Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού

Οι μαζικές συνελεύσεις που κοιταζόμασταν αναβλήθηκαν, τα ραντεβού που κανονίζαμε ακυρώθηκαν, οι

καφετέριες και τα μπαρ που χρησιμοποιούσαμε ως πρόφαση έκλεισαν.

Οι εξεγέρσεις στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαπλώνονται, ένα τεράστιο απεργιακό
κύμα ξεσπά, οι ντόπιοι φασίστες και οι αντιφασίστες/στριες, πλάι σε μετανάστες και μετανάστριες,
παλεύουν στους δρόμους, τα φάρμακα, τα τρόφιμα και οι κλίνες γίνονται πεδίο ανταγωνισμού, την ώρα
που οι λίγοι πλούσιοι επιχειρηματίες έχουν ειδική μεταχείριση έναντι των φτωχών. Η δεξιά κυβέρνηση επιτάσσει
για το δημόσιο συμφέρον ιδιωτικές κλινικές συνεχίζοντας τους διακρατικούς πολέμους, και η αριστερή
αντιπολίτευση, για τους ίδιους λόγους, συμφωνεί να κατέβει ο στρατός στους δρόμους.
Τα πάντα ερήμωσαν και μετατράπηκαν σε ερείπια. Τίποτα που δεν είναι αρκετά αληθινό δεν μπορεί πια να
αντέξει. Οι άνθρωποι μπαίνουν καθένας ξεχωριστά σε καραντίνα, επιτηρώντας κάθε στιγμή τις επιθυμίες τους και
αποφεύγοντας τις κοντινές επαφές. Αυτορρυθμίζονται, αναπροσαρμόζονται, συνεχίζουν. Γιατί το να μην
επιβιώσουν φαντάζει περισσότερο παράλογο από το να συνεχίσουν να φυτοζωούν.

Ύστερα όμως από μια περίοδο δίψας, πολέμου και μοναξιάς, όσοι και όσες επέζησαν επιστρέφουν στο να είναι
κοντά, έχοντας μεταμορφωθεί. Το σώμα τους άλλαξε, ο νους άνοιξε.

Γράφουν στα πανό τους ΕΡΩΤΑΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ και ανατινάζουν τα πάντα.

Απαλλοτριώνουν τους απαλλοτριωτές και τελειώνουν οριστικά με κάθε μορφή καταπίεσης.

Παραθέτουμε εδώ εναν κανονισμό του τέλους του 17ου αιώνα
πού όρίζει τά ένδεικνυόμενα μέτρα σέ περίπτωση εκδήλωσης λοιμού σέ μιά πόλη.

