Hakkı Hakan Erkiner - 2. Makale-Grotius Ve Diğer Yazarlar

ULUSLARARASI HUKUK DÜŞÜNCESİNDE
KLÂSİK ÖĞRETİNİN KURULUŞU:

HUGO GROTİUS VE POSTGROTİEN YAZARLAR
SAMUEL VON PUFENDORF, RİCHARD ZOUCHE,
CORNELİUS VAN BYNKERSHOEK VE SAMUEL RACHEL’E
İLİŞKİN İNCELEME VE DEĞERLENDİRME
Yrd.Doç.Dr. Hakkı Hakan ERKİNER∗
Özet
Bu makalede, XVII’nci yüzyılda, “uluslararası hukukun klâsik öğreti-
si” oluşurken, görüşlerin doğal hukukçu bir anlayıştan, pozitif hukuk anla-
yışına doğru evrilmesindeki seyir açıklandı. Makalede, anılan yüzyılda,
Avrupa’daki ulusal ve uluslararası siyasal ilişkilerin, oluşmakta olan hukuk
kurallarının içeriğine yapısal bakımdan nasıl etki ettiği gösterildikten son-
ra; felsefedeki atılımların disiplinin metodolojisine ve öğretinin üzerine
kurulduğu ilkin rasyonalizme, sonrasında pozitivizme zemin hazırladığı
ileri sürülmektedir. Bu çerçevede, çağdaş modern evrensel uluslararası
hukuk öğretisinin, XVII’nci yüzyıldaki kökenlerinin araştırılması hedef-
lendi. Bu hedef doğrultusunda çalışma konusuna dâhil yazarlar Hugo Gro-
tius, Samuel von Pufendorf, Richard Zouche, Cornelius van Bynkershoek
ve Samuel Rachel’dir.
Anahtar Sözcükler: Uluslararası hukuk öğretisi, Doğal hukuk, Pozitif
hukuk, Hugo Grotius, Samuel von Pufendorf, Richard Zouche, Cornelius van
Bynkershoek, Samuel Rachel
∗
T.C. Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Milletlerarası Hukuk Anabilim Dalı Öğretim
Üyesi, herkiner@marmara.edu.tr; hherkiner@gmail.com
4 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Abstract
On this article we tried to explain the convertion of natural law views
into a positive law views, during the establishment of the international law
classical doctrine on the XVII. century. In the content of this article, after
having shown how the national and international political relations in Euro-
pe, durig the mentioned century, have influenced the content of the estab-
lishment of law requlations and how the progress in philosophy have influ-
enced the methodology of this discipline and the doctrine found primerily on
rationalism and later on in positivism. In this context we target to investigate
the sourcess of the contemprary modern universal international law doctrine
as to the XVII. century. Based to this aim we examined the following writers
views: Hugo Grotius, Sammuel von Pufendorf, Richart Zouche, Cornelius
van Bynkershoek and Samuel Rachel.
Keywords: International law doctrine, Natural law, Positive law, Hugo
Grotius, Samuel von Pufendorf, Richard Zouche, Cornelius van Bynkers-
hoek, Samuel Rachel
Giriş
Avrupa tarihinde uzun bir XVI’ncı yüzyıl, Erken Modern Avrupa’nın
XVII’nci yüzyılını hazırlamıştır 1 . XVI’ncı yüzyılda, toprak bütünlüğüne
sahip egemen devletler, deniz aşırı girişimler ve askerlikteki gelişmeler gibi
modern uluslararası siyasetin temel öğelerinin oluşumuna tanık olunmuştur2.
Aynı yüzyıl zarfında, uluslararası ilişkilerin niteliğini ve bunu düzenleyecek
bir uluslararası hukukun doğasını anlamaya ve kuramsallaştırmaya yönelik
ilk teorik çalışmalar filizlenmiştir. Bu filizlenme dönemini, uluslararası hu-
kukun öğreti tarihinde Erken Klâsik Dönem olarak adlandırmaktayız. Erken
klâsik dönemi, 1480–1546 yılları arasında yaşamış olan Francisco de Vitoria
ile başlatmakta ve 1552–1608 yılları arasında yaşamış olan Alberico Gentilis
ile sonlandırmaktayız. Erken klâsik dönemin devamında, uluslararası huku-
kun modern öğretisinin kurulup, disiplinin temellerinin bağımsız olarak ku-
rulduğu dönem gelmektedir. Uluslararası hukukun öğreti tarihi içerisinde bu
1
Bkz. Merry E. Wiesner-Hanks, Erken Modern Dönemde Avrupa, çev. Hamit Çalışkan,
Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul, 2009.
2
Bkz. Torbjon L. Knutsen, Uluslararası İlişkiler Teorisi Tarihi, çev. Mehmet Özay, Açılım
Kitap, İstanbul, 2006, s. 118.
Yrd.Doç.Dr. Hakkı Hakan ERKİNER 5
Uluslararası Hukuk Düşüncesinde Klâsik Öğretinin Kuruluşu
dönemi Klâsik Dönem olarak isimlendirmekteyiz. Klâsik dönemin ilk yazarı

olarak andığımız Hugo Grotius 1583–1645 ve bu dönemin son yazarı olarak
kabul ettiğimiz Emer de Vattel ise 1714–1788 yılları arasında yaşamıştır.
Öğreti tarihi içerisinde Grotius’la başlayan XVII’nci ve Vattel ile sonlanan
XVIII’inci yüzyıllar zarfında uluslararası hukuk disiplini teorik olarak ku-
rulmuş ve öğretisi bugün artık klâsik olarak kabul ettiğimiz yapıtlarda tasar-
lanmıştır. Öğretideki bu gelişme, Avrupa’da modern devletin klâsik yapısıy-
la oluşturulduğu ve ulus-devletler arasında yoğunlaşan devletlerarası modern
ilişkilerin yarattığı gerçek hayattaki ihtiyaçların hukuk yoluyla karşılanması
gereksiniminin güçlü bir biçimde duyulduğu bir tarihsel dönemde gerçek-
leşmiştir.
XVII’nci yüzyıl, Otuz Yıl Savaşları (1618–1648) ile şekillenen Avrupa
Devletler Sistemi’nin, Avrupa Uluslararası Kamu Düzeni’nin ve Vestfalya
sonrası Avrupa Uluslararası Kamu Hukuku’nun (Jus Publicum Europæum)
sahneye çıktığı yüzyıldır3. Vestfalya Barışı’yla kurulan devletlerarası Avru-
3
1648’den sonra da Avrupa’da siyasal karışıklıklar sürmekle birlikte, en güçlü kurum
olarak yeni egemen devlet, mutlak monarşiler biçiminde ulusal krallıklar çağına damgası-
nı vurdu. Vestfalya Antlaşması sadece uluslararası hukuk için olağanüstü önemde değil-
dir; bu antlaşma uygarlık tarihi için de bir dönüm noktasıdır; bkz. Will Durant, The Story
of Civilization: Part VII – The Age Of Reason Begins, Simon And Schuster, New York,
1961, ss. 571–572. 24 Ekim 1648 tarihli Vestfalya Antlaşmaları modern uluslararası hu-
kuk için bir temel ve bir milâttırlar; çünkü: a. Devletlerin egemenliğini ve eşitliğini ulus-
lararası hukukta temel ilke olarak oluşturmuştur. b. Devletlerarasındaki sorunların çözüm-
lenmesinde antlaşmaların olağan yol olacağını öngörmüştür. c. Bu yeni Avrupa düzeninin
korunabilmesi için garantör devletlere müdahâle etme hakkı ile birlikte bir garanti sistemi
oluşturmuştur; garantörlük (barışın koruyuculuğu görevi) Fransa ve İsveç’in yükümlülü-
ğündedir; Almanya yabancı müdahalesine açık hale geldi. Bu sistem Avrupa’da barışın
korunmasını bir Avrupa direktuvarı kontrolüne koyan ilk uluslararası örgütleşme teşebbü-
südür. d. Vestfalya Antlaşmalarının çiğnenmesi, önce dostane çözüm teşebbüsü ya da
müzakere teşebbüsü ile çözümlenmeye çalışılmak zorundadır. Şayet bu çözüm teşebbüsü
üç yıl içinde netice vermezse antlaşmanın bütün tarafları “suçlu taraf”a karşı silâhlarını
yeniden çekebilir. Vestfalya ile devletlerarası ilişkilerde hukukî bir yaklaşım olarak “kar-
şılıklı dostane ilişkilerin kurulması ve sürdürülmesi ilkesi” uluslararası hukuk tarihinde ilk
kez yerini aldı. e. Vestfalya, her devletin egemenliğine ve bağımsızlığına saygı duyulma-
sını sağlayarak, Avrupa’yı güçlerin bir dengesinin eseri olarak yeniden çizmiştir. Devlet-
lerarası hukukî eşitlik ilkesi 1713’teki Utrecht Antlaşması’nda da beyan edilecektir ve
1815’teki Viyana görüşmelerinin de hukuken kalbinde yer alacaktır. f. Vestfalya, Avru-
pa’da lâik devletlerin uluslararası topluluğunun ilk doğumunu ve bu topluluğun ilk düzen-
lenmesi teşebbüsünü temsil etmektedir. g. Vestfalya, Avrupa kamu hukukunun temelidir,
buna Avrupa uluslararası hukuku denilmiştir. h. Bundan sonra yapılacak bir dizi antlaş-
manın başlangıcı ve temelidir. Bu bir dizi antlaşma, Avrupa’da bir uluslararası kamu hu-
kuku düzeni, “Corpus juris gentium europaeum” yaratmıştır. Bkz. Marie-Hélène Renaut,
Histoire du droit international public, Ellipses, Paris, 2007, ss. 86–90.
6 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
pa kamu düzeni kendisinin doğurduğu Avrupa uluslararası hukukuna (jus

publicum europæum) dayanmaktadır. Bu düzende devlet, belirli bir toprak
parçası üzerinde konuşlanmış ve dokunulmaz sınırlarla çevrili toprak bütün-
lüğüne sahip, hukukî ve politik bir yapı olarak tanımlanmaya başlanmıştır.
Bu husus, Avrupa devletler hukuku tarihinde bir yeniden yapılanma (reorga-
nizasyon) olarak nitelenir. Bu yapılanmanın bir unsuru da, Avrupa’da oluştu-
rulan devletlerarası yeni dengedir. Vestfalya sonrası Avrupa’da, devletlera-
rası ilişkileri antlaşmalar yoluyla düzenleme gayreti o zamana kadar hiç
olmadığı kadar artmıştır. Bu antlaşmalar, uluslararası hukuk tarihinde, ger-
çek anlamda bir Avrupa Kavimler Hukuku Külliyatı (Corpus Juris Gentium
Europæum) oluşturmuştur.
Vestfalya sonrası düzende ülke, politik otorite, nüfus unsurlarının sahibi
devletler bir de egemenlikle donanmaktaydılar. 1648 sonrasında egemenlik
unsurunun da meydana çıkışı uluslararası hukuktaki devlet kavramının kuru-
cu unsurlarını tarihsel olarak tamamlamıştır. Vestfalya Antlaşması’yla te-
melleri atılan Jus Publicum Europæum, Ortaçağ düzeninin esası olan Papalı-
ğın ve Roma-Germen İmparatorluğu’nun Batı Hıristiyanlığı cemaati (Res-
publica christiana) üzerinde evrensel egemenlik (dominum mundi) ideoloji-
leri üzerine değil, uluslararası maddî gerçekler üzerine kuruludur.
Eldeki çalışma, XVI’ncı yüzyılda yaşanan erken klâsik dönem sonrası
uluslararası hukukun klâsik öğretisinin kurulmaya başlandığı XVII’nci yüz-
yılda yapıtlarını vermiş ve uluslararası hukuk literatürü tarihinde derin izler
bırakmış olan ve yapıtları bu literatürde klâsik eserler olarak görülen yazar-
ların irdelenmesi amacına yönelmektedir. Bu çerçevede çalışmada ele alına-
cak yazarlar Hugo Grotius (1583–1645), Samuel von Pufendorf (1632–
1694), Richard Zouche (1590–1660), Cornelius van Bynkershoek (1673–
1743) ve Samuel Rachel’dir (1628–1691). Bu yazarların yapıtlarının eldeki
çalışmadaki sıralanışlarına göre irdelenmesi, XVII’nci yüzyıl süresince ulus-
lararası hukukun klâsik öğretisi ilk kez kurulurken literatürün doğal hukukçu
bir anlayıştan, olgucu-iradeci bir anlayışa doğru evrilmesine de işaret etmek-
tedir. Bu biçimde anılan yazarların irdelenmesi ile modern uluslararası hu-
kukun doğduğu XVII’nci yüzyılda, Batı’daki ulusal ve uluslararası maddî-
siyasal koşul ve ilişkilerin doğmakta olan disiplinin normatif içeriğine etki
ederken çağın felsefedeki atılımlarının da disiplinin akademik metodolojisi-
ne ve ethosuna - de lege feranda değerlerine - etki ettiği, makalede serim-
lenmeye çalışılacak başlıca savlardandır. Bu savın dayanak noktalarının
araştırılması ve belirlenmesi ile çağdaş uluslararası hukukun da hâlen bünye-

sinde muhafaza ettiği temel ve esas öneme haiz bir dizi soykütüksel niteliğin
doktriner kökenlerinin gösterilmesi amaçlanmaktadır.
Çalışma anılan amaca ulaşabilmek için Hugo Grotius’un yapıtını ve on-
dan sonraki bir yüzyıl zarfında ortaya konulan öğretiyi ele alıp maddî ve
felsefî unsurları ile değerlendirirken iki bölümden oluşmaktadır. Birinci bö-
lüm Grotius’un uluslararası hukuk öğretisini incelemekte ve ikinci bölüm ise
Grotius’tan sonra üretilen bir yanda doğal hukukçu öğretiyi, diğer yanda ise
pozitivist görüşleri konu edinmektedir.
I- Klâsik Öğretinin Başlangıcı: Hugo Grotius
A- Hugo Grotius’un Yaşamı

İsminin Lâtinceleşmiş şekliyle Hugo Grotius (HVGONIS GROTII), Fe-
lemenkçedeki hâliyle ise Huigh de Groot (1583, Delft – 1645, Rostock) De
Jure Belli ac Pacis (Savaş ve Barış Hukuku4) adlı başyapıtıyla (1625) ulusla-
rarası hukukun en önemli kurucularının başında gelen Hollândalı hukukçu ve
bilim adamıdır5.
Grotius, Protestan bir babanın ve Katolik bir annenin oğlu olarak doğ-
du. İlköğrenimini doğduğu şehir Delft’de tamamladıktan sonra, Laheyli Pro-
testan vaiz ve ilâhiyatçı Johannes Uyttenbogaert’in (1557–1644) yanına
gönderildi. Sekiz yaşında Lâtince elejiler (şiirler) yazmaya başlamıştı. On bir
yaşında Leiden Üniversitesi edebiyat fakültesine kabul edildi; Joseph Scali-
ger’den eğitim aldı; matematik, felsefe ve hukuk okudu; bitirme tezlerini
üstün başarıyla savundu (1597, on dört yaşında). 1598’de Fransa kralı IV.
Henri’ye elçi olarak giden Johan van Oldenbarnevelt’e eşlik etti. Bu esnada,
on beş yaşında, Hollânda’dan, İskoçya’ya kadar birçok yabancı öğrencinin
gelip Roma hukuku okudukları Orléans Üniversitesi’nde hukuk doktoru
sıfatını kazandı. Aynı yıl yayımladığı Pontifex Romanus (Roma Başrahibi),
altı monologdan oluşan bir siyasal durum değerlendirmesiydi.
4
De Jure Belli ac Pacis, eserden seçmeler şeklinde ancak kısmen Türkçeye çevrilmiştir;
bkz Hugo Grotius, Savaş ve Barış Hukuku, çev. Seha L. Meray, Ankara Üniversitesi Ba-
sımevi, Ankara, 1967.
5
Grotius’u “uluslararası hukukun babası” olarak anmak oldukça yaygın bir kabuldür; Sergio
Barzanti, “Grotius”, Encyclopedia International, Grolier, New York, 1968, s. 195; Ahmet
Halûk Atalay, Uluslararası Hukukun Oluşumu, Göçebe Yayınları, İstanbul, 1997, s. 65.
8 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Grotius, 1599’da Hollând eyaletine döndü; Lahey’e yerleşerek avukat-

lığa başladı. 1601’de, devletin resmî tarih yazarlığına getirildi; özellikle Fe-
lemenk Cumhuriyeti’nin İspanya’ya karşı ayaklanmasını anlatan bir çalışma
hazırlaması istendi. Romalı Tarihçi Tacitus’un üslûbuyla yazdığı Annales et
historiae de rebus Belgicis’e (Belçika Üzerine Araştırmalar ve Kronikler)
aynı yıl başladı. Dilbilim ve şiir alanlarında da pek çok ürün verdi.
Grotius, Felemenk’in siyasal durumuyla gitgide daha çok ilgilenmeye
başladı. 1601’de Birleşik Doğu Hindistan Kumpanyası donanmasının Santa
Catarina adlı bir Portekiz gemisine el koymasıyla gelişen olaylar uluslararası
hukuk alanında adını duyurmasına yol açtı. Felemenk Cumhuriyeti o dö-
nemde Birleşik İspanya ve Portekiz Krallığı’yla barışçı ilişkileri koruyordu,
ama Birleşik İspanya ve Portekiz Krallığı, Doğu Hint Adaları’yla ticareti
kendi tekelinde tutma çabasındaydı6. El konan gemi, yüküyle birlikte savaş
ganimeti olarak satıldı. Kumpanya 1604’te Grotius’tan bu konuda hukukî
görüş istedi. Grotius, De jure prædæ commentarius (Ganimet Hukuku Üze-
rine Yorum) başlıklı çalışmasında, Portekiz’in Felemenklileri ticaret hakla-
rından yoksun bıraktığı gerekçesiyle gemiye el konmasının meşrû olduğunu
savundu. Yapıtın, denizlerin bütün ülkelerce serbest biçimde kullanılabilme-
si gerektiğini vurgulayan Mare Liberum (La libre circulation de la mer; The
fredoom of the seas; Serbest Deniz) başlığıyla 1609’da yayımlandı (Leiden
baskısı, 16337).
Grotius, 1607’de Hollând Eyaleti başsavcılığına atandı. 1608’de Veere
belediye başkanının kızı Maria van Reigerberch ile evlendi. 1613’te İngilte-
re’ye gönderilen bir elçilik heyetine başkanlık etti. Resmî amacı ticaret an-
laşmazlıklarını çözmek olan bu ziyaret sırasında kral I. James’le dinsel so-
runları tartışma olanağını buldu ve özellikle bütün Hıristiyan kiliselerinin
birleşmesi sorununu görüştü. Aynı yıl, cumhuriyette bölünmeye yol açan
dinsel ve siyasal bir anlaşmazlığa taraf oldu. Leiden Üniversitesi’nde Jaco-
bus Arminius ile Franciscus Gomarus arasında yazgı kuramı üzerinde ortaya
6
Will Durant, The Story of Civilization: Part VII – The Age Of Reason Begins, Simon And
Schuster, New York, 1961, s. 632.
7
Mare Liberum’un 1633 baskısının İngilizce tercümesi için bkz. Hugo Grotius, The Free-
dom of The Seas or The Right Which Belongs to The Dutch to Take Part in The East In-
dian Trade, translated by R. Van Deman Magoffin, The Lawbook Exchange, New Jersey,
2001. Mare Liberum’un Fransızca tercümesi için ise bkz. Hugo Grotius, La Liberté des
Mers, traduite du Latin par Guichon de Grandpont, Imprimerie Royale, Paris, 1845; e-
okuma için bkz. ftp://ftp.bnf.fr/554/N5548612_PDF_1_-1DM.pdf (10.10.2012).
çıkan tartışma, zamanla Hollând Eyaleti ile Felemenk Millet Meclisi’nin vali
Maurits önderliğindeki katı Kalvenci çoğunluğu arasında bir çatışmaya dö-
nüşmüştü. Hıristiyanlar arasında sürekli barış ve birliği savunmuş olan Gro-
tius, eyalet hukuk temsilcisi (Landsadvocaat) Johan van Oldenbarnevelt’in
etkisi altında kaldı. 1613’te Hollând meclisinin isteğiyle, meclisin kilise
politikası lehinde ateşli bir savunma yazdı. Maurits, 1618’de Grotius ve Ol-
denbarnevelt ile birlikte muhalefet liderlerini tutuklattı. Oldenbarnevelt va-
tana ihanet suçuyla idam edildi. Grotius ise ömür boyu hapse mahkûm edile-
rek Loevestein Şatosu’na kapatıldı. Eşi ve çocuklarının onunla birlikte kal-
malarına izin verildi. Hapisliği süresince din ve hukuk üzerine yazmayı sür-
dürdü8.
Grotius 22 Mart 1621’de bir kitap sandığına gizlenerek Loevestein Şa-
tosu’ndan kaçmayı başardı. Aynı yıl Bohemya’da başlayan Otuz Yıl Savaş-
ları bütün Almanya’ya yayılıyordu 9 . Grotius önce Anvers’e, ardından da
Paris’e geçti. Paris’te, XIII. Louis ile çok sayıda devlet ve bilim adamı tara-
fından saygıyla karşılandı10. Bir kez daha eşi ile çocuklarını yanına almasına
izin verildi. Böylece aile, Grotius’un kalemiyle elde ettiği kazanca dayalı
güvencesiz bir yaşama başladı. XIII. Louis, Grotius’a bir aylık bağlamıştı,
ama bu düzenli bir ödemeye dönüşmedi, ayrıca Kalvenci olduğu için profe-
sörlük görevi alması olanaksızdı.
Grotius 1625’te Paris’te, başyapıtı De Jure Belli Ac Pacis’i yayımladı.
Aynı yıl Prens Maurits öldü. Grotius 1631’de Hollând’a döndü. Meclisteki
şiddetli tartışmalara ve Oranj prensi Frederik Hendrik’in müdahalesine kar-
şın gene tutuklanma tehdidiyle karşılaşınca 1632’de Fransa-İsveç diplomatik
ilişkilerinin merkezi olan Hamburg’a gitti. Uluslararası saygınlığı, İsveç
şansölyesi Kont A. G. Oxenstierna’nın onu 1634’te İsveç’in Paris büyükelçi-
liğine atamasını sağladı. Grotius yeniden Paris’e yerleştiyse de diplomatlık
yeteneklerinden yoksun olduğunu kısa süre sonra anladı.
Grotius, 1636–37 yıllarında Historia Gothorum, Vandalorum et Lango-
bardom (Gotlar, Vandallar ve Lombardlar Tarihi) adlı yapıtı üzerinde çalıştı.
Ayrıca Tacitus’un yapıtlarını derledi (1640). 1644’te kraliçe Kristina tarafın-
8
AnaBritannica, 1989, Cilt X, Grotius Hugo maddesi.
9
Jean Pélissier, Maxime-Émile Arnaud, La Morale Internationale – Ses Origines – Ses
Progrès, Institut International De La Paix, Monaco, 1912, s. 118.
10
Will Durant, The Story of Civilization: Part VII, s. 632.
10 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
dan İsveç’e davet edildiğinde büyük saygıyla karşılandı, ama elçilik göre-
vinden alındı. İsveç Devlet Konseyi’ne üye olması önerildiyse de İsveç’e
yerleşmeyi reddetti11. Paris’e dönerken Pomeranya kıyılarında bir deniz ka-
zasına uğradı. İki gün sonra Rostock’ta öldü.
Grotius, yetenekli ve çalışkan bir bilim adamıydı. Tarihçi kimliğiyle
Tacitus’un üslûbunu izledi. Annales et Historiæ’si hümanist tarih yazımının
bir başyapıtıydı. İlâhiyatçı olarak da başlangıç dönemindeki Hıristiyan toplu-
luğunu ülkü edinmişti. Yalnız Protestan ilâhiyatçılarla değil, pek çok Katolik
papazla da dostluk kurmuştu. Ünlü çağdaşlarıyla yazışmalarının büyük bö-
lümü günümüze ulaşmıştır.
Çağdaş uluslararası hukukun temelini atan De jure belli ac pacis ile De
jure prædæ’nin başlıca özelliği daha önceki dönemin yazar ve düşünürleri-
nin bir sentezini yapmış olmasıdır. Grotius’un getirdiği başlıca yenilik, Tan-
rı’dan bağımsız ve insan doğasına dayalı bir doğal hukukun uluslar üzerin-
deki bağlayıcılığı savıdır.
De jure belli ac pacis adlı yapıtı Grotius’a, uluslararası hukuk disiplini-
nin kurucuları arasında en başta yer alma onurunu sağlayacak kadar önemli
bir yapıt olmuştur. De jure belli, doğrudan uluslararası hukuk diye bir dala
yaslanmadan, millî kamu hukuklarına, özel hukuka ve ceza hukukuna temas
eder ve kuvvetli bir hukuk felsefesi düşüncesinden beslenir 12 . Grotius’un
eseri bu yollardan geçerek meydana çıkar; çünkü eserini verirken, uluslararası
hukuk henüz bağımsız bir hukuk disiplini olarak teorik kimliğini kazanma-
mıştır. Grotius’un öğretisini temelinden besleyen hukuk felsefesindeki kuvve-
ti ise, yaşam öyküsünde de görüldüğü üzere, onun zihninin entelektüel çok
yönlülüğünden kaynaklanmaktadır. Ayrıca Grotius, düşünür olduğu kadar
eylem adamıdır da. Bununla beraber, uluslararası hukuk üzerine çalıştığı gibi,
özel hukuk ve hukuk felsefesi alanlarında da çalışmıştır. Öte yandan matema-
tik, navigasyon, astronomi, şiir, tarih ve teoloji üzerinde de emek harcamıştır
yaşamı boyunca; Lâtinceden ve Yunancadan matematik ve astronomi kitapla-
rı tercüme etmiştir; İncil’de geçen öykülerden yola çıkarak trajediler yazmış-
tır. Eylem adamı olarak vatanında avukatlıkla uğraşmış, majistra seçilmiş ve
Fransa’da diplomatlık yapmıştır. Bu çok yönlü adamın arkasında bıraktığı
11
12
J. Basdevant, “Grotius”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, V. Giard et E.
Brière, Paris, 1904, s. 125.
adının gerçek ünüyse, uluslararası hukuk hakkında yazdığı eserlerle bu dalın

öğretisinin kurulmasına yaptığı katkıdan ileri gelmektedir. Bu katkısı özellik-
le De jure prædæ ve De jure belli adlı yapıtlarında bulunur.
O zamanlar yirmi bir yaşında genç bir avukat olan Hugo Grotius, De ju-
re prædæ adlı çalışmasını 1604 ve 1605 yıllarında, 1601’de Santa Catarina
adlı bir Portekiz gemisine Hollânda’nın Doğu Hindistan Kumpanyası do-
nanmasının el koyması üzerine yazmıştır. Kumpanya, kendisinden bu eylemi
hukuken haklı çıkaran bir görüş kaleme almasını istemişti.
1601’de, bugünkü Hollânda’ya karşılık gelen Felemenk Cumhuriyeti,
Birleşik İspanya ve Portekiz Krallığı’yla barışçı ilişkilerini koruyordu; ama
Birleşik İspanya ve Portekiz Krallığı, Doğu Hint Adaları’yla denizaşırı tica-
reti kendi tekelinde tutma çabasındaydı13. El konan Santa Catarina gemisi,
yüküyle birlikte savaş ganimeti olarak satıldı. Kumpanya 1604’te Gro-
tius’tan bu konuda hukukî görüş istedi. Grotius, De jure prædæ commenta-
rius (Ganimet Hukuku Üzerine Yorum) başlıklı çalışmasında, Portekiz’in
Felemenklileri ticaret haklarından yoksun bıraktığı gerekçesiyle gemiye el
konmasının meşrû olduğunu savundu. Yapıtın, denizlerin bütün devletlerce
serbest biçimde kullanılabilmesi gerektiğini vurgulayan Mare Liberum baş-
lığıyla 1609’da bir özetini yayımladı. De jure prædæ yazıldığı hâliyle ancak
1868’de gün ışığına çıkarılmış ve editör H. G. Hamaker tarafından yayım-
lanmıştır. Eser 1868’deki yayımından önce, ancak Rivier14, Nys15, Leseur16,
Walker17 gibi sınırlı sayıda uluslararası hukuk tarihçisi tarafından tanınıyor-
du; onlar çalışmalarında bu eserin varlığından söz edip, ona göndermelerde
bulunmuşlardı; fakat uluslararası hukuk üzerine çalışan ve Mare Liberum’u
yakından inceleyen Neumann 18 , Ahrens 19 , Hély 20 gibi yazarlar De jure
13
14
Bkz. Alphonse Rivier, Introduction au droit des gens, Librairie Fischbacher, Paris, 1889,
s. 360; e-okuma için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k93614w.r=Alphonse+Rivier.
langEN (10.10.2012).
15
Bkz. Ernest Nys, Les Origines du Droit International, Alfred Castaigne, Bruxelles, 1894,
ss. 382–383.
16
Bkz. Paul Leseur, Introduction à un cours de droit international public, A. Durand et
Pedone-Lauriel, Paris, 1893, s. 107; e-okuma için bkz. ftp://ftp.bnf.fr/561/N5612144_
PDF_ 1_-1DM.pdf (10.10.2012).
17
Bkz. Thomas Alfred Walker, History of the Law of Nations, Cambridge, 1899, s. 283; e-
okuma için bkz. ftp://ftp.bnf.fr/009/N0093564_PDF_1_-1DM.pdf (10.10.2012).
18
Léopold von Neumann için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k4264298.r= Neu-
mann.langEN (10.10.2012).
12 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
prædæ’den tamamıyla habersizdiler ki bu, eleştirilmesi gereken bir nokta-

dır21. Öte yandan Mare Liberum’da bulunan bazı boşlukları De jure prædæ
bilinmeden doldurmanın olanağı yoktu22.
B- Hugo Grotius’un “De Jure Prædæ” ve “Mare Liberum” Adlı Yapıt-

ları: Doğal Hukuktan İleri Gelen Denizlerde Serbest Seyrüsefer ve
Halklar Arasında Özgür Ticaret Haklarının Kavimler Hukukuna Göre
Savunusu
Hollânda Doğu Hindistan Kumpanyası (Şirketi), Hint Okyanusu’nda ve
Malezya-Singapur-Endonezya sularında faaliyete geçtiğinden beri Portekiz-
lilerin düşmanca tutumları ile karşılaşmıştır. Grotius’a göre bunun nedeni
Portekizlilerin bu sulardaki deniz trafiğini ve ticareti sadece kendi ellerinde
tutma istekleriydi23. Hollânda kumpanyası esas olarak barışçı ve ticarî bir
amaç peşinde olsa da, bu amacını gerçekleştirmek için kendisini savunmak
üzere kuvvete başvurmak zorunda kalmıştır. Kendilerine düşmanlık güden
ve faaliyetlerine engel olmak isteyen Portekizlilerin gemilerini kuvvet kulla-
narak yakalamış ve ele geçirmişlerdir. Hollândalılar tarafından ilk Portekiz
gemisine, Malezya ile Sumatra arasındaki konumu itibarîyle deniz ticaretin-
de çok önemli olan Malakka Boğazı’nda el konulmuştur. Ne var ki, bu ey-
lem bütün Hollândalı kumpanya ortaklarını memnun etmemiştir. Reformun
etkilerinden birisi de, birçok Protestan Hollândalının zihninde, istisnasız
bütün savaşların gayrimeşrû olduğu düşüncesinin yerleşmiş olmasıdır. Bazı
hissedarlar, gemiye el konulmasından elde edilen kazançtan pay almayı red-
dettikleri gibi, bazıları da işi hisselerini satmaya kadar vardırmıştır. Bu his-
sedarların içinden, savaşla ilgili hiçbir eylemde bulunmayacak yeni bir şirket
kurulmasını isteyenler de çıkmıştır. Bu kanaat Felemenk devletini çok rahat-
sız etmiştir, çünkü mevcut Hollânda Doğu Hindistan Şirketi’ne elindeki
imtiyazları tanıyan devletin kendisiydi ve bunun karşısına rakip olacak başka
bir Hollândalı şirketin çıkmasını katiyen istememekteydi. Bunun üzerine
bazı Hollândalı hissedarlar, Fransa kralı IV. Henri’nin himayesinde olacak
19
Heinrich Ahrens için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k24455q.r=ahrens.langEN
(10.10.2012).
20
Victor Hély için bkz. ftp://ftp.bnf.fr/009/N0095934_PDF_1_-1DM.pdf (10.10.2012).
21
J. Basdevant, “Grotius”, s. 156.
22
23
yeni bir şirketin kurulması yolunu düşünmeye başladılar; fakat bu proje neti-
celenmedi24. Bu el koyma eyleminin, Hollânda için hukuken makul biçimde
çözümlenememesi büyük sakıncalar doğurmaya gebeydi. Fransa kralı gibi
güçlü bir yabancı prensin himayesinde kurulabilecek bir şirket, varlığını
denizciliğe ve ticarete borçlu Hollânda devleti için başa çıkılamaz ticarî ka-
yıplar doğurabilirdi. Hissedarların, Malakka Boğazı’nda yaşanan eylemin
haklılığına ikna edilememesi durumunda şirketin uğrayabileceği sermaye
kayıplarının da önüne geçilmesi gerekliydi. Eylemin hukukî meşrûluğu üze-
rine yaşanan tartışma, Hollândalıların iç ekonomik tavır birliğine, ticarî te-
şebbüs ve menfaatlerine zarar verecek boyuta varma tehlikesini ciddî biçim-
de taşır hâle gelmişti. Konu Felemenk’in, Portekiz-İspanyol hegemonyasını
alt edememesi riskini de getirmekteydi.
Grotius, şirketin avukatı olarak, konuyu bütünlükçü bir biçimde ele ala-
caktır. İlk önce savlarının haklılığını kanıtlayabileceği teorik temeli kurmak
zorunda olduğunu görecektir. Meselenin uluslararası bir mesele olmasından
ötürü, getireceği teorik yaklaşım, uluslararası hukuk disiplinin öğretisi için
de, bu disiplinin doktrininin kurulmaya çalışıldığı ilk çalışmalardan biri ola-
caktır.
Grotius’un hukukî sunumunu oluştururken denediği yazım tekniği,
mantığın tümdengelim yöntemine dayanmaktadır. Normatif hukukî bilgi
temeli olarak ise, Roma hukukunun ilkeleri temel olarak alınmaktadır. Bu-
nunla birlikte Grotius, bir nokta üzerindeki hukukî fikrini ve yargısını söy-
lemeden önce, kendince yeterli uzunlukta bir biçimde, fikirlerini delillen-
dirmeye girişir. Bunu yapabilmek için, kendinden çok önceki zamanlardan
itibaren Batı Uygarlığı’nın kültürel birikimini oluşturan malzemenin işlen-
mesinden yararlanır. Antik Yunan ve Roma Uygarlığı’ndan, Kitabı Mukad-
des’ten aktarılan örneklerden, antikitedeki filozofların ve devlet adamlarının
düşüncelerinden (özellikle Cicero’dan), Hıristiyan azizlerin, kilise babaları-
nın ve skolâstik yazarların eserlerinden, İspanyol teolog ve hukukçuların
kendisinden önce uluslararası hukuk için yapmış oldukları çalışmalardan çok
geniş bir biçimde faydalanır; bunların her birinin entelektüel otoritelerini,
söyleyeceği hukukî yaklaşımın dayanağı olarak kullanır.
Grotius, bütün bu birikimi kullanırken, ulaşmak istediği uluslararası hu-
kuk ilkelerini bulabilmek için önce, yeryüzünde insana, Tanrı ve doğa tara-
24
Ernest Nys, Les Origines du Droit International, ss. 382–383.
14 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
fından ne haklar verildiğini belirlemek ister ve teorisini insandan ve onun

doğal hukuktan kaynaklanan haklarından ve yetkilerinden yola çıkarak be-
lirlediği bu temel normlar üzerinde kurmaya girişir. İnsanların haklarının
korunması ödevini aktardıkları ve toplumsal mutabakat ile yetkilendirdikle-
ri devletin de, uluslararası hukuktaki yetkilerine böyle bir akıl yürütmeyle
ulaşır.
De jure prædæ’nin özellikle XIII. bölümü esas alınarak gene Grotius ta-
rafından birkaç yıl sonra yazılacak olan Mare Liberaum da, denizlerin ser-
bestîsi üzerine, yazarı tarafından ülkesinin çıkarlarını savunmak amacıyla
yazılmış olmakla birlikte, teorik değeri yüksek bir eser olacaktır. Bütün bu
çalışmaların temelindeki esas amaç, askerî gücü yüksek bir devletin, kendi-
sine, denizleri ve oralarda ticaret yapma olanağını silâhlarının gücüne daya-
narak kapatması karşısında, onun askerî gücüne karşı eylemlerinin ve teşeb-
büslerinin haklılığını hukukî yoldan kanıtlayıp, çıkarlarını savunmak için
girdiği mücadelede hukuku da kendisi için bir dayanak ve kuvvet unsuru
olarak kullanmak isteyen tüccar bir devletin girişimlerinin gerektirdiği hu-
kukî teorinin ortaya konulmasıdır. Bu çalışmayı yapan öngörülü ve teorik
derinliğe sahip hukukçunun adı Grotius olmuş ve kendisinin ismi, bir disip-
linin kurucularından biri ve belki en önemlisi olma onuruyla taltif edilmiştir.
De jure prædæ’nin 25 giriş mahiyetindeki birinci bölümünde (Caput
Primum: Exordium. Argumentum. Distributio. Methodus. Ordo operis.),
Grotius ele alacağı konuyu ne şekilde inceleyeceğini açıklamaya çalışır.
Konunun karmaşık olduğunu belirtmekte ve pek çok açıdan ele alınabilece-
ğini ileri sürmektedir. Bu muhtemel açılardan birincisi dinî bakış açısıdır.
Grotius’a göre, “Gemiye el konulması, Hıristiyan dinine göre haklı mıdır?”
sorusu, akla gelen sorulardan birincisidir. Bu soruyu soracak olanlar, bir
konunun hukukî olarak meşrû olup olmadığını cevaplandırırken, dinî mülâ-
hazalarla duraksayanlar ve konuyu kafalarında, önce Hıristiyanlığa göre
evirip çevirenlerdir. İkinci bakış açısı ise, meseleyi cevaplandıracak olan
kişinin, ününü düşünerek, aklından geçen gerçek cevabı söylemekten korka-
rak konuya yaklaşmasıdır. Bu yaklaşımda olanlar, hangi cevabın şu an ken-
25
Hugo Grotius, De jure prædæ, éd. Hendrik Gerard Hamaker, Ernest Thorin, Paris, 1868;
e-okuma için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5784216p.r=Hugo+Grotius.langEN
(10.10.2012); http://www.archive.org/details/ledroitdeprised02hamagoog (10.10.2012).
Ayrıca bkz. Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and Booty, Ed. Ittersum
Martine Julia van, Liberty Fund, Indianapolis, 2006; e-okuma için bkz.
http://files.libertyfund.org/files/1718/Grotius_1350_EBk_v6.0.pdf (10.10.2012).
dileri için faydalı olacağını ve hangisinin gelecekte kendilerine bir zarar

getirebileceğini tartar kafasında26. Grotius bu ikinci yaklaşım hakkında da
yorumlarda bulunursa da, uluslararası hukukun öğreti tarihi bakımından asıl
önemli olan, birinci soruya getirdiği yorumdur.
XVII’nci yüzyılın başında, hukuk soruları, dinsel kavramlar işe karıştı-
rılmadan henüz cevaplandırılamıyordu. Oysa Grotius’a göre hukukî sorunlar,
yalnızca hukuk kurallarına göre cevaplandırılmalıdır. Grotius’a göre, o hu-
kuk kuraları ki, sadece yazılı olanlarda değil, aklın ışığında aranacaklar ve
bilge kişinin düşüncelerinde uyanacaklardır27.
Yukarıdaki yaklaşımsal ilke bir kez kabul edildikten sonra, Grotius, ma-
tematikçilerin uyguladığı yönteme benzer bir yöntem uygulayacağını ve
önce üzerlerinde hukukî çözümlerin yükseleceği kural ve yasaların genel
olarak belirlenip ortaya konulacağını belirtir28. Matematiksel bir yöntemsel
kesinlik içerisinde bulunulacağını iddia etmek, Grotius’un ikna edici olmak
için başvurduğu bir tavırdır aslında, çünkü çalışmanın kendisine ısmarlan-
masının nedeni, Hollândalı kumpanya ortaklarının konuyla ilgili hukukî
endişelerini gidermektir ve amacı baştan belli bir çalışmada ulaşılacak neti-
cenin de ısmarlanmış olmadığını düşünmek, Grotius’un aldığı işin gayesine
aykırıdır. Ancak somut olay bir yana, Grotius’un, izlenmesi gereken hukukî
yöntem hakkındaki savları, somut olaydaki çıkar çatışmalarından soyutlana-
rak ele alındığında, uluslararası hukukun tarihinde disiplinin bağımsız öğre-
tisinin kurulduğu bu çalışmalar için geriye dönüp bakıldığında gerçekten
değerlidir. Grotius’un aşağıda görüleceği üzere, bu çalışmasında ortaya koy-
duğu çaba, hukukî bir çözüm aradığı “el koyma” olayına ilişkin cevaba ula-
şırken, tamamen kendi kendisine yeterli bir hukukî sistem kurabilmektir.
Böyle bir çabayı göstermeyi göze almakla Grotius, önüne gelen bir devletle-
rarası hukukî mesele üzerinde düşünürken, uluslararası hukuka ilişkin teorik
bütünlüğü ve kendi içinde tutarlılığı olan, öğreti bakımından çok değerli bir
çalışma üretmiştir.
Grotius’a göre, çalışma oluşturulurken, önce el koyma olayının nasıl
gerçekleştiği anlatılmalı ve tarafların karşılıklı iddia ve savları ortaya kon-
malıdır. Bundan sonra, bu savlara uygulanmak üzere, konuyla ilgili ilk hu-
26
Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 5.
27
28
16 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
kuk ilkelerine kadar geriye gidilerek, uygulanacak kuralar belirlenmelidir.

Bunun için De jure prædæ’nin ikinci bölümünde (Caput Secundum:
Prolegomena, in quibus Regulae IX et Leges XIII), hukukun temelleri ve
insanlar arası ilişkilere uygulanan köken kurallar belirlenmeye çalışılır. Bu
yapılırken, bir dizi hukukî tümdengelim kurulur ve mevcut hukukî soruna
dair teorik çözümlemelere girişilir. Bu çabanın gösterildiği De jure
prædæ’nin II.─X. bölümleri eserde teorik kurulumun yapıldığı bölümlerdir.
XI. bölüm Hollândalıların, Portekizlilerden olan şikâyetlerine ve itirazlarına
ayrılmıştır. XII. ve XIII. bölümlerde olaya ilişkin hukuk ortaya konur ve
bunların neticesinde gemiye el konulmasının hukuken haklı ve meşrû olduğu
sonucuna varılır. Konunun hukukî olarak incelenmesi böylece tamamlanır29.
Bu genel sunumdan sonra, burada yapmak istediğimiz şey, Grotius’un
De jure prædæ adlı çalışmasındaki ayrıntılara ve özel olarak da hukukî us-
lamlamanın çözümlenmesine eğilmektir. Grotius, De jure prædæ’nin II.
bölümünden itibaren, hukukî uslamlamasına, (kendince) öyle öncel kural ve
yasaların (aksiyomların) keşfiyle başlamaktadır ki, onların geliştirilmesi ile
ulaşılacak bütün sonraki çözüm dizisi doğrulansın30. Bu öncel kurallar dokuz
adettir (Regulae IX) ve her biri hayat hakkında hukuken zorunlu yargıların
farklı kaynaklarına işaret eder. Öncel yasalarsa on üç tanedir (Leges XIII) ve
bunlar insanlar arası ya da devletler arası insan eylemlerine uygulanan en
temel normlardır.
De jure prædæ’ye göre, hukukun ilk ve aşkın kaynağı Tanrı’nın irade-
sidir; Tanrı, “doğal hukuk”un31 (jus naturae) yaratıcısıdır. Bu noktada, Stoa-
29
De jure prædæ’nin XIV. ve XV. bölümleri Hollânda Kumpanyası ortaklarının el koyma-
dan elde edecekleri faydanın anlatılmasına ayrılmıştır.
30
Bu noktada, De jure prædæ’deki yöntemin, Grotius’un çağdaşı Descartes’ın yöntemi ile
olan paralelliğine dikkat çekilmelidir. Hollânda’da yaşayıp yazmış Fransız filozof
Descartes (1596–1650), felsefî kuramı ile modern pozitif bilimin olasılık ve hakikat ko-
şullarının temellerini atarken, felsefeyi “yöntemle düzenlenen aklın yapıtı” hâline getir-
mişti. Felsefe profesörü Dominique Folscheid, Descarteçı yöntemi şöyle özetler: “Sağduyu”
– ya da “iyi yargılama kudreti” – dünyada en iyi paylaşılmış şey olduğundan, gerçek bilimle
hata arasındaki fark, yürütülen işlemlerden ve bunları uygulama iradesinden doğacaktır.
Dört temel kural (açık seçik gerçeklik, analiz, sentez, eksiksiz sayma) bir keşif sanatı
oluşturur. (Karmaşıktan basite doğru indirgeyerek) açık seçik gerçekliğe, kavramların ber-
raklığına, geometricilerin tarzında hiçbir halkayı atlamadan akıl yürütmenin sağlam zinci-
rine (o “basit ve kolay uzun akıl zincirleri”…) dayanmakla, derece derece ilerleyerek bili-
nenden bilinmeyene ulaşırız, bilmek ve harekete geçmek için hakikati yeniden inşa ederiz;
Dominique Folscheid, Felsefe Akımları, çev. Muna Cedden, Dost Kitabevi, 2009, s. 54.
31
Fr. Droit naturel; İng. Law of nature.
cıların kadim felsefesi bir kez daha karşımıza çıkar: Tanrı’nın rızası, “ilâhî
ışık”, kâinattaki diğer her şeyde ve her yerde olduğu gibi, insanda da bulunur
ve insandaki bu ışık, “ikincil doğal hukuk”un32 (jus naturae secundarium)
doğumuna vesile olur ki, o da “birincil kavimler hukuku”dur33 (jus gentium
primarium) 34 . Kavimler hukuku, üzerindeki ilâhî-kamusal 35 mutabakattan
ötürü, kişi ve devlet için bağlayıcıdır36; çünkü Tanrı, insanı özgür ve sui juris
(hak-hukuk bilir) kılmıştır37.
Hukukun yeryüzünde, toplum içindeki kaynağı ise devlettir
(Respublica). Devlet “birincil kavimler hukuku” üzerindeki mutabakat ile
bağlıdır. İnsanın yaratılışından gelen özgürlük ve hak-hukuk gereksiniminin
(çünkü Grotius’a göre, Tanrı, insanı özgür ve sui juris kılmıştır) toplum (si-
te) içinde karşılanabilmesi için, devletin kanunlar koyarak hukuku hayata
geçirmesi gerekir. Bunun için devletin yargıçlar (magistratus) eliyle işleyen,
vatandaşlara yönelik hukuk düzeni devreye girer; böylelikle gene Grotius’ a
göre, toplum içinde yaratılan bütün kamu ve özel hukuk (ikisine birden jus
civile demektedir) kurallarının kaynağı devletin iradesidir38. Devlet ve yar-
gıç, sadece bütün vatandaşlara uygulanır olan hukuk kurallarının yaratıcısı
değildir; aynı zamanda onlar, kendilerine herkes tarafından önceden verilen
rıza uyarınca 39 , toplum içindeki her vatandaşa kanunu uygulayan hukukî
otoritedir. Hukuk kuralını, bu kuralın kaynağı ne olursa olsun, farklı olaylara
uygulama yetkisi (judicum) devlete aittir. Grotius, bu yetkinin her devlet için
kendi ülkesi içinde geçerli olduğunun da altını çizmektedir40.
Hukukun ilâhî ve kamusal kaynaklarını Tanrı ve devlet olarak belirle-
dikten sonra Grotius, insan fiillerine uygulanan en temel yasaların belirlen-
mesine geçmektedir. Tanrısal istenç ve kamusal uzlaşı, kişilere ve mallara
32
Fr. Droit naturel secondaire; İng. Secondary law of nature.
33
Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 11; Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and
Booty, s. 23; J. Basdevant, “Grotius”, s. 157.
34
Fr. Droit des gens primaire; İng. Primary law of nations.
35
Grotius, Hak ve halk kavramları arasındaki ilişki üzerinde düşünmektedir.
36
37
J. Basdevant, “Grotius”, s.158.
38
Hugo Grotius, De jure prædæ, ss.12–23; Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize
and Booty, ss. 24–32.
39
Otoriteye bir zamanlar verilmiş olan bu rıza/yetki/toplum sözleşmesi fikri, hukuk ve
siyaset felsefesi geleneğinde mevcut bir mittir. Grotius’un burada bu miti tekrarladığını
görüyoruz.
40
J. Basdevant, “Grotius”, s.159.
18 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
saygı gösterilmesini, onlara yapılan kötülüklerin cezalandırılmasını, verilen

zararların onarılmasını ve bunlardan ötürü mahrum kalınan faydaların karşı-
lanmasını buyurmaktadır. Bu ve bunun gibi temel buyruklar bütün insan
toplulukları ve toplumları için genel geçer buyruklardır. Grotius,
aksiyomatik (belitsel) on üç yasa belirler41.
Devlet bu kanunları buyruklarına uygular; ancak bu kanunlar içerisin-
den ilki, hukukun uygulanmasında yargı organına başvurulmasını zorunlu
kılmaktadır. Bu kanun şöyledir: “Kişinin kendisini savunmasına izin verile-
cektir”42 (“Vitam teri et declinare nocitura liceat”). Bu yasa devleti de bağ-
lar; bu nedenle devlet bile ancak yasal yoldan ve yasama organının kararıyla
ülkede hukuku uygulayabilir; fakat Grotius şunu da eklemektedir ki, devlet
kendi kendisinin yargıcıdır, çünkü kendisinden üstün olan yoktur43.
Kavimler hukuku (jus gentium), uluslararası ilişkiler çerçevesinde de,
yukarıda belirtilen (Lex. I) aynı temel yasa uyarınca, yargı yoluna gidilmesi-
ni şart koşmaktadır; fakat Grotius’a göre bu şartın yerine getirilmesi ancak
her iki devletin de hakeme gitmeyi kararlaştırmalarına bağlıdır. Taraf devlet-
lerin kararına uymayı kararlaştıracakları hakem bir başka devlet olacaktır44.
Çalışmanın üçüncü bölümünde Grotius, savaşı hukuken tartışmaktadır
ve bunun için hemen bölümün başında şu dört soruyu sormaktadır kendisi-
ne45: Herhangi bir savaş haklı mıdır? (An bellum aliquod justum sit). Hıristi-
yanlar için haklı olan herhangi bir savaş var mıdır? (Chistianis). Hıristiyanın,
41
Lex. I. Vitam teri et declinare nocitura liceat, Lex II. Adjungere sibi quae ad vivendum
sunt utilia eaque retinere liceat; Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 10; Lex III. Ne quis
alterum laedat, s. 13; Lex IV. Ne quis occupet alteri occupata, s. 14; Lex. V. Malefacta
corrigenda, Lex. VI. Benefacta repensanda, s. 15; Lex VII. Ut singuli cives caeteros tum
universos, tum singulos non modo non laedernt, verum etiam tuerentur, Lex VIII. Ut cives
non modo alter alteri privatim aut in commune possesa non eriperent, verum etiam
singuli tum quae singulis, tum quae universis necessaria conferrent, s. 21; Lex IX. Ne
civis adversus civem jus suum nisi judicio exsequatur, s. 24; Lex X. Ut magistratus omnia
grat e bono reipublicae, Lex XI. Ut quidquid magistratus gessit respublica ratum habeat,
s. 26. Lex XII. Ne respublica neu civis alteram rempublicam alterusve civem jus suum nisi
judicio exsequatur, s. 27; Lex. XIII. Ut ubi simul observari possunt observentur: ubi id
fierinon potest, tum potior sit quae est dignior, s. 29.
42
“Law I.It shall be permissible to defend one’s own”; Hugo Grotius, Commentary on the
Law of Prize and Booty, s. 23.
43
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 160.
44
45
Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 31; Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and
Booty, s. 40.
Hıristiyana karşı olduğu herhangi bir haklı savaş var mıdır? (In Chistianos).
Bütün hukuk düzeni içerisinde, Hıristiyanlar arası savaşı haklı kılan hukukî
bir bakış açısı var mıdır? (Omni Jure).
Grotius, üçüncü bölümün başında, savaşın kendiliğinden gayrimeşrû ve
haksız olmadığını ve kendiliğinden Hıristiyanlara yasaklanmadığını belirt-
mektedir. Bu görüşünü doğal hukuka dayandırmakta, kavimler hukukundan
ve jus civile’den46, bir önceki bölümde tespit ettiği temel yasalar uyarınca,
bu görüşünü doğrulayan çıkarımlarda bulunmaktadır. Bunu takiben, kutsal
otoritelere, dinî literatüre başvurur; bunun da devamında insanlar arasında
otorite olmuş, adaletleri ve sofulukları ile tanınmış Hz. İbrahim, Hz. Musa,
Hz. Davut, Aziz Pavlus, Aziz Augustinus, Aziz Jérôme, Aziz Ambroise ve
Hıristiyan krallardan vecizeler aktarır47.
De jure prædæ’nin dördüncü bölümünde artık el koyma konusuna gi-
rilmektedir. Böyle bir eylemin sorgulanması da, bir önceki bölümdeki yön-
teme benzer biçimde yapılmaktadır48.
Yasaların dördüncüsü, “Ne quis occupet alteri occupata” der; bize, baş-
kasının olan bir şeyi gasp etmeyi yasaklar. Bize, yaşamımızı ve mallarımızı
koruma yetkisi veren diğer yasaların varlığı ise, dördüncü yasanın da istisna-
sı olduğunu gösterir; demek ki bize karşı düşmanca yönelmiş araçları, düş-
manın silâhlarını ve imkânlarını (zenginliğini) ortadan kaldırmak için olana-
ğımız hukuken vardır. Onlara zorla el koyabiliriz. Barışta dördüncü yasanın
istisnası olmaz. Şayet barışta başkasının mallarını izinsiz olarak almışsak
onları geri vermeliyiz; ama onları elimizde tutmak için hukuken haklı bir
nedenimiz varsa şayet, o zaman da bu mallar için tazminat ödemeliyiz. Sa-
vaştaysak şayet ve kendimizi savunmak zorundaysak, o zaman Grotius, düş-
manın silâhına ve malına el koymanın haklılığını savunmaktadır49. Grotius’a
göre böyle bir el koymanın haklı sayılabilmesi için açıktır ki, savaşın da haklı
46
Grotius, De jure prædæ’de, devletlerin hem millî kamu hukuklarına hem de millî özel
hukuk sistemlerinin bütününe jus civile der.
47
48
Caput IV. Art. I. An praedam capere aliquando justum sit, Art II. Christianis, Art. III. Ex
Christianis, Art IV. Omni Jure; bkz. Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 43.
49
“Bellum aliquod justum est Christianis in Christianos omni jure”; Hugo Grotius, De jure
prædæ, s. 42; “From the standpoint of all law, it is sometimes just for Christians to take
prize or booty from Christians”; Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and
Booty, s. 60.
20 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
olması gerekir; ancak haklı bir savaş yürütüyorsak, el koyma da haklı bir
eylem olacaktır. Öyleyse savaşın haklı mı haksız mı olduğu sorusu cevap-
lanmalıdır ki, el koymanın da haklı mı haksız mı olduğu anlaşılsın. Grotius,
konu hakkında, Hıristiyan uygarlığındaki hukuk düşüncesinde kendisinden
önceki gelenekten beslenerek (aslında onu tekrar ederek) somut bir savaşın
haklı mı haksız mı olduğu sorusunun cevaplandırılması için hukukî düşünüş
aşamalarını dört unsurun belirlenmesi üzerine kurgular. Bu unsurlar şunlardır:
a. Savaşı gerçekleştiren kişi (causa belli efficiens);
b. savaşın nedeni (materia);
c. savaşın başlatılma ve yürütülme şekli (forma belli suscipiendi
gerendique);
d. savaşın hedefi (finis belli).
Savaşı gerçekleştiren kişi özel şahıs ya da devlet olabilir. Herkesin ken-
di özel savaşını (belli privati) gerçekleştirme hakkı vardır ve bunu yaparken
müttefiklerinin ya da kendisini izleyenlerin yardımını alabilir, çünkü herke-
sin kendisine ait haklarını savunması doğaldır ve insanın benzerinin yardı-
mına koşması tabiidir50.
Devlet bakımından ise, onun ayırt edici özelliği, bağımsızlığı ve kendi
kendisine yeterliliğidir51. Şayet devlete savaşabilme imkânı tanınmazsa ken-
disini savunmada kendi kendisine yeterli olmayacaktır ki bu da devletin
tanımına aykırıdır. Demek ki devletin kendisini savunmak için kamusal sa-
vaş (belli publici) yapma yetkisi vardır. Grotius’un, Bartolo, Vitoria ve
Ayala’nın da görüşlerinden alıntılar yaptığı bu paragraflarında bir devletin
savaşta olan bir başka devlete yardım da edebileceğini belirtmektedir52.
Savaşın haklı olması için nedenlerinin de haklı olması gerekir. Haklı
nedenler dört tanedir:
a. Kendi kendini savunmak;
b. mallarını korumak;
50
51
“Respublica autem intelligi debet, quae est (…) sufficiens sibi et totum aliquod per se”;
52
c. bize sözleşmeyle ya da başka bir sebeple borçlu olunan, ama haksız

