The Billionaire's Kryptonite

greatfairy
All rights reserved. No part of this work may be reproduced,

distributed, or transmitted in any form or by any means,
including xerography, photocopying, recording, other
electronic, mechanical methods and/or any other retrieval
system, without prior permission from the author.
The Billionaire’s Kryptonite

Written by GREATFAIRY
Edited by Vincent Manrique
Copyright © 2017, by Jean D. Servano
Published by Jean D. Servano
Cover design by Nhatashae Myrrh Arquio
Printed by JMD Copy and Prints
PRINTED IN THE PHILIPPINES
DISCLAIMER:
This is a work of fiction. Names, characters, businesses,

places, events and incidents are either the products of the
author's imagination or used in a fictitious manner. Any
resemblance to actual persons, living or dead, or actual events
is purely coincidental.
Acknowledgment
I specially dedicate this book-- firstly, to the Lord, for His
guidance and gift of wisdom. Secondly, to my family, friends,
officemates, and to the outgrowing FAIRYNATICS.
Special thanks to Nhatashae Myrrh Arquio for the amazing
book cover. To my readers turned friends, Cynthia Sabanal,
Jennifer Bactan, Cha Trocho, Myrnaflor Llanos, Johnmar Enchero,
Jaclyn Zamora, Jhing Perez, Kannah Tenerife, Thrift-10 girls
(Marlyn, Cha, and Dada), and to the rest of my closest friends
which I lost count, thank you for the motivation and support.
This book wouldn‟t be realized without its editor, Vince
Manrique. Kuya, thanks a lot for not giving up on my unpredictable
mood. Haha. But seriously, I feel grateful to have you. I can‟t thank
enough for always believing in my crafts, and for constantly
reminding me not to worry about the problems that arise.
GREATFAIRY
Chapter 1
“I love you and only you.”
“Hindi tayo bagay, mahirap lang ako. Wala akong
maipagmamalaki.”
“I don't care about your social status. I only want you. Nakatatak
na ang pangalan mo dito sa dibdib ko.”
“Please stop this already, Stan. Hindi tayo puwede.
Magkabaliktad ang ating mundo. Langit ka at putikan ako. Para mo
na ring sinabi na hintaying kong dumaong ang barko sa airport.”
“Kung ganoon gagawa ako ng dagat patungong airport para
marating kita---”
Gimme, gimme that love, I'll be waitin’ for ya’...And catch my
hand, I'll be fight’' for y’'...Let me in, yeah, let me get closer...
Biglang bumalik sa realidad ang aking pag-iisip at parang literal
na inuntog sa pader ang aking ulo nang tumunog ang cellphone ko.
Stan calling...
Natigilan ako nang makita ang pangalan ng lalaking kanina pa
gumugulo sa aking utak. Atubiling pinindot ko ang answer button.
“H-Hello?”
“Hi, matutulog ka na?” Bumungad ang baritonong boses niya sa
kabilang linya. Ipinikit ko ang aking mga mata habang kausap siya.
“M-Matutulog na sana eh. Ikaw? Hindi ka pa ba matutulog?
Teka bakit parang maingay dyan?” Para kasing may naririnig akong
tugtog sa kabilang linya.
“Yeah, nandito kami sa bar, nagse-celebrate. Uuwi rin kami
mamaya-maya.”
“Ganun ba, sige ingat ka diyan ha? Nga pala Stan, congrats nga
pala ulit,” sabi ko habang humihikab.
Kaka-graduate lang niya at nagpaalam siya kaninang lalabas
siya kasama ang kanyang mga kaibigan.
“Thanks. Mukhang inaantok ka na d'yan ah, matulog ka na
kaya,” suhestiyon niya.
“Ah, eh. Ba't ka nga pala napatawag?” tanong ko sa kanya.
Stupid question! Obviously, he's checking on me.
“Wala naman, I just want to hear your voice.” Namula naman
ako sa sinabi niya. Though I expect he would say something like
that.
1
greatfairy
“A-aah sige, Stan, inaantok na ako eh.” Gustuhin ko man siyang

makausap nang medyo matagal pero inaantok na talaga ako.
“Okay, magpahinga ka na. Mukhang pagod ka na talaga diyan
eh.”
“Oo nga eh, a-attend pa ako ng recognition program ni Shawn
bukas.” May award kasi ang kapatid ko, hindi lang basta award
dahil top one siya sa klase.
“Okay, sasamahan kita bukas. Susunduin ko kayo diyan.”
“Naku „wag na, nakakahiya naman sa'yo.”
“I insist, susunduin ko kayo diyan.” Mukhang wala na talaga
akong magagawa.
“Okay, ikaw ang bahala. Sige matutulog na talaga ako.”
“Good night, Stan,” sabi ko na lang sa kanya.
“Good night, Sham. I love you.” Pinatay ko na lang ang tawag
dahil hindi ko alam ang isasagot ko sa kanya. Hindi pa ako handa.
“Ate, patulong naman dito oh.” Napakamot sa ulo ang kapatid
kong si Shawn na halatang nahihirapan sa pagplantsa ng damit na
susuutin niya bukas sa recognition program nila. Grade five na siya
at siya na lang ang natitirang pamilya ko mula nang mamatay
pareho ang parents namin dahil sa sakit.
“Wait lang ah, tatapusin ko lang „tong mga nililigpit ko,” sabi ko
habang tinutupi ang damit na nilabhan ko kanina.
Ulila na kami. Namatay ang parents namin three years ago.
Unang namatay si Papa dahil sa cancer. Sobrang dinamdam ni
Mama iyon at halos hindi na s‟ya kumakain. Nalaman naming
nagkasakit din pala si Mama sa puso dahilan para lalo siyang
nanghina. Mga limang buwan pa lang noon nang mamatay si Papa
nang mamatay din si Mama. Halos gumuho ang mundo ko nang
mangyari „yun pero kinailangan kong maging matatag para sa
kapatid ko. Wala ring tumulong sa amin maliban sa kapitbahay
namin na si Aleng Nelia.
Wala din kaming masyadong kilala na relatives namin dahil
nasa malayong probinsya daw sila. Mula nang mamatay sina Mama
at Papa, ako ang tumayong magulang sa kapatid ko. Naaawa ako sa
kanya. Walong taon pa lang siya nang mamatay ang magulang
namin at sixteen pa lang ako nun. Mabuti na lang may konting ipon
na naiwan sila Mama. Iyon ang ginamit namin para magpatayo ng
maliit na tyangge dito sa bahay namin. Scholar din ako sa
pinapasukan kong university na malaking ipinapasalamat ko dahil
maliban sa free ang tuition ko, may ibinibigay ding uniform at book
allowance, at meron ding stipend na three thousand kada buwan. Sa
2
awa ng Diyos, nasa third year na ko ngayon ng kurso kong Business

Administration.
“Ate, katukin mo lang ako dito sa kwarto pag tapos na kayo
diyan ah.” Naputol ang pag-iisip ko nang marinig ko ang sigaw ni
Shawn sa kabilang kwarto.
“Sandali, matatapos na ako,” balik sigaw ko sa kanya.
Nagpapasalamat ako at binigyan ako ng Diyos ng mabait at
mapagmahal na kapatid. Di lang 'yon, masipag din siyang mag-aral
tulad ko. Iyon nga lang mas talented siya kesa sa'kin.
Tinapos ko na ang aking ginagawa at pinalantsa ang polo ni
Shawn. 10 PM na rin pala ako nakatapos. Kahit nasa public school
lang nag-aaral si Shawn, alam kong magaling siya. Parati rin siyang
isinasali sa mga contest, magaling siyang mag-paint at sumayaw
kaya proud ate ako sa kanya. Iyon ang dahilan kung bakit doble
kayod ako.
Maliban sa part time job ko sa isang restaurant ay bumebenta rin
ako ng products galing sa isang direct selling company. Malaking
tulong din 'yon sa'kin dahil may 25% commission ako sa kada isang
libo na mabebenta ko. Karaniwang mga kasamahan ko sa trabaho
ang mga regular customers ko, o „di kaya ilan sa mga classmates ko
na mababait at malalapit sa'kin.
Bumuntong hininga ako nang masulyapan ang listahan ng mga
babayarin sa ibabaw ng tokador. May mga pagkakataong ninais
kong sumuko kung hindi lang dahil sa kapatid ko.
Tumunog muli ang aking cellphone. Message alert tone sa
pagkakataong ito.
1 message received.
Binuksan ko ito at agad na tumalbog ang aking puso sa aking
nabasa.
Please let me be your shoulder, Sham. I want to take care of
you. I want to be part of you. Mahal na mahal kita. Hayaan mo
akong pumasok sa buhay mo. Good night. I love you so much...
Ito na ba? Siya na nga ba ang kasagutan sa lahat ng pana langin
ko? Should I take risk of my feelings? I don't know... But before I
could even think twice, I found myself beeping a message back to
him.
I love you too, Stan.
Sent.
Little did I know, those four words changed my life bit after bit.
3
greatfairy
Chapter 2
MAAGA akong nagising para ipaghanda ang lakad namin mamaya.
Pagkatapos kong gawin ang morning routine ko ay nagluto agad
ako ng breakfast namin. Mga 7 na din ako nakatapos sa lahat ng
gawain. Tamang-tama naman dahil lumabas si Shawn sa kanyang
kwarto na pupungas-pungas.
“Morning ate,” bati sa'kin ni Shawn na bahagyang kinukusot
kusot ang kanyang mga mata.
“Morning din little bro, maligo ka na para sabay tayong kakain.
Susunduin tayo mamaya ni Stan,” sabi ko.
“Talaga ate? Susunduin tayo ni kuya Stan?” Bigla namang
lumiwanag ang kanyang mukha dahil sa sinabi ko.
“Oo nga, ang kulit. Hala, sige na maligo ka na,” pagtataboy ko
sa kanya sa banyo para maligo.
Simula nang ligawan ako ni Stan ay palagi niya akong
hinahatid-sundo kaya magkasundo sila ni Shawn. Palagi niya ring
dinadalhan ng pasalubong ang kapatid ko. Akala nga ni Shawn nun
ay boyfriend ko na siya, sinabi ko naman na nanliligaw palang at
ang mokong kinukulit akong sagutin na daw ang kuya Stan niya.
Well he is... I already said my answer last night.
Speaking of Stan, siya na siguro ang dumating. Dali-dali akong
lumabas ng bahay ng marinig ko ang busina ng kanyang sasakyan.
Paglabas ko ng bahay ay siya ring pagbaba niya sa kanyang BMW.
“Good morning,” bati niya sa'kin na ngiting-ngiti sabay abot ng
bungkos ng bulaklak. Anak ng tibaklang, pakiramdam ko lumuwag
ang panty ko sa ngiti niya.
“G-good morning, t-t-thanks.” Kung isang Stanley Drew
Mijares ba naman ang bubungad sa'yo ng ganito, „di ka kaya mautal
at kumerengkeng sa kaba.
“Pasok ka.” Iginiya ko siya sa loob ng bahay. Parang tinatambol
ang aking dibdib sa kaba. Mula sa araw na ito ay hindi na normal
ang lahat para sa'min. He's my boyfriend now, and the thought of it
throbs my heart. Kinikilig ba ako?
Nilagay ko muna muna sa vase ang bulaklak at umupo sa tapat
niya.
“You're so beautiful.” Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya.
Wala na ba talaga 'tong naisip na sabihin kundi ang purihin ako?
4
“Ahm, ang aga mo yata. 9:30 pa naman ang recognition program

nila Shawn ah,” sabi ko na lang dahil naiilang ako sa mga titig niya
na parang ayaw niya akong mawala sa paningin niya.
“It's nothing, I can be an early bird if it's for you.”
“Ah, eh-”
“Kuya!” Napalingon kami pareho kay Shawn na lumabas ng
kwarto niya na bihis na bihis. In fairness ang gwapo ng kapatid ko,
parang boy version ko siya.
“Hey buddy.” Nakipag-fist bump naman sa kanya ang makulit
kong kapatid. Close na close talaga sila.
“Ang gwapo natin ngayon, ah.” Isa sa dahilan ng pagiging close
nilang dalawa ay dahil kinokonsinti ni Stan si Shawn. Pareho din
silang gwapong-gwapo sa sarili. Mana daw kasi si Shawn sa
kagwapuhan ni Stan, parang sila ngang magkapatid kung
magturingan, eh.
“Matagal na akong gwapo, kuya. Iyon nga lang lalo akong
gumwapo ngayon.” Napatawa naman kami ni Stan sa
pagmamayabang ng kapatid ko.
“Kumain na nga lang tayo, hindi puro kayabangan ang pag-
usapan n‟yo diyan. Mamaya maabutan pa tayo ng traffic.” Natawa
naman ang dalawa at tumalima naman pagkatapos kong sabihin
yun.
“Well I guess, I'm just on time. I haven‟t had my breakfast yet,”
sabi ni Stan. Dahil pabilog ang „di kalakihang mesa namin,
napagitnaan ako ng dalawa. Bale sa left ko si Shawn at sa right side
naman si Stan. Nagdasal muna kami bago kumain habang si Stan
naman ay titig na titig sa'kin.
“The best ka talaga magluto ate, pwede ka ng mag-asawa.”
Bigla naman ako nabilaukan sa sinabi ni Shawn, napaubo ako ng
malakas kaya lumabas ang butil ng kanin sa ilong ko. Ang sakit!
Dali-dali naman ang akong inabutan ng tubig ni Stan at hinagud-
hagod ang likod ko habang pareho silang dalawa ni Shawn na
nagpipigil ng tawa.
“Wag n‟yo na nang pigilan, baka kung saan pa lalabas „yan.” At
dahil sa sinabi ko, bigla naman silang humagalpak ng tawa. Hawak-
hawak pa ng magaling kong kapatid ang kanyang tiyan habang
tumatawa.
“Pffft! Hahahahaha.” Silang dalawa. Tama ba namang
magtawanan sa harap ng pagkain.
“Hindi ko alam na talented ka rin pala, you could have seen your
face ng lumabas ang kanin sa ilong mo. Pffft-” Aba't nagawa pa
5
greatfairy
akong asarin ng mokong na „to! Bawiin ko 'yong sinabi ko kagabi

eh! Joke. Syempre sa isip ko lang 'yon.
“Ano bang masama sa sinabi ko ate, at nabilaukan ka?” Ang
sarap talagang tirisin ng kapatid kong 'to.
“Ikaw bata ka, tapusin mo nga 'yang kinakain mo. Ang bata-bata
mo pa ang dami mong alam. Saan mo naman natutunan 'yon ha?
Nag-aaral pa ang ate mo, wala pa sa isip ko „yan.” Pinanlakihan ko
naman ng mata ang kapatid ko habang sinasabi ko „yun. Ke bata-
bata pa, parang matanda kung mang-asar eh.
Nagpatuloy kami sa pagkain ngunit muntik na naman akong
mabilaukan nang magsalita si Shawn.
“Pffft- kuya, hindi pagkain si ate.”
Nagsimula na namang uminit ang aking pisngi. Alam kong
kanina pa siya titig na titig sa'kin. Ramdam ko iyon. Is he thinking
about what I said last night?
“Blame your sister, she's so captivating and I can stare at her all
day.” Parang literal na naipon ang dugo sa aking pisngi. Ang landi
ko!
“Ang dami n‟yo talagang nalalamang dalawa diyan, tapusin
n‟yo na nga ang pagkain n‟yo,” I blurted out, trying to hide my
uneasiness. Dapat na yata akong masanay na may boyfriend na ako.
Pagkatapos ng maingay naming almusal ay lumarga kami
papuntang eskwelahan ni Shawn. Natutuwa akong makitang
masaya ang kapatid ko. He seems to like Stan for me very much.
“Wala ka nang kawala...” I bit my lower lip to suppress my
smile. He's holding my left hand while his other hand is on the
steering wheel. Nasa backseat si Shaw at naglalaro sa cellphone ng
kanyang kuya Stan.
I gave him a questioning look. Ngunit napaiwas ako ng tingin
nang ngumisi siya. He‟s grinning like crazy!
“Wala nang bawian 'yon, Sham. Wala na...” he said.
Wala naman talaga akong balak na bawiin „yon...
6
Chapter 3
“CONGRATS, buddy, ang galing mo. Mana ka talaga sa'kin.”
Bahagya pang ti-nap ni Stan si Shawn pagkasabi na pagkasabi niya
no'n. Nahiya naman ang hanging habagat sa kayabangan niya.
“Thank you, kuya. Deserved naman talaga ako ng mga awards
ko eh, hahaha.” Napangiti na lang ako sa usapan ng dalawa. Mukha
ding nahawaan na ng kayabangan niya ang kapatid ko. Ganoon pa
man, masaya ako para sa kapatid ko. Worth it lahat ng pagpapagod
ko sa trabaho para sa aming dalawa, napakaswerte ko dahil
binigyan Niya ako ng isang kapatid na katulad ni Shawn. Mahal na
mahal ko ang kapatid ko at nakahanda akong magsakripisyo alang-
alang sa ikabubuti niya.
“Dahan-dahan naman sa kayabangan ha, hindi ako prepared,
baka liparin ako ng hangin. Ang lakas eh...” singit ko sa kanilang
usapan. Katatapos lang ng recognition program nila Shawn at
pagkatapos ng program ay agad kaming dinala ni Stan dito sa
restaurant na pagmamay-ari ng pamilya niya.
“Baby naman, we're just saying the truth. Deserved naman
talaga ni Shawn ang awards niya, „di ba little bro?” Pakiramdam ko
umakyat lahat ng dugo ko sa maganda kong mukha dahil sa tinawag
niya sa'kin. Ganito pala ang pakiramdam ng kinikilig, parang gusto
ko tuloy maglupasay sa inuupuan ko. I gave him a bored look nang
mahimasmasan na ako. Sinubukan kong ikubli ang ngiting gustong
kumawala sa bibig ko.
“Ate, mukhang lalagnatin ka, ang pula-pula mo.” Napatingin
naman sa mukha ko si Stan dahil sa sinabi ni Shawn. At nang
magtagpo ang mga mata namin, he gave me a lopsided smile. Alam
kong alam niya ang dahilan ng pamumula ko kaya agad kong
iniwas ang tingin ko at itinuon sa kinakain ko.
“Kinikilig ka na niyan?” Hindi pa man ako naka-recover sa
pagtawag niya sa aking 'baby' ay nanindig naman ang balahibo ko
sa ibinulong niya kaya naman siniko ko siya. Buti na lang nakatuon
na ulit ang atensyon ni Shawn sa pagkain niya kaya hindi niya
napansin ang pagbulong sa akin ni Stan. Pabilog pa naman ang
mesang kinakainan namin katulad ng sa bahay. Pinanlakihan ko
7
greatfairy
siya ng mata na nagpatawa sa kanya, buti na lang hindi kami

napansin ng kapatid ko.
Pagkatapos naming kumain ay inihatid din kami ni Stan sa
bahay. Nagbihis na din ako ka agad dahil papasok pa ako sa
trabaho, sayang din naman ang half day.
Gustuhin ko mang magpahinga ay hindi pwede, nasasayangan
talaga ako. Buti na lang inihatid din ako ni Stan sa restaurant na
pinagtatrabahuhan ko.
“Thank you sa paghatid sa'kin Stan, malaki na talaga ang abala
namin sa'yo.”
“You don't have to thank me Sham, ayaw ko lang na masyado
mong pinapagod ang sarili mo sa trabaho.” Mataman naman akong
tinitigan ni Stan sa mata kaya hindi ko napigilang umiwas ng tingin.
“Ahm, s-sige pasok na ako...” sabi ko na lang at akmang
maglalakad na ako papasok ng restaurant ay mabilis niyang akong
hinila sa braso.
“Please don't stress yourself too much, I'll fetch you later.”
Namumungay ang mga mata niyang nakatitig sa'kin.
“Ah, sige. Ikaw ang bahala. Thanks ulit.” Mabilis akong
tumalikod at naglakad papasok sa restaurant. Pakiramdam ko kasi
konting-konti na lang ay bibigay na ako sa kanya. Wait, kami na ba
talaga? I already said the magic words last night pero hindi man
lang namin napag-usapan kung ano na ba talaga meron kami.
Alam ko sa sarili ko na may nararamdaman na din ako sa kanya
pero natatakot ako. Magkaiba ang mundong ginagalawan namin,
langit siya at lupa ako. Walang-wala ako sa kalingkingan ng mga
babaeng ka-level niya. Nanliliit ako sa sarili ko sa tuwing naiisip ko
'yon. Hindi sa wala akong tiwala kay Stan pero paano kung mawala
ang feelings niya sa'kin? Kung sasagutin ko siya, first boyfriend ko
siya pag nagkataon. Pero paano kung mahal niya nga talaga ako?
Ewan.
Pero sinagot ko na nga siya kagabi. Hay...
Naguguluhan na talaga ako kaya ngali-ngaling binatukan ko ang
sarili ko sa mga naiisip ko. Trabaho dapat ang isipin mo Shane
Amethyst.
“Uso na ba ngayon ang mambatok sa sarili? O sadyang, may
saltik ka na Shane Amethyst.” Bumungad sa'kin ang natatawang
mukha ni Mylene na kasama ko trabaho.
“Trip ko lang batukan ang sarili ko eh, try mo din kaya, ang
sarap sa pakiramdam,” sarkastiko kong sagot.
8
“Ewan ko sa'yo. Para kang timang diyan, epekto na siguro 'yan

ng pagkakaroon ng mayamang manliligaw.” Napailing na lang ako
sa sinabi ni Mylene. Siya lang ang medyo ka-close ko dito sa
trabaho. Wala din akong matatawag na best friend pero marami
akong close friends, hindi nga lang ako palakwento ng
nararamdaman ko.
“Tigilan mo nga ako, palibhasa in love na in love ka sa
boyfriend mo eh. Yang mga mata mong malaki, nagiging hugis
puso na. Pfttt.-”
“Hay naku, hindi ko alam kung anong pwedeng itawag sa'yo.
Bulag ka o sadyang tanga ka lang. Isda na nga ang lumalapit sa'yo,
hindi mo pa binibingwit. Nakow, swerte mo nga eh, ang wafu ng
papa Stan mo, may datung pa, at mukhang seryoso din naman sa'yo,
'san ka pa.” Napanganga na lang ako sa pinagsasabi ni Mylene,
minsan talaga BI din ang isang 'to.
“Ewan, naguguluhan ako at isa pa natatakot din ako. Baka kasi
sa huli, marealize niyang hindi niya naman talaga ako mahal. Na
baka attracted lang siya sa'kin...” sagot ko. I don‟t want to give her
a hint na sinagot ko na nga si Stan kagabi. Madaldal pa naman siya,
baka mamaya kumalat sa lahat ng katrabaho namin.
“Nakow, girl, hindi mo malalaman kong hindi mo susubukan
noh, masarap kayang ma-in love. Siyempre hindi naman puro
happiness lahat noh, „pag nagmamahal ka, hindi talaga maiwasan na
masaktan ka. Kumbaga sa mga lalaki, kailangan muna nilang
pagdaanan ang sakit na dulot ng pagtutuli para maging ganap na
isang lalaki. Kaya girl, go lang ng go. Isa pa, nakikita ko naman na
mahal ka naman ng papa Stan mo.” Napaisip naman ako sa sinabi
niya. Sabagay may point din naman siya.
“Oo na, pag-iisipan ko. Magtrabaho na nga lang muna tayo.”
Sabi ko na lang at hinarap ang utensils na huhugasan namin.
Sus, Shane Amethyst. Pag-iisipan pa e kumiringking ka na nga
kagabi. Ay, nesfruta! Ano ba 'tong naiisip ko?
Sabagay mukhang pasok na pasok naman si Stan sa four M.
Hindi na masama. Machong Mayamang Masarap Magmahal.
Susmaryosep! Ang landi ko!
9
greatfairy
Chapter 4
PAGKAGISING ko ay naghanda agad ako para sa trabaho.
Ngayong walang pasukan ay full time ako sa trabaho. Nagluto na
rin ako ng agahan pati pananghalian ni Shawn mamaya. Ang sabi ni
Stan ay susunduin niya ako at ihahatid sa trabaho kaya naman
nagluto ako ng medyo marami, baka kasi dito na naman siya magbi-
breakfast.
Around 7 na nang natapos ako sa paghanda at pag-ayos ng sarili.
Hanggang ngayon ay wala pa rin si Stan. Baka na traffic lang siya.
Ginising ko na lang si Shawn para makasabay namin siyang kumain
pagdating ni Stan.
7:30 na pero wala pa rin si Stan kaya napagpasyahan kong
kumain na lang. 8:30 ang pasok ko kaya kailangan ko ng
magmadali.
“Susunduin ka ba ni Kuya Stan, ate?” tanong ni Shawn habang
kumakain.
“Hindi ko alam, baka busy 'yon,” sagot ko na lang dahil maging
ako ay naguguluhan. First time kasing na-late si Stan ng ganito.
Hindi siya pumapalya sa tuwing sinusundo niya ako, kadalasan nga
maaga siyang dumadating.
Baka siguro nakalimutan niya lang akong sunduin dahil busy
siya. Ang alam ko, tini-train daw siya ng Daddy niya para maging
CEO ng company nila.
Hinayaan ko na lamang si Stan. Baka nga siguro busy lang siya
kaya hindi niya ako nasundo. Pilit kong itinatanim sa isip ko iyon
pero nakaramdam pa rin ako ng lungkot. Sumakay ako ng jeep
papuntang restaurant na pinagtatrabahuhan ko.
Medyo nanibago nga ako kasi mahigit tatlong buwan na din
akong hinahatid sundo ni Stan. Hindi kaya nagsawa na siya sa'kin?
Hindi kaya nainip na siya sa kahihintay, akala ko ba mahal niya
ako. Ang daming tanong na bumabagabag sa isip ko. But I already
said the magic words.
Matamlay akong pumasok sa loob ng restaurant. Hindi na din
ako nag-abalang tawagan o itext si Stan. Baka kasi ispin niyang
ginagawa ko lang siyang driver. Wala naman akong karapatang
magdemand na sunduin niya ako dahil hindi pa naman niya ako
10
asawa. Tama. Kaya wala akong kaarapatang malungkot. Pero bakit

ganito ang nararamdaman ko? Ganun nga talaga siguro pag mahal
mo na ang isang tao.
“Oh, bakit parang pasan mo ang daigdig?” Bungad sa'kin ni
Mylene.
“Ahah! walang papa Stan pala na naghatid. Kaya pala
nakasimangot yang fes mo,” dagdag pa niya kaya napabuntong
hininga ako.
“Bakit ganun Mylene. Hindi niya lang ako nasundo para akong
nasasaktan? Nangako kasi siyang susunduin niya ako..” maktol ko
sa kanya.
“That means mahal mo na talaga siya girl, OMG! Ayan kasi
pakipot pa. Nakow baka naghanap na 'yon ng iba.” Natigilan naman
ako sa sinabi niya. Baka nga siguro ganun, baka nagsawa na talaga
siya sa'kin.
“Joke lang. Baka busy lang talaga 'yon. Pero seryosong usapan
ha. Kung ako sa'yo hindi ko na talaga pakakawalan yang si papa
Stan. He's a complete package, wala ka ng hahanapin pa. Pasalamat
ka nga na-in loved sa'yo 'yon eh.” Mahabang litanya niya with
matching gestures pa.
Natapos ang araw na hindi man lang nagparamdam si Stan.
Wala akong natanggap ni isang tawag o text galing sa kanya.
Umuwi akong matamlay sa bahay. Sakto namang pagpasok ko ay
bumuhos ang malakas na ulan. Wala namang napabalitang bagyo
pero malakas ito. Nakikisama ba ang panahon sa mood ko?
Napabuntong hininga na lang ako, at siguro pang labing siyam ko
na „tong buntong-hininga sa buong araw.
Matapos naming maghapunan ni Shawn ay nag-ayos ako ng
sarili para matulog. Hindi pa rin tumitila ang ulan. Akmang hihiga
na ako nang marinig ang malakas na pagbalagbag ng pinto ng bahay
kaya mabilis akong tumungo rito.
Pagbukas ko ay tumambad sa'kin ang basing-basa na si Stan.
“Stan! Anong ginagawa mo rito? At bakit basang-basa ka?”
“Can I get in?” Tanong niya habang nanginginig.
Pinapasok ko siya sa bahay at dali-daling kumuha ng tuwalya sa
kwarto. Kinuha ko na rin ang pinakamalaking t-shirt ko para
ipampalit niya.
“Bakit ka ba nagpapakabasa sa ulan, gusto mo bang
magkasakit?” Sita ko sa kanya na may halong pag-alala.
11
greatfairy
“I'm just worried about you. I'm sorry hindi kita nasundo. I
wasn't really feeling well. Pero nang umulan ay pinilit kong
makabangon para puntahan ka.”
Nag-init naman ang pisngi ko sa sinabi niya. How can this guy
be so sweet?
Pagkatapos magpalit ay dito ko na lang din pinatulog si Stan sa
bahay. Tumabi muna ako kay Shawn at siya naman ang natulog sa
kwarto ko. Nakaramdam naman ng saya ang isang bahagi ng puso
ko dahil nag-abala siyang puntahan ako kahit masama ang
pakiramdam niya. Medyo may sinat pa nga siya kanina nang
hawakan ko siya kaya pinainom ko agad siya ng gamot para hindi
lumala.
12
Chapter 5
SUNDAY ngayon at ito sana 'yung araw na palagi kaming nagba-
bonding ni Shawn. Kada linggo ay hindi namin nakakaligtaang
magsimba dahil Siya na lang ang masasandalan namin ng kapatid
ko. Ngayon ay hindi muna kami magkasamang magsimba ni
Shawn, sasamahan niya raw si Aleng Nelia sa
Redemptorist Retreat House na malapit dito sa bahay namin.
Tamang-tama naman dahil inaya ako ni Stan na magsimba sa
simbahan na sa loob daw ng subdivision nila at susunduin niya ako
mamaya.
Sinuot ko ang flair floral dress na regalo ng boss namin no'ng
Christmas. Nagsuot din ako ng belt na blue na bumagay ang kulay
sa dress ko at tinirnuhan ng dirty white na flat sandals. Naglagay
lang ako ng pulbo at strawberry lip balm dahil yun lang naman
meron ako. Hindi kasi ako bumibili ng make up dahil hindi naman
kasi ako marunong maglagay ng mga iyon at isa pa wala naman
akong pambili. Tamang-tama lang ang sweldo ko sa
pangangailangan namin ni Shawn sa araw-araw.
Lumabas ako ng kwarto nang marinig kong may tumigil na
sasakyan. Sinukbit ko ang maliit kong sling bag. Hindi na ako nag-
abalang magpony tail ng buhok. Naglagay lang ako ng hair clip at
hinayaang nakalugay ang mahaba kong buhok na natural na wavy
sa dulo.
Lumabas ako ng bahay at ni-lock ang pinto at humakbang
papunta kay Stan. Nakita ko siyang prenteng nakasandal sa kanyang
sasakyan at nakapamulsa. Bahagyang naka-awang ang kanyang
mga bibig at nakita ko din ang paggalaw ng adams apple niya nang
lumunok siya.
Titig na titig siya sa akin habang naglalakad ako papunta sa
kanya. Pero hindi ko 'yon pinansin dahil nakatuon ang atensyon ko
sa suot niya. Lalo siyang gumwapo sa suot niyang polong kulay
blue na naka-fold sa bandang siko at tinernuhan niya ng faded
jeans. Hindi ko namalayang nasa harap niya na pala ako.
“P-pangit ba?” Kinakabahang tanong ko sa kanya. Baka kasi na-
disappoint siya sa ayos ko. Napakagwapo pa naman niya ngayon.
“Beautiful is not enough to describe you...” sabi niya na hindi
inaalis ang titig sa'kin.
13
greatfairy
“You're gorgeous.” Pakiramdam ko may nagliliparang paru-paro

sa tiyan ko dahil sa sinabi niya.
“T-thanks...” sabi ko na lang at umiwas ng tingin sa kanya.
Pinagbuksan niya ako ng pinto at umikot siya sa drivers seat.
After 30 minutes ay pumasok kami sa isang magarang subdivision.
Itinigil niya ang sasakyan sa di- kalakihang simbahan. Tamang-
tama naman ang dating namin dahil mag-uumpisa na pala ang misa.
Nang lumabas na kami pagkatapos ng misa, inalalayan ako ni
Stan papasok sa kanyang sasakyan. Hindi ko alam kung saan niya
ako dadalhin, nagpati-anud na lang din ako. Iniisip ko kasi kung
pa'no ko kung paano ko siya tatanungin tungkol sa status namin.
Alangan namang tatanungin ko na lang siya bigla ng, “tayo na ba?”
Hindi din naman pwedeng sabihin ko sa kanyang, oy Stan, 'di ba
sinagot na kita? E „di tayo na. Magmumukha naman akong timang
no'n „pag nagkataon.
“You seemed quiet, problem?”
Napabaling naman ako kay Stan. Hindi ko napansing tumigil na
pala ang sasakyan sa harap ng isang malaking bahay. Scratch that.
Hindi pala basta malaking bahay lang, mansyon pala ito.
“Wala naman, kaninong bahay 'to?” Ibinaling ko ang paningin
ko sa malaking mansyon .
Hindi naman sumagot si Stan sa halip ay bumaba na lang siya at
umikot para pagbuksan ako ng pinto.
“Shall we?” Inilahad niya ang kanyang kamay sa'kin.
“Teka-teka, papasok tayo diyan?” Sabay turo sa pinto ng
malaking bahay.
“Yeap.” Hinawakan niya ang kamay ko at iginaya sa loob.
“B-bahay niyo 'to?” Kinakabahang tanong ko sa kanya. First
time kong pumunta dito at hindi ako handa kaya naman parang
binabayo ang dibdib ko sa sobrang kaba. Ngiti lang naman ang
isinukli niya sa tanong ko. Pagpasok namin ay tumambad ang mga
kawaksing abalang-abala.
“Son!”
Napalingon kami sa babaeng sumulpot na mukhang galing sa
kusina dahil naka-apron pa ito. Tantiya ko ay nasa early 40's na siya
pero maaaninag pa rin ang angking ganda nito. Humalik si Stan sa
pisngi niya , ito siguro ang mommy niya.
“Are you my son's girlfriend? You're so beautiful!” His mom
giggled. Hinawakan niya ako sa kamay at niyakap.
“Mom, please stop it. She can't breath anymore.” Hinila ako ni
Stan mula sa pagkakayakap ng mommy niya.
14
“Oh, sorry dear, I'm just so happy to see you...” magiliw na saad
ng mommy niya.
“Mom, please?” Naiiritang sagot ni Stan.
“Fine, tara na sa komedor, andun na ang Dad mo.”
Nang pumasok kami sa komedor ay napanganga naman ako sa
dami ng pagkain sa mesa. Fiesta ba dito? Namataan kong may
nakaupong lalaki na nagbabasa ng diyaryo. Siguro nasa late 40's na
siya. Ganunpaman halatang kamukhang-kamukha nito si Stan.
Hindi maikailang Daddy niya 'to.
“Honey, our son's special girl is here!” Masayang anunsyo ng
mommy ni Stan kaya napaangat ang tingin niya mula sa diyaryo.
Umupo ang mommy ni Stan sa tabi ng Daddy niya samantalang
pinaghila niya naman ako ng upuan at tumabi siya sa'kin.
“I must say, my son has a good taste, huh. Ang ganda-ganda mo,
iha. C'mon don't be shy.”
Napangiti naman ako nang alanganin sa Daddy niya. Mukha
siyang intimidating sa unang tingin pero mabait din pala siya.
Asikasong asikaso naman ako ni Stan. Halos subuan niya na nga
ako, hindi niya na masyadong nagalaw ang pagkain niya sa sobrang
asikaso niya sa'kin. Siya lang naman ang naglalagay ng pagkain sa
plato ko.
“You're so sweet, son. Naaalala ko tuloy no'ng kami ang sa edad
niyo ngayon.” Mukhang kinikilig na sabi ng mommy niya.
Ang sarap sa pakiramdam na ganito ang pamilya ni Stan.
Naalala ko tuloy sila Papa at Mama . Kung nabubuhay pa kaya sila,
ganito rin kaya kami kasaya?
Pagkatapos naming kumain, inilibot naman ako ni Stan sa buong
mansyon at wala akong masabi sa sobrang ganda nito. Marami
silang antique na kagamitan pero halatang moderno ang disenyo ng
buong bahay. Napadpad kami sa garden at sa kabila ay may
malaking pool. Umupo kami sa magkabilang upuan sa gitna ng
isang lamiseta. “Ah, thank you nga pala sa pagdala sa'kin dito. Ang
saya ko kasi ang babait ng parents mo.”
Ngumiti naman siya sa'kin at hinawakan niya ang dalawang
kamay ko.
“You don't have to thank me, Sham. I just want them to meet the
girl I chose to be part of our family.” Seryosong sabi niya at
hinalikan ang kamay ko.
“I love you so much, Sham. I really do.”
“I-I love you too, Stanley Drew Mijares.”
15
greatfairy
Chapter 6
NAKAILANG attempt na akong matulog pero hindi ko magawa.
Hanggang ngayon kasi nagpa-flashback pa rin sa isip ko ang
nangyari kanina. Hindi ko napigilang mapahawak sa labi ko. I just
can't believe I had my very first kiss with Stan. Kanina pa ako
nagtitili sa isip ko, baka kasi marinig ni Shawn eh mapagkamalan
pa niyang takas sa mental ang ate niya. Ang ganda ko namang
baliw. Natigil ang pagmumuni muni ko nang tumunog ang
cellphone ko.
My Hunk Boyfriend calling...
Siya ang naglagay ng pangalan sa cell ko. Akala ko kanina kung
ano ang gagawin niya no'ng hiniram niya, yun pala pinalitan niya
ang pangalan niya. My Gorgeous Girlfriend naman ang pangalan ko
sa cellphone niya para daw quits kami.
“Hello”
“I missed you.” Uminit na naman ang mukha ko sa bungad niya.
“Loko ka talaga, halos buong araw kaya tayong magkasama...”
Sabi ko habang pilit itinatago ang kilig. Kung hindi ko lang siya
kausap ngayon malamang nagtitili na naman ang lola niyo.
“I can't help it. You keep running in my mind. Aren't you getting
tired?” He said in a husky tone, oh God! Hindi ko mapigilang
mapatawa sa banat niya. Corny pero nakakatawa pala „pag ang
isang kagaya niya ang bumanat ng ganon.
“Ang dami mong alam mister. Matulog na kaya tayo. Gabi na
po...” natatawang sabi ko sa kanya.
“I can't sleep. I keeping on thinking of you. I just can't believe I
own you now. If this is just a dream, I don't ever want to wake
up...” he said in his serious voice.
“Then believe it now. You're not dreaming mister, matutulog ka
pa nga lang eh...” natatawang sabi ko habang pilit pa ring
pinipigilan ang kilig na nararamdaman ko.
“I'm glad I made you laugh. I love you so much, baby.”
“And I love you, too. Thank you kasi ako ang napili mong
mahalin. Ang saya ko, Stan. “
“Nope, thank you for loving me back, Sham. You just don't
know how you made me happy.”
16
“Oo na nga po. Panalo ka na.” He chuckled upon my surrender.

“Sleep now, baby. I'll fetch you tomorrow.” Bigla naman akong
nakaramdam ng antok.
“Okay, okay. Good night.” Sabi ko sabay hikab.
“I love you. Good night and dream of me.”
“I love you too. Good night ulit.” Pagkasabi ko nun ay pinikit ko
ang aking mga mata.
NAGISING AKO nang maramdaman ko na parang may

humahaplos sa aking mukha at bumugad sa akin ang
napakagwapong mukha ng boyfriend ko.
“Good morning, sleepy head. *tsup*” Kinintalan niya ako ng
mabilis na halik sa gilid ng labi.
Bigla naman akong na-conscious sa itsura ko kaya dali-dali
kong tinakpan ang mukha ko. Mahirap na baka may panis pang
laway sa bibig ko. Minsan kasi pag masyadong akong pagod
tumutulo ang laway ko pag natutulog.
“Paano ka nakapasok dito?” Tanong ko habang tinatakpan pa rin
ang mukha ko na pilit naman niyang tinatanggal.
“Shawn let me in. Hey, why are covering your face?”
Hindi ko siya sinagot at lalo ko pang tinakpan ang mukha ko.
Ngunit dahil masyado siyang malakas ay natanggal niya ang unan.
Pasimple kong pinahid ang gilid ng bibig ko gamit ang likod ng
kamay ko. Narinig ko ang malutong niyang tawa kaya sinamaan ko
siya ng tingin.
“What?” Painosenteng tanong niya.
“Bakit ang aga-aga mo?” Inirapan ko siya kaya lalo pa siyang
napatawa.
“What's wrong with it? I just want to see my lovely girlfriend as
early as this morning. And besides, I missed you.”
Hindi ko namalayang nakalapit na pala siya sa'kin. Naupo siya
sa kama paharap sa'kin at hinawakan ako sa mukha. Napapikit ako
nang hinaplos niya ito gamit ang likod ng kanyang kamay.
“I just found out that you're more beautiful when you're fresh
from sleep.” Naramdaman ko naman ang pag init ng pisngi ko sa
sinabi niya. He really never fail to make me blush.
“Binobola mo naman ako eh. Bad breath kaya ako...”
pagmamaktol ko at tinapik siya sa braso. Holy cow! Ang tigas!
Napatawa siya ng mahalata niya na parang natigilan ako.
17
greatfairy
“Fix yourself. I brought something for breakfast, nagluto si

mommy. C'mon.” Nagpahila naman ako sa kanya patayo.
Lumabas na siya ng kwarto ko. Dali dali naman akong kumuha
ng tuwalya para maligo. Pagkatapos kong maligo ay sinuot ko na
lang agad ang uniform ko sa trabaho para diretso na lang ang pag
aayos ko ng sarili.
Gaya ng sabi ni Stan, sabay nga kaming tatlo kumain. Nabigla
nga ako dahil ang dami niyang dalang pagkain, ang sabi niya maaga
daw nagising si mommy para magluto. Kinuwento niya rin sa
kapatid ko ang tungkol sa relasyon namin na kinatuwa naman ng
huli. Pagkatapos ng maingay na agahan ay hinatid din ako ni Stan
sa trabaho. Binilinan ko muna si Shawn na bantayan ang maliit
naming tiyangge bago kami umalis ng bahay.
NASA harap na kami ng restaurant pero hindi pa rin kami bumaba

ni Stan sa kanyang sasakyan. Hindi ko alam kung ano namang
kapilyuhan ang naiisip ng nilalang na 'to dahil parang ayaw niyang
bitawan ang kamay ko.
“Stan, mali-late na ako, oh.” Mataman niya lang akong
tinititigan. Dinala niya ang kamay ko sa kanyang mga labi at
hinalikan kaya nagpaligsahan na naman ang paru-paro sa tiyan ko.
Bago pa man ako makapagsalita ay lumabas na siya at umikot
para pagbuksan ako.
“Thanks.”
“You take care of yourself for me, okay?” Hindi ko alam pero
napatango na lang ako. Ramdam kong punung-puno ng
pagmamahal ang mga titig na ipinupukol niya sa'kin.
“Ingat sa pag drive, ha?” Nginitian ko siya at hahakbang na sana
ako papasok sa resto nang bigla niya na lang akong hinila sa braso
at hinalikan sa labi. It was a long, passionate kiss which I responded
gratefully.
Napahiwalay lang kami nang narinig naming may tumikhim.
Gulat akong napatingin kay Mylene na abot tenga ang ngiti. Saka
ko na lang narealize na sa harap pala kami ng restaurant kaya
maraming nakakita, halata naman sa mapanuksong tingin ni
Mylene. Napayuko na lang ako sa kahihiyan.
“Huwag kang magpapagod, see you later,” sabi ni Stan at
hinalikan ako sa noo bago bumaling kay Mylene.
“I'm Stanley Drew Mijares, Shane's boyfriend.” Inilahad ni Stan
ang kanyang kamay para makipag hand shake na tinanggap naman
ni Mylene.
18
“I-I'm Mylene.”
“Alright, Mylene will you do me favor?” Napakunot naman ang
noo ko sa tanong ni Stan.
“Please take care of my girlfriend while I'm away.”
Napanganga na lang ako sa kalokohan ng boyfriend ko. Kung
makapagbilin naman para akong kasisilangang na sanggol na
kailangang alagaan at bantayan.
“Ah, syempre naman. No probs papa Sta- I-I mean walang
problema.”
Napairap na lang ako sa usapan nilang dalawa. Pero hindi ko rin
mapigilang kiligin sa mga simpleng gestures ni Stan. Ramdam ko
talaga kung gaano ako kahalaga sa kanya.
“Bye for now, baby. And please do not overwork yourself.”
Hinalikan niya ulit ako sa tuktok bago pumasok sa kanyang
sasakyan.
Pagkaalis ni Stan ay halos mabingi ako sa tili at panunukso ni
Mylene. Tinakpan ko naman ang tenga ko kasi baka lumabas ang
mga hindi lumabas sa sobrang lakas ng boses niya.
“O to the M to the G! Kayo na nga talaga!”
“Pakihinaan ng boses, wala tayo sa palengke. Tsk.” Inirapan ko
siya at hinila na papasok.
“Kunwari ka pa, eh nangingiti ka rin naman diyan eh.”
Sinamaan ko siya ng tingin kaya napatikom siya ng bibig.
“Sabi ko nga tatahimik na.”
Napa buntong hininga na lang ako. Para kasing naiilang akong
pag usapan ang tungkol sa relasyon namin ni Stan lalo na sa sa mga
katrabaho ko lang.
Mabilis namang lumipas ang oras. Bandang 2 pm nang mahalata
kong parang abala ang mga kasama ko. Parang ang dami nilang
niluluto at ang iba naman ay abala sa pag arrange ng mga upuan.
Nagtaka naman ako kung ano ang nangyayari pero ang mas
ikinagulat ko ay nang makita kong nabaligtad na ang sign sa sliding
door ng resto. Closed. Maaga pa naman para magsara ah.
“Uy, Mylene. Anong meron?” Kinalabit ko siya na abala sa pag
aayos ng mga sangkap.
“May nag-rent kasi ng resto. Galante kaya pinaayos ni boss.
Kaya tulungan mo na ako dito.”
Sinunod ko naman ang sinabi ni Mylene. Ang pinagtataka ko
lang eh bakit wala akong alam?
19
greatfairy
Ipinagwalang bahala ko na lang ang mga iniisip ko at tumulong

na lang. Grabe. Sobrang yaman naman ata ng customer na to para
ipasara ng mas maaga ang resto para lang sa dinner.
Past 5:00 pm na ng matapos ang lahat. Ginawang romantic ang
theme ng resto, siguro couple ang nagrenta nito.
“Amethyst, suotin mo yan. Bawal daw tayong mag uniform
mamaya. Mukha kasi talagang special.” Inabot sa 'kin ni Mylene
ang isang paper bag na may lamang dress na kulay black.
“Teka, asan mo naman nakuha 'to? Wag mong sabihing pati
susuotin natin inako ng customer natin.” She just rolled her eyes.
“Ewan, basta suotin mo na lang. Yun ang order ni boss. Hala
sige na, ikaw na lang hindi naka bihis.”
Sinunod ko na lang ang sinabi ni Mylene para walang gulo.
Naalala kong mag-oovertime pala kami kaya kinuha ko muna ang
cellphone ko at nagtext kay Stan para magpaalam.
Pumasok na ako ng banyo at sinuot ang damit. Ang galing
naman ng pumili ng dress na 'to dahil eksakto lang sa katawan ko.
Naglagay lang ako ng lip balm at pulbo at sinuklay ang buhok.
Nang satisfied na ako sa itsura ko ay lumabas na ako ng banyo.
Pero ganun na lang ang pagtataka ko na tahimik ang buong
kusina. Siguro ay nandun na sila sa dining area kaya naisipang kong
pumunta doon.
Bago pa man ako makahakbang papasok ng dining area ay bigla
na lang namatay ang lahat ilaw.
Brownout ba? Anong nangyayari?
20
Chapter 7
NAPAKAPIT ako sa pinto dahil wala akong makita sa sobrang
dilim. Mabuti na lang kabisado ko ang bawat parte dito kaya hindi
ako natisod. Nang makahakbang na ako sa loob ay bigla na lang
nagbukas ang ilaw pero nakatuon sa kin.
Kelan pa nagka spotlight dito? At ano‟ng nangyayari?
“Guys? Asan kayo? Mylene?” Tawag ko sa kanila ngunit wala
akong nakuhang sagot. Napakislot ako nang bigla na lang akong
nakarinig ng tugtog at ang pagbukas ng isa pang spot light at doon
ko lang na-realize nang mapagsino ang kumakanta habang
marahang lumalakad patungo sa kinatatayuan ko bitbit niya ang
bungkos ng bulaklak sa kaliwang kamay habang ang kabila ay
hawak hawak ang microphone.
There was a time when I was never really sure . If I was ever
gonna find that perfect girl. Kept thanking the day when you came
my way everything changed
Kaya pala ako lang ang walang kaalam-alam na may nag-rent ng
resto dahil siya pala ang may pakana.
Kaya pala hindi siya nagreply sa text ko, kaya pala pinasuot ako
ng dress. How can this guy be so sweet?
Alam kong pagod din siya galing sa trabaho pero nagagawa pa
rin niya akong pasayahin. Hindi ko namalayang kumawala na pala
Ramdam ko ang pagmamahal niya sa akin habang kumakanta
siya. Punung-puno ng emosyon ang kanyang mga mata.
I feel so special. Hindi ako nagsisising binigyan ko ng
pagkakataon ang sarili ko na mahalin ang isang tulad niya.
Parang kinikiliti ang puso ko sa ganda ng boses niya. Nakatitig
lang kami sa isa't isa habang kumakanta siya.
Ngayon ko lang napagtanto na hindi ko lang pala siya mahal
dahil sobrang mahal na mahal ko na pala siya.
Namalayan ko na lang na nasa harap ko na pala siya. Pagkatapos
ng kanta niya ay marahan niyang kinulong ang mukha ko sa
kanyang mga palad at pinahid ang mga luha ko.
“I thought you'll be happy with my surprise but I ended up
making you cry. Hmm...” Sabi niya pagkatapos niyang punasan ang
luha ko.
21
greatfairy
“Masaya lang ako. Masaya lang ako kasi ginawa mo ang lahat
ng ito para lang sa „kin.”
“Huwag mong i-lang ang sarili mo, Sham, because you‟re my
world now.”
“Thank you.” Niyakap ko na lang siya sa sobrang saya ko.
Nawala lahat ng pagod ko dahil sa kanya. I feel important because
of him, and I feel loved because of him too. My love. My Stan.
“Shall we?”
Pagkalas namin sa yakap ay hinawakan niya ako sa braso at
iginiya sa mesang pangdalawahan. Nilagay ko muna sa gilid ko ang
bulaklak at inayos ang pagkaupo ko. Siya naman ay pumwesto sa
kaharap na upuan. Napakaromantic ng set up ng resto sa candle
light dinner na sinet-up ng mga kasama ko.
“Pano mo nga pala nagawang ang lahat ng to? Akala ko ba nasa
trabaho ka?”
“I called Mr. Tan,” tukoy niya sa boss ko.
“Kilala mo si boss?”
“He's actually a family friend. C'mon let's just enjoy this
moment.”
Napangiti na lang ako sa kanya. Hindi ko akalaing makatagpo
ako ng isang kagaya niya.
Pagkatapos naming kumain ay bigla na lang siyang may inilabas
na isang pulang box.
“Ano yan?”
“Open it.” Nakangiti lang siya habang pinagmamasdan ako.
Pagbukas ko ay tumambad sa akin ang isang mamahaling kwintas
na may heart-shaped pendant.
Napatakip ako sa bibig ko sa pagkabigla, this man in front of me
really love to surprise me.
“You liked it?”
“Ang ganda. Pero Stan, ang mahal nito.” Totoo naman eh, hindi
niya naman kailangang bigyan niya ako ng mga ganito. To be loved
by someone like him is more than enough.
“The price doesn't matter if it is for the most priceless woman in
my life, baby...” he said in his most serious yet sweetest tone.
Tumalbog naman ang puso ko sa sinabi niya. Tumayo siya at
pumunta sa likod ko. Naramdaman ko na lang ang pagdampi ng
malamig na bagay sa likod ko. Naisuot niya na pala sa akin ang
kwintas.
22
“See? This necklace is nothing if it is not worn by the most

beautiful woman in my eyes.” Bulong niya nagpatindig ng balahibo
ko. Hindi agad ako nakapagsalita.
“May I have this dance?” Napabalik na lang ako sa realidad
nang inilahad niya ang kamay niya sa akin. Tinanggap ko naman at
inalalayan niya ako akong tumayo.
“You mean, sasayaw tayo kahit walang tugtog?” Natatawang
tanong ko sa kanya. But he just snapped his fingers at bigla na lang
akong may narinig na tugtog. Inilibot ko ang paningin ko at doon ko
lang nakita ang dalawa sa kasamahan ko sa trabaho na nasa sulok
ng hall.
“I wouldn't miss this for our first dance, baby.” He winked at
me. Tama siya. First dance nga pala namin to. Siya pala ang first ko
sa lahat. Napangiti ako sa isiping iyon.
“What are you thinking, hmm?” Hinawakan niya ako sa mukha
habang ang isa niyang kamay ay nasa bewang ko.
“Wala naman. Ang saya ko lang kasi nag-effort ka talaga para
lang sorpresahin ako.” Isinubsob ko patagilid ang mukha ko sa
dibdib niya. Siya naman ay hinigpitan ang hawak sa bewang ko.
“I'm glad you liked my surprise. I love you so much, baby.”
Hinalikan niya ako sa tuktok ng ulo ko.
“I love you too, mister.” Kahit hindi ko nakikita ang mukha niya
dahil nakasubsob ko sa dibdib niya ay alam kong nakangiti siya.
“Teka bakit mo nga pala naisipan ang lahat ng 'to?” Inangat ko
ang aking mukha at tumingin sa kanya.
“Let's just say, this is our own celebration for finally being a
couple, baby.”
Napatawa na lang ako sa mga sinasabi niya. How I love this
man.
23
greatfairy
Chapter 8
AKALA ko noon ay sa fiction lang nangyayari ang mga ganito.
Hindi pala, kasi kahit pa na ilang ulit ko pang sampalin ang sarili
ko, hindi ako tulog dahil nakakaramdam ako ng sakit. Totoo pala na
nangyayari ang lahat ng ito. Totoo palang may prince charming.
Totoo palang may Stanley Drew Mijares na nabubuhay sa mundo at
nagmamahal sa isang katulad ko. Everything seems perfect about
our relationship. Kung may tampuhan man kami, hindi niya
hinahayaang matapos ang araw na hindi kami nagkakaayos.
It's been almost a year since I and Stan were in an official
relationship. At wala akong masabi sa kanya. He never let a
moment slipped without making me feel loved and special.
Napamaasikaso niya kahit pa na may pagkakataong busy siya sa
trabaho. He is now the CEO of their company while Daddy Travis
is the non-excutive president. Hindi na rin ako naiilang na tawaging
daddy at mommy ang parents niya, for almost a year that we've
been together ay nakasanayan ko na rin. Palagi niya din kasi akong
dinadala sa mansyon nila at pati si Shawn ay naisama na rin namin
doon.
“A penny for your thoughts?” Nilingon ko si Stan na
nakangiting lumalapit sa 'kin. Nandito kami ngayon sa opisina niya.
Hinintay ko siya habang kinukuha niya ang mga documents na
kailangan niya raw para sa bahay na lang nila niya gagawin. He's
workaholic yet a responsible boyfriend to me.
“Wala naman. I'm just happy I have a loving boyfriend.”
“And handsome,” he said and wink at me. I rolled my eyes. The
conceited Stanley Drew never fails to ruin a moment.
“Talaga? Saang banda?” pang-aasar ko sa kanya na
nagpasalubong ng kilay niya. My boyfriend's too cute when he's
frowning.
“Are you provoking me, lovely lady?” He smirked. Oh no! I
think I should run for my life now. Alam ko na kung ano ang
susunod niyang gagawin. Pero bago pa man ako makaisip ng paraan
para makatakas, he already caught me.
24
“Hahahahaha.... Ta-ma na...hahaha... ta-hahahaha..ma

na...Stan...hahaha...” Nagpagulong gulong ako sa sofa nang bigla
niya akong kilitiin.
“Hahahaha...pft! Hahaha-”
“Who's handsome, huh? I'm not gonna stop until you answer me
correctly, baby.” He grinned from ear to ear at inumpasahan ulit
akong kilitiin.
“Hahahaha...oo na po...hahaha... ang gwapo...hahaha ng
boyfriend ko..”
“Good.” Ngumiti siya ng nakakaloko at inalalayan akong
makabangon mula sa sofa.
Pinakalma ko muna ang sarili ko dahil halos maubusan ako ng
hininga sa katatawa. Alam niyang malakas ang kiliti ko sa tagiliran.
“Next time, you should not forget you've got a breathtakingly
handsome boyfriend, got that?” Hindi ko alam kung tanong ba iyon
o utos. Nakangisi siya habang inaayos ang medyo nagusot kong
damit.
“Yabang,” bulong ko pero narinig niya.
“Who wouldn't be proud of this face?” He said in as-a-matter-of-
fact tone at sinabayan ng ngiting aso.
“Oo na po. Ikaw na ang gwapo. Nakuha mo na ba lahat ng
kailangan mo?” Tanong ko sa kanya para matapos na ang
pagmamayabang niya.
“Yeah, c'mon. Let's go.” Inalalayan niya akong makatayo at
magkahawak kamay kaming lumabas ng office niya.
***
“MOM, where here.” Anunsyo ni Stan pagpasok namin sa bahay
nila.
“I guess, Mom's at the kitchen.” Hinawakan niya ako sa kamay
at dumiretso kami sa kusina. Naabutan naming parang may niluluto
si mommy.
“Smells good. Hmm.”
“Son! Baby girl! You're here. Wait tatapusin ko lang to.”
Napailing na lang ako kay mommy dahil pinaninindigan niya talaga
ang pagtawag sa aking, baby girl.
“What's that mom?”
“Eto ba? I'm cooking steak, Andrea's favorite...” nakangiting
sagot ni mommy habang dinadaluhan ang niluluto niya.
“Wait! What? Andrea's here?” kunot noong tanong ni Stan.
Wait. Sino ba si Andrea? Ang alam ko solong anak si Stan, ah.
25
greatfairy
“Yes, she called me earlier. Kakarating lang daw nila kahapon.

