Ανωνύμου

Του Αποπλανητή
 Ανωνύμου

Του Αποπλανητή

Ενδυμίων
 Τα ποιήματα αυτά ανήκουν σε φίλο και συ-
στρατιώτη μου που δεν ζει πια. Μου τα παρέδωσε
το 1987 και εκδίδονται για πρώτη φορά. Μαζί μου
παρέδωσε και το Ημερολόγιο ενός Διαφθορέα του
Κίρκεγκαρ και μερικά ακόμα χειρόγραφα, ημερο-
λόγια, παραλλαγές κλπ. που θα εκδοθούν αργό-
τερα. Η αναφορά στο Δανό φιλόσοφο και στη
σκέψη του κρίνεται αναγκαία για την κατανόηση
των ποιημάτων. Είναι αφιερωμένα στην μνήμη του
Αργύρη Σακελαρίου που χάθηκε νωρίς πριν μερικά
χρόνια.
Βασίλης Λαλιώτης

[7]
 Εδώ
μιλάει ένας αποπλανητής
και λέει:

[9]
Κούφιο κορίτσι ανυπόστατο

Σου ξαναδίνω σάρκα με τις λέξεις

και αορτή που τη χτυπάει πυρετός

Με κίνηση γενναία διαγράφω τα βράδια σου

και τις λίγες τρυφερές αψιμαχίες

Ολα τ' άλλα στου πεύκου τη γύρη

που κατεβάζει ο αέρας στο στρατόπεδο

Κούφιο κορίτσι όλο λέξεις

κι ανυπόστατο

[11]
Οπως ξηλώνεται το δέρμα με τα νύχια
έτσι άγρια
θα μεταστρέφεις τώρα πια τα λόγια μου

Γράφοντας πάνω μου

μικρούς για το διαφθορέα σου μύθους

Κι όμως βαθιά ως τα παιδικά σου χρόνια

που χαράχτηκα!

Εκεί που σαν τα φύλλα η ψυχή σου τρέμει

Α! τι κυνήγια ελαφιών τα ξημερώματα

[12]
Δεν κατεβαίνω πια στην πολιτεία σου

Και μοναχή να ξενυχτάς της αλκοόλης

Στην πολιτεία σου δεν κατεβαίνω πια

Ακούω τα τρένα νύχτα στη σκοπιά

σε ράγιες που σφυροκοπούν την απουσία

Ομίχλη και σκιά που κατεβάζουν τα όνειρά σου

Δεν σ' αγαπούσα

ειν’ αλήθεια κι ας πικραίνεσαι

[13]
Σ' έπαιρνα σαν μικρό ζωάκι που αλαφιάζεται
και σ' άφηνα ανοιχτή μετά στο λευκό μένος

Μέσα στη θύμηση η ηδονή θα σε δαγκώνει

μ' ένα στόμα φιδιού και γλυκά "παραδίνομαι"

Σε γύμνωσα βαθιά όπως του κρεμμυδιού τα

φύλλα

Για να 'χεις βάσανο και τρόμο στο άγγιγμά μου

Σου 'βαλα μια σταγόνα θάνατο στο ένστικτο

για να μπορείς στ' αλήθεια να ερωτεύεσαι

[14]
Τώρα χιόνι θα βρίσκεις στις άκρες των νυχιών
και για τραγούδι προφητείες αρχιλόχειες:

Που θα 'ρθουν νύχτες που θα ψάχνεις βιαστή

βουβό
και με νεφρά ευκίνητα σου το προβλέπω

Κι ένα σκοινί ένας όροφος

να μη βρεθεί να σε παρηγορήσει

να στρέψεις καταπάνω σου περίστροφο τον

έρωτα
και να διαβάσω στις εφημερίδες τ' όνομά σου.