olarak yerine getirilmeyen şeyi elde etmeye çalışmak;
d. şayet onarımda bulunulmamışsa, bize yapılan kötülükleri ve haksız-
lıkları cezalandırmak.
Bu nedenlerin varlığı özel ya da kamusal savaşları, nedenleri bakımın-
dan haklı savaş kılar. Bu nedenlerde belirtilen eylemleri işleyenlere, onların
müttefiklerine ve eylemlerin işlenmesinde araçlık eden uyruklarına karşı
savaş, haklı savaştır. Bir devletin, kendisine karşı savaşı haklı kılan düşman-
ca ya da zarar verici eylemleri veya savaşta düşman devletin eylemleri, onun
uyruklarının aracılığı eliyle işlenir. Bu uyrukların serbest iradeleriyle hareket
etmedikleri, emir altında oldukları savı, onlara karşı savaşı haklı olmaktan
çıkarmaz; çünkü sonuçta onlar insandır ve insanların serbest iradesi vardır.
Uyruk da olsalar, yaptıklarının bilincindedirler. Akıl onu gerektirir ki, bir
hükümdarın, bu haksızlığın apaçık olması şartıyla, haksız emirlerine uyul-
mamalıdır. Böyle bir haksızlığı gerçekleştiren uyruklar, zarar verdikleri dev-
lete ya da kişiye onarımda bulunmalıdırlar aksi takdirde onlara karşı savaş
meşrû bir eylemdir53.
Savaşın kimler tarafından yapılabileceğini ve hangi sebeplere dayanma-
sı hâlinde haklı olabileceği açıkladıktan sonra Grotius, savaşın başlatılması-
nın ve yürütülmesinin ne şekilde olması gerektiğine geçmektedir. Savaşın
başlatılmasındaki hukukî sorun savaş ilânında bulunmanın uyulması gereken
bir formalite olup olmadığıdır54. Şayet kendi devletimizin otoritesi ortadan
kalkmışsa ve bizim yaşamımızı ve haklarımızı korumak için savaşabilecek
durumda değilse; bizim de kendimizi savunmamız için savaşmamız acil bir
gereklilik durumunu almışsa, o takdirde özel savaş hakkımız devreye girer
ve böyle bir hâlde karşı tarafa önceden savaş ilân etme formalitesine uyma-
nın bir lüzumu yoktur. Açıklanan bu durumda özel savaş bir zarurettir ve
savaş ilânı formalitesinin yerine getirilmiş olması aranmaz55.
Kamusal savaşta da, savaşın acil bir zaruret olması durumunda, ilân
formalitesine başvurulamadan kuvvet kullanılması gerekli olabilir. Bunun
haricinde devletin savaş ilânını yerine getirmesi şarttır. Bu noktada Grotius,
53
54
55
22 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
adını zikrederek, İsidorus’un56 görüşlerini tekrar eder ve onlara iştirak ettiği-

ni bildirir57. Uluslararası hukukta savaş ilânı, ivedilik istisnası hariç, savaş
eyleminin başlatılmasının şekil şartıdır: Judicum (yasaya uygunluk anlamın-
da) kavramıyla karşılanır onun gerekliliği. Burada judicum kavramına iç
hukuktaki kullanımıyla yargı yetkisi anlamı değil de, yasaya uygunluk biçi-
minde uluslararası hukuka has bir anlam yüklemektedir Grotius58.
Sebebi doğru, uygun biçimde ilân edilmiş bir savaş nasıl yürütülmelidir
acaba? Savaşta düşmanlık, peşinde olunan hakkın elde edilmesinin gerektir-
diği sınırlar içinde kalmalıdır59. Bu sınır içerisinde, savaşanlar, aslî düşman-
larına karşı, onların müttefiklerine karşı, devlete ve onarım yükümlülüğün-
den kaçınan uyruklarına karşı kuvvet kullanabilir. Devletlerinin eylemlerin-
den ötürü devletin tüccar ve çiftçi gibi uyruklarına karşı zor kullanılabilir,
direnmeyi bırakanların mallarına el konulabilir, ancak şahıslarına saygı gös-
terilmelidir. Düşman devlete yardım eden yabancılara ve onunla ticaret ya-
panlara karşı, düşmanın savaşı sürdürebilmesine destek olunduğundan ötürü
kuvvet kullanılması meşrûdur 60 . Kuvvet kullanılırken savaşan otoritelerin
mutlaka dikkat etmeleri gerekir ki, savaşta kalleşlik yapılmamalıdır, söz
verildiyse tutulmalıdır61.
Savaşta güdülen amacın haklılığı meselesini ise Grotius, dokuzuncu bö-
lümde işlemektedir. Devlet için savaşın amacı, bütün taraflar için hakkın ve
56
İsidorus Hispalensis (Sevilyalı İsidorus, y. 560–636), eseri Etymologiae’de kavimler
hukukunun şaşırtıcı derecede modern bir tanımını vermiştir (Etymologiae, L. V, IV-VII).
Bu tanım jus gentium’u, doğal hukuktan ve jus civile’den açıkça farklılaştırmaktadır.
İsidorus Hispalensis’e göre “jus gentiumun düzenlediği işgal, inşaat, müstahkem kurmak,
savaş, esir almak, egemenlik altına almak, fidye, boyunduruk, barış yapmak, müttefik ol-
mak, ateşkes, elçilerin dokunulmazlığı, yabancılarla evlenmede kısıtlamalar, bütün halk-
lar (gentes) tarafından uygulanır” ve bu konulara ilişkin hukuk halkların müşterek huku-
kudur. İsidorus’un fikirleri, Ortaçağdaki haklı savaş doktrininin temel kaynaklarından bi-
ridir. Etymologiae’nin Lâtince orijinal metni için bkz. http://www.thelatinlibrary.com/
isidore.html (10.10.2012); ayrıca bkz. Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit
international public, Editions Economica, Paris, 1995, s 25.
57
“Bellum publicum juste suscipitur quatenus judicum deficit, aut rebus repetitis et ex
decreto reipublicae suscipientis”; Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 101; “A public war is
undertaken justly in so far as judicial recourse is lacking, or if the formality of rerum
repetitio has been observed, and a decree has been passed by the state undertaking the
war”; Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and Booty, s. 94.
58
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, ss. 166–167.
59
Hugo Grotius, De jure prædæ, ss.101–103.
60
61
hukukun gerçekleştiği bir barıştır62. Devlet adına savaşan uyruklar için ise,
savaşın amacı asla yağma ya da kazanç olamaz; onlar savaşmakla, ülkeleri-
nin uğradığı bir haksızlığın onarılması için egemenlerinin buyruğuna uymak-
tadırlar63.
Bu tespitlerden sonra, meşrû bir el koymanın koşulları artık belirlenmiş
olmaktadır. Mademki meşrû bir el koyma ancak haklı bir savaşta yapılan el
koymadır, öyleyse bir savaşın haklılık koşullarına, yukarıdan beri belirlenen
şartlar uyarınca bakmakla, el koymanın da haklı olup olmadığı anlaşılacaktır.
Önce şu ilke hatırlanmalıdır: Hiçbir toplum, birbirlerine düşman olanlar
da dâhil, diğerlerinin malını başıboş bir mal olarak kabul edemez. Düşmanın
malı ancak bir alacağın karşılanması için edinilebilir64. Düşmanın malına el
koymaya yetkisi olan, düşmandan bir alacağının karşılanması için hakkı olan
savaşan kişidir. Bu özel savaşta da, kamusal savaşta da böyledir. Kamusal
savaşta bu kişinin devlet olduğu zaten açıktır65. Kamusal savaşlarda, devlet,
uyruklarına düşmanın mallarına el koyma yetkisi ve savaştan uğradıkları
zararları bunlardan karşılamaları olanağını tanıyabilir. Nitekim Grotius, Av-
rupa devletlerinin birçoğunda bu uygulamanın yaygın olduğunu örnekleriyle
belirtmektedir66.
Grotius, çalışmasının teorik kısmını bu noktada bitirmektedir. Bundan
sonraki on birinci bölümde, Hollânda ile İspanya krallığı arasındaki uzlaş-
mazlıkların tarihine eğilmekte, Hollânda’nın ticaret haklarından mahrum
bırakılmak istenmekle Portekiz ve İspanya tarafından uğratıldığı haksızlığı
açıklamakta ve nihayet bu olanlar üzerine Portekiz gemisine el koyma olayı
aktarılarak, bu eylemin haklılığı savunulmaktadır67.
Çalışmanın on ikinci bölümünde, Doğu Hindistan Kumpanyası’nın Por-
tekiz’e karşı yürüttüğü mücadelenin bir özel savaş olduğunu, haklı bir savaş
teşkil ettiğini belirttikten sonra, Portekiz gemisine el konulmasının meşrû
olduğunu bildirmektedir68.
62
63
64
65
66
67
Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and Booty, ss. 143–179.
68
Hugo Grotius, Commentary on the Law of Prize and Booty, s. 181.
24 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Sonraki on üçüncü bölümde, aslında el koyma fiilinin yaşandığı müca-

delenin kamusal savaş boyutu da olduğu ve bu hâlde de, el koymanın şirket
ve hissedarları için meşrû bir eylem olduğu savunulmaktadır. De jure
prædæ’nin işte bu bölümü, Mare Liberum adıyla yayınlanmış ve meşhur
olmuştur. Bu on üçüncü bölümün, Mare Liberum adıyla yayınlanmasının
nedeni, denizlerin serbestîsini İspanya’ya karşı savunmaktır. De jure
prædæ’nin bu bahsini biz de bundan böyle tanınmış olduğu Mare Liberum
adlı çalışma çerçevesinde inceleyeceğiz.
Mare Liberum’u 1845’de Lâtinceden Fransızcaya tercüme eden avukat
Guichon de Grandpont, denizlerin serbestîsinin teker teker devletlerin çıkar-
larını ilgilendirdiği kadar, insanlığın müşterek iyiliğini ve yüksek çıkarını da
ilgilendirdiğini belirtmektedir; fakat devletlerin ve ulusların hırslarının de-
nizlerin barış içinde ve bütün insanlığın çıkarına olacak biçimde kullanılma-
sına engel olduğunu ifade etmektedir. Grandpont, Grotius’un Mare
Liberum’unda, doğal hukukun en önemli yasalarından birisi olan denizlerin
serbestîsi yasasının savunusunun, insanlığın en saygın evrensel seslerinden
birisine kavuştuğunu yazmıştır, eserin tercümesinin önsözünde69.
Hugo Grotius, Mare Liberum’u on üç bölüme ayırmıştır. Bu bölümlerin
başlıkları yerine de, bölümün ana fikrini veren birer cümle yazmıştır. Her
biri, bölümlerin ana fikrini veren cümlelerden oluşan bölüm başlıkları, aşa-
ğıdaki gibi sıralanmaktadır70:
I. Kavimler hukuku uyarınca, halktan halka denizde seyrüsefer ser-
besttir.
II. Portekizlilerin keşiften ötürü, Hollândalıların seyrüsefer yaptıkları
bölgelerde hiçbir mülkiyet hakları yoktur.
III. Portekizlilerin Hindistan üzerinde, Papalık egemeninin 71 bağışla-
masından ötürü hiçbir mülkiyet hakkı yoktur.
69
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, s. 6. Grandpont’un çevirisi Mare Liberum’un 1633
baskısından Fransızcaya ikinci tercümedir. İlk tercüme XIV. Louis’nin, Felemenk eyalet-
lerindeki genel daimî elçisi Antoine de Courtin (d. 1622 ─ ö.1685) tarafından yapılmıştır.
Bu çeviri ancak, tercümeyi yapan Fransız diplomatın ölümünden on sekiz yıl sonra,
1703’te La Haye’de yayınlanmıştır. Courtin tercümesi, Grandpont tercümesine göre ol-
dukça serbest bir tercümedir.
70
Bkz. Hugo Grotius, La Liberté des Mers’de (Mare Liberum) bölüm başlıkları.
71
Fr. souverain pontife.
IV. Portekizlilerin savaştan ötürü, Hindistan üzerinde hiçbir mülkiyet

hakkı yoktur.
V. İşgalden ötürü, Hint denizi ya da orada seyrüsefer hakkı Portekiz-
lilerin tekelinde değildir.
VI. Papalık egemeninin bağışlamasından ötürü, Hint denizi ya da ora-
da seyrüsefer hakkı Portekizlilerin tekelinde değildir.
VII. Zamanaşımından72 ya da teamülden73 ötürü, Hint denizi ya da ora-
da seyrüsefer hakkı Portekizlilerin tekelinde değildir.
VIII. Kavimler hukuku uyarınca, halklar arasında ticaret özgürlüğü vardır.
IX. Hindistan’la ticaret, işgalden ötürü Portekizlilerin tekelinde değildir.
X. Papalık egemeninin bağışlamasından ötürü, Hindistan’la ticaret
Portekizlilerin tekelinde değildir.
XI. Hindistan’la ticaret, zamanaşımından ya da teamülden ötürü Por-
tekizlilerin tekelinde değildir. Portekizliler, ticareti yasaklamak
için hiçbir hakkaniyetli74 sebebe dayanamazlar.
XII. Hollândalılar ister barışta, ister mütarekede, ister savaşta, kim kar-
şı çıkarsa çıksın, Hindistan’la ticaret haklarını savunmak zorunda-
dırlar.
Mare Liberum’un bölüm başlıklarına bakıldığında kitabın sistematiği de
belli olmaktadır. İlk yedi bölüm, denizde seyrüsefer hakkı ile ilgiliyken, son
altı bölüm, ticaret hakkı ile ilgilidir. Bu bakımdan kitap, aslında iki ana bö-
lümden oluşur. Seyrüsefer ve ticaret hakkı ile ilgili her iki ana bölümün de
başına söz konusu hakkın kavimler hukukunda mevcut olduğuna dair bir
kısım yazılmıştır. Bu kısımların devamında, söz konusu seyrüsefer ve ticaret
hakkının Portekizliler tarafından, Hollândalılara yasaklanamayacağı anlatıl-
maktadır. Bu anlatım yapılırken yasaklamaya gerekçe olabilecek savlar çürü-
tülmektedir. Çürütülen savların dayandıkları hukukî kavramlar şunlardır:
a. Keşif ile elde edilen bir hak;
b. Papalığın bağışlama işlemi elde edilen bir hak;
72
Lât. praescriptio.
73
Lât. consuetudo.
74
Lât. aequitas.
26 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
c. savaş ile elde edilen bir hak;

d. işgal ile elde edilen bir hak;
e. zamanaşımından ya da teamülden ileri gelen bir hak;
f. hakkaniyet uyarınca elde edilen bir hak.
Yukarıdaki bentlerde sayılanların hiçbiri Portekizlilere, Hint denizinde
seyrüseferi ve Hindistan’la ticareti, Hollândalılara yasaklamak için mülkiyet
ya da egemenlik gibi bir üstün hak vermemektedir. Portekizliler, bu bentler-
de yazılı olan haklardan kaynaklanan hiçbir yetkiye dayanarak, Hint deni-
zinde seyrüseferi ve Hindistan’la ticareti diğer uluslara, bu arada da Hollân-
dalılara, yasaklayıp tekellerine alamazlar. Hem seyrüsefer hakkı, hem de
ticaret hakkı bütün uluslar için kavimler hukukundan kaynaklanan bir haktır;
Mare Liberum’un anafikri budur. Şimdi, Mare Liberum’a, bu anafikri nasıl
savunduğu yönünden yaklaşmak, konuyu tamamlayıcı mahiyette olacaktır.
Aşağıdaki paragraflarda, tezler, eserde ifade edildikleri başlıkların sırasına
göre ele alınmaktadır.
“Kavimler hukuku uyarınca, halktan halka denizde seyrüsefer serbesttir”75:
Hollândalılar için, Hindistan’a deniz yolculuğu ve Hindistan’la ticaret
yapmak bir haktır, diyerek başlar Grotius. Yazarımıza göre, öyle bazı haklar
vardır ki, bunlar, kavimler hukukunda, birincil haklardandır; yani öncelikli-
dirler ve “Hollândalılar için, Hindistan’a deniz yolculuğu ve Hindistan’la
ticaret yapmak hakkı” da öncelikli haklardandır. Birincil haklar, bütün ulus-
lar için mevcuttur, aynıdır ve eşittir. Tanrı, bunun böyle olduğunu, doğanın
diliyle söyler bize; çünkü yaşamın gereksinimleri karşılanabilsin diye, ola-
nakları her yere dağıtmıştır O. İnsanlar ve halklar arasında, birinde az olanı
diğerinden arasın bulsun ve onlar arasında dostluk mevcut olsun diye Tanrı,
bunu böyle yapmıştır diye devam eder Grotius. Tanrı bunun imkânını da
okyanus yoluyla mümkün kılmıştır. Okyanus bütün karaları kuşatır. Onunla
her yöne yolculuk etmek mümkündür. Rüzgârlar halklar arasında yolculuk
yapılabilsin diye eser durur. Rüzgârlar yeryüzünde halkları ve onların üret-
tiklerini birbirine kavuşturur. İnsanlar arasında olanaklar ve üretilenler farklı
farklı olduğundan, ticaret bir gerekliliktir. Öyleyse, hem denizlerde seyrüse-
fer, hem de ticaret bütün uluslar için bir haktır76. Bunlar, Vitoria’nın dediği
75
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. I.
76
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, s. 22.
gibi, insanlar arasında iletişimi sağlar77. Grotius, bu kutsal hakları için, antik
tarihte savaşan uluslardan örnekler verir.
“Portekizlilerin keşiften ötürü, Hollândalıların seyrüsefer yaptıkları
bölgelerde hiçbir mülkiyet hakları yoktur”78:
Grotius, Mare Liberum’un ikinci bölümünde yukarıdaki savını kanıtla-
mak için yazar. Portekizliler, Hindistan’ın hiçbir zaman sahibi ya da efendisi
olmamışlardır79. Bu bölgedeki (Java, Seylân, vs) halkların kendi hükümdar-
ları vardır ve Portekizlilere kendileriyle ticaret yapmaları için izin vermişler-
dir. Roma hukukuna göre Portekizlilerin Hindistan’da hiçbir mülkiyet hakla-
rı da yoktur, çünkü Roma hukukuna göre, yabancı ülkede bir sahanın gayri-
menkul statüsünde Roma mülkiyetine ait olabilmesi için, o sahada, Roma
garnizonu kurulması gereklidir; oysa Portekizlilerin Hindistan’da ya da Do-
ğu Hint adalarında garnizonları olmamıştır. Hiç kimse, asla sahip olmadığı
bir şeyin kendisine ait olduğunu ileri süremez. Öyleyse Portekizliler de Hin-
distan’ın efendileri olduklarını ileri süremezler. Portekizlilerden çok önce bu
bölgeler Romalılarla, Perslerle, Araplarla ve Venediklilerle tanışmıştı. Örne-
ğin, Lâtin edebiyatında Hindistan’dan ve Doğu Hint Adalarından söz eden
birçok satır ve dize vardır. Öyleyse buraları Portekizlilerin keşfetmiş olduğu
savı gerçeğe uymamaktadır, demek ki doğru değildir80. Kaldı ki, keşif, sade-
ce, daha önce hiçbir sahibi bulunmayan şeyler üzerinde bir hak kurar81.
Vitoria, Aziz Tommaso ve Vasquez’in öğretilerinden yola çıkıldığında
da anlaşılacaktır ki, Hintlilerin bazılarının puta tapar olmaları, bazılarının da
Müslüman olmaları, onların kendi kendileri üzerindeki haklarını asla kaldır-
maz ve onları kendi evlerinin maliki olmak hakkından mahrum bırakmaz82.
Vitoria’nın dediği gibi Hıristiyanlar, kâfirlerin medenî haklarını ve egemen-
liklerini, onların Hıristiyan olmadıkları gerekçesiyle ortadan kaldıramazlar83.
Tommaso’nun da gösterdiği gibi inanç, insanların doğal haklarının ya da
insanî haklarının (droits humain) dünyevî alanda kaldırılmasının gerekçesi
77
78
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. II.
79
80
81
82
Hugo Grotius, De jure prædæ, ss. 207–210.
83
Ortaçağda kanonistlerin savları için bkz. A. Vanderpol, Le droit de Guerre d’après les
Théologiens et les Canonistes du Moyen-âge, A. Tralin, Paris, 1911, ss. 151–207.
28 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
olamaz. Bunun aksine hareket etmek hırsızlıktır84. Din farkı insanların bir-
birleri üzerinde tahakküm kurmasının nedeni olamaz. Bazılarının daha uy-
gar, diğerlerinin daha az medenî ya da ilkel ve barbar olması yüzünden, Yu-
nanlıların ve İskender’in yapmaya çalıştığı gibi, kendisine uygar diyenlerin
diğerlerine hükmetmesinin de, özellikle İspanyol teologların (Vitoria,
Vasquez ve diğerleri) açıkladığı üzere, haklı bir tarafı yoktur. Kaldı ki, Hin-
distan halkları, uygar ve endüstriyel üretimleri gelişmiş halklardır85.
“Portekizlilerin Hindistan üzerinde, Papalık egemeninin bağışlamasın-
dan ötürü hiçbir mülkiyet hakkı yoktur”86:
Grotius, üçüncü bölümde, yukarıdaki bu savını kanıtlamak için yazar.
Papa VI. Alexandre tarafından yapılan paylaştırma, sadece Portekizliler ile
İspanyollar arasındaki tartışmayı bitirmek amacıyla yapılmıştır87. Bu konuda
her iki kral da, Papalık otoritesini hakem olarak tanımışlardı. Papalığın ver-
diği karar diğer uluslar üzerinde hiçbir hüküm ifade etmemektedir; sadece
Portekiz ile İspanya arasındaki uyuşmazlıkta hüküm ifade eder88. Hem böyle
bir hükmün, başkasının olan bir mal üzerinde bir hak kurabilmesi de müm-
kün değildir zaten. Bundan fazla olarak, Papalığın otoritesini burada sorgu-
lamaya gerek yoktur, fakat şu kadarı söylenebilir ki, Hz. İsa (metinde, Notre-
Seigneur Jésus-Christ) bütün yeryüzü tahtından, bir insan olarak elini çek-
miştir ve o böyle yapmışken, yeryüzünün dünyevî sahipliği hakkında karar
verme yetkisini ne Aziz Pavlus’a, ne de Roma Kilisesi’ne devretmiş olması
mümkün değildir89. Kaldı ki, (Vitoria, Vasquez gibi) teologların yazdığına
göre, Papalık egemenliği, papaya, bütün yeryüzünün dünyevî ve idarî hü-
kümdarı olma yetkisi de vermez. Bir an için papaların böyle bir yetkisinin
olduğu düşünülse bile (Tommaso’nun, Ayala’nın ve diğerlerinin dediği gibi)
bu yetkinin Kiliseye mensup olmayan halkları bağlaması mümkün değildir.
Sarazenlerin (Müslümanların) böyle bir yetkiyi hiçbir zaman tanımamalarıy-
la bu husus aşikârdır90.
84
85
86
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. III.
87
PapaVI. Alexandre (1492–1503), Inter caetera belgesi ile 3 Mayıs 1493’te kâşiflere,
keşfettikleri yer üzerinde hâkimiyet tanımıştır.
88
89
90
“Portekizlilerin savaştan ötürü, Hindistan üzerinde hiçbir mülkiyet hak-

kı yoktur”91:
Grotius dördüncü bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar.
Bundan önceki savların hepsi çürütüldüğüne göre, Portekiz-İspanyol impara-
torluğu için, Hindistan’ın sahibi olduğunu iddia etmenin tek gerekçesi ola-
rak, savaş, işgal ve fetih kalmaktadır; ama Portekizliler, hiçbir zaman Hin-
distan’da fatihler olmamışlardır. Onlar, ilk başta bazı savaşlar olmuşsa bile
sonraları, Hindistan’ın uygar halklarının sözde dostu olmuşlar, onlarla barış
içerisinde ilişkiler kurmuşlar ve Hintlilerden özgür ticaret hakkı elde etmiş-
lerdir. Tommaso’nun dediği gibi, puta taparların ya da kâfirlerin hükümdar-
ları, puta tapar ya da kâfir de olsalar, o halkların meşrû hükümdarıdırlar.
Politik idare tarzları ve monarşilerinin rejimi ne olursa olsun, bu gerçeği
etkilemez, değiştirmez. Kendi meşrû kamu otoriteleri olan bu halkların mal-
ları üzerindeki haklarını hiç kimse, doğru dine inanmıyorlar diye kaldıramaz;
çünkü din kutsal hukukun konusudur, oysaki mal varlığı hakları pozitif hu-
kukun konusudur ve bunların ikisi ayrı şeydir. Yukarıda denildiği gibi bunun
aksini yapmanın adı hırsızlıktır; Grotius’a göre, dini gerekçe diye sunmak bu
gerçeği değiştirmez.
Onlar dinsizdir diye, herhangi bir kralın, herhangi bir papanın ya da
herhangi bir imparatorun, Hıristiyan olmayan halklara savaş ilân etmesi de
asla haklı değildir; Hz. İsa’nın yolu da bu değildir92. Eski Ahit’te mümin bir
halkın, hiçbir halka dinsizdirler diye savaş ilân ettiği geçmez; fakat mümin
bir halkın doğal hakları çiğnendiğinde bu halkın kendini savunmak için sa-
vaşması doğrudur diye anlatılmıştır93. Hem şu da söylenmelidir ki, teologlar
insanlara güzellikle inancı anlatmak gerektiğini yazsalar da, İspanyollar ve
Portekizliler, Amerika’da para-pul için savaşmışlardır ve ele geçirdikleri
yerlerde hiç te dindar bir yaşantı kurmamışlardır; tam tersine bu İspanyol ve
Portekizli fatihlerin Amerika’da sergiledikleri, bir sürü rezillik, suç, cinayet,
dinsizlik ve küfürdür94.
Nihayetinde, Hindistan’daki insanlar özgürdür ve başlarında kendi hü-
kümdarları vardır. Hiçbir şekilde zor ya da savaş, onları doğal haklarında
91
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. IV.
92
93
94
30 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
mahrum bırakmanın haklı gerekçesi olamaz; zaten Portekizlilerin orada böy-

le bir güçleri de yoktur. Hindistan halkları kendi haklarını kullanmakta öz-
gürdürler, bu hususta ehliyetleri tamdır95.
“İşgalden ötürü, Hint denizi ya da orada seyrüsefer hakkı Portekizlile-
rin tekelinde değildir”96:
Grotius beşinci bölümde, bu savını kanıtlamak için yazar. Portekizlile-
rin, Hindistan’ın toprakları, zenginlikleri ve halkları üzerinde hiçbir hakları
olmadığı gösterilmiş vaziyettedir. Şimdi Hindistan’da denizi, seyrüseferi ve
deniz ticaretini sadece kendi hâkimiyetlerine alıp alamayacaklarını incele-
meye sıra gelmiştir.
Deniz öyle bir alandır ki, özel mülkiyete konu olmaz ve toprak gibi iş-
gal edilemez. Şimdi bunun neden böyle olduğu açıklanacaktır97. Antik za-
manlardaki filozofların, şairlerin ve hukukçuların yazmış olduklarından beri
açıkça bilinmektedir ki, deniz sahipsiz bir şeydir; ya da kavimler hukukuna
göre deniz kamusaldır, yani herkesindir98. Diğer şekilde ifade etmek gerekir-
se deniz, özel mülkiyetin konusu değildir. Cicero’nun dediği gibi, o herkes
kullanabilsin diye yaratılmıştır99. Bu gerçeği Romalı şairler gibi Romalı hu-
kukçular da teslim eder100. Gene Roma hukukuna göre, bir denizin kıyısı da,
kıyıdaki ülkenin halkına aittir. Örneğin Roma İmparatorluğu içerisinde kalan
deniz kıyıları, Roma halkına aitti101. Balıkçılık ve denizcilik bu halk için bir
haktı102.
Roma kıyıları önünde uzanan denizlerde, Roma’nın bir mülkiyet hakkı
yoktu, fakat bu denizlerde onun bir yargı ve koruma yetkisi vardı103. Her-
hangi bir deniz için o, Roma’ya aittir denildiğinde, söylenmek istenen, bu
95
96
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. V.
97
Grotius, bu bölümde, deniz üzerindeki hakkı, egemenlik kavramı üzerinden değil, mülki-
yet hakkı üzerinden tartışmaktadır.
98
99
100
101
102
103
Grotius, mülkiyet hakkı kavramı üzerinden argümantasyonunu geliştirirken, egemenlik
kavramını düşünüp, kullanmamaktadır. Mülkiyet hakkı üzerinden düşünmenin yarattığı
hukukî sıkıntıyı aşmaya çalışmaktadır; bkz. Hugo Grotius, La Liberté des Mers, s. 44.
denizin üzerinde Roma’nın yargı ve koruma yetkisinin bulunduğuydu; bun-

dan fazlası değil104.
Roma devrinden beri bilinen ve kabul edilen bu hukukî gerçeklerin bu-
rada hatırlatılmasının nedeni, Portekizlilerin, Hindistan denizini tek başlarına
kendi hâkimiyetlerine koyamayacaklarını göstermektir. Bir denizi kendi
mülkiyeti altına koymak haksız, barbarca ve insanlığa aykırı bir davranış-
tır 105 . Antikiteden beri hukukçular, okyanusun insanlara kapatılamayacağı
konusunda hemfikirdirler. İspanyollarla, Portekizlilerin dünya okyanusunu
aralarında ikiye bölmeleri ve diğer insanları düşünmemeleri kadar doğaya
aykırı bir şey olamaz.
Portekizliler, Hint Okyanusu’nu ilk keşfedenler değildir. Tarihte, en
azından İskender’den beri, Yunanlılar, Persler, Romalılar, Etopyalılar, Arap-
lar bu okyanusta sık sık deniz yolculukları yapmıştır. Hintliler de elbette
kendi denizlerinde dolaşmışlardır. Asırlarca birçok ulus tarafından üzerinde
seyrüsefer edilmiş bu okyanusta, şimdi Portekizlilerin bu denizleri başka
uluslara kapatmaya çalışmasının hiçbir haklı gerekçesi olamaz. Alberico
Gentilis’in De jure belli’de yazdığı gibi106, kavimler hukukunun tanıdığı bir
hakkı kimse yasaklayamaz, okyanusun müşterek kullanımı daraltılamaz107.
Hollândalıların talep ettikleri hak müşterek kavimler hukukundan kaynak-
lanmaktadır; herkes okyanusta seyrüseferde özgürdür.
“Papalık egemeninin bağışlamasından ötürü, Hint denizi ya da orada
seyrüsefer hakkı Portekizlilerin tekelinde değildir”108:
Grotius altıncı bölümde, yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Keşif
münasebetiyle Papa Alexandre tarafından Portekizlilere yapılan bağışlama-
dan dolayı, Portekizlilerin denizin mülkiyetinin ve onda seyrüseferde bu-
lunmanın bir tek kendi tekellerinde bulunduğunu ileri sürmelerinin boş bir
104
105
106
1587’de Oxford Üniversitesi’nde Roma hukukunda kraliyet profesörü olarak atanan
Gentilis’in, dönemin akademik geleneğinin talep ettiği üzere yeni atanan bir profesör sıfa-
tıyla bir konuyu tez olarak ele alıp tartışması gerekmekteydi. Gentilis, tez konusu olarak
savaş hukukunu seçmiştir. Atanmasını takip eden iki sene içerisinde de konuyla ilgili iki
ders daha hazırlayan Gentilis, savaş hukuku üzerine bu üç çalışmasını “De Jure Belli
Libri tres” adıyla yayınlamıştır. Bkz. H. Nézard, “Albericus Gentilis”, A. Pillet, Les
Fondateurs Du Droit International, V. Giard et E. Brière, Paris, 1904, ss. 37–93.
107
108
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. VI.
32 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
iddia olduğu yukarıda açıklanmıştı109. İnsanlar arasında alım-satımın (ticare-

tin) konusu olmayan bir şeyin bağışlanmasının bir anlamı yoktur. Deniz ya
da onda seyrüsefer, hiçbir insanın malı olamayacağından, bunlar ne Papalık
egemeni tarafından bağışlanabilir, ne de Portekizliler tarafından böyle bir
bağışlama kabul edilebilir. Ayrıca papa, yerkürenin dünyevî hükümdarı de-
ğildir, denizlerin de sahibi değildir ki, bunu birine bağışlayabilsin. Bu konu-
da papaların böyle bir yetkisi yoktur, çünkü üzerinde hak sahibi olunmayan
bir şey üzerinde yetki de kullanılamaz. Bu böyle olduğu gibi, hiçbir hüküm-
dar da, hiç kimseye seyrüseferi yasaklayamaz. Hükümdarların denizler üze-
rindeki tek yetkileri yargı ve koruma hakkındadır110. Bütün bunların ışığında
Portekizliler, diğer ulusların hakkını tanımayıp, Hint denizinde seyrüseferi
yasaklayamazlar111.
“Zamanaşımından ya da teamülden ötürü, Hint denizi ya da orada sey-
rüsefer hakkı Portekizlilerin tekelinde değildir”112:
Grotius yedinci bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Za-
manaşımından ya da bir teamülden ötürü, Hint denizinin ya da orada seyrü-
sefer hakkının, Portekizliler tarafından kendi tekellerinde olduğunu ileri
sürmeleri, hukukun en sağlam gerekçeleriyle boşa çıkar.
Zamanaşımı 113 iç hukukun bir müessesesidir 114 ; dolayısıyla ne krallar
arasında, ne de özgür halklar arasında yeri olmaz. Doğal hukuktan ya da
kavimler hukukundan kaynaklanan haklar üzerinde zamanaşımı etkili değil-
109
110
111
112
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. VII.
113
Lât. usucapio, Romalılarda (Roma hukukunda), kesintisiz ve belirli bir zaman süresince
devam etmiş zilyetliğe dayanarak mülkiyeti kazanma yolluydu. Lât. praescriptio ise, za-
manaşımı anlamına gelen hukukî müesseseydi. Grotius, Roma hukukunun bu müessesele-
rinin de, Portekizlilere bir hak kazandırıp kazandırmadığını tartışmaktadır. Bizim,
Grotius’un metnini incelerken zamanaşımı ile ilgili hususları ele aldığımız ve zamanaşımı
ifadesini kullandığımız yerlerde, bunların, Grotius’un anladığı şekilde, Roma hukukunda-
ki içerikleriyle anlaşılması gereklidir.
114
Grotius burada, jus civile (droit civil) der; fakat o, jus civile’den medenî hukuku ya da
özel hukuku anlamaz sadece. Özel hukukla birlikte bir ülkenin (devletin) millî kamu hu-
kukunu da jus civile kavramıyla ifade eder. Bu anlamda, iç hukuk(lar) – uluslararası hu-
kuk karşıtlığında olduğu gibi, Grotius’un metninde bir ülkenin jus çivilesi, jus gentium’a
karşıt olarak konumlanır. Bu nedenden ötürü biz de, Grotius’un burada jus civile dediği
yerde anlamı daraltmamak için bunu sadece özel ya da medenî hukuk olarak değil, iç hu-
kuk olarak ifade etmekteyiz.
dir. Kaldı ki, iç hukukta da zamanaşımı ile ya da zilyetlikle, mal teşkil etme-
yen şeyler üzerinde hak kazanılamaz. Dolayısıyla ne deniz, ne de onun kul-
lanımına ilişkin haklar zamanaşımı ile elde edilip, başkasına devredilemez.
Kamusal şeyler, yani bir halka ait şeyler, uzun süre elde bulunduruldu115 diye
sahiplenilemez. Bunun önündeki engel, bu (kamusal) şeylerin doğasıdır;
onlar ya bir halkındır, ya da bütün insan türüne aittir. Romalı hukukçular da,
kavimler hukukuna göre, kamusal olan yerlerin, uzun süre zilyetliğinin elde
bulundurulması ile sahiplenilemeyeceğini belirtir116.
Bazıları zamanaşımının başka, teamülün ise daha başka bir kavram ol-
duğunu ileri sürmektedirler. Onlara göre, bir hakkı birinden ayırıp, başkasına
bağladığında, zamanaşımı devreye girmektedir; bir hakkı önceden sahibi
olan herhangi bir kimseden ayırmaksızın (çünkü onun önceden bir sahibi
yoktur), doğrudan birine bağladığında ise, bunun sebebi teamüldür117. Bura-
da teamülden kasıt, uzun zamandan beri bir şeyi elde bulundurmaya dayalı
süregelen bir uygulamadır. Bu kabul geçerli olsa bile, denizalanı ve onda
seyrüsefer hakkı bütün insanlığa ait olduğundan ötürü, onu sahipsiz bir şey
olarak alıp, teamülün mevcudiyetinden dolayı başkasının malı kılmanın ola-
nağı gene de yoktur118. Teamül var diyerek, doğal hukuktan ya da kavimler
hukukundan kaynaklanan bir hak ortadan kaldırılamaz. Sonuç olarak Porte-
kiz, herhangi bir teamüle dayanarak hiçbir ulusa, okyanustan Hindistan’a
doğru seyrüseferi yasaklama hakkına sahip değildir119.
“Kavimler hukuku uyarınca, halklar arasında ticaret özgürlüğü vardır”120:
Grotius sekizinci bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Por-
tekizliler, şimdi de, Hindistan’la ticaretin sadece kendi tekellerinde bulunan
bir hak olduğunu iddia etseler bile, yukarıdan beri yapılan açıklamalar uya-
rınca, bu da reddedilir121.
Bartolo’nun De justitia et jure’de dediği gibi, kavimler hukuku uyarınca
insanlar arasında görüşme özgürlüğü vardır ve bu hak (yetenek) kimse tara-
115
Lât. possessionis.
116
117
118
119
120
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. VIII.
121
34 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
fından yasaklanamaz122. Bu görüşmenin en doğal yollarından birisi de Aris-

toteles’in dediği gibi, ticarettir123. Ticaret olanağı, kavimler hukukunun mut-
lak haklarından birisidir; çünkü birincil kavimler hukukundan kaynaklanır.
İkincil kavimler hukuku değişebilir olsa da, birincil kavimler hukuku değiş-
mez, mutlaktır. Bunun nedeni, birincil kavimler hukukundan ileri gelen hak-
ların, insanlara eşit ve herkes için aynı biçimde, bizzat doğa tarafından bah-
şedilmiş olmasıdır. İnsanların yaşam için gerekli gördükleri ihtiyaçlarını
birbirlerinden temin etmeleri doğal bir haklarıdır, aksi savunulamaz. Bunun
yolu, yöntemi de ticarettir. Öyleyse, ticaret hakkı doğal hukuktan kaynakla-
nan, birincil kavimler hukukuna mensup bir haktır. Kimse bunu tekeline alıp,
diğerlerine yasaklayamaz. Bu ne adildir, ne de haklı. Portekizliler de, Hin-
distan ticaretini tekellerine alamaz124.
“Hindistan’la ticaret, işgalden ötürü Portekizlilerin tekelinde değildir”125:
Grotius dokuzuncu bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar.
Ne keşif, ne de işgal Portekizlilere, Hindistan’la ticareti tekellerine alma
hakkı sağlamaz. Kaldı ki, onlar ne Hindistan’ı ilk keşfedenlerdir, ne de Hin-
distan’la ilk ticaret yapanlardır. Zaten ticaret hakkı işgal ile sahiplenebilecek
bir hak değildir. Ticaret yapmak, bütün insanlarda ve halklarda bulunan do-
ğal bir yaşamsal gereksinimden kaynaklanan bir melekeden ileri gelen bir
ihtiyaç ve bir haktır. Kimse kimseye bu hakkı yasaklayamaz126.
Papalık egemeninin bağışlamasından ötürü, Hindistan’la ticaret Porte-
kizlilerin tekelinde değildir127:
Grotius onuncu bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Kim-
se hakkı olmayan bir hususta yetkili değildir. Papalığın, Portekizlilere, Hin-
distan’la ticaret hakkı için bir tekel olanağı tanıması mümkün değildir; çün-
kü Papalığın bu ticaret üzerinde ne bir otoritesi, ne de bir hakkı vardır. Hakkı
ve yetkisi bulunmayan bir şey üzerinde Papalığın, herhangi birisine, bir iş-
lemiyle, bir hak kazandırması olanak dışıdır. Öyleyse Portekizlilerin bu savı
da geçersizdir128.
122
123
124
125
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. IX.
126
127
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. X.
128
Hindistan’la ticaret, zamanaşımından ya da teamülden ötürü Portekizli-

lerin tekelinde değildir129:
Grotius on birinci bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Ne
zamanaşımının, ne de teamülün birincil kavimler hukukundan kaynaklanan
haklar üzerinde hakların yitirilmesine neden olacak bir etkisinin olamayacağı
açıklanmıştı. Buna aykırı bir biçimde iyi niyete aykırı biçimde, bütün halkla-
ra ait olan bir hakkı tekeline almaya çalışmak bir haksızlıktır130. Portekizlile-
rin iddiası sadece kendi bencil çıkarlarına hizmet etmekte ve diğer halkların
ticaret hakkına bir tecavüz teşkil etmektedir. Kaldı ki, teamülün tanımından
ötürü, bundan doğduğu ileri sürülen bir hakka kimsenin itiraz etmiyor olması
gerekir, hâlbuki Portekiz’in Hindistan ticaretini tekeline almaya çalışmasına,
Fransızlar da, İngilizler de, Hollândalılar da itiraz etmiştir. Portekiz’in bu
iddiası da geçerli değildir131.
Portekizliler, ticareti yasaklamak için hiçbir hakkaniyetli sebebe daya-
namazlar132:
Grotius on ikinci bölümde yukarıdaki savını kanıtlamak için yazar. Bir
kişi, bir hakkını kullandığı için ne hatalı 133 , ne de hileci 134 sayılamaz; bir
kişinin bir hakkını kullanmasının başkasına zarar135 vermek olduğu da ileri
sürülemez136. Herkesin kazanç elde etmek hakkı olduğu yerde, kazanç elde
etmek için herkesin, başkasından önce kendi durumunu ve faydasını düşün-
mesi hem doğaya, hem hakkaniyete, hem de hukuka uygundur. Bir işçi çalı-
şıyor ve zanaatını yapıyor diye, aynı zanaata sahip başka bir işçiye zarar
verdiği ileri sürülemez. Hollândalılar da, bütün insan türünün kazanç elde
etmesine açık bir konuda ve yerde, kendi kazançlarını elde etmenin peşinde-
dirler. Hakkaniyet uyarınca Portekizlilerin Hollândalıların bu çabasının hak-
sız olduğunu ileri sürmelerine ve ticaretin bir tek Portekizlilerin tekelinde
olması gerektiğini iddia etmelerine dair tek bir haklı neden yoktur137.
129
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. XI.
130
131
132
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. XII.
133
Hata: Lât. dolus.
134
Kanuna karşı hile: Lât. fraudis.
135
Zarar: Fr. dommage.
136
137
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, ss. 73–74.
36 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Hollândalılar ister barışta, ister mütarekede, ister savaşta kim karşı çı-
karsa çıksın Hindistan’la ticaret haklarını savunmak zorundadırlar138:
Grotius Mare Liberum’un son bölümünde yukarıdaki savı ileri sürer ve
bunu kanıtlamaya koyulur. Mademki hukuk ve hakkaniyet Hindistan ticare-
tinin herkese olduğu gibi Hollândalılara (“bize” der Grotius metinde) da
özgür olmasını gerektirmektedir, Hollândalılar kendilerine doğanın bahşetti-
ği bu hakkı, İspanya’ya karşı139 ister barışta ya da mütarekede, isterse savaşta
olsun savunmak zorundadırlar; zira bir barış yapılacaksa bu ancak eşitlik
üzerine yapılırsa gerçek bir barış olur. Yunanlılar bu hususu “barış iki türlü-
dür” diyerek ifade etmişlerdir. Birincisi yüreği olan insanların yaptığı barış-
tır; ikincisi de köle ruhlu olanların yaptığı. Demosthenes’in yazdığı gibi,
köle olmayı kendilerine yakıştırmayıp özgür olmak isteyen insanlar için
haklarını savunmak bir zorunluluktur140. Cicero’nun dediği gibi, barış zama-
nında haksızlığa katlanmamak için bazen savaşmak gerekir141. Barış ilkeler
üzerine kurulu bir irade uyuşmasıdır142. İskender’in de söylediği gibi, düş-
manınızın haksızlığına son vermek için savaşmak haklı bir savaştır143.
Aziz Augustinus ve diğer teologlarla ahlâk âlimleri başkasını alım-
satım yapmaktan alıkoyarak kendi faydasını genelin faydasına zarar vere-
rek arttırmaya çalışanın haksız olduğunu söylemişlerdir. Portekizliler de,
Hollândalılara Hindistan ticaretini yasaklayarak onlara haksız bir biçimde
zarar vermektedir. Adaleti temin için böyle bir haksızlığa karşı çıkmamala-
rı durumunda, Hollândalıların özgür kalmalarına olanak yoktur. Cicero’nun
dediği gibi, bir haksızlığa karşı mücadele etmenin iki yolu vardır. Bunlar-
dan birincisi müzakere ve tartışma ile yürütülendir; diğeri de kuvvet ile
yürütülür. Birincisini yürütmenin olanağı kalmadığında ikincisine başvu-
rulmalıdır144.
Teologların dediği gibi, herkese ait olan bir hakkın engellenmesi duru-
munda da savaşılır. Doğal hukuktan kaynaklanan genel ve herkes için eşit
olan bir hakkı savunmak için yapılan bir savaş, adalet için yapılan bir müca-
138
Hugo Grotius, La Liberté des Mers, Chap. XIII.
139
Mare liberum yazıldığında Portekiz, İspanya’ya bağlıydı.
140
Demosthenes (M.Ö. 384–322), Atinalı ünlü politikacı.
141
142
143
144
deledir. Öyle ki, teologlara göre, hiçbir kamu otoritesini beklemeden, yolları
kapatan ve malların dolaşımını engelleyenlerin engelleri, güç kullanılarak
kaldırılabilir. Grotius, “yurttaşlarım, hiç şüpheniz olmasın ki Tanrı, kendi
eliyle yaratılmış doğanın insanlara bahşettiği en kesin hakları çiğneyenlere
karşı mücadele edenlere yardım eder ve kendi çıkarları için insan türünün
genelinin müşterek faydasına karşı koyanları cezalandırır” diyerek Mare
Liberum’un son satırlarını da tamamlar145.
Hugo Grotius’un yukarıdan beri ele aldığımız bu iki çalışmasına ilişkin
burada biz de son olarak şunu söyleyelim ki, De jure prædæ’nin ve onun bir
özeti olan Mare Liberum’un fikrî esası ve hukukî ruhu, özünde Tanrısal ya-
ratım kaynaklı doğal hukuktan ileri gelen denizlerde serbest seyrüsefer ve
halklar arasında özgür ticaret haklarının kavimler hukukuna göre din ve ulus
farkı gözetilmeden bütün insanlar ve uluslar için genel, müşterek ve eşit
haklar olarak ispatlanması ve savunulmasıdır146.
145
146
Mare Liberum’a ilişkin söylenmesi gerekenlerin eksik kalmaması için Groitus’la denizle-
rin serbestîsi hakkındaki konuya dair polemiğe girişmiş olan İngiliz siyasetçi, hukukçu ve
hümanist yazar John Selden’den de bahsedilmesi gerekir. Selden’den önce şu hususu da
belirtelim ki, Grotius’un açık denizlerin res communis olduğu tezine, Serafim Freitas
(1570–1633) da, Portekiz deniz hâkimiyetini hukuken savunduğu De iusto Imperio
Lusitanorum asiatico, (Portekizlilerin haklı Asya hâkimiyeti) adlı kitapta karşı çıkmıştır
(1635). John Selden’in (1584–1654) yaşamı boyunca kaleme aldığı yirmiye yakın kitap
arasında Grotius’un Mare Libarum adlı yayınına karşı yazdığı Mare Clausum (1635) ve
De Jure Naturali et Gentium juxta disciplinam Ebreorum (1640) adlı çalışmaları, ulusla-
rarası hukukun tarihi içerisinde anılması gereken çalışmalardandır. Selden’in diğer çalış-
maları ağırlıklı olarak İngiliz tarihi ya da antikite, din ve mitoloji üzerinedir. Selden, Mare
Clasum’da İngiltere krallığının resmî görüşünü hukuken müdafaa eder biçimde, “denizle-
rin kapalılığı”nı savunmuştur. Selden’in tezine göre Britanya’ya ait denizlerde, İngilte-
re’nin sadece bir yargı ve kolluk yetkisi değil, deniz üzerinde “tam bir mülkiyet yetkisi”
vardı. Bu yetki uyarınca Britanya denizlerinde yabancılar için gemicilik ancak İngiliz çı-
karlarının ve İngilizlerin izin verdiği kadarıyla yapılabilirdi. Balıkçılık ise İngiltere’nin
koyduğu harç ödendikten sonra mümkündü. Bu denizler üzerinde İngiliz kralının ve ami-
rallerinin hukukî ve cezaî yargı yetkisi tamdı. Selden, İngiliz deniz imparatorluğu tasarısı
ile Britanya denizlerini (oceanus britannicus) karşı kıyılara kadar götürmekte sakınca
görmemiştir. Fransa ve Hollânda kıyılarına kadar olan denizler gibi, Grönland ve Kuzey
Amerika kıyılarına kadar olan Atlantik suları da Britanya deniziydi. Selden, bu denizler
üzerindeki İngiliz mülkiyetini, ilk Norman krallara kadar geri götürdüğü tarihî hak ile
açıklamaktaydı. Konunun bir özeti için bkz. Dominique Gaurier, Histoire du droit
international, Presses Universitaires de Rennes (PUR), Rennes, 2005, ss. 277–280.
Grotius ve Selden arasındaki teorik hukukî tartışma, hukuk tarihi bakımından ilginçtir.
Hollânda ve İngiltere hükûmetleri, ulusal çıkarlarının gerektirdiği politik ve hukukî tezle-
ri, hukukçuları aracılığıyla ortaya koydurmuşlar ve müdafaa ettirmişlerdir. Bu, uluslarara-
sı hukukun ve uluslararası hukukçuların artan önemi bakımından hukuk tarihinde de bir
dönemeçtir; Eugéne Lerminier, Introduction Générale à l’Histoire du Droit, Chamerot &
38 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
C- Hugo Grotius’un “De Jure Belli Ac Pacis” Adlı Yapıtı: Grotius’un

