunit hindi
na niya nagawa.

“Alam mo ba ang mga plano nila? Alam mo bang si Blade ang gusto nilang kuhanin?”
Umiling siya. “Ang akala ko ay ikaw ang gusto nilang kuhanin kaya naman mas lalo
akong lumapit sa’yo para protektahan ka pero hindi ko inaasahang si Blade pala ang
gusto nila. Sorry, wala akong nagawa para pigilan si Dad at si Kuya.”

“Ang sabi mo, hindi kita mapapatawad pero hindi ko naman magagawang magalit sa’yo,
eh.” Tumingin siya kay Warren at hinawaka ang pisngi nito. “Ikaw ang unang tao na
nagparamdam sa akin na mahalaga ako sa mundong ‘to. Ikaw ang unang tao na nagtiyaga
sa masama kong ugali. Ikaw ang unang lalake na naging kaibigan ko. Hindi mo ako
iniwan. Lagi kang nandyan para sa akin. Kahit na nasaktan kita at kahit na hindi ko
masuklian ang pagmamahal mo sa akin, nandyan ka pa rin. Wala akong karapatang
magalit sa’yo dahil alam kong mahal mo ako at hindi ako magagawang traydorin.”

Parang nabunutan ng tinik si Warren sa kanyang dibdib nang marinig ang mga sinabi
ni Savannah.

“Salamat, Sav.” nakangiting sabi niya.

Pinunasan ni Savannah ang luha sa kanyang pisngi at ngumisi. Binigyan niya ng

pabirong batok si Warren. “Masyado ka namang madrama, eh!”

“Ikaw nga ‘tong umiiyak!” natatawang sabi niya. Maya-maya ay biglang sumeryoso ang
kanyang mukha. “May isa ka pang dapat na malaman pero handa ka na ba? Alam kong
masasaktan ka kapag narinig mo ito. Gusto ko sanang ipagpaliban na sabihin sa’yo
dahil madami ka pang dinadala ngayon pero hindi ko na ‘to pwedeng patagalin pa.”

Inihanda na ni Savannah ang kanyang sarili. Sa dami na ng nalaman niya ay hindi na

ito ang oras para umatras.

“It’s about Irrah.” Napakunot ang kanyang noo dahil sa tatlong salitang lumabas sa
bibig ni Warren ngunit inantay niya na lamang itong magpatuloy. “Nakita ko silang
dalawa ni Yuan na magkasama sa opisina at,” nag-alangan pa siya kung sasabihin ba
niya o hindi pero nandito na rin lang, kailangan niyang ituloy. “Naghahalikan sila
at siguro kung hindi kami dumating ni Harold ay baka kung saan pa napunta iyon.
Halos hubad na si Irrah kaya naman...” Iniwan na niyang nakabitin sa ere ang
kanyang salita dahil alam niyang kahit na hindi na niya dugtungan ito ay alam na ni
Savannah ang gusto niyang sabihin.

Hindi alam ni Savannah ang kanyang mararamdaman. Dapat ba siyang magalit?

Malungkot? Bakit nagawa ni Irrah iyon? Posible bang nagtatraydor ito sa kanila?
Pero alam niyang hindi magagawa ni Irrah iyon.
“Alam ba ni Irrah na kapatid mo si Yuan at isa siyang Vampire Hunter?”

“Hindi ko alam.” sagot niya. “Pero isa lang ang alam ko, masama si Yuan para sa
kanya. Walang puso si Yuan. Katulad siya ni Dad na ang tanging gusto lang ay ang
ubusin ang lahi niyo. Wala siyang pakealam sa mangyayari o mararamdaman ng ibang
tao. Sa aking palagay ay ginagamit niya lang si Irrah para sirain kayo.” Inikuyom
niya ang kanyang kamao. “Hindi ko siya magawang pigilan. Nilamon na siya ng sobrang
galit. Wala man lang ako magawa.”

Umiling si Savannah at hinawakan ang mga kamay ni Warren.

“Hindi, Warren, may magagawa ka.” aniya. “Tulungan mo kami sa magiging laban namin
sa mga Vampire Hunter. Magiging malaking tulong ka para sa amin.”

“Handa akong tumulong sa inyo pero anong klaseng tulong ang magagawa ko?” nag-
aalangang tanong niya.

Ngumiti si Savannah at sa ngiting iyon ay alam ni Warren na madaming nakatago.

***

Lei/shinkumi’s Note: Nararamdaman ko na ang pagtatapos. HAHAHA. Filler chapter lang

‘to kasi gusto kong saktong Chapter 50 + Epilogue ang kalalabasan. Pero ‘yung part
ng kina Savannah at Warren ay hindi filler. Doon lamang sa tatlong itlog. Chos.
Lumalablayp na talaga sila. Paano naman ako? Charot. Salamat sa pag-aantay! Siguro
before mag-end ang January ay matapos ko ‘to kaya kapit lang kayo. XD

Twitter: @shinkumiLIB

Facebook: https://www.facebook.com/shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Six: Surprise Attack

Chapter Forty-Six: Surprise Attack

Dalawang itim na sasakyan at limang daang Turned Vampire, mga bampirang pinag-
eksperimentohan, ang kasalukuyang patungo sa mansyon ng mga Walker. Lulan ng
nangungunang sasakyan ay ang limang Human Weapon at si Blade Lockhart na tuluyan
nang nagbago samantalang ang nasa pangalawa naman ay sina Cinna at Yuan. Sa
kanilang likudan ay ang limang daang Turned Vampire na mabilis na tumatakbo at
sinasabayan ang dalawang sasakyan.

“Sigurado ka ba dito sa plano mo, Dad?” nakangising tanong ni Yuan habang

pinupunasan ang matalim niyang espada. “Balak mo nang ipakita ang mga dadalhin mo
sa dadating na isa na namang Great War sa isang araw?”

Ngumisi pabalik si Cinna. “Mas mabuti ngang makita na nila kung gaano tayo kalakas
ngayon. At hindi ba sinabi mo na rin na wala ngayon sa mansyon si Savannah kaya
naman susulitin natin ang pagkakataong wala siya para protektahan ang mga kaibigan
niya."

“Ah, so you’re doing this to provoke here?” Inilagay na niya ang espada sa scabbard
nito at inilapag sa kanyang tabi.

“Yes. I want to see her true powers. At kahit naman anong klase ng lakas na meron
siya ay hindi pa rin niya magagawang manalo dahil nasa kamay natin ang kaibigan
niyang si Blade at ang kasintahan niyang si Law. Sigurado akong panghihinaan siya
ng loob kapag nakita niyang kalaban na si Blade pati na din si Law.” natatawang
sabi niya.

“Speaking of Law, bakit hindi mo isinama ang Adamant na iyon? Hinahayaan mo siyang
magliwaliw. Mas maganda kung napapaikot natin siya sa ating mga palad para mas
kapakipakinabang siya sa atin.” Habang inaantay ang magiging sagot ng kanyang ama
ay kinuha niya ang kanyang cellphone na nag-vibrate sa kanyang bulsa. Napairap
naman siya sa kawalan nang makita ang sunod-sunod na texts at missed calls mula kay
Irrah. Mabilis niyang binura ang mga mensahe na hindi man lang binabasa ito at bago
pa muling makatawag si Irrah ay pinatay na niya ang kanyang cellphone. “She’s being
a pest.” bulong niya sa kanyang sarili.

“He’s our trump card. Hindi ko muna pwedeng ipakita sa  kanila ang pinakamalakas
nating armas kumbaga ngayong araw ay ipapakita natin sa kanila kung gaano tayo
kaangat sa kapangyarihan.” sagot niya. “At isa pa, kailangan na nating sumugod
kaagad para mabawasan na ang bilang nilang kakaunti na.”

“Nagtataka ako kung bakit hindi sila humihingi ng tulong kay Van Walker? O sa mga
representatives sa iba’t-ibang bansa?” tanong ni Yuan. “Hindi ba’t mas mapapadali
ang laban nila kung hihingi sila ng tulong sa mga ito?”

“Siguro ay nakasaad sa propesiya na hindi sila dapat humingi ng tulong sa mga ito.
Lahat ng nangyayari ay nakasaad na sa propesiya at nakatadhana na kaya wala na
siguro silang paraan para baguhin iyon. Mas mabuti na nga iyon. Magiging 50/50 ang
labanan kung sakaling dadating pa sina Van Walker.”

Nagkibit-balikat na lamang si Yuan. “Well, sigurado na ako sa panalo natin.

Kakaunti lang sila.” Inilahad niya ang kanyang kamay. “Tanging si Savannah, ang
Archer Brothers, ang magkapatid na Benedicto at Jinnah lamang ang maaaring lumaban
sa kanila. Irrah is out of the list because I know she’ll hold back when she sees
me with the enemy.” Binilang pa niya sa kanyang mga daliri ang mga pangalang
binanggit niya. “With their number, talo na sila. There is a 20% chance in winning
but when Savannah is stronger than we expected, it will be 50%. Ipanalangin na lang
nating hindi lumakas si Savannah.”

“Hah! No, kahit anong lakas pa ni Savannah, wala na siyang magagawa pa. I’m damn
sure of that.”

***

“Where’s Sav?” tanong ni Tred kay Tres na nanonood ng telebisyon sa may sala.
“Umalis ba siya?”

“Oo, nagpunta siya ng school dahil may pag-uusapan daw sila ni Warren.” sagot niya.
“Bakit?”

Kinamot ni Tred ang likod ng kanyang batok. “Masama lang ang pakiramdam ko. Para
bang may hindi magandang mangyayari.” aniya.
Maya-maya ay habang nag-uusap sila ay nakarinig sila ng malakas na pagsabog.
Mabilis silang lumabas ng bahay at nakita nila ang malaking gate na nasira at
tumilapon. Mabuti na lamang at malayo ang gate sa may mismong bahay kaya naman
hindi ito naapektuhan ngunit nanlaki ang kanilang mga mata nang may makitang
dalawang sasakyan na humaharurot patungo sa mansyon. Hindi lamang iyon, daan-daang
mga bampira ang sumusugod patungo sa kanila.

“Shit!” sigaw ni Tred nang makita ang papalapit na kalaban. Mabilis niyang ini-lock
ang pinto. “Tres, sabihin mo ito kay Trey. Pakisabi din na lahat ng katulong ay
magpunta sa may basement at doon magtago pansamantala. Delikado sila dito.”

Tumango lamang si Tres at mabilis na nagpunta sa kwarto ni Trey. Si Tred naman ay

tumakbo patungo sa kwarto ni Jinnah. Hindi na siya kumatok pa at basta na lamang
pumasok doon. Natigilan naman siya nang makitang mukhang handa na si Jinnah.

“They’re here, right?” seryosong sabi nito.

Wala namang ginawa si Tred kundi ang tumango na lang. Napansin niya ang iba’t-ibang
peklat sa braso at binti ni Jinnah ngunit hindi na niya ito tinanong pa. Mukhang
palihim itong nag-e-ensayo kaya naman iba ang aura na inilalabas ni Jinnah ngayon.

Sabay silang lumabas ng kwarto at nagtagpo-tagpo sila sa may sala. Ang Archer
Brothers, sina Tiffany, Trinity, Irrah at Jinnah lamang ang pwedeng lumaban. Hindi
naman nila ma-contact si Savannah dahil naiwan naman nito ang cellphone nito.

“I guess there’s nothing we can do but to fight.” anunsyo ni Tred. “I don’t know
why they’re here but I know one thing, we can’t let them defeat us.”

Tumango silang lahat sa sinabi ni Tred. Kahit na alam nilang kakaunti sila kumpara
sa kalaban ay hindi sila pwedeng sumuko. Kung anoman ang gusto ng mga ito sa
kanila, wala silang magagawa kundi ang lumaban at ipagtanggol ang isa’t-isa.

Binuksan nila ang pinto at sakto namang dumating na sa harapan ng mansyon ang mga
ito. Lumabas sa isang itim na sasakyan si Cinna kasama si Yuan. Nagulat sina
Jinnah, Irrah, Trinity at Tiffany na nakakakilala dito dahil professor ito sa
kanilang eskwelahan. Nagtatakang tumingin si Irrah kay Yuan na nakangisi lamang sa
kanya. At may isang bagay na pumasok sa kanyang isipan, Vampire Hunter si Yuan.
Ipinilig niya ang kanyang ulo. Ayaw niyang maniwala sa kanyang naisip.

Imposible! Hindi siya pwedeng maging Vampire Hunter!, sabi niya sa kanyang isip.
Pero anong ginagawa niya kasama si Cinna?

“Ano na namang kailangan niyo?” galit na tanong ni Trey.

Ngumisi sa kanya si Cinna. “Ang patayin kayo.”

Sa sinabi niyang ito ay mabilis na lumusob ang mga Turned Vampires sa kanila.
Kumilos na sila para labanan ang mga ito. Wala nang salita pa na lumabas sa
kanilang mga bibig at nagfocus na lamang sila sa pakikipaglaban. Samantalang sina
Cinna at Yuan ay nakatayo lamang sa labas ng kanilang sasakyan at nakangising
pinapanood ang labanan. Si Blade naman at ang mga kasama nitong Human Weapon sa isa
pang sasakyan ay nakatingin lamang sa kawalan na para bang hindi sila gagalaw
hanggat hindi sinasabi sa kanila.

“Bakit hindi mo kaagad ilabas si Blade?” tanong ni Yuan.

Umiling si Cinna. “’Wag kang mag-alala, mamaya lang ay ipapakita ko na siya sa

kanila.”

***

“These shits are pissing me off!” galit na sigaw ni Tres habang bawat mapatapat sa
kanyang Turned Vampire ay pinapapuputok niya ang ugat nito sa utak. Bigla na lamang
bumubulagta ang mga ito sa sahig kapag natatapat sa kanya ngunit maya-maya ay unti-
unti na naman silang babangon na parang walang nangyari. “Hindi ba uso sa kanila
ang salitang kamatayan?!”

“Itigil mo nga ang pagrereklamo mo dyan!” sigaw sa kanya ni Trinity na nasa

pinakalikod ng kanilang formation. Si Trinity kasi ang nagsasabi ng mga susunod na
mangyayari. Hindi man niya nasasabi lahat dahil hindi niya kayang magpredict ng
sunod-sunod, malaki pa rin ang tulong nito sa kanila. “Two minutes from now,
aatakihin ka ng limang Turned Vampires kaya mag-ingat ka!” muli niyang sigaw. “At
Tiffany, umalis ka sa spot na ‘yan dahil dyan babagsak ang katawan ng isang Turned
Vampire na ihahagis ni Tred.” sabi naman niya sa kanyang kapatid.

Nangyari nga ang kanyang sinabi. Pagkatapos ng dalawang minuto ay sinugod ng limang
Turned Vampire si Tres at dahil alam na niya na mangyayari ito ay mabilis niya
itong naagapan. Lumayo naman si Tiffany sa kinatatayuan niya kanina at maya-maya
lang ay may bumagsak na Turned Vampire sa kinatatayuan niya kanina. Napatingin siya
kay Tred na humahangos habang nakataas pa ang dalawang kamay na indikasyon na siya
ang nagtapon noon.

Napatingin sina Tres at Tiffany sa isa’t-isa at sabay na tumingin kay Trinity

habang namamangha sa abilidad nito.

“What a badass power you have there, Ate.” nakangising sabi ni Tiffany.
Ngumiti lamang si Trinity sa kanya at kumindat. Napatingin naman si Tiffany kay
Tres na nakanganga habang nakatingin kay Trinity. Mukhang nahumaling yata ito sa
ngiti at kindat ni Trinity. Ngumisi naman si Tiffany at siniko ang tagiliran ni
Tres.

“Mamaya ka na mainlove, makipaglaban ka muna.” tumawa siya at tinalikuran na si

Tres.

“H-Hindi ako inlove, ‘no!” sigaw nito sa kanya ngunit hindi na lamang niya ito
pinansin.

Kinuha niya ang dagger na nakalagay sa isang strap sa kanyang hita at mabilis na
ibinato sa Turned Vampire na susugod sana kay Trey. Ngumisi naman sa kanya ang
nobyo at pinagpatuloy nito ang pakikipaglaban.

Ngunit napagod na silang lahat pero bumabalik lamang ulit sa dati ang mga Turned
Vampire na para bang wala man lang nakuhang pinsala mula sa kanila.

“Walang katapusan ‘to.” ani Tred. “Any idea kung paano natin sila tatalunin?”
tanong niya.

“Fire!” napatingin silang lahat kay Trinity na may hawak na isang galon na gas at
isang posporo. Inosente itong nakangiti sa kanila. “Kapag naabo na sila ay hindi na
nila kaya pang magregenerate. At isa pa, madami tayong stock ng gasolina sa may
garage.”

Sinunod nila ang ideya ni Trinity. Kumuha sila ng mga galon ng gasolina sa may
garage na hindi naman kalayuan sa kanila at ibinuhos sa mga Turned Vampire habang
nakikipaglaban sila sa mga ito. Sa huli, nagtipon-tipon sila sa gitna. Pinalibutan
naman sila ng mga ito at nang malapit na sa kanila ang mga Turned Vampires ay
sabay-sabay nilang sinindihan ang posporo at ibinato sa kanila. Mabilis silang
umalis sa gitna at pinanood ang mga Turned Vampires na hindi mapakali dahil sa apoy
na bumabalot sa kanila. Napuno ng malakas na sigaw ang paligid. Hindi rin nagtagal
ay naabo na silang lahat at ni isa sa kanila ay walang natira. Mukhang apoy nga
lang talaga ang solusyon sa kanila. Mabilis silang masunog siguro ay dahil sa
chemical na ginamit sa kanila.

Nang matalo ang mga Turned Vampires ay pinalibutan nila ang dalawang sasakyan.

Kalmado pa ring nakatayo sina Cinna at Yuan sa labas ng kanilang sasakyan habang
nakatingin sa kanila.
“Ah, I should brought 1000 of them kung alam ko lang na ganito sila kabilis na
matatalo.” aniya. “Now, what game should we play next?”

“Ano ba talagang gusto mo at sumugod ka dito? Masyado mo yata kaming minamaliit!”

inis na sabi ni Tres. “Hindi por que wala si Savannah dito ay hindi na namin kayang
lumaban. Lalabanan namin kayo hanggang sa maging pulbos kayo!”

“Easy, dude.” nakangising sabi ni Yuan. “We’re here to play.” Naglakad siya patungo
kay Irrah na nanigas sa kanyang kinatatayuan. “How are you, Irrah?”

Inikuyom ni Irrah ang kanyang kamao. “Anong ginagawa mo kasama nila? Bakit mo sila
kasama?” tanong niya. Lumunok siya para pigilan ang luhang nagbabadyang pumatak sa
kanyang mga mata.

“Hindi pa ba obvious? Isa akong Vampire Hunter. Nag-apply lang ako bilang professor
sa school na iyon para manmanan ang bawat kilos ni Savannah.” sagot niya na hindi
man lang iniisip ang mararamdaman ni Irrah. Wala kasi siyang pakealam. Ang lahat ng
pinagsamahan nilang dalawa ni Irrah ay balewala lamang sa kanya. Ni hindi man lang
naging parte ng buhay niya si Irrah. Ngayon, parang isang laruan lamang si Irrah na
pinagsawaan na niya. “At para sa’yo, lumapit ako sa’yo dahil sa misyon ko.”

Mabilis na lumapat ang palad ni Irrah sa pisngi ni Yuan.

“Ang kapal naman ng mukha mong lumapit pa sa akin nang ganito!” sigaw niya. Tumulo
ang luha sa kanyang mga mata. “Naiinis ako sa sarili ko dahil nagpauto ako sa’yo.
Ang tanga-tanga ko! Pero alam mo kung anong pinakakinaiinisan ko? Pinagkatiwalaan
kita. Madami tayong bagay na parehong gusto. Pero hindi ko alam na sa huli,
tatraydorin mo lang ako.”

Nakatingin lamang ang lahat sa kanilang dalawa. Nagtataka sa nangyayari.

Napailing si Yuan habang natatawa. “Oo, madami nga tayong pagkakapareho pero wala
akong pakealam doon.” madiing sabi niya. “Papatayin ko ang lahat ng mga kauri mo
hanggang sa wala nang matira sa inyo. May pagkakataon ka pa, Irrah, tutal may dugo
ka rin namang Vampire Hunter, bakit hindi ka na lang sumama sa amin?”
“Hindi ako kailanman sasama sa isang katulad mo!”

Muling tumawa si Yuan. “Okay, if that’s what you want. Pero ano kayang magiging
reaksyon ng mga kaibigan mo kapag nalaman nilang ikaw ang may dahilan kung bakit
kami nandito?”

Nagulat silang lahat sa kanyang sinabi.

“Anong ibing mong sabihin?” tanong ni Tres. “Anong kailangan mo kay Irrah?”

“Pinagkatiwalaan niya ako. Sinabi niya sa akin ang lahat ng nalalaman niya. At
dahil, nahulog siya sa patibong ko, nalaman ko ang lahat ng mga nangyayari sa inyo
at ang lahat ng plano niyo.” nakangising sabi niya.

Napatakip naman si Irrah sa kanyang bibig at inalala ang lahat ng mga nangyari.
Buong akala niya ay interesado lamang si Yuan sa mga bampira at gustong gumawa ng
sarili niyang libro tungkol sa mga ito. Humingi ng pabor sa kanya si Yuan na kung
pwede ay magkwento siya sa mga nangyayari sa kanila para makatulong sa gagawin
niyang kwento. Pero puro kasinungalingan lang pala ang lahat ng iyon.

“Niloko mo ako! Ang sabi mo ay interesado ka sa uri namin at gusto mong gumawa ng
sarili mong libro!” sigaw niya habang patuloy ang pagdaloy ng luha mula sa kanyang
mga mata.

Mabilis naman siyang dinaluhan ni Jinnah. Mga bata pa lamang sila ay magkasama na
silang dalawa ngunit ngayon lang niya nakitang ganito si Irrah. Madalas itong
kalmado. Kahit naiinis siya o nasasaktan siya o gusto niyang umiyak, hindi niya
iyon ipapakita kahit kanino. Madalas lang itong tahimik at palilipasin na lamang
lahat ng bagay. Mukhang malaki ang naging parte ni Yuan sa buhay ni Irrah para mag-
react siya nang ganito.

“Wala na akong magagawa doon. Nagpaloko ka, eh.”

Muling inikuyom ni Irrah ang kanyang kamao. Namuo ang aura sa kanyang kanang kamao
at mabilis itong pinalipad sa pisngi ni Yuan. Tumalsik si Yuan at tumama ang
kanyang likudan sa gilid ng sasakyan. Napangiwi siya sa sobrang sakit ngunit kaagad
siyang nakatayo. Tumingin siya ng masama kay Irrah.

“Bullshit!” sigaw niya. “Dad, it’s time.”

Napailing na lamang si Cinna at lumapit sa isa pang sasakyan.

Binuksan niya ito at pinalabas na sina Blade at mga Human Weapon.

Napasinghap si Jinnah at nabitawan niya si Irrah nang makita si Blade na bumababa

ng sasakyan. Nakasuot ito ng itim na damit at pantalon. Walang kahit anong emosyon
ang makikita sa kanyang mukha. Para bang nawalan siya ng kaluluwa.

“B-Blade.” bulong niya.

Kapansin-pansin din ang dalawang bagong Human Weapon kasama sina Houstin, Qui at
Olga.

“I gladly introduce to you my Human Weapons.” nagagalak na sabi ni Cinna. “Oh, I’m
sorry for your loss. Nasa panig na namin ngayon si Blade Lockhart kaya naman
kalaban niyo na siya ngayon.”

“Napakawalanghiya mo talaga!” sigaw ni Jinnah. Tumingin siya kay Blade at naglaho

ang galit sa kanyang mga mata na nakatingin kay Cinna kanina. Napalitan ito ng
lungkot at pangungulila. “Blade, anong ginawa nila sa’yo?” tuluyan nang tumulo ang
luha sa kanyang mga mata.

Ni hindi man lang siya tinapunan ng tingin ni Blade pero hindi niya alam kung guni-
guni lang ba niya iyon o nakita niya ang kaunting emosyon sa mga mata nito.

“Hindi na namin patatagalin pa ito. Kayo na ang bahala sa kanila.” sabi ni Cinna.
Sumakay na sila ni Yuan sa loob ng sasakyan at pinaandar na ito paalis. Naiwan na
lamang ay si Blade at ang limang Human Weapon.

“Long time no see.” nakangising sabi ni Olga kay Jinnah.

Hindi siya pinansin ni Jinnah at nakatitig pa rin ito kay Blade.

“Sayang wala si Savannah.” nakangusong sabi ni Qui habang ineexamine ang hawak
niyang spear. “Hindi na ako makapag-intay na matalo siya.”

“’Wag mo nang intindihin ang wala dito. Tapusin na natin ito.” seryosong sabi ni
Houstin. “Blade, since you’re the newbie, why don’t you fight that woman over
there?” turo niya kay Jinnah.
Dahan-dahan namang tumingin si Blade kay Jinnah. Mabilis na kumabog ang dibdib ng
dalaga. Kahit na alam niyang hindi na katulad ng Blade na nasa harapan niya ang
Blade na minahal niya, siya pa rin ang Blade niya na minahal niya ng lubos at
habangbuhay niyang mamahalin.

“Go and kill her.”

Hindi umalis si Jinnah sa kanyang kinatatayuan kahit na nagsimula nang maglakad si

Blade patungo sa kanya. Hindi siya nakakaramdam ng takot. Sa katunayan ay mas gusto
pa niyang lumapit sa kanya si Blade. Kung mamamatay man siya ngayon, mamamatay
siyang masaya dahil sa huling pagkakataon, mapapalapit sa kanya si Blade.

Wala pa ring emosyon ang mukha ni Blade habang naglalakad ito papalapit sa kanya
ngunit kahit saglit lang ay parang may kung anong dumaan na emosyon sa mga mata
nito. Gusto niyang paniwalain ang sarili niya na ang kilala pa rin niyang Blade ang
naglalakad patungo sa kanya pero imposible. Ang Blade na naglalakad papalapit sa
kanya ay ang Blade na papatay sa kanya.

“Jinnah! Kailangan nating lumayo sa kanya! He’ll kill you!” mariing sabi ni Irrah
habang hinahatak ang kanyang braso.

Umiling si Jinnah habang may maliit na ngiti sa labi. “Don’t worry about me, Irrah.
I’ll face him alone.”

Pipigilan pa sanang muli ni Irrah si Jinnah ngunit hinawakan ni Trey ang kanyang
balikat.

“You can’t stop her now.” mahinanong sabi nito kahit na nakikita ni Irrah ang takot
at kaba sa mukha ni Trey. “This is her resolve.”

Hinayaan na lamang nila si Jinnah. Kahit na natatakot sila sa pwedeng mangyari ay

wala na silang nagawa kundi ang magmasid na lamang. Pinanood nila kung paano
nakalapit si Blade. Halos ilang dangkal na lang ang pagitan sa kanilang dalawa.
Ilang minuto silang nagtitigan na para bang tinatansya ang isa’t-isa.

Napalunok si Jinnah habang tinititigan ang mukha ni Blade. Ang medyo singkit nitong
mata, ang mapula at malaman nitong labi, ang matangos niyang ilong at ang makinis
niyang mukha. Hindi na niya mapigilan pang mapaluha dahil maaaring ito na ang
huling beses na makikita niya ang mukhang ito. Dahan-dahan niyang itinaas ang
kanyang kamay para hawakan sa huling pagkakataon ang mukha ni Blade ngunit laking
gulat niya nang hawakan ni Blade ang kanyang kamay.

Nanlaki ang kanyang mga mata nang hilahin siya nito palapit sa kanya hanggang sa
maglapat ang labi nilang dalawa. Napasinghap siya at hindi malaman ang gagawin.
Anong nangyayari?

Maya-maya ay humiwalay na si Blade at binigyan siya ng ngiting nagpapalundag sa

kanyang puso.

“I missed you, Jinnah.”

***

Lei/shinkumi’s Note: /breaths in/ /breathes out/ So, ano ba talagang nangyari kay
Blade? HAHAHA. Omg, ako ang nagsulat pero kinilig ako sa ginawang paghalik ni
Blade. Pahalik din ako. Chos. (Landi) XD Salamat sa pag-aantay ng update! Kahit may
ilan na sobrang kulit talaga at bawat minuto yata, eh, nagtatanong kung kalian ang
update ko samantalang ka-a-update ko lang noon. Mag-a-update naman ako kaya ‘wag
kayong mag-alala. Tatapusin ko ‘tong story na ‘to. Kaya please, madami din akong
ginagawa sa school kaya hindi ko magawang sunod-sunudin ang update kaya antay-antay
lang, ano po? Salamat!

