Η δίκη της 17 Νοέμβρη τελείωσε.

Congratulation… βραβευθέντες από τον chief του FBI

και δικαιωμένοι από το State Department.
Συνδαιτυμόνες του Μίλερ,
γνωρίζετε τι κινδυνεύετε να πάθετε,
αν οι καταδικασθέντες σας σύρουν στα διεθνή δικαστήρια;

Επιτυχία του νομικού μας "πολιτισμού" χαρακτήρισε τη διεξαγωγή της δίκης και βέβαια το
αποτέλεσμά της ο υπουργός δικαιοσύνης. Αν αυτός είναι ο "πολιτισμός", ευχαριστούμε αλλά δεν
θα πάρουμε. Προτιμούμε τη "βαρβαρότητα", ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Την
προτιμούμε, γιατί ό,τι κι αν είναι σίγουρα δεν θα μπορεί να είναι χειρότερη από τον "πολιτισμό"
που μας "πλημμύρισε" αυτές τις μέρες. Κατά την άποψή μας η δίκη αυτή αποτελεί όνειδος για
την ελληνική δημοκρατία. Αυτό το οποίο έγινε ήταν κάτι το πρωτοφανές. Κάτι το εφιαλτικό για
μια δημοκρατία όπως η ελληνική και για έναν λαό όπως ο ελληνικός. Μπροστά στη σκοπιμότητα
θυσιάστηκαν τα πάντα. Οι Αμερικανοί έπαιξαν παιχνίδια εις βάρος του ελληνικού λαού. Οι
πολιτικοί έπαιξαν παιχνίδια εις βάρος πολιτών. Ο φασισμός έπαιξε παιχνίδια εις βάρος της
δημοκρατίας.
Ό,τι με αίμα κατέκτησε ο ελληνικός λαός στη μακραίωνη πορεία του προς τη δημοκρατία
κάποιοι το θυσίασαν, για να κάνουν το "χατίρι" στους ιμπεριαλιστές. Κατά τη διάρκεια της δίκης
—αλλά και πριν από αυτήν— είδαμε να συμβαίνουν τα πιο απίθανα εγκλήματα.
Καταστρατηγήθηκαν έννοιες θεμελιώδεις για τη δημοκρατία. Κάποιοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε
"Μπανανία" μόνο και μόνο για να μην δυσαρεστήσουν τα "αφεντικά" τους. Αρκεί να σκεφτεί
κάποιος ότι μεσούσης της δίκης κάποιοι Έλληνες αξιωματούχοι δέχονταν τιμές και βραβεία για
την εξάρθρωση της τρομοκρατίας. Πολύ πριν αποφασίσει δηλαδή το δικαστήριο για το εάν είναι
ή δεν είναι οι συλληφθέντες τρομοκράτες, κάποιοι παρασημοφορούνταν για την εξάρθρωση της
τρομοκρατίας. Αυτό συμβαίνει μόνον στις "Μπανανίες". Μόνον εκεί μπορούν οι ιμπεριαλιστές να
μεθοδεύουν τέτοιου είδους καταστάσεις. Να κρατούν υπό την ομηρία τους ένα δικαστήριο μιας
υποτίθεται ελεύθερης και ανεξάρτητης χώρας.
Ήρθε ο διευθυντής του FBI και τίμησε τους αστυνομικούς για την εξάρθρωση της τρομο-
κρατίας. Τους τίμησε τη στιγμή που η δίκη της 17 Νοέμβρη δεν είχε ολοκληρωθεί και τη στιγμή
που η δίκη του ΕΛΑ δεν έχει καν ξεκινήσει. Τους τίμησαν δηλαδή για κάτι το οποίο δεν αποτελεί
"γεγονός", όπως το αντιλαμβάνεται το Σύνταγμά μας. Αν αυτό δεν είναι μεθόδευση τότε τι είναι.
Ποιο δικαστήριο θα τολμούσε ν' αποφασίσει με τρόπο που δεν θα τους συνέφερε; Τι θα γινόταν
σε μια τέτοια περίπτωση; Θα επέστρεφαν οι ηγέτες της αστυνομίας τις τιμητικές πλακέτες στους
Αμερικανούς; Κρατικοί υπάλληλοι, όπως οι δικαστές, θα "ακύρωναν" την κορύφωση της
καριέρας άλλων υπαλλήλων, όπως είναι οι αστυνομικοί ή οι εισαγγελείς; Για ποιο τεκμήριο της
αθωότητας μπορούμε να μιλάμε πλέον; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αθώος ένας
κατηγορούμενος πριν αποφανθεί το δικαστήριο, όταν οι διώκτες του επιβραβεύονται για τη
σύλληψή του; Σε ποια χώρα ζει ο υπουργός δικαιοσύνης, όταν τολμά και κάνει αυτές τις
προκλητικές δηλώσεις; Σε ποιον νομικό "πολιτισμό" μπορεί να αναφέρεται;
Σ' αυτήν την "δίκαιη" δίκη πραγματικά τα είδαμε όλα. Είδαμε για παράδειγμα να διαρρέει
στους δημοσιογράφους το υποτίθεται απόρρητο υλικό της ανακριτικής διαδικασίας. Επιτράπηκε
σε αγράμματους και κρατικοδίαιτους δημοσιογράφους να δημιουργήσουν "κλίμα" πολύ πριν
φτάσουν οι κατηγορούμενοι —και άρα οι αθώοι μέχρι της τελικής αποφάσεως— στο δικαστήριο.
Είδαμε λαϊκές δίκες να εξελίσσονται υπό την "αιγίδα" του κράτους, εφόσον σ' αυτές συμμετείχαν
δικοί του άνθρωποι. Ανθρωπάκια βολεμένα απ' όλες τις πλευρές "πουλούσαν" ευαισθησία και
προσπαθούσαν με την απορία και την αθωότητα της "παρθένου" ν' ανακαλύψουν τα "γιατί" της
τρομοκρατίας. Ανθρωπάκια γαντζωμένα από τα κρατικά "μαστάρια" προσπαθούσαν ν'
αποδώσουν την τρομοκρατία σε μια συνειδητή επιλογή της βαρβαρότητας από την πλευρά
κάποιων συμπολιτών μας και όχι στο θεμελιώδες ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης.
Αυτοί, οι οποίοι κατά καιρούς έχουν αποδείξει ότι μπορούν να σκοτώσουν και τη μάνα τους για
ν' αναρριχηθούν στην ιεραρχία της εξουσίας, "απορούσαν" για τη βιαιότητα της τρομοκρατίας.
Όλοι αυτοί "αγιοποίησαν" τα θύματα της τρομοκρατίας και δεν προσπάθησαν να τα κρίνουν
ως όφειλαν. Γιατί; Γιατί θα "κινδύνευαν" ν' ανακαλύψουν τα αίτια της τρομοκρατίας. Θα "κινδύ-
νευαν" ν' ανακαλύψουν αυτά τα οποία στην πραγματικότητα δεν τους συνέφερε ν'
ανακαλύψουν. Γιατί; Για να μην επωφεληθεί και ο λαός από την "ανακάλυψή" τους και μάθει
πράγματα που δεν τους συμφέρουν. Γιατί τα θύματα —τα οποία ήταν όμοιά τους, τόσο ταξικά
όσο και οικονομικά— με τις δραστηριότητες τους ερεθίζουν τα ένστικτα κάποιων "ειδών" της
κοινωνίας, που η εξουσία στοχεύει στην εκμετάλλευσή τους. "Ειδών", που είναι "καλά και
χρήσιμα" για την εξουσία μόνον για να εργάζονται και να φορολογούνται, αλλά όχι να μπαίνουν
στα "πόδια" της, όταν πρόκειται για μοίρασμα "λείας". "Ειδών", που πρέπει να πατάσσονται με
τον πιο σκληρό και απόλυτο τρόπο, όταν με τον οποιονδήποτε τρόπο αντιδρούν στο μοίρασμα
της "λείας" αυτής.
Η ίδια ασχήμια συνεχίστηκε και μέσα στον ίδιο τον χώρο του δικαστηρίου. "Είδαμε" να διε-
ξάγεται μια δίκη, την οποία στην πραγματικότητα δεν μπορέσαμε να δούμε. Κατά παράβαση
του Συντάγματος η δίκη δεν ήταν δημόσια. Ήταν μια δίκη "κλειστή", στο ακροατήριο της οποίας
παρευρίσκονταν πιο πολλοί ξένοι μυστικοί πράκτορες παρά Έλληνες πολίτες. Ό,τι μάθαμε και
ό,τι ακούσαμε περνούσε πρώτα από τα "φίλτρα" της εξουσίας και μετά έφτανε σε μας ως
απόηχος. Ποτέ δεν είδαμε και δεν μάθαμε τι πραγματικά ειπώθηκε, πώς ειπώθηκε και κάτω από
ποιες συνθήκες. Είδαμε να συμβαίνουν αθλιότητες από την πλευρά των παραγόντων της δίκης.
Είδαμε δικηγόρους να κάνουν χιούμορ εις βάρος των κατηγορουμένων κατά τη διάρκεια της
απολογίας τους. Να τους εμπαίζουν για το μορφωτικό τους επίπεδο. Αυτό είναι ύβρις απέναντι
στην ανθρωπότητα και όχι απλά μια ασχήμια απέναντι στον νομικό μας "πολιτισμό". Το ιερό
πρόσωπο του κατηγορουμένου στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής του έπεσε θύμα χυδαιότητας
και μάλιστα στο όνομα της δημοκρατίας. Από ποιον; Από έναν άνθρωπο που πετάχτηκε από
τον κρατικό μηχανισμό ως χουντικός (Κατσαντώνης). Αμφισβητήθηκαν τα πολιτικά κίνητρα της
οργάνωσης από έναν άνθρωπο που την ίδια εκείνη περίοδο προσπαθούσε σε άλλη αίθουσα
του δικαστηρίου ν' αποδείξει ότι ο κοινός απατεώνας Κουζίνσκι ήταν θύμα πολιτικού διωγμού
(Λυκουρέζος). Αμφισβητήθηκαν τα δικαιώματα των κατηγορουμένων από έναν άνθρωπο που
την ίδια εκείνη περίοδο χαριεντίζονταν με τον συζυγοκτόνο πελάτη του, τον οποίο ήθελαν να
λιντσάρουν ακόμα και τα ίδια του τα παιδιά (Κεχαγιόγλου).
Αυτοί κι αν υπηρέτησαν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Οι "κολλητοί" των πιο διάσημων και
των πιο φονικών κακοποιών της κοινωνίας "ανατρίχιαζαν" όταν αντίκριζαν τους τρομοκράτες. Οι
επί πληρωμή "κολλητοί" των φονιάδων, των κλεφτών και των εμπόρων ναρκωτικών. Αυτοί οι
οποίοι δεν συγκινούνται από καμιά φτώχεια και καμιά αδικία, "πόνεσαν" πραγματικά τους συγ-