Rasyonalist Doğal Hukuk Anlayışı Temeli Üzerinde Uluslararası Hu-
kuk Kuramını Oluşturması
1625 yılında Paris’te yayınladığı De jure belli ac pacis’i147 Grotius’un,
kırk yaşına kadar elde ettiği bilgi birikimi ile 1623 yılının başında yazmaya
başladığı anlaşılmaktadır. Bu birikimin üzerine Grotius, ilk gençliğinden
itibaren kişiliğinin özelliği olduğu üzere, olağanüstü bir çalışkanlık ve üret-
kenlikle başyapıtını iki yılda tamamlamayı başarmıştır. Bu hummalı çalış-
masına başlarken onun için vazgeçilmez olan kaynakların Ayala’nın ve
Gentilis’in çalışmaları olduğunu, kardeşine yazdığı mektuplardan öğrenmek-
teyiz148. Grotius 1625 yılında çalışmasını yayınlasa da, ömrünün kalanında
sık sık eserine geri dönecek, yaptığı düzeltmeler, değişiklikler ve eklemelerle
Alex-Gobelet, Paris, 1835, s. 115. Selden’in Mare Clausum’u için bkz. John Selden, Of
the Dominion or Ownership of the Sea, Two Books, Traslated into English by Nedham
Marchamont, The Lawbook Exchange Ltd., New Jersey, 2004; http://books.google.com.tr/
books?id=W8bSKRA0KHEC&printsec=frontcover&dq=inauthor:john+inauthor:selden&
hl=tr&ei=fJzjTrz4JJyPsAbJmZSQCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ve
d=0CEQQ6AEwAw#v=onepage&q=inauthor%3Ajohn%20inauthor%3Aselden&f=false
(10.10.2012); John Selden, Mare Clausum seu de Dominio Maris Libri Duo, Londini,
1635, http://www.archive.org/stream/ofdominionorowne00seld#page/n11/mode/2up,
http://books.google.com.tr/books?id=100UAAAAQAAJ&printsec=frontcover&dq=relate
d:ISBN1584772727&hl=tr#v=onepage&q&f=false, http://books.google.com.tr/books?id=
lonEHz1zhsC&printsec=frontcover&dq=related:ISBN1584772727&hl=tr#v=onepage&q
&f=false (10.10.2012). Mare Clausum, İngiltere’nin denizleri hâkimiyeti altında tutma
kaygısı doğrultusunda kaleme alınmış ve denizlerin serbestîsi tezine karşı çıkmıştır;
Eugéne Lerminier, Introduction Générale à l’Histoire du Droit, s. 115. Selden’in De jure
naturali et Gentium adlı yapıtı; bkz. De Jure Naturali et Gentium,
http://www.archive.org/stream/joannisseldenid00seldgoog#page/n6/mode/thumb (10.10.2012);
ise Selden’in İtalyan filozof ve hukukçu Vico Giambattista (1668–1744) tarafından
Grotius ve Pufendorf’la birlikte kavimler hukukunda doğal hukukun üç prensinden birisi
olarak (the tree princes of the natural right of the gentes) anılmasını sağlayacak biçimde
doğal hukuk görüşünü ortaya koymaktadır. Bunu yaparken bir taraftan Cicero’nun stoacı
felsefesinden esinlenmekte, diğer taraftan da görüşlerini İbranî kutsal metinlerine ve yasa-
larına, Eski Ahit’e dayandırmaktadır. Selden, XVII’nci yüzyıldaki doğal hukuk rönesansı
akımının kurucuları içerisinde yer almakla birlikte, olgucu Zouche gibi o da kavimler hu-
kukunun pozitif kaynaklarının teamül kuralları ve antlaşmalar olduğunu belirtmiştir;
Marie-Hélène Renaut, Histoire du droit international public, Ellipses, Paris, 2007, s. 116;
ayrıca bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, ss. 325–327.
147
Hugo Grotius, De Jure belli ac pacis libri tres in quibus jus naturae et gentium item juris
publici praecipua explicantur, S. Claudij, & Hominis Silueftris, Paris, 1625; kitabın Lâtin-
ce orijinal baskısının e-kopyası için bkz. ftp://ftp.bnf.fr/060/N0606957_PDF_1_-1DM.pdf
(10.10.2012).
148
Buradaki, 23 Nisan 1623 tarihli mektup; bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
International, s. 141.
kitabı üzerinde çalışmayı sürdürecektir. 1642’de yapılan yeni bir baskıda

eklenen notlarla birlikte kitabın hacmi, ilk baskının yarısı kadar artmıştı.
Grotius, kavimler hukuku üzerine düşünmeye elbette De jure belli ac
pacis’i yazmaya koyulmadan çok önce başlamıştı. Onun kavimler hukuku
üzerine önceki çalışmalarından en önemlilerine yukarıda yer verdik. Onları
kaleme aldıktan sonra da Grotius, özellikle Plâton, Aristoteles, Cicero,
Akinolu Tommaso, kilise hukuku ve kanunları, Vitoria başta olmak üzere
İspanyol teolog ve hukuk doktorlarında, Belli, Ayala, Gentilis gibi yazarlar-
da, kavimler hukuku ve kamu hukuku hakkındaki düşünceler üzerine oku-
muş ve çalışmıştı 149 . Uluslararası hukuk profesörü ve Uluslararası Adalet
Divanı’nın ilk başkanlarından (1949–1952) Jules Basdevant’ın (1877–1968)
Grotius hakkında yazdığı çoktan klâsikleşmiş makalesinde (1904) de belirt-
tiği üzere, Grotius’un bu okuma ve çalışmalarında aradığı başlıca bakış açısı,
kavimler hukukunu, doğal hukuk temeline oturtabileceği düşüncelere ulaşa-
bilmeye yönelikti150. Hapiste olduğu zamanlarda da, yazdığı mektuplardan
Gentilis’in çalışmalarını okuduğu ve doğal hukuk üzerine düşündüğü belli
olmaktadır151. Tüm bunlar, De jure belli’nin uzun bir inceleme ve düşünme
sürecinin ürünü olduğunu göstermektedir.
De jure belli ac pacis bir giriş (prolegomena) ve kitap (libri) olarak ad-
landırılan üç ana bölümden oluşur. Bu kitaplar da bölümlere (capita) ve
bölümler de paragraflara ayrılmıştır. De jure belli’nin 1625 Paris baskısı 877
sayfadır. 793’üncü sayfadan sonrasında ayrıntılı bir içindekiler kısmına ve
dizine yer verilmiştir152.
De jure belli ac pacis’in giriş kısmında eserin anafikri ve genel amacı
anlatılmaktadır. Girişteki bu açıklamalarda üç temel düşünce egemendir.
Bunlar, uluslararası hukukun varlığının tespiti ve tanımlanması; kaynakları-
nın belirlenmesi; yazarın amacıyla birlikte yönteminin açıklanmasıdır153.
149
150
J. Basdevant, “Hugo Grotius”, s. 143.
151
Kardeşine yazdığı 12 Ocak 1623 tarihli mektup; bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
International, s. 143.
152
Aksi belirtilinceye kadar, De jure belli ac pacis’in Lâtince orijinal metnindeki sayfa
numaralarına gönderme yapıldığında, ftp://ftp.bnf.fr/060/N0606957_PDF_1_-
1DM.pdf’deki (10.10.2012) orijinal baskının e-kopyasındaki sayfa numaraları esas alın-
maktadır.
153
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, ss. 21–42; Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de
la Paix, Tome 1, trad. Jean Barbeyrac, Pierre de Coup, Amsterdam, 1724, ss. 54–89. Le
40 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
De jure belli ac pacis’in içindekiler tablosu, okuyucuya kitapların ve

bölümlerin başlıklar hâlinde kapsamını sunmaktadır. Birinci kitap beş bö-
lümden meydana gelmektedir. Bu kitabın konusu, savaş hukukunun ne
olduğu ve kaynağı; haklı savaşın ne olduğu; egemenlik ve savaş ilişkisi;
kimlerin meşrû olarak savaşmaya yetkisi olduğudur. İkinci kitap yirmi altı
bölümden meydana gelmektedir. Bu kitapta nitelikleri itibarîyle bazı ka-
musal ya da özel hakların çiğnenmesi durumunda savaşma yetkisinin doğ-
duğu anafikri işlenmekte ve bu haklara örnekler sıralanarak, ihlâlleri hak-
kında açıklamalarda bulunulmaktadır. Bu kitapta, uluslararası hukuka iliş-
kin doğal hukuk temelli bir hak kuramının da geliştirildiği görülmektedir.
Üçüncü kitap ise yirmi beş bölüme sahiptir. Bu kitapta işlenen konu, huku-
ka uygun olarak nasıl savaşılacağı ve savaşı sona erdiren barış antlaşmala-
rının yapılışındaki hukukî esaslardır. Böylelikle üçüncü kitapta uluslararası
hukuka ilişkin bir antlaşmalar hukuku kuramının da geliştirildiği görül-
mektedir.
Grotius, prolegomena’nın ilk satırlarına bir tespitle başlamaktadır 154 :
Jus civile’den söz edildiğinde birçok yazar, bundan Roma kanunlarında mü-
kemmel şeklini bulan hukuku anlamaktadır. Birçok halk ve birçok devlet
yöneticisi arasındaki hukuk söz konusu olduğunda ise bu hukuk doğanın
sunduğu temel üzerinde yükselir ya da kutsal yasalarca konulmuştur veya
insanlar arasındaki mutabakattan kaynaklanan bir örf ile belirlenmiştir; fakat
bu hukukun niteliği ve konuları hakkında sistemli bir biçimde yazan ve bun-
ları açıklayan pek kimse çıkmamıştır 155 . Hâlbuki bu hukuk insan türünün
(genus humanum) genelini ilgilendirir ve onun işlenmesinde tüm insanlığın
faydası bulunur. Ciceron’un çok doğru biçimde söylediği gibi, halklar ve
krallar arasında kurulan ittifaklar, yapılan antlaşmalar ve sözleşmeler bu
hukukun konusunu oluşturur. Bir cümleyle bu hukuk, yabancı uluslar arasın-
daki ilişkilere ilişkindir ve savaş ve barış hukukuna ilişkin ne varsa onun
konusudur; hatta Euripides156, trajedilerde belirdiği üzere, bu bilimin konu-
Droit de la Guerre et de la Paix’nin 1724 baskısının sayfa numaralarına gönderme yapıl-

dığında aksi belirtilinceye kadar kitabın ftp://ftp.bnf.fr/008/N0086523_PDF_1_-
1DM.pdf’deki (10.10.2012) e-kopyasının sayfa numaraları esas alınmaktadır.
154
Yukarıdan beri izlediğimiz usule uygun olarak özellikle aksini belirtmediğimiz sürece bu
başlık altında buradan sonra ifade edilen görüşler ve verilen bilgiler Grotius’un kendi gö-
rüşleridir ve bilgiler onun eserinde verilen bilgilerdir.
155
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Tome 1, s. 54.
156
M.Ö. 480–406; Atinalı düşünür, şair ve trajedi yazarı.
sunu kutsal ve insanî olan şeylerin adalet ve doğruluğa ilişkin bilimi olarak
belirleyecek kadar ileri gitmiştir157.
Grotius, Karneades’in hukuk hakkındaki görüşlerini ele almaktadır158.
Karneades’e göre, kanunları yapan insanlar bunları ancak kendi çıkarlarına
nasıl uygunsa öyle yapmaktadırlar. Bu noktada insan da kendisine faydalı
olanın peşinde koşan bir hayvandan farklı değildir. Bir egemen de, adalet
için değil diğerlerinin çıkarlarının zararına olacak biçimde kendi çıkarları
için yönetir. Karneades’e göre, doğa neyin âdil olduğunu aydınlatamaz, ne-
yin olmadığını gösteremeyeceği gibi. Grotius, insan türünü sıradan bir hay-
van türü olarak kabul etmekle Karneades’in yanıldığını ve hatalı bir nokta-
dan başladığını söylemektedir. İnsan türünde diğer hiçbir hayvan türünde
olmayan melekeler ve yetenekler bulunmaktadır. Bunların en önemlileri akıl,
dil ve toplumsallaşma yeteneğidir. İnsan kendi türüne özgü bir biçimde,
hemcinsleriyle birlikte düzenli bir toplum içinde yaşamını sürdürür. Bu dü-
zeni sağlayan kurallardır. Bu kuralların işlemesinin gerçek sebebi Stoacıların
dediği gibi, insanların birbirleri için aynı özden olmalarıdır159. Karneades’in
düşündüğü gibi halklar arasında mevcut bir hukukun varlığını reddeden gö-
rüşler gerçeğe aykırıdır160.
İnsanların akıl, dil ve toplumsallaşma yeteneğinden ötürü, hukuk en te-
melde, insanın anlayışının ve sağduyusunun ürünüdür. Adalet duygusu ve
bilgisi insanın akıllı doğasından kaynaklanır161. Bu nedenle hukukun kaynağı
doğadır162. İnsanın doğasının neticesi olan toplumda, başkasına kusurlu ola-
rak verilen bir zararın onarılması gerekliliği hukukun ilk ve temel yasasıdır.
Hukukun bir diğer kaynağı Tanrı’nın özgür iradesidir. İnsanın kendi
doğası içinde akılla kavradığı ilkeler, Tanrı’nın iradesini yansıtan ilkeler-
dir163. Bu nedenle Stoacılar hukukun kaynağını Jüpiter’de aramışlardır; nite-
kim Lâtince hukuk anlamına gelen Jus kelimesi Jüpiter’den gelir164.
157
158
Karneades, M.Ö. 219–128 yılları arasında yaşamış kötümser-gerçekçi Yunan filozoftur.
159
160
161
162
163
164
Yunan panteonundaki en yüce tanrı Zeus’un Roma panteonundaki karşılığı Jüpiter’di.
Jüpiter (Jupiter Optimus Maximus) Roma’da baştanrıydı. Roma devleti onun yaratımıydı;
42 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Hukukun bir başka kaynağı da mutabakattır. Mutabakat hukukun kaynağı-

dır, ama güç, hukukun kaynağı değildir; fakat hukukun etkili olabilmesi için
güce gereksinim vardır165. Bu nedenle devlet adaleti sağlamak için mevcuttur166.
Her devletin diğerlerinin yardımına ihtiyacı vardır ya da şöyle de dene-
bilir ki, hiçbir devlet bütün ihtiyaçlarını tek başına karşılayamaz. Bunun için
ticaret vardır. Bu nedenle en güçlü halklar ve krallar diğerleriyle ittifaklar
kurup, antlaşmalar yapmak isterler. Kurulan bu ilişkilerle adalet ihtiyacı her
bir devletin sınırlarının ötesine taşar. Hukuktan uzaklaşıldığı an güvenilecek
başka hiçbir şey yoktur167.
İnsan türünün toplumu (la société du genre humain) ya da devletler top-
luluğu içerisindeki uluslararası ilişkilerde de hukuk gereklidir ve zorunludur;
hatta düşmanlar arasında bile168.
Grotius, kendisinden önce de savaş hukuku üzerine yazan teologların ve
hukukçularının görüşlerine değindikten sonra, Ayala ve Gentilis’in üzerinde
özellikle durmaktadır. Gentilis’in çalışmalarından yararlandığını belirttikten
sonra bu çalışmalarda tarihin gerektiği gibi işlenmemesinden ve savaş huku-
kuna ilişkin olan hususların hukukun diğer meselelerinden yeterince ayırt
edilmemesinden ötürü çeşitli noktaların karanlıkta kaldığını ve eksikler bu-
lunduğunu tespit etmektedir169.
Grotius, izlediği metot içerisinde doğal hukukun kurallarını kimsenin
karşı çıkamayacağı açıklıkta olan ilkelerden türetmeye çalışmaktadır. Bu
ilkeleri ortaya koyarken antikitedeki şairlerden, tarihçilerden ve filozoflardan
alıntılar yaparak, ilkelerin açıklığını ispatlamaya koyulmaktadır. Herkes için
apaçık olan ilkeleri ortaya koyup, doğal hukukun kanunlarının neler olduğu-
nu belirledikten sonra kavimler hukukunun kurallarının neler olduğu da
meydana çıkartılmaktadır böylece170.
kanun ve toplumsal düzenden Jüpiter sorumluydu; bkz. Fustel de Coulanges, Antik Site,
çev. İsmail Kılınç, Epos Yayınları, Ankara, 2012, s. 145. Bu nedenle Stoacı filozoflar hu-
kukun kutsal kökenini araştırırken onun tanrısal kökenini vurgulamak için Jüpiter’e da-
yandırmışlardır. Stoacı düşünceye yakından vakıf Grotius burada bu mitolojiye ve felse-
feye atıfta bulunmaktadır.
165
166
167
168
169
170
Grotius seçtiği yazınsal ve tarihsel malzemeyi eklektik bir biçimde ve

kendisini götürmek istediği noktaya varmaya uygun tarzda kullanmaktadır.
Bunların içerisinde Aristoteles ve Cicero gibi isimlerin akademik otoritesin-
den sıkça yararlanır; Yunan ve Roma tarihlerinin yükseliş zamanlarındaki ilk
dönemlerinden örneklerini seçer. Doğal hukukun ifadesi olup olmadıklarını
tartışmadan Eski ve Yeni Ahit’ten olmak üzere kutsal kitaplardan bolca alın-
tı yapar. Kilise konseylerinin kararlarını, ilk Hıristiyan topluluklarının adet-
lerini ve teologların dediklerini zikreder; nihayet hukuk doktorlarının çalış-
malarına yer verir171. Böylelikle De jure belli’nin giriş kısmı biter ve birinci
kitap başlar.
De jure belli ac pacis’in birinci kitabının esas amacı haklı savaşın ne
olduğu sorusunun cevaplandırılmasıdır 172 . Grotius da Ciceron’un tanımına
sadık kalarak “savaş anlaşmazlıkları kuvvet yoluyla çözmektir” der173. Savaşı
çatışanların içinde bulunduğu bir durum olarak da anlamak mümkündür; bu
anlamda savaş, anlaşmazlıklarını kuvvet yoluyla çözmeye çalışanların içinde
bulundukları durumdur (status per vim certantium)174.
Grotius, savaş konusuna girmeden önce hukukun ne olduğu üzerinde
durur ve hukuk kurallarının farklı kaynaklarını araştırır. İlk olarak hukuk,
akılcı bir toplumun doğasına uygun düşen doğrudur175. İkinci olarak hukuk,
kanunla aynı anlama gelir176. Kanunlar, doğal hukuktan ileri gelenler ya da
iradeden kaynaklananlar olmak üzere ikiye ayrılır. Doğal hukuktan kaynak-
lanan kanunlar, insanın akılcı (natura rationali) ve sosyal doğasına uygun
gelen davranışları buyururlar, bu doğaya aykırı olanları yasaklarlar177. İrade-
den kaynaklanan hukuk (jus voluntarium), kutsal hukuk ve insan hukukudur.
Kutsal hukuk, bazıları sadece İbranî halkına özgü olan kanunları, diğerlerin-
171
172
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Tome 1, ss. 37–202; bu ve bundan
sonraki sayfa numaraları orijinal baskının e-kopyasının değil, doğrudan 1724 baskısının
sayfa numaralarıdır.
173
174
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 2; bu ve bundan sonraki sayfa numaraları orijinal
baskının e-kopyasının değil, doğrudan 1625 baskısının sayfa numaralarıdır.
175
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 3; Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la
Paix, Tome 1, s. 40.
176
177
44 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
de ise bütün insanlar için aynı olan yasaları vaaz eder178. İnsan hukuku ise
halkın iradesi doğrultusunda devlet gücüne dayalı olarak yürürlüktedir. İnsan
hukuku (droit humain) içerisinde her devletin kamu ve özel hukukundan
meydana gelen jus civile, devleti yöneten gücün iradesini yansıtır. İnsan
hukuku içerisinde bir de kavimler hukuku (jus gentium) vardır. Bu kavimler
hukuku, bütün halkların iradesinin bir yansımasıdır. Kavimler hukuku bütün
uluslar için müşterek olan insan hukukudur179.
Grotius’un bu tespitleri uyarınca demek ki, hukuk doğru ve yasal olan-
dır. Doğruluğun kaynağı doğal hukuktur. Yasaların kaynağı ise ilâhî iradey-
le, insanların iradesidir. İnsanların iradesinden kaynaklanan yasalara dayalı
hukuk ise devletin hukuku ve bütün devletler için müşterek hukuk olan ka-
vimler hukukudur.
Hukukun bu kaynaklarını belirledikten sonra Grotius, savaşın hangi du-
rumlarda haklı olabileceğini bu kaynaklar içerisinde araştırmaya koyulur. Bu
araştırma birinci kitabın ikinci bölümünün konusudur 180 : “An bellare
unquam iuftum fit”; Savaş ne zaman haklıdır? (Si la guerre peut être
quelquefois juste?)
Bütün hayvanlarda, korunma bir içgüdü olduğuna göre savaş, doğal hu-
kuka aykırı değildir. Doğa her hayvana kendini koruyabileceği güçler ver-
miştir. İnsanda buna hizmet eden eldir. Organın mevcudiyeti onun işlevini
meşrû kılar. Öte yandan toplumsallık, doğal hukukun yasalarını belirleyen
ikinci unsur, her türlü şiddeti meşrû görmez; başkasının haklarını zedeleyici
şiddet topluma aykırıdır181. Grotius, bu argümanını desteklemek için kutsal
metinlerden182 ve düşünsel otorite sahibi olarak gördüğü Cicero, Ulpien183,
Gaius184, Florentinus185 gibi yazarlardan alıntılar yapmaktadır186.
178
179
180
181
182
183
Gnaeus Domitius Annius Ulpianus (170–223), Romalı hukukçu.
184
Justinianus Kanunu’na yaptığı katkıyla tanınan Romalı hukukçu.
Savaş, bütün ulusların âdetlerinin, yasalarının ve tarihin gösterdiği üze-

re, halkların iradesinden ileri gelen iradî kavimler hukukuna aykırı değildir.
Grotius bunu ispatlamak için Hermogenien 187 , Cornelius Nepos 188 , Titus
Livius 189 ve Florentinus’u zikretmektedir. İradî ilâhî hukuk ise, savaşı sa-
vunmamaktadır. Grotius, İncil’den yaptığı alıntılarlarla, savaşın Hıristiyan-
lıkta hoş görülmediğini ispatlamaya çalışır. İncil’de savaşın mazur görüldü-
ğü bazı yerlerde ise bunun ancak bir zorunluluk olduğunu belirtir. Grotius’a
göre, Hıristiyan teologların ve hukukçuların eserlerine ve eski kilise toplu-
luklarının uygulamalarına bakıldığında savaş, tıpkı ölüm cezası gibi190, Hı-
ristiyanlıkla bağdaşmamaktadır (§§ 5–10191).
Grotius’un tespitine göre, zorunlu olmadıkça Hıristiyanlık inancı ve Hz.
İsa’nın öğretisi ile bağdaşmasa da; doğal hukuka ve örf ve adet hukuku ku-
rallarından kaynaklanan kavimler hukukuna göre savaş, her durumda yasak-
lanmış bir eylem ve bir durum değildir. Doğal hukuka ve kavimler hukukuna
göre savaşın meşrû olduğu hâller vardır192. Grotius, savaşın meşrû olduğu
durumları belirleme uğraşına devam etmek için, hukuken hangi sınıflarda ve
türlerde tarif edilebileceğinin incelenmesi gerektiğini düşünerek, birinci
kitabın üçüncü bölümünde çeşitli savaş türlerini inceler. Bu incelemeyi ya-
pabilmek için egemenlik kavramının da savaş çeşitleri ile birlikte ele alınma-
185
İmparator Marcus Aurelius Severus Alexander’ın (208–235) danışmanı Romalı hukukçu;
bkz. Dictionary of Greek and Roman Antiquities, Edited by William Smith, L.L.D., Little
Brown and Company, Boston, 1870; http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/0000.html#
(10.10.2012), Florentinus maddesi.
186
187
Gregorien Kanunu’ndan sonra, Doğu Roma imparatoru Konstantinos’un hükümdarlığı
zamanında Hermogenien Kanunu’nu M.S. y. 306–312 arasında derleyen hukukçudur.
Hermogenien, kavimler hukukunu uluslararasındaki geleneksel ilişkilerin örfü olarak
görmüştür. Kavimler hukukunu sancıların kaynağı sayar. Halkları ayıran, savaşları hoş
gören hep kavimler hukukudur (Ex hıc jure gentium introducta bela: discretae gentes).
Kavimler hukuku krallıkları kurar, toprağı böler; Jacques Rossel, Aux racines de l’Europe
occidentale, Ed. L’Age d’Homme, Lausanne, Suisse, 1998, s. 656.
188
M.Ö. 100–25; Galya kökenli Romalı biyografi yazarı.
189
M.Ö. 59–17; Romalı tarihçi. Ab Urbe conditalibri (Romalıların Tarihi) adlı eserin yazarıdır.
190
Grotius savaş ve ölüm cezası arasında güçlü bir benzerlik görmektedir; A. Pillet, Les
Fondateurs Du Droit International, s. 184.
191
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, I. Kitap, II. Bölüm, 5’inci-10’uncu paragraflar arası.
Metinde parantez içindeki “§” işaretinden sonra gelen sayı eserde belirtilen kitapların al-
tındaki bölümlerin içindeki paragraf numaralarını belirtmektedir. “§§” işareti ise paragraf-
lar anlamındadır.
192
46 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
sı gerektiği kanaatindedir 193 . Bu bölümde Grotius özel savaş ve kamusal

savaş türlerini inceler. Özel savaş ve kamusal savaş arasındaki farkı ise ege-
menliğe göre açıklar.
Grotius üç tür savaş tanımlar. Birincisi egemenler arası yapılan kamusal
savaştır. İkincisi, özel kişiler arası yapılan savaştır. Üçüncüsü ise bir ege-
menle bir özel kişi arasında yapılan savaştır (§ 1). Özel savaş, ancak kamu
otoritesinin yargı erki ortadan kalkmışsa ya da yargıya başvurma olanağı
yoksa meşrûdur. Bu durumdaki erkin ortadan kalkması ya da olanağın bu-
lunmaması, mahkemelerin yok olmasından ileri gelmektedir. Bu durumda
doğal hukukun kişilere tanıdığı kendini korumaktan ileri gelen savaşa ilişkin
doğal hak, özel kişilerin elinde tam bir yetkiye kavuşur (§ 2). İlâhî hukuk da
özel savaşı yasaklamamaktadır (§ 3)194.
Kamusal savaş, kavimler hukukundaki merasime ve usule uygun yapı-
lan savaştır (Publicum bellum aliud eft folenne ex jure gentium, aliud minùs
folenne) 195 . Kamusal savaş ancak egemenlerin iradesiyle yapılır. Kamusal
savaşta, savaşanlar egemenlerdir (§ 4). Egemen iktidar, eylemlerinde, diğer
bütün üstün iktidarlardan bağımsızdır196.
Basdevant’a göre, Grotius egemenliğin belirlenmesinde çok önemli bir
hukukî ayrımı tespit etmiştir197. Egemenlik iki hukuk dalına göre belirlenir.
Bunlar, anayasa hukuku ve uluslararası kamu hukukudur (devletler umumî
hukuku). Anayasa hukuku, devletin egemenliğini iç hukukta düzenlerken,
uluslararası kamu hukuku teker teker devletlerin egemenliği ile değil, fakat
tüm devletler için müşterek olan egemenlik kıstaslarını belirler. Bir işlemin
uluslararası değeri tespit edilirken kavimler hukuku (le droit des gens), işle-
mi yapan organın yetkisini, organ hangi devletin adına bu işlemi yaptıysa, o
ilgili devletin anayasa hukuku kurallarına göre tespit eder. Egemen bir devle-
tin varlığı kavimler hukukunun aradığı kıstaslara uygun biçimde oluştuktan
sonra, devletin uluslararası hak ve yetkileri, o ilgili devletin iç politik organi-
193
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, I. Kitap, III. Bölüm başlığı “Belli partitio in
publicum & priuatum. Summi imperij explicatio” dur; yani, Egemenliğin niteliğine göre
açıklanan özel savaş ve kamusal savaş; Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 53.
194
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 55.
195
196
197
zasyonuna göre belirlenmez. Kavimler hukuku cumhuriyeti ya da monarşiyi

bilmez; devleti bilir198.
Grotius, ilke olarak egemenliği, kavimler hukukunda devletlerin ortak

niteliği olarak belirlemektedir. Başka bir devlete bağlı olan devlet, artık dev-
let değildir; zira egemenliğin kıstası bağımsızlıktır (§ 7)199. Kamusal savaş,
jus gentium’a göre, egemenler arası bir durum olduğuna göre, egemenliğin iç
kamu hukukuna (günümüzün ifadesiyle söylemek gerekirse “anayasa huku-
kuna”) ve kavimler hukukuna göre belirlenmesi, Grotius’un üzerinde önemle
durduğu bir hukukî meseledir200.
Dördüncü bölümde, hukukî bir mesele olarak, tebaanın egemene karşı

savaşması ele alınmaktadır201. Bu tür bir savaş, Grotius’un sınıflandırdığı
üçüncü kategorinin kapsamındadır; yani özel kişi ile egemen arası savaş
kategorisine girmektedir. Bu konu ele alınırken, zulme karşı direnme hakkı-
nın meşrû bir hak olup olmadığı sorgulanır. Grotius, doğal hukuka göre,
prensip olarak uyruklara direnme hakkının tanınması gerektiği görüşünde-
dir. Bunluna birlikte, devletin varlığını bir zorunluluk olarak gören Grotius,
öncelikle devlete itaat etmenin gerekli olduğuna dair baskın bir eğilim içeri-
sindedir202. Direnme hakkının süjesi halk değil teker teker kişilerdir. Kişile-
rin bu hakka başvurabilmeleri, ileri derecede bir adaletsizliğin gerçekleşme-
si durumunda söz konusu olabilecektir. Grotius, bu noktada devlet ile hü-
kümdar arasında bir ayrıma gider. Hükümdar da devletin kanunlarına saygı
göstermelidir. Prensip olarak, tebaadan kişilerin meşrû hükümdara karşı
itaat etmek zorunluluğu bulunsa da şayet hükümdar devletin kanunlarını
çiğneyerek kişilere zulmediyorsa, adaletsizliğe uğrayan kişi ya da kişiler
yöneticiye karşı güç kullanarak direnebilirler (§§ 8–13). Gasıp (yönetimi
gayrimeşrû biçimde zorla eline almış) bir hükümdara karşı ise tebaanın itaat
zorunluluğu yoktur. Böyle bir hükümdara karşı direnmek meşrûdur.
Grotius’a göre, gasıba karşı verilen bir savaşta, haklı savaşın koşulları pren-
sip olarak mevcuttur. (§§ 16–20).
198
199
Koruma altında olan ya da federe devletler kavimler hukukuna göre devlet değildir; Hugo
Grotius, De jure belli ac pacis, I. Kitap, III. Bölüm, §§ 21–23.
200
201
Cap. IV. De bello Subditorum in Superiores; Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 94.
202
48 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Nihayet Grotius, beşinci bölümde, haklı savaş meselesine eğilmektedir.

Bölüm başlığı, “Kimler meşrû olarak savaşabilir?”dir203. Bu sorunun ceva-
bını ararken, savaşın içerisinde yer alan kişiler üç sınıf altında incelenir: a.
Savaş kamusal ya da özel olabildiğine göre, aslen savaşanlar devlet ve özel
kişiler olarak sınıflandırılır 204 . b. Aslen savaşanlara yardım edenler 205 . c.
Aslen savaşanların aracı olan uyruklar ve köleler206.
Hangi koşullarda savaşa başvurulmasının meşrû olduğu, savaşın neden-
lerine bakılarak belirlenebilir. De jure belli ac pacis’in ikinci kitabı, başlı
başlına bu konuya ayrılmıştır. Grotius, savaşı meşrû kılan nedenleri sadece
kamu hukukuna özgülememekte, bu nedenleri kamu hukukunda araştırdığı
gibi, özel hukukta da araştırmaktadır. Bu yaklaşımının sebebi, savaşı salt
kamusal bir eylem olarak görmeyip, özel savaşa da cevaz vermesinden kay-
naklanmaktadır. Öyleyse, ihlâl edilmelerinin silâhlara sarılmayı uygun kıldı-
ğı haklar, kamu hukukundan kaynaklanabileceği gibi, özel hukuktan da kay-
naklanabilir. Nitekim Grotius’un bu yaklaşımı ikinci kitabının uzunluğunu
yirmi altı bölüme kadar çıkartmaktadır. Grotius’un yapıtında, bu nedenlerin
ayrıntılarına girilmesi, özel hukukun ve ceza hukukun derinliklerine dalmayı
gerektirmiştir. Hâlbuki bizim çalışmamız bakımından faydalı olan,
Grotius’un devletler hukuku teorisini aydınlatmaya yarayacak başlıca ilkesel
yaklaşımlarını ortaya koyabilmektir. Bu nedenle biz burada Grotius’un ikinci
kitapta değindiği ayrıntılara çok fazla yer vermeyeceğiz, fakat konu ile ilgili
olarak, uluslararası hukukun kuram tarihi bakımından önemli noktalarını öne
çıkartmaya çalışacağız.
Söz konusu olduğu hâllerde savaşın gerçekleşmesinin esas nedeni, ada-
let yollarının kapalı olmasıdır. Öyleyse, savaş meşrû olarak (devlet ya da
özel) kişiye ait olanı korumak ya da geri almak için yapıldığı gibi, suç işle-
yeni cezalandırmak için de yapılır 207 [Lib. II, Cap. I, De belli causis, &
primùm de defensione sui & rerum (II. Kitap, I. Bölüm, Savaşın nedenleri &
kendini & mallarını savunmak)]. Bunun gibi, kişinin kişiliğine ya da malla-
rına yönelen bir tecavüzden kendini korumak için savaşa başvurması, sava-
203
Cap. V. Qui bellum licitè gerant; Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 117. Chap. V.
Quelles personnes peuvent légitimement faire la querre; Hugo Grotius, Le Droit de la
Guerre et de la Paix, Tome 1, s. 199.
204
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. I, Cap. V, § 1.
205
206
207
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. I, § 2.
şın öncelikli nedenlerinin başında gelir. Bu durumda savaş, ancak yakın ve

gerçek bir tehlike karşısında meşrû olarak mümkündür208. Bu hâlde savaşın
haklı olabilmesi için, mevcut tehlikeyi başkaca bir yoldan uzaklaştırmanın
mümkün olmaması gereklidir 209 . Kişinin hayatını (kişi varlığını) ve sahip
olduklarını (mal varlığını ve mamelek haklarını) koruması için olduğu gibi,
mensuplarını (tebaasını - devlet, aile bireylerini – özel kişiler) korumak için
de (hayatları ya da kişi ve mal varlığı hakları mevcut bir tehdit altındaysa)
savaşması meşrûdur 210 . Bu savlarını takiben Grotius, düşüncelerini jus
civile’ye, Hıristiyanlığa ve Hz. Musa’nın şeriatına göre temellendirmeye
koyulmaktadır. Az önce sayılan durumların dışında, yakın ve gerçek bir
tehlikenin bulunmadığı durumlarda Grotius, Gentilis’in aksine, gücü artmak-
ta olan bir yabancı devleti, zararının dokunabileceği düşüncesiyle zayıflat-
mak için savaşmayı meşrû görmemektedir211.
Kişiye (kamusal savaşta bu kişi “egemen”dir) ait olan bir şeye çoktan
verilmiş hasarlar (zararlar) da, savaş nedenidir212. Grotius, bu şeyleri herkese
müştereken ait olan haklar olarak kabul eder. Yazarımıza göre, Tanrı dünya-
yı ilk yarattığında, yeryüzünün sahipliğini insan türüne vermiştir. Sonra in-
sanlar, örtülü ya da açık sözleşmelerle toplumsal ilişkiler kurmuşlardır ve
toplum içerisinde özel mülkiyet hakkı tanınmıştır. Özel mülkiyetin tanınma-
sının nedeni, insanlara sahip olduklarıyla çalışarak yaşamları için gerekli
olanları kazanma olanağı yaratmaktır213. Buna rağmen, bazı şeyler herkese
ait olmayı sürdürmüştür (Cap. II. De his quae hominibus communiter
competunt)214. Deniz bunlardandır. Deniz bütün kişilerin ve halkların yarar-
lanmasına açıktır ve o sınırlandırılarak kişisel mülkiyetin konusu yapıla-
maz215. Bu mülkiyet kuramının devamında şu tespite ulaşılır ki, insanların
kişisel olarak ya da ortaklaşa sahip olduklarını korumaları için savaşabilme-
leri doğal bir haktır.
208
209
210
211
212
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, § 1.
213
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, § 2.
214
215
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, § 3. Konunun özü ile çok ilgili ol-
maksızın, Grotius bundan sonra mülkiyet konusu olan ve olmayan bazı şeyleri ele almak-
tadır; bkz. Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, § 2, §§ 4–9.
50 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Bunlardan sonra Grotius, eski toplumlardan kalan bir miras olarak iki
hukukî örfü ele almaktadır. İkisi de yabancı topraklardan geçit hakkına iliş-
kindir. Birincisi ticaret için geçit hakkıdır; ikincisi de haklı bir savaş yapan
ordunun geçit hakkıdır. Geçiş yapılan toprakların egemeni, ticarî mallar üze-
rinden yolculuğun güvenliğini sağlamanın masraflarını karşılayacak kadar
bir miktar para ya da mal alabilir, ancak daha fazlasını değil216.
Grotius, yaratılış ve doğa kanunları uyarınca, toprağın ve topraktan elde

edilen faydaların genel olarak bütün insanlara açık oluşundan ötürü bir hü-
kümdarın, yabancıların, ülkesinde toprak sahibi olmasını reddedemeyeceğini
ve alım-satımı yasaklayamayacağını savunmaktadır217.
Üçüncü bölümde (Cap. III. De acquisitione originaria rerum, ubi de

mari & fluminibus) denizin bir kısmı, kıyılar ve nehirler de dâhil olmak üze-
re şeylerin aslî olarak (ilk kez olmak üzere) egemenliğinin (hâkimiyetinin,
mülkiyetinin) nasıl kazanıldığı konusu ele alınmaktadır218. Bu bölümün özü-
nü oluşturan fikir, toprağın hem mülkiyet hakkının, hem de devlet için ege-
menliğin konusu olduğudur. Deniz alanları için ise, özel mülkiyet söz konu-
su değilken, devlet deniz üzerinde ancak fiili denetimi varsa egemenlik sahi-
bi olabilir (§ 13). Bu durumda da devletler, gemilerin zararsız geçişlerinde
(transitum innoxiam) serbest seyrüsefere engel olmamalıdırlar219.
Dördüncü bölümde, egemenliğin kaybedilmesi nedenlerinden biri ola-

rak toprağı terk etmek ele alınmaktadır. Bu durumda terk edilen toprağın ve
üzerindeki halkın egemenliğini, denetimi ve yönetimi üstlenen yeni bir kral
kazanacaktır220.
Beşinci bölümde kişiler (insanlar) üzerinde hak kazanılmasında geçerli

olan üç neden açıklanmaktadır. Bunlar, jure parentum yani soy hukuku ya da
babalık hakkı (§§ 2–7); irade uyuşması yani en yaygın şekliyle evlilik (§§ 8–
16) ve üçüncü kategori işlemlerdir. Üçüncü kategoriye evlat edinmeden,
köleliğe kadar uzanan bir yelpazede çok sayıda işlem girmektedir. Kişilerin
üzerlerinde hak kazılmasının bir nedeni de işledikleri cürümlerin cezasıdır.
216
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, §§ 11–15.
217
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. II, §§ 17–19.
218
219
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. III, § 12, s. 159.
220
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. IV, s. 164.
Beşinci bölüm otuz iki alt başlıktan (paragraftan) oluşan ayrıntılı fakat bizim
konumuzu yakından ilgilendirmeyen bir bölümdür221.
Altıncı bölümde Grotius, aslî iktisabı ne şekilde olmuş olursa olsun,
devletin egemenliğinin ya da mallarının devri meselesini incelemektedir222.
Egemenliğin sahibi kral ya da halk, onu devredebilir. Bu devir yapılırken söz
konusu olan bölgenin halkının ya da temsilcilerinin rızasının alınması gere-
kir. Böyle bir devir ancak çok zarurî bir durumda söz konusu olabilir. Bun-
dan sonra hakların ikincil kazanım (talî iktisap) türevleri (les acquisitions
dérivées) yedinci bölümde açıklanmaktadır. Aynı konu sekizinci bölümde
devlete ait çeşitli mal türevleri için devam ettirilmektedir223.
Dokuzuncu bölümde egemenliğin devir olmaksızın bir hanedan ya da
bir halk için sona erme hâlleri incelenir224. Böyle bir hâlde söz konusu ege-
menlik, olduğu gibi ortadan kalkmaktadır.
Bir egemenlik hakkının devredilmeksizin ortadan kalkması durumunda
köleler ve hâkimiyet altında tutulan halk(lar) özgürlüklerini kazanırlar. Bu
hâllerde, egemenliğin sahibinin ortadan kalkması durumunda egemenlik de
ortadan kalkar. Şayet egemenliğin sahibi hanedan, bir ardıl (halef) bırakmak-
sızın yok olursa, egemenlik de ortadan kalkar. Egemenliğin sahibi bir halkın
yok olması durumunda da egemenlik ortadan kalkar. Bir halk, şayet bütün
mensupları ortadan kaldırılsa ya da halk, halk niteliğini kaybederek tamamen
dağılırsa yok olmuştur ve egemenlik de ortadan kalkar. Bir halkın, halk ola-
rak egemenlik sahibi olma hakkı kaybedildiğinde de, artık egemenliği söz
konusu olmaktan çıkar. Böyle bir durum, bu halkın mensuplarının köle du-
rumuna düşmesi durumunda ya da bu halkın mensupları bireysel olarak öz-
gürlüklerini korusalar da, halk olarak hâkimiyet altına düşmeleri durumunda
gerçekleşir. Basit bir sınır değişikliği (§ 7) ya da hükûmet değişikliği (§ 8)
böyle bir sonuç doğurmaz. İki devlet birleştiğindeyse, ikisinin de sahip ol-
dukları egemenlik hakları birleşir ve böyle bir durumda da egemenlik orta-
dan kalkmaz (§ 9). Bir devlet farklı devletlere ayrıldığın da, eski devletin
egemenlik hakkı parçalara bölünerek yeni devletlerce kazanılır; bu durumda
da egemenliğin ortadan kalktığı söylenemez (§ 10).
221
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. V, ss. 176–199.
222
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. VI, ss. 200–206.
223
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. VII-VIII, ss. 206–244.
224
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. IX, s. 244.
52 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Yukarıda görüldüğü üzere, hak kazanma durumları (mülkiyet hakkı ve

egemenlik hakkı teorisi) incelendikten sonra, onuncu bölüm, kişiler ve mal-
lar üzerinde egemenlik sahibi olmanın, üçüncü kişilere getirdiği yükümlü-
lükleri incelemektedir. Ele alınan husus, hak sahiplerinin, bu haklarından
ötürü üçüncü kişilerden yerine getirmelerini talep edebilecekleri yükümlü-
lüklere ilişkindir (Cap. X. De obligatione quae ex dominio oritur) 225 . Bu
bölümde üzerinde durulduğu kadarıyla, üçüncü kişilerin başlıca yükümlülü-
ğü, hak sahibine, sahip olduğu şeyi geri vermektir226. Bu bölümle birlikte
hak teorisinden, yükümlülük doğurucu işlemlere geçilmektedir.
Nitekim on birinci bölüm, hukukî yükümlülük doğurucu işlem olarak
söz vermeyi yani bir şeyi taahhüt etmeyi ele alır (de promissis)227. Grotius
konuya, verilen sözlerin bağlayıcılığıyla ve yerine getirilmelerinin zorunlu-
luğuyla başlar (§ 1); taahhütlerin sonra geçersiz kılınabildikleri durumları
inceler. On ikinci bölüm sözleşmelere228 (de contractibus), on üçüncü bölüm
yeminlere (de jurejurando) ayrılmıştır229. On dördüncü bölüm, egemenlerin
söz vermelerine, sözleşme yapmalarına ve yemin etmelerine yer verir 230 .
Grotius, hükümdarı, hükümdar olarak ve kişi olarak ele alır. Özel hukuk
kuraları, hükümdara, hükümdar olarak yaptıklarında uygulanmaz. Hükümda-
rın, hükümdar olarak yaptığı işlemler, şayet monarkın yetkilerini düzenleyen
ülkenin temel kanunlarına aykırıysa, yok hükmündedir231.
Hükümdarın taahhütlerine eğildikten sonra Grotius, on beşinci bölüm-
de, kamusal antlaşmalara geçer. İlkin antlaşmaları sınıflar. Ardından, Hıris-
tiyan olmayanlarla antlaşma yapılıp yapılamayacağı sorusunu sorar. Ne
doğal hukukta, ne Hz. Musa’nın şeriatında, ne de İncil’de bunu yasaklayan
bir hüküm olmadığı cevabını verir. Ancak şunu da ekler ki, ancak çok ge-
rekliyse kâfirlerle ittifak yapılmalıdır (§§ 8–11). Kâfirlerle kurulacak as-
lında sakıncalı ilişkiler bir yana, Hıristiyanlar tek bir bedenin parçalarıdır.
Hıristiyan bir devlete saldırıldığında diğerleri hemen onun yardımına koş-
malıdır (§ 12).
225
226
227
228
229
230
231
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. II, Cap. XIV, § 2.
Bundan sonra Grotius, müttefikler arası ilişkileri ele alır (§ 13) ve şa-
yet bir devletin aynı anda birden fazla müttefiki savaşıyorsa, yardım için
haklı savaş yürütenin yanında yer alınması gerektiğini belirtir. Birden fazla
müttefiki aynı anda haklı savaş içerisindeyse, en eskisine yardım edilmeli-
dir. Müttefikine yardım, bir devlet için, ittifak bağından kaynaklanan bir
zorunluluktur.
Devletlerarası bir antlaşma, bir tarafa, ancak diğer taraf da antlaşmadan
doğan taahhütlerini yerine getiriyorsa bir mecburiyet yükler (§ 15). Şayet,
yetkisiz bir organ antlaşmayı yapmışsa, antlaşma egemeni bağlamaz (§ 16).
Grotius, antlaşmaların ve verilen sözlerin yorumlanmasına (de
interpretatione) on altıncı bölümde eğilir. Yoruma ilişkin yazdıkları arasın-
dan iki husus öne çıkartılmalıdır. Rebus sic stantibus (şartların esaslı surette
değişmesi) nedeniyle antlaşmanın artık uygulanmamasının çok kolayca uy-
gulanmaması gerektiğini belirtir. Mümkün mertebe, ahde vefa (pacta sunt
servanda) ilkesi üstün tutulmalıdır (§ 23). Öte yandan Grotius, hükümdarla-
rın ve halkların yaptığı antlaşmaların Roma hukukuna göre yorumlanmasını
savunan yazarların görüşlerine katılmaz (§ 31).
Doğal hukuka göre, başkasına haksız olarak verilen zarar onarılmalı-
dır (Cap. XVII. De damno per iniuriam dato, & obligatione quae inde
oritur, §§ 1–2)232. Grotius bu bölümde, devletin uluslararası sorumluluğu
meselesine eğilmektedir 233 ve onarımın hukukî bir yükümlülük olduğunu
belirtmektedir234.
On sekizinci bölüm, elçilik hukukuna (de legationum jure) ayrılmış-
235
tır . Elçilere tanınan ayrıcalıklar, aslında elçisini başka bir egemene gönde-
ren egemene tanınan ayrıcalıklardır, elçinin kendisine değil. Gönderen dev-
letin elçisini, gönderilen devlet ilkesel olarak kabul etmelidir, fakat sürekli
elçiler kabul edilmeyebilir; çünkü Grotius’a göre bunlar çok da gerekli de-
ğildir (§ 3). Grotius, kabul eden devletteki görevi süresince elçinin, kabul
232
Paix, Tome 2, trad. Barbeyrac Jean, Pierre de Coup, Amsterdam, 1724, s. 523.
233
234
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, ss. 358–366.
235
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 366; ayrıca bkz. Ernest Nys, Droit International, ss.
419–425; Ernest Nys, Les Origines De La Diplomatie Et Le Droit D’Ambassade Jusqu’a
Grotius, Librairie Europénnes C. Muquardt Merzbach Et Falk, 1884, ss. 7–55; e-okuma
için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k55070c.r=ernest+nys.langEN (10.10.2012).
54 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
eden devletin ceza yargısından bağışık tutulması taraflısıdır; çünkü elçinin

yaptığı görev, suçlunun cezalandırılmasındaki faydadan daha önemlidir.
Kavimler hukukuna göre elçi, kabul eden devletin ülkesel yetkisine tâbi de-
ğildir. Şayet elçi bir suç işlerse, ona ülkeden çıkması söylenir ve efendisin-
den onun yargılanması ve cezalandırılması istenir. Çok zarurî durumlarda,
elçi tutuklanabilir ve hapsedilebilir. Bunun haricinde kabul eden devlet,
elçinin ayrıcalıklarını ve bağışıklıklarını sağlamalıdır (§ 5). Elçinin diplo-
matik konumu, kabul eden devlette ona yaptırım uygulanmasına engeldir
(§ 7). Elçinin bagajının ve konutunun dokunulmazlığı vardır (§§ 8–10).
Grotius’un yapıtının bu bölümü, kendisinden sonraki uluslararası hukuk
üzerinde ve somut olarak bunun uygulanmasında en fazla etkili olmuş bö-
lümdür denebilir236.
Savaşta ölülerin gömülmesine ilişkin tespitlerini on dokuzuncu bölüm-
237
de belirten Grotius, yirminci bölümde ceza, acı verme (de pœnis) konusu-
na eğilmektedir238. Diğer nedenlerin yanı sıra, suç işleyenlere karşı, suçun
mağduru kişi, suçluyu cezalandırmak için savaşa başvurabilir. Suç işleyen
kişiye yönelmiş acı verici bir kötülük, cezadır (§ 1). Mağdur, savaş yoluyla,
suçluya böyle bir ceza uygulayabilir. Grotius’un bunu belirttikten sonra ce-
zalar ve cezalandırma hakkında bir takım hukukî tespitler yapmaktadır (§§
2–7). Kişisel vahşetin önüne geçilmesi için iç hukuklarda cezalandırma yet-
kisi devlete tanınmıştır (§ 8). Egemenlerin de, kendilerine ya da uyruklarına
karşı işlenmiş suçları cezalandırma yetkileri doğal hukuka ve kavimler hu-
kukuna göre mevcuttur. Bu yetkiyi kullanmak için devlet savaşabilir. Son
tahlilde bir egemenin suçu cezalandırmak için savaşması, adaletin gereğini
yerine getirmek içindir (§§ 40–43). Bu bakımdan Grotius tarafından suçun
maddî tanımı, uluslararası ilişkilerde haksızlığa doğru genişletilmektedir.
Haksızlıklar da cezalandırılma nedeni olabilir. Bu paragraflardan sonra, din
nedeniyle cezalandırılmanın mümkün olup olmadığı araştırılmaktadır. Yaza-
rımız, Tanrı’ya inanmayanlara ve/veya Hıristiyanlık dinini benimsemek
istemeyenlere karşı, onları Hıristiyan yapmak ya da Hıristiyanlığa inanma-
malarından ötürü onları cezalandırmak için savaşılmasını onaylamaz (§ 48).
Tam aksine böyle bir savaşa girişen Hıristiyanlar, Hıristiyanlığa aykırı dav-
ranmış olurlar ve asıl onlara karşı savaşa girişilmelidir (§ 49).
236
237
238
Suçlular, suçluyu elinde tutan devlet tarafından, suçun mağduru olan

uyrukların devletine ya da doğrudan mağdur devlete cezalandırılmak üzere
teslim edilmelidir (Cap. XXI)239.
Şayet uyruklar, devletin işlediği bir suça muvafakat etmişlerse, bu suç-
tan ötürü doğrudan cezalandırılabilirler; fakat bu suça karşı çıkanlar ve ege-
menin kararına katılmayanlar, devletin fiilinden ötürü doğrudan cezalandırı-
lamazlar (§ 7, 17, 18).
Bizim, kuramında özellikle öne çıkarmak istediğimiz “haklı ve haksız
savaş sebepleri”ne, Grotius, yirmi ikinci bölümden itibaren geçmektedir240.
Önce haksız savaş sebeplerini inceler (Cap. XXII. De causis iniustisi)241:
a. Elde edilecek menfaat için savaşmak, haklı değildir (§§ 9–10).
b. Meşrû bir biçimde köle olunmuşsa, özgürlüğü kazanmak için savaş,
haklı değildir (§ 11).
c. Bir halkı hâkimiyet atına almak ve itaat ettirmek için savaş, haklı
değildir (§ 12).
d. Gerek Habsburgların ve diğer devletlerin, gerekse Papalığın kanaa-
tinin aksine, keşfedilmemiş yerleri fethetmek için savaş, haklı değildir (§§
13–14).
e. İlk başta haklı olan bir savaş, kötü niyetle savaşmaya devam edilme-
si durumunda haklı bir savaş değildir (§ 17).
Savaşın haklılığı konusunda şüphe ediliyorsa ya hiç savaşılmamalıdır
ya da zorunluluk varsa en az zarar verilecek şekilde savaşılmalıdır (Cap.
XXIII. § 2)242. Savaşa eğilim göstermektense, barışa eğilim göstermek daha
iyidir (§ 6). Savaşı engellemek için şu üç yola başvurulabilir: a. Uzlaşmazlık
yaşayan taraflar arasında dostane görüşme, konferans düzenleme (§ 8). b.
Hakeme gitme ve bu amaçla Hıristiyan devletlerin, aralarında, başvurulacak
merci olmak üzere bir divan oluşturması (§ 8). c. Kura çekme(§ 9)243.
239
240
241
Chap. XXII. Des causes injustes de la guerre; Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de
la Paix, Tome 2, s. 660.
242
243
Fr. “La voie du sort”; bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 202.
56 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Savaş haklı bile olsa, askerî olarak gereğinden fazla ağır ve zarar verici
yürütülmemelidir (Cap. XXIV.)244.
Kendi hakkı için savaşmak meşrû olduğu gibi başkasının hakları için de
savaşılabilir. Bu sav, yirmi beşinci bölümde geliştirilir245. Devlet uyrukları-
nın hakları için savaşabilir (§§ 1–3). Müttefiki haklı bir savaşa girmişse ve
kazanması için yardım gerekiyorsa, ona yardım etmek için savaşa girilebilir
(§ 4). Zulümden ve baskıdan yabancı bir halkı kurtarmak için savaşa baş-
vurmak meşrûdur, çünkü onların kendi egemenlerine karşı koyacak güçleri
yoktur. Doğal hukuk, bütün insanlara haksızlıklara karşı koyma hakkı ver-
mektedir (§ 6). Ancak hırs, çoğu zaman böyle gerekçelerin arkasına saklanır
(§ 8). Grotius şunu da ekler: İnsanların, savaşın amacına bakmaksızın, sırf
ücret için savaşması bir alçaklıktır (§§ 9–10). Bu düşünceyi ifade ettikten
sonra Grotius, yirmi altıncı bölümde, uyrukların üstleri için silâh kullanma-
sının uygun ve doğru olduğu hâlleri inceler246.
Uyruk, savaşın haksız olduğunu düşünmesi hâlinde silâh kullanmamalı-

dır; hatta savaşın haklılığına dair şüphesi bulunması durumunda dahi böyle
yapmalıdır (§§ 3–4). İyi bir egemen; böyle davranan uyruğunu savaşmaya
zorlamak yerine, ona kendisine faydalı olacak başka işler yaptırabilir; hatta
haklı bir savaşta dahi, bir hıristiyanı şayet istemiyorsa savaşmaya zorlamak
iyi bir egemen için doğru değildir (§ 5)247.
De jure belli ac pacis’in son kısmı olan üçüncü kitap, savaşın sona er-
mesinin ve barış antlaşması yapılmasının ele alındığı yerdir248.
Grotius, ilkin prensip olarak, haklı bir savaşta hakkın korunması için
gerekli her şeyin yapılabileceğini belirtmektedir (Cap. I. § 1). Bu amaca
ulaşmak için zorunlu olan yollar kullanılabilir (§ 2). Bu esnada masumlar da
zarar görecektir (§ 4). Ancak savaşın gereği olan askerî eylemler doğrudan
244
245
246
247
Ancak Basdevant’a göre, her iki çözüm önerisi de oldukça tartışmalı önerilerdir: “İlkinde
kişi gene de haksız bir savaş yürüten egemenine yardım etmektedir; ikincisinde ise, haklı
bir savaş vermek zorunda olduğunu düşünen bir devlet, ülkenin toplumca ortaklaşa savu-
nulması yükümlülüğünü ve ulusal dayanışmayı kişilerin manevî arzularına ve tinsel fante-
zilerine terk edemez”; A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 204.
248
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, s. 553 vd; Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de
la Paix, Tome 2, s. 713 vd.
düşman kuvvetlerine yöneltilmelidir (§ 5). Tarafsız kalanlara, düşmana ya-

rarlı olmadıkları sürece ilişilmemelidir (§ 5)249.
Bu tespitlerden sonra, savaşta başvurulabilecek hileler üzerinde durul-
maktadır (§ 8). Yalan, her durumda gayrimeşrudur (§§ 11–13). Düşmana
verilen sözlerde de yalan söylenmemelidir (§§ 18–19). Yalan söylenebilecek
tek durum, bir masumun canını kurtarmak içindir (§ 16). Savaşta, bir kimse-
yi gayrimeşrû bir eyleme zorlamamak gerekir. Örneğin birisine kendi pren-
sini öldürtmemek gerekir (§§ 21–22).
Savaşın kavimler hukukuna göre yürütülmesine ilişkin olarak, üç soru
cevaplandırılmalıdır:
a. Kimlere karşı düşmanca eylemler yöneltilebilir?
b. Haklı bir savaş meşrû olarak nasıl yürütülmelidir?
c. Hangi davranışlar savaşta meşrûdur?
Birinci sorunun cevabı olarak şu söylenir ki, savaş ilânında belirtilen
düşman devletin uyrukları, savaşta düşmanca eylemlerin hedefi olabilir
(Cap. II §§ 2–6).
İkinci sorunun cevabı olarak Grotius, kitabını yazdığı zamanki Avru-
pa’da mevcut kavimler hukukuna göre gerçekçi bir biçimde şunları belirtir:
a. Düşman da olsa, savaşılan devlet, devlet olma niteliğini yitirmez.
Onun kanunlarını yürürlükten kaldırmamak, mahkemelerini dağıtmamak
gerekir. Yabancılara karşı olan yükümlülükleri yerine getirtilmelidir250.
b. Savaş, ilân edilmelidir251.
c. Kavimler hukukuna göre, düşman ülkesindeki hayvanlar öldürülebilir252.
d. Kavimler hukukuna göre, düşman ülkesinde bulunan herkes öldürü-
lebilir. Grotius’a göre mevcut kavimler hukuku buna cevaz vermektedir:
Sadece düşman devletin uyrukları değil, düşman ülkesinde bulunan yabancı-
lar da öldürülebilir. Düşman ülkesindeki kadınlar ve çocuklar dahi öldürüle-
bilir. Mahkûmlar, esirler, rehineler öldürülebilir253.
249
250
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. III, § 2.
251
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. III, §§ 6–11.
252
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. IV, §§ 3–4.
253
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. IV, §§ 6–14.
58 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
e. Hırsızlık yapılmamalıdır254.
f. Zehirleme yapılmamalıdır255. Zehir silâhları kullanılmamalıdır256.
g. Düşmana suikast yapılabilir257.
h. Düşmana sabotaj yapılabilir. Düşmanın malları tahrip edilebilir258.
i. Düşman farklı bir dindense, kutsal yerler de tahrip edilebilir259.
j. Haklı bir savaşta, savaş sırasında düşmandan ele geçirilenlerin mül-
kiyeti kazanılır260.
k. Kavimler hukukuna göre esirler, savaşı kazananın kölesidir. Onların
soyundan gelenler de galibin malıdır261. Köle yapılmaları öldürülmelerinden
iyidir onlar için262. Fidye ödeninceye kadar, esirler köle olarak kullanılır263.
l. Savaşı kazanan, düşman halk üzerinde, ister monarşiyle isterse cum-
huriyetle yönetiliyor olsun, egemenlik kurabilir264.
Grotius, Avrupa’da kendi zamanına kadar olan kavimler hukukunun sa-
vaş kurallarını oldukları hâliyle yansıttıktan sonra, savaşta aşırı derecede
şiddet kullanılmaması gereğini işlediği ve ölçülük üzerine yazdığı on birinci
bölümünden on altıncı bölüme kadar olan kısmı ortaya koyar. Bu bölümler,
yapıtının insancıllık bakımından en ileri sayfalarını oluştururlar265. Bu bö-
lümlerde kendi kişisel düşünceleri öne çıkar ve yapıtın en özgün fikirlerini
barındırır. Yukarıda, savaşın yürütülmesine ilişkin yürürlükteki kural ve
uygulamalardan tespit ettiklerini insancıllaştırmaya uğraşır. Nitekim şunu
söyleme gereği duyar: Bu yapıtta amaç, politika ya da ahlâk hakkında öğüt
vermek değildir; fakat mevcut kavimler hukukunda devletlerin uygulamaları
254
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. IV, § 19.
255
256
257
258
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. V, § 1.
259
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. V, § 2.
260
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. VI, §§ 1–27.
261
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. VII, §§ 1–2.
262
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. VII, § 5.
263
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. VII, § 9.
264
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. VIII, § 1.
265
gerçekten şiddetli olsa da, kendisinin doğal hukuka uygun olan kavimler
hukuku yasalarını ortaya çıkarmakta olduğunu belirtir. Aslında savaş hukuku
hakkındaki doğal ve insancıl yasalar işte bu söyleyecekleridir; devletler ara-
sında birbirlerine, halklara, insana ve doğaya karşı uygulana gelen ölçüsüz,
kör ve hiddetli şiddet değil266. Tanrı’nın yasalarına göre de, insanlığın vicda-
nına göre de, iyi birer Hıristiyan olan egemenler savaşta, esasında bu söyle-
yeceklerine uygun biçimde davranmalıdırlar267.
Grotius, kavimler hukukunun savaş kurallarının izin verdiği davranış-
larda ölçülü olunması gerektiğini öne sürmektedir. On birinci bölümde, haklı
bir savaşta düşmanların öldürülmesi hakkında bu önerisini işlemektedir268.
Düşmanı, kendi canını ve malını korumak için öldürmekle, cezalandırmak
için öldürmek arasında bir ayrıma gitmektedir269. Birincisi, kendini korumak
için başka imkân yoksa ve ikincisi, âdil bir yargılama yapıldıktan ve suç
sabit olduktan sonra uygulanmalıdır270. Bundan sonra, suçun niteliği ve un-
surları hakkında, başta suçun maddî ve manevî unsuru olmak üzere açıkla-
malara girişmektedir (§ 4–5). Özellikle düşmanın savaşmaktan niyeti ve
kastı üzerinde durur (§ 6). Her zaman olduğu gibi burada da işleyeceği mal-
zemeyi özellikle Yunan ve Roma tarihinden ve düşünürlerinden seçer. Sav-
larını geliştirdikten sonra neticede, düşmanın kişisel olarak doğrudan işlediği
somut suça göre cezalandırılmasını savunur (§§ 7–8). Çocukların ve kadınla-
rın öldürülmesi için ise, çocukların yaşlarından, kadınların da cinsiyetlerin-
den ötürü affedilmeleri gerektiğini belirtir (§ 9). Hiddetle hareket edilmeme-
lidir. Bir kadın ölüm cezasına uğratılacaksa, somut suçunun belirlenmiş ol-
ması gerektiğini söyler. Bunun dışında çocuk ve kadın öldürmenin ne Tan-
rı’nın yasalarına, ne de insanlığın vicdanına uymadığını öne sürer (§ 9). Er-
keklerin öldürülmesi için de uygulamayı yumuşatma peşindedir. Savaşama-
yacak durumdaki yaşlılara ilişmemek doğrudur. Savaşabilecek durumdaki
erkekler içinse, ellerine silâh almış olanlarla, almamış olanları ayırır. Düş-
man devletin savaşla işi olmamış halkına ilişmemek gerekir (§§ 10–11).
Kendi geçimlerinin derdindeki tacirler, işçiler, zanaatkârlar öldürülmemeli-
dir. Onların işi gücü barışçıdır, savaşla ilgili değil (§ 12). Düşman savaşçıları
266
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XII, s. 892.
267
268
269
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XI, § 2.
270
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XI, § 3.
60 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
içinse, önce esirlerin durumuna eğilir. Esirler öldürülmemelidir (§§ 13–15).

