TBBS3: The Man Hater's Billionaire Bachelor (COMPLETED)✔

DISCLAIMER
Kung ayaw niyo ng pabebe at OA na story, author na maraming sinasabi, at mga singit
na hindi naman importante o kwentong walang moral lesson at matinong plot... Pwes,
sinasabi ko sayo DO NOT CONTINUE SCROLLING. Baka madissappoint ka at mainis dahil
nag-aksaya ka ng oras.

Feel free to discontinue reading and find another story that is appealing. Yun
lang. Salamat.

COPYRIGHT © 2014 by lovelySharian

This work is COPYRIGHT. NO PART may be REPRODUCED, COPIED, SCANNED, STORED in ANY
RETRIEVAL SYSTEM, RECORDED or TRANSMITTED in ANY FORM BY ANY MEANS WITHOUT THE
PRIOR WRITTEN PERMISSION from the AUTHOR.

This is a work of fiction.

Names, characters, place, and incidents are either product of the author's
imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual people, living or
dead, events or places is entirely coincidental.
SYNOPSIS
THE MAN HATER'S BILLIONAIRE BACHELOR

SACCHARINE ARAGON, a Certified Public Accountant and a certified man-hater. Dahil

sa nangyari sa nakaraan, naging aloof at masungit siya sa lahat ng lalaking
lumalapit sa kanya.

ZACCHEUS VILLAMONTE, a certified playboy. Nainvite ito sa company anniversary ng

kompanyang pinagtatrabahuhan ni Zaccharine. At sa gabi ng selebrasyon, siya yata
ang napiling targetin ng lalaki. Nang tanggihan niya ang loko, naghanap na naman
ito ng iba pang bobolahin.

Pero mukhang hindi talaga sanay na binabalewala ang lalaki. Pinagtatrabaho sya sa
kompanya nito kapalit daw ng pag-ignora nya rito.Syempre, tinanggihan nya ito. Una,
may trabaho na rin naman sya. Pangalawa, ito ang klase ng lalaki na ayaw nyang
makasama.

Pero gaya nga ng alam nya, hindi tumigil ang lalaki sa pagpipirata sa kanya.
Kinausap nito ang boss nya na tanggalin sya sa trabaho at ang iba pang kompanya na
huwag syang tanggapin oras na mag-apply sya isa sa mga iyon. No choice, pumayag sya
sa nais nito.

At mas napatunayan nyang babaero nga ang walanghiya. Pero hindi nya maintindihan
kung bakit ganun na lang ang ngitngit nya sa lahat ng babaeng lumalandi sa bagong
boss. Parang ang sarap sabunutan ng mga kilay ng malalandi!

©lovelySharian
PROLOGUE
Zaccheus Villamonte: The Outgoing Billionaire Bachelor
written by: Cexchia Garcia
@CexchiaG

Running your own business is a tough job. It requires a lot of effort, time, and
resources. Business before pleasure they say. And businessmen are to busy to play.

But this next billionaire bachelor believes that all work and no play makes a
person a dull one. Let us all unfold the third installment of The Billionaire
Bachelors Series.

Cexchia: Before anything else, you would want to clarify something?

Zaccheus: Yes. I would like to correct the pronunciation of my name. It is

pronounced as "zak-yus".

Cexchia: A lot of us thought it was za-ke-yus. Well, it was nice you corrected us.
Going down to business, what does your company engages into?

Zaccheus: Hotels, airlines, shipping lines, and car manufacturing and distribution.
Olympus Hotel, Royale Hotel, ZV Airlines, and Villamonte Manufacturing and
Distribution belongs to my company.

Cexchia: You seem like a really busy man, Mr. Villamonte.

Zaccheus: I am. Everyone who is working is always busy. But I make sure to have
leisure time for myself. I always find time to relax. I am still a human, after
all.

Cexchia: In what ways are you relaxing, Mr. Villamonte?

Zaccheus: Hanging out with friends, spending time in my house, and going out on
dates.

Cexchia: Are you in a relationship now, Mr. Villamonte?

Zaccheus: Relationship? Nah. I value my bachelorhood that much and I am not really
a fan of serious relationships as of the moment. I do dates, but I don't do
girlfriends.

Cexchia: But at your age of thirty, you don't have any plans of settling down?

Zaccheus: Honestly, none. I'm sorry if I am saying this but I am not really a fan
of weddings and marriage. I just want to enjoy as much as I like and I think I
cannot do that if I am tied. I am enjoying being single and I intend to maintain
that.

Cexchia: You haven't been in love, I suppose. But are you okay with falling in
love?

Zaccheus: Next question, please. *chuckles* Well, seriously I don't see myself
being head over heels for someone. It just freaks me out!

Cexchia: Are you a playboy, Mr. Villamonte? Please, don't get me wrong. Judging
from your answers, you avoid marriage, relationships, and love. Plus you only do
dates and flings; a very typical characteristic of a playboy.

Zaccheus: Well, my friends are calling me a playboy but I don't think I am. I mean,
I do dates and flings one at a time pero hindi ko naman sila pinagsasabay-sabay. I
think I was just quoted as a playboy because I am with different women every time
they see me. But actually, bago pa kami maghiwalay ng nauna, nag-usap na kami na.
And even before begin dating, we know where we stand. No attachments, no feelings
involved.

Cexchia: Okay. If the women are okay with it, what can we do? Anyways, I hope you
find the right woman for you who will make you cry.

Zaccheus: I doubt that.

Cexchia: To end our interview, what can you advice to other aspiring businessmen
out there?

Zaccheus: Work hard and play hard. Work your asses off but relax when needed. Don't
deprive yourself of pleasure. Know when to relax and when to work. Don't let
yourself die of overwork without experiencing the pleasures life can offer. And,
employ loyal and trustworthy people in your company. Industrious and disciplined
employees would be one of the keys of your success. Take care of your people so
they will take care of you and their work as well.

That ends our interview with our third billionaire bachelor. What can you say about
him? Would you like to spend leisure time with him?
CHAPTER 1
New story! :)

Nasa media po ang pronunciation ng pangalan ni Saccharine.

Unedited

Nababagot na ako sa kinauupuan ko. Lahat ng mga kasama ko sa mesa ay may nag-uusap-
usap. Ako lang ata ang tahimik lang dito at walang pakialam sa kanila.

Nasa anniversary celebration kami ng pinagta-trabahuhan naming kompanya. I am

working at the main office of the company at Rodriguez Tower as an accountant.
Tatlong taon na ako sa kumpanya at masasabi kong magaling mag-alaga ng mga
empleyado ang boss namin. Kaya nga tatlong taon na ako roon kahit pa nga ba lalaki
ang boss ko.

I am Saccharine Aragon. My name is pronounced as "sak-ka-rin". I am twenty six

years old and I live alone in my apartment. My parents were already dead at wala na
rin akong nakikitang pakalat-kalat na kamag-anak dito sa bansa natin.

Ang sabi nila, kung ano raw ang ikinatamis ng pangalan ko ay siya namang ikinapait
ng ugali ko. Because according to Google, my name means excessively sweet or
sentimental. Huh, pwede pang mental wag lang senti.

"Saccharine, hindi ka na naman kumikibo." untag sa akin ng katabi kong babae.

Katrabaho ko rin siya sa Accounting Department.

"Oo nga. Puro babae naman tayo rito sa table kaya maki-join ka na sa amin!" sabi pa
ng isa.

And oh, I forgot to add. Sinasabi nilang man hater daw ako. Na totoo naman. Dahil
pare-pareho lang naman ang mga lalaki, di ba? Sa umpisa lang magpapakilig tapos sa
huli iiwan ka lang din na luhaan at nasasaktan habang sila ay masaya sa bago nilang
biktima. 

Dahil walang lalaking nagmamahal ng isa, lahat sila may reserba! At ang lalakeng
nagmamahal na hindi tumitingin sa ibang babae, ang tawag dun ay imposible!

Kaya ayokong nadidikitan o nilalapitan ng mga lalaki, eh! Subukan lang nila, huh.
Hindi nila alam ang kaya kong gawin.

Love? Psh. Nakakain ba yun?

"Wala naman kasi akong sasabihin? Anong pinag-uusapan niyo, mga lalaki, di ba?
Kesyo gwapo si ganito, gwapo si ganyan. Tapos nakakakilig si ganito, nakakakilig si
ganyan. Sus. Dyan kayo nakukuha ng mga lalaki, eh. Sa looks at sa mabulaklak nilang
mga salita. Tapos ano, sa bandang huli aalis din naman sila ng walang paalam! Iiwan
din naman kayong nasasaktan at luhaan!" naiinis na sabi ko.

Nakasimangot na silang lahat sa akin. Siguro naiinis na sa mga pinagsasasabi ko.

Huh, wala akong pakialam sa kanila dahil totoo naman ang sinasabi ko. Wala nang
matinong lalaki ngayon sa mundo. Kung meron man, paniguradong taken na sila o kaya
lalaki na rin ang hinahanap nila. Ang natitira na lang na available sa mundo ay
yung mga babaero at manloloko! Pipili ka pa kaya? Wag na, uy!

"Ang bitter mo talaga, Saccharine!" anagal nung isa.

"Ano ka ba? Ang mild lang kaya ng bitter. Man hater na yan, no! To the highest
form." sabi naman nung isa.

"Wala talagang talab sayo yung billionaire bachelors, Saccharine?"

Tinaasan ko ng kilay ang nagtanong. "Ano yan? Hindi naman yan pagkain so wala akong
pakialam dyan."

"Gosh! How can I forget? Man hater ka nga pala," tila nang-uuyam na sabi niya pa.
"Well, dear. Sila lang naman ang pinakatinitiliang mga kalalakihan sa Pilipinas
ngayon. Kasama nga si boss sa kanila, eh. Gwapo, mayaman, dream boy--"

"Ayan, gwapo at mayaman lang nahuhumaling na kayo. Dear, dinadaan ng mga lalaki sa
itsura at pera nila ang panloloko ng mga babae. They will shower you gifts and
everything and then what? Leave you after they get tired of you? Kapag may nahanap
na silang mas higit sayo, lilipat na agad?" ang sabi ko naman.

"Hay naku, wala ka na talagang pag-asa pa, Saccharine. Kawawa ka. Maganda ka pa
naman pero baka tumanda ka ng dalaga."

"Mas mabuti nang tumandang dalaga kesa naman masaktan ng paulit-ulit ng mga letseng
lalaking yan ng dahil sa pag-ibig!" galit na sabi ko.

Hindi na nila ako pinansin at nag-usap-usap na muli sila. Mabuti naman at hindi na
nila ako iniistorbo. Tss... mga lalaki kasi palagi nilang topic kaya paano ako
gaganahan, di ba? Nakakainis lang kasi talaga yang mga lalaking yan.

"Si boss gwapo kaya lang may fiance na."

"Oo nga. Si Ian gwapo rin kaya lang ang alam ko may gagawin siya ngayong gabi para
sa nililigawan niya."

"Si Zach ang issue for this month and damn! Ang hot niya! Eeee!"

"Si Greg ang bet ko! Naku, excited na ako for his issue! Next week na ire-release
yun, eh. Nag-iipon na nga ako."

"Basta akin si Vernon. Siya ang perfect husbnad material!"

Nang marindi ako sa pinag-uusapan nilang billionaire bachelors ek-ek ay umalis na

ako ng walang paalam. Pakialam ko naman sa kanilang lahat, di ba? Mga lalaki sila
kaya wala akong interes sa kanila.

Napunta ako sa may garden side. Nasa hotel pala kami ngayon na nasa ilalim din ng
RGC. Ito yung hotel na kumikita ng pinakamalaki sa lahat ng hotels under the
company.

Nagpapahangin lang ako para mawala ang tensyong nararamdaman ko. Palagi na lamang
bumabalik sa akin ang nangyari noon. Parang kahapon lang nangyari yun when in fact
it happened six years ago.

Napapikit ako ng mariin ng magsimulang bumalik sa aking isipan ang mga bagay na
iniiwasan ko nang maalala. Ang dahilan kung bakit ganito na lamang ang ilag at
galit ko sa mga lalaki. Ang dahilan kung bakit ganito ako ngayon, kabaliktaran ng
pangalan ko ang ugali.

Isang tikhim mula sa aking likuran ang humila sa akin pabalik sa kasalukuyan.
Mabilis na lumingon ako at lihim na napasinghap ng makita ang isang lalaking
nakatayo sa aking harapan.

Hindi ko napigilang pasadahan ng tingin ang kaniyang kabuuan. He stood more than
six feet tall with a well-toned body. It was obvious he has all the muscles a woman
would want her man to have. Ang mga mata niyang nakatingin sa akin ay parang nang-
aakit, ang kaniyang ngiti ay parang nagyayayang sumama ako sa kaniya, at ang
kaniyang katawan ay sumisigaw ng sobrang lakas na sex appeal.

Napalunok ako sa mga naiisip ko. Damn! Why am I thinking this way? And why am I
even checking him out? Shit naman, o! Saccharine, wag kang gumaganyan-ganyan kundi
lulunurin kita!

Tumikhim ako at lumayo sa kaniya ng ilang metro ngunit ramdam na ramdam ko pa rin
ang init ng titig niya sa akin. Nang muli ko siyang sulyapan sa gilid ng aking mga
mata ay naaaliw na tinitingnan niya ako.

Lumakas ang tibok ng puso ko at muli ko na namang nahigit ang aking hininga ng
makitang lumalapit siya sa akin.

"Hello, Miss."

And, damn! Even his voice sound so manly! Husky and whole.

Hindi ko siya pinansin at muli na namang lumayo sa kaniya. He chuckled at lumapit

na naman sa akin. Lumayo muli ako at lumapit na naman siya. Ganoon lang ang ginawa
namin sa nakalipas na ilang minuto. Nang mainis na sa kaniya ay tumigil ako at
magkasalubong ang kilay na tiningnan ko siya.

"Ano ba? Bakit ba lapit ka ng lapit? Ang lawak-lawak ng garden dikit ka ng dikit sa
akin! Lumayo ka nga!" naiinis na sigaw ko sa kaniya.

He chuckled, amusement dancing in his dark eyes. "I just want to know your name,
beautiful."

Bumilis ang tibok ng puso ko sa tinawag niya sa akin. But I chose to ignore it. "My
name is not for public information. And I know I am beautiful so you don't have to
state the obvious."

Shit! Bakit ko ba kinakausap ang lalaking ito? Yung iba nga ay tinataasan ko lang
ng kilay at nilalayasan.

"Hello, nice to meet you not for public information. I am Zaccheus Villamonte." ang
sabi niya sabay lahad ng kamay. "And I find you pretty. Care to have a drink with
me?"

Tinitigan ko ang nakalahad niyang kamay. Bakit pakiramdam ko ang sarap hawakan ang
kamay niya? Ang sarap din sigurong humaplos niyan? Ay putek talaga! Bakit ganyan ka
mag-isip, Saccharine?
Ibinalik ko muli sa kaniya ang aking pansin at tinaasan ng kilay. "Aanhin ko yang
kamay mo, may kamay naman ako? Kaya ilayo mo yan sa akin at baka putulin ko yan! At
wala akong pakialam kung sino ka o anong pangalan mo kaya please lang, lumayo ka na
sa akin."

Tumalikod ako at akmang aalis na ng pigilan niya ako sa braso. Napapiksi ako dahil
sa kuryenteng dumaloy mula sa pagkakahawak niya sa akin. Nanlalaki ang mga matang
tiningnan ko siya. Hinawakan ko ang parte ng braso kong nadantayan ng kaniyang mga
kamay.

"Ano ba?!" paangil na sabi ko.

He raised his hands in defeat and took one step back. "I'm sorry, I'm sorry. Wag ka
munang umalis, please. I want to spend time with you and get to know you more,
beautiful. Please, just your name and I'll leave you alone."

Tinaasan ko siya ng kilay at pinataray ko ang aking mukha. "No."

Tuluyan na akong umalis at mabuti na lamang ay hindi na niya ako pinigilan. Huh,
halatang babaero rin, eh. Linyahan niya pa lang. Tsk. Kaya dapat talaga hindi na
lumalapit sa mga lalaking yan dahil lagi silang nambobola.

Nang makabalik ako sa aming mesa ay saktong isini-serve na ang pagkain namin.
Tahimik lamang akong kumain habang sila ay nag-uusap-usap. But I must say na
sobrang sarap ng pagkakaluto nito. Grabe, kung ganito ang pagkain ko araw-araw
hindi na ako aalis ng kusina.

Matapos kumain ay nagspeech si boss. Ipinakilala niya sa amin ang mapapangasawa

niya. I just rolled my eyes at that and shrugged. Di sila na. Pero wala pa ring
forever at manloloko pa rin ang mga lalaki.

Swerte lang ni Cexchia na matino si boss at napunta sa kaniya.

Matapos iyon ay ipinakilala sa amin ang head chef. I smiled when I saw that it was
a woman. A very beautiful one.

#GirlPower

But then again, I rolled my eyes when an unexpected thing happened. Nagtapat lang
naman ang lalaking bigla na lang umakyat sa stage sa chef na si Schulaika. Hindi ko
na pinakinggan pa ang "kasweetan" nung lalaking hindi ko naman kilala dahil alam
kong mambobola lang din naman siya.

Sus.

Inilibot ko na lamang ang aking paningin sa buong paligid. Natigilan ako ng makita
ang isang pamilyar na lalaking kasama sa mesa ni boss at ni Cexchia at ng dalawa
pang lalaki. Ngunit nagusot ang mukha ko nang makita ang katabi nitong babae na
kulang na lamang ay idikit ang sarili sa katabi.

At ang lalaki naman ay may pahaplos-haplos pa sa mukha ng babae at kung makangiti

ay ang lapad-lapad. Tumatawa-tawa pa sila at wala ring pakialam sa paligid dahil
busy sila sa paglalandian. Hinahampas pa ng babae ang braso ng lalaki at ang lalaki
naman ay hahawak-hawak pa sa kamay ng babae.

Huh, tingnan niyo na? Tinanggihan ko lang, nakahanap na kaagad ng bago? Psh. Mga
lalaki nga naman.
CHAPTER 2
Unedited
Mabuti na lamang at kinabukasan pagkatapos ng company anniversary ay Sabado kaya
wala akong pasok. Mondays to Fridays lang kasi ang pasok ko sa opisina. Inaantok pa
kasi ako. Alas onse na ata natapos yung party kagabi.

Nag-inat ako bago naglakad papunta sa kusina ng apartment ko. Kumuha ako ng mug at
3-in-1 na kape at saka nagtimpla. Kumuha na rin ako ng loaf bread at peanut butter
saka nagpalaman. Matapos ay umupo ako sa may dining table at kumain.

Pagkatapos mag-agahan ay bumalik ako sa kwarto para matulog ulit ngunit eksakto
namang tumunog ang cellphone ko na nakapatong sa bedside table. Si Meana ang
tumatawag.

"O?" walang ganang bungad ko.

"Good morning din, friend!" punumpuno ng energy na bati niya.

"Bakit ka napatawag?" tanong ko habang nakahiga na sa kama.

"Papasama sana ako saiyo, friend." malambing na sabi niya.

"Saan na naman? Inaantok pa ako, Meana. Anong oras na ako nakauwi kagabi galing sa
party. Please lang, wag mo muna akong istorbohin ngayon." nakapikit na sabi ko.

"Eee. Naman, eh. Papasama ako sa Schulaika's ngayon. At saka, hello, alas onse na
kaya ng umaga. Lunch na!" pamimilit niya pa.

I groaned at bumago ng pwesto. "Please lang, kung sisilay ka ulit doon sa lalaking
kinababaliwan mo, wag mo na akong idamay pa. Okay? Ikaw na lang ang magpakatanga
diyan sa mga pinaggagagawa mo at wag ka nang mandamay ng mga inosente."

"Kasi naman, eh. Sige na. Lunch tayo. Treat ko." pangungulit niya pa.

Bigla naman akong napabangon. "Talaga? Lilibre mo ako? Anong oras tayo magkikita?"

I remembered that it was the same restaurant who catered last night. Ang sarap ng
pagkain at hindi ko palalampasing makatikim ulit ng pagkaing galing doon at libre
pa.

"Hay naku, nakarinig lang ng libre go na agad?"

"Kesa naman sa lalaki ako mag-go agad-agad, no? Hindi pa ako nababaliw."

"Palagi ka na lang kasing pagkain, friend. Manlalaki ka naman."

Naitirik ko ang aking mga mata sa mga pinagsasasabi niya. "Manlalaki? Wag na, uy!
Sa pagkain, mabubusog pa ako, masustansya pa, at masarap. Eh yang mga lalaki?
Makakain ko ba yan, mabubusog ba ako diyan, masustansya ba yan, at masarap ba yan?
Hindi naman, di ba? Baka mamatay pa ako sa lasong dala niyang mga lalaking yan!"

"Hala, grabe siya. Galit agad? Di hindi na kita pipiliting manlalaki. Ako na lang."
sabi niya sabay hagikhik pa.

Natampal ko na lamang ang aking noo sa mga pinagsasasabi nitong kaibigan ko. Kung
ako ayaw sa mga lalaki, ito namang si Meana ay madaling magkagusto sa lalaki.
Ngunit mukhang kakaiba ang lalaking kinababaliwan niya ngayon dahil sinusundan niya
na ito. Dati kasi ay inaabangan niya lang na makita. Kung makita niya, masaya na
siya. Kung hindi naman ay okay lang. Pero itong chef sa Schulaika's ay sinasadya
niya pa para makita lang niya.
Grabe. Handang gumastos ng pera para makakita lang ng lalaki? Psh.

"Pupunta ako sa Schulaika's. Hintayin mo ako, ha? Ako ang oorder ng kakainin ko."
bilin ko pa habang kinukuha ang towel para maligo.

"Yes, Ma'am! Bye. See you." At ibinaba niya na ang tawag.

Kahit inaantok pa ay naligo na ako at naghanda para sa pagkikita namin ni Meana.

Kung hindi lang talaga dahil sa sarap ng pagkaing natikman ko kagabi, nunca akong
aalis. Plano ko pa sanang matulog at gumising lang mamayang hapunan.

Pero dahil libre ni Meana at sa Schulaika's pa ay pupunta na ako. Nakakaadik naman

kasi ang pagkain nila, eh. Kung alam ko lang na ganoon ang lasa ng pagkain doon,
nag-order ako nung unang punta ko roon.

Nagsuot lamang ako ng jeans and shirt at sneakers. Inilugay ko lamang ang buhok ko
para matuyo. Hindi ako naglagay ng make up dahil wala naman ako sa trabaho. I only
wear make up if I am going to work.

Kinuha ko ang backpack ko at saka ini-lock ang pintuan ng apartment ko. At dahil
wala akong kotse, nagtaxi ako papunta ng Schulaika's. Bakit wala akong kotse?
Ayokong bumili. Gagastos pa ako sa maintenance, gasolina, at repairs. Kaya
magtyatyaga na lang akong magcommute. Hindi pa ako nakadagdag sa traffic at sa
pollution.

Pagkababa ko ng taxi ay agad akong pumasok sa loob. At kagay ng unang punta ko rito
ay marami pa ring taong kumakain dahil na rin siguro sa lunchtime na.

May lumapit naman sa aking waitress, mabuti naman at babae.

"Hello, Ma'am. Wala na ho kasi kaming vacant seats, eh. Puno na ho kami." magalang
na sabi ng waitress.

"I am meeting someone here." ang sagot ko. "Ako na lang ang maghahanap sa kaniya."

"Ahm, okay po, Ma'am. Happy lunchtime po!" she said before turning away.

Ipinalibot ko naman ang tingin sa buong restaurant. Saan naman kaya naupo si Meana?
Ang dami naman kasing tao.

Sa isang tabi ay may napansin akong kumakaway. Pinakatitigan ko itong mabuti at

nakita kong si Meana pala yun. Naglakad ako palapit sa mesang inokupa niya at naupo
sa pandalawahang mesang iyon.

"Hi, Saccharine!" masiglang bati niya.

"Hello. Order na tayo." ang sabi ko sabay dampot ng menu.

Nakita ko naman ang paglabi niya. Oo, hindi ko talaga siya binabati pabalik sa
paraang gusto niya. Ang cheesy kasi, eh. Ngingiti tapos masigla dapat? Duh. Wala sa
bokabularyo ko ang pagiging masigla at cheesy.

May lumapit naman kaagad na waitress sa amin. Mabuti na lang. Sinabi namin ang
aming orders na siya namang inilista nito.

"Si Chef Martin ba nandiyan?" tila kinikilig na tanong ni Meana.

Napasimangot na lamang ako. Talagang yan ang ipinunta niya rito?

"Wala ho siya ngayon. Yung mga tumulong ho kagabi sa isang event ay pinagpahinga
muna ni Chef Schulaika. Kasama na po roon si Chef Martin." magalang na sagot nung
waitress.

Bumagsak naman ang mga balikat ni Meana at halatang nalungkot siya. I just rolled
my eyes at her. Hindi ko siya dadamayan sa nararamdaman niya ngayon dahil kasalanan
niya namang umasang makikita niya ang hinahanap niya.

"Si Chef Schulaika, nandyan ba?" tanong ko. I wanted to meet her and tell her how I
love the foods.

"Wala rin ho. Nagpapahinga rin ho siya ngayon, eh." ang sabi nito.

Tumango na lamang ako. Sa ibang araw na lang siguro, babalik na lang ako rito.

Umalis naman na ang waitress at naiwang kaming dalawa ni Meana. Malungkot na

malungkot pa rin ang hitsura niya at parang nalugi ng isang milyon.

"Ano ba, Meana! Umayos ka nga. Wala lang yung hinahanap mong lalaki, nagkaganyan ka
na!" naiinis na saway ko sa kaniya.

"Eh kasi naman, eh." nakangusong sabi niya. "Excited na excited akong makita ulit
si Martin tapos wala pala siya? Alam mo bang hindi ko siya nakita nung pumunta tayo
rito nung isang araw? Busy daw kasi sa kusina at ayaw paistorbo."

"O, tapos? Dapat talagang malungkot ka dahil hindi mo nakita ang lalaking hinahanap
mo?" nakataas ang kilay na tanong ko. "Magtigil ka, Meana. Wag kang masyadong
magpakabaliw sa mga lalaking yan. Tingnan mo nga, ngayon pa nga lang na hindi pa
kayo magkakailala ay sobrang apektado ka na sa kaniya. How much more kung close na
kayo at iwanan ka na niya?"

"Ang OA, teh, ha? Pagnagkakilala na ba kami, iiwan na agad? Wala munang get to know
each other better?"

"Bakit? Pareho lang naman ang kahihinatnan niyan, eh. May paget-to-know-get-to-know
pang nalalaman maghihiwalay din lang."

"Grabe ka talaga, friend! Wala na akong masabi sa ka-bitter-an mo! Ikaw na talag!
Nasa iyo na ang korona ng pagiging dakilang man hater!" nakasimangot na sabi nito.

"Pinapaalalahanan lang naman kita, Meana. Wag kang mababaliw sa mga lalaki dahil
yang kabaliwan mo ang gagamitin nila laban sayo para makuha nila lahat ng gusto
nila sayo. Tapos kapag said na said ka na, yung tipong naibigay mo na lahat at wala
nang natira sayo, saka ka nila iiwan at hahanap na naman nang panibagong
bibiktimahin na ipapalit sayo. Yung pupuno sa lahat ng pagkukulang mo kuno kahit na
ba naibigay mo na lahat at wala nang natira sayo." maanghang na litanya ko sa
kaniya.

Nganga lang sa mga pinagsasasabi ko si Meana. Nakatitug lang siya sa akin na para
bang hindi pa siya sanay na ganito palagi ang sinsabi ko.

"Grabe, bilib na talaga ako sayo, Saccharine. Kung makareact ka naman... crush ko
pa lang naman si Martin." kapagkuwan ay sabi nito.

"Diyan naman yan nag-uumpisa lahat, sa paghanga mo sa isang tao. Hanggang sa hindi
mo na namamalayan, unti-unti ka nang nahuhulog at unti-unti ka na ring nasasaktan.
Pigilan mo na as early as possible to prevent you from being damaged in the end."
Umiling-iling pa si Meana sa akin at napabuntong hininga. She smiled weakly and
looked at me sadly. "Sana naman may lalaking dumating sa buhay mo na magpapalimot
saiyo sa ng nangyari sa nakaraan. Yung lalaking kayang burahin lahat ng takot,
sakit at hinanakit mo sa nangyari--"

"Stop it!" hindi ko napigilang sigaw. Nakakuyom ang mga kamao ko ng sobrang higpit
at biglang nagdilim ang paningin ko ng isa-isa na namang bumalik sa aking memorya
ang mga nangyari sa nakaraan. Ang mga pangyayaring pinipilit ko ng ibaon sa limot
ngunit parang kabute na bigla-bigla na lamang susulpot.

"Saccharine..." nag-aalalalang sabi ni Meana. "I'm sorry, hindi ko sinasadya."

"Wala nang lalaking makapag-aalis ng bangungot na nangyari sa akin noon, Meana.

Dahil lahat ng lalaki, pare-pareho lang. Lahat sila mananakit lang. Wala nang
lalaking magseseryoso ngayon lalo na sa babaeng kagaya ko. Naiintindihan mo ba ako,
Meana? Wala nang lalaking seseryoso o magmamahal sa akin! Dahil punyetang
pagmamahal yan! Dahil sa letseng pag-ibig na yan, nasaktan ako ng sobra. That
fucking love made me the way I am today."
CHAPTER 3
We really can't please everyone. Pero iba pa rin talaga sa feeling kapag nakakabasa
ka ng mga ganoong comments. Haay...

Kung napangitan man kayo sa bawat chapters ng mga kwentong gingawa ko, I respect
that. Kanya-kanya tayo ng standards, eh. Kung anong maganda sa akin maaring hindi
para sainyo.

I am just a beginner trying to write. Not a professional writer. And I am trying to

improve my writing skills. Pwede kayong magsuggest kung paano ko maiimprove ang
sarili ko sa pagsusulat but please do it in a nice way.

If I don't meet your standards or ayaw niyo sa isinulat ko, it's okay. I understand
:) Hindi ko naman kayo pinipigilang itigil ang pagbabasa o pinipilit na tapusin ang
kwento ko. Hindi ko lang kasi napigilang ilabas ang nararamdaman ko. Hahaha

Kung hindi lang talaga dahil sa mas maraming magagandang feedback, naku matagal ko
nang tinigil to. Salamat sa mga nakakaappreciate! Muah!

Enjoy reading na nga lang :) ang dami ko na namang dinadaldal. Thank you!

Unedited.

Nasa loob ako ng office cubicle sa opisina. I was checking all the financial
statements for the third quarter dahil magsa-submit kami ng interim financial
statements sa susunod na linggo.

Napaangat ang tingin ko mula sa computer monitor ng may kumatok sa aking cubicle.
Si Nessa, isa ring accountant, ang nakita ko.

"Saccharine, tumawag ang secretary ni Sir Dominic. Pinapatawag ka sa opisina niya."

ang sabi nito.

Tinaasan ko siya ng kilay at hindi sumagot. Bakit naman ako ipapatawag ni boss?
Wala naman akong ginagawa sa kaniya. Hindi ko nga siya nilalapitan, eh.

"Wag mo akong tingnan ng ganyan," sabi niya. "Alam kong man hater ka pero si Sir na
ang nagpapatawag sayo kaya wala kang magagawa. Baka gusto mong mawalan ng trabaho?"

Kinunotan ko lang siya ng noo ngunit tumayo na rin. Salubong pa rin ang aking mga
kilay sa pagtataka kung bakit ako ipapatawag ng presidente ng kompanya.
As far as I am concerned, wala naman akong nava-violate na company rules. Palagi
akong on time pumasok at umuwi, minsan nga ay overtime pa. Nag-aabsent lang ako
kapag malala na ang sakit na nararamdaman ko kapag nagkakasakit ako. I am meeting
deadlines, too. I have never been sanctioned. So, why?

Baka nalaman niyang man hater ka, ang sabi ng isang bahagi ng isip ko.

I just shrugged with that thought. Wala naman sigurong pakialam si Sir kung man
hater man ako o hindi dahil may fiancee naman na siya at hindi naman niya ako
kilala.

Nang makarating sa helera ng tatlong elevator sa floor namin, agad akong dumiretso
sa ikalawang lift at saka pinindot ang up button.

Nang bumukas ang lift, sinilip ko muna kung may lalaki ba sa loob. And thankfully
wala naman kaya pumasok na ako at pinindot ang top floor kung nasaan ang opisina ni
Sir Dominic.

Nang bumukas ang elevator sa top floor ay ako na lamang ang mag-isang sakay nito.
Lumabas na ako at naglakad papunta sa sekretarya ni Sir Dominic.

"Good morning, Miss Marquez." Nag-angat sa akin ng tingin ang sekretarya at

nginitian ako. "I am here for Mr. Rodriguez."

"Yes, he called you." Tumayo ito. "Follow me, Miss Aragon."

Sumunod ako sa kaniya papunta sa opisina ng aming big boss. She knocked three times
on the door before opening it.

"Sir, Miss Aragon is already here." she informed Mr. Rodriguez.

"Let her in, Ms. Marquez." a baritone voice said.

Ms. Marquez turned to me and smiled. "Please come in."

I thanked her before entering the boss's office. Ipinalibot ko ang paningin sa
kaniyang opisina. It is my first time to be here. And his office speaks of wealth
and power and masculinity.

Argh. Kung pwede lang umalis. I don't want to be in a room with a man or anything
associated with them.

Except for taxis, of course, dahil no choice ako kung hindi maglalakad ako papasok
ng opisina. But I think I will consider buying my own car. Kapag mayaman na ako.

"Good morning, Sir." I greeted him after checking his office.

"Good morning, Ms. Aragon. Have a seat." he said as he motioned for the visitor's
chair in front of his desk.

"Sir," panimula ko. "I am really not comfortable to be in the same room with men,
much more be within a close proximity with them. I can stand here, Sir. I hope you
understand."

He raised his brows but shrugged his shoulders. He leaned back against his seat and
regarded me intently.

Naasiwa ako ng bahagya sa paraan ng pagkakatitig niya sa akin. Hindi talaga ako
komportableng tingnan ng matagal o hawakan ng mga lalaki. Bumabalik lahat sa akin
kapag ganoon.

Kagaya na lamang ngayon. Napapikit ako ng mariin ng nag-umpisang bumalik sa aking

alaala ang mga pangyayari noon.

I felt my insides churn and I felt like vomiting. Naramdaman ko ang mga kamay na
humahawak sa akin at tila naririnig ko ang mga tawang naghahatid ng kakaibang
kilabot at takot sa akin.

Hindi! Hindi maaari! Hindi! Hindi! Ayoko, please!

"Hey, beautiful! Hey, hey!"

Nakaramdam ako ng mahinang pagtapik-tapik sa aking pisngi kasunod ng mahinang

pagyugyog sa aking balikat.

Naibalik ako niyon sa kasalukuyan. Hinihingal na napamulat ako ng mga mata at

napakurap ng ilang beses.

Damn! Hanggang ngayon, parang totoo pa rin lahat! I feel so disgusted!

"Hey, beautiful, are you okay?" tanong ng isang nag-aalalang boses.

Saka ko lang napansin ang lalaking nakatayo sa aking harapan. Napatitig ako sa
pamilyar na mga matang iyon na puno ng pag-aalala habang nakatingin din sa akin.

Sa hindi malamang kadahilanan ay bigla ang pagbilis ng tibok ng puso ko at biglang

uminit ang pakiramdam ko. The close proximity of our body is giving me an
unexplainable feeling. At hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng seguridad sa
kaniya.

And he looks familiar. Saan ko ba siya nakita?

No! He is a man, Saccharine!

Kaagad ko siyang itinulak papalayo sa akin at saka ako humakbang ng isang metro
palayo sa kaniya.

"Don't touch me!" madiing sabi ko.

He raised his hands up in defeat and smiled at me. "I'm sorry, I'm sorry. Ginising
lan naman kita dahil baka masugatan mo ang sarili mo. You were rubbing your arms
violently."

Natigilan naman ako. Yeah, I know I am unconsciously doing that everytime--fuck! I

don't want to go that again.

Iniiwas ko na lamang ang tingin ko sa kaniya at binalingan ang boss kong seryosong
nakatingin sa amin ngunit halata ang kislap ng pagkatuwa sa kaniyang mga mata.
Hawak niya ang kaniyang cellphone na ipinagtataka kong nakaharap sa amin. But I
choose to ignore that. Baka trip lang ni boss na hawakan ng patayo ang cellphone
niya.

"Sir, what do you need me here for?" tanong ko sa kaniya.

My boss pointed at the man a meter away from me. "He wants to talk to you."

Labag man sa aking kalooban ay muli kong ibinalik ang tingin sa lalaking itinuro ng
aking boss.

Nakangiti pa rin siya sa akin na nagpabilis muki ng tibok ng puso ko.

Shit! What's with this man at hindi ako naaasiwa sa mga tingin niya kagaya ng
epekto tingin sa akin ng iba?

"What do you want from me, Sir?" napipilitang tanong ko.

He took a step forward and I took a step back. He stopped then sighed. "Okay, I
won't come near you."

Nakahinga ako ng maluwag. Bumibilis kasi ang tibok ng puso ko kapag nasa malapit
lang siya at ayoko ng nararamdaman kong iyon. Nakakatakot.

"Again, Sir, what do you want from me?" tanong kong muli.

"I want you to work for me." tila wala lang na sagot niya.

Napataas ang dalawang kilay ko sa sinabi niya. "Excuse me, Sir? But did I heard you
right? You want me to work for you?"

"Yes." nakangiting sabi niya.

Tinaasan ko siya ng kilay at humalukipkip. "Excuse me, Sir, but let me tell you
this. I already have a work here and I want it here. I don't need to work for any
other company or boss because I am contented here."

He raised his brows at me, too. "Well, it is the price you need to pay for ignoring
me days ago."

Napataas lalo ang kilay ko sa kaniyang sinabi. Ignoring him days ago? Kelan naman
yun?

And then it dawned on me. That's why he is familiar and that's why he affected me
that way. It was the same effect he had on me when we first met at the company
anniversary celebration... days ago.

And when you turned him down, he looked for another victim that night. At mukhang
enjoy na enjoy pa nga siya sa pakikipaglandian sa babaeng yun, di ba? And why am I
even saying this things?

He is a playboy, for goodness sake!

"Oh, ikaw pala yun. Sir." nasabi oo.

"Hindi mo ako naalala agad?" tila hindi makapaniwalang tanong niya.

"Do I have to remember you, Sir?" nang-uuyam na sabi ko. "I hate men in general.
And especially playboys like you. Dahil ang mga lalaking kagaya mo ay mahilig
manakit ng mga babae. You only want women when they can give you a good fucking
sex. But after that? You will leave and dispose them like a fucking trash, bleeding
and crying for what you took from them. You, men, only think of what you feel and
need not taking in consideration of what women feel and need, too.

"You will take advantage of what we feel and use it against us to do everything you
want to do. Bibolahin nyo lang kami sa una pero sa huli, kapag nakuha niyo na ang
gusto niyo masaya pa kayong aaalis na parang wala lang nangyari. Makuha niyo lang
ang gusto niyo, ididapatcha niyo na kami not minding what we feel or what are the
implications of your actions to us. Makasarili kayo!"

Tigagal na nakatitig lamang siya sa akin habang ako naman ay humihingal sa galit
mataoos kong mgsalita. Huminga ako ng malalim at pilit na pinakalma ang aking
sarili.

"And I still stand with my decision, Sir. I will not work for you. Ever. Learn to
accept no from a woman." Binalingan ko ang tigagal ding boss ko ngunit may naaaliw
na kislap sa kaniyang mga mata. "I'll go back to work, Sir."

When he nodded, I went out the office and went straight to the elevator going back
to the Accounting Department.

Huh, anong akala ng lalaking yon basta ako papayag? No, thank you. Ayoko sa mga
lalaking kagaya niya. Ayoko sa mga lalaki, period.

Ano? Magrereact na naman kayo? Sasabihin niyo na namang OA ako, ang pangit ng ugali
ko,  nakakainis na ako, nakakabwisit ang pagiging bitter ko, at kung anu-ano pa.

Bakit? Alam niyo ba ang pinagdaanan ko? Napagdaanan niyo na ba? Hindi, di ba? Kaya
hindi niyo maiintindihan ang pinanghuhugutan kong galit sa nga lalaki.

You wouldn't understand. No one will.

CHAPTER 4
SPG-Lengguwahe. Alam niyo ang bibig ng bidang lalaki rito, walang preno. Ise-sensor
ko pa ba? Pareho lang naman ang magiging basa niyo kahit lagyan ko pa ng asterisk,
di ba?

You would still read as f*** or sh*t, or d*mn. Right?

And you'll know the reason behind Saccharine's attitude. SOON. For now, enjoy
Zach's P.O.V. :)

Unedited.

Zaccheus Villamonte's Point of View

I was still gaping even after she left. I was hell shocked and I felt myself get
numb. Ilang minuto rin akong hindi nakapagsalita hanggang sa unti-unti akong
lumingon kay Dominic.

"Did she just insulted me?" hindi makapaniwalang tanong ko.

He just shrugged, but amusement was written in his eyes although his face was void
of any emotion.

"Fucking fuck! That woman! Dalawang beses niya na akong tinanggihan. And now, she
even fucking insulted me?! Dammit!" naiinis na sabi ko.

Naglakad ako papunta sa visitor's chair sa harapan ng mesa at pabagsak na naupo

roon. Naiinis na ihilamos ko pa ang aking mga palad sa aking mukha.

The fuck! She had the guts to ignore me, twice! And she doesn't even remember me?!
Bullshit, dude, bullshit! No one ever did that to me! No one especially a woman!

"Have you heard your employee, Rodriguez," patuloy na paghihimutok ko kay Dominic.
"She fucking ignored me, dude! No one does that to me! Not even a woman. Who the
hell she thinks she is, huh?!"
Dominic had this bored look as he looked at me. "Deal with it. You can't always get
what you want."

"But shit, dude! She ignored me during the party and I wanted her to pay! But what
the fuck?! She fucking ignored me again and insulted me, too? Can you fucking
believe that?!"

Dominic raised one brow at me and leaned back on his seat. "I do. I've seen it."

"And you will let her like that?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya.

He shrugged. "She's right."

"What the fuck?!"

He sighed. "If we are in Schulaika's right now, you would be paying a lot, idiot."

I rolled my eyes at what he said. "Thank God I am not there. But the heck, dude! My
point here is--"

"I know, I know. You've been talking and talking about it for a couple of minutes
now."

"And your not going to do anything about it?"

"No. What do you want me to do? Fire her?" tanong ni Dominic na parang nababaliw na
ako.

An idea came into my mind and I smiled evilly. Tumango-tango ako. "Yes. Yes, I want
that."

His forehead creased and looked at me as if I had grown another head. "Do you
seriously think I'd do that? Just because she 'ignored' you?"

"But no one does that to me!" I argued. "So she has to fucking pay for that!"

He huffed a breath. "Shut up, Villamonte. Fucking accept that not all people and
not all women would bow down to you. Honestly, I commend her for what she did. It
was high time you know that."

Nagdilim ang paningin ko ng marinig ang sinabi niya. No, I refuse to believe that.
Because one, I am Zaccheus Villamonte, a billionaire bachelor. And no one and I
mean no one, can resist me. Two, I am freaking handsome, dude! How can a woman
ignore that fact?

But that woman just made me doubt my appeal and charm to women! Fuck, what's with
her? I actually like her the first time I saw her that's why I wasn't able to stop
myself from approaching her. She was so damn sexy in her black conservative-cut
gown that didn't actually hid her perfect body. Kung yun man ang intensyon niya,
ang itago ang ganda ng kaniyang katawan, ay hindi naman iyon nakatulong. Her dress
only made men curious.

And I fucking felt something unexplainable when I saw her eyes for the first time.
It was like I was drawn to her and I fucking felt my heart beat fast against my
chest. What the fuck was the meaning of that? And not to mention, the sparks I felt
when I touched her. And she didn't even tell me her name! I even have to fucking
ask Rodriguez just to know her. I have never ever fucking did that!

And damn, how can I forget that fucking boner I had that whole night?
"Fire her, Rodriguez." seryosong sabi ko.

"Now, why would I do that just because you said so? She's a good employee and I
wouldn't let go of a good one." seryoso ring sabi ni Dominic.

"But she insulted us!" I insisted.

"She only insulted you. Paulit-ulit na lang tayo, eh." tila nababagot na sabi niya.

"She generalized men, Rodriguez! Not minding if you, her boss, heard what she said.
And you are a man, dude. You should also feel insulted." I pushed.

Dominic sighed exasperatedly. "I know for myself I am not the kind of man that she
said. Baka ikaw, kaya ka galit na galit kasi natatamaan ka."

"The fuck, dude?!"

"Just fucking accept the truth, Zach. What she said about you was right. And, learn
to accept no from a woman for once." he said. "It's not always about you, Zaccheus.
You should also listen to what other people say to you and learn to accept them."

Napapantastikuhang tiningnan ko siya. I can't believe he was fucking saying those

shits!

"Are you for real, Rodriguez? What happened to the arrogant jerk I knew?" hindi
makapaniwalang tanong ko.

He smiled as if he remembered something beautiful. "That arrogant jerk fell in

love, dude. And love made me a better person. So, I suggest you fall in love, too.
Para naman tumino ka na."

Nagusot naman ang mukha ko sa narinig. Now, why would I fucking do that? Love is a
shitty thing only fools believe. Love is not real, lust is.

Love are for weak people at ayokong maging tanga sa mga ganyang bagay.

Fuck love.

"And be a pussy whipped idiot like you and Xrizcianno? No, thank you." walang gana
kong sagot.

"But love can make you a better person, a more understanding one. Since I fell in
love with my fiancee, I learned to listen to others. I learned to respect other's
feelings and opinion. I take into consideration other people's suggestions. Because
that's what my baby taught me. I should also listen. Because it's not always about
you and your ego. Sometimes, you have to accept that not everything would be in
favor of you.

"Cexchia also taught me that women have their own minds and decisions, too, so men
doesn't have to dominate them. Let women be what they want to be and let them do
things how they want it to be. Don't cage and limit them as to what we, men, only
want them to do. And never force a woman of the things she doesn't want. Because
women today are feisty and brave. They are also cunning. They can make their own
decisions. So when a woman says no, then it's a no."

I just rolled my eyes at everything he said. Blah blah blah. I still think men
dominates women. And women wouldn't survive without men. A woman cannot live
without a man by her side. That's nature speaking.
See what happened to Dominic? That's what women do to men today, turn them into
something they're not. For the better? I think it's for the worst.

"Blah blah. I still want you to fire her."

He just looked at me without any emotions then shook his head in disbelief. "I
cannot fucking believe you, Villamonte. After all I said... Fuck your ego, fuck
your pride. I still wouldn't fire her."

"Just fire her and let me hire her. In my company." nakangising sagot ko.

That sure got his fucking interest. He raised a questioning brow at me. "Now, why
would you do that?"

"She has to pay for what she did to me," I shrugged. "The only way is for her to
work under me."

"You want her under you?"

There was a part of my anatomy that twitched at the implication of what Dominic has
just asked. The monster inside my boxers started to stir to life as mental images
after mental images of the the connotation of Dominic's question kept rushing on my
mind.

And fuck! I can't fucking believe I am having an erection just by simply imaging
her working under me! Damn it! Why does she has this effect on me?

"Fuck you, Rodriguez!" I blurted. "I wanted to say that I want her to work for me
under my supervision! Not fuck me or anything!"

He had this amusing look on his face as he smirked at me. "I am not saying anything
like that, Villamonte. My question was harmless. Ikaw lang talaga tong puro
kahalayan ang nasa isip kaya kung ano-ano na lang pumapasok sa utak mo. Get
yourself married, man!"

"Huh. I would rather be dead than marry. Because marriage is equivalent to death.
Why would I tie myself to one, when I can have many, right?" nakangisi kong sagot.

"See? You only proved Ms. Aragon right. You are a playboy."

Muli na namang bumalik ang iritasyong nararamdaman ko ng marinig ang pangalan ng

babaeng yun.

Saccharine Aragon, huh? Kung anong ikinatamis ng pangalan, siya namang ikinapait ng
ugali. Saccharine actually means sweet. But this Saccharine I met is far from being
sweet and bitter is not even applicable to her anymore.

But the fact still remains that you are having a big fucking erection because of
her.

Oh, dude! Shut the hell up!

"Just fire her, Dominic. Then I'll hire her in my company so she can pay for
ignoring me."

"Still a no."

"What the heck?"

"But maybe I'll reconsider."

I sighed. Sa ngisi pa lang ng loko-lokong to, alam ko nang may kapalit. "Ano na
naman yan?"

Ngumisi siya sa akin at iniharap ang screen ng kaniyang cellphone sa mukha ko. "How
much are you willing to pay for this video?"

Nanlaki ang mga mata ko ng makita ang eksena namin kanina ni Saccharine. Hindi
makapaniwalang tiningnan ko ang nakangisi lang na si Dominic. Tila tuwang-tuwa pa
siya sa nagulantang kong itsura.

"You were taping me?!"

"I am. Another thing I learned from my baby? Video your friends and fucking let
them pay for it. Mahaba pa ito, Villamonte. Hanggang sa paglabas mo ng sama ng loob
ay recorded dito. And even if you delete this video on my phone, my baby already
has a copy of it." nakangising sabi nito habang iwinawagayway sa natutulala kong
mukha ng phone. "So, how much for my silence?"

What. The. Fuck?

CHAPTER 5
Is misandry a bad thing or not?

Unedited.

Pabagsak na naupo ako sa sofa pagkarating ko sa aking apartment. I felt so drained

all of the sudden. Having an encounter with a man is tiring, how much more two?

Nakapikit na isinandal ko ang aking ulo sa sandalan ng sofa. I tried to not think
too much but... that guy really pops into my mind. Nakakainis na, ah! Nanandya ba
siya? And I don't even remember his name. Ano ba pangalan nun?

Nevermind. Mas maganda na ngang hindi ko malaman ang pangalan niya. Grabe, ang taas
ng tingin sa sarili. Huh, akala kasi ng mga lalaki lahat ng babae madadaan nila sa
pacharm-charm, pagpapa-cute, pagpapa-impress. Naku, hindi lahat ng babae makukuha
nila. Lalo na yung mga babaeng may masamang pinagdaanan sa kamay ng mga lalaking
yan.

They say that not all men are like what I think they are. I know that. But they are
either taken, changed, or yet to be born. Finding someone faithful and loyal
nowadays is as hard as reaching the bottom of the Pacific Ocean. Maswerte ka kung
makakahanap ka ng lalaking hindi ka sasaktan at mas uunahin ang kapakanan mo kesa
sa nararamdaman niya. The one who will understand you and wouldn't hurt you
intentionally.

Isa kang napakaswerteng babae kung makakahanp ka ng ganoong lalaki.

Because once you experience something bad in the hands of the people you thought
will never hurt you, your guards would be up and you will definitely have trust
issues. Is it wrong to be this way? Is misandry a bad thing? Is it wrong to guard
myself again from the pain I wish I never had experienced?

Sa malalim na pag-iisip ay hindi ko naiwasang balikan ang nangyari sa nakaraan...

I was in my third year in college when I met Jake Marasigan. He was an engineering
student in the school I am in. Naging kaklase ko siya sa isang minor subject na
pre-requisite pareho ng course namin.
First meeting namin sa subject na ito. As usual, I was with my blockmates and at
the same time my friends as well at nagdadaldalan kami. We were actually laughing
aloud when a group of  boys entered the room. As a natural reaction, napalingon
kaming lahat sa pumasok. Mga lima siguro sila.

Siyempre, nagtaka kami dahil nga sa block section kami at  kung magkakaroon man
kami ng bagong kaklase ay sa course or sa depeartment lang naman namin. But these
new comers were neither those. Ngayon lang namin sila nakita kaya nagtataka kami.
Plus the fact na kakaunti lang ang lalaking nagte-take ng Accountancy course sa
school namin.

Naupo ang lima sa likuran lang nang kinauupuan naming row.

"Sino kaya sila?"  tanong nung isa kong kaibigan.

"Bakit hindi mo tanungin?" sagot naman nung isa.

"Wag na, uy!" tanggi naman nito. "Baka mamaya isip nila, may gusto ako sa kanila.
Ganon pa naman mag-isip ang mga lalaki. Tanungin mo lang ang pangalan, iisipin
interesado ka sa kanila."

Natawa na lamang kami sa sinabi niya. Well, ganiyan talaga siya. Minsan hindi nga
namin maintindihan kung may gusto nga ba siya sa isang lalaki o wala. May tama rin
kasi sa tuktok tong babaeng to.

Nagpatuloy na lamang kami sa pag-uusap ng kunga ano-ano. Nagtatawanan kami saka

nagbibiruan. Ngunit sa hindi malamang kadahilanan ay napalingon ako sa mga likuran
at nagtama ang tingin namin ng isa sa mga lalaking nakaupo roon.

His friends were joking around but he was looking at me. Nabigla ako at bumilis ang
tibok ng puso ko nang ngitian niya ako. He had this rugged but soft look that made
him manly. Sa sobrang pagkataranta, napaayos ako ng upo at pilit pinapakalma ang
puso ko sa mabilis na pagtibok nito.

Napahawak ako sa tapat ng aking puso at naramdaman ang malakas na pagtahip nito.
Bakit ganito na lang ang tibok ng puso ko nang magkasalubong lang ang aming mga
mata?

"Huy, Sacc. Ayos ka lang?" tanong ng kaibigan ko?

"Ha?" nilingon ko sila at nagtatakang nakatingin sila sa akin. Pilit naman akong
ngumiti sa kanila. "Oo naman. Bakit naman hindi?"

Halatang hindi sila kumbinsido ngunit tumango na lamang sila. Nagpatuloy kami sa
pag-uusap ngunit madalas na natatahimik na lamang ako at pasimpleng tumitingin sa
likuran. At sa bawat paglingon ko ay nakikita kong nakatingin din pala sa akin ang
lalaking iyon sabay ngingiti.

Ako naman ay mabilis na babawiin ang tingin sa kaniya habang lalong bumibilis ang
pagtahip ng aking dibdib. Ngunit hindi ko rin makakaila na ang sarap sa pakiramdam
ng nararamdaman ko at hindi ko maiwasang humanga sa ganda ng kaniyang ngiti at mga
mata.

Hindi ko na rin napigilang mapangiti ng lihim kaya yumuko na lamang ako para hindi
na usisain ng mga kaibigan ko. Mabuti na lamang ay dumating na rin kaagad ang
magiging professor namin sa subject na iyon.

As usual sa first meeting ay nagpakilala muna ang prof namin. Nagkwento tungkol sa
buhay niya, sa pamilya niya, sa mga anak niya, at sa experiences niya. Ngunit kahit
nakikinig ako ay hindi ko rin naman maignora ang pakiramdam na may nakatingin sa
akin. Pingilan ko ang sarili na lumingon sa likuran dahil alam kong siya rin yun.

Matapos magpakilala ng aming prof ay kami naman daw. Ito ang isa sa pinakaayokong
gawin, eh. Mula ng mag-aral ako ay yan na ang ginagawa namin, hanggang ba naman
talaga sa third year college ganon pa rin? Haay...

Isa-isa na ngang nagpakilala ang mga kaklase ko. Eh magkaklase na kami since first
year college kaya kilala na rin namin ang isa't isa. Kaya nga hindi na ako
masyadong nakikinig, eh. Dahil gasgas na sa pandinig ko ang pangalan nila.

When it was my turn to introduce myself, hindi ko napigilang sumulyap sa lalaking

nasa likuran lamang ng row namin. Nakangiti lang ulit siyang nakatingin sa akin
kaya hindi na naman mapirmi ang puso ko. Iniiwas ko na ang tingin sa kaniya at
pasimpleng ngumiti.

"Good morning," umpisa ko. "I am Saccharine Aragon, nineteen years old, and I am
taking up Accountancy. My name is spelled as s-a-c-c-h-a-r-i-n-e which, according
to Google, means excessively sweet or sentimental. That's all."

Matapos magpakilala ay bumalik na ako sa aking upuan.

"Saccharine. Hmm, ang ganda naman ng pangalan mo. Bagay sayo." bulong nung lalaki
sa likuran ko.

Nanigas ako sa aking kinauupuan at mas lalo pa atang bumilis ang tibok ng puso ko
ng marinig ang swabe niyang boses. Shit naman!

Nang siya na ang tumayo para magpakilala ay hindi ako mapakali. Hindi ko na lamang
siya tiningnan at yumuko na lamang.

"Hello," Hindi ko napigilang mapangiti. "My name is Jacob Marasigan but they call
me Jake. I am twenty taking up Civil Engineering. I am already in my fourth year
and hoping to graduate next year. And, I like someone who is excessively sweet and
sentimental."

Tilian naman ang mga kaklase ko sa sinabi niya. Even his friends were teasing him
to me. Yung mga kaibigan ko naman ay tulak ng tulak sa akin dahil sa kilig kaya
napuno ng tuksuhan ang room.

Ako naman ay hindi makatingin sa kanila dahil alam kong nangingiti ako at namumula.
Shit! Kinikilig ako, eh!

Lalo pa atang lumukas ang tilian nila ng lumapit sa akin si Jake. Umangat ang
tingin ko sa kaniyang nakangiting mukha at natualala na lamang ako. Gosh! Gwapo
pala siya!

"Hi, I am Jake. Nice meeting you, Saccharine." Nakangiting inilahad niya ang mga
kamay sa akin.

Unti-unti kong iniangat ang aking kamay para hawakan ang kamay niya. Nagtilian ang
mga kaklase ko ng maglapat ang aming mga kamay. And I felt... weird.

"Nice meeting you, too, Jake,"

Hinihingal na napabalikwas ako ng bangon nang marinig ang message alert tone ng
cellphone ko. Napahawak ako sa tapat ng aking puso dahil sobrang bilis ng pagtibok
nito.
Shit! Kahit ganon lang ang napapanaginipan ko, parang bangungot na rin! I wish I
have never met him! Salamat na lamang sa nagtext at nagising ako kaagad bago pa ako
makarating doon sa...

Agad-agad kong kinuha ang aking phone at binuksan ang mensahe. Napakunot ang noo ko
nang makitang galing ito sa isang unregistered number.

From: +639*********

Hello, beautiful.

Bigla ang pag-iba ng tibok ng puso ko sa pagkakabasa ng laman ng mensahe. Iisang

tao lamang ang pumasok sa isipan ko na maaaring nagpadala nito.

But, what the heck?

Agad kong binura ang mensahe at hindi isinave ang numero. Huh, puro babae ang nasa
contacts ko, no. No man allowed!
CHAPTER 6
Sort of a filler chapter. Kapag may naisip na akong panibago, saka ako mag-a-update
ulit. Pagtyagaan niyo muna ito, ha?

May update ba bukas? Hmm... I can't promise. I cannot say. Basta, antay-antay na
lang ha? :)

Unedited.

Maaga akong nagising kinabukasan at agad na naghanda para sa pagpasok sa opisina.

Saktong pagkalock ko ng pintuan ng aking apartment ay dumatinv na rin ang tinawagan
kong taxi.

Isinarado ko ang maliit na gate at saka dumiretso sa taxi. Huminga muna ako ng
malalim bago sumakay sa backseat at ibinaba ang bintana para makahinga ako ng
matiwasay.

Pagkarating sa harapan ng Rodriguez Tower ay nagbayad ako agad at saka bumaba.

Huminga ako ng malalim bago naglakad papasok sa building.

Dahil nakaipit na sa suot kong blazer ang aking I.D ay agad akong nakapasok.

Dumiretso ako sa hilera ng mga elevators at saka pinindot ang floor ng aming
department. Meron din akong mangilan-ngilan na kasama sa paghihintay.

Pagkabukas ng lift ay agad kaming pumasok. Nagkanya-kanya kami ng pindot ng floor

buttons. Tahimik lamang kami habang tumataas ang lift at isa-isang nababawasan ang
sakay.

Nang makarating sa floor ng aming department ay ako na lamang ang naiwan sa loob.
Agad naman akong naglakad papunta sa cubicle ko pagkatapos magtime in.

As usual, wala pang masyadong tao dahil alas siyete pa lamang ng umaga. Usually,
dumarating sila around seven thirty.

"Good morning, Saccharine!" bati nung mangilan-ngilang mga nauna sa akin.

"Good morning." bati ko sa kanila pabalik.

Naupo na ako sa aking office chair at saka in-on ang computer. Kailangan ko pang
tapusin ang interim financial statements na ipapasa namin next week.

Sa sobrang engrossed ko sa pagta-trabaho ay hindi ko namalayang lampas alas otso na

pala at halos nagsidatingan na ang mga empleyado.

Nag-inat ako at hinilot ang nangangalay kong batok. May meeting pala kami ng eight
thirty sa conference room ng aming department. May bago raw kasing empleyado na
darating, bagong pasa sa CPA Board Examination.

Alas otso kinse ay pumunta na ako sa conference room para may maupuan pa ako. Kapag
kasi nagkasama-sama kaming lahat ay napupuno ang buong kwarto at tatayo na ang iba.
Ayokong tumayo, no.

Bago pa man mag-alas otso ay nagsidatingan na lahat. Ilang minuto lang ang lumipas
ay umingay na ang buong silid ngunit agad ding natahimik ng pumasok ang aming
department head.

"Good morning, Accountants." she greeted.

"Good morning, Ma'am." we greeted back in unison.

"You all know the reason why I called this meeting, right?" We all nodded. "I want
you all to welcome in our department the new addition to our team. Please give him
a round of applause."

Pagkarinig pa lamang ng "he" ay agad nang sumama ang timpla ko. Lalaki pala ang
bagong dagdag sa departamento namin. Malas naman.

Tinapunan ko lamang ito ng tingin ngunit agad ko ring binawi dahil sa ayokong
tumingin. Bakit ba? Inabala ko na lamang ang sarili sa pag-iisip ng mga gagawin ko
pang financial statements sa maghapon. Baka nga mag-uwi pa ako sa bahay namin.

Oo, papel na lamang ang iniuuwi ko sa bahay ngayon.

"Good morning everyone, I am Brandon Gomez. I am twenty-two years old and I have
just passed the CPA Board. I hope we can get along well together. And sana
matulungan niyo ako sa mga kailangan ko pang malaman in terms of work. Good morning
and thank you." Narinig kong pakilala niya.

Muling nagpalakpakan ang mga tao sa loob ng conference room except sa akin. Isa-isa
silang lumapit sa bagong dating at ako naman ay pasimpleng tumalilis sa loob at
bumalik sa cubicle ko para ipagpatuloy ang ginagawa.

Makalipas lamang ang ilang minuto ay may tumikhim sa labas lamang ng aking cubicle.
Nabigla pa ako ng makitang ang bagong hire pala iyon. Tinaasan ko siya ng kilay
silently asking kung ano ang kailangan niya.

"Hi, I am Brandon Gomez nga po pala. Nice meeting you." nakangiti niyang
pagpapakilala at inilahad ang kamay sa akin.

Tiningnan ko lamang ang nakalahad niyang kamay sa aking harapan. Now, why would I
accept a man's outstretched hand in front of me? Ang huling beses na tinaggap ko
ang nakalahad na kamay ng isang lalaki ay hindi naging maganda ang nangyari.

"Uy, Brandon!" Napaangat ang tingin ko sa tumawag na iyon. Napalingon din dito ang
tinawag na lalaki. "Saccharine Aragon ang pangalan niya. She is twenty-six years
old. A Certified Public Accountant and a certified man hater. Kaya I suggest na
layuan mo na siya bago ka pa mabugahan ng apoy."
Napalingon muli sa akin ang lalaki at ngumiti ng alanganin. He scratched the back
of his neck as he slowly stepped back. "Sorry, Miss Saccharine. Anyways, nice
meeting you." Sabay alis niya.

Nilingon ko si Marisa na nakapeace sign sa akin. "Sorry. Pero alam ko naman kasing
hindi mo siya kakausapin. O kung kausapin mo man, baka matakot sayo at baka biglang
magresign."

I just rolled my eyes at what she said. "Salamat sa pagliligtas sa kaniya, ha?"
sarkastiko kong sabi.

She smiled sweetly at me and gave me a flying kiss before leaving. "Walang anuman,
Saccharine!"

Napapangit na lamang ako habang naiiling. Mga baliw talaga ang mga babae. Kaya mas
gusto ko silang kasama, eh.

During lunch ay nauna na silang kumain kesa sa akin. I was still busy doing my work
kaya hindi muna ako kakain. Mga twelve thirty na siguro, ayokong mawala sa focus sa
ginagawa ko baka tamarin ako mamaya. Kaya kahit na gutom na ako, titiisin ko muna.
Hindi naman ako agad mamamatay sa pagpapalipas ng kain, unti-unti namang mangyayari
yun.

Isang katakot ang nagpaangat ng tingin ko mula sa computer monitor. Napataas kaagad
ang kilay ko nang makita ang bagong salta sa aming department na bahagyang
nakasilip sa aking cubicle. May alanganin siyang ngiti sa kaniyang mga labi.

"Ahm, hello, Miss Saccharine. Ahm, hindi ka pa kasi nagla-lunch kaya... h-hinatiran
na kita ng... ng p-pagkain." alanganin pa niyang sabi habang inaabot sa akin ang
isang styro.

Tiningnan ko ang ibinibigay niya sa akin at biglang kumalam ang sikmura ko sa

isiping pagkain ang laman niyon. Ngunit nagdududang tiningnan ko muli ang batang
ito. Bata kasi sa pagkakatanda ko, twenty-two pa lamang siya at twenty-six na ako.

"Wag kang mag-alala, Miss Saccharine. Walang gayuma o lason ito. This is safe."
mabilis na sabi niya.

Duh. Hindi na gagana sa akin ang gayuma. Baka lang kasi lausinin niya na ako, eh di
hindi ko na maitutuloy ang paghahasik ng kabitter-an sa mundo?

Hindi na ako nag-inarte pa at kinuha ko na ang ibinibigay niya. Nanubig ang bagang
ko nang makitang ang paborito kong menudo ang laman nito. Grabe, pagkain nga ito.
Bigla na lamang kumalam ang sikmura ko ng malanghap ang masarap na aroma nito.

Inumpisahan ko nang kainin ang menudo at ganadong-ganado ako. Food really lifts up
my mood and food is my comfort. Food is my companion. Dahil ang pagkain ay hindi
mang-iiwan. Palagi lang yang nandyan kapag kailangan mo na.

Matapos kumain ay saka ko naalala ang nagbigay nito. Nabigla pa ako ng makitang
nakatayo pa rin ito sa gilid ng aking cubicle habang masayang nakangiti sa akin. I
can also see something in his eyes as he looks at me.

Tinaasan ko siya ng kilay ngunit hindi muling nagsalita. Muli, kumamot na naman
siya sa kaniyang ulo at tila nahihiyang yumuko.

"Salamat nga pala." walang kangiti-ngiting pasasalamat ko.

Marunong din naman akong magpasalamat at mag-appreciate, no? Anong akala niyo sa
akin, walang puso, walang atay, walang balun-balunan?

Lumawak lalo ang kaniyang ngiti sa narinig at tila kumislap pa ang kaniyang mga
mata. "Walang anuman, Miss Saccharine."

"Bakit mo nga pala ako binigyan nito?" pag-uusisa ko.

I know, I know. Ang sama nga naman, di ba? But I need to know what he wants from me
para mapahinto ko na siya sa kung ano mang binabalak niya. Wala siyang mahihita sa
akin. Walang-wala.

"Eh," Kumamot siyang muli sa kaniyang ulo na tila nahihiya. "I find you pretty and
I want to know you better."

Tumaas hanggang top floor ang pagkakataas ng kilay ko. "I know I am pretty dahil
may salamin naman ako sa bahay. You want to know me better? Sorry, but I don't want
to let you know me better. I refuse. Wala kang makukuha sa akin. Dahil sinabi na
sayo kanina ni Marisa na man hater ako, ayoko sa mga lalaki. Salamat sa pagbibigay
ng pagkain pero sana last na yun. Hindi naman kita susungitan basta wag ka lang
masyadong maglalalapit sa akin dahil naaasiwa ako kapag nilalapitan ng mga lalaki.
Binabalaan na kita ngayon pa lang, bata, dahil ayokong sa huli ako pa ang masisi
kapag nagkataon. Bata ka pa, may mahahanap ka pang ibang babae dyan kung hindi ka
lang magloloko. At wag kang magloloko dahil ako mismo ang puputol sa lahi mo."

Nahihiyang napayuko siya ngunit alam kong naiintindihan naman niya. Tila may
panghihinayang sa kaniyang mga mata ng muling tumingin sa akin.

"Sayang. Hindi pa naman ako nakakapag-umpisang manligaw, basted na agad." ang sabi
niya.

"Pwede ka namang manligaw," ang sabi ko. "Huwag nga lang sa akin."

Nakakaintinding tumango siya at nagpaalam matapos kong muling magpasalamat sa

pagkaing ibinigay niya. Napailing na lamang ako.
CHAPTER 7
Ewan ko kung magustuhan niyo ito. Pagtyagaan na lang ninyo, ha?

Bakit MIA ako ng ilang araw? WALANG WIFI. Hahaha Sorry naman.

AND GUYS! MAY KONTING SPG SA DULO, HA? PLEASE, PLEASE, PLEASE. I ALREADY WARNED
YOU, OKAY?

Unedited.

Bandang alas kwatro y media ay pinatawag muli ako ng aking boss sa kaniyang
opisina. Nagtatakang muli akong umakyat sa top floor.

Sinalubong ako ng sekretarya ni Sir Rodriguez at iginiya papasok sa opisina. Muli,

tumayo lang ako sa likod ng nakasarang pintuan.

"Good afternoon, Sir." bati ko.

"Good afternoon, Ms. Aragon," bati niya pabalik. "I will not offer you to take a
seat because I know you prefer being far from me."

Tumango na lamang ako sa kaniyang sinabi. Mabuti na lamang at natatandaan niya pa

pala.

"The reason why I called you here is because I want to tell you that Zaccheus
Villamonte talked to me."

Napakunot naman ang noo ko sa pangalang kaniyang nabanggit. Diyata't wala akong
kilalang lalaking ganoon ang pangalan. Wala ata akong kilalang ganyan ang pangalan.

"Pardon, Sir? Zaccheus Villamonte? Wala ho akong kilalang ganyan ang pangalan."
sabi ko.

The side of his lips curved up a little as his eyes sparkled with amusement as he
heard what I just said.

"If Villamonte heard you say that again, he will be pissed," tila naaaliw na sambit
niya. "He was the man you, who according to him, ignored during the company
anniversary celebration and you, according to him again, insulted yesterday."

Hindi ko pa rin maintindihan ang sinasabi ni Sir Rodriguez. Pilit kong inaalala
kung sino ba ang tinutukoy niya. Unti-unting nawala ang pagkakakunot ng aking noo
ng maalala ang kaniyang sinasabi.

Right. That self-righteous playboy.

"Oh." tanging nasabi ko.

"Yes. Oh." he said. "And he wanted me to fire you."

Napatayo ako ng tuwid at tumingin ng seryoso sa aking big boss. Nabigla talaga ako
sa kaniyang sinabi sa akin. Ang kapal naman ng mukha ng lalaking yun kung
hihilingin niyang sesantehin ako ng boss ko. Dahil lang sa hindi ko siya pinansin?
Huh.

"What did you say, Sir?" tanong ko.

"I told him I don't have any basis for me to fire you." Nakahinga ako ng maluwag
doon. "You are good in your job and I wouldn't let go of a good employee."

"Thank you, Sir." bukal sa loob na pasasalamat ko.

He nodded. Ngunit halata ring may malalim siyang iniisip habang nakatingin sa
pendulum sa ibabaw ng kaniyang office desk.

Bigla akong kinabahan sa hindi malamang kadahilanan. Parang hindi pa kasi tapos si
Sir sa sinasabi niya. Parang may final wave pa, eh.

"Sir? I think you're not yet finished. May sasabihin ka pa ho?" tanong ko.

'Yeah," He nooded and looked at me. "But I am actually considering it."

Parang huminto ang tibok ng puso ko, hindi ako nakahinga at nanigas ako sa
kinatatayuan ko sa narinig. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat na ireact sa sinabi
ni Sir Dominic. Para pa ngang nabingi ako at ayaw tanggapin ng utak ko ang sinabi
niya.

"Sir," panimula ko ng makabawi sa pagkabigla. "You can't do that. Why will you fire
me? On what grounds? Wala ho akong naging violation sa tatlong taong pagta-trabaho
ko sa kompanya mo, Sir. At hindi rin naman ho makatarungan na sesantehin niyo ako
dahil lang sa sinabi ng isang lalaking hindi matanggap na tinanggihan ko siya."

"I know that, Ms. Aragon. But I wanted him to know that, too. And he will only
learn if you are working under him and would constantly reject him." he said.
"Villamonte is a playboy and he is not used to being rejected by a woman and being
ignored at that. He believes in himself so much that he's so confident that he can
get whatever he wants in a snap."

Pinigilan kong paikutin ang aking mga mata. Ang mga lalaking kagaya niya ay hindi
na magbabago. Malala na siya kung sa sakit kumbaga. Ang dapat sa kaniya, ihiwalay
sa mga tao para hindi na makapambiktima ng mga babae.

"He's an ass, Sir. And an ass like him will never change." sabi ko.

"But I believe he still can. And I believe you are the right person fit for the
role." he argued.

"What role, Sir? gusto niyong baguhin ko ang mayabang na lalaking yon? No, Sir. I
refuse to be someone else's attitude-changer. Kung gusto niyang magbago, hindi na
niya kailangan pa ng ibang tao para gawin yon sa kaniya. And, Sir, I doubt it if I
can help him. Dahil unang-una, ayoko ho sa mga lalaki. Pangalawa, ayoko ho sa mga
lalaking kagaya niya. Pangatlo, ayoko ho sa mga lalaking kagaya niyang playboy. So,
Sir, it is a no. I will stay in this company." matatag na sabi ko.

