Scorching Love (Costa Leona Series #1)

by jonaxx

Nieves Solanna Galvez or Snow is the young, stern, and efficient heiress of the
biggest hotel in Costa Leona. Natural na responsable at magaling magdesisyon dahil
natutong maging independent sa murang edad. Ano nga ba ang pwedeng kahinaan ang
isang tulad niyang lumaki sa karangyaan, with a clear plan in the future?

Deep-rooted hate, life changing decisions, thirst for revenge, how can a spark of
love win? Pinanatiling baga para lang mabalikang nag-aalab parin ngunit sa
pagbabalik... Paano kung ang inaasahan mong apoy ay natupok ng mga nangyari sa
nakaraan? Can Snow really light a love that lost its spark? And will that love be
enough to burn for a lifetime?

=================

Scorching Love

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display or create derivative works

from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission.

-----------------------------------------

=================

Simula

Disclaimer: I do not have portrayers for any or my characters. Social Media

accounts with my character's name on it is not affiliated with me.

Simula

Nilalamig ako sa kwarto kung nasaan si Papa. Although I am used to the cold, I am
still shivering right now. The news of him breaking down because of stress made us
all panic. Syempre, bata pa si Papa para magkasakit.

"Kael!" tawag ko sa kapatid kong ginalaw ang tubo ng IV sa kamay ni Papa.

Gulat na napatingin si Kael sa akin. His big looking eyes innocently watched me as
I shook my head. Inayos niya ang kanyang glasses na siyang nagpapalaki sa mga mata
niya ngayon.
"Don't touch that! We don't know what if can do..."

"Sorry, I just want to check on Papa," yumuko si Kael.

For the past three years, ako ang tumayong ina ni Kael sa America. Umuwi kami ng
Pilipinas ngayon dahil sa nangyari kay Papa.

Ang sabi ng doktor, nastress daw si Papa at nagkamild stroke. Naagapan, mabuti na
lang.

Hinahagilap ko ang konting hibla ng aking katinuan nitong mga nakaraang araw. My
Papa is entrusting me a big responsibility and I'm not even sure if I can do it.
Hindi parin ako maka-Oo sa kanya kahit na alam kong wala na akong magagawa.

He's sick and we need to take care of our resort. He can't do it while he's
recovering. Kael is just twelve. Kakagraduate ko lang ng Senior High at dapat
magka-college na ako sa ibang bansa kung hindi lang kinailangan kong umuwi.

Pwede kong iwan si Kael para makapagpatuloy siya sa pag-aaral abroad ngunit hindi
naman siya pumapayag. So I was forced to bring him here

now.

"Ate, itatransfer ba si Papa sa Manila?" tanong ni Kael habang umuupo sa gilid ng

kama ni Papa.

Tulog na tulog si Papa. Noon ay hindi ko masyadong pinagtuonan ang mga linya sa
mukha niya. Ang mga iyon ang nagpapatanda sa kanya. It's probably caused by stress.
Is the resort that hard to manage, then?

"Titingnan pa natin, Kael. Kapag kulang ang pasilidad dito, maaring ganoon ang
mangyari..." usal ko.

Pagkatapos kong magsalita ay bumukas ang pintuan ng kwarto. With the doctor is my
Tita with some of her body guards.

"Tita..." tawag ko sabay lapit sa kanya.

Lumapit din ang kapatid ko para magmano. She held out her hand and removed her
black gloves. Naka all-black si Tita Marem. Black dress, black stilletos, black
fedora, black gloves. Her necklace and earrings were pearls. She looks so classic.
Like an Aubrey Hepburn painting.

"Ang tigas ng ulo ni Kuya..." ani Auntie sabay iling.

Pagkatapos kong magmano ay nilagpasan niya kaming magkapatid para tingnan ang
kalagayan ni Papa. Tulog si Papa kaya hindi niya makakausap. She turned to me when
she realized that.

"Ilang oras na siyang tulog?" tanong niya.

"Three hours..." sabi ko.

Ngumiti siya. Even under her fair skin, her high cheekbones were highlighted.

"Paano iyong resort?"

"Maayos pa naman, Tita," sagot ko.

Tinanggal niya ang isang gloves sa kabilang kamay at tinagilid ang ulo.

"Darling Snow, I know Kuya needs to rest. It's either you let him do that here..."

She sarcastically eyed the whole hospital room na tila ba naliliitan siya rito and
then she turned to me.

"Or in Manila.

Which will mean that no one can handle the resort... I can handle it. I volunteer!"

Papa warned me about this. Interesado si Tita Marem sa beach resort namin. Hindi
naman first class ang resort ngunit ang mismong pinagtatayuan ng resort ay ang
pinakamagandang spot sa buong lalawigan. In front of it is a sandbar. Ilang minuto
ang layo ay makakaabot ka na sa iilan pang mga islang magaganda.

Sa sobrang kaakit akit ng pinaglalagyan nito ay marami na ring nagkainteres na mga

businessman. Papa did not give it up. Malaki ang kita namin sa resort. Marami ang
nagpupunta roon. Papa's dream is to make it five star eventually.

"I can handle it, Tita Marem..."

Papa asked me to run the resort while he's recovering. Anong magagawa ko, hindi ba?
My majors were about business but I don't have a proper degree for it. Sa madaling
salita, wala akong tiwala sa sarili kong mapapatakbo iyon.

Napawi ang ngiti sa labi ni Tita Marem sa sinabi ko.

"Trust me, you don't want to go there..." ani Tita. "You don't know how to run the
business."

"I can do it, Tita Marem. Isa pa, pinagkatiwala sa akin ni Papa ang resort."

"Hindi mo makakaya iyon, Snow. Anong magagawa ng isang High School sa pamamahala ng
resort?"

"I'm a graduate, Tita..."

"What's the difference? Unless you get a degree, then you can brag. Wala ka pa kaya
baka mas lalong ma stress lang ang Papa mo kapag 'di mo nagawa..."

Bahagyang kumulo ang dugo ko sa sinabi ni Tita. Matagal na siyang ganito. Medyo may
pagkamaldita. The reason why Papa warned me about her.

"Marem..." tawag ni Papa.

Bahagya

kaming tumigil sa pagtatalo dahil nilingon namin si Papa.

"Papa..." tawag ni Kael sabay lapit sa kanyang kama.

"Hayaan mo na si Snow. Naniniwala akong kaya niya..."

Lumapit na rin ako kay Papa at tipid na ngumiti.

"And may I ask why were you so stressed, Kuya? When all you are seeing is the
beautiful view of Costa Leona? Ipapahamak mo lang si Snow."
"Kaya ng anak ko. I'll be there to guide her..."

"Hindi ka ba magpapaospital sa Manila?" tanong ni Tita.

"It won't take forever. I can rest at the resort. Or here, Marem."

Umiling si Tita. Bakas na bakas ang disappointment sa kanyang mukha. Nilagay niya
ang isang butterfly sunglass bago nagsalita muli.

"Well then, if this is what you want. I'll always be here. I can help you. Just
call us... In the mean time I have a flight back to Manila."

Tumango ako. Mabuti na lang at aalis na si Tita.

"Kael, take care of your Ate. Snow, good luck!" ani Tita bago kami tinalikuran.

Her bodyguards joined her. Sinarado nila ang pinto at natahimik na ulit ang kwarto.

"I knew she'd come here to offer that..." ani Papa.

"Are you sure about this, Papa? Tita Marem can handle the resort properly. Bakit pa
ako?" tanong ko.

"You can handle it properly, too. Ikaw din ang mamamahala niyan balang araw. Kaya
bakit patatagalin?"

"That's different. I'm not ready. I don't know how to handle a business."

"You lived on that resort for a long time, anak. You can do it. I believe in
you..."

Hindi papigil si Papa. I guess I really have no choice on this.

"Isasama ko si Kael sa

Maynila. Doon na muna siya mag-aaral. Ayaw kong may inaalala ka bukod sa negosyo.
Tumawag ka sa akin kung may problema o nahihirapan ka. Tutulungan kita, Snow. Hindi
naman kami magtatagal. Kung papayag na ang doktor ay uuwi ako sa Costa. Doon ako
magpapahinga para magabayan ka."

Pinag-isipan niya na talaga itong mabuti. The details about it were already said.
Talaga palang matutuloy iyon.

I was left with no choice but to act as the President or CEO of the whole resort.
Mabuti na lang at iyong binibili ni Papa na resort ay hindi pa lubusang natatapos
or else I'll be doomed. Running one resort is already a big thing, paano pa kaya
kung dalawa na?

Tiningnan ko ang aking repleksyon sa salamin ng aming sasakyan. Ilang oras pa ang
byahe bago makarating sa probinsya. Naaalala ko kung paano kami bumyahe noon.
Mahigit kumulang isang oras lang ang layo nito sa airport ngunit probinsyang
probinsya ang dating noon.

Sa probinsyang iyon nakatira ang buong pamilya ni Papa. May ancestral house roon na
siyang ginawang bahay ng pamilya ni Tita Marem. Hindi kalayuan sa bahay ay ang
buong building ng resort. Ang kahabaan ng Costa Leona ay tanaw kahit nasa ikalawang
palapag ka pa lang ng building na iyon.

"Sino pong tao sa mansyon?" tanong ko sa driver.

Isang driver at isang bodyguard ang pinasama ni Papa sa akin. Si Kael, tulad ng
gusto ni Papa, ay iniwan ko sa kanya.

"Umalis sina Ma'am Maria Emilia kaya maaaring walang tao ngayon doon."

Pinag-isipan kong mabuti kung saan ako tutuloy. Kung sa mansyon ba o sa isang
kwarto na lang sa hotel. It's going to be accessible if

I stay at the hotel. Plus... it's cheaper, I think. Kesa sa isang buong bahay ang
guguluhin ko, mas mainam na sa isang kwarto na lang sa hotel ako tutuloy.

"Sa hotel n'yo na ako idiretso. Kukunin ko ang malaking kwarto sa ikatlong
palapag..." sabi ko.

"May numero na po ba kayo kay Ma'am Agdipa?" tanong ng driver.

"Wala pa nga po, e. Doon ko na lang kukunin sa kanya pagkarating ko..."

At an early age, I was forced to be more responsible. When Mama left us, ako ang
tumayong ina sa aming pamilya. I encouraged Papa to push his plans on the hotels
kahit na halos wala na siyang gustong gawin noon kundi magpakalasing. I sing a
lullaby for Kael so he can sleep at night. Tumayo akong ina niya. Kaya dapat ay
madali lang itong gagawin ko sa akin.

Tulad ng sinabi ko, sa hotel pumasok ang aming sasakyan. The Coast - that's what I
saw at the gates of our resort. Big italicized gold letters. Sa likod ng pangalan
ay ang marmol na dingding at sa paligid ay ang mga halamang sinadyang itanim doon
para maging maganda ang tanawin.

The Coast Group of Hotels. Mas maliit namang mga salita sa baba ng mismong pangalan
ng hotel.

Tumigil ang sasakyan at lumabas agad ang bodyguard. Lumabas na rin ang driver para
kunin ang aking mga maleta sa loob.

"Ako na po ang kukuha ng kulay brown na bag..." sabi ko.

Ilang saglit pa akong nanatiling nakatulala bago ako nagdesisyon na gumalaw.

Binuksan ko ang pintuan ng sasakyan at lumabas na ako.

Bukas ang pintuan sa likod dahil kakakuha lang ng driver at ng bodyguard ng mga
gamit ko. Nauna na silang pumunta papasok sa hotel habang kinukuha ko

iyong bag sa likod.

And then below the chairs of the car I saw my lipstick. Mukhang nakatakas ito sa
aking bag kaya gumulong iyon sa baba ng mga upuan.

"You better be my favorite shade..." bulong ko sabay yuko at suot ng braso sa mga
upuan.

I know I can get the lipstick if I turn around and open the damn side of the door
but that would take much effort.

Hindi ko maabot!

Sinuot ko ang ulo ko para makita ang lipstick na gumulong pang muli. Kung i-
sstretch ko pa ang kamay ko ay makukuha ko rin iyan.
I stretched my arms again and tried to get the black bullet but... someone
whistled.

Sinulyapan ko kung sino iyon. At first, I didn't mind my awkward position but then
when I saw the man standing behind me and feasting on my soul below I immediately
stopped what I'm doing.

What the hell?

Kumunot ang noo ko at nilingon ko siya. He's approximately five meters away from
me. The lust in his eyes were very evident and his devilish smile made me want to
puke.

Inayos ko ang palda ng aking dress. Alam ko kung anong tinitingnan niya kanina.
Hanggang ngayon ay naroon parin ang mga mata niya!

But then I remember... we're in our resort. He might be a guest. But if he's a
guest, that doesn't mean that it's okay to be a pervert.

"Good afternoon, Miss!" maligayang bati niya sabay ngisi. "Ano kayang kinukuha mo
riyan at parang kay hirap?"

Bahagya pa siyang umuko para tingnan "kuno" kung ano ang kinukuha ko sa ilalim ng
mga upuan kahit na ang mga mata niya'y nasa aking palda.

Tumikhim ako at mas lalong inayos ang palda ng aking damit.

"Excuse me, Mister.

You might want to get lost before I throw you out of this place."

I freaking don't care if he's a guest or not. Wala siyang karapatang mamboso!"

Napawi ang ngiti niya but amusement is still evident on his eyes. Then I realize,
he's... kind of... well... you can say that actually... no... mahal ang praises ko.

"Gusto ko lang tumulong, Miss... Iyon bang itim na bagay sa ilalim?"

Uminit ang pisngi ko nang tinuro niya ang ilalim ng mga upuan. Which looks like, by
the way, he's pointing at my undies.

I'm on the verge of calling all the security team of the whole frigging resort to
throw him out. I don't care whoever he is. Son of politician, action star, big
tycoon, whatever! I need him out of this place!

"What did you say?" pagalit kong sinabi.

"May maitim sa ilalim ng upuan ng Expedition n'yo. Iyon ba iyon?" inulit niya.

Tinuro ko siya, nagbabaga ang aking pisngi.

"Alam ko ang ibig mong sabihin, Mr. Kilala mo ba ako? Kung hindi ay mas mabuting
tumahimik ka na lang dahil ipapalabas kita sa resort na ito kung hindi ka tumigil!"
sigaw ko.

"Hindi ko alam kung anong ibig mong sabihin, Miss, pero iyong nasa ilalim ng upuan
n'yo ang tinutukoy ko. Hindi ba inaabot mo nga iyon?" mas lumalim ang boses niya.
Humakbang siya palapit sa akin. Nanatili akong nakatayo roon. Wala akong balak na
umatras kahit rapist pa siya.

"Nahuli kitang sinisilipan ako. You're a rapist waiting to happen!"

Kumunot ang noo niya at yumuko sa paraang ginawa ko kanina. Walang kahirap hirap
niyang nakuha ang lipstick ko.

Nilahad niya iyon sa akin ngunit hindi ko iyon kinuha. Nanatili akong galit,
mabilis ang bawat hinga.

"Kung sinilipan kita, dapat ay hinawi ko na iyang palda mo. Yumuyuko ka kanina nang
nakikita ang kabuuan ng panty mo kaya nakita ko. Hindi iyon silip dahil ipinapakita
mo naman!"

Nanlaki ang mga mata ko. It's like saying that it's not rape because I'm wearing a
bikini!

Isang sampal ang ginawad ko sa kanya. Hindi ko maalala kung may nasampal na ba ako
noon ngunit sa ginawa ko ay pakiramdam ko sanay na sanay ako. Sa sobrang lakas ng
sampal ko, pati ang palad ko ay masakit!

Hindi siya agad nakabawi. His hair got kind of messed up and his jaw showed.
Umigting ang kanyang panga. He pouted his red lips and then slowly he turned to me.

"Iyan ba ang pagpapasalamat mo?" tanong niya at nilapag ang aking lipstick sa likod
ng sasakyan.

"You're a pervert. Future rapist!" I accused him without hesitation.

I don't care what happens next. If he's gonna sue me or what.

Umiling siya at humugot ng malalim na hininga bago unti-unting umalis. Sinundan ko

siya ng tingin. Inayos kong muli ang palda ng aking dress. So much for my first day
as President. Fuck this.

=================

Kabanata 1

Kabanata 1

Bellboy

"Magandang hapon, Miss Galvez. Shall I call you President Nieves?" tanong ng
manager ng aming resort.

Papasok ako sa resort at siya ang sumalubong sa akin. Mrs. Susana Agdipa is the
manager of The Coast resort. Naka itim siyang corporate attire na may kulay sky
blue na scarf na siyang motif ng buong resort.

"Nieves is an old name. I prefer you call me Snow..."

Ayon sa mga nababasa kong libro, in order to be an effective leader, I should

believe in myself. Wala akong panahon upang pagdudahan ang aking sariling
kakayahan.
I need to believe in myself so people will believe in me. Hindi ibig sabihin na
bata pa ako ay hindi ko na seseryosohin ang mga suliranin dito sa resort. I want
them to feel that I'm serious with my job.

"Sige po, President..."

"You can call me, Snow, Ma'am. I'm fine with that..." ngumiti ako.

Hilaw na ngiti lamang ang binigay ni Mrs. Agdipa sa akin. Iginiya niya ako sa
elevator. Nauna ako papasok pagkatapos ay sumunod siya.

"So we arranged a dinner meeting for you. Iyon din ang inutos sa amin ni
President."

Tumango ako.

"At ang opisina ni President noon ay ang opisinang nasa tabi lamang ng gusto mong
kwarto. Sigurado po ba kayong ayaw n'yo sa isa sa mga presidential suite?"

"Hindi na. Mag-isa lang naman ako. 'Tsaka, masasayang lamang iyon. Paano kung may
gustong mag check in doon habang fully booked na?"

Tumango naman si Mrs. Agdipa. Naiintindihan ang sinabi kong rason.

"We'll wait for you in our convention center after an hour so we can have the
dinner. Iyong mga imbetado ay iyong nasa ibang shift at ang

iba'y aalis pagkatapos kang ipakilala."

"Okay. Hindi na po ako magpapahinga. Maliligo lang ako 'tsaka magbibihis. Lalabas
agad ako para sa dinner. Can you please give me a little overview of the resort.
It's been ages..." sabi ko.

Bumukas ang pintuan ng elevator at tumulak na kami palabas. Nilahad niya ang kamay
sa tamang daanan at sumunod naman ako. Beach front iyon kaya ayos lang.

"The resort has 270 rooms, 5 villas. Dalawang pool front at tatlong beach front.
Can house up to 800 to one thousand people. It has three large swimming pools.
Dalawang restaurant. Seaside and West Coast. Gym, souvenir shop, bars, and the
latest spa..."

Imagine all of that in my command. Ngayon pa lang ay nalulula na ako sa trabaho.

"May incharge ba ng reservation online?" tanong ko.

"We're working on that, Miss President..."

"Just call me Snow, Ma'am," I politely said.

Hilaw na ngiti muli ang pinakawalan ni Mrs. Agdipa. Tinuro niya sa akin ang isang
pintuan na may nakamarkang "Office".

"Ito ang opisina ni President. Nariyan lahat ng kailangan mo. Ang iyong kwarto
naman ay naroon..." Itinuro niyang muli ang dulong pintuan. "Ito ang card para
roon..."

"Salamat. Magbibihis lamang ako at bababa rin..."

"Sige po. Maghihintay kami sa convention center."

Pagkatapos ng usapan ay dumiretso na ako sa kwarto. Nilagay ko ang keycard sa

lalagyanan para mag activate ang kuryente ng buong room. Agad umandar ang aircon at
mga ilaw. Nasa gilid ko ay ang bathroom. Nakita ko ang mga maleta ko sa gilid ng
cabinet.

May isang sofa, upuan, at lamesa. May isang king size

bed at may balcony.

Binuksan ko ang glass windows ng balcony at lumabas ako para makita ang kahabaan ng
Costa Leona. The island far away in front of me looks majestic. The pristine blue
waters of the sea is screaming tranquility. Iilan lamang ang nasa mga sun lounger
at halos foreigner lahat.

Umihip ang malakas na hangin at pumikit ako. I've been here way back but those were
short stays because of something my father wants to forget.

Nilingon ko ang gilid ng balkonahe at nakita ko ang isa sa mga swimming pool ng
buong resort. Kids were playing and they are having fun.

I can also see the villas. They were small wooden huts with airconditioned rooms.
Inisip ko kung kumusta ang lagay ng mga kahoy na ginamit para roon. Kailangan ba ng
resort bombahan ng anti-termite para mapanatiling maayos ang mga iyan? Concrete
walls are perfect when you're near the sea, too. Mabilis masira ang kahoy kapag
malapit sa dagat.

Ah! I need to think about that later. In the meantime, I need to get ready.

Pumasok ulit ako sa kwarto at inayos na ang mga gamit. I'm going to wear a white
dress with floral print for the dinner. I need to look serious and mature. Pumps
will also do.

Naligo na muna ako bago magbihis. Tumawag pa si Papa habang naliligo ako.

"How's your trip?" he asked.

"I'm fine, Papa. Bababa ako ngayon sa convention para i meet ang staff ng resort."

"I'm sorry you have to deal with this, Snow."

"It's okay, Pa. Wala kang ibang aasahan kundi ako. Kakayanin ko ito."

"Just call me if you have questions. I know you can do it, hija..."

"Thank

you for believing in me, Papa."

Natigil ang tawag roon. Pinagmasdan ko ang sarili ko sa harap ng salamin. Basang
basa ang buhok ko at tumutulo ang tubig sa aking noo.

Nagbalik ako sa kwarto ng tanging puting tuwalya lamang ang nakatapis sa aking
katawan. Kinuha ko iyong damit at dinala ko sa loob ng banyo.

I put on some lotion on my skin first then I combed my hair. May blower doon sa
loob ng banyo kaya ginamit ko iyon pampatuyo.
My naturally brown hair later revealed itself. Kailangan ko ring maglagay ng make
up para magmukhang mas mature. Dark red lipstick should do the trick. Pink would
make me look so young. Malalalim ang mga mata ko, matataas at makurba ang eyelashes
kaya madaling lagyan ng make up. I'm also a bit fair, thus, I was called Snow. I
need to put color on my skin.

Tinagilid ko ang mukha ko habang naglalagay ng blush on. My jaw resembled that of
Tita Marem. Angled and with high cheekbones.

Matangkad ako kaya madalas ay hindi naniniwala ang mga tao ko sa tunay kong edad. I
look more like early twenties than a seventeen year old girl. That's okay.
Actually, gusto ko nga ng ganoon.

Lumabas na ako sa kwarto pagkatapos kong bahagyang kulutin ang dulo ng buhok ko
gamit ang iron.

Dire diretso ang lakad ko patungong elevator. I checked my phone to see the
messages of my bodyguards. They will be staying on our staff room. May ibang staff
kasi na stay in. Sasama sila roon.

Pagkababa ko ay naaninag ko agad ang isang babaeng naka kulay beige na corporate
attire, isa sa mga uniporme ng empleyado rito.

"Here's the way, Miss President..." she said.

I smiled

at her. I wonder if she thinks I'm older than her?

Dire diretso muli ang lakad ko patungo sa convention center. Wala ito noon. Mukhang
isa sa mga ginawa ni Papa para palaguin pa lalo ang buong resort.

A man is standing in front of the brown double doors. He held the door open for me
and he slighlty bowed.

"Welcome, Miss President..." aniya.

Nakahilera sa dadaanan ko ang lahat ng empleyadong naroon. Eight men were standing
beside me wearing a dark blue uniform, siguro'y mga security. Sa harap ko ay si
Mrs. Agdipa na nakangiti.

"Everyone, this is Miss Nieves Solanna Galvez, daughter of President Remus Eugenio
Galvez..."

Habang nagsasalita si Mrs. Agdipa ay pinapasadahan ko ng tingin ang mga empleyado.

Almost all of them are wearing the Type A uniform. Iyong kulay beige na may burda
ng vines sa harap. Mukhang barong sa mga lalaki at mukhang filipiniana sa mga
babae. But then the girls hair were fall off their shoulders. I want it clean...
I'll suggest it soon.

Tumigil ang tingin ko sa isang matangkad at pamilyar na lalaki. Sa tabi niya ay

isang lalaking hindi katangkaran at sa isang tabi ay isang babaeng nakanguso.
Bumaling ulit ako sa lalaking nakilala ko.

He smiled. His perfect teeth showed up! What the hell? Ang future rapist ay isa sa
mga magiging empleyado ko?

I cannot believe it! I mean... I thought...

Iniwas ko ang tingin sa kanya. I can't let him see that I'm affected. Or that I'm
thinking about him too much!

"Siya ang mamahala pansamantala sa buong resort. Miss President, these are the
staff. The security team." Itinuro ni Mrs. Agdipa sa akin

ang walong security guard na naroon sa gilid ko.

"Which means that the gates are open for everyone right now because you are all
here?" I suddenly asked.

Napawi ang ngiti ni Mrs. Agdipa.

"Ang mga bodyguards mo muna, President, ang pinagbantay ko roon. Ngunit mabilis din
naman ang mangyayaring ito."

Tumango ako at binaling ang mga mata sa sunod na hilera.

"These are our online team. Sila ang incharge sa mga tawag for reservations at sa
mga mag eemail na rin. Ito naman ang mga maids, sila ang in charge sa housekeeping.
Pupwede po kayong magrequest ng isa sa kanila para maglinis ng kwarto mo..." ani
Mrs. Agdipa.

Tumango ako. Medyo hindi ko gusto na nakatitig silang lahat sa akin ngayon ngunit
kailangan kong mag seryoso. I need to get used to this.

"Ito naman ang chefs. Mga incharge sa kitchen ng dalawang restaurant..."

"Magandang gabi po, President..." ngiti ng isang matandang chef.

"Magandang gabi rin po..."

"Waiter and waitresses sa mga bars at pati na rin sa restaurants... Ito naman ang
mga para sa room service..." ani Mrs. Agdipa sabay turo malapit doon sa lalaking
rapist.

Okay. I don't wanna be judgemental but I don't have his name so allow me to call
him that in the mean time.

"Concierges and Front Desks clerks..." sabay turo niya malapit sa mga babaeng
katabi noong rapist. "Drivers and bellboys..." turo niya sa rapist at sa mga nasa
likod nito.

Tumango ako at nilingon muli ang ibang banda.

"You can all call me Snow while I'm working here. Tulad ni Papa, ang opisina ko ay
naroon din sa ikatlong palapag. Hindi ako tutuloy

sa aming mansyon at dito ako sa hotel pansamantalang tutuloy para sa trabaho,"

seryoso kong sinabi. "Si Papa ay nagpapagaling. He's scheduled to fly to Manila
soon so he can rest and be checked by better technologies."

Ngumiti ako sa kanila. Medyo bumangon ang usap-usapan concerning my father. I

cleared my throat.

"Ngunit habang narito ako ay tutulungan niya akong ayusin ang resort. Gagabayan
niya ako dahil ito pa lamang ang unang pagkakataong mamamahala ako nito. So I
expect full support from you for the betterment of the resort my grandfather built.
Can I expect that from all of you?"
"Of course!" ani Mrs. Agdipa.

Sumang-ayon ang lahat.

"Syempre, President..." isang pamilyar na boses ang humalakhak.

I tried so hard not to look at him but my eyes betrayed me. Siniko siya ng katabi
niyang lalaki. Tumigil ang rapist sa pagtawa at kinagat niya ang pang ibabang labi
niya. I tore my eyes from that line of sight. Damn it!

"S-so... Uh... Let's work hand in hand for the future... of The Coast and it's
upcoming hotels..." tumango ako at bahagyang humakbang para matapos.

"Okay! That's it! All night shifts, bumalik na kayo sa mga pwesto n'yo. You can all
claim your food here later. At ang mga first shift at second shift ay pwedeng
manatili rito sa center para samahan si Miss President na kumain."

May iilang umalis. Iilan ang nilapitan ako at nginitian. I smiled back at them.
They introduced themselves but I couldn't quite remember all of their names so I
only smiled.

Iginiya ako ni Mrs. Agdipa sa isang mahabang presidential table para sa pagkain.
Iba ang

lamesang iyon dahil marami ng pagkain samantalang ang ibang lamesa ay nilalagyan
pa.

Maingay dahil sa usap-usapan. Panay ang ngiti ko sa mga tumitingin sa akin.

"These are the heads of the different offices, Miss President. Sa security,
services, spa, restaurants..."

Ngumiti ako sa mga katable ko. Halos lahat ay medyo may edad na at mukhang matagal
na rito sa resort.

They all mentioned their names to me. I smiled and shook their hands.

"Sana ay matulungan ninyo ako."

"Syempre, Ma'am. Matagal na kami rito at susuportahan ka namin tulad ng suporta

namin kay President Remus..."

Ngumiti ako. "I really appreciate it..."

Pagkatapos ng ilan pang kwentuhan ay nagsimula na kaming kumain. Kinwento nila sa

akin kung gaano binabalikbalikan ang pagkain sa buffet ng mga restaurants namin. Na
magaling ang mga chef.

Seryoso akong nakikinig ng bigla kong napasadahan ng tingin ang kabilang lamesa.
Naroon si rapist, kumakain kasama ang kanyang mga kaibigan. Ganadong ganado siyang
kumain. Men. Napatingin siya sa akin. Nagtaas ang isang kilay niya.

Kumunot ang noo ko at hinawi ko ang buhok na nasa aking balikat.

"Wala po bang reklamo in terms of services? You know, dysfunctional staff? Drivers?
Bellboys?" I asked the one incharge for services.

Kumunot ang noo ng matandang babae at umiling. "Wala naman, Miss President. Meron
alam ko sa booking. Kasi mabagal daw ang pagbobook. Inaabot ng ilang araw ang
follow ups..."

"So walang reklamo sa mga... uhm... impolite staff?"

"Lahat ng staff dito nakangiti at bumabati sa bisita. Pero syempre,

kung reklamo, hindi iyon maiiwasan lalo na sa toxic guests..."

Am I toxic?

Uminom ako ng juice at pasimpleng tumingin muli sa kay rapist na nasa kabilang
lamesa. Nakikipagtawanan siya sa mga kasama niyang bellboy at napatingin muli sa
akin. Napawi ang ngiti niya.

Bumalin ulit ako sa kausap ko.

"What about pervert staff? Say... roomboys, housekeeping, bellboys?"

Halos ma offend iyong tinanong ko.

"Excuse me, Sibal!" sigaw niya sabay taas ng kamay para sa kabilang lamesa.

Napatuwid ako sa pag-upo lalo na noong nakita kong tumayo si rapist. His fucking
name is Sibal?

"Ryan, Omar, tawagin n'yo ang iba pang mga bellboys at drivers..."

Halos isang linya silang tumayo. Napalunok ako.

As I was about to say that the incharge didn't have to do this, lumapit na sila. Sa
likod ko ay naroon na si Sibal.

Tumikhim ako at nagseryoso na lamang. Nilingon ko sila.

"We won the Best in Services Award for hoteliers last year, I'm sure you know that,
Miss President..." sabi noong incharge.

Tumango ako. "Well, yes."

"These are my bellboys, si Sibal, Ryan, Omar, Rolly, Baldo, Ruben, ang iba ay nasa
kanilang mga posts. These are my drivers..."

She mentioned each driver. Ngumiti lamang ako at tumayo.

Si Sibal ay nasa gilid ko. Matangkad palang talaga siya. Kahit na medyo matangkad
na ako ay dinudungaw niya parin ako.

"Show why we were all given that award to Miss President, everyone..." anang
incharge sabay tayo na rin tulad ko.

"I am not questioning their abilities, Mrs. Gorres. I merely want to knoe if they
are, indeed, effective..." I said politely.

"Kung gusto n'yo po, Ma'am, magvovolunteer akong personal n'yong bellboy at
housekeeper para malaman n'yo kung talagang epektibo kami..."

Pinandilatan ko si Sibal at pormal na idinirekta ang tingin ko sa kanya. Plastik

akong ngumiti ngunit walang humor sa kanyang mukha.
"Then we're all set!" sabi ni Mrs. Gorres.

Binuksan ko ang bibig ko para makaapila. Gusto ko sanang babae ang gagawa noon
ngunit...

"This is Percival Riego, Sibal for short... one of the best bellboys we have, Miss
President. He'll take care of your needs from now on..."

Ngiting ngiti si Mrs. Gorres sa sinabi niya. What... what needs? Umiling iling ako
at kumurap kurap. That escalated quickly!

"Wait... I still need to think about this, Mrs. Gorres."

"Hayaan n'yo, President. Gusto ko pong gawin ito bilang paumanhin sa unang
pagkikita natin..." ani Sibal sa isang seryosong tono.

Nilingon ko siya. The men beside him were smirking and he's all so serious like
he's not serious at all! Some female employees were looking at me like I did
something wrong!

"We're ll set!" deklara ni Mrs. Gorres.

Halos mapafacepalm ako nang nagpalakpakan silang lahat dahil sa deklarasyon. What
the hell?

=================

Kabanata 2

Kabanata 2

Mangingisda

"You're in the Philippines but you failed to visit us? Really, Snow?" boses ng
kababata kong si Brenna ang nasa kabilang linya.

Unang umaga ko rito sa Costa Leona at ito agad ang bumungad sa akin. She had been
trying to call mo for the past few days para lamang sumbatan ako nito. Ngayon lang
ata siya nakahanap ng numero ko.

"I was busy, Brenna. Umuwi ako rito sa isla dahil nagkasakit si Papa. Ngayon, ako
ang mamahala sa buong resort dahil nagpapagaling pa siya..." I explained.

Maaga akong nagising kanina para pumasok sa aking opisina. Papa's office is clean.
Ang desk lamang ang medyo magulo sa mga papeles. May mga budget na kailangan
ipaapprove, increase ng sweldo, at dagdag tao.

Inisip ko noong una na dapat ko munang tingnan ang buong resort ngunit pagkapasok
ko rito ay isang tawag agad ang natanggap ko sa telepono ni Papa. Ni loudspeaker ko
na lang dahil abala ako sa pagtatrapo ng alikabok sa aking lamesa.
"Hindi ba ay luluwas ang Papa mo? Hindi ka sasama, kung ganoon?"

"Hindi. Dito nga lang ako, pansamantala."

"What about us, then? Your friends? Hindi ka man lang ba bibisita? You have your
managers to look into your hotel, Snow."

"Hindi ganoon kadali iyon. And besides, hindi ba busy ka sa mga tapings mo?"

Isa siyang rising teenage star ngayon. Simula palang noon ay ganyan na ang hobby ng
mga kaibigan ko. Iyon din yata ang gusto ng kanilang mga magulang. Tita Marem
offered me to do that, too, but I refused.

"Ang sinabi ni Bron, umalis siya ng U.S. noong nalaman niya na pinagbigyan mo raw
iyong

si Ram. Nag-away raw kayo?"

Bronson was my first boyfriend. I was thirteen years old when we first entered a
relationship. Syempre, immature pa lang ang lahat ng iyon. I was also very
disturbed because of our family problem so I was leaning more to my friends than my
parents.

Biglang may kumatok sa opisina. Nilingon ko ang pintuan. Sasabihin ko na sana na

maari siyang pumasok ngunit hindi na nahintay ng nasa labas. Binuksan niya na iyon.

Sumungaw ang ulo ni Sibal galing sa labas. He smiled devilshly then opened the door
widely.

"Brenna, I have no time for the drama right now. Tell him. I'm busy with what I'm
doing here..."

Tumikhim si Sibal at pumasok na sa loob. Sa labas ay nakita ko ang cart na may

lamang cleaning materials. May dala siyang panlinis ng salamin at lumapit agad siya
sa malaking salamin sa aking gilid, facing the pool side of the resort.

"Fine, I'll tell him. Can we go there, by the way? If my schedule clears, they want
to go there. Alam mo na, publicity na rin sa inyong hotel."

"Fine. Just a free room, okay? For three days..." sabi ko.

"Yes!" ani Brenna. "Iyon ay kung maayos ang schedule ko. Ano? Sabi ni Tita Marem,
hindi ka raw mag-aaral? Wala bang college riyan? Para na rin makapag-aral ka na
lang kahit paano?"

"Wow! You sound like Papa, Brenna. I'll look into that. Anyway, it's still summer."

Habang nag-uusap kami ay narinig kong may iba pang tumatawag. I need to cut the
call to answer whoever's calling. It might be important kung talagang dinirekta sa
akin ang tawag.

"Brenna! Can I call you again later? Someone's calling..."

"Sus!

Do you already have a phone? Kung wala pa ay bumili ka na."

"Yes, yes. Please, I need to go. This might be important..." sabi ko.
"Fine. Bye..."

Pinatay ko agad ang tawag para sagutin ang susunod. Sumulyap ako kay Sibal na
ngayon ay naglilinis ng bintana. Well, if he's going to be my personal housekeeper,
he needs to know my terms.

"Snow..." si Papa iyon.

"Pa... O, kumusta? Nakakuha na ba kayo ng ticket pa Manila?"

"Yes, Kael and I will be leaving to Manila this coming Friday. How's your first
night?"

"Fine, Papa. Nakatulog ako ng mahimbing dahil sa pagod."

"Your Tita Marem called and insisted that you should somehow enrol yourself in a
near school. Gusto kitang bigyan ng pagkakataong mag-isip tungkol riyan. I know the
task I'm giving you is already heavy but I can't deprive you of education if you
want to..."

May punto si Tita Marem sa gusto niyang mangyari. Siguro naman ay hindi ako
masyadong magiging busy kung hindi ko i full load ang aking aaralin, hindi ba?

"I want to go to school, Papa. Syempre, po. I'll look into that."

"Your Tita Marem said you need to decide now so she can contact a friend of hers in
the North Western Colleges, Snow..."

Sumulyap si Sibal sa akin. Kumunot ang noo ko kaya bumalik siya sa paglilinis ng
bintana.

"Okay. I'll call her later, Papa. Gusto ko po ang ideya niya. It wouldn't hurt,
right? Kahit twenty units lang ang kunin ko para hindi maubos ang oras ko sa pag-
aaral."

"Sige, anak. Kael wants to talk to you, too, but he's still asleep right now. I'll
call later para makapag-usap kayo."

"Sige po, Papa."

"Bye,

Snow. Be good there..."

Napangiti ako at tumango na lang. "Bye..."

Pinutol ko agad ang tawag at bumaling na kay Sibal na ngayon ay sinubukan ulit na
sumulyap sa akin.

"Pinalitan ko ang tuwalya ng kwarto mo, Miss President."

Nagtiim bagang ako. He went into my room? Hindi naman sa wala akong tiwala ngunit
ayaw ko lang talagang may nakekealam sa mga gamit ko ng 'di ko namamalayan.

"Why did you do that? Ayos pa ang tuwalya ko roon."

Now that I think about it, I should buy my own towel, right?

Tumigil siya sa paglilinis at hinarap ako. His broad shoulders blocked the sunlight
from outside. The silhouette of his face can pass for a Calvin Klein model. Oh my
God, am I praising him?

Hindi naman sa nangmamaliit ngunit hindi parin talaga ako makapaniwala na

nagtatrabaho siya rito bilang bellboy. I thought he's a guest! Not that I'm saying
na walang karapatang maging ganyan ang itsura ng mga nagtatrabaho bilang empleyado
namin pero...

"May rule asi kami rito na kapag hindi nilagay sa sabitan ang tuwalya, ibig sabihin
ayaw na ng may-ari iyong gamitin muli."

Napakurap kurap ako. Nakaligtaan ko iyong rule na iyan. Nilagay ko lang kasi iyon
sa lamesa. I need to seriously clean my room, too.

"No... Not that. I mean, I'm uncomfortable na pinapasok mo ang room mo na wala
ako."

Umangat ang gilid ng kanyang labi. Tumikhim ako.

"So... gusto n'yong papasok lamang ako kapag nariyan ka?"

Bumagsak ang tingin ko sa mga papeles sa aking lamesa. Bakit ganito ang pinag-
uusapan namin? Well, my terms that is. Alin ba ang mas maganda? Pumasok siyang wala
ako o pumasok

siyang naroon ako? But I already told him that I don't want him messing around my
stuff while I'm not around my room so kailangan ko iyong panindigan.

"Oo. I'm more comfortable that way..." sabi ko sa isang matapang na tono.

"Noted, Miss President..." aniya.

"Siya nga pala..."

Umupo ako sa aking swivel chair at pinanatili na lang ang mga mata sa laptop. Sa
gilid ay nakikita kong nagsisimula ulit siyang maglinis ng bintana.

"Alam mo ba kung saan patungo ang North Western Colleges?" tanong ko.

"Doon ako nag-aaral," aniya.

Nag-aaral siya? He looks mature. Parang tapos na sa pag-aaral.

"Gusto mo bang mag enrol doon? Pwede kitang samahan. Ang kapatid ko'y mag eenrol
din doon. Anong year ka na ba, Miss President?"

Tumikhim akong muli. "First year..."

Natigilan siya at tinitigan ako. I tried to look at him back but I just couldn't
last long. Bumaling muli ako sa laptop kahit na puro scroll down lang ng emails ni
Papa ang ginagawa ko.

"Pareho kayo ng kapatid ko, kung ganoon..."

"Babae o lalaki?"

"Lalaki..."

What? There's another one like him, then?

"Baka magkaclassmates kayo sa minor subjects kung sakaling tumuloy ka sa pag-
eenrol. Anong kukunin mong kurso?"

"Business..." malamig kong sinabi.

Ano kayang kurso niya? Hindi ko na tinanong. It's enough that we are having this
conversation. I don't need to look deeper.

"Pasensya na nga pala sa nangyari sa atin kahapon..."

Kinailangan ko ulit siyang tingnan. Para akong napapaso tuwing nagkakatitigan kami.
Awkward. At the same time, naiirita ako sa sarili ko. What the hell,

Snow? He's your employee, for Pete's sake!

"I really hate perverts." I said casually.

Kahit na hindi naman ako lubusang inosente sa bagay na iyan. I have been into
relationships. My lips isn't virgin anymore. I've known bases, too. Ngunit hindi
parin ako sang ayon sa ginawa niya kahit tingin lamang iyon.

"Kaya nga ako nagmamagandang loob ngayon..."

So he's not denying that he's a pervert?

"Hindi maganda iyan para sa guests. Paano kung guest ako? Anong sasabihin niya sa
mga empleyado rito?"

"Masyado rin kasi talagang maiksi ang damit mo. Para hindi ka masilipan, mag maong
ka na lang. O 'di kaya'y paldang mahaba..."

Matalim ko siyang tinapunan ng tingin. He smiled devilishly. Who are you to suggest
things like that? Papapel din ang isang ito, ha!

"Are you saying that it's my fault? Hindi ibig sabihin na dahil maiksi ang damit ko
ay may karapatan ka nang sumilip."

Umiling agad siya. "Hindi iyon ang punto ko, Miss President. Ang punto ko ay kung
hindi maiksi iyong naging damit mo, pagkayuko mo noon ay hindi ko makikita ang
panty mo."

"Are you going to clean the whole office or just the windows?" mariin kong tanong.
I want to end our nonsense conversation right away.

"Kung ano ang gusto mo, iyon ang masusunod, Miss President."

"I can clean the desk. The sofa doesn't need the cleaning. The floor, too. Kaya
ayos na iyang windows. You can go now..."

Tumango si Sibal at dumaan sa harapan ko para makaalis na sa buong kwarto. Umiling

na lamang ako. Even though he's seriously attractive, I'm not attracted at all.

My exes were attractive. Well, they dress

good and they are into business. So I'm not really amazed by a bellboy who's rate
is five above in terms of face and body.

"Hindi ka pa nagbibreakfast. Gusto mo bang kumain sa restaurant o dadalhin ko

rito?" tanong niya.

"Sa restaurant na. Papasyal ako sa buong resort ngayon. Thanks sa offer..." sabi ko
ng nakatingin sa laptop.

"Sige, Miss President. Magandang umaga."

Sinarado ni Sibal ang pintuan at natahimik na ang buong room. Ilang saglit kong
inisip ang buong usapan bago pinilig ang ulo ko. I need to stop thinking about
that.

I called Tita Marem to tell her that I want her offer. She was delighted. Tinawagan
niya agad ang may-ari ng North Western Colleges para iinform na hahabol ako sa
entrance examinations.

Ipapadala ko raw ang mga papeles ko roon at pupwede na akong mag enrol sa Business
Management course. I need to inform my bodyguards about it kaya pinatawag ko sila
sa opisina ko.

Dalawa ang dala ko. Napagtanto kong hindi ko pwedeng gamitin sila buong araw dahil
syempre, kailangan din nila ng pahinga.

"Tatlong shift din po, kung gusto n'yo. Sa hapon at gabi..." suggested by Kuya
Lando.

"Kaya lang dalawa lang kayo..." sabi ko.

Pumasok sa isip ko si Sibal. I don't know what his shift here in the hotel but I
think it's morning. So pupwedeng isa sa hapon, isa sa gabi, at si Sibal sa umaga,
hindi ba?

"Hapon at gabi lang kayo. I'll deal with who's going to be in the morning shift..."
I said.

They both agreed. Pagkatapos noon ay nagpasya na akong bumaba para kumain. Nagulat
ako nang pagdating ko sa restaurant ay sobrang daming

tao. Buffet ang istilo ng pagkain namin at meron halos lahat ng cuisine. Ngunit
hindi ko inasahan na ganito ang dadatnan ko ngayon.

"Malapit na po kasi ang pista ng baryo kaya medyo marami ang guests natin..." sabi
ni Mrs. Agdipa sa akin.

Tumango ako. "Kaya pala... Sige. Hindi na ako makikisali sa breakfast ng hindi na
maabala ang mga waiter."

"No, Miss President. Kapag breakfast kasi, dito sa West Coast restaurant kakain at
kapag dinner naman ay sa Seaside. Ibig sabihin, walang tao sa Seaside ngayon.
Naroon na po ang personal ninyong waiter na si Sibal. Naghihintay na kanina kaya
roon ka na lang kumain."

"Oh! Okay then, Mrs. Agdipa. Thank you very much..."

Ngumiti ako at tinalikuran na ang naunang restaurant. Ibig sabihin, mamayang gabi
ay sa Seaside naman ang maraming tao at sa West Coast naman ako kakain.

Pagkapasok ko ng West Coast ay namangha ako sa glass walls na nakapaligid. Kitang

kita ang kagandahan ng dagat ng Costa Leona. Sa malayo ay kita mo rin ang rock
formations at iilang isla. I suddenly want to stroll. But I'm not here for a
vacation, though.

Napatingin ako sa natatanging lamesa na may nakatayong waiter. Nagsasalin ng tubig

si Sibal sa aking baso. Lumapit agad ako roon at nagseryoso.

"Salamat..." sabi ko at sumimsim na sa tubig.

Tiningnan ko ang sobrang daming ulam sa aking harap.

"Next time, I'm fine with bread, sausage, and fruits. I don't need all of these..."

Tumango si Sibal. "Sige, Miss President. Next time. Maiwan na muna kita para
makakain ka..."

Hindi na ako nagsalita. Pagtalikod niya ay pinagmasdan

ko siyang palayo sa akin. Tinusok ko iyong sausage at nilagay sa aking pinggan.

Iilang empleyado ang nakaabang sa bar para sa magiging panauhin at sumama si Sibal
sa kanila.

My schedule for today is to stroll around Costa Leona. Sa kahabaan para matingnan
ko kung anong klaseng lugar na ito simula noong umalis ako. Pagkatapos ay sa buong
resort na. Pagkatapos ng lahat ay titingnan ko ulit ang mga papeles sa opisina at
hihingi ako ng suhestiyon kay Papa sa mga mahihirap na issue.

A young foreigner went up to me suddenly. Kumakain pa ako ng sausage kaya binaba ko

muna iyon nang ngumiti siya at tinuro ang upuan sa harap ko.

The whole restaurant is big. It can house, probably, a hundred of people. At wala
ring tao roon dahil ang lahat ay nasa West Coast para sa buffet breakfast pero
pinili ng batang foreigner na umupo sa harap ko.

"May I sit here?" in a british accent.

Ngumiti ako. Of course not! But I want to be polite to a guest.

May tumikhim agad sa aking gilid. Nilingon ko si Sibal at halos ma relieve ako nang
nakita ko siya roon.

"Excuse me, Sir. Table for one? We have them here, too..." turo niya sa ilang
lamesa.

Nanliit ang mata ko. Nagulat ako sa saktong ingles niya. Well, hindi ko siya
minamaliit pero...

"Oh! Am I not allowed to sit with a beautiful lady?" the foreigner asked.

"No, sir. I'm sorry," may diin sa sinabi ni Sibal. "Our waitress will guide you to
your table..."

Tinuro ni Sibal ang isang waitress na lumapit sa foreigner.

"Oh! Okay..." Ngumiti ang foreigner sa akin.

I awkwardly smiled back at him bago

siya umalis. Nanatili si Sibal sa aking gilid habang pinapaupo iyong lalaki malayo
sa akin.
"Dalawang linggo na iyong guest na iyon dito, Miss President. Iba-ibang babae ang
dinidiskartihan niya. Sorry kung inistorbo ko kayo..." ani Sibal.

"Walang anuman. Salamat. I'm not comfortable with it so I'm relieved. The next
time, remove the chair in front of me when I'm eating alone..."

"Sure, Miss President..." malamig na sinabi ni Sibal at lumayo muli sa akin.

Nagpatuloy ako sa pagkain. Binigyan ng menu iyong foreigner at habang nagbabasa

siya ng menu ay sumilip siya sa akin. He winked at me and then he smiled. Binitiwan
kong muli ang sausage na kinakagatan ko. Damn it!

May sinulat siya sa tissue at ipinakita niya sa akin. It says "what's your room
number?"

Yuck!

Suminghap ako at tiningnan kung saan nakatayo si Sibal. Nakahalukipkip siya habang
seryoso akong tinitingnan. Tinaas ko ang kamay ko at agad siyang lumapit sa akin.
Tumuwid ako sa pagkakaupo at uminom ng juice.

"More juice?" he asked.

Umiling ako. "Can you sit in front of me, please. The guest is bothering me..."

Tiningnan niya iyong foreigner na ngayon ay nakatutok na sa menu na parang walang

nangyari.

"Okay, Miss President..." aniya sabay upo sa harap ko.

But then he's wearing a beige uniform our employees have. Of course the guest would
know that he's an employee. So what?

"Hindi ka pala sanay na may pumoporma sa'yo?" tanong ni Sibal.

I did not give him the right to interview me. I just need his presence in front of
me! Matalim ko lamang siyang tinitigan bago nagpatuloy sa pagkain.

Naisip ko tuloy kung kumain na ba siya. The kind person inside of me wants to ask
but President Snow told me I shouldn't... Of course, kumain na sila. May trabaho,
e!

"Nagkasundo kami ng bodyguards ko na magkaroon ng shift sa kanilang mga oras. Dahil

dalawa lamang sila, ikaw ang gagawin kong pangatlo bilang pang umagang shift. Ano
ba ang shift mo rito?"

"Umaga." His face brightened. "Karangalan sa akin iyan, Miss President."

There goes his evil smile again.

"Okay, then. Papasyal ako ngayon sa kahabaan ng Costa Leona. I want to reach the
rock formations to see what kind of beaches they have here. You need to join me..."
sabi ko.

"Sige. Walang kaso iyon sa akin. Hindi kalayuan dito ang bahay namin."

Tinagilid ko ang ulo ko. "Nasa Costa Leona ang bahay n'yo?"
Tinuro niya ang rock formations sa malayo.

"Pagkatapos ng mga batong iyan ay kahabaan ulit ng mapuputing buhangin. Naroon ang
bahay namin."

"Oh? So there's life after the rock formations?"

He chuckled. "Of course, Miss President. Marami kami roon. Iyang mga bangkang
iyan..."

Itinuro niya ang mga nasa laot na bangka.

"Ay galing doon sa amin. Pangingisda ang pangunahing kabuhayan ng mga narito sa
Costa Leona..."

"Nangingisda ka?" tanong ko.

"Tuwing madaling araw, Miss President."

Tumikhim ako. Mangingisda rin pala ang isang ito. "And after that you come here to
work? Kailan ka nag-aaral, kung ganoon?"

He licked his lips before answering. "Hapon, Miss President. Pagkatapos ng shift ko
rito, diretso ako sa North Western. Pagkauwi ko ng bahay, natutulog ako at maagang
nagigising para mangisda."

Marahan akong tumango. It hit me hard... How different lives of people are, huh?
Very, very different.

=================

Kabanata 3

Kabanata 3

Witty

Pagkatapos kong kumain ay sinunod ko na ang gusto kong mangyari para sa araw na
iyon. Sumunod si Sibal sa akin habang naglalakad lakad ako sa tabing-dagat.

May iilang mga foreigner na nagbibilad sa init. May iilan namang naliligo sa
malinaw na dagat ng Costa Leona.

May iilang rock formation 'di kalayuan sa tabing dagat na pinupuntahan madalas ng
mga naliligo lalo na kapag lowtide. Sa malayo naman ay iilang isla ang kita mo.

May mga resort-owned boats na pupunta sa mga isla kapag nirequest ng mga guests.
May aalis pa nga para siguro sa island hopping. I've tried it before but I was too
young that time to remember every bit of it.

"Nakapag island hopping ka na, President?" tanong ni Sibal sa aking likod.

Sumulyap ako at nagpatuloy sa paglalakad.

"Oo. Noon," simpleng sagot ko.

Mahirap maglakad sa buhangin. Nakakangawit sa binti pero pinagpatuloy ko parin
hanggang sa mapadpad kami sa dulo ng shoreline ng resort kung saan magsisimula ang
rock formations.

Nakatsinelas lamang ako ngunit hirap pa rin ako sa pagsisimula ng lubak-lubak na

daanan. Mas nauna tuloy si Sibal sa akin dahil mas mabilis siyang naglakad.

There were parts when I needed to climb rocks just so I could get past them and
advance to the next steps.

Tumagilid ang ulo ni Sibal habang pinagmamasdan ako. I hate how the amusement is
etched on his expression. Naglahad siya ng kamay sa akin. Ilang saglit ko lamang
iyong tinitigan.

"No, thanks. I can do this..." I said but just after I uttered it, muntik na akong
nadulas!

"Akala ko ba kaya mo na iyan, Miss President?"

I glared

at him. I can't believe he's talking to me that way! I have never ever met someone
who talk like that. Kahit ang mga kaibigan ko'y nagbibiro ngunit hindi ganito.
Immediately, he got hold of my waist and my hand.

"Ingat ka, President..." bulong niya.

Humawak ako sa braso niya at agad na tumuwid sa pagkakatayo. I can't help but
notice how tight his biceps were. Yeah, I know... must be from hardwork.

Pinalagpas ko ang biro niya kanina. I know he's naturally witty. Based on my first
impression so I think I can deal with that. Huwag niya lang lagiin at baka
masisante ko siya ng wala sa oras.

"Thanks..." sabi ko at iniwan siya roon para magpatuloy.

Binitiwan niya ako nang bahagya akong nakalayo ngunit mas lalong lumupit ang mga
bato. Matutulis ang mga iyon at alam kong isang tama lang ay masusugatan ako.

"Sibal..." I called him and held my hand.

"Miss President.. Sinasabi ko na nga bang kailangan mo ang tulong ko," maagap
niyang hinawakan ang kamay ko.

Matalim ko siyang tinapunan ng tingin ngunit binalewala ko rin. Matinding ginhawa

ang naramdaman ko nang nagpatuloy akong hawak niya. Hindi ako madudulas o
masusugatan.

"Hay!" sambit ko nang natapos sa rock formations.

Pinagpawisan ako roon! Binitiwan ko agad si Sibal at bahagyang nagpahinga. Doon ko

lamang nakita kung anong mayroon doon.

Kabahayan malapit sa dalampasigan. Mga bangka at mga tao ang bumungad sa akin. At
sa malayong mga bulubundukin ay kita ang iilang windmills na siyang pinagkukuhanan
ng kuryente ng buong probinsya at lalawigan.

"Sibal!" may narinig akong sigaw.

Lilingunin ko sana ang katabi ko ngunit nilagpasan niya

na ako. Sibal immediately went up to the nearing boat.

Sa loob ng bangka ay may nakasakay na babaeng may napakahabang buhok, isang

lalaking kamukha ni Sibal, at dalawang matandang lalaki na may dalang lambat.

Agad naglahad ng kamay si Sibal sa babaeng malapad ang ngiti sa kanya. A flower's
on her ear. She's bronze like Sibal's color.

"Ano? Nagbubulakbol ka sa trabaho? Ba't ka andito?"

Tinulungan siya ni Sibal pababa. Nang nakababa ang babae ay niyakap niya agad si
Sibal. Suminghap ako at naglakad palapit sa kanila.

Napatingin ang lalaking kamukha ni Sibal sa akin. He's a lot younger. His nose is
kind of red maybe because of the heat and his hair slightly messy.

"Sibal! Nandito ka?" isang ganoon ding katangian ang nagsalita galing sa bangka.

The man looks like on his forty's but I realized he looks younger because of his
physique. Matipuno parin. Bronse ang kulay ngunit kita roon ang pamumula at may
kakaiba pang kulay sa kanyang mga mata tulad ng mayroon kay Sibal madalas kung
naaarawan.

"Pa, kasama ko po ang bagong mamamahala ng Coast," ani Sibal.

"Huh? Sino?" tanong noong babae.

Bumaling agad ang Ama ni Sibal sa akin. That explains it. He's their father. And
the other boy's probably his brother.

"Jack..." naglahad ng kamay ang kanyang kapatid sa akin sabay ngiti.

Ngumiti ako pabalik. He seriously looks like he's up to something. "Snow..."

Nagkamayan kami.

"Tss..." ani Sibal sabay hawi sa kamay ng kapatid niya.

Tumawa si Jack at umiling.

"Huwag kang paranoid, Kuya. Pasensya ka na, Snow..." ani Jack. "Ilang taon ka na ba
at mukhang

ang bata mo pa?"

"I'm seventeen..." sabi ko.

"Magkaedad pala tayo kung ganoon..."

"Jack..." tawag ng kanilang ama.

The man went to us. His black longsleeve rashguard is very fitted that I can see
the muscles behind it.

"Kumusta, Miss Galvez? Napasyal kayo rito?" tanong ng Ama ni Sibal sa akin. "Ako
ang ama ni Sibal at ni Jax," sabi niya.
"Mabuti naman po. Gusto ko lang makita kung anong mayroon pagkatapos ng rock
formations. Nakikita kong payapa kayong namumuhay dito..."

Ngumiti ang Papa ni Sibal sa akin. Now I know where he got his perfect whites.

"Malapit lang dito ang bahay namin..." sabay turo niya sa isang konkretong bahay
'di kalayuan.

Ang pangalawang palapag ang gawa na sa kahoy, walang pintura, at simple.

Tumango ako. Not knowing what to say to him I turned to their boat that says "Salmo
III"

"Nangisda po kayo?" tanong ko.

"Oo. May walong bangka kami rito na siyang pinagkakakitaan namin..." sabi ng Papa
ni Sibal sabay turo sa mga bangka nilang pare parehong may nakalagay na "Salmo".

"Ang dami n'yo po palang bangka..." I awkwardly said.

"President, ito nga pala si Katarina..." sabi ni Sibal sabay tingin sa babaeng nasa
tabi niya.

Who is the girl? His girlfriend? His sister? His... wife?

"Kumusta?" bati ko.

Ngumiti lamang siya sa akin.

Nilingon ko ang rock formation. I admit it. I am not yet used to meeting people
casually like this. I am kind of uneasy.

"Baka hinahanap na ako..." sabi ko.

"Gusto mo bang magmeryenda muna sa amin?" tanong ng Papa ni Sibal.

Tumawa ako at umiling.

"Huwag na po. Kakakain ko lang ng almusal..."

Sumulyap ako kay Sibal na ngayon ay nakatingin sa akin habang pinupunasan noong si
Katarina ang pawis sa noo niya. Inilipat ko agad ang tingin ko kay Jack na ngayon
ay nag-aayos ng lubid.

Magsasalita na sana ako ngunit biglaang tumunog ang cellphone ko. Ngumiti ako sa
kanila.

Thank God for Tita Marem's call!

"Excuse me lang po. Tawag galing kay Tita..." sabi ko at bumalik sa dinaanan kanina
para mapalayo.

"Hello, Snow..." bungad ni Tita Marem.

"Tita..."

"Where are you? I called the office, you weren't there..."

"Narito po kasi ako ngayon sa dulo ng resort. I explored the whole Costa Leona,
medyo mahaba po palang white sand ito..."

"A-Okay... Hmmm. I called because the director said that it's the last day of the
entrance examinations. I suggest you go to the North Western Colleges today and
take the exam para makahabol ka..."

"Oh? Sige po. I have a sched to go through the whole resort today but-"

"Do it the next day, hija. Mas importanteng mag-aral! At isa pa, did your father
tell you about the meetings you will have with some companies?"

"It's on my schedule, Tita. Kaya nga mas mabuting matapos ko po ang lahat ng gawain
tungkol sa eskwelahan ngayon."

"Okay, that's good then."

"Sige po. Salamat Tita!"

Binaba ko agad ang cellphone at binalingan silang naroon. Nag-uusap usap sila
tungkol sa kung ano at tumigil nang nakitang palapit ako.

"Tita Marem called. She wants me to take the exam at North Western so I have to
leave..." diretso kong sinabi.

Tumango ang Papa ni

Sibal at nilingon si Jack. "Magfi-first year ka pala? Ito ring isang anak ko..."

Ngumiti si Jack sa akin. "Anong kurso mo? Baka magkaklase tayo..."

"I'm Business Management. Ikaw?"

"Engineering. Pero baka sa minors magkaklase tayo..."

Ngumiti ako pabalik. "Sana nga. Wala akong kilala sa bayang ito. Hindi ko pinlanong
mag-aral pero dahil may oportunidad ay kukunin ko..."

Tumawa ng bahagya ang kanilang ama. "Mabuti nga iyon..."

"I need to go... Para po makahabol pa ako sa exam. Nice meeting you!"

Nilipat ko ang mata ko kay Katarina at ngumiti siya sa akin.

Tinalikuran ko silang lahat.

"Ingat kayo..." sabi ng Papa ni Sibal.

"Kuya, kunin mo schedule ko. Tinatamad ako pumuntang school!" Jack shouted.

Hindi sumagot si Sibal. Makes me wonder if he really did go with me. Sumulyap ako
sa likod at nagulat akong sobrang lapit ko siya.

Hinawakan niya agad ang kamay ko nang nakalapit kami sa rock formations. Aangal na
sana ako ngunit nakatulong naman siya kahit paano kaya hinayaan ko siya.

Tawag nang tawag si Tita Marem nang pabalik na kami sa resort. She wants me to go
to school immediately.

Kailangan ko pa syempreng magbihis ng mas pormal na damit at inayos ko pa ang mga

dokumento ko. Tumawag pa ako sa front desk kung may available bang driver para
maihatid ako sa kung saan man ang paaralang iyon.

"President, may available po mamaya. Galing pa po iyong airport at nasa mga

tatlumpong minuto pa bago makarating dito. Makakapaghintay ka po ba?"

Really now? Sa labing limang Hiace ay walang available? Well... just what they said
yesterday...

it's fiesta!

"Can you connect me to Sibal, please?" pormal kong sinabi.

"Okay po. Sibal... Tawag ka ni President..." narinig ko pa sa background.

"Hello, Miss President..."

Napataas ako ng kilay nang narinig ang boses niya sa telepono. It's weird because
his voice is low and dark. Parang dj sa radio na malamig ang boses. Iyong tipong
hehele sa'yo sa pagtulog. Bakit ko ba ito napupuna?

"Uh, you can drive, right?"

"Yes."

"Kunin mo iyong susi ng Expedition namin sa guards at ihanda mo iyon. Pababa na

ako. You'll drive me to school."

"No problem, Miss President. Iyon lang ba?" he sounds so cocky.

Tumikhim ako. "Yes, that's all."

Pagkatapos ng tawag ay huminga ako ng malalim at bahagyang natulala. Damn it, Snow.
You should move now!

Taas noo akong lumabas ng elevator. Natapon iyong isang timba ng maduming tubig ng
janitor dahil sa kakatingin sa akin. Nilipat ko na lang ang tingin ko sa labasan ng
hotel at naroon na ang Expedition. Nakahilig si Sibal sa nguso nito at nagtaas ng
kilay nang nakita ako.

He then went to the driver's seat to open the door.

"Thanks..." I said.

I want to sit on the front seat but I stopped myself. Ayos na iyong dito ako sa
likod. Napansin ko ang paghagod ng kanyang tingin mula ulo hanggang paa ko.

Napatingin din ako sa sarili ko. I'm sporting a white skirt, a floral sleeveless
turtleneck top and a metalic stilletos. I find it chic so...

"What?"

Umiling siya. "Wala po, Miss President..."

He closed the door between us. Binaba ko ang aking sun glass at tumuwid na sa
pagkakaupo. Nasa purse ko ang mga

papeles.
Inayos ni Sibal ang rearview mirror at nagtama ang mga mata namin. He's still
wearing the uniform. It's weird. No... not the uniform... I find it weird that I
think he shouldn't wear that.

Hindi naman masyadong matagal ang byahe patungo sa school. Limang minuto mahigit
lang siguro. At sa byahe pa ay nadaanan namin ang mga bulubunduking kita ang mga
windmills. I can't take my eyes off them.

"Saan nga pala kukuha ng exam? Iyong kapatid mo ba, tapos na? Iyong girlfriend mo?"
tanong ko nang naglalakad na kami sa North Western Colleges.

You can't expect it to be like the leading schools in Manila of course. May dalawa
o tatlong building akong nakikita. Isang malawak at undeveloped field na ang
tanawin ay iyong mga windmills sa bulubundukin.

The walls of the buildings were painted royal blue. Ang isang building tingin ko ay
iyong gymnasium nila. May mga float pa roong may mga imahe ng isda - pangunahing
yaman ng buong probinsya at kung anu-ano pa.

"Sa testing center, Miss President."

"Sibal!" sigaw noong grupo ng madudungis na lalaki sa malayo. Mukhang kagagaling

lang nilang magbasketball.

Oh I hate that sport. Men stink because of it. Tumikhim na lamang ako.

"Sino 'yang kasama mo?" tanong nila.

Sumenyas lamang si Sibal ng hindi ko alam dahilan kung bakit naging "oh" ang mga
bibig ng mga lalaking iyon. Nilingon ko agad si Sibal para makita kung ano ngunit
wala na sa kanyang expresyon ngayon.

"Anong sinabi mo?" tanong ko.

Nilingon ako ni Sibal. "Boss..."

Bumalik ang tingin ko sa mga building... sa isang pintuang may nakalagay na testing
center.

"Si

Jack, tapos nang kumuha ng exam. Kukunin ko na lang ang kanyang schedule ngayon.
Pati ang akin. Wala naman akong naaalalang may pinakilalang girlfriend sa'yo, Miss
President?"

"Oh? Hindi ba iyong babaeng naroon kanina? Katerina, is it?"

Humagikhik si Sibal. Nasa tapat na kami ngayong ng testing center kung nasaan may
opisina rin ng guidance counselor sa tabi.

"Hindi ko girlfriend iyon, Miss President. Kaibigan at kaklase ko lang iyon sa

engineering. Bakit? Mukhang kuryoso ka sa akin, ha?"

Oh so he's an engineering student, too? And the girl's not his girlfriend!

Umismid ako sa mga huling sinabi niya. A smile crept on his mouth. Is he flirting
or what? It's very unbecoming for an employee to flirt. I need to build high walls
in between us so he'd feel the gap!
"Oh really? Well then, I should go in, I think..." malamig kong sinabi sabay turo
sa opisina ng counselor, binalewala ang mga huling sinabi niya.

Nag-usap kami noong counselor. Pinatawag niya pa ang Vice President para makausap
ko. Pagkatapos naming mag-usap ay pinagtake na nila ako ng exam. Hindi naman
mahirap. Nahirapan lamang ako sa history dahil medyo hindi ako pamilyar doon.

Pagkatapos kong mag-exam ay agad na chineck ang testpaper ko. I waited for fifteen
minutes so I can see my result. Medyo kumalam na ang sikmura ko sa gutom at naisip
kong kakain na lang muna sa cafeteria ng school pagkatapos nito. And of course,
ililibre ko si Sibal dahil nag-aantay din siya sa akin.

"You passed, Miss Galvez. We are now processing your enrolment. Agarang makukuha
ang iyong schedule. May gusto ka bang tamang

schedule para sa'yo?"

"Uh, I want my schedule to fall on the afternoon dahil baka maging busy ako tuwing
umaga. And the subjects I want to get, iyon lang po ang gusto ko. I can't get all
the subjects of a regular first year since I have work."

"No problem. Sinabi na rin iyan ng Tita mo, Miss Galvez."

Ilang sandali ang nakalipas ay nakuha ko rin agad ang schedule ko. Higit dalawa at
kalahating oras ako roon sa room bago nakalabas.

Luminga-linga agad ako para mahanap si Sibal at naroon nga siya nag aantay sa akin
na may dalang bananacue at isang bote ng softdrinks.

"Alam kong gutom ka na, Miss President..." he said.

Tumikhim ako. "Saan mo binili iyan?"

"Maghahanap sana ako ng mas maayos na pagkain sa cafeteria kaya lang ay ito lang
ang mayroon doon dahil walang pasok ngayon. Kumakain ka ba nito?" tanong niya.

"Well, I can eat that now..." sabi ko.

Nilahad niya sa akin ang isang stick ng bananacue. Tinanggap ko naman iyon. The
corner of his mouth rose.

"Kumusta ang exam, Miss President?" tanong niya habang tinatanggap ko ang
bananacue.

"Hi Percival... ayos ka lang kagabi?" isang grupo ng babae ang lumagpas sa amin na
ganoon ang tanong.

Sumenyas lang si Sibal sa kanila at bumaling sa akin. I got kind of distracted so I

couldn't get the stick properly. Mali ata ang pagkakahawak ko dahilan kung bakit
dumulas ang unang saging at tumama sa puting damit ko.

"What the f..." Napapikit ako habang dahandahang naglakbay ang saging at ang kulay
nitong nagmantsa sa aking damit.

Binigay ni Sibal sa akin ang softdrinks at kinuha niya ang kanyang panyo.

Kinuha ko agad ang panyo niya.

"Huwag, Miss President! Magmamantsa lang lalo!" aniya.

Ngunit huli na ang lahat. Naipahid ko na ang panyo niya sa aking damit dahilan kung
bakit mas lalong nagmantsa iyon! Halos manggigil ako sa inis sa nangyari!

"Ba naman 'to!" maarte kong sinabi at nagpatuloy sa paglalakad.

Nilingon ko siya upang padabog na ibalik ang softdrinks. Nagpatuloy ako sa

pagpapahid ng mantsa sa aking damit. Nabalewala ko na ang gutom ko dahil sa
nangyari.

Pinagtitinginan kami ng iilang estudyanteng nagpapaenrol din doon. Uminit ang

pisngi ko nang may nakitang nagbulong-bulungan habang tinitingnan ang damit ko!
Even my skirt is ruined because of the stain!

Pinatunog ni Sibal ang aming Expediition at diretso na akong pumasok. Padarag akong
umupo sa loob. Sumakay din agad si Sibal sa driver's seat.

"You ruined my dress..." I said coldly even though I know it's my fault.

"Pwede ko iyang labhan, Miss President-"

"Huwag na!" sigaw ko. "Umuwi na tayo!"

"Ang hawakan ng bananacue ay nasa baba noong stick, hindi sa gitna..." nahihimigan
ko ang sarcasm sa kanyang tinig.

"Are you saying that it's my fault, Sibal?" pagalit kong sinabi.

"Ang sinasabi ko ay hindi tama ang pagkakahawak n'yo..." he said matter of factly.

Nagpupuyos ako sa galit pagkabalik sa resort. How can he talk to me like that? He's
just my employee!

Pagkadating ko sa resort ay dire diretso ang lakad ko papasok. Hindi ko na hinintay

si Sibal na lumabas.

"Magandang hapon, Miss President..." bati ng ilang bellboy malapit sa reception na

binalewala ko.

"President,

lalabhan ko na lang ang damit mo..." nakasunod pa siya sa akin.

Pinindot ko agad ang elevator. Nakita ko pa siya nang pasarado na iyon. Hinampas
niya ang buton pero pinindot ko ang close door dahilan kung bakit hindi na siya
nakapasok.

I immediately went out of the elevator. It's crazy, I think. How I'm taking this
seriously...

Bumuntong hininga ako at lumapit na lang sa pintuan ng kwarto ko.

"President, ilagay mo rito sa basket iyang damit mo at nang malabhan ko. May
kasalanan ka rin naman sa nangyari pero kaya kong labhan iyan..." si Sibal ay
nakaabot pa sa pamamagitan ata ng hagdanan.

Ayos na sana na lalabhan niya. Ngunit naiirita ako sa paraan ng pagkakasabi niya!

"Fine! Stay outside! Antayin mo ang mga damit ko rito at labhan mo ng maayos iyan!"
Sinarado ko ang pintuan sa gitna naming dalawa at agad akong naghubad ng damit.
Nagmura ako nang napagtantong kailangan ko pang magsuot ng panibago bago ko iyon
ibigay sa kanya.

"Here!" sigaw ko sabay tapon sa damit ko roon sa basket na dala niya.

Talagang nag-antay siya sa tapat ng aking pintuan.

"Ayusin mo iyan! Kung masira iyan, pagbabayarin kita!" pagalit kong sinabi.

Mabilis ang hininga ko habang sinasabi ko iyon sa kanya. Kitang kita ko ang pagbaba
ng mga mata niya patungo sa aking dibdib.

I'm only wearing my white spaghetti strap and a short shorts just so I can hand him
my clothes!

Napatingin ako sa aking dibdib at nakita kong pulang pula ito siguro sa galit at
tensyon.

"What are you staring at?" sigaw ko.

Ngumuso si Sibal sabay angat muli ng tingin. Tinuro niya ang aking dibdib. Muli ko
iyong pinasadahan ng tingin.

"Namumula ka, Miss President. Huwag ka nang magalit..." he smiled.

What? Nanlaki ang mga mata ko at uminit ang pisngi ko. I am lost for words!

"Maglalaba na ako..." tumawa siya bago tumalikod.

Pinagmasdan ko ng ilang sandali ang pag-alis niya bago ko padabog na sinarado ang
pinto para marinig niya ang galit ko!

Sisantehin na, Snow! Ano pang hinihintay mo!? Damn it!

=================

Kabanata 4

Kabanata 4

Galit

I realized that I've been thinking too much about some nonsense. Kailangan kong
magseryoso sa trabaho.

Sa mga sumunod na araw ay pinuno ko ang schedule ko sa mga meetings at check ups
para sa hotel.

I spent three days working on some new employees. May aalis din, mangingibang bansa
kaya naghiring kami.

Sa sumunod pang mga araw ay may mga meetings ako kasama ang Department of Tourism
representatives, ilang hoteliers sa karating bayan, at ilan pang investors ng
lalawigan.

"Our company will set a party for the suppliers. All our events were successful and
that's thanks to the efficient management of the Department of Tourism! We will
definitely build more properties here!"

Pumalakpak kaming lahat sa sinabi ng isang europian billionaire sa harap ng

meeting. They own a five star hotel sa ibang lalawigan.

"All the successful events were possible with the help of The Coast's efforts,
too..." sabi noong head ng Department of Tourism.

Tumikhim ako. I'm the youngest among them. Syempre noong ibinigay sa akin ang
spotlight ay nasa akin lahat ang atensyon. Tila ba hinihintay nila kung anong
klaseng lider ako.

"It is our pleasure to help the province, of course. I'm thinking of new things for
the next year's fiesta. We would like to be part of the sponsors for the pageant
you're doing. That's our own way to help the province. Our hotel could gain more
publicity that way, too..."

"Magaling!" sabi noong taga Department of Tourism. "It's done deal, then!"

Ngumiti ako at tumango sa kanya.

"Your father never suggested it..." sabi

noong may-ari ng isang maliit na hotel sa may bayan doon.

"Costa Leona's products could also be promoted that way, I guess. Hmm... That's a
good idea! The products of Costa can be used as a theme for the whole of Nabas'
next year!" sabi noong head.

"My father probably didn't think about that since the pageant is almost always held
on the plaza..."

Nagtanguan sila at naisipang maganda rin ang ideya ko. Hindi ba iyon naman talaga
ang ginagawa ng mga pageants ngayon? Madalas ay sa hotel sila hinahouse? Well, this
time, we'll sponsor. I think that's feasible.

Hinilot ko ang sentido ko pagkatapos isipin iyon ng mabuti sa aking opisina. Mag
dadalawang linggo na ako rito at puro meeting ang nagagawa ko. Ilang beses akong
nag aapruba ng kung anu-ano sa isang araw at madalas tig sasampung pahina pa ang
babasahin ko bago ma aprubahan.

I couldn't get past this one page because I'm thinking about what I said in that
meeting.

Kung dito ihahouse ang mga pageant girls, ilan sila? Say there are ten of them. I
can put three each per room since we have rooms with one king size bed and one
single bed. That's fine. So... dalawang rooms?

I can provide them with venue for the swimsuit competition and the coronation night
however I need to prepare at least ten rooms for the guests, girls, and othe
important people. Sa isang araw na sana ay fully booked kami! Is it worth it?

But this will surely boost the sales of the hotel since it is not very known yet.
It is only known as an expensive hotel... most of our customers are the middle
class and the rich. And we should maintain it

that way because my father wants it to be a five star hotel.

Halos mapatalon ako nang biglang tumunog ang telepono rito sa aking opisina.

"Jesus!" umiling ako sabay kuha sa receiver. "Hello?"

"Miss President, tumawag muna ako bago pumasok dahil baka ayaw mo sa dala kong
meryenda..." si Sibal.

"Ano bang dala mo?" pagalit kong sinabi.

It's almost 2PM. Minsan ay dire diretsong pumapasok si Sibal dito sa opisina ko.
Ilang beses ko na siyang halos mapatay sa gulat. Hindi parin nadadala. Ngayon lang
naisipang tumawag.

"Carbonara, Miss President."

"What? That's heavy, Sibal. Gusto ko ng fresh fruits..."

"Okay, Miss President. Papalitan ko na..."

Binaba ko agad ang tawag. Ayaw ko nang mag-isip ng kung ano. I need to concentrate
and decide. Should I call Tita Marem for guidance? No... I should do this, alright!
If I call Papa, he'd get worried. It's still next year so I shouldn't worry much
about it. Ngunit may nagpapabooking na sa amin as early as now for the next year! I
should decide before we get fully booked!

Isang katok at pumasok agad si Sibal dala ang isang tray ng gusto ko. Sa malayo pa
lang ay naispatan ko na agad kung gaano ka palpak ang ginawa niya. Nasapo ko na
lang ang noo ko. Don't tell me I said something wrong again.

"I said fresh fruits, Sibal! Ngunit iyong nabalatan na! And how many times do I
have to tell you that you should knock and ask for permission before coming in?"

Nilapag niya parin sa aking lamesa iyong tray kahit na nagsisimula na naman akong
magalit! How dare him! Hindi porke't... naku!

"Nagsalita ako, Miss President.

Hindi mo ata narinig dahil sound proof ang dingding rito kaya pumasok na ako..."

Pilosopo pa talaga, huh? Humalukipkip ako at nakita ang kutsilyong hawak niya.

"Babalatan ko ang mga prutas sa harap mo para mas fresh, Miss President."

Fuck, really? Hindi ko alam kung sinasadya niya ba ito upang magpa cute o talagang
ganito siya.

"Seriously?" Umiling ako at bumaling sa mga papel. "Bahala ka riyan."

Nagtiim bagang ako habang binabasa ulit ang dokumentong kanina ko pa inulit-ulit.
Gwapo ka sana pero... ugh!

"Sinabi kong gusto mo ng fresh fruits kay Mrs. Agdipa. Ito ang binigay niya. Sinabi
ko namang baka gusto mo ng nabalatan na pero pinilit niya ito. Balikan ko na lang
daw siya kung ayaw mo para makasigurado kaya nagdala na lang ako ng kutsilyo."
"And why would Mrs. Agdipa give you that? Obviously, Sibal, hindi iyan ang ibig
kong sabihin," sabi ko.

"Masyado silang takot sa'yo, Miss President. Ayaw magkamali. Masyadong literal ang
pag intindi nila dahil doon. Ikaw kasi... bakit masyado kang mukhang masungit?"

Binaba ko ang papel at nilingon ko siya. Why do I have this talkative bellboy
again? He grinned. I can't help but look away. Hindi ko kayang tingnan ng diretso
ang mukha niya ng hindi naiisip ang iilang mga adjectives.

Sumulyap ako sa manggang hinati niya ng tatlong beses, watermelon na hinati niyang
patrayanggulo.

"Siguro naman marunong kang magbalat ng saging, Miss President... Ikaw na niyan..."
ani Sibal.

Kumunot ang noo ko at tiningnan siya. Inaaraw-araw niya na yata itong lahat ng ito,
ah?

"What do you mean by

that, Sibal?"

Humilig ako sa aking swivel chair. Gusto ko na talagang iwasan itong issue ko sa
kanya dahil pupwede naman akong mamuhay ng binabalewala ang mga remarks niya pero
ngayon hindi ko mapalagpas.

"Alin? Na marunong kang magbalat ng saging?" nakataas ang dalawang kilay niya, tila
inosente.

May ibang meaning ba siya o sadyang green lang itong utak ko?

"Bakit mo sinasabi iyan?"

"Hindi ka ba marunong magbalat ng saging, Miss President?" now he's amused!

"No... I mean..." I sighed. "May ibang meaning sa tanong mo."

Nagtaas siya ng isang kilay at para bang hinihintay ang magiging sagot ko.
Magsasalita pa sana ako ngunit tumunog ang cellphone niya.

Umigting ang bagang ko nang nakitang kinuha niya iyon galing sa bulsa niya.
Sumulyap pa siya sa akin.

"Tanggapin ko lang 'to..." he confidently said and turned my back on me.

What the hell? Just what the hell, right?

"Katarina..." aniya. "Malapit na. Mamaya na..."

Tumayo ako at humalukipkip. The heat is building up in my throat. Like a dragon I

am ready to breathe fire at him.

Wala akong pakealam kung si Katarina'ng kaibigan niya ang kausap niya o kung
importante man iyon. Binaba ni Sibal ang kanyang phone at bumaling sa akin. He
wasn't even shocked that I'm now standing with a face I only make everytime I'm
anger is overwhelming.

"Why are you using your phone? It's office hours!" mahinahon ngunit may diin kong
sinabi.

Hindi na ako sumisigaw kapag sobrang galit ko na.

"Past 2 na, Miss President. Nag extend lang ako para mabalatan ang mga prutas
mo..." sabi niya. "Pero tama ka, pasensya

na. Akala ko ayos lang dahil tapos na ang oras ng trabaho."

Napatingin ako sa relo. It's 2:15pm. He'll now leave! Madalas ay 'di ko
namamalayan. Nagugulat na lang ako na kapag tumatawag ako sa reception at
nagpapalinis ng office ay ibang housekeeper ang pumupunta, hindi si Sibal. Ngayon
ko lang siya naabutan kalagitnaan ng shift.

"Fine! You go ahead and leave so you can finally... do whatever you want...
Rendezvous with whoever that is..."

Dahan-dahan akong umupo muli sa swivel chair. I need to calm down. It's just him.
Pinulot ko ulit ang papel at binasa kahit na wala naman akong maintindihan. Naka
tatlong sentence ako at naroon parin siya.

"What? Hindi ka pa maga-out?" tanong ko.

"Wala ka na bang kailangan, Miss President?" tanong niya. "Pwede akong mag overtime
ngayon kung gusto mo..."

Napakurap kurap ako lalo na nang nakita kong seryoso ang ekspresyon niya. How the
hell can he be so witty and serious at the same time?

"No. You can go..." hirap na hirap pa akong sabihin iyon at ilipat muli ang mata sa
papel.

"Kung iyon ang gusto mo, Miss President..." ani Sibal sabay labas sa aking opisina.

Sinundan ko siya ng tingin at nang nasa pintuan na ay bumaling muli ako sa papel.
Nang tuluyan na iyong naisarado ay bumuntong hininga ako.

I tried to read again but I only wasted fifteen minutes. Hindi man lang pumasok sa
utak ko ang kahit isang salita.

"Bren... I want to share something..." sabi ko sa kaibigan ko nang tumawag ako

kinagabihan.

I will lose my mind here. My friends are far and I don't have anyone here except
for Sibal. And I think he's causing

me a lot of problems.

"What is it?" tanong niya habang kumakain ng crackers.

Wala lang sa kanya samantalang problematic ako rito. Bakit pa kasi ganito?

"It's a guy from here..." sabi ko.

Agad siyang naging attentive. Hinarap niya ako sa Facetime. "A guy?"

"Yes..."

"What? An investor? Manager? Tourist?"

Paano ko ba ito sasabihin sa kanya. She's not used to me liking someone like Sibal.
I mean, my world revolved around people like them so I never really got a chance to
see the other worlds beyond ours. Ngayon lamang ako nabigyan ng pagkakataon.

"He's a local here..." I simply said.

Kinwento ko ang ilang detalye sa kanya. I revealed her Sibal's jokes and remarks.
Pili lamang dahil hindi ako sigurado kung kaya kong sabihin ang lahat.

"Hindi ba overthinking lamang iyan?" tanong ni Brenna sa akin. "Huwag mo masyadong

isipin. Hindi ka naman ganito, a?"

Nagulat ako sa sinabi ng kaibigan ko sa akin. She's right! I'm not like this! Hindi
naman ako nagsusumbong sa kanya noon dahil hindi naman ako naguluhan sa isang
lalaki.

"Wala ka rin kasing kaibigan diyan, hindi ba? Wala sina Tita Marem at ang kanyang
pamilya. So you're by yourself. The people you're with are serving you because
you're the boss..."

Huminga ako ng malalim. Tama si Brenna sa sinabi niyang iyan. These people are only
good to me because I'm the boss. Hindi exception si Sibal doon.

Sa huli ay nahiya ako dahil ginawa kong big deal pa iyon. It shouldn't be a big
deal, right? He's just doing his duties!

I spent the rest of the summer days resolving issues,

attending social functions with other hotels, and thinking about the future of the
hotel.

Ni hindi ko na namamalayan ang oras at magpapasukan na pala.

"Hello, paki sabi kay Sibal na aalis ako ngayon. I need to buy stuff for school and
I also need to get my uniform from the tailor..." sabi ko habang tinitingnan ang
isang dokumento.

"Miss President, si Sibal po?"

"Oo, bakit?"

Binaling ko ang buong atensyon ko sa telepono. Anong problema sa request ko?

"Out na po siya, Miss President. Hanggang alas dos lang po iyon. Alas kwatro na po
ngayon..." sabi ng nasa kabilang linya.

I know. Damn it.

"E 'di si Kuya Lando na lang, please..."

Binaba ko agad ang telepono dahil bahagyang napahiya. I've been avoiding thoughts
of it for the past days. I don't even like to look at Sibal's eyes for that same
reason. I want to maintain the gap between us.

Namimili ako ng mga gamit sa sentro ng bayan. Konti lang ang mga tindahan kaya
hindi na ako nakapili ng maayos. Sana pala namili ako sa Maynila.

Sinukat ko rin ang aking uniporme na kulay royal blue ang pencil cut skirt. Ang
korni. Kung pwede lang ay mag request na hindi na lang ako mag uniporme tutal ay
kilala naman ni Tita Marem ang President pero ayaw ko namang abusuhin ang kabaitan
nila. So I need to follow rules.

Ano kaya ang schedule ni Sibal araw-araw? I start at 12 noon and end at five or
four depending on the days. Siya kaya? Siguradong alas dos ang alis niya, hindi ba?
Dahil iyon ang out niya sa hotel?

"Magandang umaga, Miss President!" bati ni Sibal pagkapasok sa room ko.

Kakadilat ko lang

galing sa mahabang tulog at agad kong tinabunan ang mukha ko ng kumot. Why the hell
did he go in while I'm sleeping?

"Bakit ka andito?" pagalit kong tanong kahit nasa ilalim pa ng comforter.

Napamura ako nang napagtantong mukhang napasarap ang tulog ko dahil napuyat ako
kagabi! His schedule to clean the room is 8am! Sa oras na iyan ay dapat gising na
ako at nakapagbihis na!

"Maglilinis ako ng kwarto mo..." sagot niya.

Quickly, I scanned my face for possible blemishes or what. Kinusot kong mabuti ang
mga mata ko at sinuklay ko ang aking buhok gamit ang aking mga daliri. When I feel
satisfied with my face, tumuwid agad ako sa pagkakaupo at hinawi ang comforter sa
aking mukha.

Sumulyap si Sibal sa akin habang nagwawalis. A smile played on his lips. Mas lalo
lamang akong nairita.

"I'll take a bath now while you clean here. Mamaya mo na linisan ang banyo..."

"Syempre, Miss President. Mahirap namang maglinis ako ng banyo habang naliligo
ka..." aniya sa isang seryosong tono.

Bahagya na naman akong natigilan. Bakit ba talaga ang ingay ingay niya? Sinipat ko
siya ng ilang sandali para man lang maintimidate siya ngunit tinitigan niya ako
pabalik. Sa huli, ako iyong nag-iwas ng tingin. What the hell?

"Kumain ka na ba, Miss President?"

"Hindi pa... You get my breakfast, too. I want to eat here..."

"Okay..." aniya sabay lapit sa aking telepono.

Tumayo na ako at binuksan ang cabinet para kunin ang magiging damit ko sa araw na
iyon. When I saw my uniform for the coming first day of school, I remembered
something.

"Pakiakyat na lang daw ang pagkain ni President

Snow..." ani Sibal. "Thank you..."

Pagkababa niya sa telepono ay tumingin siya sa akin. Nanatili akong nakatayo sa

gilid ng cabinet. Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa.

I have a bunny slippers and a pink floral terno pajama with laces on the hem. He
smirk. Kumunot lamang ang noo ko. I want to ask what he's smirking about but then I
was told not to over think, alright!

"By the way, anong oras ang unang klase mo sa North Western?" tanong ko.

"Alas tres, Miss President," sagot niya.

"Alas tres? At hanggang anong oras ka sa paaralan, kung ganoon?"

"Alas nuebe..."

"Wala bang schedule niyang subjects mo sa alas sais hanggang alas nuebe ng mas
maaga, Sibal? Ilipat mo iyan sa alas dose..."

"May trabaho ako hanggang alas dos..." he pointed out.

"May trabaho ka hanggang alas dos sa akin. At dahil nasa paaralan na ako ng alas
dose, ibig sabihin doon din ang trabaho mo. So put those subjects earlier and we'll
go to school together."

It's not for him, actually. I just want to make my life easier. Siya ang magdadrive
sa sasakyan sa oras na iyon kaya't mas mabuting ganoon na lang din ang schedule
niya.

"Okay, Miss President. Basta ba hindi ako undertime? Baka pagalitan ako ni Mrs.
Agdipa."

"Hindi, hindi. Ako na ang bahala riyan... Basta gawin mo na ang trabaho mo."

Nag-iwas agad ako ng tingin at dumiretso na lamang sa banyo.

Even when the doors are locked, I still find it hard to remove my clothes so I can
take my shower. Ilang sandali ko pa talagang tiningnan kung maayos ba ang lock
nitong pintuan at alam ko pa namang may pagkaloko

loko si Sibal.

I stepped in the shower afterwards. Narinig kong bumukas ang pintuan sa labas,
siguro'y naroon na ang pagkain ko.

Nang pinatay ko ang shower ay naririnig ko ang tawanan sa labas. Dinikit ko ang
tainga ko sa pintuan para marinig pang mabuti habang tinutuyo ko ang buhok ko gamit
ang tuwalya.

"Tawang tawa nga si Rolly sa ginawa ni Omar, e," boses ng babae ang narinig ko.

"Mabuti at hindi nakita ni Mrs. Agdipa iyon, Tin..." ani Sibal sabay tawa.

Si Kristina? Iyong kaclose ni Sibal na housekeeper? Siya ba ang naghatid ng pagkain

ko? Bakit? Hindi niya iyon trabaho, ah? Pwedeng si Omar ang maghatid pero bakit
siya?

Mabilis kong itinapis ang aking tuwalya sa aking sarili at walang pag aalinlangang
lumabas na roon.

Naabutan kong nakaupo si Kristina sa aking kama habang si Sibal ay inaayos iyon.
Nang nakita ako ni Kristina ay tumayo agad siya at ngumiti sa akin.

Tumigil si Sibal sa paglilinis.

"Magandang umaga, Miss President. Narito na ang breakfast mo..." ani Kristina.
Malaki ang kanyang ngisi sa akin.

"Bakit ikaw ang naghatid?" tanong ko sabay lakad patungo sa cabinet.

Sinundan nila ako ng tingin pero hindi ako natinag doon. Napawi ang ngiti ni
Kristina at ang maarte niyang mukha ay nanghina ngayon. Parang galit na asong
biglang nabasa ng ulan.

"May inasikaso kasi si Omar sa kitchen kaya hindi siya ang naghatid..." sabi niya.

Tumango ako at tinuro ang pintuan. Kita ko ang paghina ng kanyang ekspresyon.
Parang naliwanagan siya sa gusto kong mangyari ngayon. Nakita ko ang takot sa
kanyang mga mata.

"Salamat. Si Sibal na ang magbababa nito pagkatapos kong kumain."

Mabilis na tumango si Kristina at bahagyang yumuko pagkatapos ay umalis.

Sumulyap ako kay Sibal na ngayon ay tulala sa akin. Binalewala ko ang reaksyon
niya. Pinindot ko na lang ang remote ng TV para may mag-ingay sa katahimikang
bumalot sa aking kwarto.

"Bakit mo ginawa iyon?" tanong ni Sibal sa aking likod.

He seriously asked me that? Really? Pinatay kong muli ang TV at nilingon si Sibal.

"Imbes na magtrabaho kayong dalawa ay nagkukwentuhan pa kayo rito sa kwarto ko,

Sibal..."

"Sinabi lang naman ni Tin sa akin ang rason kung bakit hindi si Omar o Rolly ang
naghatid ng pagkain mo dahil tinanong ko siya kaya kinwento niya, Miss
President..." nahihimigan ko ang galit sa kanyang boses.

Kaba at galit ang sabay kong naramdaman sa aking puso.

"Sana sa labas na lang kayo nagkwentuhan kung ganoon, Sibal. Kung iyon pala ang
gusto mo-"

"Dinala ni Kristina ang breakfast mo kahit na hindi niya iyon trabaho at ang
sinukli mo sa kanya ay ang pagtataboy dahil lang sa maiksing kwentuhan naming
dalawa. Nagtrabaho ako, nagtrabaho siya. Walang hindi nagawang trabaho dahil sa
kwentuhang iyon. Masyado kang matigas. Hindi maganda gayong bata ka pa!"

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Sibal. I want to make my being his boss as my next
card but I couldn't speak.

Hinagod niya ako ng tingin. His eyes are burning with anger and some unknown
emotions.

"At lumabas ka ng banyo ng nakatuwalya lang? Kung kami ni Omar ang nagkukwentuhan
ay lalabas kang ganyan para lang sawayin kami, kung ganoon?" paratang niya.

"What..."

"Magbihis ka muna," mahinahon niyang sinabi. "Bababa ako at hahanapin ko si

Kristina para humingi ng paumanhin."
=================

Kabanata 5

Kabanata 5

Overtime

Pagkatapos kong kumain ng breakfast ay umalis na ako ng kwarto. Hindi parin

nakakabalik si Sibal doon.

Pinilig ko na lamang ang ulo ko. He's probably hurt that I did that to his friend.
Ayaw ko nang isipin pa ang bagay na kasing liit nito. Hindi na dapat ako nag
aaksaya ng panahon.

Nanatili ako sa opisina habang binabasa ang mga complaints galing sa mga
nagpapabook. Nahihirapan umano silang magbook sa hotel kaya kailangan kong bigyan
ng aksyon iyon.

Pagkatapos kong magsunog ng kilay sa opisina ay bumaba na ako para makakain na ng

tanghalian naman ngayon. Pumunta ako sa restaurant at naabutan ko si Sibal doon
kasama sina Omar at Ryan.

May iilang guests silang pinagseserbisyuhan. Tuwing nasa counter ay nag-uusap at

nagtatawanan sila.

Right. They should be free to talk basta ba hindi nakakaistorbo sa trabaho. How
silly of me to get angry just because of a little chitchat.

Umupo ako sa usual spot at nag-antay na ng paglapit ni Sibal. Dumiretso siya sa

akin pagkakuha ng menu.

Tinitigan ko siya. His facial expression is serious. Ngunit para ring wala lang sa
kanya.

He handed me the menu. Tumayo siya sa gilid ko at naghintay sa sasabihin ko.

"I'm sorry kanina..." I immediately said sabay tingin sa menu.

"I'm sorry din, Miss President. Hindi ko sinasadyang pagsalitaan ka ng ganoon.

Nahihiya lang ako dahil naipahamak ko pa si Kristina sa tanong ko."

Tumango ako. "Kalimutan na natin iyon. Naging masyado akong mahigpit."

Hindi na siya nagsalita dahilan kung bakit ko siya nilingon. Nakatingin lamang siya
sa

akin ng seryoso, naghihintay sa susunod kong sasabihin.

"I want Roasted beef and sweet corn for lunch," sabi ko sabay bigay sa kanya ng
menu.

"Sige, Miss President. Sasabihin ko sa kanila."

Tinalikuran niya ako at dumiretso na sa kitchen. Sinalubong agad siya ng tanong ni

Ryan at nagtawanan silang muli.
Lumapit lamang muli si Sibal nang dala niya na ang pagkain ko. Tahimik siya habang
nilalapag iyon. Something I'm not used to. He's not telling his witty remarks or
even joking around.

"Thanks..." I said.

"You're welcome, Miss President..."

Pagkatapos noon ay iniwan niya na ako.

They said I shouldn't be bothered. For the past weeks I'm here, I'm really trying
not to be. But I admit it right now...

Bawat limang segundo ay napapatingin ako kay Sibal na kausap ang ibang empleyado.
He's all smiles when he's with them. It's like they have their own world I cannot
touch. But that goes the same way for me, right? I have a world they couldn't
touch.

Sibal is an employee. He's a bellboy in my hotel. I am the owner, the president.

Kahit na sa mga libro at mga palabas ay posible ang mga ganyan, sa totoong buhay ay
talagang hindi. Not that i have prejudices because he's not rich like me, I guess
people just find it taboo to like someone not on your level.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Sibal. Nag-iwas ako ng tingin at uminom ng tubig.

Nang binalik ko ang tingin ko sa kanya ay hindi na siya nakatingin.

He's not even my ideal man. Would never pass my exes.

Inubos ko ang oras ko sa pagtatrabaho kahit Linggo. I'm here to work so I guess I
should, right?

Noong

nag Lunes ay handa na ako para sa pagpasok sa paaralan. Pagkagising ko ay naligo na

ako at nagbihis. Pagkatapos kong magbihis ay pumasok na si Sibal para maglinis ng
kwarto ko.

"Good morning, Miss President..." aniya.

"Good morning..." bati ko pabalik habang nasa harap ng salamin.

Inaayos ko ang konting make up na nilalagay ko habang siya ay nagmamop. Nakikita ko

ang repleksyon niya sa salamin. Pinutol ko agad ang pag-iisip ko pagkatapos kong
maglagay ng make up.

"Opisina lang ako..." sabi ko.

Sinunod ko ang sinabi ko. Nagbabad ulit ako sa opisina. I answered calls from Papa,
from Tita Marem, from some affiliates. Doon ko na rin kinain ang breakfast ko.

Nang nag alas onse ay bumalik na ako sa kwarto para magbihis. I wonder if Sibal
changed his clothes, too, now that we're going to school?

Pagkatapos kong magbihis ay kinuha ko na ang mga gamit ko papuntang school. I have
my black square bag and my sunglasses to shade me from the heat of the sun.

Dinampot ko agad ang telepono para tumawag sa reception. I wanna check if he's
ready.
"Hello, si Sibal?" tanong ko agad.

"This is Sibal, Miss President..."

Tumkhim agad ako nang narinig ko ang boses niya. "A-Are you ready? Tapos na akong
magbihis."

"Yes, Miss President. Handa na rin ang sasakyan mo. Sasama si Lando para may
magbantay sa'yo habang nasa klase ako..."

Nagtiim bagang ako. "Fine. Pababa na ako..."

Binaba ko ang cellphone at huminga ng malalim. Wala akong kilala sa school na iyon.
Si Sibal at ang kanyang kapatid lamang kaya medyo kabado ako.

Bumaba na ako.

Pagkalabas ko ng elevator ay si Sibal agad ang nakita ko. He's wearing the boys'
uniform! Nakaputing polo at dark blue na slacks. Napahagod ako ng tingin mula ulo
hanggang paa.

Like a model straight from GQ, I cannot believe that he's my bellboy. Nagtangis ang
panga niya nang nagtama ang tingin naming dalawa.

"Bag mo, Miss President..." sabi niya.

Umiling ako. "I can carry it, Sibal..."

Tumango siya at tinalikuran ako. Uminit ang pisngi ko. Damn it! What's this for,
Snow? What the hell?

Pinagbuksan niya ako ng pintuan sa passenger seat ng aming Expedition at nilingon

niya ako. Para akong napapaso tuwing nagtatama ang tingin namin. I wonder if he's
half foreign or something. Matangos ang ilong niya at may kakaibang kulay sa
kanyang mga mata. Makurba ang eye lashes at makapal ang kanyang kilay. His skin
tone is surely Filipino, though. Why am I thinking about this again?

Si Lando ang nagdrive patungong school. Si Sibal naman ang nasa front seat. Nang
nakarating kami ay ginapangan na ako ng kaba. Seeing all the students here who seem
to know each other makes me nervous.

Pinagbuksan ako ni Sibal ng pintuan. Lumabas ako. Nakita kong may iilang bumabati
kay Sibal, mapa lalaki o mapa babae.

"Sibal, mamaya ha?" sabi noong lalaki sabay tingin sa akin.

"Oo, Rick!" ani Sibal ngunit dahil nakatitig sa akin iyong lalaki ay nabangga siya
sa poste.

Nagtawanan ang mga babaeng nakakita. Bahagya rin akong natawa sa nangyari.

Nilingon ako ni Sibal, nakakunot ang noo niya. Tinikom ko ang bibig ko.

"I don't know..." napatawa ako bahagya nang naulit pa iyon sa

parehong lalaki.

Umigting ang panga ni Sibal at tumitig na siya sa akin ngayon. Tumigil ako sa
pagtawa. I know it's rude to laugh at the man but i just couldn't help it...
"I mean... I don't know where my first class is..." sabi ko.

"Ihahatid kita, Miss President..." sabi niya.

"Okay... Thanks. Hindi ka ba malilate sa klase mo?"

"Malapit lang sa classroom mo ang magiging classroom ko..."

Marahan akong tumango at sumunod na sa kanya papasok ng eskwelahan.

Halos mabali ang mga leeg ng mga estudyante nang nakita ako. May nakita pa akong
iilang halos manginig nang nakita si Sibal at agarang napapawi ang damdamin nang
nakita ako sa likod.

"Hi Kuya Percival!" sabi noong babaeng medyo mas matanda lamang sa akin ng konti.

Tumango lamang si Sibal sa babae. Nagtatalon agad sila ng mga kasama niya. Pulang
pula iyong nag "hi!" Matalim ko silang tinitigan habang nakahalukipkip. Napawi ang
tawa nila at nagawa pang irapan ako.

"Narito ang classroom mo, Miss President. Mukhang magkaklase kayo ni Jack..." ani
Sibal at nilingon ako.

I tore my eyes off the girls and faced Sibal. Naabutan niya yata ang titig ko sa
mga babae dahilan kung bakit nilingon niya rin ang mga iyon.

"Saan?" tanong ko sabay tingin sa likod niya.

Si Jack, kasama ang dalawang babaeng medyo maganda naman ang porma ay nasa labas ng
classroom.

"Okay... Ikaw? Saan naman ang classroom mo?" tanong ko.

Tinuro ni Sibal ang pang-apat na classroom galing sa akin. Masyadong maraming

estudyante. At bawat pagdapo pa ng mga mata ko sa kanila ay halos silang lahat ay
nakatingin

din sa akin. Later, I realized that it's not about me... It's Sibal!

Tinapik siya ng isang lalaking nakita ko na ata noong enrolment. Nilingon iyon ni
Sibal.

"Exam daw agad sa first day..." tawa noong lalaki.

Tumango si Sibal. "Iyon nga ang sabi nila."

"Kung nalaman ko lang ay sana hindi na lang kami sumali pa sa liga." Sabay tingin
noong lalaki sa akin mula ulo hanggang paa.

"Ihahatid ko lang sa kanyang upuan. Kita na lang tayo sa classroom..." ani Sibal
sabay hawak sa aking kamay.

Hinigit niya ako patungo sa classroom namin. Si Jack ay nasa pintuan at

nakikipagtawanan parin sa grupo ng babaeng kasama niya.

"Kuya..." bati ni Jack.

"Magkaklase kayo ni Snow ngayon. Ituro mo sa kanya mamaya ang susunod niyang
classroom..." utos ni Sibal.

"No problem..."

Tumingin si Jack sa akin. Ngumiti ako sa kanya.

"Tabi tayo, Snow, ha?" ani Jack.

"Sure. I don't know anyone so that would really help..."

Napatingin naman ako sa mga babaeng kasama niya. Ang sama ng tingin nila sa akin.
Taas noo ko silang hinead to foot.

"Pumasok ka na sa loob," bulong ni Sibal sa akin.

"Fine..." sabi ko at sinunod na ang sinabi niya.

Pagkapasok ko sa loob ay naghanap ako ng upuan sa may likuran. Panay ang tingin ng
mga naroon sa akin. Nilingon ko ang pintuan at tinuro ni Sibal sa akin ang upuang
nasa pinakagilid. Tumango ako sa kanya at doon nga umupo sa gusto niya.

Pagkaupo ko ay nilingon ko ulit siya. Tumango siya at umalis na.

Ang babae sa harap ko ay agad akong nilingon. Ngumiti siya sa akin. Ang kanyang
sabog at kulot kulot na buhok ay hinihinap

ng hangin galing sa electric fan.

"Hi! Hindi kita nakita noong high school, ah? Pinsan ka ng mga Riego?"

Umismid ako sa kanya. "Hindi..."

"Kung ganoon? Step sister?"

"No... I'm Sibal's boss. I'm the owner of The Coast. Why?" diretso kong sinabi sa
kanya.

Ayaw ko sana iyong ipangalandakan ngunit masyadong matanong ang babaeng ito. Para
siyang na petrify sa sinabi ko. Nanlaki ang mga mata niya at halos hindi nakagalaw.

"You're Maria Emilia's daughter?"

Tumawa ako. Ang sikat talaga ni Tita. "No... I'm Remus' daughter. Snow... You are?"

Naglahad ako ng kamay.

"I'm Paulyn! It's an honor!" aniya at ikinwento agad sa kanyang mga katabi.

Instant star agad ako sa kanila. Lahat ng ulo, nakatutok sa akin. Natapos lamang
nang umupo si Jack sa tabi ko. Everyone's eyes drifted to him. Natahimik sila at
naging pormal.

Hinawi ko ang buhok ko at nilingon si Jack.

"Pagpasensyahan mo na sila. Mga kaklase ko iyan noon at kuryoso sila kapag may
bagong mukha..." he smiled.

"No problem... I understand. Kahit ako magiging kuryoso kung may bago..."
Tumango si Jack at ngumisi ulit sa akin.

Unlike his brother, Jack seems more light. Ewan ko kung bakit hindi ako masyadong
kumportableng kasama si Sibal. Parang may something. Samantalang itong kapatid niya
ay ayos lang.

"Anong next class mo?" tanong ni Jack.

Kinuha ko ang schedule ko at ipinakita sa kanya iyon. Ilang sandali niya iyong
tiningnan bago binaba.

"Ayos. Tatlong minors tayong magkaklase..."

"Really?"

Tumango si Jack. "Kapag may grouping, tayo agad ang grupo ha para

hindi na mahirap."

Sumang-ayon ako sa gusto niya. Kaya naman nang dumating ang aming teacher ay
ginrupo agad kami. Sa aming grupo ay kasama si Jack at iyong isang empleyado namin
sa hotel tuwing night shift na si Ruben, at ang dalawa pang babaeng kapit tuko sa
kanila.

We all groaned when our teacher announced reporting. She wants us to teach each
other by what we know about Biology? Bakit ba may minors na ganito gayong business
naman ang kinuha ko? Seriously?

We're the second reporter. Medyo malayo pa pero kailangan paghandaan lalo na't wala
ako masyadong alam sa mga complex topics nitong Biology.

"Mag group study tayo sa bahay!" wika ni Ruben.

Umiling si Jack. "Sa bahay na lang namin para malapit lamang kina Snow, Ruben.
'Tsaka, mas maluwang doon."

Tumango ako. "Iyon lang din ang alam ko kaya mas mabuti ngang sa kanila..."

"Anong oras naman tayo mag go-group study? Gabi lang ako pwede, Jack. Baka
pagalitan ako ni Miss President kapag ma late naman ako sa alas diez kong shift..."

Tumawa ako. "Hindi naman siguro tayo aabot ng alas diez, hindi ba?"

"Tama si Snow. Alas sais hanggang alas nuebe, ayos na siguro iyon. Kapag 'di
natapos ay sa ibang araw naman."

The first class seems fine. Naging magaan ang loob ko kahit hindi ko kaibigan ang
lahat ng kaklase ko. This isn't high school anyway. I don't need to befriend
everyone.

Sa sunod na klase ay magkaklase ulit kami ni Jack. English 13 is all about the
basics of English so this won't be hard. Habang nag oorient ang teacher ay
napatingin ako sa labas.

Nakita ko ang iilang estudyanteng

dumadaan. Nahagip ng paningin ko si Katarina at si Sibal na dumaan sa aming

classroom. Nilingon ko agad si Jack at kinalabit.
"Kuya mo at si Katarina, dumaan..." I said.

Lumingon siya sa pintuan pero hindi niya na naabutan. Tumango siya.

"Baka may lab sila... Nasa unahan ang lab..." sabi niya.

"Magkaklase pala sila?" tanong ko.

"Oo. Si Katarina kay Kuya nagpapaturo kung may 'di alam sa mga subjects nila tulad
sa Drawing at Physics..."

"Engineering ka rin, hindi ba? Electrical? Civil?"

Umiling si Jack at ngumiti sa akin. "Civil si Kuya. Chem, ako..."

"Oh..." Tumango tango ako at napatingin sa aming propesor.

Mayroon akong break in between 2pm and 3pm tuwing MWF kaya pagkatapos noong klase
namin ay dumiretso ako sa canteen na mag-isa. PInagsabihan ko na si Kuya Lando na
umaligid lamang siya dahil ayaw ko namang nasa tabi ko siya the whole time I'm in
school.

Mag-isa ako sa aking lamesa. Some students are looking at me curiously. Iyong ibang
lalaki pa ay tingin nang tingin sa akin na para bang kulang na lang ay magtulakan
para magpakilala.

Before they can even move towards me, tumayo na ako para magkunwaring aalis. I'm
not here for love life so I might as well avoid it.

Dahil hindi ko alam ang susunod kong klase ay iyon na lang muna ang pinagkaabalahan
ko. Hinanap ko ang sunod kong classroom. Palapit na ako nang napadaan ako sa isang
malaking classroom. Napansin kong seryoso agad at mukhang may lecture. Nang
natingnan ko ang loob ay napagtanto kong higher level iyon. Siguro'y mga 4th year?
Hindi ako sigurado.

Nang nakita ko si

Sibal doon katabi si Katarina ay napagtanto kong sa Engineering iyon na klase!

Tumigil ako sa paglalakad. I tried to see what they were doing. They were only
listening to the lecture.

When the professor asked for the sheet of paper, nagkagulo agad sila. May sinabi si
Katarina kay Sibal at nagtawanan silang dalawa. Ngumuso ako at mas lalong lumapit
para tingnan sila.

Pinaypayan ni Katarina ang kanyang sarili. Siguro ay dahil medyo mainit ang
classroom at marami silang naroon. Nilingon siya ni Sibal at nakita kong hinaplos
ni Sibal ang gilid ng noo ni Katarina, mukhang nagpupunas ng pawis. Pinunasan din
ni Katarina ang pawis niya at nagkwento kay Sibal.

Hinawi ko ang buhok ko at umatras. Nagpatuloy ako sa paglalakad, medyo may guwang
sa tiyan.

"Jack!" bulong ko nang naging magkaklase muli kami sa huling subject ko.

The majors didn't have much class. Binigyan lamang kami ng course syllabus at
'tsaka na raw mag lelecture sa second day at ang mga minors naman ay medyo seryoso.
Kabaliktaran.
May quiz agad kami sa literature. Si Jack ay nasa tabi ko at nag coconcentrate sa
isasagot.

Ang usap-usapan ng mga kaklase ko ay si Mrs. dela Cruz ay isang terror teacher
dahilan kung bakit nag quiz agad kami. Well, halata naman sa kanyang mukha. Tahimik
ang buong klase at walang angal sa mga gusto niyang mangyari.

"Ano?" nilingon niya ako.

"Nililigawan ba ng kuya mo si Katarina?"

Nagkibit siya ng balikat at hindi na iyon dinugtungan.

"Huy!" tawag ko.

"Hindi ako sigurado. Matagal na silang magkaibigan. Medyo close. 'Tsaka ideal girl
ni Kuya si Katarina. Mabait kasi iyon... Bakit?"

Kumunot

ang noo ko sa sinabi niya.

"Number three..." sigaw ng professor ngunit hindi ako natinag.

Si Jack ay bumaling muli sa kanyang papel.

"Jack... Jack..." tawag ko, pabulong.

"Excuse me, Miss Galvez. Are you cheating?" tawag ng aming matandang propesor.

Taas noo ko siyang tiningnan. Aba't pinaparatangan pa ako nito? I'm not cheating,
alright. We're just talking.

"No, Ma'am..." sabi ko.

"Bakit ka tawag nang tawag diyan kay Mr. Riego?"

"I'm sorry, Ma'am. Hindi na mauulit. I was asking him about something important..."

Tumango ang aming propesor at sa kabutihang palad ay tinantanan naman ako.

Humalakhak si Jack sa aking tabi. Nanatili na ngayon ang mga mata ko sa aking
papel.

"Something important, huh?" bulong ni Jack.

Umiling ako. Ano sa tingin niya ang dapat kong sabihin sa propesor naming mukhang
handang mambitay ng estudyante kung magkamali? For sure she only restrained herself
that time because she knows my family is a bit powerful here in Nabas. Kung ibang
estudyante pa ako ay baka napahiya na ako.

Papatapos na ang klase namin nang nakita ko si Sibal sa labas ng aming pintuan.
Tumuwid ako sa pagkakaupo. Nilingon ako ni Jack habang siya'y nakapangalumbaba.
Kinokolekta na ni Mrs. dela Cruz ang aming mga papel at dineklara niya na ang
pagtatapos ng klase.

Nagligpit agad ako ng gamit. Tumayo si Jack at ibang mga kaklase namin.

"Next time, Mr. Riego and Miss Galvez, if I caught you talking in my class, I'll
immediately throw you out..."

Napatingin ako kay Sibal na ngayon ay kumunot ang noo. Nakatitig siya kay Mrs. dela
Cruz.

Talagang

'di pa siya tapos sa pamamahiya at may pabaon pa siya sa amin ni Jack, huh?

"Yes, Ma'am..." ani Jack.

Tumango lamang ako at nagmamadaling lumabas kasama si Jack. Nagkibit ng balikat si

Jack pagkakita kay Sibal at umiwas agad siya sa dadaanan. Tinagilid ni Sibal ang
ulo niya nang nagkita kami.

"Napagalitan kayo?" tanong niya.

"May tinanong lang ako..." sabi ko.

"Anong tinanong mo?" kumunot ang kanyang noo.

Sasagutin ko na sana siya ng kasinungalingan ngunit sumulpot si Katarina sa kanyang

likod. She smiled at me. May yakap siyang makapal na aklat patungkol sa Physics.
Tumikhim ako at tumigil sa pagsasalita.

"Anong tinanong mo at gaano ka importante?" tanong ulit ni Sibal.

Umiling ako. "Wala, Sibal. We should go..." I remembered I'm his boss. "Where's
Kuya Lando? I'm hungry. Let's go..."

Naglakad na ako iwas sa kanila. Sumunod si Sibal sa akin. Don't tell me susunod din
iyong si Katarina sa amin, huh?

Palabas kami ng paaralan nang napansing buntot parin si Katarina sa amin. I don't
want to be rude like what I did to Kristina last time but this is just too much!

Nang nakita ko ang nakaparada naming Expedition ay pinagbuksan na agad ako ni Sibal
sa likod. Sumalampak ako sa loob at nilingon siya. Nakatayo parin siya roon,
holding the door widely open and Katarina's on his other side talking to a bunch of
girls.

"Bilis na..." utos ko.

"Hindi na ako sasama pabalik sa hotel. Uuwi na ako..." he said.

"Ano?" medyo maasim ang naging ekspresyon ko.

Nagtaas siya ng kilay. "Miss President, tapos na ang shift ko. Gusto mo bang mag
overtime ako?"

Napakurap kurap ako roon. Right. Fucking right!

"Close the damn door now... Aalis na kami..." I said and looked away.

"As you wish..." aniya at sinarado ang pintuan sa gitna naming dalawa.

Halos masira ang mga ngipin ko sa kakatiim bagang ko. Nilingon ko si Sibal na
nakatingin parin sa looban ng sasakyan namin. He can't see me. Our mirrors are
tinted.
"Tara na, Kuya Lando..." sabi ko at pinaandar niya agad ang sasakyan.

Kumalabog ang puso ko nang dahan dahan naming iniwan sila roon. Hindi ko
maintindihan kung bakit nag aalburoto ang puso ko ng ganito. It's like a favorite
request isn't granted and I am so furious. Hindi lang iyon... may isa pa akong
naramdaman.

=================

Kabanata 6

Kabanata 6

Date

"Kael..."

Nakahiga na ako ngayon sa aking kama. Marami akong iniisip kahit na tinapos ko na
iyong mga trabaho ko para sa araw na iyon.

Kailangan icheck ang iilang room dahil may problema ang ilang customer tungkol sa
clogged bathroom. Naayos naman daw pero kailangang makasiguro na maayos na kapag
may guest ulit na gagamit.

"What is it, Ate? Are you lonely out there?"

Natawa ako sa tanong ng aking kapatid. I admit it... kahit na tumayo ako bilang ina
ni Kael sa America ay hindi parin ako nakakasigurong naging mabuti akong ate sa
kanya. I make sure that he's alright all the time but I'm not sure if he's okay
with what I'm doing to him.

"Yes, a bit..." pag amin ko. "Can I ask you something?"

My bestfriend is also my worst enemy. Ganyan kaming magkapatid. I open up to him

and he tells me his opinions, too. Ang hindi ko lang inoopen up sa kanya ay iyong
love life ko dahil masyado pa siyang bata upang pagtanungan noon.

"Sure, what is it?"

I miss his large and thick eyeglasses and all his curious questions. I miss him,
big time.

"Am I a good girl?" tanong ko sabay yakap sa aking unan.

"Well, not really..." he admitted.

"What?" medyo nagulat ako sa naging sagot niya ngunit sa huli ay natawa rin.

"I think you're a bit spoiled. Why do you ask, Ate?"

Humagalpak na ako sa tawa.

"Mikael, you are brutally honest!"

"You are asking me a question, Ate. I'm only giving you my answers!" he insisted.
"Sige, tell me more, then."

"I think you're a bit spoiled. I remember the first

time we were alone in our house, you asked me to clean the whole of it while you
sleep!"

Nagtawanan kaming dalawa. Naalala ko iyon. Naaalala ko kung gaano ako ka rebelde
noon pa man. Tumino lamang ako nang iwan kami ni Mama. Tumayo lamang ako bilang
responsableng ate noong kailangan ko na.

So, no... Kael is right. I'm not totally a good person. Hindi ako mabait. Napilitan
lamang akong tumino.

"And I remember, nagtago ka from Kuya Bronson because you don't want to see him.
You asked me to tell him you're gone... You made me lie, Ate..."

"Don't worry, Kael, akin parin ng kasalanan noon, hindi sa'yo. I manipulated you so
you're not going to hell for that. I am."

"You're like a mini Tita Marem," Kael laughed.

Natigilan ako roon. "That's not funny, Kael."

I really hate being compared to Tita Marem. Ilang beses ko nang narinig iyan kay
Brenna, kay Papa, at sa aking mga pinsan ngunit iba pala ang pakiramdam ngayong
mapagtatanto mong medyo may pagkakahawig nga kayo.

The next days, I am not sure if I'm just too attentive or Sibal isn't that
talkative anymore.

Noong naglinis siya sa kwarto ko ay tahimik kaming dalawa. Magtatanong lamang siya
kung may kailangang malaman at iyon na iyon.

I asked him to clean my office too and he's also a bit quiet. So i tried to
remember all the moments we're together while he's cleaning. Hindi nga naman siya
masyadong nagsasalita. 'Tsaka lang tuwing may sinasabi ako kaya ngayong wala akong
sinasabi ay hindi na rin siya nagsasalita.

"Sibal, I want some coffee..." sabi ko para lang makapagbukas ng pag-uusapan.

Tumigil

siya sa paglilinis ng mga bintana. Tiningnan niya ang glass cleaner ng ilang
sandali bago bumaling sa akin.

"Tatawag ba ako, Miss President o ako ang magtitimpla?" he asked.

That I am not sure...

"Ipagtimpla mo na lang ako..." sabi ko sabay tingin sa laptop.

"Okay, Miss President."

Iniwan niya ang glass cleaner at tuluyang lumabas sa aking opisina. Sinundan ko
siya ng tingin pagkatapos ay binalik muli ang atensyon sa aking laptop.

For moments, I stared at my monitor and waited till forever. Naubos ang pasensya ko
dahilan kung bakit tumayo ako at lumapit sa pintuan. Tumingin ako sa eyehole ng
pintuan at nag antay sa pagdating ni Sibal.

I stood there for almost five minutes until he came! Mabilis agad akong tumakbo
pabalik sa aking lamesa dahilan ng pagkakabangga ng aking tuhod sa upuan ng swivel
chair.

Bumukas ang pintuan at umupo ako sabay sapo sa aking tuhod. Ang sakit! Fuck!

"Ayos ka lang, Miss president?"

Sibal hurried to me. Nilapag niya ang dalang kape sa aking lamesa para daluhan ang
tuhod ko. Lumuhod siya at hinawakan kung saan ang masakit.

"Anong nangyari?" tanong niya.

Kumalabog ang puso ko habang tinitingnan siya sa aking paanan. I realized how fast
he is when it comes to trouble. Syempre, iyan ang trabaho niya. He needs to protect
me from trouble.

"I'm fine..." I said. "Medyo masakit lang dito..."

Tinuro ko ang eksaktong lugar kung saan masakit. Napangiwi pa ako nang pinindot
niya iyon. Wala namang sugat ngunit pakiramdam ko'y mamamaga iyon sa sakit.

"Kailangan lagyan ng compress iyan..." ani Sibal.

Tumango ako at ngumiwi

pa.

"Kukuha muna ako sa baba..." aniya sabay tayo.

Hinawakan ko ang kanyang uniporme at hinila siya pababa. Umiling ako.

"Tawagan mo na lang sila..." sabi ko.

Nanatili ang mga mata niyang nakadungaw sa akin. Bahagya akong pumikit para ipakita
sa kanya ang sakit na nararamdaman ko. It's true. It really hurts. But now as
painful as it seems.

"Hello, pwede bang mag request ng hot compress dito sa opisina ni President Snow.
Masakit ang tuhod niya..." ani Sibal.

Tumango siya at binaba ang telepono. Muli ay lumuhod siya sa harap ko. Hinawi niya
ang kamay ko sa aking tuhod para makita iyong tinutukoy ko. Medyo mamula mula na
iyon ngayon.

"Bakit ka ba nagmamadaling umupo kanina?"

What? He saw me trying to sit? Tumikhim ako at tumuwid sa pagkakaupo.

"Hindi ako nagmamadali, 'no!" I said.

Suminghap siya at tumayo.

"Antayin na lang natin ang compress na hiningi ko pagkatapos ay gamutin natin

iyan..." aniya.
Tumango ako at tiningnang muli ang aking tuhod.

Hinintay nga niya ang maghahatid ng nirequest ko. Nang may kumatok ay dumiretso na
siya sa pintuan. Sinubukan kong tingnan kung sino ang naghatid at nang nakita ko
ang mabutong mukha ni Omar ay bumaling na lang ako sa aking tuhod.

"Anong nangyari?" Omar asked Sibal.

"Tumama ang tuhod sa upuan. Ako na ang gagamot. Salamat, pre..." ani Sibal.

Sinarado niya ang pintuan at bumalik na ulit sa akin. Tinapat ko ang swivel chair
sa kanya at tinuro ko ang masakit sa tuhod ko. Lumuhod siyang muli at hinawakan ang
hot compress. Ilang beses niya itong sinubukan sa kanyang sariling

kamay bago dahan dahang nilagay sa aking tuhod.

"Sabihin mo kung masyadong mainit..." aniya.

Tumango ako at tiniis ang init. "Baka mamaga iyan..."

"Mawawala rin ang pamamaga. Mabuti nga't hindi nagsugat..."

Ngumiti ako at pinagmasdan siyang abala na nilalagyan ng compress ang aking tuhod.

"Ang sakit talaga..." sabi ko sa boses na hindi ko makilala.

Sinulyapan ako ni Sibal pagkatapos ay ginulo niya ang buhok niya. I almost couldn't
breathe properly when I saw him in his messy hair. What the hell?

"Maayos din ito, Miss President," ani Sibal.

Pagkatapos niyang lagyan ng hot compress ang aking tuhod ay bumalik na siya sa
paglilinis. Medyo lumamig na ang kapeng nirequest ko kanina pero ininom ko parin
habang nagtitipa ng kung ano para sa email noong isang blogger na magfefeature daw
nitong resort.

Nang natapos maglinis si Sibal ay nagpaalam na siyang umalis. Tumango tango pa ako
na parang it's my pleasure that he's leaving but truth is...

Suminghap ako pag-alis niya. Ano pa bang magandang irequest? Nag isip ako ng
meryenda pagkatapos ng labing limang minutong pag-alis ni Sibal.

"Hello? Si Sibal..." tanong ko nang narinig na babae ang sumagot sa reception.

"Miss President, nag sasauli pa ng mga materials sa housekeeping department. May

gusto ka bang iparating?"

"Paki sabi na gusto kong kumain ng red velvet cake..." sabi ko.

"Kung busy pa po siya, ayos lang po ba na si Ryan ang maghahatid?"

"Hindi. Si Sibal na ipaghatid n'yo. Siya naman ang dapat maghatid, hindi ba?"

"O-Okay, Miss President..."

Binaba ko agad ang

tawag at nag-antay sa pagdating muli ni Sibal. Ilang sandali ang nakalipas ay

dumating nga siya dala ang aking red velvet cake. Ayaw ko namang kumain, gusto ko
lang magrequest kaya nilagay ko na lang iyon sa aking tabi.

Days remained that way. Sa umaga, pinapaulanan ko ng request si Sibal. Sa hapon ay

ang eskwelahan ang may-ari sa kanya kaya wala akong magagawa.

Tuwing napapadaan ako sa kanyang classroom ay sumisilip ako. Minsan seryoso siya sa
kanyang papel. Minsan naman ay nagtatawanan silang dalawa ni Katarina.

"Bukas... ayos ba? Para walang pasok..." ani Jack nang nag-usap kami kung kailan
talaga namin pagpaplanuhan ang aming reporting.

Sabado na bukas. Medyo naging maayos naman ang first week of school ko. Hindi naman
nakakastress.

"Okay..." I said.

"Kayo?" tanong ni Jack sa iilang mga kaklase ko.

"Game kami riyan..." sabi nila.

"So, it's a done deal, then. Tomorrow night. Six."

"Alright..."

Nilagay ko iyon sa schedule ko. Lalo na't may meeting ako bukas sa Department of
Tourism dahil pista daw ng kabilang bayan. Though we shouldn't be part of it, it
will still help if I promote them. It's a win win situation.

Hinatid ulit ako ni Sibal sa pintuan ng sasakyan. Like the usual, he's not going to
be with us going home. Kasama niya si Katarina pauwi.

And for the first time in five days, I looked back to see them. Silang dalawa lang.
Yakap ni Katarina ang kanyang mga libro habang si Sibal ay luminga linga,
naghahanap siguro ng tricycle.

Pagkatapos ng ilang sandali ay tumawid sila. Hinintay ni Sibal si Katarina bago

tuluyang naglakad.

Nang nauna naman si Katarina ay hinila niya iyon pabalik at mukhang pinagalitan.

Bumagsak ako sa upuan at taas noong tumingin na lamang sa kalsada sa harapan.

Enough of viewing that, Snow! Enough!

Pagkatapos ng meeting namin sa Department of Tourism ay tumawag agad ako kay Papa.
Iyon ay para tanungin muli siya kung magandang ideya ba ang pataasin ang sahod ng
iilang empleyado. He said it's fine. They'll be more effective. I studied it for
the whole month and I think it's true. I just want to make sure right now lalo na't
pagkauwi ko sa resort ay pipirmahan ko na ang mga papel.

"Pa, are you sure about this?"

"Snow, in order to have a successful organization, you need to keep your people
happy and satisfied. Always remember that."

"But is it feasible? Kaya ba ng kompanya iyon at hindi ba maiimpair ang budget para
sa ibang bagay?"

"Mababawi mo ang loss na mangyayari kapag nag gain ka ng more tourist dahil sa
magandang service ng crew. This company is about the people, Snow. It's not about
the money."

"This is business, Papa..." sabi ko dahil wala parin akong tiwala sa desisyon
niyang iyon.

"Above all, this is an organization. And an organization is composed of people. It

won't work if you'll deprive them of what they deserve..."

Baon ko iyon pagkauwi ko. Tahimik naman ang driver kong si Sibal buong byahe.
Sinamahan niya pa ako patungo sa opisina at nagrequest akong maglinis siya roon
habang pinag-aaralan ko ang mga dokumento.

Iniisip ko kung paano ako pupunta sa kanilang bahay mamaya. Of course sasamahan ako
ni Kuya Lando patungo roon. Hindi kami sa rock

formation dadaan dahil paniguradong masyadong madilim iyon tuwing gabi.

Hindi ko sinabi kay Sibal na pupunta ako. I want to surprise him. I want to see
what he's doing when he's at home.

Pagkatapos ng shift niya ay mukhang umuwi na siya. I was busy with paper works
again and some ordinary everyday problems in the hotel. At nang dumating na ang
alas singko ay naghanda na ako para sa usapan namin nina Jack.

"Kuya Lando, pupunta tayo kina Sibal ngayon," sabi ko. "May group study kami."

Because we don't know where to go exactly, nagtanong tanong ako sa mga afternoon
shift kung saan dadaan at mabuting may nakakaalam naman. Si Kuya Lando ang
sinabihan nila.

Kumain muna ako ng light dinner bago kami tumulak patungo kina Sibal.

Kahit makitid ang daanan papasok at hindi sementado ay mabilis kong namataan ang
kanilang bahay. Mailaw sa loob at nakita ko na ang ibang kaklase kong naroon. The
two girls of Jack were already there. Ruben, too.

"Dito ka lang sa labas, Kuya Lando. Tatapusin lang namin itong assignment..." bilin
ko sabay baba.

Dala dala ko ang isang aklat at ang netbook na intended para sa pag-aaral ko. I've
seen their house but I've never been there. Nang nakalapit ako ay tinuro ako noong
isang babae dahilan kung bakit nakita rin ako ni Jack.

