Powstanie węgierskie 1956

Powstanie węgierskie 1956, nazywane dziś często rewolucją 1956 Powstanie węgierskie 1956
(węg.: 1956-os forradalom)[a] – zbrojne wystąpienie ludności węgierskiej,
— zimna wojna —
które wybuchło 23 października 1956 roku i trwało do 10 listopada tego
roku, kiedy to zostało ostatecznie stłumione przez zbrojną interwencję
Armii Radzieckiej.

Spis treści
Przyczyny powstania
Przyczyny społeczno-ekonomiczne
Przyczyny polityczne
Przebieg zdarzeń
Początek rewolucji 23 października
Przed interwencją 24 października do 3 listopada Flaga powstańców nad ulicą zajętą już
Interwencja Armii Radzieckiej 4 listopada do 10 listopada przez Armię Radziecką

Po 10 listopada 1956 Czas 23 października–10

listopada 1956
Polskie reakcje na powstanie węgierskie
Miejsce Węgry
Wpływ na partie komunistyczne Przyczyna istnienie reżimu
Zobacz też stalinowskiego,
trudna sytuacja
Uwagi gospodarcza

Przypisy Wynik zwycięstwo ZSRR

Strony konfliktu
Bibliografia
Węgierska  ZSRR
Linki zewnętrzne Część
Republika Ludowa
oddziałów
Węgierskiego
Przyczyny powstania Urzędu
Bezpieczeństwa
Państwa
Węgierski
Przyczyny społeczno-ekonomiczne Rewolucyjny Rząd
Robotniczo-
Chłopski
Zapaść ekonomiczna i niskie standardy życia w Węgierskiej Republice
Ludowej wzbudzały powszechne niezadowolenie. Chłopi byli Dowódcy
niezadowoleni z polityki rolnej (kolektywizacja). Dziennikarze i literaci Imre Nagy Iwan Koniew
narzekali na warunki swojej pracy i domagali się wolności słowa. Studenci Pál Maléter János Kádár
skarżyli się na warunki nauki i kryteria przyjmowania na uniwersytety Straty
(nieprzejrzysty system punktacji, np. punkty za pochodzenie lub
ok. 2500 zabitych 722 zabitych
przynależność do partii). ok. 13 000 1251 rannych[2]
rannych[1]

Przyczyny polityczne

Po powstaniu robotników w czerwcu 1956 w Poznaniu i po wyborze popularnego Władysława Gomułki na

pierwszego sekretarza PZPR wbrew woli Moskwy i bez radzieckiej inwazji, obudziły się nadzieje
wewnątrzpartyjnej opozycji węgierskiej, na podobny przebieg wydarzeń na Węgrzech. Węgierska Partia
Pracujących była podzielona na skrzydła reformatorskie i stalinowskie, co trwało od stracenia w 1949 r. (z
inicjatywy Mátyása Rákosiego) László Rajka. Po śmierci Stalina doszło do osłabienia pozycji Rakosiego, który
musiał zgodzić się na objęcie stanowiska premiera przez Imre Nagy’a, reprezentanta skrzydła umiarkowanego. Z
kolei dymisja premiera ZSRR Malenkowa, uchodzącego za protektora Nagy’a sprawiła, że Nagy w marcu 1955 r.
został usunięty ze stanowiska, a później też wykluczony z partii. Zwolennicy Nagy’a skupili się w Klubie im.
Petöfiego. Frakcję Nagy’a skonsolidował uroczysty pogrzeb Rajka i innych ofiar stalinowskiego terroru 6
października 1956 r. z udziałem kilkuset tysięcy ludzi[3].