At sa mga nagpapadedicate, wait na lang po, ah? Madami pa kasi kayo. Hindi ko na
alam kung sino ang uunahin. OTL. Kung 'di man kayo umabot, sorry.

Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Seven: Letting Go

Chapter Forty-Seven: Letting Go

“Sigurado ka bang magpapakita tayo kay Law?” nag-aalalang tanong ni Karen kay
Patrick. Kasalukuyan silang lulan ng kanilang sasakyan papunta sa bahay ni Law.
Napagdesisyunan kasi ni Patrick na puntahan si Law at kausapin. Alam niyang may
posibilidad na may gawing masama si Law sa kanya pero hindi pa rin niya inaalis sa
kanyang isip na pwede bang magbago si Law. Alam niyang may kabutihan pa sa puso ni
Law. Kung nalason man ang isipan niya dahil sa mga naalala niya tungkol sa kung
sino siya, siguro naman ay may kaunti pa ring parte sa puso niya noong normal pa
siya.

Tumango siya bilang sagot. “Magbabaka sakali pa rin ako, Karen.” nakangiting sabi
niya sabay pisil sa kamay ng asawa. “Ibabalik natin siya kay Savannah. Sa atin. At
sa lugar na kung saan talaga siya nababagay.”

Wala pang ilang minuto ay nakarating na sila sa bahay nito. Tahimik ang paligid na
nagbibigay sa kanila ng kaunting kilabot. Tuloy-tuloy silang pumasok sa loob ng
malaking gate. Ganoon din ang ginawa nila sa may front door. Pagbukas nila ng pinto
ay tumambad naman ang  magulo at sira-sirang gamit. Napangiwi sila dahil sa
masangsang na amoy sa loob ng bahay na para bang may naaagnas na bangkay.

Inilibot nila ang tingin nila sa paligid. Napasinghap si Karen at napatakip sa

kanyang bibig nang makita ang katawan ni Peter sa hindi kalayuan. May mga lumalabas
na bulate sa kanyang bibig, tainga at mata. Unti-unti nang naaagnas ang kanyang
katawan. Tuyo na din ang dugo na nasa katawan niya pati na din ang dugo sa sahig.
Niyakap ni Patrick ang kanyang asawa para pakalmahin ito. Patuloy ito sa paghikbi
dahil hindi niya nakayanan ang kanyang nakita.

Mariing ipinikit ni Patrick ang kanyang mga mata. Matagal nang nagsisilbi sa kanya
si Peter. Itinuring na niya itong parang ama. Wala itong pamilya at matagal nang
nagsisilbi sa pamilya nila. Pinili ni Peter na sumama sa kanya at magsilbi sa
kanya. Nang dumating si Law sa buhay nila ay si Peter ang inutusan niya para
bantayan si Law. Kung alam niya lang na ganito ang mangyayari ay sana hindi na lang
niya ginamit si Peter para sa pansarili niyang kapakanan.

Nilapitan niya ang bangkay ni Peter. Kinuha niya ang puting tela na nagsisilbing
takip sa lamesa at ipinatong ito sa katawan ni Peter. Matagal niya itong tinitigan
at hindi niya maiwasang mapaluha. Mabilis niyang pinunas ang luhang kumawala sa
kanyang mga mata. Huminga siya nang malalim at muling binalikan si Karen na medyo
kumalma na ngayon.

Napatingin silang dalawa sa itaas nang makarinig sila ng nag-uusap. Tumango sila sa
isa’t-isa at tinahak na nila ang malawak na hagdanan patungo sa ikalawang palapag.
Habang papalapit sila ay mas lalo nilang naririnig ang nag-uusap. Boses ito ng
isang lalake at babae.

“Anong plano mong gawin kay Savannah? ‘Wag mong sabihin na pupuntahan mo pa siya?
Nandito naman ako, bakit kailangan mo pang maglaan ng oras para sa kanya?”

Narinig nila ang tawa ni Law. “Ano bang pakealam mo? Baka nakakalimutan mong laruan
lang kita at pumayag ka kaya wala kang karapatan para alamin ang mga bagay na gusto
kong gawin.”

Narinig din nila ang pagsinghap ng babae. “L-Law! A-Anong gagawin mo?”

“Papatayin na kita. Tutal wala ka din namang silbi sa akin.”

Mabilis na tinungo ni Patrick ang kwarto para pigilan ang gagawin ni Law. Binuksan
niya ang pintuan at naabutan niya si Law na hawak ang leeg ng babae. Nakataas ito
sa ere at halos namumutla na dahil sa pananakal na ginagawa niya.
Napatingin naman sa kanya si Law. Nanlilisik ang mga gintong mata nito. Ibang-iba
na ito sa Law na inalagaan nila noon. Ang Law na nasa harapan niya ay isang halimaw
na walang puso at hindi nagdadalawang-isip na pumatay.

“Stop it!” sigaw niya. Palipat-lipat ang tingin niya kay Law at sa babaeng
sinasakal nito. Mukhang kaunti na lamang ay mawawalan na siya ng malay. “Don’t kill
her!”

Ngumisi sa kanya si Law. Basta na lamang niya ito binitawan at hinayaang bumagsak
sa sahig. Ipinamulsa niya ang kanyang mga kamay sa unahang bulsa ng kanyang
pantalon at sumipol.

“Oh, a visitor.” nakangisi pa ring sabi nito. “Your voice is familiar. Ikaw ba ang
huling nakausap ni Peter sa telepono bago siya mamatay? Oh, let me rephrase that,
bago ko siya pinatay.”

Hindi na lamang pinansin ni Patrick ang sinabi ni Law. Mabilis niyang dinaluhan ang
dalaga na nakahiga sa sahig. Tiningnan niya ang pulso nito at nakahinga siya ng
maluwag nang maramdamang meron pa ngunit mahina na.

“She’s Sydney.” kibit-balikat na sabi ni Law. “Kung hindi ka dumating, baka patay
na siya ngayon. Hindi mo dapat ako pinakealaman pero dahil sa wala ako sa mood na
patayin ka ngayon, hahayaan na lang muna kita sa kung anong gusto mong gawin.”

“Why is she here? Is she your classmate? Is she Savannah’s friend?”

Nagtaas ng kilay si Law. “She’s my toy so she’s here. And as for your second
question, she’s my classmate. And if she’s Savannah’s friend? I don’t know and I
don’t give a fuck.”

Lumingon naman si Law patungo sa may pintuan at nakita doon si Karen na nakatingin
lamang sa kanya. Mamasa-masa ang mga mata nito na para bang gusto na nitong maiyak.
Nagtataka naman siyang tumitig dito. Pamilyar ang babaeng nasa may pintuan pero
hindi niya maalala kung sino ito.

“Oh God, Law.” napahikbi ito at tuluyang tumulo ang luha mula sa kanyang mga mata.
Nilapitan niya si Law at niyakap ito nang mahigpit.

Nagulat naman si Law sa ginawa ng babae. Hindi niya alam kung anong gagawin niya.
Itutulak niya ba ito palayo? Papatayin gaya nang ginawa niya kay Peter? Pero bakit
ang dami niyang pwedeng gawin para ilayo sa kanya ang babae ay hindi niya magawa?
Sinasabi ng isip niya na walang karapatan ang babae na yakapin siya dahil isa itong
tao ngunit sinasabi ng puso niya ay ‘wag itong ilayo sa kanya.

Nagtatalo ang isip at puso ni Law. Ngunit sa huli, nanaig pa rin ang masamang parte
ng katauhan niya. Marahas niyang inilayo ang babae sa kanya. Kunot-noo siyang
tumingin dito.

“What the fuck are you doing? Who are you?” mariing sabi niya at humakbang palayo
sa babae sa pangamba na baka may kung anong gawin na naman ito na makakagulo sa
kanyang isipan.

“Hindi mo ba talaga ako maalala? Ako ang Mom mo.” nakangiti ngunit lumuluhang sabi
niya. “Pilitin mong alalahanin kung sino kami para sa’yo, Law. Hindi mo kailangang
sumama sa mga Vampire Hunter. Sumama ka sa amin at mamuhay tayo ng tahimik malayo
sa gulo.”

Umiling si Law. “You’re my Mom? How can I believe you?” natatawang sabi niya.
“Hindi ako galing sa sinapupunan mo. Ginawa lamang ako ng mga Vampire Hunter. Kung
totoo man ang Diyos ng mga tao na lumikha ng lahat ng bagay, hindi Niya ako ginawa.
Ginawa ako ni Nicolas Raven kaya siya ang aking Diyos at ama. Wala akong ina kaya
tigilan mo ako.”

Parang kutsilyong tumusok ng ilang beses sa puso ni Karen ang sinabi ni Law.

“Kung mahal niyo pa ang buhay niyo, umalis na kayo dito sa pamamahay ko. Dalhin
niyo na din ang walang kwentang babaeng ‘yan.” patungkol niya kay Sydney. “Kung
ayaw niyo naman siyang dalhin, itapon niyo na lang siya dyan sa labas at ako na ang
tatapos sa kanya mamaya.”

Tumalikod na siya at nagtungo sa banyo. Naiwan naman sina Patrick at Karen na

nakatingin sa pintong pinasukan ni Law. Ni hindi man lang nasabi ni Patrick ang mga
gusto niyang sabihin. Ni hindi rin pinakinggan ni Law ang mga sinabi ni Karen.
Mukhang sa pagkakataong ito, wala nang pakikinggan pa si Law.

Binuhat ni Patrick si Sydney na wala pa ring malay hanggang ngayon. Dinala niya ito
sa backseat ng kanyang sasakyan at umalis na sila sa bahay ni Law.

Lumingon si Patrick ng huling beses sa bahay ni Law at nakita niya si Law na

nakasilip sa may bintana. Nakatingin ito sa kanila. Ngumiti siya kay Law ngunit
mabilis na itinaklob ni Law ang kurtina sa bintana.

Napailing na lamang si Patrick. “What should we do to you?”

***

Ano nga bang nangyari at bakit hindi naaapektuhan si Blade ng mga eksperimentong
ginawa sa kanya ng mga Vampire Hunter? Simple lang, gamit din ang kanyang
kapangyarihan. Nang mga panahon na kinukuhanan siya ng dugo ng mga scientist ay
wala siyang ginawa kundi ang hayaan na lamang sila. Paminsan-minsan ay
nagpupumiglas siya ngunit sa huli, nahuhuli pa rin siya. Kaya naman hinayaan na
lamang niyang gawin ng mga ito sa gusto nilang gawin sa kanya.

Nang oras na para baguhin na ang function ng kanyang utak ay ginamit niya ang
abilidad niyang gumamit ng asido. Ang asido sa kanyang katawan ay ginawa niyang
isang protective barrier na nakapalibot sa kanyang utak. Dahil sa kapal nito ngunit
transparent ang features ay hindi ito nadetect ng mga scientist. Nag-program sila
sa utak ni Blade ngunit hindi ito umepekto. Nare-repel ng asido na nakapalibot sa
kanyang utak ang lahat ng ginagawa ng mga scientist sa kanya. Pinrotektahan din
niya ang dugong dumadaloy sa kanya. Balak din kasi ng mga Vampire Hunter na lagyan
ng kung anong chemical ang dugo niya para maging kagaya siya ng mga Human Weapon.

Ang chemical na itinurok sa kanya ay hindi umepekto dahil sa asido na nasa kanyang
katawan. Kaya niyang mas patapangin ang timpla nito at tinunaw ng asido sa kanyang
katawan ang chemical na kumalat sa kanya.

Nang matapos ang eksperimento sa kanya ay binuksan na ang glass tube. Nagpanggap
siyang isang parang robot na magsasalita lang kapag kinausap at gagalaw lang kapag
inutusan. Pinanatili niyang kalmado ang kanyang sarili. Hindi siya nagpapakita ng
kahit anong emosyon para hindi mahalata ng mga ito na walang epekto ang ginawa
nilang eksperimento sa kanya.

Dumating ang araw na nalaman niyang balak sugudin nina Cinna ang mansyon ng mga
Walker at balak pa nilang isama siya. Kinuha niya itong pagkakataon para makabalik.
Nakaplano na ang lahat ng kanyang gagawin. Nag-isip na siya ng mga posibilidad na
mangyari sa laban na magaganap.

Una, maaaring gamitin siya para guluhin ang utak ng mga kaibigan niya at dahil
doon, maaapektuhan ang pakikipaglaban nila. Pangalawa, sa kanya ibibigay ang
trabahong patayin ang mga kaibigan niya sa pag-aakalang isa na siya sa mga Human
Weapon. At pangtalo, maaaring utusan siya na patayin si Jinnah dahil alam ng mga
ito na importante siya para kay Jinnah.

Dalawa sa naisip niyang posibilidad ang nangyari. At ngayon nasa harapan niya na
nga si Jinnah. Hindi na niya napigilan ang kanyang sarili. Noong oras na lumabas
siya ng sasakyan at nasulyapan ang mukha ng pinakamamahal niya, hindi niya
mapigilang magkaroon ng halo-halong emosyon. Plano niyang panatilihing walang
emosyon ang kanyang mukha ngunit hindi niya kayang pigilan iyon lalo na nang makita
ang luhaang mukha ni Jinnah.

Nang utusan siya ni Houstin na patayin si Jinnah ay napangiti siya sa kanyang isip.
Umaayon ang lahat sa gusto niyang mangyari. Nang makalapit siya kay Jinnah ay
pinigilan niya ang kanyang sarili na yakapin ito. Matagal niya itong tinitigan at
kumirot ang kanyang puso dahil napansin niya na maitim ang ilalim ng mga nito na
para bang hindi ito nakakakuha ng matinong tulog. Kapansin-pansin din ang pamamayat
nito.

Kumabog ng malakas ang kanyang dibdib nang itinaas ni Jinnah ang kanyang kamay at
parang hahawakan ang kanyang mukha. Doon na siya nawalan ng pagpipigil. Hinawakan
niya ang kamay ni Jinnah, hinila ito papalapit sa kanya at siniil ito ng halik.

“I missed you, Jinnah.” nakangiting sabi niya.

Nagulat ang lahat sa nangyari at higit sa lahat, naguguluhan. Buong akala nila ay
kalaban na si Blade pero mukhang sa panig pa rin ng bampira ito kumakampi.

“What is the meaning of this?!” gigil na sigaw ni Houstin.

Nanatiling nakanganga sa gulat si Olga. “Akala ko—Shit! Ibig bang sabihin ay palpak
ang ginawa nilang eksperimento kay Blade?!” sigaw niya. “We need to tell this to
Master Cinna.” sabi naman niya kay Qui.

Agad na kinuha ni Qui ang kanyang telepono para tawagan si Cinna ngunit nagulat
siya nang biglang natunaw ito sa kanyang mga kamay. Agad niya itong itinapon at
pinanood ang kulay berdeng likido na unti-unting pumapalibot sa telepono hanggang
sa matunaw ito. Napatingin siya kay Blade na nakatuon ang atensyon sa kanya.

“Blade, paano...” Hindi na halos makabuo ng salita si Jinnah dahil sa pagkagulat at

pagkalito. “Akala ko...”

Hinawakan ni Blade ang kanyang pisngi at mabilis na hinalikan ang kanyang noo.
“Ipapaliwanag ko sa’yo ang lahat mamaya. Ang importante ngayon ay protektahan natin
ang isa’t-isa laban sa kanila. They’re stronger than before. Kailangan natin silang
labanan kung kinakailangan.” aniya.

Tumango si Jinnah at mabilis na niyakap nang mahigpit si Blade. Napapikit siya ng

mariin at sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Ang ngiti na matagal na nawala nang
nawala din si Blade sa piling niya. Ngayong nandito na ulit si Blade ay panatag na
ang kanyang loob.

“Kailangan natin ‘tong sabihin kay Master Cinna.” ani Olga. “Bumalik na muna tayo.
Hindi tayo pwedeng lumaban ngayon. Hindi ito kasama sa plano.”

Tumango si Qui. “Tama siya, Houstin.” pagsang-ayon niya kay Olga. “Hindi naisip ni
Master Cinna na pwede itong mangyari kaya naman bago pa tayo gumawa ng isang
hakbang na baka pagsisihan natin sa huli ay bumalik na muna tayo sa headquarters.”
Wala nang nagawa pa si Houstin kundi ang sundin ang sinabi ng dalawa niyang
kasamahan. Ang dalawa pang Human Weapon na nakatingin lang sa malayo ay inutusan na
nilang bumalik sa sasakyan. Kakaiba ang bagong Human Weapon na nagawa ngayon. Wala
silang kahit anong emosyon. Hindi sila nagsasalita maliban na lamang kung
kinakausap sila. Hindi din sila gagalaw kung hindi sila uutusan.

Nakita naman nila ang pagsakay ng mga Human Weapon sa loob ng sasakyan.

“Tumatakas sila.” ani Tiffany. “Hindi ba natin sila pipigilan?”

Umiling si Blade. “They’re too strong. Hindi sa minamaliit ko ang kakayahan natin.
Hindi natin sila pwedeng kalabanin nang padalos-dalos.” aniya. “We need Savannah.
Alam naman nating lahat na kailangan natin ng kapangyarihan niya para ipanalo ang
laban.”

Sumang-ayon naman silang lahat sa sinabi ni Blade.

“Where’s Irrah? Nandito lang siya kanina, ‘di ba?” tanong ni Trinity habang
lumilinga-linga sa paligid.

“Baka pumasok na sa loob ng mansyon.” sagot naman ni Tres.

Sa pag-aakalang nasa loob na ng mansyon si Irrah ay pumasok na din silang lahat

para makapagpahinga. Ngunit ang totoo, wala si Irrah sa loob ng mansyon. Habang
nakatuon ang atensyon ng lahat kay Blade ay mabilis siyang umalis para puntahan si
Yuan. Alam niyang katangahan ang gagawin niya. Alam niyang pwede niyang ikamatay
ang binabalak niya. Pero madami pa siyang gustong iklaro. Hindi siya matatahimik
hanggat hindi nasasagot ang iba pang katanungan niya.

Mabilis niyang pinaharurot ang sasakyan. Sa likudan ng mansyon niya ito pinadaan
kung saan may isa pang malaking gate. Papasok siya sa kuta ng mga kalaban at oo,
delikado iyon. Pero buo na ang desisyon niya. Ilalaan niya ang buhay niya makuha
lang ang sagot sa mga katanungan niya.

Ipinikit niya nang mariin ang kanyang mga mata. Alam niyang mag-aalala ang mga
kaibigan niya sa kanya. Alam niyang kapag nalaman nina Israel at Jullia ang
binabalak niya ay madidisappoint sila. Pero lubos siyang nasaktan. Hindi niya
matanggap ang lahat nang nalaman niya. Maaaring hindi siya minahal ni Yuan pero
alam niya sa sarili niyang totoo ang nararamdaman niya para dito.

Wala pang ilang minuto ay nakarating na siya sa mansyon na tinitirahan ni Yuan.

Walang kasiguraduhan kung nandito siya ngayon o nandito siya kasama si Cinna pero
wala na siyang pakealam pa. Pumasok siya sa loob at hindi pinansin ang tingin nang
ilang bantay sa buong mansyon. Hindi siya pinakealaman ng mga ito na para bang alam
na nilang pupunta siya dito.

Bukas ang pinto nang makarating siya sa harapan ng mansyon. Mabilis siyang pumasok
sa loob at hindi na nagdalawang-isip pa na hanapin si Yuan. Natagpuan naman niya
ito sa may sala habang nakaupo sa may couch. Magkakrus ang binti nito habang
nakahalukipkip.

Nakangisi ito nang magtama ang kanilang mga mata. Ilang beses siyang lumunok bago
lumapit sa kinauupuan ni Yuan.

“Hindi ako nagkamali.Nagpunta ka nga.” nakangisi pa ring sabi niya. “Nagbago na ba

ang isip mo? Gusto mo na bang sumama sa akin?”

Napailing na lamang si Irrah. “Kung wala ka talagang pakealam sa akin, bakit gusto
mo akong sumama sa’yo? Ano ba talagang gusto mo? Bakit kailangan mo akong gamitin
para lang sa mga plano niyo?”

Hindi agad nagsalita si Yuan ngunit napatawa na lamang siya matapos niyang
matahimik. “Oh, inaakala mo bang kaya ko ‘to ginagawa ay baka may feelings ako
sa’yo?” naiiling na sabi niya. “Malakas ka. Madami kang pwedeng itulong sa amin
kapag naging kakampi ka namin kaya gusto kong sumama ka sa amin. Umaasa ka bang
minahal kita kahit kaunti lang? At isa pang dahilan kung bakit kita pinapasama sa
amin ay ayokong mawala ang pinakapaborito kong laruan sa akin.”

Kinagat ni Irrah ang ibabang labi niya. “Laruan lang pala ang tingin mo sa akin
simula pa lang. I should have known that.” Tumawa siya ng pilit. “You’re a
professor and I’m a student. The difference between you and I is like heaven and
earth. Ilang beses kong pinigilan ang sarili ko na mahulog sa’yo dahil alam kong
mali pero hinayaan ko ang sarili kong mahulog sa pag-aakalang nasa ibaba ka para
saluhin ako. Kaso nagkamali ako. Nagpakahulog ako pero hindi mo ako sinalo.
Hinayaan mo akong lumagpak sa ibaba at magkabasag-basag.”

“What is the exact reason why you’re here?” seryosong tanong ni Yuan. “Are you here
to babble those craps?”

Ngumiti si Irrah kahit na hindi ito umabot sa kanyang mga mata. Natigilan naman si
Yuan dahil sa ngiting iyon. Sa kanilang dalawa, siya ang ma pinakaalam kung anong
ibig sabihin ng salitang ‘sakit’. Madaming beses na siyang nasaktan. Nang mawala
ang mga magulang niya, nang talikuran siya ng kaisa-isa niyang kapatid at ngayon,
hindi niya alam kung bakit nararamdaman niya ang sakit na ipinapakita ni Irrah mula
sa kanyang mga mata.

“I’m here to let you go.” aniya. “Pero bago ko gawin iyon, gusto kong sabihin sa’yo
ang mga nararamdaman ko. Oo, sobrang nasaktan ako. Oo, galit na galit ako. Pero
hindi ko maipagkakaila sa’yo at lalong-lalo na sa sarili ko na minahal kita. I
loved you, Yuan and I’m afraid that I still do.” Tumayo na siya at muling binigyan
ng pilit na ngiti si Yuan ngunit unti-unting tumulo ang luha mula sa kanyang mga
mata. “I can compare what happened to us to a fiction. Like a fiction, the time we
spent together, the words you said to me and the moments I saw your smile, it was
never real. It’s like I lived in a book together with you and this is the time to
go back to the real world.”

***

Lei/shinkumi’s Note: Oh, alam niyo na kung anong nangyari kay Blade? XD Three
chapters to go na lang~ Hindi ko na alam kung anong isusunod ko dito. Chos. Hahaha!
May pag-asa pa kaya si Yuan? May pag-asa pa kaya sila ni Irrah? Si Law kaya, may
pag-asa pa? Hohoho~ Salamat sa pag-aantay ng update!

Salamat din sa mga feedbacks sa last chapter kahit panay ‘update na agad’, ‘update
na’, ‘kailan po ang update?’ ang karamihan sa nabasa ko. OTL. Minsan lang ako
magreklamo kaya pagbigyan niyo na ako ngayon, ‘yung kasing tipong ka-a-update ko pa
lang pinapag-update kaagad ako? Kaysa magpasalamat na lang kasi may update na,
demanding pa ‘yung iba. Naiintindihan ko naman na excited na kayong malaman ang
susunod na chapter pero sana ‘wag makulit, ano? Kung kailan ang update? HINDI KO
ALAM. Basta na lang ako nagpopost lalo na kapag tapos na ako sa isang chapter. Dati
tuwing Sabado ngayon kahit anong araw baka mag-update ako. Sana mabasa niyo ng ayos
ang A/N ko. Salamat! /bow/ XD

Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Eight: One Last Time

WARNING: SPG AHEAD.

***

Chapter Forty-Eight: One Last Time

What’s the point of living if you can’t have a normal life? What’s the use of
having so much power if you’re always in danger? Why did she become a vampire? Why,
of all the people, it has to be her? These are the questions that are running
through Savannah’s head while staring into space. Ang daming nangyayari sa kanya na
hindi niya inaasahang mararanasan niya. Life is indeed unpredictable. Oo, alam na
niyang kahit kailan ay hindi magiging normal ang buhay niya. Alam na niyang hindi
magiging madali ang lahat para sa kanya. Pero napagtanto niyang mas mahirap ang
pinagdadaanan niya ngayon kaysa sa inaakala niya.

Napabuntong-hinga na lamang siya. Hindi na niya mabilang kung ilang beses siyang
humuhugot ng hininga at marahas itong ibinubuga. Mariin niyang ipinikit ang kanyang
mga mata at umagos sa kanyang isipan ang lahat. Simula nang magpa-iwan siya dito sa
Pilipinas, nang makilala niya si Warren, nang pangarapin niyang maging normal na
tao na imposibleng mangyari, nang makilala niya ang kaisa-isang lalakeng minahal
niya ng buo na si Law at nang magulo ang buhay niya dahil sa mga Vampire Hunter na
hanggang ngayon ay hindi pa rin tumitigil hanggang sa maubos ang lahi nilang mga
bampira.

Ngunit sa lahat nang mga nangyari, masaya siya dahil bumalik na si Blade. Napangiti
siya nang maalala ang nangyari nang makauwi siya. Laking gulat niya nang makita
niya si Blade na nakabalik na. Noong una ay nagtaka siya at nagulat ngunit nasabi
ni Blade ang lahat ng nangyari. Masaya siya dahil masaya na ulit si Jinnah at
magkasama na ulit silang dalawa ni Blade.

Maayos na sana ang lahat, si Law na lamang ang kulang.

Muli siyang napabuntong-hininga.

Napailing na lamang siya. “What the hell, Savannah? Get a grip.” Ngunit unti-unting
umagos ang luha sa kanyang mga mata. Ilang beses man niyang pilitin ang sarili
niyang magpakatatag ay hindi niya kaya. Sa sobrang daming nangyayari sa kanya ay
wala na siyang magawa kundi ang umiyak mag-isa. Ayaw niyang ipakita na nahihirapan
siya. Ayaw niyang ipakita na hindi na niya halos kayanin. Dahil oras na gawin niya
iyon ay alam niyang bababa ang pag-asa ng mga kasama niyang manalo sa laban.

Pero anong gagawin niya kung sobrang sikip na ng dibdib niya na halos hindi na siya
makahinga dahil sa sobrang sakit? Parang isang malakas na sampal sa kanya ang
nalaman niya tungkol kay Law. At ang pinakamasakit, kapag bumalik si Law, ang
dahilan na ay para patayin siya, hindi dahil sa gusto siya nitong makita.

Nanatili siyang nakahiga sa kama at nakapikit ang mga mata ngunit panay pa rin ang
tulo ng kanyang luha. Matapos ang ilang minuto ay napagpasyahan na niyang bumangon.
Nagtungo siya sa kanyang cabinet at kumuha ng jacket. Naisip niyang magpahangin sa
labas para makapag-isip ng maayos. Mas lalo kasi siyang nalulungkot kapag
nagkukulong siya sa kwarto.

Kinuha niya ang bisikleta niya na nasa loob ng garahe. Matagal-tagal na din na
hindi siya nakakapunta sa bahay na tinirahan nila ni Cross noon. Baka doon ay
makakapag-isip siya ng maayos.

Habang tinatahak ni Savannah ang daan patungo doon sakay sa kanyang bisikleta ay
naalala niya ang unang tawag sa kanya ni Law sa telepono. Nang sabay silang
magbisikleta hanggang sa abutin sila ng ulan. Sabay silang tumigil sa bahay ni
Cross noon.

Iniiling na lamang niya ang kanyang ulo. Kaya siya lumabas ay para alisin si Law sa
kanyang isip pero ano na namang ginagawa niya? Si Law na naman ang iniisip niya.

Hindi rin nagtagal ay nakarating na siya sa bahay. Ganoon pa rin ang itsura nito
kahit na napakatagal nang panahon siyang hindi nakakapunta dito. Mabilis siyang
pumasok sa loob at dumiretso sa kwarto ni Cross. Umupo siya sa kama nito at tumitig
sa kawalan.