Την ωραία σου λάσπη να πω

ένα χέλι τυφλό τη ρήμαξε

[15]
Ποιών ωραίων γυναικών τα πάθη μου απότισες;

Θυμάμαι ακόμα τα ευφρόσυνά τους ονόματα

που δίνανε ολονύκτιες ταυτότητες

Με τα φερσίματα μαινάδων
που τινάζαν τα σκεπάσματα
γυρεύοντας χυμούς αγριεμένους

Νύχτες και νύχτες

Που να 'χεις τρόμο νεόφυτου θεού

και μια λατρεία να σε ανεβάζει ως το κλάμα

[16]
Σε σκοτεινό σε πλάνεψα λαγκάδι
σαν τον μικρό λαγό που τη φτέρη σου έτρωγε

Κάποτε αυτή η γύμνια η αξιοθαύμαστη

θα σε χτυπήσει σαν εκπυρσοκρότηση της μνήμης

Σε δοκιμές με γλώσσα και με δάχτυλο

σου 'μαθα την απόγνωση της πράξης

Για να καλπάζεις με την ηδονή σου ξέφρενα

όσο να πέσεις στα διψαστικά φιλιά μου

Σαν τον μαγνήτη που τραβάει το σίδερο

να λες ότι σε πλάνεψα.

[17]
Την απειλή σηκώσανε στο δάχτυλο
τα παιδικά σου τα παιχνίδια

Γιατί ανέβασα ως τα χείλη σου

της ζάχαρης το μυθικό μου κύβο

Σ' έσπειρα ένστικτο

κι έσπασα πόθου ρόδια τόπους τόπους για το
δέρμα σου

Για να 'χει ερωτηματικά η μοναξιά σου

και τη μορφή μου ο εφιάλτης σου

Για να γεννήσω μαθηματικά την πνιγμονή

που σε πετάει έξω από τα παιδικό δωμάτιό σου

[18]
Εδρεψες στύσεις πρωινές
και σκιερά απογεύματα

Με αναστατωμένα σπλάχνα
μέτρησες τα φεγγάρια σου

Κι είδες δόντια τις μικρές πυρκαγιές

που καταφάγαν τα ημερολόγιά σου

Δεν θα μιλήσω για τους αναστεναγμούς

και ‘κείνο μετά το εξαγριωμένο κλάμα

Γεμάτο από άρωμα του χωρισμού

και μια γεύση πικρή του μέλλοντός σου.

[19]
Αν δεν ήμουνα ληστής της αφροδίτης σου τι;

Κι όλες αυτές οι ικεσίες κα τ’ αγκαλιασμένα

μου γόνατα γιατί;

Του έρωτά σου η σκιά με φωτοσκίασε τόσο

που να γίνομαι τέρας
στη σινδόνη των ονείρων σου

Αν δεν ήμουν ληστής

πιθανόν να βρισκόμουν στο εικόνισμα
που ενσαρκώνει το μικρό σου ρομάντζο

Κι όμως μόνο την αφροδίτη σου σκύλεψα

[20]
Δαιδαλικοί στοχασμοί σε κατέχουνε
και κρατούνε το δάκρυ την κραυγή το δαιμόνιο

Τα ανήσυχα βράδια της άνοιξης

διανύοντας με παραμιλητό στ’ όνομά μου

Τι πικρός πυρετός και βραχνάς κατακόρυφος!

Που να μην έχει η νύχτα λυτρωμό

και να μην βρίσκει ο ύπνος πυθμένα

Γιατί σε πήρανε φεγγάρια κατάψυχρα

και τροχασμοί μαύρων αλόγων

Μικρή Νάρκη εναγώνια σε τι δίχτυα πιασμένη

[21]
Μικρό πουλί με ντουφεκιές λιανές
σ’ εξαποστέλλω στα ταραγμένα καλοκαίρια σου

