Astrabuduan, 2020ko ekainaren 4an.

Irakurle hori,

Astrabuduan bizilagun bat naiz eta gutun honen bidez idazten ari natzaizu mezu
inportante bat emateko. Nire amamak urtarrilean ehun urte bete zituen. Gainera, ni
baino hobeto dago eta esaten du ez dudala beldurrik, koronabirusak bakarrik zaharrei
eragiten dielako. Konturatu zarenez, oso pertsona bitalista da eta oraindik, oso gazte
sentitzen da. Orain dela urte batzuk, oso zaharra zenez, Lizarrako zahar-etxera eramatea
erabaki genuen ondo zainduta eta lasai bizitzeko.

Ez dakit entzunda daukazun ala ez, baina osasun krisia hasita, zahar-etxeko langileek
han geratzea erabaki zuten. Horregatik, ez dira egon ez kutsaturik ez hildakorik.
Konfinamenduan zehar ez dituzte jaso bisitarik eta ateak itxita egon dira. Hala eta gustiz
ere, langileek neurriak hartu zituzten gure senideekin hitz egiteko Interneten bidez.
Nahiz eta egoera zaila izan eta langileak bere etxetik urrun egon, aktitude oso ona izan
dute. Uste dut haiek benetako heroiak direla eta ez futbolariak.

Bestalde, uste dut zahar-etxeek ez dute ondo jokatu eta horregatik, izugarrizko desastre
izan da. Zahar-etxeak oso garestiak dira eta ordaintzen dugu gure senideei ondo
zaintzeko.

Laburbilduz, gaur animatu naiz idazteko gutun hau eskerrak emateko. Horregatik, nire
amama ondo eta pozik dago. Benetan oso harro nago langileez. Besterik gabe, nire
iritzia kontutan hartuko duzulakoan, agurtzen zaitut.

Cristina G.