"Pasok ka, Snow!" aniya sabay lahad sa sala ng kanilang bahay.

Their floor is red and the insides of their house is simple. A small sala set,
television, carpet, frames, and blue curtains. May wooden stairs paakyat sa mga
kwarto sa taas. Mayroon doong tatlo. Siguro ay ang master's bedroom at ang para

sa magkapatid?

"Kumain ka na ba? Naghanda kami ng dinner..." ani Jack sabay lahad sa sofa nila sa
akin.

Ngumiti ako. "Tapos na ako..."

Luminga linga ako. I don't see his family. I wonder if Sibal's in his room or he's
outside doing things. And where is their father?
"May nagawa na kami pero konti lang. Tingnan mo..."

Hinarap ni Jack sa akin ang kanyang laptop. Tumango ako at binuksan na lang iyong
akin para makatulong na rin.

Sa laptop ni Jack naroon ang aming Powerpoint. Binahagi namin ang topic at binasa
ang buong chapter. Nililista sa bulletform ang mga important points.

Tahimik kami habang nagbabasa. Si Jack at iyong isa sa mga babae niya ay panay ang
kulitan samantalang panay naman ang saway noong isa pang babae sa kanila.

"Hindi tayo matatapos nito kung hindi kayo tumahimik..." ani Ruben.

I typed everything that's needed. Malapit na akong matapos nang napagtanto kong
nakakaisang oras na kami.

Bumukas ang pintuan ng kwarto ng tatay nina Sibal. Lumabas siya at namataan agad
ako.

"Oh, Jack, nasaan ang kuya mo. Nandito pala si Snow..."

"Magandang gabi po!" sabi ko.

I realized I don't know the name of their father. He didn't mention it to me,
though. And I don't want to ask him right now.

"Snow, kumain ka na ba, hija? Nagpabili si Jack kanina ng pagkain dahil pupunta raw
ang mga kaklase niya. Hindi niya naman sinabing kasama ka..."

Bumaba ang kanilang tatay at lumapit sa kusina. Tiningnan niya ang mga ulam na
tinakpan ng plato habang nakikipag-usap sa akin.

"Ayos lang po. Kumain ako bago pumunta rito..."

sabi ko.

Tumango ang tatay ni Sibal. Nilingon niya si Jack na hanggang ngayon ay seryoso sa
kanyang binabasa. "Jack, ang kuya mo?"

"Nasa labas kasama si Katarina..."

"Sinabi mo bang narito si Snow?"

Umiling si Jack ng wala sa sarili...

Nagkatinginan kami ng tatay ni Sibal. Nagtaas ako ng kilay at bumaling muli sa

binabasa. So what if he's with Katarina. I'm here for our group study.

"Lalabas muna ako, magpapahangin..." sabi ng tatay nila at tuluyan na ngang ginawa
iyon.

Suminghap ako at umirap na lamang sa kawalan. Naabutan kong pasimpleng hinuli ni

Jack ang tingin ko.

"What?" pagalit kong sinabi.

He smirked. Oh, he's like his brother. Only a bit different!

"May numero ka ni Kuya?" he suddenly asked.

"Wala," sabi ko.

"Oh? Empleyado mo. Personal na bodyguard pero wala?"

"Is there a need for that, Jaxon? I don't know..." nanatili ang mga mata ko sa
netbook at nagtipa ulit ako ng karagdagang impormasyon.

"Actually, there's a need, Snow. Paano kung may emergency, hindi ba?"

"Bakit ba natin ito pinag-uusapan? Shouldn't we talk about our report?" tanong ko.

"Jack, hindi natin ito matatapos kung nagtatalo kayo ni Snow..." malambing na
sinabi noong isang ingrata.

Seriously, I don't know their names. I don't think I need to. Problema na ni Jack
iyong pagsusulat ng pangalan ng groupmates namin dahil wala akong pakealam sa
dalawang babaeng kinakasama niya. I would be more happy if its Paulyn, the
chismosa, from our first class. Pero dahil hindi... whatever.

"Nagtatanong lang ako..." Tumawa si Jack.

"Malapit

na akong matapos, don't worry," sabi ko.

"Pero pag uusapan pa natin kung paano ito irereport, hindi ba?" ani Ruben.

"Pwedeng diskarte na lang natin iyon. Tutal ay iba-iba naman tayo ng topic..." sabi
ko.

I prefer working alone. Must be the reason why I'm not effective in the
"organization".

"No... Kailangan nating mag-usap usap parin, Snow. Dapat tayong magkasundo kung
paano para pag may ibatong tanong, makakapagtulungan tayo..." Jack said.

Well, that's a good idea. I just thought it'd be easier if each of us work on our
topic than work together. Lalo na't hindi ko type ang iba sa grupong ito. Landi
lang yata ang pinupunta rito. Well, it can't be helped. Jack is good looking like
his brother.

Pagkatapos kong itipa ang lahat ng tungkol sa topic ko ay sinarado ko na ang aking
laptop. Nilingon ko ang iilang frame kung nasaan ang mga pictures nila bilang
pamilya. Most of the pictures were of them three. I wonder when their mother died?

May isang picture akong nakita ng isang magandang babae. That's probably their mom.
Ngunit napagtanto kong ang kanilang mukha ay mas nagmana sa kanilang ama. Riego'ng
Riego.

Tawanan galing sa labas ang narinig ko. Babaeng tinig at papalapit. Nilingon ko
kaagad ang pinanggalingan at nakita ko roon si Sibal at si Katarina. Nakangisi pa
si Sibal at si Katarina'y todo ang hagikhik.

"Ooopps!" ani Katarina nang nakita kami sa sala. "Akala ko makakapanood tayo ngayon
noong paburito kong palabas. May nag-aaral pala rito..."

Nagkatinginan kami ni Sibal. Kita ko ang gulat sa kanyang mga mata.

"Magandang gabi, Miss President.

Hindi ko alam na dadalaw ka rito..." pormal niyang sinabi.

"May group study kami, Sibal. At bakit ko dapat sabihin sa'yo ang lahat ng gagawin
ko?"

Dahan dahan akong nagligpit ng gamit sa aking netbook. Nagkatinginan ulit kami ni
Jack. May multo ng ngiti sa kanyang labi. Inirapan ko na lamang siya.

"Saan na tayo manonood, Sibal? Sabi mo date tayo rito sa sala n'yo?"

Date? Date?! DATE?!

Halos matawa ako. How poor that date is? Huh? I would appreciate date near the
shore not to watch television! What a corny kind of date that is?

"O, Snow, aalis ka na?" tanong ni Jack nang tumayo ako.

"I'm done. I'll email it to you later. Text me your email address and also...
inaantok na ako. Masyado akong maraming meeting na ginawa kanina," sabi ko at
tumalikod na.

Nagkasalubong kami ni Sibal. His serious expression really gets to me. It's like
there's something about him I can't point out. I can't figure out.

"Ihahatid na kita, Miss President..." ani Sibal.

Nilingon ko si Katarina na inupo na ang sarili sa isang plastik na silya malapit sa

TV. Nakangiti siya sa akin.

"Hindi na. Si Kuya Lando ay nag aantay sa labas. Jack, Ruben..." Tiningnan ko ang
dalawang ingrata at tinanguan as a sign of courtesy. "I need to go..."

Tumayo si Jack at agad lumapit sa akin para siguro'y ihatid ako. Paghakbang ko ay
sabay pa silang magkapatid.

"Ako na, Jack... balik ka na sa ginagawa mo..." sabi ni Sibal sa kapatid niya.

"Kuya, ako ang nag imbita kay Snow... Balik ka na kay Katarina..." natatawang
sinabi ni Jack.

Iniwan ko na sila roon. Hindi ko na hinintay kung sino ang nanalo sa pagtatalo
nilang dalawa.

Pinagbuksan ako ni Kuya Lando ng pintuan. Si Jack ay nasa likod ko at si Sibal ay

nasa labas ng kanilang bahay na tanaw ako.

"Let's go, Kuya Lando," sabi ko at pinaandar niya na ang sasakyan.

Hindi ko na muli tiningnan si Sibal pagkaalis. They're dating. And I shouldn't

freaking care. I shouldn't envy her. It's just "watching TV", actually. I have
better experiences of dates! Really... Ang corny ni Sibal. Ang corny ng ideya niya
sa date. Ang corny corny. May sasagot kaya sa kanya kung ganyan ang ideya niya?

Sasagot? Nililigawan niya ba si Katarina? Naitanong ko na ba iyon sa kanya?

Iritadong iritado ako. Hindi ko alam kung bakit.

=================

Kabanata 7

Kabanata 7

Trabaho

Lunes ng umaga dapat ang magiging General Assembly ng lahat ng mga nag-aaral sa
North Western Colleges. Hindi makakapunta si Sibal kung susundin ang schedule ng
kanyang trabaho ngunit dahil pupunta ako ay makakapunta rin siya.

Day off niya kahapon kaya hindi ko nasabi sa kanya ang plano ko. And this is going
to be the first time we'll talk since Saturday. Well, I shouldn't act like a bitch,
alright. Pilit ko na lang kinalimutan iyon habang pinagmamasdan ang mga naliligo sa
dagat. Hinihintay ko ang pagpasok niya sa aking kwarto. Nakapagbihis na ako at
lahat.

Nang narinig ko ang beep ng pintuan ay alam ko na agad na nariyan na siya. Nanatili
akong nakatingin sa swimming pool.

"Good morning, Miss President..." bati niya.

"You're not cleaning this morning. Pupunta tayo ng assembly..." maagap kong sinabi
bago siya hinarap.

He looked a bit shocked ngunit tumango rin nang napagtanto ang sinabi ko.
Humalukipkip ako at humilig sa railings ng aking balkonahe.

"You should change..." sambit ko. "Kakain muna ako ng breakfast. Balik ka kapag
nakapagbihis ka na para pumunta na tayo ng school."

"Okay, Miss President..." ani Sibal.

Sinunod iyon ni Sibal. Iniwan niya ako sa kwarto para makapagbihis na sa kanila.
Huminga ako ng malalim at muling tiningnan ang payapang dagat.

Sa araw na iyon ay pinayagan kaming magbihis ng kaswal na damit. Wala ring pasok sa
lahat ng klase dahil sa hapon ay pipili kami ng mga organization'g sasalihan.

Pagkatapos ng ilang saglit kong pagmumuni muni ay bumaba na ako patungo sa Seaside
restaurant kung saan ako kakain.

Si Omar ang nag wait sa akin dahil wala si Sibal. He awkwardly put all my food on
the table. Hindi ko na siya tiningnan at nagsimula na ako sa paglalagay ng butter
sa loaf bread.

"Enjoy your meal, Miss President..." he said joyfully.

"Thanks," I did not even look at him.

Mabagal ang naging pagkain ko. Palipat lipat sa eskwelahan at trabaho ang pag-iisip
ko. I only got distracted when Sibal came. Ang bilis niya, huh. Trenta minutos lang
siyang nawala para magbihis ng itim na t-shirt at dark blue jeans. Inayos niya ang
buhok niya at may sinabi kay Omar.
Tumango si Omar at tumingin sa akin. Kitang kita ang panga ni Sibal noong nakagilid
ang mukha niya dahil sa pakikipag-usap kay Omar. When he turned to me, nag-iwas
agad ako ng tingin. Bakit ba hindi ko kayang tumitig sa kanya pabalik?

Uminom ako ng tubig bilang pagtatapos ng aking pagkain. Tumayo siya tatlong lamesa
ang layo sa akin para magbantay.

I checked my phone first. I saw messages from my friends in Manila. I text them
everyday but I don't reply right away because I'm a bit busy. But right now, I feel
like I have time.

Bronson:

When are you going to Manila? Papa mo lang at si Kael ang naroon noong bumisita
kami ni Brenna at Cissy.

Me:

I'm not sure yet. Nag-aaral ako rito sa isla.

Brenna:

I'm trying to clear my schedule. Are you always free?

Me:

I will clear my schedule once you've set the dates. Nag-aaral ako kaya hindi ako
free ng ilang oras sa weekdays.

Pagkatapos noon ay tumayo na ako para makaalis na kami ni Sibal. Without looking at
him, nilagpasan ko siya at inutusan.

"Alis

na tayo..." sambit ko.

Nilagpasan ko ang bawat empleyadong yumuyuko at bumabati tuwing dumadaan ako. I

tried to smile at them but I feel like my smile isn't genuine.

"Take care, Miss President..." sabi ni Mrs. Gorres na naroon sa tanggapan,

nakangiti.

"Thank you..." sabi ko at diretso parin ang paglabas.

Nakaabang na si Ryan sa pintuan ng sasakyan. Tinanguan ko siya at pumasok na sa

loob. Nagulat ako nang si Sibal na ang nagsarado noon.

Nagtama ang mga mata namin. Napakamisteryoso ng mga ito. Nang may sinabing biro si
Ryan sa kanya ay tumawa siya at pinatulan ang biro.

Sinarado niya ang pinto kaya 'di ko naririnig ang pinag-uusapan. His eyes smiled as
he talked. Umikot siya at nagulat ako ng diretso niya akong natitigan sa loob kahit
na tinted naman ang buong sasakyan. Pinilig ko ang ulo ko at muling taas noong
umupo nang binuksan niya na ang driver's seat.

Umupo siya roon at pinaandar na ang sasakyan. Sumulyap siya sa akin sa rearview
mirror at nagkunwari agad ako na tumitingin sa tanawin sa gilid.

Walang nagsalita sa amin sa buong byahe. That's fine. I don't need to talk to him
anyway. I just want to go to school, that's all.

Pinarada niya ang sasakyan sa loob ng paaralan. Maingay na sa gymnasium at mukhang

lahat ng estudyante ay naroon. Sa field naman ay may mga maliliit na tent ng mga
organizations. Doon yata pipili kung saan mo gustong sumali. We are not required to
join but of course it's a plus if you will.

Lumabas kami ni Sibal sa sasakyan. Mainit kaya nagpasilong ako sa mga puno ng
acacia sa gilid ng pathway. Sumunod si Sibal sa akin.

Sinabit ko ang aking bag sa aking braso at nagsimula nang maglakad patungo sa
gymnasium.

Ang mga lalaking nakakasalubong namin ay panay ang tingin sa akin. Nagtutulakan pa
sila at nagtatawanan. Umiling na lamang ako at nagpatuloy sa paglalakad.

"Percival, ipakilala mo naman ako!" sabi noong isang maitim at matangkad na lalaki
sa isa pang grupo.

Hindi ko alam kung anong sinenyas na naman ni Sibal at tumigil sila sa pagsasalita.

Palapit na kami sa gymnasium nang napansin ko ang sobrang dami ng tao. May mga
hotdog balloons pang dala ang mga tao habang nagpapalakpakan. Pinapakilala yata ang
bawat course.

Aakyat na ako sa mga bleachers ngunit masyadong masikip. Pumagitna agad si Sibal
para mas mapadali ang aking pagpasok.

"Excuse me..." he said to the people oblivious of my presence. Not that they should
mind my presence, though. "Daan na, Miss President..."

Tumango ako at lumapit sa kanya para hindi ako maipit sa mga tao. He tried that
several times sa lahat ng may masisikip na daanan at tuwing nangyayari ay tumatama
ako sa kanyang dibdib.

"May dadaan! Padaanin muna..." ani Sibal nang may isang lalaking nagpumilit na
makidaan kahit na sobrang sikip na.

Pumikit ako ng mariin at tumama muli sa dibdib ni Sibal. Hinawakan niya ang aking
balkat at bahagya niyang tinulak ang lalaking umipit sa akin.

"Dadaan ako, Sibal!" sabi noong lalaki.

"Maghintay ka, gago!" ani Sibal sa tonong mukhang makikipag-away.

"Sibal, tama na! Let's just go!"

Hinila ko ang t-shirt niya para makaalis na roon. Masyadong mainit ang mga ulo ng
tao dahil sa sikip.

Nilingon

ko siya to make sure that he really did follow me. He did but the anger in his
expression is still lingering.

Bakit ba kasi ang layo ng business. And... oh my God, where are the engineering
people?

Parang nabasa ng Master of Ceremonies ang gusto kong malaman nang tinawag niya ang
College of Engineering. Tumayo ang lahat ng nasa bleachers, kung nasaan kami at
winagayway ang kulay pulang hotdog balloons!

Napapikit ako sa sobrang ingay ng mga lalaking nag chi-cheer para sa kanilang
kurso. Hinawakan ni Sibal ang aking balikat at agad na inalis doon.

"Katabi lang ng Business ang Engineering, Miss President..." ani Sibal.

Tumango ako. Umakat si Sibal sa bleachers na naghahati sa dalawang kurso at

nilingon niya ako. Nagdadalawang isip pa ako sa pag-akyat dahil sa dami ng tao
ngunit naglahad siya ng kamay sa akin.

Dahan-dahan kong nilagay ang kamay ko sa kamay niya at hinigit niya na ako paakyat
doon.

"Sibal!" tawag ng pamilyar na boses. "Akala ko 'di ka makakapunta?"

Pagtingala ko ay nakita ko si Jack kasama si Katarina at iilan pang pamilyar na

kaklase nila. Hinila ako ni Sibal para makaakyat pa sa tamang palapag at kinausap
niya si Paulyn sa may Business na side para umusog. Ginawa iyon ni Paulyn at tinuro
sa akin ni Sibal ang espasyo.

"Thanks..." I said.

May binulong si Sibal kay Katarina. Tumango si Katarina at tumingin sa akin.

Ibinaling ko agad sa iba ang aking tingin.

"Ang ganda mo, Snow..." sabi ni Paulyn.

"Thank you..." sagot ko.

Nang tinawag ang College of Business ay tumayo kami at nag cheer na rin. Noong
huminahon ay bigla akong pinakilala ni Paulyn sa kanyang

mga kaibigang freshmen din ng Business.

"Pamangkin ka ni Maria Emilia?" tanong noong matangkad na babaeng katabi ni Paulyn.

"Oo!" sagot ni Paulyn sa kanya.

"Nga pala... anong ibig sabihin noong 'surtout, l'élégance' sa emblem ng pamilya
ninyo?"

Nagulat ako sa tanong niya. It's on our gates, on The Coast's seal, and almost all
of our properties.

"Curious lang ako. Gustong gusto ko ang pamilya mo! Alam mo bang sabi ng Papa ko na
sobrang powerful daw ng pamilya ninyo sa buong isla na mahirap daw kung
maagrabyado?"

I smiled. I am not sure if people are just too insensitive. They are asking below
the belt questions. That should be prohibited.

Or is it just me? People are curious because our family is quite famous on this
island. Syempre ay magtatanong sila, hindi ba? Normal lamang iyon.

"Above all, elegance..." sinagot ko ang tanong niya.

Her mouth is now shaped like a big letter O.

"Oo nga, 'no! Kaya si Maria Emila sobrang elegante. Ang alam ko noong may nakalaban
siya, wala na rawng tumanggap na kahit anong establisyemento doon sa nakalaban niya
dahil masyado nilang gusto ang mga Galvez para tanggapin ang kaaway. Totoo ba
iyon?"

My God... I don't know. Aba'y malay ko ba sa sangkatutak na nakalaban ni Tita

Marem. Hindi ko na alam kung sinu-sino iyon. Basta ang alam ko ay marami.

"I'll ask her about that..." sagot ko.

"Huy! Huwag naman. Baka mamaya isipin ni Madame Maria Emilia na ang chichismosa
namin..." Tumawa si Paulyn.

Ngumiti lamang ako at nakinig sa sinasabi ng Master of Ceremonies.

"Snow... Snow..." tawag ni

Jack sa kalagitnaan ng ingay.

Nilingon ko siya. Naabutan kong nag-uusap si Sibal at Katarina. Tumigil si Sibal sa

pagsasalita nang lumingon ako. Niyugyog naman ni Katarina ang braso ni Sibal na
tila ba'y pinipilit pang magkwento.

"Hmm?"

My eyebrow shot up.

"Later... Tatapusin natin ang report. Ayos lang ba? Kaya lang naiwan ko ang laptop
sa bahay. Sa bahay na lang tayo gagawa, kung ganoon."

"Okay..." sabi ko.

"Good!" ani Jack at nilingon na ang nasa gilid niyang si Ruben para ibalita iyon.

"Sibal..." sabi ko sabay tingin na lamang sa nag sspeech sa harap. "Inuuhaw ako..."

"Anong gusto mo, Miss President?"

"Bumili ka ng tubig sa labas, please."

"Malamig o hindi?" tanong niya.

"Malamig..." sabi ko.

Tumango siya at walang pag-aalinlangang umalis.

Nagkatinginan kami ni Katarina. I didn't smile at her, though. She didn't smile at
me, too. In fact, all I can see is her indifference towards me.

"Saan pupunta si Sibal?" she asked.

Her lips curving as she speaks. Without make up, her skin glowed and her eyebrow is
naturally shaped. Ang mahaba at maitim niyang buhok ay sumasayaw sa bawat paggalaw
niya.

"Bumili ng tubig. Inuuhaw ako..." sabi ko.

"Naku! Sana sinabi niya. Sasama na lang sana ako..."

Humalukipkip ako at iniwas na ang tingin sa kanya. Buti nga hindi sinabi.

Kinalabit ako bigla ni Paulyn. Umamba siyang may ibubulong dahilan kung bakit ako
lumapit.

"Bodyguard mo si Kuya Sibal? Ang swerte mo!"

Umismid ako. "It should be the other way around. Siya ang swerte..."

Tumawa si Paulyn at tumango.

Sumang-ayon naman sa sinabi ko. I like her na! Ngumiti ako sa kanya.

"Oo nga naman. Pero kasi ang dami talagang nagkakagusto sa kanya kahit sa batch
namin. Syempre, ayos din naman si Jaxon kaso... napakaplayboy. Si Kuya Sibal kasi,
hindi... Kaya gustong gusto namin!"

Unang kita ko pa lang kay Jack alam ko na talagang may ugali siyang ganoon.

"Ang gwapo niya 'no? Pakiramdam ko mag-aartista iyan pag may nakadiskubre!" ani
Paulyn.

"Sinong tinutukoy mo?" Nagkunwari akong hindi naiintindihan ang sinabi niya.

"Si Kuya Sibal! May lahi 'yang banyaga!" aniya.

"Sino?" this time, it's true. I'm not sure who she's talking about.

"Si Kuya Sibal. Ang mga Riego!" aniya. "Ang alam ko, British yata ang Lolo nila..."
Tumikhim siya at nginuso ang nakikita.

Nang nakita kong parating na si Sibal dala ang nirequest ko ay tumigil na kami sa
pag-uusap. He handed me the cold bottle of mineral water.

"Uhaw din ako..." Katarina told Sibal.

Binuksan ko ang bote ng tubig ko at ininuman na iyon. Huwag mong sabihing aalis
muli si Sibal kasama si Katarina para bumili ng tubig niya?

"Jack, samahan mo si Katarina..." ani Sibal.

"Ikaw na, Kuya... Nag-uusap pa kami ni Polly," ani Jack.

I thought we're allies! Jack should go with Katarina, for God's sake!

"Ikaw na lang muna ang bumili, Katarina. Hindi ko pwedeng iwan si Snow..." sabi ni
Sibal.

Humalukipkip ako at nagkunwaring hindi iyon naririnig.

"Sige, mamaya na lang. Pagkatapos nito..."

Umirap na lamang ako sa kawalan. Tatlong pasakit na oras ang inubos namin sa mainit
na gymnasium bago natapos

ang General Assembly. Mag lulunch muna kami bago mamimili ng sasalihang
organization.
"Uuwi ba tayo sa resort, Miss President? O dito ka kakain?" Sibal asked.

"Dito na lang..." sabi ko sabay paypay sa sarili.

It's so hot and my sweat is freaking dripping. Sinikop ko ang buhok ko at nilagay
sa kabilang balikat para mahanginan ang aking leeg. Napatingin ako kay Sibal na
ngayon ay nakatingin sa aking leeg. He licked his lower lip and...

"May pamaypay ka ba?" he asked.

"Wala akong dala..."

"Bibili ako sa labas, pagkatapos nito..."

Tumango ako. I tried so hard not to seem too affected.

Pagkatapos ng assembly ay pumunta na kami sa cafeteria. Of course people flocked to

the only place where we could eat. Luckily, Jack found a table for us.

Nawala si Sibal. Napansin ko ang paglinga-linga ni Katarina, siguro'y para hanapin

ito. Hindi na ako nakisali sa paghahanap. Umupo na lamang ako sa nilahad na upuan
ni Jack.

"Nasaan si Sibal, Jack?" tanong ni Katarina.

Inayos ko ang buhok ko at tiningnan na ang mga ulam na nakadisplay sa counter.

Hmmm... What should I eat? Some local food?

"Saan ka galing?" malambing na sabi ni Katarina.

Sibal's probably here. Umupo agad siya sa aking tabi at nilapag ang pamaypay sa
lamesa.

"Thanks..." sabi ko at binuksan na ang pamaypay.

"Bumili lang ako ng pamaypay. Katarina, bumili na kayo ng pagkain. Huli na kami ni
Snow..." ani Sibal.

Bahagya akong natigilan sa sinabi ni Sibal. This isn't the first time I heard him
say my name without the proper titles and it feels...

"Fine!" ani Katarina at sumama na

kay Jack para bumili ng kanilang pagkain.

"Anong gusto mong kainin?" tanong ni Sibal sa akin.

"I don't know much about the food here but I can eat vegetables..." sabi ko.

"Kanin?" tanong niya.

"Yes... And juice..."

Kinuha ko ang aking wallet para bumunot ng cash pero bago ko pa magawa iyon ay
tumayo na si Sibal.

"You forgot my money, Sibal..." sambit ko sa isang natatawang tono.

Umiling lamang siya at dumiretso na sa counter. Natulala ako habang ang malutong na
five hundred ay nasa ere pa.

Ipinagkibit balikat ko na lamang iyon. Siguro mura lang ang pagkain dito kaya ayos
lang.

Naunang nakabalik si Jack, Ruben, at si Katarina. Kahit na nakabalik na itong si

Katarina ay halos mabali parin ang leeg niya sa kakatingin kung nasaan si Sibal.
Nagpatuloy lang ako sa pagpapaypay sa sarili hanggang sa dumating si Sibal kasama
ang mga pagkain namin.

Dalawa ang ulam na naroon. Isang ginisang string beans at isang adobong baboy. May
orange juice siyang nilapag para sa akin at tubig na rin. I waited till he's done
putting all the necessary things on our table.

Umupo siya at nilapag ang tray sa katabing lalagyanan.

"Kumain na tayo, Miss President..." he said.

"Thanks..." I smiled and tried their food.

Snack lamang ang nakain ko sa cafeteria. Ngayon lang ako kakain ng ganito at hindi
naman masama. Iyon nga lang, mainit parin talaga. Tumutulo ang pawis ko. Hindi ko
alam kung susubo ba ako o papaypayan ang sarili.

Sa kalagitnaan ng pagkain ni Sibal ay tumigil siya at kinuha ang pamaypay ko.

Nagkatinginan kami ni Jack. Nakita ko ang

ngisi at pag-iling niya. Inilipat niya ang tingin kay Katarina na ngayon ay mukhang
hindi na natutuwa sa ginagawa ng katabi niya. Pinaypayan ako ni Sibal habang
kumakain.

"Ang init..." sabi ko sabay pahid sa pawis ko sa aking leeg.

Sinikop ni Sibal ang aking buhok at nilagay niya iyon sa kabilang balikat ko.
Natigil talaga ako sa pagkain dahil sa paninitig sa kanya habang ginagawa iyon. He
seems very passionate about keeping me cool.

"Kumain ka muna..." sabi ko.

"Ayos lang..." aniya.

Hinayaan ko siya sa kanyang ginagawa. Sumulyap pa ako sa iilang nakatingin. Alam ko

agad na hindi iyon palalagpasin ng mga taong nakakakilala sa kanya.

"I'm done..." I finally said after finishing half of the rice he gave me.

"Hindi pa..." ani Sibal sabay tingin sa pagkain ko.

"I don't eat too much rice, Sibal..." sabi ko.

"Sayang naman... Busog ka na noon?"

"Yes. Kung gusto mo, ikaw na ang umubos..." sabi ko.

Tinitigan niya ako. Ngumiti ako at kinuha ang plato ko. Nilagay ko sa kanya ang
tirang kanin ko.

"That's not dirty... Give me the fan..." sabi ko.

"Okay..."

Humilig ako sa aking upuan at tinanggap na ang pamaypay. This time, as he eats, I
fanned him too. Habang umiinom ng softdrink si Katarina ay panay ang tingin niya sa
amin.

Pagkatapos kumain ni Sibal ay tumuwid siya sa pagkakaupo. I noticed how red his
lips are. Nilingon niya ako at naglahad siya ng kamay sa akin.

"Ano?" I asked happily.

Fuck. I don't even know why I'm so happy.

"Ako na sa pamaypay..." aniya.

Binigay ko sa kanya ang hawak kong pamaypay

at siya naman ngayon ang nagpapaypay sa akin. He fanned himself, too and then he
turned it to me...

"Mainit parin ba?" tanong niya.

"Hindi na masyado..." I smiled.

Nanatili muna kami roon sa cafeteria hanggang sa nag ala una. Doon pa lang kasi
magbubukas ang mga tent. Tiningnan namin ang bawat organization. Maayos naman. Kaya
lang ay tingin ko'y mas lalo lamang akong magiging busy kung sasali pa ako.

"Sasali ka?" I asked Sibal.

Umiling siya. "May organization na kami sa Engineering. Iyon lang ang

pagkakaabalahan ko..."

"Hindi na ako sasali sa kahit ano. I'm not a regular student, anyway. Not a regular
first year, that is."

Hinintay naming matapos si Jack at ang ilan pang kaibigan niya. Si Katarina ay
sumama sa amin habang nagpapasilong kami sa ilalim ng puno ng Acacia. Mabuti at
hindi naman nagtagal si Jack at ang mga kagrupo namin. Alas dos nang natapos sila.

"Aalis na tayo?" tanong ni Jack.

Tumango ako at tumayo. "I brought our Expedition. Sumakay na lang kayo roon..."

"Ayos!" nilingon ni Jack si Ruben at ang dalawa niyang babae.

"Uuwi na kayo?" Katarina asked.

"Oo... May group study sila..." ani Sibal.

"Sasama na lang ako."

Nagtiim bagang ako. And she'll come with us on my car, huh? Fine!

"Let's go..." sabi ko at nauna nang maglakad paalis doon.

Sumunod sila sa akin. Sa gilid ko ay si Sibal ulit. Sinamantala ko ang pagkakataong

iyon para sabihin sa kanyang sa front seat ako sasakay.
"Pwedeng si Jack ang sa front seat, Miss President. Baka hindi pwede ang hinihingi
mo. Labag sa gustong mangyari

ni Mrs. Agdipa."

"Sibal, ako ang nag-utos niyan. Ayos lang..." sabi ko.

Lumapit agad ako sa front seat. Binuksan ko iyon at sumakay na roon. Pinagbuksan ni
Sibal ang mga sasakay sa likod.

"Wow! Ang ganda pala ng loob nitong Expedition..." sabi ng isa sa mga babae ni
Jack.

"Usog, Katarina..." ani Jack dahil siya'y pumagitna.

"Sandali lang, Jack..." aniya.

"Sigurado kang ayos ka diyan?" tanong ni Sibal nang nakaupo na siya sa driver's
seat.

"Yes..."

Then I took my phone out. I realize that he should be out the resort now. It's past
two in the afternoon.

"I'll call Kuya Lando to pick me up later from your house. Out ka na pala
ngayon..." sabi ko.

"Ayos lang. Ako na ang maghahatid sa'yo pauwi."

Nilingon ko siya. Nakatingin siya sa likod bago pinaandar ang sasakyan.

"Mamaya pa kami matatapos. Tapos na ang shift mo..." sabi ko. "I don't want you to
compromise just because I'm studying on your house, Sibal."

Napatingin siya sa akin.

"Hindi naman mahirap na ihatid ka pabalik sa resort, Miss President. Trabaho ko rin
iyon. Kaya huwag kang mag-alala..."

Hindi ko alam kung bakit natahimik ako sa sinabi niya. Right... like it's his duty
to give me food, water, and everything that I need.

Pinaypayan niya ako dahil trabaho niya iyon. Binigyan niya ako ng tubig dahil
trabaho niya iyon. Ng pagkain dahil trabaho niya iyon. Sinusunod niya lahat ng
gusto ko dahil trabaho niya iyon. Trabaho niya ang lahat ng ito.

Parang may kirot akong nararamdaman sa aking puso. Hindi ako makahinga at nanlamig
ako. Am I sick or what?

Sumulyap si Sibal sa akin nang nasa kalsada na kami. Nakita ko iyon sa gilid ng
aking mga mata. Galit na galit ang tingin ko sa kalsada habang nagtatawanan sila sa
likod.

"Mainit pa ba?" Sibal asked.

Tinapunan ko siya ng matalim na tingin. Gustong gusto ko siyang suntukin! Gusto ko

siyang sabunutan! Naiirita ako!
Sumulyap siyang muli at nang napansin ang ekspresyon ko'y tinapat ang aircon sa
akin.

"Hindi na mainit!" nanginig ang boses ko.

Fuck. What the hell?

I turned the aircon to him and then I crossed my arms. Nilingon ko ang bulubundukin
kung nasaan ang mga windmills sa tuktok niyon.

For the first time since I got here, I feel homesick!

=================

Kabanata 8

Kabanata 8

Camera

Pagkarating namin sa kanilang bahay ay kating kati agad akong tapusin ang kung ano
mang pag-uusapan namin nina Jack.

Panay pa ang kwentuhan nila tungkol sa mga sinalihang grupo kanina samantalang
ako'y nag-iisip na ng paraan kung paano namin iyon irereport.

"Chill, Snow. Nagmamadali ka yata?" tawa noong isang babae.

"I have things to do..." sabi ko.

Napansin kong hindi pa pumapasok sa kanilang bahay si Sibal at si Katarina. What

are they doing outside? Heart to heart talk? Or date na naman?

"We should first list the possible questions..." sabi ni Jack at may dala na siyang
mga index cards.

I'm quite impressed. I've never met someone this concerned with his studies. Well,
ang kapatid kong si Kael, syempre. Iiyak iyon kapag hindi maganda ang kuhang marka.
But it's just weird seeing a guy like Jack serious with his studies. Si Sibal din
kaya?

"Ito ang mga posibleng tanong na ibato ng mga kaklase natin sa atin. Kailangan may
sagot tayo sa bawat isang tanong na ito."

Tumango ako at binasa ang mga sinulat niya. Dinagdagan ko rin iyon ng aking mga
ideya. I feel like our other groupmates are just there to fill the group. They
don't have ideas like Jack. Ayaw kong maging pabigat kaya kailangang makinig at
sumagot.

Pumasok si Sibal sa bahay dala ang isang supot ng tingin ko'y tinapay. Sumunod si
Katarina sa kanyang likod na may dalang isang litro ng coke.

Nilapag ni Katarina ang Coke ng padabog sa lamesa malapit sa amin. May sinabi si
Sibal sa kanya at inisnaban lang iyon ni Katarina.
What's that? Nag-aaway sila?

"Snow..."

tawag ni Jack sa akin kaya inilapat ko sa kanya ang aking atensyon.

"Ano?"

Nanatili siyang nakatitig sa akin. Tila natutuwa sa nadatnan. Inirapan ko lamang

siyang muli.

"May mga karagdagang tanong ako rito..." winala ko ang usapan at hinagis ko sa
kanya ang ilang index cards.

Sinalo niya iyon at binigay kay Ruben. "Sagutan n'yo 'yan. Polly, tumulong kayo
rito..."

Tumayo siya at umupo sa tabi ko. Umusog ako para mabigyan siya ng espasyo. Why the
hell would he do that? Nangingiti na siya. Pakiramdam ko ay alam ko.

"Jack, may meryenda akong binili. Kumain muna kayo..." ani Sibal.

"Sige, Kuya. Kakain kami mamaya..."

Sinundan ni Jack ng tingin si Sibal palabas. Sinundan niya yata si Katarina.

Pagkatapos noon ay ibinalik ni Jack sa akin ang atensyon.

"Crush mo si Kuya?" tanong niya.

"What?" matalim ko siyang tiningnan.

"Hay naku, Snow. Kahit pala sa mga mayayaman ay parehong reaksyon ang makikita,
'no? Akala ko 'di magiging halata sa inyo. Mas lalong halata pala..."

"I don't know what you're talking about, Jack..." Umiling iling pa ako.

"Sus. Iyang kislap ng mga mata mo at ang galit mo tuwing magkasama sila ni Kat?
Umamin ka na..." bulong niya.

Hindi na ako nagsalita. Pakiramdam ko ay kahit anong deny ko ay ipipilit parin iyon
ni Jack sa akin. Nakatingin na si Polly sa amin, tila naiirita dahil magkatabi kami
nitong si Jack.

"Go back to where you came from, Jack," sambit ko.

"Hindi mo ako madadaan sa utos mo. 'Di mo ako empleyado, Snow."

Huminga ako ng malalim at diniinan pa lalo ang tingin sa kay Jack.

"Bumalik

ka na sa kung saan ka umupo kanina at ayaw kong may mag-away na naman dahil sa
akin..." bulong ko pabalik.

Nang nakita ni Jack ang tingin ni Polly ay huminga siya ng malalim at tumawa sa
akin.

"Jack, kumain na kayo!" malamig na boses ni Sibal sa likod ang nagpatalon sa aming
dalawa.
"Yes, Kuya..." patuyang sagot ni Jack.

Nilingon ko si Sibal. Medyo galit na siya ngayon. Kung nag-aaway silang dalawa ng
kababata niya, bakit niya pa kami dinadamay?

Siguro'y nagselos iyon kanina dahil sa asta ni Sibal sa akin. Syempre, boss niya
ako kaya gagawin niya iyon. Bili ka muna ng resort kung gusto mong pumapel tulad
ko.

"Miss President, gutom ka na ba? Kumain ka muna..." ani Sibal.

Umiling ako. "I'm fine. Maybe Ruben and the rest of my groupmates are hungry."

"Oo! Gutom na kami!" ani Ruben at maligayang tumayo.

There...

Tumawa si Jack. Ngumuso ako at nagpatuloy sa paglilista ng mga tanong.

Ilang sandali pa bago nagseryoso si Jack. Nanatili si Sibal sa kusina at bawat

sulyap ko ay nakikita kong nakatingin siya.

"So ako muna ang magsasalita. Ikaw ang next reporter pagkatapos ay tulong tulong na
lang tayo sa mga tanong. Madali lang naman ito..." ani Jack.

"Do you have a flash disk? You should save your work there..." sabi ko.

"Meron ako. Ikaw?"

"I also have. But... you can email it to me. It's a lot safer that way..."

Pagkatapos ng ilan pang usapan namin tungkol sa reporting ay natapos na kami. Alas
singko na noon at nagkukwentuhan na sila tungkol sa mga kakilala nila. Hindi ako
makasali dahil marami naman akong 'di kilala sa mga kaibigan

nila kaya tumayo na ako.

"I'll go now, Jack. I need to check on the resort..." pormal kong sinabi.

Tumayo na rin si Sibal sa inuupuan niya sa kusina at nagpakita na siya sa sala.

Kinuha niya ang susi ng aking Expedition.

"Okay... Ihatid na kita sa labas..." ani Jack sabay sulyap kay Sibal.

"Dito ka na't may bisita ka. Ihahatid ko naman siya sa resort..." sabi ni Sibal.

"Bisita ko si Snow, Kuya. Pahatid naman kahit sa labas. Ito talaga..." ani Jack.

He touched the small of my back and encouraged me to go. Sumunod naman ako sa kay
Jack. Pinatunog ni Sibal ang aking Expedition at pinagbuksan niya ako ng pintuan.

"Salamat..." sabi ko.

Pagkapasok ko'y nakita ko pa ang pagtaas ng mga kamay ni Jack. Mukhang iritado si
Sibal, ah? Must be because of their fight?

Tumawa si Jack at sinundan ng tingin ang kanyang kapatid bago kumaway sa akin.
Binaba ko ang salamin para kausapin siya.
"Salamat. See you sa school."

"See you, Snow!"

Ngumiti muli ako. Nagulat ako nang biglang sumarado ang bintana! Nilingon ko si
Sibal na ngayon ay pinapaandar na ang sasakyan.

"Playboy ang kapatid ko, Miss President... Alam kong nasabi ko na iyan sa'yo..."

Napangiwi ako sa sinabi niya. "I know that. It's not like I like him romantically,
Sibal."

"Pinapaalalahanan lang kita. Ayaw kong magkaproblema sa gitna ng boss ko at ng

kapatid ko."

"Huwag kang mag-alala't 'di mangyayari iyon. Magkaibigan kami ng kapatid mo, Sibal.
At hindi ako ganoon katanga para maniwala kung sakaling ligawan niya ako dahil alam
na alam ko ang ganyang ugali..."

Sumulyap siya sa akin

sa rearview mirror.

"Oh? Bakit, Miss President? Nagkaboyfriend ka na ba?"

"Yes," I confidently said.

"Ilan, kung ganoon?"

"Dalawa..."

"At paano mo nasabi na alam mo ang ganoong ugali? Bakit? Nasaktan ka na ba ng isang
playboy?"

Natawa ako sa tanong niya. Are we really talking about this? I have not shed a tear
for a man, Sibal. If that's what you mean. Ngunit parang ayaw ko iyong isiwalat sa
kanya ngayon. Parang may takot akong naramdaman.

"I know people who are like that. I have friends in Manila and in the U.S. My
second ex was a playboy..." I said.

"At umiyak ka dahil pinaglaruan ka niya?" tanong niyang mapanuya.

"Hindi dahil hindi niya ako pinaglaruan."

"Bakit kayo naghiwalay, kung ganoon?"

"Do you really expect people to get serious about relationships my age? Siguro sa
edad mo, Sibal. Ilang taon ka na ba?"

Bahagya siyang natawa. "So you're saying... hindi seryoso iyong naging relasyon
ninyo at pareho kayong naglaro, ganoon?"

"Exactly... I don't know what's the fuss about people thinking about forever at the
age of seventeen. I mean, come on! Hindi pa ako nagkakalahati sa buhay ko at gusto
ko na agad ng pang matagalan?"

"Ilang taon ka ulit sa America?" he asked like he's going to judge me because of
it.

"This isn't about my being from that country. Ito talaga ang naisip ko noon pa man,
Sibal..."

"Good for you, Miss President..." aniya na tila'y sumuko sa pagtatalo namin.

Hindi na ako nagsalita. Nag-antay na lang ako na makarating sa resort. Nang

pinarada niya sa tapat ng bukana ay lumabas na ako.

"Salamat..."

know he's going to leave right away. It's not his shift anymore so I left him
there. Dumiretso na lang ako sa kwarto ko para magbihis at pinaakyat ko na lang ang
dinner ko.

The rest of the week, I feel so confused. Siguro ay epekto na rin ito ng mga
ginagawa ko. Nagtatrabaho at nag-aaral.

There were times when I hardly see Sibal on his shift. Nagkikita kami tuwing
nagbibreakfast ako at kung nasa opisina ako the whole time ay hindi ko na siya
nakikita kung 'di ako nag rerequest ng lilinisan niya.

It was Friday when I realized that there's nothing to clean on my office. Tiningnan
ko ang mga muwebles para sa mga posibleng alikabok ngunit magaling siyang maglinis
na kahit ang mga gilid ay makintab.

I already have my meryenda so there's no way I'd ask him another set of it. Damn
it! My room is also very clean already!

Pilit kong inisip kung ano pang pwedeng maging excuse ko dahilan kung bakit
natitigan ko ang orange juice. Now that I'm not really thirsty, I have an idea!

Umupo ako sa aking swivel chair at tinulak ang orange juice gamit ang aking index
finger. Nang nahulog iyon at nabasag sa baba ay kumalat agad ang juice.

"Oh my God..." nangingiti kong sinabi.

Halos mapatalon ako nang biglang tumunog ang aking iPod. Tumatawag si Papa! At sa
ganitong oras pa!

"Yes, Papa?" sagot ko at nakita ko agad siya sa Skype. "Kumusta?"

"I'm fine, Snow... I just want to ask kung napuntahan mo na ba iyong mga islang
pinapapuntahan ko sa'yo? We need to make new brochures for next year and we need to
update the gallery of the website..."

"Yes, Papa. I already asked

Sibal to tour me tomorrow morning..."

"Sibal? Sino iyan? Did you get a local photographer?"

"Papa, bellboy dito. And photographer? Dagdag gastos lang iyan. Kaya kong gawin
iyan..." sabi ko.

"Okay, then. Ikaw ang bahala. Bellboy? Bakit bellboy ang isasama mo?"
"He's... he knows how to operate a boat."

"We hired people who knows how to do that but I trust your judgement so ikaw na ang
bahala. I just want to remind you that, Snow..."

"No problem, Pa... Bye..." sabi ko para hindi halatang gusto ko nang ibaba ang
tawag.

"Okay, bye... I love you..."

"I love you, too..."

Pinatay ko ang tawag at huminga ng malalim. Dinampot ko ang telepono para tumawag
na sa reception.

"Hello..." sabi ko nang may sumagot.

"President Snow, how may I help you?" sabi ng babae sa kabilang linya.

"Can I ask for Sibal. Natapon ang juice ko. Kailangang linisin."

"Okay, President. I'll inform him right away..."

"Thanks!"

Maligaya kong binaba ang telepono at nagpatuloy na sa ginagawa sa aking laptop.

Ilang sandali ang nakalipas ay bumukas ang pintuan at naaninag ko si Sibal.

"Anong nangyari?" tanong niya at bumaba ang tingin niya sa juice na natapon.

"Natapon ko iyong juice ko..." sabi ko.

Mabilis niya iyong dinaluhan. Hinawakan niya ang magkabilang kamay ko at tiningnan
iyon ng mabuti. I was slightly confused with the gesture.

"Nasugatan ka?" he then asked.

Umiling ako. "Hindi ko naman hinawakan ang bubog..."

Tumango siya at kumuha na ng mop at walis sa cart. Tumayo ako pinagmasdan siyang
naglilinis. Winalis niya muna ang bubog bago

siya nagmop ng tapong juice.

"Hindi ko pa iyan nainuman..." sambit ko.

"Dadalhan kita ng bago," aniya.

"Itawag na lang natin..."

Tumayo siya at pinulot na ang telepono para makatawag ng pwedeng magdala ng juice
doon. Umupo ako sa aking swivel chair at pumangalumbaba habang tinitingnan si
Sibal. He looks so serious as he called the other line.

"Orange juice sa opisina ni Snow, please..." aniya pagkatapos ay binaba.

Hinagod niya ng tingin ang mga lamesa at nang nakita ang isang malapit ay nilipat
niya roon ang aking meryenda.
"Dapat ang mga pagkain mo ay hindi riyan nilalagay sa lamesa mo. Mabuti at hindi
ang mga papel ang natapunan..."

"Mabuti nga..." masaya kong sinabi.

Nanatili ang tingin niya sa akin ng ilang sandali. I smiled at him but he looked
away.

"Bababa na ako. Just call me again if you need something..."

Napawi agad ang matamis kong ngiti. Ganoon lang? After what I did?

"Ikaw na lang ang kumuha ng juice, kung ganoon!" palusot ko bago siya makaalis.

Nilingon niya ako. Magsasalita na sana siya ngunit may biglang kumatok. For sure
that's the juice I asked! Nagkibit siya ng balikat.

"Nandito na..."

Nagtiim bagang ako at pinagmasdan ang pintuan nang binuksan iyon ni Sibal. Nakita
ko na naman si Omar na siyang may dala ng juice na nirequest ko. Tumuwid ako sa
pagkakaupo nang pumasok si Omar at nilapag iyon sa aking lamesa.

"Sa kabilang lamesa mo ilapag at baka matapon ulit kung diyan..." ani Sibal.

"Saan?" tanong ni Omar.

Lumapit si Sibal sa kanya at nilipat ang juice doon sa lamesang tinutukoy

ni Sibal. Pagkatapos ng ginawa ay sabay na silang lumabas sa aking opisina.

"Tawag ka lang, Miss President..." ani Sibal bago sinarado ang pintuan.

Kaya maaga akong bumaba para sa lunch at nang masilayan kong muli siya. Nasa gilid
ko siya, nagbabantay habang kumakain ako. Lagi kong iniinuman ang tubig ko para
punuin niyang muli iyon.

"Sibal," tawag ko.

"Miss President..."

"Bukas, ha? Maaga tayo..."

"Gaano kaaga?" tanong niya.

"Alas sais para hindi masyadong mainit..."

Bahagya pa siyang nag-isip. Nagtaas ako ng kilay. Don't tell me he's not
available!? I already told him about this days ago.

"Don't tell me you won't?"

"Hindi, Miss President. Iyon naman talaga ang dating ko rito..."

"Mabuti..."

Uminom ako ng tubig habang tinitingnan siyang nag-iisip ng kung ano. Pagkatapos
noon ay nagbihis na ako para sa eskwelahan. That was our last interaction because
at school he was busy with his works.

Patapos na ang huling klase namin at panay ang tingin ko sa pintuan ng aming
classroom. Sibal would always hang outside everytime our class finishes but right
now he's not there. Kahit anino niya'y wala roon.

Nagsitayuan na ang mga kaklase ako ngunit ako'y hindi pa makagalaw dahil wala naman
akong nakitang sundo.

"Sabi ni Kuya nasa library daw siya kasama ang mga kaklase kaya 'di siya
makakapunta rito..." ani Jack. "Labas na tayo..."

Doon ko lamang napagtanto na hindi niya nga pala obligasyon na sunduin ako.
Hinagilap ko ang mga gamit ko. Nahulog pa ang ballpen ko dahil sa pagmamadali.
Tumulong si Jack sa pagliligpit ko.

"Salamat..."

I awkwardly said.

Nagkasalubong ang kilay niya habang tinitingnan akong nagpapanic sa pagliligpit ng

gamit.

"Kasama niya si Katarina, kagrupo niya iyon..." he said that as if it'll change a
thing.

Tumango ako at bumaling sa kanya.

"Can I have your brother's number?" I said innocently.

Binunot ni Jack ang kanyang cellphone pero kita ko ang pag-aalinlangan sa kanyang
mga mata.

"It's for work purposes, of course..." dagdag ko.

"Fine, Snow." Nagkamot siya sa batok bago tuluyang ipinakita ang numero ni Sibal.
"Talaga bang sa trabaho ito?"

"Of course, Jack!" I assured him.

I copied Sibal's number on my phone. Pagkatapos noon ay lumabas na ako. Nakaabang

naman si Kuya Lando kaya ayos lang.

Kahit sa paglabas sa eskwelahan ay panay ang linga-linga ko. Maybe I'd see Sibal
somewhere? But I didn't... Nakasakay na lang ako sa aming Expedition at wala akong
nakitang ni anino niya.

Kahit pagkauwi ay panay ang titig ko sa kanyang numero. Typing and deleting texts
asking for his whereabouts. I shouldn't! I shouldn't alright!

Tumunog ang iPod ko at nakitang tumatawag si Brenna. Tinitigan ko na lamang iyon.

Hindi ko alam kung bakit parang wala akong ganang sumagot.

In the end, I took the call to see if my friend's okay. She told me about her
adventures in the showbusiness. How she's enjoying so much fame and how her fans
love her. Nakinig lamang ako hanggang sa inantok. I guess it's better that way than
forever contemplating if I'll text Sibal or not.

"Snow, ayos ka lang ba?" tanong ni Brenna nang napagtantong medyo hindi ako
responsive sa kanya.

"Oo, ayos

lang ako."

"Stressed ka na riyan! Nandiyan pa ba iyong admirer mong local?"

Ngumisi ako at umiling.

"Mabuti naman at nang 'di ka na mastress! Miss ka na ni Cissy. 'Di mo raw siya
tinatawagan. Pati si Bronson..."

"I'll call them soon. I'm just really busy..."

Pagkatapos ng tawag ay natulog na ako. Nagising lamang kinabukasan sa alarm na

niset ko ng alas singko. Agad akong pumasok sa banyo para maligo at magbihis. I was
done at exactly 5:45am so I went out.

I ordered my breakfast to be served on the sun lounger. Nakaupo ako roon habang
pinagmamasdan ang pagsikat ng araw. Sibal isn't there yet but it's okay. It's not
yet 6am.

Ten minutes seems so long. Naubos ko ang pagkain ko at wala parin si Sibal. Even
the waves from the shore didn't relax me.

"Miss President..."

Bumangon agad ako nang narinig ko iyon. Isang matamis na ngiti ang ginawad ko nang
nakita ko ang kararating lang na si Sibal.

"Akala ko nasa kwarto ka pa..."

Umiling ako. "Maaga ako..."

Tumango siya at kinagat ang pang-ibabang labi. "Inayos ko pa ang bangkang

gagamitin. Iyong amin na lang ang dadalhin natin para mas gamay ko..."

Tumango tango ako at ngumiti. "Kumain ka na ba?"

Tumagilid ang ulo niya. Parang laking gulat sa tanong ko.

"Tapos na, Miss President. Ikaw?"

"Katatapos lang..." sabay turo sa pagkain sa gilid ng lounger.

I'm wearing a white lacey dress. Below it is a pair of bikini. I have no plans of
swimming but still I wore it just it case. May dala rin akong sumbrero panlaban sa
init ng araw. The camera's on my side. I'm all set.

"Alis na tayo, kung

ganoon?" tanong ni Sibal.

"Sige!" maligaya kong sinabi.

Sumunod ako sa kanya. Mukhang nilagay niya ang kanilang bangka sa malapit. Nakikita
ko sa rock formation ang kanilang bangka. May nakalagay roong "Salmo VII". Iyon
yata ang sasakyan namin.
Sibal's wearing a black shorts and a white t-shirt. Hinihipan ng malamig na hangin
ang kanyang buhok. Nang nakalapit kami sa bangka ay inayos niya ang hagdang
dadaanan ko.

Pinagmasdan kong muli ang building ng The Coast at ang kabilang side ng Costa
Leona. Sa side na iyon nakahilera ang iba't ibang resthouse, kasali doon iyong
amin. May maliliit ding mga resort doon sa 'di kalayuan. Kita ko na ang araw sa
langit at ang dagat ay sobrang payapa pa.

"Miss President..." tawag ni Sibal sabay lahad sa kanyang kamay.

Nilagay ko ang aking kamay sa ibabaw ng kanya at umakyat na ako sa kanilang bangka.
Medyo hirap akong magbalanse kaya diretso akong umupo sa gilid.

"Hawakan mo ang sumbrero mo dahil mahangin sa laot..." aniya.

"Okay..."

Hinawakan ko ang sumbrero ko. Nang nakasakay na rin siya sa bangka ay sumulyap siya
sa akin. Medyo nagtagal ang mata niya sa aking suot. Bumaba ang tingin ko sa aking
dibdib. My collarbones are exposed and I'm even showing my armpits.

Nagkatinginan kaming dalawa. I smiled shyly. Don't worry, I'm not that conscious
with my skin, Sibal.

May isang mahabang kawayan siyang pinang tulak sa buong bangka. Nilingon ko ang
tanawin sa laot at manghang mangha ako roon. Tinanggal ko ang aking sumbrero para
lang mahawakan ng maayos ang aking camera.

Kinuhanan ko ng picture ang lahat ng magagandang tanawing nakita

ko. I even took a picture of Sibal. He smiled and shook his head when he realized
what I'm doing.

"Bakit kaya pinangalanan itong Costa Leona, 'no?" tanong ko sabay tingin sa
kahabaan ng Costa Leona.

Hindi sumagot si Sibal. Walang kahirap hirap siyang naglakad galing sa likod
patungo sa harap. Mukhang nasa tamang layo na kami para simulan ang makina ng
bangka.

May hinigit siyang lubid at umandar agad ang makina nito. Umupo siya sa harap at
tiningnang mabuti ang payapang dagat.

"Yey!" sigaw ko nang tuluyan nang bumilis ang takbo ng bangka. "Saan tayo una?"

Tumayo si Sibal at nilingon ako.

"Sa rock formation..." Tinuro niya iyong tanaw na rock formation sa 'di kalayuan.

I turned my camera on again and tried to document everything. Tumayo ako para
lumipat sa kabilang side at mas makakuha pa ng magandang shot.

"Huwag kang tumayo!" ani Sibal.

"Lilipat lang naman ako. Hindi ba pwede?" tanong ko.

"Gumagalaw. Baka malaglag ka..."

Humagikhik ako lalo na nang nakita ko ang concern sa mukha niya. Nakatayo siya sa
unahan at nakatoon sa akin ang buong pansin.

"Marunong akong lumangoy. 'Tsaka... marunong ka namang lumangoy, e..."

Umiling siya, tila hindi makapaniwala sa sinabi ko. Ngumiti ako at may naisip na
ideya.

"May pamingwit ka ba? Gusto kong mangisda!" sabi ko sabay tingin sa sahig ng
bangka.

Nakita ko roon ang pamingwit. Pinulot ko agad ang mahabang fishing rod.

"Sige, mamaya kapag naroon tayo sa rock formation. Maraming isda roon..." ani
Sibal.

"Sige! May paing ka ba?"

"Nariyan sa baba ng inuupuan mo..."

"What?"

Nanlaki

ang mga mata ko at dinungaw ang isang balde ng uod sa inuupuan ko.

"Ewww!" sigaw ko. "Ba't 'di mo sinabi!? Ew!"

"Ano, ayaw mo na dahil nandidiri ka?" tanong niya.

"Syempre, sino bang hindi nandidiri sa uod, ha? Ikaw ba?" pagalit kong katwiran.

"Mga isda..." aniya.

Pilit kong pinirmi ang galit sa aking mukha ngunit napawi ito dahil sa sinagot
niya. Tumawa siya at unti-unting tinigil ang makina ng bangka. Ilang metro na lang
ang layo namin sa rock formation!

"Baliw ka talaga..." I whispered.

"Hindi ba gusto mo ng picture sa rock formation. Ayan..." tinuro niya iyon.

Tinutok ko agad ang camera ko roon. Ang ganda niya tingnan. Lalo na't sa likod ng
mga bato ay ang sinag ng araw.

Tanging ang hampas ng alon ang naririnig namin habang palapit kami sa rock
formation. Nang tuluyang pinatigil ni Sibal ang bangka ay gusto ko na agad bumaba
para makalapit.

"Huwag kang magtanggal ng tsinelas at masakit ang mga bato..."

Tumango ako at sinunod ang sinabi niya. Nauna siyang bumaba at inayos niya ang
hagdanang dadaanan ko. Hinawakan niya ang aking kamay kaso'y hanggang baywang pa
ang tubig.

"Teka, mababasa ako..." sabi ko.

"Bubuhatin kita..." aniya.

Kinagat ko ang labi ko at agad na kumapit sa kanyang leeg. His strong arms carried
me like a princess. Sinikop niya ang palda ng aking dress para hindi ito tumama sa
malamig na tubig.

Ngumuso ako, nagpipigil ng ngiti habang mahigpit siyang niyayakap. His chest is
stong and he smells like aftershave and mint. Parang ayaw ko nang bumaba.

Nilapag niya ako sa buhangin. Inayos ko ang damit ko at tiningala

siya. Nakatingin siya sa aking damit at inayos niya ang kabilang strap ng aking
dress. Inayos ko rin iyon.

"Bumababa..." aniya at nilagpasan ako.

"Oo nga, e..." sabi ko sabay lingon sa kanya.

Lumapit siya sa mga bato. Hinawakan niya ang isang malaking bato at sinubukan
niyang umakyat.

"Ako na ang kukuha ng magandang view para sa'yo. Huwag ka nang sumama..." aniya.

Tiningala ko siya habang umaakyat. Mukhang madalas siya rito, ah? Of course, he's a
local. I took a picture of him as he climbed.

Nilahad niya ang kamay niya para sa aking camera ngunit umiling ako.

"I want to go there..." I said.

Pumikit siya ng mariin at umiling.

"Please, huwag matigas ang ulo..." banta niya.

"Ang daya. Gusto ko rin diyan. Is there another way to go up..."

"Miss President, wala..." banta niyang muli.

Hinawakan ko iyong batong hinawakan niya kanina para makaakyat. Inangat ko ang
sarili ko. I'm not totally sporty but I think I can do it.

"Snow!" pagalit niyang sigaw nang nakitang tuluyan kong naiangat ang sarili ko.

Tumuwid siya at bumaba sa aking tinatayuan. Kitang kita ko ang iritasyon sa kanyang
mukha.

"Where should I step next?"

"Ang tigas ng ulo mo!" aniya.

"I just want to go up, too!" I said.

Nasa likod ko na siya. Hinawakan niya ang kamay ko at nilagay sa batong dapat kong
hawakan sunod.

"Sige... Iangat mo ang sarili mo riyan at babantayan kita rito."

Parang bigla akong ginapangan ng takot nang nakitang wala na siya sa itaas. Pero
para lang magawa ko iyon ay sinunod ko ang sinabi niya. Hirap na hirap pa akong
iangat ang
sarili ko. Hinawakan niya ang baywang ko at inangat na para tuluyang makaakyat.

Medyo masakit ang mga bato. Matutulis at nakakasugat. Medyo may naramdaman nga
akong hapdi sa taas lamang ng aking heel. I didn't mind it, though. I'm fine...

Sumunod si Sibal sa akin. Sobrang lapit niya dahil sobrang sikip lang din ng
aapakan. Halos maipit nga niya ako sa kanyang katawan, e.

"Where's next?" tanong ko kahit na hindi ko naman talagang gustong umakyat na.

"Hawakan mo rito..." sabay lagay niya sa kamay ko sa matulis na bato.

Iyon na yata ang huling aakyatan at tuktok na nitong rock formation!

"Okay..."

Pilit kong inangat muli ang sarili ko pero hindi ko magawa. Hinawakan niya ang
magkabilang baywang ko. His hot palms is making its way to my spine! Hindi ko iyon
maipagsawalang bahala na lamang.

Dahan dahan niya akong inangat para makarating sa tuktok. At nang naroon na ako ay
nilingon ko siya sa baba. Inilahad ko ang kamay ko para sa kanya. Tiningala niya
ako at tumawa na lamang siya.

"Sigurado ka?" pabirong tanong niya.

Inosente akong tumango. I'm serious! I want to help him!

"Isang hila ko lang sa'yo, babagsak ka pababa, Miss President. Ang gaan mo, hindi
mo ako mabubuhat," aniya at inangat ng walang kahirap hirap ang kanyang sarili.

Tumuwid ako sa pagkakatayo at pinagmasdan si Sibal na umupo sa isang bato roon.

Tiningnan niya ang kabuuan ng Costa Leona. He grew up in such a beautiful place
while I grew up in a very different world.

Sinuyod ng aking mga mata ang kabuuan ng lugar kung saan siya lumaki. This is a
beautiful place to live in. A peaceful place. I'd be satisfied to live here
forever...

"Ang ganda ng Costa Leona..." sabi ko habang umiihim ang malamig na hangin sa aking
pisngi.

"Hindi ba ay kukuha ka ng mga pictures? Give me your camera... Ako ang kukuha para
sa'yo..."

Ngumiti ako at tinanggal ang camera sa aking leeg. Binigay ko iyon sa kanya at
pumwesto na sa kabilang bato para makuhanan ni Sibal.

Tita Marem is an ex beauty queen. She's also a model. Reasons why she knows people
from the show business. So I know things about modeling, too.

I gave Sibal several poses I know. Panay ang click niya sa camera ko. Panay naman
ang ngiti ko hanggang sa unti unting naging seryoso ang bawat pose ko.

Bahagya akong tumalikot para makita ang aking balikat. I didn't smile as I stared
at the camera.

Binaba niya ang camera pagkatapos ng huling click. Nagkatinginan kaming dalawa.
Humataw ang puso ko. Mainit at mabilis ang nararamdaman ko sa aking dibdib. Sa
seryosong mga mata niya'y halos makalimutan ko lahat ng pakay ko rito.

Pagkatapos ng ilang sandaling tingin ay yumuko siya para icheck ang mga kuha.
Napakurap kurap ako sa ginawa niya.

"Ayos na siguro ito..." aniya.

=================

Kabanata 9

Kabanata 9

Pain

Pahirapan din ang pagbaba sa rock formations. Nakaabang si Sibal sa aking pagbaba.
Sinasalo niya ako bawat palapag. I would look at him in the eye everytime he
reaches out for me. He'd look away.

Pakiramdam ko ay mas malakas ang loob ko kapag hindi siya nakatingin.

"Paano ba ito?" tanong ko habang sinusubukan ang pamingwit.

Nasa laot kami. Hindi kalayuan sa rock formation na pinuntahan namin. Imbes na
pumunta kami sa isa pang isla ay mas gusto kong subukang mamingwit.

"Ihagis mo lang ang paing sa malayo at kapag gumalaw, dahan-dahan mong hilahin..."
he explained.

Tumango ako at sinubukang ihagis ang paing sa malayo. He groaned after that.

"Malayo ba iyan?" he asked.

Nilingon ko siya. "Iyon na ang pinakamalayo ko!"

"Akin na..."

Hinawakan niya iyong nylon at inangat ang paing. Napangiwi ako nang muling
nasilayan iyong uod na gustong gusto ko nang ihagis kanina.

Tiningnan ko kung paano niya hinagis ng sobrang layo ang paing. My jaw dropped when
I realized it's really farther from where it was.

Nagkatinginan kami. Nagtaas siya ng kilay sa akin at ngumisi. Uminit ang pisngi ko.

"Ang yabang mo!"

"Pinapakita ko sa'yo kung paano, Miss President. Kung susundin ang gusto mo'y wala
kang makukuhang isda..." aniya.

Umiling ako at tinitigan ang palutang sa dagat.

"Tawagin mo lang ako kapag gumalaw o parang may humihila..." aniya at pumunta na
roon sa makina ng bangka.
Ngumuso ako at sinundan siya ng tingin. Nag squat siya sa makina. Kahit
nakatalikod, hindi ko alam kung bakit gustong gusto ko siyang pagmasdan.

"Sibal,

gumalaw!" sigaw ko sabay tawa.

Tumayo siya at agad na nilingon ang palutang. Nagpatuloy ako sa pagtawa. I'm just
testing him.

Nakapamaywang siya at tinagilid ang ulo nang sinipat ako.

"I'm just kidding!"

"Sa susunod, hindi na ako maniniwala sa'yo..." aniya. Umiling siya at bumalik sa
ginagawa.

Nagpatuloy ako sa pagtawa sabay tingin sa palutang. Hindi ko alam kung ilang
sandali kaming nanatili roon. Ang alam ko lang ay natulala ako sa mahinahong alon
ng dagat at sa bawat dampi nito sa isa't-isa.

Sa bawat tulak ng alon, naitutulak nito ang iba pa. It's causing each one of them
to collide. Just like people, I guess. We affect everyone with our actions. Our
actions cause them to do things that will later on affect other people, too. Kahit
iyong 'di mo kilala.

Naputol lamang ang pag-iisip ko nang hinawakan ni Sibal ang kamay ko. Lilingunin ko
na sana siya ngunit nilagay niya ang kanyang index finger sa aking labi para
pigilan ako sa pagsasalita.

"Anong..." hindi ko tinapos dahil nakita kong gumagalaw na ang palutang.

Sibal positioned himself behind me. Kinulong niya ang aking katawan sa kanyang
braso habang nakahawak siya sa pamingwit.

Ang sakit ng kamay ko habang iniipit niya iyon ngunit hindi ako nagreklamo.
Hinayaan ko siyang gawin iyon.

Imbes na tingnan kung may nakuha bang isda ay nasa iba ang atensyon ko. His manly
scent, his strong arms, his solid chest against my back, his laugh... his fucking
everything.

"Meron na!" aniya at naaninag ko ang isang isda na nakabitin sa harap ko.

Kulay itim na may halong grey ang isda. Medyo

pa ako dahil panay ang galaw nito habang nakabitin doon.

Kumalas si Sibal sa pagkulong sa akin at hinawakan ang nylon para ipakita ng mabuti
sa akin ang isda. Kumunot ang noo ko habang tinitingnan ang kawawang isda na
gustong makawala.

"Your first fish..." aniya sabay ngiti.

Imbes na maging masaya ako ay parang nanghina pa ang aking loob. I want that fish
to live. Of course, I'm happy that I caught one but I realize I shouldn't kill it.

"Bakit?" tanong ni Sibal nang napansin ang mukha ko.

"Pakawalan na natin..." sabi ko.

Hinawakan ko ang nylon at tiningnang mabuti ang isda. Medyo mabigat iyon lalo na't
gumagalaw pa.

"Huh?" ani Sibal sabay tagilid muli sa ulo.

"Gusto ko siyang pakawalan..." ulit ko, nagpapanic na.

It might die now so we need to hurry! The fish needs the sea!

"Bilis, Sibal!" utos ko sabay yugyog sa kanyang balikat. "Put it back!"

Kitang kita ko ang pagkakalito sa kanyang mukha. Dahan-dahan niyang tinanggal ang
hook sa isda. Hindi pa ako kumportable sa pagkakahawak niya rito. Pakiramdam ko'y
nasasaktan iyon.

"Maaari rin itong mamatay kung pakawalan natin ngayon..." aniya sabay tingin sa
akin.

Ngunit wala akong ibang maisip kundi ang pakawalan na lamang ang isa. I don't care
about what he has to say, I just want the fish to be free!

"Bilis!" sabi ko.

Huminga siya ng malalim at marahang hinulog ang isda sa dagat. Dumungaw ako para
tingnan kung lumangoy ba ito. For a split second, I saw the fish swimming and then
it's gone.

"Is it alive?" tanong ko habang tinututukan ang dagat.

I know

we won't find out for sure but his assurance would mean so much to me. I turned to
him only to see him amused.

His knuckles is on his lips. Nakatuko ang kanyang siko sa kanyang tuhod habang
siya'y nakaupo sa tapat ko. He looks so amused that I find it annoying.

"Percival!" tawag ko.

His eyebrows shot up. Hindi ko matandaan kung kailan ko siya tinawag sa buong
pangalan niya ngunit pakiramdam ko'y kailangan iyon ngayon. He's too preoccupied
with his own trance that he forgets I'm asking him a question.

"Buhay pa, Miss President..." natatawa niyang sinabi.

"Talaga?" medyo mataray kong sinabi sabay tingin muli sa dagat.

"I won't take you to fishing again..." aniya at nilagpasan ako para pumunta sa
makina.

Umismid ako at sinundan ko siya ng tingin. Pinaandar niyang muli ang makina para
makaalis na kami roon.

"Ilang isda ang pinapatay mo araw-araw tuwing nangingisda ka?" tanong ko.

Sumulyap lamang siya sa akin. Ang suplado ng tingin niya. Nginiwian ko na lang
siya.
"Mamamatay isda ka..." sabi ko habang tinitingnan ang dagat.

Sinubukan kong abutin ang dagat habang nakaupo sa gilid.

"Mababasa ka, Miss President. Aalon na pagkalapit natin sa isla..."

"Ayos lang. Handa naman akong mabasa..." pagkasabi ko agad noon ay halos masinghot
ko ang tubig dagat nang tumama iyon sa aking mukha.

"Shit!"

Nakapikit na ako dahil sa hapdi ng maalat na tubig! May humila sa akin patungo sa
kabilang upuan. Dinilat ko ang isang mata ko at nakita ko si Sibal sa aking harap.
Inayos niya ang buhok kong dumikit sa aking leeg at may kinuha siyang

puting tuwalya galing kung saan.

"Hindi ka nagdala ng tuwalya. Hindi ka handang mabasa..." aniya.

Kinuha ko ang tuwalya niya at nilagay sa ulo ko. The smell of fabric conditioner
and him mixed. Pinunasan niya ang kabilang mata ko kaya naidilat ko rin ito.

"Hawakan mo 'yan. Babalik lang ako..." aniya.

Tumango ako at ngumiti. Pinagmasdan ko siyang bumalik doon sa pwesto niya para
imaniobra ang bangka.

Funny how different my life is months ago. Months ago, I was in the U.S. trying to
figure out my life. My concern is about my studies. Iyong wala akong alam kung ano
talaga ang gusto ko ngunit alam kong kukunin ko ang Business dahil na rin sa
negosyo ng aming pamilya.

I dated a man my age because we were introduced by our families. It's boring,
actually. Stav's from a prestigious university in Manila. He was sent to the U.S.
for college and he's the heir of a resort in Boracay.

For a non-believer of extremes, it's fine for me. I don't really believe in romatic
love. Hindi ako naniniwala dahil hindi iyon nagtatagal. Ang nagtatagal sa mundong
ito ang ang pag-ibig para sa pamilya, hindi ang pag-ibig para sa taong pakiramdam
mo'y bubuo sa'yo.

I have been infatuated before, yes, but not to a stupid extent. And I must say...
this attraction I have right now is to that stupid extent I am talking about.

From what I see, romantic love is short-lived. Only good when it's young and fine.
When it's old and plain, you'll get bored.

Kaya bakit pa maghahanap ng panandaliang attraction? I believe that marriage is a

journey to a boring stage of your life. So I guess dating

a boring guy is fine because it is how it should be in the future. Mas mabuti nang
masanay ng mas maaga at kumawala lamang para magsaya minsan.

I can write a book explaining that thing. It's going to be five hundred pages with
illustrations and real life situations.

Nangiti ako sa iniisip. Napansin kong palapit na kami sa isla.

So... if you ask me how to finish an infatuation? The answer is marriage. Once
you're in, everything will spiral down to a bottomless pit of boredom. Probably
what happened with Mama and Papa. And don't get me started with Tita Marem.

Kaya ngayon, paano pigilan ang estupidong nararamdamang ito? Ang aminin iyon para
matapos na.

I don't need the stupid feelings. I only need to work and to do what I should.

"Nandito na tayo..." ani Sibal.

Tumango ako at ngumiti.

Kinuha ko na ulit ang aking camera at kinuhanan na ang kabuuan ng isla.

Ngayon, may nakita na akong ibang turista roon. Hindi kami mag-isa. Medyo malaki
rin kasi ang isla.

Tumingala ako nang napansin ang isang drone na pinapalipad sa taas. Speaking of
what I'm thinking, someone's shooting wedding photos here.

Naglahad si Sibal ng kanyang kamay nang pababa ako. Tinanggap ko iyon. Nakatingin
ako sa bawat dinadaanan ko dahilan kung bakit ko napansin ang balahibo niya sa
binti.

Nang nasa buhangin na ako ay hinubad ko agad ang tsinelas ko para kuhanan ng
picture ang aking mga paa'ng nakaapak doon.

Nakapamulsa si Sibal habang tinitingnan akong ginagawa iyon. He looked amused again
kaya hinila ko siya para magawa namin iyon sa aming mga paa.

Kinagat ko ang labi ko

nang nakita ang paa niya. His feet looks good. What the hell?

"Remove your slippers..." I said.

"Ano?" natatawa niyang sinabi.

"Bilis!" sabi ko.

Dahan-dahan pa ang paghuhubad niya. Parang ayaw niya pa! Yumuko ako para kunin ang
tsinelas niya at tinapon ko iyon malapit doon sa akin.

"Ang korni mo..." aniya.

Nagulat ako sa sinabi niya kaya napatingala ako. "Sinong korni sa atin!? Date n'yo
ni Katarina manood ng TV?"

Pumikit siya at tumingala. Supalpal ka ngayon! Hindi ko na hinintay na makabawi

siya at kinuhanan ko na ng picture ang aming mga paa. It looks... good. Bagay na
bagay. And is there such a thing, by the way?

"At least manood ng TV. Ano kayang ideya mo sa mga dates, huh?" may bahid doong
pang-aasar.

Naglakad na kami patungo sa magandang tanawin doon sa isla. May iilang mga
foreigner ang dumadaan, may iilan namang nag su-sun bathing.
"Ano? Restaurant... kain... wine dates..." sabi ko.

"Wine dates? Lasingin ka?" pang-aasar niya.

"Hindi maglalasing. Inom lang ng konti."

"You're only seventeen, Miss President."

"I'm seventeen but I'm allowed to drink wine!"

Tumawa siya. "At pagkatapos ay saan ang punta n'yo? Hotel?"

Natigil ako sa paglalakad para harapin siya. I cannot believe that's his idea of
me. How poor!

"Excuse me! This is to inform you that not all girls from the U.S. are easy to get!
I've never been touched by anyone, Percival Riego!" sabi ko.

Bigla siyang sumimangot. He sudeenly got so conscious with our environment.

Sinimangutan niya pa iyong napatinging koreano sa aming dalawa pagkatapos ay
sinulong

niya ako at hinigit palayo roon.

"Ang ingay mo..." pagalit niyang sinabi.

"Well, that's because you've got it all wrong!"

"Hindi mo kailangang ipangalandakan-"

"Kailangang ipangalandakan dahil syempre proud ako na vir-"

"Fuck, Snow! Tumigil ka nga!" aniya at tinabunan ng palad ang aking bibig.

Uminit ang pisngi ko. Pilit akong kumawala ngunit nanatili ang palad niya sa aking
bibig. I tried to say something but all I can hear is muffled sounds.

"Hindi ko 'to tatanggalin kung hindi ka tumigil!" pagalit niyang sinabi.

Hinawakan ko ang kanyang kamay. My right hand is holding his wrist while my other
is holding his fingers. I couldn't even lift anything!

"Fine!" still all just muffled sound.

Tinanggal niya ang kanyang kamay sa aking bibig. Kitang kita ko ang galit sa
kanyang mukha. Medyo pula pa nga ang kanyang leeg at pisngi. I realized he's not
really that moreno at all. He licked his lower lip.

"Hindi magandang ipagsigawan iyan. Pwede mo namang sarilihin!" aniya.

Umirap lamang ako at hindi na nakipagtalo. Nagpatuloy siya sa paglalakad, mukhang

ayaw na akong pansinin muli.

Sumunod lamang ako sa kanya. Sa bilis ng paglalakad niya ay minsan tumatakbo pa ako
para makaabot. Tumitigil din kasi ako para kumuha ng magandang pictures doon.

Nakaramdam lamang ako ng pagod nang tumulo ang pawis sa aking noo. We've been
climbing a mountain of sands for the past minutes. Marahas ang hangin sa tuktok.
Halos wala akong marinig sa ibang tao dahil sa hangin. Ang buhok ko'y sumasabog at
ang saya ng damit ko'y hinihipan pa silangan.

Kumuha

ako ng maraming pictures. Sa baba kung saan kitang kita ang naggagandahang payong
at sun lounger ng mga turista, ang tanawin, ang mga lawin sa taas, ang resort
galing doon, ang Costa Leona, at ang iba pang karatig isla noon.

Nilagay ni Sibal ang kanyang paa sa tuktok na bato at dinungaw ang ibaba ng islang
pinuntahan namin. His t-shirt's dancing because of the wind. Nakatuko ang siko niya
sa kanyang tuhod.

Panay ang kuha ko ng pictures sa kanya. Sa huli ay binaba ko ang camera at

tinitigan ko siya... this time, for real. Not through the lens.

"I like it here!!!" I shouted at the top of my lungs.

Nilingon ako ni Sibal. He's got that amused grin again. His irises were the
strangest color I have ever seen. And I have seen different eyes from different
races, but his were the most beautiful. Iba sa kanyang kapatid, iba sa kanyang ama.
His thick brows highlighted it.

Tumuwid siya sa pagkakatayo dahilan kung bakit mas lalong nadepina ang kanyang
katawan. Sibal is tall. Like six feet, more or less. And his muscles were all in
their right places. Kumpara sa mga ka edad ko ay mas mature ang kanyang
pangangatawan. His broad shoulders can be seen even when he's just wearing his t-
shirt. Man, his long powerful legs could put GQ models to shame.

"I like you, Percival Archer Riego!" sigaw ko ng walang pag-aalinlangan.

He moved a bit. The sun rays blinded me for a moment.

Nang nakapag-adjust na ang aking mga mata, nakita ko ang ekspresyon niya. His
strong jaw was clenched hard and I can see the stiffness from his shoulders to his
back.

Hindi ako makangiti ng maayos dahil sa iginawad niyang reaksyon. Kinagat ko na

lamang ang pang-ibabang labi ko.

There... I said it finally.

The cure for infatuation is to finally say it. Eventually, it will fade. At wala na
akong problema.

"I like someone else, Miss President..." malamig niyang sinabi.

Oh...

Oh damn...

Right!

Tumawa lamang ako, hindi nakapagsalita. Nag-iwas si Sibal ng tingin.

"Sino? Si Katarina?"

Pain dripped like acid on my tone. Hindi ako makapaniwala sa nararamdaman ko. Hindi
ako makapaniwala na unti-unting umusbong ang sakit sa aking puso. Literal na sakit.
"Yes..."

Oh...

Tumawa muli ako.

"I know..."

Fuck, did I?

Binalewala ko iyon. Nagpatuloy na lang ako sa pagkukuha ng picture. Wala sa sarili

ang pagkuha ko noon.

Nilagpasan niya ako. Naglakad naman ako patungo sa kung saan siya nakatayo kanina
para tuluyang makuhanan ng picture ang iba pang tanawin.

Habang ginagawa ko iyon ay parang pinipiga ang puso ko. Halos hindi ako makahinga.
Naiirita ako sa sarili ko. Akala ko ba matatapos ito ngayon?

Calm down, Snow. Breathe. Give yourself time!

Kay hirap lumunok ngunit hindi ako nagpahalata. Nagpatuloy ako sa pagkuha ng
picture.

"Sa susunod na lang tayo sa ibang isla..." ani Sibal.

Nilingon ko siya. Nakatingin na siya ngayon sa laot.

"Okay... Mabuti pa nga. I have things to do in the office, too..." matapang kong
sinabi.

Nang sinubukan niya nang tingnan ako ay mabilis akong nag-iwas ng tingin para sa
pagkuha ng picture.

Snow, you're better than this. In a span of four weeks... four fucking weeks...
nawala ka sa sarili mo? Seriously? Seriously, Snow?

Taas noo kong tiningnan si Sibal nang sa tingin ko'y tapos na ako sa pagkuha ng
magagandang picture. I can see gentleness in his eyes and I don't understand what's
it for!

"Tara na..." sabi ko at nagsimula nang bumaba.

=================

Kabanata 10

Kabanata 10

Alone

He's silent the whole trip back. Panay naman ang puna ko sa kagandahan ng dagat
nang 'di siya tinitingnan. Ayaw kong ipahalata na naguguluhan ako ngayon. Kung tama
ba ang ginawa kong pag-amin o hindi.

Ginawa ko iyon dahil tingin ko'y iyon ang magtatapos ng kahibangang ito. Ngunit
tingin ko'y mali dahil sa tensyong nararamdaman ko galing sa kanya. I can sense
that he's uncomfortable with me now. Not that he was ever comfortable...

Una siyang bumaba nang tumigil na ang bangka. Naglahad siya ng kamay kahit na
tingin ko'y hindi na kailangan. I can do it. But so he wouldn't feel the
awkwardness, I let him help me.

Nang nakababa na ako ay agad kong kinalas ang kamay ko sa kanya. He didn't speak so
I feel like I need to.

"Thanks. Babalik ako sa hotel para isend sa designer itong mga kuha ko. Are you
coming or are you going to put your boat back?" tanong ko.

"Miss President, hindi pa tapos ang duty ko kaya mamaya ko na ibabalik ang
bangka..."

"Oh, right! I just thought that's more important..."

Hindi ko na dinugtungan iyon. Naglakad na ako pabalik ng hotel. I am aware that

he's behind me, too. Gusto ko na lamang lamunin ng buhanging inaapakan. God, it's
probably wrong move after all!

Mabilis ang lakad ko. Binabalewala ko na nga ang mga guests na bumabati ng "Good
Morning" sa akin. I don't know if they're aware that I own the resort or what but
sometimes, I think foreigners are more polite than the locals here so that's not
odd.

Pumasok na ako sa hotel. Dumiretso ako sa elevator. Sibal didn't come with me
anymore. Siguro ay nagpaiwan

na siya sa Seaside restaurant o pumuntang locker para magbihis ng kanyang uniporme.

Pagkasarado ng elevator door ay humilig na ako sa dingding at pumikit ng marahan.

Literal na sumasakit ang ulo ko sa nangyari! Magbababad na lang ako sa trabaho para
makalimutan ko ang lahat!

Hindi na ako nagbihis kahit na maglagkit ang pakiramdam ko. Dumiretso ako sa office
at sinaksak na ang memory card sa aking laptop para macopy na iyong mga pictures.
Thinking about the content, Sibal's pictures, made me hate myself.

"Bakit ko pa iyon ginawa?"

Padarag akong humilig sa backrest ng swivelchair. I need to pause for a while to

think about it again.

I like Sibal as my bellboy. Yes! That's it. That should mean that way! Kapag
magtatanong si Sibal tungkol sa sinabi ko, iyon na ang sasabihin ko. Hindi ko
pwedeng icorrect ang sinabi ko dahil ayaw kong maramdaman niyang bigdeal iyon sa
akin. It's not fucking big deal. if it's a big deal, I shouldn't have said that!

I copied the files without looking at the images. Binasa ko na lang ang mga papeles
na galing kay Mrs. Agdipa. About the maintenance schedule of the villas, the weekly
check ups of the clogged bathrooms, reviews sa Agoda.com, at mga letters from
unsatisfied guests.

Hindi ko namalayan na alas onse y media na nga pala. Kalagitnaan ng pagsusulat ko

ng reply sa isang guest na hindi nagustuhan ang stay niya, kumalam ang sikmura ko.

Ayaw kong bumaba. Well, hindi dahil ayaw kong makita si Sibal kundi dahil gusto
kong tapusin ang sinusulat ko para sa guest. Kinuha ko ang telepono para
makapagrequest na lang ng pagkain doon.

"Hello?"

sabi ko nang sinagot ng kabilang linya.

"Yes, President Snow, how may I help you?" it's the usual sweet voice of the front
desk.

"Esme, can you please inform the kitchen na ipapahatid ko na lang ang lunch ko rito
dahil may tinatapos ako..."

Why do I need to freaking explain, by the way?

"Sige po, I'll inform Sibal, President Snow..."

"Th-Thanks..."

Oo nga pala. Nakalimutan kong tuwing tumatawag ako ay specific kong sinasabing si
Sibal ang maghahatid. Anyone would do as long as my food is delivered. But that
would feel like I'm bitter or something!

Nagpatuloy ako sa pagsusulat ng email. I'm gonna give her a one day stay here in
The Coast to compensate for her ugly experience. Syempre, ibibigay ko lamang iyon
kung tingin ko'y may kasalanan nga ang aming hotel. This time, mayroon.

Hinilot ko ang sentido ko pagkatapos magtipa. Masakit ang batok ko at pakiramdam

ko'y sisipunin ako. Ngayon pa talaga?

I massaged the bridge of my nose until I heard a knock. Tumuwid ako sa pagkakaupo,
anticipating his arrival.

Nilingon ko ang pintuan. Umilaw ang door handle at bumukas ang pinto. I saw the
cart for the food and then the man bringing it.

I saw Omar's bony face and curly hair holding the tray.

"Your lunch, Miss President..." he smiled.

Nilingon ko ang lamesang pinaglalagyan ni Sibal ng pagkain. Pumasok si Omar at

nilapag sa lamesang iyon ang aking pagkain.

Omar smiled shyly at me.

"Enjoy your lunch!" aniya.

"Thanks, Omar..." sabi ko, hindi makagalaw.

Gulat parin ako na iba ang nagdala. Nasaan si Sibal? Nagtatalo

na naman ang mga desisyon sa utak ko. Kung magtatanong ba ako kay Omar kung bakit
siya ang naghatid o hindi? Syempre, dapat hindi! Basta ba mahatid ang pagkain ko,
ayos na! The hell with Sibal!

Nakangisi si Omar sa akin habang unti-unting sinarado ang pintuan. Nang napag-isa
ako roon ay huminga ako ng malalim at humilig na lang muli sa backrest ng swivel
chair.
Masakit lang siguro talaga ang ulo ko kaya ako naguguluhan ng ganito. Maybe I
should eat my lunch properly!

Umalis ako sa aking lamesa at nilapag ang tray ng aking pagkain sa isa pa para doon
na kumain. Una kong tinikman ang asparagus soup na halos hindi ko malasahan.
Kalagitnaan ng pagkain ay naramdaman ko nang talagang magkakasakit na ako.

Oh damn, it's because of the trip, I think. Nabasa ako. Natuyo. Mainit. Malamig ang
tubig. I should drink medicine. Ayaw kong masanay sa gamot, pwedeng mag water
therapy pero dahil may pasok sa Lunes, kailangan kong maging maayos ng mabilisan.

Or maybe this will be gone after taking a hot bath?

Pinakuha ko iyong tray ng pinagkainan ko sa malapit na housekeeper at pumunta na

lang sa aking kwarto. I need to rest a bit. Kung magiging maayos ako bukas ay bukas
ko na lang tatapusin ang aking mga trabaho!

Naligo ako pagkarating sa kwarto. I turned the aircon off because I feel like it's
too cold even at 28 degrees. Pagkatapos kong maligo ay mas lalo lang yatang sumakit
ang ulo ko. Inuubo at sinisipon ako.

May tatapusin pa sana akong trabaho ngunit kailangan ko talagang magpahinga at

uminom ng gamot!

Panay ang inom ko ng tubig galing sa aking ref. Halos maubos ko

ang isang pitsel doon.

Naka pajama at racerback shirt ako nang humiga sa kama at tinabunan ang katawan ng
comforter. It's still cold. We don't have a heater here because it's a tropical
country. Mawawala rin ang lamig mamaya.

Pinikit ko ang mga mata ko. Maybe I should take a quick nap but... seriously, Snow,
medicine!

Inabot ko ang telepono at nilagay ang receiver sa aking tainga. I blindly dialed
the front desk at mabuting iyon din naman ang sumagot.

"Yes, President Snow?" bati niya.

"Can I ask for cough and colds?"

"Saan po ihahatid? Sa inyong opisina o sa kwarto?"

"Sa kwarto, please. Thank you..."

"No problem, President..." maligaya parin ang tono ng front desk.

Binaba ko ang telepono at tinabunan na ng kumot ang mukha nang biglang tumunog ang
telepono.

Is this from the front desk? Anong nakalimutan kong bilin?

"Yes." bati ko...

"Snow? What are you doing?" Tita Marem's voice made me open my eyes.

"Tita..."
"It's Saturday, one o'clock in the afternoon and you're in your room? Tumawag ako
sa opisina mo ngunit walang sumagot. You should be working these hours!"

"Tita, I know... Sinisipon ako kaya nagpahinga lang saglit."

"Sinisipon? Uminom ka ba ng gamot? Mag-isa ka riyan at walang mag-aalaga sa'yo,

Snow. Alagaan mo ang sarili mo..."

"Nagpahatid na po ako ng gamot ngayon. Itutulog ko na lang ito ngayon. Why did you
call po, by the way?"

"Ah! It's just about this conference here in Manila. I got invited and I want you
to join since it's going to be a good meet with some of the top hoteliers, Snow.
And there will be top

engineers and architects there, too. Si Kuya sana kaso nagpapagamot pa kaya I'm
inviting you to join."

"Tita, I need to manage the hotel kaya hindi ako nakasisiguro na maaari kong gawin
iyan. But you're right... that's a great event! I'll think about it."

"Decide today. They will need your RSVP. I can go there to represent you, of
course, but it's different if you met these people first hand..."

"Thanks, Tita Marem. I really appreciate it but I must say na kung wala akong
choice, mas mabuti pang ikaw na lang ang dumalo para sa hotel. I will run through
the email after this call and reply to tell them that you'll represent the Coast."

"But darling, mas maganda kung tayong dalawa ang dumalo."

"I know, Tita. It's just difficult now that I'm managing and going to school at the
same time."

"Oh right..." now she sounds upset. "Well then. Magpahinga ka riyan. I'm gonna call
you again to check on you. I might pay a visit there this month or next month."

"Okay, Tita. Thank you very much."

"Rest well, Snow..."

Pinutol na ni Tita Marem ang linya sa gitna naming dalawa. Binaba ko ulit ang phone
at tinabunan ang mukha ko ng kumot.

A trip to Manila... that might be a good thing. But what about school? Tama bang
nag-aral pa ako gayong sobrang busy ko bilang presidente nitong kompanya? Hindi
kailanman magiging mali ang pag-aaral, I think.

My thoughts drifted to my lunch. And how Omar was sent to give me the food. Who
sent him, by the way? Ayaw ba ni Sibal? Hindi ba siya pwede? At bakit dumating dito
ang iniisip ko gayong iba naman ang pinag-usapan namin ni Tita Marem.

Snow, hindi

ka makakatulog kung ganito kagulo ang isipan mo!

I cleared my thoughts and believe me, it's almost impossible to knock my brain
down. Kung hindi lang knocked out ang katawan ko ay paniguradong hindi ako naidlip.

A warm feeling on my forehead woke me up. Gusto kong dumilat pero gusto ko ring
manatiling tulog.

"Hello..." mababang boses ni Sibal ang narinig ko.

Dumilat agad ako at nakita ko siyang nasa telepono at nakatingin sa akin.

"Magrerequest ako ng cold compress at gamot para sa flu o 'di kaya'y lagnat... At
thermometer." aniya.

Why is he here? Nilingon ko agad ang orasan at nakita kong 2:15pm na! Siya ang
naghatid ng gamot? Nakita ko ang mga gamot sa gilid ng telepono. Binaba niya iyong
receiver at umupo siya sa gilid ng aking kama.

"Miss President, nilalagnat ka..." aniya.

"Dahil lang 'to sa sipon... at ubo..." sabay singhot ko at ngiti.

I'm too seek to feel awkward. I don't care what he thinks this time. 'Tsaka ko na
iyon pagkakaabalahan kung maayos na ako.

He touched my forehead again. His hand is gentle against my skin. Napapikit ako.

"Iinom lang ako ng gamot at matutulog..." sabi ko.

"Maling gamot itong pinakuha mo. Hintayin natin iyong para sa lagnat, Miss
President..."

"Okay... Hihintayin ko."

Alas dos na at pwede na siyang umuwi. Gusto kong punahin iyon pero hindi ko ginawa.
He's merely extending his time so he can wait for the right medicine. Kapag masyado
akong nag-iisip, namamali ang mga ideya ko. He's only doing my every whim because
he's my employee and nothing more. Maybe I'm confusing it!

May kumatok

sa aking pintuan. Tumayo agad si Sibal at binuksan iyon. Babae ang kausap niya.
Hinuha ko'y si Kristina ang naghatid.

"Salamat..." ani Sibal at bumalik na sa tabi ng kama ko.

Bumangon ako at umupo para makainom ng gamot. Kumuha si Sibal ng isang basong tubig
at binuksan niya ang gamot. Umupo siya sa gilid ng kama ko at nilahad niya sa akin
ang gamot.

"Thanks..."

Kinuha ko iyon, pati ang baso ng tubig at ininom. Binigay ko pabalik sa kanya ang
tubig.

"I just need to rest..."

Kinusot ko ang mata ko at binaon ang sarili sa comforter. Medyo uminit ang
pakiramdam ko kaya nilingon ko si Sibal.

"Can you please turn the aircon on? Babaan mo lang para hindi ako masyadong
lamigin."

Tumango siya at kinuha ang remote ng aircon. Tinapat niya iyon sa aircon sa taas at
tinalikuran ko na siya.

I seriously need to rest. Sibal will go now, anyway... I don't live to see that one
happen.

Dahil na rin siguro sa sakit ng ulo ko, naging madali ang pagtulog. No thought can
ever keep me from sleeping when my body is weak.

Bahagya akong nagising sa kalagitnaan ng tulog dahil sa lamig. Nanginginig ako.

Kailangan kong bumangon para patayin ang aircon ngunit narinig ko ang pagkamatay
nito kaya bumalik ako sa pagtulog.

Sunod na gising ko ay dahil sa pawis. Pinagpapawisan ang likod at leeg ko kaya

marahan akong bumangon.

The glass window on my terrace is open and I can see someone watching the pool
while holding the railings. Kinusot ko ang mga mata ko nang nakitang si Sibal iyon.
He's still in his uniform. Madilim na sa labas!

Tumuwid siya sa

pagkakatayo at nilingon ako. He got slightly stunned when he saw me awake. Bahagya
rin akong na conscious sa mukha ko pero hindi na ako nag-abala. He saw me so weak
kanina, ngayon pa ba ako magiging conscious?

"Miss President, dinala ko na ang pagkain mo rito para hindi ka na bumaba..." aniya
at pumasok na sa aking kwarto.

Tumango ako at nakita ang isang tray ng pagkain sa lamesa. Kinuha niya iyon at
naglagay ng bed tray sa aking harap.

"Gutom ka na ba?" he asked, abala sa paglalagay ng kubyertos doon.

Tinitigan ko siya. Paano kaya kung isa siya sa mga kaibigan ko? Paano kung lumaki
siyang mayaman tulad ko? Magugustuhan ko kaya siya? If he remains his way, maybe.
And will he like me back? Pinilig ko ang ulo ko.

"Medyo."

"May thermometer dito. Kukunin ko sana ang temperature mo kanina kaso ayaw kong
gisingin ka. Kaya ngayon na lang..." sabi niya.

"Okay..."

Kinuha ko ang kutsara at tinidor para magsimula nang kumain. Again, I'm in the
middle of asking him why he's still here when his duty is over. Ayaw ko lang masira
ang pangyayari kaya hindi ko ginagawa.

Wala akong malasahan sa chicken barbecue at cordon bleu na naroon. Hindi sa hindi
masarap ang luto. Our restaurants have world class chefs. Wala lang talaga akong
panlasa. Ngumiwi ako nang medyo nararamdamang magsusuka.

"Ayaw ko na..." sabi ko sabay tulak sa bed tray.

"Hindi ka gagaling kung hindi ka kakain..." aniya.

Binuksan niya iyong bowl sa gilid. Nakita kong may congee roon. Hinalo niya iyon at
nakita ko ang usok galing doon. Mainit pa iyon. Hinipan niya. Napaawang ang bibig
ko.
Please, huwag

kang maalagang ganito. Fuck!

"I can do it..." halos manginig ang lintik kong boses at hinarangan ko ang kamay
niyang maghahatid sana noong kutsara sa aking bibig.

Malamig niya lamang akong tiningnan. Hindi ko mahawakan ang kamay niya. Ayaw niya
ring ibigay sa akin ang kutsara.

"Ako na..." malamig niyang sinabi.

"I said I can do it..." pilit ko sabay ambang hahawakan na ang kamay niya.

Niliko niya ang kutsara making its way in front of my lips.

"Just let me, Snow..." aniya sa isang matigas na ingles.

Nag-iwas ako ng tingin at bahagyang binuksan ang bibig para makakain. I couldn't
even open my damn mouth properly because I'm worried he's looking at me.

Heat from the soup made me feel better, I admit it. Kumuha pa ulit siya at hinipan
niya iyon sa kutsara.

"Mainit ba?"

"It's bearable..." sagot ko.

Tumango siya at tumitig sa akin. Napatingin ako sa kanya.

"Tapos na?" tanong niya.

Tumango ako dahilan kung bakit nilapit niya sa akin muli ang kutsara. He gently
gave me another of it. Ngumuso ako pagkatapos at nag-iwas muli ng tingin.

He doesn't have to feed me, for Pete's sake! But then... nagpatuloy siya. Patuloy
ko ring tinanggap.

"I'm full..." sabi ko nang nagkalahati sa congee.

"Are you sure? O baka conscious ka lang na tumaba ka?" tanong niyang seryoso.

"I'm sure. I'm not feeling well. It's not the time to diet!" giit ko.

He nodded. "Mabuti..."

Nilagay ko ang thermometer sa aking kilikili habang hinahanda niya ang gamot ko.
Nang tumunog ang thermometer ay naglahad agad siya ng kamay.

Tiningnan ko iyon

bago binigay sa kanya. I still have fever. It's 38.2!

"Inumin mo ito..." aniya sabay bigay sa akin ng gamot.

Tinanggap ko iyon ngunit ayaw niyang ibigay sa akin ang baso. Siya mismo ang
nagpainom sa akin ng tubig. Tumulong lamang ako sa paghawak ng baso sa gilid ngunit
hindi niya iyon binigay sa akin.
Pagkatapos noon ay inayos niya ang mga gamit sa tray.

"Ibababa ko ang pagkain mo at ito... Magpahinga ka muna..." aniya.

Tumango ako at unti-unting humiga.

Pinagmasdan ko siyang nag-ayos ng gamit. Nang sumulyap siya sa akin ay napagtanto

kong mali ang ginagawa ko. I would only inspire awkwardness. Tinalikuran ko siya at
mariing pumikit na lamang hanggang sa pinatay niya ang ilaw sa aking kwarto at
lumabas na.

Dilat na dilat ako kahit nakahiga. Kahit na inaapoy sa lagnat. Kahit na masakit ang
ulo.

He's going home now for sure. Nag extend lang siya ng ilang oras para maging maayos
ako. Don't overthink, Snow. And besides, he's your employee. It's his duty...

Hindi ko na kailangang pilitin ang sarili kong antukin. Nakatulog ako sa pagod sa
pag-iisip tungkol sa mga nangyayari. Nagising lamang ako nang nakaramdam muli ng
pawis. Mabilis kong hinawi ang kumot ko para makahinga ang aking katawan.

Nagulat ako nang may gumalaw sa gilid ng aking kama.

"Shit..." bulong ko nang narinig ang daing ni Sibal.

Nilingon ko agad ang orasan at kahit madilim ay nakita kong 5:20am na iyon!
Madaling araw na ng Sunday?

Umupo ng tuwid si Sibal. Nakatulog yata siya sa pagbabantay sa akin! Ang ulo niya'y
nasa gilid ng kama ko kanina at ngayon ay nagising na siya!

Tumayo

siya at hinawakan agad ang aking noo. I couldn't see his expression but my
breathing hitched!

"Pinagpapawisan ka na..." his voice husky. "Magbihis ka ng ibang damit."

"Uh... Oo..."

"Magbihis ka bago matulog muli..."

I don't think I'll do that now. Besides the fact that I feel fine, I'm also not
sleepu anymore.

Bumangon ako. He opened the lamp beside me. His eyes illuminated by its light gave
off another strange color.

"I'll get another shirt and... I'm off to the bathroom. Hindi na ako matutulog
muli. Maayos na ang pakiramdam ko..."

Hinaplos niya ang aking leeg. Naestatwa ako sa ginawa niya. His eyes darkened a bit
more with his move. When he removed his hand on my neck, tumindig ang balahibo ko
sa batok at may naramdaman akong kawalan at kiliti sa aking tiyan.

"Kukunin ko ang breakfast mo..." aniya.

"Baka nagluluto pa ngayon..." sagot ko. Masyado pa kasing maaga.

"Oo. Hihintayin ko. Huwag ka nang bumaba, ihahatid ko rito pagkatapos. Magbihis ka
ng ibang damit. T-shirt. Hindi iyong ganyan..." bagaman normal ang tono ay
naramdaman ko ang diin.

Napatingin ako sa aking damit. What's wrong with my racerback shirt?

"Okay... T-shirt..."

Tumango siya at tinalikuran na ako para makaalis.

Nang nakaalis na siya ay ilang sandali pa bago ako pumanhik patungo sa cabinet para
kumuha ng request niyang t-shirt. I feel better so I guess I'll take a hot shower
now.

Napangiti ako sa hindi malamang dahilan.

Ilang minuto ako sa bathroom nang may narinig na katok sa aking pintuan. If it's
Sibal, he wouldn't knock because he has my spare card.

It must be another housekeeper or what?

My heart sank at the thought na maaaring pinasa niya sa iba ang trabaho?

Naka t-shirt at maiksing shorts na ako at nagpapatuyo ng buhok nang binuksan ko ang
pinto. Si Kuya Viktor, ang isa ko pang body guard at si Katarina ang nakita kong
naroon. My eyes widened. Her piercing eyes darted to me as I opened the door.

"President Snow, kaibigan may itatanong lang daw siya..." ani Kuya Viktor.

"Snow, hindi raw kasi umuwi si Sibal kagabi kaya magtatanong sana ako kung nandito
ba siya?" she said coldly.

Napaawang ang bibig ko. I don't know what to say, really. She looks like she's
going to judge me for something or am I overthinking again?

"Off niya ngayon. Hindi iyon nag oovertime. Wala siya kanina noong nangisda sina
Jaxon. Ang sabi narito pa raw. Hindi ko siya nakita sa locker o reception ninyo
kaya dumiresto na ako rito... Is he here?" she asked in a cold tone.

"Wala siya rito. Maaaring nasa kitchen siya..." marahan kong sinabi, kinakalma ang
pusong naghuhuramentado.

"Kat?" si Sibal na kararating lang.

Kasing bilis ng paglingon ko sa kanya ang pagtakbo ni Katarina patungo kay Sibal.
She punched Sibal on his chest repeatedly!

"Nakakainis ka! Nag-alala ako!" her voice quievered.

Paulit ulit niyang sinuntok ang dibdib ni Sibal at nakita ko kung paano sinalo ni
Sibal ang kamay niya para matigil.

"Sinabi ko kay Papa na hindi ako makakauwi," Sibal said.

"Nag-alala ako, Sibal! Nag-alala ako!" giit ni Katarina.

Nag-iwas ako ng tingin.

From that time... I realized something... Something I thought I've already learned
before...

"I'm sorry," Sibal said.

"Nakakainis ka! Umuwi na tayo!"

Umawang ang bibig ko para pakawalan ang mabigat na hininga. May mga bagay na hindi
babagay sa buhay mo.

Ang sabi ko noon, gamay ko na ang damdamin ko. Na madali lang ang lahat ng tungkol
doon. Oo, gamay na gamay ko... Gamay ko iyon dahil hindi pa naman talaga kailanman
nagrebelde ang damdamin ko sa akin. Ngayon lang. Ngayon lang talaga. Ngayon ko lang
naramdamang hindi ko mapasunod ang sarili kong damdamin.

I don't understand people who think about romantic love so much because I haven't
felt it. And now, I don't understand myself for thinking about something I find
stupid.

"Kuya Viktor, pakikuha po ang pagkain ko at ipasok na lang sa loob..."

Sumunod ang bodyguard sa utos ko. I smiled at Sibal.

It's time to be the president of my own heart once again. To make it follow even if
it's tearing apart.

"Sibal, umuwi na kayo. Salamat sa paghatid ng pagkain. I really appreciate it..." I

smiled. "I'm fine now. It's your off."

Nilingon ako ni Katarina. I saw unshed tears in her eyes.

"I'm sorry for the trouble, Katarina. Nagkasakit lang ako kaya hindi siya
nakauwi..."

I smiled again.

Fuck.

Kailan pa ako naging ganito? Tumalikod ako at pumasok na sa kwarto. Yumuko ng

bahagya si Kuya Viktor bago umalis sa kwarto ko.

"Thank you..." I said and closed my door so I can be alone.

=================

Kabanata 11

Kabanata 11

Orange

Papa wants me to see a doctor to make sure I'm fine. I already am. Kaya hindi ko
sinunod ang gusto niya. Naisip ko lang na baka kulang ako sa exercise kaya madaling
magkasakit. Maybe I shpuld work out or do something else.

That day, I only want to relax. Ang sabi ni Papa ay kailangan ko rin iyon kaya
hindi naman siguro masamang mag relax na lang muna kahit maraming trabaho.

I spent the whole afternoon roaming around the hotel. I went to the spa to relax
and experience a hot jacuzzi. Pagkalabas ko roon ay mag gagabi na.

Sa malayo ay nakikita ko ang pag-aagawan ng araw at ng dilim. Malamig ang ihip ng

hangin, hinihipan nito ang palda ng suot kong dress at ang buhok ko.

Instrumental music filled my ears. Nasa pangalawang palapag ako ngayon kung nasaan
ang fitness center kasama ang malapad na hall na ito. Some guests are enjoying
yoga. I want to do it too pero siguro'y bukas ng umaga na ako magsisimula.
Palilipasin ko muna ang sakit.

Natutulala ako sa ganda ng dagat. Iilang yate ang naglalayag, siguro'y galing sa
ibang pulo o 'di kaya'y sa mga karatig resthouse. How can one be so stressed even
when the environment is like this?

Uminom ako sa orange juice na nasa aking gilid. Maybe because I don't really stop
and appreciate nature while I'm here. All I think about is work...

Kinagabihan ay nakihalo ako sa mga kumain sa Seaside. Nasa labas ako, pinagmamasdan
ang bonfire. May ibang guests na nagsisimula ng conversation sa akin, kinausap ko
naman sila. Hindi ko alam kung bakit parang nawala ang mabigat na nakadagan

sa aking puso.

Maybe I needed the fresh air. Thank God for it.

May isang bandang kumakanta sa harap ng bonfire. Their songs were old and about
love. Tinitigan ko lang ang redwine sa aking harap habang nakikinig sa himig ng
kanilang kanta.

Kinanta ng kanilang lalaking vocalist ang isang classic na love song. Naiisip ko
kung paano nag-iba ng sobra ang ihip ng hangin para sa akin simula noong dumating
ako rito. For barely two months, I already feel different.

"Breathe..." mahinahong sabi ng instructor habang nagyo-yoga ako, Lunes ng umaga.

Alas sais y media nang nagsimula iyon. Maaga akong gumising para lamang doon.
Pinanood ko pa ang pagsikat ng araw.

Now that I've told Sibal about what's bothering me, panahon na para pigilan pa
iyon. Madali lang iyon. Paano ako tumagal ng almost eighteen years sa mundong ito
ng hindi nakakaramdam ng malalim na pagtingin, kung ganoon? Siguro'y napigilan ko
noon. Mapipigilan kong muli ito.

Hindi na ako umakyat nang nag alas syete y media. Dumiretso na ako sa Seaside para
makakain ng breakfast. I have some work to do after this. May mga iniwan akong
dapat gawin kahapon kaya ngayon ko iyon gagawin.

"Juice, President?" tanong ni Omar na ngayon ay may dalang isang pitsel ng tubig.

His smile weirded me out. But I understand that that's the way he smiles... I
should get used to it.

"Orange, please..." sabi ko.

Tumango siya at nilisan ako para kumuha ng gusto kong juice.

Siguro'y naglilinis si Sibal sa kwarto ko ngayon. I'm not usually up that early.
Aaraw-arawin ko na ito. Mainam din para hindi kami magpang abot

sa kwarto. Mahirap na. May gusto siyang iba, ayaw ko nang makealam pa roon.

Ngumiwi ako sa sariling pag-iisip. I can hear the evil voice inside my head telling
me how divine my thoughts are! Dammit! Oo na, I'm a bit mad and annoyed by that
thought but it's not time to pursue someone, alright! I have things to do. And it's
not my nature, for Pete's sake! Bakit ko pa ba ito naiisip?

Pursue? What the? Did I really think about that? Excuse me, my name is Nieves
Solanna Galvez. Above all, elegance.

Tumuwid ako sa pagkakaupo at nagpatuloy sa pagkain. Nagsalin ng juice si Omar sa

aking baso at ngumisi ulit. Kulang na lang ay sisantehin ko siya dahil sa ngisi
niyang iyan. Hindi ko na lang siya tiningnan.

"Cake, President?" tanong ni Omar.

Gusto niyang mag cake ako sa breakfast? Sinubo ko ang watermelon at nginuyang
mabuti. Hilaw na ang ngiti niya dahil hindi ko siya agarang sinagot. Nagkunwari
akong hindi siya narinig bago siya binalingang muli.

"My dessert is fruits, Omar..." sabi ko.

"Oh! Yes, madame! Pasensya na... Magpapahatid ka ba ng cake sa opisina para sa

meryenda?"

Ngumiti ako. "Hindi pa ako tapos kumain ay magmemeryenda na ako. I'll call when I'm
hungry. Thanks for the concern..." malamig kong sinabi.

"Yes, President..."

Tumango ako at tumayo na. At exactly eight in the morning, dumiretso ako sa
opisina. Maliligo ako mamayang mga alas onse bilang paghahanda sa klase. Ayaw kong
pumasyal sa kwarto at baka magpang-abot kami.

Nagbabad ako sa trabaho ng ilang oras. Sinunod ko ang schedule na alas onse ang
pagligo. Pinahatid ko na lang sa

kwarto kanina ang tanghalian at nang bumalik na ako ay naroon na iyon.

Pagkatapos kong maligo, magbihis, at kumain ay tumawag na ako sa front desk para
ihanda ang sasakyan.

If Sibal wants to take a break from his duties, I'd understand.

"Hello..." sabi ko, medyo kinakabahan.

"Yes, Miss President..." si Sibal.

"Ihanda na ang kotse at bababa na ako," sabi ko sa isang malamig na tono.

Kahit na wala namang nakakakita ay pilit akong tumuwid sa pagkakatayo para ipakita
na hindi ako natitinag.

"Handa na... Hinihintay na lang kita."

What the hell? Fine! Breathe, Nieves Solanna. Please!

"Thanks. I'll be there in a minute..."

Binaba ko agad ang tawag. Hinarap kong muli ang salamin bago tuluyang bumaba.

Humahakbang ako sa hall at nakikita ko siya sa gilid ng front desk ay 'di ko parin
siya nilingon. Nanatili ang mata ko diretso sa bukana ng hotel. He moved towards
me... Sinulyapan ko siya.

"Tara na..." sabi ko at binalik muli ang mata sa aming Expedition.

Mabilis ang lakad ko patungo sa sasakyan. Ako na mismo ang nagbukas ng pintuan sa
likod. Sinarado ko iyon at pinagmasdan siyang umikot patungo sa driver's seat. Then
when the door opened, I scrolled at my phone para may pagkaabalahan ako.

Sa buong byahe ay nakatingin lamang ako sa aking cellphone. Tumigil lamang noong
nagpark ang aming sasakyan sa eskwelahan. Bumaba na agad ako at tinanggal ang sun
glasses sa aking mga mata.

Naglakad na ako patungo sa aking classroom. Sibal's behind me. I can actually tell
him to go now. Huwag niya na akong ihatid. But that would be

bitter so I didn't...

Pumasok na lang ako sa classroom nang 'di nagpapaalam sa kanya. Nakatingin na si

Jack sa akin papasok pa lamang ako. I didn't ask him what he's staring at. Taas noo
lamang akong umupo sa aking silya at nilapag ang aking bag sa desk.

"Nagkasakit ka raw?" may bahid na panunuya sa kanyang boses.

"Yes..." I said calmly.

"Sa hotel natulog si Kuya?" now he sounds dirty.

Nilingon ko na siya. Nahagip ng mga mata ko si Sibal na nanatili sa labas. Why the
hell is he still there. Mumurahin ko sana si Jack ngunit pinigilan ko ang sarili
ko. Nilunok ko na lang ang dapat ay isasagot ko.

"Ano?" dagdag pa ni Jack.

I licked my lips and then I took my phone out. I should text my friends to keep
myself busy. For real.

I texted Brenna and Cissy. Maging si Bronson ay nagawa ko pang kumustahin.

Nag-angat muli ako ng tingin at nakita kong wala na si Sibal doon. Pagkatapos ay
nilingon ko si Jack na nakataas ang kilay sa akin ngayon.

"Oo dahil trabaho niya iyon..."

"Huh? Off niya na noon. Overtime na si Kuya."

Slow motion ang pagpikit ko para pigilan ang pagbuga ng apoy kay Jaxon. "Babayaran
ko siya para sa overtime niya kaya no worries, Jack."

"Saan siya natulog kung ganoon?" he asked.

Sa kwarto but what the hell? Sa mukha ni Jack ay kung aamin ako, magkakaroon agad
siya ng konklusyon.
"Ewan ko. Sa kitchen? Malay. May sakit ako kaya paano ko malalaman?"

His eyebrow is still up like I'm telling a lie. Umirap na lamang ako.

"What do you want to hear, then? By the way..." I found a way to divert the talk.
"Pumunta si Katarina roon ng umaga. She's looking for Sibal... Hindi

mo pala nasabi na naroon siya?"

"Nasabi ko sa kanya noong gabi. Hindi nga halos nakatulog iyon, e. Gising siya
noong papatulog na ako, pag gising ko, gising parin iyon."

"Oh, like a wife waiting for her husband to come home..." I just couldn't hide the
sarcasm. Dammit.

Humagikhik si Jack. Ngumuso ako para pigilan ang pagngisi.

"I did not ask him to stay for the night. Hell, I can take care of myself."

"Okay... Okay..." natatawa paring sinabi ni Jack.

"Sana ay hindi sila nag-away dahil lamang doon. I don't want to be involved..."
Yuck. Did I really say that?

"Medyo lang? Hindi ako sigurado. Mapapatawad din ni Katarina si Kuya. Mahal na
mahal niya iyon, e..."

Well, if that happens to me, I would never forgive. Good thing it will never
happen. No girl can ever make my man... Well, Snow, apparently this is different!
Si Sibal ay isang empleyado kaya may obligasyon siya! Are you saying na hindi mo
mapapatawad ang lalaking ginagawa lamang ang obligasyon?

Hindi. Iyon ang totoo. Walang rason ang magpapabago sa prinsipyo ko.

"Good for Sibal..." sabi ko ng wala sa sarili.

Hindi ko na pinatulan ang mga hagikhik ni Jack sa gilid ko. Wala akong pakealam sa
iniisip niya. Hindi ko alam kung sinabi ba ni Sibal ang nangyari sa isla sa kanya o
ano. Wala na akong pakealam. Magpapatuloy ako sa lahat ng ginagawa ko.

Pagkatapos ng klase ay si Kuya Lando ang nag-antay sa akin sa labas.

Dinalaw ako ng pag-iisip na maaaring umiiwas si Sibal sa akin ngunit hinayaan ko na

iyon. That's better, I guess. I don't want to be the one to request him out of

his exclusive duties to me. Kung gusto niyang kumalas, e 'di kumalas siya. Walang
problema.

Days passed and Omar's been my waiter at Seaside. Hindi rin ako nagrerequest ng
meryenda para maubos ang posibilidad na pumunta si Sibal sa aking opisina.

"I'd like some fresh fruits..." sabi ko sa West Coast, hapon ng Sabado.

Sinasadya ko na ang mga ganito. Ayaw ko nang magpahatid. At nagpatuloy ako sa

pagyoyoga kaya hindi rin kami nagkikita ni Sibal sa kwarto.

"Eto po ba, President?" tanong nI Kristina.

Nilapag niya sa harap ko ang mga prutas na hindi pa nababalatan. Nanatili ang mga
mata ko roon. May nilapag agad siyang isa pang plato.

"O, e-eto, President?" I can hear the tension in her voice.

Ngumiti ako at kinuha iyong mga prutas na hindi pa nababalatan. "Eto na lang..."

"Okay..."

"Thanks..." sabay ngiti.

Kitang kita ko kung gaano namangha si Kristina sa pagngiti ko. Hinawi ko ang buhok
ko at tinalikuran na siya para makaakyat nang muli sa opisina.

Nagtaas ako ng kamay, isang araw, sa klase para mag suggest sa aming propesor.

"Yes, Miss Galvez..." tawag niya sa akin.

"For this activity, I suggest we break the groupings and let us find another
groupmates-"

Hindi pa ako natatapos ay umaangal na ang mga kaklase ko! Nagkibit ako ng balikat
sa kanila. Iilang nagmumukhang nagwewelga ang sumisigaw sa akin. I can picture out
employees wanting raise with their faces.

"Huwag na! Iyan na ang grouping dapat."

"Nagbibiro ka ba, Snow?" ani Jack. "Ayaw mo ba samin?"

"Maganda ang naging takbo ng activities natin, Snow. Bakit gusto

mo sa iba?" tanong ni Polly.

I was merely suggesting for a better learning experience. These people think only
about themselves... Well, I can't blame them. Ako rin naman selfish.

"Miss Galvez, I understand your sentiments but I agree with your classmates. I know
you can all work better with the team you're used to..." sabi ng aming propesor.

"Ano ba, Snow?" ani Jack sabay tawa.

Umirap lamang ako.

We are going to have this group study again at their house. At medyo mahirap pa
dahil grade sa midterms ang nakasalalay kaya kailangan magseryoso!

"I know we can have another 1 for this, Snow. Kaya huwag ka nang mag request ng
ganyan!" ani Jack sabay tawa.

There's no doubt about that. He's good at this. I can work with him... but...

"Pagnakuha natin, outing tayo para mag celebrate..."

Muli ay umirap ako sa ideya ni Jack. Papatayin ako ng kaklase namin kung itutuloy
ko pa ang gusto kong mangyari kaya nagpatianod ako sa kanilang desisyon.

"No, thanks. I have work to do..." sabi ko.

"Sus. Ang bata mo pa, ang tanda mo nang umasta. Loosen up minsan, Snow..." ani
Jack.

I can loosen up but please, no Sibal in that outing.

Wala na rin naman akong magagawa at magpapatuloy ang groupings. Which means that
I'll be going to their house again for group studies and preparation for our
midterms.

Hindi ko nilingon si Sibal nang siya ang naghatid ng meryenda ko nang nag Sabado.
Mamayang hapon ay bibisita ako sa kanila para sa study namin nina Jack.

"Tawag ka lang kung may kailangan ka pa, Miss President..." ani Sibal bago niya
unti-unting sinarado

ang pintuan.

I don't want a conversation with him. Hell, I don't even want to look at him.
Naiirita lang ako tuwing nakikita ko siya.

Hapon nang tumulak ako patungo sa kina Sibal. Si Kuya Lando ang pinag drive ko ng
Expedition. Hindi rin yata alam ni Sibal na may group study kami. O baka ayaw niya
lang talagang mag presinta. Baka ayaw niya lang na siya ang maghatid sa akin dahil
paniguradong siya ang mag-uuwi.

Parang may kirot akong naramdaman sa aking dibdib. I ignored it... tanga, Snow.

Pumarada ang sasakyan namin sa labas ng bahay nina Sibal. Walang tao roon. Huminga
ako ng malalim at nagdasal na sana'y nagdidate sina Sibal at Katarina kung saan
para hindi na kami magkita rito.

Dumiretso ako sa pintuan para makita kung sino ang nasa loob ngunit laking gulat ko
nang wala akong nakita sa sala.

"Tao po?" marahan kong sinabi.

May naririnig akong kwentuhan galing sa kanilang kusina. When I heard Sibal's
baritone, halos maestatwa ako.

"Snow?" salubong ng tatay nila sa akin.

Nagpupunas siya ng kamay habang humaharap sa akin. Sumungaw ang ulo ni Katarina sa
likod ng TV at nakita ko ang imahe ng katawan ni Sibal na patungo na rin sa tabi ng
kanyang ama.

"Sina... Jack po?" tanong ko.

"Nasa tabing dagat. Ayaw daw nila rito kaya doon sila nag-aral. Ihahatid na
kita..." sabi ng tatay nila.

Ngumiti ako at napatingin kay Katarina at kay Sibal. Lumapit si Katarina kay Sibal.
Tipid akong ngumiti at nag-iwas ng tingin.

"Hindi na po. Alam ko naman yata ang dadaanan. Hindi ba ay dito iyon..." sabay turo
ko sa alam kong dadaanan.

"Ikaw

talaga, hija. Hayaan mo nang ihatid kita..." sabi niya at lumabas na ng bahay.
Sumunod ako sa kanya. I put my sunglasses on as the rays of the sun hit my eyes.
Nalingunan ako ng tatay nina Sibal at nanatili ang tingin niya sa akin.

"Andyan lang pala sila..." sabi ko nang nakitang nagtatawanan silang lahat sa
ilalim ng isang puno.

May isang duyan doon at isang wooden table. Tunay ngang mas maganda roon kaya lang
ay sa sobrang ganda, makakalimutan mo nang mag-aral.

"Snow..." ani Jack sabay usog para mapaupo ako sa kanyang gilid.

Kaharap niya ang kanyang laptop. I turned to his father.

"Maraming salamat po, Tito..." I calmly said.

His eyes lit up. "Walang anuman, hija. Hinahanda namin ang meryenda ninyo."

"Oh! Thank you. I brought a pie, too. It's in the car. I almost forgot!" nasapo ko
ang noo ko.

"Nag-abala ka pa. Pero sige at uutusan ko si Sibal na kunin iyon. Ayos lang ba?"

"My bodyguard Lando is just around. Pwede mo pong sabihin sa kanya at alam naman
niya kung saan iyon nailagay."

"Sige..." sabi niya.

Umupo na ako sa tabi ni Jack para mapag-usapang seryoso ang gagawin namin sa isang
proyekto.

"These are the lists I got. These are from classic novels I know. How about you?"
tanong ko sabay pakita sa kanya ng aking flashdisk.

"May sa mga kanta ako rito. Kulang pa. Kay Ruben, meron sa newspaper."

I wonder what the other two girls are for but I didn't say a word. That's life.
Just a bunch of freeloaders. Maybe Jaxon's past time.

"Okay. I'm going to find more... And how about our International Literature?"

tanong ko.

"Iyan ang problema. I couldn't find copies of the book I want in the internet.
Ikaw, mayroon ka ba noon? Baka pupunta pa ako ng syudad para kumuha noon."

"I'll see if Tita Marem can help me. Nasa bookstores iyon sa Manila. Kung wala,
nasa Amazon. No problem..." nagkibit ako ng balikat.

"Marem? Maria Emilia Galvez?" tanong ni Polly, bigla siyang naging kuryoso.

"Yes, my Aunt. Why?"

"Wala lang... Nakakatakot ang Auntie mo..."

"Actually, mana yata siya..." ani Jack sabay tawa.

Sinipat ko na lang ang katabi ko. Ang kulit din ng isang ito, ah?

Habang nagtatawanan sila ay nagulat ako nang may nag-angat ng bag ko galing sa
lamesang kawayan. Kumunot ang noo ko at naaninag si Sibal na nakatayo sa tabi ko!

He's holding the pie I brought. Asan si Kuya Lando at bakit ang isang ito ang
kumukuha?

Tumuwid ako sa pagkakaupo at binaba ang bag ko para maipwesto niya roon ang
pagkain. Natahimik ang tawanan.

"Akin na ang bag mo. Ilalagay ko sa kwarto..." ani Sibal sabay lahad ng kamay sa
akin.

Parang may dumaang kirot muli sa aking puso. I couldn't look at him straight.
Kailan ko ba siya nakayang pagmasdan ng malapitan habang nakatingin din siya sa
akin? Hindi kailanman. Hindi ngayon.

"Hindi na. Kaya ko na 'to. Ilalagay ko lang dito sa gilid..." sabay turo ko sa
gilid ng upuan at umusog pa ako palapit kay Jack.

Sibal's jaw clenched. And damn why I find it so hot. His lips is cherry red and
almost pouting. I cannot believe that red lips can suit a man like that! Damn!

"Malalagyan 'yan ng buhangin," mariin ang kanyang pagkakabigkas.

The silence from the group is deafening. I can't help but look at their
expressions. They were all looking at us like we're in some sort of movie.

"Nandito na ang juice!" maligayang sinabi ni Katarina na may dalang isang pitsel.

Tumikhim ako at hinawi na lamang ang buhok. Nilingon ko ang laptop ni Jack. Jack
looked at me intently.

"Anong flavor, Kat?" tanong ni Polly.

"Pineapple..." sagot ni Katarina.

Ngumuso ako at nagtaas ng kilay sa mga tinipa ni Jack sa Microsoft Word.

"Eto na rin ang mga baso!" ani Katarina. "Kayong lahat ba ang gusto nito?"

"Tubig na lang akin..." sabi ko at dinagdagan iyong tinipa ni Jaxon para abalahin
ang sarili ko.

"May isa pang pitsel sa bahay. Orange juice..." ani Sibal.

Hindi na ako nagsalita.

"Kukunin ko. Iyon ang gusto mo, hindi ba?"

Fuck. Fuck it. Why does it have to hurt like this? Physically, really? I thought
it's a myth! I thought heart fucking break is a myth! Pero ngayon, hindi pala
talaga! Totohanan pala ang salitang iyan!

Hindi ko sinagot si Sibal. Tinalikuran niya kami para gawin ang gusto niyang
mangyari.

"Hindi ko alam na ayaw mo sa ibang flavor..." bulong ni Jack.

"Shut up, Jack..." habang nakatitig sa monitor ng kanyang laptop.

=================

Kabanata 12

Kabanata 12

Ulan

Dinala ni Sibal iyong tinutukoy niyang orange juice. Nagsalin siya sa isang baso at
nilapag sa tabi ko. Hindi ko na masyadong pinagbigyan iyon ng pansin. Nanatili ang
mga mata ko sa screen para makapagtype at nang matapos na rin kami.

"May iba rin akong nakuha rito galing sa isang album ng paborito kong banda..." ani
Polly sabay pakita niya ng notebook kay Jack.

Kinuha iyon ni Jack para basahin. Nilingon ko ang katabi ko para na rin sana mabasa
ang tulong ni Polly para sa aming ginagawa nang nahagip ko si Sibal sa duyan. Tuwid
siyang nakaupo roon habang tinitingnan kami.

Nagtaas lamang ako ng kilay at nagpatuloy sa pagtingin doon sa pinakita ni Polly.

"By the way, Jack. May nagawa ka na ba assignment sa Biology? Patingin!" ani Polly.

Now I remember that stupid assignment. Kailangan daw naming iguhit ang isang cell
at lalagyan pa ng label. Iguhit, ibig sabihin ay gagamit ng bondpaper at lapis o
kahit anong panulat.

I tried doing that, alright. Nag print ako ng picture ng isang cell at ipinatong ko
ang bondpaper doon para maitrace ko iyong guhit sa likod pero hindi gumana. I suck
at drawing, I admit it. So I'm here to ask Jaxon to draw one for me.

"Meron na..." ani Jack sabay kuha noong envelope sa ilalim ng laptop niya.

Ipinakita niya sa amin iyong ginuhit niya and man it's very good. All the details
were there. The labels were written in an all caps black signpen. Parang hindi
pinaghirapan pero perpekto.

"Pakopya, huh?" ani Polly sabay kuha na rin noong sa kanya.

Nakita ko ang kay Polly. It's not bad, too. Mine

looked like a rotten avocado. Nilingon ko si Jack.

"I don't understand why our prof thinks we'll learn better when we draw a cell and
label it..."

"Ang sabi nila, mas matututo ka kung naisulat mo..." tumango tango si Ruben.

"Mayroon na ba sa'yo?" tanong ko sa kanya.

"Nasa bahay, President. Sa'yo?"

Nilingon ko muli si Jack. The evil smile is already spreading on his lips. "Can you
do me a favor, please?"

"Magpapaguhit ka?" tanong niya.

"Please?" malamig kong sinabi.

"Iyan na ba ang pagmamakaawa mo?" he laughed. "Parang nang-uutos ka lang, e."

"I said "please", Jaxon. Nagmamakaawa ako... Or are you so interested with
humiliation?"

"Hindi iyan humiliation, Snow. It's accepting that I can do something you can't..."

Umirap na lamang ako. Ayaw ko nang makipagtalo dahil kailangan ko nga ang tulong
niya sa subject na ito.

"I have bond paper inside our car and all kinds of pencil, if you want. I can get
them..."

"Sige. Kunin muna natin para hindi ko makalimutan."

Nagulat ako nang tumayo si Jaxon. Kinuha ni Polly ang kanyang laptop. Tumayo na rin
ako para sundin ang gusto ni Jack. Agad-agad talaga? Sige na nga at nagpapatulong
naman ako.

We both went to my car in front of their house. Nasalubong pa namin si Katarina na

patungo sa tabing-dagat. Sinundan niya kami ng tingin.

Binuksan ko ang Expedition at kinuha ang envelope kung nasaan iyong iilang
bondpaper at isang box ng magagandang lapis pang guhit.

"May mechanical pencils ka?" tanong ni Jack nang nakita ang isang box.

"Oo. It's in my office and I figured

it's good for drawing. Hindi nga lang ako marunong kaya hindi ko nagagawa..."