Maya-maya ay may ideyang pumasok sa kanyang isipan. Inilabas niya ang Scythe of
Death, umaasa na makakausap niya si Cross ngunit boses ni Feline ang kanyang
narinig mula doon.

Cross’ spirit is not here.

“Where is he?” naguguluhang tanong niya. “Akala ko ba ay siya ang magiging Spirit
ng Scythe of Death? Bakit ikaw ang nasa loob nito ngayon?”

We are the spirits of the scythe. I’m the main spirit of this weapon pero dahil sa
kapangyarihan ng scythe na mag-extract ng espirito kaya naging parte na din si
Cross ng scythe.

“Nasaan na siya ngayon?” muli niyang tanong sa kung nasaan na ito.

His spirit is wondering elsewhere. May nabanggit siya sa aking kailangan niyang
bisitahin. Maybe his sister? And he mentioned someone named Kisha.

Napangiti na lamang si Savannah. Cross will never forget her mother. Alam niya kung
gaano minahal ni Cross si Kisha. Dahil sa pagmamahal niya kay Kisha ay nagawa siya
nitong kupkupin at alagaan para sa kapakanan nilang dalawa. Sa umpisa pa lang, si
Cross ang palaging sumusuporta sa kanila kahit noong wala pa si Van. Cross will
forever be part of their lives. Until the end, he will always be there to love them
unconditionally.

“How can he do that?” she asked out of curiousity.

He’s a spirit and you know that, right? Kahit saan pang lugar, bayan o bansa pa ang
taong gusto niyang puntahan ay kaya niyang puntahan in just a blink of an eye.

Tumango-tango na lamang siya. Ini-unsummon na lamang niya si Feline. Mag-isa na

naman siya.

Ngunit mabilis niyang inilihis ang kanyang paningin sa pintuan. Hinanda niya ang
sarili niya sa pag-atake dahil dahan-dahang bumukas ang pinto. Pero para siyang
binuhusan ng malamig na tubig nang makita si Law sa may pintuan. Kulay abo pa rin
ang buhok nito at kulay ginto pa rin ang mga mata nito. Napalunok siya ng ilang
beses. Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Nanginginig ang buo niyang katawan. Bakit
nandito si Law?

Mukhang nagulat din si Law na makita siya doon ngunit kaagad siyang nakabawi.
Ngumisi siya at sumandal sa may amba ng pintuan habang nakahalukipkip.

“Oh, look who’s here.” nakangising sabi niya. “Hindi ko inaasahan na makikita kita
dito. Bakit ka nandito?”

Kinagat ni Savannah ang ibaba niyang labi. Bumuntong-hininga muna siya para
pakalmahin ang kanyang sarili. Hindi niya pwedeng ipakita na nasasaktan siyang
makita si Law na ganito. She should act like she’s tough and she’s not affected by
him at all.

“Ako dapat ang nagtatanong sa’yo ng ganyan. Anong ginagawa mo sa bahay namin ni
Cross?” taas-kilay na tanong niya. “Hindi mo ba alam na masama ang pumasok sa bahay
na hindi sa’yo na wala man lang permiso ko?”

He let out a chuckle. “I’ve done so many bad things than these so don’t lecture me
about what’s right and what’s wrong.” Lumakad siya patungo kay Savannah. Napaatras
na lamang siya habang si Law naman ay patuloy pa rin sa pag-abante hanggang sa
napaupo na siya sa may kama. “You ask me why I’m here, right?” He shrugged his
shoulders before he continues. “I don’t know either. I had my meal, pagkatapos ay
napadaan ako dito. There’s something familiar in this house so I came to check.”

Nagkaroon si Savannah ng katiting na pag-asa na baka magbalik pa ang lahat ng mga

alaala ng pinagsamahan nilang dalawa ngunit kaagad na napawi iyon nang mapansin
niya ang bahid ng dugo sa damit ni Law. May nakita pa siyang tatak ng dugo na may
korteng kamay na para bang may humawak sa kanya na duguan ang kamay. Naamoy ni
Savannah ang dugo at dugo iyon ng tao. Napaiwas siya ng tingin dahil doon.

“Kailan mo pa nalaman na Adamant ka? At paano?” pag-iiba niya ng usapan. “Wala ka

na ba talagang maalala sa mga nangyari noon sa’yo? O may naaalala ka pero wala ka
nang pakealam pa?”

“When or how I became an Adamant is not important anymore.” Naglakad-lakad siya sa

loob ng kwarto habang ineexamine ang iba’t-ibang bagay na makikita doon. Pinanood
lamang siya ni Savannah habang ginagawa niya iyon. “Wala akong maalala. Kung meron
man, kakaunti at hindi ko maintindihan. Pero tama ka sa wala na akong pakealam pa.
Kung may maalala man ako, hindi ko na iyon papansinin pa.”

Napahugot siya ng kanyang hininga. Parang binagsakan ng mabibigat na bagay ang

kanyang puso. Sumasakit ang kanyang lalamunan dahil sa pagpipigil niya ng luha.
Pinagsalop niya ang kanyang mga kamay para hindi ito gaanong manginig.

Napatingala siya nang wala sa oras nang maramdaman niyang nasa harapan niya na si
Law. Seryoso itong nakatingin sa kanya. Walang kahit anong emosyon sa kanyang mga
mata hindi kagaya ng Law na nakilala at minahal niya noon na may magkakahalong
emosyon na makikita sa kanyang mga mata sa tuwing titingin ito sa kanya.

“Why are you showing that kind of expression? It’s annoying.” he said through
gritted teeth. “Why is it like you’re holding back your tears?”

Puno ng kuryosidad ang mga tanong na binitawan ni Law. Pinaghalong inis at hindi
mawaring pakiramdam ang kanyang nararamdaman habang pinagmamasdan si Savannah.
Inikuyom niya ang kanyang kamao. He wants to rip her throat out. He wants to slash
her neck and pull her head off. But he doesn’t know why he can’t bring himself to
do it. It’s like there’s a chain tied around him and it’s pulling him back.

Napakunot ang noo ni Savannah habang nakatingin kay Law. Hindi niya maintindihan
kung bakit nagawa siyang tanungin nito ng ganoon.

“Anong ibig mong sabihin?” nagtatakang tanong niya.

Umiwas na lamang ng tingin si Law. “I didn’t mean anything.” asar na sabi niya.
Pinili na lamang niyang umupo sa isang one-sitter couch na malayo kay Savannah.
Hindi niya alam kung bakit nandito pa siya. Kung tutuusin ay pwede na siyang umalis
at iwan si Savannah na mag-isa. “So, I heard we’re close back then.”

Muling kinagat ni Savannah ang kanyang ibabang labi para pigilan ang paghikbi.
Nakatalikod kasi siya sa direksyon ni Law kaya kahit na umiyak pa siya ay hindi
nito makikita. Damn, she’s being a crybaby. Pero ngayon lang nangyari ito. Sa isang
araw, si Law lamang ang may kayang magpaluha sa kanya nang ganito.

“Maybe yes, maybe no.” mahinang usal niya. “Bakit nandito ka pa? Bakit hindi mo na
lang ako hayaang mag-isa? You’re here to check and now you see that there’s nothing
in here, you can leave.”

“Don’t divert the topic, Vannah.”

Natigilan si Savannah dahil sa sinabi ni Law. Parang may kung anong bumara sa
kanyang lalamunan nang banggitin nito ang palagi nitong tinatawag sa kanya.

“What did you just call me?”

Humarap na siya kay Law kahit na punong-puno ng luha ang kanyang mga mata. Ni hindi
na niya inabala pang punasan ang kanyang pisngi. Umagos ang iba’t-ibang emosyon sa
kanyang sistema na hindi na niya mapigilan ang kanyang sarili. Parang sasabog siya
sa pinaghalong sakit at saya.

Bahagyang nagulat si Law nang makita ang mukha ni Savannah.

“Vannah.” pag-ulit niya sa palayaw nito. “What? Is it bad to call you that?”
natatawang sabi niya ngunit nagtataka din siya sa kanyang sarili kung bakit niya
nasabi ang pangalang iyon. Basta na lamang iyong lumabas sa kanyang bibig na hindi
man lang niya namamalayan.

Umiling si Savannah kahit na may pilit na ngiti sa kanyang labi.

“N-No, I just realized that I really like my nickname especially when it came out
from your mouth.”

Matagal na tinitigan ni Law ang dalaga. Ilang beses siyang lumunok habang
pinagmamasdan ang lumuluhang mukha nito. She’s in pain and she’s broken but she
still looks beautiful. But every teardrop that escaped from her eyes was like every
knives stabbing to Law’s chest.

Gusto niyang matawa sa kanyang sarili. Why is it like he’s hurting? Why is he
feeling this way?

Parang may sariling buhay ang kanyang mga paa dahil namalayan na lamang niya na
lumalakad na siya papalapit kay Savannah hanggang sa nasa harapan na siya muli
nito. Bahagya na naman siyang napalunok. Dahan-dahan niyang iniangat ang kanyang
kamay sa pisngi ni Savannah at pinunasan ang luha nito gamit ang kanyang hinlalaki.
Napapikit naman ito dahil sa kanyang ginawa. Mas lalong inilapit ni Savannah ang
kanyang pisngi sa kamay ni Law.

Wala nang pakealam pa si Savannah kung anoman ang kalalabasan nito. Ang tanging
alam niya lang ngayon ay parang sasabog ang puso niya dahil sa halo-halong emosyon.
Wala sa sarili niyang hinawakan ang kwelyo ni Law at hinila ito papalapit sa kanya.
Naglapat ang labi nilang dalawa dahil sa kanyang ginawa.

Nagulat si Law dahil dito ngunit tinugunan niya ang halik ni Savannah. He wants to
pull away. He wants to think that he’s disgusted by this kiss but he can’t pull
away from her. Sa bawat tugon nila ng halik sa isa’t-isa ay nanatiling nakamulat
ang mga mata ni Law. Tinitigan niya ang nakapikit na mga mata ni Savannah at ang
buong mukha nito.

Inihiga niya ito sa kama at pinatuloy ang paghalik pababa sa leeg nito. Muli itong
umakyat sa tainga ni Savannah at bahagyang dinilaan at kinagat ito. Napaungol naman
si Savannah dahil sa kanyang ginawa. Law bit his lower lip. Every moan that escaped
from her mouth is a turn-on. He ripped her shirt off and began to trace her
collarbone. He cupped her breast with her bra on but it didn’t change the sensation
that he was giving her.

Tinulungan naman ni Savannah na mag-alis ng damit si Law hanggang sa pareho na

silang walang suot na pang-itaas. Bahagya namang iniangat ni Law ang katawan ni
Savannah upang alisin ang pagkakawit ng bra nito.

“Why do you have to wear this fucking thing?” inis na tanong niya habang pilit na
inaalis ang pagkakawit ng bra ni Savannah ngunit hindi niya ito maalis. He’s
getting impatient. Lust was eating him and now he wants to eat her.

Napatawa naman si Savannah dahil sa kanyang itinanong. Bumangon siya at siya na ang
nag-alis ng kanyang bra. Inihagis niya ito sa sahig at ngumisi kay Law. “You should
learn how to unhook a bra. It’s for your own sake, by the way.”

Napangisi na lamang din si Law. Muli niyang hinalikan si Savannah na para bang
sabik na sabik siya dito. Hindi niya alam kung bakit ganito ang nararamdaman niya.
Hindi naman niya ito naramdaman kay Sydney. May nangyari sa kanilang dalawa pero
ngayon lang siya nasabik nang ganito.

While kissing every part of Savannah’s body, his hands was busy cupping and
kneading her breasts. His kisses went down to her tummy and gave her little bites
that made her moan uncontrollably. He stopped when he realized that she’s not fully
naked so with a grin on his face, he ripped her skirt and threw it somewhere in the
room. Hinubad na din niya ang suot niyang pantalon at boxer shorts hanggang sa
pareho na silang walang saplot.

She gasped. Her eyes widen because of what he did.

“Anong balak mong ipasuot sa akin pagkatapos—“

Law stopped her using his mouth. He kissed Savannah’s lips again. He bit her lower
lip and plunged his tongue inside. He explored every part of her mouth using his
tongue like he wants to explore ‘til the depths of her soul. But for a while, he
leaves her lips and continued kissing her tummy down to her wet slit.

He palmed and caressed the thing between her. A menacing smile formed in his lips.
He wore her panty off and thrust two fingers inside. Savannah screamed in pleasure
and shut her eyes tightly. The sensation is making her crazy. Law’s fingers inside
her, thrusting inside and out, are quite painful but warm. Every fibre of her being
was screaming in delight because Law is doing it with her but it’s painful at the
same time because she knows that this will end and everything will pass by like
there’s nothing happened between them.

“Hey, this is going to be really painful—“

Savannah cut her off. “Oh, you don’t have to remind me. Anong akala mo sa akin?
Virgin?” Inirapan niya si Law. He can’t help but to be amused. “You’re the one who
devirginized me so I know what the feeling is.”

Napatawa na lamang siya dahil sa sinabi ni Savannah. For a little while, he felt
like there’s something that was lifted off from his chest. That moment, he forgot
that he wants to kill this woman in front of him.

He plunged into her. His thrust was slow at first but it picked up pace when she
was ready. Savannah let out a loud moan when she felt her orgasm. She felt like
there’s something building up inside her and she wants to let it out. She wrapped
her legs around Law’s waist and met Law’s quick and deep thrust.

Law buried his face in Savannah’s neck. He gasped when he smelled the fresh blood
running through Savannah’s veins. He swallowed and bit his lower lip. He stopped
moving on top of her and closed his eyes tightly. He felt like his stomach was
twisting and turning. His hunger was getting the worst out of him.

Savannah noticed Law’s actions. Pinili niyang manahimik kahit na gusto niyang
tanungin ito. Mas lalo siyang nagtaka nang lumayo ito sa kanya ngunit nanatii itong
nakapatong sa kanya. Napansin naman niya ang mapupulang mga mata ni Law at mahahaba
nitong pangil.

He’s hungry. He wants my blood.

“I...I can’t do this.” sabi niya habang nakaiwas ng tingin.

Savannah extends her hands and cupped Law’s face. “Feed on me.”

Law whipped his head towards her. “What?” Hindi makapaniwalang tanong niya.

Napailing naman si Savannah dahil sa naging reaksyon niya. “Why are you acting like
that? Hindi mo naman kailangang maging mabait sa akin por que nagtatalik tayo
ngayon. If you want my blood, bite me.”

Hinawi niya ang buhok na nakaharang sa kanyang leeg at ipinakita pa ito kay Law.
Napalunok naman siya dahil sa ginawa ni Savannah. Dahan-dahan niyang ibinaba ang
kanyang mukha patungo sa leeg ni Savannah at kinagat ito.

Napasinghap si Savannah nang maramdaman ang sakit ng pagtusok ng pangil ni Law sa

kanyang leeg. Ito ang unang beses na may bampirang kukuha ng dugo sa kanya sa
ganitong paraan. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at hinayaan si Law na uminom ng
dugo sa kanya.

Unti-unti siyang nawawalan ng malay dahil na din sa dugo na nawawala sa kanya

hanggang sa tuluyan na siyang makatulog.

Nagising na lamang si Savannah dahil sa liwanag ng araw na nanggagaling sa bintana.

Mabilis siyang bumangon at ang una niyang hinanap ay si Law. Napangiti na lang siya
ng mapait nang makitang wala ito sa kanyang tabi. Tanging maliit na papel na may
sulat lang ang nandoon.

Kinuha niya ito at binasa. Tumulo na naman ang luha sa kanyang mga mata.

Ito na ang huling beses. Pagkatapos nang nangyari kagabi ay magsisimula ang araw na
ito na magkalaban na silang dalawa. Masakit man para sa kanya pero kailangan niyang
tanggapin. Mukhang nakasulat na sa tadhana na magkikita ulit sila bilang mortal na
magkaaway.

***

Lei/shinkumi’s Note: Two chapters to go na lang at epilogue~ Malapit na talaga

siyang matapos. Buong chapter, LawVannah. Anong say? Hahaha! Abangan ang twists na
mangyayari~ Hohoho! May papatayin kaya ako sa huli? HAHAHA. Sino kayang character
ang aalisin ko sa kwento? O mag-aalis ba ako? Sinong importanteng character ang
pwede kong alisin para magkagulo kayo? Charot. Echos lang. Baka masyado kayong mag-
isip. Kalma lang kayo. XD Salamat sa pag-aantay ng update! Love you all! <3

Twitter: @shinkumiLIB

=================

Chapter Forty-Nine: Can't Stop The Demon

Salamat kay DOsooyeol sa cover! <3 -->

***

Chapter Forty-Nine: Can’t Stop The Demon

“What’s wrong with you, Yuan? You seemed preoccupied. That’s not you.” ani Cinna.

Napansin niya kasing palagi lang nakatulala si Yuan at parang may malalim na
iniisip. Kasalukuyan silang nasa isang meeting kasama ng iba pang mga Vampire
Hunter pero mukhang hindi ito nakikinig. Palaging alerto si Yuan at hindi siya
kailanman nadidistract ng kahit anong bagay. Sa lahat ng Vampire Hunter, masasabi
ni Cinna na si Yuan ang pinakamatalino at pinakamagaling sa lahat ng bagay pero
ngayon ay mukhang nagdududa na siya doon.

Agad namang umayos ang upo si Yuan. Kinuha niya ang isang basong may lamang tubig
at saglit na uminom. Iniiling niya ang kanyang ulo at huminga ng malalim. Ano bang
nangyayari sa kanya? Bakit ba niya naiisip si Irrah? Dapat nga matuwa pa siya dahil
hindi na siya guguluhin nito. Dapat ay hindi na siya nag-iisip ng kung ano-ano.
Dahil kay Irrah, nawawala ang konsentrasyon niya. Nasa isa silang mahalagang
pagpupulong kaya kailangan niyang mag-focus.

“I’m sorry, Dad.” aniya at nakinig na sa pagpupulong.

Ngunit kahit anong gawin niya ay hindi pa rin pumasok sa isip niya ang mga sinasabi
ng mga Vampire Hunter na naglalahad ng plano nila para sa mangyayaring laban sa
pagitan nila ng mga bampira. May pagkakataong hinihingian siya ng mga ito ng
opinyon pero ni isa sa opinyon na lumabas sa bibig niya ay hindi katugma ng mga
tinatanong ng mga ito sa kanya kaya sa huli ay napalabas na siya ng bulwagan.
Humarap siya sa may pader at ilang beses niyang iniuntog ang kanyang ulo dito.
Hindi lang siya napahiya sa buong committee, nahihiya din siya para sa sarili niya.
Hinayaan niyang mapalabas siya sa meeting at magmukhang tanga doon dahil sa hindi
siya nakikinig.

“What the fuck is wrong with you, Yuan?” mariing tanong niya sa kanyang sarili.

Umalis na lamang siya sa headquarters at nagtungo sa kanilang bahay. Nagkulong siya

sa kanyang kwarto at pabagsak na humiga sa kama. Itinakip niya ang kanyang braso sa
kanyang mga mata at bumuntong-hininga. Paulit-ulit sa kanyang isipan ang mga pinag-
usapan nila ni Irrah. Ilang araw na ang nakakalipas nang mangyari iyon pero hindi
pa rin iyon maalis sa kanyang isip. Para itong nakarecord sa kanyang isipan at
paulit-ulit itong nagpeplay dahil wala siyang alam na paraan para itigil ito.

Irrah’s tears moved him, hurt him and got him. Madami siyang napatay na bampira na
nagmamakaawa sa kanya para lang ‘wag silang patayin at madami na siyang nakitang
bampirang umiiyak nang dahil sa kanya dahil sa sobrang takot pero iba ang mga luha
ni Irrah. It was a tear of pain, betrayal and love.

He was never got involved with a girl before. Wala kasi siyang oras para magkaroon
ng relasyon. Nakafocus lamang siya sa training niya. Ang galit niya sa mga bampira
ang nagtutulak sa kanya para gawin ang lahat nang ito. No one can understand him.
No one can experience the pain he has been through. But when he saw Irrah’s tears,
he felt like they’re sharing the same pain – the pain of losing someone you love
but you can’t do anything to bring them back to you.
Bumangon na siya sa kanyang hinihigaan at lumapit sa mga bookshelf sa kanyang
kwarto. Kung may isang bagay na makakapagpakalma sa kanya ay ‘yun ang pagbabasa ng
libro. Isang libro ang nakaagaw ng kanyang pansin na nakalagay sa dulo ng isang
bookshelf. Bakante ang dulo ng shelf na iyon kaya nakita niya kaagad ‘yung libro.

Kinuha niya ang librong may title na ‘A Thousand Pieces Of You’.

“The cover is too girly.” naiiling na sabi niya at ibabalik na sana ang libro nang
may maalala siya.

“What’s this book? The cover is too girly.” natatawang sabi niya habang tinitingnan
ang cover. Sa cover kasi nito ay mga buildings na kulay gray at sa ibaba ay
counterpart nitong lugar ay may iba’t-ibang kulay. Nang binasa niya ang synopsis sa
likod ay nakuha naman nito ang interes niya ang kaso lang ay may kahalong love
story. He prefers action and adventure; he’s not fond of romance.

Napairap naman sa kawalan si Irrah. “It’s not girly, it’s beautiful!” bulalas niya.
“Ang kwentong ito ay tungkol sa pagkakaroon ng madaming dimensions. They believe
that when you met someone in your own dimension, there’s a possibility that you’ll
met them in other dimensions. Dahil dyan sa story na ‘yan, napaisip ako na, paano
kung totoo nga ang multiple dimensions? That would be great!”

Pinanood niya si Irrah habang nagkekwento kung gaano kaganda ang librong iyon at
kung gaano siya nahook sa storya nito. Kapag talaga libro ang pinag-uusapan ay
nagiging madaldal siya. Ang nakilala niyang tahimik at seryosong Irrah ay nawawala
kapag magkasama silang dalawa.

Napatawa na lang siya nang matapos si Irrah na magkwento. Halos mapaos na ito
kadadaldal.

“Okay, I’ll read this book. Baka magtampo ka pa sa akin kapag hindi ko ito binasa.”

Umupo sa kanyang tabi si Irrah at ibinigay sa kanya ang libro.

“Yup! Talagang magtatampo ako sa’yo. I’m sure that book will be one of your
favourite.” nakangiting sabi niya.

Matagal na tinitigan ni Yuan ang libro. Lumakad siya patungo sa may couch habang
dala-dala ang libro at naisipang basahin ito. Umpisa pa lang ay nagugustuhan na
niya ang takbo ng storya hanggang sa hindi na niya natigilan ang pagbabasa.
Paminsan-minsa’y napapangiti siya, paminsan-minsan nama’y nagiging seryoso. Malalim
na ang gabi nang matapos niya ang libro. Isinara niya ito at ipinatong sa may
lamesa. Napatitig siya sa kawalan matapos iyon. Maganda nga ang librong iyon pero
nabitin siya sa huli.

“Damn, bitin naman, eh.” natatawang sabi niya. 

Napabuntong-hininga siya. So, what’s the deal of all of this? Bakit siya nag-iisip
ng ganito? This is not healthy for him. Nang dahil lang sa isang babae,
nagkakaganito siya? Bakit pakiramdam niya may napakalaking nawala sa kanya?

Tumayo na siya at lumabas ng kwarto habang hawak pa rin ang libro. Sigurado siyang
si Irrah lang ang makakasagot sa lahat ng katanungan niya.

Kinuha niya ang susi ng kanyang sasakyan at mabilis na nagtungo dito. Kailangan
niyang puntahan si Irrah.

Habang nasa biyahe ay kinuha niya ang kanyang cellphone. Idinial niya ang number ni
Irrah para tawagan ito.

[Hello?]

Napasinghap siya nang marinig ang boses ni Irrah na mukhang nagising niya yata.

“Hey.” halos pabulong na sabi niya.

Pagkatapos noon ay wala siyang narinig na sagot mula sa kabilang linya. Muli siyang
napabuntong-hininga. Ibinaba na yata ni Irrah ang tawag. Tiningnan niya ang screen
ng telepono ngunit nakita niyang hindi pa nito ibinababa kaya naman muli niyang
inilagay sa tapat ng kanyang tainga ang kanyang telepono.

“You’re still there, right?” Wala na namang sumagot. “Fine, just listen fucking
carefully to what I have to say because I will never say it again.” Kinagat niya
ang kanyang ibabang labi at nagpatuloy. “I want to see you. Magkita tayo sa school.
‘Wag mo nang itanong kung bakit dahil sasabihin ko lahat sa’yo kapag nagkita tayo
doon. I’ll still wait for you kahit na wala kang balak na pumunta. I know I’ve
ruined your trust for me but let me set things right.”

Wala siyang nakuhang sagot kay Irrah at ito na ang nagbaba ng tawag. Itinigil niya
ang kotse sa gilid ng kalsada at sumandal sa kanyang upuan. Hindi niya alam kung
anong tumatakbo sa kanyang isipan. Nagdesisyon siyang gusto niyang makita si Irrah
pero hindi niya pinlano na magkaayos silang dalawa.

Iniumpog niya ang kanyang ulo sa manibela ng ilang beses baka sakaling matauhan
siya at itigil niya ang kahibangang ito pero hindi ang ulo niya ang kailangan
niyang ipukpok kundi ang puso niya. Matagal na niyang hindi sinusunod ang puso niya
dahil natuto na siya. Naniniwala kasi siyang kapag sinunod niya ang puso niya, wala
siyang patutunguhang maganda at masasaktan lang siya sa huli pero kapag isip niya
ang pinagana niya, madami siyang magagawa at maiiwasan pa niya ang masaktan. Pero
ito siya ngayon, pinipili na namang sundin ang puso niya.

Since his parents died, all he wants was revenge. He never thought about loving
someone. He never thought of holding someone for them not to let go. He never
thought all of these.

Matapos ang ilang minutong pag-iisip ay muli niyang pinaandar ang sasakyan.
Nagtungo siya sa eskwelahan at nag-antay sa labas nito.

Sumandal siya sa kanyang kotse at hindi ininda ang lamig ng panahon. Niyakap niya
ang kanyang sarili habang lumilinga-linga sa paligid, umaasa na dadating si Irrah.
Ngunit lumipas ang isa, dalawa, tatlo at marami pang oras pero wala siyang nakita
ni anino man lang nito.

Napatawa na lamang siya sa kanyang sarili. He waited for five fucking hours for a
girl but he didn’t complain. He’s freezing to death but he didn’t bother to go
inside his car just to make Irrah think that he’s willing to wait.

Narinig niya ang pagtunog ng gate na parang nagbubukas ito kaya naman napalingon
siya. Napakunot ang kanyang noo nang makita si Law na lumalabas galing sa loob.

“What are you doing here?” tanong niya.

Tinapunan siya ng tingin ni Law at ngumisi. “I don’t know.” kibit-balikat na tanong

niya.

“Kailangan mo nang bumalik sa headquarters. Malapit nang maganap ang laban natin sa
pagitan ng mga bampira kaya kailangan mong magpalakas.” puno ng awtoridad na sabi
niya.

Mabilis na nagdilim ang paningin ni Law. Sa isang iglap ay nasa harapan na siya ni
Yuan. Hinawakan niya ang kwelyo nito at marahas na isinandal sa kanyang sasakyan.
Nayupi ang bahagi kung saan tumama ang likudan ni Yuan at napaubo siya ng dugo sa
sobrang lakas ng paghampas niya sa kotse.

“Don’t order me around because I’m not your fucking dog.” mariing sabi niya. “I
don’t care if you’re Cinna’s son. I don’t care if you’re one of the Vampire
Hunters. I’ll kill you when you do a wrong move.”

Idinura ni Yuan ang dugo sa kanyang bibig at ngumisi kay Law. Una pa lang ay ayaw
na niya dito. Who does he think he is? Por que Adamant siya at tinataguriang
pinakamalakas na weapon ng Vampire Hunter ay ganito na siya umasta? Dahil na din sa
ego ni Yuan, imbis na palampasin na lang ang ginawa ni Law ay mas lalo pa niya
itong ni-provoke.

“Just because you have power, you can do all the things you want.” aniya. Hinawakan
niya ang braso ni Law nang mahigpit na halos bumaon na ang kuko niya dito. “Fuck
off, asshole. Don’t act like you’re a V.I.P. Go back to the headquarters and be a
fucking dog that you actually are.”

