Çocuklarına karşı davranışlarının nasıl olması gerektiği konusunda kafa yoran,

onlarla daha nitelikli iletişim kurabilmeyi dert edinen anne babaların, konu ile
ilgili yazılmış kalın kalın kitapları okumaya kalktıklarında sürekli;

‘Çocuklarınızla kaliteli zaman geçirin,

Oyun oynayın,

Yanlarında tartışmayın,

Ödülü abartmayın.’

klişeleri ile karşılaştıklarını, bu konularda bıkkınlık seviyesinde aynı noktalarda

dönülüyor olmasından şikayet ettiklerini duymaya başladık.

Konuya daha az ilgili görünen, doğal ebeveynliği savunan ‘bizim

zamanımızda…’ ile başlayan cümlelerle işi yürüten anne babalar da sosyal
medya mecralarında;

‘Ödevlerini onun yerine yapmayın,

Sen dili değil ben dili kullanın,

TV, tablet konularında sınır koy’

içerikli tekrarlayan haber ve uyarılara maruz kalmaktan bir hayli yakınır olmaya
başladılar.

Konunun tekdüze ve içi boş ezber haline geldiği yönündeki eleştirilere hak
verenlerdenim. Hatta yukarıdaki kriterlere fazla odaklanmanın daha önemli
noktaların gözden kaçmasına neden olduğunu düşünmekteyim. Örneğin;
herkes tarafından kabul gören, hatta tekrara düşüyor olmasından yakınılan
genel teorik doğruların, aynı başarı ile pratik hayata uygulanamıyor olması
gibi…

Bilgiye Fazlasıyla Doyan Ebeveynler, Uygulamaya Gelince Aynı Başarıyı

Gösterebiliyor Mu?

Çocuklarına nasıl davranmaları gerektiği ile ilgili teorik bilgiye fazlasıyla doyan
ebeveynlerin, uygulamaya gelince aynı başarıyı gösteremiyor olması,
günümüz ebeveyn çocuk ilişkisinde temel problem haline gelmiş gibi
görünüyor. Poliklinikte muayenesini yaptığımız birçok ailenin ortak sorunu,
olan bu durumun en olası nedenleri aşağıda açıklanmaya çalışılmıştır.

NEDEN KENDİ RUH SAĞLIKLARINA YETERİNCE ÖNEM VERMEYEN

ANNE BABALAR

1.Anne Babanın Kendi Hayatlarında Mutlu Bireyler Olmamaları

Çocuklar ebeveynlerinin sadece kendileri ile olan ilişkilerinde değil, anne
babanın birbiriyle, annenin ve babanın başkaları ile ilişkilerinde de
gözlemlerler. Tutarlılıklarını, istemedikleri bir şey olduğunda verdikleri
duygusal sözel davranışsal tepkileri içselleştirirler. Bu etkileşimlerde gergin,
negatif mizaçlı, problem çözme becerisi iyi olmayan mutsuz ebeveynlerin
çocuklarına bırakacakları miras da hiç şüphesiz ki oldukça olumsuz yaşam
deneyimleri olmaktadır.

2.Annenin Tükenmişliği Babanın Kayıtsızlığı

Çocuk yetiştirme ve onun ihtiyaçları, sorumlulukları ile ilgilenme görevi

tamamen annenin üzerine devredildiği, babanın bu görevlere çok uzaktan talip
olduğu bir aile ortamında büyümek, çocuğu travmatik yaşam deneyimlerine
açık hale getirir.

Sorumlulukları fazlası ile yüklenen annenin zaman içinde tükenerek, sabırsız

ve tahammülsüz bir ruh haline dönüşmesi kaçınılmazdır. Dolayısıyla çocuğun
her hareketine kızan, ufak hatalarında bile oldukça sert tepkiler veren anne
çocuk için, travmanın ta kendisi haline gelir.

Baba, yoğun çalışıyor olmayı çocuğuna zaman ayıramamak için yeterli bir
bahane olarak görmeyip, çocuk yetiştirmek gibi büyük bir sorumluluğu tek
başına annenin üzerine bırakmadığında annenin tükenmişliği ve çocuğun olası
travmatik yaşantılarının önüne geçilmiş olur.

Babanın Yoğun Çalışıyor Olması Çocuğuna Zaman Ayıramaması İçin Bir

Gerekçe Olarak Görülemez

3.Ebeveynlerde Tedavisi Ertelenmiş Ruh Sağlığı Problemleri

Annede, babada veya anne babanın her ikisinde depresyon, kaygı bozukluğu,
Obsesif Kompulsif Bozukluk gibi çözümü mümkün problemlerin tedavilerinin
ertelenmesi, bozuk ve tutarsız ebeveyn tutumlarının en önemli nedenidir.

Ebeveyn çocuk ilişkisinde hakim iletişim şekli ‘telefonu bırak’, ‘ödevini yap’,
‘yemeğini ye’, ‘uyu’ şeklinde olmamalı.  Hem ebeveynin hem de çocuğun
karşılıklı eğlendiği, mizahın işin içinde olduğu, karşılıklı doyum içinde
sürdürülen bir ortamda kural ve uyarılar serpiştirilmelidir. Bu da ancak ruh
sağlığına önem veren, kendini ihmal etmeyen ebeveynler sayesinde
mümkündür.

Özetle; ebeveynler çocuklarına ne türden tepkiler verecekleri ve nasıl

davranacakları konusunda bildikleri doğruları hayata geçirememe sorununu;

-Kendi ruh sağlıklarını önemseyerek,

-Çocukları ile sadece kuralların hatırlatıldığı bir iletişim kurma şekli yerine,
mizahın içinde olduğu anlayışlı bir yaklaşımı benimseyerek,
-Çocuğun sorumluluklarını adil bir şekilde paylaşarak çözebilirler.