Tumango si Jack at tiningnan ang mga lapis, isa-isa. Dumaan si Sibal papasok sa
kanilang bahay. Sinundan ko iyon ng tingin hanggang pumasok siya. Sinarado ko ang
pintuan ng sasakyan bago bumaling muli kay Jack.

"Tara... puntahan na natin si Kuya..." ani Jack ng wala sa sarili.

"Huh? Si Sibal? Bakit?" tanong ko.

"Siya ang gumawa noong assignment ko, e. E 'di, siya rin gagawa sa'yo..."

My jaw dropped. This is a completely different story. Pipigilan ko sana siya ngunit
nagsimula na siyang maglakad patungo sa kanilang bahay.

"Wait, Jaxon!" tawag ko sabay habol.

Mabilis siyang pumasok sa kanilang bahay, tinatawag ang kanyang kapatid. Iyong
abokado na lang ang ipapasa ko, 'no!

"Jack..." ani Sibal sungaw ng kanyang ulo galing sa kanyang kwarto.

Umaakyat na si Jack patungo roon. Ako naman ay nanatili sa sala, softly calling
Jack's name to stop him from doing it.

"Jack... Uy..." sabi ko.

Lumipat ang tingin ni Sibal sa akin. I don't know why but I can see anger in his
eyes. Binalewala ko iyon. All I care about is stopping Jack from doing that.

"Si Snow kasi wala pang assignment noong sa Biology namin. Papaguhit sana sa'yo.
May magagandang mechanical pencil din siya rito..."

Kinuha ni Sibal ang envelope na hawak ni Jack. Hawak niya na rin iyong box kung
nasaan ang mga lapis ko.

Hindi ko na kayang tingnan iyon. Naglakas loob na akong umakyat. Ilang hakbang lang
naman ang hagdanan nila kaya agad din akong nakarating sa gilid ni Jack.

From where I am standing, I can clearly see

his room. White see-through curtains, white bed sheets, some sketches on the wall,
and books.

"Huwag na... Akala ko kasi si Jack ang nagdrawing. Ayaw kong makaabala..." Ngumiti
pa ako para hindi mamalayan ang nararamdamang awkwardness.

"Kung si Jack ang magdo-drawing, hindi mo ba siya maaabala?" ani Sibal.

Nilingon ako ni Jack. His smile makes me want to roll my eyes.

Tinalikuran kami ni Sibal at malaking binuksan ang kwarto. Nakita ko ang kabuuan
doon. Sa isang cork board na malaki ay naroon ang naka pin na mga sketches ng
buildings. Maraming linya at may maliliit na sulat na numero. Hindi ko
maintindihan. Nakita ko rin ang drawing table na may lamp shade sa paanan ng
kanyang kama. At sa harap ay isang malaking bookshelf kung nasaan ang napakaraming
libro.

Kumalabog ang puso ko. I don't understand why but, damn it, why do I feel something
strange at the sight of it.

"May mechanical pencils din ako rito. May mas magandang papel ako sa'yong bond
paper. Gagamitin ko ba itong sa'yo o hindi?" ani Sibal sa loob ng kanyang kwarto.

"Uhm..." Kinakabahan ako. What the hell?

Tinulak ako ng lintek na si Jaxon patungo sa hamba ng pintuan. Gusto ko siyang

sigawan ngunit nalingunan na ako ni Sibal kaya pinigilan ko ang sarili ko.

"You can use mine. I'm asking a favor. Ayaw kong maging pabigat..." mariin kong
sinabi.

Nagtaas ng kilay si Sibal at nilagay sa isang lamesa ang aking envelop kasama ang
isang box ng mechanical pencil. Iginala ko ang mga mata ko sa loob.

May dalawang bookshelf roon. Isa sa gilid ng pinto, isa sa harap ng kanyang kama.

Walang salamin kahit saan. May gitara malapit sa drawing table at may mapuputing
unan. Hindi aircon ang kanyang kwarto ngunit hinihipan naman ng hangin ang mga
puting kurtina.

Tinitigan ko iyong mga nakapin na mga gawa niyang buildings doon. Ang gaganda!

"Lalagyan ba ng label?" tanong ni Jaxon sa aking likod.

"Huwag na, ako na ang gagawa. Dagdag trabaho lamang iyan..." sabi ko.
"Jack. Ba't kayo nariyan sa kwarto ni Sibal?" boses ni Katarina sa baba ang narinig
ko.

Umatras ako at lumabas na sa kwarto ni Sibal. It's like a wake up call from a
trance. Nakaawang ang bibig ni Katarina nang nagtama ang mga mata namin. Umakyat
agad siya roon.

Now my brain is infested with images of her on Sibal's bed. Why is she always here,
anyway? Live in ba sila? Saan ba ang bahay nito at mukhang dito na tumitira?

"May ipapaguhit lang si Snow, Kat. Kumusta ang grupo ko? Maayos ba ang ginagawa?"
tanong ni Jack.

"Ayon, nagtatawanan na si Ruben at Polly, e."

"Hay naku... Sige, babalik na kami ni Snow at nang matapos na namin iyon...
Snow..." tawag ni Jack.

Nauna pa ako pababa. Sa gilid ng mga mata ko ay ramdam ko na naman ang titig ni
Katarina sa akin. Binalewala ko muli iyon.

"Are you mad at Katarina?" tanong ni Jack nang nakalabas na kami sa kanilang bahay.

"Hindi. Ba't ako magagalit?"

"Nararamdaman ko kasi. Nagagalit ka dahil sinabi kong mahal niya si Kuya..."

Tumigil ako sa paglalakad halfway papuntang tabing dagat para harapin si Jaxon. Why
is he making this a big deal, anyway? Tinutukso niya lang ako palagi. Parang
ikinasisiya niyang nakikita akong naiirita.

"I

don't care who loves your brother, Jack. Ganito lang talaga ang mukha ko. Mukhang
laging naiirita... And why is she always in your house? Wala ba siyang bahay?"

"May bahay siya. Kapitan ng Costa Leona ang tatay niya. Madalas lang siya sa amin
kaya parang kapatid na namin siya..." aniya.

"Kaya rin nagkainlove-an sila ni Sibal? Ideal girl, right?"

Umupo na ako sa harap nina Ruben. Tama si Katarina at nagkukwentuhan na ang tatlo.
Kinuha ko ang laptop at hinarap para makapagtipa na ulit ako. Umusog ako para
makatabi si Jack sa akin.

"Ideal girl because she sticks. Kahit na minsan ay nagseselos iyon kapag may
nakakalapit si Kuya, umiiyak, hindi niya parin iniiwan."

"Didn't know your brother is such a casanova..." may bahid ng panunuya sa boses ko.

Napatingin si Polly sa amin kaya bumulong si Jack sa akin.

"Casanova agad? Hindi ba pwedeng malapit na kaibigan lang ang ibang babae?" bulong
ni Jack sa akin.

"So... you're saying that she's just jealous? That's understandable. What's not
understandable is her staying even after all the girls, tulad ng sinabi mo." sabi
ko.
"Kaibigan lang kasi, Snow. Are you saying that if you're in her shoes, hindi
pwedeng makipagkaibigan?"

"Sino ba iyang pinag-uusapan n'yo?" tanong ni Polly.

Tumuwid kaming dalawa sa pagkakaupo ni Jack. Nagpasya ako tumigil sa

pakikipagkwentuhan tungkol doon.

Binigay ko ang laptop kay Jack para iyon naman ang pagtuonan niya ng pansin.
Nagkatinginan kami nang dumaan muli si Sibal sa harap at umupo muli sa duyan. Lagi
ba iyang tumatambay diyan?

Sumunod si Katarina

at umupo siya sa duyan kung nasaan si Sibal. Well, what a nice view right?

That's a more acceptable date than watching television!

"Saan tayo pag outing?" tanong ni Nora.

Seriously, before we think about the end, we should think about what's more
important. Itong ginagawa namin nI Jack na pang midterms!

"Sa isla na lang tayo. Maligo. Tapos magdadala tayo ng pagkain..." ani Ruben.

"Sige, ayos rin 'yan. Dadalhin ko 'yong Una..." ani Jack.

"Kaya lang, maulan ngayon. Ayos lang ba?" tanong ni Polly sabay tingin sa langit na
dumidilim na nga sa nagbabadyang ulan.

"Ayos lang 'yan. Magaling naman ako..." ani Jack sabay tawa.

"Aww. Oo nga pala..." Humagikhik si Polly.

Seriously... Fuck boys and the way girls react!

Ilang sandali ang lumipas ay tumayo si Sibal at lumapit sa aming lamesa.

"Maghahanda na ako ng hapunan. Jack, lumipat na kayo sa sala at mukhang uulan..."

ani Sibal.

"Sige, Kuya. Tatapusin lang namin ito..."

Sumunod si Katarina kay Sibal. Hobby na yata nila ang sumalida sa harap namin.
Hinawi ko ang buhok ko at nagpatuloy sa pagtipa.

Ang mga girls ay nagplano sa magiging outing samantalang si Jack at si Ruben ang
seryoso naman sa aming proyekto. Nang medyo dumilim at nagsimulang pumatak ang
ambon ay nagpasya na kaming pumunta sa bahay nina Jack.

Naabutan naming nagluluto si Sibal samantalang si Katarina ay naglalagay ng mga

pinggan sa kanilang dining table. I'm thinking of going back to the resort now. I
can't eat with them. It's awkward.

"Jack, aalis na ako dahil gabi na at umuulan..." sabi ko.

"Dito ka na
kumain..." ani Jack. "Nagluto si Kuya."

"Hindi na-"

"Ang lakas ng ulan!" biglang sabi ng Tatay nina Sibal.

Sabay-sabay kaming lumingon sa pintuan. Kadarating niya lang at medyo basang basa
siya sa ulan. Ngumiti siya sa akin at dumiretso na sa hagdanan.

"Magbibihis muna ako. O... saan ka pupunta, Snow?" tanong niya nang nakita akong
nagliligpit ng gamit at tumatayo.

"Aalis na raw siya..."

"Mamaya na at malakas pa ang ulan. Dito ka na maghapunan. Nagluto si Sibal. Tinawag

ko na ang bodyguard mong si Lando at dito ko na rin siya pakakainin..." sabi niya.

Para akong natameme sa sinabi niya. Gusto kong igiit na aalis ako ngunit masyadong
mahirap tanggihan iyon. Umakyat na siya at pumasok sa kwarto.

Padarag muli akong umupo. Naabutan kong nakatingin si Sibal sa akin habang
nilalapag sa lamesa ang luto niya.

"Sabi sa'yo, e..." ani Jack.

"Lalakas lang lalo ang ulan kapag nagtagal ako rito," bulong ko.

"Palusot mo lang 'yan. Ang sabihin mo, ayaw mong kumain kasi-"

"Oo na nga! Kakain na ako rito!"

"Tapos n'yo na ba ang ginagawa n'yo?" biglang singit ni Sibal.

Ngumuso ako at bahagyang lumayo kay Jaxon.

"Tapos na, Kuya. 'Yong isa na lang ang kailangan."

Marahang tumango si Sibal sabay turo sa lamesa.

"Kumain na tayo... Umupo na kayo rito..." sabi niya.

"Mabuti pa nga at gutom na kami!" ani Ruben sabay tawa.

Muli ay nagkatinginan kami ni Jack. He raised his brows and winked at me bago
tumayo. Nilingon ko ang pintuan nila kung nasaan si Kuya Lando, na may dalang
puting payong.

"Kuya, dito na lang tayo kumain..."

sambit ko.

"Sige, President..."

Ngumiti ako at nilahad na sa kanya ang lamesa. Nagkasya naman kaming lahat. Sa
harap ko ay si Sibal at Katarina ang nakaupo. Sa isang tabi ay si Jack, at sa isa
ay si Ruben. Si Kuya Lando ay nasa dulong gitna. At isa pang upuan sa gitna para sa
tatay nila. Ang dalawang girls ay magkaharap sa tabi ni Ruben at ni Katarina.

Tinola at pritong isda ang ulam. Kumuha ako ng konting kanin. Abala ang lahat sa
pagkuha ng kani kanilang sabaw. Medyo maingay dahil tawa nang tawa sina Ruben at
ang mga girls. Sumasali pa si Jack sa asaran nila.

Kumuha ako ng bowl para magsalin na rin ng sabaw para sa aking sarili pero
nilapagan ako ni Sibal ng isang bowl na may laman na.

Our eyes met. Nilapag ko na lang ang bowl na kinuha ko at nilapit sa akin iyong
nilagyan niya.

"Ang lamig ngayon!" anang tatay ni Sibal sabay upo sa kanyang upuan.

Kumuha agad siya ng kanin at nagsalin na rin ng kanyang sabaw.

"Kumain ka pa, Snow. Kumakain ka ba nitong ulam namin?" sabay tawa niya.

Halos mabilaukan ako sa tanong. Napatingin silang lahat sa akin.

"Nagluluto naman ng ganito si Papa noon. Pati si Tita Marem... kaya nakakakain po
ako ng ganito..." sabi ko.

"Oh? Marunong nang magluto si Maria Emilia?" tanong ng tatay nila.

Tumango ako. Nilingon ni Sibal ang kanyang tatay tapos bumalik muli sa akin.

"Magkakilala po kayo ni Tita?" tanong ko.

Nag-iwas ng tingin ang tatay ni Sibal sa akin.

"Sinong hindi nakakakilala kay Maria Emilia, Snow..." ani Polly.

I blushed. Somehow, medyo nahihiya ako dahil kilala nilang lahat

ang tita ko dahil lamang sa pagiging terror niya.

"Ganoon parin ba iyon?" tanong ng tatay ni Sibal.

Hindi ko alam kung alam ko ba ang tinutukoy niya. Ilang saglit kong inisip ang
tanong niya.

"Istrikta parin po..." I said.

"And her cheating issues?" tanong ni Nora.

Napainom ako ng orange juice sa biglang tanong nito. Natahimik silang lahat. Jaxon
hushed her but it's too late.

"Sorry..." ani Nora.

Ngumiti lamang ako. "It's not a secret..."

"Ayos lang ba ang anak niya, kung ganoon?" tanong ni Katarina sabay tingin sa akin.

Alam kong alam siguro ng buong Costa Leona, or worst, buong Nabas ang tungkol kay
Tita Marem. Pero ngayon ko lang napagtanto na parang nakakaoffend pala na kaswal
akong tanungin tungkol sa isyu ng pamilya ko.

"We don't make it a big deal in our family..." iyon lamang ang nasabi ko. "Iniwan
kami ni Mama at sumama siya sa ibang lalaki, naging maayos naman kami ng kapatid
ko. Tita Marem won't do that no matter what because she cares for her family. So
it's not a big deal to my family..."

Nakaramdam ako ng hiya. Hindi ko maiangat ang tingin ko.

"Hindi ko na alam kung alin ang mas mahirap, ang manatili kahit na alam ng lahat na
nagchi-cheat o ang umalis..." sabi ni Katarina.

Bahagyang kumunot ang noo ko ngunit nagpatuloy ako sa pagkain. Why are we talking
about this?

"Ang umalis, syempre. Ang mawala..." ani Tito. "Nawalan ng nanay si Sibal at Jack,
sa murang edad, Katarina. Mahirap sa kanila iyon..."

Medyo gumaan ang pakiramdam ko sa sinabi niya. He smiled at me.

"Nawala po?"

"Namatay ang nanay nila, Snow. At naging

mahirap sa aming tatlo ang pagkawala niya..."

Tumango ako. "I'm sorry po..."

"Kaya tingin ko ay mas mabuting nanatili si Marem kahit na hindi na siya masaya.
Para na rin sa anak niya."

"Pero, Tito, hindi po ba masama ang manlalaki? Kapag kasal ka na, dapat committed
ka, hindi ba?" tanong ni Katarina.

"Syempre, masama iyon. Pero sa punto ni Marem, ang iniisip niya na lang ay hindi
ang sarili niya, kundi ang anak niya..."

"What's your stand about cheating, Polly?" Katarina asked.

"Syempre, hindi maganda iyon! Dapat iiwas sa temtasyon ang mga kasal na. O
kailangan umiwas sa taong nakatali na, hindi ba?"

The awkward conversation died when Jack opened up about their plan when were done
with midterms. Halos magpasalamat ako sa kanya dahil hindi ko nagustuhang pag-
usapan namin iyong tungkol sa aking pamilya. Certainly not. Especially while
eating.

"Tapos ka na?" biglang tanong ni Sibal habang malalim ang iniisip ko.

Tumango ako at uminom na lamang ng tubig.

"Dagdagan mo pa, Snow..." sabi ng tatay nila nang napansin kami ni Sibal.

"Hindi na po. Busog na po ako..." sabi ko.

Ilang sandali pa silang nag-usap-usap. I never left the dining table until Ruben
declared that he's full. Kinuha niya ang kanyang pinggan at dinala sa lababo.
Tumayo na rin ako para dalhin iyong akin doon ngunit tumayo si Sibal at kinuha ang
aking pinagkainan.

"Ako na nito..." aniya.

Hindi na ako nakipagtalo. Binigay ko na sa kanya ang aking pinggan.

I don't know what's up with Katarina and Sibal but I know that's not friendship. My
stand about cheating is not the same with Tita Marem's

stand. Hindi ibig sabihin na magkaugali kami ay pareho na rin kami ng landas na
tatahakin.

I know where's my place. I know what to do. I know they are both committed with
each other.

"Aalis na po kami, Tito. Hindi na kami magtatagal dahil may aasikasuhin pa ako sa
hotel..."

Hindi ko alam pero parang natamaan ako sa pinag-usapan. Masama ang pakiramdam ko.

"Ganoon ba? Kaya lang ay umuulan pa..." sabi ni Tito.

Tumayo si Kuya Lando at pinakita ang aming payong.

"Isa lang ang payong n'yo?" Sibal asked.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Nakatayo siya at mukhang handang sumama sa

paghatid sa akin.

"May isang payong pa kami rito. Kuya Lando, ako na ang magpapayong kay Miss
President. Gamitin mo iyong payong namin..."

Ngumiti ako. "Huwag na, Sibal. Hindi mo obligasyon iyan. Kasya kami ni Kuya Lando
sa payong at ilang metro lang naman ang lalakarin namin." Nilipat ko ang mga mata
ko sa aking mga kaklase at sa tatay nina Jack. "Paalam po. Hindi na kami
magtatagal..."

Tumayo si Jack kahit na kumakain pa. Sumunod siya sa amin at tinapik niya ang
balikat ko.

"Pasensya ka na sa tanong ni Nora," aniya.

"Ayos lang 'yon. Sanay na ako..." sabay tawa ko.

Nasa pintuan na kami. Luminga linga agad ako para hanapin si Kuya Lando at ang
kanyang payong ngunit nagulat ako nang may ibang payong na siyang dala patungo sa
Expedition.

Mainit ang palad ni Sibal nang dumampi iyon sa aking baywang. Bumuka ang payong at
hinila niya na ako.

"Tara na..." aniya, medyo pagalit.

"Huh?"

Nalito ako kung si Jack ba ang titingnan ko o ang kanyang kapatid. Nagkibit ng
balikat si Jack at sa tulak ng kamay ni Sibal ay nagpatianod na ako.

"Hindi ba sinabi kong hindi na kailangan ito?" medyo iritado ko nang sinabi.

Pinagbuksan ako ni Sibal ng pintuan sa passenger's seat. Hindi siya nagsalita.

Mabilis akong pumasok dahil sa lakas ng ulan.

Kitang kita ko kung paano niya tiniklop ang payong at nilagay sa tabi ko. Iyon ang
dahilan kung bakit basang basa siya pagkasarado ng pintuan. Nanlaki ang mga mata
ko.

Tinapik niya ang salamin pagkatapos ay bahagyang kinaway ang kamay. Nagmamadali
siyang sumilong sa bahay nila pero sobrang basa niya na. Hindi ko alam kung bakit
sumisikip ang dibdib ko.

Fuck. Please, help me understand!

Huminga ako ng malalim kasabay noon ang paghikbi ko. Nilingon ko siyang muli at sa
tabi niya ay si Katarina na may dalang tuwalya para sa kanya. Hindi niya nilingon
iyon. Nanatili ang mata niya sa aming sasakyan.

"President Snow, ayos lang ba kayo?" tanong ni Lando sabay tingin sa akin.

He did not move the car. He was just worried about me and why I'm suddenly
emotional.

"Kuya, umalis na tayo! Bilisan mo naman!" sigaw ko sabay palis sa lintek na luha.

"Sorry, President. Heto na..." aniya at niliko na ang sasakyan para makaalis na
kami roon.

I don't remember being this emotional for a fucking boy.

=================

Kabanata 13

Kabanata 13

In Love

"I have it now. I still don't have a flight, Snow. Kaya hindi pa ako sigurado kung
kailan. Ipapadala ko na lang ito sa'yo kung hindi ako makaabot..." ani Tita Marem
sa telepono.

"Sige po. Maghihintay ako. Thank you, Tita."

Buong oras na nagyo-yoga ako kanina, naiisip ko ang pamilya ko.

The weekend has been an eye opener, a reminder to me...

Umalis si Mama dahil may nahanap siyang iba. Iniwan niya kami. Hindi niya kami
pinili. Kael didn't make her stay. She was more concerned about her heart than our
heart. I'd like to think that she's just being selfish. That we weren't important
to her so she left.

Tita Marem, on the other hand, stayed even when she's not happy with her marriage
anymore. She stayed with Tito even when she's also jumping from one man to another.
Hindi iyon sekreto. Alam din iyon ni Tito ngunit tinanggap niya parin si Tita
Marem.

My family is like some sick TV show. Maybe the reason why my views about romantic
love is a bit crooked.

We are rich. We are living in abundance, yet our lives aren't as perfect as it
seems. Hindi tulad nina Sibal. Nawala ang nanay nila dahil namatay ito. Their
father remained with them and they are trying to live their lives simply. Their
family story is better than ours. That's probably why they say money isn't
everything. We can be a complete happy family, but my Mama did not choose it. Money
can't buy her loyalty. Same goes with Tita Marem.

Biglang may kumatok sa aking pintuan. Bumukas iyon at pumasok si Omar dala ang
prutas na gusto ko bilang snack.

For the past

weeks, si Omar na ang bumibisita sa akin para maghatid ng pagkain. Hindi na si

Sibal. Mukhang iniiwasan niya akong makasalamuha. Hindi naman ako nagrereklamo.
Nagsimula yata ito noong nag island hopping kami ni Sibal. Noong sinabi ko sa kanya
ang nararamdaman ko. He wants a gap in between us maybe because he's truly loyal to
Katarina. Minsan lang 'di ko naiintindihan tuwing masyado siyang over protective sa
akin.

"President, may pinadala nga pala si Sibal sa akin..." ani Omar pagkatapos ilapag
ang mga pagkain.

Nilagay niya sa aking lamesa ang isang envelope. Naroon ang isang box ng mechanical
pencil ko, at naroon na rin ang napakagandang guhit ni Sibal.

"Thanks... I'll check that later. Sabihin mo sa kanya, "salamat" na rin."

"Sige, President..." sabi ni Omar.

Ilang saglit niya pa akong tiningnan bago siya umalis. Nang sinarado niya na ang
pintuan ay 'tsaka ko binuksan ang envelope para makita ang ginuhit ni Sibal.

He's good at this. Lahat ng detalye maayos ang pagkakagawa. Plus his handwriting
looks good, too. Kinulayan niya pa ng colored pencils yata iyong ibang parte. Even
the lines of the arrows are very straight.

Naalala ko ulit ang mga disenyo niyang building sa cork board. Magaling talaga
siya!

Nang nag alas onse na ay nagsisimula na naman akong kabahan. Kahit na madalas ay
wala namang nangyayari dahil puro tingin lamang ako sa aking cellphone buong byahe.

Nakababa na ako at dumiretso na sa Expedition. He's holding the door for me so I

went inside.

"Salamat nga pala sa drawing..." sabi ko.

"Walang anuman, Miss President..." aniya

at sinarado na ang pintuan.

Kinuha kong muli ang cellphone ko. I stalked my friends on Instagram to busy myself
while he's driving.

"Kung may ipapaguhit ka pa, sa akin ka na lang magpagawa. Huwag kay Jack..." ani
Sibal sa kalagitnaan ng byahe.

"Okay..."

Hell, I won't, of course! Hindi na ulit, syempre. Hindi ba ay iniiwasan niya nga
ako? Nagsasakripisyo lang siya dahil sa trabaho? Ayaw ko na siyang bigyan pa ng
sakit ng ulo.

Tuwing natatapos nga kami sa klase ay hindi na siya nag-aantay sa akin, e. Si Kuya
Lando na lang ang nag-aantay sa akin at nasasanay na ako kaya hindi niya na
kailangang magmagandang loob pa.

Break time ko noong napadaan ako sa klase nila at nakita kong nagsasalita siya sa
harap. Everyone in their classroom is looking at him like he's the best visual aid.
I wonder what it's like to be his classmate?

Nilagpasan ko ang classroom nila. Pupunta na lang ako ng library para makapag-aral.
Magmi-midterms na!

Papasok ako ay nahagip ng paningin ko ang bulletin board ng Engineering Department.

Nakalagpas na ako ay umatras pa ako para lang tingnan kung anong mayroon doon.

Dean's List.

Mula baba hanggang taas ay binasa ko ang mga pangalan. Napaawang ako nang nakita ko
kung sino ang nasa taas.

"Percival Archer Riego... He's a dean's lister!"

Lutang ako nang nagpatuloy sa paglalakad patungo sa library. He's a Civil

Engineering college student and he's also a dean's lister! Kung ipagpapatuloy niya
iyan hanggang sa gumraduate siya, he'll be so frigging successful!

Pagkatapos noong plant cell na pinadrawing ang animal cell

naman ngayon. Wala yatang katapusang cell ang ipapadrawing ng propesor namin. Hindi
ba magkapareho lang ang mukha noon?

Early morning of Saturday, I'm struggling to draw another rotten avocado!

Nagkanda bali ang mechanical pencils na meron ako dahil sa hirap kong magdrawing. I
even skipped yoga class for this thing because today I want to rest and then,
ganito pala kahirap?

Hindi pa ako naliligo. Maliligo ako ngayon sa swimming pool buong umaga habang
magrereview kaya kailangan kong tapusin ang isang ito!

Huli na nang napagtanto kong may schedule nga pala si Sibal tuwing umaga sa kwarto
ko. Sa sobrang tagal ko na siyang hindi nakikitang naglilinis dito ay nakalimutan
ko na! Magliligpit na sana ako ng gamit nang biglang may isang katok at tumunog
agad ang door handle.

The door opened and it revealed Sibal with the cleaning materials! Pati siya ay
nagulat nang nakita ako roon sa loob. Nasanay na rin yata siya na wala ako sa
kwarto.

"Babalik na lang ako mamaya, Miss President?" tanong niya.

Umiling ako habang nagmamadaling ibalik iyong mga mech pencil sa kanilang
lalagyanan.

Pumasok siya sa loob at tiningnan ang papel na nasa sahig ko. Agad ko iyong kinuha
at inipit sa magazine doon sa lamesa.
"Maglinis ka na at mags-swimming ako."

"Nagda-drawing ka?" tanong niya.

"It's just practice," sabi ko.

"Iyong animal cell?" he asked.

Tapos na yatang magpadrawing ang ulupong na si Jaxon sa kanyang kuya kaya alam nito
ngayon ang suliranin ko.

"Well..."

"Ako na lang ang gagawa..."

His offer is so tempting. Kung hindi lang matayog

ang ego ko.

"Hindi ko pwedeng iasa sa ibang tao ang lahat..."

Habang nagsasalita ako ay kinuha niya iyong papel na pinagdrawingan ko sa ilalim ng

magazine. Ngumuso siya habang tinitingnan iyon. Pakiramdam ko ay kasing pula na ng
kamatis ang mukha ko ngayon. Agad ko iyong sinubukang bawiin ngunit inilag niya sa
akin.

"Akin na..." My president heart got a little hurt.

How can this bellboy do that to me?

"Kaya kong gawin ito, Miss President."

Kahit nakalahad ang kamay ko ay sa lamesa niya binalik ang aking drawing! Agad ko
iyong kinuha at nilukot! Nakakainis!

"Fine!" iritado kong sinabi. "Pagkatapos mong maglinis ay gawin mo ang assignment
ko. Iyon ang gusto mo..."

Inayos ko ang bathrobe na suot at hinagilap na ang sunblock sa aking kama. Sa gilid
ng mga mata ko ay alam kong sinusundan niya na ako ng tingin.

"Saan ka magsi-swimming?" tanong niya.

Wow. Bakit? Babantayan niya ako? E mahigit isang buwan nang 'di niya ako
pinupuntahan sa opisina? Ngayon pa siya nagkainteres?

"Sa pool, bakit? Mag antay ka na lang sa front desk pagkatapos..." sabi ko.

"'Tsaka lang ako nag aantay doon pag nasa opisina ka. Kapag nasa labas ka,
sasamahan kita."

Napakurap-kurap ako sa sinabi niya. Really? Is there a rule like that? My office is
safe because of all the security alarms and CCTV and the pool isn't?

"Labas ng opisina?" natawa ako ng bahagya. "Kailan pa may rule na ganyan? Come on,
Sibal. Ayos lang." Alam kong iniiwasan mo ako. "Nasa second floor ako tuwing umaga
para sa yoga, wala ako sa opisina roon pero hindi ka naman sumasama."

Damn it! I didn't

mean to sound bitter but I want to remind him how inconsistent he is with his
rules!

"Alam ko. Pinapanood kitang nagyoyoga tuwing umaga..."

I think I blushed more because of that! Kay hirap lumunok. Hindi ko mahagilap ang
tamang mga salita.

"Just... finish your work. I'm heading for the pool..."

Kinuha ko iyong libro at tumulak na para makaalis doon. I remember my yoga

routines. Napapikit ako ng mariin. Seryoso ba siya? Pinapanood niya ako?

Nasapo ko na lang ang noo ko at pinindot na ang elevator door para makababa sa
swimming pool.

Naghanap ako ng magandang parte sa mga swimming pools namin. Iyong wala masyadong
tao. Nang nakahanap ako ay nilapag ko sa lounger ang cellphone at libro ko.
Naglagay ako ng sunscreen at ilang sandaling nagbasa ng libro bago nagpasyang
pumunta sa shower.

Pagkatapos mag shower ay lumangoy na ako sa swimming pool. Nagtawag pa ako ng

tauhan para kunan ako noong swan floater para makapagbasa ako mamaya. Nang dumating
ang floater ay umahon na ako para magpatuyo gamit ang tuwalya.

Kadarating lang ni Sibal. Dala niya ang isang lapis, isang bondpaper, at iyong
pinaggayahan ko noong cell.

Hindi na ako nagsalita. Hinayaan ko na siyang magbantay, tulad ng sinasabi niya.

Kinuha ko ang aking sun glass at lumapit na sa swan floater para makasakay. Medyo
nahirapan pa ako dahil gumagalaw iyon at may dala akong libro. Ayaw ko namang
mabasa iyon!

Hinawakan ni Sibal ang ulo ng swan para sa akin at naglahad siya ng kamay para may
mahawakan ako. Tinanggap ko ang tulong na iyon at nakasakay din sa floater.

Nilingon ko siya

at nakita kong bumalik siya sa lounger ko at kinuha na niya iyong bondpaper. Diyan
pa yata siya gagawa ng assignment ko.

Hinayaan ko siyang gumawa noon. Nagpatuloy ako sa pagbabasa nitong libro para
makapag review. May isang papel din ako ritong reviewer para mas madali.

Minemorize ko ang mga terminologies. I need to also review for the major subjects.

Palutang lutang ang swan. Hindi masyadong mainit dahil medyo maulan these past few
days kaya hindi na ako nag-abalang magpasilong.

I'm wearing an all black one piece bikini. Nakatali na ang buhok ko into a bun
ngayon. Nang tumalikod ang swan sa mga lounger at naharap ko si Sibal ay nakita ko
na nakatingin siya sa akin.

Para siyang natitigilan habang nagda-drawing. Pinilig niya ang ulo niya at yumuko
ulit para makaguhit. Hindi halatang nakikita ko siya dahil naka itim na wayfarer
ako ngayon.

Binaba ko ang libro at inayos ko ang sarili ko sa Swan para makapagpahinga. Nakita
ko siyang napatingin ulit sa akin. Mariin siyang pumikit at yumuko ulit para sa
aking drawing.

"Naku... ayusin mo 'yan..." bulong ko at binaba ang isang paa para maramdaman ang
tubig ng pool.

Ilang sandali ang nakalipas ay lumapit ang Swan sa gilid ng pool. Hinagis ko ang
libro at papel na naroon sa tabi ko. Napatingin muli si Sibal sa akin. Kagat niya
ang pang-ibabang labi mukhang kagagaling sa matinding unos ng pagdadrawing.

Tumagilid ako para bumagsak sa pool. I'm done. I need t study my majors so I'll
take a dip now.

Umahon ako at nakita ko siyang nakatayo na ngayon. Parang nag-aalala sa akin.

Kinalas ko ang bun sa buhok ko at hinagilap

ang wayfarers na bumagsak din sa pool.

"Tapos mo na?" tanong ko.

"Malapit na..." aniya at umupong muli sa aking lounger.

"Manananghalian ako ngayon at mag-aaral ako sa kwarto pagkatapos."

"Ipapabigay ko na lang ito kay Omar pag natapos ko na..." aniya.

Ipapabigay kay Omar. Okay. E 'di umiwas ka. Ang hirap mo ring intindihin, e, 'no?

Umahon na ako. Napatingin siyang muli sa akin. Kinuha ko agad ang aking bathrobe at
sinuot ng mabilisan. Sinulyapan ko ang ginawa niya at nagulat ako kung paano naging
straight ang bawat linya gayong wala naman siyang ruler.

"Alis na ako. Ipadala mo na lang 'yan kay Omar..."

Iniwan ko siya roon. I don't need to be bothered by him today. I need to study.

So the whole Saturday, I didn't see him again. True enough, pinadala niya nga kay
Omar ang sketch niya noon. Tinitigan ko iyong mabuti. I can't help but appreciate
it. Ang galing, galing niya talaga!

That next week is our midterms. Hindi masyadong hectic ang schedule. Hindi
kailangang umalis ng alas dose dahil iba-iba naman ang schedule. Minsan, umaalis
kami ni Sibal ng ala una o alas dos, depende sa oras ng exam naming dalawa.

Huling araw ng exams at natapos din ako. Marami nang estudyante sa labas. Medyo
magulo dahil na rin siguro huling exam na nila iyon sa araw na iyon.

I felt relieved. I was about to go out of the campus when I saw Sibal's group. May
ilang kaklase siya sa isang lamesa malapit sa pathway palabas. Nakita ko rin si
Jack doon kasama si Polly at Nora. Naroon din si Ruben at Ryan. Kumaway si Polly sa
akin dahilan kung bakit nagpasya akong lumapit.

Nakita

ako ni Jack at kumaway agad siya, aambang sasalubong. Papalubog na ang araw noon.

Nagtawanan ang mga kaklase ni Sibal. Nahagip ng mga mata ko ang pagtayo niya.
Nakipaghigh five siya sa limang lalaking naroon. Nakita ko rin si Katarina na
nakikipagtawanan sa kanila. Siya lamang ang babae sa tropa ni Sibal.
"Sandali lang, sandali lang!" ani Katarina dahil masyadong maingay ang grupo.

"Kumusta ang exams?" salubong ni Jack sa akin pagkatapos ay nilingon niya ang
tinitingnan ko.

"Maayos naman. Ikaw? Tapos ka na?"

"May exam pa ako mamaya, e... Nga pala, iyong outing natin bukas ha?"

"Sinasagot ko na si Sibal!" ani Katarina. Ito ang dahilan kung bakit naibalik ko
ang tingin ko sa kanila.

"Whoa!" nagsigawan ang limang lalaki sa baritonong boses.

Nagtawanan sila. Nilingon ni Sibal si Katarina. Kahit nakatalikod siya ay kita ko

ang pagkagulat niya. His body stiffened. Katarina smiled widely at him.

Napasinghap ako roon.

"Alis na ako, Jack..." sabi ko.

"Huh?" Bumaling si Jack sa akin pero huli na ang lahat.

Umalis na ako roon. Mabilis ang lakad ko palabas ng eskwelahan. Naririnig ko ang
tawag nI Jack sa akin pero hindi ko na siya pinansin.

Malamig. Malamig ang naramdaman ko sa aking tiyan. Nanlalamig ako.

Pumasok agad ako sa aming sasakyan. Tulala ako sa loob habang pinapaandar ni Kuya
Lando.

Sumasakit ang dibdib ko habang paulit ulit kong naaalala ang saya sa mukha ni
Katarina at ang gulat sa mukha ni Sibal. I have never really liked someone that
much to be so damn speechless. Hell, I didn't even remember being courted that way!

Bronson and

I kissed. Iyon na ang sagot ko at naging kami na. He was sweet to me but I never
really thought much about it because I cared more about us being a couple than us
being in love with each other. It's more of a "just for show" in the social media.
Kaya noong naghiwalay kami, hindi ako nasaktan.

Stav was introduced to me by my family. We dated because it's expected of us. We

kissed because that's how we should be in a relationship. And we broke up because
we both decided to do our lives first.

I have never really liked someone this way. Ito pa lamang ang una. At hindi ko alam
na masakit palang talaga.

"Good evening, President..." bati sa akin ni Mrs. Agdipa nang nasalubong ko siya sa
reception. "Si Madame Maria Emilia ay nag aantay sa'yo sa West Coast para sa dinner
ninyo..."

Hindi na ako nagsalita. Somehow, I felt relieved that a family member is actually
here this time. I feel so homesick. Na lahat ng tao rito ay nagtatrabaho lamang sa
akin dahil iyon ang kailangan nilang gawin. They never really truly cared for me.
They're here because that's their job. And Tita Marem is here because we're family.
She cares for me... and I need that now so much.
Tumayo si Tita Marem nang nakita akong pumasok sa restaurant na walang tao. Lahat
ng guest ay nasa Seaside ngayon dahil gabi na.

Her arms opened wide when she saw me to greet me with a hug.

"Darling, hindi ako magtatagal dahil may kailangan akong puntahan sa Iloilo..." she
trailed off and then I hugged her tight.

Hindi ko alam kung dahil ba iyon sa init ng yakap o kailangan ko lang talaga ng
isang taong malapit sa

akin ngayon. Mahigpit kong niyakap si Tita Marem at umiyak ako sa kanyang dibdib.

Nanginig ng husto ang aking balikat. All the emotions exploded in me.

"Snow, bakit?" she sounds so worried.

"Wala po... I-I'm just homesick..."

Hinaplos ni Tita Marem ang aking buhok. Kinalas ko ang yakap ko sa kanya at pinalis
ang mga luhang lumandas sa aking mga mata. Damn, it hurts bad.

"Is this because of a boy, Snow? Who is it? Bronson, Gustav?" nagtaas ng kilay si
Tita Marem sa akin.

Hindi ako nagsalita. She rested her hands on my shoulders. Hinagilap niya ang aking
tingin.

"Darling, always remember. Your happiness doesn't come from other people. Your
happiness comes from you. It is your choice to be happy. You don't need anyone to
be happy with your life."

Marahan akong tumango. Pinunasan ni Tita Marem ang luha sa aking pisngi. She smiled
affectionately.

"Don't ever let a boy affect you that way. If you do... you'll lose yourself... and
everything you worked for..."

Huminga ako ng malalim at pumikit. This is the first time I felt like this. And
it's too much... I can't contain it.

Inangat niya ang baba ko para magtama ang tingin naming dalawa.

"Darling Snow, I'll call your Papa. Baka hindi ka na tinatawagan noon kaya ka
nagkakaganito? And I'll ask Brenna to clear her schedule so she can be with you
here..." her eyes are so full of concern.

Tumango ako pagkatapos ay umupo sa silya. Huminga muli ako ng malalim.

Ngumiti si Tita Marem sa akin at umupo sa kanyang upuan.

"Gustuhin ko mang manatili rito ngayon ay kailangan kong umalis muli. Are you going
to be okay tonight?"

"Yes..." tumango ako, wala sa sarili.

I'm gonna get Sibal out from his schedule with me. Hindi ko siya pwedeng sisantehin
dahil wala naman siyang ginagawang nakakasama sa resort. He only broke my heart.
And I am fucking in love with him. I never thought it's ever possible!

"Good," she clapped once and then a waiter went to us. "Please serve our food. Give
your President water, too..."

Nagsalin agad ng tubig ang waiter. Nanatili ang mga mata ko sa baso.

"After dinner, I'm gonna leave here for Iloilo. The helicopter is ready above. I
came here to check on you and thank God, I did. Si Kuya talaga... sinasabi ko sa
kanyang mahihirapan ka rito, Snow. Is it about the sales for the rainy season?"

"It's a normal sale for the rainy season, Tita. It's not that. I'm fine with
work..." sabi ko. "I'm just homesick..."

"Okay then. Lumipat ka na lang sa rest house... baka gusto mo lang."

"I will be more homesick in a very big mansion. I'd rather live here..."

I just need to get Sibal out of that schedule. I don't need to see him every
fucking day of my life.

=================

Kabanata 14

Kabanata 14

President

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya iyong magiging desisyon ko. Ayaw ko
ring isipin niya na nagdesisyon ako noon dahil alam kong sila na ni Katarina. He
did not see me that time but I think he knew that I was there. Panigurado'y sinabi
ni Jack iyon.

Tumayo ako at ni roll ang yoga mat. Nilingon ko iyong counter kung saan madalas ang
empleyado namin at naabutan ko si Sibal na paalis na roon.

Talaga palang pumupunta siya rito. Is he done cleaning my room? Probably...

Kagabi, habang nag-iisip ako tungkol sa ginawa kong desisyon, pinatawag ko si Kuya
Lando at si Kuya Viktor. Humilig ako sa aking swivel chair habang ang dalawa kong
bodyguard ay nakatayo sa aking harap.

Si Kuya Viktor ay retired army. Wala na siyang asawa at may dalawang anak siyang
pinapaaral. Si Kuya Lando naman ay asawa noong mayordoma ng mansion nina Tita Marem
sa Maynila.

"Tell me, po. Do you want to go home to your families right now?" tanong ko.

Of course they'd want to go home. I just want to know if they're that eager to go
to sacrifice their bread and butter. Ayaw kong magpakaharsh ngunit alam ko ring
wala akong maaaring pamalit sa kanila kung sakaling umalis sila para bumisita sa
pamilya.

"Miss Galvez, ayos lang ako..." ani Viktor.

Siya pa naman ang pinakainaalala ko.

"Ikaw Kuya Lando?" tanong ko.

"Ayos lang din ako. Magpapaalam ako kung sakaling gusto kog umalis pansamantala
para bisitahin ang Maynila..."

"Good. I appreciate that, Kuya. How about your schedule, are you fine with that?"

Again... I think I'm learning

a lot. The rule is when you are the employer, you must impose on your employees
pero sa totoo, to keep the employees happy, you also need to hear their opinions.

"Ayos lang din..." anilang dalawa.

"Anong masasabi n'yo kung sakaling ibahin natin ang schedule ninyong tatlo ni Sibal
para naman ay hindi ka laging sa gabi duty, Kuya Viktor. At ikaw din, Kuya
Lando..."

"Magandang ideya po iyan, Ma'am..."

Ganoon ko ginawa ang desisyon. Una kong pinag-isipan ang tungkol kina Kuya Lando at
Kuya Viktor bago ako pupunta kay Sibal.

"Yes, President Snow. How may I help you?" tanong ni Esme sa kabilang linya.

"Paki sabi kay Sibal na kakausapin ko siya. Nasa opisina ako..."

Aalis ako mamayang ala una. Hindi pa tapos si Sibal sa mga oras na iyon kaya
kampante akong hindi namin siya makakasama sa outing mamaya.

Pupunta daw kami sa isang sandbar. Magluluto sila ng pagkain at mga ala una ay
tutulak na kami. Bago naman lumubog ang araw ay aalis na kami roon. Simpleng outing
lang.

Hindi na nga sana ako sasama kaya lang ay kailangan ko namang makisama sa kanila. I
owe Jack most of our grades and besides, I also need a time to relax a bit.

May kumatok sa opisina ko at agad na umilaw ang door handle. Nanatili ang mata ko
sa screen kahit na alam kong papasok na si Sibla.

Huminga ako ng malalim at binagsak ang likod sa swivel chair bago siya binalingan.

"Maupo ka..." I commanded and pointed at the chair in front of my table.

Sumunod naman siya sa utos ko. He's wearing the same curious and amused look in his
eyes. I really can't help but wonder what that expression is for. Minsan kapag
dumidilim

ang mga mata niya ay nagiging malupit ang ekpsresyon na iyan.

"Kuya Lando and Kuya Viktor wants to shift their schedules..." sabi ko.

Kailangan ko rin siyang pagdesisyonin dahil ayaw kong mapagtanto niyang talagang
tinatanggal ko siya rito para sa iisang dahilan.

"Si Kuya Lando, gusto ng umaga, si Kuya Viktor naman ang sa hapon. Alam kong hindi
ka pwede sa hapon dahil may pasok ka. Samantalang sa gabi naman, I trust you're
also not available since nangingisda ka nga sa madaling araw, hindi ba?"

Nanatili ang seryoso niyang mga mata. Wala pang ni isang linya ang nagbago sa
kanyang ekspresyon. What the hell?

"So... I've decided to give you an opportunity to stop being one of my bodyguards
and continue being a bellboy here in our hotel. I will hire another bodyguard from
the hotel at may posisyon na open para sa isang security guard..."

There! It's so clever, right? My idea is so flawless you won't even think that I
don't want to see him.

"Binibigyan mo ba ako nag pagkakataong pumili?" tanong niya.

Hell, I can also not give you that opportunity but I will because I'm not bitter!

"Pwede mong sabihing ganyan pero tingin ko rin ay wala ka nang pagpipilian. The
only shift available will be the night shift which will mean you can't fish because
you're on duty..."

"Miss President, I can compromise. Maaaring hindi ako makakatulong sa pangingisda

pero papayag ako sa magiging shift ko sa'yo, kung sakali."

What? Napalunok ako sa sinabi ni Sibal.

"Ayaw kong maging hadlang sa paghahanap buhay mo. Alam kong kailangan mo iyan kaya
I'm offering this job to

other people who won't need to compromise, Sibal..." medyo tumaas ang boses ko
roon. "Mananatili ka namang bellboy. You will have lesser jobs because you don't
need to attend to me. Kinausap ko na rin si Mrs. Agdipa tungkol sa schedule mo,
pwede kong-"

"Idadrop ko ang subject ko, kung ganoon..." he said.

"There's no need to drop it, Sibal. Tutal ay tinulad mo ang schedule mo sa akin
dahil sa kagustuhan ko. I am willing to let you out early just so you can go to
school-"

"Gusto kong kunin ang night shift ni Manong Viktor. Kung hindi ko iyon makukuha,
Miss President, idadrop ko iyong Structural Design 2. Kung hanggang alas dos ako
kailangan ng hotel, mananatili ako rito ng alas dos."

Uminit ang pisngi ko at medyo kumulo ang dugo sa sa sinabi ni Sibal. How dare he
defy my suggestion! I want him to drop this argument now! I want him to just
continue with his shift, stop being my guard, and log out at 12 noon so he can go
to school! Balato ko na sa kanya ang dalawang oras na iyon!

"Are you saying that you won't take my advice, Sibal?" tumaas muli ang boses ko.

"Hindi ganoon, Miss President. Nag-aalala ka dahil hindi ako makakapangisda sa

madaling araw. Kaya kong ipagpaliban iyon. Kaya na iyon ni Papa at ni Jaxon.
Kukunin ko ang shift na iyon-"

"I am giving you an easier option, Sibal! You take the six to two. You log out at
twelve noon so you can go to school for your Structural Design. The two hours I am
giving you is my way of saying thank you for being patient with me for the past
months. Anyway, ilang buwan lang naman iyan. Malapit nang mag second semester at
mag-iiba muli
ang schedule mo."

His eyes hardened. Nag-iwas ako ng tingin.

"If you are so worried about the two hours, you can compensate if you want. You can
extend your number of hours on Saturday. Iyon na lang."

Lahat na lang ginagawan ko ng paraan basta huwag na siya muling maging bantay ko.

"Iyong hindi pagtatrabaho sa mga oras na binabayaran ako ay isang porma ng

kurapsyon, Miss President."

"E 'di hindi na kita babayaran sa dalawang oras!" pagalit kong sinabi.

"I can take the night shift. I will apply for it. Ano ang magiging requirements
para riyan?"

Fuck. Fuck why is he so hard headed!

"You have forgotten that I am the President of The Coast Group of Hotels, Sibal.
And I order you to do me a favor and retain your shift so my bodyguards, my
priorities by the way, can have their desired shift without bothering yours. You
have forgotten who's the boss here!" halos tumayo ako nang sinabi ko iyon.

Tumango siya at huminga ng malalim. Mabilis ang pintig ng puso ko nang natapos ko
ang sigaw kong iyon.

"Kung ano ang gusto mo, Miss President. Pasensya na..."

Hindi parin kumakalma ang puso ko sa sobrang bilis ng pintig. My plan is so perfect
and Sibal is ruining it by telling me that he can compromise!?

Sobra-sobra ang pagpipigil ko na hindi dalhin ang personal na isyu naming dalawa
kaya kailangan sumunod na lang siya sa sasabihin ko!

Hindi ba umiiwas siya? Bakit hindi siya magpasalamat at pinadali ko ang lahat ng
kailangan niyang gawin sa gagawin ko? Bakit pa siya mag ooffer na siya ang sasalo
sa night shift? At bakit kailangan niya pang ipagpaliban

ang pangingisda na siyang dapat ay hanapbuhay ng kanyang pamilya!

What a load of bull!

Tumayo siya.

"Kung ano ang gusto mo, iyon ang masusunod."

Hindi ganoon! Binigyan ko siya ng oportunidad na pumili! At ang alam ko, dapat
piliin niya iyong pinili ko para sa kanya dahil iyon ang tama! Pero ngayon,
binibigyan niya lamang ako ng sakit ng ulo.

"Leave. I have things to do... I'll inform you about your last day for this shift.
Abang ka na lang ng memorandum..."

Nilipat ko ang mga mata ko sa laptop. Sa gilid ng mga mata ko ay kitang kita ko ang
pag-alis niya. Hindi ko na siya nilingon. 'Tsaka lang ako nakahinga ng malalim nang
lumabas na siya. Hinilamos ko ang aking kamay at ipinatong ang aking batok sa
swivel chair.
"Damn it! Huwag kang makulit, please. Para rin sa inyo ito!"

Pagkatapos ng trabaho ko ay nagligpit na ako ng gamit para sa outing na pinlano ni

Jack. Isang shoulder bag ang dala ko at nilagyan ng iilang kailanganin tulad ng
sunglass, sunblock, tuwalya, camera, at kung anu-ano pa.

Hindi na ako magpapahatid sa sasakyan dahil shift pa ni Sibal ngayon. Ibig sabihin
lamang noon, may posibilidad na siya ang maghahatid.

Ipapalinis ko sa kanya ang kwarto pagkatapos ay tutulak na ako. Maglalakad lang ako
patungo sa rock formations at paniguradong makakarating na ako sa kanila.

Right after I saw him enter my room, lumabas na ako galing office at bumaba ng
hotel para makaalis na.

Medyo malakas ang alon at hangin sa tabing dagat. Nakakarelax tingnan ang mapusyaw
na langit at ang lawak ng karagatan galing doon.

Nilagpasan ko

ang mga foreigner na nagsa-sunbathing. Sa malayo ay kita ko rin ang mga maliliit na
bangka.

I wonder how it feels to grow up in a simple place like this. All you have to worry
about is your food for tomorrow. Then you go fishing so you have it. Pambayad ng
kuryente at tubig. Masaya ka na at wala nang problema. Iyon lang ang iniisip mo
araw-araw.

Nang nakarating na ako sa rock formation ay nagsimula na akong mahirapan. Ang ideya
ko ay lalapit ako sa pinakagilid para may hawakan tuwing sobrang hirap nang iapak.

Pakiramdam ko ay mapupunit ang tsinelas ko sa sobrang tulis ng mga korales. Ilang

minuto ang tinagal ko roon. Minsan ay naisip kong dapat ay nagpahatid na lang ako
ngunit dahil halfway na, wala na akong magawa.

Huminga ako ng malalim nang nakaapak na ako sa buhangin.

"Thank God!" sabi ko at nilingon na ang mga kabahayan.

Kita ko agad ang bahay nina Sibal. Ang duyan sa ilalim ng isang puno at ang
inuupuan naming mga silya at lamesa na yari sa kawayan ay nakita ko na. Naroon na
si Ruben at Jack. Nang namataan nila ako at kumaway agad sila.

Kumaway ako pabalik. Where the hell are the girls? Why are they not here yet?

"Snow! Bakit diyan ka dumaan?" tanong ni Jaxon sabay upo ko sa tabi niya.

Medyo hinihingal pa ako sa pakikipagsapalaran ko roon sa mga bato.

"Malapit lang naman, e..." I reasoned out.

"Pawis na pawis ka... Pwede ka namang magpahatid sa sasakyan n'yo. Ibig sabihin
niyan ay mamayang gabi diyan ka rin dadaan?" tanong ni Jack.

Ngumiti ako. "Ihatid n'yo ako, kung ganoon..."

Tumawa si Ruben. "Tamang tama at hindi

na ako uuwi ng bahay. Didiretso na ako sa shift ko..."

An idea lit up on me.

"Doon na lang kayo magdinner sa hotel. Sagot ko..." sabi ko.

"Talaga? Sa buffet?" Jack sounds so happy.

"Yeah. Though, ayaw ko talagang makisali sa maraming tao pero sige... dahil kasama
kayo, sige..."

"Kasama ako, President?" may bahid na panunuya kay Ruben.

"Oo naman! Treat ko na sa inyo 'yan..."

Nilingon ko ang mga lalagyanan ng pagkain sa lamesa. May mga softdrinks din silang
dala.

"Wala akong tulong sa mga dala ninyo, e. Ito na lang akin..." sabi ko.

"Ayos!"

Naghigh five ang dalawang lalaking kasama ko. Ngumiti lang ako at inayos ang buhok.
Hindi pa nakakarecover sa nangyari sa rock formations.

"By the way, where are the two girls?"

"Ayon nga, e. Hinihintay pa. Hindi raw mahanap ni Polly iyong shorts niya kaya
heto..."

Tiningnan ko ang wristwatch ko at nakitang quarter to two na.

"Ano pang maaabutan natin doon, kung ganoon?" tanong ko, medyo iritado.

"Sunset pauwi. 'Tsaka, ayos lang din kasi hindi naman tayo maliligo ng ganito ka
init, Snow..." si Jack.

Kahit na. Hindi naman talaga iyon ang punto ko. Ang punto ko ay kailangan na naming
umalis. Ayaw kong sumawsaw pa si Sibal at si Katarina sa lakad namin. Though, Jaxon
assured me that they won't... I still can't let go of the thought!

Dumating ang dalawang babae eksaktong alas dos diez. Iritadong iritado na ako. Lalo
na't bumalik pa si Jaxon sa bahay nila upang magpaalam na sa kanyang tatay at
makaalis na kami.

I know he just wants our safety but damn it...

Halos mapaungol ako nang

bumalik siya kasama si Sibal at ang kanilang tatay. Sinasabi ko na nga ba. Isa na
lang ang hinihintay ko at buo na ang kinakatatakutan ko.

Humalukipkip ako at nag-iwas na lamang ng tingin. Pinanatili ko ang mga mata ko sa

mahanging dagat.

"Isama n'yo na si Sibal, Jack, at mahangin ngayon. Ikaw lang ang may alam paano
patakbuhin ang bangka at iyong malaki pa ang dala n'yo..."

"Papa, kaya nga malaki para hindi ka masyadong mangamba..." ani Jack.
At least he's actually trying to stop his Dad from doing this to us.

"Hindi na, Jack. Sasama na ako. Huwag kayong mag-alala at maglalayag lang naman
ako. Hindi ako makekealam sa gagawin ninyo..." ani Sibal.

"Siya, Kuya... Ruben, tara na..." ani Jack sabay tingin na rin sa akin.

Sumunod na ako sa dalawang lalaki. The other girls were too worried about their
make up. Do we even need it here, by the way? I'm more concerned about my sunblock.
I believe the power of it.

Nauna si Jack at Ruben sa bangka. Naglahad agad ng kamay si Ruben sa akin.

Tinanggap ko iyon para makaakyat na.

Umupo ako sa right side at inayos na ang bag ko sa baba. Pumasok ang dalawang
babae, naghahagikhikan lalo na noong nakita kong tinampal ni Jack ang puwitan ni
Polly.

"Jack..." saway ng tatay nila ngunit nakangiti ito.

Umirap na lamang ako at bumaling muli sa dagat. Nadatnan kong nakatingin si Sibal
sa akin habang tinutulak ang bangka palayo sa shore gamit ang mahabang kawayan.

Isa pa 'to... Iniwas ko ang mukha ko sa banda niya.

"Huwag ka ngang magulo, Nora..." ani Polly.

"Snow, picture tayo! Pang upload lang sa Facebook!"

sabi ni Nora.

Tumango ako at sinunod na ang gusto nilang mangyari. Ilang click iyon hanggang sa
umingay na ang buong bangka dahil sa pag-andar ng makina.

Nagsimula na itong lumayo sa pulo. Tumayo si Ruben at lumapit kay Jack na ngayon ay
nasa harapan ng bangka.

Umalis naman si Sibal doon sa pinakaharap at nakita kong papunta siya sa aming
tatlo.

"Pwede na bang maghubad?" tanong ni Polly.

"Pwede na 'yan!" si Nora sabay alis ng kanyang see through dress.

Now she's wearing only a two piece bikini. Naghubad na rin ng shorts si Polly at
tanging ang puting t-shirt at bikini bottom ang suot niya. Muli ay nagpicture kami.
Balot na balot pa ako.

Napawi ang ngiti ko galing sa picture nang nakita kong kinuha ni Sibal ang aking
bag. Ipinakita niya iyon sa akin.

"Ilalagay ko sa compartment. Maalon ngayon. Baka mabasa..." aniya.

Hindi na ako nagsalita dahil mukhang kahit 'di ako sumang-ayon ay gagawin niya
naman. Sa ilalim ng upuan sa harap namin ay may isang compartment kung saan yata
ilalagay ang mga improtanteng bagay.

True enough, nang nag-iba na ang kulay ng dagat sa baba ay lumakas na nga ang alon.
Pumapasok na ang tubig dagat sa bangka. I'm a little worried but the girls were
fine. Sigaw sila ng sigaw tuwing hahampas ang alon sa bangka at naalog kami.

Panay ang hawak ko sa gilid ng bangka. Nanatiling nakatayo si Sibal sa gilid namin.

"Jack, sige pa! Salubungin natin ang alon!" sigaw ni Polly.

Sinusunod naman yata nI Jack ang hinaing nila dahil talagang nasasalubong namin ang
alon.

"Sibal, pakapit ha..." ani Nora sabay hawak sa hita

ni Sibal habang umaalog ang bangka.

Wow ha... Kung ako ang girlfriend niyan, hinampas ko na si Lenora. Ang akin ay akin
lamang. Pero dahil hindi naman ako... nanatili ang tingin ko sa dagat.

Umaahon ang dibdib ko tuwing may nakakasalubong na alon. Medyo natatakot. Is this
even fucking safe by the way?

Biglang humarang si Sibal sa tinitingnan kong malaking alon. Bago pa ako

makapagreact ay nakita ko nang nabasa siya sa alon na iyon. Napaatras ako para
hindi ako masali.

What?

Nilingon niya ako at may kinuha siyang puting tuwalya na nakasabit sa taas ng
bangka.

"Malinis 'yan," he said.

Kinuha ko iyon at pinangpunas sa medyo basa kong kanang braso. His whole maong
pants and his maroon ripped sleeveless shirt is wet.

"Thanks..." sabi ko at humambas muli ang alon.

Tinagilid niya ang ulo niya para hindi mabasa. Pumikit siya ng marahan. His angled
jaw so clear from where I am.

"Atras ka pa ng konti..." aniya.

Tumango ako at umatras para hindi mabasa.

"Takot ka bang mabasa, Snow? Hindi ka maliligo?" tanong ni Polly na siyang dahilan
kung bakit ko napagtanto... Oo nga pala. Maliligo naman ako.

"It's fine, Sibal. Maliligo rin naman ako pagdating sa isla..."

"May ibang damit ka ba bukod sa suot mo?"

"I'm wearing my bikini. Isusuot ko lang muli itong dress ko pagbalik... And I only
have another spare bikini," sabi ko.

Hindi siya nagsalita. Nanatili iyong mata niya sa akin. That. Same. Fucking.
Expression. Like. "Is-that-so?"

"Andito na tayo!" sigaw ni Jack.

I quickly tore my eyes off him to see the beauty of the sandbar in front of us.
Pahaba ang isla. Sa bawat dulo ay may burol na puno ng kulay green na mga halaman.
May nag set up din ng sunlounger at mga payong doon. Agad kong kinuhanan iyon ng
picture.

Plus... the waters were crystal clear! I can see the coral reefs from below.
Bumagsak na si Ruben kahit hindi pa kami nakakalapit. Lumangoy siya roon sa may
magandang tubig. Patay na ang makina at unti unti na lang nilalapit ni Jack ang
bangka.

Tumayo na ako. Ganoon din sina Polly at Nora. Binaba ni Ruben iyong hagdanan at
naglahad na siya ng kamay para kay Polly. Jack is still doing some things in order
to secure the boat. Si Sibal ay nasa likod ko naman. Ewan kung anong ginagawa.

By the way, why is he here without his girlfriend? Not that I want his girlfriend
to be around. Tanong lang.

Nagkibit ako ng balikat at tumungtong na sa dulo para makababa na. Nagulat ako nang
nauna pa si Sibal sa akin. Walang kahirap hirap siyang bumaba at naglahad agad ng
kamay, nag-aabang sa akin. Dala niya na ang bag kong halos makalimutan kong kunin.
He's wearing it on his freaking shoulder!

=================

Kabanata 15

Kabanata 15

Masakit

I would rather be with Ruben and Jack than the girls. Panay kasi ang picture ng mga
ito, sinasali ako at medyo nakakairita na.

Naghanap ng magandang mauupuan sina Ruben at Jack. Pinagtabi nila ang iilang sun
lounger para magamit namin ang mga malalaking payong ng mga ito. Dahil basa na si
Ruben, nagyaya na siya sa amin na maligo na.

Hindi na gaanong tirik ang araw ngunit gusto kong magpahinga ng saglit bago maligo.
Pagkatapos nilapag ni Sibal sa isang lounger ang bag ko ay lumayo na agad siya.

"Jack, tara na!" ani Polly sabay hila kay Jack.

I saw how Jack resisted her. Kasi naman inaayos niya pa ang mga pagkain namin.
Tumatakbo na si Nora patungo sa dagat.

"Saglit lang, Polly. Ilalagay ko lang dito ang pagkain..." ani Jack.

Humiga ako sa isang sun lounger at napatingin sa Facebook. Maraming notifications

dahil sa mga posts ni Polly at Nora na mga pictures namin.

Nagulat din ako at maraming chat sa Facebook Messenger. I clicked it and saw Brenna
and Cissy flooding me on our group chat! May picture pa roon ni Sibal. Stolen shot!

Brenna: Who is this? Oh my God!

Cissy: He's hot, Snow! Kaya ba hindi ka na masyadong nagpaparamdam?

Brenna: Where are you?

Brenna: Is that the local?

Brenna: He knows how to maneuver a boat?

Ako: Nasa isang isla ako...

Brenna: Oh? Sino iyang gwapo? Iyan na ba ang dahilan kung bakit ka bothered the
last time we talked?

Brenna: And what happened?

Ako: Nothing.

"Snow, 'di ka pa maliligo?"

Nakatayo na si Jack ngayon. He removed his top. Ngumiti lamang ako at umiling.

"Susunod

din ako. Magpapahinga lang..."

Sumulyap siya sa kung nasaan si Sibal. He's under a coconut tree not far from us.
Nakaupo siya roon at nakatingin sa karagatan.

Iniwan ako ni Jack sa kung saan ako nakaupo. I continued chatting with my friends.

Brenna: How can he be so hot? Hindi mo aakalaing bellboy siya sa inyo.

Ako: They said may part foreign blood siya. I don't know how true.

Brenna: He seriously should try coming here in Manila. May future siya sa show
business. Damn, he's even hotter than the current idols!

Cissy: Maraming mas gwapo sa mga artista, Bren. Pero seriously, why is he a
bellboy? If he's part foreign, where is his father or mother or who?

Ako: I've seen his father. And I must say his features were definitely from him.
I've seen his mother, too. Sa picture. Just the softness of his eyes, that's all.
But his jaw, forehead, hair, body, all from his father.

Brenna: So his father must be the foreigner?

Ako: I am not sure but it could be...

"Paki sabi kay Jack na iikot lang ako..."

Halos mapatalon ako sa sobrang gulat nang nagsalita si Sibal galing sa aking likod.
Nanginginig ang kamay kong sinarado ang aking phone at itinago sa aking bag.

Bahagyang nagsalubong ang kanyang kilay at sumulyap sa bag ko kung nasaan ang
phone. Mukhang namalayan niya pa ang pagkakataranta ko.

"Okay. I'll tell him..."

Tumayo agad ako at nagsimulang mag-ayos ng strap sa likod ng aking bikini top.
"Mags-swimming ka?" tanong niya.

"Oo..." hindi ko na siya nilingon.

Umalis din naman siya agad. Napahinga ako ng malalim pagkaalis niya. Muntik

na akong atakehin doon, ah! I feel so guilty for talking behind his back even when
I clearly want him to feel that he doesn't matter.

Hinubad ko ang dress na suot ko at inayos ang bottom ng aking damit. Nagsimula na
akong maglakad patungo sa dagat.

"Lika na, Snow!" sabay kaway ni Nora sa akin.

Sumipol si Jack. The same kind of whistle his brother gave me the first time we
met. Umiling ako at nagpigil ng ngiti.

Sumipol ulit siya, ngayon nakisali na si Ruben. Tumawa ako nang nakalapit na sa
kanila. Hanggang baywang ko na ang tubig.

Nang hanggang balikat ko na ang tubig ay lumangoy na ako patungo sa kanila.

They were fun to be with. Masyadong palabiro si Jack at si Ruben. Niloloko nila si
Polly at Nora. And the two girls never got mad. Kung ako pa ang biniro nila ay
napikon na ako. The reason why they're not trying me, huh?

Lumapit si Jack sa akin at ngumiti siya. Ang tubig-dagat sa dulo ng kanyang buhok
ay unti-unting tumutulo.

"Nagkausap na kayo ni Kuya?" tanong niya.

"Oo naman..." I said without sounding like it's a big deal.

"Oh? Anong sinabi niya?"

"Nagtanong siya kung mags-swimming ba ako..." sabi ko.

Tumawa siya at umiling. Nagkibit lamang ako ng balikat.

"Huwag mo nang itago, Snow. Alam ko..."

"Jack, anong alam mo? Hindi ko kasi alam... Isa pa, bakit parang big deal sa'yo ang
pag-uusap namin ni Sibal gayong empleyado ko lang naman siya..."

"Ouch... Right!" nangingiti parin siya.

"No... You got me wrong... I mean, there's nothing important to talk about besides
my needs... in the office, I mean..."

"Nag-away

sila ni Katarina..."

"Oh... Such a useful information..." Aalis sana ako sa harap niya dahil masyado
nang lumalalim ang usapan.

"Snow..." humagikhik ulit siya.

"You know what, Jack? Ano man ang meron kay Sibal at Katarina, kanila na iyon. I'm
not interested..."

"Kung iyan ang sinasabi mo... You're trying hard to hide it but it's obvious!"

Kinawayan ko lang siya at lumangoy nang muli.

Mahigit isang oras kami roon. Naglalaro na sila. Inaangat nila ang girls tapos
hinuhulog din. Tawanan at biruan ang nangyari. Nilingon ako ni Ruben, mukhang
nagdadalawang isip na ayain akong iangat tulad nina Nora kanina.

"Huwag na si Snow, baka suntukin ako ni Kuya..." ani Jack.

"So funny, Jack..." sabi ko. "Ayaw ko rin naman niyan... I'm fine just swimming..."

Pagkatapos ay napag-usapan namin bigla ang first impressions nila sa akin. Syempre
dahil iyon kay Ruben. Biglang naging emosyonal ang mokong sa akin.

"Akala ko talaga istrikta ka noong una kitang nakita, President, sa restaurant.

Ipinakilala ka noon tapos pakiramdam ko bawat tinitingnan mo kailangan yumuko
sa'yo..."

Uminit ang pisngi ko sa sinabi ni Ruben. I've never heard someone say that my
entire life!

"Ako, unang kita ko pa lang kay Snow, naisip ko na agad na mayaman siya. Hindi lang
dahil sa pananamit kundi sa kilos mismo..." sabi ni Polly sabay lapit sa akin.
"Dagdagan pa ng maganda at malalim na mata, matangos na ilong, manipis na labi...
Masyado ka pang tipid kumilos..."

Wow. I take that as a very nice compliment!

"Unang kita ko naman sa'yo, President Snow, naramdaman ko na agad..." makahulugang

ngumiti si Jack sa akin.

"Don't start this one, Jack... Though, yeah, I may be very serious at times pero
hindi naman ako ganoon tulad ng iniisip n'yo. Marunong din akong magbiro at normal
din naman akong tao tulad n'yo..."

'Tsaka lamang yata kami umahon nang napansin namin ang pag-iiba ng kulay ng langit.
Malapit nang lumubog ang araw.

Pagkalapit namin sa sun lounger ay lumayo agad si Jack sa akin. Si Sibal ay nakaupo
sa lounger na inuupuan ko kanina. Para tuloy'ng hindi ako naging kumportable sa
suot ko dahil nariyan siyan.

Agad kong kinuha ang tuwalya para magpunas. Kinuha ko ang bag at pinili na magpunas
na lamang sa likod ng lounger para hindi sa harap ni Sibal.

"Hindi ka maliligo, Sibal?" Polly asked while eating a sweet potato.

"Hindi na. Sinamahan ko lang kayo rito..."

"Nga pala, iiwan ko lang ang Salmo sa bahay pero pupunta kami kina Snow..." ani
Jack.

"Saan? Sa Coast?"

"Oo, Kuya..." ani Jack sabay sulyap sa akin.

I promised them that we can have our own private room where we can eat, sing, and
drink.

"Iinom kayo?" tanong ni Sibal.

Ideny mo, Jack!

"Oo..." ani Jack ng wala sa sarili.

"Ang babata n'yo pa para riyan..." ani Sibal.

"Sus, si Kuya. Para namang ngayon mo pa kami nakitang uminom. Suddenly righteous
because-"

"Ayos lang kung may kasama kayong nakakatanda, Jack. Pero ang kayo kayo lang..."

"Ayos lang, Sibal," singit ko dahil nararamdaman ko na ang gusto niyang mangyari.
"Safe sa hotel..."

"Sama ka na lang, Sibal..." si Nora.

"Oo nga!" dagdag pa ni Polly.

Wow. Just. Wow!

cannot tell him he can't go because that would be weird especially in front of our
friends kaya hindi ko ginawa. Preoccupied na ako masyado habang nagbibihis sa
likod. Sasama na naman siya!

Wala akong imik nang bumalik kami sa bangka. Nauna na ako sa pagsakay para hindi
niya na ako matulungan. Siya naman ang huling sumakay doon.

The girls were excited because he'll come with us.

"Minsan lang na kasama si Sibal!" ani Nora.

Hindi ko na yata mapipigilan iyon. Anyway, they will go home so it's okay. Not to
mention, kakatapos ko lang magalit sa kanya earlier that day so there shouldn't be
much awkward moments.

Iyon ang akala ko.

Gabi na nang nakarating kami sa Costa Leona. Niyaya ko pa silang sa rock formation
dumaan na alam naming mahihirapan lalo na't madilim. Ang tanging ilaw galing sa The
Coast at sa aming mga cellphone ang mayroon.

Unang tapak ko pa lang sa mga bato ay halos madapa na ako. Sina Ruben at Nora ay
nauna na. Panay ang sigaw ni Nora dahil nadadapa rin yata siya.

"Nora, uy, magigising mo ang mga engkanto ng Costa!" sigaw ni Jack.

Nagtawanan kami.

"Si Ruben kasi, e. Ayusin mo naman! Tuwing nadadapa ako, nadadapa rin siya!" ani
Nora.
"Paano ba naman kasi't ang bigat ng pwet mo!" sabay tawa ni Ruben.

Nagtawanan muli kami. Narinig ko ang daing ni Polly kay Jack dahilan kung bakit
hinawakan ni Jack ang kamay nito.

"Hmmm! Kung pwede lang ay buhatin na kita Polly..." ani Jack.

"Mantsa-tsansing ka lang, e..." malambing na sinabi ni Polly.

"Polly, parang ayaw mo pa, huh?" nakaganti pa si Nora.

Tumawa ako ngunit ako

mismo'y muntik nang madapa muli. Jack held his hand for me but before I can reach
it, Sibal took mine.

"Umapak ka sa batong aapakan ko..." aniya at nauna na sa paglalakad sa akin.

Ilang sandali ko siyang tinitigan. Unti-unti ring umusbong ang galit sa aking puso.
Pakiramdam ko ay sasabog ako sa lahat.

I'm trying my very best to understand that what he's doing is just because he's my
employee. May girlfriend siya. At umamin siya sa akin na may gusto siyang iba.
Right in my face after I told him that I like him... ngunit hindi ko alam kung
bakit ganito ngayon! Hindi niya shift ngayon kaya sana ay 'di niya ako
tinutulungan. Kung may amor siya sa akin bilang tao, siguro ay matatanggap ko ang
tulong niya ngunit ang mahirap dito ay umaasa ako kahit dapat ay hindi!

Hindi ako makatanggi dahil nakahawak na siya sa kamay ko. Naiwan na kami dahil sa
bagal kong umapak batong gusto niyang apakan ko.

Kinalas ko ang kamay ko sa kanya nang nakahawak ako ng isang bato.

"Kaya ko 'to..." sabi ko at nagpatuloy.

Isang matulis na bato ang naapakan ko sa heel dahilan kung bakit muntik muli akong
natumba. Nabitiwan ko pa ang cellphone kong ginawang flashlight!

Hinawakan ni Sibal ang kamay at siko ko bilang suporta at mabilis ko namang binawi
ang aking braso. Ayaw kong hawakan niya ako! Ayaw ko!

Because my phone is below us, his expression was very clear. Kitang kita ko ang
pangamba sa kanyang mga mata. Pangamba at gulat na pinaghalo!

Hinawakan ko ang kamay kong hinawakan niya kanina. It's like his touch is hurting
me.

Marahan siyang yumuko para pulutin ang cellphone ko.

Hindi niya pa iyon nilalahad sa akin ay binawi ko na agad iyon.

"Bilisan mo ang paglalakad at kaya kong maglakad mag-isa. Susunod lang ako
sa'yo..." sabi ko.

He's still looking at me intently and I hate it so much. Nababanas na ako sa

nararamdaman ko. Nababanas na ako dahil ayaw kong umasa ngunit sa ginagawa niya'y
nabibigyan ako ng konti.

And we all know that the heart that loves, hopes too. It goes hand in hand. No
matter how you say you're not expecting anything in return. Come on, you may be
not, but having something in return is like jackpot!

Nagpatuloy siya sa paglalakad. Medyo lumayo nga siya, siguro dahil sa sinabi ko. I
tried to maintain my pace but then...

"Oh my!" sigaw ko nang bumagsak ako.

Napapikit ako sa sobrang sakit ng aking pwet! Tumama iyon sa isang korales. Maging
ang gilid ng paa ko ay mahapdi!

"Fuck..." malutong niyang mura at agad na dumalo sa akin.

Hinawakan niya ang baywang at kamay ko para alalayan akong tumayo. Pumikit ako sa
sakit na naramdaman sa aking balakang.

"Kuya, ayos lang kayo?" sigaw ni Jack.

"Are you okay?" tanong ni Sibal sa akin.

Hindi ako sumagot. Lumapit pa siya lalo at agad akong kinarga. Gusto kong pumiglas
ngunit natatakot akong mabitiwan niya ako. Mas lalong masakit ang magiging bagsak
ko!

"Ibaba mo ako..." sabi ko sabay turo sa mga bato.

Mabilis agad ang lakad niya habang karga karga ako. He's already wearing a t-shirt
but the stiffness of his chest and arm is abnormally evident. Naamoy ko siya.
Pinaghalong mabangong sabon at fabric conditioner.

"Huwag kang makulit!" maagap niyang sinabi.

"I

order you to put me down, Sibal!" I tried to sound so authoritative.

"Miss President..." that's with sarcasm noted! "Ibaba kita kapag nakaapak na tayo
sa buhangin."

Mabilis ang lakad niya na naunahan niya pa sina Ruben at Jack. Panay ang tawa nina
Polly sa ginawa ni Sibal. I suddenly thought how this news is gonna spread like
forest fire here in Costa Leona. Lalo na't kasasagot lang ni Katarina kay Sibal!

"There!" ani Sibal at binaba agad ako nang nasa buhangin na.

Hindi ako makatayo ng maayos dahil sa hapdi ng aking paa. Hindi pa ako nakakadaing
ay nasa paanan ko na si Sibal. Marahan niyang hinawakan ang heel ng aking paa.

"Gagamutin natin iyan pagdating sa hotel," aniya. "Kung hindi mo kaya ay kakargahin
ulit kita..."

Banta iyon, panigurado. Tumuwid ako sa pagkakatayo at nagsimulang maglakad ng

maayos. Iniwan ko siya.

"Silly girl..." natatawa niyang bulong.

Nilingon ko agad siya. Pakiramdam ko ay ilang beses niyang sinuntok ang ego ko sa
araw na ito. God, I can fire him. I can actually fire him! I can do it!
"Anong sinabi mo?"

Ngumuso siya at tumigil sa paglalakad.

"I am not a girl, Sibal. I'm almost eighteen! Thanks for giving me an idea how to
grade you during the evaluation of employees!" sigaw ko.

"Almost eighteen means you're still a girl, Miss President. Ayos lang iyan. Masarap
maging bata..."

"What?!" I spat.

"Oh, anong pinag-aawayan n'yong dalawa riyan?" ani Polly nang napagtanto kong
umabot na sila sa amin.

Imbes na sigawan pa si Sibal ay nagpatuloy na lang ako sa paglalakad. Ayaw kong

maging usap-usapan

na nag-aaway kami nitong boyfriend ni Katarina. Hell, I don't want to be involved

with any relationship. I am so sick of those kind of scenarios. It's too usual in
my family. Ayaw ko nang dagdagan!

Pinabuksan ko ang isang exclusive room. Panay ang request ko sa desk ng Seaside ng
mga pagkain. Gusto man nina Jack na sumali sa buffet ay mas gugustuhin kong sa
isang exclusive room na lang kami kung saan may pagkain tulad noong sa buffet.

"Anong iinumin n'yo?" tanong ko kay Jack.

"Kahit ano," ani Jack.

Kahit ano? Ano bang iniinom ng mga ito? Tanduay? Emperador Light? I know those
drinks because they are so popular with some Filipinos abroad. It "tastes" like
home raw. E, alin doon ang iniinom nila?

"Black Label? Jim Beam? Kung anong available..." ani Jack.

"That's what you're drinking when you drink?" napatanong ako.

Hindi nakapagsalita si Jack.

Ilang saglit nanatili ang mata ko sa kanya. Are those drinks common here? Hindi
naman sa minamaliit ko ang isla o ang Costa Leona ngunit... okay... it's probably
available on some sari-sari stores. How will I know?

"Black Label, Rolly..." sabi ko.

Tumango ang nasa counter na empleyado. Lumapit naman si Sibal sa amin.

"Rolly, request din ng first aid kit..." ani Sibal.

Binalewala ko siya. Dumiretso na ako sa exclusive room. Pumasok agad sina Polly at
Nora. Panay ang sayaw nila dahil sa music sa loob. Inayos ko ang blinds ng mirror
walls para hindi kami kita sa bintana ng mga guests. Umupo naman sa sofa si Jack at
si Ruben. They manipulated the flatscreen television.

Nang umupo ako sa separate couch ay nakita kong

katatanggap lang ni Sibal ng request niyang first aid kit. Nagtama ang tingin
naming dalawa. Bumaba ang mga mata niya sa aking paa. Ganoon din ang ginawa ko at
nakita ko ang dugong naroon. Pulang-pula ang gilid nito.

"Shit..." sabi ko.

Ganoon na ba ako kamanhid upang makaligtaan iyon? 'Tsaka ko lang naramdaman ang
hapdi nang nakita ko iyon.

Hahawakan ko na sana ngunit biglang lumuhod si Sibal sa aking harap. Kinuha niya
ang paa ko at nilapag niya iyon sa kanyang hita.

"Ako na ang gagamot..." sabi ko.

Hindi niya ako pinansin. Kumuha siya ng bulak at marahang dinampian ang gilid ng
sugat. Napangiwi ako habang ginagawa niya iyon. Sumulyap siya sa akin.

"Sabihin mo kung masakit. Titigilan ko..." aniya.

Napawi ang ngiwi ko at napatingin ako sa kanya. Seryoso niyang dinampian ng bulak
ang sugat. Sa sobrang rahan ng kanyang kamay ay para akong nahihilo.

Hinawakan niya ang paa ko para ipirmi. Even his palms against my foot could send me
so many foreign feelings. Napalunok ako.

Nilagyan niya ng betadine ang sugat ko. Sobrang rahan ng dampi, halos kiliti lang
ang nararamdaman ko.

"Masakit..." sabi ko para lang tumigil siya.

Nag-angat siya ng tingin sa akin at tumigil sa paglalagay ng gamot sa aking sugat.

Tinabi niya ang betadine sa lamesa at hinawakan niya muli ang paa ko.

"Kumain na tayo! Gutom na ako!" ani Ruben. "Sa wakas! Makakatikim din ng pagkain
galing kitchen! Sarap nito!"

"Sibal, Snow... ano na?" ani Nora.

Lumingon ako sa kanila at agad na sinikap na tumayo. Nanatili si Sibal sa paanan ko

hanggang sa tuluyan ko siyang iniwan doon.

Tuwing lumalapit siya sa akin ay palihim akong lumalayo. Dalawa o tatlong tao ang
namamagitan sa amin habang nagkakatuwaan.

"Jack, hinay hinay..." ani Sibal sa kanyang kapatid habang nilalagyan ni Jack ang
aming mga baso ng shot pagkatapos naming kumain.

Kumakanta si Nora at Polly. Halos 'di maagaw sa kanila ang microphone. Ayos lang
din at mukhang hindi interesado si Ruben at Jack kumanta.

Pulang pula na si Jack pagkatapos inumin ang panlimang shot. Magdadalawang bote na
kami. I can't believe they can actually drink that thing. Uminom din ako, tulad
nila. Medyo umaalon na nga ang paningin ko pero maayos pa naman.

I've been drunk before. I throw up but I don't get unconscious unless I sleep so
it's fine. Umaabot lamang ako sa puntong sobrang hilo ko na ngunit hindi sa puntong
nawawala na ako sa sarili.

"Lagyan mo pa ang akin, Jack..." sabi ko nang napansing pang pito na nilang shot
iyon pero wala parin akin.
Nag-aakbayan na sina Polly at Nora habang kumakanta. I'm even thinking of making
them stay here just so I can make sure they're safe. Or... in our resthouse?

"Jack!" tawag kong muli ngunit tinuro lamang ni Jack ang katabi ko.

Nilingon ko si SIbal at nakita kong nakataas ang kilay niya sa akin. I don't
understand...

"Tama na..." he softly said.

=================

Kabanata 16

Kabanata 16

Suyo

Sibal helped the night shift waiters. Iyong ibang pagkain na 'di naubos ay inalis
nila roon sa aming lamesa. Tuwing wala siya ay ninanakawan ko ng tagay si Jack.
Jack is too drunk to even realize that. He'd dance behind a laughing Polly.

Nakitawa na lamang ako. Gusto kong tawagin si Mrs. Agdipa para bigyan sila ng tig
iisang room pero tingin ko'y nakaalis na iyon. Madaling araw na kasi.

"Baldo..." tawag ko sa isang waiter na pumasok.

Pumikit ako at hinilig ang batok sa likod ng sofa. Maingay sina Jaxon habang
kumakanta ng isang maingay na OPM.

"Paki handa ng dalawang rooms para sa kanila. O 'di kaya'y family room, isa..."
sabi ko.

Nakangiti ako na parang wala sa sarili. It took him so long to respond that I need
to open my eyes.

Nang dumilat ang isang mata ko ay nakita ko na may sinasabi si Sibal kay Baldo.
Narito na siya! Tapos na atang magligpit ng gamit.

"Miss President," si Sibal. "Uuwi sila. Ipapahatid ko sila kay Baldo, iyon ay kung
payag ka..."

"What? My friends can stay here in my hotel, Sibal. I can pay for it... I own this
hotel..."

"Hindi na at dagdag gastusin lang iyon. Kaya pang umuwi nina Jack. Noon pa man,
umuuwi na naman iyan kahit na sobrang lasing na..."

Sa kalagitnaan ng pagsasalita niya ay hinawakan ko na ang labi ko. I want to puke

everything that I ate. Hindi ko ata nagustuhan ang pinampares nina Jack sa Black
Label.

Tumuwid ako sa pagkakaupo. Sibal watched me, his expression is very cold. Ngumiti
ako at pumikit muli. The urge to puke subsided.

Damn. Hindi talaga ako sanay uminom

ng hard liquors. I only drink wine. Nakainom na ako ng mga ganito pero hindi
palagi. And based on my experience, I feel nauseous everytime.

"Miss President, magbanyo ka muna..." ani Sibal.

Iritado akong dumilat. I really hate it when someone decides for me. I don't need
someone else's decision. Mataman ko siyang tiningnan.

"I will. You don't have to tell me..."

I put my index finger up in the air then slowly I tried to stand. Nang nakatayo
ako, positibo na akong lasing na nga ako. Good thing I don't get unconscious when
I'm drunk. I just tend to have lesser mouth filter.

Binaba ko ang index finger ko at agaran nang lumabas doon. Nang nasa bulwagan na ng
restaurant ay napansin kong wala nang tao roon. Syempre, madaling araw na nga.

Dire diretso ang lakad ko kahit na parang mas maalon pa sa dagat ang paningin ko.
Straight, I went to the elevator. I pushed the button up. Pagkatapos noon ay
humilig ako sa dingding para mag antay sa elevator.

Luckily, wala masyadong guest kaya mabilis iyong bumaba. Pumasok ako, half asleep.

Pinindot ko ang pangatlong palapag para makapunta na ako sa kwarto ko at doon

magbathroom. Pero bago pa iyon naisarado ay tumambad na si Sibal sa aking harap.

Umusog ako para hindi kami magtabi. Sa gilid ng mga mata ko ay kita kong nakatingin
siya sa akin. Shameless staring. Pumikit ulit ako at humilig sa dingding ng
elevator.

"Saan ka pupunta? Hindi ba't sabi mo'y magbabanyo?" tanong niya.

"Sa kwarto..." wala sa sarili kong sagot.

"Hindi ka gagamit ng banyo sa restaurant?"

Oh... Now that he mentioned it. Bakit nga

ba ako pupuntang kwarto para roon magbanya? 'Tsaka ko lang napagtanto ang kamalian
ko nang tumunog na ang elevator hudyat na nasa tamang palapag na ako.

Lumabas na lamang ako. Tutal ay nasa palapag na iyon na ako. Doon na lang ako
tutuloy. Bababa na lang ako mamaya para tingnan sina Jack. I need to make sure
they're okay. In the mean time, I need to really go to the bathroom or something!
Or sleep a bit, maybe?

Kinapa ko ang gilid ng damit ko at napagtanto kong naiwan ko nga pala ang bag ko sa
exclusive room! How clumsy, Snow!

Tumunog ang door handle dahil nabuksan iyon ni Sibal. I almost forgot he's with me!

"Thanks..." sabi ko at dumiretso na sa loob.

Imbes na sa banyo ay binagsak ko na lang ang sarili ko sa kama. I lay there face
down, feeling so comfortable. Thank God! I'll sleep for a minute... Just a bit...

Nasa kalagitnaan na ako ng pagkagising at pagtulog nang naramdaman kong bumaliktad

ang sikmura ko. I can hear Sibal's voice saying something but I didn't get it
because I'm too preoccupied with my body.

Mabilis akong tumayo dahil sa naramdaman kong pagkakasuka. Mas lalo lamang tuloy
akong nahilo!

I was concerned with my bed so I stayed away. Pupunta na sana ako sa banyo nang
bigla akong naakit sa isang upuan.

I hate vomiting. Pakiramdam ko ay pati ang intestines ko ay lalabas kaya kung

maaari ay pinipigilan ko. Nakapikit ako habang naroon. Dinalaw muli ako ng antok.

"Snow..." tawag ni Sibal.

Halos mapatalon ako roon. Iritado akong dumilat. Pagkadilat ko ay agad sumabay ang
pagbaliktad ng aking sikmura!

Pakiramdam ko ay may humahalukay

sa aking tiyan. Agad bumaha ang suka sa aking dibdib, sa aking braso, sa aking
kamay. Ngumiwi ako at nagmura.

"What the hell?" sabi ko.

Gusto kong tumayo at dumiretso sa banyo ngunit ang nararamdaman kong pandidiri ay
masyadong matindi kaya hindi muna ako gumalaw.

"Miss President, kailangan nating pumunta sa banyo..." sabi ni Sibal sabay lapit sa
akin.

Kumuha siya ng isang rolyo ng tissue sa aking banyo. Pumikit ako at hinilig na
lamang ang ulo sa dingding habang nararamdaman kong nililinisan niya ang aking
damit, braso, at kamay. Pakiramdam ko'y pati pa ang sahig.

"I want to remove my shirt..." sabi ko.

"Nagtawag na ako ng gagawa niyan..." ani Sibal. "Baka dumating na ang isa sa mga
house keeper para tumulong..."

Oh my! Is he serious? I feel so damn sticky and I'll wait for the housekeeper to
remove it? I can damn remove it myself!

Hinulog ko ang strap ng aking dress sa aking braso. Pati ang kabila.

"Antayin natin ang housekeeper, Snow..." malamig niyang sambit muli.

"Tulog ang mga housekeeper ngayon. Gusto ko nang maligo at magbihis!" sabi ko at
tumayo na.

Muli ay umalon ang paningin ko. The throbbing on my head feels so pronounced now. I
can't hardly stand.

Bumagsak ang aking dress sa sahig. I don't know if Sibal successfully cleaned
everything on the floor but that's the last thing I could care about.

I stepped out of my dress. Suot ko ngayon ang pangalawang bikini ko. Nakapikit ang
isa kong mata habang pumupunta sa banyo ngunit bago pa ako makalapit sa pinto ay
naduwal muli ako! Napahawak ako sa door handle para suportahan ang sarili

at napasuka muli roon sa mismong tinatayuan ko.

"Shit!" sigaw ko.

Sibal groaned and then I felt his hand just below my waist. Hinawakan niya rin ang
kamay ko at dinala niya ako sa loob ng bathroom.

Nang nakaharap ko na ang inidoro ay halos yakapin ko iyon.

"Miss President..." tawag ni Sibal sabay patayo sa akin.

Ayaw niya yatang lumuhod ako sa toilet. Umaalon ang paningin ko at gusto ko nang
sumuka roon.

Pilit niya akong tinayo.

"Mas lalo kang masusuka kapag ganyan..." ani Sibal.

Ilang sandali akong nanatiling nakatayo roon. Minsan ay nawawala si Sibal sa aking
tabi. Siguro'y inaayos ang kalat ko malapit sa pintuan. At minsan naman ay nasa
gilid ko siya.

"Nasusuka ka pa ba?" he asked.

Umiling ako at pumikit muli. "I want to shower..."

Didiretso na sana ako sa loob ng shower. Mabuti na lang at hinila ako ni Sibal
pabalik at hindi ako nauntog sa salamin ng pintuan. Pumasok ako roon at agad akong
humilig muli sa dingding.

Kinapa ko ang para sa shower ngunit hindi ko mahanap. Si Sibal yata ang nag on ng
shower dahilan kung bakit nabasa ako ng paunti-unti.

"Sorry for bothering you..." I said as the cold water washed all the dirt I'm
feeling.

"Miss President, narito ang sabon at ang shampoo kung gusto mo..."

Ngumiti ako sa sinabi niya. Clearly, Snow... These are all just because you're a
respected acting CEO of the whole hotel and nothing more. Don't be too full of
yourself. There are some things you just can't touch and this is one of them.

"Miss President, huh? Miss President..." bumungisngis ako habang inuulit ulit iyon.
"Paki lagyan

nga ako ng shampoo at sabon. I'm too numb to feel or touch anything..."

Isa iyang utos bilang ako, Miss President Nieves Solanna Galvez. Let's see if my
bellboy slash bodyguard slash housekeeper slash waiter Percival Archer Riego can
fulfill my bidding.

Naamoy ko ang halimuyak ng aking shampoo. Mas lalo lang lumapad ang aking ngiti.

He gently massaged my head with it. Pumikit ako lalo. His hands are talented. Like
it can heal with its very touch. Wala na ba siyang hindi nagagawa?

Why do I find him so attractive when he's only... what the hell? Do I really bring
that up? A part of me is telling me that I shouldn't judge him with his status. And
that's actually the larger part of me. Dahil kung ang parteng nanghuhusga sa
kanyang status ang paiiralin ko ay malamang kahit isang sulyap ay 'di ko na siya
napaunlakan!

I moaned at the feel of his hand gently caressing my hair. Dumilat ako at nakita
ang kulay beige na tiles ng aming bathroom. Dahan dahan akong humarap sa kanya.

Ang kanyang maong ay medyo basa na dahil sa tubig galing sa shower. Ang kanyang
damit na ngayon ay t-shirt na kulay maroon ay ganoon din. His expression almost
pained. His jaw is tightly clenched.

Ngumiti ako.

I wonder how can he resist me? Not that I want him to be tempt but... He must be
really in love with Katarina? How lucky...

Hinawakan ko ang string ng aking bikini sa aking batok. Maagap niya namang
pinigilan ang kamay ko sa gagawin.

Nagkatinginan kami. Seryoso ko siyang tiningnan. For the past minutes, I've never
been this focused with something. I can sense burning anger in his

eyes. Why? Because we're in this situation? He must really hate me. He's only doing
this because I pay him. I pay him even more kapag over time.

Don't worry, Sibal. I'm gonna pay you tonight, too.

"Oh, right. You're loyal so I don't need to tempt you... Don't worry, I don't
intend to show you my body, too..."

Natawa ako sa sarili ko at naglahad ng kamay.

"Give me the soap..." nakapikit ako.

Naramdaman kong pinatong niya iyon sa aking kamay. Agad ko iyong ipinahid sa aking
braso at pinabula.

"You can leave now. I can take care of myself... Thanks..." sabi ko.

Nilagyan ko ng sabon ang aking leeg. Bahagya akong dumilat at nakitang nasa harap
ko parin siya. Ganoon parin ang ekspresyon. And I swear God made him this beautiful
to serve as a standard. I wouldn't be surprised if he's more beautiful than Apollo!

Why this greek God in front of me is a question. Now that I think about it,
Katarina is pretty, too. Just between fair and bronze skin, long jet black hair,
oval shaped face, arched eyebrows, upturned eyes, and sharp lips. She'd be a
goddess with a little make up. No wonder Sibal's crazy over her.

The thought of him crazy over her made my heart ache. Napawi ang ngiting kanina ko
pang suot. Hindi ko nga maintindihan kung bakit nangingiti ako.

"Why are you still here? Don't insult me..." sabi ko sabay iling.

Pinadausdos ko ang sabon sa aking hita pababa. Pagkatapos ay binalik muli iyon sa
lalagyanan. Ni hindi ko sigurado kong nailagay ko nga bang mabuti.

Dinilat ko ang mga mata ko. I can definitely feel how hooded my eyes are right now.
Nasa harap ko parin

si Sibal.
Yumuko siya at pinulot ang sabong hindi ko nga nailagay ng maayos. Pagkatapos
niyang ilagay iyon sa lalagyanan ay kumuha na siya ng tuwalya galing sa labas.

Tumawa ako at hinayaan ang tubig sa aking katawan. He's probably so amazed with his
pay check that he swears he'll do everything for me, huh?

"One day, I'm gonna fire you..." wala sa sarili kong sinabi. "Para wala ka nang
pakealam..."

"Iyan ba ang dahilan kung bakit tinatanggal mo na ako ngayon sa posisyon ko?"
tanong niya.

Ngumisi ako at pinatay ang shower.

"Hindi kita tinanggal. You're still a bellboy here in The Coast, don't worry, I'm
not harsh..." malambing kong sinabi.

"Bakit hindi ka pumapayag na kukunin ko ang night shift-"

Inunahan ko na siya. "Bakit mo kukunin? Ganoon ba ito ka importante sa'yo?"

Pahablot kong kinuha ang tuwalya at tinalikuran ko siya para makapaghubad na ako ng
top. Nang naibaba ko ang string sa batok ay kusang kumalas ang bra. I tried to
reach out for the sting at the back but I can't properly get it. I'm too groggy.
Naramdaman ko ang pagkalas ni Sibal noon.

Uminit ang pisngi ko. Hindi dahil sa kahihiyan kun 'di dahil sa ibang nararamdaman.
I feel so damn insulted! Nakakairita! Pakiramdam ko ay napigtas na nga ang litid ko
sa ginawa niya.

Agad kong itinapis sa aking sarili ang tuwalya at hinarap siya. Tears started to
form below my eyes. I can hear my heart beating very fast and loud.

"Ngayong may girlfriend ka na, iyon na ang pagtuonan mo ng pansin! At hindi mo

pwedeng isuko ang pag-aaral mo para sa trabaho dahil hindi ko maiintindihan iyon!

Your priorities should be..." Nanginig ang labi ko. "Family, Studies, Girl, and
then work! Kaya dapat hindi ito ang uunahin mo!"

Magmamartsa na sana ako palabas nang bigla akong nadulas sa tira tirang sabon sa
sahig. Napatili ako nang muntikan nang bumagsak. Hinawakan ako ni Sibal iginiya
palabas doon. Laking gulat ko nang may mga malinis na damit na ako sa sink. Kahit
ang mga underwear ko ay naroon na. Nilingon ko siya.

"Magbihis ka. Aantayin kita sa labas. Huwag kang madudulas ulit..." banta niya at
lumabas siya sa banyo.

Matalim kong tinitigan ang pintuan at padabog ko iyong sinarado!

Hinarap ko ang salamin at nasapo ko na lamang ang ulo ko. I can't wait for all of
these to be over. I can't wait to just suddenly leave Costa Leona. I want it
tomorrow. Kung kaya ko lang talaga. Kung kaya na sana ni Papa.

Half asleep akong nagbihis. Lumabas agad ako at nakita ko siyang inaayos ang aking
kama. Medyo mabuti-buti na ang pakiramdam ko pero sobrang hilo parin ako. Umayos
lamang ang aking sikmura pagkatapos kong magtoothbrush.

Umupo ako sa aking kama at pumikit na lamang. He's not done making sure my pillows
were arranged so I stayed like that.
"Humiga ka na, Miss President..." sabi ni Sibal.

Hindi ko alam kung bakit sobra sobra ang sakit na naramdaman ko nang narinig ko sa
kanya iyon. The term... Miss President. I feel like he's all just doing these all
because I'm his boss. But then I feel like he's not, too. But of course he is...
may girlfriend na siya.

Dumilat ako at matalim siyang tinitigan ngayon. Pagkatapos ay humiga ako sa aking
kama. Hulog ang dalawang paa ko

sa sahig.

"Miss President..." ani Sibal. He's probably bothered with my position.

Ilang sandali ang lumipas ay hinawakan niya na ang likod ko at ang baywang ko para
maingat ng maayos sa mga unan. Agaran ay dumilat ako at ikinulong ang kanyang batok
sa aking braso para madampi ko ang aking labi sa kanya.

I kissed him. I never really remember when was the last time I kissed someone
softly. Tila balahibo lamang ang dampi ko sa kanyang labi and he did not even
respond... even a bit. Maybe it's too lovely to respond at... maybe he need
something that's burning... something hot.

Nilapag niya ako sa aking unan. Nangilid ang luha sa aking mga mata. For the
insults, the heartbreaks, the pain, the desperation, and everything.

I will never be probably enough to make anyone stay with me...

Kinalas ko ang aking braso sa kanyang batok. Hinayaan ko ang sariling umiyak. Hindi
bale na't nariyan siya. Mukhang nawalan na talaga ako ng kontrol sa aking sarili.

"Huwag ka nang magpumilit pa na subukan muling magsilbi sa akin, Sibal. Dadagdagan

ko ang pasahod mo huwag ka na lang muli maging ganito ka lapit sa akin dahil
hinding hindi ko maiintindihan ito... You have a girlfriend while I like you. I
will try to stay away but I can't promise to be so away when you're this close..."

"Wala akong girlfriend, Miss President..."

Napadilat ako sa sinabi niya.

"Liar! I have heard what Katarina said! Sinasagot ka na niya!" sigaw ko, tunog
nang-aakusa.

Nag-iwas siya ng tingin sa akin at tumayong matuwid. Bumangon ako para makitang
mabuti ang kanyang ekspresyon.

"Hindi

kami..." aniya.

"Pero gusto mo siya! Pero... mahal mo siya, hindi ba? The reason why you stay away
because you've been loyal. You told me you like her right after I told you I like
you, Sibal!"

"Gusto ko siya, oo, pero..." he trailed off.

Hindi niya na dinugtungan. Nag-antay ako pero wala siyang dinugtong kundi...
"Matulog ka na, Miss President-"

"Don't fucking call me that!" sigaw ko sabay tayo para harapin siya.

His eyes widened. Umatras ang luha ko dahil galit na ngayon ang nararamdaman ko.

"My rule in life is fucking simple! If you want something, go for it. If you don't,
then... don't! Bakit ikaw, ang hirap? Gusto mo si Katarina pero may pero ka! Hindi
kayo. Pinapaasa mo ako! Paasa ka!" sigaw ko sa kanya.

"I like you, Snow!" sigaw niya pabalik.

Nanlaki ang mga mata ko at para akong nabilaukan sa lahat ng mga salitang gusto ko
pang pakawalan. Nalunok ko sila ng wala sa oras.

Kitang kita ko ang frustration sa kanyang mukha. Humakbang siya palapit sa akin.
Nanginig ang aking tuhod.

"I like you very, very much, Miss President..."

He closed the space between us. Hanggang bibig niya ang mata ko. Yumuko siya ng
konti para magtama ang ilong naming dalawa. Hindi ako makagalaw. I never really
thought it's this stunning to hear it from him!

"At hindi dapat iyon. Hindi dapat tayo nagtatagpo ng ganito. Hindi dapat... Pero...
gustong gusto kita..."

"Huh?"

Napaatras ako. Tinagilid niya ang ulo niya para maabot ang labi ko. He softly
kissed me once. I am positive that I'm dizzy, not because of alcohol, but because
of his kiss.

"Ang hirap iwasan ng taong gusto mo. Kaparusahang walang kapantay, Snow..."

He kissed me again. This time, deeper. His tongue made it's way to all the secrets
of my mouth. Napaatras ang ulo ko sa atake niya ng halik. Hinawakan niya ang braso
ko at agad kong naramdaman ang init. He stopped mid kiss and then he breathed
heavily. He rested his nose on mine.

"Bakit mo ako iniiwasan kung ganoon?" pabulong kong sinabi.

Iyon pa talaga ang naisip kong itanong kahit mas marami pa talagang mas
importanteng itanong sa kanya sa panahong iyon. Like... why did you court Katarina?
Why did you say you like her? Is it because you want me to stop liking you? Were
you successful, though? Fuck.

"Please, Snow... Matulog ka na muna. Lasing ka..." aniya.

"Hindi ako lasing..." inangat ko ang tingin ko sa kanya.

Ngayon punong puno na ng giliw ang kanyang mga mata.

"Please... magpahinga ka na muna..." suyo niya.

=================
Kabanata 17

Kabanata 17

Enough

Kung nakatulog man ako, marahil dahil iyon sa alak. Ngunit pagkagising ko agad,
muli kong binalikan ang nangyari kagabi. Iyong mga mata ni Sibal, iyong mga nasabi
ko sa kanya. Naisip kong baka panaginip lang ang lahat ng iyon. Naisip ko na baka
hindi totoo iyon.

Bumangon ako at inapakan ang lugar kung saan ako tumayo at naghintay ng kanyang
halik. Hinawakan ko ang aking labi at ramdam na ramdam ko parin talaga ang kabog ng
puso ko at ang diin ng kanyang malalambot na labi sa akin. I'm sure it wasn't a
dream!

Kung ganoon, tama lamang ang mga tanong ko. Why did he want to mislead me? He wants
me to believe that he likes someone else. Bakit? Ano ang problema kung malaman ko
na gusto niya rin ako?

I explored the possibilities on my mind. Naputol lamang ang pag-iisip ko nang

tumawag si Tita Marem para sabihin sa aking bisitahin ang mansyon at magdala ng tao
para linisan dahil maaaring uuwi siya rito anytime this month at doon siya tutuloy.

Pagkatapos kong kumain ng almusal ay nagdala ako ng dalawang housekeeper patungo sa

mansyon. It's only a few steps away from the hotel. Pagkatapos ng ilang hakbang ay
may isang malaking gate. Ang mga dingding ay napapalibutan ng cobblestone. Unlike
some mansyon here in Costa Leona, it is still well tended.

Nag-aagaw ang buhangin at bermuda sa inaapakan ko ngayon pagkatapos kong buksan ang
gate. Tanaw ko agad ang spanish inspired mansion namin. The roof is coral-colored
and the concrete walls is colored cream. Ilang beses na itong na renovate. Sa
pagkakaalala ko ay hindi ito ganito noon. It's still as

grand but it isn't this contemporary before.

"Kailan ito huling inayos ni Tita Marem?" wala sa sariling tanong ko kay Kristina.
Isa siya sa dinala ko roon para maglinis.

"Two years ago, President..." aniya.

Tumango ako at nagpatuloy sa paglakakad. Mamasa masa ang bermuda nang inapakan ko
iyon. Umambon yata kaninang madaling araw.

May security guard sa malayong gate nito. Umamba itong lalapit sa amin para
siguro'y kumustahin ako.

"Magpapalinis ako ngayon, Manong. Utos ni Tita Marem..." salubong ko.

Tumango siya. "Nililinisan naman ito madalas ng mga taga housekeeping, President,
pero hindi iyong linis na gusto ni Madame Maria Emilia..."

"Iyon nga ang nasabi niya kaya narito sila ngayon para maglinis ng mabuti..."

Sa ilang buwan kong punta rito, hindi ko nabibisita itong mansyon. Masyado kasi
akong abala.

Kristina and her partner open the patio door widely. Agad hinipan ng hangin ang mga
puting kurtina roon. Hinawi ko agad iyon para makita ko ang kabuuan ng sala. Halos
ganoon ang muwebles. I'm impressed that the interior is almost the same.

Naalala ko pa kung paano ako tumakbo takbo rito noon habang si Kael ay nag-aaral pa
lang maglakad. Tiningnan ko ang karpetadong sahig at napansin na pati iyon ay
pareho lang sa naaalala ko. Nilingon ko ang tanawin sa labas. Ang mga halaman sa
isang clay jar ay maayos na. Noon ay pinapalibutan lamang iyon ng korales, ngayon
ay nasa jar na. Ang hardwood floor ng patio ay matibay parin hanggang ngayon. Ang
mga puting victorian styled outdoor chair ay tulad parin ng dati, intricate ang
disenyo at ni isang kalawang ay

wala kang makikita.

Naglakad ako papasok sa bahay. Ang dalawang kasama ko ay nagsisimula nang maglinis.
The grandiose staircase made me imagine my childhood. How I'm almost always
isolated here. Tuwing nag-aaway sina Mama at Papa sa kanilang kwarto ay nasa mga
palapag ako nito at umiiyak.

Lumapit ako sa aming grand piano. I remember how my mother taught me how to play.
She said a girl should learn how to play even just one instrument.

Binuksan ko iyon at nakita kong may tatlong keys roon na nawawala. Ngumiti ako at
pinindot ang isa.

"President, pati ba ang kwarto ay lilinisan?" tanong ni Kristina.

"Please. Huwag n'yo na lang galawin ang gamit ni Tita Marem at baka magalit pa
siya..."

"Yes, President..."

Sinarado ko ang grand piano at dinala ang mga mata sa nakapatong na mga kuwadro
roon. Naroon ako at si Kael. Pareho kaming masaya habang nakasuot ng mga party hat.
Naroon din ang iilan kong pinsan. Minsan noong bata pa kami ay nakatira kami rito
kaya narito kaming lahat.

Sa gitna ay ang family picture nina Papa. Si Papa ang eldest, pagkatapos ay si Tita
Marem, at si Tito Solomon.

Tumingala ako sa dingding. Hardwood iyon at nakasabit ang iilang picture ni Lolo.
Nangangaso siya sa mga picture na iyon. He's holding what seems like a rifle with
his other friends.

Mas malaki pang kuwadro ang may laman na picture doon ng pamilya ni Lolo. With my
great Grandma and Grandpa. And then the biggest picture, of course, is my Lolo's
picture above. He's wearing a uniform with an insignia on his left chest. Below it
is his name.

Admiral Rodolfo Sandalio Galvez

Lalapitan

ko pa sana ang dingding para makita pa ang iilang picture na hindi ko naman nakita
noon nang nahagip ng aking siko ang isa sa mga kuwadro ng nasa piano.

Sinalo ko iyon. Mabilis ang pintig ng aking puso sa takot na mabitiwan ko iyon.

Nang nasalo ay tiningnan ko muna bago ibinalik. It's a class picture with a 19
something batch below. Mukhang High School yata ito na picture. Sino kaya ang mga
narito? Is it my Dad's? Tito Solomon? Tita Marem?

Hinanap ko ang pwedeng maging naroon at nang nakita ko ang isang batang Tita Marem,
she looks like me by the way, huminga na lamang ako ng malalim.

"Buti 'di ka nabasag. Patay ako kay Tita..."

Nilapag ko iyon sa taas ng piano at ilang sandali pang tiningnan. Nilapitan ko ang
picture na iyon.

"I really look like her, huh?"

Hooded eyes, narrow nose, thin lips, and straight long hair. Ibang pagkakaparte nga
lang. Sa akin ay side parted samantalang ang kanya ay sa gitna. Lumipat ang tingin
ko mga lalaking nasa taas, nakatayo. Nagulat ako nang ang nasa tapat niya roon ay
kamukhang kamukha ni Sibal.

Even at the distance, I can see the strange color of his eyes. His hair is more
thick than Sibal's but his eyebrows look the same! He's smirking. Very unlike Tita
Marem's cold expression!

"Kristina..." tawag ko at nilingon siya.

Nagwawalis siya sa sahig. Binalik ko ang tingin ko sa kuwadro.

"Si... Papa ba ito ni Sibal?" tanong ko.

Akala ko'y lalapit siya ngunit agaran ang pagsagot niya.

"Si Tito Achilles po ba? Oo..." kumpirma niya. "Siya 'yan..."

"Classmate sila ni Tita Marem noon? Kaya pala magkakilala

sila..."

Hindi na ako kinausap ni Kristina. I get that she's probably so busy cleaning.

Lumapit pa ako sa iilang mga kuwadro. Never did I have any interest in looking all
these pictures until now. May isa pang medyo malaking kuwadro roon. It's a picture
of my Grandma, Alondra, beside two other girls.

The girl on her right side looks so innocent. Jet black hair, fine skin, shy smile.
The other girl looks a bit proud. She's smirking, with almond eyes, and better
clothes. Si Lola naman ay tipid lang din ang ngiti habang nakakapit sa dalawa.
Probably her bestfriends.

"Eto, Kristina, Kilala mo sila?" nang nilingon ko si Kristina ay iba ang bumungad
sa akin.

Si Sibal ay nakatayo sa aking harap. Nakapamulsa at nakatitig sa akin. Halos

lumundag ang puso ko.

"Sibal... nandito ka?"

"Ayos ka lang ba? Lasing na lasing ka kagabi..."

Sunday ngayon. Hindi niya duty. Hindi rin yata duty ang sadya niya dahil hindi
naman siya naka uniporme. Just his usual faded jeans and black shirt.
"Ayos lang ako..."

Sumulyap ako kay Kristina sa likod nang napansin ko ang pag-iling niya.

"Kristina! Tulungan mo naman ako dito! Iuusog ko itong lamesa kaso sobrang bigat!"
sigaw ng isa pang housekeeper na dinala ko.

"Nagdala ka ng maglilinis dito ngunit puro babae?" tanong ni Sibal sa akin.

That did not cross my mind. I've forgotten that most furniture here are made of
hard wood kaya medyo mabigat.

"Oo nga pala... Tatawag ako ng pwedeng lalaki..." sabi ko.

"Ako na ang tutulong..." ani Sibal.

"Ngunit hindi mo duty ngayon..."

Bago ko iyon

nasabi ay pinuntahan na ni Sibal ang kusina para tulungan sina Kristina. I cha-
charge ko na lang ito sa kanyang overtime, I guess?

Pinuntahan ko na rin sila sa kusina. Pinanood ko kung paano niya pinagsabihan ang
dalawa na siya na ang bahala.

"Sibal, tutulong kami..." ani Kristina sabay hawak sa dulong parte ng mesa.

Dahil sa bigat ay konti lamang ang naangat nila. Ngunit natulungan parin nila si
Sibal sa pag-usog nito.

His biceps flexed when he lifted the table. Bumuntong hininga sina Kristina
pagkatapos.

"Salamat..." sabi ko kay Sibal.

Nang nagtama ang tingin namin at lumapit siya ay doon ko lamang napagtanto ang
lahat. We kissed last night! I kissed him. He kissed me...

Uminit ang pisngi ko habang naiisip ko iyon. I can't get over his tender lips on
mine. Nanginginig ang katawan ko habang naaalala iyon. How it's going to feel when
it's on my cheek, or on my neck... damn it!

"Nakauwi ba sina Jack kahapon? Pag gising ko'y sinabi ni Omar umuwi na naman
sila..." sabi ko.

"Oo. Umuwi sila kagabi. Sinamahan ko pauwi..."

"Pasensya na kayo..." sabi ko habang umaalis sa kusina.

Sumunod lamang ako kay Sibal. Nakita kong kinuha niya ang vacuum, mukhang seryosong
maglilinis siya.

"Ginabi tuloy kayo... Madaling araw pala. I just want us to have fun. Pasasalamat
na rin sa kanilang pagiging patient sa akin..." sabi ko.

Hindi na siya nagsalita. He started cleaning the carpet. At dahil medyo maingay ang
vacuum ay tumahimik na lamang ako. Marami akong tanong ngunit sinarili ko na lang
muna iyon pansamantala.
Iniwan ko siya roon. Umakyat ako

sa pangalawang palapag nang nakitang umakyat sina Kristina roon. Pinabuksan ko sa

kanila ang pitong kwartong naroon. Wala naman masyadong alikabok sa labas. Sa loob
ng mga kwarto ay marami. Marahil 'di nga iyon nililinisan sa takot na may mawalang
gamit at sila pa ang mapagsabihan.

Nagpatawag ako ng pang tanghalian. Tumigil kami ng nag alas dose para kumain ng
saglit. Tahimik si Sibal at medyo dumaldal si Kristina at iyong isang housekeeper.

"Ang tagal ko nang pinangarap na makakain sa isang engrandeng dining table!" aniya.

"Ano ka ba, Zai. Nakakahiya kay President..."

Ngumiti lamang ako sa kanila. "May pagkakaiba ba ang kumain sa engrandeng lamesa sa
hindi engrandeng lamesa?"

"Mayroon, syempre, President! Ang engrandeng lamesa, pakiramdam mo prinsesa ka

tulad mo. Sa ordinaryo, para ka lang ding ordinaryong mamamayan."

"Ordinaryo lang din naman ako..." sambit ko.

It made me think. Is money the only reason to feel like you're a princess? No...
Love makes you feel you're special. Not the material things. People seem to have
different views when it comes to this. Siguro ay dahil hindi pa nila iyon
nararansan. Ako na nakararanas halos araw-araw ay alam ang kulang sa aking buhay.

"Hindi, President. President ka, e. Paano magiging ordinaryo!"

Kumunot ang noo ko at nagpatuloy na lamang sa pagkain. Sibal is beside me, eating,
too.

"Ikaw Sibal, nakakain ka na ba sa iang magandang lamesa?" tanong noong housekeeper.

"Wala namang pinagkaiba," ani Sibal. "Kung hindi masarap ang luto, doon lang may
pagkakaiba..."

Tumawa si Kristina at tumango.

"Tama

si Sibal, Zai. Iyon lang talaga ang importante. Kahit sa lamesang kawayan basta ba
masarap..."

"Sus! Kayong mga lalaki, pagkain lang talaga ang inaalala n'yo. Kailangan mo ng
magaling magluto na asawa, kung ganoon. Magaling bang magluto si Katarina?"

Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko. The first time I saw Sibal and Katarina
together, I already concluded something. Paano na lang iyong mga taga Costa Leona?
Malamang ay ganoon na rin ang iniisip nila.

"Magaling magluto si Katarina..." ani Sibal.

Nanatili ang mga mata ko sa pagkain. Hindi na ako makangiti. Ni hindi ko alam kung
kaya ko pa ba silang tingnan.

"O... Kaya pala gusto mo siya?" tanong ng housekeeper.

Tumawa si Sibal. "Anong klaseng gusto?"

"Gusto... as in? Bakit? Hindi mo ba siya gusto bilang girlfriend?"

"Magkababata kaming dalawa. Syempre, gusto ko ang kababata ko."

"Anong sagot iyan, Sibal? Nabanggit ni Katarina sa akin noon..." si Kristina na

ngayon. "Na kapag tumanda kayo't 'di mo nahahanap ang babaeng mamahalin mo ng husto
ay si Katarina ang pakakasalan mo?"

Fuck. He said that? Para akong hindi nakahinga sa narinig.

Uminom ako ng tubig pagkatapos ay tumayo.

"Babalik muna ako sa hotel. May kukunin lang ako. Babalik din agad ako rito.
Kristina, kayo na ang bahala sa mga gawain. Sibal, pakitulungan sila sa paglilinis
at idadagdag ko rin ito sa overtime mo..."

Hindi na sila nakapagsalita nang tinalikuran ko. Ang bigat bigat ng puso ko habang
naglalakad pabalik sa hotel.

Wala naman akong gagawin doon pero hindi ko kayang marinig ang mga sasabihin pa
nila. Nang

nakalapit ako sa gate ay nagpasya akong hindi na muna bumalik sa hotel. Nakita ko
ang limang lounger sa tabing dagat. May mga nakatiklop na payong sa kanilang gilid.

Ang isa roon ay inayos ko para makapagpahinga ako sa ilalim nito. I removed my
slippers and feel the fine sand on my feet. Pagkatapos ay sumalampak agad ako sa
lounger at pilit na pinikit ang mga mata.

I'm trying to figure him out. Kung naisip niyang pakasalan si Katarina pagkatapos
ng ilang taon, ano ang tawag niya sa ginawa niya sa akin kung ganoon? He said he
likes me... Gaano niya ako ka gusto? He likes Katarina, too. Is he fucking two
timing?

Dalawa kaming gusto niya? Ano siya siniswerte? Nakapa paasa niya talaga!

Come on, Snow. You've been with playboys and you're sure he's playing! It's right
in front of your face, bakit hindi ka parin nakukumbinsi? Bakit tila linta ka
paring nangangarap na makadikit diyan?

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Kinusot ko ang mata ko at minasahe na

lamang ang buong mukha.

Magkakasakit din yata ako, tulad ni Papa. Nakakastress pala talaga rito sa Costa
Leona. Konti na lang at papayag na akong si Tita Marem na lang ang gumawa ng lahat.

Nakaupo ako roon ng mahigit tatlong oras nang biglang may bumasag sa katahimikan. I
heard footsteps behind. Before I could look back, lumagpas si Sibal sa aking
lounger, he removed his slippers. He's walking barefoot and topless in front of
me...

Kumikislap ang pawis sa kanyang balat. Mukhang katatapos lang nilang maglinis.

"Tapos na kayo?" malamig kong tanong at bumangon.

Nanlaki ang mga mata ko nang

biglang bumaba ang kanyang pantalon.

"What the hell are you doing?" pasigaw kong tanong sabay iwas ng tingin.

"Pawis na pawis, Miss President. Maliligo lang ako..." aniya at agad na pumunta sa
dagat with only his black boxers!

Matalim ko siyang tinitigan habang lumalangoy na sa malayo. Bakit kayang kaya niya
talagang guluhin ang utak ko?

Umahon din siya, hindi nagtagal sa dagat. His muscles is dripping with sea water.
His pecks and abdominal muscles look like it's sculpted. Nag-iwas lamang ako ng
tingin.

What's it with him? His face? His body? I don't really understand. I don't know!

Ginulo niya ang buhok niya nang nakalapit sa aking lounger. Akala ko'y uupo siya sa
tabing lounger ngunit tumigil siya sa harap ko. Bahagyang nabasa ang binti ko ng
tubig galing sa ginugulong buhok.

"Nandito ka buong hapon?" tanong niya at umupo sa gilid ng aking lounger.

Umusog ako para hindi ko siya masagi. Umangat ang gilid ng kanyang labi sa ginawa
ko.

"Oo..." malamig kong sagot.

Huminga siya ng malalim. "Hindi ka pumuntang hotel?"

"Hindi. Bakit ka nagtatanong?" pabagsak kong tanong.

His lips twitched as if he wants to hide a smile.

Leche ka, Sibal. Bakit ang guwapo mo? Uminit ang pisngi ko at muli'y nag-iwas ng
tingin. Halos mabutas ko ang gilid ng lounger nang pinaglaruan ko ang foam nito.

"Galit ka ba?" tanong niya.

"Hindi. Ba't ako magagalit?"

Naiinis na ako. Pwede bang magsabi na lang ng totoo? But my pride didn't let me. Of
course not! At kapag magtatanong siya kung bakit ako galit, aamin muli ako? Ilang
beses akong

aamin bago niya maintindihan ang nararamdaman ko? Na nagseselos ako at bullshit
siya dahil gusto niya kaming dalawa ni Katarina.

Bumangon ako para sana umalis doon sa tabi niya at iwasan siya ngunit nilagay niya
ang isang kamay niya sa gilid ng lounger, tila kinukulong ako.

Pinandilatan ko siya.

"Anong ginagawa mo?"

Tinagilid niya ang ulo niya at mataman akong tinitigan. Damn his eyes! Damn him!

Nang nilapit niya ang kanyang mukha sa akin ay gusto ko nang magpumiglas. Gusto ko
siyang itulak. A two timer can't kiss me! I don't want to be fooled! Ngunit sa utak
ko lang iyon lahat. My body is submitting everything. My body is a traitor.
I let him kiss me again. At traydor na nga'ng sobra sobra dahil nabitin pa ako sa
isang dampi ng halik niya. Mas lalo lamang akong nagalit. Tinulak ko ang kanyang
dibdib palayo sa akin.

"Ano ka ba, Sibal? Kung gusto mo ng halik, huwag ako! Doon ka nga kay Katarina!
Willing iyong magpahalik!" sigaw ko.

Damn! What the hell, Snow?

He now sported an amused grin. I hated it so much. I want to just slap him!

"Magkaibigan lang kami, Miss President," aniya.

"Sinungaling ka. Magpapakasal pala kayo! Doon ka na sa kanya!" Tinulak tulak kong
muli siya.

Hinagilap niya ang kamay ko at binaba niya iyon sa aking hita. Nag-aalab sa galit
ang mga mata ko habang tinitingnan ko siya.

"Sa kanya iyon, Miss President."

"Hindi ba gusto mo nga siya?"

Dumilim ang kanyang mukha. His eyes looks so strange. I should be scared not but
I'm not. I only felt guilt. Dapat ay 'di ko na sinabi iyon. Pakiramdam ko'y ginalit
ko lamang

siya.

"Gusto ko siya bilang kaibigan. Sinabi ko lamang iyon sa'yo para ganoon ang maisip
mo. Gusto kong umiwas. Ginigising mo ang iba't ibang emosyon sa akin. Ang mga
emosyong kahit ang pamilya ko'y hindi pa nakikita, Snow."

Nagtiim-bagang ako sa sinabi niya.

"Pinaniwala mo ako na gusto mo si Katarina! Niligawan mo pa siya!" Fuck why am I

saying all of these.

Humalakhak siya. "Pasensya na't naduduwag talaga akong mahalin ka... Mas gugustuhin
kong maniwala ka na mahal ko si Katarina."

Sinampal ko agad siya. Ang sakit sakit ng puso ko habang sinasabi niya iyon at
parang wala lang iyon sa kanya!

"Kapag 'di ako dumating dito, baka talagang naging kayo nga, hindi ba? Kaya hindi
mo na kailangan pang magsinungaling, Sibal!" giit ko. "You like her. You just
changed your mind because I came!"

"I like her as my companion. Tulad mo, hindi ako naniniwala sa pag-ibig tulad ng
mga nasa libro at TV. Ang pinapaniwalaan ko ay pagmamahal bilang kaibigan..." titig
na titig siya habang sinasabi niya iyon. "Noong nakilala kita, napatunayan kong
tunay iyon. Dahil kung hindi, bakit pa ako narito?"

"Liar..." I said softly.

I'm melting like a fucking ice near a very hot sun.

"Kung gusto kong tunay si Katarina tulad ng pagkagusto ko sa'yo, bakit hindi ko
siya niligawan bago ka dumating?" aniya.

Nanghina ako sa sinabi niya.

"Ngayon, hinding hindi kita papakawalan kahit anong mangyari..."

"Iniwasan mo ako. Anong hindi papakawalan? Kung hindi kita hinalikan kagabi, hindi
ko malalaman na..."

"Kung hindi mo ako hinalikan kagabi, ako ang humalik sa'yo..." aniya.

Nag-iwas

ako ng tingin sa kanya. Nanatili naman ang mga mata niya sa akin. His breathe
attacking my cheek.

"Kailangan kitang iwasan... Kailangang kailangan. Hindi ko lang magawa dahil

gustong gusto kita..." bulong niya sabay halik sa aking pisngi.

Napapikit ako pagdampi ng kanyang labi.

Damn it!

"Mayaman ka. Mahirap ako."

Iyan ba ang dahilan ng pag-iwas niya? I never really thought that social status is
such a big deal. Sabi sa movies, big deal daw iyon. Ngayon, totoo pala talaga.

Nilingon ko siya. "Importante ba iyon?"

Malungkot siyang ngumiti. "Hindi mo lang alam... Pero bahala na... Gustong gusto
kita, Miss President."

His jaw clenched. Nararamdaman ko ang pagbabawal niya sa kanyang sariling gawin ang
isang bagay. Hinawakan ko ang kanyang panga.

"Huh? Gaano ka gusto?" tanong ko.

"Gustong gusto. Kaya kong maghirap habang buhay, makasama lang kita palagi..."

Ngumiti ako. Hindi ko hahayaan iyon.

Tinagilid ko ang ulo ko at hinalikan ko ang kanyang labi. Hinawakan niya ang aking
braso. Ako naman ay nakahawak sa kanyang dibdib. His kisses were like no other. I
feel like I have never really kissed someone wholeheartedly until I met him.

"Enough..." bulong niya at bumitiw sa paghalik sa akin.

Mabibigat na ang hininga ko at muli'y hinalikan siya. He gave in and then he ended
the kiss again.

"Enough, Snow..." malambing niyang sinabi.

"You said you like me very, very much..." bulong ko pabalik at muli'y dinampian ang
kanyang labi.

"I don't want to be a cradle snatcher. Hindi ko alam kung makakapagpigil ako sa'yo
kung masyado kang agresibo..."
Ngumuso ako. "You're not going to be a cradle snatcher, Sibal. I'm almost out of
the cradle you're talking about..."

Tumawa siya at nagtaas ng kilay sa akin.

"Talaga, huh? Napakaagresibo mo, hindi halata sa'yo..." aniya.

Now I wonder how he liked me. I'm very, very hard on him. Istrikta akong boss.
Madali pang magalit.

"Ano bang nagustuhan mo sa akin, kung ganoon?" napatanong ako.

Tinitigan niya lamang ako. Tila siya'y nag-iisip din kung ano nga ba.

The first time I met him flashed on my mind. Iyong nakahilera rin sila sa hall at
tinitingnan ko siya. His smirk flashed on my mind.

Ako... anong nagustuhan ko sa kanya? Ewan ko. Gustong gusto ko lang din talaga
siya. Damn!

=================

Kabanata 18

Kabanata 18

Two time

I wonder if Katarina knows about all of these. Pinaasa kaya siya ni Sibal? O alam
niya simula pa lang ang nangyayari?

Para akong baliw kinabukasan ng Lunes. Ang aga kong nagising para maligo at
magbihis. Nagdadalawang isip pa ako kung mag yo-yoga ba ako o mag-aantay kay Sibal
doon sa kwarto.

Sa huli, syempre nagpatuloy ako sa dati kong ginagawa. Ayaw kong maisip niyang
magkakandarapa ako dahil lang sinabi niyang gusto niya rin ako.

Ngunit habang nagyo-yoga ay hindi ako mapakali. Lumilipad ang utak ko sa

napakaraming bagay. Almost all of it is concerning him.

Pagkatapos kong mag yoga ay dumiretso ako sa Seaside para kumain. Umupo ako roon
para mag antay kay Omar nang bigla kong nakita si Sibal na may hawak na pitsel.

Nagpigil lamang ako ng ngiti. Is he back in serving me now because...

"Milagro... Ikaw na ang nagseserve ngayon..." sabi ko at pinagmasdan ang pagsasalin

niya ng tubig sa aking baso.

Ngumisi siya. "Hirap tingnan ni Omar lagi tuwing nakangisi siya sa'yo..."

Napatingin ako kay Omar na nasa counter. Nanonood siya sa amin. He smiled when he
saw that I'm looking at him.

Tama si Sibal. Natawa na lamang ako.

"May iba ka pa bang gusto?" tanong niya.

"Hmmm. This is fine..." sabi ko habang pinagmamasdan ang aking pagkain.

I wonder if he'll give me my snack, too?

Habang kumakain ako ay naiisip ko ang bagong shift niya. Oo nga pala at malapit na
iyong pagbabago ng kanilang shift. Am I going to stick to my words or what? Kung
ipagpapatuloy ko iyon, ang tanging choice ni Sibal ay ang paglipat niya

sa pang gabi. Alas diez hanggang alas sais ng umaga. Hindi siya makakapangisda.

Ngunit kung hindi ko naman itutuloy iyon, kawawa sina Kuya Lando at Kuya Viktor.
Nakapagbitiw na ako ng salita.

Si Sibal ang naglapag ng aking snack. Nakapagdesisyon na ako at mabuting siya nga
ang naghatid noon para makausap ko siya.

"Sibal..." tawag ko nang paalis na siya.

"Miss President?" he turned to me.

"About sa shift. Hindi ko na siya pwedeng iatras dahil nagkasundo na kami nina Kuya
Lando at Kuya Viktor. Pasensya ka na. Ayos lang naman kung hindi ka na lumipat ng
shift at maging regular bellboy ka na lang. Magkikita rin naman tayo..." sambit ko.

The last words sound like a whisper. I can't say it properly. He grinned
seductively. Or is it just me? I find him really seductive.

"Kukunin ko ang shift na iyon, Miss President. Hindi bale na kung hindi ako
makakapangisda..." sabi niya.