Lumabas ang itim na aura sa paligid ng katawan ni Law. Ang kulay gintong mga mata
niya ay napalitan ng kulay pula. Mas lalong humigpit ang pagkakasakal niya kay
Yuan.

Kinuha naman ni Yuan ang dagger na nakalagay sa kanyang bewang gamit ang kanan
niyang kamay at mabilis itong itinusok sa balikat ni Law ngunit parang hindi man
lang ito nakaramdam ng sakit. Muli siyang kumuha ng isang dagger at sinaksak naman
sa dibdib ni Law pero wala pa ring epekto.

Binitawan siya ni Law at napaupo na lamang siya sa lupa habang hawak ang kanyang
leeg. Buong akala niya ay pababayaan na lamang siya ni Law ngunit nanlaki ang
kanyang mga mata nang mamalayan niyang ang kamay ni Law ay nakalusot na sa kanyang
katawan.

Muli siyang napaubo ng dugo ngunit mas madami na ngayon. Binutas ni Law ang kanyang
tiyan gamit lamang ang kamay nito.

Narinig niya ang nakakakilabot na tawa ni Law. “I told you, I’ll kill you if you do
a wrong move.”

Napatihaya na lamang siya sa lupa at narinig ang mga yabag ni Law palayo sa kanya.
Muli siyang napaubo at panay ang agos ng dugo mula sa kanyang bibig at pati na din
sa malaking sugat sa kanyang tiyan. Napapikit na lamang siya ng mariin.

“If I have known that this will be my last, then I should have forced her to come.”
nangingiti ngunit malungkot na sabi niya. “I’m the biggest jerk in the world. I
deserve to die like this.”

“Oh, God! Yuan, what happened?!”

Narinig niya ang boses ni Irrah kaya napamulat siya kaagad kahit na hinang-hina na
siya. Nakita niya ang lumuluhang mga mata ni Irrah habang dahan-dahan siyang
binubuhat nito para iunan ang kanyang ulo sa hita nito. Patuloy si Irrah sa
paghaplos ng kanyang buhok hanggang sa maramdaman niyang may tubig na pumapatak sa
mukha niya. Akala niya ay umuulan ngunit luha pala iyon ni Irrah.

“Yuan, sinong may gawa nito sa’yo?” humihikbing sabi niya. Hinawakan niya ang sugat
ni Yuan at wala siyang magawa para gumaling iyon. Marami ng dugo ang nauubos sa
kanya at sobrang laki ng sugat niya. “I’m sorry. I’m so sorry.” Paulit-ulit na
paghingi niya ng tawad.

Ngumiti si Yuan at hinawakan ang pisngi ni Irrah. “Bakit ka nagsosorry? Ako dapat
ang humihingi ng tawad sa’yo. I used you. I hurt you. I deserved all of this. You
shouldn’t cry for someone like me.” Muli niyang ipinikit ang kanyang mga mata. “You
know what, Irrah? It’s too late before I realized my feelings for you. Palagi kong
sinasabi sa sarili ko na hinding-hindi ako mahuhulog sa’yo dahil sino ka ba? Isa
kang bampira. Nilalang na pinakakinamumuhian ko. Pero hindi ko inexpect nang
makilala kita ay naisip kong iba ka sa mga bampirang pumatay sa mga magulang ko.
You have a heart. You cry for someone you love. You have feelings like a human.
Pero isinantabi ko ang lahat ng iyon para lang sa sarili kong kapakanan. At ngayon,
nandito ako, nagsisisi habang hinahabol ang aking hininga.”

Paulit-ulit na iniiling ni Irrah ang kanyang ulo habang patuloy sa pag-iyak.

Nanginginig ang mga kamay niyang nakahawak kay Yuan na nanghihina na. Kung sana mas
maaga siyang dumating, hindi mangyayari ‘to. Kung sana hindi niya pinairal ang pag-
aalinlangan at takot niya, baka naabutan pa niya si Yuan at nakapag-usap pa sila ng
maayos. God knows how she loves him. She’d rather cry because Yuan fooled her than
cry because Yuan is dying.

Umubo na naman ng dugo si Yuan. Wala nang nagawa si Irrah kundi yakapin nang
mahigpit ito.

Hindi na niya mapigilang mapahagulhol. “No, Yuan. You can’t die on me like this!”
sigaw niya. “I’m still hoping that everything will work out for us so don’t just
leave me like this!”

Tumulo ang isang butil ng luha mula sa mga mata ni Yuan habang siya ay nakapikit
ngunit may ngiti sa kanyang labi. “I-I’m really sorry, Irrah. I love you but...this
is the end.” aniya. "Please tell Warren that I'm really sorry and I love him. I'm
really lucky to have a brother like him." muli siyang ngumiti. "Thank you, Irrah.
Thank you for making me happy."

Inilayo ni Irrah si Yuan sa kanya. Parang dinurog ang kanyang puso nang makita ang
nakapikit na mga mata ni Yuan. Pinakiramdaman niya ang pulso nito pero wala na
siyang maramdaman doon.

“No, no, no.” paulit-ulit na sabi niya habang umiiling. Hinawakan niya ang balikat
ni Yuan at marahang inalog ito. “No! Yuan! No!” sigaw niya at muling napahagulhol.
“You can’t leave me! Don’t...don’t do this! Please, Yuan! No! Why...why do you need
to die like this? Why do you need to die without hearing the words I want to say to
you?”
Ikinuyom niya ang kanyang kama at muling niyakap si Yuan na wala ng buhay.

“Yuan, I love you too.” lumuluhang bulong niya sa tainga nito. “I love you very
much.”

Walang tigil sa pag-iyak si Irrah habang yakap ang katawan ni Yuan. Paulit-ulit na
umaagos sa kanya ang mga alaala na magkasama silang dalawa. Kahit na niloloko lang
siya ni Yuan ng mga panahong iyon, kahit na hindi iyon totoo at kahit na
nagpapanggap lang si Yuan noon, naging masaya naman siya. Hinding-hindi niya
makakalimutan ang lahat ng iyon.

“What a tragic scene!” bulalas ni Law habang nakatingin kay Irrah na umiiyak habang
yakap si Yuan na wala ng buhay.

Napatingala si Irrah. “Ikaw ba ang gumawa nito sa kanya?!” sigaw niya.

Muling ngumisi si Law at nagkibit-balikat. “He pissed me off so I killed him.”

sagot niya na para bang wala lang ito sa kanya. “By the way, I came back to check
on him. Naisip ko kasing kung hindi ko siya napatay, babalik ako para patayin siya,
for real pero dahil,” inilagay niya ang kamay niya sa kanyang leeg at gumuhit ng
linya papunta sa kanan. “...patay na siya, I’ll leave now. Bury him for me.”

Mariin na lamang na ipinikit ni Irrah ang kanyang mga mata. Hindi niya pwedeng
ipahamak ang sarili niya dahil sa galit. Alam niyang kapag nilabanan niya si Law ay
siya pa rin ang mabibigo sa huli kaya hinayaan na lamang niya itong umalis.

Kinagat niya ang kanyang ibabang labi at isinakay si Yuan sa kanyang kotse. Siya na
ang nagmaneho at dinala niya ito sa mansyon ng mga Walker.

“Irrah? Why are you with him?!” asik ni Tred habang nakatingin sa loob ng kotse
kung saan nakahiga ang katawan ni Yuan sa may backseat.

Umiling si Irrah at bumuhos na naman ang luha mula sa kanyang mga mata. Nagulat
silang lahat dahil sa naging reaksyon ni Irrah. Ngayon lamang nila nakita itong
nanginginig sa sobrang pag-iyak at halos hindi na makahinga. Agad siyang dinaluhan
ni Jinnah at niyakap.

“H-He’s dead. L-Law killed him.”

Lumapit si Savannah sa may kotse at napatakip sa kanyang bibig nang makita ang
pinsalang ginawa ni Law kay Yuan. Pinipilit niya pa rin sa sarili niya na baka
magbago pa si Law pero mukhang imposible na iyon.
“What’s happening here?” tanong ni Warren pagkalabas niya ng pinto.

Agad naman silang napatingin sa kanya. Wala ni isa sa kanila ang nagsalita. Nagtaka
naman si Warren dahil sa ikinikilos nila. Napatingin siya kay Savannah na nakatayo
malapit sa nakabukas na pinto ng sasakyan. Napakunot ang noo ni Warren nang
mapansin ang pamilyar na sasakyan na nakaparada sa harapan.

“Is this Kuya Yuan’s car?” tanong niya pero walang sumagot sa kanila.

Mabilis siyang lumapit sa may backseat at nanlaki ang kanyang mga mata nang makita
ang walang buhay na si Yuan.

Nanakit ang kanyang lalamunan dahil sa pagpipigil ng luha ngunit sa huli ay bumigay
na din siya.

“Who did this to him?!” galit na sigaw niya. Tumingin siya kay Savannah ngunit
umiwas ito ng tingin sa kanya. Hinawakan niya ang balikat nito at pilit na
ipinapaharap sa kanya. “Who did this?!”

“Law killed him.” at dahan-dahang tumulo ang luha sa mga mata ni Savannah. “Law
killed your brother, Warren. I’m sorry.”

***

Lei/shinkumi's Note: Si Law~ Si Law na naman ang may sala~ XD KBYE. Salamat sa pag-
aantay ng update! 1 Chapter to go plus the Epilogue! Before January, tapos ko na
'tong TPV2. Salamat sa pagbabasa! Love you all! <3

Twitter: @shinkumiLIB

=================

[NOTE] Please Read!

Nakalimutan kong isama ito sa note ko sa last chapter. Gagawan ko ng interview si

Savannah since meron na si Law, dapat meron din siya. Mag-drop lang kayo ng
questions niyo sa comment box tapos ipopost ko ang Special Chapter kapag nakuha ko
na lahat ng tanong niyo.
Gusto ko bago matapos ang story na 'to may interview si Savannah kaya dito ko na
lang isisingit.

So, comment niyo na lang ang mga tanong niyo. Kung gusto niyo, bigyan niyo din ng
message si Savannah. Kung gusto niyo din, magmessage na din kayo sa iba pang
characters. Ilabas niyo na lahat para sa huling Special Chapter para sa story na
'to. I'm giving you the chance to release all your feels. Kung may reklamo kayo,
go. Kung may ayaw kayo, isama niyo na din. Kung anong tingin niyo sa story na 'to,
ilagay niyo. Basta lahat! Hahaha! Okay? Salamat!

Twitter: @shinkumiLIB

Facebook: http://www.facebook.com/shinkumiLIB

TPV Facebook Group: https://www.facebook.com/groups/577520732297400/

shinkumi's stories Facebook Group: http://www.facebook.com/groups/1425628974372072/

=================

Special Chapter: Interview with the Prodigious

Bago ko simulan ang interview at pagsasabi ng mga message niyo, gusto ko lang
sabihin na salamat sa mga nagparticipate! Sobrang dami niyo! Grabe! As in
napanganga ako nang makita ko 'yung 79 comments na puro tanong. OTL. Kinalabasan?
Namaga po ang daliri ko kakatype. Charot charot lang! Ginusto ko 'to kaya kiber
lang. HAHAHA! Anyways, salamat talaga sa mga sumama, nagbigay ng tanong at
questions!

Kung may matarayan man ni Dyosang Sav, /le shrugs shoulders/, no hard feelings,
okay? XD

At salamat nga pala kay Santos Saint sa Facebook. Hindi ko alam ang username niya
dito, eh, pero salamat sa ginawa mong ito.  Thank you very much! Love you! --->

So, we'll start~

Nasa Walker Mansion tayo ngayon at kasalukuyang nasa harapan na nating lahat si
Savannah. Nakacrosslegs pa siya at nakahalukipkip ang mga kamay. Taray!

Hindi ko na babanggitin kung sino-sino ang mga kasama kasi nakakatamad mag-type.
Chos. Basta, kasama naman kayong lahat dito at wala akong itinira kaya hanapin niyo
na lang ang mga pangalan niyo. Okay? Again, let's start. XD
Me: Sav, are you ready?

Sav: Of course. /smiles/

Me: Okay, let's start sa pinakaunang nagcomment: MerleneMercado.

"If bumalik si Law sa dati, kaya mo ba siyang ipaglaban kay Van kung sakali mang
tumutol siya? Anong gagawin mo?"

Sav: I'm sure Dad will understand our situation. Alam kong hindi siya tututol kahit
na overprotective siya sa akin. At isa pa, Dad can't interfere with my love life,
if he does, I'm sure Mom will sue him.

Me: Dito na talaga napapatunayan kung gaano ka-under si Van. /sighs/ Next ay galing
kay LuluDeer1288. May kasamang message ang sa kanya at pahuli pa 'yung tanong niya
so~ here.

"Unnie! Ipaglalaban ko po talaga 'yung lovestory ni Irrah  at ni Yuan. Waaah! Unnie
sige na~~ Buhayin mo na si Yuan~~ Mas mahal ko pa sila kaysa  sa LawVannah huehue
ples unnie ples. Miracles in January--Charot! pero Waah! Irrah&Yuan loveteam parin
ako hmp! Tatanong ko lang po kay Savannah kung ilang beses na silang nag-ano ni
Law. XDD

Sav: Inay Lei, 'wag mong buhayin si Yuan.

Me: Hahaha! Bakit naman?

Sav: Sabi niya mas mahal niya ang loveteam nina Irrah at Yuan kaysa sa LawVannah,
eh. /nagtaray/ Anyways, dalawang beses pa lang kaming nagsesex ni Law at kung
babalik pa siya sa dati, baka makailang beses kami. /smirks/

Me: Anak talaga siya ni Van. /sighs again/ Sunod ay galing kay HiRanSsi.

"Kung sakali bang magbago si Law, babalikan mo siya?

HAHAHAHAHA. Pero unnie, wag mong bitinin yung laban at ending ha? Mas masaya kung
satisfying  tapos may happy ending. Tapos, buhayin mo na din si Cross ha? HAHAHA.
Tapos pabalikin mo na din si Van at Kisha sa Pilipinas. Tapos pati si Yuan ,
buhayin mo na rin para hindi malungkot si Irrah. HAHAHA. Mwah! :*"

Sav: Syempre naman babalikan ko siya. Mahal ko, eh.

Me: Naks! Btw, as for her message, pag-iisipan ko 'yang mga sinabi mo. HAHAHA! Next
na, at galing naman kay InternetMonsterxo.
"Anong gagawin mo pag bumalik si Law sa dati, papatawarin mo ba siya sa kabila ng
pagpatay niya sa mga inosenteng tao ang gagawin niyo bang bampira si Yuan para
mabuhay muli at pag ginawa nyo yun, matatanggap mo ba siya para kay Irrah kahit na
kabilang sya sa mga vampire hunter?"

Sav: If you love someone, you're willing to forgive him for every mistake that he
did. Sa case kasi ni Law, umaasa pa rin akong babalik siya sa pagiging Law na
minahal ko noon. Para sa sunod mong tanong, hindi ko iyan masasabi. Yuan causes so
much pain to Irrah and I don't want it to happen again. 

Me: Hmm, next question from ChelseaJewel13.

"Savannah. Sino pipiliin mo si Van o Law? kung sakaling kailangan mong mamili."

Sav: I don't want to choose between them so I'll choose myself. /smirks/

Me: Playing safe 'to! Okay, next from plummyxx.

"SAVANNAH, ANONG GAGAWIN MO PARA BUMALIK SA DATI SI FAFA LAW? OMG! PENGE ULIT
AUTOGRAPH ANG GANDA MO SOBRA! HUHUHUHU. JABSIANSJJA."

Sav: I'll love him forever. Autograph? Later na lang, tapusin na muna natin ang
interview. Sabi mo, ang ganda ko? Well, I know right! /flips hair/

Me: Kaloka! Feeling celebrity! Dinaig pa ako! Hahaha! So next na~ From Cherriebumm.

"Igigiveup mo na ba si Law?"

Sav: I want to but I can't so NO.

Me: Give up mo na kasi tapos akin na lang si Law. /pabulong/ Next from Ruffuh.

"Sav, what is reality?

WALA NAITANONG KO LANG HUHU. Labyu <3"

Sav: Reality is when you're living in a world where you can experience both pain
and happiness.

Me: May tanong ulit si InternetMonsterxo. 

"SAVANNAH ILANG BESES KAYONG NAG 'YOU KNOW' NI LAW? HAHAHA XDD ;)) caps yan para
intense, ang ganda mo, labyuuu :*

Sav: Two times.

Me: Next from CRus_11.

"At dahil paulit-ulit na ang tanong nila na kung aayawan mo na ba si Law o hindi XD
Pwede bang ako na lang mahal mo? :* pfft-hahahaha XD P.S. Babae talaga ako XD

Sav: Oh my God, may natomboy na sa kagandahan ko. Ibang level na talaga ako. /flips
hair/

Me: Mana-mana lang 'yan, sa akin at kay Kisha. Charot. Next! From Darling-

20. Message ito para sa'yo, Sav.

"SHIT,!! I like the way you are Vannah your so damn cool nagpapakatatag ka para sa
lahat ng mahal mo! wala akong masabi sa ganda mo parehas tayo. damn! >.<"

Sav: Well, thank you. Hindi na ako nagtaka, nakakaspeechless naman talaga ang
kagandahan ko. /laughs/

Me: (napailing na lang) Next from mentallydamaged11.

"Savannah. Anong feeling na maging maganda, matalino at the same time powerful? :3

Sav: I feel amazing.

Me: Next galing kay LynneDoll. Medyo madami 'to, may questions din siya para sa
ibang character pero kay Sav muna.

"Savannah marami akong katanungan sayo, unang-una kaya mo bang isuko ang lahat para
kay Law na kasalukuyan ng naulol kahit na ang kapalit nun ay ang pamilya mo?
Pangalawa, rate mo ang kagandahan mo at i-recommend mo naman ako sa mga gwapo mong
blood sucking friends CD and lastly, if happy ever after didn't exist and your
happy ever after is Law at ang pamilya mo. Anong gagawin mo if nawala si Law. Pero
ang kapalit naman nun eh happiness ng pamilya mo at kapayapaan sa mundo."

Sav: Woah, what a pain. /sighs/ First, never magiging kapalit ang pamilya ko sa mga
mangyayari kasi hindi naman sila involve sa prophecy ko. It's all between me and
Law. Second, hindi na maii-rate ang kagandahan ko kasi sa sobrang ganda ko, wala
nang makapagsabi kung gaano kahit na ako. /smirks/ Pangatlo, my vampire friends are
all taken. Sorry. /shrugs shoulders/ I don't believe in happy every after and Law
isn't my happy ever after, he's my lifetime pain and happiness. Kung mawala man si
Law, I'll understand. Mahalaga din sa akin ang pamilya ko at ang mundo na
ginagalawan ko kaya kung mawala man siya, then so be it. Iiyak ako, magmomove on,
ganoon lang naman, 'di ba?
Me: May tanong din siya kay Law kaya may mga telepono tayong bukas para tawagan
sila. Ang gara, 'di ba? HAHAHA. So, nasa kabilang linya na si Law.

Law: What do you want? Who is this?

Me: Kahit ako, hindi na niya maalala. /cries/ Anyways, may tanong

si LynneDoll sa'yo kaya makinig kang mabuti kung ayaw mong pugutan kita sa ending
ng story so ito na~

"Law pwede ba kitang sapakin kasi nakakagago ka na eh. Pero seryoso talaga, kailan
ka pa ba titino? Paghuli na ang lahat? Pagpatay na ang mahal mo? Pagnangyari yun
mabaliw ka sana nang natauhan ka."

(Nakaloudspeaker para madinig ng lahat. Chos. Feel na feel.)

Law: What the fuck is she talking about? Sino ka ba? You fucking disturb my sleep
just because of this fucking questions. Do you want me to rip your head off?
/ibinaba na ang tawag/

Me: Hindi natin makakausap ng matino si Law. /cries/ Sunod na tanong niya ay para
naman kay Yuan at dahil deads na si Yuan, walang sasagot ng tanong niya pero
isasama ko na din.

"Sinong mas gwapo ikaw, si Law o Warren? at bakit? Pagnaging bampira ka na, kaya mo
bang tanggapin ang sarili mo? last na to. Ba't ang gago mo kay Irrah dati?

Me: Next na tanong niya ay para kay Cinna na nasa kabilang linya na ng telepono.
Oy, Pareng Cinna, ito na ang tanong~

"Kailan ka pa machuchugi tanda?"

Cinna: Ikaw muna ang uunahin ko, bago ako. /sabay baba ng telepono/

Me: Hala! Target ka na ni Cinna! So next from ShinBooKin.

"Savannah ngayong alam mo na na mahal ka ni Warren sino ang pipiliin mo? Si Law o
si Warren? Mahal mo o mahal ka? lab youuuuu vannahhhh."

Sav: Matagal na akong nakapili between them. I chose Law because I love Warren as
best friend. Mahal ko o mahal ako? I choose 'o'. Love you too.

Me: Sunod from darkgirl_nilcie.
"Ate Savannah kung di na bumalik si Law sa dati at nakalimutan ka na niya ng
tuluyan. Bibigyan mo ba ng chance si Warren na palitan si Law sa puso mo?? or if
ever na maging tao ulit si Cross mamahalin mo ba siya tulad ng pagmamahal niya
sayo?? and lastly Paano pagnabuntis ka dahil kay Law? Paano na yung babae niyo pag
nakalimutan na niya kayo?? Hihi..Im o Tsuruu maraming tanong.. >.< 

wala bang interview ng Archer Brothers...Itatanong ko sana sa kanila kung may isa
silang kapatid para sa akin.. XD wahaha..yun lang.. TPV 1 and 2 is <3 <3 I love you
Nay Lei.. Whoo"

Sav: We're best friends and I made it clear to him na hanggang doon na lang kami.
There's no chances to be given dahil nga hindi na kami lalampas pa sa pagiging
magbest friend. Kung maging tao man si Cross, mamahalin ko siya bilang isang taong
malapit sa akin, hindi in a romantic way. We have our closure. Wala nang lalagpas
pa doon. And lastly din, kung mabuntis man ako, I'll raise him/her without Law kung
sakaling hindi niya kami maaalala.

Me: Para sa message mo. Try kong gawan ng interview ang Archer Brothers kaya wait
niyo na lang ang announcement ko. I love you too! So next question
from Gladyyyyys. Unang message niya at tanong ay para kay Yuan so isasama ko na
lang din kasi deads na si Yuan.

"Para kay Yuan! Hoy gumising ka! Huhuhuhu. Pinaiyak mo na si Irrah papaiyakin mo na
naman?! Bangon bilis! :( HAHAHAH"

Me: Para kay Cinna naman ang sunod so ito na. Oy Pareng Cinna na ulit~

Cinna: Goddamn it! What now?!

Me: Chill! Question lang from Gladyyyyys.

"Para kay Cinna! Hoy Tanders, its time to say babyers! HAHAHAHAHAHAH"

Cinna: You'll say goodbye first. /ibinaba na ulit ang telepono/

Me: Next para kay Law. Huhuhu! Susungitan na naman niya ako. OTL.

"Para kay Law! Hoy Law, ha! Untog kita dyan! Gising gising rin pag may time.
Kakampi ka, okay?"

Law: Fuck off. /ibinaba din ang telepono/

Me: Ito na, para kay Savannah.

Sav: Oh God, sa wakas! I hate waiting!

"Para kay Sav! Hi. Hehehe. Di po ako papalag. Ikaw na Dyosa. HAHAHAHAHAHAH kaya mo
yan! Wag mo biguin si Papa Van!"

Sav: /smirks/ Buti naman alam mong ako ang Dyosa. Hahahaha!

Me: May pahabol na tanong si ShinBooKin. 

"Atsaka kung si Law ang pipiliin mo pwede bang akin na lang si Warren?
Puhleaseeee...P.S. Ang ganda mo. Pwede penge?"

Sav: Hindi mo dapat tinatanong sa akin 'yan. I don't own Warren kaya dapat sa kanya
mo 'yan itanong. /smiles/ And I know right! But sorry, madamot ako. Baka mabawasan
ang ganda ko, eh.

Me: Hahahaha! Sunod galing kay RoyalBloodVamp88.

"Savannah, alam konjg mas matimbang sa puso mo si law. Pero please, akin ka na
lang. Joke. Ipaglaban mo feelings mo kay Law. Alam kong may natitira pang mabuting
kalooban si Law. Oh dba? Ginawa niyo na nga ulit yun ni Law dba? *winks* Eto tanong
ko, kaya mo bang patayin si Law kung matutuloy na yung War? And that time, nalamon
na ng kademonyohan si Law? Would you sacrifice?"

Sav: I'm not giving up. Don't you see? I'm always fighting. All I do is to fight
kahit na masakit para sa akin. Hanggang ngayon umaasa pa rin akong babalik si Law
sa dati pero kung kailangan kong kitilin ang buhay niya para matapos na ang lahat,
gagawin ko masakit man para sa akin. I'll sacrifice my own happiness para lang
maging maayos na ang lahat.

Me: Aruuuy. Next from Retsuu. 

"Ate Savannah, anong pipiliin mo? Yung taong mahal mo, o yung taong mahal ka?
Bakit? :)"

Sav: I'll choose 'me' who love myself.

Me: Hahaha! Next from SweetPamie. 

"Maganda ba ang magiging ending nang love story ninyo ni Law? :)

ibalik mo Yuan miss authorrr! puhpleasee :)"

Sav: Hindi ko masasaba iyan dahil wala sa akin ang desisyon kundi na kay Inay Lei.
Me: Tama! At ayokong ibalik si Yuan. WAHAHAHAHAHA. Next ay pahabol
ni RoyalBloodVamp88 ulit. Message niya para sa mga characters so ito na~

"Law: Hoy! UWAAHHH! :'( Wag kang magpadala sa kasamaan. Gagawa pa kayo ng mga
babies ng Vannah mo oy.

Warren: Mahirap mag move on. Lalo na't mahal mo talaga siya. Oo, na bestfriend
zoned ka ni Savannah pero mas mabuti na rin yun kaysa naman aasa ka sa wala. Wag
mong ikulong sarili. Learn how to set free. Marami pang babae dyan. Nandito pako.

Blade and Jinnah: Ang kyut niyo. Nagbabangayan pa kayo. Naks! Kayo din naman
magkakatuluyan. I like Blade for you Jinnah. <3

Irrah: Convert mo nalang kaya si Yuan? Ayan na eh. Inlab naman pala si Yuan sayo.
Let's see how a monster love his angel. <3 Nakseu.

(Nasa phone sila. Take note.)

Law: ....

Warren: Uhh, don't worry nakamove on na ako. Tanggap ko na ang kalalabasan ng lahat

so...salamat na lang sa payo. /smiles/

Blade: ....

Jinnah: I know! Cute namin 'no? Ganun talaga! Cute ako, eh! Hahaha!

Irrah: I don't know what to say.

Me: Oh, next na next na~ From CallMeKeesh. 

"Vannah, sino sa tatlo? Cross, Law o Warren HAHAHAHA! Akin nalang si Cross please.
Crush ko na siya simula sa book ni Kisha at Van eh magka-pangalan pa kami ng nanay
mo HAHAHAHAHAHA!"

Sav: They're all precious to me so I won't choose to be fair. Paano ko ibibigay si

Cross sa'yo? He's inside the scythe? Hahaha!

Me: Next~ otakunins.

"Vannah kung sakaling hindi talaga magbabago si Law at talagang kakalabanin mo siya
sa war ibibigay mo ba ang lahat ng lakas mo para ma patay siya kasi yun ang dapat
or pababayaan mo nalang siya na patayiun ka kasi mahal mo? At kung sakaling napatay
mo si Law at sa huli nalaman mong preggers(buntis) ka. Anong gagawin mo? Willing
din si Warren maging ama ng baby mo. Tatanggapin mo ba ang alok niya at mamahalin
mo narin siya?

PS:Sorry ang taas pero keri mo yan ate Vannah ang gorgs mo kaya xD"

Sav: Yes, I'll fight him with all I've got. Kung kailangan, hindi ko paiiralin ang
pagmamahal ko sa kanya. Kung nararapat, papatayin ko siya gamit ang sarili kong mga
kamay para lang maging maayos ang lahat. God, hindi ako buntis. Marami yatang nag-
a-assume na buntis ako? Oh well, kung willing si Warren na maging ama ng magiging
baby ko kuno, hindi ako papayag. Ako ang magpapalaki sa anak ko ng mag-isa. Kaya ko
na iyon because I'm awesome. /smirks/

Me: Next from 1Dkathniel.