Mr. Rodriguez had this small smile on his face as if he was happy of what he heard.
"I am glad you work for me, Ms. Aragon. I want employees like you. But I am afraid
I have to let you go."

Naikuyom ko ng mahigpit ang aking mga kamay sa kaniyang huling sinabi. Hindi ko
napigilang bigyan ng masamang tingin ang lalaking nakaupo sa likuran ng mahogany
desk niya.

"You will fire me, Sir?" paniniguro ko pa.

"Yes. I am firing you, Ms. Aragon. But, Zaccheus Villamonte will be hiring you in
his company."

I scoffed. Pinigilan ko ang galit na gustong kumawala mula sa kaibuturan ng aking

pagkatao. Gustong-gusto kong suntukin ang lalaking ito lalo na ang babaerong iyon
na hindi marunong tumanggap ng "hindi".

"Mawalang galang na, Sir, pero hindi naman ata pwedeng dahilan yan. I am doing my
job in your company and I have never been into any violations or sanctions for you
to fire me. Hindi naman ata tamang sesantehin mo ako dahil lang sa kinausap ka ng
kaibigan mo o ng ibang tao. Ganyan ka ho ba? Mapakiusapan lang ng iba, susunod na
agad? Don't you have a mind of your own? Or men just think and act that way? Dahil
ba sa may kapangyarihan ka, paglalaruan niyo na ang ibang tao? Hindi naman ata
patas yan, Sir. Hindi naman por que hiniling ng malapit niyong kaibigan, susunod na
agad kayo.

"Sir, isa ka sa mga lalaking nirerespeto ko kahit na ba galit ako sa mga lalaki
dahil nakikita kong mabait kayo, hindi babaero, tapat, at fair. But I didn't think
you can actually do that, Sir. Pinatunayan mo lang sa akin na hindi talaga ako
dapat magtiwala sa kahit na sinong lalaki. Kung iyon ang gusto mo, Sir, fine. Fire
me and I will immediately leave this company. But do not expect me to work for the
same kind of boss like you. I will not work for that asshole of your friend."

"I'm sorry, Ms. Aragon." May kinuha siya sa kaniyang drawer at inilagay ang isang
sobre sa ibabaw ng kaniyang mesa. "Here is your last salary and your separation
pay."

I scoffed again at nang-uuyam na tiningnan siya. "A sorry for everything, huh?
Diyan talaga kayo magaling, sa pagso-sorry. Eh hindi naman niyan maaalis ang sakit
at disappointment na nararamdaman ko ngayon. Sainyo na ho yang pera niyo. I refuse
to receive any payment from you."

Tumalikod na ako at nakakuyom ang mga kamay na naglakad palabas nang kaniyang
opisina pabalik sa department namin. Magliligpit pa ako ng mga gamit ko.

Tss. Ano pa nga ba ang aasahan ko sa mga lalaki? They are all the same.

PLEASE BE GUIDED ACCORDINGLY. ITO NA HO YUNG SINASABI KONG SPG. IF YOU ARE NOT
COMFORTABLE WITH IT, YOU CAN SKIP THIS PART. THANK YOU. YOU HAVE BEEN WARNED.

Zaccheus' Point of View

My hands traveled from her butt to her big breasts. I squeezed them and she moaned
in my mouth as we continued kissing. Her hands traveled from my hair down to my
back and pressed my body towards hers.

Pinalandas ko ang aking kamay sa kaniyang mga hita at ipinasok ito sa kaniyang suot
na skirt. She moaned louder when I cupped her sex in my hands and rubbed her clit
against her panty. Bumaba pa ang mga labi ko sa kaniyang leeg at kinagat ito ng
marahan.

"Zach. Oh, God! Zach, that feels so good, baby." ungol nito.

Pinabilis ko pa ang pagmasahe sa kaniyang kaselanan habang bumababa ang aking mga
labi sa kaniyang dibdib. Her breast were naked for me and her nipples were already
erect from the sensation I am giving her.

Ipinasok ko ang isang kamay sa kaniyang panty at sinalat ang kaniyang basang
kaselanan. She moaned and arched her back ng hagurin ko ang kaniyang biyak.

"Goodness, baby! That feels so good. Ohh..." she moaned.

And her constant moans made my buddy down there hard and erect ready to fight. My
mouth enclosed one peak inside and played with the bead. Hindi na niya malaman kung
saan ibabaling ang kaniyang ulo at katawan.

Napangiti ako sa nakikitang reaksyon mula sa kaniya. Ibababa ko pa sana ang aking
mga labi sa kaniyang katawan ng biglang tumunog ang cellphone ko sa ibabaw ng aking
desk. Hindi ko na sana papansinin iyon ng hindi tumigil ang tumatawag.

I sighed as I stopped doing this woman seating on my desk. Hindi ko na nga

matandaan ang pangalan niya. Basta ang alam ko, maganda siya at sexy.

"Villamonte, speaking."

"This is Rodriguez. I already fired her." tila nanghihinayang na balita nito.

Napangiti naman ako sa narinig. At last! I can have my revenge!

"Good. Thank you, Dominic. I am expecting her here tomorrow." masayang sabi ko.

I heard him sighed on the other line. "I just hope my baby wouldn't be mad at what
I did. Ayoko pa namang nagagalit sa akin si Cexchia."

"Pussy-whipped." I said. "Okay, bye."

Pagkababa ko ng tawag ay agad akong kinabig ng babaeng kasama ko at siniil ng isang

mainit na halik sa mga labi.
Huh, I will finally have my revenge on that woman.
CHAPTER 8
Unedited.

Gaya ng dati ay maaga akong nagising kinabukasan para maghanda sa pagpasok sa

trabaho.

Bago maligo ay kumain muna ako ng aking agahan. Pagkatapos maligo nagbihis ng aking
office attire.

Tatawag na sana ako ng taxi para maghatid sa akin sa opisina nang matigilan ako sa
text na natanggap galing sa cellular network ko. May job fair daw ang DOLE ngayon
sa SM.

Natigil ako sa paglalakad at ilang minutong nakatitig lang sa screen ng aking

cellphone. Tila may isang bagay akong nakalimutan na hindi dapat.

Hanggang sa unti-unting nagsink-in sa akin ang dahilan ng pagkakatigil ko.

Napapikit ako ng mariin ng maalalang wala na nga pala akong trabaho sa Rodriguez
Tower. Wala na pala akong trabaho, period.

Napabuntong hininga na lamang ako at napaupo sa sofa sabay latag ng mga gamit sa
tabi ko.

Napahilamos pa ako ng aking mukha sa sobrang frustration na nararamdaman ko. Paano

na ngayon? Hindi pwedeng nakatunganga lang ako. Ang dapat kong gawin ay maghanap ng
panibagong trabaho.

Kinuha ko ang aking laptop at saka ito in-on. Kumunekta ako sa internet at naghanap
ng mga kompanyang pwede kong pagtrabahuhan. I sent online applications to them as
well and I hope I get to be interviewed.

Matapos ay isinarado kong muli ang laptop at saka napabuntong hininga.

Bwisit talaga! Umagang-umaga, eh. Bwisit na lalaking yon. Akala mo kung sinong
makademand na magtrabaho ako sa kaniya l? And he got me fired pa! Huh, what a first
class asshole he is!

At ito namang boss ko, isa pa! Kung makapayag akala mo naman kung sinong
importanteng Pontio Pilato! Bwisit talaga yang mga lalaking yan. Pagkakaisahan ka
kung kailan nila gusto masunod lang sila, basta masaya lang sila.

Dapat talaga babaeng boss na lang ang pinag-apply-an ko. Kaya lang, iilan lang din
ang babaeng CEOs or bosses ngayon. Dominated pa rin talaga ng mga lalaki ang
corporate world thinking men can do it better than women. Wala silang tiwala sa
kakayahan ng mga babae.

If women were just given the chance to prove themselves, women can do better than
men. Because we, women, posses something men do not have. We, women, can even
surpass whatever men can do. We can do better, I believe.

Naupo lang ako sa sofa buong umaga sa kaiisip nanh pwedeng magawa. Ngunit dumating
na lamang ang lunch ay wala pa akong naiisip.

After I took my lunch, I decided to apply personally. Pupunta ako mismo sa kompanya
at personal na magsa-submit ng curriculum vitae.

Tumawag ako ng taxi para magpahatid sa unang kompanyang pag-aaply-an ko. I searched
through the internet for hiring companies and took note of them.

When the taxi arrived, I immediately told him where I will be going. Pagkaratinh ay
agad akong nagbayad at bumaba.

I took a deep breath as I stared at the tall building in front of me. Naglakad na
ako papasok. Nang tanungin ako ng gwardiya kung ano ang kailangan ko ay sinabi kong
mag-a-apply. He directed me to go to the reception desk para mai-usher ako sa HR
Department.

Mabuti na lamang at babae ang gwardiya.

I headed to the reception desk and informed her that I will be applying. Itinuro
naman niya sa akin ang HR. Akala ko nga kukunin na lamang niya ang résumé ko pero
personal daw iyong isasubmit sa HR. Bagong policy daw ng kompanya.

Weird pero sumunod pa rin ako. When I reached the department, I knocked on the door
before opening it.

Sumalubong sa akin ang malamig na loob nito at busy-ing mga tao. May lumapit sa
aking isang may eded na babae at tinanong ako kung anong kailangan ko.

"I am here to submit my résumé, Ma'am." I politely said.

"Oh, follow me, please." Sumunod naman ako sa kaniya sa kaniyang mesa at naupo sa
upuan sa harapan nito. "May I have your curriculum vitae, please."

I gave her one and she immediately read it. Para pa ngang natigilan siya ng mabasa
ang pangalan ko. Nagulat ako ng agad niyang ibinalik ang papel sa akin.

"Ma'am?" nagtatakang tanong ko.

"I'm sorry, we cannot hire you, Ms. Aragon." hinging paumanhi nito.

Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya. "But why, Ma'am? Aren't I qualified?"

She shook her head. "No. Honestly speaking, we will be glad to have you in our
company. But I am sorry, Ms. Aragon. It's from the bosses."

Kahit na nagtataka pa ay umalis na lamang ako. Masasayang lang ang oras ko kung
pipilitin ko pa siyang magpaliwanag. Sa ibang kompanya na lamang ako mag-a-apply.

Umalis na ako sa kompanyang iyon at pumara muli ng taxi para pumunta sa susunod na
kompanya. Gaya ng dati, nakasiksik ako sa gilid ng taxi malayo sa driver at
nakababa ang bintana para hindi ako masyadong masuffocate. Yun kasi ang pakiramdam
ko.

When I arrived at the next building, I immediately went in after I paid the taxi
driver. Kagaya ng unang kompanya, tinanong din ako ng gwardiya kung saan pupunta.
Sinabi ko naman na mag-aaply ako kaya sinabi niyang dumiretso ako sa reception
desk.

Pagkarating ay hiningi agad ng receptionist ang resume ko nang sinabi kong mag-
aaply ako. Ngunit kagaya ng nauna, ibinalik muli sa akin ang papel at sinabing
walang bakanteng posisyon sa ngayon para sa akin.

Umalis na lamang ako matapos magpasalamat. I decided to go to another company. But

to my surprise and disappointment, they all have the same answers. Hindi ako
pwedeng i-hire. Naiinis na umupo ako sa isang bench na nadaanan ko. I breathe out
to release my disappointment.

Bakit ba ganito ang nangyayari sa akin ngayon? Why aren't they hiring me. My
goodness! I am a Cum Laude when I graduated college, I passed the CPA Board
Examination as the top ten, and I have a very good credentials! I even came from
Rodriguez Group of Companies!

Nawawalan na ako nang pag-asa dahil sampung kompanya na ang napuntahan ko ngunit
wala pa rin. Napatingin ako sa aking harapan at napaupo ng tuwid. Nanumbalik ang
pag-asa ko nang makita ang building sa aking unahan: Montero Group.

Dali-dali akong tumayo at naglakad papunta roon. Kung hindi pa ako matatanggap
dito, kawawa naman ako. Maghahanap na lamang siguro ako ulit bukas. Tinanong muli
ako ng gwardiya roon kung saan pupunta. Sinabi ko namang mag-aaply ako.

Nakakainis nang magpaulit-ulit sa totoo lang.

Hiningi ng gwardiya ang ID ko at tiningnan ang aking pangalan. Nang ibinalik niya
na ito sa akin ay saka siya nagsalita. "Kayo na ho pala si Ms. Aragon."

Nagtaka ako sa sinabi niya. "Bakit po?"

"Sabi ho kasi ni Mr. Montero na paakyatin daw po kayo sa opisina niya kapag
dumating ka. Sa top floor po ang opisina ni Sir. Sa kaniya ho ang buong palapag na
iyon. Pasok na ho kayo, Ma'am."

Nagtataka man ay pumasok na ako at agad na pumunta sa elevator. Pinalabas ko muna

ang lahat ng sakay at saka ako pumasok at pinindot ang top floor button. Luckily,
walang ibang sumakay hanggang sa makarating ako sa taas.

Napataas pa ang kilay ko nang makitang totoo nga ang sinabi ng guard. Buong floor
nga ay opisina lamang ni Mr. Montero, ang presidente ng Montero Group. Nilapitan ko
ang babaeng nakaupo sa isang desk sa tabi ng pintuan.

"Hi, good morning." bati ko sa kaniya.

Nag-angat siya ng tingin mula sa PC at tumingin sa akin. She smiled. "Yes, Miss?"

"I am Saccharine Aragon." sabi ko.

Bahagya pa siyang nagulat sa sinabi ko ngunit agad ding tumayo. "Oh. Please follow
me, Miss Aragon."

Sumunod naman ako sa kaniya hanggang sa makarating kami sa pintuang may nameplate
na nakasabit: Xrizcianno Montero, President and CEO. Napakunot noo pa ako sa
pangalang nabasa na hindi ko naman talaga nabasa. Bara-bara lang kumbaga. Paano ba
ipronounce ang pangalan niya?

"Sir, Ms. Aragon is here." Narinig ko na lamang na sabi ng sekretarya. Lumingon ito
sa akin ng nakangiti. "Please come in, Ma'am."

Nginitian ko siya at pinasalamatan bago pumasok. Natuon kaagad ang atensyon ko sa

lalaking nakaupo sa harapan ng kaniyang desk habang nakahalukipkip at nakangiti sa
akin. Kinunutan ko siya ng noo.

"Miss Aragon. It's nice to finally meet you." masiglang bati niya at akmang lalapit
sa akin ng umatras ako kaya nagtatakang tumigil siya.

"I am not really comfortable around men, Sir." ang sabi ko.
He nodded in understanding and smiled again. "Oh, that's why you are so far from
me." He even chuckled.

"Why do you know me, Sir?" lakas-loob kong tanong.

"Actually, I don't." Ako naman ngayon ang nagtaka. "But Zach does."

Nagtatakang inisip ko kung sino na naman ang Zach na tinutukoy niya. Like I said,
wala naman akong ibang kilalang lalaki, eh, except sa former boss ko na
ipinagkanulo ako. Kahit nga ang lalaki sa harapan ko ay hindi ko rin kilala.
Inassume ko lang na siya ang nagmamay-ari ng kompanya dahil Montero ang apelyido
niya.

"You really don't know him?" naaaliw na sambit niya habang tumatawa. I shook my
head. "Oh God! That's why he feels so insulted!"

Tahimik na tiningnan ko lang siya habang malakas na tumatawa. Ganyan ba talaga ang
mga lalaki? Ang wiwierdo nila, ha. Parang may mga sariling mundo palagi. Hay naku,
mabuti na lamang at hindi ako naglalalapit sa kanila.

"I'm sorry," sabi niya makalipas ang ilang minuto. "I just find it hilarious."

Hindi na lamang ako nagsalita at hinintay siya na maayos ang sarili. He breathe out
before looking at me again as amusement is still evident in his eyes and smile.

"Okay ka na ho? Pwedeng pakisabi na ho kung ano ho ang kailangan niyo?" ang sabi
ko.

"Well, you know Zaccheus Villamonte?" tanong niya.

Bumilis ang tibok ng puso ko sa hindi malamang kadahilanan ng marinig ang pangalang
binanggit niya. His name sounds familiar. Saan ko ba narinig ang pangalang yan?
Unti-unting nagdilim ang aking paningin ng maalala kung sino ang walang hiyang
lalaking yon.

"That bastard asshole! He was the one who got me fired! Nanahimik lang aako tapos
kung ano-ano nang katarantaduhan ang pinaggagagawa! Hindi ko lang pinansin ang
paghaharot niya, nagalit na agad? Huh, ang kapal ng mukha nang lalaking yan!
Playboy pa. Bwisit!" hindi ko napigilang maibulalas sa galit.

Tila natutuwa pa ang lalaking kaharap sa narinig. Tumawa na naman ito ng tumawa sa
sinabi ko. "Galt na galit ka, ha? Paano pa kaya kung malaman mo ang isa pa niyang
kalokohan?"

"What do you mean, Sir?"

"You were applying the whole day, right? But none of them gave you a chance." he
said.

Nabigla ako sa sinabi niya. "How did you know, Sir?"

"Because... he got you blacklisted." he answered.

"What?!" Hindi ko napigilang ibulalas.

When he nodded, fury bubbled inside me. Kaya pala walang tumatanggap sa aking
kompanya dahil sa kagagawan niya! Ang walanghiya! Peste siya! Blacklisted na pala
ako? Nang hindi ko namamalayan?
Ano ba talaga ang problema ng lalaking yon? Walang magawa sa buhay, nandamay pa
nang nanahimik lang?!

"At kahit crew ng 7/11 ay hindi ka kukunin. Because he threatened every company he
can so that no one will ever hire you. He even threatened me, his friend. I can't
believe that asshole."

Naikuyom ko ang aking kamao sa sobrang galit na nararamdaman sa walanghiyang

lalaking iyon. Huh, hanggang ngayon pa rin ba, maiisahan pa rin ako nang lalaki?

"So, hindi niyo rin ako pwedeng i-hire? Dahil kaibigan mo siya?" paninigurado ko.

Alam ko na, eh. Ganyan naman sila. Kapag babae na ang problema, pagtutulungan nila
dahil nga naman magkakaibigan sila. Kapag kalokohan, sama-sama talaga sila kahit na
ba may nadadamay o nasasaktan o masasaktan sila. Wala silang pakialam basta magawa
lang nila ang kanilang gusto.

"Yes. I'm sorry. I cannot hire you. Kahit nga si Dominic ay ayaw kang pakawalan sa
kompanya niya kaya lang ang bwisit na si Villamonte ay magaling mangumbinsi kaya
wala rin kaming magagawa."

"I'll probably die in hunger." mapait na sabi ko.

"You have one option, though."

"What?"

"Work for him, Miss Aragon. Siya na lamang ang pwedeng mag-hire saiyo."

Ass! Ayokong magtrabaho sa kaniya, no? Huh.

"No thanks. Anyways, thank you, Mr. Montero. You saved me from further stressing
and tiring myself. At salamat sa pagsabi dahil makakatipid ako ng resources ko sa
paghahanap ng pesteng trabaho na hindi naman pala mangyayari. Pakisabi na lamang sa
kaibigan mong gago, go to hell kamo dahil doon nababagay ang pangit niyang ugali at
itsura. And tell him, too, that I will never ever work for a stupid asshole jerk
like him! Isaksak niya kamo sa baga niya ang posisyong ibibigay niya sa akin dahil
hindi ako lalapit sa kaniya. Nandidiri ako.

"At pakisabi rin na wag siyang masyadong desperado sa atensyon ko dahil wala akong
balak at panahon na ibigay iyon sa walang kwentang lalaking kagaya niya kahit na
ano pa ang gawin niya. And please tell him, too, to fucking fuck himself tutal doon
naman siya magaling, di ba? Ang makipagharutan sa kung sino-sino na lang basta
babae. Oh, and advice him, too, to undergo a test dahil baka may sakit na siya sa
sobrang landi niya. Hinay-hinay din kamo siya dahil baka karmahin siya one of these
days. Karma's a bitch, they say. Anyways, thank you again. Have a nice day, Sir."

Tumalikod na ako at lumabas sa opisina ni Mr. Montero.

CHAPTER 9
Unedited.

Tatlong araw. Tatlong araw na akong nasa bahay; tatlong araw na walang ginagawa;
tatlong araw na tambay; tatlong araw na walang trabaho.

Naiinis na bumunting hininga ako. Naihilamos ko pa ang aking mga palad sa aking
mukha sa frustration na nararamdaman ko.

Kasalanan lahat ng gagong yon! Kung hindi ba naman siraulo at sintu-sinto, di sana
nasa opisina ako ngayon at nakaupo sa harapan ng computer ko.

But no! I am so stuck in my house like a lazy ass bitch doing absolutely nothing!
Nothing! I feel so useless! Ang sarap lang murahin ng punyetang gagong yon! Daig pa
ang drugs sa paninira ng buhay!

Siya na ang top six sa most hated men list ko! Yung limang nauna? Wag niyo nang
ipagpilitang alamin pa. Baka...

Natigil lamang ang pangagalaiti ko nang may narinig akong tumutktok sa maliit na
bakal na gate ng apartment ko.

Nakakunot noong tumayo ako at sumilip sa bintana upang alamin kung sino. Nagulat pa
ako nang makita ang babae roon na sumisigaw na rin ng "tao po! Tao po!"

Dali-dali akong lumabas at lumapit sa kaniya. She was smiling at me as I approached

her.

"Hi." bati niya.

"Ms. Cexchia." sabi ko matapos buksan ang gate. "Tuloy ho kayo."

"Salamat." Nakangiti siyang pumasok at hinintay akong muling isarado ang gate.

She followed me inside my apartment and I offered her the sofa. Pagkaupo ay inalok
ko siya ng maiinom o makakain ngunit tumanggi siya.

"Bakit ka ho pala naparito? And how did you know my address?" I asked as I sat
facing her.

"I got your address from your file sa office para sana kausapin ka tungkol sa
kalokohan ni Rodriguez." seryosong sagot niya. Kung ano man ang ngiti niya kanina
ay napalis ngayon.

"Yeah. Kalokohang sinimulan ng walang magawa sa buhay na bwisit na lalaking yon..."

I said bitterly.

"Tanga rin kasi ni Rodriguez, eh." nakasimangot na sabi ni Cexchia. "Mantakin mo ba

namang pumayag? Gagong yon! Parang walang sariling isip! Parang walang fiancee kung
makagawa nang ganon sa kapwa ko babae!"

"Boys are boys, Ms. Cexchia." ang sabi ko. "They will always support each others
back no matter what. Kahit na ba alam naman na nilang masama at hindi pwede,
gagawin pa rin nila para sa kaibigan o kapwa lalaki. For example sa pambabae, alam
naman ng mga kaibigan na nambabae na dahil magkakasama sila, tatahimik lang din at
hindi iimik. Ganyan sila, eh. As expected."

Natatawang tiningnan ako ni Cexchia. I just smiled at her. Hindi naman ako
nahihiyang ilabas ang saloobin ko dahil ako ito at naniniwala ako sa sinasabi ko. I
just based it on experience. Because they say that experience is the best teacher
and I am a strong believer of that.

"I like you." nakangiting sabi ni Cexchia.

"Thank you, Ms. Cexchia." I said politely.

"Ms. Cexchia? Cexchia na lang. We can be friends naman, eh!" nakangiti pa ring sabi
niya.
"Okay, Cexchia." sabi ko.

"Anyways, mabalik tayo sa usapan." sabi niya. "Like what I have said, hindi ako
sang-ayon sa desisyon ni Rodriguez. When I learned about it, I immediately talked
to him to bring you back in the company lalo na at nalaman ko ang dahilan kay
Schulaika na ikinwento ng boyfriend niyang madaldal na si Montero. Pero hindi siya
pumayag kahit na ba pinilit ko. Aba! Mas mahal niya yata ang babaerong Zaccheus
Villamonte na iyon kesa sa aking fiancee niya!

"Kaya ngayon, heto, galit ako sa kaniya kaya Rodriguez ang tawag ko sa kaniya at
hindi ko siya pinapansin. Bahala siya sa buhay niya. Pareho-pareho silang bwisit ng
mga kaibigan niya!" galit na bulalas nito.

"I can only agree. At numero unong bwisit ang lalaking pasimuno ng lahat." dagdag
ko.

"True!" segunda niya. "Ano nga ba ang nangyari?"

So, I told her the story behind that asshole's action towards me. And as I
continued telling her, the anger I felt to that man doubled. Habang binabalikan ko
ang pangyayari kung bakit niya ginagawa ang katarantaduhan niya ngayon, naiisip
kong ang babaw niya para sumira ng buhay ng ibang tao.

Aba! Kulang sa pansin pala ang gago. Di sana, naisipan niya na lang na mag-attempt
na tumalon sa isang daang palapag na building nang marami ang tumingala sa kaniya
sa itaas at papansinin siya panigurado. Magkakagulo pa nang dahil sa kaniya.
Tingnan lang natin kung hindi pa siya masatisfied sa atensyon.

"Bilib na talaga ako sa tiwala ng lalaking yun sa sarili," naiiling na sabi ni

Cexchia pagkatapos kong magkwento. "Tinanggihan mo lang, um-OA na?"

"My sentiments exactly." segunda ko na pinaikot pa ang mga mata.

"At sabi mo pa ay mas nagalit siya nang hindi mo siya naalala the second time you
saw each other?" I nodded. "Typical playboy. Sanay kasing makuha lahat ng gusto
niyang babae at atensyon. Sanay din siyang lumilingon lahat sa kaniya mapababae man
o lalaki. He's so full of hangin in his body."

"But he must learn to accept a no. Especially from a woman."

"True," segunda niya. "And you also said that you are a man hater?"

I nodded. "May I ask why?"

Isa sa mga tanong na ayokong maririnig dahil bumabalik sa akin ang ala-alang iyon.
Bago pa tuluyang mahulog sa nakaraan ang aking isipan ay huminga na ako ng malalim
at pilit na pinakalma ang sarili bago ngumiti ng pilit.

"I prefer not to share." sabi ko.

She nodded understandingly and smiled. Matapos iyon ay wala na kaming naging
imikan. She seems to be in deep thought kaya pinabayaan ko na lang.

Makalipas lang ang ilang sadali ay tila may naisip siyang isang magandang ideya.

"Di ba sabi mo kaya ka niya pina-blacklist ay para sa kompanya ka niya magtrabaho?"

I nodded. "What do you think is his reason?"

"For revenge. Ganyan naman ang mga tipo niya, eh. Hindi matanggap na may nakatanggi
sa kaniya kaya gagawa siya ng paraan to get even."

"Exactly my point." nakangiti pa ring sabi niya. "He wanted to have revenge and the
only way for him to do it is if you are near him, working under him, and is near
him."

"And your point is?"

"Why don't you work for him?"

"What?!" bulalas ko. "No! I will never ever work for him!"

Akala ko ba hindi siya sang-ayon sa gagong yon? Eh bakit ngayon, sinasabi niyang
magtrabaho ako sa walang hiyang iyon?

"Work for him," she pressed. "Let him take his revenge, work for him. But make sure
you always get to reject him. Dapat palagi kang may pambara at pangsupalpal sa
kaniya. Let him learn his lessons. Always say no to him. Para naman malaman niya na
hindi lahat pwedeng ipilit, na may mga bagay na hindi mo makukuha. Not all people
would bow and kneel down at your feet. Make him feel that he is no god or saint na
kailangang sambahin at luhuran.

"Make him feel he is still a normal being who can be rejected. Make him feel that
not all women would swoon over him or would want to be fucked by him. Make him a
human Zach. Teach him not to be so proud of himself."

"No! I would not do that!" matigas na sabi ko. "Ayoko, ayoko. Lalaki siya at ayoko
sa lalaki. I don't want to associate myself to any man, period."

"But, Saccharine, you will do this not just for him but for yourself as well. Baka
maovercome mo ang pagiging man hater mo kapag napalapit ka sa mga lalaki. If you
are already comfortable with him around pestering you, it is one step closer to
being comfortable around men. It's hitting two birds with one stone. You got to
change his attitude and you got to be a lot more comfortable around men.

"Baka lang kasi hindi ka sanay sa mga lalaki kaya akala mo lahat sila pare-pareho.
Hindi naman kasi dapat igeneralize ang lahat. The fault of one doesn't mean it was
also the fault of the other. Ikaw mismo ang lumayo sa mga lalaki kaya hindi mo alam
na hindi sila magkakapareho. You can still find that someone who could change your
perspective about men. May mga loyal at faithful pa naman diyan." mahaba niyang
sabi.

"No one will understand me much more accept me after what happened. I just did this
to protect myself from being hurt again and not to repeat the nightmare I had years
ago." pagmamatigas ko.

Nag-iinit na ang aking mga mata ngunit pinigilan ko ang maiyak. No, I refuse to cry
because crying means weakness and weakness means vulnerability. And being
vulnerable means you are going to be easily hurt by others, you are going to be
taken for granted, you are going to be an easy target. So, no. I refuse to show any
weakness.

I am tough after all those years.

"Saccharine..." she held my hand. "Please do this. Isipin mo na lang na hindi

pwedeng forever kang nakatambay sa bahay mo at walang ginagawa, di ba? Walang
forever, eh! You should earn for a living. Yun na lang ang isipin mo. Hindi naman
kaya ng naipon mo, if ever, na buhayin ka noon hanggang sa mamatay ka, di ba?
Darating ang araw na mauubos ang ipon mo at saan ka kukuha nang pera? Yun na lang
isipin mo. Tanggapin mo na lang ang trabaho ang let everything fall in its places.
Basta ba pahirapan mo si Zach araw-araw tutal ginusto naman niyang nasa kompanya ka
niya. Show him that women are tough and they have their own minds and decisions
which men should accept."

I just looked at her and for the first time after so many years, I kind of
considered everything she said.
CHAPTER 10
Wala ulit wifi kaya ngayon lang. And I can't promise na araw-araw ang update dahil
formal na ang classes namin. At hindi basta-basta ang subjects and professors kaya
I need to exert my 100% effort.

Language is not advisable for young audiences.

Unedited.

Zaccheus' Point of View

Five fucking days! I am waiting for five fucking days and nothing's fucking
happening! What the fuck, right?!

Naihilamos ko ang aking palad sa aking mukha. Naiinis na ako! Wala bang balak ang
babaeng iyon na pumunta sa opisina ko? Like what the fuck?! She's jobless for five
fucking days and she's okay with that?!

"Hoy, Zaccheus! Nakikinig ka pa ba?"

I was pulled out from my own thoughts when I heard Xrizcianno's voice. Four pairs
of eyes were looking at me.

Shit. How can I forget that I was in the middle of a meeting with these four
fucking retarded males?

Rodriguez, Montero, Aguilar, and Wilson were looking at me as if I have grown

another head. Well, two heads are okay. I don't want another one.

"What?!" naiinis kong sabi.

"You look bothered. Any problem, dude?" Gregory said.

"Maybe you haven't gotten laid last night." Vernon guessed.

"Or maybe, hindi pa ba lumalapit sayo si Saccharine Aragon?" nakangising tanong ni

Xrizcianno.

I raised my middle finger at him earning their laughs. Mas lalo tuloy akong nainis.

"Shut the fuck up, fucktards!" naiinis na sabi ko.

"For the first time, a woman who wasn't charmed." Vernon said laughing.

"Shut up, Wilson!" nakakunot noong saway ko.

"But seriously, dude, what you did to her was rude." Xrizcianno said.

"It's his ego and pride speaking." Vernon added.

"And it was not justifiable, in my own opinion." Greg said.

"And because of that, my baby hasn't talked to me for five fucking days and I
missed her so much!" Dominic said frustrated.

"So, it's my fucking fault now?" naiinis pa ring sabi ko.

"It is." magkasalubong ang kilay na sabi niya.

Nagsukatan kami ng masamang tingin ni Rodriguez. No one wants to back down. And I
would never back down.

"Okay, people!" I heard Ian clapped his hands. "Tama na yan."

"Please lang, we are having a meeting here, dudes." Greg added.

"Let them. Para makakita tayo ng nagsusuntukan. I'll bet on Dominic." Vernon said.

"Uy, sige. Pustahan na lang tayo." sang-ayon ni Ian. "I'm on Zach."

"I'll bet on Dominic." Greg said.

"Lagay na ng pusta!"

Sabay pa kaming lumingon ni Dominic sa tatlong walang magawang lalaki. Hindi

makapaniwalang nagpalipat-lipat ang tingin ko sa tatlo.

"Seriously?" hindi makapaniwalang sabi ko.

You've got to be fucking kidding me! Naglagay lang naman sila ng tig-be-bente pesos
sa mesa as their bet.

"O? Suntukan na kayo! Sayang ng sixty pesos, o!"

"Saan aabot ang bente pesos mo?"

"Cornetto!"

Napapikit na lamang ako sa pagkaisip bata ng mga kasama ko. Paano ko ba naging mga
kaibigan ang mga loko-lokong ito?

"Ano na? Magsuntukan na kayo!" pagpupumilit ni Greg. "Sayang ng sixty, o!"

"Are you even my friends?" i asked.

"Yes!" they said in chorus.

"Bakit pinipilit niyo pang mag-away kami?" tanong ko.

"Kasi sayang ng sixty pesos." sabay-sabay na sagot nila.

"God!" I said exasperatedly as I close my eyes and throw my head back.

"I wouldn't hit him," I heard Dominic said. "But still, it is his fault."

Napamulat ako bigla at hindi makapaniwalang napatingin kay Dominic. "What the fuck,
dude?!"

"I know, I know. It's really his fault." sang-ayon ni Greg na may pahimas-himas pa
sa likuran ni Dominic.
"What the fuck?!" tanging nasabi ko.

"What?" Greg turned to me. "It's really your fault."

"Shit, dude!" bulalas ko.

"Para hindi na uminit ang ulo mo," May kinuha siyang magazine sa isang tabi. "O.
Basahin mo yan."

Nagtatakang kinuha ko ito ngunit agad ding ibinaba ng makita kung ano. I looked
back at a smirking Greg.

"Kailan pa lumabas yang magazine issue mo?" tanong ko.

"Last week pa ibinigay ni Cexchia ang complementary copy ko. But it was released
two days later." he answered.

"So, aanhin ko yan?" tanong ko

"Kainin mo, baka masarap." sarkastikong sabi niya.

Nginisihan ko lamang siya bago muling kinuha ang magazine.

"Mas gwapo ako sayo." komento ko ng tingnan ang magazine cover.

"Dream on, dude." kontra niya agad. "Mas gwapo ako sayo."

"Mas gwapo kaya ako sainyong tatlo." singit ni Ian.

"Nah, I am the most handsome. I was the first." kontra naman agad ni Dominic.

"They say that save the best for last." sabi ni Vernon. "And I am the last, so I am
the most handsome."

"Dream on, dudes!" kontra ko sa kanila. "Ako ang pinakagwapo sa ating apat kaya
manahimik kayo."

Ian smirked at me. "If you are the most handsome, bakit hindi tumalab kay Miss
Aragon?"

Naikuyom ko ang aking mga kamay ng magsingisihan sa akin ang apat.

Bullshit! Naalala ko na naman ang babaeng iyon! What the fuck?!

"Are you sure you fired her?" nagdududang tiningnan ko si Dominic.

"I already fired her. The reason why my fiancee hasn't talked to me yet. Until
now." madilim ang mukhang sagot ni Dominic.

"No one hired her?" nagtatakang tiningnan ko ang tatlo pang lalaki.

"Hind nga siya nakarating sa akin." ang sabi ni Greg.

"Lalo naman sa akin." ang sabi Vernon.

I turned my attention towards the last man: Xrizcianno Montero. Nakangising dumukot
ito sa inner pocket ng suit at kinalikot ang kinuhang cellphone.

Nagtatakang naghintay kami sa kung ano man ang kaniyang gagawin. Makalipas lamang
ang ilang segundo, inilapag niya ito kasabay ng pagkakarinig namin ng isang
recording.

"Sir, Ms. Aragon is here."

It was Ian's secretary. Nagtatakang tiningnan ko si Ian and he just smiled at me.

"Let her in." It was Ian's voice.

"Please come in, Ma'am."

There was silence for a while before a clicking sound on the floor was heard then
it stopped.

"Miss Aragon. It's nice to finally meet you." Ian's voice sounded happy kaya
napatingin ako ng masama kay Ian. Nakaramdam ksi ako ng hindi maipaliwanag na inis
sa kaniya.

"I am not really comfortable around men, Sir." ang sabi ko.

And, damn! When I heard that voice, my heart automatically thump fast against my
chest and my buddy down there twitched.

What the fuck?! Para pang kakapusin ako ng hininga sa pagkaring ng boses nito.

"Oh, that's why you are so far from me." I heard Ian chuckled.

"Why do you know me, Sir?" It was that fucking voice again!

"Actually, I don't.But Zach does."

There was a long silence after that. Pigil hininga ako habang naghihintay sa kung
ano mang maaaring marinig sa susunod.

"You really don't know him?" tila naaaliw na sabi ni Ian. Tiningnan ko tuloy siya
masama na nagpipigil lang ng tawang tumingin sa akin. "Oh God! That's why he feels
so insulted!"

Mas tumalim pa ang tingin ko sa kaniya ng tuluyan na siyang tumawa kasabay ng

pagtawa niya sa recorded voice. Nakisabay na rin ang tatlo pang ugok sa pagtawa.

"Fucking shit! Stop fucking laughing, idiots!" naiinis na sabi ko sa kanila.

But they didn't.

"I'm sorry, I just find it hilarious."

"Okay ka na ho? Pwedeng pakisabi na ho kung ano ho ang kailangan niyo?"

"Well, you know Zaccheus Villamonte?"

Ilang segundo muli ang dumaan bago narinig ang isang galit na boses.

"That bastard asshole! He was the one who got me fired! Nanahimik lang aako tapos
kung ano-ano nang katarantaduhan ang pinaggagagawa! Hindi ko lang pinansin ang
paghaharot niya, nagalit na agad? Huh, ang kapal ng mukha nang lalaking yan!
Playboy pa siya!"

Kasabay ng muling pagtawa ng apat na ugok ay ang muling pagtawa ni Ian sa

recording.

Inis na inis ako habang nakatingin sa kanila. Maubusan sana sila ng hangin!

At ang babaeng yon talaga! Ang lakas ng loob!

"Galt na galit ka, ha? Paano pa kaya kung malaman mo ang isa pa niyang kalokohan?"

"What do you mean, Sir?"

"You were applying the whole day, right? But none of them gave you a chance."

"How did you know, Sir?"

"Because... he got you blacklisted."

"What?!"

"At kahit crew ng 7/11 ay hindi ka kukunin. Because he threatened every company he
can so that no one will ever hire you. He even threatened me, his friend. I can't
believe that asshole."

Masamang-masama na ang pagkakatingin ko kay Ian sa sobrang inis. Pesteng to!

"So, hindi niyo rin ako pwedeng i-hire? Dahil kaibigan mo siya?"

"Yes. I'm sorry. I cannot hire you. Kahit nga si Dominic ay ayaw kang pakawalan sa
kompanya niya kaya lang ang bwisit na si Villamonte ay magaling mangumbinsi kaya
wala rin kaming magagawa."

"I'll probably die in hunger."

"You have one option, though."

"What?"

"Work for him, Miss Aragon. Siya na lamang ang pwedeng mag-hire saiyo."

"No thanks. Anyways, thank you, Mr. Montero. You saved me from further stressing
and tiring myself. At salamat sa pagsabi dahil makakatipid ako ng resources ko sa
paghahanap ng pesteng trabaho na hindi naman pala mangyayari. Pakisabi na lamang sa
kaibigan mong gago, go to hell kamo dahil doon nababagay ang pangit niyang ugali at
itsura. And tell him, too, that I will never ever work for a stupid asshole jerk
like him! Isaksak niya kamo sa baga niya ang posisyong ibibigay niya sa akin dahil
hindi ako lalapit sa kaniya. Nandidiri ako.

"At pakisabi rin na wag siyang masyadong desperado sa atensyon ko dahil wala akong
balak at panahon na ibigay iyon sa walang kwentang lalaking kagaya niya kahit na
ano pa ang gawin niya. And please tell him, too, to fucking fuck himself tutal doon
naman siya magaling, di ba? Ang makipagharutan sa kung sino-sino na lang basta
babae. Oh, and advice him, too, to undergo a test dahil baka may sakit na siya sa
sobrang landi niya. Hinay-hinay din kamo siya dahil baka karmahin siya one of these
days. Karma's a bitch, they say. Anyways, thank you again. Have a nice day, Sir."

And that's where it ended.

Tawa nang tawa ang apat habang ako naman ay nangagalaiti sa inis at galit.

Ang babaeng yon talaga! Dinagdagan niya pa ang atraso niya sa akin!
"I have one here, too." ani Dominic na inilabas ang phone.

"What the fuck?!" naibulalas ko. "I paid you!"

Dominic just smirked at me. "Bayad mo sa hindi pagkausap sa akin ni Cexchia."

And the next minutes were full of laughter from these fuckers.

Fuck!
CHAPTER 11
Unedited.

I sighed as I looked at the tall building in front of me. Kasabay nito ay ang
panunumbalik ng ngitngit ko sa lalaking may-ari ng pesteng kompanyang ito.

Humanda ka sa akin, Zaccheus Villamonte. Sana may life plan ka na.

Naglakad na ako palapit sa naturang gusali. Gaya ng parating nangyayari, pinigilan

ako ng guard na makapasok.

"Saan po sila, Ma'am?" tanong nito.

"Sa labas, manong. Papunta ako sa labas kaya papasok ako." naiinis na sagot ko.

Alam kong mali. Pero naiinis ako ngayong araw kaya malas na lang lahat ng taong
kakausap sa akin.

Nainis din ata si manong kaya kumunot ang kaniyang noo. "Please lang, Ma'am. Saan
ho pupunta?"

I sighed as I tried to calm myself. "Magtatrabaho po, Manong. Dahil ang walang
hiyang amo niyo ho ay hindi na ako binigyan ng choice." Ipinakita ko naman ang
aking I.D sa kaniya. "Saccharine Aragon po ang pangalan ko."

Hindi na niya tiningnan pa ang I.D ko at kinuha kaagad ang kaniyang walkie talkie.
"Sa main entrance to. Nandito na si Ms. Aragon."

Nagtatakang tiningnan ko lang si manong guard habang nagraradyo sa mga kasama niya.
Lalo pa akong nagtaka ng marinig ko mula sa kausap na hintayin ko raw sila sa
entrance.

"Pakihintay na lamang po sila, Ma'am." baling sa akin ng gwardiya.

Nagtataka man ay naghintay na rin ako dahil no choice naman, di ba? Nagulat na
lamang ako dahil makalipas lamang ang ilang minuto ay may palapit na sa aking isang
babae at limang gwardiya na nasa likuran niya.

Napaatras ako.

"Miss Aragon?" the woman asked as she stopped in front of me.

"Yes, that's me." I answered.

She smiled a little as she extended her hand in front. "Good morning. I am Bettina
Cruz, Mr. Villamonte's secretary."

Sa pagkakarinig ng apelyidong iyon ay muling kumulo ang aking dugo. But I

controlled my temper. I am saving it for later, kapag magkaharap na kami.
I shook my hand with her. "Saccharine Aragon."

"Please follow me, Ms. Aragon."

Pagkatalikod niya ay agad naman akong sumunod. Ang nakakailang lang ay sumunod din
sa aming likuran ang limang gwardiya. Pilit ko tuloy binibilisan ang paglalakad.

Nang papasok na sana kami sa elevator ay tumigil ako. Binalingan ko ang limang
gwardiyang nakasunod sa amin.

"Mawalang galang na ho pero bakit ho kayo sumusunod?" tanong ko.

"It's Mr. Villamonte's order, Ms. Aragon. They have to escort us until his office."
sagot nt sekretarya.

I turned to her frowning. "Bakit? At saka dapat sa HR muna ako pupunta, di ba? For
an interview or anything?"

Bettina smiled again. "It was Mr. Villamonte's orders, Ms. Aragon. I think he will
be the one to answer your questions. So, shall we?"

"Wait lang," pigil ko. "Kasama talaga sila?" She nodded. "Hindi sa pag-iinarte but
I am not really comfortable around men, Ms. Cruz. Pwedeng wag na lang silang
sumama?"

Halatang nagdalawang isip pa si Bettina at lumingon pa sa mga gwardiya bago

ngumiting muli at tumango. "Okay. Go now, gentlemen. We can do it here. Thank you."

Agad akong pumasok sa loob kasunod ni Bettina. She pressed the top floor button. We
were silent along the ride but when we were on the tenth floor, she spoke.

"It was nice to finally meet you, Ms. Aragon."

"Huh?" nagtatakang tanong ko sa kaniya.

"Mr. Villamonte has been waiting for you for a week now, Ms. Aragon."

Hindi ko napigilan ang pagsilay ng isang magandang ngiti sa aking nalaman.

Huh, how does it feel, playboy?

Namuti na siguro ang mga mata niya sa kahihintay. Magaling-magaling. Another point
for Saccharine! One hundred-zero na ata ang scoring.

Dala-dala ko pa ang ngiting iyon hanggang sa makarating kami sa top floor.

Nakasunod lang ako kay Bettine habang naglalakad.

Inilibot ko ang aking paningin sa buong palapag. Napataas pa ang kilay ko ng makita
ang parang reception area.

Naalala ko tuloy ang Fifty Shades of Grey. Si Christian Grey na isa sa mga lalaking
hindi dapat pinagkakatiwalaan. Nakakaawa si Anastasia Steel.

Bakit ko alam yon? Sisihin niyo si Meana! Kahit ayokong manood ng mga ganoon dahil
naghahasik ng lagim ang lalaki roon at babae na naman ang nasasaktan at lumuluha't
nahihirapan, she still made me watched it! Goodness!

Ilang beses ko bang napatay sa isip ko si Grey? Argh! Tapos tili pa ng tili si
Meana. Ang gwapo raw. Binatukan ko nga.

Sa isang panig ng palapag malapit sa isang double doors ay isang desk na sa hinuha
ko ay ang mesa ni Bettina. Another door on the left side was a wooden one. Baka
isang opisina rin.

Bumati sa amin ang tatlong babaeng receptionist sa palapag na iyon. Magaganda sila.
Ano pa nga ba ang aasahan sa isang babaerong pangit? At saka bakit kailangan pa ng
receptionist sa palapag na ito eh mukhang kaniya naman ang buong top floor. Ano to?
Excuse para makakita palagi ng babae?

Huminto kami sa double doors at kumatok doon si Bettina. Without waiting for a
reply from the other side of the door, she opened one side and entered. Sumunod ako
sa kaniya at  naghintay sa may pintuan. Nasa likuran lamang ako ni Bettina kaya
nahaharangan niya ang paningin ko.

"Good morning, Mr. Villamonte. Miss Aragon is already here." she informed.

When the secretary stepped aside, I was greeted by the most infuriating man who
ever walked on the planet: Zaccheus Villamonte himself. Nakatayo siya sa likuran ng
kaniyang office desk habang nakahalukipkip ang mga kamay sa dibdib at tila naiinis
pang nakatingin sa akin.

Tinaasan ko siya ng kilay at ipinakita sa kaniyang hindi ako natatakot o aatras sa

kung ano man ang gagawin niya.

Nang magtama ang aming mga mata ay bumilis bigla ang pagtahip ng aking puso sa
hindi ko malamang kadahilanan. Parang may mga naghahabulan sa dibdib ko sa sobrang
bilis nito at parang hinahalukay ang sikmura ko.

Shit! Ano to?

"You can leave us now, Bettina." ang sabi nito sa sekretarya habang hindi inaalis
ang tingin sa akin.

In my peripheral vision, I saw his secretary bow a little and walked out of the
office. Naiwan kaming dalawa habang nagsusukatan ng tingin. Silence enveloped us,
no one dared to speak. Huh. Akala niya papatalo ako sa kaniya? In his dreams.

"Bakit ngayon ka lang?" he asked.

"Why? Have you been waiting for me?" I smirked at him. "So, how does it feel to
wait? I gave you another first of many firsts."

Lalong nagdilim ang mukha niya sa isinagot ko. Halata rin ang pagtatagis ng panga
niya at ang mahigpit na pagkakakuyom ng kaniyang mga kamao.

"Do not talk to me like that, Miss Aragon. May I remind you, I am your boss and you
should respect me." he said. "And may I remind you again na may atraso ka pa sa
akin at hindi ka pa bayad kaya wag mo nang dagdagan."

"Atraso?" nagtatakang tanong ko.

"You insulted me, remember? You even ignored me. See? Ang dami mong atraso sa akin.
Kaya dapat lang na magtrabaho ka para sa akin." nakangisi niyang sabi.

I scoffed. Nang-iinsultong tiningnan ko siya. "So? Hindi ba talaga matanggap ng ego

at pride mo na hindi lahat ng babae luluhod sayo? Hindi ka naman santo, eh. At saka
wala lang akong choice kaya magtatrabaho ako saiyo. At kasalanan mo rin naman kung
bakit, eh. But do not expect me to always follow what you say. Dahil may mga bagay
na hindi dapat sinusunod. And please, Mr. Villamonte, learn to accept no from
people around you because it will not always be about you. May mga bagay na hindi
mo makukuha kahit gaano mo pa kagusto. Parang yung atensyon ko. Kahit gaano mo pa
kagustong makuha, sadly hindi mo magagawa."

Imbes na mainis lalo, parang nachallenge pa siya sa sinabi ko. He smirked at me.
"Really? Let's see about that, Miss Aragon." He fixed his lapel suit. "Anyway, you
will be working in this floor."

"Here? Di ba dapat sa Accounting Department ako?" ang sabi ko.

"No. You will be working here. You see that door?" He pointed the door on the side.
"That will be your office. Adjoining yan dito sa opisina ko. The main door is
outside, left of my office doors. Pwedeng doon ka dumaan or dito sa loob ng opisina
ko."

"I would prefer the main door. Ayokong makita ka araw-araw sa tuwing papasok ako ng
opisina." sabi ko agad. "Pero bakit nga magkatabi lang ang opisina natin? Hindi ba
sumpa naman sa akin yun? Araw-araw kitang makikita?"

His face darkened again at lihim na lamang akong napangiti. Huh, take that shit,
dude! Nakakatuwa talagang asarin nito. Ang ipinagtataka ko lang ay parang ang dali
lang sa akin na makipag-usap sa kaniya ng ganito. Argh! What is happening to me?

"I suggest you speak cautiously, Miss Aragon." he threatened. "Baka yan pa ang
magpahamak saiyo."

Bigla akong kinabahan at natigilan sa sobrang seryoso ng kaniyang pagkakasabi. Fear

crept into me as I continued looking at his serious face; bringing back those
memories again.

Unti-unti na namang nagdidilim ang paningin ko at unti-unti na naman akong hinihila

ng nakaraan kung hindi ko lang narinig ang isang mataginting na tawa na pumuno sa
apat na sulok ng kwartong iyon.

Napakurap-kurap ako at napatitig lang sa tumatawang si Zaccheus. And as I continued

watching him laugh, the abnormal beating of my heart started again and my insides
turned. Hindi ko alam kung bakit ang sarap niyang tingnan habang tumatawa.

Ipinilig ko ang aking ulo upang palinawin ang tila nag-aagiw ko ng utak. Shit
talaga! May sa engkanto ata ang building na ito.

"You really took that seriously?" ang sabi nitong tumatawa pa. "You should have
seen your face! Natakit ka ano?"

I just rolled my eyes at him to hide the fear that crept into me. Ang seryoso niya
kasi, eh! Takot pa naman ako sa mga seryosong tao. They just bring back memories I
wanted to forget.

"Harhar." I mocked. "Anyway, Mr. Villamonte, I'll go ahead to my office now. Para
naman may magawa akong makabuluhan sa kompanya mo at hindi lang makipag-usap
saiyo."

"You may leave."

Tumalikod na ako at akmang bubuksan na ang left side ng double doors ng biglang
bumukas ang kanang parte nito. Mabuti na lamang at wala ako sa harapan niyon dahil
baka tumalsik na ako.
"Good morning, baby!" bati ng isang maarte at matinis na boses. Disaster combined.

"Oh, hello..." Zach trailed at sa tingin ko ay hindi niya tanda ang pangalan ng
babae.

I mentally rolled my eyes. Typical playboy. Sa dami ng babae, hindi na matandaan

ang mga pangalan. Poor woman, nagpapakatanga sa lalaking kagaya niyan.

Nilingojn ko ang dalawa para tingnan kung ano ang kanilang ginagawa ngunit napataas
lang ang kilay ko ng makitang naghahalikan na silang dalawa.

Huh. Nakakasuka.

Tuluyan na akong lumabas at dumiretso sa opisinang kanugnog ng kaniya.

Bwisit silang dalawa!

CHAPTER 12
Like I've said, hindi na ako araw-araw mag-a-update. Isisingit ko na lang siya
kapag may free time ako dahil I will focus on my studies. Hindi na basta-basta ang
mga subjects and professors.

Please understand.

Unedited.

Napahikab ako sa ika sampung pagkakataon. Oo, yan lang kasi nagagawa ko makalipas
na oras: ang nagbilang ng hikab.

Ikatlong araw ko na sa bagong trabahong ito ngunit wala pa rin akong ginagawa.
Like, duh, nakaupo lang ako maghapon at pinapanood ang mga tao sa labas ng glass
wall nitong opisina ko.

At sa nakalipas na tatlong araw na iyon ay iba-ibang babae ang nakikita kong

pumapasok at dumadalaw sa halimaw kong boss. Lahat sila magaganda, sopistikada, at
may class.

Hindi ko lang maintindihan kung bakit naiinis ako kapag nakakakita ako ng mga
babaeng papasok sa loob at lalabas ilang oras matapos kasama na si boss at aalis
na.

Naiinis ka dahil nambibiktima na naman ng babae yang boss mong babaero. Tapos at
the end of the day, iiyak ang babae dahil sinaktan niya.

Napatango-tango naman ako sa bahaging iyon ng aking isipan. Yun lang yon.

Sa paghikab kong muli ay napayukyok na lamang ako sa aking mesa. Ipinikit ko ang
aking mga mata at ilang minuto lamang ang lumipas ay nakatulog na ako...

That was the start of everything.

Pagkatapos ng klase namin sa minor na iyon ay lunch break na ang sunod. Sabay-sabay
kaming lumabas ng mga kaibigan ko dahil sabay-sabay din kaming magla-lunch.

"Bilis na mga bes!"sigaw ni Dony, isa sa mga kaibigan ko. "Mauubusan na naman tayo
ng mesa."

"Ito kasing si Meana, grabe pang mag-ayos eh kakain lang naman tayo." reklamo ni
Andy.
"Siyempre! Kung makasalubong ko yung crush ko dyan tapos mukha akong haggard, di
turn-off yun!" sagot naman ni Meana.

Nakangiti lamang ako habang pinapakinggan ang pagbabanayan nila. Ako talaga ang
pinakatahimik sa amin.

Pababa na kami ng building ng may sumigaw sa likuran namin.

"Sweetie!"

Sabay-sabay kaming napalingon at sabay-sabay din nila akong siniko at tinukso ng

mga kaibigan ko.

Pinigilan ko ang mapangiti ng malapad ng makitang tumatakbo palapit sa amin si

Jacob. Sa likuran naman niya ay ang kaniyang mga kaibigan na tinutukso rin ang
lalaki.

"Hi, Sweetie." nakangiting bati niya ng makalapit sa akin.

"Yun, o! Si totoy mo, nagbibinata na!" malakas na tukso ng isa niyang kaibigan.

Nakisabay naman ang mga kaibigan ko sa panunukso. Nahihiyang napayuko ako dahil sa
panunukso nila sa amin.

Hindi ko rin naman ikakailang kinikilig ako at bumilis ang tibok ng puso ko. Gwapo
si Jacob, eh. Matangkad pa at saka makisig.

"Bakit naman 'sweetie', Jacob?" narinig kong tanong ni Meana ngunit halatang
nanunukso.

"Dahil matamis ang pangalan niya. Ang haba ng Saccharine kaya sweetie na lang."
sagot naman nito.

Tumili ang mga kaibigan ko habang ang mga kaibigan naman ni Jacob ay naghiyawan.
Ako naman ay nag-init ang mga pisngi ngunit lumawak naman ang ngiti. Mabuti na
lamang ay nakayuko pa rin ako at hindi nila nakikita ang reaksyon ko.

"Yun, o! Jacob moves!" Sabay tawanan ng mga kaibigan niya.

"Sweetie," Napaangat ang tingin ko ng tawagin niya ako. Nahigit ko ang aking
hininga sa sobrang gwapo niya lalo na't nakngiti pa siya.

"B-bakit?" nauutal kong tanong.

Lumawak naman ang kaniyang ngiti. "Pwede kang makasama sa lunch?"

Nanlaki ang mga mata ko at medyo napanganga pa ako sa tanong niyang iyon. Para pa
ngang nabingi ako, eh. Nakatanga lang ako sa kaniya.

Hindi ko na nga pinansin pa ang tilian at sigawan ng mga kaibigan namin, eh. Sa
kaniya na lang talaga nakafocus ang buong atensyon ko.

"Sige na!" sigaw ni Dony.

"Sayong-sayo na siya!" dagdag ni Meana. "Alis na kami, bes! Enjoy Jacob! I mean,
your lunch!"

Kahit na narinig ko ang papalayong tili ng dalawa kong bruhang kaibigan ay

nakatingin pa rin ako sa kaniya.

When he scratched his head, doon lang tila nagsink in sa utak ko ang nangyari.

"Ha?"

He chuckled. "Sabay na tayong maglunch. Okay lang?"

Wala sa sariling napatango na lamang ako at hinayaan siyang hilahin ako.

Napangiti na lamang ako.

Napabalikwas ako ng bangon at hinihingal na ipinalibot ang tingin sa lugar. Ilang

segundo muna ang lumipas bago ko naalala kung nasaan ako.

Kaagad akong tumayo at lumapit sa water dispenser para kumuha ng tubig. Inisang
tungga ko lamang ito.

Nanghihinang bumalik muli ako sa aking mesa at itinukod ang mga siko roon bago
ipinatong ang aking ulo sa aking mga kamay.

I tried calming myself after that flashback. Iyon ang mga ala-alang ayoko na sanang
balikan pa ngunit bigla-bigla na lamang bumabalik.

Shit! Please,leave me alone!

Nakakainis naman kasi! Kung sana may trabaho ako ngayon edi hindi ako nakatulog! At
kung hindi ako nakatulog, hindi ko sana mapapanaginipan yon!

Dali-dali akong tumayo at naglakad papunta sa connecting doors ng opisina ko at ng

kay boss.

Agad ko itong binuksan. "Boss--"

Natigilan ako maging ang dalawang taong nadatnan ko sa bigla kong pagsulpot. Hindi
namin inaasahan ang pangyayari.

Paanong hindi? Nakita ko lang naman silang nasa isang hindi kaaya-ayang posisyon.
Nakababa lang naman ang pang-itaas ni babae habang lantad ang malaki nitong dibdib
sa pagmumukha ni boss na nakabukas na rin ang polo.

At naistorbo ko lang naman sila.

Bakit ba? Kasalanan ko ba na hindi nila i-lock itong pintuan at excited masyado
silang magsunggaban? Dapat kasi bago gumawa ng kababalaghan, siguraduhin munang
malinis at walang iistorbo sa pagpapasarap ninyo.

And as expected, ibang babae na naman tong bagong kalandian ni boss. Aba naman,
parang underwear lang kung magpalit ng babae. Dapat araw-araw din.

"What the fuck are you still standing there?! Get out! And where did you came
from?!" naiinis na sabi nung babae na hindi man lang tinakpan ang boobs niyang
halatang salamat dok ang laki.

Nabitin ka lang, ne.

"I'm sorry for interrupting your precious moment with my boss, Miss. But I would
just like to ask my boss if he has any plans of giving me something to work or to
do?" kalmado kong sabi ngunit deep inside ay gusto kong sabunutan ang malditang
babaeng ito sa hindi malamang kadahilanan.

Dapat sa lakaki ang ako galit, di ba? Eh bakit naiinis ako sa nga babae nitong boss
ko? Dapat sa kaniya ako naiinis! Pesteng ekonomiya talaga to ng Pilipinas, oo!

"None at the moment, Miss Aragon. You can go back to your office. And please, next
time learn to knock." ang sabi ng malandi kong boss.

Nginisihan ko siya. "Talaga, bossing? Sa loob ng tatlong araw, wala pa akong

gagawin? Di sana hindi mo na lang ako pinasesante sa dati kong boss para
pagtrabahuhin ako kuno rito kung wala naman pala akong gagawin."

"What right do you have to talk to your boss like that? Where are your manners?"
singit nung babaeng ang sarap ipakain sa pating.

"And what right do you have to butt in in someone else's conversation? Where are
your manners?" I mocked her.

Halatang nainis ang babae at akmang baba sa pagkakaupo sa mesa ng pigilan siya ni
bossing.

"Don't."

I smirked at her when she turned her sharp look on me. "And please, mahiya ka
namang idisplay yang fake boobs mong halatang ipinagaw mo."

"How dare you!" she screeched.

"Yes. How dare I." I turned to look at my amused hoss. "Excuse me, bossing. Tutal,
wala naman pala akong silbi sa kompanya mo babalik na lamang ako sa opisina ko at
mag-iipon ng laway sa pagtulog hanggang sa may ipagawa ka na sa akin. Don't worry
bossing, ipaliligo ko sayo ang naipon ko."

Tumalikod na ako at akmang isasara na ang pintuan ng muoing lumingon sa kanila.

"Oh, and next time learn how to lock the door." nakangiti kong sabi. "Ganito lang
naman yan, eh." Ipinakita ko pa sa kanila kung paano ba i-lock ang connecting door
na iyon. "There. That's how a lock works. You may now continue where you left off."

Pagkasara ko ng pintuan ay aad na nagngitngit ang kalooban ko sa nasaksihan.

Naiinis ako sa kanila pareho! Mga bastos!

Pilit kong pinakalma ang aking sarili dahl may isang ala-ala na naman ang pilit na
sumisiksik sa isipan ko ng makita ko ang tagpong iyon.

Ang ala-alang pinaka ayokong maalala at balikan sa lahat. Ang ala-alang pilit kong
ibinabaon sa limot ngunit hindi ko magawa.

Bwisit kayong dalawa! Ang sarap niyong sabunutan sa kilay! Peste!

CHAPTER 13
This might be boring dahil ilang araw akong walang updae at puro lectures ang
kaharap. Parang nagmalfunction ang utak ko, eh.

Pasensya na sa paghihintay.

NAKALIMUTAN KO!

Unedited.
Magkasalubong ang mga kilay ko habang nakahalukipkip ang mga kamay sa aking dibdib.

Ika-limang araw ko na sa bagong trabaho kong wala naman akong ginagawa maghapon
kundi ang makipagtitigan sa mga alikabok na nagkalat sa opisina.

"Wag ka ngang sumimangot, brad!" saway ni Meana sa akin na kaharap ko ngayon. "You
are attracting bad energy here! Paano ako lalapitan ni Martin babes ko?"

Inirapan ko siya. "Wag mong pakialaman ang mukha ko dahil mas maganda pa rin ako
saiyo. At kahit anong gawin mo, hindi talaga lalapit sayo yang kinababaliwan mo!"

Siya naman ngayon ang sumimangot. "Panira ka talaga sa kasiyahan ng iba! Support-
support din pag may time, bes!"

"May hangganan ang suportang ibibigay mo sa kaibigan mo. Hindi sa lahat ng oras
kailangan mong kunsintihin ang mga gusto niya. You should also limit your friend."
ang sabi ko.

Napanguso na naman siya. "Ito naman. Support na nga lang hinihingi ko, ang dami
pang sinabi. Pwede namang sabihin mo na lang na ayaw mo."

"Eh di, ayoko." mabilis na sabi ko.

Lalo lamang siyang napanguso sa bilis ng pagtanggi ko. Napairap na lang tuloy ako.
Ang drama, grabe.

Ano bang nagustuhan niya sa lalaking yon? Kakikilala niya pa lang, sasabihin niya
na agad na gusto na niya?

Ang mga bagay na pilit, hindi masarap. Kapag hindi mo kinilala ang tao, maari kang
matanso. Dahil kung sugod ka lang ng sugod, sa huli ikaw lang din ang masusugatan
sa iyong katangahan.

Hindi minamadali ang mga bagay dahil palaging nasa huli ang pagsisisi; wala sa
unahan o sa gitna.

And once you regret, it will all be too late. Kaya bago gumawa ng aksyon at
desisyon, pakaisipin munang mabuti at alamin muna kung ano-ano ang maaaring maging
epekto nito saiyo in a long run.

Wag padalos-dalos. Don't depend on "the spur of the moment" decision dahil madalas
yan ang magpapahamak saiyo.

"Kung ano-ano na naman yang pinagsasasabi mo diyan," nakasimangot na sabi ni Meana.

"Naghahasik ka na naman ng kung ano-ano."

"I am giving an advice and a sort of a warning, Meana." nakataas ang kilay na sabi
ko. "And there's nothing wrong with that."

Bumukas ang labi niya para sana magsalita ng may tumawag sa pangalan ko. Halos
sabay pa kaming lumingon sa pinanggalingan niyon.

"Hi, Saccharine!" nakangiting bati ni Cexchia habang paupo sa bakanteng upuan.

"Hello, Cexchia." bati ko pabalik.

"Kaibigan ko nga pala, si Schulaika." pakilala niya sa kasama.

Saka ko lang napansin ang babaeng umupo sa huling bakanteng upuan doon. Bahagya pa
akong nagulat ng makitang si Chef Schulaika nga iyon.

"Hi." bati niya sa akin.

"Hi, Chef! Ang sarap ng mga pagkain niyo rito!" nakangiting sabi ko.

Mahina naman siyang natawa. "Salamat. Nice meeting you, Saccharine, right?"

I nodded. Tumikhim naman si Meana kaya napalingon kaming tatlo sa kaniya. Ngiting-
ngiti pa ito habang nagniningning ang mga matang nakatingin kay Chef.

"Hi, Chef! Rochelle Meana po. Pero my friends call me Meana, as in mi-ya-na. Mas
maganda raw kasi, jusko sila. Twenty-one years old at naniniwala ako sa kasabihang,
"Ang lalaking sawi, sa akin nahuhumaling". I, thank you." pagpapakilala nito.

Nasapo ko na lamang ang aking noo sa kabaduyan nitong si Meana. Nakakahiya!

Natawa naman ang dalawang bagong dating.

"Hello, Meana. I am Schulaika Gonzales." Itinuro nito ang katapat. "And she is
Cexchia Garcia, soon-to-be Rodriguez. Kaibigan ko."

"Hello po, Miss Cexchia." bati ni Meana. "Ang ganda niyo po."

"Maliit na bagay," ang sagot ni Cexchia sabay hair flip. "Salamat."

"Ako ba, maganda rin?" ang tanong naman ni Chef.

Meana nodded eagerly. "Opo! Maganda ka po, Chef! Ikaw po ba may-ari ng restaurant?"

"Hindi. Nagkataon lang na kapangalan ko ito."

"Ay? Ganon po ba?"

Cexchia and Schulaika laughed at Meana's reaction. Paniwalang-paniwala naman ang

isang iton. Nakakahiya talaga!

"Kidding. This is really mine. Ako ang owner and at the same time ay ang head
chef."

Biglang nagningning muli ang mga mata nito. "Talaga po? Edi kilala niyo po si
Martin Santiago?" Chef nodded making Meana squeal. "Pwedeng makita siya ngayon,
Chef?"

"Sorry pero nagleave si Chef Martin ngayong araw, eh." sagot ni Chef.

Bumagsak naman ang balikat ni Meana at tila batang nalungkot dahil hindi nakuha ang
gustong regalo sa Pasko.

OA sa drama!

"Hindi talaga kami pinagtatagpo ng tadhana," malungkot na sabi niya. "Bakit po siya
nagleave?"

"Umuwi kasi ang kababata niya from US kaya sasamahan niya raw maglibot ngayon."

Napataas bigla ang kilay nito. "Talaga po? Babae o lalaki?"

"Pagkakaalam ko, babae. Jonica Marzan ata ang pangalan."

Napangisi ako ng mamula sa inis ang mukha ni Meana. Oo na, ako na ang masama dahil
natutuwa pa ako sa kaibigan ko.

"Ang pangit ng pangalan! Mas bagay naman ang pangalan ko sa kagwapuhan ni Martin!
Bagay kami! Ako ang nababagay kay Captain America!" puno ng conviction ang
pagkakasabi niya.

Nagpipigil naman ng tawa ang dalawang nakikinig sa pagmomoment ni Meana.

"Talaga? Bagay kayo?" ang tanong ni Cexchia.

"Oo! Kami ang bida sa aming istorya at bawal ang mga sampid na ekstra!" sigaw pa
nito.

"Paano ba yan, kasing hot ni Megan Fox si Jonica." pang-aalaska pa ni Chef.

Umirap naman ang bruha. "Kasing hot lang siya ni Megan Fox. Ako, kasing hot ng
araw!"

Tuluyan ng natawa ang dalawa habang napangiti naman ako. Nakakatuwa talagang asarin
tong si Meana.

Bigla naman itong tumayo na ipinagtaka namin.

"Saan ka na pupunta?" tanong ko.

"Uuwi! Magpapaganda pa lalo. Para pagbalik ko bukas, ako na lang ang maganda sa
balat ng lupa!" At tuluyan na nga siyang umalis.

Natatawang sinundan na lamang namin siya ng tingin.

Ayan na nga ba ang sinasabi ko. Maiinis siya ngayon eh wala naman silang relasyon.
They only saw each other once tapos kung nakapagreact akala mo pinagtaksilan ng
jowa.

Haay... Dapat talaga wag umasa kaagad at magexpect na kayo na hanggang huli. Hindi
mo alam kung ano ang plano ng Diyos sa inyo.

"Kamusta na, Saccharine?" tanong ni Cexchia kapagkuwan.

Bumalik na naman ang inis na nararamdaman ko sa kasalukuyang estado ng trabaho ko.

"Hindi maganda." sagot ko. "Pesteng lalaking yon! Limang araw na ako sa kompanya
niya, wala man ang akong ginagawa kundi ang magbilang ng mga babae niya!"

The two chuckled at my reaction.

"Natuloy ka pala doon." ang sabi ni Chef. "Nasabi kasi ng boyfriend ko ang
kalokohang ginawa ni Zaccheus."

Nangunot ang noo ko. "Sinabi ng boyfriend mo? Sinong boyfriend mo?"

"Ay galing! Parang 'Sinong nanay mo?'" Tumawa pa si Cexchia.

"Si Xrizcianno Montero." nakangiting sagot ni Schulaika.

Lalong nangunot ang noo ko. Wala naman akong kilalang ganon ang pangalan. Sino ba
yun?
The two ladies chuckled again at my reaction. Parang tuwang-tuwa pa silang dalawa
sa pagtataka ko.

"I like you, Saccharine." Natatawang sabi ni Chef.

“Sorry, man hater ako pero hindi ako pumapatol sa kapwa babae.” I joked.

They both laughed at my lame joke. Wala naming nakakatawa pero okay lang, at least
hindi ako nagmukhang kawawa sa pagtry na magjoke.

“Hindi rin naman ako pumapatol sa kapwa babae, pwera na lang kung tangkain niyang
mang-agaw. Mahal na mahal ko ang boyfriend ko, 'no.” ang sabi ni Chef.

“Pero sino si Xri… ano nga bang pangalan ng boyfriend mo?”

Natawa na naman silang dalawa. Ewan ko ba sa kanila, tawa sila ng tawa.

“Xrizcianno Montero. Siya ang may-ari ng Montero Group.” Hindi ko pa rin talaga
matandaan. “Yung huling pinuntahan mo at sa kaniya mo nalaman ang totoong dahilan
kung bakit walang tumatanggap sayo.”

Unti-unti kong naalala ang pangalang iyon. Napatango-tango ako. Yun yung name plate
na nakasabit sa pintuan sa top floor na hindi ko naman nabasa dahil kakaiba ang
spelling.

“Ah… Oo, natandaan ko na. Siya rin ba yung nagtapat sayo dun sa company anniversary
ng RGC?” tanong ko.

“Oo, siya nga.” Nakangiting sagot nito.

“Hmm…” Napatingin kaming dalawa kay Cexchia. “Nagsisisi ka bang lumipat ka?”

“Oo.” Agad na sagot ko. “Pero wala naman akong choice dahil tama ka. May ipon nga
ako pero kung hindi naman ako magtatrabaho ay mauubos din yon at wala na akong
mapagkukunan ng pera para sa pang-araw-araw. Kaya ang pagsisi ay wala ng lugar.”

“Nakakainis naman kasi si Grae, eh.” Cexchia sighed. “He should not have fired
you.”

“And Ian should’ve hired you.” Chef Schulaika said.

“But then, it was really that asshole’s fault. It all comes down to that self-
centered chauvinistic jerk.” nanggigigil na sabi ko.The two nodded in agreement.

“Nagkaayos na ba kayo ni Sir Rodriguez?” ang tanong ko kay Cexchia.

She smiled sweetly at me and right there alam ko na ang sagot sa tanong ko. “Yep.
Hindi ko matiis, eh. Mahal na mahal ko ang gagong yun.”

Pinigilan kong paikutin ang aking mga mata. Mahal na naman. Pucha, ang sarap
murahin ng pagmamahal na iyan!

“Ikaw, Saccharine, napaamo mo na ba ang playboy?” nang-aasar na tanong ni

Schulaika.

Inirapan ko siya dahil sa tanong niyang iyon. “Bakit ko naman papaamuhin ang gagong
yon?”
“Para naman mabawasan na ang mga babaero sa mundo.” nakangising sagot ni Cexchia.

Tinaasan ko siya ng kilay. “Kahit mabawasan man ang mga babaero sa mundo, marami pa
rin sila. At dadami pa sila dahil patuloy na nadadagdagan ang populasyon ng mga
lalaki. Women consisted fifty-one percent of the world’s population. At may balak
ata ang mga lalaki na masubukan ang lahat ng mga babaeng iyon. But sorry, I am not
interested on them.”

“Dakilang bitter?”

“Ay, man hater talaga?”