Vatanını savunmak için savaşmış olan düşmanlara hem Tanrı’nın, hem de
doğal hukukun yasaları uyarınca ölüm cezası verilmemelidir. Onların yapmış
olduğu haklı bir savaştır, bir suç değil (§ 16). Esirler arasında suç işlemiş
olanlar yargılanmalı ve ancak suçları ölüm cezasını gerektiriyorsa bu ceza
uygulanmalıdır, aksi âdil değildir (§ 17). Hayat, Tanrı’nın bağışıdır, doğanın
hediyesidir; insanlar ya da otorite, doğal hukuka göre başkalarının hayatı
üzerinde tasarruf sahibi değildir. Bu nedenle masum rehinelere ilişilmemeli-
dir. Modern zamanın yargıçları ise Tanrı’nın ve doğal hukukun bu en temel
yasasını unutmuş gözükmektedirler. Onlara göre, insanların hayatı üzerinde
egemenlerin tasarruf yetkisi vardır: Yapılan bir sözleşme ile bir devletten
ötekine rehin verilmiş bir kişinin devletler arasında savaş çıkması durumun-
da öldürülmesi mümkündür. Grotius’a göre ise sırf yapılan bir sözleşme
neticesinde rehin durumuna düşmüş suçsuz bir insan öldürülemez (§ 18).
Son olarak Grotius bu bölümü, gereksiz her türlü silâhlı çatışmaya karşı
olduğunu bildirerek bitirir (§ 19).
On ikinci bölümde, savaştaki yıkımı ele alır271. Savaşta düşman malları-
nı tahrip etmek, bir zorunluluğun gereği olmalıdır. Düşmanın silâhlarını
tahrip etmek böyledir (§ 1). Bunun dışında kötülük aracı olamayacak evlerin,
köylerin yakılıp yıkılması uygun değildir. Ağaçların, meyveliklerin, orman-
ların yakılmaması gerekir (§ 2). Düşmanın ülkesinde öfkeyle ve kinle hare-
ket edilmemelidir. Ağaçlardan, topraktan, hayvanlardan intikam alınmamalı-
dır. Gereksiz yıkımdan kaçınılmalıdır (§ 2). Kaldı ki İskender’in askerlerine
öğütlediği gibi, zaferden sonra sahip olunacak bu şeylere zarar verilmemeli-
dir (§ 3). Uygulanacak yıkım ancak savaşın zorunlu kıldığı kadar olmalıdır,
bunun haricinde ölçülü davranmak gerekir (§ 4–5). Kentler kendiliklerinden
birer savaş aracı değildir. Mümkün olduğunca korunmaları doğrudur. Kutsal
yerler de böyledir (§ 6–7).
On üçüncü bölüm, düşmandan ele geçirilenlerin korunması hakkında
ölçülü olmakla ilgilidir 272 . Mevcut kavimler hukuku bu konuda da hiçbir
sınır tanımazken, adalete uygun olan, ancak savaştaki çatışmada galip gel-
mek için mecbur olunduğu kadarının ele geçirilmesi ve sahiplenilmesidir273.
271
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XII, s. 882.
272
273
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Tome 2, ss. 894–898.
Sonraki on dördüncü bölümde, savaş esirlerinin köle yapılması mesele-

sini ele alır274. Onların köle yapılması elbette âdil değildir. Savaş esirlerine
insanca davranılmalıdır. Sonuçta özgürlükleri devletler arasında âdil bir bi-
çimde iade edilmelidir275. Bunun gibi, savaşın galibinin, mağlûp ettiği ülke-
nin özgürlüğünü gasp etmesi de âdil değildir276. On beşinci bölüm bu konuda
ölçülülük hakkındadır277. Galip devlet, mağlûp ettiği devletin ülkesinin siya-
sal olarak egemeni durumuna gelebilir. Kavimler hukuku buna cevaz verse
de halka, gündelik hayatında özgürlük tanımak doğru olandır. Halkı dininde
özgür bırakmak da gerekir (§ 11). Grotius, savaş hukukunda ölçülüğe ilişkin
bölümlerinin sonuncusu olan on altıncı bölümde, haksız bir savaşta düşman-
dan ele geçirilenlerin meşrû olarak elde tutulup sahiplenilemeyeceğini be-
lirtmektedir278.
Yukarıdaki bölümlerden sonra tarafsızların durumu ele alınmaktadır279.
Grotius’a göre, savaş gereği olağanüstü bir durumda kavimler hukuku, sava-
şanlara, tarafsızların mallarına el koyma olanağı tanımaktadır (§ 1). Bunun
gibi, birlikler tarafsız bir devletin ülkesinden geçebilirler; fakat yıkım ve
yağma yapmamalıdırlar (§ 2). Tarafsız bir halk, haksız bir savaş yürüten
tarafa hiçbir biçimde yardım etmemelidir. Şayet tarafların hangisinin haklı
olduğundan şüphe duyuyorlarsa, savaşan her iki tarafa da eşit uzaklıkta kal-
malıdırlar (§ 3).
On yedinci bölümde, savaşta uyrukların yükümlülüklerine değinilir (§§
1–6). Grotius savaşta insanlara yüklenecek yükümlülüklerin, kavimler huku-
kuna göre değil, her devletin kamu hukukuna göre belirlenmesi gerektiğini
yazmaktadır280.
Savaşta şiddetten başka, düşmanlar arasında çeşitli mutabakatlara, irade
uyuşmalarına varılabilir, karşılıklı sözler verilerek savaş içinde ilişkiler kuru-
labilir. Bu tip ilişkiler on dokuzuncu bölümün konusudur281. Taraflar düşman
274
275
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XIV, §§ 1–7.
276
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XV, §§ 1–12.
277
278
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III, Chap. XVI, §§ 1–6, ss. 918–
922; Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, ss. 707–711.
279
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. XVII, §§ 1–3, ss. 711–715; ayrıca bkz.
Dominique Gaurier, Histoire du droit international, ss. 316–319.
280
281
62 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
da olsalar, doğal olarak insanlık toplumunun mensubudurlar ve bundan ötürü

verilen sözler karşı taraf bir korsan ya da tiran dahi olsa tutulmalıdır (§§ 1–
2). Kendisine karşı ayaklanan halkla savaşan bir kral da savaş sırasında bir
söz verirse buna sadık kalmalıdır (§ 6). Verilen sözlerin geçersiz hâle gelme-
leri de devam eden paragraflar da ele alınmaktadır (§§ 13–19).
Yirminci bölümde barış antlaşmaları incelenmektedir282. Grotius, barış
antlaşmalarını savaşı sona erdiren hukukî işlem olarak savaş hukuku konusu
içerisinde işlemiştir.
Egemen devletler arasında savaşı sona erdirmek üzere yapılan antlaş-
malar kamusal antlaşmalar olarak tanımlanmaktadır283. Daha sonra bu ant-
laşmanın tarafı olan devletlerin siyasal rejimi (monarşi, cumhuriyet, vs.),
hükûmet şekli (aristokratik hükûmet, demokratik hükûmet, vs.) ve bu ant-
laşmayı devlet adına yapan kişinin ve organın niteliği (kral, meclis, vs.) üze-
rinde durulmaktadır. Bu paragraflar, yetki meselesinin tartışıldığı paragraflar
olarak değerlendirilmeye uygundur (§§ 2–4). Sonraki paragraflarda, antlaş-
mada hak sahibi olunabilecek ve yükümlülük altına girilebilecek hususlar ele
alınmaktadır. Burada tartışılan, bir yükümlülüğe konu edilebilecek olan şey-
lerdir. Egemenlik yetkisini kullanarak antlaşma yapan organ (hükümdar,
devlet başkanı, hükûmet vs.), ancak ülkenin hukukuna göre egemenlik sahibi
olduğu şeyler üzerindeki yetkisi kadar, antlaşmada bu şeyleri yükümlülük
konusu yapabilir. Buradan çıkartılan neticeye göre, ülkenin toprağından bir
parça, antlaşmada devrediliyorsa, bu parça üzerinde yaşayan halkın rızasının
da aranması gerekmektedir (§ 5).
Bu bölümde önemli bir diğer husus, antlaşmaların yorumlanmasına iliş-
kin paragraflardır (§§ 11–26). Bunlarda bazı yorum esasları ele alındıktan
sonra, antlaşmaların geçersizliği ya da sona ermesine ilişkin genel esaslar
incelenmektedir (§§ 27–41). Taraflardan birinin antlaşmanın getirdiği esaslı
bir yükümlülüğü ihlâl etmesi, antlaşmayı diğer taraf için uygulanması zorun-
lu bir antlaşma olmaktan çıkarmaktadır. Savaşı sona erdirmek için hakeme
282
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. III, Cap. XX: De fide publica qua bellum
finitur, ubi de pacis pactione, de forte, de certamine condicto, de arbittio, deditione,
oblidibusi pignoribus, s. 729; Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Liv. III,
Chap. XX: Des conventions publiques, par lesquelles on met fin à la querre: Entr’autres,
des traitez de paix; de la décifion du sort; des combats arretez de part & d’autre, des
arbitrages; de la maniére d’agir avec ceux qui se sont rendus; des otages, & des gages
donnez, s. 942.
283
Hugo Grotius, Le Droit de la Guerre et de la Paix, s. 943.
de başvurulabilir. Hakem, meseleyi karara bağlarken, hakkaniyete göre de-

ğil, fakat önce hukuka (adalete) göre kararını vermelidir (§ 47).
Savaşı sona erdirmeyen fakat savaş sırasında yapılan ateşkes antlaşma-
ları, yirmi birinci bölümün konusudur284. Ateşkes, savaşa ara verdirir. Ateş-
kes sırasında çatışmalar durur. Esir değişimi yapılır. Birlikler geri çekilir ya
da yeniden düzenlenir (§§ 1–30).
Yerel ya da idarî ve askerî otoritelerin savaşı kısmî olarak sona erdiren
işlemleri de yirmi ikinci bölümde işlenir285. Bu antlaşmaların değeri, onları
yapan otoritenin yetkisi bakımından belirlenir. Şayet egemen, bu antlaşmala-
rı onaylarsa, onlarla bağlanır (§ 3). Özel kişilerin yaptığı antlaşmalar286(Cap.
XXIII), savaşta askerî yetkililerin anlık eylemlerinden (beyaz bayrak vs. gibi)
doğan işlemler 287 (Cap. XXIV) ve barışın savaşa nazaran değeri 288 (Cap.
XXV) De jure belli ac pacis’in üçüncü kitabının son üç bölümünde ele alın-
maktadırlar. Bu biçimde Grotius, savaş ve barış hukuku hakkındaki yapıtını
bitirir.
D- Hugo Grotius’un Uluslararası Hukuk Kuramının Felsefî, Metodolo-

jik ve Hukukî Boyutlarına İlişkin Değerlendirme
Grotius, insanın toplum içerisinde yaşadığını söyleyerek, farklı halkla-
rın, aralarında sürekli bir ticaret sürdürmeleri gerektiğini tespit etmektedir.
Halklar arasındaki ilişkinin ve sosyal bağlar kurulabilmesinin (appetitus
societatis) kökeninde ihtiyaç ve bu ihtiyaçları gidermek için de ticaret bu-
lunmaktadır. Grotius da, Vitoria gibi, insanlar arası iletişim ve buna dâhil
ticaret hakkının doğal bir hak olduğunu öne sürmektedir 289 . Grotius, “De
284
285
286
287
288
289
Bkz. Hakkı Hakan Erkiner, “Uluslararası Topluluk Kavramı”, MÜHF-HAD, C. 16, S. 1–
2, Y. 2010, s. 54; Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international public, s. 61;
Antonio Truyol y Serra, “Grotius dans ses rapports avec les classiques espagnols du droit
des gens”, RCADI, cilt 182, 1983-IV, s. 444, Santiago Villalpando, L’émergence de la
communauté international dans la responsabilité des États, Puf, Paris, 2005, ss. 43–44;
Association internationale Vitoria-Suarez avec le concours de la dotation Carnegie pour la
paix internationale, Vitoria et Suarez, Contribution des théologiens espagnols au droit
international moderne, Pedone, Paris, 1939, s. 32.
64 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
jure belli ac pacis” adlı eserinde, Vitoria’nın totus orbis’inin evrensel niteli-
ğine benzer biçimde, “insan türünün müşterek toplumu”nu betimlemekte-
dir290: “Communis societas generis humani”.
Grotius’a göre, devletler de, insanlar gibi, toplum hâlinde yaşamaya
karşı doğal bir eğilim içindedirler (toplumsallaşma itkisi) ve dolayısıyla ev-
rensel bir topluluk oluştururlar. Bu olgu, uluslararası topluluğun291 gerekli-
liklerini ve ihtiyaçlarının teminini düzenleyen ve bunlara cevap veren huku-
kun mevcudiyetinin temelindeki nedendir292. Bu hukuk, esas olarak “inter
civitates”tir. Bu demektir ki, kendilerinden üstün hiçbir otoritenin mevcut
olmadığı bağımsız ve eşit varlıklar arasındaki bir hukuktur. Grotius’ta dev-
letlerin bağımsızlıkları ile evrensel topluluğun varlığı beraber yer almakta-
dırlar. Bu topluluğun varlığı da, karşılıklı bağlar ve bu bağların hukuka etkisi
ile netice doğurmaktadır293.
Halklar arası sosyal ilişkiler ve ticaret, ancak hukuka saygı gösterilip
ona uyulmasıyla yaşayabilir294. Hukuk, ulusal ya da uluslararası, bütün sos-
290
Antonio Truyol y Serra, “Grotius dans ses rapports avec les classiques espagnols du droit
des gens”, s. 444.
291
Topluluk kavramının iki farklı boyutu vardır. Bir taraftan, mensuplarının beraber yaşadı-
ğı, müşterek mallara sahip olduğu, ortak menfaatlerinin ve amaçlarının bulunduğu belirli
bir sosyal grubu işaret eder. Öte taraftan daha geniş bir kavramsal boyutu vardır. Topluluk
olmak benzer ya da bir olanın niteliğidir. Topluluk kavramı, çıkar topluluğu örneğinde ol-
duğu gibi belirli bir sosyal grubun mensupları arasındaki ilişkinin egemen ve belirgin olan
unsuruna işaret edecek şekilde de ya da yardım topluluğu örneğinde olduğu gibi belirli bir
sosyal grubun mensupları arasındaki müşterek sosyal amacı işaret edecek şekilde de ya da
müzik topluluğu örneğinde olduğu gibi kişiler arasındaki işbirliğini işaret edecek şekilde
de kullanılabilir; Hakkı Hakan Erkiner, “Uluslararası Topluluk Kavramı”, s. 42. Uluslara-
rası hukuk dilinde, kavramın kullanımının, yukarıda tespit ettiğimiz her iki anlamı da kap-
sadığını belirlemekteyiz: A - Uluslararası topluluk (communauté internationale –
international community) kavramı, birbirleri arasında karşılıklı haklar ve ödevler olduğu-
nu bilen ve ilişki içinde olan devletler arasındaki moral ve hukukî bir bağı belirtmek için
kullanılmaktadır; ve B – Kavram, (A)’da tanımlanan topluluk fikri (duygusu) ile birbirle-
rine yakınlaşan ve neticede, uluslararası hukuk tarafından düzenlenen bir sosyal birlik
(collectivité - collectivity) oluşturan “Evrensel Devletler Kümesi”ni ifade etmek için de
kullanılır; Dictionnaire de la terminolagie du droit international, Union académique
international, Paris, Sirey, 1960, ss. 131–132, “communauté international” maddesi;
Dictionnaire de droit international public, Bruylant, Bruxelles, 2001, ss. 205–206,
“communauté international” maddesi.
292
Hakkı Hakan Erkiner, “Uluslararası Topluluk Kavramı”, s. 55; Villalpando Santiago,
“L’émergence de la communauté international dans la responsabilité des États”, s. 46.
293
Hakkı Hakan Erkiner, “Uluslararası Topluluk Kavramı”, s. 55.
294
Grotius Hugo, De jure belli ac pacis, Proleg., §§ 6–7. Grotius’a göre krallar, yalnızca
kendilerine ya da tebaalarına karşı yapılan hukuka aykırı tecavüzleri cezalandırma yetki-
sine sahip değillerdir; krallar buna ilâveten, doğal hukukun ya da jus gentium’dan kaynak-
yal topluluklarda bir gereksinimdir. Hukukun kökeninin ve değerinin ne

olduğunun belirlenmesi Grotius’un kuramında önemli bir temel noktadır. De
jure prædæ’de ve De jure belli ac pacis’te hukukun kökeni ve değeri hak-
kından farklı yaklaşımlar bulunmaktadır. Bu bakından Grotius’un görüşleri
gençlik ve olgunluk çağı yapıtları izlendiğinde kendi içinde olgunlaşmakta-
dır. De jure prædæ’de hukukun kökeni iradedir. Hukuku yaratan başlıca
irade, Tanrı’nın iradesidir her şeyden önce. Tanrı, gerek elçileri, gerekse
doğa aracılığıyla emredici buyruklarını içeren kurallarını insanlara tebliğ
eder295. İnsan iradesi de hukuk yaratan iradedir. İnsan, bireysel ya da toplu
işlemlerle (muamelelerle) kendisini bağlayıcı bir biçimde hukuku yaratan
iradesini ortaya koyar296. İnsan akıllı, hür ve sui juris bir varlık olduğu için
kendi iradesiyle bağlıdır 297 . De jure prædæ’de hukukun değeri kendisini
yaratan iradeden ileri gelmektedir. Doğada açılımını bulan kutsal iradeden
kaynaklanan kurallarda ya da insanların iradeleri ile yaratılan normlarda
hukuk, değerini kendisini yaratan iradeden alır. Olgunluk çağının yapıtı olan
De jure belli ac pacis’te ise hukukun değeri kendisini yaratan otoritenin
iradesinden bağımsız olarak kendindendir298. Hukukun değeri kendisini bu-
yuran bir otoritenin iradesinin varlığından dolayı değil, kendi başına hukuk,
hukuk olduğu içindir. Öyleyse, görüşlerindeki değişiklik hukukun kökeni
bakımından değil, hukukun değerinin nedeni bakımındandır.
Doğal hukukun kuralları, “insanın toplum hâlinde yaşamasına elverişli
doğası”na uygun kuralların, akılla belirlenmesinden doğar299. Doğal hukuk
kuralları, kanun koyucunun iradesinden doğan pozitif hukuk kurallarından
farklı olarak, bağlayıcı gücünü ve hukuk olarak değerini insanın toplumsal-
laşmaya uygun doğasında bulur. İnsanın bu doğası o kadar açıktır ki, bunun
temeli için kutsal bir düzenin varlığının yerleştirilmesine gerek yoktur. İlâhî
bir düzen olsun ya da olmasın veya Tanrı insanların meseleleriyle ilgilensin
lanan yükümlülüklerin ihlâllerini de cezalandırmak hakkına sahiptirler; Georg Nolte, De

Dionisio Anzilotti à Roberto Ago, Le Droit International Classique de la Responsabilité
International des États et La Prééminence de la Conception Bilatérale des Relations Inter-
Étatiques, Colloque international de Florence, 7 et 8 Décembre 2001, Institut
Universitaire Europeen; Obligations Multilatérales, Droit Impératif et Responsabilité
International des États, Paris, Pedone, 2003, s. 7.
295
296
Hugo Grotius, De jure prædæ, s. 12, 18, 26.
297
298
299
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. I, Cap. I, § 10.
66 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
ya da ilgilenmesin, insanın doğası, gene insanın aklını kullanarak tespit ettiği

doğal hukuk kurallarının bağlayıcılığı ve değeri için yeterli bir nedendir300.
Doğal hukukun yaratıcısı doğrudan doğraya emredici buyruklarını insanlara
doğal hukuk biçiminde dayatan Tanrı değildir. Tanrı, ancak doğayı yarattığı
şekilde yaratarak, doğal hukukun da yaratıcısı olmuştur; fakat Tanrı ile doğal
hukuk arasındaki ilişki bu biçimde kurulduğunda bu dolaylı bir ilişkidir.
İnsan aklının aracılığıyla genel olarak doğayı ve özel olarak kendinden yola
çıkarak insan doğasını ve insan toplumlarının doğasını kavrayarak doğal
hukukun kurallarının buyruklarının neler olması gerektiğini belirlemek zo-
rundadır. Tanrı’nın iradesi de, doğanın ve doğadan çıkarsanan doğal huku-
kun gereklerine ve buyruklarına aykırı olamaz, çünkü ilk olarak doğayı zaten
bu biçimde yaratan Tanrı’nın kendisidir ve Tanrı kendi kendisiyle çeliş-
mez301. Doğal hukuku bu biçimde temellendirmek onun ortaçağcı tanrıbilim
ve metafizik ile ilişkisini nihayet koparmaya hizmet ederek, aklî bir hukuk
kuramı hâline gelmesine yol açar. Doğal hukuk böylelikle teolojik ve meta-
fizik bir araştırmanın konusu olmaktan çıkarak, insan doğasının araştırılma-
sına dayalı akla dayalı bir bilimin çalışma konusu hâline gelmektedir302. Bu
bakımdan Hugo Grotius, Batı düşünce ve hukuk tarihinde “Akla Dayalı Do-
ğal Hukuk Okulu”nun kurucusu olarak kabul edilmeyi hak eder303. Truyol y
Serra’ya304 göreyse Grotius, skolâstik öğreti ile XVI’ncı ve XVII’nci yüzyıl-
300
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Proleg., § 11; A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
International, ss. 232–233.
301
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Lib. I., Cap. I., § 10.
302
Renaut Marie-Hélène, Histoire du droit international public, s. 71.
303
Doğal Hukuk anlayışı Antik Yunan felsefesinde de işlenmiştir. Grotius’un doğal hukukun
temeline insan aklını yerleştirerek hukuk düşüncesi tarihinde yeni bir evre başlattığını ka-
bul etmeyenler de vardır; örneğin bkz. “L’abbé” V. Hély, Étude Sur Le Droit De La
Guerre De Grotius, Imprimerie Jules Le Clere, Paris, 1875, ss. 207–218. Grotius’un akılcı
doğal hukuk görüşü için ayrıca bkz. Adnan Güriz, Hukuk Felsefesi, Siyasal Kitabevi, An-
kara, 1999, ss. 189–194; Ahmet Cevizci, Felsefe Tarihi, Say Yayınları, İstanbul, 2010, ss.
432–434; Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, Remzi Kitabevi, İstanbul, 1990, ss. 210–212.
Grotius’un yarattığı temel değişikliği ile birlikte, belki şöyle de düşünülebilir: Kavimler
hukukunda ya da genel olarak hukukta teolojik doğal hukuk metafiziği yerine rasyonel bir
doğal hukukçu metafizik geçirilmiştir; ama şüphesiz bu düşüncede de mitik bir boyut mu-
hakkak vardır. Meşruiyeti her aşkınlaştırmada arayış, miti ve metafiziği ister istemez ge-
rektirmektedir. Bu bakımdan Spinoza düşüncesi önemli oranda farklıdır.
304
Uluslararası hukuk tarihçisi, filozofu ve profesörü; ülkesinde Anayasa Mahkemesinde
yargıçlık da yapmış olan İspanyol yazar Antonio Truyol y Serra (1913–2003) başta vatanı
İspanya olmak üzere Avrupa’da öncü bir uluslararası hukuk teorisyeni olarak ün yapmış-
tır. Fransızca olarak yazdığı ve 1994’te tamamladığı Histoire du droit international public
(Uluslararası hukukun tarihi) adlı kitabı, uluslararası hukukun tarihi yazınında temel eser-
lerdendir.
lardaki klâsik akılcı doğal hukuk öğretisi arasındaki geçişi simgeleyen köprü
hukuk düşünürüdür305.
Grotius’un öğretisinde, insanın sosyal doğası değişmez kabul edilmek-
tedir. Grotius tarafından bu kabulden yola çıkılarak, doğal hukukun da de-
ğişmez olduğu sonucuna varılmaktadır306. Gortius, insanın ve şeylerin doğa-
sını araştırırken onların fiziksel niteliklerini esas alır; gene de, Sipinoza’nın
düşünceleri ile karşılaştırıldığında burada açık bir aşkınlaştırma vardır 307 .
Grotius, değişmez kurallardan oluşan bir doğal hukuk görüşüne ulaşırken,
fiziksel özellikleri değişmez fiziksel gerçekler olarak esas almakta ve görüş-
lerini bu değişmeyecek gerçekler üzerinde temellendirmektedir. Temelde bu
gerçekler yer aldığı için ulaşılan doğal hukuk kuralları da değişmez nitelikte
olmaktadır. Örneğin insanların fiziksel olarak kendilerini savunmak için
elleri vardır ve fiziksel gerçek, insanın kendisini savunabilme yeteneğini
doğasının bir gerçeği kıldığı için de doğal hukukun bir kuralı olan kendini
savunmak için savaşma hakkı da değişmez nitelikte bir kuraldır. Böylesi
temel gerçeklerden ve değişmeyecek temel kurallardan yola çıkarak doğal
hukuk görüşü çerçevesinde Grotius, halklar ve devletler arasındaki ilişkileri
yöneten hukuk kurallarını kapsayan hukuk kuramını kurgulamaktadır. Ulus-
lararası hukuk anlayışı bu kurguya dayalıdır ve kökenlerinde belirttiğimiz
rasyonalist doğal hukukçu temel yaklaşımlar bulunur308. Bu yaklaşımın yön-
temsel karakteri, insanî ve toplumsal doğal gerçeklerin akılla gözlemlenip
belirlenmesi ve gene akılla ve edinilen tecrübeler ışığında bu gerçeklerin
gerektirdiği doğal hukuk kurallarının belirlenip üretilmesidir.
İnsanî ve toplumsal doğal gerçeklerin değişmezliğini, toplumsal tarihî
değişimi göz ardı ederek mutlak olarak almak kuramı yanlış anlamaya yol
açar. Örneğin, mülkiyet doğal hukuktan kaynaklanan değişmez bir haktır ve
toplumsal tarihin belirli bir döneminde yargısal otorite bulunmadığından
herkes kendi hakkını kendi gücüyle sağlama yoluna gitmekteyken yargısal
305
Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international public, s. 59; Dominique Gaurier,
Histoire du droit international, s. 226; ayrıca bkz. Niyazi Öktem, Ahmet Ulvi Türkbağ,
Felsefe, Sosyoloji, Hukuk ve Devlet, Der Yayınları, İstanbul, 2009, ss. 140–141.
306
Renaut Marie-Hélène, Histoire du droit international public, s. 75.
307
Sipinoza’nın meşrulaştırıcı kaynak arayışına itibar etmemesi, özne sorununu aşarak buna
gereksinim duymamasına bağlanır; meşru kaynak arayışının aşılması, aşkınlaştırmaya da lü-
zum bırakmaz; bkz. Cemal Bâli Akal, “Hukuka Karşı Haklar Spinoza’da Yerellik / Evren-
sellik Sorunu”, Doğu Batı Düşünce Dergisi, Yıl:6, Sayı:21, Kasım, Aralık, Ocak 2002–03, s.
32. Bu görüşe göre, Grotius, insanın değişmez doğasını aşkınlaştırmakla eleştirilmelidir.
308
68 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
otoritenin doğması ve mahkemelerin adalet dağıtmaya başlamasıyla kişiler

için kendi hakkını kendi gücüyle bizzat sağlama yetkisi sona ermiştir 309 .
Öyleyse doğal hukuk kuralları içerisinde de belirli bir evrim ve değişim ka-
bul edilmelidir; fakat Grotius kuramını bu doğrultuya götürmeksizin, “esas
kurallar”ın değişmezliği tezinde ısrar eder ve ancak bunlardan doğan hakla-
rın verdiği yetkilerin toplumun tarihsel ilerleyişi içerisinde değişikliğe uğra-
dığını belirtmekle yetinir310.
Doğal hukuk ve uluslararası hukuk arasındaki bağı ortaya koymak
Grotius’un öğretisini kavrayabilmek için temel önemdedir. Vasquez de
Menchaca’nın çalışmalarından yararlanan Grotius, iki tip doğal hukuk tasar-
lamaktadır311. Birincisi Ulpienci bir doğal hukuktur; bütün hayvanlar âlemi
için geçerli olan bu doğal hukuk Tanrı’nın hayvanî doğayı yaratmasından
neşet eder. Birincinin yanısıra varolan ikinci doğal hukuk Tanrı’nın insanî ve
toplumsal doğayı yaratmasından ileri gelen akıllı yaratıklar için olan doğal
hukuktur. Bu doğal hukuka Gaiusçu kavimler hukuku denilebilir 312 .
309
Grotius’ta, status naturae ile status legis Christiane karşıtlığının değerlendirmesi için bkz.
Leo Strauss, Doğal Hak ve Tarih, çev. Erşen Murat, Onur Petek, Say Yayınları, İstanbul,
2011, s. 217.
310
311
Fernando Vasquez de Menchaca (1512–1569), ilksel/birincil tâbii kavimler hukuku (jus
gentium primaerum) ile ikincil pozitif kavimler hukuku (jus gentium secundarium) ara-
sında ayrım yapmaktadır; Cemal Bâli Akal, Modern Düşüncenin Doğuşu, Dost Kitabevi,
Ankara, 2005, s. 236. Vasquez de Menchaca’ya göre, pozitif kavimler hukuku, tarihsel
olarak, farklı halkların medenî hukuklarından (jus civile) başlayarak insanlık tarafından
üretilir. Uluslararası hukukun süjeleri Vitoria’da olduğu gibi halklar değil, insanlardır
Menchaca’da, ancak bu noktada kuramı bulanıktır, zira aynı zamanda, bu hukuku tama-
men egemen devlet odaklı olarak kurgulamaktadır. Bu kuramda, uluslararası hukukun
kaynağı evrensel ve değişmez/kendisinden sapılamaz ilkeler değil, insanların hukuk ya-
ratmalarıdır. Bu hukuk değişebilir ve kendisine uyulmayabilinir. Egemenler, uluslararası
hukuku kabul edebilirler ya da etmeyebilirler. Bununla birlikte, uluslararası özel hukuk
uyuşmazlıkları, iç hukuka gönderme yapılarak çözülemez. Bu durumda başvurulması ge-
reken iç hukuka üstün bir uluslar-üstü ya da ulus-ötesi hukuk olacaktır; Cemal Bâli Akal,
Modern Düşüncenin Doğuşu, s. 236. Vasquez de Menchaca, evrenselciliğin karşısında
ulusçu ve devletçi bir açıdan uluslararası hukuka yaklaşır. Bununla birlikte Vitoria’nın
haklı savaş kuramına radikal biçimde katılmaktadır. Savaş bir zorbalıktır ve yerlilerin top-
raklarını işgal ederken ve onlara saldırılırken savaşı haklı çıkarmak için ileri sürülen sav-
lar uydurma gerekçelerdir; Cemal Bâli Akal, Modern Düşüncenin Doğuşu, s. 100. Bu dü-
şünür, en çok, gene Vitoria’nın kuramında başlangıç noktasını bulan, “denizlerin serbest-
liği” üzerine olan görüşleri ile tanınmıştır; Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit
international public, s. 53. Menchaca’ya göre, insanlık denizlerden ortaklaşa yararlanmalı
ve denizler üstünde bazı ülkeler adına ayrıcalıklar ve tekeller yaratılmamalıdır; Cemal
Bâli Akal, Modern Düşüncenin Doğuşu, s. 100.
312
Dominique Gaurier, Histoire du droit international, s. 225.
Grotius’un uluslararası toplumu idare etmesi için varlığını araştırdığı kavim-

ler hukuku bu kategori doğal hukuktan kaynaklanır.
Uluslararası hukuk, halkların (gentes) ortak iradesinden doğan ve bütün
halkların müşterek rızasını yansıtan hukuk düzenidir 313 : “quod Gentium
omnium aut multarum voluntate vim obligandi accepit”314.
Uluslararası hukukun kaynaklandığı irade, üstün bir otoritenin iradesi
değildir, çünkü devletlerarası ilişkilerde, onlara üstün bir otorite ve irade
bulunmamaktadır. Uluslararası hukukun kaynağı, üstün bir otoritenin iradesi
değil, fakat müşterek rızadır, yani irade uyuşmasıdır. Bu bakımdan doğal
hukuktan kaynaklanan uluslararası hukuk ve iradeden kaynaklanan pozitif
uluslararası hukuk aynı anda, fakat birbirlerinden ayrı ayrı mevcuttur.
İradeden kaynaklanan uluslararası hukukun kuralları uygulamayla belir-
lenen teamül hukuku kurallarından ve antlaşmalarla belirlenen normlardan
oluşur. Grotius, uluslararası teamül hukuku kurallarını kendi zamanındaki
uluslararası uygulamalarda değil, Antikçağdaki Yunanlıların ve Romalıların
uygulamalarında araştırmaktadır. Bu yaklaşımının nedeni Grotius’a göre
kendi zamanına nazaran Antikçağdaki uygulamaların daha mükemmel olma-
sıdır315. Grotius’un yapıtında bu yaklaşım, onun uluslararası hukukla ilgili
felsefî kaygılarının öne çıkmasından kaynaklanmaktadır. Hâlbuki pozitif
uluslararası hukuk kurallarını nasıllarsa öyle oldukları hâlleriyle devletlerin
ve ulusların içinde bulunulan zamandaki uygulamalarında araştırmak hukuk-
sal yöntem olarak “bilimsel” bakımdan gerçeğe uygun saptamaları yapabil-
mek için uygun olandır. Bu yaklaşımına rağmen içinde bulunduğu çağdaki
Hıristiyan ulusların uygulamalarına da yer verdiğinde saptamalarının ardın-
dan bunları eleştirel bir değerlendirmeye de tâbi tutmaktadır316.
Grotius’un yapıtı savaş ve barış hukuku başlığını taşısa da, savaş ve ba-
rış konuları eserde dengeli bir biçimde yer almamakta ve kitabın önemli bir
kısmı sadece savaş hukukuna ayrılmaktadır. Gentilis’e göre Grotius’un savaş
313
Grotius da, kavimler hukuku disiplininin erken kurucusu İspanyol teologlar gibi uluslara-
rası topluluğun esas kişilerini belirtmek için halklara atıf yapmaktadır; fakat bunun
yanısıra zaman zaman civitas’a ve respublica’ya yani devlete de uluslararası hukuk kişisi
olarak atıf yapmaktadır; benzer bir tespit için bkz. Antonio Truyol y Serra, Histoire du
droit international public, s. 60.
314
315
Hugo Grotius, De jure belli ac pacis, Proleg., § 46.
316
70 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
hukukuna yaklaşımı, hukuk teorisi bakımından bir gerilemeyi kapsamında

barındırmaktadır. Gentilis, özel savaşları hukuk dışı saymış ve savaşı sadece
egemenlerin yapabileceği kamusal bir eylem olarak tanımlamıştı 317 ; fakat
Grotius, özel savaşları kavimler hukukuna uygun saymıştır ve bu konunun
işlenmesine geniş yer ayırmıştır. Grotius’un bu yaklaşımı sadece teorik gö-
rüşlerinden kaynaklanmamış olabilir. Hollândalı avukatın, Portekiz gemisine
el konulmasına dair aldığı iş, bir şirketin eylemiydi ve özel savaş durumuna
bariz bir örnek oluşturmaktaydı318. Şirketin eyleminin hukuka uygun oldu-
ğunu savunmakla görevlendirilen Dr. Av. Grotius’un bunu yapabilmesi için
öncelikle özel savaş hakkını tanıması gerekliydi, aksi takdirde savunusu
daha baştan mümkün olmayacaktı319.
Grotius, haklı savaş konusunda Vitoria’yı yakından takip etmektedir;
fakat biçimsel yapıyı daha belirgin oluşturmaktadır320. Savaşın haklı neden-
lerinden başka Ayala gibi Grotius da, savaşın yürütülmesinde meşrû ve gay-
rimeşrû davranışlar olduğunu belirtmekte ve bunları hukuken tanımlamakta-
dır. Grotius, “iyi niyet”i (bona fides) her durumda düşmana karşı dahi ko-
runması gereken bir tavır olarak kavimler hukukunun temeline yerleştirmek-
tedir 321 . Grotius, haklı bir neden olmaksızın silâhlara sarılmaya karşıdır;
fakat uluslararası ilişkileri gerçekçi ve oldukları gibi kabul ederek, bir barış
felsefesi geliştirmeye koyulmaz. Savaş gerçeğini kabul eder ve savaşın ger-
çekleştirilmesini hukukî kurallar yoluyla (jus in bello) ölçülü
(temperamenta) hâle getirerek insanîleşirmeye gayret eder322. Savaşı Hıristi-
yanlığa aykırı bularak, Hıristiyan devletler arasındaki uluslararası anlaşmaz-
lıkları çözecek bir hakemlik kurulmasını önerse de, Thomas More323 ya da
317
“Savaş”, demektedir Gentilis, “silâhlı, kamusal ve haklı bir mücadeledir”: “Bellum est
publicorum armorum justa contentio”; bkz. De jure belli, Libri I:Belli definitio; A. Pillet,
Les Fondateurs Du Droit International, s. 49. Gentilis’e göre savaş egemenlerinin yetki-
sinde bir eylem olduğu için kamusaldır ve düello dâhil her türlü özel feodal silâhlı müca-
dele savaş hukukunun dışında bırakılmalıdır.
318
Christian L. Lange, Histoire de l’Internationalisme Jusqu’à la Paix de Westphalie, Felix
Alcan, Paris, 1919, s. 307.
319
Aynı görüş için bkz. Nussbaum Arthur, A Concise History of the Law of Nations, New
York, 1962, s. 110.
320
Dominique Gaurier, Histoire du droit international, ss. 257–265.
321
Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international public, s. 60.
322
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 256; Antonio Truyol y Serra, Histoire
du droit international public, s. 60.
323
İngiliz yazar Thomas More (1478–1535), Rönesans siyaset felsefesi düşünürüdür. Oxford
Reformcularından (Oxford Reformers) olan Sör Thomas More, gelişmekte olan kapita-
Tommaso Campanella324 gibi uluslararası ilişkilerde barışı bütünüyle ve her

durumda egemen kılacak ütopya bir örgütlenme projesini önermez. Şiddet,
gerçek Hıristiyanlık öğretisine aykırı olsa da, Grotius bunun yanısıra adaletin
hizmetine koşacak kuvvetin de gerekli olduğunu düşünmektedir. Bu nedenle
adaletin gerçekleştirilmesi için devlet, haklı bir savaş yapma hakkına ve
yetkisine sahiptir. Adaletin gerçekleşmesi için yargı yollarının olmaması
kavimler hukukunda savaşın gerekliliğinin başlıca nedenidir. Bu nedenle
Hıristiyan hükümdarlara, aralarındaki anlaşmazlıkları savaş yoluyla hallet-
mektense, hakeme gitmeyi önermektedir.
Hugo Grotius, Otuz Yıl Savaşları’nı sona erdiren ve Avrupa’da, devlet-
ler arasında daha önce (devletlerin egemen eşitliği ilkesi başta olmak üzere)
görülmemiş niteliklere sahip yeni bir uluslararası kamu düzeni kuran
Vestfalya Barışı’nın yapılmasından üç yıl önce 1645’te ölmüştü. Groitus’un
attığı temeller üzerinde, 1648’den sonra da hukukçular ve filozoflar uluslara-
rası hukuk üzerine düşünmeye devam ettiler. Bu çaba içerisinde öğretide iki
ana eğilimin geliştiği gözlemlenmektedir. Bunlardan ilki doğal hukukçu
okul; diğeri de, pozitivist okul adları altında toparlanarak ele alınabilir325.
Grotius sonrası öğretideki gelişmeler eldeki makalenin ikinci bölümünde ele
alınmazdan önce, Grotius’un uluslararası hukukta ortaya koyduğu öğretisi-
nin çağının düşüncesi ve felsefesi ile olan ilişkisini biraz daha yakından gös-
termenin çalışmamız bakımından anlamlı olacağını düşünmekteyiz.
XVII’nci yüzyıl felsefesi, Rönesansta Avrupa’da ortaya çıkan yeni dü-
şünce tarzının yepyeni bir felsefe anlayışı ile İngiltere’de Francis Bacon326,
lizme ve çağının ahlâkî anlayışlarına bir tepki olarak kaleme alınan Ütopya (Utopia,
1516) adlı felsefî romanında, Plâton’un Devlet’inden etkilenerek, Ütopya adlı hayalî bir
ada üzerinde kurulu, ideal devleti betimler.
324
Tommaso Campanella (1568–1639); İtalyan Dominiken, ütopist siyaset felsefecisidir.
Doğa felsefesini ortaya koyduğu ve dinsizlikle suçlanmasına neden olan Philosophia
Sensibus Demonstrata (1590), Tanrı sevgisi üzerine kurulu ütopya bir cumhuriyet rejimini
tasarladığı Civitas Solis (1623) başlıca eserleridir; bkz. Tommaso Campanella, Güneş Ül-
kesi, çev. Selahattin Bağdatlı, Say Yayınları, İstanbul, 2011.
325
Üçüncü bir yaklaşım da, uluslararası hukukun klâsik öğretisinin esasen doğal hukukçu ya
da iradeci yani pozitivist doğrultularda geliştirildiği bu posgrotien dönemde iki ana eğili-
mi uzlaştırmaya çalışmıştır.
326
Francis Bacon (1561–1626), İngiliz devlet adamı ve filozofudur. Doğanın ve toplumun
kavranmasında deneyci bilgi öğretisinden yola çıkmış ve tümevarım (inductio) yöntemini
kullanmıştır. Bilim bir gelişme sürecidir ve insanları aydınlatma işlevi vardır. Bacon, bi-
lime dayalı ilerlemeye olan inancına vurgu yapar; Bacon, bilimci ve rasyonalisttir; Avrupa
uygarlığını ve Batı uluslarını bilime yönlendiren en önemli düşünürlerin başında yer alan
birkaç filozoftan birisidir. Bilim, doğanın özünü kavramaya yönelmelidir. Doğaya ege-
72 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Fransa’da ise René Descartes ile yerleşmesi ve pekişmesini ifade eder 327 .
Ancak felsefenin bu yüzyıldaki seyri ele alınırken şu da söylenmelidir ki,
bilim XVII’nci yüzyılla birlikte, (uzun süre için önce ve sadece Batı’da) dün-
yayı değiştirecek bir insan faaliyeti olacağını belli etmeye başlamıştı. Bu ne-
denle bilimsel gelişme hesaba katılmadan XVII’nci yüzyılda ortaya çıkmaya
başlayan Batı dünyası ve onun entelektüel üretimi anlaşılamaz. Bu dünyayı
oluşturan derin ve temel güç XVIII’inci ve devamındaki yüzyıllarda artık bi-
limdi; Modern Batı’ya dünyanın bütün geri kalanı karşısında olağanüstü üs-
tünlüğünü veren bilim. Bu üstünlük sayesindedir ki, Modern Batı’ya özgü
devletlerarası kamu düzeni enstrümanı olan “uluslararası hukuk”, Batı
kolonizasyonunun da itkisiyle Batılı karakteriyle evrenselleşmiştir. Bilim dev-
rimi, başka her şeyi olduğu gibi uluslararası hukukun tarihini de etkilemiştir.
XVII’nci yüzyıla girerken bilim tarihinin en önemli birkaç kitabından
biri olan Kopernik’in De revolutionibus orbium coelestium (Göksel Kürele-
rin Dönüşleri Üzerine) adlı yapıtının (1543) yayınlanmasının üzerinden elli
yılı aşkın bir süre geçmişti. Bu kitabın bir devrime yol açmasını sağlayan iki
insan, Galileo Galilei (1564–1642) ve Johannes Kepler (1571–1630) aynı
yüzyılın başında bilim kariyerlerinin ilk basamaklarını zorluklar içerisinde
tırmanmışlardı. Modern bilimin yapılanışının temelini hazırlayan XVII’nci
yüzyıl, dar ama etkili bir bilimsel ve entelektüel çevrede Galilei ve Kepler’in
ortaya koyduğu yer ve gök mekaniği sorunları üzerine yoğunlaşılmasına
sahne oldu328.
men olmanın birinci koşulu, onu kendi bütünlüğü içerisinde bilmek, onu düzenleyen genel
yasaları kavramaktır. Bunun yolu da deneyden geçer. Felsefenin kapsamına giren bilimle-
rin kaynağı akıl, belleğin ürünü ise tarihtir. Bütün bilimlerin görevi, olayların nedenlerini
sonuçlarıyla bağlantılı olarak öğretmektir. İnsanın yaratıcı gücünü özgürleştirmek için de-
neylere dayanan eleştirel bir tümevarım yöntemi uygulanmalıdır; bkz. Ahmet Cevizci,
Felsefe Tarihi, ss. 454–456. Bacon’un bilimlerin bütünlüğü yolundaki inancı büyük bir
öngörü sayılır. Gerçeğin araştırılmasında alçak gönüllü bir tutum benimseyerek varılan
sonuçlara ilişkin yeni arayışlara açık kapı bırakması, yanılgılara (idola) karşı bilimsel
kuşkuculuk anlayışının gelişmesine hizmet etmiştir. Bacon yapıtlarıyla bilimin ve felsefe-
nin gelişme yolunu göstermiş, doğa ile us arasında bir bütünlük kurulabileceği inancını
yerleştirmiştir; Ahmet Cevizci, Felsefe Tarihi, s. 447; Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, s.
245. Özellikle 1605’te çıkan De Dignitate et augmentis scientiarum (Bilimlerin değeri ve
çoğalıp büyümeleri üzerine), bilimsel yönteme ilişkin olan Nova Organum (1612) ve top-
lumsal ve siyasal alandaki reform tasarısı olan Nova Atlantis adlı yapıtları hatırlanmalıdır.
Bacon’un Nova Atlantis (Yeni Atlantis) adlı yapıtında ortaya konan toplum ve siyaset fel-
sefesine ilişkin bir yorum için bkz. Ahmet Cevizci, Felsefe Tarihi, ss. 457–461.
327
Ahmet Cevizci, Felsefe Tarihi, s. 437.
328
Richard S. Westfall, Modern Bilimin Oluşumu, çev. İsmail Hakkı Duru, TÜBİTAK,
Ankara, 2000,s. 1.
Mikjolaj Kopernik’in (1473–1543) evrenin merkezine dünyayı değil,

güneşi yerleştirmesi ve görüşlerinin doğruluğunu bilimsel olarak ispat etmesi
bilim devrimini tetikledi329. Kopernik’in çalışması hurafeye ve boş inanca
değil, gözleme ve matematiğe dayalı astronomi çalışmasıydı. Kopernik’in
doğal gerçeğin ifadesi olan görüşlerini kabul etmek, Ortaçağdan kalma Aris-
totelesçi toplumsal ve siyasal konumların ve ilâhîyatçı ruhban hiyerarşisinin
otoritesinin yokolmasını gerektirmekteydi. Bu güçlerin, Hıristiyan halklara
dogmatik biçimde “gerçek budur” dedikleri sözde kozmolojinin “gerçek
olmadığı” ortaya çıktıktan sonra, kendilerine yönelik olan inanç zaman içeri-
sinde tamir edilemez biçimde sarsıldı. Bu sarsıntılı süreç Batı’da iki yüzyıl
329
Modern bilimin doğuşunun kökenleri Rönesanstadır. Ortaçağ sonlarında özellikle İtal-
ya’da, zamanın siyasal gereklilikleri teknolojiye yeni bir önem kazandırmıştı. Bu nedenle
İtalya’da askerî ve sivil mühendislik mesleği doğdu. Leonardo da Vinci (1452–1519) bu
mühendislerin en ünlüsüydü. Ressam da olan Vinci, insan anatomisini yakından inceledi
ve resimlerine gerçeğe çok benzer biçimde bunları aktardı. Heykelle de uğraşırken, zor
metal döküm tekniklerini başardı. Sahne yapıtlarının yapımcı ve yönetmeni olarak, özel
efektler sağlamak amacıyla karmaşık makineler geliştirdi. Askerî mühendis olarak bir
kentin surlarından aşırılan havan topu mermisinin yörüngesini gözleyerek bu yörüngenin
Aristoteles’in öne sürdüğü gibi iki doğrudan oluşmadığını belirledi. Leonardo da Vinci
gibi o dönemde yaşayan bazı öncü kişiler, doğayı gerçekten bilmek ve doğal olgular üze-
rinde egemenlik kurmak istiyorlardı. Topluma egemen batıl inançların ve görüşlerin nüfu-
zu kolayca kırılmayacak kadar sağlamdı, ama insan aklı için sağlıklı bir kuşkuculuk da
gelişmeye başlamıştı. Eski otoritelerin öngördüğü geleneksel kabule inen ilk önemli dar-
be, XV’inci yüzyıl sonunda Yenidünya’nın Avrupalılarca bulunuşu oldu. Bu keşif aynı
zamanda matematik çalışmalarını da hızlandırdı. Zenginlik ve ün arayışı denizciliğin bir
“bilim”e dönüşmesine yol açtı. Öte yandan, Rönesansta bilimin gelişmesinin yönünü be-
lirlemede antik yazmalar olan Hermetika’nın (Corpus hermeticum) esaslı bir etkisi olmuş-
tur. Hermetika’da görüşleri aktarılan efsanevî antik bilge Hermes Trimegistos’a göre Tan-
rı, insanı kendi suretinde yaratmıştı. Bir yaratıcı olarak ve yaratma sürecinde insan Tan-
rı’yı taklit ediyordu. Bunun için de insan doğanın gizlerini bilmek zorundaydı. Yakma,
damıtma ve öbür simya işlemleriyle, doğa, işlemden geçirilerek gizleri elde edilirdi. Başa-
rının ödülü, sıkıntı ve hastalıktan kurtuluşun yanısıra, sonsuz yaşam ve gençlik olacaktı.
Bu düşünce, insanın bilim ve teknoloji aracılığıyla doğaya boyun eğdirebileceği görüşüne
yol açtı; Rönesans boyunca Hümanizma, Yeni Plâtonculuk, Hermesçilik ve
Hermetika’nın Newton’a dek uzanan etkileri için bkz. Mircea Eliade, Dinsel İnançlar ve
Düşünceler Tarihi, Cilt III – Muhammed’den Reform Çağına, çev. Ali Berktay, Kabalcı,
İstanbul, 2003, ss. 279–288. Modern bilime temel oluşturan bu görüş Batı’da egemen ol-
du; ayrıca bkz. Richard S. Westfall, Modern Bilimin Oluşumu, ss. 1–27. Doğadan yarar-
lanma konusunda yüzyıllarca geride bulunan Batı, bu yaklaşımı ile Doğu’yu geçti.
Hermetika’nın çevirmeni Floransalı büyük hümanist Marsilio Ficino (1433–1499) güneş
üzerine incelemeler de yazmıştı. XVI’ncı yüzyılın başlarında bir Polonyalı öğrenci, İtal-
ya’daki gezisi sırasında Ficino’nun düşüncelerinden etkilendi. Ülkesine döndükten sonra
Ptolemaios’un astronomi sistemi üzerinde çalışmaya başladı. Görevli bulunduğu kilisenin
yardımıyla, Kilisenin gereksinim duyduğu Paskalya ve öteki yortuların tam günlerinin
saptanması gibi önemli hesapların yapılmasında kullanılan astronomi gözlem aygıtlarını
geliştirmeye koyuldu. Bu genç öğrencinin adı Mikjolaj Kopernik’ti.
74 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
boyunca gelişen bilimsel hareketle birlikte yaşandı. Galileo Galilei, Johannes