"Vannah kung papipiliin ka ng isa sino kanila warren at law ang pipiliin mo?
Bakit?"

Sav: I'll choose myself.

Me: Haha! Next from JamieeeBlue.

"Ate savannah, ihuntog mo na lang ng bonggang-bongga ung ulo ni law sa pader baka
sakaling makaalala na sya ulit. Sabi nga daw nila, kung hindi mo 'to makukuha sa
santong dasalan, edi idaan na lang sa santong paspasan. xD lol! Peace po kayo kuya
law! :) Pogi ka par in kahit anong mangyari. xD"

Sav: Sure, gagawin ko 'yang payo mo baka effective. Hahaha!

Me: Sunod galing kay HottiePrincessV.

"Ate Sav, nakakatomboy ka alam mo yun? I luv ur personality sooo much and I love
the way you act and cuss. Ang hard mo pramis! Tsaka isa sa ka dahilan kung bakit
nagdududa ako sa pagkatao ko...DEJK lng! Syempre straight ako hahahaha!! Girl crush
kita. Penge naman ng kahit katiting lang ganda pwede?? Lahat kasi sinalo mo kaya
wala ng natira sakin eh :D

Question for Sav: How can you say that you love Law? At hanggang saan ang kaya mong
isakripisyo para sa kanya?

Yuan! Gumising ka oy! Kung kelan ka nagtapat ng nararamdaman mo dun ka pa

mamamatay! :D Matatanggap ko pa sana kung namatay ka nung una pa lng eh, kaso hindi
dahil napamahal na rin ako sa loveteam nyo ni Irrah! Kung di ka gumising aagawin ko
tlaga si Irrah sayo pramis! :3
Sav, pasabi sa tatay mo crush ko sya hahahaha!"

Sav: Iba na talaga ang kagandahan ko. Pati kababaihan ay nahuhumaling na din

sa'kin. HAHAHA! Sorry, gaya ng sabi ko kanina, hindi ako namimigay ng ganda.
Ayokong mabawasan ang ganda ko. HAHAHA! As for your question, hindi naman siguro
kailangan ng reason kung bakit o paano basta mahal na mahal ko siya. Kung
kakailanganin, isasakripisyo ko ang buhay ko para sa kanya. At para naman sa
message mo for Dad, makakarating 'yan. Hahaha!

Me: Pasabi din kay Van miss ko na siya. Charot. Hahaha! Next from atinz_19.

"Savannah... I'm begging you, buhayin mo si Yuan, gusto ko may partner lahat. Happy
lovelife,happy life..please!...pretty please!"

Sav: I have no right to decide about that matter. Si Inay Lei ang may control ng
lahat ng nangyayari. It's up to her kung bubuhayin niya si Yuan sa story na 'to o
hindi.

Me: Kaya nasa akin ang desisyon. HAHAHA. 'Wag kayong mag-alala, pinag-iisipan ko
pa. Next galing ulit kay LynneDoll, pahabol niya.

"Last hirit na to Savannah ganda. Kung sakaling maanakan ka ng sampu ni Law..

Pwede mo ba akong i-match sa future baby/babies mo.. hohohoho.. xD Titignan ko kung

makakalusot lang."

Sav: I want a better future for my children. Sorry.

Me: Hahahaha! Next from DOsooyeol~

"Sav... naka move on kana ba ng buong buo kay cross at ano ang kaya mong gawin para
kay law?"

Sav: Yes, nakamove on na ako. I'll do everything for Law.

Me: Next galing kay shinigamiElayiiee_00.

"What is the feeling to be a vampire- human ate Sav??.....and did you already moved
on after all that happen?...kung di adamant si kuya law...papakasal ba kayo???!!!!
ahahah salamat..."

Sav: Uhh, I'm not a vampire-human. Wala nang dugong pangtao ang nananalaytay sa
akin dahil naging bampira na din si Mom kaya naman ang dugo niya ay purong dugo na
ng bampira. Hindi ko pa masasabi na nakamove on na ako sa mga pangyayari lalo na sa
case ni Law pero kakayanin ko. Hindi ko rin masasabi na magpapakasal kami.
Complicated pa masyado ang mga bagay kaya...I think it's...nah.

Me: Sunod galing kay nickbabz.

"Savannah, what if mabuntis ka ni Law, anong magiging reaksyon nya."

Sav: Oh, that won't happen. At sa tingin ko, dapat sa kanya mo itinatanong iyan
dahil hindi ko alam ang sakaling magiging reaksyon niya.

Me: Question from ThatieStylesGarfield.

"Savannah, kaya mo bang ibigay sa akin si Law? Ajuju, kay Warren ka na ulit
pleaseeeee! *puppy eyes* Djk, ito talaga ang tanong. Savannah, kaya mo bang i-take
risk ang buhay mo, kapalit kay Law?

Huhu, sagutan mo plith. Char."

Sav: Kung kailangan, oo.

Me: From MIKAY000777.

"Paano po kung dumating yung time na hinanghinang si law and only can heal him is
your blood. Are you willing to give your blood to law even it can cause you to
death ? Why ? ......If you gonna choose who is it law, warren, or
cross ??...Desribe them what they are to you..... To author sana po mapili niyo ang
aking tanong because ito lang po ang bumabagabag sa akin pag binabasa ko ito. THANK
YOU..... :*"

Sav: Ibibigay ko sa kanya ang dugo ko kung alam kong hindi na siya masama. Pero
kung uubusin niya ang dugo ko bilang Adamant na walang awang pumapatay, I'll let
him die kahit na sobrang sakit para sa akin. Hindi ako pipili between the three of
them. Lahat sila ay mahalaga sa akin. At kung idedescribe ko sila isa-isa, I'll
start with Law, well, at first he is the most annoying guy I've ever met pero
masaya ako kapag kasama ko siya. He brought so much happiness to me. I love him.
About Warren, masaya ako dahil nakilala ko siya. He's my best friend. Siya ang
nakasama ko kapag mag-isa ako o kapag malungkot ako. He never leave my side. At
lastly, Cross, I'll forever be indebted to him. A simple thank you is not enough to
thank him for all the things he have done for me. He's very dear to me.

Me: Next from TwilightSleep.

"Savannah, kung sakaling 'di namatay si Cross, sinong pipiliin mo? Sya o si Law.

Miss Author, sana po magkaroon ng exposure sina Van at Kisha sa last chapter o sa
Epilogue. hehe...miss ko na sila! SUPER!!! ;)"
Sav: I'll still choose Law.

Me: Pag-iisipan ko. /smiles/ Next from -galaxylia.

"Wah! I have a question! hihihi~ ^^ Paano kung may kapangyarihan ka na magkaron ng

katulad kay Victoria Cray, that you can resurrect one person, at nanganganib ang
buhay ni law, na tuluyan nang nalason ang sistema pero minahal at minamahal mo
parin, at si warren na walang gawin kundi ang intindihin ang sitwasyon mo at
nandiyan lagi sayo para damayan ka. Sino ang bubuhayin mo? I know that this two
guys are important for you but I just wanna test you feelings.

Would you take the risk to die, because you can't...you just can't let him die and
you're still alive?

at paano pag nabuntis ka ni Law? at nalaman mo yun bago mangyari ang takdang araw
para sa malaking labanan ulit between vampires and vampire hunters, sasabihin mo ba
sa kanya? o papatayin mo parin siya kahit siya yung ama ng batang nasa sinapupunan
mo? at hahayaan mo nalang yung batang lumaki na ikaw lang ang kinikilala? would you
dare?

dami ko bang tanong? hahaha. sorna! ^^~ savannah! tulungan mo ko kay blade hahaha.
crush ko siya XD"

Sav: I will resurrect Warren instead. That situation will be hard for me pero kung
wala na din namang pag-asa si Law at magiging threat na siya sa buong district,
wala na akong magagawa kundi ang hayaan na bawian siya ng buhay. Masakit iyon,
sobra, pero mas kailangan iyon ni Warren. Kung ibubuwis ko ang buhay ko para kay
Law, sisiguraduhin kong nagbalik na siya sa dati para maging worth it ang gagawin
ko. Kung mabuntis ako ni Law? Oh, that would be...Hahaha! Wait, kapag nangyari
'yun, sasabihin ko sa kanya hindi para baguhin ang isip niya, sasabihin ko sa kanya
kasi may karapatan siya. Kung anoman ang kalabasan, that would be it. Wala na akong
magagawa. At sa huli mong message, I can't help you. I want Jinnah and Blade
together.

Me: Sunod ay galing kay kaelazzzz.

"1.) Hey Savannah! I'm Kaela of CNN New York (charot!) so what can you say about
your situation with Law, kamusta na ang Status ninyo?

2.) Anong gagawin mo sa Archer Bros pag sinabi nila kay Van na wala na ang iyong
virginial?

3.) Bakit mas sweet ka kay Ma'am Kisha kesa sa sapatos mong Ama?

4.) Pano kung ang tanging paraan upang maibalik si Law sa normal is ang puso mo
ibibigay mo ba?
5.) Nagkakagulo na sa lahat ng district dahil kay Law gusto na ng mundo yep mundo
hindi sambayanan ah? na makita si Law na pinapatay harap-harapan what will you do
to prevent that?

6.) Any words for Warren?

7.) Pano mo kakausapin si Irrah lalo na't mukhang broken na broken siya ngayon?

8.) Mahal ka nga ni Law pero anong idea ang meron ka na sa tingin mo it can help
yah to unleash his inner self?

9.) Daldal ko ba? Mana ako si Mommy mo eh!

10.) sinong mas gwapo Daniel Padilla, James Reid, Law, Van. Lolo G or Warren bawal
pabalang na sagot ah?"

Sav: One, status? Complicated. Two, hindi nila sasabihin iyon kay Van. It's too
personal. Three, I'm Mama's girl. Four, yes, I'll give it to him. Five, I won't let
that happen, I'll be the one to kill him secretly kaysa ipakita sa buong mundo ang
pangyayari. Six, thank you and I love you (as best friend). Seven, I'll give her
time to be alone. Eight, I don't know how. Nine, Yes, you are. Ten, Law, Van, Lolo
G and Warren.

Me: Ang sunod ay galing naman kay CrimsonCrinkles.

"WAAAAAA ANG DAYA WAIT HINDI PA AKO NAGBABASA NG LATEST UPDATES HUHU BUSY AKO KAY
POPE PERO OMG SASALI AKO DITO OMG DI PWEDENG HINDI AKO KASAMA SA INTERVIEWWWW
WAAAAAAA OY SAVANNAH MAY TANONG AKO OMG "MAGKAKAANAK BA KAYO NI LAW AT MAGIGING
BIDA NG TPV3? HAHAHAHAHA TSAKA "PWEDE BA AKIN NALANG YUNG SCYTHE MO? ARBOR.
CHAROT!" XD OKAY SIGE MAGBABASA NA NGA AKO LOL"

Sav: Depende, kung nakapasok ang sperm niya sa egg cell ko. HAHAHAHA. Oh, God, what
am I saying? Pero seryoso, depende iyan kay Inay Lei kung anong plano niya. About
sa scythe? Pag-iisipan ko. HAHAHAHA. Charot lang din.

Me: Sunod kay Nicole0219. 

"Vannah kung buntis ka ano name ng baby ( state if boy or girl and name )"

Sav: Bakit parang karamihan sa inyo akala buntis ako? Hindi ko masasagot iyan.
Hindi naman ako buntis. Hahaha!

Me: Next from JungLeeHyoWoo06.
"Savannah, paano kapag kailangan mong patayin si Law papatayin mo ba? Do you need
to do that or just spare him your mercy?"

Sav: Kapag hindi siya nagbago, wala akong magagawa kundi ang patayin siya para na
rin sa ikabubuti ng marami.

Me: Ohh, next from Mysterious_Athena. 

"hi gorgeous Savannah :) kaya mo bang mamili between warren and law? would you risk
everything for the one you love? Pero sino mas matimbang sa kanilang dalawa, warren
or law? Hope you answer this..."

Sav: Hello. /smiles/ I won't choose. Why would I choose? I love them both but I
love Warren as best friend and Law as my boyfriend. I can risk everything for them.
Sinong mas matimbang? Sorry, I don't know their weight.

Me: Hahaha! Ganyan din ang sinagot ni Van noong tinanong siya kung sino ang mas
matimbang kay Jullia at Kisha. Like father, like daughter. Okay next
from annperialila.

"i don't want to ask question...coz still i want law for vannah...im hoping that
Law will remember his lost memory where he love vannah...but what ever happened in
the end ill understand coz ur the author..& i admire the way you wrote a story esp.
this vampire genre. hope u cud write more amazing vampire story. well done!!!"

Me: Oh, thank you! Well, next ay galing kay primozayn. 

"Hi Ate Sav! You said sa last last chapter na simula ngayon, magkalaban na kayo ni
Law. And Paano kung dumating yung araw na magkakaharap na kayo then kelangan mo sya
patayin for the sake of your clan, gagawin mo ba? Kahit alam mo pa sa sarili mo na
sobra mo pang mahal si Law?

AND! last, kaya nyo bang buhayin si Yuan? tapos gawin syang vampire like tiffany,
Vampire Hunter turns Vampire. Ang astiiiiiiiiiiiiiig nun.

Hi Ms. Author :) Sana po biglang umeksena sina Van sa epilogue :D miss ko na sya.
namimiss ko na yung crush ko :'( :'("

Sav: Hi! Kung kailangan ko siyang patayin para sa ikabubuti ng lahat, gagawin ko

kahit na mahirap. At alam kong makakabuti din sa kanya iyon. I'm not sure about
Yuan. The damage is severe and we don't know if we can save him.

Me: Hahaha! Pag-iisipan ko naman 'yung message mo. Okay next from Jazzymuffins.

"Hi Vannah. May namumuo ba na galit sa puso mo dahil sa ginawa ni law na pagpatay
nang Kahit sino? at mahal mo pa ba siya gaya nang dati? Hekhek."
Sav: Hi! Wala akong galit kay Law dahil alam kong kaya niya nagagawa iyon dahil sa
pagiging Adamant niya. Kahit anong mangyari mahal ko pa rin siya.

Me: Next from meratotx. Mahaba-haba 'to. Hahaha!

"YEHET! Chance ko na itu! ngaun lng ako nakapagcomment ulit..lechugas na internet

at ayaw ipost ang comment ko from the previous chapters kaya silent reader tungkol
peg ko...

Questions:

Savannah: ATE SAVVVVVV!!! Hahahaha! In the previous chapter, it said na magkalaban

na daw kau ni Law mo, ano gagawen mo? susundin mo ba kng ano nakalagay sa propehcy
ninyo? o mas uunahin nyo ang puso nyo tulad ng nangyari kay Papa Van? kse medyo di
sya umayon sa prophecy nya dati ehh... at tska, pwede pahug? hihi! idol ko kayo
ehh! T^T ang astig nyo kse! *twinkle eyes* hihi! girl crush alert! hahaha!

Warren Fafa warren! pakiss at pahawak sa abs? hihi! charaught! hahaha! eto serious
na... since nabestfriend zone ka ni Ate Sav, sakin ka nlang... ahy! hahah! eto na..
promise... Moving on is hard... pero Thats Life, Fafa warren... wag mo ikulong ang
sarili mo sa isang tao... minsan tlga kelangan naten maranasan ang mga bagay na di
naten inexpect na mararanasan naten.. pero dont worry.. nandyan lang ang taong para
sau... malay mo ako yun? hahah! jokelng....bka patayin ako ni Ate Sav. *glances at
ate sav* haha, peace, ate!

Irrah: Unnieeee~ *twinkle eyes again* hihi! ang kapwa kong bookworm! hahaha!
iconvert mo nlang si Yuan urlabs! jusme! lalabs ka pla ehh! panira lng tong nangyar
lay Law! hehe! anyways... buhayin mo nlng si Yuan! tame his cold heart! make the
leon be tamed by the sheep. hihi! kyaaa! nakakatomboy kau! nakakainis! huhu! T^T
pwede pahug din? huhu!

Law: HOY! Lalaki! jusme ka! kng di lng para kay ate Sav, matgal na kitang
hinambalos sa dingding... pero si ate sav nlng gagawa nun, haha!

Blade: Kuya! isa kapa! huhu! wag kang maging cold, kundi sasapakin kta! haha,
anyways... pwede paturo tungkol sa powers mo? *pleading eyes* ang astig kseee!
hihi!

Jinnah: Kyyaaaa! Unnie! pahug! T^T hihi! matanong ko lng... paano mo napaamo sau
yang lalaking yan? *points at Blade* hahhaah! the more you hate, the more you love
ang peg nyo ahh? hahaha xD

okay! yan lng! haba no? haha."

Sav: Buti alam mong mahaba ano? Hahaha! Kakalabanin ko si Law. I don't care about
the prophecy. Kung anong mangyari, eh, 'di mangyayari. /lumapit kay meratotx at
niyakap/

(Nasa phone.)

Warren: Sorry, hindi available ang labi ko at abs ko. Tanggap ko na naman na hindi
ako ang para kay Savannah. I'm not in pain anymore. I'm happy that we're still
bestfriends right now.

Irrah: Sorry, I don't want to talk about Yuan right now. And sorry again, I can't
hug you. I'm on the phone.

Law: .... 

Blade: I'm not cold, I'm hot. Bye.

Jinnah: Waaaah! Sorry, 'di kita mayayakap, eh! Mahal lang talaga ako ni Blade kaya
ganon. Hahaha!

Me: Okay, dahil tapos na, next na. HAHAHA! Next from FreeeyYan.

"Hi Ate Savvv. Kakayanin mo po ba patayin si Law? Huhuhu. wag naman sana. Sayang
ang Future nyo.

Hi miss A. keep up the good work. Fan nyo po ko. XD palibhasa pareho tyo maka
Trafalgar law. XD Nandito lang po kami para suportahan ka."

Sav: Kung kailangan, yes.

Me: Hi! Salamat! OMG! Asawa ko si Trafalgar Law. HAHAHAHA! K, next

from triciatricz12. 

"Haih, Savannah pano na ang Love story nyo ni Law, kung Adamant sya, It's
complicate n ba, ang status nyo?"

Sav: Actually, it's too complicated.

Me: Next from fucszhia_viopink.

"ate sav, kung dadating sa point na sasaktan ni law ang mga mahal mo sa buhay, at
humingi sya ng tawad, would you forgive him?

hiii miss author!! mahabang time din akong nanahimik and hindi nagparamdam, kasi im
certified #lawvannah shipper, and sa mga nagdaang chapter ay kinakabahan ako dahil
feeling ko makakabog ang loveteam nila. naaalala ko pa nun kung panu ko pinilit ang
classmate kong ilagay sa library niya sa wp ang tpv nung mga times na wala akong
phone... tapos pag naguupdate ang tpv, sinasabi nya sakin. tapos yun, one day prang
ayaw kong magbasa muna kasi yun nga, haaayyyy.... paulitulit na ako.... so yun, i
just wanna say na ang galing galing mo po! naaapektuhan talaga ng tpv ang buhay ko,
naging part na sya ng life ko... mamimiss ko po sila law, blade, tres, trey, tred,
warr--.. ok lahat ng lalaki, so lahat!!! mamimiss ko po sila!

dear ate sav, please forgive law for all his kastupidity-han... nilamon kasi sya ng
halimaw eh, tsk... so yun muling ibalik ang tamis ng pagibig, sayang naman ang
inyong nakaraan...

blade,,, simulang simula palng, hindi ko pa kilala ang lahat ng character ng tpv,
mahal na kita!!!!!

warren,... move on mern! uso yun!!! hehehe... ^___^v.... thank you for loving
savannah sa kabila ng lahat, pero kasi youre not law...

sydney...... youre so nakakainis! kasi maka-lawvannah ako, pero, MEDYO nakakarelate

ako sayo... but still... I HATE U! hmp!

jinnah... akin si blade! hmp!!!!

cross.... buhay ka pa ba?? well i dont care kung buhay ka pa o patay na,... alam mo
bang muntik muntik nang malihis ang sinasakyan kong barko? pedo ka kasi!!!! hmp!
pero muntik na akong maging cross-savannah... kasi diba bata palang love mo na sya,
kaso youre duwag! you didnt make paglaban sa love mo, ang isa pa love mo yung
mother nya... duhhh~~~ so yun... lawvannah parin!!!

law... law... law... waaaaaaaaaaah!!! i will miss you!!!! i love you very much!
pakatino ka ah! love savannah again... kahit na nakalimot na yang utak mo, sana
naman gamitin mo ang puso mo.... geez...

byieeee!!"

Sav: I will because I love him too much.

Me:  Hi! Maraming salamat! Hindi ko alam ang sasabihin. Hahaha! Thank you talaga~
Love you! So next from DewxaDyosa. 

(Sa phone ulit.)

Blade: Well, thank you.

Warren: Sinong may sabing 'di pa ako nakakamove on?

Sydney: I hate you too.

Jinnah: Gusto mong mamaalam ng maaga?

Cross: (from the scythe) I don't give a damn. Bye.

Law: .....

"Hai ate Sav :) tanong kulang po kung, bubuhayin nyo pa po ba si yuan para maging
isang bampira?"

Sav: Hindi ako ang magdedecide ng matter na 'yan.

Me: Next from Kochibashki. 

"Ate Kier, paano kung nalaman mong Adamant si Law, would you still love him?"

Sav: Nung last last last (?) chapter ko pa nalaman na Adamant si Law. At nasa mga
previous chapters ang sagot dyan sa tanong mo.

Me: Yup! Basa basa din. Next ay kay irishairasantiago. 

"Hi ate sav! kung hndi mo nkilala si law.. kanino ka pwedeng mainlove? (sa mga
lalake s story), anf why?"

Sav: Harold. HAHAHAHA!

Me: Next from LerryTGoo. 

"Ate Sav, if anything bad happens tapos si Law ang may kasalanan, like if mawala
yung mga friends mo, will you end his life or what-so-ever? :)"

Sav: Yes.

Me: Hah, next from kinkykristelle.

"Savannah~ will you kill Author Shinkumi if Law will court her?"

Sav: No, she's the one who create me. I don't have the capabality to do it. Baka
ako pa ang patayin niya. /smiles/
Me: Next from KaguraSougo. 

"Unnie Sav, anong gagawin mo pag nabuhay ulit si Cross? ,yung panahon na yun ee
kaaway mo pa din si law. Tapos todo effort si fafa cross lagi ka nyang kini
comfort, tas feel mo bumobonggta na yung loveness mo sa kanya, pero nung nag laban
na kayo ni law, pag kakita mo sa kanya your heart skip a beat? sinong pipiliin mo?

Message para sayo unnie sav, nag astig na powers mo :D

Message para kay Cross - musta ka na?! xD ayos ka lang ba maging spirit ? syang
talaga at namatay ka! bet na bet pa naman kita para kay Vannah unnie! Anyways kahit
wala ka na CrossSav pa din ako :D

Message para kay Warren - ay Boy! ayus pa ba ang heart mo ? sayang nuh ? bakit pa
kasi dumating si law ee , edi sana kayo ni sav, shipper nyo din ako :D hanap ka na
lang ng iba wag kang masokista ok ? friends pa din naman kayo ni sav pero hanap ka
na lang ng ibang lovelife, sayang ka, ka pangalan mo pa naman crush ko :D xD madali
ka lang naman mahalin kaya gora lang, wag kang dadrama sa sinabi ko na madali ka ng
lang mahalin pero hindi ka naman kayang mahalin nio Sav! wag ganun ! XD yaw'ko sa
madrama xD

Message sa Archer Brothers _ galingan nyo sa laban niyo ! ang astig tlaga ng powers
nyo sa inyo ang pinak gusto ko ng power ee :D good luck din sa mga lovelife nyo!
^_^ bang hard! XD HAHAHAHA

Message para kay Miss Shinkumi Unnie - malapit na toh matapos update ka na sa Into
your soul huh? XD pa extra na din dun xD sge na please? kahit kay dominic lang
a.k.a dyo, huh? please unnie mian ang demanding ko pero iwa-wait ko talaga yung
update nun! :D nga papal MyNameIsIsha here :D nagpalapit lang po ng pangalan xD
heheh Fighting!"

Sav: I'll still choose Law.

Cross: I'm fine.

Warren: For the nth time, I've moved on.

Tres: .....

Tred: Uhh...

Trey: Bye.

Me: Hahaha! Hindi pa ako mag-a-update doon. At 'yung request mo? Sorry, hindi na
ako magdadagdag ng iba pang characters doon. Nakaplano na lahat. Charot. Hahaha!
So, next from MomokoTakaki. 

"Ate Sav! Kung dadating ang panahon na magkaharap kayo ni Kuya Law bilang mag
kaaway, Lalabanan mo ba sya or Gagawin mo ang lahat para bumalik sya sa dati? kahit
na wala na siyang pakialam sayo at gusto niyang patayin lahat ng mahal mo sa
buhay."

Sav: I'll fight him.

Me: Next from i_am_janoskians.

"Ate sav kailan ka po mamamatay? Omg can't wait!! ^^,"

Sav: Hah, ikaw, kailan ka? Omg can't wait! /smirks/

Me: Hahaha! Nice, next from annsouyasen14. 

"ate sav what if kung hndi na bumalik c kuya law sa dati at manatili syang adamant,
mamahalin mo pa din ba sya ??'"

Sav: I'll still love him but If I need to kill him, I'll do it.

Me: Next from proudexostan94. 

"Ate sav handa ka na bang makalaban si kuya law?"

Sav: Maybe yes, maybe no.

Me: Next from nyx_aki21. 

"Hi Savannah..i think hindi na to makakarating sa'yo since ang daming nang na-unang
nagtanong...If wala ba si Law..si Warren ba ang pipiliin mo?"

Sav: Not sure.

Me: Next from HonorableQueen. 

"Tanong ko lang po kay ate Savannah. May galit ka po bang nararamdaman kay Law?"

Sav: Wala.
Me: Next from lingerxi. 

"Savannah unnie, ehem una sa lahat mahal mo ba kaming pans mo? mwehehehe tapos
second paano sa palagay niyo po babaguhin si law? thankyou! :*"

Sav: Of course, I really love you all. And actually, I don't know what to do to Law
anymore.

Me: Sunod from DeathZatinaux. 

"Wala na 'kong maisip na tanong! Lahat na yata ng pwedeng itanong naitanong na!
XD.. Hmm.. Savannah Handa mo bang patayin si Law kung sakaling hindi na siya
bumalik sa dati? Ayy... Watta Lame Question! ^___^V.. Zankyuu." 

Sav: Yes.

Me: Next galing kay babyyehet. 

"Oi Savannah! Paano pag hindi kana maalala ni Law, ay hindi pala. Pano kung naalala
kana ni Law kasi wala na talaga syang pakealam sayo? Ipipilit mo padin ba ang
sarili mo kahit handa nasyang patayin ka? Mamahalin mo pa din ba sya kahit hindi ka
na nya mahal at maalala at ang tanging nasaisipan nya lang ay ang patayin ka at iba
pang nilalang na gusto nyang patayin?

*bumulong kay sav* sabihin mo kay warren ako nalang mahalin nya! Mamahalin ko sya
poreber! Oh wag kang bitter na sasabihin mong walang poreber!"

Sav: Lalabanan ko siya at hindi ko siya hahayaang patayin ako. Hmm, sige, sasabihin
ko sa kanya.

Me: Next from HaidaXD. 

"Hi Savannah. Your so Pretty^_^ By the way. pwede bang agawin ko sayo si Baby Law?
and for my second Question Bat Ang Ganda mo? Mahal mo ba si Law? :)" 

Sav: I know! /flips hair/ Hindi pwede. /glares/ Mana ako kay Mom kaya ganito ako
kaganda at lastly, OO.

Me:  Next from bluenumbheart.

"Vannah, hanggang saan yong pagmamahal mo para kay Law?. Pano kung hindi matuloy
ang GREAT WAR II? Kaya at handa ka bang ipakilala si Law sa mga magulang mo kahit
alam mong maaring hindi ito matanggap ni Van dahil isa itong Adamant at siya pa ang
dahilan ng muntik na pagkamatay ng Dad mo nong LAST GREATWAR sa pagitan ng mga
VAMPIRES at VAMPIRE HUNTERS??"
Sav: I don't know? Maybe, 'til death? Kung magbabalik siya sa dati, handa akong
magsimula ulit ng panibago para sa kanya at alam ko namang maiintindihan ako ni
Dad. Hindi naman siya ang may kasalanan kung bakit muntik nang manganib si Dad noon
kundi ang Adamant No. 2.