Hindi na lamang ako nagsalita at nanahimik na lamang.

“Pero ito, seryoso,” basag ni Cexchia sa katahimikan. “Sa tingin mo talaga, wala
nang chance na magbago pa si Zach?”

Agad akong umiling sa tanong na iyon. “Hindi na talaga. A playboy will always be a
playboy.”

“Wag namang ganon. Love changes a person, right?” kontra agad ni Schulaika. “And I
think, Zach just needs to fall in love and be loved for him to change.”

“Tama!” sang-ayon ni Cexchia. “And I think that is what you need, too, Saccharine.
True love. Para mabura na ang kung anumang dahilan kung bakit may mabigat kang
dalahin ngayon.”

Agad akong umiling sa mga sinabi nila. I stand to disagree.

“May true love nga siguro. Pero hindi na bagay sa isang katulad ko yon. Tama kayo,
love changes a person. Kaya nga ganito ako ngayon, eh. Because I loved once upon a
time. And that was what I regret the most: falling in love. I learned my lesson the
hard way kaya ayoko ng ma in love, dahil ayoko ng masaktan.”

“But pain comes with love,” ang sabi ni Cexchia. “Kapag nagmahal ka, expect mo na
na may kasamang sakit yon. Kasi hindi naman pwedeng masaya ka lang, hindi pwedeng
puro sarap na lang. Ang sakit ay isang paraan para subukin ang tatag mo at ng taong
mahal mo. Kung malampasan mo ang lahat ng iyon, then you are meant to be and your
love can withstand any obstacles. You said you loved once upon a time and you
regret it. Then it is not true love.”

“The pain you experienced once you loved will serve as a lesson for the next time
you love. Pero hindi dapat ito maging dahilan para hindi mo na subuking magmahal
ulit. Love is the best feeling a person can feel. Without love, how can the world
continue spinning? How can people continue living? Do not be afraid, Saccharine.
Learn to love again.” ang sabi pa ni Schulaika.

Mapait na napangiti ako. “But if you experienced what I had, I think you will be
bitter and curse love for the rest of your life.”

“Eh ano nga ba ang nangyari sayo?”

Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa kanilang dalawa na halatang gusting-gustong

malaman ang dahilan. I smiled again bitterly as his face entered my mind.

“I am broken mentally, physically, and emotionally.”

CHAPTER 14
Unedited.
Lunes. Eksaktong ika pitong araw ko sa bagong trabaho ko. At gaya ng dati, wala pa
rin akong ginagawa.

Nakakainis! Parang iniinsulto ang pagiging Certified Public Accountant ko dahil

hindi ko naman nagagamit dito.

I didn't studied for five years, reviewed for additional six months, and took the
brain cracking board exam for nothing!

Naiinis na lumabas ako sa opisina ko. Doon na ako dumaan sa main door dahil baka
mabato ko ng door knob ang walang hiyang bossing ko.

"Hi, Miss Saccharine." bati sa akin ni Bettina ng lumapit ako sa mesa niya. "May
kailangan ka ba?"

"Oo," sagot ko sabay upo sa couch malapit sa mesa niya. "Kailangan ko ng kausap
dahil malapit ko ng kausapin lahat ng alikabok sa opisinang yon."

She chuckled. "Wala pa ring ibinibigay na trabaho sayo si Mr. Villamonte?"

Napasimangot ako lalo. "Wala! Araw-araw ko namang kinukulit, binabalewala lang

naman!"

"Want to help me?"

Napaayos ako ng upo at napangiti. "Sure! What will I do?"

She handed me some papers. "Pwede pa photocopy nito? Nandyan sa may reception desk
ang machine. Is it okay?"

I stood up at kinuha ang mga papel. "Okay lang. Kesa walang magawa. Ilang copies
ba?"

"Three copies."

Tinanguan ko siya at saka naglakad na palapit sa photocopying machine sa may

reception area.

I smiled at the women behind the desk and started photocopying the papers.

Nang tumunog ang elevator, napatingin ako roon. Napataas ang kilay ko ng isang
sopistikadang babae ang lumabas mula roon.

She's tall and elegantly beautiful. She looks like a model that jumped out straight
from a magazine's cover.

Bagong babae ni bossing?

Nagngingit bigla ang kalooban ko sa isiping iyon na ipinagtaka ko ng lubos.

Why would I feel like that? Anong pakialam ko?

Sayang lang kasi ng babae. Halatang mayaman at may class pero papatol lang sa
babaerong si Zaccheus. Tapos iiyak siya at masasaktan dahil sa iiwan din naman
siya.

She's beautiful and there's a lot of men out there who would kiss the ground she
walks on. Pero bakit sa isang babaerong Zaccheus Villamonte pa siya papatol?
"Good morning, Ma'am Schirina." bati sa kaniya ng tatlong receptionist.

"Good morning, Georgette, Jecyl, and Andrea." masiglang bati nito pabalik.

And, damn! She looks more beautiful when she smiles! And that voice, wow, it's just
angelic.

Natuon ang paningin niya sa akin and she stopped. Hindi ko napigilan ang kusang
pagtaas ng kilay ko sa kaniya. Although hindi naman mapang-uri ang mga tingin niya,
hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng inis sa presensya niya.

Peste! Ano ba ang nangyayari sa akin? Ang bait kaya ng itsura nito!

"Hi, are you new here?" nakangiting tanong nito.

Pormal akong tumango. "Yes, Ma'am."

Lumapit siya sa akin at inilahad ang kaniyang kamay. "Hi. I am Schirina Serano.
Nice meeting you."

Tiningnan ko lamang ang kaniyang kamay ng ilang segundo bago ito tinanggap.

Gosh! Ang lambot din ng kamay! Parang walang ginagawa to kundi magpa-hand spa!

"Saccharine Aragon. Nice meeting you, too, Miss Serano."

Her eyes widened a little as her smile did. There was a glint in her eyes as if she
already heard my name.

"Oh. It is really nice to meet you, Saccharine." malawak ang ngiting sabi niya.

I nodded curtly. Binawi ko na ang kamay ko ng matapos nang magreproduce ang

machine.

"Excuse me, Ms. Serano, but I have to give this back to Bettina."

"Sure. And just call me Schirina. Ms. Serano is too formal. See you soon!" And then
she walked towards Zaccheus' office.

Napairap ako sa hangin at saka kinuha ang mga phinotocopy kong papel.

Bwisit!

Zaccheus' Point of View

I was reading a paper when someone opened the door of my office. Napataas ang kilay
ko ng makta ang pumasok.

"Schirina." bati ko.

"Hi, Zacchy!" nakangiting bati niya.

Tumayo ako at lumapit sa kaniya saka siya niyakap ng mahigpit. She hugged me back.

"What brought you here?" tanong ko pagkatapos naming magyakapan.

We sat on the mini sala of my office.

Ipinatong niya ang Louis Vuitton bag niya sa center table. "I just want to see you.
Ilang linggo tayong hindi nagkita, Zacchy. Don't you missed me?"

"Of course, I do!" nakangiti kong sagot. "Ikaw kaya ang pinaka paborito kong pinsan
sa mundo."

She rolled her eyes at me. "As if you have a choice. Ako lang naman talaga ang
pinsan mo."

I smiled at that. Yes. Schirina is my only cousin dahil nag-iisang anak lang kami
ng mga magulang namin.

My father and his mother are siblings at dalawa lang sila. Ang nanay ko at tatay
niya naman ay nag-iisang anak lang din.

And yeah, since we are the only cousins in the world, we are really close. I
consider her my sister and I consider myself as his older brother.

"I've met her." she said.

Napataas ang kilay ko. "Who?"

She rolled her eyes. "Duh. Saccharine Aragon. The woman you've been talking and
talking about over the phone."

I smirked as I heard her name. And damn! My heart had its reaction again.

"So?"

"I like her."

"Yeah?"

"Yeah." She smirked. "I like her because she looks tough. At malayo siya sa mga
babae mo. Malabo siyang magkagusto saiyo."

Nainis ako bigla sa huling sinabi niya. Parang hindi ko matanggap na hindi siya
magkakagusto sa akin. Kaya nga siya nandito para patunayan ko sa kaniya na
magkakagusto siya sa akin like the rest of the women population.

"Don't be so sure, Schirina." nakangisi kong sabi. "Let's see about that."

She raised a brow at me then smirked. "Really? You are so full of yourself, Zacchy.
Baka ikaw pa nga ang may gusto sa kaniya ngayon."

I scoffed at what she said. "Magkagusto na lahat sa akin, malabong magkagusto ako
sa isang babae. Don't bet on that."

"We'll see, cousin. We'll see." she said. "But what is the real reason why you want
her to work here?"

"Because she has to pay for ignoring and insulting me." I said nonchalantly with a
shrug.

"Just like that?" she asked gaping.

"Just like that."

She rolled her eyes. "Hindi ko talaga alam kung sobrang makasarili ka o may saltik
ka lang talaga sa utak."
I regarded what she said. Ganyan naman yan sa akin. Palaging nang-aasar.

"Anyways, kamusta sina Tita?" I am pertaining to her parents.

She shrugged as her face became hard. "They're okay."

"Pinipilit ka pa rin nila?"

She nodded then sighed. "Yeah. They still doesn't like me modelling. Mas gusto
nilang nasa opisina lang ako buong maghapon at kaharap ang mga business proposals.
That is so boring."

I chuckled. Ayaw talagang pamunuan ni Schirina ang kompanya nila dahil mas gusto
nito ang pagmomodelo na mahigpit na inaayawan ng mga magulang niya.

They want her to succeed his father dahil nag-iisang anak nga lang siya.

"I don't know what to do anymore." she said exasperatedly.

"You can come up with a solution, I know that. Makukumbinsi mo rin sila Tita."
pagpapalakas ko ng loob.

"Sana nga," she said. "Ikaw na lang kaya magmanage?"

I raised my hands up in a surrender. "Nope. Pass. That's Tito's empire plus

Villamonte Corporation is a handful already."

She pouted. "Bakit naman kasi isa lang ang anak nila? Dapat man lang sana dalawa
kami, di ba? Para kapag ayoko, may isa pang sasalo ng responsibilidad."

"Di kapag nagkaanak ka, damihan mo."

"Talaga!" ang sabi niya. "At kapag nagkaanak ako, hindi ko sila pipilitin sa kung
ano ang gusto kong maging sila. I will support them in their chosen careers. Hindi
ko sila didiktahan."

"Mag-asawa ka na lang kaya." suggestion ko. "Para sa kaniya mo na lang ipasa ang
responsibilidad mo sa kompanya."

Binato niya ako ng magazine na nasa ibabaw ng center table. Natatawang sinalag ko
ang ibinato niya.

"Ikaw kaya ang mag-asawa?" pang-aalaska nito sa akin.

Nagusto naman ang mukha ko. Ayaw na ayaw kong idinidikit sa pangalan ko ang
salitang "kasal" at "pag-aasawa" dahil hindi bagay. Maraming iiyak.

And I still want my freedom. Marriage will just suffocate me.

"Shut up, Schirina. Umalis ka na nga bago ko pa i-suggest kina Tita na ipakasal ka
na lang sa kilala nilang businessman." nakanangisi kong sabi.

Inirapan niya ako bago siya tumayoat kinuha ang bag na nakapatong sa mesa.

"Aalis na nga ako at baka matuluyan na kita." Tumayo rin ako ng lumapit siya sa
akin. "Anyways, stop womanizing, will you? Si Saccharine na lang ang pagtuunan mo
ng pansin. Paamuin mo."
I rolled my eyes. "Shut up, Schirina."

She chuckled as she leaned forward to give me a kiss on my cheek.

"Bossing--"

Sabay kaming napalingon ni Schirina sa adjoining door ng bumukas iyon. Palipat-

lipat ang tingin ni Saccharine sa aming dalawa.

"Oh, hi, Saccharine!" nakangiting bati ni Schirina rito. "I'll be going na."

Lumapit siya sa babae at hinalikan din ito sa pisngi. "Good bye, Saccharine. See
you the soonest. Bye!"

Sinabayan kong maglakad hanggang sa pintuan ng opisina ko si Schirina dahil

hanggang doon lang niya gustong magpahatid.

"Bye, Zacchy!" She looked back. "Bye, Saccharine!"

Pagkasarado niya ng pintuan ay nilingon ko si Saccharine. Nakakunot ang noong

nakatingin siya sa akin.

I raised a brow. "What?"

Inirapan niya ako at tinalikuran. Ngunit bago pa siya tuluyang makapasok ay narinig
ko pa ang sinabi niya.

"Hindi talaga marunong maglock! Kainis!"

What's her problem?

P.S. Schirina Serano, ang bida sa susunod na kwento pagkatapos nito :) Lumabas na
siya!
CHAPTER 15
Unedited.

Gaya ng dati ay nakaupo lang ako sa opisina ko habang nakikipag-usap sa mga

particles sa hangin.

Wala na naman kasi akong magawa. Bettina refused to give me something to do dahil
kaya niya pa raw.

Nababagot na pinaglaruan ko na lamang ang laptop ko. Kung nasa RGC lang ako ngayon,
kanina pa ako busy at walang pakialam sa mundo.

Dahil tinatamad akong magbukas ng Facebook, ang homepage na lamang ang

pinagdiskitahan ko. Si Google.

Pero wala rin naman akong maisip na i-search kaya I trusted my hands. I typed on
the search box and clicked Images.

"What the heck?!" naibulalas ko ng makita ng lumabas na pictures. "Shit!"

Tiningnan kong muli ang search box para alamin ang na-type ko ngunit mas nagulat
ako sa nabasa: Zaccheus Villamonte.

Bakit pangalan niya ang itinype ng mga kamay ko? Anong nangyari?

Ang bilis ng tibok ng puso ko habang nakatingin sa pangalan niya. Napalunok pa ako
sa hindi ko malamang kadahilanan. At ipinagtataka ko pa kung bakit hindi ko
maramdaman ang pagkaasiwa o galit at poot ko sa mga kalalakihan habang nakatingin
sa mga litratong lumabas.

Parang may sariling isip ang mga kamay ko na dahan-dahang iniscroll pababa ang
webpage. Napanganga pa ata ako sa mga nakikita kong litrato niya.

Nabalik lang ako sa tamang pag-iisip ng makita ang mga litratong sumunod. Iba't
ibang babae ang kasama niya sa litrato at lahat sila magaganda.

Bumangon ang inis na nararamdaman ko at parang gusto kong hilahin isa-isa ang mga
babaeng iyon palabas sa screen at pagsasabunutan a g mga kilay nila.

Sa sobrang diin ata ng pagkakascroll ko ay aksidente kong napindot ang isang

litrato kaya lumaki ito.

Ilang minuto akong nakatitig sa litratong yon bago napangiti ng mapait.

"Sinasabi ko na nga ba." Napailing-iling pa ako.

Schirina Serano. Ang babaeng anghel na bumaba mula sa langit. Sayang lang kung
iiyak ito dahil sa lalaking iyon.

Naalala ko tuloy ang naabutan ko kahapon. Hihingi na naman sana ako ng gagawin ng
mabungaran ko ang eksena nila. At alam niyo pa ang nakapagtataka? Mas mabigat sa
dibib ang nakikita kong closeness nila kesa sa makita siya sa hindi kaaya-ayang
pagkakataon.

Ipinilig ko ang aking ulo para palinawin ang nanlalabo kong utak.

"You hate men, Saccharine. You hate men. Wala lang yang nararamdaman mo, okay? Wala
lang yan." pagkokonsola ko sa aking sarili.

Ito na nga ba ang sinasabi ko. Kaya ayokong nawawalan ng ginagawa, eh dahil marami
akong naiisip na kung ano-ano.

I exited the page and closed my laptop. Napayukyok ako sa aking mesa dahil sa
kawalan ng magagawa.

"Hey, beautiful!"

Napaayos ako ng upo sa gulat. Salubong ang mga kilay na tiningnan ko si bossing
habang paupo siya sa upuan sa harapan ng mesa ko.

Tinaasan ko siya ng kilay dahil nakangiti lang siya sa akin. Dumadagundong na naman
tuloy ang dibdib ko.

But he looks more handsome in person than in pictures.

Agad akong napailing sa naisip. Saan galing ang kabaliwang iyon? Hanep talaga!

I heard him chuckle kaya tiningnan ko siyang muli. He looks amused while looking at
me. "What?"

"What are you doing?" natatawang tanong niya. "Para kang baliw."

Inirapan ko siya. "Ganito talaga ang nangyayari kapag walang trabahong ibibibigay
sayo ang boss mo sa loob ng mahigit isang linggo."
He chuckled again ang handed me a folder. "Here."

Nagatakang inabot ko ito. "What will I do with this?"

"Kainin mo, baka masarap." Tiningnan ko siya ng masama na ikinatawa niya lang.
"Kidding. Audit those reports and give me the report after you finish it."

Agad kong binuklat ang folder at tiningnan ang laman nito. Napangiti ako ng
makitang financial statements at supporting documents nga ang nandito.

Nag-angat ako ng tingin kay bossing na nakatingin din pala sa akin. Bigla tuloy
bumilis ang tibok ng puso ko ng magtama ang mga paningin namin.

Shit! This isn't happening!

"Seryoso, bossing?" tanong ko na lamang. "Salamat naman at naisipan mo na akong

bigyan ng trabaho after one week."

"You're welcome." And I rolled my eyes. "And stop calling me bossing."

"Bakit, bossing?"

He rolled his eyes. "Ang kulit mo. Hindi naman bagay sa kagwapuhan ko ang tawag na
bossing. You should call me handsome instead."

It was my turn to raise one brow at him. "Tuturuan mo pa akong magsinungaling.

Layas na nga sa harapan ko! Bumalik ka na sa opisina mo, bossing. Maawa ka sa akin
at naaalibadbaran ako sa presensya mo."

"You're talking to your boss that way?" tila hindi makapaniwalang tanong niya.

"Mawalang galang na, bossing, pero pwedeng alisin mo na yang pagmumukha mo sa

harapan ko?"

He stood up and fixed the lapel of his suit. "Pasalamat ka, magand ka. I'll expect
the report, beautiful. Bye."

Naglakad naman siya papunta sa connecting doors at pumasok doon.

"Lock the door!" pahabol kong sigaw.

Napabuntong hininga ako pagkasara niya ng pintuan. What the heck just happened?
Bakit yata ang dali na lang para sa akin na kausapin siya? Ang gaan ng pakikitungo
ko sa kaniya.

Bakit? He is a man, for Pete's sake!

Stop over thinking things, Saccharine.

Umiling ako at saka nagsimula ng magtrabaho. Dapat dito na lang ako magfocus dahil
sa wakas, meron na akong gagawin makalipas ang halos isang linggo.

Itinuon ko na lamang ang aking buong atensyon sa audit report. At dahil siguro sa
sobrang excitement kong magtrabaho, hindi ko na tinigilan ang ginagawa ko.

Nalaman ko na lamang na gabi na ng matapos ako sa report at tumingin sa wall clock.

It was already seven in the evening.

Napatayo ako bigla at natigil sa pag-iinat ng marealize na late na. Agad kong
kinuha ang natapos na audit report at nagdesisyon na iwanan na lamang ito sa mesa
ni bossing.

Kinuha ko ito at naglakad palapit sa pintuan. I was expecting that it was locked
but I was surprised that it opened.

Agad akong pumasok sa opisina ni bossing. Madilim na ito at tanging kaunting parte
na lamang ng opisina ang may ilaw.

Naglakad ako palapit sa mesa ngunit natigilan ako ng makita si bossing na

nakayukyok sa kaniyang mesa na parang nakatulog na. Nakasabit ang kaniyang coat sa
likuran ng kaniyang upuan.

Maingat na ipinatong ko ang folder sa tabi niya at saka tumalikod para umuwi.
Ngunit nakaisang hakbang pa lamang ako ng matigilan muli. Napalingon ako kay
bossing.

I felt the urge to wake him up and tell him to go home. At tila may sariling isip
din ang mga paa ko na humakbang muli palapit sa kaniya.

Inangat ko ang aking kamay para gisingin siya ngunit nagdadalawang isip ako.

Hindi na kasi ako nakahawak ng lalaki o nahawakan ng lalaki sa mahabang panahon. I

am afraid to touch and be touched by any man.

But this man is different. I am having an urge to touch him, to feel him. And this
is definitely not me.

I sighed before slowly lowering my hand on his shoulder. Marahan ko siyang niyugyog
ng lumapat ang kamay ko sa kaniyang balikat.

Agad ko rin naman itong binawi ng gumalaw siya. Unti-unti siyang umayos ng upo at
kinusot pa ang mga mata bago nag-init.

"Bossing..."

Agad siyang napalingon sa akin na nanlalaki ang mga mata. Pinigil ko ang matawa sa
gulat na gulat na ekspresyon niya. Halatang bagong gising lang siya dahil
namumungay pa ang mga mata niya.

"Beautiful..." he acknowledge me and my heart fluttered again.

Itinuro ko ang folder sa kaniyang tabi. "I'm done with the audit report, bossing.
Uuwi na ako. Gabi na rin kasi. Uwi ka na rin."

Agad naman siyang tumayo at kinuha ang kaniyang coat sa pagkakasabit sa upuan niya.

Tumalikod naman ako at pahakbang na sana ng makaramdam ako ng kuryenteng nanunulay

sa braso ko at isang mainit na bagay na nakadapo rito.

Agad akong napatingin sa braso ko at nagulat ng makitang kamay ito ni Zach. Agad
kong binawi ang braso ko sa kaniya at lumay ng ilang hakbang. I held my arm.

"Okay, I'm sorry I touched you." He held his hands up. "But I'll take you home."

Agad naman akong umiling. "Wag na. Kaya kong umuwi ng mag-isa."

"I insist. Gabi na, baka mapano ka pa sa daan." pamimilit niya at humakbang palapit
muli sa akin.
Napaatras na naman ako na nakapagpatigil sa kaniya. He sighed.

"I can go home on my own." madiin kong sabi.

"Okay. How about I treat you to dinner?"

"I can feed myself, thank you very much."

"Please?" he pleaded.

Pinigilan ko ang sariling um-oo dahil bigla ay parang gusto kong pumayag.

But no. Hindi dapat ako basta-basta sumama sa mga lalaki. Hindi pwede.

"Sa bahay ako kakain." tanggi ko pa.

"Beautiful, please?"

Nainis ako bigla sa pangungulit niya. Salubong ang mga kilay na tiningnan ko siya.

"Kailan ka ba tatanggap ng "ayoko"? Hindi por que boss kita, dapat na akong pumayag
sa gusto mo. May I remind you, bossing, that I am entitled with my own decision and
with my personal life so please, wag kang makulit.

"And please, Sir, kung ano man ang pinaplano niyo o dahilan niyo sa pag-akto ng
ganito itigil niyo na. Because I am telling you as early as now, hindi uubra sa
akin yan. I have learned the hard way and I will not repeat the same mistake
twice."

Nakatitig lamang siya sa akin habang nagsasalita ako. Ilang minuto ang lumipas
matapos kong magsalita ay hindi pa rin siya umiimik. I sighed and decided to leave.

"Good night, bossing."

And then, I turned to leave without him stopping me.

CHAPTER 16
Unedited.

Pabagsak na umupo ako sa sofa pagkapasok ko ng apartment. Isinandal ko ang aking

ulo sa sandalan nito at ipinikit ang mga mata.

Malapit na akong makatulog ng tumunog ang cellphone ko sa bag. Hindi ko pinansin

iyon at pinilit ang sarili kong matulog muli.

Ngunit sa sobrang pagkainis ko ay sunod-sunod ang pagtunog ng message alert tone ng

phone ko. Inis na nagmulat ako ng mga mata at kinuha ang phone sa aking bag.

Lalong napakunot ang noo ko ng makitang isang unregistered number ang nagsend sa
akin ng twenty text messages!

Pucha! Sino ba ito?!

Bigla ang pagbilis ng tibok ng puso ko ng mabasa ang laman ng mga mensahe. Tila
nawala ang inis ko sa nagpadala ng mga mensaheng ito sa akin.

From: +63909*******
Hi, beautiful. Have you gone home safe and sound?
Ganyan ang laman ng unang message. Hindi ko maiwasang isipin na siya ang nagpadala
niyon dahil siya lang naman ang tumatawag ng ganoon sa akin.

Gusto ko sanang burahin iyon ngunit para bang ayaw ng mga daliri ko na pindutin ang
delete button.

Binuksan ko ang iba pang messages niya.

Hey, beautiful. Please reply back. Are you home safe?

Please. Just one text. Are you home now?

Damn! Beautiful, are you home? Please, one text and I'm okay.

Fuck it! Where are you?! Stop making me fucking worried!

Saccharine! Where are you?! Are you home? Sabi na kasing ihahatid na kita, ang
tigas ng ulo mo!

Imbes na mainis sa mga text messages niya ay tila may mainit na kamay na humaplos
sa puso ko sa mga nabasa ko.

But I shouldn't be feeling this, right? I shouldn't be feeling this to any man
walking above the earth! I know this will lead me to something unfavorable.

And I shouldn't associate myself with any man. Ever.

With a sigh, I deleted all his messages. Ipinatong ko phone sa aking tabi sa sofa
at muling pumikit.

Ngunit kapipikit ko pa lamang ay muli na naman akong napamulat dahil sa pagtunog ng

cellphone ko. I reached for it and there was an incoming call.

From the same number, nonetheless.

I contemplated against myself if I will answer or not. Natapos ang pagtunog at

naging missed call na lamang ito. Ngunit, agad din namang tumawag ang numero.

So with a sigh, I swiped my screen and put the phone on my ear.

"Hello?"

"Fuck it, Saccharine! Why aren't you texting me back?!" his voice boomed on the
other line.

Napataas ang kilay ko sa galit na boses niya.

"Am I obliged to reply back to you, bossing?"

"No. But you should have at least sent me a message!" he said frustrated.

"Now, why would I do that?"

"So that I wouldn't be worried! Damn it, beautiful!" I can hear frustration in his
voice.

Bumilis muli ang tibok ng puso ko sa obvious na pag-aalala sa boses niya. Ngunit
agad ko ring pinigilan ang kung anomang kakaibang pakiramdam na iyon
No, I shouldn't be feeling this.

"And it is not your obligation to be worried about me. At hindi ko sinabing mag-
alala ka sa akin, Mr. Villamonte." malamig na sabi ko.

There was a silence after I said that. Akala ko nga ay naputol na ang tawag ngunit
naka-ongoing pa ang call.

"Bossing?"

"Right. I don't have any right to be worried if you arrived home safe. And I don't
have the right to be concerned to you. I'm sorry if I felt worried about you. Don't
worry, this won't happen again. Good night." And he dropped the call.

I stared at my phone after his call. Tila may mabigat na bagay ang nakadagan sa
aking dibdib sa mga sandaling ito. I felt a little off and a little guilty.

Pakiramdam ko ay hindi ko dapat ginawa at sinabi sa kaniya ang mga bagay na iyon. I
felt a little insensitive.

And I know I shouldn't be feeling this way. It's just right, right? Hindi dapat
siya nag-aalala sa akin. Hindi dapat siya umakto na parang may pakialam siya sa
safety ko. Right?

But why do I feel bad about it? And damn! He sound wounded awhile ago. Parang
nagtatampo siya sa sinabi ko.

"Argh, Saccharine! Itulog mo na lang yan!" inis na sabi ko sa sarili.

Nagdadabog na binitbit ko ang aking gamit papunta sa aking kwarto.

KINABUKASAN ay maaga akong pumasok sa opisina. I greeted the three receptionist on

the top floor and Bettina who is on her desk already.

"Good morning, Saccharine." they greeted back.

Tumuloy ako sa aking opisina at umupo sa upuan. I turned on my laptop kahit na wala
pa akong gagawin. As usual, I have to wait for my boss to arrive.

One hour later, I saw him through my office's glass wall walking to his office.
With a woman on his arms.

A different woman at that. A new woman.

Naningkit ang mga mata ko sa babaeng kasama niya. Kung makakapit sa braso akala mo
tarsier! Hmp! Sabagay, ang laki naman ng mga mata niya. Bagay lang sa kaniyang
maging tarsier.

Siya na si HerShier, ang babaeng tarsier.

Nang makapsok sila sa opisina ni boss ay agad naman akpng tumayo at naglakad
palapit sa connecting doors ng opisina namin.

Naiinis ako sa hindi ko malamang kadahilanan. I wanted to strangle both of them

especially that HerShier.

God, why am I acting so strange? What's wrong with me?

Without preamble, I barged inside my boss's office.

"Bossing!"

Natigil sa paghahalikan ang dalawang tao sa loob ng apat na sulok ng opisinang

iyon.

Yep. They were kissing, alright. And my blood boiled at that. Goodness gracious! I
think I should visit a doctor soon.

Matalim na tingin ang pinukol sa akin ni HerShier ngunit hindi pa rin niya inaalis
ang pagkakakunyapit sa leeg ni bossing na walang emosyon namang nakatingin sa akin.

"What the hell, bitch?" the woman spat.

I raised one brow at her. "Excuse me, tarsier? You called me bitch?"

Her eyes visibly widened. She untangled her arms around Zach's neck making me
smirk. It actually made me feel a lot better.

"What did you just called me? Tarsier?" she asked, mortified.

I smiled sweetly at her. "Congratulations! You're not deaf."

"Why you--"

"Enough, Cora." Zach interfered.

Tarsier's eyes widened even more, na ikinabigla ko, while she turned to the man she
was sharing a kiss awhile ago.

"It's Corrie, you fool!" she spat.

Hindi ko naiwasang mapatawa ng mahina. See? My boss tends to forget his women's
names all the time.

Tarsier's blazing eyes focused on me again. "What are you laughing at, bitch?"

My face turned serious with what she called me for the second time. "First of,
tarsier, I am not a female dog so I am not a bitch. Second, you don't have any
right to call me names."

"You--"

"I said enough!" Zach's voice boomed inside the room. "Go now, Cora."

"It's Corrie, asshole!" She marched to the door after giving us a death glare.

"What a tough woman you got there this time, bossing." I commented after several
moments.

He remained silent as he sat on his chair behind his desk.

"Bakit ka pa kasi papalit-palit ng babae, bossing? You can stick to one woman, you
know." I said again.

His cold stare bore to mine. And I must admit I felt a little intimidated by his
cold emotionless stare.

Atokong ganito ang tingin niya sa akin. I am not used to it. Sanay akong nakangiti
at nagniningning sa kapilyuhan ang mga mata niya at hindi ganitong blangko.

What happened to him?

"Why do you care? As far as I can remember, I told you I wouldn't care about you
again. And I hope you would do the same to me. Wag ka sanang makikial na akala mo
mau karapatan ka." ang sabi niya sa malamig na tinig.

Nahigit ko ang aking hininga sa sakit na bumalatay sa akin mula sa malamig na

pagkakasabi niya. It cut through me like a knife a d it hurts.

And I don't even know why I feel this way. I shouldn't feel any pain after what
I've gone through, right? But why am I feeling pain right now?

"Here," He pushed a folder on his table towards me slightly. "Make a financial

statement for this and give it to Bettina after you finished. And please lock the
door when you leave."

Ilang minuto pa akong nakatayo lang doon na tila hinihintay na bawiin niya ang
kaniyang sinabi. Ngunit nagsimula na siyang mag-asikaso ng mga papeles at hindi na
muling tumingin sa akin.

With a sigh, I took reluctant steps towards his table and got the folder I need to
work on.

Agad akong naglakad palapit da connecting doors at ini-lock ito bago ako pumasok sa
sarili kong opisina.

I sighed as I tried to erase the negative feeling I have right now.

You are in deep danger, Saccharine Aragon.

CHAPTER 17
Unedited.

Zaccheus' Point of View

When I heard the connecting doors shut close, I sighed and stopped myself from
pretending to be working.

Isinandal ko ang aking ulo sa aking kinauupuan at ipinikit ang aking mga mata. I
feel worn out all of a sudden.

That woman is giving me a hard time. Bawal na ba akong mag-alala man lang sa
kaniya? Bawal na bang alamin man lang kung nakauwi na siya sa bahay niya? Why is
she being so stubborn? Goodness!

Nagtatampo ako sa kaniya. And damn it! I don't know why I am feeling and acting
this way. Like, what the fuck dude? Why would I care for a woman like that? And why
would I be hurt for what she did?

Damn, yes! I am hurt from what she said over the phone. And I cannot understand
why! It's the first time I actually cared for a woman other than my family but the
hell, she told me I don't have the right?

That's why I've been trying to act cold towards her because I am irritated. At
nagtatampo pa rin ako sa kaniya.

Shit! I sound gay, fuck it!

I decided to just work my ass off to clear my mind of that irritating pain in the
ass woman just on the other side of the door.

I was deep in my thoughts when my office's double doors suddenly opened.

"Hi, Zacchy!"

Napaangat ang tingin ko mula sa papeles na hawak ko papunta kay Schirina na

nakangiting naglalakad palapit sa akin.

"Hi, cousin." I greeted her.

Her brow shot up in question. "Are you okay, Zacchy? You seem a little off."

I stood up from my chair and walked towards her and hugged and kissed her.

"I'm okay, Schirina." I said.

"No, you're not. Sa akin ka pa ba magsisinungaling, Zacchy? Ako kaya ang

pinakaborito mong pinsan sa mundo." she said with a 'duh' tone.

"Dahil ikaw lang talaga ang pinsan ko." sabi ko.

"I know right." She held my hand and led me to my office's receiving area. "Spill,
dear cousin."

I sighed before telling her what's been bothering me.

"You see, Schirina, I was worried about Saccharine last night--"

"Woah, woah, hold it right there." Schirina interrupted me. "You were worried about
Saccharine? Last night? Why? I mean, this is new!"

Pinukol ko siya ng isang masamang tingin sa pagputol niya sa sinasabi ko. "Will you
listen first, Schirina?"

She raised her hands in defeat. "Okay, fine, continue."

"Like I've said, I was worried about her last night. Gabi na kasi siyang natapos sa
pinagawa ko sa kaniya. And because it was already late, I decided to wait for her
para ihatid na siya sa bahay niya. But that woman refused!" I said exasperatedly.
"And when I texted her if she arrived home safe, she didn't even replied. And
worst, when I called her, she said it was not my obligation to be worried about
her!"

And my irritating cousin has the nerve to laugh at me! She fucking laughed at me.
Oh dear Lord, women!

"You are being funny, Zacchy." she commented laughing. "You're acting like a child
deprived of what he wants! Goodness! I've been waiting for this time to arrive.
Finally! A woman made you anxious and frustrated."

"It's not funny, Schirina." I said pointedly. "She's really frustrating I don't
know what to do with her!"

"Oh dear, cousin. You got it so bad, really bad." she said sympathetically that I
rolled my eyes. "And I suggest you prepare yourself because I can feel it, it will
strike you one of this days."
"What are you talking about?" I asked, confused.

"Nothing." She shrugged. "Anyways, back to the real topic, why were you concerned
about her?"

"Because..." I think of an explanation but I can't. I just can't think of the

reason why I suddenly became like this towards her. I just felt it.

"Because?" Schirina pushed.

"I don't know! I just felt it. I just felt that I wanted to drive her home so I can
be sure she was safe. And I just felt worried about her." I blurted out.

"I knew it!" Schirina exclaimed. "You got it really bad, cousin. One of this days
you would be caught with the feeling! I'm excited!"

"Just what the hell are you talking about?"

"You will know soon, Zacchy." She smiled mysteriously like she knew something I
don't. "But, what do you think is her reason why she said those things to you? I
mean, you're definitely not close and you are her employer but I think there's more
to it. What do you think?"

"I don't know." I sighed as I closed my eyes and images of that woman came rushing
to my mind. "She's... I think she doesn't like to be with a man."

And that sent a twinge of pain in my heart. Damn!

"What do you mean?" Schirina inquired.

"She told me she doesn't want to repeat the same mistake twice. Plus she is so
bitter about men. Malayo rin siya sa mga lalaki lalo na kapag nakikipag-usap. And I
also noticed that when a man tries to come near her, she would always cower back
like she doesn't want to be near men. And when I touched her once, she seemed at
lost and she reacted violently."

"Oh my." Schirina had this horrified look on her face. "She must have gone through
something because of a man."

"What do you mean?"

"She must have been hurt by a man from her past making her aloof with your
species." Schirina said.

And I suddenly felt like I wanted to strangle whoever man hurt her before. I wanted
his blood in my hands now. He shouldn't be living his life after hurting
Saccharine.

"Oh dear, cousin, you are so transparent."

"What?"

"You look like you are ready to kill. Don't worry, that is just my guess. She still
may have other reasons."

"But it might be true."

"If it is, then don't push her." she said. "Listen to what she wants. You can't
just push yourself to her and oblige her to obey what you want. If she was really
hurt, then I think being aloof with men is her coping mechanism. You have to
understand her, Zaccheus. Wag mo siyang pilitin sa kung ano ang gusto mo. You might
just make her remember what happened to her in the past."

"Then what should I do?" I asked a little desperate.

She smiled. "Be patient with her and understand her. You should also listen. I
think you can learn a thing or two from her. Dear cousin, if you want to be on her
good side, then be good."

I thought about everything she said. And damn! I think she's right. I should show
her I am not the man who caused her pain so I can gain her trust.

And I can't believe I am doing this for a woman. I've never done this before. Let
alone be sensitive with what a woman feels.

"I can see changes in you. Good changes." Schirina said.

"Nothing changed in me, Schirina." I contradicted.

"Hindi mo pa kasi napapansin, but I do."

"I don't know what you are talking about."

"All I'm saying is, you might be the one who's already liking Saccharine and not
the other way around."

"What?"

"You told me you wanted her here to show her that all women likes you and she, too,
will eventually like you. But from what I am seeing, I think it's the other way
around. I think you already like her. And I bet you like her the first time you saw
her."

My heart reacted automatically, it beat fast against my chest.

"Shut up, Schirina. Umalis ka na nga lang!" naiinis na sabi ko.

She just laughed making me frown more. "Come on, Zacchy, treat me to lunch!"

She pulled me up and pulled me out of my office.

Saccharine's Point of View

Alas otso na ng gabi ng matapos ako sa pinalagawa ni bossing. Inabot na ako ng gabi
dahil hindi ako makapagfocus kanina.

I was thinking about his treatment towards me this morning. Plus the fact that I
saw him leave with Schirina during lunch and never came back since.

I felt a pinch in my chest as I remembered the scene. Ipinilig ko ang aking ulo
bago tumayo at nagdesisyong umuwi.

Inilapag ko ang ginawa ko sa ibabaw ng mesa ni Bettina ng dumaan ako roon. Ako na
lamang kasi ang tao sa palapag na ito dahil kanina pa sila umuwi.

Nasabihan ko naman si Bettina kaya ang sabi niya ay ilagay ko na lamang sa ibabaw
ng mesa niya ang report at siya na ang magbibigay kay bossing.
Pagkababa ko ng lobby ay saka ko napansing umuulan pala ng malakas. Wala pa naman
akong payong.

Tumawag muna ako ng taxi at naghintay sa labas ng gusali malapit sa may gwardiya.
He offered me to sit on the chair but I refused, you know why.

Wala na rin daw natirang payong sa kaniya dahil hiniram na ng mga empleyadong nauna
sa aking umuwi dahil nga da malakas na ulan.

I just smiled.

Pagkarating ng taxi sa tapat ng gusali aya agad akong tumakbo sa ilalim ng malakas
na ulan. Agad naman akong nakasakay at sinabi ang aking bahay.

Basang-basa ako sa pagsuong ko sa ulanan kaya pinapatay ko ang aircon dahil sa

nilalamig ako.

Pagkarating sa bahay ay agad akong nagbayad at bumaba. At sa katangahan ko ay hindi

ko pa kinuha ang susi ng gate ng apartment sa bag ko kaya ilang segundo pa akong
nagpaulan bago nakapasok sa loob at isinaradong muli ang gate.

You can just imagine how wet I am right now from head to toe. Para akong naligo sa
dagat sa sobrang basa ko. Mabuti na lamang pala at iniwan ko ang laptop ko sa
opisina dahil kung hindi ay sira na iyon ngayon.

Pagpasok sa bahay ay diretso ako sa kwarto upang maligo at makapagpalit ng damit.

Damn the rain! Ang lakas!

CHAPTER 18
Unedited.

Zaccheus' Point of View

I arrived late the next morning. It was already past lunch when I went to my
office.

It was Schirina's fault, alright. She pulled me again to one of her photoshoot
yesterday that's why I wasn't able to comeback in my office after lunch.

"Good afternoon, Mr. Villamonte." the receptionists greeted me in unison.

"Good afternoon." I greeted back formally.

"Good afternoon, Mr. Villamonte." my secretary greeted me.

"Good afternoon, Bettina. What's my appointment this time?" I asked as I continued

walking to my office while she followed.

I sat on my chair as she continued dictating my scheduled meetings for the whole
afternoon. I listened to every schedule and mentally sighed. It will be one hell of
an afternoon again.

"That would be all, Mr. Villamonte." Bettina finished.

"Thank you. You can go back to your desk." I dismissed her.

Tatalikod na sana siya ng muling tumingin sa akin. "Oh, before I forgot, Mr.
Villamonte, Ms. Aragon left a report on my desk. It's the white folder, Sir."
At the mention of her name, I looked at the connecting door on the side of my
office.

"Is she here?" I asked.

"No, Sir." Napalingon ako sa kaniya. "She's absent. Hindi po siya pumasok."

Worry blossomed in me with the information I learned. But I stopped it because I

know Saccharine doesn't want me worrying about her.

And that left a bitter taste on my mouth.

"Okay. Thank you, Bettina." I dismissed her again.

"Sir." She bowed a little before walking out of my office.

I glanced on the door again. That woman never leaves my mind. And damn! She's
occupying it every fucking minute.

Good God! What is happening to me?

I forced myself to work my ass off for the day. Think about Saccharine Aragon is
not good for me and my business.

As I tried concentrating with my work, my mind drifts back to her and she keeps on
popping out on my mind.

"Fuck!" I cursed loud as another image of her flashed. "This is not fucking good.
Bullshit!"

Kinuha ko ang folder kung saan nakalagay ang pinagawa ko sa kaniya kahapon. I
scanned the papers and I was again satisfied with how efficient she works.

What time did she finished this yesterday? Anong oras na naman ba siya umuwi?

"She's absent. Hindi po siya pumasok."

"Fuck!" Worry consumed my being as I remembered my secretary's words.

I know I shouldn't be worried about her but I can't fucking stop being worried to
her. And I fucking don't know why!

Should I not give her work to do so she can go home early? No. She wouldn't like
that. It's Schirina's fault! Di sana nasamahan ko siyang mag overtime kagabi kung
hindi lang ako hinila kung saan ng pinsan kong iyon!

I fished my phone out of my pocket and started to compose a message but stopped
when I remembered the last time I sent her a message.

I smiled humorlessly as I dropped my phone on my desk. I forced myself to work.

But after minutes of worrying for her, I dropped the papers and lift the telephone
and dialled a number.

"Hello. This is the HR Department. How may I help you?"

"This is from the President's office."

"Mr. Villamonte! Sir, what can I do for you?"

"I want Saccharine Aragon's address. Now. Or I will fire you."

Saccharine's Point of View

Ang bigat ng pakiramdam ko, may sipon ako, at ang init-init ng paligid ko. Balot na
balot ao ng kumot ngayon habang nakahiga sa kama.

Gusto kong tumayo at kumain ngunit ayaw makisama ng katawan ko. Sobrang bigat at
sakit ng katawan ko ngayon.

Kasalanan to ng malakas na ulan kagabi! Sabi ko na nga ba, magkakasakit ako ngayon
eh. Kaya ayokong nagpapaulan.

At kapag may sakit ako, saka ko nararamdaman na nag-iisa lang ako. Because look at
me right nor, hopeless and helpless. Wala man lang akong nakakain dahil walang mag-
aalaga sa akin.

"Kailangan ko ng gamot." sabi ko sa sarili ko. Kahit ang boses ko ay nanghihina.

I summoned myself to stand up. Ibinalot ko ang sarili sa kumot dahil nilalamig ako
kahit na ba ang init-init ko naman. Dahan-dahan akong naglakad papasok sa banyo
para kunin ang medicine kit at makainom ng gamot.

Nang makainom at dahan-dahan naman akong lumbas ng kwarto para pumunta ng kusina. I
have to force myself to cook para may makain ako. I have to take care of myself.
Sarili ko lang ang pwede kong asahan.

Nang matapos magluto ng ready-to-cook soup ay kinain ko ito ng dahan-dahan dahil

wala akong lakas kahit na sumubo lang.

After a lot of effort and time, I finished my food. Tumayo na ako at dahan-dahang
naglakad pabalik sa kwarto ko para matulog muli.

Eksaktong pagtapak ng mga paa ko sa sala ay siya namang sunod-sunod na doorbell ang
narinig ko. Parang hinahabol ng zombies ang kung sino mang nagdo-doorbell dahil sa
diin at sunod-sunod na pagpindot niya.

It took me a lot of effort before I reached the door. At ng mabuksan ko iyon ay

nahigit ko ang aking hininga kasabay ng kakaibang pagbilis ng tibok ng puso ko ng
magtama ang mga mata namin ng taong nakatayo sa labas ng gate ng apartment ko.

"Bossing..." It came out as weak and as a whisper.

"Hi, beautiful." he greeted. "Are you okay? I know I shouldn't be worried about you
but I can't help it. Hindi ka pumasok ngayon."

Tila nagkaroon ako ng panibagong lakas ng makita siya. Mabilis na humakbang ako
palapit sa gate at agad na binuksan ito.

"Bossing..." I called him again in a raspy voice.

His smile faded as his forehead knotted. "Are you okay, beautiful?" He touched my
face and his eyes widened, worry is visible on his eyes. "Jesus! Ang init mo! Ang
taas ng lagnat mo! What happened?!"

I smiled weakly at him sabay singhot. "Naulanan ako kagabi. Naabutan ako ng ulan
kasi tinapos ko pa yung report--"
"Shh..." He placed his finger on my mouth. "I'll bring you to the hospital,
beautiful."

He carried me in his arms as he gently placed me on the passenger seat of his

expensive car. He fixed the blanket wrapped around me and stared intently at me.

"What?" I asked weakly.

"Where are the keys to your house, beautiful? I need to lock your apartment before
we leave." he said in a gentle voice that tugged in my heart.

Sinabi ko naman sa kaniya kung saan matatagpuan ang susi. Agad naman niya isinara
ang pintuan ng kotse at nagmamadaling pumasok sa loob ng bahay.

Not a minute later, he came out the house and locked the front door. He jogged his
way to the gate and locked it too before riding his car and started the engine.

Bumaba ang bintana sa gawi ko. I looked at him.

"Hindi ka pwedeng mag-aircon. Lalamigin ka." nakangiting sabi niya habang nagda-
drive ng mabilis.

"Slow down, bossing." ang sabi ko.

"No. We need to arrive as fast as we can to the hospital. Para matingnan ka agad ng
doktor." seryosong sabi niya.

Hindi ko napigilang mapangiti ng kaunti sa concern na nakikita ko sa kaniya ngayon.

I've never felt this way before. For the last six years, walang sino man ang naging
ganito sa akin.

I was always alone and I got used to it. But right now, I am glad that someone
actually is here for me.

And he is a man. A playboy at that.

Nang makarating kami sa ospital ay agad siyang bumaba at umikot sa side ko. Agad
niyang binuksan ang passenger side at maingat ngunit nagmamadali niya akong binuhat
papasok ng ospital.

He immediately brought me to the emergency room and started barking instructions to

the nurses and doctors. Seriously, akala mo doktor siya kung makautos.

But seeing him worried like this to me, it was as if a warm hand caressed my heart.
I am starting to see this man in a different light.

"We know what to do, Mr. Villamonte. Kami na ho ang bahala sa pasyente. Please,
lumabas ho muna kayo." malumanay na sabi ng doktor.

"Bilisan niyo kasing kumilos!" naiinis na sigaw niya.

"Mr. Villamonte, mas lalo ho kaming hindi makakakilos ng maayos kung ganyan kayo. I
suggest you go out and cool down. We know what to do." the doctor calmly stated.

"But--"

"Bossing," His attention turned to me. "Go out, now. Hindi nila ako maasikaso kung
makikialam ka."
Halatang ayaw niyang lumabas ngunit napipilitang tumango siya. He turned to look at
the doctor and gave everyone a dark glare.

"Just make sure she'll be okay. Or else I will shut this hospital down. Are we
clear?" he threatened.

The doctor had a small smile as he nodded. "Sure thing, Sir."

He gave me one last glance before going out of the emergency room.

The doctor and nurses started to do their job. I am so dizzy to even care whatever
they do to me.

"Kakaiba ang boyfriend mo, Ma'am." narinig kong sabi ng isang babaeng nurse.

"He's not..." Hindi ko naituloy ang sadabihin ko dahil sa sobrang panghihina.

"Don't worry, Ma'am. Pagagalingin ka namin. Ayaw naming mawalan ng trabaho."

Tuluyan na akong napapikit at nakatulog. Hindi ko alam kung ilang oras akong walang
malay sa mundo dahil ng magising ako ay nasa isang puting kwarto na ako at madilim
na.

I tried to sit up but then I stopped when I felt that my hand hit somethinh beside
me.

Nahigit ko ang aking hininga ng makita ang isang lalaking nakasubsob ang ulo sa
kama at halatang tulog na tulog.

My heart started beating wildly against my chest again as I looked at him. I know
that this is Zaccheus.

Inangat ko ang isa kong kamay at dahan-dahang ipinatong ito sa kaniyang ulom hindi
ko napigilang haplusin ang malambot niyang buhok. Napangiti ako sa kung anomang
dahilan.

Unti-unting gumalaw ang kaniyang ulo hanggang sa nag-angat siya ng tingin. His eyes
widened when he saw me. Agad niyang sinalat ang noo ko at halatang nakahinga siya
ng maluwag sa temperatura ko.

"Thank God you're okay. Bumaba na ang lagnat mo."

"Takot lang nilang ipasara mo ang ospital." nakangiting sabi ko.

"I'll really do that kung hindi bumaba ang lagnat mo." seryosong sabi niya.
"Anyway, are you really okay?"

I nodded. "Yes. Thank you for bringing me here."

He held my hand in his sending shots of electricity throughout my arm. Napatitig

tuloy ako sa mga mata niya at alam kong naramdaman niya rin iyon dahil sa
intensidad ng pagkakatitig niya sa akin.

He brought my hand to his lips and gently kissed it. My breath was caught in my
lungs at the gesture. And that same warmth spread through my heart.

"Anything for you, beautiful. Anything." he said sincerely.

Hindi ko na napigilan ang ngiting kumawala mula sa aking mga labi.

"Thank you."

"I'm sorry. I know I shouldn't be meddling with your personal life but I just can't
stop being worried."

"It's okay. Nagpapasalamat nga ako at dumating ka. Kung hindi maghapon lang ako sa
bahay na nakahiga at hindi pa gumagaling."

He kissed my hand again without tearing his gaze away from me. "This is not you,
beautiful. Dapat pinapangaralan mo na ako o kaya sinusungitan."

I chuckled. "Yeah, I should. But I'll spare you my wrath now."

"Then I should make the most out of it." He smiled back. "And please, if ever I
texted you again, send me a reply, will you?"

"Let me see when I get better." I teased.

He laughed at my remark and kissed me on my forehead. My heart started beating

erratically again.

And for the first time after six years, I don't mind to be this close to a man.

A man named Zaccheus Villamonte.

CHAPTER 19
Unedited.

Nanatili pa ako sa ospital ng dalawang araw. Kahapon pa ako magaling at sabi ng

doktor ay maaari na akong umuwi pero hindi ako pinayagang umalis ni bossing.

Oo, siya ang hindi nagpauwi sa akin. Kailangan ko pa raw mamonitor ng mga doktor
dahil baka bumalik ang lagnat ko. Mas marunog pa siya sa doktor, eh.

Sa dalawang araw na pananatili ko sa ospital ay hindi siya umalis sa tabi ko.

Itinalaga niya ang kaniyang sarili bilang opisyal na bantay ko.

Ngayon ang huling araw ko sa ospital. Matapos i-clear ng doktor na pwede na talaga
akong umuwi ay saka lang pumayag si bossing na i-discharge ako mamaya.

"Bossing." tawag pansin ko sa kaniya habang kumakain ng mansanas.

"Hmm?" nagtatanong na tumingin siya sa akin.

"Dalawang araw ka ng hindi pumapasok, bossing. Wala ka bang planong pumunta sa

opisina ngayon?" tanong ko.

Nilunok muna niya ang nginunguya bago sumagot. "Nope. I'll stay with you."

Tumalon ang puso ko sa sinabi niya. Ayon na naman ang kakaibang sayang nararamdaman
ko.

"Pero, bossing, makakalabas na rin naman ako mamaya, eh. I can take care of
myself." pagpipilit ko pa.

"No." matigas na sabi niya. "Sasamahan kita hanggang sa bahay mo."

"Pero, bossing--"
"No buts, beautiful." He cut me off. "I'll stay with you."

"Pero baka naabala na kita, bossing."

He sighed. "Hindi ka nakakaabala. If you are, then I should not made an effort of
driving to your house two days ago, brought you in the hospital and take care of
you. Ganoon ba ang abala?"

My heart leaped again at his words. I was rendered speechless. Tila naumid ang dila
ko sa kaseryosohan ng kaniyang pagkakasabi. His words made an impact to me.

"Here." He handed me an apple. "Do you want me to peel it off?"

"No." Kinuha ko ang apple sa kanya at kinagatan ito. "Bakit ba binabalatan niyo ang
mansanas? Ang sarap kaya ng balat!"

"Hindi ako nakikipag-away sayo, ganda." natatawang sabi niya.

Muli na naman lumukso ang puso ko sa narinig. Parang mas magandang pakinggan ang
'ganda' kaysa sa 'beautiful'.

"Why?" tanong niya.

"I like 'ganda' more." I said.

"Huh?"

"Mas gusto kong 'ganda' ang itawag mo sa akin rather than 'beautiful'."

His lips curved into a slow smile making my inside melt. Shit!

"Okay, ganda. Namimihasa ka na, ah! Pasalamat ka may sakit ka." natatawang sabi
niya.

Hinampas ko siya sa braso na lalong nakapagpatawa sa kaniya. I stared at him

smiling. He looks more handsome when he laughs.

I know something has changed. Mula ng dalhin niya ako sa ospital ay may nagbago na.
Ngunit hindi ko alam kung maganda o masama ito.

I don't know how to act after this. Tila nawawala na ang pader na ipinalibot ko sa
aking sarili laban sa mga lalaki. Parang gusto kong mapalapit pa lalo sa lalaking
ito.

Hindi ko alam kung paano at bakit. Basta nangyari na lang.

And that is scary. I don't want that to happen.

But what can I do? Every time I try to distance myself and build the walls again,
he always has the wrecking ball ready to wreck my walls.

Something is really changing.

"Tulala ka na, ganda. Gwapo ko, no?"

I rolled my eyes at his remark. Ang yabang ng loko.

"Tumigil ka nga, bossing." nasabi ko na lang.

We continued chatting until it was time for me to go home. Siya na rin ang nag-
asikaso ng bills ko at pinilit niya akong sumakay sa wheel chair dahil ayaw niya
akong paglakarin.

Its either I use a wheel chair or he will carry me until to his car. So I chose the
safest, the former. Ayoko nga nung or!

Mabilis din kaming nakarating sa apartment ko. Hindi muna niya ako pinalabas ng
sadakyan dahil bubuksan muna raw niya ang gate at ang pintuan ng apartment ko para
tuloy-tuloy lang akong pumasok at ng makapagpahinga na.

Ang tindi rin talaga ng sayad niya.

But even if I admit it or not, all his efforts make me happy. Nakakalimutan ko nga
na playboy pala ang gago. Nakakalimutan ko rin na dapat umiwas ako sa lalaki.

Hindi ko alam kung tuloy-tuloy na ito. But something inside of me wished for this
to last.

Dire-diretso ako sa loob ng bahay pagkababa ng kotse niya. Umupo ako kaagad sa sofa
at pumikit.

I heard him locked the gate and closed the front door before I felt a light tap on
my cheek.

"Ganda, wake up. Saan ba ang kwarto mo?" narinig kong tanong niya.

Iminulat ko ang mga mata ko at itinuro kung nasaan ang kwarto ko. Hinila niya ako
patayo at hinila palapit sa kwarto ko.

He opened the door of my room and led me to my bed. Inihiga niya ako roon bago
kinumutan.

"Pahinga ka muna." sabi niya.

Napakunot naman ang noo ko. "Pahinga na naman? I have enough rest in the hospital."

"No," tanggi niya agad. "You still need to rest at baka mabinat ka bumalik na naman
ang sakit mo."

"Bossing--"

"Stop protesting, ganda." He cut me off instantly. "Makinig ka na lang sa akin,

okay? Stay here on your bed and rest. I'll cook for you."

Napataas ang kilay ko da narinig ngunit hindi na ako nakapagtanong ng maingat na

halikan niya ako bigla sa noo. I caught my breath in my lungs as my heart started
beating crazy again.

"Stay put." he said before leaving my room.

I was stunned for a couple of minutes before I broke into a wide grin. I feel giddy
but my heart and my inside felt light and warm.

Hindi ko alam kung paano nangyari ang ganito o kung paano nagsimula. I really think
something is changing. Kanina ko pa sinasabi pero may nagbabago talaga.

No man for the past six years had managed to creep their way to my walls no matter
how hard they tried. They always end up as losers.
But this man... This man managed to climb the walls I built for the past six years
without me knowing it.

He was even able to touch me without me flinching and he was able to kiss my hand
and my forehead without me having my panic attack.

At nararamdaman kong malapit na niyang magiba ng tuluyan ang pader na iyon. May sa-
Miley Cyrus ata si bossing, eh. May dalang wrecking ball.

I chuckled softly with my thoughts. See? I even joked! Bad influence ata si
bossing.

Makalipas ang ilang minuto ay napagdesisyunan kong tingnan ang ginagawa niya sa
kusina.

Dahan-dahan akong lumabas ng kwarto upang hindi niya marinig ang paglapit ko.
Napakunot noo ako ng tila may kausap siya sa kusina.

"Just let me talk to your girlfriend, Ian!" tila naiinis na sabi niya.

Someone chuckled. "Nope. I won't let you talk to my girl, dude. Kahit kaibigan pa
kita."

Nakarating ako sa kusina ng hindi niya napapansin. Nakatalikod siya sa akin kaya
hindi niya pa rin alam na nandoon na ako.

"Fuck it, Montero! I need her help!" frustrated na pangungulit niya pa.

"Still a no." Saka ko napansin ang phone niya sa tabi na naka-loudspeaker kaya
siguro naririnig ko.

He sighed impatiently as if he wanted to strangle the man on the other line. "Ian,
I need Schulaika's help."

Napataas ang kilay ko sa narinig na pangalan. Schulaika the Chef ba ang tinutukoy
niya.

"No, Villamonte. My girlfriend is busy and I don't want any man talking to her even
i you are my friend."

"Fuck you, Montero!" napipikong sigaw nito sa kausap.

"Bakit ba kasi? Sino ba ang ipagluluto mo at gusto mong magpaimpress?"

"None of your fucking business, Montero." malamig na sagot niya.

"Sayang, tutulungan pa naman kita." The man on the other line sighed dramatically.
"But it seems like you don't want my help so I'll drop--"

"Okay, help me, Xrizcianno." Bossing interrupted. "I'll make a soup for someone who
juts came from a fever."

"Is this sick person a woman?" the man pressed.

My boss sighed. "Yes."

The man on the other line laughed heartily. Napikon ata si bossing kaya naikuyom
niya ang mga palad.
"A woman, dude? You want to impress a woman?"

"Are you going to help me or not? She's waiting as we speak." naiinis na sabi ni
bossing.

"Take a chill pill, man. I'll help you."

"Tutulong ka naman pala, ang dami mo pang sinasabi."

"Ang sarap mong asarin, eh."

"Ano nang gagawin ko?"

Sinabi naman ng kausap niya ang kailangan niyang gawin. I silently took a seat on
one of the chairs and watched him move in my kitchen.

Nagpipigil ako ng ngiti at tawa habang pinapanood siyang sumubok na magluto.

Halatang hindi siya sanay sa kusina dahil aligaga siya at napapaso pa. Nabubulyawan
pa nga niya ang kausap sa telepono.

After several minutes, natapos na rin siya sa pagluluto niya.

"Finally!" Tila nakahinga pa siya ng maluwag.

Natawa naman ng mahina ang nasa kabilang linya. "I've been waiting for this day to
arrive. Finally, it did! Nagpapa-impress ka na rin, ha?"

"Shut up, Montero. Kapag hindi niya nagustuhan to, idedemanda kita." pagbabanta
niya pa.

"Hindi ko na kasalanan kung hndi niya magustuhan. Ikaw nagluto, eh. Tinulungan na
nga kita. Good bye and good luck, my man!"

The call ended. Inihanda na ni bossing ang soup sa bowl at inilagay ito sa tray
kasama ang isang baso ng tubig.

Nagulat pa siya ng makita akong nakaupo na sa hapag.

"What are you doing here? Di ba sabi ko sa kwarto ka lang?" Inilapag niya sa
harapan ko ang tray.

"Ang tagal mo, eh." sagot ko na lang.

"Still, you should have waited for me." Inilapit niya sa akin ang soup. "Eat."

"Nagluto ka talaga naka-coat and tie ka pa. Kaya tagaktak yang pawis mo, o!"

"Shit! Kaya pala ang init!"

Natawa naman ako dahl parang ngayon niya lang talaga narealize na naka-coat and tie
pa siya.

Napailing na lamang ako at saka dinampot ang kutsara bago sumubo ng soup.

Natigilan ako sa lasa. Nilunok ko muna ito bago nilingon ang naghihintay na si
Zach. Tila kinakabahan siya sa sasabihin ko.

"What? How was it?" tanong niya.

"First time mong magluto?" He nodded. "Last na to, ha?"

Kinuha niya ang bowl sa akin at tinikman ito. He cursed audibly as he hurriedly
stood up from his seat with the bowl of soup in hand. Dumiretso siya sa lababo at
itinapon ang laman nito.

"Shit! Isinumpa ata ang soup na iyon!" tila nahihintakutang sabi niya. I laughed at
him. Eh siya ang nagluto niyon, eh. "Magpa-deliver na lang tayo, ganda."

"Kanina mo pa dapat ginawa yan." tukso ko sa kaniya.

He smiled apologetically at me before dialing on his phone. Nagpadeliver nga siya

ng makakain dito sa apartment ko.

After talking to the restaurant, he dialled a number again.

"I will fucking sue you, Montero!"

Natawa na lamang ako. Kawawang Montero.

SnA: Sige lang mga beh. Kiligin lang kayo hanggang sa gusto niyo. Bwahaha.

P.S. Mabilis ba ang pacing? Ewan ko nga kung bakit naging ganito na ito. Haha

P.P.S. Matibay ba ang sikmura mo? Pwes, iready mo na yan, ha? Dahil ang mga susunod
na kabanata ay...
CHAPTER 20
Unedited.

I stretched my limbs when I woke up the next morning. I feel better now.

Tumingin ako sa orasan sa may tabi ng kama ko. Alas singko pa lamang ng umaga. May
sapat pa akong oras para maghanda sa pagpasok.

Tumayo na ako sa kama at inayos ang hinigaan. I decided to cook breakfast first
bago maligo. Ngunit bago pa ako makalabas ng kwarto ay tumunog na ang phone ko.

I picked it up and opened the message.

From: Bossing
Good morning, ganda! How are you feeling?

Hindi ko naiwasang mapangiti ng mabasa ang text niya. And yep, I already saved his
number. Ang kauna-unahan at kaisa-isang lalaki sa contacts ko.

To: Bossing
Good morning din bossing. I'm feeling fine.

Parang hindi galing dito kahapon, eh. Speaking of which, nagpupumilit pa nga siyang
dito na matulog para raw mabantayan niya ako. But of course, I refused. Hindi por
que gumagaan na ang loob ko sa kaniya ibig sabihin na niyon ay wala na akong
nararamdaman na reservations. Meron pa rin naman.

From: Bossing
Good. Take a rest.

Napakunot ang noo ko sa reply niya. Anong take a rest ang sinasabi niya?
To: Bossing
Anong rest? I have enough of it. Papasok na ako ngayon.

Pagkasend ko ay lumabas na ako sa kwarto at dumiretso sa kusina. Ilang segndo pa

lamang ang lumilipas ng tumunog muli ang cellphone na hawak ko.

Tumatawag si bossing.

Tinanggap ko ang tawag at inilagay ang cellphone sa tenga ko.

"He--"

Bago ko pa man mabati ang boss ko sa kabilang linya ay pinutol na niya ang
sasabihin ko.

"You're not going to the office. You take a rest."

Napakunot noo ako at natigil sa paglabas ng itlog sa ref. "Rest? Purga na ako sa
pahinga, bossing. At saka tatlong araw na akong absent, di ba?"

"Still a no. I filed for your sick leave and it is effective until tomorrow. Wag ka
ng pumasok at magpahinga ka na lang. Just go to the office tomorrow." pagkontra
niya pa.

"No. Papasok ako. Kaya ko naman na. And I don't need that leave." pagmamatigas ko
pa.

"Ganda..."

"Wag ka ngang makulit!" naiinis na sabi ko. "Papasok nga ako, okay?"

Narinig ko ang pagbuntong hininga niya sa kabilang linya. "Sino ba ang boss sa
ating dalawa, ganda?"

"Ikaw."

"Right. Ako, di ba? But why do I feel like you are the boss? You're bossy!"
natatawa pang sabi niya.

I rolled my eyes as I put the pan on the stove. "Nagsasabi lang ako. At gaya nga ng
palagi kong sinasabi sayo, learn to accept no from a woman. I can decide on my own,
bossing."

"Okay."

"Huh? Anong okay?" nagtatakang tanong ko.

"You can go to back to work today."

Natigil ako sa pagcrack ng itlog sa narinig. "Ano?"

"Ang sabi ko, pumasok ka na ngayon kung gusto mo." mahinahong pag-uulit niya.

"Anong nangyari sayo?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Anong nangyari sa lalaking
hindi marunong tumanggap ng pagtanggi? Nasaan na yung lalaking ang hilig
makipagtalo para lang masunod ang gusto niya? Nasaan na yung bossing kong hindi
nagpapatalo?"

He chuckled on the other line. "Nilabhan ko kagabi. Nalinis na ng Ariel ang budhi
niya dahil kayang tanggalin ang one hundred stains in just one wash, right? So,
this is your bossing version 2.0."

Hindi ko napigilang mapatawa sinabi niya. "Okay. Labhan mo ulit yan mamaya para mas
mabait na siya bukas, ha? And seriously? Ariel?"

"I just watched on on tv last night." I can hear the smile in his voice.

"Sige, bossing. Maghahanda pa kasi ako sa pagpasok. Bye."

"I'll pick you up at seven, ganda."

Muli, natigilan na naman ako. My heart skipped a beat on what he said.

"Ha?"

"I'll pick you up. Sabay na tayong pumunta sa opisina."

"P-pero..."

"No buts, ganda. I'll be there seven sharp."

I bit my lip to suppress a smile that was threatening to show.

"Okay." pagpayag ko. "Dito ka na rin mag-agahan."

"Okay!" mabilis na pagpayag niya. Natawa ako ng mahina dahil halatang gusto niya.
"I'll be there at six para may oras pa para mag-agahan."

"Okay."

"Okay. See you later, ganda."

"See you later."

Pagkababa ko ng tawag ay napangiti ako kaagad. Ang gaan-gaan ng pakiramdam ko

ngayon.

I feel at ease talking to him as if we are friends for a long time. And I like it.

Mabilis ang kilos na nagluto ako ng itlog at hotdog. Nagsalang na rin ako ng bigas
sa rice cooker.

Quarter to six na. Fifteen minutes to go and he's here. Shit! Wala na akong oras
para maligo at mag-ayos muna.

Nang okay na ang ulam at kanin, inilagay ko na ang mga ito sa plato at inayos sa
mesa. Naglagay na rin ako ng dalawang plato, baso, kutsara't tinidor.

"Kape nga pala dapat sa umaga." nasabi ko sa sarili.

Magtitimpla na sana ako ng kape ngunit hindi ko alam kung ano ang gusto niyang
timpla. Di bale, hihintayin ko na lang siyang dumating.

Goodness! Bakit parang excited ako na kinakabahan? He's just Zaccheus for goodness'
sake! Hindi dapat ako ganito ngayon.

Patingin-tingin pa ako sa orasan at tila ang bagal ng andar nito. Kada tingin ko ay
hindi pa nakakaisang ikot ang second hand ng orasan. Ang bagal ng oras!
Nang tumunog ang doorbell ay parang may marathon na bigla akong tumayo at lumabas
ng bahay para pagbuksan ng gate ang dumating.

"Good morning, ganda!" nalangiting bati ng lalaking nakatayo sa labas ng gate ng

apartment ko.

"Hi." I greeted back breathless.

Nakasuot na siya ng coat and tie at halatang bagong paligo dahil basa pa ang buhok
niya. Ang bango rin niyang tingnan kahit na ba hindi ko pa siya naaamoy.

Ang... ang gwapo niya. Ang sarap niyang titigan. Ang ganda ng mga mata niya, ang
tangos ng ilong, ang ganda ng ngiti, mapula ang labi, ang macho, matangkad.

Gosh! Why am I thinking this way now?

Saccharine! Get a hold of your thoughts! Geez!

Nang muli kong marinig ang pagdoorbell ay saka ko nabalik sa kasalukuyan.

Napakurap-kurap pa ako at napatingin sa tila naaaliw na si Zach.

"Are you okay, ganda?" natatawang tanong ni Zach.

"Ha? Ahm, oo." pigil hiningang sagot ko.

Oh, God. Bakit ganito na ang reaksyon ko sa kaniya ngayon? Bakit ang hilis ng tibok
ng puso ko at parang ang gwapo niya sa paningin ko?

Magugunaw na ba ang mundo?

Tumunog muli ang doorbell kaya napakurap na naman ako. Zach was already chuckling
at me as he was looking at me with amusement dancing in his eyes.

"Are you sure you are okay, ganda?" I nodded. "So, pwede nang pumasok?"

Napatampal ako sa noo ng maalalang hindi ko pa pala nabubuksan ang gate. Shit yan.
Natulala na ako na parang timang sa kaniya.

"Ah, oo. Sandali." Lumapit ako sa gate at hinawakan ang kandado. Ngunit muli na
naman akong napatampal sa noo at napapikit ng mariin ng maalalang hindi ko pala
dala ang susi. "Sandali lang. Hindi ko pala dala ang susi."

Agad akong tumakbo papasok sa bahay habang binabatukan ng paulut-ulit ang sarili sa
isip sa sobrang katangahan ko.

Natuliro na ako ng makita ko pa lamang siya. Hindi dapat ganon ang reaksyon ko, eh.
Para akong timang na hindi mo maintindihan.

Pagkakuha ng susi ay lumabas na rin ako at saka binuksan ang gate. Muli ko itong
isinarado ng makapasok na ang lalaki. I invited him inside. Dumiretso kami sa
kusina at pinaupo ko siya sa isa sa apat na upuan doon.

"Gusto mo ng kape?" tanong ko sa kaniya.

"Yes please." nakangiti niyang sagot.

"Anong timpla mo?" tanong ko.

"Black coffee will do."

"Wala akong mamahaling kape rito."

"It's okay, ganda. Basta timpla mo." nakangiti niya pa ring sabi.

Pinagtimpla ko nga siya ng kape kasabay ng akin. Inilapag ko ito sa kaniyang tabi
na kinuha naman niya at tinikman.

Napatango-tango siya. "I like it. Thank you, ganda."

I just smiled at him at nagsimula na kaming kumain ng tahimik. It was kind of

awkward for me dahil sa loob ng anim na taon ay wala pa akong nakasabay ni isang
lalaki sa pagkain. This is something new for me again.

But even though it is kinda awkward, there is this feeling of happiness and
something more which I cannot pinpoint. This feels... refreshing.

"Are you sure you are already okay, ganda?" pagbasag niya sa katahimikan.

Umangat ang tingin ko sa kaniya. "Of course, bossing. Saka ilang araw na akong
namahinga. Baka wala na akong swelduhin."

Ibinaba niya ang tasa ng kape bago sumagot. "Hindi ka mawawalan ng sweldo, ganda. I
filed for your sick leave and that's with pay."

"Totoo, bossing?" hindi makapaniwalang tanong ko.

He chuckled. "Yes."

"Mabuti naman kung ganon." Napatango-tango pa ako.

Nagpatuloy kami sa pagkain but this time ay nag-uusap na kami ng kung ano-ano.
Iniiwasan ko lang ang mga personal na tanong at usapan dahil ayokong may maungkat
na bagay na ibinaon ko na sa kailalim ng pinagbaunan ko nito.

Nang matapos kaming kumain ay timulong siya sa paglilinis ng mesa. Pinipigilan ko

na nga siya ngunit mapilit pa rin kaya hinayaan ko na.

"Ganda, maligo ka na para makaalis na tayo." ang sabi niya.

"Maghuhugas pa ako, bossing. Ayokong may maiwang kalat sa kusina bago umalis." sabi
ko naman.

"Di ako na lang ang maghuhugas. Just take your bath so we can already leave."
pagpupumilit niya pa.

Natatawang tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Tinaasan niya naman ako ng
kilay.

"Ikaw, bossing, maghuhugas? Sa lagay mong yan?" hindi naniniwalang tanong ko.

He smirked at me. "Yes. I'll do the dishes. Wala kang tiwala sa akin? That hurts."

"Paano eh hindi ka naman ata marunong."

"Try me." paghahamon niya.

"O... kay." hindi pa rin kumbinsidong sabi ko. "Tingnan nga natin. Sige, ikaw na
maghugas."

"Okay. Now, go to the bathroom and take a bath. Go."

Naiiling na lumabas na lamang ako ng kusina at pumasok sa kwarto para maghanda sa

pagligo.

Sana naman hindi maubos ang plato ko sa paghugas niya.

CHAPTER 21
Prepare for what is to come.