Kepler, William Gilbert, René Descartes, Gottfried Leibniz, Andreas
Vesalius, William Harvey, Isaac Newton Batı’da yaşanan bu süreçte bilimin
çalışkan temsilcilerinden bazıları oldular. Batı Uygarlığı onların öncü çalış-
malarıyla bilimsel gerçekleri öğrenmeye başladı. Bu öğrenim ekonomide,
siyasette, felsefede, hukukta, uluslararası ilişkilerde ve uygarlığın her boyu-
tunda başka bir dünya yarattı.
XVII’nci yüzyılın başlangıcında, kalıcı önemde çalışma yapmış bir di-
ğer bilim insanı da bir İngiliz doktor olan William Gilbert’di (1544-1603).
Onun De magnete (Mıknatıs Hakkında) adlı yapıtı, modern manyetizma
bilimini kurmakla kalmamış, çağa egemen olmaya başlayacak doğa felsefe-
sinin de yetkin bir ifadesi olmuştur330. Yapıt, aynı zamanda modern deneysel
bilim etkinliğinin ilk örneklerinin başında gelir331. Bu çeşit bir etkinlik, hu-
kuk dahil bir çok bilgi sahasında, ilerleyen zaman içerisinde pozitivizm deni-
lecek anlayışa giden yolu açmıştır. XVII’nci yüzyılın ilk çeyreğinin sonla-
rında Aristotelesçi yaklaşımın toplumsal geçerliliği yıkılmaya başlamıştı.
Evreni anlamak (bilim uğraşı) ve anlamlandırmak (felsefe uğraşı) için ortaya
çıkan boşluğu doldurmaya René Descartes’ın sistemi aday oldu. Descartes’ın
sisteminin temel öğretisi, doğal süreçlerin madde ve harekete dayanan me-
kanik modelleri yardımıyla “her şeyin” açıklanabileceğidir.
Descartes (1596–1650), Fransız matematikçi, bilim adamı ve filozoftur.
Skolâstik felsefenin temel felsefî varsayımlarına son vermiş ve sürekli yeni-
den ele alınan bazı temel felsefe sorunlarını ortaya atmıştır. Descartes anali-
tik geometrinin de kurucusu sayılır. Descartes’a göre, bilgide önemli olan
başkalarının kanıları değil, açık (clara) ve seçik (distinca) biçimde kavradı-
ğımız ya da kesinlik taşıyan sonuçlardı. Bilgide yöntemden vazgeçilemezdi.
Bilgi yönteminin birçok ilke ve kuralını ortaya koyan Descartes’ın temel
düşünceleri 1637’de Fransızca olarak basılan, en ünlü yapıtı Discours de la
méthode pour bien conduire sa raison et chercher la vérité dans les
sciences 332 adlı kitabında olgunlaştı (Usun Doğru Yönetimi ve Bilimlerde
Gerçeklik Arayışı İçin Yöntem Üzerine Söylem)333. Descartes filozof olarak
330
Richard S. Westfall, Modern Bilimin Oluşumu, s. 28.
331
332
René Descartes, Discours de la Méthode, Librairie Hachette, Paris, 1937.
333
René Descartes, Usun Doğru Yönetimi ve Bilimlerde Gerçeklik Arayışı İçin Yöntem
Üzerine Söylem, çev. Yardımlı Aziz, İdea, İstanbul, 2011. Ayrıca bkz. René Descartes,
kurucusu olduğu yöntemli şüphe metodu ile bilgi sorununa yaklaşmış, ma-
tematikçi olarak analitik geometriyi kurmuş, fizikçi olarak mekanik yasaları-
nı geliştirmiştir334. Rasyonalist filozof Descartes, bilgi teorisini, felsefenin en
temel konusu olarak belirler335. Descartes, doğanın akılsallığını matematiğe
indirger336.
Isaac Newton (1642-1727) ise, Galilei’nin temsil ettiği matematiksel
betimleme okulu ile Descartes tarafından temsil edilen mekanikçi felsefe
okulunun uzlaşmasını olanaklı kılmıştır. Newton, bu iki geleneği birleştire-
rek, XVII’nciyüzyıl bilimsel çalışmalarını, bilim devriminin tarihi önemde
olan örnekleri sayılacak bir başarı düzeyine ulaştırdı337. 1687’de yayınladığı
Philosophiae naturalis principia mathematica (Doğa Felsefesinin Matematik
İlkeleri) adlı yapıtı hem yer, hem de gökcisimlerine uygulanabilen yeni bir
fiziği ortaya koydu. Principia’nın yayımlanması, Kopernik’le başlayan bi-
limsel hareketin yeni bir doruğunu oluşturur ve bilimsel devrimin simgele-
rinden biri olarak kabul edilir. Moden zamanlarda şekillenen dünya ve onun
içindeki hiçbir şey, bilimdeki gelişme hatırlanmadan yerli yerine yerleştiri-
lemez artık.
René Descartes’a genelde, siyasî ve hukukî düşünce tarihlerinde yer ve-
rilmez; çünkü o doğrudan devlet ya da hukuk üzerine savlar ileri sürmemiş-
tir. Ancak bu husus, onun düşüncesinin, siyasî ve hukukî konular üzerinde
etkisiz olduğu anlamına gelmez. Ortaya koyduğu felsefe, N. Öktem’in de
belirttiği gibi, Rasyonalist Doğal Hukuk’un doğumunda büyük rol oynamış-
tır 338 . Descartes’ın felsefesinin, hukuk felsefesi tarihi bakımından dolaylı
olarak en önemli etkisi, düşünen ve düşündüğü için var olduğu yadsınama-
yan bilinç sahibi insan anlayışını ortaya koymuş olmasıdır. Descartes’ın
dünyaya tarif ettiği ve tanıştırdığı bilinç sahibi insan, ussal bir öze sahip
varlık olarak “birey”dir. Bu birey toplumsal, dinsel ya da siyasal yaşamı,
bağları ve kimlikleri ile var değildir; o bütün bunlardan bağımsız bir biçimde
Felsefenin İlkeleri, çev. Mehmet Karasan, M.E.B., İstanbul, 1963; René Descartes, Meta-
fizik Düşünceler, çev. Mehmet Karasan, M.E.B., İstanbul, 1962.
334
Bkz. Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, ss. 257–276; Alfred Weber, Felsefe Tarihi, ss. 213–
222; Léon-Louis Grateloup, Les Philosophes de Plâton à Sartre, ss. 169–196; Ahme Ce-
vizci t, Felsefe Tarihi, ss. 483–510.
335
336
337
338
Niyazi Öktem, Ahmet Ulvi Türkbağ, Felsefe, Sosyoloji, Hukuk ve Devlet, s. 137.
76 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
varlık sahibidir. Bu birey, feodal cemaat bağlarının bahşettiği dinî-siyasî

kimlik ile tanımlanamayan modern bireydir339. İşte hukuk felsefesi düşünür-
leri tarafından doğuştan vazgeçilmez ve devredilmez haklar ile donatılacak
bu birey, önce felsefede Descartes gibi öncü bilim adamı-filozofların varlık
ve bilgi felsefelerini oluşturmalarıyla yeryüzünde kendi ayakları üstüne kal-
kabilmiştir. Bireyin felsefî tasarımına en önemli katkılardan birisi de
Spinoza’dan gelmiştir. Onun ve Descartes’ın, hem yöntemsel hem de düşün-
sel kavrayışlarının incelemekte olduğumuz uluslararası hukuk öğretisine
dahi izdüşümleri olmuştur.
Baruch (Benedictus) Spinoza (1632–1677), XVII’nci yüzyılda usçulu-
ğun en önemli temsilcisi olan Felemenkli filozoftur. Ailesi Portekiz’deki
engizisyondan kaçarak Hollânda’ya yerleşen Yahudilerdendir. Spinoza felse-
feye eğildikten sonra, düşüncelerinden ötürü, Musevî yetkililerce 1656’da
Yahudi cemaatinden çıkarılmıştır 340 . 1663’te Lahey yakınlarına yerleşmiş,
ömrünün sonuna kadar bir yandan geçimini ustalaştığı mercek yapımıyla el
emeğinden kazanırken, diğer yandan da kendisini tamamen felsefeye adaya-
rak yaşamıştır. Spinoza’nın esas büyük eseri, ölümünden sonra yakın dostla-
rınca 1677’nin sonlarında yayınlanan başyapıtı Ethica’dır (Ahlâk)341.
Dedüktif-matematik (geometrik) yöntem, Spinoza’nın felsefede kullan-
dığı yöntemdir. Töz yani “subtantia” (evrenin esası, cevheri) sorunu, onun
felsefesinin ana problemidir 342 . Öğretisi, “panteist” (kamutanrıcı) olarak
nitelenmiştir343.
Derin felsefesinde eldeki konumuz itibarıyla bizi daha yakından ilgilen-
diren bazı düşünceleri öne çıkarmaya çalışacağız. Spinoza, psikolojiye özel
bir önem veren ilk modern filozoflardandır. İstenç (irade) ve ahlâk görüşünü
“duygu öğretisi” üzerine kurar344. İnsanın ana duygulanımı olarak, “kendini
339
340
Bkz. Yirmiyahu Yovel, “Sapkın ve Yasaklı”, çev. Abdurrahman Aydın, felsefelogos
(Spinoza sayısı), 40–2011/1, s. 9 vd.
341
Bkz. Benedictus Spinoza, Etika, çev. Ülken Hilmi Ziya, Dost Kitabevi, İstanbul, 2011.
342
Felsefesi hakkında birkaç aktarım ve yorum için bkz. Alfred Weber, Felsefe Tarihi, ss.
226–240; Léon-Louis Grateloup, Les Philosophes de Plâton à Sartre, ss. 209–220; Mete
Tunçay, Batı’da Siyasal Düşünceler Tarihi, Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi
Yayınları No.: 287, Sevinç Matbaası, Ankara, 1969, Cilt II, ss. 201–229; Cevizci Ahmet,
Felsefe Tarihi, ss. 510–540.
343
Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, s. 294.
344
koruma” (ya da “varlığını koruyup sürdürme”) isteğini tespit eder 345 .

Spinoza’ya göre, “kendi varlığımızı koruma ve ilerletme” duygusu tek tek
her insanın varlığına egemen olan esas güdüdür. Bu güdü, insanın fizikî or-
ganizmasında kendini refleks olarak koruma tepkisi olarak gösterir; bu orga-
nizmanın psikolojisinde ise bilinçli bir istenç hâlini alır. İnsan, kendisini
koruma duygusuna aykırı olan her şeyden kaçar; bunu destekleyen her şeyi
elde etmek ister. Bir şeyin iyi ya da kötü olduğuna da buna göre karar verir.
Bir şey kendiliğinden iyi ya da kötü değildir. İnsan, bir şeyden bu şey kötü-
dür diye tiksinmez, bu şeyden tiksindiği için ona “kötü” der; birtakım şeyleri
de, bu şeyler iyidir diye elde etmek istemez, bu şeyleri elde etmek istediği
için onlara “iyi” der. Öyleyse, iyi ile kötü, görece olan belirlenimlerdir.
Spinoza, bu natüralist temel üzerinde insanın duygu yaşamını bütün doğal
çıplaklığıyla sonuna kadar geliştirir; bu arada kutsal sayılan birtakım duygu-
ları da çözümlemekten çekinmez346. İnsanın psikolojik yaşamı üzerindeki bu
natüralist-mekanist görüşünü Spinoza, ahlâk ve devlet anlayışına da olduğu
gibi aktarmıştır. İyi ve kötü gibi, hak kavramını da, tek tek her insanın ken-
dini koruma isteğinden türetir. İnsan, bencil bir organizmadır. Bencilliğini
geliştirmek onun doğasına uygun en doğal bir haktır. Bir kimsenin ne kadar
gücü varsa, o kadar da hakkı vardır. İnsanın hak alanı, kendisini koruma ve
ilerletme çabasını geliştirdiği alandır. Ancak, kendini koruma isteği, her
şeyden önce, insanın varlığının, gücünün ve bunların tezahürü olan hakları-
nın güvence altında bulundurulmasını gerektirir. Bu güvenliğe de devlet
hâlinde yaşamakla varılabilir. Birbirlerinin bencillikleri ile savaşın kaçınıl-
mazlığı karşısında, insanlar güvenlik amacıyla bir sözleşme yapmış ve dev-
leti kurmuşlardır. Devlet ve toplumun bu mekanik zorunluluklardan ötürü
varolması karşısında, politik yaşam için gerçekle örtüşmeyen soyut değer
yargılarıyla amaçlar ileri sürmenin anlamı yoktur347. Devletin kuruluş ereği-
ne uygun olan ödevi, bireylerin hak ve güçlerinin alanlarını, bunların birbiri-
nin huzurunu bozmayacak bir biçimde sınırlayıp ayarlamaktır. Spinoza’ya
göre, Hobbes’un mutlakıyetçiliğinin tersine348, bunu en iyi sağlayacak yöne-
tim soysuzlaştırılmadığı sürece demokrasidir349.
345
346
347
Zaten Spinoza’nın felsefesinin genelinde aşkınlaştırıcılığa ve amaççılığa karşı şiddetli bir
eleştiri vardır; Hilmi Ziya Ülken, Genel Felsefe Dersleri, s. 131.
348
Thomas Hobbes (1588–1679), İngiliz filozof ve siyaset kuramcısıdır. Yeni gelişen libera-
lizmin ve o döneme özgü siyasal mutlakıyetçiliğin önemli kavramları olan bireyin güven-
78 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
liği ve toplum sözleşmesi üzerine görüşleri ve yapıtlarıyla tanınır. Çok yönlü bir filozof
olan Hobbes’un düşünce tarihine en büyük katkısı ahlâk ve hukuk felsefelerini de kapsa-
yacak biçimde özellikle Leviathan (1651) adlı eseriyle devlet felsefesinde olmuştur. İngil-
tere’de içsavaşla sonuçlanacak bir politik kavga ortamında yaşayan, en kötü düzenin bile
düzensizlik ve savaştan çok daha iyi olduğu sonucuna varan Hobbes, en çok politik düze-
ni rasyonel, özgür ve eşit kişiler arasında akdedilen bir sözleşme yoluyla meşrulaştırma-
nın yöntemine karşılık gelen toplum sözleşmesi öğretisiyle tanınır. Hobbes’un toplum
sözleşmesi öğretisinin gerisinde bir başka ünlü öğreti olarak doğa durumu öğretisi yer alır.
Hobbes’a göre, doğa insanları eşit yaratmıştır. Bu doğal eşitlikten ötürü insanlar arasında
“amaçlarına erişme umudu bakımından eşitlik” doğar. Ancak böylesi bir eşitlikten insan-
lar arasında bir güvensizlik ve savaş durumu doğar; çünkü Hobbes’a göre insan “sadece
kendi kişisel çıkarını dikkate alan bir varlık” olmalıdır. Bu olumsuz bir saptama değildir;
insan budur ve öyle de olmalıdır. İnsanın bu egoizmi Hobbes’un öğretisinde ahlâkın teme-
lidir, bu “etik egoizm”dir; fakat “aydınlanmamış” özçıkar, kendi varlığını da tehlikeye
atacak bir sosyal savaşa yol açar. Çıkar esaslı insan Hobbes’u rahatsız etmez. Tersine, in-
sanı güdüleyen esasın (özçıkardır bu esas) ne olduğunun bilinmesi, onu öngörülebilir ve
denetlenebilir bir varlık durumuna getirir. Davranışları ve beklentileri nedensellik bağına
sokulup anlaşılabilen insan, modern politikanın öznesi olan insandır. Bu şekilde düşünül-
düğünde temel insanî motifler, tahakküm etme ve ölümden kaçınma arzusudur. Tahak-
küm etme arzusu dolayısıyla toplum oluşmadan önce herkesin herkesle savaşı söz konu-
sudur. Öyleyse, toplumun ve otoritenin olmadığı yerde doğal durum savaştır. Böyle bir
savaş ortamı insanı uygarlığın bütün nimetlerinden yoksun kılan bir kaos ortamıdır. Bu
kargaşa içerisinde doğru, yanlış ve âdil, adaletsiz diye tanımlamalar yapılamaz. Ahlâk,
adalet ve yargı yoktur. İnsanlar davranışlarında sadece kendi muhakemelerine dayanırlar
ve tamamen özgürdürler. Bu “doğal hak”tır. Doğal hak, insanın “kendi doğasını, yani
kendi hayatını korumak için kendi gücünü dilediği gibi kullanması ve kendi muhakemesi
ve aklı ile bu amaca ulaşmaya yönelik en uygun yöntem olarak kabul ettiği her şeyi yap-
ma özgürlüğü”nü ifade eder. Bundan sonra Hobbes, fiili bir savaş tehdidi, herkesin herke-
se karşı savaşı (bellum ominium contra omnes) durumunda bireyin, en temel hakkını teh-
likeye sokacak savaştan korkmak durumunda olduğunu; onun yaşamını koruma doğal
hakkının bir sonucu olarak barışı aramasının tutulabilecek en akıllıca yol olduğunu söyler.
Ölümden kaçınmak için insanın savaşın yerine barışı, rekabetin yerine uzlaşmayı koymak
zorunda olduğunu bildiren Hobbes’a göre, söz konusu doğal savaş hâlinden kurtulmak in-
sanın çıkarına olup, aydınlamış egoizmin bir gereğidir ve bu kurtuluşu sağlayacak şey de
doğa yasasıdır. Buna göre, insan doğası itibarîyle tutkular ve aklı olan bir varlıktır; insanı
savaş hâline sürükleyen şey tutkularıdır; ama yine de tutkuları, fakat özellikle aklıdır ki
insanı ölüm korkusundan kurtulup, güvenlik içinde yaşamak, uygarlığın nimetlerinden
pay almak, hayatın sağlayacağı hazlardan faydalanmak için uzlaşma, barış ve huzuru
aramaya sevk eder. Aklı insana en temel talebin, kendi varlığını koruma isteminin nasıl
etkili hâle getirilip hayata geçirilebileceğini gösterir. Doğa durumuna yani “herkesin her-
kesle savaşı”na son verecek olan şey, her insanın her şey üzerinde sahip olduğu doğal
haktan başkalarıyla aynı ölçüde vazgeçmesi, yani sahip olduğu hakkın başkalarının hak-
kıyla eşit ölçüde sınırlandırılmasına rıza göstermesidir. Bu sınırlandırma, insanların sahip
oldukları doğal hakkı karşılıklı olarak tek bir kişiye devretmelerini ve onu egemen olarak
tanımalarını öngören bir sözleşme sayesinde gerçekleşir. Bu “toplum sözleşmesi”dir.
Böylelikle, sivil toplum kurulur. Devletin görevi ya da politikasının işlevi, herkesin doğal
hakkının korunması ve kalıcı biçimde teminat altına alınmasıdır. Egemen, tek tek bütün
uyrukların ya da yurttaşların iradesini temsil eder. Egemenin yaptığı hiçbir şey uyruk tara-
fından cezalandırılamaz. Vergi koyma ve yurttaşları ülkenin savunması için askere çağır-
ma hakkını da içeren, “uygun gördüğü şekilde savaş ve barış yapma hakkı” da egemene
Sınırsız bir egoizmin, insanlar arasında yaratacağı genel bir savaş du-
rumuna son vermek ve barışı sağlamak ereğine yönelik olan devlet, bu barış
ile insanları köle durumuna da düşürmemelidir; tersine, insanın kendisini
geliştirmesine en elverişli olan özgür ortamı hazırlamalıdır. Devlet içinde yer
almakla insanlar haklarından vazgeçmiş değildir. Devlet düşünme, konuşma,
yazma özgürlüğünü baskı altında bulundurursa varoluşundaki ereğe aykırı
davranmış olur. Spinoza din özgürlüğünü de en kuvvetli biçimde savunur350.
ait bir haktır. Kılıcın gücü ya da cezalandırma gücüyle yasama gücünün aynı elde toplan-
ması gerekir, yasama gücü de egemene aittir. Yasalar, egemenin buyruklarıdır. Bunun gi-
bi, yargılama ve yürütme gücü de egemene ait olmalıdır. Hobbes açısından egemenliğin
temel ilkeleri, onun “mutlak”, “bir”, “sürekli” ve “bölünmez” olmasından çıkar. Siyasal
iktidarın meşrûiyeti halkın güvenliğini sağlamasında yatar. Bu göreve doğa yasası ile bağ-
lıdır ve bunun hesabını doğa yasasını yaratan Tanrı’ya ve sadece ona vermekle yükümlü-
dür. Öyleyse, egemenin iradesi gerçekte sınırsızdır. Egemenin, uyruklarının hayatını ko-
rumaktan daha fazlasını yapması beklenir. Onun, uyruklarının yasaya uygun çalışmaların-
dan kazanacakları maddî refahın tamamını teminat altına alma gibi bir yükümlülüğü de
vardır. Yurttaşın, en temel ve hiçbir şekilde devredilemez haklarının başında hayat hakkı
gelir. Egemenliğin sınırsızlığına vurgu yapan Hobbes, uyrukların siyasal iktidarın hayatla-
rını ya da onurlarını feda edecek buyruklarına itaat etmeme özgürlüğü olduğunda ısrar
eder. Bundan sonra Hobbes uyruğun, kendi varlığını koruma, kişiliğini savunma, kendi
aleyhine tanıklık etmeme benzeri bir takım asgarî haklarını sayar. Hobbes, yurttaşların
temel haklarını koruyamayan yönetimlere karşı isyan ya da direnme hakkının doğduğunu
kabul eder. Hobbes, monarşi, demokrasi ve aristokrasi olmak üzere üç tür yönetimi ayırt
eder. Kötü yönetimler ise tiranlık, anarşi ve oligarşi şekline dönüşür. Hobbes’un yönetim
tercihi monarşidir. Hobbes, marjinal bir biçimde, Leviathan’da uluslararası hukuktan daha
doğrusu kavimler hukukundan (law of nations, jus gentium) söz açar. Bu hukuk saf bir do-
ğal hukuktur. Devletlerarasındaki ilişkilerde doğal hukukun saf kuralları uygulanır; çünkü
devletler aralarındaki ilişkilerde doğal durumdan toplumsal duruma geçmemişlerdir. Doğal
durum nasılsa, devletlerin aralarındaki ilişkilerde öyledir, toplumsal duruma geçmelerini
sağlayacak bir sözleşme yapmamışlardır aralarında. Dolayısıyla insanların toplumu kurar-
ken yaptığı gibi, devletler kendilerinden üstün bir otoritenin buyruklarına bağlı kalmaya
söz vermemişlerdir. Bu durumda devletlerarasındaki doğal hukuk gerçekte ancak ahlâkî bir
sahadır, bunun buyrukları hukuk kuralı değil, ahlâken uyulması beklenen kurallardır. Bu
bağlamda hukukî yaptırımdan da mahrumdurlar, çünkü ancak pozitif hukuk maddî yaptı-
rımlı bir hukuk düzeni kurabilir. Öyleyse, Hobbes’a göre devletlerarasında gerçekte hukukî
bir düzen yoktur, aralarındaki ilişkiler doğal durumun egemen olduğu güvensiz bir ortamda
gücün ve şiddetin hâkim olduğu bir şekilde işler. Hobbes’un uluslararası hukukun öğreti ta-
rihine en doğrudan ve önemli katkısı, jus gentium kavramını sadece uluslararası ilişkiler
çerçevesinde kullanmasıdır. Hobbes’un devlet felsefesine ilişkin görüşlerinin genel bir de-
ğerlendirmesi için ayrıca bkz. İlhan Akın, Devlet Doktrinleri, Filiz Kitabevi, İstanbul,
1962, ss. 108–118; Mehmet Akad, V. Bihterin Dinçkol, Genel Kamu Hukuku, Der Yayın-
ları, İstanbul, 2004, ss. 89–97; Adnan Güriz, Hukuk Felsefesi, ss. 194–201; Mete Tunçay,
Batı’da Siyasal Düşünceler Tarihi, Cilt II, ss. 115–160; Çetin Yetkin, Siyasal Düşünceler
Tarihi, Gürer Yayınları, İstanbul, 2009, ss. 503–515; Leo Strauss, Doğal Hak ve Tarih, ss.
197–235; Grateloup Léon-Louis, Les Philosophes de Plâton à Sartre, ss. 157–168; Philippe
Brachet, Science et Sociétés, Tome 2, Publisud, Paris, 1994, ss. 85–102.
349
350
Bkz. Niyazi Öktem, Ahmet Ulvi Türkbağ, Felsefe, Sosyoloji, Hukuk ve Devlet, ss. 144–148.
80 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Spinoza’nın siyasal öğretisinde, ifade özgürlüğü alabildiğine geniştir;

herkes dilediğini söyleyebilir, ama kimse düşüncesini ve inancını zorla bir
başkasına kabul ettiremez351. Spinoza’nın hak kuramında, tekil ve aşkınlaştı-
rılmamış bir biçimde gerçek beden sahibi insanlar arasındaki evrensel ölçek-
te bir iletişim hakkı özel bir yer kapsar ve önem taşır352. Tekil varlıklar, ev-
rensel bir bütün içinde, sonsuz ihtimallere açık olarak, başkalarının güçleri-
ni-haklarını belirlemeden, kendi aralarında zorunlu olarak temasa geçecek-
lerdir. Aşırılaşmanın getireceği zararların yalnız bunun için varolan düzenle-
yici-yönetici (moderatör) bir güç tarafından engelleneceği, varolma ısrarını
aşan ve başkalarına karşı kullanılabilir hâle gelen güçlerin böylece dengele-
neceği bir dünya, güçlerin ve hakların karşılaştığı iletişimsel ve dostluğun
yepyeni bir anlam kazandığı bir dünya olacaktır353. Spinoza’nın iletişim hak-
kı, C. B. Akal’ın ifadesiyle, modernitenin ulusalcı mantığından ileri gelen
modern yerelliği içerisinde kendisine yer bulamayacaktır; zira malların, in-
sanların ve düşüncelerin sınırsız dolaşımına ülke sınırlarının ulusal devlet-
lerce kapatıldığı bir dünyada, merkezî olmayan bir bütün içinde, tek yönlü
bir bilgilendirme ve biçimlendirmeye dönüşmeksizin işleyen Spinoza’daki
evrensel iletişim hakkı da gerçekleşmez 354 . “Yerellik/Evrensellik Sorunu”
Spinoza’nın söyleminden yola çıkılarak, Akal’ın gösterdiği gibi, üzerinde
derinlemesine düşünülebilecek bir konudur355.
Uluslararası hukuk Spinoza’da (Tractus theologico-politicus, 1670;
Tractus politicus, 1677 adlı yapıtlarında) esasında marjinal bir yer işgal eder.
Hobbes gibi, Spinoza’da doğal durum – sivil durum (devletli toplum) ayrımı
doğrultusundaki görüşlerini uluslararası alana taşıdığında bu yaklaşımın bek-
lenen neticesine varmaktadır. Devletler aralarında sözleşme yaparak sivil bo-
yuta geçmemişlerdir ve doğal durumda ilişkilerini sürdürürler. Bu durumda
her devletin hakkı, gücünün uzamı kadardır. Kendini koruma güdüsü, devletler
ve halklar için de insanlar için olduğu gibi temel ilkedir. Hobbes gibi
351
Cemal Bâli Akal, “Masumlar Öldürülemez – Masumlar Öldürülebilir: Vitoria, El Inca ve
Spinoza’da iletişim Hakkı”, s. 24.
352
Spinoza’da iletişim Hakkı”, s. 25, d.n. 12.
353
Spinoza’da iletişim Hakkı”, s. 25, d.n. 12.
354
Spinoza’da iletişim Hakkı”, s. 26.
355
Cemal Bâli Akal, “Hukuka Karşı Haklar Spinoza’da Yerellik/Evrensellik Sorunu”, Doğu
Batı Düşünce Dergisi, Yıl:6, Sayı:21, Kasım, Aralık, Ocak 2002–03, ss. 31–45.
Spinoza’da, devletlerin bir sözleşme yaparak üstün bir otoriteye bağlı olmayı
kabul etmediklerini ve bu nedenle radikal bir güvensizlik içerisinde birbirleriyle
ilişkilerini sürdürdüklerini tespit eder. Aralarındaki kontratlar, aralarındaki güç
durumunun basit birer yansımasıdır ve güç dengesi değiştiğinde bu kontratlar
da uygulanabilir olmaktan çıkıp yeni duruma uydurulurlar. Güçleri elverdiğin-
de devletler, kendilerini yapmış oldukları kontratlardan kurtarabilirler356.
Konunun uluslararası hukuk uzamına gelirsek, XVII’nci yüzyıl felsefesi
ilkin yeni bir tarih felsefesi ve anlayışı ortaya koymuştur. Bu seküler tarih
felsefesinin özelliği, yaratıcı, özgür ve anlamını kendi oluşturan insanın ken-
di eylemlerinin sahibi olarak tarihin öznesi olmasıdır. XVII’nci yüzyıl felse-
fesi, salt insan aklının bir ürünü olarak özerk bir felsefedir. Teolojiden nere-
deyse tamamen bağımsızdır. İnsan merkezli (homosantrik) bir felsefedir,
teosantrik değildir. Bu merkezî insan, Modernitedeki Batılı İnsan arketipi-
dir357. Anılan Batı, Rönesansla modernitenin kurduğu ve kendi kendisinin
kimliğini inşa ettiği Batı’dır. XVII’nci yüzyıl filozofları bu Batı’nın ve insa-
nının acil varlık ve bilgi sorunlarını çözümlemek için yol gösterici işlev üst-
lenen düşünürlerdir. Bu sorunların en başında bilgiyi akılda temellendirmek,
varlığı bilimin ve insanın taleplerine göre anlayıp kurmak gelir. Modern
ekonomik koşullara uygun olarak insanın doğal ve tinsel (manevî) boyutuyla
uyumlu yeni bir değerler düzeni yaratmak ve siyasal kurumları, ulus-devleti
kuracak şekilde, insan eseri bir sözleşmeye dayandırmak, felsefeyi bekleyen
acil sorunların siyasal ve hukukî tarafıdır. Bu çağda filozoflar hukukî konu-
ları da özleri itibarıyla görmezden gelemedikleri gibi, meslekten hukukçular
da felsefeye kayıtsız değildirler. Anılan hukukçular arasında elbette, inceleye
geldiğimiz Grotius ilk ve başat önemdedir.
Hugo Grotius’un asıl konumuz olan uluslararası hukukta literatüre klâsik
bir başlangıç teşkil eden yapıtını, yukarıda çizilmeye çalışılan genel felsefî
çerçevede değerlendirip, çağının büyük düşünce resmi içindeki yerine yerleş-
tirdiğimizde, Grotius’un disiplin için arz ettiği değer daha iyi anlaşılmaktadır.
Grotius’un öğretisi, hemen yukarıda andığımız felsefî, siyasî ve hukukî
sorunlara akla dayalı çözüm arayışını, devletlerarası ilişkilere doğru uzatır ve
uluslararası hukukun klâsik kuramına giriş oluşturur.
356
Truyol y Serra Antonio, Histoire du droit international public, s. 82; Gaurier Dominique,
Histoire du droit international, s. 168.
357
82 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Hugo Grotius’un uluslararası hukukun temeli olarak gördüğü akla daya-

lı doğal hukuk anlayışının, “akla dayalı” olarak geliştirilmesi, çağın felsefe-
sinin karakterinin, uluslararası hukuk öğretisindeki yansımasıdır.
Çağın felsefesi usa dayalıdır; çünkü felsefe teosantrik olmaktan çıkıp,
homosantrik olduğunda akıl bu felsefeye yol gösterecek insanî melekedir.
Kutsallık iddiasındaki otoritenin hizmetinde ve nakle dayalı tekrar yerine
akla dayalı felsefe yapma zorunluluğu XVII’nci yüzyıl felsefesini akılcı yani
rasyonalist kılmıştır358.
Rasyonalizm akla, bilime ve bilimsel yönteme güven beslenmesidir359.
İnsan “düşünen öz” olarak, doğayı ve yeryüzünü araştırmaya ve onu yöneten
kanunları öğrenmeye yönelir360. Düşünce boyutu, insanı insan kılan şeydir.
Düşünce akılla olur. Aklın yöntemi ise çağın felsefesinde matematiktir. El-
deki makalede işaret etmiş olduğumuz gibi, Grotius’un öğretisini matematik
kesinliğe sahip önermelere dayandırmak istemesi, hukuk düşünürü olarak
çağının felsefesinin de bir temsilcisi olduğunu gösterir.
Modern dönemde siyaset felsefesi de özne ya da bireyden hareketle inşa
olunur. Grotius’un doğal hukukun değişmez kanunlarını araştırırken birey-
den yani tek bir insandan hareket etmesi de dikkate değerdir. Modern siyaset
felsefesinin insan odaklı düşünsel tutumunu Grotius, uluslararası hukuk öğ-
retisinin dayanaklandırma yönteminin (argümantasyon metodolojisinin)
başlangıç noktalarından birisi yapmıştır.
Rönesanstan itibaren, modern dönemin bütün politika teorileri, Kilise-
nin sunduğu ilkeleri, toplumun açıklayıcı ilkeleri olmaktan çıkarmaya, top-
lumu yeryüzüne ait ilkelerle kavramaya çalışmıştır. İnsanı merkez alan, in-
sanın iradesine vurgu yapan modern politik öğretiler, toplumu da öncesiz ve
kendiliğinden bir yapı olarak değil, fakat kurulmuş, insan eseri bir yapı ola-
rak değerlendirirler. Bu alanda bireyciliğe geçiş birden bire olmamış,
Rönesansın devlet ve egemenliğin kaynağı sorunu üzerinde odaklanan öğre-
tilerinin aracılığından sonra olanaklı olmuştur 361 . Ulus-devletlerin ortaya
358
Bkz. Macit Gökberk, Felsefe Tarihi, ss. 250–251.
359
360
Francis Bacon şöyle demişti: “Bilgi güç içindir” (“Scientia propter potentiam”); bkz.
361
Tarihsel olarak yaklaşık 1400 ile 1600 yılları arasında süren zamanda, Avrupa uygarlığı-
nın Ortaçağı ile Yeniçağı arasındaki geçit döneminde geliştirilen felsefe “Rönesans Felse-
fesi” adıyla etiketlenmiştir. Rönesans felsefesi bir bakıma Ortaçağ düşüncesi ile süreklilik
çıkmaya başladığı bu dönemde, devletlerin evrensel iktidar peşindeki Papa-

lığın ve Germen İmparatorluğu’nun tekellerine almaya çalıştığı ilâhî meşrui-
yete dayanmaları, onların evrenselci otoritelere kaşı yürüttükleri bağımsızlık
mücadelelerine yardımcı olmayacaktı. Bu nedenle devletin kaynağı, ilâhî
iradeden ziyade, dünyevî bir ilkeyle meşrulaştırılmaya çalışılmıştır362. Politi-
arz ederken diğer bakımdan düşüncede eskiden kopulup bir “yeniden doğuş”u temsil eder.
Ortaçağ düşüncesi ile süreklilik arz etmesi, Aristotelesçiliğin felsefeye hâkim olmaya de-
vam etmesinden kaynaklanır. Ancak bu Aristotelesçiliğin Ortaçağdakinden farkı,
XIV’üncü yüzyıldan başlayarak Roger Bacon ve tümellerin (universalia) değil de, tek tek
nesnelerin asıl gerçek olduğunu ileri süren nominalizmin savunucusu Ockhamlı
William’ın (1300–1349) etkisiyle Aristotelesçilik ile Hıristiyan teolojisi arasında kurulan
skolâstik sentezin teolojik tarafının sorgulanıp çökertilerek, Aristotelesçiliğin düşünce
formu olarak tek başına bırakılmasıdır. Böylelikle deney, bilginin temeli olarak alınmaya
başlanmıştır. Dinci yaklaşımın düşünceye koyduğu Ortaçağ tarzı monotonlaştırıcı ağırlık
kültürel atmosferden kaldırılınca, edebî bilimlerdeki rönesans ile birlikte, matematiğe ve
fiziğe önemli bir dönüş yaşanmış, Rönesansta ortaya konan doğa felsefesini takiben, bilim
hareketi doğmuş ve buradan Batı’da sonraları yaşanılacak “Aydınlanma”ya dek uzanıl-
mıştır. Din, iman-inanç konusu olarak anlaşılmaya başlanırken, dinî sulta altında tutul-
maktan (philosophia ancilla theologiae) kurtarılan felsefe, kendi özerk alanını elde etmiş-
tir. Rönesans çağında, bir anlamda hem antik, hem de İslâmî-tasavvufî tasavvurların öne
sürdüğü gibi, mikrokozmos olan insan, felsefede “birey” olma yoluna girerken, sanki bu-
na koşut olarak, her biri birer ayrı âlem olan uluslar da Papalıkla temsil edilen Hıristiyan-
lığın makroevrensel hâkimiyetini üzerlerinden silkip atmaya ve kendi kimliklerine ka-
vuşmaya başlamaktaydılar. Birey ve devlet anlayışlarındaki gelişmeler, yurttaşlık kavra-
mının gelişmesine yol açacaktır. İnsan sorununu ele alan çalışmalara, hümanizma adı ve-
rilmiştir. Hümanizma geniş anlamıyla, “modern insan”ın yeni hayat anlayışını ve duygu-
sunu dile getiren akımdır. Hümanizma, insanı, Ortaçağın feodal ve dinci kimlik kalıpla-
rından kurtarıp, kişiliğini ve bireyselliğini arayan bir varlık olarak yeniden kurgulamıştır.
Ulusların düşünsel yaratımı da bu akımın diğer bir yüzüdür. Böylelikle Rönesansta insan
için birey kimliği, toplumlar için de ulus kimliği doğmuştur. Niccolo Macchiavelli (1469–
1527) ve Michel de Montaigne (1533–1592) gibi öncü düşünürler içinde yaşadıkları top-
lumun felsefî ve siyasal koşullarının gerektirdiği yeni çözümlemelere girişmişlerdir.
362
Bu çabaların başlangıcında Rönesansın kültürel havası içinde yetişen bir başka önemli
hukuk ve devlet filozofu da ünlü Fransız düşünür Jean Bodin’dir (1530–1586).
Machiavelli, güçlü ulusal devlet idealinin filozofu iken; Bodin monarşik idare idesinin fi-
lozofudur. Les six livres de la République [(1576), Cumhuriyetin Altı Kitabı. Bodin,
république – cumhuriyet kelimesini devlet anlamında kullanmaktadır; nitekim mutlak
monarşik devletin anlatıldığı yapıtta kastedilenin “cumhuriyet” olmadığı açıktır ancak he-
nüz devlet kelimesi yerleşmemiştir] adlı başyapıtında, hükûmet şekilleri üzerinde tarihî
karşılaştırmalar yaparak, aristokrasi ile demokrasinin olumlu yönlerini bir araya getiren
mutlak monarşinin en iyi devlet biçimi olduğu sonucuna varır. Mutlak monarşi, vicdan
hürriyetini kabul eden, kamunun (toplumsal bütünün) iyiliğini en yüksek amaç bilen bir
devlettir. Gücü sınırsız olan hükümdar, ancak ahlâkın ve doğal hukukun yasaları ile bağ-
lıdır ve kendisini Tanrı’ya karşı sorumlu sayar. Devlet, rasyonel bir otorite ile düzenlen-
miş olan bir “aileler birliği”dir. Devleti devlet yapan nitelik “egemenlik”tir
(souveraineté); egemenlik hiçbir şekilde bölünemez, başkasına devredilemez, başka bir
otorite ile sınırlanamaz. Egemen ancak doğal hukuk ile sınırlandırılmıştır. Politik düşün-
ceye ve kamu hukukuna egemenlik kavramını kazandıran Bodin’dir. Bölünmez ve sürekli
84 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
ka öğretileri de, toplumun kaynağı sorununu, egemenliğin ve devletin kay-

nağı problemi çerçevesinde ele almışlardır. Esas problemin, devletin statü-
sünün tesis edilmesi problemi olması çok doğaldı363. Bu doğrultuda, XV’inci
ve XVI’ncı yüzyılda filozoflar bireyden ziyade devlet odaklı düşünmüşler ve
genç ulus-devletlere bir varlık temeli sağlayacak egemenlik öğretisi geliştir-
meye koyulmuşlardır. Bununla beraber devletin nasıl olması gerektiği üze-
rinde de durmuşlardır. Burada da devlet-toplum özdeşliği düşüncelere hâkim
olmuştur. XVII’nci yüzyıldaysa birey hakları, sivil toplum gibi öğeler dü-
şünce dünyasına girmiştir. Bunun en kuvvetli görünümü de sözleşme kavra-
mına yapılan vurgu olmuştur. Sözleşme kavramı kaynağında insan iradesini
bulur ve toplumu açıklayıcı ilke olarak XVII’nci ve XVIII’inci yüzyıl dü-
şüncesine egemen olur 364 . Bu sözleşmecilik, gene Grotius’la başlattığımız
bir egemenliğin Fransız teorisyeni, uluslararası hukuku, iç hukuka göre değerlendirmiştir.

Dış egemenlik, sınırsız tam bağımsızlıktır. Uluslararası politikayı ve hukuku yakından il-
gilendiren bazı fikirleri aşağıdaki gibi öze indirgenebilir: a.Antlaşmalara uyulmalıdır. On-
larla çelişmemek için çok ağır yükümlülükler altına girmekten çekinmeli ve çok uzun va-
deli antlaşma yapmaktan kaçınmalıdır. b.Sürekli elçiler ağzı sıkı ve ihtiyatlı diplomatlar-
dan seçilmelidir. c.Savaş her ne kadar nefret edilesi bir şeyse de doğal bir olgudur. Onu
engellemek için her şey yapılmalı; saldırı savaşını hiçbir zaman kışkırtmamalı ve devlet
tarafından uluslararası arenada her şeyden önce tarafsızlık siyaseti uygulanmalıdır.
d.Tarafsız prensler “barış hakemi” (arbitre de paix) vazifesini yerine getirmelidir. Bodin,
pacta sund servanda – ahde vefa / antlaşmalara bağlılık ilkesini benimsemiş olmakla bir-
likte bunun egemenliği sınırlandırıcı olarak düşünülmesi Bodin’in kuramının esası gereği
mümkün değildir. Diğer devletlerle yaptığı akitlerle egemenliğini sınırlandırmış sayıla-
mayacak olan Bodin’in kuramsal devletinin egemenliğine karşı ne papalık, ne kilise, he de
halk hiçbir üstünlük, ayrıcalık, sınırlandırma öne süremeyecektir. Fransız monarşisinin ve
devletinin güçlenmesine yönelik olan bu ideoloji, dönemin Fransası’ndaki politik ve top-
lumsal tarihsel koşullar ile yakından bağlantılı bir biçimde kuramcısı tarafından gelişti-
rilmiştir. Neydi bu koşullar? Fransız Katolikler ile Fransız Protestanları arasında 1562–
1589 arasında Fransa’da meydana gelen büyük din savaşları birçok bakımdan ülkede kral-
lık otoritesini sarsmıştı. Ticarî çevrelerin ve küçük soyluların desteğini kazanan Kalvenci-
lik kitlesel bir muhalefet biçimini almıştı. Feodal hakları koruma temelinde ortaya çıkan
Kutsal Katolik Birliği de çok geçmeden krallıktan bağımsız bir kitle örgütlenmesine gitti.
Bu hareket tahta aslen Protestan olan Henri de Navarre’ın (kral olacak IV. Henri) vâris ol-
masından sonra düzen karşıtı bir niteliğe büründü. Bu ortam kraliyet otoritesinin kaynağına
ilişkin yeni siyasal görüşlerin doğmasın da zemin hazırladı. Gerçekte dünyevî otoriteye bo-
yun eğmeyi öngören Kalvencilik, acımasız baskıların etkisiyle Tanrı’nın buyruklarına uy-
mayan hükümdara karşı ayaklanma hakkını savunma noktasına yöneldi. Barış ve birlik için
dinsel özgürlükten yana olan ılımlı Katolik çevreler de güçlü bir monarşi görüşünden hare-
ketle hükümdarın Tanrı’ya karşı sorumlu olması gerektiği anlayışını işlediler. Din savaşla-
rının sonuna doğru her iki çizgi de monarşiyi destekleme noktasında birleşti. İşte ülkedeki
bu ortamda, tanrısal hak üzerine kurulu ve yalnızca doğal hukukla sınırlanabilen mutlak
egemenliği savunan Jean Bodin, monarşik bir otoritenin kuramsal temellerini attı.
363
364
uluslararası hukuk disiplinin klâsik öğretisinde, doğal hukukun değişmez bir

temel kanunu olarak pacta sund servanda yani sözleşmelerin ve antlaşmala-
rın uluslararası hukukta bağlayıcılığı ilkesi ile tezahür etmiştir.
Grotius hakkındaki nihayî değerlendirmemize ilişkin son cümlelerimizi
makalemizin sonuç kısmına bırakarak, çalışmanın ikinci bölümüne geçmekte
ve buradan itibaren postgrotien öğretinin seyrine eğilmekteyiz.
II- Grotius Sonrası Öğretide Doğal Hukukçuluk ve İlk Pozitivist Yöne-

limler
A- Postgrotien Doğal Hukukçu Öğreti ve Samuel von Pufendorf

Bu başlık altında, Samuel von Pufendorf’un yaşamına ilişkin bilgiler
paylaşıldıktan sonra, doğal hukuk kuramının dayandığı temel düşünceler
aktarılmakta ve bunun sonrasında da Pufendorf’un uluslararası hukuk hak-
kında geliştirdiği görüşleri irdelenmektedir.
1- Samuel von Pufendorf’un Yaşamı