Για το άλλο της πολιτείας δάσος

μ’ ένα πέταγμα φρίκης
άσπρα πούπουλα και πληγωμένη φτερούγα

Για να τιμάς το μικρό πηγαδάκι στα σκέλη σου

που όλο διψάει κι όλο καίγεται αξεδίψαστο

Για να νιώθεις τα λόγια απ’ το βάρος τους

και τη φοβερή εγκοπή της γύμνιας

Στα ταραγμένα καλοκαίρια σου

με ντουφεκιές λιανές σ’ εξαποστέλλω

[22]
Μία μία θα κόψω τις εικόνες σου
μ’ ένα χέρι παράφορο όπως δρέποντας κρίνους

Το αποκάτω το πίσω και το πλάγιο

και το αποπάνω το γεμάτο αφή και όραση

Για να βρίσκεις στα λόγια μου το χέρι

που οδηγεί την ντροπή πάνω στο φύλο σου

Και την αύρα που στο μέτωπό σου κυματίζει

και στην άκρη των νυχιών την αγριότητα

Για να γίνει και πάλι το αγαθό σου

ένα κτήμα δημόσιο

[23]
Σε ποια ζάχαρη μέσα σε βύθισα
που σε λιώνει το νερό της βροχούλας

Ακόμα τούτην άνοιξη κορίτσι κοριτσάκι

τούτο το καλοκαίρι η δίψα και το αλάτι μου

Να βρω νησί κι απανεμιά και πυρετό του βράχου

και τα κυδώνια της θαλάσσης ανοιχτά
στου λεμονιού οξειδωμένα τη σταγόνα

Και ποτέ ξανά γαντζωμένο στη χούφτα μου

των μηρών σου το μαύρο το χιόνι

[24]
Σε πόσα λόγια δρόσισα τον τρόμο σου
για να θέλεις μονάχα τη σταγόνα της πράξης

Σ’ ένα αστέρι απόμακρο σε μιαν άλλη ζωή

με την πείρα σε σημάδεψα ν’ αλλάξεις

Για να βρεις γιατρειά

όπως βρίσκει τη φλέβα του νερού
ο ραβδοσκόπος

Και κλωνάρι να ξαναγίνεις δροσερό

με τη χάρη των καιρών στου κύκλου το γύρισμα

[25]
« Από πάτμο μικρή που μπορεί και να σημαίνει
ένα μύθο στης μήτρας την έξοδο
σ’ εξορκίζω στων φιλιών μας τη μεγάλη εκκλησία
Και μιλάω το θειάφι τον καπνό και το έρεβος
που θ’ αφήσουν στο μέλλον τ’ ανύπνωτα βράδια
μας

Και το τρίτο της γης σου κατά πως λένε μελανό

θα δεχτεί την ακρίδα της τύψης κατάσαρκα

Θα λυθούνε τα αίματα και θα πέσουν απάνω σου

για να βγεις καθαρή προς τον άλλον αιώνα

Από πάτμο μικρή που μπορεί και να σημαίνει

λιγοσύνη στων ερώτων την έξοδο

θα σε γράψουν και πάλι τα λόγια μου»

[26]
«Είναι νύχτες ανοιχτές προς το άδειο τους
κι ένας τρόμος στον καθρέφτη της μνήμης

Το κορμάκι που σπέρνεις κι αποδείχνεται άγονο

και λιμός φοβερός στα όνειρά σου ενσκήπτει

Τα αυγά που αφήνει ο πόθος στη νόηση

τα μικρά του τέρατα στον καιρό τους να εκκολά-
ψουν»

Ετσι τώρα
μετοχές αγοράζω απ’ το μέλλον σου

σαν υποκινητής σου σπάταλος

και του μικρού σου κορμιού ο κερδοσκόπος

[27]
Θα κατέβει η μέρα τα σκαλιά της ένα ένα
αφήνοντας ένα κουφέτο του πικρού στη γλώσσα
σου

Πάει πια το στερνό σου ξεπούλησες ψέμα

Κι άλλο δεν έχεις από των αγγέλων την εκτροπή:

λασπωμένες φτερούγες κι ένας πόνος συστρεφό-
μενος

Ποια ψυχή θα σε βρει κάποια μέρα κατάστηθα

να σου φέρει στα βλέφαρα καθαρό ένα κλάμα

Μιαν εικόνα φευγαλέα και τρεμάμμενη

στην επέτειο των Μεγάλων σου Πόθων

[28]
Εμβατήριο

Μόνο λόγια για σένα εξοπλίζω

και με χάρτες του κορμιού σου θα βγω
Οσα φέρνει το μέλλον τ’ αγγίζω
σ’ έναν έρωτα ένοπλο εδώ

Μόνα μου όπλα τα σημάδια του πόθου

και σημάδια δοντιών στο λαιμό
Πόσες, πόσες οι μικρές Αρετούσες
για τον ένα Ερωτόκριτο

Ενα « ναι» που μου μένει δε δίνω

σ’ ότι πια με γυρνάει στο πικρό
Τ’ όνομά σου συλλαβές και το λύνω
και το δρόμο μου πάλι, όπου βγω