And she said she'll pay us a visit today.” Hindi na lang ako kumibo
dahil parang na-a out of place ako sa usapan nila.
“Really?” Kitang kita ko ang pagliwanag ng mukha ni Stan na
parang na e-excite. Sino ba talaga si Andrea? Siguro relative nila.
Nagkibit balikat na lang ako.
“Yes, she said she misses us.” Ngiti lang ang itinugon ni Stan
kay mommy.
“By the way, where's Dad?” Pag-iiba ni Stan sa usapan at
pasimpleng hinapit ako sa bewang. Sa pagkabigla ko ay napasubsob
ako sa dibdib niya. Ang tigas. Hindi ko napigilang amuyin ang
bango niya.
“Nasa kwarto. Pababa na siguro yun.”
“Am I that addictive, baby?”
Nanindig ang balahibo ko nang biglang na lang siyang
bumulong at hinalikan ang puno ng tenga ko. Nakakahiya!
Naramdaman niya palang sinisimhot ko ang amoy niya. Buti na
lang hindi nakaharap si mommy.
“Loko ka talaga!” Hinampas ko siya sa dibdib na napahalakhak
siya kaya umikot paharap sa amin si mommy at ngumiti. Kitang
kita kong masaya siya para sa amin.
“You two really look good together!” nangingiting pahayag ni
mommy.
“Of course Mom, no one suits for both of us but each other,”
pahayag ni Stan sabay kintal ng mabilis na halik sa akin.
Pinamulahan naman ako sa ginawa dahil sigurado akong kitang-kita
iyon ni mommy na halata naman ang amusement sa mukha niya.
“Ehem.” Napalingon kaming lahat kay daddy na tumikhim mula
sa likuran.
“Oh, honey you're done? C'mon let's eat first. Mamaya pa siguro
si Andrea,” pag aalok ni mommy kaya umupo na kaming lahat.
Inalalayan naman ako ni Stan.
“So how's the company son?” Tanong ni Daddy kay Stan
habang naglalagay ng pagkain sa kanyang plato.
“Uhuh, its fine Dad. I've already adjusted myself. And you've
got good employees. They're not that difficult to deal with,”sagot
naman ni Stan.
“They're not my employees anymore, son. They're yours now.
And I expect you to be a good boss to them.”
“Don't worry Dad, I know how to handle them. And besides
they're all performing well. That's why we've convinced a number
26
of investors these past few months,” pagmamalaki ni Stan na alam

ko namang totoo dahil nakita ko kung paano siya magtrabaho.
“That's good. Anyway I trust you with this Stan. I know you
won't disappoint me, would you?”
“Of course, Dad.” Na o-op na lang kami ni mommy kaya ng
magsalubong ang mga mata namin ay nginitian namin ang isa't isa.
“Baby, you're not eating well. You're getting thinner.” Nabigla
naman ako nang nilagyan ni Stan ng maraming kanin ang plato ko.
“Stan? Hindi ko mauubos to eh,” pagmamaktol ko, he chuckled.
“Baby, you have to eat more. Look at you, you're getting thinner
and thinner'.” Napatingin naman ako sa katawan ko. Hindi naman
ako payat ah. Sadyang sexy lang talaga ako. Joke! Nahawaan na
yata ako ng kayabangan ng boyfriend ko. Ngumuso lang ako at
sinimulan ulit kumain.
“How about you, Amethyst? I heard you're graduating next
month.” Napaangat naman ang tingin ko kay daddy.
“Ah, yes Dad. Kaya nga po medyo busy,” sagot ko sa kanya.
Naramdaman kong idinantay ni Stan ang kanyang braso sa sandalan
ng upuan ko.
“That's awesome. Puwede mo nang tulungan ang anak ko sa
company, baby girl!” Mom giggled. Napakamot naman ako sa
batok kasi hindi ko alam ang isasagot. Baka isipin nilang tini-take
advantage ko ang anak nila.
“Ah, eh-”
“She'll probably work there Mom. I don't want to be away from
her.” Hindi talaga nauubusan ng cheesy lines 'tong boyfriend kong
'to.
“I think you're mom's idea is good son,” pagsang ayon naman ni
Daddy.
“But still, it‟s up to you iha.” Ngumiti na lang ako sa kanila.
Wala na akong masabi, they're so nice to me.
Napatigil lang kami sa pag-uusap nang marinig naming may
bumusina at pumasok na sasakyan.
“That must be Andrea. Excuse me for a while.”
Mabilis pa alas kuwatrong tumayo si Mommy. Mukha talaga
siyang excited na makita si Andrea.
Nacu-curious na tuloy ako. Sino kaya ang Andrea na 'to?
27
greatfairy
Chapter 9
NASAGOT ang katanungan ko nang pumasok kasama ni mommy
ang isang maganda at sopistikadang babae. She's wearing a black
velvet dress na halatang-halata ang katayuan sa buhay.
“Tito!” Nakipagbeso ito kay Daddy ng sinalubong siya nito.
Nang kumalas ay bumaling ito kay Stan.
“Tan-tan!” Walang sabi sabing niyakap niya 'to.
“I miss you, Tan-tan!” sabi pa nito habang nakayakap pa rin.
Hindi ko naman alam ang gagawin ko, it feels awkward. Really
awkward.
“I miss you too, An-an. How are you?” tanong ni Stan ng pareho
na silang kumalas sa yakap ng isat't isa.
“Eto, lalong gumanda.” Natawa naman silang lahat sa sinabi
niya maliban sa'kin.
“You never changed,” naiiling na wika ni Stan habang natatawa.
“Yeah, you too. Lalo kang gumwapo.”
Gusto ko nang umalis pero hindi ko alam kong paano. Mukha
kasing nakalimutan na nila ang presensya ko.
“Who's she?” Maarteng tanong niya sabay turo sa akin.
Napabaling naman ang tingin nilang lahat sa 'kin.
“By the way, this is Shane Amethyst, my girlfriend,”
pagpapakilala ni Stan sa 'kin. Buti naman naalala pa niya ako.
“Baby, meet Andrea, my chilhood friend.” Hinapit ako ni Stan
sa bewang.
“W-What?” Nakita kong biglang umasim ang mukha niya.
Parang hindi makapaniwala.
“Girlfriend? Seriously?” she asked almost hysterically.
“Yes, iha. Isn't she beautiful? They perfectly suits for each
other,” nakangiting turan ni Mommy. Ako lang ba o nakita ko ang
pagkainis sa mata niya?
“Ahm... Yeah...” sabi lang nito na halatang napipilitan.
“Hi.” Nginitian ko siya.
“Andrea.” Nakipagbeso beso pa ito sa akin pero nakita ko ang
pag-ikot ng eyeballs niya. Plastic!
“C'mon, iha. I cooked your favorite.”
Pinaghila pa siya ni Mommy ng upuan. Umupo lang din ulit
kami ni Stan kahit na patapos na rin kaming kumain.
28
“So how's your life in New York?” Pagtatanong ni Daddy.

“It was good Tito but iba pa rin dito. And besides I want to help
my Dad in our business.”
“Are you not pursuing your modelling career?” Si Mommy.
“Actually madami offers sa'kin but for now, its not my
priority,Tita. Maybe kung makakapag-adjust na ako sa company
then I'll spend some time in modelling.”
“Hay naku, pareho talaga kayo ni Stanley, workaholic...”
naiiling na wika ni Mommy.
“Yes, Tita that's why we're perfect for each other.” She smirked
at me. Pinapamukha niya talaga sa akin ang mga pinagsamhan nila
ni Stan. Naramdaman kong ginagap ni Stan ang kamay ko.
“Ikaw talaga iha, hindi ka pa rin nagbabago. Ang lakas mong
makabiro,” natatawang sabi ni Mommy. Tumawa rin ang Andrea
pero halatang peke. What's wrong with her?
“Ehem. So Amethyst, how are you doing?” pagtatanong niya sa
akin habang pinupukol ako ng mapanuring tingin.
“She's graduating next month. Actually she's running for magna
cum laude.” Hinalikan ako ni Stan sa ulo pagkasabi niya no'n. Hindi
naman nakatakas sa paningin ko ang pagsimangot ng pagmumukha
niya.
Pagkatapos ng mahabang pagkain ay dumiretso kaming lahat sa
garden. Panay pa rin ang pagkukuwento ni Andrea kay mommy.
Nakita ko rin ang simpleng pag irap niya sa tuwing hinahawakan
ako ni Stan o di kaya ang pagkukuwento ni mommy tungkol sa
amin. Number one fan talaga namin ni Stan ang mommy niya.
Pareho daw kasi kaming maganda kaya natatawa na lang kami
minsan sa mga pinagsasabi niya.
Everything goes smoothly about us kasi hindi naman big deal sa
kanila ang katayuan ko sa buhay. Kung may ipagpapasalamat man
ako sa magulang ni Stan, „yun ay ang pagtanggap nila sa akin.
Bonus pa dun ang pagiging instant magulang nila sa'kin. They
treated me like their real daughter.
“Tsup.”
“Ay palaka!” Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang gulat
nang bigla-bigla na lang akong hinalikan ni Stan. Nakabalik na pala
siya mula sa loob ng mansyon. Nagpaalam kasi ito kaninang magsi-
cr siya.
“Stan naman! Aatekihin ako sa'yo eh.” Napahalakhak naman
siya na may halong amusement sa mga mata niya.
29
greatfairy
“Sorry baby, I can't help it. You're too beautiful that's why.”
Naramdaman ko naman ang pag-init ng pisngi ko.
“Kahit kelan talaga ang galing mong mambola.” Ngumuso ako.
“I'm telling the truth, baby.” Niyakap niya ako mula sa likuran.
Sakto namang lumingon sina mommy at Andrea na nag uusap sa
round table sa gitna ng garden. Nandito kasi ako sa harapan ng mga
orchids ng lumabas si Stan. Hindi rin ako nakisali sa
pagkukuwentuhan ng dalawa kasi na a-out of place lang ako.
“Stan nakakahiya, ano ba?” Pagmamaktol ko pero mas
hinigpitan pa niya lalo ang pagkakayakap sa akin.
“What? I'm just hugging you.” Bahagya pa niyang inilipat sa
kanang balikat ko ang buhok ko. Hindi kasi ako nakapag pony tail
ng buhok kaya hinayaang ko na lang nakalugay kanina.
“I love doing this to you. So just let me baby, please?” Kahit
hindi ko nakikita ang mukha niya dahil nga nakatalikod ako ay alam
kong nagpa-puppy eyes. Palagi niya yang ginagawa sa tuwing may
hinihiling siya sa'kin. Naaawa naman ako sa kanya dahil
nagmumukha talaga siyang puppy kaya pinagbibigyan ko.
“Huwag ka nga. Nakakahiya sa childhood friend mo at kay
mommy.” Nang tingnan ko ang kinanaruruonan nila mommy ay
ibig ko yatang matawa. Kung hindi lang ako nahihiya sa posisyon
namin ay bumulanghit na ako na tawa. Pano ba naman kasi kung
gaano ka lapad ng ngiti ni mommy ay siya ring simangot ng mukha
ni Andrea. Umirap pa siya ng magtagpo ang mga mata namin.
Hindi ko talaga gusto ang ugali ng babaeng to.
“Ang bango talaga ng baby ko.”
Napatayo ako ng tuwid nang maramdaman kong inaamoy ni
Stan ang batok ko. Ramdam na ramdam ko hininga niya. That
gesture brings strange shivers through my spine. Holy frog!
“Stan naman eh.” Napatawa siya ng mahina. Maya maya pa ay
kumalas din siya ng yakap sa'kin at inakbayan ako. Thanks, God!
Lumapit kami ni Stan sa kanila. Si daddy naman hindi pa
bumabalik mula ng may tumawag sa kanya sa cellphone kanina.
Importante siguro.
“Ah Tita. I guess I have to go. I'm going to meet my friends pa.
Thanks nga pala sa niluto mo.” Tumayo na si Andrea mula sa
kinauupuan niya.
“Alright. Maybe your friends missed you too, iha.”
“That's for sure Tita. Anyway, ipapahatid ko na lang ang mga
pasalubong ko sa inyo.”
30
“Tan, I guess we have a lot of things to catch up. I miss those

times when we were still kids. Labas din kaya tayo minsan, what do
you think?” Tiningnan niya naman ako ng mapang-asar habang
sinasabi yun. Kung hindi lang kaibigan to ni Stan, iisipin kong may
gusto ang isang to sa boyfriend ko.
“I'll think about it An, you know I have my priorities now.”
Sagot naman ni Stan sabay tingin sa'kin.
“But don't you miss me? C'mon Tan-tan. Besides, hindi naman
siguro mamasamain ni Amethyst na hiramin ko sa kanya ang
kababata ko eh, right Amethyst?” She gave me a challenging look.
The nerve of this girl!
“Ahm, sure. No big deal.” I gave her a genuine smile. May
tiwala naman ako sa Stan ko eh.
“You sure?” Tanong ni Stan sa'kin.
“Oo naman. Ano ka ba pagbigyan mo naman ang KABABATA
mo.” Pinagdiinan ko talaga ang kababata para ipamukha sa kanya
kung san siya dapat lumugar. I smirked at her pero binigyan niya
ako ng pekeng ngiti at tinaasan pa ng kilay niyang kasingtaas ng
Mt. Apo. Tupperware ever!
“Okay, we'll see. Just call me anytime so I can update my
schedules.” Sagot ni Stan sabay kibit balikat.
“Really? Thank you Tan! Ok I gotta to go.”
Nagbeso beso na sila ni mommy.
“Take care iha.”
“Thanks Tita.”
“By the way, nice meeting you Amethyst!” she said while
smirking.
“Nice meeting you too.”Matisod ka sana. Gusto ko sanang
idadag pero syempre mabait pa rin naman akong tao kaya nginitian
ko siya ng pagkalapad-lapad. Tinaasan niya lang ako ng kilay.
Mga nakasampung hakbang na siguro siya palayo sa amin ng
matisod siya ng bato nakadikit sa landscape dahilan para bumagsak
siya sa bermuda grass. Aw! Sapol ang pwet!
Mabilis naman siyang dinaluhan ni Stan at ni mommy. Sigurado
naman akong namumula na ang mukha ko sa kakapigil ng tawa.
Pft! Totoo pala na nagdidilang-anghel ako.
31
greatfairy
Chapter 10
“OH my God! Are you okay, iha?” nag-aalalang tanong ni
Mommy sa kanya.
“Aw, Tan-tan ang sakit!” maarteng sabi niya kay Stan.
“Kaya mo bang tumayo?”
“I-I can't. It hurts!” Alam kong nag-iinarte lang siya. Hindi kasi
halata sa mga mata niyang nasaktan siya. Walang anu-anong
binuhat siya ni Stan papasok sa mansyon.
Akala ko sa mga pocketbooks lang nangyayari at nag eexist ang
mga kontrabida pero totoo din pala sila in real life. Napatawa na
lang ako sa mga naiisip ko. Hay Andrea, gasgas na „yang style mo,
sa isip ko. Sinundan na lang namin sila ni mommy sa loob ng
mansyon.
“Ang mabuti pa magpahatid ka na lang kay Stan iha, at
magpatingin ka na rin sa doktor baka napilayan ka na niyan.” Ani
mommy.
“Mom, I can't. I'll just call Tita Jenny so she can send someone
to fetch her here,” pagtanggi ni Stan at tiningnan ako ng
makahulugan.
“Okay lang po Tita, I can drive naman po-ouch!” Napaismid ako
sa pag-iinarte ng babaeng to. If I know, gustong gusto niyang ihatid
siya ng boyfriend ko. I frowned in my possessive thoughts. Pero
malakas ang radar kong may gusto siya kay Stan. Halata naman
kung pano niya tingnan ang huli.
“You're not okay iha, magpahatid ka na. Stan ihatid mo na yang
kababata mo.” I saw Andrea grinned after Mommy said that.
“Fine.”
“Baby, magkwentuhan muna kayo ni Mommy. Wait for me,
okay?” Kinulong ni Stan ang mukha ko sa kanyang mga palad at
kinintalan ng halik sa ilong. Nakita ko sa peripheral vision ko pag-
ismid ni Andrea-the impakta. Mainggit siya. „Kala niya.
“Don't worry about your girlfriend, son. Ako ang bahala sa
kanya. Babalik ka naman agad, eh.” Ani mommy.
“Alright, just please take care of her mom.” Napahalakhak
naman si mommy sa sinabi niya.
32
“Son, you're too paranoid. Hindi naman kalayuan ang bahay nila
Andrea ah. In fact their house is just two phases away.” Naiiling na
sabi ni mommy.
“You can't blame me mom, I can't take my eyes off this
woman.” Mom giggled. Stan hugged me from my left side.
“You sure, you'll be fine here?” pabulong niyang tanong sa gilid
ng tenga ko.
“O-Oo naman. “ Nauutal kong sagot sa kanya. Ramdam ko ang
hininga niya sa puno ng tenga ko. His breath that touches my skin
brings shivers through my whole being.
“I'll be back, okay?”
“O-Okay.” Nabigla ako nang walang anu-anong hinalikan niya
ako sa labi. Ramdam ko naman agad ang pamumula ko sa ginawa
niya.
Nang makaalis na sila Stan ay nagtungo kami ni mommy sa
garden. Naupo ulit kami sa harap ng maliit na center table.
“My son is really lucky to have you, baby girl.” Nakangiting
saad ni mommy.
“Hindi po mommy, mas masuwerte po ako kasi mahal ako ng
anak niyo kahit ganito lang ang katayuan ko sa buhay. At higit sa
lahat, tanggap po ninyo ako.”
Napangiti naman si mommy Tamara sa sinabi ko.
“You know what, iha? Ngayon ko lang nakitang ganoon kasaya
ang anak ko. And it's all because of you. Thank you for coming to
my son's life. “ Maluha-luhang litanya niya na nagpalambot sa puso
ko.
“Wala hong anuman, mommy. Thank you din po kasi
pinaramdam n‟yo sa akin ang pagmamahal ng isang magulang.
Kahit wala na po ang mga magulang namin ni Shawn, masaya ako
kasi nakilala namin kayo.”
Nakita ko ang simpatya sa mga mata ni mommy habang
nakikinig sa'kin. Alam na rin kasi nila ang lahat ng mga
pinagdaanan namin ni Shawn magmula nang mamatay sina Mama
at Papa. At nagpapasalamat ako kasi tinanggap nila ako ng buong-
buo sa kanilang pamilya.
“Basta mahal ni Stan ay mahal na rin namin. Kaya hindi mo
kailangang magpasalamat, baby girl. Para sa amin, parte ka na ng
pamilyang to.”
Hindi ko maisawang mapangiti sa mga narinig ko mula kay
mommy. Sa sobrang tuwa ko ay niyakap ko siya na tinugun din
naman niya ng mahigpit na yakap.
33
greatfairy
Nang kumalas kaming pareho sa yakap ay hinawakan niya ako

sa magkabilang kamay.
“Alam kong masaya kayong pareho ngayon sa piling ng isa't isa.
Pero alam ko ring marami pa kayong pagdadaanan ni Stan. Hindi sa
lahat ng oras ay masaya kayo. Walang perpektong relasyon sa
mundo, baby girl.”
Mataman akong nakikinig kay mommy habang nakatingin siya
ng diretso sa aking mga mata.
“Can you promise me one thing, baby girl?” Ramdam ko ang
sinseridad sa tanong ni mommy kaya hindi ko maiwasang kabahan.
“A-Ano po „yun mommy?”
Marahang pinisil niya aking magkabilang palad at tumingin ng
diretso sa aking mga mata.
“Whatever happens, please stick with my son. Kahit anumang
dagok ang pagdaanan niyo, magiging matatag kayo. And please...
Please don't ever break my son's heart. Can you make it a promise,
baby girl?”
“O-Opo mommy. I-I promise. Mahal na mahal ko po si Stan at
hinding-hindi po ako gagawa ng mga bagay na makakasakit sa
kanya.”
“Thank you baby girl. You really deserve each other.”
Natigil ang pag-uusap namin ni mommy nang tumunog ang
cellphone ko. Agad ko namang sinagot ng makitang si Stan ang
tumatawag.
“Hello.”
“Baby?”
“Oh, naihatid mo na ba si Andrea?”
Yeah, I'm on my way to your house. I'll fetch Shawn.
“Bakit? Tinawagan ka na naman ba ng batang 'yon?”
“Kinda. You know our li'l bro. He wants to get even with me in
the basketball. Haha..”
Nakaramdam naman ako ng kakaiba sa sinabi niyang our li'l
bro. He used to claim Shawn as his real young brother.
''Okay, ikaw ang bahala. Ingat sa pagda-drive. Teka „wag mong
sabihing nagda-drive ka habang tumatawag!”
Narining ko naman ang tawa niya sa kabilang linya. Ang
ulupong na „to talaga, nagagawa pang tumawa.
“Pfft! Baby you're too paranoid. Don't worry, I won't let myself
die without changing your surname.”
“Heh! Kalokohan mo, Mijares. Tumigil ka nga. Mag-drive ka ng
maayos, ibaba ko na 'to.”
34
“I know your blushing right now, baby! Admit it!”

“Oo na, oo na. Happy? Ibaba ko na „to.”
“Pfft! Alright. I love you, baby!”
“I-I love you too. Ingat. Bye.”
May ngiti sa labing ibinaba ko ang tawag. Pero hindi ko
maiwasang isipin ang pinag-usapan namin kanina ni mommy.
Pakiramdam ko kasi anumang oras ay pwedeng mawala ang lahat
ng meron kami ngayon ni Stan.
Paano kung ma-realize ni Stan na hindi ako ang karapat dapat na
babae para sa kanya?
Paano kung dumating ang oras na susubukan ng tadhana ang
aming pagsasama?
Kakayanin kaya naming dalawa?
Iniisip ko pa lang na magkakahiwalay kami ni Stan ay parang
hindi ko na makakaya. Hulog na hulog na ako sa kanya at hindi ko
na rin alam kung makakaahon pa ako.
Sana kayanin naming dalawa.
Sana kakayanin kong ipaglaban siya.
Sana....
35
greatfairy
Chapter 11
IT'S BEEN a week since I had that melodramatic talk with Mommy
Tamara. At hanggang ngayon hindi ko pa rin matanggal sa isip ko
ang mga pinag-usapan namin. Para bang may mangyayaring hindi
maganda.
I shrugged. Masyado na yata akong nag-iisip ng kung anu-ano.
Mahal namin ni Stan ang isa't isa. At naniniwala akong siya na
talaga ang makakasama ko habang buhay. I can't even imagine
myself committed to a man other than Stan. My Stan. I love him so
much and I mean it when I made a promise to mommy Tamara that
I'll never hurt him. Because doing so is like hurting myself too.
“Shane Amethyst Cervantes!”
Natigil ang pag-iingles ko sa aking utak nang biglang sinigaw ni
Mylene ang buong pangalan ko. Kinunutan ko siya ng noo at
naiiritang umupo ng maayos.
“Bakit?”
“Anong bakit? Pambihira! Kanina pa kita kinakausap pero para
kang tanga. Akala ko naman natulala ka lang sa kagandahan ko kasi
hindi ka manlang natitinag sa katitig sa'kin. Yun pala lumipad na sa
ibang planeta yang utak mo!” Mahabang litanya niya na nakanguso
pa, nagmumukha tuloy siyang suso. Pfft!
“Anong ngiti-ngiti mo d'yan ha? Siguro si papa Stan na naman
yan 'no? Pambihira naman oh, umakyat ka na lang kaya sa 8th floor
para hindi ka na d'yan nag-i-imagine sa pagmumukha niya.”
“Excuse me, hindi noh!” Marahas na tanggi ko sabay iling.
“Deny pa more. Do you think I'll buy that, huh? Kanina pa kaya
kita tinatanong kung asan na 'yung pinaprint kong transmittal ng
files na to.” Kinuha ko naman agad sa ilalim ng folder ang hinihingi
niya. Nandito kami ngayon sa company nila Stan. Dito kami nag-
take ng OJT as Stan requested para daw hindi ako mahirapan which
I accepted dahil hindi ko naman siya matanggihan.
“Oh, ayan na po mahal na senyora.” Inabot ko sa kanya ang
transmittal at humarap ulit sa files na ini-encode ko.
“Thanks,” she answered sarcastically. Sanay na ako sa ganung
klaseng pag-uusap sa kanya.
Mylene has been a good friend to me. Kahit konting detalye lang
sa buhay niya ang nalalaman ko, alam kong mabuti siyang tao.
36
She's a strong woman. Just like me, alam kong mahirap rin ang mga
pinagdadaanan niya sa buhay. Ang pinagkaiba nga lang ay may
mga magulang pa siya pero siya pa ang sumusuporta sa mga ito.
Pareho kaming magtatapos sa pag-aaral next month, sa ibang school
nga lang si Mylene. Naging malapit lang naman kami sa isa't isa
nang pareho kaming nagpa-part time job sa restaurant ni Mr. Tan.
“Amethyst, masarap bang humalik si papa Stan?” Muntik na
akong mabilaukan ng sarili kong laway sa tanong niyang out of the
blue.
“Ano?!”
“Hehe.. Peace! Ikaw naman, nagtatanong lang eh, girls talk
kumbaga. Oh, ano na? Masarap ba? Yayks! Ang swerte-swerte mo
talaga at sa‟yo pa na-in love si Mijares.” Ngali-ngaling binatukan
ko siya sa pinagsasabi niya.
“Aray! Pambihira! Ang harsh mo talaga! Battered friend na ako
nito.”
“Kasalanan mo yan, kung anu-anong pinagsasabi mo.”
“Nagtatanong lang naman eh. Fine. Ayaw pang sabihin, gusto
mo lang talagang masolo ang moment n‟yo ni papa Stan, hmp!''
Inirapan ko siya at ibinalik ang atensyon ko sa mga ginagawa. I
need to finish this as soon as possible para magawa ko na ang
surprise ko kay Stan.
IT'S ALREADY 5pm nang tingnan ko oras sa bisig ko. Napangiti

ako habang nakatingindito. Bumili si Stan ng couple watch no'ng
5th monthsary namin. Gusto niyang siya palagi ang maalala ko sa
lahat ng bagay kaya bumili rin siya ng couple phone sa aming
dalawa. Hindi ko maiwasang kiligin sa ka-sweet-an niya. I'm not a
type of person dying for gifts. It's the presence not the presents that
matters after all.
Napagdesisyunan kong umakyat ng 8th floor para puntahan siya
sa opisina niya. Nasa 8th floor kasi ang C.E.O's Office. Pagkalabas
ko sa elevator ay bumungad sa akin ang malawak na visitor's
lounge. Namataan kung nagliligpit ng gamit ang secretary niyang si
Miss Wenalyn. Uuwi na siguro siya.
“Ahm, Miss Wens, andyan pa ba siya?” Tukoy ko sa boss
niyang si Stan.
“Naku, kayo po pala Miss Amethyst. Andyan pa si sir sa loob.
Marami kasing pinipirmahan. Pasok na lang po kayo. Paalis na po
ako eh,” mahabang paliwanag niya. Ang bait talaga ng secretary ni
37
greatfairy
Stan kaya minsan hindi ko maiwasang ma-insecure sa kanya.

Maliban sa mabait ay maganda rin siya at approachable.
“Salamat, Miss Wens!”
“Sure thing. Una na ako, ha?'' Nakangiting tugon niya at agad
kinuha ang bag niya. Kumatok muna ako ng tatlong beses at saka
dahan dahang binuksan ang pinto. Namataan ko siyang tutok na
tutok sa mga papeles niya. Tambak rin ang file tray niya ng mga for
signature na dokumento.
“I guess you're done with your work. You may go home, Miss
Solinap...” deklara niya na hindi manlang umaangat ng tingin.
Akala niya siguro ay si Miss Wens ang pumasok. Tumikhim ako
dahilan para umangat ang ulo niya.
“Baby?”
Tumayo siya mula sa swivel chair at mabilis na sumalubong sa
akin. Hinalikan niya ako ng mabilis sa labi at hinapit sa bewang.
“You should have called me para masundo kita sa baba,” sabi
niya at inakay ako sa sofa. Uupo na sana ako nang walang anu-
anong hinila niya ako paupo sa kanyang kandungan.
“Stan!” Maktol ko na nagpahalakhak sa kanya. Ang sarap
pakinggan ng tawa niya, para bang may bahagi sa puso ko na
kinikiliti.
“Hindi ka ba uuwi?” Pinilit kong itago ang kabang
nararamdaman ko dahil sa posisyon namin.
“Nah. I still have to review and sign those papers.''
“Ganun ba. Buti naman,” sagot ko na nagpakunot ng nuo niya.
“What?” Napatampal na lang ako sa isip ko.
“I mean, mabuti na lang pinuntahan kita dito.” Napabuntong
hininga siya at niyakap ako ng mahigpit mula sa likod.
“Yeah. I'm so damn tired. But I felt energized when you came
here. I missed you,” bulong niya sa puno ng tenga ko na nagpatayo
ng lahat ng pwedeng tumayong balahibo ko sa katawan.
“Ahm... Ano kasi eh. Magpapaalam sana ako eh,” sabi ko at
bahagyang niluwagan niya ang pagkakayap sa akin at pinaharap sa
kanya.
“What is it, baby?”
“Uuwi kasi ako ng maaga, may pupuntahan lang kami ni
mommy. Ahm, you know, hmmm...girl stuff.”
“I see. Then I'll drive you home first,” sagot niya na mabilis ko
namang tinanggihan.
“No need. Ipapasundo lang kasi ako ni mommy.”
“Alright. Be careful, okay?”
38
“O-Okay...” nauutal kong sagot dahil sa sobrang lapit ng mukha

namin sa isa't isa.
Namalayan ko na lang nagkalapat na ang aming mga labi. I was
so stunned at first but when he bit my lower lip, I moaned. He made
that chance to enter my mouth. His tongue explored my mouth as if
it's looking for something there. Heavens! I can't get enough of his
soft lips. We both moan in the middle of our kisses.
Habol-habol namin pareho ang aming hininga nang maghiwalay
ang aming mga labi. Ewan ko ba, kahit ilang beses na niya akong
nahalikan, pakiramdam ko its still my first time to be kissed by him.
“You better go now before I lose my control, baby.” Kinindatan
niya ako. Namula agad ang mukha ko.
“O-okay...” sagot ko at bahagyang yumuko. I heard him
chuckled behind my ears.
MABILIS ANG naging takbo ng oras. Nakabihis na ako ng turtle

neck na red dress na binili ni mommy Tamara para sa akin.
Ngayong gabi namin susorpresahin si Stan. Kaarawan naming
pareho ngayon. Stan's turning 23 while I'm turning 20. Kinuntsaba
ko si mommy Tamara para sa sorpresa na 'to. Medyo nagtatampo
nga ako kasi parang hindi naaalala ni Stan na birthday ko rin
ngayon pero hinayaan ko na lang. Naiintindihan ko naman kasi
busy siya. Isa pa, it's my time to make efforts for him.
Nang nasigurado ko nang nakarating na si Stan according kay
mommy ay sinimulan ko nang sabayan ang saliw ng tugtog.
Napapatawa ako kasi first time kong kumanta sa harap ng iba.
You know I'd fall apart without you. I don't know how you do
what you do. 'Cause everything that don't make sense about me
Makes sense when I'm with you
Kakantahin ko na sana ang ang next line ng biglang bumukas
ang isang spot light. And there stood the man I ever wanted to be
with. My Stanley Drew Mijares.
Pagdating ng chorus ay sabay naming kinanta ang lyrics. I never
thought he knows this song.
Nang matapos ang kanta ay mabilis na hinalikan niya ako sa
labi. Narinig ko ang palakpakan ng mga tao sa paligid.
“Happy birthday baby!” He winked at me. Hinampas ko siya sa
braso. Tumawa naman siya ng mapang-asar.
“So all this time alam mong isusorpresa kita?” Nakasimangot
kong tanong sa kanya. Kaya pala magkaterno ang gown ko sa
tuxedo niya.
39
greatfairy
“It's more like it baby. How could I forget the special day of the
most important woman of my life?” seryosong saad niya at niyakap
niya ako ng mahigpit.
“Happy birthday to both of you!”
Nilingon namin sina mommy at daddy na papalapit sa amin.
Mommy Tamara is grinning from ear to ear.
“You're so funny. Both of you wanted to surprise each other,
that's why...” litanya niya na nagpatawa sa lahat.
Well, this the most happiest birthday ever...
40
Chapter 12
“HAPPY BIRTHDAY, ate!” masayang bati sa akin ni Shawn sa
gitna ng kasiyahan.
“Thanks bunso!”
“Ang ganda mo ngayon ate! Para ka ng tao! Pfft!” Pang-aasar
niya sa'kin.
“Hep! Birthday ko ngayon, wag mo akong asarin!” Binelatan
lang naman ako ng magaling kong kapatid at mabilis na umalis
papunta sa kinaruruonan ni Stan at ng mga kaibigan nito na
kasalukuyang nagkekwentuhan.
Napailing na lang ako sa kapilyuhan ng kapatid ko. Hindi ko
inakalang ang surprise party na inihanda namin ni mommy Tamara
ay naging ganito. It turned out to be a surprise party for me as well.
First time ko ring magkaroon ng ganito ka engrandeng selebrasyon.
Ininvite pala ni mommy ang mga kaklase namin ni Stan no'ng 4th
year high school at ang mga ka-blockmates ko ngayon sa college
pati na rin ang mga kasamahan ko sa restaurant ni Mr. Tan, and of
course ang mga malalapit na kaibigan ni Stan.
“Happy birthday, Miss Beautiful!” dinig kong boses sa likod.
Daha- dahan akong lumingon at nanlaki ang mata ko ng napagsino
ang nagmamay-ari ng boses na 'yon...
No other than, Justine.
My ex-suitor.
“T-Thanks. Narito ka rin pala.” I tried to compose myself not
wanting him to know that I'm tensed by his presence.
“You look gorgeous, kamusta?” Tanong niya habang tinititigan
ako mula ulo hanggang paa. Kaya lalo ako nailang. He has been my
persistent suitor 4 years ago.
“Eto. Masaya naman.”
“I see. Mukha nga. Kaya ba hindi mo ako sinagot noon dahil sa
kanya?” turo nito kay Stan na kasalukuyan paring
nakikipagkwentuhan ksa dalawa niyang kaibigang sina Caleb at
Brent.
“Ah...eh-”
“Justine!” Naputol ang pag-uusap namin nang may tumawag sa
kanya. It's Andrea. So, they know each other?
“Andy!”
41
greatfairy
Mukhang magkakilala nga talaga sila.

“Amethyst, by the way this is Andrea. A very close friend of
mine...” pagpapakilala ni Justine.
“Andy, this is Shane Amethyst.”
“Yeah, I know her. Small world huh...” sagot naman nito. It's a
small world indeed. Her eyes were unreadable while staring at me.
“Actually, she's the one I was talking about.” Andrea gasped in
surprise. Ano bang pinag-uusapan nila?
“Really?” Nakaawang pa ang mga labi nito. Ganoon pa man,
hindi nakatakas sa paningin ko ang pag-smirk niya.
“Yeah, and I never expected she's your friend's girlfriend, now.”
May bahid ng pait ang boses nito habang sinasabi yun.
Did Justine tell Andrea something about our past? Past? As far
as I know wala naman kaming past ni Justine. MU kami noon pero
hindi kami naging official lovers.
Nginitian ko na lang si Justine at pagkuwa'y itinuon ko ang
paningin ko kila Stan na kasalukuyan pa ring nakikipag asaran sa
mga kaibigan. Panaka naka rin itong sumusulyap sa kinaruruonan
ko. Maya maya'y kumunot ang noo nito. Tumayo ito at lumapit sa
amin habang matalim ang mga matang nakatingin kay...
Kay Justine?
“Baby.” He sneaked his arm around my waist then pulled me
closer to him.
“Ahm...ah... Justine si Stan pala, boyfriend ko. Stan, batchmate
ko pala nung highschool, si Justine...”Kinakabahang turan ko. God!
Why of all places dito ko pa ulit makikita si Justine?
“Happy birthday, pare.” Inilahad ni Justine ang kanyang kanang
kamay para mag-handshake pero hindi manlang ito tinapunan ng
tingin ni Stan.
“Thanks...” walang ganang sagot ni Stan na parang sinasabi
nitong hindi ito welcome sa party.
“Gosh! It's really a small world when it comes to love. Alam mo
ba Taney (she's referring to Stanley) Justine has been Amethyst's
suitor before. And oh, hindi lang pala suitor, they've been
MU's...” dire-diretsong saad ni Andrea. Naramdaman ko ang
paghigpit ng paghawak niya sa bewang ko.
“It's in the past, and she's my girlfriend now, so why bother
reminiscing about the past?” maanghang turan nito.
“Excuse us.”
42
Iyon lang at hinila niya na ako kaagad patungo sa kinupuan ng

mga kaibigan niya. Pinaghila niya ako ng upuan at pinaupo katabi
niya.
“Happy birthday Amethyst, you look gorgeous tonight,” ani
Brent at nginitian ako.
“T-Thanks.” Ramdam ko ang pag-iba ng aura ni Stan. Marahil,
hindi nito nagustuhan ang mga narinig niya mula kay Andrea.
PAGKATAPOS ng party ay nagsipag-paalam na rin ang mga bisita.