Jednakże znacznie dalej niż nadzieje wewnątrzpartyjnej opozycji sięgały wolnościowe roszczenia studentów
uniwersytetu technicznego w Budapeszcie – domagających się w oświadczeniu z 22 października wolności
obywatelskich, demokracji parlamentarnej i narodowej niepodległości. By rozpowszechnić swe żądania,
kolportowali je w instytucjach, zakładach pracy i na innych uniwersytetach. Próbowali również (bezskutecznie)
skłonić węgierskie radio do odczytania ich oświadczenia. Jedną z przyczyn powstania była też chęć pomszczenia
krzywd wyrządzonych w czasie masowego terroru okresu rządów Rákosiego. Przykładowo na Węgrzech w
okresie gdy rządził Rákosi było trzy razy więcej więźniów politycznych niż w Polsce przy trzykrotnie mniejszej
liczbie ludności i faktycznym braku na Węgrzech zbrojnego podziemia antykomunistycznego. Przeciwnicy
komunizmu tworzyli takie organizacje jak Miecz i Krzyż, Biała Gwardia, Przymierze Krwi, Partia Miłości, Front
Chrześcijański, Sojusz Wolnych Socjaldemokratów[4].

Przebieg zdarzeń
Powstanie zaczęło się 23 października 1956 i zakończyło według oficjalnej wersji 4 listopada 1956, choć
najbardziej zacięte i krwawe walki powstańców z sowieckim najeźdźcą toczyły się w okresie od 4 do 10 listopada,
a prześladowania uczestników powstania trwały jeszcze kolejne lata.

Początek rewolucji 23 października

Studenci politechniki w Budapeszcie uzyskali zgodę na manifestację solidarności z „polskim Październikiem”[5],

ale ich właściwe, wolnościowe cele sięgały znacznie dalej i pokrywały się z celami większości węgierskiego
społeczeństwa, które masowo wzięło udział w manifestacji. Przemarsz zakończył się początkowo na placu Bema
odczytaniem listy żądań studentów. Mimo oficjalnego końca demonstracji, wciąż przyłączali się do niej kolejni
uczestnicy i sytuacja zaogniała się coraz bardziej. Część liczącej setki tysięcy uczestników demonstracji,
pomaszerowała pod parlament, jednakże większość udała się pod rozgłośnię węgierskiego radia, starając się
skłonić je do odczytania listy żądań, jednakże zamiast poparcia, otworzono z budynku radiostacji ogień do
demonstrantów. Sytuacja zaogniła się jeszcze bardziej, gdy przy pomocy broni otrzymanej od węgierskiego
wojska, demonstrantom udało się zająć budynki radiowe. Wieczorem zebrało się ok. 300  000 ludzi przed
parlamentem, żądając wolności słowa i poglądów, wolnej prasy, wolnych wyborów i pełnej niezależności od
ZSRR, jak również nominacji Imre Nagy’a na szefa rządu. Sam Nagy wezwał demonstrantów do spokoju i
rozejścia się i został niespodziewanie jeszcze tej samej nocy przez KC węgierskiej partii robotniczej powołany na
premiera. Jednocześnie Sowieci rozpoczęli interwencję militarną, na prośbę sekretarza partii Ernő Gerő
sygnowaną przez Biuro Polityczne (łącznie z Nagy’em). Jeszcze tego wieczoru demonstranci obalili pomnik
Stalina, stojący na placu Bohaterów. Nagy w trakcie krótkich rządów formalnie rozwiązał tajną policję, ogłosił
zamiar wycofania się z Układu Warszawskiego i zobowiązał się do przywrócenia wolnych wyborów[6].