Uluslararası hukukun öğreti tarihinde, Grotius’un rasyonalist doğal hu-
kuk temelli “lâik” uluslararası hukuk kuramını, rasyonalist (akılcı) ve
sekülarist (bu dünyacı) bir anlayışla doğal hukukçu (jusnaturaliste) bir doğ-
rultuda devam ettiren yazarların başında Samuel von Pufendorf gelir365.
365
Anılan çizgideki çalışmaların ve düşüncelerin tanınıp yaygınlaşması için önemli katkıda
bulunmuş Fransız hukukçu Jean de Bayberbac’ı da burada anımsamak gerekir. Barbeyrac
(1674–1744) Kalvenci bir papazın oğluydu. Nantes Fermanı’nın yürürlükten kaldırılma-
sıyla ülkesinden ayrıldı. Berlin, Lozan ve Groningen’de verdiği dersler ve yaptığı tercü-
melerle önemli bir etki yaratmıştır; bkz. Pierre Laurent, Pufendorf et la Loi Naturelle,
Librairie Philosophique J. Vrin, Paris, 1982, s. 66. Özellikle Grotius ve Pufendorf’un
eserlerini tercüme ederken getirdiği açımlamalar (yaptığı şerhler) ile bu yazarların düşün-
celerini yorumlayıp değerlendirmiş ve kurama da katkıda bulunmuştur. Örneğin,
Pufendorf’tan, Le Droit de la nature et des gens, ou Système général des principes les
plus importans de la morale, de la jurisprudence et de la politique (2 cilt, 1706) ve Les
Devoirs de l’homme et du citoien, tels qu’ils lui sont prescrits par la loi naturelle (1707,
1735); Grotius’tan, Le Droit de la guerre et de la paix (2 cilt, 1729) ve Bynkershoek’ten
Traité du juge compétent des ambassadeurs, tant pour le civil que pour le criminel (1723)
adlı tercümelerinden eldeki çalışmamızda da yararlanılmıştır. Barbeyrac için ayrıca bkz.
http://www.google.com.tr/search?hl=tr&tbo=p&tbm=bks&q=%22Jean+de+Barbeyrac%2
2&num=50 (20.10.2012). Tercümeleri haricinde, Barbeyrac’ın uluslararası hukuk literatü-
rü bakımından önemli kitapları, Traité du jeu, où l’on examine les principales questions de
droit naturel et de morale qui ont du rapport à cette matière (2 cilt, 1709); Traité de la mo-
86 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Samuel von Pufendorf (1632–1694), Grotius sonrası doğal hukukçu öğ-

retinin önde gelen yazarıdır366. Alman tarihçi ve hukukçudur.
Pufendorf, Lutherci yoksul bir papazın oğlu olarak dünyaya geldi. Zen-
gin bir soylunun yardımıyla Grimma’daki tanınmış bir okula gitme olanağı
buldu. Leipzig Üniversitesi’nde ilâhîyat okudu, ama çok geçmeden hukuk,
filoloji, felsefe ve tarihe yöneldi. 1656’da Jena’ya gitti, orada Descartes’ın
yöntemiyle tanıştı. Hugo Grotius ve Thomas Hobbes’un yapıtlarını okudu.
Grotius gibi o da birinci bölümümüzün sonunda işaret ettiğimiz XVII’nci
yüzyıl filozof-hukukçu’lar kuşağının bir mensubudur.
Pufendorf, 1658’de Kopenhag’daki İsveç büyükelçisinin evinde öğret-
menliğe başladı. İsveç ile Danimarka arasında savaş çıkınca büyükelçinin
mahiyetiyle birlikte tutuklandı. Hapiste geçirdiği sekiz ay boyunca doğal
hukuk üzerine ilk yapıtı olan Elementorum Jurisprudintiae Universalis Libri
Duo’yu (Evrensel Hukukun Unsurları Üzerine İki Kitap) hazırladı (1660)367.
Bu kitapta Grotius ve Hobbes’un düşüncelerini geliştirdi. Kitabını ithaf ettiği
Elektör Karl Ludwing, Pufendorf için Heidelberg Üniversitesi’nde, Alman-
ya’nın ilk doğal hukuk kürsüsünü kurdu. 1661’den 1668’e değin burada ders
veren Pufendorf, bir yandan da ikinci kitabı De Statu Imperii Germanici ad
Laeilum Fratrem Dominum Trezolani Liber Unus (Alman İmparatorlu-
ğu’nun Bugünkü Durumu Üzerine Trezolanus’un Efendisi Birader Laelius’a
Bir Kitap) üzerinde çalıştı (1667). Kutsal Roma-Germen İmparatorluğu ve
Avusturya’ya yönelik sert bir eleştiri niteliği taşıyan kitap, anayasa hukuku
rale des Pères de l’Église, où, en défendant un article de la préface sur Puffendorf contre
l’Apologie de la morale des Pères du P. Ceillier, on fait diverses réflexions sur plusieurs
matières importantes (1728); Histoire des anciens traitez, ou Recueil historique et
chronologique des traitez répandus dans les auteurs grecs et latins et autres monumens de
l’antiquité, depuis les temps les plus reculez jusques à l’empereur Charlemagne (1739) ve
Supplément au corps universel diplomatique du droit des gens (1739) ile An historical and
critical account of the science of morality (1729) olarak sıralanabilir. Son belirtilen kitabı
ve öncekileri elektronik ortamda okumak için bkz. http://books.google.com.tr/books?id=
LT5WAAAAYAAJ&hl=tr (20.10.2012). Barbeyrac hakkında öğretide yapılan değerlen-
dirmeye göre, onun tercümeleri ve yapıtları olmaksızın dönemin doğal hukuk akımı, en
azından belirli bir entelektüel ve akademik çevrede, bu denli güçlü biçimde yaygınlaşıp
kök salamazdı; bkz. Pierre Laurent, Pufendorf et la Loi Naturelle, s. 68.
366
Bkz. P. Avril, “Pufendorf”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, V. Giard et
E. Brière, Paris, 1904, ss. 331–383.
367
Samuel von Pufendorf, Elementorum Jurisprudentia Universalis Libri Duo, Editio
Noviffima, 1672; e-okuma için bkz. http://books.google.com.tr/books?id=GrNDAAAAc
AAJ&printsec=frontcover&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=
false; http://www.archive.org/details/samuelispufendor00pufe (20.10.2012).
ve tarih konusunda kapsamlı bir okumaya dayanıyordu. Tüm Avrupa’da

heyecan uyandıran kitap imparator tarafından yasaklandı; bunun da etkisiyle
daha çok ilgi çekti, pek çok dile çevrildi ve yabancı ülkelerde basıldı.
Pufendorf 1668’de, İsveç’te yeni kurulan Lund Üniversitesi’ndeki doğal
hukuk kürsüsüne geçmek üzere Heidelberg’den ayrıldı. Burada geçirdiği
yirmi yıl yaşamının en verimli dönemi oldu. 1672’de büyük yapıtı De Jure
Naturae et Gentium Libri Octo’yu (Doğal Hukuk ve Uluslar Üzerine Sekiz
Kitap)368 ve 1673’te bu kitaptan seçmeleri içeren De Officio Hominis et Civis
Iuxta Legem Naturalem Libri Duo’yu (Doğal Hukuka göre Yurttaşın ve İn-
sanın Görevi Üzerine İki Kitap) yayımladı369. Bu kitaplarında Ortaçağ ilâhî-
yatçılarının geleneksel teolojik yaklaşımından ayrılarak, doğal hukuku insa-
nın toplumsal bir varlık (socialitas) olmasına dayandırdı. Pufendorf’a göre
her birey insanlık onuru bakımından eşitlik ve özgürlük hakkına sahipti.
Aristoteles’in öğretisine karşı çıkarak köleliğin doğallığından söz edileme-
yeceğini, efendi-köle ilişkisinin ancak taraflar arasında bir anlaşma temelin-
de var olabileceğini öne sürdü. Pufendorf’un medenî hukuk, ceza hukuku ve
anayasa hukuku yaklaşımları da socialitas, insanın toplumsal bir varlık ol-
ması, ilkesine dayanıyordu.
Görüşleri Almanya ve İsveç’te tutucu Protestan ilâhîyatçılarınca şiddet-
le eleştirildi. Leibniz370, Pufendorf’u “hukukçu olmadığı gibi filozof da sayı-
368
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Editio Secunda, 1684; e-
okuma için bkz. http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=lVk_AAAAcAAJ&hl=tr&
printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PP2 (20.10.2012); Samuel von Pufendorf,
Le Droit de la Nature et des Gens, trad. Jean Barbeyrac, Tome I, Henri Schelte, Amsterdam,
1706; e-okuma için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k95828m.r=samuel+von+
pufendorf.langEN (20.10.2012); Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des
Gens, trad. Jean Barbeyrac, Tome II, Henri Schelte, Amsterdam, 1706; e-okuma için bkz.
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k960426.r=samuel+von+pufendorf.langEN (20.10.2012);
Samuel von Pufendorf, Of The Law Of Nature And Nations, trans. Kennett Basil,
London, 1729; e-okuma için bkz. http://books.google.com.tr/books?id=080-AAAAcAAJ&
printsec=frontcover&hl=tr#v=onepage&q&f=false (20.10.2012).
369
Samuel von Pufendorf, Les Devoirs de l’Homme et du Citoien Tels qu’ils lui sont
prescrits par la Loi Naturelle, trad. Jean Barbeyrac, Amsterdam, 1735; e-okuma için bkz.
http://books.google.com.tr/books?id=AQdBAAAAcAAJ&printsec=frontcover&hl=tr#v=
onepage&q&f=false (20.10.2012).
370
Gottfried Wilhelm Leibniz, Otuz Yıl Savaşları’na son veren Vestfalya Barışı’ndan iki yıl
önce Almanya’nın Leibzig şehrinde doğdu. Din savaşlarıyla kan revan içinde kalmış, pa-
ralı askerlerden oluşan sürülerin yağmasına uğramış bir ülkede doğan bu bebek, Alman
felsefesinin ilk büyük düşünürü olacaktır. Nitekim Almanya’ya Yeniçağ Avrupa kültürü-
nü orijinal ve yaratıcı biçimde benimseten Leibniz olmuştur. Bu ülkeden yükselecek mo-
dern düşünce, felsefe ve bu arada bizi de ilgilendiren uluslararası hukuk kuramındaki ba-
88 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
şarıların başlangıcında Leibniz vardır. Bu nedenle kendisini burada hızlıca da olsa hatır-
latmak gereklidir diye düşünmekteyiz. Leibniz (1646–1716), hem mantıkta, hem metafi-
zikte önemli katkılarda bulunmuş, diferansiyel ve integral hesabın temellerini atmış Al-
man filozof ve matematikçidir. Leibniz, modern zamanların en büyük âlimlerinden birisi-
dir. Yaşamı boyunca çok çeşitli işler yapmak durumunda kalmış, bunların neredeyse her
birinde inanılmayacak derecede yaratıcı olmuş olağanüstü bir polimat (çok dallı) bilim
adamı-filozoftu. Diferansiyel hesabın mucidi olacak kadar büyük bir matematikçi, yüzyıl-
lar sonra geliştirilecek bilgisayarların bilişimsel bakımdan kuramsal temelini atacak kadar
büyük bir mantıkçı, mekaniğe kinetik enerji kavramını kazandıran bir fizikçi, jeoloji bili-
minin kurucusu sayılan bir maden mühendisi, modern kataloglama düşüncesini yaratan
bir kütüphaneci, Berlin Bilimler Akademisi kurucusu bir büyük eğitimci, vatansever bir
diplomat, ünlü bir hukukçu ve tarihçi, Hıristiyanlığın bütün mezheplerini birbirleriyle ba-
rıştırmaya kalkışacak kadar tutkulu bir ilâhîyatçı, güçlü ve özgün bir felsefe sisteminin
kurucusu olan derin bir filozoftu. Filozof olarak, bilim ile dinî, dinden ve teolojiden hiç
ödün vermeksizin uzlaştırmayı ve bağdaştırmayı amaçlamıştı. Bu amacına uygun olarak
doğabilimi veya fiziği, sistematik bir tarzda göründüğü şekliyle dünyanın düzgün temsili
diye yorumlamış ve dünyanın, bu temsilin gerisinde gerçekte ne olduğunu ortaya koyacak
bir metafizik sistem geliştirmeye koyulmuştur. Leibniz’in felsefesinde kullandığı yöntem,
bir düzen olarak evrenle ilgili mutlak hakikatleri belli bir töz öğretisiyle en temel aksiyom
ya da ilkelerden çıkarsayan tümdengelimsel bir yaklaşım olmuştur. Mantık yaklaşımının
arkasında aklın idaresi için belirlediği “on kural”ı vardır. Bu kurallarını “beş temel akıl il-
kesi”ne (mantıksal doğruya) dayandırır. Bunların ilki “çelişmezlik ilkesi”dir. Bundan ötü-
rü Leibniz, çok sonraları bilgisayar bilişiminin de algoritmik temeli olacak biçimde, zo-
runlu doğrulardan yola çıkarak, terimlerin tanımlanmasının “A, A’dır” şeklindeki özdeşlik
önermelerine indirgenebilir olduğunu belirlemiştir. İkinci ilkesi, “öznedeki yüklem (in es-
se) ilkesi”; ilkelerin üçüncüsü ise “yeter sebep ilkesi”dir. Bunu desteklemek üzere, dör-
düncü ilke “yetkinlik ilkesi” ve beşinci ilke “ayırt edilmezlerin özdeşliği ilkesi”dir.
Leibiniz, mantığın temellerini kurduktan sonra, “fiziğin, kendisinin nasıl bir metafizik ge-
rektirdiğini” düşünmeye koyulur. Temel eseri Monadoloji’nin felsefî anlamı bu probleme
cevap aranmasından ileri gelir. Töz sorunu, Descartes ve Spinoza gibi rasyonalist filozof-
larda nasıl önemliyse, aynı rasyonalist felsefe geleneğine mensup olan Leibniz’de de öyle
önemlidir. Tözün de özü, güç yani eylemlilik kapasitesi anlamında enerjidir Leibniz’de.
Fenomenal düzeyin gerisindeki esas gerçeklik düzeyini oluşturan tözsel güç merkezlerine
“gerçekliğin bölünemezleri” anlamına gelen monad adını verir. Leibniz’in etik anlayışı,
tıpkı bilgi teorisinde olduğu gibi, doğrudan doğruya onun metafiziğinden çıkar. Evreni
meydana getiren ve kendi ölçüleri içinde özerk olan monadlar çokluğunun, “Tanrı’nın ön-
ceden kurulmuş uyumu” sayesinde düzen kazandığını söyler. Bu düzen içerisinde insan
için ahlâkî yetkinlik erdemli olmaktır. Erdem, bilgeliğe uygun eylemde bulunma yöneli-
midir. Bilgelik mutlu olmayı bilmektir. Gerçek mutluluksa, kalıcı ve sürekli entelektüel
hazdır. Entelektüel hazın varlık düzenindeki yetkinliğin ve evrendeki ahengin bilinçli al-
gısından oluştuğu dikkate alınırsa, Leibniz’de bilginin kişinin ahlâkî iyiliğinin ve olgun-
luğunun zorunlu koşulu olduğu ortaya çıkar; fakat kozmolojik düzene, evrenin rasyonali-
tesine ve yaratılışın güzelliğine ilişkin entelektüel bilgi, mutluluk için gerekli olmakla bir-
likte, yeterli değildir. Ancak bu düzene ve güzelliğe katkıda bulunmak suretiyle insanın
ahlâkî olgunluğu yeterli duruma gelebilir. Leibniz, bilgiyi hayat için, hayatın emrinde kul-
lanmak ister. Leibniz’in siyaset ve hukuk felsefesi de bu ahlâk anlayışının doğal bir sonu-
cudur. Hukuk insanların yalnız dıştan ilgilerini ayarlayan bir kurallar sistemi değildir;
onun kökleri ahlâktadır, ahlâkî sevgidedir. Bu sevgi, insana başka insanların mutluluk ge-
reksinimini kendi öz gereksinimi gibi duyurur. İnsanda başkasının malına dokunmak kor-
kusunu geliştirir. Toplumun mutluluğunu desteklemeyi, dünya nimetlerini hakka göre da-
lamayacak biri” diyerek küçümsedi 371 . Bunlara karşın İsveç hükûmetinin

koruduğu Pufendorf, 1686’da Eris Scandica adıyla yayımladığı risalelerde
görüşlerini çok başarılı biçimde savundu.
1677’de Lund’un Danimarka işgaline uğramasından sonra Pufendorf,
Stockholm’de kraliyet tarihçisi oldu ve zamanının büyük bölümünü II.
Gustaf Adolf’tan X. Karl Gustaf’a değin İsveç tarihini yazmaya ayırdı.
1687’de kamu işlerinde devletin kiliseye olan üstünlüğünü vurguladığı, ama
dinsel konularda Kilise’nin yetkisini ve bireyin vicdan özgürlüğünü savun-
duğu De Habitu Religionis Christiane ad Vitam Civitem’i (Bir Yurttaştın
Yaşamıyla İlişkisi Bakımından Hıristiyan Dininin Gücü) yayımladı. Yakla-
şımı XVIII’inci yüzyılda daha da geliştirilerek, Almanya’da kilise ve devlet
ilişkilerine yön veren, kiliselerde kurullar eliyle yönetim sisteminin temelini
oluşturdu. Kitap aynı zamanda, genel olarak hoşgörü düşüncesinin, özel
olarak da 1685’te Fransa’dan çıkartıldığında Huguenot’ları (Fransa Protes-
tanları) himaye eden Brandenburg elektörünün savunusuydu.
Pufendorf, 1688’de Brandenburg elektörünün tarih yazıcılığını yapmak
üzere Berlin’e gitti. 1694’te baron unvanı aldı ve aynı yıl öldü. Ölümünden
ğıtmayı öğretir. Sevgi bütün bunları bir erek olarak ortaya koyar; bilgelik de bu ereğe var-
dıracak yolları bulur. Leibniz, hukukla gençliğinde ilgilenmiş, ilerleyen yaşlarında felse-
fede ve bilimde yoğunlaşmıştı. Hukuk üzerine kaleme aldığı çalışmalarında yazım üslubu
olarak Roma hukukunun etkisi görülmektedir. Leibniz’e göre hukukun kaynağı Tanrı’dır:
“Deum esse omnis naturalis juris auctorem verisimum est, at non voluntate, sed ipsa
essentia sua qua ratione etiam auctor est veritatis”. Adalet, kutsallığa göre doğru olandır
ve Tanrı özü itibarîyle doğrudur ve bu öz dolayısıyla Tanrı âdildir. Ontolojik (varlığın kö-
keni) bakımdan adalet ihtiyacı kutsal yasadan kaynaklanır. Bu ontolojik kaynak dolayısıy-
la iyilik ve merhamet evrenseldir. Erdem olarak adalet, bilgelik, akıl ve aydınlık aşkıdır.
Hıristiyanlık düşüncesinin, felsefesinde önemli bir ağırlık taşıdığı Leibniz’de doğal huku-
kun kaynağı dinî ve tanrısaldır. Nitekim genel felsefesinde de gördüğümüz gibi Leibniz,
bir filozof olarak Hıristiyanî dinî inançla, çağının büyük felsefî ilerlemeler kaydeden akıl-
cı düşüncesi arasındaki çelişkileri ve gerilimi gidermeyi kendine amaç olarak koymuştur.
Hukuk düşüncesinde de dinî kaygılarından uzaklaşmamaktadır; fakat bu kaygılar hüma-
nist bir düşünürün aklında çağın felsefî ilerlemeleriyle bağdaştırılmaya çalışılmaktadır.
Leibniz, insana ve insanî erdeme hak ettiği değeri kazandırmaya uğraşmaktadır. İnsanlığın
şunu ilân etmesi özlemi içindedir sanki: “Ecce homo”; “İşte insan”. Alman düşüncesi söz
konusu olduğunda “ecce homo”nun çağrıştırdığı çok şey vardır. Leibniz’in düşünür olarak
kişiliğinde, Hz. İsa’dan Friedrich Nietzsche’ye uzanan bir eksendeki bu çağrışımlar man-
zumesi arasındaki çelişkilerin, gerilimlerin ve mahzunluk ile yaratıcılığın bir toplamını
görebiliriz. Leibniz’in siyaset ve hukuk felsefesi için ayrıca bkz. Patrick Riley, Leibniz:
Political Writings, Cambridge Texts in the History of Political Thought, Cambridge
University Press, Cambridge, 2001.
371
“Vir parum jurisconsultus, et minime philosophus”; bkz. Eugéne Lerminier, Introduction
Générale à l’Histoire du Droit, s. 144.
90 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
sonra 1695’te Jus Fetiale Sive de Consensu et Dissensu Protestantium (Dip-

lomasi Yasası ya da Protestanların Anlaşmaları ve Anlaşmazlıkları) adlı bir
kitabı yayımlandı.
Pufendorf’un yapıtları XVIII’inci yüzyılda birçok kez basıldı. John
Locke ve Jean-Jacques Rousseau gençlere Pufendorf’u okumalarını öğüt-
lediler372.
2- Samuel von Pufendorf’un Doğal Hukuk Kuramının Dayandığı Ak-

siyomlar
Pufendorf hukuk düşünürü olarak çalışmalarında, içinde yaşadığı yüz-
yıldaki rasyonalist felsefede filozoflarca benimsenen ve kullanılan Kartezyen
yaklaşımı ve geometrik yöntemi kullanmıştır. Hobbes, Descartes, Spinoza ve
Leibniz gibi XVII’nci yüzyılın büyük filozoflarının yapıtlarında izledikleri
geometrik yöntem, matematik dışı birçok düşünsel konuda, gerçekte bir ispat
yöntemi olarak kullanılmaktaydı. Pufendorf da çalışmalarında, döneminin bu
saygın düşünsel yöntemini uygulamaya gayret etmiştir. Geometrik yöntem,
XVII’nci yüzyıl felsefesinde ahlâk, psikoloji, siyaset kuramı ve hukuk gibi
pek çok konuda, düşünürlerin, savlarını kanıtlamak için uyguladıkları bir
yöntem olmuştur. Pufendorf da, benzer biçimde, hukuk alanındaki görüşleri-
ni ifade ederken bu yönteme sadık kalmayı tercih etmiştir. Geometrik yön-
tem, İskenderiyeli matematikçi Öklid’in (M.Ö. y. 325–265), Elementler
(Öğeler) adlı kitabında gösterdiği gibi, işe tanımlarla başlayıp, basitten kar-
maşığa doğru giden ve her adımı daha öncekilerle açıklanıp kanıtlanabilen
bir yöntemdir373.
XVII’nci yüzyılda geometrik yöntemle yazan en yetkin filozof,
Pufendorf’la aynı yıl doğan Spinoza olmuştur. Hukuk dünyasında da (yazma
üslûbu skolâstik etkiyi daha çok yansıtmasına rağmen) Grotius ve Pufendorf
gibi yazarlar, çağın, aklı kullanarak (ahlâk, duygulanım, toplum, siyaset,
devlet gibi) insanî konularda da “kesin bilgi”ye ulaşmayı amaçlayan düşünce
ortamında, çalışmalarında, bilimlerdeki ve felsefedeki gelişmelerden etkile-
nerek, yazım yöntemlerini, kendilerinden bir önceki kuşaktaki (Vitoria gibi)
hukuk yazarlarının skolâstik üslûba daha bağlı yöntemlerinden, modern dü-
şüncenin o çağdaki saygın metoduna benzer bir üslûba benzetmeyi denemek-
372
Bkz. AnaBritannica, 1989, Cilt XVIII, Pufendorf (Baronu) Samuel maddesi.
373
teydiler. Düşünce şekli ve üslûp (biçem) arasındaki karşılıklı etkileşim, bu

çalışmalarda öne çıkmaktaydı.
Uygulanan yazım yönteminin aksiyomlarla düşünceyi kanıtlamaya da-
yalı yapısı, hukukî düşüncede naklî doğruları değil, akılla arama sürecinden
geçilmiş doğrulara ulaşmayı gerektirmekteydi. Bu nedenle Grotius gibi
Pufendorf’un da rasyonalist olması, üslûp ve düşünce birliği bakımından
beklenilmesi gereken bir olgudur. Nitekim yapıtları incelendiğinde
Pufendorf da, Grotius gibi, rasyonalist ve sekülarist bir doğal hukukçu yazar
olarak nitelenir. Uluslararası hukuku ilgilendiren görüşlerine geçmeden önce
son olarak şunu söyleyelim ki, Pufendorf, siyasal felsefede Hobbes, yöntem-
de Descartes ve Spinoza, doğal hukukçuluk bakımından da Grotius’tan etki-
lenmiştir; siyaset kuramı ve doğal durum – sivil durum ayrımı bakımından
en çok Hobbes’un görüşlerini benimser; ancak bu husus, uluslararası hukuk
kuramında (göreceğimiz gibi) onu bazı açmazlara sürükleyecektir.
Pufendorf’un uluslararası hukukun öğretisine yaptığı katkı ele alınacak-
sa, uyguladığı geometrik yöntemin yukarıda belirtilen özelliği nedeniyle,
önce onun kuramını üzerine yapılandırdığı temel hukukî görüşleri açıklan-
malıdır374.
Pufendorf, hukuk kuramı bakımından en önemli yapıtı olan De Jure
Naturae et Gentium’un hemen başında, öncelikle hukukta kişilik kavramı
hakkında zemini oluşturmaya başlar ve kişi türlerini tanımlamaya koyulur ve
varlık sahasında, fizikî varlıklarla moral varlıklar arasında temel bir ayrım
yapar. Fizikî varlıkları evrende oldukları biçimleriyle Tanrı yaratmıştır375.
Moral varlıklar ise, Pufendorf’un De Jure Naturae et Gentium adlı yapı-
tında verdiği tanıma göre, akıllı fizikî varlıklar olan insanlar tarafından, do-
ğal şeylere ya da fizikî güçlere, insanın sahip olduğu irade özgürlüğünü kul-
lanarak, insan yaşamının iyileştirilmesi amacıyla, etki edilmesi ile var ol-
muşlardır376.
Varlıklar, fizikî varlıklar ve moral varlıklar olmak üzere ikiye ayrıldığı
gibi kişiler de basit kişiler ve karmaşık kişiler olmak üzere ikiye ayrılmakta-
dırlar. Basit kişiler, özel kişi ya da kamu kişisi olabilir. Kamu kişisi olma
374
Pierre Laurent, Pufendorf et la Loi Naturelle, s. 30.
375
Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome I, Liv. I, Chap. I, § 2, s. 3.
376
92 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
niteliği, kişinin toplum yararına gördüğü işlev ve statü ile belirlenir377. Kamu
kişileri kilise kişileri ve siyasal kişiler olmak üzere iki sınıfa ayrılır. Bu arada
elçiler, devletler arasında temsil görevi üstlenen kamu kişilerindendir 378 .
Özel kişiler ise sade vatandaşlardır379.
Karmaşık moral kişiler, birçok insan toplanıp birleştiğinde ortaya çıkar.
İnsanların bu toplanıp birleşmeleri, bu birleşme adına bir şey isteme ve bir
şey yapma hâline varırsa, bu topluluğun tek bir iradesi ve tek bir eylemi
varmış gibi olur; bir kişilik doğar. Bu irade ve eylem birliğinden toplum
doğar. Toplumlar da basit kişiler gibi, kamu kişileri ve özel kişiler olarak
farklı nitelikteki kişi türlerine ayrılabilir380.
Tanrı insanı yaratmış ve insan doğasını “sosyal” olarak belirlemiştir.
Bu demektir ki, insan ancak bir toplum içinde var olabilir ve yaşamını sür-
dürebilir; gerçi toplum içinde yaşamak insan için yararlı ve rahattır ancak
insan bu nedenlerle toplumda yaşıyor değildir. Toplumda yaşamasının
nedeni Tanrı’nın isteyerek onun doğasını bu biçimde, sosyal olarak belir-
lemesidir381.
Pufendorf, açıklamalarını topluma kadar getirdikten sonra, yasa, ödev
ve hukuk kavramlarını tanımlamaya çalışır. Bunu yaparken ilâhî yasa - insan
eseri yasa ve doğal yasa - pozitif yasa ayrımlarının üzerinde durur.
Pufendorf’a göre yasa, bir üstünün istencinden (iradesinden) başka bir
şey değildir. Üstün olan kişi, yasa ile buyurduğu kişilere, belirli bir konuda
nasıl davranmaları gerektiğini işaret etmektedir. Bu buyruk ile yasanın yö-
neldiği kişiler için bir ödev doğar382. “Yasayapıcı üstün kişi”nin zihninden
geçen her dilek yasa değildir. Kişiler, neyin yasa olduğunu bilmelidirler; bu
nedenle yasanın buyrulması, yöneldiği kişilerin bunun yasa olduğunu anla-
yabilecekleri uygun biçimde olmalıdır; ancak bu şekilde kişiler yasaya itaat
edebilirler383.
377
378
379
380
381
382
Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome I, Liv. VI, Chap. VI, § 4,
s. 80.
383
s. 80.
Doğal yasalar, insan doğası üzerinde gözlem yapıp düşünerek, sivil ya-
salar ise onların uygun şekilde ilânı ile bilinirler 384 . Tanrı, doğal yasaları
insanlara sözlü olarak buyurmamış, onları insan doğasına içkin olarak yer-
leştirmiştir385. İlk doğal yasa, insanın en temel güdüsü olan varlığını sürdür-
mektir. İnsanın toplum içerisinde varlığını sürdürebileceği düşünüldüğünde,
o zaman ilk ve en üstün doğal yasa, sosyal olmak, topumu sürdürmek ve
geliştirmek için gerekeni yapmaktır386.
Yasa, kendisini buyuran iradenin kimin iradesi olduğuna (kaynağına)
göre ilâhî ya da insanî olabilir387. Bir başka ayrıma göre de yasa, doğal yasa
ya da pozitif yasa olabilir 388 . İnsanî yasaların hepsi de pozitif yasalardır.
Belirttiğimiz gibi Pufendorf’a göre Tanrı, doğal yasaları insanlara sözlü ola-
rak buyurmamış, onları insan doğasına ekmiştir. Doğal yasalar, insan doğası
araştırılarak akıl tarafından kavranır. Doğal yasalar, “İnsan Türü”nün (Genre
Humain) doğal ve genel (tür için her yerde ve her zaman müşterek) özellik-
leriyle özdeş ve uyumlu yasalardır389. Bu nedenle de insan aklı onları doğal
olarak tanır ve kavrar390.
Pozitif yasalar ise insan eseri yasalardır. Bunlar yönetimlerin ve yasa
koyucuların iradesinden kaynaklandığından, insan türünün doğal ve genel
özellikleriyle her zaman uyumlu değillerdir. Pozitif yasalar, doğal yasaların
gösterdiği doğrultuda olması gereken yasayla çelişebilir. Buna karşın insan
eseri pozitif yasaların, insan türünün müşterek doğasından ileri gelen doğal
yasaların yanısıra varlıkları, bir gerekliliği karşılamaktadır. Yasa koyucunun
iradesinden doğan pozitif yasalar, yere ve zaman göre değişen gereksinimleri
karşılamak üzere toplumun kendine has özellikleri ve ihtiyaçları doğrultu-
sunda yasa yapılması olanağını sağlar391.
384
Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome I, Liv. VI, Chap. VI, §
13, s. 92.
385
s. 80; Niyazi Öktem, Ahmet Ulvi Türkbağ, Felsefe, Sosyoloji, Hukuk ve Devlet, s. 142.
386
387
18, s. 101.
388
18, s. 102.
389
18, s. 102.
390
391
18, s. 102.
94 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Pufendorf, yasalar üzerinden bu ayrım ve tanımları yaparak, doğal du-

rum ve toplumlu durum arasındaki farkı gösterebilmenin zeminini hazırlamış-
tır. Doğal durumu, toplumdan önceki hâlde bulunulan durum olarak tarif
eder. Bu durumda, bireyler arasındaki ilişkilerde hiçbir düzen yoktur. Herkes
kendi gücünden başka hiçbir şeyden destek görmez. Uygarlık eseri hiçbir
yaratım yoktur. Bu durum, insan için mutsuz bir evredir. Pufendorf, bu görüş-
leriyle Hobbes’un ve Spinoza’nın görüşlerinin bir takipçisidir. Hobbes ve
Spinoza’da olduğu gibi, Pufendorf’un da kuramına göre, bu zorlu doğal du-
rumun ardından, insanlar sosyal sözleşme yapma gereksinimi duyacaklardır.
Toplumu kuran sosyal sözleşmenin ertesinde bir anayasa yapılacaktır.
Pufendorf’un anayasacılığı önemlidir ve çağının politik koşullarında takdir
edilmelidir. Anayasa ile insanlar, müşterek iradeyi temsil edecek bir kişiyi ya
da meclisi belirleyeceklerdir. Böylelikle insanlar, devlet ortamı altında yaşa-
maya başlayacaklardır. Devletin doğmasının nedeni, insan doğasında bulunan
toplumsallaşmanın gerçekleşmesine olanak tanınması ihtiyacının varlığıdır392.
Toplum hâlinde yaşamak devleti gerekli kılmaktadır; çünkü sosyalliğin
gereği olan yasa sahibi olmak, kendiliğinden, yasanın bir yaptırımı olması
gereğini de getirmektedir. Yaptırım gerekliliği yasada içkindir. Hem de bu
yaptırım, dünyevî, somut, belirli, hızlı ve maddî bir yaptırım olmalıdır. Böy-
lelikle yasa insanlar arasında hüküm sürer. Hukuk, yasa ve yaptırım bileşke-
sidir; bunu devlet sağlar. Devlet yönetimi, hukukî yaptırımı uygulayarak
yasadışı davranışla mücadele eder 393 . İnsanların doğal yasaya da, pozitif
yasaya da uymasını sağlayacak ortamı devlet sağlar; böylelikle insan, doğal
yaradılışına uygun toplumsal doğasını gerçekleştirebilir; öyleyse Pufendorf’a
göre bu, Yaratıcı’nın da iradesine uygun olandır.
Yasanın yaptırıma bağlanması, kişilerin yasadan doğan ödevlerine uy-
malarını sağlar. Ödevler ve haklar karşılıklıdır. Her hak, ona saygı gösterme-
si gereken diğer kimseler için ödevdir.
Ödevler üç gruba ayrılır. Bunlar, Tanrı’ya karşı, kendimize karşı ve tür-
deşimiz olan diğerlerine karşı ödevlerimizdir. En önemlileri diğerlerine karşı
ödevlerimizdir; çünkü doğrudan Tanrı’nın “sosyal ol” buyruğu ile ilgilidir-
ler. Diğerlerine karşı ödevler salt ödevler ve koşullu ödevler olmak üzere
ikiye ayrılırlar394.
392
393
394
Salt ödevler üç adettir. Bunlar doğal hukuktan kaynaklanan ödevlerdir

ve başkalarına haksızlık yapmamak, insanlara eşit muamele etmek ve diğer-
lerinin iyiliğine hizmet etmek biçiminde sıralanır. Koşullu ödevlerse ahde
vefa ilkesi ile özetlenebilir ve toplumda var olan sözleşmeler hangi kapsama
kadar uzanıyorsa o kadar çeşitli somut biçimlerde ifade edilebilir395.
Genel hukuk kuramı hakkındaki bu temeller sunulduktan sonra, bir son-
raki başlıkta Pufendorf’un uluslararası hukuk öğretisindeki yeri ve “kavimler
hukuku” hakkındaki görüşleri incelenmektedir.
3- Samuel von Pufendorf’un Uluslararası Hukuk Hakkında Geliştirdi-

ği Başlıca Görüşleri
Doğal hukukun temeli ve esasları hakkındaki görüşlerini aktardıktan
sonra, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo’da Pufendorf’un sorduğu şu
soruya artık sıra gelmektedir: “Doğal hukuktan ayrı, pozitif bir kavimler
hukuku mevcut mudur?”396.
Pufendorf, Hobbes’un düşüncesini benimsediğini belirtmektedir 397 .
Hobbes’a göre, doğal yasa, insanın doğal yasası ve devletlerin doğal yasası
olarak ikiye ayrılır ve Hobbes, bu ikincisine “kavimler hukuku” denildiğini
ifade eder. İnsanlara ilişkin doğal yasa da, devletlere ilişkin doğal yasa da
aynı doğal hukuk ilkelerinden meydana gelmektedir. Doğal hukuk ilkeleri,
devletlerin ve ulusların hak ve yükümlülüklerine uygulandığında kavimler
hukuku meydana çıkar. Pufendorf’a göre, insan doğasının gereksinimlerinin
doğal hukukça ortaya konan yasalarının bir devamı olmasından başkaca bir
biçimde, üstün bir irade tarafından yaratılan ayrı bir pozitif (iradî; istence
dayalı) kavimler hukuku yoktur398.
Ne devletler arasında yapılan antlaşmalar, ne de halklar arasında kendi-
lerine uyulmasında uzlaşılmış âdetler, örfler ve teamüller, hukuk kurallarının
395
396
“Est denique & illud heic expendendum, an detur peculiare jus gentium, positivum, & juri
naturali contradistictum?”; Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri
Octo, Lib. II, Cap. III, § 23, s. 227. “Enfin il faut ancore examiner ici, s’il ya un Droit des
Gens Positif, & distinct du Droit Naturel?”; Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature
et des Gens, Tome I, Liv. II, Chap. III, § 23, s. 195.
397
398
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 354; Pierre Laurent, Pufendorf et la
Loi Naturelle, s. 36.
96 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
yaratılması için yeterlidir; çünkü bunlar, üstün bir iradenin, hukuk düzeninin
süjelerine yönelmiş normatif istençleri değillerdir. Bu nedenle pozitif bir
kavimler hukuku mevcut değildir 399 . Devletlerarası ilişkiye dair bir yasa
aranacaksa şayet, bu yasa doğal hukukun içinde aranmalıdır400.
Doğal hukukun içerisinden, kavimler hukuku kuralları çıkarsamaya bir
örnek olmak üzere, devletler arasında elçilere dair uygulanan teamüller gös-
terilebilir. Doğal hukuk, her türlü dürüst yolla barışı aramayı buyurmaktadır
ve elçiler de devletler arasında barışın sağlanması için vazgeçilmez işlevdeki
kişilerdir. Dolayısıyla, onların görevlerini yaparken dokunulmazlıklarının ve
güvenliklerinin sağlanması, doğal hukuk uyarınca, kavimler hukukunun bir
uygulamasıdır401.
Savaş hakkındaki âdetler ve teamüllerden bazıları da, kavimler hukuku
denilen uygulamalar bütünü içerisinde, devletler tarafından doğal hukuka
uygun bir biçimde icra edilmektedir. Pufendorf’a göre, haklı bir savaş icra
edilmekteyse, doğal hukukun ilkelerine pekâlâ dayanılabilir. Devletler ara-
sında savaş hakkında uygulanan öyle başka örfler de vardır ki, bunlar galibin
amaçlarına kavuşmasına yöneliktir ve şayet savaş haksızsa, en azından bun-
lara riayet edilmelidir402.
Örflerden yola çıkılarak, bütün halklar için evrensel geçerlilikte bir hu-
kuka ulaşılamaz. Örfler zımnî ve güvenilmez bir mutabakata dayalıdırlar;
her halk bunları kendi lehine ve diğerinin aleyhine olacak şekilde yorumla-
yarak uygulayabilir ya da artık örfe hiç riayet etmeyebilir. Kavimler huku-
kunda örflere nazaran doğal hukuktan çıkarılacak ilkeler, halklar arasında
barışa yönelik evrensel bir düzen yaratılması için çok daha sağlam ve üstün
bir dayanaktır403.
399
“Nos positivum aliquod jus gentium… negamus… (S)ed quod non nemo ad jus gentium
quoque referre instituit peculiaria conventa duorum pluriumve populorum, fœderibus et
pacificationibus definiri solita, id nobis plane incogruum videtur. Etsi enim illis stare lex
naturalis de servanda fide jubet, legum tamen et juris vocabulo valde improprie veniunt.
Et prætera infinita ac manga parte temporaria sunt. Quin nec magis partem juris
constituunt, quam pacta singulorum civium inter se ad corpus juris civilis spectant”;
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. II, Cap. III, § 23, s.
230; Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome I, Liv. II, Chap. III,
§ 23, s. 198; ayrıca bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 355.
400
401
402
403
Doğal hukuk ilkelerinin kavimler hukuku konularına uygulanmasına

ilişkin somut meselelere dair yaklaşımlar da Pufendorf’ta bulunmaktadır.
Örneğin Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo’nun sekizinci
kitabının beşinci bölümünden itibaren savaş hukuku konusunu ele almakta-
dır404. Sekizinci kitabın altıncı bölümü ise doğrudan savaş hukuku ile ilgili-
dir ve başlığı De jure belli’dir405.
Savaş hukukunun temeli ya da kuvvete başvurmanın meşrulaştırıcı ne-
deni, doğal hukukun vaaz ettiği itiraz kabul etmez bir hak olan “gayrimeşrû
bir saldırıya karşı kendini savunma hakkı”dır406. Bu hak, bağımsız bir bi-
çimde yalnız başına yaşayan bir insana ait olduğu gibi, medenî bir toplumun
içinde yaşayan kimseye de aittir. Kendisi için savaşması bir hak olduğu
gibi, başkası için de savaşabilir. Başkası için savaşılacaksa, savaş nedeni
haklı olmalıdır ve bu başkası ile arada ittifak antlaşması ya da dostluk bağı
gibi özel bir ilişki bulunmalıdır. Bu noktada Pufendorf, egemenleri tarafın-
dan ezilen kişiler adına, yani başka bir prensin uyrukları için, onların ege-
menine karşı savaşılıp savaşılamayacağını sormaktadır. Buna cevabı, tiran-
lık, uyrukların kendi meşru prenslerine karşı silâh kullanmasını haklı kıla-
cak bir seviyeye erişmişse, bu uyruklar adına tiranlığa karşı savaşılabileceği
şeklindedir407.
Pufendorf’a göre, doğanın savaşa izin vermesinin nedeni, neticesinde
barışa kavuşma olanağının olmasıdır408. Doğal yasaya (legi naturali maxime)
göre, kimse kimseye kötülük yapmamalı ve haksız yere zarar vermemelidir.
Herkes herkese karşı insanlık ödevlerini yerine getirmelidir. Bu ödevler in-
sanlar arasındaki sözleşmelerden de kaynaklanabilir. İnsanlar birbirlerine bu
şekilde davranıp karşılıklı ödevlerini yerini getirdiklerinde ortaya çıkan du-
ruma barış denir ki, bu durum insan doğasına en uygun hâldir409. Haklı bir
404
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. V, s.
1256; Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome II, Liv. VIII, Chap.
V, s. 408; Samuel von Pufendorf, Of The Law Of Nature And Nations, Book VIII, Chap.
V, s. 823.
405
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. VI, s.
1272.
406
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. V, § I.
407
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. V, § I.
408
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. VI, § 2.
409
Samuel von Pufendorf, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Lib. VIII, Cap. VI, § 2, s.
1273; Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome II, s. 420; Samuel
von Pufendorf, Of The Law Of Nature And Nations, s. 833.
98 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
savaş ancak kendini savunmak, haksız olarak verilmiş ve onarılmamış bir

zararı gidermek ya da gayrimeşrû biçimde tanınmayan bir hakkı elde etmek
için yapılabilir ve amacı hâsıl olduğunda barış tesis edilmelidir. Bu nedenle-
re dayalı haklı bir savaş doğal hukuka uygundur410. Böylelikle Pufendorf’un
öğretisindeki haklı savaşın nedenleri ya da amaçları da ortaya çıkmaktadır.
Bu nedenler ve amaçlar şunlardır:
a. Haksız bir saldırıya direnme;
b. bir hakkı savunma;
c. bir zararı onarma.
Bu nedenlere dayanabilmek için, olaylar ve ileri sürülen haklar hakkın-
da hiçbir şüphe bulunmamalıdır. Şüphe durumunda düşmanlıktan çekinilme-
lidir. Düşmanlık için ileri sürülen savlar ne derece haklı olursa olsun, bir
halk derhâl silâha başvurmamalıdır. Önce görüşme, üçüncü bir kişinin ha-
kemliği gibi yollar denenmelidir 411 . Bu noktada Pufendorf’un uluslararası
hukuk düşüncesinin Grotius’a nazaran önemli bir farklılığı da belirmektedir.
Grotius, uluslararası hukuk kişisi olarak devletlere değil, fakat prenslere ve
halklara vurgu yaparken, Pufendorf savaş hukukuna ilişkin meseleleri tartı-
şırken ortaya koyduğu gibi, uluslararası hukuk (daha doğrusu Pufendorf’un
çağının diliyle “kavimler hukuku”) kişisi olarak sadece devletlere vurgu
yapmaktadır412.
Pufendorf, antlaşmalar hukukuyla ilişkili meselelere de temas eder. Sa-
vaş, uluslar arasındaki anlaşmazlıkların şiddet yoluyla çözümlenmesidir.
Düşman uluslar bu yola başvurduklarında, birbirlerinin kuvvetlerini yok
etmek için gerekli eylemleri sergilemeye koyulurlar. Bir noktada güçleri
tükendiğinde, çatışmadan kaçınmayı tercih ederler ve en azından bir süre
için, aralarında ateşkes ya da barış antlaşması yaparlar. Bunun dışında taraf-
lardan biri diğerini mağlûp ederse, onun için düşmanlığı devam ettirmenin
bir amacı kalmaz. Silâhları bırakıp karşı tarafla barış yapmak çıkarları için
artık uygun olur. Bu biçimde antlaşmalar savaşı askıya alan ya da düşmanlı-
ğı sona erdiren antlaşmalar olarak ayrılır. Bu çerçevede Pufendorf, devletle-
rarası kamusal antlaşmaları savaşı nirengi noktası alarak ya da savaş odaklı
410
Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome II, s. 412.
411
Samuel von Pufendorf, Le Droit de la Nature et des Gens, Tome II, s. 423.
412
Marie-Hélène Renaut, Histoire du droit international public, s. 112.
olarak değerlendirmektedir. Bu yaklaşımıyla birlikte Pufendorf, antlaşmalar

hukukuna ilişkin saptamalarında Grotius’un görüşlerine büyük oranda bağlı
kalmaktadır413.
Pufendorf, tarafsızlık konusuna da temas eder. Bu hususta savaşanlar
arasında tarafsız kalan devletlerin, düşman taraflarla ticareti sürdürme ve
ticaret gemilerinin güvenliğini silâhlı gemileriyle sağlama hakları vardır.
Öte yandan savaşan devletlerin de tarafsızların ticaret gemilerini denetle-
me (kontrol) yetkileri [İngilizlerin uyguladığı gibi “ziyaret et ve ara” (visit
and search) biçiminde] bulunur. Bu denetleme tarafsız devletin ve uyruk-
larının düşmanla silâh ticareti yapmasını engellemeye yönelik olarak uy-
gulanabilir414.
Pufendorf, Hobbes etkisindeki devletlerarası doğal durum görüşünden
ötürü, genel olarak uluslararası hukuk kuramında, özel olarak da antlaşmalar
hukukunda, felsefî yaklaşımlardan ileri gelen ethosun (değerlerin) ötesinde
somut hukukî bir kurguyu pek de ortaya koyamamaktadır. Avril’in de belirt-
tiği gibi, Pufendorf’un başlangıç noktası mademki devletlerarası ilişkilerdeki
doğal durumdur ve devletleri salt çıkarları yönlendirmektedir; Pufendorf bu
yaklaşım temeli üzerine antlaşmaların bağlayıcılığı ve uygulanması konu-
sunda hukuksal bir düzen inşa etmekte zorlanmaktadır415. Pufendorf’un jus
gentium’da rasyonalizmin öncüsü Grotius’un416 izinden giderek geliştirmeye
çalıştığı doğal hukukçu kavimler hukuku yaklaşımının kuramsal çelişkileri-
ni, Richard Zouche’dan itibaren, jus inter gentes’da (kavimlerarası hukuk)
pozitivist anlayışı inşa etmeye koyulan yazarlar aşmayı deneyeceklerdir.
Çalışmamızın devamında bu yazarlar silsilesinin üç öncüsünü sırasıyla ele
alacağız. Konu edineceğimiz pozitivist (olgucu) karakterdeki yazarlar
Zouche, Bynkershoek ve uluslararası hukukun öğreti tarihinde önemli bir
etkide bulunan Alman Pozitivist Okulu’nun öncüsü Samuel Rachel’dir. Böy-
lelikle uluslararası hukuk literatürünün XVII’nci yüzyıldaki seyrine ilişkin
incelememiz de tamamlanacaktır.
413
Bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 366.
414
415
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 366 ve s. 373.
416
Grotius için bu sıfatlandırma Gentilis’in katkısını unutmadan yapılmalıdır.
100 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
B- Postgrotien Pozitivist Öğretinin Başlangıcı
1- Richard Zouche
Richard Zouche (1590–1660), pekçoklarınca uluslararası hukukun ku-
rucularından biri olarak kabul edilen İngiliz hukukçudur. Oxford’da kendi-
sinden önce Gentilis’in de bulunduğu makamda kraliyet medenî hukuk pro-
fesörlüğü (Regius Professor of Civil Law) yapmıştır. 1641’de Deniz Kuvvet-
leri Mahkemesi yargıçlığına atanmıştır.
Kent ilindeki Hythe’ın temsilcisi olarak iki kez parlâmentoya girdi. Eski
ve soylu bir aileden gelen Zouche, İngiliz iç savaşı sırasında kralcıların sa-
fında yer aldı. Oxford’un 1646’da cumhuriyet kuvvetlerine teslim görüşme-
lerine katıldı. 1649’da yargıçlıktan alındıysa da profesörlük görevini korudu.
Restorasyondan sonra (1660) yeniden mahkemedeki görevine atandı.
Zouche özellikle uluslararası hukuk konusundaki Juris et Judicii
Fecialis (1650) adlı araştırmasıyla tanınır. Kendi alanında ilk kapsamlı yaz-
ma olan bu yapıtında, görenek kurallarına ve dönemin emsal kararlarına
önceki yazarlara göre daha çok yer verdiğinden ilk olgucu olarak kabul edi-
lir. Uluslararası hukuku adlandırmak için jus inter gentes (kavimlerarası
hukuk) terimini bulan ilk kişi değilse de, bunu jus gentium’dan (kavimler
hukuku) daha uygun bularak benimseyen ilk kişi olmuştur417.
Zouche’un yaşamı boyunca hukuk hakkında ürettiği başlıca eserleri
şunlardır: Elementa jurisprudentiae (1629); Descriptio juris et judicii
feudalis secundum consuetudines Mediolani et Normanniae pro
introductione ad juris prudentiam Anglicanam (1634); Descriptio juris et
judicii temporalis secundum consuetudines feudales et Normannicas
(1636); Descriptio juris et judicii ecclesiastici secundum canones et
consuetudines Anglicanas (1636); Descriptio iuris et iudicii militaris
(1640); Juris Et Judicii Fecialis sive juris inter gentes et Quaestionum de
Eodem Explicatio (1650); Solutio quaestionis veteris et novae sive de
legati delinquentis judice competente (1657).
Bunlar arasında bizim özellikle üzerinde duracağımız yapıtı Juris Et
Judicii Fecialissive Juris Inter Gentes et Quaestionum de Eodem
417
Bkz. AnaBritannica, 1989, Cilt XXII, Zouche Richard maddesi.
Explicatio’tir 418 (Fetialis Hukuku ve Yargılaması Hakkında ya da

Kavimlerarası Hukuk ve Buna İlişkin Sorunlar Üzerine Açıklama).
Zouche’a göre hukuk Elementa jurisprudentiæ’de bildirdiği üzere, bir

“ratio communis humanæ”dir yani insan aklının müşterek ürünüdür419. Ge-
liştirdiği “Kavimler arası Hukuk” (Jus Inter Gentes) kuramı da bu temel
görüşün bir özel görünümüdür.
Zouche’a kadar, bugün uluslararası hukuk olarak bilinen hukuk disipli-

nin Avrupa’daki atası için kavimler hukuku (jus gentium) kavramı genel
olarak benimsenerek kullanılmıştır. Çağdaş anlayışa yakın bir biçimde bu
hukuk dalını adlandırmak için, bu disiplinin uluslararası bir hukuk olduğunu
vurgulayacak biçimde, kavimlerarası hukuk ifadesini benimseyen ilk yazar
Zouche olmuştur. Bu adlandırmanın öğretide yerleştirilmesinde de öncüdür.
Ancak bu yaklaşımı, teorisinde ilk kez ortaya koyan, De Legibus ac de Deo
Legislatore (1612) adlı kitabında Suarez olmuştur.
Suarez’e göre iki tür kavimler hukuku vardı. Bunlardan biri, her sitenin
ya da krallığın kendi içinde (intra se) uymak zorunda olduğu hukuk; diğeri
ise, bütün halkların ve bütün ulusların aralarındaki (inter se) ilişkilerde uy-
mak zorunda oldukları hukuktur. Suarez uluslararası hukuk anlamında ger-
çek kavimler hukukunun bu son söylenen olduğunu vurgulamıştı420. Bu tes-
pitinin yanısıra Suarez, kendinden önceki bütün diğer yazarlardan daha fazla
“olgucu” bir anlayışla kuramını oluşturmuştu. Suarez’den sonra Gentilis’te
pozitivizme yaklaşmıştır. Gentilis, örf ve âdetten doğan uygulamalar ile ant-
laşmalardan kaynaklanan kurallara dayanarak uluslararası hukuka ilişkin
418
Richard Zouche, Juris Et Judicii Fecialis sive Juris Inter Gentes et Quaestionum de
Eodem Explicatio, Published by Scott’s Classics of International Law, Vol. I.
Reproduction of the First Edition Edited By Thomas Erskine Holland, Oxford, 1650,
Vol. II. An Exposition of Fecial Law and Procedure or of Law between Nations and
Questios concerning the Same, A Translation of the Text by J. L. Brierly, Carnegie
Institution Of Washington, Washigton D.C., 1911; kitabın e-okuması için bkz.
http://www.archive.org/stream/iurisetjudiciife12zouc#page/n7/mode/1up (22.10.2012).
Juris Et Judicii Fecialis sive Juris Inter Gentes için ayrıca bkz.
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=72pEAAAAcAAJ&hl=tr&printsec=frontc
over&output=reader&pg=GBS.PP9 (22.10.2012).
419
Georges Scelle, “Zouch”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, V. Giard et E.
Brière, Paris, 1904, s. 275.
420
Francisco de Suarez, De Legibus, Lib. II, Chap. XIX, § 8; bkz. http://books.google.com.tr/
books?id=vL3Lz_DhqicC&printsec=frontcover&dq=suarez+de+legibus&hl=tr&sa=X&ei
=AC_TUNKLCceWhQfzqYDABQ&ved=0CF8Q6AEwCA (22.10.2012).
102 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
ilkeleri düşünmüştü. Bu bakımdan Zouche’dan önceki yazarlardan Suarez ve