"Pero... mapupuyat ka..."

"Makakatulog ako sa umaga. Pagkatapos ay magkita na lang tayo sa school."

"Talaga?" nag-aalala kong tanong.

"Yes, Miss President..."

Ayaw kong talikuran niya ang pangingisda. Ngunit kung siya naman ang nagdesisyon na
ganoon ang gagawin ay hahayaan ko muna siya. Tutal siguro sa susunod na bago ng
shift ay makakapangisda muli siya.

Hinatid niya muli ako sa aming classroom. Nagmamasid na si Jack sa akin pagkadating
ko. Gusto kong ngumiti pero pinipigilan ko na lang ang sarili ko. I maintained a
straight face.

Kumunot ang noo ni Jack at pagkatapos ay ngumisi. Tila alam kung ano ang
nangyayari.

"Alis na ako..." kibot ng labi ni Sibal galing sa labas.

Tumango

ako at tipid na ngumiti pagkatapos ay kinawayan siya. Tumango si Sibal at nawala na

sa pintuan ng aming classroom.

"May nagbago, ah..." puna ni Jack 'tsaka tumawa.

Inirapan ko siya at nilatag na ang mga kakailanganin para sa subject.

"Anong sinabi sa'yo ni Kuya? Broken hearted si Katarina simula pa noong Biyernes.
Kahapon ko lang nalaman..." he inquired.

"Jack, hindi ko alam. Bakit 'di mo tanungin ang kapatid mo?"

Maging ako'y nalalabuan sa dalawa kahit na sinabi na ni Sibal sa akin ang totoo. He
used Katarina to reject me. But did she hope for him? Jack said she's Sibal's ideal
girl.

"Baka lang may hindi siya sinasabi sa akin..." wika ni Jack.

"Bakit? Anong sinabi ni Sibal sa'yo?" natigilan ako roon.

"Ayaw kong sabihin. Mamaya masapak ako noon kapag 'di pa niya ito nasasabi
sa'yo..."

Right. His loyalty will always be with his brother. Until now, I am not sure if I
can trust him. He never betrayed me but it's his nature as a playboy... I couldn't
trust.

"Sinabi niya gusto niya raw ako..." maliit ang tinig ko nang sinabi ko iyon.

"Sabi niya nga rin sa akin. Matagal ko nang halata. Tagal din niyang inamin..." he
said matter of factly.

"Talaga? Bakit mo sinabi sa aking ideal girl ng kuya mo si Katarina?"

Nagkibit siya ng balikat. "Bago ka dumating, nag-usap kami tungkol riyan. He said
his ideal girl is kind, gentle, easy to be with, magaling magluto, maganda...
Nagtanong ako kung tulad ba sa kababata naming si Katarina. Sagot niya, parang
ganoon."

Umismid ako. I'm not kind... I'm not sure if I'm gentle. And I'm pretty sure I'm
not easy

to be with. Nairita tuloy ako sa naging sagot.

"Pero iba parin talaga kapag gusto mo na ang isang tao. Kahit gaano kasalungat sa
gusto mong maging girlfriend, wala kang pakealam..."

"Are you saying that I'm not kind, gentle, and easy to be with, Jack?" iritado kong
baling sa kanya.

He held his hands up as a shield from me.

"Hindi sa ganoon, Snow," sabay tawa niya.

Pinalagpas ko lamang iyon. Tutal kahit paano'y may punto nga siya. Kahit ako, hindi
ko naman ideal man si Sibal. Hindi ko na rin iyon inalintana. Hindi ko nga
maintindihan kung bakit nagustuhan ko siya.

Tuwing tapos na ang aking huling klase ay kinukuha niya pa ako sa aking classroom.
Jack would smirk everytime he sees us together. Hindi ko na rin masyadong nakikita
si Katarina na kasama niya but I'm sure when they're in their classroom,
nagkakausap naman sila.
"Uuwi ka na?" tanong ko nang nakababa ang salamin sa aming Expedition.

"May tatapusin pa akong plates sa loob. Naroon ang ilang kaklase ko," ani Sibal.

Bumagsak ang balikat ko. Gusto ko siyang ihatid na lang sa kanilang bahay ngunit
kung may gagawin pa siya ay wala na akong magagawa.

"Okay..." sabi ko. "Uuwi na ako..."

Tumango siya at ipinakita ang kanyang cellphone. "Ititext kita pagkaalis mo."

Umaliwalas ang mukha ko. Hindi ko inasahan iyon. Ni nakalimutan kong pwede nga pala
kaming magtext!

"Okay. Huwag ka masyadong magtagal, huh?"

"Yes, Miss President..." aniya.

Ngumuso ako at nanatiling nakatitig sa kanya. His eyes drifted on my lips

pagkatapos ay nilingon niya si Kuya Lando sa driver's seat.

Parang

sasabog sa init ang aking pisngi. Pakiramdam ko ay alam niya ang iniisip ko.

"Sige na, Miss President. Para maaga akong matapos."

Inirapan ko na lamang siya. Ang duwag talaga nito. Iniisip niya parin ba ang estado
naming dalawa? Walang pake si Kuya Lando kung sakaling maghalikan kami rito.

But then I still have some modesty left, of course. Sinarado ko ang salamin at
pinirmi na lamang ang mga mata sa harap.

"Tayo na, Kuya Lando..." sabi ko at tumulak na kami.

Hindi pa nakakalayo ay nakatanggap na agad ako ng text. I'm not surprised that he
has my number. I have his.

Sibal:

Sarap mo sanang halikan, Miss President.

Mariin akong pumikit. Parang gusto kong manliit. Ganito ba siya kung makapagtext?
He's too straightforward!

Ako:

Bilisan mo na lang diyan at nang makauwi ka na.

Sibal:

Istrikta mo talaga, Miss President.

Hindi ko na napigilan ang ngiti ko. Ang kulit din talaga ng isang ito.

Kumakain na lamang ako ng dinner ay nagtitext parin kaming dalawa. I suddenly

wonder kung may matatapos ba ito sa lahat ng ginagawa niya.

Sibal:
Pauwi na ako, Miss President. Anong oras ka bang natutulog?

Matinding kalabog sa puso ang nararamdaman ko sa tanong niya. Seriously, what's

wrong with me?

Ako:

Depende kasi. Bakit?

Sibal:

May mga tatapusin ako ngayon. Pero kapag wala akong ginagawa, bibisita ako sa hotel
n'yo.

Ako:

Tapusin mo na lang ang mga ginagawa mo. Dalawang araw na lang, change shift ka na.
Makakapunta ka rin dito kapag gabi.

Days passed by, ganoon ang trato ni Sibal sa akin. Pakiramdam ko ay buhay na buhay
ako

araw-araw. Lalo na tuwing nasa school.

Isang araw ay dumaan ako sa kanilang classroom at nakita kong may groupings sila.
Si Sibal may mga kagrupong puro lalaki. Si Katarina naman ay nasa ibang grupo at
medyo seryoso sa ginagawa.

Hindi ako nakakapagtanong kay Sibal tungkol kay Katarina. Wala rin naman siyang
sinasabi tungkol roon kaya hindi ko na muna siya kinulit.

"Sigurado ka bang ayos na itong dala ko?" tanong ni Brenna sa akin habang
ipinapakita ang dalawang malalaking stroller bags.

Ilang araw lang naman sila rito sa resort. Busy kasi ang kanyang schedule. Pati rin
si Cissy at si Bronson. Pinagkasya lang nila dahil hiningi iyon ni Tita Marem.

"Ayos na iyan..."

Actually, that's too much. Kung ako'y ayos na sa akin ang isang stroller. Hindi na
kailangang dalawahin.

"Sigurado ka? Excited na ako! I can't wait to post pics of me in a bikini!" aniya
sabay tawa.

It's been three weeks since Sibal changed his shift. Pang gabi na siya ngayon kaya
nasa opisina ako ngayon at dilat na dilat pa.

Madalas, natutulog ako pagkatapos naming magkita. Ang bitin nga, e. Mas gusto ko
iyong umaga siya't nagkikita kami laging dalawa. Ngayon sa school na lang kami
nagkikita. At kung hindi ko pa siya aantayin tuwing gabi, hindi na kami magkikita
rito sa hotel.

Minsan ay maaga siyang pumapasok. Minsan naman kapag maraming ginagawa ay

natatagalan siya tulad ngayon.

"Excited na rin ako..." sabi ko.

"Bakit parang hindi?" ani Brenna.

Nabuhayan ako sa pamumuna niya. Agad akong tumuwid sa pagkakaupo.

"Of course I'm excited! Anong oras nga ulit ang dating n'yo ngayong

Sabado?"

They're just here for the weekends and that's all. Mabuti na rin iyon dahil hindi
ko sila maeentertain tuwing weekdays dahil sa trabaho at sa klase na rin.

"Alas kwatro! Kukunin kami ng van n'yo sa airport, 'di ba? Ilang oras ba bago
makarating diyan?"

"Isa at kalahati siguro..." sagot ko.

"Sayang at hindi kasama si Tita Marem. Gusto ko pa naman sumabay sa kanya next week
kaso may shoot ako that time. Magcha-chopper pa naman iyon..."

Ngumiti ako. "Balik ka na lang next time..." pagod kong sinabi.

Nag ngising aso si Brenna sa akin. "Excited na si Bronson..."

Wala akong masabi. Pagkatapos noong mga nangyari sa amin ni Sibal, hindi na ulit
ako nagkwento masyado kay Brenna. Paano ba naman kasi, maging ako ay medyo hindi
sigurado sa kung ano talaga kaming dalawa.

Kumatok si Sibal sa pintuan at agad iyong umilaw.

"Bren, I need to go. Bye! I'll sleep now. See you this Saturday!" sabi ko sabay
patay agad sa tawag ng aking kaibigan.

Pumasok si Sibal. He's already in his uniform. It's quarter to ten. Maaga sa
kanyang duty. Ngunit medyo matagal kumpara sa mga oras na dating niya noong mga
nakaraang araw.

"Sinong katawag mo?" he asked immediately pagkatapos ay naglapag ng cookies at

gatas sa aking lamesa.

It's really funny. I mean... I don't eat these before sleeping but because of him,
nakagawian ko na lamang.

"Si Brenna. Iyong kaibigan ko. Kinwento ko sa'yo 'yon, 'di ba? They'll be here this
coming Saturday..." sabi ko.

Tumango siya. "Iyong itinerary mo para sa kanila, ganoon pa rin ba?"

"Oo. Are you free?"

"Oo. Gusto mo dalhin

ko si Jaxon?"

Tumayo ako at kinagatan ang isang cookie. Tumango ako sa tanong niya.

"Mas mabuti pa..."

"Okay... Sasabihin ko sa kanya..."

Nilapag ko pabalik ang cookie pagkatapos ay pinangalahatian ko ang gatas. He
smirked right after it.

He brushed the moist from the milk just above my lips. Hindi ako nakagalaw sa
ginawa niya.

"Matulog ka na. Alas diez na..." aniya.

Nalungkot ako roon. Gabi gabi ganito ang nangyayari. Pagdating niya, matutulog na
lamang ako.

"Kapag Friday at Saturday pwede akong matagal matulog..." tukso ko.

"Thursday ngayon kaya matulog ka ng maaga. Mas mabuti rin iyon para mabilis kang
tumanda..." tukso niya pabalik sabay kurot sa pisngi ko.

"What?" Hinawi ko ang kamay niya.

He grinned seductively. Hinigit niya na lang ako palabas ng opisina nang napagtanto
niyang hindi na naman ako aalis.

"Sige na, Snow. Matulog ka na at maaga ka pa bukas para magtrabaho..."

Kahit simpleng ganoon lang ang nangyayari sa amin tuwing duty niya ay para na akong
nakahithit kung makabalik balik nito tuwing umaga. Nangingiti ako lagi kahit na
mag-isa lamang ako.

Si Kuya Lando ang naghahatid sa akin patungo sa school. Si Sibal naman ay nasa gate
nag-aantay sa pagdating ko tuwing alas onse y media ng tanghali.

Everytime he spots our Expedition, he'd open the passenger door para makalabas na
ako.

"Thanks..." I said and went out of the car.

Of course I don't think people would question our closeness. Alam naman din ng
lahat na nagtatrabaho siya sa amin kaya hindi na nakapagtataka kung pagsilbihan
niya nga ako ng todo.

Alas

syete ng gabi at kumakain ako ng dinner nang biglang may tumayo sa harap ko. I am
so surprised to see Katarina in front of me.

She's wearing her usual white dress. Her hair is tied in a pony tail and her side
bangs parted in a perfect way.

"Katarina, anong ginagawa mo rito?" tanong ko.

"Mag-usap tayong dalawa..." mariin niyang sinabi sa akin.

Luminga linga ako at nakita ko si Kristina sa counter. Nanliliit ang mga mata niya
habang nakatingin sa aming dalawa. Naroon din si Rolly, mukhang nagtataka sa
biglaang pagpunta ni Kristina.

Si Kuya Viktor ay nasa paligid lang.

Nag-angat muli ako ng tingin kay Katarina. Pinagtaasan ko siya ng kilay.

"Nag-uusap na tayo..." sabi ko.

Kitang kita ko ang iritasyon sa kanyang mukha. I can even see the sides of her eyes
moist because of unshed tears. What is this?

I don't want to be rude to her. Wala siyang ginawang masama. Maaring nagselos ako
sa kanya noon ngunit sa nagawa ni Sibal sa kanya, kung pinaasa siya nito, maaring
tunay na nasaktan si Katarina.

"Ang tagal kong kinimkim nito, Snow. Ngayon, hindi ko na kaya!" sigaw niya.

Some waiters went to us. Paano ba naman kasi'y tumataas ang boses niya.

"Ryan, leave us. It's okay..." sabi ko.

Tumango ang waiter at pansamantalang umatras dahil sa utos ko. Tinuro ko kay
Katarina ang upuan. Kung nakaupo siya, hindi siya threat tingnan. Pero dahil
nakatayo siya, hindi maganda ang impresyon ng mga tauhan ko sa kanya.

"Anong kinikimkim mo?"

"Kayo na ba ni Sibal?" agad niyang tanong.

I don't know about that. I have no proper answer but whatever's

going in between us right now is just fine with me.

"Oh, I think I get this. Is this about him courting you?" tanong ko. I don't want
to sound rude but I still did. I don't know how to break it to her gently. "Kung
may problema kayo ni Sibal, better tell him instead. Huwag ako dahil wala akong
maitutulong sa'yo..."

Lumandas ang luha sa kanyang mga mata at agaran niya iyong pinunasan. Nasindak ako
roon. Natigil ako sa pagsasalita.

"Alam mong nililigawan ako ni Sibal noon, bakit patuloy kang lumalapit sa kanya?
Huh?" she cried.

Wow. This is so long overdue. It's been almost a month!

"Hindi ako lumalapit sa kanya, Katarina. It's his duty to serve me-"

"Ginagamit mo iyang kapangyarihan mo para lang pagsilbihan ka niya!" paratang niya

sa akin.

I don't want to be rude pero masyado naman yata siya kung makaparatang. Tumayo ako
para maharap ko siya.

Why is she so hysterical now? Did Sibal ever tell her the truth? Or... baka naman
pinaikot siya? Baka pinaikot kaming dalawa? Sa puntong iyon ay mas lalo lamang
akong nagalit!

"Bakit ako ang inaaway mo ngayon, kung ganoon? Doon ka sa kanya ngumawa, Katarina!
Hindi ko siya pinipilit kapag ayaw niya-"

"Alam mong nanliligaw siya sa akin, bakit mo siya pinatulan? You have no respect at
all!" she spat.

"I did not want him to go near me, Katarina. Bakit sa akin ka nagrereklamo at bakit
hindi kay Sibal?" sigaw kong muli.

"Dahil ikaw ang babae. Ikaw ang dapat na umiiwas kung alam mong may nagmamay ari na
sa puso ng lalaki. Pero iba ang ginawa mo. You are just like your Tita-"

I did not let her finish. Agad ko na siyang sinabuyan

ng tubig sa galit ko. Mabilis ang hininga ko. Natauhan lamang nang nakita kong
basang basa siya dahil sa ginawa ko.

"Layuan mo siya habang maaga pa. Kung talagang mahal mo siya, layuan mo siya-"

"How dare you give me that choice! That is not mine to make! Why don't you fucking
tell Sibal to stay away from me so you can benefit, huh?" sigaw ko.

Mabilis kaming pinalibutan ng mga waiter. Hinawakan ni Kuya Viktor ang braso ni
Katarina.

"Bitiwan mo ako!" sabi ni Katarina kay Kuya Viktor.

"Snow!" Sibal's voice echoed on the whole West Coast restaurant.

Natauhan ako dahil sa tinig niya. Agad niyang dinaluhan si Katarina na ngayon ay
umiiyak dahil sa ginawa mo. He then eyed me coldly.

"Snow... Anong-"

Hindi ko na siya pinatapos. Tinalikuran ko na agad silang dalawa at nagmartsa na

ako paalis doon.

Kung may problema kayong dalawa, ayusin ninyo iyan. Labas ako riyan. Huwag n'yo
akong isali. Hindi ko kailangan ng dagdag pang problema pagdating sa inyo.

Kahit na ganoon ang iniisip ko, pagdating ko sa elevator ay para parin akong
nawalan ng lakas. What the fuck was that? Did he two time us?

Mabilis akong pumasok sa kwarto. Bumagsak ako sa aking kama at binaon na lamang ang
ulo sa aking unan.

Did he two time us? Did he make her believe that we're actually nothing?

Nabilog niya ba ako ng husto?

Fuck!

Halos ihampas ko ang ulo ko sa unan dahil sa nangyari. Tita Marem's voice echoed on
my mind. My happiness is does not come from other people. My happiness definitely
doesn't come from him!

Tumunog ang alarm ng pintuan hudyat

na may nagbubukas noon. Agad akong bumangon at umatras sa aking kama. Kinuha ko ang
dalawang unan na naroon.

Nang nakita ko si Sibal sa aking harap ay agad ko siyang pinagbabato ng mga hawak
kong unan!

Ang unang unan ay nailagan niya. Tumama iyon sa salamin. Sa sunod kong bato sa
kanya ay natamaan ang kanyang baywang. Inubos ko ang apat ngunit hindi siya natinag
sa pamamato ko.

"Umalis ka rito!" halos mapaos ako sa sigaw na iyon.

Kitang kita ko ang frustration sa kanyang mukha habang lumalapit siya sa akin.
Takot na takot ako sa paglapit niya. Hindi ko kayang lumapit pa siya. Pakiramdam ko
ay mabibilog niyang muli ako. Ayaw ko ng ganoon!

Tinulak ko siya ngunit hindi siya nagpatinag sa akin. Sinampal ko siya. Nag-iwas
lamang siya ng tingin at pumikit.

"You two timed us!" sigaw ko.

Umiling siya.

"Napakasinungaling mo! Napakasinungaling mo!" paulit ulit kong sinabi sabay tulak
sa kanya.

I believed. That's what's sad. Hindi si Katarina ang problema ko. Si Sibal mismo
ang problema ko. Dahil napaniwala niya kaming dalawa.

"Ano? Bakit siya sumugod? Kayo pa? Huh?" sigaw ko sabay tulak muli sa kanya.

"Hindi kami, Snow..."

"Talaga? Sinong niloloko mo? Huh?" nanginig na ang boses ko habang sumisigaw sa
kanya.

I can only imagine what Papa's gone through when he learned that my Mom cheated.
Paano niya kaya iyon hinandle?

"Wala kaming relasyon na dalawa. Hindi kami nagkaroon ng relasyon kailanman..."

Like I would believe that bullcrap, right? Hell, I won't believe that!

"Gusto niya lang na lumayo ako sa'yo... Ganoon ka rin sa akin..."

"Bakit?

Anong rason? The only fucking reason I could think about is because you are in a
relationship, that's why!" sigaw ko. "She's bitching about you courting her while
I'm flirting with you. Iyon lamang ang tanging rason na nakikita ko, Sibal!"

Pagod niya akong pinagmasdan. Hindi ako mapakali. Nangingilid ang luha sa aking mga
mata. There's probably no reason that can convince me right now. It's clear. He two
timed us!

"Gusto niyang maisip mo ito at lumayo ka sa akin..."

"Hindi ko maintindihan-" sigaw ko na agad niyang pinutol.

"Usap usapan na ang pagbabalik ng Tita Marem mo, Snow! Magagalit iyon kapag nalaman
ang tungkol sa ating dalawa!" tumaas ang boses niya para makain ang mga sigaw ko.

"I don't believe that... You're making this up..." may pag aalinlangan kong sinabi.

Pumikit si Sibal ng ilang sandali bago niya ako binalingan. His tired eyes makes me
want to believe him.
"Ayaw kong sabihin sa'yo 'to, Snow. Pero kung magagalit ka sa akin dahil hindi mo
alam ang totoo, sasabihin ko..."

Hindi ako nakapagsalita dahil sobrang seryoso ng kanyang mukha. Is he exaggerating

things? So what if Tita Marem will get mad? He's chickening out! Syempre, magagalit
iyon. Sino ba naman kasi ang mag-aakalang iibig ako sa isang bellboy na tulad niya.

"Is this about our social status, Sibal? Magagalit si Tita Marem, oo, pero wala
siyang magagawa! This isn't enough reason for Katarina to come here and shout at
me!" giit ko.

"Mawawala sa akin ang trabaho na ito, Snow... At maaaring pati ang hanapbuhay ni
Papa kapag nalaman ni Maria Emilia na may relasyon tayong dalawa..."

Umiling ako. I still don't get it. I don't believe him!

"Katarina is just concerned. Kung tunay na may relasyon kami, noong una pa lang
dapat sinugod ka na niya. Ngayon ka pa lang niya sinugod nang usap-usapan na ang
pagbabalik ng Tiyahin mo..."

"I don't believe you... No..." Nangilid ang luha ko.

It's really not enough reason to believe. Umiling ako habang lumalandas ang luha sa
aking mga mata. Kumunot ang kanyang noo at mas lalong lumapit sa akin.

Umatras ako at nang nasandal na sa dingding ay tinulak ko na lamang siya para

makalayo siya.

Sinubukan niyang palisin ang aking luha ngunit tinampal ko ang kanyang kamay.

"Leave! I don't believe you! I don't believe you! That's not enough reason! You are
lying!" paratang ko.

"Miss President, please..."

"Please leave, Sibal! I want you to fucking leave!" sigaw ko.

Pumungay ang kanyang mga mata. Tila antok at pagod na pinaghalo.

"Si Papa ay tinanggal sa Philippine Navy dahil sa kagustuhan ng Tiyahin mo..." he

said even when I already want him to shut up.

"Liar!"

"Nagtayo siya ng negosyo na pinasarado rin ni Maria Emilia. Ang tanging

pinahintulot lang ng Tiyahin mo, Snow, ay ang pangingisda niya."

"Liar... Why would Tita Marem do that?" humikbi ako sa galit ko sa kanya.

Ayaw kong maniwala. Hindi iyan totoo.

"Ayaw kong malaman mo ito galing sa akin, Snow. Pero ayaw ko ring ganito tayong
dalawa. Hindi ako makakatulog kapag galit ka sa akin..." aniya.

"I don't believe you! You are making this up..."

"Sana nga ay gawa gawa ko lang ito..." He smiled weakly.

Hinaplos niya ang aking pisngi. Nanlalamig ako ngunit nang naramdaman ko ang
kanyang palad doon ay parang guminhawa ang pakiramdam ko. Mainit ang kanyang kamay.
It brings me so much comfort.

"Believe me, please... I don't want us to fight..." bulong niya.

His nose touched mine. Umiling muli ako.

=================

Kabanata 19

Kabanata 19

Blood

"Please, Miss President. Ayaw ko ng nag-aaway tayo," malambing na dagdag ni Sibal.

Gusto kong kalasin ang puting comforter na nakapalupot sa aking katawan. I want to
throw it to him. Hinugot ko iyon ngunit hindi ko makuha ng maayos.

Hinawakan ni Sibal ang aking kamay. Tumigil ako at binalingan siya. He looks pained
and frustrated at the same time.

Bumaba ang tingin niya sa aking balikat at inangat niya ang nahulog na strap ng
aking dress. The way his fingers glide against my skin made me shiver.

"Hindi pa ako nagmahal, kahit kailan, Miss President. Sa'yo pa lang..." aniya.

Nagtiim bagang ako. I want to believe him so bad but a part of me doesn't trust him
fully. Hindi ka naman talaga maniniwala sa bagay na hindi mo naiintindihan.

Unti-unting nanlaki ang mga mata ko nang napagtanto ang sinabi niya. Mahal? Mahal
niya ako? Paano nangyari!? These are all lies!

"Alam ni Katarina ang lahat ng ito. Alam niya rin kung bakit ko sinabi sa'yo na
siya ang gusto ko. Gusto kong layuan ka. Gusto ko ring layuan mo ako... Pero tuwing
magkasama tayo, ang hirap hirap mong pakawalan..."

Mahapdi ang mga mata ko habang tinitingnan ko siya. I'm trying my best to not give
in to every word he said. It's damn hard.

"Alam ng buong Costa Leona kung gaano lamang ang galit ng Tiyahin mo sa aming
pamilya, Snow. Kahit si Katarina, alam iyon. Gusto niya akong tulungan sa
pamamagitan ng pagpapalayo sa'yo. Lalo na ngayong pauwi na si Madame. This is why
she's doing this-"

"How dare your girl compare me to what Tita Marem is doing, Sibal! Hindi ako

kabit! Hindi ko kailanman-"

Nilagay niya ang kanyang noo sa aking balikat. Gustuhin ko mang lumayo ay natatakot
naman akong babagsak siya sa aking dibdib kung nangyari iyon.

"You are my girl. At hindi ka magiging katulad ng Tiyahin mo..." aniya.

Parang kinukurot ang puso ko sa mga sinabi niya. Hindi ako nakapagsalita. Nag
concentrate na lamang ako sa pagpigil sa mga luhang nagbabadyang tumulo.

"I'm in love with you, Miss President," bulong ni Sibal.

Marahan akong pumikit habang dinadama ang mababa niyang hininga sa aking balikat.

"Ikaw lang ang pipiliin ko. Ikaw lang ang gugustuhin ko..." aniya.

"Really..." now my voice sounds more hopeful than sarcastic.

Tumango siya kahit na nakahilid parin ang kanyang noo sa aking balikat. Hinawakan
ko ang pisngi ni Sibal at inangat ko ng bahagya. His head rose and then we stared
at each other's eyes.

Siniil ko ng halik ang kanyang labi. Tasting every corner of it. Enjoying it like
it's my favorite dessert. He kissed me back, too. Ngayon ay pinapantayan ang gawa
kong halik.

When his tongue entered my mouth, nilagpasan niya pa ang init na handog ng halik
ko. My head spinned like mad. My concept of time and space got warped.

My bones seemed to melt when his hand held my head back. Inilalayo niya iyon sa
kanyang mukha dahilan kung bakit mas lalo lang akong nabitin. My body lit up like a
torch. Halos hindi ako makahinga.

"Enough, Snow..." bulong niya at tumigil ulit sa paghahalik.

Hinaplos niya ang aking buhok sa taas ng batok. Ang isang kamay niya'y nakahawak sa
aking baywang.

Lumuhod

ako at bahagyang lumapit sa kanya para mawala ang espasyo sa aming gitna. Hinuli ko
ang iniilag niyang labi. At nang nagawa ko iyong halikan ay nanatili siyang estatwa
at nakadilat ang mga mata.

"You said you like me... that you love me..." I whispered.

"Oo, Miss President..." aniya.

"Why can't you kiss back?" I hate to sound like I'm begging.

"Hindi ganoon ang gusto kong mangyari sa atin..." he half-heartedly said.

Pinasadahan ko ng mga daliri ang aking buhok. Umangat ang mga mata niya sa
pagbagsak ng aking buhok pagkatapos ay sa aking labi.

"Why? Am I not attractive to you, Sibal? Do I really look too young?" malungkot
kong sinabi.

Pumikit siya ng mariin. Para bang ang sakit sakit sa kanya ng sinabi ko. Nang
dumilat siya ay ginawaran niya ako ng nagbabagang halik.

Halos mapahiga ako sa pagkakadagan niya sa akin. Halos bumigay ako dahil sa pag
atake niya sa aking labi.

"I'll lose all my damn control, Miss President. Ayaw kong mangyari iyon..." he
whispered and then kissed me again.
Pinaglandas ko ang aking mga palad sa kanyang katawan. I am amazed by how his
sculpted muscles feel so solid and warm at the same time. Nang nahawakan ko na ang
kanyang t-shirt ay unti-unti ko iyong inangat.

"Fuck..." he cursed and then his kisses went to my pulsating neck.

He licked my skin. I tipped my head to one side so I can give him access to it.
Nahuhulog na naman ang strap ng damit ko.

Inangat ko ang kanyang t-shirt para maramdaman ko ang kanyang balat sa aking palad.
He felt so hot! I traced the sculpted lines from his pectorials

down to his abdomen.

Malutong siyang nagmura muli. Dumilat ako at nakitang tumingala siyang nakapikit.
His eyebrows meeting in frustration. Bumaba ang tingin ko sa aking damit at nakita
kong halos hubad na ang butones ng aking spaghetti blouse. My bra is already
showing.

"Sibal..." I couldn't recognize my own voice when I tried to kiss him again.

Dinungaw niya ako gamit ang nag-aalab na mga mata. Burning lust and adoration are
embedded in his eyes. I can't help but get lost in them.

Mabilis niyang kinulong ang aking binti sa kanyang mga tuhod at halos pumutok ang
mga butones ng aking blusa nang sinubukan niya itong ibaba kasama ang aking bra. My
one boob got exposed!

Uminit ang pisngi ko. His eyes drifted to it. At halos pumikit muli ako nang nakita
kong paano niya iyon tingnan. Tila ba'y naputol na lahat ng pagpipigil niya dahil
sa nakita!

Hinubad niya ang kanyang t-shirt pagkatapos ay hinalikan ang aking collarbone. His
other hand went to the other strap so he can remove it. Lumiyad lamang ako nang
naramdaman ang kanyang magaspang na palad sa lambot ng aking dibdib.

Sinabunutan ko siya habang bumababa ang kanyang halik doon. And then he started
showering light kisses on my other boob. When his mouth closed on its tip, it sent
electricity shooting in my veins.

Lumiyad muli ako. This time, his other hand held my thighs para hindi iyon
makabalik pababa. Nanlaki ang mga mata ko nang naramdaman ko siya sa gitna ng aking
mga hita. The bulk of him right in between me made me moan.

Oh shit! I want him. I want him so bad!

A part of me wants to stop

it. I just really want to kiss him. Hoping that I'd satisfy myself somehow ngunit
pakiramdam ko ay hindi ako natatapos sa kanya. Hindi ako nakatigil. Hindi ako
nakuntento. Gusto ko pa siya. Gustong gusto ko pa.

He gently pushed me. His bulk caressing my throbbing insides. Hindi ko na napigilan
ang mga daing ko. Panay naman ang mura niya habang hinahagkan ang aking dibdib.
Palipat lipat tila ba hindi nababayaran ng bawat halik ang kanyang pagka uhaw.

Gently, he parted my thighs with his knees. He positioned himself right in front of
me. Binalik niya sa aking labi ang kanyang halik. His tongue darted inside my mouth
and I could hardly catch my breath.
Ang isang kamay niya ay bumaba na sa aking lacey shorts. Walang pag-aalinlangan
niyang nililis iyon ng walang kahirap hirap. I even helped him remove it. Ang
tanging natitira ay ang aking panty na lamang samantalang balot pa siya sa kanyang
pantalon.

Parang may sariling isip ang aking kamay. Instinctively it reached for him below.
The bulk I'm feeling between my thighs is on my palm now.

Tumigil siya sa paghalik at napadaing sa ginawa ko. Tumindig ang balahibo ko sa

pag-iisip na grabe ang naidudulot ko sa kanya.

He frantically unbuttoned his maong. Tutulong sana ako ngunit nanginginig ang kamay
ko habang sinusubukan. With a swift movement, he removed his pants and now he's
just in his boxers in front of me.

Muli ay inangkin niya ang aking bibig. Wala akong pinagkait sa kanya. I fully gave
in to him without thinking about time, space, reason, or anything at all. It's just
going to be me and Sibal right now!

"Miss President,

please tell me you love me, too. Na hindi ito laro sa'yo..." aniya at binaba ang
kamay sa aking panty.

I can't even draw a breath properly. How can I say what he wants to hear then? Lalo
na noong naramdaman ko ang kanyang daliri sa gitna ng aking hita. Kahit na may
namamagitang tela ay para na akong kinukuryente.

"My gosh, Sibal. What game are you fucking..." hindi ko matapos dahil paulit ulit
niyang hinaplos ang gitna.

How can he say that I'm playing when my panty is obviously soaking wet? Damn it!

"Sibal..."

Sinabunutan ko siya. Lalo na nang naramdaman ko ang pagbaba niya sa aking panty. He
gently massaged the throbbing folds. Hindi ko na mahabol ang sarili kong hininga
dahil sa ginagawa niya.

I can't help but join the rhythm of his fingers. He kissed me, too. His tongue
gently following the same rhythm his finger is doing to me.

"Please..." I can't help but beg.

A finger slid inside of me. Halos umiwas ako sa kanyang halik nang naramdaman ko
iyon. It stings! Damn it!

I can feel how wet his fingers were as it gently went in and out of me. Mas lalo
lamang akong nabaliw sa ginawa niya. Imbes na ipatigil siya ay sinabayan ko pa
iyon.

The deep-seated hunger inside of me went to the verge of explosion. His lips grazed
the pulse on my throat while his fingers continued doing his thing. And then when I
felt him rub the convex of my folds, I screamed and stopped because of a powerful
foreign sensation!

I moaned as the power spiraled down. Nang tumigil iyon ay nanghina ako ng husto.
Halos namanhid.
Nagpatuloy siya sa paghalik

sa akin. His hand left my folds and then he cupped my breasts, tila ba binibigyan
ng kaonting oras iyon para kumalma.

Bumaba ang kamay ko galing sa kanyang dibdib patungo sa kanyang torso. I felt the V
line on my fingertips. Hinaplos ko lamang iyon. Sinundan hanggang sa maramdaman
kung saan ako dinadala niyon.

His masculinity is standing proudly. My body may be innocent but my mind is not.
Halos lahat ng kaibigan ko sa ibang bansa ay nagkaroon na ng karanasan. The reason
why my opinion about relationships is a bit distorted. I find physical attraction
shallow. I find it so easy to give... almost with no meaning. Ngunit sa kaibuturan
ko ay pinreserba ko iyon para sa taong mahal ko... para sa taong iibigin ko habang
buhay.

At ngayon, heto ako at walang pag-aalinlangan kong binibigay sa lalaking una at

sana'y huling magpapatibok ng puso ko. I don't care if our status doesn't match. I
don't care if Tita Marem will get mad. I don't care about the past. I care only
about our future... together.

Hinawakan ko ang kanya. He groaned. Kinagat ko ang labi ko. I really like it when I
can see that he's affected. I feel like I have some power over him. A power no one,
not even his future employers, can have!

"Please, Sibal..." hindi ko na makilala ang sarili ko.

Kitang kita ko ang kalasingan sa kanyang mga mata. I can't hardly cup his whole
thing. I didn't bother to. I just want to feel him so bad. I want us...

Tinutok niya iyon sa akin. When his tip and mine touched, napapikit ako. Hinalikan
niya ang aking leeg. He licked, bit, and kissed my skin there habang unti

unti niyang pinapasok ang aking kabuuan.

Halos dumugo ang labi ko nang napagtantong ganoon ka sakit iyon. Hindi pa siya
natatapos ay gusto ko nang sumuko.

"Gusto mong tumigil?" his pained voice asked.

Umiling ako. Hindi na makasagot. "Please, just... I want you... I want you so
much..."

Tila gatilyo ang mga salita ko. He entered me slowly until even I can feel an
exquisite barrier in between us. Ang luha ay nakaantabay na sa gilid ng aking mga
mata. I don't want to open my eyes so he wouldn't see how painful it is. I just
want him. I just want to give myself to him.

"Huwag ka munang..."

Hindi ko siya pinatapos! Hindi ako huminga nang diniin ko ang sarili ko sa kanya.
Ikinawit ko ang aking braso sa kanyang likod para magdikit kaming dalawa at tuluyan
niya akong maangkin! Sumigaw ako sa sakit na naramdaman.

"Snow!" pagalit niyang sigaw sabay halik sa aking noo.

Hinihingal ako at napaiyak sa sobrang sakit. Pumirmi siya sa aking loob. My body
tensed because of a foreign entrance but I moved slowly so I can feel him.
"I said stop moving!" pagalit niyang sinabi sabay hawak sa aking baywang.

Dahan dahan akong gumalaw. Feeling all the pain and the tenderness inside. I can't
want for my body to finally be familiar of him. But right now, all I can feel is
pain. Will I ever be familiar? Damn it!

"Snow!" sigaw niyang muli.

"Sibal, please... Gustong gusto ko 'to..." I moaned.

"Shit!" sigaw niya sabay hawak sa aking baywang. "Huwag kang magsalita ng ganyan!"

I grinded against him. Never minding the pain. Malutong na mura ulit ang inabot
bago niya hinawakan muli ang aking baywang. Pinirmi niya iyon.

Dumilat ako at nakita ko siyang tumingala. His Adam's apple protruded and then he
started moving steady.

It's so painful! Halos hindi ako humihinga sa bawat labas pasok niya. But I teased
him, still. Sinalubong ko ang bawat balik niya. Nagmura ulit siya.

"Please... I can't..." halos maiyak ako. "I want more..."

Isa pang mura at pumusisyon siya ng mabuti sa aking gitna. Pagkatapos ay biglang
bumilis at mas lalong dumiin ang bawat pasok niya. Umiyak ako sa sakit at
fulfillment na pinaghalo. Until I heard him groan... he stopped for a moment and
then suddenly he left me. He closed my legs. Lumayo siyang bahagya at narinig ko
muli ang malutong niyang mura.

Pinalis ko ang luha sa aking mga mata at pinagmasdan siyang mapupungay ang mga
matang nakatingin sa akin.

"Huwag mo nang ulitin iyon..." nanghihina niyang sinabi at marahan akong dinaganan.

Hinalikan niya ang aking noo, ang aking ilong, ang aking labi.

Pumikit ako at nanghihinang hinilig ng mabuti ang ulo sa unan.

"Are you sleepy?" he asked.

Tumango lamang ako.

"Linisin ko muna ang kama mo... There's blood in it, Snow..." bulong niya.

Dumilat ako at mata niya agad ang nakita ko. He smiled weakly.

"Huwag mo nang ulitin iyon. Hinding hindi ako makakapagpigil pagdating sa'yo..."
aniya at nilagay ang kanyang mukha sa aking leeg.

=================

Kabanata 20

Kabanata 20
I'm Sorry

I cuddled with Sibal last night. Kaya napabalikwas agad ako nang naramdaman kong
nawala siya sa aking tabi, madaling araw ng Sabado.

Bumangon agad ako galing sa pagkakahiga. Kakagising ko lang. Napatingin ako sa

orasan sa gilid ng kama at nakitang hindi pa nag-aalas sais ng umaga.

Panandalian akong natulala. Nangyari ba talaga iyong kagabi? I remember how light
headed I was habang nakaupo sa sofa. Nagtatanggal si Sibal ng sheets at nagpapalit
din. He carried me to bed right after he changed it. Aalis na sana siya ngunit
hinila ko siya pabagsak sa kama.

I told him not to leave. I want to sleep beside him.

Nagbaga agad ang pisngi ko nang napagtanto ang nangyari. We made love! I made love
to him!

I am not really good with virtues but somehow it's a big thing for me. Kahit naman
siguro sa ibang babae. At wala akong pinagsisisihan na naibigay ko iyon sa kanya
dahil mahal ko siya.

Speaking of, where is he? Ginala ko ang mga mata ko sa kwarto. Night shift siya
ngayon. Nakatulog akong nasa tabi ko lang siya. I wonder if he left right after I
slept. Sana ay hindi. I want him to cuddle me. We just made love, after all!

A part of me got disappointed at the thought of him going out right after it. Ayaw
ko ng ganoon. I feel like it doesn't matter to him.

Narinig kong tumunog ang door handle. Mabilis kong inayos ang nabulabog kong buhok.
Inayos ko rin ang damit kong suot. Sinuot ko iyon kagabi habang nag-aayos si Sibal
ng kama.

"Good morning!" Sibal greeted.

May dala siyang isang tray ng breakfast. Nilapag

niya iyon sa lamesa malapit sa aking veranda bago niya ako nilapitan. He's wearing
his uniform now, mark that he's on duty.

Hinagkan niya ang aking noo at tumabi siya sa aking kama. Uminit agad ang pisngi
ko. Nanulis din ang aking labi.

"You got up while I'm sleeping?" tanong ko.

Umiling siya. "Gumising ako ng alas tres..."

"You are working when you're beside me..." ayaw ko mang masyadong maglambing ay
hindi iyon makatakas sa boses ko.

He smirked. I can't help but be stunned with his features. Ang guwapo naman nito!

"Ginagawa mong alibi ang trabaho ko, huh? Miss President, maaga pa tayo ngayon,
hindi ba? Ngayon ang dating ng mga kaibigan mo?"

Halos mapatalon ako sa sinabi niya. Muntik ko nang makalimutan na ngayon nga pala
ang dating ni Cissy, Brenna, at Bronson. Kailangan ko nang kumain!

Parang alam niya ang iniisip ko. He placed the tray on my lap.
"Ikaw? Kumain ka na ba?" tanong ko.

"Tapos na sa kitchen. Kumain ka na..." aniya.

Mabilis kong nilantakan ang pagkain. Mashed potato, beef steak, sweet corn, and
vegetable ang naroon. Pati ang creme brulee ay inubos ko. Wala sa sarili kong
sinimot ang mashed potato nang napansin ko ang paninitig niya sa akin.

"What?"

My cheeks heated.

"Busog ka na?" pabiro niyang sinabi.

Mas lalong uminit ang pisngi ko sa pagkahiya! Syempre, busog na ako! Anong akala
niya sa akin, gutom na gutom?

Sumulyap siya sa pinggan ko. Agad kong binigay sa kanya ang tray. He sported an
amused grin.

"Syempre! Ba't ako 'di mabubusog, Sibal?" pagalit kong sinabi.

Tumawa siya at tinabi ang tray pagkatapos ay umupong muli

sa kama ko. I have completely forgotten about this side of him. I'm not sure if I
hated it or I loved it!

"Nakakagutom pala..." makahulogan niyang pinabitin iyon.

"Hmp! Syempre, ilang oras akong natulog kaya gutom ako! Kung ayaw mong tumaba ako
kaya ka nagbibigay ng komentong ganyan, umalis ka na nga lang diyan!"

tinulak ko siya para makaahon na ako sa kama. Natatawa niya akong pinagbigyan.

"I'm just kidding..."

Maagap niyang hinawakan ang aking siko para mabalik ako sa kama. Iniwas ko iyon
pero walang bahid na galit. Pagtatampo lang ang mayroon. At mga pag-iisip na dahil
may nangyari na sa amin, mas lalo tuloy akong na conscious sa kanya.

"Maliligo lang ako..." sabi ko ngunit hindi ako makawala.

Bumagsak ako sa kanyang bisig. Napaupo ako sa kanyang hita. Nagpumiglas ako ngunit
kinulong niya akong mabuti.

"Ano ba, Sibal!" sabi ko sabay kagat sa aking labi.

The heated moments of last night flashed on my mind. I remember how he whispered to
my ears. I remember how his kisses felt.

Nilagay niya ang kanyang ilong sa aking tainga. Ayaw ko ng ganito. Lalo na't bagong
gising ako. Baka mamaya ay mabaho pa ako!

"Simula ngayon hanggang dito na lang muna tayo, Snow. Hindi na tayo muli lalagpas
sa linya..." aniya.

Natigil ako sa pagpupumiglas dahil sa kanyang sinabi. May isang matulis na sundot
sa aking puso dahil sa sinabi niya. Nilingon ko siya at sinimangutan.
"Bakit? I did not pleasure you properly last night?"

He sighed heavily. "Hindi iyan, please..."

"Then why do you sound so guilty, huh? Hindi mo ba nagustuhan?"

"Of course, guilty ako. Naging

mapusok ako at pinagbigyan ko ang sarili ko. Dapat kasal na tayo bago iyon..."

Nanlaki ang mga mata ko. The thought of marrying Sibal made me high. Is that really
possible?

Bumagsak ang balikat ko nang libo libong problema ang sumagi sa isip ko. Ano kayang
iisipin ni Papa? O ni Tita Marem? Aside from that, we're young to get married. Isa
pa, ano iyong sinabi ni Sibal na pinatanggal si Tito Achilles dahil kay Tita Marem?

Tito Achilles is part of the Phillipine Navy? I can't take it all in.

Kasal. Parang kay labo. Parang pangakong hindi matutupad. But I'm hopeful, though.
Because above all, what i really want right now is to just be with Sibal.

"Hmmm. Ganoon ba talaga ang gusto mo?" tanong ko.

Tumango siya, determinado.

"Let's try that, then..." panunukso ko sa kanya.

Pumikit siya. He licked his lower lip as a wriggled in his arms. Pinakawalan niya
agad ako.

"Maligo ka na!" pagalit niyang sinabi.

Humagalpak ako sa tawa. Kinuha niya ang tray, an excuse to go out of my room.
Sinundot sundot ko pa siya bago siya makalabas doon. Natatawa ako nang pumasok sa
shower.

Although I may sound brave. Sa totoo lang ay natatakot akong may mangyari muli sa
amin. Last night was damn painful. Nalagpasan ko lang iyon because I want so bad to
pleasure him... and of course my bottled feelings.

Pagkatapos kong magbihis ay tinawagan na ako ni Sibal sa room. He informed me that

my friends are already at the lobby. Bigla akong nahiya dahil dapat ako ang
sumasalubong sa kanila roon.

Bumaba na agad ako para ma meet ang aking mga kaibigan.

True enough, the three

of them were sitting on our sofas. Si Cissy ay nakatingin sa kay Sibal na nakatayo
sa gilid nila. Si Brenna ay nasa cellphone niya at si Bronson naman ay naka
headset.

May sinabi si Sibal sa kay Cissy na dahilan kung bakit napatingin ang kaibigan ko
sa akin. Kumaway agad ako, malapad ang ngiti.

Nang namataan ako ni Brenna ay sinugod niya ako at agad na niyakap. Sumunod din si
Cissy sa kanya. Binaba ni Bronson ang kanyang headset. His red lips pouted.
"Bron..." ngumiti ako at binigyan siya ng maikling yakap.

Taas baba na ang kilay ni Brenna sa akin. Alam ko ang ibig niyang sabihin. I'm
trying so hard not to look at Sibal kahit na nanunulis na ang labi niya kakanguso
sa banda roon.

"Kanina pa 'tong si Cissy na titig sa kanya..."

I turned to Cissy. She flushed. Her pale cheeks turned red. Gusto ko siyang
pagsabihan but I stopped myself. This is not the time to claim what's mine, of
course. Mangha lang ang mga ito dahil sa gwapo ba naman ng bellboy ko.

Umiling na lamang ako. Inikot ikot ni Cissy ng kanyang mahabang buhok habang
nagpapacute. Panay naman ang tawa ni Brenna sa ginagawa ng aming kaibigan. You all
need to go to your room now. Kung alam ko lang na ganito talaga ka grabe ang impact
niya ay hindi ko na siya pinag extend. Puyat pa naman iyan.

"Anyway, I'm gonna escort you to your room..." sabi ko.

"Are you staying here? Hindi ka sa mansyon ninyo?" tanong ni Bronson.

Umiling ako. "Hindi. Dito ang trabaho ko kaya dito ako nags-stay."

Malamig na tumango si Bronson. I'm used to him. He's usually like that.

"Sibal..." tawag ko.

Tumango

agad siya. Ang mukha ng dalawang kaibigan ko ay sindak parin habang pinapanood si
Sibal na inaayos ang gamit nila sa cart. Kulang na lang ay tumulong si Cissy sa
pagtutulak noon.

Ako na lang ang pumindot ng elevator. Siniko siko ako ng dalawa habang nasa
elevator kami. Naiirita na ako pero para matigil sila ay ginawa ko ang matagl na
nilang asam.

"Sibal, these are my friends, by the way. Si Cissy, Brenna, at Bronson... Friends,
this is Sibal..."

"Hi!" maagap na naglahad ng kamay si Cissy.

"Hello, Miss..." bati ni Sibal.

Nagpahid pa ng kamay si Brenna sa kanyang damit bago rin siya naglahad ng kamay.
Bronson eyed them coldly...

"Bron..." siniko siya ni Brenna. "Si Bronson nga pala, pinsan ko, ex ni Snow..."
Bahaw ang tawa niya.

Sumulyap si Sibal kay Bronson, pagkatapos sa akin. Nagtaas lamang ako ng kilay.
Then the elevator door opened. Nauna kaming lumabas. Niyuyugyog na ako ng dalawa
habang naglalakad kami.

I'm not sure if I should tell him to shut up because he's mine or what. I don't
want Tita Marem to know about it. Pakiramdam ko ay malalaman niya kapag nalaman
nila.
"He looks familiar. Like I've seen him. Or seen someone who looks like him..."
bulong ni Brenna.

"May nakita akong Casa Riego bago napadpad dito... Kanila ba iyon?" tanong naman ni
Cissy.

I cannot believe they know his surname.

"No... Maraming Riego rito. He's a son of a fisherman, Ciss..." sabi ko.

"Talaga? He looks..."

Natigil sila nang nalapit si Sibal sa amin. I opened their room. Gusto nilang nasa
isang room lang sila kaya isang Deluxe

suite ang kinuha ko para sa kanila. One big bed and one single bed para magkasya
sila.

Kinuha ni Sibal ang mga gamit galing sa cart para ipasok sa room. Imbes na tingnan
ng mga kaibigan ko ang veranda ay mas nagawa pa nilang tumulong sa paglalatag niya
ng mga gamit.

Seriously?

"Mag bi-breakfast kayo ngayon sa West Coast Restaurant. Pagkatapos ay mag a-island
hopping tayo!" medyo pagalit kong sinabi.

Tumango tango ang dalawa habang inaangat ang isang malaking bag. Seriously?

"Ako na, Miss..." Sibal said.

"Hindi na... Hindi na..." ani Cissy, tinatablan ng lecheng charm.

Pagkatapos doon ay pumunta na nga kami sa West Coast. Kumain lamang ako ng fresh
fruits para naman makasabay sa kanilang kumain. Si Sibal ay nakatingin sa kawalan
habang nasa tabi ko at nakatayo. Ngunit ang dalawa kong kaibigan ay tila nawawala
sa sariling kakatingala sa kanya. Hindi matusok tusok ni Brenna ang kanyang bacon
habang pinagmamasdan ang lalaki sa tabi ko.

Napangalahatian ko ang aking tubig. Bronson looked at me. He's trying to start a
conversation.

"How have you been?" he asked.

But I'm too worried. Now, I'm not sure kung kay Sibal ako worried o sa dalawang
kaibigan kong tila nagayuma.

"Sibal, umuwi ka muna sa inyo at magbihis. Dalhin mo isa sa mga Salmo ninyo at si
Jack. Pagkatapos naming kumain ay tutulak na tayo..." sabi ko.

"Miss President, hindi ba ang bangka ninyo ang dadalhin natin?" he dared ask.

"No... Iyong inyo na lang. Busy ang mga bangka namin dahil weekend..."

"Sure..." he said and then walked away.

Para silang naibalik sa kanilang mga wisyo pagkawala ni Sibal.

Now, I'm thankful he's gone.

"I'm fine, Bronson..." 'tsaka ko pa lang nasagot.

"More than fine, actually. Ganoon ba naman ka gwapo iyong bellboy mo?" ani Brenna.

Sinundan ng tingin ni Bronson si Sibal na paalis. Kumunot ang kanyang noo at

tumingin sa akin.

"What about Stav?" tanong ni Bronson.

Ngumiti lamang ako. "Bron, you know what's up between me and Stav."

"So are you confirming that there's something going on between you and your
bellboy, Snow?" halos tumaas ang boses ni Bronson.

"Bronson!" saway ko.

Gumala ang mga mata niya sa paligid. Maputi si Bronson. Mana sa kanyang ina na
sobrang puti rin. Mapupula ang kanyang labi. Kung magtatabi kami ay para kaming
magkapatid. Ka age ko lang din siya at maraming babae na ang naka date nito. He's
my first boyfriend. We grew up together, too. So I understand that his concern for
me is like that of a brother.

"There is, Snow?" maliit ang boses ngunit mariin ang pagkakasabi.

Hindi ako makasagot ng diretso. Lalo na't nakatinging mabuti si Cissy at Brenna sa
akin.

"Snow, hindi mo yata napapansin ang agwat ng pamumuhay mo sa kanya?"

Now don't start with me, Bronson. I hate that part.

"You are... the heiress of this resort. Your father is a multi millionaire. How
sure are you that he's not using you for money?"

"We're not married," sabay inom ko ng tubig.

Nasapo ni Bronson ang kanyang noo.

"Understandable, Bron. The man is hot. Probably the hottest male I've ever seen my
whole life. Take that from a rising star, huh?" sabay tawa ni Brenna.

"Si Gustav, kung ganoon,

Bren?" biro naman ni Cissy.

Brenna likes Stav. Bago ko pa nakilala ang isang iyon ay kilala na siya ni Brenna.
She used to tell me stories about him and how "kilig" she is. Pero nang nalaman
niyang pinagkakasundo kami ay tumigil na siya sa pagkukwento.

Matalim na tiningnan ni Brenna si Cissy pagkatapos ay tumuwid muli sa pagkakaupo.

"Are you saying that you like him for his looks, Snow? I can't believe you're
stooping this low!" ani Bronson.

I didn't know that liking someone with a different status from us means stooping
low. Medyo na offend ako sa sinabi ni Bronson.

"I've seen better faces, Bron. Believe me..." sabi ko sabay iling.
Bumuntong hininga lamang si Bronson, hindi makapaniwala sa nalalaman sa akin.

Ayaw ko mang sabihin sa kanila, I guess there's just no choice now. Sinabi ko lang
sa kanila na huwag na munang ipagkalat dahil wala namang namamagitan sa amin.
Sinadya ko iyon dahil alam kong makakarating talaga kay Tita Marem ang lahat ng ito
kung sakali.

Muling namangha ang dalawa nang nakita muli si Sibal. This time, he's wearing his
black swimming shorts and a matching black sando. Dala niya pa si Jack na mas lalo
pang nagpasindak sa dalawa.

"Dahil taken na ni Snow si Sibal, si Jack na lang ang pag-agawan natin!" sabi ni
Brenna.

And Jack really knows how to play the game. He even brought a pentel para raw
mapirmahan ni Brenna ang kanyang abs dahil "fan" daw siya nito. Di nga? He's
fucking kidding me.

The amusement on his face as he let Brenna sign his abs made it clear. He doesn't
even know her. Siguro ay nasabi lang ni Sibal!

Natatawa

si Sibal sa kanyang kapatid. Nagtaas ako ng kilay nang nahuli niyang nakatingin ako
sa kanya.

"For sure, gusto mo rin..." tukso ko.

Inaayos niya ang lubid at umuuga na ang bangka.

"Am I allowed, Miss President?" natatawa niyang sibai.

Aba't nagawa pang magbiro? Are you allowed? Of course you are, Sibal. Sige't
magpaka fan ka rin!

Para akong nag-aapoy sa iritasyon dahil sa sinabi niya. Nakaupo ako roon habang
nagbabaga nang dumaan siya sa aming harap. Kinalabit niya ang pisngi ko bilang
tanda na alam niya ang reaksyon ko.

Matalim ko siyang sinundan ng tingin habang tinutulak ang bangka gamit ang kawayan.

"Jack, tulungan mo nga ang kuya mo!" sabi ko agad para naman may kaakibat si Sibal.
Masyado nang nalilibang itong si Jack, e.

"KJ mo, Snow!" reklamo ni Cissy.

Umupo si Bronson sa tabi ko. He eyed me curiously. Nagtaas noo lang akong tumingin
sa dagat habang umaandar ang makina.

"I never really thought it's possible for you to..." he trailed off.

"To what?" taas noo ko paring baling sa kanya.

"Ang akala ko kahit ako'y masyadong mababa para sa'yo, Snow. A man with nothing but
wealth seem to be so low to you... I thought Stav's your better choice because he's
to inherit a business. You find him responsible. Now... you're... I always thought
you'd fall for someone better."
Hindi ko mapigilan ang pagkakainsulto sa sinabi ni Bronson. Ibig niya bang sabihin
ay masyadong mababa si Sibal para sa akin?

I understand his sentiments but I don't view Sibal that way. I think he's
responsible. May trabaho siya para sa kanyang sarili at

para sa kanyang pamilya. He can stand on his own. He knows how to fish. Sanay siya
sa trabahong mahihirap. Kaya bakit siya ikukumpara sa mga mayayaman na hindi na
kailangan pang maghirap ng ganoon?

I then realize how society works and it's sad. Being responsible with no money
means nothing. Being responsible with wealth is everything. Hindi ba't sa kahirapan
mo malalaman ang tunay na kulay ng isang tao? Hindi ba't kapag nahihirapan
nasusubukan ang abilidad ng isang tao? Kung ganoon bakit sadyang minamaliit ang mga
nagsisikap kahit mahirap?

"I fell for someone better, Bron..." iyon lamang ang nasabi ko.

Pumunta kami sa rock formation. Mabuti na lang at sinama namin si Jack at siya na
ang tumulong sa mga girls. Sibal is for personal use only.

Ilang pictures ang nagawa namin doon.

Gusto pang lumangoy nina Bronson at Brenna kaya nanatili muna kami roon dahil
maraming coral reefs doon. Protected area ang seascape kaya mas maraming makikita.
Kung nalaman ko lang na willing silang mag Scuba diving ay pinahiram ko na sila ng
mga gamit. Ngunit dahil hindi prepared ay nag snorkel na lang sila.

Syempre, sumali ako sa kanila. Aasarin kasi akong KJ kung hindi.

Lumangoy rin si Jack at Sibal. Si Jack iyong may hawak ng lubid para hindi gaanong
lumayo ang tatlo. Hindi ko naman kailangan ng lubid dahil syempre...

Iyong goggles lang ang dala ko pagsisid. Sumisid din si Sibal ng walang gamit na
kahit ano. Kung sa bagay ay sanay na sanay siya sa dagat.

May itinuro siyang malaking korales sa akin sa ilalim ng dagat. Ngumiti ako at
nilapitan iyon. I can't hold my breath longer than

a minute so right after that, umahon muna ako para kumuha ng hangin.

Tanaw ko sina Jack 'di kalayuan. Nagtatawanan pa nga sila habang tinitingnan ang
ilalim. Si Sibal naman ay hindi pa umaahon. How long can he hold his breath, I
wonder.

Nang medyo nagkahangin muli ay sumisid muli ako at nakita kong naroon parin si
Sibal sa korales. Tinitingnan niyang mabuti ang mga kulay blue na isda na nagtatago
sa mga halamang dagat. I can see the bubbles from his nose and mouth rising. I'm
sure kukuha na siya ng hangin.

Pinagmasdan kong muli iyong korales at nilipat ang mata sa isa pa. Ang yaman talaga
ng tubig dito. I can only imagine the view from a deeper ocean near here.

Muli ay kinapos ako sa hininga. Nakita kong medyo lumayo na si Sibal sa paglangoy.
Umahon ako para huminga ng malalim.

"Sibal!" sigaw ko.

What the hell is he thinking?

Sumisid muli ako para hanapin siya. He needs to surface immediately!

Nakita kong wala na siya roon. Lumangoy ako sa kung saan ko siya huling nakita at
kahit saan man ako tumingin ay wala siya. Nagpapanic na ako dahilan kung bakit
halos mawalan ako ng hininga. I surfaced again. He's not there!

"Jack!" sigaw ko at lumangoy sa pinakamalapit na batuhan.

"Snow?" sigaw naman iyon ni Bronson.

Tiningnan ko ang dagat. Walang bakas ng aahon na Sibal. What the fuck?

"Jack!" sigaw ko muli. "Na wawala si Sibal!"

Hindi na ako nakapag antay. Muli akong bumagsak sa tubig. I removed my goggles and
tried to see with my bare eyes. Agad na humapdi iyon. Wala parin akong makita!

Mabilis na ang pintig ng puso ko nang may biglang mainit

na kamay ang humawak sa aking tiyan. Umahon ako at nakita si Sibal na umahon din
kasama ko.

"What the hell, Sibal!" sigaw ko sabay tulak sa kanya.

I am very furious. The thought of him gone while we are swimming terrified me!
Mabilis akong lumangoy pabalik sa batuhan.

"Miss President..." he called, natatawa pa.

Damn him! Tinakot niya ako roon. Pakiramdam ko'y mahihimatay ako sa pag-aalala.
Hindi na nga ako makahinga, kinakabahan pa ako!

Hinawakan niya ang binti ko habang umaakyat ako sa bato. Mabilis kong iniwas ang
aking paa sa kanya. Umupo ako sa isang bato, medyo natutulala pa sa nangyari.

Umakyat din siya roon para matabihan ako ngunit umiwas ako sa kanya.

"Snow..." he called again.

Sinubukan niyang kunin ang tingin ko pero iniiwas ko iyon sa kanya. Umiirap ako sa
bawat iwas.

Hinawakan niya ang palapulsuhan ko at agad ko iyong binawi sa kanyang kamay.

"Nakakainis ka!" sigaw ko sa kanya.

Tinaas niya ang kanyang kamay, natatawa. Now I can't believe he's still amused.
It's annoying.

"Bakit? Lumangoy lang ako roon sa mas malalim," paliwanag niya.

"I don't care! Hindi ka pa umaahon! Akala ko may nangyari na sa'yo! Nakakainis ka!"
nanginig ang boses ko. Hindi iyon dahil sa lamig.

"Sorry..." nangingiti parin siya at pinalupot ang kanyang braso sa aking baywang.

Instantly, the heat I felt awakened desires discovered just last night. I can't
believe myself.
Umiwas ako sa kanya. Muli ay tinungo ko ang kabilang parte ng rock formation.
Sumunod siya sa akin. Kinakalabit niya ang aking binti hanggang sa umangat ang
haplos niya sa aking hita.

"Sibal!" sigaw ko sabay tigil at upong muli sa isa pang bato.

Tumabi agad siya at ikinulong niya ako sa kanyang braso. Inilag ko ang sarili ko sa
kanya.

"I'm sorry, Miss President..." he whispered and buried his face on my neck.

Sisigaw pa sana ako sa iritasyon ngunit ang tanging nangyari ay ang pagtulo ng luha
galing sa aking mga mata. Umangat ang ulo niya habang marahas kong pinapalis ang
mga luha. He parted my wet hair for him to see my face better.

"Nakakainis ka!" sabi ko.

Hinaplos niya ang aking mukha. He gently swiped my quivering lower lip. His hot
thumb made my desire burn more. Pero mas nanaig ang emosyong nagpakaba sa akin.

"I'm sorry, Snow... I just want to explore..." he said guiltily.

"Next time, magpaalam ka bago ka umalis ng ganoon!" iritado kong sinabi.

"Paano ako magpapaalam, 'di tayo nakakapag-usap sa ilalim ng tubig..." humalakhak

siya habang nilalagay ang takas na buhok sa likod ng aking tainga.

Pinaningkitan ko siya ng mata. Kinalabit niya ang aking ilong.

"Bata ma parin talaga..." Umiling siya bago ako dinampian ng mapanuksong halik.

Unti unting kumalma ang pakiramdam ko sa bawat pagdampi ng kanyang labi sa akin.

"I'm sorry... Hindi na mauulit... I'm sorry..." bulong bulong niya habang
pinapaulanan ako ng halik.

=================

Kabanata 21

Kabanata 21

Royalty

Tulala ako sa byahe patungo sa sunod na isla. Hindi ako makasabay sa mga kaibigan
ko. I still feel the coldness of my stomach because of what happened. Talagang
natakot ako sa nangyari.

Hindi ako nakatingin kay Sibal ngunit nararamdaman ko ang titig niya sa akin. Hindi
naman namalayan ng mga kaibigan ko iyon dahil abala sila sa mga pictures.

Sa pangatlong isla lamang ako nabuhayang muli. Isla Cana, I think, has the whitest
beach. Doon kami namalagi. Mayroong mga turista roon galing sa ibang resort at
mayroon ding locals. Mas malaki rin kasi iyon kumpara sa mga islang napuntahan ko
na noong nakaraang island hopping.
The clear blue water is very inviting. Iyon nga lang, ayaw ko na munang lumangoy.
Naglatag na lang ako ng sarong sa lilim ng puno ng niyog. Naroon din ang mga gamit
ng mga kaibigan ko. And because it's their first time here, they want to swim in
all of the places we've been to.

Inaayos ni Sibal ang bangka. Si Jack naman ang nagmistulang gabay ng tatlo. Ayaw pa
sanang sumama ni Bronson ngunit pinilit siya nina Brenna at Cissy kaya pinagbigyan
niya na lang.

Nananghalian kami kanina sa isang isla. May dala kasi kaming pagkain galing sa
hotel para hindi na kami gutumin.

"Mag-isa ka, Miss President..." ani Sibal nang nakalapit sa akin.

Naglalaro ako ng buhangin. Dinadampot ko iyon tapos tinatapon sa malapit. Umupo si

Sibal sa tabi ko. Malayo ang tingin ko sa dagat samantalang siya naman ay hanggang
mukha ko lang.

"Napapagod akong lumangoy..." sabi ko.

"Iyon na ba ang ex mo?" he scoffed.

"Anong ibig mong

sabihin?"

Bahagya akong nairita sa tono niya.

"Ni hindi man lang ako natatakot, Snow..." aniya.

Ang lokong ito! Namilog ang mga mata ko habang pinagmamasdan siya. He looks so
cocky lalo na nang nagkibit siya ng balikat.

"Di hamak na mas gwapo ako roon!"

"Wow! You have the guts, really?"

"Bakit? Hindi ba?"

Pinagtaasan niya ako ng kilay. I looked away. I can't believe it. Even when he's
cocky, he still drives me nuts.

"At bakit? Gusto mo ba ng natatakot ka?" iritado kong wika.

"Hindi. Totoy pa iyang naging lalaki mo, Snow."

"Totoy? Apat na taon lang ang agwat mo sa amin..."

Kung sabagay, kung ikukumpara nga ang dalawa ay totoy si Bronson. He's even bulkier
than any other seventeen year old at that.

"Kaya nga. Sabihin mo sa akin kung sino ang naging pangalawa mo at bakit parang
palipat lipat ka? Bata ka pa, a..."

Natawa ako roon. "Wow! Palipat lipat, Sibal? Kung makapagsalita ka parang sobrang
dami kong naging lalaki!"

Tinampal ko ang braso niya. Ngumisi lamang siya.

"E, ikaw? Sabagay at si Katarina lang naman ang nakaaligid sa'yo, hindi ba?" may
bahid na pait doon sa sinabi ko.

I still don't understand why Katarina seems to be so emotionally attached with

Sibal. It's possible na may relasyon nga sila... o kahit noon. O kahit mahal man
lang ni Katarina si Sibal.

"Magkababata kami, Snow. She's close to us."

"Bakit sinabi ni Jack..." nag-iwas ako ng tingin at niyakap ko ang aking tuhod.
"...Ideal girl mo raw siya..."

"Sinong hindi magugustuhan ang babaeng maalaga at mabait?"

Pakiramdam ko ay tumaas muli

ang temperatura ng aking pisngi. Not with embarassment but with frustration. Kung
mabait iyon at maalaga, ba't 'di na lang siya ang ibigin niya kung ganoon?

"Bakit hindi siya, kung ganoon? Mukhang may relasyon naman kayo, e..." padabog kong
nasabi.

He chuckled. "Hanggang doon lang ang kaya ko para sa kanya. Nirerespeto ko ang
pakiramdam niya para sa akin kaya't-"

Namilog ang mga mata ko at pinutol ko agad siya. "May nararamdaman siya sa'yo?"

Damn, it's obvious, Snow. Hindi mo parin ba nakuha?

"She cares for me more than a friend. Marami akong naging kasalanan sa kanya pero
napagbibigyan niya ako. Niligawan ko siya noong..." he trailed off and then his
eyes drifted to the sea.

"Noong?" I probed.

"Noong sobrang gusto na kita para mawala ang atensyon ko sa'yo..."

Nanatili ang tingin ko sa kanya. Bumaling din siya sa akin. We were both serious as
we looked at each other's eyes.

Ano ang nagpipigil sa kanya sa aming dalawa? Social status and Tita Marem? Is it
really that bad?

"She knew you courted her for that?"

Tumango si Sibal, bakas ang pait sa mukha.

Kaibigan niya si Katarina. And yet he's hurt her just to avoid me. Iniisip kong
ganoon ba talaga kasama ang pakikipagrelasyon sa akin para isakripisyo niya ang
kanyang kaibigan. He cared for her, too. I know.

"Sobrang nakakahiya ba talaga makipagrelasyon sa mayaman, Sibal?"

He smiled. "Baliktad yata, Miss President..."

"If people in this place thinks it's absurd, then don't think I'm one of them. I
don't see it that way..." marahan kong sinabi.
"Alam ko, Snow. You've proven

that to me..." malungkot siyang ngumiti.

Nag-iwas ako ng tingin at bahagyang umusog malapit sa kanya. Halos magdampi ang
balat naming dalawa dahil sa ginawa ko. Ramdam ko ang init niya habang nasa gilid
niya ako.

I want to share a quiet afternoon with him but it seems like he just won't let me.

Napalundag ako sa gilat nang may tinapon siya sa hita ko.

"Isarado mo 'yan mo makakagat ka..."

Mabilis agad siyang tumayo nang tinulak ko siya sa gulat. Tumili ako habang
pinapalis ang maliit na kasag sa aking hita. Nabuhay ang buong sistema ko sa ginawa
niya.

Tumayo ako at sinuntok ang kanyang braso. Natatawa siyang tumakbo. Isang dakot ng
buhangin ang tinapon ko sa kanya. Nakalayo na siya kaya hindi na siya naabutan.

"Sibal!" sigaw ko.

Kumuha ulit ako ng buhangin nang tumigil siya sa pagtakbo para salubungin ako.
Tinapunan ko siya ng buhangin sa mukha. Pumikit agad siya ng mariin!

Hinampas ko ang dibdib niya ng buong lakas. Hindi parin kumakalma ang puso ko sa
ginawa niya. Why'd he always make me nervous like that.

"Snow!" mariin niyang sinabi at ginagap ang aking siko.

Ang isang kamay niya ay marahan nang kinuskos ang mga mata.

"Pumasok yata sa mata ang buhangin..."

I didn't believe him. Tinampal ko siyang muli ngunit wala siyang naging reaksyon.
It's like the sand is giving him a worse time that he couldn't even think about the
pain from me.

"Akin na..." pagalit kong sinabi at hinawakan ang magkabilang pisngi niya.

I tiptoed so I can blow whatever's in his eyes. Yumuko naman siya at pinagbigyan
ako. Hinipan ko ng marahan

iyong mata niya at nang nakita kong dumilat ang isa ay alam ko na agad.

Tinulak ko siya ngunit bago pa siya tuluyang nalayo ay nakapatak na siya ng halik
sa tungki ng ilong ko.

Sa sobrang inis ko ay tumayo na lang ako sa harap niya. He fooled me three times
today. At sobrang tuwang tuwa pa siya. Parang hobby niya na yatang asarin ako!

Tumatawa siya habang nilalahad ang kanyang braso para salubungin ako. Lumapit siya
sa akin, nangingig parin ang balikat sa tawa.

"Totoong pumasok ang buhangin sa mata ko. Natanggal lang agad..."

Pinapungay niya ang mga mata niya at mas lalong pinaamo ang mukha. Imbes na mairita
ay unti unting gumapang ang ngisi sa labi ko. But I need to show him that it's not
funny!

"Inaasar mo ako!" nakalabing reklamo ko.

Hindi na siya nagsalita. Niyakap niya lang ako. I fit perfectly on his chest.
Napapikit ako habang dinadama ang init ng kanyang dibdib. Wala akong marinig kundi
ang malakas na kabog ng dibdib ko habang yakap niya ako.

Dahil puyat si Sibal buong araw, I ordered Kuya Viktor and Kuya Lando to have their
shifts at night. Pinauwi ko sina Jack at Sibal pagkatapos kaming ihatid muli sa
hotel.

Ayaw pa sanang umuwi ni Sibal kahit na panay na ang hikab niya noong pauwi na kami
pero nakiusap ako sa kanya. Sa pagod din ng mga kaibigan ko'y pakiramdam ko
pagkatapos naming kumain ng hapunan ay matutulog na silang agad.

True enough, right after dinner, isa-isa na silang humikab. Kahit si Bronson ay
napagod. Syempre, langoy sila ng langoy buong araw.

Nagkasundo na lang kaming magkikita bukas ng umaga para makapag swimming

naman sila sa pool at ma try ang poolside bar namin.

Maaga rin si Sibal nang nag Linggo. Kahit hindi niya duty ay nagawa niya paring mag
silbi. I need to note that so I can give him a better salary because of his
overtimes... though, not necessary.

Nakahiga ako sa lounger ngayon. Lumalangoy na ang mga kaibigan ko sa pool habang
panay ang check ko naman sa emails. Sibal's just beside me, standing.

"Snow!" sigaw nina Cissy at Brenna nang naupo na sila sa isa sa mga stool ng aming
poolside bar.

Nilapag ko ang cellphone ko sa side table at tumayo na. Tinanggal ko rin ang
wayfarers at nilagay na sa tabi ng cellphone.

I slowly removed the ties of my robe.

"Nanonood ako, Miss President..." ani Sibal habang tinatanggap ang bathrobe na
lumilis sa aking katawan.

"I won't flirt. Don't worry..." sabi ko at linangoy agad ang direksyon kung nasaan
ang mga kaibigan ko.

Nang umahon ako ay nasa harap na iyon ng stool. Sa gitna ako ni Brenna at Bronson.
Sumulyap muna ako sa kinaroroonan ni Sibal bago umakyat sa stool.

"Pinacolada..." sabi ko sa bartender na naroon.

"Same..." si Brenna.

"Bourbon, please..." si Bronson naman.

Umupo ako ng maayos. Nakatingin silang tatlo sa akin habang naroon kami.
Instrumental beach music filled our ears.

"So... you and your bellboy really at it, huh?" ani Bronson.

Oh... here we go again.

"Give it up, Cous. He's hot..." Brenna smirked.

"It's not about that, Bren... Definitely not..." Umiling agad ako.

"Good in bed?" si Cissy naman.

"In what?" halos pasigaw na tanong ni Bronson.

Natigil kami sa

pagsasalita nang nilapag ng bartender ang mga inumin sa harap namin. Cissy ordered
coffee kaya abala muli ang bartender.

"No..." I quickly said.

"How sure are you na hindi ka niloloko niyan, Snow? Hah!" lumapit si Bronson sa
akin para mapagsabihan ako ng mabuti. "Wala iyang pera. Pagmabubuntis ka niyan,
magkakapera siya dahil meron kayo. At anak niya ang nasa sinapupunan mo..."

"Buntis ka?" ani Cissy.

Napainom ako sa aking Pinacolada. I feel like it's a bad idea that I invited them
here. Alam kong huling araw na nila 'to rito. Their vacation is short. Ihahatid na
sila ng van namin mamaya sa airport.

"Please, Bronson. Let's not talk about the future since it's a far, far away land.
And Cissy, hindi ako buntis. Calm down, you guys."

"Isn't it exciting, Bron. The stoic and prim Snow is finally doing something
strange in her life..."

Panay lamang ang iling ko sa usapan dahilan kung bakit iniba ko. Kinumusta ko ang
trabaho ni Brenna. Marami raw siyang endorsements. Si Bronson naman panay ang pasok
sa school ngunit mukhang wala namang plano sa buhay, mas inuuna ang party. Si Cissy
naman ay pinoproblema ang Instagram followers.

Iba iba pala talaga ang suliranin ng mga tao. Habang ang mga tao rito sa Costa
Leona ay namomroblema sa kanilang kakainin sa bawat araw, ang mga taong ito naman
ay namomroblema sa ibang bagay.

Their short stay relieved me. Finally, I won't have to answer their questions about
Sibal. Be it about his personal life or why I like him.

Parang nabunutan ako ng tinik habang kinakawayan ko sila at palayo na ang van.
Natatakot ako sa

mga sinasabi ni Cissy na babalik pa raw sila.

Sa sumunod na Linggo ay nagiging abala na muli kami sa eskwela dahil sa finals.

Groupings were resumed. Kahit sa pag-aaral sa minors ay preferred ko nang sumama
kina Jaxon. Sa mga major naman ay sa kwarto lamang ako nag-aaral.

Nilapag ni Sibal ang gatas at cookies sa lamesa ng aking kwarto. Kumuha agad ako ng
isa at binigay sa kanya ang aking aklat.

"Review..." sabi ko.

Umupo agad siya sa couch malapit sa veranda. Sinuyod niya ang aking aklat. Umupo
ako sa aking kama.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. Niyakap ko ang unan habang nag-aabang sa

itatanong niya. Binalik niya ang kanyang mga mata sa aking aklat at kumunot na ang
noo.

He started throwing me questions. I answered immediately.

Ganoon ang ginagawa namin kapag nasa kwarto. Kapag nasa school naman ay napapansin
ko rin na nagsusunog na siya ng kilay. It's a crucial year for him.

Tinititigan ko sa likod ng aking notebook ang isang sketch na nagawa ni Sibal

habang nag-aaral ako sa kwarto. The sketch is a scene in my room. Naroon ang lamp,
ang side table, ang aking kama, ang magulo kong comforter, ang salamin, ang bukas
na blinds ng veranda...

"Si Kuya niyan?" tanong ni Jack sa akin.

Tumango lamang ako at sinarado ang aking notebook.

"Wait till you see what he has for you later..." aniya na siyang nagpabagabag sa
akin.

Pagkatapos ng huling klase ko ay nag-aantay na si Sibal sa akin sa labas ng

classroom. May dala siyang kasing laki ng long bond paper na regalo. Abot tenga
agad ang ngiti ko nang nakita ko iyon.

"Ano 'yan?" I

asked happily.

"Buksan mo..." binigay niya sa akin.

It's not a surprise anymore. I anticipated it the whole day because of Jack!
Pinunit ko agad ang wrapper ng gift at nang nakita kong black and white sketch ko
iyon ay mas lalong lumapad ang ngiti ko.

"Thank you!"

Naka bun ang buhok ko. May mga takas na buhok sa batok at sa gilid ng tainga. My
lips curved and my eyes looks real. Hanggang collarbones ko lang iyon at sa baba ay
may pirma niya.

Sibal Riego.

Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad kami palabas ng eskwelahan. Hindi
matanggal ang mga mata ko sa sketch na ginawa niya para sa akin.

"Ang ganda!" sabi ko.

He laughed. "Syempre, ikaw 'yan..."

Umiling ako at nilingon siya. "Ang galing mo..."

Whenever we're together, I only think about us. I don't think about other people. I
don't even care who's looking at us. Kaya minsan ay may nagrereklamong mga kaklase
na kapag daw kasama ko si Sibal, kahit tawagin nila ako, hindi ko sila naririnig.

It's weird actually...

Tinabunan ko ang isang tainga ko habang pinagmamasdan sa rooftop ng convention
center building ng aming hotel ang paglapag ng chopper ni Tita Marem. Si Kuya Lando
at Kuya Viktor ay parehong nasa gilid ako upang salubungin si Tita.

The whole crew of The Coast are all ready for her arrival. Ang mansyon ay sobrang
kintab na at nakahilera na sa lobby ang mga morning shift na mga tauhan namin.

Unlike her last visit, mas tatagal daw siya ngayon. Hindi niya kasama ang kanyang
pamilya. Naiwan ang mga iyon sa Maynila. Aniya'y may aasikasuhin siya kaya maaaring
isang buwan

siyang mananatili rito.

"Good morning, Snow..." she smiled.

Naka all cream suite at pencil cut skirt siya ngayon. Ang cream stilletos, cream
scarf, at cream colored fedora na rin. Sa likod niya ay dalawa pang body guards,
kalalabas lang sa chopper. Nilalabas din nila ang mga dala ni Tita na mga stroller
bags.

"Finally, land..." aniya sabay yakap sa akin.

"Good morning, Tita! Breakfast tayo? Dito na lang sa hotel at nagpaluto ako para sa
atin..." I smiled.

"Thank you..." she said happily.

Naglahad ng kamay si Kuya Viktor kay Tita para maalalayan siya pababa ng third
floor doon. Sumunod naman ako sa kanila. Habang pababa siya ay panay ang salita
niya.

"You know what happened? Your father is so stubborn. Pinapagalitan na iyon ng mga
doktor dahil naka therapy nga ay hindi naman sinusunod ng buo ang advise ng
therapist. Pagsabihan mo nga iyon, Snow. Ako na ang humihingi ng tawad sa mga
specialist na hinire ko para sa kanya..."

Tahimik ako habang sumusunod sa kanya. Pinindot ni Kuya Viktor ang elevator.
Pumasok si Tita. Sumunod ako bago ang mga bodyguards. Nagpatuloy siya sa
pagsasalita.

"Kael's affected, Snow. His grades dropped... some point, he said..."

Umirap ako. "Kael's always affected when his grades drop."

"He's not that conscious with his grades already. Hindi siya nagrereklamo. Ako
iyong nakakahalata!" ani Tita.

Natahimik ako roon. Si Tita talaga. Point lang naman siguro ang binaba ng grade ni
Kael. But anyway, of course I'm concerned with Papa. Papagalitan ko iyon kapag
nagkausap muli kami.

Lumabas kami sa elevator.

Naroon agad ang nakahilerang mga crew. Tumango at ngumiti lamang si Tita Marem. She
didn't even stop to say anything to them.

"Balik na kayo sa trabaho. The guests need your service..." aniya bago kami lumiko
sa Sea Side, kung saan ako nagpahanda ng pagkain.
Ang mga puting kurtina ay hinihipan ng maalat na simoy ng hangin. Pinabukas ko ang
mga glass doors and windows para mas maramdaman na nasa Sea Side kami.

Sabay kaming umupo ni Tita Marem sa magkabilang upuan. The guards stayed behind us
after we are seated. Si Omar at Rolly ang nag serve para sa amin. Si Kristina naman
ang naglagay ng soup sa mga bowl.

"Thank you!" Tita Marem smiled at her.

Yumuko lamang si Kristina at umatras bago naglagay na rin sa akin.

"Thanks, Kristina..." sabi ko.

Yumuko muli si Kristina at umatras na sa aming lamesa. Nagtaas ng kilay si Tita

Marem sa akin at uminom siya ng tubig.

While holding the wine glass, she turned to me again.

"How are you here? The digits are dropping, as usual, because it's the wet season.
But it's not bad... Are you fine here?"

"Yes, Tita. I'm fine here. I'm getting used to it..."

"Good..."

Naglagay ng courdon si Omar sa aking pinggan. Hindi tulad tuwing wala si Tita,
hindi siya nagkaroon ng eye contact sa akin. I understand that they are just
scared.

"Thanks, Omar..." sabay ngiti ko.

Naglagay rin si Omar ng pagkain sa pinggan ni Tita. Tiningnan ni Tita si Omar

hanggang sa makaatras ito.

"I can see that you've learn the names of these people..."

"Hindi ba ay dapat malaman mo ang mga pangalan ng mga taong tumutulong sa hotel,
Tita?"

Umangat ang gilid ng labi ni Tita. Her mild aquiline nose made her eyes look
smaller. Her overall feature is screaming of elegance and royalty.

"Just don't get to close. To lead, you must learn your people. But there should
always be that gap, Snow. Without it you are not a leader, you are one of them.
Always remember that..."

Tumikhim ako. Bumaba ang tingin ko sa aking soup. Pakiramdam ko ay may nasapul si
Tita sa sinabi niya.

"Tita, hindi ba dapat tratuhin ng parehas ang mga tao. Your status, your rank, your
position doesn't define you as a person so-"

"Wait, wait, my darling Snow..." she chuckled.

Natahimik ako roon.

"You speak as if you want to win the hearts of the crew. I got your point. It's
very inspirational, however... in this world of business, unfortunately, we must
define the relationship of the leader and the people. This is not politics. This is
business, Snow... That will be your downfall..."

Natahimik ako. Tinitigan ako ni Tita Marem. Isang titig na nagpapahiwatig ng

napakaraming ideya sa kanyang utak. Pag-angat ko muli ng tingin sa kanya ay napawi
na ang kanyang ngiti.

"Bumaba ka ba masyado sa lebel ng mga tauhan mo at bakit ipinaglalaban mo ito sa

harap ko ngayon?"

Tumuwid ako sa pagkakaupo at tinikman ang soup bago ako nagsalitang muli.

"It's not that, Tita."

Pakiramdam ko ay kapag titingnan ko siya ng diretso ay malalaman niya ang mga

itinatago ko.

"I do hope it's not that..."

=================

Kabanata 22

Kabanata 22

Pearl

Iba-iba ang reklamo ni Tita Marem sa mga empleyado pagdating niya. Iyong mga hindi
nalinisan na parte ng mansyon ay sinisi niya sa kanilang lahat.

"Natatakot akong palinisan ang ibang kwarto, Tita, at baka ayaw mong pagalawin ang
mga iyon..." paliwanag ko pagkatapos niyang mansermon sa mga dinala naming
empleyado roon.

"Ayaw kong magaya ang mansyon na ito sa mga mansyong narito sa kahabaan ng Costa
Leona," mapait niyang usal. "Hindi ito napapabayaan. I come here often and you are
here. This is why I want you to stay here instead. Bakit nga ba sa hotel ka
tumutuloy gayong may mansyon naman?"

Kahit na may ibang dahilan naman ako para roon ay para akong nanlamig sa sindak. I
know Sibal's just probably overreacting about Tita Marem. Kung ano man iyong
mayroon sa kanila ni Tito Achilles, labas na kami roon.

"Mag-isa ako rito, Tita. Mas gusto kong sa hotel."

Nagtaas siya ng kilay at binalingan ang mga kuwadro sa taas ng grand piano namin.
Pinasadahan niya ng daliri ang mga iyon para makita kung may alikabok ba. Mabuti na
lang at nilinisan naman iyon nang huling punta ko roon.

"You have class today? Anong oras?" she asked.

"Alas dose, Tita..."

"You better prepare now. I'll be in charge of the supervision here. Don't worry
about it..."
Tumango ako at hinayaan siya sa gusto niyang mangyari.

Tila nabunutan ako ng tinik pagkaalis sa mansyon. Pakiramdam ko ay masyadong

mabigat sa loob ang presensya ni Tita Marem. Months ago, I would gladly welcome her
here because I want a family member to be with me. Ngayon, tila natatakot ako sa
maaaring

mangyari habang nandito siya.

Binuksan ni Sibal ang pintuan ng Expedition pagkarating ng North Western Colleges.

Matamis na ngiti naman ang sinalubong ko sa kanya. Tumagilid ang ulo niya.

"Dumating na ang Tita Marem mo?" maagap niyang tanong bago kinuha ang mga dalang
libro ko.

"Oo. Via chopper. Sinalubong ko siya kanina sa helipad..."

Sabay kaming pumasok sa eskwelahan. Mas maaga akong dumating ngayon. Siguro ay
dahil narin kay Tita. I don't want to be around too much at the hotel now that
she's there.

Hindi naman sinabi ni Sibal na huwag naming ipaalam kay Tita ang tungkol sa amin.
Ayaw ko ring magtanong dahil natatakot ako. Para bang may invisible agreement sa
aming dalawa na kung maaari ay mas mabuting hindi malaman ni Tita Marem ito.

Papasok kami sa school ay nakita ko si Katarina sa isang bench kasama ang mga
kaibigan niyang babae. Nakikipagtawanan siya kasama nila at nang nakita kami ay
naging maasim na lamang ang mukha.

Sibal joined my line of vision and then he turned to me.

"Do you still talk?" tanong ko.

Tumango naman si Sibal na parang normal lamang iyon. "Oo naman. Bakit?"

Nakakalito ako. Kahit na ayaw ko kay Katarina, pakiramdam ko ay unfair naman kung
iwasan siya ni Sibal kaya nagustuhan ko na magkaibigan parin sila hanggang ngayon.
Maybe she truly cares for Sibal that way.

"Wala lang. Mabuti at magkaibigan parin kayo..."

He smirked. I feel like he doesn't believe my sentiment.

"Totoo!"

Tumigil ako sa paglalakad at humilig sa dingding ng aming classroom. Dahil maaga

akong dumating, may naunang klase pa sa loob.

Sa harap ko ay si Sibal, hinuhuli ang mata ko.

"Nagseselos ako noon sa inyo pero alam ko namang mas nauna kayong naging
magkaibigan. I bet she's in love with you, Sibal. And then I came along. I know
it's unreasonable to get jealous but I still did."

Nilagay niya ang kanyang kamay sa dingding at marahang humilig, ilang dipa na lang
ay magkakalapit pa lalo kami. Ang hindi niya alam, sa simpleng mga kilos niyang
ganito ay naghuhuramentado ang tiyan ko.

"You're funny when you get jealous..."

Nanulis ang labi ko bilang pagprotesta sana ngunit hindi na ako nagsalita.
Nagtawanan na lang kaming dalawa.

"My, My... another Riego-Galvez tandem..." bulong bulong ng dumadaang matandang

dean ng Maritime Education ng eskwelahan.

Bumaba ang kamay ni Sibal para maharap ang dumadaan. Napangiti ako sa propesor. He
smiled back and then turned to Sibal in a formal way.

"Percival, pagkatapos ng unang klase mo, pumunta ka agad sa opisina ko tulad ng

usapan..." he said.

"Yes, Sir..." pormal na sinabi ni Sibal bago umalis ang matandang propesor.

Dahil kilala iyon ni Tito Achilles, madalas na tumutulong si Sibal sa matanda.

Bumaling muli si Sibal sa akin.

"Ganoon ba talaga ka sikat sina Tita Marem at Tito Achilles at parang alam niya?"

Tumawa si Sibal. "Hindi lang ng propesor, Miss President. Subukan mong magtanong
tanong at magugulat kang alam ng halos lahat ng tao rito..."

I wonder what Tito Achilles was like when he was younger? Naiisip ko lamang si
Sibal sa kanya. Naiisip kong ganito rin siya tulad ni Sibal - minsan seryoso pero
madalas mapagbiro.

Siguro ay habulin din siya ng babae. Si Tita Marem kaya? Naisip kong tulad ko o mas
malala pa siya sa akin - very prim and proper.

Gusto kong magtanong kay Sibal tungkol sa relasyon ni Tito at ni Tita pero ayaw
kong lumabas na walang respeto sa ina nila ni Jaxon. Reliving whatever's in between
them feels like disrespecting Sibal's mom.

Kinagabihan ay nasa opisina ako. Naroon din si Tita Marem para mapag-usapan namin
ang growth ng hotel. Kung kumusta ang ginawa ni Papa'ng desisyon na taasan ang
sahod ng mga empleyado.

"You know what? The digits could've been better if Kuya did not adjust the salary
of these people..." she scoffed after seeing the graph I made.

Bumaba ang sales dahil wet season. Ngunit totoong mas lalong lumiit ang profit
dahil sa pagtaas ng sweldo ng mga empleyado. Nadagdag iyon sa expenses kaya naging
ganito ang resulta sa ngayon.

"Do you have other marketing strategies to increase the sales kahit na tag-ulan?"
tanong niya sa akin.

"I updated the social media accounts of The Coast. Iyong mga artistang pumupunta
rito ay inaadvertise ko-"

"Do you shoulder their expenses?" tanong ni Tita pagkatapos ay umupo sa upuang nasa
harap ng aking lamesa.

It's awkward to be sitting in this swivel chair while she's in front of me.

"No, Tita. Nakikisakay lang ako kung may vacation sila..."

"Which is very rare because people will always choose to go to Boracay since mas
malaki ang crowd doon kumpara rito. This is the only five star hotel here in Costa
Leona. The other resorts are small. Kaya understandable na hindi sila pupunta
rito."

"According

to an actor who came here recently with his family, pumunta siya rito para makapag
relax. Hindi niya iyon mararanasan sa ibang resort na crowded. Dito lang, Tita..."

Tumango si Tita at huminga siya ng malalim. It's almost ten at narito parin kami sa
opisina at nag bi-brainstorming.

"So I guess our target market will be those people who'd love a serene vacation.
Kung party ang gusto nila, nasa ibang resort iyon at hindi rito."

"You are right, Snow. But still, we should invite more influential people to come
here and relax. Shoulder their expenses at mababalik sa'yo ang nagastos mo kapag
naadvertise ng mabuti ang hotel na ito."

Tama rin si Tita. I can send four to five invites to some big stars. Natutulala ako
sa kakaisip nang biglang tumunog ang door handle at bumukas ang pintuan.

Lumipad agad ang tingin ko roon. Sibal's bringing a tray with cookies and milk!
Pumasok siya sa opisina at nakita kong bahagya rin siyang nagulat sa nadatnan niya.
He paused midstep but continued to go inside. Alam kong gusto niyang huwag tumuloy
nang nakita si Tita Marem pero mas lalo lamang kaming pagdududahan kung sakaling
hindi siya tumuloy.

Tinapunan siya ng tingin ni Tita Marem. Mabilis ang kalabog ng puso ko habang
nakikita ang pagkunot ng noo ni Tita Marem sa kanya.

I wonder if she knows that he's the son of Tito Achilles. Of course she knows! He's
a spitting image of him!

Kitang kita ko ang pag-ismid ng aking Tiyahin habang isa-isang nilapag ni Sibal ang
mga nakalagay sa tray. She eyed me curiously and then went to Sibal again.

"Thanks..." sabi ko.

Bumalik muli ang tingin

ni Tita sa akin. Parang mahihimatay na ako sa kaba habang tinitingnan ako ni Tita.

"Sibal..." tawag ni Tita.

"Madame, magandang gabi..." bati ni Sibal sa isang pormal na tono.

"Bakit ikaw ang naghahatid ng pagkain ng pamangkin ko gayong isa kang bellboy?" may
bahid na pagdududa roon.

"Tita, I hired him as my personal bodyguard because Kuya Viktor and Kuya Lando
won't be enough for the three shifts a day..."

Sumulyap lang si Tita sa akin ngunit binalik din kay Sibal ang tingin.

"You hired him as a bodyguard? Why is he waiting, then? Dinadalhan ka ba ng pagkain

ng Kuya Lando at Kuya Viktor mo rito, Snow?"

"Minsan po..." I lied.

"Talaga..." She frowned.

"Nakakaistorbo ako sa inyo, Madame, Miss President... Maiwan ko na kayo..." ani

Sibal.

Tumango lamang ako. Pinagmasdan ni Tita Marem si Sibal nang paalis na ito hanggang
sa sinarado na ang pintuan. Isang nakakabinging katahimikan ang bumalot sa amin.
Only disturbed by the clicks I'm doing with my mouse.

Inabala ko ang sarili ko sa paglipat lipat ng sheets sa MS Excel para mabasag ang
awkwardness na nararamdaman ko.

Hindi na siya muling nagtanong tungkol doon. Nabunutan naman ako ng tinik sa
pagtahimik niya. Pinagsabihan ko rin si Sibal na huwag nang pumunta ng maaga sa
hotel at baka magduda pa si Tita Marem. Pati sa Linggo ay ayaw kong naroon siya
para hindi na maging gasolina pa sa ningas ng kuryusidad ng aking tiyahin.

Linggo ng umaga at nag-aantay kami ng mga serbidora sa hapag. Tahimik kaming pareho
ni Tita Marem. I'm looking at my breakfast while she's looking straight

at me.

Nagsisilbi si Omar sa amin. Naglalagay siya ng tubig sa aming mga baso. Kumuha siya
ng isang bote ng wine at nagsalin sa baso ni Tita.

"Give my niece some, please..." aniya kaya napatingin ako sa kanya.

"Where is your bellboy?" nagtaas siya ng kilay.

Ginapangan muli ako ng kaba roon. Why is she bringing this up? Damn it!

"I don't know, Tita. It's his off today. At isa pa, pang gabi lamang siya kaya kung
hindi niya man off ay wala na dapat siya ngayon dito dahil umaga na..."

"Pang gabi... hmmm..." She smiled. "Ang sinabi ni Bronson ay may nagugustuhan ka na
raw dito sa Costa Leona. I'm sure Stav will be very disappointed with that news..."

Sinabi iyon ni Bronson? What the hell?

Nanlamig ang aking mukha. Hindi na ako magtataka kung namumutla ako ngayon. Kung
sinabi ni Bronson ang lahat, malaking tsansa na alam na nga ni Tita Marem iyong
tungkol kay Sibal!

"Tita Marem... I tried to like Stav. There's just no spark between us. And... no...
Bronson is mistaken. Nag-aaral at nagtatrabaho ako rito. Wala na akong panahon para
makipagrelasyon..."

"Pero may nagugustuhan ka? Maraming mayayamang angkan sa paaralan mo. May I know
some of your classmates? I might know them by their family..."

Pinagsalikop ni Tita Marem ang kanyang mga daliri at naghihintay sa isasagot ko. If
I say Jaxon Riego, she'll think it's Jack!

"Wala sa mga kaibigan ko ang tinutukoy mo, Tita. At hindi rin ako masyadong
pamilyar sa mga kaklase ko dahil masyado akong abala sa trabaho."

Linggo ng hapon ay hindi ko na nakita pang muli si Tita Marem. Hindi naman siya
nagpaalam na umalis pero tingin ko'y nagpahinga lang siya sa mansyon.

Sibal:

Miss President, may ginagawa ka ba ngayon?

Halos napabalikwas ako sa pagkakaupo ko sa lobby. Hindi na pumunta si Sibal buong

araw dahil kay Tita Marem. Hindi ko na rin inisip na magkikita pa kami ngayon dahil
na rin sa parehong rason.

Ako:

Wala akong ginagawa. Bakit?

Sinabi niya sa aking magkikita kaming dalawa ilang metro ang layo galing sa tabing
dagat ng aming mansyon. Hindi ko pa napupuntahan ang lagpas doon kaya gusto ko ang
ideya niya. And that way, nobody would see us, too.

Nagbihis ako ng isang tank top na may burdang mga dahon at isang maong shorts.
Tumulak na agad ako alas tres y media pa lang ng hapon kahit na alas kwatro ang
kasunduan namin ni Sibal.

Sa tabing dagat ako dumaan. Ayaw kong dumaan pa sa bakuran ng mansyon at baka
magkita pa kami ni Tita Marem.

When I entered our private beach, nagtatatakbo agad ang puso ko. Nilingon ko ang
aming mansyon. Medyo malayo iyon sa beach kaya imposibleng matanaw ako ni Tita
Marem unless kung nasa veranda man siya. Walang nasa veranda kaya natahimik naman
ako.

Nakahinga ako ng maluwang nang nalagpasan ko ang private beach at napadpad ako sa
kaniyugan.

Ang mga unang niyog ay nakabaon pa sa buhangin. Ang mga sumunod ay nasa lupa na.
Nagpatuloy ako sa paglalakad. My cellphone's just on my pocket. Tatawag ako kay
Sibal mamaya kung wala talaga siya rito.

Huni ng kakaibang mga ibon ang narinig ko kasabay ng paghampas ng tubig dagat sa
buhangin. It's a relaxing sound.

"Sibal?" tawag ko habang hinahawakan

ang katawan ng niyog.

Kukunin ko na sana ang cellphone ko nang biglang may humawak sa aking baywang.
Mabilis kong nilingon kung sino iyon at tumalon agad ako para mayakap nang nakitang
si Sibal iyon!

Tumawa siya at inangat ako ng bahagya.

"Sorry at hindi tayo masyadong nakakapag-usap sa hotel..." usal ko sabay kalas sa

yakap.

Nanatiling magkahawak ang aming kamay. He's wearing a white t shirt and a black
jersey shorts. Medyo magulo ang buhok niya dulot ng hangin.

"Ayos lang iyon. Nasaan ang tiyahin mo ngayon?"

"Hindi ko alam. Tingin ko'y nasa mansyon..."

Nilingon ko ang tanaw na private beach namin. Tahimik naman roon. Binalik ko ang
tingin sa mga niyugan.

"Saan tayo pupunta?"

Tinuro niya ang malawak na kahabaan ng Costa Leona sa silangang bahagi. Tumango ako
nang naintindihan iyon. Anywhere as long as we're out of the hotel... out of Tita
Marem's sight.

"Anong mayroon doon?" tanong ko at nagsisimula na kaming maglakad.

He's holding my hand. Sinisipa ko naman ang mga nakikita kong butas sa buhangin
para matabunan iyon. Hindi ako nakakalayo sa kanya dahil nakahawak siya sa akin.
I'd bounce back everytime I try to go away and find more holes.

"Costa Leona..." he chuckled.

Sarkastiko ko siyang nginitian. Hinigit niya naman ako dahilan kung bakit napalapit
muli ako sa kanya.

Nakakita kami ng isang lumang mansyon sa gitna ng mga niyugan. It's made of wood.
Maraming wind chimes sa veranda nitong gawa rin sa kahoy.

"Kaninong bahay kaya iyan?"

Bahay is an understatement. Mansyon iyan, hindi nga lang naalagaang mabuti.

Hinila

muli ako ni Sibal dahil nanatili na ang mga mata ko sa matandang bahay na iyon.
Nang bumaling uli ako sa kahabaan ng baybayin.

Nagulat ako nang nalagpasan na namin ang niyugan. Napunta na kami sa isang lugar na
may mas malawak na buhanginan. It's unexplored! Isang malaking bukid na bato ang
tapat nito.

"May tao ba rito?" tanong ko kay Sibal.

Sa sobrang haba ng baybayin noon ay pakiramdam ko susuko na ako sa paglalakad.

"Mayroong mga tao sa likod ng bukid na iyan..." ani Sibal.

"Nakapunta ka na sa mga lugar na ito?" tanong ko.

"Dito ako lumaki. Wala akong hindi napupuntahan dito..."

Kinalas ko ang kamay ko sa kanya at sinubukan kong tumakbo. It's frustrating to see
that the next coconut trees were still about half kilometer away!

Marahas ang ihip ng hangin sa aking buhok. Hindi ko na masikop ang lahat dahil
masyadong malakas ang hangin.

"Nakakapagod!" hingal ko nang nagkalahati ako.

Nilingon ko si Sibal at nangiti lamang siya. Naglalakad parin siya kaya tumigil ako
sa pagtakbo. Hihintayin ko siya bago magpatuloy.

"Hindi ko alam kung kaya ko pa bang bumalik sa hotel. Ang layo na nito..." usal ko.
"Hanggang sa mga niyog na iyan lang tayo..."

Tinuro niya ang dulong mga niyog. Alam kong mahaba pa ang silangang bahagi nito.

"Madalas private beach na ang mga nariyan..." wika ni Sibal.

Tumango ako at sinabayan na siya sa paglalakad. Hinawakan niyang muli ang kamay ko.
Ngumiti ako at nagpatuloy na kami sa paglalakad.

May nakita kaming grupo ng mangingisda na naglalagay ng mga huli nila sa loob ng
timba. Tumigil si Sibal doon at tiningnan

ang mga huli.

"Ang dami n'yo pong huli..." sabi niya sa mga ito.

"Sibal, ikaw pala 'yan... Oo... Marami talaga ngayon..."

Hindi na nga pala siya nakakapangisda. Nilingon ako ng mga matatandang mangingisda
at tinanguan. Tipid akong ngumiti.

"Gusto mo ng isa?" tanong ng matanda kay Sibal.

"Ayos lang po ba?" he asked.

Pipigilan ko na sana siya. Nakakahiya naman kung manghingi kami. Pwede namang
bayaran, e.

"'Tong batang 'to! Syempre! Sabi ng tatay mo, hindi ka na nakakasama tuwing
madaling araw, a..."

Tumango si Sibal at kinuha iyong isang malaking isda. Nilagay niya iyon sa loob ng
plastic.

"Oo, uncle. Abala ako sa trabaho. Pero kaya na nila iyon..."

"Kung sa bagay..."

Sumulyap ang mangingisdang kausap ni Sibal sa akin. Kung hindi pa ito sinita ng
kasamahan para sumali sa pag-angat nila ng isang balde ay siguro'y nanatili ang
titig nito sa akin.

"Salamat po!" sabi ni Sibal at ipinakita ang isdang nakuha.

"Walang anuman..." nahihirapang sagot nito habang inaangat ang isang balde palayo
sa bangka.

Nagpatuloy kami sa paglalakad ni Sibal. Naiwan naman ang tingin ko sa mga

mangingisdang nagtutulungan para sa kani kanilang mga huli.

"Anong gagawin mo sa isda na nakuha mo?" tanong ko at bumaling sa kanya.

"Iihawin... Kakain ka ba?"

Tumango ako at ngumiti.

Umamba siyang aakbayan ako pero hindi niya tinuloy. Tinagilid ko ang ulo ko sa
pagtataka.
"Marumi ang kamay ko..." he explained.

Nagpatuloy siya sa paglalakad. Ngumuso ako at pinagmasdan ang kanyang likod. I

don't care...

Tinakbo ko ang kaonting distansya

at hinawakan ang kamay niya. He flinched at my move. I smiled at him and he

understood.

Nang nasa mga niyugan na kami, nakakita agad ako ng isang napakalaking mansyon.
This mansyon is also not well tended. But unlike the first one we saw, it looks
better. It's a classic spanish style mansion. Ganoon din ang amin ngunit may touch
of modern na iyon dahil sa mga renovation. This one looks ancient! May mga baging
pa sa dingding nito. I can imagine a beast inside that house.

"Dito tayo?" tanong ko.

Umiling si Sibal at tinuro ang isang puno ng niyog na may duyan sa 'di kalayuan.
Binitiwan ko siya at tinakbo kong muli ang distansya.

"Sa wakas! I can now sit down!" sabi ko.

Nang umabot sa duyan ay agad akong umupo. Gawa sa rattan ang duyan at hindi ko alam
kung parte ba iyon ng mansyong natatanaw namin.

Imbes na umupo siya ay pumasok sa sa property. Kumuha siya ng iilang mga tuyong
dahon at malalaking bato. Pinagmasdan ko siya habang ginagawa niya iyon.

"Anong gagawin mo?"

"Maghahanda ng apoy, Miss President."

Tinaas niya ang isdang dala at doon ko pa lamang naintindihan. Pinanood ko siya
habang hinahanda iyon. Nang umapoy ang mga nakuhang kawayan ay pumalakpak agad ako.
Tinusok niya ang isda sa isang tuyong sanga at nilapit niya sa baga.

Tumayo si Sibal at tumakbo patungo sa dagat. Tumayo rin ako at sinundan siya.

Sa hanggang tuhod na dagat ay naghugas kami ng kamay. Habang seryoso siyang

naghuhugas ng kamay ay may naging ideya ako.

Binasa ko siya ng tubig dagat! Napapikit siya sa gulat sa ginawa ko. Humagikhik ako
at bahagyang lumayo. Akala ko'y magagalit siya

pero sumalok siya ng tubig para mabasa ako.

"Sibal!" kunwaring pagalit kong sinabi.

He splashed me another one and it hit my face. This time, I'm almost seriously mad.

"Sibal!"

Sumalok muli ako ng tubig at binasa siya. Mabilis ang ginawa ko para hindi na siya
magkaroon ng pagkakataong bumawi. Ngunit tingin ko'y wala siyang planong bumawi.
Hinayaan niyang basain ko siya hanggang sa nakalapit siya sa akin.

Ikinulong niya ako sa kanyang mga bisig at inangat para maibalik sa tuyong
buhangin.

"Tama na, Snow... Basang basa na ako..." he said.

Tumawa ako at hinayaan siyang dalhin ako patungo sa duyan. Natatawa parin ako
habang siya'y umiiling at tinatanggal ang ilang ilang seaweed na dumikit sa kanyang
puting damit.

Walang pasubaling tinanggal niya ang kanyang t-shirt. My breath hitched at the
sight of his body naked. Natigil ako sa pagtawa at napansin niya iyon. Sumulyap
lamang siya sa akin bago binalikan ang niluluto.

May ginawa siya sa sanga ng isda bago bumalik muli sa akin sa duyan. Sinampay niya
ang kanyang t-shirt sa lubid ng duyan bago lumapit sa akin.

Hinawakan niya ang duyan dahilan kung bakit muntikan na akong mabuwal. Tumili ako
at tinulak siya.

"Ano ba?" kumunot ang noo ko pero natatawa parin.

Unti-unti siyang lumuhod sa akin. I stopped giggling and stared at him. Nakahawak
siya sa upuan ng duyan, pinipirmi ako para hindi gumalaw.

"Dito ka na lang sa tabi ko..." anyaya ko sa kanya. "Kasya ka pa naman dito..."

Umusog ako ng konti hanggang sa nagtama ang hita ko at ang kanyang kamay. Napalunok
ako sabay tingin sa kanya.

Umiling

siya sa akin, tahimik, walang bahid na biro.

"Bakit?" tanong ko dahil hanggang ngayon ay nakaupo parin siya sa harap ng duyan
ko.

May dinukot siya sa kanyang bulsa. Noong una ay hindi ko naintindihan iyon ngunit
nang hinarap niya na sa akin ang isang maliit na singsing ay hindi na ako
nakapagsalita.

It's made of a silver steel and the tip of it is an irregular creamy pearl.
Napaawang ang bibig ko habang pinagmamasdan iyon.

Nilahad niya ang kamay niya sa akin. Nag-aantay sa kabilang kamay kong ipatong
doon.

"A-ano 'to?" tanong kong nanginginig.

"Gusto kong mangako sa'yo, Miss President. I'm gonna marry you..."

Umihip ang malakas na hangin. Nanatili akong nakatulala sa kanya. Pumungay ang mga
mata niya.

"Maghihintay ako kung kailan ka handa..."

Parang may nagbabara sa lalamunan ko habang pinagmamasdan siya sa paanan ko

struggling to find the right words to make me say yes.

"Pagkatapos kong mag-aral, gusto kong bumuo ng pamilya kasama ka. Gagawin ko ang
lahat ng makakakaya ko para matustusan ang kakailanganin mo at ng bubuuin nating
pamilya..."

Isa-isang patak ng luha ang lumandas sa aking pisngi. Nanatili sa ere ang kanyang
singsing. Nilagay ko ang kamay ko sa kanyang kamay sabay tango.

"Handa ako kahit kailan mo gusto..." walang pag-aalinlangan kong sinabi.

Namatay ang kung ano mang takot at pagdududa sa puso ko sa aming relasyon. All that
matters to me right now is his promise of us. And if he's right, my family would
disagree with us, alam kong kaya kong panindigan ang magiging desisyon ko.

Hinila niya ang kamay ko at sinuot niya

sa akin ang singsing. Hinila ko rin siya patayo. Tumayo naman siya at umupo sa tabi
ko sa duyan.

Niyakap niya ako ng mahigpit. Umiyak ako sa kanyang balikat.

Alam kong bata pa ako. Hindi pa kami pwedeng ikasal. At maaaring marami pang
tumutol sa magiging desisyon namin pero ang puso ko'y handang handa nang makasama
siya.

Inangat niya ang ulo ko at pinalis ang mga luhang lumandas sa aking pisngi. Kinagat
ko ang pang-ibabang labi ko. He removed it from the bite with his thumb.

Hinawakan niya ang isang kamay ko at dinala niya iyon sa kanyang labi. He showered
my hand with shallow kisses. Bawat daliri ay hinalikan niya. Kinalma ko ang sarili
ko pero tila kay hirap gawin. Lalo na nang marahan niyang hinalikan ang aking
palad. He passionately kissed the bottom of my thumb. He sucked it gently, too.

Natigil ang luha ko. Napalitan ang nararamdaman ko ng init.

He kissed my index finger and slightly sucked it, too.

Hinahabol ko na ang aking hininga dahil sa ginawa niya. Binaba niya ang kamay ko at
hinigit niya ako palapit pa lalo sa kanya.

In a swift motion, he made me sit on his lap. Kinagat ko ang labi ko habang
dinarama ang init ng kanyang palad sa aking balikat at sa aking braso.

"Ang hirap hirap maghintay sa'yo, Miss President..." bulong niya sabay halik sa
pulso ng aking leeg. "Pero maghihintay ako... kaya kailangan sigurado..." he
murmured.

Pumikit ako nang naramdaman ang kanyang kamay sa gitna ng aking dibdib.

"Handa ako..." halos padaing kong nasabi iyon.

He chuckled gently then he kissed my nape.

"In two years, handa ka parin ba?" tanong niya.

Halos mapasinghap ako nang naramdaman ang kanyang daliri sa tuktok ng aking dibdib.
He gently molded it with his fingers making me moan a bit.

"Ang tagal..." I whispered.

He chuckled again. His hand cupped my other breast and found the other tip. I
whimpered. Nagulat ako nang kinalas niya iyon at niyakap na lamang ako ng sobrang
higpit.

=================

Kabanata 23

Kabanata 23

History

Ginabi kami sa pag-uwi. Hindi naman nagutom dahil nakakain naman kami noong isdang
inihaw.

Tuwang tuwa ako habang naglalakad kami pabalik. Sobrang dilim at nakakatakot. Kung
ako lang iyon mag-isa ay tumakbo na ako. Pero dahil kasama ko si Sibal ay natuwa
lang ako.

Ang mga lumang bahay ay nagmistulang mga haunted house sa ilalim ng bilugang buwan.

Nang natanaw ko na ang ilaw sa hotel at sa mga torch na nilalagay sa dagat malapit
doon ay tumakbo na ako. Tumawa ako at nilingon si Sibal.

"Bilis!" I said.

Muli ay naglakad ako palapit sa mga sun lounger. Nakatiklop na ang mga payong doon.
Bukod sa hampas ng dagat at bagsak sa tubig ng pool, naririnig ko rin ang live band
malapit sa Seaside restaurant.

Nagse-set up na ng fireworks ang iilang empleyado para sa fireworks display tuwing

weekends.

Nagulat ako nang nakita ko si Tita Marem na nakahalukipkip sa hagdanan. Nakatingin

siya sa akin, walang ekspresyon ang mukha.

Nilingon ko si Sibal at pinanlakihan ng mata. Sumenyas ako sa kanya na dumiretso na

lang siya ng lakad dahil pupuntahan ko si Tita.

Lumiko ako palapit sa hagdanang kinatatayuan niya. Tumingin siya sa likod ko, kung
nasaan si Sibal.

My heartbeat raced but still I managed to smile.

"Magandang gabi, Tita..."

I kissed her cheeks. She's wearing a white three fourth dress with a lacey hem on
the skirt. Hindi siya gumalaw nang hinalikan ko siya. Tinitigan niya lamang ako.
Walang make up si Tita ngunit halos walang pinagkaiba iyon sa mukha niyang mayroon.
She always have this winged eyeliner na wala ngayon.

And his lips were red even without lipstick.

"Where have you been?"

Oh shit...

"Uh, just at the shore near the mansion. Kumain ka na ba, Tita?"
"Hindi pa... I was waiting for you... They said you were out near the shore..." she
smiled.

"Yes, I was, Tita. Tara na at gutom na ako..."

Nilagpasan ko si Tita para ipakitang gusto ko na ngang umalis doon. Mabuti na lang
at sumunod naman siya sa akin.

People flocked to the Seaside Restaurant because that's where the buffet is every
dinner. Sinenyasan ko si Ryan na ihanda ang exclusive room para sa amin. Tumango
naman siya at tinuro iyon.

Nakita kong nakahanda na nga ito. Siguro ay pinahanda ni Tita Marem habang wala
ako.

Seafoods ang inihain sa amin. Iba't ibang klase ng shells, crabs, and lobsters ang
naroon. Umupo ako at uminom na ng tubig.

"Hindi ka ba magbibihis?" tanong ni Tita.

Napatingin ako sa aking damit. Of course she'd want to dine with a formal Snow
but...

"Hindi na, Tita. I'm comfortable with this..."

Tumango siya. "Besides, we're near the beach."

Pinulot ko na ang kubyertos at nagsimula nang kumuha ng ulam. Ganoon din ang ginawa
ni Tita Marem pero tahimik siya. I should be used to that. We don't have anything
to talk about...

Sumulyap ako sa kanya at nakita kong nakatingin siya sa aking daliri ng may hawak
na kutsilyo. Tumikhim ako at padarag na nabitiwan ang kutsilyo para maitago lamang
ang kamay.

Tumaas ang dalawang kilay niya at nagpatuloy na lamang sa pagkain. Ilang sandali
akong nanatiling ganoon bago ko naiangat muli ang aking kamay.

"Galing akong

mansyon para magpahinga. Hindi naman kita nakita sa tabing dagat..." she said
calmly.

"I explored what's beyond the mansion, Tita."

"Were you alone?"

Pakiramdam ko ay alam niya na ang sagot sa tanong na iyon. Nagpatuloy siya sa

pagkain ngunit nang inangat niya ang tingin sa akin ay kitang kita ko ang pagiging
sarkastiko ng kanyang ekspresyon.

"I'm with... Sibal, Tita..."

Humugot ako ng malalim na hininga. I feel like she knows something.

"I see... You're fond of him..."

Nagpatuloy siya sa pagkain. Mabilis niyang nabalatan ang shrimp at sinubo lang na
parang walang problema. Meanwhile, I'm sitting in front of her, I'm sweating
bullets big time.

"Is it his schedule?" dagdag pa niya.

"Day off niya po ngayon but... I do give him extras for Overtime..."

"I see... Does yourKuya Viktor and Kuya Lando do overtimes, too?"

"Minsan po..." I half heartedly said.

Sinubo ko ang unang shell na nakain ko. Hindi ako makakain ng maayos sa kakasagot
ng mga katanungan niya. Nang tumigil ang hagupit ng mga tanong ay nag concentrate
na lang ako sa pagkain.

About three minutes later, uminom si Tita Marem ng wine. Muli akong sumulyap sa
kanya at nakita ko ulit ang kanyang titig sa akin. It's like she's reading my
actions.

Bago ko pa mabalatan ng maayos ang shrimp ay kinuha ni Tita Marem ang aking kamay
at inangat niya iyon para mas makita ng mabuti ang naroon.

"Tita!" sabi ko sabay bawi sa kamay ko.

Maagap ko naman iyong nabawi ngunit nabasag na ang kapayapaan sa gitna naming
dalawa.

"Who gave you that ring?" mariin niyang tanong.

Nanginginig

ang labi ko habang nag-iisip ng isasagot.

"Si Sibal ba?" she immediately answered.

Hindi na ako nagpatuloy sa pagsagot. I want to lie to her but it feels so wrong. I
can only lie about small things... never about big things...

"What's that for, darling?" she sarcastically smiled.

Putol putol ang madilim niyang tawa habang pinupunasan ang kanyang labi.
Nanginginig ang balikat niya sa tuwa habang ako'y nasisindak sa kanyang reaksyon.

"Did he promise you forever?" she mocked.

"Tita, please... It's not that..."

"Then what is it, darling Snow?" pabulong na iyon ngayon.

Hindi na ako nagsalita. Halos sakupin ng kadiliman ang aking utak dahil sa reaksyon
ni Tita Marem. If she's going to be violent about this then I must say that Sibal's
right...

"Is it a promise ring? An eternity ring? Engagement ring..." mas malamig ang
pagkakabanggit niya ng huling hula.

She pursed her lips. Naningkit ang mga mata niya habang naghihintay ng isasagot ko.
Kinagat ko ang pang-ibabang labi.
"Percival Riego is a bellboy slash fisherman of Costa Leona..." she smiled again.

Nagtagis ang bagang ko sa rahan ng pagkakasabi niya noon. It's almost an insult.

"Meanwhile, Nieves Solanna Galvez is the daughter of the great Remus Eugenio
Galvez. Granddaughter of Admiral Rodolfo... Sandalio... Galvez... one of the
greatest people of the islands of Visayaz."

Tinagilid niya ang ulo niya. Mabibigat na ang hininga ko. Anong pag-aalab ang
nararamdaman ko sa aking tiyahin? Tunay na nakakatakot na siya noon pa man pero
ngayon ko lang talagang naramdaman ang takot para sa kanya.

"May

relasyon ba kayo ng mandaragat na iyon, Snow?" marahan ngunit may diin ang
pagkakatanong niya noon.

Nanginginig ako sa takot pero kaya kong lumaban. Why is she like this? May nangyari
ba sa kanila ni Tito Achilles noon? Bakit ganito siya karahas pagdating kay Sibal?

Bumagsak ang ulan sa labas. Kitang kita ko ang pagtakbo ng mga tao papasok sa
Seaside at sa mga tent namin doon. Hindi man lang naputol ang titig ni Tita sa akin
kahit na ganoon.

"Sagutin mo ako, Snow," buo na ang boses niya ngayon.

"Kung meron, Tita, ano ngayon?" matapang kong sinabi.

Humagalpak siya sa tawa. Nanginginig na naman ang balikat sa sobrang tuwa. Ayos
lang sana kung masaya nga siya pero ramdam ko ang pait sa bawat patak ng tawa niya.

"Why'd you step light years down our level!?" pabulong niya iyong tanong.

"Hindi ako matapobre, Tita..." Hindi ako tulad mo.

Umigting ang kanyang panga. All traces of humor gone now...

"Hindi ito pagiging matapobre, Snow. This is about using this..." tinuro niya ang
kanyang utak. "Rat poor people will try everything to get to the top."

Napasinghap ako sa tawag ni Tita sa kanila. Gusto ko siyang sigawan pero pinigilan
ko dahil kahit paano'y tiyahin ko siya. I need to respect her to earn her respect
back!

"Hindi ganoon si Sibal, Tita..."

"Ilang buwan na kayong magkakilala? Binigyan ka niya agad ng singsing? Para saan,
darling? Para magpakasal kayo agad? Why? Why can't he wait for years?" mababa ang
tono niya.

Hindi ako nakapagsalita. I agree that it's way to early but I understand that Sibal
only wants to show me that we're on this promise

together. Kahit siya man ay gustong ilang taon pa muna. Matapos muna siya sa pag-
aaral.

"Tita, I have hints about you and your history with the Riegos... Please, don't let
your opinion of them shake us..." matapang kong sinabi.
Naging isang linya ang kanyang labi. I feel like I stepped on a landmine because of
her reaction!

"How dare you speak of history!" sigaw na iyon ngayon.

Nakurap kurap ako sa sobrang takot sa kanyang sigaw. Hinampas niya ang lamesa
dahilan kung bakit napatalon ang mga kubyertos.

"I... loved Achilles Riego truly, Snow. He was admitted to the Philippine Navy
because of me... Because I want him to succeed and yet..."

Naestatwa ako sa kinauupuan ko. Hindi ko inakalang kaya itong sabihin ni Tita Marem
sa aking harap. Moist filled the sides of her eyes. I can almost conclude that
those were unshed tears.

"Anong ginawa niya? Iniwan niya ako para sa ibang babae... Isang kababatang taga
Costa Leona ang pinangasawa niya. Iniwan niya ako pagkatapos ko siyang tulungan sa
lahat, Snow! Kaya ngayon, sige at sabihin mo na kung anong maitutulong namin sa
bastardong anak ni Achilles at nang matapos agad ang kahibangang pinapaniwalaan
mo!" sigaw niya.

"I don't know what's the real story about you and Tito but I'm sure Sibal won't do
that to me!" namaos ako.

"Sige at tingnan nating dalawa iyan! At kapag nadapa ka ngang tunay ay huwag na
huwag mo akong hingan ng tulong, Snow!"

Tumayo ako sa iritasyon ko. Nagbabadya na ang mga luha ko at ayaw kong makita ito
ni Tita na bumuhos kaya nilagpasan ko siya.

"Pati ba naman ang asal mo ay naging tulad

na rin ng mga mandaragat na iyan, Snow?"

Padabog kong sinarado ang glass door doon at agad nang tumakbo patungo sa elevator.

Bumuhos ang luha ko sa habang nasa elevator ako. Hinahabol ko maging ang hikbi ko.
Tinakbo ko ang distansya galing doon patungo sa aking kwarto.

I can't believe Tito Achilles did that to Tita Marem. Although, I truly believe
Sibal, hindi naman maalis sa isip ko ang katotohanan sa mga sinabi ni Tita. True
that she's uptight but she'll never lie to me when it comes to that! She'll never
fake it!

Sinubsob ko ang aking ulo sa aking unan. Agad akong nagtipa sa aking cellphone para
makapagtext kay Sibal. Maybe he's not yet out of the resort. Maybe he's just
somewhere near the rock formations. Maybe he's just waiting for me.

Ako:

Sibal, where are you?

Tumunog ang door handle hudyat na may papasok sa aking kwarto. Napabalikwas agad
ako. Wala nang ibang pwedeng pumasok dito gamit ang spare card kundi siya.

"Sibal!" tatakbo na sana ako ngunit laking gulat ko nang si Tita Marem iyon.

She's shocked too. Her eyes widened in horror! Napaatras ako.

"Please, Tita, I want to be alone..." I said.

"At bumibisita pa pala iyon dito?" sigaw niya sabay huli sa kamay ko.

"Tita, bitiwan mo ako..." sabi ko habang hinihila ang aking kamay.

Hindi niya iyon binitiwan. Sobrang sakit ng palapulsuhan ko habang hinihila niya
iyon para lang mapapirmi ako sa kanyang harapn.

"If only I can let you do that same mistake again just to make you learn, I will,
Snow! Pero hindi ko iyon makakaya! Hindi ko kayang makita kang matulad sa akin?"
she cried

and shook her head. "Mahal na mahal kita, aking pamangkin..."

Bumuhos ang panibagong luha sa aking mga mata. Hindi ko alam pero pati ang
paniniwala ko ay nayayanig ng mga salita.

"Tell me, Snow... May nangyari na ba sa inyo noong lalaking iyon?"

Hinila ko ang aking kamay para makawala ngunit matindi ang kapit ni Tita. I want to
stay on my bed and cover my face.

"Tell me..." she said weakly.

I did not respond. Nag-iwas na lamang ako ng tingin at parang lumundag sa gulat ang
puso ko nang lumagapak ang isang mahapding sampal sa aking pisngi!

"If he was really true to you, he wouldn't let you fall in that kind of pit. If
he's really a good man, he'd respect you as a lady, as a woman, as a girl... But he
didn't... You didn't see that one coming? Huh?" marahan niyang sinabi.

Hindi ako nagsalita. Patuloy lamang na bumuhos ang luha ko.

"Menor de edad ka, Snow! At ilang taon ang lalaking iyon? Huh? Did you submit
youself to him because you want to pleasure him so bad? Kung tunay ka niyang mahal,
hindi ka niya ginalaw ng basta-basta!"

Marahas niyang kinuha ang singsing sa aking daliri at tinapon iyon sa salamin. Agad
akong kumawala sa kanya para kunin iyong singsing na ngayon ay nasa sahig. The
pearl got detached from the silver steel!

"Tita, please..." sabi ko habang lumuluhod at umiiyak.

Nanginginig ang kamay ko habang inaayos ang singsing sa una nitong anyo. Nahuhulog
ang perlas dahilan kung bakit pinulot kong muli iyon sa nanginginig na kamay.

"I don't care about hell, Snow. I'm going to hell saving you, no matter what!" she
declared

and she stormed out of my room!

Buong gabi ako umiyak. Sibal replied but I didn't text him back. I was scared he'd
ask me about what happened. Hindi ko kayang aminin sa kanya ang mga pang iinsulto
ni Tita Marem. Higit sa lahat, hindi ko kayang aminin na tunay akong hindi
naniniwala sa tiyahin ko. I admit it, some parts of me slightly believe her. Not
because her story is perfect but because the virtues she believed in is...

Sibal:
Nasa bahay na ako. Anong sabi ng Tita Marem mo?

Ako:

Wala naman. Nasa kwarto na ako ngayon.

I replied like nothing happened. Bukas, Lunes, nagdesisyon akong mag-aaral din ako
ng parang walang nangyari sa gitna namin ni Tita.

I hate to admit it but she's right. This is all too fast. I like Sibal... no... I'm
even in love with him... But the story between Tita Marem and Tito Achilles was too
familiar. Tito left Tita for a Costa local. Sibal is with Katarina... What if...
what if... What if he's trying to get to me because I'm a Galvez.

Nanlaki ang mga mata ko nang napagtantong alam ng lahat na may planong expansion
ang The Coast. This will mean new buildings for the resort... or even a new
resort...

Pinilig ko ang ulo ko. Ayaw kong mabahiran ang tingin ko kay Sibal. Ayaw kong
magkaroon ako ng pagdududa sa kanya.

Puyat ako kinabukasan. Hindi nabura ng yoga ang stress na naramdaman ko. Lalo na't
pinilit ko pa kagabi na maayos iyong bigay ni Sibal na singsing sa akin.

Wala si Tita Marem sa breakfast. Ang sabi ng mga tauhan ay nasa mansyon lamang
siya. Nagpatuloy naman ako sa mga normal kong ginagawa pero mas mabagal lang ang
mga kilos

ko sa sobrang daming iniisip.

I still went to school. Like the usual, inabangan ako ni Sibal sa gate ng paaralan.
He opened the door for me. I accepted his hand and walked outside.

Pinagsalikop niya ang aming mga daliri at dinala niya sa harap ang aking kamay para
makita iyong singsing.

Nilingon ko siya. Kinagat niya ang kanyang pang-ibabang labi.

"Inspirado akong mag-aral dahil dito..." aniya.

Tipid akong ngumiti. "Mag-aaral din ako ngayon. Sobrang lapit na ng finals..."

"Pupwede ba akong maagang pumunta mamaya o?"

Hinarap ko siya. Nakita kong biglang nagseryoso ang kanyang mukha.

"Mas mabuting huwag na lang munang maaga. Baka kasi makita ulit tayo ni Tita. Ayaw
ko ng ganoon."

Tumango si Sibal at tipid na ngumiti. "Naiintindihan ko, Snow. Ayaw ko ring mag-
away kayo ng tiyahin mo. Hindi pa ba siya nagdududa?"

I shook my head and then looked away. "Hindi pa naman..."

Hinila niya ako para bumagsak sa kanyang dibdib. Diniin niya ang aking ulo sa
kanyang dibdib. His warmth enveloped me but the coldness of my stomach didn't even
feel it.
Sa kauna unahang pagkakataon ay nakita ko kung paano tumingin ang mga tao sa aming
dalawa. The girls near the building were looking at us. Nang nakita akong
napatingin sa kanila ay agad nag-usap usap tungkol sa kung ano.

Lumipad ang tingin ko sa mga babaeng nasa benches. Kitang kita ko ang pag-iling ng
ibang engineering students na kasama nila.

May mga lalaki naman sa ilalim ng isang punong nag-uusap usap sabay tingin sa aming
dalawa. Nang nakitang nakatingin ako ay lumayo sila sa puno. Ang tanging natira ay
si Katarina na naiiwan ang tingin sa amin. She shook her head and then went with
the boys.

Bahagya kong tinulak si Sibal at nag-angat ako ng tingin sa kanya. He smiled

wickedly.

"Malilate na ako..." sambit ko.

"Hindi pa, Miss President..."

Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ang likod ng aking palad.

"May ilang minuto pa tayo... Huwag mo namang ipagkait sa akin."

Napapikit ako ng marahan habang hinihila siya palayo roon. What's the matter, Snow?

=================

Kabanata 24

Kabanata 24

Exchange

Hindi ako nasundo ni Sibal gabi noong araw na iyon. Nagrereview yata para sa
nalalapit na exams kaya umuwi na lang ako.

Inabala ko rin ang sarili ko sa pagrereview sa loob ng aking kwarto habang

hinihintay siyang mag duty. Though, I am not sure what it's going to be like when
he's here just after Tita Marem's warnings.