Unedited.

Bumaba ako kaagad sa sasakyan ng makarating kami sa basement parking. May reserved
spot na roon si bossing.

Bumaba na rin agad si bossing matapos ihinto ang makina ng sasakyan. Unlike any
other businessmen, wala siyang dalang attache case o folders. Talagang sarili lang
niya ang dala niya.

On the other hand, ako ang may dala ng envelope at bag. Gaya ng sinabi ko nung
isang araw, iniwan ko yung laptop ko sa opisina kaya hindi ko yon dala ngayon.

"I'll carry those for you, ganda." sabi niya habang naglalakad kami papapunta sa
elevator sa basement.

"Nang ano?" tanong ko.

"Your things."

Agad naman akong napailing at napalayo ng kaunti sa kaniya. Isa sa mga bagay na
nakasanayan ko na ay ang gawing mag-isa ang mga bagay-bagay. I want to do things on
my own however small it is.

At ayokong magpabitbit ng mga gamit ko sa kahit na sino lalo na sa mga lalaki.

Kahit pala may nagbago na, mas marami pa ring bagay ang nanatili at hindi pa
nagbabago.

"Ganda?" pukaw niya sa atensyon ko.

"No. I can manage." sabi ko.

"Are you sure?" I nodded. "Okay."

Isa pa sa ikinabibigla ko ay ang pagtanggap niya agad sa sinasabi at desisyon ko

tapos hindi na rin siya nakikipag-ayaw o nakikipag-argumento sa akin. Hindi na niya
ipinipilit ang gusto niya.

Tahimik kaming naglakad hanggang sa makarating kami sa elevator. He pressed his

floor button and it opened. Pinauna niya akong pumasok bago siya.

I was on the far end of the elevator when he entered. Nagtataka pang tumingin siya
sa akin habang papasara ang pinto.

"Bakit nandyan ka? Come here." He motioned for me to come closer.

Agad naman akong napailing at isiniksik pa ang sarili sa dulo. He stepped closer
and I stepped back. He stopped. His forehead creased deeper.
"Are you okay, ganda?" he asked.

Tumango ako ngunit hindi nagsalita. Nagtatakang humakbang ulit siya palapit ngunit
umiwas muli ako. Hindi naman na siya sumubok na lumapit na ikinahinga ko ng medyo
maluwag ngunit halata pa rin ang pagtataka niya.

Okay na kami sa kotse niya, eh. I feel okay with our proximity inside the car.
Ngunit muli na namang nagbago rito sa elevator. Ayoko na namang mapalapit sa
lalaki.

Goodness! Ano ba ang nangyayari sa akin?

When the elevator opens on the top floor, I immediately went out and walked to my
office without greeting back the receptionist and Bettina.

Agad kong isinara ang pintuan ng opisina ko at napahinga ng sunod-sunod na akala mo

katatapos pa lang tumakbo sa marathon.

Tila nanghihinang naglakad ako palapit sa upuan ko sa likod ng mesa at nahahapong

naupo. Napahawak pa ako sa noo ko habang nakapikit.

Hindi pa pala totally nawawala ang pagkailang ko sa mga lalaki. I sighed.

I heard a knock on the door. Napaangat ang tingin ko roon habang hinihintay ang
pagpasok ng kung sinomang kumatok.

Ang nag-aalala ngunit nag-aalangang mukha ni bossing ang sumilip sa bukas na

pintuan.

"Pwedeng pumasok, ganda?"

Tumango ako at naupo ng maayos. He took calculated steps towards me and pointed on
the visitor's chair in front of my desk as if asking if he can sit. I suppressed a
smile as I nodded.

Parang timang lang talaga.

"Ayos ka lang talaga, ganda?" nag-aalalang tanong niya. I sighed before nodding.
"You're lying."

Tinaasan ko siya ng kilay. "Paano mo nasabing nagsisinungaling ako?"

"I just know." sagot niya. "We were okay inside my car but inside the elevator,
something changed. You are avoiding me again. Like the first time."

Nag-iwas ako ng tingin at saka bumuntong hininga. I don't want to tell him anything
because it might lead to a revelation.

"I'm okay."

I heard him sigh but didn't push. "Okay. If you say so."

Katahimikan ang sumunod doon. Pareho kaming nagpapakiramdaman at hindi alam kung
ano ang sasabihin sa isa't isa.

"Wala ka pa bang gagawin, bossing?" tanong ko mayamaya.

"Pinapaalis mo na ako?"
"Oo." sagot ko kaagad.

He pouted like a child making me laugh. Ang sagwa kasing tingnan na sa laki niyang
tao para siyang bata kung ngumuso. Hindi bagay.

"Direct to the point talaga." reklamo niya.

"Bakit? Pareho lang naman yon kahit i-sugarcoat ko, di ba?" nakataas ang kilay na
sabi ko. "Now, go to your office and work, bossing."

"Aba, aba, aba. Parang ikaw ang boss, no?" sarkastikong sabi niya.

"Mawalang galang na bossing, pero umalis ka na sa harapan ko at magtrabaho ka na.

Okay na po?" nakangisi kong sabi.

He rolled his eyes as he stood up. "Oo na po, boss ganda." He even saluted at me.

Natawa na naman ako at napailing sa kaweirduhan niya. I pointed at the connecting

doors on the side. "Go. Work."

Nakasimangot na naglakad siya sa pintuan habang sinusundan ko siya ng tingin habang

pinipigilan ko ang matawa.

Hinawakan niya ang doorknob ngunit lumingon muli sa akin. Tinaasan ko siya ng
kilay.

"Ang sama mo sa akin, ganda. Pinaghugas na nga kita kanina." nagtatampong sabi niya
bago tuluyang pumasok sa kabila.

Pagkalapat pasara ng pintuan ay napatawa ako kaagad. Tae, ang pangit ng itsura niya
kanina. Nagpipilit magpaawa, kakaiba tuloy ang itsura niya. Ang sarap tukoy asarin.

Plus, I'm really at ease with him. Nakakagulat kung gaano kabilis nangyari yon.
Parang kumurap lang ako at nangyari na.

Napahinga ako ng malalim at natigil sa pagtawa. I am alone with my thoughts again.

Naalala ko na naman ang nangyari sa elevator kanina. Iniisip ko, am I okay with men
around me? Or not?

Pakiramdam ko hindi pa, eh. Alam ko hindi pa. Ayokonpa rin sa mga lalaki, eh. I
still hate them.

But Zaccheus is... I think he is becoming an exception. Kahit gaano ko kaayaw sa

lalaki, kapag sa kaniya na ay nag-iiba.

Paano nga ba talaga nangyari to? Parang kailan lang inis na inis pa ako sa kaniya
tapos ngayon parang gumagaan na ang pakiramdam ko sa kaniya.

I decided to grab some coffee in the coffee shop just outside the building. Kumatok
ako sa connecting door at binuksan ito. Inilusot ko lang ang ulo ko sa maliit na
siwang.

"Kailan ka pa natutong kumatok?" nakataas kilay niyang tanong.

Inirapan ko lang siya at hindi na pinansin ang sinabi niya. Nainis ako bigla ng
maalala ang ilang eksenang nabungaran ko sa loob ng opisina niya.

"Bibili kasi ako ng kape dyan lang sa tapat baka lang kako gusto mong magpabili."
"No. Okay na sa akin ang timpla mo."

"Okay. Bibili muna ako bago kita timplahan ng sayo."

Ng tumango siya ay isinara ko na ang pinto at lumabas na ng opisina. I even asked

Bettina and the receptionist kung gusto rin nila ngunit tumanggi sila.

Pagkababa ko ay gad na akong lumabas at tumawid papunta sa coffee shop sa harap.

Dumiretso ako sa counter pagkapasok ko at nakahinga ako ng maluwag ng makitang

babae ang crew. Mukhang hindinpa talaga naaalis ang pag-ayaw ko sa mga lalaki.
Pagkapasok ko kasi ay tiningnan ko kaagad ang nakatao sa counter.

Nang maibigay ang order ko ay naupo muna ako sa isa sa mga mesa roon habang
hinihintay na magawa ang in-order ko.

Hindi oa man ako nakakatagal sa pag-upo ay may naupo na agad na lalaki sa bakanteng
upuan sa harapan ko.

Nanigas ako bigla at tila bumangon ang inis ko ng makita ang lalaking iyon. Bumalik
na naman ang galit ko sa mga lalaki pagkakita lamang sa isang kalahi ni Adan.

"Hi, Miss." nakangiti nitong sabi.

Seryosong tiningnan ko siya habang kumuyom ang mga kamao ko ngunit hindi ako
nagsalita.

"Ako nga pala si Jake." Inilahad niya pa ang kamay sa akin.

Jake? Jacob?

Nagsimula na namang hilahin ng nakaraan ang diwa ko ngunit pilit kong nilabanan
ito. My jaw went slack as I tried to remain my consciousness.

"Okay ka lang, Miss?" tanong pa nito.

Matalim na tingin ang ipinukol ko sa kaniya. "Okay? Matapos mong ipakita yang mukha
mo sa akin ng ganito kaaga, itatanong mo kung okay ako? Well, I am far from being
okay. Wag mo akong dinidigahan dahil wala ng epekto sa akin yang mga style niyong
bulok! Ilang babae na ba ang nabibiktima niyong mga lalaki sa mga style niyong
ganyan? Pucha! Tigilan niyo nga ang pambobolo niyo sa mga babae! Maaawa naman kayo
sa masasaktan niyo pagkatapos dahl iiwan niyo rin lang! Kunwari ang sweet, kunwari
walang masamang hangarin but at the end sakit lang naman ang hatid niyo! Men are
great pretenders! You will go to any lengths just to achieve your goals."

Tumayo na ako at iniwan ang tigagal na lakaking iyon. Eksaktong okay na ang order
ko kaya kinuha ko na ito at nagmartsa palabas ng naturang shop.

Bwisit! Lumabas na naman ang pagiging man hater ko.

Bwisit na lalaking yon!

CHAPTER 22
Some language on the bottom part are not suitable for young audiences. I am not
promoting those words so don't use them. Wag ng gumaya sa author na nagsasabi ng
ganoon, okay? That's bad.

Unedited.
Dala ko pa rin ang inis na iyon hanggang sa makabalik ako sa gusali. Bitbit ang
kapeng binili ko sa nanginginig kong kamay ay dumiretso ako sa elevator.

Halos lahat ng nadaraanan ko ay napapaatras o kaya ay napapatigil at tila natatakot

na lumapit sa akin.

Dapat lang. Dahil baka sila ang mabuntunan ko ng galit.

Hayop ka, Jacob. Anim na taon na ang lumipas, nagagawa mo pa ring pasakitan ang
buhay ko!

Mariing pinindot ko ang top floor at naiinip na hinintay ang pagbukas nito.
Nararamdaman ko na rin ang pagtindi ng panginginig ng kamay ko sa pagpigil sa inis
ko.

Pinipigilan ko rin ang aking sarili na magblackout at tuluyang mahulog sa madilim

na nakaraan dahil baka kung ano ang mangyari sa akin. At ayoko ng makita o maalala
pa ang mga bagay na iyon.

Pagkabukas ng elevator ay dali-dali akong pumasok at pinindot ang top floor. Wala
ni isa man ang nagtangkang makisabay sa akin kahit gaano pa sila nagmamadali dahil
na rin siguro sa nakikita nilang emosyon sa akin.

I tried to calm my nerves by breathing in and out to release the tension. Ayoko
talagang may makapagpapaalala sa alin ng mga bagay-bagay na pilt ko ng iniiwasan.
Kung kailan naman may pagbabago na sa akin, saka naman susulpot muli ang isang
taong magpapaalala sa isang madilim na kahapon.

Bumukas ang elevator. Ilang beses pa akong bumuga ng hangin habang naglalakad
papasok sa opisina ko at ipinatong sa mesa ang kape bago lumabas muli at naglakad
papunta sa pantry kung saan ko gagaan ng kape si bossing.

Pagkaalala ko kay bossing ay gumaan ng kaunti ang pakiramdam ko. Tila luminaw din
ang aking isip at nakagalaw ako ng magaan kahit papano.

Nang matapos magtimpla ng kape ay lumabas na ako ng pantry at dala-dala ang kape'y
naglakad naman ako palapit sa opisina ni bossing. Without knocking, I opened his
double doors.

Natigil ako sa may bukana nito ng makita siyang nakaupo sa receiving area ng
kaniyang opisina kaharap ang isang magandang babae. Si Schirina.

Ang kaninang gumaan-gaang pakiramdam ko ay muli na namang bumigat pagkakita sa

kanilang masayang nag-uusap. Nakatalikod sa akin si bossing at si Schirina ang
nakaharap sa direksyon ko.

Nakaramdam na naman ako ng inis. Sa lahat ng babae, siya lamang ang ilang beses ko
ng nakitang pumupunta rito at tila tuwang-tuwa pa si bossing sa presensya niya.

Tumikhim ako para ianunsyo ang presensya ko. Sabay pa silang napalingon sa akin;
pareho pang nakangiti.

"Saccharine!" masiglang bati ni Schirina sa akin.

"Hi, ganda!" bati naman ni bossing.

Nakita ko naman ang isang kakaibang ngiti ni Schirina ng marinig ang sinabi ni
bossing ngunit hindi ko na lamang iyon pinansin. Naiinis ako sa kaniya kahit wala
naman siyang ginagawang masama.
Naglakad ako palapit sa kanilang dalawa ng wala ni isa sa kanila ang binati ko.
Inilapag ko sa harapan ni bossing ang kape niya.

"Kape mo, bossing." pormal at walang kangiti-ngiying sabi ko.

"Thank you, ganda." nakangiting pasasalamat niya na tinanguan ko lang.

Tumalikod na ako at naglakad papunta sa connecting door at pumasok sa opisina ko ng

hindi na sila tinitingnan pa.

Pabagsak na naupo ako sa aking upuan at mariing ipinikit ang mga mata ng unti-
unting sumisiksik sa aking isipan ang mga pangyayari.

I'm starting to feel like I am loosing myself to those memories.

Until darkness followed.

Zaccheus' Point of View

Nakatingin pa rin ako sa pintuan kahit na sarado na iyon. Nagtataka ako sa inakto
ni Saccharine ngayon-ngayon lang.

"You're changing, Zachy."

I dragged my attention back to a teasing Schirina. "Huh?"

"Ang sabi ko, I can see changes in you." ulit niya.

"Changes?" nagtatakang tanong ko.

"Yup. Good changes, actually. And I presume it is because of Saccharine. And my

goodness! Ganda talaga, pinsan?" tila nandidiring sabi niya.

I rolled my eyes at her. "Bakit? She's really beautiful, isn't she?"

"She is." Schirina agreed. "Pero sa lahat ng endearments na pwede mong gamitin, I
nevee thought you will use 'ganda'."

I rolled my eyes at her. "Don't make this a big deal. It's just an endearment."

I picked up the cup of coffee and sipped. Napangiti ako sa lasa ng kapeng tinimpla
niya. It's really delicious.

"Speaking of which, is she okay?"

"Huh?" Ibinaba kong muli ang tasa ng kape sa center table. "Who?"

"Saccharine. She seems a little off. May ginawa ka ba sa kaniya?" Naningkit ang mga
mata niya sa akin.

"I didn't do anything to her. Lumabas siya kanina pata bumili sa cafe sa harapan."

"Do you think something happened there?"

Mabilis na tumayo ako at lumapit sa connecting door. Pagbukas ko ay nakita ko

siyang tulalang nakaupo sa kaniyang upuan. Napakunot ang noo ko.

She was staring at the empty space in front of her. She seems lost.
Nilapitan ko siya at hinawakan sa balikat. She jumped from her seat and stared at
me wide eyed as if she was afraid of something.

"Are you okay, ganda?" nagtatakang tanong ko.

As I took a step towards her, she coward back. Parang takot na takot siya sa akin
ngunit parang hindi naman talaga ako ang nakikita niya.

"Wag, please. Wag kang lalapit, parang awa mo na." nahihintakutang pakiusap niya
habang patuloy na umaatras.

"Huh? What are you saying, ganda? Are you okay?" nag-aalalang tanong ko as I
continued taking my steps towards her.

"No! Please, no! Wag lang lumapit! Please, parang awa mo na Jacob!" maluha-luhang
pakiusap niya.

Natigilan ako. Who the fuck is Jacob? I am not Jacob! And what the fuck is
happening to her?

Napakuyom ang aking kamao sa nakikitang takot at pangamba sa magandang mukha ni

Saccharine. She looked so afraid about something and I think it concerned that
Jacob.

But who the fuck is Jacob?

I took another step towards her but she immediately ran towards the door. Agad ko
naman siyang hinabol dahil baka kung anong mangyari sa kaniya sa labas sa lagay
niyang iyan.

Nang maabutan ko siya ay agad kong hinawakan ang kaniyang braso ngunit nag-umpisa
siyang magpumiglas at magwala. She kept on thrashing and trying to escape my hold
but I didn't let her go.

That's when she started crying.

"Oh, shit!" Nanlaki ang mga mata ko ng tumulo na ang mga luha mula sa mga mata.

"Please, maawa ka! Ayoko! Please!" patiloy na pagmamakaawa niya kasabay ng mga
luha.

I pulled her towards me and enveloped her in my embrace. But that just made her
thrash more.

"Bitawan mo ako!" sigaw niya habang pilit na kumakawala sa yakap ko. "Bitawan mo
ako, Jacob! Please, parang awa mo na."

"Shh... I am not Jacob, ganda. Si Zaccheus to. Si bossing." I soothed her as i

rubbed her back.

But that just made her more restless in my arms.

"Wag! Wag niyo akong hawakan, parang awa niyo na! Please, maawa kayo sa akin!"
patuloy niyang sigaw habang umiiyak at sinusubukangakaalis sa bisig ko.

I held her face in my hands as I stared deep in her tear streaked eyes. Halatang
hindi niya ako nakikita at tila may ibang bagay siyang nakikita. She seemed to be
somewhere else.
"Ganda, it's me. This is Zaccheus. Hey, comeback." mahinahon kong sabi.

Nag-aaalala na ako sa kaniya. She's not like this. Alam ko, may isang bagay na
dahilan kung bakit siya ganito ngayon. And I will fucking find that out.

"Please, parang awa mo na, Jacob. Wag mong gawin sa akin ito." pagmamakaawa niya pa
rin habang mas dmami ang agos ng mga luha sa kaniyang mga mata.

And who the fuck is Jacob? Anong ginawa niya kay Saccharine?

"I am not Jacob, ganda." madiing pagkakasabi ko at saka siya niyakap muli.

Lalo lamang siyang nagpumiglas na makawala. She pushed, kicked, and punched my
chest but I didn't let her go.

"Ayoko, Jacob! Tama na! Ayoko! Parang awa mo na!" Kasunod noon ay ang malakas na
sigaw niya na parang nasasaktan.

"Zach, bitawan mo siya." Kaagad na nawala sa mga hisig ko si Saccharine.

Schirina had embraced her and she automatically stopped writhing in pain and
thrashing harshly. My cousin soothe her in her arms and Saccharine just sobbed.

"It's okay, Saccharine. It's okay. No one's going to hurt you." malumanay na sabi
ni Schirina kay Saccharine na parang bata ang kaniyang kausap.

"Mga hayop sila! Mga hayop! Wala silang puso! Dapat sa kanila binibitay." galit na
sabi ni Sacchari e habang nasa loob ng mga bisig ni Schirina.

"Sino, Saccharine?"

"Mga hayop sila, mga hayop! Dapat sa kanila binibitay!" paulit-ulit na sabi nito

Nagkatinginan kami ni Schirina. Halatang naaawa siya sa kalagayan ni Saccharine

ngayon habang ako naman ay nag-aaalala.

Lumapit ako sa kanila para sana kunin si Saccharine ngunit ng makitang palapit ako
ay agad natumingin ng mabalasik sa akin si Saccharine.

Nanginginig ang katawan niya sa takot at galit ngunit halatang handa siyang lumaban
kung sakali. I stopped.

"Wag kang magkakamaling lumapit ulit sa akin, Jacob. At baka mapatay na kita ng
tuluyan." pagbabanta niya.

"Who's Jacob?" tanong ni Schirina sa kaniya ngunit sa akin naman nakatingin.

Saccharine pointed a finger on my direction. "Yang hayop na yan!"

"That's not Jacob. That's Zaccheus." tila naguguluhang sabi ni Schirina.

Ngunit tila hindi siya narinig ni Saccharine at galit na galit pa rin siyang
nakatingin sa akin.

"Ganda, please, comeback." pagmamakaawa ko dahil nag-aalala na ako sa kaniya. Ayoko

ang ideyang pumapasok sa isip ko sa maaaring nangyari sa kaniya.

"Masaya ka na ba sa ginawa mo sa akin? Masaya na ba kayong magkakaibigan sa ginawa

niyo sa akin? Masaya ka na ba, ha? Masaya na ba kayo ng girlfriend mo sa pananakit
mo sa akin?! Napakawalang hiya mo, Jacob! Ang sama-sama ninyong lahat! Mga hayop
kayo! Dapat sainyo, mamatay!" Umiiyak na sabi niya ngunit halata ang poot at galit
doon.

Napaupo siya sa sahig kasabay ng pagtakip ng kaniyang mga kamay sa magkabila niyang
tenga. She rocked herself back and forth as she continued mumbling some untangible
words.

Nagkatinginan kami ni Schirina. I took one step forward but she atopped me.

"No. I suggest you leave dahil lumalala ang reaksyon niya kapag nakikita ka. She's
seeing the Jacob she's been saying in you. Wag ka munang magpapakita sa kaniya.
I'll be with her hanggang sa kumalma na siya, okay?"

"But--"

"No buts, cousin. Sige na." Umupo siya sa tabi ni Saccharine sa sahig at hinaplos
ang buhok nito habang kinakausap ng malumanay.

I grabbed a glass and a water before handing it to Schirina. Kinuha naman niya ito
pagkatapos magpasalamat at pinainom kay Saccharine

I just stood there worrying over Saccharine but Schirina motioned me to go out.
Dahil alam kong naaalala niya sa akin ang Jacon na iyon ay lumabas na ako kahit
ayoko. I went back my office and paced back and forth. Isinuklay ko pa ang kamay ko
sa aking buhok sa sobrang frustrations at pag-aalala.

Whoever is that Jacob, I will fucking make him pay. Big time.

Mahawakan ko lang talaga ang walang hiyang lalaking iyon, he is good as dead.
CHAPTER 23
And please, DO NOT BE TOO DEMANDING FOR UPDATES. Nasabi ko na sainyo na nag-aaral
ako at kailangan ko ring magfocus sa subjects ko para hindi bumagsak. Kagaya na
lamang na kailangan kong bumawi sa quiz dahil bagsak ako noong nakaraan sa hindi
inaasahang pangyayari. Huhu Naalala ko na naman ang masalimuot na kinahinatnat ng
quiz ko. Lol.

Although I know how and what you feel, updates wouldn't be the same everyday update
but it would be seldom. Dagdag pang prelims na namin next week.

I hope you understand.

Oh, and thank you for all the comments. Hindi man na ako nakakapagreply sainyong
lahat, nababasa ko naman sila. Nakakatuwang magbasa ng comments niyo at ng hula
niyo sa maaaring nangyari kay Saccharine. In due time you will know. :)

Please patiently wait for my updates, lovelies! Haha Love you all and thank you for
the positive comments and support!

God bless us all!

Unedited.

That lunch was followed by another and another and another.

Kahit hindi araw ng subject na magkaklase kami ay hinihintay niya pa rin akong
matapos sa klase ko para sabay kaming kumain ng pananghalian.
Kagaya na lamang ng araw na ito. Paglabas namin ng classroom pagkatapos ng 10-11:30
class namin ay nakaabang na siya sa labas ng room.

Gaya ng dati ay tinukso na naman ako ng mga kaibigan ko. Sinusundot-sundot nila ang
tagiliran ko habang pinipigilan ko ang ngiting kinikilig sa aking mga labi.

"Ayan na si prince charming!" panunukso ni Meana.

"Pustahan, sabay na naman kayong magla-lunch." dagdag pa ni Dony.

"Palagi ka na lang libre sa lunch. Pa-join nga!" sabi naman ni Andy.

Pabirong inirapan ko lamang sila habang papalapit kami sa nakangiti ng si Jacob.

"Ho, Jacob!" bati nilang tatlo.

"Hello, girls." bati niya pabalik bago tumingin sa akin. "Hi, sweetie!"

Nahihiyang bumati ako pabalik habang impit namang nagtilian ang mga kaibigan ko.

"Sige, iwan na namin kayo. Enjoy your lunch!" paalam ni Meana habang naglalakad
sila palauo sa amin.

Naiwan kaming dalawa ni Jacob sa pasilyo. Nahihiya pa rin talaga ako sa kaniya
hanggang ngayon. I mean, it is just natural kapag kaharap mo ang crush mo, di ba?

"Tara na?" nakangiting yaya niya sa akin.

Tumango na lamang ako habang magkasabay na kaming naglakad pababa nh building.

Binitbit niya pa ang bag kona isinabit niya sa harapan dahil sa likuran ay
nakasukbit ang bag niya naman.

Palagi niya rin yang ginagawa, ang bitbitin ang bag ko para sa akin. Para raw hindi
na ako mahirapan o mabigatan.

One thing I like about him is his never ending sweetness. Araw-araw siyang sweet sa
akin in his own little way kagaya na lamang ng pagdadala ng bag ko o kaya ay
pagtetext sa akin ng kung ano-ano.

Hindi nga lang malinaw kung bakit niya ito ginagawa. Gusto ko siyang tanungin kung
nanliligaw ba siya ngunit nauunahan ako ng takot. Baka kasi nag-aassume lang ako.

Meron namang mga lalaking ganon, di ba? Akala mo may gusto na sayo pero wala naman
pala. Friends lang pala kayo.

Pagkarating namin sa kinakainan namin sa labas ng school ay agad kaming naghanap ng

bakanteng pwesto. Nang makaupo ay siya na ang umorder at naupo lang ako para
maghintay sa kaniya kagaya ng palaging nangyayari.

Pagbalik niya ay dala na niya ang pagkaing in-order niya. Nginitian ko siya nang
makaupo sa harapan ko.

"Libre na naman ang lunch ko," pagbibiro ko. "Marami na akong utang nito saiyo.
Nakakahiya na."

"Wag kang mahiya. Hindi naman kita pinapabayad. Masanay ka na." nakangiti niyang
sabi. "Kain na tayo."

Nagsimula na nga kaming kumain habang nagbibiruan. Ang sarap niya talagang kasama,
hindi boring. Marami siyang nakakatawang kwento at hindi rin siya preskong kausap.

Nakikinig din siya ng mataman habang ako naman ang nagkukwento, paminsa'y
nagbibigay din ng komento.

Nang matapos kaming kumain ay umalis na kami sa kainang iyon at bumalik na sa loob
ng campus. Papunta kami sa library ngayon dahil doon lagi ang punta ko pagkatapos.
Doon kasi kami nagkikita-kita ng mga kaibigan ko. Alas dos y media pa kasi ang
sunod naming klase.

"Seryoso, Jake, marami na akong utang sayo. Baka nga nakakaabala pa ako, eh. Hindi
mo na nakakasama ang mga kaibigan mo. Palagi mo na lang akong kasama sa lunch at
saka hinahatid mo pa ako minsan pag-uwian." sabi ko.

Inakbayan niya ako kasabay ng pagrigodon ng puso ko.

"Ano ka ba, sweetie. Hindi ka nakakaabala sa akin, okay? Saka naiintindihan naman
ako ng mga kaibigan ko. Siyempre, suportado nila ako sa panliligaw ko saiyo."

Literal na natigilan ako sa huli niyang sinabi. Nahinto kami sa paglalakad at hindi
makapaniwalang tiningnan ko ang nakangiti niyang mukha.

"Ano?"

Napakamot siya sa kaniyang batok na tila nahihiya. "Nanliligaw kamo ako saiyo."

Lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko sa inulit niya. Hindi ko alam kung ano ang
dapat kong maramdaman. Ang alam ko lang, masaya ako na kinakabahan na hindi
makapaniwala.

Manliligaw ang crush ko sa akin!

Puting kisame ang una kong nakita pagmulat ko ng aking mga mata. Ilang segundo
akong tumitig lamang sa itaas bago nagtatakang inilibot ang paningin sa paligid.

Puti ang halos lahat ng nakikita ko maliban sa isang LED TV sa harapan at isang
sofa sa gilid katani ang isang perspnal fridge.

Naupo ako mula sa pagkakahiga sa kama. Puti rin ang kobre kama nito pati na rin ang
kumot.

Nasaan ako? Anong ginagawa ko rito?

Bumukas ang pintuan kaya napalingon ako roon. Tila nakahinga ng maluwag ang taong
pumasok doon habang nagmamadaling lumapit sa tabi ko.

"How are you feeling, ganda?" tanong niya habang tinitingnan ang kabuuan ko.

"I'm okay. Where am I? And what am I doing here?" tanong ko.

He sighed before sitting on the space beside me on the bed. He took my hand on his
and gripped it tightly. May nanulay na kuryente mula sa magkahugpong naming mga
kamay sanhi ng pagbilis ng tibok ng puso ko.

"You became hysterical awhile ago." he slowly said. "And you keep on thrashing and
shouting and begging. What happened?"

Tila noon lang nanumbalik ang lahat sa akin. Naalala kong nilamon ako ng dilm
kasunod ng pagbabalik sa akin ng mga ala-ala ng kahapong pilit ko ng binabaon.
Because of that damn name, everything came crashing back at me. Every pain, every
beg, every scene... everything. Everything came back again. And it opened a door of
bitterness and anger.

"Who's Jacob?"

Napalingon ako bigla kay Zaccheus dahil sa tanong niya. There was curiosity in his
eyes yet there was hardness and anger in them.

Naikuyom ko ang aking kamao ng matinig ang pangalang iyon. It brought pain again.
Iniwas ko ang tingin sa kaniya at pinigilan ang muling paglukob ng kadiliman sa
akin.

I sighed as I tried to calm my nerves. Nang medyo okay na ako ay muli ko na naman
siyang tiningnan.

"Nasaan nga pala ako." pag-iwas ko sa usapan.

Halatang gusto niyang masagot ang tanong niya nguniy hindi na niya pinilit pa. He
just sighed. "Sa ospital."

"Na naman?" Napasimangot ako. "Kalalabas ko lang nung isang araw sa ospital tapos
nasa ospitap na naman ako ngayon?"

"Ang tigas kasi ng ulo mo. Kung nakinig ka lang sa akin, di sana wala ka ngayon
dito."

Yeah. Kung hindi lang ako pumasok at pumunta sa lintek na coffee shop na iyon ay
hindi mangyayari lahat ng ito.

Tumunog ang cellphone niya na nasa bulsa ng kaniyang pantalon. Kinuha niya ito
gamit ang isa niyang kamay dahil ang isa ay nakahawak pa rin sa kamay ko.

"Bettina?" sabi niya sa kabilang linya. Nakinig siya sa sinasabi ng sekretarya niya
at unti-unting nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. Naiinis na ito.

"I told you to cancel my appointments, right?" Muli nakinig siya sa kausap. "I
don't care! Reschedule them!... No! I want you to cancel and reschedule them. No
buts... Then fucking tell them to back out! I don't care! Kung ayaw nilang pumayag
na i-resched ang appointment nila, fucking tell them to withdraw!... They are not
important! I can always find someone better. Wag nila akong inuutusan dahil wala
akong pakialam sa kanila! They are not fucking important!... No! I have a more
important thing to attend to. More important than those fucking deals and meetings!
Just tell them to fuck off if they can't wait."

Ibinaba niya ang cellphone at naiinis na bumuntong hininga. Isinuklay niya pa ang
kamay sa buhok.

"Hey," untag ko sa kaniya. Lumingon naman siya. "Are you okay?"

He sighed again as he brought my hand on his lips and kissed it. Nagrigidon ang
puso ko dahil doon.

"No. Ang kukulit kasi ng mga iyon, eh. I told them I'll be rescheduling my
appointments with them pero sila pa ang naiinis. Sila na nga ang may kailangan!"
naiinis na sabi niya.

"You cancelled all your appointments?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Bakit?"
"Because of you." malumanay na sabi niya. "I'm so worried about you earlier and I
don't think I can work my ass off while I am worrying about you. Plus, I wanted to
take care of you and see to it that you're okay. Ayaw mo kasing hawakan kita kanina
kahit na alalang-alala ako saiyo."

Mas bumilis pa ang pagtibok ng puso ko sa narinig mula sa kaniya. And the way he
was looking at me made me feel... special. My heart warmed at his words and it
brought an unexplainable joy in me.

"Pero importante sayo ang business deals, right?"

He held both of my hands in his and kissed them lightly. He gave me a breathtaking
smile. Nahigit ko tuloy ang aking hininga.

"They are not. Mapapalitan naman sila, eh. There are a lot of businessmen out there
who are willing to make a deal on me." Hinaplos niya ang pisngi ko. "Pero ang pag-
aalala ko saiyo ay hindi mawawala hanggang sa hindi ko masigurong okay na ang
kalagayan mo."

Pabilis na ng pabilis ang tibok ng puso ko at pakiramdam ko ay hindi na ako

makahinga ng maayos sa mga pinagsasasabi niya at sa intensidad ng tingin niya.

At ang nakakabigla pa nito, hindi ako natatakot at umiiwas sa kaniya ngayon. It was
as if what he is doing is a normal thing. Natutuwa pa nga yata ako.

Napalingon kaming dalawa sa pintuan ng bumukas ito. At tila nawala ang kung anumang
mahikang nakapalibot sa amin ng makita ko ang babaeng nakatayo roon.

Si Schirina.

Oo nga pala, magkasama nga pala sila kanina. Napangiti ako ng mapait. Kung ano-ano
na ang narardaman ko, nakalimutan ko ng meron pala siyang constant woman. Or should
I say, the only woman he dates more than once.

"Oh, thank God you are okay." sabi niya habang nakatingin sa akin na halatang
nakajinga ng maluwag. Mabilis siyang nakalapit sa amin at tinabig paalis si bossing
sa pagkakaupo nito sa aking tabi. Nabitawan niya tuloy ang kamay ko and I felt
empty all of a sudden.

"Are you okay? How are you feeling? May masakit ba sayo? Do you need anything? Tell
me." sunod-sunod na tanong niya.

"Ahm..." Hindi ko alam ang sasabihin ko. Naiinis ako sa kaniya dahil wala akong
dahilan para kainisan siya. Ahe's the epitome of perfection. Anong laban ko sa
kaniya?

Laban saan?

"Stop that, Schirina. Don't stress her." saway ni bossing sa kaniya sabay hawak sa
balikat ng babae. Kumirot ng kaunti ang puso ko.

Schirina just rolled her eyes on him and ignored him. "I am just worried. I saw how
she was awhile ago. You were crying your eyes out. You were even mumbling words and
you were so angry."

Napakagat labi ako sa narinig. Nakakahiya pala ang pinaggagagawa ko kanina. Oh

goodness. Ganoon ba talaga ang epekto niyon sa akin kapag nilalamon ako ng
nakaraan?
"Okay, stop that, Schirina. Don't make her remember, okay?" naiinis na pagpigil ni
bossing sa babae.

"What?" naiinis ding sabi nito.

"Umalis ka na nga! Wala ka bang photoshoot ngayon  o kaya fashion event?"

"Gusto mo lang siyang masolo, eh." Inirapan pa ito ng babae bago nakangiting
lumingin sa akin. "Don't mind my cousin. Palibhasa hindi makalapit saiyo kanina."

Natigilan ako sa isang salitang iyon. Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa dalawa.

"Pinsan?" hindi makapaniwalang pag-uulit ko.

"Yes. We are cousins, unfortunately." Schirina said while looking somewhat down.
"My mother and his father are siblings making us cousins."

"Parang lugi ka pa, ah." narinig kong komento ni bossing ngunit hindi na namin siya
pinansin.

"Hindi ko ba nasabi sayo ng magpakilala ako?" tanong pa ni Schirina. Umiling ako.

"Oh. Okay." She grabbed my hand and shook it. "I am Schirina Serano, Zaccheus'
cousin."

Nakahinga ako ng maluwag.

PLEASE READ
THIS IS NOT AN UPDATE.

SORRY SA MGA NAGHIHINTAY PERO HINDI MUNA AKO MAKAKAPAG-UPDATE.

Like what I have said on my note last chapter, this will be a busy week for me. I
have 4 exams tomorrow plus prelims week namin ngayon. I'll be studying kaya wala
akong time makapagtype ng update.

I've read every comments saying I should update already. I know what you feel, but
if you can just wait I'll highly appreciate that. Don't worry, after this busy week
I'll be updating immediately. Pasensya na talaga, ha? Salamat at nagugustuhan niyo
ang takbo ng kwento.

Sa mga naghihintay, oo alam kong nakakapagod pero salamat pa rin sa paghihintay

hanggang ngayon. I highly appreciate it. :) Thank you.

GOD BLESS EVERYONE!

Update might be next week or this coming Thursday or Friday :)

CHAPTER 24
At last! Haha 4 subjects down, 4 to go (and thank God next year pa yun!)

P.S. Ewan ko kung maganda to. Haha

Unedited.

Apat na araw na ang nakalipas mula ng araw na iyon. At apat na araw ko na ring
pilit na kinakalimutan ang nangyari. Mabuti na lang din at hindi na ipinaalala ni
Zaccheus at Schirina ang nangyaring iyon.

Nasa loob ako ng aking opisina ng may kumatok sa pintuan. Napaangat ang tingin ko
mula sa paggawa ng report na ibinigay sa akin ni bossing. "Come in."
Bumukas ang pintuan at ang nakangiting mukha ni Schirina ang nabungaran ko.

"Hi, Sacchy!" nakangiting bati niya sa akin. Naupo siya sa visitor's chair sa
harapan ng aking mesa.

"Hello, Schirina." ganting bati ko na may tipid na ngiti.

"How are you?" nakangiti niya pa ring bati.

"Good. Ikaw?" Ibinaba ko ang hawak na lapis.

"Okay lang din. Bored. Wala akong naka-line up na photoshoot for two days, eh."
tila walang ganang sabi niya. "Anyways, can you have lunch with me?"

Napataas ang dalawang kilay ko sabay tingin sa wall clock. "Lunch? It's just nine
thirty in the morning."

She laughed making her look more radiant and gorgeous. "I know. Hindi ko naman
sinabing ngayon na, di ba? We will eat during lunch break. Niyayaya lang kita."

"Magla-lunch pala kami ng kaibigan ko." sabi ko ng maalala ang usapan namin ni
Meana. "Sorry, nauna na kasi siyang magyaya. Kagabi pa."

Ilang araw na raw kasi akong hindi nakakasama ni Meana kaya gusto niyang sabay
kaming maglunch ngayon. Aba! kasalanan ko bang ilang araw kaming hindi nagkita? Eh
sino kaya yung parang asong sunod ng sunod dun sa lalaking kinababaliwan niya at
dun sa kababata nito?

She pouted and his shoulders slumped forward. "Ganun ba?" She sighed. "Sayang."

Napakagat labi ako sa nakikitang itsura niya. She looked so sad and down. Hindi
bagay sa ganda niya ang malungkot ng ganito. Parang nagi-guilty tuloy ako na
tinurndown ko yung invitation niya.

And she is Zach's cousin!

Eh anong konek kung pinsan siya ng boss ko? Saan na naman galing yun?

But since I knew she was my bossing's cousin, gumaan talaga ang pakiramdam ko sa
kaniya at nawala na yung urges ko nas abunutan ang kilay niya na hindi ko naman
alam kung saan galing. Para pa nga kaming matagal ng magkaibigan sa nakalipas na
apat na araw.

"Ganito na lang." Napatingin naman siya sa akin. "Why don't you join us instead?"

She beamed and his eyes lit up. Gumaan na rin ang pakiramdam ko sa nakikitang saya
sa kaniyang mukha. I don't know why, but yeah, I feel that way.

"Talaga?" she exclaimed happily. "Okay! Gusto ko yan!"

"What is happening here?"

Napalingon kami ng sabay ni Schirina sa panig ng connecting door. Nakatayo roon si

bossing habang palipat-lipat ang tingin sa aming dalawa at tila nagtataka sa
narinig niyang usapan namin.

Nang tumigil sa akin ang kaniyang mga mata ay nahigit ko ang aking hininga at tila
lumukso ang aking puso kasabay ng pagbilis ng tibok nito. Pasimple kong hinagod ang
parteng iyon ng aking dibdib dahil tila sumisikip ito sa paraan ng pagkakatitig
niya sa akin.

Slowly, a breathtaking smile formed on his lips literally taking my breath away.
Napatitig lang ako sa kaniyang mukha. Nakanganga pa ata ako ng bahagya; tila mas
gumwapo siya ng ilang daang beses sa paningin ko ngayon.

What is happening to me again? Shit! Ano to?

Hindi ko alam kung gaano katagal kaming nagkatitigan. Isang tikhim lamang ang
nakapagpabalik sa aming dalawa sa kasalukuyan. Namula ang magkabilang pisngi ko ng
makita ang isang nanunudyong ngiti sa mga labi ni Schirina habang palipat-lipat ang
tingin niya sa amin ng kaniyang pinsan.

"What is the meaning of those stares?" she teased.

Napaiwas ako ng tingin para hindi nila mahalata ang pamumula ng mga pisngi ko.
Shit! Hindi naman ako ganito dati, ah. Ano ba talaga ang nangyayari sa akin ngayon?
I should be nagging and having a word with Schirina for associating me to her
cousin. Pero may maliit na parte sa puso ko na tila nagugustuhang matukso kami sa
isa't isa.

"Hi, ganda." Imbes na pansinin ang sinabi ng pinsan ay lumapit siya sa akin. He
stood by my side.

"Hi, bossing." Tumikhim ako dahil parang ipit ang boses ko. Nakakahiya!

"So, saan ang punta niyo?" tanong nito sa pinsan.

"Oh. I was inviting her to lunch but she has a commitment to her friend and invited
me to dine with them instead." Schirina answered.

Tumaas ang kaniyang kilay at lumingon sa akin. Napatingala naman ako sa kaniya
dahil nakaupo ako habang siya ay nakatayo sa tabi ko. Ang bilis pa rin ng tibok ng
puso ko sa sobrang lapit niya sa akin at amoy na amoy ko ang bango niya. Manly.

"You wouldn't invite me with you?" he asked.

"Ha?" Hindi ako makasagot ng maayos dahil sa klase ng titig na ibinibigay niya sa
akin. Parang inaarok ang nilalaman ng kaloob-looban ko at parang tinutunaw ako.

"Wag ka nga, Zacchy!" nakasimangot na sabi ni Schirina. "It's just for the three of
us. For girls only. Right, Sacchy?"

The two both looked at me. Schirina has that grin on her face saying I should agree
with her not to invite her cousin; Zach is giving me that kind of look that he
wanted to be with me--I mean with us to lunch. That look as if he was pleading.
Yung tipong... hindi ko siya kayang tanggihan.

I sighed before I answered. "Okay. You can go with us."

Schirina's shoulders slumped forward and a scowl appeard on her face as he eyed her
cousin who was smiling brightly and widely. Tila siya isang batang nabigyan ng
isang magandang laruan sa Pasko.

"Thank you, ganda!" ngiting-ngiting sabi niya.

"You're welcome." tipid ang ngiting sabi ko.

"Bakit isasama pa natin yang pinsan ko?" nakasimangot na tanong ni Schirina. "It
should just be the three of us girls!"

Lumapit sa kaniya si bossing sabay gulo ng buhok ng pinsan nito na parang isa pa
rin itong bata. Tinampal naman nito ang kamay ng pinsan sa ibabaw ng ulo at lalong
napasimangot ng tumawa ang lalaki. Inirapan ito ni Schirina.

"Wala kang shoot ngayon?" tanong dito ni bossing ng makaupo sa tapat ng kinauupuan
nito.

"Obvious ba? Should I be here if I have one?" mataray na sabi nito sa pinsan na
nginisihan lang siya.

"Anyways, is eleven thirty okay for lunch?" tanong ni bossing sa akin.

"Twelve ang lunch break, bossing." paalala ko sa kaniya.

"So?" nakataas ang kilay na sabi niya. "Aren't you entitled to an early lunch?"

"Early lunch na lang tayo." segunda naman ni Schirina. "Call your friend for the
change of schedule.

Wala na nga akong nagawa kundi ang itext si Meana na eleven thirty na kami magla-
lunch sa Schulaika's. Nagtext naman siya kaagad na okay lang sa kaniya ang oras na
iyon.

"Just make sure bossing na wala akong kaltas sa sweldo sa early lunch out ko."
paninigurado ko sa kaniya.

He gave me a charming smile. "Don't worry. As long as you dine with the boss, your
salary is safe."

I sighed. "And please, don't mention what happened to me to her later, okay?
Ayokong mag-alala siya sa akin."

Nagtataka man ay tumango lang ang dalawa.

Yes, I don't want her to worry and feel guilty again.

MAGKAKAHARAP KAMING TATLO sa pang-apatang mesa sa Schulaika's para sa lunch namin.

Magkatabi kami ni bossing habang magkatabi naman si Schirina at Meana na nasa
harapan namin.

Simangot na simangot ang mukha ni Meana habang pinipira-piraso niya ang pagkain sa
kaniyang plato. Para na ngang giniling ang kaninang isang buong stake sa sobrang
panggigil niya.

"Ano ba, Meana. Kawawa yung steak mo." saway ko sa kaniya.

Tila walang narinig na nagpatuloy siya sa walang sawang pagtorture sa kawawang

steak. Napabuntong hininga na lamang ako at napatingin sa isang panig ng restaurant
kung saan nakaupo ang isang babae at lalaki na tila masayang-masayang kumakain.

Si Chef Martin at ang kababata nitong si Jonica Marzan.

Pagpasok namin kanina ay iyon kaagad ang bumungad sa aming apat. Ang tila nagde-
date na magkababata sa parteng iyon ng Schulaika's. Kaya ganiyan na lamang ang
busangot ng mukha ni Meana.
"Ano ba, Meana!" medyo malakas na saway ko sa kaniya. Napaangat naman sa akin ang
busangot niyang mukha. "Itigil mo na nga yan! Bakit ka ba nagkakaganyan?"

"Eh kasi naman, eh!" tila batang pagmamaktol nito. "Yung babaengh yun! Inaagaw sa
akin si Martin babes ko!"

Tinaasan ko siya ng kilay. "Kelan pa siya naging iyo?"

"Simula ng makabangga ko siya!" sagot niya. "He was mine that moment! And that
Jonica Marzan is stealing him away from me!"

"Mahiya ka nga sa kasama natin!" saway ko na lamang sa kaniya.

"It's okay. I understand her." nakangiting sabi ni Schirina. "Gwapo naman kasi nung
Chef Martin, eh. Chris Evans look alike."

Dito naman nabaling ang masamang tingin ni Meana. "Wag mong sabihing ikaw din
makikiagaw? Itinuturing pa naman kitang kaibigan ko na."

Schirina raised her hands in defeat while chuckling. "Nope. I assure you, I don't
have plans on stealing someone away from someone. I am not that kind of girl."

Tila nakahinga ng kaunti si Meana. Pero bumalik ulit ang simangot nito ng mapagawi
ang tingin sa dalawang taong iyon.

"Huh. Kasing sexy lang naman siya ni Megan Fox. Pero mas higit pang maganda sa
kaniya!"

Naitirik ko ang aking mga mata sa inis. Bakit ba may mga babaeng baliw na baliw sa
lalaki? Hindi ba sila pwedeng mabuhay ng walang lalaki sa tabi nila? Hello, oxygen
is more important than men. Dahil once na mawalan ng oxygen, mawawalan ka na ng
buhay, Eh kapag nawalan ng lalaki? Buhay ka pa rin naman, ah!

"Kung mas higit kang maganda sa kaniya," ang sabi ko. "bakit hindi ka niya mapansin
at yung kababata niya ang kasama niya ngayon?"

Inirapan niya ako. "Aba malay ko? Ako ba si Martin? Nabubulagan lang yan sa kasexy-
han ng kababata niya. Tamo, kapag naumpog yan sa kusina, lilinaw ang mga mata
niyan." Natigilan siya. "Pero wag naman sana siyang maumpog. Kawawa naman."

Napailing-iling na lamang ako sa kabaliwan ni Meana. Tiningnan ko ang katabi ko at

nakita kong nakatingin din ito sa babaeng kinaiinisan ni Meana. Tila may kumurot sa
puso ko ng makitang nakatingin siya sa isang sexy at magandang babae. Oo, aminado
akong sexy at maganda si Jonica kaya alam kong ganyan ang mga tipo ni bossing. Sa
araw-araw ba namang nakikita ko ang iba't ibang babae niya, hindi ko pa ba
mahahalata ang tipo niya?

Iniiwas ko ang aking tingin sa kaniya dahil sa bigat ng dibdib na naramdaman ko. I
felt a little insecure and glanced again to Jonica. She's... every man's dream
girl.

"Sexy at maganda nga." narinig kong sabi ni bossing sa aking tabi. Npaahigpit ang
hawak ko sa kubyertos. "But ganda is more beautiful and more sexy."

Napalingon ako kaagad sa kaniya. Nahigit kong muli ang aking hininga kasabay ng
pagbilis ng tibok ng puso ko sa ngiting nakapaskil sa kaniyang mga labi. He has a
very warm smile and his eyes held sincerity in them. Tila may mainit na kamay na
humaplos sa aking puso sa sinabi niya. Something warmed inside of me.
Tumili ang dalawang babaeng kasama namin. Namumulang napaiwas ako ng tingin kay
bossing at sa dalawa pa naming kasama. Ngunit hindi ko napigilan ang pagsilay ng
maliit na ngiti sa aking mga labi.

"Oh my G! Kinikilig ako!"

"Ako rin!"

"Inis na inis ka pa dati diyan sa boss mo tapos ngayon, ganyan-ganyan na kayo!"

sabi ni Meana.

"Meana!"

"O, bakit? Totoo naman, ah?" nakataas ang kilay na sabi niya. "Inis na inis ka
kapag kinukwento mo ang boss mo dahil ganito at ganyan tapos ngayon, magkasama pa
kayo. And what's more surprising is that you are too close with each other! Dati
rati, isang metro lang ang lapit sayo ng lalaki, pinapalayo mo na agad at
binubulyawan. Ngayon, isang ruler na lang ang pagitan niyo ng boss mo, parang
normal lang sayo. Yung totoo, okay na sayo ang malapitan ng mga lalaki o boss mo
lang ang pwedeng lumapit sayo?"

Hindi ako nakasagot agad sa mga pinagsasasabi ni Meana. Nahihiya ako na naiinis sa
kaniya dahil ang daldal-daldal niya! Peste!

Naramdaman ko ang kamay ni bossing na pumatong sa balikat ko sabay hila sa akin

palapit sa kaniya. "Sa akin lang siya pwedeng lumapit." seryosong sabi niya sabay
tingin sa akin. "Maliwanag? Sa akin lang."

Napatango na lamang ako dahil hindi na naman ako makapagsalita habang nakatitig sa
mga mata niya.

"Kinikilig talaga ako! Sana ikaw na nga ang makakapagpabago kay Saccharine,
Zaccheus." sabi ni Meana.

"Makakapagpabago?" nagtatakang tanong ni bossing. Kinabahan ako.

Meana nodded. "Oo. Sana ikaw na yung lalaking makakapagpabago sa tingin niya sa
buhay at tingin niya sa mga lalaki. Sana ikaw na ang makapag-alis ng mga bangungot
na humahabol pa rin sa kaniya ngayon. Sana ikaw na ang lalaking makakatanggap sa
kaniya matapos siyang saktan ni Jacob--"

"Meana!" galit na sigaw ko sa kaniya. 

Tila noon niya lang narealize na sobra na ang kaniyang sinabi kaya nagbaba siya ng
tingin. "Sorry."

"Who's Jacob again?" madilim ang mukhang tanong ni Zach habang humigpit ang
pagkakaakbay niya sa akin.
CHAPTER 25
Bakit matagal ang update? Una, nag Christmas Party kami ng mga kaibigan ko.
Pangalawa, wala akong load sa pocket wifi. At pangatlo, tinatamad ako. Sorry.
Bumabawi lang kasi sa stress na hatid ng studies.

Anyways, here's the next chapter. Next update is... hindi ko alam. Ang totoo kasi,
nawawalan ako ng drive sa pag-update :( Huhu I need inspiration!

Unedited.

Zaccheus
We stretched out our limbs after that two-hour meeting. Kasalukuyan kaming nasa
boardroom ng kompanya ni Dominic.

"Shoot! Ang sakit sa pwet." reklamo ni Ian.

"Sinabi mo pa." segunda naman ni Greg habang iniikot-ikot ang leeg.

Tumayo naman si Vernon at pumunta sa likuran ng swivel chair. Ipinatong niya ang
mga braso sa sandalan nito.

"Bakit ka nandyan? May upuan, oh." tanong ni Greg.

"Masakit na ang pwet ko." sagot naman nito.

"Wanna massage them for you?" nakangising tanong ni Ian.

"No fuck, dude." tila nandidiring tanggi ni Vernon. "Want me to tell your
girlfriend your desire for my butt?"

"Shit, dude." sambit ni Ian.

"Zach." Nilingon ko ang tahimik ding si Dominic ng tawagin niya ako. "Are you okay,
dude?"

Four pairs of eyes were on me all of a sudden. They were looking at me expectantly.

"What?" I asked, eyeing them one by one.

"Is there something bothering you?" tanong ni Ian.

Ilang segundo ko silang tiningnan ng tahimik bago huminga ng malalim. I leaned back
on my seat.

"There is." I answered. "Saccharine."

"Huh?" takang tanong ni Ian. "Saccharine? As in Saccharine Aragon?"

"Yung babaeng kinaiinisan mo dahil binalewala ka ng ilang beses?" dagdag ni Greg.

"The woman you made me fired just so you can have your revenge?" ani Dominic.

"Ang babaeng hindi apektado sa charm na ipinagmamalaki mo?" nakngising asar ni

Vernon.

Natapos lang naman sila sa pagsasalita ay masamang-masama na ang pagkakatingin ko

sa kanialang apat.

Kailangan talagang ipagdiinan sa akin?

"Siya nga." ang sabi ko.

"Ano pa nga bang bago?"

"Wala ka pa ring napapala, dude? Tsk. Kawawa ka naman."

"Wala pa ring epekto ang charm mo? Naku, expired ka na ata."

"Have you fallen in love with her already but she doesn't return the feelings?"
Ang talim ng tingin na pinukol ko kay Dominic na nakangisi lang sa akin.

Sumikip bigla ang dibdib ko sa sinabi ni Dominic. Parang ang sama sa pakiramdam na
isiping hindi pareho ang nararamdaman namin ni ganda para sa isa't isa.

Eh, ano nga ba ang nararamdaman ko para kay Saccharine?

Ipinilig ko ang ulo ko para mawala ang isiping iyon. I shouldn't. Not now.

"Not that, assholes." naiinis kong sabi.

"Then, what?"

I sighed again. "I think... I think something happened in her past that made her
what she is now."

"Huh?"

Naiinis na tiningnan ko silang apat. "Nakakainis kayo! Bwisit!"

"At kami pa talaga ang nakakainis?" nakataas ang dalawang kilay na tanong ni Ian.
"Eh, ikaw nga itong hindi namin maintindihan! Umayos ka nga!"

Bumuga muli ako ng naiinis na hininga. Ang tanga ko rin talaga minsan. I was
expecting them to understand pero hindi pala nila alam ang sinasabi ko.

Ikinwento ko nga sa apat ang iilan sa mga nangyari sa nakalipas na buwan. I want to
hear their opinions or advice sa kung ano ba ang maaari kong gawin. I trust these
idiots.

Mataman naman silang nakinig sa akin. When I was done, they were silent for awhile
before Dominic broke the silence.

"I think that has to do with what my baby said about Ms. Aragon."

Napatingin kaming apat kay Dominic. Nagtataka namin siyang tiningnan.

"What about?"

"Ms. Aragon told my baby that she is a man hater." Dominic supplied.

Bahagya na lamang akong nagulat doon. From what she had shown me and from what she
had said in the past, I had a hint of what she is: a man hater.

But I think, unti-unti nang nawawala ang personalidad niyang iyon. These past few
days that we were together, I know I am slowly creeping my way through her walls.

At wala akong planong sumuko sa pag-akyat sa pader niya. I would prepare and bring
with me my wrecking ball just to crumble it down, slowly but surely.

"She is?" Tila nag-isip si Ian. "Kaya pala sinabi niya noon sa akin ng pumunta siya
sa opisina ko na hindi siya komportableng mapalapit sa lalaki."

"So," Greg said. "You think, something terrible happened to her in the past?"

"I'm sure there is. She wouldn't react that way if she hasn't." I answered.

"Ano sa tingin mo iyon?" tanong ni Vernon.

"I don't know." mahinang sagot ko. "I really don't have any idea."

We fell into silence again for a long time until Vernon drop a bomb in the silence
making my blood run cold.

"Maybe she was raped?"

Tila natigil ang paghinga naming lahat. Pakiramdam ko ay sumikip ang dibdib ko at
tila nahihirapan akong huminga sa naisip ni Vernon na pwedeng dahilan kung bakit
ganoon na lamang ang kilos niya.

Napapikit ako ng mariin kasabay ng pagkuyom ng mahigpit ng mga kamao ko. Just the
thought of her being... being... Shit! I can't even say the word! Dammit!

Unti-unting sumiklab ang kakaibang galit sa dibdib ko ng maalala ang pangalang

paulit-ulit na sinasambit ni Saccharine noon.

Jacob.

At base sa nakita ko sa nangyari, hindi malabong... ang Jacob na iyon ang gumawa ng
kahalayan sa kaniya.

Once I found out what happened and what ever role Jacob had played with it, I will
have my torturous ways on him. Once I lay my hands on him, I will not stop until
he's dead. He just doesn't do that to my ganda.

"Hey, dude!"

Nabalik lang ako sa kasalukuyan ng tinapik ako sa balikat ng katabi kong si Ian.

"What?"

"Are you okay? Hula lang naman ni Vernon yon. Para ka ng papatay diyan." sabi pa
nito.

Matalim na tingin ang pinukol ko kay Ian. "Because it's unacceptable!" sigaw ko
sabay suntok sa mesa. Bahagya naman silang napatalon sa gulat. "I can't accept that
reason! Kahit ano na, wag lang yon! I will kill the bastard who did that! I will
kill him painfully and slowly."

Nakatitig lang sila sa akin na tila tinubuan ako ng isa pang mata sa noo.

"Ahm... O... kay. Uso ang chill, dude."

"You know, chill-chill? Masyado kang high blood, dude."

"I'm sorry I said that, Zaccheus. But it was just my guess. Just don't think about
it."

"How can I not think about it? It is possible that she had been--"

"Do you love her?"

Naputol ng paglilitanya ko sa biglang pagsingit ni Dominic. Tila nabuhusan ako ng

malamig na tubig sa tanong na iyon. Ang galit na kaninang nag-aalab ay biglang
napawi.

I stared at him in shock. Naumid ang dila ko at hindi ako nakapagsalita. I felt my
heart thump faster against my chest.

Love? Saccharine?

Kung dati ay nasusuka ako kaagad sa isiping mai-in love ako sa isang babae, ngayon
ay tila may kakaibang init ang lumukob sa aking dibdib.

If I abhor the idea of love back then, now... I think I am somehow welcoming the
idea.

Tiningnan ko ang apat na tila naghihintay sa isasagot ko. I felt my lips tug up in
a smile. Ibinuka ko ang bibig para magsalita ngunit bigla namang may kumatok sa
pintuan ng boardroom.

Napalingon kaming lima ng bumukas iyon. Ang sekretarya iyon ni Dominic.

"Good afternoon, Sirs." she greeted us. "Mr. Marasigan is here now."

"Okay. Let him in."

Oo nga pala. Isang rason kung bakit nandito pa kami ay dahil may isa pa kaming
meeting with the CEO and owner of JM Construction Co. para sa isang project.

Tumayo kaming lima ng pumasok ang isang lalaking halos kasing-edad lang namin.

"Good afternoon, gentlemen." nakangiting bati nito sa amin.

Isa-isa niyang kinamayan ang apat hanggang sa umabot siya sa akin. Pagkakita ko sa
kaniya ng harap-harapan ay biglang umusbong ang isang hindi maipaliwanag na kaba at
galit sa dibdib ko.

Kahit na nakangiti siya ay tila inis na inis at galit na galit ako sa kaniya
ngayon. Tila may isang malaking kasalanan siyang nagawa at gusto kong alisin siya
sa harapan ko.

He extended his hand to me. I accepted his hand. And that's when an unexplainable
feeling came. Napahigpit ang pagkakahawak ko sa kamay niya.

"Zaccheus Villamonte." seryosong pagpapakilala ko.

"Jacob Marasigan." sabi niya ny nakangiti.

CHAPTER 26
Merry Christmas everyone! :) Christmas gift ko saiyo.

Bagyo, bagyo! Ay naku. Dapat hindi na lang siya nabuo! Panira naman.

Unedited.

Saccharine

Alas siyete y media ng umaga ay nasa elevator na ako paakyat sa opisina. Nagtime in
muna ako bago dumiretso sa opisina.

Nandoon na ang receptionist at si Bettina kaya binati namin ang isa't isa ng
magandang umaga.

Pagbukas ko ng pintuan ng aking opisina ay napatigil ako sa nakita. Nakaupo sa

likuran ng aking mesa si bossing habang pinapaikot-ikot ang ballpen ko sa kaniyang
mga daliri.
Nakatulala lang siya sa kawalan na tila ba may tinitingnan na interesante roon.
Hindi pa niya ako napapansin.

"Bossing..." kuha ko sa atensyon niya.

Tila doon lamang siya natauhan at napakurap-kurap pa bago umayos ng upo. Ibinaba
niya ang ballpen sa aking mesa bago ngumuti.

"Good morning, ganda." bati niya.

"Good morning, bossing." bati ko pabalik. "Anong atin?"

Umiling lang siya ngunit parang may bumabagabag sa kaniya. Inilapag ko ang bag ko
sa ibabaw ng mesa at saka tumayo sa harapan niya.

"May problema ba, bossing?" malumanay na tanong ko.

Tinitigan niya lang ako at hindi nagsalita. He looks like as if he was fighting an
inner battle whether to tell or not to tell.

Napakunot noo naman ako ng nag-iwas siya ng tingin bago bumuntong hininga. He raked
his fingers through his hair before looking at me again.

"Bossing, may problema ka ba? May gusto ka bang sabihin?" dagdag kong tanong.

He sighed again before standing up and the next thing I knew, I was cocooned inside
his big, warm arms.

Nahigit ko ang aking hininga kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko sa pagyakap

niya sa akin. Hindi ako nakagalaw agad sa sobrang pagkabigla. Naramdaman ko ang
paghigpit ng pagkakayakap niya sa akin kasabay ng paghalik niya sa tuktok ng ulo
ko.

Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam ko habang yakap-yakap niya ako. All I feel is
warmth and happiness as I am enveloped inside his embrace.

Unti-unti ay inangat ko ang mga braso ko para iyakap sa kaniya. I slowly closed my
eyes as I savored the feeling of being in his arms. I listened to the erratic
beating of his heart against my ears. I breathe in his addicting manly scent.

I should be pushing him away, I shouldn't let him hug me like this. But what I did
was the opposite of those. Lalo kong inilapit ang katawan sa kaniya at hinigpitan
ang pagkakayakap sa kaniyang katawan.

I can feel something is bothering him and I want to comfort him even though I don't
know what is it. I just want him to feel that I am here for him for whatever
reason.

Napamulagat ako at nanigas bigla sa naisip na iyon. Umatras ako ng ilang hakbang
palayo sa kaniya.

Shit! I care? Why would I care? This is so dangerous! I shouldn't! Goodness, I

shouldn't!

"Ganda..." tawag niya sa akin.

"Bakit?" tanong ko naman ng hindi tumitingin sa kaniya.

I heard him sighed as he reached for me again and pulled me flushed against his
body. Sinubukan kong kumawala sa pagkakayakap niya ngunit hindi na niya ako
hinayaang makawala. His arms tightened around me like vines.

Napabuntong hininga na lamang ako at hinayaan siya. Dahil aminin ko man o hindi,
nagugustuhan ko ang pakiramdam na nakapaloob ako sa makisig niyang braso. Saka ko
na iisipin ang dahilan kung bakit. I'll just savor this feeling.

"Ganda..."

"Hmm?"

He sighed before speaking. "Can I... Can I ask what happened to you in the past?"

Agad akong nanigas at umiling ng sobrang bilis. Unti-unti na namang bumabalik sa

ala-ala ko ang nakaraan. Ayoko na!

"Ayoko, please, bossing. Ayoko." mahina ngunit mariing sabi ko.

"Okay, okay. I'm sorry. I'm sorry." he murmured as he caress my hair.

"Please, bossing, wag ka ng magtanong tungkol doon. Ayokong maalala... Ayoko."

"I'm sorry. Promise I won't."

Pilit kong pinakalma ang sarili ko para hindi ako atakehin ng hysteria at panic
attack. Pinapakalma din ako ni bossing sa pamamagitang ng paghigpit ng yakap niya
sa akin at sa paghaplos-haplos niya sa buhok ko. He is also whispering words that
made me calm.

Ilang minuto rin kaming ganoon hanggang sa tuluyan na akong kumalma. Sabay kaming
napabuntong hininga at lumayo ng kaunti sa isa't isa.

Umangat ang kamay niya sa pisngi ko at humaplos doon. Napapikit ako kasabay ng
pakiramdam na may kumikiliti sa tiyan at puso ko.

"Whatever happens, ganda, I will protect you." he whispered.

Napamulat ako roon at nagtatakang tiningnan siya. "Ano?"

He smiled tenderly at me. "Poprotektahan kita sa lahat ng nanakit at mananakit

saiyo. I won't let anyone hurt you. At kung nasaktan ka man, pinapangako kong
pagbabayarin ko ang nanakit saiyo." There was a dark glint in his eyes when he said
that.

Hindi ko naman napigilan ang pagbilis lalo ng tibok ng puso ko sa paraan ng

pagkakasabi niya non. He looks serious about it and damn! I can feel his sincerity
as he said that.

"Bossing..."

"Just tell me a name and I will hunt him down." mariing sabi niya.

Hindi ko napigilang matawa ng mahina sa ginagawa niya. Pero sa kaloob-looban ko ay

tila nagliwanag ang buong kapaligran sa sinabi niya.

"Magtrabaho ka na nga, bossing." pagtataboy ko.

Bumuntong hininga siya muli. "Okay. Siya nga pala, kilala mo ba ang may-ari ng JM
Construction Co.?"

Kunot-noong umiling ako. "Hindi. Bakit?"

Tila naman siya nakahinga ng maluwag sa sagot ko. He smiled a little. "Nothing."

"Okay."

"And another, wag kang papasok sa loob ng opisina ko maghapon."

"Bakit?" nagtatakang sabi ko. "May babae kang dadalhin diyan?"

Bigla akong nainis sa ideyang iyon. Shit! Hindi pwede! Hindi siya pwedeng magdala
ng babae sa opisina niya! Hindi siya pwedeng mambabae!

Tumawa ng malakas si bossing na tila ba naaaliw sa sinabi ko. He was also shaking
his head.

Napasimangot ako lalo.

"I am not bringing any woman in my office, ganda. And you know it. I already
stopped bringing women here or in my place."

Tinaasan ko siya ng kilay bago inirapan. "Dapat lang."

He chuckled again before walking to the connecting door. Binuksan niya iyon ngunit
lumingon muli sa akin bago tuluyang pumasok.

"Tandaan mo, ganda, wag kang papasok sa loob."

I saluted at him. "Yes, bossing!"

Umiling siya bago isinara ang pintuan. Napabuntong hininga na lamang ako bago naupo
sa upuan at ipinagpatuloy ang ginagawa ko kahapon.

Namalayan ko na lamang na tanghalian na pala. Isinara ko ang laptop at saka kinuha

ang aking bag para lumabas at kumain. Napatingin ako sa opisina ni bossing na
nakasara. Parang gusto kong pumasok sa loob at tingnan kung ano ang ginagawa niya.

"May meeting ba si bossing?" tanong ko sa receptionist ng madaan ako papunta sa

elevator.

"Meron, Ms. Aragon. Sa CEO and owner ng JM Construction Co." sagot naman nito.

Tumango na lamang ako at bumaba na. Kumain ako sa cafeteria ng mag-isa. Nang
matapos ay napagdesisyunan kong dalhan ng kape si bossing. Pumunta ako sa katapat
na cafe at nag-order ng kape.

Pagbalik ko sa building ay agad akong dumiretso sa opisina ko. Inilapag ko roon ang
bag ko bago naglakad papunta sa connecting door. Hinawakan ko ang door knob at
pipihitin na sana ito pabukas ng maalala ko ang sinabi ni bossing.

Wag daw akong papasok sa loob ng opisina niya sa maghapon. Plus the fact na may
meeting nga pala siya.

Nagbago ang isip ko kaya bumalik na lamang ako sa mesa at ako na ang uminom ng
kape. Bukas ko na lamang bibilhan si bossing.

Ipinagpatuloy ko ang ginagawa ko habang iniinom ang kape. Napatigil lang ako ng
biglang bumukas ang connecting door kaya napalingon ako roon.

Tila natigil ang pag-ikot ng mundo at gumuho ito ng magtama ang mga mata namin ng
taong nakatayo roon.

Everything came rushing back on me as I continued to stare at those eyes. It

continuously pulled me to the deepest darkest memories I am trying to avoid for
years.

Tila naibalik ako sa nakaraan kung saan ayoko ng balikan pa. I felt as if I was
there once again; begging and suffering in his hands, for his mercy.

I felt my hands started to shake in fear and too much anger. I felt my blood boil
in too much hatred and dread.

He's here. My nightmare is here.

Unti-unting sumilay ang isang malademonyong ngiti sa kaniyang mga labi. His eyes
raked over my body.

Nanginig at nanlamig ako bigla sa takot sa kaniya. It's still all clear to me. It's
still here.

"Hi, sweetie. Nice too see you again after six long years."

Jacob Marasigan, my worst nightmare.

CHAPTER 27
This will be a flashback.

Merry Christmas ulit! Thank you sa greetings lovelies! :) Muah!

P.S. Next update ay hindi pa alam. Basta mag-a-update na lang ako.

Unedited.

Nag-umpisa ngang manligaw si Jacob sa akin. Araw-araw ay palagi siyang may

ibinibigay sa aking kung ano-ano lang.

Naiinggit na nga sa akin ang mga kaibigan ko. They are also wishing to have someone
like Jacob. And I can say that I am lucky to have Jacob.

I know I like him. Kinikilig ako sa kaniya and my heart flutters every time he does
sweet things for me. I can see his sincerity with his intentions to me. Alam kong
sooner or later ay sasagutin ko na siya.

I was just holding back because of my parents. Sinabi ko kasi sa kanilang may
nanliligaw na sa akin at nakiusap silang huwag ko munang sagutin. Even my friends
told me na magpakipot muna raw ako.

And Jacob understands that. Akala ko nga magagalit siya o titigil na siya
pagkatapos kong sabihin iyon peri ngumiti lang siya sa akin at sinabing handa raw
siyang maghintay. At kinilig na naman ako roon.

I am in my fourth year in college now and so is he. And he has been courting me for
almost a year now. Kaya nga nadagdagan ang feelings ko para sa kaniya kasi tumagal
din siya ng isang taon sa panliligaw.

Magkasama kaming dalawa ngayon as usual. Break time naming dalawa pareho. Isinakto
niya talaga ang sched namin para magkasama raw kami sa break namin.
"Saan mo gustong pumunta mamaya?" tanong niya sa akin.

"Bakit? Anong meron?" nagtatakang tanong ko naman.

"Post exam celebration." natatawa niyang sagot. "Tapos na ang midterms natin kaya
magsaya naman tayo, di ba?"

Napangiti na rin ako. Iyan ang isa pan nagustuhan ko sa kaniya. Jacob is a happy
guy at makakaisip siya palagi ng mga kung ano-anong bagay para lang mailabas ako.

"Kailangan bang i-celebrate yun?" natatawa kong tanong.

"Oo naman!" sagot niya. "Siyempre, pagkatapos ng isang linggong pagsubsob sa libro,
kailangan nating magrelax dahil semi-fi na ang susunod. Tapos finals and then we
will be on our fifth and last year."

Napangiti ako sa pagdaldal niya. Napapangiti talaga ako kapag salita siya ng
salita. Gustong-gusto ko kasi siyang titigan, eh.

"Oo nga, eh." Napabuntong hininga ako. "Fifth year na pala natin next school year
tapos ga-graduate na tayo! And then we'll take the board."

"Oo nga. Sana makagraduate tayo." sabi niya.

Hinampas ko ang braso niya. Tumawa naman siya. "Wag ka namang magsalita ng ganiyan!
Law of attraction! Isipin mo, makakagraduate tayo with flying colors tapos papasa
tayo sa board ng take one lang."

Siya naman ang ngumiti sa akin bago inipit ang ilang hibla ng buhok sa likod ng
tenga ko. Bumilis ang tibok ng puso ko dahil doon.

"Yeah. Law of attraction. Makakagraduate tayo, papasa sa board, magkakaroon ng

trabaho, at bubuo ng sariling pamilya."

Lalong bumilis ang tibok ng puso ko sa huli niyang sinabi. Na-imagine ko bigla kung
anong itsura ng magiging pamilya namin at mga anak namin. Namula ako dahil doon.

"Pero siyempre, dapat sagutin mo muna ako bago natin planuhin ang future natin."
malawak ang ngiting sabi niya.

"Jake..."

He chuckled before sitting up straight. "But of course, I can wait. I will wait.
Because I know it will all be worth it."

Nginitian ko siya ng tipid bago nag-iwas ng tingin. Parang kami na rin naman ni
Jacob, eh. Kulang na lang talaga yung label. But I am already planning to say yes
to him. Naghahanap lang ako ng magandang tyempo para sagutin siya.

