Ο ά νθρωπος έχει εν δυνά μει ό λες τα απαραίτητα υλικά για να αναπτυχθεί με θετικό τρό πο

και να φτά σει στην αυτοπραγμά τωση. Έχει μέσα του, εν ολίγοις, ό λα εκείνες τις ιδιό τητες
που αν καλλιεργηθού ν θα τον οδηγή σουν νομοτελειακά στην ολοκλή ρωση της
προσωπικό τητας του. Όπως ένας σπό ρος που κρύ βει μέσα του σε μικρογραφία το σχέδιο
που θα το μεταμορφώ σει σε δένδρο, ό πως ένα σπερματοζωά ριο που εξελίσσεται βαθμιαία
και ξεδιπλώ νεται σε μια ολοκληρωμένη ανθρώ πινη μορφή έχει καταγεγραμμένο στα γονίδια
το σχέδιο ανά πτυξης του.
Αυτή την ά ποψη την υποστηρίζει ο ιδρυτή ς της προσωποκεντρική ς προσέγγισης Carl Rogers,
σε αντιδιαστολή με την υπαρξιακή προσέγιση, που κι αυτή συγκαταλέγεται στις
ανθρωπιστικές, η οποία υποστηρίζει ό τι δεν είμαστε τίποτε απο τη φύ ση μας και κά θε στιγμή
πρέπει να επιλέξουμε με δική μας ευθύ νη το τι θα κά νουμε και το τι θα γίνουμε. Ωστό σο κι οι
δυο προσεγγίσεις εστιά ζουν στις αντιλή ψεις του ατό μου και καλού ν τον θεραπευτή να
εισχωρίσει στον υποκειμενικό κό σμο του ( Corey,2005).
Ο θεραπευτή ς χρειά ζεται να βαδίσει μεσα στον φαινομενικό κό σμο του ά λλου, τον κό σμο
δηλαδή ό πως τον βιώ νει το ά τομο που στέκεται απέναντι του, να βαδίσει αλλά να μη χαθεί
μεσα στον κό σμο του. Μπορού με να το πού με πιο απλά να είναι σε θέση να τον συμπονεσει
αλλά να μη συμπά σχει μ' αυτό ν γιατί αν παρασυρθεί στον κό σμο του ά λλου τό τε με
βεβαιό τητα θα χά σει τον δικό του και δε θα μπορέσει να προσφέρει τη παραμικρή βοή θεια.
Να νιώ θει, τι νιώ θει ο ά λλος αλλά να μη λυπά ται κι αν λυπά ται να μη παρασύ ρεται απο αυτό
το συναίσθημα.
Η παραπά νω διαδικασία ό πως περιγρά φηκε επιτυχγά νεται μέσα απο την ενσυναίσθηση
(empathy), τη προσπά θεια να κατανοή σει ο θεραπευτή ς το ά λλο ά τομο σαν να είναι αυτό ς το
ά λλο ά τομο, να φορέσει, θα λέγαμε πιο λαϊκά τα παπού τσια του και να βαδίσει το δρό μο που
βά δισε εκείνος, να δει το κό σμο μέσα απο την οπτική του ά λλου (Χατζηχρή στου,2011).
Η διαδικασία αυτή μό νο εύ κολη δεν είναι. Κά θε ά λλο, ειδικά στη ξέφρενη κι απρό σωπη εποχή
της διαδικτυακή ς επικοινωνίας στην οποία ζού με. Για να μπορέσει κά ποιος να αποκτή σει την
ικανό τητα της ενσυναίσθησης, που για τις ανθρωπιστικές προσεγγίσεις είναι όχι μό νο ικανή
αλλά κι αναγκαία συνθή κη θεραπείας, θα πρέπει να καλλιεργή σει πρώ τιστα μέσα του τον
αλτρουισμό , τη συμπό νια και φυσικά την αγά πη για το συνά νθρωπο του. Αυτή είναι η βά ση
της θεραπευτική ς σχέσης και πά νω σ'αυτή χτίζεται ό λο το οικοδό μημα της συμβουλευτική ς
και της ψυχοθεραπείας αν κι ό πως υποστηρίζουν ά λλες θεωρίες δεν είναι απο μό νη της
αρκετή ώ στε το ά τομο να φτά σει στην επιθυμητή κατά σταση ψυχική ς υγείας και δεν ειναι
αρκετή επειδή , ό πως κι οι ίδιες οι ανθρωπιστικές προσεγγίσεις υποστηρίζουν, το ά τομο που
επιθυμεί να θεραπευτεί είναι το ίδιο υπεύ θυνο για την εξέλιξη του ενώ ο θεραπευτή ς είναι
απλά ένας οδηγό ς που το βοηθά να βρει μέσα του ό λα τα χαρίσματα που διαθέτει αλλά είτε
δε τα γνωρίζει είτε βρίσκονται σε λή θαργο και χρειά ζεται να αφυνπνιστού ν. ( Corey, 2005).
''Συν Αθηνά και χείρα κίνει.''

Βιβλιογραφία:

Corey, G (2005) Θεωρία και πρακτική της συμβουλευτικής και της ψυχθεραπείας, Αθή να: Ίων

Χατζηχρή στου,Χ (2011) Κοινωνική και συναισθηματική αγωγή στο σχολείο, Αθή να: Τυπωθή τω