Kahit na nag-away kami ni Tita kagabi, nagawa parin niyang kumain kasama ko. I'm
surprised with myself, too. Hindi man lang ako nagdalawang isip na lumapit sa
lamesa namin. Ganoon din siya.

Tahimik kami habang kumakain. Hindi ko siya dinalaw ng tingin sa takot kong magtalo
muli kami. Panay naman ang sulyap niya sa akin.

She's wearing a bohemian long dress with long sleeves. Ako naman ay naka usual
white dress.

"Lilipat ka sa mansyon..." hindi iyon tanong.

Napa-angat ako ng tingin kay Tita. She's being unreasonable.

"Your room can be used by the guests... May kwarto ka naman sa mansyon kaya roon ka
dapat tumitira..."
Gusto kong umapila ngunit ayaw ko nang magtalo pa kami. Ginagawa niya ba ito para
malayo ako kay Sibal? Ibig sabihin, kapag shift na ni Sibal, saan siya magrereport?
Sa aming mansyon? Sigurado akong hindi makakapayag si Tita Marem.

"Bukas, ipapaayos ko na ang gamit mo at ipapadala ko na sa mansyon..." she

declared.

Iyon lamang ang sinabi niya sa akin buong hapunan. Pagkatapos noon ay bumalik na
ako sa aking kwarto para makapagreview.

Nagtipa rin ako ng mensahe para kay Sibal. I know I asked him not to come here
early but because we didn't see each other after class, I kind of miss him.

Ako:

Sibal,

anong oras ka darating?

Ilang minuto pa siya bago nakapagreply. I keep checking on my phone to see if

there's a text but it came minutes after...

Sibal:

10pm. Bakit? Ayos ka lang?

Ako:

Ayos lang naman. Nag-aaral ka?

I shouldn't disturb him. He's probably studying for the finals.

Dumating ang alas diez ngunit hindi bumukas ang aking pintuan. Tinext ko siyang
muli para magtanong kung nasaan na siya ngunit hindi na siya nakapag reply.

Alas diez y media ay nagpasya akong lumabas ng kwarto. Hindi pa ako inaantok at
gusto kong malaman kung nasaan si Sibal. Laking gulat ko nang may isang security
guard akong naabutan sa labas!

"Magandang gabi, President..." anang mama sabay yuko.

Kumunot ang noo ko at hinarap siya. "Ba't po kayo nandito?"

"Ako ang magbabantay sa iyo ngayong gabi..."

Pagkasabi niya noon ay agad akong dumiretso sa elevator. My heart raced so fast. I
couldn't almost contain it. Halu-halong emosyon ang naramdaman ko... takot, kaba,
at pag-aalala.

Bumaba ako ng building. Pagkadating ko ng lobby ay ginala ko ang mga mata sa

nakahilerang bellboy at mga driver sa bukana ng hotel. Halos lahat sila ay
nakatingin sa akin. They are doing their work but some of them are talking and
whispering. Nang makita ako ay tumahimik sila.

Lumapit ako sa front desk. Si Esme na nakatingin sa akin ang agad kong nilapitan.

"Nasaan si Sibal?" tanong ko.

May ilang tawanan akong narinig galing sa mga driver. Nilingon ko agad iyong
nagtawanan at nakita kong nag-alisan sila sa kinatatayuan nila.

"Hindi ko po alam, President..." sagot ni Esme.

I want

to shout at her and bribe her just to tell me the truth. Nararamdaman kong alam
niya naman kung nasaan si Sibal.

"President Snow, anong kailangan mo?" tanong ni Mrs. Gorres.

Ang dalawang kamay niya'y nasa likod habang hinaharap ako. I turned to her.

"Alam n'yo po ba kung nasaan si Sibal? Ang nagbabantay sa akin ay isang security
guard. I believe that it's his schedule now..." sabi ko.

Tipid na ngumiti si Mrs. Gorres. I can sense sarcasm but I did not mind it. I need
her answer!

"Nasa opisina ni Mrs. Agdipa, President..." ani Mrs. Gorres.

Hindi na ako nagpasalamat. I went to the Manager's office right away to see if
Sibal's truly there. Hindi na ako kumatok. Agad kong binuksan ang pintuan at tama
nga iyon!

Nakatayo si Sibal sa harap ng lamesa ni Mrs. Agdipa. Kasama niya si Kristina at si

Rolly sa kanyang likod. Nilingon agad nila ako.

"Snow..." ani Sibal, bahagyang nagulat sa pagdating ko.

"President..."

Tumayo si Mrs. Agdipa. Malungkot siyang ngumiti at sinenyasan si Sibal na huwag

munang lumapit sa akin. Hindi ko maintindihan!

"Utos ni Madame Maria Emilia na tanggalin si Sibal-"

"Ma'am!" ani Sibal.

Tinaas ni Mrs. Agdipa ang kanyang kamay at nagpatuloy.

"... sa pagiging bellboy mo. He's still under the hotel but not anymore exclusively
for you..."

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o hindi. Gusto kong matuwa man lang dahil at
least ganoon lang ang ginawa ni Tita Marem. Hindi niya pinatanggal si Sibal o 'di
kaya'y pinagbawalang pumunta rito. I guess I can deal with that.

Bumaling ako kay Sibal. He smiled weakly.

"Okay,

Mrs. Agdipa. Ayos lang 'yon. Nagulat lang ako at iba na iyong nagbabantay sa aking
kwarto..." Saglit akong nag-isip. "Ganitong shift ka parin ba, Sibal?"

Umiling si Kristina at kumunot ang kanyang noo. Tinapik niya ang balikat ni Sibal.

"Yes, Miss President..." sagot ni Sibal.

Ngumiti ako at nabunutan ng tinik. This arrangement is fine. This is okay. All that
matters to me is that he's still working here.

Bumukas ang pintuan sa likod ko. Pagkalingon ay nakita ang pamalit kay Sibal.

"President Snow, ako po ang malalagot kapag nalaman ni Madame na umalis kayo ng
kwarto dis oras ng gabi..." usal niya.

Tumango ako at binalingang muli si Sibal. He smiled at me and he nodded his head.

"Matulog ka na, Miss President..."

Ginala ko ang mga mata sa mga taong nasa harap namin. Gusto ko sanang sabihin sa
kanya na magreply naman siya sa mga texts ko but I find that awkward to say in
front of these people.

May bahid na awa ang tingin ni Kristina sa akin. Nag-iwas naman ng tingin si Ryan
sa akin. Si Mrs. Agdipa ay patuloy na lumalapit.

"Mabuti pang sundin mo ang sinabi ni Sibal, President..." dagdag nito.

"Maiwan ko na po kayo, kung ganoon. I'll sleep now. Have a good night!" sabi ko at
tinalikuran ko na silang lahat.

Pagkalabas ko ng opisina ay agad akong nagtipa ng mensahe sa cellphone.

Ako:

Lilipat ako bukas sa mansyon. Makakapuslit ka ba kahit saglit gabi-gabi?

It took him minutes to reply. Nasa kama na ako at patay na ang mga ilaw 'tsaka ako
nakatanggap ng mensahe niya.

Sibal:

Oo. Pwede tayong magkita sa tabing

dagat. Sana lang ay huwag umulan...

Nilingon ko ang bintana at nakikita ko sa labas ang malupit na pagbuhos ng ulan.

Tinaas ko ang kamay ko, sa dilim ay naaaninag ko ang maliit na bato ng perlas sa
singsing na binigay ni Sibal. In the end, I feel asleep with a heavy heart.

I guess I should be grateful na ganito lamang ang naging aksyon ni Tita Marem. I
should be okay with it. This is okay.

Kinaumagahan ay abala na agad ako sa pag-iimpake. Tumulong ang iilang mga taga
housekeeping sa pagdadala ng bag ko patungo sa mansyon. Kinuha ko ang lahat ng
gamit ko roon sa kwarto at nilagay na lang sa maleta.

Nang nakarating naman ako sa mansyon ay ang pag-aayos naman ng gamit ang
pinagkaabalahan ko. Marami tuloy akong naantalang trabaho sa opisina. I'll work
later this night... that way, I can also see Sibal. Magpapahatid na lang ako sa
kanya pabalik sa mansyon.

Ako:
Sibal, nasa opisina lang ako mamaya. Pagkadating ng alas diez, lalabas ako. Ihatid
mo na lang ako sa gate ng aming mansyon.

Tahimik ang mga meals namin ni Tita Marem. Most of the time, may katawagan siya
tungkol sa business so she keeps on excusing herself.

Kabado ako nang patungo na ako sa eskwelahan. Syempre, magkikita kami ni Sibal.
Kahit na nagkita naman kami saglit kagabi, iba parin iyong makasama siya.

Hindi ko inakalang mas magaan ang loob ko ngayong patungo na ako sa school. Kapag
kasi nasa hotel o sa mansyon ay para akong nakakulong. I never thought I'd feel
this way towards going to school.

Pagkapark ng Expedition namin sa gate ay walang Sibal na nagpakita. Noong una nga,
akala ko nagkamali si Kuya Viktor sa pagmamaneho

at nasa tapat kami ng Nort Western High School. Magkatabi lang kasi ang dalawang
eskwelahan.

Lumabas si Kuya Viktor at pinagbuksan ako ng pintuan. Siguro ay nagulat dahil ilang
sandali pa akong nanatiling nakaupo ng walang kibo.

"May hinihintay po ako, Kuya Viktor..." sabi ko.

Tumango siya at sinarado ulit ang pintuan. Umikot siya at bumalik sa driver's seat.
Inusog niya ang sasakyan to give way to other vehicles dropping some students.

Mag-aalas dose na nang hindi parin dumadating si Sibal. I've decided to get out of
the car and just look for him inside our school. Siguro ay naunang pumasok para mag
review. Hindi rin kasi siya nagrereply sa mga text ko.

Pagkapasok ko ng eskwelahan ay 'tsaka ako nakatanggap ng text galing sa kanya.

Gumaan ang pakiramdam ko nang nabasa ko iyon.

Sibal:

Mauna ka na sa classroom mo. Nasa bahay pa ako. Hahabol lang ako. May ginawa kami
ni Papa kaninang umaga...

Ako:

Okay... Aantayin kita mamaya.

Dumiretso na lang ako sa classroom. Some flocks of students were eyeing me like I
did something wrong. Iyong ibang Engineering students na nakakasalubong ko ay
umiiwas pa sa akin. It's weird.

Nasa loob na ng classroom ang aking mga kaklase. Napansin kong wala pa si Jack.
Siguro, tulad ni Sibal ay natagalan din ito.

"Nasaan si Jack?" tanong ko kay Polly.

Nagkibit siya ng balikat at nag-iwas ng tingin sa akin.

Siguro ay darating din iyon. Hinayaan ko na lang muna. Ano naman kaya ang ginawa
nina Sibal kanina? Baka nangisda kaya natagalan?

I went to my major class. Nag concentrate na lamang ako sa naging lesson namin.
Malapit
na ang finals at gusto kong makakuha ng mas magandang marka kumpara sa midterms.

Sa huling klase ko sa araw na iyon, kaklase ko dapat si Jack. Ngunit mukhang buong
araw yata siyang wala.

"Polly, si Jack ba hindi pumasok buong araw?" tanong ko muli.

"Hindi, e..." Umiling siya at tumayo para mauna na palabas.

Humilig ako sa likod ng aking upuan. Ilang saglit akong natulala bago niligpit ang
aking mga highlighter. Nanghihina ako. Ano kayang nangyari kina Sibal?

I took my phone out and I saw Sibal's message just a few moments ago.

Sibal:

Miss President, maaga ako mamaya. Sa hotel na lang tayo magkita? Hindi ako
nakapasok ngayon. Tumulong ako kay Papa sa pangingisda. Ganoon din si Jack.

Nabunutan muli ako ng tinik. It really helps when he texts me. Kanina pa ako nag-
aalala!

Ako:

Kanina pa ako nag-aalala. It's so unusual. Okay... see you later...

Kinuha ko ang bag ko at tumayo na. Wala na mga estudyante sa loob ng classroom
ngunit may sumalubong sa akin.

Katarina who looked very torn is in front of me. Yakap niya ang kanyang mga libro
habang nakatitig sa akin.

"Katarina..." tawag ko.

Pabagsak niyang binaba ang libro sa isang desk malapit sa akin. Inayos niya ang
kanyang sling bag at pinalis niya ang luhang lumandas sa kanyang pisngi.

"What is it now?" pagod kong tanong.

I remember the last time she came to me. Sobrang dami niyang sinabi sa akin na
tingin ko'y ang pagmamahal niya lang naman kay SIbal ang dahilan. If she'll give me
more shits today, I won't buy it anymore.

"Snow..." nanginig ang kanyang boses. "Ayaw kong suwayin ang sinabi ni

Sibal sa akin pero nagmamakaawa ako sa'yo ngayon..."

She cried. Napaatras ako at humalukipkip. Oh, the drama of this girl.

"Bakit? Kasi gusto mo siya? Bakit sa akin ka nagmamakaawa? Sana ay sa kay Sibal ka
umapila! Ano na naman ngayon ang palusot mo? Na kabit ako? Na tulad ako ni Tita
Marem? Na alam kong gusto ka niya kaya dapat lumayo ako!?" I started.

Pinakita ko sa kanya ang aking daliri. I want her to see that I'm not
hallucinating!

"Sibal gave me this ring as a sign of his love! Ngayon, ano pa ang gusto mo para
masira kaming-"
"Bilang kaibigan ni Sibal, gusto ko lamang na layuan mo siya dahil alam ko, simula
pa lang, ganito na ang mangyayari! Palibhasa hindi mo alam kung ano ang nangyari
kina Tito Achilles noon kaya parang wala lang ito sa'yo!"

Binaba ko ang kamay ko. Kahit na gusto kong malaman kung ano pang masasabi ni
Katarina ay hindi ako nagpahalata. Taas noo ko siyang hinarap at nilagpasan.

"I don't care about it!" sabi ko sabay tulak sa kanya para makadaan ako.

Hinigit niya ang aking braso dahilan kung bakit napabalik ako.

"Ano ba?" sigaw ko.

It's only a matter of time now. If my bodyguard hears me, he'll come here and
remove her.

"Snow, parang awa mo na..." punong puno ng pagsusumamo ang kanyang boses.

"Ano bang gusto mo?" singhal ko. "Ang layuan ko siya dahil gusto mo siya!? Hindi
pwede, Katarina. Hindi sa akin ang desisyon na iyan!"

Pumikit siya ng mariin habang patuloy na bumuhos ang kanyang luha. Mariin din ang
pagkakahawak niya sa aking palapulsuhan. Kahit anong bawi ko sa aking kamay ay
hindi ko magawa.

"Ano

ba? Nasasaktan ako! Tulong!" sigaw ko ngunit walang guard na dumating.

Where the hell is Kuya Lando when you need him?

"Please, Snow... Please, kahit pakinggan mo na lang ako ngayon. Kahit ngayon
lang..." she cried.

"Ano pang sasabihin mo? Paiikutin mo na naman ang istorya at-"

"Sinabi ko lamang iyon para layuan mo siya! Oo!" asik niya. "Alam kong ikaw ang
mahal niya! Magkaibigan lang kami pero mahal ko siya, Snow! Hindi mo alam kung
anong ginagawa ng tiyahin mo sa kanila! Parang awa mo na!"

Namilog ang mga mata ko. Bumundol ang kaba sa aking puso. Nanghina siya dahilan
kung bakit nabitiwan niya ako. Hindi ako umalis. Nanatili akong nakatayo roon.
Yumuko siya sa sobrang pag-iyak at pinanood ko lamang siya.

Pinalis niya ang kanyang mga luha at tumuwid sa pagkakatayo. Ang mga mata niya
ngayon ay punong puno ng pagmamakaawa at panghihina.

"Mahal ko ang buong pamilya niya. Sabay kaming lumaki ni Sibal at napamahal na rin
ako kay Tito Achilles..."

Humikbi siya at muling pinunasan ang kanyang mga luha. Basang basa ang bangs niya
at namumugto na ang mga mata.

"Ayaw niyang ipaalam sa'yo 'to kaya sana huwag mong sabihin sa kanya. Ayaw niyang
ipaalam sa'yo 'to dahil ayaw niyang mag-alala ka. Ang sabi niya, isang buwan lang
daw naman ang Tiyahin mo sa inyo kaya magtitiis siya pero ako, hindi ko matitiis
Snow..."
I want to shake her and make her say it now! Wala akong pakealam kung ayaw ni Sibal
na malaman ko ito! Dapat kong malaman ito!

"Pinagbawalang mangisda sina Tito Achilles. Pinagbawalan ang mga Salmo sa

pagbyahe."

"Liar! Ang sabi

ni Sibal ay nangisda sila kaya siya wala ngayon!"

"Nangisda siya gamit ang bangka ng tatay ko. At alam mo kung bakit siya
nangingisda? Dahil tinanggal siya ng Tiyahin mo sa trabaho, Snow!"

What the fuck?

"Hindi siya nakauwi kahapon dahil diniretso siya sa presinto! May nag-aabang na
kaso sa kanya! For raping Nieves Solanna Galvez! Ni hindi kailangan ng presensya mo
dahil sa matinding kapangyarihan ng Tiyahin mo, Snow!"

Napasinghap ako sa narinig.

Is this true!? Bakit ayaw niyang malaman ko? Ano ngayon kung mag-alala ako? Dapat
nga akong mag-alala, kung ganoon!

"Medicolegal mo na lang ang kulang, aarestuhin na siya! At ngayon, pati sa

eskwelahan. Ang Mayor's scholarship na mayroon sa magkapatid, pati iyon,
pinakealaman ng Tiyahin mo kaya sabihin mo sa akin... anong magagawa ng pag-iibigan
ninyo laban dito?" she cried.

I want to deny what I just heard. I want to call it impossible but knowing Tita
Marem, that's very impossible!

"Namumuhi ang Tiyahin mo kay Tito. Alam ng buong lalawigan iyan. Kaya lubusan ang
pagtutol ko sa inyo dahil alam ko na ganito ang mangyayari..."

Umiling ako. Gusto kong itanggi ang lahat. Gusto kong paniwalain ang sarili ko na
hindi totoo ang mga sinasabi ni Katarina.

"Sinasabi mo lang ito dahil gusto mong magkahiwalay kami!"

Umiling siya. "Tama ka at gusto kong magkahiwalay kayong dalawa. Pero hindi ito
para diyan. Mahal ko si Sibal at ayaw kong ipahamak siya. Iyon lamang ang dahilan
ng lahat ng ito, Snow... Wala ng iba."

Iniwas ko ang tingin ko sa kanya at nagtungo na sa pintuan. I did not look back.
Mabilis ang martsa

ko patungo sa gate. Wala si Kuya Lando at konti na lang ang makakagawa na ako ng
litanya kung paano ko siya papagalitan.

Paglabas ko ng gate ay wala akong nakitang Ford Expedition namin. Ibang SUV ang
nakita ko. Ibang lalaki ang nakita ko.

Sa isang itim na Lexus ay nakahilig at nakahalukipkip si Stav. His properly combed

hair was parted sideways. He's wearing a gray long sleeves folded to his elbow.
Abot tainga ang kanyang ngiti gamit ang mapupulang labi.

"Good evening, Snow!" he said happily.

Lahat ng galit at iritasyon ko ay gusto kong idirekta sa kanya ngunit alam kong
mali iyon. Walang kasalanan si Stav sa nangyayari. He's innocent. But right now, I
know for sure why he's here.

Tinagilid niya ang ulo niya nang nakitang hindi man lang ako lumapit. Nanatili
akong estatwa sa kinatatayuan ko.

"Are you okay?"

Tumango ako at nagsimula nang maglakad patungo sa kanya. He held his arms open as
he welcomed me. Niyakap niya ako ng saglit bago kami muling nagharap.

"Pinapunta ka ba rito ni Tita Marem?" tanong ko.

"Yeah. I was on Manila when she called me. Magbobook na sana ako ng ticket pero
sinabi niya ipapasundo niya na lang ako sa chopper n'yo so I'm here..." Nagkibit
siya ng balikat. "She said you missed me. Is it true?"

Pagod akong ngumiti. Ano pa bang masasabi ko kundi...

"Yes, of course, I missed you... Stav, I'm tired. Can we go back to our mansion. I
need to talk to Tita Marem..."

"Oh? Sure. Sayang at nakahanap ako ng magandang restaurant 'di kalayuan. Have you
explored the whole of this place?"

Umiling ako. "I'm sorry. Can we do that

next time? I really need to talk to Tita Marem right now..."

"Okay then..." banayad na wika ni Stav bago niya dinala ang kanyang mukha sa aking
pisngi.

Pinatakan niya ako ng isang halik bago kumawala para pagbuksan ako ng pintuan sa
kanyang sasakyan. Huminga ako ng malalim at pumasok na lang sa loob.

We used to kiss. Ayos lang iyon sa akin noon pero ngayon parang hindi na.
Pakiramdam ko ay may nagmamay-ari na ng aking halik. Pakiramdam ko'y nakalaan lang
ang mga iyon para sa isang tao. Kumirot ng bahagya ang puso ko.

"May problema ba kayo ni Tita?" tanong niya.

"Kailangan ko lang siyang makausap, Stav. Sana ay nasa mansyon pa siya."

Nagpaulan ng mga tanong si Stav sa akin habang nagmamaneho siya pabalik. Ang gaan
gaan ng pakiramdam niya at hindi ko masabayan. My internal turmoils are just too
crazy to handle.

"Stav, you can wait at the hotel or at in our sala. Aakyatin ko lang si Tita sa
kanyang Study..." sabi ko at maagap na lumabas ng sasakyan.

Hindi ko na siya hinintay na magsalita. Pinasok ko na ang mansyon at diniretso ang

pangalawang palapag. Lumiko ako para mapuntahan ang dulo ng pasilyo at nang nasa
harap ko na ang pintuan ng Study ay pinasok ko na iyon.

Naabutan ko si Tita Marem na natatawa habang nasa telepono. Nagtaas siya ng kilay
sa akin habang ako naman ay mabilis at mabigat na ang paghinga.

I closed the door behind us and I waited for her.

"We'll see each other in Iloilo. I can't wait... I miss you, too..."

Disgusting. Is that one of her men? Umismid ako habang iniisip ang kataksilan niya
kay Tito.

Binaba niya

ang telepono at bumagsak na siya sa swivel chair.

"Anong pinunta mo rito, Snow? Narito si Stav at mas mabuting ipasyal mo siya sa The
Coast bago tayo maghapunan-"

"Totoo bang pinaaresto mo si Sibal sa salang rape, Tita!?" I accused her.

She did not respond immediately. Imbes ay banayad siyang tumayo. Her robe is too
long. The hem of the skirt is reaching the carpeted floor. Nang umikot siya sa
lamesa ay sumusunod ang laylayan ng kanyang damit. She slowly went to me. Nanatili
akong nakatayo habang iniikutan niya ako.

She touched my cheek.

"Nagsumbong na pala siya sa'yo..."

Pumikit ako ng mariin. Tama si Katarina. Damn it!

"Men should really take care of their own problem. I hate it when they ask for the
girl's help. It makes them... less of a man..." she hissed.

"Totoo bang tinanggal mo siya sa kompanya ko!?" sigaw ko sa sobrang galit.

Napigtas ang lubid ng pasensya ko. Hindi ko inakalang makakaya niya iyon. I've
known that she's terrible but I've never really experienced it until now!

"Kompanya mo? Really!? The company was built by your Grandfather, my father...
Binigay sa panganay na si Remus. This is not your company! This is our company!
Which means, I have the right here, too!"

Alam ko iyon. I just want her to see that she's not allowed to do that without
asking for my opinion! Kung tunay na kompanya ito ng buong pamilya, dapat pati ako,
nagdedesisyon!

"I have an equal right here! I am an acting CEO, Tita!"

"At bakit hindi ko siya tatanggalin, huh? He's raped you!"

"He didn't!" I spat.

"You willingly obliged, is that it. But darling Snow,

you're a minor." She laughed. "Your decision doesn't count here."

Nagtagis ang bagang ko. Lumayo siya sa akin nang 'di nilulubayan ang titig.

"I hate you!" deklara ko.

She only smiled. "That was what I said to your Lola when she tried to warn me about
Achilles. Oh, darling, mas mana ka pa sa akin kesa sa anak ko..."
Fuck!

"At bakit mo pinatigil ang paglayag ng kanilang bangka? Pati ba naman iyon, Tita?
And you... you also lifted his scholarship?! Silang dalawa ng kapatid niya!"

Lumapit siya sa akin. Mabibigat ang kanyang mga paa na halos mabuwal ako sa kaba.

"Tama lang sa kanila iyon!" sigaw niya. "Achilles should've known! He should've
made his son leave! He didn't learn!"

"Huwag mong igaya si Sibal kay Tito Achilles! Hindi ko siya pinilit na mahalin ako,
Tita. Kusa siyang nagmahal sa ak-"

"At anong ibig mong sabihin na pinilit ko si Achilles noon? He professed how much
he loved me, Snow. On bended knees with a pearl he found himself! Pero sa huli..."

Umiling ako.

"Tita, parang awa mo na... Please..."

She smiled evilly. Bumuhos ang luha ko. Nagbabara ang lalamunan ko at hindi ko
masabi ang lahat ng gusto kong sabihin sa kanya.

"Leave his son," she said.

Umiling ako. "Tita, mahal ko siya."

"You're seventeen, Snow."

"Tita, please!"

"He's going to jail... Kailangan ko na lang ang medicolegal mo..." she whispered.

"I won't!" singhal ko habang humihikbi. "Hindi ako makakapayag! I will testify that
it's not rape! I will do anything!"

"And what do you think will happen to your father if he's known this, huh? Na ang
kanyang unica hija ay narito at naglalandi na, huh?"

"He'd understand..." nanghina ako dahil alam kong hindi ito magugustuhan ni Papa.

"You're gonna be the death of my brother..."

Walang pagdadalawang isip kong umamba ng sampal kay Tita. Maagap niya iyong na huli
at tinapon niya ang aking kamay sa gilid.

"Ito na ba, Snow? Dahil sa isang hampaslupang lalaki ay kaya mo akong pagbuhatan ng
kamay? I am only speaking of the possible truths! Kung hindi mo lalayuan ang
hampaslupang iyon, itutuloy ko ang demanda. Your father will be furious! The Riegos
will starve!"

"Napakawalang hiya mo!"

"Sabihin mo 'yan sa akin kapag nasama ka sa paghihirap nila, Snow! Percival Riego
will be imprisoned. And you're going out of the coast, grounded for the rest of
your life! I promise you that!"

Patuloy ang pagbuhos ng luha ko. Nakayuko lang ako roon, nanghihina. Hindi ko na
alam ang gagawin ko. Hindi ko na alam kung may magagawa pa ba ako.
Should I tell Sibal about this? But what can he do? Nothing will change. Mas
gagalitin ko lang si Tita at mas gagawin niya lang ang kanyang plano.

"The doctor will check you tonight. I will tell Gustav that it's your annual check
up today. That way, hindi siya madidisappoint na ang babaeng dapat niyang pakasalan
ay nagalaw na ng iba. You can fake it..." she smiled.

Damn! Damn it.

"Tita, please... Huwag ganito..."

"Snow, please... Huwag ganito..." she mocked me.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko bago yumuko. Sunod sunod na patak ng luha ang
bumaba sa aking mata reaching my shirt, my hands, and the floor.

"Please, iurong mo ang kaso. Ibalik mo ang scholarship nila... at huwag mo na

silang pagkaitan ng hanapbuhay..."

"In exchange of what?" she gladly asked.

Hindi ako nagsalita.

"In exchange of what, Snow?" she prompted.

Pumikit ako ng mariin. Damn!

=================

Kabanata 25

Kabanata 25

Hindi Ko Kaya

Naupo ako sa sofa habang kinakalma ang sarili ko. Hindi ko alam kung ano ang
gagawin ko, iyon ang totoo. I want to save Sibal from my Tita's plans but I also
don't want to hurt him.

Nasa harap ko ngayon ang isang papel kung saan may pangalan ko para pirmahan sa
baba. Nakalagay doon ang pagtetestify ko na na-rape nga ako ni Sibal. Hindi ko
pipirmahan iyon, kahit anong mangyari. Ngunit kung hindi ko iyon pipirmahan ay
sasabihin ni Tita kay Papa ang nangyari. Laking takot ko sa magiging reaksyon ng
aking ama.

THe only choice I have is to leave Sibal alone. Iyon lamang talaga ang nakikita
kong paraan. But how can I leave him?

"Kanina pa nag-aanta si Stav sa labas. Kumain na tayo, Snow..." mahinahong sinabi

ni Tita Marem sa akin.

Tumayo ako at iniwan ang papel na nasa lamesa. Mahapdi ang mga mata ko sa kakaiyak.
Nakauniporme pa ako at kailangan ko pang magbihis para sa hapunan.

"Magbibihis lang po ako..." mahinahon kong sambit pagkatapos ay nagtungo na sa

pinto.

Dumiretso ako sa kwarto. I don't mind if Stav's waiting. I'm sure Tita Marem can do
something about it.

Nagtagal ako sa shower dahil sa pag-iisip. Gulong gulo ang utak ko sa lahat ng
pwedeng mangyari.

Ayaw ni Sibal na malaman ko ang problema niya kay Tita. Tulad ng sinabi ni
Katarina, sinuway niya si Sibal dahil sinabi niya sa aking namomroblema siya. And
will I ever have the chance to talk to him besides through my phone? And what will
I say?

Ang pamilya ko ang nagpapahirap sa pamilya niya. I can only imagine Jack's horror
when he found out that their

scholarship was lifted! Tapos hindi pa papayagang lumayag ang mga bangka nila.

Should I wait for him to tell me? Ano naman ang maaari kong sabihin kung sakaling
sabihin niya sa akin ang problema? I cannot stop Tita Marem. Anything I'll do is
going to be useless!

"Snow, hindi ka pa ba tapos?"

Narinig ko si Tita Marem sa aking pintuan. Humugot ako ng malalim na hininga.

Ganito na lang ba matatapos ang lahat ng ito?

"Bababa na po ako..." usal ko at nagsimula nang magbihis sa loob ng banyo.

My head is throbbing because of all the thoughts inside it. Takot akong basahin ang
mensahe ni Sibal sa cellphone ko. Sinabi niyang sa hotel na lang kami magkikita.
Papasok ba siya gayong tinanggal na pala siya? Ililihim niya ba sa akin ang
nangyayari at aantayin na umalis si Tita Marem. But will she go away after one
month?

"Are you okay, Snow?" may bahid na pagdududa sa tanong ni Stav.

Kanina pa niya ako pinagmamasdan. Hindi naman ako makatingin ng diretso dahil
natatakot akong makita niya ang pamumugto ng aking mga mata. I covered it with make
up but I guess the redness just won't go away.

"I'm fine..." I smiled.

"Stav, this is our world class restaurant..." banidosong sinabi ni Tita nang
nakarating kami sa Seaside.

"Yes, Tita. I've heard that your food is great here!" tuwang tuwa na sinabi ni
Stav.

"Have a seat..."

Nilahad ni Tita ang karagdagang upuan sa madalas naming lamesa tuwing kumakain kami
roon.

"Maraming guests, ah..." sabay ngiti ni Stav sa akin habang tinitingnan ang labas
ng exclusive room.

Sa glass walls ay kitang kita

ang mga guests na pumipila sa mga buffet tables namin. Maraming pagpipilian kaya
hindi magsasawa ang guests. The buffet consisted with eight long tables with dishes
from different sides of the world.

Busog na busog ang paningin ni Stav sa mga iyon. He is to inherit anothe chain of
hotel. Mayroon sila sa Cebu, sa Maynila, at sa Batangas. Iyan ang dahilan kung
bakit gustong gusto ni Tita Marem si Stav para sa akin.

"So... let's eat?" ani Tita Marem.

Binuksan ni Baldo ang lalagyanan ng roasted chicken. Binalot agad ang room ng amoy
nito. While they were admiring its aroma, my phone beeped.

Nilingon agad ako ni Tita Marem. Sa ilalim ng lamesa ay tiningnan ko iyon.

"How many chefs do you have?" tanong ni Stav na dahilan kung bakit nadivert ang
atensyon ni Tita.

Maremi ng mensahe si Sibal. Inisa isa kong basa iyon.

Sibal:

Nasaan ka na?

Sibal:

Nakalimutan kong wala ka na nga pala sa kwarto mo.

Sibal:

Nasa counter ako. Sino 'yang kasama mo?

Nag-angat agad ako ng tingin sa counter. Nakita ko siya roon malapit sa pintuan
papasok sa kitchen. He's with the other waiters. He's wearing a white shirt. I
wonder if he still has a uniform now that he's already out here. Maaring pinapasok
lang siya rito dahil mga kaibigan niya ang mga crew.

Magtitipa na sana ako ng irereply nang biglang kinuha ni Tita Marem ang atensyon
ko.

"Sobrang laki na pala talaga ng kanilang business, Snow! To manage around 2000
people is something!" tumango tango si Tita.

Tumango rin ako at pinasok na lang ang cellphone sa bulsa.

"Daddy trained me, Tita. Si Snow din

naman, nati-train na ngayon..." ani Stav.

"Oo nga at sana maging handa na siya sa pamamahala..."

Nagsimula na kaming kumain. Tinanggal ko ang tunog ng aking cellphone at hinayaan

kong magvibrate na lang ito.

Sumulyap ako sa may counter at nakita ko si Sibal doon sa gilid na nakatingin sa

akin. He looked tired but was still able to smile when an employee said something.
Nang nakita niya akong nakatingin ay nagtaas lamang siya ng kilay.
"Umaambon yata sa labas..." ani Tita.

Napatingin ako sa seashore. Inayos ng iba ang mga tent at malalaking beach umbrella
panangga sa ulan.

"Sayang at gusto ko sanang mamasyal sa pool..." si Stav.

"Oh! Snow will definitely join you tomorrow..." ngumiti si Tita sa akin.

Tumango ako. "Sige, Stav."

"Hindi ba ay nag-aaral siya? And besides, kung ambon lang naman ay siguro mawawala
rin 'yan mamaya. I want to see the side bars. Mukhang maganda ang mga banda n'yo
rito..."

"Of course! These are province based good bands. Iyong mga past bands namin ay
nangibang bansa na dahil talagang magagaling."

"Oh? You must give them better salaries para hindi na umalis..."

"We are, we are... Iyong iba lang talaga ay gustong maka experience sa ibang
bansa..." ani Tita.

Nakangiting tumingin si Stav sa akin. Nagpatuloy lang ako sa pagkain.

"Tahimik ka yata, Snow?" ani Stav.

"Ah... I'm just hungry..." palusot ko.

Nakita kong naglakad si Sibal galing sa counter palabas. Pakiramdam ko ay

babaliktad ang sikmura ko sa kaba kung sakaling makita siya ni Tita Marem.

"I forgot to tell you that she's scheduled to have her

check up tonight..." gulat na sinabi ni Tita Marem.

Umiling agad ako. "Hindi na, Tita. I'm okay..."

Kung papayag ako sa gusto niya'y mas lalo lang madidiin si Sibal.

"Oh?" nagtaas siya ng kilay. "Okay... So you finally made up your mind, huh?"

Hindi ako nakapagsalita.

"Bakit, Tita? Nagkasakit ba si Snow?" litong tanong ni Stav.

"Oo, hijo. Just flu... I just want her checked..."

Tumawa si Stav. "That's odd. Mukhang hindi naman ako nahahawa kahit na hinalikan ko
siya kanina..."

"Hmmm..." Eksaheradong tumikhim si Tita Marem. "Kayo talaga... You two broke up in
the U.S. so you can do all the things you need to do... You two should catch up
now. Mali pa yata na sumabay ako sa inyo rito."

"Naku, Tita. Hindi po! I'm glad you're here actually. I invited Snow to a
restaurant kaso mukhang kailangan niyang umuwi talaga rito..."

"Oh?"
Nagkatinginan kami ni Tita. Tinagilid niya ang ulo niya, tila nagtatanong kung
bakit ako tumanggi.

"I'm sure bukas, pwede na si Snow."

"Anong oras ba ang eskwela mo, Snow?" Stav asked.

"Twelve to six, Stav..."

"I can drive you to school and pick you up right after tulad ng ginawa ko kanina."

Nagulat ako roon. "But you can just stay here and enjoy your vacation!"

"No, it's okay. Nalilibang ako sa paglilibot sa buong lalawigan. Nakakita ako ng
mga windmills sa 'di kalayuan. Gusto kong lapitan. At ang ganda ng sentro rito,
maraming tao at maraming nakatuwang restaurant. Habang naghihintay ako, doon muna
ako pupunta."

"That's a great idea! But of course, are you okay kung isama ni Snow ang

kanyang bodyguard. Kanina, pinauwi mo raw iyon..." si Tita Marem.

Tumawa si Stav. "Kung pwede lang ay ako na ang magbantay, Tita."

"Huwag na at baka pagkaguluhan ka ng mga kaklase nito..."

They continued chatting. Palipat lipat si Sibal sa kinatatayuan niya. Minsan ay

nasa counter, minsan nasa labas, minsan ay malapit sa kitchen.

Pagkatapos naming kumain, tama si Tita Marem. Kumalma ang ambon dahilan kung bakit
nagpasya silang lumabas at tingnan ang lawak ng aming swimming pool.

Naiiwan ako sa paglalakad. Lagi akong palinga-linga para hanapin si Sibal sa

paligid. Nakikita ko siya sa likod, nagbi-blend in sa ibang bisita o ibang
empleyado.

"Snow!" tawag ni Tita nang nahuli akong palinga linga sa likod.

"Tita..."

"Why don't you explain to Stav kung anong mayroon dito? He's curious, hija!"

Nakangiti si Stav sa akin. I hate to disappoint him, really. I stepped beside him
then started pointing at the pools.

"We have jacuzzis here. May hot, may cold din. Depende..."

"I see that this hotel has many pools."

"Yes, iyan ang pinagmamalaki rito. If you're bored with the sea, you can come
here..."

"May poolside bar din. Something that our hotels don't have..." nilingon ni Stav
ang poolside bar.

Nilingon ko si Sibal na may kausap na iilang babaeng guest. Mukhang may iniuutos sa
kanya.
Nang napansin kong tumingin si Tita Marem sa akin ay binaling ko ang mata ko sa
pool. She searched my line of vision and then she sighed. Dapat ay hindi niya
makita si Sibal!

"Dalawa ang pool side bar namin. Isa sa entrance pools, isa naman sa main

pools..."

"Wow! That's amazing!" nilingon naman ako ngayon ni Stav.

"You should put up a poolside bar, too. It attracts foreigners and it's also
picturesque..." si Tita Marem.

Nakatitig si Stav sa akin. Kumunot ang noo ko habang tinitingnan siya.

"You have a..." may tinuro siya sa kanyang mukha.

Nagtaas ako ng kilay at tiningnang mabuti ang mukha niya. Ano ang tinuturo niya
roon?

Hinaplos niya ang aking labi. Uunahan ko na sana siya nang napagtanto kong ang ibig
niyang sabihin ay may dumi ako sa mukha. Napaatras ako sa sobrang kaba ngunit huli
na ang lahat.

"There..." he declared.

"I'm starting to think that I should now go and leave you..." Tita Marem laughed.

Uminit ang pisngi ko at agad ginala ang mga mata. Nakita ko si Sibal na binaba ang
tray na hawak at umambang pupunta patungo sa amin. Hindi na ako nag-isip pa.

"Bathroom lang po muna ako. I'll check if there's more on my face..." sabay turo ko
sa aking mukha.

"Wala na..." ani Stav pero hindi na ako nagpapigil.

Tumatakbo ang pintig ng puso ko sa kaba. Lalo na nang nakita ang pag igting ng
panga ni Sibal. Siguro'y nakita niya ang nangyari.

Pagkasalubong ko sa kanya ay tinulak ko agad ang kanyang dibdib para mapigilan sa

pagsugod.

Nilingon ko sina Tita Marem at agad siyang hinila paliko para hindi kami makita.
Halos 'di ko siya maitulak dahil sa lakas niya.

"Ano 'yon?" mariing tanong niya sabay turo sa banda nina Tita.

"Sibal, please... Let's go somewhere else. Tinitingnan nila ang pool side..."

"Sino 'yon, Snow?" baritonong boses ang gamit niya.

"That's

Stav. That's my ex..."

"Ex mo na pala. Bakit nandito?" kumunot ang kanyang noo.

Hinilot ko ang aking sentido at nagsimula nang maglakad pabalik ng hotel. Is he

even allowed here?
"Snow, kausapin mo ako..." now he sounded more calm.

Hinila niya ako para magkaharap kaming dalawa. Nilingon ko siya. Ngayong nasa
pasilyo na kami ng hotel ay mas nakita ko ang puyat sa kanyang mukha. Parang may
humaplos sa aking dibdib. Kumikirot iyon at hindi ko mapigilan ang panghihina.

Can I really leave him? Can I really do it?

Kinuha niya ang kamay ko at tiningnan kung naroon pa ba ang singsing. Nang nakitang
naroon pa ay binaba niya iyon.

"Siya ba ang sumundo sa'yo kanina sa eskwelahan?" tanong ni Sibal.

Tumigil kami sa paglalakad. Humalukipkip ako at tiningnan siya. Maybe Katarina saw
us... she told him. Nagdilim ang titig ni Sibal sa akin ngunit bakas parin doon ang
pagod.

"Oo. Sibal, mas mabuti sigurong umuwi ka na muna. Kapag nakita ka ni Tita Marem na
nasa paligid ay baka magalit siya..."

Umigting ang panga niya at inangat niya ang aking baba. Gamit ang likod ng kanyang
kamay ay marahas niyang pinunasan ang aking labi.

Iniwas ko ang aking mukha sa kanya at tinabunan ko ang aking labi.

"Bakit mo ako pinapaalis? Dahil nandito iyong lalaking iyon?"

Shit. Please, Sibal. Not now...

"Hindi, Sibal. Ang ibig kong sabihin ay bumalik ka na sa trabaho mo. Huwag kang
sunod nang sunod at baka magalit si Tita..."

"Papaano ako hindi susunod ngayon kung kaya kang halikan ng lalaking iyon ng basta-
basta?" tumaas ang kanyang boses.

I groaned.

"Alam

ko, Snow!"

"Sibal, please!" hinawakan ko ang braso niya.

Napatingin siya sa mga kamay ko. Bumagsak ang kanyang balikat at huminga siya ng
malalim.

"Babantayan kita buong gabi. Saan tumutuloy iyon? Sa mansyon?"

"Sibal, anong sasabihin ng mga bodyguard ni Tita kung umaligid ka sa mansyon? Ang
mabuting gawin mo ngayon ay ang umuwi..."

"Hindi ako uuwi..."

Humakbang siya. Napaatras naman ako at napahilig sa dingding. Hinawakan niya ang
dingding sa taas na gilid ko para magawang suporta sa gilid ang kanyang braso. He
bended slightly so our eyes leveled.

Unti-unti kong naalis sa isip ko ang lahat. Ang madilim niyang mga matang
nakatingin sa akin ngayon ay tila gasolinang mas nagpabaga sa apoy na pilit kong
tinitupok. I looked away thinking it's better that way ngunit isang angat niya lang
sa baba ko ay napatingin ulit ako sa kanya.

Nakatingin siya sa aking labi ngayon. His heavy breathing made me tremble.

Tinagilid niya ng bahagya ang kanyang ulo. HInabol ko na agad ang hininga ko. Hindi
pa ako kumakalma ay dinampian niya na ako ng sunod sunod na halik.

Napapikit ako. My legs turned like jelly as his kisses burned. Nilagay ko ang aking
palad sa kanyang dibdib. I'm ready to push him away but then my hands weakened as
his kisses went deeper.

He slightly bit my lip and stopped.

"Stay away from your ex..." bulong niya.

Hindi ko maidilat ng maayos ang aking mga mata. Gustong gusto kong ikawit ang aking
braso sa kanyang leeg para mas mahalikan pa siya pero tumigil siya sa paghalik.

"Sibal, babalik na ako. Kung hindi ay hahanapin ako

ni Tita. Bumalik ka na sa trabaho mo..." sabi ko.

Nakaawang ang labi niya, pulang pula ang mga iyon. Its moist is very tempting. Nag-
iwas na lamang ako ng tingin at nilagpasan siya. He tried to pull me pero sa
panghihina niya'y nakawala ako.

Inayos ko ang sarili ko pagdating sa kina Tita Marem at Stav. May dala na silang
wine at umiinom na roon sa isang lamesang niset up para sa amin.

Lumapit ang isang bodyguard kay Tita Marem. Kabado akong umupo at kumuha ng isa
pang wine glass at agad na pinangalahatian ang laman.

"Your hotel is cool..." sabi ni Stav.

Ngumiti ako at tumango.

May inutos si Tita sa bodyguard niya. Sinundan ko ng tingin ang bodyguard at

nakitang patungo ito sa hotel.

Nagtama ang tingin namin ng aking tiyahin. Makahulugan niya lamang akong tinitigan
bago pinansin muli si Stav.

"After this, we'll go back to the mansion so we can finally rest..." ani Tita
Marem.

"Mabuti pa nga po. Bukas ay mamamasyal muli kami ni Snow dito..."

"That's great! I'm sure Snow will be glad!"

Nagngitian muli kami ni Stav. Matalim ko namang tiningnan si Tita Marem. Ano kayang
inutos niya sa kanyang bodyguard. I can feel the gnawing feeling in my stomach as I
imagine what she's done.

'Tsaka ko lang nakumpirma iyon nang nasa mansyon na kami.

"Maraming salamat talaga, Tita Marem. I would gladly stay in the hotel for an
experience but since you insisted that I should stay in this extravagant room..."
ngumiti si Stav.

We made him stay in one of our guest rooms. Malalaki ang mga kwarto sa bahay na
ito. Kasing laki ng mga presidential suite namin sa hotel.

Pinaayos ng mabuti ni Tita ang lahat ng kakailanganin.

Nakatayo na ako sa pintuan at naghihintay na matapos ang usapan nilang dalawa.

"You're very welcome here, Stav. Now, shall we leave you so you can rest?"

"Sure, Tita. Thank you and good night!" ani Stav.

Tumayo siya at tinungo ako. Napatuwid ako sa pagkakatayo. Hinalikan niya ang aking
noo at tinapik ang aking balikat.

"Good night, Snow..."

"Good night, Stav..." sabi ko at umatras na.

Si Tita ang nagsarado ng pintuan para kay Stav. Aalis na sana ako para sa aking
kwarto ngunit hinila ako ni Tita Marem.

"Akala mo nakatakas sa akin ang ginawa ninyong landian ng hampaslupang iyon sa

hotel?"

Masakit ang pagkakahawak niya sa aking braso.

"Hindi ka talaga nadadala! Pwes... bukas na bukas-"

I stopped her mid sentence. "I will do it! I will leave Sibal, okay? Just you wait,
Tita! Pwede ba! I am not as merciless as you. I loved him and he loves me, too!"

Nagtagis ang panga ni Tita. Padarag niyang binitiwan ang aking braso. Ginagap ko
agad ang bandang masakit.

"Just make sure! Kapag nalaman ko pang nakikipaglandian kang muli sa kanya, I will
push the case, Snow. You are not to have that kind of relationship with a grown
man! Especially to a Riego!" kahit mahina ay may diin sa kanyang boses.

"Just give me time, please..." nanginig ang boses ko.

I can't believe that this is going to end this. I hope that someday, I'm going to
make it all right. Sa panahon na hindi na ako bata... sa panahon na kaya ko nang
labanan si Tita... sa panahon na kaya ko na siyang ipaglalaban...

No matter how my heart wants to fight right now, I know that there's just nothing I
can do anymore. I will end up ruining Sibal's family. I will disappoint my father.
I don't even want to imagine his reaction if he finds out.

Hawak ako ni Tita Marem sa leeg.

"I want you to leave him immediately, Snow! Bakit mo pa pinapatagal!?"

Hindi na ako nagsalita. Dahan dahan na lang akong naglakad patungo sa aking kwarto.
Pumasok ako roon at binagsak ang katawan sa kama.

I embraced my comforter and the pillows. Patuloy ang pagbuhos ng luha ko.
My phone vibrated. I took it out immediately to see who texted.

Sibal:

Nasa labas ako ng mansyon n'yo...

What the hell?

Mabilis akong lumuhod at nagtungo sa bintana sa ulunan ko. Malapit sa mga banga ay
may nakita akong munting ilaw galing sa cellphone. The lamp posts were not near
there so it's dark. Nakatingin lamang si Sibal sa kanyang cellphone.

Gusto kong bumaba at puntahan siya. Mabilis akong tumayo ngunit sunod kong tingin
ay nilapitan na siya ng mga bodyguard ni Tita Marem.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko habang nakikitang sinuntok niya iyong isa. Two
bulkier men went to him.

Nanlaban siya ngunit napaligiran siya ng naglalakihang experto. Namilog ang mga
mata ko nang nakitang tumama ang isang suntok sa kanyang mukha. Tinakpan ko ang
bibig ko para mapigilan ang sarili sa pagsigaw.

Lumuhod ako sa sahig at umiyak. Hindi ko siya kayang makitang naghihirap. Hindi ko
kakayanin.

Nanginginig ang kamay ko habang nagtitipa. Nababasa ang screen ko ng mga luhang
ayaw maubos.

Ako:

Please, go home...

Fuck, I'm sorry... I'm sorry, baby... Pero... hindi ko kaya...

=================

Kabanata 26

Kabanata 26

Stop It

Pagod na pagod na ako sa kakaiyak buong magdamag. I couldn't even get myself to
text him because I'm scared. Gusto kong malaman kung kumusta siya o ayos lang ba
siya. Of course, hindi. Ayaw ko lang talaga aminin sa kanya na wala akong magawa.
Kung mayroon man, mas lalala lang itong nangyayari sa amin.

"What did you do, Tita?" sigaw ko kay Tita Marem nang nawala na si Sibal sa labas.

Pinagkakatok ko ang kanyang pintuan para lang makapasok. I know she's still awake.
Paniguradong nireport sa kanya ng mga tauhan ang nangyari.

"Hija, it's late..." bungad niya pagkabukas ng pintuan.

She sounds like it's all normal habang nanginginig na ako sa galit at pag-aalala.
"Bakit ginawa nila iyon kay Sibal!? Wala siyang ginagawang masama!" reklamo ko.

"Tone down your voice or Stav will hear you!" pabulong ngunit may diin niyang
sinabi.

Hinawakan niya ako sa braso at nilabas sa kanyang kwarto. Nanginginig ang kamay
niya habang bumubuhos ang luha ko.

"You have no heart!"

"I said, tumigil ka, Snow! Matulog ka na roon at pinaalis lang naman si Sibal
dito!"

"They punched him!"

"They punched him because he won't go kung hindi dadaanin sa dahas!"

Punong puno ng galit ang puso ko habang tinitingnan ko ang aking tiyahin. She acts
like it's all nothing. Like it just doesn't matter to him if she's hurt another
person!

Umiyak ako magdamag sa kwarto. Wala na akong nakitang Sibal sa labas. Siguro nga ay
tuluyan na lang itong umuwi. With no support from me, natural lamang na panghinaan
siya ng loob. Damn!

Kinabukasan, nakapagdesisyon ako. I've

decided to finally tell him about it.

Napagtanto kong hindi ko kakayaning magkahiwalay kami. We just don't have any
choice so I'm choosing the hard way. I want us to stay together after all of these.

Kinaumagahan ay ginising ako ni Tita Marem dahil maaga ko raw ipapasyal si Stav sa
buong resort.

Syempre, sa hotel kami nagbreakfast tatlo. Hindi ako makatingin kay Tita habang
kumakain kami. Tuwing nagagawi ang paningin ko kay Tita Marem ay sumasariwa sa
aking utak ang lahat ng nangyari kagabi.

Sana ay hindi na nanlaban pa si Sibal. Pumikit ako ng mariin.

"So where do you plan to tour Stav today, Snow?"

Bumaling si Stav sa akin ng nakangiti. They were both expecting me to answer the
question in a very interested manner. Huminga ako ng malalim.

"Sa spa, sa pools, at sa beach, Tita."

"That's great! I hope you two enjoy..."

"I will surely. Gusto kong makita kung anu-anong mga activities ang mayroon sa
pools at sa beaches..." si Stav.

"Oh! We have Pedalos, Kayak, Glass boats, name it, Stav..."

"That's great! Kung may oras lang ay gusto kong subukan."

Their conversation went on and on habang ang tanging naiisip ko ay si Sibal. He

didn't text me. Ayaw ko sana siyang itext hanggang sa magkita kami pero hindi ko na
napigilan.

Ako:

I'm sorry last night. I was told to stay in my room. Are you okay?

"Abala ka, ah?" puna ni Stav nang naglalakad lakad na kami sa beach.

Pinakita ko na sa kanya ang spa, ang pool activities, ang iba pang features at
ngayon ay nasa beach na kami. Iilang turista ang nagkakayak, iyon ang tanaw namin.
Dahil hindi naman summer

ay hindi rin masyadong maaraw. Just enough to light the whole place but not enough
to burn the skin.

"Sorry... just... business..." sabi ko at nilusot sa bulsa ang aking cellphone.

Ngumiti siya at tumingin sa kawalan. Mukhang malalim ang iniisip. I know I should
care about what he's thinking but I can't seem to find my interest.

"I admire you so much, Snow. Sa murang edad ay nakaya mo nang pagdesisyunan ang mga
nangyayari sa hotel."

"It's a tough job, Stav but I admit it... it's not all on me. Malaki ang tulong ng
mga managers at mga in charge sa trabaho ko. Plus I have Papa and Tita Marem."

"Your Dad is planning to buy a property for your next hotel?"

"Yes, it's a losing hotel. Bibilhin niya ang stocks tapos babaguhin ang pangalan.
Igagaya sa whole The Coast ang basic features tapos konting renovation."

"I think he should expand this one, too. It's in a good place..."

"Yes, that's his plan. Hindi ko nga lang alam kung kailan magsisimula iyan. Since I
think his priority is to secure the two properties. Iyong isang resort at isang
lupa sa Quezon."

"Those are great investments," ani Stav.

Our conversation went on. Naramdaman kong nagvibrate ang cellphone ko sa gitna ng
tawanan namin ni Stav. Gusto kong tingnan iyon at basahin. Baka si Sibal ang
nagtext sa akin.

'Tsaka ko lang nabasa nang bumalik na ako sa kwarto para makapagbihis. Stav will
drive me to school today. Alam kong kahit anong tanggi ko ay hindi ko siya
mapapahindi.

Sibal:

Maghihintay ako sa'yo sa gate.

"Shit!"

Ako:

Huwag na. Sa loob ka na lang

maghintay...
Sibal:

Bakit?

Hindi ako mapakali. Sa lahat pa talaga ng araw, ngayon pa ito mangyayari.

Ako:

Ihahatid ako ni Stav, iyong ex ko...

Hindi na nagreply si Sibal. Pagkatapos kong magbihis ay kabado na ako.

I wonder if he'll test what's going to happen or he'll save my ass. Tuliro ako
buong byahe sa kakaisip sa maaring mangyari. Nararamdaman ko ring ramdam iyon ni
Stav pero pilit niya lang inaalis sa isipan.

"When's your finals?" he asked.

"Next week..." sagot ko.

"Oh. So you're gonna be very busy this week. But it's almost your break, then?"

"Yes."

Hindi ko na pinapaikot ikot ang mga usapan dahil sa kaba ko.

"So the whole province is powered by those?" nginuso ni Stav ang mga windmills sa
bukid.

"Kind of..." sagot ko ng wala sa sarili.

Tanaw ko na ang gate ng high school. Konti na lang ay makikita ko na ang bukana ng
kolehiyo

Maraming estudyanteng papasok kaya hindi ko makita ng maayos kung naroon ba si

Sibal o wala. Patuloy ang pag gala ng aking mga mata at nang mas nakalapit ay
nabunutan ako ng tinik. Sibal isn't there. Maybe he's really inside the campus.

"Thanks, Stav..." sabi ko at binuksan na ang pintuan.

He called me but his voice got drowned because I shut the door. Nang umamba akong
bubuksan muli dahil may sasabihin pa siya'y naunahan niya naman ako. Lumabas siya
ng sasakyan.

He smiled and then went up to me.

"Ihahatid na kita sa loob..." aniya.

Immediately, I shook my head in protest. I can't let him go inside the campus.

"Huwag na. Bukod sa kailangan ng I.D.

para makapasok ay mahihirapan ka lang. Malayo ang building..." palusot ko.

"O kahit sa gate na lang..."

I don't want to haggle too much. The gate is still a better idea than going in so I
agreed. Ilang hakbang lang naman iyon.
Nang nasa tapat na kami ay talagang tumigil ako para magpaalam na. Hindi ko
kakayanin kung magpupumilit pa si Stav na ihatid ako sa loob.

"I'll go now. Thanks for the ride..." sambit ko sabay ngiti.

Before I can even protest, pinatakan ako ni Stav ng isang halik sa labi. Sa gulat
ko ay bahagya ko siyang naitulak. Mabibigat ang hininga ko at napaatras agad.

"Ingat ka... I'll pick you up after class..."

Tumango ako, hindi makapagsalita. Maagap akong pumasok sa gate na medyo tulala.
Hindi ko pa napoproseso ang lahat ng nangyari nang nakita ko si Sibal na naka hilig
sa dingding. Hindi kalayuan sa gate iyon at sa dilim ng tingin niya sa akin, alam
ko na agad na nakita niya ang nangyari.

Umiling siya at tinalikuran ako.

"Sibal!" tawag ko.

Students who saw us even smirked at me. I can only imagine their thoughts!

"Sibal, wait..."

Hinabol ko siya dahil mabilis ang lakad niya paliko sa likod ng building. Sinundan
ko siya kahit doon. Nang nakahabol ako'y agad kong hinila ang kanyang braso.
Hinarap niya ako.

"Sibal, let me explain..." nanginig ang boses ko.

"Akala ko ba ex mo 'yon?" tanong niya.

"Oo! Ex ko na si Stav but-"

"Bakit kayo ganoon magtratuhan? Iyan ba ang dahilan kung bakit ayaw mong nag-aantay
ako sa labas? Kasi alam mo na hahalikan ka niya? At hindi ka marunong tumanggi?"

Umusok ang tainga ko sa panggagalaiti

niya. Kitang kita ko ang galit at panggigigil sa kanyang mga mata. Students from
the benches near it saw us. Ngunit hindi tulad noong nasa harap kami'y konti lang
ang mga iyon.

"Westernized masyado si Stav! And if you look closely, I pushed him-"

"You did not push him hard enough then!" sigaw niya sa akin.

Halos manliit ako. Mas lalo kong napagtanto kung gaano siya kagalit sa nangyari
ngayon. Tatalikuran na sana niya ako pero hinila ko siyang muli.

"Look, please... listen..." I said bitterly.

I don't have a choice. I can't go to class while we're on this fight. I need to
explain to him everything. Ngayon ko lang din napansin na may band aid sa baba ng
left eye niya. Tingin ko'y nakuha niya iyon sa nangyari kagabi. Medyo pula ang
balat na nakapaligid sa band aid.

Sinubukan ko iyong haplusin. Hinawi niya ang kamay ko at nag-iwas siya ng tingin.

Parang may humawak sa puso ko. Gusto ko siyang yakapin. Lalo na nang nakita ko ang
lungkot at pagkukulang sa kanyang mga mata.

"Sibal, please..." halos pabulong kong sinabi.

Hindi siya kumibo ngunit nanatili siya sa harapan ko. Kitang kita ko parin ang
galit at lungkot sa kanyang mga mata pero nanatili parin siya roon.

"Nakuha mo iyan kagabi..."

Humakbang ako palapit sa kanya. He noticed how close we were but he didn't step
back.

"Wala lang 'to..." giit niya.

I smiled weakly. How he didn't even realize that I saw him and I didn't do anything
about it. Maybe he understood how helpless I was. Maybe he knows that I can easily
be manipulated... Maybe he's trying to understand.

"Gusto ni Tita Marem na maghiwalay

tayong dalawa... alam ko..."

Ngayon niya pa lang akong muling tiningnan. His eyes widened like it's a surprise
that I know. Siguro'y iniisip niyang nililihim ito ni Tita Marem at ng mga taong
nasa paligid ko. I can't believe that I can even thank Katarina on my mind, for
telling me the truth. She truly cares for Sibal and his family.

"She lifted your scholarship, stopped you from fishing, tinanggal ka sa trabaho, at
nagbabantang kakasuhan ka, hindi ba?"

"Kaya kong bayaran ang tuition. May iba akong trabahong makukuha..." matapang
niyang sinabi.

That's not even true. For sure, Tita Marem would block him from finding another
job. At isa pa, paano niya matatakasan ang kaso? I will never testify against him
but... if it's a choice between my father and him...

"Paano iyong kaso..." sabi ko.

"Hindi niya ako maaring kasuhan. Kailangan noon ng testimonya mo..."

"This is very difficult..."

"Anong sinasabi mo, Snow?" He frowned.

Umiling ako. "Sibal, kahit saan ka maghanap ng trabaho ngayon, pagagalawin ni Tita
Marem ang kapangyarihan niya. You won't find another job-"

"Sanay akong magbalat ng buto, Snow. Kung hindi mo alam..."

"That's not my point. No matter how hard you try to find job but if Tita Marem
destroys you, she will..."

"Sumama ka sa akin, kung ganoon!"

Nagulat ako sa sinabi niya. Hinawakan niya ang kamay ko. His fingers reached the
pearl on my ring. He caressed it in feathery strokes. Nanikip ang dibdib ko lalo na
nang nakita ko ang pamumula ng kanyang mga mata.
"Kung hindi ako makakahanap dito ng trabaho, makakahanap

ako sa ibang lugar. Kaya kong tapusin ang pag-aaral ko sa ibang eskwelahan, Snow...
Sumama ka sa akin..."

That's not even a fucking choice.

Mahal na mahal kita, Sibal, pero hindi ganito ang naiisip ko. The thought of living
with him is fine but it scares the shit out of me. Leaving Costa Leona would mean
leaving my family, the resort, Kael, my Papa, and my obligations.

Kung sana ay ang pag-alis para lang sa pagmamahal ko sa kanya, magagawa ko pa. Pero
ang pag-alis na hinihingi niya ay mangangahulugang iiwan ko rin ang pamilya ko.

"Sibal, hindi ko kaya..."

Pumungay ang mga mata niya at binaba niya ang kamay ko. I hate how weak he's
holding my hand. Hinawakan ko ng mabuti ang kamay niya para hindi tuluyang makalas.

"Leaving would mean I'll leave my family..."

"Ayaw ng pamilya mo sa akin, Snow. Ipapakita ko sa kanila na kaya kitang buhayin.

Kaya kitang alagaan. Na kahit anong sira nila sa atin, tayo parin ang mananaig!"

"That's hard, Sibal. Hindi alam ni Papa ang tungkol sa atin. Hindi iyon
makakapayag. He's sick. I don't want to cause any more pain to him. My brother,
Mikael, is still so young. I can't let him see my stupid decisions..."

"Stupid? You call this stupid?" he spat.

"Sibal, please... It's... crazy... I mean, paano si Tito Achilles? Si Jack? Iyong
pamilya mo? Hindi mo sila pwedeng iwan dito, hindi ba? Maghihirap din sila..."

I want him to understand because right now my decision is very clear. I love him
but I can't do what he wants.

"Paano ang pamilya ko? Marami akong obligasyon!"

"Snow, paano tayo?"

Nangilid

ang luha sa aking mga mata habang pinagmamasdan ang galit sa kanya. Please, don't
be mad. We can compromise, baby. Let's sacrifice for the future.

"Sibal, ganito..." mas mahinahon kong sinabi. "Paano kung tumigil muna tayo?
Pagbigyan muna natin si Tita Marem hanggang sa humupa ang galit niya? Maghintay
muna tayo na-"

"Hindi kailanman huhupa ang galit ng Tiyahin mo sa amin, Snow!"

"Tao rin si Tita. Paniguradong magiging maayos-"

"Paano kung hindi? Anong mangyayari sa atin?"

"Aalis muna ako. Pupuntahan ko si Papa. I'll wait till he's okay at sasama ako sa
kanya kapag magbabalak na siyang pumarito. That way..."

Umatras siya kaya mas lalo lamang akong naiyak. I can't believe he really wants me
to go with him. I can't believe he expects me to be with him. It's a stupid idea! I
love him but his idea is really not good!

"Magtatrabaho ako para satin, Snow... Simpleng buhay..." he controlled his voice
for a promise.

Umiling ako. "I can't leave my family..."

"Your family won't like me in any way... Miss President, please... Anong
mangyayari..."

He closed the distance between us at dinungaw niya ako. Inangat niya ang aking
baba. Kitang kita ko ang pagod sa kanyang mga mata.

"Kung ireto ka nila roon sa ex mo... O nirereto ka na roon? Huh?" Umiling siya
habang nakatingin sa aking labi. "Hindi ko makakaya, Snow. Makakapatay ako ng
tao..."

The finality in his words sent shivers down my spine.

Natatakot ako. Natatakot ako dahil unti unting nanlalambot ang aking puso. Unti
unti kong naiisip ang buhay na magiging para sa amin kung magsama kami at

talikuran ko ang pamilya ko.

Sasakay kami sa isang bus at maghahanap ng titirhan sa 'di kalayuang lalawigan.

Malapit sa dagat, kaming dalawa lang. At kapag nakahanap ng bahay, maghahanap siya
ng trabaho. Can we really do it? Damn!

I need to stick my plan. I need to remember my Papa, my brother, and all that I
need to do.

"Sibal, I really think we need to stop. I think we need to slow down. Hindi ko
pwedeng iwan ang pamilya ko..."

Tumitig lamang siya sa akin. Like he's willing to hear me out with whatever I have
to say...

"I don't have anything, yet. Ikaw din. Admit it, hindi natin makakaya ang gusto
mong mangyari... Maaari pang hindi ka makapagtapos-"

"Kaya natin 'to, Snow. Please... Kapag magkasama tayo, kakayanin ko..." it's almost
a whisper.

"Sibal, huwag mo nang gawing mahirap ito. We don't have to leave our families. I
need my family. I can't leave my Dad and my brother. Hindi ko kakayanin ang gusto
mong mangyari-"

"Kung ganoon, anong gagawin mo kapag nireto ka sa gagong iyon?"

"Hindi ako makakapayag, Sibal."

"Hindi mo nga ito mapaglaban, iyang karapatan mo pa kaya?" now he sounds so bitter.

Hindi ako nagsalita. Ayaw kong dagdagan pa ang tensyon sa aming dalawa. Hinigit
niya ang kamay ko.

"Please, Miss President. Umalis na tayo ngayon. Sumama ka sa akin... Pinapangako ko

sa'yong hindi kita bibiguin..."
Hinila niya ako. Ang tanging nagamit ko lang na tingin sa kanya ay ang panghihina
at panghihinayang.

"Snow..." he whispered.

Umiling ako at nag-ugat sa kinatatayuan ko. "I really can't. I need to stay..."

Hinigit

niyang muli ako. This time it's the direction leaving the school. Mas lalo akong
nag-ugat sa kinatatayuan ko. Nanghina siya nang naramdaman ang dis gusto ko.

Before I can say anything, a group of men in uniform went to us. Nagsigawan ang mga
estudyante sa paligid. May isa pang tumakbo palayo sa amin.

"Shit!" sigaw ko nang nakitang pinaligiran si Sibal ng mga pulis.

Mayroong dalawang pulis ang humila sa kanyang kamay dahilan kung bakit kami
nagkahiwalay. Agad dinala ang kanyang kamay sa likod. Nakita ko rin na may posas na
dala iyong pulis na may hawak sa kanya.

"Huwag po!" sigaw ko.

Sibal just looked at me with nothing but tired eyes and submission. Lalapitan ko
sana siya pero may humawak na mga pulis sa palapulsuhan ko.

"Arestado ka, Percival Riego! Kitang kita ang pagpupumilit mo sa babae!" deklara ng
pulis.

"Hindi po totoo 'yan!" sigaw ko ngunit isang malamig na kamay ang humila sa aking
braso.

"Tumigil ka, Snow. Binalaan na kita!"

"Sibal!" sigaw ng iilang mga kakilala naming estudyante.

"Walang hiya ka, Snow!" may narinig pa akong sigaw kung saan.

Bumuhos ang luha ko at nilingon ko si Tita Marem.

"Nagmamakaawa ako, Tita..."

"Ikulong n'yo 'yan!" sigaw ni Tita.

"Huwag!" kinain ng iyak ko ang sinabi niya.

Mariin akong hinila muli ng aking tiyahin. Nakita kong hindi man lang pumiglas si
Sibal sa pagsama sa mga pulis. It's like he's given up.

"Hayop ka, Snow!" another student shouted.

Pinapalibutan na kami ng maraming estudyante. Hinila ako ni Tita para makaalis na

sa harap nila. Si Sibal ay hinigit na papuntang gate para na rin makalabas at maka
diretso sa presinto.

Pilit akong lumuhod. I dragged Tita's arm as tears rolled down my cheek.

"I beg you, Tita. Don't do this to him. I beg you..." nanginginig kong sinabi.
"Snow! Tumayo ka!" maliit ang labi niya sa mga salita. She's concerned with the
people watching. I'm not.

"I beg you, please. I'll do everything. Please... I beg you..."

Yumuko ako at tuluyan ng humagulhol.

"Stand up, Snow! Nakakahiya ka!" she said at hinila niya ako patayo.

"Please... I beg you... I'll leave... Just stop hurting him. Stop it, Tita... Stop
it!"

=================

Kabanata 27

Kabanata 27

White

Pinaglalaruan ko ang bibig ng wine glass habang nakatulala. Ang sabi nila,
tumutunog daw iyon kapag ginawa mo. Kaya lang, hindi ko marinig kung tumutunog nga
ba ito dahil sa ingay na nanggagaling sa mga stereo.

Si Brenna ay nasa tabi ko habang si Bronson ay nasa tapat namin. May dalawang babae
sa kanyang gilid at pareho niya iyong inaakbayan. Cissy is dancing with someone she
just met.

"Sayaw na tayo, Snow. Ano pa bang pinunta natin dito? Ang pagtunganga mo riyan?"
Brenna giggled.

Umirap ako at tumingin sa kanya. She just wants to dance because a famous idol is
on the dancefloor.

"Ikaw na lang muna..." sabi ko.

"Hah!" she scoffed. "Kung uuwi ka bukas ng Costa Leona, hindi ka man lang ba
magsasaya ngayon para hindi mo naman ma miss ang syudad?"

It's been five years since the last time I was there. Inaamin kong hindi naging
madali ang limang taon na iyon lalo na tuwing naaalala ko ang sakit sa mga mata ng
lalaking iniwan ko para sa ikabubuti niya.

Nasa isang malaking bar kami ngayon. The booming music from the stereo is deafening
and the bodies on the dancefloor looks blurry. I think I had too much wine.

Bumalik ako rito sa pag-aakalang narito si Papa sa Maynila. Gusto niya raw akong
kausapin tungkol sa expansion ng resort pero ang nadatnan ko lang ay ang chopper
namin.

Papa wants me to go back to Costa Leona and manage it again. Noong umalis ako
limang taon ang nakalipas ay si Tita Marem ang sumalo ng lahat ng iniwan ko.
Inakala ko noon na kaya na iyon ni Tita Marem lalo na't dinala niya ang kanyang
pamilya sa Costa para manirahan habang
inaayos ang kumpanya.

And right now, I receive this news? I can't believe it!

"I am very sure you'd be so depressed with your work, Snow..." Brenna said as she
downed another shot of whatever liquor she's drinking. "Bakit daw ba umalis si Tita
Marem?"

"Hindi ko alam. Hindi ko na siya naabutan dito sa Maynila. Pagdating ko kahapon ay

iyon 'yong flight nila patungong America..."

Umalon ang hanggang balikat na kulot na buhok ni Brenna sa kakatingin sa dancefloor

at balik naman sa akin.

"Tingin mo, bakit siya tuluyang umalis?"

Nagkibit ako ng balikat kahit na may ideya na ako. "She's probably very guilty
about what happened..."

"Magkano ba ang nakuha noong contractor na pinagkatiwalaan niya?" tanong ni Brenna.

"Thirty Five Million..." sagot ko.

"That's so bad... Bakit siya nagtiwala roon?"

"Kilala niya yata..."

Tinangay ang pera namin ng napiling contractor ni Tita Marem para sa renovation ng
resorts. Iyon yata ang dahilan kung bakit siya nagmamadaling umalis. Nagmamadaling
tinake over din ni Papa ang resort at ngayon pinapasalo niyang muli sa akin dahil
hindi na naman daw maganda ang lagay niya. Of course, I'm willing to do it again.
For him. For the sake of our resort.

Bigla akong hinila ni Brenna sa dancefloor. Halos matapon ang iniinom ko dahil sa
ginawa niya.

"Wait!" I protested but it's too late.

Nasa gitna na kami ng dancefloor. She made her way to the center and started
dancing. Hinawakan niya ang kamay ko. She swayed it and laughed. Natawa na lang din
ako. Lasing na yata 'to!

I danced with her. Noong nahanap kami ni Cissy

ay sumali siya sa amin. Her boylet is just behind her while a tall handsome man
went beside Brenna. Kumunot ang noo ko nang napagtantong medyo pamilyar siya.

Ah. He's the idol I'm talking about. Makahulugang nanlaki ang mga mata ni Brenna sa
akin at mas lalong pinag igihan ang malagkit niyang pagsasayaw. Someone's behind my
back, too. Mabilis kong nilingon kung sino and I realize it's a friend of the idol
I'm talking about.

Sinubukan ko na lang ding sayawin siya pero parang nagpupumiglas ang utak ko. All
thoughts about him were quickly extinguished by my comparison of a man I knew
before.

Hinarap ko siya. Matangkad ang kasayaw ko ngunit mas matangkad iyong kilala ko. His
nose is narrow, pero mas maganda ang tangos ng ilong ng kilala ko. His hair is
messy, but someone's hair is a better mess minus the expensive products. He smells
like wine a cigarette, my someone doesn't smell like this. Bakit ko kinukumpara?
Pakiramdam ko ay sa loob ng limang taon, ganito lang ang ginagawa ko palagi tuwing
may nagtatangkang lumapit sa akin. My heart is fully owned by someone else. It is
not mine to give anymore.

"It's getting hot in here..." he whispered. "My condo is just near..."

Nah. Not you.

"My feet is tired. Babalik lang ako rito. I want to rest a bit..." sabi ko kahit na
off topic.

"Oh..." medyo nagulat siya sa sinabi ko. "Okay, then..."

Tumigil ako sa pagsasayaw at mabilis na bumalik sa lamesa kung nasaan si Bronson.

He's already kissing the girl on his lap. Nawala na iyong isa. Siguro ay nakapili
na siya.

Nilagok ko ang isa pang baso ng wine at sumalampak na pabalik sa sofa.

Sa ingay na nagawa ko ay natigil ang dalawa sa harap.

"Sorry!" I said raising my finger.

"Are you okay?" Bronson wiped his red lips.

"Yup..." tumango tango ako at tumingin muli sa ibang banda.

For years, there's just nothing that's on my mind but to be back in Costa Leona. I
want to go back there to apologize to him. I want to say sorry for not being strong
enough. I want to say sorry for judging him on my mind. I want to say sorry for
being too young to decide on my own.

Sa araw na paalis ako patungong America ay nalaman ko na sa loob ng halos anim na

buwan, hindi kinuha ni Sibal ang kanyang sahod sa hotel. Tumawag si Mrs. Agdipa sa
akin para magtanong kung anong gagawin niya sa pera ni Sibal na hindi niya kinuha
sa mga buwang iyon.

I was so shocked. I was shocked because at the back of my mind, I doubted his
sincerity, too. I doubted his true motive because I find it all too fast. Plus the
history of Tita Marem and Tito Achilles.

Guilty ako sa pag-iisip ng masama sa kanya.

Still, that's not the reason why I left him. I left him because he needs me out of
his life. Tita can destroy their life. Ang dahilan kung bakit sa loob ng ilang taon
ay hindi ako bumalik ay dahil naroon parin si Tita. She'd do anything to destroy
them, for sure.

Papa's weakness is scary. I couldn't tell him the truth because I'm scared of what
will happen if he finds out. Medyo rin kasi gusto niya si Gustav para sa akin tulad
ni Tita Marem. However, he doesn't openly tell me to date him unlike Tita. He just
wants me to be a good companion to him.

"Ano ka ba?!" ani

Brenna nang bumalik siya sa akin.

Eissen Philips, the idol I'm talking about, is already behind her. Pulang pula ang
pisngi ni Brenna habang ngumingiti sa akin.

"Sayaw ulit tayo, Snow!" she asked me.

"Ayaw ko na. Pagod na ako..." sabi ko at nagsalin muli ng wine sa aking baso.

"Fine. Just don't go out of this club without telling us! Wala kang bodyguard, my
God! Malalagot kami..."

Uminom na lamang ako at hinayaan siyang umalis para makipagsayawan ulit. People
from the other table noticed me. They waved at me and I just nodded. May iilang mga
kaklase ako sa lamesa nila at may iilang family friends din.

"Where is Stav?" Bronson asked quickly. His girl is clinging to him like a koala.

"Out of the country," sagot ko.

"You broke up with him?"

"Oh please, Bronson. We're not even together. It's just a suggested relationship by
my Tita Marem..."

Pilit kong tinapos ang gabing iyon na nakangiti. Nakihalubilo na lang ako sa mga
kilala ko. May iilan pang nangangamusta, nanghihingi ng number, at pumuporma na
agad kong tinigil. I'm just not interested in dating. I have not been interested in
dating for almost five years. I feel like I'm reserving my feelings for someone.

Mataas na ang sikat ng araw nang sumakay ako sa chopper namin sa helipad ng isang
malaking hotel. Doon kasi bumaba si Tita Marem kasama ang pamilya niya bago sila
tumulak kahapon patungong Estados Unidos.

Umingay ang makina at ang rotor blade. Sinuot ko na ang aking headphones at
tiningnan ang aking mga gamit sa aking tabi.

This is the first time I'm flying without bodyguards. I asked Papa to remove them

because I won't be needing them in Manila. Hindi niya na pinilit, siguro'y natakot
na tumanggi akong bumalik ng Costa Leona dahil lang hindi niya ako pinagbigyan.

No, Papa. I will be back there. I need to go back. I have so many unfinished
business. This is what I'm longing for for years at ngayon ba ako aatras?

Lahat ng koneksyon namin ni Sibal ay pinutol ko dahil sa kagustuhan ni Tita. For

her to leave them alone, I must abide her rules so I did.

I hate to admit it but I think what happened is only right. We were too young to
start a life for adults. We were too young to believe that we can do it. Or... I
was too young to believe that I can do it.

Nasaktan ko si Sibal sa naging desisyon ko pero tingin ko'y tama lamang iyon. Not
only to stop Tita from destroying them, but also to stop us from doing stupid
things.

Kaya ngayon narito ako para humingi ng tawad sa lahat ng nangyari. Narito ako para
itama ang lahat ng pagkakamali.

Sinikop ko ang buhok ko at nilagay ang kahabaan nito sa kabilang balikat. It's now
very long. Hindi ko iyon pinutulan sa loob ng ilang taon para humaba ng ganito.
Naiinis kasi ako tuwing may nagsasabing kamukhang kamukha ko na si Tita Marem. Her
hair was middle length and with full body, tulad ng sa akin kaya pilit kong
pinahaba iyon. I stayed away from things that would make me feel that we're the
same because I don't want my story with him to be the same with her story of Tito
Achilles.

Palundag lundag ang aking puso nang bumaba ang helicopter sa helipad ng hotel
namin. A tall young man was standing just near the stairs. Ang kanyang

dalawang kamay ay nasa bulsa. Ngumiti ako at kinawayan siya. Hindi naman nagreact
si Kael sa ginawa ko.

Huminga na lamang ako ng malalim. I didn't expect him to grow up this cold. I've
been away from him for five years. Tuwing pasko ay madalas siyang nagbabakasyon sa
States at kada punta niya roon ay napapansin ko ang pagbabago sa kanyang attitude
at pangangatawan.

He's wearing a smaller eyeglass now. He's four inch taller than me now. Wow! I
raised my hand to measure his height.

"Hello, brother..." tumingkayad pa ako para makahalik sa kanyang pisngi.

He only wiped the lipstick on his face. I smiled.

"Where's Papa?" tanong ko.

"He's in his office..." sagot ng aking kapatid.

Iilang mga 'di ko na kilalang trabahante ang pumunta sa chopper para kunin ang
aking mga bagahe. Kael shook his head when he realized something. Tinagilid ko ang
ulo ko at tiningnan siyang mabuti.

"No matter how hard you try to be unlike her, you really are a mini Tita Maria
Emilia."

Napawi ang ngiti sa aking labi. "You know how to ruin my day, huh? Saang office si
Papa at nang makausap ko na siya. Is he taking his medicine?"

Sabay kaming bumaba sa hagdanan. Hinawakan niya ang kamay ko, bilang pag-alalay sa
akin.

"Sa hotel. Alam mo namang ayaw naming mag stay sa mansyon dahil kasalukuyan itong
pinaparenovate..."

"Oh? It started already? Kaaalis lang ni Tita, ha?" puna ko.

"Tumigil pagkaalis niya dahil nawala rin ang mga labor workers pagkawala ng
kanilang contractor. It's a scam. Now, Papa found someone who can continue all the
work. He's the one who also made

the house in Quezon, if you remember..."

"Oh. Papa mentioned that to me, Kael. Pero... maganda ba ang gawa noon? Hindi ko pa
nakikita ang mansyon sa Quezon kaya hindi ko alam. He should've let me find someone
since I have connections, too..."

"Kayo na lang ang mag-usap. He's fond of him... like he's a golden boy or
something. But I must say, ate, he's good. The mansion's great..."

Tinuro ni Kael ang pintuan ng minsan ko na ring naging opisina. Ilang sandali ko
pang tinitigang mabuti ang pintuan.

"Thanks, Kael. Papasok na ako."

"Ipapaayos ko ang mga gamit mo. Saan mo gustong tumuloy?" he asked.

Nilingon ko ang pintuan ng kwartong minsan ko na ring tinuluyan. Memories flashed

on my mind and I can't believe it's been years. Sumariwa sa akin lahat. Lahat ng
mga nangyari noon.

"Ilagay mo na lang muna sa mansyon," sabi ko.

"But the mansions... okay... I'll ask them to put your things there..."

"Thanks, Kael..."

Tinulak ko na ang pintuan. Tumayo agad si Papa nang nakita akong papasok. A big
smile flashed on his face as he went to me for a hug. I closed the door behind us
and I welcomed his arms.

"I missed you, Papa..." sabi ko.

"I miss you, too, Snow... Mabuti at pinaunlakan mo ang gusto kong mangyari.

Iginiya niya ako palapit sa mas malaking lamesa. I noticed that the furniture
changed. The sofa, the coffee tables, even the swivel chair changed. Kung sabay,
ilang taon na rin ang lumipas. Siguro ay pinalitan na ni Tita Marem.

Huminga siya ng malalim at agad umupo sa swivel chair. He's not looking very good
but he managed to

smile. Tinagilid ko ang ulo ko.

"Did you bring a nurse?" I asked.

"We have a medical team here. I'm taking my medicine religiously so I must be
fine..." he insisted.

Humalukipkip na lamang ako. May mga bagay parin talagang hindi nagbabago.

"How are you? I heard Stav's in Hongkong?" tanong niya habang nilalahad sa akin ang
upuan.

Hindi ako lumapit para umupo. Imbes ay lumapit ako roon sa veranda para tingnan ang
nangyayari sa pool. Napansin kong medyo nasira ang ilang landscape. Ilang puno ang
wala na sa kung saan sila noon. May mga payong ding hindi na tuwid ang tayo at ang
isang pool ay walang tubig.

Hinawi ko ang blinds para makita ang malayong dagat sa kanang banda. The sea looks
the same... in fact, it looks even better now that it's summer.

"Yes, he is..."

"Are you with him?"

Binalik ko kay Papa ang tingin ko pagkatapos ay inilingan siya.

"Hindi po, Papa. Although, I understand Tita Marem's idea of relationship since his
family can do good to us but-"
"No, no... Don't worry about it, Snow. I'm not saying that you should have a
relationship with him. Kinakamusta lang kita..." paliwanag niya.

He relaxed a bit. His blue long sleeves polo looked too big o talagang medyo
pumayat lang si Papa. It's probably because of stress. We have money but losing 35
million in a blink of an eye isn't funny.

"Maayos po ang lagay ko. Kayo ang inaalala ko ngayon. What happened to the pools
and why is our landscape a mess?" I asked him.

"It's part of the approved renovation plan of Maria Emilia, hija..." he smiled
weakly.

Bumagsak ang balikat ko. Tita

Marem messed up really bad, huh?

"Ano nang mangyayari ngayon?" nag-aalala kong tanong.

"I'm trying my best to find that scammer. Tumigil na si Marem sa paghahanap noon.
She made foolish and reckless decisions before she left..."

"Ano?"

"Pinabidding niya ang trabaho para makakuha ng mas mura. Then she let me decide
just the day before about it."

Hinilot ni Papa ang kanyang sentido. Kinabahan agad ako at nilapitan siya. Ang
daming problema!

"Sana ay nagdala ka ng personal nurse, Papa."

Hinagod ko ang kanyang likod. Hinawakan niya naman ang aking kamay para i assure
ako na ayos lang siya. I'm not even assured. I'm sure he's in so much stress!

"I know. I want to rest, actually. I was just waiting for you to come here and take
charge while I do that..."

Ngumiti ako. "I can take over from here, Papa..."

"I know, Snow. I just want to brief you properly..." he sighed. "I asked someone to
join the bidding. He offered the whole company less millions kaya mas umangat sa
ibang bidders-"

"Papa naman, baka scam 'yan!" I warned him.

"No, hija. He's a trusted engineer. Siya nga iyong gumawa ng mansyon sa Quezon. He
understood our problem so he offered that to the company. Mabuti nga at mabait si
Engineer. We have no choice but to put our faith in him and his team. Magaling
iyon!" his eyes twinkled. "He's the engineer of the Public Market in a neighbouring
province! Pati iyong bagong city hall ng Roxas at ang Sports center doon!"

Humalukipkip ako habang tinitingnan ang tuwa kay Papa.

"He's a local here in Costa Leona kaya mas alam niya ang lahat

ng mga ito. Siya rin ang gagawa ng bagong ospital malapit dito kaya narito siya sa
Costa, siguro'y buong taon para roon."
"From what you are telling me, he's mostly involved with projects from the LGU..."
sabi ko.

"Yes, yes... Pero may mga proyekto rin siya sa mga private companies. Bago ako
nagpagawa sa kanya noong mansyon sa Quezon ay may proyekto siya sa Maynila.
Nagkaroon din siya ng proyekto sa Abu Dhabi, Snow. Medyo marami na siyang naging
proyekto at halos lahat ay world class. We're very lucky to have him!" he smiled.

Nanliit ang mga mata ko. Maiintindihan naman siguro ni Papa kung medyo may
pagdududa ako. It's just all too good to be true. I don't want to make the mistake
of Tita Marem, in trusting everything to someone.

"Hindi ba pwedeng kumuha tayo ng ibang mga tao para sa gagawa ng renovation sa
resort na ito at doon sa renovation noong sa boracay, Papa? You want to achieve the
five star hotel for the The Coast Boracay so we must be wiser in choosing these
people..."

"Maganda ang plano niya sa hotel, hija. He has better plans than Marem, actually.
Si Solomon mismo ang nagrekomenda rin sa kanya dahil siya ang gumawa ng resort niya
sa Batangas."

Parang sobrang bigatin naman nitong ihahire ni Papa. May tiwala naman ako kay Tito
Solomon, ayaw ko lang na kapag nabigo ay mas magdulot pa ng stress ito kay Papa.

"Hija, I understand your reaction. Huwag kang mag-alala at kapag nagawi iyon dito
ay ipapakilala ko siya sa'yo. Ikaw na ang bahalang humusga..."

"Hindi ba sinabi mong taga rito siya? Bakit wala siya ngayon dito sa pagdating ko
at nang mahusgahan ko agad siya at

masimulan nang muli ang mga renovation na gagawin?"

"Hija-"

"It's summer. The hotel is losing guests because of the ugly landscape. It didn't
maintain its beauty, Papa. Kahit ako'y makakapagsabi na hindi na ito iyong dating
inalagaan kong mabuti-"

Tumawa si Papa sa mga sinabi ko. "Hija, you can't expect a bachelor to stay in
place. I don't know where he is right now. Maybe nasa bayan o 'di kaya'y
nakikipagdate sa Iloilo."

Mas lalo lang akong nairita. Who is this man and why does he seem to be so
important to my father? Kung ihahire namin siya bilang engineer, pati ang mga
tauhan niya, hindi ba dapat siya ang nag eeffort na kumbinsihin kami para ihire
siya? Bakit parang binibigyan pa siya ni Papa ng pagkakataong magliwaliw at parang
kami pa ang nangangailangan?

Kung sabagay, if his bid is less millions than the other bidders, that means kami
nga ang nangangailangan sa kanya!

"Pinabago ko sa kanya ang isang clause ng contract kaya wala pa sa akin. Isa ka sa
pipirma. Kung gustong gusto mong makita ang kontrata, I suggest we should wait till
he's done with it. And after mong pumirma ay pwede nang magsimula ang kanyang
team-"

"Do you have a blueprint of his works? Who is his architect? Is he world class,
too? And do you expect me to sign the contract easily?"
Tumawa ulit si Papa. Makahulugan niya akong tiningnan. Tila may malisya.

"The blueprint is with him, too. He gave it to me but I told him to give it with
the contract. His architect is also from Costa Leona. Pero kahit siya man ay
magaling ding magdisenyo. Siya ang pinagawa ko sa disenyo ng mansyon

natin at maganda iyon. I expect you to sign the contract immediately because I'm
sure you'll like him."

What the hell? Pakiramdam ko'y ginayuma noong Engineer si Papa at bakit sobrang
gusto niya ito? I'm starting to believe that this might be another scam!

"Don't be so sure, Papa. The way you talk about him, I'm hating him even more..."

"Oh, hija. I know Stav's a good man for you but if I were to choose who you're
going to marry, I say this man will be good for you..."

Where the hell did that come from? Uminit ang pisngi ko at kumalabog ang puso ko.
Papa gave a hearty laugh.

"Pa!" saway ko.

"He's got good visions for the hotel. Konti na lang ay iisipin kong may passion
siya para sa The Coast. And he's single... just a bit older than you but I guess it
will do good to you. You need a man older than you... Hindi ka nababagay sa mga ka
edad mo..."

"Tsss. Why are we talking about this?"

"You know what? Why don't you try to date him. Hindi ba ay nasabi mo sa aking hindi
mo naman tipo si Stav. Tingin ko'y ang isang ito ang magiging tipo mo..."

"What the hell, Papa! Pinagkakanulo mo ba ako sa lalaking iyan? Ni hindi ko pa alam
kung bakit ka bilib na bilib diyan-"

"His credentials says it all..."

"His credential is very normal for a good Engineer, Papa."

"You're right. He's a great Engineer!"

Damn it! Nakakairita, huh? Masyado siyang attached sa kung sino man ang tinutukoy
niya. I can't do this while he's this infatuated with his golden boy. He even wants
me to date him?

"Whatever, Papa. I just want to rest now. Can I go now? Ipapapunta ko rin

dito ang medical team para patingnan ka..."

At ang lahat ng iniisip mong kabaliwan. Tumawa ulit si Papa sa naging reaksyon ko.

"Snow..." tawag niya bago ko maisarado ang pintuan sa gitna naming dalawa.

Nag ngising aso siya ngayon. "I suggest you really date him. You'll look good-"

Sinarado ko na ang pinto. Pakiramdam ko ay habang tumatagal ay mas nagiging isip

bata si Papa.
Pinatawag ko ang medical team at pinaakyat ko sa kanyang opisina. Imbes na
dumiretso sa mansyon ay nagawa ko pang mamasyal sa lobby. Most of the front desk
people were new and younger. Ang alam ko ay nag-iba na rin ng management.

Napansin ko ring luma na ang halos lahat ng furniture ng lobby. The marble floor is
still shiny but it's not as elegant as it was years ago. Hindi rin gumagana ang
isang automatic door sa exit kaya lahat ng papasok at aalis ay sa iisang pintuan
lang dumadaan.

"Maalikabok ang mansyon. Bakit mo gustong doon tumuloy?" napatalon ako sa tanong ni
Kael.

"To save. Isa pa, kapag naaprubahan na ang kontrata ay magsisimula nang gawin iyon.
I think three months will do?" I said and then walked past some employees.

"Good morning, Miss Galvez..."

Napatingin ako sa lalaking bumati. He's unfamiliar but he knows me. Nag ma-mop siya
ng sahig at nag-iwas agad ng tingin sa akin. Matalim na tumitig si Kael sa lalaki.

Sinamahan ako ni Kael sa mansyon. May mga bakal nang scaffolding sa gilid ng mga
dingding at mga kulay asul na trapal ang nakabalot sa iilang gagawan ng renovation.
I sneezed when I breathed in some dust.

Kael held the door open. Everything was still in place

only that medyo maalikabok nga ang buong sala.

"Hindi mo pinalinis?" medyo matabang kong tanong.

"I expected you to stay with us in the hotel," he said.

"Kahit iyong tutulugan ko na lang palinisan mo," sabi ko.

"Hindi maalikabok ang mga kwarto."

He's right. When we got in to my room, walang alikabok doon. Tinitigan ko ang mga
bintana. Memories flashed on my mind... I remember the night when Sibal was punched
by our bodyguards.

I remember the day after that when I saw his face with bruises. Parang may humawak
sa puso ko.

"Ayos ka ba talaga rito?" tanong ni Kael pagkatapos ay binuksan ang bintana.

The window where I can directly see the landscape outside is now covered with metal
scaffoldings.

"Ayos lang. Close that. I wont look out of the window..." sabi ko.

"I'll see if I can transfer to the next room here, too..."

"Huwag na. Kung kumportable ka sa hotel, doon ka na tumira..."

Hinubad ko ang sapatos ko at agad kinuha ang spare slippers na naroon. Matutulog
muna ako. Medyo puyat ako dahil sa night out namin kagabi.

After a while, nagpaalam si Kael na umalis para sabihan ang mga empleyado na
linisan ang sala at ang kusina. Naligo naman ako at natulog ng mahimbing sa kwarto
habang naglilinis sila sa baba.

Alas tres ng hapon ako nagising. I went to the kitchen for food but there's nothing
in there. Kailangan ko palang magpasabi ulit kay Kael.

Pumunta na lang ako sa restaurant para kumain. Tapos na raw kumain ang kapatid ko
at si Papa kaya mag-isa ako.

Habang nakaupo roon ay pinagmamasdan ko ang nagseserve ng mga pagkain ko... even
the people

on the counter. I noticed they were all new, too. Wala na akong nahanap na pamilyar
na mukha noon kaya tahimik na lamang akong kumain.

Pagkatapos kumain ay pumunta ako sa seashore. There were some guests under the sun
lounger but not as many as the guests we have before.

Tinanaw ko ang mga rock formations sa 'di kalayuan. Ilang hakbang na lang Snow,
magkikita na ulit kayo. Kaya ko ba? Kaya ko bang harapin siya?

Wala na akong balita sa kanya. Nag-asawa na kaya siya? Sila na ba ni Katarina? At

nagkapamilya na ba siya?

Kapag ganoon ang mangyari, tatanggapin ko ba? Syempre... I will understand that I
made tough decisions and that includes living him. I can't expect him to celebate
for years just because he told me he loved me. Anyone left with nothing can't hold
on forever. I understand if he's find someone new...

Pero kung hindi pa siya nakahanap... kung hanggang ngayon ay wala pa siyang
napupusuan... kahit na kinalimutan niya na ako at wala na siyang nararamdaman sa
akin, I promise I'll make up for it. I promise to help him remember what he made me
feel before. I promise to kiss all the pain my own words left him.

Umihip ang malakas na hangin galing silangan. Hinarap ko iyon at nakita ko ang
lawak ng puting buhangin patungo roon. I remember him anywhere I look from where I
am now.

Unti unti akong naglakad patungong silangan, sinasalubong ang hangin sa aking
mukha.

I closed my eyes to stop the sand from entering it. Nang humupa ang ihipay dumilat
ako at napansing nasa mga lounger na kami sa mansyon.

Tumigil ako sa paglalakad at tiningnan ang mansyon mula sa dalampasigan.

Humugot

ako ng malalim na hininga at niyakap ang sarili ko. I turned my eyes to the what's
in front of me again and I noticed a different sight. Kanina sa malayo ay napansin
ko na ang boardwalk pero ngayong mas napalapit ay mas lalo kong nagustuhan iyon.

This is probably one of the changes here...

Humakbang pa ako patungo roon. Nasa tapat ito ng tabing mansyon sa amin. Iyong
matandang mansyon na kulang na lang ay pamugaran ng mga multo.

Ngumuso ako at nilapitan pa hanggang sa nalagpasan ang border ng dalawang lupain.

At the end of the straight boardwalk is a boat. I tilted my head to see the boat
but a whisper of thin air made me look at the old mansion.
Kumunot ang noo ko nang napansin ang bago roon. There's a small gate before going
inside. Ang mga dingding ay sinadyang lagyan ng mga baging na may kulay pink na mga
bulaklak. Imbes na tingnan ko ang bangka ay nagawi ako patungo sa mansyon.

The mansion is very unlike what it was before. Though it is still made of wood,
hindi na ito iyong kahoy na meron ito noon.

The porch has a white hardwood fence and from here, you can see its floor is made
of chocolate brown wood.

Hinawakan ko ang gate na gawa rin sa kulay puting kahoy. May iilang baging na
nagtatangkang gumapang sa gate...

"Amazing..." bulong ko.

Ang buong bahay ay kulay puti. Ang tanging chocolate brown roon ay ang pintuan at
ang sahig. It's only decorated with the green plants hanging from the verandas
ceiling and of course the vines here in the walls of the gates. Sinadya ring itanim
ang palm trees sa kanilang lanscape sa labas.

Parehong bahay ito noon ngunit mas pinaganda lang ngayon. Mukhang narenovate ng
mabuti. Sino kaya ang may-ari nito?

"Tao po?" sigaw ko galing sa gate.

Nakita kong hindi naman sarado ang gate na hinahawakan ko kaya tinulak ko iyon.

"May tao po ba rito? Ang ganda po ng mansyon n'yo! Gustong gusto ko po!" sigaw
sigaw ko.

Mukhang wala naman yatang tao rito.

Umihip muli ang hangin at tiningnan ko ang nakakaengganyong bench na nakasabit sa

porch nila. Isa itong duyan na bench! May mga kulay brown na unan doon!

"Hello? Is anyone here?" sigaw ko sabay lapit sa hagdanan ng bahay.

Humakbang ako paakyat ng maliit nitong hagdanan. Tumingala ako sa ganda ng disenyo
ng paligid at nang napalapit sa pintuan ay ginala ko ang mata sa bintana.

"Hello!" mababa kong sinabi.

Only the soft sounds from the wind chime welcomed me. Ginala ko ang mga mata ko sa
loob. Nilagay ko ang aking kamay sa gilid ng aking mga mata habang humihilig sa
glass window para makita ang loob.

"Damn! The kitchen is so nice!" sambit ko.

This must be a rest house from someone who's abroad!

"Hello po? Tinitingnan ko lang po ang nasa loob. Maganda kasi..." sabi ko.

=================

Kabanata 28
Kabanata 28

End

I'm starting to think about our mansion. Bakit kaya hindi ganitong ayos ang gawin
doon? Kung sabagay, if we won't retain its spanish colonial beauty, it's not
anymore the same mansion our ancestors built us.

Kinusot ko ang mga mata ko at inangat ang ulo. Nakaidlip ako rito sa sofa.
Nakakarelax kasi dahil nakasabit iyon at masyado pang malambot ang mga unan.

Papalubog na ang araw. Medyo madilim na rin ang paligid dito kaya tumayo na ako
para makaalis na. Umihip muli ang hangin dahilan kung bakit napatingin muli ako sa
bahay na pinanggalingan ko.

Walang nakatira. Siguro nga'y naging resthouse na nga ito.

"Kanina ka pa hinahanap. Ngayon pa tayo magsasabay kumain tapos wala ka..." ani
Papa nang dumating ako sa exclusive room ng Seaside restaurant.

Naroon na si Kael sa tabi niya. Pareho silang nakatingin lamang sa akin nang
dumating ako.

"Namasyal lang po ako..." sabi ko sabay upo.

"Saan ka naman namasyal?"

Tinuro ko ang silangang bahagi ng resort.

"May narenovate palang mansyon hindi kalayuan, Papa?" tanong ko.

"Alin ba roon at maraming nagrenovate ng mansyon ngayon. Iyong pinakamalaking

mansyon sa kahabaan ng Costa Leona ay may renovation schedule din. Gagawin din
yatang resort iyon ng mga Mercadejas..."

"Ganoon po ba?" nawala ang isip ko sa katabing mansyon na tinutukoy ko. "Ibig
sabihin magkakaroon tayo ng kompetensya?"

"Hindi naman, hija. We're a high end hotel. Theirs will be just a mid class private
resort. And that will take a long time to renovate since they aren't here..."

Kahit sa sinabi ni Papa ay hindi ako naging

kumbinsido. Hindi maganda ang estado ng resort namin dahil sa nangyaring pagtangay
ng pera. Ngayon kung may magtatangkang kompetensya, no matter how small that resort
is, I can't help but be concerned about it.

"Dapat ay matapos na ang renovation sa lalong madaling panahon! Hindi ba natin i

me-meet ang pinagmamalaki mong Engineer bukas, Papa?"

"Nagpatawag na ako ng meeting for all the concerning parties this Monday. Tomorrow
is a Sunday, hija. Don't be so hard on these people even when you're paying them.
They deserve to rest..."

Nagtagis ang bagang ko. I need to fix the resort immediately. I don't want to feel
threatened with small time businesses.

After our dinner, we spent the rest of the night near the beach, drinking wine.
Hindi naman pinagbabawalan ni Papa si Kael. Hindi naman siya kailanman naging
mahigpit sa amin.

"Dito po ba mag-aaral si Kael, Papa?" tanong ko.

"Kung iyon ang gusto niya. Maayos naman ang North Western. Diyan naman ako
nagtapos..." he said.

"What are you planning to take, Kael?" I asked.

"Engineering..." sagot ni Kael.

Napainom ako ng wine. A memory flashed on my mind once again. I wonder where he is
right now?

"Nga pala't balak niyang magtrabaho rito sa hotel..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Papa. Nilipat ko ang tingin kay Kael. "Anong
trabaho?"

"I offered him to manage the housekeeping, he refused. He wants to start below..."

Nakatitig lamang ang kapatid ko sa kanyang baso. Is that a serious statement? Medyo
napaawang ang bibig ko.

"Like... What?" medyo lito kong tanong.

"Waiter... housekeeper...

driver... anything..." sagot ni Kael.

Natawa akong bahagya. "You can manage. At your age, Kael, naging Presidente ako ng
buong hotel kaya kaya mo rin iyon."

"Hindi sa abilidad, Ate. Gusto kong paghirapan ang lahat..."

What the hell?

"Now you're making me feel guilty for jumping to the President status right
away..."

"Iba iyan. Kailangan mo iyan. Hindi ko naman kailangan, Ate. Gusto ko lang
masubukang magtrabaho sa pinakamababang posisyon. Gusto ko ring ako ang nagbabayad
ng tuition ko sa eskwelahan."

Bahagya akong natigilan sa pagkamangha. Tumatango tango si Papa sa sinabi ni Kael.

"Are you Solomon's son?" humagikhik si Papa.

Napakurap kurap ako sa pagpoproseso ng sinabi ni Kael.

He's a son of a multi billionaire. Nanakawan kami ng thirty five million pero barya
lang iyon kumpara sa tunay na yaman ni Papa at ng buong pamilya. Hindi kami
naghihirap. But I understand Kael's ego. I just can't believe he's this kind of man
now...

"You can apply for a scholarship since you're good..." I suggested.

"And the school will require him to pass the bank statement of his father... or
look into his roots. Apelyido niya palang, hija, hindi na papasa iyan."

"But he's very qualified, Papa."

"Binibigyan lamang nila ng scholarship ang mga nangangailangan, Ate..."

"Fine!" I give up. "Just tell me where you want to work then we'll see..."

We spent the whole night catching up. Tawanan at seryosong kwentuhan ang ginawa
namn. I missed simple nights like this. Dahil sa kumplikadong estado ng buhay
namin, hindi na kami nagkakareunion ng ganito. Just

us three. So I treasured the whole night in my heart. We avoided negative talks. We

were content with whatever we have now...

Tinanghali ako ng gising kinabukasan. Naligo muna ako at nagbihis bago bumaba sa
mansyon.

Sa hagdanan pa lang ay naamoy ko na kaagad ang luto sa kusina. I wonder if it is

the chef? Pinapunta ba ni Kael ang chef dito?

Nang nakita ko ang kapatid kong nakatalikod at kaharap ang stove ay lumapad ang
ngiti ko.

"How sweet of you to cook for me..." sambit ko.

Nilapag niya sa counter ang courdon at pasta. Inamoy ko ang dahong nilagay niya sa
taas ng cream pagkatapos ay umakyat sa high chair para makakain na.

"Wala akong ginagawa..." sagot niya.

Kinuha ko ang tinidor at inikot ang pasta roon. One taste and I'm sure everything
on the plate tastes good. Pakiramdam ko ay mas naging independent si Kael sa lahat
ng nangyari sa amin. Napilitan siya, tulad ko. But it did good to him...

"Samahan mo na lang ako ngayon..." sabi ko.

"Saan naman?"

"I want to go beyond the rock formations..."

"Anong lugar ba ang pagkatapos ng rock formations?"

"Still Costa Leona."

He nodded. "Okay..."

"Hindi ka pa nakakapasyal sa buong lalawigan?"

"There's nothing much here. Ang bayan ay maliit. Maraming abandonadong mansyon sa
silangang bahagi. At sa timog, kung nasaan ang mga windmills ay mas marami pang
luma at naglalakihang mansyon."

"You've been around here?" I asked.

"I'm interested with the designs of the mansions around here, Ate."

Kumunot ang noo ko nang may naalala muli.

"This is the home of the most famous families of architects.

Dapat lang na maganda ang mga mansyon dito..."

"I have no idea about that, Kael."

Parang interesadong interesado siya sa mga disenyo, ah?

Pagkatapos kumain ay lumabas na kami ng mansyon. Naglakad lakad kami sa buhangin.

Malakas ang mga alon at tuwang tuwa ang mga naliligo sa dagat. Families flocked
with their kids. Napangiti ako tuwing nakikitang masaya ang mga guests.

Nang nasa rock formations na kami. Sa gilid ako dumaan para makahawak sa dingding.
Kael held my hand to support me, too. Kaya hindi ako masyadong nahirapan.

"Have you seen all the nearby islands, Kael?" tanong ko habang nahihirapan kaming
dumaan sa mga bato.

"Hindi pa."

"You should go. Kung wala kang ginagawa, that is..."

Nang nakawala kami sa mga bato ay nagsimula nang tumakbo ang puso ko. Ang
nakahilerang mga bangka sa dalampasigan ay nagpapaalala sa akin sa mga Salmo nila.
Iniwan ko si Kael para isa-isahin ang mga bangkang nakita.

"What are you looking for, Ate?" Kael asked.

Umiling ako at nilingon ang bahay sa tapat ko. The wooden table is still there but
it looks older now. Ang duyan ay naroon din sa ilalim ng punong kahoy at ang bahay
nila ay nakatayo parin tulad ng dati.

Diretso ang lakad ko patungo roon. Neverminding the pain caused by my throbbing
heart.

"Ate..." Kael called.

Masyado akong nakatutok sa mga dingding. Naglakad ako patungong likod para makita
ang kanilang pintuan pero sarado iyon!

Kumirot ang puso ko habang hinahawakan ang dalawang kahoy na nakaekis, tandang
walang tao sa loob dahil sadya iyong nilagay. May iilang mangingisdang dumadaan at
nagtatatawanan.

Nilingon ko sila.

"Who's house is this?" Kael asked.

Hinawakan ni Kael ang nakaekis na kahoy. Tinuro niya ang pako.

"Excuse me..." tawag ko sa dumaang matanda.

Napawi ang ngiti ng mangingisda at bumaling sa akin. Lumapit pa siya at sinulyapan

ang bahay na nasa harap namin.

"Nasaan po ang mga nakatira rito?" tanong ko.

Umismid siya at umiling. "Umalis na. Hindi na ata babalik ang mag-ama..."
"Huh? Saan po? Kailan lang?"

"Hindi ko alam kung saan pero noong isang linggo pa lang sila umalis..."

Kinagat ko ang labi ko at tiningnan muli ang pintuan. So Sibal's still here after
five years? He's still here... Nagkasalisi lang kami dahil iyong pag-alis nila'y
pagdating ko naman!

"Hindi ba nagpasabi si Tito Achilles kung saan po sila pumunta?"

These are his friends. They should've known where they are!

"Kaibigan ka ba ng pamilya nila, hija?" tanong ng matanda.

"Opo!" maagap kong wika.

"Hindi namin alam pero malaki ang tsansang tumulak sila pa Maynila... Hindi sila
nagpasabi. Biglaan ang alis nila. Maging ang pinakamalapit na mangingisda ay walang
alam kung saan sila nagpunta..."

Tumango ako nang naintindihan na wala akong makukuhang impormasyon sa kanila. Nang
umalis ang matanda ay nanatili akong nakatingin sa buong bahay.

"This is a house of a friend, Kael..." I explained then turned to him.

Nagkasalubong ang kilay ng kapatid ko habang tahimik akong pinagmamasdan.

"You want to find the friend you're talking about?"

Naglakad ako patungong dalampasigan muli para titigan ang kabuuan ng bahay. Halos
wala sa

sarili ko siyang sinagot.

"Oo..."

"This is the age of social media. Why don't you make you search for your friend in
the internet?"

"You're right. Gagawin ko iyan."

Naglakad lakad si Kael sa kahabaan ng dalampasigang puno ng mga bangka. Sumunod ako
sa kanya, wala sa sarili. Tinitigan ko ang cellphone ko habang gumagawa ng account
sa Facebook.

Muli akong ginapangan ng kaba. Something about this makes me feel like I can really
find him here.

Pagkatapos kong makagawa ng account ay hindi na ako nag search ng kahit sinong
kaibigan. I immediately typed his name.

Percival Riego...

Nothing matched.

Sibal Riego...

Percival Archer Riego...

One suggestion said Archer Riego is existing! Tumigil ako sa paglalakad. Sobrang
layo na ni Kael. Tingin ko'y mapapadpad na kami sa kagubatan kapag nagpatuloy kami.

I clicked his profile and saw his profile picture. His account is very private. His
profile picture is just a picturesque view of the sunset, the beach, and a
sillhouette of a boat.

Kinagat ko ang labi ko at tiningnan ang photos kung mayroon man. There's none that
I can see.

But I chickened out at the thought of adding him. Maybe... not now. Maybe...

I closed my eyes and tapped the Add Friend button. What the hell?

"Are you okay?" sigaw ni Kael sa malayo.

Tinago ko ang cellphone ko at bumaling sa aking kapatid na sobrang layo na. I've
never been here!

Pinasadahan ko ng tingin ang naglalakihang puno sa kaliwang bahagi ng nilalakaran

ko. Mga iba't-ibang huni ng ibon ang naririnig ko galing doon.

"Kael! Balik

na tayo... Mukhang wala nang tao rito!" I shouted.

"It's cool here..." he just said.

Ilang sandali pa kaming nanatili roon dahil masyado siyang nalibang sa katahimikan
ng dalampasigang walang tao. The sand is full of shells and sea weeds. Hindi ito
naaalagaan dahil wala namang tao rito. It's all natural.

Nagpasya kaming bumalik ng hotel nang nagtanghali. Kinwento ni Kael ang nakitang
kagubatan sa pinuntahan namin samantalang natahimik lang ako. Medyo sumakit ang ulo
ko sa kakalakad namin sa ilalim ng mainit na araw.

I spent almost the whole afternoon sleeping para maibsan ang sakit ng ulo. Nang
nag-alas kwatro ay bumangon ako at tiningnan muli ang cellphone. Namangha ako sa
mga notifications na natanggap pero ang nakita ko lamang ay ang mga pag-Add sa akin
ng mga kaibigan ko.

I checked his account again. I'm still waiting for his response to my friend
request. I sighed... Maybe he's not always online? Where is he? Is he in a place
where he can actually find internet?

Wala sa sarili muli akong naglakad sa silangang bahagi ng beach. Naroon parin ang
bangkang nakatali sa maiksing boardwalk. Lumapit ako sa dulo ng boardwalk at umupo
sa kahoy na sahig nito.

Hindi naabot ng alon ang boardwalk pero kapag hinulog ang paa ay maaabot naman ng
tubig. Umihip ang hangin. Tinuko ko ang kamay ko sa kahoy para maihilig ang likod
at makatingala sa sikat ng araw.

Hinayaan kong bumagsak ang buhok ko sa boardwalk habang tumitingala. Unti-unti

akong dumilat ilang sandali ang nakalipas at tiningnan ang horizon.

Everytime I think about Costa Leona, all i think about is the

stress it gave me. Ngayon ko pa lang talaga naappreciate ang lugar na ito nang
hindi iniisip ang kahit anong stress.

Isang oras yata akong nanatiling ganoon hanggang sa pinili kong tumayo at harapin
muli ang puting bahay galing sa boardwalk. It looks the same. Wala talaga yatang
nakatira.

Naglakad ako pabalik sa dalampasigan para mapuntahan ang bahay. Nang nakaapak na
ako sa bermuda ilang metro ang layo sa gate niyon ay naramdaman ko muli ang lamig
sa lugar.

Pinasadahan ko ng haplos ang mga kulay pink na bulaklak sa mga baging na nasa
dingding. TInulak ko ang puting gate at muli akong pumasok sa loob.

Ngayon ay nilagpasan ko na iyong duyan. Inikot ko ang buong bahay para makita ang
kabuuan. I'm very impressed with it's exterior. Paano pa kaya ang nasa loob nito?
Ang nasa taas nito?

Muli akong lumapit sa bintana para makita ang looban galing sa porch. The insides
have complete appliances and furniture. If only I can open the door and go inside
so I can see the whole of it.

The coffee table is a square wooden furniture with triangles on its foundation and
a glass top. Ang mga ilaw sa taas ay mistulang parisukat na pendant na may ilaw sa
gitna ng confetti ng kahoy. Ang lampshade sa tabi ng mga puting sofa ay may stand
na nagmistulang sobrang tabang knotted rope.

Tumunog ang mga shell windchime sa ulunan ko at tiningala ko iyon. Huni ng mga ibon
naman ang narinig ko sa labas na bahagi nito.

Nang napadpad ako sa likod ay nakita ko ang mas malawak pa nitong landscape ng mga
shrub at bulaklak. May puting outdoor iron chairs and tables sa bermuda bago ang
napakalaking spanish style

gate nito.

My eyes feasted with everything in that mansion. I feel so relaxed. Pakiramdam ko

ay mas narerelax ako sa mansyong iyon kumpara sa mansyong mayroon kami.

The next day, I woke up early for the said meeting. Disappointed kong tiningnan ang
aking mga notifications habang naglalagay ako ng pearl earrings.

I'm wearing a cream corporate dress with a thin brown belt. I stepped into my cream
Louboutins. Dinampot ko ang aking cellphone at pinatay na lang ang Facebook.

I tied my long hair in a high ponytail and I put on some make up. Tiningnan ko ang
sarili ko sa salamin bago tuluyang umalis para magpunta sa hotel.

Kahit na may conference room ay sa Seaside pinili ni Papa magpaset up ng long table
para sa mga bisita. I joined my brother and my father in welcoming the managers
from The Coast Boracay and the managers we have from here.

"Good morning, Miss Galvez!" sabi ng isang lalaking manager na galing pa sa branch
namin sa Boracay.

"Good morning!" Ngumiti ako sa kanila at nilaharan pa ng kamay. "Welcome to the

Coast Main..."

May bigla pang nagflash na camera sa akin. Napakurap kurap ako sa nangyari. May
pumasok na may I.D. na may nakalagay na "Press".
Nagkatinginan kami ni Kael.

"I invited them for advertisement purposes!" paliwanag ni Papa sabay yakap sa
babaeng kumuha ng picture ko.

"We would also like to interview you for the magazine we have, Miss Galvez. Since
ikaw ang magiging acting president nito habang nirerenovate 'di ba?"

Are we even close? Tumango ako at nginitian parin iyong babae.

Filipino-Chinese

Businessmen came, too. May sososyo rin kasi kay Papa sa gusto niyang kuning resort
sa Iloilo at bago ito makipagdeal ay gustong makausap sa meeting na ito.

"Shall we all go to the Seaside restaurant?" ani Papa.

Iba't-ibang puri ang narinig ko galing sa kanila. May nakikisimpatya rin sa

nangyaring pang ii-scam kay Tita Marem na tinanguan ko lamang.

Naupo kami sa isang mahabang lamesa. I sat beside Papa and Kael. In front of us is
the businessmen. The media is beside them and the managers, too. May upuan pang
dalawa sa dulo na walang tao.

"Are we expecting more?" tanong noong sosyo ni Papa.

"Yes, uh, Engineer called. He'll be late. He picked up the architect working for
The Coast Boracay..." ani Papa.

Isang white board ang nakaset up sa likod ni Papa kung nasaan finlash ang mga plano
noon bago tinakbo ang pera.

"Marem's plan is fine but very extravagant. Hindi naman sa gusto kong tipirin ang
The Coast, what I'm saying is the Architect and Engineer I chose after the bidding
is just as good na kayang gawing maganda ang mga resort, without compromising the
materials, and with extravagant looking changes..."

Humalukipkip ako sa nakikitang presentation sa harap. Gusto ko ang ginawang disenyo

ng scammer na hinire ni Tita.

"So... kaya ba nitong gawin din iyong sa Iloilo, Remus? Alam mo namang malaking
bagay sa aming pamilya na ilipat ang pangalan sa ilalim ng chain of hotels n'yo
dahil lang ikaw ang may pinakamalaking share sa aming kompanya. Are we going to
have this kind of renovation as well? Affordable and classy?"

Tumango ako sabay tingin kay

Papa. "Of course! I just bought the shares so hindi pa ako nakakapag open up sa
Engineer tungkol riyan but he's good and he's not overpricing things. Surely, he'd
do the same for the hotel..."

"Papa..." I raised my hand. "Why don't we carry on Tita Marem's design and just
choose affordable, but not substandard materials? Her design is good, too! I don't
see how anything can be better than that."

Ngumiti si Papa. "Hija, it depends on who's designing it. I assure you that the new
designs are good."
"I like Tita's design. The landscape is good. Ang four storey building para ng
convention center na gagawin sa tapat ng main hotel building... Is that going to be
one of the features in the new design."

"Yes, hija..."

"And is it going to be as beautiful?"

"I like to establish an icon for the Coast. Kapag susundin natin ang kay Maria
Emilia, mawawala ang iconic color and design ng mga hotel ng The Coast. Hers is a
convention center that looks like it's somewhere in the city..."

Ipinakita ni Papa ang rounded design ng Convention Center building noong kay Tita
Marem. Kulay blue ang mga salamin at tila gawa sa bakal ang building. Ngumuso ako
nang napagtanto ang ibig sabihin ni Papa.

"I want something that symbolizes the whole resort. Its cream and chocolate brown
colors should be present. The modern style should be there but..."

"Definitely shouldn't be as modern as Maria Emilia's design..." sabi noong

businessman.

"Yes. People come here to escape the city. If we build a building that can remind
them of the city, hindi na iyon mabuti..."

Natahimik ako sa ideya ni Papa.

Pinagmasdan ko na lang ang mga pagkaing nilalapag ng waiter sa aming harap.

"Well, I don't know... I'm sorry for the comments, I haven't seen the whole
blueprint of the new designs..."

Where the hell is his golden boy? Kung late siya ngayon, ibig sabihin ay
iresponsable siya.

"Wow! Miss Galvez, I thought you're made of sugar and cotton candy. It turns out
you're tough when it comes to business..." singit pa noong press.

Ngumiti lamang ako.

"For someone who run the company at the age of seventeen, tingin ko ay dapat lang
na ganyan siya..." sabi naman noong lalaking manager ng The Coast Boracay.

I shifted uncomfortably.

Bumalik si Papa sa upuan at nag-usap na sila tungkol sa gagawing renovation. Kung

paano mag aadjust ang mga tao sa mga complains ng guests at kung paano ihahandle ng
mga manager iyon.

Ganoon ang usapan habang kumakain. Tahimik lamang ako lalo na nang narinig kay Papa
na malaki ang tsansang sa Boracay siya mananatili the whole project dahil ako ang
ilalagay niya rito.

All this time I thought he's going back to Manila to rest but now that he said
that... Wala nga palang ibang mapagkakatiwalaan. Kael doesn't want the high job. He
wants to start down the hierarchy.

"President, bakit hindi si Miss Galvez ang ipadala n'yo sa Boracay?" tanong noong
lalaking manager.
Sumulyap ako sa kanya. He smirked at me. Kumunot lamang ang noo ko at tinusok ang
shrimp na nasa pinggan ko at sinubo.

Are you hitting on me? No, please... I'm not interested.

"Mas gamay ng anak ko itong main kaya rito ko siya ilalagay..."

Hinawakan

ko ang baso ng tubig para makainom.

"Sorry we're late..." isang mababang boses ang narinig ko galing sa malayong gilid
ng mahabang lamesa.

Tumawa si Papa at agad na tumayo. I turned to where that voice came from as I try
to drink my water. Namilog ang mga mata ko nang nakita kong sino iyon.

Hindi ko namalayang naitapon ko ang tubig sa aking bibig sa panginginig ng aking

kamay dahilan kung bakit natapon iyon sa aking damit. Fuck!

Padarag kong nabitiwan ang baso at nilapag sa lamesa. Nagtawag si Kael ng waiter
para makahingi ng karagdagang tissue. Nanginginig ang kamay ko habang pinupunasan
ang tubig na nagmarka sa aking dibdib. Tumulong si Kael sa ginagawa ko. Damn it!

"Everyone, this is Engineer Percival Archer Riego..." magarbong sabi ni Papa sa mga
panauhin.

Gusto ko siyang tingnan pero parang nahihilo ako sa sobrang kaba. Nanginginig ang
buong sistema ko at literal na malakas ang bawat pintig ng puso ko. My breathing
hitched at pinagpawisan ako ng husto.

"And... well, he's with his..." naririnig ko ang bigong tono ni Papa sa sinabi
niya.

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. May nakakapit sa kanyang braso. Isang maputi at
mukhang sopistikadang babae. Her black tight dress revealed her perfect curves down
to her fair, porcelain legs. Siksik ang kanyang dibdib at mapupula ang kanyang
labi! Her flowing curly waves fell down her shoulders and a dimple showed up when
she smiled at us. Binalik ko ang tingin ko kay Sibal at nilipat niya agad ang
kanyang tingin sa aking ama. Not even looking fazed with my presence!

Parang tinusok ng punyal ang puso ko.

"This

is Architect Gracie Marie Racaza, my partner in this project..."

Tumayo ang mga manager para maglahad ng kamay sa kanila. Ganoon din iyong mga
businessmen sa harap ko. Tumayo rin si Mikael sa tabi ko para makalapit sa kanila.

Luminga-linga pa ako at nang napagtanto ako na lang ang nakaupo ay tumayo na rin
ako.

"Engineer, these are my children. This is Mikael Rodolfo Galvez and my daughter...
Nieves Solanna Galvez."

Nagkamayan si Kael at si Sibal. Halos himatayin ako sa sobrang kabang nadarama. He

wouldn't even look at me.
When he turned to me, the beating of my heart doubled. Pakiramdam ko ay sasabog ang
dibdib ko sa kaba at nanginginig ang binti ko sa takot na 'di malaman.

"Percival Archer Riego, Miss Galvez..." he said coldly.

What... What is the meaning of... He's... denying that we know each other...

"Uhm..."

Tiningnan ko pa muna ang kamay ko bago ko sinalubong ang kanyang palad. Waves of
electricity enveloped my skin... But that was only brief. He immediately removed
his hand after one firm shake and then he turned to my father.

Naglahad ng kamay sa akin ang babaeng architect. Nagdalawang isip pa ako kung
ibibigay ko ba ang kamay ko pero nagawa ko rin. I immediately removed my hand on
hers and turned to Sibal again.

"I'm sorry we're late. Sinundo ko pa si Architect..." paliwanag niya na parang wala
lang pagkatapos kaming magkamayan.

Tinitigan ko siya.

He changed. A lot. From his body built down to his clothes. He smells like
expensive manly perfume, his skin is not as bronze as before, his lips shows more
signs of redness, and even when

he's wearing a white long sleeve shirt, his iron clad chest and arms is evident.

"Shall we go back to our table?" puna noong businessman sabay tawa.

Nagsibalikan kami sa lamesa. Si Sibal at ang kasamang babae ay nanatiling nakatayo.

"They were waiting for the plan."

"Ah! Dala ko iyon..." sabi ni Sibal sabay tingin muli sa kasamang architect.

She handed him a flashdisk. Nilahad ni Papa ang kanyang Macbook at doon nilagay ni
Sibala ng kanyang flashdisk. He leaned to manipulate the Macbook. The architect
went to him and she whispered something. They laughed silently as the guests
chattered with different topics.

Sa monitor ay nagflash agad ang komprehensibong disenyo ng Convention Center na

gawa nila.

"Hija..." Papa turned to me and pointed the screen. "Hindi ba ay may duda ka na
baka hindi mo magustuhan ang disenyo nila? Tingnan mong mabuti..."

Sumulyap si Sibal sa akin.

"Pasensya ka na, Engineer at kahit naipresinta mo na sa akin ito ay hinihingi kong

ipresent mo ulit dahil itong anak ko'y may pagdududa pa..."

What the hell? Hinilot ko ang sentido ko habang tinitingnan ang mga papel na
pinamigay ng iilang waiter. Parte yata ng presentation nina Sibal.

"Gaya ng utos ni President Galvez, ang disenyo ng Convention Center ay katulad ng

mga building ng The Coast..." panimula ni Sibal.
Nanatili ang tingin ko sa mga papel na ibinigay.

"Architect Racaza designed this, kasama ako. Pati ang Convention Center at
renovation ng The Coast Boracay..."

He continued telling us the technicalities of his work habang wala akong ginawa
kundi tingnan ng

mabuti ang mga papel na binigay.

"With her expertise, we were able to design a better and more affordable-"

Tumawa ang babaeng architect... Sibal got distracted. "Expertise talaga? Oh,
Engineer is praising me too much. Actually, this is my first time designing a
hotel. Madalas pong dinidesenyo ko ay iyong mga building so I hope you like it..."

"Snow, kumusta at nagustuhan mo ba?" si Papa.

I cannot believe it!

Lumunok ako at tumuwid sa pagkakaupo. Nagtaas ako ng kilay at tumango.

"It's fine..."

"Well, that's great! I made them present again for your sake. These was already
presented to the board..." ani Papa. "At ang tungkol sa renovation ng mansyon,
Engineer."

Humalukipkip ako at tiningnan silang tatlo sa harap. The girl leaned on Sibal's
shoulder habang siya naman at nakikinig kay Papa.

Parang may nagbabara sa lalamunan ko habang tinitingnan ang closeness nila.

Bumagsak ang balikat ko at binalingan na lamang ang wineglass.

I cannot believe that he's the golden boy Papa is talking about. I can't believe he
never mentioned me to him. I can't believe he pretended that we don't know each
other. May amnesia ba siya? Ilang porsyento ba sa mundong ito ang may amnesia? O
nakalimutan niya na ba ako? Is it very possible to forget someone after five years?
Pinilig ko ang ulo ko... maybe... if you stop thinking about it.

Nilipat ko ang tingin ko sa kanila. The girl looked so happy on Sibal's shoulder.
Is he making her happy? And is she making him happy?

Kinagat ko ang labi ko.

Snow, nagkasundo tayo. Kapag nalaman mong may iba siyang mahal tatanggapin mo ng
malugod. Don't be like Tita Maria Emilia.

Though angered burn inside of me, its fire weakened. It's not his fault if he's
find another woman. It's my fault. That was my decision. This is all inevitable.
He's not to blame for anything.

"Snow... gusto mo bang ipresent pa nila ang renovation ng mansyon dito o sa pribado
na lang since it's our own project."

Umiling iling ako. "Hindi na, Papa. Anything is fine."

"So... are you saying you're going to sign the contract now..."
Sibal's eyes turned to me. Tinitigan ko siya. There's nothing in them but
indifference and coldness.

"Yes. I'm gonna sign it now. I want the renovation to start... and finish... as
soon as possible..." sagot ko sa isang malamig na tono bago nabasag ang aking
boses.

=================

Kabanata 29

Kabanata 29

Drown

"The small yacht I bought is here. Kagagaling lang nito ng Boracay last week kaya
tamang tama sa pagdating n'yong lahat!"

Patuloy ang pagkain ko habang nag ku-kwentuhan ang board at nagmamalaki naman si
Papa. Alam kong isa ito sa mga plano niya. It's okay... At least bago ko nalamang
si Sibal ang Engineer.

Of course, Snow. Why didn't I think of that? An engineer, who's a local from Costa
Leona? Bakit hindi ko naisip na maaaring siya iyon?

"I'm interested with the sand bars, Remus! Konti lang ang mapapasyalan na ganoon sa
amin at ang alam ko'y marami rito..."

"Yes, we have a lot of islets around... Rock formations, El Calor, Altagracia, name
it... It's here..."

Mabuti na lang din talaga at hindi ko kaharap ang dalawa. That would be a disaster!
Hindi ko alam kung maaarok ko bang makita silang naglalampungan sa harap ko.

What do I expect, anyway? Sa limang taong nawala ako nang 'di sinabi sa kanya ang
tunay na dahilan, maaaring marami ng nagbago. His love for me faded. Whatever we
had, it only lasted for months... for him.

Parang kinukurot ang puso ko habang nag-iisip.

Ano nga ba talaga ang tunay kong inasahan sa pagdating ko rito? I thought I'm going
to meet him here in Costa Leona. He'll be in his house or maybe in his boat...
trying to fish...

Pawis siya habang tinatanaw ang dalampasigan. Titigil ako nang nakita ko siya.
Pagkatapos ay matitigilan din siya habang naglalayag hanggang sa tuluyang tumigil
ang bangkang sinasakyan sa buhangin.

And I'll jump to him in happiness because finally we saw each other again after how
many

years.

That's what's at the back of my mind. Although I prepared myself for his
indifference, I have unconscious expectations, too.
"So shall we meet again after lunchand can you all prepare your things, too?" ani
Papa.

Hindi ko namalayang nakatayo na pala ang lahat. Nagkakamayan na na tila tapos na

ang lahat ng ito.

"I suggest, President, na mas mabuting ilahad ko na rin ang plano sa mansyon..."

Sibal went up to Papa to say that. Tumayo ako at nag-ayos sa sarili. May lumapit sa
akin para kamayan ako, tinanggap ko iyon.

"Sasama ka ba mamaya, Miss Galvez?" another manager from Boracay asked.

Tingin ko ay mas matanda lamang ng konti ang babae sa akin. I smiled at here.

"Most probably..."

"That's great!" singit naman noong isang lalaking manager.

Tipid akong ngumiti at bumaling sa banda ni Papa at Sibal. Sumulyap si Sibal sa

akin habang nakapamaywang. Kumunot ang kanyang noo at muling bumaling kay Papa.