"Πρώτα πρώτα αυστηρή αστυνόμευση τού χώρου: κλείσιμο της

πόλης, καί φυσικά τού χώρου όλόκληρου, απαγόρευση εξόδου μέ τήν ποινή τού θανάτου, θανάτωση
όλων των αδέσποτων ζώων χωρισμός της πόλης σέ συνοικίες, δπου διορίζεται άπό ενας έπόπτης.
Κάθε δρόμος μπαίνει κάτω άπό τήν έξουσία ενός επιτρόπου πού τόν επιτηρεί· άν τόν εγκαταλείψει,
τιμωρείται μέ θάνατο. Σέ μιά καθορισμένη μέρα, διατάσσονται όλοι νά κλειστούν στά σπίτια τους: απαγορεύεται
ή έξοδος άπό αυτά μέ τήν ποινή τού θανάτου. Ό ίδιος 6 επίτροπος κλείνει, οιπό τά εξω, τήν πόρτα κάθε σπιτιού·
παίρνει τό κλειδί καί τό παραδίδει στόν επόπτη της συνοικίας· κι αυτός τό κρατάει ως τό τέλος της υγειονομικής
κάθαρσης. Κάθε οικογένεια θά πρέπει νά εχει κάνει τίς προμήθειές της· αλλά γιά τό κρασί καί τό ψωμί, θά έχουν
κατασκευαστεί ανάμεσα στούς δρόμους καί στό έσωτερικό τών σπιτιών μικροί ξύλινοι άγωγοί γιά νά διανέμεται
τό μερίδιο τού καθενός χωρίς νά υπάρχει έπικοινωνία άνάμεσα στούς προμηθευτές καί στούς κατοίκους· γιά τό
κρέας, τά ψάρια καί τά χορταρικά, θά χρησιμοποιούνται τροχαλίες καί καλάθια. "Αν χρειαστεί, οπωσδήποτε, ή
Ιξοδος άπό τό σπίτι, θά βγαίνει μέ τή σειρά μόνο ενας κάθε φορά, άποφεύγοντας κάθε συνάντηση. Οί μόνοι πού
κυκλοφορούν είναι οΐ έπόπτες, οί επίτροποι, οί στρατιώτες τής φρουράς· κι άκόμα, άνάμεσα στά μολυσμένα
σπίτια, άπό τό ενα πτώμα στό άλλο, τά «κοράκια», πού ελάχιστα ένδιαφέρει άν θά πεθάνουν ή όχι: πρόκειται γιά
«ούτιδανά όντα πού μεταφέρουν τους άρρωστους, θάβουν τούς νεκρούς, καθαρίζουν τούς χώρους καί εκτελούν
πολλές άλλες ταπεινές καί άηδιαστικές δουλειές».
Χώρος τεμαχισμένος, άκίνητος, άπολιθωμένος. Κάθε άτομο είναι καθηλωμένο στη θέση του. Κι άν τολμήσει νά
σαλέψει, τό περιμένει ό θάνατος, ή μετάδοση της άρρώστιας ή ή τιμωρία."
(..)

Ό κλειστός καί τεμαχισμένος αυτός χώρος, πού έπιτηρείται σέ

όλα του τά σημεία, όπου τά άτομα τοποθετούνται σέ μιά συγκεκριμένη θέση, όπου καί οΐ παραμικρές κινήσεις
έλέγχονται, όπου όλα τά γεγονότα καταγράφονται, όπου μιά αδιάκοπη εργασία καταγραφής συνδέει τό κέντρο μέ
τήν περιφέρεια, όπου ή εξουσία άσκεϊται άμέριστη, σύμφωνα μέ ενα μόνιμο ιεραρχικό πρότυπο, όπου τό κάθε
άτομο ακατάπαυστα έπισημαίνεται, εξετάζεται καί κατανέμεται άνάμεσα στούς ζωντανούς, στούς αρρώστους καί
στούς νεκρούς - όλα τούτα συνιστούν ενα συμπαγές πρότυπο
τού πειθαρχικού συστήματος. Στόν λοιμό άπαντα ή τάξη- ρόλος της είναι νά διαλύει κάθε σύγχυση: σύγχυση
προκαλούμενη άπό την άρρώστια πού μεταδίνεται όταν σμίγουν τά σώματα· σύγχυση της νόσου πού
πολλαπλασιάζεται όταν ό φόβος καί ό θάνατος
καταλύουν τίς άπαγορεύσεις.