Hindi na rin kami nagkausap ni Justine. Siguro ay naramdaman din
nito ang tensyon kanina. I halfly thanked for that.
“Baby girl, hindi kapa ba papasok?” Si mommy na kasunod si
daddy Travis. Bahagya pa itong humihikab, halatang inaantok na
talaga ito.
“Ah, hinihintay ko pa po si Stan, nakikipag-usap pa kila Caleb.”
“Okay, kung ganoon mauuna na kami sa inyo. Happy birthday
ulit baby girl.”
“Thank you po ulit sa inyo.” Nakangiting sagot ko sa kanila.
“Don't mention it, you are now belong to the family. Happy
birthday ulit, iha.” Si Daddy Trav habang nakalingkis sa bewang ni
mommy. Ang sweet talaga ng dalawang to kahit kelan.
Nagpasalamat na lang ulit ako sa kanila saka sila pumanhik sa
kanilang kwarto. Naupo muna ako sa living room habang hinihintay
si Stan. Maya-maya'y naramdaman kong may nakatitig sa akin kaya
lumingun ako. Si Stan.
Nakapamulsa ito habang nakatingin sa akin. Hindi ko mabasa
ang emosyon sa kanyang mga mata.
“Andyan ka na pala, nakaalis na ba sila Brent?” Pag-o-open up
ko ng usapan.
“Who was he to you?” Malamig na saad nito. Para akong
binuhusan ng isang baldeng yelo sa lamig ng boses niya.
“Look, he's nothing. Wag mo nang pansinin ang sinabi ni
Andrea kanina. Totoo man 'yon pero wala na iyon. Noon 'yon at
ikaw na ang mahal ko ngayon. At isa pa, wala namang commitment
na naganap sa amin noon. Look, bata pa kami no'n at hindi kami
seryoso sa kung anuman ang pinagsasabi namin noon. Justine is just
a mere friend. A friend in the past to be exact...” mahabang
paliwanag ko sa kanya pero hindi manlang ito natinag sa kanyang
kinatatayuan. Nakatingin pa rin ito sa'kin na parang walang narinig.
43
greatfairy
“For you he's just a friend, but for him, I didn't see him looking
at you like your just mere friend to him,” he said through gritted
teeth.
“Baby, please?” Pakiusap ko sa kanya.
“Ayaw kong mag-away tayo sa walang kwentang bagay lalo na't
parehong espesyal ang araw na 'to sa atin. Mahal na mahal kita at
ikaw lang ang lalaking mamahalin ko habang buhay. Kung ano man
ang mga nangyari sa nakaraan ko, nakaraan na 'yon. At wala akong
planong balikan pa iyon. At isa pa, ikaw ang mahal ko at wala ng
ibang mahalagang lalaki sa buhay ko bukod kay Shawn kundi ikaw
lang. Mahal na mahal kita sobra at hindi ko kayang mawala ka
sa'kin.” My voice cracked sa huling sinabi ko. Nakita ko naman ang
paglambot ng mukha niya.
“Shhh... I'm sorry baby. I was just jealous. I'm sorry.” Niyakap
niya ako ng mahigpit kaya isiniksik ko sa leeg niya ang mukha ko.
God! Mahal na mahal ko talaga ang lalaking 'to.
“I'm sorry, please baby?” Pagsusumamo niya. Hindi ko
maiwasang matawa sa mukha niya. He's pouting.
“Oo na nga po, okay na...” natatawang saad ko at yumakap ulit
sa kanya.
“I love you so much, baby. I've never been like this before.
You're driving me crazy over you. And I'm afraid somebody might
steal you away from me...” seryosong saad niya ng maghiwalay
kami sa yakap.
“Sa'yong sa'yo lang ako. At wala akong planong itapon ang
taong nagpapatibok ng puso ko. Kasi kung gagawin ko yun, pano na
ko makahinga?” Malambing kong tugon sa kanya.
“You really never fail to amaze me...” He said. And before I
could utter a word, he already claimed my lips.
Ramdam ko ang pagmamahal sa bawat halik niya. Marahang
sinusuyo nito ang mga labi ko as if seeking for an entrance so I let
him in. He's tongue met mine while he held me close to him.
“You love me baby, right?” Kumunot ang noo ko sa tanong niya
sa gitna ng halikan namin. Ganun pa man ay tumango ako bilang
sagot.
But my heart jumped off my chest by the next thing he said.
“Then I want to mark you mine. Please baby, make love to
me...”
44
Chapter 13
MAHAL na mahal ko si Stanley at walang dahilan para tanggihan
ko siya. Kung ito ang makakapagpatunay ng pagmamahal ko sa
kanya, handa akong ibigay ang sarili ko sa kanya ng buong-buo. My
heart, my body, and my soul, only belongs to him.
He kissed me on my lips while he's holding me firmly in the
waist. Hindi ko napigilang mapaungol sa sensasyong hatid ng bawat
halik na pinagsasaluhan namin.
“Stan-”
Naramdaman ko ang pag-angat ko mula sa sahig ng ipinulupot
niya ang mga binti ko sa kanyang bewang. We climb upstairs
without breaking the kiss. Pagpasok sa kwarto niya ay mabilis
niyang ini-locked ang pinto. Naging mabilis ang kilos niya,
namalayan ko na lang ang pagdampi ng likod ko sa malambot na
kama.
“Oh damn baby! You're so sweet!”
Pinamulahan naman ako sa sinabi niya. Bumaba ang halik niya
mula sa aking mga labi patungo sa leeg. I leaned to give him more
access to my neck. Nakakalunod ang mga halik niya, hindi ko
maintindihan ang pakiramdam ko. Tila nag-iinit ang pakiramdam
ko sa sobrang sarap ng sensasyong dulot ng bawat halik at haplos
niya.
Unti-unting bumababa ang kamay niyang humahaplos sa aking
katawan hanggang sa marating nito ang pinakasensitibong bahagi
ko.
“Damn! You're so wet for me baby!”
Nakapatay ang ilaw sa kwarto niya, ganundin ang lamp shade sa
tabi ng kama niya. Gayunpaman ay maaaninag ko pa rin ang mukha
niya mula sa tumatagos na liwanag ng buwan sa bintana.
His eyes were full of desire and love. Naramdaman kong ina-
unzip niya ang suot kong gown. Tumambad sa kanya ang aking
katawan. Kitang kita ko ang pagkinang ng kanyang mga mata. His
eyes roamed around my nakedness. Mabilis kong tinakpan ang
dibdib ko nang makita kong nakatutok dito ang kanyang mga mata.
Gosh! Kahit may suot pa akong bra ay pakiramdam ko wala na
talaga akong kahit anong saplot.
45
greatfairy
“Don't.” Pinigil niya ang aking mga kamay at naramdaman kong

muli ang paghalik niya sa aking mga labi na tinugon ko naman ng
walang pag-aalinlangan.
“You're so beautiful, baby...” he said while he's staring directly
in my eyes. His right hand is brushing my hair while his left hand is
rubbing my clit. His touch brings strange sensation in my entire
being. Pakiramdam ko ay nasa ibang dimensyon ako kasama ng
lalaking mahal na mahal ko.
He kissed me again fully in the lips. This time his kisses shout
needs and love that I'm willing to give.
Hindi ko alam kung paano niya nagawang tanggalin ang
natitirang saplot ko sa katawan. Masyado akong nalunod sa
pinagsasaluhan naming halik dahil hindi ko manlang naramdaman
na pareho na pala kaming walang saplot.
“I love you so much baby.” Ramdam ko ang sensiridad ng bawat
salita niya habang sinasabi niya 'yon sa akin.
“Mahal din kita Stan... Mahal na maha-” Hindi ko pa man
natatapos ang sasabihin ko ng muli niyang sinakop ang mga labi ko.
Wala na. Lunod na lunod na ako. I felt his hardness down there. I
gulp. He's huge!
He's lips nibbled my lips down to my neck until it reached my
breasts. He cupped it while nibbling the other. Napapikit ako sa
sobrang sarap ng sensasyon dulot ng mga labi niya.
Naramdaman kong tumigil siya sa paghalik kaya napadilat ako.
He properly positioned himself on top of me.
“This may hurt for while baby, but I promise, I'll be gentle,
hmm? “ Hindi ko namalayang napatango na ako.
Slowly he thrust his hardness in my core. Pakiramdam ko may
napunit sa kaloob-looban ko. I cried in pain. It really hurts!
“Shhh baby. I'm sorry. Should I stop this?” Umiling lang ako
kay Stan. Ayaw ko naman siyang bitinin. Hindi muna siya
gumalaw. I'm adjusting to his hugeness.
Hinalikan niya muna ako sa mata at pagkatapos sa mga labi.
Nang pakiramdam ko ay handa na ako,
“Move.” As if on cue, he started to move up and down on top
me. The pain I felt was replaced with pleasure. We moaned each
other's name.
“Stan”
“Baby”
Pabilis ng pabilis ang bawat galaw ni Stan sa ibabaw ko. Hindi
ko alam kung saang banda ko ibaling ang ulo ko sa sobrang sarap
46
ng sensasyong dulot ng pagniniig namin. We were both catching

our breath when we reached the climax.
“I love you so much, baby. This is the most wonderful birthday
gift I ever had.” Pakiramdam ko lumundag ang puso ko sa sinabi
niya. Hindi ako nagsisising ibinigay ko sa kanya ang buong
pagkatao ko.
“I love you too. Salamat din kasi pinasaya mo ako sa birthday
ko. Thank you very much Stan.” Seryosong saad ko sa kanya na
nagpangiti sa kanya. He laid beside me and rested my head to his
chest.
“You don't have to thank me baby. I should be the one thanking
you for coming to my life. You just don't know how happy I am
right now. I'm so damn happy!” Napangiti naman ako sa mga sinabi
niya. I couldn't argue anymore.
I felt his hand slowly brushing my hair. Just then, I felt my eyes
were getting heavier kaya napahikab ako.
“Stan?”
“Hmm?”
Tumingala ako para makita ang kanyang mukha kaya napatigil
din siya sa paghaplos sa buhok ko.
“Happy birthday...” nakangiting saad ko sa kanya. Yumukod
siya at hinalikan ako sa ulo.
“I'm happy indeed baby. And happy birthday also to the most
gorgeous girlfriend in the wold.” Napahagikhik naman ako sa
pambobola niya.
“Inaantok na ako,” sabi ko habang papikit pikit ang mga mata
ko.
“Alright. Sleep baby. Good night.”
“Good night Stan.” Naramdaman kong itinuloy ni Stan ang
paghaplos sa buhok ko habang nakayakap ako sa kanya at ang
kabilang braso niya ay nakayakap din sa 'kin. Lalong bumigat ang
talukap ko hanggang sa kinain na ng dilim ang aking paningin.
47
greatfairy
Chapter 14
“...LIFE is an indefinite journey. It has no particular direction to
take. We maybe given different options to consider and different
circumstances to think about, either way, it's still up to us to which
path we should go...”
“The four years we‟ve spent in this university maybe trained and
prepared us to become stronger and well-rounded individuals in
facing the life that awaits us. To my parents, who are not here with
me today, thank you for giving me the chance to experience all
these things by giving me my life. To the parents who are here
today to witness the fruits of their investments, congratulations!
You were the reason behind the success of these graduates. As for
my co-graduates, graduation is not yet the end, in fact, we are just
about to start the real journey. We got to find our own place outside
the huge gates of this university. I do hope we could apply all the
things we've learned for the whole four years. We may all learned
the very essence of each lesson we used to study in each corner of
this institution. Each of us may take different paths but always
remember that in every decision that we make, we should follow
our hearts. I do hope in several years to come, each of us may have
been successful in the field we have chosen. Again,
congratulations!”
Bumaba ako ng stage matapos ng aking maikling speech, ako
kasi ang naatasang magbigay ng speech matapos kong matanggap
ang pinakamataas na award.
“Congratulations, baby girl!”
“Congratulations, iha.”
“Congrats, Amethyst!”
“Congrats, Miss Beautiful!”
“Congrats, ate!”
Pagkababa ko ay iyon agad ang bumungad sa akin. Sobrang
saya ko ngayon kasi sa wakas nahawakan ko na ang diploma na
tanda ng pagtatapos ko sa kolehiyo.
“Thank you Mommy at Daddy.” Niyakap naman ako ni mommy
Tamara at ngumiti naman si daddy Travis.
“Thank you din sa inyo, Caleb at Brent.” Nakangiting saad ko sa
dalawang kaibigan ni Stan.
48
“Thank you din 'lil bro.” Ginulo ko naman ng bahagya ang

buhok ng kapatid ko.
Hindi ko man kasama ngayon sila Mama at Papa ay ramdam ko
pa rin na may mga magulang pa rin ako. Mommy Tamara and
Daddy Travis stood as my parents. Sayang nga lang at wala si Stan
ngayon, nasa Thailand siya to deal with the investors in their
business. Ika-cancel pa nga sana niya iyon kung hindi ko lang siya
pinilit na ituloy yun. Gusto niya talagang umattend ng graduation
ko.
Pagkatapos ng graduation ceremony ay nakipagbatian ako sa
mga ka-blockmates ko. Binati rin ako ng mga naging teachers ko
noon.
“So, this calls for a celebration!” nakangiting turan ni Daddy
Travis.
“That's right, baby girl! Come on!” Hindi naman ako nakahuma
nang hinatak na agad ako ni mommy Tamara kaya sumunod na lang
ako.
Dahil may kanya-kanyang sasakyan naman sila Brent at Caleb
ay nag convoy na lang kami papunta sa sinasabing pupuntahan daw
namin. Ewan. Hindi na ako nag-abalang magtanong. Panay lang
kasi ang tingin ko sa cellphone ko, naghihintay sa tawag o text mula
kay Stan. Si Shawn naman ay kay Caleb na sumabay. Ewan ko sa
kapatid kong 'yon, masyadong close sa kanila, palibhasa gustong-
gusto niya talagang magkaroon ng kuya.
Tumigil kami sa isang magarang restaurant. Naunang bumaba si
daddy Trav at pinagbuksan niya si mommy Tamara at saka niya din
ako pinagbuksan sa backseat.
Bago ako bumaba ay tiningnan ko muna ang cellphone ko. Wala
pa ring message galing kay Stan. Sobrang nami-miss ko na siya.
Apat na araw na kaming hindi nagkikita. Masyado ba talaga siyang
busy na hindi manlang niya nagawang tumawag o magtext sa'kin?
Pagkapasok namin sa loob ay bumungad sa amin ang
nakakamanghang interior design ng restaurant. Mula sa kumikinang
na chandeliers, abstract paintings na nakasabit sa dingding,
everything shouts for elegance. Hindi lang mahalata sa labas kanina
kasi tinted ang glass door. Mayroong mini fountain sa gitna na
napapalibutan ng mga nag gagandahang bulaklak na dumagdag sa
kagandahan nito. Malamig din dito sa loob, halatang exclusive for
elites ang lugar na ito. Pero kahit gaano kaganda ang kabubuan nito
ay wala manlang akong napansin na mga customers. May mga
49
greatfairy
waiters naman sa paligid na halatang busy pero kami lng naman ang
pumasok na customers.
Umupo kami sa pahabang upuan na magkakasya yata ang
walong tao. Pagkaupo namin ay siya ring paglabas ng iba pang
waiter bitbit ang mga pagkain. Nakapagreserve na yata sila tita.
Naagaw ang pansin ko ng isang malaking tarpaulin katabi ng
mesang inuupuan namin. Nanlaki ang mga mata ko sa nakasulat
doon.
“Happy Graduation Amethyst. Congratulations!”
“Mommy, Daddy, sobra-sobra naman po ito eh. Kelangan talaga
may tarpaulin?” Natatawa ngunit naluluha kong turan sa kanila.
“You deserve more than all of these, baby girl...” nakangiting
sagot ni Mommy Tamara.
“Di ko alam kung paano ko kayo pasasalamatan pero thank you
talaga sa inyo Mommy, Daddy.” Ngumiti naman sila sa akin.
“Aba, may sorpresa din naman kami ah!” Ani Brent na
bahagyang nakangiti ng nakakaloko.
“Sigurado magugustuhan mo talaga ang surprise namin, ate...”
sabi naman ni Shawn na nakangiting aso tulad ni Caleb.
“At ano naman yun aber?”
Ngunit tumahimik silang lahat nang may nagtakip ng mga mata
ko. At hindi ko na rin kailangang hulaan kung sino ito. Amoy pa
lang ay kilalang kilala ko na. Hinawakan ko ang dalawang kamay
na nakatakip sa magkabilang mata ko at tinanggal.
“Stan!”
Mabilis akong tumayo mula sa kinauupuan ko at walang
patumpik-tumpik na sinunggaban siya ng yakap. Isinubsub ko ang
mukha ko sa kanyang dibdib dahil masyado siyang matangkad.
“It's not that obvious you really miss me huh...” he said
chuckling.
Hinampas ko naman siya dibdib na ikinatawa niya lalo.
“Ang duga mo naman eh! Hindi ka man lang nagtext o tumawag
ng apat na araw.” Napanguso na lang ako habang nakayakap pa rin
sa kanya. God! I miss him so much.
Hinigpitan niya lalo ang pagyakap at naramdaman ko ang
paghalik niya tuktok ng ulo ko.
Nang kumalas kaming pareho sa yakap ay hinawakan niya ako
sa magkabilang pisngi.
“Believe me, it was so damn torturing me not texting nor calling
you for four days just not to spoil this surprise...” anito na
seryosong nakatitig sa mga mata ko.
50
“I-- I missed you...” sabi ko at hinawakan ang mga kamay

niyang nakahawak pa rin sa magkabilang pisngi ko.
“Damn it! I miss you even more baby!” Hindi na ako
nakapagsalita nang mabilis niyang sinakop ang mga labi ko.
I miss everything about him. Magsisinungaling ako kung
sasabihin kong hindi ko namiss ang halik niya. Napapikit ako ng
tuluyang nang pinalalim niya lalo ang paghalik.
Mabilis akong humiwalay sa kanya nang marinig ko ang pag-
click ng camera. At parang gusto ko nang lumubog sa kinatatayuan
ko nang ma-realized kong nasa loob pala kami ng restaurant. Nag-
iinit ang mga pisngi ko at siguradong pulang-pula ang mukha ko
lalo na't kitang kita ko ang mga ngiti nilang nakakaloko.
“Hanep! Hindi halatang na miss niyo ang isa't isa!” Ani Brent na
nanunudyo.
“Manang mana ka talaga sa Daddy mo anak.” Natatawang turan
naman ni Mommy Tamara.
“You owe me a gift for kissing my ate, kuya Stan!”ani Shawn ni
ikinatawa ng lahat.
Nang tingnan ko si Stan ay parang balewala lang sa kanya ang
panunudyo sa amin. Hinapit niya ako sa bewang at ngumisi sa
kanilang lima na animo'y naka jackpot sa lotto.
I love you so much, Stan.
51
greatfairy
Chapter 15
“STAN naman, eh. Ayaw ko namang isipin ng iba na kaya lang
ako napasok doon ay dahil sa boyfriend kita.”
“Let them think that way. Besides, I'm the boss in my own
company, I can do whatever I want. And nobody cares whoever I
want to work in my company, baby...” he said as-a-matter of factly.
Kanina pa kami nagtatalo ni Stan tungkol sa pagtatrabaho ko.
He wanted me to work in their company para mas malapit daw ako
sa kanya but I don't want to. Hindi sa nag-iinarte ako, ang gusto ko
lang talaga ay tumayo sa sarili kong mga paa. At magagawa ko lang
iyon kung magtatrabaho ako sa ibang kompanya. Hindi maiiwasang
magkaroon ng special treatment kung sa kompanya nila Stan ako
magtatrabaho. Halos kilala na kasi ako ng mga empleyado doon
dahil ipinakilala na ako ni Stan na girlfriend niya ng pumunta ulit
ako doon pagkatapos ng on-the-job training ko.
“Stan naman, eh. Hindi ba nasabi ko naman sa'yo ang dahilan
ko?”
“But baby, it's just that-”
“It's just what?”
“Psh. Fine. It's just that I don't want to miss you. I want you near
with me all the time.” Wala sa sariling napahawak siya sa kanyang
batok habang nagpapaliwanag.
Kinilig naman ang malanding kaluluwa ko sa sinabi niya pero
hindi ko pinahalatang apektado ako sa sinabi niya. I want to prove
myself that I can find a decent job on my own. Baka kung kasama
ko siya sa trabaho ay puro kamunduhan lang ang maiisip
ko. Pareho kaming hindi makakapagtrabaho ng maayos pag
nagkaganun.
“Pero Stan kasi-”
“You'll be working with me and that's final,” puno ng awtoridad
na pagtatapos niya ng usapan kaya napa buntong hininga ako.
No.
Hindi pwede.
“Baby please? I want to find a career on my own. Ayaw ko
namang umasa sa iba para lang magkaroon ng magandang trabaho.”
puno ng paglalambing kong pakiusap sa kanya.
52
“No. And you're not just anybody else. You're my girlfriend

Shane Ameythst, remember that. And don't use that tone on me. It
won't work...” pagmamatigas niya.
Napabuntong hininga na naman ako. Hindi ko na yata mabilang
kung pang ilang buntong hininga ko na yun.
Pero hindi ako susuko.
Para sa pangarap ko. At para sa career ko.
“Baby please?” I said pleadingly trying to look like an
adorable puppy. Cross fingers. Sana pumayag.
“Psh.” Napabuntong hininga siya.
“Is that really what you want?” Tanong niya kaya tumango ako
habang nagpa-puppy eyes pa rin.
“Psh. Fine.” Nagliwanag naman ang pakiramdam ko. Sa sobrang
tuwa ay niyakap ko siya.
“Thank you talaga Stan. Ang saya ko kasi matutuloy na ang pag-
aapply ko do'n sa kompanyang nakita ko sa dyaryo.”
Niyakap ako pabalik ni Stan at hinalikan sa tuktok kaya muntik
na namang tumalon ang puso ko mula dibdib. Hindi pa rin talaga
nagbabago ang reaksyon ko sa tuwing ginagawa niya iyon sa'kin.
“Anything for your happiness, baby. Just take care of yourself,
okay?”
“Promise. Mag-iingat ako para sa'yo,” nakangiting sagot ko
habang nakayakap at nakasandal sa kanyang dibdib. Ramdam ko
ang lakas ng tibok nito. Napangiti ako sa isiping ganito pala ang
epekto ko sa boyfriend ko.
Kumalas kaming pareho sa isa't isa na nakangiti pero hindi pa
rin niya ako nilalayo sa kanya. Unti-unting bumaba ang mga labi
niya sa labi ko at naramdaman ko na lang na tumutugon na pala ako
sa halik niya. It was soft and passionate kiss. Ramdam na ramdam
ko ang pagmamahal sa bawat halik niya.
Alam kong mas malalim pa ang patutunguhan ng halikan
naming ito lalo na at nandito kami sa kwarto niya. Tuwing weekend
kasi nanunood kami ng movie dito buong araw. Mas lalo pa niyang
pinalaliman ang halik at unti-unti kong naramdaman ang paghaplos
ng kanyang mga kamay sa maseselang bahagi ng katawan ko.
Right there and then, we made love for the second time.

“MISS CERVANTES,” tawag sa'kin ng unipormadong staff ng

HR.
53
greatfairy
Ngayon ang araw ng final interview ko with the Accounting

Manager ng Garnet Corporation bilang Assistant Accounts Analyst.
Na-interview na din ako ng HR last week at pumasa daw ako sa
initial interview na 'yon. Kailangan lang daw akong ma-interview
ng manager for approval. Ang accounting Manager daw kasi ang
pinagkakatiwalaan ng President ng kompanya sa paghire ng mga
accounting staff.
Kinakabahang tumayo ako mula sa mahabang sofa na inuupuan
ko dito sa receptiom area.
“I'm so sorry Miss Cervantes but-”
“Ho? Akala ko ho ba naipasa ko na ang initial interview kaya
niyo ako pinapunta ay para sa final interview ko. Hindi pa naman
po ako na-iinterview ng Accounting Manager diba? Kaya bakit po
hindi ako pumasa?” Mahaba at puno ng panlulumo na litanya ko.
Totoo naman eh. Hindi pa nga ako na iinterview ng Accounting
Manager na yun nag conclude na agad siya na hindi ako bagay sa
posisyon na yun.
“Miss Cervantes what are you talking about?” Nakakunot noo
ngunit nakangiting tanong ng staff.
“Ho? Di po ba kaya nagso sorry ay dahil hindi na ako tanggap?
Ayaw na akong interbyuhin ng Accounting Manager kasi hindi
pumasa ang credentials ko sa standards niya?” Maluha luhang turan
ko sa kanya. Nabigla naman ako ng ngumiti siya at umiling iling.
“Of course not. You're hired, Miss Cervantes. Kaya lang ako
nagso-sorry kasi hindi makakarating ang accounting manager
ngayon dahil sa biglaan meeting na ipinatawag ng board and he
needs to be there, but he has already vouched your credentials....and
he said you can start reporting tomorrow.”
You can start reporting tomorrow.
“Talaga po? Seryoso? Hindi kayo nagjo-joke.” Tumawa naman
ang staff sa akin.
“I'm not, Miss Cervantes. Congratulations!”
ONE final look and I‟m done. Lumabas ako mula sa comfort room
ng 5th floor dito sa Garnet Corp. Okupado ng Accounting
Department ang buong palapag na ito.
8:30 pa nga sana yung pasok ko pero mas inagahan ko since this
is my first day. Mabuti na lang at maaga akong sinundo kanina ni
Stan at hinatid dito.
“Miss Cervantes!”
54
Napalingon ako sa tumawag sa akin. Si Mrs. Rosales pala na

head ng HR. Siya rin nag asikaso sa akin kahapon.
“Good morning po.” Pagbati ko sa kanya.
“Good morning din sa'yo. Aga mo naman.” Nakangiting puna
niya sa'kin.
“'Hindi naman po masyado. Sanay na po kasi akong maagang
nagigising.”
“Gano‟n ba, pareho pala tayo. Come.. Andyan na siguro si Mr.
Solinap. I-introduce na kita sa kanya.”
Naglakad kami papasok sa office na nakaharap sa mga cubicles.
Siguro dito 'yung mga staff.
Kumatok muna ng dalawang beses si Mrs. Rosales bago kami
pumasok.
“Good morning Mr. Solinap. Nandito na pala yung bago-”
Nabigla ako nang umangat ito ng tingin at ngumiti.
“Justine?”
No. It can't be?
55
greatfairy
Chapter 16
“GOOD MORNING, Amethyst.” Nakangiting tumayo ito at
pumunta sa harapan namin ni Mrs. Rosales.
“Magkakilala kayo?” Naguguluhang tanong ni Mrs. Rosales.
“Yes, I know her. I know her very well...” Makahulugang wika
nito at ngumiti. Yung ngiting hindi ko mawari kung totoo o nang-
uuyam.
“Eh, mabuti kung ganun. Kaya pala tinanggap niyo siya agad.
Anyways maganda naman talaga ang credentials mo, Miss
Cervantes and you deserve this job...” nakangiting saad ni Mrs.
Rosales.
“Thank you po, Mrs. Rosales...” nahihiyang sagot ko sa kanya.
“Hmm... drop that Mrs. Rosales thing. Just call me Tita Amanda
from now on, okay?”
“Okay po Tita Amanda. Salamat po. Amethyst na lang din po
ang itawag niyo sa'kin. Hindi po kasi ako sanay eh.”
“Alright, Amethyst. Maiwan na kita kay Mr. Solinap. Siya na
ang bahalang mag explain sa'yo ng job description mo since he will
be your head. Hindi na rin pala kayo mahihirapan pakitunguhan ang
isa't isa since magkakilala naman kayo.” Turan pa nito bago umalis.
Nagpasalamat muna ulit ako sa kanya at nginitian.
Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin pagkalabas ni Mrs.
Rosales.
“Welcome to the company, Miss Cervantes. And oh, have a seat
first,” pagbasag nito sa katahimikan. Umupo naman ako sa upuang
kaharap ng table niya at siya naman ay umikot patungo sa kanyang
swivel chair.
“T-thanks...” nauutal kong sagot sa kanya. Hindi ko alam kung
paano ko siya pakikitunguhan ngayong dadalawa lang kami sa loob
ng opisina niya.
May kinuha siya sa kanyang filing cabinet sa tabi ng office table
niya at nilapag niya ito sa aking harapan.
“Open it,” he commanded kaya marahan kong binuksan ang
folder.
“That's your job description. If you have questions, you can ask
your teammates here, or you can ask me anytime.” Sabi pa nito sa
56
casual na tono na para bang ngayon lang kami nagkakilala. Hindi

ko alam kung ang tumatakbo sa utak niya.
“O-okay. Thank you, S-sir.” Nauutal kong sagot sa kanya at
ngumiti ng tipid. Tatayo na sana ako ng bigla siyang nagsalita.
“So, how are you?” deretsang tanong niya sa mga mata ko kaya
umiwas ako ng tingin.
“O-okay naman...” sagot ko na pilit pinatatag ang pananalita at
umupo ng maayos.
“Good...” sagot niya habang tumatango. Tinukod niya ang
kanyang kanang kamay sa mesa at hinawakan niya kanyang baba na
waring nag-iisip.
“Ako ba, hindi mo man lang kakamustahin?” tanong nito sa
nanunuyang tingin.
“H-ha? I mean, kumusta ka na?”
“Eto naghihintay pa rin... Naghihintay pa rin sa'yo.” Tumayo
siya mula sa kanyang swivel chair at umupo sa upuang katapat ko.
“Justine-”
“Alam mong minahal at mahal pa rin kita Amethyst. Pero bakit
mo nagawang makipagrelasyon sa Mijares na yun ha?” Hinawakan
niya ang kamay ko kaya mabilis ko siyang tinabig.
“Justine! Matagal na panahon na 'yon!” I tried to composed
myself. Pilit kong pinapakalma ang boses ko. Siguro ito na rin ang
tamang panahon para makipag-ayos sa kanya.
“Mga bata pa tayo noon, Justine. At alam mo naman sigurong
hindi ko kayang suklian ang pagmamahal mo 'di ba? At isa
pa...mahal ko si Stan.” Bigla nagdilim ang kanyang mukha at
marahas niya akong sa braso.
“You told me na bibigyan mo ako ng chance 'di ba? Na ipakita
ko sa'yo kung gaano kita kamahal pero nawala lang hinawakan ako
ng ilang taon, may Mijares ka na!” kalmado ngunit mariing sabi
niya.
“Akala ko ba hihintayin mo ako? „Di ba sinabi ko naman sa'yo
na tatapusin ko lang ang pag-aaral ko sa abroad?!”
“Justine.”
“Akala ko pagbalik ko may naghihintay pa sa'kin pero t*ngina
may iba ka na pala!”
“Justine hindi kita pinaasa noon! Sinabi ko sa'yong puwede kang
humanap ng iba! Na hindi mo ko kailangang hintayin kung kelan
ako handa. Puwde ba kalimutan na natin 'yon? Mga bata pa tayo
no'n. Please, Justine? “
57
greatfairy
Napabuntong hininga siya pero hindi pa rin niya binibitawan

ang braso ko.
“Tell me, Amethyst. Kung hindi ba ako pumayag na sumama
kay papa sa abroad at doon at mag-aral, may pag-asa ba talaga
ako?” seryosong tanong niya nagpagulo sa utak ko.
“Tell me!” mariing sabi niya.
“Hindi ko alam! Hindi ko alam, Justine! Please kalimutan na
natin 'yon. Marami nang nagbago. May kanya-kanya na tayong
buhay ngayon. At... at masaya na ako kung anung meron ako
ngayon.” Napabitaw siya sa pagkakahawak sa akin dahil sa sinabi
ko.
Napahilamos ito sa kanyang mukha. I'm sorry Justine pero sa
tingin ko kahit sa ibang panahon tayo nagkakilala hindi ko pa rin
magawang suklian ang pagmamahal mo. You deserve someone
else.... someone better.
“Masaya ka? Puwes ako hindi! Dahil hanggang ngayon ikaw pa
rin! Ikaw pa rin, Amethyst!”
Nabigla ako nang kinabig niya ako at sinakop ang mga labi.
Hindi ako nakagalaw. Parang na estatwa ang buong sistema ko.
Biglang pumasok sa isip ko ang mukha ni Stan kaya mabilis ko
siyang naitulak at nasampal.
Tumabingi ang kanyang mukha dahil sa sampal ko. Kahit
nanginginig ang tuhod ko ay mabilis kong tinungo ang pintuan at
lumabas. Mabuti na lang at medyo mataas ang cubicles kaya walang
nakapansin sa akin. Dumeretso ako sa comfort room at pumasok sa
isang cubicle.
Nanginginig ang tuhod kong umupo sa cubicle. Napahawak ako
sa pisngi ko nang maramdaman ko ang mainit na likido na
dumaloy. I'm crying. Pakiramdam ko niloko ko si Stan sa halik na
'yon. I'm sorry, Stan. I'm very, very sorry.
Natigil ang pagpahid ko ng mga luha ko nang tumunog ang
cellphone ko. Nalagay ko pala sa bulsa ng blaser ko. Mabilis kong
kinuha at nang makita ko ang tumatawag ay mas lalo akong naiyak.
Pinakalma ko ang aking sarili bago sagutin ngunit hindi ko pa
napipindot ang answer button ay tumigil na ito sa pag ring. Itatago
ko na sana ulit sa bulsa ng blaser ko nang tumunog itong muli.
“H-hello?” Pilit kong pinasigla ang boses ko.
“Baby?”
“Hey... hmm? Napatawag ka?” Tanong ko sa pilit na pinakaswal
na boses.
58
“I just wanna check on you. Are you okay? What took you so
long to pick up my call?” Tanong nito na puno ng pag-alala ang
boses kaya lalo ako naguilty.
“S-siyempre naman. Kinakabahan lang ako, baby. Sorry ha?
Naka-silent kasi ang phone ko, hindi ko agad napansin,”
pagsisinungaling ko. Lord, patawarin niyo po ako!
I heard him chuckled.
“Don't be nervous, okay? Trust your self, alright? Your not
Shane Amethyst Cervantes for nothing. Cheer up baby!” Sabi nito
na puno ng paglalambing. Oh God! How stupid I am to lie from this
man?! But I had no choice.
“Thank you, baby.”
“Damn! You're giving me a hard on everytime you call me
'baby'.” Pinamulahan naman ako sa sinabi niya.
“Stan naman eh! Ayan ka na naman!” Narinig ko ang malutong
niyang tawa sa kabilang linya.
“Sorry, baby. I just can't help it. Damn! I'm missing you
already.”
“Naku! Ayan ka na naman. Kakakita lang natin kanina.
Magtrabaho ka na po diyan kasi maraming umaasa sa'yong
empleyado.”
“Alright. As you wish my love! Just call me if there's a problem,
okay?”
“Ok po tay!” Natatawang sagot ko sa kanya.
“I love you baby!”
“I love you too, Stan.”
Kumunot ang noo ko nang hindi pa rin niya ibinababa ang
tawag. At nang maalala ko ay mabilis kung pinindot ang end button.
Ayaw nga pala ni Stan na siya ang bumababa ng tawag, it's a sign
of his respect daw sa'kin. Kaya ako palagi ang bumababa ng tawag
sa tuwing magkausap kami sa telepono.
Lumabas ako ng cubicle nang mailagay ko sa bag ang cellphone
ko. Hinarap ko ang malaking salamin at nakita kong may tuyong
luha sa pisngi ko.
Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili ko. Trabaho ang
pinunta ko dito at iyon dapat ang isaisip ko. Bahala na mamaya at
sa mga susunod na araw. Siguro dapat iwasan ko munang makausap
si Justine. Na imposible namang mangyari dahil head ko siya.
Bakit ba kasi sa lawak ng mundo dito pa kami magkikita?
59
greatfairy
Chapter 17
DUMAAN ang isang linggo na naging maayos naman ang
pagtatrabaho ko sa Garnet Corp. Hindi na rin kami masyadong
nagkakausap ni Justine dahil pilit kong iniiwasan na magkasolo
kaming dalawa. Ganun pa man ay hindi ko maiwasang
makaramdam ng kakaibang tensyon sa tuwing nandyan ang
presensya niya. Sa tuwing nakikita ko kasi siya ay naaalala ko ang
ginawa niyang paghalik sa akin.
Hatid sundo din ako ni Stan sa trabaho kahit pa na pagod siya
kaya lalo akong nagi-guilty sa nangyari noong nakaraang linggo.
“Aalis ka na ate?” tanong ni Stan habang pupungas pungas
palabas ng kanyang silid.
“Oo, kaya mag ayos ka ng sarili mo at mag-almusal ka na.
Bantayan mong maigi ang tyangge habang wala ako, bunso.
Maliwanag ba?”
“Siyempre naman ate. Ako pa!”
“Oh siya, sige na. Aalis na ako. Bye, bunso!”
“Teka ate, hindi ka ba susunduin ni Kuya Stan?” Natigilan
naman ako sa paglakad sa tanong nito.
“Hindi na siguro. Masyadong pagod 'yon.” Pagdadahilan ko
pero ang totoo hindi ko din alam dahil hindi naman tumawag o
nagtext si Stan mula pa kagabi.
“Sige na. Aalis ka dito ha? Isara mo ang pinto,” bilin ko at saka
tuluyang lumabas ng bahay.
Pagkalabas ko ng bahay ay naglakad lang ako ng ilang minuto
papunta ng kanto at nagbantay ng jeep. Ilang beses ko na ring
tiningnan ang cellphone ko kung may mensahe si Stan ngunit bigo
ako. Mula pa kagabi ay hindi na ito tumawag o nagtext
manlang. Sinubukan ko na din siyang tinawagan pero hindi niya ito
sinasagot. Masyado ba siyang busy? O sadyang pagod lang siya,
lalo na't mabigat ang responsibilidad niya sa kompanya nila.
Pagkarating ko sa Garnet Corp. ay binati ko agad si kuya guard.
“Good morning po, kuya!”
“Good morning din po sa inyo, Ma'am! Ang ganda niyo po
talaga!”
60
“Naku kuya, ang aga-aga pa po nambobola ka na agad,”

natatawa kong sagot sa kanya.
“Totoo naman po ah! Lahat nga ng kalalakihang empleyado dito
napapatingin sa inyo sa tuwing dumadaan kayo!”
“Ikaw talaga, kuya! Pasensya na wala akong piso ngayon.”
Napatawa naman si kuyang guard at napakamot ng ulo.
Nagpaalam na din akong pumasok na sa loob.
Pagkapasok ko sa loob ay may namataan akong pamilyar na
pigura sa lobby na kinakausap ang mga receptionist na
parang nagbibigay instruction. Nang makilala ko siya ay agad ko
siyang tinawag at lumapit dito.
“Brent!” Malakas kong tawag sa kanya kaya napatigil ito sa
pagsasalita at halos lahat ng empleyado ay naguguluhang
napatingin sa'kin kaya nakaramdam ako ng hiya.
“Amethyst?”
“Anong ginagawa mo dito?” tanong ko sa kanya pero tinawanan
niya lang ako. Nagbulung bulungan ang mga empleyado sa paligid.
“Seriously, Amethyst? Tinatanong mo ako kung ano ang
ginagawa ko sa sarili kong kompanya?” natatawang balik-tanong
nito sa akin.
“Huh? What do you mean?”
“So wala ka nga talagang alam?”
“I'm Brent Sebastian Hidalgo, president of this company. Nice
to meet you, Shane Amethyst Cervantes...” nakangiting pahayag
niya at naglahad ng kamay para makipag hand shake.
Natatawa ko namang inabot ang kamay niyang nakalahad.
“So, I presume you're the new accounting staff?”
“Ah oo, pambihira. Ikaw pala si Mr. President na tinutukoy
nila.”
Pareho naman kaming natawa sa sinabi ko.
Pagkatapos ng maikling pag-uusap ay sinamahan niya akong
umakyat ng 5th floor habang ang ibang mga empleyado naman ay
patuloy pa rin sa pagbubulungan. Marahil ay nagtataka kung bakit
kami magkausap ng president.
Pagkarating ko sa cubicle ay naramdaman ko ang pagvibrate ng
cellphone ko. Agad ko itong sinagot ng makitang si Stan ang
tumatawag.
“Hello.”
“Baby?”
“Stan!”
61
greatfairy
“Are you already there? I'm sorry baby. Something came up last
night, that's why I wasn't able to call you and fetch you this
morning. Don't worry I told Brent to accompany you with your
lunch later, would that be fine with you baby?”
“So, all along alam mong si Brent ang may ari ng Garnet Corp?”
“Yes baby, and don't worry I didn't tell him regarding your
application.”
Napahinga naman ako ng maluwag. Akala ko kasi may
kinalaman siya sa pagtanggap sa akin dito.
“Okay ka lang ba? Mukha kang pagod.” Puna ko dito dahil
kanina ko pa napapansin na pagod na pagod ito ayon sa boses niya.
“I'm fine, baby. Don't worry I'll tell you everything later. I'll
fetch you, okay?”
“Okay. Pero wag ka pong masyadong magpapagod diyan.
Hmm?” I heard him chuckled.
“Such a sweet and thoughtful girlfriend. Damn! I miss you!”
Namula naman ako sa sinabi niya.
“I miss you too...” nahihiyang pag amin ko sa kanya.
“God! I'm missing you even more!”
Napatawa naman ako sa sagot niya pero sa kaloob looban ko ay
may bahaging kinikilig.
“Magtrabaho na lang po kaya tayo. Oras na ng trabaho Mr.
Mijares.”
Narinig ko naman ang pagbuntong hininga niya sa kabilang
linya.
“Alright. Don't overwork yourself, okay?”
“Sabihin mo po yan sa sarili mo. Ano ka ba. Okay lang naman
ako dito. Mabilis ko namang natutunan ang job description ko at
saka hindi naman gaanong nakakapagod noh.”
“Alright, baby. Just be careful okay? And please stay away from
bastards.” Natigilan naman ako sa sinabi niya. Naalala ko naman si
Justine.
“Baby?”
“Hmm... Oo naman, ikaw rin diyan. Mag-ingat ka sa mga linta,
ha?”
Tumawa naman ito ng malutong sa kabilang linya.
“I'm all yours baby, don't worry. And of course, you're mine.”
“Oo naman, sa'yo lang ako.”
“I love you baby.”
“I love you too.”
62
Nagulat ako nang mabungaran ko ang mukha ni

Justine pagkababa ko ng tawag.
“Sweet.” Nakahalukipkip na sabi nito.
“G-good morning S-sir.”
“Mijares is one of a hell lucky bastard!”
Pagkatapos niyang sabihin yun ay dire-diretso itong pumasok sa
kanyang office.
Napabuntong hininga naman ako at sinimulang ayusin ang mga
gamit ko at humarap sa trabaho.
MABILIS NA lumipas ang maghapon at yung iba naman ay

nagsiuwian na. Tinawagan din ulit ako ni Stan kaninang lunch
break, and true to his words, sinamahan nga ako ni Brent kumain.
Pagkababa ko sa lobby ay halos wala ng tao. Naabutan din ako
ni tita Amanda na pauwi na rin.
“Oh, Amethyst wala pa ba ang sundo?.” Nakangiting puna nito.
“Ah, opo. Hinihintay ko nga po.” Alam rin ni tita Amanda ang
tungkol kay Stan nang minsang nakasabay ko siyang pumasok ng
Garnet Corp. nung hinatid ako ni Stan.
“Ahm, baka po na-traffic lang.”
“Oh pa'no ba yan. Mauna na ako sa'yo.”
“Okay po. Ingat!”
“You too.”
Nagbeso muna ito sa'kin bago tuluyang umalis. Ako naman ay
naupo dito sa extension ng lobby para maghintay kay Stan.
“Amethyst?”
Napaangat ako ng tingin ng marinig kong tinawag ang pangalan.
“Sir?” Pilit kong pinapormal ang mukha ko dahil sa totoo lang
hindi ko nagustuhan ang ginawa niyang paghalik sa'kin nung
nakaraan.
“Drop the formality, Amethyst. Para namang wala tayong
pinagsamahan. Just call me Justine for old times sake.”
“Okay. Justine it is.”
“Puwede ba tayong mag-usap?” Matamang tanong nito.
“Nag-uusap na tayo,” pilosopong sagot ko sa kanya.
“No. I mean gusto ko lang humingi ng pasensya sa ginawa ko
nung nakaraan. I'm sorry Amethyst, nadala lang ako. I'm really
sorry.”
Napahinga naman ako ng maluwag dahil sa sinabi niya.
“Okay lang. Kalimutan na natin yun. At sana lang ay hindi na
mauulit yun Justine.” Seryosong turan ko sa kanya.
63
greatfairy
“I promise. Hindi na mauulit yun. Tanggap ko nang hindi tayo

para sa isa't isa.”
“Salamat Justine.”
“May hihingin lang sana akong dalawang pabor sa'yo. Puwede
ba?”
“Ano naman yun.”
“Yung una, pwede ba nating ibalik ang dati nating
pagkakaibigan?” Napangiti naman ako sa tanong niya. Sa wakas,
wala na akong dadalhing bigat sa loob.
“Oo naman! So, friends?” Inilahad ko ang kanang kamay ko sa
kanya.
“Friends.” Maaliwalas ang mukha nitong tinanggap ang kamay
ko.
“Teka, ano pa yung isa?” Tanong ko sa kanya kaya natigilan
naman ito.
“Can I- can I hug you for the last time? I mean it's a friendly
hug. Na-miss kasi kita eh. Please Amethyst?”
Nag-aalinlangang tumango ako sa kanya. Pagkatapos ay niyakap
niya ako ng mahigpit.
“Thank you, Amethyst. Thank you.” Ginantihan ko naman siya
ng yakap at tinapik-tapik sa kanyang likod.
Naramdaman kong mas hinigpitan nito ang yakap at hinalikan
ako sa ulo. Akmang kakalas na ako sa yakap ng bigla namang may
humablot kay Justine. Namalayan ko na lang na nakahiga na ito sa
sa sahig.
“Justine!” Nag-aalalang nilapitan ko ito at pinatayo.
“Fuck! Is this the reason why you wanted to work in this
goddamn company, huh?”
“Stan, let me explain. Mali ang iniisip mo. Hin-”
Hindi niya ako pinatapos at basta na lang kinaladkad niya akong
papasok sa kotse. Pagkapasok namin ay mabilis niyang pinaharurot
ang sakyan.
Hindi ko nagawang makapagsalita. Ito kauna-unahang
pagkakataon na nakita ko siyang galit na galit. Nagtatagis ang
kanyang bagang. Diretso lang itong nakatutok sa daan at hindi
manlang ako tinapunan ng tingin. Akmang ibubuka ko ang
bunganga ko pero hindi ko magawang makapagsalita. Natatakot
akong salubungin ang galit niya.
“Get out.” Nabigla ako nang magsalita ito. Hindi ko namalayang
nakarating na pala kami sa tapat ng bahay.
“Stan mag-”
64
“I.SAID.GET.OUT!” Napapiksi ako pero hindi ko pinahalatang

nagulat ako. Pagkalabas ko ay mabilis nitong pinaharurot ang
sasakyan kasabay ng pagtulo ng mga luha ko.
First time kong masigawan ni Stan. He's fuming mad and it's all
my fault. Kinalma ko ang sarili ko at pinahid ang mga luha bago
pumasok sa loob ng bahay. Sinubukan kong tawagan ang cellphone
niya pero hindi niya ito sinasagot.
“Ate, nandyan ka na pala.”
Nilingon ko si Shawn na nanonood ng tv habang kumakain ng
popcorn.
“Siya nga pala ate, may good news at bad news nga pala ako.”
“Ano naman yun? Teka lang magbibihis lang ako.”
Mabilis kong tinungo ang kwarto at nagpalit ng damit pambahay
at saka lumabas.
“Ano nga pala yung sasabihin mo bunso?”
“Yung bad news ba ate o yung good news?”
“Sige na nga. Yung good news na lang muna.”
“Ate nakapasa ako sa scholarship do'n sa Cebu.”
“Talaga? Pero bunso ang layo ng Cebu.”
“Pero ate free po lahat. Hindi ka na mahihirapang magpa-aral
sa'kin.” Lumambot naman ang puso sa sinabi ng kapatid ko.
“Pag-iisipan ko muna bunso ha? Kasi may trabaho na ang ate
mo. Ayaw kong magkalayo tayo. Dadalawa na nga lang tayo eh.
Teka ano naman yung bad news?”
Ngumunot naman ng noo ko nang may inabot siya sa akin na
puting sobre.
Pagkabukas ko ay dahan dahan ko itong in-unfold at binasa.
Bumagsak ang balikat ko sa nabasa ko. Pakiramdam ko ay
pinilayan ako ng isang paa.
I‟m doomed!
65
greatfairy
Chapter 18
KUNG kadalasan ay maaga akong pumupunta ng Garnet Corp,
ngayon ay mas inagahan ko pa. Hindi para magtrabaho, kundi para
magpaalam. Alam kong maaga pang pumapasok ang president,
which is fortunately Stan's friend, Brent.
Ang sabi-sabi sa office masyado daw pribadong tao si Brent
dahil palagi daw itong maagang pumapasok at late umuuwi, kaya
nga nagtataka ako kung bakit ko siya nakita kahapon sa lobby. Pero
wala na akong panahon para isipin pa iyon dahil ang mahalaga
ngayon ay makausap ko si Stan.
Nang makarating ako sa Garnet Corp building ay agad akong
tumungo sa office of the executive sa 7th floor. Wala pang tao sa
lounge pagkarating ko, maging ang assistant's area ay wala din kaya
dire-diretso akong kumatok sa magarang pinto at pumasok.
Nabungaran ko si Brent na may binabasang papeles habang
sumisimsim sa hawak niya. Marahil ay kape iyon.
Napaangat ito ng tingin at naibaba ang hawak niya.
“Amethyst?”
“Uhm. G-good morning...” bati ko sa kanya.
“What are you doing here? I mean, ang aga mo naman...”
Nakakunot nuong turan nito at tumayo mula sa kanyang swivel
chair.
“Ah, eh-”
“Have a seat.”
Umupo naman ako sa isa sa mga upuang katapat ng kanyang
mahogany table at siya naman sa kanyang swivel chair.
“So, what brought you here this early?” tanong nito sa kaswal na
tono.
“Ah, eh. A-ano k-kasi eh.” Kumunot ang noo nito pero hindi
nagsalita at naghihintay ng susunod kong sasabihin.
“Ano kasi... Nakakahiya man dahil ke bago-bago ko pa lang dito
pero kung puwede sana umabsent ako ngayon?” There I said it.
Bahagya itong natawa sa sinabi ko.
“You came here at this early para lang magpaalam?”
Nakangiting tanong nito sa'kin. Tumango naman ako bilang sagot.
“Alright. But, may I know the reason kung bakit ka a-absent?”
66
“Balak ko kasing kausapin si Stan eh.” Nakatungong sagot ko sa

kanya.
“Wait. Did you two fight?” seryosong tanong nito.
“G-galit siya sa'kin eh.”
“So, that explains why he drank the whole night.”
“Uminom siya? Magkasama kayo kagabi?”
“Yes. And yes magkasama kaming tatlo kagabi. Kaya pala halos
ubusin niya lahat ng alak sa bar kagabi.” Hindi ko naman
maiwasang mag-alala sa isiping nagpakalasing si Stan nang dahil
sa'kin.
“N-Nagka-usap ba kayo?” tanong ko sa kanya. Hindi kasi
sinasagot ni Stan ang tawag ko kagabi. Nahirapan din akong
nakatulog dahil doon.
“Hindi eh. Basta-basta na lang siyang dumating doon at
uminom. Hindi naman nagsalita. Alam naming may mali sa kanya
pero nanahimik kami. That's our way of comforting each other.”
“T-teka. N-nakauwi ba siya ng maayos?” Kinakabahang tanong
ko.
“Yeah. Caleb sent him home.”
“Salamat sa inyo. Salamat talaga, Sir Brent.”
“Sir?” Nakakunot nuong tanong nito.
“Dapat lang kasi big boss kita sa kompanyang 'to.”
“Cut that. Hindi ako sanay. We're friends, Amethyst.”
“Okay sige. As you wish, boss!” Napatawa naman ito nang
sumaludo pa ako sa kanya.
“Aalis na ako ha?”
“Wait! Ihahatid na kita.” Tumayo ito mula sa kanyang upuan
pero agad ko namang pinigilan.
“Huwag na. Kaya ko na. Salamat na lang Brent. Malaking pabor
na sa'kin na pinayagan mo akong umabsent ngayon.”
“It's my pleasure to help my bestfriend's girlfriend. And besides,
magkaibigan na rin naman tayo diba?” Ngumiti naman ako at saka
tuluyang nagpaalam at lumabas.
Pagkababa ko sa lobby ay wala pa ring empleyadong dumating.
Sila kuya guard naman ang nabungaran ko sa exit. Nagtatakang
tinanong nila ako kung anong ginagawa ko sa building ng ganitong
kaaga pero nginitian ko na lang din sila.
Pagkasakay ko ng jeep ay bumalik muna ako ng bahay dahil
napag-isipan kong ipagluto muna si Stan. Pagkarating ko ng bahay
ay hindi pa din nagigising si Shawn na ipinagpasalamat ko naman
para hindi na siya magtanong pa kung anong nangyayari sa'kin.
67
greatfairy
Pilit kong pinatatag ang loob ko dahil sa totoo lang medyo

masama ang loob ko sa inasal ni Stan kahapon. Hindi manlang niya
ako pinakinggan at masyado din akong nabigla ng pinagtaasan niya
ako ng boses sa kauna-unahang pagkakataon.
Nasaktan ako, oo. Pero ipinagsawalang bahala ko naman dahil
naiintindihan ko siya. Pero hindi ibig sabihin no'n na guilty ako sa
ibinintang niya. He was not the Stanley that I used to know the way
he acted yesterday.
Bago pa man magising si Shawn ay sinimulan ko ng magluto ng
adobo. Hindi na rin ako nag-abalang magbihis. Magpapalit na lang
ako ng damit mamaya bago puntahan si Stan.
Eksaktong alas otso ay nakatapos na akong mag-ayos ng lahat.
Nabalot ko na rin ang adobong dadalhin ko kay Stan. Siya ring
paglabas ni Shawn mula sa kanyang kwarto.
“Bunso hindi na kita masasabayang mag-almusal ha? Aalis na si
ate.”
“Ingat ka ate, ha?”
Tumango naman ako at ngumiti. Alam kong ramdam niya na
nalulungkot ako nang dahil sa natanggap namin kahapon pero pinili
niyang manahimik. Ang importante ngayon sa akin ay ang
magkaayos kami ni Stan. Hindi ko kayang nagkakaganito kami.
Kahit na medyo nakakatampong hindi niya pinakinggan ang
paliwanag ko ay nangingibaw pa rin ang pagka-miss ko sa kanya.
Pagkarating ko ng Mijares building ay binati ko muna ang mga
kuya guard. Ganun din ang mga receptionist sa lobby.
Pagkarating ko sa executive's floor ay naabutan ko kaagad si
Miss Wenalyn na abala sa pag-aayos ng kung anu-anu sa kanyang
mesa.
“Miss Wens!”
“Oh, Ma'am Amethyst kayo pala. Ang aga mo naman yata.”
“Balak ko sanang puntahan si Stan eh. Andyan na ba siya? At
saka Amethyst na lang kaya ang itawag mo sa'kin. Hindi mo naman
ako boss para tawagin mo akong Ma'am.”
Ngumiti naman ito sa sinabi ko kaya naiinsecure naman tuloy
ako. Ang ganda niya talaga lalo na pag ngumiti.
“Kung 'yon ang gusto mo, Amethyst. Wenalyn na lang rin, ah?
Wala ng miss para quits tayo. Uhmm wala pa si sir, eh.”
Natigil naman kami nang bigla tumunog ang cellphone niya.
“Speaking of- si sir pala ang tumatawag. Teka sasagutin ko lang,
ah.” Tumango naman ako at naupo na lang muna.
“Hello, sir. Good morni-”
68
“Yes. sir. Nandito po si ma'am Am-”