2
γενείς των θυμάτων, που τυγχάνει στη συντριπτική τους πλειοψηφία να είναι πλούσιοι υπό την
αιγίδα του κράτους. Δεν μπορούσαν ούτε καν να "κοιμηθούν" από την "αγωνία" τους μέχρι ν'
αποδοθεί δικαιοσύνη. Αυτοί οι οποίοι ζυμώνονται καθημερινά με το "κατακάθι" της κοινωνίας,
τόλμησαν και λοιδόρησαν συναδέρφους τους, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι ανέλαβαν τις
υποθέσεις των τρομοκρατών μόνον για λόγους ιδεολογίας και όχι για χρήματα. Έψαχναν να
βρουν μήπως και οι συνάδερφοί τους έπαιρναν μερίδιο από τα περίφημα κλοπιμαία της
οργάνωσης. Έψαχναν για "λείες", νομίζοντας ότι και αυτοί είναι όμοιοί τους. Αυτοί οι "λαμπροί"
νομικοί ούτε για λόγους "βιτρίνας" δεν παράτησαν στο κρίσιμο διάστημα κάποιες παράλληλες
άθλιες υποθέσεις, που αφορούσαν πραγματικά θηρία της κοινωνίας. Οι συνήγοροι των
"Δουρήδων" της κοινωνίας συνέβαλαν κι αυτοί με τον τρόπο τους στο να δώσουν "λάμψη" στον
νομικό μας "πολιτισμό". Αυτοί, που για πέντε "τάλιρα" μπορούν να υπερασπιστούν ακόμα και
τον ίδιο τον διάβολο, απόρεσαν με τη βία της τρομοκρατίας. Αυτοί, που βγάζουν το πλούσιο
ψωμί τους στον "καμπινέ" της κοινωνίας, εξανέστησαν με τη "σκόνη" στα ράφια του "σαλονιού"
της.
Όταν κάποιος μπορεί μέσα σε δυο-τρεις παραγράφους ν' αποδείξει ότι αυτή η δίκη
αποκλείεται να ήταν δίκαιη, ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Κανένας Έλληνας δεν πρέπει να
κοιμάται πλέον ήσυχος. Καμιά εμπιστοσύνη δεν πρέπει να έχει στο σύστημα δικαιοσύνης. Γιατί;
Γιατί αυτά τα οποία μέχρι τώρα αναφέραμε —όσο κι αν αυτό φαντάζει παράξενο— είναι τα
"πταίσματα" στα οποία υπέπεσε η ελληνική δικαιοσύνη. Είναι "πταίσματα", γιατί μπορούν
εύκολα ή δύσκολα να δικαιολογηθούν. Παραλείψεις ή ασχήμιες σε μια ανθρώπινη
δραστηριότητα, όπου εμπλέκονται τόσα πολλά και έντονα συμφέροντα, είναι σχεδόν αδύνατον
να μην υπάρχουν. Αν εστιάσεις το ενδιαφέρον σου σ' αυτά και τα καταγγείλεις, δεν θα
καταφέρεις τίποτε ουσιαστικό. Κάποιοι μπορεί να ζητήσουν συγνώμη, κάποιοι θ' απολυθούν,
αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Αυτοί οι οποίοι ήθελαν να μεθοδεύσουν τις καταστάσεις το
κατάφεραν και όλα αυτά απλά θ' αυξήσουν το "κόστος" της επιτυχούς μεθόδευσης.
Δεν θ' αλλάξει δηλαδή κάτι το ουσιαστικό, αν αναλωθείς στις καταγγελίες περί κακοδικίας.
Το θέμα είναι για παράδειγμα να μην διαρρεύσουν αυτά τα οποία πρέπει να μείνουν απόρρητα.
Το θέμα είναι να μην προηγηθεί δημιουργία "κλίματος" πριν από τη δίκη. Το θέμα είναι να μην
βρεθεί το δικαστήριο υπό συνθήκες ομηρίας. Το θέμα δηλαδή είναι να μην επηρεαστεί η
απόφαση του δικαστηρίου από εξωδικαστικούς παράγοντες. Αν όλα αυτά γίνουν και εκδοθεί η
τελική απόφαση, ελάχιστη σημασία έχουν αυτά τα οποία προηγήθηκαν. Αυτά μπορεί να ενδια-
φέρουν τους κοινωνιολόγους ή τους ιστορικούς του μέλλοντος, αλλά όχι αυτούς που
αδικήθηκαν.
Εμάς δηλαδή μας ενδιαφέρουν τα εγκλήματα που δεν επιδέχονται υποκειμενική κρίση και
άρα δεν διορθώνονται με συγνώμες και απολύσεις κατωτέρων υπαλλήλων. Εγκλήματα τόσο
σοβαρά, που θέτουν υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία των παραγόντων της δίκης. Εγκλήματα
τόσο σοβαρά, που απειλούν τη νομιμότητα της ίδιας της δίκης. Υπάρχουν τόσο σοβαρά
εγκλήματα στην εν λόγω δίκη; Βεβαίως και υπάρχουν και αυτά θα προσπαθήσουμε να
περιγράψουμε στη συνέχεια. Γιατί; Γιατί απλούστατα τα εγκλήματα αυτά είναι τόσο σοβαρά, που
θα πρέπει να στρέψουν τους καταδικασθέντες στα διεθνή δικαστήρια. Είναι τόσο σοβαρά, που
κανένα στοιχειωδώς σοβαρό δικαστήριο δεν μπορεί να τα αγνοήσει. Μόνον το κράτος που τα
διαπράττει μπορεί να τα αγνοήσει και γι' αυτόν τον λόγο πρέπει ν' απευθυνθούν τα θύματά του
στα διεθνή δικαστήρια. Μόνον εκεί μπορούν να ελπίζουν, όχι ότι θα βρουν το δίκιο τους —
πράγμα δύσκολο—, αλλά ότι εκεί θα μπορέσουν να κριθούν οι καταγγελίες τους. Μόνον εκεί θα
μπορέσουν να καθίσουν στο "σκαμνί" το ίδιο το ελληνικό κράτος. Το κράτος, το οποίο με τις
ασχήμιες των αξιωματούχων του εγκλημάτησε εις βάρος του λαού του και της δημοκρατίας.
Επίσης σημαντικό είναι να στραφούν στα διεθνή δικαστήρια, γιατί αυτά έχουν το κύρος και τους