I don't need to prolong everything dahil alam ko naman sa sarili kong pareho kami
ng nararamdaman at napatunayan ko ng maganda at dalisay ang hangarin niya sa akin.

I already know Jacob and I can say that he is the perfect boyfriend a girl can ever
have.

"Tara na?" Hinawakan niya na ang kamay ko at hinila ako patayo. Magkahawak kamay
kaming naglakad papunta sa lst class namin sa araw na iyon.
"Pagkatapos ng exam, punta ka sa dating lugar, ha? Hihintayin kita doon." sabi niya
ng nasa labas na kami ng classroom. Ibinigay niya na sa akin ang bag ko at kinuha
ko naman ito.

"Okay. Kung sino ang mauna, hintayin na lang ang mahuhuli." sabi ko.

"Kelan ba kita pinaghintay?"

Isa sa mga nagustuhan ko pa sa kaniya ay never niya akong pinaghintay. Laging siya
ang nauuna sa aming dalawa at siya ang naghihintay.

Pinandilatan ko naman siya ng mga mata. "Wag mong madaliin ang exam mo! Sagutan mo
ng seryoso yun, ha?"

Sumaludo pa siya sa akin habang nakangisi. "Ma'am, yes, ma'am. Sasagutan ko ng

seryoso ang exam ko. Kasing seryoso ng panliligaw ko saiyo."

Nawalan ako ng imik sa banat niya. I can even feel my cheeks heating up. Nag-iwas
ako ng tingin at pinigilan ang ngiting gustong kumawala sa labi ko.

"Sige, pasok na. Sumagot ng seryoso, ha?" sabi niya sa akin.

Tumango na lamang ako bago nagpaalam at pumasok sa loob. Sinalubong naman ako ng
mga nanunudyong tingin ng mga kaibigan ko.

"Uuyy... Ang sweet nila." asar ni Donie.

"May pa 'kailan naman kita pinaghintay?' pang nalalaman." dagdag pa ni Andy.

"Sasagutan ko ng seryoso ang exam ko. Kasing seryoso ng panliligaw ko saiyo."

panggagaya ni Meana sa sinabi ni Jacob at pati ang malalim na boses nito ay ginaya
rin.

Natawa na lamang ako sa kalokohan nilang tatlo. Hindi ko na lamang sila pinansin at
kinuha ko na ang notebook para magreview ng kaunti.

"Kailan mo siya sasagutin?" tanong ni Andy.

"Sagutin mo na, Saccharine! Para official na kayo." pagdagdag pa ni Meana.

"Oo nga. Label na lang naman ang wala sainyo but you act like couples na." sabi
naman ni Donie.

Ngiti lamang ang iainagot ko sa kanilang tatlo at muling bumalik sa pagbabasa.

Nang dumating ang prof ay agad kaming umayos at nagsimula na nga ang exam namin. At
dahil inspirado ako masyado sa araw na ito ay agad kong natapos ang fifty items na
exam namin.

Nireview ko muna ang sagot kong nilapis ko muna dahil no erasure policy kami bago
ito ibinallpen para sa final answer at saka ipinasa sa prof. Pinapirmahan ko muna
ang permit ko bago nagmamadaling kinuha ang mga gamit ko.

"Una na ako." bulong ko sa tatlo kong kaibigan.

Tumango lamang sila na hindi inaangat ang tingin sa papel. Dali-dali akong lumabas
at dumiretso sa lugar na palagi naming pinagtatambayan. I took the exam for forty-
five minutes tops.
Pagdating ko roon ay hindi na ako nagulat ng makita ko na siya roon na naghihintay
sa akin. Lumobo ang puso ko pagkakita sa kaniya. This man is really one of a kind,
he is a rare man. And I am lucky to have him for myself.

"Hi!" nakangiti kong bati sa kaniya.

"Hello, sweetie." ganting bati niya sa akin.

"Aga mo, ah." sabi ko pagkaupo.

"Siyempre. Alam mo namang ayokong ikaw ang maghintay sa akin. Okay ng ako ang
maghihintay."

Muli na namang natunaw ang puso ko dahil doon. Nginitian ko siya ng ubod ng tamis.

"Sinagutan mo ba naman ng maayos ang exam mo?" tanong ko.

"Oo naman!" tila proud pa na sabi niya. "Easy, eh."

Pinaikot ko ang aking mga mata sa pagyayabang niya ngunit natatawa naman ako.
"Yabang."

"Eh ikaw? Sinagutan mo ba ng maayos atvseryoso yung exam mo? May forty-five minutes
ka pang natitira, o!"

Tinitigan ko siy ng seryoao habang nakangiti ng ubod ng tamis. "Oo naman. Ainagutan
ko yun ng seryoso at maayos. Kasing seryoso ng pagsagot ko saiyo ngayon."

Tumango-tango naman siya at tila hindi pa nagsisink-in sa utak niya ang sinabi ko.
"Magaling."

Hinintay kong maintindihan niya ang sinabi ko. Kagat ang labing tiningnan ko ang
reaksyon niya. Unti-unting nanlaki ang mga mata niya at dahan-dahang tumingin sa
akin.

"Anong... anong sabi mo?"

I chuckled. "Ang sabi ko, sinasagot na kita."

"Pakiulit."

"Sinasagot na kita."

"Sinasagot mo na ako?"

"Oo nga sabi, eh! Gusto mong bawiin ko?"

Agad naman siyang umiling kasabay ng paglawak ng ngiti sa kaniyang mga labi. Ilang
minuto rin kaming nagkatitigan bago siya biglang tumayo at nagtatatalon habang
sumysuntok pa sa hangin.

"Wooh! Sinasagot na niya ako! Kami na! Kami na! Kami na ni Saccharine Aragon!"
sigaw niya.

Kahit nahihita ay hinayaan ko na lamang siy at nakangiting pinagmasdan ang

boyfriend ko.

Finally, Jacob Marasigan is my boyfriend now.

CHAPTER 28
Maraming puno at posteng natumba sa lugar namin dahil sa bagyong Nina. Kaya ang
resulta ay black out. Opo. Hanggang ngayon wala pa rin kaming kuryente magmula pa
ng December 25 ng gabi. And TS no. 4 is a no joke.

Nagtitipid ako ng cellphone battery kaya hindi ako makapag type ng UD.

Pero, HAPPY NEW YEAR! Kaya heto ang gift ko sainyo. Enjoy!

Unedited.

Saccharine

Jacob Marasigan, my worst nightmare.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatitig lang sa lalaking ayaw ko na sanang
makita pa. Ang alam ko lang ay takot at pagkamuhi ang nararamdaman ko sa kaniya.

Lumawak ang kaniyang pagkakangisi kasabay ng unti-unting paglaki ng aking mga mata.
Humakbang siya ng isa at tila nanigas ako sa aking kinauupuan. All I could do was
stare at him wide eye in fear.

Everything is coming back.

Nang unti-unti siyang lumapit sa akin ay napatayo ako kaagad. Ngunit ay nanlalambot
at nanginginig ang aking mga tuhod kaya napakapit ako sa mesa bago pa ako matumba
ng tuluyan.

Seeing my horror stricken face and as if sensing my fear, his evil smile widened,
darkened.

My vision started to get hazy and dark. But as I saw him move a little faster
towards me, I immediately staggered back a few steps just to get away from him.

"What's wrong, sweetie? Hindi mo ba ako namiss?" nakangising tanong nito.

Mabilis akong umiling kasabay ng patuloy na pag-iwas sa kaniya.

"Sad. I missed you. I missed what we did the last time we saw each other. Want to
do it again?" he continued saying.

I shook my head violently as I felt tears streaming down my face. I am shaking in

anger, hatred, and fear. And all I wanted to do now is to struck him with a pen or
any pointed objects. I want to see him dead. In the floor with his own blood.

Sa patuloy na pag-atras ko ay natabig ko ang isang bagay sa ibabaw ng aking mesa at

nahulog ito sa sahig kasabay ng malakas na tunog ng pagkabasag nito.

"Saccharine!" sigaw ng taong mabilis na tumatakbo papasok.

Bago pa ako magupo ng dilim na unti-unting lumulukob sa akin, naramdaman ko pa ang

presensya nito sa aking tabi at ang mahigpit nitong yakap. Nakita ko pa ang
pagpasok ng apat pang mga kalalakihan sa loob kasunod ng taong may yakap ngayon sa
akin.

Bakit lahat pa ng kasama ko ay mga lalaki?

Zaccheus

"Good morning, gentlemen." bati ng bagong dating na si Jacob Marasigan.

Sa pagkakita ko sa kaniya ay muli kong naramdaman ang hindi maipaliwanag na
ngitngit ko sa kaniya.

Napalingon ako kaagad sa connecting door sa gilid kung nasaan si Saccharine. I

don't understand it but I have this urge not to let her see this particular Jacob
in the office.

Should I have him investigated?

"Good morning, Mr. Marasigan." isa-isa naming bati sa kaniya.

Ngayong araw ay ipagpapatuloy namin ang meeting na hindi namin natapos kahapon.
They all agreed to held it here. Ayoko sana kaya lang majority rules.

Kasama sa meeting na ito sina Dominic, Ian, Greg, at Vernon.

"Let's proceed to the boardroom, shall we?" yaya ko sa kanila.

Jacob Marasigan sat comfortably on my office's receiving area. He looked at me and

smiled. "Can't we just have it here?"

Bahagyang kumunot ang noo ko. "Why? My secretary already prepared the boardroom.
Let's go, gentlemen."

"I think your office is okay, Zaccheus." Ian agreed. "We can have our meeting
here."

The rest agreed though I protested so much. Gusto ko talagang ilayo ang Jacob na
ito kay Saccharine. Kumukulo talaga ang dugo ko sa kaniya.

Kahit na anong pilit ko ay sila pa rin ang nasubod. I don't have a choice but to
sit my ass down and proceed with the meeting.

Nang mag-umpisang magsalita si Jacob ay hindi ko napigilan ang seryoso at masamang

tingin ko sa kaniya. I really hate the air of arrogance around him and I hate that
I hate him. Wala naman siyang ginagawang masama sa akin.

But the mere fact that his name is Jacob, I already hate him.

After an hour or two, nag-excuse ito para mag-CR. Itinuro ko ang comfort room sa
kaniya at saka siya tumayo. Natigil ang pag-uusap namin dahil doon.

"Dude, bakit ang sama ata ng tingin mo kay Marasigan?" tanong ni Greg.

Nagkibit-balikat lamang ako dahil ayokong magpaliwanag sa kanila ng hindi ko pa

alam ang totoo.

"Ang sama talaga makatingin, eh. Parang ganito," Ginaya pa ni Ian ang tingin ko raw
kay Jacob.

"Hindi. Ganito kaya yon." Nakigaya na rin si Greg.

I rolled my eyes at them. Ayoko talaga kapag ako na ang pinagdidiskitahan ng mga
gagong ito. Mas gusto ko pang ako ang magbiro sa kanila kesa ako ang biruin nila.

"Shut up." nasabi ko na lang.

"May atraso ba siya sayo?" tanong ni Vernon.

"Wala naman. Bakit?" tanong ko rin."

"The way you look at him, it seems like he had done something to you." Vernon
answered.

Greg gasped making us turn to him. "You... you like him?"

Nanlaki ang mata ko sa tanong niyang iyon. Si Vernon at Ian ay tumawa habang
ngumiti lamang si Dominic.

"Pinagpalit mo ba ako, baby?" pagdadrama pa ni Greg.

Sinakyan ko na lamang ang drama ng gagong ito. "No! Of course not, baby! Oh darling
cause you'll always be my baby."

"Talaga?" sumisinghot-singhot pang sabi nito. "Promise?"

"Promise." I held my pinky finger in front of him and he hooked his own pinky
finger with mine.

"So gay, dude!" narinig kong sabi ni Dominic.

Ngisi lamang ang isinagot namin ni Greg sa kaniya. Natigil lamang kami ng makarinig
ng pagkabasag sa kabilang opisina.

Biglang bumilis ang tibok ng puso ko sa kaba ng mapagtantong galing iyon sa opisina
ni ganda.

Tila natigil ang paghinga ko ng makita ang nakatalikod na si Jacob sa may bukana ng
pintuan ng connecting door.

Dali-dali akong tumakbo papunta roon. I think I even bumped on Jacob.

I inhaled a sharp intake of breath when I saw Saccharine. Tears were flowing on her
face, she was visibly shaking in fear, and she was backing away from the person she
was looking with evident anger and fright.

"Saccharine!"

Agad akong nakarating sa tabi niya at niyakap siya. Sobra ang panginginig ng
kaniyang katawan kaya mas lalo kong hinigpitan ang yakap ko sa kaniya.

That's when she started thrashing again.

"Wag! Ayoko! Maawa ka, please! Parang awa mo na!" hysterical na sigaw niya habang
pilit na kumakawala sa pagkakayap ko.

She was kicking, punching, and screaming.

"Tulong! Tulungan niyo ako! Ayoko. Please, parang awa mo na. Wag... Waaaaag!"
patuloy nitong sigaw.

"Shh... Ganda, nandito ako. Si bossing ito. Please, calm down. Calm down." I
soothed her as I caressed her hair.

Hindi ko rin ininda ang mga kalmot at sampal na tumatama sa akin. I just wanted to
calm her down.

"Please... Maawa ka! Maawa kayo! Tulong! Tulungan niyo ako!" Lalo lamang lumakas
ang boses niya at mas tumindi pa ang paghihisterikal niya.

"Ganda. Calm down. Si bossing ito. Hear my voice. Hear me, please." I murmured in
her ears.

"Want some help, Mr. Villamonte?" pag-offer ni Jacob.

Isang matalim na tingin lamang ang ipinukol ko sa lalaking iyon. As if I would let
him touch my ganda.

"No, thanks." matalim na pagkakasabi ko.

"Dude, aning nangyayari?" naguguluhang tanong ni Ian.

"Inaatake na naman siya ng hysteria at panic niya." sagot ko habang patuloy na

pinapakalma ang nagwawalang si Saccharine.

"Ayoko. Parang awa mo na. Wag mong ituloy." Lalong umagos ang luha sa mga mata niya
pagkasabi  niyon.

Nakaramdam ako ng awa at sakit habang nakatingin sa kaniyang mukhang balot ng luha
at takot pati na rin sakit. Parang maiiyak na rin ako ng makitang walang focus ang
mga mata niya at tila nahulog na siya sa isang madilim na nakaraan.

Goodness! What happened to you, Saccharine?

"Can you please all go outside? I can handle this. Please." pagpapaalis ko sa
kanila.

"Sure, dude? Pwede kaming tumawag sa ospital." offer ni Vernon.

I nodded at him. "Please do."

With that, they left. But I saw the way Jacob Marasigan looked at Saccharine and
not to mention that evil smile plastered on his face.

Oh, how O wanted to wipe that off!

Pagkaalis nila ay agad kong hinarap si Saccharine. Patuloy pa rin siya sa pagwawala
niya kaya hinigpitan ko ang yakap sa kaniya. I also secured her hands para hindi
niya masaktan ang kaniyang sarili.

"Shh... Stop crying, ganda. Si bossing ito. Nandito ako. I won't hurt you. I'm
here. I'm here." Hinaplos-haplos ko pa ang kaniyang buhok at likod ng paulit-ulit
habang paulit-ulit ding sinasabi ang katagang iyon.

Makalipas lamang ang ilang sandali ay kumalma na siya kahit papaano. Nabawasan na
ang pagwawala niya ngunit hindi pa rin siya natigil sa pag-iyak.

"Bakit?" humihikbing sabi niya. "Bakit mo ginagawa ito? Please, itigil mo na.
Parang awa mo na."

"Ganda. Tama na, please. Calm down. Stop crying." Humigpit lalo ang pagkakayakap ko
sa kaniya at para bang nararamdaman ko ang sakit na dala-dala niya. Napapikit ako
ng mariin.

"Please, maawa ka sa akin. Ayoko. Waaag... Hindi... Hindi..."

I kissed the top of her head.

"Maawa ka Jacob." puno ng sakit na sabi niya.

With that, I felt a single tear roll down my eye.

I have a feeling it's you Marasigan. I'll find out. And when I found out the truth,
I will make sure I'll have your blood in my hands.
CHAPTER 29
Baka hindi ito abutin ng fifty chapters gaya ng writer's at restaurateur's. Feeling
ko mga 49 chapters lang. Haha

Anyhow, sino nanonood ng (The) Legend of the Blue Sea? Shit! Ang ganda! Kinikilig
ako! Dapat hihintayin ko munang makompleto lahat ng episodes eh. But the moment I
started watching the first episode, ayun tuloy-tuloy na. And I am currently on
episode 11! Ang gwapo talaga ni Lee Min Ho! Haha

Okay. Shut up na. Enjoy!

Unedited.

Zaccheus

I sighed for the nth time as I continued watching her peaceful form lying on the
hospital bed. My hand's grip on hers tightened. I brought it to my lips and kissed
it lightly.

Nasa ospital kami ngayon dahil sa hindi matigil ang pag-iyak at pagwawala niya
kanina. Kung hindi pa siya tinurukan ng pampakalma ay hindi siya matitigil at
makakatulog ng ganito.

"Don't worry, ganda," pagkausap ko sa kaniya. "I will protect you from him from now
on. I'll make sure of that."

Kinuha ko mula sa aking bulsa ang aking cellphone bago nagdial ng numero. After
four rings, the receiver picked it up.

"Gomez." bati ng nasa kabilang linya.

"Joziah Gomez, this is Zaccheus Villamonte." pagpapakilala ko.

"Oh, if it isn't my friend. Ikaw pala. What can I do for you?"

"You still have the habit of answering phone calls without knowing the caller
first."

He chuckled on the other line. "Of course. Every second counts. Isang segundo pa
ang pagtingin sa screen para tingnan ang caller. Kung sasagutin ko na agad, edi
wala ng nasayang na oras."

I rolled my eyes although he cannot see it. "Ang baliktad mong paniniwala. Anyways,
I called you for something very important."

"I know. You only call me if it is important. What is it, my friend?"

Tiningnan ko muna ang natutulog na si Saccharine bago nagsalita. "I want you to
find out every single detail about a certain Jacob Marasigan. If it can help, he is
the CEO of JM Construction Co."

"Hmm..." It took him a second before saying, "Everything, huh? Okay. Give me a
week."

"Not a week, Joziah!" napataas ang boses ko sa narinig. "Give it to me as soon as

possible."

"Demanding? Is it that important to you?" tila naiinis ring sabi nito. "My friend,
hindi madali ang pinapagawa mo. I need at least a week to do that."

"No. I'll pay you any amount you want just give it to me as soon as possible."
There was finality in my voice.

The other line went silent. I know for sure he is already calculating the amount he
will extort from me. This bastard! Mukhang pera talaga.

"Okay. I'll send you the bill in three days. Kasama na ang folder na naglalaman ng
impormasyon."

"Good." I nodded. "And please check his connection or any relationship with
Saccharine Aragon. S-a-c-c-h-a-r-i-n-e. I also want to know what they have twenty
years ago."

"And you expect me to do that in three days time?!" hindi makapaniwalang sigaw
niya. "You will be killing me!"

"I'll pay you, remember?"

"Okay. Three days tops. Just be ready with a six digits payment." I heard a smile
in his voice. Mukhang perang bwisit. "It was nice hearing from you, my friend. Till
next time."

"Till next time."

And then we both hanged up.

Itinago ko na ang phone sa aking bulsa bago ulit tinitigan si Saccharine. I reached
for her cheeks and gently caressed it.

"Malalaman ko na ang lahat ng tungkol sa Marasigan na iyon, ganda. If he did

anything unlawful, I assure you, my hands will surely get bloody. With his blood."

Dinala kong muli ang kamay niyang hawak-hawak ko sa aking labi para halikan ito.
Napapikit pa ako ng dumikit ang balat niya sa aking labi.

And when I opened my eyes, napatitig ako sa kaniyang magandang mukha and my heart
did a flip all of a sudden. Napahawak ako sa tapat ng aking puso sa biglaang
reaksiyon nito.

What are you doing to me, ganda?

Biglang bumukas ng malakas ang pintuan kasabay ng isang malakas ding sigaw kaya
napalingin ako roon.

"Saccharine!"

Isang naluluhang babae ang nagmamadaling lumapit sa kama at tila hindi ako
napansing nakaupo sa tabi nito. Agad niyang niyakap ang natutulog na si Saccharine
kaya napatayo ako at hinila siya palayo sa katawan nito.

"She's sleeping!" I whispered-yelled to her.

The woman turned to me with a glare. "I can see that, dummy! What happened to my
friend?"

Oh, it's Rochelle Meana.

"Rochelle Meana." I concluded. "I was the one who called you awhile ago."

"Zaccheus, salamat."

"Walang anuman." sabi ko. "Mabuti naman at nakarating ka."

Umupo siya sa kama katabi ng natutulog na si Saccharine at tiningnan ito. "Of

course. Ako na lang ang meron siya."

Nacurious naman ako dahil doon. Umupo akong muli sa dati kong upuan at tiningnan
ito habang tila malungkot na nakatingin din kay ganda.

"What do you mean?" I inquired.

She sighed before caressing Saccharine's cheek. "Ulila na siya. Her parents died
twenty years ago kaya siya na lamang ang mag-isa sa buhay ngayon. Wala naman siyang
nakikitang kamag-anak at hindi na niya alam kung nasaan ang mga ito. Kaya ako na
lang na kaibigan niya ang dumadamay sa kaniya sa buhay. And I won't ever leave
her."

Tinitigan kong muli ang mukha ni Saccharine. I felt a weight on my chest when I
learned that she has no one but her friend. Mas lalong tumibay ang kagustuhan kong
protektahan at damayan siya sa kung anomang dahilan.

She will have me, too. Along with her friend, Rochelle Meana. Kaming dalawa na ang
makakasama niya at sisiguruhin kong hindi na siya mag-iisa.

"Anong nangyari sa kaniya?"

Napatingin ako sa kaniyang kaibigan na nakatingin na rin pala sa akin.

"Nagwala siya kanina at umiyak ng umiyak. She was shouting and thrashing that's why
I decided to bring her here. Parang wala nga siyang nakikita kanina. She seems deep
in a world wherein she can only see the past and not the present." sagot ko.

"Bakit naman siya nagwala?" tila kinakabahang tanong ni Rochelle Meana. "At sabi mo
pa, parang wala siya sa sarili niya? Parang nasa ibang pagkakataon siya? Ano sa
tingin mo yon?"

"I don't know. But she keeps on saying things like she wanted to stop someone from
doing something." Napatingin akong muli kay Saccharine. Uminit ang mga mata ko ng
maalala ang mga salita niya kanina. "Nagmamakaawa siyang wag gawin sa kaniya ang
kung anumang balak gawin ng taong iyon. She... she looked scared."

"Jacob..." I heard Rochelle Meana whispered.

I whipped my head to her in an instant. My pulse quickened as my breathing hitched

from what I heard. And I felt like something is not right.

"What?" I asked breathless.

Kitang-kita ko ang takot sa mga mata niya ng titigan niya ako.

"Sinong... sinong nakita niya bago siya magwala?" kinakabahang tanong nito.

"JM Construction Co.'s CEO, Jacob Marasigan."

Unti-unting lumaki ang mga mata niya kasabay ng pagrehistro ng pagkabigla at takot
sa kaniyang mukha sa sinabi ko. Nagtutubig na rin ang kaniya g mga mata tanda ng
nalalapit na pag-iyak.

"Hindi maaari..." bulong niya na tila sarili ang kausap. "Hindi pwede. Bakit ngayon
pa?"

"W-what's wrong? What's with Jacob Marasigan?" kinakabahan ko ring tanong.

I know I have to prepare for what I will hear because I can feel it. Hindi ko
magugustuhan ang maririnig ko.

Humigpit ang kapit niya sa kamay ni Saccharine at kasabay ngbpagpikit niya ay ang
pagdaloy ng masagang luha sa kaniyang mga mata.

"Hindi pwede. Bakit ngayon pa?" paulit-ulit niyang sabibhabang nakapikit na umiiyak
at hawak ang kamay ni Saccharine.

"Hey. What's wrong? Anong meron kay Jacob?"

Bumaling sa akin ang luhaang mukha ni Rochelle Meana.

"He's... he's Saccharine's worst nightmare. Jacob Marasigan is Saccharine's ex-

boyfriend. The reason why she is what she is right now."

Hindi ako nalapagsalita sa narinig. Tila ang tagal bago iproseso ng utak ko ang
nalaman. At ang paulit-ulit na bumabalik sa isipan ko ay ang mga salitang worst,
nightmare, at ex-boyfriend.

Ex-boyfriend! The more I wanted to kill that bastard!

"Pero bakit ganoon na lang ang reaksyon ni Saccharine sa kaniya? What did that
bastard do to her?" I demanded an answer.

She shut her eyes close again and shook her head. "I can't tell." mahinang sabi
niya. She ipened her eyes and looked seriously at me. "Just promise me you will
keep her away from that monster. Please protect her from that... that beast."

My face hardened and I know there is a deep reason for this.

"I will. And once I found out what happened, I will surely kill that beast. I
assure you that."

And in three days time, I will have my hands on you Marasigan.

CHAPTER 30
Eh kasi wala pa kaming kuryente! Isang linggo na! Huhu Ang tagal magrestore ng
electric cooperative namin. Tapos yung ibang lugar meron na, baranggay namin wala
pa rin! Huhu

P.S. Nagtitipid pa rin ng charge ng battery.

P.P.S. Wala akong wifi ng mga nakaraang araw. Haha Walang pangload.

Unedited.
Zaccheus

Nakatitig lang ako sa tahimik na si Saccharine na nakaupo na sa ibabaw ng kama.

Nasa harapan niya naman si Rochelle Meana habang daldal ito ng daldal.

Nandito ako sa sofa sa isang tabi. Hindi ko maintindihan kung bakit ganon na lamang
ang reaksiyon ni Saccharine sa akin ngayon. Parang bumalik siya sa dating siya bago
ko siya makilala.

Nang magising siya kanina ay hindi na niya ako tiningnan at iwas na iwas siyang
magdikit ang kahit na anong parte ng aming katawan. Para pa ngang ayaw niyang
makatabi o malapit ako sa kaniya.

I sighed and continued staring at her. She seemed deep in her thoughts and doesn't
even care about what Rochelle Meana is saying.

What's wrong with her?

Napalingon ng bahagya sa akin si Saccharine ngunit ng makitang nakatingin din ako

sa kaniya ay agad siyang nag-iwas ng tingin.

With a frustrated sigh, I stood up from my seat and walked towards her bed.

Napalingon sa akin si Rochelle Meana ngunit si Saccharine ay pumaling lamang ang

tingin sa kabilang direksyon.

"Ganda..." tawag ko sa atensyon niya ngunit hindi pa rin siya natinag. I blew out a
frustrated sigh. "Saccharine, look at me."

Nagmamatigas pa rin siya na hindi tumingin sa akin. Bigla akong nainis sa inaasta
niya. I am frustrated because I can't think of any reason why she suddenly acted
this way towards me so suddenly.

"Huy, bruha! Mamansin ka nga! Magkaka-stiff neck ka na niyan. Lingon-lingon din pag
may time." sab ni Rochelle Meana.

Hindi kumibo si Saccharine kahit na pinagsabihan na siya ng kaibigan. Napahilot ako

sa aking sentido dahil pakiramdam ko ay sumakit ito bigla.

Umupo ako sa tabi niya sa kama at nakita ko ang agad na paninigas ng kaniyang
katawan.

"Ganda..." I tried reaching for her hand but she immediately retracted her hand
away. "Saccharine."

Hinampas siya ni Rochelle Meana sa braso kaya napalingon siya rito. "Aray, Meana!"

"May boses ka naman pala!" naiinis na sabi nito. "Kanina ka pa kinakausap ni Zach,
hindi mo pinapansin. Pabebe much, bes?"

Inirapan lamang nito si Rochelle Meana at bahagyang lumingon sa akin ngunit agad
ding nagbawi ng tingin. "Bakit?"

Her voice sounded cold and detached. What's happening to her? Hindi ako sanay...

"Maayos na ba ang pakiramdam mo?" She nodded. "Bakit hindi mo ako pinapansin? Bakit
hindi ka makatingin sa akin?"

Still, she remained silent. Naiinis na hinawakan ko ang kaniyang balikat at agad na
ipinharap sa akin. Nanlaki bigla ang kaniyang mga mata kasabay ng panginginig ng
kaniyang katawan. Her eyes became misty.

"Wag. Please, wag." pabulong na sabi niya.

Agad-agad kong binitawan ang kaniyang balikat at tila nanlamig bigla ang katawan
ko. Napatitig lang ako sa kaniyang nahihintakutang mukha.

Something pierced through me as I watched her reaction. Tila natatakot siya habang
pinipigilan niya ang kaniyang mga luha. She hugged herself and edged farther from
me.

"Saccharine." Agad siyang nilapitan ni Rochelle Meana at niyakap. Saccharine's

shoulders shook. She is crying.

I sat there frozen as I listened to her sobbing. Parang pati ako ay gusto na ring
maiyak sa nakikita kong pag-iyak niya. I wanted to comfort her but I know she
wouldn't let me. I might even worsen her condition.

Napakuyom ang aking kamao ng maisip ang dahilan kung bakit nagkakaganito siya
ngayon. My heart is even beating fast because of anger towards that bastard.

Dahil sa hindi ko na matiis na makitang umiiyak siya at wala akong magawa, umalis
na lamang ako sa kwarto niya. Ang bigat ng pakiramdam ko ng makalabas. I wanted to
punch something or someone.

I closed my eyes and calmed myself. Kinuha ko ang cellphone sa aking bulsa at may
tinawagan.

"Yes, Villamonte?"

"Can we meet at my office now?"

"Sure."

After hanging up, I immediately went out of the hospital to my car and drove off to
the office.
*****

Joziah Gomez is sat in front of me in my office. His arms are folded against his
chest while his feet was on the chair in front of him.

"What now, my friend?" he asked.

"How was it progressing?" I asked.

"Wala pang masisimulan." bale walang sabi niya.

Napamulagat ako sa isinagot niya. Diyata't!

"What the fuck, Gomez?! Bakit hindi ka pa nagsisimula?!" naiinis kong sabi.

"Wag mo nga akong sigawan!" matalim anh tinging sabi niya. "I have three days,
remember? Plus hindi ka lang naman ang kliyente ko. Marami kayo kaya maghintay ka."

"But you need to give it to me in three days time!" pagpapaalala ko

"I know, dude. Nag-uusap pa lang tayo five hours ago." tila tinatamad na sagot
niya. "Wag kang excited. Rest assured the report will be in your hands in three
days time."

I ran my hands through my hair in exasperation. I can't wait that long. Hindi ko na
kaya ngayong nakikita kong bumabalik na naman si Saccharine sa dating siya.
Mahawakan lamang ay nanginginig na.

I want my ganda back to what she was before... before that bastard came.

"What's with the urgency, by the way?" tanong ni Joziah.

"I just need to know all about that bastard." matigas na sabi ko. "Everything."

"Uhuh. Ano bang nagawa niyang kasalanan saiyo?"

"Malaki. Malaking-malaki." sagot ko. "And I will fucking make him pay triple."

"Ooh... Does it have something to do with the girl Saccharine?"

Isang matalim na tingin ang pinukol ko sa kaniya. "Don't be so nosy, Gomez. Just do
your job and I'll fucking pay you any amount."

Ngumisi siya sa akin at tila naging peso sign ang kaniyang mga mata. "Roger that. I
will definitely work hard with your report. Bit by bit about that Jacob and his
connection to Saccharine."

"Good." Tumango-tango pa ako. "Lahat, Gomez. Lahat. At may hindi lang ako makitang
impormasyon na hinahanap ko, say good bye to your six digit payment." pananakot ko.

He smirked arrogantly at me. "Huh. Don't me, Villamonte. Don't me."

I nodded at him. "Alis na. Simulan mo na ang pinagagawa ko."

Tinaasan niya lamang ako ng kilay. "Aba, kung makautos ka para kang hari, ah. Kung
hindi ko kaya gawin ang pinapagawa mo?"

"Eh kung hindi kaya kita bayaran?"

Agad siyang tumayo mula sa pagkakaupo at ngingisi-ngising sumaludo sa akin.

"Permission to leave, Sir."

I just rolled my eyes on him and motioned him to go out. Pasipol-sipol pa siya
habang papalabas ng opisina.

Mukhang pera talaga. Bwisit.

Tumunog ang cellphone ko kaya agad ko itong kinuha. Biglang bumilis ang tibok ng
puso ko sa takot at kaba sa nabasang text.

From: Rochelle Meana

Nandito sa ospital ngayon si Jacob! He's inside Saccharine's room! And they are
alone!

Agad-agad akong tumayo at kinuha ang susi ng kotse ko.

Shit!
------------

To Rochelle Meana,
Beh! Haha Hindi napapagod su Zach kababanggit sa maganda mong pangalan. Haha
Galing, no? Hindi uso sa kaniya ang nickname.
CHAPTER 31
Last for this week dahil wala na akong load sa wifi at may exam ako sa Tax at MAS.

P.S. Bakit bukas pa ang Legend of the Blue Sea?! Huhu Episode 14 is so matagal.
Bitin pa naman ang Episode 13! Waaah! Akala ko kagabi o ngayon yun eh. Huhu

Unedited.

Zaccheus

I ran as fast as I can towards my car. My heart is beating so fast I think it will
jump out of my chest. I am nervous and afraid at the same time. Rochelle Meana's
text kept on repeating on my mind.

That bastard is there. He is inside her room. And they are alone.

"Shit!"

Kinuha ko ang aking cellphone bago nagdial ng numero. Kahit na tumatakbo ay pilit
kong nilalabanan ang hingal.

"Yes, dude?"

"Ian..." hinihingal na bati ko. "Can you go to the hospital? Please. Malapit lang
ang opisina mo doon, di ba? Please. Jacob is there. Inside Saccharine's room."

"Shit!" I heard shuffling on the other line and a loud bang of a door. "I'm on my
way now. Relax, dude. Akong bahala. Bilisan mo lang."

I ended the call at mas binilisan pa ang pagtakbo. Shit! Bakit ba kasi nasa top
floor ang opisina ko at ang layo ng parking lot?!

Pagkarating sa kotse ay agad akong sumakay at pinaandar iyon. Agad akong lumabas ng
parking area at mabilis na nagmaneho paalis. Wala akong pakialam kung lagpas na ng
speed limit ang bilis ko.

All I care is that I will arrive there as fast as I can.

I dialled another number and waited for him to pick it up.

"Rodriguez."

"Dominic. Alam mo naman kung nasaan ang ospital na pinagdalhan kay Saccharine,
right? Can you go there now?"

"Why?"

"The bastard's there." My jaw clenched as I remembered that again. "I need as much
support as I can."

"I'm on my way." He hanged up.

After that I called Greg and Vernon, too. Nagsabi rin silang pupunta rin. I sighed.
Bahagyang lumuwag ang pakiramdam ko sa suporta ng mga kaibigan ko.

My fists clenched tightly on the steering wheel. Humanda ka talaga, gago. I will
not hold back now. Hindi na ako maghihintay ng tatlong araw. I will make you pay
now.

Nang makarating sa ospital ay basta ko na lamang ipinarada ang sasakyan ko at agad

na pumasok sa ospital.

Agad din akong sumakay sa elevator at pinindot ang floor number ng kwarto niya.
Nang makarating doon ay nakita ko kaagad si Rochelle Meana na umiiyak na habang
kumakatok sa pintuan.

Dominic, Ian, Greg, and Vernon were there, too. Kumakatok din sila sa pinto at
pilit pinapakiusapan ang nasa loob. There were even guards and nurses there trying
to open the door but they can't.

"Jacob, please. Buksan mo na ito. Go out." umiiyak na kumakatok si Rochelle Meana

sa pintuan.

"Marasigan, labas na. Ano bang ginagawa mo diyan?" Kumakatok na rin si Greg.

"What happened? Bakit nakapasok yang Marasigan na yan sa loob? Rochelle Meana,
anong nangyari?" sunod-sunod na tanong ko pagkalapit.

Agad siyang lumingon sa akin, her face wet from tears.

"Bigla na lang siyang dumating. Tapos hinila na lang niya ako palabas at ini-lock
ang pintuan." umiiyak na sabi niya. "Hindi ko na alam kung ano ng nangyayari. I
texted you as soon as I was thrown out and then I called the guards and the
nurses."

Mabilis na pumunta ako sa pintuan at kumatok din doon.

"Hey, Marasigan, lumabas ka na diyan!" galit na sigaw ko. "I swear if you lay a
finger on her, I'll send you straight to hell. Marasigan!"

Katok kami ng katok ngunit walang sagot mula sa kabilang pintuan. Kinakabahan na
ako sa bawat segundong lumilipas. Hindi ko maiwasang mag-isip ng kung ano-ano.

"Bakit hindi niyo mabuksan?!" bulyaw ko sa nagbubukas ng pintuan. "Ang dami niyo
kasing susi! Paano kung may mangyaring masama sa pasyente sa loob? Kaya niyo bang
mabulok sa kulungan, ha?! Gusto niyong ipasara ko tong ospital na ito at mawalan
kayo ng trabaho?!"

"Zach, that's enough." saway ni Dominic.

"No. Saccharine's inside with that bastard and I can't just wait here and not
knowing what's happening inside!"

"Calm down, Zach."

"I can't!" sigaw ko kay Greg. "It's Saccharine we are talking about here! Fuck!"

Hinila ako ni Vernon sa tabi at hinawakan sa magkabilang balikat. "Calm down,

Villamonte. Hindi ka nakakatilong sa pagwawala mo."

Napapikit ako ng mariin ng maramdaman ko ang pag-iinit ng mga mata ko. I feel so
useless. Wala akong magawa.

Isang sigaw galing sa loob ng kwarto ang narinig namin. Sinalakay bigla ng takot at
kaba ang dibdib ko. I was rooted on my place at tila namanhid ang pakiramdam ko ng
marinig angb sigaw na iyon.
"Waaaag!"

"Shit! Saccharine!"

"Open up!"

"Bilisan niyo ang pagbukas!"

"Damn! Marasigan, buksan mo ito!"

"Sir, stand back please."

"Ano ba?! Bilisan niyo nga!"

Nakatingin lamang ako sa kanilang lahat habang nakatingin sa kanilang pagkataranta.

All my senses froze and all I can hear was her scream. Her strangled scream. Ang
nahihirapan niyang sigaw.

"Waaaag! Maawa ka! Wag!"

Tumulo ang luha ko ng muling marinig ang sigaw na iyon. Hot tears flowed from my
eyes when I heard her voice. Sa pagkakarinig ko niyon ay nagising ako.

Hinawi ko silang lahat at sinimulang sipain ang pintuan.

"Bullshit, Marasigan! I told you not to lay a finger in her!" Pinagsisipa ko ang
pintuan sa sobrang galit at takot na nararamdaman ko ngayon. Wala akong pakialam
kung umiiyak ako at nakikita nila iyon. Wala akong pakialam kung pagtawanan nila
ako. Wala akong pakialam kung nakakabawas ng pagkalalaki ang pag-iyak.

All I care now is about Saccharine. All I care about is killing that bastard.

Biglang naging lima ang paang sumisipa sa pintuan. I know my friends are helping
me. And I am glad they are here.

Pakiramdam ko ay sobrang tagal bago namin masira ang pintuan. At habang gingawa
namin iyon ay paulit-ulit kong naririnig ang sigaw ni Saccharine. At parami rin ng
parami ang luhang dumadaloy sa mga mata ko.

Hold on, ganda. I'll be there.

Ilang minuto lang ang nakalipas ay natanggal na namin ang pintuan. Or should I say,
nasira na namin ang pintuan. Bumagsak ito sa sahig at nanlaki ang mga mata ko sa
nabungaran sa loob.

Hawak-hawak ni Jacob ang mga braso ni Saccharine habang nasa ibabaw siya nito.
Saccharine kept on struggling beneath him crying and begging for him to stop.

Nakangiti ng malademonyo ang gago at tila tuwang-tuwa sa nakikitang paghihirap ni

Saccharine.

Nagdilim bigla ang paningin ko. My blood boiled and all I see is blood. His blood.

Agad akong lumapit sa kaniya at hinila siya paalis sa ibabaw ni Saccharine.

Pagkababa ko sa kaniya sa kama ay agad ko siyang bingyan ng napakalakas na suntok.
Bumagsak siya at pumutok ang labi niya. May dugo na ring umaagos sa ilong niya.

Inuupuan ko ang tiyan niya at paulit-ulit siyang sinuntok. Wala akong pakialam kung
mapatay ko siya sa suntok. Although I don't really plan to kill him. Dahil bago ko
siya tuluyan, sisiguruhin mo munang magmamakaawa siyang patayin ko na lang siya.

May humila sa akin mula sa pagsuntok sa hayop na ito.

"That's enough, Zach." It was Dominic.

"Tatawag na ba ako ng pulis?" tanong ni Vernon.

"No. No police. I'll deal with him." malamig at seryosong sabi ko.

"What do you want us to do with him then?" tanong ni Greg.

"Bring him there and I'll personally deal with him." sabi ko habang nakatingin sa
duguang gagong ito na wala ng malay.

"Okay! Gusto ko yan!" tila excited na sabi ni Ian.

Pinulot na nga nila ang hayop na iyon at inilabas. Pinigilan pa nga sila ng mga
gwardiya ngunit walang pakialam na hinila lang nila paalis si Marasigan. As in
literal na hinila.

Ayaw daw kasi nilang magbitbit ng mga walang kwentang basura. I smirked at that.

Pagkaalis nila ay agad naman akong lumapit kay Saccharine. Nakapikit na siyang muli
dahil na rin sa tinurukan na siya ng pampakalma.

Rochelle Meana was on her side, crying while holding her hand.

"Sorry, Saccharine. Sorry." umiiyak na pagkausap nito sa kaibigan.

Umupo rin ako sa kabilang panig ng kama at saka masuyong hinawakan ang isa pa
niyang kamay.

Muli na namang tumulo ang luha ko ng makita siya. Tila naririnig ko pa ang mga
sigaw niya kanina na nakapagpapasikip sa dibdib ko.

"I'm sorry, ganda. Sorry I wasn't here when you needed me. I promised to protect
you but I broke that. Wala ako rito kung kailan kailangan mo ako." lumuluhang sabi
ko. I brought her hand to my lips and gently kissed it. "But I promise you this
time, and I intend to keep it, I'll never allow him to get near you. And I will
deal with him. Slowly and painfully."

I leaned forward to give her a kiss on her forehead.

"I promise." I whispered.

CHAPTER 32
I know I said no update until next week. But then again I downloaded the episodes
14 and 15 of The Legend of the Blue Sea so I wanted to maximize my pocket wifi's
load.

P.S. Wag kayong mag-alala, nag-aral ako bago nag-update. Haha Mag-aaral ako ulit
after I watch the episodes I downloaded.

Unedited.

Saccharine

Every moment is a bliss.

Sinasabi ng iba na ang mga lalaki raw ay sweet lang kapag nanliligaw. But Jacob
proved that wrong. If he was sweet when he was just courting me, he was ten times
sweeter after.

The only thing that changed between us is our label. And his extra sweetness.

Tapos na ang last subject namin sa umaga kaya sabay-sabay kaming lumabas ng mga
kaibigan ko.

"O, nasaan ang behbeh mo?" tanong ni Meana pagkalabas namin at wala si Jacob.

"Nagtext siya kanina," nakangiti kong sagot. "May ginagawa raw silang project sa
major kaya overtime sila at hindi kami magsasabay ng lunch."

"Ay. For the first time in forever." sabi naman ni Donnie.

Nginitian ko lang sila. Actually, I kind of miss him already dahil hindi naman ako
sanay na hindi kami sabay maglunch. But I understand him. Studies should always be
the priority.

At saka palagi naman niya akong iniintindi kapag ako naman ang busy. Pero hindi
siya nagrereklamo. Sinasamahan at tinutulungan niya pa nga ako minsan, eh.

Wala naman akong reklamo sa kaniya. Like I've said, he doesn't changed a bit after
he became my boyfriend. He just became sweeter.

After our lunch ay napagdesisyunan kong puntahan si Jacob at magdala ng lunch niya.
Kaya naman bumili ako ng lunch at mineral bottle.

"Uy," tudyo ng tatlo kong kaibigan. "Para kay behbeh mo yan?"

Kiming ngumiti lamang ako dahil kahit ako ay kinikilig. Wala namang masama, di ba?
Afterall, Jacob is my boyfriend.

"Oo. Palagi na lang kasi siya ang nanlilibre sa akin, eh. He always takes care of
me. So, gusto ko ako naman ang mag-alaga sa kaniya." nakangiti kong sabi.

"Ayiee..." Sinundot ni Meana ang tagiliran ko kaya napaigtad ako. "Girlfriend

duties..."

Hinampas mo lamang siya sa braso. Kinikilig talaga ako kapag naaalala o naririnig
ko ang salitang "girlfriend" kasama ng pangalan ni Jacob.

"Sige na. Hindi ka na namin sasamahan." sabi ni Andy. "Alam naman naming hindi ka
aalis kaagad doon kapag nahawakan ka na ng behbeh mo."

Namula ako sa sinabi ni Andy. Napahagikhik tuloy sila sa reaksyon ko. Inirapan ko
lamang sila at saka nagpaalam na mauuna na.

Nakangiti ako habang naglalakad papunta sa Engineering Department. Excited akong

makita siya ngayon. Well, palagi naman akong excited na makita siya, eh.

Pagkarating sa department ay agad akong lumapit sa isang grupo roon para magtanong.

"Excuse me," Lumingon naman sila sa akin. "Kilala niyo ba si Jacob Marasigan?"

"Oo." sagot noong isang lalaki. "Bakit, Miss?"

"Alam niyo ba kung nasaan siya ngayon? May ibibigay kasi ako." sagot ko.

Tumango-tango naman siya. Itinuro niya ang isang pasilyo roon. "Dumaan ka diyan sa
hallway na iyan. Tapos hanapin mo ang room number 106. Nandoon sila ng mga kaibigan
niya."

"Salamat." Umalis na ako at tinahak nga ang daang sinabi niya. Habang naglalakad ay
nakatingala ako sa room number sa itaas ng mga classroom.

Nang makita ang room number 106 ay sumilip ako. Nakita ko nga si Jacob kasama ang
mga kaibigan niya na nakaupo sa nakapabilog na upuan sa gitna ng kwarto.

Napakunot ang noo ko ng makitang wala naman silang ginagawa at nag-uusap lang. But
then again, baka tapos na sila sa ginagawa nila.

Akmang kakatok na ako ng matigilan sa narinig na sinabi ng isa sa mga kaibigan

niya.

"Mabuti at kasama ka na namin ngayon, Jake. Hindi ka ata kasama ni sweetie ngayon."
nakangisi nitong sabi.

Natawa si Jacob sa sinabi ng kaibigan. "Oo nga. Mabuti at nakatakas na ako sa

kaniya ngayon. God! Nakakabanas na palaging siya ang kasama."

Nagtawanan naman ang mga kaibigan niya sa sinabi nito. Natigilan naman ako at
nanigas sa kinatatyuan sa sinabi ni Jacob. Hindi, nagbibiro lang yang si Jacob.

"Grabe. Hindi ko akalaing magtitiis ka ng mahigit isang taon sa panliligaw sa

kaniya." sabi pa ng isa.

"Oo nga, tol." sang-ayon nung isa. "Tapos effort ka pa kung effort."

Jacob snorted. "Nakakasuka nga, eh. Unang araw pa lang gusto ko ng tumigil. Tol,
mukha akong tanga, alam niyo ba? Kahit ako nandidiri sa mga pinaggagagawa ko, eh.
Tapos pabebe pa yung Saccharine na yun! Halata namang may gusto sa akin, nagpakipot
pa."

Tawanan muli sila habang ako ay hindi makapaniwala sa mga naririnig. Ayokong
maniwalang galing kay Jacob ang mga salitang iyon. Hindi si Jacob yun. Hindi. Ibang
tao ito.

Naaalala ko bigla lahat ng ginawa niya para sa akin. His sweetness and his care.
Now, I am starting to doubt if all of those are true. It's too good to be true.

"Hindi ko kailan man naisip na magagawa mo talaga yun." sabi pa ng isa. "Bilib na
talaga ako saiyo, tol." Nag-apir pa sila.

"Siyempre. I'll do anything para lang manalo sa pustahan namin ni Claudine. Alam
niyo namang matagal ko ng pinanggigigilan ang babaeng yun. And now that I won on
our bet, maikakama ko na rin sa wakas si Claudine."

Pustahan. Claudine. Kama.

Everything rushed in my mind after I heard those words. I was just a bet to bed a
woman. I was just a bet to be laid. I was just a bet to get sex.

Tumulo na lamang ang luha ko ng maintindihan ang lahat. Sobrang sakit ng mga
nalaman ko. Sumisikip ang dibdib ko sa mga isiping peke lamang lahat ng ipinakita
ni Jacob sa akin. And behind my back, they are all laughing at me for being so
stupid, naive, and innocent.

I was just a bet to be won.

Napabalikwas ako ng bangon at nanlalaki ang mga matang ipinalibot ang tingin sa
buong kwarto.

Jacob is here. He is here and he will do the same thing to me again. No. Hindi
pwede. Ayoko. Ayoko na.

"Saccharine!" narinig kong sabi ni Meana. But I just kept on frantically looking at
the room searching for that one man.

"Nandito siya, Meana. Nandito siya!" natataranta at natatakot na sabi ko. "Sasaktan
niya ulit ako, Meana! Ayoko! Hindi pwede! Wala nang natira sa akin pagkatapos
niyon! Ayoko na!"

Meana hugged me tight while trying to pacify me. That's when I realized I was
crying hard and shaking in fear.

Nandito siya. Hindi ko maipaliwanag ang takot na naramdaman ko ng makita siyang

muli ng malapitan. He dragged Meana out of the room and locked the door. And...
and...

Napapikit ako ng mariin. Ayoko nang maalala ang sunod na nangyari. Ayoko na.

"Sshh... Tahan na, Saccharine. Wala na siya. Wala na." pag-alo ni Meana.

"He's here.." paulit-ulit na bulong ko habang umiiyak na nakayakap kay Meana.

"Wala na siya. He will not hurt you again, Saccharine." sabi ni Meana. "Tatawagin
ko lang ang doktor."

Pinigilan ko siya sa kaniyang pagtayo. Agad akong umiling at muling bumuhos ang
masaganang luha mula sa mga mata ko.

"Wag mo akong iiwan, please. Baka, baka bumalik siya!" natatakot kong sabi.

Meana smiled a little pero halatang-halata ang awa at pag-aalala niya sa akin.
"Hindi siya babalik, okay? Zach made sure he won't."

Zach...

"Nandito si Zach?" nasambit ko. Sa kaalamang nandito si bossing ay nabawasan ang

takot na nararamdaman ko. Just by hearing his name made me feel safe and secure.

"Oo. Kanina. Umalis lang siya para magturo ng leksyon."

Hinayaan ko ng lumbas si Meaba para tawagin ang doktor. Ngunit nakatitig lang ako
sa pintuan at kinakabahang hinintay si Meana.

Wag sanang pumasok... Wag... Wag siyang pumasok...

Nang pumihit ang door knob ay napigil ko ang aking hininga sa antisipasyon. Para
akong nasa isang horror movie kung saan naghihintay ang bida ng pagbubukas ng
killer ng pintuan.

Nakahinga lamang ako ng maluwag ng pumasok si Meana kasama ang isang doktor at
nurse. May nahagip akong dalawang unipormadong lalaki sa labas ng kwarto na
ipinagtaka ko.

Tsinek nga ng doktor ang kondisyon ko at nagtanong ng ilang katanungan na sinagot

ko naman. Matapos ay nagpasalamat ako bago sila umalis.

Meana sat on the bed beside me.

"Okay ka naman daw." sabi niya.

"I would never be okay." mapait na sabi ko. "Bakit nga pala may dalawang lalaki sa
labas? Ano ba sila?" Inatake ako bigla ng kaba. "Meana, baka pinadala ni Jacob yun
para kunin ako! Meana, i-report mo sa--"

"Sshh..." pagpigil nito sa akin. "Bodyguards sila na itinalaga ni Zach para

bantayan ka."

"Si Zach?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Bakit niya gagawin yun?"

"Bakit kaya sa tingin mo?" seryosong balik-tanong niya sa akin. "Bakit kaya
alalang-alala sayo si Zach? Bakit kaya tarantang-taranta siya kanina habang nasa
loob ka nitong kwarto kasama si Jacob? Bakit kaya hindi siya mapakali kanina? Bakit
kaya siya umiyak ng dahil sayo? Bakit kaya sa tingin mo, Saccharine?"

Nakatitig lamang ako kay Meana habang nagsasalita siya. Hindi ako makapaniwala sa
mga sinasabi niya ngayon.

Natataranta siya? Hindi mapakali? Nag-alala siya?

Umiyak siya?

"Umiyak siya?" wqla sa sariling tanong ko.

"Oo. Nagulat nga kaming lahat kanina, eh. He was crying in fear for you,
Saccharine." bahagya siyang ngumiti. "He even contacted Ian, Domini, Greg, and
Vernon para pumunta rito dahl mas malapit sila."

"He did?" gulat na tanong ko. "Why..."

"Alam ko ang sagot, Saccharine, pero hindi ko sasabihin sayo. I want you to figure
it out yourself." She sighed. "Pero bakit ganoon na lang ang trato mo sa kaniya?
You just acted cold and distant to him all of a sudden?"

Umiwas na lamang ako ng tingin at hindi siya sinagot. Kailangan kong gawin yun. I
need to act cold and distant towards him. Dahil kung hindi ko gagawin yun ay ako
ang masasaktan sa huli.

"Saccharine..." I just sighed and ignored her. "Sa lahat naman siguong ginawa niya,
the least you could do is to be grateful."

"I am grateful." paiwas na sabi ko.

I heard her sighed again. "But from what you are doing, parang hindi naman halata."

Hindi ko siya muling pinansin kaya hinawakan niya na ang mukha ko at ipinaling
paharap sa kaniya.

"Saccharine! Ano ba!" naiinis na sabi nito.

"Natatakot ako." mahinang sabi ko at nagbaba ng tingin.

"Natatakot saan?"

I looked up to her with fear in my eyes. "Natatakot akong masaktan sa huli."

"Bakit nga? Ano ba, Saccharine, diretsuhin mo na nga!"

"I am falling for him!" I blurted out.

"What?" Meana asked, stunned at what I said. Para pa ngang hindi siya makapaniwala
sa narinig.

"I am falling for Zaccheus Villamonte." pag-ulit ko sa mahinang tinig. "At

natatakot akong kapag nalaman niya ang nakaraan ko, kung kailan hulog na hulog na
ako, saka siya lalayo sa akin dahil sa hindi niya matanggap ang nangyari sa akin.
Ayokong sa huli maiwanan na naman ako ng mga taong mahahalaga sa akin dahil sobrang
sakit. At ayoko nang makaramdam ng sakit dahil pagod na pagod na ako." umiiyak na
sabi ko sa kaniya.

Pinunasan ko ang mga luhang naglalandas sa pisnginko. "Alam ko naman, eh. Wala ng
tatanggap sa akin kapag nalaman nila ang nakaraan ko. They will just run away and
never look back. Wala ng kahit na sino ang gugustuhing makasama ako once they knew
about my past. It's all because of my damn past!

"Kaya bago ko pa masaktan na naman ang sarili ko, I will prevent it before it
happens. Iiwas na ako bago pa man lumalim ang nararamdaman ko sa kaniya. Habang
maaga pa. Habang kaya ko pa."

No one will accept me after what happened. And Zaccheus is no exception.

CHAPTER 33
Yung nag-aral ka tapos biglang makakareceive ka ng text na next week na lang daw
yung exams? Haha Effort. Tapos nawala pa Wattpad app ko buti nakadownload ako agad.
Hay naku.

P.S. BITIN AKO SA EPISODE 15 NG LEGEND OF THE BLUE SEA! ASAN NA ANG 16?! HUHU

P.P.S. SPG ahead! Istriktong patnubay at gabay ng magulang ang kailangan.

I AM NOT PROMOTING VIOLENCE NOR SUPPORTING IT. #SayNoToViolence mga kafatid, ha?
Wag gagayahin at masama ang manakit ng kapwa kahit na anong rason pa yan. Okay?

Unedited.

Zaccheus

My car screeched when I halted. I took out the key from the ignition and went out
my car.

It's already eight thirty in the evening. The air is chilly and cold but I ignored
it. I looked at the abandoned barn house in front of me. One bulb lights the front
and it looks old and tatty.

With heavy steps, I dragged my feet towards the old door ready to start what I came
here for. I am ready for some action. My blood is already pumping in excitement.

Pinatunog ko pa ang mga kamao ko bago tuluyang binuksan ang pintuan. It was dim
lighted inside. It gives you this feeling that the place is were victims get
tortured.
Well, the tortured part is right. The victim, no. He's far from being a helpless
victim. He is an evil monster.

Dominic, Ian, Greg, and Vernon were there, standing in front of the evil monster.

I stopped just beside Greg and all heads turned to me, even the monster himself
with his infamous smirk I am surely wiping off later.

"Dude," bati ni Greg. "Ang tagal mo. Gusto ko na sanang tamaan."

"Ako rin," sang-ayon ng nakakunot noong si Ian. "Kanina pa ako naiinis sa kaniya.
Kahit paghinga niya kinaiinisan ko na."

"I want to land the first blows, gentlemen." seryosong sabi ko na nakatingin lang
sa hayop na ito. "You'll get your hands bloody later."

"Ayos! Bilisan mo na, dali! Para kami naman!" excited na sabi ni Ian.

"Shut it, Ian." saway ni Dominic dito. "We'll have our turn later. And I will
definitely take my time."

"Ako muna pagkatapos ni Zach." sabi naman ni Vernon. "Veronica will look for me.
Hindi pa naman nakakatulog ang anak ko kapag hindi ko nababasahan ng kwento."

"And the Ulirang Ama award goes to... Drum roll... Vernon Wilson!" sabi ni Greg na
nakakuha ng batok mula sa biniro. "Aray!"

"Shut up, Aguilar! Para makapag-umpisa na si Zach at ng tayo naman." sabi ni Vernon
dito.

"Por que ikaw na ang featured this month, nambabatok ka na." reklamo agad ni Greg.
"Huh. Baka akala mo, lahat ng babae sa akin na nagkakagusto. Pasensyahan tayo at
naunang irelease ang issue ko."

"Baka gusto niyong kayo ang una kong patahimikin?" naiinis na singit ko sa pag-
uusap nila. Good thing natahimik naman sila.

I stepped closer towards this piece of trash. I stopped few steps away from him but
still close enough.

He smirked at me. He was all tied up in the wall, helpless and defenseless, yet he
still acts like the cocky bastard he is expected to be. Too bad I would wipe that
away.

"Well, well, well, if it isn't the super hero." he mocked. "Super Z, are you here
to save me?"

I scoffed and it was my turn to smirk at him. "Why would I save a piece of trash
like you?"

He actually laughed at what I said. Darn, this man is crazy!

"Ah, trash, eh? But this trash had his hands on Saccharine. The woman you are
trying to avenge." He laughed manically as if what he said gives him the happiness.

My eyes clouded, my vision darkened, my blood boiled, and my fists balled and it
connected square on his jaw hard.

He staggered a bit and his head turned to the signed with the impact. He spit blood
and started laughing again. Goodness, I wanted to punch him again!

He turned his head towards me again with an amused expression. His lips were busted
and bruised from my single powerful punch and his jaw started to turn purple.

Kulang pa.

"Why? Can't accept the fact that I had my hands on her before you can--" I landed
another solid powerful punch on the same jaw. His head turned to the side again but
it seems he doesn't feel any pain because he laughed again.

"Zaccheus Villamonte, let me tell you a secret." he smiled evilly. "I did more than
just touching her. I even kissed her not just on her sultry lips but also--"

And that's when I lost it. All I see was red, all I feel was rage, all I want is to
kill this bastard in front of me.

My fists tightened as I land continuous powerful punches on his jaws, his face, and
his stomach. I even kicked his shin, kneed his stomach and elbowed his nape.

Hinihingal na tumigil ako makalipas ang ilang suntok at sipa na ibinigay ko sa

kaniya. Duguan at hinanghina na siyang nakalupaypay sa dingding. Pero kahit na
ganon na ang lagay niya ay parang hindi pa rin sapat. Gusto ko pa siyang saktan.

I thought he already passed out but then I heard his dark chuckle. Dahan-dahan
niyang inangat ang kaniyang ulo at nakangisi pa rin siya sa akin kahit na putok na
ang kaniyang labi, basag na ang kanyang ilong, sarado na ang isang mata, at maga na
ang mukha niya sa mga suntok ko.

Tss. Ganoon siguro talaga kapag masamang damo. Matagal mamatay.

"Yan lang ang kaya mo?" Tss. Nanghihina na't lahat-lahat nagyayabang pa rin.
"Kalagan mo ako rito at maglaban tayo ng patas."

It was my turn to smirk evilly at him. "Ako pa talaga ang hinamon mo? Fine. If
that's what will calm your tits."

Agad namang lumapit sina Greg at Vernon upang kalagan ang magkabilang tali nito sa
kamay at pati na rin sa paa.

Hindi pa nga halos natatanggal ni Greg ang tali nito sa paa ay agad na itong
sumugod ng suntok sa akin na naiwasan ko naman. Pero kung tumama naman yun, alam
kong kasing lakas lang yun ng tapik sa balikat. Halata namang nanghihina na.

Sinubukan niyang muling sumuntok ngunit nakaiwas lang ulit ako. Inilagay ko pa ang
mga kamay ko sa aking bulsa habang patuloy na umiiwas sa mga suntok niya.
Nakakapagod naman to.

Sinubukan din niyang sumipa ngunit naiwasan kong muli iyon. Lahat ng atake niya ay
naiiwasan ko lang kaya halatang-halata ang inis niya. Nginisihan ko tuloy siya para
pandagdag inis.

"Yan lang ang kaya mo?" pang-aalaska ko. "Poor you. Wala ka naman pa lang ibubuga.
Puro ka yabang."

With his last attempt to punch me, I grabbed his fist and held it tight. The next
move he made was to lift his leg and kick me but I beat him to it. I kneed him on
his stomach making him crouch with the impact. Next, I twisted his arm on his back
making him arch her body forward.
I heard him grunt in pain and that actually sounded good on my ears. And I wanted
to hear more.

Binitawan ko siya kaya bumagsak siya sa sahig. Hawak-hawak niya ang nasaktang braso
habang naka-fetal position dahil sa sakit ng sikmura.

"Ano na? Get up, Marasigan. Ipakita mo ang yabang mo." hamon ko sa kaniya.

Unti-unti siyang gumalaw para tumayo ngunit hindi pa man siya ganap na nakakatayk
ay muli ko na namang tinuhod ang kaniyang sikmura. Napaungol na naman siya sa sakit
at napangiti ako.

"Tayo!" sigaw ko.

He attempted to stand but he can't. That's when I truly felt satisfied for the day.
Seeing him helpless and beaten to pulp. Yung hindi na makatayo sa sobrang gulpi. At
sa akin pa lamang yan. May naghihintay pang apat.

"Ano na, Marasigan?" I taunted. I squatted in front of him and gave him a mocking
grin. "How was it? Does it hurt?" He just groaned. I tugged his hair up so he can
look at me. "Kulang pa yan, Marasigan. Kulang na kulang pa."

Nakangiti pa siya sa akin kahit na hindi na maayos ang mukha niya. "So this is all
about avenging Saccharine, eh? Wala ka nang makukuha sa kaniya dahil nakuha ko na
lahat. At sinasabi ko saiyo, nag-enjoy ako ng todo-todo sa ginawa ko sa kaniya." He
laughed manically again. "She's tainted and shattered, Villamonte. Wala na siyang
maipagmamalaki saiyo dahil nasira ko na siya."

Muli na namang nanginig ang kalamnan ko sa mga pinagsasasabi ng hayop na ito. Rage
surfaced again and I wanted to kill this bastard right now.

"Tama na yan, Zach. Kami naman." sabi ni Ian. "Baka mawalan na ng malay ang hayop
na iyan at hindi na kami makasuntok."

"Isa na lang." sabi ko. "Pakitayo."

Itinayo nga ni Ian at Greg ito. Hawak nila ang magkabilang braso dahil hindi na
nito kayang tumayo ng mag-isa.

Kinuha ko ang isang bakal sa bulsa ng aking coat at isinuot ito sa aking kamao. The
cold metal made its presence known as it rested on my knuckles.

With one final blow, I punched Jacob's face with the metal on my fist.

Without glancing on him, I bid my goodbye to my friends and left them to take care
of that shit.

"Kayo ng bahala diyan. Basta may bantay yan dito at hindi yan makatakas." bilin ko
habang papalabas. "I am not yet done with him."

It's time to pay my ganda a visit.

CHAPTER 34
Unedited.

Saccharine

After two days ay nakalabas na ako ng ospital. At sa loob ng dalawang araw na

pananatili ko roon ay hindi umalis sa tabi ko si Zach kahit na hindi ko siya
masyadong pinapansin.

Ilang beses na nga akong nakurot ni Meana sa sobrang inis niya sa akin. But she
wouldn't understand. Walang kahit na sinong tao ang tatanggap sa isang kagaya ko.
And to prevent myself from feeling another pain in the future, I have to take some
actions now.

Zach is a bachelor. And I admit he is the most handsome man I have ever met. And I
am sure a lot of women fall on their knees to worship him, I have witnessed it
firsthand. Maraming mas magaganda, mas mayayaman, mas sexy, at mas malinis na babae
sa paligid niya. He only has to pick one.

Maraming babae ang mas babagay sa kaniya. Not that I am saying he has feelings for
me because I know he doesn't, but what I am saying is that he deserves someone
better, the best even. And I am a hundred percent sure it is not me. I am far from
being the best.

Napahawak ako sa tapat ng puso ko ng biglang nanikip ito sa mga iniisip ko. Whether
I admit it or not, masakit isipin na walang pag-asang matugunan ang nararamdaman
ko. Masakit isiping umiwas sa kaniya. Masakit isiping may ibang babaeng mas babagay
sa kaniya.

Pero mas maganda ng masaktan ngayon kesa mas masaktan sa hinaharap kung kelan hindi
na ako makakaahon sa nararamdaman ko para sa kaniya at saka siya mawawala, mang-
iiwan.

Napangiti ako ng mapait sa mga naiisip ko. Ito siguro ang epekto ng gamot sa
ospital.

"Saccharine." Nilingon ko si Meana na nasa tabi ko ngayon. "Ano na namang iniisip

mo?"

Nandito ako sa condo unit niya dahil ayokong mag-isa sa apartment ko sa takot n
baka biglang magpakita si Jacob. Kahit na anong sabi ni Meana at Zach na hindi na
siya magpapakita, hindi pa rin ako magpapakampante. Magiging aligaga lamang ako.
Mabuti rito at may gwardiya.

"Wala naman." sagot ko. "Just things."

"Iniisip mo pa rin bang patuloy na iwasan si Zach?" Hindi ako umimik. Napabuntong
hininga siya. "Saccharine, tumingin ka nga sa akin."

Tumingin naman ako sa kaniya at seryoso siyang nakatitig sa akin. "Bakit?"

"Hindi lahat ng tao huhusgahan ka, Saccharine. May mga taong tutulong sayo para
makalimot at makaahon mula sa madilim mong nakaraan. You just have to stop thinking
about the worst and start being positive and optimistic. Hindi lahat ng tao iiwas
sayo, mangungutya, manghuhusga. May mga taong nandyan para iparamdam saiyo na kahit
gaano pa kasama ang nangyari sa nakaraan mo, kung ano man ang nagawa mo, tanggap ka
nila ng buong puso, atay, at balumbalunan. Yung mga taong hindi lang ang
magagandang bagay ang titingnan pati na rin ang mga masasama at malulungkot na
pangyayari ay tatanggapin din nila.

"Stop thinking worst about people, Saccharine. Wag mong pangunahan ang fate at
destiny. Wag mong pangunahan ang nararamdaman ng ibang tao. Do not decide for
others because they can decide for themselves. It's their choice. Do not push away
those people who are ready to fight and kill for you because you might just regret
it. Because what's meant to happen will always happen."
I smiled sadly at her. "Pero kapag natuto ka ng leksyon sa pinakapangit na paraan,
matututo kang wag kaagad magpadala at magtiwala sa sinasabi mong fate at destiny.
You have to make your own path, your own way, and your own destiny. Dahil kung
hahayaan mo ulit ang tadhana na makialam sa buhay mo, hindi imposibleng maulit na
naman ang nangyari sa nakaraan mo. Ang tawag dito ay pag-iingat.

"Nag-iingat lang ako sa lahat ng bagay na maaaring makapanakit na naman sa akin.

Nag-iingat lang ako na wag ng mangyari ulit sa akin iyon. Kaya nga naging man hater
ako, di ba? Dahil ayoko ng makasalamuha ng mga kagaya nilang maaaring ulitin sa
akin ang ginawa ng hayop na Jacob na iyon. It's being cautious and preventive
rather than curative."

"Saccharine--"

"Forget it, Meana." putol ko sa sasabihin niya. "I already made my decision and
nothing can change that."

Natampal niya ang kaniyang noo at mariing hinawakan ang magkabilang balikat ko.

"Aragon, sinasabi ko sayo, Zach is different from Jacob. He will never hurt you in
anyway intentionally. And I am telling you this, open your mind and heart to
everything. Wag kang makulong sa sarili mong mundo dahil hindi ka makakaalis sa
madilim na nakaraan. You have to keep moving forward, ika nga sa Meet the
Robinsons. Tanggapin mo na lang na in love ka na kay Zach and just go with the
flow."

Hindi ako umimik at tinitigan lamang siya ng walang emosyon. Naiinis na napaungol
siya at itinaas ang dalawang kamay na parang sumusuko.

"Okay, wag kang makinig. But please pag-isipan mo lahat ng mga sinabi ko, ha?
English ang iba roon kaya pinaghirapan ko pa yon. Wag mong balewalain." sabi niya.
"Basta Saccharine, sana maliwanagan ka na one of these days. Sana maka-move on ka
na at maka-let go ng nakaraan mo. And I know Zach is the one who will finally make
that happen."

Tumayo siya mula sa pagkakaupo sa sofa at sinundan ko siya ng tingin ng maglakad

siya papalapit sa pintuan.

"Saan ka pupunta?" tanong ko.

"Sa labas." Kinuha niya ang string bag sa gilid. "Mag-eespiya sa Captain America ko
at dun sa pesteng kapit ng kapit sa kaniya a.k.a Jonica Marzan."

Tuluyan na nga siyang lumabas ng condo at iniwan akong mag-isa rito sa kaniyang
condo.

Adik na babaeng yun. Hanggang ngayon pala ay minamanmanan pa rin si chef at ang
kababata niya. Baliw talaga. Hindi ba siya napapagod?

Sumandal ako sa sofa at pumikit. Ngayong tahimik na naman ang paligid ay hindi ko
na naman maiwasang mag-isip ng mga bagay-bagay.

"Hay, ayoko na ngang mag-isip." pagkausap ko sa sarili ko.

Ano bang magandang gawin?

Zaccheus

Joziah Gomez is seated in front of me again. This time, he has a billing statement
and a folder on hand.

"Three days tops." Inilagay niya ang bill sa ibabaw ng mesa ko sa harapan ko mismo.

Kinuha ko ito at tiningnan pagkatapos ay siya naman ang tiningnan ko at tinaasan ng

kilay. "Bill muna talaga? And what's this, five million pesos?"

He had the nerve to smirk at me. "Of course. Mas importante sa akin ang pera. At
kaya ganyan ang presyo niyan ay dahil special case ka kaya special din ang presyo.
Pero kung naghintay ka sana ng isang linggo, five hundred thousand lang yan."

"Let me look at the report first."

"Business man ka talaga."

He handed me the report and I took it. The name Jacob Marasigan was printed on the
folder's cover.

This is it.
CHAPTER 35
Unedited.

Zaccheus

He handed me the report and I took it. The name Jacob Marasigan was printed on the
folder's cover.

This is it.

I opened the folder and read its content. The first one was the basic information
like his name, birth date, address, age, civil status, occupation, and all those
uninteresting information.

I flipped the page to the next. Jacob Marasigan went to the same college as
Saccharine. He studied civil engineering while Saccharine studied accountancy. They
met in their minor subject when they were both in their third year. And that's were
it all started.

It says here that Jacob actually courted Saccharine for more than a year.

Napataas ang kilay ko sa nabasa kasabay ng pag-usbong ng kakaibang pakiramdam sa

loob ko. Parang ang samang isipin na niligawan ng isang basura ang babaeng kagaya
ni ganda.

Kung ako lang siguro yun...

Ipinagpatuloy ko naman ang pagbabasa. Saccharine finally made him her boyfriend
when they were both in their fourth year, which was after the one-year long
courtship. But they only lasted three weeks because Saccharine overheard a
conversation that she was just a bet to be won to bed a woman this bastard desires.

Napahigpit ang pagkakahawak ko sa folder sa parteng iyon. How dare that asshole use
her against his lust! Bullshit! Kulang pa pala ang ginawa kong pambubugbog sa hayop
na iyon! I should have done more damage to him. How could he!

Alam kong naging sila dahil na rin sa kwento ni Rochelle Meana, but I never
expected it to be like this. That bastard!

Pero kung ito nga ang dahilan ng pagiging ilag niya noong una sa mga lalaki, paano
maipapaliwanag nito ang takot niya kay Marasigan? I think this is not enough reason
for ganda to act all scared because of him. There is more to that.

"Ito lang?" inis kong baling kay Joziah na nakatingin sa akin. "You are asking for
five fucking million for these? I am not satisfied. Kulang pa ito!"

He rolled his eyes on me as he sunk deeper on my office's sofa. Asshole.

"Tapos na ba ang pagbabasa mo? Parang may ilang pahina pa atang natitira." may
pagkasarkastikong sabi niya.