“O-okay, sir.”
Napatayo naman ako nang binaba nito ang tawag.
“Ano daw sabi?”
“Ma'am Am- I mean Amethyst kasi pinapa-cancel ni sir lahat ng
appointment niya for today eh. At saka hindi raw siya papasok.”
“Huh? Ganun ba? S-sige thanks, Wens.”
Pagkatapos no'n ay dali-dali akong umalis. Narinig ko pang
tinawag ako ni Wenalyn pero hindi na ako nag-abala pang
lumingon. Kailangan kong puntahan si Stan. Baka hindi siya
pumasok ay dahil may hang-over siya. Naalala kong uminom pala
siya kagabi.
Pagkalabas ko ng building ay dali-dali akong pumara ng taxi
papuntang subdivisiom nila Stan.
Dahil kilala na rin naman ako ng mga bantay ay pinapasok nila
ako. Mabilis akong bumaba pero binalingan ko muna uli si kuya
driver para kunin ang sukli ko. Naalala kong kailangan ko palang
magtipid lalo na sa kinakaharap naming problema ng kapatid ko.
Pagkapasok ko ng bahay nila ay bumungad sa akin ang babaeng
prenteng nakaupo sa sofa sa malaking sala habang nagkakalikot ng
cellphone nito na parang may hinihintay. Anong ginagawa ng
babaeng ito dito ng ganito kaaga?
Naramdaman niya siguro ang presensya ko kaya lumingon ito.
Nanlaki ang kanyang mga mata pero bumalik rin agad sa normal at
pinagtaasan ako ng kilay. Pumunta ako at naupo sa kaharap niyang
sofa.
“Wow! Pagkatapos mong makipaglandian sa supervisor mo ang
lakas pa ng loob mong pumunta dito!”
Napatayo ako dahil sa sinabi niya. Anong pinagsasabi ng
babaeng ito?
“Excuse me?” Tinaasan ko siya ng kilay but he just smirked at
me.
“Ano? Magmamaang-maangan ka pa na nilandi mo si Justine?”
Biglang dumilim ang paningin ko dahil sa sinabi niya pero pilit
kong pinakalma ang sarili ko. Ayaw kong patulan ang kahibangan
niya lalo na't naturingan siyang childhood bestfriend 'kuno' ni Stan.
“Wala akong alam sa sinasabi mo. Magkaibigan lang kami ni
Justine at wala rin akong dapat ipaliwanag sa'yo! Excuse me,
pupuntahan ko pa ang boyfriend ko.”
Bumaling ang tingin ko sa staircase papuntang kwarto ni Stan.
Sanay naman akong pumapasok sa kwarto niya sa tuwing
69
greatfairy
pumupunta ako dito. Pero akmang tatalikod na ako at pumanhik sa

hagdan nang may humilak na sa buhok ko. Pagkaharap ko ay
nakatanggap ako ng malutong na sampal.
“Huwag mo akong tatalikuran pag kinakausap kitang malandi
ka!” Madiing sabi niya. Nataranta naman ang isang katulong at
mabilis umalis habang tinatawag ang pangalan ni mommy Tamara.
Hindi pa man ako nakarecover ay hinila niya ulit ang aking
buhok. Halos matanggal ang anit ko sa sobrang sakit. Nabitawan ko
tuloy ang paper bag na hawak ko na may lamang adobo. Kahit
masakit ang kalmot na natatanggap ko ay ubod lakas ko siyang
tinulak.
Natumba siya at nahampas sa center table ang kanyang
balakang. Napaigik ito sa sakit. Pero masakit rin ang anit ko sa
pagsabunot niya.
“Andrea!”
Sabay na sigaw nila mommy Tamara at Stan na mabilis
dinaluhan si Andrea.
Nanlaki ang mga mata ko nang makita ang pulang umaagos sa
kanyang binti. Natutop ko ang bibig ko. Nanginginig ang katawan
ko at hindi makagalaw.
“M-m-my b-baby. My baby!”
“Hold on, Andrea. I'll take you to the hospital.” Si Stan.
Mabilis niyang pinangko si Andrda. Pero bago siya tuluyang
lumabas ay tinapunan niya muna ako ng nang-aakusa at matalim na
tingin.
Nanghihinang napaupo ako sa sahig.
What have I done?
“I'm sorry. I'm sorry. Sorry. Sorry. Sorry.” Paulit na usal ko.
“Tumayo ka d'yan, baby girl.”
“Mommy hindi ko sinasadya. Hindi ko alam. Sorry! Sorry!”
“Shhh...calm down, iha. Let's pray na sana walang mangyaring
masama kay Andrea at sa anak niya.”
Pagkatapos akong pakalmahin ni mommy ay nag-ayos at
pumunta na kami ng ospital. Tinawagan na rin niya ang parents ni
Andrea.
Diyos ko po! Patawad sa nagawa ko! Hindi ko sinasadya. Sana
ay walang mangyaring masama sa kanila.
Pinilit kong ininda ang panginginig ng tuhod ko at sabay kaming
pumasok ni mommy sa loob ng ospital. Naabutan namin si Stan na
nakatungo sa harap ng emergency room.
70
Naupo ako sa tabi niya pero parang wala siyang pakialam. Alam
kong ramdam niya ang presensya ko.
“Stan ba-” Marahang tinabig niya ang kamay kong humawak sa
kanya. At dahil dun ang parang sinaksak ang puso ko ng paulit ulit.
“Save it to yourself and not now,” malamig na saad niya.
Pakiramdam ko wala akong halaga sa kanya.
“Sorry-”
Napatayo kaming tatlo nila mommy nang lumabas ang doktor
mula sa ER.
“How's Andrea doc? Is she okay? Is the baby fine?” Sunod-
sunod na tanong ni mommy. Ngunit umiling lang ang doktor kaya
lalong nanghina ang mga tuhod ko.
“She's fine, ligtas na siya. But I'm sorry, the baby did not make
it.”
Napahagulgol ako dahil sa narinig ko. Hindi ko na din
napagtuonan ng pansin ang pag-iyak ni mommy. Nanginginig ang
buo kong katawan.
Kasalanan ko lahat ng ito. Kung sana hindi ko na lang siya
pinansin. Hindi sana nawala ang anak niya. I killed an angel! I
killed an innocent unborn child!
“She lost her child because of you..” malamig na saad ni Stan
bago umalis. Hindi ko nabasa ang ekspresyon ng kanyang mukha
dahil nakatungo ako.
She lost her child because of you.
Parang sirang plaka na nagpa ulit-ulit sa utak ko ang sinabi niya.
Hindi ko na alam kung ano ang mas masakit. Ang katotohang ako
ang dahilan ng pagkawala ng anak ni Andrea o ang malamig na
pakikitungo niya sa'kin.
Tumayo ako para sana lumabas pero hindi ko inaasahan ang
sumalubong sa akin pag-angat ko ng tingin.
71
greatfairy
Chapter 19
MALAKAS na sampal ang sumalubong sa akin pag-angat ko ng
tingin. Ramdam ko ang pagbakat nito sa aking pisngi. Hindi ko na
alam ang nararamdaman ko ngayon. Naghahalo ang sakit sa dibdib
ko, literal na masakit. Yung tipong namamanhid ka na at hindi
mo alam kung alin ang mas masakit, yung pisikal na sakit o yung
sakit sa kaloob-looban mo.
“Walang hiya ka! Sinaktan mo ang anak ko!” Nanggagalaiting
sigaw nito sa'kin.
“Tama na, Jenny. Walang kasalanan si Amethyst dito,” awat ni
mommy Tamara sa mommy ni Andrea.
“Kasalanan niya! Kung hindi niya tinulak ang anak ko, wala
sana siya sa pesteng ospital na 'to ngayon!”
“Sorry po! Sorry! Hindi ko sa sinasadya!” Sinubukan kong
hawakan siya pero tinabig niya ang kamay ko.
“Wala kang karapatan dito kaya umalis ka sa harapan ko ngayon
din!”
Hindi ko na alam ang gagawin ko kaya mabilis akong tumalikod
at lumabas ng ospital. Hindi na rin ako nag-abalang lingunin si
mommy na tinatawag ang pangalan ko.
Hindi ko namalayang sa loob ng chapel pala ako dinala ng mga
paa ko. Nanghihinang lumuhod ako at nag-usal ng pana langin.
“Diyos ko po! Patawarin N‟yo po ako sa nagawa ko, hindi ko
sinasadya. Sana hindi ko na lang pinansin si Andrea. Sana hinayaan
ko na lang siyang saktan ako. Sana kinausap ko na lang siya ng
maayos. Patawarin N‟yo po ako! Sana gabayan N‟yo po siya at
pagalingin. At sana po gabayan N‟yo ang anghel na kasama niyu na
ngayon.” Pinahid ko ang mga luha ko at tumayo.
Pagkalabas ng chapel ay dumiretso ako sa labas at nag-abang
ng taxi pauwi. Paulit-ulit na tumatakbo sa isip ko ang mga nangyari.
At hindi ko maiwasang isipin na kasalanan ko ang lahat. Lahat
lahat.
Kung hindi ko sana niyakap si Justine hindi magagalit si Stan.
Kung sana sinabi ko na sa kanya agad ang totoo. Kung sana hindi
ako nagpakaduwag sa galit niya. Hindi ko na sana siya pinuntahan.
Hindi ko sana nakaharap si Andrea. Hindi ko sana siya naitulak.
Hindi sana siya napahamak ngayon. Kasalanan ko ang lahat ng 'to!
72
Pagkababa ng taxi ay mabilis akong naglakad papasok ng bahay.

Hindi ko na rin pinansin si Shawn na nagtataka at nag-aalala.
Dumiretso ako sa kwarto at umiyak. Namamanhid na rin ang mga
mata ko sa kaiiyak mula kanina pero parang ilog ito na walang tigil
sa kakaagos. Ganito pala kasakit ang magmahal. Ganito pala
kasakit ang pakiramdam na wala kang kakampi. Na ang taong
inaasahan mong damayan ka ay galit sa'yo. Ang sakit-sakit.
“Ate! Ate!”
Pinahid ko ang mga luha ko at inayos ang sarili ko bago
binuksan ang pinto at hinarap si Shawn. Sinunggaban ko siya ng
yakap pagbungad ko siya. Para kasing hinahanap ko ang yakap
ngayon. Nang maramdaman kong niyakap niya ako pabalik ay
kusang tumulo ang mga luha ko.
“Ate? Tama na oh. Ate naman, eh.”
“Kasalanan ko ang lahat bunso,” sinisinok na sabi ko.
“Ano bang nangyari, ate? Nag-away ba kayo ni kuya Stan o
dahil sa problema natin? Ate, kakayanin naman natin „to, „di ba?”
Parang piniga naman ang puso ko nang makitang umiiyak ang
kapatid ko. Umiiyak ang kapatid ko para sa'kin. Hindi ako nag-iisa.
May kapatid pa ako at dapat tatagan ko ang loob.
“Tahan na bunso, ha? Kakayanin natin 'to. Pasensya ka na sa ate
mo. Tina-try ko lang kung papasa sa MMK ang pag-iyak ko,”
pagpapatahan ko sa kanya habang tumutulo ang mga luha ko.
“Ate naman, eh! Sinisira mo naman ang kagwapuhan ko, eh!”
Hindi ko alam kung paano pero natawa ako sa pagmamaktol ng
kapatid ko. Diyos ko salamat at binigyan Mo ako ng ganito kabait
na kapatid.
“Tama na nga bunso. Ang corny natin,” natatawa ngunit
naluluhang niyakap ko siya ulit. Naramdaman ko namang tinapik
tapik nito ang likod ko. Just like that and I'm fine.
Pagkatapos ng madramang tagpong iyon ay inayos ko ang sarili
ko at ganun din si Shawn. Alam kong nahalata ng kapatid ko na
may mas malalim pa akong problema pero pinili kong manahimik.
Ayaw kong mag-alala pa siya sa 'kin. He's too young to carry
the burden of my emotional sufferings.
Napagdesisyunan kong wag na lang munang kausapin si Stan.
Alam kong naguguluhan din siya sa nangyari. Kahit na masakit
ding isipin na kitang-kita ko mismo sa mga mata niya ang pang-
aakusa sa'kin.
Pakiramdam ko balewala lahat ng pagmamahal ko sa kanya.
Yun bang hindi sapat ang pagmamahal para pakinggan niya ako.
73
greatfairy
Kung noon siya gumagawa lahat ng effort para magkabati kami sa

tuwing may tampuhan kami, ngayon pakiramdam ko dapat ako na
ang gumawa ng paraan para magkaayos kami.
KINABUKASAN, pumasok ako na walang Stan na sumundo. Galit

talaga siya sa'kin. Tumingala ako para pigilan ang pagtulo ng aking
luha. Masyado na yata akong sanay na palaging may Stanley na
nandyan sa tabi ko sa lahat ng bagay.
Pagkarating ng Garnet Corp ay dumiretso ako ng cubicle ko. As
usual, ako pa rin ang nauna. Thirty minutes early ako. Tiningnan ko
ang cellphone ko kung may missed call o text galing kay Stan pero
wala. Ano naman ang aasahan ko eh galit nga siya sa'kin. Haaay...
Ang tanga ko talaga kahit kailan.
Pero hindi niya ba ako nami-miss? Bakit natitiis niya akong
hindi makita o tawagan manlang? Noong isang araw lang ayaw niya
akong mawala sa paningin niya. Bakit ganoon? Ang bilis namang
magbago ng nararamdaman niya. Ganun na ba siya kagalit sa'kin?
Kahit may konting tampo ako sa kanya nangingibabaw pa rin
ang pagmamahal ko. Miss na miss ko na siya. Namimiss mo rin
kaya ako Stanley Drew? Napabuntong hininga ako at
nangalumbaba sa cubicle ko.
Hindi ko namalayan ang oras ng pangalumbaba ko. Siguradong
wala ring nakakakita sa'kin dito dahil medyo may kataasan ang
cubicle. Natauhan lang ako nang may marinig akong boses na
parang may kausap sa cellphone.
“Yeah. Naipadala ko na sa bahay niya mismo. Sigurado akong
siya na mismo ang makikipaghiwalay pag nakita nya yun.”
“Oo naman. Dadalawin kita diyan mamaya.”
Si Justine.
Sino ang kausap niya?
Hindi ko na narinig ang mga sinasabi niyang iba dahil pumasok
na ito sa office niya.
Hinawakan ko ang dibdib ko. Bakit biglang bumilis ang tibok ng
puso ko? Kinakabahan ako na walang dahilan.
Huminga ako ng malalim. Napapraning na yata ako. Sana
makaya ko ang lahat ng ito.
LUMIPAS ang maghapon na parang lutang ako. Ang dami ko ring

mali sa ginagawa ko. Nakakahiya na nga sa mga kasama ko kasi
nadadamay sila. Napagdesisyunan kong kausapin na si Stan. Hindi
ko na kayang hindi siya nakikita. Miss na miss ko na talaga siya.
74
Pagpatak ng alas singko ay dali-dali akong bumaba at umalis.

Hindi ko alam kong nakauwi si Stan pero siguro sa bahay na lang
nila ako didiretso at duon siya kausapin. Mabilis akong nag-
doorbell pagkababa ko ng taxi. Pinagbuksan ako ng isang maid nila
kaya nginitian ko muna siya bago pumasok.
“Baby girl!”
“Mommy!”
Mabilis kong niyakap si mommy Tamara. Hindi ko na din
napigilan ang pagtulo ng mga luha ko.
“Shh baby girl. Tahan na. Huwag mo ng isipin yun, okay?
Andrea's fine now.”
“Kasalanan ko ang lahat mommy.”
“Shh... Wala kang kasalanan. Walang may gustong mangyari
yun. May dahilan ang lahat ng nangyari. Ipagdasal na lang natin na
sana maging maayos ang lahat.”
Lalo akong napaiyak sa sinabi ni mommy. Nagiging emosyonal
na yata ako nitong nakaraang mga araw.
“Thank you, mommy.”
Nakangiting pinunasan ni mommy ang mga luha ko pagkalas
namin sa yakap.
Mama, Papa, huwag kayong mag-alala kakayanin ko ang lahat
ng ito. Salamat kay mommy Tamara dahil pinapalakas niya ang
loob ko.
“Nandito na po ba siya?” Tukoy ko kay Stan.
“Wala pa iha, eh, dumaan pa siguro ng hospital. Pero parating na
rin siguro.”
Sakto naman ng makarinig kami ng busina ng sasakyan. Dali
dali kong pinahid ang mga luha ko at pinadaanan ng daliri ang mga
buhok ko.
“Son!” Tumango lang si Stan at humalik sa mommy niya.
Ramdam kong tinititigan niya ako kaya napatungo ako.
“Where's the envelop you were talking about, mom?” He asked
mommy Tamara, ignoring my presence.
“Ay, sandali anak kukunin ko lang.”
Tumalima naman si mommy para kunin ang sinasabi nito.
Mahabang katahimikan ang bumalot sa amin. Kanina lang ay
memorado ko lahat ng sasabihin ko pero biglang nawala lahat
ngayong kaharap ko na siya.
“S-sorry...” Tanging nasambit ko.
“I believe I deserve an explanation, Sham. Now explain...” He
said sternly.
75
greatfairy
“I'm s-sorry. Hin-”

“Anak eto na pala. Hindi ko na binuksan kasi pangalan mo lang
ang nakalagay. Nagtataka nga ako. Walang address ng sender.”
“Huh?” Kunot-noong kinuha ni Stan ang brown envelop na
inabot ni mommy. Walang anu-anung binuksan niya ito.
Biglang dumilim ang kanyang mukha. Nagtatagis ang bagang
nito. Bigla akong napatayo nang kumuyom ang kamao nito at
tiningnan ako nakakamatay na tingin.
“Stan ano-”
“Fuck! Shit!”
Napapiksi kaming pareho ni mommy sa biglang pagsigaw niya.
Napaiyak ako sa narinig ko. Tarantang tiningnan ni mommy ang
laman ng envelop.
Pictures?
Kitang-kita sa litrato ang paghalik ni Justine sa'kin. Pa'no
napunta ang mga to dito?
“Stan let me expla-”
“Save your explanation and stay out of my sight, slut!”
Tumaob ang center table nang sinipa niya ito habang
nagmumura. Napahagulgol ako ng tuluyan.
Did he just call me slut?
“Stan, please pakinggan-”
“Just please stay out of my sight, Shane Amethyst. I don't want
to hear your explanations! I don't need them anyway,” walang
emosyong sabi pa nito. Mabilis itong tumalikod at lumabas ng
bahay. Hinabol ko pa siya pero mabilis itong nakapasok sa
sasakyan.
“Umuwi ka na muna, Amethyst. Palampasin mo muna ang galit
niya. Give him time to think.”
Kitang-kita ko ang pagbabadya ng mga luha ni mommy Tamara.
Pero mas masakit makita ang reaksyon niya.
I can see the disappointment in her eyes.
“Mommy, wala po akong kasalanan. Hindi ko yun gin-”
“Please Amethyst, umuwi ka na muna at magpahinga.”
Naiiyak na umalis ako sa bahay na iyon. Wala sa sariling
naglakad ako palabas ng subdivision.
Diyos ko! Bakit kailangang mangyari ang mga ito? Ang sakit-
sakit na. Ano bang nagawa ko para masaktan ako ng ganito?
Parang awa N‟yo na tulungan N‟yo akong malampasan ang lahat
ng ito.
76
Pakiramdam ko ang bigat bigat ng bawat hakbang ko.

Makulimlim na rin sa paligid dahil maggagabi na. Tamang tama sa
nararamdaman ko ngayon. Pakiramdam ko masyadong madilim ang
mundo ko.
Tumingala ako para tingnan kung saang banda na ako ng daan.
Pero isang puting ilaw ang nakita ko. Nakakasilaw na ilaw na
mabilis na lumalapit sa kinatatayuan ko. Napapikit ako at napaupo.
Hanggang sa tuluyang nagdilim ang paningin ko.
77
greatfairy
Chapter 20
NAKAKASILAW na liwanag ng ilaw ang gumising sa diwa ko.
Nasaan ako? Inilibot ko ang aking paniningin at puro puti lang ang
nakikita ko. Nasa hospital pala ako.
Bigla kong naala ang mga nangyari kanina. Pumunta ako ng
bahay nila Stan, nagalit siya sa mga pinadalang pictures kaya
umalis siya, hinabol ko siya pero hindi ko naabutan. Pinaalis din
ako ni mommy Tamara, naglakad ako sa daan nang biglang may
nakita akong ilaw na paparating. Diyos ko!
Kinapa ko ang katawan ko pero wala naman ako may
nararamdamang sakit maliban sa ulo ko na medyo nahihilo.
Napahinga naman ako ng maluwag. Bumukas ang pinto at pumasok
ang isang babaeng doktor na medyo may edad na.
“Gising ka na pala.”
“Ahm... Doc? Pa'no po ako napunta dito?”
“Pauwi na ako kanina nang makita kitang tumatawid sa gitna ng
daan na parang wala sa sarili. Mabuti na lang at nakapagpreno agad
ako. Bago pa man ako makababa para lapitan ka, nahimatay ka kaya
humingi ako ng tulong para madala kita dito,” mahabang paliwanag
nito sa'kin'
“S-salamat po, doc. Pasensya na din po at naabala ko pa kayo...”
nahihiyang sagot ko sa kanya.
“Wala na 'yon. Basta sa susunod mag-iingat ka. Ano bang
ginagawa mo do'n sa daan?”
“W-wala naman ho. May pinuntahan lang ho ako malapit dun.
Pasensya na ho talaga sa abala. Pero kailangan ko na ho sigurong
umalis.”
“Magpahinga ka na lang kaya siguro muna. Kaya mo na ba? By
the way I'm Dr. Salmonte. At wala ka sa ospital ngayon. Dinala
lang kita sa clinic ko.”
“Ganun ho ba? Amethyst po pala. Pasensya ho talaga ulit.
Kailangan na talagang umuwi eh.” Bumangon ako ng bahagya para
makipagkamay sa kanya na tinanggap naman niya.
“Teka, sigurado ka bang kaya mo na? Wala ka bang
nararamdamang pagkahilo o ano?”
“Medyo nahihilo pa nga ho ako pero kailangan ko ho talagang
umuwi eh baka kasi nag-aalala na ang kapatid ko sa'kin.”
78
“Kung ganun pala wala na akong magagawa. Pero bago ka

umuwi, gamitin mo muna 'to. Malakas kasi ang kutob ko na meron
nga base sa pulse rate mo kanina.”
Nabigla ako ng may inilahad siya sa aking puting bagay.
“D-doc?”
“Go ahead iha. Wala namang mawawala kung susubukan mo
diba?” Nakangiting pangungumbinsi nito sa'kin.
Wala na akong nagawa kaya tinanggap ko na lang.
Magkahalong kaba at excitement ang naramdaman ko pagpasok ko
ng private restroom dito sa clinic ni
Dr. Salmonte. Hindi ko na muna tiningnan pagkatapos kong
gamitin. Nilagay ko na lang muna sa bulsa ko at saka lumabas.
“So, how was it?” Tanong ni doktora na naghihintay pala sa'kin.
“A-aah.. Hindi ko pa po natingnan eh.”
Ngumiti naman si doktora at inilahad ang kanyang palad.
Nakatungung inilagay ko naman ito sa kamay niya.
“Oh! I was right!” Masayang pahayag nito.
“H-ho?”
“I told you! Buntis ka nga iha, it's positive! Here, look at this.”
Two lines.
I'm pregnant!
Oh God!
Napaluha ako sa magkahalong kaba at saya. Masaya ako na
magkakaroon ako ng anghel pero kinakabahan ako. Kaya ko ba?
“I think you better lie down again iha para matingnan natin ang
kalagayan ng baby mo.”
Nakangiting tumango naman ako kay doktora. Nilagyan niya ng
parang gel ang tiyan ko at saka itinuloy ang pag ultrasound.
Nagkataon na OB Gyne din pala sa doktora.
“Hear that? That's your child's heartbeat. Ang lakas din ng kapit
nito sa tiyan mo.” Namamanghang turan ni doktora. Parang
dinuduyan naman ako nang marinig ko ang heartbeat ng anghel ko.
Matapos ang ultrasound ay binigyan ako ni doktora ng reseta na
vitamins. Madami din siyang ibinilin na does and dont's.

“MARAMING SALAMAT po talaga doktora at pasensya po

ulit sa abala.” Hindi na rin tinanggap ni doktora ang bayad ko.
Tulong na lang daw niya sa'kin. Ang swerte ko naman at siya pa
ang nakatagpo sa'kin.
79
greatfairy
“Don't mention it, iha. Wait, are you sure na hindi ka na

magpapahatid? Aba'y delikado sa kalagayan mo ah.”
“Hindi na ho. Malapit lang naman po yung bahay namin dito.
Nakakahiya na po kasi talaga sa inyo. Sobra-sobra ko na kayong
naabala. Maraming salamat po ulit.”
Ngumiti naman si doktora sa'kin. Binigyan niya rin ako ng
calling card niya para daw makontak ko siya kung mga katanungan
pa ako. Sumakay naman ako ng taxi pero dumaan muna ako ng fast
food. Siguradong gutom na si Shawn dahil maging ako ay
nakaramdam na ng pagkalam ng sikmura.
Naabutan kong nanunuod ng t.v si Shawn na bahagyang
humihikab pa.
“Bunso!” Agaw pansin ko sa atensyon niya.
“Ate! Bakit ang tagal mo?”
“P-pasensya na bunso. May pinuntahan pa kasi ako eh.”
“Sa'n ka ba pumunta ate? Gutom na talaga ako. Pagkain ba yan
ate?” Tukoy nito sa supot na dala dala ko.
Tumango naman ako at sinimulan niya nang ayusin sa mesa ang
pagkaing dala ko. Ako naman ay nagbihis muna bago kami sabay
na kumain.
Matapos naming magligpit ay nagkanya-kanya na kaming
pumasok ni Shawn sa kwarto. Nagpasya akong huwag munang
sabihin sa kanya ang kalagayan ko.
Makailang beses ko nang ibinaling sa iba't ibang direksyon ang
ulo ko pero hindi ako makatulog. Nakapikit nga ang mata ko pero
gising na gising naman ang diwa ko.
It was a long day for me. It was a long day for us. Kumusta na
kaya si Stan? Sa'n kaya siya pumunta kanina? Bigla namang
bumalik sa'kin ang lahat ng mga nangyari kanina. Ang sakit ng mga
binitawan niyang salita. Kitang kita ko rin sa mga mata niya ang
galit niya sa'kin. Kung sasabihin ko kaya sa kanyang magkakaanak
na kami, makipag ayos na kaya siya sa'kin?
Stan, ano ba’ng nangyayari ito sa'tin? Please huwag ka namang
bumitaw oh, dahil hindi ko kakayanin na magkasira tayo dahil lang
sa mga hindi sinasadyang pangyayari. Mahal na mahal kita.
Napabuntong hininga ako. Naramdaman ko naman ang pag init
ng sulok ng mga mata ko. Hindi ko lubos maisip na mahantong
kami sa ganito. Mahal na mahal ko si Stan pero bakit parang ayaw
yata ng tadhana na tuluyan kaming maging masaya?
Mama, Papa, ang dami pong nangyari sa araw na ito.
Magkaka-anak na po kami ni Stan. Magkaka apo na po kayo.
80
Gabayan n’yo po ako, Ma, Pa. Natatakot po kasi ako, baka hindi ko
magampanang mabuti ang maging ina.
Baby, kapit ka lang diyan ha? Huwag kang mag-alala
kakayanin natin 'to lahat. Sana magkaayos na kami ng daddy mo
pag malaman niyang dumating ka.
Hinawakan ko ang aking tiyan at hinaplos haplos. Hindi talaga
siya halatang may laman dahil flat pa ito. Sinubukan ko ulit
pumikit. Kailangan kong magpahinga para sa anghel ko. Bukas ko
na lang iisipin ang mga problema ko.
Naalimpungatan ako nang marinig kong nag iingay ang
cellphone ko. Pikit matang kinuha ko ito sa katabing table at walang
tingin tingin na sinagot.
“Hello?”
“Amethyst!”
Napabalikwas ako ng marinig ko kung sinong tumawag.
“Brent?”
“Ako nga 'to.”
“Teka, bakit parang ang ingay diyan? At bakit ka napatawag?”
Bumangon ako at binuksan ang ilaw sa kwarto at tiningnan ang oras
sa orasan, mag-aalas onse na pala ng gabi.
“Dito ako sa bar. Kailangan kasi namin ang tulong mo eh.
Pasensya na kung nagising kita. Si Stan kasi eh.”
“Bakit anong nangyari kay Stan?” Kinabahang tanong ko.
“Ayun inaawat na ni Caleb na tumigil na sa pag-inom pero ayaw
magpapigil. Lasing na lasing na siya. Nang-aya pa ng away dito sa
bar kanina. Paulit ulit niya ring tinatawag ang pangalan mo.”
Diyos ko!
“S-sige pupunta ako diyan. Saan ba yan?”
“Susunduin na lang kita diyan, delikado sa'yo.”
“S-sige, Brent. S-salamat.”
Pinatay ko na ang tawag at hinintay si Brent. Nagpalit na rin
muna ako ng damit habang hinihintay siya.
MAINGAY at magulo ang bumungad sa amin pagpasok namin

ng bar. Dinala ako ni Brent sa isang VIP room sa second floor.
Kinakabahang pinihit ko ang pinto.
Napatakip ako sa bibig nang makita ko ang kalagayan ni Stan.
Nakaupo ito sa sahig habang nakapatong ang isang kamay niya sa
isang tuhod niya at isang paa nito ay nakadantay sa sahig. May
bitbit na alak at nakayuko.
81
greatfairy
“Fuck! I love her damn much!” sabi nito sa pagitan ng sunud-

sunod na pagsinok.
Nagkatinginan naman kaming tatlo nina Caleb at Brent.
“Stan tama na. Umuwi na tayo!” malumanay na saad ko.
Umangat ito ng tingin ng hawakan ko siya sa kamay at kinuha ang
alak.
“Baby? Baby?” Hinaplos nito ang pisngi ko. “I miss you my,
baby!” sumisinok na sabi nito. Kusang tumulo ang mga luha ko sa
mga sinabi niya.
82
Chapter 21
DAHAN-DAHAN kong pinunasan ang kanyang mukha pababa sa
kanyang dibdib. Napalunok ako nang bumaba ang tingin ko sa
kanyang gitna. Hindi ko alam kung ano nag udyok sa kamay ko
para haplusin ang mga umbok sa kanyang tiyan. Parang biglang
gumaan ang pakiramdam ko nang mahawakan ko ang nag-
uumbukang abs ni Stan.
Ipinilig ko ang aking ulo. Bakit ko ba pinagnanasaan ang taong
tulog. Nababaliw na siguro ako.
Pagkatapos kong mapunasan ang kanyang mga bisig ay
binihisan ko siya ng t-shirt na pinasuot ko sa kanya noon. Hindi
manlang ito nagising nang bihisan ko.
Naupo ako sa gilid niya at marahang hinaplos ang kanyang
pisngi.
I'm so sorry, Stan. I'm sorry for hurting you like this. Maniwala
ka sanang mahal na mahal kita. Kayo ng magiging baby natin.
“Baby.”
Napapitlag ako nang biglang itong magsalita. Gising na ba siya?
Pinagmasdan ko siyang muli at hindi muna gumalaw pero hindi na
ito muling nagsalita.
Hanggang sa panaginip ba naman nasasaktan pa rin kita? I
love you very much Stan. Huwag kang mag-alala hindi ako galit
sa'yo kahit pinagsabihan mo ako ng hindi magagandang salita.
Alam ko namang nadala ka lang ng galit mo. Nandito na kami ni
baby at hinding hindi ka namin ipagpapalit sa kahit sinong lalaki.
Sana pag gising mo kausapin mo na ako at pakinggan ang mga
paliwanag ko.
Dinampian ko siya ng halik sa labi at pinagsawa ang sarili ko sa
pagtitig sa kanyang mukha. Mabuti na lang nagkasya kami sa
higaan ko dito sa bahay. Pagkatapos niya kasing sabihin na namiss
niya ako ay bigla itong nagsuka at nakatulog. Sobrang lasing na
lasing siya kaya napagdesisyunan kong dito na lang siya ipahatid sa
bahay. Mabuti na lang din at hindi masyong nakainom sila Brent at
Caleb.
Hinalikan ko ulit siya ng mabilis sa labi at yumakap sa kanya
bago ipinikit ang aking mga mata.
83
greatfairy
NAGISING ako sa malakas na tunog ng alarm clock sa gilid ng

aking higaan. Napabalikwas ako nang maalala ko si Stan.
Nanlumo ako nang matagpuang wala na siya sa tabi ko. Umalis
na ba siya? Mabilis akong bumangon at niligpit ang higaan bago
lumabas ng kwarto. Alas sais palang pala ng umaga. Tulog pa rin si
Shawn nang silipin ko ito.
Napakapit ako sa pinto nang bigla akong nahilo. Pinikit ko ng
mariin ang aking mga mata at huminga ng malalim. Naramdaman
ko naman na parang bumaliktad ang sikmura ko kaya mabilis pa sa
alas kwatrong tumalilis ako patungo sa lababo. Wala namang
lumabas pero puro laway lang. Hinawakan ko ang tiyan ko at
marahang hinaplos.
Baby, huwag mo namang pahirapan si mommy oh.
Kahit medyo nahihilo pa ako ay napagpasyahan kong magluto
na lang at gumayak para sa trabaho. Tatawagan ko na lang si Stan
mamaya.
Alas siyete na nang matapos ko lahat ng ginagawa ko kaya
naligo na ako at gumayak ng damit pangtrabaho. Nang matapos na
lahat ay tinawagan ko si Stan.
Nakatatlong dial na ako pero hindi pa rin niya sinasagot.
Sinubukan ko ulit hanggang sa naka-labingtatlong ring na ito pero
hindi niya pa rin sinasagot. Biglang kumirot ang dibdib ko nang
maalalang galit nga pala siya sa'kin. Napagpasiyahan kong
magpadala na lang ng mensahe sa kanya.
To: My hunk boyfriend
Baby pupuntahan kita diyan mamaya. May sasabihin ako
sa'yong mahalaga. Please kausapin mo'ko..฀
Pagkatapos kong ma sent ay naglakad na ako papuntang kanto
para mag abang ng sasakyan papuntang Garnet Corp.
PUMASOK AKO ng office ni Justine kahit wala pa siya. Allowed

naman kaming pumasok sa office ng mga supervisors kahit walang
paalam dahil work related naman. Nakalimutan ko kasing kunin ang
pinapirma kong summary of purchases.
Kinuha ko ito sa outgoing niya nang makita ko ito. Tatalikod na
sana ako nang mapasulyap ako sa gilid ng swivel chair niya.
Umikot ako para damputin ang nakita ko.
Biglang nanginig ang katawan ko ng makita ko ito nang
malapitan.
Litrato.
84
Ito yung kopya ng isa sa mga litratong natanggap kahapon ni

Stan.
Paanong-?
Biglang bumalik sa isip ko ang narinig ko kahapon...
Hindi ko namalayan ang oras ng pangalumbaba ko. Siguradong
wala ring nakakakita sa'kin dito dahil medyo may kataasan ang
cubicle. Natauhan lang ako ng may marinig akong boses na parang
may kausap sa cellphone.
“Yeah. Naipadala ko na sa bahay niya mismo. Sigurado akong
siya na mismo ang makikipaghiwalay pag nakita nya yun.”
“Oo naman. Dadalawin kita diyan mamaya.”
Nanginginig ang mga kamay at tuhod ko kasabay ng pagbagsak
ng mga luha ko. Parang pinipiga rin ang kaloob-ooban ko sa
sobrang sakit. Pinagtaksilan niya ako. Pinagtaksilan ako ng taong
inakala kong mapagkakatiwalaan ko. Marahas kong pinahid ang
luha ko at tinungo ang pinto. Ngunit hindi ko pa man ito
nabubuksan nang may pumihit na dito mula sa labas.
Bumungad sa akin ang mukha ni Justine na nakangisi habang
nasa tenga ang kanyang cellphone. Pero biglang nawala ang ngisi
niya nang makita niya ako. Kumunot ang kanyang noo at mabilis
niyang pinatay ang kanyang cellphone.
“Ameth-” Huli na para makaiwas siya! Tumabingi ang kanyang
mukha sa malakas na sampal na iginawad ko sa kanya.
“Masaya ka na ba? Ha?! Masaya ka na bang nasira mo kami ni
stan?! Masaya ka na ba dahil galit na galit siya sa'kin ngayon?!”
Sinampal ko siya ulit sa kabilang pisngi. Ang sakit-sakit isiping
pinagtaksilan niya ako. Hindi ito nakakilos sa ikalawang sampal ko.
Marahil ay hindi niya inaasahang mahuhuli ko ang kawalang hiyaan
niya. “Kulang pa 'yan sa ginawa mong paninira sa amin!
Pinagkatiwalaan kita justine! Pinagkatiwalaan kita! Pero ano‟ng
ginawa mo ha? Sinaktan mo 'ko!”
“Amethyst. I-”
Hindi ko siya pinatapos na magsalita. Buong lakas ko siyang
tinabig at mabilis na tinungo ang cubicle ko at nilapag ang
dokumentong kinuha ko sa office niya. Dinampot ko ang bag ko at
lakad takbong tinungo ang elevator. Naramdaman kong hinabol ako
ni Justine pero naunahan siya ng pagsara nito.
Mabibigat ang mga hakbang ko pagkarating ko sa lobby.
Nakasalubong ko pa si tita Amanda na nagtatanong kung anong
nangyayari sa'kin pero hindi ko siya pinansin.
Kailangan kong makausap si Stan.
85
greatfairy
„Yon lang ang mahalaga ngayon sa 'kin. Kailangan kong sabihin

sa kanya na wala talaga akong kasalanan. Mabilis akong nakasakay
ng taxi papuntang Mijares building.

“AMETHYST?”
“Wens kailangan kong makausap si Stan. Papasok na „ko, ha?”
“Wait! Amethyst, wala diyan si sir, eh. Hindi pumasok.”
Napahakbang ako pabalik sa sinabi ng sekretarya niyang si
Wenalyn.
“Nasa ospital daw siya ngayon. Susunduin daw yata si Ma'am
Andrea.”
Biglang kumirot ang dibdib ko. Hindi niya sinagot ang mga
tawag ko pero na kay Andrea lang pala siya. Kinagat ko ang labi ko
para pigilan ang pagpatak ng mga butil sa mata ko.
“S-sige. T-thanks. Pupuntahan ko na lang siya.”
“Okay ka lang ba Amethyst?”
“O-oo naman.”
“Namumutla ka, eh.”
“Wala 'to. Sige, salamat ulit...” pagsisinungaling ko at mabilis na
tumalikod. Ininda ko na lang ang biglang paghihilo ng ulo ko.
Naramdaman ko na ito kanina pa nang nasa loob pa lang ako ng
taxi. Pero mas mahalaga sa'kin ngayon ang makausap si Stan.

“ROOM 208 po.”

Nagpasalamat muna ako sa nurse bago pumunta sa sinabi nitong
room ni Andrea. Bigla akong kinabahan habang papunta ako duon.
Natatakot ako. Alam kong galit din sa'kin si Andrea dahil sa
nangyari pero ito na rin siguro ang tamang pagkakataon para
makahingi ako ng dispensa sa kanya kahit pa na may kasalanan din
siya sa sinapit niya.
Huminga ako ng nasa harap na ako ng pinto.
Kaya mo 'yan Amethyst. Magkakaayos din kayo ni Stan.
Huminga ulit ako ng malalim dahil parang tinatambol ang
dibdib ko sa sobrang kaba. Bumuga ako ng hangin at pikit matang
binuksan ang pinto.
86
Pero parang tinulos ako sa nakita kong ginagawa ng dalawang

tao sa harapan ko.
Namalayan ko na lang na nag uunahan na palang tumulo ang
mga luha ko. Parang pinagsasaksak din ang dibdib ko ng paulit ulit
at dinukot mula sa loob ang puso ko. Kung kanina nanginginig pa
ang katawan ko sa nalaman kong pangloloko ni Justine ngayon ay
biglang nawala. Biglang namanhid ang mga kalamnan ko.
Stan and Andrea are kissing.
Torridly kissing.
I was supposed to shout and comfront them for betraying me but
I did the opposite. Dahan-dahang sinarado ko ang pinto para hindi
makalikha ng anumang ingay.
Naglakad ako na parang hangin lang ang nasa sa paligid ko.
Paulit-ulit na umuukilkil sa utak ko ang imahe ng paghahalikan ng
dalawa. Nakapikit pa si Andrea na parang sarap na sarap sa labi ni
Stan.
Posible palang makaramdam ng pag gaan sa kabila ng sakit.
Nahihilo ako pero nakakaya ko. Ganun din ang dibdib ko.
Blank. That is how I describe what I feel right now. I feel like an
invisible creature walking in a crowd. Pain made me untouchable
and the lightest thing that ever exist.
Ang daming tanong na tumatakbo sa utak ko. Iyon bang bawat
butil ng luha ko ay may kasamang katanungan. Hobby na yata ng
mata ko na umulan ng luha. Ang init-init na ng kasulok-sulukan ng
mata ko pero ayaw pa rin tumigil sa pagtulo ng mga luha ko.
Hindi ko alam kong paano ako nakarating ng bahay na walang
nangyaring masama sa'kin sa kabila dinadala ko. Ang alam ko lang
gusto kong magkulong. Gusto kong mapag isa. Yung walang
kakausap sa'kin. Hindi ko din pinansin si Shawn na nag-alala sa'kin.
Manhid na nga siguro ako. Pero wala akong pakialam. Gusto ko
lang ngayon na mapag isa.
Humiga agad ako pagkapasok ko ng kwarto at pumikit.
Tumutulo pa rin ang mga luha ko pero walang tunog o hikbi na
lumabas sa bibig ko.
Mama, Papa, ano bang nangyayari sa'kin? Bakit pakiramdam
ko hangin lang ako. Pero ang bigat bigat ng kalooban ko. Hindi ko
alam kung paano ko ito ilalabas. Ganito pala kasakit ang
magmahal. Pakiramdam ko binalot ng yelo ang buong puso ko.
Ayaw ko na nito Ma, Pa, ang sakit sakit na.
Bakit mo nagawa sa 'kin 'to, Stan?
Ang huling tanong sa isip ko bago nagdilim ang paligid ko.
87
greatfairy
Chapter 22
LOVE and pain are inseparable twins. When you choose to love,
you choose to embrace the possibility to be hurt. And you will only
understand that you truly love when you get hurt.
Minsan ang tadhana masyadong paasa. Kung kailang nasa
tuktok ka ng kaligayan ay hihilahin ka niya pababa. Ang masaklap
pa ay masyadong masakit ang pagkakahulog niya sa'yo. Yung
tipong hindi mo alam kung papaano ka babangon at kung makakaya
mo pa ba.
Dalawang araw na ang nakalipas simula nang nangyari ang
bagay na nagpapahirap ngayon sa kalooban ko. Pero sa loob ng
dalawang araw na iyon ay hindi ko pinabayaan ang sarili ko.
Kumakain ako sa tamang oras at umiinom ng mga gamot na
nireseta sa'kin ni doc. Tinatanong din ako ni Shawn pero sinasabi
ko na lang na huwag akong pansinin. Ayaw ko munang magsalita.
Pakiramdam ko kasi may bumibikig sa lalamunan ko sa tuwing
magsasalita ako. Hindi ko kaya.
Hindi na rin ako nagreport sa trabaho sa loob ng dalawang araw
na pagmukmok ko. Isa sa dahilan ay ayaw kong makita ang taong
dahilan ng paghihirap ko ngayon.
Sinigurado kong walang nakapansin sa'kin pagpunta ko ng
Garnet Corp para ipasa ang resignation letter ko sa HR. Hindi pa
sana ako papayagan ni tita Amanda dahil wala pa akong isang
buwan ay aalis na agad ako. Walang akong nagawa kaya kinuwento
ko na lang sa kanya ang lahat ng nangyari. Napaiyak pa ito ng
marinig ang lahat ng sinabi ko. Awang-awa raw siya sa'kin pero
nginitian ko na lang siya at sinabing kaya kong lagpasan ang lahat
ng 'to. Siya na lang daw bahala na mag-inform kay Brent tungkol sa
resignation ko.
“Ate nandyan na raw ang susundo sa'tin sabi ni Manang Nelia.”
Napalingon ako kay Shawn na kakapasok lang ng bahay.
“Sige bunso ayusin mo na yung gamit mo. Check mo ulit kong
may nakalimutan ka pa.”
“Opo ate.”
Tumalima naman si Shawn. Naaawa na ako sa kapatid ko. Alam
kong malungkot din para sa kanya na iwan ang bahay na ito dahil
puno ito ng mga ala-ala nila mama at papa pero wala naman kaming
magagawa. Ibinenta na ng may ari ng lupang tinitirikan ng bahay sa
88
mayamang negosyante para pagtayuan ng mall. Binigyan lang kami

ng isang buwan para makakita ng malilipatan. Blessing in disguise
rin pala ang pagkapasa ni bunso sa scholarship sa Cebu dahil doon
din nakatira ang malayong kamag-anak ni Manang Nelia.
Tinulungan din ako ni tita Amanda dahil may kamag-anak daw ang
asawa niya na may-ari ng barko kaya hindi na namin kelangan pang
bumili ng ticket.
Sinipat ko ang cellphone na bigay ni Stan. Wala manlang tawag
o text mula sa kanya. Siguro ay masaya na talaga siya sa kandungan
ni Andrea kaya hindi na niya ako naalala.
Gustong-gusto ko siyang puntahan at komprontahin. Gusto kong
ipaglaban ang karapatan namin ng anak ko pero palagi akong
umuurong. Wala nga pala akong pinanghahawakan kay Stan. Hindi
kami kasal. Gustuhin ko mang ipaglaban ang pagmamahal ko sa
kanya ay hindi ko magawa, dahil pakiramdam ko sa umpisa palang
ay talo na ako. Nasaktan ko siya nang hindi sinasadya.
Napagdesisyunan kong ilagay sa isang kahon na binigay ni Stan
liban sa cellphone. Pinalitan ko na lang ang simcard nito dahil
gustong-gusto kong titigan ang mga pictures niya. Pinaglilihian ko
yata ang mukha ni Stan.
Huminga ako ng malalim at inilibot ang tingin ko sa buong
kwarto. Mamimiss ko 'to.
Mama, Papa, I'm sorry pero kailangan naming iwan ang bahay
na puno ng masasayang alala natin nung nabubuhay pa kayo.
Huwag kayong mag-alala hinding-hindi ko pababayaan ang
kapatid ko at ang magiging apo niyo. Gabayan niyo sana kami ni
Shawn.
Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pagtulo ng luha ko pero
bigo ako dahil nag-uunahan na ang mga itong lumabas sa mga mata
ko. Hindi ko na yata mabilang kung pang ilang iyak ko na 'to. Dala
rin ito siguro ng hormonal imbalance dahil sa pagbubuntis ko.
“Ate tara na?”
Pinahid ko ang mga luha ko at lumabas ng kwarto. Pag-alis
namin paniguradong ide-demolish na ang mga bahay dito.
“Wala na ba kayong nakalimutan?” Tanong ni Manang Nelia
ang bumungad sa amin pagkalabas namin ng bahay.
“Wala na ho Manang. Yun na ho ang nasa sala.”
“Sige andyan na ang van na susundo daw sa atin. Mabuti naman
at mabait yung naging kasama mo sa trabaho iha at tinulungan pa
tayo sa paglilipat natin. Sila na daw bahalang maghakot ng mga
gamit papuntang pier.”
89
greatfairy
Nginitian ko na lang si manang at tuluyan ng pumasok ng van

bago pa ako tumalikod ay binalingan ko muna ng huling tingin ang
maliit naming bahay. Kasabay ng pagtulo ng luhang kanina pa
nagbabadya sa mga mata ko. Wala na yatang katapusan ang pag
iyak ko.
“A-ate.”
Binalingan ko si Shawn na nasa tabi ko na pala. Naiiyak na rin
ito kagaya ko. Ang pinagkaiba nga lang ay mas malalim ang
dahilan ng pag iyak ko. Halo halo na kasi ang bigat ng dinadala ko.
Niyakap ko na lang siya ng mahigpit.
“Huwag kang mag-alala bunso kakayanin natin 'to.”
Tinatapik tapik ko ang likod niya bago kinalas sa pagkayakap
ko.
“A-ate. P-paano po s-si Kuya Stan?”
Napatahimik naman ako sa tanong niya. Wala nga pala siyang
ideya sa mga nangyayari sa amin ni Stan nitong mga nakaraang
araw.
“H-huwag na muna natin pag-usapan ang kuya Stan mo, bunso.
Matulog ka na lang muna ha? Gigisingin na lang kita pag
nakarating na tayo ng pier.”
Tumango naman ito at kusang pumikit. Alam kong pagod ito sa
kakaligpit ng gamit mula pa kahapon. Napa buntong hininga ako ng
malalim.
Nagmahal ako at nasaktan at natutunan kong mahalaga nga
talaga ang papel ng pagtitiwala sa isang relasyon. Hindi ko
maiwasang itanong sa sarili ko kung may tiwala ba sa'kin si Stan.
Pero sinasagot ng mga nangyari ang tanong na iyon. Parang
tinatarakan ang puso ko at naninikip ito sa ideyang walang tiwala
sa'kin si Stan. Dahil kung may tiwala siya sa'kin hindi niya
hahayaan magkaganito kami. Hindi niya manlang ako pinakinggan.
Mas pinaniwalaan niya ang mga taong sumira sa amin. Pakiramdam
ko hindi sapat ang pagmamahal namin sa isa't isa para
pagkatiwalaan niya ako.
Minahal mo nga ba talaga ako Stanley?
Iiwan na namin ang bahay. Iiwan ko ang trabaho at ang naging
kaibigan ko. Tatalikuran ko na rin ang mga taong nagtaksil at
naging dahilan para masaktan ako. Baon ko ang lahat ng mga sakit
na dinanas ko.
Iwan ko man ang lahat para sa panibagong buhay ay alam kong
hindi na ako buo kahit talikuran ko man lahat lahat.
Dahil sa pag-alis ko ay kusang nagpaiwan ang puso ko.
90
Chapter 23
“Triangle.”
“Rectangle.”
“Square.”
“Circle.”
“Star.”
“Diamond.”
Napangiti akong minamasdan ang anghel ko na nag-aayos ng
mga shapes na pina cut-outs niya sa'kin kanina. Mahilig talaga siya
sa mga geometrical figures kahit na ang batang-bata pa niya. He's
only four years old pero ang taas ng IQ niya. Palagi akong
kinakabahan sa tuwing nadidiskrube kong may bago na naman
siyang nalalaman.
Minsang na rin siyang pinaghinalaan na may Asperger's
Sydrome dahil masyado siyang matalino. Hindi rin siya tumitingin
sa kinakausap niya, dagdag pa na ang hirap i-predict ng mood niya
dahil palaging blangko ang ekspresyon ng kanyang mukha lalo na
pag hindi niya masyadong close ang kausap niya.
“Parallelogram.”
“Kite.”
“Trapezium.”
Napatingnan ko na rin siya sa doktor kung may mali sa kanya
pero wala naman daw. My son is a genius, at hindi daw dapat
matakot kung masyado siyang curious sa mga bagay-bagay. Pero
minsan hindi ko maiiwasang matakot lalo na pag nagtatanong siya
ng mga bagay na gusto niyang malaman.
Hindi ko alam kong ano ang sasabihin ko pag magtatanong siya
tungkol sa kanyang ama. Alam kong darating ang araw na
magtatanong siya kung nasaan at kung may daddy ba siya.
“Mom? Have you seen the rhombus?”
Natigilan ako sa pag-iisip nang bigla itong nagtanong habang
nakatingin sa mga shapes na ina-arrange niya sa lapag. Hindi ko
siya pinansin at nagkunwaring hindi ko siya narinig.
“Mom, I can't find the rhombus!” Hindi ko pa rin siya pinansin
dahil hindi naman siya nakatingin sa'kin habang nagtatanong.
“Mom!” Napangiti ako nang bigla itong lumapit sa'kin at
kinalabit ako.
91
greatfairy
“Yes, honey?”
“I can't find the rhombus, mom!” nakangusong saad nito kaya
lumabas tuloy ang dalawang biloy niya sa mukha. Naalala ko na
naman tuloy siya.
“It's under your bag, honey.”
“Thanks, mom!”
“You're welcome. And honey? Can you do me a favor?”
“What is it mom?”
“Next time when you talk to elders, you look at them, alright?”
“Why mom?”
“Because it's rude when you're talking with them but you're not
looking at them.”
“Why does it become rude, mom?”
“Because you're being impolite with them.”
“Why would I become impolite mom?”
“Because it means you're not paying attention.”
“Why do I need to pay attention mom?”
“Skeet Alvan!”
“Alright mom!”
Napabuntong hininga ako nang tumakbo na ito pabalik sa
kanyang ginagawa. Isang bagay na nahihirapan ko sa kanya ay
kailangan magaling kang magpaliwanag ng mga bagay-bagay.
Hindi mo siya mauutusan o mapagsasabihan kung hindi mo muna
ipapaliwanag sa kanya ang dahilan kung bakit kailangan niyang
gawin ang isang bagay.
“Honey, maliligo lang ako. Huwag kang lalabas ha?”
“Okay mom.” Sagot nito na hindi na naman nakatingin sa'kin.
“Honey!”
“Okay. Okay. Go on mom, I won't go out of the house,
promise!” Sumusukong sagot niya habang nakataas ang kanang
kamay.
“Di ba kasasabi ko lang na tumingin ka sa kausap mo kung
kinakausap ka! Honey naman eh, pinapasakit mo naman ang ulo ng
mommy mo.” Naglulungkutang sabi ko sa kanya kaya bigla itong
tumayo at lumapit sa'kin.
“I'm sorry mom. I won't do that again, I promise. Does your
head still hurts?”
Lumuhod ako para magpantay ang aming mukha. Hinawakan ko
siya sa mukha at masuyo itong hinaplos.
“Promise me, you will always listen to you mom, okay?”
“I promise mom. I'm sorry and I love you mom!”
92
Napangiti ako nang hinalikan niya ako sa pisngi at yumakap