3
λόγους να στραφούν εναντίον των Αμερικανών. Τα δικαστήρια, που με την μέχρι τώρα
συμπεριφορά τους έχουν δείξει ότι διαθέτουν την ισχύ και το θάρρος να απειλούν με
"περισυλλογή" των αμερικανικών "σκουπιδιών". "Σκουπιδιών", όπως ο Πινοσέτ, ο Κίσινγκερ ή ο
Σαρόν, έχουν μπει στο στόχαστρό τους.
Δύο είναι τα εγκλήματα στα οποία εστιάζουμε το σύνολο του ενδιαφέροντός μας και αυτό
συμβαίνει για πολύ συγκεκριμένους και διαφορετικούς λόγους, που υπηρετούν όμως την ίδια
στρατηγική. Τη στρατηγική, που έχει ως στόχο να "ξεγυμνώσει" το ελληνικό κράτος και ν' απο-
καλύψει την ταυτότητα αυτών που κρύβονται πίσω από την υποτιθέμενη "τρομοφοβία". Την
κατευθυνόμενη "τρομοφοβία", που στοχεύει στο να παγιδεύσει τον ελληνικό λαό στη λογική
αυτών που τον εκμεταλλεύονται. Δύο είναι τα εγκλήματα που μπορούν να το κάνουν αυτό και
αφορούν πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Το πρώτο έγκλημα αφορά τις ελληνικές διωκτικές
αρχές και το θύμα τους, που είναι ο Σάββας Ξηρός. Το δεύτερο έγκλημα αφορά το
συγκεκριμένο δικαστήριο, που ανέλαβε να διεξάγει τη δίκη και θύμα του ήταν το σύνολο των
κατηγορουμένων. Σ' ό,τι αφορά τα εγκλήματα αυτά το σημαντικό εδώ είναι η διαχείρισή τους και
μετά οτιδήποτε άλλο. Το όλο μυστικό είναι να ξεχωρίσεις από τα πολλά, πολύπλοκα και
δύσκολα στην απόδειξή τους τα ακριβώς αντίθετα. Να πας δηλαδή στο διεθνές δικαστήριο με
όσο το δυνατόν πιο απλή και καλά αιτιολογημένη κατηγορία, που αποδεικνύεται εύκολα. Αν
αρχίσεις να μπλέκεις τα πράγματα μεταξύ τους, υποτίθεται για να επιβαρύνεις την κατηγορία εις
βάρος αυτών που κατηγορείς, το πιο πιθανό είναι να αποτύχεις.
Τι σημαίνουν αυτά τα οποία λέμε για την πρώτη περίπτωση; Το εξής απλό. Αν αρχίσει ο
Ξηρός να κατηγορεί τις διωκτικές αρχές για παράνομες μεθόδους ανακρίσεων, για
πνευματικούς καταναγκασμούς, για ψυχολογική βία, ψυχοφάρμακα κλπ., θα "μπλέξει". Δεν θα
μπορεί ν' αποδείξει τίποτε και θα μπλέξει σε μια κατάσταση που καί πολυδάπανη καί
χρονοβόρα θα είναι και δεν θα οδηγήσει πουθενά. Όλα αυτά απαιτούν μαρτυρίες και στοιχεία
και αυτά υπό τις παρούσες συνθήκες είναι απίθανο να βρεθούν. Απαιτούν τεχνικούς
συμβούλους, επιστημονικές γνωματεύσεις και είναι πολυδάπανα και χωρίς σίγουρα
αποτελέσματα, εφόσον και η άλλη πλευρά θα επιστρατεύσει τα ίδια μέσα. Γι' αυτόν τον λόγο
ισχυριζόμαστε ότι τα πάντα είναι θέμα σωστής διαχείρισης των δεδομένων.
Τι προτείνουμε; Να κάνει μήνυση σε συγκεκριμένους ανθρώπους για πολύ συγκεκριμένα
αδικήματα, που όμως είναι κακουργηματικού επιπέδου και ταυτόχρονα αποδεικνύονται πολύ
εύκολα. Προτείνουμε να κάνει μήνυση στον εισαγγελέα Διώτη, στον αρχηγό της ΕΛΑΣ Νασιάκο
και στον αρχηγό της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας Σύρο. Να κάνει μήνυση και σε όλους τους
αστυνομικούς, που ανέλαβαν τη φύλαξή του. Με ποια κατηγορία; Την κατηγορία για σύσταση
συμμορίας με στόχο την ΑΠΑΓΩΓΗ. Την απλή κατηγορία της απλής αυτής πράξης, που όμως
είναι κακουργηματική. Να μην αναφερθεί στη μηνυτήρια αναφορά καθόλου στις συνθήκες
κράτησης. Ακόμα κι αν του φερόταν με τον χειρότερο και πιο απάνθρωπο τρόπο, η κατηγορία
της απαγωγής είναι κάτι διαφορετικό και πολύ συγκεκριμένο.
Πώς στοιχειοθετείται μια τέτοια κατηγορία; Με τον εξής απλό τρόπο. Το ελληνικό Σύνταγμα
στο άρθρο 6* περιγράφει με τον πιο απλό και απόλυτο τρόπο τα δικαιώματα των πολιτών. Τα
δικαιώματα των πολιτών σε όλες τις δυνατές καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρεθεί ένας
πολίτης. Περιγράφει τα δικαιώματα των ελευθέρων πολιτών, των συλληφθέντων πολιτών, των
προφυλακισμένων πολιτών και των φυλακισμένων πολιτών. Το απόλυτα διασφαλισμένο
δικαίωμα αυτών των ιδιοτήτων, που μπορεί να έχει ένας πολίτης, είναι το δικαίωμα να έρθει σε
επαφή με τον δικηγόρο του. Σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται, έχει το δικαίωμα να μην
συνεργαστεί σε καμία διαδικασία χωρίς την παρουσία του δικηγόρου του. Το Σύνταγμα δηλαδή
δεν προβλέπει κανένα "κενό" σ' ό,τι αφορά τη νομική προστασία του πολίτη.

4
 Γιατί αναφερόμαστε σ' αυτό το γεγονός, που μπορεί να φαντάζει προφανές και όχι ιδιαίτερα
σημαντικό για την υπόθεσή μας; Για τον εξής απλό λόγο. Από αυτό το "κενό" μπορούμε να
προσδιορίσουμε ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο πολίτης για τον οποιονδήποτε λόγο δεν
έχει καμιά από τις ιδιότητες που προσδιορίζεται από το Σύνταγμα. Όταν κάποιος για ένα
διάστημα δεν είναι ελεύθερος, δεν είναι συλληφθής, δεν είναι προφυλακισμένος ή δεν έχει
καταδικαστεί από κάποιο δικαστήριο, είναι για τον νόμο "αγνοούμενος". Γιατί; Γιατί δεν έχει
κάποια ιδιότητα την οποία να την "βλέπει" ο νόμος. Τον αναζητεί ο δικηγόρος του και δεν τον
"βρίσκει". Τον αναζητεί η οικογένειά του και δεν τον "βρίσκει". Αν και ο ίδιος έχει την ανάγκη του
δικηγόρου του ή της οικογένειάς του και δεν μπορεί να έρθει σε επαφή μ' αυτούς, σημαίνει ότι
κάποιοι δεν τον αφήνουν. Η ιδιότητα του "αγνοουμένου" είναι δεδομένη, εφόσον σε όλες τις
περιπτώσεις επιτρέπεται η επαφή του πολίτη αν όχι με τους οικείους του τουλάχιστον με τον
δικηγόρο του.
Τι συνέβη λοιπόν στην περίπτωση του Ξηρού; Ο Ξηρός πραγματοποίησε μια καθ' όλα
παράνομη και αξιόποινη πράξη. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό. Κατά την πράξη αυτήν είχε
ένα ατύχημα που τον ακινητοποίησε, με αποτέλεσμα να τον συλλάβουν έπ' αυτοφώρω οι
διωκτικές αρχές. Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί αυτά τα οποία θα πούμε είναι
ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε ν' αντιληφθεί τι ακριβώς ισχυριζόμαστε. Αντικείμενο των διωκτικών
αρχών είναι να προλάβουν ν' αποτρέψουν τους "Ξηρούς" αυτής της κοινωνίας πριν τελέσουν
την αξιόποινη πράξη ή να τους συλλάβουν κατά τη διάρκεια της πράξης ή μετά την τέλεσή της.
Αντικείμενό τους είναι να οδηγούν τους εγκληματίες στη δικαιοσύνη. Η δουλειά τους δηλαδή
τελειώνει όταν συλλάβουν τον κατηγορούμενο και αφού του απαγγείλουν τις κατηγορίες που του
αναλογούν, τον παραπέμψουν στις δικαστικές αρχές. Η δουλειά τους είναι να "δέσουν" τον
συλληφθέντα με κατηγορίες, ώστε να οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Δεν έχει σημασία αν αυτές οι
κατηγορίες στο τέλος θα επαληθευθούν ή όχι. Σημασία έχει να έχουν κάποια αιτιολογημένη
νομική και βέβαια λογική βάση, που να επιτρέπει στις διωκτικές αρχές να παραπέμψουν στη
δικαιοσύνη εκείνον που αυτές θεωρούν ένοχο, άσχετα με το εάν αυτός είναι τέτοιος ή όχι. Από
εκεί και πέρα οι δικαστικές αρχές είναι υπεύθυνες γι' αυτόν. Αυτές θ' αποφασίσουν για το εάν οι
κατηγορίες των διωκτικών αρχών ευσταθούν και άρα εάν αξίζει ο κατηγορούμενος την τιμωρία ή
όχι.
Στην περίπτωση του Ξηρού η ιδιομορφία είναι η εξής: Η κακή του τύχη έπαιξε τον ρόλο που
θα έπρεπε να παίξουν οι διωκτικές αρχές. Η κακή του τύχη τον σταμάτησε στην εγκληματική του
δραστηριότητα και η κακή του τύχη τον ακινητοποίησε. Οι διωκτικές αρχές απλά ενημερώθηκαν
ότι έπρεπε θεωρητικά να συλλάβουν έναν κακοποιό —ο οποίος όμως λόγω του ατυχήματος
ήταν ακινητοποιημένος— και πρακτικά το μόνο το οποίο έκαναν ήταν να τον μεταφέρουν στο
νοσοκομείο για την αποκατάσταση της υγείας του. Η έπ' αυτοφώρω σύλληψή του απλοποιούσε
στο μέγιστο βαθμό τα πράγματα. Οι διωκτικές αρχές μπορούσαν να τον "δέσουν" με τις
κατηγορίες που αντιστοιχούν στο αδίκημα το οποίο πραγματοποίησε και η έπ' αυτοφώρω
σύλληψή του το επιβεβαίωνε με τον πιο απόλυτο τρόπο. Η σημαντικότητα του διαπραχθέντος
εγκλήματος ήταν τέτοια, που δεν χρειαζόταν τα περαιτέρω. Πότε χρειάζονται τα περαιτέρω;
Όταν για παράδειγμα κάποιος σκοτώνει έναν πολίτη και η αστυνομία, ενώ τον υποπτεύεται, τον
συλλαμβάνει με μόνη διαπιστωμένη παρανομία την παραβίαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.
Τότε τον συλλαμβάνει και τον ανακρίνει, γιατί δεν της φτάνει η κατηγορία για να τον "δέσει" στο
βαθμό που επιβάλει η σοβαρότητα του εγκλήματος για το οποίο τον υποπτεύεται. Η
διαπιστωμένη κατηγορία μπορεί να απαιτεί την απελευθέρωση του υπόπτου και η αστυνομία
μπορεί να φοβάται μήπως αυτός διαφύγει στο εξωτερικό.
Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί η περίπτωση του Ξηρού ήταν ιδιαίτερα απλή. Το έγκλημα ήταν
προφανές και η σύλληψη του εγκληματία εύκολη. Τι έπρεπε να γίνει υπό φυσιολογικές