από Μ.Φουκώ "Η γεννεση της φυλακής. Επιτήρηση και Τιμωρία", σελ. 259-260 &262-263
Ημερολόγιο καραντίνας ημέρα 562η.
Όλα καλά. Σήμερα θα φάμε το τελευταίο κομμάτι του σκύλου. Στην γειτονιά δεν ακούγεται κανείς. Εμείς
ευτυχώς έχουμε ανεβασμένο ηθικό. Τα παιδιά βέβαια ξέχασαν να γράφουν και να μιλάνε αλλά
επικοινωνούμε με γρυλίσματα και τα νιώθω ευτυχισμένα όπως κοιμούνται πάνω στις προβιές. Έχουν τα
σημάδια από τα χτυπήματα, δε βαριέσαι με τα χρόνια θα φύγουν.
Στο κινητό βλέπω πετύχαμε ανοσία αγέλης, σε λίγο τελειώνουν όλα, πρέπει να επιζήσαμε δεκαοκτώ
άτομα στην χώρα. Μας έχουν μείνει τα χαρτιά υγείας ευτυχώς και ένα ρούτερ. Αν έχεις χαρτιά υγείας και
ρούτερ, την ξαναφτιάχνεις.
Μου στοίχισε πολύ που έχασα όλη την γειτονιά. Ατυχία. Έπεφταν από τα μπαλκόνια όταν τους καλούσε
η Μαρέβα να κάνουν παλαμάκια. Δεν θέλει πολύ το μυαλό, είσαι όλη μέρα σε μια οθόνη , σε βγάζουν το
βράδυ για παλαμάκια , τσουπ!
Δουλέψαμε πολύ την σχέση με τον εαυτό μας αυτό τον καιρό. Ας πούμε εγώ αν δεν της κάρφωνα το
μαχαίρι, δεν ήξερα πως μπορούσα να σκοτώσω άνθρωπο. Επέζησε τελικά, το κουβεντιάσαμε μετά από
μήνες και το πολέμησα μέσα μου, ήταν λάθος. Με βοήθησε πολύ που κλειδώθηκε σε ένα δωμάτιο για
μήνες και δεν βλεπόμασταν. Κράτησε και το όπλο από τότε πάντα πάνω της, μέτρησε κι αυτό.
Αυτό ήταν και το πιο σημαντικό στην καραντίνα. Να συζητήσεις με τον εαυτό σου. Να δεις τι μπορείς να
κάνεις και τι μπορείς να φάς. Οινόπνευμα, σκυλοτροφή και υφάσματα πχ τα τρώμε άφοβα.
Α! Να μην ξεχάσω να ψάξω και την μάνα μου, την είχαμε μαζί στο σπίτι στην αρχή της καραντίνας, δεν
την έχω δει μήνες.
Είχε και τα καλά του. Τα παιδιά ανεξαρτητοποιούνται πιο νωρίς. Εμείς ας πούμε το μεγάλο το διώξαμε
τον πρώτο μήνα. Να βρει το δρόμο του, να μάθει να επιβιώνει. Σχολείο ο ιός.
Αλλά είμαι αισιόδοξος. Η καραντίνα τελειώνει, Μητσοτάκη έχουμε, τι άλλο μπορεί να μας βρει;