Ibinalik ko nga ang tingin sa hawak at inilipat ang pahina. Nanlaki ang mga mata
kong muling napatangin sa nakangising si Joziah ng mabasa ang nakalagay sa pahinang
iyon.

"Yes, my friend. That Jacob Marasigan is not just a CEO to his beloved company but
he is also a big time drug lord. A big time leader of a syndicate."

No fucking way.

"Bullshit." nasambit ko.

"Yes. Bullshit. He operates not just in the country but around Asia as well. He is
just using his company as front for his real deal." Joziah supplied. "He was
already taking drugs during college, especially in his fourth year, the same year
he and Saccharine became a couple."

Hindi ako nakaimik sa sinabi niya. He was on drugs since then and yet... yet he
still pursued my ganda. What the...

"We can use this against him, right?" tanong ko.

"Affirmative." he answered. "You just need to look for a strong evidence against
him then, you can put him behind bars."

"And I will fucking do it." I said with utmost conviction. "And I will include his
business."

Ang hayop na yun. Maraming buhay ang sinira, sinisira, at sisirain dahil sa droga.
Drugs is lethal, it can cause a persons death. Plus it is unlawful. Maraming buhay
ang nasasayang dahil sa drogang iyan kaya ako, ayoko talaga diyan. And I never even
tried using it. As in, never. Because I know its negative effects on a person
physically, mentally, and socially.

"Ang ipinagtataka ko lang," Nabalik ang atensyon ko kay Joziah. "After their break
up, nawala raw ng tatlong araw si Saccharine at pagkatapos ay namatay naman ang mga
magulang niya. Isn't it strange? Parang may something na hindi ko lang makuha ang
kasagutan. Walang makapagsabi sa akin, eh."

Sa hindi malamang kadahilanan ay bumilis ang tibok ng puso ko. Kinutuban ako ng
masama sa sinabi niya. At kahit ayoko man, hindi ko pa rin maiwasang isipin na may
kinalaman si Jacob sa sinasabi niyang pagkawala ni ganda at pagkamatay ng kaniyang
mga magulang.

Kinuha ko ang checkbook sa isa sa mga drawers ng office desk ko at nagsulat doon at
sabay pinirmahan. Ibinigay ko ito kay Joziah na tinanggap naman niya. Malawak ang
ngiting tumingin siyang muli sa akin.

"Thank you, my friend." abot langit ang ngiting pasasalamat niya.

I just nodded to him. Five million it is. Nagpaalam na siyang aalis kaya tinanguan
ko siya. I was left inside my office alone, thinking and absorbing all the details.

Makalipas ang ilang minuto ay napagdesisyunan kong puntahan si ganda. She is in

Rochelle Meana's care at the moment dahil takot siyang mag-isa. I would love to
offer her to stay in my house but I knew better. Iniiwasan niya nga ako sa
nakalipas na tatlong araw sa hindi malamang kadahilanan kaya alam ko ring hindi
siya papayag na sa akin muna tumuloy.

Pagkarating sa condominium building ni Rochelle Meana ay agad akong nagpark at

pumasok. Kilala na ako ng gwardiya dahil ibinilin na ako ni Rochelle Meana sa mga
ito. I even got Jacob banned here.

Pagkabukas ng lift sa floor ng unit ni Rochelle Meana ay agad akong naglakad

papunta sa unit mismo. Kumatok ako sa pintuan at hinintay na magbukas ito.

Ilang segundo ang lumipas ay walang nagbubukas kaya inulit ko ulit ang pagkatok.
Napakunot ang noo ko ng ilang katok na ang gawin ko ay wala pa ring nagbubukas.

"Saccharine? Nandiyan ka ba?" I called but no answer.

Umalis ba sila? Damn!

Aalis na sana ako ng unti-unting bumukas ang pintuan at sumilip ang blankong mukha
ni Saccharine. Relief flooded in me.

"Ganda." bati ko sa kaniya ng nakangiti.

"Anong kailangan mo?" tanong niya ng walang bakas ng kung anong emosyon.

"I came here to visit and to ask you some things." I sounded so unsure. Shit! She
is making me nervous again.

Ilang segundo muna niya akong tinitigan bago napabuntong hininga at nilakihan ang
pagbukas ng pintuan. "Pasok."

Agad naman akong pumasok dahil baka magbago ang isip niya. Damn! Ilang araw ko na
rin siyang hindi nakakausap ng matino and I fucking miss her already!

Umupo na ako sa sofa kahit hindi pa siya nag-offer.

"May gusto kang inumin o kainin?" alok niya.

Umiling ako. "Wala. I just want to talk to you."

Ilang sandali siyang tumitig sa akin. Biglang kumabog ang dibdib ko ng

makipagtitigan ako sa kaniya. Palagi na lamang ganito sa tuwing kausap, kasama, o
nasa malapit lang siya.

I don't know what this is but I like it. So much.

Umupo siya sa kaharap kong sofa at muling bumuntong hininga. "What are we going to
talk about."

Who is Jacob? I wanted to ask but fought against it. I don't want to give her
stress.

"Why aren't you talking to me these past few days, ganda?" I asked instead.
Nag-iwas siya ng tingin at hindi sumagot. Napakunot ang noo ko sa reaksyon niya.
Something is wrong.

"Wala naman." sagot niya. "I just need to distance myself to you, that's all."

"What?" I started to feel panicked. "Why?"

"Just because." she answered nonchalantly.

"Saccharine... is this because of Jacob?"

She visibly stiffened and that's when I knew I am right. My fists tightened on my
lap as rage boiled inside. Fuck that Marasigan. I am so jot over him yet.

"Ganda..."

She stood up from her seat without looking at me. But I saw how her eyes became
misty.

"Gusto ko na sanang magpahinga. You can leave." she silently said.

I stood up and took a step towards her but she took three steps back. I stopped.
She's at it again. She wouldn't let me near her.

"Bakit nagkakaganyan ka, Saccharine?" nafufrustrate na tanong ko. "You are back to
yourself the first time I saw you."

She didn't answer; she remained silent. I sighed as I took another tentative step
towards her. This time, she didn't back away but sh wouldn't meet my eyes.

"Saccharine... what's wrong? What happened? What did Jacob do to you? Why are you
so afraid of him?" I calmly asked.

That's when she closed her eyes as tears started flowing from her eyes. Her body
shook. Nataranta ako bigla kaya nayakap ko siya. I tightened my embrace around her.
Parang ako rin ang nasasaktan.

"Shh... I'm sorry. I'm sorry." I cooed her.

"Iiwasan mo ako kapag nalaman mo. Pandidirihan mo ako." she mumbled why crying.

I held her at arms length. Nanikip ang dibdib ko ng makita ang luhaang mga mata
niya. I... I don't want to see her crying.

"Why would I be like that?" I calmly asked. "Hindi mangyayari yun."

She frantically shook her head as she took another step back. A fresh batch of
tears flowed from her eyes again.

"No. Sigurado ako, mangyayari yun. Iiwasan mo ako. Mandidiri ka sa akin."

"No--"

"Yes! You will!" She was hysterical now.

I took my steps towards her. "Saccharine--"

"I was raped." she said making me stop dead on my tracks. "Jacob... six years
ago... he... he raped me. I was raped!"

That was like a bomb thrown in front me. I felt my world stopped spinning. I felt
my body got numb. I felt my heart stopped beating. It was like I became deaf and
all that keeps ringing in my ears was what she said.

Saccharine was raped.

CHAPTER 36
I hate to do this but I have to. I debated against myself if I'll do this or not
but I ended up pushing with it.

I know you won't like this but I think I needed to. I'm sorry if I'll be offending
someone with this. This is breaking my heart, too.

P.S. Kinakabahan ako sa chapter na ito.

P.P.S. May exam ako bukas at sa Sunday. Update? Baka next week. A.

Unedited.

Six years ago...

Ilang araw kong iniwasan si Jacob matapos kong marinig ang usapan nilang iyon. It
is still breaking my heart every time I remember every words uttered. It's like a
knife cutting through my heart.

Ikinuwento ko na rin sa mga kaibigan ko abg nangyari dahil sa hindi ako matigil sa
pag-iyak ng araw na iyon. And I tell you, they are as livid as I am. They even
uttered all the profanities they knew because of it.

Kahit sila ay umiiwas na rin kay Jacob. At sinisiguro nila na hindi ako malalapitan
ng ex ko.

Funny. Three weeks pa lang kami, ex na agad ang tawag ko sa kaniya. Sa mahigit
isang taon niyang panliligaw sa akin, nauwi lang din sa maagang paghihiwalay.

Life sucks. Big time.

Huminga ako ng malalim habang nakatingin sa repleksyon ko sa salamin. Mugto ang mga
mata ko, may eye bags na ako, namumutla at halatang walang tulog na matino, at
higit sa lahat ang lungkot-lungkot ng mga mata ko.

Being brokenhearted sucks!

Isang buntong hininga pa ang pinakawalan ko bago lumabas ng banyo. Uwian na namin
at wala na akong susunod na klase. Ang mga kaibigan ko naman ay meron pa dahil may
naiwan pa silang subject last sem na hindi nila na-take.

Nasa labas na ako ng eskwelahan at nag-aabang ng masasakyan pauwi ng biglang may

humigit ng braso ko at humila sa akin.

"Anong--"

Ang namumulang mga mata ni Jacob ang una kong nakita. Siya ang may hila-hila sa
akin. Rumagasa bigla ang lahat ng alaala ko ng kasama siya hanggang sa kung kailan
nalaman kong laro lang lahat ng iyon. Bumalik muli ang sakit at galit ko sa kaniya.

"Bitawan mo nga ako!" Pilit kong hinihila ang braso ko sa kaniya ngunit
napakahigpit ng hawak niya. "Ano ba, Jacob! Saan mo ba ako dadalhin?"
"Manahimik ka!" sigaw niya sa akin.

Nakarating kami sa isang sasakyan sa tabi ng daan at agad niyang binuksan ang
backseat nito at itinulak ako papasok.

"Ano ba!" inis na sigaw ko sa kaniya. "Bakit ka ba na nunulak? At saan mo ako

dadalhin?"

Sumakay siya sa tabi ko ng hindi sinasagot ang kahit na ano sa mga tanong ko.
Narinig ko ang paglock ng mga pintuan at ang pag-andar ng sasakyan. Saka ko
napansin na kasama namin sa loob ang dalawa sa mga kaibigan niya--ang isa ay
nagmamaneho at ang isa naman ay nasa upuan sa tabi nito. Lahat sila mapupula ang
mga mata.

Bigla akong sinalakay ng kaba sa sitwasyon. This is kidnapping and I don't know
where they are taking me. Lalong hindi ko alam kung ano ang gagawin nila o
kailangan nila sa akin.

I uttered a prayer for my safety. Ayokong isipin ang mga maaaring mangyari sa akin
lalo na't halatang may kakaiba sa kanila. Lalo na sa pula nilang mga mata.

"Saan ba tayo pupunta? Saan niyo ako dadalhin?" nanginginig na tanong ko.

Wala ni isa ang sumagot sa akin kaya nilingon ko si Jacob na tila hindi mapakali sa
kinauupuan.

"Jacob, saan tayo pupunta?" tanong ko.

Bumaling sa akin ang mapupula niyang mga mata habang nakangisi ng nakakatakot.
Iyong ngising nakapaghahatid ng kakaibang kilabot at nakakapanindig balahibo sa
kaba.

"Sa langit, sweetie." nanghihibong sagot niya.

Tumindig lahat ng balahibo ko sa katawan ng maisip ang maaaring mangyari.

Naramdaman ko ang takot at kaba at ang panginginig ng katawan ko. Napasisik ako sa
gilid ng sasakyan. Napangisi siya lalo.

"A-ano?" nauutal sa kaba kong tanong. "J-Jacob, ibaba mo na ako. U-uuwi na ako."

Umiling siya ng dahan-dahan. "Not yet, sweetie. We will still play. Ilang araw mo
akong pinagtaguan kaya parurusahan kita."

Kung may titindi pa sa takot ay iyon ang nararamdaman ko ngayon. Kakaibang Jacob
ang kaharap ko. Hindi siya ang Jacob na nakilala ko. Isa itong... halimaw.

Nagpatuloy ako sa pagmamakawa at pakikikausap na ibaba na lamang nila ako dahil

uuwi na ako ngunit nanatiling walang tugon ang mga sinabi ko. Tila sila mga bingi
sa pakiusap ko.

Tahimik na lamang akong nagdasal sa tabi na sana ay walang mangyaring masama sa

akin. Ayoko ng pumapasok sa isip ko ngayon. Hindi pwede. Ayoko.

Huminto ang saskyang sa isang bahay na hindi ko kilala. Tahimik din ang buong
paligid. Nang hilahin ako ni Jacob palabas ng sasakyan ay nagpumilit akong manlaban
ngunit kakaiba ang lakas niya kaya nahila niya rin ako.

Ang higpit ng pagkakahawak niya sa aking braso habang hinihila niya ako papasok ng
bahay na iyon.

The house was dim lighted. Ang tanging ilaw na nakasindi ay sa isang malamlam na
bumbilya sa sala. Kakaiba din ang amoy ng bahay at mausok.

Nang makapasok kami ng tuluyan ay doon ko nakita ang dalawa pang lalaking nakaupo
sa sahig sa harapan ng isang kandila habang may sinisindihang foil pack at
hinihithit ito.

Nanlaki ang mga mata ko kasabay ng pagbundol ng mas matinding kaba ng maunawaan ang
nangyayari. They are having a pot session! They are on drugs!

Napalingon ako kay Jacob at sa mapula niyang mata. Kaya pala... he's under the
influence of prohibited drugs.

Once a person is under the influence of drugs, he can do things unimaginable. At

iyon ang ikinakatakot ko ngayon. He can do anything to me now because he feels he
can. That's one effect of the drugs. It can make you feel like you can do anything
and everything without caring whether it's right or wrong.

Napalinhon sa amin ang dalawa. Binati nila ang tatlong bagong dating saka nila ako
nakita sabay ngisi. Nanginig naman ako sa klase ng tinging ibinibigay nila sa akin.
Ayoko ng naiisip ko ngayon. Please, someone help me.

God, please help me. Please.

Unti-unti silang tumayo at lumapit sa akin. Napaatras naman ako ngunit hawak pa rin
ni Jacob ang braso ko.

"Wow, gandang chicks!"

"Pwede, tol! Makinis at mukhang mabango."

Lalong tumindi ang kaba ko ng lumapit sila sa akin at hinawakan ang pisngi at buhok
ko.

"Wag, please. Lumayo kayo." nanginginiig ang boses na pakiusap ko sa kanila.

"Aba," tila tuwang-tuwa pang tumawa ang isa. "Pakipot, pare! Sarap siguro nito."

"Oo nga. Ang mga pakipot at pa-virgin, sila yung masasarap."

Sinimulan nilang hawakan ang braso at balikat ko. Todo iwas naman ako ngunit dahil
hawak pa rin ni Jacob ang braso ko ay hindi ko magawang umiwas ng tuluyan.

Napaluha ako sa ginagawa nila. Ngising-ngisi sila na tila natutuwa at pilit kong
iniiwasan ang lahat.

"Tol, akin to." saway ni Jacob na nakangisi rin. "Pasensyahan tayo."

"Ang daya! Gusto ko rin si Miss flawless!"

"Ang ganda ng kutis! Sarap sipsipin!"

"Sa akin nga, eh." galit na sabi ni Jacob. "Ako muna. Tapos kayo naman. Pagsasawaan
ko muna."

Nanlalaki ang luhaang mata ko ng tumingin sa nakangising si Jacob. Natatakot na

ako, gusto ko ng umiwi.
God, please help me. Diyos ko, iligtas niyo po ako. Paraang awa Niyo na.

Nag-apir ang dalawa pati na rin ang nauna naming kasama sa kotse sa sinabi ni
Jacob.

"Ayos, tol! Bilisan mo at ng kami naman ang makatikim!"

Hinila ako ni Jacob sa isang pintuan doon. Pilit ko siyang sinisipa at sinusuntom
gamit ang isa ko pang kamay. Pilit ko ring hinihila ang braso ko ngunit hindi siya
natitinag sa ginagawa ko.

Nang makapasok sa kwartong binuksan niya, agad niya akong itinulak sa kamang
naroon. Narinig ko pa ang tunog ng paglock ng pintuan. Doon na ako mas napaluha.

Tumayo ako sa kama at hunakbang palayo sa papalapit na si Jacob. Ngising demonyo

siya ngayon.

"Jacob, please, paalisin mo na ako. Pangako, hindinako magsusumbong." pagmamakaawa

ko.

"Bakit ko gagawin yon?" nakangising sabi niya. "Isang taon din akong nagtiis sayo,
kaya dapat lang na singilin kita."

"Ikaw ang dapat kong singilin!" singhal ko. "Ginamit mo lang ako para manalo sa
pustahan!"

"Ah, ang pustahan." Tumawa pa ito na parang baliw. "Ang sarap din ni Claudia. Ilang
beses kong natikman yon. Pero gamit na siya, eh. Kaya gusto kong makatikim ng
virgin, yung masikip pa habang bumabayo ako."

Nanlamig at nanditi ako sa sinabi niya. "Hayop ka, Jacob! Wag mong gawin to!
Please, parang awa mo na."

Hindi siya sumagot bagkus ay inisang hakbang ang pagitan namin at saka ako hinila
palapit sa kaniya. Sinalubong ng mga labi niya ang mga labi ko ngunit agad akong
nakaiwas. Pilit niya akong hinahalikan nguniy pilit ko rin siyang nilalabanan.

Isang malakas na sampal ang nakapagpatigil sa akin. Namanhid ang pisngi ko sa

sobrang sakit.

"Puta, ang arte mo! Pakipot ka pa! Masasarapan ka rin naman." galit na sabi niya.

Luhaan ang nga matang tumingin ako sa kaniya, nagmamakaawa. "Please, Jacob. Wag.
Ayoko. Wag mong gawin to. Hindi ako magsusumbong basta pakawalan mo lang ako.
Parang awa mo na."

Hindi siya nakinig sa akin. Ngumisi lang siya kasabay ng pagsuntk sa sikmura ko.
Tila nawalan ako ng hininga sa lakas at sakit niyon, napauklo pa ako para maibsan
ang sakit. Nandilim pa ang paningin ko.

"Titikman pa kita, wag lang madrama. Apat pa sila sa labas kaya bilisan na natin at
ng makarami."

Binuhat niya ako at hinagis sa kama. Dahil sa sakit ng pagkakasuntok ay namaluktot

ako sa kama habang patiloy na umiiyak.

Naramdaman ko ang pagsampa ni Jacob sa ibabaw at pilit akong pinahihiga ng

patihaya. Kahit nanghihina na ay pilit ko pa rin siyang nilabanan ngunit isang
sampal muli ang natanggap ko.

"Umayos ka, Saccharine! Apat pa sila sa labas! Mahiya ka! Wag mo silang
paghintayin!" galit na sabi ni Jacob.

"Jacob, please. Parang awa mo na. Wag. Ayoko. Wag." pagmamakaawa ko.

"Manahimik ka!" sigaw niya.

Inumpisahan niyang hubarin ang pang-itaas kong damit nhunit pilit ko pa rin siyang
nilalabanan. Isang sampal muli ang dumapo sa pisngi ko kasabay ng pagpunit niya ng
suot kong damit.

Masakit na ang katawan ko at nanghihina na ako sa sakit ng sampal at suntok niya sa

akin. Nanlalabo na rin ang paningin ko ngunit pilit kong nilabanan iyon para
pugilan si Jacob.

"Tulong! Tukungan niyo ako! Parang awa niyo na! Tulong?" sigaw ko habang patiloy sa
pagbaboy sa katawan ko si Jacob.

Tawanan lang sa labas ang isinagot nila sa akin. Kasabay ng pagsabing dalian na
namin at gusto na rin nilang makatikim.

Hawak ni Jacob sa isang kamay ang dalawang pulsuhan ko habang nakadagan naman siya
sa mga binti ko kaya hindi ako makagalaw. Wala akong magawa.

God, please help me. I need You. Please...

"Javob, parang awa mo na. Ayoko. Wag. Please, wag. Maaawa ka." luhaang sabi ko.

Ngising demonyo lng ang isinagot niya sa akin kasabay ng paghipo muli sa hubad ko
ng katawan.

"Nag-eenjoy na ako, eh. Ang sarap mo pala, Saccharine. Dapat noon ko pa tinikman."

Muli, binaboy niya na naman ang katawan ko gamit ang kaniyang nakakadiring labi at
dila pati na rin ang isa niya pang kamay.

Patuloy akong nanlalaban at nagmamakaawa ngunit walang narieinig si Jacob.

Nawawalan na ako ng pag-asa, gusto ko na lamang na mamatay.

"Wag, please, wag."

Nang ibaba niya ang zipper ng suot na pantalon at ilabas ang kaniyang ari doon ay
nanlaki ang mga mata ko at mas tumindi ang takot na nararamdaman ko.

"Wag, Jacob, wag. Please." Tila binging itinuloy niya pa rin ang balak. Nang
maramdaman ang hapding iyon sa ibabang parte ng katawan ko ay napasigaw na ako.
"Waaaaag!"

Napayuko ako ng balikan ko ang ala-alang iyon. Napapikit ako ng mariin habang
patuloy na umiiyak sa pagkukwento ko kay Zach ng nangyari noon. Ayokong makita ang
reaksyon niya, hindinko kayang makitang nandidiri siya sa akin.

"Ilang beses niya akong binaboy. Kahit ilang beses akong nagmakaawa wala siyang
pakialam. Luckily, after that nakatulog siya." humihiobibg pagkukwento ko. "Natakot
ako noon kasi may apat pa sa labas na gusto rin akong pagsamantalahan. Nahawakan na
nila ako kaya nandidiri ako, ayokong mahawakan nila ulit."
Nilakasan ko ang aking loob at tiningala si Zach. Blangko ang ekspresyon niya
habang nakatingin sa akin kaya lalo akong napaiyak. Wala na, nandidiri na siya sa
akin.

"Maswerte ako dahil paglabas ko roon ay tulog silang lahat galing sa pot session
nila. Kahit ang sakit ng katawan ko noon, pinilit kong makalabas at makaalis sa
lugar na iyon. Takot na takot ako noon, palingon-lingon sa likuran ko dahil sa
takot na baka nasundan na nila ako. Ilang araw akong naglakad noon dahil hindi ko
alam kung nasaan ako.

"Hanggang sa nakita ako ni Meana na tumutulong sa paghahanap sa akin dahil tatlong

araw na raw akong nawawala at nag-aalla na sina Mama. Ikinwento ko sa kaniya lahat-
lahat na ginawa ni Jacob sa akin. Ikinwento ko rin kina Mama lahat. At ang sakit
lang na makita silang ganoon ng malaman nila ang nangyari sa akin.

"Dahil doon ay nagkaroon ng cardiac arrest si Mama at dead on arrival sa ospital.

Sobrang sakit noon." Napaiyak ako lalo at napayakap sa sarili sa mga ala-alang
pilit ko ng kinakalimutan ngunit heto at ikinukwento ko na. "Ganon na nga ang
nangyari sa akin, pati si Mama ay namatay. Galit na galit kami ni Papa noon. Sobra.
Makalipas ng ilang oras ay umalis si Papa, iniwqn niya ako sa ospital kasama si
Meana para asikasuhin si Mama. Kahit anong pigil ko kay Papa ay hindi aiya natinag.
Alam ko ang gagawin niya. At yun nga ang nangyari."

Napaluha akong muli ng manaruwa sa akin iyon. "Si Papa, sinugod niya si Jacob.
Galit na galit siya sa nangyari sa akin at kay Mama. But Jacob is a drug addict and
he killed my father. He stabbed my father thirty-one times. And among that, he had
twenty stab wounds on his heart. My Papa... died. At si Meana lang ang nandoon para
sa akin ng mga oras na iyon. And that time, all I wanted to do is to kill Jacob for
everything."

Nang matapos akong magkwento ay tigmak na ng luha ang mga mata ko. Pilit kong
binabasa ang emosyon ni Zach ngunit pinanatili niyang blangko ang mukha. Hikbi ko
na lamang ang naririnig sa condo unit ni Meana habang patuloy kaming nagtititigan.

"Zach..." Humakbang ako ng isang beses para hawakan ang kamay niya ngunit umatras
siya.

Napatigil ako kasabay ng pagkabasag ng puso ko sa ginawa niya. Another batch of

fresh tears went out of my eyes at that. I felt rejected. See? Dapat hindi ko na
lang sinabi sa kaniya. Ngayon, iiwasan niya na ako. Nandidiri na siya sa akin.

"Fuck! Bullshit!" nasambit niya bago ako nilampasan at lumabas ng pintuan.

Naiwan ako roong nakatayo habang nababasag ang puso at lumuluha. Unti-unti akong
napasadlak sa sahig as I felt my world crush beneath me.

I was left all alone in the cold room, weeping and wallowing in my own misery. No
one is here for me now. I am all alone. My fate is to be alone. No one will ever
understand and accept me. No one.

Not even the man I am falling in love with.

CHAPTER 37
Midterms naman a week from now. Haha Ano ba yan! Exams na naman!

P.S. Huhu Legend of the Blue Sea is coming to its end. I can feel it na! Ayoko pa!
Extend!

Unedited.
Zaccheus

My car tires screeched as I came to a stop. My hands were gripping the steering
wheel tightly as it shook with utmost rage.

Nanginginig pati ang katawan ko sa tindi ng galit na nararamdaman ko ngayon. Fuck

it! I could kill right now. I feel shattered and broken but willing to fucking kill
at the same time.

Binuksan ko ang glove compartment at kinuha ang nakatagong .45 na baril. Don't
worry, I have a license to carry. I wouldn't be irresponsible in carrying this
harmful weapon. But that is the least of my priorities right now. I don't care if I
used it tonight and be irresponsible for it for once.

Lumabas ako sa kotse at napansin ang limang sasakyang nakahimpil din sa harapan ng
lumang barn na iyon. As expected with those men, they are just one call away.

With the cold gun in hand, I walked towards the old barns door shaking with rage
and hatred towards the devil who will be my fucking bullet target tonight.

Malakas na binuksan ko ang pintuan na lumikha ng malakas na tunog. Nasira pa nga

yata ito pero wala na akong pakialam. My vision is solely focused on the severely
bruised man tied on the wall. My blood boiled instantly.

Halo-halo ang emosyong nararamdaman ko ngayon habang naglalakad palapit sa kaniya.

Ngunit ang pinaka nangingibabaw sa lahat ay poot at galit. He deserves to die. God
forgive me, but I want him to die. In my hands.

"Woah! What's with the gun, dude?" Greg asked, shocked.

Hindi ko siya pinansin at nanatiling nakatingin ang mga mata sa demonyong nakangisi
sa akin ngayon. Bugbog sarado na't lahat, napakayabang pa rin. Lalo tuloy akong
nag-iinit na patayin siya.

"Can you please untie him?" I asked calmly though I am anything but. "And bring him
to me?"

Kahit tila nag-aalinlangan sinunod naman ni Greg at Ian ang pakiusap ko. They
untied the devil's ropes and dragged him to me. Hindi pa man hustong nakakalapit sa
akin ay binigyan ko na agad ito ng isang napakalakas na suntok na kahit ang
dalawang kaibigan kong nakahawak dito ay napaatras sa lakas.

Blood oozed from his nose and I smirked. But that is not enough. Not even a
percentage.

I tucked my gun in the waist band of my pants and gripped the bastard's shirt.
Inilapit ko ang mukha ko sa kaniyang magang mukha at tinitigan ito ng puno ng
galit.

"How dare you." I said in a whisper but my voice held venom and rage in them. "You
sick bastard. How dare you."

Isang ngisi ang binigay niya sa akin na lalong nagpatindi sa galit ko. "Alam mo na?
Sinabi ba sayo ni sweetie? Ikinuwento niya ba kung gaano kasarap ang ginawa ko sa
kaniya?"

That's when I saw red. Sunod-sunod na malalakas na suntok ang pinakawalan ko sa

kaniya--sa mukha, sa tiyan, sa pisngi, sa panga. Kahit saan tumatama ang kamao ko
ngunit wala akong pakialam.
"Hayop ka! Bakit ginawa mo yon sa kaniya? Fuck! You should rot in hell! I will kill
you! I will fucking kill you!" sigaw ko habang patuloy siyang sinusuntok.

I remembered Saccharine's story. I remembered her tears, her fear, her hatred, and
disgust to herself. I understand her now. She has been into a lot because of this
sick bastard. And he will fucking pay.

"You don't have the right to do that to her or to any woman! Wala kang karapatang
manira ng buhay ng iba! Wala kang karapatang manggahasa!" Nakahiga na sa sahig ang
duguang hayop na ito at nakaupo ako sa may tiyan niya. Hinawakan ko ang harapan ng
damit niya at iniangat siya ng kaunti. "You devil! You should die! Die!"

"But you cannot change the fact that I tasted her delicious body--" Isang suntok
muli ang pinakawalan ko completely shutting him up.

"Isa kang walang kwentang tao, Marasigan. Isa kang hayop! Why would you do that to
her, huh? Bakit?!"

"Look at you. Crying over a shattered woman. Is that because nothing's left of
her?" he mocked me. Humigpit ang pagkakalamukos ko sa damit niya. "Why, do you ask?
Kasi gusto ko. Bayad niya yun sa mahigit isang taon kong pagtitiis sa kaniya."

Unihampas ko ang kaniyang ulo sa sahig ng dalawang beses ngunit may ulirat pa rin
siya. Good. I want him to feel the pain. And I'm not yet done.

"Wala siyang kailangang bayaran sayo. Ikaw nga ang dapat magbayad sa kaniya.
Ginamit mo siya at pagkatapos binaboy mo." mapait na sabi ko. "And I will not
forgive you. Ever."

"Shit! He raped Saccharine?!"

"Fuck! I will kill him!"

"Bullshit! What are we waiting for? Let's help Zach!"

"Just shoot him already."

Tumayo na ako at tiningnan siyang nakahiga pa rin sa sahig. Binigyan ko pa siya ng

isang sipa sa sikmura bago binunot ang baril ko at itinutok ito sa kaniya.

"You could end up in jail, you know."

Nilingon ko ang nagsalita. Atty. Zarenel Torres, a thirty-two year old lawyer who
is very good in his field. He won thirty of his thirty cases. Single but isn't
ready to mingle. Cold and serious. Unless you are not his client, you will not be
entertained. Arrogant and snob.

"I couldn't care less." seryoso kong sagot.

"Let's do this in the legal way, Villamonte. Committing a crime because of a crime
is no good. Let us bring this to the court." seryoso ring sabi nito.

"I wouldn't. I'll ho to jail if I will. But I don't care." Hinarap kong muli ang
unti-unti ng nawawalan ng ulirat na nakasalampak sa sahig. Isang putok ang narinig
kasabay ng isang malakas na sigaw ang sumunod.

I smirked as I saw blood from his knees. Eh di nagising siyang muli.

Hinarap ko si Atty. Torres. "I can't go to jail with that, right?"

"You still will. If he sue you." he answered. "But I can bail you out. Just this
time. Not if you kill him. You know me."

He only defend those who are aggrieved and abused at hindi siya pumapanig sa alam
niyang may sala. I know. He is a very honored and principled man.

"Thanks. You bail me. If he can still sue me after I am finished with him, that
is." sabi ko. Ang kabilang tuhod naman niya ang pinaputukan ko at napasigaw na
naman siya. I smiled a little.

Itinutok ko ang baril sa kaniyang ari at akmang kakalabitin na ang gatilyo ngunit
napigilan ako ni Dominic.

"Why are you still here?" Dominic asked.

"I am going to kill this--"

"Galing ka kay Saccharine?" tanong naman ni Ian.

"Yes."

"And you left her after?" taning naman ni Greg.

"I did." That sounded so wrong.

"Dude, balikan mo siya. Baka isipin niya hindi mo matanggap ang pinagtapat niya
saiyo."

Nanlaki bigla ang mga mata ko at nanlamig ang katawan ko. Shit! Baka ganoon nga ang
isipin niya sa bigla kong pag-alis!

"Shit!"

"Yes, shit. So leave this son of a bitch with us and go back to her." Dominic said.

"Okay. Just don't kill him yet. Give me the pleasure of doing that." I said and I
saw them smirk.

"And please, dude. Pakipunasan ng luha mo pati sipon mo." sabi pa ni Ian.

Hindi ko na sila pinansin at mabilis na umalis sa lugar na iyon at sumakay sa

sasakyan ko. Ibnalik ko ang baril sa compartment at saka pinunasan ang pisngi ko. I
just cried again. But I don't care. I am crying for my ganda. I am crying for her
pain.

Mabilis na pinaandar ko ang sasakyan at nagmaneho pabalik sa condo building. Agad

akong bumaba ng sasakyan at pumasok sa loob ng makarating sa building. Dali-dali
akong sumakay ng elevator at pinindot ang floor number ng unit.

Nang makarating sa palapag nila ay tumakbo ako papunta sa unit. Kumatok ako sa
pintuan. Ilang minuto rin akong kumatok doon bago bumukas ang pinto.

Ang luhaang mukha ni Saccharine ang bungad sa akin. Hilam ng luha ang mga mata at
pisngi niya at kita rin ang paghihirap rito.

Tila nagulat pa siya ng makita akong nakatayo roon. "Zach..."

Mabilis na hinila ko siya palapit sa akin at niyakap ng napakahigpit. Napapikit ako
ng mariin ng maramdaman ang init ng katawan niya sa loob ng aking mga bisig.
Naalala ko lahat ng ikinwento niya sa akin kanina.

At hindi ko na napigilan ang muling pagdaloy ng luha mula sa nakapikit kong mga
mata.

"I'm sorry, ganda." bulong ko sa kaniya habang nakayakap.

"Bakit?"

"I was not there during that time to save you. I was not there to protect you. I
was not there. I'm sorry." Lalong humigpit ang pagkakayakap kp sa kaniya.

God, I can't imagine what she had been through all those years. Pero yung sakit ng
nangyari ay ramdam na ramdam ko. I can feel her pain and misery for what happened.

"What? Hindi ka... hindi ka nandidiri sa nangyari--"

"Shh..." Hinawakan ko ang mga pisngi niya at tinitigan siya sa mata. "Hindi ako
nandidiri. I don't feel any disgust for what happened to you. Galit ako. Galit na
galit ako sa nangyari sayo at sa taong gumawa noon sayo. But I will never ever be
mad at you, ganda. I will not be disgusted. I will never be."

"But you left." A tear rolled down her eyes again and it broke my heart. "You left
after I told you everything."

"Because I was so mad at him. I was so mad that I wanted to kill him that instant.
Umalis ako dahil may tinuruan ako ng leksyon at hindi pa ako tapos." I smiled down
at her. "That is not enough reason for me to leave permanently, ganda. I came back,
right? I am here."

"You're crying." she said softly as she brushed the tears from my face. "Why?"

"Because I am hurt." I answered. I held her hands on mine and kissed them softly.
"I am hurt because I wasn't there when you needed me."

"Pero hindi pa kita kilala noon."

"I know. And that made me hurt more. If I was there, I can protect you. Hindi mo
sana pinagdaanan lahat ng iyon. I wished I met you that time."

"Zach..." Another batch of fresh tears rolled down her eyes and I wiped them
immediately.

"Shh... Don't cry. It's breaking my heart, ganda." I smiled tenderly at her. "I
promise to be by your side always starting this day onwards. I will always protect
you from anything that may harm you. I promise you."

"Zach... I... That's too much!"

"I promise." I kissed her knuckles one more time. "I will be your own personal
superhero."

She chuckled softly at that and it made me a lot happier actually. She gave me a
small smile. "A superhero? Then you will be my Super B."

"Super B?" I asked her, smiling gently as I caressed her cheeks.

She nodded. "Yes. My Super Bossing!"

I chuckled at that and leaned in to kiss her forehead. "Okay. I will be your Super
B, my ganda."

I stared into her eyes and smiled as I saw the sadness disappear from there. It was
replaced by happiness making me glad, too.

"I will always be by your side, whether you need me or not." I whispered.

"Thank you." she whispered, too.

And the next thing I knew, we were both leaning towards each other as our lips met
for a gentle, sweet kiss.

Ah, heaven.
CHAPTER 38
For Rochelle Meana and Jonica Marzan. Mga beh, eto na ang inyong mga kasagutan kung
bakit...

Unedited.

Saccharine

The moment I opened my eyes, a smile formed on my lips in an instant. I stared up

in the ceiling feeling light and extremely happy.

And the only reason I can think of was the kiss last night.

He came back. He cried for me. He cares... He kissed me.

Naramdaman ko na lamang ang pag-iinit ng mga pisngi ko sa huling ala-alang iyon.

Bumilis din ang tibok ng puso ko at tila may mga paro-paro sa tiyan ko.

Napatalukbong ako ng kumot habang pinipigilan ang pagngiti ng sobrang lapad sa

saya... at kilig. Oo, inaamin ko, kinikilig ako. And I have never felt this for the
past years.

Zach... I don't know what's with him but all I know is that he cares for me. And
that just makes me fall for him fast.

And the kiss... Napahawak ako sa aking labi ng tila ramdam ko pa ang banayad na
halik niya sa akin kagabi. It was sweet and gentle as if I was a fragile thing he
is afraid to break.

And believe it or not, it actually made me forget why I was having all that drama
last night, his kiss made me forget all my worries even though it was just for a
while.

Napabuntong hininga ako at napaupo sa kama. I feel really different right now. I
can't explain this feeling. But it's a good thing, I like it.

Ipinalibot ko ang tingin sa kwarto. Nagtaka pa ako ng hindi ito pamilyar sa akin,
wala ako sa kwarto ko. Saka ko naalala na nasa condo unit pala ako ni Meana.

And speaking of, umuwi kaya kagabi ang babaeng iyon? Saan kaya natulog yun kung
sakali?

Bumaba ako ng kama at nag-ayos bago lumabas ng kwarto. Pagkalabas na pagkalabas ko

ay nakaamoy ako ng nilulutong pagkain sa kusina.

Baka si Meana na iyon.

Ngunit nagulat ako ng makita ang isang bulto ng lalaki sa harapan ng lutuan. He's
wearing a shirt and jeans. And from that built, I know it is him.

"Bossing..." tawag pansin ko sa kaniya.

Lumingon siya sa akin kasabay ng paglitaw ng isang napakagandang ngiti sa kaniyang

mga labi. My heart skipped a beat. Just the sight of him made my heart react that
way everytime.

"Good morning, ganda!" Mulu siyang lumingon sa niluluto. "Madali na itong matapos.
Umupo ko na riyan."

Umupo naman ako sa isa sa mga upuan doon. The table was even set for two.

"Nasaan si Meana? And why are you here?" tanong ko.

Kagabi kasi pagkatapos ng halik niya ay pinatulog niya lamang ako bago siya umalis.
He wanted me safe and sound before he left.

Saktong tapos na siyang magluto kaya naglakad na siya palapit sa mesa at inilapag
ang dalang pagkain. Nakangiting umupo siya sa kaharap kong upuan.

"Meana went out early. Ibinilin ka niya sa akin. I think she will spy with someone
again today. And I am here because I'll take care of you." sagot niya.

My heart did a back flip again with his simple sentence. Ibinaba ko ang tingin para
hindi niya mapansin ang pamumula ng mukha ko, nag-iinit na naman kasi ito.

"Wala ka bang trabaho ngayon?" tanong ko na lamang.

"I am taking a day off so I can take care of you." he answered.

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya. Nakangiti pa rin siya sa akin. My gaze dropped
to his lips and I instantly remembered the kiss we shared last night. And that made
my face heat up even more.

"P-pasok sana ako ngayon kahit half day lang. Parang palagi na lang akong absent,
eh." sabi ko na nakaiwas ang tingin sa kaniya.

He just smiled at me and picked up the bowl of rice and put some in my plate.
Pinigilan ko siya ngunit hindi siya nagpatinag kaya hinayaan ko na lamang siya
kahit na ng maglagay siya ng ulam sa plato ko. Pagkatapos ay plato naman niya ang
nilagyan niya ng pagkain.

"Wag ka ng pumasok ngayon. Take a rest. Work the day after tomorrow. That's my
order." he said after a while. I just rolled my eyes at him.

We continued eating in silence after that. But it was a very comfortable silence.

"Ganda, do you mind me asking?" he asked after a while.

Napaangat ang tingin ko mula sa plato papunta sa kaniya. "Not at all. Ano yun?"

He seemed hesitant at first but when I asked again he sighed and asked, "Haven't
you filed a case against... him?"
Natigilan ako sa tanong niyang iyon at muli na namang nanumbalik ang dahilan ng
pag-iyak ko kagabi. Napayuko ako at napahawak sa dibdib ko ng maramdaman ang sakit
doon.

"I'm sorry. I shouldn't have asked. So insensitive of me." I heard him said.

"No, I haven't." I softly answered. Pigil ang luhang muli ko siyang tiningnan.
"After everything that had happened, I lost it. Sobrang takot, sobrang galit, at
sobrang sakit ang naramdaman ko noon. I cried for all my loss. I cried and cried
and cried. Hindi ko nga alam kung paano ako nabuhay noon, eh. But I thank Meana and
her family for guiding me and taking me in and helping me and treating me as their
own. If not for them, I think I might have killed myself for the depression I felt
that time.

"Napabayaan ko pa nga ang pag-aaral ko noon, eh. Mabuti na lamang at nagising ako
bago mahuli ang lahat. Yun nga lang, I have to transfer school dahil ayokong makita
ni gate ng school ko noon. And Meana transferred with me. I owe it to them that I
was able to finish and graduate dahil wala namang iniwan sa akin sina Mama, eh. I
don't even have a relative to help me back then.

"Siguro isang rason kung bakit hindi na ako nagfile ng kaso ay dahil ayoko na ring
abalahin pa ang pamilya ni Meana. Siyempre, gagastos sila ng malaki at maglalaan
sila ng maraming oras para roon. They already took me in so it was enough for me.
Plus I just wanted to forget everything: the pain, the anger, and the sorrow. But I
guess I was just afraid to face the demon himself. Kasi pakiramdam ko, palagi na
lang niyang gagawin sa akin ang ginawa niya noon ng paulit-ulit. My nightmares
every night didn't help either. So I guess, I just wanted to forget everything. I
don't know. I don't really know."

By the time I was done, he was already beside me wiping away the tears that fell
while I was speaking. The look on his face made me cry harder. He was hurting
because of me, kasabay ko siyang nasasaktan.

"Sshh... Don't cry." he said softly as he gently wipe my tears. "I am sorry for
bringing that up."

Suminghot ako at binigyan siya ng isang maliit na ngiti. "Forgiven."

"But I want to file a case against him though."

Tila nagfreeze bigla ang mga luha ko sa sinabi niya. Napatulala lamang ako sa
kaniya.

"A-ano?"

"Gusto ko siyang kasuhan." matigas na sabi niya. Napalitan ng determinasyon at

galit ang ekspresyon niya. "And I will fucking make sure he rot not just in jail
but also in hell."

"P-pero..."

"Don't be afraid, ganda. I will be with you every step of the way." he reassured me
with a smile. "So, let's fight him together. And I will never let go of your hand.
Ever."

That actually melted my heart away. But fear was still there. I am still afraid of
seeing him and having to remember everything. Ayokong malaman ng iba na ganon ang
nangyari sa akin dahl mag-iiba ang tingin nila. They will not look at me the same
way.

"Don't mind what other people might say to you." He must have sense what I was
thinking. "I think you are so brave having to survive those things in your life. So
don't mind them. They don't know what you feel and what it feels like."

Nabawasan ang pag-aagam-agam ko sa sinabi niya. And I know he is there for me if

ever. I don't have to mind what others will say or think as long as Zach
understands me. As long as he is here beside me. As long as he cares.

"But isn't it a bit late to do that?"

"That's why we need to talk to my attorney about these things. We'll meet him,
hmm?"

"Okay." I nodded.

"Okay. Let's finish our food."

Matapos kumain ay iniligpit na namin ng mga ginamit. Zach stayed in the condo unit
practically the whole day. Siya pa nga ang nagluto ng lunch namin. Ayaw niyang
umalis hanggang walang Meana na dumarating.

Later that day, a visitor came. Bisita ni Zach. Isang lalaking halos kapantay lang
ang tangkad kay Zaccheus, medyo mahaba ang buhok, at gwapo. Meron din siyang
carefree aura.

Maganda rin siyang manamit. Pero mas gwapo pa rin si bossing. At mas maappeal
manamit.

Siya pala ang sinasabi ni Zach na bisita niya.

Pinaupo ko siya sa sofa sa sala at tinanong kung anong gustong inumin o kainin
ngunit tumanggi lamang siya. Zach was seated at the side while he made me sit
beside him kahit na ba gusto ko sana silang bigyan ng privacy.

"This is Joziah Gomez, by the way, ganda." pakilala ni bossing sa bisita. "And this
is Saccharine."

"Oh, so you are Saccharine." He gave a teasing smile to Zach making me confused. "I
am Joziah Gomez, thirty years old. Single and ready to mingle. I do have a job but
I don't disclose it just like that. But I can assure you you can trust me. Oh, and
money is my first love, by the way."

I accepted his outstretched hand with an amused smile. "Saccharine Aragon, company
accountant. Twenty-six years old. Single..."

"Wow, we are both single." Joziah said happily.

"But she's not available." Inagaw ni Zach ang kamay ko mula kay Joziah. And just
that mere touch sent electricity travelling throughout my body.

"Possessive." I heard Joziah muttered under his breath but I am not sure.

"Just give me what I need so you can leave." Zach said arrogantly.

Joziah rolled his eyes and out of nowhere produced a brown paper envelope and
handed it over to Zach. But even before bossing could grab it, Joziah pulled it
back and gave the other a smirk.
Zach looked pissed but reached out in the pocket of his jeans and handed to Joziah.
The other got it and looked at it and smiled triumphantly.

"You just made me six digits richer!" Basta na lamang nitong inilapag ang envelope
sa center table matapos itago sa bulsa ang ibinigay ni Zach. Tumayo na rin ito
kaagad at nakangiting nagpaalam sa amin. "Good bye, lovebirds! Enjoy the day!"

Nasundan na lamang namin siya ng tingin habang papalabas ng unit. Nang sumara ang
pintuan ay nagkatinginan kami ni Zach.

"Normal ba siya?" tanong ko.

"If you call a person treating money as his girl normal, he is. But
psychologically? I have doubts." nakangising sagot nito.

I rolled my eyes at him and eyed the envelope. "What's inside?"

"Stuff." paiwas niyang sagot. "Want to watch a movie?"

"Ayoko." sagot ko. "Gusto kong matulog."

"Okay, sleep here." He patted his lap.

Walang pag-aalinlangang nahiga ako sa hita niya at pumikit. I felt that certain
happiness whenever I am this close to him and that familiar beat of my earth he
cause me.

I felt him combed my hair ever so gently that made me more sleepy.

"Single but unavailable, huh?" I sleepily murmured as I remembered what he said

earlier.

"Yes, you are." I heard him answer.

"Why?"

"Because..."

I was not able to hear his reply because I completely dozed off to dreamland. With
him and I in it.
NOT AN UPDATE
As much as I wanted to update, I can't. Dahil MIDTERMS NA NAMIN! ߘͰߘͰߘ This week
until the next ay exams week po namin.

Pasensya na kung hindi ako makapag-update agad. Alam kong gusto niyo na bg next
chapter pero wala pa ako sa tamang huwisyo para magtype. Haha Academics take up
most of my time. And I am super busy. Ang daming kailangang gawin at maraming
ginawa.

I hope you all understand.

But, if I found even a tiny bit of a free time, mag-a-update ako. Baka sa Thursday
dahil manonood ako ng last episode ng Legend of the Blue Sea. Haha Nakalaan na
talaga ang isang oras ko para roon. Pahinga kumbaga. Saka ta-try kong matapos yung
nasimulan ko na. (Yung Goblin pala, natapos na rin. Nakakainis ang ending. Haha)

The next chapter is already drafted and it already has 200+ words written. Hintay-
hintay na lang po, ha? Ganyan naman ang madalas nating gawin, di ba? Ang maghintay.
Haha

Salamat sa makapaghihintay. And salamat sa support hanggang dito sa TBBS3 :) Muah!

O siya, ako'y mag-aaral na at dalawa ang exams ko bukas. :)

P.S. Nababasa ko po lahat ng comments and messages niyo. Don't worry, mag-a-update
ako kapag kinaya na ng oras ko :) Ciao! Annyeong! Haha
CHAPTER 39
Unedited

Zaccheus

I am holding four pieces of bond papers in my hand. This was from Joziah, the one
he had given me yesterday. And these cost me another six digit cheque.

Terrence Mariano. Stanley Versoza. Alexander Basa. Clyde Vera.

These four men will fucking pay me big time, too. Kung akala nila ligtas na sila,
they are very wrong with that. I just started off with the first person and I'll
make them follow.

Bumaba ako sa sasakyan at naglakad muli palapit sa abandonadong lugar na iyon.

Pagpasok sa loob ay nakita ko kaagad ang nakatalikod na isang bulto ng lalaki na

nakatayo sa harapan ng apat pang mga lalaking nakatali sa upuan habang nakapiring.

Nagmamakaawa ang apat na lalaki at tila hindi mapakali sa kanilang kinauupuan. They
all looked scared and restless and that made me smirk.

Pagkalapit sa lalaking nakatalikod ay hinawakan ko siya sa balikat para iparamdam

ang presensya ko. Lumingon naman siya sa akin at tumango ng isang beses.

"Ang tagal mo, my friend." ang sabi niya sa akin.

"Good job, Gomez. Ang bilis mo silang nakuha." nakangising sabi ko habang
nakatingin sa apat na nasa harapan. "Parang kahapon lang binigay mo sa akin ang
folder and now, poof! They're here."

"Of course. I am the best in my field." mayabang na sabi niya. "Plus, the price is
right so..."

"Sino kayo?! Anong kailangan niyo sa amin?!" sigaw nung isa.

"Pakawalan niyo kami! Kidnapping to!" sigaw pa nung isa.

"Idedemanda ko kayo!"

"Pakawalan niyo kami!"

Bumuga ako ng malakas na hangin bago humakbang palapit sa kanila.

Isa-isa kong tiningnan ant mga nakapiring na lalaking nakatali sa upuan. Should I
or should I not do it? But then, they need to pay so I'll do it.

"Six years ago..." I started. "You committed a crime."

Natigil silang apat sa pagsigaw at tila nanigas sa kanilang kinauupuan. Napangisi

ako sa nakitang pagkatigil nila. Good. Hindi pa sila nakakalimot.
"I-I didn't." nauutal na sabi nung isa.

"W-wala akong ginagawang masama." sabi pa ng isa.

"Nagkakamali ka. Wala akong ginawang krimen." sabi naman ng isa.

"Sinong nagsabi sayo niyan? Kalaban namin sa negosyo? Sinisiraan lang kami!" sigaw
ng isa pa.

My fists balled on my sided as my blood boiled in rage. Mga walang kwentang lalaki
to! Nagmamaang-maangan pa talaga sila?

"Okay," I sighed. "But, does the name... Saccharine Aragon ring a bell?"

Their head snap towards my direction. Tila hindi nila inaasahang marinig mula sa
akin ang pangalang iyon.

"I guess it does." I said.

"I--"

"Stop making fucking excuses!" I shouted and they stopped. "We still have modern
Pontius Pilates, huh. Hugas kamay?"

"W-wala talaga--"

"I said shut the fuck up!" I shouted again. "The fact that you were there that
night it happened and didn't even helped her and even wanted to harass her, it
makes you all criminals!"

I can feel my body shaking violently as I finished my sentence. These bastards are
just like that evil man Jacob.

"Pero wala kaming ginawa sa kaniya!"

"Akala mo lang wala! Pero meron, meron, meron!"

Binigyan ko ng isang masamang tingin si Joziah na nasa likuran ko. "Gusto mong
suntukin kita?"

He made a peace sign and smiled sheepishly at me. "Peace."

Muli kong ibinalik ang tingin sa nga lalaki sa harapan ko. "Wala? Are you sure? As
far as I know, the four of you were there six years ago. Same time, same place, and
same day. But what did you do? Take drugs and laugh when someone asked for help
because she was being assaulted. You even want to have your turn with her!"

"Pero si Jacob--"

"Pero may humipo rin sa kaniya." putol ko sa sasabihin niya. "Sino sa inyong apat
yon?" Walang umimik sa kanilang apat; nanatili silang tahimik. "Kanina lang ang
iingay niyo. Ngayon, para kayong nawalan ng dila. Should I just do that? Cut your
tongues?"

They all visibly shook with what I said. And that gave me a little satisfaction.

"Joziah, can you please hand me a knife." utos ko kay Joziah.

"Dagdag bayad to." narinig kong bulong niya. Mukhang pera. "Here."

Kinuha ko ang ibinigay niyang pocket knife sa akin. Isa-isa kong tinanggal ang mga
piring nila sa mga mata. Nang matanggal na lahat ay muli akong tumayo sa kabilang
harapan at ipinakita ang kutsilyo. Pinaikot-ikot ko pa ito da aking mga daliri.

"So, who wants to loose his tongue first?" I asked.

"You wouldn't dare." nakangising sabi nung Clyde. And yes, I am able to recognize
them now.

"Says who?" nakataas ang kilay na tanong ko sa kaniya.

"Because we can sue you, if ever." he said.

That actually made me laugh aloud. Nawala ang ngisi sa mukha ni Clyde at parang
nainis pa na tinawanan ko siya.

"Idiot. The more I need to cut off your tongues so you would all keep silent. Nice
suggestion, Clyde Vera." nakangisi kong sabi.

Nanlaki ang mga mata nilang apat lali na si Clyde. Nanginig pa siya lalo ng unti-
unti akong lumapit sa kaniya.

"So, should I start with you to shut you up?" I said.

"I-it's T-Terrence and S-Stanley." he stammered.

"What?" I asked.

"S-silang dalawa ang h-humawak kay S-Saccharine... S-si Terrence at Stanley."

nanginginig na ulit niya.

Napalingon ako kaagad sa dalawang aing tinukoy ni Clyde. Both of them had their
eyes wide open in shock. And my anger rose immediately.

Dali-dali akong lumapit sa itinurong lalaki at agad silang binigyan ng masasamang

tingin.

"Is it true?" I asked.

"N-no." Both of them stammered.

"Is it true?" I tried containing my anger inside.

"N-no..."

Bumunot ako ng baril at agad na ikinasa iyon bago itutok sa dalawang nanginginig na
sa takot.

"For the last time, is it true?" I repeated through gritted teeth.

"P-please--"

"One." I started counting.

"N-no..."

"Two."
"W-what..."

"Three." Ipinutok ko ang baril at sinigurong madadaplisan sila sa balikat.

Napaigik naman sila sa sakit ng pagkakabaril ko. Napaiyak pa nga si Terrence at

tila mawawalan naman ng malay si Stanley.

"F-fuck!" sigaw ni Terrence.

"One." I started counting again but no one still spoke. "Two." The same thing and I
am ready to pull the trigger. "Th--"

"Yes! Yes I did!" Stanley admitted. "Terrence and I did!"

Tig-isang bala pa ang natamo ng dalawa mula sa baril na hawak ko. Sa kabilang
balikat ko naman sila pinatamaan. Kagaya ng nauna, muli na naman silang napasigaw
sa pagdaplis ng bala sa kanilang balikat.

Tss. Pussies.

"What should I do with those hands, eh?" I mumbled. "But, I'll do that later. After
you became witnesses against Jacob in court."

"A-ano?" tanong ni Alexander.

"I want you to be witnesses para maipakulong ko si Jacob sa kasong rape at sa drugs
na rin." I answered him. "And I'll make sure you'll go down with him dahil iisang
sindijato lang naman kayo, di ba? Yun nga labg, Jacob is your leader. But the point
here is, you still are involved with illegal businesses. And it's a big no-no for
me."

Ibibalik ko ang baril sa aking tagiliran at ibinigay muli kay Joziah ang kaniyang
kutsilyo.

"Clean this up. Make sure no one escapes because I still need them." bilin ko sa
kaniya.

"Why would I do that?" reklamo nito kaagad. "Hindi ko trabaho--"

"I'll pay you, dummy!" putol ko sa pagrereklamo niya.

Bigla ang pagkislap ng mga mata niya sa salitang pera at biglang nagkaroon ng isang
napakalawak na ngiti sa kaniyang mga labi.

"Bakit di mo sinabi agad?" He saluted. "Ako ng bahala rito, Sir!"

Mukhang pera talaga. Napapailing na lamang na naglajad na ako papalabas doon.

Eksaktong paglabas ko ng pintuan ay tumunog ang cellphone ko. Greg's name was
registered on my screen.

"Yes, dude?" I greeted him.

"Where are you, dude?" he asked.

"Just here." Pumasok na ako ng tuluyan sa loob ng sasakyan. "Why?"

"Zach!" bigla niyang sigaw. Nailayo ko ng bahagya ang telepono sa aking tenga.
"Bakit hindi mo kami tinawagan? Teka, ako lang ba ang wala riyan?! Bullshit! Wala
namang ganyanan, Zaccheus! What did you do there? Who are you with? Huh? Tell me! I
demand an explanation!"

Nahilot ko ang aking sentido dahil tila may pumitik na ugat doon.

"Greggy baby, wag kang magalit, okay?" malambing na sabi ko. "I was the only one
here. None of the guys came with me. Don't be too jelous, huh?"

"Bakit ba kasi hindi mo kami tinawagan? Sayang ng aksyon kung sakali. I am bored in
my office, you know." malumanay nang sabi niya.

"Nakakasawa na raw kasi kayo." sagot ko. "Lagi na lang kayong nandyan. Ang pangit
ng setting natin kung puro sa barn house lang, di ba?"

"Okay. But I want some action. I'm really bored."

"Wag ako, Greggy. I'm not available today. I can't give you some action." nakagisi
kong sabi.

"What the fucking shit, dude?!" nandidiring sabi niya. "I'll hang up! Ayoko nang
makipag-usap sayo!"

Napailing na lamang ako matapos ang pag-uusap naming iyon. Gumaan ang pakiramdam ko
at parang nabawasan ang naiipong galit sa dibdib ko.

"Well, I think it's time to see my ganda. Para naman gumanda ang araw ko."

Pinaandar ko na ang sadakyan at nagmaneho paalis sa lugar na iyon papunta sa

babaeng espesyal sa buhay ko.
CHAPTER 40
Sayang yung kay Maxine. Oh, well. Congratulations pa rin at nakarating sa Top 6 :)

Unedited

Saccharine

It's a Saturday. And I am riding bossing's car right now. Papunta kami ngayon sa
Torres Law Firm dahil ngayon daw ang appointment namin para pag-usapan ang pagkaso
namin kay Jacob.

Tahimik lang kaming dalawa. I don't know why, but I feel something is off with him.
Parang siya yung kinakabahan at hindi mapakali. I should be the one in his shoes,
right?

"Bossing." tawag ko sa atensyon niya.

"Hmm?"

"Okay ka lang?" tanong ko. "Parang ang lalim yata ng iniisip natin, ah."

He glanced at me for a brief moment before returning his attention back on the
road. "I'm okay. Just thinking things."

Hindi na lamang ako umimik dahil pakiramdam ko ay wala siya sa mood para makipag-
usap. Ano kaya ang problema niya?

Is he... having second thoughts about helping me? Did he finally came to his senses
and... and regret everything he said? Did he finally assessed his feelings and came
to a realization that he doesn't want to be with a woman like me?

Mabilis akong napalingon sa gawi niya sa mga naisip. Ang lakas at ang bilis ng
pagtibok ng puso ko sa kaba at takot sa posibilidad na maaaring tama ang naiisip
ko.

"May sasabihin ka ba, ganda?" Napukaw ang atensyon ko sa tanong niyang iyon.
Umiling lamang ako at umayos ng upo. Tumingin na lamang ako sa labas ng bintana at
napabuntong hininga.

No. Hindi naman siguro ganon. Baka... baka may problema lang sa kumpanya kaya
malalim ang iniisip niya. Tama. Tama. Baka yun nga.

Dahil hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag ganoon nga ang mangyari. I
don't know what I will do if he leave me.

Huminto kami sa labas ng isang simbahan. Nagtatakanh nilingon ko si bossing na

nakangiti sa akin ng bahagya.

"Anong gagawin natin dito?" tanong ko.

Imbes na sumagot ay bumaba siya ng sasakyan at sinundan ko na lamang siya ng tingin

ng umikot siya ng sasakyan papunta sa gawi ko. Binuksan niya ang pintuan sa tabi ko
at inilahad ang kamay niya sa akin.

"Tara." sabi niya.

Nagataka man ay inabot ko ang kaniyang kamay at bumaba na rin. Magkahawak kamay
kaming naglakad palapit sa simbahan. Muli ko siyang tiningnan ng huminto kami sa
may pintuan nito.

"Ano ang gagawin natin dito?" tanong kong muli.

"When was the last time you went to church?" he asked instead.

"Huh?"

Without looking at me, he said, "Ako, the last time I went to church was yesterday.
Alam mo ba kung ano ang ginawa ko? I thank God for letting me meet you. I thanked
Him for everything He has done to me these past few months and years. I also asked
His forgiveness because I forgot about him for years, I forgot that He exists. But
you know what? I think God doesn't hold grudges to people. He knows He was
forgotten. But He also do things that would let those who have forgotten remember
Him again. He will always make a way for those who lost faith in Him to have faith
again. He will make something happen so that people who have lost their ways find
their way back to him.

"And you know what He did for me to turn to Him again? To make me know He is still
there? To make me believe He is always there?" He smiled when he looked at me. "It
was because He made me meet you. Because He gave me a reason to know Him again. It
was because He gave you to me to make me feel and see that there is God. That He is
always there guiding us and watching over us. And I want you to meet Him, too."

Mapait akong napangiti sa sinabi niya. "Hindi Siya totoo. Dahil kung totoo ngang
may Diyos, I shouldn't have experienced that horrible past. I shouldn't be feeling
so low and so broken. I shouldn't be feeling like I am a dirty piece of shit! So
there is no God. He is not true."

"Don't say that, ganda!" saway niya sa akin. He held my face between his hands.
"God is true. He is real. Don't question His existence, ganda. He is always with
us. Ang lahat ng mga nangyayari sa atin ay plano Niya para patatagin tayo, para
ipakita sa atin kung hanggang saan ang kakayanan naton, kung gaano tayo kalakas.
Hindi Siya nagbibigay ng mga bagay na alam niyang hindi natin kaya. Talk to Him,
ganda. Welcome Him in your life again. That's what God wants. He wants us to
welcome Him in our lives."

Ilang sandali akong nakatitig lamang sa kaniya bago tumango. He smiled and ruffled
my hair. "That's my girl. Let's go."

He held my hand again and we both entered the church. Tumigil kami sa
pinakalikurang upuan at doon naupo.

When I saw the altar, my tears automatically flow down from my eyes.

Galit na galit ako Sayo, alam mo ba? Kasi kung totoo ka, bakit hinayaan Mong
mangyari sa akin yon? Di ba anak Mo rin naman ako kagaya ng iba gaya ng sinasabi
Mo? Bakit ganon ang ginawa Mo sa akin? Bakit hinayaan Mong mangyari sa akin yun?
Ilang beses Kitang tinawag noon, nakikiusap akong tulungan Mo ako, iligtas Mo ako.
Pero wala. Walang nangyari sa pakiusap at pagtawag ko Sayo. Hinayaan Mo pa ring
mangyari yon! At pati mga magulang ko kinuha Mo sa akin kung kailan kailangang-
kailangan ko sila! Hinayaan mo akong maghirap! Kaya paano pa ako maniniwala Sayo?

If You only hand us hardships that we can handle, maybe You thought highly of me.
Akala Mo siguro ang galing-galing ko, no? Nagkakamali Ka. Ang hina-hina ko. Wala
akong nagawa para hindi matuloy ang ginawa niya sa akin. Wala akong lakas para
ipaglaban ang sarili ko. Wala akong tapang para harapin ang hayop na iyon. Kaya
paano Mong ibinigay sa akin ang ganon? Bakit nangyari sa akin yon? Ano ba ang
dahilan mo? Sabi nila, lahat ng nangyayari sa isang tao ay kagagawan Mo dahil may
dahilan ka. Pwes, ano ba ang dahilan bakit hinayaan Mong mangyari sa akin yon? Kasi
hindi ko talaga maintindihan.

Napalingon ako sa aking tabi ng maramdaman ang pagpunas ni bossing sa aking mga
luha gamit ang kaniyang mga daliri. He was smiling tenderly at me making my heart
react the way it always did everytime he is smiling at me.

Hinawakan niya rin ang mga kamay kong nakapatong sa aking kandungan na hindi ko
napansing nakakuyom na pala ng mahigpit. Unti-unting lumuwag ang mahigpit na
pagkakakuyom ng mga kamay ko. He held them tighter before bringing them close to
his lips for a light kiss.

"Accept God, ganda. He has reasons." he softly said.

Muli kong nilingon ang altar at pumikit ng mariin.

Zaccheus Villamonte is one of Your reasons, right? You want him to bring me back to
You, to let me find my way back to You again. Am I right? You want me to believe in
You again by sending him to me. You want me to be happy again after all the things
I went through, right? You brought him to me to make me realize a lot of things.
You want me to be back with my lost self. You want me to live my life as happy and
as free as possible, right?

And I think I understand Your reason. Hindi ko man maintindihan ng buo kung bakit
nangyari sa akin yon, I think... I think I need to trust you with my life. I'm
sorry, Lord. I forgot about You. I think you want me to be the best I can be, to
make me believe in You again, to know how strong my faith in You is. And I failed
You with the latter. I'm sorry. I'm deeply sorry.

And thank you for letting me meet this man who changed me. Who made me feel that
there is actually someone who will accept me no matter how broken and irreparable I
am. Thank you. Susubukan kong patatagin muli ang paniniwala ko Sayo, Lord. And I
will surely believe in you from now on.

After all that, I actually felt light and peaceful. Parang nawala ang ilang mabigat
na bagay na nakadagan sa dibdib ko. Parang nabunutan ako ng ilang tinik.

"Done?"

I turned to Zach smiling and nodded. "Yes. Thank you, Zach."

"You're welcome." he said as he caressed my hair. "Let's put God in the center of
our everything okay?" I nodded. "And from now on, let's not be afraid because God
is always with us."

I nodded again and held his face in between my hands. "Okay." Then I pulled his
head towards me for a deep and gentle kiss.

Please help me, Lord. I am drowning again. This time, with this man, fast and hard.
CHAPTER 41
Ang bagal kong mag-update, right? Studies first eh. Nakaka stress ang mga subjects
ko this past few days. Huhu Ang sarap umiyak. Panibagong week na naman! Huhu

Nagresearch ako pero hndi ko alam kung tama. Correct me if I'm wrong ha? Thanks.

P.S. Ang kasunod na kabanata ay HINDI KO PA ALAM KUNG KAILAN. Busy pa sa school
works and studies. Huhu Naiiyak na talaga ako!

Unedited

Saccharine

Nakaupo na kami sa receiving area ng opisina ni Atty. Zarenel Torres na ayon kay
bossing ay pinakamagaling na abogado sa bansa.

Atty. Torres was actually seated just in front of us. He was looking intently at
bossing and I and I actually feel uncomfortable with his intense gaze. He looks
serious and formidable and he has this certain aura around him that says he is
untouchable.

Sure, he looks handsome (but bossing is way better than him, may I clear) but he's
the silent-snob type of guy and he also looks mysterious. Parang ang hirap niya
ring basahin kaya medyo nakakakaba siya.

When his eyes settled on me, I automatically gripped bossing's arm and moved closer
towards him. Nag-iwas ako ng tingin sa kaniya at tiningala ang katabi.

Zach was frowning while looking down at me. "What's wrong, ganda?"

I leaned nearer to him to whisper. "Nakakatakot siyang tumingin."

Mabilis na tumingin si Zach kay attorney at binigyan ito ng isang masamang tingin.
"Torres, ayusin mo nga yang tingin mo."

Atty. Torres just gave him a blank stare as if he doesn't care what Zach had said.
Instead, he picked up the papers on the table and turned his attention to it.

Nakahinga ako ng maluwag doon kahit paano. But I am still a little bit anxious of
his presence.
"You want to file a rape case against Jacob Marasigan, the CEO of Marasigan
Construction Co." panimula nito. He looked at me again.

"Yes, we want. It's still possible, right? Kahit six years na ang nakalipas at
hindi nakapagfile ng case back then?" anang Zach.

"The statute of limitations for rape is twenty years. So yes, we can still file a
case. We just have to state why we would file just now." His attention went to me.
"And may I know the reason why? And the whole story."

Naramdaman ko ang mahigpit na paghawak ni Zach sa aking kamay. Nilingon ko siya at

nginitian ng bahagya dahil halata ang pag-aalala sa kaniya.

But honestly after going to church and talking to God, I don't feel too anxious
about sharing. Plus, abogado ko naman siya at tutulungan niya akong makuha ang
hustisya kaya kailangan ko siyang pagkatiwalaan.

Plus, babayaran siya ni bossing ng malaking halaga kaya kailangan niyang

magtrabaho. My bossing is really my Super Bossing.

Sinagot ko naman si Atty. Torres. Ikinwento ko na rin sa kaniya ang nangyari at

kung bakit hindi ako nagfile ng kaso. He was just listening attentively to my
story. Ipinagtataka ko lang ay hindi siya nagte-take notes at para ngang hindi siya
kumukurap.

After I finished narrating, I leaned a little closer towards bossing again to

whisper. "Natandaan niya ba lahat yun? Hindi niya ba kailangang magsulat ng
important notes?"

"My office records every sound. It is like a recorder," Gulat na napalingon ako kay
Atty. Torres. Narinig niya yun? "And I have CCTV cameras around that, too, captures
audio and sounds. Plus, I don't need to write anything because it is all here.
Everything." He pointed to his temple.

Isang tagilid na ngiti ang ibinigay ko sa kaniya. Medyo may kahanginan din pala
itong abogadong ito. Akala ko nakakaintimidate lang siya, presko rin pala.

"What do we have to do next?" bossing asked, wrapping an arm around my shoulder.

"I'll do the papers so we could file them in court and so I could get a warrant of
arrest for Mr. Marasigan as soon as possible for him to be immediately arrested."
Atty. Torres said. "And we have to look for witnesses and strong evidences to
support the case and for us to win this as easy as possible."

"I have witnesses."

Kaagad akong napalingon kay bossing. "Meron?" Hindi makapaniwalang tanong ko.

He looked at me and smiled a little. "I have, ganda. And I know those witnesses
will make us win this case easier."

Nag-init bigla ang gilid ng mga mata ko sa sinabi niya. Parang gusto kong umiyak.
Zach is doing everything for me. I've never imagined him as a man like this. Akala
ko wala ng lalaking gagawa ng mga ganitong bagay para sa isang babae. Meron pa
pala.

Kaya tuloy hindi ko maiwasang mahulog ng mahulog sa kaniya. At hindi ko rin

maiwasang isipin na pareho lamang kami ng nararamdaman dahil sino bang lalaki ang
gagawa ng mga ganitong bagay kung hindi importante sa kaniya ang babae?

I just wish when I fall completely for him, he is already there ready to catch me.

"Good." Atty. Torres' voice brought me back to the present. "Just give me the names
so I could also present them and talk to them personally for this matter."

"I'll send them to you with complete details later." sagot naman ni bossing.
"Anything else?"

"I also need Mr. Marasigan's current address for the serving of the warrant. And we
need to do that A.S.A.P before he decides to abscond and hide."

"No need." Bossing's voice turned cold and serious as well as his face. "I have
him."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Even Atty. Torres' forehead creased. Kinabahan
ako na hindi ko maintindihan sa maaaring ibig sabihin ni Zach noon.

"What do you mean you have him?" Atty. Torres asked.

"I have him somewhere."

"What do you mean by that?" I finally asked. "You have him? What does that mean?"

Nilingon niya ako. "It means what but means. I literally have him. Somewhere where
he cannot do anything to you."

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya. Tila tumigil din ang pag-andar ng utak ko
at hindi ko maintindihan kung ano ang sinasabi niya.

"You have him?" I whispered and he nodded. "Why?"

"Because... I want him far from you as possible. And I can do just that so I did
it."

"Zach..."

I don't know what to say. I just stared at him for a long time while my mind is
blank. And when it finally settled in, I gasped.

"Totoo?" tanong ko.

"Yes." Zach confirmed.

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko ang dapat na maramdaman ko. But one thing
is for sure, I want to face him.

"Bring me to him." I said.

"Saccharine..." tila hindi makapaniwalang sambit ni Zach.

"Bring me to him." ulit ko.

"But, ganda..."

"I just want to see him and... and... I don't know. Pero hindi mo naman ako
pababayaan, di ba? You're with me and I have nothing to fear about." I said.
Halatang ayaw niya sa sinabi ko ngunit halata ring nagdadalawang isip siya kung ano
ba ang dapat niyang gawin. I know he doesn't want me near Jacob ever again if he
was to be asked. But I think I have to face him now rather than later. I have to
fave my fear, right? Para kapag nagharap kami sa korte, hindi na ako mapangunahan
ng sobrang takot.

I need to face my fear because I know that's what God wants. And I know that He
will be with me all throughout the way. God will not let me be alone this time. I
know I will not be alone this time.

Bossing sighed before holding my hands into his in a tight grip. "Okay."

IT WAS VERY SILENT INSIDE THE CAR. The heavy atmosphere is very evident. I am
looking outside the car's window while bossing was driving.

Nang lingunin ko siya ay agad kong nakita ang pag-iigting ng kaniyang mga panga at
ang mahigpit na hawak niya sa manibela.

I mentally sighed. Alam konh ayaw niya at nag-aalala lamang siya sa akin. But if I
don't do this now, then when? Kung kailan wala na akong lakas ng loob at nilamon na
ng tuluyan ng takot? And I don't want to live in fear so I am doing this.

And honestly, I am very nervous. I don't know what will happen and what to expect.
I just pray that I can do this, that I will be able to go through with this. Sana
makaya ko na siyang harapin.

And I'll go with the flow with that.