"So! Its safe to say that the meeting is adjourned?" Tumawa si Papa. "Dito na lang
din kayo kumain. I'll give you enough time to rest and your lunch will be according
to your own schedule..."

"Thank you, Remus..." Tinapik ng dalawang businessman si Papa sa balikat at

nagpaalam na para makaalis.

"Hi!"

Napatingin ako sa isang matamis na boses galing sa likuran. Namilog ang mata ko
nang nakita iyong si Architect Gracie Racaza na naglalahad muli ng kamay sa akin.
Hindi pa ba sapat ang isang kamayan at bakit may pangalawang ulit pa?

Why am I suddenly thinking about rude things? I firmly shook her hand and smiled
again.

"I've seen

some articles about you in the newspaper. You're branded as the youngest hotel
CEO..."

Tinagilid ko ang ulo ko. Kahit ako'y naiisip kung gaano ka sarkastiko ang tingin ko
sa kanya.

"And that newspaper was dated?" nagtaas ako ng kilay.

She smiled shyly. "That's five years ago. I just remembered. Isa kasi itong
building ng The Coast sa inspiration ko noon sa pag renovate din ng isang project
sa Batangas..."

Plastik akong ngumiti at binaling muli ang ulo sa kabila. "Wow! You have a good
memory..."

"You were the CEO when Engineer Riego's working here?"

If she's just fishing for information then no... Siksik lang ang dibdib niya
kumpara sa akin pero mas siksik naman ang utak ko.
"I'm not sure... why?" sarkastiko kong sinabi.

Nanliit ang mga mata niya. "He told me you're the CEO..."

Oh! That's nice to hear! Sinabi pala ni Sibal sa kanya ang existence ko? All this
time I thought he completely forgot about me. He didn't even mention me to my
father!

This girl must be special, huh? He shared everything to her...

Nagtiim bagang ako nang napagtanto iyon. Lahat lahat ba ang sinabi niya? Lahat ng
kabaliwan naming dalawa.

"Gracie..." tawag ni Sibal sabay lapit sa amin.

Agad akong umatras. Sa likod ko'y magkahawak ang kamay ko habang matamis ang
plastik na ngiti para sa dalawa.

He looks so good beside her. A tall man like him with a small curvy girl like
Architect Gracie Racaza. Nanginginig na ang gilid ng aking labi sa kakangiti at sa
pagiging plastik nito. I can't wait to frown all the way to the mansion and break
something.

I cannot

believe this.

"Engineer, hindi ko na nakayanan. Nilapitan ko na talaga ang dating CEO na

pinagsisilbihan mo..."

Wow.

Nilingon ako nI Sibal. He smiled but it wasn't even because he's happy. It's more
of sarcasm. I can sense it.

"Oo. It's been five years since we last saw each other..."

"Five..." fucking... "years..." Tumango tango pa ako sabay tawa.

I look and feel like an idiot. Hanggang kailan kami magpaplastikan? O hanggang
kailan ako makikipagplastikan?

Why do I expect him to be mad at me or to even be friendly with me? Why didn't I
consciously expect him to be indifferent and cold?

Because... all this time I thought he'd understand what I did. I left him to save
their name... to save his family... to save him. I begged Tita Marem to save him...
Even down on my knees, I wasn't ready to leave because I love him. Pero ang dahilan
kung bakit talaga ako umalis ay ang pangakong hindi na sila guguluhin pa ni Tita
kapag lumayo ako.

I thought he'd understand.

How stupid of me to think about that.

Or maybe he did understand...

It's just that... wala na talaga siyang nararamdaman para sa akin.

"Kailangan na nating magpahinga. Mabuti pa ay mamaya n'yo na ipagpatuloy ang
kwentuhan..."

Humalakhak si Architect at bahagyang humilig kay Sibal.

Hindi nakatakas sa akin ang paglalapat ng balikat niya sa dibdib ni Sibal. Wow...
the physical contact. Of course...

Nanginig muli ang gilid ng aking labi.

"Oo nga, e. Miss Galvez, mamaya na lang ulit. Ilang taon ka na nga ba?"

"I'm twenty two..." sabi ko.

"Oh!" Lumapad muli

ang ngiti ni Architect. "I'm just twenty five. Magkakasundo talaga tayo!"

Tumango lamang ako.

"Let's go to our room now? Magpapahinga muna ako, Miss Galvez..." she giggled.

"Let's go..."

Tinalikuran nila akong dalawa. Nanatili ang tingin ko sa kanila, unti-unti

nanliliit. Habang lumalayo at natatabunan ng ibang guests ay dumidilim ang paningin
ko.

"Ate, sasama ka ba mamaya?"

"Oo..." sabay lagpas ko kay Kael.

Dire diretso ang lakad ko sa counter ng restaurant. Sinenyasan ko ang isang waiter
na lumapit sa akin.

Palinga linga pa siya parang hindi makapaniwalang siya nga ang tinatawag ko. Sa
huli ay nagkamot siya ng ulo at lumapit sa akin.

"Po?" the boy asked.

"Puntahan mo ang front desk. Sabihin mo nagpapatanong si Miss Galvez kung ilan
lahat ang hotel room na binigay sa mga guest ni Remus Galvez at kung kani-kanino
nakapangalan..."

I wonder if he got all of it. Ganunpaman ay tumango siya at nagmamadaling tumulak

patungo na sa front desk.

Nanatili ako sa counter. I tapped my fingers on the counter habang ang isang waiter
ay naglapag ng tubig para sa akin.

"Can I ask for red wine, instead?"

"Yes, Miss..." quickly he removed the glass in front of me.

Kumuha siya ng flute at nilagyan ng wine. Nilapag niya iyon sa harap ko. Mabilis
kong nilagok lahat at muntikan na akong masamid nang sumulpot si Kael sa gilid ko.

"Do you have a problem?" tanong niya.

"No... Isa pa nga... please..."

Nagsalin ulit ang waiter ng wine sa baso. Huminga lang ako ng malalim at nilagok
ulit iyon.

"Ate?" Kael called me again.

Nilingon ko siya. Tinaas ko ang aking

daliri sa ere para mapigilan siya.

"I'm fine..." I said.

Nakabalik na iyong waiter na inutusan ko. Hinihingal pa siya. Hindi siya

makapagsalita sa pagmamadali ngunit may inilahad siyang papel sa akin.

Tiningnan ko ang listahan. Labing isang room ang pinahiram ni Papa sa mga guests.
Tiningnan kong mabuti ang listahan para hanapin ang pangalan ni Sibal o noong
Architect.

There's only Eng. Percival Archer Riego! There's nothing for Architect Gracie
Racaza! Hindi ba rito siya tutuloy ngayong gabi? Will that mean... Will that mean?
Will that mean they're in the same room?

"Thanks..."

Binalik ko sa waiter iyong papel at naglakad na ako pabalik ng mansyon. I cannot

believe this. I can't believe this. It just won't sink in.

Mag-isa ako sa mansyon, pinapatay ang oras. Kahit na anong ulit kong isipin na
mukhang girlfriend na nga iyon ni Sibal ay hindi nag sisink in sa utak ko. Hindi ko
alam kung namamanhid na ba ako o talagang walang kaso iyon sa akin.

Lumabas lamang ako ng mansyon nang pinatawag na ako ni Papa. Nawalan ako ng interes
na sumama sa pinagmamalaki niyang yate pero alam ko ring mali ang tumanggi.

I need to have my appearance. Despite Sibal and his girlfriend's presence.

Nagdala ako ng isang shoulder bag kung nasaan ang mga gamit ko. I'm already wearing
my bikini under my shorts and my crochet top. Naroon na ang lahat sa loob ng yate
ang ibang mga guests ni Papa. Sa malayo ay kita ko iyon na nakatali sa isang
malaking bato hindi kalayuan sa dalampasigan.

Sasakay pa kami ng bangka bago pumunta ng yate. Kasabay ko na ang dalawang

businessman at isang

manager ng main branch sa bangka.

"Nahuli ka, Miss Galvez..." puna noong manager.

"Nagpahinga lang po..." ngumiti ako sa kanya.

Hindi kalakihan ang nabiling yate ni papa. Pero ang center table nito sa likod ay
mainam para makapagrelax ang kahit sino. They can also go fishing, too.

Pagkarating ng bangka sa paanan ng yate ay nakita ko agad si Kael na naglahad ng

kamay para sa papasok ng guests. May tumulong ding crew ni Papa roon.
Huli akong umakyat. Pinauna ko ang tatlo bago tinanggap ang kamay ni Kael.

Nang nakasakay na sa yate, una kong nakita si Sibal at si Architect Gracie na

umiinom ng wine habang tinitingnan ang kalakhan ng dagat.

If they're together... no... there's just no doubt about that. Sino ba ang dalawang
nasa tamang edad na mga single ang mag-iisa sa isang room?

Nag-iwas ako ng tingin. Imbes ay sinalubong ko iyong ilang managers. I should just
do my function here. I am expected to socialize with the people I will soon work
with so I might as well take advantage of this moment.

"This is so nice!" puna ng businessman sabay gala sa mga mata sa yate.

"This is not even as large as those who own the premium boats, Enrique..." si Papa.

"You're modest, Remus. I didn't know you have that in you..."

Nagtawanan silang tatlo. Kumuha ako ng wine galing sa tray ng waiter na pinagse-
serve ni Papa.

Nagsisimula nang maglayag ang yate. Sumabog ang buhok ko dahil sa ihip ng hangin. I
should've ponytailed this one!

Sinikop noong manager ng Boracay branch ang mga takas na buhok. I am deeply annoyed
with him but I appreciate the way he helped

me. Nagmumukha na akong tanga sa kakasikop ng buhok ko. Kung 'di niya ako
tinulungan ay malamang nagmukha na akong si Sadako.

"Thanks..." ngumiti ako at hinawakan ang palumpong ng buhok.

"You're welcome. Your hair smells nice..." he smiled.

Oh no...

"Yeah... Just shampoo and conditioner..." Nilingon ko ulit ang nag-uusap na

matatanda.

"Are you going to swim?" he asked.

"Yes. Maybe... When I like it..." hindi ko siya binalingan man lang.

"Naku! Sayang pala. Sa plano ko'y sa mga pool n'yo na lang mag swimming mamayang
gabi."

"Oh, that's alright. Some people just hate the sticky and salty feeling of the sea
that they prefer the pools..."

Sumulyap ako sa kanya at nginitian ko siya. He smiled back.

"Sibal! Come here, join the old men!" ani Papa dahilan kung bakit nawala muli ang
atensyon ko sa kausap.

Lumapit si Sibal sa matatanda. Sa kabilang kamay niya ay ang wine na dala. Ngumiti
siya sa mga matatandang kasama ni Papa.

"Hindi ka man lang humahawak habang naglalakad patungo rito..." puna noong isa.
"Sanay po ako. Nangingisda ako rito dati..."

Architect Gracie Racaza joined the group. Para tuloy akong natabangan sa iniinom na
wine. Why does she have to...

"Talaga? You're kidding?"

Umiling si Sibal. "Dito po ako lumaki sa Costa Leona. Pangunahing hanapbuhay namin
ang pangingisda at nagtatrabaho rin ako sa The Coast bilang bellboy noon."

"Yes, Enrique. I told you he's that good to rise that way..." magarbo na namang
sinabi ni Papa.

"But, President Galvez... That's probably because of his genes, too. The

Riegos are good Architects and Engineers..."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ni Architect. Hindi naman nagreact sa Sibal sa sinabi.

"Pure talent and yes, maybe blood, too. You're right, Architect..." si Papa.

So... he's related to the rich Riegos of Costa Leona?

How come he's related to them? At bakit sila naghihirap? Bakit hinayaan ng isang
mayamang angkan ang dugo at laman nilang maghirap ng ganoon?

Nanatili ang tingin ko sa sahig ng yate. Nakatuko ang aking siko sa kamay habang
pinaglalaruan ang wineglass.

Ano pa ang hindi ko alam tungkol sa kanya?

Do I really know him, anyway?

Sa loob ng anim na buwan na nagkakilala kami rito sa Costa Leona noon, ano ba ang
nalaman ko sa kanya? He didn't open up to me at all. Kung hindi lamang kami nag-
away tungkol sa pagsugod ni Katarina sa akin ay hindi niya sasabihin ang motibo ni
Tita Marem.

And... he easily shared his personal information with Architect Gracie Racaza. How
shallow was his love for me? And... is that how you measure love? Maybe... because
love is supposed to give you that comfortable feeling with someone. You should be
comfortable sharing your secrets to someone dear to you.

Tumikhim ako nang naramdaman ang dahan-dahang panlulumo.

Kung kanina ay hindi pa nagsisink in sa akin ang lahat, ngayon... nararamdaman ko

na.

Nilapag ko sa tray noong waiter ang walang lamang wineglass. Unti-unting tumigil
ang yate sa tapat ng rock formations. Ito iyong unang islang pinuntahan namin noon
ni Sibal.

Tiningala ko ang kalakhan ng korales sa aming harap. Sumariwa sa aking alaala lahat
ng nangyari.

Those were the days when I was so attracted with him.

Nangiti ako nang naalala kung gaano ko pinilit na magpakamature noon pero sa
pagkakagusto ko sa kanya ay pumapalpak ako. My young and naive side shows no matter
how hard I hide it with my cold and stern facade.

Nilipat ko ang tingin ko sa nagtatawanang mga tao pababa ng yate. Some of the
managers were excited. Nakapagbihis na sila ng kani kanilang swimming attire. The
old men with Papa were singing and drinking wine, feeling the breeze of the sea.

Bumagsak na si Kael sa tubig. I have forgotten that this is the first time he's
come here.

Nakita kong naglahad si Sibal ng kamay kay Architect Gracie nang bumaba sila sa
yate. Nagtama ang tingin naming dalawa. Tinalikuran ko na lang siya at hinalughog
ang bag ko.

I went inside the cabin. May isang maliit na room doon na pwedeng pagbihisan.
Hinanda iyon ni Papa. I removed my shorts and my crochet top. Kumuha ako ng kulay
brown na long blazer para takpan ang katawan ko habang bumababa ng yate. Sa ilalim
ay ang all black stringed bikini ko.

Tinulungan ako ng crew na makababa. The managers climbed on the rocks. Some of them
were swimming.

"Miss Galvez!" tawag noong babae sa akin habang kinakawayan ako.

May goggles siya. It's like a deja vu. Hindi nga lang ako sigurado kung saang parte
iyon.

Hinubad ko ang aking blazer at dahan dahang naglakad patungo sa malinaw na dagat.

Sa malayo ay kita ko ang iilang managers na sumisisid para makita ang mga korales.
Tuwang tuwa sila sa ginagawa. Kahit natatanaw ko lang sila ay parang naeenjoy na
rin ako.

turned my head to see who's swimming near the deep sea where the rocks are and I
saw Sibal with the Architect.

Tumili si Architect Gracie nang tumalon siya galing sa mga bato. She's sporting her
bright red stringed bikini that highlighted all her curves.

"Miss Galvez, dito o! Ang daming corals!" the girl manager shouted and dived.

Kahit malapit iyon kina Sibal ay sinubukan ko na lang ding lumangoy doon. Hindi
naman pwedeng mag-isa na lamang ako dahil ayaw kong nakakasama ang dalawa.

I opened my eyes and saw the different colors of the corals. Mga isdang nagsasabay
sa paglangoy ay hinabol ko. Nakasalubong ko sa ilalim iyong manager na tumawag sa
akin. She gave me an "okay" sign. I gave her one, too.

Umahon ako para makakuha ng hangin. Nakita kong nagdive si Sibal habang si
Architect ay tumitili ulit.

Ngumuso ako at sinubukang mag dive muli.

The big coral reef sorrounded with seaweeds and fishes looked majestic. Pinalibutan
iyon ng mga kasama namin. May itinuro si Sibal sa manager na babae at tumango naman
iyong babae sa kanya.

I tried to go near them but they went farther from me.

Alam kong kailangan ko nang umahon para huminga pero sinubukan kong sundan sila at
pantayan ang kanilang ginagawa.

Mabilis lumangoy si Sibal. Katamtaman naman ang paglangoy noong manager. Sumabay si
Architect sa kanila. Tumabi siya kay Sibal.

They saw another group of coral reefs. I even saw the biggest starfish I've ever
seen pero parang unti unti akong nanghina.

Nalayo ako masyado sa kanila. Nanghina ang tuhod ko. Nanlamig. Uminit. Pagkatapos
ay namanhid...

Pakiramdam ko ay hindi ko na magalaw ito.

Sinubukan kong umahon dahil nawalan na ako ng hangin ngunit kay bigat ng pakiramdam
ko. I panicked. Pinilit kong lumangoy dahilan kung bakit nawala ang konsentrasyon
ko. I breathed in water and I choked.

Fuck!

Sinubukan kong huminga ngunit tubig ang pumapasok sa aking ilong.

Pumikit ako ng mariin at pilit na inangat ang sarili. Hindi ko inalintana ang pagod
at bigat na nararamdaman sa katawan. All I think about is how I need air so much...
If I won't swim harder, I'll die!

Fuck!

Nang nakahinga ako ng hangin ay siya namang paglabas ng tubig sa aking ilong at
tainga. Ubo at panghihina ang inabot ko at agad kong niyakap ang korales sa 'di
kalayuan.

Hindi ko inalintana ang sakit sa aking kamay at sa aking dibdib dahil sa higpit ng
pagkakayakap ko.

Nang nabasa ako sa alon ng tubig ay humapdi ang sugat dulot noong korales. Inangat
ko ang mga paa ko para makaakyat sa rock formation. My knees got wounded sa mga
tinik ng korales pero wala na akong pakealam. Gusto ko lang na makatapak sa mga
bato... sa lupa.

Walang tigil ang ubo ko. Mahapdi ang aking mga mata at ang aking ilong. May tubig
na lumalabas sa aking bibig at mabigat ang pakiramdam ko.

My heart is beating so fast. I heard familiar giggles not far from where I am.
Nakita kong umahon na sila at pinagkatuwaan ang isang maliit na starfish.

Natulala ako. Inangat ko ang mga kamay kong nanginginig pa dahil sa nangyari.

I recalled what happened and tears pooled in my eyes. Tuloy tuloy ang patak ng
aking luha nang napagtanto kung ano ang muntik nang nangyari.

I almost drowned! I almost died!

I saved my self...

Nanginginig ang mga kamay ko habang humihikbi ako. Dugo galing sa aking palad at sa
aking mga daliri dahil sa korales na nayakap kanina.
You're a fool, Snow! What were you thinking? What the hell were you thinking?

Yumuko ako at huminga ng malalim. Hinabol ko ang aking hininga. For a long while, I
stayed that way.

Hot tears rolled down my cheeks blending with the sea water.

Muntik na akong nalunod. Muntik na akong namatay.

Nobody knew...

I was alone.

Nobody really cared.

The laughter from them broke my heart when I realized... the only one who can save
me is myself.

Kinuyom ko ang kamay ko at naramdaman ko ang hapdi ng mga sugat. Masyado ba akong
naging pabaya? Masyado ko bang inisip na naman ang pansariling mga gusto?

"Ayos ka lang?"

Umahon si Sibal sa parehong korales na niyakap ko kanina. Napatalon ako sa gulat at

agad na tumango. Tumayo ako at wala akong naramdamang sakit habang humahakbang sa
nagtutulusang korales. Wala akong tsinelas. Nakapaa ako. At ramdam na ramdam ko ang
bawat hiwa ng korales sa aking paa. I didn't mind. I don't care. I just want to go
away.

=================

Kabanata 30

Kabanata 30

See You

Mabilis ang lakad ko patungong yate. Hindi na ako naabutan ni Sibal dahil inakyat
ko iyong mga bato para lang maka-ikot ng mas mabilis.

Nalingunan ko siyang umaahon na galing sa dagat. Umakyat na ako sa yate at 'di na

siya muling nilingon.

"What happened to you, Ate?" salubong ni Kael nang natanaw ang mga sugat sa aking
tuhod at binti.

Napatabi siya nang napagtantong dire diretso parin ang lakad ko. Papasok na ako sa
cabin nang may biglang humablot sa kamay ko. Sisigawan ko na sana si Kael pero nang
pagkaharap ko'y si Sibal iyon, natahimik ako.

Mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking mga kamay. Halos mapiga ang mga sugat na
naroon.

"Bitiwan mo..." Pilit kong binawi ang kamay ko pero masyadong mahigpit ang hawak
niya.
The businessmen were curiously looking at us. Maging si Papa ay napatingin sa banda
namin.

"Kael, may first aid kit ba kayo rito?" malamig niyang tanong sa kapatid kong nasa
gilid lamang namin.

"Meron po, Engineer. Kukuha lang ako..."

"Kaya ko nang..." dudugtungan ko pa sana pero nang nagsalubong ang aming mga mata
at sobra sobra ang pag-aalab sa kanya. Para akong apoy na unti unting natupok.

Pagkabalik ni Kael ay dala niya na ang mga panggamot. He gave it to Sibal. Hinigit
ako ni Sibal sa pinakamalapit na upuan.

"Anong nangyari sa inyo?" tanong ni Papa nang nakalapit.

Kumalabog ang dibdib ko. I don't know how to answer Papa.

"Nadulas ka, Ate?" tanong ni Kael.

Tumango na lang ako. Malaking pasasalamat sa sinagot ng kapatid. I don't want to

tell them that I almost drowned.

Sibal's prominent

jaw clenched. Lumuhod siya sa harapan ko. Hinawakan niya ang palad ko.

"Where did you slip?" Papa asked.

Hindi ko na alam kung saan idederekta ang atensyon ko, kung kay Sibal na na maiinit
ang haplos sa aking palad o kay Papa na maraming tanong.

"Sa batuhan lang po..." sagot ko.

Dinampian ng bulak na may Betadine ang aking mga sugat sa palad. Nakakunot ang noo
ni Sibal habang ginagamot iyon. Tahimik siya. Walang imik sa ama kong nasa gilid at
sa kapatid kong nakatayo sa likod.

"Kaya kong gamutin 'yan mag-isa..." sabi ko.

"Hayaan mo na si Engineer, Snow... Nagmamagandang loob..." si Papa.

Ang tanaw siyang nakaluhod sa harap ko ay nakapagpapaalala sa akin sa nakaraan.

He's always there for me. He'll always be there whenever I ask for him. And he'd do
anything for me...

Ayaw ko ng ganito. Ayaw kong masanay ako sa kanya. Sapat na ang nangyari kanina
para makuha kong hindi na iyon maibabalik pa sa dati.

Hinawakan ni Sibal ang aking tuhod. He tilted my legs to see the other wounds.

Lumapit kay Papa ang isang businessman para magtanong kung ano ang nangyari.
Sinagot iyon ni Papa at inakbayan na lang pabalik sa kung nasaan ang lamesa.

Kael remained silent behind Sibal. I tried to look at him but there were too many
questions in his eyes. I don't want him to see the answers on my own.

"Archer? Engineer Riego?" isang matamis na tawag galing sa babaeng kaakyat lang sa
yate namin.
Archer? That's what they call him now?

Bago pa makalingon si Sibal ay tumayo na ako. Napatingala siya sa akin.

"Magpapahinga ako..." sambit

ko at nilagpasan na siya.

I turned to the Cabin's door and immediately went inside so he wouldn't have a
chance to pull me again.

Pumasok ako sa cabin at agad na kumuha ng tuwalya.

Umupo ako sa isang wooden chair at binaba ang tingin sa mga sugat sa paa ko. Tila
ngayon lang ulit tumibok ang puso ko pagkatapos sa biglaang panggagamot ni Sibal sa
akin kanina. Pati ang paghinga ko'y biglang bumigat, tila ngayon lang ulit
nakahinga. Damn! What was that?

Ginigitan na ako ng pawis sa noo habang pinoproseso ang lahat ng nangyari. The
yacht is already moving and I couldn't care less where it's now heading. I just
want to rest from all the stress I've been through today.

Ilang sandali ang nakalipas, may biglang kumatok sa cabin. Naputol ang takbo ng
isipan ko at lumipad ang tingin ko sa dahan-dahang pagbukas ng pintuan. It was
Kael. His eyes darted on my legs.

"Are you okay?" he asked.

Tumango ako. "Nasugatan lang sa mga korales."

"Uh..." He awkwardly nodded. "Lumabas ka na. Lumagpas na tayo sa isa pang isla. May
magandang islang paparating, Ate..."

Ngumiti ako at unti-unting tumayo. Kinuha ko iyong tuyong blazer at sinuot na iyon.
I made sure that it's up to where my wounds were.

"Ayos na siguro 'yang mga sugat mo at nagamot naman ni Engineer..." puna ni Kael.

Nang nilingon ko siya dahil sa sinabi niya'y nag-iwas lamang siya ng tingin. Nang
ibinalik niya naman sa akin ay may nakita akong ibang kahulugan doon.

Inayos ko ang buhok ko. Medyo tuyo na ang katawan ko ngunit basa parin ang mahaba
kong buhok. Sa harap namin, kulay kahel na langit. Bahagya

akong nanginig nang naramdaman ang hangin at palapit na kami sa Isla Fuego, kung
saan ko unang inamin kay Sibal ang nararamdaman ko noon.

Niyakap ko ang aking sarili habang tinitingala ang tuktok kung saan kami umakyat
noon.

"It's so nice. Babalik ako rito..." si Kael.

Nanliit ang mga mata ko habang tinitingnan ang kabuuan ng isla. The wind is trying
to blow my hair.

Binaba ko ang tingin ko sa mga panauhing nakatingin din sa islang nasa harap. Sibal
was one of them... only that, he's not facing the island in front of us. He's
looking at me. Kunot ang kanyang noo at mukhang may malalim na iniisip.
Remember that island, Sibal? That's the symbol of my innocent attraction towards
you. I tried so hard to act cold but I will always melt when we're alone.

Now, I'll make sure I won't make the same mistakes again. Kung nakalimot na siya ay
hindi ko na siya muling guguluhin. Kung ano man itong nararamdaman ko sa kanya
ngayon, ibabaon ko na lang ito sa akin.

There's no use for feelings. I don't need him to hurt me more to forget. I can save
myself. I can move on without anyone's help.

The image of the dark sea and the way bubbles rose up from my nose made me shiver.
Naalala ko ulit ang nangyari kanina. Parang bumabaliktad ang sikmura ko tuwing
naiisip iyon. I can't believe I escaped that. Hanggang ngayon ay parang imposible
pa sa akin iyon.

Tahimik lamang ako sa tabi ni Kael hanggang sa nakabalik kami sa hotel. Pagkababa
ay nagyaya agad si Papa sa Seaside. Hindi na pinagbigyan ang mga bisitang makauwi
sa kani kanilang kwarto dahil isang engrandeng dinner

na ang naghihintay sa kanila.

Hinawakan ko ang braso ni Papa. He turned to me, smile fading.

"Pa, sa mansyon na lang po ako. Hindi maganda ang pakiramdam ko. Magpapahinga
lang..."

"Are you sure? Are you okay?"

Nilagay niya ang kanyang palad sa aking leeg. Ngumiti ako para bigyan siya ng
assurance na maayos nga ako.

"I'm fine. I just need to rest..."

"O sige... At baka magkasakit ka pa, hija. Rest..." Tumango siya.

"Thank you..."

Hindi na ako nagpaalam dahil masyado nang masaya ang mga panauhin. I didn't even
try to look at Sibal and Architect Gracie Racaza to confirm that they're enjoying
everying.

Tahimik akong umuwi. Sa bawat apak ko sa buhangin, kahit naka tsinelas, ay ramdam
ko ang hapdi ng aking mga sugat.

Pagkarating ko sa loob ng aking kwarto ay nagshower ako para mawalis ang alat ng
dagat sa aking balat. Pagkatapos magshower ay ginamot ko ang sarili kong mga sugat
sa paa. Sibal failed to notice that I have wounds on my feet, too. But anyway, I
don't really need him to worry about my wounds.

I don't need to give meaning to everything that's happening. I guess it's just safe
to say that when we lost contact, he moved on and I didn't. Wala nang iba pang
eksplenasyon, iyon lang. Iyan ang dahilan kung bakit may kasama na siya ngayon.
Iyong naging reaksyon niya kanina ay natural lamang. Maaaring nakita niya akong
nalulunod at hindi napuntahan agad dahil abala siya sa ibang bagay. My heart ached
at the thought. But then it's been aching for years. It's been so hollow for
years... It hoped for years kahit na ang totoo'y wala naman talaga dapat

akong asahan.
Sa pagod na naramdaman ko sa aking katawan ay nakatulog agad ako roon. Ni hindi na
ako nakapagdinner.

Kinabukasan ay nagpahatid na lang ako ng pagkain sa mansyon. Ang alam ko'y hinayaan
na ni Papa kung kailan magigising ang mga panauhin. Ngayon din ang alis nila, bago
magtanghali. I wonder if they'll go, too? I hope they will...

May guwang sa aking tiyan habang naiisip na pinapakawalan ko nga ang pagkakataon.
Yes, we may have some unfinished business but we don't have to talk to finish it.
His actions told me that it's done.

I've been loyal for years for nothing... It's not his fault. He didn't give me an
assurance that he'll stay that way.

"Miss Galvez, pinapatawag ka ni President Galvez sa kanyang opisina..." sabi noong

isa sa naghatid ng pagkain ko.

Binalikan pa talaga nila ako para sabihin iyon. Nagsimula ring maglinis ang isa sa
sala. Mabuti na rin at para mawalis ang mga alikabok galing sa trabahong hindi
natapos.

"Okay, I'll go right after eating. Thank you..." sabi ko.

Pinatagal ko ang pagkain. Inabot pa ako ng alas diez bago tuluyang natapos. Sinadya
ko iyon at baka sakaling nakaalis na lahat ng panauhin dito.

Nang pumasok muli ako sa hotel, naramdaman ko agad na wala na ang mga panauhin.
Strange but it gave me relief.

Pinindot ko ang buton paakyat ng elevator. Ang opisina ni Papa ay iyong dating
opisina ko noon.

Memories came back to me as I walked to the familiar corridors. I shrugged it all

off. How can I move on if I keep on remembering?

Sana matapos ko na ang trabaho ko rito. Hindi ko yata kayang ganito ang naaalala

ko sa bawat simpleng paglalakad.

Isang katok ang ginawa ko sa pintuan ni Papa. Bumukas iyon at pumasok ako. Sinarado
ko ang pintuan.

He's sitting alone on his swivel chair. May isang clearbook sa harap ng lamesa.

"These are the designs we have for the mansion... Do you want to call Engineer
Riego for-"

"No!" maagap kong sagot.

Nagulat si Papa sa medyo bayolente kong reaksyon. Kumurap kurap ako.

"I mean, I'm fine with any design..."

"Aba't parang kahapon lang ay kinikwestyon mo ang abilidad ng mga gagawa ng mansyon
at mga hotel, ah?" makahulugan siyang ngumiti.

Wala naman akong maramdaman kundi iritasyon.

"Papa, gusto ko nang matapos ang lahat ng ito. Iyon lang. I want to live in a
mansion that's not full of dust so I hope the renovation starts immediately."

"It is starting right now, hija. Engineer Riegos men is at it right now..."

"That's great! That's all I want..."

"So... wala ka nang babaguhin sa disenyong nakahanda?"

"Wala na po..." sagot ko.

Is this why he called me here?

"Kung ganoon, pakibalik itong clear book sa opisina ni Engineer Riego sa baba.
Right after the Manager's office..."

My jaw dropped at what he just said.

"May opisina si Sib-Engineer Riego rito?"

"Yes. Why are you so shocked? He'll be here for the renovation," he said matter of
factly.

Marahan akong pumikit at tumango. Goodness gracious.

"Let's just call someone to give this clearbook back to him at bakit ako pa ang
pinapapunta mo roon, Papa?"

"Mas maganda iyong ikaw ang pumunta, hija. I mentioned to him that you're a bit
undecided and

undoubtful. It is only right and fitting that you assure him that you trust him..."

Wow! Is that even needed? Ganoon ba kamangha si Papa kay Sib- Engineer Riego at
bakit tila lubusan ang pagpapahalaga niya?

"Come on, hija... What's the matter? Hindi ba ay tinuro ko sa'yo na higit sa lahat
kailangan mong maging polite sa mga tao. Whether they're your people or not, you
need to treat them the same..."

And he will start mentioning our sigil with the Above All, Elegance motto.

"Fine, Papa. I will go now... I'll give this back to him..."

Kinuha ko ang clearbook at tumulak na palabas. He waved at me and went back to all
his papers.

Pagkalabas ko ay isang mahabang hinga ang pinakawalan ko. Is this for real?
Ibibigay lang naman sa kanya, hindi ba? Anong masama roon?

Patungo ako sa opisinang tinutukoy ay bumalot sa isip ko kung saan ako pupulutin
kung maingay at magulo ang mansyon? Saan ako uupo at magpapalipas ng araw? Nasaan
si Kael? Nasa kwarto niya? Saan ako pupulutin nito? Hindi naman pwedeng maghapon
ako sa pool o 'di kaya'y sa restaurant!

Nang lumiko na ako sa pasilyo kung nasaan ang mga opisina ng mga manager ay abot-
abot na ang aking kaba. This is normal. I can't move on overnight!

Nilagpasan ko ang silid ng manager para makapunta sa pinakadulong opisina kung

nasaan ang kay Engineer Riego. Nakaawang ang pintuan ng silid. Kakatok sana ako
ngunit nang may narinig akong hagikhik mula sa isang babae ay naestatwa ako.

Sinilip ko kung ano ang nasa loob. Si Engineer Riego ay nakaupo sa isang swivel
chair. Sa lamesang malaki ay nakaupo naman si Architect Gracie Racaza!

What the hell?

Kulang

na lang ay ilahad ni Architect ang kanyang hita sa lalaking nasa harap niya. At si
Engineer naman, parang wala lang sa kanya. He continued looking at her. Seryoso ang
kanyang mga mata at tila may malalim na iniisip.

Bago pa ako makaatras ay bumaba ang tingin niya sa akin. Nagtama ang paningin
namin. Mabilis siyang tumayo at muntik nang nahulog si Architect sa lamesa. Isang
tili ang ginawa niya.

Huminga ako ng malalim at imbes na magwalk out dahil sa galit ay tinulak ko ang
pintuan.

Half step, I was thinking if I'm doing the right thing but I guess I am. Sa mukha
niyang gulat at nakaawang ang bibig, I'm sure I'm doing the right thing.

Inayos ni Architect Gracie ang kanyang skirt at hilaw siyang ngumiti sa akin.
Napatingin ako sa gusot ng skirt niya. Her skirt is probably just one inch below
her treasure! Sinasadya niya ba 'yon? At itong... bumaling ako sa kanya... isa
namang 'to ay hinahayaan lang.

Nilahad ko ang clearbook sa kanyang harapan.

"I've seen it. That's good. The only thing I ask for now is for it to be fast..."

Tinanggap niya ang clearbook at tinabi sa lamesa. Nag-iwas ako ng tingin. Hindi ako
makatagal sa mga mata niyang banyaga. They're gray and hypnotizing. They're
screaming intimidation and so many foreign feelings.

"Oh it will be fast, Miss Galvez. Magaling magtrabaho ang mga tao ni Engineer,"
Architect Gracie Racaza giggled.

Nagtaas ako ng kilay.

"That's great! I'm looking forward to its finish product weeks from now..." sambit
ko.

"Kapag minadali, baka hindi maging maganda ang resulta..."

Humalukipkip si Engineer Riego

sa harap ko. Seryoso ang kanyang mga mata, tila nakikipagpaligsahan sa kalamigan
ko.

"An efficient company does can gave both quality and a good time frame. My father
is trusting your company. I believe its like that..."

"Yes, it is. Pero hindi tulad ng gusto mong mangyari. Weeks is just impossible."

Tinagilid ko ang ulo ko. "You can't really say that. Magdagdag ka ng tao, kung
ganoon."
He remained his poker face. Hindi ko tuloy alam kung ano talaga ang tunay niyang
reaksyon.

Palipat lipat ang tingin ni Architect Gracie Racaza sa aming dalawa.

"Still... That's impossible. I am already giving you the best time frame we can
have... Do you want to get rid of me so fast, Miss Galvez?"

What the hell?

"Engineer Riego..." natatawa si Architect Racaza. "What are you talking about?

Hindi ako nakapagsalita. Pakiramdam ko ay sasabog ang dibdib ko sa bayolenteng

pagtibok ng aking puso. Humakbang palapit si Engineer Riego sa akin. Napatingin ako
kay Architect Racaza na ngayon ay lito rin sa nangyayari.

"I'm the Engineer of your Convention Center, too. Pati ng renovation sa buong
hotel. Dito at sa Boracay. Matapos man ang mansyon n'yo, mananatili ako rito..." he
said coldly.

Ngumiti ako. "Dapat nga lang naman, hindi ba? We need to make sure that... the...
the buildings are good structures, Engineer Riego." And that's with emphasis on his
name and title.

Umangat ang gilid ng kanyang labi. "Yes, Miss Galvez. Kaya nga hands on ako, lalong
lalo na sa mansyon n'yo. I'm gonna make sure that everything's doing fine..."

Tumindig ang balahibo ko sa pagkakasabi niya.

"Engineer Riego?" tawag muli ni Architect.

Natauhan ako roon. Tumikhim ako at tumuwid sa pagkakatayo.

"Maiwan ko na kayo. I just want to give that back and nothing more. I have things
to do..."

Kahit wala naman talaga akong gagawin.

"Okay, Miss Galvez. See you around."

=================

Kabanata 31

Kabanata 31

Vile

Hindi ko talaga alam kung saan ako pupulutin sa hotel. I hate to stay inside the
hotel walls because I might see them. I hate to stay in the mansion because it's
noisy and there's an even bigger possibility of bumping on him.

Kung hindi ako tinawag ni Papa sa kanyang opisina ay malamang sa sun lounger ang
bagsak ko.
Ngunit ang akala kong usapang exklusibo lamang para sa amin ay hindi pala. Nadatnan
ko rin siya sa gilid ng opisina ni Papa, kunot ang noo at nakahalukipkip. Mukhang
may importante silang pinag-usapan ni Papa.

Imbes na ituon ko ang pansin sa kanya ay nilingon ko na lang ang aking ama.

Ibang-iba ang ekspresyon ni Papa nang dumating ako sa opisina niya sa hapon na
iyon. Akala ko'y may problema siya sa kalusugan pero nang harapin niya ako at
tumayo ay napagtanto kong mukhang iba ang kanyang problema.

Umupo ako sa silyang nasa harap ng kanyang lamesa. Siya naman ay nakatayo sa harap
ko. The Engineer's near the veranda of the office.

"Is there a problem?" I asked.

It's weird. Parang binibiro niya pa ako kaninang umaga at ngayon ay ganito na
kaproblemado ang kanyang mukha. Tungkol ba ito sa ginagawang mga building?

"Marem called..." he began.

Bahagya akong natigilan sa panimula. What is it now? I don't actually remember the
last time Tita Marem and I saw each other. Tingin ko ay iyong huli naming pagkikita
ay nang inakyat niya ako sa chopper namin kasama si Gustav patungong Manila.

Papa sighed. I'm anticipating a very bad problem now... Si Tita Marem ba naman ang
nagdulot sa kanya nito.

I'm

also weirded out. Why is he here while we're talking about a sensitive topic?
Ganoon na ba kalapit si Papa sa kanya at pinahintulutan niya itong manatili rito
habang nag-uusap kami?

"Because of what happened to the renovation, pinahanap niya ang mga nawalang
tauhan. Ang tumangay sa ating pera..."

Kumalabog ang aking puso sa sinabi ni Papa. Hindi ko inasahang nagpahanap si Tita
Marem. Akala ko'y sa kahihiyan ay hindi niya na muli nilingon ang problema.

"Ganoon din ang ginawa ko, Snow. Only in a separate investigation with her and... I
think they'll arrive in the same conclusion."

"Bakit, Papa?" kabado kong tanong.

"The engineer was captured by the NBI. Sinabing binayaran para sadyang tangayin ang
pera ng kompanya. The original plan was giving them half of the total renovation
price but Marem gave them just that amount for security purposes..."

"Sino ang nagbayad sa mga taong iyon, Papa?"

"I don't want to believe it..."

Natulala si Papa pagkatapos niyang sabihin iyon. Tumayo ako. Hindi na mapakali sa
anticipation na nadarama.

"They called me just yesterday to ask about you. Hindi ba nangumusta si Stav
sa'yo?"

"What? Anong kinalaman ni Stav at... he texts me everyday, Papa."

"Did he mention you that he's already in Manila."

"No, he didn't..." Umiling ako.

"Well, he is back in Manila. His father pressured me last night to start your
wedding preparations... Hindi ko sinabi sa'yo dahil hindi naman ako sang-ayon.
Hindi mo pa kinukumpirma na papayag ka..."

"Wait, Papa... Ano ang kinalaman nito sa Engineer na binayaran?"

"Marem

said that the Engineer is connected with the Lagdameos. They have past
transactions..."

Naestatwa ako sa sinabi ni Papa. I have known Stav and he's been very good to me.
His family is good, too. Hindi ako naniniwalang sila ang may pakana. I'll never
doubt their sincerity! Besides, past transactions lang naman ang sinabi. Baka
naloko rin ang mga Lagdameo.

"Baka nagkakamali. Baka hindi totoo, Papa. Baka naging Engineer lang nila iyon some
time years ago... Stav is a good man!" I said with conviction.

Kahit na hindi ko siya gusto bilang asawa ay alam kong hindi siya masamang tao.
He's formal, kind, and soft-spoken. It's impossible!

Engineer Riego, I prefer calling him that now because I want to forget that we were
once very close, shifted his weight. I can see it on the corner of my eye.

"I know, hija. Wala pang napapatunayan pero kung si Marem na mismo ang nagsabi,
malamang ay tama siya," may katiyakan niyang untag.

Hindi ako nakapagsalita. I'm not sure about that. Sa lahat ba naman ng ginawa niya
sa akin noon... Pero kung gusto ni Tita Marem si Stav para sa akin, bakit niya
sisiraan ng ganito?

"Now," Papa looked older because of the problem. "The Lagdameos pressured me. They
will buy my shares para mapaalis ako sa kanilang chain of hotels kung sakaling
hindi masusunod ang gusto nila kay Stav. I wondered why they were in a hurry... We
did a bit of research..." he then glanced at him.

Napasulyap din ako sa kanya. Nakataas ang isang kilay niya.

"May problema sila sa mga board nila. Medyo magulo ang kanilang executives at
naaapektuhan na ang pang-araw

araw na service. Hindi na napapasweldo ng maayos ang mga tao dahilan kung bakit mas
lalo silang bumabagsak."

"What? No!" I defended.

Deep in my heart, I know I believe my father. I just want to deny it to myself.

Hindi ko lubos maisip na ganoon ang mangyayari. Lalo na sa parteng may kinalaman
sina Stav sa nangyaring iyon kay Tita Marem.

Naglakad si Engineer patungo sa lamesa ni Papa. May nilapag siyang newspaper roon
na nakatutok sa Business section. There's a small heading that says "Crew Sues
Hoteliers..."
Why is this man here, by the way?

"Papa, baka naman may pagkakamali. Hindi kaya pinagkaisahan sina Stav."

"I know, hija. I don't want to be quick to judge but I just want you to be careful.
Hindi nagsabi si Mauricio na uuwi sila ng Iloilo pero kung sakaling mapapadpad sila
rito habang wala ako, I hope you don't decide hastily..." he said.

"I won't..." matapang kong sinabi.

Pilit paring gumugulo sa utak ko ang dahilan kung bakit narito ang isang ito sa
opisina ni Papa. Siguro'y nahalata ni Papa ang pagtataka ko nang sinulyapan kong
muli ito...

"In the mean time, you will be in charge of the whole hotel activities once I'm off
to Boracay. However, I ask you to accomodate Engineer Riego here in your office."

"What?" litong kong tanong.

Wait a second... is this even necessary?

Sumulyap ako kay Engineer. Nanatiling kunot ang kanyang noo. Hindi nagbabago ang
ekspresyon.

"Pinakiusapan ko siya kung pwede bang ilipat niya muna ang lamesa niya rito sa
opisina mo habang narito siya at pinamamahalaan ang renovation para kung sakali
mang

dumating ang mga Lagdameo ay hindi ka mag-iisa."

"Can't we just alert the whole security? or maybe hire some men to roam around my
office?"

Papa cocked his head to one side. Pinagtataka niya ang mga suhestiyon ko. "I will,
too. We can't just suddenly ban the Lagdameos here just because of our research. We
don't have enough evidence to prove that they're after the hotels, Snow. Ayaw ko
ring magconclude agad pero para makasiguro ako, gusto kong maayos ang lagay mo
rito."

And he really thinks aayos ang lagay ko dahil kasama ko itong isang ito?

Tumikhim ako at tumuwid sa pagkakatayo.

"I really think this is a very harsh move. I believe Engineer Riego will be able to
do more work in his own office with his Architect than here. Also, nakakahiya naman
sa kanya, Papa..."

Sumulyap ako kay Engineer. He's eyebrow shot up and he now looks amused.

"He's not here to be my bodyguard. He's here to work as an Engineer..."

"Pinakiusapan ko siya, anak. Para na rin sa ikakapayapa ng damdamin ko. I know that
it's too mush to ask of Engineer Riego but he's the only one I can count on here.
We're out of our mansion's crew, the security may not be enough... Gusto kong may
pinagkakatiwalaan ako, Snow..."

"Mr. Galvez, I want to be of help but if your daughter refuses, I want to honor her
decision..."
Nagtiim bagang ako sa kanyang sinabi. He even sound amused, too. Pinilit kong huwag
siyang tingnan kahit na napapalingon na ako sa banda niya.

"Snow!" medyo tumaas ang boses ni Papa.

Ang mga ugat sa kanyang leeg at ulo ay lumitaw. Bigla akong ginapangan ng kaba sa
maaaring

mangyari sa kanya kung nagpumilit pa ako sa kagustuhan ko.

But what the hell is that suggestion, really? Wala na bang ibang paraan? Talaga
bang ganito na lang?

"What about Kael?"

"Your brother is too young, Snow. Also, I have other works for him so he'll be a
bit busy..." si Papa.

I rolled my eyes. Do I really even have a choice?

At ano ang sasabihin ng lintek na girlfriend niya kung sakaling malaman na rito
siya mag-oopisina sa opisina ko? This is just ridiculous!

"Fine. If this is what can make your mind at peace, Papa," pinal kong banggit.

Pagkatapos ng usapan ay hindi ko na ulit sila nilingon. Nagpaalam ako sa labas,

medyo litp parin sa nalamang impormasyon.

Hindi pa nakukumpirma iyong sinabi ni Papa pero kung nasabi na rin iyon ng isang
testigo at mismong si Tita Marem ay nakapagpasyang ganoon nga, malaki ang
posibilidad na totoo.

I spent the last hours in the afternoon sitting at the sun lounger. Tinawagan ko si
Brenna para ikwento ang nalaman kay Papa. She has a taping but she willingly
accepted my call.

"Is that true? Do you think Tito Remus is right?" tanong ni Brenna.

I can hear the chattering of her make up artist on the background.

"I am not sure, Bren. Pero kung sinabi ni Tita Marem iyon, malamang. Why would she
accuse Stav's family? She liked them. That doesn't make sense..."

"And after what your Tita Marem did to you and your first love, naniniwala ka parin
sa kanya..."

Bumuga ako ng hininga at pinanatili ang mga mata sa horizon. I want to reject what
she just said... ngunit sa likod ng aking damdamin ay alam ko na may

sense naman si Tita Marem.

She didn't trust the Riegos enough because of what happened to her in the past. She
tried to protect me... and maybe have her own taste of revenge... Noong una ay
kinamumuhian ko siya sa ginawa niya sa amin. Pero ngayong nakita ko na ang
nangyari... he became an Engineer. He seems good at it. I know he'll do good. Si
Tita Marem ang dahilan kung bakit siya naging successful ngayon.

I cannot even imagine what might happen if I didn't reject his offer five years
ago. Kung sumama ako sa kanya at hindi niya naipagpatuloy ang pag-aaral. Hindi rin
ako magtatapos. Papa will get so upset. It will be harder for Kael. And what will
happen to Sibal's family, then? Tita Marem will surely release her wrath to them.

"I just think she makes sense even when she's sometimes evil..." sabi ko.

Humalakhak si Brenna sa kabilang linya. "Well, that's new..."

Inubos ko ang oras niya hanggang sa magsimula na siya sa kanyang taping. Pagkatapos
naming mag-usap ay siyang paglubog ng araw. I won't get tired of looking at the
sunset while I'm here. Nag-aagaw ang kahel at kulay pink sa langit. It's a weird
sight... it's a different sunset. Well, it's always a different sunset everyday.

"Miss Galvez, pinapatawag ka ni President. Maghahapunan na raw po kayo..." sabi ng

isang empleyado.

Tumango ako at nilingon ang lalaking may hilaw na ngiti ngayon. "Sinu-sino ang
naroon sa lamesa?"

"Si President, si Kael, at si Sibal, po..."

Binaba ko ang paa ko sa buhangin at hinanda ang sarili. Kumunot ang noo ko at
nilingon muli ang lalaki. Namilog ang mga mata ko nang napagtanto kung sino iyon.

"Omar?"

I said, kind of shocked!

Yumuko si Omar at ngumiting muli sa akin. His bony face isn't that bony anymore.
Medyo nalamanan na siya, pati ang katawan niya!

How I miss the old bunch of employees here in The Coast. I've heard Mrs. Agdipa
moved to the Boracay Branch to lead. Hindi ko alam kung nasaan na ang iba pero
kagulat gulat ang makita muli si Omar dito!

"Nalulugod akong naaalala mo pa pala ako, President Snow..."

What the hell? I know I didn't like him way back but seeing him here right now made
me actually happy.

"Hindi ko alam na nandito ka parin nagtatrabaho. Ang akala ko ay umalis ka na ng

Costa Leona."

"Mahirap umalis dito, Ma'am. Dito kami nakatira..." ngumiti siyang muli.

The familiar disgust I'm feeling when he smiles filled me. I snapped out of my
amazement. Tumayo ako at naglakad na pabalik ng Seaside, kung saan kami malamang
kakain.

"Limang taon ka na rito, ah?" sabi ko.

"Pitong taon na po..." sagot niya.

And he remained a waiter? I didn't voice that one out.

"Hindi ka ba nag-aral?"

Papasok na kami ngayon sa Seaside. The guests were near the long rectangular tables
of our buffet. Kitang kita ko sa kanilang mukha ang pagkakamangha.
"Hindi po, President..."

"Mabuti at hindi ka pinadala ni Papa sa Boracay?" sabi ko.

"Muntik na nga po, e. Mabuti na lang at napakiusapan ko pa."

"Kung doon ka, mas malaki ang suswelduhin mo..." I said matter of factly.

"Mas matimbang parin sa akin ang Costa Leona..."

Papasok na kami sa exclusive room. Malayo pa lang ay naharap ko na si Engineer

Riego. Katawanan niya pa si Papa habang

nasa hapag sila ngunit nang nakita ako'y agad naging madilim ang ekspresyon.

Lumamig ang aking tiyan. Alam kong galit siya sa akin. Maaaring isang malaking
burden sa kanya ang pinapagawa ni Papa, ayaw niya lang tumanggi sa matanda. I tried
to vouch for him but father just isn't the type who'd give up easily so I failed.

Uminom siya ng tubig nang lumapit na ako sa lamesa at naupo. Pagkalapag niya ng
baso ay nag-angat siya ng tingin kay Omar.

"Omar, paubos na itong wine. Kumuha ka ng isa pa..." utos ni Papa.

"Sige po, President..." ani Omar ngunit mas inuna ang paglalagay ng tubig sa aking
baso.

I smiled at him while holding the glass. I'm thirsty. I spent the whole late
afternoon by the beach. Nanatili akong nakahiga sa sun lounger ng walang iniinom at
patuloy ang pakikipag-usap kay Brenna.

"Thank you, Omar..."

"Walang anuman, President Snow..." he smiled again. "Excuse me at kukuha pa ako ng

wine..."

Tumango ako at binalingan na ang pagkain.

"Kilala mo ba ang empleyadong iyon, Snow?" tanong ni Papa.

"Nakalimutan mong naging Presidente ako rito noon, Papa."

Bumaling si Papa kay Engineer Riego at ngumiti. Napaangat din ako ng tingin. Why is
he alone and why is he without his girlfriend by the way? Where is his architect?

"Oo nga pala at may ibang empleyado pang nanatili rito. Hindi lahat ang nailipat ko
sa Boracay. May iba paring gustong manatili rito kahit na mas malaki ang sahod sa
bagong hotel..."

"Gusto niya rito dahil taga rito siya," sagot ko habang kumukuha ng pagkain sa
pinggang nasa harap.

"Yes... But some were too

eager to have a better salary so they agreed to leave. Talagang may ibang taong mas
pinipili ang sentimental value kesa sa mas magandang offer..." si Papa sabay tingin
sa kaharap kong si Engineer.
Tumango ito. "Some wants the better offer, though. Konti lamang ang mas pipiliin
ang may sentimental value lalo na kung konti lang ang makukuha..."

Ngumuso ako at nanatili ang mga mata sa pagkain ngayon. I suddenly feel uneasy.

Bumunghalit ng tawa si Papa. I don't get what's funny. Napa angat muli ako ng
tingin sa kanya. Nanginginig talaga ang balikat niya sa katatawa.

"You're the exact example of those who wants the sentimental value of the place...
Kahit na mahirap ay mananatili ka..." hindi ko alam kung bakit tunog papuri iyon.

"Ayaw ko po ng madaling buhay ng walang ginagawa. I want to earn my keep..."

My eyes darted at him. Passion burned in his eyes while he gazed at me ngunit
nawala rin agad iyon at napalitan ng amusement at sarcasm. Shocks of pain pinched
my heart when I realize that it probably isn't passion... siguro'y iyon lamang ang
naiisip ko dahil umaasa akong may nararamdaman parin siya kahit paano.

How I want to move on but my heart is betraying me each time I try. Nanatili ang
tuwid kong upo. Men can talk about what they want in front of me. I should act like
I don't really care at all...

"Parehong pareho kayo nitong si Kael, Engineer. Pati ang bunso naming si Solomon...
Your father must be very proud of you..."

"My father taught me that, President Galvez. Siya rin ay ganoon ang ginawa."

Papa smiled. "You are truly one of the Riegos. Kahit

na anong sabihin nila tungkol sa inyo, talagang nananalaytay parin ang dugo nila...
And you were raised on their mansion but chose to live a simple life..."

Hindi ko na makain ng mabuti ang pagkain ko sa naririnig kay Papa. So they are one
of the Riegos of Costa Leona! Parang puzzle ang utak kong nagdikit dikit ngayong
nalalaman ko ito.

"Engineer, you are related to the Riegos of Costa Leona? That explains why you
became one!" ani Kael, namamangha.

"Ang aking Lola ay anak ni Vesarius Riego sa ibang babae, Kael. Pinili rin ng Lola
kong manahimik na lang at mamuhay ng payapa sa tabing dagat. She refused the Riegos
offer of shelter because like me, she wants to earn her keep..."

Napainom ako ng tubig sa sinabi niya. Dumating si Omar at nagpaputok ng bagong

wine. Binuhusan niya ng wine ang wine glass ni Papa.

Vesarius Riego? Where did I hear that? It sounds so familiar! It sounds so popular
that I think the name contributed something great in this world.

"So you're his great grandchild, then?" namamanghang tanong ni Kael.

"Achilles refused the offer of his father of a better life, too. He wants to earn
his keep..." Papa sighed. "Marem's wrath got all of you..."

Pinaglalaruan ko na lang ang pagkain ko ngayon. Kung hindi lang ako tinawag ni Omar
ay hindi ako muling matatauhan.

"Dalawang taon ako sa Casa Riego pero mas pinili ko ang mamuhay sa tabing dagat.
Gusto kong paghirapan ang mga bagay na kailangan ko..."
I smiled at Omar after he poured the wine. At the corner of my eye, nakita kong
nakatingin muli si Engineer sa akin.

"Tell me, Engineer... Did you ever think

of giving up?" kuryosong tanong ni Kael. "I mean, naging mangingisda ka para
mabuhay at nagtrabaho ka sa hotel na ito... Mahirap iyon lalo na't nag-aaral ka pa.
Minsan ba'y sumagi sa isip mo na humingi ng tulong sa mga Riego. Kahit isang beses
lang?"

Hindi agad siya sumagot.

"Oo. Isang beses..."

Tumawa si Papa. Bumagsak ang tingin ko sa mga kubyertos.

"I gave up. I will ask for their help. I buried my pride and ego... I promised
myself I'll pay them back when I'm on my feet..."

"And?" kuryoso paring tanong ng kapatid ko. "They helped you?"

"Hindi natuloy. Hindi naman pala kaya ng ipaglalaban kong humarap sa buhay kasama
ako. In the end, I didn't need their help... I can do it on my own..."

Umalpas ang kaba sa dibdib ko pagkatapos ng sinabi niya. Is that... Wait... what?

"So you got all the jobs you want by yourself..."

Tumango ito sa aking kapatid.

"And wait... hindi naman babae ang pinaglalaban mo at nanghingi ka pa ng tulong sa

pamilya mo, hindi ba?"

Tumawa lamang ito dahilan kung bakit natawa rin si Kael. Nagtawanan silang tatlo.

What the heck?

"I've learned my lesson well, Kael. Hindi na ako uulit pa kahit anong akit na
mangyari."

Inangat ko ang aking mga mata. Hot tears pooled around my eyes. Nakita kong inangat
niya ang wine glass at tiningnan ako sa gitna ng kristal nito.

Anger burned inside me. Pinaparinggan niya ba ako? And is he telling me na inakit
ko lamang siya noon?

"So you don't want to have a girlfriend?" Kael asked in amusement.

"I can have all the girls I want, Kael. And that's that..."

"You're still

young, Engineer. You should enjoy that. Ganoon ako noong kabataan ko ngunit nang
nakilala ko si Agnes..." Nagkibit balikat si Papa.

Pinangalahatian ko ang aking wine pagkatapos ay kinurap ang luhang namulupot sa

aking mga mata.
"I think Architect Racaza is hot," now my brother sounds too boyish.

"Kael..." malamig kong sambit.

Tumawa muli si Papa. "Hija, I'm sorry you heard this. This talk should be for boys
only..."

"Huwag n'yong tuturuan si Kael na mambabae!" Engineer Riego!

He smirked at me. The fire burned in me, spreading like wild fire. How could he let
me hear all of this? Oo at nasaktan ko siya noon pero sobra sobra naman yata ito
ngayon!

Kinalma ko ang sarili ko. I need to understand that it might now be for me to hear
it. My father and my brother were curious. He supplied the answers. It's not his
fault. I'm over reacting!

And I can't believe my father wants me to get to know him because he "likes" him.
Kaya niya ba akong ipagkanulo sa lalaking ganito ang pananaw? Hindi ba sumagi sa
isip niya na maaaring pinagkakanulo niya ako sa isang lalaking mananakit lamang sa
akin?

"More, President?" tanong ni Omar sa aking gilid.

"Please, Omar..." sambit ko.

"Hindi ka ba sang-ayon, Ate? Hindi ako nambababae, I just praised her. She's
beautiful, like you..."

Matalim kong binalingan ang aking kapatid. His smile faded when he saw my
expression.

"Oh please, Kael. Don't compare me to here. I'm regal..." mariin kong wika.

Engineer Riego smirked. Ngumuso ako at biglang pinang-initan ng pisngi. God, I

couldn't just shut my mouth!

"Regal but

alcoholic?" the man in front of me asked.

"Not very regal after all..." Kael bullied me.

Tumawa muli si Papa. I'm already getting tired of hearing his baritone laugh
especially when I'm being bullied!

"More, Omar..." sabi ko sabay bigay sa kanya ng wine glass ko.

Muli ay magsasalin sana si Omar.

"Omar..." Engineer Riego sneered at him.

"Gusto niya pa, Si... Este... Engineer..." si Omar.

Kitang kita ko ang biglaang pagdilim ng mukha niya para rito.

"Anak, tama na 'yan. What's with you and why do you want to get drunk?" si Papa.

"Can't I drink?" Medyo naiirita kong tanong.

"Tama si Engineer. Hindi magandang umiinom ka lalo na't maaga ka bukas. Ikaw ang
hahalili sa akin. Hindi pa ako aalis but I intend to rest for a couple of days
before leaving the resort. Iyon ang gusto ng doktor..."

Binaba ko ang aking wine glass. Great! I feel like they're all conspiring to do
this to me.

Nanahimik na lang ako. All of them were just laughing because of some stupid jokes
they exchanged. Pagkatapos kumain ay umakyat na ako sa opisina para tingnan ang mga
maaari kong gawin bukas. Hindi ko na alam kung saan nagpunta si Papa, Kael, at
Engineer Riego. I bet they continued drinking wine. Ako lamang ang pinagbawalan ng
mga iyon.

Humikab ako at pinatay na ang laptop sa lamesa. Poproblemahin ko na lang ito bukas.

Alas diez nang bumaba na ako galing ng opisina. Si Omar ay nasa reception area,
nakikipag-usap sa front desk. Plano kong bumalik na ng mansion dahil doon ako
matutulog pero gusto kong malaman ni Omar na nalulugod ako sa ginawa niya kanina.

Frankly speaking, I find him a better employee now than the last time we saw each
other.

Naglakad siya malapit sa glass door ng aming reception. Sinundan ko siya kahit
noong lumabas siya. Huli na nang nakita ko sa tapat namin ang kapatid kong sinusuri
ang isang kulay puting Silverado.

He checked its big black tires and rims. Engineer Riego was standing just beside
him trying to fold the hem of his sleeves. Nagtama ang tingin naming dalawa.

"Wow! This is my dream car..." my brother said in amazement.

"Oh, President..." puna ni Omar.

"Omar, uh... Magpapasalamat lang sana ako sa'yo sa ginawa mo kanina. I'm sorry na
rin sa nangyari..." sambit ko.

Nagkamot sa batok si Omar at bahagyang yumuko. Nang tumawa siya ay lumitaw ulit ang
dating mukha. "Ayos lang, President..."

"Omar!" tawag ng isang galing sa front desk.

Pinanood ko ang pagpasok muli ni Omar sa loob dahil sa tawag. Huli na nang nakita
kong palapit pala si Engineer Riego sa akin!

"And she's found a new personal bellboy..." lumapit si Engineer Riego para lang
mang asar.

Nilipat ko ang tingin ko sa kanya. I tilted my head to the other side to look
intimidating but his steps to me intimidated me even more. Gusto kong umatras. Lalo
na nang natabunan na ako ng anino niya.

I almost forgot how tall and large he was. Even when I'm already tall, I'm slender
and not tall enough to even reach his chin!

"Hindi siya bellboy. Waiter siya, Engineer... You've forgotten..."

He smirked. Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago bumaling ulit sa
bagong bagong Silverado sa harap ko.
"Engineer,

your tires look so cool!" papuri ni Kael.

Hindi niya sinagot si Kael. Nanatili ang matalim niyang tingin sa akin.

Humalukipkip ako at nagtaas muli ng kilay.

"You're leaving? I thought you have a room here with your Architect, Engineer
Riego?" Gusto ko siyang asarin at galitin pero parang iba yata ang naiparating ng
tono at tanong ko.

The corners of his mouth rose. Kumalabog ang puso ko. Now that his eyes didn't
reflect light, mas lalo lamang naging misteryoso ang kanyang ekspresyon.
Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang buhok. It fell just in place again and
then he cocked his head to one side.

"I have a place, Miss Galvez. Don't worry about my name in the guestlist..."
Nagtaas siya ng kilay.

Namilog ang mga mata ko.

"Besides, umalis na si Architect Gracie dahil may iba pang inaasikaso."

"Oh! Sisikilin mo ang sarili mo sa mga susunod na araw na wala siya, ganoon ba?"
panunuya ko.

Mas lalong nagdilim ang kanyang mukha. His cold and dark expression sent shivers
down my spine. My knees trembled. I've never felt this way before... kahit noon! Na
kasama ko siya!

"Huwag mong alalahanin ang parteng iyan sa akin, Miss Galvez. I don't need your
opinion about that. I can definitely take care of that part of my life..."
pagkatapos ay tinalikuran niya ako.

Pinatunog niya ang Silverado. Tumayo ang aking kapatid at sinalubong siya ng
mangha.

Parang bumagsak ang aking puso sa sinabi niya. How dare him say that in front of
me! How dare him... How dare him casually telling me that he's bedding girls like
he's changing his clothes!

Mabilis ang hininga ko sa galit. Tinalikuran ko ang Silverado at agad akong tumakbo
patungo sa gilid ng hotel kung saan naroon ang pathway patungo sa gate ng aming
masyon.

Halos mapunit ang labi ko sa kakakagat para lang mapigilan ang sakit na
nararamdaman sa aking puso.

He's vile! He's... changed... a lot!

And no matter how hard I try to stop myself from being affected, I just fail.

Ayos lang 'yan, Snow. Gaya ng sabi mo, hindi ka makaka move on over night! Hindi
agaran ang lahat ng ito! Ayos lang 'to!

I hate you, Sibal. I hate you so much. You're not the man I loved anymore. I wish
this realization can help me forget him now!
=================

Kabanata 32

Kabanata 32

Favorite Place

Ang hirap matulog dahil sa paulit-ulit na sumasagi sa isipan ko.

First, Gustav's family might be the reason why the first attempt of renovation
failed. Second, Papa trusts Engineer Riego too much. Third, he is related with the
Engineers and Architects of Costa Leona.

Tinanghali tuloy ako ng gising kinabukasan. Kung hindi lang masyadong malalakas ang
tunog ng naggagalawang bakal sa labas ay baka hindi pa ako nagising.

Nagsisimula na ang renovation ng mansion at maging ng hotel. Ibig sabihin ay araw-

araw akong gigisingin ng mga tunog ng bakal, mga tauhan, at kung anu-ano pa.

Dumiretso na ako sa banyo para makaligo at makapagbihis. I'm starving. Hindi ko

alam kung pinagluto ba ako ni Kael ngayon. Kung hindi ay mas mabuting sa restaurant
na lang ako kumain.

Pagkatapos kong maligo at magbihis ay bumaba na ako. Isang kulay brown na maxi
dress ang sinuot ko. I want to be comfortable in the office. Speaking of office,
did they put his table there?

Hindi ko talaga alam kung bakit hindi ko na makuha ang punto ni Papa sa paglalagay
ng lamesa ni Engineer Riego sa aking opisina. Napaka unreasonable noon. Pwede
namang maghire ng bodyguards.

Dumiretso ako sa kusina. Mas lalong umingay sa unang palapag dahil sa mga tauhan at
kung anu-ano pang machines na gamit nila.

"Dito n'yo na lang ilagay, sabi ni Engineer!" sabi noong isang matanda.

Namukas ako ng mga lalagyanan sa lamesa. I saw the bread, bacon, and some fresh
fruits in there. Maybe Kael did cook for me.

Kumuha ako ng pinggan at nilapag na iyon sa lamesa. Habang nag-aayos ako ay

nakikita

ko ang iilang mga kahoy na pinahihiga sa aming sala.

Hindi ko alam kung makakatagal ba ako rito sa mansyon kung ganito ang magiging
eksena.

Sweaty uniformed men put all the materials in our living room. Inusog na yata ang
mga furniture ng living room para ma maximize ang space.

Ang matandang mukhang lider nila ay namataan ako. He smiled at me and waved.

"Magandang umaga, Ma'am!"

Nilingon ako ng mga lalaki. All five of them in our living area. Higit pa yata sa
lima ang nagtatrabo dahil marami pa akong naririnig sa labas. Bakit pa kasi nila
naisipang magparenovate at magpa extend gayong wala namang nakatira rito maliban sa
amin? We don't need more rooms and more floors!

"Magandang umaga, po! Kain po tayo, Sir..." I said in a friendly tone.

"Tapos na kami, Ma'am. Pasensya na sa abala rito. Bilin sa amin ni Engineer na

narito ka raw at huwag kang abalahin. Hindi namin alam na nasa dining area ka..."

"Ayos lang, po. Lalabas naman ako ngayon para magtrabaho sa hotel..."

"Ganoon ba? Mabuti na lang at medyo magiging maingay ang mga gagawin namin sa araw
na ito..."

Nagpatuloy siya sa pagmamando sa mga tauhan. All of them have the initials "RECS"
on their uniform and are wearing yellow hard hats. Maybe the first letter stands
for "Riego"... He built it? And... what about the Riego clans business? Isn't it
related to this?

Pinilig ko ang ulo ko at nagpatuloy na lamang sa pagkain.

Tama nga si Manong. Patapos na ako sa pagkain nang biglang umingay sa labas. Halu-
halu iyon. May mga nagmamartilyo ng bakal at kung anu-ano pang ingay.

"Engineer, kami na niyan..."

narinig ko ulit ang boses ng matanda.

"Hindi na, wala naman akong ginagawa. Kagagaling ko lang sa hotel..."

Tumuwid ako sa pagkakaupo at namataan si Engineer Riego na naglalapag ng

karagdagang kahoy. He's sweating. His black shirt showed evidence of it. His hair
is a bit damp, too. Nakaboots siya tulad ng kanyang mga tauhan at kulay puti ang
hard hat.

Tumikhim ako at sinubo ang maliit na bahagi ng bacon.

He removed his hard hat and put it beside the sofa. Tumayo siya at nakapamaywang na
ngayong hinarap ang mga tauhang hindi ko na kita.

"Ito lang ang ilagay n'yo rito. Huwag na kayong magdagdag. Ayaw kong masyadong
naaalikabukan ang sala nila..." utos niya.

"Oo nga po... Nakakahiya kay Ma'am..."

Mukhang may itinuro iyong matanda dahilan kung bakit napalingon si Engineer sa
banda ko. Kahit hindi pa ako tapos sa pagkain ay niligpit ko na lang ang aking
pinggan.

Nagkatinginan kaming dalawa. May pawis sa kanyang noo at leeg. Tumaas ang isang
kilay ko.

"Good morning, Miss Galvez." He smirked.

The way he called me sent shivers down my spine. Pinikit ko ang aking mga mata at
nilapag sa sink ang aking pinggan. Narinig ko ang mga yapak niya sa sahig ng aming
dining area. Nilingon ko agad siya.
Nakahalukipkip siya at nakahilig sa hamba ng pintuan. Nakangisi siya habang
pinagmamasdan ako. His damp hair is falling freely near his forehead and his faded
jeans made him look larger than I can remember. Ang mga ugat sa kanyang braso ay
nagpakunot sa aking noo.

"Why don't you go back to work, Engineer?" sabi ko sabay halukipkip din.

Humilig ako

sa sink at tinagilid ko ang ulo ko.

"I am working..." nagkibit siya ng balikat. "Mabuti at tinanghali ka. Hindi mo na

nasaksihan ang paglilipat ng lamesa ko sa opisina mo. I'm sorry for the trouble but
I'm glad I could be of help..."

That sounds like no trouble for him. Kumalabog ang puso ko habang nag-iisip na
naroon na nga ang mga gamit niya sa opisina ko! This is all just ridiculous and
unreasonable!

"I'm glad that you're helping your workers instead of lurking around my office."

"At bakit?" Nagtaas siya ng isang kilay. "Am I going to distract you when I'm
inside your office, too?"

Ngumisi akong may bahid ng sarcasm. "I just think that an acting CEO should have a
private office. I don't know what's gotten to my father. Sa lahat ng tao, dapat
siya ang nakakaalam na dapat ay mag-isa ang isang presidente sa opisina at walang
kahati."

"Ganoon din sa akin. I can freely do my work when I'm alone in my office..." untag
niya.

"Oh really?" patuya kong sambit. Kung ganoon bakit si Architect ay malayang
nakakaupo sa lamesa mo ng nakaladlad ang hita? Ano 'yon? "Then you should've
suggested it to my father."

"Your father have his own ways of dealing with stress. Kung ito ang gusto niya at
kaya ko namang gawin, gagawin ko para makatulong."

"And I should thank you for that, Engineer. So thoughtful of you, huh?"

Hindi ko na tinuloy ang mga sasabihin ko pa. Nagpatuloy ako sa paghuhugas ng

pinggan nang tinalikuran ko siya. Narinig kong tinawag siya ng isang tauhan. May
inutos siya roon.

Dahan-dahan ko siyang nilingon. May pinakitang papel iyong matanda

sa kanya. Tumango siya at may itinuro sa papel.

Nabitiwan ko ang basong bulag kong hinuhugasan. Kumalampag ang sink sa nangyari.

"Shit!"

Napalingon siya at ang matanda sa akin. Ngunit nagpatuloy ang matanda habang siya'y
nanatili ang nag-aalab na titig sa akin. Binalik ko ang aking mata sa baso.
Nanlalamig ako nang napagtantong nahuli niya akong nakatingin.

Nang umalis siya ay huminga ako ng malalim na parang nabunutan ng tinik.

Kabado ako pagkadating sa sala. Tuwing naiisip kong makakasalubong ko siya rito o
'di kaya'y sa labas ay parang mahihimatay na ako. I can't take all his smirks
anymore. I feel like he's mocking me or something.

Pagkalabas ko ay napatingin agad ang mga tauhan. Imbes na batiin sila ay taas noo
na lang akong nagpatuloy sa paglalakad hanggang sa pumasok ako sa gate patungong
hotel.

Mabuti na lang at wala siya roon. Hindi ko siya nakasalubong.

I entered the hotel's back door. Nang nakapasok na sa pasilyo ng mga rooms sa unang
palapag ay dire diretso na ang lakad ko.

Sa ibang elevator ako dumaan dahil mas madali roon kumpara sa front desk. Nang nasa
pangatlong palapag na ako ay bumaybay ulit ako sa mga pasilyo bago tuluyang
nakaliko sa tamang rooms.

Hindi ko alam kung saan tumutuloy si Kael at Papa. Siguro'y sa Presidential Suite.
Nagpapahinga siguro si Papa ngayon.

Kinuha ko ang keycard at tinapat sa door handle. Tumunog iyon at bumukas. Nilagay
ko agad iyon sa lalagyanan para magsimula ang power.

Tumunog ang aircon at bumukas ang mga ilaw. Nakita kong 'di kalayuan sa aking mesa
at ang isang mas malaking mesa. Humalukipkip

ako habang tinitingnan ang mesa ni Engineer Riego.

Talaga bang dapat ay magkatapat kami? Kung sabagay, I'd rather see him far from me
than here beside my table.

May malaking drawing table pa roon malapit sa lamesa niya. May drawing ding hindi
pa natatapos doon. Ang ruler, eraser, at mechanical pen ay nakalagay sa ibabang
bahagi ng lamesa.

Unti unti akong lumapit doon. Tiningnan ko kung anong dinodrawing niya.

Nakita kong isa iyong building. The middle part of it is a large box. Ang mga nasa
gilid ay maliliit na box na tingin ko'y mga silid. There's a total of six floors.

Hinawakan ko ang ginuhit niya at tinuro ko iyong mga all caps niyang sulat bilang
label sa ibang bahagi.

"Decorative panel. See details..." I whispered.

Ngumiti ako at tiningnan ang iba pang nakasulat.

"Horizontally pivoted. Vertically pivoted..."

Kinagat ko ang labi ko at binaba ko ang mga mata sa pirma niyang nasa lower right
corner.

"Percival Archer Riego..."

Tumuwid ako sa pagkakatayo. Pinakawalan ko ang kanina ko pa pinipigilang hininga.

I know he'd do good. I know he'd be successful. I wonder what will happen if I left
with him years ago. I wonder if we'll be here now?
Wala nang kwenta kung balikan ko pa ang nakaraan. Iyon lamang ang nakita kong
sulusyon sa mga panahong iyon.

Naalala ko tuloy ang regalo niya sa aking sketch ko. I can still remember what it
looks like but it's like a faraway dream now. Iniwan ko iyon sa mansyon kasama ang
singsing. Hindi ko na hinanap pagbalik dahil paniguradong pinatapon na iyon ni Tita
Marem noong umalis ako. Besides, it has been five years. I

don't think it's still here. She probably burned them.

Bumalik ako sa aking lamesa at nagsimula nang magbasa ng mga kailangang aprubahan
doon.

I can see that our profit decreased for the past year. At hindi na rin self
sufficient ang hotel kung isasali ang renovation. The money for it really came from
my father's pocket. Ibig sabihin noon, hindi na maaasahan ang resort sa ngayon.
Makakabawi rin kami kapag tapos na ang renovation. Maybe that's what Papa is aiming
for.

Ala una nang naisipan kong bumaba para mag lunch. Hindi ako nagutom agad dahil
tinanghali naman ako ng breakfast.

Pagdating ko sa Seaside ay wala na masyadong tao. There's a couple of guest sipping

their shakes. Natanaw ko si Engineer Riego sa gitnang mesa pagkaupo ko sa sariling
lamesa.

Nakaharap siya sa akin habang kumakain. Tumaas ang dalawang kilay niya at nilipat
ang mga tingin sa pagkain pagkatapos mapagtantong naroon ako.

"Anong gusto n'yo, Ma'am?" tanong ng waitress.

"I want the house's roasted chicken and orange juice, please..." sabi ko.

"Iyon lang po ba? How about dessert, Ma'am?"

"No, thank you..." ngumiti ako sa kanya.

Umalis siya sa harap ko para ayusin ang aking mga inorder. May isang lumapit upang
maglapag ng baso. Nagsalin din siya ng tubig.

"Thank you..." ngumiti ulit ako pagkatapos ay hindi sinasadyang binalik ang tingin
sa lalaking 'di kalayuan.

Nagtama ang mga mata namin. He raised his brows again and looked at his food. He's
done eating but he's reading a newspaper. May isang tasa ng kape sa gilid ng
kanyang pinggan.

I silently watched the crashing

of the waves on our shore. Some guests were enjoying swimming, some were just sun
bathing. Bumalik muli ang tingin ko sa kanya. May binabasa siya sa newspaper na
hawak. Whatever.

Naglapag ng orange juice ang waiter. Pinasalamatan kong muli. I sipped from it.
Nag-angat siya ng tingin sa aking baso pagkatapos ay binalik muli sa newspaper ang
mga mata.

I can only imagine the awkward silence between us once we see each other inside the
office. He'll do his own thing while I do mine.
Pagdating ng aking pagkain ay tumayo na siya. Siguro'y tapos na sa paglulunch at
pagbabasa ng newspaper. May sinabi siya sa waiter pagkatapos ay dire diretso na ang
lakad papasok sa hotel.

I sighed heavily. I picked up my spoon and fork. Hindi ko alam kung bakit parang
nawalan ako ng ganang kumain.

Pinilit ko ang sariling kumain. Pagkatapos nito ay may titingnan pa ako sa mga
emails ko sa laptop. Hindi naman masyadong maraming trabaho kaya naisip kong kung
matapos ko ang mga email ay magpapahinga ako.

Ngunit saan ako magpapahinga? Sa sun loungers? Sa maingay na mansyon?

The thought of the white mansion near thrilled me. Paano kung doon? Nasa ibang
bansa ay may ari noon kaya pwede akong umupo muli sa duyan para makapag pahinga.

The thought of spending a quiet afternoon there motivated me to finish what I have
to do that day.

Pagkatapos kong kumain ay bumalik ako sa opisina. This time, a keycard rested on
the power source. Sa buong silid ay naamoy ko agad ang mamahaling perfume o
bodywash na hinalo sa aftershave.

My heart raced at the thought that he's here. Nilingon ko ang kanyang

lamesa at nakita kong nakatalikod siya't nagda-drawing sa drawing table niya. Isang
lingon ang ginawad niya sa akin.

Hindi siya nagsalita at binalik ang tingin sa ginagawa. He changed his clothes. I
wonder where he does that? Here? At naligo siya, ha? Ang bango niya.

My swivel chair made an awkward sound as I tried to sit. Tumikhim ako at binuhay
ang laptop.

I checked the emails and then returned my sight to his broad back. Tumayo siya at
agad kong nilipat ang tingin sa aking screen.

Nakapamaywang siya ngayon habang tinitingnan ang guhit pagkatapos ay kinuha niya
iyong malapad na papel at nilukot. He put it inside the trash bin. Umupo siyang
muli at nagsimulang gumuhit.

Ngumuso ako at nagbasa ng mga emails.

Tumunog ang cellphone ko sa isang mensahe galing kay Stav. Tinuon ko agad ang
pansin ko roon. He's texting me everyday. Isang text lang at kapag nagrereply ako
ay minsan nakakapag reply siya, minsan naman hindi na. He's busy with all that he's
doing but now that Papa thinks they wronged the company... iba na ang naging tingin
ko rito.

Stav:

I'm in Manila. I thought we'd see each other but I just realized you're in Costa.

Ako:

Yes, I am. Hindi ka ba uuwi ng Iloilo?

Pagkatapos kong magtipa ay nag-angat ako ng tingin sa harap. Nanatili siyang

nakatalikod sa akin. Tumunog muli ang cellphone ko.

Stav:

Maybe soon. May mga inaasikaso pa. How's your renovation going? Sino ang pinagawa
n'yo?

Ako:

Kaibigan ni Papa, Stav.

Stav:

What company or builder?

Hinalughog ko ang buong lamesa ni Papa para

lang mahanap iyong kontrata niya sa kompanyang kinuha. Nang nakita ko iyon ay
bahagya akong natulala habang binabasa ang pangalan ng kompanya at ang seal nitong
kulay gray na gear with the initials RECS.

Ako:

Riego Engineering and Construction Services.

Stav:

Haven't heard of that. Is that a small time contractor or builder? Dapat ay hindi
nagtiwala agad ang Papa mo. Baka maloko ulit kayo...

Hindi ko alam kung anong ititipa kong reply para kay Stav. Kung totoo ang sinabi ni
Tita Marem at ni Papa, ibig sabihin naninira lamang siya.

Stav:

I can suggest someone.

Nagtiim bagang ako habang binabasa ang dagdag niyang mensahe. Tumikhim ang kasama
ko dahilan kung bakit napaangat muli ako ng tingin.

He combed the back of his hair with his fingers. Umupo siya sa kanyang swivel chair
kaya magkaharap na kami ngayon. Binuksan niya ang kanyang laptop at ngayon ay abala
ring tumingin doon.

Ako:

It's alright. The contract has been signed. It's too late.

Stav:

It's not too late if it's just a small time company, Snow.

Ako:

Stav, I know but pinaninindigan ni Papa ang mga desisyon niya kaya ito na talagang
kompanyang 'to ang gagawa.

Stav:
Would you risk your hotel because of that, though? Mas mabuti iyong sigurado. Paano
kung pangit ang pagkakagawa? What will happen to the five star hotel status.

Nilapag ko ang cellphone ko. I want to stop texting him. Ayaw kong kinikwestyon
niya ang desisyon ni Papa. Ayaw ko ring kinikwestyun ang abilidad ng kinuha niya.

Ilang sandali pa kaming nanatiling tahimik doon. Medyo seryoso rin siya sa ginagawa

niya habang ako'y pilit na pinipirmi ang mga mata sa mga emails. Minsan ay hindi pa
pumapasok sa utak ko lahat ng nababasa.

Alas tres nang natapos ako sa ginagawa. Tumayo ako. Nag-angat ng tingin si Engineer
sa akin.

I suddenly hesitated if I'll tell him I'm leaving him alone here in the office or
not. It's rude to just leave without saying anything but we're not entirely
friendly with each other so it won't shock him.

"Maiwan na kita at magpapahinga na ako..." sabi ko kahit na taliwas sa iniisip ko.

"Okay, Miss Galvez," aniya at nanatili ang mga mata sa laptop.

I sighed and checked my table for possible mess. Nang nakitang wala ay dumiretso na
ako palabas.

The thick air inside heavied my lungs. Pagkalabas ay para akong nakahinga ng
mabuti. Mabuti na lang at natapos din. Ibig sabihin ganito ka hirap araw araw? And
I was just there for an hour, nahirapan na agad ako?

Pinuntahan ko ang manager at kinausap sa mga posibleng problema. At dahil hindi

naman kami gaanong fully booked ay hindi rin naman marami.

Alas kuatro nang tumulak ako patungong puting mansyon. Sa shore ako dumaan at kahit
doon ay dinig na dinig ko ang ingay galing sa aming mansyon. Iniisip ko kung anong
oras kaya iyon matatapos?

Pagkadating ko sa puting mansyon ay biglang pumayapa ang hangin at ang tunog sa

paligid. This place is really relaxing.

Hinawakan kong muli ang wooden gate nito. In full bloom ang mga bulaklak sa mga
baging at ang mga huni ng ibon sa tabing gubat ay mas lalong lumakas.

Ang tanging naririnig ko lang ngayon ay ang alon sa dagat at ang mga dahon sa taas

ng mga katabing puno na hinihipan ng mabining hangin.

The wooden bench creaked noong umupo ako roon. Tiningala ko ang chain na nagsasabit
niyon sa ceiling. Inangat ko ang paa ko para makalas ang sandals at iniwan ko iyon
sa sahig ng porch. Nilagay ko ang paa ko sa cushion ng inuupuan at hinilig ko ang
batok ko sa back rest ng bench.

This place is so relaxing. My mind wandered...

Sino kaya ang may-ari nito? Is it a foreign family? A local? A businessman?

Hinatak ng antok ang aking mga mata at unti-unti akong naidlip. Nagising ako nang
nagbabadya na ang paglubog ng araw. May bumagsak sa dagat dahilan ng pag-angat ko
ng ulo. Nakita kong bayolenteng umalon ang nakataling bangka.
"Guni-guni ko lang iyon..." sabi ko at hinilig muli ang ulo sa bench.

Nakapikit ako pero gising na. Gusto kong umidlip pero medyo nagising ang diwa sa
narinig. I concentrated on the birds on the trees near the house. Unti unti ay
hinatak muli ako ng antok.

Hindi ko alam kung ilang minuto ang nagdaan nang nakarinig ako ng mga yapak sa
hagdanan ng porch. Am I dreaming?

Nang napagtantong maaaring narito ang may-ari ay nagpatalon sa akin. Inangat ko ang
ulo ko at kinusot ang mga mata.

The image of a man half naked flashed on my blurry eyes. Binaba ko agad ang paa ko,
medyo nahihiya sa may-ari na kumportable akong natutulog doon!

Nang sa wakas ay naging maayos ang paningin ko ay nakita ko ang lalaki.

Matipuno ang kanyang katawan. Beads of salt water ran down the cracks of his chest.
His hair was pulled back. Ginulo niya iyon gamit ang tuwalya. Bumaba ang tingin ko
sa kanyang lower

extremities and he's only wearing a black swimming trunks. It hugged his body
revealing his muscular thights. Ang manipis na buhok sa kanyang lower leg.

"I'm sorry to distrub you, Miss Galvez..." he mocked.

Bumalik ang tingin ko sa kanyang mukha at nang nakita ko ang pamilyar na kulay ng
mga mata niya ay hindi ko na mahabol ang aking hininga. Engineer Riego smirked.
Nilagay niya ang puting tuwalya sa kanyang balikat at kinuha ang nakalapag na tasa
sa hawakan ng porch. Humilig siya sa pundasyon at tiningnan akong mabuti. Nilahad
niya ang tasa sa akin.

"Coffee?" aniya.

"W-Why are you here?" pagalit kong sinabi sabay tayo.

Inayos ko ang sarili ko. I can feel the sweat from the nap I had on my face. Damn
it!

He only smiled.

"Sinusundan mo ba ako? Hindi ba may ginagawa ka sa opisina? Tapos ngayon, nandito

ka naman? You're a stalker!" paratang ko.

Hinagod niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa pagkatapos ay nilapag ang tasa sa
kung saan iyon kanina. Malamig ang tingin niya sa akin ngayon pagkatapos ay
humalukipkip siya.

"Alas singko y media na, Miss Galvez. Natural na umalis na ako sa opisina at tapos
na ako sa mga gawain."

"And? That doesn't answer my question! Why are you here? Are you stalking me?"

Umangat ang gilid ng kanyang labi. His eyes were suddenly filled with sadness,
confusion, and exhaustion.

Humakbang siya palapit sa akin. Ang pinong buhok sa kanyang dibdib ay nakikita ko.
Umatras ako sa takot na hindi ko pa kailanman naramdaman galing sa kanya.
"I demand your answer!" pagalit kong sigaw para lang maintimidate siya

ngunit nagpatuloy siya sa paglapit sa akin.

I reached the corner of the porch. Aatras pa sana ako nang pagilid ngunit hinawakan
niya ang veranda sa magkabilang gilid ko at yumuko siya para maglebel ang mga mata
namin.

Saltwater and his manly scent attacked my nose. Gusto kong mag-iwas ng tingin sa
kanya pero matapang ko siyang hinarap. Ayaw kong nakikita niyang naiintimidate ako.

His gray eyes is now directed at me. Bawat galaw ng kanyang pilik mata ay nakikita
ko. Para bang pinupuno niya ang kanyang tingin ng aking mga mata. It's like he's
searching for something and I don't want to give it away. My hands immediately went
to his chest for a push but he's too strong to even move an inch.

"Umalis ka sa harap ko, Engineer!" sigaw ko pagkatapos ay tinulak ulit siya.

Unti unting nag-init ang palad ko kahit na basa ang kanyang dibdib. Bumagsak ang
mga mata niya sa kamay kong nakahawak sa kanya.

My breath hitched that I immediately removed my hands on his chest.

"What are YOU doing here, Miss Galvez?" he said with emphasis.

"Ako ang unang nagtanong niyan! I deserve the answer first so why don't you answer
me now!?" sigaw ko.

"Hmm... Okay, I'll answer you..." he whispered in a sweet tone. "But first... I
have another question..."

Parang haplos ang tinig niya sa aking tainga. Nanginig ang binti ko kaya hinayaan
ko ang sarili kong suportahan ng veranda sa likod. Kumunot ang noo ko.

"Are you so fond of this house? You came here a couple of times, right?" he
whispered.

"What?" Napakurap kurap ako. Paano niya nalaman? "Are you fucking stalking me?"

Kinagat niya ang pang-ibabang labi niya at bumagsak ang mga mata niya sa aking
labi. Humugot ako ng malalim na hininga pero parang 'di parin sapat iyon sa aking
baga. Damn!

"The CCTV showed me that you came here to sleep..." he smiled.

"W-What?" lito kong tanong.

He smiled. "I own your favorite place..."

=================

Kabanata 33

Kabanata 33

Blueprint
This is his house? He owns this? You've got to be kidding me!

Umatras siya at kinalas ang mga kamay sa magkabilang gilid ko. Huminga siya ng
malalim at patuloy na pinunasan ang kanyang batok. Umawang ang kanyang mapupulang
labi. His expressive gray eyes are directed at me.

Tumutulo ang tubig dagat sa kanyang dibdib. Pagkaatras niya ay kita sa sahig ang
ebidensya ng kanyang paglangoy.

"What are you talking about? You own this place?" tanong ko nang lumayo na siya.

He turned the door handle. The door opened. 'Tsaka niya lang ako pinakawalan ng
tingin anng bumaling siya sa loob.

"Are you hungry?" he asked from the inside.

Namilog ang mga mata ko habang pinagmamasdan siyang pumasok sa loob. Nakikita ko
siya galing sa salamin. He turned the TV on and then he's out of my sight!

Unti unti akong naglakad pabalik sa bench. Nilagpasan ko iyon upang makalapit sa
pintuan.

I admire the intricate designs of the walls and the lighting of the ceiling.
There's a rug near the door and the wooden tiled floor looks so clean.

Hindi ko na namalayan na napalapit na ako roon. Hinawakan ko ang hamba ng pintuan.

Sa 'di kalayuan ay naroon si Engineer. Nagsasalin siya ng kung ano sa isang baso sa
kanilang counter.

Nilipat ko ang tingin ko sa living area kung nasaan ang mga magandang furniture.
They're not a set. In fact, tingin ko ay binili ang mga sofa at lamesa ng separate.
Bumagay lamang dahil maganda ang taste ng may bahay.

Is this really his?

When I saw the drawing table near the sofa I realized... This

is really his?

Bumalik siya sa sala. He caught me just near the door. Aatras na sana ako pero
nilahad niya sa harap ko ang isang baso ng orange juice.

"What do you want to eat?" he asked.

Nalilito pa akong sumagot. Hindi ko alam kung sisinghalan ko ba siya sa iritasyon o

kumalma at tanggapin ang alok niyang juice! He's not yet dressed but the towel on
his shoulders covered his immaculately sinful body.

"Nothing..." nagbara ang lalamunan ko.

Uminom ako sa binigay niyang juice. Sa uhaw ko galing sa pagtulog ay

pinangahalatian ko agad iyon.

Pagkababa ko ay binigay ko agad sa kanya.

"Thank you. I must go back to the mansion..."

He smiled. "Magsasabay na tayo. Babalik na rin ako ngayon dahil gusto ng Papa mong
sumabay ako sa inyo sa pagkain..."

Tinalikuran niya ako. Nilapag niya ang baso sa counter pagkatapos ay umakyat siya
sa isang wooden stairs.

"Hindi ako magtatagal..."

Bago pa ako makapagprotesta ay nakaakyat na siya sa taas. Pu pwede naman akong

tumakas para lang tuluyan siyang matanggihan pero hindi naman yata maganda iyon.
That's just plain rude.

Isa pa... I can't help but feast on the paintings, the furniture, the carpet,
everything on its living room.

Inimbitahan ko ang sarili ko sa kusina. The walls were painted with lustruous
polished patina in turquiose.

Ang dingding ng sink at kitchen cabinets ay gawa sa sandstone. The high stools were
wooden ad the lamps and other furniture is painted with earth colors.

Siguro nga ay bago lamang ito sa paningin ko. Our mansions were all spanish
inspired. So all of these are new to me. Namamangha

ako.

Ilang sandali ko pang tinitigan kahit ang mga pinakamaliit na detalye tulad ng
lalagyanan ng mga spices, stove, at kung anu-ano pa. This has even better interiors
than our hotel!

Hinawakan ko ang counter top at isang beses kong hinagod ng aking daliri.

"Shall we go?"

Napalingon ako kay Engineer Riego sa pintuan lamang ng kusina. He's already dressed
in a white v neck t shirt and a faded maong jeans. He looks fresh. Ang medyo basa
niyang buhok ay nasa tamang ayos.

Muli kong binalik ang mata ko sa countertop.

"Is this marble?" I asked.

"Brazilian soapstone, Miss Galvez..."

Binaba ko ang kamay ko at nilingon muli siya.

"Ilang taon na itong sa'yo?"

He licked his lower lip. Tumaas ang kanyang kilay at umigting ang kanyang panga.

"Magda-dalawang taon pa..."

"Oh... I thought this is one of the mansions your real family have..." I said
without thinking.

"My real family doesn't have a mansion..."

Lumapit ako sa kanya para malagpasan siya at makaalis na kami sa kanila.

"Hindi ba ay apo ka ng mga Riego? How can you say that?"

"Hindi ako lumaking ganoon. Si Papa at Jaxon ang aking pamilya. You saw our house.
That's what we have..."

Nagpatuloy ako sa paglalakad palabas. Sumunod siya sa akin.

"If that's what you want me to believe..." medyo matabang kong sinabi.

"Hindi tayo riyan dadaan."

Nilingon ko siya nang nakababa na ako sa porch at nasa mahamog na bermuda na ako.
Pupunta na sana ako ng shore para makadaan patungo sa mansion kahit na madilim na.

"Gagamitin ko ang sasakyan ko..."

laughed in a mocking tone. "It's very near, Engineer Riego. Now that you have a
car, you're not willing to just walk?"

He smiled in a mocking way, too. "May pupuntahan ako pagkatapos ng dinner. May
titingnan ako sa bayan kaya kailangan kong dalhin ang sasakyan, Miss Galvez. Now if
you please..."

Nilahad niya ang porch bilang giya sa akin kung saan ako dadaan patungong likod
nitong bahay. Kung hindi ko inawat ang sarili ay malamang nairapan ko na siya.
Mabibigat ang mga paang nagmartsa ako pabalik sa porch. Sinundan niya ako at
tumulak na kaming dalawa sa Silveradong nakaparking ng mabuti malapit sa lamp post.

The gate is far. He can still build another mansion before reaching the gates. Is
he alone here? Where is Jax and his father?

Pinagbuksan niya ako ng pinto. Parang deja vu na naalala ko iyong mga pangyayari
five years ago. Nagkatinginan kami habang hawak niya ang pintuan ng sasakyan.
Pumasok ako at unti-unti niyang sinarado iyon.

Umikot siya patungo sa driver's seat. Pagkaupo niya roon ay pinaandar niya na ang
sasakyan.

Tahimik kaming dalawa. Hindi naman kalayuan ang hotel kaya saglit lang ang pagiging
awkward. Sabay kaming bumaba sa sasakyan. Nag-aantay sa bukana ang mga driver at
bell boy doon.

May ilan pang nagkatinginan at nag chismisan nang nakita akong bumaba sa kayang
sasakyan. I don't know why they are talking about us. True that I don't know
everyone of the employees five years ago. Iyong malapit lamang sa akin ang kilala
ko kaya malaki ang poisibilidad na mayroon paring may alam tungkol sa amin sa
kanila.

Sabay din kami pagpanhik sa loob. I

did not mind the front desk girls when they greeted us...

"Good evening, Miss Galvez."

"Good evening, Engineer Riego."

"Hi Engineer Riego..."

Sumulyap ako sa kanila. Napawi ang ngiti nila. Engineer waved t them. Umirap ako at
nagpatuloy sa paglalakad patungong Seaside.

Pagdating sa restaurant ay namataan ko agad si Papa at Kael na nagsisimula nang

kumain. I'm a bit surprised he didn't conduct a search and rescue operation. Wala
ako sa mansyon, wala ako sa hotel, hindi ba siya nag-aalala?

Hinalikan ko si Papa sa pisngi. Umaliwalas ang kanyang mukha ng nakita kaming

dalawa. Kumunot naman ang noo ng aking kapatid at lumipat ang tingin sa kasama ko.

"Magandang gabi, President, Kael..."

"Good evening! I thought you'd both be late..."

Umupo ako sa tabi ni Kael. Engineer Riego sat in front of me. May nagsalin agad ng
tubig sa aking baso. Nakatingin na si Engineer sa taong iyon. Inangat ko rin ang
tingin ko at nang nakitang si Omar iyon ay nginitian ko na lang.

And father didn't even mind asking where I was. Mabuti na rin at hindi ko alam kung
anong sasabihin ko.

"Anong oras ang alis mo bukas, Papa?" tanong ko.

"After lunch. I'm bringing the chopper with me..." tumango siya.

"Of course. Kaya namin ni Kael na mag eroplano, Papa..."

He smiled at me. "Now, did you talk to Stav?"

Tumango ako.

"Did he tell you that he plans to come here?"

Nagulat ako roon. "Hindi po, Papa. Iba ang pinag-usapan namin."

Sinubo ni Papa ang isang courdon at nagpatuloy sa pagsasalita.

"Well, he will. I think it's a surprise. I'm not sure when but he plans

to come here soon. Hindi ko pa napapatunayan ang lahat, hija. Na may kinalaman siya
o ang kanyang pamilya sa nangyari. I will continue the investigation but for now,
we can't tell yet. I just want you to be careful."

Hindi na ako makakain habang iniisip ang lahat. Hindi pa nappatunayan kaya maling
pagbintangan namin ang kanilang pamilya. But the last texts I have from Stav made
me realize its possibilities. Why would he suggest someone to do the renovation?

I trust him but his actions gave me doubts!

"Paano iyon, Papa? Kung narito siya, paano ako magtatrabaho..."

Tinuro ni Papa si Engineer Riego. "It's a good thing he's in your office, right?"

Nagkatinginan kami ni Engineer. His expression is hard and cold again. Ibang-iba sa
pinakita niya sa akin kanina sa mansyon.

Bumaling si Papa kay Engineer. Nagsimula silang mag-usap tungkol sa trabaho. Ilang
araw pa lang at medyo tunog satisfied na si Papa sa mga nangyayari.
They were both too caught up with the conversation na tahimik lang ako buong oras
na kumakain kami. Nang natapos na sila at kwentuhan na lang ang bala ay natigil sa
isang tawag galing sa cellphone ni Engineer.

"Excuse me, President. I have to take this important call..." he smiled.

"Sure, sure..." ani Papa.

Tumayo ito at pinindot ang cellphone.

"Hello..." that's what I heard hanggang sa nakalayo na siya.

Uminom ng wine si Papa at ngayon si Kael naman ang pinagtatanong tungkol sa

pinagawa niya. I turned to see where he went. Nasa counter siya ngayon at natatawa
sa katawagan niya.

Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang

buhok pagkatapos ay sinuklay na rin ang likod. Nang bumalik siya ay tumuwid agad
ako sa pagkakaupo.

"Hindi na ako magtatagal. May meeting ako sa bayan," aniya kay Papa at sumulyap na
rin sa akin.

"Meeting? Ngayong gabi?" Papa said in a playful tone.

Makahulugang ngumiti si Engineer. "Unfortunately, President..."

"Well, then shall I see you again tomorrow morning for my final orders before
leaving? Siguro naman ay maaga kang magigising kahit may... meeting... ka ngayong
gabi?"

Ngumuso ako nang napagtanto kung ano iyang meeting na tinutukoy. I'm sure as hell
that it's a meeting I don't really like.

"Sure, President. I will see you early morning. Thanks for the dinner..."

"You're always welcome!" si Papa.

"Kael, Miss Galvez..." tumango siya sa amin.

Sumimsim ako sa tubig at tumango na lang ng 'di siya sinusulyapan.

Mabilis natapos ang gabi. Kailangan kasing magpahinga na rin ng maaga ni Papa. Kael
escorted him to their presidential suite. Habang ako naman ay umuwi na sa mansion.

Nagpapatuloy sa construction ang mga nasa convention center pero ang sa mansion ay
tumitigil sa gabi. That's a good thing since I want to rest properly.

Ngunit hindi ako makatulog. I checked the Facebook account through my phone. I
searched for Archer Riego again and found his account. My request hasn't been
approved but he changed his profile picture.

Medyo na irita ako sa nangyari. I canceled the request I sent. It's impossible he
didn't notice my request! I receive notifications everyday from people who wants to
add me as a friend. Malamang ganoon din sa kanya! Hindi pwedeng

gawing rason na hindi niya nabuksan ang account dahil nakapagpalit siya ng profile
picture!
His picture now is his silhouette. Nasa bangka siya at papalubog ang araw!

A message poped up on my messenger. Si Brenna iyon, nangungumusta sa akin. Now that

I can't sleep and she wants to talk, I suddenly want to do a little bit of
research.

Ako: I'm fine. You?

Brenna: I have my taping right now again. Matatapos na ito next week. So what
happened with Stav?

I opened Google while talking to her about the problem. Sinabi ko sa kanya ang mga
plano ni Stav habang nititipa sa Google iyong pangalan ng great grandfather ni
Engineer Riego.

Vesarius Riego...

Nilahad lahat ng impormasyon doon. I clicked his name and found the name of their
company.

VHRV Holdings, Inc. The properties of the holdings were quoted. Puro nag
gagandahang hotel at realty ang mga naroon. Mangha ako ngunit hindi iyon ang gusto
kong malaman. I want a family background. Not that I'm interested with the real
Riegos. I just want to know his family.

Ako: Do you know the VHRV Holdings, Inc?

I know the initials were most probably his Great Grandfather's name but I just want
to see if anyone born and raised in Manila knows them.

Brenna: Vesarius Hidalgo Riego V? Iyong may-ari ng The Castle Manila? Bakit?

Ako: That's Percival Riego's great grandfather.

Brenna: Really? Wow! So he's rich?

Ako: His Grandma is Vesarius' child from another woman. Mukhang hindi sila tuluyang
namuhay ng marangya dahil doon.

Brenna: That explains his features! Snow! They're all

good looking but Percival is well... I think the hottest of them!

Ako: Have you seen him now?

God. Why do I sound like I agree with her?

I Googled some images. I typed in VHRV Holdings and it showed some red carpet
events in Manila with some good looking men. Almost with the same body as Tito
Achilles, only with harder features. Siguro ay sobrang ganda ng ina ni Tito
Achilles! If you put him with these people, he's even more better looking!

Brenna: No. Do you have a picture?

Nagbigay pa siya ng isang malanding emoji.

Ako: Anong ibig mong sabihin? That I took a snap of him secretly?
Brenna: Hahaha! Of course not! I just thought you two have a selfie!

Ako: Baliw. Paano mangyayari iyan... I'm just confused, though. Why is he Riego
when his grandma is Riego? Paano naman iyong grandpa niya?

Brenna: Why don't you ask him?

Ako: And what do I tell him? I'm curious with his roots? We're not even that close
to tell each other's secret!

Brenna: Baka anak din sa labas iyong tatay niya?

Ako: Baka nga. Because as far as I know, the Riegos were of spanish descent like
me. While... he's Brit.

Kinatulugan ko ang mga katanungan. I really that I should stop being nosy with his
family. Pero nasaan naman kaya si Tito Achilles at Jaxon?

Is he alone in their house?

No, Snow. He won't be alone tonight. He'll meet someone just near caticlan o kahit
sa bayan para painitin ang kanyang kama.

I shifted on my bed. Damn it, Nieves! Why do you like playing the devil inside your
brain?

Naalala ko ulit ang sinabi niya noong isang

gabi.

"Huwag mong alalahanin ang parteng iyan sa akin, Miss Galvez. I don't need your
opinion about that. I can definitely take care of that part of my life..."

Well, he definitely can take care of that! He's good looking... no, that's an
understatement, even!

Parang nilikha siya bilang standard ng Panginoon sa mga babae. His blood was mixed
so well that I can't even remember meeting a more good looking person.

"You're just so attracted with his face, Snow..." I whispered contradicting myself
again.

Baka nga iyon. Baka nga masyado lang talaga akong namamangha sa kanya. That even
when we aren't equal years ago, I still fell for him without question.

Puyat na naman ako. Hindi na naman nakagising sa tamang oras kinabukasan. And my
brother failed to cook for me. Medyo abala siguro si Kael sa pinapagawa ni Papa sa
kanya.

Maingay na sa labas. I'll be very late if I try to cook my own food so dumiretso na
ako sa opisina para roon na lang umorder ng makakain.

Bumukas ang pintuan at napagtanto kong naroon na sa loob si Engineer. Kaharap niya
na naman ang kanyang drawing table.

"Good morning, Miss Galvez..." bati niya nang nilingon ako.

"Good morning," namutawi sa aking bibig pagkatapos ay sumalampak sa swivel chair.

I got a hold with the intercom so I can ask the kitchen to send me some breakfast.

"Hello, good morning!" bati ng sumagot.

"I'd like some breakfast. Paki dala rito sa opisina ko..." sabi ko.

"Okay, Miss Galvez. Do you have a specific menu for us?"

"Salisbury steak is fine. Orange juice. Thank you..."

"We'll send

it there immediately, Miss Galvez."

Binaba ko ang phone at binuhay na ang laptop. Sumulyap ako sa kanya sa ibabaw ng
screen ko at nakita kong seryosong seryoso siya sa ginagawang disenyo. He didn't
even talk to me... not that I want him to talk. Ano namang pag-uusapan namin?

Alas diez ng umaga ay lumalabas siya para tingnan ang ginagawa ng mga tauhan. May
team siya ng mga engineers din pero hindi nagtatagal sa site. Tuwing lunch ay
nagkakasalisi kami. Sa dinner naman ay si Kael lang ang kasama ko.

Panay ang tingin ko sa bukana ng Seaside baka sakaling dumating siya at

makipagdinner sa amin kahit ngayong wala na si Papa sa hotel pero hindi siya
dumadating.

"You should invite Engineer Riego here, Ate... Be polite..." pangaral ni Kael.

Binaba ko ang aking kubyertos. Kanina ko pa nga hinihintay ang lalaking iyon at
hindi pa dumarating. How dare he indirectly tells me that I am not polite?

"Kael, why don't you invite him. He needs to be polite. If he was, he should
realize that he is obliged to join us here."

"Paanong obligado siya gayong hindi mo naman siya inimbita?"

"The company hired him. He should always grant appearance when needed!" pormal kong
sinabi.

Tumawa ang aking kapatid. "Baka nakalimutan mong parang ibinigay niya na rin kay
Papa ang ilang milyong less sa gagawin niya sa hotel, Ate. Our company hired him
but we should equally feel honored that a Riego is doing this for a losing hotel.
He's high end. We were..."

Nanatili ang titig ko sa aking kapatid. Taas noo ko siyang hinarap.

"Why don't you invite him? Ang sabihin mo, Kael... Kahit imbitahan

ko iyon, hindi iyon dadalo. He's probably busy keeping his damn thing alive with
other girls."

"What?" ngumiwi si Kael.

Inirapan ko ang kapatid ko at nagpatuloy na lang ako sa pagkain.

Ganoon lagi ang eksena. Every morning, tuwing nasa opisina ako. Madalas kong
napapansin ang pagkakape niya. Puyat siguro kagabi. Hindi na ako nagtatanong kung
saan siya kumakain at baka ibang pagkain ang masabi niya.
Walang imikan sa loob ng opisina. I don't mind especially when he's drawing.

Minsan ay may tumatawag sa kanya. Minsan ay nasa loob siyang sinasagot iyon.

"I have it with me. I'll send it immediately. Ibibigay ko kay Architect ang
blueprint na napirmahan ko na..."

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. Architect Gracie Marie Racaza? Or are there any
more architects like her?

"I'm still trying to do it..." sabi niya at binuksan ang veranda.

Umirap ako.

"Matatapos ko siguro next week. I'm busy supervising the renovation of the
hotel..." naririnig ko siya mula sa kinauupuan ko.

Pagkatapos ng isang tawag ay may tatawag ulit. May mga tawag na kakailanganin
niyang pumasok sa veranda at isarado iyon para hindi ko marinig.

Huwag kang mag-alala at talaga namang hindi ako nakikinig kahit na sumigaw ka pa
riyan! Wala akong pakealam!

Nagtitipa na lang ako sa aking laptop. He was outside for almost an hour! That's an
amazing phone call, huh? Ganoon katagal?

"Yes..." palabas na siya ng veranda at may katawagan parin siya. "Tutulak ako
mamaya. Doon na lang tayo magkita."

Nagtiim bagang ako. He's also out later? He's always out at night simula nang
umalis si Papa.

Ano 'yon? Pampalipas oras? Pampawala ng init? Iyan na ba ang sulusyon niya?

Paano kung dumating si Stav ng gabi? Anong gagawin niya? Anong isasagot niya kay
Papa? Not that he's obliged to guard me... but... he promised my father!

Huminga ako ng malalim. Nandito na naman ako! Ito na naman ako! It's already an
achievement na napapansin ko ang mga kamalian ko sa aking sarili! I really hold
someone's responsibilities against them! Just to... get... what I... damn!

"You're out again tonight?" sa wakas ay nasabi ko.

Nilapag niya ang kanyang cellphone sa lamesa. Paupo na siya sa swivel chair nang
napatingin siya sa akin.

"Yes, why?"

And he asks me...

"Good that I know. For the past week, the kitchen's been cooking food good for
three people every dinner dahil akala kong sasama kang kumain namin..."

May bakas ng amusement sa mga mata niya pero hindi ako nagpatinag. Pormal akong
bumaling sa laptop at malamig iyong tinitigan na parang wala lang.

"The kitchen is cooking food for the buffet. Hindi ako magdidinner sa inyo. Kung
hindi man ako tutulak pa bayan ay sa bahay ako kakain ng hapunan. You're not
obliged to prepare a dinner for me," he said matter of factly.
"That's good to know..." malamig kong sagot nang 'di siya tinitingnan.

Nakakairita.

Isang tunog ng aking cellphone ang bumagsak ng muling katahimikan. The call is from
Stav! Unti-unti akong nag-angat ng tingin kay Engineer at napangiti ako. Seryoso
siyang nakatingin sa mga papel sa harap niya.

I. Don't. Need. Privacy.

"Hello, Stav..."

Napatingin agad siya sa akin dahil sa sinabi ko.

I swayed the swivel chair to my side so I won't see his expression as I talk to
Gustav.

"Hi! Mukhang good mood ka ngayon, ha?" Stav noted.

"Of course!" I laughed. "How can I help you?"

"Well, I just think I need a vacation. Uuwi ako ng Iloilo at pupunta rin ako riyan.
Am I welcome, President?" he asked playfully.

What? He's coming here? My Papa warned me about this but I just couldn't reject him
without further evidence.

"Sure... You're always welcome here..."

"That's great, Snow! I have to go now. We have a board meeting coming."

"Okay. Take care..." sambit ko.

"Take care, too..."

Binaba ko ang phone. The satisfied smug look on my face won't go away. Lalo na nang
natanaw ko ang galit na ekspresyon ni Engineer sa harap ko.

"What was that?" tumaas ang kanyang boses.

"What?" I asked innocently.

"You invited that boy here?" he hissed.

Tumayo siya at humakbang palapit sa aking lamesa. Umirap lamang ako.

"Oh please... Like what Papa said, hindi pa napapatunayan iyon. Hindi ko siya
pwedeng tanggihan. May share si Papa sa kanilang kompanya..."

"Sana ay kahit pinag-isipan mo muna! Hindi ka agad sumagot!" iritado niyang sinabi.

"Anong pinag-isipan? Paano 'yon? Stav, pag iisipan ko muna, ha? Not sure ako na
welcome ka rito? May ganoon ba?" humilig ako sa backrest.

Burning anger dripped in his eyes. Sa huli ay pumikit siya, tila kinakalma ang
sarili pagkatapos ay bumaling sa ginagawang disenyo.

Ngumisi ako habang pinapanood siyang padarag na umupo sa stool. Taas noo akong
bumaling sa laptop at nagtipa ulit ng mga email.

I also emailed Papa about what Gustav told me. Siguro naman ay malalaman ko kung
kailan iyon pupunta rito. May nangyari na kaya sa imbestigasyon.

May marahas siyang pinunit na disenyo. Padabog niyang nilagay iyon sa basurahan
pagkatapos ay nagsimula ulit.

Umirap ako at nagpatuloy sa pagtatrabaho.

Pagkatapos ng ilang sandali ay narinig ko ulit ang marahas na paghahati ng dalawang

papel at ang pagkatapon niyon sa basurahan.

"Sayang ang papel..." I murmured.

Bumaling siya sa akin. Hindi ko siya sinulyapan man lang. Hinayaan ko siyang
titigan ako ng ilang saglit pagkatapos ay nagpatuloy siya sa pagdo-drawing.

Naka isang oras na siya sa pagdadrawing ngunit sa huli ay pinunot niya muli iyon at
naishoot ulit sa basurahan!

Kinuha niya ang cellphone niya at inayos ang gamit sa kanyang lamesa. Nagtama ang
tingin naming dalawa. Kumunot ang noo ko. Alas tres pa lang, ah?

"Saan ka pupunta?" wala sa sarili kong tanong.

"Magpapalipas ng init, Miss Galvez..." aniya at mabilis na naglakad paalis ng

opisina.

Pinagmasdan ko ang pag-alis niya habang unti unti kong naramdaman ang iritasyon sa
akin. Magpapalipas ng init? Saan? Sa Iloilo? Sa bayan? What the hell?

Nang nawala na siya ay sinigaw ko na lang ang frustration ko!

"Akala mo ang gwapo mo, ha! Wow! Ha! Ang yabang mo! Nagkapera ka lang ang yabang mo
na!" sigaw ko sabay tayo at punta sa kanyang lamesa.

Nanginginig ang kamay ko sa iritasyon. I feel like it's been ages since the last
time I feel this frustrated! Pakiramdam ko ay mababato ko ang kahit sinong lumapit
sa akin ngayon!

"Nakakainis ka!"

Sa iritasyon ko ay pinalis ko ang mga gamit sa kanyang lamesa! Bumagsak ang mga
papel sa sahig. Hinihingal ako habang tinitingnan iyon. Magpapatawag na lang ako ng
taga linis at aalis na muna ako sa lecheng opisinang ito.

Babalik na sana ako sa aking lamesa nang nakita ang isang bote ng ink na kumalat sa
isang malapad na tapos ng blueprint.

"Oh shit!" sigaw ko sabay patayo noong bote ng ink pero huli na ang lahat! "Fuck!"

=================

Kabanata 34
Kabanata 34

Umalis

Inubos ko yata ang isang oras sa pagpupunas ng ink sa tatlo pang natagusang papel.
The first paper looks so bad. Nagblot ang ink na natapon at tumagos sa mga nasa
likod nito. Nadamay ang iba pang papel na may disenyo.

The first paper looks like a blueprint that's already made digitally kaya siguro
naman ay makakapagprint pa ulit siya ng bago. On the other hand, the three white
papers below it looks like some manual drafts. Sulat niya iyon at mukhang hindi pa
natatapos.

Sa frustration ko ay paulit ulit kong inerase ang ink sa papel dahilan kung bakit
medyo napunit iyong basang parte.

"Fuck..." sabay ngiwi ko.

Kahit na sobrang lakas na ng aircon ay pinagpapawisan na ako.

Naiarrange ko na iyong ibang natapon ko kanina. Ang ink ay nasa lamesa na ulit. Ang
sahig ay wala nang bahid ng dumi. Ako lahat ang nag-ayos.

Kumalam ang sikmura ko. Napagtantong alas sais na pala ng gabi. Ganitong oras ako
bumababa para kumain sa Seaside pero ngayon natatagalan ako dahil inaayos ko pa
itong mga papel ni Engineer Riego.

One beep from the door told me that he's coming in. Kahit nakaupo ako sa sahig ay
agaran akong tumayo para lang maharap siya. My carefully made speech is ready.

Naibaba niya ang cellphone nang nakita ang kalat sa sahig. Napaawang ang bibig niya
at dahan-dahang humakbang patungo sa akin. Taas noo ko siyang tiningnan.

"Natapon ang ink..." iyon ang panimula ko.

"Ink ng?" kumunot ang noo niya at bumaba ang tingin sa mga papel sa sahig.

Ilang sandali siyang nakatingin doon bago nag-iba ang ekspresyon. Galit at muhi

ang nakita ko kaya inagapan ko agad.

"I was checking out your great drawings then suddenly na tapon iyong bote ng ink
kaya nagkaganyan ang mga ito..."

Lumuhod siya at pinulot ang mga papel. Bahagya akong naglakad pagilid at
nagkunwaring ayos lang. Bumalik ako sa aking lamesa habang hinahagilap niya ang mga
papel at isa-isang tiningnan.

"Anong ginawa mo?" tumaas ang kanyang boses.

Humarap siya sa akin at humakbang patungo sa aking lamesa. Nagkibit ako ng balikat.

"Nasabi ko na. Natapon ang ink. Natapon sa mga papel-"

"These aren't ordinary papers, Miss Galvez! This is a blueprint! And these are my
drafting plates! What did you do?"

Tinapon niya sa aking lamesa ang mga iyon.

"Nasabi ko na nga. Natapon ang-"

"Natapon o tinapunan mo talaga?"

Naihilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha. When he turned to me, his eyes
were grim. His fist and jaw were clenched.

"Bakit ko tatapunan-"

"Bakit ka lalapit sa lamesa ko kung may lamesa ka naman? Ha? God damn it!" sabog
niya.

Parang kulog ang boses niya pagkasabi noon. Sinuntok niya ang dingding ng opisina
dahilan kung bakit napapitlag ako.

"I-I tried to remove the stain-"

"And you think you can? Anong ginamit mo? Tissue? At bakit may punit ito?" sabay
turo niya sa blueprint.

"Well..."

"Alam mo ba kung kailan kailangan ito? Mamaya, Miss Galvez!" parang kulog ang
kanyang boses.

"I-I'm sorry-"

"Hindi ko kailangan niyan! Ang kailangan ko ay eto!" ipinakita niya ang mga papel.
"Damn it!"

Kumalabog ang dibdib ko sa takot. Sinubukan kong tumayo para maramdaman

niyang nagsisisi talaga ako sa ginawa ko. Pagtayo ko ay ramdam ko ang pangangatog
ng aking binti.

"I'll try t-to remove the stain again-"

"Hindi mo ba naisip na imposible iyang gusto mong mangyari? The stains won't be
remove! I have to start from scratch! You ruined all of it!"

Bumalik siya sa kanyang lamesa at sumunod ako. Nag-iinit ang sulok sa aking mga
mata at nanginginig na ang mga kamay.

"I-I can..."

"No! Huwag kang lumapit dito sa lamesa ko! Huwag ka nang ulit lumapit dito!" utos
niya.

Parang may punyal na tumama sa aking puso sa sinabi niya. Nangilid ang luha sa
aking mga mata. Kahit isang tingin ay hindi niya magawa sa akin. His eyebrows were
thick and in line with anger and his fist was clenched.

"I'm sorry-"

"Did you do this on purpose?" he accused me without even looking at me.

Umiling ako.

"Alam mo ba kung gaano ka importante ito sa akin?" now our eyes met.
"I'm sorry..."

Nanatili ang tingin niya sa akin ng ilang sandali. Sinubukan kong lumapit ulit pero
tinaas niya ang kanyang daliri.

"Tapos ka na sa trabaho mo, hindi ba? Umalis ka rito. Hindi ko kailangan ng tulong
mo!"

Kahit pagkatapos ng sinabi niya ay nanatili ako sa aking kinatatayuan. Pinagmasdan

ko siya habang tinitingnan ang mga plates.

Mabigat ang nararamdaman ko. I know that I did something unforgivable. Masyado
akong nagpadala sa emosyon ko...

Tumunog ang kanyang cellphone habang abala siya sa pagda-drawing. Nakatalikod siya
sa akin. Isang pindot sa cellphone niyang nasa lamesa ay narinig ko agad ang isang
lalaki sa kabilang linya.

He's busy drawing

so he put it on loud speaker. Umatras ako pabalik sa aking lamesa. He might need me
with something later so I must stay for a while.

"Akala ko ba pupunta ka ngayon?" tanong noong lalaki.

"May nangyari. Natapunan ng ink ang blueprint... pati ang mga drafts..." he said.
He didn't even stop drawing.

"Totoo ba 'yan? Mamaya isipin ni Katarina na ginagawa mo lang 'yang dahilan para
matawagan si Architect..." the other man chuckled.

Engineer Riego stiffened at what the man on the line said.

Katarina? So they're still communicating. Ano ba ang iniisip ko, kung ganoon?
Syempre, malamang ay magkasama pa nga sila sa trabaho. The way the other man said
it, it seems like Katarina doesn't like the Architect that much.

"Hindi... Tss..."

"Anong sasabihin ko roon? Baka magselos 'yon."

Dinampot niya ang kanyang cellphone at pinatay ang loud speaker. Nilingon niya ako
habang nilalagay iyon sa kanyang tainga.

Pinuno ko ng hangin ang aking baga bago nag-iwas ng tingin.

"Aalis na ako. Ipapahatid ko rito ang hapunan mo..." I said weakly.

Tinalikuran niya ako upang kausapin ang tumawag. I headed for the door and went
outside. Nanghihina ako. Parang naubos ang lakas ko sa lahat ng nangyari sa loob.

Wala sa sarili akong bumaba sa elevator. Constant pain attacked my chest. I can't
breathe properly.

"Good evening, Miss Galvez..." bati noong isang crew sa restaurant.

Tinanguan ko lang iyon kahit na nanginginig na ang labi ko sa sakit na naramdaman.

"Can you please send Engineer Riego his dinner. Nasa opisina siya..." sabi ko sa
crew bago dumiretso kay Kael.

Tahimik

si Kael pagdating ko. Pinagmamasdan niya akong mabuti habang hindi ko naman siya
maharap ng maayos. Kumuha na lang ako ng fish fillet at kung anu-ano pang nakahain
sa aming harap. Nilagay ko iyon sa aking pinggan.

"Ginabi ka, ah?" Kael noticed.

Tumango ako. The tears almost fell.

"Ayos ka lang, Ate?"

Parang trigger ang sinabi ni Kael. Tears immediately rolled down my cheeks. Patuloy
ako sa pagkain. Bawat subo ay pinipigilan ko ang mga luha. Medyo gumagaan ang
pakiramdam ko pero nagbabara ang lalamunan ko.

"What happened?"

I shook my head. "Wala..."

"Bakit ka umiiyak, Ate? Should I call Papa?"

Ngumiti ako at pinalis ang mga luha. "Isang linggo pa lang si Papa sa Boracay, baka
umuwi iyon sa pag-aalala. Huwag na, Kael. Meron ako ngayon kaya medyo emosyonal," I
lied.

"What are your emotions for? Hindi naman pwedeng wala kang iniiyakan, hindi ba?"

Uminom ako ng tubig. Mabilis kong sinubo ang mga pagkain ng walang imik. Si Kael ay
halos hindi makakain sa harap ko habang tinitingnan ako.

"Where's Engineer Riego? Umalis ba?"

"Nasa opisina. May ginagawa pa..."

Pinunasan ko ng table napkin ang aking labi pagkatapos ay tumayo. Tiningala ako ng
aking kapatid.

"Kael, magpapahinga na ako. Pagod na ako..." sabi ko.

He nodded. Hinayaan niya akong umalis.

Tahimik akong naglakad pabalik sa mansyon habang iniisip ang nangyari. It's true,
kasalanan ko nga ang nangyari sa kanyang mga drafts. Natural lamang ang kanyang
reaksyon laban sa akin. Career niya ang nakasalalay dito kaya hindi pwedeng sorry
lang ang kapalit. Magagalit talaga siya.

Pilit kong inintindi

ang reaksyon niya. Somehow, it comforted me that his reactions were true. Babawi na
lang ako bukas.

Itinulog ko ang aking pag-aalala.

Kung ano man iyong kwento ng kaibigan niya sa kabilang linya, labas na ako roon.
Gusto ko lang pagbayaran ang kasalanan ko bilang tao, bilang isang mabuting tao.
I woke up early that morning. Pagkatapos kong magbreakfast ay nagtanong agad ako sa
mga empleyado kung nasa opisina pa ba si Engineer Riego.

"Opo. Magdamag, Miss Galvez. Bakit?"

That's what I thought.

"Pakihatid iyong breakfast niya sa opisina," utos ko sa babae.

"Sige po..."

Ilang sandali akong nanatili sa West Coast para ihanda ang sarili sa pagpunta ng
opisina.

I will say sorry again. Nagalit ako at nairita kaya ko nagawa iyon pero hindi ko
naman talaga ginusto na ganoon ang mangyari sa kanyang blueprint.

Nang nakaipon na ako ng lakas para harapin siya ay umakyat na ako sa pangatlong
palapag. Pagkabukas ko ng pintuan ay lumingon siya. Then he continued drawing.

He's topless. Tanging ang faded jeans niya lang ang suot habang gumuguhit sa
lamesa. Iginala ko ang mga mata ko sa buong opisina para hanapin ang pagkain at
nakita kong nasa coffee table iyon.

I went to my table. I turned on the laptop. Sumulyap ako sa kanya. Hindi ko alam
kung tama bang magsalita gayong seryoso siya sa ginagawa.

Nanatili kaming ganoon. Nagsimula na rin ako sa aking trabaho ngunit palipat lipat
ang mga mata ko sa kanya. He remained drawing for about an hour until I heard the
door beep.

Sumungaw galing sa pintuan si Architect Gracie Marie Racaza na ang

suot lamang ay isang kulay pink na satin lingerie.

"Good morning!" bati niya sabay tingin sa akin. "Sorry, Miss Galvez. I didn't bring
much clothes... I just woke up..." paliwanag niya.

Sa pagkamangha ko ay hindi ako nakapagsalita.

"Architect!" ani Engineer.

My eyes darted at him and I'm reminded that he's topless!

"Hindi ka sumunod. Doon na sana tayo sa room magbi-breakfast!" malambing na sinabi

ni Architect Gracie.

Nakatingkayad siyang lumapit kay Engineer Riego. Parang unti unting bumabagsak ang
puso ko sa aking tiyan. Ramdam na ramdam ko ang bigat noon at pakiramdam ko ay
hindi ko kayang hawakan iyon ng mabuti.

My lips parted as I watch them stand close to each other.

Engineer Riego's broad and naked body looked so good beside Architect Gracie's
curves and porcelain skin.

Bumalik si Engineer Riego sa kanyang kinauupuan at dumungaw si Architect sa

ginagawa nito. She smiled cheerfully at him.
"So we're off to Iloilo later tonight?" she asked.

"Yes. I'm a day late for this..."

"Ayos lang 'yan. Ang importante nagawa natin. Anyway, you'll spend your night
there, alright? Huwag mong sabihin sa aking babyahe ka rito sa parehong araw."

"Hindi kaya ng oras..."

Architect Gracie leaned near him. Her full chest showed its glory. Nag-iwas ako ng
tingin. The pain in my chest just won't stop stinging.

"Good. You're staying in my hotel..." she whispered.

I closed all the browsers and the softwares of my computer. Sa bigat ng

nararamdaman ko at sa panghihina ko ay hindi ko yata kayang magtrabaho ngayon.
Hindi ko kayang maupo rito sa

harap nila. Hindi ko kaya.

I turned my laptop off. I think I need a day off from all of this.

Tahimik akong lumabas ng opisina. I'm not even sure if they realized that I'm out
of the office because I was so careful.

Nanghihina ako nang naglakad lakad sa dagat. All happy thoughts are gone.
Pakiramdam ko ay nakadagan sa akin ang buong mundo.

I was taught that I shouldn't be affected with my small problems because there are
people with bigger pain. May mga taong hindi makakain ng tatlong beses sa isang
araw. May mga taong walang trabaho at naghihirap. May mga taong may taning na ang
buhay. May mga taong nakulong ng walang kasalanan. May mga taong walang mga kamay
at walang mga paa. May mga taong maraming kapansanan. Sila lang ang may karapatang
umiyak sa sakit.

Or so that's what my Tita taught me so I can be strong even when my mother left us.
And for years, it held me together. Pero bakit tuwing ito ang pinag-uusapan,
nanghihina ako. Nakakalimutan ko kung gaano parin ako kaswerte sa buhay na ito at
iyon lang ang problema ko?

Love is a poison. Happiness should not come from other people. It should come from
yourself. Love gives you an illusion that your happiness will rely on someone else.

I know I've hurt him. Siguro nga ay hindi na namin pa maibabalik ang nakaraan. He
may be in love with someone else... be it Architect Gracie Racaza or Katarina,
wherever she is. Nagbago na ang lahat... kailan magbabago ang nararamdaman ko?

For five years, I stood my ground believing na may babalikan pa ako rito sa Costa
Leona. Dapat ay kontento na ako na nakabalik

ako at nakita ko siyang maayos ang lagay.

Hindi na dapat ako nanghihingi pa ng kapalit. Hindi na dapat ako umaasa pa.

"Manong, mangingisda kayo?" I asked a man.

Dinala ako ng mga paa ko sa mga kabahayan pagkatapos ng rock formations. Ang
nakahilerang mga bangka ay nakakarelax tingnan.
Hindi ko alam kung ilang oras na akong nakaupo sa lilim ng puno ng niyog pero
tingin ko'y hindi sapat ang tanawin para pawiin ang sakit na nararamdaman ko.

"Mamaya, hija..." nilagpasan ako ng abalang mama.

Gusto ko nang limutin ang pag-ibig ko sa kanya. If only there's an easy way to get
over it, I'd gladly pay for it... or risk anything.

Bumuhos ang luha sa aking pisngi. Marahas kong pinalis ang mga iyon. Hinihipan ng
hangin ang mahaba kong buhok. Gumuguhit ako ng kung anu-ano sa buhangin habang
tumutulo ang luha ko.

Why did he help my father? Why did he help The Coast?

Kung lubusan ang galit niya sa akin at may iba na siyang mahal, bakit hindi na lang
siya umiwas sa akin. Sure, I'm gonna find him if he ever avoided me but that's a
clearer notion that he doesn't want to be connected with me anymore! Bakit niya pa
pinagtiyagaan ang hotel namin?

