Το άγαλμα

Ποσλόποσλος

Χθες μεζάνστηα και κάηι καηηθόριζα

ζηην μικρή ηην πλαηεΐηζα ποσ ζε γνώριζα
Κάποιο άγαλμα ποσ μ’ είδε με θσμήθηκε
και ηον πόνο μοσ να ακούζει δεν αρνήθηκε

Και ηοσ μίληζα για ζένα και για μένανε

και ηα μάηια ηοσ βοσρκώναν και όλο κλαίγανε
Τοσ ’πα για ηο θέρζιμό ζοσ και για ηα άλλα
ζοσ
ηα αζσγτώρηηα ηα λάθη ηα μεγάλα ζοσ

Κι ύζηερα με πιάζαν θεέ μοσ κάηι κλάμαηα

ποσ με βρήκανε κοσρέλι ηα ταράμαηα
Με ηο άγαλμα ως ηο δρόμο προτωρήζαμε
μοσ εζκούπιζε ηα μάηια και τωρίζαμε