Gentilis, pozitivizm bakımından erken öncüler olarak kabul edilmelidir.
Ancak uluslararası hukukun çağdaş şeklini almaya daha bir yaklaştığı klâsik
öğreti içinde Zouche’u, Fransız hukukçu Georges Scelle’in (1878–1961)
yaptığı gibi pozitivist yaklaşımın eşiğine yerleştirmek de konuya XVII’nci
yüzyıldaki klâsik dönem çerçevesinde yaklaşıldığında yersiz değildir 421 .
Zouche’un Juris et Judicii Fecialis sive Juris Inter Gentes adlı yapıtı, gene
Scelle tarafından, uluslararası hukuka özgülenmiş ilk “ders kitabı” (manuel)
niteliğindeki teknik yapıt olarak değerlendirilmiştir422.
Truyol y Serra ise, Zouche’un andığımız yapıtının başlığındaki anlama
dikkati çekmektedir. Gerçekten de, Zouche, yapıtının başlığında dahi, katıl-
madığı geleneksel ad olan kavimler hukuku (jus gentium) ifadesini kullan-
maktan çekinmiştir. Bunun yerine “judicii fecialis”(jus fetiale) kavramını
kullanır. Jus fetiale, Romalı rahiplerin, Roma orduları savaşa girmezden ya
da bir barış yapılmazdan önce düşmana yönelik olarak uygulamak zorunda
oldukları dinsel uygulamaları yöneten kurallardı. Bu dinî ritüeller sadece
yabancı düşmana karşı başlatılacak olan savaşa ya da yapılacak barışa ilişkin
olarak uygulandığından, Zouche için, salt uluslararası ilişkilere özgülenmiş
kurallar olarak anlaşılmaya uygundu. Aradığı çağrışımı böylelikle bu ifadede
buldu. Jus inter gentes’ın toplumlararası (intersociétaire) karakterine vurgu
yapmak için bu ifadeye yaslandı. Bu nedenle Truyol y Serra, Suarez’in açtığı
yoldan ilerleyip terminolojik dönemeci alan yazar olarak Zouche’un öğreti
tarihindeki yerini tespit etmektedir423.
Uluslararası hukuk öğretisi içindeki yerini değerlendirmek için
Zouche’un Juris Et Judicii Fecialissive Juris Inter Gentes et Quaestionum
de Eodem Explicatio adlı yapıtı incelenmelidir. Bu yapıtın adını şu şekilde
çevirdik: “Fetialis Hukuku ve Yargılaması Hakkında ya da Kavimlerarası
Hukuk ve Buna İlişkin Sorunlar Üzerine Açıklama” ve şayet Juris et
Judicii Fecialis adlı eser ele alınacaksa, Zouche’un yapıtında kullandığı
“jus” (hak ve hukuk) ve “judicium” (usul ve yargı) kavramları öncelikle
aydınlatılmalıdır424.
421
422
423
424
Anlam daralmasına neden olmamak için Zouche’un yapıtındaki jus’u “hak ve hukuk”;
judicium’u ise “usul ve yargı” olarak vermemiz gerektiğini düşünmekteyiz.
Jus herkesçe kabul edilen hak ve hukuktur425 (quae sont minus dubitati
juris); judicium ise hukuken tartışmalı (ihtilâflı) olan hususların hukukî çö-
züme kavuşturulması (yargılama) yöntemi, usulüdür 426 (ea quae videntur
juris controversi)427. Judicium’un amacı, halklar arasındaki sorunu belirle-
mek, tanımlamak ve tartışmayı hukukî bir çözümle sonlandırmaktır; barışı
yeniden tesis etmektir ve ilmî bakımdan ele alınışı bunun için izlenebilecek
hukukî yol ve yöntemlerin irdelenmesini kapsar.
Jus ve judicium kavramları uyarınca Zouche’un takındığı temel meto-
dolojik yaklaşım, yapıtın ikiye ayrılmasına yol açar: Birinci Kısım,
Kavimlerarası Hukuk ve Barış Hukuku (Pars Prima; De Jure Inter Gentes et
De Jure Pacis) ve İkinci Kısım, Barışa İlişkin Sorunlar ve Halklar Arasında
Usul ve Yargı (Pars Secunda; De Jucicio Inter Gentes Quaestionibus Pacis)
başlıklarını taşır. Oldukça ayrıntılı olan ikinci kısmın uzunluğu birincinin üç
katına yakındır.
Yapıtın ilk kısmında “hukuk”u ortaya koyarken, ikinci kısımda barışı
bozan “anlaşmazlıklar”ı ele alır. İngiliz sivil hukuk geleneğinden gelen ve
medenî hukuk kürsüsü sahibi romanesk Zouche, judicium’a ilişkin ikinci
kısımda, belirlediği her uyuşmazlık kategorisini ayrıntılı biçimde inceler ve
bunu yaparken ulusların ve devletlerin uygulamalarına dayandığı gibi, geç-
miş yargısal kararlara da temas eder ve çözümlemelere girişir. Böylelikle
yapıtı olgucu bir nitelik kazanır. Jus ve judicium kısımları da kendi içlerinde
“barış hukuku” ve “savaş hukuku” olmak üzere iki bölüme ayrılırlar. Zouche,
Grotius’tan farklı biçimde, barış hukukunu önce inceler. O da, Groitus gibi,
barışın halklar arasındaki normal (olağan ve doğal) ilişki biçimi olduğunu
düşünür ve bu mantığın gereği olarak ona ilişkin hukuku önce irdeler. Olağan
ilişki biçiminin ilgası olan savaş ise, ancak ikinci sırada kendine yer bulur. Bu
425
Henri Roland, Lexique juridique Expressions latines, LexisNexis, Paris, 2010, Jus madde-
si, s. 173; Jean Salmon, Dictionnaire de Droit International Public, Bruylant/Auf,
Bruxelles, 2001, Jus maddesi, s. 630.
426
Félix Gaffiot, Dictionnaire Latin Français, Hachette, Paris, 2001, Judicium maddesi, s.
405; Paul Robert, Dictionnaire, Société Du Nouveau Littré, Paris, 1972, Judicieux madde-
si, s. 954 ve Procédure maddesi, s. 1395; Claude Augé, Larousse, Librairie Larousse, Pa-
ris, 1936, Procédure maddesi, s. 829; Sina Kabaağaç, Erdal Alova, Lâtince Türkçe Söz-
lük, Sosyal Yayınlar, İstanbul, 1995, iūdic/ium maddesi, s. 330. Serra judicium’u
“procédure” (usul) olarak çevirir; Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international
public, s. 83.
427
Bkz. Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Ad Lectorem; bkz. Richard Zouche, An
Exposition of Fecial Law, To the Reader.
104 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
biçimsel yaklaşım öğreti için bir yeniliktir. Uluslararası hukuku, belki çok
erken öncü Vitoria hariç evvelki yazarların neredeyse tümünde gördüğümüz
gibi, ezici bir ağırlıkta savaş hukuku olarak gören geleneksel yaklaşım,
Zouche tarafından metodolojik olarak da olsa aşılmıştır.
Kitap önce Jus kısmıyla açılır. Burada barış zamanında uygulanan
kavimlerarası hukuk irdelenir. Yapıtın başlangıcında jus inter gentes’ın genel
bir tanımı verilmektedir: “Kavimlerarası hukuk, prensler ya da egemen halk-
lar arasındaki ilişkilerde uygulanmaktadır; bu demektir ki akla uygun göre-
nekler, halkların çoğu tarafından kabul edilmiştir ve bunlar hakkında halkla-
rın her biri diğerleriyle uzlaşmıştır ve bunlara barışta da, savaşta da uyul-
maktadır. Barış, farklı prensler ya da halklar arasındaki hukukî uyumdur ki
bunun vasıtasıyla onlar diğerleriyle birlikte güvenlik içinde yaşarlar”428.
Zouche’a göre Cicero, kavimlerarası hukuku öğrenilmesi mükemmel
olan bir bilim olarak tarif etmiştir: “Bu öyle bir bilimdir ki, kralların, halkla-
rın ve yabancı ulusların statüsünü belirler ve barış ve savaş hukukunu oldu-
ğu gibi kapsar”429.
Zouche, kavimlerin doğal hakları bulunduğu hakkında müşterek bir ka-
naat olduğunu, antikiteden başlayarak geçmiş literatürden alıntılar yaparak
ortaya koyduktan sonra antlaşmalardan ve teamüllerden doğan haklara da
vurgu yapmaktadır. Bir anlamda doğal hukukçu geleneğe, stoacı kökenlerin-
den itibaren hak ettiği payeyi teslim eder ve daha sonraları iradeci ya da
olgucu (ya da pozitivist) olarak nitelenecek, kendi yaklaşımını sergilemeye
koyulur. Kavimlerin doğal hakları ve konvansiyonlardan kaynaklanan hakla-
rı olduğuna göre, birinciler doğal adaletten ileri gelen ilkelerden kaynakla-
428
Lâtincesi için bkz. Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 1. Metnin İngilizce tercü-
mesi şu şekildedir: “Law between Nations is the law which is recognized in the
community of different princes or peoples who hold sovereign power─that is to say, the
law which has been accepted among most nations by customs in harmony with reason,
and that upon which single nations agree with one another, and which is observed by
nations at peace and by those at war. Peace is a legal concord between different princes
or peoples whereby they live one with another in security.”; Richard Zouche, An
Exposition of Fecial Law, s. 1. İngilizceye yapılmış tercümede, Lâtince orijinal metindeki
bazı kelimelerin anlamları değiştirilerek verilmiştir [Lât. moribus (görenek) denilen yerde,
İng. law (hukuk) denilmesi gibi]; bu nedenle bu ve Juris et Judicii Fecialis’den bundan
sonraki tercümelerimizde, atıflarda verdiğimiz İngilizce metin ile bizim Türkçe çevirimiz
arasında farklılık olduğunda bunun nedeni, bizim yapıtın orijinal dilini esas almamızdır.
429
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 2. İng.: “this law… which has to do with the
conditions of kings, peoples, and foreign nations, in fact with the whole law of Peace and
War”; Richard Zouche, An Exposition of Fecial Law, s. 1.
nırlarken, ikinciler ulusların genel uygulamasında belirdiği üzere karşılıklı

irade uyuşmalarından doğarlar. Konuyu buraya kadar getirdikten sonra, di-
siplinin çağdaş metodolojik mantığının gerektirdiği gibi, kavimlerarası hu-
kukun kaynaklarını ortaya koyar. Bunlar üç tanedir430:
a. Jus fetiale;
b. teamül;
c. antlaşmalar.
Son ikisi anlaşılır olsa da, Scelle’in de belirttiği gibi jus fetiale’nin kay-
naklar arasında sayılması çok anlaşılır değildir 431 . Sivilist Zouche, Roma
hukukunun etkisi altında böyle bir sınıflandırmaya yönelmiştir. Kastettiği,
Roma savaş ve barış hukukuna egemen olan ilkelerin, kavimler ve hüküm-
darlar için hak doğurucu kaynaklar arasında değerlendirilmesi gerektiğidir.
Ancak Roma’nın bu daha çok dinî, biraz da hukukî ve ritüelik uygulamala-
rından nasıl haklar doğabileceği hususu karanlıkta kalmaktadır.
Yapıt, barış zamanında kişilerin hukukunu ele alarak devam eder. İlkin,
vatandaşların barış zamanında kendi vatanlarında, sivil iktidarla olan ilişkile-
ri incelenir. Hükûmetin yurttaşlar üzerinde otorite sahibi olması, aile reisinin
otoritesi kadar meşrûdur; zira aile ulusun temelidir. Bu otorite mutlak bir
hükümdar tarafından sınırsız olarak kullanılabileceği gibi, yasalar ve mah-
kemeler tarafından sınırlandırılmış monarşik iktidar biçiminde de kullanıla-
bilir. Sivil iktidar, halkın bir kısmına ya da geneline ait olduğunda aristokra-
tik ya da demokratik bir nitelik kazanır432.
Zouche, vatandaşlık statüsünü belirledikten sonra, barış zamanındaki
devletlerarası ilişkilere geçer. Burada komşuluk, dil birliği ya da farkı, karşı-
lıklı yardımlaşma ve hizmet değişimi, konukseverlik, misafirlik ve ticaret
ilişkileri işlenir. Ticaretin bir hak olduğunu belirler. Bu altbölümün sonunda,
ırk ve din akrabalıklarının halklar arasındaki ilişkileri daha kuvvetlendirdiği-
ni yazar433.
Sonraki sayfalarda hükümdarların ya da halkların şeyler üzerindeki
mülkiyet hakları ele alınır. Zouche’da da görüldüğü gibi, uluslararası hukuk
430
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 2.
431
432
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. II.
433
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. II.
106 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
yazınında henüz egemenlik kavramının kullanılmasına geçilmemiştir. Bu

mesele hâlâ, mülkiyet (dominium) kavramı üzerinden incelenmektedir 434 .
Özel kişiler nasıl taşınmaz mallar üzerinde mülkiyet hakkı sahibi olabiliyor-
sa, hükümdarlar ya da halklar da şehirler, sınırlar, vesaire gibi taşınmaz şey-
ler üzerinde bir mülkiyet hakkı sahibi olabilirler. Ancak mülkiyet hakkına bir
de krallılar ya da daha geniş olarak devletler için kişiler üzerinde bir hâkimi-
yet hakkından da söz eder435.
Şayet sahipsiz bir toprağı sahiplenme ileri sürülecekse, hak ancak işgal
ile tamamen doğar. Terk edilmiş bir toprak söz konusuysa zamanaşımı ile
toprağa sahip olunabilir. Toprağın el değiştirmesi için bağışlamaya dayalı ya
da kalıtsal olan biçimlerde ele alınır. Tahtın el değiştirme biçimlerinden de
bu konu bağlamında söz edilir436. Dönemin devletler hukuku için tahtın sa-
hipliği meselesi en önemli konuların başında gelir.
Birinci kısım dördüncü bölüm, barış zamanında borç (debitum) konusu-
na ayrılmıştır437. Bu borçlar, hükümdarlar ya da dost halklar arasındaki borç-
lardır. Bu konu bağlamında, devletlerin çıkarlarını korumak için nezaket
içerisinde birbirleriyle karşılıklı ilişki kurması gerektiğini belirtir. Bu ilişki-
ler hükümdarlar tarafından kişisel olarak kurulabileceği gibi elçiler aracılı-
ğıyla da kurulabilir. Bu sayede karşılıklı çıkarlar ağırbaşlı bir biçimde ve
barış içerisinde temin edilir. Jus congressus sive colloquii civilis [(the right
of civil congress or conference) sivil kongre ya da konferans hakkı]438 uya-
rınca belirli bir vazife ile yollanan diplomatik görevliler bunu belirten nişan
ve belgeye sahip olmalıdırlar. Jus colloquii civilis, ticaret hakkının (jus
commercii) bir devamıdır. Zouche buna ilişkin uyulması gereken kuralları
devam eden paragraflar boyunca açıklar. Devletler ve halklar arasında “ağır-
başlı ve barışçı” ilişkilerin kurulup sürdürülmesi için bunlara uyulmalıdır.
Elçilik hukuku “jus legationis civilis”, bundan sonra ele alınan mesele-
dir ve yukarıdaki konuyla ilgili uygulamaları içerir439. Zouche, bu uygulama-
ları Yunanlılardan ve Romalılardan itibaren Avrupalı devletlerin icra ettiği
diplomatik göreneklerden ve tarihsel olaylardan çıkarmaktadır. Elçi, üstün
434
Bkz. Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 7.
435
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. III.
436
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. III.
437
438
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 10; An Exposition of Fecial Law, s. 12.
439
iktidar sahibi tarafından gönderilir ve kabul eden nezdinde gönderen adına

görev yapar. Elçiler uyuşmazlıkları çözmek için vazifelendirilebilirler ya da
ittifak kurmak için yetkilendirilebilirler. Bu esnada ittifak ilişkisine de deği-
nilmektedir. Zouche, din görevlisi elçileri, resmî elçileri, sürekli ve olağa-
nüstü elçileri ayrı ayrı sınıflandırmaktadır. Ayrıca, misyon şefi büyükelçinin
görev ve yetkilerini de inceler. Bununla birlikte diplomatik protokole de
temas eder. Kabul edenin yanındaki dokunulmazlık ve bağışıklıkları da ele
alınır. Bu ayrıcalıkların elçilere tanınmasının nedeni diplomatik görevlerini
güvenlik için yerine getirebilmelerini temin etmektir440.
Jus kısmının Barış hukukuna ait bölümünün son altbölümü prensler ve
halklar arasındaki cürümlere (delictum) ayrılmıştır441. Cürümler barışı bozar
ve savaşa neden olur442. Delictum ifadesinden Zouche’un ne anladığını iyi
açıklamak önemlidir; zira bizim “cürüm” olarak ifade ettiğimiz yerde, haksız
fiil ve ihlâl anlamları da kapsanmaktadır ve Zouche bunların hepsini kast
etmektedir. Dönemin hâlâ Lâtince ile yazılan ilmî hukuk dilinde bu anlamlar
birbirlerinden farklı kelimelerle ayrılarak henüz yeterince incelikli bir bi-
çimde kullanılmamaktadır. En sağlıklısı doğru anlam(lar)ı yazıdaki içeriği
ele alarak ortaya koymaktır.
Konuya şu paragrafla giriş yapılmaktadır: “Barış zamanında prensler
ya da halklar arasında, kişilere bir zarar verildiğinde ya da malik olunan
şeye el konulduğunda ya da bu şey çalındığında ya da hukuktan veya söz-
leşmeden ya da antlaşmadan ileri gelen bir yükümlülük yerine getirilmedi-
ğinde, bir cürüm meydana gelmiştir.”443.
Görüldüğü gibi İngilizce tercümede “wrong” olarak verilen “delictum”,
cürümü, haksız fiili ve ihlâli karşılamaktadır. Cürüm, suçtur (fakat bu suçun
yasal unsuru belirsizdir); haksız fiil, hukuka aykırı biçimde başkasına bir
zarar ika etmektir; ihlâl ise hukukî bir kuraldan kaynaklanan bir yükümlülü-
ğün gerektirdiği davranışı yerine getirmemek ve ona aykırı davranmaktır.
440
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. IV.
441
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 25; An Exposition of Fecial Law, s. 27.
442
443
Lât. için bkz. Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. V, s. 25. İng.:
“Sention V. Of Wrong between those at Peace: There is a wrong between those at peace
when an injury is inflicted on persons, or when property is seized or carried off, or when
duties arising by law, or under a convention or treaty, are not performed.”; Richard
Zouche, An Exposition of Fecial Law, s. 27.
108 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
İnsanlık ve dostluk ilişkilerine sığmayan davranışlar da ihlâl teşkil eder.

İnsanlık ve dostluk ilişkilerinde doğan haklar, örneğin geçiş hakkı ya da
ticaret hakkıdır444.
Hükümran halkların ve prenslerin topraklarını işgal etmek, malik olu-
nan şeyi ele geçirmenin ya da çalmanın bir örneğidir445. Bu saldırıları defet-
mek için her halkın ve prensin silâhlı güç kullanma hakkı vardır446.
Barış zamanında konferans ve elçilik haklarının çiğnenmesi ihlâldir447.
Aynı biçimde, barış zamanı, antlaşmalardan doğan yükümlülüklere riayet
edilmemesi de ihlâl teşkil eder448.
Zouche, bu ilkesel tespitleri yaptıktan sonra, her ilkesel savı için konu-
yu olgularla detaylandırmakta ve somut örnekler vermektedir449.
Yukarıdaki konuyu da ele aldıktan sonra Zouche, birinci kısım bağla-
mında, savaş hukukunu (De jure belli) incelemeye başlar450. Barış gibi savaş
da, kavimlerarası hukukun konusudur. Haklı bir savaş, meşrû bir nedene
dayanmalı ve Augustinus’un belirttiği gibi hükümranlık sahibi otorite tara-
fından ilân edilerek açılıp, yürütülmelidir451.
Aristoteles, herkesin kabul ettiği âdete göre, savaşta galip tarafından ele
geçirilen her şeye sahip olunduğunu bildirmişti; özgür kişiler de köle yapı-
lırdı. Hıristiyanlar ise savaş esirlerini ancak fidye ödeninceye kadar elde
tutabilmeliydi. Savaş esirleri dışında savaşta ele geçirilen şeyler ve topraklar
galibe ait olurdu452. Zouche birinci kısma ait son sayfalarda savaş sırasında
devletlerce üzerinde uzlaşılmış uygulamalardan yola çıkarak savaş sırasında
uyulması gerekli hukuk kurallarının ve karşılıklı hak ve yükümlülüklerin
neler olduğuna değinmektedir453. Biz burada Zouche’un yapıtındaki ancak
444
Richard Zouche, An Exposition of Fecial Law, s. 27.
445
446
447
448
449
Belirli bir tarihî olayda şöyle şöyle olmuştu; bundan da şu şu sonuç çıkar şeklinde; bkz.
Richard Zouche, An Exposition of Fecial Law, ss. 28–31.
450
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. VI, s. 30.
451
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, s. 30; Richard Zouche, An Exposition of Fecial
Law, s. 32.
452
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. VIII.
453
Bkz. Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Prima, Sect. VIII; Sect. IX; Sect. X;
Richard Zouche, An Exposition of Fecial Law, ss. 39–56.
genel çizgileri ve eğilimleri ortaya koymak istediğimizden, bütün bu ayrıntı-

lara temas etmemekteyiz. Ele alınan bu konulardan sonra sıra, Zouche’un
kitabında ikinci kısma gelmektedir.
Juris et Judicii Fecialis’in ikinci kısmı Judicium’a ayrılmıştır. Bu kı-
sımda da ilk kısımdaki metodolojiye sadık kalınır. Önce barış zamanındaki
anlaşmazlıkların sona erdirilme yöntemleri ele alınır; sonra savaş zamanın-
daki judicium’a ilişkin çözüm yolları incelenir. Bu bölümler de kendi içle-
rinde, birinci kısmın jus ve judicium bölümlerinin altbölümlerindeki konu
sırasına göre ayrılır. Bu sıralama statüler konusunu, egemenlik hakkı ve
yetkileri olarak anlaşılması gereken fakat mülkiyet kavramı kullanılarak ele
alınan dominium konusunu, borç ve yükümlülüklerin işlendiği debitum ko-
nusunu ve hukuka aykırılıkların ve ihlâllerin irdelendiği delictum konusunu
takip etmektedir.
Halklar arasındaki anlaşmazlıklar savaşa neden olabileceği gibi, bu an-
laşmazlıklar barışçı yollardan da çözümlenebilir. Her şeyden önce özgür ve
komşu halkların, aralarındaki anlaşmazlıkları götürebilecekleri sürekli (ulus-
lararası) yargıçları olabilir. Yunan siteleri arasındaki antik Amfikseonialar
buna tarihî bir örnektir454. Anlaşmazlıklar üçüncü bir tarafın hakemliğine de
taşınabilir.
İkinci kısım (Pars Secunda) birinci bölüm ikinci altbölümde, devletin
ve hükümdarın statüsü ve vatandaşlık hukuku meseleleri incelenir 455 .
Zouche’un ele aldıkları, Scelle’in de belirttiği gibi, onun zamanında henüz
bu konuların hukuken çok sığ olduğunu ortaya koymaktadır456. İkinci kısım
boyunca, yazım metodu olarak, Zouche, her paragrafın girişinde bir soru
yöneltmekte ve devamında bu soruyu olgulara ve kabul edilmiş kurallara
dayanarak yanıtlamaktadır457. Kuralların kabul edildiğini (uluslararası örf ve
adet hukuku kurallarının varlığını), devletlerin ve prenslerin uygulamaların-
dan, antlaşmalardan ve mahkeme kararlarından çıkarmaktadır. Devletlerin ve
454
Law, s. 57.
455
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. II.
456
457
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. I, § 1’in başında sorduğu
soru “Alman İmparatoru’na, Roma İmparatoru da denilip denilemeyeceği?”dir; “Whether
the German emperor may also be called Roman?”; Richard Zouche, An Exposition of
Fecial Law, s. 61.
110 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
prenslerin uygulamalarını araştırıp ortaya koyarken, geçmiş yazarların eser-

lerindeki tanıklığı ve tarih bilgisini kullanır. Zouche’da tarih, hukukî olgucu-
luğu ve iradeciliği (pozitivizmi) inşa etmek için yararlanılan başlıca malze-
medir.
Toprağın, kıyıların ve denizlerin üzerindeki hükümranlık hakları (ka-
musal) mülkiyet kavramı üzerinden irdelenir. Buradaki konunun özü ilk
kısımdan farklı olarak işgal meselesidir458.
Sıradaki altbölüm, barış zamanındaki ödevlere ayrılmıştır. Burada içerik
olarak ele alınanlar diplomatik ilişkiler ve antlaşmalardır. Önce diplomatik
görevlilerin sınıflandırılması yapılır, sonra protokole dair öncelik konusu
işlenir. Devamında, elçilerin kabul edilmesi, elçinin yetkisinin sınırları ve
temsil ettiği prensini, yaptığı işlemlerle bağlaması irdelenir459. Elçilerin gü-
venliği, kabul eden devlet tarafından sağlanmalı, diplomatik dokunulmazlık
ve bağışıklıklara uyulmalıdır460.
Judicium’a ait sıradaki başlık altında, barış zamanındaki cürümler ince-
lenir ve devamında savaş zamanındaki juducium başlığına geçilir 461 .
Zouche’un barış zamanındaki juducium bakımından cürümlere ait fikirleri-
nin ana hatları, genel olarak jus’e ilişkin kısımda ortaya konduğu gibidir.
Savaş zamanındaki ihtilâflara ilişkin olmak üzere pozitivist anlayışını olduk-
ça sağlam biçimde ortaya koyduğu incelemelerinin ise biraz daha üzerinde
durmakta fayda vardır.
Savaş zamanındaki usul ve yargı (judicium) meselelerine giriş yapı-
lırken ilk ele alınan savaşın hukuka uygunluğunun incelenmesidir 462 .
Zouche, bu konuyu Grotius, Gentilis ve Ayala’dan alıntılar yaparak işle-
mektedir. Zouche’a göre, savaş kendisinden önceki yazarların da tespit
ettiği gibi “kavimler hukuku”nun bir konusudur ve kabul edilmiş olan
kurallara jus kısmında değinilmiştir. Bu kuralların devamında, savaş sıra-
sında devletlerin ve uyruklarının statüleri üzerinde durulur (Sect. VII)463.
458
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. III.
459
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. IV.
460
Örneğin, “Whether security is due to ambassadors from others than those to whom they
are sent?”; Richard Zouche, An Exposition of Fecial Law, s. 97, ayrıca bkz. ss. 98–100.
461
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. VI, s. 116.
462
Law, s. 112.
463
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. VII, s. 120.
Doğal hukuku çiğneyenlerin düşman sayılıp sayılamayacağı; farklı bir

dinden olanların düşman sayılması gerekip gerekmediği; gibi konular bu-
rada ele alınmaktadır.
Devam eden başlıkların altında sırasıyla, düşmanlar arasındaki mülkiyet
durumu ve savaşta ele geçirilen malların ve şeylerin hukukî akıbeti (Sect.
VIII)464; düşmanlar arasında ve savaşta dahi uyulması gereken ödevler (Sect.
IX)465; düşmanlar arasında kavimlerarası hukukun ihlâli (Sect. X)466 konuları
incelenerek Zouche’un Juris et Judicii Fecialissive Juris Inter Gentes’ı sona
erdirilmektedir. Sect. VIII’in başından Sect. X’un sonuna dek mevcut satır-
larda ele alınanlar ve beyan edilen düşünceler orijinal olmaktan çok
Gentilis’in ve Grotius’un çalışmalarında ortaya koyduklarının bir tekrarı
mahiyetindedir467; fakat yapıtın genelinde olduğu gibi burada da ortaya ko-
nulan bilgilerin özlü bir biçimde aktarılması, önceki yazarların kitaplarına
göre daha kısa ve konuyla doğrudan ilgili biçimde yazılması, aranılan konu-
nun kitabın içinde nispeten kolayca bulunabilmesi, ifadenin açık ve muha-
kemenin berrak oluşu, Zouche’un kitabına kendisinden önceki çalışmalara
kıyasen uluslararası hukuk konularının derli toplu biçimde ve pozitivist bir
anlayışla sunulduğu “uluslararası hukukun ilk manüeli” nitelemesini haklı
olarak kazandıracak özelliklerdir468.
2- Cornelius van Bynkershoek

Cornelius van Bynkershoek (d. 1673, Middleburg, Zeeland – ö. 1743,
Lahey, Felemenk), uluslararası hukukun pozitivist çizgide gelişmesine katkı-
larıyla tanınan Hollândalı hukukçudur.
Tüccar bir aileye mensup Cornelius, Franeker’de hukuk öğrenimi gör-
dükten sonra Lahey barosuna kabul edildi. Bynkershoek, 1703’te Holland ve
Zeeland Yüksek Mahkemesi’ne atandı. 1724’te mahkemenin başkanı oldu.
Yoğun yargı görevinin yanı sıra, hukuk üzerine değişik konularda ve çok
sayıda yapıt verdi.
464
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. VIII, s. 124.
465
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. IX, s. 146.
466
Richard Zouche, Juris et Judicii Fecialis, Pars Secunda, Sect. X, ss. 183–196.
467
Aynı hususu Scelle de saptamıştır; A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s.
321.
468
112 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Bynkershoek’in uluslararası hukuk üzerine yazdığı belli başlı yapıtlar

arasında De Dominio Maris 469 (1703); De Foro Legatorum 470 (1721) ve
Quaestiones Juris Publici adlı yapıtının 471 birinci kitabı olan De Rebus
Bellicis (1737) bilhassa zikredilmelidir.
Denizlerde egemenlik hakkı, büyükelçilerin statüsü, savaş sırasında özel
mülkiyete ilişkin meseleler, ganimet, tarafsızlık, kaçakçılık ve abluka gibi
sorunlara ilişkin görüşleri geniş bir kabul görmüş ve çok etkili olmuştur472.
Uluslararası hukuku irdelerken, kendisinden öncekilerin aksine, çıkarı-
ma dayalı soyut kavramlardan çok, gerçek somut uygulamayı (usus) göz
önüne almıştır.
Bynkershoek’in görüşleri ve metodu hakkında genel bir değerlendirme
yapmak üzere saptayacağımız ilk hususlar şunlardır: Kendisi teoloji eğitimi
alıp ilâhiyatla ilgilenmiş olsa da, uluslararası hukuka ilişkin meselelerde dinî
yaklaşımı çalışmalarında tamamen bertaraf etmiştir ve hiçbir dinsel metni
atıf yoluyla dahi dayanak yapmamıştır. Bunun gibi, kendi zamanına dek,
uluslararası hukuka ilişkin kuramsal tartışmaların her zaman odağında yer
almış doğal hukuka da uluslararası hukuk öğretisinde yer vermemiştir.
Bynkershoek’in görüşleri bir tarafta Hıristiyanî bir hümanizma duygusu,
diğer tarafta da gelişen uluslararası ticaretin gerekliliklerine çözüm arama
ihtiyacı tarafından biçimlendirilmiştir473.
469
“Denizlerde Egemenlik Hakkı Üzerine”; bkz. Cornelius van Bynkershoek, De dominio
maris dissertatio, English translation of the second edition 1744, trans. R. Van Deman
Magoffin, Oceana, 1964; Cornelius van Bynkershoek, De lege Rhodia de jactu liber
singularis et de Dominio Maris Dissertatio, Joannem Verbessel, 1703; e-okuma için bkz.
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=xWREAAAAcAAJ&hl=tr&printsec=frontc
over&output=reader&pg=GBS.PA121 (22.10.2012).
470
“Elçiler Forumu Üzerine”.
471
“Kamu Hukuku Sorunları”. Cornelius van Bynkershoek, Quaestionum juris publici libri
duo: Quorum primus est de rebus bellicis, secundus de rebus varii argumenti, Joannem
Van Kerckhem, 1737; e-okuma: http://www.archive.org/stream/corneliivanbynke00bijnx#
page/n5/mode/2up (25.10.2012); Quaestionum’un birinci kitabının İngilizce tercümesi
için bkz. A treatise on the Law of War, The First Book of Quaestiones Juris Publici, trans.
Peter Stephen Du Ponceau, Published by Farrand & Nicholas, Philadelphia, 1810; e-
okuma: ftp://ftp.bnf.fr/009/N0093744_PDF_1_-1DM.pdf (25.10.2012).
472
473
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 387. Bynkershoek üzerine yazılmış
en önemli makalelerin başında şu klâsik çalışma gelir: Joseph Delpech, “Bynkershoek”,
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, V. Giard et E. Brière, Paris, 1904, ss.
385–446.
Bynkershoek çalışmalarını kaleme alırken, Grotius çoktan kavimler hu-

kuku teorisinde doğal hukuk ve iradî pozitif hukuk ayrımını yapmıştı. Birin-
cisi halklar arasındaki sosyalleşme itkisi tarafından dikte edilirken ya da
bunun zorunlu sonucuyken diğeri aynı halkların aralarında uygulanmak üze-
re iradeleriyle kabul ettikleri kurallardan meydana gelmekteydi. Doğal hu-
kuk zorunlu ve değişmezken, pozitif hukuk ikincil ve değişkendi. Pozitif
hukuk, doğal hukukun destekleyicisiydi ve ona tâbiydi. Grotius’un takipçisi
Pufendorf, uluslararası ilişkilerin pozitif kurallarla düzenlenmesine son ve-
rilmesi gerektiğini ve kavimler hukuku ilminin spekülatif bir temel üzerinde
soyut jus naturæ esasına oturtulmasını savunmaktaydı. Pufendorf’un görüş-
leri bir çıkmaz sokakta son bulacak gibiydi; kuramsal olarak devletlerarası
düzeni Hobbesçu bir doğal duruma mahkûm etme tehlikesini bünyesinde
taşıyordu. Nitekim kuramı burada tıkanmış ve aşılmıştır.
Bynkershoek, Pufendorf’un aksine, kavimler hukukuna özellikle pozi-

tif bir temel sağlamak istedi. Bu pozitif temelin ancak uluslararası teamül
kurallarından ve devletler arasında yapılan antlaşmalardan sağlanabilece-
ğini (usus, mores, consensus gentium) farkındaydı. Bu temelle birlikte hu-
kukî kararlar, kavimler hukukunda otoriteye kavuşturulabilirdi474. Bu ne-
denle kavimler hukuku bilimi pozitif hukukun etüt edilmesini konu edin-
meliydi475. Bynkershoek’e göre, söz konusu pozitif hukuk ancak Batı Av-
rupalı Hıristiyan devletler arası bir hukuktu; çünkü ancak onlar gerçek
anlamda bir uluslararası topluluk meydana getirmekteydiler (mores
gentium europæarum)476.
De dominio maris (Denizlerde Egemenlik Hakkı Üzerine) adlı kitap,

XVII’nci yüzyılda devletler arasında önemli bir tartışma konusu olmuş 477
denizlerin hukukî durumu üzerine yazılmış bir çalışmadır ve Bynkershoek’in
ele alacağımız yapıtları arasında en erken tarihli olanıdır.
De dominio maris’te denizlere egemenlik tartışılırken, Bykershoek, jus

gentium’u ve jus naturale’yi jus civile’ye ya da jus romanum’a yani Roma
hukukuna sıkı bir biçimde bağlar; Roma hukuku ilke ve kurallarına üstünlük
474
475
Paul Leseur, Introduction à un cours de droit international public, s. 117.
476
Paul Leseur, Introduction à un cours de droit international public, s. 118; A. Pillet, Les
Fondateurs Du Droit International, s. 388.
477
Bkz. A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, ss. 392–394.
114 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
tanıyarak jus gentium’u irdeler 478 . Esasında bu metninde Bykershoek, jus

romanum’a jus gentium’dan çok daha fazla atıf yaparken, jura’ya da (haklar)
jus’ten (hukuk) daha fazla önem verir. Çalışmasında denizler üzerindeki
egemenlik konusunu jura’yı dikkate alarak çözümlemeye gayret eder. Ele
aldığı konuyu Grotius’un yaptığı gibi doğal hukuktan kaynaklanan soyut
ilkeler ve spekülatif yasalar üzerine değil, somut haklar bağlamında irdeler.
De foro legatorum (Elçiler Forumu Üzerine), Bykershoek’in elçilik ku-

rumu üzerine eğildiği kitabıdır479. De foro legatorum’da da jus gentium’un
açık bir tanımı yapılmamaktadır. Bununla birlikte Bykershoek’in, jus
gentium’un temelinde devletler ve halklar arasında açık ya da örtülü anlaş-
mayı, uzlaşmayı gördüğü anlaşılmaktadır. Jus gentium’un temelinde, örtülü
de olsa devletler arasındaki karşılıklı irade uyuşması vardır480. Bu bakımdan
öğreti tarihinde pozitivist yazarlar arasında sayılmaktadır.
Bykershoek için kavimler hukuku, devletlerarası bir hukuktur. Bu hu-

kuk düzeninin temeli devletler arası irade uyuşmasıdır. Devletlerin kavimler
hukukunun yürürlükte olduğuna dair örtülü uzlaşıları, geleneklerin (usus)
uygulanması ile ortaya çıkar. Halkların aralarındaki ilişkilerde uygulaya
geldikleri gelenekler ve Roma hukuku ilkeleri, kavimler hukukunda, doğal
hukuka göre daha önde gelen kaynaklardır 481 . Bykershoek’in öğretisinde,
kavimler hukuku disiplininde hukukî muhakeme “recta ratio”, akıl yoluyla
yapılabilir ve yapılmalıdır da. Mantıkî yorum, teamüllerin ya da antlaşma
hükümlerinin belirsiz ya da kapalı olduğu durumlarda bir gerekliliktir. Bu
mantıkî yorum, skolâstik dogmalar ya da spekülatif doğal hukukçu çıkarım-
lar marifetiyle değil, uygulamada hakkaniyetli neticeyi elde etmek için pozi-
478
Kinji Akashi, Cornelius van Bynkershoek: His role in the history of international law,
Kluwer Law International, Netherlands, 1998, s. 19; http://books.google.com.tr/books?id=
8Pp--yPYL58C&printsec=frontcover&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=
onepage&q&f=false (25.10.2012).
479
Cornelius van Bynkershoek, Foro Legatorum, Joannem Vander Linden, 1721; e-okuma:
ftp://ftp.bnf.fr/009/N0093689_PDF_1_-1DM.pdf ya da http://ia700301.us.archive.org/4/
items/deforolegatorumt00bijn/deforolegatorumt00bijn.pdf (25.10.2012); kitabın Fransızca
tercümesi için bkz. Traité du Juge Competent des Ambassadeurs Tant pour le Civil que
pour le Criminel, trad. Jean Barbeyrac, Chez Thomas Johnson, La Haye, 1723; e-okuma:
ftp://ftp.bnf.fr/009/N0093736_PDF_1_-1DM.pdf (25.10.2012).
480
“Jus Gentium est, nisi inter volentes ex pacto tacito”; “Quantum sufficit ad probandum
consesum, atque adeo Jus Gentium”; bkz. Kinji Akashi, Cornelius van Bynkershoek, s.
21.
481
tif (olgucu ve iradeci) hukukî muhakeme ile yapılmalıdır 482 . Olgucu aklî
yorum, öncelikle antlaşmalar, teamüller ve geçmiş tarihsel olaylar ışığında
yapılır. Bu bakımdan kavimler hukukunda, zamanın ve koşulların değişme-
siyle hukuk da değişir. Geçmiş yüzyılların uygulamalarına ve hukukçularının
görüşlerine sıkı sıkıya biat etmek yararsızdır. Nitekim Bykershoek bu görüş-
leri uyarınca, yapıtları üzerinde çalışırken, başta vatandaşı ve nispeten çağ-
daşı Grotius olmak üzere XVII’nci yüzyıl yazarlarından yararlanmıştır. Buna
rağmen geçmişin hukuk bilgisinden yararlanmak adına, yapıtlarında büyük
ağırlığı olan ve çok sayıda göndermede bulunduğu kaynak olan büyük Roma
hukuku külliyatı olan Corpus Juris Civilis’ten asla vazgeçemez. CJC’in
uluslararası hukukta hiçbir uygulaması olmamasına rağmen Hollândalı yar-
gıç Bykershoek, görüşlerini dayandıracağı ilke ve kuralları CJC’in içinden
arayıp çıkarmaktan geri durmaz.
Bykershoek’in disipline önemli katkılarından birisi, “karasuları” teori-
sidir. Grotius’un Mare liberum’unda yaptığı gibi, Bykershoek de De dominio
maris’te okyanusların serbestîsini savunmaktadır. Bu tezini, tarihte yaşanmış
olaylara dayanarak savunmaktadır. Okyanuslar, hiçbir ulusun mülkiyeti altı-
na giremez; sahiplenilmeye elverişli değillerdir. Açık deniz, herhangi bir
devletin hâkimiyeti altında değilken, Bykershoek’in tezine göre, devletin
kara ülkesinin kıyılarına yakın deniz alanları, bu devlet oraları denetimi ve
idaresi altında tutabildiği oranda, kıyı devletine ait sayılır483. Devletlere bu
yetkiyi tanıma gerekliliğini doğuran en önemli faktör, topların menzillerinin
ve etkinliğinin, devletlere, kıyılarına yakın karasularını etkin biçimde kontrol
edebilme olanağını tanımasıdır 484 . Bykershoek’e göre, karaya hâkimiyet
silâhların gücünün bittiği yerde biter (“potetatem terræ finiri ubi finitur
armorum vis”)485.
De foro legatorum’da Bykershoek, özel olarak diplomatik ajanların ve
genel olarak da egemenlerin dokunulmazlıklarını incelemektedir. Eserde,
özellikle üzerinde durulan husus, hukuk davaları bakımından yargı bağışık-
lığıdır. Bykershoek, kabul eden devletin güvenliğine karşı olan suçlar hariç
482
483
484
A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International, s. 400. XVIII’inci yüzyıl boyunca topla-
rın ortalama menziline koşut olarak karasularının genişliği genel olarak üç deniz mili ola-
rak kabul edilmiştir; Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international public, s. 85.
485
116 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
olmak üzere ceza davaları bakımından da yargı bağışıklığını öngörmekte-

dir. Hukuk davaları bakımımdan ise elçinin görevine ilişkin mallara dair
ihtilâflarda yargı bağışıklığı tanınmalıdır. Elçinin özel mülkiyetindeki kişi-
sel malları ya da ticarete konu olmuş şeyler bakımından meydana gelen
özel hukuktan doğan uyuşmazlıklarda yargı bağışıklığı tanınmaz. Bu du-
rumlar haricinde, egemeni tarafından görevlendirilen elçi, kabul eden dev-
lette yargı bağışıklığını ileri sürebilir486. Kabul eden devlet bakımından ise
elçinin itimatnamesi kabul edilmezden (akreditasyondan) önce görevi sıra-
sında kendisine bağışıklık tanınmayacağı ya da sınırları ihtar edilebilirdi;
şayet bu ihtara rağmen elçi görevine başlarsa bundan sonra bağışıklık hak-
kından yararlanamazdı ya da ihtar edilen sınırlar içinde bağışıklık söz ko-
nusu olurdu487.
Bykershoek, özellikle denizde olmak üzere tarafsızlık konusuna önem
vermiştir488 ve tarafsızlık hakkındaki görüşleriyle disiplinde etkili olmuştur489.
Kavimler hukukunun savaş hukuku, tarafsızlık, abluka, savaşta mal ta-
şımacılığı gibi konularını ele aldığı eseri Quaestiones juris publici’nin birin-
ci kitabını teşkil eden De rebus bellicis’tir (A treatise on the Law of War,
1810).
De rebus bellicis’te ele alınan konuları sıralamak gerekirse eserde, ge-
nel olarak savaş 490 (Quaestiones Juris Publici, Libri Pirimi: De rebus
bellicis, cap. I: Definitio belli), savaş ilânı491 (cap II), düşmanlar arasında
savaşın yürütülmesi492 (cap. III), menkul malların ve gemilerin ele geçiril-
mesi493 (cap. IV), menkul malların geri alınması494 (cap. V), savaşta gayri-
menkullerin sahipliği495 (cap. VI), düşmanın aktif varlıklarının ve kredileri-
486
487
488
Bkz. Wilhelm Georg Grewe, Michael Byers, The epochs of international law, trans.
Michael Byers, Walter de Gruyter, Berlin, 2000, s. 410.
489
Marie-Hélène Renaut, Histoire du droit international public, s. 117. Ayrıca bkz. Wilhelm
Georg Grewe, Michael Byers, The epochs of international law, ss. 372–374; Dominique
Gaurier, Histoire du droit international, ss. 325–328.
490
Cornelius van Bynkershoek, A treatise on the Law of War, s. 1.
491
492
493
494
495
nin müsaderesi496 (cap. VII), tarafsız liman ve topraklarda düşmanlar arası

silâhlı çatışma497 (cap. VII), tarafsızlık498 (cap. IX: De statu belli inter non
hostes), kaçakçılık499 (cap. X), abluka ve kuşatma altındaki yerlerle ticaret500
(cap. XI), yasal ve kaçak malların karışık biçimde beraber taşınması501 (cap.
XII), düşman gemisinde bulunan tarafsız malları502 (cap. XIII), tarafsız gemi-
lerinde bulunan düşman malları503 (cap. XIV), postliminium hakkı çerçeve-
sinde tarafsız toprakların sahiplerine iadesi504 (cap. XV) postliminium (eski
sahiplerine iade) hakkının devlet ve şehirlere uygulanması 505 (cap. XVI),
korsanlık 506 (cap. XVII), privateers (de praedatoria privata) yani savaşta
hükûmetlerinin izniyle çalışan ve düşman gemilerini yağmalayan korsan
gemileri507 (cap. XVIII), korsanlıktan dolayı sorumluluk508 (cap. XIX), gemi-
lerin yakalanması509 (cap. XX), düşman malvarlığının sigortalanması510 (cap.
XXI), yabancı ülkedeki asker kişilerin durumu511 (cap. XXII), Hollânda eya-
letlerinin savaş ilân etme ve savaşma yetkileri512 (cap. XXIII) ve misilleme513
(cap. XXIV) konuları incelenmektedir.
Yazarın konuları inceleyiş tarzına ilişkin birkaç saptamayı eserden ör-
nek seçerek yapmak yerinde olacaktır. Örneğin, tarafsız liman ve toprak-
larda düşmanlar arası silâhlı çatışma konusu ele alınırken, tarafsız toprak-
ların ve limanların statüsü, en eskisi 1654 tarihli Hollânda-İngiltere ant-
laşması iken en yenisi 1713 tarihli Hollânda-Fransa ticaret antlaşması olan
496
497
498
499
500
501
502
503
504
505
506
507
508
509
510
511
Cornelius van Bynkershoek, A treatise, s. 174.
512
513
118 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
bir dizi antlaşma arasından bunların ilgili maddeleri incelenerek belirlen-

mektedir. Bykershoek, uluslararası antlaşmalardan belirlediği ilkeleri orta-
ya koyduktan sonra da, 1650’lerden başlayarak gene bir dizi olayda söz
konusu ilkelerin uygulanışına dair somut örneklerle konuyu açıklamaya
devam etmektedir514. Bu konuda belirlediği ilkeyi de aktarmak gerekirse,
antlaşmalardan ve devletlerin uygulamalarından belirlediği ilke odur ki,
savaşan taraflar arasındaki silâhlı çatışmalar tarafsız devletlere ait toprak
ve limanlarda yürütülmemelidir. Bu örnekle göstermeye çalıştığımız ve
eserinin genelinde uyguladığı yöntemsel yaklaşım ile Bykershoek, ulusla-
rarası hukukun kaynakları konusunda, olgulardan çıkardığı teamül kuralla-
rını ve antlaşmaları üstün tutan pozitivist anlayışını gayet berrak biçimde
ortaya koymaktadır.
Bir örnek daha göstermek gerekirse, Bykershoek eserde, Birleşik Eya-
letler (United Netherlands) hükûmetinin ambargo konusunda, bunun etkinli-
ği hakkındaki idarî ve yasal düzenlemelerini irdeler ve gemilere ve ambar-
gonun delinmesi teşebbüsü durumunda gemi mallarına el konulmasını kural
ve olgulara dayanarak inceler515. XVII’nci yüzyılda Hollânda, Avrupa politi-
kasında tarafsız ve edilgen bir rol oynamaktadır. Hollânda iki düşman güç
olan Fransa ve İngiltere arasındaki uluslararası rekabetin ortasında kalmıştır.
Bununla birlikte Hollânda için denizcilik ve ticaret yaşamsaldı. Bu bakımdan
Hollândalı yazar Bykershoek, ülkesini yakından ilgilendiren meseleler olan
tarafsızlık ve denizlerde gemilere ve mallara el konulması üzerinde özellikle
durur. Ülkesini ilgilendiren meseleleri kuramında ve çalışmalarında öne
çıkaran, ülkesinin yasal mevzuatını ve uygulamalarını uluslararası hukuk
görüşlerini ortaya koyarken irdeleyen Bykershoek, bu tavrıyla örnek olarak,
kendisinden sonra gelecek yazarlar kuşağı arasında “uluslararası hukuk öğre-
tisinde millî ekoller akımı”nı (courant des écoles nationales de droit
international) başlatacaktır516.
A treatise on the Law of War’ın on birinci bölümü abluka ve abluka al-
tındaki yerlerle ticaret konusuna ayrılmıştır517. Burada yazar, Grotius gibi,
kendisinin de ilke olarak abluka ya da kuşatma altındaki yerlere herhangi bir
514
Bkz. Cornelius van Bynkershoek, A treatise on the Law of War, ss. 59–65.
515
Bkz. Cornelius van Bynkershoek, A treatise on the Law of War, ss. 85–92. Ayrıca bkz.
516
517
malı taşımanın hukuka aykırı olduğunu düşündüğünü yazmaktadır518. Bunun

aksine hareketler kaçakçılık (contraband) olarak nitelenir519.
Bykershoek, tarafsızlığa ilişkin geliştirdiği kuralları Grotius’un attığı
temel üzerinde yükseltir. Grotius, De jure belli ac pacis’te tarafsız olanın ne
haklı ne de haksız bir savaş yürüten tarafa yardım etmemesi gerektiğini be-
lirtmişti. Gene Grotius’a göre, tarafsızlar geçiş hakkı tanımak ya da düşman
ordulardan birisine yardım teşkil etmeyecek biçimde ticaret sürdürmekte
düşman taraflara eşit muamele etmeliydi. Bu kuramsal ilkeleri uygulamada
yaşama geçirmek birçok sorunun çözümlenmesini gerektirmekteydi.
Bykershoek, bu pratik sorunlara hukukî cevap aramıştır: Hollânda gemileri-
nin savaşan taraflar için taşıyabileceği mal çeşitlerinin neler olabileceğini
belirlemek gerekliydi.
Büyük bir tüccar millet olan Hollândalılar için tarafsız gemilerinin sa-
vaş zamanında taşıyabileceği malların hukuken belli olması önemliydi. Böy-
lelikle savaşan güçler tarafından gemilerine ve mallara el konulmasının önü-
ne geçilebilirdi. Kaçakçılık konusunda Bykershoek, Groitus’un incelemele-
rine ve görüşüne sadık kalmıştır520. Mallar üç gruba ayrılarak sınıflandırıl-
maktadır. Sadece savaş zamanında kullanımı olan mallar; savaşta hiçbir
kullanımı olmayan lüks kategorisindeki mallar; madenler, besin maddeleri
gibi hem savaşta hem barışta kullanımı olan mallar. Düşman taraflardan
birisinin mallarının taşınmasında, Grotius, karşı tarafın mallarına el konula-
bileceğini ilkesinin çok eski bir uygulama olduğunu ve bunun yapılmasının
caiz olduğunu bildirmişti. XVII’nci yüzyıldan itibaren Hollândalılar “serbest
gemi, serbest mal” uygulamasını tatbik ediyorlardı. 1650’den 1700’e kadar
Hollândalılar İspanya, Portekiz, Fransa ve İsveç’le bu uygulamayı düzenle-
yen bir düzine antlaşma imzaladılar. İngiltere ise hiçbir zaman böyle bir
antlaşma yapmaya yanaşmadı ve düşmanın taşınan mallarına el koymaya
518
“I Have said in a former chapter (chap. 4, s. 31) that by the usage of nations, and
according to the principles of natural reason, it is not lawful to carry any thing to places
that are blockaded or besieged. Grotius is of the same opinion…”; Cornelius van
Bynkershoek, A treatise on the Law of War, Chap. XI, s. 82.
519
Cornelius van Bynkershoek, A treatise on the Law of War, Chap. XI, s. 85.
520
Carl Schmitt, The nomos of the earth in the international law of the Jus Publicum
Europaeum, trans. G. L. Ulmen, Telos Press Publishing, New York, 2006, s. 164; e-
okuma için bkz. http://books.google.com.tr/books?id=Qayg5HqaY18C&pg=PA164&dq=
Bynkershoek&ei=TtPmTsffLozNUZH_6IEK&hl=tr&cd=3#v=onepage&q=Bynkershoek
&f=true (25.10.2012).
120 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
devam etti. İngiltere ile Hollânda arasında konu XVII’nci yüzyıl boyunca
sürekli bir hukukî sorun olarak kaldı521.
Bykershoek, kısaca tanıtmaya çalıştığımız üç önemli yapıtı De dominio
maris, De foro legatorum ve Quaestiones juris publici’nin birinci kitabı De
rebus bellicis ile uluslararası hukuk öğretisinde ve uygulamasında önemli ve
sürekli bir etki yaratmıştır. Bilhassa Amerikan ve İngiliz mahkemelerinin
kararlarında kendisine atıflar yapılmış ve 522 Anglo-Amerikan uluslararası
hukuk yaklaşımının oluşmasında, Bykershoek, yapıtlarından yararlanılan
önemli bir isim olmuştur. Hakkında son olarak şunu da söyleyelim ki, ku-
ramsal bakımdan Bykershoek’in pozitivizmi gayet yetkin bir niteliğe sahip-
tir. Bizce, uluslararası hukuk öğretisinde Bykershoek, pozitivist ekolün ol-
gunluğa kavuşmasında önemli hizmeti olmuş bir yazardır. Ayrıca, ele aldığı
konular kadar yazım üslûbu da oldukça çağdaş bir karakterdedir. Onu disip-
linimizin öğretisinde, üslûp bakımından ilk gerçek modern yazar olarak nite-
lendirmekteyiz.
3- Alman Pozitivist Okulu’nun Öncüsü Samuel Rachel

Holstein’de Lutherci bir papazın oğlu olarak doğan ve gençliğinde
maddî bakımdan çok zor şartlarda öğrenimini sürdüren Alman hukukçu
Samuel Rachel (1628–1691) kariyerinde, Helmstedt Üniversitesi’nde ahlâk
felsefesi profesörlüğü yapmış (1658); Hiedelberg’ten sonra Alman üniversi-
teleri arasında hukuk fakültesinde kavimler hukuku kürsüsü kuran ilk üni-
versite olan Kiel Üniversitesi’nde doğal hukuk ve kavimler hukuku kürsüsü
profesörü olmuş (1665) ve diplomatik görevlerde bulunmuştur. 1678’te
Nijmegen Barış Antlaşması görüşmelerinde Schleswig-Holstein dükünü
temsil etmiştir523.
De jure naturae et gentium dissertationes (Doğal hukuk ve kavimler
hukuku hakkında denemeler) adlı kitabında uluslararası hukuk anlayışını
ortaya koymaktadır (1676)524.
521
522
Antonio Truyol y Serra, Histoire du droit international public, s. 85. Örneğin: Amerikan
Yüksek Mahkemesi, Ware vs Hylton, 2 Dall. 262; The Schooner Exchange vs Mc Fadden,
1812, 7 Cranch 144 kararları; Dominique Gaurier, Histoire du droit international, s. 185.
523
Bkz. Dominique Gaurier, Histoire du droit international, s. 181.
524
Samuel Rachel, De Jure Naturae et Gentium Dissertationes, Literis Joachimi Reumanni,
Kiloni, 1676; e-okuma için bkz. http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=BFoU
Rachel’in Dissertationes’te geliştirdiği görüşüne göre, hukuk kuralları

üç seviyeli bir piramit oluşturmaktadırlar. Zirvedeki seviyede doğal hukuk
yer alır ve hukukun genel ilkelerinin kaynağı doğal hukuktur525. Kavimler
hukukunun pozitif kaynakları olan antlaşmalarda ya da teamül kurallarında
bir boşluk veya belirsizlik olduğunda bunların tamamlanması ya da açıklı-
ğa kavuşturulması için doğal hukuktan kaynaklanan ilkeler ışığında yo-
rumda bulunulabilir 526 . Orta seviyede, kamu otoritesinin yaptığı kurallar
bulunur. En alt seviyede ise kişiler arasındaki sözleşmeler ve işlemler bu-
lunur527.
Rachel, genel hukuk teorisine ait bu şemayı kavimler hukuku kuramına

da uygular ve kavimler hukukunun devletlerarası bir hukuk disiplini olduğu
neticesine varır. Kavimler hukuku bağımsız bir hukuk dalıdır. Kavimler
hukuku kurallarının pozitif dayanağı, uluslararası ilişkilerde bulunurken
devletlerin sergilediği uygulamalar ve devletlerin aralarında yaptıkları akit-
lerdir; yani kavimler hukukunun kaynakları teamüller ve antlaşmalardır.
Rachel, bu kuralların hukukî ahenk içinde uygulanması için uluslararası
anlaşmazlıkları çözümlemek üzere bir uluslararası örgüt kurulmasını öner-
mektedir528.
Rachel’e göre, kavimler hukuku, özgür uluslar asındaki irade uyuşmala-

rı üzerinde yükselen bir hukuk dalıdır529. Rachel, Grotius’taki doğrudan do-
ğal hukuktan ileri gelen birincil kavimler hukuku ve uluslar arasında iradî
(pozitif) olan ikincil kavimler hukuku ayrımlarına itibar etmez ve bu ayrımı
kuramından dışlar. Rachel’e göre kavimler hukuku, hukukî ve siyasî temele
sahip bağımsız bir hukukî disiplindir530. Hukuk, pozitif ve zorunlu bir dü-
zendir. Özel kişiler arasında, egemenle uyrukları arasında ve bağımsız siya-
AAAAQAAJ&hl=tr&printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PA3-IA4 (25.10.2012).
İngilizce tercümesi için bkz. Samuel Rachel, De Jure Naturae et Gentium Dissertationnes,
Vol. I. A Reproduction of the Edition of 1976, Vol. II. A Translation of the Text by John
Pawley Bate, The Classics Of International Law Edited By Scott James Brown, Published
By The Carnegie Institution Of Washington, Washington D.C., 1916; e-okuma için bkz.
http://www.archive.org/stream/samuelisracheli00bategoog#page/n6/mode/2up (25.10.2012).
525
526
527
528
529
Wilhelm Georg Grewe, Michael Byers, The epochs of international law, s. 356.
530
Wilhelm Georg Grewe, Michael Byers, The epochs of international law, s. 357.
122 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
sal topluluklar arasındaki ilişkileri hukuk düzenleri yönetir. Bunlardan birin-

ci zikredilen özel hukuk, ikincisi kamu hukuku, üçüncüsü ise kavimler hu-
kukudur531. Kavimler hukuku da diğer ikisi gibi pozitif kaynakları olan bir
hukuk düzenidir ve spekülatif doğal hukuktan ve doğal yasadan ayırt edilme-
lidir532.
Rachel’e göre, kavimler hukuku disiplini genel kavimler hukuku (jus

gentium commune) ve özel kavimler hukuku (jus gentium proprium) olmak
üzere iki bölüme ayrılarak incelenebilmelidir. Her iki bölüm de, kendisine
uyulması zarurî hukuk düzenleridir: “Jus gentium est jus plurium liberarum
gentium pacto sive placito expresse aut tacite initum, quo utilitatis gratia
sibi invicem obligantur”533.
Genel kavimler hukuku, bütün uluslar ya da “en azından en uygar olan-

lar” için müşterek hükümler içerir; özel kavimler hukuku ise sadece sınırlı
sayıda ulusun kendi aralarındaki ilişkilere uygulanmaya özgü kurallardan
oluşur. Özel kavimler hukuku, sınırlı sayıda ulus arasındaki açık irade
uyuşmalarına dayanır. Yazılı antlaşmalar ve konvansiyonlar belirli devletler
arasındaki özel kavimler hukuku kurallarının pozitif kaynağını teşkil eder.
Genel kavimler hukuku ise yazısızdır (jus non scriptum), diğer tüm yazısız
gelenek hukukları gibi bağlayıcı gücünü hukuk kişileri tarafından uzun süre-
dir uygulanan teamüllerden alır 534 . Rachel’in çalışmasında dikkati çektiği
gibi kavimler hukukunun bağlayıcı gücünü nereden aldığı sorunu, kendisin-
den sonraki Alman yazarlar tarafından üzerinde önemle ve uzun uzadıya
durulan, öğretide tartışmalı bir konu hâline gelmiştir. Bu bakımdan
Rachel’in öğretideki en özgün yeri, bizce, özellikle uluslararası hukukun
bağlayıcı gücü sorunsalını berrak bir biçimde fark edip ilk kez açık ve mo-
dern biçemiyle ortaya koymasındadır. Kendisinden sonraki literatür bu zorlu
531
Henry Wheaton, History of the law of nations in Europe and America from the earliest
times to the Treaty of Washington 1842, Published By Gould, Banks & Co., New York,
1845, s. 104; e-okuma için bkz. http://books.google.com.tr/books/reader?id=lqgB
AAAAYAAJ&hl=tr&printsec=frontcover&output=reader (25.10.2012).
532
Henry Wheaton, History of the law of nations in Europe and America, s. 105.
533
Henry Wheaton, History of the law of nations in Europe and America, s. 105; Henry
Wheaton, Histoire Des Progrès Du Droit Des Gens En Europe et En Amérique, F. A.
Brockhaus, Leipzig, 1865, s. 146; e-okuma için bkz. http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/
bpt6k426463c.r=henry+wheaton.langEN (25.10.2012).
534
Henry Wheaton, History of the law of nations in Europe and America, s. 105; Henry
Wheaton, Histoire Des Progrès Du Droit Des Gens En Europe et En Amérique, s. 146.
sorunsalla uğraşmaya devam edecektir 535 . XVIII’inci yüzyıldaki öğreti bu

meselelere cevap aramayı sürdürecektir536.
Sonuç
Çalışmada sırasıyla Grotius’un, Pufendorf’un, Zouche’un,
Bynkershoek’in ve Rachel’in uluslararası hukuk öğretisine yaptıkları başlıca
katkılar açıklanmıştır. Böylelikle öğretinin XVII’nci yüzyılda gerçekleşen
klâsik kuruluş evresi incelenmiştir.
Grotius ve takipçisi Pufendorf, uluslararası hukuku rasyonalist bir doğal

hukuk anlayışı üzerine kurmaya gayret etmişler, onların sağlamış oldukları
zemin üzerine de Zouche, Bynkershoek ve Rachel uluslararası hukukta ira-
deci ve olgucu bir hukuk anlayışının temellerini atmışlardır. Bu doğrultuda
makalede, uluslararası hukukun öğreti tarihi içerisinde doğal hukukçuluğun
ve pozitivizmin kökenlerine inilmiş ve ilk oluşum safhalarındaki hukukî
anlayış irdelenmiştir.
XVII’nci yüzyıl, modern uluslararası hukuk disiplinin kuruluşu için