Przed interwencją 24 października do 3 listopada

24 października powstanie rozszerzyło się na dalsze miasta, jednak jego głównym ośrodkiem pozostawał
Budapeszt. Zakładano rady pracownicze, narodowe i rewolucyjne, ogłoszono strajk generalny, wydano
pierwsze niezależne gazety – jednak do 28 października nie udało się powstańcom opanować ani jednego
ważnego obiektu. Do Budapesztu wkracza 6 tysięcy żołnierzy radzieckich, wspieranych przez ponad 200
czołgów, współdziałających z węgierskimi służbami bezpieczeństwa i armią. Na Węgry przylatują Anastas
Mikojan i Michaił Susłow z ramienia Biura Politycznego KPZR oraz generał Iwan Sierow z KGB.
25 października Ernő Gerő usunięto z funkcji I sekretarza KC, I sekretarzem partii został Janos Kadar. ÁVH
(Államvédelmi Hatóság – Wydział Bezpieczeństwa Państwa) strzela przed parlamentem do tłumu – ponad
100 zabitych. Nagy wycofuje swoją zgodę na interwencję radziecką.
27 października Imre Nagy przedstawia skład nowego rządu i ogłasza rozwiązanie ÁVH. Jej funkcjonariusze
są internowani. Armia Węgierska na polecenie rządu wstrzymuje działania przeciw powstańcom.
Wydarzenia zostają oficjalnie uznane przez władze za rewolucję.
 28 października Armia Radziecka na prośbę rządu węgierskiego zawiesza akcję militarną.
30 października Nagy ogłasza koniec systemu jednopartyjnego i powołuje niekomunistycznych ministrów.
Powstańcy rozbijają Budapeszteński Komitet Partyjny i linczują 20-30 spośród 80 jego obrońców. Sowieci
sygnalizują chęć rokowań, jednocześnie jednak przygotowując atak zbrojny na Węgry. Biuro Polityczne
KPZR większością głosów wypowiada się przeciw interwencji zbrojnej na Węgrzech. Kardynał József
Mindszenty zostaje uwolniony z więzienia.
31 października ostatnie oddziały radzieckie opuszczają Budapeszt i wycofują się 20 kilometrów od miasta.
1 listopada Nagy ogłasza wystąpienie z Układu Warszawskiego i neutralność Węgier. Rząd węgierski
zwraca się z prośbą o wycofanie oddziałów radzieckich z Węgier. Prosi członków ONZ o zagwarantowanie
neutralności Węgier. Biuro Polityczne KPZR podejmuje decyzję o interwencji zbrojnej. Chruszczow
rozpoczyna uzgadnianie jej z państwami socjalistycznymi (w tym z ChRL, SFRJ i PRL). Wicepremier Kadar
ogłasza powstanie nowej partii – Węgierskiej Socjalistycznej Partii Robotniczej utworzonej w miejsce
rozwiązanej Węgierskiej Partii Pracujących. Wieczorem znika z Budapesztu (pod eskortą oficerów KGB
poleciał do ZSRR).
3 listopada w godzinach wieczornych podstępnie aresztowano delegację węgierską wraz z ministrem
obrony Pálem Maléterem, która przybyła na rozmowy dotyczące wycofania wojsk radzieckich z terytorium
Węgier. Tego samego dnia, w Szolnoku, utworzono marionetkowy Węgierski Rewolucyjny Rząd Robotniczo-
Chłopski z Jánosem Kádárem na czele, który poprosił ZSRR o pomoc w stłumieniu „kontrrewolucyjnego
powstania”.