sa'kin.
“Hmmm! Nakakagigil talaga ng honey ko.” Nanggigigil na
pinaghahalikan ko siya mukha at sininghot-singhot.
“Hahahaha...mom! Hahahaha.”
Napatigil ako nang bigla itong tumawa. Biglang parang hinaplos
ang puso ko ng marinig ko ang tawa niya na may tunog talaga.
“Did you just laugh, honey?!”
“Why mom?” Napatigil ito sa pagtawa at kunot nuong tumingin
sa'kin.
“Nothing honey. It's just my first time to hear you laugh like
that.” Sa apat na taong pag-aalaga ko sa kanya ay ngayon ko lang
siyang narinig na tumawa. Palagi lang siyang straight face at
minsan lang din ngumiti.
“I'm just happy mom.”
“Really? You're happy?”
“Yes, because I have the prettiest mommy in the world!”
“Asus, marunong ng mambola ang napakagwapo kong anghel.”
“Really, mom? I'm your angel?”
“Yes you are, honey.” Nakangiting sagot ko sa kanya.
“But I have no wings, mom.” Ito na nga ang sinasabi ko,
magtatanong na naman siya kaya napailing na lang ako.
“You don't need to have wings to be an angel, honey. Now, go at
tapusin mo na ang ginagawa mo okay? Maliligo lang ako.”
“But, mom-”
“No buts, honey. Sige na.” Wala na itong nagawa nang iginaya
ko siya sa kanyang ginagawa. Pumasok naman ako sa banyo para
maligo na. Sabado ngayon at walang pasok sa trabaho kaya
napagdesisyunan kong mag-stay dito sa bahay at alagaan si Skeet.
It's been five years since I left Manila. Wala na rin akong balita
sa kanya. At wala na rin akong planong magpakita pa sa kanya. Sa
laki ng Pilipinas imposible rin namang magkukrus pa ang landas
namin. Hindi ko na rin alam kong tama ang naging desisyon kong
lumayo at itinago sa kanya na may anak kami.
Nasaktan ako. Sobra sobrang nasaktan, dahilan kaya naduwag
akong ipaglaban ang pagmamahal ko sa kanya. Alam kong
hanggang ngayon ay may espasyo pa rin siya sa puso ko pero mas
nangingibabaw sa'kin ang damdaming hindi ko mawari kung galit o
sadyang nasasaktan lang ako.
Hanggang ngayon sariwa pa rin sa isip ko ang mga nangyari.
Hindi ko makakalimutan ang mga araw na nagdurusa ako sa sakit
93
greatfairy
na idinulot ng pangyayaring iyon. Ang anak at kapatid ko ang

naging dahilan para magpatuloy ako sa aking buhay. At ang
pagdating ni Skeet Alvan ang pinakamagandang pangyayari sa
buhay ko.
Noong unang tapak namin dito sa Cebu ay nahirapan ako lalo
na't buntis ako at nag-aaral pa si Shawn. Mabuti na lang at sagot
lahat ang school fees niya ng scholarship na nakuha niya at sa
eskwelahan din siya tumira kasama ng mga madre. Sagot lahat ng
babayarin niya sa buong apat na taon niya sa high school. Si
Manang Nelia na lang ang tumulong sa'king makahanap ng trabaho
kahit buntis ako. Sa awa ng Diyos ay natanggap ako dahil
immediate hiring noon ang PME Residences na bumebenta ng mga
high-classed condominium units.
Maganda din naman ang pasahod sa PME Res, 'yon nga lang
masyadong maraming pinagkakagastuhan nang lumaki na si Skeet
at kahit scholar naman si Shawn ngayon sa University of Cebu,
kelangan ko pa ring suportahan ang pangangailan niya. First year
college na siya ngayon.
Lumabas na ako ng kwarto pagkatapos kong maligo at magbihis.
Naabutan ko si Skeet na nasa harapan ng piano na iniregalo sa
kanya ng general manager ko sa PME. Natuwa kasi siya kay Skeet
nang minsang dinala ko siya duon. Nang tinanong niya ang anak ko
kung anong gusto niyang regalo ay ang piano ang sinabi nito.
Nabigla nga kami nang ganun ang sinagot ni Skeet dahil iniexpect
naming magpapabili ito ng laruan. Yun din minsan ang ipinagtataka
ko kay Skeet dahil hindi ito mahilig sa pambatang laruan na nilalaro
ng mga kaedad niya. He is a music lover. Nahiya pa ako noon sa
boss ko dahil masyadong mahal ang request ng anak ko pero
pinagbigyan niya ito.
Minamasdan ko lang siya pumindot ng keyboard. Ang gandang
pakinggan ng tugtog niya na parang pamilyar sa pandinig ko. Wala
namang nagturo sa kanya pero ang galing niya. Madali niyang
natutunan ang mga videos na pinapanuod sa kanya ni Shawn
tungkol sa pagtutugtog ng piano.
Pumindot pindot ito ng ilang keys at pagkatapos ay biglang
nagsalita.
“Efficascent oil.”
Tumugtog itong muli at pagkatapos ay uulitin niya ang
pagbigkas ng efficascent oil. Natawa ako nang maalalang
commercial pala yun sa tv. Kaya pala pamilyar sa pandinig ko ang
tinutugtog niya.
94
Chapter 24
“HONEY, behave ka ro‟n, ha? Huwag bigyan ng sakit ng ulo si
teacher Yvonne mo.”
“Yes mommy,” humihikab na sagot ni Skeet sa „kin.
“Oh, bakit parang inaantok pa ang anghel ko, hmm?”
“Mom, I think I'm not feeling well. Can I just stay here with
Lola Nelia and I'll sleep?” Nakangusong saad nito.
“Ayan ka na namang bata ka. Huwag kang maniwala d'yan
Amethyst, nagdadrama na naman 'yan para hindi makapasok.”
Biglang sumabat naman si manang na kagagaling lang ng kusina.
“No Lola! I'm not really feeling well. My head is dizzy,”
nakalabing sagot ni Skeet.
“Naku, pamangkin masama ang magsinungaling. Yung totoo?
Masama ang pakiramdam mo o tinatamad ka na namang pumasok?”
Singit naman ni Shawn na kakalabas lang din ng kwarto na
nakabihis na rin ng school uniform niya.
Nakatingin lang ako sa kanilang tatlo na parang nagsusukatan ng
tingin.
“Mom? Can I just stay here? I don't like to go to school,”
nagpapaawang saad nito at hinawakan ako sa kamay.
“Why is that so?” Tumunghay ako sa kanya at lumuhod para
magpantay ang aming mukha. Pigil na pigil ko ang pagngiti ko
dahil alam ko namang nagdadahilan na naman siya para hindi
makapasok ng eskwela. He is studying in pre-school na
pinagtuturuan ng bestfriend kong si Yvonne. Sa limang taong
panirahan namin dito sa Cebu ay nagkaroon ako ng matalik na
kaibigan sa katauhan ni Yvonne, siya rin ang tumulong sa'kin no'ng
ipinagbubuntis ko pa lang si Skeet at naging ninang na rin.
Tumungo ang anak ko at parang nagpapaawa na naman. Ayaw
niya daw kasing pumasok dahil nabo-bored siya sa klase. Yun ang
palagi niyang sinasabi, kasi ang tinuturo ay alam na daw niya. Sa
sobrang talino ng anak ko ay ayaw niya ng pinapaulit ulit sa kanya
ang mga bagay na alam na niya. Minsan na ring nag-suggest si
Yvonne na ipa-accelerate na siya pero hindi ako pumayag. Gusto
kong maranasan ni Skeet ang normal na stages sa pag-aaral.
“Honey, 'di ba napag-usapan na natin 'to? Na dapat palagi mong
susundin si mommy?”
95
greatfairy
“But mom, I really don't like the lessons because I already know
it.”
“But your classmates don't know it yet that's why you have to
listen too. Okay?”
“Okay mom. But can I have new shapes later?”
“Shapes? Alright, magpi-print ako mamaya ng shapes. Ano
namang shapes ang gusto mo?” Nagliwanag naman ang mukha nito
sa sinabi ko.
“Tito Shawn, can I borrow your phone? I'll just show to mommy
the shapes I saved last night.”
“Ito nga pala ate. May si-nave siyang screen shots diyan
kagabi.” Binigay naman ni Shawn ang cellphone nito kaya kumuha
na ako copy.
“Sige na honey. Let's go outside na. Ihahatid na kita ng school
okay?”
“Okay mom.”
“Shawn, Manang Nelia, mauna na kami.”
“Sige ate, aalis na rin naman ako mamaya-maya.”
“Ingat kayo.” -Manang
“Salamat po manang.”
Dumiretso kami agad ng school ni Skeet. Araw-araw ay
hinahatid ko siya bago pumasok sa trabaho. Kung maluwag naman
ang schedule ng klase ni Shawn ay siya ang naghahatid sa
pamangkin niya.
“Bestie!” Masayang bungad sa'kin ni Yvonne. Nagbeso agad ito
pagkalapit niya sa amin ni Skeet.
“Good morning teacher Yvonne!” Sabay naming bati ni Skeet sa
kanya. Natawa ako nang biglang nawala ang ngiti nito at napalitan
ng pagsimangot.
“Mag-ina talaga kayong dalawa eh no? Ang aga aga nang-aasar
na naman kayo, hmmp!” Humalakipkip ito sa harapan namin.
Hawak ko naman sa kanang kamay si Skeet.
“Ikaw bata ka! Nakow! Kung hindi ka lang cute! Sinabi ng
ninang ang itawag mo sa'kin eh!” Parang batang pagmamaktol nito
kay Skeet.
“But mommy told me I'll call you teacher when we are inside
the school,” sagot naman ng anak ko na nakanguso.
“Aw! Ang cute cute mo talagang bata ka. Sige na nga payag na
akong tawaging mong teacher. Basta behave ka mamaya ha? Baka
mamaya magdadahilan ka na namang magsi-CR tapos hindi ka
96
naman lalabas at magkukulong duon para lang takasan ang klase

ko.”
Nang marealize ni Bestie ang sinabi niya ay pareho kaming
sabay natawa. Nasa trabaho ako noon nang bigla siyang tumawag
dahil ayaw daw lumabas ni Skeet sa banyo. At ang dahilan,
nabobored daw siya sa klase.
“I'll behave teacher Yvonne, promise!” Nakangiting sagot ni
Skeet at nag-puppy eyes.
“Ang gwapo-gwapo talaga ng inaanak ko. Sana pag magkaanak
ako kayo ang magkakatuluyan para malahian naman ang lahi ko.”
Hinampas ko naman si Bestie sa braso. Kung anu-ano na naman
ang sinasabi sa anak ko.
“Sige na Bestie papasok na ako.”
“Okay. Ingat ka best.”
“Honey, behave okay?”
“Okay mom.”
Pagkatapos kong humalik sa anak ko ay umalis na ako
papuntang trabaho. Wala naman akong po-problemahin sa
pagsundo sa kanya dahil sinasabay naman siya ni Bestie sa pag-uwi.
Pagkarating ko sa office ay sinabi ng officemate kong si Allan
na ipinapatawag daw ako ng boss kaya agad akong tumalima
papasok ng office ng general manager.
“Good morning Ma'am. Pinapatawag niyo daw ho ako?”
Kinakabahan tanong ko. Wala naman kasi akong naaalalang may
nagawa akong mali sa trabaho ko.
“Good morning din sa'yo Amethyst. Have a seat first.” Umupo
naman ako sa upuang kaharap ng mesa ni Ma'am Suarez.
“Marahil ay nagtataka ka kung bakit kita pinatawag. Well, gusto
ko lang sabihin na magre-resign na ang marketing head natin dito
dahil pupunta ng States kasama ang pamilya niya.”
“Ho? Magreresign na si Mrs. Marasigan?”
“Yes, and nag-evaluate kami ng mga performances niyo
together with the HR at ikaw ang napiling pumalit sa kanya.”
“Po?” Di makapaniwalang sagot ko sa kanya.
“Yes, Amethyst. You are our only option dahil ikaw ang pinaka
qualified sa posisyon,” nakangiting saad ni Ma'am Suarez.
Napatutop naman ako sa bibig ko sa sobrang tuwa.
“Talaga ho?”
“Definitely Amethyst! Congrats iha, you deserve it!” Maluha-
luhang tinanggap ko ang kamay ni Ma'am.
97
greatfairy
“Di ako makapaniwala pero maraming salamat po sa inyo. Hindi

ko po kayo bibiguin.”
“Alam naming hindi mo kami bibiguin, iha. Nakita namin ang
galing mo sa trabaho at alam naming kayang-kaya mong maging
head ng marketing.”
“Salamat po.”
“Pero alam mo naman siguro ang patakaran natin dito 'di ba? Na
lahat ng mga pino-promote ay tini-train sa head office natin sa
Manila.” Bigla naman akong napaayos ng upo sa sinabi ng boss ko.
Oo nga pala, lahat ng mga higher positions dito tini-train sa Manila
for two months.
“Pero pa'no po ang-” I trailed off.
“Don't worry. Wala kang gagastusin, sagot lahat ng kompanya.
May apartel na kayong tutuluyan doon. Actually kasama mo pa ang
iba pang trainees for managerial position galing sa iba't ibang
affiliates ng kompanya. Free rin pati ang pagkain mo at iba pang
pangangailangan.”
“Ano po kasi eh. Eh Ma'am kasi hindi ko po maiwan ang anak
ko dito.”
“Oh! Oo nga pala. Don't worry iha, pwede mong dalhin si Skeet
doon.”
“Pero nag -aaral po ang anak ko.”
“Two months lang naman eh. Isa pa matalino naman ang anak
mo. Pwede mo naman sigurong pakiusapan ang eskwelahan niya.
Tutulongan kita dahik kilala ko naman ang principal doon. Yun ay
kung gusto mo talagang dalhin si Skeet.”
“S-sige ho. Pag-iisipan ko po. Maraming salamat po ulit.”
“Walang anuman iha. Basta pag-isipan mong mabuti. Puntahan
mo lang ako kung may maitutulong ako sa'yo.”
“Sige po.”
Lumabas ako sa office ni Ma'am Suarez na malalim ang iniisip.
Bakit parang nag-aalinlangan akong tumuloy ng Manila?
Kinakabahan ako. Posible kayang magkita kami 'don? Ipinilig ko
ang ulo ko. Hindi naman siguro. Isa pa trabaho at apartel lang
siguro ang routine ko 'don.
Parang gusto kong umurong na lang pero nakakahiya naman kay
Ma'am Suarez dahil tinanggap ko na ang promotion. Isa pa malaki
ang utang na loob ko sa kanilang lahat dito. Napabuntong hininga
ako.
“Ang lalim ah.” Napapitlag ako sa biglang pagsulpot ni Allan sa
harapan ko. Hindi ko namalayang napatulala pala ako.
98
“Ginulat mo naman ako Allan!” Natawa naman siya sa sinabi

ko.
“Huwag kang mag-alala ikaw pa rin pa rin ang
pinakamagandang magugulatin sa paningin ko.” Pinamulahan
naman ako sa banat niya lalo na't dinugtungan naman ito ng
kantiyaw ng officemates namin.
“Sagutin mo na kasi 'yan, Amethyst. Kawawa naman, dalawang
taon nang nanliligaw sa'yo.” Kantiyaw ng ni Cynthia na hawak
hawak pa ang bagong timplang kape.
Allan is my suitor for two years. Ilang beses ko na siyang
sinabihan na wala siyang mapapala sa'kin pero hindi pa rin ito
tumigil sa panunuyo. Dinala ko na nga minsan dito si Skeet para
makita niyang may anak na ako pero walang epekto. Nadagdagan
pa nga dahil pati si Skeet ay parang nililigawan niya rin.
“Tumigil na nga kayo. May anak na ako baka nakakalimutan
niyo!” Pagbabara ko sa kanila. Mababait naman ang mga
kasamahan ko sa trabaho yun nga lang ang kukulit nila. Kung
makakantiyaw 'kala nila mga teenager pa sila.
“Handa namang magpakatatay sa anak mo 'yan eh, diba Allan?”
Tumango naman si Allan sa sinabi ni Jira at kumindat pa ang loko
sa'kin kaya inirapan ko siya. Natawa naman silang lahat.
“Hindi naman namin masisisi si Allan kung patay na patay 'yan
sa'yo. Ang ganda ganda mo kaya, hindi nga kami makapaniwalang
may anak ka na, eh ang sexy mo kahit naka slacks ka pa. Para
talagang pamangkin mo lang si Skeet kung titingnan kayong na
magkasama.” Sulsol pa ni Cynthia.
“Ay! Agree ako dyan! Grabe Amethyst inubos mo na lahat ng
ganda. Wala ka manlang tinira 'te!” Napatawa naman ang lahat sa
sinabi ng baklang si Jessie.
“Magtrabaho na lang kaya tayo no?! Sayang naman po ang
pinapasweldo sa atin no? Nahiya naman ang PME sa'tin!” Sabi ko
naman.
“Umiiwas ka lang eh. Pero wait guys ha, maiba tayo. Hanggang
ngayon nagtataka pa rin ako sa pangalan ng company natin. Sino
kaya talaga ang may-ari nito noh? Hindi manlang siya nagawi dito.
Masyadong pa showbiz,” pag-iiba ni Jira sa usapan.
Noon pa man nagtataka na kami sa kompanya, Para Mi Esposa o
PME. Nagtataka kami sa pangalan dahil ang ibig sabihin nun ay for
my wife.
99
greatfairy
“Nakita at nakausap na daw ni boss ang may-ari talaga nito.

Pero masyado daw private at hindi nagpapakita sa empleyado. Yun
ang sabi nila lalo na ng mga taga head office.” Si Jessie.
“Tama na nga yan. Magtrabaho na lang tayo. Pasalamat na lang
tayo at malaki ang pasuweldo sa atin dito,” putol ko sa usapan nila.
Pero bakit nga kaya hindi manlang nagpapakita ang big boss
namin?
100
Chapter 25
“ANO kamo ang sasabihin mo, Bestie?” tanong ko kay Yvonne
na kasalukuyang nakaharap sa akin.
“Kasi Bestie ano, eh. Bestie, alam mo namang palagi na lang
nagkakasakit ang tatay ko, 'di ba? At Bestie, kelangan ko ng pera
para pangdagdag gastos.”
“B-Bestie, pasensya ka na, ha? Mukhang hindi kita
matutulungan sa ngayon. Kakabigay ko lang kasi ng allowance ni
Shawn at saka alam mo naman, ang daming pangangailangan sa
bahay.” Kawawa naman ang bestfriend ko. Ang hirap talaga ng
buhay. Mahirap ka na nga pero pinapahirapan ka pa ng kahirapan.
„Yung mahirap ka na nga magkakasakit ka pa.
“Hindi naman 'yon ang ibig kong sabihin, Bestie eh.”
“Huh?”
“Nakapasa kasi ako sa trabahong inapplyan ko online.
Immediate hiring sila ng grade school teacher. Twenty-five
thousand ang simula at free lodging pa kasi may staff house doon sa
school. Malaki na 'yon best, alam mo naman, maliit ang ang kinikita
ko sa pagtuturo dito.”
“Ganun naman pala Bestie eh! Ang laki pala ng suweldo. Ano
pang inaarte mo? Sunggaban mo na!”
“Eh kasi Bestie malayo, eh.”
“Huh? Gaano ba kalayo?”
“Malayung-malayo, Bestie.”
“Bakit? Sa'n ba?”
“Sa Maynila.”
“Sa Maynila?” „di makapaniwalang tanong ko sa kanya.
“Sigurado ka na ba diyan, best?”
“Oo naman, ang inaalala ko lang kasi wala ng maghahatid kay
Skeet pauwi.”
“Bestie, huwag mo na ngang alalahanin si Skeet. Andito naman
kami ni Shawn eh. At isa pa dadalhin ko rin si Skeet sa Maynila.”
“Ano?”
“Ang sabi ko, isasama ko si Skeet sa Maynila.” Pag-uulit ko.
“What do you mean?”
“Na-promote kasi ako eh pero kailangan kong mag undergo ng
training sa main office namin sa Maynila for two months.”
101
greatfairy
“Wait! Na-promote ka? Oh my! Oh my God, Bestie! Congrats!”

Napailing na lang ako ng niyugyog ako ng bahagya ni Bestie.
“Thanks, best. Siguro next week na alis ko, namin. Isasama ko
na lang siguro si Skeet. Papakiusapan ko na lang siguro ang
principal nila.”
“Sa‟n ka ba sa Maynila pupunta,Best?” tanong niya sa'kin.
“Sa Makati.”
“Tamang-tama! Doon din ako, Bestie!” Pumalakpak pa ito na
parang bata na nae-excite.
“Pwede rin namang isi-sit-in ko na lang muna ang inaanak ko sa
klase ko habang nagtatrabaho ka. Wait, perfect! Perfect idea!”
“Sabagay. Puwede na rin siguro 'yon, best, para hindi ko na
kailangan pang dalhin si Manang Nelia. Wala rin naman kasing
makakasama si Shawn dito sa bahay eh.”
“Huwag kang mag-alala, Bestie, hindi ko naman pababayaan
ang inaanak ko habang nasa trabaho ka eh.”
“Salamat, Bestie ha? Salamat kasi hindi mo kami pinapabayaan
kahit hirap ka rin sa sitwasyon mo.” Seryosong sabi ko sa kanya.
“Hay, ang drama! Ano ka ba! Ano naman ang silbi ng pagiging
magbestfriends natin kung hindi tayo magtutulungan diba?”
Napapalatak na saad nito.
“Pero, Bestie para kasing kinakabahan ako. Pa'no na lang kung
magkita kami 'don?” Tukoy ko sa kanya. Alam na rin ni Bestie ang
tungkol sa nakaraan ko dahil naikwento ko sa kanya.
“Bestie, alam mo, kahit saang bahagi ka man ng mundo
magsususuot kung tadhana na mismo ang gagawa ng paraan para
magtagpo ang landas niyo, magkikita at magkikita rin kayo. At isa
pa karapatan nilang pareho na makilala ang isa't isa.” Napabuntong
hininga na lang ako. Alam ko namang kailangan kong sabihin sa
kanya ang tungkol sa anak namin pero hindi pa siguro sa ngayon.
“Sasabihin ko na naman sa kanya ang tungkol sa anak namin eh,
hindi nga lang sa ngayon, Bestie. Hindi pa ako handang harapin
siya.”
“At kailan ka naman magiging handa, aber? Limang taon na ang
ipinagkait mo sa anak niya, Bestie, baka kasuhan ka pa no'nn pag
nagkataon. At isa pa, isipin mo naman ang anak mo, hindi lang ang
ama niya ang masasaktan mo. Masasaktan mo rin Skeet, pag-isipan
mong mabuti, Bestie.”
Napatingin naman ako kay Yvonne. Ganun na ba ako kasamang
ina? Ganun na ba ako ka selfish para ipagkait kay Skeet ang
magkaroon ng isang ama?
102
“Bestie, mali bang tinakasan ko ang lahat dahil nasaktan ako?

Mali bang inisip ko muna ang sarili ko? Natatakot din naman ako,
Bestie eh. Pa'no kung hindi siya maniwalang anak niya si Skeet?
Pa'no kung tanggihan niya anak ko? Ayaw ko nun Bestie. Ayaw
kong masaktan ang ang anak ko.”
“Di ba ang sabi mo sa'kin carbon copy ng ama niya si Skeet?”
Oo, kamukhang kamukha nga ni Skeet ang kanyang ama at kahit
sino ang makakakita aakalain talagang mag-ama nga sila.
“Sabihin na natin tatanggapin niya si Skeet pero.... pero Bestie,
pa'no kung kukunin niya sa'kin ang anak ko?” Bigla naman akong
natakot sa ideyang kukuhanin sa'kin si Skeet. Hindi. Hindi ko
makakaya 'yon. Ang anak ko na ang buhay ko ngayon at hindi ko
kakayaning malayo sa kanya.
“Hindi naman niya siguro gagawin 'yon sa'yo, Bestie. Kailangan
mo na lang magpakatatag para sa sarili mo at sa anak mo. Hindi mo
maiiwasan ang iyong nakaraan habang buhay. Siguro kailangan mo
nang harapin ang consequences ng mga naging desisyon mo five
years ago...” mahabang paliwanag ni Bestie at niyakap ako. God!
Tulungan Niyo po akong harapin ang lahat ng maaaring mangyari.
Kayo na po ang bahala sa tadhana. Gabayan Niyo po kami ng anak
ko.
“Thank you talaga, Bestie ha?”
“Hay naku! Huwag ka ngang iiyak-iyak diyan! Basta ang
tandaan mo nandito lang ako, Bestie. Susuportahan ko ang anumang
magiging desisyon mo.” Napahigpit naman ang yakap ko kay
Yvonne. God! Thank you for giving me a bestfriend like her!

“SIGURADO ka bang hindi mo ako kailangan isama iha? Baka

naman mahirapan ka 'don.” nag-aalalang pahayag ni Manang Nelia.
“Huwag po kayong mag-alala, Manang. Andun naman po si
Bestie eh. Siya na po ang bahala kay Skeet habang nasa training
ako.”
“Sige, mabuti naman at hindi ka na mahihirapan. Basta, mag-
iingat kayo 'don.”
“Salamat po talaga, Manang. Mag-iingat din kayo ni Shawn
dito.”
Ngayong araw ang alis namin ni Skeet. Mabuti naman at mabilis
naming napapayag ang principal nila na pansamantala munang
titigil si Skeet. Todo bilin din siya sa akin na mag-ingat. Si Bestie
103
greatfairy
naman ay nauna nang umalis nuong nakaraang araw dahil may

aayusin pa raw siyang papeles.
“Ingat ka 'don pamangkin, ha? At huwag mong bibigyan ng
sakit ng ulo si ate.”
“Of course, Tito Shawn I won't let my mom's head hurt because
I love her.”
Napangiti ako nang marinig ko ang man to man talk 'kuno' ng
kapatid at ng anak ko. Nagkataong walang pasok si Shawn kaya
inihatid niya kami dito sa airport. Nandito na rin ang boss kong si
Ma'am Suarez. Kahit papa'no ay magaan ang pakiramdam ko sa
suportang ibinibigay nila.
“Everything is set there, iha, may susundo sa inyo sa airport.
Hanapin mo lang ang may hawak na placard na SDM Empire. Iyon
na ang susundo sa inyo, got it?” -Ma'am Suarez
“Okay po, Ma'am. Salamat po.”
“Alright. Mag-ingat kayo do'n.”
Binitbit ko na ang maleta sa kaliwang kamay at hinawakan ko
naman sa kabilang kamay ko si Skeet nang tinawag na ang flight
namin.
“Alis na po kami. Bunso, ikaw na muna ang bahala kay Manang
Nelia ha? Tawagan mo agad ako pag magkaproblema.” Bilin ko kay
Shawn.
“Opo ate, ako nang bahala. Mag-ingat kayo.”
Tumango naman si Ma'am Suarez sa'kin at nagwave ng
goodbye. Ganoon din kay Skeet na abala sa kakaikot ng kanyang
mata na parang naa-amaze. Siguradong uulanin na naman ako nito
ng mga tanong mamaya.
EKSAKTONG alas diyes ng umaga nang lumapag ang eroplanong

sinakyan namin. Hindi na rin ako nahirapang maghanap ng sinasabi
ni Ma'am Suarez na may hawak ng placard dahil sa laki nito. May
nakasabay din kaming mga trainees galing Iloilo at Davao. Isang
van ang naghatid sa'min sa apartel na tutuluyan.
Akala ko ay simpleng apartel lang ang tutuluyan namin pero
namangha ako nang makitang parang condominium na sa laki ang
bawat kwarto. Kompleto din ito sa gamit at malaki ang higaan. May
flat screen tv rin sa mini sala. Punung puno rin ng pagkain ang
refrigerator sa kusina. Seriously?
Gano‟n na ba kayaman ang may ari nito. Napag-alaman ko ring
ang dami pala talagang affiliates ng SDM Empire sa iba't ibang
panig ng Pilipinas. Isa na 'don ang PME Residences, buhat pa doon
104
ay may kompanya din sa Iloilo at Davao na nagpapatakbo ng

restaurant at hotels at marami pang iba.
“Is this our new house mom? It's so big!” Si Skeet na manghang
mangha sa kanya nakikita.
“No honey. This is not our house. Dito lang muna tayo while
mom is working okay? Uuwi din tayo after two months.” Tumango
tango naman ito na parang matanda.
“Mom, I'm hungry.” Oh! Ang anak ko nagugutom na. Mabilis
kong tinawagan sa telepono ang reception para magpahatid ng
pagkain. Hindi din nagtagal ay may kumatok sa pinto na may
dalang pagkain. Pagkatapos kong ayusin sa mesa ay pinakain ko
muna si Skeet.
Tinawagan ko muna si Bestie habang kumakain si Skeet.
Napagpasiyahan kong mamaya na lang kakain dahil hindi pa naman
ako nagugutom. Mamaya na lang siguro pagkatapos kong ayusin
ang mga gamit namin.
“Kakarating lang namin, Bestie.”
“Gano‟n ba? Pupuntahan ko kayo diyan mamaya. Ibigay mo ang
address niyang Apartel na sinasabi mong tinutuluyan niyo.”
“Okay. Ite-text ko na lang pagkatapos ng tawag.”
“Yung inaanak ko nga pala?”
“Kumakain pa eh. Nagutom sa biyahe.”
“Sige Bestie, ibababa ko na muna 'to. Kakausapin ko pa yung
principal.”
“Okay, best. Ingat. Bye.”
“Bye, best.” Inumpisahin ko nang ayusin ang mga gamit sa
cabinet sa kwarto habang kumakain pa si Skeet. Nagpapasalamat na
lang ako na hindi dependent ang anak ko pagdating sa pagkain.
Hindi na siya kailangang subuan pa dahil marunong na ito.
Pasado alas dose na nang matapos kong ayusin ang lahat. Si
Skeet naman ay nakatulog sa harap ng tv. Napagod siguro sa biyahe
kaya binuhat ko na lang papuntang kwarto.
“HINDI naman pala mahirap hanapin 'tong apartel n‟yo, Bestie.

Ang lapit lapit lang sa school na pinagtatrabahuhan ko.” Si Bestie
na inilibot ang paningin sa buong kwarto.
“In fairness, ang laki nito Bestie. Parang bahay n‟yo na 'to sa
Cebu, eh. Ang yaman-yaman siguro ng may-ari nito!”
namamanghang sabi pa nito.
“Siguro. Anyways, kamusta naman ang unang araw mo sa
pagtuturo, Bestie?” pag-iiba ko ng usapan. Nabigla ako nang nag-
105
greatfairy
iba ang expression ng kanyang mukha. Sumimangot na ito kaya lalo

tuloy lumiit ang singkit niyang mata.
“Oh? Anyare? Akala ko ba maganda 'don? Don't tell me
nahihirapan ka, Bestie?” kunot-noong tanong ko sa kanya.
“Hindi no. Naiinis lang ako. Arrrgh! Naalala ko na naman ang
antipatikong may-ari ng eskwelahan na 'yon. Kung hindi lang talaga
malaki ang pa sweldo doon nilayasan ko na 'yon! Kaasar!”
“Bakit?”
“Ay naku, huwag ka na nga magtanong tungkol sa antipakong
guwapong kumag na 'yon!”
“Wow! Sinabi mo bang gwapo, Bestie?” I smell something
fishy!
“What the---? No! Ang pangit ng nilalang na 'yon. Antipako,
mayabang, ang sama ng ugali! Akala mo kung sino kung umasta!
Argh! Bwisit!”
“Excuse me, Teacher Yvonne? Natutulog po ang inaanak mo sa
loob. Watch your mouth!” Napatutop naman ito sa kanyang bibig at
nag-sign ng zipper sa bibig.
“Maiba nga lang tayo, Bestie. „Di ba sa SDM Empire ka kamo
magte-train?”
“Yup. Bukas nga mag-uumpisa na siguro.”
“Alam mo, Bestie „yun „yung building sa harapan ng school eh.”
“Huh?”
“Oo. Ang laki-laki ba naman ng pangalan ng building na 'yon.
SDM Empire, iyon ang nakasulat sa labas na puro gold na letra.
Glass wall pa nga eh. Sosyalin. Kaya siguro sosyalin pati ang
tinutuluyan ng mga trainees.”
“Eh, „di mabuti na rin pala kung ganun. Hindi na ako
mahihirapang sunduin si Skeet.”
“Sabagay.”
Pagkaalis ni Bestie ay napagpasyahan kong tawagan si Ma'am
Suarez para ipaalam na nakarating kami ng maayos. Binigyan na
lang din niya ako ng instructions ng mga gagawin ko bukas sa SDM
Empire.
SDM Empire.
Hindi ko alam pero pakiramdam ko parang bumibilis ang tibok
ng puso ko sa tuwing sasabihin ko 'yon.
Napapraning na yata ako.
106
Chapter 26
“BESTIE, tawagan mo agad ako pag magkaproblema ha? Alam
mo naman 'yang inaanak mo kung anu ano ang pumapasok sa utak,”
Bilin ko kay Bestie. Nandito kami ngayon sa private university na
pinagtatrabahuhan niya. Hindi na ako nagtataka kung bakit malaki
rin ang pasahod dahil mukhang mayaman nga talaga ang may-ari
nitong eskwelahan. Kumpleto ito mula grade school hanggang
college level kaya masyadong malaki ang eskwelahan.
“Oo naman, best, huwag kang mag-alala ako nang bahala sa
kanya. Isa pa andyan ka lang naman sa kabilang kalye eh. Hindi rin
naman gaano karami ang subjects na load ko kaya mababantayan ko
talaga siya.” Si Bestie.
“Kahit na 'no, baka kasi masyado ka na naming naaabala ni
Skeet.”
“Bestie, naman! Ayan ka na naman eh. Sinabi nang wala sa'kin
'yon. Isa pa pamilya na ang turing ko sa inyo ng inaanak ko.”
“Salamat, Bestie. Sige na papasok na ako.”
Binalingan ko naman si Skeet na abala sa kakatingin sa fountain
sa harap ng admin building ng eskwelahan.
“Honey, papasok na si mommy ha? Huwag kang magpasaway
dito, okay?”
“Where are you going, mom?”
“Kita mo 'yon?” turo ko sa kanya sa mataas na building ng SDM
Empire na abot tanaw mula dito sa university.
“Diyan magwo-work si mommy kaya behave ka muna dito sa
ninang Yvonne mo, okay?” Tumango naman ito at nag-umpisa na
namang maglikot ang mga mata.
“Pasok na ako, Bestie.”
“Okay, best, ingat ka.”
Humalik muna ako sa kanilang dalawa bago tuluyang umalis
patungong SDM Empire.
Pinapasok naman agad ako ng mga guard ng ipinakita kong
trainee ako galing sa PME.
Napakalawak at eleganteng reception ang bumungad sa'kin
pagkapasok ko sa loob. Napangiwi pa ako nang mapansing
nakatuon sa'kin ang lahat ng atensyon pagkapasok ko. Simpleng
royal blue corporate dress lang naman ang suot ko na pinatungan ko
107
greatfairy
ng blazer na itim at pinarisan ng black pumps. Sinubukan kong

ngumiti kahit pa naaasiwa ako sa tinging ipinupukol nila. Lumapit
ako sa receptionist na kasalukuyan pa ring nakatingin sa'kin na
parang isa akong alien.
“Ahm, G-good morning...Ako po yung trainee galing sa PME
Residences sa Cebu.” Ipinakita ko naman agad sa kanya ang ID ko.
Napansin kong bigla itong umismid.
“You‟re fifteen minutes late, Miss. Were you not informed na
lahat ng trainees ay dapat 8:15 pa lang narito na? Hindi ka
empleyado dito para pumasok ng 8:30.” Napayuko naman ako sa
hiya. Wala namang sinabi si Ma'am Suarez na mas maaga pa pala
dapat pumasok ang mga trainees. Ang sinabi lang niya 8:30 nag-
uumpisa ang office hours dito.
“P-pasensya na, miss. Hindi ko kasi alam na ma-”
“Never mind. Pumunta ka na lang sa third floor. Andun lahat ng
trainees sa HR Department pinapapunta for orientation. Good luck
sa'yo kung hindi ka pagagalitan,” mataray na sabi pa nito at bigla
akong tinalikuran kaya dali-dali na rin akong tumungo sa public
elevator paakyat ng third floor.
Pagkarating ko ng third floor ay halos lahat din ng mga mata
nakatutok sa akin.
“You must be Shane Amethyst Cervantes of PME Cebu, aren't
you?” Pagkuwa'y tanong ng nakaunipormeng medyo may edad na
babae habang nakatingin sa folder na marahil ay may pangalan ko.
Naalala ko tuloy si Tita Amanda sa Garnet Corp.
“Y-yes, ma'am. I'm sorry I'm late.”
“It's alright. Magsisimula pa lang naman sana kami but next
time don't be late. Ayaw na ayaw ng boss natin ang late.”
“O-okay po. P-pasensya na po.”
Umupo na ako sa bakanteng upuan sa bandang likod. Eighteen
kami lahat ng trainees for promotion na galing din sa iba't ibang
bahagi ng Pilipinas. Hindi lang pala condominiums at hotels ang
line of business ng SDM Empire. May mga subdivisions din pala
sila at mga resorts na nakakalat sa exclusive places ng iba't ibang
lungsod dito sa bansa. May mga trainees ring galing sa tatlong mall
na affiliates din daw ng SDM, ang yaman pala talaga ng may-ari
nito. Ito na siguro ang ibig sabihin ni Ma'am Suarez na ang SDM
Empire ay nangunguna sa chain of real estates.
“Hindi na ako magpaligoy-ligoy pa. Lahat ng mga rules and
policies ay nakasulat na diyan sa papel na hawak niyo. But the very
first thing na dapat malaman niyo ay ang observance ng rule na no
108
late policy. Our boss is very particular when it comes to tardiness.

You all know that you will be the future heads of your departments,
and as a head, you should be aware of your performance. Higit sa
lahat ayaw ni boss ng mga kukupad-kupad sa trabaho. Bawat patak
ng oras natin sa kompanya ay may bayad. He spends his millions to
pay our services so we should give our best to our respective jobs.”
Lahat kami ay nakikinig ng mabuti sa sinasabi ng head ng HR.
Nagsa-scan rin ako ng papel na ibinigay sa amin habang nakikinig.
“Our boss is a very private person. Minsan lang siya
nagpapakita sa mga ordinaryong empleyado. He seldom visits the
other companies he handles. Malaki ang tiwala niya sa mga heads
and managers kaya dapat pulido tayo sa trabaho. He is a very busy
person at wala siyang oras sa mga walang kabuluhang bagay. Pag
oras ng trabaho dapat trabaho lang.”
Hindi na rin ako nagtaka kung iyon ang naririnig ko. Expected
naman na ganun talaga ang mga mayayaman. Masyadong istrikto
pagdating sa trabaho. They always wanted everything to be perfect.
Marami pang in-orient sa amin ang HR Head. Pinakinggan ko
iyon lahat at nag-take down notes din ako ng mga importanteng
detalye. Puro orientation lang pala ang nangyari buong umaga.
Ipinakita rin sa amin sa slide show ang iba't ibang negosyo na
hinahawakan ng SDM Empire, kasama na d'on ang PME
Residences na pinagtatrabahuhan ko sa Cebu.
Pagkatapos ng mahabang orientation ay binigyan kami ng
personal data blank form para i-fill up. Binigyan din kami ng naka
styro na pagkain for lunch break.
Mabilis kong tinapos ang pagkain ko at tumungo sa comfort
room para makatawag kay Bestie at kumustahin. Nakatatlong ring
pa ito bago niya sinagot.
“Bestie? Kamusta kayo diyan? Si Skeet?”
“Bestie! Naku sorry kung matagal kong nasagot. Hindi ko
napansi,n eh. Nagkakatuwaan kasi kami dito sa faculty office, eh.”
“Okay lang, best, ichi-check ko lang sana si Skeet. Nag-lunch na
ba kayo?”
“Kakatapos lang naming, actually. Ayun, mukhang nagustuhan
naman dito ng inaanak ko. Pinagkakaguluhan nga lang ng mga co-
teachers ko. Nag-aagawan ba naman sa bata kasi gusto siyang isit-in
ng lahat sa kani-kanilang klase.” Pareho naman kaming natawa ni
Bestie. Hindi ko naman sila masisisi. Madali naman kasing
mahuhulog ang loob kay Skeet ng kahit na sinong makakasalamuha
niya. My son is adorable and beyond smart at his age.
109
greatfairy
“Sana lang talaga hindi sumakit ang ulo nila sa kalokohan ng

inaanak mong yan.”
“Huwag kang mag-alala, Bestie, keber na sa kanila basta daw
makasama lang nila ang anak mo. Ay teka, gusto mo ba siyang
makausap?”
“Hindi na siguro, Bestie, baka mamaya niyan hahanapin pa niya
ako at papuntahin diyan. Hindi pa naman ako pwede lumabas dito.
Alam mo naman yang inaanak mo, kung aatekihin ng topak ayaw
ng humiwalay sa blusa ko!” Natawa naman si Bestie sa sinabi ko.
“Kaya nga hindi na ako magtataka kung lalaking mama's boy
ang batang 'yun. Baka nga hindi na 'yon maghanap pa ng ama.”
Napatahimik naman ako sa sinabi ni Bestie. Maging siya ay
natahimik rin sa kabilang linya.
Narinig ko naman ang pagtikhim at paghinga niya ng malalim sa
kabilang linya.
“Nga pala, Bestie, may program dito mamaya dahil teacher's
day,” pag-iiba nito sa usapan.
“Tutugtog daw si Skeet mamaya. Pinakialaman niya kasi ang
piano kanina sa music room. Ayun nalaman nila na marunong at
magaling pala magtugtog ang anak mo, pinagkaguluhan. Sa huli
napagkasunduang patugtugin na lang siya mamaya. Pupunta rin kasi
ang dalawa pang may-ari nitong university.”
“Akala ko ba 'yong mayabang na lalaki na nakaaway mo ang
may-ari ng school na 'yan?” Nagtatakang tanong ko sa kanya.
“Hindi, Bestie. Tatlo raw silang magkakaibigan ang may-ari
nito. Sigurado puro yun mayayabang katulad ng isang pangit na
'yon!” Napahagikgik naman ako sa narinig ko. Siguradong
umuusok na naman ang ilong ng bestfriend ko.
“Ikaw na ang bahala, Bestie. Basta huwag mong kalimutang
tawagan ako pag tinopak yang inaanak mo.”
“Sure thing. Sige, Bestie ibababa ko na 'to. Mag-aayos pa ako
para sa program mamaya.”
“Sige. Happy teacher's day nga pala, best!”
“Thanks, Bestie!”
Pagkababa ko ng tawag ay inayos ko ang sarili ko dahil medyo
nagusot ang damit ko sa kauupo kanina. Sinuklay ko na rin ang
buhok ko at nag-apply ng face powder. Hindi na rin ako naglagay
ng lipstick dahil allergic ang bibig ko. Ewan. Siguro depende din sa
brand ng lipstick.
Nang makontento na ako sa ayos ko ay lumabas na ako ng
comfort room. Naabutan ko rin ang mga co-trainees ko na parang
110
dinaanan ng tension. Napansin ko rin ang pagsarado ng private

elevator pero hindi ko naaninag ang mukha ng sakay nito dahil
malapit na malapit ng magdikit ang magkabilang pinto nito
pagtingin ko.
“Ay, miss sayang hindi mo na-meet yung big boss. Kaaalis lang
niya...” bulalas ng babaeng isa rin sa mga co-trainees ko.
“Talaga?” interesadong tanong ko sa kanya. Bigla kasing parang
nakaramdam ako ng galak. May bahagi sa aking gustong ma meet
ang big boss. Naku-curious kasi ako sa itsura niya.
“Oo. At alam mo ba, shit! Ang gwapo niya. At ang hot, hot pa!”
Parang teenager na bulalas nito na animo'y kinikilig nang makita
ang crush.
“Akala ko matandang panot ang big boss natin...” wala sa
sariling sagot ko sa kanya.
“Anong matanda eh ang gwapo-gwapo niya kaya! Siguro mga
27 or 28 pa lang ang edad nun.”
“Ah. Ganun ba? Siguradong may girlfriend na yun o asawa base
sa description mo...” sabi ko na lang pero hindi ko maintindihan ang
sarili ko.
Bakit parang tinatambol ang dibdib ko sa kaba?
111
greatfairy
Chapter 27
I SAT immediately on my executive chair as soon as I entered my
office. I rested my back on it and closed my eyes exhaustively.
Being the president of my own empire demands a lot of my time
and hard work. I had attended several meetings this morning. I also
had to check on the trainees from different companies I'm handling.
Remind me to increase the HR Manager's salary for doing her job
well.
I immediately opened my eyes and sit properly when my phone
rang. “Speak,” I told him.
“Boss. Me-”
“Make sure you f*cking got something good this time!” I said as
I cut him off.
“Yun nga, boss. May magandang balita ako sa'yo. Nakahanap na
kami ng lead sa isang unibersidad.”
“Fuck! Just tell me your goddam news!” I shouted impatiently.
“Y-yung k-kapatid niya boss... S-sa University of Cebu nag-
aaral.”
“Cebu?” So all these f*cking years? I calmed myself from
breathing heavily.
“Yes, boss. Nakuha namin ang pangalan ng kapatid niya sa
listahan ng pangalan ng mga estudyante.”
“Make sure you got their exact address the next time you
f*cking call me. And I want the address as as possible!”
“Areglado bo-” I ended the call before he could finish his
goodbyes. I'm not interested anyway. All I want is his update of
his job.
I've been spending millions for five years just to find the woman
I hate the most. Scratch that, I loathe her. I loathe her for hurting me
and leaving me without any word. I'll make sure she'll pay for what
she'd done to me. And I'll make sure she'll taste hell like what she
did to me when she left me hanging.
I leaned on my table and started to massage my temple. I felt the
sudden urge to rush to Cebu to catch her. But I can't do that without
knowing her whereabouts and address. I can't believe all these
times she's in Cebu. I wonder how she was able to get there. I even
tried to break that Justine Solinap's neck just to find her but I failed.
112
I also got him investigated but I found out he knows nothing about
her disappearance.
Everything that happened five years ago is still fresh in my
mind. I was fuming mad when I saw her hugging that Solinap guy,
that I wasn't able to control myself from punching him. I was ready
to talk and hear her explanations when I saw that f*cking pictures
of her with that guy. I felt betrayed and I can't accept the fact that
she was able to cheat on me.
I did not talk to her and showed to her for I was afraid to lose
her. I was afraid she might leave me and choose that bastard over
me. So I decided not to show myself. But when Andrea kissed me at
the hospital, I realized how much I love her. I even thought she was
the one I was kissing but when I got to my senses and find out that
it was Andrea, I pushed her and walked away.
I was covered with guilt for kissing Andrea. I shouldn't have
done that. I love her, and Andrea is just a mere childhood friend to
me. I composed myself and tried to regain my senses for two days. I
was ready to talk to her and forgive her for cheating on me but
when I went to her place, I found nothing but an empty small house.
She left me without any trace of her. She left me hanging and
devastated. She broke even the tiniest piece of my heart for leaving
me. And I loathe her for that. I don't feel anything right now but
hatred and anger towards her. Yeah, I don't love her anymore.
I got back to my senses when my phone rang again. It's Caleb.
“What do you want?” I asked in a bored tone. Tss.
“Relax! Palagi na lang mainitin ang ulo mo. Nakalimutan mo na
ba? Teacher's day ngayon. Syempre kailangan ang kagwapuhan
natin do'n..” He said humorously but I did not find it funny or
anything else.
“I can't. I'm busy. Your presence and Brent's is enough for
that program,” I said annoyingly. I have a lot of papers to sign and
I've got no time for that kind of shit.
“Baka nakakalimutan mo dude, ito ang kauna-unahang teacher's
day na isi-celebrate ng school at kelangan ang presensya natin para
mapakilala sa lahat ng guro.” I heaved out a sigh.
“Just-”
“Mijares dude, abot tanaw mo na ang eskwelahan hindi ka pa
makakapunta. Pambihira ka naman. Lumabas ka naman d'yan sa
lungga mo at maghanap ng chicks!” He said while laughing
teasingly.
113
greatfairy
“Give me a fucking reason why should I attend that shit...” I