Πρώτα πρώτα αυστηρή αστυνόμευση τού χώρου: κλείσιμο της

πόλης, καί φυσικά τού χώρου όλόκληρου, απαγόρευση εξόδου μέ τήν ποινή τού θανάτου, θανάτωση
όλων των αδέσποτων ζώων χωρισμός της πόλης σέ συνοικίες, δπου διορίζεται άπό ενας έπόπτης.
Κάθε δρόμος μπαίνει κάτω άπό τήν έξουσία ενός επιτρόπου πού τόν επιτηρεί· άν τόν εγκαταλείψει,
τιμωρείται μέ θάνατο. Σέ μιά καθορισμένη μέρα, διατάσσονται όλοι νά κλειστούν στά σπίτια τους: απαγορεύεται
ή έξοδος άπό αυτά μέ τήν ποινή τού θανάτου. Ό ίδιος 6 επίτροπος κλείνει, οιπό τά εξω, τήν πόρτα κάθε σπιτιού·
παίρνει τό κλειδί καί τό παραδίδει στόν επόπτη της συνοικίας· κι αυτός τό κρατάει ως τό τέλος της υγειονομικής
κάθαρσης. Κάθε οικογένεια θά πρέπει νά εχει κάνει τίς προμήθειές της· αλλά γιά τό κρασί καί τό ψωμί, θά έχουν
κατασκευαστεί ανάμεσα στούς δρόμους καί στό έσωτερικό τών σπιτιών μικροί ξύλινοι άγωγοί γιά νά διανέμεται
τό μερίδιο τού καθενός χωρίς νά υπάρχει έπικοινωνία άνάμεσα στούς προμηθευτές καί στούς κατοίκους· γιά τό
κρέας, τά ψάρια καί τά χορταρικά, θά χρησιμοποιούνται τροχαλίες καί καλάθια. "Αν χρειαστεί, οπωσδήποτε, ή
Ιξοδος άπό τό σπίτι, θά βγαίνει μέ τή σειρά μόνο ενας κάθε φορά, άποφεύγοντας κάθε συνάντηση. Οί μόνοι πού
κυκλοφορούν είναι οΐ έπόπτες, οί επίτροποι, οί στρατιώτες τής φρουράς· κι άκόμα, άνάμεσα στά μολυσμένα
σπίτια, άπό τό ενα πτώμα στό άλλο, τά «κοράκια», πού ελάχιστα ένδιαφέρει άν θά πεθάνουν ή όχι: πρόκειται γιά
«ούτιδανά όντα πού μεταφέρουν τους άρρωστους, θάβουν τούς νεκρούς, καθαρίζουν τούς χώρους καί εκτελούν
πολλές άλλες ταπεινές καί άηδιαστικές δουλειές».
Χώρος τεμαχισμένος, άκίνητος, άπολιθωμένος. Κάθε άτομο είναι καθηλωμένο στη θέση του. Κι άν τολμήσει νά
σαλέψει, τό περιμένει ό θάνατος, ή μετάδοση της άρρώστιας ή ή τιμωρία."
(..)
Πρώτα πρώτα αυστηρή αστυνόμευση τού χώρου: κλείσιμο της
πόλης, καί φυσικά τού χώρου όλόκληρου, απαγόρευση εξόδου μέ τήν ποινή τού θανάτου, θανάτωση
όλων των αδέσποτων ζώων χωρισμός της πόλης σέ συνοικίες, δπου διορίζεται άπό ενας έπόπτης.
Κάθε δρόμος μπαίνει κάτω άπό τήν έξουσία ενός επιτρόπου πού τόν επιτηρεί· άν τόν εγκαταλείψει,
τιμωρείται μέ θάνατο. Σέ μιά καθορισμένη μέρα, διατάσσονται όλοι νά κλειστούν στά σπίτια τους: απαγορεύεται
ή έξοδος άπό αυτά μέ τήν ποινή τού θανάτου. Ό ίδιος 6 επίτροπος κλείνει, οιπό τά εξω, τήν πόρτα κάθε σπιτιού·
παίρνει τό κλειδί καί τό παραδίδει στόν επόπτη της συνοικίας· κι αυτός τό κρατάει ως τό τέλος της υγειονομικής
κάθαρσης. Κάθε οικογένεια θά πρέπει νά εχει κάνει τίς προμήθειές της· αλλά γιά τό κρασί καί τό ψωμί, θά έχουν
κατασκευαστεί ανάμεσα στούς δρόμους καί στό έσωτερικό τών σπιτιών μικροί ξύλινοι άγωγοί γιά νά διανέμεται
τό μερίδιο τού καθενός χωρίς νά υπάρχει έπικοινωνία άνάμεσα στούς προμηθευτές καί στούς κατοίκους· γιά τό
κρέας, τά ψάρια καί τά χορταρικά, θά χρησιμοποιούνται τροχαλίες καί καλάθια. "Αν χρειαστεί, οπωσδήποτε, ή
Ιξοδος άπό τό σπίτι, θά βγαίνει μέ τή σειρά μόνο ενας κάθε φορά, άποφεύγοντας κάθε συνάντηση. Οί μόνοι πού
κυκλοφορούν είναι οΐ έπόπτες, οί επίτροποι, οί στρατιώτες τής φρουράς· κι άκόμα, άνάμεσα στά μολυσμένα
σπίτια, άπό τό ενα πτώμα στό άλλο, τά «κοράκια», πού ελάχιστα ένδιαφέρει άν θά πεθάνουν ή όχι: πρόκειται γιά
«ούτιδανά όντα πού μεταφέρουν τους άρρωστους, θάβουν τούς νεκρούς, καθαρίζουν τούς χώρους καί εκτελούν
πολλές άλλες ταπεινές καί άηδιαστικές δουλειές».
Χώρος τεμαχισμένος, άκίνητος, άπολιθωμένος. Κάθε άτομο είναι καθηλωμένο στη θέση του. Κι άν τολμήσει νά
σαλέψει, τό περιμένει ό θάνατος, ή μετάδοση της άρρώστιας ή ή τιμωρία."
(..)