Me: Next, last galing kay DarrelMedina. 

"sayang kahit school hours ko to nabasa magtatanong parin sana ako kaso biglang
nagcut si ate shinkumi. muntik na nga ako mahuli tas Di pala umabot yung itatanong
ko. huhuhu...any way. Savannah kung naglalaban na kayo ni law, tapos kailangan mo
siyang patayi dahil papatayin ka niya. gagawin mo ba? o magpapakatanga ka na lang
at papayag na nya si Van at ang tanging paraan lang para mailigtas mo si van ay ang
patayin sya gagawin mo ba? o hahayaan mong mamatay ang Daddy mo?. nagtanong parin
ako baka maawa sa akin si ate shinkumi. :3 okay... bye love you always mommy author
shinkumi keep inspiring my head and pabaliwin mo pa ako. thanks."

Sav: Oo, kaya ko siyang patayin kapalit ng pagiging ligtas ni Dad. I can't risk his
life for Law. Kahit na mahal ko si Law, kung nalamon na naman ng kasamaan ang puso
at isip niya, wala na akong magagawa kundi ang burahin siya sa mundong ito kahit na
hindi madali para sa akin.

Me: OKAY! Tapos na ang interview! Nakakatuwa kasi ang daming sumali! OMG. Talagang
sinulit niyo ang pagbibigay ng message at tanong. Sana nabasa niyo ang sagot sa
tanong niyo. SALAMAT ULIT! I LOVE YOU ALL!

At sorry nga pala sa typos. Di ko na nicheck. 

=================

Chapter Fifty: End This War

Chapter Fifty: End This War

Nakatayo sa malawak na lupain si Savannah kasama sina Warren, Blade, Jinnah, Irrah,
Archer Brothers at ang magkapatid na Benedicto. Tinatangay ng malakas na hangin ang
kanyang mahaba at kulot na buhok. Pumikit siya nang mariin at nagpakawala ng
marahas na hininga. Ito na ang araw na ayaw niyang mangyari – ang araw kung kailan
makakalaban niya ang lalakeng pinakamamahal niya. Ngunit sa laban na mangyayari,
sisiguraduhin niyang iyon na ang huli.

Tinapik ni Jinnah ang kanyang balikat. Kahit walang salitang lumabas mula sa
kanilang mga bibig ay ramdam nila ang isa’t-isa. Lahat sila ay nakakaramdam ng
pinaghalong kaba at pagkasabiksa mangyayari. Alam nilang kakaunti sila ngunit
malakas ang tiwala nila sa kanilang sarili at nagkakaroon sila ng pag-asa dahil kay
Savannah.
Hindi rin nagtagal ay nakita na nila sa ‘di kalayuan ang mga itim na sasakyan na
paparating at kasunod nito ang mga Turned Vampires. Mabilis itong nakarating sa
kanilang harapan at lumabas ang mga Vampire Hunters sa kani-kanilang sasakyan.
Lahat sila ay nakasuot ng itim at may mga dalang baril.

Napukaw naman nito ang atensyon ni Savannah. Kundi siya nagkakamali ay kapareho ng
baril na iyon ang baril na nakapatay kay Cross noon. May chemical sa glass tube na
nakakabit sa ibabaw ng baril na kapag tumama ang bala sa isang bampira, kakalat ang
chemical na nasa loob nito sa katawan ng bampira at unti-unting babaguhin ang dugo
nito hanggang sa maging isang normal na tao. Dahil sa mabilis na pagbabago na iyon,
mabilis ding hihina ang kanyang pisikal na lakas, maging ang puso nito ay
mahihirapan nang mag-pump ng dugo na nagiging sanhi ng kamatayan ng isang bampira.

Dumilim naman ang tingin ni Savannah nang makitang bumaba si Cinna sa kanyang
sasakyan. Nakasuot ito ng suit na mukhang hindi sasali sa laban.

Nakangisi itong tumingin sa kanya. “Wow, mine is an army, yours is just a group.”
puno ng pang-uuyam na sabi niya, ni hindi man lang niya pinansin ang presensya ni
Warren.

“Mine is a group of prodigies, yours is just a trash.” ani Savannah na pinantayan

ang nang-uuyam na ngisi ni Cinna. Hindi siya nasisindak sa dami ng kalaban niya.
Eh, ano kung madami sila? As long they have the will to fight, they’ll fight ‘til
the end.

“How shameful of you to say that.” nakangisi pa ring sabi niya. Sakto namang
lumabas ng sasakyan si Law na mukhang bagong gising at gulo-gulo pa ang buhok. Para
bang wala itong pakealam sa mangyayari. “Nagawa mong sabihing basura ang lalakeng
pinakamamahal mo?”

Ikinuyom ni Savannah ang kanyang kamao. “Stop babbling shit, Cinna.” magkalapat ang
ngiping sabi niya. “Why don’t we start?” Sa oras na ito, siya naman ang ngumisi.

“Then, let’s—“

Bago pa matapos ni Cinna ang kanyang sasabihin ay nakarinig sila ng malalakas na

pagsabog mula sa kanilang likuran kung saan naroon nakatayo ang mga Turned
Vampires. May ilang metro kasing nakatayo ang mga Turned Vampires sa kanilang
likuran. Lahat sila ay napatingin doon. Dahil sa malakas na pagsabog, nagkaroon ng
malaking apoy at ang apoy na iyon ang tumupok sa mga Turned Vampires. Nagsimula
silang magtakbuhan at magpugulong-gulong sa lupa. Wala silang magawa kundi ang
sumigaw dahil sa sakit.

Nanggalaiti sa galit si Cinna at marahas na lumingon sa kanila.

“What did you do?!”

“Oh, it’s a surprise that you wanna know.” nakangising sabi niya. “Bago kayo
dumating ay tinaniman namin ng bomba ang lupang kinatatayuan ng mga Turned Vampires
and BOOM! You knew what happened next.” paliwanag niya. Plano na nila simula pa
lang iyon para mabawasan ang kalaban nila. Alam nilang mauubos ang lakas nila kapag
tinalo pa nila ang mga Turned Vampires gamit ang kanilang pisikal na lakas.
Kailangan nilang itago muna ang kanilang lakas para sa magiging laban nila sa mga
Human Weapon.

Kahit na mabilis na naubos ang mga Turned Vampires dahil sa ginawa nina Savannah ay
nabawi kaagad ni Cinna ang kanyang pagkainis. Mabilis niyang napakalma ang kanyang
sarili at nagbalik na ulit siya sa dati. Malakas pa rin ang tiwala niya sa mga
kasama niya. Hindi lang naman ang mga Turned Vampires ang baraha niya. May mas
malalakas pa siyang kasama na alam niyang magiging daan para manalo sila sa labang
ito.

Nagtaka naman sila nang kumalat ang mga Vampire Hunters sa buong paligid hanggang
sa napapalibutan na sila ng mga ito. Para silang nasa isang malaking bilog. Malayo
ang pagitan nila sa mga Vampire Hunters na may hawak ng baril. Tanging ang naiwan
sa gitna ay ang mga Human Weapon kasama si Law at silang mga bampira pati na din si
Cinna.

Ang nangyari kanina ay nagsilbing warm-up pa lamang at ito na ang tunay na laban.
Pinagitna nila si Trinity na siyang magiging gabay nila sa labang ito bilang
espesyal na Oracle.

“Itutuloy natin ang labanang ginanap noon.” ani Cinna. “Libre kayong pumili kung
sino ang makakalaban niyo sa aking mga Human Weapon at isa-isa kayong maglalaban.
Kung sino ang matira, siya ang magiging panalo. Ano sa tingin mo, Savannah Kier
Walker?”

Matagal na tumitig lamang si Savannah kay Cinna, pinag-iisipang mabuti ang sinabi
nito.

Maya-maya ay dahan-dahang umiling si Savannah. “We’ll fight on our own way.”

Nagkibit-balikat si Cinna. “Then, let’s start.”

Dahil sa sinabi ni Cinna, parang robot na kumilos ang tatlong bagong Human Weapon.
Sina Olga, Qui at Houstin naman ay nagsimula na ding kumilos. Samantalang si Law ay
nakasandal lamang sa may sasakyan at nakangising nakatingin kay Savannah.

“This will be fun.” bulong ni Law sa kanyang sarili.

***

Rumehistro ang ngisi sa labi ni Jinnah nang makita niya si Olga. Ito ang may
dahilan kung bakit nakuha si Blade ng mga Vampire Hunter kaya naman ito ang
pagkakataon niya para maghiganti. Kung dati ay halos manginig siya sa takot dahil
sa lakas na inilabas ni Olga, ngayon ay hindi na siya magpapasindak. Ang Jinnah na
mahina at walang espesyal na kapangyarihan ay nawala na. Dahil sa puspusan niyang
pag-eensayo ay masasabi niyang malaki na ang nagbago sa kanyang kapangyarihan.

Humarang siya sa dadaanan ni Olga na patungo kay Tiffany.

Tinaasan naman siya ng kilay nito.

“Hindi ikaw ang gusto kong makalaban.” mataray na sabi ni Olga.

Ngumisi naman si Jinnah. Mabilis niyang kinuha ang dagger sa kanyang bewang at
mabilis na ibinato ito sa direksyon ni Olga. Mabilis naman itong nakaiwas ngunit
nagkaroon ng hiwa sa pisngi nito. Agad na umagos ang dugo mula dito pababa sa
kanyang pisngi.

Hinawakan ni Olga ang kanyang pisngi at tiningnan ang dugo sa kanyang daliri na
nanggaling dito. Masama siyang tumingin kay Jinnah ngunit hindi nagpatinag ito.
Mabilis na pumula ang mga mata ni Jinnah at humaba ang kanyang pangil. May lumabas
na kulay puting aura sa kanyang katawan. Habang nag-eensayo siya, nalaman na niya
ang tunay niyang kapangyarihan. Iyon ay ang mabilis na galaw na higit sa ibang
bampira at may iba pang ibig sabihin ang malakas niyang pandinig, naririnig din
niya ang naiisip ng kalaban kaya naman malalaman niya ang sunod na galaw nito.

Binalutan din ng puting aura si Olga ngunit mas malaki ito kumpara kay Jinnah.
Kinuha niya ang malaking espada na nakalagay sa kanyang likudan. Iniwasiwas niya
ito patungo kay Jinnah ngunit nagulat siya nang makaiwas ito. Walang sinoman ang
nakakaiwas sa kanyang atake kaya naman ganon na lamang ang kanyang pagtataka.
Tumakbo siya patungo kay Jinnah na prenteng nakatayo na para bang hindi man lang
natatakot sa lakas na inilalabas niya. Ang nakita niyang Jinnah noon na nangangatog
ang tuhod sa takot at napaupo sa lupa dahil sa kaba ay hindi na niya makita ngayon.

Paulit-ulit na iwinasiwas ni Olga ang espada niya kay Jinnah ngunit hindi man lang
ito tumama kahit isang beses. Ni hindi niya mabigyan ng gasgas si Jinnah. Kinagat
niya ang labi niya sa inis.

Napangisi naman si Jinnah nang makitang nahihirapan si Olga kaya naman nagkaroon
siya ng pagkakataon para umatake. Gamit ang mabilis niyang galaw, tumakbo siya
paikot kay Olga na halos hindi na makita nito kung nasaan siya. Sa ganoong paraan,
inihagis ni Jinnah ang kanyang mga dagger patungo kay Olga.

Napasigaw naman si Olga sa sakit nang tumama ang dagger sa kanyang hita. Napaluhod
ang isa niyang tuhod sa lupa. Maya-maya ay tumama naman ang isa pang dagger sa
kanyang likudan at ang isa ay sa kanya namang balikat. Napangiwi siya sa sakit
dahil ang lalim ng pagkakabaon ng dagger sa kanyang katawan. Mukhang ibinubuhos ni
Jinnah ang kanyang lakas sa pagbabato ng dagger para bumaon ng todo sa kanyang
katawan.

Nagpatuloy si Jinnah sa ginagawa niya kay Olga ngunit nagawa pa rin nitong tumayo.
Isa-isa niyang tinanggal ang dagger mula sa kanyang katawan. Masama siyang tumingin
kay Jinnah na nakatayo na ngayon sa harapan niya. Muli niyang hinawakan ang kanyang
espada.

“Alam mo kung ano ang sunod kong gagawin.” parang patanong na sabi niya ngunit ang
totoo ay alam na niya ang sikretong kapangyarihan ni Jinnah.

Nagkibit-balikat lamang si Jinnah.

Muling sumugod si Olga at napaatras si Jinnah nang hindi niya marinig ang iniisip
nito kaya naman bago pa siya makagawa ng aksyon ay mabilis na dumapo ang talim ng
espada nito sa kanyang braso. Humakbang siya palayo at muling kumuha ng dagger.
Ibinato niya ito kay Olga ngunit nasangga nito ang dagger gamit ang malaki nitong
espada. Kung kanina ay pabor kay Jinnah ang laban, ngayon naman ay siya ang
naaagrabyado.

Pareho na silang sugatan at nauubusan na ng pisikal na lakas ngunit wala sa

kanilang dalawa ang gustong sumuko.

“You’re not that bad.” nakangising sabi ni Olga. “Akala ko ay magiging madali lang
ang laban ko sa’yo pero masyado kitang minaliit.”

Dinilaan ni Jinnah ang dugo sa gilid ng kanyang labi. “Don’t underestimate a

Williams.” nakangisi ding sabi niya.

Muling sumugod si Jinnah ngunit mas malaki na ang puting aura na nakabalot sa kanya
na ikinagulat naman ni Olga. Hindi niya inasahang may natitira pa palang lakas si
Jinnah. Bago pa siya makaiwas sa pagsugod ni Jinnah ay mabilis na tumama sa kanya
ang kamao ni Jinnah na nababalutan din ng puting aura. Napaupo siya sa lupa habang
hawak ang kanyang pisngi. Tumalsik din sa malayo ang kanyang espada at mahihirapan
na siyang bawiin iyon.

Dinakot ni Jinnah ang kanyang kwelyo at sapilitan siyang itinayo. Sa pinakaunang

pagkakataon, nangatog ang kanyang tuhod dahil sa mga tingin ni Jinnah sa kanyang
mga mata. Nanlilisik ang mapupulang mga mata nito na para bang tagos sa kanyang
kaluluwa ang tingin nito.

Ilang beses siyang lumunok at pumikit na lamang siya nang mariin. Inantay niya ang
mapait niyang kamatayan ngunit naramdaman niya na lamang na itinulak siya ni
Jinnah. Muli siyang napaupo sa lupa. Tumingala siya kay Jinnah at tiningnan ito na
puno ng pagtataka.

“W-Why—“

“I heard your thoughts,” nakangiting sabi ni Jinnah. “You’re just doing this for
the money. You’re just doing this for your sick sister. Pumayag kang maging Human
Weapon ng mga Vampire Hunter kapalit ng malaking pera na pwede mong magamit sa
operasyon ng kapatid mo na nag-iisang pamilya mo.”
Napaiwas ng tingin si Olga. “Ano ba ‘yang mga sinasabi mo? Kung anoman ‘yang mga
narinig na sinasabi mo, hindi ‘yan totoo.”

“I believe in my power, Olga.” nakangiti pa ring sabi niya. “I’m not going to kill
you because I pity you but I’m not going to kill you because your sister needs you.
You don’t need to do the things you don’t want to. Hindi mo ba naisip na kapag
namatay ka sa laban na ito ay mas lalong magiging mahirap iyon para sa kapatid mo?”

Dahan-dahang tumulo ang luha sa mga mata ni Olga. Ang puting aura na nakabalot sa
kanyang katawan ay unti-unting nawala.

Inilahad ni Jinnah ang kanyang kamay dito.

Nanginginig na tinanggap ni Olga ang kanyang kamay ngunit pagkatapos ng luha na

lumandas sa kanyang mukha ay isang ngiti para kay Jinnah.

***

Mabilis ang hininga ni Blade habang iniiwasan ang mabilis na pag-atake ni Houstin.
Ni hindi niya magawang makaganti dahil sa bilis nito. Kahit na malaki ang katawan
ni Houstin ay nakakapagtakang mabilis pa rin ang galaw nito. Hindi rin basta-basta
tumatalab ang kanyang asido dito dahil sa makapal na balat ni Houstin. Ngunit hindi
pa siya sumusuko. Desidido siyang talunin si Houstin kahit ano pa ang mangyari.

Binalutan niya ang asido ang pareho niyang kamay. Umuusok pa ito at mapadampi lang
ang balat mo dito ay siguradong masusunog kaagad ito. Tinapangan din niya ang
timpla ng kanyang asido at nasisigurado niyang tatalab na ito kay Houstin. Dahil
abilidad niya ay asido, kaya niyang palakasin at patapangin ang timpla ng kanyang
asido kaya naman kontrolado niya ang bawat asido na lumalabas sa kanyang katawan.

Sumugod muli si Houstin sa kanya. Nagpakawala ito ng isang malakas na suntok.

Tumalon siya ng mataas at nag-landing sa likudan ni Houstin. Napasipol siya nang
makita ang malaking crater sa lupa dahil lamang sa isang suntok ni Houstin. Habang
nakatalikod ito sa kanya ay mabilis niyang inilapat ang kamay niya sa likudan nito.

Napasigaw naman si Houstin sa sakit. Sa wakas ay tumalab na din sa kanya ang asido
ni Blade. Bumaon ang kamay ni Blade sa likudan ni Houstin at nagkaroon ito ng
butas. Mabilis na umagos ang dugo mula dito. Napaigtad naman si Houstin dahil sa
sakit ng kanyang likudan ngunit hindi niya iyon ininda.

Nanatili pa ring nakatayo si Houstin kahit na napalaki na ng pinsala na natamo niya

sa kanyang likudan. Sumugod pa rin siya kay Blade at nagpakawala ng sunod-sunod na
suntok na sinangga naman ni Blade gamit ang kanyang palad na puno pa rin ng asido.

Ngayon ay pareho na niyang hawak ang kamao ni Houstin. Muli itong napasigaw dahil
naramdaman niyang unti-unting natutunaw ang malalaki niyang kamao. Ngumisi naman si
Blade. Kahit na magpumiglas si Houstin sa kanyang hawak ay hindi niya pa din niya
ito binibitawan.
“It’s over, Houstin. It’s over.” nakangising sabi niya.

Gumapang ang asido mula sa kamay ni Blade patungo sa braso ni Houstin. Patuloy sa
pagsigaw at pagpupumiglas si Houstin pero wala na siyang magawa pa para pigilan ang
pagtunaw ng asido ni Blade sa kanyang laman hanggang sa kanyang buto.

Pinagpapawisan na ng malamig si Houstin at nanginginig ang buo niyang katawan sa

sakit ngunit ibinwelo niya ang kanyang ulo at mabilis na inihampas ito sa noo ni
Blade.

Napapikit sa sakit si Blade at napaatras ng ilang hakbang dahil sa ginawang

headbutt ni Houstin. Wala na itong mga kamay dahil sa natunaw na gamit ang asido ni
Blade ngunit may natitira pa rin itong lakas.

Tumakbo ito papalapit sa kanya at muli siyang binigyan ng isang malakas na headbutt
na siyang nakapagpaatras sa kanya ng ilan pang hakbang.

Agad din namang nakabawi si Blade sa pagkaliyo dahil
siya ng malalaking bola ng asido sa kanyang kamay at
Houstin. Iiwas pa sana ito ngunit huli na ang lahat,
asido at mabilis itong kumalat sa buo niyang katawan
nito.
sa ginawa ni Houstin. Naglabas
ibinato sa direksyon ni
tumama na sa kanya ang bola ng
hanggang sa matabunan na siya

Sa huli, wala man lang natira sa katawan ni Houstin, kahit abo nito ay hindi
pinalagpas ng asido ni Blade.

***

Dumapo ang palad ni Irrah sa mukha ni Qui at napaupo ito sa lupa. Sa pagkakataong
ito, si Irrah ang nangunguna sa laban. Halos gutay-gutay na ang damit nilang dalawa
pero hindi nila iyon pinansin. Para silang mga amazona na ayaw magpatalo sa laban
nilang dalawa. Kahit anong mangyari ay walang makakapigil sa kanila.

Mabilis na nakatayo si Qui. Marahas niyan pinunasan ang dugo sa kanyang labi at
ngumisi kay Irrah.

"You slapped me because I stated the fact that Yuan is just a piece of shit?"
natatawang sabi niya. "Hindi ba't totoo naman ang sinasabi ko? Wala siyang kwenta.
Kung sino pa ang pinakapinagkakatiwalaan ni Master Cinna ay siya pang wala."
Pinaikot-ikot niya ang hawak niyang spear. "Oh! I just realized...he's dead!" Muli
siyang nagpakawala ng nang-uuyam na tawa. "How useless! Akala mo kung sinong umasta
'yun pala ay siya pa ang naunang namatay."

"Shut your fucking mouth!" nanggagalaiti sa galit na sabi ni Irrah.

Itinakip ni Qui ang kanan niyang kamay sa kanyang bibig. "Oops! Did I hit a nerve?
I'm sorry, Irrah." nakangising sabi niya. "Pero lahat naman ng sinasabi ko ay
totoo. Paano mo nagagawang magalit para kay Yuan? Hindi ba niloko ka lang niya?
Hindi ba ginamit ka lang niya? Hindi ba nagpakatanga ka sa kanya?"

Inikuyom ni Irrah ang kanyang kamao at kinagat ang kanyang labi. Hindi niya
pinansin ang pang-iinsulto ni Qui sa kanya pero hindi niya mapapalampas ang pang-
iinsulto nito kay Yuan.

"Totoo na ginamit niya lang ako at totoo na nagpakatanga ako sa kanya pero wala
kang karapatan na magsalita ng ganyan sa kanya. You didin't know the whole story."
nakatiim ang bagang na sabi niya. "And yes, you hit a nerve and now, I'll hit
you'til you die."

Naging mabilis ang pangyayari. Agad na nakalapit si Irrah kay Qui at binigyan ito
ng isang malakas na suntok sa mukha. Napapalibutan ng aura ang kanyang kamao.
Napahiga si Qui sa lupa at inupuan naman ni Irrah ang kanyang tiyan. Paulit-ulit
niyang pinaulanan ng suntok si Qui hanggang sa mapuno ng dugo ang kanyang kamay.
Ang lahat ng sakit at galit ay ibinuhos niya doon hanggang sa tuluyan nang mawalan
ng malay si Qui.

Lumayo na si Irrah kay Qui at napaupo na lang sa lupa. Hindi na niya pinunasan pa
ang dugong tumalsik sa kanyang mukha. 

Dahan-dahang tumulo ang kanyang luha nang sumagi na naman sa kanyang isipan si Yuan
at doon, sa gitna ng malawak na lupain, ibinuhos niya ang lahat ng luhang kaya
niyang ilabas para kay Yuan.

***

“Ahh! Susuntukin ka niya!” sigaw ni Trinity habang pinapanood ang laban ni Tres sa
isang Human Weapon. Siya ang gumagabay sa Archer Brothers at kay Tiffany. Sinasabi
niya ang mga susunod na mangyayari kaya naman nakatayo lamang siya at nanonood ng
laban.

“’Wag ka ngang maingay!” saway sa kanya ni Tres. “Imbis na nakakatulong ka, mas
lalo ka lang nakakaperwisyo!” sigaw niya.

“Hoy! Sabi mo ang cool ng kapangyarihan ko?! Bakit ngayon nagrereklamo ka?!” sigaw
din niya.

Sinangga ni Trey ang suntok ng Human Weapon sa kanya. Bago sila magsimula ng laban
ay tinanong niya dito kung anong pangalan niya ngunit hindi man lang ito sumagot sa
kanya. Para bang ang tanging gusto lamang nitong gawin ay talunin siya.

“Oo, noong una! Noong kalmado ka pa! Pero ngayon, masyado kang ninenerbyos! Umayos
ka nga!” bulyaw na naman niya.
Tuloy ang pagtatalo nilang dalawa kahit na nakikipaglaban si Tres. Aminado siyang
mahirap na kalaban ang Human Weapon pero mas mahirap makipagdeskusyon kay Trinity.
Napakatigas kasi ng ulo nito at inaamin niyang ayaw din niyang magpatalo dito.
Hindi niya alam kung bakit pagdating kay Trinity ay gusto niyang siya ang laging
tama. Para bang gusto niyang ipakita dito na magaling siya at may ibubuga siya.

Muli niyang sinangga ang suntok ng Human Weapon. Nanlaki ang kanyang mga mata nang
makita niya ang asidong lumalabas mula sa kamao nito kaya kaagad niya itong
binitawan. Nawala sa kanyang isip na dugo nga pala ni Blade ang ginamit para mabuo
ang mga bagong Human Weapon kaya hindi na nakakapagtaka na ang kapangyarihan nila
ay asido kagaya ng kay Blade.

“Maglalabas siya ng asido sa kanyang palad at ibabato sa’yo kaya pumunta ka sa

kanan. Doon ka magsimulang umatake!” sigaw ni Trinity na nagsisilbing strategist
nila dahil alam nito ang mga sunod na mangyayari. Hindi man niya masasabi ang lahat
pero malaki pa rin ang naitutulong niya.

Nakatayo naman si Tiffany sa likudan ni Trinity bilang bantay nito. Kapag nalaman
ng kalaban ang kapangyarihan ni Trinity ay baka punteryahin ito kaya naman siya ang
nagsisilbing guard ng kanyang kapatid.

“Tred, maglalaho siya sa harapan mo gamit ang kanyang bilis at pupunta sa likod mo
kaya ikaw na ang gumawa ng paraan para mapigilan ang pag-atake niya sa likod mo!”
sigaw naman niya kay Tred na hindi kalayuan sa kanila na kasalukuyang kalaban ang
isa pang Human Weapon na may kapangyarihang asido din at may kamangha-manghang
bilis.

Sunod namang pinagtuunan ng pansin ni Trinity si Trey na nakikipaglaban din sa isa

pang Human Weapon. Kanina pa kasi siya kinukulit ni Tiffany na si Trey naman ang
tingnan baka daw mapahamak ito.

“Kalma, Tiffany, wala akong nakikitang masamang mangyayari kay Trey kaya ‘wag kang
mag-alala.” nangingiting sabi ni Trinity.

Ngumuso naman si Tiffany at humalukipkip na parang bata. “I’m just worried.”

“I know, silly. ‘Wag kang mag-alala, everything is under control.”

Nakumbinsi naman niya si Tiffany at pinagpatuloy lamang nito ang pagbabantay sa

kanya.

Halos pantay ang laban ng Archer Brothers at mga Human Weapon. Pare-pareho silang
may natatanging bilis at lakas kaya naman walang makakapagsabi kung sino ang
magwawagi sa huli. Gamit ang abilidad ng Archer Brothers sa larangan ng utak, pag-
iisip at iba’t-ibang bagay tungkol dito ay nagiging mas madali para sa kanila ang
sabayan ang bawat atake ng kalaban.
Lumayo ng ilang hakbang si Tress a Human Weapon. Mariin siyang tumingin sa bandang
ulo ng Human Weapon at nagsimula na siyang i-manipula ang isip nito. Binasa niya
ang lahat ng naroon at nagulat siya sa kanyang nakita. Masayahin, palaging
nakangiti at mahal na mahal ang pamilya – iyan ang nakita niya sa isipan ng Human
Weapon na nasa harapan niya na ngayon ay wala man lang emosyon sa mukha at ang
tanging gusto lamang ay ang patayin siya.

“Anong ginawa nila?” nakakuyom ang kamaong sabi ni Tres.

Muling sumugod sa kanya ang Human Weapon. Sobrang bilis ng galaw nito pero hindi
iyon naging hadlang kay Tres para manalo sa laban. Mariin niyang ipinikit ang
kanyang mga mata bago muling inikuyom ang kanyang kamao. Dahil doon, biglang
namilipit sa sakit ang Human Weapon habang nakahawak sa kanyang ulo. Napahiga siya
sa lupa at patuloy sa pagsigaw. Nagbula ang kanyang bibig at tumarak ang kanyang
mga mata hanggang sa nawalan na siya ng malay.

“Anong nangyari sa kanya?” tanong ni Trinity habang lumalapit kay Tres.