said. I am not really interested.
“Dahil gwapo ako!” He answered.
“Fck you!”
“I love you too, dude. Basta pupunta ka. See you!” I wasn't able
to talk back when he ended the call. Insane. Tss.
I fixed my tie and went out of my office. I stopped in front of
Miss Solinap, my secretary. She's still my secretary until now. I
could have fired her when I found out she's Justine Solinap's cousin
but I didn't. She's efficient in her work and the best secretary so far.
And for sure she has nothing to do with her cousin's whereabouts.
“Cancel all my appointments this afternoon and leave all
important documents for signature on my table,” I said and made
my way to my private lift.
“Yes, Sir.” I heard her answered behind my back. That's what I
like about her. She knows how to follow my orders without any
questions.
I decided to use my car even if the university we owned is just
across the street. I don't want to walk to the cultural center where
the program will be held. The school is quite big and it takes
minutes to walk from one building to another.
The program has already started when I arrived. I saw Caleb and
Brent in their signature attires sitting in front like mighty kings. I
decided to walk to their direction wearing my authoritative look.
“We acknowledge the presence of Mr. Stanley Drew Mijares.
Good afternoon Sir, and welcome to our teacher's day program.” I
just nod at the emcee and took the seat beside Brent. I heard the
teachers greeted me but I just nod at them.
The program continued and Caleb gave a speech. Students from
colleges had their presentation for their teachers as well as the high
school students. I tried to make myself interested but I get more and
more bored. I don't want to give a damn about those presentation.
Tss. I've seen a lot of shits like that when I was a schooler anyway.
“Thank you students for your wonderful performances. Let us
now proceed to our grade schoolers. They also prepared
presentation for their teachers. But before that, let us hear and
witness the surprise presentation from a four-year old kid to our
beloved teachers. Ladies and gentlemen, Skeet Alvan in his piece,
Ballade Pour Adeline.” I focused my eyes on stage when the other
teachers set a piano and a microphone in front. I sighed. I'm getting
sleepy. Maybe I'll just watch this and go back to the office.
114
“Skeet Alvan.” The emcee called once again. A kid in checkered

red polo appeared on stage and sat in front of the piano.
Seriously? That kid will play the piano? I don't know why but
my heart skipped a beat when he look to our direction.
He started to play the instrument but after a second, he stopped
and stood up. He approached a teacher and whispered something. I
can see the shock and hesitation on the teacher's face but the she
gave her cellular phone to the kid.
We were surprised when he came down from the stage and walk
to our direction, more likely in my direction. He stopped right in
front of me and handed me the phone he got from the teacher. I felt
something touched my heart when I got to see him closely. He's
face is too familiar to me. I think I already saw him, I just can't
remember where and when.
“Hey big man, can you get a video of me while I'm playing the
piano? Please?” He asked almost pleadingly. I don't know what
came on my mind but I teased him.
“Why would I? You're a stranger,” I said trying to hide the smile
that formed on my lips. I find this kid adorable.
“My name is Skeet Alvan, four years old. Now, you know me,
I'm not a stranger anymore. My mom's not here because she's
working that's why she will going to miss my concert. So big man,
can you now take a video of me?” I shook my head in disbelief
while smiling. This kid is too smart.
“Does your mom knows about this concert of yours?” I asked
him still smiling and emphasizing the word concert as what he call
with his performance.
“No. Mom doesn't know about this. And this is supposed to be a
surprised for her. Can you do that for me big man?” He asked as if
talking like a business man. This kid got lucky parents to have him.
“Alright, kiddo. But can I just use my phone instead?” I asked
showing him my phone.
“Okay, big man. But you give a copy to my ninang Yvonne,
okay?” I just nod at him not even realizing that I don't know that
ninang Yvonne of him he was talking about.
He returned the teacher's phone and came up the stage then sat
again in front of the instrument. I opened my phone and started to
record a video of him. I was damn surprise because he's good! He
performs like a well-trained musician. He's not even looking on the
keyboard while he plays. Genius! I can't believe a four year old boy
can perform that way. He's too good to be true!
115
greatfairy
My eyes focused on him the entire time of his performance, not

even blinking once. I don't know why, but I can't get enough the
sight of him, playing that instrument. Brent and Caleb even looked
stunned.
I just got back to my senses when I heard a loud applause from
the audience. The teachers also looked teary-eyed. But I don't give a
damn about them because my mind is occupied with questions.
Who is this kid ? And what's happening to me?
116
Chapter 28
“KUMUSTA? Hindi ka ba nahirapan sa inaanak mo?” tanong
ko kay Bestie. Napagod si Skeet kaya nakatulog agad ito
pagkatapos ko siyang bihisan.
“Hindi naman, best. Hindi ko nga 'yan masyadong nakakasama
kasi nilibang ng mga co-teachers ko ng kung anu-anong pakulo.”
“Salamat Bestie, ha?”
“Ayan ka na naman sa walang katapusang pasasalamat na 'yan,
Bestie. Ay siya nga pala, may video ako dito ng tugtog ni Skeet
kanina.”
Inabot sa akin ni Bestie ang cellphone nito. Namangha naman
ako sa ginawa ng anak ko. Pa'no naman kaya niya natutunang
tugtugin 'yon? Hindi ko maiwasang mapatakip sa sariling bibig at
mapaluha.
“Si Skeet ba talaga 'to, Bestie?”
“Walang duda! Ano? Hindi ka makapinawala no? Pati nga raw
ang tatlong may-ari ng university napanganga sa ginawa niya. Hindi
lang akong masyadong nakapanuod kasi busy ako sa kakaasikaso
ng mga bata. Buti na nga lang kinuhanan ng video ng co-teacher
ko.”
My son is really something. Hindi ko naman siya tinuturuan kasi
wala naman akong alam sa mga instrumento. Kadalasang
pinapapanuod lang siya ni Shawn ng mga tugtog sa youtube nung
nasa Cebu kami. Hindi ko akalaing na master niya kaagad ang mga
iyon.
“At ito pa, Bestie. Kaloka 'yang anak mo, nagrequest ba naman
sa isa sa mga may-ari ng school na kuhanan siya ng video. Ayon
mukhang natuwa naman sa kanya, pinagbigyan. Kakaiba talaga ang
karisma ng inaanak ko!”
Nag-bluetooth ako ng sarili kong kopya ng video at
ipinagpatuloy ang panunood. Nakakaaliw panuorin ang anak ko na
parang isa talaga siyang batikang musikero.
“Eh ikaw, best? Kamusta naman ang unang araw mo sa
training?” tanong ni Bestie habang ibinabalik nito cellphone sa
kanyang bag.
“Okay lang. Puro orientation lang naman kami ngayong araw
eh.”
117
greatfairy
“Mabuti naman pala Bestie at magkatapat lang ang

pinagtatrabahuhan natin. Alam mo ba na isa daw sa may ari ng
school ang big boss sa pinagtatrabuhan mo?”
“You mean, iisa lang big boss natin?”
“Yun ang sabi sabi sa eskwelahan. Grabe, sobrang yaman pala
talaga ng boss natin, Bestie! Hindi ka ba nagtataka? Parang
coincidence talaga.”
Coincidence.
Napahawak naman ako sa aking dibdib. Parang biglang
kumabog ito sa salitang binitawan ni Bestie. Anong bang
nangyayari sa'kin? Bakit palagi na lang akong kinakabahan?
“Bestie?” Natauhan ako nang kinalabit ako ni Bestie. Nawala
pala ako sa sarili ko.
“Baka nga, Bestie. Baka coincidence lang talaga.”
Nawiwirduhang nakatingin lang sa'kin si Bestie pero hindi
naman ito nagtanong pa.
“Anong oras ka ba uuwi, Bestie?” Pagda-divert ko sa usapan.
“Mamaya na lang siguro, best. Boring kasi sa dorm. Wala pa
naman akong masyadong gagawin kasi natapos lahat kanina. At isa
pa baka andun na naman ang impaktong pangit para guluhin ako.”
Natawa ako nang bigla na naman itong sumimangot. Ang ganda
talaga ng Bestie ko kahit nakasimangot. Lumiliit ang kanyang mga
mata.
“Baka naman ma-in love ka na do'n Bestie ha? The more you
hate the more you love ika nga.” Lalo akong humalakhak nang
umusok na naman ang ilong nito sa inis.
“Tigilan mo ako, Bestie ha! Eew! Ako? Mai-in love sa
impaktong 'yon? Goodness gracious! „Wag na, uy. Sa ganda kong
'to?” Mataray na untag nito.
“Teacher ka ba talaga, Bestie?” Pang aasar ko pero tiningnan
niya ako ng masama kaya tumigil na lang ako.
“Puwde ka namang matulog ditto, Bestie eh. Malaki naman
itong kwarto namin.” Suhestiyon ko pero umiling lang ito.
“Huwag na 'no. Nakakahiya. Hindi mo naman bahay to baka
nakakalimutan mo.”
Huminga ako ng malalim. Oo nga pala.
“Oh? Lalim 'non ah? Ano iniisip mo?” untag ni Bestie.
“W-wala naman, best...” pagsisinungaling ko.
“Huwag mo nang subukang magsinungaling, Bestie. Kilalang
kilala kita. Iniisip mo na naman ang ama ng anak mo no?” Minsan
118
mahirap din talagang magkaroon ng psychic na kaibigan. Hindi ka

makakapagsinungaling. Napabuntong hininga na lang ako.
“Ayan! Sinasabi ko na nga ba!” Bulalas nito.
“Bestie, kasi-”
“Ano? Namimiss mo siya no? Bestie, mahal mo pa ba siya?” I
was caught off guard. Kinapa ko naman ang dibdib ko.
“H-hindi ko alam, Bestie eh.”
Hindi nga ba? Ewan. Naguguluhan ako. Para kasing nasasaktan
pa rin ako hanggang ngayon.
“Sorry, Bestie ha? Pero palagay ko mahal mo pa rin siya. Kasi
kung hindi na, hindi ka mahihirapang sagutin ang tanong ko.”
Oo nga naman. Pero bakit masakit pa rin? Masakit pa rin isipin
na binaliwala ka ng taong minahal mo. Nasasaktan pa rin ako.
Ganoon nga talaga siguro pag nasaktan ka. Hindi nawawala.
Nasanay lang ang puso mo sa sakit. Sabi nila, time heals the pain.
Pero bakit kahit limang taon na ang nakalipas parang kahapon lang
nangyari ang lahat?
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Bestie. Naramdaman ko
na lang na yakap yakap na niya ako.
“Alam mo, Bestie, hindi mo naman kailangang ikulong sa
dibdib mo ang nararamdaman mo. Kung nasasaktan ka pa rin, iiyak
mo. Hindi mawawala pero atleast naiibsan ang sakit.”
As if on cue, my tears started to fall. Ang akala ko naubos na
ang luha ko limang taong na ang nakaraan. Mali pala. Kasi habang
tumatagal lalo akong nasasaktan.
NAGISING AKO na parang mabigat ang aking ulo. Inumaga na
nga pala ako nakatulog sa kakaiiyak. Bakit ba pasaway 'tong puso
ko? Nasaktan na nga pero namimiss pa rin ang taong nanakit dito.
Alas sais na pala nang tingnan ko ang oras sa cellphone ko.
Bumangon na ako kahit gustong-gusto ko pang ipikit ang mga mata
ko. Mahimbing pa rin ang tulog ngm aking anak. Umupo ako sa
gilid ng kama at hinaplos-haplos ang kanyang mukha. Napangiti
ako nang mapait. Wala manlang minana sa'kin ang anak ko. Para
siyang young version ng kanyang ama.
Kung hindi ba ako umalis noon at hinarap ang lahat, masaya
kaya tayo ngayon? Buo kaya tayong pamilya?
Tumayo na ako pagkatapos kong pinagsawa ang sarili ko sa
katitig sa anak ko. Hinding-hindi ko na maibabalik pa ang lahat.
Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang anak ko. Bahagi na lang ng
nakaraan ko kanyang ama.
Nakaraang dapat ng ibaon sa limot.
119
greatfairy
Eksakto alas siyete nang matapos ko ang lahat. Parang bahay

pala itong apartel na 'to. Kompleto sa lahat ng pangangailan, pati
ang mga lulutuin. Pagkatapos kong maligo ay hinanda ko na lang
muna ang mga niluto ko sa maliit na bilog na mesa dahil tulog pa
rin si Skeet. Bigla ko namang naalala ang bahay namin noon.
Tinapon kaya nila ang mesa namin doon?
Siguradong nakatirik na doon ang mall na ipinatayo nila. Wala
na akong balak na bumalik pa roon. Baka kasi lalo lang akong
masasaktan. Masakit kasing umasa ka sa mga bagay na hinding-
hindi na magiging buo kahit kailan.
“Good morning, mom.” Napabalik ako sa realidad nang may
pumulupot sa aking binti. Gising na pala ang anak ko.
''Good morning, honey. How's your sleep?'' Pagkuway tanong
nang magkapantay ang aming mukha.
''I had a dream, mom. We were eating spaghetti with a big man''
''Big man?''
''Yes, mom. We were really happy with my dad.'' Biglang
tinambol sa kaba ang aking dibdib. Parang biglang umurong at
nagkabuhol-buhol ang aking dila. Akala ko wala sa isip ng anak ko
ang magkaroon ng ama.
Gustong-gusto niya ba talaga magkaroon ng isang ama na pati
ang subconscious niya ay naghahangad nito? Sumikdo ang dibdib
ko sa sakit. Nasasaktan ako. Nasasaktan ako hindi para sa sarili ko
kundi para sa anak ko.
''I'm sorry, mom. Please don't be sad anymore.'' Nagitla ako nang
pinahid ni Skeet ang mga luha ko. Umiiyak na pala ako. Niyakap ko
siya ng mahigpit. Yung parang humuhugot ako ng lakas mula sa
yakap niya.
Mahal na mahal kita, anak ko.

AGAD KONG tinapos ang ang pinakahuling papel na ini-encode

ko. Nag-workshop kami buong araw kaya medyo nakakapagod.
''That's all for today, guys. Bukas magto-tour tayo sa buong
building ng SDM Empire...'' anunsyo ng head ng HR.
Nagsipag ayos naman ang mga kasamahan ko. Mukha rin silang
mga pagod katulad ko. Buong araw ba naman kaming pinaggawa
ng business proposal.
Sabay-sabay kaming lahat na pumasok ng public elevator
pababa ng lobby. Hindi ko pinansin ang pagtilian ng mga babae na
120
animo'y nakakita ng artista. Mabilis din akong lumabas para mag-

abang ng taxi. Tumawag kasi kanina si Bestie na dadalhin niya si
Skeet sa mall kasama ang iba pa niyang co-teachers.
“Mommy!” Mabilis na dumamba ng yakap sa'kin ang anak ko
pagkakita nito sa'kin. Pinugpok ko naman ito ng halik na
ikinahagikgik niya. Parang musika naman sa pandinig ko ang tawa
niya. Just like it. Parang bulang nawala ang pagod ko.
“Kayo talagang mag-ina kung maglambingan parang ilang taong
hindi nagkita...” bulalas ni Bestie na nakangiti. Katabi nito ang
isang lalaki at isang babae.
“Nga pala Bestie, si Marisse, co-teacher ko.” Nagbeso naman
sa'kin agad ito.
“Nice meeting you.” Ngumiti naman ito.
“Eto naman si Angelo na Angela „pag gabi.” Napatawa naman
kami sa walang preno-prenong sabi ni Bestie.
“Nice meeting you too, Angelo na Angela „pag gabi,” sagot ko
naman na lalo nilang ikinatawa.
“Kaloka ka talaga, Yvonne. Anyways, nice meeting you too,
Amethyst. Palagi kang ikinukuwento ng lokaret na 'to sa amin.”
Inginuso pa nito si Yvonne na siyang tinutukoy nitong lukaret.
“In fairness ang ganda mo nga pala talaga sa personal. Pero
siguro limang ligo lang naman ang lamang mo sa beauty ko,” ani
Angelo.
“Ambisyosang froglet! Kahit kuko ng bestfriend ko hindi mo
mapapantayan „no! Dream on!” Pangbabara ng bestfriend ko na
animo'y close na close na sila kahit na ilang araw pa lang naman
silang nagkakilala at nagkasama.
“Tama na nga „yan. Ikaw, Angelo huwag ka nang mag-
ambisyom dahil kahit ang ganda ko hindi mo matatalbogan, kay
Amethyst pa kaya!” singit naman ni Marisse na may kalog rin pala
sa utak.
“Tse!” Umismid naman si Angelo at sumimangot.
“Anyways, tara na nga. Kakain na lang kaya muna tayo.
Nagugutom na ako eh.” Si Bestie.
“Honey, anong gusto mong kain—” Bigla akong nataranta nang
hindi ko na makita si Skeet sa tabi ko.
“Bestie, si Skeet!” Nataranta naman agad si besti pati ang
dalawa. Biglang binalot ng kaba ang aking dibdib. Napakalaki ng
mall na 'to.
“Oh my! Hindi natin lahat napansin!” untag ni Marisse na lalong
ikinatakot ko. Nanginginig ang buong katawan ko. Ramdam ko rin
121
greatfairy
ang biglang pag-iinit ng aking mga mata dahil sa nagbabadyang

luha. Napakahina ko talaga pagdating sa anak ko.
“Relax, Bestie. Mahahanap din natin siya,” pagpapakalma sa
'kin ni Bestie pero hindi din nakatulong.
“Ayon! Parang nakita ko siyang dumaan doon banda...” turo ni
Angelo sa bilihan ng mga gamit para sa mga engineers.
Mabilis naming tinunton ang bahaging iyon ng department store.
Maagap kong inilibot ang paningin ko.
“Ayon!” Mabilis naming pinuntahan si Skeet na kausap ang
parang dalawang may edad na mag asawa na nakatalikod sa
direksyon namin at ang saleslady na nakaharap naman. Pero hindi
ko na pinansin dahil na kay Skeet lang ang atensyon ko.
“Mommy!” Mabilis kong niyakap ang anak ko para maibsan ang
takot na bumalot sa buong sistema ko nang mawala siya sa paningin
ko kanina.
“Honey naman eh. Pinag-alala mo naman si mommy. Akala ko
nawawala ka na,” untag ko habang hindi pa rin kumakalas sa yakap.
“I‟m sorry, mommy. I'm sorry if I made you worry. Please don't
cry, mom.” Pinahid naman nito ang mga luha ko gamit ang maliit
niyang kamay.
“Bakit ka ba lumayo, honey? Huwag mo nang uulitin „yon, ha?''
Tumango naman ito.
“What are you doing here anyway?” Pagkuway tanong ko nang
mahimasmasan na rin ako.
“I was just asking from—” Pumaling ang kanyang ulo at
lumingon sa likod namin.
-them.” Pagtatapos ni Skeet sa kanyang sinasabi at may itinuro
sa bandang likod namin kaya dahan dahang tumayo ako at
lumingon.
Na sana ay hindi ko na ginawa.
Kitang-kita ko ang pag-awang ng kanilang mga bibig at ang
panlalaki ng kanilang mga mata habang pareho nilang pinaglilipat-
lipat ang kani-kanilang paningin sa amin ni Skeet.
“Amethyst?”
Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Pakiramdam ko
tinakasan ako ng dugo sa buong katawan.
Biglang akong na estatwa sa kinatatayuan ko.
Why of all places dito pa kami magkikita?
Why of all people, sila pa ang nakausap ng anak ko?
Si Daddy Travis at Mommy Tamara.
122
Chapter 29
“'KAMUKHANG-KAMUKHA niya talaga si Stanley. Oh God!
Wala manlang kaming kamuwang-muwang na may apo na pala
kami,” maluha luhang saad ni mommy Tamara habang sinisipat ng
tingin si Skeet. Hawak-hawak niya ito sa magkabilang pisngi.
Nakatingin lang sa kanya si Skeet na parang naguguluhan.
Napatungo ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa
kanila. Titig na titig din si daddy Travis kay Skeet. Hindi ko na rin
alam kung dapat ko pa ba silang tawaging daddy at mommy gayong
wala na kami ng anak nila.
Nagi-guilty ako at nahihiya sa kanila. Nagi-guilty ako na
ipinagkait ko sa kanila ang mga panahong nakilala at nakasama
sana nila ang kanilang apo. Pero higit sa ano pa man,
nangingibabaw ang takot sa dibdib ko ngayon. Natatakot ako sa
mga maaaring mangyayari pagkatapos nilang matuklasan ang
tungkol sa kanilang apo.
Nakatingin lang ako sa kanilang tatlo na nag-uusap. Alam kong
malaki ang pinagtataka ni Skeet kung sino sila. Lumaki siya na si
Manang Nelia lang ang kinikilala niyang lola.
“Honey, ang mabuti pa ilibot mo muna dito sa mall ang apo
natin. Mag-uusap lang kami ni Amethyst.” Tumango naman si
daddy Travis sa sinabi ni mommy Tami. Gusto ko sanang tumanggi
pero naunahan ako ng hiya.
''Mommy?'' Naguguluhang untag ni Skeet. Bigla ay parang
kinurot ang puso ko na makitang nalilito ang anak ko. Alam kong
marami na itong katanungan sa isip niya. Masyado pa namang
palatanong ang anak ko.
''H-Honey. A-ano kasi. Sila ang lolo at lola mo.''
''Lolo at Lola?''
''Yes honey. Lola at Lola mo sila. Sumama ka na lang muna sa
lolo mo ha? Mag-uusap lang kami ng lola mo.''
“But, mom-”
''Please, honey?''
Napatungo ang anak ko at tila nag-aalinlangang sumama kay
daddy Trav. Pero ng nginitian siya ni daddy at kinarga, hindi na ito
nagprotesta pa.
123
greatfairy
Nang makaalis sila tumungo na lang ako sa harap ng dessert na

inihain sa amin ng waitress. Pagkatapos ng insidenteng pagkikita
namin kanina sa department store ay dinala kami nila mommy sa
mamahaling restaurant sa loob ng mall. Kahit na puno ng pagtataka
sila Bestie at ang mga co-teachers niya ay napilitan silang maunang
umuwi. Alam kong pag magkita kami bukas o mamaya ay tatadtarin
ako 'non ng katanungan.
Napaayos ako ng upo nang bigla na lang tumikhim si mommy
Tamara.
''Sa totoo lang iha, I'm disappointed with you.'' Napayuko ako at
hindi malaman ang gagawin. Kaya pinili ko na lang manahimik at
pakinggan ang mga susunod niyang sasabihin.
''How old is he?'' pagkuwa'y tanong niya.
''F-four years old na po.'' Napabuntong hininga siya pero nakita
ko ang pagngiti niya. Ngiti na puno ng lungkot at paghihinayang.
''He's so adorable. Alam mo ba na para siyang matanda kung
kausap? Nagtatanong siya kanina kung para saan ginagamit ang
mga T-squares. Balak niya raw magpabili sa mommy niya.''
Napakagat ako ng labi nang biglang gumaralgal ang boses niya.
''Alam mo ba, unang kita ko palang sa kanya kanina parang na-
magnet ang puso ko. Lalo na nung mapagmasdan ko ang kanyang
mukha. Para lang akong nakatingin sa life sized na litrato ni Stanley
'nong bata pa siya.''
Hindi pa rin ako kumibo. Pero hindi ko rin napigilan ang pagtulo
ng luha ko sa bandang huli.
“Napakatalinong bata.”
“Kaya ang sabi ko sa sarili ko, napakaswerte naman ng mga
magulang ng batang ito. Sana magkaapo ako ng kagaya niya. Pero
hindi ko inakalang apo ko nga talaga siya.” Ngumiti siya ng mapait.
“Tita Tama-”
“Mommy.” Putol niya sa sasabihin ko.
“You can always call me mommy, iha. Walang nagbago sa
pagtrato ko sa'yo kahit limang taon na ang nakaraan.” Hinawakan ni
mommy ang dalawang kamay ko na nakapatong sa ibabaw na mesa.
“M-mommy.”
“Alam mo ba iha, gusto kitang sumbatan at magalit sa'yo.
Limang taon kang nawala na parang bula. Pagkatapos ay
malalaman ko na lang na may apo na pala kami ng daddy Trav mo.
Sayang. Sayang ang mga panahon na dapat ay nakasama namin
sana siya. Pero ayaw ko namang husgahan ka. Isa rin akong ina,
124
iha. At alam kong ginawa mong ang inakala mong tama para sa
anak mo. Pero hindi tamang itinago mo siya iha.”
''S-sorry po.'' Napabuntong hiningang kumalas siya sa
pagkakahawak sa kamay ko.
''Kelan mo naman siya balak ipakilala sa ama niya?'' Bigla
akong kinabahan sa tanong na 'yon. Ito ang bagay na hindi ko
napaghandaan.
''M-mommy. Please h-huwag niyo po munang sabihin sa kanya.
A-ako na po ang magsasabi. Kukuha lang ako ng tiyempo. H-hindi
pa po ako handa sa ngayon.''
''At kelan ka naman magiging handa? Hindi biro ang bagay na
ito.''
''Alam ko po 'yon mommy. Pero hindi ko pa po alam kung
papano ko siya haharapin.'' Huminga ng malalim si mommy at
hinawakan muli ang kamay ko at pinisil.
''Nire-respeto ko ang desisyon mo iha. Ano man ang nangyari sa
inyo ni Stanley noon ay wala na kaming alam do'n. You're old
enough to settle your own issues. Narito lang kami ng daddy Travis
mo kung sakaling magkaproblema.''
''S-salamat po.''
''Alam mo ba baby girl, namiss kita. Namiss ka namin.''
Baby girl. Na-miss ko rin ang mga panahong tinatawag nila ako
ng ganun. Para ko na silang mga magulang. At nahihiya akong
itinago ko sa kanila ang lahat sa kabila ng kabutihang ipinakita nila
sa'kin noon. “Na-miss ko rin po kayo mommy.” Nakangiti ngunit
lumuluhang sagot ko. Tumayo ito at lumapit sa akin. Naramdaman
ko na lang na yakap na ako ni mommy kaya niyakap ko rin siya
pabalik.
''Kung sakaling handa ka na. Sabihin mo agad sa akin para
matulungan kita. Alam mo ba na kahit limang taon kang hindi
nagpakita, umasa pa rin ako na ikaw ang magiging daughter-in-law
ko.'' Parang biglang sumikip ang dibdib ko sa sinabi ni mommy.
Hindi na ako umaasa ngayon na magkabalikan pa kami.
Masyado ng marami ang nagbago. Kahit aminin ko pa sa sarili ko
na mahal ko pa rin siya hanggang ngayon, alam kong hindi ko na
maibabalik ang dati. Nasaktan ko siya pero nasaktan niya rin ako.
Pagkatapos naming mag usap ni mommy ay pinuntahan namin
sila daddy at Skeet sa National Bookstore. Natawa kaming pareho
nang puro 3-D shapes ang pinabili niya imbis na laruan. Hindi
naman sila makapaniwala na hindi mahilig sa pambatang laruan ang
kanilang apo. Nang makita ni Skeet ang piano ng bumalik kami sa
125
greatfairy
department store ay parang ayaw niya nang alisin ang paningin niya
doon. Namimiss niya siguro ang piano sa bahay namin 'don sa
Cebu. Kaya sa huli ay binili na lang din ni daddy Trav ang piano.
Hindi na lang ako nagprotestatpa kahit alam kong may kamahalan
iyon. I get it. Gusto nilang ibigay ang lahat ng gusto ng apo nila.
''Wala na ka bang gustong bilhin apo?'' Tanong ni daddy sa anak
ko habang karga karga niya ito.
''Nothing, Lolo. These are all enough. Thank you Lolo.'' Mabuti
na lang at matalino ang anak ko ng sabihin kong lolo at lola niya
sila. Nagpasalamat na lang din ako at hindi na ito nagtanong pa
tungkol sa ama niya. Hindi pa ako handa sa bagay na iyon.
''It's nothing, apo. Just tell us kung may gusto ka pang ipabili ha?
Bibilhin natin 'yon.''
''Really, Lola?''
''Of course, apo. Basta para sa napakagwapo kong apo!''
''Then, can we buy spaghetti? Please? I want to eat spaghetti.
Mommy can't cook me pasta anymore because she's busy...''
nakangusong sabi ng anak ko. Napatawa naman pareho ang lolo at
lola niya.
'“Okay, apo. Maghahanap tayo ng puwedeng bilhan ng
spaghetti.'“
“I want Jollibee spaghetti!” Parang hinaplos ang puso ko na
makitang masaya ang anak ko. Ngayon lang siya nagpakita ng
facial expression niyang natutuwa sa harap ng ibang tao. Tuwang
tuwa ito ng pumasok na kami sa jollibee. Tinuro agad nito ang
gusto niyang ipabili. Palibhasa ay paborito niya ang pasta ay
nagrequest pa ng take out.
Umuwi kami sa apartel na maraming dala. Hinatid na rin nila
kami sa apartel na tinutuluyan namin. Saglit pang natulala si
mommy ng malamang sa apartel na yon kami tumutuloy. Sinabi ko
na lang sa kanila ang tungkol sa training ko. Nagitla lang ako ng
magtinginan sila ni daddy at ngumiti ng makahulugan pero hindi ko
na lang pinansin. Masyadong ng maraming nangyari sa araw na ito.
''Salamat po mommy, daddy. Salamat at pinasaya niyo ang anak
ko...'' seryosong sabi ko sa kanilang dalawa.
''Anything for our grandson iha.'' Si daddy Trav.
Ngumiti na lang ako sa kanila. Nagpaalam na rin silang pareho
sa kanilang apo. Nagbigayan rin kami ng contact numbers at
binigyan rin ako ni mommy ng address ng penthouse niya.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin matukoy kung bakit hindi ko pa
mabigkas ang pangalan niya.
126
Nakatingin lang ako sa papel na may nakasulat na address ng

penthouse niya nang biglang tumunog ang cellphone ko.
''Best?'' untag ko.
''Ikaw na babae ka, marami kang dapat ipaliwanag sa'kin!''
Bungad agad nito na animo'y sinisindihan ang puwet sa kabilang
linya.
''Bukas na lang tayo mag usap, Bestie. Pagod na ako...''
humihikad na sagot ko. Tulog na rin si Skeet sa tabi ko.
''Basta ha?''
''Oo na, best. Matulog ka na lang din diyan.''
Napilitang ibinaba na lang ni Bestie ang tawag. Batid kong hindi
niya ako lulubayan ng mga katanungan bukas.
Humiga na lang ako sa tabi ng anak ko na hawak hawak pa rin
ang papel na may lamang address. Hindi ko namalayang nakatulog
na pala ako.
127
greatfairy
Chapter 30
“SO, ibig mong sabihin Bestie, madatong pala „yung ex mo na
ama ng anak mo?!” Naghi-hysterical na untag ni Bestie matapos
kong ikuwento sa kanya ang lahat. Naikwento ko na sa kanya dati
ang tungkol sa nakaraan ko pero wala siyang ideya kung sino ang
lalaking minahal ko.
''Hinaan mo nga ang boses mo, Bestie baka magising yang
inaanak mo.'' Nag-sign naman ito na isi-zipper ang kanyang labi.
''Pasensya na, bestfriend! Nawindang lang naman po ang
kadiyosahan ko sa nasaksihan ko kahapon no'ng makita mo 'yong
kinausap ni Skeet sa mall. Mukha kang natatae na walang mahanap
na kubeta!'' sabi pa nito na parang hindi pa rin makapaniwala.
''Bestie naman, eh. H‟wag mo nga ipaulit ulit sa'kin yung
nangyari kahapon kasi dahil 'do'n, sumasakit ang ulo ko ngayon.
Magulo, Bestie! Hindi ko na alam ang gagawin ko ngayong alam na
ng mga magulang niya ang tungkol kay Skeet.'' Napabuntong
hininga naman si Bestie at tiningnan ako na puno ng simpatya.
''Bestie, wala na tayong magagawa ro'n. Tadhana na ang
gumawa ng paraan para makilala ni Skeet ang pamilya ng kanyang
ama. Hindi habang buhay maitatago mo ang existence ng anak mo.''
''Pero bakit ang aga naman yata, Bestie? Hindi pa ako handa.
Hindi pa ako handang makaharap siya. Dahil hanggang ngayon...
hanggang ngayon-'' I trailed off.
''Dahil hanggang ngayon mahal mo pa rin siya pero nasasaktan
ka pa rin sa mga nangyari limang taon na ang nakaraan...''
pagtatapos ni Bestie sa sasabihin ko.
Huminga ako ng malalim at mariing ipinikit ang mga mata ko.
Napahilot ako sa sentido ko sa sobrang gulo ng utak ko. Bakit ba
kasi nangyayari ang lahat ng ito?
“H-hindi ko na siya siguro mahal,” mahinang wika ko kay
Bestie, or more likely sa sarili ko.
“Eh „di wow!” Bulalas ni Bestie.
''Alam mo Bestie, uso nga talaga ngayon ang magpabebe dahil
pabebe din ako. Pero hindi bagay sa'yo eh. Promise!'' Nakaismid na
sabi pa nito at inirapan ako. Naguguluhang tiningnan ko naman
siya.
128
''Sarili mo lang ang niloloko mo. Alam nating pareho kung ano
talaga ang laman niyan. Or more likely, sino talaga ang laman
niyan...'' turo nito sa dibdib ko.
“Bes-” Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang pareho
kaming napatingin sa cellphone ko na nakapatong sa maliit na
center table nang tumunog ito. Sino naman ang tatawag sa ganitong
kaaga? Alas sais palang kasi ng umaga narito na si Bestie para
magkausap kami bago pumasok sa trabaho at para sunduin na rin
niya si Skeet. Dinampot ko ito at tiningnan ang caller.
Si Mommy Tamara. Sumenyas ako kay Bestie na sasagutin ko
muna ang tawag. ''H-hello.''
“Good morning iha, pasensya na. Naabala ba kita?”
''G-good morning din po. H-hindi naman po m-mommy. Bakit
po kayo napatawag?'' Napataas naman ang kilay ni Bestie at
humalakipkip sa harapan ko habang nakikinig.
“May hihilingin sana kaming pabor sa'yo eh.”
''Ano ho 'yon?''
“Tutal papasok ka naman sa trabaho. Kung pwede sana kami na
muna ang mag alaga sa apo namin ngayong araw. At para na rin
makabonding namin siya. Please iha?”
''A-ahm... O-okay po.''
“Salamat iha. Salamat! Susunduin namin siya mamaya maya
diyan. Ihahatid ka na lang din namin sa trabaho.”
''S-sige p, m-mommy.''
“That's it. Sige iha ibaba ko na 'to ha? Mag -ayos pa ako eh.
Bye, iha.” Excited na saad nito sa kabilang linya.
''Bye po.''
Bumaling ako kay Bestie nang maibaba ko na ang tawag.
Nakakunot ang nuo nito habang naghihintay ng sasabihin ko.
''Pasensya na, Bestie kung naabala pa kita, ha? Susunduin kasi
nila mamaya si Skeet, eh. Ipapasyal lang nila.'' Ngumuso naman ito
na parang nalugi.
''Ibig sabihin hindi ko makakasama ngayong araw ang
napakagwapo kong inaanak?''
''Bestie, kasi-''
''Alright,'' putol nito sa sasabihin ko sana.
''Hayaan na nga, Bestie. Alam naman nating sabik na sabik ang
mga 'yon sa nag-iisang apo nila.'' Napatahimik naman ako. Minsan
hindi ko maiwasang itanong sa sarili ko kung tama ba ang mga
naging desisyon ko nuon. Hahantong kaya kami sa ganitong
sitwasyon ngayon?
129
greatfairy
“WHERE are we going lola?'' Tanong ni Skeet kay mommy

Tamara habang pasakay kami ng kotse nila.
''Mamasyal tayo apo. Bibili tayo ng maraming shapes. Gusto mo
ba 'yon apo?'' Nakangiting lumingon si mommy kay Skeet dito sa
backseat. Napagitnaan namin siya ni Bestie. Si mommy naman nasa
passenger seat at si daddy Travis ang nagdadrive.
''Really?'' Excited na tanong ni Skeet. Tiningnan naman ako ni
Bestie ng makahulugan.
''Yes, apo!''
''Will mommy go with us?''
''Sorry honey, ha? May work si mommy „di ba? Magba-bonding
muna kayo ng lolo at lola mo,'' sabi ko at hinaplos siya sa ulo.
''It's alright, mom. I love you mommy.'' Napalingon naman ulit
si mommy sa amin. Naa-amuse na ngumiti ito.
''I love you too, honey. Basta behave ka 'don, ha?''
''Yes, mommy. I will.''
Nauna akong bumaba ng tumapat na kami sa SDM Empire.
Naiwan naman si Bestie sa loob dahil ihahatid siya hanggang sa
building nila sa loob ng school.
“Bye, mom!”
Kumaway lang ako nang maisara ko na ang pinto ng kotse.
Sumilip pa muna sa si mommy at tumango naman si daddy bago
nito pinaandar ulit ang kotse at umalis. Hinintay ko munang mawala
sa paningin ko ang papalayong kotse bago pumihit papasok ng
SDM Empire.
Nagtaka naman ako nang tingnan ako ng mga kuya guard ng
kakaiba. Parang takot ang mga ito at yumuko pa. Hindi tulad
kahapon na parang natural lang.
“Good morning, mga kuya...” nakangiting bati ko sa kanila.
“G-good morning din po, ma'am,” puno ng pag galang na tugon
nila.
“Okay lang po ba kayo, mga kuya?”
“O-oo naman, ma'am.” Ngumiti na lang ako sa kanila at
tuluyang pumasok sa lobby. Pero ramdam ko na parang may nag
iba talaga sa kanila.
“GUYS, hindi muna matutuloy ang tour natin sa buong building

ngayon. Hihintayin na lang natin ang pagbabalik ni Mr. President
mula sa Cebu. Kakaalis niya lang actually. Pupuntahan niya siguro
ang PME 'do'n. Pero gusto niya kayong lahat makausap kaya
hihintayin na lang natin siya. For now, gagawa muna tayo ng
130
feasibility study ng mga ginawa n'yong business proposal. Ipapasa

rin natin lahat yan kay Mr. President at pag-aaralan niya,”
mahabang anunsyo ng head na tumutulong sa amin sa training.
Ilang araw na ako dito pero hindi ko pa rin nakikita ang Mr.
President na 'yon. Sabagay. Ganun nga talaga siguro ang buhay ng
isang tycoon. Palaging habol ang oras.
Pero bakit parang bumibilis ang tibok ng puso ko?
131
greatfairy
Chapter 31
MAHIGIT isang linggo na ang nakalipas mula nang magsimula ako
sa training ko dito sa SDM Empire. Dalawang buwan lang naman
ang pananatili ko dito pero parang kay tagal matapos ng dalawang
buwan.
Marami nang nangyari sa isang linggong pananatili ko dito.
Hindi ko na alam kung kaya ko pang harapin ang mga maaaring
mangyari sa mga susunod na araw. Isang linggo na rin sa'kin ang
address ng penthouse niya na bigay ni Mommy Tamara. Pero
hanggang ngayon wala pa rin akong lakas ng loob na pumunta
doon.
Ano naman ang sasabihin ko pag pumunta ako don'n bigla-bigla
pagkatapos ng limang taong hindi kami nagkita? Isa pa hindi ko rin
alam kung paano ko sasabihin sa kanya na may anak kami. Marahil
ay masaya na sila ni Andrea ngayon at ayaw kong makasira ng
relasyon.
Every other day din kinukuha nila Mommy Tamara si Skeet para
ipasyal. Natuwa naman ang bata dahil may lolo at lola daw siya na
mabait. Palibhasa kasi binigay lahat ng gusto niyang bagay.
Nagtambakan nga ang mga binili nilang kung anu ano sa apartel na
tinutuluyan namin. Puro mga 3-D shapes lang naman ang mga iyon
na iba't ibang kulay. Walang nahalo na kahit anong pambatang
laruan dahil ibang iba naman ang trip ng anak ko. Hindi ko nga
maintindihan kung bakit ganoon ang trip ng anak ko. Ganun pa man
natutuwa ako dahil ngumingiti na siya ngayon sa harap ng ibang
tao. Pili nga lang. Minsan ko na ring naisip na epekto lang iyon ng
paglilihi ko noong ipinagbubuntis ko palang siya. Masama kasi ang
loob ko noon dahil sa nangyari.
Marami na rin akong natutunan sa training namin. Medyo
komportable na nga rin ako sa trabaho ko.
“Guys darating siguro mamaya si Mr. President kaya tuloy ang
tour natin sa buong building ng SDM Empire,” pahayag ng
supervising officer namin.
“Yes, ma'am,” sabay sabay naming sagot.
132
“Siya nga pala, i-ready n'yo na lahat ng ginawa niyong business

proposal at FS nito. Ichi-check lahat yan ni sir. Baka sakaling may
magustuhan siya.”
Bigla naman akong nataranta nang maalalang hindi ko pa pala
natapos i-edit ang executive summary ng proposal na ginawa ko.
Dali-dali akong bumaling sa desktop na ginagamit ko dito at
nagsimulang magtype.
Shoot! Bakit ko ba nakalimutan to?
Naalala kong pre-occupied nga pala ako nitong mga nakaraang
araw. Napabuntong hininga ako.
Nakahinga ako ng maluwag nang matapos ko nang ma-print ang
ginawa ko. Inayos ko ang mga ito at inilagay sa isang white folder.
Naramdaman ko ang pag-vibrate ng cellphone ko sa loob ng bag
na katabi ko.
Text galing kay Shawn.
Ate, tawagan mo ako pag libre ka na. May kailangan akong
sabihin sa'yong importante.
Napakunot naman ang noo ko sa minsahe ng kapatid ko. Bigla
akong kinabahan na parang hindi ko maintindihan.
Tiningnan ko ang mga kasama ko na abala sa pagre-review ng
mga ginawa nilang business proposal. Wala na rin lang akong ibang
gagawin kaya tatawagan ko na lang siguro si Shawn. Natapos ko na
ring ireview ang ginawa kong proposal kanina yun nga lang hindi
ko agad na edit ang mga corrections ko kaya ngayon lang natapos.
Naglakad ako sa veranda ng third floor na kinaruruonan namin.
Twenty-one floors lahat dito at sa pinakamataas ang okupado ng
executive officer.
Sinagot naman agad ni Shawn ang tawag ko sa unang ring
palang.
“A-ate,” kabadong saad nito sa kabilang linya.
“Bunso? May problema ba kayo ni Manang Nelia diyan?”
“Wala naman, ate. Ayos lang kami dito.”
“Mabuti kung ganoon. Pinakaba mo ako, eh. Ano palang
sasabihin mo kung ganun?” Narinig ko ang paghinga nito ng
malalim na halatang kabado.
“Ayaw ko sana 'tong sabihin sa'yo kaya lang...”
“Kaya lang?” Naguguluhang tanong ko.
“Kaya lang, ate...”
“Shawn, ano ba? Sabihin mo na. May problema nga diyan sa
bahay?!” Hindi ko na napigilang magtaas ng boses.
133
greatfairy
“A-ayaw kong sabihin sa'yo kasi ayaw kong mag-alala ka. Kaya
lang gusto kitang balaan ate.”
“Huh?”
“P-pumunta kasi dito sa bahay s-si.... si K-kuya Stan nung
nakaraang linggo.”
“ANO?!”
Biglang akong kinabahan. Hinanap niya ako? May alam na
kaya siya? Sinabi na ba sa kanya nila mommy at daddy ang tungkol
kay Skeet? Malabo. Alam kong hindi nila magagawa yun sa'kin
kahit anak pa nila si-
Napabuntong hininga na lang ako. Hindi ko pa rin kayang
banggitin ang pangalan niya.
“Ate? Andyan ka pa ba?” Si Shawn.
“O-oo. Pasensya na kung nasigawan kita bunso. Ano pa lang
sinabi niya?”
“Hinahanap ka niya ate. Ilang beses na nga siyang nagpabalik
balik dito sa loob ng isang linggo. Hindi kasi naniniwalang wala ka
dito. Hindi namin sinabing nasa Maynila ka.'“Napahinga ako ng
maluwag ng malamang wala pa siyang alam kay Skeet. Hindi sinabi
sa kanya nila mommy.
“S-sige salamat sa pagpapaalam sa akin bunso. Mag-iingat kayo
diyan. At... At kung sakaling bumalik siya ulit diyan. Huwag na
huwag mong sasabihin kung nasaan ako.”
“Okay, ate. Mag-iingat din kayo diyan ni pamangkin.”
Nanghihinang ibinaba ko ang tawag. Napahawak ako sa ulo ko
nang bigla itong sumakit. Ang dami ko na ngang iniisip, may
dumagdag pa.
Kabadong bumalik ulit ako sa loob. Hindi ko na alam kung ano
ang uunahin ko ngayon sa kakaisip.
“Guys kailangan niyong pumanhik lahat sa function hall sa 18th
floor. Gusto na kayong makausap ni Mr. President. Dalian niyo
dahil mainit daw ang ulo niya at galit na galit. Baka mapagbuntonan
pa kayo ng galit niya.”
Natauhan naman ako at dali daling sumunod sa mga kasama
kong pumasok sa elevator bitbit ang bag at ang folder na may
lamang business proposal. Naramdaman kong parang naiihi ako
pero dinedma ko na lang. May restroom naman siguro sa 18th floor.
Napahinga kaming lahat ng maluwag dahil wala pa ang boss
pagkarating namin sa 18th floor. Hindi ko na muna pinansin ang
kagandahan ng function hall dahil sobrang naiihi na ako.
134
Nakahanap naman ako ng restroom sa connecting room ng

function hall kaya agad akong pumasok na bitbit pa rin ang mga
dala dala ko.
Parang narating ko ang langit nang napalabas ko na ang tubig sa
katawan ko. Lumabas ako ng cubicle at humarap sa malaking
salamin. Napansin kong medyo magulo ang buhok ko kaya sinuklay
ko ito. Nakakahiya namang humarap sa boss na ganito ang itsura
ko.
Napatigil ako nang bigla namang tumunog ang cellphone ko.
Sinagot ko naman agad ito dahil alam kong hindi tatawag si Bestie
kung hindi importante lalo na sa ganitong oras na sa trabaho kaming
pareho.
“Bestie? Napatawag ka? May problema ba?”
“Si Skeet kasi Bestie eh, nagkulong sa CR. Ayaw nang
lumabas.”
“Ano?! Bakit? Anong bang nangyari?”
“Sinet-in kasi ni Marisse sa klase niya. Nagkataong nagdi-
discuss siya tungkol sa vegetable. May picture kasi ng onions sa
chart kaya nagpaalam na magbabanyo. Nataranta si Marisse nang
hindi na ito bumalik. Nagkulong pala sa CR dahil ayaw niyang
makita ang sibuyas.”
Napailing naman ako nang wala sa oras. Ayaw na ayaw ni Skeet
ang sibuyas dahil hindi niya gusto ang amoy nito. Kaya masyado
siyang pihikan pagdating sa mga pagkaing nilagyan ng sibuyas.
Minsan nga gumamit ako ng white onions para hindi niya maamoy
pero sadyang malakas ang radar niya, ayaw niyang kainin ang
pagkain. Kaya palaging kong sinisigurado na wala siyang
makikitang sibuyas bago ko siya pinapakain.
“Teka andyan ka pa sa CR na pinagkukulungan niya, best?”
“Oo, Bestie, kaya lang matigas talaga ang bungo ng anak mo.
Ayaw lumabas. Pinatanggal ko na nga kay Marisse ang chart para
hindi niya makita.”
“Pakitawag naman Bestie oh, sabihin mong kakausapin ko siya.”
Narinig ko namang tinawag ito ni Bestie. Inayos ko naman ang
folder at bag ko habang naghihintay.
“M-mommy.” Napaayos ako nang marinig ko ang boses ni
Skeet na sisinghot singhot.
“Honey? Nagkulong ka raw sa restroom?”
“No Mom. I didn't,” tanggi nito na sumisinghot pa rin.
“Honey, your ninang Yvonne is worried of you already. You're
disturbing her class. Bakit ayaw mo raw lumabas ng CR?”
135
greatfairy
“I don't want to see onions, Mom. They put onions in their

chalkboard and I don't like it,” pagmamaktol nito.
“Honey, listen. Bad yung ginawa mo okay? Picture lang naman
ng onions 'yon eh. Hindi naman ipapakain yun sa'yo anak.”
“But still I don't like it, mom.”
“Pinatanggal na ng ninang Yvonne mo yung chart. Hindi mo na
makikita yun, okay?”
“But, mom-”
“No buts, honey. Nagtatrabaho si mommy. Gusto mo bang
pagalitan si mommy ng boss niya dahil iniistorbo mo 'ko sa gitna ng
trabaho?” Binitbit ko na lang ang bag ko at folder palabas ng
restroom ng maalalang medyo matagal na ako dito sa loob.
“No, mom.”
“Then lumabas ka na diyan, anak. Huwag matigas ang ulo.
Tinanggal na ang chart do'n. Wala nang onions, okay?”
Pumihit ako palabas ng restroom para bumalik sa function hall.
Bitbit ko ang folder at handbag habang nasa tenga ko pa rin ang
cellphone ko.
“Okay, mom. I'll get out of the restroom. I'm sorry for disturbing
you.”
“It's alright, honey. Just behave, okay?”
Tuluyan na akong nakalabas ng restroom at naglakad sa loob ng
function. Medyo nakayuko pa ako sa paglalakad dahil sa binibitbit
ko.
“Okay, mom. I love you. Bye, mom.”
“I love you too, honey. Bye.”
Umayos ako ng tayo para maglakad sa loob ng tahimik na
function hall.
Tahimik?
Inilibot ko ang paningin ko sa loob.
Na pinagsisihan kong ginawa ko pa.
Biglang nanlambot ang mga buto ko sa katawan. Halos
mabitawan ko ang cellphone at folder na hawak hawak ko. Ramdam
ko ang pagkabog ng dibdib ko at halos marinig ko ang tibok nito.
Pakiramdam ko tumigil ang oras at naging estatwa ang mga nasa
paligid. Literal na estatwa dahil hindi ko magawang gumalaw sa
kinatatayuan ko.
Nanginginig ang buong katawan ko habang nakatingin sa taong
limang taong kong pinilit limutin pero hindi ko nagawa.
He's holding his tie with his right hand habang ang isa naman ay
nasa bulsa niya.
136
He's standing firm and emotionless while staring at me intently.