5
συνθήκες; Ο εισαγγελέας υπηρεσίας θα συνέτασσε ένα κατηγορητήριο ρουτίνας και θα
παρέπεμπε τον πολυτραυματία Ξηρό στις δικαστικές αρχές. Θα "έφευγε" ο συλληφθής από τα
"χέρια" του πριν ακόμα τον "πιάσει". Στο χρόνο που ο Ξηρός θα μεταφερόταν προς το
νοσοκομείο θα άλλαζε ιδιότητα και θα γινόταν προφυλακισμένος. Ο ανακριτής, που θα
αναλάμβανε την υπόθεσή του, θα εξέδιδε άμεσα ένα ένταλμα προφυλάκισης και αυτό θα ήταν
αρκετό μέχρι την ανάνηψή του. Ο χρόνος που προβλέπεται για την προφυλάκιση είναι σίγουρα
αρκετός, ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με τις προθεσμίες μέχρι την αποθεραπεία του
συλληφθέντος. Ο Ξηρός από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα δεν θα ήταν ούτε ελεύθερος πολίτης με
την ιδιότητα του υπόπτου ούτε συλληφθής από την αστυνομία. Θα ήταν προφυλακισμένος.
Ποια η διαφορά μεταξύ αυτού του οποίου θα έπρεπε να γίνει με βάση τον νόμο και αυτού
που πραγματικά συνέβη στην περίπτωση του Ξηρού; Στο νοσοκομείο τον Ξηρό θα τον φύλαγαν
δεσμοφύλακες του υπουργείου δικαιοσύνης και όχι αστυφύλακες του υπουργείου δημόσιας
τάξης. Οι συνθήκες φύλαξης όμως των προφυλακισμένων είναι απόλυτα ορισμένες από το
Σύνταγμα. Έχει δικαίωμα επαφής με τον δικηγόρο του και υπό συγκεκριμένους όρους μπορεί να
έρθει σε επαφή και με τα συγγενικά του πρόσωπα. Με βάση τους διεθνείς νόμους και όχι μόνον
το εθνικό μας Σύνταγμα —και για λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς στα νομικά συνέδρια—
καθ' όλη τη διάρκεια της αποθεραπείας του απαγορεύεται να ανακρίνεται. Μέχρι ν' ανανήψει
προστατεύεται από τον νόμο και αυτός ο νόμος απαγορεύει ρητά την ανάκριση. Ο μόνος ο
οποίος έχει δικαίωμα να τον επισκεφθεί είναι ο τακτικός ανακριτής, που έχει αναλάβει την
υπόθεσή του και αυτό μόνον για να διαπιστώσει την κατάσταση της υγείας του. Κάτι βέβαια που
μπορεί να το κάνει μόνον υπό την παρουσία των υπεύθυνων γιατρών.
Τι έγινε στην περίπτωση του Ξηρού; Οι διωκτικές αρχές, παρ' όλο που τον συνέλαβαν έπ'
αυτοφώρω, δεν τον παρέπεμψαν άμεσα —όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα— στις
δικαστικές αρχές. Δεν κάλεσαν τον δικηγόρο του, για να του απαγγείλουν τις κατηγορίες που
αφορούσαν τον τραυματία πελάτη του. Τον διατήρησαν παρανόμως σε ένα ιδιότυπο καθεστώς.
Τον διατήρησαν κρατούμενο, παρ' όλο που ήταν διαπιστωμένο ότι έπρεπε να προφυλακιστεί.
Τον διατήρησαν για πάνω από έναν μήνα σε μία ιδιότητα, που απαγορεύεται ρητά από το
Σύνταγμα να διατηρείται κάποιος για πάνω από εικοσιτέσσερις ώρες. Γιατί το έκαναν αυτό; Για
να τον ανακρίνουν παρανόμως. Για να τον ανακρίνουν, παραβλέποντας τόσο τα δικαιώματά του
όσο και την κατάσταση της υγείας του. Του στέρησαν καί τα δικαιώματά του και έθεσαν σε
κίνδυνο την υγεία του. Γι' αυτόν τον λόγο τον διατήρησαν κρατούμενο και όχι προφυλακισμένο.
Γιατί τους κρατούμενους έχουν δικαίωμα να τους ανακρίνουν οι διωκτικές αρχές και οι
προϊστάμενοί τους εισαγγελείς. Το αποτέλεσμα; Αστυνομικοί ανέλαβαν παρανόμως τη φύλαξή
του και ο εισαγγελέας έστησε στην κυριολεξία "αντίσκηνο" μέσα στο δωμάτιό του. Ο εισαγγελέας
παρανόμως αποφάσιζε ποιος θα τον δει και ποιος όχι. Οι αστυνομικοί που τον φύλασσαν ήταν
αυτοί οι οποίοι συνήργησαν στην παράνομη αυτήν πράξη, εφόσον αυτοί υλοποίησαν τις
αποφάσεις του εισαγγελέα. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για σύσταση συμμορίας. Άσχετα με το τι
επεδίωκαν όλοι αυτοί και για ποιο σκοπό, το θέμα είναι ότι ενήργησαν συλλογικά και παράνομα.
Συνέθεσαν συμμορία.
Η κατηγορία της ΑΠΑΓΩΓΗΣ υπό αυτό το πρίσμα είναι εύκολο να στοιχειοθετηθεί. Γιατί;
Γιατί άσχετα με το αν όλη η Ελλάδα γνώριζε πού βρίσκεται ο Ξηρός, ο νόμος δεν το "γνώριζε".
Γιατί είναι αυτό σημαντικό; Γιατί ο νόμος πρέπει να "γνωρίζει" ανά πάσα στιγμή πού βρίσκονται
οι πολίτες με βάση τις ιδιότητές τους. Πρέπει να "γνωρίζει", γιατί μόνον μ' αυτόν τον τρόπο
μπορεί να τους προστατεύσει. Αν ο πολίτης είναι ελεύθερος, ο νόμος "γνωρίζει" ότι αυτός
βρίσκεται μέσα στην κοινωνία με τους δικούς του ανθρώπους. Αν είναι κρατούμενος, "γνωρίζει"
ότι βρίσκεται μέσα στο κρατητήριο με τον δικηγόρο του. Αν είναι προφυλακισμένος, "γνωρίζει"
ότι βρίσκεται μέσα στη φυλακή για κάποιο συγκεκριμένο διάστημα μέχρι να δικαστεί και πάλι

