»
ian
Mee
eanciauelle eh
()
Liferetés len Clb few
if
opiate x63 fttes~ feed deste
We vvceit (Ta) > Bee ate he “hie fit
waster de prebedi (7.4)
meee
sey pd 7 [ok
4 wimg compo orift ‘yun webbie de bucpetfi, phe bs rere
ee
Bi Sines SHE PY Ny 9
ee % fiuior
Alegre ms nan pe
SeMMLO 16.6 Frans Lise, Les Prétudes
Andante mecstoso
eo
te opr
t 7
es
ten ey es Sad”
en eco. TF
Gh oifpeley’ “Le BPE ta, 0b, / Vid ddork fa Tier
cconsta de cres! movimientos: eT te ‘Mlrgacita y Mefistéfeles, con
tin finale (aftadide mis tarde) que es una musicalizacién para
coro masculino, del chorus mysticus que da término al dra
primeras tres movimientes cortesponden al plan clisico: introduccién y alle:
‘gro (en forma sonata), andante (forma tripartita) y scherzo (forma cripart
seguida por un extenso desarrollo adicional y coda). El primer tema di
ing onqmesne en ciate me
emplifica el empleo, por pare de List, de uno de sus acordes predle
ttiéda aumenteda, aqui.transportada secuencialmente mediante ws
“Uescenso de cuatro notas cromaticas, lo que le permite abarcar las doce not
de ln escala cromética (ejemplo 16.7). Los temas se intercambian entre lo
tos y se transforman de acuerdo con el programa: a parte de Mefis
16feles, por ejemplo, esti constituida en gran parte con siniestras caricatns
de los temas de Fausto (recurso éste que también se emplea en el finale de la
Symphonie fantastique, de Bedlion)s ademas, la melodia de Margarita se wilirs
como tema principal del finale. En esta sinfont
P y pasién, en una forma cuyas vastas dimensiones se just
fican en virwud de la amplivud y lz fuerza de las ideas generattices. La Sift
nia Dante (1856) ex una obra corta, en dos movimientos —Infierna y
Purgatario— con una serena seccién conclusiva para voces femeninas, sobre
el rexto del Magnificat
EIHMLO 16.7 Primer tema, Sinfonia Fausto, de Lise
Lento essai
Brabms
Johannes Brahins (1833-1897), por naturalera escrupuloso y severamente
enfocaba la composicién de una sinfonia con gran exidado y re
Compuesto custro piezas orqucsta
3 La mayor, Op. 16, 1859), of
Concierto para piano nim, 1, en Re menor (1861) y las magiscrales Variaciv
nes sobre wie tema de Haydn (Op. 56a, 1873). La Primera sinfonia, en Do mve
not, quedé conclu fe unos veinwe afios de dedicacién, en 1876:
a Seguncla, en Re mayor, Op. 73, aparecid en 1877, mientras que las dos il
timas (on Fa mayor, Op. 90 y en Mii menos, Op. 98) fueron compuestas cx
1883 y 1885, respectivamence. Ouas obras orquestales de Brahms fueron st
Obertura pana un fstival académico, Op. 80 (1880) y su Obertune inigiva
Op. 81 (1881); asimismo, dejé un segundo Concierto para piano, Op. 83 «1
( considerado de ca
¥ :
(Geuto.1/ Pease. Vv. (Zoot). “ee deb wt ore duc) 2%
—)