From his perfect shaped jaw, pointed nose, perfectly curved red
lips, piercing gray eyes, well toned masculine body. Everything
about him is beautiful yet full of authority.
Napatampal ako sa aking noo sa isip ko nang ma-realize kong
hindi ko siya dapat pinupuri.
Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko.
Umawang ang mga labi ko at walang namutawing salita.
Kumurap kurap pa ako ng ilang beses para masiguradong hindi
ako nanaginip.
Pero totoo siya.
Nakatayo ngayon sa harapan ko.
Nandito nga ang nag-iisang Stanley Drew Mijares na minahal
ko. At hindi ito isang panaginip.
Parang hinahalukay niya ang buong pagkatao ko sa paraan ng
pagtitig niya.
Pakiramdam ko‟y bigla akong naubusan ng enerhiya lalo na ng
magsalita siya.
“We meet again, baby.”
Holy shit!
137
greatfairy
Chapter 32
“We meet again, baby.”
Hindi ko na mabilang kung ilang beses nagreplay sa utak ko ang
unang mga salitang namutawi niya pagkatapos ng limang taong
hindi kami nagkita.
Mahabang katahimikan ang bumalot sa buong function hall.
Kahit ang paghinga ko ay hindi ko naririnig dahil pigil na pigil ko
ito.
Nakanganga naman ang mga kasama ko. Puno ng pagkalito at
pagkabigla ang kanilang mga mukha at parang hindi rin
makapinawala.
Bumuka ang bibig ko pero isinarado ko ulit nang walang
lumabas na salita.
Palalim ng palalim ang pagtitig niya sa'kin pero walang
emosyon ang kanyang mukha. Hindi ko mawari kung galit siya o
natutuwa na nagkita kaming muli dahil diretso lang ang kanyang
tingin.
Kinapa ko ang dibdib ko dahil biglang bumalik sa akin lahat.
Ang lahat lahat.
Bumalik sa isip ko ang mga panahong masaya kami. Masayang-
masaya sa piling ng isa't isa. Ang lahat ng mga sandaling pinakilig,
pinangiti, at pinatawa niya ako. Ang mga panahong pinakita niya sa
akin kung gaano niya ako kamahal at kung paano niya ako tingnan.
Pero parang libro ang utak ko pati ang puso ko. Sa paglipat ko
ng pahina ay bigla ring bumalik ang sakit. Ang lahat ng sakit na
idinulot niya sa'kin. Ang akala ko naka-moved on na ako pero hindi
pala. Pakiramdam ko kahapon lang nangyari ang lahat dahil
pakiramdam ko presko pa ang sugat sa dibdib ko.
Oo, nagkamali ako ng taong pinagkatawalaan at nasaktan ko
siya nang hindi sinasadya. Pero hindi matanggap ng puso ko na
winasak niya ito sa pamamagitan ng isa ring pagkakamali. Sinaktan
ko siya pero mas nasaktan ako.
Buong tapang kong sinalubong ang titig niya at ngumiti. Yung
totoong ngiti.
“Good morning, sir.”
138
Gusto kong palakpakan at bigyan ng trophy ang sarili ko ng

masabi ko iyon ng diretso at hindi nabuhol ang dila ko. Ipapakita ko
sa kanyang hindi ako apektado sa sinabi niya.
Tumaas ang kilay niya pero nananatiling walang emosyon ang
kanyang mukha.
“As I was saying, I will review all your business proposals,”
pagkuwa'y sabi nito na bumaling sa mga kasama ko na nakatulala
pa rin.
“I want you to work responsively and productively. I don't want
a pig in my company. I am giving just compensation to your
services but I expect you to give your best in your respective jobs. I
assume you clearly understand that,” sabi pa nito na parang
balewala ang tensyong naganap.
“Yes, sir...” sabay -sabay na sagot ng mga kasamahan ko na
animo'y natauhan bigla sa pagkatulala.
“You may leave now...” he said with full of authority.
Dali-daling pumasok sa elevator ang mga kasamahan ko kaya
dali-dali rin akong tumalikod papasok.
Pero hindi pa ako nakakahakbang ng dumagundong sa buong
function hall ang kanyang boses.
“Except you, Miss Cervantes.”
Napatigil ako sa akmang paghakbang. Parang tinatambol sa
kaba ang dibdib ko. Napaurong ang katawan ko. Pero hindi. Hindi
ako dapat magpa-apekto sa kanya.
Lakad takbo takbo kong tinungo ang elevator pero hindi pa ako
nakakalapit nang magsara na ito kaya binalingan ko ang private
elevator na katabi nito at pinindot pero hindi ito bumukas. Pindot pa
rin ako ng pindot. Wala na akong pakialam kung private elevator
ito. Gusto kong tumakas sa paningin niya. Gusto kong lumayo.
Ayaw ko siyang makausap. Ayaw ko. Hindi ko kaya.
Nanlambot ang tuhod ko nang hindi bumukas ang elevator.
Parang gusto kong hilingin na bumukas ang sahig at kainin ako. I
sighed frustratedly.
“Trying to escape again? No baby. You can't escape my grip this
time.” Nanindig ang balahibo ko sa batok nang bigla siyang
bumulong mula sa likod ko. Hindi ko napansin na nakalapit na pala
siya.
“You can't escape me,” he said huskily. Ramdam ko ang hininga
niya sa batok ko. Parang kinukuryente ako sa init nito.
Pinihit niya ako paharap sa kanya nang walang kahirap-hirap
kaya nabitawan ko ang hawak kong bag, cellphone, at folder.
139
greatfairy
Kinulong niya ako sa magkabilang braso kaya napasandig ako

sa pinto ng elevator. Ang lapit-lapit ng mukha niya at titig na titig
sa'kin pero wala pa rin akong maapuhap na emosyon sa kanyang
mukha. “E-excuse me, sir?” I said trying hard not to meet his gaze.
“I hate you...” he said firmly.
The next thing I knew, he's kissing me intensely.
Mapusok. Marahas. At puno ng pagpaparusa ang kanyang halik.
Bumuka ang labi ko sa pagkatulala na sinamantala niya para ipasok
ang kanyang dila. Ginalugad nito ang loob na parang hinahanap.
Bahagya rin niyang kinagat kagat ang labi ko. Halos mawalan
ako ng hininga sa ginagawa niyang paghalik. I tried to suppress a
moan pero nabigo ako.
Nanlambot ang tuhod ko at namalayan ko na lang na tumutugon
na pala ako sa halik niya. Napagtanto ko sarili ko na miss na miss
ko pala siya.
God! I miss him. I miss his lips. I miss everything about him!
Hindi ko alam kung gaano nagtagal ang halikan namin. Ramdam ko
na pareho kaming sabik sa isa't isa.
Hinapit niya sa ako bewang at nilaliman ang halik. Lunod na
lunod na ako kaya kusang pumulupot sa batok niya ang mga braso
ko. Tumagal ang halik nang hindi ko mabilang kung ilang minuto.
Humiwalay lang kami nang pareho kaming hinihingal.
Natauhan lang ako nang biglang bumukas ang private lift sa
likod ko. Muntik pa akong nawalan ng balanse pero maagap niya
akong nahawakan at hinatak sa loob.
Mabibigat ang kanyang hininga. Hawak-hawak niya ako sa siko
at parang wala akong kawala. Hindi ako makaimik. Bumukas ang
elevator at bumungad sa akin ang napakalawak na visitor's lounge.
Namataan ko rin ang dati niyang sekretaryang si Miss Wenalyn na
nanlaki ang mga mata nang makita ako.
Pinihit niya ang pinto ng magarang opisina na marahil sa kanya.
Hinatak niya ako papasok at ini-locked ang pinto.
“Now tell me...” Naguguluhang napatingin ako sa kanya.
“Tell me why you fucking left me five years ago!” Napapiksi
ako sa pagkagulat ng sumigaw siya.
“Seriously? Tinatanong mo talaga sa'kin 'yan? Ha, Stan?” Buong
tapang kong sagot sa kanya. This is it. Panahon na siguro para
malaman niya.
“You didn't tell me the truth. You didn't tell me that bastard
Solinap was the one who sent those fucking pictures! You just left
me without a word!” He said in despair.
140
“Ang lakas naman ng loob mong itanong sa'kin 'yan! Bakit,

Stan? Tinanong ba kita kung bakit ka nakipaghalikan kay Andrea sa
ospital? Hindi 'di ba? Nanahimik ako!” sigaw ko pabalik. There, I
said it. Natigalgal naman ito at umawang ang kanyang mga labi.
“Y-you were there?” Pagkuwa'y tanong nito. Bigla ring
lumambot ang kanyang mukha na animo'y naging maamong tupa.
“Oo! Kitang-kita ko kung paano niyo kainin ang labi ng isa't
isa!” Gumaralgal ang boses ko. Napapikit naman siya at hinilamos
ang kanyang mukha.
“Pinagkait mo sa akin ang katotohanan Amethyst. All these time
I suffered a lot. I suffered a lot for nothing! Damn it!”
“Wag mong isumbat sa'kin ang bagay na ikaw mismo ang
nagtulak sa'kin para gawin 'yon. Baka nakakalimutan mo Mr.
Mijares, pinagkait mo rin sa akin ang pagkakataong magpaliwanag.
Mas pinili mong mag bulag-bulagan at magbingi bingihan sa mga
nakita at narinig mo. Hindi mo ako pinakinggan!”
“I—I‟m sorry Sham, I didn't mean to hurt you. Please come
back to me, I need you.” Hindi ko malaman ang magiging reaksyon
ko sa mga sinabi ni Stan. All these years, itinago ko ang aking
nararamdaman. Ayaw kong ipakita sa kanya ang weak side ko. I
have to be strong dahil wala na akong maasahan pa. Kung
magpapadala ako sa bugso ng aking damdamin ay maaring
masasaktan lang ulit ako. At hindi ko na iyon kakayanin pa.
“I'm sorry Mr. Mijares, but not all apologies are meant to be
accepted. Will you excuse me.” I plunged the door closed and left
him dumbfounded.
Hindi ko alam pero biglang bumalik sa akin ang sakit nung mga
panahong hindi niya pinakinggan ang paliwanag ko. Nasaktan ako
ng inakusahan niya ako ng kasalanang hindi ko naman nagawa.
Hindi ko pinansin si Miss Wenalyn na nakatulala ng makitang
lumabas akong luhaan sa office ng kanyang boss.
Dire-diretso lang akong pumasok sa elevator at bumaba sa
functional hall para kunin ang bag ko. Hinayaan kong tumulo ang
luha ko habang nasa elevator ako. Hindi na rin ako nag abalang
ayusin ang sarili ko ng tuluyan na akong lumabas ng SDM Empire.
Bakit ba hindi pumasok sa utak ko na initials pala niya ang SDM.
Ang tanga ko talaga. Kaya pala ganun ang reaksyon nila mommy at
daddy ng malamang sa apartel na yun kami tumutuloy. Destiny
really played its role.
Wala sa sariling tumawid ako sa kalsada patungo sa eskwelahan.
Kailangan ko ang anak ko. Kailangan ko ang yakap ng anak ko…
141
greatfairy
Chapter 33
“TAMA na „yan, Bestie. Baka marinig ka ni Skeet.”
Pinilit kung pigilan ang hikbing kumakawala sa'kin. Nandito
kami ngayon sa apartel. Hinatid kami ni Bestie pagkatapos ko
silang puntahan ni Skeet sa eskwelahan.
“Masakit pa rin pala, Bestie. Ang akala ko wala na akong
nararamdaman sa kanya. Ang akala ko nakalimutan na siya ng puso
ko pero hindi pa pala, isang halik lang niya bumigay ako. Bumigay
ako, Bestie!”
“Shh. Tahan na, Bestie. Kailangan mo lang aminin sa sarili mo
na mahal mo pa rin pala siya. „Di ba nagsorry naman siya sa'yo at
gusto niyang bumalik ka sa kanya?”
Umiling-iling ako kay Bestie. Hindi. Hindi ko siya hahayaang
tibagin ang pader na ipinalibot ko sa puso ko. Pagkatapos niya itong
wasakin at gawing pira-piraso ay ganoon lang ang sasabihin niya?
He wants me back!
“Hindi, Bestie. Sinabi niya lang 'yon dahil nagi-guilty siya.”
“Bestie naman, eh. Huwag ka naman munang mag-conclude,
sinasaktan mo lang ang sarili mo. Malay mo mahal ka nga talaga
niya at ikaw ang the one that got away niya.”
“Bestie, may Andrea na siya. Papan'o ako magtitiwala sa kanya
kung una palang ay hindi ko alam kung saan ako lugar sa buhay
niya?''
“Pero may anak kayo, best, isipin mo naman si Skeet.”
Napatahimik naman ako. Selfish ba akong ina na hindi ko siya
kayang ipakilala sa sarili niyang ama?
“Ayaw kong magkabutihan ulit kami dahil lang sa may anak
kami.”
“Pero hindi pa naman niya alam na may anak kayo 'di ba?
Binabalikan ka niya kasi siguro nga mahal ka niya, best.” Umiling
ako.
“Hindi ko alam, Bestie. Hindi ko alam.”
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Bestie. Hindi ko na talaga
alam ang gagawin ko ngayong lumiit ang mundo namin. Ang bilis
ng pangyayari. Hindi ko inakalang sa mahigit isang linggong
142
pananatili ko dito magkikita ulit kami. Parang inukit talaga ng

tadhana na magkita kami sa ganitong pagkakataon.
“Bestie, hindi mo naman malalaman kung mahal ka pa nga
talaga niya kung hindi ka susugal, eh.”
“Pero paano kung matalo ako, Bestie? Hindi ko na kakayanin pa
yun. Masakit na kasi.”
“Alam mo Bestie, sa tingin ko hindi naman issue pag matalo ka
o hindi kung susugal ka eh. Ang mahalaga naman gumawa ka ng
paraan para ayusin ang kung ano man meron kayo. Ang isipin mo
na lang gagawin 'to para sa anak mo. Hindi lang sarili mo ang
ipaglalaban mo, pati na rin Skeet. Mabuti na yung sumugal at
matalo kaysa namang manahimik ka at pagsisihan mo sa bandang
huli.”
Napaisip naman ako.
Handa ba akong papasukin siya ulit sa buhay ko?
Handa ba akong isugal ang puso ko at may posibilidad na
masaktan sa bandang huli?
Pero kung kapalit noon ang pagkabuo ng magulang ng anak ko,
kakayanin ko.
Kakayanin ko kahit masugatan pa uli ako.
“Salamat, Bestie. Salamat sa lahat ng tulong mo.”
“Bestie, paulit-ulit na lang tayo sa pasasalamat mong yan. Naku!
Ilang beses ko bang dapat sabihin sa'yo na sisteret na kita? Andito
lang ako palagi ano man ang maging desisyon mo. Susuportahan pa
rin kita kahit magpakatanga ka!” Hinampas ko naman si Yvonne sa
braso. Kahit kelan talaga ang babaeng to.
“Oh ano? Natauhan ka na? Kasi kung natauhan ka na, babalik na
ako sa school. Naiwan ko don ang mga bata.”
“Ayos lang ako, Bestie. Bumalik ka na ng school. Baka
pagalitan ka ng principal na basta-basta ka na lang umalis na
walang paalam.”
“Sigurado ka? Dadalhin ko na lang siguro pabalik ang inaanak
ko.”
“Huwag na best, ako na lang bahala sa anak ko. Sobra-sobra ka
nang naaabala. Mabuti na rin naman siguro para makasama ko siya.
Ilang araw na kasing hindi kami nakapagbonding, alam mo na.”
“Oh siya, sige. Magbonding na muna kayong mag-ina. Basta
tawagan mo lang ako pag may kailangan ka. Una na 'ko.”
“Ingat ka, best.”
Tinanaw ko na lang si Yvonne na lumabas ng pinto pagkatapos
nitong puntahan si Skeet sa kwarto at humalik sa nuo nito. Abala
143
greatfairy
naman ang anak ko sa kakapindot ng keyboard na binili sa kanya ng

lolo at lola niya.
Pumainlang sa pandinig ko ang instrumental na kanta sa sikat na
disney character na si Elsa.
Let it go.
Namangha ako.
Pa'no kaya natutunan ng anak ko ang tugtog na 'yon? Ang galing
galing niya. Pinuntahan ko siya loob ng kwarto.
Napangiti ako nang mapagmasdan ko ang anak ko na animo'y
matanda na kung tumugtog. God! I'm so lucky to have a son like
him.
Hindi ko maiwasang mahabag sa anak ko.
God knows how much I love my son. Pero alam kong kahit
gaano ko pa siya ka mahal, hindi pa rin sapat 'yon. Kahit mahal ko
pa siya ng higit pa sa buhay ko, kailanman ay hindi magiging sapat
'yon.
Dahil iba pa rin ang pagmamahal ng isang ama.
At 'yon ang pinagkait ko sa anak ko. God! How can I be so
selfish?
Napaluha ako ng tahimik habang nakatingin sa anak ko na tutok
na tutok pa rin sa keyboard.
I'm so sorry, Skeet.
I'm so sorry.
“Mommy?” Mabilis kong pinahid ang luha ko ng lumingon ito
sa'kin.
“Are you crying, mom?” tanong nito na puno ng pag-alala. My
son is so adorable and sweet.
“I'm not, honey. Mommy is just happy to see you playing the
keyboard. You're so brilliant!” Ngumiti ako at pinantay ang aming
mukha.
“You sure, mom? You‟re happy?”
“Beyond happy, honey.”
“Then why did you cry, mom if you were happy? You're
supposed to laugh or smile right?'' nakakunot-noong tanong nito na
parang naguguluhan.
“Tears of joy ang tawag doon, honey.”
“Tears of joy?”
“Yeap.” Ngumiti ako at hinalikan siya sa ulo nang may biglang
kumatok mula labas.
May nakalimutan ba si Bestie?
144
“Honey, ipagpatuloy mo muna ang pag-play ng keyboard mo

ha? Bubuksan ko lang ang pinto.”
“Yes, mom.”
Tiningnan ko muna ng bahagya si Skeet saka pinihit pasarado
ang pinto. Soundproof ang kwarto kaya hindi mo maririnig ang
ingay sa labas kapag nakasarado ang pinto.
Baka may nakalimutan si Bestie.
Napakunot ang noo ko dahil wala naman akong naalalang may
dala pa siyang iba maliban sa shoulder bag niyang dala niya rin
kanina pag-alis niya. Pagkatapat ko sa pinto ay pinihit ko kaagad
ito.
“May nakalimuta-”
Para akong tatakasan ng ulirat nang bumungad sa akin ang
pinakahuling tao na gugustuhin kong makita sa araw na ito.
Nakatingin ito sa'kin na puno ng pagsusumamo.
“A-anong ginagawa mo dito?”
“I'm here to get back what is mine.” Bigla akong sinalakay ng
kaba.
Is he referring to Skeet?
May alam na ba siya?
Pakiramdam ko bigla akong pinagsakluban ng langit at lupa.
“W-wala kang pagmamay-ari dito,” puno ng determinasyon
kong sagot sa kanya.
“You sure?” He stared at me intently.
“Kung ang tinutukoy mo ay itong apartel mo, huwag kang mag-
aalala ngayon mismo aalis ako dito. Isaksak mo sa baga mo 'tong
apartel mo!” singhal ko sa kanya pero napaurong ako nang biglang
nagdilim ang kanyang mukha at tumiim ang kanyang bagang.
“Don't you dare, Sham! Don't you dare leave me again.”
''I dare to leave this place! At puwede ba? Umalis ka na!''
“I'm sorry, baby. But I won't. Like I said, I'm here to take back
what is truly mine,” sabi niya sa ma-awtoridad na tono.
“Wala ka ngang pagmamay-ari dito!”
“Are you sure of that, baby? Cause the last time I checked, we
didn't break up five years ago. You just left me without a word.
Damn!” Napatihimik ako at hindi alam ang sasabihin. Parang
biglang umurong dila ko.
“You're still mine, Shane Amethyst! You were, you are, and you
will always be mine! Got that? You are mine!”
Napatigalgal ako sa aking kinatatayuan at hindi makapaniwala.
Naghahalu-halo na ang emosyon sa aking dibdib at hindi ko na
145
greatfairy
alam kung ano'ng dapat kong sabihin. Pakiramdam ko nauubusan

na ako ng hangin lalo na at ang lapit lapit ng mukha niya sa'kin.
He's staring at me like I'm the most precious thing on earth.
“You are mine, baby...” he said possessively and claimed my
lips.
Nagpotresta ako pero masyado siyang malakas. He pinned me
on the door and held my hands upwards using his left hand while
the other held my face.
Tinikom ko ang aking bibig at hinayaan siya sa kanyang
ginagawa. I am too weak to restrain from his grip.
Ramdam ko ang pangungulila nito sa mga halik niya. I fought
the urge not to respond to his kisses but I failed. Para akong
nahihipnotismo sa bawat pagdampi ng labi niya sa labi ko.
“I miss this. I miss you so much, baby...” he said in between our
kisses.
Parang naging blangko na rin ang utak ko dahil sa halik niya.
We were kissing like our lives depend on each other.
“M-mommy?”
Bigla kong naitulak si Stan palayo sa'kin nang marinig ko si
Skeet. Bigla ring nanlamig ang buong katawan ko. Pakiramdam ko
ibinitin ako patiwarik at tinakasan ng lahat ng dugo. Nanginginig
kahit ang kaliit-liitang bahagi ng kalamnan ko. Pakiwari ko'y
lalabas ang puso ko sa dibdib sa sobrang kaba.
“Big man?” baling nito kay Stan na ngayon ay nakatutula sa
kanya.
Wala na bang may ikasasama ang araw na ito?
146
Chapter 34
NAPAAWANG ang kanyang bibig at parang hindi makapaniwala.
Kumurap-kurap pa ito ng ilang beses na parang naniniguradong
hindi siya nanaginip. Pero mas nabigla ako nang sabihin nito ang
pangalan ng anak ko.
“S-Skeet Alvan?”
“How did you know we live here, big man?”
Kilala nila ang isa't isa?
“Mommy? He called you mommy?” Naguguluhang tanong nito
na hindi tinatanggal ang tingin kay Skeet.
“Jesus! H-he's my...He's my son!” Hindi patanong at may
pinalidad niyang sabi na animo'y siguradong sigurado siya.
“Are you alright, big man?” Pagkuwa'y tanong ni Skeet.
Natauhan ito at biglang lumuhod at pinantay ang kanilang mukha.
“I knew it! You really have something, kiddo.”
“What are you talking about big man?” nakakunot noong tanong
ni Skeet.
Pakiramdam ko biglang tumigil ang pagdaloy ng dugo sa
katawan ko. Ang lakas lakas ng tibok ng puso ko. Halos hindi na rin
ako makahinga. Kinagat ko ang ibabang labi ko para mapigilan ang
pag-impit ng hikbi ko pero hindi ko nagawa kaya napalingon silang
dalawa sa'kin.
“M-mommy? W-what's wrong Mom?” Puno ng pag-alala na
tanong ni Skeet kaya mas lalo akong napahagulgol.
“I'm so sorry, honey. I'm really, really sorry. I'm sorry!” paulit-
ulit kong untag at niyakap ang anak ko.
“Mom? Why do you keep on saying sorry? You haven't done
something wrong right?”
Umiling lang ako at mas hinigpitan ang yakap sa kanya.
Pakiramdam ko ang sama-sama kong ina.
Ang sama-sama ko.
“He's mine. Isn't he?”
Hindi ako nakasagot sa turan ni Stan. Pakiramdam ko nasa harap
ako ng husgado at ako ang nasasakdal.
And I plead to be guilty.
“Why am I asking? It's pretty obvious. I can feel it. Even the
first time I saw him.” Untag niya sa nang-uuyam na tono.
147
greatfairy
Nakita ko ang pagdaan ng sakit sa kanyang mga mata habang

nakaharap sa amin ni Skeet na magkayakap. Kumuyom ang
kanyang kamao pero halatang pinipigilan niya ang kanyang sarili.
“I-i'm s-sorry...” I said almost whispering.
Gumalaw ang kanyang panga at hinilamos ang sariling mukha.
He looks desperately frustrated. Kuminang ang kanyang mata at
hindi nakatakas sa paningin ko ang pagtulo ng kanyang luha mula
doon. He's crying!
And it melted my heart.
My frozen heart.
Naramdaman ko ang unti-unting pagtibag ng pader na
nakapalibot sa dibdib ko. And slowly, a new emotion conquers it.
Guilt. That's what I feel right now. I feel guilty because I chose
to ran away instead of fighting our love back then. I feel guilty
because I kept his son's existence. I feel guilty because I kept their
existence with each other. I feel guilty. I feel guilty about
everything.
“H-honey? Doon ka muna sa kwarto natin ha? Mag-uusap lang
kami ng...ng b-bisita natin...” untag ko kay Skeet pagkakalas ko sa
yakap.
“No, Mom. I'll just stay here and hug you if that's what make
you stop crying.” Sagot nito na lalong ikinakirot ng dibdib ko.
“Mommy will stop crying na honey. Just please go to our room
first okay? Taposin mo na lang muna 'yong tinugtog mo kanina,
okay ba 'yon honey?” Tila nag-isip naman muna ito bago dahan-
dahang tumango.
“But, promise me first you'll stop crying Mom because I don't
like seeing you cry. It makes me sad.” Hindi ko naman napigilan
ang pagtakas ng butil sa mata ko dahil sa sinabi niya. How lucky I
am to have this child. If I'm not mistaken, I saw Stan's eyes filled
with amusement while watching us.
“O-ok honey. P-promise.”
Nagitla ako nang pinahid nito ang luha ko gamit ang maliliit
niyang kamay.
''I love you, mom.''
''I love you too honey, go.''
Ngunit humalik muna ito sa pisngi ko bago tuluyang pumasok sa
kwarto.
Tumayo na ako sa kinaluluhuran ko at umupo sa sofa dito sa
maliit na sala. Ramdam ko na tinititigan niya ako. At para akong
matutunaw sa mga titig niya.
148
“I...... I-i'm s-sorry...” panimula ko at nakayuko.

“Sorry? After you kept him from me for fvcking five years,
sorry?! Damn it Sham!”
Hindi ako nakaimik. Tanggap ko na kasalanan ko ang lahat.
Naging duwag ako. Naging duwag na ipaglaban ang pagmamahal
ko.
“H-hindi k-ko sinasadya. N-naduwag ako. I-i'm sorry, Stan.
Sorry!”
Napalunok ito at huminga ng malalim. Hindi niya pa rin inaalis
ang titig niya sa'kin.
“I want to get mad at you. I want to blame you for making me
suffer for fucking how? For damn five years! I want to blame you
for everything I've been through! You left me fucking devasted!
Damn!”
Lalo akong naiyak. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Naging
tanga ako at naging dakilang duwag. Nabigla ako nang umupo siya
sa tabi ko at hinawakan ako sa magkabilang pisngi.
“I want to desperately blame you for messing me up for fucking
five years, but I can't. I really can't.” Napapikit ako nang hinagod ng
hinlalaki niya ang kabilang pisngi ko.
“You are my strength. But damn it, Amethyst! You are my
weakness as well! I thought I could stay mad at you forever but, I
was wrong. I was damn wrong because when I saw you after five
years, you melt my heart effortlessly. I missed you so much that I
can't stay mad at you. It sounds gay but damn! You are my
kryptonite.”
Napadilat ako sa mga sinabi niya. Ramdam ko pa rin ang
pagtulo ng luha ko na pinahid niya gamit ang kanyang daliri.
“I-I'm sorry. I'm sorry...” I uttered.
“Shh. It's fine now, baby. And I 'm sorry. I'm sorry for not
being there for you when you needed me the most. I'm sorry about
Andrea. I‟m sorry about the kiss. I did not mean it all along, I
thought it was you. She was the one who kissed me. I'm sorry,
baby.” Masuyo nitong hinalikan ang noo ko pagkatapos niyang
sabihin 'yon.
“Y-you mean, hindi kayo ni Andrea? W-wala kayong r-
relasyon?” nauutal na tanong ko but he just chuckled.
“Andrea is just a childhood friend to me. And I did not intend to
have another woman in my life. I only intend to keep you, baby.
You captured my heart and I can't find any way to free myself.
Loving you was the most beautiful thing that happened to me. And
149
greatfairy
now, having an adorable son with you is the best gift I ever
received...” mahabang litanya niya na lalong nagpatibok ng puso
ko. Napaiyak ako dahil hindi ako makapaniwala.
“I-I'm sorry.”
“Shh. Enough about apologizing, baby. It's fine now. Let's just
make it up.”
Tuluyan nang natibag ang harang sa dibdib ko dahil sa mga
sinabi niya.
The things I knew, he was hugging me. He's hugging me like he
longed to do it for a long time.
And the feeling hit me.
It feels like home in his arms.
And I'm home.
“Mommy? Why are you hugging Mr. Big man?”
Pareho kaming napakalas ni Stan sa isa't isa at napatingin sa
pinto. Nakadungaw doon ang anak ko.
Narinig niya kaya lahat?
“Come here, honey,” sabi ko. Hinawakan ni Stan ang kaliwang
kamay ko at naramdaman ko ang panlalamig nito.
Kinakabahan siya.
Pinisil ko ang kanyang kamay at ngumiti sa kanya ng lumapit na
si Skeet. Umusod ako para mabigyan siya ng distansya sa gitna
namin ni Stan.
“Honey, may sasabihin sana si mommy sa'yo eh.” Hinawakan
ko ang kamay nito dahil bigla akong kinabahan sa magiging
reaksyon niya.
“What is it, mom?”
“It's about... It's about your dad, honey.”
“What about dad?” nakakunot nuong tanong nito.
“I--I am your daddy, kiddo...” singit ni Stan sa usapan.
Nagkatinginan naman kami habang hinintay ang reaksyon ng anak
namin.
Anak namin.
I don't know but, it sounds good.
“I know,” walang kagatol gatol na sagot ni Skeet na pareho
naming ikinabigla.
“Y--You knew? H-how?” Naguguluhang tanong ko.
“I saw his picture inside the box under our bed, Mom.”
Napaawang ako at hindi makapaniwala. Nanlaki rin ang mga mata
ko at parang gusto kong lumubog sa kinauupuan ko. Lalo na at
nakangisi na si Stan nang tingnan ko ito.
150
“Then how did you know it was your dad's picture?” tanong ko
nang mahimasmasan na ako. I never thought that telling him about
his dad would be easy as this.
“Because he looks like me. He's handsome too...” bored na sagot
nito.
The next thing happened, the room was filled with our laughters.
“SA'N BA tayo pupunta? 'Di ba may trabaho ka pa?”
Nakangusong tanong ko kay Stan. Bigla na lang kasi nitong kinarga
si Skeet kanina at hinawakan ako sa kamay palabas ng apartel.
Nakanganga pa ang mga staff kanina habang naglalakad ito. Hindi
sila makapaniwala na lumabas ng apartel ang kanilang big boss na
karga-karga ang bata at hatak-hatak ako. Halatang masayang
masaya siya.
“Say's who? You ditch your work after you walked away from
me. Then let's ditch together...'' walang ka abog-abog na sagot nito
at kinindatan pa ako. Abala naman si Skeet sa backseat. Nanunood
ng videos sa cellphone ng daddy niya. As usual, nag-search na
naman ng mga keyboard techniques.
“Seriously, Mr. Mijares?! Sa'n mo nga kami dadalhin ng anak
mo?”
“Anak natin...” pagtatama nito.
“Sa'n nga?” pagmamaktol ko.
“Psh. I just want to have a decent lunch with my family. Is that
wrong?” Masungit na sagot nito kaya nanahimik na lang ako.
Bumaba kami sa isang mall na pinuntahan din namin no'ng isang
linggo. Inalalayan ako ni Stan bago binuksan si Skeet sa likod.
Mukhang excited naman ito dahil magpapabili daw siya ng shapes.
Shapes na naman.
Papasok na sana kami sa isang restaurant nang may mabangga
ako.
Sadyang kay liit nga talaga ng mundo. Hindi ko inaasahan na sa
lahat ng puwedeng makabangga ay siya pa.
Pakiramdam ko umakyat lahat ng dugo sa ulo ko.
151
greatfairy
Chapter 35
BIGLANG nabuhay ang lahat ng sakit sa aking dibdib. Bumalik
lahat sa akin ang mga nangyari at lahat ng hirap na pinagdaanan ko
sa loob ng limang taon.
Pumulupot ang kamay ni Stan sa bewang ko pero hindi ko iyon
alintana. Nanginginig ang kalamnan ko. Yung pakiramdam na gusto
mong manampal, manuntok, at magmura pero hindi puwede dahil
nasa maling pagkakataon at lugar kayo nagkita.
Ang akala ko nakalimutan ko na siya pero hindi pa rin pala.
Dahil nabuhay lahat ng galit sa dibdib ko nang magtama ang
aming mga mata.
Nagulat pa ito ng makita niya ako. At lalong nanlaki ang
kanyang mga mata nang makilala ang lalaking kasama ko.
Limang taon na ang nakaraan pero hinding-hindi ko pa rin
makalimutan ang ginawa ng taong naging dahilan ng pagkasira ko.
Ng pagkasira namin ng ama ng anak ko. Limang taon ang nasayang
nang dahil sa kawalang hiyaan niya.
Justine Solinap.
Papa'no ko ba makakalimutan ang taong 'to? Ang taong nanloko
at nagpamukha sa aking tanga.
“A--Amethyst?” hindi makapaniwalang untag niya na animo'y
ngayon lang natauhan sa pagkatulala.
“Kilala mo pa pala ako!” nang-uuyam kong sagot sa kanya.
Kinagat ko ang ibabang labi ko para pigilan ang pagtakas ng luha
mula sa mga mata ko.
“Mom? Who is he?” Natauhan ako ng biglang sumingit si Skeet
na karga karga pa rin ng daddy niya.
“Calm down, baby...” bulong ni Stan sa tenga ko at hinalikan
ako sa tuktok.
“I will let you pass for now, Solinap. But we're not yet done.
Remember that...'' madiing saad ni Stan at marahan akong hinatak
papasok sa restaurant. Naiwan naman ang gulat na gulat pa ring si
Justine.
Agad kaming inasikaso ng mga waiters at waitress ng restaurant
pagkapasok namin. Nataranta pa ang mga ito nang makita si Stan.
Napag-alaman kong isa pala ito sa mga branches ng restaurant nila.
152
“Can we have fries and spaghetti, daddy?” biglang tanong ni

Skeet. Nanlaki naman ang mga mata ni Stan na animo'y nasorpresa
sa pagkapanalo sa lotto. Bahagya itong natulala sa pagkabigla.
Natauhan lang ito ng kalabitin ko.
“What did you say, son?”
“I want spaghetti and fries, dad. And I also want sundae...”
nakangusong saad ng anghel ko.
“Jesus! Y-you called me d-daddy? You just called me daddy?!”
'di makapaniwalang saad ng daddy niya. Kumislap ang mga mata
nito at halos maiyak sa sobrang tuwa. Bigla namang parang
nanlambot ang puso ko.
“You don't like it? You want me to call you big man?”
Malungkot na tanong ni Skeet.
“No. No. No. Of course I like it, son. No, I love it!” Lumiwanag
naman ang mukha nito. Nakatingin lang ako sa kanilang dalawa na
parang tuwang-tuwa sa isat't isa.
Pilit ko pa ring pinapasok sa utak ko ang mga nangyayari.
Pagsasampalin ko man ang sarili ko ay alam kong hindi ako
nananaginip. Hindi ko rin aakalaing magkakaayos agad kami ni
Stan. Ganoon nga talaga siguro pag nagmamahal ka. Handa kang
sumugal sa kahit anong pagkakataon para lang maging masaya ka.
At hindi ako nagsisisi na binigyan ko ng isa pang pagkakataon
ang sarili ko para tanggapin uli ang taong naging parte ng
nakaraan ko.
“Are you alright?” Napatigil ako sa pag-iisip nang biglang
pinisil ni Stan ang kamay ko at nag-aalalang tiningnan ako.
“O-oo naman. O-okay lang ako. May iniisip lang.”
“Stop thinking about that bastard...” tukoy nito kay Justine.
“I won't let him get near you again. Not ever. Trust me.”
Tumango ako at pinisil rin ang kanyang kamay.
“Let's go?”
“Ha? Akala ko ba kakain tayo?” Naguguluhang tanong ko dahil
tumayo ito na karga-karga na ulit si Skeet. Nilalahad niya rin sa'kin
ang kanyang mga kamay para makatayo.
“Mom, let's go find Jollibee. He's not here so we're not going to
eat here. Come on.”
Wala na akong nagawa at nagpatianod na lang. Sa totoo lang
parang wala na rin akong lakas para magprotesta dahil masyadong
naalog ang utak ko sa sobrang bilis ng mga pangyayari.
Nakakita kami ng Jollibee dito rin mismo sa loob ng mall.
Pinagtitinginan pa ng mga tao ang mag-ama ko dahil mukha silang
153
greatfairy
model. Panay rin ang pagngawa ng anak ko at nag-e-english pa.

Napagkamalan tuloy na anak ng foreigner. Sumimangot nga si Stan
nang marinig niya 'to. Ang bubulag daw nilang tumingin na
magkamukha sila ng anak niya.
Agad namang nag-order si Stan ng mga ni-request ng anak niya
kahit na halatang hindi siya sanay kumain sa isang fastfood. Halata
ko ring medyo naasiwa siyang nung una pero nang makita niyang
masayang-masaya si Skeet ay parang balewala na lang rin sa kanya.
Nagpapa-impress yata sa anak niya.
“He‟s so adorable and I'm so lucky...” mahina ngunit may bahid
ng galak at tuwang untag ni Stan sa tabi ko. Kaharap namin si Skeet
na kumakain ng pasta.
“Paborito niya kasi ang pasta. Halos lahat nga ng alam kong luto
ng pasta ay naluto ko na para lang pagbigyan siya.” Napangiti
naman si Stan ng malungkot kaya napatungo ako.
“I--I'm sorry...” pabulong na saad ko.
“Hey, I did not mean about that. I'm just pissed with myself. If I
just listened and talked to you back then, things could have turned
different. Maybe we were able to raise him together.”
Napabuntong hininga na lang ako.
Kung pinili ko bang manatili nuon naging masaya nga kaya
kami?
Hindi ko na alam. Ang alam ko lang nasaktan ako.
“Nonetheless, you raised him well, baby. And I'm one of a hell
lucky to have you -- to have you both.” Nginitian ko si Stan ng
hinawakan nito ang kamay ko at pinisil ito.
“Siguro may rason kung bakit nangyari ang lahat ng iyon Stan.
Ang importante magkakasama na tayo ngayon.”
Pagkatapos naming kumain ay inilalayan ako ulit ni Stan
palabas habang karga karga niya na naman si Skeet na ikinatuwa
naman ng huli.
“Are we going home, dad?” tanong ni Skeet pagkatapos siyang
ilagay ng daddy niya sa backseat at nakapasok na rin ito sa driver
seat.
“Nah. We're going to your lolo and lola,” masayang sagot ni
Stan. It feels like we're a happy family right now.
“I have other lolo and lola other than lolo Travis and lola
Tamara, dad?” Nabigla naman si Stan sa tanong ni Skeet kaya bigla
akong kinabahan.
“Y-you knew them?” nakakunot nitong tanong.
154
“A-aksidente kasing nagkita at nagkausap kami no'ng isang

linggo sa mall na pinuntahan rin natin kanina,” kinakabahang sagot
ko.
Nakita ko ang pagdaan ng sakit sa kanyang mga mata at pagtaas
baba ng dibdib niya kaya napatungo ako.
“P-pinakiusapan ko kasi silang huwag munang sasabihin sa'yo.
N-natakot kasi ako. I'm sorry.”
Narinig ko ang paghinga nito ng malalim. Pagkuwa'y kinuha
nito ang kaliwang kamay ko at dinala sa kanyang bibig at hinalikan.
“It's alright. I just thought I could surprise them but it turned out
I was the one who was surprised. And please stop saying sorry. It's
all my fault. I'm sorry baby.”
“Tapos na 'yon. At napatawad na kita kaya tara na ho kasi
inaantok na ang anghel natin sa kakangawa kanina.” Napalingon
naman ito sa backseat at pareho kaming natawa nang pipikit-pikit
na humikab si Skeet ng pagkalaki-laki.
Hawak-hawak ni Stan ang kabilang kamay ko habang nagda-
drive. Nakatulog na si Skeet sa backseat sa sobrang tagal naming
na-stuck sa traffic jam.
“Tell me more about our angel at the back,” sabi nito pagkatapos
akong tapunan ng tingin at tumingin ulit sa daan.
“Marunong siyang mag-keyboard.”
“I know. He's actually excellent in keyboard.” Sagot nito.
“Pa--”
“How did I know? Like I said, I already met him in the
university I partially own. I am referring to the school in front of
SDM Empire. Brent, Caleb and I owned it.” Napaupo naman ako ng
maayos. Destiny is really good in creating coincidence.
“I wonder how he got there. He actually asked me to get a video
of him while he performs.” Napatingin naman ako kay Skeet na
natutulog sa likod. Nakilala niya kaya ang daddy niya sa unang
tingin pa lang?
Posible. Sa sobrang galing niya hindi ko alam kung ano ang
tumatakbo sa utak niya. Alam kong masyadong matalas ang
memorya niya at marahil ay naalala niya ang picture na nakita niya
sa gamit ko ng makita niya si Stan.
“Nandun kasi ang bestfriend ko nagtuturo. Bagong teacher nga
lang siya 'don.”
Tumatango tango naman si Stan at tila naa-amaze din sa
coincidence. Pagkuwa'y nagtanong ulit ito ng kung anu-ano tungkol
kay Skeet.
155
greatfairy
“Hindi siya mahilig sa pambatang laruan pero mahilig siyang

magkolekta ng mga hugis. Unang salita na nabigkas niya ay dada.
Ang unang salita namang nabasa niya ay ooops. Nabasa niya yun sa
isang kanta, 1 year and 2 months old palang siya 'non. Ayaw niyang
kumain ng sibuyas dahil hindi niya gusto ang amoy.”
Patuloy lang ako sa pagkukuwento at maigi namang nakikinig si
Stan. Manghang-mangha siya sa bawat bagay na sinasabi ko
tungkol kay Skeet. Panaka-naka niya itong tinitingnan sa side
mirror at ngumingiti.
Pagkarating namin sa harap ng mansyon nila Stan ay inalalayan
niya muna akong bumaba bago kinuha si Skeet sa likod na
natutulog pa rin.
Sinalubong kami ng mga katulong na gulat na gulat pagkakita
sa'kin. Lalung-lalo na kay Skeet na buhat-buhat ni Stan.
“Baby girl?!” Mabilis na lumapit sa amin sa mommy Tamara na
gulat na gulat rin pero halatang masaya ito.
“Good afternoon po.”
“Aba'y kay ganda talaga ng hapon ko ngayon dahil nakita ko
kayo ng apo ko dito. Sa wakas nakikita kong maayos na ulit kayo!”
Masayang untag ni mommy at niyakap ako.
“Aw! Ang himbing naman ng tulog ng nag-iisang apo ko!”
“Napagod po kasi, eh.”
“Anyway, Minda pakihanda ng kwarto ng apo ko.”
“M-may kwarto po dito si Skeet?” Gulat na tanong ko.
“Oo naman! Nung isang linggo ko pa pinaayos yun pagkatapos
naming malam-” Napatigil ito sa pagsasalita at mabilis na iniba ang
usapan.
“By the way, mabuti na rin at narito kayo, iha. Hindi na kasi
umuuwi dito si Stan. Nung nakaraang buwan pa ang huling punta
niya rito.”
“Mom, you know I‟m busy,” singit naman ni Stan.
“Busy? Puro ka na lang negosyo. Hindi mo naman madadala
yan sa kabilan buhay.” Pagmamaktol ni mommy. Napailing na
napabuntong hininga na lang si Stan.
Pagkatapos mailagay si Skeet sa kwarto nito ay walang ka anu-
anong hinatak ako ni Stan sa kwarto niya. Mabilis nitong ni-locked
ang pinto pagkapasok namin.
“Stan ano-”
Hindi na ako nakapagsalita nang mabilis nitong sinakop ang
mga labi ko. Mariin at nanghahanap na halik.
156
“S-stan.” Hindi ko napigilang mapaungol lalo na nang gumalaw

ang mga kamay nito. Binuhat niya ako pahiga sa kama at mabilis na
kumaibabaw sa'kin.
“I miss you damn much, baby.” He said intently before claiming
my lips.
Bumaba ang halik niya leeg ko at patungo sa dibdib.
“I--Imiss you too.” Hirap na hirap na sagot ko dahil sa
sensasyong dulot ng mga halik niya.
“Damn! I can't take this anymore!”
Mabilis itong tumayo at walang ka-anong hinubad ang kanyang
mga damit.
And the rest is history.
HIMBING NA himbing ang tulog ni Stan sa tabi ko. Napatingin

ako sa side table. Alas kwatro na pala ng hapon. Nakailang beses
naming ginawa ni Stan iyon. Hindi ko naman siya masisi dahil
maging ako ay miss na miss na rin siya.
Mabilis akong nagdamit at lumabas. Tulog pa rin si Skeet ng
sinilip ko ito kaya bumaba na muna ako.
Pero isang nagbabagang tingin ang sumalubong sa akin
pagkababa ko. Hindi agad ako nakagalaw sa naglalagablab nitong
tanong.
“Ano‟ng ginagawa mo ditong mamatay tao ka?!”
157
greatfairy
Chapter 36
“ANO‟NG ginagawa mo ritong mamatay tao ka?!”
Napapiksi ako sa paglakas ng kanyang boses. Para niya akong
pinapatay sa pinupukol niyang tingin.
“Anong pinagsasabi mong babae ka?” buong tapang kong tugon
at sinalubong ang kanyang tingin.
“Anong pinagsasabi ko? Ikaw! Ikaw pumatay sa anak ko!”
“Wala akong pinatay. At hindi ko kasalanan kung bakit namatay
ang anak mo. Baka nakakalimutan mo kung ano talaga ang nangyari
noon, Andrea...” mahinahon ngunit madiing sabi ko.
Lalong dumilim ang kanyang mukha at sasampalin na sana ako
ngunit napigilan ko ang braso niya.
“Kasalanan mo kung bakit namatay ang sarili mong anak.”
Mabilis ko siyang tinulak pagkatapos kong sabihin 'yon.
Lalo itong nagalit at susugudin na sana ako nang dumagundong
ang baritonong boses mula sa hagdan.
“STOP!”
Nagsilabasan ang mga katulong pati na rin si mommy Tamara
na kasunod si daddy Travis na mukhang kakarating lang.
“Bakit narito ang babaeng 'yan? Tita? Tito?” Nanggagalaiting
sigaw ni Andrea.
“Stop it, Andrea. Baka magising ang apo ko...” saad ni
mommy.
“Apo?”
“Yes, we have a son. Now, f*ck off and stop bitching Amethyst
or else, you wouldn't like what I can do to you,” pagbabanta ni Stan.
“I can't believe you!” desperadang saad niya at mabilis na
tumalikod. Binangga pa nito ang isang katulong na nakasalubong
niya kaya natumba ito. Mabilis naman itong dinaluhan ng ibang
katulong.
“Are you alright?” nag-aalalang tanong ni Stan at hinawakan
ako sa pisngi.
Tumango tango lang ako at walang namutawing salita sa bibig
ko. Tila nawiwindang pa rin ang utak ko sa nangyayari. Hinilig ni
Stan ang aking ulo sa kanyang balikat at niyakap ako.
158
“Pagpasensyahan mo na si Andrea, baby girl. Simula kasi nang

mawala ang anak niya lumala na siya. Minsan nagiging suicidal
siya.” Bigla naman akong nahabag kay Andrea. Ina rin ako at alam
kong masakit talaga ang mawalan ng anak. Pero kasalanan niya rin
naman iyon.
“Ayos lang ho ako, mommy. Naiintidihan ko naman ho ang
kalagayan ni Andrea.”
Napapikit ako nang maramdaman kong hinalikan ako ni Stan sa
ulo at hinaplos-haplos nito ang buhok ko.
“Mom? Dad?”
Natigilan kaming lahat at lumingon sa hagdan. Bahagyang
kinusot-kusot ni Skeet ang kanyang mga mata habang pababa.
“Stop rubbing your eyes, anak. Baka mahulog ka...” nag-aalang
sambit ko at bumitaw sa yakap ni Stan. Umakyat naman ito para
salubungin si Skeet. Binuhat niya na lang din ito pababa.
“How's your sleep, kiddo?” nakangiting tanong ni daddy Travis.
“It's really good, lolo. I like your room here. It's big and there
were a lot of shapes.”
“That was your room, apo. Iyon ang magiging kuwarto mo sa
tuwing naririto ka.” Masiglang sambit ni mommy. Nagningning
naman ang mga mata nito at tila manghang-mangha.
“Really? That was mine, lola? All the shapes there are mine
too?”
“Yes apo, sa'yo lahat iyon.”
“How about mom? Does she has room too?” Nagkatinginan
naman kami ni Stan. Bahagya nitong pinisil ang bewang ko at
ngumiti ng nakakaloko.
“She will stay in my room, son.”
Tila nag-isip naman ang anak ko.
“It means I'll sleep alone my room, dad? But my room is too big
and... and mom and I always share a room when we're in Cebu. And
we sleep together.”
Bigla namang namutla si Stan. Para siyang natatae sa gitna ng
maraming tao.
“B-but y-you're a big boy now son, right? You can sleep in your
room alone.”
“Right dad, I'm a big boy now. But mommy needs me because
she can't sleep without hugging me.”
Halos maluha naman ako sa kakapigil ng tawa. Nakangiti naman
sina mommy at daddy na iiling-iling pa habang nakatingin sa
dalawa.
159
greatfairy
“Don't worry son, I'll be hugging your mom when we sleep. And
besides we need to sleep together so can make your broth-
asfdghjkl.”
Mabilis kung tinakpan ang bibig ni Stan nang akmang sasabihin
nito ang kaberdehan ng utak niya sa kanyang anak.
“Bata yang kausap mo, Stanley.” Pinanlakihan ko siya ng mata
at binantaan ng tingin.
“Honey, pinagawa talaga ni lolo at lola ang room na 'yon para
sa'yo. At isa pa, pambata kasi ang room na 'yon, okay?”
“Alright, mom. I'll sleep alone in my room. But can we tell it to
tito Shawn too?”
“Of course honey. Tatawagan natin siya mamaya.”