Interwencja Armii Radzieckiej 4 listopada do 10 listopada

4 listopada o świcie nastąpiło wznowienie radzieckiej interwencji na Węgrzech z udziałem broni pancernej.
Brało w niej udział 58 tysięcy żołnierzy radzieckich. Na sygnał radiowy „Grom” o godzinie 4.00 rano oddziały
radzieckie ruszyły do ataku rozpoczynając operację „Wicher”. Spadochroniarze radzieccy opanowali lotniska, bez
walki zajęto gmachy parlamentu i ministerstwa obrony narodowej. W oddziałach armii węgierskiej przywróceni
zostają dowódcy usunięci przez powstańców, zaś ci którzy poparli powstanie – aresztowani. Nagy z kilkoma
członkami swojego rządu po wystąpieniu radiowym schronił się w ambasadzie jugosłowiańskiej. Zacięte walki
trwały do 10 listopada, choć ich rezultat był z góry znany, gdyż powstańcy byli gorzej uzbrojeni i pozbawieni
centralnego dowodzenia, a armia węgierska – zdezorganizowana aresztowaniem ministra obrony narodowej i
niechętną walce postawą większości kadry oficerskiej – praktycznie nie stawiała zorganizowanego oporu.
Rozbrojono 35 tysięcy żołnierzy i powstańców. W wyniku walk od 23 października zginęło po węgierskiej stronie
2500 osób, głównie w czasie walk w Budapeszcie ponad 20 tysięcy aresztowano lub internowano, a ok. 200
tysięcy osób uciekło z kraju do Austrii i Jugosławii. Pozostające na Węgrzech rozbite oddziały powstańcze po 10
listopada przeszły do podziemia lub próbowały organizować partyzantkę. Straty materialne wyniosły 220 mln
forintów, co stanowiło ok. 25% rocznego dochodu narodowego Węgier. Według archiwów radzieckich zginęło
lub zaginęło 740 żołnierzy i oficerów radzieckich, zaś 1540 odniosło rany – ponad połowa z nich poległa w
październiku. 7 listopada do Budapesztu przybywa rząd Kadara i przejmuje władzę. Zostaje on oficjalnie uznany
przez państwa zachodnie.

Przed powstaniem i w jego czasie nadzorowana przez oficerów amerykańskich sekcja węgierska Radio Wolna
Europa obiecywała Węgrom militarną pomoc Zachodu, zachęcając ich do zbrojnego wystąpienia i instruując
wojskowo (np. uczono sporządzania koktajli Mołotowa). Obietnica ta nie została jednakże dotrzymana.
Amerykański sekretarz stanu John Foster Dulles miał powiedzieć: „Nie traktujemy tego kraju [Węgier] jako
naszego potencjalnego sojusznika wojskowego”. Jedynym krajem, który chciał udzielić pomocy militarnej
Węgrom, była Hiszpania pod rządami generała Francisco Franco[7]. Słynny „pułkownik Bell” przekonywał przez
radio, iż powstańcy mogą i powinni pokonać armię radziecką – udzielał im także praktycznych rad, jak tego
dokonać[8][9].

Stany Zjednoczone interesowały się jednak znacznie bardziej kryzysem na Kanale Sueskim – najważniejszej
drodze morskiej świata i rozpoczętą 30 października francusko-brytyjską inwazją na Egipt. Allen Dulles, szef
CIA, przekonywał prezydenta USA, że poświęcenie Węgier korzystne jest dla realizacji strategicznego celu –
skłócenia ZSRR z Chinami i Jugosławią. 29 października polecenie zakomunikowania władzom ZSRR braku
zainteresowania USA sytuacją Węgier oraz informacji, iż Węgry nie są militarnym sojusznikiem USA otrzymał
ambasador amerykański w Moskwie Charles E. Bohlen – uczynił to następnego dnia.

Po 10 listopada 1956
Jeszcze do końca 1956 trwały sporadyczne potyczki zbrojne i strajki. Po złamaniu oporu zbrojnego na czoło
wysunęła się zdominowana przez zwolenników Nagy’a Centralna Budapesztańska Rada Robotnicza, utworzona
14 listopada 1956 r. Rada żądając wycofania wojsk radzieckich zorganizowała strajk powszechny 22-23
listopada, demonstrację kobiet 4 grudnia i zamieszki 8 grudnia. 11 grudnia Rada została zdelegalizowana a
ogłoszony przez nią kolejny strajk powszechny załamał się. 21 kwietnia 1957 r. rozwiązany został Węgierski
Związek Pisarzy – ostatni bastion opozycji[10].

Imre Nagy, który początkowo schronił się w ambasadzie Jugosławii, został pojmany przez Sowietów, wywieziony
do Rumunii i 15 czerwca 1958 r. skazany na karę śmierci (wyrok wykonano dwa tygodnie później). Skazano na
śmierć i stracono ogółem ok. 230 osób. Do 1963 Kádár w ramach kolejnych amnestii ułaskawił większość
politycznych więźniów, byłych uczestników rewolucji. Kraj po powstaniu węgierskim opuściło blisko 200 tys.
Węgrów – kilkadziesiąt tysięcy z nich powróciło po ogłoszeniu amnestii w 1963 r.