"Bossing..." tawag ko sa atensyon niya. He threw me a brief sideway glance before

humming his reply. "I'll be okay."

"I still think this is not right." he said.

I sighed and reached for his clenched fist on the steering wheel. His fist loosened
up a bit and his body relaxed a bit.

"I do to. But I'll be doing this now. Kailan ko pa gagawin, di ba? And this is
inevitable. Kapag nasa korte na tayo, kailangan ko siyang harapin. At kung ngayon
pa lang ay haharapin ko na siya, I would be a little bit relaxed during the trials.
Mas alam ko na kung paano labanan tong takot ko."

Inalis niya ang isang kamay sa manibela at hinawakan ang kamay ko. Dinala niya ito
sa kaniyang mga labi at binigyan ito ng isang magaang halik.

"I'll never leave you alone, ganda. Whatever happens." he sincerely said.

Hindi ko napigilan ang pagbilis ng tibok ng puso ko sa ginawa niya. Lagi namang
ganito, eh. Heart beats fast, colors and promises. Parang "A Thousand Years" lang.

After that, we fell into silence again. But this time, the atmosphere changed. It
became lighter and nicer. And from then, our hands where clasped with each other
tight as if afraid to loose the other.

Makalipas ang ilang minuto ay nakarating kami sa isang lumang barn house na
halatang ilang dekada ng walang gumagamit.

Nagtatakang nilingon ko si bossing na isinasara ang pintuan ng passenger seat

matapos niya akong pagbuksan nito.
"Nandito na tayo? Ito na talaga yun?" paninigurado ko.

"Yes, ganda." He stood beside me and clasped our hands together again. "Ready?"

I gave him a small smile and grip his hands tighter. "Let's go."

With a thumping heart and heavy footsteps, we started walking towards the old
abandoned barn house.

This is it.
CHAPTER 42
Unedited.

Saccharine

Malakas ang kalabog ng dibdib ko habang papasok sa loob ng lumang lugar na iyon.
Bawat hakbang ng aking mga paa ay pabigat ng pabigat. Habang papalapit ng papalapit
ay dumodoble ang kabang nararamdaman ko.

Zach is still holding my hand tight as he guided me inside. Medyo madilim sa loob
dahil walang gaanong pumapasok na ilaw galing sa labas. Para ngang walang ilaw sa
loob.

"Just stay far away from him as possible, okay?" mahinang sabi ni Zach.

"Okay. Wala naman akong planong lumapit sa kaniya." sabi ko naman. "Just promise
me, hindi ka aalis sa tabi ko, ha? Baka kasi... bigla na lang akong matakot kapag
nakita ko siya."

Naramdaman ko ang paghigpit lalo ng pagkakahawak niya sa kamay ko. Nang huminto
siya ay napahinto na rin ako. Nagtatakang tiningnan ko ang seryoso niyang mukha na
nakatingin din sa akin.

"I told you numerous times I will never leave you no matter what happens." he
seriously said. "Never. Remember that, ganda."

My heart started beating erratically again, like how it does every to me because of
this man in front of me.

"I know. You are my Super Bossing, remember?" I smiled at him. "My Super B!"

Mahina siyang natawa at hinawakan ang mukha ko bago humalik sa aking noo. Napapikit
na lamang ako sa sarap ng pakiramdam ng halik niyang iyon. "Yes, of course. I am
your Super B."

My bossing.

"Let's go. Para makaalis na kaagad tayo rito. I don't want you here."

Kahit naman ako, ayoko rito.

Magkahawak-kamay kaming muling naglakad. Huminto kami nang makarating sa

pinakadulong bahagi ng lumang barn house na iyon. Nangunot ang noo ko habang
pinipilit aninagin kung ano ang naroon. Madilim sa parteng iyon at wala akong
makita na kahit na ano.

"Anong meron diyan?" tanong ko sa kaniya habang pilit pa ring hinahanap kung anong
meron doon.
He didn't answer. Instead, he flicked a switch on the side and a bulb lit up.
Napatingin pa ako sa ilaw ng sumindi iyon. It was an incandescent light bulb. Yung
yellow ang ilaw.

Inalis ko ang tingin sa bumbilya ng may marinig akong umungol. Isang pigura ng
lalaking nakatali sa may dingding ang nakita ko. Nakalaylay ang kaniyang ulo at
tila nanghihina ito. Kung hindi lang nakatali ang mga kamay nito ay malamang na
nakahandusay na ito sa sahig.

Napabaling ako kay bossing na seryoso ang tingin sa lalaki sa harapan namin.
Mahigpit din ang hawak niya sa kamay ko. Ibinalik kong muli ang paningin sa
lalaking nakatali sa dingding.

Bigla ang pagkabog ng dibdib ko sa kaba. Unti-unti na rin ang pagbangon ng takot at
galit sa dibdib ko. Nag-uumpisa na ring bumalik ang mga pangyayari anim na taon na
ang nakaraan sa kamay ng lalaking ito.

"Jacob..." I whispered.

As if hearing what I said, his head slowly lift up. Napasinghap ako ng makita ang
kaniyang mukha. His eyes were swollen and blue, his nose was crooked, his cheeks
were swollen, his lips were cut. In short, he looks like beaten up severely.

Tila hindi niya pa kami nakikita at inaaninag pa kami. Ngunit ng mukhang luminaw na
ang kaniyang paningin ay ngumiti ito ng nakakaloko at itinuon ang pansin sa akin.

Napaatras ako sa paraan ng pagtitig niya. Napakapit pa ako ng sobrang higpit sa

braso ni Zach.

"Sweetie..." ang sabi niya sa namamaos na boses. "What a pleasant surprise."

Nanginig ako ng marinig ang boses niya. Nag-uumpisa na ring dumilim ang paningin ko
at unti-unti nang nilalamon ng mga imahe ng nakaraan ang isip ko. Alam kong magbe-
breakdown na naman ako, alam kong mahuhulog na naman ako sa mga ala-alang iyon.

Pero ayoko na. Ayoko ng matakot, ayoko ng palaging minumulto ng nakaraan ko, ayoko
ng palaging panghinaan ng loob sa tuwing makikita ko siya, ayoko ng maging ilag sa
mga tao. Gusto ko ng mabuhay ng normal, na walang takot at pangamba. Gusto kong
maging panatag ang loob ko. Gusto kong maging malaya.

Gusto kong makasama si Zaccheus ng walang pangamba o takot sa dibdib. I want to be

with him in peace and harmony.

"Don't 'sweetie" her, bastard." mariing sabi ni Zach.

Jacob's eyes turned to Zach. The former gave the latter a smirk. "Ah, you're here."
He chuckled darkly. "Of course you would be here. Acting like a superhero again,
huh?"

"And I want to see if you're dead." Zach said. "Unfortunately, you're not. Ang
masamang damo nga naman." Napailing-iling pa si bossing na animo nanghihinayang.

"And you think starving me to death will be enough?" Jacob chuckled again. "Kahit
tatlong beses sa isang linggo niyo lang ako pakainin, it will never be enough to
kill me. Even if you beat me to pulp everyday, death will still be far."

"Sabagay, tropa mo nga pala ang mga demonyo sa impyerno kaya hindi ka pa
sinusundo." pang-aasar ni Zach. "But oh well, since they miss you already I know
they will fetch you sooner."
"I don't think so." His eyes settled on me again as his smirk grew bigger.
Napahawak akong muli ng mahigpit sa braso ni Zach na itinago ako ng bahagya sa
kaniyang likuran. "Hindi ko pa nakakasama si sweetie. Hello, sweetie. How are you?"

Nanigas ako sa kinatatayuan sa mala-demonyong ngiting ibinigay niya sa akin.

Ganyang-ganyan din ang ngiti niya anim na taon na ang nakakaraan ng
pinagsamantalahan niya ako.

"Bullshit!" Mabilis na nawala si Zach sa tabi ko at mabilis na nakarating sa harap

ni Jacob. Agad niya itong binigyan ng isang napakalakas na suntok na nasundan pa ng
isa at isa pa at isa pa.

Napapapikit na lamang ako kapag tumatama ang mga malalakas na suntok ni Zach sa
mukha ni Jacob. Ngunit wala akong nararamdaman na pagkaawa sa sinasapit niya
ngayon. Am I a bad person if I feel glad this is happening to Jacob? Kasi yun ang
nararamdaman ko ngayon. Nasisiyahan ako sa nakikitang paghihirap ni Jacob.

I'm sorry, Lord. Pero natutuwa talaga ako sa paghihirap niya.

"Listen well, bastard." narinig kong mariin at galit na sabi ni bossing sa bugbog-
saradong si Jacob. Hawak niya pa ang kwelyo nito. "You will never touch her again.
I will kill you myself if you even try to."

Jacob just gave him a smirk as his answer. Zach punched him one last time before
turning around. Nang makalapit sa akin ay hinawakan niya ang kamay ko para hilahin
ako paalis ngunit nanatili ako sa kinatatayuan ko habang nakatingin kay Jacob.

"Let's go, ganda."

Imbes na sumunod sa gusto niyang mangyari ay naglakad ako palapit kay Jacob. Nang
maramdaman ang presensya ko ay umangat ang kaniyang ulo at binigyan ako ng isang
ngisi kahit na ba putok na ang kaniyang labi at parang mas namaga ang kaniyang
mata.

"Sweetie. Missed me?"

"You wish." matigas na sabi ko.

He chuckled again. "I really wish, sweetie. I wish to hold you again, to kiss you,
and taste every inch of your body. I wish to hold you close to mine again. I want
to taste you over and over again because you don't know how delicious you are. Ang
sarap mo, Saccharine. Nabaliw ako sa katawan mo noon, eh. At gabi-gabi kong
pinapangarap na matikaman ka muli."

His eyes roamed lustfully over my body and smirked. Nakaramdam naman ako ng takot
at galit sa ginawa niya. Yung totoo? Gusto kong sapakin ang hayop na ito. Hindi
lang isa kundi unlimited pa.

Hindi dapat ako matakot sa kaniya. I should fight him now. Plus, nakagapos pa siya
ngayon kaya wala akong dapat ikatakot. And bossing is with me so I should not feel
scared.

"Watch your mouth, asshole. I might cut your tongue with a blade." mariing banta ni
Zach.

Eew... gross.

"I want to see you try, hero." He smiled widely at me. "Alam mo ba kung gaano ako
nag-enjoy ng araw na iyon, sweetie? Grabe, hayop sa sarap! Hanggang ngayon
nalalasap ko pa rin ang sarap mo at ang sarap ng bawat pagbaon ng pagkalalaki ko sa
loob mo, ang sikip mo at ang init sa loob mo. I had never tasted a virgin as
drooling as you. And I am wondering if you still feel the same after six years."

Zach gave out a string of profanities as he marched towards Jacob again for another
round of powerful punches and kicks.

Natulos naman ako sa kinatatayuan sa lahat ng narinig mula kay Jacob. Everything
came back to me again like it was just yesterday, like I was there watching myself
being violated. The pain, the fear, and the anger is there. Everything.

Naramdaman ko na lamang ang pagkabasa ng mga pisngi ko sa luhang dumadaloy mula sa

mga mata ko. It is still raw. I still can't get over with it.

"Hayop ka! Papatayin talaga kita! Papatayin kita!" paulit-ulit na sabi ni Zach
habang binubugbog si Jacob.

"Stop it, Zach." Hindi niya ako pinakinggan. "Zach, stop!"

Natigil siya ng marinig ang sigaw ko. When he turned to me, his eyes were burning
with rage and anger na kahit ako ay natakot ng bahagya.

"What?"

"Stop it." ulit ko. "I'll talk to him."

Nag-aalinlangan man ay tumigil siya at lumayo ng bahagya kay Jacob. I mentally

sighed as I hardened my resolve.

"Hayop ka." mariing panimula ko. "Bakit nagawa mo sa akin yun? Ikaw nga tong
nanakit sa akin, ako pa ang ginawan mo ng masama! Demonyo ka, Jacob. Ang dapat
sayo, mabulok sa kulungan at masunog ang kaluluwa sa impyerno ng ilang beses. I
wanted so badly to kill you and castrate you! Ang dapat sayo, mamatay!"

He even had the nerve to laugh at me. "I enjoyed it so it's worth it."

Hindi ko na napigilan ang pagsiklab ng galit sa loob ko. Sinugod ko siya at

pinagsasasampal ng ilang ulit at pinagsisipa ng ilang beses. Lahat ng naipong galit
sa dibdib ko ay inilabas ko sa pananakit sa kaniya.

"Walang hiya ka! Hayop ka! Hayop ka!" paulit-ulit na sabi ko habang paulut-ulit na
sinasaktan siya.

Kahit man lang sa ganitong paraan, kahit wala sa kalingkingan ng ginawa niya sa
akin, masaktan ko siya at makabawi ako sa kaniya.

"Hey, ganda, that's enough." narinig kong mahinahong sabi ni Zach ngunit hindi ako
nakinig. "Ganda, let's go."

Hinawakan na ni Zach ang mga braso ko para matigil na ako. Hingal na hingal ako ng
matigil.

"Magbabayad ka rin, demonyo ka! Ipakukulong kita! Mabubulok ka sa kulungan! Tandaan

mo yan!" sigaw ko bago tumalikod at nagmamadaling lumabas sa lugar na iyon.

Nang makarting sa kotse ni Zach ay naitukod ko na lamang ang aking mga kamay sa
hood nito. Unti-unti na ring bumuhos ang luha mula sa mga mata ko.
Naramdaman ko ang mga bisig ni Zach na pumalibot sa akin dahilan upang mas lalong
dumaloy ang masagang luha sa mga mata ko. Niyakap ko siya ng ubod ng higpit habang
umiiyak sa dibdib niya.

I felt him caressed my back the whole time I was crying. All the pent up anger
subsided and I feel vulnerable again.

"It's okay, ganda. It's okay. I'm here, I will never allow him to come near you
again." he soothed me. "Hindi ko na hahayaang mangyari ulit ang nangyari noon."

Suminghot ako at kumalas sa pagkakayakap sa kaniya. I gave him a small smile as he

wiped away my tears.

"Thank you, Super B."

"Anything for you, ganda. Anything." He gave me a smile before capturing my lips
for a warm gentle kiss.

After that kiss, he held my face between his hands gently as he smiled warmly at
me. And something is definitely new in his eyes.

"I love you, Saccharine." he lovingly said.

Tila natigil ang pag-inog ng mundo at nanigas ako sa kinatatayuan sa narinig mula
sa kaniya. It was as if my brain stopped functioning and everything froze. But
then, my heart is another story. Ang lakas at ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi
ko alam kung ano ang dapat gawin o sabihin. Everything just shut down.

"I love you, Saccharine." ulit nito sa sinabi. "And I will prove you that. I want
to court you. Hindi ko na kasi kasyang itago pa ito." He caressed my cheeks with
his thumbs. "I love you."

Oh goodness.
CHAPTER 43
Happy Valentine's Day!

Unedited.

Saccharine

Hindi ako nakatulog kagabi dahil sa sinabi ni Zach kahapon. Ang resulta? Alas sais
pa lamang ng umaga ay nakahanda na ako para sa pagpasok sa opisina.

Zach's words haunted me and I can't stop thinking about it the whole night. Ni sa
panaginip ay hindi ko naisip na sasabihin niya iyon. Sure, I wish that he too would
feel something for me but I never have expected it to be as strong as love.

Huminga ako ng malalim at pinilig ang ulo para iwaglit sa isipan ang mga bagay na
gumugulo sa akin ngayon. I need to focus on my work today. Ilang araw din akong
absent.

I picked up my phone to call a cab but someone called. Bumilis bigla ang tibok ng
puso ko pagkabasa sa pangalang nakarehistro sa screen ng phone ko. Hindi ko
naiwasang makaramdam ng kakaiba sa pangalan pa lamang niya.

Nanginginig pa ang kamay na inilapat ko sa tenga ang cellphone matapos itong

tanggapin.

"H-hello?" nauutal na bati ko.

"Good mornng, ganda!" masiglang bati ng nasa kabolang linya. "Did I wake you up?"

"N-no." I shook my head as if he saw me. "A-ahm, bakit ka napatawag?"

"I just wanted to greet you a good morning, my ganda." I can hear a smile in his
voice. "Anyway, nasa labas ako ng bahay mo ngayon. Can I come in?"

My heart actually skipped a beat when he said that. Dali-dali akong sumilip sa
labas ng bintana upang tingnan kung naroon nga siya at nakitang nakatayo siya sa
labas ng gate ng apartment ko habang nakasandal sa kaniyang sasakyan.

When he saw me peaked through my window, he waved a hand and gave me one wide
smile. And I felt my lips tugged for a smile, too, as I absentmindedly waved back.

"Hindi mo ba muna ako papapasukin, my ganda?" natatawang biro niya.

Bigla naman akong nahiya at naramdaman ko ang bahagyang pag-iinit ng magkabilang

pisngi ko.

"S-sorry." hinging paumanhin ko habang lumalapit sa pintuan. Pagkalabas ay

dumiretso agad ako sa gate at binuksan ito. Sabay naman naming ibinaba ang
cellphone namin.

"Good morning again, my ganda!" masigalng bati niya na lumapit pa talaga sa akin

"G-good morning din, bossing." medyo nahihiyang bati ko pabalik.

Gosh! Why am I acting this way?

Hindi naman ako ganito, di ba? I am not stuttering in front of anyone most
especially in front of a man. I don't even react awkwardly towards someone. Pero
ngayon nauutal, namumula, nahihiya, at nangingiti na ako dahil sa isang lalaki.
Dahil kay bossing.

Nabigla pa ako ng hapitin niya ako sa bewang palapit sa kaniya. Naitukod ko sa

kanyang dibdib ang mga kamay ko para kumuha ng suporta.

He was smiling while looking down on me. Bahagya namang nanlaki ang mga mata ko sa
pagkakalapit naming dalawa. I felt the sparks with our close proximity. I felt the
fast thumping of his heart underneath my palm. I felt my own heart hammering wildly
against my chest. I felt the strong pull of something between us. I felt...

He caressed my cheek with his thumb. And that contact made my heart beat more
wildly and my body react automatically.

Slowly, his eyes shut closed as his head lowered aiming for my lips. Involuntarily,
my own eyes automatically closed as I waited for his lips to touch mine. And when
it did, fireworks exploded.

Everything became muted, everything disappeared. As if the only living thing right
at this moment is him and I. As if the only thing that matters the most is the
intensity of the kiss we are sharing. As if the only thing that is important is the
feel of his lips molding against mine in a gentle yet intense, mind blowing kiss.

After who-cares-what, our lips slowly stopped with their intimate movement. Naglayo
kami ng bahagya ngunit ang mga noo namin ay magkadikit pa rin. Pareho naming habol
ang aming hininga. Tumatama sa mukha ko ang mabango at mainit niyang hininga.
And I think I want more of his kiss.

"Goodness, ganda." he uttered, breathless. "I love you."

Kung mabilis na ang tibok ng puso ko, mas bumilis pa ang tibok nito matapos niyang
banggiting ang mga salitang iyon. Sumasaya talaga ako kapag sinasabi niya yun pero
ewan ko ba at parang nahihiya pa rin ako na naiilang na ewan.

"Bossing..." ang tanging nasabi ko.

He kissed my forehead before looking me straight in
"You don't have to say anything, my ganda. Hindi ko
dahil hindi naman tanong anh salitang 'mahal kita'.
fall in love with me deep and hard and you will get
ko sa pagmamahal ko sayo."
the eyes with his wide smile.
naman pinipilit na sumagot ka
But I'll make sure, you will
drowned. Kagaya ng pagkalunod

Natapos siya sa pagsasalita na parang sasabog na ang puso ko sa pinaghalo-halong

emosyon. Ngunit nangingibabaw sa lahat ay saya. Oo, masaya ako. Sobra.

Zach, what are you doing to me?

Humiwalay na siya sa akin ngunit hinawakan naman niya ang kamay ko at saka niya ako
tiningnan mula ulo hanggang paa.

"Papasok ka na pala?" sabi niya.

"Oo. Maaga kasi akong nagising kaya nagdecide na ako na pumasok na lang." sabi ko
naman.

"Kumain ka na ng breakfast?" malambing na tanong niya.

Umiling naman ako. "Hindi pa. Sa office na lang sana, eh."

"Tamang-tama, I brought breakfast for us so that we could eat together. Eh di sa

opisina na lang tayo kumain." natutuwang sabi niya.

"Sige. Kukunin ko lang ang mga gamit ko." sabi ko.

"Okay." Nang tumalikod na ako para bumalik sa loob ay hinila naman niya ako muli
kaya napaharap na naman ako sa kaniya. Yun nga lang, ang sumalubong sa akin ay ang
labi niya. "I love you, ganda."

Parang timang na naglakad ako pabalik sa bahay dahil sa mga pinaggagagawa niya.
Alam kong namumula ako at kinikilig. Nangingiti pa nga ako pero pilit kong
pinipigilan ito.

Papatayin mo ata ako sa kilig, Zaccheus Villamonte!

NAKARATING NAMAN KAMI KAAGAD SA OPISINA. Dahil sa maaga pa naman kaya walang
traffic kaya mabilis din ang biyahe namin.

Pagkaparada na pagkaparada niya ng sasakyan ay agad siyang bumaba para umikot sa

gilid ko at pagbuksan ako ng pinto. Bumaba naman ako at binigyan siya ng isang
ngiti.

Binuksan naman niya ang backseat at kinuha ang plastic ng take out foods na
breakfast namin. Matapos ito ay hinawakan niya ng kamay ko at magkahawak-kamay
kaming naglakad papasok sa opisina.
Since it's still early, wala pa namang masyadong empleyado. Ngunit ang mangilan-
ngilang empleyadong naroon na ay halatang gulat ng makitang magkahugpong ang mga
kamay namin ng kanilang boss. Bakas din ang gulat sa kanilang mha mukha habang
sinusundan kami ng tingin.

Pero hindi ko sinubukang alisin ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Bagkus ay mas
hinigpitan ko ang pagkakahawak ko sa kamay niya. Napalingon naman siya sa akin kaya
binigyan ko lang siya ng isang tipid na ngiti. Para ngang nakita ko pa ang pigil na
ngiti niya at ang pagkislap ng mga mata niya habang hinigpitan niya rin ang kapit
sa kamay ko.

Eh di kami na ang ayaw bumitaw.

Pagkabukas ng elevator sa top floor ay dumiretso kami sa opisina ni bossing.

Ipinatong niya ang dala sa ibabaw ng center table sa receiving area ng kaniyang
opisina. Naupo naman kami ng magkatabi.

Ako na ang nagkusang buksan ang plastic para kunin ang pagkain ngunit natigilan ako
ng makita ang isang tangkay ng pulang rosas na nakapatong sa ibabaw ng nakasupot na
pagkain.

Napalingon ako kaagad sa katabi kong ang lapad ng ngiti sa akin. Ang lakas at ang
bilis na naman ng tibok ng puso ko na para bang nakikipagkarerahan ang mga kabayo
sa loob nito.

Kinuha ni Zach sa kamay ko ang pulang rosas at siya mismo ang nag-abot nito sa
akin.

"I love you, ganda." madamdaming sabi niya. "Kahit marindi ka man sa paulit-ulit
kong pagsasabing mahal kita, araw-araw ko pa ring babanggitin ito sayo at
ipaparamdam kung gaano kita kamahal." He kissed the back of my hand gently. "I love
you."
CHAPTER 44
Pre-fi's not yet done. But fortunately I have spare time so I decided to type a
chapter.

Sorry for keeping you waiting. Haha Hindi ko alam kung magugustuhan niyo ito. Puro
numero pa kasi ang laman ng utak ko, eh. But I wanted to post a chapter up so kung
ano na lang ang naisip ko, yun na ang tinype ko.

Next update would be after my pre-fi or kapag nakaisip na ako ng magandang update.
For now, pagtyagaan nyo muna ang kakornihan ko.

P.S. Pwedeng manlait! Hahaha

Unedited.

Saccharine

Ilang oras matapos ang aghan namin ni bossing ay nakatulala pa rin ako sa isang
tangkay ng pulang rosas na ibinigay niya.

Tuwing naaalala ko ang mga nangyari kanina ay nararamdaman ko ang pag-iinit ng mga
pisngi ko pati na rin ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

Oo, inaamin kong kinikilig ako at natutuwa sa mga ginagawa niya. But still there is
fear in here. Fear that what happened in the past might repeat itself now or in the
near future. Oo, maraming bagay na siyang ginawa para sa akin. Oo, ang mga bagay na
nagawa niya ay nagpapakita na totoo nga ang intensyon niya sa akin.
But fear comes with falling in love, right? You will always have fear and doubt and
i securities and it is inevitable. Pero sabi nga nila, I just have to go with the
flow. I should learn from the past, savor the present, and wait for the future.

Nabawi ko ang tingin sa rosas ng may kumatok sa pintuan ng opisina ko. I composed
myself first before letting the person in.

Cexchia Garcia emerged from the open door with a wide smile. Even though she's just
in a shirt and jeans and sneakers without any make up on, she looks very beautiful.
No doubt the elusive arrogant Grae Dominic Rodriguez fell for her.

"Hi, Asukal!" bati niya sa akin habang papaupo sa visitor's chair.

"Hi." I greeted back. Asukal ang tawag nila sa akin ni Schulaika dahil nga sa
pangalan ko. "What brought you here aside from your feet, of course."

Nginisihan naman niya ako. Oo, alam ko na ang ugali ng baliw na writer na to kaya
inuunahan ko na siya.

"Hinahanap ko kasi si Zach," sagot niya. "Nasaan ba siya?"

"Nasa boardroom at may board meeting sila ngayon. Why?" sagot ko naman.

"Wala lang. Gusto ko lang sanang makasilay ng gwapo ngayong araw." nakangiting sabi
niya. "Ang pangit kasi ni Montero Sport, eh. Yung boylet ni Kusinera."

Nangunot naman ang noo ko sa sinabi niya. "Why? I thought Dominic is enough for
your eyes."

"Nakakasawa na rin pala siya, eh." nakasimangot na sabi nito. "Nagsisi tuloy ako
kung bakit ko tinanggap ang proposal nun! Tsk. Dapat pala I turned him down. Haay,
hindi na tuloy makapanlalaki. Ang dami ko pa namang nakakasalamuhang naggagwapuhang
models." tila nanghihinayang pang sabi nito.

Hindi makapaniwalang napatitig lang ako sa kaniya ng mga ilang segundo. Parang
hindi ko ata narinig ang mga sinabi niya.

"Excuse me?" I said. "Do you hear yourself, Cexchia?"

"Of course, I am not deaf."

"Then why are you saying those things? I thought you love him? And goodness! I saw
how much he loves you tapos pagsisisihan mong magpapakasal ka sa kaniya? Idadahilan
mong nagsasawa ka na sa kaniya? Pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan at pinagsamahan
niyo, ganon-ganon na lang yun?! Love is not a game to be played! It is a serious
thing! Playing with people's emotions and feelings is a very very very stupid thing
to do!

"And if you feel that way now, I guess you really do not love him. Maybe you are
just in like with him. That's just attraction. And once you get out of your
engagement--"

Humalakhak ng napakalakas si Cexchia kaya napatigil ako sa pagdaldal. Nakasimangot

na tiningnan ko lamang siya sa pagtawa. Baliw talaga tong baliw na to. Nagagawa
pang tumawa eh parang sunasabi niya nang isang pagkakamali ang pumatol kay Dominic.
Eh halata namang sobrang mahal siya nung lalaki!

"Oh my God!" naluluha niyang sabi. "I can't believe this!"

"Cexchia, ano ba! Tumugil ka nga!" saway ko sa kaniya.

Ilang sandali pa muna ang lumipas bago natigil sa pagtawa ang kamag-anak ni Sisa.

"I'm sorry. I didn't know you will be this affected eh wala ka ngang paki sa mga
lalaki, remember. And now, you are thinking about a man's feelings! Bravo! You're
improving!" Pumalakpak pa siya ng sabihin iyon. "Villamonte Effect, huh?"

"Shut up, Garcia!"

"Don't worry. Ako na ang pinakatangang babae sa buong universe kung pakakawalan ko
pa ang isang Grae Dominic Rodriguez. Mahal na mahal ko kaya yun, no! I love him and
Zamara and I will never let them go. Magkakamatayan muna bago sila makuha sa akin
ng iba. And I was just kidding you. Ang seryoso mo naman!"

"Hindi magandang biro yun." seryosong sabi ko.

"I know." nakangiting sabi niya. "Anyways, wala ng mas hihigit pa sa kagwapuhan ng
baby Grae ko, no. Tumba silang lahat!"

Tss. Mas gwapo kaya si bossing. Di ba?

"Mangugulo ka lang ba?" naiinis kong tanong. Sabihin daw bang wala ng mas gagwapo
sa Dominic niya? Eh ano na lang pala si bossing? Greek god? Hmm... Sabagay...

"Nope." she answered popping the 'p'. May kinuha siya sa bag na dala at ipinatong
sa mesa ko. "Ibibigay ko sana kay Zach kaya lang nasa meeting pala siya so ikaw na
lang ang magbigay, ha?"

"Para daan naman to?" tanong ko habang nakatingin sa ibinigay niya.

"Invitation para sa Magz Awards next week. Tapos na kasi ang competition kaya mag-
aaward na sila ng mga best-bestm and since our magazine featured the five
billionaire bachelors, they got to attend the said awards night."

"Tapos na pala ying six months competition? Parang ang bilis." wala sa sariling
sabi ko. Naikwento na kasi sa akin ni Cexchia ang mga bagay-bagay na according to
her ay "na-mimiss" ko sa buhay babae.

"Oo nga. Biruin mo, nung una kami pa lang ni baby boy ko ang lumalablayp. Ngayon,
tumumba na rin si Montero Sport tapos tagilid na rin si Villamonte." Inirapan ko
lang siya kaya natawa ang baliw. "Anyways, he should come dahil sila ang kukuha ng
award."

"Confident much na kayo nga ang mananalo?" sarkastikong sabi ko.

Mayabang naman siyang ngumiti. "Of course. Ako ang writer, eh. Plus judging on our
magazine's sales from Grae to Vernon, I am pretty much sure that we will nail it."

"O siya, siya. Nagawa mo na ang dapat mong gawin kaya umalis ka na. Si Kusinera na
lang ang guluhin mo at wag na ako." pagtataboy ko sa kaniya.

Tatawa-tawang tumayo naman ang baliw. "Sige. Aalis na ako at ng hindi lang ikaw ang
makakita ng maganda sa araw na ito. Adios, Asukal! See you on the awards night!"

Umalis na nga si Cexchia at naiwan akong nakaupo sa loob ng opisina ko.

GABI NA NGUNIT NANDITO PA RIN AKO sa opisina ko. Wala na akong ginagawa actually.
But I am waiting for Zach to finish his work. Overtime ata siya ngayon. Ibibigay ko
pa naman tong invitation.

It was already past seven thirty. Napabuntong hininga ako bago tumayo dala-dala ang
invitation na ibinigay ni Cexchia. Pupuntahan ko na lang sa opisina si bossing.

Binuksan ko ang connecting doors at hinanap kaagad ng mga mata ko si bossing.

Nakita ko siyang nakayupyop sa kaniyang mesa habang nakabukas pa abg laptop niya.

Tila may usang mainit na kamay ang humaplos sa puso ko ng makita ang itsura niya
ngayon. He looks really tired and worn out.

Kawawang Super B.

Dahan-dahan akong naglakad palapit sa kaniya. I will wake him up. Sasakit ang leeg
niya kinabukasan sa posisyon niya. Plus, he needs to get to sleep in his house
comfortably.

"Bossing..." I whispered softly as I caress his hair.

He slowly stirred from his sleep. Unti-unti ay iniangat niya ang kaniyang ulo at
tumungin kaagad sa akin ang namumungay niyang mga mata.

"Ganda..." he whispered too. "You're still here?"

"Mmm." I nodded. "Hinihintay sana kitang natapos sa ginagawa mo kasi may ibibigay
akong galing kay Cexchia."

"I'm so sorry, ganda. I didn't know you'd wait until this late. Sabi ko naman sayo
umuwi ka na ng maaga, di ba? Dahil marami pa akong gagawin at hindi kita
maihahatid." malumanay na sabi niya habang hawak-hawak ang kamay ko.

"It's okay." I said as I caressed his hair again with my free hand. "At least
nagising kita and saved you from a stiff neck tomorrow."

"Thank you." nakangiti niyang sabi. "Let's go?"

"Tapos ka na ba sa ginagawa mo?"

"Not yet. But I have to bring you home safe dahil ako ang dahilan ng pagstay mo ng
gabi rito. Plus I want to make sure you go home safely in one piece. Ayokong may
mangyaring masama sayo, hmm? I'll just bring this things home."

"Okay." Ibinigay ko sa kaniya ang invitation. "Pinabibigay ni Cexchia. May meeting

ka kasi kanina kaya sa akin na niya ibinigay. It's for the Magz Awards and
kailangan niyo raw limang pumunta roon para kumuha ng award."

Ipinatong lang niya ang invitation sa ibabaw ng mesa ng hindi man lang ito
tinitingnan dahil ang mga mata niya ay nakatutok lamabg sa akin.

And there goes my heart.

"I will come if you will come with me, ganda." he said quietly.

"I will." sagot ko kaagad. Wala ng kiyeme. Baka kung sino pa ang yayain niya kung
magpapabebe pa ako.

"Good." nakangiti niyang sabi. He stood up and suddenly pulled me in for a tight
embrace. "I love you, ganda. Hindi ako magsasaang paulit-ulit na sabihin saiyo yan
kahit ilang beses sa isang araw."

Napapikit na lamang ako at iniyakap din ang mga braso paikot sa kaniya. I felt
myself smile as I closed my eyes feeling the synchronized beating of our hearts.

Kaunti na lang, bossing. Kaunti na lang. I can feel it already.

CHAPTER 45
GINEBRA! GINEBRA! GINEBRA! GINEBRA! Hahaha Ginebra for 2017 Philippine Cup
Champions :) Haha Excited lang naman.

Unedited

Saccharine

Kagaya kahapon ay sinundo akong muli ni bossing sa bahay. At kagaya rin kahapon ay
sabay kaming kumain ng agahan. Ang kaibahan lang ay ako ang nagluto ng kinain namin
at doon na kami sa apartment nag-agahan. Ayokong gumastos pa siya ng agahan namin
na pwede naman akong magluto.

Ngayon nga ay nasa kani-kaniyang opisina na kami. Siya ay abala sa pagpirna at pag-
aaral sa kung ano-anong papeles habang ako naman ay abala sa pag-audit ng financial
statements para sa quarter na ito.

Tutok na tutok ako sa aking ginagawa kaya hindi ko namalayang nasa harapan ko na
pala si bossing. Kung hindi pa siya tumikhim ay hindi ko pa siya mapapansin.

"Bossing."

"Hi, lunch time na." nakangiting sabi niya.

"Ha?" Nabigla pa ako ng makitang lampas alas dose na pala. "Hindi ko namalayan ang
oras."

"Let's eat, ganda." nakangiti pa ring yata niya sa akin.

"Sige. Mag-aayos lang ako ng gamit."

Tinulungan naman niya ako sa pag-aayos ng mga nakapatong na papel at saka ko kinuha
ang bag ko. Nabigla ako sa pagbilis ng tibok ng puso ko nh hawakan niya ang kamay
ko. Napalingon ako sa kaniya at nakangiti siyang nakatunghay sa akin.

"Para sweet lang." natatawang sabi niya.

Binigyan ko lamang siya ng isang tipid na ngiti ngunit hindi na inalis ang
pagkakahawak ng kamay niya sa akin. Bakit pa eh gusto ko naman ang pakiramdam ng
pagkakahugpong ng aming mga kamay namin at pati puso ko sang-ayon sa isip ko.

Habang nasa elevator ay tahimik lamang kami ngunit hindi naman nakakailang. It was
a comfortable silence actually.

Pagkalabas namin sa elevator, natulala ang mga emplayadong nandoon sa lobby. Lahat
sila ay nakamaang sa amin at tila hindi makapaniwalang nakikita kaming dalawa na
magkahawak-kamay.

Nakaramdam ako ng pagkailang sa pagtitig nila sa amin kaya naman napasiksik ako ng
kaunti sa likuran ni bossing. Nagtatakang nilingon naman niya ako at nginitian ko
lamang siya. Kunot-noong tumingin siya sa paligid maya naman sabay-sabay na nag-
iwas ng tingin ang mga tao. Nakahinga ako ng maluwag.
Mabilis na naglakad kami palabas papunta sa parking area kung saan nakaparada ang
kaniyang sasakyan. Pinagbuksan niya ako ng pintuan ng kotse bago siya tumungo sa
kabila at sumakay.

"Is Schulaika's okay with you?" tanong niya habang pinapaandar ang sasakyan.

"Yes. Okay na okay. Masarap kaya sa Schulaika's." sagot ko naman.

"Schulaika's, here we come!" Natawa naman ako ng bahagya sa paraan ng pagkakasabi

niya. "But I have to warn you, ganda."

"Hmm?"

"Bawal magmura roon. May penalty. Nagiging triple ang babayaran mo kapag nagmura ka
ng isang beses. Ang malupet, kung ilan ang mura mo, ganoon din kalaki ang babayaran
mo. Kung naka-sampung mura ka, tatlumpung beses ang laki na babayaran mo."
nakasimangot na sabi niya. "Naubos ang laman ng bulsa ko nung isang beses na kumain
kami roon nina Greg. Tsk." Halatang inis na inis siya habang inaalala iyon kaya
mahina akong natawa. "Kaya ikaw ganda, wag kang magmumura roon, ha?"

"So ano, pagbabayarin mo ako?" nakataas ang kilay na tanong ko sa kaniya.

"Hindi, ah!" tanggi naman niya agaf. "Siyempre ako ang magbabayad. Bakit naman kita
pagbabayarin ng date natin?"

"Date?"

"Uhuh. Lunch date." nalapad ang ngiting sabi niya na bahagya pang sumulyap sa akin.

Naramdaman ko ang pag-iinit ng magkabilang pisngi ko at ang pagbilis ng tibok ng

puso ko sa sinabi niya. Hayun na naman ang kakaibang pakiramdam na nakapagpapasaya
sa akin.

Hindi na ako sumagot at umayos na lamang ng upo. Tumingin na lamang ako sa labas ng
bintana habang pinipigilan ang paglabas ng kinikilig na nhiti sa mga labi ko. Oo,
inaamin ko. Kinikilig ako sa mga sinasabi at ginagawa ni Zach sa akin. Una, dahil
ramdam ko ang sinseridad niya. Pangalawa, hindi ko mapigilang maramdaman ang ganito
tuwing kasama ko siya. At pangatlo, alam ko sa loob-loob ko na.... nahuhulog na ako
sa kaniya.

"Oo nga pala, ganda." Napalingon naman ako sa kaniya. "Atty. Torres will meet us
there. We'll talk about the case we filed."

Natigilan ako sa narinig. Bakit ko nga ba nakalimutang meron pa palang Jacob

Marasigan na kailangan naming ipakulong? May isang tao pa palang kailangang
magbayad sa isang kasalanan.

"Oh." ang tanging nasabi ko.

Hanggang sa makarating kami sa Schulauka's ay hindi na kami umimik. Pagkaparada ng

sasakyan ay sabay kaming bumaba. Hindi ko a siya hinintay pang pagbuksan ako dahil
kaya ko namang gawing mag-isa yun and I don't feel like letting him do it.

Sabay kaming naglakad papasok sa loob habang magkahawak-kamay pa rin. Para ngang
notmal na lang ito sa akin na tila araw-araw naming ginagawa.

Schulaika's is jam packed as always. Punuan na naman at mabuti na lang ay

nagpareserve na si bossing kanina.
Iginiya kami ng waiter sa reserved table namin. Nag-order na kami at isinabay na
namin si Atty. Torres at ang kaniyang sekretarya na kasama raw ng abogado.

Ilang minuto lamang ang lumipas ay namataan ko na ang pagpasok ni Atty. Torres
kasama ang isang babaeng naka-office attire at nakasalamin. Ito na ata ang
sekretarya niya. She looks like... a principal, honestly. Sorry pero yun talaga ang
dating niya sa akin.

Nang makalapit sa mesa namin ay tumayo kami ni Zach upang makipagkamay kay Atty. at
sa kaniyang sekretarya.

"Hello, Torres."

"Villamonte."

"Hello, Atty. Torres."

"Ms. Aragon." He greeted me back. "This is my secretary, Liezel Indita."

"Hi, Liezel."

"Hello."

Matapos ang pagpapakilala ay naupo na kami. Magkatabi kami ni bossing habang

magkatabi naman si Atty. Torres at si Liezel. Hindi ko maiwasang pagmasdan ang
dalawa habang magkatabi. Nakakatawang isipin na pareho sila ng ugali. Parehong
seryoso at parehong mukhang masungit. Isang principal at isang dean. Infairness
naman sa dalawa, bagay naman sila sa kasungitan at kaseryosohan.

"We already took the liberty to order our foods." paalam ni Zach sa dalawa.

"It's okay." ang sabi naman ni Atty. Torres. "Anyways, do you want to talk about
the matter now or later."

"Mamaya na lang, Atty." sagot ko agad. "Kumain muna tayo."

"Okay." sagot naman nito.

Hindi nagtagal ay dumating na ang nga pagkain. Kagaya ng napag-usapan ay kumain

muna kami. Ang dalawa sa harapan namin ay tahimik lamang at para bang walang ibang
kasama sa mesa. Ikumpara mo naman kay bossing na akala mo wala akong kamay kung
makaasikaso sa akin.

"Ako na nga, bossing. Anong akala mo sa akin, walang kamay?" sarkastikong sabi ko.

"Hayaan mo na ako, ganda. I just want to serve you."

"Hindi ka naman katulong ko para pagsilbihan mo ako."

"Pero alipin mo ako." Sabay ngiti niya sa akin. "At handa akong magpaalipin
masilbihan ka lamang. Kasi, mahal na mahal kita, Saccharine."

Napangiti ako ng muling marinig ang katagang "mahal kita" mula sa kaniya. Hindi ko
na naman napigilan ang pagbilis ng tibok ng puso ko at ang paglukob ng saya sa
akin.

Napatingin kaming pareho sa kasama namin ng tumikhim si Atty. Nakalimutan kong may
kasama pala kami. Kainis lang! Bakit nakalimutan ko?
Nakatingin silang dalawa sa amin ngunit blangko naman ang mga mata nila. Nahiya ako
ng kaunti. Kauntiblang naman kasi parang waka naman silang pakialam, eh. If they
want, they can also do it. Yun nga lang, para lang silang mga robot na ewan kapag
ganon. I just can't imagine two cold and stoic persons being as sweet as my name.

"Can we talk about the case now?" seryosong tanong ni Atty. Torres.

Napigilan ko ang ngiti ng makitang tila naiilang siya sa nakita niyang ginawa
namin. Sumulyap oa ako sa sekretarya niyang katabi niya na nakatingin din naman sa
amin. Nahuli ko pa ang pasimpleng pagsulyap ng abogado sa kaniyang sekretarya.
Nagpalipat-lipat ang tingin ko sa dalawa. Parang may something sila, no? O baka si
Atty. Torres lang. Parang wala namang pakialam si Liezel, eh. Tingin niyo?

"Sige na, sige na. Baka bigla ka na lang pumutok diyan sa pagkainis." natatawang
sabi ni bossing. Natawa na rin ako ng mahina.

"I already filed a case as I have said and the court already issued a warrant of
arrest." His secretary gave us a paper. "Ms. Indita gave you a copy of the
warrant."

Naluluhang napatingin ako kay bossing habang nakangiti ng malapad. Kita ko rin sa
mukha ni bossing na masaya siya sa mabilis na resulta ng kaso namin.

"Bossing..." garagal na sabi ko.

"Yes, ganda. Yes. Finally." masayang sabi niya habang hawak ang mukha ko.
"Finally."

Sa sobrang saya ko at sa sobrang pasasalamat ko sa kaniya ay hinila ko ang kaniyang

batok para sa isang malalim na halik sa mga labi. Agad naman niyang tinugon ang mga
halik ko ngunit makalipas lamang ang ilang segundo ay ako na ang gumagagad sa galaw
ng mga labi niya.

Malalim, mapusok, at mainit ang halik na pinagsasaluhan namin. Ngunit sa halik na

iyon din ay nandoon ang pag-iingat, pag-aalala at pagmamahal. Nakalimutan ko na nga
ang paligid pati na rin ang lugar kung nasaan kami. Wala na akong pakialam sa kung
ano mang mangyari. Ang mahalaga lang sa ngayon ay ang mga halik niya at ang
pakiramdam na nakalikob sa puso ko ngayon.

Masaya ako. Dahil iyon sa lalaking ito.

Thank You Lord. Thank You for giving him to me. Thank You for helping me get the
justice. Thank You Lord at kahit nagalit ako saiyo at nawalan ako ng paniniwala ay
isang kausap ko lang Saiyo, dininig mo ang panalangin ko. Oh wait, kahit po pala
hindi ako humiling, ibinigay mo pa rin sa akin ang kasiyahan ko. At ang kung
anomang nararapat sa akin. Thank You Lord. I love You.

"Oh, before I forgot, the warrant will be served tomorrow by the police. Kailangan
mo kaming samahan Villanonte kung saan mo man itinago si Marasigan."

Hindi kami huminto para tingnan si Atty. Torres. Ang sabi nga ng mga pabebe girls,
"walang makakapigil samin!"

Mamaya ka na Atty. Torres. Hahalik muna ako kay bossing. In the meantime, you can
focus on your secretary. Mukhang may HD ka sa kaniya, eh.
SORRY!
NOT AN UPDATE!

BUT THE UPDATE WILL BE TOMORROW Ͱߘ Sorry for keeping you waiting. Finals has just
ended.

SEE YOU TOMORROW! Chapter 46 has been drafted for completion.

GOOD NIGHT!
CHAPTER 46
Oo alam ko, mahigit isang buwan mula ng huli akong nakapagbigay ng isang kabanata.
May mga nangungulit sa akin. Pero kahit gusto ko, ayaw ng oras ko.

FINALS FEELS LIKE TORTURE. Dagdag pang ang hirap din ng course ko na tipong kahit
pagtulog hindi mo pwedeng gawin. Kulang na lang kahit naglalakad ay nagbabasa pa.

But I AM BAAAACK! Tapos na ang Finals namin and I survived! pߘ Nakakaiyak ang
isang buwang ginugol ko sa finals na yun. Huhuhu Sana worth it naman lahat ng
sakripisyo at eye bags ko. Pasado naman sana...

Salamat sa mga naghintay at nakaintindi :) Hello! Nagkita tayong muli! Sunod-sunod

na ito since bakasyon naaaaa! Yes! Pero depende pa rin pala sa wifi. Hehe

GOOD MORNING! AS PROMISED :) :)

Unedited

Saccharine

"I missed you, Saccharine!" agad na sigaw ni Meana sabay yakap sa akin ng pagbuksan
ko siya ng gate. Gabi na ngunit tumawag siya sa akin at sinabi ngang papunta na
siya rito. Magaling din eh, hindi muna nagsabing pupunta rito. Talagang tymawag ng
papunta na rito. Alangang namang pauwiin ko pa to?

May dala siyang isang overnight bag na basta na lamang niyang binitawan ng
makalapit sa akin.

"Gabi na, ah." ang sabi ko ng yakapin siya pabalik.

Bumitaw na siya sa pagkakayakap sa akin at nakangiting tumingin sa akin. "Magsi-

sleepover ako rito. Alangan naman umaga ako makitulog, di ba?"

Nginisihan ko lamang siya at inirapan. Niyaya ko na siyang pumasok. Kinuha niya ang
bag at saka sumunod sa akin. Pabagsak siyang naupo sa sofa ng makapasok na sa loob
ng apartment.

"Haay, nakakamiss naman tong apartment mo." aniya habang iginagala ang paningin sa
kabuuan ng apartment ko.

"Kaninong kasalanan?" Naupo na rin ako sa sofa. "Ilang araw kang hindi nagpakita sa
akin. Kumain ka na ba?"

"Eh ikaw nga tong biglang umalis sa condo ko." ang sagot niya naman. "Oo na, kumain
na ako bago pumunta rito. Baka kako wala kang pagkain di kawawa ang tyan ko."

"Tse!" Inismiran ko siya na ikinangisi lamang niya. "Okay na rin naman ako, eh.
Nawala na yung takot na naramdaman ko noon. Pero nag-iingat pa rin naman ako."

"Good. Mabuti talaga sa kalusugan ang kagwapuhan ni Zach." nakangiti niyang sabi na
nauwi sa isang mapanuksong ngiti. "Eh kamusta na pala kayo? Kayo na?"

"Hindi pa. Pero nanliligaw na siya." proud pang sabi ko.

Nanlaki naman ang mga mata niya na tila hindi makapaniwala. Bahagya pang nakanganga
ang kaniyang bibig kaya natatawang isinara ko iyon.

"Seryoso?" halatang hindi pa rin makapaniwalang tanong niya. "As in?"

Malapad ang ngiting tumango ako. "Oo nga."

Nagtititili naman siya at parang kiti-kiti sa galaw sa kinauupuan. Pinapatahimik ko

naman siya dahil gabi na at may mga kapit-bahay pa ako. Baka isipin nila may
kinakatay pa ako rito makasuhan pa ako.

"Ano ba, Meana! Tumahimik ka nga! Gabi na!" inis na sabi ko sa kaniya. "Baka
magising ang mga kapit-bahay ko at batuhin ako ng bato!"

"Edi batuhin mo ng tinapay!" ngising sabi niya.

Binigyan ko lamang siya ng isang ngiting aso na sinuklian niya rin ng kaparehas na
ngiti. "Ikaw, bakit ilang araw kang MIA?"

Biglang nawala ang ngisi sa kaniyang mga labi kasabay ng pagdaan ng isang kakaibang
emosyon sa kaniyang mga mata. Nagbaba siya ng tingin at sumilay ang isang tila
malungkot na ngiti.

"Meana?" tawag-pansin ko sa kaniya.

Nag-angat siya ng tingin at binigyan ako ng isang pilit na ngiti. "Diyang lang
naman sa tabi-tabi."

"May hindi ka sinasabi." Nag-iwas siya ng tingin sa akin na nakapagpaningkit sa

mata ko. "Naghahabol ka pa rin kay Chef Martin, no?"

Nanlaki ang mga mata ko ng tumulo na lamang bigla ang mga luha sa mga mata niya.
Dali-dali naman niya itong pinunasan na para bang hindi ko pwedeng makita at sabay
tawa rin ng pilit habang hindi pa rin nakatingin sa akin.

"Ano ba yan, pesteng mga luha ito! Bigla na lang nahuhulog!" pilit ang tawang sabi
niya.

"Meana..." Lumapit ako sa kaniya at naupo sa kaniyang tabi. Niyakap ko siya mula sa
likuran at ipinatong ang baba sa kaniyang balikat. "Anong nangyari? May ginawa bang
masama si Martin sayo? Sabihin mo lang sa akin, ipapahanap ko siya!"

"Wala. Ano ka ba! Nagdadrama lang ako. Wag mo na lang akong pansinin." pilit ang
siglang sabi niya.

"Stop lying, Rochelle Meana." seryosong sabi ko na naupo pa ng tuwid. "I know you.
May problema ka. Tell me."

Binigyan niya lamang ako ng isa na namang pilit na ngiti saka umiling. "For now,
hayaan mo muna ako, bes. Sasabihin ko rin naman saiyo kapag ready na akong
magshare. You know me."

"But it concerns the chef, right?" Isang tango lamang ang isinagot niya n
nakapagpabuntong hininga sa akin. "Okay. Hindi na kita pipilitin. But always
remember I am here for you. You can tell me anything."

"Thank you." nakangiting sabi niya. "Change topic na nga! Ano na ba ang bago sayo
nitong nakalipas na mga araw pwera sa nanliligaw na si Zaccheus saiyo?"
"Finally, naglabas na ng warrant of arrest ang korte para sa pagdakip kay Jacob.
And the warrant will be served tomorrow."

Nanlaki naman ang mga mata niya sa narinig. "Talaga?! Paanong nangyari?"

"Bossing helped me out." I automatically smiled upon remembering him. "Actually,

siya nga talaga ang gumawa ng lahat ng hakbang para makasuhan si Jacob."

"He must really like you a lot." Halata ang kahungkagan sa boses ni Meana. She had
that distant look on her face. "He will go to any lengths just to make you safe and
sound."

"He doesn't just like me." Nagtatakang napatingin naman sa akin si Meana. "He's in
love with me."

Ilang minuto muna ang lumipas bago nagkaroon ng reaksyong ang mukha ni Meana.
"What?!"

"He loves me." nakangiting ulit ko.

"Totoo?"

"Oo nga. He already said those words to me several times."

Napatili naman ito sa narinig. Kahit nga ako sa tuwing maaalala ko ang mga katagang
iyon ay hindi ko napipigilang kiligin at mangiti.

"Eh ikaw, ano namang nararamdaman mo sa kaniya? Nag-'I love you, too' ka na ba sa
kaniya?"

"Hindi pa. But I admit I am near to completely falling in love with him. Gusto ko,
kapag sasagot na ako sa kaniya, mahal ko na rin siya at sigurado na ako roon."

"Mainam yan, kaibigan." May patangu-tango pa ito. "Para maiwasan niyo ang
magkasakitan kapag nagmadali ka." Muli ay napabuntong hininga siya. "Mabuti ka pa,
ang ganda ng love life mo."

"Meana..."

Pilit ang tawang ibinigay niya sa akin. "Ano ka ba! Wag! Anyways, anong oras daw ba
iseserve ang warrant bukas?"

"Mga alas cuatro ata ng hapon." sagot ko naman.

Tumango-tango naman siya. "Eh, teka, alam niyo na ba kung nasaan ang Jacob na
iyon?"

"Oo. Tinatago siya ni Bossing."

Nanlaki na naman ang kaniyang mga mata sa narinig. Napanganga pa nga ng bongga ang
gaga na parang hindi makapaniwala. Ako rin naman eh hindi makapaniwala nung una.

"Ano? Seryoso?" Tumango lamang ako. "Bakit?"

"Para raw hindi na makalapit pa sa akin ang Jacob na yun at maging safe ako."
nangingiting sagot ko. "Actually, nakita ko na siya. Dinala na ako ni bossing sa
pinagtataguan niya kay Jacob."

"Ano?"
"Oo. At alam mo bang bugbog-sarado siya? Ang dami niyang pasa at hindi na rin siya
madaling makilala." I sighed. "Patawarin ako ng Diyos pero ng makita ko siyang
ganon, I feel glad he suffered like that. Oo, alam kong mali, pero hindi ko
napigilang makaramdam ng tuwa sa sinapit niya. And the nerve of that guy! Nakuha
niya pang ungkatin ang ginawa niya sa akin noon sa harapan namin ni Zach! Ayun,
bugbog tuloy ang inabot niya."

"Mahal na mahal ka niya ano?" Halata na naman ang lungkot sa kaniyang mga mata
kahit na sa kaniyang mga ngiti.

"Meana naman..." napipikong sabi ko.

"Ano ba! Ito naman, o! Wala ito. Ikaw ang bida sa kwentong ito at ako ay isang
supporting actress lamang. Kaya wag mo na muna akong intindihin. I will have my own
story soon."

"Eh ikaw, eh! Ang drama mo tapos hindi mo naman sasabihin sa akin."

"Anyways, anong plano mo bukas?" pagpapalit niya ng usapan.

"Sasama ako sa paghuli sa kaniya." sagot ko naman.

"Bakit pa? Wag ka na lang sumama. Pumasok ka na lang sa opisina at magtrabaho.

Palagi kang absent, di ba? Por que mahal ka ng boss mo, papasok ka lang kapag
susweldo na? Wag ganon uy!" natatawang sabi niya. Binatukan ko nga. "Aray!"

"Shunga! Anong pumapasok lang kapag susweldo? Basta sasama ako bukas. Gusto kong
makasigurong makukulong nga ang Jacob na yun!"

"Wag na nga kasi. Paano kung may mangyaring masama sayo roon?" nakataas ang kilay
na sabi niya.

"And what could possibly happen to me?" nakataas din ang kilay na hamon ko sa
kaniya.

"You will never know, Saccharine. It's Jacob we are talking about here. Paano kung
sumpungin ng saltik yun tapos kung anong mangyari? Di ikaw na naman ang masasaktan?
Parang ang saya kaya nun kapag nasasaktan ka!" pamimilit niya pa.

I rolled my eyes at her. "Ang OA mo, Meana. Walang mangyayaring masama sa akin
doon, okay? May mga pulis naman at saka bossing will be there with me so I have
nothing to worry about." confident na sabi ko.

"Ang tigas ng ulo mo! Ako ang kinakabahan sayo, eh." kontra niya pa na
ikinasimangot ko. "Oo. Sabihin na nating may mga pulis nga roon at nandoon si
Zaccheus. Pero friend, hindi mo kasi alam kung anong mangyayari, eh. What if I am
right? Paano kung makaisip ng katarantaduhan na naman ang hayop na Jacob na yun at
puntiryahin ka na naman? Paano kung gumanti yun kay Zach bukas dahil nga ikinulong
siya at pinagbububugbog, di ba?"

Natigilan naman ako sa mga sinabi niya. Parang biglang sumalakay ang kaba sa dibdib
ko sa mga isiping iyon na maaaring mangyari bukas. Oo, maaaring gumanti nga si
Jacob kay bossing dahil sa mga ginawa ng huli sa nauna. Ngunit...

"The more I need to be there." I declared. I saw Meana slapped her forehead. "What?
Kung mangyari nga yang sinasabi mo, I need to be there to make sure that nothing
happens to bossing."
"At ano? Isasangga mo ang sarili mong katawan?" naiinis na tanong niya. "Shunga ka
ba? Anong akala mo sa katawan mo, made of steel? Shield ni Captain America? Wag
kang tanga. Kung mangyari man yon, hindi mo kailangang iharang yang seksi mong
katawan sa atake ng kurimaw na Jacob na yun!"

"Mas nag-aaalala na ako sa mangyayari bukas dahil diyan sa sinabi mo!" mataas ang
boses na sabi ko. "Alam mo ba kung gaano mo ako pinakaba diyan sa pinagsasasabi mo,
ha? Paano kung mangyari nga yun? Paano kung malagay nga sa alanganin si Zach?
Paano?"

"Kaya nga wag ka ng sumama at ng hindi ka na makagawa ng bagay na ikapapahamak mo.

Hayaan mo na ang mga pulis doon at si Zaccheus dahil panigurado kapag nandun ka,
ikaw at ikaw ang top priority niyang bossing mo. Paano yung makakakilos ng malaya
kung eepal ka doon, di ba? Eh paano kung ikaw ang gamitin ni Jacob na paraan para
makaganti kay Zach? Di nalintikan ka na naman?"

"Meanna--"

"Hindi! Makinig ka, wag kang sisingit!" pagpuputol niya sa sasabihin ko.
Napasimangot na lang ako ulit. "Ito sinsabi ko sayo, Aragon, kapag may masamang
mangyari na naman saiyo ng dahil sa tarantadong iyon, ako mismo ang magdadala saiyo
sa morge. At hindi ako nagbibiro! Mukhang doon mo na gustong pumunta, eh. Alin ba
sa wag ka na lang pumunta ang hindi mo maintindihan? Alam ba ni Zach na sasama ka
bukas?"

Umiling ako. "Actually, ayaw niya rin akong pasamahin--"

"See? Kahit siya ayaw niya!" bulalas nito. "Makinig ka sa amin at wag matigas ang
ulo, Saccharine! Alam kong alam ni Zach na mas mabuting wala ka na roon dahil
magagawa niya ang kailangan niyang gawin ng hindi inaalala ang kaligtasan mo muna.
Mahal ka niya, eh. Kaya natural uunahin niya ang kaligtasan mo. Kaya please lang,
makinig ka sa amin, ha?"

"Eh paano naman ang pag-aalala ko sa kaligtasan niya?" pagmamatigas ko naman. "So
ano, tutunganga na lang ako rito habang siya ginagawa ang lahat para sa
ikatatahimik ng buhay ko? Paano naman yung kaniya? Nag-aalala rin naman ako na baka
sa kapo-protekta niya sa akin siya naman yung manganib."

"Nandoon na nga tayo. Pero ang point, wag ka ng pumunta para makapag-concentrate
siya sa gagawin niya bukas, okay? If I have to lock you in here, I will!"

"Meana--"

"Teka nga!" Itinaas niya pa ang kamay sa mukha ko para pahintuin ako sa
pagsasalita. "Bakit ba ganyan ka ka-concern sa kaniya. Sabihin mo nga sa akin, ano
na ba ang nararamdaman mo sa kaniya, ha?"

Hindi ako nakapagsalita agad. Nakatitig lamang ako kay Meana habang blangko ang
isip na para bang walang pumapasok na kahit na anong ideya. Pinakiramdaman ko ang
sarili ko kung ano nga ba talaga. Kinapa ko ang aking puso sa kung ano nga ba ang
sagot.

"Mahal mo na ba?" Napatitig akong muli kay Meana kasabay ng pagbilis ng tibok ng
puso ko at pagpasok sa isip ko ng gwapong mukha ni Zach. "Bes, mahal mo na ba?"

Mahal ko na nga ba?

CHAPTER 47
Ngayon lang nagka-wifi. Sarreh. Nakapagsabi naman ako sainyo last chapter, di ba?
Depende pa rin talaga sa wifi.
Anyways, pamabawi ko na lang ito sa inyo. Kaya mahaba-haba ito. I hope you wouldn't
get mad at me for this.

Unedited.

Alas tres ng hapon. Nasa loob ako ng aking opisina at abala sa paggawa ng draft ng
monthly report. Nakatutok ang aking mga mata sa screen ng desktop computer sa
ibabaw ng aking mesa.

Napaangat ang aking tingin mula sa screen ng marinig ang mahinang katok mula sa
connecting doors ng aking opisina at opisina ni bossing. At siya nga ang aking
nakita. Nakatayo sa may bukana ng pintuan si bossing na nakangiti sa akin at
nakasandal sa hamba ng pinto habang nakahalukipkip ang kaniyang mga braso sa
kaniyang dibdib.

"Hey, ganda." nakangiting bati niya.

Awtomatiko ang reaksyon ng puso ko pagkakita sa kaniya. My heart started beating

frantically against my chest at the sight of him. He looks so handsome in his white
polo tucked under his black trousers. The sleeves of his top folded upto his
elbows; the ripped muscles in his lower arms showing.

"Bossing." I mused. "Bakit?"

"Just wanted to see you before I go." he said. He walked towards me and I followed
every step he takes as he approached me. "Dito ka lang, ganda. And when the clock
strikes at five, you can go home straight. Okay?"

And that's when everything sank in. Ngayon nga pala ang oras na dadakpin si Jacob.
Hindi ko naiwasang makaramdam ng pag-aaalala kay bossing dahil sa mga sinabi ni
Meama kagabi. I know I am being paranoid but I also know the chances are possible.
Hindi malabong mangyari ang mga senaryong sinabi ni Meana at yun ang ikinakatakot
ko.

"Bossing," narinig ko sa aking boses ang pag-aalala at alam kong maging siya ay
narinig iyon base sa pag-iiba ng ekpresyon sa kaniyang mukha. "Wag ka na lang
kayang sumama sa kanila?"

"Saccharine," Lumapit siya sa akin at inikot ang swivel chair na kinauupuan ko at

iniharap sa kaniya. Lumuhod siya sa aking harapan at hinawakan ang aking mga kamay.
He stared straight in my eyes. "Listen, I need to make sure that Jacob will end up
in jail, okay? And I want to make sure nothing happens that will make him escape
again."

"Paano ka naman? Paano kung may mangyari tapos mapahamak ka?" nag-aalalang tanong
ko pa.

He smiled slightly. "Nothing will harm me, ganda. For you I will take care of
myself, okay?"

"Kung sumama na lang kaya ako saiyo?" suhestyon ko.

Dun nag-iba ng tuluyan ang kaniyang mukha. Ang mga mata niyang punumpuno ng saya
habang nakatitig sa akin ay napalitan ng kaseryosohan at ang ngiti sa kaniyang mga
labi ay nawala at napalitan ng pagtatagis ng kaniyang mga ngipin. Even his jaw were
tensed and his hands that was gripping mine tightened.

"No." mataginting na giit niya. "You will never come with me, Saccharine."
"Pero--"

"Huwag mo ng ipilit." pagpuputol niya sa sasabihin ko. "Hilingin mo na lahat,

ibibigay ko na lahat wag lang yan. Huwag mo lang hilinging ilagay ko ang buhay mo
sa panganib. I will never do that, ganda. Your safety will always be my top
priority."

Nag-init ang mga mata ko sa mga sinabi niya. Hindi ko napigilang mangiti ng malawak
sa mga pahayag niya. I felt the warmth seep throught my heart at his words that
tugged me in the core. I can feel his love for me; I can feel his care.

Who would have thought that this playboy would change into a man he is right now? I
never thought he would be this loving and caring. I saw him as a despicable guy and
a man who never cared about a woman's feelings. But look at him now. He cahnged.
For the better. Because of his love for me.

"Just be safe, bossing." I whispered.

"I will." he whispered back with a smile.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at niyakap siya ng mahigpit na ibinalik niya

naman sa akin ng mas mahigpit. I felt him kissed the top of my head as he slowly
caressed my back. I heard myself sobbed and felt my tears fell in my eyes.

"Shh... don't cry, ganda. Ayokong marinig o makita kang umiiyak." bossing consoled
me.

"I can't help it," I whispered. "I am worried something might happen to you."

"Don't be worried, ganda. I will be fine. Hiniling mong maging ligtas ako and I
intend to give you just that. Basta wag ka lang pumunta roon at baka ako ang
mabaliw kapag sayo may nangyaring masama."

"Okay, I will not follow you. Just come back to me safe and sound."

"I will, ganda. I will, my love. If that will make you happy."

"It will make me happy," Umupo ako ng maayos at hinawakan ang kaniyang mukha habang
tinititigan ito, committing his handsome face in my memory. "Just come back to me
and I will make you happy, too."

The smile he gave me melted my heart away. He held my hands with his and lovingly
stroked his thumb on it. "You always make me happy, my love. Makita lang kita okay
na ako; masaya na ako. I love you, Saccharine."

Happiness consumed my whole being making me pull bossing's face towards me and
crushed my lips on his for a hot and lingering kiss.

Soon, bossing. Just come back to me safe and sound and you will be definitely
happy. I promise.

ALAS CUATRO Y MEDIA ng hapon. Isang oras at kalahati mula ng makaalis si bossing sa
opisina. And I am sitting here anxiously waiting for his call; waiting for any news
that will tell me it's over. That it's fine.

Hindi ko maiwasang kabahan at mag-alala sa mga nangyayari ngayon. Gusto kong

sumunod pero ayokong biguin si Zach. He wanted me here safe and secure and I will
give him that. Dahil alam kong matutuwa siya kapag nandito lang ako.
Pero peste lang! Para akong maiihi na ewan habang nakaupo lang dito at nag-aalala
sa maaaring nangyayari ngayon doon. I can't think straight! I can't function well
knowing that bossing might be in danger.

Jacob is a mad man. He's crazily insane. Dapat hindi siya sa kulungan dahil kung
hindi sa mental hospital. He should be locked up in an asylum with no doors and
windows. Baka kung ano ang maisip niyang gawin. Tama si Meana, I will never be safe
around him. I should just stick my butt in this chair and not go there.

Tumunog ang cellphone ko at agad-agad kong kinuha ito. It was an unregistered

number. And I cam't help feeling nervous I can't explain why. Ilang segundo pa
akong napatitig lamang doon at nag-iisip kung sasagutin ko ba o hindi.

Natapos ang tunog ngunit agad din namang tumunog muli; parehong numero ang
tumatawag. Huminga ako ng malalim bago kinuha ito, sinagot, at itinapat sa aking
tenga.

"H-hello?" I asked nervously.

"Saccharine? Si Greg ito." Halatang nagmamadaling sabi niya.

"Greg, bakit?"

"Nasaan ka ba? I need you here."

"Nasa opisina. Bakit? Nasaan ka ba? Where do you need me?"

"Sa ospital. Please. Pumunta ka ngayon din sa Mercado Hospital."

"Bakit?" Agad akong napatyo at inayos ang mga gamit ko habang natataranta. "May
nangyari ba kay Zach? Is he the one in the hospital?"

"Yes. Zach was shot." And that four words felt like my heart stopped beating. "Zach
was shot in the chest. And we are now heading to the emergency room."

Everything faded and the only thing that keeps on repeating inside my head right
now like a mantra is Greg's words.

"Zach was shot."

"Zach was shot in the chest. And we are now heading to the emergency room."

I felt my world collapsed against my feet. Nabitawan ko ang aking telepono at

napahawak ako sa gilid ng aking mesa ng makaramdam ako ng panlalambot ng aking mga
tuhod. I felt hot tears starting to fall down from my eyes.

"No, not my bossing. Not him."

Agad-agad akong lumabas ng opsina at nagmamadaling pumunta sa Mercado Hospital.

Lord, please make him safe. Make my bossing safe. Marami pa po akong gustong
sabihin at gawin sa kaniya. I... Please, Lord. Save him. I am begging you.

Nang makarating sa ospital ay agad akong dumiretso sa emergency room at hinanap

agad si Greg sa labas ngunit wala siya roon. I was frantic now. Hindi ko na alam
kung ano pa ang gagawin. Napaupo na lamang ako sa pasilyo sa labas ng emergency
room. My face was now tear-stricken.
"Saccharine..."

Agad na napaangat ang tingin ko mula sa pagkakasubsob sa aking mga kamay at

napatingala ako sa lalaking nasa harapan ko ngayon. He looks like hell. And this
was the first time I saw a man like him cry. His eyes were swollen red and it was
evident he had been crying long.

"Greg..." My voice was shaking. "Greg. Greg."

Agad-agad akong tumayo at napayakap sa kaniya kasabay ng paghagulhol ko sa kaniyang

dibdib. Naramdaman ko ang paghagod ng kaniyang kamay sa aking likod para patahanin
ako.

"Shh... ayaw ni Zach na umiiyak ka. Please, tahan na."

"Nasaan siya?" humahagulgol kong tanong.

"Just stop crying and I'll bring you to him. Please. Sinabi niya kanina na wag ka
raw paiyakin."

I willed myself to stop crying. Zach doesn't want me crying and I'll do just that.
Kung iyon ang paraan para maging ligtas siya sa pagkakabaril ay gagawin ko.

Pinahid ko ang mga luha sa aking mga mata at inayos ang aking sarili. I saw how
Greg smiled as I tried to fix myself.

"Bakit?" tanong ko.

Still with a smile he shook his head. "Nothing. I just see right now why he loves
you."

I just gave him a small smile. Yep, I know he loves me.

Iginiya niya ako papunta sa kung nasaan si bossing. Nakaalalay siya sa akin dahil
nakikita niyang nalalambot ang tuhod ko. Habang papalapit kami sa kung saan man
kami pupunta ay natanaw ko ang apat na lalaki at dalawang babae sa labas ng isang
pintuang salamin ang maliit na bintana.

Operating room.

Napahinto ako ng mabasa ang nakalagay sa gilid ng pinto. Nakasindi ang pulang ilaw
sa itaas nito na nagsasaad na may nagaganap na operasyon sa loob.

Muling nagilid ang mga luha sa mga mata ko. Bumigat lalo ang aking dibdib dahil
alam kong nasa loob si bossing at lumalaban para sa kaniyang buhay. At alam kong
isa ako sa dahilan ng pagkakalagay ng kaniyang buhay sa alanganin. If it wasn't for
me...

"Saccharine."

Nabalik ako sa kasalukuyan ng maramdaman ang mahigpit na yakap ng isang babae sa

akin. It was Cexchia. Her shoulders were shaking as her hug tightened around me. At
dahil sa pag-iyak niyang iyon ay lalo ring lumakas ang iyak ko. I hugged her
tighter.

"Cexchia." Humahagulgol na sabi ko sa kaniya.

I felt another presence hugged us. And by the looks of it, it was Schulaika.
"Hey, Saccharine. Good to see you again. Pero sana hindi tayo nagkita sa ganitong
pagkakataon." I heard her say as I hear her voice quivering.

We remained like that for a few minutes before we untangled ourselves and laughed a
little as we saw our faces.

"Hi," mahinang bati ko sa kaniya habang nakangiti ng pilit. "Good to see you, two.
Pero mas maganda sana kung nagkita nga tayo sa mas masayang pagkakataon."

"Saccharine."

Lumingon ako sa likuran at nakita ko ang tatlo pang lalaki na papalapit sa amin--
Dominic, Ian, and Vervon. Dumiretso kay Cexchia si Grae at niyakap ito upang
patahanin. Ganon din ang ginawa ni Xrizcianno kay Schulaika. I smiled at Vernon who
hugged me, too.

"He's strong. He will make it through." he whispered.

Pilit kong pinigilan ang aking mga mata na muling lumuha. Ayoko na. Baka matagalan
ang paggaling ni bossing sa pag-iyak ko.

"I know. He promised me he will come back to me." I said.

"And anyways, aattend pa sa awarding si Zach kaya gagaling na siya." sabi ni

Cexchia kaya napatingin ako sa kaniya. Right, the Magz Awards. "Mag-ii-speech pa
yung lalaking yun sa awards night kaya sisikapin niyang gumaling. May apat na araw
pa naman siya para magpagaling."

I just smiled to all of them. Kitang-kita ang pag-aalala sa mga mukha nila lalo na
kay Ian at Greg na siyang pinakamalapit na kaibigan ni Zach. Ito ang mga tunay
niyang kaibigan na hindi siya iiwanan. And I am thankful they are here to comfort
me at para damayan ako sa pag-aalala.

"Hey, Miss Aragon. We see each other again."

Napalingon ako sa aking likuran sa bumating iyon. This man's familiar I think I saw
him already. Hindi ko lang matandaan kung saan at kailan.

"Joziah Gomez."

I nodded as I remembered him. "Right. What happened to him? How did he got shot?"

Walang nakaimik sa kanila. I was patiently waiting for anyone to speak but none
did. I was about to ask again when Joziah sighed.

