2 2

-1 -1

-1 -1
S1/02/01 S1/02/02

2 2
6 -1 +3

+1 +2
S1/02/03 S1/02/04

2 2
8 +3 +4

+3
S1/02/05 S1/02/06

2
+5

10 10
.
6 PZ 5 5
S1/02/07 S1/02/08

1 1-2 1-2
2-4 3-4 3-5 1 3
5 3-5 6 3 3
6 4-6 7 3 5
5-6 8 5 3
1 - 6-9 2 4 9 5 5 -
2 -1 7-9 10+ 8 8 - 3
3 8
4 / 9 PIERWSZA
5 WYPRAWA
.
6 zrodlo- zycia
-

A4QuestGame thistroy.pl S1/02

 Korsys Mroczna ATAK Z DYSTANSU: Odrzuć
o wartości 6. Nie musisz
ŁOWCA: Podczas
dodaj +1 do wyniku
Luczniczka walczyć z
polu.
na następnym na .

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

0 1 2 3 0 1 2 3 4 0 1 2 3 4 5

/ / / / / / ( +2)

Przygotowanie rozgrywki Ikony z arkusza przygody

1 Wydrukuj arkusz przygody, w który chcesz zagrać.
START - początek przygody.
2 Wydrukuj wybrany arkusz postaci.
3 Połóż 4 kości obok swojego bohatera - kości bohatera. PRZECIWNIK - walka z przeciwnikiem. Pewna walka - niektóre potwory
4 Połóż 1 kość obok arkusza przygody - kość przygody. posiadają ustalony poziom (bez rzucania kostką). Jest to określone wartością
5 Połóż 6 znaczników na startowych wartościach Twojego bohatera: X pod ikoną przeciwnika - odpowiadającą wartości w tabeli.
Atak- 1, Obrona - 2, Punkty Życia - 3, Doświadczenie - 0,
PUŁAPKA - odrzuć dowolną kość. Możesz uniknąć pułapki wybierając
Krzyształy - 0, Jedzenie - 1
odpoczynek zamiast akcji.
6 Połóż znacznik bohatera obok pierwszego kafla przygody.
7 Wybierz jeden dodatkowy ekwipunek widoczny na Twojej karcie postaci. POLOWANIE - wykorzystaj jedną kość bohatera i wykonaj akcję opisaną na
arkuszu przy odpowiedniej wartości.
WYPRAWA - wykorzystaj jedną kość bohatera. Następnie rzuć dodatkową
Przebieg tury kością przygody i sprawdź wynik zgodnie z tabelą. Wynik na kości bohatera,
Musisz wykonać 3 następujące kroki w czasie tury: którą użyłeś do wykonania akcji wyprawy nie ma znaczenia, ponieważ liczy
Ruch się tylko i wyłącznie wynik który uzyskałeś na kości przygody.
Przeciwnik
PRZESZUKANIE - wykorzystaj jedną kość i wykonaj akcję opisaną na arkuszu
Specjalna akcja przeciwnika
przy odpowiedniej wartości. Przeszukanie może posiadać dodatkowy modyfi-
Atak przeciwnika
kator przy ikonie. Jeśli pojawia się, należy po prostu zmodyfikować swój wynik
Atak bohatera
o jego wartość.
Doświadczenie
Akcja / Odpoczynek ŹRÓDŁO- Nie odrzucasz kości! Przerzuć dowolną liczbę aktywnych kości.
Polowanie 2 RUCH - musisz odrzucić jedną kość bohatera z wynikiem równym lub większym
Wyprawa niż wartość na ikonie ruchu żeby ruszyć sie na następny kafel przygody.
Przeszukanie
BOSS - walka z bossem, koniec przygody.