Rok 1956 był rokiem przełomowym w powojennej historii Węgier. Jak co roku, 23 października obchodzony był
na Węgrzech jako rocznica wybuchu rewolucji węgierskiej. Dla Węgrów jest to prawdziwy dzień „pamięci
narodowej”. Dla wielu był on też dniem przełomowym w życiu osobistym. Po upadku rewolucji 1956 roku wielu
bowiem Węgrów opuściło swój kraj i osiedliło się na stałe za granicą. Po latach można już dość dokładnie ustalić,
ilu wówczas wyjechało na stałe i gdzie. Ciekawe dane na ten temat zebrał, zamieszkały na stałe w Wiedniu,
duchowny ewangelicki pochodzenia węgierskiego (po ojcu) Istvan Szepfalusi. Z zebranych przez niego danych
wynika, że w latach 1956–1957 przedostało się nielegalnie z Węgier do Austrii dokładnie 181 007 osób. Liczbę tę
można uzupełnić dalszymi 19 857 osobami, które w latach 1956–1958 w podobny sposób przedostały się do
Jugosławii. Największa liczba uchodźców pochodziła z zachodnich, przygranicznych terenów, najmniej zaś z
centralnych i wschodnich rejonów kraju. Dwie trzecie stanowili mężczyźni; ponad połowa była w wieku poniżej
25 lat; jedna trzecia – w przedziale wieku 25-39 lat; mniej niż 12% – w przedziale wiekowym 40-59 lat. Osoby w
wieku powyżej 70 lat stanowiły poniżej 1% udziału w ogólnej liczbie uchodźców. Ciekawe, iż pośród uchodźców
pochodzących z Budapesztu udział kobiet był większy niż przeciętny. Po krytycznych latach 1956–1957 liczba
uchodźców radykalnie spadła, ale nielegalne przekraczanie granicy bynajmniej nie ustało. Tak więc w kolejnych
latach, 1958-1961, uciekło z Węgier dalszych 985 osób. Miała też miejsce odwrotna fala migracji ludności,
mianowicie część uchodźców ze względów rodzinnych powróciła do kraju. Największy ruch powrotny był w
okresie od listopada 1956 roku do grudnia 1957 roku. Ogółem powróciło na Węgry: z Austrii 8319 osób, z
Jugosławii 2773 osoby, z innych zaś państw – przez Austrię – 3774 osoby, łącznie 14 866 osób.

Z posiadanych informacji wynika też, że w tym czasie władze węgierskie odmówiły prawa powrotu 105 osobom.
Z ogólnej liczby 181 992 uchodźców, przybyłych do Austrii w okresie do 1961 roku, w kraju tym pozostały 10 442
osoby. W Jugosławii, pozostało 407 osób, natomiast 76 osób uznano za zaginionych w tym kraju. Połowa ze 161
505 uchodźców węgierskich, którzy wyjechali z Austrii oraz 16 601 uchodźców, którzy opuścili Jugosławię –
poszukała sobie nowej ojczyzny na dalekich kontynentach. Najwięcej osiedliło się w Stanach Zjednoczonych (39
195 osób), w dalszej kolejności w Kanadzie (25 487 osób), Australii (10 417 osób), Izraelu (1897 osób) i
Republice Południowej Afryki (1331 osób). Spośród ogólnej liczby 79 272 uchodźców węgierskich, którzy z
Austrii udali się do innych krajów europejskich, najwięcej osób znalazło schronienie w Wielkiej Brytanii (20
840), w dalszej kolejności – w Niemczech (14 423), Szwajcarii (12 008), Francji (10 257), Szwecji (5947) oraz
Belgii (3562). Według danych Głównego Komisarza ds. Uchodźców ONZ, liczba Węgrów przebywających w
obozach przejściowych w Austrii wyniosła w 1992 roku już tylko 321 osób[potrzebny przypis]. Uchodźcy z okresu
rewolucji '56 roku otrzymywali wszelką pomoc i wsparcie ze strony ludności i władz austriackich. Ich
przystosowanie do warunków austriackich przebiegało na ogół bezproblemowo. Wielu spośród nich po czterech
latach pobytu w Austrii otrzymywało obywatelstwo austriackie i ani przez chwilę nie miało problemu z
otrzymaniem zezwolenia na podjęcie pracy w tym kraju.