Nangangailangan kami pero sana hinayaan na lang niya kaming bumangon mag-isa kesa
ganito. Kesa nagkikita kami araw-araw para lang masampal sa akin kung gaano na siya
kalayo sa akin ngayon.

"Pwede po bang sumama?" hinabol ko ang matandang may dalang lubid ngayon.

Nilagay niya sa loob ng kanyang bangka. The other fishermen did the same. Mukhang
naghahanda na sila para pumalaot.

"Huh?" Tiningnan niya na

akong mabuti.

Namumugto ang mga mata ko. Hindi ko kayang bumalik sa hotel ng ganito. Maingay sa
mansyon at ang paborito kong lugar ay bahay niya. Wala na akong mapupuntahan pa.

"Hindi ba ikaw ang anak ni Remus Galvez, hija?" tanong ng mama.

"Opo. Gusto ko lang pong sumama at makita kung paano gawin ang hanapbuhay n'yo..."
my voice shook.

Tingin ko ay napansin niya iyon. Nagpatuloy siya sa ginagawa ngunit batid ko ang
malalim niyang iniisip.

Tinulak na ng ibang mangingisda ang kani kanilang bangka. May isa lang ang sakay,
mayroon namang tig dadalawa. Sa kay manong, pakiramdam ko'y mag isa lamang siya.

"Sige... Pero gagabihin pa kami... Hahanapin ka..." aniya.

Ngumiti ako. "Ayos lang. Pupwede po akong gabihin. Tutulong po ako sa inyo..."

Tumango siya. Hindi na ako naghintay pa. Dumiretso na ako sa bangka at pumwesto na
sa pang-isahang upuan.

Pumasok na rin siya sa bangka. Tinulak niya ng kawayan iyon para malayo na sa
buhangin. My hand fell on the pristine waters of Costa Leona.

Umuga ang bangka nang pumunta sa likod ang mama para simulan ang engine. When the
engine started, mabilis agad ang takbo nito. Sa mga gilid ay ang iilan pang
mangingisda na tutulak para maghanap buhay.

Hinayaan ko ang kamay kong nahulog sa dagat habang mabilis ang takbo ng bangka.
Palayo kami nang palayo sa isla.

Tatlumpong minuto at lumagpas na kami sa mga karatig isla na pinamumugaran ng mga

turista.

Isang lambat ang pinakawalan ng matanda. Sinubukan kong tulungan siya pero sinaway
niya ako.

"Manood ka lang, hija. Ako na ang bahala..." aniya sabay ngiti.

His

copper skin shined because of the sunlight. Ang kanyang mapuputing buhok ay
natatabunan ng isang maruming sumbrero. He's skinny. I wonder if he eats three
times a day but the way he smiles at the other fisherman reminds me that people
deal with their problems differently. Iyong iba, umiiyak. Iyong iba, tumatawa.
Iyong iba, hindi tinuturing na problema iyong problema nila.

It reminded me of how ridiculous my problem is. It reminded me that there are even
bigger problems out there... that the problems of the heart isn't a problem at all.

"Hindi ba may mga bangka kayo sa hotel ninyo? Kung gusto mong pumalaot, bakit ka pa
sumabay sa amin?" biglang tanong ng mama.

Ngumiti ako. "Gusto ko pong makita kung paano kayo magtrabaho..."

"Hmm..." he laughed and then ignored me when he realized that their net is full.

Fishes tried to swim even when they're caught. Bumigat ang pakiramdam ko habang
nakikita silang nahihirapan para sa kanilang mga buhay. My heart goes out for them.

The fishermen were so happy because they caught a lot of it. I understand the
circle of life pero napagtanto ko ring ganoon pala talaga. May masisiyahan sa
kalungkutan mo. When you're in pain, you can't expect people to feel pain, too.
Some might even rejoice when you're sad. That's the way life goes.

Ginabi kami sa laot. Tanging lampara ang nakikita kong ilaw. Alam kong malayo pa
kami sa isla dahil ni isang ilaw ay wala akong makita kahit saan.

"Ayos na 'to!" sabi noong isang mangingisda galing sa kanyang bangka.

"Oo! Bumalik na tayo..." sabi ni Manong.

Isang ingay ng makina at may

nauna nang bumalik. Sumunod naman kami.

Ang malamig na hanging sumasalubong sa aking mukha ay nakakaantok. I want to reach

the salt water but I'm afraid to do it. I can't see anything.

"Gutom ka na ba, hija? Idederetso na lang kita sa tapat ng hotel n'yo..." aniya.

"Naku! Huwag na po! Ayos lang po kung sa rock formations at kaya ko naman pong
umuwi mag-isa."

"Sigurado ka ba?" he asked.

"Opo!"

Hindi na siya umimik. Although I want to agree with him but I don't want to cause
any trouble. Sa tagal kong tinatahak ang rock formations, siguro naman ngayon kaya
ko na iyong tahaking mag-isa.

Being away the hotel made me appreciate being there. Even when it means I might get
hurt again. Ano ngayon? The comfort of home makes me happy... no matter how painful
it might be.

Sa kanila ay maraming nag-aabang na may dalang lampara. Sa malayo pa lang ay

kumakaway na ang mga tao. Siguro ay excited sa mga huli.

Kumaway din si Manong sa mga iyon. Kahit paniguradong 'di kita ay ginagawa parin.

"Malapit na tayo..." he said.

Somehow, it comforts me to know that Engineer Riego might not be around the hotel.
He'll be in Iloilo for whatever it is. I hope he realize that he's better far. Ayos
lang sa akin na ako na ang bahala kay Stav. Hindi na ako bata para mangailangan ng
proteksyon.

Tumigil ang makina ng bangka nang medyo bumaba na ang tubig. Tumayo ako para
tingnan at may iilang sumalubong sa mga bangka. Hanggang tuhod na iyon.

"'Tsaka ka na bumaba kapag tumigil na ng husto at bakamahulog ka pa..." ani Manong.

Tumango ako at nag-angat

ng tingin sa seashore. Before I can fill my eyes with the people waiting, may
marahas na umatake sa dagat. Bago ko pa makita ng husto ang kanyang mukha ay
inangkla niya na ang kanyang braso sa aking pang-upo at sa isang mabilis na kilos
ay inangat ako galing sa bangka.

My breath hitched as I try to put my hand on his shoulders for support.

"Anong pumasok sa utak mo at sumama ka sa pangingisda?" he exploded.

The villagers eyed us. Binaba niya ako sa buhangin at pagkatapos ay nakita ko kung
sino ang biglang kumuha sa akin.

"E... Engineer?"

He is furious. His eyes is blazing with pure and unadulterated anger.

"Sibal... Sabi ko sa'yo, sumama nga siya sa mga nangisda, e..." A voice croaked
from somewhere.

Before I can explain why I joined them, marahas niyang hinawakan ang palapulsuhan
ko at hinigit ako palayo sa mga naroon.

"I thought you're going to Iloilo..." I said calmly.

Somehow, the trip to the sea calmed me. Medyo nakontrol ko ang puso ko. Medyo
naging gamay ko ang emosyon ko.

Hindi siya sumagot. Nagpatuloy siya sa paglalakad patungo sa dating bahay nila.
Nilagpasan niya iyon at pinatunog ang Silveradong hindi maayos ang pagkakapark sa
harap.

Pinagbuksan niya ako ng pinto. Hinarap ko muna siya pero nang nakita ko muli sa
liwanag ang kanyang galit ay agad akong naupo sa front seat.

Sinarado niya ang pintuan at umikot siya. Kita ko sa mga mata niya ang lalim ng
iniisip. Nang pumasok siya at pinaandar ang sasakyan ay nagsalita ako.

"I just want to see what it's like to fish-"

"Hindi ba ay naipakita ko na sa'yo 'yan noon? Bakit kailangan

mo pang umalis nang ganoon, ha?" he exploded.

"I was just..." hindi ko madugtungan. "I thought you're going to Iloilo?"

"Tingin mo makakaalis ako rito kung nalaman kong hindi ka mahanap sa buong hotel, o
kahit sa mansyon ninyo?"

Parang may humaplos sa puso ko. Hindi ko maintindihan. Dapat ay natatakot ako sa
kanya ngayon. Dapat ay nanginginig ako pero iba ang naramdaman ko.

"Sorry. Hindi mo ba naihatid iyong gawa mo?" I said guiltily. "Hindi ko inasahang
gagabihin ng ganito. Akala ko mga alas sais lang, e..."

It's almost nine thirty in the evening. Ni hindi ako nakaramdam ng gutom.

"Pwede kang magpahatid sa driver namin. I can... ask a driver to drive for you
patungong Iloilo. O..." an idea came to me. "Pwede kong ikontak si Papa at ipabalik
dito ang chopper para mas mabilis..."

Pumikit siya at hinampas ang manibela. Sapo niya na ngayon ang kanyang noo na tila
ba sobrang laki ng kanyang problema.

"Tatawagan ko si Papa pagdating ng hotel..." I assured him.

He clenched his fist. Nang dumilat siya at bumaling sa akin ay iba na ang nakita
ko. His bloodshot eyes is filled with so much pain and frustration.

"Hindi ako pupuntang Iloilo..." sabi niya mas kalmado ngayon.

"Paano 'yong-"

"Wala akong pakealam!" sigaw niya.

Napatalon ako at natahimik. Is there another way to help him. I'm sure the chopper
is the answer. It can save him more time. Siguro naman ay papayag si Papa. Malapit
lang naman ang boracay. Hindi matatagalan ang pagdating noon dito.

"Sabihin mo nga sa akin..." ngayon ay bumanayad muli ang kanyang boses.

"Nagdalawang isip ka ba noong umalis ka?"

His eyes are full of intense feelings I couldn't name. Napaawang ang bibig ko.
Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa kanya. All I think about is his career...
his job... his responsibilities... I might ruin it because he's here tonight.

"Paano ang trabaho mo?" tanong ko pabalik.

Hindi ko alam kung bakit nangingilid ang mga luha sa aking mga mata. Palipat lipat
ang tingin niya sa mga mata ko.

Umiling siya. Hindi ko alam kung bakit mas lalong sumakit ang dibdib ko sa iling
niya.

"Kailan ko inalala ang kahit ano kung ang kapalit ay ang pag alis mo?"

Huminga ako ng malalim at bumagsak ang mga mata ko sa aking kamay. Inangat niya
agad iyon para magtama ang aming mga mata.

"Huwag mo nang uulitin. Papalaot ulit ako ng mag-isa kung malaman kong sumama ka
ulit sa iba..."

"I'm sorry," iyon lamang ang nasabi ko.

Huminga siya ng malalim at humarap sa manibela. Umiling siya.

"Hindi na ako pupuntang Iloilo. Si Architect na ang pinadala ko ng mga

blueprint..."

Tumango ako. "I'm sorry for the trouble..."

Hindi siya umimik pero hindi niya rin pinaandar ang sasakyan. Nanatili kaming
naroon.

"I'm sorry din talaga sa blueprint. Hindi ko sinadya. Uh..." Damn. "Tinapon ko ang
mga gamit mo kasi... nakakairita. Nagalit ako sa ginawa at sinabi mo. Tapos nagulat
ako natapon ang ink..."

Bumaling siya sa akin. Nakita ko ang pagtitig niya sa gilid ng aking mga mata.

"Nagagalit ka ba kapag umaalis ako?"

Parang may init na lumabas sa aking tainga. Kumunot bahagya ang noo ko. Hindi ako
maka-oo. Hindi rin ako makatanggi!

The engine roared to life. Umatras ang Silverado at pinaandar niya na iyon, hindi
na hinintay ang sagot ko.

=================

Kabanata 35

Kabanata 35

Cancel

Tahimik lamang ako nang tumigil ang sasakyan sa tapat ng mansyon. Ibababa ko na
sana ang salamin ng front seat kanina para mapapasok kami sa gate pero nagulat
ako't maagap na binuksan ang gate pagka-ambang liliko. The guards know his car.

"Thanks..." sabi ko at binuksan ang pintuan.

Tahimik lang din siya. Sinarado ko ang pinto nang 'di siya tinitingnan. But I know
he's looking at me the whole time. Kahit noong naglakad na ako patungo sa mansyon.
Hindi ako nakaramdam ng gutom pero nang nakarating ako sa kusina at nakitang may
pagkain ay ilang sandali muna akong umupo roon para kumain.

Binalikan ko ang nangyari kanina. It all happened so fast. Mabuti na lang at hindi
na kami nag-away pa. I was able to control my emotions, I'm glad I did it. Hindi na
mas lumala pa ang away lalo na't kasalanan ko pa naman.

I wonder if he'll be alright kahit na hindi siya umalis patungong Iloilo? Paano
iyong trabaho niya? Will he blame me for staying? Napag-utusan siya ni Papa na
bantayan kami. Kahit na tungkol kay Stav ang usapan nila, parang kasali na rin
itong nangyari ngayon.

Or maybe he'll go to Iloilo tomorrow instead. Pinagpaliban niya na lang.

I sighed. Kinuha ko ang aking pinggan at hinugasan na sa sink. Tahimik ang buong
bahay. Kahit anong linis siguro ng mga empleyado sa hotel ay hindi pa maayos ang
sala dahil sa mga alikabok galing sa tinatrabahong mansyon.

Nilagpasan ko ang sala at dumiretso na ako sa hagdanan paakyat.

My heart feels light. I'm sure it's because of the trip. Natuklasan kong kailangan
ko nang ipaubaya ang lahat. If I

mess with what's bound to happen, it will only get complicated. Things will fall
into place even without trying so I just need to let go of all my worries.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nagbabad sa banyo pero nang natapos ako'y
talagang na relax ako.

Nilapitan ko ang tukador habang nagpupunas ng buhok. Nahagip ng tingin ko ang

labas. Nakaawang kasi ang bintana sa aking kwarto dahilan kung bakit nakita ko ang
naroon.

Lumapit ako para makita pa lalo. In front of the house stood Engineer Riego's car.
Ganoon parin ang ayos nito ngayon simula pa kanina. He's standing beside the door,
leaning and crossing his arms like he's thinking of something important.

Why is he still here? My heart raced without my permission. Halos isang oras na
akong nakauwi, ah? Hindi ba siya uuwi? Well, besides, malapit lang ang kanila.
Pero...

I turned the lights off. I realize I shouldn't overthink. Maybe he's just thinking
about something important. I need to be the boss of my heart, not the other way
round.

Pagkapatay ng ilaw ay dumungaw ulit ako. Nanatiling ganoon ang ayos niya. Hinilig
niya ang kanyang batok sa sasakyan. Bahagya akong umatras.

I remember the first time I saw him stand there. Noong linapitan siya nga
bodyguards ko at ni Tita Marem. It broke my heart seeing him punched and beaten by
our people. I didn't do anything. I was helpless.

Humiga na lang ako sa kama at tinabunan na ang aking sarili. Kahit na pagod ang
katawan ko ay hindi ako mahila ng antok. Nakatitig ako sa ceiling habang nakahiga.

Hindi ko alam kung anong oras ako natulog pero tinanghali na naman

ako ng gising kinabukasan. Alas otso nang umalis ako sa mansyon at nagtungo sa
Seaside para magbreakfast.
"Si Kael?" I asked the waiter.

"Ma'am, tapos na po siyang magbreakfast..." the waiter answered.

Tumango lamang ako at nagsimula nang kumain. The calm sea made me eat slowly.
Parang mas marami ang oras na natutulala ako kesa sa ang sumubo ng pagkain. In the
end, I didn't finish the food on my plate.

Alas otso y media nang umakyat ako sa pangatlong palapag para magtrabaho. I'm
pretty sure mas lalong dadami ang trabaho ko ngayon dahil pinagpaliban ko kahapon.
I should overtime!

Pagkapasok ko sa opisina ay nagulat ulit ako na may card sa powersource. That means
he's here. And yes, I saw him on his swivel chair!

Nakapangalumbaba siya habang tinitingnan ang kanyang laptop. Nilipat niya ang
kanyang mata sa akin at medyo umayos sa pag-upo. He's wearing black jeans and a
grey shirt. May konting tupi pa ang hem ng sleeves. It highlighted his biceps. I
just can't help but notice.

Tumaas ang mga kilay ko at binalingan ang laptop.

"Good morning..." he greeted.

Wow. That's new!

"Morning..." I said pagkatapos ay umupo na.

I turned my laptop on. Hindi na ako nangahas na sumulyap sa kanya dahil pakiramdam
ko ay nakatitig siya sa akin.

While waiting for my laptop to respond, sinikop ko ang buhok ko at nilagay ang
lahat sa kabilang balikat. The tip reached my thighs. I should cut this. It's been
five years since the last time I went to a salon to do anything with my hair. Pero
saan naman ako magpapagupit?

Nang nabuhay ang laptop ay nagsimula na ako sa trabaho.

Ilang sandali ang lumipas ay tumayo siya. Doon lamang ako nagkaroon ng pagkakataong
tingnan siya. May tinitingnan siyang trabaho sa kanyang lamesa. Then he glanced at
me. I tore my eyes from our line of vision and started typing on my laptop.

Alas diez nang mukhang kinailangan niyang lumabas para tingnan ang trabaho. May
tinanggap siyang tawag na mukhang nagpapapunta sa kanya sa baba.

"Bababa muna ako..." he suddenly said.

"Okay..." I didn't even glance at him.

"Dito ka ba maglalunch?"

"Hindi. Sa Seaside..."

"Okay... Mga anong oras?"

Hindi ko na napigilan. Nilingon ko na siya. He looks indifferent but his questions

say otherwise. Nagkibit ako ng balikat.
"Alas dose..."

He nodded then proceeded to the door.

Alas onse y media nang biglang may tumawag sa akin. Pintransfer lang ng front desk
sa aking telepono dahil importante raw iyong tawag.

"Hello, Miss Galvez..." it's a sweet voice of an older woman.

"Hello, po? How may I help you?" I asked.

"This is Linda, Mayor Saldivar's personal assistant. Were you informed of the
supposed meeting this afternoon? The good mayor didn't receive your RSVP..."

I almost said an oath. Hinalughog ko ang aking lamesa 'tsaka lang nakita ang isang
sulat galing sa opisina ng Mayor. Bakit ba kasi ako umalis kahapon? Kung sabagay,
kung hindi ako umalis ay baka tuluyan na akong nasiraan ng utak. I'll just deal
with the consequences...

"Oh! Uhm..."

Mabilis kong binasa ang mga naroon. It's going to be around 1PM this afternoon! At
medyo marami pa akong tatapusing trabaho!

"Okay. It's

going to be... uhm... the Municipal Hall! Sige, po. Pupunta ako, Ma'am..."

She laughed. "Okay, Miss Galvez."

"Ano nga pala ang agenda?"

"Miss Galvez, it's about the festival next month..."

"Yeah!" sabi ko nang nabasa ulit sa sulat.

Hinilot ko ang aking sentido at marahang pumikit. Sabado bukas. Bukas ko na

tatapusin ang lahat. Akala ko makakapag relax ako bukas. God, Papa... bakit iniwan
mo pa ang mga responsibilidad na ito sa akin?

"Okay... Noted. I'll be there."

Dahil sa meeting ay nahirapan ako sa schedule ko. Hindi ko alam kung anong oras
iyon matatapos so I'll assume that my afternoon is full.

"Hello..." Alas dose nang tinawagan ko ang kitchen.

"Hello po, Miss Galvez," salubong sa akin.

"Paki dala na lang dito ang tanghalian ko. I'm in a rush so I can eat whatever's
available. Okay?"

"Sige po, Miss..."

Good thing I'm dressed for a formal meeting. Hindi tulad noong nakaraan na puro
beach dress ang suot ko. Sa araw na ito ay isang floral skirt at white blouse ako.
I went to the office's bathroom to put on powder and check on my eye make up.
Pagkatapos ko roon ay may kumatok na para sa aking pagkain.
Nagmamadali na akong kumain para mabilis din akong makapag tooth brush. Kinuha ko
sa cabinet ang isang itim na sling bag na hinanda ko roon kung sakaling may lakad
ako. Now is the time to use it. I don't have much time to go back to the mansion to
change my clothes.

Pinulot ko ang telepono para tumawag sa front desk.

"Miss Galvez, hello!" bati noon.

"Uhm... Is there an available van?" tanong ko.

For some reason, our car

is always out. Gamit siguro ni Kael. Kaya iyong van na lang ng hotel namin ang
kukunin ko.

"I'll check, Miss Galvez. Ilang oras mo pong gagamitin?"

"Say till five?" sabi ko.

"The available van till five is still out..."

"All the vans aren't available?" ngumiwi ako.

"Uhm... Iyong iba po kasi binayaran na mag tour noong nag team building na mga taga
Department of Health..."

"Ilang van 'yon?" tanong ko.

"Nasa mga walo po..."

"Iyong iba?"

"Inarkila ng ibang guest po. The other van is also in Caticlan. May nagrequest po
kasi na ihatid sa port."

"Anong oras ang dating noong van na pwede until five?"

"Siguro mga ala una y media. But... I'll double check. I'll text the driver right
now. Anong oras mo po kailangan?"

"Ala una sana... Call me kapag natawagan mo na ang driver."

"Yes, po..."

I put the phone down. Hindi na ako makaupo dahil nakatatak na sa isip ko ang pag-
alis. Kinagat ko ang labi ko sa pag-iisip kung paano. Malilate ako sa meeting?

The door suddenly beeped. Hindi na ako nagtaka dahil paniguradong nakabalik na siya
galing sa ginagawa. Hindi naman siya dumiretso sa lamesa dahilan kung bakit ako
napatingin.

"Hindi ka bumaba..." he said calmly.

"Uh... Yup... Pinahatid ko na lang dito ang pagkain. May meeting ako..." sabi ko.

Tumango siya at nanatiling nakatayo malapit sa pintuan. Bakit? Hindi ba siya

pupunta sa kanyang lamesa?
"Anong oras?"

"Ngayon... Nag-aantay na lang ako ng tawag galing sa front desk..."

"I... I'm free today..."

Nagkatinginan kami. Kung hindi tumunog ang telepono ay may sasabihin

pa sana ako. Kinuha ko ang receiver...

"Miss, I called the van..." the woman sounded careful.

Alam ko ang tono na ito. Malilate nga yata ako.

"It's thirty minutes delayed of its schedule. Ibig sabihin alas dos pa po siya
makakabalik. May isa pa pong dapat ala una ang dating kaso hindi pa sumasagot. I'll
call back when the other driver receives my call..."

"Wala bang van sa labas? Kahit huwag na lang akong antayin kung may lakad. Balikan
na lang ako. Tatawag ako kapag tapos na ang meeting..."

"Meron po. I'll check."

"Are you sure?" I sighed.

"Opo. Marami po sila. Kapag hindi ka hihintayin."

"Okay. Bababa na ako..."

Binaba ko ang tawag at napatingin ulit sa kanya.

"Bababa na ako..." paalam ko.

Humakbang siya palapit sa akin. Medyo natigil ako sa paglalakad. Mabuti na lang din
at nalingunan ko ang laptop na hindi ko pa napapatay.

"I can drive you to your meeting today. Wala akong ginagawa..." he told me again.

"Huh? What about the building?" hindi ko siya binalingan.

"Wala masyadong isusupervise ngayon. Maayos ang trabaho..." he explained.

"Hindi na. May driver naman ako..." sabi ko.

Just when I was about to close the laptop, may biglang nag Facetime. I can stop it
kung hindi lang si Papa ang tumatawag. Hindi siya madalas tumatawag ng ganitong
oras. Madalas ay dinner, kung kailan nariyan din si Kael. I need to answer this...

"Pa..." salubong ko.

My father is sipping a shake with a little umbrella on the side. Sa likod niya
nakikita ko ang iilan pang bakanteng sun lounger. I can see that he is

enjoying his stay. Gusto ko pa sanang tuksuhin kung hindi lang ako nagmamadali.

"Snow, are you going out?"

He probably noticed my bag.

"Yeah. I have a meeting with the Mayor and some Department of Tourism officials..."
sabi ko.

"Oh! It's that time of the year... Nga pala... Your Tito Solomon gave me a very
short notice of his arrival."

Hindi ako agad nakapagsalita. What is it now?

"He'll be in Kalibo, 5pm today. Can you request a van to pick him up o ikaw na
lang..."

"He didn't use a chopper..." I noted.

"You know your Tito Solomon. Low profile ang gusto."

He then sipped on his shake. Nagkibit ng balikat ang aking ama.

"Saan ang meeting? Sa bayan? Anong oras ba matatapos? You can... just go and pick
him up after the meeting."

Nahihirapan na nga akong makakuha ng van, may kailangan pang sunduin? And goodness,
I don't have time to check who's going to be available on or beyond 5pm. Surely,
hindi pwedeng alas singko ako babyahe dahil nasa mga isang oras o higit ang patungo
roon.

"Bakit siya sa Kalibo?" napatanong ako.

"You ask him when he gets there... It's a short notice. I hope you can do something
for your Tito..."

He waved at me and then the line went blank. Napasinghap ako sa mga responsibilidad
na nakaantabay. Hindi naman mabigat pero sa sobrang packed ay nahihirapan ako.

"I can drive all the way to Kalibo later..." Engineer Riego formally said.

Kinagat ko ang labi ko. Talagang nakakapanghinayang ang offer niya pero ayaw ko
siyang abalahin. As much as I want the convenience he can offer, ayaw ko nang mag-
isip

ng kung ano. Nadala na ako. Hindi niya ako pinapaasa. Sadyang umaasa lang ako. The
heart that loves, can't just love alone. It hopes, too. And I don't want to hope.
I'm sick of it.

"Hindi na, Engineer. Nakakahiya naman. Ayaw kong maabala ka pa..." I said calmly.

Naglalakad na ako patungo sa pintuan nang nagsalita siyang muli.

"May kailangan akong puntahan sa Munisipyo. Mas mabuti pang magsabay na lang tayo,"
pagkasabi niya noon ay binuksan niya ang pintuan at nauna na siyang lumabas.

Natigilan ako sa ginawa niya. No. I can't.

Bumaba kaming pareho pero determinado akong sumakay sa aming van. Tahimik kami sa
elevator. I think he already assumed that I'm going with him. I won't. No...

Sabay kaming lumabas ng hotel. Sinalubong agad ako ng mga bellboy at mga driver.
Lumapit ang babae sa front desk sa akin habang si Engineer ay abala sa pagtatawag
sa valet parking.
"Miss Galvez, unfortunately the van I'm talking about can't be here yet. Nasiraan
po yata sila sa kalapit na probinsya. Ang susunod na van ay alas dos pa ang
dating..."

"Okay, can you get me an available van? Iyong ngayon lang. Tapos aalis mamaya
pagkatapos akong ihatid. Alas dos dadating iyong available, hindi ba? Ipadiretso mo
na lang siya sa munisipyo dahil pupunta ako ng Kalibo para sunduin ang aking
tiyuhin..."

"Oh! Okay, Miss Galvez..."

The valet handed Engineer Riego's key. Pinatunog niya ang kanyang sasakyan at
nilingon na ako. I looked away while I'm standing in front of the driveway waiting
for the Hiace. Damn it...

Parang may nagbabara sa lalamunan ko habang nagkukunwaring

nakatingin sa malayo. When the van blocked my vision, I immediately saw a bellboy
open the passenger seat.

Isang hakbang na lang at makakapasok na ako. Huminga ako ng malalim at pumasok na

sa loob. The bellboy closed the door. Nilingon ko si Engineer Riego na nakatayo
parin sa gilid ng kanyang sasakyan.

He looks serious. Nakatitig siya sa van at medyo madilim ang ekspresyon. Hindi pa
kami umaalis dahil may mga pinal na bilin pa ang isa pang driver sa driver ko.

"So kailangan, ala una y media, ha?" sabi noong nasa labas.

"Ala una kinse na, ah?" sabi ng driver ko. "Wala bang ibang pwede? Ako na ang
susundo sa kanila roon. Ihatid lang para hindi magalit ang guest."

Suminghap ako at mabilis na nagdesisyon. It's summer, peak season. Kahit na hindi
naman maganda ang estado ng hotel, hindi parin naman ito nangungulelat sa turista.
I tapped the seat of the driver.

"Manong..." I said.

"Ma'am, sorry po. Tutulak na tayo..." he assured me closing his windows.

"Hindi na po. Bababa po ako. Sasabay na po ako kay Engineer..." sabi ko ngunit
umusog na iyon.

"Ma'am?"

Mabilis kong hinampas muli ang kanyang upuan.

"Itigil mo manong... Kay Engineer na lang ako sasakay..." sabi ko muli.

Agaran ang pagtigil niya sa van. Muntikan na akong tumilapon. It's not his fault.
Agaran din ang pagsisisi niya at ang paghingi ng kapatawaran.

"Sorry po, Ma'am..." sabi ng matanda.

"Ayos lang ako, Manong. Uh..." bago ko madugtungan ay nakita kong naroon na si
Engineer Riego sa pintuan.

Umamba siyang bubuksan ang pintuan ng van pero dahil locked iyon.
Nataranta pa si Manong nang nakita ito roon. He immediately opened the locks. The
door immediately opened.

Ang mga salita ay halos magbara sa aking lalamunan. Nakita kong lumapit ang isa
pang driver sa driver ko. Tumunog din ang radio transceiver sa loob ng van.

"Van number 17, anong nangyari?" tanong noon.

"Lilipat si Ma'am kay Engineer Riego," the driver said.

Nagkatinginan kami ni Engineer. Tumango agad siya, assuring me that he's so willing
to drive me anywhere.

"Uhm... May ihahatid ka ba sa airport, Manong?" tanong ko sa driver."

"Opo, Ma'am. Ngayong alas dos ang flight sa Caticlan. Galing doon, may susunduin
din ako..." paliwanag niya.

Tumango ako nang nakontento sa sagot. Umatras si Engineer para bigyan ako ng
espasyo sa paglabas.

Abot-abot ang kalampag ng puso ko nang nakalabas ako. I almost find it ridiculous.
Could the heart feel this much for someone after all the pain? I cannot believe it?
Hindi ko siya tiningnan para hindi mahalata.

Walang imik kaming lumapit sa kanyang Silverado. The employees were looking at us
like we're some sort of movie. I find it awkward but I pretended that I didn't
know.

Pagkapasok ko sa kanyang sasakyan ay nagseatbelt agad ako. Umikot siya at pumasok

na rin doon. He immediately woke the engine. Tumulak na kami palabas ng hotel.

"Pasensya na sa abala. All the vans are busy. Iyong van na sinakyan ko kanina may
kailangang puntahan. Kung hindi ako umalis, baka may masabi ang guest. That's the
last thing I need for the hotel now..." I said calmly.

"Wala akong ginagawa buong araw. May dinesign lang

ako kanina, bukas ko pa tatapusin. Anong oras natin kukunin ang Tito Solomon mo sa
Kalibo?"

Wow. I didn't know that we're going together?

I need his help, I know. He is willingly giving his time and I should be grateful.
Kaya lang talaga... Maybe it just doesn't matter.

"Pagkatapos ng meeting sa munisipyo," sabi ko.

"Okay..."

Gusto ko sanang magtanong kung saan siya kapag nasa meeting ako pero hindi ko na
ginawa. It doesn't matter. That shouldn't be my business. NAg offer siya,
paniguradong may plano siya sa mga oras na wala ako.

Pagkarating namin sa munisipyo ay pinark niya na ang kanyang sasakyan. Sabay kaming
lumabas. Right... may gagawin nga pala siya sa munisipyo, aniya.

"Good afternoon!" bati noong guard na nasalubong namin sa bukana ng building.

"Magandang hapon po!" bati ko pabalik.

Napatingin ang matandang guard kay Engineer. "Sibal... kasali ka sa meeting?"

"Hindi. May kukunin lang ako..." he answered.

May gumiya sa amin patungo sa pangatlong palapag ng building. Sumama naman ako roon
sa babae. She got this weird smile at us. Hindi ko na lang pinansin dahil gusto ko
na lang matapos ang lahat ng ito.

Pinapasok kami sa isang room na may long table. Nagulat ako't marami na ang naroon
at tingin ko'y huli na ako!

"Pasensya na at natagalan..." I said while receiving the assigned chair for me.

May bakanteng upuan sa tabi ko na katabi ni Mayor Saldivar. Ang matanda ay

tumatango sa akin at mukhang hindi naman badtrip. However, the other officials look
tensed. Siguro ay may mga napag-usapan na.

"Sibal..." the mayor said.

Tumayo siya para salubungin ng tapik ang balikat ng kasama ko.

Napatingin ako sa mga naroon. A man in his late twenties is beside me. He smiled.
The other men were LGU officials. Hindi ako masyadong pamilyar pero alam kong
ganoon ang mga naimbitahan sa meeting. Except of course to the old woman in front
of me, who I think is the head of the Department of Tourism here.

"Iyong binilin mo, nasa opisina ko..." Mayor Saldivar said.

Tiningala ko sila. I didn't know they were close but... he's from here so they all
probably know him.

"Salamat, Tito," he said. "Sa labas na lang ako mag-aantay... Hinatid ko lang si
Miss Galvez..."

The mayor turned to me. Bahagya niyang binaba ang kanyang salamin para makita ako.
He is silent for a moment and then he looked at Engineer Riego. The head of DOT
eyed me, too.

"Ipapakuha ko kay Adora ang mga dokumento. Dito ka muna at tamang tama, pinag
uusapan namin iyong pinapaayos na tulay... Let's see what you can say about it..."

"Sigurado naman akong kaya iyon ni Engineer Saldivar, Mayor..." he said and glanced
at the man beside me.

Nilingon ko rin ang lalaki. Ngumisi lamang ito sa kanya at tumango.

"Hindi na, Engineer... Of course you can join the meeting..."

Hindi pa ako kasali sa unang parte ng meeting dahil inuna nila iyong nasirang
tulay. Hindi ko inasahang kasama pa siya sa meeting na iyon.

Lumabas si Engineer Riego nang may tinawagan siya sa kanyang cellphone. I suddenly
wonder if it's about work? I wonder if there's a glitch? Mabilisan ang ginawa niya
noong isang araw. Kasalanan ko pa iyon. Inabangan ko siya para

tanungin sana pero nagsimula na ang meeting tungkol sa fiesta activities, kung saan
kasali ako.
"Unfortunately, the hotel can't host the event's coronation night. Pwede kaming mag
sponsor ng swimsuit competition pero hindi iyong coronation dahil hindi maganda ang
estado. Nirerenovate ito. Ayaw kong maadvertise siyang ganoon ang background..."

"Well, that's fine, I guess. Kasi noong nagmeeting kami kasama si Madame Maria
Emilia noong Disyembre, kahit iyong swimsuit competition ay ayaw niyang i house.
It's sad... That's the biggest hotel here..."

Ngumiti ako sa head ng DOT sa kanyang sinabi. "Naiintindihan ko. But isn't it also
nice to look for some other hotels. Ilang taon na ring host ang hotel namin. I'm
not complaining. I'm even honored... Hindi lang ako willing ngayong nirerenovate pa
siya. Maybe next year, kaya kong paunlakan. I hope you understand..."

"Of course, Miss Galvez... No problem, thank you..." sabi naman ngayon ni Mayor
Saldivar.

Nakasalikop ang kanyang mga daliri habang seryoso akong tinitingnan. Nanatili akong
stiff sa pagkakaupo. Ni hindi ko masyadong nililingon ang mga katabi ko.

Humilig ng konti ang Engineer na katabi ko sa akin.

"Do I get a free pass?" he asked.

Taas noo ko siyang nilingon. He smirked. His stubble is the first thing I noticed.
Kumurap kurap ako para waksiin ang nagbabadyang ideya. Why do I find him anywhere,
anyway? Makahulugang ngumiti ang lalaki nang medyo ilang sandali akong natunganga
sa kanya.

"Miss Galvez?" he moved his head back and forth to get my attention.

Damn!

"Uh... If you're going to be the judge,

sure..."

"Mayor, pwede bang magjudge?" the man laughed slightly.

Tumawa rin ako. Not sure if he wants to go for the pageant girls or someone else.

"Ikaw talaga." The mayor laughed with him. "Stop fooling around or I'm gonna plan
out your wedding with someone I know..."

Tumigil sa pagtawa ang lalaki. Nagulat ako nang biglang tumayo ang katabi ko. Now
that he's standing I realized something. Mag aalas kuatro na. Kailangan pa naming
sunduin si Tito Solomon. Kung wala na kaming ibang pag-uusapan ay makikiusap na ako
kung pwede nang umalis.

Nasabi ko na sa kanila kung anong maitutulong ko sa festival. Magkakaroon kami ng

promo at kung anu-ano pang pakulo to boost the tourist popularity.

"Kukunin ko na ang mga dokumento, Mayor. May lakad pa kami ni Snow... Ayaw kong
mahuli..."

Para akong nabilaukan sa tinawag niya sa akin. Lumipat ang malamig niyang mga mata
sa akin pagkatapos ay bumalik din agad sa natatawang Mayor.

"Sige, sige... You may now go. Anyway, ang ididiscuss namin ngayon ay iyong mga
solusyon na lang sa maaaring maging problema pagdating ng fiesta..."

"Thank you, Mayor Saldivar..."

Tumayo ako. Tumayo rin si Mayor at naglahad ng kamay. Kinamayan ko si Mayor, ang
kanyang anak, iyong DOT head at iba pang mga opisyales na naroon.

Napepressure pa ako. Gusto ko pa sanang makipag ngitian at makipagkwentuhan ngunit

naroon na sa pintuan si Engineer Riego. He's holding the door for me, anticipating
my walk out, with his grim expression.

Huminga ako ng malalim nang nakalabas kaming pareho sa conference room.

"Dito po..." sabi noong sekretarya

at sumunod kami patungo sa opisina kung saan iyong mga dokumentong hinihingi ni
Engineer Riego.

Nauna ako. Nasa likod ko siya habang sumusunod kami sa sekretarya.

"Muntik mo nang makalimutan ang Tito mo..." he noted.

Tumango ako. "Naaliw ako roon..."

Tumigil ako nang nakarating na kami. May kinuha ang babae sa isang window. Lumapit
si Engineer Riego sa gilid niya pagkatapos ay nilingon ako. Our eyes met. He looks
cold and irritated.

Ngumuso ako. Hindi ko alam kung bakit nangingiti ako.

I wonder what he looks like with a stubble? But does he have facial hair?

Oh well. Ano naman iyon sa akin?

"Gutom ka na ba?" he suddenly asked habang pababa kami roon.

"Hindi naman..." sabi ko.

"May restaurant tayong dadaanan. Masarap doon. I called Sir Solomon, he said his
flight is delayed. Baka magutom tayo sa airport, pwede tayong kumain muna sa
restaurant..."

"Hindi na..." I genuinely smiled.

Yes, it is tempting. He is always tempting. But...

Umawang ang labi niya ng ilang sandali. Tinikom niya rin agad iyon pagkatapos ay
tumango.

Nakalabas na kami ng munisipyo ng may tumawag sa kanya. Papasok ako ng front seat
ng sinagot niya iyon. Hindi siya pumasok ng sasakyan. Siguro na rin ay para hindi
ko marinig kung anong sasabihin niya sa katawagan.

Napalunok ako at inabala na lang ang sarili sa pag-aayos ng seatbelt. Hindi naman
matagal ang tawag pero ang ekspresyon niya habang kausap ang nasa kabilang linya ay
medyo madilim.

Is it about work? Ang lakad ba na ito ay sagabal sa kanyang trabaho?

Pagkasakay niya ay nilagay niya agad ang kanyang cellphone sa dashboard. Sinilip ko
ito dahil umiilaw pa. Buhangin ang kanyang wallpaper. Wala namang text. Sino kayang
katawagan niya?

"Kung may trabaho kang tatapusin o meeting napupuntahan, unahin mo na lang. Ihatid
mo na lang ako sa The Coast para makasakay ako ng van galing doon..." sabi ko.

Umiling siya at pinaandar ang sasakyan.

"Seriously, Engineer. You don't have to do this one. I understand if you have
meetings coming. I don't want to disturb your work. This is just minor things..."

Sumulyap siya sa akin. "Wala akong meeting..."

Ngumuso ako. "No, really. I know your workmates are already calling you for a
meeting-"

"I cancelled our reservation on that restaurant, Miss Galvez. Iyon iyong tumawag
para kumpirmahin. Hindi iyon trabaho..."

Oh!

Kinagat ko ang labi ko at nilingon ang kalsada. Niliko niya ang Silverado at
tinutok na sa highway pa Kalibo.

Damn!

=================

Kabanata 36

Kabanata 36

Talikuran

Tahimik kami sa byahe. Mabuti na lang at may music naman kahit paano. Kahit na
medyo mahina iyon, at least may tunog sa gitna naming dalawa.

I don't know if I should just watch the trees passing bye the window or busy myself
with my phone. Naalala ko tuloy na kailangan kong itext si Kael tungkol sa ginagawa
ko. Kung matatagalan pa kami ay kailangan ko pang sabihin kay Kael na mauna na
siyang kumain mamaya.

The ride was swift and steady. Parang hindi natitinag tuwing may lubak ang sasakyan
niya. At kung tumingin siya sa kalsada, animo'y may kasalanan ito sa kanya.

Ako:

Kael, I'm going to Kalibo. Kukunin ko si Tito Solomon ngayon. Not sure where he's
heading. I'll offer him the mansion pero kung gusto niya sa hotel mag stay, paki
reserve siya ng isa. O sa kwarto mo na lang.

There were texts from my friends, too. Minsan ay hindi ko pa narereplyan sila dahil
masyado akong abala. Stav is constantly texting me, too. He checks me every now and
then and when I say I'm fine, he'll stop the conversation. Friendly lang naman iyon
kaya ayos lang din sa akin. May pinagsamahan kami kahit paano. Hindi ko nga lang
alam kung anong magiging reaksyon ko kapag totoo iyong imbestigasyon.

Sumusulyap sulyap si Engineer sa akin habang inaabala ko ang sarili ko sa

cellphone. Naalala ko tuloy iyong Facebook. He didn't confirm my request. Pait ang
naramdaman ko nang sumagi sa isip ko iyon kaya binaba ko na lang ang cellphone ko.

I didn't mention it. I added him because I want to know his whereabouts. I want to
see if he's fine after all these years.

Now that he is, and he didn't even confirm my request, huwag na lang. Ibig sabihin
lamang noon ay ayaw niyang may koneksyon kami sa social media. Ayaw ko nang pilitin
pa... Ayaw ko ring gamitin ang kapangyarihan ko o ang kahit anong dahilan para
gawin niya ang kahit ano para sa akin.

Minsan sumasagi na rin sa isip ko noon na nag-aalala lang siya sa akin dahil boss
niya ako. Naisip ko rin na baka nagustuhan niya lang ako noon dahil syempre palagi
kaming magkasama dahil boss niya ako. There's always that reason. Now he'll do
things for me because he respects my father. And that's that, nothing more.

Paminsan minsan ay may tumatawag sa kanya. Pinikit ko na lang ang mga mata ko at
nagkunwaring wala lang iyon sa akin.

"Pupunta ako. Sa susunod na buwan pa naman iyon..." he stopped like he's cut off.
"Kailangan ko rin talagang pumunta kaya hindi ko ipagpapaliban iyon. Don't
worry..."

Ilang sandali at may tatawag ulit sa kanya. Pormal siya sa mga tawag at mukhang mga
Engineer din ang mga nasa kabilang linya.

Nang natapos ang mga katawagan niya ay ang cellphone ko naman ang tumunog. Palapit
na kami sa Kalibo. The caller is Tito Solomon! Baka nasa airport na siya. Sinagot
ko agad.

"Hello, Tito..."

Sumulyap si Engineer sa akin. Napatingin din ako sa kanya.

"I'm so sorry, Snow. I'm still here at NAIA. Kakalapag lang ng eroplanong sasakyan
ko patungo riyan. Are you in Kalibo already?"

"Yes, Tito. Ayos lang po. I'll wait."

"Okay. I trust you're with Engineer Archer Riego?"

Well... the name sounds familiar, Tito.

"Yes..." iyon lamang ang naisagot ko.

"Okay. I want to stay

in the hotel. I miss staying there. May sadya lang ako sa Laciera... Sa Linggo ng
gabi, tutulak ako pa Boracay."

"Okay. I'll reserve a room for you. And uhm... Sa Kalibo na rin po tayo magdinner
dahil mahabang byahe pa ang Costa Leona galing dito."

"Thank you, Snow."

Pagkatapos ng usapan ay binaba ko na ang aking cellphone.

"May alam akong magandang kainan dito... Doon na lang tayo didiretso pag dating ng
tiyuhin mo..." Engineer Riego said.

"Sige. Pero nasa Manila pa siya. Kakalapag lang ng eroplanong sasakyan kaya pwede
bang maghanap muna tayo ng salon?"

He was a bit shocked with my request. Ginala ko ang mga mata ko sa paligid. Nasa
sentro na kami ng probinsya at paniguradong may mahahanap kami rito kahit paano.

Indeed, hindi pa nakakalayo ay niliko niya na ang sasakyan sa isang maayos na

parlor. Hindi naman ako partikular sa salon na pupuntahan kahit noon. Hindi rin
naman kasi unruly ang buhok ko. Mag-isa ko pa ngang kinukulot iyon kung gusto ko.
Kaya hindi ako masyadong pihikan sa mga ganito.

The wind chime from the door clinked. Nilingon agad ako ng dalawang bading na
nakaupo sa sofa. Tumayo ang isa at nakangiting sumalubong sa akin.

The wind chime clinked again nang pumasok na rin ang kasama ko. Ngayon, sa likod na
ang mga mata ng mga bading. Suminghap pa ang sumalubong sa akin at pinagtagpo ang
mga palad. Malapad ang kanyang ngiti.

"How may I help you, Miss?"

Tumikhim ako. His eyes are drifting to who's behind me. Dumiretso na lang ako sa
upuan sa tapat noong malaking salamin. Ang isang babaeng nagpapagawa ng buhok ay
nakatingin

na rin sa kay Engineer Riego na ngayon ay nasa sofa na sa likod ko.

My thoughts spread like spilled water as I imagine him walking around parties in
Manila. Sa kanyang tikas, mahirap itangging maaaring bukod sa mga kilala kong
nakaaligid sa kanya, marami pa siyang nabibihag.

Not that it matters anyway.

"Ang haba ng hair mo, Ma'am!" sabi noong bading habang hinahaplos ang buhok ko.

"I want it chopped till here..." I said.

Ipinakita ko sa kanya kung gaano ka iksi. Hindi naman sobrang iksi. Gaya lang noong
dati. Just enough for it to touch my back. Pero nagdadalawang isip parin ako...
syempre, mahilig akong kulutin iyon. Sayang kung medyo maiksi.

"Ay, bakit, ma'am? Nagmomove on ka?"

Lumakit pa ang mata noong bading sa sariling tanong niya. His wavy and blonde hair
moved when he asked the question.

"No..." Umiling ako.

Nasulyapan ko si Engineer na nakatitig sa akin. His thighs spread wide as his

elbows rested on his knees. Ang katabing bading ay mabilis ang paypay sa sarili
habang tinutunaw siya sa titig.

Binalik ko ang tingin sa bading na nasa likod ko.

"Ang sabi nila, kapag daw sobrang haba ng pinutol sa buhok, tanda raw iyon na
nagmomove on na ang babae!" he smiled.
What the hell? Kailangan pa bang sabihin iyan?

"Hindi ako nagmo-move on. Gusto ko lang magpagupit..." malamig kong usal.

"Ay..." ngayon ay makahulugan naman ang kanyang ngiti. "Hindi ka nagmo-move on? So
going strong ang pag-ibig mo, Ma'am?"

I'm a second away to walking put but I stopped myself. I shouldn't be affected.
Pero sa salamin ay kitang kita

ko na ang titig ni Engineer sa bading na kumakausap sa akin.

"Hindi... Gusto ko lang talaga magpagupit."

"Ganoon ba, Ma'am? Sayang kasi, e. Ang ganda at ang kintab ng buhok mo. Pero
sige..."

Agad niyang nilagyan ng tela ang sa aking leeg hanggang tuhod. Mukhang sisimulan
niya na. Kumuha rin siya ng mga gunting at kung anu-ano pang kakailanganin.

Akala ko ay iboblowdry man lang ang buhok ko pero hindi na pala.

Sa salamin ay nakita kong nakatingin na si Engineer Riego sa kanyang cellphone.

Medyo kunot ang kanyang noo, mukhang seryoso sa ginagawa.

"Ay, hindi na pala. Konti na lang. Trim na lang ang gawin mo..." pigil ko.

My indecision made him smile even wider. Nag-angat ng tingin ang nasa likod at
medyo umaliwalas ang mukha.

"Hindi na magmo-move on si Ma'am!" he announced.

Pumikit ako ng marahan at umiling na lamang.

"I need a trim. My hair is too long. That's all..."

"Okay po..." he bit his lip and started the whole process.

Nagulat ako nang may biglang tumunog sa aking cellphone. Inangat ko iyon dahil
hindi na ako makayuko sa pagsisimula ng gupit.

Nakita kong galing sa Facebook ang notification at iyon ay ang pag-a Add ni Archer
Riego sa aking account...

Nilipat ko ang mata ko sa salamin. His dark expression directed is directed at me.
I'm sure he knows I'm checking his profile now. Kita niya ang screen ng cellphone
ko galing sa kinauupuan niya.

I am seriously torn.

If I don't accept him right now, that means I still have something for him. Tila ba
may galit ako sa ginawa niyang pag ignore sa request ko noon at ngayon ay
naghihiganti ako. Pero kung ia-accept

ko naman siya, lalabas na masyado akong eager na makita ang kanyang profile.

And why am I thinking too much about this? This shouldn't even matter to me. At
all.
Binaba ko ang cellphone ko nang nagdesisyon. I ignored his request without
reevaluating my thoughts.

Kung magtatanong siya kung bakit ko iyon ginawa, mag-iisip na lang ako ng pwedeng
idahilan. Dapat ay hindi siya magtanong. Hindi nga ako nagtanong noong hindi niya
ako inaccept, e.

Mga dalawang pulgada lang siguro ang naputol sa buhok ko.

"Tapos na!" sabi noong bading.

Nanatili ang mga mata ko sa salamin habang tinitingnan ang haba ng buhok ko. Tumayo
si Engineer Riego at agad bumunot ng pera galing sa kanyang wallet. He handed it to
the cashier. Kahit may katandaan iyong babae ay nangingiti at namamangha parin sa
kanya.

Nilapitan ko siya para magbayad pero hindi pa lumalabas sa bibig ko ang sasabihin
ay...

"Ako na. Alis na tayo..." aniya.

Gusto ko sanang makipagtalo tungkol sa bayad ngunit masyadong obvious ang panonood
ng mga tao roon sa amin. Sobrang tahimik at parang kami lang ang binabantayan.

"Okay..." I said in haste.

Tinalikuran ko siya pero hindi nakatakas sa akin ang pagbibigay niya ng tip sa
bading na gumupit sa akin.

"Thanks, Sir..." he giggled.

Umirap ako at dumiretso na lang sa pintuan. Kahit nasa likod siya ay nagawa niya
paring itulak ang pintuan para sa akin. Kaya dire-diretso ang lakad ko sa labas.

Mabuti na lang at nang sumakay sa sasakyan ay tumawag si Tito Solomon. Nasa airport
na raw siya. Tamang tama lang at papunta na kami. We don't

have to wait for him anymore.

When we got there, he's already outside. Mag-isa siya at may isang luggage lang na
dala.

"Tito!" I smiled.

He smiled back. Naglahad siya ng braso para mayakap ko. Tumakbo ako at niyakap
siya. But then his hand reached for someone behind me.

"Engineer!" sabay tawa ni Tito Solomon. Kumusta na?

Bumitiw ako kay Tito at bahagyang umatras. Siya ang bunsong kapatid nina Papa at
Tita Marem. His wavy hair is now a bit longer than the last time I saw him. Ang
kanyang pangangatawan at tikas ay tulad parin ng dati. Ang dimple sa left side ng
kanyang pisngi ay nagpakita nang ngumiti siya sa amin.

"Kumusta, pamangkin?" his playful tone made me remember my childhood.

"Ayos lang, Tito... Sorry, nahuli kami..." sabi ko.

"Ayos lang, kalalabas ko lang din... Engineer, naging driver ka ngayon ng pamangkin
ko?" he laughed.

"Walang problema, Sir. Wala rin akong ginagawa sa hotel."

"Saan tayo kakain? Doon na natin ipagpatuloy ang kumustahan dahil medyo gutom na
ako..."

Limang taon na nang huli kong nakita si Tito. Noong umalis ako pa Maynila ay sa
building ng condo ni Tito Solomon kami binaba ng chopper. Hindi ako agad umuwi sa
bahay namin dahil ayaw kong mag-alala si Papa sa biglaang pag-uwi.

Tito didn't know why I'm back in Manila and he didn't even ask. I wonder if Tita
Marem told him...

"Minsan talaga naiisip kong mas mabuting mag chopper lalo na kapag delayed ang
flight. Sayang at hindi ko makikita ang sunset ng Costa Leona..." sabi ni Tito.

Nasa likod ako ngayon. Si Tito Solomon pa ang nagturo sa akin na sa

passenger seat ako sumakay. Hindi naman ako makaangal. Siya ang sumakay sa front
seat. Paniguradong sa likod din ako mamaya sa byahe pero ayos lang.

"Bakit hindi ka magpaiwan muna bukas, Tito?" tanong ko.

"Hindi na. Baka magtampo si Kuya. Isa pa, kailangan ko talagang mag stick sa
schedule ko. Uuwi pa ako ng Batangas sa Martes."

Hinatid kami ni Engineer Riego sa isang ihawan. Mukhang nagustuhan agad iyon ni
Tito Solomon.

Paano kaya nila nakilala ang isa't-isa? Ang alam ko naman ay naging Engineer din
nila ito sa isang project. Kung namumuhi ito sa akin, bakit niya pa tinanggap ang
offer ni Tito o ni Papa? Galvez ang dalawa. Galvez ako. Maybe he moved on long
before they offered the projects. And besides, bakit niya tatanggihan ang grasya.

"Gutom na gutom ako!" ani Tito nang nilapag na ang mga inorder.

Sa opinyon ko, masyadong marami ang pagkain sa harap namin para sa tatlo. Halos
hindi na magkasya sa parisukat na kawayang lamesa ng kumportableng lugar na iyon.
Pero... nga naman at mga lalaki ang kasama ko.

Maraming tao. Sabado kasi kaya maraming kumakain sa labas. Medyo mausok pa dahil sa
mga inihaw.

"Pagkatapos mo riyan, Engineer, sa Batangas ka naman ulit ha? May ipapagawa iyong
anak ng kaibigan ko sa'yo... Next year pa iyon pero sana pumayag ka na ngayon..."
si Tito.

"Saan sa Batangas? Malapit po sa inyo? Bahay ba ang proyekto?"

Tumango siya. "Mansyon noong katabing resort. Iyong anak niyang babae ang
nangangalaga. Gustong magpa extend kaya ayon. Wala pang asawa. Ka edad ni Snow.
Ikaw ang nirekomenda ko."

Engineer Riego nodded.

Ngumuso ako
at nagpatuloy sa pagkain ng chicken barbecue sa aking pinggan. Mukahng abala sila
sa trabaho.

"Snow,"

"Po?" maagap kong sabi.

"Nabalitaan ko kay Ate Marem ang tungkol sa mga Lagdameo, ano ang gagawin mo roon?"

Halos mabilaukan ako. Nakatingin ang dalawa sa akin, naghihintay ng isasagot.

"I don't want to judge them quickly. Speculations lang iyon ni Tita Marem... At ng
mga NBI..." I said.

"Hindi sila makaka deduce ng ganoon kung walang tamang batayan..." mariing sinabi
ni Engineer Riego.

Nagkatinginan kaming dalawa. I know he's right but it should be innocent until
proven guilty.

"I've known Stav... for years." Mas mahabang panahon pa sa pagkakakilala ko sa'yo.
"He's been good to me. Hindi siya kailanman naging malupit sa akin."

Tumawa si Tito Solomon. "Little Marem, they say..."

I pouted at his remark. What? Anong ginawa ko?

"Masyadong matibay ang tiwala ni Ate kapag nakuha mo ang loob niya. Hindi basta
bastang natitibag. Hindi basta bastang nagdududa. Tulad mo... That's good, Snow.
But don't you understand? Their hotels are losing. Your father might say goodbye to
his investments if he wants to stand alone. Lalo na't ayaw mong magpakasal kay
Stav..."

Why in the world would he say that in front of Engineer? Seriously.

"Bakit nga pala ayaw mong pakasal? May iba kang gusto?" kumunot ang noo ng aking
tiyuhin.

"Wala. I'm young, Tito. I can't just marry to for business' sake. Hindi naman
namumulubi ang hotel para lubusan akong ipagkanulo ni Papa sa isa pang tycoon."

Napagtanto kong may mali akong sinabi. Hindi ko alam kung

bakit pa iyon importante pero sumulyap ako sa aking tabi. Nag-iwas siya ng tingin
at sumimsim sa kanyang inumin.

"Kung nalulugi tayo, papayag ka pala?" uyam ni Tito Solomon.

What the hell? Natigilan ako roon! Humagalpak sa tawa si Tito Solomon pagkatapos ay
tumango tango siya. He raised one hand in front of me to stop me from reacting.

"Let's not talk about this one. I know you can handle this pretty well..." he
glanced at Engineer Riego then back to me.

Nagsimula na siyang magtanong tungkol sa The Coast at sa mga renovations. Mabuti na

lang at nasagot naman ni Engineer Riego ang mga tanong. Hindi ko kasi chineck ng
maayos lahat ng detalye lalo na noong sa mansion. Noong nalaman kong siya ang
magiging Engineer, hindi na nag matter sa akin kung paano gagawin ang mga
renovations.
Alas syete y media nang nagpasyang umuwi. Gaya ng sabi ko, ako ang nasa likod ng
sasakyan. Silang dalawa ang sa harapan at patuloy ang topic tungkol sa trabaho.

Tahimik ako sa likod. Hinilig ko ang aking ulo sa backrest at napansin ang rearview
mirror. It's directly showing his eyes on the road. Nakita kong umangat iyon ng
sulyap habang kinakausap niya si Tito Solomon.

I shifted slightly so I won't have to see his eyes everytime I look at the rearview
mirror. Biglang nag slow down ang Silverado. Napansin kong may traffic na
paparating. He glanced my way as the car slowed down. Nilingon din ako ni Tito
Solomon, siguro'y nagtataka sa paglingon ng nagdadrive.

Napalunok ako nang nagtaas ng ng kilay si Tito sa akin.

"Pagod ka, Snow? Matulog ka muna..."

Ngumiti ako.

"Pagdating

namin sa The Coast, pahanda ka ng isang lamesa sa labas ng Seaside, ah? Inuman muna
kami nitong personal mong driver, kung ayos lang sa'yo..." The smirk on his face
told me so many things.

What? Sa akin ba talaga nagpapaalam si Tito? He's teasing me. At walang ginagawa
ang katabi niya! Hindi man lang nagrereact.

"He's not my personal driver, Tito. And I don't really care at all if you drink
till dawn. You're asking permission to the wrong person. I'm not his girlfriend."
hinilig ko ang ulo ko sa backrest.

Mas lalong nagngising-aso si Tito Solomon.

Kinagat ko ang labi ko nang napagtantong nasobrahan yata ako sa pagsasalita!

"Kanino pala dapat ako nagpapaalam, Engineer Archer?" He laughed.

Hindi ko makita ang ekspresyon ng kausap niya dahil tutok iyon sa kalsada.

Humagalpak si Tito nang walang naisagot ang tinanong. Tinapik niya ang balikat at
nagsimula nang mag reminisce sa kapanahunan niya.

Damn it! I should stay silent now! Kung masyado akong makwento ay may lumalabas na
hindi maganda sa bibig ko.

Nakatulog ako habang nagku-kwentuhan sila tungkol doon. Nagising lamang ako nang
medyo dumami ang ilaw sa labas, hudyat na nakarating na kami sa bayan.

Dire diretso ang patakbo sa Silverado. Humilig ako sa bintana ng sasakyan habang
tinitingnan ang maliliit na ilaw ng mga kabahayan malapit sa kalsada. Hanggang sa
nagsimula na ang mga two-storey at three-storey building, pagkatapos ay ang iilang
mansyon.

Nang lumiko na sa hotel ay tumuwid na agad ako sa pagkakaupo. I'm going to check if
my brother did the right things for our Tito Solomon.

Nang nagpark ang

sasakyan ay bumaba na ako. Sinalubong agad ako ng iilang bellboy at driver.

"Good evening, Miss Galvez..." bati ng mga sumalubong sa akin.

"Nagpahanda ba si Kael ng isang room? Pakisabi sa Seaside na maghanda ng isang

bakanteng lamesa sa labas ng restaurant... sa tapat mismo ng live band para kay
Tito Solomon..."

"Magandang gabi, Captain..." bati ng nagpuntahang mga driver sa tiyuhin ko.

Hinayaan ko na silang makipagkamustahan doon. Basta ba kinuha ng mga empleyado ang

kanyang luggage at binigyan ng front desk ng keycard sa kanyang room, paniguradong
ayos na.

Si Kael ang nakasalubong ko sa bukana ng Seaside.

"Ate, si Tito?"

Ngumiti ako sa aking kapatid.

"Nasa hall kasama ni Engineer Riego. I'll reserve a seat in front of the live band.
Bond with him till he's done. I'm tired. I need sleep, Kael. Maaga pa ako sa
opisina bukas. Marami akong hindi natapos..."

I kissed his cheek. He nodded at sinalubong na ang aming tiyuhin.

"Ilagay n'yo rito..." sabi ko sabay hikab.

Nagpalagay ako ng whiskey sa kanilang lamesa. Kumpleto na rin pati soft drinks,
pulutan, ice, baso, at kung anu-ano pa roon. I want it smooth for my Tito.

Humikab ako at tiningnan ang mga papalapit na panauhin. The live band is drowning
the sound of the waves. The chattering foreigners were too busy to care about what
I'm seeing in his eyes. I immediately looked away.

"Tito, pasensya na. Maiiwan ko kayo rito dahil kailangan ko nang magpahinga. Maaga
pa ako bukas sa opisina..." sabi ko.

"I understand, Snow."

He kissed my cheek. It made me smile. Reminds me of the

good old days.

"Sayang nga lang at inasahan kong makakasama ka namin sa gabing ito..." he smiled.

Umiling ako at umirap. Mas lalong tumawa si Tito.

Ayaw ko na sanang tingnan si Engineer sa tabi niya at ng kapatid ko pero kailangan.

I need to express my gratitude. I need to thank him for today. Malaki ang naitulong
niya.

"Engineer Riego, thanks for everything..." Hindi ako makatingin ng diretso. "Enjoy
the rest of the evening..."

Nginitian ko sila. Tinapik ko ang balikat ng aking kapatid at iiwan ko na sana nang
biglang...

"Ihahatid na kita, Miss Galvez... Sir..."

Hindi na nag-antay ng dugtong si Tito Solomon. He immediately nodded to agree.

"No need..." maagap kong sinabi.

"Sige na, Snow..." Tito nodded at me now.

This is ridiculous. Umalis na lang ako. Sumunod naman si Engineer Riego sa akin.

"You don't really have to do this. Malapit lang ang mansyon... Kaya ko naman mag-
isa..." I did not intend that statement to turn out weird.

Tahimik lamang siya habang naglalakad kami. Nasa isang pasilyo na kami palabas ng
hotel. Diretso na iyong walkway patungo sa gate ng aming mansyon. Hindi na niya
kailangang ihatid ako dahil malapit lang naman.

He's silent the whole time we were walking. Nang nasa gate na kami ay 'tsaka pa
lang siya nagsalita.

"May itatanong lang din sana ako..."

The pain in my chest made me tremble. Ano iyon? Sana ay huwag iyong tungkol sa mga
bagay na kinakatakutan ko.

Dire diretso ang lakad ko. Palapit na ako sa mansyon ay wala pa siyang sinasabi
muli kaya hinarap ko siya.

The lamp post from our second

gate illuminated his eyes. Kunot ang kanyang noo at may namamataan akong pagod sa
kanyang mga mata. Mahaba at nakakapagod nga naman ang naging araw namin.

"What is it?" I said coldly.

His lips were now in a thin line like he wants to swallow the words that haunted
him. Ngayon ko lang ulit siya natitigan ng ganito.

For the past days or weeks we've been together here in Costa Leona, hindi ko pa
talaga siya na titigan ng diretso. Ngayon lang ulit.

Nakita ko ang lahat ng pagbabago sa kanyang mukha. If anything, maturity made him
look manlier. His prominent jaw made him look stronger, the vein in his arms made
him look tougher, and his a bit longer hair made him look different.

Tinambol ang dibdib ko sa mga iniisip. Sinusubukan kong magmukhang wala lang pero
naghuhuramentado na ako sa kaloob looban.

"I'll stay up late tonight... Ayos lang ba iyon sa'yo?"

My heart beated erratically. Why is he asking me that? Does he still need my

permission? Naalala ko tuloy ang sinabi ko kanina! God, Snow. So genius of you...

"I don't really mind... I mean, I don't care... I mean..."

Napakurap kurap ako sa kalituhan. Pilit kong niyayakap at sinisikop ang dingding na
matibay kong itinayo simula noong pumalaot ako.

"I don't have the right to say no..."

What the fuck? That isn't even the right thing to say.

"So... you want to say no..." he concluded.

"Huh? No! It's okay. Si Tito Solomon lang naman iyon. I mean..."

Bakit, Snow? Kapag hindi si Tito Solomon, hindi pwede? Of course pwede kahit sino!

Kinagat niya ang kanyang pang-ibabang labi. Gusto kong takpan ang mukha ko para
hindi niya makita ang pagkakalito ko sa sariling mga salita.

"Ayos lang, Engineer Riego. You don't have to ask permission to me at all,"
pagtatama ko. "I don't really care about what you want to do... or what you do..."

There. I think that's better.

Tumango siya. Kitang kita ko ang pagkabigo sa ekspresyon.

"Good night, Miss Galvez..." he smiled slightly.

Parang kinukurot ang dibdib ko nang napagtantong masyado naman yatang pangit ang
mga huling nasabi ko. But then it's said and done. I can't take it back. And
maybe... that's what I really mean. Or... no... that's what I want to mean. That's
what I want him to think.

Hindi siya gumalaw. Tila siya pa ang nag-aantay na talikuran ko siya. Nanatili
akong nakatayo. Ayaw kong talikuran siya pagkatapos ng sinabi ko. Dapat siya na
ngayon ang umalis pero hindi niya ginawa.

He smiled slightly.

"Pumasok ka na..."

The pain in my heart pinched more. Damn! Kinagat ko ang labi ko at walang pag-
aalinlangan siyang tinalikuran.

=================

Kabanata 37

Kabanata 37

Singsing

Sakop niya yata ang pag-iisip ko. Kahit noong nagbibihis na ako para sa trabaho ay
paulit ulit kong naisip ang mga nangyari noong nakaraan at ng kagabi.

Magtatanong sana ako sa mga waiter kung anong oras natapos kagabi pero paniguradong
ibang shift na itong narito ngayon sa Seaside.

The weather is fine today. Fine, dahil hindi iyon masyadong mainit tulad noong mga
nakaraang araw. I suddenly just want to swim. Hindi ko maala kung kailan ako huling
naligo sa dagat dito sa Costa Leona. Simula noong dumating ako, hindi man lang iyon
sumagi sa isip ko.

But then of course, I can't swim right now. I have lots of things to do in the
office.

Nagulat ako nang pumasok ako'y naroon na rin si Engineer Riego. Hindi ba siya
napuyat? Anong oras kaya sila natapos?

Nagtama agad ang mga mata namin pagkapasok ko. Pinasadahan ko ng tingin ang kanyang
suot bago bumaling sa aking lamesa.

"Good morning..." he said.

"Morning..."

Umupo ako sa aking swivel chair at binuksan na ang laptop. Naka summer dress lang
ako ngayon dahil inisip kong dito lang ako sa opisina buong araw. On the other
hand, he looks so formal. Naka khaki pants, belt, white undershirt and dark blue
coat siya. May lakad siguro.

"Wala kang meeting ngayon?"

Umiling lamang ako. Why is he suddenly curious about my schedule?

Pakiramdam ko'y may idudugtong pa siya pero biglang tumunog ang cellphone niya. He
answered the call immediately.

"Hello, yes..." salubong niya.

Tumutok na siya sa kanyang mga ginagawa sa laptop.

"Tapos ko na iyon. Iyong isa, ginagawa ko pa..."

sighed. I should stop thinking about what's going on with his life. I have things
to do. At maraming marami iyon. Kung hindi lang sobrang hectic nitong mga nakaraan.

Inabala niya ang sarili niya sa kanyang lamesa. Ganoon din ako. Madalas ang tawag
sa kanya ngayon. Tingin ko'y may kailangan siyang gawing disenyo at may mga
papaaprubahan din sa kanya.

Mabilis ang naging oras. Magpapasya na sana akong kumain sa West Coast para
makasabay si Tito Solomon pero nalaman kong magkasama sila ni Kael at hindi pa
nakakauwi ngayon. Maybe his errands...

"Paki dala na lang dito iyong tanghalian ko..." sabi ko sa kabilang linya habang
nagtitipa sa laptop.

I can sense his eyes darting towards me. Binaba ko ang telepono. Tumayo siya kaya
napatingin ako.

"Ako na ang kukuha ng tanghalian natin. Dito na rin ako kakain..." aniya.

"No, uh, we can just ask the employees to get your meal, too, para hindi ka na
bumaba."

He smiled slightly. "Hindi na, Miss Galvez. Sanay ako rito..."

Ngumuso ako at tumango na lamang. Binalik ko ang tingin sa laptop para magpatuloy
sa trabaho.
After ten minutes, he went back with our meals. Nilapag niya sa lamesa malapit sa
veranda iyong mga pagkain. Tiningnan ko lamang iyon. Anong inaasahan niya? Uupo pa
ako roon para kumain?

There's a reason why I want my meals to be served here. And that's because I want a
working lunch.

Tumayo ako para kuhanin ang aking pagkain. I want it on my table and not on a
separate table.

"Kukunin ko lang itong akin. I need to eat and continue what I'm doing..." I said.

"Okay..." He handed me my plate.

Bumalik

ako sa aking lamesa para kumain at nagpatuloy na sa pagtatrabaho.

May mga pinipirmahan akong mga dokumento pagkatapos ko nang kumain. Si Engineer
Riego ay nasa veranda at may katawagan na naman nang tumunog ang telepono sa gilid
ko.

"Yes, hello... This is Nieves Solanna Galvez of The Coast..." in a monotone, I

answered.

"Hi, Miss Galvez. Uh... Is Sibal in your office? This is Architect Gracie Racaza,
by the way..." her tone sounded hesitant.

At sa akin pa talaga tumawag, ha? Umusbong ang iritasyon ko pero agad ko naman
iyong naapula. I need to remember. It's been years. And if he really is committed
with anyone, anyone at all, then it's not his fault.

"Yes, he is here. I'll call him..." malamig kong sinabi.

"Pasensya na. Hindi ko kasi siya macontact sa kanyang cellphone. Busy daw. Nag-
alala tuloy ako..."

I rolled my eyes and put the phone down. Tumayo ako para tingnan siya sa veranda.
Nakasarado ang sliding door kaya buong lakas ko pang binuksan. Nagulat siya sa
biglaan kong pagpapakita. Binaba niya agad ang cellphone.

"Mamaya na ulit tayo mag-usap..." aniya at tinago ang cellphone.

Sinundan ko iyon ng tingin bago nagsalita.

"Tumawag si Architect Racaza sa linya ko," sabi ko.

Tumango si Engineer. Bumalik na agad ako sa lamesa at tinuon ang pansin sa

ginagawa. Sinagot niya naman iyong tawag. Pinulot niya ang receiver at sa gilid ay
nakipag-usap sa kabilang linya.

"Architect..."

Panay ang basa ko sa mga dokumento sa harap. Pero dahil medyo nasira ang
concentration ko, hindi ko maintindihan ang mga sinasabi kahit na paulit ulit na
ako.

"I'm
fine, thank you... Uh... yes..."

Akala ko trabaho ang pag-uusapan. Well... Let's just sign all of these and focus!

"May tumawag lang na importante..."

She asked why he's not answering. Bakit? Kailangan ba talaga? What the hell, right?

Hinilot ko ang gilid ng aking kilay habang inaangat ang isang papel, baka sakaling
maintindihan ko na ito ngayon.

"No... I won't go. Marami akong gagawin dito..."

Iloilo ba 'yan? Naroon parin siya. Baka mamaya babalik ulit iyon dito dahil hindi
nagpunta si Engineer Riego roon?

"Sa Maynila. Oo..."

Mabilis at mabigat naman ngayon ang bawat tipa ko sa laptop. When will his
conversation end? Hindi ba pwedeng ipatawag niya na lang iyang girlfriend niya sa
kanyang cellphone?

Nag email si Papa. Nagrequest siya ng isang file noong nakaraang buwan. Tumayo ako
at nilagpasan si Engineer sa gilid para tingnan ang file cabinet.

Maingay na dumulas ang isang drawer ng file cabinet. Nagkatinginan kaming dalawa.

"Can we talk later? I have things to do..." aniya.

I rummaged through the file cabinet. Nang nahanap ko na ang sadya ni Papa ay
saktong pagbaba rin ng telepono ni Engineer. Nakatayo parin siya sa harap ko. Akala
ko babalik na siya sa kanyang lamesa pero nilahad niya sa akin ang upuan ko.

Nauna na lang akong bumalik.

"Pasensya ka na sa tawag..." aniya.

"No problem..." I said coldly.

Bumalik siya sa kanyang upuan. Ngayon, sa drawing table naman siya nagbabad.
Mukhang may dinidisenyo na naman siya.

Noong naghapon ay umalis siya para isupervise ang renovation. Ilang oras din siyang
nawala.

Tinitingnan ko ang lamesa niya at naaalala ko na naman ang mga nasira kong plates
niya. I wonder if it turned out fine. Parang may phobia na tuloy ako sa paglapit sa
lamesang iyan.

Nagulat ako nang alas kuatro y media ay natapos ako sa trabaho. I really thought it
will take me twelve hours to finish it all! Kung sabagay, konti lang naman din
talaga iyon at nabilisan ko naman ang trabaho.

Hindi pa nakakabalik si Engineer Riego. Iniwan ko na ang opisina at nagpasyang

ipakuha iyong Swan floater at ihanda roon sa tapat ng mansyon.

The thought of finally spending an afternoon swimming at the beach in front of our
mansion thrills me.
Therapeutic talaga ang dagat... o ang lahat ng maalat na tubig, sabi nila. Ang
luha, ang pawis, at ang karagatan... Maybe the reason why my head's been clearer
these past few days.

"Diyan mo lang ilagay..." utos ko sa kumuha noong swan floater.

Nasa bermuda na ako ng mansyon ngayon. Nililingon na ako ng mga trabahador na

naroon pero hindi ko sila pinagtuonan ng pansin. Diretso ang lakad ko papasok ng
bahay para makapagbihis ng bikini at makakuha ng mga kagamitan pang ligo.

Naging maaraw kaninang tanghali. Maaraw parin ngayon pero hindi na masakit ang
haplos ng sikat dahil hapon na.

Inangat ko ang Swan floater at dinala patungo sa buhangin. Nang nalapit na ako sa
sun lounger ay iniwan ko na ang tsinelas ko. Hinubad ko ang crochet dress at
nilapag sa sunlounger iyon.

My tummy is full of fluttering butterflies as the seawater reached my heel. Nilapag

ko ang floater nang hanggang tuhod na ang tubig pero patuloy ko iyong hinila
hanggang

sa medyo lumalim.

Binitiwan ko iyon para makalangoy ng ilang saglit at binalikan ulit. Hinala kong
muli iyon hanggang sa bumaba ang tubig sa tuhod at galing roon ay hinigaan ko na
iyon.

The blue skies and the while cumulus clouds looks relaxing. I can live here
forever. I don't need the busy streets of the city. Nakasanayan ko man ay hindi ko
rin hinahanap hanap. I'm fine here...

Nakita kong may dumaang lawin. Napangiti ako. I can really stay here forever.

Ilang saglit ang nakalipas ay nilingon ko ang dagat. The clear waters told me that
I'm already far from the shore. Malalim na ito ngayon.

Hinawi ko ang tubig gamit ang aking mga kamay para maibalik ako malapit sa shore.
Umuusog ito ngunit konti lang. Ayos lang at nag eenjoy naman ako sa ginagawa.

Natuyo na ang tubig sa aking balat kaya naisip kong lumangoy. Bumaba ako at
sumisid. I reached the bottom and concluded that it's not that deep yet. Hinila ko
ang swan floater palapit sa shore.

Sa sobrang kalmado ng lahat ay ang huni na lamang ng lawin ang naririnig ko. Kaya
naman halos atakehin ako sa puso nang biglang may umahon sa harapan ko!

Napahawak ako sa aking dibdib nang nakita si Engineer Riego na umahon galing sa
dagat!

"What the hell? I was so shocked!" deklara ko habang hinihingal pa sa kaba.

He smiled. "Sorry. Hindi ko gustong istorbohin ka kanina kaya nag-ingat ako..."

Hanggang dibdib niya ang tubig. He's topless and his hair is pushed back. Ang
tumutulong butil ng tubig galing sa kanyang buhok at pisngi ay masyadong madrama
tingnan.

"Aahon ka na?" tanong niya.

Umiling

ako. "Babalik lang ako sa mas mababang parte para makasakay ulit dito..."

Tumagilid ang ulo niya habang tinitingnan ang dala kong higanteng swan. Patuloy ako
sa paglalakad at paghila ng swan nang bigla kong naramdaman ang kamay niya sa aking
hita.

"Ano ba?!" napatili ako pero huli na ang lahat.

Sinalampak niya ako sa swan floater! Napakapit ako sa leeg noong swan at muntik pa
akong nahulog, kung hindi niya lang sinuportahan iyong floater!

"Sorry. Hindi ako nagpaalam, alam kong tatanggi ka pero kaya kitang iangat para 'di
ka na bumalik sa mababang dagat..."

I glared at him. He grinned. Pinasadahan niya ng mga daliri ang kanyang buhok
dahilan kung bakit ganoon ang ayos nito ngayon at tinulak tulak niya ang swan
floater pabalik sa malalim na parte.

Medyo na conscious tuloy ako sa aking bikini. It's a navy blue anchor bikini. Hindi
ko alam kung hihiga ba ako o tatalikuran ko siya. Every position is just so weird.
Lalo na't nasa likod siya ng swan, kaharap ako. Although his eyes are fixed on
what's ahead of us, I don't want him to glance at me in an awkward position.

Nag indian sit na lang ako habang tinitingnan ang unahan. Ayaw kong medyo malapit
ang line of vision namin.

"Maaga kang natapos? Akala ko mag-oovertime ka?" he asked.

Bumanayad ang alon. Pakiramdam ko ay nasa malalim na parte na kami.

"Natapos ko naman lahat ng trabaho ko," sabi ko. Ikaw? How's the renovation?

Kinagat ko ang labi ko. Napatingin siya sa akin, kitang kita ko ang pagbaba ng
tingin niya sa labi ko. Umigting ang kanyang panga. I pouted and reached for the
seawater.

Tinilamsikan ko siya ng tubig dagat. Nasapol ko ang mukha niya dahilan kung bakit
siya napapikit.

Nanginginig ang balikat ko sa pagkakatawa lalo na nang nakitang naningkit ang

kanyang mga mata.

Tumigil ako sa pagtawa. Ilang sandali kaming natahimik. May bahid parin ng ngising
aso sa aking labi. I reached for the water so I can do it to him again pero
inunahan niya ako! Umilag ako at konting tubig lang ang tumama sa aking pisngi.

Immediately, I reached for the water. Mabilis at sunod sunod ang ginawa kong
pagsaboy dahilan kung bakit siya lumayo sa swan floater. Tumawa ako.

"Snow!" sabi niya sa isang matigas na boses bilang pagsaway pero hindi ako
naniwala.

Nagpatuloy ako sa ginawa kong pagsasaboy ng tubig sa kanya. Sumisid siya at agad
ding umahon. Sinabuyan ko ulit siya ng tubig, sunod sunod. Everytime I do it, sapul
na sapul ang kanyang mukha. Kahit anong ilag niya at kahit anong angat ng kanyang
kamay.
Naghiganti siya. Sinabuyan niya rin ako. Ilang beses akong natamaan at mas maraming
tubig iyon kumpara sa paunti unting ginawa ko sa kanya. But I'm fine because I'm
with the floater.

"Tama na!" he called laughing but I didn't listen.

Patuloy ang ginawa ko sa kanya hanggang sa sumisid siya sa dagat. Tumigil ako.
Hinihingal pa ako sa ginawang pagtawa at pagsasaboy.

"Show yourself!" I shouted.

Malayong malayo na ako sa dalampasigan. Paniguradong malalim na ito rito. Nakikita

ko na ang mga corals sa ilalim!

Niyakap ko ang tuhod ko at ilang sandali pang naghintay. I searched for clues of
his whereabouts in the waters but I couldn't find one. Mas lalo

na akong lumalayo kaya medyo dinalaw na ako ng kaba.

Kulay kahel na ang langit hudyat ng paglubog ng araw.

"Engineer Riego!" sigaw ko sabay baba ng paa sa dagat.

Where is he? Damn.

Kusang kumalabog ang puso ko habang naaalala iyong nangyari sa isla. Naalala ko
iyong muntikan ko nang pagkakalunod. What if?

No...

Ibinagsak ko ang katawan ko sa tubig para lang makita ang ilalim. Three hundred
sixty degrees, I searched for him with eyes wide open but beyond the corals, it's
just deep darker seas! Wala akong ibang buhay na nakita kundi ang mga isda!

Umahon ako at mabilis na lumangoy sa swan floater.

"Sibal!" sigaw ko sa iritasyon.

Hindi na ako makahinga ng tama. Pakiramdam ko ay naipagpapaliban ko na iyon dahil

sa kaba. Kahit anong lingon ko sa paligid, tanging banayad na dagat lang ang
nakikita ko!

"Engineer!" sigaw ko ulit, medyo nanginginig na ang boses.

This is ridiculous! This is impossible!

Kahit na malamig ang paligid ay naramdaman ko ang init sa gilid ng aking mga mata.
My eyes watered with unshed tears!

Bumilis ang takbo ng isip ko kung paano ko siya hahanapin. Kailangan kong
magpatulong sa mga empleyado! Pero bago iyon, hahanapin ko muna siya rito kung saan
saan! Sa mga corals! Baka lumayo na siya? Baka iniwan ako rito? Baka nairita sa
ginawa kong pagsaboy ng tubig? Ano?

At the peak of my fast beating heart, a warm hand enveloped my heel. Natigilan agad
ako. Umahon si Engineer Riego sa harapan ko. Humatak siya ng malalim na hininga
bago ngumisi sa akin.

The unshed tears rolled down my cheeks. Sa iritasyon ko sa tawa niya

ay tinulak ko ang tubig sa gitna namin dahilan kung bakit siya napaatras.

"Ewan ko sa'yo!" iritado kong sinabi at nilangoy na ang pabalik.

Iniwan ko ang swan floater kasama niya.

"Snow!" I heard him call but I didn't even stop.

Nang nasa hanggang balikat na tubig na ako ay naglakad na lang ako.

Punong puno ng galit at iritasyon ang aking damdamin. How could I forget his
tricks!? Of course he knows how to pull that off! Of course, he knows how to...
fucking... scare me like that.

Ang alaala noong muntikan na akong nalunod ang sumakop sa aking utak. That kind of
feeling just doesn't go away. That feeling couldn't be ignored. I will probably
never ever forget that one!

"Snow..." he called.

I can't believe he caught up with me.

Hinagis niya ang swan floater at nalapag iyon malapit na sa dalampasigan. Patuloy
ang marahas kong paglalakad. Bawat hakbang sumasabog ang dagat na dinadaanan ko.

"Snow!" he demanded. "I am sorry..."

Hinigit niya ang braso ko. Nagsilbing trigger iyon sa nagbabadyang pagsabog ko.
Agad ko siyang hinarap.

"Don't you give me those stupid tricks again!" nanginig ang boses ko.

Ngumuso siya. He looked miserable but it seems plastic. Pakiramdam ko ay sa likod

ng nguso niya ay isang ngiting hindi kayang pawiin ng sigaw ko.

Fuck you, Riego.

"I'm sorry, okay? Aahon na sana ako, may nakita lang akong magandang korales.
Tatawagin sana kita para ipakita sa'yo iyon..."

"Oh I don't care about damn corals!" sigaw ko at tinalikuran ko na siya. "Sa iba mo
ipakita iyon huwag mo lang akong gawing tanga ulit!"

Mabilis

ang martsa ko sa buhangin. Bawat hakbang puro mabibigat na sipa ang ginagawa ko.

And damn it, whoever put a coral on my pathway should go to hell! Hindi ko nakita
iyong bato dahilan ng pagbagsak ko sa lecheng buhangin!

Ininda ko ang sakit sa daliri ng aking mga paa. Hinawakan ko ang hinlalaking ngayon
ay dumudugo na dahil sa korales.

Lumuhod agad si Engineer Riego sa harap ko at hinawakan niya ang aking paa. Hinawi
ko ang kamay niya.

"Iwan mo ako!" sigaw ko.

Imbes na sundin ang utos ko ay mas lalo pa siyang lumapit. Isang dakot ng buhangin
ang sinaboy ko sa kanyang mukha. I'm not violent but maybe my fast heart beats made
me go crazy. Akala ko, gaya ng tubig, hindi nakakasakit ang buhangin pero nang
nakita kong pikit na pikit ang kanyang mga mata ay natauhan ako.

"I-I'm sorry..." sabi ko at tumigil sa pagpupumiglas.

He tried to open his eyes. Namumula iyon at medyo naluluha. Gusto kong kumawala sa
kanya ngunit may kasalanan pa ako. Kumunot ang kanyang noo at tiningnan muli ang
dugo sa daliri ng aking paa.

"Stop moving..." utos niya nang napansin ang pag-ilag ko.

Tumigil ako sa pag galaw. Uminit ang pisngi ko habang hinahaplos niya ang balat
malapit sa maliit na sugat.

"Ayos lang ako..." I declared.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. His bare chest is exposed in front of me. He's
wearing only his trunks and his hair is still very wet.

"Gamutin natin 'yan... May gamot ako sa bahay..." aniya.

"Mas malapit ang mansyon dito."

"Hindi pa natatapos ag trabaho. Pinag overtime ko sila..."

"Anong koneksyon noon sa gamot?" iritado kong

sinabi.

Nagtaas siya ng kilay. Nahimigan ko rin ang pinipigilang iritasyon sa kanya.

"You think I'll let you walk in front of them all wet and almost naked?"

Sa batok, tainga, at pisngi ang naramdaman kong init. Hindi na ako makatingin ng
diretso sa kanya.

"Kaya ko na ang sarili ko!" giit ko.

Pinikit ko ang mga mata ko para maalala ng husto iyong mga babaeng posibleng mahal
niya ngayon. If I want to stand my ground, I need the motivation to stay on my
ground. It's funny that pain motivates me to stay on the surface... to never sink
again... to never drown myself again.

Sinubukan niyang iangat ako pero tinulak ko siya ng buong lakas. Kumalas siya pero
nanatili ang kanyang kamay sa magkabilang gilid. He locked me with his arms on the
sand!

Ang kamay ko ay nasa kanyang mainit na dibdib. Nang natauhan ako'y dahan dahan ko
iyong inangat at binitiwan.

"Kaya kong tumayo. Hindi ito malalim!" sabi ko.

"Alam ko..." he whispered.

I can feel his hot breath on my cheeks. Hindi ko talaga siya matingnan. Lalo na't
alam kong diretso ang tingin niya sa akin. Sa sobrang lapit ay hindi ko makayanan.
"Get off me. I don't want anyone to see us this way..." matapang kong sinabi.

"Bakit hindi?"

Anong tinanong niya? I can't believe it!

Nilingon ko siya. Matalim ang ipinukol kong mga tingin.

"Anong bakit hindi? Syempre, hindi, Engineer! Anong iisipin ng mga tao? Na kahit
may girlfriend ka na, nakikilandi parin ako?" sigaw ko sa kanya.

I'm trying my best not to push him away. I can't feel his chest again. Kung gagawin
ko ulit iyon na conscious

ako ay baka hindi na ako makatayo!

His lips twitched. I don't know why my heart is beating mad. What's it with him and
his red lips that's making me so damn nervous?

"Wala akong girlfriend, Miss Galvez..." he whispered.

"Hah!" I scoffed. "Ganyan naman lagi ang linya mo, hindi ba?"

Nagkatinginan kami. His eyes didn't mirror the angst I'm feeling. His eyes look
tired, frustrated, and sad. Kahit na alam kong ganoon ay hindi ako nagpadala!

"Get off!" I ordered.

"I'm not your slave anymore..." he hissed. "I don't follow anyone's orders... kahit
iyong sa'yo..."

New hot tears threatened to flow again. Oo at hindi na ikaw ang Sibal ko noon. Tama
siya! Kaya dapat umalis siya sa harapan ko dahil ibang tao na siya ngayon! He
doesn't need to take care of me anymore! He's not my Percival Archer...

"Then get off!" nanginig ang boses ko.

He silenced me with a soft kiss. Sa sobrang lambot, pakiramdam ko parang hinaplusan

ang labi ko ng balahibo.

Napaawang ang labi ko nang kumalas ang kanyang halik. Nakatingin ako sa mapupulang
labi niya ngayon. It twitched again in a sexy way.

He planted another kiss but this time it's different. His tongue flicked inside my
mouth seeking its corners. Ang kanyang isang kamay ay nakahawak sa aking batok. He
combed my hair and pulled it so I can open my mouth properly for his possessive
kiss.

Gusto ko mang tanggihan ang init na nararamdaman, wala na akong nagawa. The heat
spread without warning. Naalerto ang lahat ng parte ng aking katawan at hindi ko na
napigilan ang pagsubok na suklian ang nagbabaga niyang halik.

He stopped right after I kissed him back. He licked his lower lip. Mabilis ang
hininga ko habang kinakagat ang labi.

"Get off, Engineer Riego. Please... Go away..." I pleaded.

"No..." Umiling siya. "I won't..."

Humugot ako ng malalim na hininga.

"I won't do it again. Anong akala mo, tulad noon ay susunod ako kapag sinabi mo sa
aking lubayan kita dahil magpapakasal ka na sa iba? No, Miss Galvez. I'm not your
Sibal Riego."

Namilog ang mga mata ko sa binitwan niyang salita. Anong ibig niyang sabihin doon?

Kitang kita ko ang galit sa kanyang mga mata pero sa likod niyon ay lunkot at
frustration ang mayroon.

"Sabihin mo sa akin, nagdalawang isip ka ba nang ibinalik mo ang singsing?" he

sound so wounded but his eyes are blazing with untamed fire.

Napaawang ang bibig ko nang napagtanto ang ibig niyang sabihin. Nasa kanya ang
singsing?

=================

Kabanata 38

Kabanata 38

Sulat

"H-Hindi ko alam kung ano ang ibig mong sabihin..." nanginginig ang labi ko
pagkasabi ko noon.

The fire in his eyes told me that it means a lot to him. His jaw clenched tightly.
I can see his face move with its intensity ngunit unti unti rin siyang nanghina at
kumalas.

"Pumunta tayo sa bahay ko. Gagamutin ko ang sugat mo..."

Dumidilim na. Dahan-dahan akong tumayo para sumunod sa kanya.

Ilang sandali pa ang lumipas bago ko napagtanto kong bakit ako sumusunod sa kanya.
I should be heading to our mansion and just leave him alone. I want him to leave me
alone, actually! Pero bakit ngayon parang ako pa yata ang sumusunod sa kanya dahil
lang gusto niyang sumunod ako?

He opened the white wooden gate of his house. Pumasok siya nang 'di ako nililingon.
I want to tell him that I'm going back to our mansion pero sa bilis ng lakad niya
ay hindi ko nagawa.

May ilaw na sa ilalim ng mga maliliit na coconut trees. Iyon ang nagsilbing ilaw sa
pathway patungong porch ng kanyang mansyon.

May ilaw na rin sa mga lampshades ng kanyang porch. He opened the front door at
umilaw agad ang buong bahay pagkapasok niya.

Dire-diretso ang lakad niya. Lumiko lamang siya para pumunta sa isang silid malapit
sa sala.

"Engineer," I called so I can tell him I'll go.

Dahan-dahan akong pumasok. Tumayo lamang ako sa likod ng sofa para antayin siyang
lumabas.

Nang nakalabas siya ay may dala na siyang isang bote ng betadine at isang bulak. I
clearly remember that he tended my wounds 5 years ago... Parang bumalik sa akin ang
lahat.

"Uuwi

na ako. Gabi na-"

"Umupo ka riyan," utos niya nang pinutol ako.

Dinalawang hakbang niya ang hagdanan paakyat ng kanilang bahay. Basa na ako at
mabuhangin pa. Ayaw kong madumihan ang kanilang sofa kaya hindi ako umupo. Nanatili
akong nakatayo sa likod ng sofa.

Nang nakababa siya ay may dala na siyang t-shirt at tuwalya. Nilahad niya agad sa
akin iyon. Medyo madilim pa ang kanyang ekspresyon.

"Ayos lang. Pwede naman akong umuwi para makapagbihis," I insisted.

Umiling siya. "Let's talk. And I want it to happen here in my house..." Mariin ang
kanyang pagkakasabi.

Napalunok ako at napatingin sa mga damit na binigay niya sa akin. Ang tanging
naging damit ko lang ay ang bikini at ang crochet dress na kita rin ang aking
panloob. Pinasadahan ko iyon ng tingin.

"We can talk while I'm wearing-"

"You think I can talk to you while you're wearing that, Snow?" humalukipkip lamang
siya.

At anong problema nitong suot ko? Nakakaakit ba? Akala ko ba hindi na siya
magpapaakit sa akin? Akala ko ba hindi na siya maaakit?

"Fine..." I said to avoid another argument. "Where can I change and take a bath?"

"May common bathroom diyan sa kitchen. Hinitayin kita rito..." he said coldly.

I don't damn know why I'm doing whatever he wants me to do. Kaya naman sa banyo
panay ang ngiwi ko habang naaalala ang kanyang mukha.

I was annoyed with him an hour ago for doing his old tricks. Naguilty lamang ako
nang sinabuyan ko siya ng buhangin at agad naman siyang nagalit dahilan kung bakit
narito ako ngayon.

Nasa kanya ang singsing? Paano nangyari iyon gayong itinago ko iyon sa kwarto ko?

Ang

tanging nakita ko sa kanyang banyo ay isang floral scent shower get at shampoo.
Hindi niya ako pinagbihis sa sarili niyang banyo at dito talaga sa common bathroom.
Not that I want to go to his room. Inirapan ko ang sarili kong pag-iisip.

Mabilis akong natapos. Masyadong malaki ang damit na ibinigay ni Engineer Riego sa
akin. Maging ang shorts ay hanggang baba ng tuhod ko. Nagmumukha akong kawawa dahil
dito. And he thinks I have the guts to show up to him like this?
Ang basang bikini at dress ko ay nilagay ko muna sa isang hanger na naroon sa
kanyang bathroom. Kukunin ko iyon mamaya kung sakaling makapagbihis na ako sa
bahay. I don't have spare undies but the t-shirt and shorts he gave me was thick
enough to cover my boobs or my down there. Or at least that's what I thought. I am
not comfortable. Dapat ay makaalis na ako agad. Kung bakit pa kasi ako sumunod sa
kanya rito?

"I'm done..." I said calmly as I walked out of the kitchen and headed for the
living room.

Naroon siya sa hamba ng pintuan, nakatayo. Sa kanyang kamay ay isang baso ng

whiskey at ang kanyang ekspresyon ay madilim parin ngayon. Hinagod niya ako ng
tingin mula ulo hanggang paa.

Uminit ang pisngi ko nang naramdaman ang paglilis ng kwelyo ng damit niya. It
revealed my collarbones. Mabilis ko iyong inayos. Nag-iwas siya ng tingin.

"Anong pag-uusapan natin?" tanong ko.

Itinuro niya ang coffee table sa living room. There, I saw the things that's
supposed to be somewhere in our mansion. Ang sketch na ginawa niya limang taon na
ang nakalipas, ang singsing na pearl, at isang maliit na puting papel na tinuping

mabuti.

"Why is it with you?" nilingon ko siya.

"So... it is yours, huh?" ang katabangan sa kanyang tinig ay hindi nakatakas sa

akin.

"It's mine, obviously. You gave it to me five years ago-"

"At sinoli mo sa akin, five years ago..." he cut me off again.

"Hindi ko sinoli sa'yo 'yan-"

"Oh... really?"

Humakbang siya palapit sa akin. Napatras ako ng isang hakbang. Habang tinitingnan
ang kadiliman ng kanyang ekspresyon ay nangingilabot ako. I feel like his anger
can't be fathomed. Sumibol sa aking puso ang kakaibang takot para sa kanya.

"Kilala ko ang sulat-kamay mo, Snow... Baka nakakalimutan mo, saulo ko ang
lahat..." hinaplos ng kanyang hintuturo ang aking balikat hanggang sa aking siko.
"... sa'yo..."

Nangilabot ako roon. Umatras muli ako ng isang beses para maiwasan siya.

"Anong sulat-kamay? Hindi kita maintindihan, Engineer!" tumaas ang boses ko.

"Sinoli mo sa akin ang singsing na ibinigay ko at ang sketch na para sa'yo sa

gabing iyon, hindi ba? At isang sulat lang ang pinaabot mo sa akin! You didn't even
have the guts to face me and tell me everything that's on your mind!"

"What?" nalilito kong tanong.

Nilingon ko ang mga bagay na naroon sa lamesa. Ang isang tinuping papel ang
nakakuha ng atensyon ko. Mabilis kong pinuntahan iyon doon at tiningnan. It's a
letter written with my own hand writing, my name, and even my own signature!

Nalaglag ang panga ko habang binabasa ang sulat.

Sibal,

Please, huwag mo nang ipilit ang sarili mo sa akin. Gusto kita pero hindi tayo
pwede. Mayaman ako, mahirap ka lang. Wala kang panama sa pamilya

ko. Wala kang maibibigay na magandang buhay sa akin. Wala kang perang ipanggagastos
sa mga kakailanganin ko.

Gusto kong sumama sa'yo dahil gusto kita pero alam ko rin na hindi mapupunan ng
pagkakagusto ko sa'yo ang mga kailangan ko pang araw-araw. Pasensya na. Kung sana
mayaman ka lang ay pu-pwede pa tayo.

Aalis ako ngayon at sasama kay Stav dahil tingin ko'y siya ang nakakabuti para sa
akin. He has the money, he knows how our hotel works, and I can like him, too, the
way I like you. I just need time. I will be gone to find it in me to like him soon
so we can get married and start a new life. I hope you move on with your life, too.

Whatever's in between us, I hope you forget it. We all have that one great mistake
in our life and for me that's you. You are the mistake of my life. Giving myself to
you is my biggest mistake. Kaya hindi ko kayang sumama sa'yo dahil gaano man kita
ka gusto, alam ko sa sarili kong mali ka parin.

Isosoli ko sa'yo ang sketch at ang singsing na binigay mo dahil wala na itong
halaga sa akin. Sana ay malimot na natin ang nangyaring ito.

Snow Galvez

May pirma ko pa sa taas ng aking pangalan. Umiling ako habang hinahaplos ang bawat
letrang sobrag hawig sa aking sulat-kamay.

"I didn't write this..." napapaos kong sinabi.

"And you think I'll believe you?"

The way he asked the question hurt like hell. Of course, he won't believe me. Why
would he, right? Whatever's in between us is long gone now. He's moved on. Sa
bagong buhay niya ay may mga bagong gusto na rin siya at hindi na ako iyon. Para
saan pa para igiit na totoo ang lahat

ng sinasabi ko?

Nanlalabo ang aking mga mata dahil sa mga luhang nagbabanta. Ayaw kong lumuha pero
kung pipigilan ko sila sa pagtulo ay mananatiling malabo ang aking mga mata.

"I didn't write that. That's the only thing I can say..." nanginig ang boses ko.

"Kung hindi ikaw, bakit alam na may nangyari sa atin? Dearest Snow, did you tell
everyone everything we've done?" pambibintang niya.

Ang mga luha sa aking mga mata ay bumuhos na ng tuloy-tuloy. The Percival Archer
Riego in front of me now isn't the Percival Riego I was with years ago. He's
different. Ang sakit at poot sa kanyang mga mata ay nakakapanghina.

"At ibinigay mo rin ba sa taong sumulat nito ang singsing at ang kuwadrang ibinigay
ko?" bumanayad ang kanyang boses ngunit hindi bumaba ang kanyang galit. "Bakit? It
doesn't mean anything to you?"

"I didn't do it, Engineer... Kung hindi mo ako papaniwalaan, hindi na kita
pipilitin pa..." kalmado ang boses ko kahit na may kasamang hikbi.

Pilit kong pinipigilan ang mga luha dahilan kung bakit bumabara ang hangin sa aking
lalamunan.

"But then did you leave me?" it was almost a whisper.

Hinawakan niya ang aking pisngi. Malamyos ang kanyang haplos kahit na may galit sa
kanyang mga mata.

"Yes, I did..." iyon lamang ang sigurado.

Nanginig ang kanyang kamay na nakahawak sa aking pisngi.

"I think I said everything I have to say... Iyon lang ba ang pag-uusapan natin?"
iniwas ko ang aking mukha sa kanyang kamay.

Hindi siya sumagot. I couldn't look at him. I'm too damn afraid that he'd wake my
sleeping tears.

Umiwas ako sa kanya at

agad na nagmartsa patungo ng pintuan pero bago pa ako makapagpatuloy ay hinigit

niya na ako pabalik. Sumalampak ang likod ko sa kanyang dibdib. Ikinulong niya ako
sa kanyang bisig at binaon niya ang kanyang mukha sa aking batok.

I sighed heavily at the way he inhaled me. Nangatog ang aking tuhod.

"Not so fast, Miss Galvez..." he hissed.

Kinagat ko ang labi ko. Gusto kong kumawala ngunit ang mga kamay ko ay ikinulong
niya sa kanyang mga palad at ibinaon sa aking dibdib.

"Akala mo hindi makakarating sa akin ang pagmamakaawa mo sa tiyahin mong umalis

agad sa gabing iyon?" kahit marahan ang pagkakasabi ay nahihimigan ko ang
pagpipigil niyang sumigaw. Pagpipigil ng galit.

Halos hindi na ako makahinga sa pag-iyak ko at sa kakapusan ko ng paghinga.

"Alam mo ba ang pakiramdam na mabasa ang sulat na ito habang nasa loob ng selda?"
he whispered.

Namilog ang mga mata ko. There was no doubt that he spent the rest of that day
inside the prison. Inaresto siya ng mga pulis! And that same day, I begged Tita
Marem to let me go just to spare Sibal's name! And she did!

"It was your hand writing. There was no doubt about it..." aniya, ngayon
nanghihina. "Pinabigay mo kay Rolly iyon para palihim na iabot sa akin, huh, Miss
President? And you come back with those puppy eyes of yours almost telling me how
much you want me back after all those years?"

Sa galit ko ay sinamantala ko ang panghihina niya para makawala. Kitang kita ko ang
gulat sa kanyang mga mata nang hinarap ko siya. Namumula ang kanyang mga mata at
pulang pula ang kanyang labi. Wala akong pakealam kung

nagugulat siya sa pagkakawasak ko ngayon.

I want to preserve my pride if I can but if he wants the hard truth now then I'm
gonna tell him everything he needs to. After this, if he doesn't believe me... it
is not my fault anymore!

"Hindi ko alam kung sino ang sumulat niyan pero hindi ako, Sibal! Kung hindi ka
naniniwala, e, 'di huwag! I am not going to repeat that again because saying the
truth once, I think, is enough!" sigaw ko.

He froze but his anger is still very evident. The coldness in his eyes told me that
he just doesn't believe me.

"Hindi ko rin ibinigay kay Rolly ang mga iyan. Nasa kwarto ko iyan sa mansyon!
Iniwan ko iyan dahil nagmamadali ako... Oo, nagmamadali akong sumama kay Stav dahil
pinangakuan ako ng aking tiyahin na lulubayan kayo kapag ginawa ko iyon. And...
yes... Indeed, Tita left you alone. And this is the price I pay after all these
damn years?"

Frustration and anger kept me talking. Siguro ay nagagalit na rin ako dahil
nakakapagod na. Matagal na akong sumuko. Kung matagal na rin siyang sumuko, sana ay
iwan niya na lang ako. Mas nakakabuti iyon sa aming dalawa.

"Yes!" sigaw ko ng buong puso. "Noong bumalik ako rito sa Costa Leona, hinanap kita
pero alam ko na malaki ang posibilidad na may mahal ka nang iba. Tatanggapin ko
iyon kahit na masakit sa akin. Dahil alam kong may kasalanan ako. I left without an
explanation even after your proposal because that's the only way. Nagsakripisyo ako
pero handa parin akong masaktan at magsakripisyo ulit kung sakaling may mahal ka ng
iba!"

His expression hardened. Nakaliliyo na ang nararamdaman kong

sakit.

"And yes, you are so fucking right! I want you back so bad but if you've someone
else, I will respect it! Umalis ako sa opisina ko para mapag-isa kayo ni Architect
Racaza! Did you hear me whine? Did you see me bleed? No... No... because I get it!
We're done... Five years ago!"

Kitang kita ko ang panghihina niya. His adam's apple moved when he swallowed hard
and reached for my hand. Pilit kong kinalas iyon para palisin ang mga luha sa aking
mga mata ngunit nahuli niya rin agad iyon nang binaba ko.

Hinigit niya ako palapit sa kanya. The strength in the way he held my wrist was
painful. Pero hindi ko alam kung bakit parang hinahaplos ng sakit ang puso ko
habang kinikiliti ang tiyan ko.

"We were never done, Miss President..." he whispered.

Nilagay niya ang kanyang ilong sa aking noo. Napapikit ako nang naramdaman ang
kanyang malalalim na paghinga.

"Don't call me that," I said brokenly. You're not my Sibal anymore.

"I'll call you whatever I want. You have no say..."

Umatras siya at inangat ang aking baba para magtama ang aming mga mata. Nanghihina
akong tiningnan siya. Bakas din sa kanyang mukha ang panghihina.

"Did you leave me five years ago?" halos may pagmamakaawa sa kanyang tinig.
"Yes..." Tumango ako.

He licked his lowerlip.

"Kung wala ba ang tiyahin mo noon, sasama ka ba sa akin?" the unshed tears on his
eyes told me that he was so hurt the night I left. That it kept him awake for most
nights.

"We won't have to run if that's the case, Engineer..." I said.

His mouth twitched. Kinagat ko ang pang-ibabang

labi ko. Bumaba ang mga mata niya sa aking labi at mabilis na tumambol agad ang
aking puso.

"Did you miss me, Miss President?"

Halos dumugo ang labi ko sa pagkakagat para mapigilan ang pagsigaw sa kanya na...
Oo, sobra akong nangulila sa loob ng limang taon!

There were days when I'm tempted to use anyone's Facebook to search for him. But it
scared me. Ang maisip na malalaman ng tiyahin ko. Ang maisip na maaaring may iba na
siya. Hindi ko kaya.

"Yes..." halos bulong iyon pero bago ko pa matapos ang pagsasalita, his lips
assaulted me.

He drowned me with hungry and suffocating deep kisses. Umatras ako habang ginagawa
niya iyon dahil masyadong agresibo ang kanyang kilos.

"Engineer..." I pushed him back but not hard enough to make him stop.

Ginagap niya ang aking mga kamay at nilagay niya ang mga iyon sa kanyang balikat.
Nanghihina ako kaya hindi ko siya mahawakang mabuti. His hands were all over me...
on my waist snaking... on my breasts... on my nape... almost everywhere.

Sa gulat ko ay para akong nawala sa wisyo. Ngunit kalaunan sa kanyang mga halik ay
nakabawi ako. I responded to his kiss once and I heard him groan. His tongue
thrusts in and out of my mouth, para akong nilalagnat habang tinatanggap iyon.
Nanghihina ako.

Kung hindi niya lamang ako tuluyang inangat ay baka matagal na akong nabuwal sa
kinatatayuan ko.

My tender valley immediately brushed against his hardness as he carried me

upstairs! Dumilat ako habang umaakyat siya sa mansyon. Nakita kong nakapikit siya
habang umaambang hahalikan ang aking leeg. I pushed my head back so he can have
more access to my neck.

All

rational thoughts are out of my head now. All I think about is my throbbing valley
and the way his tight arms hold my body na parang babasaging kristal na maaaring
makawala.

The hardness of his kept brushing on my throbbing folds. Para akong nagdedeliryo
habang naaalala iyong nangyari sa amin noon. I was so young and so... damn... crazy
for him. Nagsisi ako sa nangyari dahil nagawa pa iyong rason ni Tita Marem laban sa
kanya. Pero ngayon, wala akong maisip kundi siya. If giving myself to him once
again would lessen the pain I gave him when I left, then I will gladly give it to
him. Iyon lamang ang tanging naisip ko.

Ibinagsak niya ako sa isang malambot na kama at agarang dinaganan. Ang kanyang
isang kamay ay pumailalim sa aking t-shirt. I sucked in my breath when his fingers
twisted its peak.

Sibal's eyes darkened with desire. Halos mangilabot ako. Kahit medyo dim ang lights
ay kitang kita ko ang pag-aalab ng kanyang mga mata.

Hindi ko na namalayan ang na nahubaran niya na ako ng t-shirt. All that's left of
me is his shorts!

His hot mouth covered my breast while his other hand molded its peaks. Ang isang
kamay niya ay hinahaplos ang tiyan ko pababa. With each touch, I couldn't recognize
my own groan!

His tongue flicked on the buds. Halos sabunutan ko siya sa ginagawa niya. Kinagat
ko ang labi ko nang sumagi sa aking isipan ang tanong kung nagkaroon din ba siya ng
ganito habang wala ako.

But thoughts disappeared when his other hand reached for my thighs. Pinarte niya
ang dalawa at pakiliting hinaplos ang gilid ko. Tumindig ang balahibo ko sa kanyang
ginawa.

bit back my supposedly cry for more. Every time his index finger reach near it, my
desire heightens tenfold. And he wouldn't even try to go there immediately!

He sucked the tender flesh of my mounds as his other hand continue tempting my
cries. Pride na lamang ang nagpipigil sa aking magmakaawa sa kanyang hawakan akong
mabuti. And I didn't even know I still have that now!

My whole body was so flushed with every kiss he gave me. Wala siyang pinalambas,
kahit ang aking puson, pataas sa aking malambot na dibdib, ang aking leeg, ang baba
ng aking tainga, ang aking pisngi, at muli ang aking labi.

My frustration drove me insane. It was like he was tempting me too much and he
wouldn't give me what I really want right now. Nililis ko pababa ang garter ng
kanyang trunks at ginagap ko ang kanyang kabuuan. Halos mamilog ang mga mata ko
nang hinawakan ang kanya.

I knew it was already hard when it brushed me but I didn't know it was this...
damn. He matured so much... But then again, I couldn't hardly remember how exactly
it was years ago. But tonight... it was so hard my fingers couldn't even reach each
other!

Kinagat ko ang labi ko habang marahang inangat baba ang aking kamay... mimicking
what happened between us years ago. Yes, I didn't forget. Even in my dreams, it
haunts me. Kahit pilit kong kinakalimutan ang nangyari dahil sa guilt.

"Dapat ay matuto kang magpigil simula ngayon, Miss President... It's for your own
good..." he whispered and his hand immediately moved to my folds.

Natigil ako sa ginagawa nang naramdaman ang elektrisidad na kumawala galing doon
patungo sa bawat
hibla ng aking katawan. My world shook and hot wet liquid gushed in between my
thighs.

"Ah! Engine..." I couldn't finish what I call him as I try to keep up with what I'm
feeling.

"Fuck, Miss President..." he whispered on my ear as I clung to him waiting for my

world to fully stop shaking.

His fingers brushed my folds as my world continue to spin. The familiar feeling
only he could give made me moan continuously. Nang pumirmi ang aking hininga ay
marahan niyang itinutok sa akin iyon.

His maleness pushed his way down to my depths as I cry to welcome it in me.

Halos dumugo ang aking labi nang naramdaman iyon lahat sa akin. I clung to him
tightly para lang makalimutan ang nagliliyab na sakit.

"Nangako ako sa'yong pakakasalan muna ulit kita bago mangyari itong muli... But you
returned the ring the last time I proposed, Miss President. I couldn't risk it now
anymore..." he whispered.

Pagod ko siyang tiningnan. I am fully aware that even when we've done this before,
it still hurts a lot but all I think about right now is to make him forget all the
pain I caused him. I willingly give myself to him in the hopes that the time wasted
wouldn't be that painful anymore.

I tried to move. I bit back my cry. I couldn't let him see how much it hurt. It
would only stop him.

He smiled and his nose rested on my collarbones.

Slowly he started thrusting. It hurt each time he enters but later on, I felt so
frustrated because he was so slow!

I met him halfway with each thrust ngunit pinipirmi niya lagi ang balakang ko
tuwing ginagawa ko iyon.

"No..." he whispered. "I'll do it my way now..."

"Sibal, please..." I tried to keep up and meet his thrust.

Inatake niya ang aking labi ng malalalim na halik at ang kanyang daliri ay naglaro
sa tuktok ng aking dibdib. Halos hindi na ako makasukli ng halik dahil nagsisimula
na naman akong mawala sa sarili.

Hinahabol ko na ang aking hininga habang dahan-dahan parin siya sa kanyang

ginagawa. The supposedly dying embers lit up once more and I couldn't take the way
he is slowing all of these down.

"Please!" sigaw ko habang binibilisan ang bawat pagsalubong sa kanya.

Dumilat ako. I'm fully aware of how sleepy my eyes were but I don't care anymore.
He looked at me with intense passion. Umangat ang gilid ng kanyang labi at
pinakawalan ang aking balakang.

Dinaganan niya ako at ang kanyang siko ay itinuko sa magkabilang gilid and
immediately right after he rested himself on me, his every move became hard, fast,
and deep. Halos mapaiyak ako sa ginawa niya! Bawat pasok ay napapaangat ako! My
request was granted but the searing pain made me dizzy.

Nagulat ako nang bumagal siya ay yumanig muli ang aking mundo. My fingernails dug
on his back as I try to firmly grip my rational mind.

"Oh my... Ah..." I couldn't recognize my tone and my words.

He groaned with me as he filled all of me with him. Mainit na bumalot sa akin ang
lahat ng kanya habang ako'y nanghihina at padarag na binagsak ang buong katawan sa
kama.

He showered my forehead... my cheek... my lips... and my neck with soft and

feathery kisses. I smiled pero natalo ako ng antok at pagod.

=================

Kabanata 39

Kabanata 39

Wish

Isang mainit na kamay ang naramdaman ko sa aking binti. Sobrang bigat pa ng katawan
ko at gusto ko na lang manatiling nakahiga at natutulog sa malambot na kamang
kinaroroonan ko.

"Snow..." he whispered.

Ang napagtantong katotohanang wala ako sa mansion at nasa puder ako ni Engineer
Riego ay nagpadilat sa akin. Panandalian kong nakalimutan ang lahat ng nangyari at
pagkadilat ko rin ay naalala na. It was too unbelievable. Too surreal, even.

Nakatabon ang comforter sa aking buong katawan. Nakaupo siya sa paanan ng kama at
ang kanyang kamay ay nakapailalim sa kumot.

It really happened, then?

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Pinaghalong kaba, takot, at pagkakalito.
Alam kong dapat ay nag-isip ako bago namin iyon ginawa. Pero ang tanging gusto ko
lang kasing mangyari ay ang pawiin ang sakit na naidulot ko sa kanya sa nagdaang
panahon. Gusto kong kalimutan ang sakit na naramdaman ko nitong mga nakaraang araw
galing sa kanya. And his probable committment with other people.

"Ayaw kitang gisingin pero tumawag ang tiyuhin mo..." he said calmly.

Tumango ako. Tumayo siya at tinalikuran ako. Ngayon ay nakita ko ang kabuuan ng
kanyang suot. He's topless and he's only wearing his jeans. His manly aftershave
told me that he just got out of shower.

May tiningnan siya sa kanyang cellphone. Ilang sandali siyang nagtipa roon bago ako
nilingon muli...

"Sibal..." I gently called.

He turned to me but before he can completely face me, tumunog ang kanyang
cellphone. Tinaas niya ang kanyang kamay para pigilan ako sa pagsasalita.
"I

need to take this call... May dinner tayo kasama ang tiyuhin mo ngayon. Ihahatid
kita sa mansyon pagkatapos ng tawag."

May kirot akong naramdaman sa aking puso nang nakita siyang umalis. Pumormal ang
tono niya sa katawagan at natawa pa siya roon bago tuluyang sinarado ang pintuan.

Tumingala ako sa ceiling ng kwarto. Tulad ng nasa baba, maganda rin ang disenyong
naroon. Very oriental and perfect for coastal living. Nangilid ang luha sa aking
mga mata. Nilibang ko ang paningin ko sa mga disenyong naroon pero hindi rin
nagtagumpay. The tears blurred my sight. I couldn't enjoy it properly.

I should be happy. I made him happy. Pero mali yata ang nararamdaman ko ngayon.

We didn't even cuddle. He didn't even let himself enjoy my feel. He showered to
wash away my scent. And then he made my Tito Solomon as an excuse. Anyway, bakit pa
narito si Tito at ang akala ko ba'y aalis siya ngayong Linggo pa-Boracay?

Pinalis ko ang luha sa aking mga mata at inayos ang suot. I'm already wearing the
clothes he gave me.

Tumayo ako at binuksan ang pintuan palabas ng kanyang kwarto. Bababa na sana ako
noong akala ko'y naroon siya pero ang tinig niya galing sa veranda ng pangalawang
palapag ay naririnig ko galing sa kinatatayuan ko.

He laughed. Hindi ko makuha ng mabuti ang mga sinasabi niya sa katawagan kaya
lumapit ako ng husto.

It is rude to eavesdrop, I know. But I want to talk to him so bad. Bakit tila
iniiwasan niya pa iyon at mas inaalala pa ang dinner kasama si Tito Solomon. I
mean, one can just eat dinner by himself. It is not that important para ipagpaliban
namin ang

mga paliwanag.

"Kat, I promise you I'll be back next week. Nothing's changed, okay? I didn't
change my mind..." seryoso ang baritonong boses ni Engineer Riego galing sa
balkonahe.

Agad ay bumalik ako sa kwartong pinanggalingan ko. Not because I find it rude but
because it made my heart ache more.

He'll be back next week? Where? Nothing's changed? He didn't change his mind? What
does it mean? He didn't change his mind for Katarina even when we've met again?
Dahil sigurado akong si Katarina ang kausap niya. Wala nang ibang pwedeng maging
"Kat"!

Ang sakit na bumayo sa aking dibdib ay hindi na masukat. I couldn't even bring
myself to cry because the pain is that racking. Parang natutulala na lang ako
habang nakaupo sa kama.

I don't want to overthink pero hindi ko na kontrolado ang paghihisterya ng aking

isipan. Sinubukan niya ba ako? Tiningnan kung pagkatapos ng ilang taon ay bibigay
parin ako? And I did... but I don't even regret it.

Hindi ko magawang magalit o magsisi sa lahat. Hindi ko magawang manumbat.

Whoever wrote that letter must've known me so much. Isa lang ang taong pwede kong
akusahan doon. Dahil kahit ako'y makakapagsabing ang sulat kamay niya ay gayang
gaya ng sa akin. Effortless, for that matter. Tita Marem's penmanship mirrored
mine. Para ano pa't binansagan akong Little Marem?

It's my Tita's hand writing. It hurt him so much. The pain was excruciating that if
he plans a revenge, it's properly justified.

Bumukas ang pintuan. Madilim ang tingin ni Engineer Riego sa akin habang binababa
ang cellphone. My eyes got so tempted to look at his phone but

I'm dead tired guessing the truth behind whatever we have now...

"Magbibihis muna ako sa mansyon," nanghihina kong sinabi.

"Kung hindi maganda ang pakiramdam mo, pwede kong sabihin sa tiyuhin mo na hindi ka
muna pupunta roon."

I shook my head. "I'm fine. Kailangan ko lang magbihis..."

Tumango siya at pinagmasdan akong mabuti. Tila ba nananantiya ang tingin niya. Tila
tinitingnan kung ano ang nakapaloob sa aking utak.

Hinatid niya ako sa mansyon. The workers aren't there anymore. At habang nasa
sasakyan niya ako ay tumawag si Tito sa kanya dahilan kung bakit nakumbinsi akong
paunahin siya roon.

"Nasaan si Snow, Engineer? Hindi siya mahanap sa buong hotel at wala raw sa
mansyon."

"Kakauwi niya lang sa mansyon..." he responded to my Tito.

"Ganoon ba? Nasa lamesa na kami't hinihintay na lang kayo. Halina kayo rito...
Naghihintay kami."

Pagkatapos ng tawag ay pinauna ko na siya roon.

"Matatagalan ako. Mukhang may importanteng sasabihin si Tito, mauna ka na,"

"Hihintayin na kita rito..." he said.

"Hindi na, Engineer. Just go to my Tito. Matatagalan pa ako. Ayaw kong sumama ang
loob niya sa'yo. At kung ako naman ang hinihintay niya, makakaintindi iyon."

"Let's just tell him that we're still here-"

"Please, Engineer. Just go there and don't wait for me..."

Nagtama ang tingin namin. His jaw clenched. I could almost hear him say that he's
not my slave anymore. That he won't follow my orders. Pero siguro'y nakita niya ang
pananantiya na rin sa mga mata ko dahilan kung bakit ko siya napapayag.

Tingin ko'y mas lalong dadami

ang negatibo kong naiisip kung mananatili ako sa mansyon. Kaya binilisan ko ang
ginawang pagbibihis. My phone's dead bat so I charged it and left it there.

Nilakad ko lang ang patungong hotel. Dumaan ako sa gate at nang nakapasok ako medyo
gumaan na ang loob.
Sa Seaside sila kumain. Bago pa ako tuluyang makapasok ay napadalawang tingin ako
sa isang babaeng malaki ang ngiti. She's in corporate attire. The woman aged based
on the last time I saw her!

"Mrs. Agdipa!"

"Miss Galvez, President..." she enveloped me in a warm hug.

Hawak niya ako sa braso nang pinisil at hinarap.

"Kumusta na? Pinadala ako rito ni President Galvez galing Boracay para pangunahan
ang interview bukas! Mas lalo kang gumanda!"

Hindi ko alam kung bakit init ang naramdaman ko nang nakita siya. Pakiramdam ko'y
dinadala ako ng presensya niya sa mga kaganapan limang taon na ang nakalipas.

"Thank you... Ikaw rin, Ma'am. Bukas nga pala gagawin ang interview... hindi ko
namalayan."

"Oo. Ang sabi ni President ay hindi ka raw tutulong sa gagawin dahil abala ka sa
hotel kaya ako na ang pinadala niya."

Tumango ako. "Thank you, Ma'am."

Ngumiti siya pagkatapos ay tinuro ang daan patungong Seaside.

"Ayan natagalan ka tuloy, Miss Galvez. Hindi ba't may dinner kayo ngayon kasama si
Gustav? Pasensya na't tuwang tuwa ako na nagkita ulit tayo..."

Hindi ko alam kung ngingiti ba ako sa sinabi niya o panlalakihan ng mga mata.

"Si Stav, Mrs. Agdipa?"

Tumango siya at lumapad lalo ang ngiti. "Nasa Seaside kasama si Kapitan, at si
Sibal... Pati ang kapatid mo..." nag ngising

aso siya. "Nagkita na siguro kayo ni Sibal, hindi ba?"

Matabang akong tumango at hinawakan siya sa braso. "Kung naroon si Stav ay

kailangan ko nang pumanhik, Ma'am. Sana makita kita rito ng madalas... The Coast
just isn't the same anymore without the employees I knew..."

Nagtaas ng kilay si Mrs. Agdipa sa akin. Not that I intend something about my
statement.

Hindi nga nagkakamali si Mrs. Agdipa. Nang pumasok ako sa Seaside ay nasa isang
mahabang lamesa si Engineer Riego, Tito Solomon, Kael, at Stav. Tumayo si Stav nang
nakita ako. Engineer Riego immediately sneered.

"Snow!" umamba siyang yayakapin ako.

Tumayo si Enginner. Kitang kita ko ang amusement sa mukha ni Tito Solomon at ang
pagkunot naman ng noo ni Kael.

Hinayaan ko si Stav na yakapin ako. I hugged him back, too. Nalingunan ko ang
matalim na tingin ni Engineer sa akin pagkatapos ay umupo ito at uminom ng wine.

"Good evening, Stav. Hindi ko inasahan na paparito ka..." I said.

"Sosorpresahin sana kita. Tumawag ako noong narito na ako at 'di malaman kung
nasaan ka pero biglang naputol ang tawag. Engineer Riego here said that you're with
him..."

Nilingon ko si Engineer sa gilid para lang ibalik muli kay Stav ang tingin.

"Yes. I was swimming near his house. Sorry 'bout that."

Nagsiupo kami ni Stav. Ilang buwan na rin kaming hindi nagkikita sa personal dahil
sa busy schedules namin. I didn't forget what my father told me about him but I
don't want to conclude yet. Hindi pa naman napapatunayan ang lahat.

"Kumain ka na, Snow. Mukhang pagod ka..." Tito Solomon noted.

Tumango

ako nang 'di siya tinitingnan at kumuha na ng pagkain sa mga ulam sa harapan.
Kinuhanan ako ni Engineer Riego ng ulam. He looks mad but his actions says
otherwise. Nagkatinginan kami ni Stav. Bahagyang napatingin si Stav doon at ngumiti
na rin sa akin.

"Eat, Snow..." he said.

Tinanggap ko ang binigay ni Engineer at naglagay na sa aking pinggan. Kumuha rin si

Stav ng isa pang ulam at ganoon din ang ginawa ko.

The man on my left side looked already annoyed. O talagang binibigyan ko lang ng
kahulugan ang lahat ng kilos niya?

"Kumusta ang byahe?" tanong ko kay Stav.

"Maayos. Galing ako ng Iloilo at dumiretso na ako rito. My luggage is still on my

car, actually..." he said.

"Bibigyan ko sana siya ng isang silid, Snow. Kaso lang ay kung magtatagal siya ng
ilang araw, ikinalulungkot kong sabihin na ayon sa staff ay sa Martes, magiging
fully booked ang hotel. All the rooms are booked including the room I'm in right
now. Good thing I'm going to Boracay tomorrow," si Tito Solomon.

"No problem, Stav. You can stay at the mansion," sabi ko.

Lumapad ang ngiti ni Stav sa sinabi ko. Bukod sa sinabi ni Tita Marem na isa ang
pamilya niya sa may pakana sa nangyari sa aming hotel, wala na akong ibang
maipipintas kay Stav. He's a gentleman. He's trustworthy, kind, and gentle. Sa
ilang taon naming pagdi-date ay ni minsan hindi niya ako prinessure sa kahit ano.
Just what I need after all the intense dramas here in Costa Leona.

"Thank you, Snow. I'll be here as long as you wish, actually..."

"I didn't know you wished for that, Miss Galvez..." malamig ang tinig ni Engineer
Riego

nang sabihin niya ito.

Why would he say that? Damn it! Bago pa ako makapagsalita ay napigil niya na ako.

"Iyon sana ang sasabihin ko sa'yo ngayon. Gusto ng ama mo na mapadali ang
renovation sa hotel kaya tulad ng Convention Center ay 24 hours na ang mga
trabahador. Ibig sabihin, simula bukas ay buong araw na may gagawa ng bahay. It
won't be conducive for you to stay there so I suggest you should see other hotels,
Mr. Lagdameo. Sa Martes pa ang fully book kaya ngayong gabi'y pwede ka pang
tumuloy. Pati bukas."

"At saan naman ako tutuloy, kung ganoon?" medyo pagalit kong sinabi.

"Sa bahay ko," maagap niyang sinabi. "Iyon ang suggestion ng Papa mo. Tingin ko rin
ay magandang ideya iyon..." makahulugan niyang sinabi.

"Ate, I think Engineer Riego is right. His mansion is just near and you can't sleep
on our mansion when it's being renovated..." dagdag pa ni Kael dahilan ng pag-angat
ng labi ni Engineer.

"Well, Snow..." medyo nalilitong sinabi ni Stav.

Kitang kita ko sa mga mata ni Stav ang pagkakailang at pagkapahiya. I'm trying to
put it in me that they may be the reason why our hotel suffered but I just
couldn't. Stav is very innocent. He now looks lost. Kung walang wine ay mas naging
awkward sa kanya ito. Tila ba ginagawa niyang salvation ang pag inom ng wine dahil
nahihiya siyang humarap sa amin.

"I can also look for... hotels near here if it's fully booked on Tuesday."

"No... No..." Umiling ako kahit na wala akong solusyon sa suliranin. "Stav-"

"It's fine, Snow. Besides... kasalanan ko dahil sinorpresa pa kita. Kung nagsabi
sana ako ay sana hindi

na naabutan ng fully booked."

Ngumisi si Engineer Riego sa sinabi ni Stav. He looked satisfied with everything.

What is he up to, anyway? Alam kong nalaman ko nang may hinanakit siya sa akin...
and for a fleeting moment, I feel like he's still in love with me. Pero paano ko
nga ba mararamdaman iyon kung may iba siyang pinagkakaabalahan bukod sa akin?

I want so bad to forget about the past like how I forgot it when we made love. I
want to forget the probable females he's with but forgetting about it means being
selfish. Ayaw kong bansagang mistress ulit dahil lang sa hindi ko pinakealamang may
ibang babaeng nagmamahal.

"I can suggest few hotels just here in Costa Leona, Stav. Pero ngayong gabi'y pwede
ka sa isa sa mga kwarto. Shall we send the employees to get your luggage?" si Tito
Solomon iyon.

"Yes, please, Tito."

"Engineer... Bukas ay may pag-uusapan tayo. Maaari mo ba akong ihatid sa Caticlan

at medyo may kahabaan ang pag-uusapan natin at kailangan ko nang pumuntang Boracay.
Naipagpaliban ko iyon ngayong gabi dahil natagalan kami ni Kael sa windmil."

"Sige, Sir. Walang problema..."

Ngumuso ako at binalingan si Stav.

"I'm sorry, Stav. If I have known, I would've reserved even the presidential
suite."
He smiled shyly. "That's okay, Snow. Wala kang tutuluyan? If I'll book a hotel
anywhere near, I guess I can book for a room for you, too..."

Tumawa si Tito Solomon. "May-ari ng hotel, hindi makatuloy sa sariling hotel? Stav,
here is Engineer Archer Riego. His house is just near here and Snow's father trusts
him. Kaya roon na siya..."

"Oo nga

naman, Tito. I just thought that it would be better that way..." nagkatinginan si
Stav at Engineer Riego.

Salungat masyado ang kanilang features. Stav is angelic. Ang kanyang wavy hair ay
mas lalong naging ebidensya noon. Pino at marahan. Samantalang si Engineer Riego ay
medyo rough. Ang tanging malambot lang yata sa kanyang mukha ay ang kanyang labi.

Nagpatuloy ako sa pagkain. Pasalit salit naman ang pagtatanong ni Tito Solomon kay
Stav at kay Engineer Riego. At masyadong seryoso si Tito kapag sumasagot si Stav
samantalang tuwang tuwa siya kapag si Engineer Riego ang nagsasalita. That speaks
volume. I'm not sure which one he's fond of with his actions but I think I have an
idea.