6
έχοντας επαφή με τον δικηγόρο του. Αν είναι φυλακισμένος, "γνωρίζει" ότι βρίσκεται στη φυλακή
και εκτίει την ποινή του με βάση τους νόμους που προβλέπονται και πάντα σε επαφή με τον
δικηγόρο του. Αν είναι τραυματισμένος, "γνωρίζει" ότι βρίσκεται στο νοσοκομείο και άσχετα με
την ιδιότητά του δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανένας για ανάκριση, άσχετα με τη βούληση
ακόμα και του ίδιου του δικηγόρου του. Είναι υποχρεωμένος ο νόμος να "γνωρίζει" πού
βρίσκεται ο κάθε πολίτης, γιατί, ανάλογα με την κάθε ιδιότητα που φέρει, πρέπει να του
προσφέρει τα δικαιώματά του.
Στην περίπτωση του Ξηρού "γνώριζε" ο νόμος πού εκείνος βρισκόταν; "Γνώριζε" ότι ένας
συλληφθείς έπ' αυτοφώρω για εγκληματική ενέργεια βρισκόταν τραυματισμένος στο
νοσοκομείο; "Γνώριζε" ότι μέσα στο νοσοκομείο ανακρινόταν παράνομα από εισαγγελέα ερήμην
του δικηγόρου του; "Γνώριζε" ότι, παραβιάζοντας κάθε συνταγματικό νόμο, παρέμεινε πάνω
από έναν μήνα με την ιδιότητα του κρατουμένου, χωρίς να παραπέμπεται στη δικαιοσύνη ως
κατηγορούμενος; Δεν "γνώριζε" βέβαια. Γιατί; Γιατί αν "γνώριζε", θα "μεριμνούσε" γι' αυτόν. Θα
έστελνε τους δεσμοφύλακες και θα έδιωχνε τον εισαγγελέα. Θα αποκαθιστούσε την επαφή του
με τον δικηγόρο του και τους συγγενείς του. Τα πράγματα δηλαδή είναι απλά. Όταν ένας
πολίτης για τον οποιονδήποτε λόγο θέλει και δεν μπορεί να έρθει σε επαφή είτε με τον δικηγόρο
του είτε με τους συγγενείς του, υπάρχει πρόβλημα.
Όταν κάποιος μαθαίνει ότι ένας συγγενής του έχει πάθει κάποιο μεγάλο ατύχημα και ταυτό-
χρονα για τον οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να έρθει σε φυσική επαφή μαζί του ενώ τον
αναζητά, ο αναζητούμενος μετά το πέρας κάποιου χρόνου λαμβάνει μια ιδιότητα. Αυτός ο
οποίος αναζητείται και δεν βρίσκεται από τους οικείους του —επίσημα και με βάση τον νόμο—
είναι "αγνοούμενος". Όταν αυτός ο "αγνοούμενος" αποδεικνύεται ότι δεν μπορεί να έρθει σ'
αυτήν την επαφή εξαιτίας της βούλησης κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, που τον έχουν
απομονώσει σε απρόσιτο για όλους μέρος, τότε ο "αγνοούμενος" αλλάζει και πάλι ιδιότητα και
γίνεται "θύμα ΑΠΑΓΩΓΗΣ". Ο Διώτης, ο Νασιάκος, και ο Σύρος ΑΠΗΓΑΓΑΝ τον Ξηρό και σ'
αυτό είχαν τη βοήθεια των αστυφυλάκων, που τον φύλασσαν μέσα στο νοσοκομείο. Μια
συμμορία ΑΠΗΓΑΓΕ πολίτη, για λόγους που άπτονται των δικών της ιδιοτελών συμφερόντων
και όχι για λόγους δημοσίου συμφέροντος, εφόσον γι' αυτό το συμφέρον αποφασίζει ο νόμος
και δεν επαφίεται στην κρίση των κρατικών υπαλλήλων.
Γι' αυτόν τον λόγο είπαμε παραπάνω ότι τα πάντα είναι θέμα διαχείρισης. Δεν πρέπει να
"μπλεχτούν" πολλά πράγματα μαζί. Δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί οι οποίοι τον απομόνωσαν τον
βασάνισαν ή τον πίεσαν ψυχολογικά ή αν του παρείχαν παράνομα ψυχοφάρμακα. Μας ενδια-
φέρει ότι τον ΑΠΗΓΑΓΑΝ. Τον "έκρυψαν" καί από τον νόμο καί από τους δικούς του
ανθρώπους. Ακόμα κι αν τον διασκέδαζαν εκεί όπου τον πήγαν, είναι παράνομοι, γιατί τον
ΑΠΗΓΑΓΑΝ. Γιατί; Γιατί πήγαν και τον "εγκλώβισαν" σε ένα απομονωμένο για όλους μέρος
παρά τη θέλησή του. Παρά τη θέληση των δικών του ανθρώπων, εφόσον ο ίδιος δεν ήταν σε
θέση ν' αποφασίσει για τον εαυτό του. Τον έβαλαν σε μια μαύρη "τρύπα" από νομικής πλευράς
και τον έκαναν "αόρατο" τόσο για τον νόμο όσο και για την κοινωνία. Δεν μας ενδιαφέρει αν το
έκαναν για να "σώσουν" τον κόσμο ή αν το έκαναν για να δώσουν ώθηση στην καριέρα τους ή
αν το έκαναν για την πλάκα τους. Το έκαναν και αυτό μόνον έχει σημασία. Τα υπόλοιπα να τα
εξηγήσουν στο δικαστήριο. Αν νομίζουν ότι υπάρχει δικαστήριο στον κόσμο που να δέχεται την
αντισυνταγματική δράση των κρατικών υπαλλήλων για να "σώσουν" την κοινωνία, είναι βαθιά
νυχτωμένοι.
Μαζί μ' αυτούς και για ηθική αυτουργία μπορεί να κάνει μήνυση και στους τότε υπουργούς
δικαιοσύνης και δημοσίας τάξεως. Στον πρώτο μπορεί να κάνει μήνυση για παράβαση καθή-
κοντος και στον δεύτερο μπορεί να κάνει μήνυση για υπέρβαση εξουσίας. Γιατί; Γιατί την ώρα
που όλη η Ελλάδα γνώριζε και βοούσε για την παράνομη κράτηση του Ξηρού από την