“Itinama ko lang ang lahat para sa kanya.” malungkot na sabi ni Tres at napaupo na
lang sa lupa. Nanghihina na siya at nakatamo din siya ng napakaraming pinsala.
Kahanga-hanga nga ang abilidad nilang Archer Brothers pero napakalaki naman ang
pangpisikal at pangmental na lakas na nakukuha nito sa kanila.

Sa kabilang banda naman ay patuloy pa rin sa pakikipaglaban si Tred. Pinagpapawisan

na siya at hinihingal dahil sa sobrang pagod. Marami na din siyang sugat sa katawan
at gasgas na mabagal nang gumaling dahil sa nauubos niyang lakas samantalang ang
Human Weapon na nasa harapan niya ay nanatiling walang emosyon at hindi iniinda ang
mga galos niya sa katawan.

Sumugod sa kanya ang Human Weapon at wala na siyang nagawa para umiwas. Nasuntok
siya nito sa kanang pisngi at tumilapon siya sa lupa. Dahan-dahan siyang bumangon
at nakaiwas na siya sa sunod na atake ng Human Weapon. Mabilis siyang pumunta sa
likudan nito. Hinawakan niya ang ulo ng Human Weapon at gamit ang natitira niyang
lakas, sinunog niya ang lahat ng cells sa utak nito at lahat ng ugat dito ay
pinaputok naman niya.

Naging matagumpay naman ang kanyang ginawa ngunit sabay silang bumagsak ng Human
Weapon. Siya ay bumagsak dahil sa pagod, ang Human Weapon naman ay bumagsak dahil
patay na ito.

Sa banda naman ni Trey, siya ang angat sa laban kahit na puro galos na din siya.
Napapantayan niya kasi ang bilis ng Human Weapon kaya naman ginamit niya iyon para
mabilis na maimanipula ang utak nito. Pinutol niya ang lahat ng ugat sa utak nito
kaya naman sa isang segundo lamang ay bumagsak na ito sa lupa.

Mabilis namang dinaluhan ni Tiffany ang nobyo para maalalayan ito. Napansin niya
kasing matutumba na ito kaya kaagad niyang pinuntahan ito.

“You did well.” nakangiting sabi ni Tiffany habang inaalis ang buhok na nakatakip
sa noo ni Trey para punasan ang pawis nito.

Napangisi naman si Trey at sa kabilang banda ay natutuwa siya dahil sa pagiging

maalaga ng kasintahan.

“I love you.”

Muling ngumiti si Tiffany. “I know, and I love you too.”

Ngunit napatingin silang lahat kay Trinity na parang gulat na gulat at hindi
makapaniwala.

"Oh my God." bulalas niya habang nakatakip ang kamay sa bibig. "Someone will die
today. At hindi ko nakita kung sino!"

***

“Itigil mo na ang lahat ng ito, Dad.” mariing sabi ni Warren, umaasang mababago pa
niya ang iniisip ni Cinna. Napakalaki ng utang na loob niya dito dahil sa pag-ampon
nito sa kanilang dalawa ni Yuan kaya naman hindi niya kayang hayaan na lang ang
lahat na matapos sa ganito na madugo, magulo at madaming nasasaktan. Hindi niya
inakalang ang galit ni Cinna sa mga bampira ay ganito katindi.

Ngumisi sa kanya si Cinna habang iniikot-ikot ang  dagger sa kanyang daliri.

“Sino ka para pakinggan ko?” Nawala ang ngisi sa labi nito at napalitan ng
nakakatakot na tingin ang kanyang mga mata. “Isa pa lang ito sa mga plano ko.
Kumbaga, nagsisimula pa lang ako kaya wala kang magagawa kundi ang panoodin na lang
ang mga nangyayari sa paligid mo. Isa-isang mamamatay ang mga bampira na naging
malapit sa’yo at wala kang magagawa kundi ang tingnan na lang ang lahat ng iyon.”

Umiling si Warren. “’Wag mong masyadong minamaliit ang mga kapangyarihan nila, Dad.
Malalakas sila higit pa sa inaakala mo. At para sabihin ko sa’yo, may mga damdamin
din sila kagaya natin. Kung tutuusin nga, kumpara sa mga tao, sila pa ang may mas
matatabang puso. Kung ikukumpara sila sa’yo na walang awing pumapatay ng mga kalahi
nila, walang-wala ka sa kanila. They’re more human like you, Dad.”

Tumawa si Cinna nang may pang-uuyam. “Naririnig mo ba iyang mga sinasabi mo,
Warren?! Nababaliw ka na bang talaga?! Paano mo naiilinya ang mga katulad nilang
halimaw sa mga tao? They’re beyond humans! Mga nilalang silang walang awing
pumapatay ng mga inosente! Dapat lang talaga silang ubusin!”

“Hindi mo naiintindihan.” Umiiling na sabi ni Warren habang binubunot ang baril sa

kanyang tagiliran. “I’m sorry, Dad.” May tumulong luha sa kanyang mga mata. Naging
parte ng buhay niya si Cinna. Hindi niya ipagkakailang tinuring niya talaga itong
tunay na ama pero mukhang dito na matatapos ang lahat. “Alam kong kapag tinapos ko
ang buhay mo, matatapos din ang lahat ng ito.”
Muling ngumisi si Cinna. Inilahad pa niya ang kanyang mga kamay na para bang handa
na siya sa gagawin ni Warren.

“Sige lang. Gawin mo ang gusto mong gawin. Pero binabalaan kita, Warren, oras na
gawin mo iyan, hindi ka na sisikatan ng araw.”

Hindi man lang nag-alangan si Warren kahit na may malalim na ibig sabihin ang
sinabi ni Cinna sa kanya. Itinutok niya ang baril kay Cinna. Nanginginig ang
kanyang daliri na dahan-dahang gumagapang papunta sa gatilyo ng baril.

Ipinikit ni Warren ng mariin ang kanyang mga mata at sa pagmulat niya ay isinabay
niya ang pagkalabit sa gatilyo ng baril ngunit nanlaki ang kanyang mga mata nang
maramdaman niya ang masakit na parte ng kanyang likudan. Napaubo siya at dugo ang
lumabas sa kanyang bibig. Dahan-dahan siyang tumingin sa kanyang likuran at nakita
ang isa sa mga Vampire Hunter na may hawak na baril.

Nabitawan niya ang baril na hawak niya at napaluhod sa lupa. Umaagos ang dugo mula
sa kanyang likuran na tinamaan ng bala.

Ibinaling naman niya ang tingin niya kay Cinna na may malademonyong ngisi sa
kanyang labi.

“Hindi ako nagkulang para sabihan ka, Warren. Kung sana ay sinunod mo lang ang mga
gusto ko ay hindi mangyayari sa’yo iyan.”

Kahit nanghihina ay pinilit pa rin ni Warren na ngumiti sa ama-amahang minsan na

ding nagparamdam sa kanya ng pagmamahal pero mukhang ang pagmamahal na inakala niya
noon ay kalokohan lang ngayon.

“But still, I want to thank you for everything, Dad. Kung ‘di mo ako kinupkop noon,
hindi ko mararanasan ang lahat ng naranasan ko sa buong buhay ko.”

Natigilan si Cinna sa sinabi ni Warren ngunit kaagad siyang nakabawi. Hindi na niya
pinansin pa ang nanghihinang si Warren at hinayaan na lamang itong mapahiga sa
lupa. Dinaanan lamang niya ito at lumayo sa lugar na iyon.

***

“They’re falling one by one.” nakangising sabi ni Law habang pinapanood ang labanan
sa kanyang paligid. Nakasandal pa rin siya sa sasakyan at hindi gumagawa ng kilos.

Inikuyom ni Savannah ang kanyang kamao. Hindi niya alam kung paano magsisimula.
Susugod na lang ba siya bigla kay Law? Anong dapat niyang gawin? Bakit kung kalian
nandito na siya sa actual na pangyayari ay hindi niya na magawa ang mga gusto
niyang gawin? Gusto niyang matapos na ang lahat ng ito. At alam niyang para
mangyari iyon ay kailangan niyang simulan at tapusin ang laban niya kay Law.

“Why are you still standing there like I’m not here? Nandito ako para kalabanin ka,
Law.” Sa wakas ay nakapa na din niya ang kanyang boses at nakapaglabas ng salita.

Biglang sumagi sa isipan niya ang sulat na iniwan ni Law pagkatapos may mangyari sa
kanilang dalawa.

I had an amazing night with you, Vannah. And I don’t know why I’m feeling like
this. But I need to set it aside for me to kill you mercilessly. I want to rip your
head off and I’ll definitely do that in the war.

Iniiling ni Savannah ang kanyang ulo para alisin iyon sa kanyang isipan. Muli
niyang itinuon ang kanyang atensyon kay Law at nanlaki ang kanyang mga mata nang
nasa harapan na siya nito. Sobrang lapit nilang dalawa sa isa’t-isa na nahiya ang
hangin na dumaan sa pagitan nila.

“Gusto mong maglaban na tayo?” nakangising tanong niya.

Dahan-dahan namang tumango si Savannah at inihanda ang kanyang sarili.

“If that’s what you want then—“

Iniwan ni Law na nakasabit sa ere ang kanyang sasabihin at bigla na lamang na

ipinalibot ang kanyang kamay sa leeg ni Savannah. Mabilis namang hinawakan ni
Savannah ang braso nito at pinilipit ito para mapabitaw si Law sa kanya. Naging
mabilis ang galaw nilang dalawa.

Panay ang sugod sa kanya ni Law at siya naman ay panay ang pagsangga sa lahat ng
atake nito. Napapalibutan si Law ng itim na aura samantalang si Savannah naman ay
kulay pula. Red and black aura is crashing to each other, making a beautiful but
sinister combination of color.

Their eyes are both red and their fangs are at full length. There’s one thing
that’s running through their head – beat each other off.

Savannah summoned the Scythe of Death. Pakiramdam niya kasi ay mas mapapanatag siya
sa laban kapag alam niyang nandyan si Cross. Noon pa lang, Cross is there to
support her kaya naman si Cross ang kailangan niya ngayon.

Mabilis niyang iniwasiwas ang scythe patungo kay Law ngunit kaagad itong nakaiwas.
Nawala ito na parang bula sa kanyang harapan at napasinghap siya nang maramdaman
niya ang presensya ni Law sa kanyang likuran. Tumayo ang balahibo sa kanyang batok
dahil sa kaba. Hindi na siya nakagalaw pa.

Naramdaman niya ang mainit na hininga ni Law sa kanyang tainga.

“I’m quite disappointed, Savannah Kier Walker. Is that all you’ve got?”

Naramdaman niya ang kamay ni Law sa kanyang likudan at napapikit siya dahil sa
sakit. Unti-unti kasing bumabaon ang mga kamay ni Law sa likuran niya na para bang
gusto nitong butasin ang katawan niya.

Ilang beses na pinakalma ni Savannah ang kanyang sarili at sapilitang humarap kay
Law. Muli niyang iwinasiwas ang scythe at sunod niyang inilabas ang Iron Whip.
Ginamit niya ito para mahuli ang braso ni Law ngunit gamit ang isang kamay nito ay
nagawa niyang putulin ang Iron Whip.

Napamura na lamang si Savannah. Tunay na napakalakas nga ni Law. Napansin niya ding
hindi gumagana kay Law ang abilidad niyang Tenfolds marahil sa malakas na presensya
ni Law. Kung sakaling gumagana ito ay baka mas mapapadali ang laban.

Muling sumugod sa kanya si Law. Nakangisi ito at mukhang natutuwa pa dahil sa

nangyayari. Napapalibutan ng itim na aura ang kamao ni Law at nagpakawala ito ng
malakas na suntok patungo sa kanya. Ni wala siyang pakealam kung babae pa ang
kalaban niya. Ang tanging gusto niya lang ay matalo si Savannah dahil alam niyang
malakas ito. Kapag natalo niya ang isang katulad ni Savannah ay mas makukuntento
siya sa lakas na mayroon siya.

Inihanda ni Savannah ang kanyang sarili sa isa na namang atake ni Law. Napalibutan
ng pulang aura ang scythe. Unti-unting lumalabas ang kapangyarihan nito. May
narinig si Savannah na sigawan mula sa scythe, sigawan ng mga espirito. May mga
tumatawa, umiiyak at sumisigaw dahil nasasaktan.

“Anong nangyayari. Cross?”

The scythe is gathering the souls around this area and sucking up their spiritual
power. That’s the ability of this scythe. It can suck up souls everywhere and turn
it into a destructive power. Ang kapangyarihan na iyon ay maipapasa din sa’yo.

“Oh, I forgot. Scythe of Death is the most powerful weapon out of the ten.” aniya.

Gaya nang sinabi ni Cross ay naramdaman na niya ang kapangyarihan na nanggagaling

sa scythe.

Hindi maipaliwanag ni Savannah ang kapangyarihang umaapaw sa kanyang sistema na

halos hindi na niya kayanin. Mas lalong lumaki ang aura na nakapalibot sa kanyang
katawan at napasigaw siya sa pinaghalong sakit at kakaibang pakiramdam na
nararamdaman niya ngayon.

Wala namang nagawa si Law kundi ang panoorin ang nangyayari kay Savannah ngunit
mabilis siyang tumakbo patungo dito. Pinaulanan niya ng suntok at sipa ang katawan
ni Savannah ngunit walang umuubra dito. Kung tumatama man ay parang wala itong
maramdaman. Nanatiling nakatayo si Savannah at nanlilisik ang mga mata habang
lumalaki ng lumalaki ang aura sa kanyang katawan.

Naramdaman naman ni Savannah na parang may kung anong lumalabas mula sa kanyang
likudan. Hindi niya maipaliwanag ang sakit na nararamdaman niya. Hindi nagtagal ay
may lumabas na pakpak mula sa kanyang likudan. Ang kanang pakpak ay kulay puti at
ang kabila naman ay itim. Ang kulay ng kanyang mga mata ay mas lalong tumingkad.

“Woah, what the hell?!” bulalas ni Savannah habang tumitingin sa kanyang likudan.
“This is so cool! I have wings like Dad!” parang bata na sabi niya. Noon pa lang ay
gusto na niyang magkaroon ng pakpak kagaya ng kay Van kaya naman hindi niya
maiwasang mamangha.

Napansin naman niya ang scythe na kulay itim pa rin pero napapalibutan ng kulay
puting mga salita na hindi niya maintindihan.

“What happened to the scythe?” tanong ni Savannah.

The nine weapons are gone and their powers are compressed together in this scythe.
You can’t summon them again but their powers are inside here so you don’t need to
worry.

Tumango naman si Savannah bilang sagot. She’s like a fallen angel because of her
black and white wings and scythe. She’s like an angel, devil and grim reaper all at
the same time.

Humarap siya kay Law. Masama ang tingin nito sa kanya at napansin din niya ang
malaking aura na nakapalibot sa katawan nito. Nag-uugat ang ilalim ng kanyang mga
mata at napansin niya ang mahahabang kuko ni Law.

“What a sudden turn of events.” nakangising sabi ni Law. “Seeing you overflowing
with power excites me more. Nagkaroon pa ako ng isa pang dahilan kung bakit gusto
kitang patayin.”

Sumugod na si Law at iwinasiwas ang kanyang matutulis na kuko patungo kay Savannah
ngunit naiiwasan naman niya ito. Habang patuloy sa pagsugod ay nagkaroon ng
malaking hiwa si Savannah sa kanyang pisngi. Kinuha naman iyon ni Law na
pagkakataon para magpunta sa likudan ni Savannah. Hinawakan niya ang magkabilang
pakpak nito at pinagtabi.

Napasigaw naman sa sakit si Savannah. Narinig niya ang pagtunog ng buto sa kanyang
pakpak na para bang nabali ito dahil sa ginawa ni Law. Napaluhod siya sa lupa at
naramdaman niya ang labi ni Law sa kanyang tainga.

“You’re going to lose if you stay like that.” bulong sa kanya ni Law.

Inikuyom ni Savannah ang kanyang kamao at kahit na nahihirapan ay mabilis siyang

tumayo. Inabot niya ang buhok ni Law at sinabunutan nito. Humarap siya kay Law at
itinapat niya ang scythe sa batok ni Law. Isang galaw lang ay makakaya niyang
pugutan ito ng ulo.

Magkalapit ang katawan nilang dalawa. Hawak niya ang buhok ni Law habang ang isa
naman niyang kamay ay nakahawak sa scythe na nakatutok sa batok ni Law. Ang mga
kamay naman ni Law ay nasa kanyang gilid lamang. Pareho nilang hinahabol ang
kanilang hininga.

Ngumisi sa kanya si Law.

“This is your chance. Kill me now.”

Napalunok si Savannah. Nagsimulang manginig ang kanyang kamay na nakahawak sa

scythe. Isang galaw lang ay magagawa niyang tapusin ang buhay ni Law pero hindi
niya magawang igalaw ang kanyang kamay. Nangingibabaw pa rin ang pagmamahal niya
kay Law.

“Kapag hindi mo binilisan, ako ang papatay sa’yo.”

Mariing ipinikit ni Savannah ang kanyang mga mata at mahigpit na hinawakan ang
scythe.

“H-Hindi ko kaya.” bulong niya.

Umiling si Law at inilabas ang kanyang pangil. Dahil malapit lang sa kanya si
Savannah ay mabilis niyang nakagat ang leeg nito.

Napasinghap si Savannah dahil sa ginawa nito. Nabitawan niya ang scythe dahil sa
gulat. Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa buhok ni Law.

Nakapikit ang mga mata ni Law habang sinisipsip ang dugo ni Savannah. Simula nung
gabing natikman niya ang dugo nito ay parang nahumaling siya nang husto. Gusto niya
ulit tikman ang dugo ni Savannah kaya hindi niya napigilan ang kanyang sarili.

Padami nang padami ang dugong naiinom niya mula kay Savannah. Mabilis niyang
inimulat ang kanyang mga mata nang may kung anong kumabog sa kanyang dibdib. Bigla
niyang narinig ang pag-agos ng dugo sa kanyang ugat. Hindi niya alam kung bakit
nangyayari iyon. Mabilis siyang bumitaw kay Savannah at humakbang ng ilang hakbang
palayo dito.

Napahawak siya sa kanyang ulo at napaluhod sa lupa.

“I can’t wait to meet you, Savannah.”

“She’s quite annoying, so loud and she talks nonstop.”

“Don’t worry, you’re safe with me.”

“Cry as long as you want but promise me you won’t cry again after this.”

“I’m getting crazy and it’s all because of you.”

“I like you.”

“Because I love you. I love you with every fibre of my being. Losing you will make
me insane. Back then, watching you slowly fading away, I set my mind that if you
died, I will kill myself because there's no reason for me to live. You're my
everything. I love you so much that it's scaring the shit out of me."

Hindi niya alam kung anong nangyayari sa kanya. Naririnig niya ang sarili niyang
boses sa kanyang isipan at para bang unti-unting nagiging malinaw sa kanya ang
lahat. Parang binibiak sa sakit ang kanyang ulo at hindi na niya alam kung anong
gagawin niya.

Hanggang sa lumabas sa isipan niya ang nakangiting imahe ni Savannah.

“Hoy, Law! Tara na?”

Nakalahad ang mga kamay ni Savannah sa kanya na para bang isinasama siya kung saan.

“Law? Anong nangyayari sa’yo?”

Isinabunot niya ang kanyang kamay sa kanyang ulo. Napasigaw siya sa sobrang sakit
nito na para bang puputok na ito. Naramdaman niya ang pagtulo ng luha mula sa
kanyang mga mata. Hindi niya namalayan na umiiyak na pala siya.

Suddenly, he felt the warm coming from Savannah’s embrace engulfed him. Slowly,
he’s calmed down. Savannah’s hands are drawing circular patterns in his back to
soothe him.

Maya-maya ay inilayo na ni Savannah si Law sa kanya. Hinawakan niya ang pisngi nito
at tiningnan sa mga mata nitong kulay ginto ngunit puno ng luha.

“W-What happened?” halos pabulong na sabi niya dahil hindi na niya magawang
makapagsalita nang maayos dahil sa luhang pinipigilan niyang tumulo dahil sa
nakikita niyang reaksyon ni Law.

Umiling si Law at muling yumakap sa kanya. Tumayo na silang dalawa habang

magkayakap pa rin.

“I’m sorry. I’m really sorry, Savannah.” paulit-ulit siyang humingi ng tawad. “Ang
laki ng gulo at sakit na idinulot ko sa’yo. Wala na akong mukhang maiharap sa’yo. I
don’t know what to do now, Savannah. I...I became a monster I don’t want to be.”
humihikbing sabi niya.

Ang makita si Law na umiiyak nang ganito ay naging sanhi ng pagkadurog ng kanyang
puso. Ngayon lamang niya nakitang umiyak nang ganito si Law sa kanyang harapan.
Para itong bata na nawalan ng pinakapaborito niyang laruan. Mahigpit niyang niyakap
si Law.

“No, you don’t need to apologize. Alam kong hindi mo ginusto iyong nangyari.”

“Thank you, Savannah. Mukhang dahil sa dugo mo ay naibalik ako sa dati.”

nakangiting sabi niya.

Nang makainom siya ng dugo ni Savannah ay kaagad itong kumalat sa kanyang sistema.
Natabunan nito ang dugo ng pagiging Adamant niya. Blood of the Pure Blooded Vampire
can make wonders and what happened to Law proves it. It’s like Savannah’s blood
purifies his own.

Napangiti na lang din si Savannah at mas lalong niyakap si Law.

“Finally, it’s over.”

Law shook his head. “It’s not over yet.”

Napatunghay si Savannah at napansing nakapalibot na sa kanilang dalawa ang mga

Vampire Hunter na may hawak na baril. Oras na tamaan sila ng bala nito ay magiging
normal na tao sila at higit sa lahat, mamamatay sila.

Sa likod ng mga Vampire Hunter ay nakatayo si Cinna at pinapanood silang dalawa.

“Kill them” utos niya.

Naghanda naman ang mga Vampire Hunter para barilin silang dalawa. Wala namang
nagawa ang mga kasama ni Savannah dahil pare-pareho na silang nanghihina at ubos na
ang lakas.

Lumandas na muli ang luha ni Savannah sa kanyang pisngi.

“This will be the end.” bulong niya kay Law. “This is what I want in the first
place – to be human. To be free from chaos. To be free from this curse. I don’t
want to be young forever. I don’t want to be like this.” aniya. “Law, will you stay
with me ‘til the end?”

Humigpit ang yakap ni Law sa kanya. “This is what I want too. If I’ll die right
now, I’ll die happy because you’re in my arms. If this will be the last, I want to
say to you that you’re the best thing that ever happens in my life. I’ll never
regret that I met someone like you, Vannah. You’ll be my first and last love.”

Savannah gripped Law’s shirt tightly. Death is coming but she’ll face it happily
because she knows that she’ll die as human and Law’s with her.

She apologizes to all the people she will leave behind mentally. Her Dad, Van, her
Mom, Kisha, Jinnah, Blade, Irrah, Archer Brothers, Warren, Harold,  Tiffany,
Trinity and all the vampires in the Vampire Clan. She can’t do what she needs to do
– to be the Queen of all the vampires.

Because that’s not what she wants. She wants a normal life. But everything will end
now.

Naramdaman niya ang pahigpit nang pahigpit na pagyakap ni Law.

“I love you with every fibre of my being, Vannah.” bulong ni Law sa kanya.

“I love you for eternity, stupid Law.” pabalik ba bulong ni Savannah.

Narinig nila ang malakas na pagputok ng baril ng mga Vampire Hunter at mabilis
itong tumama sa kanilang likudan. Mahigpit pa rin ang pagkakayakap nila sa isa’t-
isa hanggang sa mapaupo sila sa lupa. Mabilis na kumalat ang chemical sa kanilang
dugo hanggang sa pareho na silang nawalan ng malay. Pero sa huli, magkayakap pa rin
silang dalawa at may ngiti sa kanilang labi.

***

Lei/shinkumi's Note: KUMALMA PO TAYONG LAHAT DAHIL MAY EPILOGUE PA. XD Alam kong
may magrereact sa inyo kung bakit ganito pero antayin ang EPILOGUE, ha? BASAHING
MABUTI - ANTAYIN ANG EPILOGUE. Malay niyo patay pala talaga silang dalawa?
MWAHAHAHAHAHA! Salamat sa nag-antay! Pero seryoso, hindi ako satisfied dito. Di ko
kasi alam baka may expectations kayo dahil sa naging maayos na outcome ng TPV1.
Kayo na lang ang mag-judge. /kinakabahan/ Charot. Pero salamat talaga sa pag-
aantay!

I'll post the Epilogue SOON. Kasama na din ang announcement. Thank you! I love you
all, alam niyo 'yan. <3 

=================
Epilogue

Epilogue

As time changes, some people changes as well. The things that you used to do back
then, was now gone and the new things that you need to use to, will take place.

“Mommy!” Napatingin ako sa aking anak na babae na tumatakbo habang tumatawa.

Tumatalbog ang buhok niyang nakapig tails pati na rin ang matambok niyang pisngi.
Halos tumulo na ang luha niya sa mata dahil sa matinding pagtawa. Mabilis siyang
tumatakbo na para bang may humahabol sa kanya. “Mommy! Kuya Saviel is running after
me and he’s going to kill me!” humahangos na sabi nito habang tumatawa pa rin.
Nakatuon pa ang maliliit niyang kamay sa kanyag tuhod.

Napatawa naman ako sa kanyang sinabi. Binuhat ko siya at mabilis na hinalikan ang
kanyang namumulang pisngi. “Lawry, Kuya won’t kill you. He loves you. How can you
say that?”

Lawry pouted her small and pinkish lips. “Because I broke his favourite CD! He’s
fuming! I don’t know what to do!” kunwari pang nagpapanic ito pero hindi niya
kayang itago ang ngiti sa kanyang labi.

Pinisil ko ang kanyang ilong. “I don’t know what to do to you anymore, Lawry.
You’re always bullying Kuya Saviel.” Naiiling na sabi ko.

Humalukipkip naman si Lawry at nanatiling nakanguso. Hindi ko maiwasang mapangiti

lalo dahil parehong-pareho kami. “But Mom, he broke my toy, too! Remember my
favorite doll? He said that his robot needs to kill her because she’s an enemy! He
beheaded my doll!” pagrereklamo niya.

“Anong kaguluhan ‘to?” nakangising tanong niya. Kararating pa lang niya habang may
dalang pagkain. Nilapag niya ito sa may lamesa. Mabilis siyang lumapit sa amin at
binigyan ng tig-isang halik sa noo. “You bully Kuya Saviel again?”

“What? I didn’t!” pagtanggi ni Lawry. “Mommy Sav, tell Daddy that I didn’t do
anything wrong!”

Nagkatinginan na lang kaming dalawa at napatawa. Kinuha niya sa akin si Lawry at

siya naman ang nagbuhat dito.

“You and Saviel should settle all of this. Dapat magsorry ka sa kanya at magsorry
din siya sa’yo.” nakangiting sabi niya habang inaayos ang buhok ni Lawry. “Hindi
dapat kayo nag-aaway dahil magkapatid kayo. Kung nag-away man kayo, gaya ngayon,
dapat habang maaga pa ay ayusin niyo na, ‘kay?”

Dahan-dahan namang tumango si Lawry at yumakap sa kanya. “You’re my Super Daddy so

I should obey you. When Kuya Saviel came back, I’ll apologize to him.”
Napangiti na lang ako habang pinapanood silang dalawa. Nagpaalam silang dalawa sa
akin na papasok na sila sa loob ng bahay kaya naman naiwan ako sa labas. Kinuha ko
ang isang bouquet ng bulalak na binili ko kanina at lumakad na papalabas ng bahay.

Hindi na ako gumamit ng sasakyan at naglakad na lang patungo sa aking pupuntahan

dahil malapit lang naman iyon. Muli akong napangiti at saglit na tumingin sa
langit. Hindi ko namalayan na may luhang tumutulo na mula sa aking mga mata.
Mabilis ko itong pinunasan at pinagpatuloy ang paglalakad.

Nang makarating ako sa kinaroroonan niya ay naabutan ko si Saviel na nakaupo sa

damuhan sa harapan niya. Hawak-hawak ni Saviel ang isang bola na kupas na ang kulay
at pudpod na pero hindi niya magawang ipatapon dahil napakahalaga sa kanya.

Lumapit ako at tumabi sa kanya. Ginulo-gulo ko ang buhok niya at ngumiti lamang
siya sa akin. Ibinaling niyang muli ang tingin niya sa harapan at hinaplos ang
lapida na nakalagay sa damuhan.