“GRABE, hindi pa rin talaga ako makapaniwala na ang big boss

natin ang tatay ni Skeet. Ang galante pala ng nasungkit mo, Bestie!”
napapalatak na saad ni Bestie. Pinuntahan ko siya dito sa university
kasama si Skeet dahil wala naman akong gagawin. Hindi kasi muna
ako pinayagang pumasok ni Stan ng ilang araw para daw
makapagpahinga ako. Pinakuha niya na lang din ang mga gamit
namin sa apartel at inilipat sa mansyon. Doon na rin siya umuuwi at
hindi sa penthouse niya para daw hindi malayo si Skeet kina
mommy at daddy.
Galing kami kanina sa opisina ni Stan. Nagulat naman ang lahat
ng empleyado nang makita akong kasama ng boss at may kasama
pang bata. Dahil marami namang pinipirmahan si Stan ay
nagpaalam na muna akong dalawin dito si Bestie kasama ni Skeet.
“Hay naku, best, kung anu-ano na naman yang pinagsasabi mo.
Wala naman sa'kin kung mayaman si Stan o hindi. Ang importante
mahal niya kami ng anak niya. At mahal ko rin siya.”
“Kuh! Iba nga talaga „pag in love!”
“Heh! Ang dami mong alam, best!”
Inirapan ko si Yvonne pero hindi ko pa rin napigilan ang
pagguhit ng ngiti sa labi ko. Magdadalawang linggo na kaming
umuuwi sa mansyon pagkatapos naming pag-usapan na magpahinga
muna ako sa training. Natawagan ko na rin si Shawn at si Manang
Nelia sa Cebu pero hindi ko na muna idinitalye. Pero ipinaasikaso
agad sila ni Stan doon. Kinuhanan niya ng isang condo unit sa PME
ang dalawa. Uuwi rin kami doon pag maayos na ang lahat.
“Amethyst? Is that you?”
160
Napatingin kaming pareho ni Bestie sa dumating. Nandito kami

ngayon sa malawak na pantry ng mga guro. Si Skeet naman ay
hiniram muna ng mga kasama niyang guro.
“Brent?”
“The one and only! Ikaw na nga talaga yan?”
“Ay hindi. Isa siyang ispiritu na nagkatawang lupa para balatan
ka ng buhay at ipatapon sa bermuda triangle!” maanghang na
sambit ni Yvonne pero namumula.
“I'm not talking to you, Miss Promdi...” ganti naman ni Brent.
“Whatever Unknown Specie!” nakairap na saad ni Bestie.
Isa lang ang napapansin ko sa dalawang 'to.
Pareho silang napana ni kupido.
Nagsusukatan silang dalawa ng tingin kaya tumikhim ako para
makuha ang kanilang atensyon.
“Diyan nagsisimula ang pag-ibig.”
''What?/Ano?!'' magkasabay nilang bigkas kaya natawa ako.
“Oh see? Meant to--” Hindi ko natapos ang sasabihin ko nang
dumating ang kasamang guro ni Yvonne na si Marisse.
Humahangos na lumapit ito sa amin at tila namumutla.
“Yvonne, A-amethyst.”
“Ano 'yon, Marisse?”
“H-hindi namin mahanap si Skeet. Nawawala y-yata. U-umalis
lang ako saglit para bumili ng pagkain. Bigla na lang nawala.”
“ANO?!” naghihysterical na saad ko.
Diyos ko! Sa'n na naman nagsusuot ang anak ko? Malaki pa
naman ang eskwelahang 'to.
“Marisse naman! Sana ibinilin mo na lang muna siya dito. Alam
mo namang may pagka adventurer ang inaanak kong 'yon!” Untag
ni Bestie. Lalo naman akong kinabahan.
“Let's check the CCTV para hindi tayo mahihirapan sa
kakahanap,” suhestiyon ni Brent.
“Ay, pak na pak. Minsan pala may silbi rin yang utang mo
unknown specie.”
Hindi ko na pinansin ang pagsimula ng iringan ng dalawa dahil
parang tinatambol ang dibdib ko sa sobrang kaba. Pakiramdam ko
may hindi magandang mangyayari.
Hindi ko alam kung paano kami nakarating sa audio room sa
sobrang lutang ko. Mabuti na lang inalalayan nila ako ni Bestie.
Mabilis na inutusan ni Brent ang tauhan na nagbabantay sa
CCTV para i-open ang recorded video.
“Ayon siya!”
161
greatfairy
“Paki zoom nito. Kasi parang pamilyar eh...” ani Brent.

Nagitla ako at nagkatinginan kami ni Brent sabay bigkas ng
pangalan na pareho naming kilala.
“Si Andrea!/Andrea.”
Kinuha ni Andrea ang anak ko! Biglang bumalik sa akin ang
sinabi ni mommy.
May pagka-suicidal siya.
Nanginginig ang kamay kong denial ang numero ni Stan.
“Baby?”
“S--Stan.”
“Hey! What's wrong? Why are you crying?” nag-aalalang
tanong nito sa kabilang linya.
“S-si Skeet.”
“Why? What happened to our son? Is everything okay?”
“Si Skeet, kinuha siya. Kinuha siya ni Andrea.”
“What?!”
“Kinuha siya ni Andrea. Nakita namin sa CCTV. Stan natatakot
ako. Baka kung anong gawin niya sa anak natin!”
“Baby, calm down. I won't let that happen, okay? Calm down.
Pupuntahan kita diyan.”
Tumango-tango na lang ako kahit alam kong hindi niya ako
nakikita. Doble-dobleng kaba ang nararamdaman ko ngayon para
akong naghihintay na kakatayin sa ilang sandali.
Mabilis kong binuksan ang cellphone ko sa pag-aakalang
nagtext si Stan. Pero parang tumigil ang pag-ikot ng mundo ko sa
mensaheng nabasa ko.
Pinatay mo ang anak ko kaya hindi kita hahayaang maging
masaya.
162
Chapter 37
KAMATAYAN. Isang traidor at makamandag na salita na
kailanma'y hindi gugustuhin ng sinuman. Isang simpleng salita
ngunit nakakasira ng pagkatao. Isang salitang nakakabuwag ng
pamilya dahil kaya nitong tapusin ang isang napakasayang sandali
ng buhay. Salitang nakakapanghina ng kahit sa pinakapangyarihang
tao. Kaya nitong durugin ang puso at gawing pira-piraso. Na kahit
lumipas man ang panahon ay hindi nawawala ang sugat.
Humihilom ngunit nando'n pa rin ang marka. Kaya nitong kunin
ang lahat sa'yo at walang tinitira. Kaya nitong sirain ang lahat. Ang
lahat lahat sa'yo.
Pero masasabi mo bang maganda ang naidudulot ng kamatayan
kung sa pagkawala ng isa ay may kapalit na buhay?
Pagpapatawad.
Madaling sabihin at mas madaling intindihin ngunit mahirap
gawin. Lalung-lalo na kung ang hinihingaan nito ay durog na durog.
Yung tipong wala sa bokabularyo niya ang pagpapatawad. Isa itong
simpleng salita ngunit nakakapaghilom ng sugat. Nakakapaglimot
ng masalimoot na nakaraan. Higit sa lahat, nakakapagpalaya ng
nakulong na damdamin.
Nakatingin lang ako kay Miss Wenalyn na tahimik na umiiyak
sa harap ng burol ng kanyang pinsan. Nasa gilid naman niya si
Caleb na sinusuyo ng haplos ang kanyang likod. Hindi ko alam
kung anong meron sa kanila pero nararamdaman ko na may
pagkakaintindihan sila.
Tahimik akong lumapit sa kanyang kabaong kasunod si Stan. Sa
tuwing naaalala ko ang nangyari ay hindi ko mapigilang mapaiyak.
Salamat, Justine. Maraming salamat sa pagligtas mo sa anak
ko. Alam kong hindi naging maganda ang huli nating pagkikita
pero sana kung saan ka man ngayon, makita at maramdaman mong
napatawad na kita. Hindi ko kailanman makakalimutan ang ginawa
mong pagsasakripisyo ng buhay mo para mailigtas ang anak ko.
Sana masaya ka na sa kinaruruonan mo ngayon.
Nag-usal ako ng maikling dasal bago tuluyang tumalikod.
Nakaalalay pa rin sa akin si Stan dahil parang nauubusan na ako ng
lakas. Si Stan na lang din ang nagpaalam sa pamilya ni Justine na
163
greatfairy
aalis na kami. We owe them a lot. Nakakahiya naman kung basta-

basta na lang kaming umalis.
“Do you already want to go home?” Tanong ni Stan na puno ng
pag-alala. Umiling lang ako.
“Dadaan muna tayo ng ospital. Gusto kong makita ang anak
natin. Baka hanapin niya ako pag nagising siya.”
“But baby, you look tired and you should rest. I'll handle him,
don't worry. Besides, mom and dad are there to take care of him.
Your bestfriend, Yvonne, is also there to look after him.”
Umiling lang ulit ako na ikinabuntong hininga ni Stan. Pumasok
akong wala sa sarili pagkatapos niya akong pagbuksan ng pinto ng
kotse.
Hangga't maaari ayaw kong malayo ako sa anak ko.
Pakiramdam ko kasi may masama na namang mangyayari.
Nahuli na si Andrea pagkatapos nitong kunin saka iniwan si
Skeet sa kalsada at pinagtangkaang sagasaan ng kotse pero
naagapan ni Justine kaya naitulak niya ang anak ko bago pa ito
nabangga. Sa kasamaang palad hindi siya nakaligtas dahil nabagok
ang ulo nito pagkatapos magpagulong gulong ng katawan niya.
Hindi na rin namin alam kung paano napunta si Justine sa eksena,
ang mahalaga ligtas ang anak ko, ang anak namin, kahit pa ang
kapalit nuon ay ang pagkawala niya.
Parang dinurog ang puso ko nang matagpuan namin si Skeet sa
tabi na kalsada na puno ng sugat. Halos liparin naman ni Stan ang
kotse papuntang ospital ng isinugod namin siya. Para akong
pinagbagsakan ng langit ng masilayan ko ang itsura ng anak namin.
Hindi ko namalayang nakarating na pala kami ng ospital.
Natauhan lang ako nang bumaba si Stan at umikot para pagbuksan
ako. Pinupulupot niya ang kanyang kamay sa bewang ko nang
papasok na kami sa loob ng pribadong ospital.
“Kumusta siya?” tanong ko kay Bestie pagkapasok namin sa
pribadong silid na pinaglagyan kay Skeet. Mahimbing itong
natutulog sa kanyang hospital bed.
“Nagwala siya kanina Bestie, eh. Hinahanap ka niya. Ayaw na
ayaw niya sa iba, takot rin siya sa nurse.”
Parang hiniwa ang dibdib ko na malamang nagkaganito ang
anak ko. Ang sabi ng doktor kahapon, na-trauma raw ito sa
nangyari sa kanya. Takot itong lapitan ng iba, lalung-lalo na ng mga
babae. Hindi namin alam ang buong detalye kung paano siya
naisama ni Andrea at iwinala ito pagkatapos ay tinangkang
sagasaan. Masyadong masama ang epekto ng nangyari sa kanya.
164
“Ipapaayos na namin ang papers niya para makalabas. Pero

kailangan niya pa ring mag-undergo ng therapy ayon sa doktor...”
ani mommy Tamara.
Napabuntong hininga ako ng malalim. Hindi ko namalayang
tumulo na naman ulit ang mga luha ko. Awang-awa ako sa anak ko.
Masyado pa siyang bata para maranasan ang lahat ng ito.
“Don't worry, baby. We'll all get through with this, please stop
stressing yourself. Our son will get through this.” Tumango ako at
tinugon ang yakap ni Stan. Sa ngayon kailangan kong tatagan ang
loob ko para sa anak ko.
“M-mommy.” Mabilis akong lumapit sa anak ko ng magsalita
ito.
“Yes honey? Narito na si mommy. May masakit ba sa'yo anak?
Alin ang masakit? Nagugutom ka ba?” sunod-sunod kong tanong
ngunit umiling lang ito. Parang kinurot ang dibdib na makitang
parang nawalan ng kulay ang kanyang mga mata.
“I don't want anything. Can I hug you instead, mom?” Napangiti
ako at niyakap siya.
“I love you, honey.”
“I love you too, mom. Please don't leave me...” nagsusumamong
saad nito na ikinasikdo ng dibdib ko.
“I won't honey. Mommy will always be here,” sabi ko at
hinalikan siya sa sentido.
***
“SIGURADO KA bang ayaw mo nang lumipat ng school,
bunso?” tanong ko kay Shawn. Umuwi kami saglit dito sa Cebu
para maasikaso ang paglilipat namin sa Maynila. Minamadali na
kasi ni Stan ang lahat.
“Tatapusin ko na lang siguro ang unang taon ko dito ate saka na
lilipat. Sayang din naman.”
“Ikaw ang bahala. Basta palagi kang tatawag pag
magkaproblema ha?”
“Ate naman. Huwag mo na akong alalahanin. Kaya ko ang sarili
ko. At isa pa, malapit lang naman dito sa condo ang eskwelahan.
May sarili pa akong driver na kinuha ni Kuya Stan.”
Napabuntong hininga na lang ako. Stanley will always be
Stanley. Palagi itong gumagawa ng mga bagay na hinding-hindi mo
na matatanggihan. Hindi ko alam kung anong pinag-usapan nila ng
pumunta si Stan noon sa bahay para hanapin ako pero nasisigurado
kong may itinatago sila na sila lang ang nakakaalam. Man to man
talk ika nga. Malaki na nga talaga ang kapatid ko at nagbibinata na.
165
greatfairy
Napatigil ako nang biglang tumunog ang cellphone ko. Si Stan.

“Hello.”
“Mommy?” Si Skeet pala.
“Yes, honey?”
“I miss you already, mom. Can you go here right away?”
Napangiti ako sa paglalambing ng anak ko. Nagpapasalamat ako
at unti-unti na rin siyang bumabalik sa dati. Mailap nga lang sa mga
babaeng nakakasalamuha niya maliban sa aming malalapit sa
kanya. Ang sabi ng doktor, epekto raw iyon ng pangyayari sa
kanya.
Mahigit dalawang buwan na rin ang nagdaan pagkatapos ng
pangyayaring iyon na ikinawala ni Justine pero pang kahapon pa rin
nangyari ang lahat. Lalo na sa tuwing nakikita ang pagbabagong
idinulot nito sa anak ko. Sa dalawang buwang iyon ay iginugol ko
ang panahon ko ang panahon ko sa pag-aalaga kay Skeet. Nag-
undergo siya ng napakaraming psychological therapy na unti-unting
nakapagpabalik sa kanya sa dati, hindi nga lang masyadong gaya ng
dati.
“Alright honey, sandali na lang ha? Papunta na rin ako diyan,
nag-uusap lang kami ng Tito Shawn mo.”
“Hurry up, mom. I'm excited!”
“Alright, honey, papunta na ako diyan okay? Magkasama lang
tayo kanina eh excited ka na naman.”
“It's just...it's just..”
“It's just what, anak?”
“Nothing, mom. Just come here right away.”
“Oo na, sige na anak. Ibalik mo na yang cellphone ng daddy
mo.”
“Okay, see you, mom. I love you!”
“I love you too, honey.”
Napatingin ako kay Shawn na kakalabas ng kwarto niya na bihis
na bihis na parang pupunta sa isang party. Ang bilis naman niya.
“Anong meron? Ba't ganyan ang bihis mo? At sa'n ka pupunta?”
Bigla naman itong nataranta at tila nangangapa ng sasabihin.
“S-sa e-eskwelahan ate. Tama. Sa eskwelahan... May...may
mock interview kami ngayon.” Tinaasan ko siya ng kilay dahil
hindi ako kumbinsido.
“Umamin ka nga, bunso. May pinopormahan ka na 'no?”
“Ate naman. Wala ah. May mock interview nga lang kami.”
166
“Asus! Maniwala ako sa'yo. Uy bunso ah, sabihin mo agad

sa'kin pag magkagusto ka na sa isang babae ah?” Napakamot naman
ito sa ulo.
“Ate talaga, 16 pa lang ako. Wala pa sa isip ko 'yan.”
“Wala naman akong ibang ibig sabihin ah. Ang akin lang baka
nagka-crush ka na.”
“Ang corny mo ate. Umalis ka na nga baka mamuti ang mga
mata ni Kuya sa kahihintay sa'yo.” Pagtataboy nito sa'kin.
“Oh siya. Aalis na ako. Namimiss na ako ng anak ko.”
“Wait ate! Sama na ako, sa akin ka na lang sumabay. Ida-drop
ka na lang namin sa PME.” Kumunot ang noo ko pero pumayag na
lang din ako.
Malapit lang naman ang condominium ni Shawn sa PME
building kaya nakarating agad kami. Iniwan ko kasi sandali si Skeet
sa daddy niya kanina para makausap ko si Shawn. Gusto rin kasing
tingnan ni Stan ang kalagayan ng kompanya at para ipaalam na rin
sa general manager na kumuha na lang ng bagong trainee para sa
posisyong iniwanan ko.
Napamaang ko nang pagkapasok namin ay parang ang tahimik
pero kakaiba ang ngiting ibinibigay ng mga empleyado sa'kin.
Siguro alam na nila ang tungkol sa amin ni Stan.
Mas lalong kumunot ang noo ko nang walang ilaw sa buong
lobby pagkapasok ko. Pero biglang may suminding dim light na
nakatutok kay Skeet nang tuluyan na akong nakapasok. Nasa
harapan siya ng keyboard.
Biglang pumainlang sa pandinig ko ang kantang All of Me na
tinugtog ng anak ko. Alam kong magaling ang anak ko sa keyboard
pero hindi ko pa rin naiwasang magulat at mamangha.
When I first saw you I already knew. There was something
inside of you. Something I thought that I would never find, angel of
mine.
Na estatwa ako ng marinig ko ang pamilyar na boses na biglang
nagsalita pero hindi ko makita dahil madilim. Patuloy pa rin sa
pagtugtog ang anak ko pero tinapunan niya ako ng ngiti.
Nagsimulang uminit ang pisngi ko kahit alam kong lyrics iyon
ng isang kanta. Ramdam ko ang pagmamahal sa bawat sa salitang
sinasabi niya.
Tuluyan na akong napaiyak nang biglang bumukas ang isa pang
ilaw na nakatutok sa kanya. He's wearing a black tuxedo
nakapadagdag sa kagwapuhan niya. Bitbit ang isang bungkos ng
167
greatfairy
bulaklak ay lumapit ito sa akin dahil hindi ako natinag. Inabot nito
sa akin ang bulaklak at pinunasan ang luha ko.
“Stan-”
Nabigla ako nang lumuhod ito sa harapan ko. Kasabay ng
pagbukas ng bawat letra na nakailaw sa paligid. Halos literal na
tumalon ang dibdib ko at napatakip ako sa bibig ko nang mabasa
ang mga salitang bumubuo niyon.
Please be my better half, Shane Amethyst Cervantes.
It can't be?
168
Chapter 38
I STARED lovingly at her as she walks graciously towards where I
am standing. Damn! She looks like an hour-glass shaped goddess in
her wedding gown. She's perfect and I can't find the exact words to
describe her. I even tried to blink several times to prove that I'm not
dreaming but this is so damn real!
Not sure if you know this. But when we first met
I got so nervous, I couldn't speak. In that very moment
I found the one and. My life had found its missing peace
I never thought we would end up together after messing
everything up, five years ago. I judged her and chose not to hear her
explanations. And that was the stupidest thing I've ever done in my
entire existence. I even loathe her for a fucking nonsense reason,
not realizing that I'm such a dumbass for doing that to her.
But I'm one of a hell lucky because she chose to forgive and
accept me again. I adore her for the way she is. She's just too good
to be true. She's the type of a woman whom you would never let go.
She's way too different from any woman I've known. She's
independent and amazing. She's a critical thinker and can decide
firmly for herself. She think of others before herself too. She's a
totally complete woman.
I felt my heart skipped a beat when she finally got in front of
me. And my whole system shut down when she smiled at me. A
beautiful, perfect, genuine smile.
I lovingly held her hand and led her to the altar, not minding the
people present in our wedding. My eyes only set unto her.
“I love you...” I whispered to her ear when we finally took our
seats in front of the priest.
Her cheeks turned red but she mouthed 'I love you too' and
smiled, that made me forget about the people around.
“We gathered here today to witness the unity of this man and
woman in holy matrimony....”
I didn't able to decipher everything that the priest said for I was
busy staring at her angelic face. She looks stunningly ravishing and
I can't wait to kiss her and make love to her but I know I should
wait for it.
169
greatfairy
“Humarap ka naman kay father, huwag ako ang titigan mo...”

she whispered just enough for me to hear it clearly. I chuckled and
winked at her that made her blush even more. Beautiful!
“I can't help it, you're too addictive.” She bit her lip to restrain
herself from smiling, that made me turned on. Damn those kissable
lips!
I came back to my senses when the priest cleared his throat to
catch our attention. Sham just smiled at him awkwardly while I
remained my bored look.
It took a while until we reached to the part where we have to
exchange our vows. Suddenly I felt like I lost everything that I have
stored in my mind last night. All I know is, this woman in front of
me is totally occupying my senses. I cleared my throat and inhaled
deeply.
“Six years ago was the best thing time I've recorded in my heart.
I met the woman that unconsciously stole my heart and never gave
it back to me. The first time I laid my eyes on her, I unconscioulsy
told myself, 'she's the one. Starting that day, I stalked you. It sounds
creepy but, I gotta to find out all your favorites, even your favorite
hangouts.” She blinked twice upon hearing it.
“From then, I started to get near and I wooed you. And I'm the
happiest man alive when you said yes. Everytime I am with you, it
feels like I can do everything. You were my strength. But the
biggest mistake I made five years ago was letting you go. I know
I'm such an asshole for hurting you but, I promise I won't spill the
chance you gave me, Sham. I can't promise to give you the world
but I promise to give you my everything. You own me now. Please
wear this ring as a symbol of my love, warmth, and respect and
faithfulness. I promise to love you, share smiles and laughs with
you. I promise to be with you through tough times. I promise to
cherish you and even death can't do us part. I love you very
much,Sham.” I slid the diamond wedding ring in her finger and it
fits perfectly. Her eyes are crying with so much happiness. Damn!
She's beautiful even she's crying.
“Wala akong kayang ibigay sa'yo dahil na sa'yo na ang lahat
pero nangangako akong ibigay ang lahat ng pagmamahal ko sa'yo.
Kung anuman ang nangyari sa atin limang taon na ang nakaraan, ay
ipinagpasalamat ko. Dahil doon, marami tayong natutunan. Mga
bagay na mas nagpatibay sa pagmamahal natin sa isa't isa. Please
wear thing as a symbol of my love, warmth, and respect, and
faithfulness. I love you so much, Stan.”
170
“For as much as this man and woman cast their vows in

presence of the Lord and in this holy matrimony, ladies and
gentlemen I present to you, Mr. and Mrs. Mijares. You may now
kiss the bride.”
Just on cue, I lifted her veil and kissed her. Our very first kiss as
husband and wife. I kissed her like its the first time. Her lips are so
soft and sweet and I can't get enough of it.
“Dude, magtira ka naman para mamaya!” Brent shouted
followed by laughter from the crowd. Damn! I really wanted to
ditch the reception and make love to her right now. But I know I
have to wait.
***
“Congratulations Mr. Mijares. Finally you tied the knot!” Mr.
Tan, one of our business partners greeted us.
I just thanked them all displaying my all smiles but at the back
of my mind, I want to get the hell out of here and be with Sham
alone.
“Daddy? Mommy? Are you both happy?” our son asked out of
the sudden.
“Extremely happy, kiddo...” I smiled and patted his head.
“Bakit mo naman natanong, honey?” Sham asked.
“Because I saw dad wiped his tears while staring at you. Is it
tears of joy, like what you said, mom?” He asked innocently that
made Sham look at me and smiled. At that moment, my heart
literally dropped.
I have an adorable son and a gorgeous wife. I couldn't ask for
more. They're my life now and our future kids.
The moment we stepped in our own house. I didn't wasted
anytime. I carried her leading to our room. Finally!
“I've been waiting for this., I said and claimed her lips.
“I love you so much, wife,” I said in the middle of our kisses.
“I love you too, hubby,”
That made me fucking turned on! How I love this woman. She's
my strength as well as my weakness. And I can't live without her.
I don't believe in forever but damn, I believe in LIFETIME. And
Sham is my lifetime.
171
greatfairy
Chapter 39
“Triangular prism.”
“Rectangular prism.”
“Sphere.”
“Honey, „di ba sinabi ko naman sa'yong huwag na huwag kang
mang-aaway. Bakit mo inaway si Carizza? That's bullying anak,
masama 'yon...” untag ko kay Skeet na ngayo'y kaharap na naman
ang mga hugis. Kakatawag lang ni Yvonne na inaway niya na
naman daw ang kaklase niyang babae kanina.
“Cylinder.”
“Cone.”
“Elipse.”
Parang bingi lang ito na walang naririnig. Patuloy lang ito sa
pag-aayos ng laruan niyang mga hugis sa lalagyan. Parang museo
na itong kwarto niya dahil puno ito ng iba't ibang klase at kulay ng
hugis.
“Dihedral.”
“Tetrahedral.”
Napabuntong hininga na lang ako. Nagbago na nga talaga ang
anak ko simula no'ng muntik na siyang mapahamak sa kagagawan
ni Andrea. “Honey please! Huwag ng pasaway, nahihirapan na ang
mommy.”
Napatigil naman ito at humarap.
“I didn't bullied her, mom. It was her fault, she keeps on talking
to me and I didn't like it. She's too noisy.”
“She's just being nice to you, honey, and she just wanted to be
your friend.”
“No, mom. She's annoying, and I don't like her,” walang gana
nitong sagot.
Napahilot ako sa aking noo at napahawak sa malaking tiyan ko
isa kong kamay. Mahirap palang masyadong matalino anak mo.
Ang hirap niyang ispelingin.
“What's going on here?” Napatingin naman ako sa pinto ng
kuwarto ni Skeet nang bumungad mula doon ang asawa ko.
Asawa ko. Hanggang ngayon parang naninibago pa rin ako na
mag-asawa na kami kahit mahigit walong buwan na kaming kasal.
172
Lumapit ito sa akin at mabilis akong hinalikan sa labi at sa tiyan,

na palagi niyang ginagawa sa tuwing aalis at dadating siya. Hindi
ko manlang naramdaman ang pagdating ng sasakyan niya ngayon.
“'Yang panganay mo kasi nang-away na naman ng kaklase
niyang babae.”
Napailing naman si Stan at bahagya akong hinaplos sa likod
habang ang kabilang kamay niya ay humahaplos sa aking tiyan.
“Hey, I told you to avoid stressing yourself, baby. It's not good
for you. I'll take care of our son. Come on, let's go to our room.”
Nagpatianod na lang ako ng inakay niya ako palabas ng kwarto ni
Skeet.
Pumasok kami sa master's bedroom na todo alalay sa akin si
Stan. Para akong babasaging crystal kung alagaan niya. Pinaupo
niya ako sa kama at umupo sa tabi ko. Naamoy ko na naman ang
mamahaling pabango niya na kinaadikan ko noong naglilihi palang
ako.
Napapikit ako nang hinalikan niya ako sa noo.
“I miss you so much, wife...” paglalambing nito at hinalik-
halikan ako sa buong mukha.
“I miss you too, hub-.” Napapikit na naman ako ng sinakop nito
ang mga labi ko.
Kahit walong oras lang kaming hindi nagkita, miss na miss
namin ang isa't isa. Ganyan nga talaga siguro pag mahal na mahal
mo ang isang tao. Ang bawat minuto na hindi mo siya kasama ay
katumbas ng isang araw. Ramdam ko ang pangungulila niya sa
akin sa paraan ng halik niya na para bang kay tagal naming hindi
nagkita, samantalang panay ang tawag niya sa'kin habang nasa
trabaho siya.
“Damn! I can't get enough of you, wife.” Napangiti ako sa gitna
ng halikan namin. I can't get enough of him too. I want him bad as
much as he wants me. Pero-
“Kausapin mo muna 'yang panganay natin, ang tigas na ng ulo.”
Napanguso ito na parang nalugi nang pigilan ko kanyang labi gamit
ang aking hintuturo. Kinagat-kagat naman nito ang daliri ko na
animo'y nang-aakit pero hindi ako natinag.
Napabuntong hininga ito at hinalikan ako sa tungki bago dahan-
dahang tumayo. “Alright, leave him to me. But, don't stress yourself
too much okay? I'll be back.” Ginawaran niya na naman ako ng
halik sa tuktok bago tinungo ang pinto ng master's bedroom.
Walang araw na pinalagpas si Stan para alagaan ako simula
nang maging mag-asawa na kami. May sarili na rin kaming bahay
173
greatfairy
dito mismo sa loob ng subdivision nila. Si Skeet naman ay nag-

aaral na rin BCS University na pagmamay-ari nilang tatlong
magkakaibigan. Lumapit na rin doon si Shawn pagkatapos ng isang
semester niya sa University of Cebu.
Gustuhin ko mang makasama ang kapatid ko ay wala akong
magagawa. Ayon kay Stan kailangan daw namin ng privacy bilang
mag-asawa kaya napagdesisyonan naming doon na lang siya tumira
sa mansyon kasama sila Mommy Tamara at Daddy Travis. Malapit
na lang din sa mansyon ang bahay kaya lagi rin siyang pumupunta
dito. Si Manang Nelia ay kasama namin dito sa bahay. Siya ang
tumutulong sa akin habang nasa trabaho si Stan. Hindi na rin ako
nakabalik sa trabaho dahil nabuntis agad ako kaya doble alaga si
Stan sa'kin. Dito na rin niya pansamantala pinatira si Shawn dahil
kabuwanan ko na.
Araw-araw ay sinisigurado muna ni Stan na nakakain at
nakainom ako ng vitamins bago ito pumasok sa trabaho. Kadalasan
nga ay siya rin ang naghahanda ng almusal ko. He's so sweet and a
perfect husband. I couldn't ask for more.

NAALIMPUNGATAN ako nang maramdaman kong parang naiihi

ako. Alas sais pa lang ng umaga pagtingin ko sa malaking gintong
orasan dito sa kwarto. Napatingin ako sa tiyan ko dahil nakapatong
doon ang palad ni Stan na parang pinoprotektahan niya ito kahit
natutulog siya. Dahan-dahan kong inalis ang kamay niya at
bumangon para pumunta ng banyo. Pero hindi pa man ako nakatayo
ay biglang sumakit ang aking tiyan kaya napahawak ako sa
balakang ko. Napapikit ako ng maramdaman ko ang bigla nitong
paghilab.
“H-hubby...” hirap na hirap na saad ko at walang kalakas-lakas
ng niyugyog si Stan. Good thing, nagising agad ito.
“Baby? What's wrong?” Napabalikwas ito ng bangun at sinipat
ang kabuuan ko.
“Manganganak na yata ako.” Bigla itong nataranta at tumayo sa
kama. Walang ka anu-anong binuhat niya ako palabas.
“Manang ihanda niyo ang gamit ng asawa ko at sumunod kayo
agad sa ospital.” Kahit sobrang sakit na ng paghilab ng tiyan ko ay
hindi ko napigilang mapangiti ng marinig ko ang diretsong tagalog
ni Stan. Ganyan 'yan pag natataranta.
“Just hold on baby, okay?” anito at pinaharurot ang sasakyan.
174
Mabilis naman kaming nakarating ng ospital dahil malapit lang

naman ito.
“One last push, misis, andyan na ang baby.”
“Aaaaaaahhhh.”
Ramdam ko ang pagtagatak ng pawis ko habang hawak hawak
ako ni Stan sa kamay.
“A healthy baby boy,” ani Dr. Salmonte na OB-Gyne ko na siya
ring tumulong sa ‟kin noon. Naramdaman ko ang paghalik ni Stan
sa noo ko habang nakatingin kami sa anak namin.
“Alright, isa pa.” Huminga ako ng malalim at umiri. Humigpit
din ang hawak ni Stan sa kamay ko.
“Aaaaaahhhhh.”
“Konti na lang, misis, nakikita ko na ang ulo.”
“Aaaaaaahhhhhh.”
“Okay one last push, misis.”
“Aaaahhhh!.”
“A healthy baby girl.”
Naramdaman ko pa ang pagtulo ng luha ko nang marinig ko ang
iyak ng mga anak ko bago kinain ng dilim ang paningin ko.
Nagising ako na puting kisame ang bumungad sa paningin ko.
“You're awake. How are you feeling, wife?” Napatingin ako sa
aking gilid nang maramdaman ko ang pagpisil ni Stan sa kamay ko.
“Ayos lang ako, medyo nanghihina lang. Where are they?”
“I told the nurse to bring them here once you're awake. Mom
and dad are already there, they're to excited to see the twins. Thank
you, wife. Thank you for making me this happy.” Napangiti naman
ako nang marinig ko iyon.
Sinusubuan ako ni Stan ng sabaw nang biglang pumasok si
Bestie kasama si Brent. Mukhang nagkakaintindihan na nga sila.
“Bestie! Congrats! Ang ganda at guwapo ng mga bagong anghel
natin!”
Napatawa naman kaming lahat sa pagiging hyper ni Bestie.
“Congrats, dude, sharp shooter. Caleb's on his way.” Si Brent.
Maya-maya'y pumasok sila mommy at daddy kasunod ang
dalawang nurse na bitbit ang aming kambal.
“Kumusta na ang pakiramdam mo, iha?.”
“Okay na ho ako, mommy.”
“Pa'no ba 'yan may papalit na sa trono mo bilang baby girl
namin?”
Natawa naman kami sa turan ni mommy. I feel so delightful to
be part of their family.
175
greatfairy
“They're so adorable just like you.” Napaluha ako ng makarga

ko na ang unica hija namin. Si Stan naman ang kumarga sa kambal
nito.
“May naisip ka na bang pangalan nila, best?.” Tanong ni Bestie.
“Silver and Gold.”
“Silver Rain Mijares for my son.”
“Gold Reign Mijares for my daughter.”
176
Chapter 40
LIFE calls for a brave heart to understand its rhythm. It is never
perfect, and never would it be. Ang akala kong perpektong buhay
kasama si Stan ay hindi nagkatotoo.There were goosebumps along
the way. Each day we were served with life‟s imperfections.
Ang akala ko marami na akong natutunan sa buhay magmula
nang maulila kami ni Shawn. Hindi pala. When I‟ve buit my own
family with Stan, I‟ve realized I wasn‟t that prepared for married
life. Marami akong nadiskubre sa kanya at maging sa sarili ko. May
iba‟t ibang elemento ang buhay-mag-asawa. Love alone isn‟t
enough. It has to be associated with deep understanding and trust.
Marupok ang daan patungo sa maluwalhating ending. Despite
our differences, Stan and I made it to where we are now. Hindi
namin pinapalagpas ang isang gabi na hindi pinag-uusapan ang
kahit na konting tampuhan at iringan namin. One thing I adore
about him, he would always initiate the reconciliation even if I was
the one who made the mistake. He‟s a very thoughtful husband to
me and a loving father to our children.
“Kambal! Hanapin mo ako, dali! Magbilang ka ng sampu.”
Napatigil ako sa pagmumuni-muni nang biglang tumatakbong
dumaan sa aking harapan si Gold. She‟s wearing her pink pj‟s and
white sando. Naka-ponytail nang maluwag ang kanyang buhok.
“Gold! Madapa ka! Dahan-dahan, anak!” paalala ko at isinara
ang librong binabasa ko. It‟s quarter past three in the afternoon, at
nasa opisina pa si Stan.
“Hanapin mo na ako, kambal!” Hindi niya ako pinansin ang
patuloy lang ito sa kakatawag sa kanyang kambal na si Silver. They
are five years old now, at malalaki na. Masyadong malilikot.
Kabaliktaran ng kanilang kuya na si Skeet, he would always lock
himself in the music room.
“Mamaya na ulit, kambal. Pagod na ako…” reklamo ni Silver.
Napakamot ito sa kanyang batok. Halatang tinitiis lang ang
kakulitan ng kanyang kambal. Ilang oras na rin silang naglalaro ng
tagu-taguan, salit-salit lang naman silang taya. Good thing Silver
can stand Gold‟s naughtiness.
“Last na talaga, sige na. Pumikit ka na at magbilang…”
energetic na tugon ni Gold. Tila wala itong kapaguran sa kalalaro.
177
greatfairy
Sumandal ako sa sofa pinagmasdan silang dalawa. They really

looked adorable. Para silang pinagbiyak na bunga na girl at boy
version. Iyon nga lang sobrang magkabaliktad ang kanilang ugali.
Masyadong makulit si Gold, while Silver is too aloof. Para itong si
Skeet na walang pakialam sa ibang tao. And only Gold can tame
Silver. They are always partners in crime.
“Mamaya na kasi ulit…”
“Last na nga eh. Eto na nga, magtatago na.” Tumakbo si Gold
at natago sa likod ng sofang inuupuan ko.
“Magbilang ka na, kambal! Nagtatago na ako!” sigaw nito.
Hindi sumagot si Silver. Umupo ito sa sahig at hinarap ang kanyang
mga laruan na sasakyan.
“Kambal! Hanapin mo na ako!”
“Asan ka ba kasi? Pa‟no kita mahahanap?” ani Silver.
“Nandito lang naman ako sa likod ng sofa, hanapin mo na ako
dali!” Napatawa ako nang malakas sa kanilang dalawa kaya
napatigil sila. Sila lang yata ang bumubuhay ng bahay na ito. Kung
wala silang dalawa ay masyadong tahimik, lalo na pag kinukuha
sila ng kanilang lolo at lola, which they love.
“Okay ka lang, Mom?” tanong ni Silver. Mukhang interesado ito
sa pinagtatawanan ko. He is like that, he is always eager to know
random things. Gusto niya may kasagutan lahat ng kanyang tanong.
“Wala naman, mga anak. Ituloy n‟yo na ang paglalaro n‟yo.”
“You sure, Mom?” tila hindi kumbinsidong sagot ni Silver.
Ngumiti ako at ginulo ang kanyang buhok.
“Of course I am, go play with your twin. Baka magtampo „yan
sa „yo.”
Tumakbo siya at pinuntahan si Gold na nasa likodng sofa. Their
sweet laughters filled the house. It melts my heart to see them like
that.They‟re our treasure. Kahit kailan ay hinding-hindi ko sila
ipagpapalit kahit kanino.
Ipinagpatuloy ko ang pagbabasa ng nobelang gawa ng paborito
kong author sa Wattpad na si Manrvinm. Ngunit nasa kalagitnaan
ako ng pagbabasa nang maulinigan ko ang tugtogng piano mula sa
itaas.
Skeet must be playing again.
Ibinaba ko ang libro at ibinilin ang kambal sa kawaksi na
bantayan saka pumanhik sa spiral staircase. Habang paakyat ay
palakas ng palakas ang tunog. Marahil ay hindi na naman nakasara
ang pinto sa music room. Skeet seems to be like that most of the
time. He‟s oblivious of his environment. Natatakot akong madadala
178
niya ang kanyang ugali hanggang sa kanyang paglaki. I don‟t want

him miss everything he shouldn‟t miss as a child. As much as
possible, gusto kong lumaki siyang marunong makihalubilo sa
ibang mga bata.
Hindi nga ako nagkamali dahil pagdating ko ng music room ay
nakabukas ito. He is playing with the keys without looking at them.
I wonder how he learned everything about the instrument all by
himself. Though in-enroll namin siya sa piano lessons, mas
advanced pa rin ang kanyang kakayahan sa paggamit nito kumpara
sa kanyang mga kaklase.
“Honey…” tawag ko sa kanya.
“Honey…” For the second time,I called him. Nilakasan ko ang
aking boses para marinig niya. Napatigil sa pagpindot ang kanyang
mga daliri at tumingin sadireksyon ko.
“Mom?”
“Why don‟t you play with your siblings?” I asked.
Napabuntong-hininga ako nang umiling lang siya bilang tugon.
He really never likes toplay with the twins.Kaya hanggang ngayon
malayo pa rin ang loob niya samga ito, lalo na kay Gold.
“Honey, the twins would love to play with their brother.”
Hindi na namansiya sumagot at itinuloy ang kanyang itinutugtog
na wedding song namin noon ni Stan.
I was about to go to his side when someone hugged me from
behind. Napangiti ako nang maamoy ko ang kanyang pabango.
Niluwagan niya ang yakap kaya umikot ako paharap sa kanya.
“Hindi ko man lang naramdaman na dumating ka na pala.” He
kissed me quickly in the lips before scooping me in his arms. I
missed him.
“Wala pa rin bang pinagbago?” an‟ya. Tumango ako at pareho
naming tiningnan si Skeet.
“Don‟t think too much about it, baby. Babalik din siya sa dati.
Our son is smart, isn‟t he? I know in no time, he will recover. He
will come back.” I heaved outa deep sigh and nodded at Stan.
Tama. Hindi dapat kami mawalan ng pag-asa.
“I love you, beautiful…” he whispered behind me. Isinandal ko
ang aking ulo sa kanyang dibdib.
“I love you too…”
179
greatfairy
Epilogue
“MOMMY? Will daddy go with us?” tanong ni Gold habang
inaayusan ko siya.
“No, baby.May work si daddy kaya tayong apat muna ang
aalis.”
“How about kuya Skeet and Tito Shawn?”
Sinuklay ko ang kanyang buhok at itinali. Gold never runs out
of questions. Masyado siyang madaldal.Siya yata ang maingay na
version ng kanyang kuya Skeet. We just love her cuteness. Maliban
sa nag-iisang babae ay bunso siya. Tatlong minuto rin ang tanda sa
kanya ni Silver.
“Mom?”
“Your kuya Skeet will go with us. Angtito Shawn monaman
may school pa.”
“Why is Tito Shawn still attending school? Isn‟t he too old,
mom? And besides it‟s Saturday..” an‟ya. Napailing na lang ako.
Napakatalinong bata.
“He‟s studying law, anak.”
“Oh?”
“What‟s about law, mom?”
“Hindi mo pa „yon maiintindihan. Paglaki mo ikukuwento ni
mommy sa „yo, okay?” Ngumuso siya ngunit tumango rin naman.
Mahilig talaga siyang pahabain ang usapan.
“Mommy?”
“Hmm?” Lumingon ako sa pinto nang marinig ko ang boses ni
Silver. I smiled when I saw him in his well-groomed attire. One
thing I love about my kids, they‟re too independent.
“Pogi natin ah..” puna ko.
“Mana po kasi ako kay dad...” seryosong sagot niya na
ikinatawa ko. Stanley‟s genes will always be Stanley‟s genes.
Pagkakababa namin ay naghihintay na sa loob ng sasakyan si
Skeet, kasama ang bagong driver naming na si Marianito. Bihis na
bihis rin ito sa suot niyang dark blue na polo at seryosong
nakatingin sa harapan. Nasa passenger‟s seat siya, samantalang
kaming tatlo ay nasa backseat.
180
“Huwag kayong maglilikot, ha?” paalala ko nang makaupo na

kami. Minaubra naman ni Nito ang manibela.
“Mommy? Can we eat spaghetti and fries at Jollibee?” tanong
ni Gold habang nasa biyahe.
“Fries are not healthy food, kambal..” Silver interrupted.
Ngumuso ang kanyang kapatid. The usual reaction you can get from
Gold.
“Just this once. Konti lang naman po ang kakainin ko, eh. Yung
large lang po.”
“Oo na, dadaaan tayo sa Jollibee.” Inayos ko ang kanyang
pagkakaupo. Kung hindi ko naman pagbibigyan ay malamang
aatungal na naman siya sa daddy niya. Ayoko namng ma-stress pa
si Stan lalo na‟t maraming problema ngayon sa kompanya.
“Yes!”
“Tss.” Ngumiti ng tagumpay si Gold, while Silver glared at
her. Pagkarating ng mall ay dumiretso muna kami sa bookstore
bago pumunta ng department store. The usual routine we have
whenever we go out. Mahilig mangolekta ng 3-D shapes si Skeet
kaya kailangang may mabili para sa kanya.
“Nito, puwede ka namang pumili ng kahit anong gusto mo,”
sabi ko sa driver. Mahiyain siya at parang hindi palasalita. Ang sabi
ni Stan ay may pinagdadaanan daw siya ngayon.
“Ayos lang po, Ma‟am, huwag n‟yo na po akong intindihin.”
Tipid niyang sagot. Kaya siguro magkasundo sila ni Skeet kasi
pareho silang tahimik at walang imik palagi.
“Naku, saying naman ng ipinunta natin dito kung wala kang
mabibili para sa „yo. Kaya pumili ka ng gusto mong damit o kahit
ano. Huwag ka nang mahiya, hindi ka naman iba sa amin eh.”
Nahihiyang tumango siya at napakamot sa kanyang ulo.
Nagtataka tuloy ako kung sa‟n siya nakuha ni Stan. Ang kuwento
lang ng asawa ko eh, iniwanan daw siya ng kanyang bride kaya
araw-araw naglalasing at sumusugal kaya naubos lahat ng ipon
niya.
Bumili ako ng ilang damit para sa mga bata at pagkatapos ay
dumiretso kami sa fastfood. Tuwang-tuwa naman si Gold
pagkapasok namin sa Jollibee. Halos yakapin na niya ang mascot na
bubuyog sa tuwa.
“Thank you, mommy!” masayang deklara ni Gold pagkalapag
ko ng orders namin. Large fries, spaghetti, coke float at sundae para
kay Skeet. Speaking of Skeet—nagulat ako nang hindi ko siya
makita. “Nito? Nakita mo ba si Skeet?” kinakabahang tanong ko.
181
greatfairy
“Hayun po siya.” Napatingin ako sa kabilang mesa.

Napasinghap na lamang ako nang makitang nakaupo siya malapit sa
mesa na may dalawang madre at tatlong bata ng babae.
“Anak?” Nilapitan ko siya dinala sa sarili naming mesa. Hindi
naman siya nagsasalita at sumunod lang pero parang magnet ang
kanyang mga mata sa kabilang mesa.
“Kuya, oh.” Inabot ni gold sa kanya ang isang cheese burger.
Walang imik na tinanggap niya ito.
“Skeet?” tawag ko sa kanya. Hindi niya ako pinansin,
nakapako pa rin ang tingin nito sa kabilang mesa habang
nginunguya ang burger.
“Anak?” Sinundan ko na lamang ng tingin ang kanyang
tinitingnan at nagulat ako ang biglang tumayo ang isang bata mula
doon. Nagmamadali itong lumapit sa direksyon namin.
“Eto oh, sa „yo na „yan. Mukha kasing gustong-gusto mo ng
burger ko. Kanina ka pa tingin ng tingin eh,” ani ng batang babae.
Lumapit na rin ang isa pang bata.
“Yen-yen, bakit mo naman ibinigay?”
“Di ba sabi ni Mother Hen maging mapagbigay? Ibigay mo na
rin kaya „yung pagkain mo sa kanya, Bing? Halika na nga...”
Tinapik nito si Skeet sa ulo.
“Kainin mo „yan, ha? Magdasal ka muna bago kumain, baka
mabilaukan ka,” anito saka nagmartsa pabalik sa kanilang puwesto.
Napaawang ako at natulala naman si Skeet. Nabasag lamang
ang katahimikan nang tumawa si Silver.
“Kuya, ang takaw mo.”
Ngunit hindi iyon ang nakapagpatalbog ng puso ko, kundi ang
unti-unting pagsilay ng ngiti sa labi ni Skeet.
“She‟s an angel..” mahinang anas niya.
Oh God! Bumalik na ang anak ko! Mabilis akong nagtipa ng
mensahe para kay Stan. I can‟t help it. I thought habang buhay nang
magiging bugnutin ang panganay ko. This is a miracle. Nakakagulat
na hindi man lang niya inaway ang bata. Taliwas sa kadalasang
nangyayari sa school.
Naniniwala na talaga akong kayang magbago ng isang tao kahit
gaano pa ito kasungit. Everyone has a kryptonite, and I think Skeet
just found his…
--End-
182
I am the third child in the family. A 23-year old teacher
wannabe. I‟ve dreamed to be a teacher when I was in grade school,
and changed my mind when I was in high school; which I decided
to take Accountancy, but I ended up taking BS in Applied
Mathematics after graduation. Numbers used to be my first love,
but letters became my greatest love, but eversince I used to join
some essay writing contests.
I have written a Filipino declamation piece, entitled, “Asin!
Asin!” when I was in my second year in high school, which was
used by the school in the literary competition. However, it never
occurred to me that I have that special attachment with writing. I
only discovered my passion in writing after I graduated in college.

The Billionaire&#39;s Kryptonite

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

The Billionaire&#39;s Kryptonite

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

greatfairy

All rights reserved. No part of this work may be reproduced,

The Billionaire’s Kryptonite

PRINTED IN THE PHILIPPINES

This is a work of fiction. Names, characters, businesses,

“A-aah sige, Stan, inaantok na ako eh.” Gustuhin ko man siyang

awa ng Diyos, nasa third year na ko ngayon ng kurso kong Business

“Ahm, ang aga mo yata. 9:30 pa naman ang recognition program

akong asarin ng mokong na „to! Bawiin ko 'yong sinabi ko kagabi

siya ng mata na nagpatawa sa kanya, buti na lang hindi kami

“Ewan ko sa'yo. Para kang timang diyan, epekto na siguro 'yan

asawa. Tama. Kaya wala akong kaarapatang malungkot. Pero bakit

“You're gorgeous.” Pakiramdam ko may nagliliparang paru-paro

“Oo na nga po. Panalo ka na.” He chuckled upon my surrender.

NAGISING AKO nang maramdaman ko na parang may

“Fix yourself. I brought something for breakfast, nagluto si

NASA harap na kami ng restaurant pero hindi pa rin kami bumaba

Ipinagwalang bahala ko na lang ang mga iniisip ko at tumulong

“See? This necklace is nothing if it is not worn by the most

“Hahahahaha.... Ta-ma na...hahaha... ta-hahahaha..ma

“Yes, she called me earlier. Kakarating lang daw nila kahapon.

of investors these past few months,” pagmamalaki ni Stan na alam

“So how's your life in New York?” Pagtatanong ni Daddy.

“Tan, I guess we have a lot of things to catch up. I miss those

Nang kumalas kaming pareho sa yakap ay hinawakan niya ako

“I know your blushing right now, baby! Admit it!”

IT'S ALREADY 5pm nang tingnan ko oras sa bisig ko. Napangiti

Stan kaya minsan hindi ko maiwasang ma-insecure sa kanya.

“O-Okay...” nauutal kong sagot dahil sa sobrang lapit ng mukha

MABILIS ANG naging takbo ng oras. Nakabihis na ako ng turtle

Mukhang magkakilala nga talaga sila.

Iyon lang at hinila niya na ako kaagad patungo sa kinupuan ng

PAGKATAPOS ng party ay nagsipag-paalam na rin ang mga bisita.

“Don't.” Pinigil niya ang aking mga kamay at naramdaman kong

ng sensasyong dulot ng pagniniig namin. We were both catching

“Thank you din 'lil bro.” Ginulo ko naman ng bahagya ang

“I-- I missed you...” sabi ko at hinawakan ang mga kamay

“No. And you're not just anybody else. You're my girlfriend

“MISS CERVANTES,” tawag sa'kin ng unipormadong staff ng

Ngayon ang araw ng final interview ko with the Accounting

Napalingon ako sa tumawag sa akin. Si Mrs. Rosales pala na

casual na tono na para bang ngayon lang kami nagkakilala. Hindi

Napabuntong hininga siya pero hindi pa rin niya binibitawan

“Naku kuya, ang aga-aga pa po nambobola ka na agad,”

Nagulat ako nang mabungaran ko ang mukha ni

MABILIS NA lumipas ang maghapon at yung iba naman ay

“I promise. Hindi na mauulit yun. Tanggap ko nang hindi tayo

“I.SAID.GET.OUT!” Napapiksi ako pero hindi ko pinahalatang

“Balak ko kasing kausapin si Stan eh.” Nakatungong sagot ko sa

Pilit kong pinatatag ang loob ko dahil sa totoo lang medyo

“Yes. sir. Nandito po si ma'am Am-”

pumupunta ako dito. Pero akmang tatalikod na ako at pumanhik sa

Pagkababa ng taxi ay mabilis akong naglakad papasok ng bahay.

Kung noon siya gumagawa lahat ng effort para magkabati kami sa

KINABUKASAN, pumasok ako na walang Stan na sumundo. Galit

LUMIPAS ang maghapon na parang lutang ako. Ang dami ko ring

Pagpatak ng alas singko ay dali-dali akong bumaba at umalis.

“I'm s-sorry. Hin-”

Pakiramdam ko ang bigat bigat ng bawat hakbang ko.

“Kung ganun pala wala na akong magagawa. Pero bago ka

“MARAMING SALAMAT po talaga doktora at pasensya po

“Don't mention it, iha. Wait, are you sure na hindi ka na

MAINGAY at magulo ang bumungad sa amin pagpasok namin

“Fuck! I love her damn much!” sabi nito sa pagitan ng sunud-

The Billionaire's Kryptonite

The Billionaire's Kryptonite