Polskie reakcje na powstanie węgierskie

Wydarzenia na Węgrzech spotkały się z bardzo żywiołową reakcją w Polsce. Po inwazji radzieckiej pomoc
okazywana przez Polaków „węgierskim bratankom” przybrała olbrzymią skalę. Do 12 listopada w całym kraju
zgłosiło się 11 196 honorowych krwiodawców. Aby ich obsłużyć, uruchomiono dodatkowe punkty. W całym kraju
powstawały komitety zajmujące się działaniem na rzecz potrzebującej ludności węgierskiej. Statystyki PCK
wskazują, że samym transportem lotniczym (15 samolotów) dostarczono na Węgry 44 tony medykamentów i
materiałów pierwszej potrzeby. Pomoc wysyłana przy użyciu transportu drogowego i kolejowego była znacznie
większa. Polską pomoc szacuje się na wartość ok. 2 mln ówczesnych dolarów
amerykańskich. Społecznie, oddolnie zorganizowana pomoc materialna
przysłana z Polski była znacznie większa niż udzielona przez rząd
USA[11][12].

Wpływ na partie komunistyczne

Wydarzenia na Węgrzech doprowadziły do załamania ideologicznego
wewnątrz partii komunistycznych na świecie, szczególnie tych z Europy
Zachodniej. Partie, rozczarowanie polityką ZSRR, odnotowały duży spadek
liczby członków. Partie komunistyczne na Zachodzie w większości już nigdy
nie odzyskały siły, jaką dysponowały przed interwencją wojsk ZSRR, a sama
interwencja została skrytykowana także przez wielu polityków
komunistycznych, w tym Milovana Đilasa, który stwierdził, że interwencja
na Węgrzech była raną zadaną komunizmowi[13].
Pomnik powstania węgierskiego
Zobacz też odsłonięty we Wrocławiu w jego
50. rocznicę w listopadzie 2006
Krew w wodzie
Péter Mansfeld
Polska pomoc dla Węgier w 1956
Medal Pamiątkowy 1956

Uwagi
a. Zaś w 1956 stalinowskie władze nazywały je kontrrewolucją (węg.:
ellenforradalom).