Inilapag ko ang bulaklak sa ibabaw nito at hinaplos din ito kagaya nang ginagawa ni
Saviel.

“I missed him, Mom.” humihikbing sabi niya. “I missed Daddy so much.”

Kinagat ko ang aking ibabang labi para pigilan ang aking pagluha pero hindi ko
nagawa. Agad kong niyakap si Saviel at hinaplos ang kanyang likudan para patahanin
siya pero hindi siya tumigil sa pag-iyak. Ganoon din ako. Pareho kaming lumuha sa
harapan ng lapida kung saan nakalagay ang pangalan niya. Pangalan ng lalakeng
pinakamamahal ko, ng lalakeng kasama sa pangarap ko at ng lalakeng ama ng mga anak
ko.

Law Ephraim Phytos

Ilang taon na ang nakalipas simula nang pumanaw siya. Hindi na siya kilala ni Lawry
dahil bata pa lamang ito nang mamatay siya pero si Saviel ang nakakilala sa kanya.
Sa edad na labing-isa ni Saviel ay tandang-tanda niya ang kanyang ama, kung paano
siya nilaro, inalagaan at minahal nito. Naging malaking sampal sa kanya nang iwan
kami ni Law.

Muli akong tumingin sa kalangitan habang yakap nang mahigpit si Saviel.

Napakaraming nangyari noong Great War at nang matapos iyon. Buong akala ko ay
magiging katapusan na naming lahat pero hindi pa pala. Nabigyan pa kami ng
pagkakataon na manalo at mabuhay.

Nang mabaril kami ni Law ng mga Vampire Hunter ay parehas kaming nawalan ng malay.
Napag-alaman kong dumating pala sina Mom at Dad pati na din ang mga representatives
para tulungan kami. It’s like the table was turned. Kung noong una ay ang panig ng
mga bampira ang nagigipit, ang mga Vampire Hunters naman ang nawalan ng pag-asa,
lalo na’t nandyan na ang tinaguriang pinakamalakas na bampira.
Hindi mapagsidlan ang galit ni Dad nang makita niya akong nakahiga sa lupa at hindi
na humihinga kaya naman wala na siyang pakealam pa sa mga buhay ng mga Vampire
Hunter. He let the vampires kill all the Vampire Hunters including Cinna. There’s
nothing left but their dead bodies.

Inakala ko ding katapusan na naming dalawa ni Law iyon pero hindi pa pala.

Habang tumutulo ang aking luha ay umagos ang sari-saring alaala sa aking isipan
kasama na doon sa kung paano kami nakaligtas sa baril na may lamang chemical.
Napag-alaman kong dahil isa akong prodigy, hindi ako kaagad tinablan ng chemical na
iyon ngunit may epekto din iyon sa akin. Bampira pa din ako ngunit may halong dugo
na ng tao ang sistema ko. Dahil doon, tatanda ako pero hindi kasing-bilis ng isang
normal na tao.

Para kay Law naman, nakaligtas siya pero delikado pa rin ang kalagayan niya. Isa
siyang Artificial Vampire, ang katawan niya ay puno ng chemical at dahil sa
chemical na pumasok sa sistema niya, nagkahalo-halo ito na naging dahilan kung
bakit nasa panganib siya. Maaaring ilang taon na lamang ang itatagal niya. Pero
hindi iyon naging hadlang para sa aming pagmamahalan.

We married. We have kids. We live like a normal family. We’re happy. But that
didn’t last long...

“Law! Open the door! Anong nangyayari sa’yo?!” sigaw ko habang patuloy sa pagkatok
sa pintuan ng banyo. Hindi mawala ang kaba sa akin lalo na ngayong naririnig ko ang
sunod-sunod niyang pag-ubo at pag-ungol na para bang nahihirapan siya. “Law!
Please, answer me!”

“I-I’m o—“ Muli siyang umubo. “—kay. Don’t worry about me.”

Tumigil ako sa pagkatok at ipinatong na lamang ang aking noo sa may pintuan. Umagos
ang luha sa aking mga mata. Ilang buwan na siyang nagkakaganyan. Wala na siyang
ganang kumain, hindi halos makatulog dahil may kung anong sumasakit sa katawan
niya, ang mga tama ng baril sa kanyang likudan ay naghilom na ngunit nagkakaroon ng
mga ugat mula sa peklat nito at madalas siyang maglabas ng dugo mula sa kanyang
bibig.

I put my hands in my mouth to muffle my sobs. My heart twisted when I heard him sob
from the inside. It’s a muffled sob like he’s trying his best to keep me away from
hearing it.

“Law.” ang tanging nasambit ko at pinipigilan pa ring mapahikbi. Ayaw kong makita
niyang nahihirapan ako para sa kanya. Gusto kong maging lakas niya para malagpasan
niya ang pinagdadaanan niya.

“Vannah,” he said between his sobs. “I...I’m not...I’m...not okay.” The door opened
and I saw his face full of tears. I never see him cry like this.
I hugged him immediately and let my tears fall continuously. Walang lumabas na
salita sa aking bibig. Puro hikbi lamang ang nagagawa ko. Hindi ko alam kung anong
sasabihin ko sa kanya sa mga oras na ‘to. Gusto ko lang siyang yakapin at sabay na
nananalangin na sana ganito na lang palagi. Sana palagi ko siyang mayayakap nang
ganito at titigil ang oras para sa aming dalawa. Pero hindi pwede iyon.

Nobody can stop the time. It will keep on moving on. You can’t press pause if you
want to stop for the meantime. You can’t press stop if you want to be stuck
forever. You can’t manipulate it. Time manipulates you.

“Gusto ko pa kayong makasama.” humihikbing sabi niya habang mahigpit na nakayakap

sa akin. “Ayokong iwan si Saviel, si Lawry at ikaw. I want to see Saviel and Lawry
grew up. I want to walk with them in their Graduation Day. I want to see them
fulfilling their dreams. I want to be there in their wedding. I want to be with
you. I want us to grow old together. But I guess I won’t be able to do it. I, being
sick like this.” Tumawa siya ngunit puno ito ng pait at sakit.

Dahan-dahan akong umiling. “No, you can do it. We can do it. We’ll fight together,
Law, like what we always do. You won’t leave us. You can do what you want to do. As
long as we’re together, we can do everything.”

Pero hindi na talaga kinaya ng katawan niya. Sa edad na siyam ni Saviel at edad na
dalawa naman ni Lawry, pumanaw si Law. Ang pinakamasakit na nangyari sa buong buhay
ko. Kundi wala si Saviel at Lawry sa buhay ko, baka sinundan ko na si Law kung
nasaan man siya ngayon.

Hinawakan ko nang mahigpit ang kanyang mga kamay. Patuloy sa pag-agos ang aking
luha na para bang walang katapusan. Halos hindi ko siya matingnan dahil pakiramdam
ko ay nagpapaalam na siya. At ayaw kong tanggapin iyon. Ilang beses kong inihanda
ang sarili ko para sa pangyayaring ito pero ngayong nandito na ako, wala akong
magawa kundi ang umiyak at manalanging sana hindi pa ito ang huli.

Ngumiti siya sa akin at hinawakan ang aking pisngi na puno ng luha. “Vannah, I love
you so much.” halos pabulong na sabi niya. “You don’t know how happy I am when I
met you.” Tinapik niya ang kanyang tabi kaya naman humiga ako sa tabi niya. Niyakap
ko siya at ipinatong ko ang aking ulo sa kanyang dibdib. Napapikit ako nang mariin
nang marinig ko ang mahinang pagpintig ng kanyang puso. Naramdaman ko ang paghaplos
niya sa aking buhok. “I was so happy on our wedding day but at the same time, it
made me nervous. But all the anxiety was washed away when I saw you slowly walking
down the aisle. You looked like a goddess of the goddesses. Until now. And when
Saviel was born, I can’t help but to cry. Finally, tatay na ako! Isang bagay na
hindi ko inaasahang mararanasan ko. Sumunod naman si Lawry, na dumagdag din sa
sobra-sobrang kasiyahan ko. Narealize ko, buong buhay pala ako naging masaya. Dahil
niyo, nabura lahat ng mga mapapait na alaala noon at napalitan ng napakasayang
sandali na kasama ko kayo. I’ve never been this happy. I love you, Vannah. Please
remember that always.”

Ipinikit ko ang aking mga mata at hinayaan na tumulo ang aking luha sa kanyang
dibdib. I gripped his shirt and hugged him tightly. This will be the last and I
can’t handle the pain.
“I love you, too, Law. You know that very well.” humihikbing sabi ko sa kanya. “I
love you. I love you. I love you. I love you.” paulit-ulit ko iyang sinabi sa
kanya. Tumingala ako at binigyan siya ng isang malalim na halik. Nang humiwalay ako
sa kanya ay nakatingin siya sa akin at nakangiti.

May kung ano sa kanyang ngiti. He looks like he’s at peace.

Muli akong umunan sa kanyang dibdib. Muli akong pumikit ngunit sinabayan ko na ng
malakas na paghagulhol nang marinig ko ang unti-unting pagbagal at paghina ng tibok
ng kanyang puso.

“I love you with every fibre of my being, Vannah.”

Then his heartbeat was gone. He’s gone. Forever.

Masakit pa rin para sa akin ang pagkawala niya pero hindi naman naging kulang ang
panahon na pinagsamahan naming dalawa. Naging masaya kami sa mahabang taon na
nakasama ko siya. Masaya ako dahil nagkaroon ako ng isang masayang pamilya kasama
siya. If I’ll define the word ‘perfect’, it’s our love for each other. Kahit na
wala na siya, siya pa rin ang mamahalin ko ng buo.

“I always keep this.” nakangiti ngunit may luha sa mga mata na sabi ni Saviel. “I
forced Dad to buy me this ball even though I knew he forgot his wallet. I cried. I
threw a tantrum. I made a scene at the mall. But he didn’t get angry. He smiled and
carried me instead. He brought me to the toy store and bought the ball. Tuwang-tuwa
ako nung mga oras na ‘yun. Nung nagutom na ako, dinala niya ako sa pinakapaborito
kong fast food chain. Nagtaka ako kung bakit hindi siya kumakain. Nakahalumbaba
lamang siya at nakatingin sa akin habang nakangiti. Tinanong ko siya kung bakit
hindi siya kumakain pero ang sinagot niya lang sa akin ay hindi daw siya gutom pero
nito ko lang narealize na kaya hindi siya kumakain ay dahil pinambili niya ng bola
ko ay ang perang dapat ay para sa pagkain niya.” Napailing siya at ang malungkot na
ngiti ay napalitan ng isang masayang ngiti. “Daddy is really one of a kind. I love
him so much even though I feel likee 9 years of being with him is not enough.”

You heard that, Law? Saviel loves you so much. Let me guess, you’re grinning from
ear to ear right now. Saviel is a big boy now. And I know he’ll grow into an
amazing man like you.

“Can we join your moments together?”

Napatingala kaming dalawa ni Saviel at nakita namin si Warren na buhat si Lawry.

Kaagad na bumaba si Lawry mula kay Warren at mabilis na yumakap kay Saviel.

“I’m sorry if I broke your CD. I won’t do it again. I love you, Kuya.”

Napangiti naman si Saviel. “I’m sorry, too because I broke your favourite doll
though I broke it a long long time ago. How can you remember it?”
Napatawa na lamang kaming lahat. Hindi na kasi maalala ni Saviel kung kalian niya
nasira ang laruan ni Lawry. Pero si Lawry ay tandang-tanda pa. Matagal siyang
makalimot ng mga bagay.

“Is Daddy Law inside?” inosenteng tanong niya.

Nanlaki ang aking mga mata sa gulat. “Baby, you...you know Daddy Law?” hindi
makapaniwalang tanong ko sa kanya. Kahit kalian ay hindi ko pa naiikwento sa kanya
si Law kaya naman nagtataka ako kung bakit niya nalaman ito. Alam ko kasing
malilito siya. Sanay niyang tawagin na Daddy si Warren at parang ang pagkakaalam
niya ay si Warren ang totoo niyang ama.

Speaking of Warren, yes, he didn’t die. He was shot by a Vampire Hunter but he
didn’t die. Maswerte pa siya dahil nabuhay siya. Akala namin ay sa puso niya tumama
ang bala pero muntik na. Kaunting centimeter na lamang ay malapit nang tumama sa
puso niya ang bala. Mabuti na lamang nagamot siya kaagad.

At ngayon, siya ang tumatayong ama nina Saviel at Lawry. Hindi sa hindi ko ito
ginusto pero wala akong ginawa kundi ang tumanggi sa kanya pero sadyang makulit ang
lahi niya. Gusto niyang tulungan akong alagaan ang dalawa. But that didn’t change
everything between us. Best friend pa rin ang turing ko sa kanya pero alam niya
iyon. Kaya sa huli, wala na akong nagawa kundi ang hayaan na lamang siya sa gusto
niya.

“Of course, I know him!” masiglang sabi ni Lawry. “He’s my real Daddy! I remember
him when I was..uhh...” Inilagay niya ang kanyang hintuturo sa kanyang baba habang
nag-iisip. “...uhhh...anyways, so yeah, I remember him. I remember his smile, his
smell, the way he carried me around and the way he hugged me like I’m the most
precious thing in the whole wide world.” Naggawa pa siya ng bilog sa ere gamit ang
kanyang mga kamay.

Like Saviel, Lawry develops rapidly. At the age of three, she remembers everything
well when she was younger.

Kaagad ko siyang niyakap. “Oh, Lawry, Dad will be very happy because you remembered
him too well.” Naluluha na namang sabi ko ngunit pinigilan ko na ito. Masyado na
akong madaming naiiiyak para sa araw na ito.

“Late ba kami?”

Sabay-sabay kaming napatingin kina Blade at Jinnah kasama ang kambal nilang sina
Hade at Zade. (Hade – Heyd, Zade – Zeyd). Pareho itong lalake na mas bata lang ng
ilang taon kay Saviel.

Mabilis na tumakbo ang kambal patungo kay Lawry at Saviel na madalas nilang kalaro.
Nagtakbuhan naman silang palayo sa amin at naiwan kaming apat.
“Paparating na daw sina Irrah—Oh, nandyan na pala sila, eh.” nakangiting sabi ni
Jinnah. “Mukhang nandyan na din silang lahat.”

May tatlong sasakyan na dumating. Sa unang kotse ay sakay sina Van, Kisha, Irrah at
Yuan. Sa padalawang kotse naman ay nakasakay ang Archer Brothers, Tiffany,Trinity
at Hailey. Sa patatlong kotse naman ay nakasakay si Harold.

Pagkatapos ng Great War ay bumalik na kaagad ang representatives sa Europe para

mag-asikaso ng ilang bagay. Hindi nakauwi sina Lolo G, Jiji, Tito Israel, Tita
Jullia, Tito Wade, Tita Victoria, Tita Farrah, Tito Jick, Tito Jack at Tito Zick
dahil madami din silang inaasikaso. Napagdesisyonan naman nilang sa isang taon na
lamang bibisita para magkasama-sama kaming lahat. Sina Mom at Dad naman ay uuwi na
sa isang Linggo dahil ilang taon din silang tumigil dito sa Pilipinas.

Si Yuan naman ay nabuhay nang muli bilang isang bampira. Noong una ay tutol kami sa
gusto ni Irrah pero sa huli ay pumayag na din kami. Kitang-kita namin ang
pagmamahal sa mga mata ni Irrah at hindi namin kayang alisin iyon sa kanya kaya
naman hinayaan namin siyang ilagay sa katawan ni Yuan ang dugo niya.

Ang Archer Brothers naman ay nakahanap ng kani-kanilang katapat sa katauhan nina

Trinity, Tiffany ay Hailey. Minsan ko na silang inasar dahil puro may ‘y’ ang huli
ng pangalan ng mga girlfriend nila. Pero masaya ako dahil nahanap na nila ang
babaeng magpapatibok ng puso nila.

Si Harold naman, bading pa rin. Hindi na iyon magbabago. Parati pa rin siyang
sumasama sa amin kahit na nagtanim siya ng sama ng loob noon kay Warren dahil
pinatulog siya nito ng ilang araw para hindi madamay sa mga nangyayari. Nawalan daw
kasi ng exposure ang kagandahan niya. Ilang araw naburo ang beauty niya sa kwarto
at wala daw siyang nagawa. Pero ngayon, balik na ulit ang lahat sa dati.

Tungkol naman kay Sydney, hindi na namin alam kung nasaan siya. Simula nung iligtas
siya ni Patrick at Karen sa mga kamay ni Law ay hindi na siya nagpakitang muli. May
nagsasabing nagpunta na daw siya ng ibang bansa, ang iba naman ay sinasabing
lumipat na daw ito sa kabilang district. Wala ni isa sa amin ang nakakaalam ng
totoo at hinayaan na namin iyon.

Umuwi naman sina Patrick at Karen matapos ang nangyari kay Law. Sila din ang
pinakanasaktan dahil sa nangyari kay Law pero nagkaroon naman sila ng panahon para
punan ang mga oras na hindi nila nakasama si Law. Alam kong naging masaya si Law
dahil naranasan niyang magkaroon ng magulang na katulad nila.

Si Cross, na nasa loob ng scythe, ay nandoon pa rin. Nagagawa ko pa ring i-summon

ang scythe pero hindi ko na ito magagamit dahil kakaunti na ang lakas na natira sa
akin. Pero masaya pa rin ako dahil nakakausap ko pa din si Cross paminsan-minsan.
Minsan kasi ay hindi ko na siya makausap. Nanghihina na din kasi ang spirit niya na
nasa loob ng scythe at habang pahina ng pahina ang kapangyarihan ko, pawala na din
siya ng pawala. Ngunit kahit ganoon, alam kong naiintindihan naming dalawa ang
isa’t-isa. Anong oras man siya mawala, alam kong nandyan pa rin siya sa tabi ko
kahit ‘di ko siya nakikita.
“Hey, Ren, still best friend zone?” nakangising tanong ni Yuan habang kino-quote sa
ere ang salitang ‘best friend zone’ gamit ang kanyang daliri.

Lumapit naman sa kanya si Warren at binatukan ito.

Napailing na lang ako. Yuan is whipped towards Irrah. Pero ganoon pa din ang pag-
uugali niya. The arrogant, jerk and feisty Yuan is still there eve though he’s one
of us now. Noong nalaman niyang bampira siya, hindi siya nagalit. Hindi siya
nagwala gaya ng iniisip naming mangyayari. Pero hindi iyon nangyari. He accepted
the truth. He even thanked Irrah for giving him a second life. And that time, I
knew that he loves Irrah. Dahil sa mga tingin niya dito noong oras na nabuhay siya.

“Nasaan na ang maganda at gwapo kong apo?” tanong ni Dad. “Ang awkward talaga kapag
sinasabi kong apo! Feeling ko ang tanda-tanda ko na!” reklamo niya.

“Kung ayaw mo silang tawaging apo, eh, ‘di ‘wag!” sigaw ko sa kanya.

Inirapan niya ako. “Wala akong sinabi na ayaw ko, ‘no!” sigaw niya pabalik. “Oo nga
pala, hindi pa ako nakakaisip kung anong pwedeng itawag nila sa akin maliban sa
‘Lolo’.”

“Utang na loob, Dad, nagbibinata na si Saviel pero wala ka pa ding maisip!”

Napatawa naman si Mom. “How about Mama and Papa? It’s better than Lolo and Lola,
right?”

Napatingin kaming dalawa ni Dad sa kanya.

Hinawakan ni Dad ang pisngi ni Mom at binigyan ito ng mabilis na halik sa labi.
“Hindi ka lang magaling sa kama, pati din sa mga ganitong bagay.” nakangising sabi
niya.

Sinapak naman siya ni Mom sa tiyan kaya napalayo na lang siya kaagad. Humagalpak
naman ako ng tawa dahil sa itsura ni Dad. Namilipit kasi siya sa sakit at kulang na
lang ay mapaluhod siya sa lupa. God, I can’t believe this! The most powerful
vampire in the whole clan was beaten up by his wife.

“Hanggang dito ba naman dinala mo pa rin ang kamanyakan mo? ‘Di ba sabi ko sa’yo
iwanan mo sa Europe?” reklamo ni Mom.

Ngumuso naman si Dad. “I can’t! It’s part of being me.”

Napailing na lang si Mom kahit na nangingiti na din. She knows that Dad is right.
Van will never be Van if he’s not perverted. Like me, Savannah will never be
Savannah if she’s not prodigious. Kahit na nawala na ang napakalakas kong
kapangyarihan, I’m still the one and only prodigy that was born in the whole
Vampire Clan.

Muli akong tumingin sa puntod ni Law na napapalibutan naming lahat. Lahat kami ay
nakangiti habang nakatuon ang atensyon doon.

Hindi tumutol si Dad at Mom sa relasyon namin ni Law gaya ng inaasahan ko. Sa
lahat, sila ang pinakanakakakilala sa akin kaya alam nila kung ano o sino ang
magpapasaya sa akin kaya binigay nila ang basbas na hinihingi namin sa kanila.
Well, si Dad medyo ayaw noong una pero si Mom ang nakapilit sa kanya.

“Binuntis mo ang anak ko kaya mo gustong pakasalan, ano?!” asik ni Dad. “Hindi ako
papa—“

Hindi na niya natapos ang sasabihin niya nang sikuhin siya ni Mom sa tagiliran.
Nakangiti pa si Mom habang ginagawa iyon na para bang wala lang sa kanya ang ginawa
niya kahit na halos hindi magkaintindihan si Dad sa sakit ng siko ni Mom sa kanya.

“’Wag mo nang pansinin ang ugok na ‘to. Sige, ituloy mo ang gusto mong sabihin.”
nakangiti pa ring sabi ni Mom at pasimpleng tiningnan ng masama si Dad. Napaiwas
naman ng tingin si Dad at nanahimik na parang maamong tupa.

Law cleared his throat. Mukhang kinakabahan siya. “Gusto ko pong pakasalan si
Savannah hindi dahil sa buntis siya o ano. Gusto ko siyang pakasalan dahil mahal na
mahal ko siya. I want to spend my forever with her.”

“Walang forever!” bitter na sigaw ni Dad. Sinamaan na naman siya ng tingin ni Mom.
“Meron pala! Pero mas masaya ang forever ‘pag nasa kama lang kayong dalawa.”
nakangising tumingin si Dad kay Mom habang taas-baba ang kilay.

Sabay kaming napabuntong-hininga ni Mom. Dad, please.

Nagpatuloy naman si Law. “Sana ibigay niyo ang basbas niyo sa’min.” Mahigpit na
hinawakan ni Law ang aking kamay.

“Hindi kami Pari para bigyan ka ng basbas!” sigaw na naman ni Dad.

“Will you please shut the fuck up, Van Rei Isaac Fenier Walker?” galit na sabi ni
Mom.

Lahat kami ay napalunok at napatahimik. Mas nakakatakot pa si Mom kaysa sa mga

nabuhay na Walker na pinagsama-sama. In fact, mas matindi pa siya doon. Wala nang
nagawa si Dad kundi ang manahimik. Kapag binanggit na ni Mom ang buo niyang
pangalan, matakot na siya dahil galit na talaga si Mom.

Muling humarap si Mom kay Law na may ngiti sa labi. “Law, pumapayag kaming
pakasalan mo ang anak namin at sana maipangako mong aalagaan mo siya nang mabuti.
Siya ang kaisa-isa naming anak kaya mamahalin mo siya, pagkakatiwalaan at aalagaan
ng buong puso.”

Tumango si Law habang may malawak na ngiti sa kanyang labi. “Opo, Mrs. Walker,
makakaasa kayo sa akin.”

“What—“ aalma pa sana si Dad pero sinamaan na naman siya ng tingin ni Mom. “Fine.
pumapayag na din ako.” aniya. “As if I have a choice.” pabulong na sabi niya.

Mom clasped her hands. “Then it’s settled! Kailan ang kasal?”

Walang nagsasalita ni isa sa amin. Lahat kami ay nakatingin lamang sa puntod ni Law
na parang binabalikan ang mga panahong kasama namin siya.

Pasimple kong pinunasan ang luha na kumawala sa aking mga mata. Lumuhod ako sa
harapan ng puntod niya at hinaplos ito. Nakatayo silang lahat sa paligid ko ngunit
ako lang ang nakaluhod.

I’ll be moving forward without him by my side. I’ll face new obstacles in my life
without him holding my hands. I’ll walk towards the future without Law Ephraim
Phtyos. But one’s thing for sure, even though he’s gone, he’ll always be in my
heart. I’ll always love him. I’ll love him ‘til I die.

Ako ang tutupad ng mga pangarap niya. Papanoodin kong lumaki sina Saviel at Lawry
para sa kanya. Ako ang maghahatid sa kanila sa stage sa Graduation Day nila gaya
nang gusto niya. Susuportahan ko sila sa kanilang mga pangarap para matupad ang
gusto niyang mangyari. Kahit sa kasal nilang dalawa, hindi ako mawawala. Para sa
kanya. Para kay Law. Para sa mga pangarap niya.

I’m now a normal vampire like the way I want to be. Hindi man ako naging tao, gaya
nang gusto ko talaga noong una, masaya pa rin ako dahil tapos na ang lahat. No one
will look at me like I’m a monster. No one will be scared of me.

I’ll live with my family in peace. Wala na akong hihilingin pa.

Sa huling pagkakataon, hinawakan ko ang lapida ni Law. Tumulo ang isang patak ng
luha doon. Ngumiti ako at ipinikit ang aking mga mata.

“Law,” nakangiting sabi ko. “This prodigious vampire loves you with every fibre of
her being.” I leaned on and kissed the cold cement, the part where his name is
written. “See you soon.”
=================

THE AMAZING NOTE (CHAROT)

THE AMAZING NOTE (CHAROT)

UNA...

Maraming maraming maraming salamat dahil nakaabot kayo sa huli ng The Prodigious
Vampire! Alam kong reader na kayo simula noong The Perverted Vampire pa lang kaya
talagang nagpapasalamat ako dahil nakaaabot kayo hanggang dito. Salamat sa
pagtitiyaga sa aking story kahit alam kong napakadaming flaws nito. Salamat dahil
pinagkatiwalaan niyo ako. Salamat sa pag-aantay ng mga updates ko na madalas ay
natatagalan. Salamat sa mga votes at comments na nagbibigay ng inspirasyon sa akin.
Hindi aabot sa ganito ang TPV kundi dahil sa suporta niyo. Simula nung ma-publish
ang TPV1, sobra na akong nagpapapasalamat. At ngayong tapos na ang TPV2,
nagpapasalamat pa rin ako dahil sa suporta na ibinigay niyo. Kaya... /bows/
KAMSAHAMNIDA~ ARIGATOU GOSAIMASU~ SALAMAT~ THANK YOU~ HAHAHAHA! I LOVE YOU ALL!

Mamimiss ko ang mga characters dito~ ;;A;;

PANGALAWA...

Ito na ‘yung announcement ...

MAY BOOK 3 ANG TPV AT ANG TITLE AY ‘THE PLAYFUL VAMPIRE’. Prequel naman ito ng ‘The
Perverted Vampire’ which means, mas una ang timeline nito sa TPV1. Story ito ng
tatay at nanay ni Van na sina Fenier at Vivian Walker. At ito na ang magiging last
na book ng TPV. Bale, trilogy siya at tatawagin siyang ‘THE WALKERS TRILOGY’. Bet?
HAHAHA! Sana mapanindigan ko ito. OTL. Another TPV! Hahaha!

Kung gusto niyong basahin ang Prologue, click niyo lang ang external link--->

PANGATLO...

Prologue pa lang muna ang ipopost ko sa TPV3. Baka hindi ko muna siya sundan.
Magfofocus muna ako sa ‘Rosario Academy’, ‘Into Your Soul’ at ‘The Somnambulist’.
Kung gusto niyong i-check ang mga iyan ay punta lang kayo sa profile ko. Ang TS at
RA ay tungkol sa mga vampires. Ang IYS naman ay tungkol sa souls, demons, etc. Kung
may time kayo, basahin niyo muna habang nag-aantay para sa TPV3. HAHAHA!

‘Yun lang~ Maraming salamat talaga sa inyong lahat! Mahal na mahal ko kayo, alam
niyo naman. Mehe~
At ibinalik ko na ulit ‘yung dating cover ng TPV2 kasi kapareho siya ng style ng
TPV3. Pero maraming maraming salamat kay DOsooyeol para sa cover na ito. ---->

Maraming salamat! See you in TPV3!