7
αστυνομία, ο υπουργός δικαιοσύνης δεν έδωσε "παραγγελία" στους δικαστικούς να τον
αναλάβουν. Δεν έδωσε εντολή στους υπαλλήλους του υπουργείου του ν' αναλάβουν τη φύλαξή
του και να διώξουν από το νοσοκομείο τον εισαγγελέα και τους αστυνομικούς. Αυτό είναι
παράβαση καθήκοντος. Το ανάλογο ισχύει και για τον υπουργό δημόσιας τάξης. Είναι ο
πολιτικός προϊστάμενος των διωκτικών αρχών. Δεν έδωσε εντολή στους υφισταμένους του να
παραδώσουν τον κατηγορούμενο στις δικαστικές αρχές. Τους άφησε να κάνουν υπέρβαση
εξουσίας και αυτή η πράξη μεταβιβάζεται αυτόματα και στο πρόσωπό του, εφόσον είναι ο
πολιτικός προϊστάμενός τους και κατά τον νόμο υπεύθυνος για τις πράξεις τους.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το άλλο μεγάλο έγκλημα που πραγματοποίησαν κάποιοι,
εκμεταλλευόμενοι το κλίμα της "τρομοφοβίας" που δημιούργησαν οι ιμπεριαλιστές. Το έγκλημα
αυτό αφορά το σύνολο των κατηγορουμένων για την υπόθεση της 17Ν. Ποιο είναι το έγκλημα;
Ότι δικάστηκαν παρανόμως από αναρμόδιο δικαστήριο. Δεν εξασφαλίστηκαν στους κατηγορού-
μενους πολίτες τα θεμελιώδη δικαιώματα που προβλέπει το Σύνταγμα. Η νομική απόδειξη
αυτού του εγκλήματος είναι πολύ απλή. Για το ελληνικό Σύνταγμα δύο είναι οι τύποι που μπορεί
να έχει ένα έγκλημα. Είτε να είναι κοινό ποινικό έγκλημα είτε να είναι πολιτικό έγκλημα. Το
ιδιόμορφο και πολύ σημαντικό εδώ είναι το εξής χαρακτηριστικό. Για τον συνταγματικό νόμο η
κατάσταση εδώ είναι του τύπου on-off. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Είτε το ένα θα ισχύει είτε
το άλλο. Δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Αν ένα έγκλημα δεν ανήκει στη μια κατηγορία,
ανήκει αξιωματικά στην άλλη. Δεν επιτρέπονται δηλαδή υποκειμενικές προσεγγίσεις. Δεν
επιτρέπονται οι "εφευρέσεις" ενδιάμεσων καταστάσεων. Δεν χρειάζεται για παράδειγμα ν'
αποδείξεις ότι ένα έγκλημα είναι πολιτικό. Αρκεί ν' αποδείξεις ότι δεν είναι ποινικό και ο νόμος
αυτόματα το κατατάσσει στα πολιτικά. Αυτό γίνεται καί κατά τις δύο φορές.
Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας; Άπειρες συζητήσεις προηγήθηκαν εντός και εκτός
του δικαστηρίου για το εάν είναι ή δεν είναι πολιτικά τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη. Κάποιοι
ισχυρίστηκαν ότι είναι πολιτικά τα εγκλήματά της και κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν το αντίθετο.
Κάποιοι μίλησαν για ιδεολόγους επαναστάτες, που έκαναν πολιτικές "παρεμβάσεις" με μέσον τις
σφαίρες και κάποιοι άλλοι μίλησαν για φανατικούς και αγράμματους βλάκες, που
πυροβολούσαν, χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Μπήκαν σε πολύπλοκες συζητήσεις και
προσπάθησαν ν' αποδείξουν πράγματα που δεν ήταν ανάγκη. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο νόμος
δεν επαφίεται στη θέληση ή την ευστροφία αυτών που επιχειρηματολογούν. Ο νόμος είναι
απλός. Δεν χρειάζεται ν' αποδείξεις ότι ένα έγκλημα είναι πολιτικό και πόσο πολιτικό μπορεί να
είναι. Αρκεί ν' αποδείξεις ότι δεν είναι κοινό ποινικό έγκλημα. Υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από
αυτό για την περίπτωση της 17Ν. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η οργάνωση δολοφόνησε
τον Μπακογιάννη για να τον ληστέψει; Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι η οργάνωση
δολοφόνησε τον Περατικό, επειδή είχε οικονομικές διαφορές μαζί του; Όχι βέβαια. Από τη
στιγμή που πραγματοποίησε τα εγκλήματά της για λόγους οι οποίοι δεν άπτονται της λογικής
του κοινού εγκλήματος, αυτόματα τα εγκλήματά της είναι πολιτικά. Τίποτε άλλο δεν έχει
σημασία. Ακόμα κι αν τα έκαναν εξαιτίας της απόλυτης βλακείας τους, τα εγκλήματα είναι
πολιτικά.
Ακριβώς, επειδή αυτοί οι οποίοι μεθόδευαν τις καταστάσεις γνωρίζουν το πνεύμα του
συνταγματικού νόμου, έκαναν από την πλευρά τους αυτό το οποίο ισχυριζόμαστε εμείς ότι
έπρεπε να το κάνουν οι συνήγοροι των κατηγορουμένων. Το σύνολο της προπαγάνδας τους το
έστρεψαν στις κατηγορίες περί ληστειών. Γιατί; Για ν' αποδείξουν ότι υπήρχε ίδιον όφελος από
την πλευρά των εγκληματούντων και άρα ότι το έγκλημα ήταν κοινό ποινικό. Έκαναν δηλαδή
αυτό το οποίο ισχυριζόμαστε εμείς ότι ισχύει. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη λογική του
"on-off". Με βάση αυτήν τη λογική, εφόσον μια ληστεία αποφέρει οικονομικά κέρδη σ' αυτόν που
την διέπραξε, δεν μπορεί να είναι πολιτικό έγκλημα και άρα είναι κοινό ποινικό. Το λάθος εδώ

8
είναι το εξής: Το έγκλημα από τη φύση του έχει διαβάθμιση σ' ό,τι αφορά τη σημαντικότητά του.
Άλλου επιπέδου έγκλημα είναι να κλέψεις ένα κομμάτι ψωμί —σαν τον Αγιάννη— και άλλου
επιπέδου έγκλημα είναι να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί οι
κατηγορούμενοι της 17 Νοέμβρη είναι πολυεγκληματίες. Όταν δικάζεις έναν πολυεγκληματία,
τον δικάζεις με βάση το ανωτάτου επιπέδου έγκλημα που διέπραξε. Έναν δολοφόνο, που
ταυτόχρονα έκλεψε το θύμα του και έκανε πολύ φασαρία κατά την εγκληματική του πράξη, τον
δικάζεις στο κακουργιοδικείο. Δεν τον πηγαίνεις στο πλημμελειοδικείο, επειδή έκλεψε, ούτε στο
πταισματοδικείο, επειδή διατάραξε την κοινή ησυχία.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την περίπτωσή μας; Ότι οι κατηγορούμενοι για την περίπτωση
της 17Ν ήταν πολυεγκληματίες και το ανώτατο έγκλημά τους ήταν οι δολοφονίες. Αυτοί πρέπει
να δικαστούν ως δολοφόνοι, που ενήργησαν για λόγους οι οποίοι δεν άπτονται του κοινού
ποινικού εγκλήματος. Αν στο ίδιο διάστημα λήστευαν ή εκπορνεύονταν ή έπαιζαν τον "παπά"
στις γωνίες, προκειμένου να εξασφαλίσουν τους πόρους, ώστε να συνεχίσουν το δολοφονικό
τους "έργο", αυτά όλα ελάχιστη σημασία έχουν. Απλά θα συνυπολογιστούν στην τελική ποινή.
Πρόβλημα δεν υπάρχει, γιατί τα κατώτερα εγκλήματα δεν απαγορεύεται να κρίνονται από
ανώτερα δικαστήρια. Πρόβλημα υπάρχει όταν συμβαίνει το αντίθετο. Οι δολοφόνοι λοιπόν της
17Ν έπρεπε να δικαστούν από το δικαστήριο που προβλέπει το Σύνταγμα και απλά ανάμεσα
στις κατηγορίες που θα συμπεριλαμβάνονταν στο κατηγορητήριο να υπήρχαν και αυτές των
ληστειών. Το δικαστήριο που προβλέπεται από τον νόμο ως αρμόδιο να εκδικάζει αυτού του
είδους τα εγκλήματα είναι το μεικτό ορκωτό. Άρθρο 97.1*. Από τη στιγμή που ορίζει ο νόμος
αυτό το δικαστήριο, κανένας δεν μπορεί να το στερήσει από τον πολίτη χωρίς τη θέλησή του. Το
Σύνταγμα είναι απόλυτα σαφές. Ορίζει μόνο του το δικαστήριο που θα εκδικάσει την κάθε
υπόθεση. Ειδικά για το επίπεδο του κακουργήματος και του πολιτικού εγκλήματος δεν επιτρέπει
ούτε καν στον κατηγορούμενο την επιλογή. Απαγορεύει ρητά στα τακτικά δικαστήρια να
εκδικάζουν τέτοιου τύπου εγκλήματα, ακόμα κι όταν υπάρχει η σύμφωνη γνώμη του
κατηγορουμένου. Απαγορεύει επίσης ρητά τη σύνθεση έκτακτων δικαστηρίων για την εκδίκαση
πολιτικών εγκλημάτων. Άρθρο 8*.
Αντιλαμβανόμαστε ότι το δικαστήριο που ανέλαβε την εκδίκαση της υπόθεσης της 17Ν είναι
παντελώς παράνομο. Κραυγαλέα παράνομο. Την παρανομία του την κάνει ακόμα πιο
ανυπόφορη και η υποκριτική στάση του ίδιου του προέδρου του. Γιατί; Γιατί έχει αποδείξει ότι
έχει γνώση της παρανομίας του και ότι δεν είναι θύμα άγνοιας. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι "βλέπει"
πολιτικά κίνητρα στις δολοφονίες της οργάνωσης και ταυτόχρονα εξακολουθεί να την εκδικάζει
και να μην παραιτείται της θέσης του. Αυτό για τον γράφοντα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που
μπορεί να πραγματοποιήσει ένας άνθρωπος μέσα σε μια κοινωνία. Για τον γράφοντα είναι πιο
επικίνδυνος ακόμα και από τον πιο στυγνό δολοφόνο ένας κρατικός λειτουργός που δεν σέβεται
τον νόμο και ειδικά τον συνταγματικό νόμο. Γιατί; Γιατί ο δολοφόνος δεν μπορεί με τις πράξεις
του να αλλοιώσει τη λειτουργία της κοινωνίας. Τον μισό πληθυσμό της χώρας να σκοτώσει
κάποιος, δεν μπορεί να "σκοτώσει" τον πολιτισμό της. Αντίθετα ένας κρατικός λειτουργός, που
δεν σέβεται τον νόμο, μπορεί να το κάνει. Όταν ο πολιτισμός ενός λαού αποτυπώνεται στο
Σύνταγμά του, ευνόητο είναι ότι ο ανάξιος και ο επίορκος δικαστής είναι πολλαπλάσια πιο
επικίνδυνος από τον οποιονδήποτε "κουμπουροφόρο". Αν ο δολοφόνος δικαιούται την ισόβια
κάθειρξη με βάση το Σύνταγμα —το οποίο δεν μπόρεσε να το αλλοιώσει με τις πράξεις του— ο
ανάξιος δικαστής δικαιούται τον θάνατο με βάση το "Σύνταγμα" που ο ίδιος "αλλοίωσε".
Τι προτείνει ο γράφων στους καταδικασθέντες; Να κάνουν μήνυση στο σύνολο των μελών
του δικαστηρίου και στους εισαγγελείς. Να τους κάνουν μήνυση για παράνομη εκδίκαση της
υπόθεσής τους και για εκούσια αντισυνταγματική δράση. Να τους κάνουν μήνυση για απόπειρα
κατάλυσης του Συντάγματος. Κατηγορίες φοβερές και τρομερές, που επισύρουν ποινές