"Can we sit down first?" Lahat naman kami ay naupo sa mga benches sa labas lamang
ng operating room. When we're all settled down, Joziah spoke again. "I was with him
earlier because he requested for my presence. Ang sabi niya nag-aalala ka raw sa
kaligtasan niya kaya kailangan niya ng may makakasama para hindi ka mag-alala. So
we went there together with the policemen who will arrest Marasigan.

"Everything went smooth. Binasahan si Marasigan ng warrant of arrest and he was

just silently listening to the police officer, his head bent down. Or so we
thought. Nang kalasin na ang kaniyang pagkakagapos ay matiwasay naman siyang sumama
sa mga pulis. But by the time he was going to be put inside the police car, nang-
agaw siya bigla ng baril sa isa sa mga pulis at itinutok ito kay Zach.

"Zach was turned against him dahil pasakay na kami sa kanyang kotse para sumunod sa
presinto. But Jacob called his attention and shot him immediately by the time he
turned to face Marasigan. He was shot in the chest. Lahat kami nagulat sa nangyari.
But the police was able to react first pinning him down and cuffing him."

I was crying the entire time I was listening to Joziah's story. Halata sa mukha
niyang malungkot at nagi-guilty siya sa nangyari sa kaniyang kaibigan. But it was
not his fault. It was that devil's fault. Palagi na lang.

"That fucking bastard!" I heard Greg cursed. "I am going to kill him."

"Nasaan na ang hayop na iyon?" Halata rin ang pagpipigil ng galit ni Xrizcianno.

"Nasa presinto na siya at nakakulong. Galing ako roon at kinausap ko na ang mga
pulis na kung pwede ihiwalay siya ng kwarto at baka makaisip na naman siya ng
katarantaduhan." sabi ni Joziah.

"Dapat sa mental dinala ang baliw na iyon, eh!" galit na sigaw ni Cexchia. "Wala
namang magagawa ang mga pulis sa baliw na yun!"

"But he's also a drug lord kaya kailangan niya ring magbayad sa batas." ang sabi
naman ni Schulaika.

"Pero baliw din siya kaya dapat sa kaniya sa mental." kontra naman ni Veron. "Baka
kung ano pa ang maisip niyang gawin at pati ang mga criminal sa kulungan mapatay
niya pa."

"Let's just leave it to the court to decide." kalmadong sabi ni Dominic. Parang
siya nga lang ang kalmado sa amin. But I know better.

Ilang oras muli ang lumipas ngunit nasa loob pa rin ng O.R si bossing. I was
seating anxiously outside praying and begging to God for his safety. Sina Dominic
at Cexchia ay umuwi muna dahil kailangang magpahinga. Si Ian naman at Schulaika at
ganoon din dahil ayaw pang umuwi ng lalaki. Nag-alala na ang kaniyang kasintahan
kaya pinilit na niyang pauwiin.

Vernon left, too, dahil susunduin niya pa ang kaniyang anak sa paaralan nito. His
priority is his daughter. Now, I was left with Greg and Joziah who were attending
to my every needs. Naabutan na nga kami ng gabi rito. They offered me food for
dinner but I don't have the appetite to eat. Hanggang hindi ko pa alam kung okay na
ba si bossing ay hindi ako makakakain.

"Kumain ka na, Saccharine. Baka kami ang mapagalitan ni Zach kapag nangayat ka
paggising niya." ang sabi ni Greg. Umiling lamang ako.

"Umuwi ka na muna kaya at magpahinga. Ihahatid kita. Balik ka na lang bukas." ang
sabi naman ni Joziah. Umiling muli ako.

Sabay silang napabuntong hininga. Napatayo ako ng bumukas ang pintuan ng O.R. at
agad na lumapit sa doctor na lumabas doon. I immidiately grabbed the doctor's arm
and asked how bossing is.

"Are you a relative? I need to speak to the relative." the doctor said.

"I..."

"I'll talk to her, Doctor Lee."

Lumabas ang isa pang doctor mula sa loob ng O.R. Isang matangkad na lalaki iyon.
Naka-face mask at surgical uniform. Ngunit kahit na natatakpan ang kaniyang mukha
ay halata ang ganda ng kaniyang mga mata. Halata rin ang kakisigan ng kaniyang
katawan kahit na suot nityo ang surgical uniform.

"Doc Mercado." the woman doctor said. "Okay, Doc. Excuse me."

Agad na umalis ang babaeng doctor at hinarap ako ng tinawag na Doc Mercado. The man
removed his surgical masked giving me the opportunity to see his full features.
And, damn! If I do not have feelings for bossing, maaaring magkagusto ako sa doctor
sa harapan ko.

He's handsome. The handsomest doctor I have ever seen in my entire life.

But since I already have my bossing, I don't feel anything except appreciation to
him.

"I am Doctor Mercado. You are the patient's?"

Damn! Even his voice is so manly. Cold yet gentle. Bakit ganito na ako ngayon? I
don't appreciate a man's feautures, right? But when I met Zach, everything has
changed.

"Girlfriend." And that came out naturally.

"I see," the doctor nodded. "I'll get straight to the point. The patient's vital
signs are okay. The operation is successful. But we still need him to be conscious
for us to say if he is already a hundred percent okay. The bullet, fortunately,
didn't hit any important organs or veins. It didn't penetrate his heart. But if the
angle of his body changed a bit, it would be a different story. He might die. But
his lucky he didn't though."

"Thank God. Thank You, Lord." I muttered. "Thank you, Doc."

"He will be transferred to a private room after a while. You can visit him then.
But we still have to wait for him to be conscious. If after two days he still
remains unconscious, I am sorry but we will declare him in comatose." the doctor
added.

Nabawasan ang sayang naramdaman ko. My smile faltered a little. Coma. My bossing
might be in comatose if he remains unconscious for the next two days.

"Excuse me." the doctor's voice brought me back to my wits but I didn't say a
thing. I just heard Joziah and Greg said their thank you's to the doctor.

I felt a hand around my shoulders. "Hey, Saccharine. Zach will be fine."

I forced myself to smile. "I know. He promised me. I'll hold on to that."

Lord, thank You for making the operation successful. Thank You for saving him. But
I will ask for another favor from You. Please, make him conscious. Gisingin mo po
siya. Please, Lord. I am begging you.

P.S. Another character introduced! Meet Dr. Reiven Mercado.

CHAPTER 48
Binasa ko mula umpisa ang kwentong ito. And man, may isang scene na hindi tugma!
Haha Lulusutan ko pa tuloy yun! Tsk. Bakit ba hindi ko naisip na contradicting yun?

Unedited

I was seating beside his hospital bed tracing his arm lightly with my finger. His
eyes were still close; he hasn't opened them still.
I sighed. It has been a day since he had undergone the operation. And I am being
anxious if he will wake up in time or not. I don't want him to be declared in coma.

"Bossing, wake up. Open your eyes and talk to me." I said softly. "Please, gusto na
kitang makita. May sasabihin pa ako sayo. Plus, you promised me you'll come back.
Hindi mo na nga natupad yung safe. Pero sana naman yung babalik ka tuparin mo."

Wala pa rin akong nakuhang sagot mula sa kaniya. He still remained there
motionless.

Nang marinig ko ang pagbukas ng pintuan ay napalingon ako roon. I returned her
smile as she walked towards me.

"Hi, Sacchy." she greeted. "How is he?"

I sighed as I gave her a weak smile. "Still pretending to be sleeping beauty."

Schirina chuckled. "Alam mo namang GGSS yang pinsan ko. Baka halik mo lang ang
katapat niyan, gigising na yan."

"True love's kiss?" natatawang biro ko.

"Yes. I bet it will work." natatawa ring sabi niya. "Nagpahinga ka na ba?"

"Oo naman. Natulog na ako ng isang oras."

"Isang oras lang? Kumain ka na ba?"

Umiling ako. "Hindi pa. Baka kasi gumising na si bossing. I want to see him when he
opened his eyes."

"Saccharine, magpahinga at kumain ka naman." sabi niya. "Baka mainis sa amin si

Zacchy kapag nakitang namayat."

"I'm okay. I'll be fine if he wakes up."

Bumuntong hininga na lamang si Schirina at hindi na nangulit pa. Muli kong

ibinaling ang tingin ko sa lalaking nakahiga pa rin sa kama. Naramdaman ko na naman
ang kirot at bigat sa aking dibdib.

If it wasn't for me, he will not be here.

Naagaw na naman ang atensyon ko ng pagbukas ng pintuan. Isang may edad na babae't
lalaki ang nakatayo roon. Hilam sa mga luha ang mga mata ng babae habang nakatingin
sa may kama. Nakaalalay naman sa kaniya ng kasamang lalaki na halata rin ang pag-
aalala sa mukha.

They both look sophisticated and rich. But the reason why my heart thumped
nervously was because I've seen my bossing's features from both of them. Mahahalata
mo ang pagkakahawig nila, although lamang ang pagkakamukha ni Zach sa lalaking may
edad.

Napasinghap ako sa naisip. Maaaring sila ang...

Nabaling ang tingin ko kay Schirina ng salubungin niya ang bagong dating.

"Aunt Elisse, Uncle Zach." bati nito sa mga bagong dating.

Lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko. Napatayo ako mula sa pagkakaupo sa katabi
ng kama ni Zach at humakbang ng ilan palayo. Bigla akong kinabahan sa presensya ng
dalawa.

"My son. What happened to my son, Schirina?" umiiyak na hagulhol ng ginang habang
nakayakap kay Schirina.

Kahit na may hinala na ako kung sino sila ay hindi ko pa rin naiwasang matakot sa
narinig. Kumpirmadong mga magulang nga ni Zach ang mga bagong dating. Hindi ko
naiwasang muling mapalayo sa kama ni Zach.

"Aunt Elisse..." ang sabi ni Schirina habang hinahaplos nito ang likod ng ginang.

Nilingon ko ang tatay ni Zach ngunit nahigit ko ang aking hininga ng makitang
matiim ang titig niya sa akin. Tila ba pinag-aaralan niya ang lahat-lahat sa akin
sa paraan ng pagkakatitig niya. Napayuko ako at kinagat ang pang-ibabang labi ko sa
nerbiyos. Hinawakan ko ang aking mga kamay upang pigilan ito sa panginginig.

"Who are you?" narinig ko ang malalim at buong-buong tinig na iyon.

Napaangat ang tingin ko at tila nakatitig ako ngayon sa mga mata ng lalaking
napakahalaga sa akin. Kuhang-kuha ni Zach ang mga mata ng kaniyang ama. Pati na rin
ang hugis ng mukha nito at ilong pati na rin ang tindig at laki ng katawan.
Nakikini-kinita ko na ang magiging itsura ni bossing kapag tumanda ito. Makisig pa
rin.

"S-sir?" nauutal na tanong ko.

"Who is she, Schirina?" ang ginang naman ang nagtanong sa ngayon.

Naagaw naman ng ginang ang atensyon ko ngayon. Nakuha naman ni Zach ang hugis ng
mga labi nito sa ina. Halatang dominado ng ama niya ang mukha ni Zach.

"Aunt, she is Saccharine." ang sagot ni Schirina.

May kumislap na kung ano sa mga mata ng ginang ng marinig ang pangalan ko. Tila ba
alam niya na agad kung sino ako base lamang sa pangalang ibinigay ni Schirina sa
kanila. Ngunit walang naging reaksyon mula sa kanila.

Napalayo pa ako sa kama ng mag-umpisang maglakad palapit sa nakahigang si Zach ang

ama nito kasunod ang ina. Nahahapong napaupo ako sa sofa sa gilid ng kwarto ng mas
lalong lumakas ang pag-iyak ng ina ni Zach sa nakikitang kalagayan ng anak.

Hindi ko maiwasang sisihin muli ang aking sarili sa kinahinatnan ni Zach ngayon.
Kung hindi lang dahil sa kagustuhan niyang maging ligtas ako, hindi siya
mapapahamak ngayon. Kung hindi lang dahil sa kagustuhan niyang maipaghiganti ako,
hindi sana siya madadamay sa gulong ito. Kung hindi sana...

"What happened to my son?" ang nahihirapang boses na iyon ng ina ni Zach ang
nakapagpabalik sa akin sa kasalukuyan.

Nakatingin silang mag-asawa sa akin. Ang mga mata nila ay punumpuno ng katanungan
na nakadirekta mismo sa akin. Napalunok ako habang tila nanunuyo ang lalamunan sa
pag-iisip ng isasagot sa kanila.

"M-Ma'am, S-Sir... he... he was shot." mahinang-mahinang bulong na sagot ko.

"Oh my, God!" Napapikit at napayuko na lamang ako ng marinig ang paghihirap sa
boses ng ina ni bossing. Naririnig ko pa ang pag-aalo rito ng asawa. "Why my son?
Why my Zaccheus, Zach?"

"Why was he shot?" It was Mr. Villamonte's turn to ask me.

Napalunok akong muli. Mas nakakatakot ang ama niya dahil sa walang reaksyon ang
mukha nito. Hindi mo alam kung galit o ano.

"K-kasi po... s-sumama po siya sa paghuli ng isang kriminal. T-tapos po b-binaril

siya nung kriminal n-nung isasakay na siya sa sasakyan ng mga pulis." mahina muling
sagot ko.

"Goodness," narinig kong madiing sabi ng ginoo. "Why would my son be there during
that time?"

"B-because, Sir, he... he w-wanted to make sure that the criminal will be c-caught
and brought t-to jail."

"Why? Did that criminal do something to my son?!" galit na sigaw ng ginang.

"I-I'm sorry, Ma'am, Sir. I-it was because of... m-me." pahina ng pahina ang boses
ko habang nagsasalita hanggang sa matapos.

Ilang sandaling walang narinig na kung ano mang ingay sa loob ng kwarto. Nanatili
lamang akong nakayuko sa takot na salubungin ang nanggagalaiting mga tingin ng mga
magulang ng lalaking importante sa akin.

"Why would my son do that for you?" Napaangat ang tingin ko sa mahinahong
pagtatanong na iyon ng ina ni Zach. Humihikbi pa rin siya ngayon ngunit wala ng mga
luha na lumalandas sa kaniyang mga mata.

Lumunok muna ako bago magsalita. "D-dahil... dahil may ginawang masama sa akin ang
hinuli nila kahapon, Ma'am. And bossing, Zach I mean, has always been wanting to
put that man in jail because of what he did to me. I'm sorry, it was because
Zaccheus wanted to protect me."

Ilang sandali muling bumalot ang katahimikan sa pagitan namin. Naiiyak na pumikit
ako. Alam kong magagalit sa akin ang mga magulang ni Zach. Alam kong sisisihin nila
ako. Alam kong kapag nalaman nila ang totoong pagkatao ko ay hindi na nila ako
matatanggap para sa kanilang anak.

Masakit. Isipin ko pa lang na mga magulang na niya ang tututol sa amin naiiyak na
ako sa sakit. Pero kung mangyari man iyon, mas pipiliin kong saktan na lamang si
Zach. Ayokong dumating siya sa puntong kailangan niya pang pumili kung sino sa amin
ng pamilya niya ang kaniyang pipiliin. Because I will choose to make him choose his
own family over me. Ayokong ako ang maging dahilan ng pagkasira ng kanilang
pamilya.

"I'm sorry, Ma'am, Sir." nakayukong hinging paumanhin ko sa kanila.

"Kumain ka na ba, hija?" Napaangat ang tingin ko at tila umatras ang luha ko sa
tanong na iyon ng ginang. Wala sa sariling umiling ako. Bumaling ang ginang sa
katabi kong si Schirina. "Schirina, can you accompany her to the canteen?"

"Yes, Aunt Elisse."

Tulala lamang ako sa mag-asawa sa aking harapan. Hindi pa rin ako makapaniwalang
naging ganito ang takbo ng usapan. Bigla na lamang nila akong pakakainin? Anong
nagyayari?
"Let's go, Sacchy. Kanina ka pa hindi kumakain." ang sabi ni Schirina na nakatayo
sa aking tabi.

"Oo." Tumayo na ako ngunit ang aking tingin ay nasa lalaking mahimbing pa rin ang
tulog sa kama. With calculated steps, I approached his bend and leaned down to kiss
his forehead.

Babalik ako, bossing. Kakain lang ako. Nakakahiya sa parents mo kung hindi ako
susunod, I need to be in their good side, right?

Kahit na ramdam kong nakatingin ang magulang ni bossing ay hinalikan ko siya sa

kaniyang mga labi ng ilang segundo. "I'll be back."

NAKAUPO AKONG MULI SA SOFA SA SULOK NA IYON NG KWARTO. Ilang oras na mula ng
bumalik ako pagkatapos kumain ngunit nandito na ako mula pagbalik. Hindi ko kayang
lumapit kay bossing ngayong nandito ang mga magulang niya. Muli, naramdaman ko na
naman ang guilt sa loob ko.

"Wake up, son. Mom's here." mahinang pagkausap ni Mrs. Villamonte sa anak. Nasa
likuran naman nito ang asawa na umaalalay sa kaniya habang haplos-haplos nito ang
likuran ng ginang.

"Our son is strong, Elisse. He will wake up soon." pagpapagaan ng loob ng ginoo.

"But if he didn't wake up tomorrow, he will be declared in coma. I don't want that,
Zach. I don't want that to happen to my son." humihikbing sabi naman ng ginang.

Napayuko ako at pinunasan ang naglandas na luha mula sa mga mata ko. My guilt
worstened as I continued listening to Mrs. Villamonte's sobs and cries.

"Saccharine." Bumilis ang tibok ng puso ko sa malamig na tinig na tumawag sa akin.

Agad akong napaangat ng tingin, ang ama ni Zach ang tumawag sa akin. "Come here."

Nabigla man ay dahan-dahan akong tumayo upang lumapit sa kanila. Nang makalapit sa
kama ay hindi ko inaasahan ang biglang paghila sa akin ng ginang sa isang mahigpit
na yakap. Umiyak siya sa aking mga balikat.

"Saccharine. My son, he will be safe, right?" umiiyak na bulong nito sa tenga ko.

Hindi ko napigilan ang paglandas ng mga luha sa aking mga mata at nayakap ko rin ng
mahigpit ang ginang. Nag-iyakan kaming dalawa habang naramdaman ko ang pagsali ng
isa pang tao sa yakapan namin. Napaiyak ako lalo. Ang ama ni Zach ito panigurado.

"He will be safe, Ma'am. I know he will. He promised me." pabulong ding sagot ko.
"And I'm sorry--"

Inilayo ako ng ginang mula sa pagkakayakap niya sa akin kaya naputol ang sasabihin
ko. Nakangiti siya habang nakatingin sa akin. "No need to say sorry, Saccharine.
It's not your fault."

"But--"

"We know what our son will be doing." Napalingon naman ako sa ama ni Zach. For the
first time since he arrived, I've seen a small smile on his lips. "He always tells
us important things that he will do."

"And he told us about you." Muli akong napalingon sa ginang sa sinabi niyang iyon.
She, too, has a small smile on her face. "Zach has always been telling stories
about you. What you did for the day, what he plans to do tomorrow and what he feels
for you."

"We know that our son loves you." Naluha akong muli sa sinabing iyon ng ginoo. "And
honestly, we were so surprised that he talked a lot about a woman for the first
time. Imagine our surprise when we heard him talked about you."

"And you know, we were so happy the he did that. Because we know that this woman is
different. That this woman will be changing our son's way. And we are right. The
next thing we knew, he told us he's in love with a certain Saccharine Aragon."

"And I can see why he fell for you. I can see that you care for my son as much as
he cares for you."

Hilam na sa luha ang mga mata ko sa mga sinasabi nila sa akin. Akala ko hindi nila
ako kakausapin. Akala ko magagalit sila sa akin. Akala ko sisisihin nila ako sa
nangyari sa anak nila.

"Don't worry, dear, we are not mad at you. Because we know that our son did this
out of his love for you," It was Mrs. Villamonte.

"And Zach had explained to us his decision. And I understand him. Kung sa asawa ko
man mangyari yun, I will surely do the same. No one has the right to hurt the woman
I love. And I taught my son that. I am glad he remembers it."

"Kahit na akala namin hindi na magbabago ang anak namin, nagpapasalamat ako sayo,
hija, because you changed my son's view in life."

"Thank you, Ma'am, Sir." umiiyak ngunit nakangiting sabi ko sa kanila.

"No. Call us Aunt Elisse and Uncle Zach." kontra agad ng ginang--ni Aunt Elisse.

"Or better yet, call us Mom and Dad." nakangising sabi ni Uncle Zach.

Napamulagat ang mga mata ko sa sinabing iyon ni Uncle. But I actually like the
idea. Ayoko lang maging makapal ang mukha na iyon ang itawag sa kanila. Darating
din kami sa puntong iyon. But not now.

"Zach!" agad na saway dito ni Aunt Elisse kasabay ng hampas nito sa braso ng asawa.
"Wag ka ngang excited! Baka masira ang plano ng anak mo magalit sayo yan kapag
nagising. Naririnig ka niyan, akala mo!"

"I'm sorry, Elisse." malambing na sabi ni Uncle Zach. "Binibiro ko lang naman ang
daughter-in-law natin."

"Kahit na. Wag mong pangunahan si Zach. We should do our purpose here. Baka
nakakalimutan mo kung bakit tayo umuwi rito from Spain?" nakataas ang kilay na sabi
ni Aunt Elisse.

"Sorry, love." Uncle Zach kissed the top of her head.

Kahit naguguluhan sa naririnig ay hindi ko maiwasang mapangiti sa nakikita ko sa

mag-asawa. After all these years, halatang-halat na mahal na mahal pa rin nila ang
isait isa. Hindi ko naiwasang tumingin kay Zach. Nakangiting lumapit ako sa
kaniyang tabi at hinaplos ang kaniyang noo.

Someday, we will be like your parents, bossing. Kaya gumising ka na dyan, please.

"Bossing," panimulang kausap ko sa kaniya. "Gumising ka na, ha? Nandito na ang

parents mo. Nakakatuwa sila. Pero wag mo ng paiyakin ang nanay mo. Masakit makitang
umiiyak ang nanay, eh. Kaya please lang gumising ka na dyan. Gusto na rin kitang
makitang nakabukas ang mga mata. Namimiss na kita, bossing. Miss na miss na kita.
Marami pa akong gustong sabihin sayo. Excited na ako. Plus, ilang araw na lang Magz
Awards na. May gagawin ka raw sa gabing yun kaya gising na." Ngunit wala pa ring
reaksyon. Napabuntong hininga ako. "Sige, ikikiss kita, bossing. Parang bet mong
magpaka-Sleeping Beauty ngayon, eh. A true love's kiss."

Unti-unti kong inilapit ang aking mukha sa kaniya at binigyan siya ng isang damping
halik sa mga labi.
CHAPTER 49
Unedited

Nakaupo akong muli sa upuan sa tabi ng kamang kinahihigaan ni bossing habang hawak-
hawak ang kamay nito. Hindi pa rin siya nagigising. At kinakabahan na ako dahil
ilang oras na lamang ay maaari na siyang ideklarang comatose ng doktor.

"Don't worry, Chef, gigising din yang si Zach." narinig kong sabi ni Ian sa likod
ko.

Nandito sila ngayon at binibisita si Sleeping Beauty. Sina Cexchia, Dominic, Ian,
Schulaika, Greg, Vernon, Joziah, at Atty. Torres ang nandito ngayon. Nagtataka nga
ako kung anong ginagawa ni Atty. Torres dito eh. Kaibigan ba siya ni bossing?
Mukhan oo naman.

Ang mga magulang naman ni Zach ay umuwi muna sa bahay nito para magpahinga habang
si Schirina naman ay may photoshoot daw ngayon.

"Alam ko. Gigising to, no. Gusto lang ata ng halik." natatawang biro ko ng hindi
lumilingon sa kanila.

"Gigising yan. May gagawin yan sa Magz Awards two days from now." ang sabi naman ni
Cexchia. "Ay oo nga pala, Saccharine, ibibigay ko bukas sayo yung susuotin mo sa
awards night."

Doon ako napalingon kay Cexchi ng nakakunot ang noo. "Susuotin ko? Wala naman akong
natandaang nagsukat ako o nagpagawa."

"Inasikaso na niyang manliligaw mo," nakangiting sagot ni Greg. "Mantakin mong alam
ang measurements mo."

Nanlaki naman ang mga mata ko sa narinig at napalingon bigla sa natutulog pang si
Zach. Hindi ko alam kung paano niyang nalaman ang measurements ko. Wala naman akong
natatandaang nagpasukat o pinasukatan ako ni bossing, eh. Kaya paano?

"Ganyan talaga kapag mahal mo ang isang tao," narinig ko naman ngayon si Ian.
"Napapansin mo ang lahat sa kaniya kahit yung maliliit lang na detalye."

"Edi alam mo rin ang measurements ko, Ian?" tanong ni Schulaika.

"Of course, sweetie. Baka nakakaliumutan mong nag-MO--"

"Oo na, oo na! Manahimik ka na!"

Hindi ko na pinansin ang pagkakagulo nila sa likuran ko. Nakatitig pa rin ako kay
bossing at hindi ko maiwasang bumilis ang tibok ng puso ko.

"Ganyan talaga kapag mahal mo ang isang tao. Napapansin mo ang lahat sa kaniya
kahit yung maliliit lang na detalye."
Paulit-ulit sa isip ko ang sinabing iyon ni Ian. Namalayan ko na lamang na
nakangiti na ako habang naluluha na nauwi sa mahinang pagtawa.

"Ikaw talaga, bossing." mahinang pagkausap ko sa kaniya. "Kung ano-anong kalokohan

ang naiisip mo, no? Pati measurements ko, alam mo talaga?" Dinala ko ang kamay na
niyang hawak ko sa aking mga labi at binigyan ito ng isang magaang halik. "Gising
na kasi, bossing, at may sasabihin ako sayo. Hindi ka ba naku-curious man lang?"

"Ms. Aragon." Ang malamig na boses na iyon ni Atty. Torres ang nakapagpatigil sa
ingay. Napalingon naman ako sa kaniya. "Can we talk about the case you filed?"

Ilang sandali akong nakatitig lang sa kaniya. Hindi ako makapaniwalang sa

nangyayari ngayon ay iyan ang naiisip niya. Sabagay, abogado nga naman siya. Ngunit
alam naman niyang hindi pa okay si Zach at hindi pa magandang pag-usapan ang topic
na yan.

"I suggest you talk about it now," ang sabi ni Dominic. Napalingon kaming lahat sa
kaniya. "You should put that bastard behind bars to pay for what he did. Especially
what he did to Villamonte. Zach wouldn't be there, lying on that bed, if it wasn't
because of that beast."

Muli, natahimik ako. Nilingon ko ang natutulog pa ring si Zach at napabuntong

hininga. Tama si Dominic. Kung hindi naman dahil sa kagustuhan niyang mapakulong
ang demonyong yun, hindi naman malalagay sa peligro ang buhay niya. Lahat ng ginawa
ni Zach ay para sa ikatatahimik ng buhay ko kaya bakit ko naisip na wag munang
intindihin iyon?

Ungrateful, Saccharine.

Napabuntong hininga ako at saka tumayo. I leaned down to give Zach's lips a light
kiss and whispered, "I'll be back, bossing. Mag-uusap lang kami ni Atty. Torres
tungkol sa kaso, ha? Babalik naman ako. Nandito naman ang magugulo mong kaibigan."

Pagkatapos niyon ay nilingon ko sila. Nagpaalam ako na kakausapin muna si Atty.

Torres at sila na muna ang bahala kay Zach. Lumabas kami ng abogado at dumiretso sa
canteen. Bumili siya ng kape at mamon, tig-isa kami.

"The hearing will start next week, Ms. Aragon." panimula nito. "And I expect you to
be there. The witnesses as well will be presented one by one. I don't know how Zach
managed to get valuable witnesses but he did."

Muli, nakaramdam na naman ako ng kakaibang init sa aking puso ng malamang nakakuha
ng witness si Zach. He really did everything for me.

"Pwede bang idagdag sa kaso ang pagpatay niya sa tatay ko?" ang tanong ko.
Tinitigan ako ng abogado at nandoon na naman ang kakaibang epekto ng titig niya.
Napaiwas ako ng tingin.

"We can file a separate case against that. And we can file another, attempted
murder, for what he did to Zach."

Napatango-tango ako. "Paano nga ba nagawa ni Jacob yun? Hindi ba siya nakaposas?"

"The police said he was. But he still managed to do what he had done. Hindi nga rin
sila makapaniwala sa nangyari. Pero ang pagposas kasi sa kaniya ay sa harap kaya
mas madali niyang nagawa ang pagbaril kay Villamonte."

Napapikit ako at napabuntong hininga. Ayun na naman ang pagpiga ng sakit sa puso
ko. Zach has suffered so much for me. Because of his love for me. I owe him a lot.
"Pakisampahan po siya ng murder at attempted murder, Attorney." matigas na sabi ko
sa kaniya na ikinatango niya naman. "At pakibalitaan na lang po kami ng progress."

Matapos ang pag-uusap namin ni Atty. Torres ay nagpaalam na siyang aalis dahil may
kikitain pa siyang kliyente. Hinatid niya na lamang ako sa pinto ng kwarto ni Zach
bago siya umalis. Pagpasok ko sa loob ay nagkakagulo silang anim. Parang
nagtutuksuhan na ewan na hindi ko maitindihan.

"Ang ingay niyo." Natigilan sila pagkarinig ng boses ko. Pumormal naman sila.
Naglakad akong muli palapit sa pwesto ko kanina at muling hinawakan ang kamay niya.

"Mas maganda ngang maging maingay na kami. Para naman magising na yang Sleeping
Beauty natin." narinig kong sabi ni Vernon.

"Oo nga. Hindi matitiis ni Zach na hindi makisali sa kalokohan namin kaya
magigising na yan." dagdag pa ni Greg.

"Tingnan mo, bubukas na ang mga mata niyan tapos mang-aasar na rin." ani Ian.

"And he wouldn't want his ganda to feel worried about him." sabi naman ni Dominic.

"Kaya kapag nalaman niyang para ng multo ang itsura mo, babangon na yan dyan at
magagalit sayo kasi pinababayaan mo ang sarili mo." Si Schulaika naman ngayon.

"Hindi niyan maatim na umiiyak ang mahal niya at hindi makakain kaya wala siyang
choice kung hindi ibukas yang mga mata niya." Si Cexchia naman iyon.

Naluluhang nilingon ko silang anim at isa-isang tiningnan. Saka ko nahalata ang

pag-aalalang pilit nilang itinatago para sa kaibigan. At nararamdaman ko ring gusto
nilang pagaanin ang loob ko. And I appreciate it so much.

"Guys..." nakangiti ngunit naluluhang sabi ko. "Thank you."

Lumapit sa akin ang dalawang babae at binigyan ako ng isang mahigpit na yakap.
Tuluyan ng nalaglag ang mga luha sa mga mata ko kasabay ng kanila.

"Don't worry, gigising din yan. Pabebe lang." natatawang bulong ni Cexchia.

"Gusto lang niyan ng maraming halik kaya hindi pa siya bumabangon. Takutin mong
hindi mo siya sasagutin. Tingnan natin." ang sabi naman ni Schulaika.

Natawa na lamang ako sa kanila.

NAKABALIK NG MULI ANG MGA MAGULANG NI ZACH. Nakaupo silang dalawa sa sofa sa isang
tabi habang nandito pa rin ako sa tabi ng kama niya, hawak pa rin ang kamay niya.

"Saccharine, hija, have you eaten already?" narinig kong tanong ni Aunt Elisse.

Nilingon ko siya at binigyan ng isang tipid na ngiti. "I already did, Aunt Elisse.
Bago po umalis sina Cexchia kanina, pinakain na po nila ako."

"You should at least sleep," ang sabi naman ni Uncle Zach. "Look at your eyes, it
is begging for rest."

"I can still manage, Uncle Zach. Baka po kasi magising na si Zach." nakangiting
sabi ko pa rin sa kaniya.

"But, hija," agad na kontra ni Aunt Elisse. "Zach wouldn't want it if you are doing
that to yourself. Don't worry, kami na muna ang bahala sa anak namin."

"Pasensya na po, Aunt Elisse, Uncle Zach, pero hindi ko kayo masusunod sa oras na
ito. Ilang sandali na lang po kasi ay maaaring... maaaring ideklara na siyang
comatose. Kaya as much as possible, I want to talk to him to open his eyes."

Nangilid ang luha sa gilid ng mga mata ni Aunt Elisse ngunit nakangiti naman siya
sa akin. Even Uncle Zach has his smile on his lips. Napangiti na rin tuloy ako.

"Ang swerte ng anak ko sayo, hija." naluluhang sabi ni Aunt Elisse na ikinainit ng
mga pisngi ko. "I hope you two will end up together."

Isang nahihiyang ngiti lamang ang ibinigay ko sa kanila. Nahihiya pa rin kasi ako
sa mga magulang ni Zach. Ang ipinapasalamat ko na lamang ay mabait sila at tanggap
nila ako.

Ilang sandali muli ang lumipas. Nakatitig ako sa bawat pag-ikot ng kamay ng orasan
sa dingding ng kwartong ito. Bawat patak ng segundo ay pabilis ng pabilis nag
pagtibok ng puso ko. Umaasang sana magbukas na ang mga mata ni Zach at maging
ligtas na siya.

"Zach, gising ka na, o." naluluhang bulong ko sa kaniya. "Please? Naiiyak na ako!
Di ba ayaw mong nakikitang umiiyak ako? Kaya please lang, please, gising na. May
sasabihin pa ako sayong importante. Super important."

Ngunit walang reaksyon mula sa kaniya. Wala kahit galaw man lang ng daliri o
talukap ng mga mata niya. Napatingin akong muli sa orasan at mas lalong tumindi ang
kabang nararamdaman ko. Napatingin muli ako kay Zach.

"Bossing, gising-gising din! Kulang pa ba ang kiss ko?" Dumukwang ako palapit sa
kaniya at binigyan siya ng ilang padampi-damping halik sa mga labi. Ngunit
nakailang dampi na ako ng halik ay wala pa ring nagbago. "Bossing, ang dami ng kiss
nun! Gusto mo ba ng torrid? Pwes, gumising ka na at bibigyan kita ng torrid kiss.
Please?"

Sa muli kong pagtingin sa orasang nakasabit sa dingding ng kwartong iyon ay tuluyan

ng bumuhos ang luha sa mga mata ko. Tumindi ang sakit na nararamdaman ko at tila
ilang libong kutsilyo ang nakatusok ngayon sa puso ko. Napapikit ako at isinubsob
ang mukha ko sa kamay ng lalaking nakahiga pa rin hanggang ngayon sa kama.

Kasabay ng pagkakarinig ko sa hagulhol ng nanay niya ay ang pagbukas ng pintuan at

pagpasok ng isang taong naghatid ng mga salitang nagpaguho sa mundo ko.

"I'm sorry. We are declaring Mr. Villamonte under comatose."

CHAPTER 50
Kita niyo na? Sa ilang araw na walang wifi, nakaabot ako rito. Haha Siguro naman
napatawad niyo na ako, di ba? Hemwe °ߘ

Unedited.

Dalawang araw. Dalawang araw na mula ng ideklarang comatose si bossing. Hindi naman
siya inilipat sa ICU ngunit kinabitan siya ng tubo at heart monitor. Nasa parehong
kwarto lang naman kami.

"Bossing, ang daya mo." pagkausap ko sa kaniya. Kaming dalawa lamang ang nandito sa
kwarto. "Hindi ka gumising nung isang araw. Tingnan mo tuloy ngayon, hindi na namin
alam kung kailan ka gigising. Bossing naman, eh, nakakainis ka, alam mo ba yun? Ang
sabi mo babalik ka sa akin, pero bakit ngayon hindi ko alam kung kailan ka babalik?
"Ngayong gabi na rin ang Magz Awards. Sabi mo, pupunta tayong dalawa pero parang
mag-isa akong pupunta roon. Kung hindi na lang kaya ako dumalo? Wala ka naman doon,
eh. Ano naman gagawin ko roon?"

"Hindi pwede!" Gulat na napalingon ako sa may pintuan ng may sumigaw doon. Ang
nakapamewang na si Cexchia ang nakatyo roon kasama si Schulaika. "Anong hindi
pupunta? Pupunta ka! Ikaw ang magiging representative ni Zach doon."

"Pero wala naman akong gagawin doon. I mean, Zach is here at saka wala siyang
bantay." pagtanggi ko pa.

"Anong walang gagawin? Ikaw nga ang representative ni Zach doon. And don't worry
about his bantay, may ipapadala akong aso rito." nakangising sabi pa nito na
sinamaan ko ng tingin. Nakatanggap tpa ito ng batok mula kay Schuilaika na umupo
naman sa sofa.

"Makabatok ka, ha!" ang sigaw nito kay Schulaika na ngumisi lang naman sa kaniya.

"Ang ingay niyo naman!" saway ko.

"Mabuti na yan," ang sabi ni Schulaika. "Para magising na yang si Zach. Ang tagal
na niyang tulog."

"Darating daw ang mga magulang ni Zach," Si Cexchia naman iyon. "Sila na lang muna
raw ang magbabantay sa anak nila. Schirina and you will go to the awards night as
Zach's representative."

"Naks, isang sentence na english." nakangising sabi ni Schulaika na ikina-flip hair

lang ni Cexchia.

Mga baliw talaga sila.

"At saka sayang ng gown na pinagawa ni Zach, no. Ang ganda pa naman nun." dagdag pa
ni Schulaika.

"Maganda talaga!" sang-ayon ni Cexchia. "Di hamak na mas maganda dun sa naunang
design na gusto niyang ipagawa." Nagtawanan pa ang dalawa at nag-apir na ipinagtaka
ko.

"Bakit?"

"Kasi yung unang design na gusto niyang isuot mo ay long sleeves tapos hanggang
sakong mo ang haba. Maluwag pa!" natatawang kwento ni Cexchia.

"Para raw hindi kita ang hubog ng katawan mo." natatawang dagdag naman ni
Schulaika. "Ang adik din ni Zach. Para lang daw sa mga mata niya ang curves mo."

"Kung hindi ko pa tinakot na hindi ko siya papayagang gawin ang balak niya sa
awards night, hindi pa magbabago ang desisyon."

''Pare-pareho talaga sila," naiiling ngunit nakangiting sabi ni Schulaika. "Pati si

Dominic at Ian daig pa ang mga sinaunang babae sa pagka-conservative. Gusto pa
kaming pagsuotin ng damit na walang balat ang makikita."

"Yung tipong kami ang maiinitan at mahihirapang huminga. Kung hindi pa namin
tinakot na hihiwalayan namin, hindi pa papayag sa mga gusto naming design. Aba,
dapat lang na yung gusto namin ang isusuot namin, ano? Hindi yung kung anong gusto
nila."
"Tama!" At nag-apir na naman sila.

Naiiling na natatawa na lamang ako sa mga kwento at kalokohan nila. Nilingon ko si

Zach at hindi ko naiwasang isipin ang itsura niya ng mga panahong iyon. Alam kong
kunot na kunot ang noo niya ng hindi nasunod ang design na gusto niya pero wala
siyang pagpipilian kasi nang blackmail na si Cexchia. Kawawa rin ang mga kasintahan
ng dalawang ito na panay ang pantitrip sa kanila.

Ganoon lang siguro talaga kapag mahal mo. Poprotektahan at ipagdadamot mo sila.
Pero tama rin naman sina Cexchia. Sila naman dapat ang magdedesisyon ng susuotin
nila dahil hindi naman por que mahal mo ang isang tao ay lilimitahan mo na siya sa
kung ano ang gusto mong gawin niya, sa kung anong gusto mong nakikita sa kaniya.
You should also accept your partners decision in every thing dahil dalawa kayo sa
relasyon at hindi lang naman ikaw ang may isip para magdesisyon.

"Pagdating ng mga magulang ni Zach, aalis na tayo para makapag-ayos na." Nilingon
ko si Cexchia. "O, bakit?"

"Pwedeng dito na lang ako mag-ayos?" ang tanong ko.

"No." agad na tanggi ni Schulaika. "Sa salon tayo magpapaayos, ha?"

Sighing, I gave in to what they want. Ayoko lang naman kasing mahiwalay sana kay
bossing. Pero kahit naman ata anong tangging gawin ko, wala akong panalo sa joint
forces ng dalawang ito.Sa sobrang kakulitan nila, ikaw na lang ang maiinis at
susuko.

"Okay. Pero babalik muna ako rito bago pumunta sa venue. Magpapaalam ako kay
bossing." ang sabi ko.

"Sige na nga." napipilitang sang-ayon nila.

Makalipas lamang ang ilang minuto ay dumating na nga sina Aunt Elisse at Uncle
Zach. Nagpaalam na muna ako sa kanila at kay Zach at nagsabing babalik bago
tuluyang pumunta sa venue.

Dahil kotse lang naman ni Cexchia ang dala nila, doon na kaming tatlo sumakay; ako
ang nasa backseat at si Cexchia naman ang nagmamaneho. Huminto kami sa isang
malaking shop at doon bumaba. Pagpasok ay namangha ako sa sobrang ganda at linis ng
lugar.

The place speaks of wealth na para bang mga mayayaman lang talaga ang may
kakayahang maka-afford ng serbisyo rito.

May lumapit na isang bakla sa amin. Siya pala ang manager ng salon na ito. Ipina-
assist niya kami sa tig-iisang babae at pinaayusan, pinaghubad kami at pinagsuot ng
roba. Nakaupo kaming tatlo ng magkakatabi sa harap ng salamin habang inaayusan ng
buhok. Maya-maya pa ay ang make up naman ang inasikaso sa amin. Matapos ang lahat
ay hindi ko naiwasang mamangha sa nakita kong ayos ko.

Nakaipon sa isang tabi ng aking balikat ang buho kong nakakulot. Pati ang make up
sa akin ay maganda at nagmukha akong sopistikadang mayaman.

Matapos iyon ay pinagbihis na kami ng aming susuotin. Hindi ko naiwasang hindi

humanga sa gown na nasa harapan ko ngayon. Isang plain floor length white off-
shoulder gown ang nakasabit ngayon sa hanger. Maganda. Isang napakagandang gown na
pinili ni bossing para sa akin. Napangiti ako.

Tinulungan ako ng babaeng nag-aassist sa akin na maisuot ang naturang damit. Nang
maisuot ay tiningnan ko ang aking sarili sa salamin; napanganga ako. Hindi ko
makilala ang babaeng nakatingin sa akin mula sa salaming iyon.

The gown is fit from top to my waist emphasizing my curves and my breast. Pati ang
pagkaka-off-shoulder nito ay ipinakita ang kinis at ganda ng aking balikat. Ang
ibaba naman ay flowing lamang kumbaga. Tumagilid ako para makita ang likurang
bahagi at natawa ng bahagya ng makitang backless pala ito. Kung gising lang si
bossing, malamang magwawala iyon kapag nakitang nagpapakita ako ng likod.

Lumabas ako pagkatapos. Naghihintay na sa akin sina Cexchia at Schulaika na hindi

matatawaran ang ganda. Bagay sa kanila ang kani-kanilang mga suot na nagpapakita
rin ng kasexy-han nila. Paniguradong may mga manlilisik ang mga mata mamaya at
bantay-sarado ang dalawang ito.

"Ang gaganda niyo naman." kuha ko sa atensyon nila.

Magkapanabay na lumingon sa akin ang dalawa at nakita ko ang paghanga sa kanilang

mga mata ng hagurin nila ako ng tingin. Ngumiti sila sa akin kasabay ng pagpuri
nila sa aking itsura. Nalaman kong si Guadel pala, na kapatid ni Dominic, ang
nagdisenyo ng lahat ng gown namin.

Nagyaya pa nga ng selfie si Schulaika kaya nagpose kaming tatlo. Nagpapicture pa

kami sa isa sa mga staff doon para whole body ang kuha namin. Ipopost daw kasi nila
sa FB at Instagram mamaya.

Ilang sandali pa ay pumasok ang tatlong nagga-gwapuhang mga lalaking naka-tuxedo sa

loob. Tulala ang mga tauhan ng salon maging ang mga bakla at mga customer na
nandoon din. Natigilan si Dominic at Ian ng makita ang kanilang mga kasintahan.
Literal na nakanganga ang dalawang lalaki habang nakamata sa humahagikhik na mga
babae. Ngunit halata naman kay Cexchia at Schulaika na hanga rin sila sa kagwapuhan
ng mga boyfriend nila.

Nakangising dumukot ng cellphone si Greg at palihim na kinunan ng litrato ang

nakatangang sina Dominic at Ian. Napailing na lamang ako. Alam ko na ang karakas ng
magkakaibigan ito sa pasimuno ni Cexchia. Tiyak pagbabayarin ni Greg ang dalawang
lalaki para hindi kumalat ang litratong iyon.

Sina Schulaika at Cexchia na nga ang lumapit sa kanilang mga kasintahan na animo
nabatubalani na; hindi na kasi nakagalaw pa. Nang makalapit ay hinalikan ni
Schulaika sa labi si Ian na agad namang tinugon nito. Maging sina Cexchia at
Dominic ay ganoon din ang ginawa.

Napangiti ako ng malungkot. Kung sana wala sa ospital ngayon si bossing ay siya rin
ang sumundo sa akin at siguro ganyan din kami ngayon. Nakakamiss.

"Wag kang umiyak, masisira ang make up mo." Napaangat ako ng tingin sa narinig.
Nasa harapan ko na pala si Greg ngayon na nakangiti sa akin. Binigyan ko naman siya
ng isang tipid na ngiti. "Ako na muna ang maghahatid saiyo papunta sa venue dahil
hindi magagawa yon ni Zach."

Tinanguan ko siya. "Pwede bang sumaglit sa ospital? Magpapaalam lang ako kay Zach.
Nangako kasi ako."

"Okay. Magpapaalam din naman ako sa kaniya na ako muna ang bantay mo sa gabing ito.
Ang ganda mo pa naman." nakangiting sabi niya na nagpainit sa magkabilang pisngi
ko.

Iniwan namin ang sasakyan ni Cexchia roon at sinabi ni Dominic na meron na lamang
daw kukusa niyon. May sariling sasakyan kasing dala ang tatlong lalaki kaya doon na
kami sumakay sa mga dala nilang sasakyan. Mauuna na ang apat sa venue habang kami
naman ni Zach ay tinatahak ang daan pabalik sa ospital.

Sabay kaming pumasok ni Greg sa ospital at binalewala ang mga tingin ng mga tao.
Nang makarating sa kwarto ni Zach ay pumasok kami at binati ang mga magulang ng
lalaki.

Ngiting-ngiti si Aunt Elisse sa akin na sinuri ako ng tingin mula ulo hanggang paa
kaya nailang ako ng bahagya.

"Wow, you're lovely, hija." puri nito sa akin.

Nahihiyang nginitian ko siya. "Thank you po."

"My son will be very pleased to see you right now." naluluhang bulong nito.

Binigyan ko siya ng isang malungkot na ngiti bago nagsabing kakausapin ko muna si

Zach na kinakausap naman sa ngayon ni Greg.

"Dude, ako muna bahala sa mahal mo. Ang ganda niya ngayon eh, baka maraming
umaligid. Ako muna magbabantay. Sayang, lugi ka. Hindi mo nakikita kung gaano siya
kaganda ngayon. Tsk. Yan kasi, tulog pa more." nakangising pagkausap ni Greg kay
Zach.

Natawa ako ng mahina sa sinabi ni Greg. Kung pwede lang, alam kong maiinis tong si
Zach at magwawala sa sinasabi ng kaibigan sa kaniya.

Tumayo naman siya at nakipag-usap sa mga magulang ni Zach. Ako naman ay lumapit sa
kaniyang kama at naupo sa tabi niya. Hinawakan ko ang kaniyang kamay at binigyan
ito ng magaang halik.

"Hi, bossing. Suot ko na ang gown na pinagawa mo. Grabe, kuhang-kuha mo ang size
ko, ha? Ang ganda niya, I swear. Sana nakikita mo ngayon at sana ikaw ang kasama ko
ngayon." Hinaplos ko ang kaniyang buhok at pinigilan ang nagbabadyang luha sa
pagtulo. "Sabay sana tayong pupunta sa awards night at papalakpakan sana kita
mamaya pag-akyat mo sa stage. Ang gwapo mo siguro ngayion kung naka-tuxedo ka,
ano?" natawa pa ako ng bahagya. "Sana naman bossing gumising ka na. Gusto na kitang
makasama, eh.

"Ang ganda ko pa naman ngayon, bossing. Paniguradong maraming lalaking magkakagusto

sa akin ngayong gabi. Pero wag kang mag-alala, babantayan ako ni Greg at nasisiguro
kong walang makakalapit sa akin. And I assure you na wala akong ieentertain sa
kanila kahit isa. Kasi para sa akin, ikaw lang sapat na." Dumukwang ako at
hinalikan siya sa mga labi. "Mahal na mahal kita, Zaccheus Villamonte. Babalik ako
pagkatapos ng awards night, ha? Aalis muna kami. I love you, bossing."
PASASALAMAT
Alam na this bes! Ang kasunod nito ay epilogue na. Yep. Nasa dulo na tayo ng
kwento.

Maraming salamat sa lahat ng nagtiyagang naghintay ng mga updates kong kasimbagal

ng pagong. Nataon lang kasi sa exam week. Tapos wala pang wifi.

Sa lahat ng nagcomment, salamat po sainyo. Your words fueled every fiber of my

being to update a nice chapter.

Sa mga nagvote, salamat sa pagbibigay ng bituin sa bawat kabanata ng kwentong ito.

Hemwe!

Sa mga silent readers, salamat din dahil kahit tahimik kayo, ipinapakita niyo ang
suporta niyo sa patuloy na pagdagdag ng reads ng kwentong ito.

Sa lahat ng suporta, maraming salamat! Salamat at sinamahab niyi si ganda at

bossing hanggang dito. Mahal nila kayo. Mas mahal lang nila ang isa't isa.

ANG UPDATE PO NG TBBS4: The Heiress' Billionaire Bachelor ay walang exact time or
day. Dahil ang sabi ko nga, DEPENDE PO SA WIFI.

Yun lang, maraming salamat ulit sa lahat ng suporta mula TBBS1 hanggang dito.
Walang sawang pasasalamat ito.

May epilogue pa po ito. Di ko lang alam kung kelan maa-upload :) Hintay na lang
ulit. Sorry.

Hemwe! ߘ‫ذ‬

lovelySharian
EPILOGUE
Unedited

Nagkikislapang mga camera ang bumungad sa amin pagbaba ng sasakyan. Ang mga
photographer ay nasa gilid ng barandilya habang walang mayaw sa pagclick ng camera.

Ikinawit ko ang kamay sa braso ni Greg habang sabay kaming naglalakad sa red carpet
papasok sa loob ng hall.

Makalipas ang ilang pose, ngiti, at tigil sa harap ng mga camera ay nakapasok na
kami sa loob. Iginiya kami ng usherette sa upuang nakalaan sa amin katabi ng
Forever Beauty staff.

Nagbatian at nagngitian kami bago ko nakita si Schirina sa tabi ni Cexchia.

"Schirina. Hi." bati ko sa kaniya.

"Hi, Sacchy." nakangiting bati niya rin. "Sinong kasama mo ngayon?"

"Si Greg. Kaibigan ni Zach." Iminwestra ko sa kaniya si Greg na katabi ko lamang.

"This is Greg. Greg, si Schirina. Pinsan ni Zach."

Nagtanguan lamang ang dalawa kasabay ng pagkaway ng bahagya bago umayos ng upo si
Greg. Napataas lamang ang kilay ko. Ang civil masyado.

"Ikaw, sinong kasama mo?" tanong ko sa kaniya.

"Alone. Ayaw akong samahan ng boyfriend ko." medyo nakasimangot na sagot nito. "But
I am here because of Zach. I'll be his representative tonight habang ikaw ang
supposed to be date niya."

Napatango na lamang ako. Ilang minuto pa kaming nag-usap bago ngsimula ang
programa.

Dalawa sa pinaka sikat na actor sa Pilipinas ang hosts sa gabing ito--isang babae
at isang lalaki. Hindi ako mahilig sa mga artista ngunit natulala ako sa itsura
nilang dalawa. Hindi na nga rin ako nagulat ng maappreciate ko ang kagwapuhan ng
aktor na nagsasalita ngayon.

Para bang nawala bigla ang ilag ko sa mga lalaki. At ikinakatuwa ko iyon.

Nagsimula na nga ang awards night. Tahimik lamang ako sa aking kinauupuan at
pumapalakpak kapag kailangan. Bagot na bagot ako habang nakikinig sa kanila. Ang
utak ko ngayon ay nandoon sa ospital, kay bossing. Iniisip kung kamusta na siya
roon o kung nagising na ba siya.

Nang magsimula na ang awarding of winners ay ipinakita sa bawat kategorya ang

panlaban ng walong magazine companies na kasali. Nanalo ng lima sa pitong awards
ang Forever Beauty magazine na talaga namang deserve nila.

Nang ang Best Magazine of the Year Award na ang iaanunsyo ay mararamdaman mo ang
kaba at antisipasyon ng lahat ng manonood. Kahit ako ay bahagyang kinabahan dahil
nakasalalay sa sales, on line votes, at judging ng mga experts ang pagkapanalo ng
magazine company na ito.

"And we are down to our second to the last major award before we call this a night.
I have here the result for the Magazine of the Year Award." Itinaas pa ni Luis
Vergara, ang sikat na aktor na isa sa mga hosts ng gabing iyon, ang que card na
naglalaman ng resulta. Binuksan nito ang card at binasa ang nilalaman. "Are you all
excited to know the winner?"

A collective answer of "yes" resounded inside. Mas lalong dumagdag ang kabang
nararamdaman ko sa sandaling ito. If Forever Beauty will be awarded, I am sure Zach
will be so happy considering he is part of the success of the issue.

"And the Magazine of the Year award goes to..." Luis paused for the crowd to grow
more intensed and anticipated. "Forever Beauty!"

Sabay-sabay kaming napatayo habang pumapalakpak ng marinig ang anunsyong iyon.

Nakita ko pa si Cexchia na naiyak sa sobrang tuwa habang yakap ang editor-in-chief
nila na si Athena. I even saw Dominic pulled Cexchia for a hug and a deep kiss.
Nabasa ko rin sa labi niya ang salitang "Congratulations, baby. I love you" na
sinuklian naman ng babae ng kaparehong sagot.

Pumunta sa harapan ang buong Forever Beauty staff. Nakangiti ngunit naluluhang
tinanggap ni Athena ang award na ibinigay sa kanila. Ito na rin ang nagsalita sa
harapan habang ang mga kasama ay nakatayo sa likuran at pumapalakpak.

Nang bumalik sa upuan ang buong staff ay walang katapusang pagbati ang naganap.
Ngunit agad ding natigil iyon at muling bumalik ang antisipasyon ng lahat ng
magsalita naman si Glecyl Reyes, ang isa pang host ng gabing iyon.

"Congratulations Forever Beauty magazine. But, we are not done yet." Nanahimik ang
lahat. Itinaas nito ang isa pang que card sa harapan namin. "I have here the name
of this year's Best Columnist award. And like in the past, this award will be based
on on line votes and based on the expert judges' decision. Now, let me announce the
winner." Binuksan niya ang cue card at binasa ang laman nito bago sinabing,
"Congratulations to the Best Columnist of the Year awardee... from Forever
Beauty... Cexchia Garcia!"

Muli ay napalundag kami sa tuwa at ang kaninang iyak ni Cexchia ay mas lalong
lumakas at agad siyang niyakap ng kasintahan. Magkahawak-kamay pang umakyat sa
entablado ang dalawa upang tanggapin ang isa na namang gantimpala.

Tumingala ako sa itaas at nagpasalamat sa Diyos sa biyayang ito. Alam kong naging
parte nito ang lalaking mahal ko kaya masaya ako para sa kanila.

"Thank you," garagal ang boses na sabi ni Cexchia sa microphone, hawak niya sa
isang kamay ang trophee at ang isa naman ay ang kamay ng kasintahan. "I am so happy
for this award. Everything is worthit." umiiyak na sabi niya pa. "First of, I want
to thank my editor, Athena, for giving me The Billionaire Bachelors Series article
for our magazine issues. If it wasn't for this article, I wouldn't be having this
award now.

"Second, I want to thank all who supported our magazine issues for the past six
months and even the issues beyond this competition. If it wasn't for you, too, we
wouldn't be winning any awards tonight.

"To my family and friends who have helped me during the entire time I am writing
the drafts of the articles of each billionaire. To the staff of our magazine for
all the efforts to make this a success. And lastly, to the five billionaire
bachelors I have featured in the articles. Can you please come in front?"

Tumayo naman sina Ian, Greg, Verenon at Schirina. Isinama pa ni Ian si Schulaika at
isinama naman ni Vernon ang anak nito sa pagpunta sa entablado. Nagkaingay naman
ang buong hall ng magsilakaran papunta sa harapan ang tatlong lalaki. Ako ay
nagpaiwan sa upuan namin at nakangiting pinagmamasdan sila sa stage.

"These gorgeous and hot gentlemen helped me a lot. Sila ang humila sa mga mambabasa
na bumili ng magazine issue namin. And of course, because the arcticle itself is
worthit. But sorry girls, three of these gentlemen are already taken."Itinaas ni
Cexchi ang magkahawak na mga kamay nila ni Dominic. "This arrogant billionaire
bachelor here is already engaged with me. And I know you all know it.

"Xrizcianno Montero, the foodie billionaire bachelor with a very complicated name,
is already in love with my restaurateur friend, Schulaika Gonzales. And the playboy
billionaire bachelor, Zaccheus Villamonte, is already seriously courting a
Certified Public Accountant. But unfortunately, he is not with us right now because
of some incident. But his cousin, Schirina Serrano is here with us on his behalf.
Sayang, mukhang hindi na rin matutuloy ang pinaplano niya sanang gawin ngayon.
Postponed na ata.

"Anyways, the only two remaining single men out of these five are Gregory Aguilar
and Vernon Wilson. So girls, you know who to target." Nagtawanan naman ang buong
hall sa sinabing iyon ni Cexchia. "Thank you again billionaire bachelors. If it
wasn't for this, I wouldn't be happily engaged right now with my love, Ian and
Schulaika will not meet, and Zach wouldn't find his match. It's all thanks to God.
He gave this to us. To God be the glory."

Pumalakpak akong muli sa pagtatapos ng speech ni Cexchia. Yeah, I agree with what
Cexchia said. Kung hindi siguro dahil sa magazine article na ito, na hindi ko alam
na nag-eexist pala, ay hindi lalaki ang ulo ni bossing at hindi siya mapipikon sa
pambabalewala ko sa kaniya noon. Di sana hindi kami nagkita ngayon.

And I know this is all God's plan. And I love every single one of it.

Nang makabalik sa upuan ang anim ay walang humpay na batian muli ang naganap.
Sobrang tuwa ang nararamdaman ko ngayon. Kung nandito lang siguro si bossing ay
alam kong ang lawak na naman ng ngiti niyon. Tapos magyayabang na naman siya na
dahil sa kagwapuhan niya kaya bumenta ang magazine.

Pumunta naman sa gitna ng stage ang dalawang hosts. Umayos naman kami ng upo dahil
alam naming tapos na ang programa at ilang mga pagsasalita na lamang ang gagawin at
uwian na.

"Wow, that was some intense awards night don't you think, Luis?" ani Glecyl.

"Yes, Glecyl, it was an awesome night for everyone. But, before we end our night,
someone wanted to greet us all tonight." ani naman Luis.
"Right. We received a phone call and we will put him on a white screen for everyone
to see him. As per his request."

"So, let's all see who this person is."

Nagdim ang ilaw at ang tanging maliwanag na lamang ay ang nasa stage. I sat back
and relaxed myself on my seat and waited for whoever it is who wanted to greet us
before we go home. Sana naman mabilis lang. Babalik pa ako sa ospital at miss na
miss ko na si bossing. I wanted to see him already. Baka mainis na yun sa akin at
ang tagal kong bumalik. Hay naku, kung sino man to, istorbo siya.

"Hello? Are you still there, mister?" narinig kong tanong ni Luis gamit ang
microphone niya.

Walang sagot na nakuha mula sa tumawag. Ngunit, unti-unting nagkaroon ng laman ang
white screen sa may stage. Bigla ang pagkabog ng dibdib ko sa hindi ko malamang
kadahilanan ng unti-unting lumilinaw ang imaheng iponoproject sa screen. Tila ba
nasa Skype ang tawag at ikinabit lamang ang projector upang makita naming lahat.

Nang tuluyang luminaw ang nasa screen ay napatayo na ako kasabay ng pagpatak ng
masaganang luha mula sa mga mata ko. Ang kaninang malakas na pagkalabog ng dibdib
ko ay lalo pang bumils at lumakas sa nakikitang tao sa screen. Narinig ko rin ang
pagsinghap sa aking paligid ngunit nakatuon lamang ang buong atensyon ko sa taong
iyon.

"Good evening everyone," ang bati nito sa malat pang boses na para bang kagigising
lang. "Sorry if I wasn't able to attend the awards night. I just woke up after my
operation. Anyways, where is my ganda? Can you please focus the camera on her? I
want to see her. She told me she looks beautiful tonight."

"Bossing..." umiiyak na sambit ko sa pangalan niya.

"Nandito si ganda!" narinig kong sigaw ni Greg sa tabi ko ngunit hindi ko na iyon
pinansin.

Biglang tumutok sa akin ang spotlight at isang camera. Awtomatikong ngumiti si Zach
sa screen ng siguro ay makita na niya ako. He looked at me from head to waist then
back. I feel like he was just in front of me.

"Sinungaling ka, ganda. You are not beautiful." Kasabay ng pagsinghapan ng mga tao
ay ang pagsinghap ko rin sa sinabi niya. Nakaramdam ako ng kaunting hiya ngunit
lamang ang sakit dulot ng sinabi niya. "You are perfect, ganda. Beautiful is an
understatement for you. Fuck! Why am I not beside you right now? May lumapit na ba
sayo dyan? Sino at ng maputulan ko ng mga paa!"

Napatawa ako habang naiiyak sa sinabi niya. Nawala kaagad ang sakit at napalitan ng
saya at tuwa sa nakikitang buhay na buhay na si bossing. Halata sa kaniya na hindi
pa siya matagal nagising ngunit ang gwapo niya pa rin. Lalong nakaka in love.

May lumapit sa aking isang usher at binigyan ako ng microphone.

"Hi, bossing." umiiyak na bati ko sa kaniya na hindi pa rin makapaniwala. "You're

finally awake."

"Yes, ganda." nakangiti ring sabi niya. "When I heard what you said before you
leave earlier, I willed myself to wake up." Sumimangot ito. "Pero hindi mo pa
sinasagot ang tanong ko."

I can't help but to chuckle. Sobrang saya ko ngayon na nakikita ko na siyang

gising. "Wala, bossing. Binantayan ako nitong si Greg."

"Si Greg?" Lalong nangunot ang noo niya. "So I heard it right. Salamat, Greggy.
Basta siguraduhin mo lang na ibabalik mo si ganda rito sa ospital ng buong-buo
dahil kung hindi, puputulin ko yang kinabukasan mo."

Greg laughed at hiningi sa akin ang mikropono. "No worries, dude. Ayokong maputulan
ng kinabukasan. Maraming babae ang iiyak."

Nagtawanan ang lahat sa sinabing iyon ni Greg. Ibinigay niyang muli sa akin ang
mikropono kaya kinuha ko na ito.

"Bossing," pagsasalita ko. Natahimik naman ang lahat. "Kanina ka pa ba nagising?"

He smiled tenderly at me. "About an hour ago, ganda."

"Ha? Eh bakit gumaganito ka na ngayon? May masakit ba sayo? Anong sabi ng doktor?
Magpahinga ka na kaya?" sunod-sunod na sabi kong may halong pag-aaalala

He chuckled. "Relax lang, ganda. Okay lang naman ako. Doctor Mercado already
checked me up and I have his consent to do this." Umayos siya ng upo at nakita kong
medyo napangiwi siya.

"Bossing! Wag ka ngang malikot!" sigaw ko sa mikropono kaya alam kong sobrang lakas
noon ngunit wala akong pakialam.

"Relax lang, ganda." Binigyan niya ako ng isang ngiti. "At wag ka ng umiyak. You
know how much I hate to see your tears."

"Ikaw kasi, eh!" naiiyak na naman na sambit ko. "Alam mo ba kung ilang drum ng luha
ang iniyak ko mula ng mabaril ka? Pwede ng mapuno ang isang buong ilog sa dami
noon!"

Napangiwi naman siya sa sinabi ko. Sa mga mata niya ay nakita ko ang tila pagsisisi
sa isiping lumuha ako ng dahil sa kaniya. "I'm sorry, ganda. I didn't mean to make
you cry."

"I know." Suminghot ako. "I just can't help it. Alalang-alala ako saiyo mula ng
ibalita nila sa akin tapos hindi ka pa nagising sa takdang oras. Hindi rin namin
alam kung kelan mo bubuksan ang mga mata mo."

"But I am awake now, ganda." nakangiti na siyang muli. "It's because of what you
said earlier. Plus, I got curious kung ano ang sinasabi mong sasabihin mo sa akin
na makapagpapasaya sa akin."

Nag-init ang mga pisngi ko ng maalala ang sinabi ko sa kaniya kanina sa ospital
bago ako umalis. Nakita ko ang pagngisi niya sa nakitang reaksyon ko dahil alam
kong hindi ako makatingin ng diretso sa kaniya ngayon at kitang-kita na nahihiya
ako.

"Wag kang mahihiya, ganda. But let's talk about that later. Let me do this first."
Nagtaka naman ako. "I should be doing this there as planned pero ito nga ang
nangyari. At mabuti na lang ay nagising ako sa oras para maituloy ko pa rin ito
kahit papano." He suddenly looked nervous na ipinagtaka ko naman. "First of, I
wanted to tell you how happy I am that you came into my life; how happy I am that
you rejected me the first time we saw each other. Dahil kung hindi mo ginawa yun, I
don't think we will be like this now.

"Inaamin kong nainis ako sayo nung tinanggihan mo ako ng ilang beses. But because
of that, I became eager to have my so-called 'revenge' on you and it lead us here
now. Kung hindi siguro dahil sa pride at ego ko na tinapakan mo, hindi tayo
magkakalapit ng ganito. At siguro hanggang ngayon ay playboy pa rin ako na papalit-
palit ng mga babae at hindi pa nai in love.

"You are my karma, ganda. My karma for all the women I have hurt and the women who
cried because of me. But you are the kind of karma I welcomed with open arms; the
karma I accepted wholeheartedly; the karma who made me change for the better; the
karma who made me a better person; and the karma who made me fall in love with.

"You made me believe that love exists, ganda. Dati pinagtatawanan ko ang salitang
'love' dahil para sa akin mga tanga lang ang naniniwala sa pagmamahal. Dahil para
sa akin noon, ang pagmamahal ay walang magandang maidudulot sa isang tao. Gagwin ka
lang niyang tanga at sunud-sunuran sa isang tao na aabusuhin ka pa. But you proved
me wrong, Saccharine. Because you showed me that when a person fell in love, he
will do all the things in his power wholeheartedly for the happiness of the person
he is in love with.

"Yung tipong kahit hindi niya hilingin, magkukusa kang gawin iyon kasi alam mong
magiging masaya siya at ikabubuti niya iyon. I will do anything for you, ganda.
Anything for your happiness and safety. Kaya ang nangyari sa akin ngayon ay tanggap
ko dahil alam kong mapapasaya ka nito at mas magiging ligtas ka na ngayon.

"I love you, ganda." Bumuhos ang masaganang luha sa mga mata ko sa sinabing iyon ni
Zach. Punumpuno ng pagmamahal siyang nakatingin sa akin habang may masayang ngiti
sa kaniyang mga labi. "And I want everyone to know how lucky I am to have you in my
life. Gusto kong malaman ng lahat na ako, si Zaccheus Villamonte, na dating
dakilang playboy, ay nagmamahal at magmamahal lamang ng iisang babae habang ako ay
nabubuhay. At ang babaeng mamahalin ko habang-buhay ay ikaw, Saccharine Aragon. I
love you so much my ganda. Thank you for changing me to a better version of myself.

"Sinabi ko noon sa interview na mahal ko ang pagiging single at hindi ako

naniniwala sa relasyon at girlfriend. Nasabi ko pa nga noon na hindi ko nakikita
ang sarili kong 'head over heels in love with someone'. But I want to tell everyone
that I take it back now. Because for the information of everyone, I am courting
Saccharine Aragon. And I wanted to be in a relationship with her and call her my
girlfriend. And I am proud to say that I am definitely head over heels in love with
her. I love you, Saccharine."

Kasabay ng tilian at palakpakan ng mga nanonood ay ang walang humpay na pagbuhos ng

mga luha sa mga mata ko. I know I've heard him say that he loves me countless times
but everytime he tells me that, hindi ko pa rin maiwasang kiligin at matuwa ng
sobra-sobra. Pati puso ko ay hindi na matigil sa sobrang bilis ng pagtibok nito.

With shaky hands, I put the microphone in front of my mouth to speak. "Bossing?"

Natahimik muli ang paligid. Tila ba hinihintay nila ang kung ano mang sasabihin ko.

"Yes, ganda?" nakangiting tanong ni Zach.

"I love you." Muli na namang nagkaingay ang mga manonood sa sinabi ko. Nakita ko pa
ang pagkabigla ni bossing at tila nanigas pa siya sa sinabi ko. Natawa tuloy ako ng
mahina sa kaniya. "I love you, bossing."

"S-seriously?" nauutal na tanong niya. "Narinig na kita kanina but damn! Iba pa rin
pala talaga kapag gising na gising ka at harap-harapang sinabi sayo."

"And I also wanted to thank you for coming into my life, bossing. Dahil kung hindi
ka dumating sa buhay ko, baka hanggang ngayon isa pa rin akong man hater na galit
sa lahat ng mga lalaki. You healed me, bossing. Because of you, I learned to trust
again. I learne to move forward and never stuck myself to the past. And most
importantly, you made me believe in God again.

"Sa lahat ng mga nagawa mo para sa akin ay nagpapasalamat ako ng sobra-sobra. Kahit
hindi ko hiniling na gawin mo ang mga bagay na iyon, ginawa mo pa rin para sa akin
dahil sa ikakasaya ko iyon. I don't know how to express my feelings right now,
bossing. I am just so happy and overwhelemed. Basta mahal kita, Zaccheus
Villamonte, at sana ikaw na talaga. Dahil matapos ang pinagdaanan ko noon, gusto ko
na ring sumaya. Kasama ka."

Abot langit na ata ang ngiti ni Zach ng matapos akong magsalita. Kasing lawak na
ata ng palayan ang pagkakangiti niya dahil sa sobrang tuwa. Para pa ngang nakikita
ko ang nangingilid na luha sa mga mata niya. Napangiti na rin tuloy ako. Finally,
nasabi ko na rin na mahal ko rin siya.

"Don't worry, ganda, hindi kita sasaktan intentionally. But I can't promise not to
hurt you dahil hindi ko naman hawak ang mga mangyayari. Pero ang ipapangako ko sayo
ay iiwasan kong masaktan ka hanggang maaari. I will protect you to the extent of my
powers, ganda." nakangiti niyang sabi.

"Thank you, bossing. And since I wanted to make you happy, I want to tell you
that..." Huminga ako ng malalim at nginitian siya ng sobrang tamis kahit na ba
nanginginig ang mga labi ko. "Yes, sinasagot na kita, Zach. I want to be your
girlfriend as well and I want to officially call you my boyfriend."

Muli na namang umingay ang mga tao sa sinabi ko habang si Zach naman ay natigilan
muli. Para siyang tangang nakanganga pa ng bahagya habang nanlalaki rin ang mga
mata. Natawa na naman tuloy ako sa hitsura niya. Pati si Greg sa aking tabi ay
narinig kong tumatawa kaya nilingon ko siya.

At ang mga walang hiya, nakatutok ang mga cellphone nila kay Zach ngayon. Nila
meaning si Dominic, Greg, Ian, Vernon, Schulaika, Cexchia at Schrina. Ang mga
kalokohan na naman ng mga walang magawa sa buhay na mga taong ito.

"S-sinasagot mo na talaga ako, ganda?" Napalingon akong muli sa screen. Halata pa

ring hindi makapaniwala si bossing sa pagsagot ko sa kaniya.

"Yes, bossing." nakangiting sabi ko. "Sinasagot na kita."

"Yes!" sigaw niya na sumuntok pa sa hangin ngunit agad ding napangiwi ng siguro ay
kumirot ang sugat sa dibdib. "Aww..."

"Ano ba, Zach! Wag ka ngang maglulumikot dyan! Alam mo namang ilang araw ka pa lang
matapos operahan ang galaw-galaw mo na riyan!" naiinis na sermon ko sa kaniya.

"Sorry, ganda, natuwa lang naman ako." nakangiting sabi niya. "Finally, I can call
you mine now."

"I love you, Zach."

"I love you, too, Saccharine." Nagflying kiss pa siya sa akin na ikinatawa naming
lahat. Alam kong nakuha iyon ng mga baliw niyang kaibigan at pinsan na hanggang sa
ngayon ay nakatutok pa rin ang cellphone sa kaniya at vini-video ang pinaggagagawa
niya ngayon. "Come here, ganda. Hurry back to me at ng mahalikan na kita at
mayakap. I missed you, you know?"

"I missed you, too, bossing. Sige, magpapahatid na ako kay Greg papunta riyan."
Hinila ko na si Greg patayo at naglakad na kami paalis sa hall na iyon. Ibinigay ko
ang microphone sa isang usher na nadaan ko at mabibilis ang hakbang na pumunta sa
parking area para makabalik na sa ospital.

Finally, gising na siya at maitutuloy na namin ang aming pagmamahalan.

Finally, the playboy billionaire bachelor and the man hater is already in love with
each other. Finally, we are officially a couple.

And I am proud to say that this man hater had finally captured the playboy
billionaire bachelor's wild heart.

THE END. TBBS4: The Heiress' Billionaire Bachelor's prologue is up! Published na po
ang prologue :)