Tablica upamiętniająca rewolucję

Przypisy węgierską w 1956 r. w Wilnie
1. Report of the special comittee on the problem of Hungary (http://mek.osz
k.hu/01200/01274/01274.pdf) (ang.). [dostęp 2014-07-25].
2. Györkei, Jenõ; Kirov, Alexandr; Horvath, Miklos (1999). Soviet Military
Intervention in Hungary, 1956. New York: Central European University
Press. s. 350. ISBN 963-9116-35-1.
3. Jerzy Robert Nowak, Węgry 1939-1969, Warszawa 1971, s. 126–128,
136-143.
4. Janos Berecz, Kontrrewolucja piórem i bronią 1956, Warszawa 1982, s.
63–71.
5. Gyula Danes, Robotnicy na Węgrzech: 1956 r., „Wolny Związkowiec” nr Tablica upamiętniająca solidarność
2 (1981). Według Jerzego R. Nowaka na demonstracji 23 października polsko-węgierską podczas rewolucji
„miano, w myśl intencji organizatorów manifestacji, wyrazić swą węgierskiej 1956 r., na Krakowskim
solidarność z decyzjami VIII Plenum KC PZPR”. Jerzy Robert Nowak, Przedmieściu 5 w Warszawie
Węgry 1939-1969, Warszawa 1971, s. 145.
6. UN General Assembly Special Committee on the Problem of Hungary
(1957) Rozdział IV. E (Logistical deployment of new Soviet troops), para
181 (s. 56).
7. [1] (http://wiadomosci.onet.pl/1368903,1292,kioskart.html?drukuj=1).
8. Johanna Granville, „Radio Wolna Europa i rewolucja węgierska” „Caught
With Jam on Our Fingers”: Radio Free Europe and the Hungarian
Revolution in 1956” (http://www.scribd.com/doc/13866301/RFE-and-the-
Hungarian-Revolt-of-1956-by-Johanna-Granville), Diplomatic History,
vol. 29, no. 5 (2005): s. 811–839. .
 9. Johanna Granville, Pierwszy Domino The First Domino: International
Decision Making During the Hungarian Crisis of 1956 (http://books.googl
e.com/books?id=RkaWTipqnecC&printsec=frontcover&dq=%22johanna+
granville%22&lr=&as_drrb_is=q&as_minm_is=0&as_miny_is=&as_max
m_is=0&as_maxy_is=&as_brr=0&as_pt=ALLTYPES), Texas A & M
University Press, 2004, chapter 6.
10. Jerzy Robert Nowak, Węgry 1939-1969, Warszawa 1971, s. 158–159;
Janos Berecz, Kontrrewolucja piórem i bronią 1956, Warszawa 1982, s.
269–270.
11. N. Wójtowicz, Solidarność polsko-węgierska '56. W relacjach prasy,
„Biuletyn IPN”, nr 10 (69) – październik 2006[2] (http://www.varsoviana.n
et/rok_56.html)[3] (http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IH/polak_wegier.h
tml).
12. N. Wójtowicz, A lengyel társadalom reakciója az 1956-os magyarországi
forradalmi eseményekre, „Hévíz”, XIV.évf. 4 sz. 2006, s. 15–29 [4] (http://
www.vitezirend.org/Wojtowicztanulmanya.pdf).
13. Paul Lendvai, One Day that Shook the Communist World: The 1956
Hungarian Uprising and Its Legacy, Princeton, N.J.: Princeton University
Press, 2008, s. 196, ISBN 0-691-13282-8, OCLC 705945738 (http://worl
dcat.org/oclc/705945738).

Bibliografia
Az 1956-os magyarországi forradalom és szabadságharc (http://ujszo.com/online/kulfold/2013/10/23/az-195
6-os-magyarorszagi-forradalom-es-szabadsagharc) (węg.). ujszo.com, 2013-10-23. [dostęp 2014-12-01].

Linki zewnętrzne
Leszek Nowak, Nauki rewolucji węgierskiej (http://lewicowo.pl/nauki-rewolucji-wegierskiej/)
Serwis multimedialny poświęcony wydarzeniom 1956 roku (http://www.1956.pl/)
Węgry 1956 zdjęcia z powstania (http://www.flickr.com/groups/hungary-1956/)
1956 – oryginalne gazety z tamtych dni (http://www.flickr.com/photos/dbforum/sets/72057594070651030/)
Dokumenty Rewolucji Węgierskiej 1956 (I) (http://instytut-brzozowskiego.pl/?p=522)
Dokumenty Rewolucji Węgierskiej 1956 (II) (http://instytut-brzozowskiego.pl/?p=525)

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Powstanie_węgierskie_1956&oldid=59693743”

Tę stronę ostatnio edytowano 6 maj 2020, 14:57. Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych
samych warunkach (http:https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.pl), z możliwością obowiązywania dodatkowych
ograniczeń. Zobacz szczegółowe informacje o warunkach korzystania
(http:https://foundation.wikimedia.org/wiki/Warunki_korzystania).