9
δυσθεόρατες. Τότε θα δούμε αν θα διατηρήσει ο πρόεδρος το κακεντρεχές χιούμορ του. Τότε θα
δούμε αν θα διατηρήσει ο εισαγγελέας το ειρωνικό χαμόγελό του. Εκ του ασφαλούς και με τις
πλάτες της εξουσίας όλοι έχουμε χιούμορ και διάθεση για γελάκια. Ακόμα κι όταν
καταστρέφουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας και βρίσκεται στο έλεός μας. Να δούμε όλους
αυτούς τους "γενναίους" πόση δύναμη θα έχουν, αν ξαφνικά βρεθούν στη θέση των αδυνάτων.
Να δούμε αυτούς, που παρανόμησαν για να εκδικάσουν παρανομίες, πόσο διαφέρουν από
εκείνους που δεν σεβάστηκαν. Να δούμε πώς αντιδρούν αυτοί όταν βρίσκονται κάτω από την
έδρα. Εκ του ασφαλούς γενναίους μπορείς να βρεις με τον τόνο.
Ως πολίτες αυτού του κράτους είμαστε εξοργισμένοι με τα όσα είδαμε τις τελευταίες μέρες.
Είδαμε δικαστές και εισαγγελείς που ήταν προκλητικά παράνομοι και υποκριτές και έτειναν
προς τη γραφικότητα όταν πρότειναν ποινές. Είναι δυνατόν να μιλάς για δίκαιη δίκη και να γελάς
όταν προτείνεις ποινή; Τι είναι η ποινή και την εξευτελίζεις ως έννοια; Στραγάλια; Δις ισόβια και
100 χρόνια φυλάκιση δεν φτάνουν για έναν θνητό άνθρωπο; Τι θα πει 21 φορές ισόβια και 2412
χρόνια κάθειρξης; Είναι προτεινόμενη ποινή αυτή; Η τιμωρία των χουντικών πόση θα έπρεπε να
είναι;
Εδώ βρίσκεται βέβαια και άλλη μια βασική ένστασή μας. Η τιμωρία είναι το ύστατο μέσο που
έχει στα χέρια της η πολιτεία, προκειμένου να απειλήσει και βέβαια να σωφρονίσει τον πολίτη. Η
χρήση αυτής της απειλής πρέπει να γίνεται με μέτρο και σωφροσύνη, κατά πρώτον για να μην
απομυθοποιείται ως μέσον και κατά δεύτερον για "παιδαγωγικούς" λόγους. Η τιμωρία δεν είναι
"αγαθό", που υπόκειται στους νόμους της αγοράς και ακολουθεί πληθωριστικές τάσεις. Δεν είναι
το μέσον, για να κάνουν κάποιοι δικαστές δημόσιες σχέσεις. Για να κάνουν τους "καλούς" σε
ντόπια και ξένα αφεντικά. Δεν είναι μέσον, για να κάνει πολιτική το κράτος απέναντι στους
ιμπεριαλιστές. Το δις ισόβια πρέπει να απέχει πάρα πολύ από το τρις ισόβια. Η απόστασή τους
πρέπει να φοβίζει και να διδάσκει. Τι θα πει 21 φορές ισόβια; Σε τι διαφέρει το 17 φορές ισόβια
από το 18 φορές ισόβια; Τι νόημα έχουν οι 24 αιώνες κάθειρξης; Αυτά όλα μας εξόργισαν, γιατί
εκτός από παράνομα είναι και φαιδρά. Εμφάνισαν την Ελλάδα ως "Μπανανία" των ΗΠΑ.
Κάποιοι "υπηρέτες" μας εξευτέλισαν την πατρίδα μας, την οποία αγαπάμε και θέλουμε να
είμαστε υπερήφανοι γι' αυτήν.
Επειδή είναι πολύ πιθανό ο αναγνώστης να μην έχει στη διάθεσή του τον συνταγματικό
νόμο για να τον μελετήσει και να καταλάβει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε, παρακάτω τον
παραθέτουμε αυτούσιο, ώστε να μπορέσει να τον διαβάσει και να βγάλει μόνος του τα
συμπεράσματά του. Όπως θα διαπιστώσει, ακόμα και με μια απλή ανάγνωση του νόμου, τα
εγκλήματα των κρατικών "λειτουργών" στα οποία αναφερόμαστε είναι προφανή. Απλά
πράγματα. Δεν σεβάστηκαν το Σύνταγμα των Ελλήνων. Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι νομικός
για να το καταλάβει. Άλλωστε δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το Σύνταγμα αποτελεί λαϊκή
κατάκτηση. Δεν αποτελεί δημιούργημα των νομικών και βέβαια δεν ανήκει σ' αυτούς. Δεν
αποτελεί δωρεά τους προς τους κοινούς "θνητούς", αλλά αποτελεί προϊόν λαϊκών αγώνων. Δεν
προήλθε δηλαδή από την νομική ευφυΐα και την κοινωνική ευαισθησία τους, αλλά ήταν ένα
προϊόν μεγάλων και δύσκολων διαπραγματεύσεων μεταξύ λαού και εξουσίας. Το Σύνταγμα
είναι δημιούργημα του λαού και του κόστισε σε αίμα …πολύ αίμα. Ανήκει στον λαό και ο λαός
είναι ο πιο αρμόδιος στη μελέτη και επεξήγησή του. Αυτός είναι ο νόμος των νόμων.
Κανένας νόμος δεν ισχύει, αν δεν σέβεται το Σύνταγμα. Κανένας δεν μπορεί να
νομοθετήσει, αγνοώντας το Σύνταγμα. Καμία βουλή και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να το
παρακάμψει. Ως εκ τούτου κανένας "τρομονόμος" δεν ισχύει όσο κι αν το επιθυμούν αυτοί οι
οποίοι μας τον "φόρτωσαν". Άρθρo 87. 2. Oι δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων
τoυς υπόκεινται μόνo στo Σύνταγμα και στoυς νόμoυς και σε καμία περίπτωση δεν
υπoχρεoύνται να συμμoρφώνoνται με διατάξεις πoυ έχoυν τεθεί κατά κατάλυση τoυ