WALKA Z BOSSEM (Dotyczy drugiego scenariusza „Źródło życia”) - zdobywasz 1 sztukę jedzenia - przerzuć 1 aktywną kość bohatera
Walka z bossem wygląda jak w pierwszej przygodzie (sprawdź w instrukcji
ogólnej) za wyjątkiem: - zdobywasz 1 pkt życia - odzyskaj wykorzystaną kości
walka trwa tylko 2 fazy bohatera. Przerzuć ją i przenieś do
przed rozpoczęciem każdej fazy potwór pożera jedną z Twoich kości - - zdobywasz 1 pkt doświadczenia swojej strefy z aktywnymi kośćmi
odrzuć swoją aktywną kość bohatera z najwyższym wynikiem. Jeśli nie bohatera.
- zdobywasz 1 kryształ
posiadasz aktywnej kości tracisz 1 punkt życia za brak kości, którą boss może zjeść. - odzyskaj wykorzystaną kość
- zdobywasz 1 pkt obrony bohatera. Ustaw ją dowolnym
wynikiem.
- zdobywasz 1 pkt ataku
( na kostce,
+2) żeby
- dodaj 2 do wyniku
X - walcz przeciwnikiem skorzystać
z modyfikatorem X z ATAKU Z DYSTANSU

PIERWSZA - wymiana - możesz przenieść swoją

WYPRAWA
postać o 1 pole do przodu

.
zrodlo- zycia
-

S1/02
A4QuestGame thistroy.pl
 .
- ZYCIA!
ZRODLO
-
Czyli opowieść o łuczniczce pewnej, odważnej i dość siebie pewnej,
co ją często bolało i w knieję straszliwą do źródełka pognało.
Piotr Ferens
Korsys Mroczna zamarła nagle w pół kroku i jeła uważnie nasłuchiwać. Jako wytrawna
łuczniczka, ćwicząca słuch w rozpoznawaniu różnych rodzajów napinanych cięciw, doskonale
wyłapywała wszelkie tonowe niuanse. Odkąd parę godzin temu zagłębiła się w las Siwego
Próchniaka nie opuszczało jej dziwne wrażenie, iż ktoś ją śledzi. Owszem mogła to być
sprawka fobii, bo Korsys tyle razy była śledzona, że nawet kiedy nikt jej nie śledził, to nadal
czuła się śledzona.
W tym właśnie momencie, jej bystry wzrok wyłapał pewne poruszenie w gęstym listowiu.
Coś jakby ruch drzewa. I to nie gałęzi, ale całego pnia! Cofnęła się i z uwagą bliżej przyjrzała
rozłożystemu klonowi. Mimo dokładnej analizy nie odkryła niczego niezwykłego. Postukała
w pień, ale nic się nie stało.
Ruszyła więc dalej, lecz owo niepokojące odczucie wcale nie zmalało. Wręcz przeciwnie! Rosło
w siłę, wzmacniało się i pęczniało jak budujące wewnątrz ciała beknięcie, które prędzej czy
później trzeba wypuścić. Stawało się to z minuty na minutę coraz bardziej nieznośne. Wciąż i
wciąż coraz dokuczliwiej dręcząc świadomość łuczniczki, która z tego powodu zaczęła już ner-
wowo przełykać ślinę. Co prawda ostrzegano ją, że las żyje, że las obserwuje, że las podąża
za wędrowcem, ale sądziła, że to tylko takie gadanie. Teraz, skłonna była uznać, iż być może
jednak nie do końca.
Mimo wszystko, bez względu na okoliczności, zamierzała dopiąć celu swojej podróży. Wszak
nie bez istotnej przyczyny zapuściła się w te leśne ostępy. Ryzykowała niemało, ale powód
jaki nią kierował, był nader ważki. Zamierzała odnaleźć, ukryte gdzieś tutaj legendarne
źródło życia. Z tego co się dowiedziała, dzięki raptem kilku kroplom jego wód, mógła pozbyć
się w końcu Klątwy Tkliwego Jelitka, na którą cierpiała od dzieciństwa. Kiedy tylko o tym
pomyślała, jej system trawienny zabulgotał ostrzegawczo, a Korsys skrzywiła się. Nigdy nie