şartların olgunlaştığı zaman olmuştur. Bunun öncesinde, Avrupa’da Hıristi-
yan ülkeler arasındaki ilişkiler, Ortaçağda feodalite etkisindeydiler. Papalık
ve Kilise örgütü bu ülkeler üzerinde otorite kurmuştu. Öte yandan,
“Respublica christiana” olarak kabul edilen Hıristiyan ülkeler üzerinde,
Papalık ve Roma-Germen İmparatorluğu evrensel hükümranlık iddiasınday-
535
Bu yazarlardan birisi de, Alman hukuk profesörü Johann Wolfgang (Weber) Textor’dur.
(1638–1701). Yapıtları daha ziyade Alman hukuku üzerinedir; fakat kavimler hukuku gö-
rüşlerini açıkladığı bir kitap da kaleme almıştır. Pozitivist karakterdeki bu kitap Synopsis
juris gentium’dur (1680); bkz. Textor Johann Wolfgang, Synopsis juris gentium, Vol. I.
Reproduction of Ed. 1, 1680; Vol. II. Trans. of the text by Bates J. P., Scott’s Classics of
International Law, Washington, 1916; Vol. I ve II, e-okuma için bkz.
http://www.archive.org/stream/synopsisjurisge01text#page/n11/mode/2up;
http://www.archive.org/stream/synopsisjurisgen02textuoft#page/n7/mode/2up
(25.10.2012). Uluslararası hukuk literatüründe, Alman Pozitivist Okulu’nun XVIII’inci ve
hatta kısmen XIX’uncu yüzyıla ait önemli diğer iki yazarı ise Johann Jakop Moser (1701–
1785) ve Georges-Frédéric de Martens’dir. (1756–1821).
536
Belirtilen zaman zarfında uluslararası hukuk öğretisinin tarihinde, “Doğal Hukukçu ve
Pozitivist Görüşlerin Uzlaştırılmasına Yönelik Yaklaşım”ı sergileyen en önemli yazarlar
Christian von Wolf (1679–1754) ve Emer de Vattel’dir (1714–1788). Bu yüzyılda, “Ulus-
lararası Hukukun Klâsik Öğretisi İçerisinde Sürekli Barış Adına Ütopist Görüşler” de çe-
şitli filozof yazarlarca ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bunlar arasında William Penn
(1644–1718), Saint-Pierre (1658–1743), Eammanuel Kant (1724–1804) ve XIX’uncu
yüzyıla uzanan Jeremy Bentham (1748–1832) zikredilmelidir.
124 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
dılar. Bu esnada merkezî krallıklar henüz zayıftı. Geç Ortaçağ sayılan

XIII’üncü yüzyılla birlikte merkezî monarşiler, ekonomik ve siyasal şartların
değişmesiyle yavaş yavaş güçlenmeye başladı ve feodaliteyi tasfiyeye girişti.
Aynı zamanda, aralarındaki iktidar mücadelesinden ötürü zayıflayan Papalık
ve İmparatorluk güçten düştü. XIV’üncü ve aslen XV’inci yüzyılda, uygun
koşulların oluşmasıyla, merkezî-millî monarşiler, egemenlik sahibi devlet-
ler(in)i inşa etmeye giriştiler. Öğreti bakımından ise, o zamana kadar, skolâs-
tik yazarlar, din temelli bir kavimler hukuku, yani Hıristiyanî bir “jus
gentium” üzerinde çeşitli düşünceler geliştirmişlerdi.
XV’inci ve XVI’ncı yüzyılda Rönesans’ta, ulus-devletlerin yükselişi
hızlandı. Monarşiler arasında dış ilişkiler yoğunlaştı. Savaşa ve barışa, dip-
lomasiye, antlaşmalara ilişkin kuralların oluşturulması ihtiyacı doğdu. Ayrı-
ca Yenidünya’nın İspanyollar tarafından fethedilmesi, kavimler hukuku ba-
kımından birçok ahlakî ve hukukî bakımdan tartışmalı durum yaratmıştı. Bu
sorunsal üzerinde duranlar öncelikle, hukuk bilgisi donanımına da sahip olan
İspanyol ilâhiyatçılar oldu. XVII’nci yüzyıldaki gerçek klâsik kurulumdan
önceki bu “erken klâsik dönem”de, XVI’ncı yüzyılda, dönemin “uluslararası
hukuk düşüncesi” teoloji ve ahlâk etkisinde gelişti.
Teologlar bakımından, özellikle Yenidünya’da sürdürülen sömürgecilik
ve Amerika’daki yerlilere karşı ya da Müslümanlar ile veya Avrupalıların
kendi arasında devam eden savaşların haklılığı meseleleri, üzerinde durulan
öncelikli ahlâkî sorunlardı. Bu teologlara göre, ahlâk yasaları, Tanrı, doğa ve
insan arasındaki ilişkileri yöneten ilâhî ve tabii kozmolojik ve evrensel yasa-
lardan kaynaklandığı için, anılan kavimler hukuku meseleleri, en azından
hukukî olduğu kadar, dinî ve felsefî bir sorundu. Francisco de Vitoria, Do-
mingo de Soto, Luis de Molina, Fernando Vasquez de Menchaca, Bartolomé
de Las Casas, Juan Ginés de Sepúlveda ve Francisco Suarez kavimler huku-
ku üzerine görüşlerini kaleme alan teolog yazarların başlıcalarıdır. Bunları
takiben XVI’ncı yüzyılda Pierino Belli, Balthazar de Ayala ve Alberico
Gentilis öğreti tarihi içerisinde meslekî bakımdan asker ve diplomat kökenle-
rine binaen literatürde eser vermiş yazarların en önemlileri olmuşlardır. On-
lar teolog değillerdi ve eserleri daha seküler karakterliydi.
XVII’nci yüzyılda modern devlet, köklerini daha sağlam ve daha derine
uzatmıştır. Uluslararası hukukun klâsik öğretisinin kurulduğu XVII’nci yüz-
yılda, Avrupa Kamu Hukuku - “Jus Publicum Europaeum”, egemenler arası
hukuk - “jus inter potestates” olarak gelişmiştir.
XVII’nci yüzyılın devletler hukuku bakımından en önemlisi evresi,

Otuz Yıl Savaşları’nı sonlandıran Vestfalya Barışı olmuştur. Avrupa’da
Vestfalya sonrası düzende, ülke, nüfus ve politik otorite unsurlarının sahibi
devletler bir de “egemenlik” ile donanmışlardır. 1648 sonrasında egemenlik
unsurunun da meydana çıkışı, uluslararası hukuktaki devlet kavramının ku-
rucu unsurlarını tarihsel olarak tamamlamıştır.
Modern uluslararası hukukun doğabilmesi için, bu hukuk dalının arala-
rındaki ilişkileri düzenlediği hukukî kişiliğin tarih sahnesine çıkması gereği
açıktır. Bu nedenle XVII’nci yüzyıl, uluslararası hukukun gerçek anlamdaki
doğumu için tarihsel koşulların olgunlaştığı zaman olmuştur. Şöyle ki,
Vestfalya Barışı ile devletin egemenlik sahibi bir hukukî kişilik olarak kabu-
lü tescil edilmiştir.
Vestfalya Antlaşması’yla temelleri atılan Jus Publicum Europæum, Pa-
palığın ve Roma-Germen İmparatorluğu’nun zamanı geçmiş evrensel ege-
menlik ideolojisi üzerine değil, uluslararası maddî gerçekler esasında ulusal
egemenlik temeli üzerine kuruludur.
XVII’nci yüzyılda geliştirilen uluslararası hukuk öğretisine karakterini
veren, ilkin ve her şeyden önemlisi bu tarihsel koşullardır. Bu unsur, klâsik
öğretinin başlangıcına ilişkin maddî ve tarihsel koşul unsuru olarak adlandı-
rılmaya uygundur. Bu maddi koşul unsurunu tamamlayan ve çalışmamızın
önemli savlarından olan ikinci önemli unsur ise entelektüel koşul unsurudur:
XVII’nci yüzyılda Batı’da uluslararası hukuk düşüncesi, gerek teolojiden ve
gerekse ahlâktan bağımsızlaşarak müstakil bir hukuk disiplini olarak geliş-
meye müsait bir biçimde kavranmaya başlanmıştır.
Bilhassa çağın kavimler hukuku yazarlarının yazım ve sav ileri sürme
tarzlarına, bir kelimeyle metodolojilerine ve düşünüş ve düşüncelerine daya-
nak bulma biçimlerine, gene bir kelimeyle argümantasyonlarına entelektüel
bakımdan en önemli etkiyi yapan fikrî koşul unsuru, XVII’nci yüzyılda fel-
sefede yaşanan gelişmelerden kaynaklanmıştır.
Anılan etki, disiplinin öğretisinin en önemli kurucularının başında gelen
Grotius’un çalışmalarında en yoğun ve bariz biçimde gözlenir. Çağdaş ulus-
lararası hukuk literatürünün temelini atan De jure belli ac pacis ile De jure
prædæ’den oluşan çalışmaların başlıca özelliği, bu yapıtların antikiteye ka-
dar geri giderek kendinden önceki dönemin yazar ve düşünürlerinin kavimler
hukuku ile ilişkilendirilebilecek düşüncelerinin bir sentezini yapmış olması-
126 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
dır. Ancak Grotius’un getirdiği başlıca yenilik, Tanrı’dan bağımsız ve insan

doğasına dayalı bir doğal hukukun uluslar üzerindeki bağlayıcılığı savıdır.
Grotius tümdengelim yöntemini uygulayarak, ulaşmak istediği uluslara-
rası hukuk ilkelerini bulabilmek için öncelikle yeryüzünde insana, Tanrı ve
doğa tarafından ne gibi haklar verildiğini belirlemek ister ve teorisini insan-
dan ve onun doğal hukuktan kaynaklanan haklarından ve yetkilerinden yola
çıkarak belirlediği bu temel normlar üzerinde kurmaya girişir. İnsanların
haklarının korunması ödevini aktardıkları ve toplumsal mutabakat ile yetki-
lendirdikleri devletin de, uluslararası hukuktaki yetkilerine böyle bir akıl
yürütmeyle ulaşır. Örneğin, Grotius’un De jure prædæ ve onun bir özeti olan
Mare Liberum adlı kitaplarının fikrî esası ve hukukî ruhu, özünde Tanrısal
yaratım kaynaklı doğal hukuktan ileri gelen denizlerde serbest seyrüsefer ve
halklar arasında özgür ticaret haklarının kavimler hukukuna göre din ve ulus
farkı gözetilmeden bütün insanlar ve uluslar için genel, müşterek ve eşit
haklar olarak ispatlanması ve savunulmasıdır.
Grotius’un argümantasyon yöntemi, kendinden önceki bütün yazarlara
nazaran çok daha akılcıdır ve Grotius’un disiplin tarihindeki en büyük öne-
mi, bu hukuk dalına seküler ve rasyonalist biçimde yaklaşmasıdır. Çağdaş,
mevcut ve yürürlükteki evrensel uluslararası hukukun genetiğine kayıtlı bu
seküler-hukukî niteliğin soykütüksel kökenini, böylece eldeki makalede
saptamakta ve bu rasyonalist-pozitivist hukukî niteliğin doktriner kaynağına
ve başlangıcına, maddî-tarihsel bağlama da temas ederek, makaledeki ince-
lemenin bir neticesi olarak işaret etmekteyiz.
Grotius’a göre doğal hukukun kuralları, insanın toplum hâlinde yaşama-
sına elverişli doğasına uygun kuralların, gene insan tarafından akılla belir-
lenmesinden doğar. Doğal hukuk kuralları, kanun koyucunun iradesinden
doğan pozitif hukuk kurallarından farklı olarak, bağlayıcı gücünü ve hukuk
olarak değerini insanın toplumsallaşmaya uygun doğasında bulur. İnsanın bu
doğası o kadar açıktır ki, doğal hukukun temeli için kutsal bir düzenin varlı-
ğının araştırılmasına gerek yoktur. “İlâhî bir düzen olsun ya da olmasın”
veya “Tanrı insanların meseleleriyle ilgilensin ya da ilgilenmesin”, insanın
doğası, gene insanın aklını kullanarak tespit etiği doğal hukuk kurallarının
bağlayıcılığı ve değeri için yeterli bir nedendir.
Doğal hukukun yaratıcısı doğrudan doğruya emredici buyruklarını in-
sanlara doğal hukuk biçiminde dayatan Tanrı değildir. Tanrı, ancak doğayı
yarattığı şekilde yaratarak, doğal hukukun da yaratıcısı olmuştur; fakat Tanrı

ile doğal hukuk arasındaki ilişki bu biçimde kurulduğunda bu dolaylı bir
ilişkidir. İnsan, aklının aracılığıyla genel olarak doğayı ve özel olarak kendi-
sinden yola çıkarak insan doğasını ve insan toplumlarının doğasını kavraya-
rak, doğal hukukun kurallarının buyruklarının neler olması gerektiğini belir-
lemek zorundadır. Tanrı’nın iradesi de, doğanın ve doğadan çıkarsanan do-
ğal hukukun gereklerine ve buyruklarına aykırı olamaz; çünkü ilk olarak
doğayı zaten bu biçimde yaratan Tanrı’nın kendisidir ve Tanrı kendi kendi-
siyle çelişmez.
Doğal hukuku bu biçimde temellendirmek onun teoloji ve metafizik ile
ilişkisini koparmış, aklî bir hukuk kuramı hâline gelmesine yol açmıştır.
Doğal hukuk böylelikle teolojik ve metafizik bir araştırmanın konusu olmak-
tan çıkarak, evrensel insan doğasının araştırılmasına ve akla dayalı bir bili-
min çalışma konusu hâline gelmektedir. Bu nedenle Grotius, uluslararası
hukuk öğretisinde “Akla Dayalı Doğal Hukuk Okulu”nun kurucusudur.
Grotius’un bu düşünsel tavrının arkasındaki dayanak XVII’nci yüzyıl
felsefesidir. Descartes’la başlayarak Rasyonalist Felsefe, dedüktif-
matematik yöntemi düşünce üretme yöntemi olarak kullanmış; Spinoza ile
geometrik yöntem, savlama-kanıtlamada, felsefî çalışmanın yöntemi olarak
uygulanmıştır.
XVII’nci yüzyılın bütün büyük rasyonalist filozofları çalışmalarında
temel aksiyomlardan çıkarsanan tümdengelimsel bir yaklaşımı düşünme
yöntemi olarak uygulamışlar ve yapıtlarında sürekli olarak sağlam bir mantık
örgüsü oluşturmaya taviz vermeden gayret etmişlerdir. Bu noktada, mantığın
çelişmezlik ilkesi başat ilkeleri olmuştur. “Çelişmezlik ilkesi” uyarınca “öz-
deşlik önermeleri” ile düşüncelerini yapılandırmışlardır.
Grotius çağının bir düşünürü olarak rasyonalist felsefeden etkilenmiş ve
akılcılığı, gerektirdiği yöntemle birlikte, kavimler hukuku öğretisine taşımış-
tır. Bu nedenle de, modern uluslararası hukukun kurucusu sıfatını kazanır.
Grotius yapıtlarında, hukukî uslamlamalarına öncel kural ve yasaların
yani aksiyomların keşfiyle başlamakta ve onların geliştirilmesi ile ulaşılacak
bütün sonraki hukukî çözüm dizisinin doğrulanmasına gayret etmektedir.
Grotius gibi takipçisi Pufendorf’un çalışmaları da yazım yöntemi olarak
aksiyomlarla önermeleri kanıtlamaya dayalı bir yöntemin benimsendiği ça-
lışmalardır ve hukukî düşünce oluşturma sürecinde naklî doğruları değil
128 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
akılla aranarak savlanan doğrulara dayalı bir düşünme yöntemini gerektir-

miştir. Böylelikle XVII’nci yüzyılın bu iki öncü hukuk yazarı, hukuk bili-
minde rasyonalist ve sekülarist doğal hukuk okulunu kurmuşlardır.
Felsefeden beslenen doğal hukukçu yaklaşım, disiplinin öğretisini dün-
yaya indirerek/getirerek uluslararası hukukun öğretisinde düşünsel ebelik
yapmışlardır. Onların sağladığı akla dayalı zemin üzerinde uluslararası hu-
kuk öğretisi, hukuk tekniği bakımından yetkinleştirilmeye çalışılmıştır. Bu
çabaya koyulan XVII’nci yüzyıl yazarları Zouche, Bynkershoek ve Rachel
olmuştur. Her üçünü de makalemizde pozitivist karakterdeki yazarlar olarak
niteledik.
İster olguculuk, ister iradecilik, ister pozitivizm olarak ifade edilsin, hu-
kuk yazınında bu düşünsel tavır, gene XVII’nci yüzyılın getirdiği ve bizim
yukarıda fikrî koşul unsuru olarak ifade ettiğimiz unsurun entelektüel ve
akademik bir izdüşümüdür.
Olguculuk, XVII’nci yüzyıl felsefesinde, olgularla desteklenen ya da
olgularla ilgili verilere dayanan bilginin tek sağlam bilgi türü olduğu görüşü
olarak yerleşmeye başlamıştı. Bu şekliyle olguculuk, deney konusu edilebi-
lecek olgularla ilgili bilginin, yani en geniş anlamıyla bilimsel bilginin sağ-
lam bilgi olduğunu vurgular. Tarihsel olarak Avrupa’da Rönesansla birlikte
başlayan bilimdeki önemli atılımın bir sonucudur. Bu istikamette XVII’nci
yüzyılda felsefeyle kol kola ilerleyen bilimdeki gelişme, Zouche,
Bynkershoek ve Rachel’deki hukukî olguculuğun düşünsel temellerini sağ-
lamıştır. Felsefedeki ve bu felsefeyi ortaya koyan filozof-bilim adamlarının
yapıtlarındaki sağlam ve tutarlı bilgi ülküsü ile onların ileri sürdüğü bilimsel
açıklamaların ortak bir temelden türetilebilmesi gereği, anılan hukuk düşü-
nürlerini de çağın bir gereği olarak etkilemişti. Uluslararası hukuk öğretisi
sahasında çalışan andığımız üç pozitivist yazara göre, kavimler hukukunun
ya da artık Zouche’un dediği gibi kavimlerarası hukukun da temeli sağlam
ve tutarlı bir bilgi olarak, doğru ve gerçek bir temelden türetilmeliydi.
Kavimlerarası hukuk, Avrupa’da devletlerarasında şimdiki zamanda yürür-
lükte bulunan hukuk kurallarının bütünü olarak kabul edilmeli ve temeline
yerleştirilmeye çalışılan doğal hukukçu felsefî spekülasyonlar arındırılma-
lıydı. Tarihsel gelişim içerisinde değişikliğe uğrayabilen pozitif hukukun
içeriği, yaratıcıları olan egemen devletlerin müşterek iradesiyle belirlenebi-
lirdi. Bu çerçevede kavimlerarası hukuk, yazılı antlaşmalarda belirlenebile-
ceği gibi, devletlerarası örf ve âdet hukuku kuralları ile de belirlenebilirdi.
Nasıl doğal hukukçuluk teolojik ve ahlakî spekülasyonları disiplinden

uzaklaştırdıysa ve akla yer açtıysa, pozitif hukukçuluk da disiplinden felsefî
ve doğal hukukçu spekülasyonları arındırarak, doktriner bakımdan uluslara-
rası hukukun kaynağına devletlerin pozitif hukukta tezahür eden müşterek
iradelerinin yerleştirilmesine yer açacaktır. Böylelikle uluslararası hukuk,
Hukuk olma yolunda bağımsız karakterine kavuşturulacaktır.
Bu doğrultudaki ilk fikrî üretim, Suarez ve Gentilis gibi erken klâsikle-
rin katkısı unutulmadan denmelidir ki, Zouche tarafından ortaya konmuştur.
Nitekim Zouche, Juris et Judicii Fecialis adlı kapsamlı yapıtında, göre-
nek kurallarına ve döneminin emsal kararlarına ve devletlerarasındaki ant-
laşmalara Grotius ve Pufendorf’a göre daha çok yer vermiş ve kavimlerarası
hukuku bunlarda aramıştır. Disiplindeki ilk gerçek pozitivist olarak andığı-
mız Zouche, gene de, kendinden önceki bu iki yazarın akılcılığına borçludur.
Geliştirdiği kavimlerarası hukuk öğretisi, insan aklının bir müşterek ürünü-
dür. Dolayısıyla öğreti tarihinin seyri içerisinde, kendisinden önce akılcı
doğal hukukçu görüşün kurduğu zemin, çalışabileceği entelektüel sahayı,
teolojik ve metafizik etkilerden önemli oranda arındırmıştır. Zouche bu sa-
hada, ulusların ve devletlerin uygulamalarına dayandığı gibi, geçmiş yargısal
kararlara da temas eder ve çözümlemelere girişir. Böylelikle hukukî bilgiyi
olgucu bir temelde kurmaya gayret eder. Nitekim Zouche’a göre
kavimlerarası hukuk, prensler ya da egemen halklar arasındaki ilişkilerde
uygulanmaktadır; bu demektir ki akla uygun görenekler, halkların çoğu tara-
fından kabul edilmiştir ve bunlar hakkında halkların her biri diğerleriyle
uzlaşmıştır ve bunlara barışta da, savaşta da uyulmaktadır. Barış, farklı
prensler ya da halklar arasındaki hukukî uyumdur ki bunun vasıtasıyla onlar,
diğerleriyle birlikte güvenlik içinde yaşarlar.
Ele aldığımız diğer bir yazar Bynkershoek ise tıpkı Zouche gibi, ulusla-
rarası hukuku irdelerken, çıkarıma dayalı soyut doğal hukukçu kavramlardan
çok, devletlerarası gerçek ve somut uygulamayı göz önüne almıştır. Deniz-
lerde egemenlik hakkı, büyükelçilerin statüsü, savaş sırasında özel mülkiyete
ilişkin meseleler, ganimet, tarafsızlık, kaçakçılık ve abluka gibi sorunlara
ilişkin görüşleri, geniş bir kabul görmüş ve uygulamada da etkili olmuştur.
Bynkershoek, Pufendorf’un aksine, kavimler hukukuna özellikle pozitif
bir temel sağlamak istedi. Bu pozitif temelin, ancak uluslararası teamül ku-
rallarından ve devletler arasında yapılan antlaşmalardan sağlanabileceği
kanaatindeydi. Ona göre, pozitif kavimler hukuku, bir uluslararası topluluk
130 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
meydana getiren devletler arası bir hukuktu; her ne kadar bunu sadece Hıris-
tiyan Avrupalılara özgülese de: mores gentium europæarum.
Bykershoek, jus gentium’un temelinde, devletler ve halklar arasında
açık ya da örtülü anlaşmayı ve uzlaşmayı görmektedir; jus gentium’un teme-
linde, örtülü ya da açık, egemen devletler arasındaki karşılıklı irade uyuşma-
sı vardır. İradecilik, öğretide sağlam bir zemin üzerinde kendi ayakları üze-
rine kalkmaktadır artık.
Bykershoek’in öğretisinde, kavimler hukuku disiplininde hukukî muha-
keme “recta ratio”, akıl yoluyla yapılmalıdır. Mantıkî yorum, teamüllerin ya
da antlaşma hükümlerinin belirsiz ya da kapalı olduğu durumlarda bir gerek-
liliktir. Bu mantıkî yorum, skolâstik dogmalar ya da spekülatif doğal hukuk-
çu çıkarımlar marifetiyle değil, uygulamada hakkaniyetli neticeyi elde etmek
için pozitif hukukî muhakeme ile yapılmalıdır. Olgucu aklî yorum, öncelikle
antlaşmalar, teamüller ve geçmiş tarihsel olaylar, vakalar ışığında yapılır. Bu
bakımdan kavimler hukukunda, zamanın ve koşulların değişmesiyle hukuk
da değişir. Bykershoek’e göre geçmiş yüzyılların uygulamalarına ve hukuk-
çularının görüşlerine sıkı sıkıya biat etmek yararsızdır.
Rachel’e göre ise, kavimler hukukunun pozitif kaynakları olan antlaş-
malarda ya da teamül kurallarında bir boşluk veya belirsizlik olduğunda
bunların tamamlanması ya da açıklığa kavuşturulması için bir yere kadar
doğal hukuktan kaynaklanan ilkeler ışığında yorumda bulunulabilir. Bununla
birlikte Rachel, kavimler hukukunun, devletlerarası bir hukuk disiplini oldu-
ğu neticesine varır. Rachel, pozitif kuralların hukukî ahenk içinde uygulan-
ması için uluslararası anlaşmazlıkları çözümlemek üzere bir uluslararası
örgüt kurulmasını da önermektedir.
Rachel’e göre, kavimler hukuku bağımsız bir hukuk dalıdır. Kavimler
hukuku kurallarının pozitif dayanağı, uluslararası ilişkilerde bulunurken
devletlerin sergilediği uygulamalar ve devletlerin aralarında yaptıkları akit-
lerdir; yani kavimler hukukunun kaynakları hukukî teamüller ve antlaşma-
lardır. Kavimler hukuku, pozitif kaynakları olan bir hukuk düzenidir ve spe-
külatif doğal hukuktan ve doğal yasadan ayırt edilmelidir.
Rachel ayrıca, kendisinden sonra gelecek öğreti için üzerinde uzun uza-
dıya düşünülüp çalışılacak çok önemli bir soru sorar ve kavimler hukukunun
bağlayıcı gücünü nereden aldığı sorusunu ortaya atar; uluslararası hukukun
bağlayıcı gücü sorunsalına en kuvvetli vurguyu yapan ilk yazar Rachel’dir.
Son cümlede, bu makale, XVII’nci yüzyılda “uluslararası hukukun klâ-

sik öğretisi” ortaya konmaya başlandığında, görüşlerin doğal hukukçu bir
anlayıştan, pozitif hukuk anlayışına doğru evrilmesindeki seyri açıklamaya
çalıştı. Bu çerçevede, incelemeye konu edinilen yazarların irdelenmesi ile
modern uluslararası hukukun doğduğu Vestfalya Yüzyılı olan XVII’nci yüz-
yılda, Avrupa kıtasındaki ulusal ve uluslararası maddî-siyasal koşul ve ilişki-
lerin, oluşmakta olan disiplinin normatif içeriğine yapısal bakımdan etki
ettiği ve öte yandan, Rasyonalizm Yüzyılı olan XVII’nci yüzyılın felsefedeki
ve bilimdeki atılımlarının da, disiplinin akademik metodolojisine ve üzerine
kurulduğu akılcı zemine ve hukukî değerlere ne derece tesir ettiğinin göste-
rilmesi amaçlandı. Uluslararası hukukun, öğretinin yapısal olarak kurucu
öneme haiz XVII’nci yüzyılı zarfındaki izinin sürülmesi ve çağdaş evrensel
uluslararası hukukun başlıca karakteristik niteliklerinin kökenlerinin araştı-
rılması hedeflendi: a. Usa dayalı bir hukuk bilgisi olması; b. pozitif kaynak-
lara sahip teknik bir hukuk olması; c. başat olarak hem müşterek iradeleriyle
hukuk yaratan, hem de aralarındaki ilişkilerinin düzenlendiği kişilerin ege-
men devletler olması; eldeki çalışmadaki tetkik neticesinde belirdiği üzere
uluslararası hukukun klâsik kurucu nitelikleri olarak incelendi ve bunların
tarihsel ve öğretisel kökenlerinin XVII’nci yüzyılda olgunlaşan maddî ve
fikrî şartlarda bulunduğu saptandı.
Kaynakça
Basılı Kaynaklar
Akad Mehmet, Dinçkol V. Bihterin, Genel Kamu Hukuku, Der Yayın-
ları, İstanbul, 2004
Akal Cemal Bâli, “Hukuka Karşı Haklar Spinoza’da Yerel-
lik/Evrensellik Sorunu”, Doğu Batı Düşünce Dergisi, Yıl:6, Sayı:21, Kasım,
Aralık, Ocak 2002–03, ss. 31–45
Akal Cemal Bâli, “Masumlar Öldürülemez – Masumlar Öldürülebilir:
Vitoria, El Inca ve Spinoza’da iletişim Hakkı”, Doğu Batı Düşünce Dergisi,
Yıl: 6, Sayı: 24, Ağustos, Eylül, Ekim 2003, ss. 11–27
Akal Cemal Bâli, Modern Düşüncenin Doğuşu, Dost Kitabevi, Ankara,
2005
Akashi Kinji, Cornelius van Bynkershoek: His role in the history of
international law, Kluwer Law International, Netherlands, 1998
132 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Akın İlhan, Devlet Doktrinleri, Filiz Kitabevi, İstanbul, 1962

AnaBritannica, 1989, Cilt X, Grotius Hugo maddesi
AnaBritannica, 1989, Cilt XVIII, Pufendorf (Baronu) Samuel maddesi
AnaBritannica, 1989, Cilt XXII, Zouche Richard maddesi
Arthur Nussbaum, A Concise History of the Law of Nations, New
York, 1962
Association internationale Vitoria-Suarez avec le concours de la dotation
Carnegie pour la paix internationale, Vitoria et Suarez, Contribution des
théologiens espagnols au droit international moderne, Pedone, Paris, 1939
Atalay Ahmet Halûk, Uluslararası Hukukun Oluşumu, Göçebe Yayınla-
rı, İstanbul, 1997
Augé Claude, Larousse, Librairie Larousse, Paris, 1936
Avril P., “Pufendorf”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit International,
V. Giard et E. Brière, Paris, 1904, ss. 331–383
Barzanti Sergio, “Grotius”, Encyclopedia International, Grolier, New
York, 1968
Basdevant J., “Grotius”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
International, V. Giard et E. Brière, Paris, 1904, ss. 125–267
Brachet Philippe, Science et Sociétés, Tome 2, Publisud, Paris, 1994
Bynkershoek Cornelius van, A treatise on the Law of War, The First
Book of Quaestiones Juris Publici, trans. Stephen Peter Du Ponceau,
Published by Farrand & Nicholas, Philadelphia, 1810
Bynkershoek Cornelius van, De dominio maris dissertatio, English
translation of the second edition 1744, trans. Magoffin R. Van Deman,
Oceana, 1964
Bynkershoek Cornelius van, De lege Rhodia de jactu liber singularis et
de Dominio Maris Dissertatio, Joannem Verbessel, 1703
Bynkershoek Cornelius van, Foro Legatorum, Joannem Vander Linden,
1721
Bynkershoek Cornelius van, Quaestionum juris publici libri duo:
Quorum primus est de rebus bellicis, secundus de rebus varii argumenti,
Joannem Van Kerckhem, 1737
Bynkershoek Cornelius van, Traité du Juge Competent des

Ambassadeurs Tant pour le Civil que pour le Criminel, trad. Barbeyrac Jean,
Chez Thomas Johnson, La Haye, 1723
Campanella Tommaso, Güneş Ülkesi, çev. Bağdatlı Selahattin, Say Ya-
yınları, İstanbul, 2011
Cevizci Ahmet, Felsefe Tarihi, Say Yayınları, İstanbul, 2010
Coulanges Fustel de, Antik Site, çev. Kılınç İsmail, Epos Yayınları,
Ankara, 2012
Delpech Joseph, “Bynkershoek”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
International, V. Giard et E. Brière, Paris, 1904, ss. 385─446
Descartes René, Discours de la Méthode, Librairie Hachette, Paris,
1937
Descartes René, Felsefenin İlkeleri, çev. Karasan Mehmet, M.E.B., İs-
tanbul, 1963
Descartes René, Metafizik Düşünceler, çev. Karasan Mehmet, M.E.B.,
İstanbul, 1962
Descartes René, Usun Doğru Yönetimi ve Bilimlerde Gerçeklik Arayışı
İçin Yöntem Üzerine Söylem, çev. Yardımlı Aziz, İdea, İstanbul, 2011
Dictionary of Greek and Roman Antiquities, Edited by Smith William,
L.L.D., Little Brown and Company, Boston, 1870
Dictionnaire de droit international public, Bruylant, Bruxelles, 2001
Dictionnaire de la terminolagie du droit international, Union
académique international, Paris, Sirey, 1960
Durant Will, The Story of Civilization: Part VII – The Age Of Reason
Begins, Simon And Schuster, New York, 1961
Eliade Mircea, Dinsel İnançlar ve Düşünceler Tarihi, Cilt III – Mu-
hammed’den Reform Çağına, çev. Berktay Ali, Kabalcı, İstanbul, 2003
Erkiner Hakkı Hakan, “Uluslararası Topluluk Kavramı”, MÜHF-HAD,
C. 16, S. 1–2, Y. 2010, ss. 39–75
Folschei Dominique de, Felsefe Akımları, çev. Cedden Muna, Dost
Kitabevi, 2009
134 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Gaffiot Félix, Dictionnaire Latin Français, Hachette, Paris, 2001

Gaurier Dominique, Histoire du droit international, Presses
Universitaires de Rennes (PUR), Rennes, 2005
Gökberk Macit, Felsefe Tarihi, Remzi Kitabevi, İstanbul, 1990
Grateloup Léon-Louis, Les Philosophes de Plâton à Sartre, Hachette,
Paris, 1985
Grewe Wilhelm Georg, Byers Michael, The epochs of international law,
trans. Byers Michael, Gruyter Walter de, Berlin, 2000
Grotius Hugo, Commentary on the Law of Prize and Booty, Ed.
Ittersum Martine Julia van, Liberty Fund, Indianapolis, 2006
Grotius Hugo, De Jure belli ac pacis libri tres in quibus jus naturae et
gentium item juris publici praecipua explicantur, S. Claudij, & Hominis
Silueftris, Paris, 1625
Grotius Hugo, De jure prædæ, éd. Hendrik Gerard Hamaker, Ernest
Thorin, Paris, 1868
Grotius Hugo, La Liberté des Mers, traduite du Latin par Guichon de
Grandpont, Imprimerie Royale, Paris, 1845
Grotius Hugo, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Tome 1, trad.
Barbeyrac Jean, Pierre de Coup, Amsterdam, 1724
Grotius Hugo, Le Droit de la Guerre et de la Paix, Tome 2, trad.
Barbeyrac Jean, Pierre de Coup, Amsterdam, 1724
Grotius Hugo, Savaş ve Barış Hukuku, çev. Meray Seha L., Ankara
Üniversitesi Basımevi, Ankara, 1967
Grotius Hugo, The Freedom of The Seas or The Right Which Belongs
to The Dutch to Take Part in The East Indian Trade, translated by Magoffin
R. Van Deman, The Lawbook Exchange, New Jersey, 2001
Güriz Adnan, Hukuk Felsefesi, Siyasal Kitabevi, Ankara, 1999
Hély V., Étude Sur Le Droit De La Guerre De Grotius, Imprimerie Jules
Le Clere, Paris, 1875
Kabaağaç Sina, Erdal Alova, Lâtince Türkçe Sözlük, Sosyal Yayınlar,
İstanbul, 1995
Knutsen Torbjon L., Uluslararası İlişkiler Teorisi Tarihi, çev. Özay

Mehmet, Açılım Kitap, İstanbul, 2006
Lange Christian L., Histoire de l’Internationalisme Jusqu’à la Paix de
Westphalie, Felix Alcan, Paris, 1919
Laurent Pierre, Pufendorf et la Loi Naturelle, Librairie Philosophique J.
Vrin, Paris, 1982
Lerminier Eugéne, Introduction Générale à l’Histoire du Droit,
Chamerot & Alex-Gobelet, Paris, 1835
Leseur Paul, Introduction à un cours de droit international public, A.
Durand et Pedone-Lauriel, Paris, 1893
Nézard H., “Albericus Gentilis”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
Nolte Georg, De Dionisio Anzilotti à Roberto Ago, Le Droit
International Classique de la Responsabilité International des États et La
Prééminence de la Conception Bilatérale des Relations Inter-Étatiques,
Colloque international de Florence, 7 et 8 Décembre 2001, Institut
Universitaire Europeen; Obligations Multilatérales, Droit Impératif et
Responsabilité International des États, Paris, Pedone, 2003
Nys Ernest, Les Origines De La Diplomatie Et Le Droit D’Ambassade
Jusqu’a Grotius, Librairie Europénnes C. Muquardt Merzbach Et Falk, 1884
Nys Ernest, Les Origines du Droit International, Alfred Castaigne,
Bruxelles, 1894
Öktem Niyazi, Türkbağ Ahmet Ulvi, Felsefe, Sosyoloji, Hukuk ve Dev-
let, Der Yayınları, İstanbul, 2009
Pélissier Jean, ArnaudMaxime-Émile, La Morale Internationale – Ses
Origines – Ses Progrès, Institut International De La Paix, Monaco, 1912
Pillet Antoine (Ouvrage collectif: Pillet A.: “Introduction”; Barthélemy
J.: “Vitoria”; Nézard H.: “Gentilis”; Rolland L.: “Suarez”; Basdevant J.:
“Grotius”; Scelle G.: “Zouch”; Avril P.: “Pufendorf”; Delpech J.:
“Bynkershoek”; Olive L.: “Wolf”; Mallarmé A.: “Wattel”; Bailby H.:
“Martens”), Les Fondateurs Du Droit International, V. Giard et E. Brière,
Paris, 1904
136 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Pufendorf Samuel von, De Jure Naturae et Gentium Libri Octo, Editio

Secunda, 1684
Pufendorf Samuel von, Elementorum Jurisprudentia Universalis Libri
Duo, Editio Noviffima, 1672
Pufendorf Samuel von, Le Droit de la Nature et des Gens, trad.
Barbeyrac Jean, Tome I, Henri Schelte, Amsterdam, 1706
Pufendorf Samuel von, Le Droit de la Nature et des Gens, trad.
Barbeyrac Jean, Tome II, Henri Schelte, Amsterdam, 1706
Pufendorf Samuel von, Les Devoirs de l’Homme et du Citoien Tels
qu’ils lui sont prescrits par la Loi Naturelle, trad. Barbeyrac Jean, Amster-
dam, 1735
Pufendorf Samuel von, Of The Law Of Nature And Nations, trans. Ba-
sil Kennett, London, 1729
Rachel Samuel, De Jure Naturae et Gentium Dissertationes, Literis
Joachimi Reumanni, Kiloni, 1676
Rachel Samuel, De Jure Naturae et Gentium Dissertationnes, Vol. I. A
Reproduction of the Edition of 1976, Vol. II. A Translation of the Text by
Bate John Pawley, The Classics Of International Law Edited By Scott James
Brown, Published By The Carnegie Institution Of Washington, Washington
D.C., 1916
Riley Patrick, Leibniz: Political Writings, Cambridge Texts in the
History of Political Thought, Cambridge University Press, Cambridge, 2001
Rivier Alphonse, Introduction au droit des gens, Librairie Fischbacher,
Paris, 1889
Robert Paul, Dictionnaire, Société Du Nouveau Littré, Paris, 1972
Roland Henri, Lexique juridique Expressions latines, LexisNexis, Paris,
2010
Rossel Jacques, Aux racines de l’Europe occidentale, Ed. L’Age
d’Homme, Lausanne, Suisse, 1998
Scelle Georges, “Zouch”, A. Pillet, Les Fondateurs Du Droit
Schmitt Carl, The nomos of the earth in the international law of the Jus
Publicum Europaeum, trans. Ulmen G. L., Telos Press Publishing, New
York, 2006
Selden John, Mare Clausum seu de Dominio Maris Libri Duo, Londini,
1635
Selden John, Of the Dominion or Ownership of th Sea, Two Books,
Traslated into English by Marchamont Nedham, The Lawbook Exchange
Ltd., New Jersey, 2004
Spinoza Benedictus, Etika, çev. Hilmi Ziya Ülken, Dost Kitabevi, İs-
tanbul, 2011
Strauss Leo, Doğal Hak ve Tarih, çev. Erşen Murat, Petek Onur, Say
Yayınları, İstanbul, 2011
Truyol y Serra Antonio, “Grotius dans ses rapports avec les classiques
espagnols du droit des gens”, RCADI, cilt 182, 1983-IV
Truyol y Serra Antonio, Histoire du droit international public, Editions
Economica, Paris, 1995
Tunçay Mete (Derleyen), Batı’da Siyasal Düşünceler Tarihi, Ankara
Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayınları No.: 287, Sevinç Matbaası,
Ankara, 1969, Cilt II
Vanderpol A., Le droit de Guerre d’après les Théologiens et les
Canonistes du Moyen-âge, A. Tralin, Paris, 1911
Villalpando Santiago, L’émergence de la communauté international
dans la responsabilité des États, Puf, Paris, 2005
Walker Thomas Alfred, History of the Law of Nations, Cambridge, 1899
Weber Alfred, Felsefe Tarihi, Sosyal Yayınlar, İstanbul, 1993
Westfall Richard S., Modern Bilimin Oluşumu, çev. Duru İsmail Hakkı,
TÜBİTAK, Ankara, 2000
Wheaton Henry, Histoire Des Progrès Du Droit Des Gens En Europe et
En Amérique, F. A. Brockhaus, Leipzig, 1865
Wheaton Henry, History of the law of nations in Europe and America
from the earliest times to the Treaty of Washington 1842, Published By
Gould, Banks & Co., New York, 1845
138 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
Wiesner-Hanks Merry E., Erken Modern Dönemde Avrupa, çev. Çalış-

kan Hamit, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, İstanbul, 2009
Wolfgang Textor Johann, Synopsis juris gentium, Vol. I. Reproduction
of Ed. 1, 1680; Vol. II. Trans. of the text by Bates J. P., Scott’s Classics of
International Law, Washington, Vol I-II, 1916
Yetkin Çetin, Siyasal Düşünceler Tarihi, Cil II, Gürer Yayınları, İstan-
bul, 2009
Yovel Yirmiyahu, “Sapkın ve Yasaklı”, çev. Aydın Abdurrahman,
felsefelogos (Spinoza sayısı), 40–2011/1, ss. 9–18
Zouche Richard, Juris Et Judicii Fecialis sive Juris Inter Gentes et
Quaestionum de Eodem Explicatio, Published by Scott’s Classics of
International Law, Vol. I. Reproduction of the First Edition Edited By
Thomas Erskine Holland, Oxford, 1650, Vol. II. An Exposition of Fecial
Law and Procedure or of Law between Nations and Questios concerning the
Same, A Translation of the Text by J. L. Brierly, Carnegie Institution Of
Washington, Washigton D.C., 1911
İnternet Kaynakları
ftp://ftp.bnf.fr/008/N0086523_PDF_1_-1DM.pd
ftp://ftp.bnf.fr/009/N0093564_PDF_1_-1DM.pdf
http://books.google.com.tr/books/reader?id=lqgBAAAAYAAJ&hl=tr&
printsec=frontcover&output=reader
http://books.google.com.tr/books?id=080-AAAAcAAJ&printsec=frontc
over&hl=tr#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=100UAAAAQAAJ&printsec=fron
tcover&dq=rrelate:ISBN1584772727&hl=tr#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=8Pp--yPYL58C&printsec=frontco
ver&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=AQdBAAAAcAAJ&printsec=fron
tcover&hl=tr#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=GrNDAAAAcAAJ&printsec=fron
tcover&hl=tr&source=gbs_ge_summary_r&cad=0#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=lonEHz1zhsC&printsec=frontcove
r&dq=related:ISBN1584772727&hl=tr#v=onepage&q&f=false
http://books.google.com.tr/books?id=LT5WAAAAYAAJ&hl=tr
http://books.google.com.tr/books?id=Qayg5HqaY18C&pg=PA164&dq
=Bynkershoek&ei=TtPmTsffLozNUZH_6IEK&hl=tr&cd=3#v=onepage&q
=Bynkershoek&f=true
http://books.google.com.tr/books?id=vL3Lz_DhqicC&printsec=frontco
ver&dq=suarez+de+legibus&hl=tr&sa=X&ei=AC_TUNKLCceWhQfzqYD
ABQ&ved=0CF8Q6AEwCA
http://books.google.com.tr/books?id=W8bSKRA0KHEC&printsec=fro
ntcover&dq=inauthor:jjoh+inauthor:selden&hl=tr&ei=fJzjTrz4JJyPsAbJmZ
SQCQ&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=4&ved=0CEQQ6AEwA
w#v=onepage&q=inauthor%3Ajohn%20inauthor%3Aselden&f=false
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=72pEAAAAcAAJ&hl=tr
&printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PP9
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=BFoUAAAAQAAJ&hl=tr
&printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PA3-IA4
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=lVk_AAAAcAAJ&hl=tr&
printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PP2
http://books.google.com.tr/ebooks/reader?id=xWREAAAAcAAJ&hl=tr
&printsec=frontcover&output=reader&pg=GBS.PA121
http://files.libertyfund.org/files/1718/Grotius_1350_EBk_v6.0.pdf
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k24455q.r=ahrens.langEN
140 MÜHF – HAD, C. 18, S. 3
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k4264298.r=Neumann.langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k426463c.r=henry+wheaton.langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k55070c.r=ernest+nys.langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5784216p.r=Hugo+Grotius.langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k93614w.r=Alphonse+Rivier.langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k95828m.r=samuel+von+pufendorf.
langEN
http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k960426.r=samuel+von+pufendorf.l
angEN
http://ia700301.us.archive.org/4/items/deforolegatorumt00bijn/deforole
gatorumt00bijn.pdf
http://www.ancientlibrary.com/smith-bio/0000.html#
http://www.archive.org/details/ledroitdeprised02hamagoog
http://www.archive.org/details/samuelispufendor00pufe
http://www.archive.org/stream/corneliivanbynke00bijnx#page/n5/mode
/2up
http://www.archive.org/stream/iurisetjudiciife12zouc#page/n7/mode/1up
http://www.archive.org/stream/joannisseldenid00seldgoog#page/n6/mo
de/thumb
http://www.archive.org/stream/ofdominionorowne00seld#page/n11/mo
de/2up
http://www.archive.org/stream/samuelisracheli00bategoog#page/n6/mo
de/2up
http://www.archive.org/stream/synopsisjurisge01text#page/n11/mode/2up
http://www.archive.org/stream/synopsisjurisgen02textuoft#page/n7/mo
de/2up
http://www.google.com.tr/search?hl=tr&tbo=p&tbm=bks&q=%22Jean
+de+Barbeyrac%22&num=50

Hakkı Hakan Erkiner - 2. Makale-Grotius Ve Diğer Yazarlar

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Hakkı Hakan Erkiner - 2. Makale-Grotius Ve Diğer Yazarlar

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ULUSLARARASI HUKUK DÜŞÜNCESİNDE

KLÂSİK ÖĞRETİNİN KURULUŞU:

Yrd.Doç.Dr. Hakkı Hakan ERKİNER∗

dönemi Klâsik Dönem olarak isimlendirmekteyiz. Klâsik dönemin ilk yazarı

pa kamu düzeni kendisinin doğurduğu Avrupa uluslararası hukukuna (jus

araştırılması ve belirlenmesi ile çağdaş uluslararası hukukun da hâlen bünye-

I- Klâsik Öğretinin Başlangıcı: Hugo Grotius

A- Hugo Grotius’un Yaşamı

Grotius, 1599’da Hollând eyaletine döndü; Lahey’e yerleşerek avukat-

adının gerçek ünüyse, uluslararası hukuk hakkında yazdığı eserlerle bu dalın

prædæ’den tamamıyla habersizdiler ki bu, eleştirilmesi gereken bir nokta-

B- Hugo Grotius’un “De Jure Prædæ” ve “Mare Liberum” Adlı Yapıt-

fından ne haklar verildiğini belirlemek ister ve teorisini insandan ve onun

dileri için faydalı olacağını ve hangisinin gelecekte kendilerine bir zarar

kuk ilkelerine kadar geriye gidilerek, uygulanacak kuralar belirlenmelidir.

saygı gösterilmesini, onlara yapılan kötülüklerin cezalandırılmasını, verilen

c. bize sözleşmeyle ya da başka bir sebeple borçlu olunan, ama haksız

adını zikrederek, İsidorus’un56 görüşlerini tekrar eder ve onlara iştirak ettiği-

Sonraki on üçüncü bölümde, aslında el koyma fiilinin yaşandığı müca-

IV. Portekizlilerin savaştan ötürü, Hindistan üzerinde hiçbir mülkiyet

c. savaş ile elde edilen bir hak;

“Portekizlilerin savaştan ötürü, Hindistan üzerinde hiçbir mülkiyet hak-

mahrum bırakmanın haklı gerekçesi olamaz; zaten Portekizlilerin orada böy-

denizin üzerinde Roma’nın yargı ve koruma yetkisinin bulunduğuydu; bun-

iddia olduğu yukarıda açıklanmıştı109. İnsanlar arasında alım-satımın (ticare-

fından yasaklanamaz122. Bu görüşmenin en doğal yollarından birisi de Aris-

Hindistan’la ticaret, zamanaşımından ya da teamülden ötürü Portekizli-

C- Hugo Grotius’un “De Jure Belli Ac Pacis” Adlı Yapıtı: Grotius’un

kitabı üzerinde çalışmayı sürdürecektir. 1642’de yapılan yeni bir baskıda

De jure belli ac pacis’in içindekiler tablosu, okuyucuya kitapların ve

Droit de la Guerre et de la Paix’nin 1724 baskısının sayfa numaralarına gönderme yapıl-

Hukukun bir başka kaynağı da mutabakattır. Mutabakat hukukun kaynağı-

Grotius seçtiği yazınsal ve tarihsel malzemeyi eklektik bir biçimde ve

Savaş, bütün ulusların âdetlerinin, yasalarının ve tarihin gösterdiği üze-

sı gerektiği kanaatindedir 193 . Bu bölümde Grotius özel savaş ve kamusal

zasyonuna göre belirlenmez. Kavimler hukuku cumhuriyeti ya da monarşiyi

Grotius, ilke olarak egemenliği, kavimler hukukunda devletlerin ortak

Dördüncü bölümde, hukukî bir mesele olarak, tebaanın egemene karşı

Nihayet Grotius, beşinci bölümde, haklı savaş meselesine eğilmektedir.

şın öncelikli nedenlerinin başında gelir. Bu durumda savaş, ancak yakın ve

Grotius, yaratılış ve doğa kanunları uyarınca, toprağın ve topraktan elde

Üçüncü bölümde (Cap. III. De acquisitione originaria rerum, ubi de

Dördüncü bölümde, egemenliğin kaybedilmesi nedenlerinden biri ola-

Beşinci bölümde kişiler (insanlar) üzerinde hak kazanılmasında geçerli

Yukarıda görüldüğü üzere, hak kazanma durumları (mülkiyet hakkı ve

eden devletin ceza yargısından bağışık tutulması taraflısıdır; çünkü elçinin

Suçlular, suçluyu elinde tutan devlet tarafından, suçun mağduru olan

Uyruk, savaşın haksız olduğunu düşünmesi hâlinde silâh kullanmamalı-

düşman kuvvetlerine yöneltilmelidir (§ 5). Tarafsız kalanlara, düşmana ya-

içinse, önce esirlerin durumuna eğilir. Esirler öldürülmemelidir (§§ 13–15).

Sonraki on dördüncü bölümde, savaş esirlerinin köle yapılması mesele-

da olsalar, doğal olarak insanlık toplumunun mensubudurlar ve bundan ötürü

de başvurulabilir. Hakem, meseleyi karara bağlarken, hakkaniyete göre de-

D- Hugo Grotius’un Uluslararası Hukuk Kuramının Felsefî, Metodolo-

yal topluluklarda bir gereksinimdir. Hukukun kökeninin ve değerinin ne

lanan yükümlülüklerin ihlâllerini de cezalandırmak hakkına sahiptirler; Georg Nolte, De

ya da ilgilenmesin, insanın doğası, gene insanın aklını kullanarak tespit ettiği

otoritenin doğması ve mahkemelerin adalet dağıtmaya başlamasıyla kişiler

Grotius’un uluslararası toplumu idare etmesi için varlığını araştırdığı kavim-

hukukuna yaklaşımı, hukuk teorisi bakımından bir gerilemeyi kapsamında

Tommaso Campanella324 gibi uluslararası ilişkilerde barışı bütünüyle ve her

Mikjolaj Kopernik’in (1473–1543) evrenin merkezine dünyayı değil,

boyunca gelişen bilimsel hareketle birlikte yaşandı. Galileo Galilei, Johannes