10
Συντάγματoς. Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει για όλους αυτούς που σήμερα παρανόμησαν
το άλλοθι της τρέχουσας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. Ο "τρομονόμος" είναι μη συμβατός με
το ελληνικό Σύνταγμα και αυτό όφειλαν οι λειτουργοί της δικαιοσύνης να το γνωρίζουν. Ήταν
υποχρεωμένοι να σέβονται το Σύνταγμα και δεν το έκαναν. Το Σύνταγμα μπορεί να το αλλάξει
μόνον αυτός στον οποίο ανήκει και αυτός είναι ο λαός. Δηλαδή όλοι εμείς. Σε εμάς ανήκει το
Σύνταγμα και όχι στους βραβευθέντες και προηχθέντες από το FBI.
Μάλιστα, κατ' ανάγκην προσφέρεται η διαχείρισή του σε κρατικούς λειτουργούς, γιατί
υπάρχει και το ασυμβίβαστο. Γιατί υπάρχει ασυμβίβαστο; Γιατί το Σύνταγμα υπηρετεί τον
πολίτη, ενώ αντίθετα τον κρατικό "υπηρέτη" τον περιορίζει. Υπάρχει ασυμβίβαστο, όταν το
περιοριστικό μέσο προσφέρεται προς διαχείριση σ' αυτούς που υποτίθεται περιορίζει. Είναι σαν
να δίνεις σε κάποιον που θέλεις να του φορέσεις χειροπέδες το δικαίωμα να ελέγχει ταυτόχρονα
και τα κλειδιά τους. Αυτό το κάνεις κατ' ανάγκη. Κατ' ανάγκην δόθηκε η δυνατότητα στο
δικαστήριο του κυρίου Μαργαρίτη η δυνατότητα να αποφανθεί για τον εαυτό του. Να αποφανθεί
για το εάν είναι αρμόδιο ή όχι να εκδικάσει την υπόθεση της 17Ν. Ας δει λοιπόν ο αναγνώστης τι
επιβάλει το Σύνταγμα και ας βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του. Ας δει πόσο αυτοί οι
κρατικοδίαιτοι "υπηρέτες" μας δέχονται να περιορίζονται από αυτό. Ας δει τη "λάμψη" του
νομικού μας πολιτισμού όπως την αντιλαμβάνονται οι σημερινοί μανδαρίνοι του κράτους. Ας το
διαβάσει με προσοχή και σιγά-σιγά, γιατί κινδυνεύει με "τύφλωση" από τη "λάμψη" του.
Το άρθρο 6 αφορά την υπόθεση περί της ΑΠΑΓΩΓΗΣ του διαπιστωμένα εγκληματία Σάββα
Ξηρού.
Άρθρo 6 1. Kανένας δεν συλλαμβάνεται oύτε φυλακίζεται χωρίς αιτιoλoγημένo
δικαστικό ένταλμα, πoυ πρέπει να επιδoθεί τη στιγμή πoυ γίνεται η σύλληψη ή η
πρoφυλάκιση. Eξαιρoύνται τα αυτόφωρα εγκλήματα.
2. Όπoιoς συλλαμβάνεται για αυτόφωρo έγκλημα ή με ένταλμα πρoσάγεται στoν
αρμόδιo ανακριτή τo αργότερo μέσα σε είκoσι τέσσερις ώρες από τη σύλληψη, αν όμως
η σύλληψη έγινε έξω από την έδρα τoυ ανακριτή, η πρoσαγωγή γίνεται μέσα στoν
απoλύτως αναγκαίo χρόνo για τη μεταγωγή τoυ. O ανακριτής oφείλει, μέσα σε τρεις
ημέρες από την πρoσαγωγή, είτε να απoλύσει τoν συλληφθέντα είτε να εκδώσει ένταλμα
φυλάκισης. H πρoθεσμία αυτή παρατείνεται για δύo ημέρες, αν τo ζητήσει αυτός πoυ έχει
πρoσαχθεί, ή σε περίπτωση ανώτερης βίας πoυ βεβαιώνεται αμέσως με απόφαση τoυ
αρμόδιoυ δικαστικoύ συμβoυλίoυ.
3. Όταν περάσει άπρακτη καθεμία από τις δύo αυτές πρoθεσμίες, κάθε
δεσμoφύλακας ή άλλoς, είτε πoλιτικός υπάλληλoς είτε στρατιωτικός, στoν oπoίo έχει
ανατεθεί η κράτηση εκείνoυ πoυ έχει συλληφθεί, oφείλει να τoν απoλύσει αμέσως. Oι
παραβάτες τιμωρoύνται για παράνoμη κατακράτηση και υπoχρεoύνται να
επανoρθώσoυν κάθε ζημία πoυ έγινε στoν παθόντα και να τoν ικανoπoιήσoυν για ηθική
βλάβη με χρηματικό πoσό, όπως νόμoς oρίζει.
Τα άρθρα 8 και 97 αφορούν την υπόθεση περί της αναρμοδιότητας του δικαστηρίου του
κυρίου Μαργαρίτη να εκδικάσει την υπόθεση της 17Ν.
Άρθρο 8 Kανένας δεν στερείται χωρίς τη θέλησή τoυ τo δικαστή πoυ του έχει oρίσει
o νόμoς.
Δικαστικές επιτρoπές και έκτακτα δικαστήρια, με oπoιoδήπoτε όνoμα, δεν επιτρέπεται
να συσταθoύν.
Άρθρο 97 1. Tα κακoυργήματα και τα πoλιτικά εγκλήματα δικάζoνται από μικτά
oρκωτά δικαστήρια πoυ συγκρoτoύνται από τακτικoύς δικαστές και ενόρκoυς, όπως

11
νόμoς oρίζει. Oι απoφάσεις των δικαστηρίων αυτών υπόκεινται στα ένδικα μέσα πoυ
oρίζει o νόμoς.
Με μισή σελίδα ύλη μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί λοιδορούμε τη "λάμψη" του
νομικού μας πολιτισμού. Μπορεί να καταλάβει πόσο πολύ υποτιμάνε τον λαό τόσο αυτοί οι
οποίοι τον κυβερνάνε όσο και αυτοί οι οποίοι έχουν αναλάβει να υπερασπίζονται τα δικαιώματά
του. Μπορεί να καταλάβει την "αξιοπιστία" τόσο του πολιτικού όσο και του νομικού μας κόσμου.
Δισεκατομμύρια πληρώνει κάθε χρόνο ο λαός, για να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες, ώστε
να μπορούν να "προσφέρουν" τις υπηρεσίες τους οι "λειτουργοί" του νομικού μας πολιτισμού.
Οι επαγγελματίες δικολάβοι και σοφιστές, που έχουν αδυναμία στο να κάνουν τους έξυπνους
και τους παντογνώστες στον λαό. Αυτοί, που στα δύσκολα εξαφανίζονται και στα εύκολα
βγαίνουν για "εισπράξεις". Αυτοί, που μονίμως "διυλίζουν τον κώνωπα και καταπίνουν την
κάμηλο". Αυτοί, που αρέσκονται να δίνουν συνεντεύξεις μπροστά από τα πολυτελή παχιά και
δερματόδετα νομικά βιβλία, που κοσμούν τους τοίχους τους. Είναι δηλαδή να απορεί κανείς.
Όταν δεν καταλαβαίνουν τις λίγες και λιτές αράδες του Συντάγματος, τι τα θέλουν όλα αυτά τα
βιβλία; Τα χρησιμοποιούν για διακοσμητική ταπετσαρία ή μήπως έχουν υγρασία τα γραφεία
τους και την κρύβουν με τον ακριβό αυτόν τρόπο;
Καταλήγοντας στο κείμενό μας, αυτό το οποίο θα πρέπει να μείνει στον αναγνώστη είναι το
"μήνυμα" που θέλουμε να περάσουμε. Εμείς δεν ταυτιζόμαστε με κανέναν Ξηρό και κανέναν
Γιωτόπουλο. Όποιος εγκλημάτησε, θα πρέπει να πληρώσει για τα εγκλήματά του με τον τρόπο
που προβλέπεται. Ο κάθε άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να έρχεται αντιμέτωπος με τις
συνέπειες των πράξεών του. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο "σκοπός αγιάζει τα μέσα". Δεν
πρόκειται να δικαιολογήσουμε "εκπτώσεις" στα δικαιώματα των πολιτών. Δεν πρόκειται να
δικαιολογήσουμε πολιτικά παιχνίδια ακόμα και εις βάρος εγκληματούντων πολιτών. Δεν
πρόκειται με λίγα λόγια να συνεργήσουμε στα εγκλήματα κανενός. Όποιος δέχεται τη λογική των
"εκπτώσεων", στην πραγματικότητα συνεργεί στην αθλιότητα που μας οδηγούν οι ιμπεριαλιστές
και οι κατά τόπους λακέδες τους.
Οι Έλληνες πρέπει επιτέλους να "ξυπνήσουν". Πρέπει να καταλάβουν τι συμβαίνει και να
τιμωρήσουν τους ανάξιους υπηρέτες τους. Αυτούς, που ξεπούλησαν το δημόσιο κεφάλαιο.
Αυτούς, που, για να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, βάζουν στα εσωτερικά της
πατρίδας μας τους ιμπεριαλιστές. Αυτούς, που καθημερινά διαφθείρονται σε όλα τα επίπεδα και
σε όλα τα πόστα. Η Ελλάδα "νοσεί" βαρύτατα και αργά αλλά σταθερά οδηγείται στο "θάνατο".
Αυτό πρέπει να σταματήσει και ο μόνος ο οποίος μπορεί να το πετύχει είναι ο ελληνικός λαός. Ο
λαός, που πληρώνει τους ανάξιους υπηρέτες. Ο λαός, που δεν έχει ιδέα πόσο κοντά βρίσκεται
στην πληρωμή της πανάκριβης "λυπητερής". Όπως συμβαίνει με όλα τα "σώου", έτσι θα συμβεί
και μ' αυτό που είδαμε πρόσφατα. Θα μας έρθει ο "λογαριασμός" και τότε πολλοί από αυτούς,
που σήμερα αδιαφορούν για τα τεκταινόμενα, θ' αρχίσουν να "κλαίνε".

Παναγιώτης Τραϊανού
Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ
www.ydrohoos.gr

12