miała pewności, kiedy ta uciążliwa przypadłość ją zaatakuje. Spowodowało to, iż żywiła się
głównie sucharami, które popijała wodą. Wpłynęło to dość radykalnie na jej wygląd;
z zaokrąglonej rumianej dziewki, stała się chudym patykiem.
Zmierzchało z wolna i chłód jął wkradać się w leśne ostępy. Korsys poprawiła umieszczony
na plecach świstołuk i kołczan pełen strzał o grotach z podwójnymi ostrzami. Postanowiła
poszukać miejsca na noc. Była już zmęczona i głodna. Rozpali niewielkie ognisko, coś zje i
pójdzie spać.
Niedługo potem siedziała pod rozłożystym dębem, a płomyki oblizywały gałązki i wesoło
trzaskały, rzucając wokół złotawe poblaski. Cienie wysokich drzew skakały jakby próbowały
ugryźć ogień. Łuczniczka uszczupliła nieco prowiantowe zapasy i zorientowała się, że o dziwo,
niemal ciągła niedyspozycyjność przewodu pokarmowego jakby nieco zmalała. Przymknęła
oczy i powoli zaczęła pogrążać się we śnie.
Ruszyła skoro świt i szła cały dzień. Z wolna zaczynała już tracić nadzieję na odnalezienie
źródła, czy choćby jakiejkolwiek wskazówki o nim, kiedy to wlazła na, otoczoną drzewami, po-
lankę która w całości porośnięta była trawą i kolorowymi kwiatami. Jej uwagę przykuł wysoki
kamienny obelisk opleciony po części pnącym się bluszczem, a tu i ówdzie obłożony miękkim
mchem. Podeszła bliżej. Na jej powierzchni dojrzała obce jej znaki. Z pewnością zostały wyryte
bardzo dawno temu. Poniżej, niewielka sadzawka błyszczała mętną wodą w żywych promie-
niach słońca. Kucnęła i zanurzyła dłoń w wodzie, w której widać było niebieskie niebo.
Dokładnie w tym samym momencie, ktoś stanął za jej plecami. Odbicie dziwnej sylwetki za-
falowało w zmąconej tafli. Sprawiało to wrażenie jakby ten ktoś chciał ją połknąć. Łuczniczka
wstała powoli i odwróciła się.
Metr przed nią stało stworzonko, które rozpoznała z niegdyś oglądanych rycin jako borszczu-
ra. Istota ta, swoim wyglądem przypominała upakowaną w zbyt przyciasne ciałko, napęcz-
niałą wiewiórkę. Był niziutki, raptem z metra cięty, miał złe spojrzenie, władczo zadarty ryjek
i mocno zaciśnięcie szczęki. Spomiędzy warg od czasu do czasu dobywała się krągła bańka
powietrza uwięziona w otulinie galaretowatej śliny. W sprawnej łapce, borszczur dziarsko
trzymał mini-dźgadło złożone z krzywego drzewca i prymitywnie ociosanego kamienia
przymocowanego poszarpanym sznurkiem. Oczy w kształcie nad wyraz kolistym, nadawały
mu wyraz mocno sprzeczny z pozostałą sylwetką; jakby twarz zdziwionego oseska wciśnięto
prosto w szczurzy pysk. Po chwili dołączył do niego kolejny stwór. Poruszał się w dziwny
sposób; cały korpus balansował na gałęziowatych odnóżach, które gięły się niepomiernie
przy każdym kroku. Szczupły długi ni to pysk, ni to twarz, zakończony był niezwykle ostro,
dwoma podłużnymi kreskami nosowych otworów. Małe oczka kryły się powyżej, pośród
drobnych zielonych listków. Zwinne i niezwykle długie palce nieustannie się poruszały. Korsys
natychmiast rozpoznała w tej postaci Krzaczora – niezwykle szybkiego i bardzo niebezpiecz-
nego osobnika.
Obaj uważnie ją obserwowali i nie był to bynajmniej wzrok o przyjacielskim wyrazie.