[29]
Με τα μικρά της τα σκυλιά
θα κατεβαίνει μέσα σου η Ανοιξη

Ετσι το θέλω αυτό το σκηνικό

για να χαράξω τα όρια μιας παρουσίας

Ναι, δαγκανιάρικα σκυλιά

που να ξεσκίζουνε το δαντελλένιο φόρεμά της

Και να ‘ναι κήπος σαν αυτόν του Μποτιτσέλλι

και να ‘μαι ό αγέρας στα δεξιά
μες στο γαλάζιο

Που να φυσάει ανατριχίλα στο κορμί σου

[30]
Σου γράφω λόγια
όπως λέμε σε βγάζω στο κλαρί

Ενα τράβηγμα προς το φως της γυμνότητας

για να μείνει το μαύρο
μια σκιά πετρωμένης ντροπής

Σου γράφω λόγια

αιχμηρά σα βελόνες μικρές

Για να βρίσκεις στο δάχτυλο

την αρμύρα του αίματος
Να δηλώνει που σ’ έχω πλανημένη

[31]
Τρία χρονάκια μισθοφόρησα στο μύδι σου
μα γνωρίζω για πάντα τη σκιά που σε κατέχει

Μ ένα φόβο θεού

συντηρώ τη μορφή μου στα σπλάχνα σου

Κι είμαι ο βαθύς ο για τους εφιάλτες σου

οιστρηλάτης

Πάνω στα ταραγμένα πρωινά σου

διακηρύσσω τη φήμη μου
και το «ερρέτω αξαυτις ου κακίω κτήσομαι »

[32]
Σ’ όποιο μέλλον κι αν πας θα με βρίσκεις
και το φόβο μου συνώνυμο του Ερωτα

Την αλήθεια δεν είπα με την κράτησα

όσο αντέχαν το βάρος της τα δόντια μου

Να την φέρνω από ανάσα σ’ ανάσα

μ’ ένα λόγο που να πάσχει την ένταση

Την αλήθεια δεν είπα με την κράτησα

Στον αέρα του ρυθμού να την βρίσκεις
σ’ όποιο μέλλον κι αν πας σαν συνώνυμο του
Ερωτα

[33]
Βουλιαγμένο κορίτσι δαγκωμένο μήλο
υπαρκτό τώρα πια με τις λέξεις σου

Σ’ έχω ανασυστήσει
στήθος με στήθος παλάιβοντας το άρρητο

Το εχέμυθο έχω κρατήσει

για να βρίσκεις ταυτότητα εσύ
και τη συνενοχή μονάχα οι άλλοι

Και να μάθεις αυτό

που σαν μάρμαρο βγάζω στο φως
μισοχωμένο ακόμα στη λάσπη της λήθης

Δαγκωμένα μήλο βουλιαγμένο κορίτσι στις λέξεις

σου

Λιτόχωρο Πιερίας 1987

[34]
 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Κούφιο κορίτσι ανυπόστατο 11

Οπως ξηλώνεται το δέρμα με τα νύχια 12
Δεν κατεβαίνω πια στην πολιτεία σου 13
Σ' έπαιρνα σαν μικρό ζωάκι που αλαφιάζεται 14
Τώρα χιόνι θα βρίσκεις στις άκρες των νυχιών 15
Ποιών ωραίων γυναικών τα πάθη μου απότισες; 16
Σε σκοτεινό σε πλάνεψα λαγκάδι 17
Την απειλή σηκώσανε στο δάχτυλο 18
Εδρεψες στύσεις πρωινές 19
Αν δεν ήμουνα ληστής της αφροδίτης σου τι; 20
Δαιδαλικοί στοχασμοί σε κατέχουνε 21
Μικρό πουλί με ντουφεκιές λιανές 22
Μία μία θα κόψω τις εικόνες σου 23
Σε ποια ζάχαρη μέσα σε βύθισα 24
Σε πόσα λόγια δρόσισα τον τρόμο σου 25
«Από πάτμο μικρή που μπορεί και να σημαίνει 26
«Είναι νύχτες ανοιχτές προς το άδειο τους 27
Θα κατέβει η μέρα τα σκαλιά της ένα ένα 28
Εμβατήριο 29
Με τα μικρά της τα σκυλιά 30
Σου γράφω λόγια 31
Τρία χρονάκια μισθοφόρησα στο μύδι σου 32
Σ’ όποιο μέλλον κι αν πας θα με βρίσκεις 33
Βουλιαγμένο κορίτσι δαγκωμένο μήλο 34

[37]
 ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΠΛΑΝΗΤΗ
ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΣΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ
ΚΑΙ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ
ΛΑΛΙΩΤΗ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ
2011 ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ
ΑΝΤΙΤΥΠΩΝ