– Tylko spokojnie – powiedziała półszeptem Korsys, jednocześnie starając się niezauważenie
sięgnąć po łuk.
Borszczur natychmiast przesunął się na bok i wymierzywszy dźgadło w kierunku Korsys,
wrzasnął:
– Atak!
Krzaczor natychmiast wykonał polecenie i skoczył przed siebie, wprost na Korsys. Ta wrzasnę-
ła, trochę z zaskoczenia, trochę z przestrachu. Okrzyk nie zabrzmiał zbyt bojowo. Zapewne
dlatego też, napastnik machnąwszy gałęziastymi odnóżami uderzył łuczniczkę prosto w
pierś. Korsys poleciała do tyłu i walnąwszy plecami o obelisk, pacnęła tylną częścią ciała
prosto w sadzawkę.
Błyskawicznie stanęła na nogi, otrząsnęła się i nałożyła strzałę na cięciwę, po czym posłała ją
w kierunku nacierającego Krzaczora. Strzała jednak tylko świsnęła pomiędzy jego liśćmi nie
czyniąc szkody.
Tymczasem, z kniei wprost na polanę wypadł Drzewiak w całej swej okazałości. Stąpał w
pośpiechu i hałaśliwie. Idąc wbijał pniakowate stopy w ziemię zostawiając w niej głębokie
odciski. Idąc, pomrukiwał i chrząkał, co dało się słyszeć jako stłumione dudnienie. Jego
muskularne ramiona, pokryte były licznymi wypustkami oraz mchowym nalotem.
– Czego tu szukasz!? – zagrzmiał basowym głosem Drzewiak stając u brzegu źródła.
– Właśnie! Czego!? – zawtórował mu Krzaczor.
– Ale, że kto!? Ja!? – łuczniczka udał godne podziwu zadziwienie.
– A KTO! – huknął na nią Drzewiak. – Pałętasz się po lesie. Po co pytam!
– Posłuchajcie… eee… może wyciszmy emocje, dobra? – zaproponowała Korsys chcąc
nieco zyskać na czasie.
– Emocje? Co to są emocje? – Drzewiak spojrzał na Krzaczora, który jedynie wzruszył gałęzio-
watymi ramionami i mruknął:
– Mnie się pytasz?
– Co to są emocje?! – zapytał napastliwie Drzewiak.
– Eee… nooo emocje to takie… – łuczniczka zawahała się. – Jakby to powiedzieć…
– Mów bo cię gruchnę prosto w ten chudy łeb – zagroził.
– To są właśnie emocje.
– Co? Walnięcie w łeb?
– Też, ale…
Nagle Korsys olśniło jak może się obronić. Złapała strzałę, nałożyła na cięciwę, jednocześnie
przekręcając końcówkę jej trzonu aktywując zmyślny mechanizm. Grot zapłonął jasnym pło-
mieniem, a Korsys niezwłocznie skierowała ostrze w grupkę przeciwników, kolejno mierząc w
każdego z nich. Strzała tańczyła lekko, przesuwając się z jednej postaci na drugą.
– I co leśne dupki? Może teraz sobie pokrzyczycie, co!?
Ogień był najgroźniejszym wrogiem lasu i każdy ze stojących wiedział jaki czeka go koniec,
jeżeli dosięgnie go płonąca strzała.
– Ahem – chrząknął borszczur. – Chyba nie spalisz całego lasu, co?
– Nie wiem. Może. Jestem wysoce nieobliczalna – poczuła jak jej jelita znów poczynają lekko
dokazywać. Nieco pobladła, ale wytrzymała.
– My po prostu chcemy wiedzieć co tutaj robisz – zadudnił Drzewiak.
– Dobra – Korsys pokrótce wyjaśniła cel swojej wizyty, a kiedy skończyła, cała trójka zaczęła
chichotać.
– Co jest?
– Ty tępa dziewko! – huknął na niego Drzewiak. – To las jest źródłem. LAAAS!
– Właśnie – zawtórował mu Krzaczor.
– Las? Jak to las? A to? – wskazał na źródło.
– A to!? A to jest sadzawka pod obeliskiem – wyjaśnił niezwykle uprzejmym tonem
borszczur.
– Doprawdy?
KONIEC