Nagpatuloy ako sa pagkain habang nagkwentuhan sila. Hindi ko man siya tinitingnan
ay ramdam ko ang pagsulyap sulyap ni Engineer Riego sa akin.

Isang oras ang lumipas at tingin ko'y sobrang libang pa sila sa pinag-uusapan. I
excused myself so I can go to the bathroom. Hindi rin ako nagtagal doon at
nagpasyang utusan na ang mga tauhan para ihanda ang kwarto ni Stav sa taas at
kuhanin na ang kanyang luggage.

Lumabas ako ng bathroom at laking gulat ko nang nakapamulsa si Engineer Riego

habang nag-aantay doon. His expression was hard and hawkish. His faded jeans and
black v neck t shirt made him darker. Ang pagkakahapit ng kanyang t-shirt sa
kanyang katawan ay nakapagsisimula ng malalaswang imahinasyon kaya taas noo kong
pinanatili ang mata ko sa kanyang mukha.

"What was that?" nanliliit ang mga mata niya sa paunang tanong.

"What was that? What do you mean?" lito kong tanong pero may bahid

na hamon.

"Talagang inanyayahan mo pa iyon sa mansion ninyo?" marahan ngunit may diin niyang
tanong.

Nagkrus ang braso ko sa aking dibdib. "Well, Engineer Riego... That's what we call
hospitality. At ikaw, bakit ka pa pumayag na sa mansion mo ako manatili? Dahil utos
ni Papa?"

Kitang kita ko ang pagkakalito sa kanyang mukha. I want so bad to shout at him but
I stopped myself. Kapag may dumaan dito y paniguradong pag-uusapan kaming dalawa.

"At bakit hindi ako papayag?" hamon niya. "That man might be the reason your
renovation slowed down. Maaring gusto niyang ibagsak ang hotel ninyo. We warned you
pero mukhang walang epekto iyon sa'yo! And now after what happened to us, you show
up here with a tone like that-"

"Bakit, Engineer Riego? Ano ba iyon sa'yo? Ano bang ibig sabihin sa nangyari sa
ating dalawa? Was that your way of slapping me how you can just lure girls to your
charm na pwede mong gawin iyon sa kahit sinong babae?"

His jaw dropped. Hindi ko alam kung amusement ba iyong nakikita ko sa kanyang mukha
but he tried to maintain a straight face after that. Nawala ang galit na nakikita
ko kanina at napalitan na lamang ng seryoso at banayad na ekspresyon.

"Do you want to cuddle, Snow?"

His lips twitched after the question.

Hindi ko alam kung bakit lubusan ang init na naramdaman ko sa aking pisngi
pagkatapos ng tanong. The image of his large frame spooning me to sleep made me
dizzy.

"No!"

Nagtaas siya ng kilay.

"Baby, I like that, too. If only I can just simply tell your Tito that you're to
tired to go out of my house..."

Humakbang siya palapit sa akin. Kumunot ang noo ko. Unti unti kong naramdaman muli
ang panghihina pero pilit kong inalala ang mga sinabi niya bago kami nag-usap. At
ang mga babaeng lagi niyang katawagan. Si Katarina. Na babalikan niya sa kung
nasaan man si Katarina.

Bahagya ko siyang tinulak. Yumuko siya ng konti at nagpatianod sa tulak ko. A ghost
of a smile flashed on his lips before I walked past him.

Damn you, Riego. Ikinatutuwa mo pa talaga ang lahat ng ito! Hindi na ako magtataka
kung may plano siyang maghiganti sa akin!

=================

Kabanata 40

Kabanata 40

Fiancee

Pagod si Stav sa byahe dahilan kung bakit maaga siyang nagpahatid sa kanyang
kwarto. Request naman ni Tito Solomon na mag-inuman muna silang tatlo ni Engineer
at ng kapatid ko kaya nauna na akong pumanhik sa mansyon.

In an amused look, Engineer gazed at me as I said my good night to them. I'm

exhausted. Very, actually. Pisikal man o emosyonal.

Lalo na'ng tumawag pa si Papa pagkauwi ko sa mansyon.

"Sinabi ba ni Engineer Riego sa'yo na pansamantala kang sa kanya tutuloy habang

nirerenovate ang mansyon?"

Hindi ko alam kung tama lang bang tumawag si Papa para masabi ko ang mga hinaing ko
o ano.

"Why are you doing this, Papa?" may bahid na akusasyon ang tanong kong iyon.
Winagayway agad ni Papa ang kanyang kamay na tila ba idenideny niya na ang kung ano
mang akusasyon ko. Wala pa nga akong sinasabi. All the more I think he's guilty!

"It's simply because you can't stay anywhere. Well, Snow. Kung sakaling hindi naman
fully booked ang hotel ay pwede ka namang sa hotel na lang tumuloy... But now that
Stav is there I would prefer you in the mansion of Engineer Percival Riego, Snow."

"Stav isn't a bad person kaya hindi ko maintindihan kung bakit ninyo pa ako
kailangang paprotektahan kay Engineer."

"Stav isn't a bad person. But until now, mas dumadami ang ebidensyang nagtuturo sa
kanilang pamilya sa nangyari. If he's not the syndicate behind this, Snow, then
it's his family. And you know how important families are... to anyone..."

Gusto ko siyang akusahan na tingin ko'y pinagkakanulo niya lang ako sa "golden boy"
niya. Pero naiintindihan

ko rin kung saan nanggagaling ang mga rason.

"And what's your plan tomorrow? Are you going to work. It's really a good thing
that Engineer's on your office. That way, kung may iooffer man si Stav sa'yo'y
hindi ka agad makakapagdesisyon o hindi ka niya maloloko dahil may third party."

He went on and on with the praises all for his favorite person. Ano kayang pinakain
ni Engineer Riego sa Papa ko at bakit tila botong boto ito sa kahit anong aspeto?

I couldn't hardly sleep that night. My emotions were haywired. May sakit akong
nararamdaman dahil sa narinig sa phone call niya, may kaba, may galit, may pagod,
at kung anu-ano pa.

Alas otso nang nag-almusal ako sa Seaside. Stav texted me that we should eat our
breakfast together. May gagawin siya after breakfast. Maghahanap siya ng mapags-
stayhan na hotel. Ako naman... syempre trabaho.

"I can give you a list of nearby hotels, Stav. If you want..." sabi ko habang
kumakain kaming dalawa.

Tipid siyang ngumiti. "Hindi na, Snow. Marami naman riyan. May nadaanan ako bago
ako nakarating dito kagabi."

If the accusations of my father, Engineer Riego, and Tita Marem isn't right, I
don't know how much I will loathe all of them. Walang ginawa si Stav kundi ang
maging mabuting tao sa akin.

"Pasensya ka na talaga, ha..."

Habang nagsasalita ako ay natatanaw ko ang paparating na si Engineer Riego. Papasok

siya sa restaurant. Suminghap ako at binalik ang tingin kay Stav. Engineer went to
the counter and said something to the bartender. Umupo siya sa high chair at
nilingon muli kami.

"Ayos lang. I'm also here

for my Scuba Diving lessons. I want to get certified..."

Ngayon ay nakuha ni Stav ang buong atensyon ko! I knew it. He's here with other
reasons. Not the reason my father accused of him!
"Wow! That's great!"

"I know. Sa hotel kasi namin, wala masyadong offer na Scuba diving since hindi
naman protected ang seascape unlike here. It's a good place to learn and to get
certified like you."

"So... ilang araw mong ititake ang course? Sa tingin mo?"

"I don't know. But hopefully mga sampung araw?"

So he'll stay here for long?

"But I'll come here every now and then. Is it okay with you? At kung wala ka sa
opisina ay nasa mansion ka ni Engineer Riego?" nagtaas siya ng kilay.

Sa sinabi niyang iyon ay napatingin muli ako sa lalaking nasa high chair. He's
wearing a navy blue t-shirt. Nakatupi ang hem ng nasa braso dahilan kung bakit
nangingilabot ako sa hugis ng muscles niya roon. Nagkatinginan kaming dalawa. He's
stroking the sides of the wine glass with his index finger. Tila ba nagbibigay ng
kahulugan na kaya ka niyang hawakan at haplusin ng ganoon.

"Snow?" Stav blocked my sight.

Napakurap kurap ako at bumaling sa kausap ko.

"I'm sorry... I'm..." hindi ko na tinapos at kinuha na lang ang baso ng tubig para
mapainom.

Tumango si Stav at mukhang hindi naman nagtaka sa pagkakatulala ko. Nagpatuloy siya
sa pagkain pero para na akong nawalan ng gutom.

Right after our breakfast, nagpaalam na siya para sa gagawin. Nang tumayo kami ay
umalis na si Engineer Riego sa kinauupuan niya. Nanliit ang mga mata ko habang
tinitingnan siyang paalis. What does that mean?

He came here to just...

"See you later, Snow..." Stav leaned on me for a swift kiss on the forehead.

Nasanay na ako sa kanya. Dati pa man ay ganoon na siya sa akin kaya hindi na
nakapagtataka ang kanyang mga kilos.

Nang bumaling ako sa elevator ay pakiramdam ko sasabak ako sa digmaan. I am not

sure if I want to shower him with so many questions or just shut up and ignore him.

Nang dumating ako ay naroon na siya sa kanyang swivel chair. Nakapangalumbaba at

ang index finger ay nasa pisngi habang ang tatlo pang daliri ay tinatabunan ang
kanyang labi at ilong. Ang isang kamay niya ay nasa mouse.

Tumigil ako nang nagkatinginan kami pero nagpasyang dumiretso na lang sa lamesa.

"Pinalipat ko na ang mga gamit mo sa bahay ko..."

Wow. I cannot believe it. He's fast when it comes to closing our personal space,
huh?

"I just hope I'm in a cozy room..." parinig ko.

"My room is very cozy. Alam kong saksi ka roon..."

Binaba niya ang kanyang kamay at ngayon itinuon ang buong pansin sa akin. Binitiwan
ko ang mouse at binaling na rin ang buong atensyon sa kanya.

"At bakit sa kwarto mo ako ipapatulog? Did my father suggested that one, too?"

Nanatili siyang nakatitig ngunit may nahihimigan akong iritasyon sa mga mata niya.
Well, he should be.

Tumayo siya dahilan kung bakit napatuwid ako sa aking kinauupuan. Lumapit siya sa
aking lamesa at humalukipkip sa aking harap. The bulges of his biceps made me want
to watch him but my pride kept my eyes on the laptop screen.

"Your father doesn't have to suggest anything..." he sighed.

Hindi ako kumibo

sa sinabi niya.

"Look, I know it's an emotional roller coaster for the two of us. Bilanggo ako ng
mga alaalang masasakit galing sa'yo. And you told me you didn't write that letter.
Gusto ko na lamang kalimutan ang lahat ng iyon. I am trying my best to keep up with
everything and then last night you act as if there's nothing in between us-"

"There is nothing in between us, Engineer," I said marked with finality. "For all I
know, you've seduced me last night so you can take your revenge. Para masaktan mo
rin ako tulad ng pinaniwalaan mong ginawa ko noon."

Pabagsak na tinuko niya ang kanyang mga kamay sa aking lamesa. Kitang kita ko ang
pagpipigil niya sa galit habang tinitingnan ako.

"Is that what you think this is, Snow?" kahit na banayad ay parang kinilabutan ako
sa katiyakan ng tanong.

Hindi ako nakapagsalita. Para akong nanghina.

All I know is that I don't want to get hurt. I don't want to just joke around. I
want it all sure. And with him right now, I don't think it is all sure. I can't
feel it. Dahil kung tunay ay sino iyong katawagan niya? At iilan pa kayang babae
ang mayroon siya?

I don't want to be the best among all his girls. I want to be the only one. If only
I have lesser pride to tell him that, then I would. But I'm jailed with all the
pride a Galvez can have. So... no... Really.

Bago pa ako magpakawala ng hininga ay tumunog ang telepono sa tabi ko. Pareho
kaming napatingin doon. Mabilis kong kinuha iyon para tanggapin.

"Hello, Miss Galvez..." a familiar voice talked.

"Hello..."

Nagtaas ako ng kilay kay Engineer Riego sa aking harapan.

Nakakunot ang noo niya habang tinitingnan ako.

"Is Engineer Riego there?" Architect Gracie Racaza giggled.

Kung sino man sa dalawa ang talagang babae ni Engineer Riego ay wala na akong
pakealam. Ayaw ko lang na mapasama. At oo, naiirita ako.

"Yes, Architect. He's here..." I said sarcastically at inabot sa taong nasa harap
ko ang telepono.

Kinuha niya iyon sa akin at pinindot ang loud speaker sa harapan ko. Umikot sa
langit ang mata ko pagkatapos ay pumirmi na sa screen.

"Architect Racaza, yes..." pormal niyang sinabi.

"Hi! I have a question. You have to help me with something but..." malambing ang
tono ni Architect.

Sa gilid ng mata ko ay ramdam ko ang titig ni Engineer Riego sa akin. Tila ba

tinatantiya ang magiging reaksyon ko.

"Ano iyon, Architect?"

"Kailangang narito ka o nariyan ako... Pu-pwede ka bang lumuwas ng Iloilo?"

So that's their relationship. He helps her with the things she doesn't know.

"Pasensya na, Architect. Hindi ako pwedeng lumuwas. Abala ako rito... Kung gusto
mo, isend mo na lang sa email ko at baka mapag-aaralan ko kahit paano."

"Ay? Hindi ba pwedeng pumunta na lang ako riyan?" she giggled again.

We're fully booked. Huwag ka nang mangarap. Don't bother.

"To save you time and energy, mas mabuting isend mo na lang sa akin, Architect.
Paniguradong kahit narito ka ay hindi ko iyan mapagtutuonan ng pansin. Nakalaan ang
atensyon ko sa ibang bagay..." his eyes never left me.

"Oh. Okay... I'll send it then..." medyo may bahid na pagtatampo roon.

"I'll wait..." at pinutol agad niya ang linya.

Tinuko

niyang muli ang kanyang kamay sa aking lamesa. His scent attacking my senses making
me feel very vulnerable.

"Is that what you told Katarina when she called, too?"

Ngayon ay nagkaroon na ako ng lakas na tingnan siya. Nanatili ang kanyang

ekspresyon. Almost blank. He just stared at me like I'm hypnotizing him.

"Ang conference na mayroon kami sa Maynila ay mahirap ipagpaliban. Kailangan kong

puntahan kahit hindi sa sunod na linggo. May part ako roon..." he said calmly.

Ngumuso ako. Hindi ko alam kung alin ang uunahin ko. So it was really Katarina? Why
does it sound really... different... like there's something behind it? Should I
believe him? Damn it!

"Kung gusto mo ay sumama ka sa akin sa Maynila sa susunod na buwan. Hindi ako

tutuloy sa opening next week. Pero sa part ko, kailangang naroon ako."

"No thanks... You can just go there. I don't mind."

Ngayon ay naka ekis ang kanyang braso sa kanyang dibdib. Tumagilid ang ulo niya at
nagtaas siya ng isang kilay.

Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Huminga siya ng malalim at tinalikuran ako
dahil naroon iyon sa kanyang lamesa. Sumulyap ako sa kanya habang tinatanggap ang
tawag.

"Hello, Marco..." aniya. "Sige. Bababa ako. Titingnan ko..."

Nagkatinginan kaming dalawa. Agad ay iniwas ko ang tingin ko sa kanya.

"We'll eat our lunch together, Snow. Dito ka man kumain o sa Seaside. Bababa muna
ako at aayusin ang problema sa site," he said in a hard tone before leaving.

Pagkaalis niya ay para akong nabunutan ng tinik. Hindi ko alam kung banta ba iyong
sinabi niya sa akin o ano. All I know is that

he really was serious about it.

Bumaba ako nang nag alas onse y media at pumunta ng Seaside para kumain doon. Ilang
sandali akong nakaupo nang pumanhik din doon si Engineer Riego. Tahimik akong
uminom ng tubig habang siya'y umuupo. The employees were curiously looking at us.
Nakita ko pang dumaan si Mrs. Agdipa at natigil nang nakita kami sa banda rito.

"Anong oras babalik iyong si Stav dito?" tanong ni Engineer habang kumakain ako.

"I don't know but he'll text."

Umigting ang panga niya sa naging sagot ko pero nagpatuloy siya sa pagkain.
Nagsimula na rin siyang kumain. He looked serious while eating his food. Ngayon ako
naman ang patingin tingin sa kanya.

"Hinatid mo si Tito kanina sa Caticlan?" tanong ko na agaran ring pinag-iwasan siya

ng tingin nang bumaling.

"Oo."

"Anong pinag-usapan ninyo?" nagtaas ako ng kilay.

Ilang sandali bago siya nakasagot.

"Tungkol sa proyektong inoffer niya sa akin sa Batangas..."

Oh yeah. The one involving a woman, right?

Nagkatinginan kami. Hindi ko alam kung bakit nakikitaan ko ng panunuyo ang kanyang
kulay abong mga mata.

"I refused his offer..." he added.

"And why?" I asked mockingly. "That's a good offer. Dagdag sa credentials at

portfolio and it sounds promising..."

Nanliit ang mga mata niya. "I'm planning to stay here in Costa Leona. Walang
mangangalaga sa bahay."

Sa sinabi niyang iyon ay may isang matagal na tanong akong gustong sabihin.

"Where's Jax?"
He stilled for a moment. Pagkatapos ay huminga siya ng malalim.

"He's abroad..." he said.

"Oh? He's working?"

Tumango siya sa akin. For

a fleeting moment, I've forgotten about the tension in between us. Hindi ko alam
kung tama ba iyon. O kung tama bang hayaan ang sarili kong kaswal siyang
pakitunguhan.

"And Tito Achilles?" halos bumahid ang pait sa aking tinig.

I will always remember that it's their love that broke us apart five years ago.
Tita Marem's deep-rooted hate for Tito Achilles was the main reason why she hated
Sibal. And maybe for some other "deja vu" reasons, too.

"Nasa Maynila..." anito.

Hindi na ako nagtanong ng karagdagan pa. Hinayaan kong kumain kaming dalawa sa
katahimikan.

He was always so seducing and sexy. My rational thoughts would always go out of
hand whenever he kisses me. Nawawala ako sa trance tuwing nag-iisip ako kaya mas
mabuting ganito. Thinking about the recent event scared me. I don't want to get
hurt. And if I trust him again, I want it to be so sure. Now that I still have
doubts, I guess it is only right and fitting to question everything until I prove
myself wrong.

Sa hapon ay abala siya sa gawain sa site. Bumalik lamang siya sa opisina at nagdala
ng meryenda.

"Thanks..." I said coldly as he put it in front of my table.

Hindi siya nagdala ng kanyang pagkain. Either tapos na siya o hindi talaga siya
kakain. Sinundan ko siya ng tingin at nakita kong sa drawing table siya nagpunta.

He started drawing something while I concentrated on my work.

Sa hapunan na bumalik si Stav sa hotel. Naghahapunan na kaming tatlo ni Kael at ni

Engineer Riego nang dumating siya sa Seaside. I heard Engineer's exaggerated sigh
when he saw him. Ngumiti ako at tumayo para salubungin

ang aking kaibigan.

"Good evening, Stav. Did you find a hotel?" salubong ko sabay lahad ng isang upuan.

Si Omar ay nagsalin agad ng tubig sa baso ni Stav.

"Yes, actually. Kaninang umaga lang. Dumiretso na lang ako sa training para masulit
ko ang pag-alis."

"Training?" si Kael.

"Yes. Scuba diving, Kael. Deep sea..." Stav smiled.

Nagtawag ako ng mga waiter para ayusin ang kanyang pinggan sa lamesa.
"Umalis na pala si Tito Solomon?" tanong ni Stav.

"Kaninang umaga lang..." si Engineer.

Tumikhim ako.

"Want to drink, Snow? Hindi ko napaunlakan kahapon si Tito Solomon dahil medyo
pagod pa ako sa byahe. Sayang at wala na siya ngayon... How 'bout you, Kael?
Engineer Riego?" Stav asked.

"I have things to do tonight. May tatapusin akong structural design at si Snow ay
sa bahay ko tutuloy kaya hindi rin siya pwede..."

Nalaglag ang panga ko sa sinabi ni Engineer Riego. Stav smiled shyly but I can see
it was laced with annoyance.

"I can, Stav. Engineer, puwede naman akong umuwi roon ng gabi. Hindi naman
kailangan na naroon ako habang naroon ka!" giit ko.

Ang tinging ipinukol niya sa akin ay nakamamatay. "Whoever stays in my roof is my

responsibility. Unless Mr. Lagdameo wants you to defy your father's orders, 'tsaka
lang kita pagbibigyan."

Nawala ang ngiti sa labi ni Stav ngayon. He's looking at Engineer Riego intently.

"I see. Okay, then... No problem. Naiintindihan ko si Tito Remus. I just never
thought that he'd... trust someone else for you, Snow..." he smiled genuinely at
me. "Dapat ay dapat mas magtiwala siya sa akin

dahil ako ang fiancee mo..."

The evilness of Engineer Riego's look sent shivers down my spine. Tila eksaherado
siyang nagulat.

"Wow! Congratulations! Hindi ko alam iyon, Snow... You two are engaged?"

Stav was wrong for saying that aloud! I never told him that we'll push the
engagement. In fact, umatras pa nga ako! Siguro ay dala na rin sa iritasyon niya
kay Engineer Riego ay nasabi niya iyon. Hindi ko alam kung dapat ko bang itanggi,
na ikapagpapahiya ni Stav o sabihing totoo iyon. But I shouldn't because I don't
want him to hope for that! Damn it!

"I-I'm..." nilingon ko si Stav.

Nakatingin na si Engineer Riego sa kanyang wineglass ngayon. His expression was

unreadable.

Huminga ako ng malalim at nagpasya.

"Stav, I need to do things tonight too. Pasensya na at hindi ko mapapaunlakan ang

anyaya mo. Besides, you'll have to drive to the hotel you're staying at. I don't
want to to drive drunk..."

Wala nang bahid na ngiti sa mukha ni Stav ngayon habang tumatango. Kael opened a
light topic that changed the subject. But Engineer Riego was already quiet the
whole time until we're finished.

Unang tumayo si Engineer Riego. Nagpaalam siya na may kukunin lang sa opisina kaya
pumanhik na patungo roon.

Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa mawala nang lumiko sa pasilyo.

"Snow?"

Nilingon ko si Stav nang napagtantong hindi na ako nakikinig sa kanya.

"Stav! Yes..." I said.

"I really just want to spend more time with you..." he sighed. "Pero sige...
pupunta na lang ako rito bukas ng umaga para makakain tayo ng breakfast. Kapag

nagtatrabaho ka na'y pupunta na ako sa training. Tutuloy ako rito para mag dinner
after..."

"I'm really sorry. My schedule is hectic..." sabi ko.

"Anong araw ka bang hindi na nagtatrabaho?" he asked.

"Siguro Linggo..."

"Then can we date this coming Sunday?" masuyo niyang tanong.

Ngumiti ako at tumango. Siguro naman ay hindi na masama iyon. And also, I want to
sincerely tell him about my plan. That we're not doing the engagement. I need to
explain to him that.

Hinatid ko siya sa kanyang sasakyan. Sa tabi ko ay si Kael na tahimik habang

umaalis ang Lexus ni Stav. Hindi nagtagal ay dumating din si Engineer Riego roon sa
labas.

"Ate, tutuloy na ako sa silid ko..." sabi ni Kael nang nakitang papalapit na rin
ang Silverado.

The pick up stopped in front of me. Lumabas ang valet at ibinigay ang susi kay
Engineer Riego. He glanced at me before making the clicking sound of the pick up.

Pinuno ko ng hangin ang aking baga bago tumuloy sa front seat ng sasakyan. Tumaas
ang kanyang mga kilay at pinaandar na ang sasakyan ng walang kibuan.

Maging nang dumating kami ay hindi kami nag-usap. I don't know what to say to him
and he didn't try to strike a conversation, too. Not that I want him to converse
with me.

Pumasok kami sa bahay. Immediately, he went to the drawing table in the living
room. Hindi ko alam kung tama bang mag feel at home ako rito o ano. Naiilang pa
akong gumalaw. Hindi ko alam kung aakyat ba ako o mananatiling nakatayo roon sa
gilid ng magarbong hagdan.

Nilingon niya ako.

"Your things are upstairs..." aniya.

Tumango ako at hinawakan

na ang barandilya ng hagdanan at umakyat na roon. Malagkit ang tingin niya habang
paakyat ako kaya hindi ko na siya pinag-abalahan pang tapunan ng tingin.
A living room greeted me. Straight ahead is the veranda where I heard him talk with
Katarina. Kahit na halos wala akong maalala noong umakyat kami rito ay saulo ko
naman kung saan banda ang room niya.

There were four large rooms ngunit ang pinakamalaki ay iyong sa kanya, ang master's
bedroom. Pinihit ko ang door handle para makapasok sa loob ng puting pintuan.
Malawak ang tanggapan ng silid. The king size bed with white sheets stood near a
big glass window. The walls were mostly white but accented with navy blue
furniture.

May isang study table sa 'di kalayuan na may laptop na nakalagay. Sa gilid ng isang
lamp stand ay isang malaking sliding door papasok doon ay isang malawak na veranda.
The wide TV stood in front of the king size bed. Umupo ako sa paanan ng kama.
Quickly, I remember the heated moment we shared here. How I have only little memory
of the entire room because I was too busy with his kisses.

Tumunog ang pintuan hudyat na may pumasok. Naaninag ko si Engineer Riego, topless
na ngayon. His gold round necklace with no pendant was the only accessory he had on
his upper extremities... and of course his blazing eyes as he looked at me. Tumayo
agad ako.

"Pinalagay ko sa guestroom ang mga gamit mo..."

What?

All of the possible heat in my body went to my face. Pakiramdam ko ay kasing pula
ng kamatis ang mukha ko ngayon. Hindi ako makapagsalita sa pagkapahiya. Halos
manginig ang labi ko.

"But..."

hinaplos niya ang kanyang batok. Ang nakakapit na jeans ay tila nag-aagaw buhay
habang niyayakap ang kanyang hita.

"Pwede kong ilipat dito ang mga gamit mo..."

"No... No!"

And all this time I thought he was serious that I'm staying in his room! Ni hindi
ko alam kung disappointed ba ako o relieved na hindi nga talaga ako sa silid niya
matutulog.

Mabilis akong nagmartsa palabas. Hindi siya gumalaw sa hamba dahilan kung bakit
sobrang konti lang ng espasyo para makaalis ako pero pinilit kong pagkasyahin ang
sarili ko roon.

"Snow," masuyo niyang sinabi pagkatapos ay hinigit ang braso ko.

"Ayos lang. Not that I want to stay in your room..." mas lalong uminit ang pisngi
ko. "I just want to rest."

Kinagat niya ang kanyang labi at pagkatapos ay ngumuso. Binitiwan niya ako. Mabilis
akong dumiretso sa silid na pinakamalapit sa kanya. I don't even know if it's the
right room but he didn't call me so I guess it was.

Nang nabuksan ko ang pintuan ay agad ko iyong sinarado at hiniligan. Sinapo ko ang
noo ko at mariing pumikit. Damn it, Snow!
=================

Kabanata 41

Kabanata 41

Date

Ganoon lumipas ang mga araw. Sa umaga ay kumakain kami ni Stav ng breakfast at
paminsan minsan ay dumadaan si Engineer Riego sa Seaside. Sa tanghali ay kami naman
ni Engineer ang sabay. Sa dinner ay kaming lahat.

Pagkauwi naman ay madalas may ginagawa ito sa drawing table at ako naman ay
nananatili sa silid na nakalaan para sa akin.

Heated arguments between Stav and Engineer Riego is a frequent thing. I'm starting
to think that if they continue this, baka kalaunan ay magkakagulo silang dalawa.
Mabuti na lang at medyo kalmado naman si Stav kumpara sa kanya.

Tuwing gabi, nagmumukmok ako sa kwarto na nilaan para sa akin. We don't have to eat
dinner since kumakain na kami sa Seaside bago umuwi kaya may oras ako para tuluyang
magmukmok sa loob.

Naging abala rin si Engineer nang mukhang may pumalpak na kasamahan sa isa pang
proyektong kinabibilangan niya. I heard him talk to his phone inside his room once.

"Hindi nga ako pupunta riyan, Nel..."

Hindi ko agarang sinarado ang pintuan ng kwarto ko. I can't help but want to hear
his phone calls.

"Just send me the designs, I'll check. Tutulong ako pero hindi ko mapapaunlakan
kung gusto niyo-... Just do it..." I can hear a faint laugh. "We're not in the same
room, damn it! Just do what I'm telling you! Huwag ka nang magtanong..."

Dahan-dahan kong sinarado ang pintuan.

I need to sleep early tonight. Lalo na't may usapan kami ni Gustav bukas ng umaga.
Maaga kaming aalis para mag roadtrip. Iyon ang napag-usapan namin. Pupunta raw kami
ng Roxas at mamamasyal. Tamang tama at hindi pa ako nakakapunta

roon kaya medyo naengganyo ako.

Alas onse y media na at dilat na dilat parin ako. Nanatili ang mga mata ko sa
ceiling, hindi makatulog.

Damn it... Do I have to count some sheeps?

Tumayo ako at huminga ng malalim. Kung magpapatuloy ito ay hindi ako magiging handa
pagdating ng alas sais. Ganoong oras pa naman ang pinag-usapan namin ni Gustav!

Lumabas ako ng kwarto para man lang madalaw ng antok kung sakaling maaninag ang mga
ilaw sa labas ng apat na sulok na ito.

Pagkalabas ko ay dim na ang lights ng pasilyo. Sarado ang pintuan ng silid ni

Engineer pero ang ilaw sa baba ng hagdan ay maliwanag pa. It's either he leaves it
like that or he's still downstairs. Either way, I'll be fine.
Pababa ako sa puting hagdanan at natanaw ko agad ang likod niya. Ang kanyang laptop
ay madilim dahil sa isang software. Punong puno iyon ng linya.

Tumunog ang wooden stairs nang medyo padarag akong bumaba. Nilingon niya ako.

He's topless. Only wearing his jeans!

Nagtaas ako ng kilay at dire-diretsong pumanhik sa kitchen. I'm not here to see
you. I'm here for a glass of milk so I can sleep.

Pagkarating ko ng kusina ay nagpakawala ako ng malalim na hininga at pinagbuksan

ang ref. Noong isang araw ko pa nakitang medyo marami namang laman ito. At natanaw
ko rin ang freshmilk doon.

Well, these are all his but he's not greedy para pagkaitan ako ng kahit isang baso
ng gatas.

"Hindi ka makatulog?"

Nakapamulsa siya at humilig sa hamba ng pintuan. Mabuti na lang at kahit nagulat

ako'y hindi ko naman natapon ang gatas. He's now wearing a shirt. Thank God!

"I

just want a bit."

Kalahati lang ang nilagay ko sa baso kahit na pakiramdam ko'y mabibitin ako. Ayaw
kong makita niyang masyado akong matakaw dito sa loob ng bahay niya.

Narinig ko ang paglapit niya sa akin. Nilapag ko ang karton ng fresh milk sa
counter at hinawakan na ang baso para mainom ang nasa loob. Sumulyap ako sa kanya
habang ginagawa ko iyon. Nang natapos ay agad akong tumalikod para punasan ang
gilid ng aking labi. Para sa posibleng gatas na naroon.

Nilapag ko ang baso sa counter at nakita kong agad siyang nagsalin doon.

"Drink more, Snow. Para maayos ang tulog mo..." he said.

Ngumuso ako at tiningnan ang basong may tamang dami ng gatas. Maagap niyang
hinaplos ang gilid ng aking labi. Naramdaman kong may natitirang gatas doon.
Kumunot ang noo ko at hahawiin sana ang kamay niya kung hindi ko lang nakita ang
kanyang seryosong ekspresyon.

"May gagawin ka bukas?" tanong niya.

He didn't know that I'm going out with Stav. Sinigurado kong hindi niya malalaman
dahil paniguradong hindi siya papayag o 'di kaya'y sumama siya.

"Wala..."

He smiled gently.

"Kaya ko na rito... Bumalik ka na sa ginagawa mo..."

His lips twisted in a sexy smile. "Hindi ko na muna tatapusin. Sabay na tayong
umakyat. Matutulog na rin ako."

Hindi ko alam kung bakit parang may pumupunong mainit na tubig sa aking tiyan.
Paniguradong hindi iyon ang gatas na ininom ko.

"Okay..." marahan kong sinabi.

"I'll just turn my laptop off. Finish your milk... matutulog na tayo..."

Tinalikuran niya ako at pumanhik na sa sala. Agad kong nilagok ang gatas at

pumikit ng mariin habang iniinom ang kabuuan. Dumiretso ako sa sink para maghugas
ng baso at para na rin mapuntahan siya sa sala.

Pero naunahan niya ako... naghuhugas pa ako ng baso nang muli siyang nagpakita sa
kusina. Nilingon ko siya habang tinatapos ang paghuhugas. He leaned on the counter
as he watched me put the glass back on the cupboard.

Nagpunas ako ng kamay bago siya nilingon. He looked serious as he watched all my
actions. Nailang tuloy ako pero hindi ko pinahalata iyon. Pinagtaasan ko siya ng
isang kilay. Hinawakan niya ang kanyang batok at tumayo na ng matuwid.

"Let's go?" may tinatagong ngiti sa kanyang ekspresyon.

"Okay..."

Pinauna niya ako sa hagdanan. Nasa gilid siya sa likod habang umaakyat kami. Lumiko
agad ako para diretso sa aking kwarto. Ang kanyang kwarto ay halos tapat lamang ng
akin.

And I thought he'd go straight to his room but I was wrong. Nasa pintuan ko siya
nang pumasok ako roon. Hinawakan niya ang hamba habang seryoso akong tinitingnan.

"Good night, Snow..."

"Good night..." it was almost a whisper.

Unti unti kong sinarado ang pintuan. Kahit sa pagsasarado ko'y nanatili siyang
nakatitig hanggang sa tuluyan na siyang nawala sa paningin ko. Kinapus ako ng
hininga pagkasarado. Sinapo ko agad ang noo ko.

Even when I'm in doubt, he still affects me big time. Even when I'm not sure of his
feelings, naghuhuramentado parin talaga ang sistema ko.

Kaya naman nang sinundo ako ni Gustav kinabukasan ay medyo na guilty ako. But then
I guess this is essential, too. Today, I am going to tell Gustav that we're really
not marrying each

other. That I'm not anymore his fiancee. It was Tita Marem's suggestion and I fail
to see the need of it right now.

"Tahimik ka..." si Stav nang nasa byahe na kami patungong Roxas.

Ang alam ko ay nasa tatlo hanggang apat na oras ang byahe patungo roon. Medyo
mahaba at puyat pa ako. Kahit na uminom ako ng gatas kagabi'y hindi parin ako agad
nakatulog. Ang kulay abo na mga mata ang palaging sumasagi sa aking isip.

"Puyat lang ako..." sabi ko at humikab.

"If you want, you can sleep..." he smiled. Nakatitig parin siya sa kalsada.

"That's rude, Stav..." sabi ko.

"I don't mind, Snow... Just do whatever you please..."

I still find it rude so I tried to stay awake. Ngunit pagdating ng mga dalawang
oras sa byahe ay bumagsak na ang mga mata ko. Tulog ako nang nakarating kaming
Roxas. Nagising lamang ako nang narinig ko ang busina galing sa sasakyan ni Stav.

"I'm sorry. Did I wake you up?" napatuwid ako sa pagkakaupo.

Inayos ko ang damit ko at kinusot ang mga mata. Luminga linga ako sa paligid. Gone
are the all green view of the province. Medyo may iilang building akong nakikita
rito.

"No, no... It's okay. I should be awake..."

Medyo gumaan naman ang pakiramdam ko dahil nakatulog ako ng ilang oras.
Nakakapanibagong tingnan ang maraming sasakyan at ang traffic light. Nakakulong
naman kasi ako sa Costa Leona at ngayon lang ulit umabot ng ganito ka layo.

"Are you hungry?" tanong niya habang nililiko ang sasakyan sa carpark ng isang
mall.

"A bit..."

Dumiretso kami sa isang restaurant sa loob ng mall. Binusog ko ang mga mata ko sa

mga tanawing pang syudad na hindi ko nasilayan ilang linggo o buwan na ang lumipas.
Not that I want to be in a city. The city and the province is okay with me. Isa pa,
wala rin naman akong choice dahil kailangan kong pangalagaan ang hotel.

"I haven't seen a mall for like... weeks..." sabi ko nang napuna ni Stav ang pag
gala ng aking mga mata.

"Well, I'm glad I brought you here!"

Humalakhak ako. "We should watch a movie..." I suggested.

Umaliwalas ang kanyang mukha. "Game."

Habang nilalapag ng waiter ang aming mga inorder ay tiningnan ko ang aking
cellphone. Few missed calls from an unknown number and a text from Kael.

Kael:

Ate, where are you? Please reply.

I don't know who that number is but if it's because of work, tingin ko ay deserve
ko namang magliwaliw pansamantala. Tutal ay Linggo naman.

Ako:

Byahe. I'll be back maybe later this afternoon. I'm with Stav. Don't worry.

Dahil yata sa mga missed calls at sa hindi ko pagcha-charge kagabi ay ilang

pursyento na lang ang baterya ko. Mag cha-charge ako mamaya sa sasakyan pero dahil
narito kami, mananatiling ganoon ang ayos nito.

Kumain kami at nagkwentuhan. Sinabi ni Stav sa akin na nagkita sila nina Brenna,
Bronson, at Cissy sa Icon, isang club, noong nasa Maynila siya. He also told me
that my friends missed me.

"Do you have plans to visit Manila? Sinong tao sa bahay ninyo?"

"Just the maids. Before I got here, pinaayos iyon ni Papa dahil iniisip niyang doon
muna ako ng ilang linggo pero hindi na ako umabot dahil umalis agad si Tita nang
nalaman niyang pabalik na ako."

Binaba

ni Stav ang kubyertos at lumipad ang kanyang mga mata sa tubig. Uminom siya roon at
nagpatuloy ako.

"She's so guilty about what happened. Hindi naman nanghingi si Papa ng bayad dahil
common naman nila ang hotel. Willing pa naman si Tito na magbayad doon."

"Your father is a man of honor... That's amazing..."

May kinalaman kaya talaga ang kanyang pamilya? O siya? O may alam ba siya kahit
paano? Why were the investigations like that, then?

"Malaking halaga ang nawala. Your hotel should be down now. I bet Engineer Riego
offered you a lower price?"

"Yes, actually," hindi ko madugtungan dahil nanatili akong nananantiya sa kanya.

"I suppose it's thirty five million less, too? Mukhang hindi natablan ang hotel
ninyo sa nangyari, ah?"

It's not thirty five million less but the amount helps. Besides, hindi naman iyon
lang ang pinagkatiwalaan ni Papa. Nagparenovate kami ngayon dahil may sobrang pera.
Hindi kami nagparenovate gamit ang natatanging pera.

"So you're not going back to Manila? Where do you prefer our wedding? In Costa
Leona or in Manila? Or do you want it in Iloilo?"

Eto na iyong hinihintay kong pagkakataon. I just hope this doesn't ruin anything.

"Stav, I have told you before, right? I am not yet ready to marry anyone. We've
been friends for a long time and you've been good to me. Gusto kita bilang tao pero
ayaw kong magpadalus-dalos."

"But if we marry, we can help with the renovation..."

"The more I don't want to marry, Stav. I don't want to marry someone just for that
reason. Kung maghirap man ang hotel pagkatapos ng renovation, kami na

lang ang gagawa ng paraan. Ayaw kong umasa sa iba para mapalago ang hotel..."

His features softened. And then he sighed. I knew he's a better man. Sinuklian ko
siya ng isang pagod na ngiti.

"I'm sorry kung padalos-dalos ako. You're right. We've been friends for years and
our relationship is only inspired by our families. Tama ka..."

Tumango tango siya nang naliwanagan. Mabuti na lang at pareho naman pala kami ng
opinyon.

Pagkatapos naming kumain ay kumuha na kami ng tickets sa sinehan. Dahil ala una pa
ang unang viewing ng napili naming palabas ay nagpasya kaming mamasyal. I know I
don't have much use for clothes in Costa Leona (because I prefer going to work in a
maxi dress), namili parin ako.

Pati toiletries at kung anu-ano pa. Para akong nakawala sa hawla. Hindi ko alam na
ganito ko ka kailangan ang mga bagay na ito. Meron naman nito sa Costa Leona pero
talagang hindi ako masyadong lumalabas kaya mangha ako sa mga narito.

Nang nag-alas dose, medyo busog pa kami dahil sa late breakfast. Bumili na lang
kami ng pagkain sa isang fast food at pagkatapos ay pumasok na sa sinehan labing
limang minuto bago magsimula ang palabas.

The movie was funny. I enjoyed Stav's company. He's enthusiastic and fun to be
with. Actually, not hard to like. Gaya ng alam ko na noon. Madali talaga siyang
pakisamahan pero para talagang may kulang.

Napawi ang ngiti ko pagkatapos ng isang eksena.

I wonder what it's like to watch a movie with him. I never experience it with him.
Paano ba naman kasi, puro Costa Leona lang ang tanaw namin. Hindi naman sa
nagrereklamo ako, pero...

bet he'd make fun of me continuously. And... he'd...

Why am I thinking about him?

Nang dumating na sa dramatic part ay medyo nangilid ang luha sa aking mga mata.
Tahimik ako at hindi ko nililingon si Stav. Ganoon din siya sa akin.

"Nag enjoy ka ba?" tanong niya.

Alas dos y media nang natapos kaming manood ng sine. But I want more. Tinuro ko ang
isang nakakatakot na palabas dahil gusto ko pang manood. Besides, it's still early!

Pumasok ulit kami sa sinehan. Sigaw ako nang sigaw tuwing nagpapakita ang demonyo
sa palabas. Pero minsan ay natatawa kaming pareho ni Stav sa aming mga sarili.

"Damn it! I feel like my heart's going to explode!" sabi ko.

Tinuro ni Stav ang isang set ng mga teenagers na sobrang nasindak. Nagtawanan
kaming dalawa. Pero maging kami man ay sobrang natakot.

Alas sais na at nagpasya kaming mag dinner bago umalis doon.

"If you want, we can stay here. Bukas na lang tayo bumyahe..." anyaya ni Stav.

Namilog ang mga mata ko at agad siyang inilingan.

Actually, I have lots of reasons but one thing's for sure... If I stay with him
here tonight, he'd think we can be more than friends. Alam ko sa sarili kong
hanggang dito na lang talaga ang turing ko sa kanya. Na hindi na lalagpas doon. It
will take more than friendship... more than everything he can offer to make me
fall... Or maybe... I can't fall anymore. Because I already fell for someone else.
I've fallen so deep... Hindi pa ako nakakaahon paglipas ng panahon.

"Huwag na. Umuwi na tayo... I hope you're not tired..."

Ngumuso si Stav. The soft features of his eyes and

his lips made me smile. He's like an angel, really. "I'm a bit tired."

Nalungkot ako sa sinabi niya. Hindi ako nakapagsalita. I really want to go back to
Costa Leona right now. Dapat pala ay hindi na kami nanood ng pangalawang movie.

"I'm sorry... If you want... Uhm..." nagkabuhol na ang utak ko.

I'm positive that I really want to go back to Costa Leona. Pero hindi naman pwedeng
sabihin ko sa kanya na magbu-bus ako para lang makauwi. Syempre, sabay kaming
dumating dito. That would be rude.

"Magpamasahe na lang tayo para marelax ka bago bumyahe. I have things to do

tomorrow. First thing in the morning. I can't risk it..."

Tumango siya. "Well, I can sure drive you back home if we do that..."

Napangiti ako sa sinabi niya. Nabuhayan ng loob.

Pumunta kami sa pinakamalapit na spa. Sinamahan ko na rin siya roon. Hindi nga lang
ako nagpamasahe. I chose the body scrub so I can also feel relaxed.

Saktong alas otso kami natapos.

"Ha! I feel energized!" he said.

Tumawa ako. "That's great. Don't worry, na relax din ako kaya hindi ako matutulog
sa byahe!"

"Aasahan ko 'yan, Snow... Ang boring kapag tulog ka!" aniya.

Sa byahe ay pakanta kanta kaming dalawa. Umulan pa ng malakas. Titigil sana kami
but he insisted that he can do it. Kinabahan ako nang may nadaanang aksidente pero
nagpatuloy naman kami at medyo nag slow down siya.

Tumila ang ulan nang nasa Kalibo na kami. We stopped for a bit of coffee then agad
tumulak muli pa Costa Leona.

Nagkwento siya sa mga magagandang hotel na napuntahan niya. Sinabi niya na balang
araw gusto niyang maging isang tanyag

na hotelier. He wants to own a big chain of hotels in Asia. Na mahilera sa

magagadang hotels.

I understand. That's Papa's dream, too.

Halos hindi ko namalayan na nasa Costa Leona na kami.

"Saan kita ihahatid? Sa mansyon, sa hotel, o sa bahay ni Engineer Riego?" he asked.

Napalunok ako sa tanong na iyon. It's almost one in the morning. I am not sure if
Engineer's house is still open. My phone is charged so I can call him when I get
there. Kapag sa mansyon naman ay paniguradong may mga trabahador doon. My last
choice will be the hotel.

"Sa bahay ni Engineer Riego..."

"You think he's still awake?"

"Uh... He's usually up till one. Nagdidisenyo iyon..." sabi ko.

Niliko ni Stav ang sasakyan niya sa tapat ng gate ng mansyon. Sobrang liwanag noon
galing sa labas. It's like all the in-ground lights are directed at his mansion.
Pati iyong mga nasa ilalim ng shrub ay parang binibigyan ng spotlight ang mansyon.

Naka on ang lights ng baba pero ang mga lights sa taas ay wala. Naroon ang kanyang
Silverado sa parking space nito.

"Thanks, Stav. Sorry sa late night na byahe..." sabi ko.

Binuksan ni Stav ang kanyang pintuan. Nagulat ako roon. Lumabas din ako. Umikot
siya at pinagbuksan ako pero huli na ang lahat. Nauna na ako palabas.

"Nag-abala ka pa..." ngumiti ako at tumayo sa harao niya.

He pushed the door open.

"Of course, you deserve that kind of treatment. Thanks for the date, Snow. I really
appreciate it..." aniya.

"No problem..."

Agarang yumuko siya at siniil ng halik ang gilid ng aking labi. Hindi ko alam kung
dapat ba akong magulat o masanay tuwing ginagawa niya iyon. Just like before, he
can kiss me whenever he wants. He usually does that when I'm about to go or he's
about to go... So I guess... wala namang malisya iyon.

Humagikhik ako.

"Thanks for making me feel special. Mauna na ako..." sabi ko at bumaling na sa

malamig na gate ng mansyon.

"You're welcome."

Pagkapasok ko'y sinarado ko agad ang gate. Kinawayan ko si Stav. Kumaway siya
pabalik at umikot patungong driver's seat.

I waited till his car is out of sight before I walked to the mansion. Tatlong
hakbang pa lang ay nakita ko na ang anino ni Engineer sa loob. Gumalaw ang puting
kurtina, nagpapahiwatig na nakita niya akong parating. Tumigil ako sa paglalakad at
huminga ng malalim. So... he's still awake.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Napahikab nang palapit na sa pintuan.

=================

Kabanata 42

Kabanata 42

Slave

Bukas ang pinto kaya pumasok na ako agad. Kabado ako lalo na nang nakita ko siyang
nakatayo sa tapat ng counter at nakahilig doon. His arms were crossed on his chest.
Halos mag isang linya ang kanyang kilay dahil sa pagsasalubong. Nakatitig siya sa
akin.

"You got me worried..." kalmadong panimula niya.

And I thought he'd hurl me hurtful words because I came here late. Nagulat ako sa
paunang sinabi niya.

"Saan ka galing?" dagdag niya, nawalan ng ekspresyon ngayon.

"I was out with S-Stav..." I don't understand why my voice is shaking.

"Uh-huh... Saan?"

"Sa Roxas. Pumunta kami..."

Halos hindi ako makatingin sa kanya. Gusto kong magmalaki at balewalain ang malamig
niyang treatment pero pakiramdam ko'y hindi nababagay iyon. I need to face him and
I can't help but feel the guilt.

"And you didn't tell me last night?"

"I feel like... I don't need to tell you about it since..." hindi ko matapos.

"Since?"

Nagkibit ako ng mga balikat at humakbang na para makaakyat.

"You're in my house. Your father asked me to take care of you. And you don't need
to tell me about it?" aniya.

"We're both adults, Engineer. I can take care of myself-"

"You know why your father asked me to do that, Snow. Alam mo kung ano ang maaaring
magawa sa'yo ng lalaking iyon pero pinagbigyan mo parin!" ngayon tumataas na ang
boses niya.

"Stav has been good to me! Simula pa noon! Noong mga bata pa lang kami kaya hindi
ko alam kung ano ang pwedeng irason para huwag siyang pagkatiwalaan ngayon!" giit
ko naman.

"His desperation

might change his attitude and believe me, even when you're twenty two... wala ka
paring muwang sa mundo! People do different things when they're desperate and
you're friend is not an exemption!"

"Bakit? May nangyari bang masama sa akin ngayon? Wala naman, hindi ba? I trust him.
Naging totoo siya sa mga sinasabi niya sa akin. Maaaring masasabi mo iyan dahil
ikaw mismo ay hindi totoo sa mga sinabi mo!"

Umigting ang kanyang panga sa sinabi ko. Kinalas niya ang kanyang mga braso at
humakbang naman siya palapit sa akin. Ang kanyang maong ay tamad na kumakapit sa
kanyang baywang. I can't help but look away just to keep me away from my worldly
thoughts.

"You trust him that's why until now you let him kiss you?" kasing lamig ng yelo ang
boses niya.
Nag-angat ako ng tingin sa kanya. His eyes were tired and bloodshot. Medyo pula rin
ang kanyang mukha.

"Walang malisya iyon. Pwede ba? He kissed me goodbye, that's all!"

"Ang swerte niya at may pribilehiyo siyang ganoon sa'yo..." he mocked.

"I told you, wala iyong malisya!" giit ko.

"At tuwing tayo ang ang naghahalikan, mayroon, Snow?"

Hindi ako nakapagsalita. Naglakad na lang ako ng dire diretso patungo sa hagdanan
para makapunta na sa aking kwarto. Lalagpsan ko sana siya ngunit hinawakan niya ang
aking braso bago ko pa magawa iyon.

My eyes shot up to him and saw that he's seething with anger. Kung hindi ko lang
siya kilala ay iisipin kong sasaktan niya ako dahil sa galit niya.

"Hindi pa tayo tapos kaya huwag mo akong talikuran-"

"Bitiwan mo ako. Kung ang inaalala mo ay papagalitan ka ni Papa dahil hinayaan mo

akong sumama kay Stav, huwag kang mag-alala at ako na mismo ang tatawag sa kanya
ngayon para-"

"You didn't even cared to text me at all! Kahit para mapanatag lang ang loob ko.
Pinili mong gawin akong baliw sa kakaisip kung nasaan ka at ayos ka lang ba!"

"I texted Kael. I told him I'm with Stav. I'm sure he told you that..."

"And that was all. I tried calling you the fucking whole day you're phone is off?
Ano 'yon? Para hindi ka maistorbo?"

Binawi ko ang braso ko sa kanyang kamay pero hindi ko magawa. Masyadong mahigpit
ang kanyang pagkakahawak.

"My battery is dead! Gabi na nang nakapag charge ako!"

And that was his number? The unknown one calling me?

"At kung inaalala mo si Papa-"

"Ikaw ang inaalala ko! I asked you last night kung may gagawin ka sa araw na iyon
ang sabi mo wala!" hindi sigaw iyon pero ramdam ko ang galit. "Hindi ibig sabihin
na mahal kita, pwede mo na akong paikutin at pagsinungalingan!"

Namilog ang mga mata ko. Para akong nilubayan ng paghinga. Dadagdagan ko pa sana ng
mga paratang kung hindi ko lang nakita na mahalumigmig ang kanyang mga mata. Mahina
niya akong binitiwan at tinalikuran.

Parang may kumurot sa puso ko habang tinitingnan na hinaplos niya ang kanyang batok
at kinuha ang isang baso ng whiskey sa counter.

"Mag pahinga ka na. Pagod ka siguro..." sabi niya.

Kahit na pinapakawalan niya na ako ay nanatili akong naroon. Sumimsim siya sa baso
at nilingon niya ako nang naramdamang hindi pa umaalis.

"Anong sinabi mo?" pagalit kong sinabi.

Bumaling siya sa baso at pinaglaruan niya ang gilid nito.

"Ikaw ang

sinungaling!" nanginig ang boses ko. "Paanong ganoon kung marami kang babae!?"

Naglahad siya ng kamay sa paligid at diretso akong tiningnan.

"Ikaw lang ang babae rito... May iba ka bang nakikita?"

Nanliit ang mga mata ko.

"Si Architect ay parte ng team ko. Si Katarina ay nasa Maynila at may sariling
buhay. Alam mo kung saan talaga siya tumatayo sa buhay ko. Kahit noon pa-"

"How the fuck will I know? Marami ng nagbago. Malay ko kung pati ang relasyon ninyo
ay nagbago na rin, ha?" sigaw ko habang nanlalabo ang mga mata

He sighed wearily. Sumimsim muli siya sa baso at nilapag niya iyon sa counter.
Humarap siya sa akin ngayon at lumapit.

"Kung may nagbago, sana ay kasal na ako ngayon... Pero wala at ganoon parin.
Gustuhin ko mang kumawala sa'yo, hindi ko parin magawa. In fact..." he smiled
mockingly. "Ikaw pa ang kinulong ko rito sa akin. Wala paring nagbago. Alipin mo
parin ako..."

Hindi ako nakapagsalita sa narinig ko sa kanya. Sa pagod sa kanyang boses ay gusto

kong umiyak. Parang may humahaplos sa aking puso.

"I want to take my revenge so bad. I want to hurt you so bad... But after last
week, I realized... Bata ka pa nga pala noong inalok kita ng kasal. At masyado
akong baliw sa'yo para pakinggan ang pagtanggi mo..." Umiling siya. "Go to sleep,
Snow..."

Nangilid ang luha sa aking mga mata. Hindi ko alam kung bakit may bumabayong sakit
sa aking dibdib habang tinatanaw siyang nanghihina. Ayaw ko mang umiyak ay hindi ko
na napigilan. He's right... I was too young. I doubted our relationship because
we're both young!

"Stupid ka! Iniwan lang kita dahil ayaw

kong mas lalong magalit si Tita Marem sa inyo!"

Kitang kita ko ang gulat sa kanyang mga mata. Even with the pain in his eyes, I can
see still a faint amusement.

"I know that now... don't worry..." he said coldly at nag-iwas ng tingin.

Lumapit ako sa kanya. I closed the space between us. My heart is pounding like mad.
I hate him for believing that I rejected his offer to marry him only because I was
young! Kung hindi galit ang tiyahin ko sa kanila ay malamang pinakasalan ko na
siya! Wala akong pakealam kung bata pa ako noon.

"Sibal!" sigaw ko nang hindi niya ako tiningnan kahit nasa harapan niya na ako.

Bumuhos ang luha sa aking mga mata. Hindi ko alam kung bakit sobra sobra ang sakit
na nararamdaman ko ngayon. Naiinis ako sa pinaniwalaan niya!
Tumingkayad ako para maabot ang kanyang labi. Pinatakan ko siya ng halik. Hindi
siya gumalaw. Imbes ay sinarado niyang maigi ang kanyang labi. Uminit ang pisngi at
batok ko sa kanyang ginawa.

Tinulak ko ang dibdib niya pero hindi siya natinag. Hindi siya makatingin sa akin.

"Kiss me back!" utos ko.

"Hindi iyan ang gusto ko, Snow. If we do that again and you forget me in the
morning, I will lose it."

Bumaling siya sa akin. His tired eyes scares me. Ayaw kong pagod siya. Ayaw kong
makitang nasasaktan siya. Lalo na ngayong nanlalambot ako sa lahat ng sinabi niya.

"Please..." tumingkayad muli ako at hinalikan siya sa labi.

Hinawakan niya ang magkabilang braso ko para ipirmi ang mga paa ko sa sahig. Hindi
na ako makahalik sa kanya ngayon.

"Mahal parin kita..." I whispered.

Kitang kita ko ang

pagkamangha niya. He bit his lower lip. Tinitigan niya ako parang tinatantiya ang
sinabi ko.

"If Tita Marem didn't threaten me years ago, kasal na sana tayo ngayon..." halos
'di ko marinig ang sarili kong boses ngayon.

"Pakakasalan mo ba ako kahit mahirap lang ako? I doubt that, Miss President... Your
relatives would be furious..."

"I don't care..."

Umawang ang bibig niya. Ilang saglit niya akong tiningnan.

"I will ask for more if you want to kiss me..." he said.

Ngumuso ako. "What is it, then?"

"You're not allowed to kiss or be kissed by anyone including your trusted

friend..." nanginig ang boses niya. "You're sleeping in my room..."

"Is that all?" hamon ko.

"And I want you to practice a new signature with Riego as your surname... Dahil
talagang itatali kita, Miss President."

Ilang sandali akong tumitig sa kanya. He looks serious as he gazed at me. It's like
he's expecting me to say no to that... gaya ng ginawa ko noon.

"Is that all?" hamon ko muli.

Bago pa ako makapagsalita muli ay bumaba siya ng kaonti para siilin ako ng halik.
Inangat niya ako. Hawak ang aking pang-upo ay naglakad siya paakyat sa hagdanan.

Tumindig ang balahibo ko nang naramdaman ang malamig na pintuan ng kanyang kwarto
nang sinandal niya ako roon para mahawakan ang door handle at para makapasok doon.
His lips touched mine with a few provocative kisses. Parang nanunuya. Parang
bumubulong sa akin kung ano talaga ang naiwan ko sa loob ng limang taon. Parang
kailangan kong pagsisihan ng mabuti iyon.

Hinila niya ang aking batok at inanggulo ang aking

ulo para mas mahalikan ako ng malalim. His tongue teased the insides of my mouth at
halos mawala ako sa sarili ko. Hinila ko na lang ang ilang hibla ng aking tamang
pag-iisip para lang hindi tuluyang malubayan ng ulirat.

Naramdaman ko ang lambot ng kanyang kama nang padarag niya akong binaba roon. Agad
niyang tinanggal ang kanyang t-shirt at tinapon kung saan. He resumed his hot and
wet kisses as he grinded against my body.

The tingling sensation in between my legs made me quiver. Lalo na tuwing tumatapat
iyon sa nararamdaman kong pagkalalaki niya. The thought of him naked is killing me.
Pinalupot ko ang aking braso sa kanyang leeg para mas lalo siyang mahalikan ngunit
hindi niya ako pinaunlakan. Gusto niyang nanunuya. He sucked and tasted my lips
when I want him to kiss me with his tongue and all out. Kahit na frustrated ay para
akong nadarang sa apoy dahil sa ginawa niya.

"Huwag na huwag mo na ulit akong pagselosin..." bulong niya habang hinahawakan ang
laylayan ng aking damit.

"Hindi na..." halos 'di ko makilala ang sarili kong boses.

He smiled at my response. Quickly, he managed to remove my dress. Hihiga na sana

ako muli kung hindi niya lang ako hinila patungong dulo ng kama. He kissed me
passionately as his other hand found its way to my soft mounds. He molded and
kneaded them like he's their master.

Bumaba ang paa ko sa kama. Ang sahig ay malamig sa aking paa. Hiniga niya ako sa
ganoong ayos habang hinahalikan. The electrifying pleasure from the way he played
with my acorn hard peaks made me lose my mind.

"Sibal..." I called.

Hinalikan niya ang ibaba ng

aking tainga. Parang may kuryenteng nag ga ground sa aking katawan dahil sa ginawa
niya. He kissed me down to my neck, to my collarbones, and to my soft mounds. Wala
siyang pinalagpas. Lahat ng balat ay nadaanan ng kanyang labi.

His other hand gently carressed my thighs. I jerked my thighs so his hand can get
closer to where I need it the most. Hindi siya nagpadala. Imbes ay nilalayo niya.

"Oh.." kinagat ko ang labi ko sa frustration.

His hot wet mouth covered my peaks. He alternately sucked them as his other hand
brought down my panties. Ni hindi niya iyon inayos. Hinayaan niya lang iyong
mahulog sa aking isang paa.

And then finally his finger gently went to my folds. It is pure torture to feel it.
Lalo na nang sinabayan niya iyon ng paghahalik sa gilid ng aking dibdib. He
showered me feathery kisses down my stomach. He trailed it with his soft lips until
he parted my thighs and positioned himself in between them.

Nakaluhod siya habang naroon dahilan kung bakit napabangon ako sa gulat.
"Engineer Reigo!" sigaw ko bago niya tinuloy ang ginawa.

At the first flick of his tongue, my eyes shot back. Ang tinukod kong mga kamay sa
kama ay nanghihina. Gusto kong mahiga muli.

He kissed and suck it with his hot mouth. The sensation I felt was beyond
everything else. Hinihingal at naliliyo ako sa bawat kilos niya. Sinabunutan ko
siya nang naramdaman kong bumilis ang tempo ng kanyang paghalik.

I cried loud when I felt myself reach it. My body shook as he continued to shower
me with kisses there. I felt the gushing liquid in between it dahilan kung bakit
napamulat ako. Bahagya

ko siyang tinulak para mailayo roon pero halos mabuwal ako sa kinauupuan ko nang
nakita ang titig niyang mga mata sa akin habang tinitikman at hinahalikan iyon.

Tumayo siya at dahan dahang dinaganan ako habang hinahalikan ang aking tiyan, ang
gitna ng aking dibdib at ang aking leeg. His other hand went to support my back at
inangat niya ako ng bahagya para umayos sa kama.

Tumayo siyang muli para kalasin ang kanyang sinturon. Watching him slowly stripping
off his pants was pure torture! Gusto ko siyang sigawan o tulungan sa kanyang
ginagawa pero hindi ko siya abot.

He unzipped his pants, his eyes never leaving me. Pagkababa niya noon ay tanging
ang boxers na lang ang suot niya. He removed his pants from his feet and then
pulled the boxers down, too.

His maleness made me hitch my breath. Dinaganan niya ako, ngayon completely naked.
His maleness stood proud just near my thighs as he smothered my mouth with hungry
kisses.

His finger slowly penetrated my sensitive flesh. I felt the muscles contract at his
entrance. He pushed and pulled it gently and his mouth did it to mine only with his
tongue. Hindi ko na alam kung alin ang uunahin. Basta ang alam ko'y gustong gusto
ko siya.

"Sibal, please... I want you..." I whispered and try to reach for him.

He chuckled as I raised my hips to meet him. Ngumuso ako at pakiramdam ko'y

pinamulahan ako ng mukha.

"You're so sweet, Miss President. It's addicting..."

His member reached my entrance. Slowly, my folds welcomed it, coated it with the
wetness he gave me.

"Kaya dapat... mabaliw ka rin sa akin. Hinding hindi mo na ako maiiwan

muli," bulong niya at sa isang matinding kilos ay pinasok niya ako.

I almost sreamed when he did it. Ilang sandali siyang nanatiling ganoon ang ayos
habang hinahalikan ako sa leeg hanggang sa nasanay ako. Slowly, I grinded against
him so he could feel how much I want him moving.

He chuckled on my ears and gently tried to thrust it in and out.

"Do you want this, Miss President?"

Hindi ako sigurado kung sino ang president sa amin.

"Yes, please..." I begged.

He chuckled again and did another gentle move. Para akong mababaliw kung
ipagpapatuloy niya ito. Pero tingin ko rin naman ay ito talaga ang gusto niyang
mangyari... ang mabaliw ako ng husto sa kanya.

Gusto kong maiyak sa kasabikan. I grinded at him in a faster pace but he firmly
held my hips to make me stop.

He was never my slave... He's wrong... I was...

"Please, Sibal..." I begged again.

His lips twitched and then he sucked my lips.

Hinawakan niyang mabuti ang aking baywang at pagkatapos ay mabilis na binigay sa

akin ang gusto ko. He moved so fast and hard that I couldn't even catch my breath
properly.

Soft moans made him curse a lot as he did that. Dumilat ako upang makita siyang
pulang pula at nakatingala habang ginagawa iyon.

Damn it, baby. Why do you have to be...

Nang dinungaw niya ako ay kitang kita ko ang alab sa kanyang mga mata. He went
faster and faster until I felt him spill inside of me. Immediately, my world
shattered into millions of pieces as I found my release just in time for his.

Padarag siyang bumagsak sa akin. His whole naked body covered me. Pareho kaming
hinihingal pa sa nangyari.

He kissed my shoulders and my neck. I groaned as I let out the spasms from what
just happened.

"We'll cuddle all night, Snow. At bukas, wala kang gagawin kundi ang manatili sa
tabi ko..."

Kinagat ko ang labi ko.

"That's the price I want," he whispered and kissed my ears.

=================

Kabanata 43

Kabanata 43

Finally

Huminga ako ng malalim at tinulak ang braso ni Sibal na nakadagan sa aking dibdib.
Gusto kong bumangon dahil basang basa pa ang buhok ko galing sa pagligo.

It's ten in the morning. I should be in the office right now pero simula noong
nagising ako ng mga alas otso at naligo ay panay ang kumbinsi niya sa aking
manatili na lang doon buong araw.

I missed breakfast with Stav. Tumawag pa si Sibal sa hotel para lang mag order ng
breakfast at kahit pagbaba ko ay ayaw niyang paunlakan.

"What about work?" I said weakly.

Kahit na nakaligo na ako't lahat lahat ay medyo pagod na naman ako. His biceps
flexed when he tried to get up. Hinarap niya ako at mas lalong hinila palapit sa
kanyang dibdib. Bumaon ang pisngi ko roon at naamoy ko agad ang panlalaki niyang
pabango. Sinulyapan ko ang perlas na singsing sa aking daliri na sinuot niya sa
akin kaninang umaga.

"You're not working today..." aniya.

"Huh?" bahagya ko siyang itinulak pero binaon niya ang kanyang mukha sa aking
buhok.

"Tutulak tayo pa Boracay. Mamamanhikan ako..." he whispered.

Tumawa ako at bahagyang tinampal ang kanyang matigas na dibdib.

"Huwag mong biglain si Papa! Tatawag ako mamaya at dadahan dahanin ko ang pagsasabi
ng tungkol sa atin. Ni hindi pa nag isang araw, Sibal..."

"Taon na ang lumipas, Snow..." he murmured.

Umirap ako. "This is different. This is serious!"

Dumilat siya at pagod akong tiningnan. Sinuklian ko rin siya ng titig. Hinawi niya
ang ilang hibla ng buhok sa aking pisngi at nilagay sa likod ng aking tainga.

"Seryoso rin

ako noon..."

Ngumuso ako at nanatili ang titig sa kanya.

"I just want to take it slow when it comes to my father. At kailangan ding malaman
ni Gustav ang lahat ng ito..."

"Great idea!" he snuggled on my neck again.

Paano ako makakagalaw kung may ganito ka higpit ang yakap sa akin? Nakapalupot ako
sa comforter at ang bagong suot kong damit ay nagkalat na naman sa kama. He's all
naked. Half of his body is inside the comforter while the other half isn't.

"Get up, Engineer Riego! Gutom na ako!" sabi ko para lang tuluyan na siyang
gumising.

"Hmm?"

It was effective. Ilang sandali lang ay bumangon siya at umupo sa kama. The muscles
of his back looked so ripped. Ginulo niya ang kanyang buhok at tumayo na.

Agad akong nag-iwas ng tingin. Pinikit ko ang mga mata ko nang nakitang nag-aalab
muli ang kanyang mata nang sumulyap sa akin.

Dumiretso siya sa labas. Pagkasarado ng pintuan ay agad kong hinagilap ang mga
damit ko para makapagbihis muli.

Doon ko lang din na icharge ang cellphone ko. Buong gabi ko yata iyong kinaligtaan.
Naiisip ko tuloy ang magiging kumento ni Mrs. Agdipa o ni Kael dahil hindi ako
sumipot sa opisina sa tamang oras.

A call got in. It's from Stav. Agad ko iyong sinagot.

"Hello?"

"Snow... Thank God! What happened?" huminga ng malalim si Stav.

Ang naririnig kong background sa kanyang tawag ay music. I feel like he's inside
his car.

"Sorry. Nag-antay ka ba sa akin kanina?" Ngumiwi ako.

"Yes. I was worried. Kakaalis ko lang noong nalaman kong nagpahatid daw ng
breakfast sa kina Engineer Riego.

Are you sick?"

Hindi tamang dito ko sa cellphone sabihin sa kanya ang lahat. I'll wait for him
when he gets here and I'll make sure it will be just the two of us. Ayaw ko namang
mapahiya siya kay Sibal kung sa harapan nito mismo ko siya sasabihan ng ganoon.

"Nope. Uh, actually, papasok na rin ako ngayon. Medyo natagalan lang sa pag
gising."

"Thank God! I was really worried! Papunta na ako sa training ko."

"Ganoon ba? Take care... Later?"

"Sure!"

Binaba ko agad ang tawag na iyon. Nilingon ko pintuan at naalalang kailangan kong
sabihin kay Sibal ang mga plano ko.

I pushed the door open at nakita ko siyang naglalagay ng mga kubyertos sa mga
pinggan. Sa lamesang nasa tapad ng malawak na veranda niya inilagay iyon. Kitang
kita ang alon sa dagat ng Costa Leona at ang mga puting kurtina sa gilid ng
malaking pintuan ay hinihipan ng pang-umagang hangin.

His crumpled white t-shirt and black shorts look like heaven to him. Nagbihis pala
siya, huh? And I was about to comment that he can't just walk naked inside his
house!

Lumapit ako sa kanyang sinet-up na lamesa. Hinawakan niya ang backrest ng upuan at
pinaupo niya ako sa harap ng lamesa.

Nakahawak pa siya sa backrest nang muli niyang inamoy ang aking leeg. Nagtaas ako
ng kilay at binalewala ang kiliting hatid ng kanyang labi.

"Magkakape muna ako..." sabi ko na parang normal lang ang lahat ng ito.

I can't just explode here while he's doing that to me. He can't see how much I'm
thrilled that he's treating me this way!

He chuckled. "Magpapainit din muna ako, Snow..."

Umangat

siya at tumayo ng matuwid. Napatingala ako. Ibang init ang naiisip ko! Uminit ang
pisngi ko nang napagtanto ang ibig niyang sabihin.

Pumangalumbaba ako habang nilalagyan ng creamer ang aking kape. A modified bar
stood on the veranda. Lumabas siya roon at hinubad ang kanyang t-shirt galing sa
likod.

Humilig ako sa backrest at umirap na lamang. Right. Iyan ang pampainit na tinutukoy
niya.

In a swift move, inabot niya ang bar sa taas. Explosive pull ups were made for
about ten times or so. Halos hindi ko nainom ang kape ko kakapanood sa kanyang
ganoon ang ginagawa.

Nang bumaba siya ay sumimsim ako sa kape. Tiningala niya ang pole at hiningal ng
husto. Naguguluhan ako kung tama bang hinahayaan ko siyang mag ehersisyo ng ganyan
para sa aking kapakanan o kung dapat ay idiscourage siyang gawin pa iyan. He's
already too handsome for his own good!

In another move, inangat niyang muli ang sarili niya. The explosive pull ups were
already mixed with suspended dips. Napalunok ako at tinabi ang kape sa aking
pinggan.

Ilang sandali pa niyang ginawa iyon bago ako binalikan. He's panting and sweating
when he went back to our table pero tila nagayuma niyang talaga ako at ang bango
niya lang ang tanging napupuna ko.

His damp lips made their way to my neck again. Dinampian niya ako ng mabilis na
halik habang nagpupunas ng pawis sa katawan.

"Kumain na tayo..." sabi ko sa malamig na tono.

"Yes, Miss President..." he chuckled again.

Bumagsak siya sa upuang nasa harap ko. Nanatili ang mga mata ko sa mga ulam at mga
kubyertos samantalang siya ay mukhang tuwang tuwa sa

kakatitig sa akin.

"By the way... kakausapin ko si Stav mamaya tungkol sa atin. I ask you to stay out
of it... I want the two of us to talk about it."

"Saan?" natigil siya sa pagkain.

Medyo kinabahan ako sa reaksyon niya. I feel like he won't let me talk to him alone
so I tried to do some last minute tweaks on my plan.

"Baka sa dalampasigan. You can watch but I need you be really far from us."

Hi bit his lower lip. "Fine."

Mabuti at pumayag naman. Bumagabag agad sa akin kung paano ko sasabihin iyo kay
Stav... o 'di kaya'y kay Papa. Paano ko sisimulan ang lahat. Thinking about it
makes me want to be swallowed whole by the ground! Lalo na iyong kay Papa!

Pagkatapos naming kumain ay naligo na siya. I blow dried my hair on his room.
Mahaba kasi kaya medyo natagalan din ako. Nang tapos na siyang maligo ay doon din
ako natapos sa ginagawa.

Sabay kaming pumunta sa hotel pero mag-aalas dose na noon. Si Mrs. Agdipa ay nasa
tanggapan. Magkasalikop ang kanyang mga daliri habang pinagmamasdan ang pagdating
naming dalawa ni Sibal.

Nauna akong maglakad. Si Sibal ay nasa aking likod.

"Good noon, Miss Galvez!" bati ng mga nasa front desk.

Tumango lamang ako sa kanila. Nginitian ko si Mrs. Agdipa. Basang basa ko sa

kanyang mga mata ang pagtataka sa aming dalawa ni Sibal. Paulit ulit niyang
tiningnan ang lalaki sa likod ko.

"Marco..." Sibal started his conversation on his phone.

"Good noon, Ma'am..." bati ko kay Mrs. Agdipa.

"Good noon, President..." aniya ngunit napatingin parin kay Sibal.

Pumasok ako sa elevator at ganoon din

ang kasama ko. He pushed the number three on the sign pagkatapos ay tumitig sa akin
habang may katawagan.

"Baba ako mamaya. Hindi ko na check kanina. Titingnan ko ng mga ala una..."

Nanatili ang tingin ko sa pintuan ng elevator. Humilig ako sa malamig na dingding

doon samantalang binaba ni Sibal ang kanyang cellphone. Ang kanyang palad ay dumapo
sa taas ng dingding at nag-ngising aso siya sa akin. Malamig ko siyang tiningnan.

"Binantaan talaga ako ng ama ko noon na huwag masyadong mahumaling sa katarayan ng

babaeng Galvez..."

His index finger brushed my jaw. Bahagya kong iniwas ang mukha ko sa dampi noon.

"Anong sinabi mo sa kanya, kung ganoon?"

"Na... ayaw ko naman sa mataray..."

Nagtama ang tingin namin. Nanliit ang mga mata ko ngunit wala akong makita galing
sa kanya kundi puro amusement lamang.

Kung ayaw niya sa mataray, bakit pa siya narito sa harap ko? Agad bumagsak ang
nakaliliyong saya na naramdaman ko pero kahit na ganoon ay nahalinhinan parin iyon
ng kuryente. I feel like he means something different.

The elevator door opened. Halos mabuwal ako sa kinatatayuan ko nang unti-unti kong
nakita si Kael na papasok doon! I can see his subtle shocked expression, too! Ni
hindi man lang natinag si Sibal nang nakita ang kapatid ko.

"K-Kael!" sabi ko nang lumabas sa elevator.

Hindi agad nakagalaw si Kael. Pinasadahan niya pa kami ng tingin ni Sibal. Pabalik
balik ang mata niya sa akin.

"Hinahanap kita, Engineer. Nagtanong kasi si... Marco kung nasa opisina ka raw ba
at... may gagawin kayo..." si Kael na ngayon ay medyo litong
hinarap si Sibal.

Sibal confidently nodded. Nangiti pa ito nang nakita ang pagpapanic sa akin!

"Bababa na rin ako..."

"Kanina ka raw pa tinatawagan at walang sumasagot..." masama ang tingin ng kapatid

ko sa akin ngayon.

I tried to smile pero tanging panis na ngiti lamang ang maipakita ko. Hindi siya
kumbinsido roon. Bumaling siyang muli sa kasama ko.

"Abala kasi ako kanina, Kael. Kasasagot ko lang sa tawag niya ngayon. Bababa rin
ako..."

"Okay..." isang sulyap pa ang tinapon ni Kael sa akin.

Ni hindi ako makapagsalita para mapanatag ang loob ni Kael sa kung ano. But then
why would I deny anything when it's true! Nahihiya lang talaga akong aminin na
iyong lalaking halos kamuhian ko rito... ngayon ay...

"Sasama na ako sa opisina, Engineer..." si Kael na medyo kumunot ang noo sa kay
Sibal.

Tumango si Sibal at dumiretso na sa opisina. Tuloy tuloy din ang lakad ko pero
hindi ko na maintindihan kung bakit para akong lumulutang.

Sibal opened the door of our office. Sunod akong pumasok at ang kapatid ko naman
ang huli. Diretso si Sibal sa kanyang lamesa. May hinanap siyang brown envelope
doon. Ako naman ay binuhay ang laptop sa aking lamesa. Why is Kael suddenly so
concerned of the office.

Tumayo si Kael sa aking tabi at humalukipkip habang tinitingnan ang abalang si

Sibal. Nang sumulyap ang kapatid ko sa akin at tumuwid ako sa pagkakaupo at
pinanatili ang mga mata sa aking laptop.

"Tinanghali ka, ate?" parang patibong ang tanong niya.

"Napagod ako kagabi... I mean... sa byahe..." pinilig ko ang ulo ko.

"Malayo ba ang Roxas?"

he asked.

"Medyo..." malamig kong sagot.

Tumango si Kael at bumaling sa palapit nang si Sibal. Ayaw ko mang aminin pero
parang nabunutan ako ng tinik tuwing iniisip na aalis na sila. God I can't stand
them around here. It's awkward! Kael's stare is just...

"Titingnan ko lang ang site..." paalam ni Sibal nang natapat sa aking lamesa.

"Okay, Engineer..." pormal kong sinabi habang nakatitig sa laptop.

Tumabi si Kael nang dumaan si Sibal sa gilid ng aking lamesa. Nilingon ko agad
siya. What the hell is he doing?

His amused grin is plastered on his face. Kael looked so shocked lalo na nang
yumuko si Sibal. Nasa lamesa ang isang kamay niya at ang isa naman ay nasa likod ng
aking swivel chair. Ginawaran niya ako ng isang marahan at nanunuyang halik sa
labi.

"Thanks, Miss President. Babalik din ako agad. Don't overthink, please... You can
ruin all my blueprints..." he chuckled.

Ramdam ko talaga ang init galing sa aking batok patungo sa aking mukha. Halos
yumuko ako at magtago sa ilalim ng aking lamesa kung hindi lang ito agad umalis sa
aking harapan.

Naiwan ang tingin ni Kael sa akin. Kita ko parin ang gulat pero nang tawagin siya
ni Sibal ay halos mapatalon siya at sumunod agad dito na parang tuta.

Nang nakalabas ang dalawa ay pumikit ako ng mariin at tinakpan ng mga palad ang
aking mukha. God, why is he like that?

Ilang minuto pa bago ako nakabalik sa aking ulirat. Sinubukan kong magtrabaho ng
maayos pero ang ending ay ginagawa ko ang gusto niyang mangyari. I practiced a new
signature with Riego as my surname. What the hell, right?

Sinubukan

ko pang lumapit sa kanyang lamesa para makita ang iilang kontrata doon. Hinagilap
ko ang kanyang pangalan at tiningnan ang kanyang pirma sa ilalim ng seal. Mahaba at
malinis ang kanyang pirma. Iyong tipong pirma na alam mong malayo ang mararating.
Iyong tipong alam mong pipirma ng sandamakmak na kontrata kaya hindi pwedeng
madaling magaya.

Tinawagan ko rin si Papa nang nag alas tres. Wala pa si Sibal at laking pasasalamat
ko roon dahil ayaw kong naroon siya habang nag-uusap kami ng ama ko.

"Are you okay, Snow? I was worried sick last night. Engineer Riego told me na hindi
ka pa uuwi pero hihintayin ka niya. He texted me around one in the morning. Sabi
niya nakauwi ka na raw... Doon pa lang umayos ang pakiramdam ko..." si Papa.

"I'm sorry, Pa."

"You're with Stav, Snow. And you know why I'm so worried, right?"

Hindi ako tumawag para pagalitan lang ni Papa pero dahil na mention niya na iyon.

"Papa, Stav's been good to me. Kahit noong nasa Roxas kami. He even accepted my
rejection for marriage. I don't think he's involved..."

"Hija, all evidences lead to their family. If he's not involved then it's his
family!"

Pakiramdam ko ay hindi ko magagawang kumbinsihin si Papa roon. Ang attitude ni Stav

ay walang panama sa mga ebidensyang tinuturo ng mga pulis sa kanilang pamilya. I
just really pray that it's not true. I like Stav as a friend and I can't afford to
be betrayed by a dear friend.

"Papa..." sabi ko nang tumahimik ang linya sa gitna namin.

Nasa labas siya. Nakikita ko ang counter ng restaurant doon at sa harap niya'y may
isang newspaper. People flocked

from the beach and I'm not even sure if he can seriously hear me...
Uminit ang pisngi ko sa naiisip na susunod na sasabihin. Ngumuso ako at hinagilap
ang mga tamang salita. I really suck at explanations...

"I have something to tell you but please don't be shocked..."

"What is it, darling?"

Ngayon ay tila napukaw ko ang kuryusidad ni Papa. Kinuha niya yata ang kanyang iPad
sa kinatatayuan nito at dinala sa pool side kung saan mas malinaw at mas mahinahon
ang background.

I never thought that this day would come. I wonder if he'd like it. Engineer Riego
is his golden boy but... then... I remember how TIta Marem got so mad. Naalala ko
rin kung paano naman ako pinagkanulo ni Papa kay Sibal.

"Do you like Engineer Riego?"

Kitang kita ko ang pag-aliwalas ng kanyang mukha. May nakatagong ngiti sa kanyang
labi. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mahihiya.

"Yes, darling. Bakit? Hindi kayo nagkasundo? D-Do you hate his designs now? Or..."

He only see me as someone who hates Engineer Riego's everything. Kaya mas lalo
akong nabahiran ng hiya. How can I admit it to him? That I like him... More so I
love him...

"No, Papa. Actually it's the opposite..." sabi ko.

Hindi nakapagsalita si Papa. Unti unting umangat ang sulok ng kanyang labi. I
mirrored his expression.

"What?" natatawa kong sinabi.

"Snow... you're engaged?" his tone marked with so much excitement!

I don't understand. With the little time he spent with my father, he immediately
won his heart. At buong akala ko noon na ang pag-aming gusto ko si Sibal Riego
limang taon na ang lumipas ay magiging masakit

para kay Papa!

"Pa..." suminghap ako.

Tawa ni Papa ang namulabog sa buong laptop. Sinapo ko na lang ang noo ko habang
pinapakinggan ang baritono niyang tawa.

"Finally, after three generations, a Riego and a Galvez will exchange vows!" si
Papa.

"What?" nanliit ang mga mata ko.

"Darling!" May binulong siyang hindi ko nakuha.

"Papa, please settle down!" saway ko.

Umupo siya sa isang sun lounger. Kinausap niya ang waiter at agad na nagdala ito ng
isang fruit shake. Seriously, he has time for that after my shocking reveal!
"Kailan ang kasal at kailan haharap si Achilles sa akin?"

Damn it. I don't even see Tito Achilles anywhere! And why is he taking this
lightly? Ganyan ba talaga niya ka gusto si Sibal? Not that I'm sad because he likes
him. I'm thrilled but I'm just wondering why he's that way towards him.

"Papa, wala pa kaming plano. Magpaplano pa lang kami..." sabi ko.

Tumitig si Papa sa akin. His smile was genuine. Suminghot siya at ilang sandali pa
bago nakapagsalita.

"We'll talk when we see each other, hija. I prefer that way..."

Tumango ako ng marahan. Marami akong mga katanungan sa kanya ngunit ayaw ko namang
ipilit iyon ngayon.

He cried dramatically for minutes before he decided to turn the call off. Nagawa ko
pang tumawag sa hotel para ialerto ang mga doktor o nurse na naroon! God, I hope
he's fine!

Napatalon ako nang tumunog ang telepono habang nagmumuni muni ako sa reaksyon ni
Papa. Sinagot ko agad iyon.

"Ma'am, this is Esme of the Housekeeping Department..."

Hinilot ko ang aking sentido habang inaalala kung bakit

ito mapapatawag ngayon.

"Mrs. Agdipa asked me to inform you that the guests from the Mutya is already here.
Handa na rin po ang stage na pinaset up para sa gagawing rehearsal mamaya."

"Oh... right!"

Damn! I almost forgot! Malapit na nga pala ang ipinangako kong swim suit
competition ng pageant para sa fiesta ng buong probinsya!

Dahil wala rin naman ako masyadong nagagawa sa harap ng laptop, pinili kong bumaba
para iwelcome man lang ang mga dignitaries o 'di kaya'y organizers. Bumaba ako at
nang nakitang medyo abala ang front desk ay tumayo lamang ako roon.

"Where are the organizers?" I asked a manager.

Humalukipkip ako habang pinagmamasdan ang mga binibini sa labas. Naka maong sila at
may mga suot na kulay pink na t-shirt. Their curly hair swayed as they posed for
the camera. Hindi pa sila nakakapasok ng hotel at mukhang inienjoy na nakarating
sila rito sa isang five star hotel.

Then... I remember... outside is the site of our convention center. Lumapit ako at
tiningnang mabuti ang mga kandidata. Some of them were giggling about something. A
photographer was in front trying to take some candid pictures of them. May tatlong
imbes na magselfie ay iba pa yata ang pinipictur-an.

Lumabas ako at naglahad ng kamay sa bading na organizer.

"Uy! It's our honor, Miss Galvez..." ngiti ng organizer sa akin.

Inayos niya ang checkered long sleeve at tinawag ang kasamang photographer, media,
at iilan pang alalay.
"Girls! This is Miss Nieves Solanna Galvez, the Vice President of The Coast!"

In a white hard hat, my Engineer Riego was looking at a

blue print with his other two men. Nakakunot ang noo niya habang tinitingnang
mabuti iyong plano. Ang isang lalaki'y nangingiti at tumitingin sa mga kandidatang
naroon.

Three stupid candidate girls were giggling and taking pictures of the three men
just outside the convention center. Dito pa lang sa Costa Leona ay nahahighblood na
ako sa paraan ng pagkakahakot niya ng babae, paano pa kaya kung sa syudad. God,
I'll die early!

"Picture muna tayo!" sabi ng organizer sabay tawag sa girls.

Immediately, they flocked to me. Ako ang nasa gitna at katabi ko iyong organizer at
isa pang mukhang importanteng tao. She offered her hand to me and informed me about
her name and her role but I'm too preoccupied to even care.

Mabuti na lang at matangkad naman ako. Kahit paano'y may panama ako sa mga
kandidata. Their long legs don't match mine. Nakatali ang buhok ko samantalang
lugay naman ang sa kanila.

Napansin kong tumuro sa banda namin ang kasama ni Sibal. Nag-angat siya ng tingin
sa amin. Ngumiti ako sa camera ng ilang beses bago hinarap muli ang organizer na
naroon. Sa gilid ng mga mata ko'y nakikinita kong papalapit ang tatlong lalaking
nakatayo kanina roon malapit sa convention center.

Tinalikuran ko sila at buong pusong ginawad ang atensyon sa kausap.

"Sabi'y nakahanda na ang stage. Mag rerehearse kami ngayon at titingnan ko kung
paano ang magiging catwalk nila..." pero distracted ang bading sa kakatingin sa mga
paparating sa likod ko.

"Percival Riego... great grand son 'yan ni Vesarius Riego!" narinig kong bulong ng
mga babae sa 'di kalayuan.

"Hi! Hi!"

nanginginig ang kamay noong bading na naglahad sa gilid ko.

Naramdaman kong naroon na si Sibal at ang mga kasamahan niya. Tinuko ko ang aking
siko sa likod ng aking palad at hinimas ang noo. May humawak agad sa siko ko at ang
isang kamay ay tumanggap sa lahad ng bading. Tumuwid ako sa pagkakatayo...

"Percival Archer Riego..." ani Sibal sa bading.

"You can actually call me Trixie..." malanding sinabi ng bading. Kitang kita ko ang
pagkamangha niya kay Sibal. But then when he traced Sibal's hand and it led to me,
his smile faded. "Miss Galvez..."

"Mukhang pagod na ang fiancee ko. Enough for today, Snow... Let's rest..." aniya
sabay hapit sa aking baywang.

Taas noo kong tiningnan ang mga nagbubulungang babae sa likod noong bading. Nakita
ko pang nagpalpitate ang labi ng bading sa kakangiti sa akin.

"Engineer, pakilala mo naman kami..." biro ng mga nasa likod namin.

I turned to face them. Sibal immediately raised a brow. They already removed their
white hard hats.

"What?" bulong ko.

He flashed a sarcastic smile and faced his friends.

"This is Engineer Marco Alfeche and Engineer Rod Valleser..." aniya sabay hawak sa
kamay kong sana'y ipanglalahad ko sa mga iyon.

Hindi kalayuan ang edad nila kay Sibal. Si Marco ay halos kaedad at si Rod ay
siguro'y mga limang taon ang tanda. Both were mascular and as tall as Sibal.

"Excuse me, Miss Galvez. Saan po iyong stage na naayos?" nahihiyang tanong noong
organizer.

Nilingon ko ang nanonood na si Mrs. Agdipa sa front desk. Isang senyas ko lang ay
lumapit agad iyon sa amin. Engineer Marco whistled. Sumulyap ako sa kanya. "Hot..."
kibot ng kanyang labi sabay tingin kay Engineer Rod.

"Why don't you try and look at the candidates of the Mutya, Marco?" sarkastikong
sinabi ni Sibal sa lalaki.

Tumawa si Marco at tinaas agad ang kamay bilang pagsuko. Ngumisi ako at hinarap si
Mrs. Agdipa. Sumulyap siya kay Sibal bago binalik sa akin ang tingin.

"Please, escort the candidates and the organizers to the pool side where the stage
was set up, Mrs. Agdipa..." sabi ko.

"Okay, President. No problem..."

I turned back to the Engineers only to see their backs on me. Sibal's huge body
blocked my vision. His gaze was fixed on me. His head tilted to one side.

"Pinaalis mo sila?" tanong ko.

Kinagat niya ang pang-ibabang labi niya at lumapit pa ng husto sa akin. Bumagsak
ang tingin ko sa sahig. I can't stare at him too much when he's this heated.

"Bakit? Gusto mo silang narito?"

Umirap ako. Selos ka lang, e. Akala ko sa akin lang applicable iyon. Damn it!

"Ako lang ang kailangan mo, Snow."

Pinagsalikop niya ang aming mga daliri at hinila na pabalik ng hotel.

"Balik na tayo ng opisina..." malambing niyang sinabi.

Pilit kong itinago ang ngiti at nagpatianod na lang sa kanyang gustong mangyari.

=================

Kabanata 44
Kabanata 44

Casa Riego

I told Sibal to be a bit considerate with Stav on dinner. Mabuti na lang at mukhang
naintindihan naman nito ang gusto kong mangyari dahilan kung bakit tahimik ang
dinner.

Kael kept on staring at us the whole time.

"I'm almost done with the training, sabi nila. Gusto ko nang magkaroon ng license!"
Stav said happily.

I smiled. "That's great, Stav. Enjoy ba ang lessons?"

"Syempre..."

Our conversation about diving went on. When Kael was asked if he's interested to
get a license, umo-o naman ang kapatid ko.

"Ikaw, Engineer. May ganoon ka na ba?" singit ni Kael.

Uminom ako ng tubig at nag-antay sa isasagot ng kaharap ko. He smirked.

"Meron. You should get one, Kael," simpleng sinabi nito.

Marami talagang nangyari sa loob ng limang taon. I don't know him that much now.
But... did I really know him years ago? Hindi ko naman alam ang tungkol sa mga
Riego. That doesn't matter now.

"Stav, pumunta muna tayo sa Poolside? If that's okay with you..." panimula ko nang
natapos na kaming kumain.

Sumulyap ako kay Sibal habang umiinom siya ng wine. All emotions were gone now.
Isang cold stare lang ang iginawad niya sa akin.

Nang tumayo kami para roon at si Kael naman ay nagyaya kay Sibal na magtagal muna
para pag-usapan ang iilang designs na gusto niya, medyo nailang pa ako nang
inosenteng hinawakan ni Stav ang aking siko bilang pag-alalay. Lumayo ako ng
bahagya at sumulyap kay Sibal. Binaba nito ang wine glass at kitang kita ko ang
pag-igting ng kanyang panga. Nanatili ang tingin niya kay Kael na tila nakikinig sa
sinasabi nitong

topic.

Nang nakalabas kami ni Stav sa Seaside at nagpatuloy sa paglalakad sa gilid ng mga

pool ay tahimik kaming dalawa. Siya ang bumasag ng katahimikang iyon.

"Hey, this weekend, do you want to go to Iloilo? Alam mo na... bisitahin ang resort
namin... at mamasyal na rin..."

Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya. My hands are behind me as I stared at

him. He smiled shyly and rubbed his palms together. Malamig na kasi dahil medyo
lumalalim na ang gabi.

"Stav, I'm sorry, I can't. I have plans..." sabi ko.

Kahit na may plano na ako kung paano ko sasabihin sa kanya, hindi ko parin maituloy
dahil tingin ko ay wala sa tyempo. Now that he's asking me to be with him, I feel
like this is the right time to tell him why I can't go with him anymore.

"Oh! So next week, then?" he said.

I sighed. "Stav, I might have plans with Engineer Riego..."

Natikom ang bibig ni Stav sa sinabi ko. Kahit wala siyang naging reaksyon ay
pakiramdam ko'y nakuha niya kaagad ang ibig kong sabihin. With one look, I almost
nodded. Parang ang mga mata niya'y nagtatanong kung tama ba ang iniisip niya.

"Oh! So... is it work?" I can sense hesitation.

"Nope..." malungkot akong ngumiti.

Tumango siya ng paulit ulit na tila ba unti unting naliwanagan. O 'di kaya'y
nakumpirma ang iniisip niya kanina.

"Personal..." he added.

Ngumuso ako at tumango. "We're in a relationship..."

Hindi siya nagsalita. Nanatili lamang ang blanko niyang ekspresyon habang
tinititigan ako. Sa likod niya ay nakita ko si Sibal kasama ang aking kapatid.
They're talking, wine glass on hand. They're both looking

at us.

"Matagal ko na siyang kilala. Five years ago and... well..." nagkibit ako ng
balikat.

"Five years ago when you stayed here in Costa Leona?" he asked.

I nodded. Isang malalim na hinga ang ginawa niya bago ngumiti sa akin.

"Okay then... I guess I'm happy for you..." humalakhak siya pero ramdam ko ang
pagpiyok. "I-Is that the reason why you completely rejected my... oh... don't
answer it."

Tumatango na ako kahit 'di niya pa natatapos ang tanong. Yumuko ako at tiningnan
ang umaalong pool hindi kalayuan sa tinatayuan namin. Ang iilang guests ay nag-si-
swimming. Kung lalapit pa kami sa Poolside bar ay hindi na kami masyado
magkakarinigan dahil sa ingay na hatid ng stereo. Umihip ang malamig na hangin
galing sa dagat.

"It was probably awkward for the both of you, huh? My presence..."

"No, Stav... Actually, hindi naman ganoon. I'm glad you're here..."

"And our Roxas trip, he probably thinks..."

Hinawakan ko ang braso niya para pigilan siya sa kanyang mga concern. "Stav, it's
okay. We're friends. Besides, Sibal understands..."

Tumango siya na parang may napagtantong kung ano. He wouldn't say it and I won't
ask about it. Whatever it is, I respect his privacy with his feelings.

"I think I should go... Nahihiya na ako..." he laughed.

"Hindi, Stav. He's..." friendly... no. "... fine. Actually, if you want to talk
about the renovation of your own resort, you can ask for his help..."

"That would be awkward, Snow. I'm sure awkward lalo sa kanya. You know what..."
naglakad siya palapit sa akin. "I really should go. I appreciate your

hospitality and kindness..."

Parang may kumurot sa puso ko sa sinabi niya. I feel like he's guilty or something
when he shouldn't. Hindi pa kami nagkakaliwanagan ni Sibal nang dumating siya.
Pinaunlakan ko rin ang gusto niyang pasyal namin sa Roxas kaya hindi niya iyon
kasalanan.

"Stav..."

He touched my arm as a sign of concern and assurance.

"Really..." he flashed a friendly smile. "Don't worry, magpapaalam din ako kay
Engineer Riego. Sa ilang araw ko rito, tingin ko naman ay maayos siyang tao. My
presence would only stop the two of you to really get along. Besides, patapos na
rin ang sadya ko rito... iyong diving..."

Malungkot ko siyang tiningnan. His smiles assured me that he's fine. I hope he
really is, though.

"Okay... I'm really happy, Stav. I'm happy that you're here. You've been good to
me..."

"Thank you for being good to me, too. Kahit na pinagpapares tayo at may iba kang
gusto ay hindi ka parin naging malupit. Thank you..."

Hindi ako makahinga sa sikip ng aking dibdib. Parang may nagbabara sa aking
lalamunan sa sinabi niya. I feel like I'm losing a friend even when I don't want
him to go!

"If you need anything, just call. I'll be in Iloilo for the mean time to take a
look at our resort..."

Hinawakan niya ang aking braso. Yumuko ako at sinapo ang noo habang unti-unting
nangilid ang aking luha.

"Farewell, Snow..."

I couldn't watch him go. Pumunta siya sa banda nina Kael at kahit malinaw at
tahimik ang aming pag-uusap ay para akong nilulukot. Pinalis ko ang luhang lumandas
sa aking mga mata at hinanap si Stav. Nahanap ko siyang

tinatapik ang balikat ni Sibal. Tumango si Sibal sa kanya, ngunit madilim ang
tingin.

Iniwas kong muli ang aking tingin at binaling iyon sa mga nag s-swimming. For a
long time, i stood there staring blankly at it nang biglang hinapit ni Sibal ang
aking baywang at tahimik akong niyakap.

"Masakit ba noong sinabi mo kay Katarina na ako ang gusto mo at hindi siya?" tanong
ko.

She's his friend. Like how Stav is a friend to me. Ngayon ko lang napagtanto kung
bakit sobra sobra na lang ang desperasyon ni Katarina noon. Ngayon ko lang din
nakuhang mahirap sa parte ni Sibal iyong pag-amin kay Katarina.
Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin. His jaw made their way to my neck.

"Mahirap iyon, Snow. Pero kailangan dahil iyon ang totoo..." he said and held my
hand.

Ilang sandali kaming nanatiling ganoon bago nagpasya na bumalik na sa kanila para
magpahinga.

I realized that people get hurt in one way or another. You really can't evade pain.
Especially when you love. Though, I am not really sure that Stav loved me that way.
But it hurt seeing him trying to stay whole when he clearly was breaking.

Lagi ko iyong nakukumpara kay Katarina.

Ang mga sumunod na mga araw ay mabilis. Lalo na nang ipinakilala ako ni Sibal sa
isang prominenteng wedding organizer sa buong lalawigan. She does wedding in
Boracay, too, kaya isang milagro na napaunlakan niya ang tawag ni Sibal.

Napagkasunduan namin ni Sibal na sa resort gaganapin ang wedding dahil doon kami
nagkakilala. Isang huwes ang magkakasal sa amin at ilalakad na rin ang mga papel.

"I suggest you get Andriel Zamora's designs for

gowns, Miss Galvez!" sabi noong babae sabay ngiti sa akin.

Nakalatag sa harap ko ang mga wedding magazine. Isali pa ang iPad niyang tungkol
din sa aking wedding.

Nakapili na kami ng photographer at kung anu-ano pa. Iyong gown na lang ang kulang.
I want it to be simple and elegant. Andriel Zamora's designs are good and I want
one! He's based in Manila but we can contact him para mapag-usapan ang gusto ko.

"Sige. Iyon na lang."

"Though, the date will be moved if ever. Hindi madaling gawin ang request mong
gown, Miss Galvez..." sabi noong babae.

Dalawang linggo na lang dapat kasal na kami ni Sibal pero dahil sa gown na gusto ko
ay mamo-move yata ang date. It's fine. If we're really meant to be, the date can
wait.

Tiningala ko siya. Nasalikod ko kasi siya at nakahalukipkip. Tila walang

naiintindihan sa sinasabi.

"Ayos lang?" tanong ko.

Huminga siya ng malalim. "Kahit anong gusto mo..."

I clapped and felt giddy. Isang beses lang akong ikakasal kaya gusto ko perpekto
ang lahat.

"But then... that will mean maiiwan kita rito ng limang araw dahil sa conference na
dadaluhan ko... nang 'di pa tayo kasal..."

Napawi ang ngiti ko pagkatapos kong marinig iyon. He planned it early because he
wants to leave me here na nakatali na ako sa kanya.

Umupo siya sa tabi ko. Ang isang kamay niya'y nakahawak sa aking hita. He smiled
wickedly.

"Kung gusto mo, sumama ka sa akin," ideya niya.

I quickly shook my head. "Hindi na... Ayos lang na rito na muna ako at marami akong
trabahong tatapusin... Isa pa, paniguradong 'di mo ako mapapansin araw-araw

doon sa Maynila dahil abala ka sa trabaho mo..."

"I'll bring you to the conference if you want. It's okay..." hinagod niya ang aking
likod.

Parang agad nag-alab ang pakiramdam ko sa ginawa niya. He smirked. I can sense that
he knows I'm turned on. Nangingiti ang babae sa aming harapan habang pinagmamasdan
kaming nag-uusap.

Pwede ko namang iwan ang trabaho ko ng ilang araw but that would mean mas lalong
dadami sa mga susunod. Isa pa, mangyayari lamang ito dahil sa kagustuhan ko ng
isang specific na disenyo ng gown. Kung si Sibal ang masusunod sa araw ay makakasal
kami sa lalong madaling panahon. Maaantala lamang dahil sa akin kaya kailangan kong
mag adjust sa sarili kong nais.

"No... it's okay. Just come back here on time so we can plan all the final details
of the wedding..." sambit ko.

Father was too excited. He wants to immediately come back for it pero sinabi kong
na move ang araw at diyan na muna siya sa Boracay. Sibal also told me that Tito
Achilles will be here just a week before the wedding to talk to Papa and Tito
Solomon.

"Si Jaxon ba, makakauwi?" tanong ko habang nakaupo sa lamesa sa tapat ng veranda.

Sibal's at his explosive pull ups once again. He's doing that everyday. Nasasanay
na akong tingnan siyang ganyan.

Inayos ko ang kwelyo ng suot kong puting long sleeves niya kagabi. Malamig ang
sahig sa aking paa nang lumapat ito roon. Pinaglaruan ko ang ballpen na hawak
habang tinitingnan siya sa ginagawa.

"Hindi... Abala siya sa trabaho, sabi niya..."

Ngumuso ako. "You talked to him?"

Tumigil siya at hinarap ako. Beads of sweat

fell from his shoulder. Hinihingal siya at tinagilid niya ang ulo niya.

"Oo. Tumawag ako kahapon."

"You didn't tell me! I missed him!" sabi ko.

His lips twitched. Naglakad siya patungo sa akin at umupo sa harap ko.

"Mabilisang tawag lang iyon. Tatawag ako sa susunod iyong nariyan ka para makapag-
usap kayo ng kapatid ko..."

Ngumiti ako. "Okay! By the way, the invites are done. When are we going to send
them?
"Bukas. Isasama kita sa mansyon ng mga Riego para maibigay ang invitation."

Namilog ang mga mata ko sa sinabi niya. We're going to their ancestral home?

"Sino ang naroon?" hindi ko maitago ang excitement sa aking tinig.

"Halos lahat sila'y nasa abroad o 'di kaya'y nasa Maynila... Siguro ay ako na rin
ang mag-aabot sa kanila next week, pagdating ko ng Maynila," sabi niya.

"Kung ganoon, sinong pagbibigyan natin ng invitation sa Casa Riego?" tanong ko.

"Si Wanda. Kung papalarin, baka naroon din ang tiyahin ko..."

"Sino si Wanda?" I feel like a child waiting for a fairytale to unfold.

"Their househelp..."

"Oh! And your tita is there, too?" tanong ko.

He smiled at my curiousity. Bigla akong nakaramdam ng hiya sa ngiti niya. Tinigil

ko ang kuryosidad ko at huminga ng malalim.

"I'm sorry. Talagang namamangha lang ako."

"She might be there. Hindi nga lang ako sigurado sa ngayon..."

Marami pa sana akong itatanong kung hindi lang tumunog ang aking iPad sa harap.
Facetime rang and it's a call from a very unexpected person. Nagtaas ng kilay si
Sibal nang nakita kung sino ang tumatawag. Halos ma estatwa rin ako nang nakita

iyon.

Inayos ko ang unang butones ng aking damit bago iyon kinuha at sinagot.

"Hello, Tita..." sabi ko.

"Hi, Snow..." she smiled weakly.

"Hi..." I said awkwardly.

I'm pretty sure na nasabi na ni Papa ang tungkol sa kasal namin ni Sibal. I wonder
why she called. I marvel at her guts to even call when she's the reason behind
whatever happened five years ago.

"I called you just to say congratulations to your coming wedding with Percival
Archer Riego..."

Napasulyap ako kay Sibal sa sinabi ni Tita. He sipped on the coffee as he listened.
Hindi siya kita ni Tita dahil ako lamang ang kaharap ng screen.

"T-Thank you, Tita. Uh... It's going to be... about a month from now. I'll send you
the invitation tomorrow-"

"Just save that invite and give it to other people, hija. I can't come."

Her hair is down and her make up is on just like before. Her features were pointed
and her eyebrows arched like it was done by a professional. Ang background sa likod
niya ay mga frames. Tingin ko ay nasa isang opisina siya.
"New York will be my family's home for the next years since Amber is deciding to
marry, too, like you..." she smiled genuinely.

Nalaglag ang panga ko sa narinig. My cousin is going to marry someone, too? And
she's just probably eighteen!

"Wow! That's... When, Tita?" nagulat ako.

"Siguro ay tatlong buwan simula ngayon. She told me to give you some invitations,
actually. She'll call you one of these days so you two can talk..."

I was stunned. At eighteen, all I think about is to grow up more so I can figure
out my feelings

properly. But here, my cousin is so sure of her feelings that she's going to marry
someone!

"Anyway, I just called to tell you that I am happy for you and for your husband.
Pasensya ka na, darling, sa nangyari noong nakaraang buwan at talagang masyado
akong nagtiwala sa gagawa ng hotel. We already have leads, I trust your father has
told you about it, and it's still in progress. I promise you that I'm going to find
more evidence so we can formally file a case against the Lagdameos..."

Napalunok ako sa sinabi ni Tita. I thought she's going to apologize for what
happened five years ago, too!

"I still can't believe it, Tita. Stav's a good man."

"Better a bad looking man who's trustworthy than a trustworthy looking person
hiding a bad motive, Snow," she smiled. "Good bye for now. I have work to do... I
will call on your wedding day and I'm sponsoring your honeymoon wherever you want.
Send my regards to Sibal..."

"T-Thank you, Tita..."

Halos panuyuan ako ng lalamunan sa narinig. I cannot believe it. And she seems
genuine about it!

She smiled then the screen went blank. Hindi ako agad nakagalaw pagkatapos noon.
Nilipat ko ang tingin ko kay Sibal habang umiinom siya ng kape.

"Did you hear what she just said?" tanong ko.

Tumango si Sibal.

"I don't know what to feel. Knowing her, I think it's real. Pero dahil sa ginawa
niya sa atin noon, pakiramdam ko..."

Umiling ako. Natigil lamang sa pag-iisip nang hawakan ni Sibal ang aking kamay.

"Don't worry about it. Wala nang makapaghihiwalay muli sa atin ngayon, Snow..."

Paulit ulit kong inisip ang mga sinabi

ni Tita. Kulang na lang ay bigyan ko ng meaning ang kanyang mga salita. Ngunit alam
ko sa sarili ko na kahit na hindi kagandahan ang ugali niya'y tingin ko'y totoo
naman siya sa mga sinabi niyang iyon.

True enough, alas tres ng hapon kinabukasan ay nagpunta kami sa Casa Riego. I have
never been there before.

Abandoned looking mansion fell in line just near the signage. Akala ko lalabas kami
nang nasa signage na. Pinuno ko pa naman ang mga mata ko sa isang mukhang haunted
na mansyon nang biglang niliko niya sa may arrow.

"Is that Casa Riego?" tanong ko.

Umiling siya habang nakatingin sa papasok noong makipot na daanang pupuntahan

namin.

Nanahimik ako nang nakita ang malawak na kagubatan. It's located at Costa Leona but
it's not on the seaside. Instead, nasa mga kabundukan iyon malapit sa malalaking
windmills na naroon sa itaas ng mga bundok.

Mga tatlong minutong mahinang byahe ay nasa gitna na kami ng gubat. Luminga linga
ako. Pakiramdam ko ay binibiro ako ni Sibal. All my life, I thought Casa Riego is
just around the mansions near the highway. I didn't know it's inside the of here!

"Malayo pa ba tayo?" tanong ko.

"Nasa dulo pa nito ang ancestral house."

May nakita pa akong lalaki sa daanan. May dala siyang walkie talkie at may sinabi
roon. Sinundan ko iyon ng tingin lalo na nang bumusina si Sibal sa tao. Tinaas
noong lalaki ang kanyang kamay at ngumiti pa kahit na tinted naman ang sasakyan.

"Sino iyon?"

"Hardinero..." sagot ni Sibal.

"Saan ang hardin dito?" I eyed the trees around.

Tumawa siya. "Nasa dulo pa. Lupain pa nila ito..."

"I

feel like my whole life's been a lie. I thought those mansions were Casa Riego!"

Tahimik si Sibal hanggang sa narating namin ang liwanag. Nawala ang mga kahoy sa
paligid at napalitan ng malawak at mapupulang lupain. May nakikita pa akong malawak
na tubigan sa malayo!

"Ano 'yon?" tanong ko.

"Fish pond..." sagot niya.

Pagkatapos ng ilang sandali ay lumayo na ang fishpond at napalitan ng iilan pang

taniman. Bumaling ako sa harap at doon nakita ko ang isang malaking fountain na
nagsilbing rotunda bago makita ng tuluyan ang kabuuan ng mansyon sa harap. Large
walls of shrubs properly tended to be rectangular shaped lead the way to the
mansion.

"Now I understand what the gardener is for..." sabi ko.

Humalakhak siya at tinigil ang sasakyan sa tapat ng isang mansyon. It was a little
bit bigger than our mansion. Kahit na spanish-style ang aming mansyon ay may halo
parin iyong modern pero itong kanila ay masasabi kong wala talaga.
The large entrance told me that parties are usually held here. May mga limang
hakbang ng hagdanan bago tuluyang makaakyat sa kanilang malawak na pintuan. Ang mga
barandilya ng hagdanan ay tila mga baging na may mga dahon at bulaklak.

Ang mga bintana ay malalaki. Tingin ko ay mula iyon unang palapag hanggang
pangalawang palapag. The chocolate brown-colored brick roof gave a rustic glow to
the whole mansion. The four large and cricular foundation near the large door has
leaves and vines carved in them, too.

Sabay kaming lumabas ng sasakyan. Naaninag ko agad ang pababang lalaki. His body
built almost like Sibal. I think he's around his age, too...

I'm just not sure. Ngumisi ito habang pababa at isang matandang babae ang nasa
likod nito.

"Rao..." tawag ni Sibal sa lalaki sabay tawanan.

"Narinig ko kay Lucio..." panimula nito bago nilipat ang mga mata sa akin.

Hindi ko alam kung sino iyon ngunit hula ko'y pinsan niya iyon. Sibal turned to me.
Hinapit niya ang aking baywang.

"Snow, this is Raoul Riego... Pinsan ko..." sabi niya.

"Oh! Hi..." naglahad ako ng kamay.

Tinanggap naman iyon ni Raoul. "Snow Galvez, right?"

Binaba niya agad ang kamay at bumaling kay Sibal. Nararamdaman kong may kahulugan
ang tinginan nila bago sila nagtawanan.

"Archer!" tawag ng may edad na babae galing sa taas ng hagdanan. Humalukipkip ang
babae habang masuyo kaming tiningnan doon.

"Dito na kayo mag usap ni Rao. Nagpahanda ako ng pagkain sa pagdating ninyo..."

"Okay, Tita... Let's go, Snow..."

Ang nasa loob ay mas nakamamangha. May high ceiling iyon at ang malaking chandelier
sa itaas. Kulay beige ang pintura at ang mga lampshade ay kulay ginto. Ang mga
barandilya ng round and grand staircase ay tulad ng nakita ko sa labas. Ang sahig
ay marmol at may iilang carpet na kulay beige din. It's like no one cares if it
gets all dirty by the shoes of people who go there.

Two sculptures stood beside the grand stairase. The other one says: Vesarius
Hidalgo Riego V. The other one says: Clementina Saldivar Riego.

It's his great grandfather.

"We were thrilled to hear the news," nanatili ang tingin ng Tiyahin ni Sibal sa
akin habang nagsasalin siya ng tsaa sa mga tasa.

May iilang mga kasambahay na umaligid para sa pagkain.

Maraming ulam ang nilagay sa hapag kahit tingin ko'y apat lang kaming naroon.

Pinakilala niya ang babaeng nasa harap bilang Tita Fely. Isang babae ang biglang
lumabas galing sa kusina dala ang isang malaking roasted chicken sa harap. Agad
akong natakam.
Nagmano si Sibal sa babaeng iyon. Kaedad lamang ni Tita Fely ang babae ngunit mas
istrikta tingnan kumpara sa tiyahin.

"Ito ba ang anak ni Remus, Sibal?" malamig na tanong ng babae.

"Wanda, this is Nieves Solanna Galvez..." si Sibal sabay balik sa kinauupuan.

Ngumiti ang babaeng akala ko'y hindi na ngingiti sa akin. "Snow, si Wanda ang nag-
alaga sa akin noong tumira ako rito sa mansyon..."

Tumango ako at naglahad ng kamay sa kanya. "Nice to meet you, po..."

Tinanggap niya naman ang kamay ko at pagkatapos ay bumaling kay Sibal.

"Ang akala nitong pamangkin mo, Felicia ay nasa Iloilo kayo kaya ihahatid niya lang
sana ngayon ang imbitasyon," si Wanda.

Tumawa si Tita Fely. "Hindi kami nagtagal sa Iloilo. May binili lang ako at isa pa,
narito naman si Rao kaya ba't mo iisiping si Wanda lang ang tao rito, Sibal?"

"Pasensya na, Tita. Buong akala ko'y nanatili si Raoul sa Maynila..." si Sibal.

Biglang kumunot ang noo ng tiyahin ni Sibal bago nilapag ang tasa ng iniinom na
tsaa.

They continued talking about the lives of Sibal's relatives. Tahimik ako sa gilid
at bigla kong napantanto kung gaano ka tahimik dito sa kanila. Wala akong naririnig
kundi ang mga tinig namin. Their laughs are echoing on the hallways.

"Uuwi si Rai, iyon ang sabi niya..." sabi ni Wanda. "Uuwi pati ang ibang pinsan

mo kahit hindi mo pa nabibigyan ng sulat. Uuwi rin ba rito si Achilles?"

Nilingon ko si Sibal. "Oo. Uuwi siya isang linggo bago ang kasal dahil pormal
niyang haharapin ang Papa ni Snow..." he held my hand.

Tumawa si Tita Fely. "Achilles is such an old soul. Pero sige at pagbibigyan dahil
ikakasal ka na... Hija, saan gaganapin ang kasal?"

Nakalugay ang buhok ni Tita Fely at kahit hindi talagang nag-ayos ay maganda parin
siya. Her lips are pink and her eyelashes has natural wave.

"Sa aming hotel po..." sagot ko. Nahagip ko ang mapanuring tingin ni Wanda sa akin.
Bigla akong kinabahan pero alam kong natural lang iyon.

"Parang kailan lang ay ang bata pa nitong si Sibal nang ihatid dito ni Achilles..."

Ngumuso si Raoul sa sinabi ni Wanda. Nilingon ko si Sibal na ngayon ay seryosong

nakatingin kay Wanda. Ngumiti naman ang babae.

"Ano ang meron at bakit?" dagdag nito sa isang monotone.

"Wanda, coincidence lang siguro iyon..." natatawang sinabi ni Tita Fely.

Tumikhim ako. Pakiramdam ko'y tungkol iyon kay Tita Marem at Tito Achilles.

"Isang batang Sibal at Jack ang dumating sa paanan ng hagdan ng mansyong ito."
Bumaba ang tingin ko sa aking pinggan.

"Wanda, naiintindihan ko si Papa," sabi ni Sibal.

"Maaari ngang ngayon ay naintindihan mo na dahil ikaw mismo ay pakakasal sa isang

Galvez..." pinal na sinabi nito bago bumaling muli sa akin. "'Iiwan ko si Sibal at
si Jack dito hanggang sa kaya ko na silang buhayin ulit...' iyon ang sinabi ni
Achilles sa akin."

Namilog ang mga mata ko sa sinabi niya.

"Po? Bakit po?" halos matawa ako.

Suminghap si Sibal. Tipid namang ngumiti si Wanda sa akin.

"Ipapatanggal siya ni Maria Emilia sa trabaho. Pagkakaitan siya ng trabaho kahit

saan at paaalisin sa kanilang bahay dahil sa galit niya. Pero hindi iyon sinabi ni
Achilles sa akin."

"Achilles wants to deal with his problem alone, Wanda..." si Tita Fely.

"Hindi... Mahal na mahal ni Achilles si Marem na kahit ang galit nito'y

pinagbibigyan niya. Na kung gusto ni Marem na magdusa siya ay talagang magdurusa
siya para lang masunod ang kagustuhan ng kanyang mahal."

"If that's the case then are you saying that Achilles had been so selfish, Wanda?"
medyo nahihimigan ko ang galit sa kay Tita Fely.

"I understand now, Tita. Hindi ako nagalit kay Papa sa kanyang ginawa. Isa pa't
kinuha niya kami nang nagkaroon na siya ng paraan. Whatever happened in the past
lead me to where I am now so I don't really mind..."

Wanda smiled at Sibal. Binaling ang tingin sa akin pagkatapos.

"Pasensya na, hija. Hindi ko maiwasan. Alaga ko ang mga Riego simula pagkabata...
Natitiyak ko ang mga personalidad nila..."

Kumurap kurap ako. I am unable to process what she just said about Tito Achilles
and Tita Marem.

"I'm not like my Tita, po..." may kasiguraduhan kong sinabi.

One thing's for sure, Tita Marem had been such a pain in the ass for Sibal's
family. I almost cannot believe it.

=================

Kabanata 45

Kabanata 45

Revenge

Si Sibal at si Jack ay iniwan ni Tito Achilles sa Casa Riego noong tinanggal ito ni
Tita Marem sa trabaho. That explains why they lived at the mansion for some years
in their childhood. I felt sorry for Sibal and Jack. Sa murang edad ay pareho
silang nadamay sa gulo ni Tita Marem at Tito Achilles.

"Your father warned you about me. Is it because he thinks I'll destroy your lives
the way Tita Marem did?" tanong ko noong pauwi na kami galing sa Casa Riego.

Sumulyap siya sa akin. Seryoso at kunot ang noo. Parang tinantya saglit ang aking
ekspresyon bago kinuha ang kamay ko at dinala sa manibela para mahawakan niya
habang nagdadrive.

"Binalaan ako ni Papa dahil tingin niya'y mahuhumaling ako sa'yo... And he's
right..." he smirked.

Umirap ako at ngumisi. "Did you ever plan a revenge?"

Umiling siya at dinala ang aking kamay sa kanyang labi. "Kahit kailan, hindi ako
nagkaroon ng hinanakit sa pamilya ninyo," tiyak niyang sinabi.

It feels good to finally meet his relatives. He told me about his family background
and how complicated it was to live bringing their family name.

Nagdaan ang mga araw habang namimigay kami ng imbitasyon sa iilan pang mga kilalang
tao. We decided our wedding on the hotel, imbes sa simbahan, dahil doon kami
nagkakilala. And he's pictured how I'm gonna walk from the gates to the front of
Costa Leona. Tingin ko ay mas excited pa siya sa akin tuwing iniimagine ang aming
kasal.

"Ayos nga lang, Sibal..." sabi ko at pumatong sa kanyang dibdib.

Nasa taas ng ceiling ang kanyang mga mata at ang dalawang

kamay ay sapo ang kanyang ulo. His armpits proudly showing themselves with his firm
biceps. Tumindig ang balahibo ko habang tinitingnan siya. I still can't believe
that this beautiful man is mine.

"Magtataka si Tito Solomon kung bakit hindi ka dumalo roon. Hindi ba ay nasabi mo
na magkikita rin kayo roon."

Bumaba ang tingin niya sa akin at hinaplos niya ang aking mahabang buhok.

"Hindi ko alam kung may makukuha pa ba ako sa conference na iyon kung ang tanging
naiisip ko lang ay ang nalalapit nating kasal..." he said and bit his lip.

I smirked. He's just too damn excited na pati ang mga naunang plano niya'y hindi
niya kayang gawin.

"Well, I'm sorry for liking a striking gown. Tumagal na nga ang kasal natin, dagdag
gastos pa sa'yo..." I pouted.

He flashed a smile habang pinaglalaruan na ang tainga ko ngayon. "Uubusin ko ang

pera ko matupad lang ang mga gusto mong bagay, Snow."

Butterflies fluttered on my stomach as we look into each other's eyes.

"Just call me everyday. In the morning and right after the event. Ayos na ako
roon."

Huminga siya ng malalim. "Engineer Marco Alfeche will stay in the hotel to look at
all the work when I'm gone. Huwag ka masyadong lumapit sa mokong na iyon kung ayaw
mong uwian kita rito at pakakasalan agad."
"Wow! Is that what you're worried about, Percival Archer?" natatawa kong sinabi
habang gumagapang sa ibabaw niya.

His breathe hitched as he saw me on top of him. Umupo ako sa kanyang tiyan habang
dinudungaw siya. The way he watches me sent shiver down my spine. Parang may iba
siyang iniimagine at parang alam ko iyon.

Napaawang ang bibig niya at nahalinhinan ang seryosong mga mata ng kamunduhan.

"At binantaan mo ba ako? Huh?" I traced his abdomen with my index finger.

Bumaba ang mga mata niya sa ginawa ko. His jaw clenched as he continued looking at
my fingers trying to draw him. Yumuko ako para maabot ang kanyang labi at mahalikan
siya. Nang lumapat ang labi ko sa kanya ay bigla niya akong siniil ng malalambot at
mapanuyang halik. He suckled my lower lip and gently bit it.

"Naka ilan lang tayo, akala mo pwede ka nang sa ibabaw ko?" bulong niya.

Tumili at tumawa ako nang naramdaman ang kamay niya sa aking baywang at agad niya
akong binagsak sa kama. Immediately, we switched places. I am now under him panting
and laughing at his move.

Nang tinapat niya ang kanya sa gitna ng aking mga hita ay natigil ako sa pagtawa.
He made one swift thrust and I almost felt his tip even when we both have clothes.

"We're talking seriously, Snow. And yet... all you do is turn me on!" bulong niya
bago inangkin ang aking leeg.

Days went very fast. Ni hindi ko namalayan na aalis na siya patungo sa conference
nila, at the same time, malaki na ang progress ng nalalapit na kasal kaya tama lang
naman iyon.

Nakabalot sa akin ang kanyang puting long sleeve t-shirt at isang maliit na shorts
nang ihatid ko siya sa pintuan ng kanyang mansyon. May dala siyang itim na maleta
na ngayon ay naroon na sa loob ng Hiace.

Paulit ulit niya akong hinalikan sa noo habang yakap ko ang aking sarili. Kinulong
niya ako sa gitna ng countertop.

"Anong sasakyan mo pagdating sa Manila? Commute?" I asked.

Umiling

siya. "May sasakyan si Papa..."

"Oh! Okay..."

Binalingan ko ang sasakyan niyang nakaparada malapit doon. Hindi niya iyon
dadalhin.

"Kung may gusto kang puntahan, gamitim mo ang sasakyan ko. I'll contact a driver
for you. Just tell me..."

Ngumuso ako at binalingan niya. Kitang kita ko ang ngiting naglalaro sa kanyang
labi. Bumaling ako sa orasan at nakitang pwede siyang mahuli sa flight kung
mananatili kaming ganoon.

"Tumulak ka na bago magbago ang isip ko..." sabi ko sabay tulak sa kanyang dibdib.
Tumagilid ang ulo niya at hinanap ang mga mata kong nakatingin kahit saan, hindi sa
kanya. Nang nahanap niya ay pinag-initan ako ng pisngi.

"Ayaw mo? I can stay, if you want..."

As if I can live with that. My conscience will haunt me. Paano kung may magandang
offer sa kanya pagkatapos ng conference? Ako pa ang dahilan ng hindi niya
pagkakakuha noon?

"I'm just kidding. Pumunta ka na at maiwan ka pa ng flight..."

Ilang sandali niya pa akong tinitigan. Tinaas niya ang aking baba para magtama ang
aming mga mata. His gray eyes met mine and I felt shiver down my spine. Nag-aalab
na naman ang kanyang mga mata. I can see that look in his eyes everytime he thrusts
inside me in bed. And damn it, I feel like I want to just lock him on my arms at
huwag na siyang ipatuloy doon. Mangungulila ako ng husto kahit na ilang araw lang
iyon.

"Go!"

"Damn..." Pumikit siya at ilang sandaling tumingala bago bumaba ang tingin sa akin.
"I might not get my presentations right..."

Tumawa ako. "Are you kidding me?"

Isang halik ang iginawad niya sa aking

labi bago tinulak ang kanyang sarili palayo sa akin. He stormed out of the house
and I laughed at him. Pakiramdam ko ay ginawa niya iyon para tuluyang makaalis
dahil kapag sinuyo niya pa ako ay papako ang mga paa niya roon.

Humalukipkip ako habang humihilig sa hamba ng pintuan. Umikot siya sa Hiace para
makapasok doon.

"Go inside the house, Mrs. Riego!" he shouted. "Before I change my mind!"

Tumawa ako at sinarado ang pintuan para lang tuluyan na siyang makaalis. Para akong
baliw na nangingiti kahit noong nakaalis na ang Hiace sa bakuran.

Sa araw na iyon, binabad ko ang sarili ko sa trabaho. Sibal called when he landed
at Manila at aniya'y didiretso siya sa conference. Pagkatapos ng tawag ay
nagpatuloy ako sa trabaho.

Nang nag-alas dose ay bigla akong tinamaan ng sakit ng ulo. Inaantok ako dahilan
kung bakit natulog muna ako sa aking lamesa.

Alas dos nang isang tawag ang nagpagising sa akin. Thank God for the call or else
I'm going to oversleep!

"Hello..." sagot ko habang sinasapo ang ulo.

Masakit parin iyon at tingin ko'y lalagnatin ako.

"Hello, Snow... Did I disturb you?" Stav was on the other end.

Binuhay ko ang laptop para tingnan kung ano na ang mga natapos kong trabaho. Nakita
kong konti pa lang kaya nagsimula akong sumagot ng mga email habang si Stav ay nasa
kabilang linya.
"No, it's fine. Do you need anything?" tanong ko.

"Uh, no... I just called to check on you... It's been weeks since we last talked...
I wonder if you're okay..."

"I'm fine, Stav. Ikaw? Nasa Manila ka na ba?" tanong ko.

"No, I'm here in Iloilo but I'll

be in Caticlan either bukas o sa susunod na araw,"

"Oh?"

"I'll get my diving license. I want to visit you there kaso baka ayaw mo..." he
said.

"I-It's okay, Stav..."

Natigil ako sa pagtipa at binigay ang buong atensyon sa tumatawag. Hindi naman
siguro siya magtatagal, hindi ba?

"Great! Don't worry, hindi ako magtatagal. I just want to pay a visit since
mapupunta naman ako riyan..."

Babanggitin ko iyon kay Sibal. Tutal naman alam na ni Stav ang tungkol sa amin at
tingin ko'y tanggap niya naman iyon. I still need to tell Sibal about it, though.

Maaga akong nag-out dahil hindi naging maganda ang pakiramdam ko. Sumasakit ang mga
mata ko kakatitig sa laptop at pati ang ulo ay apektado.

Nang bumaba ako para kumain ng early dinner ay nakasalubong ko si Mrs. Agdipa sa
pasilyo. I smiled at her as a greeting.

"Are you okay, President?" kumunot ang noo niya at napawi ang ngiti.

Nilingon ko ang isang dingding na salamin. Hindi klaro ang mukha ko roon ngunit
tingin ko'y ayos lang naman ako.

"Namumutla ka..." she added.

"I'm fine, Mrs. Agdipa. Medyo masama lang ang pakiramdam ko sa araw na ito..." sabi
ko.

Tumango siya pero nanatili ang seryosong tingin sa akin.

"Si Kael? Maaga akong kakain ngayon ng dinner dahil maaga rin akong magpapahinga."

"Kanina pa iyon nasa Seaside. Ipapaserve ko na ang pagkain ninyo."

"Thank you..." I said and went to the entrance of the restaurant.

Naroon nga si Kael. Alas singko pa lang ng hapon at milagro'y naroon na siya.
Usually, we eat our dinner at around six to seven in the evening.

"Maaga

akong kakain. Samahan mo na lang ako..." sabi ko sabay upo.

Tumango siya. "Kagagaling ko lang sa isang isla... Aakyat sana ako para
makapagbihis bago mag dinner pero dahil sinabi mong kakain na tayo..."

Ngumiti ako at tinanggap ang tubig na sinalin ni Omar sa aking baso. Sisimsim na
sana ako roon nang bigla kong naramdaman ang pagbaliktad ng aking sikmura.

Isang duwal ang nagawa ko bago ko tinakpan ang aking bibig. My eyes watered bilang
reaksyon sa nangyari. Agarang tumayo si Kael para hagurin ng palad ang aking likod.
Kinuha ni Omar ang basong hawak ko at nilayo.

"Ayos ka lang, Ma'am?" Omar asked.

Tumango ako at unti-unting binaba ang aking kamay. "Ayos lang..." sambit ko.

"Omar, bigyan mo ng crackers at mainit na tubig si Miss Galvez..." isang malamig na

utos galing kay Mrs. Agdipa iyon.

"Kanina pa hindi maganda ang pakiramdam ko. Pero ayos naman ako..." paliwanag ko
kay Kael.

I can see the unhidden concern in his eyes. Tumuwid siya sa pagkakatayo bago
bumalik sa upuan niya. Lumapit si Mrs. Agdipa sa amin. Pakiramdam ko ay kanina niya
pa ako pinagmamasdan.

Nilapag ni Omar ang isang pack ng crackers sa harap ko at isang mainit na tubig.
It's ridiculous. Why should I eat these?

"Makakatulong iyan para gumanda ang pakiramdam mo..." Mrs. Agdipa explained.

"Gusto kong kumain na ng dinner para makatulog..." paliwanag ko.

"Malapit nang iserve iyon, President. For the mean time, I suggest you to eat
these..." tinuro niya ang crackers.

I guess it won't hurt to eat at least one, huh? Sinunod ko ang gusto niyang
mangyari. Bumalik si Mrs. Agdipa sa kanyang pwesto habang si Kael ay panay

ang panonood sa akin habang kumakain ako ng malutong na crackers.

"Sinabi mo ba kay Engineer Riego na masama ang pakiramdam mo?" tanong ni Kael.

Umiling ako. "Hindi na. Mag-aalala lang iyon. Pahinga lang ang katapat nito.
Mawawala rin bukas..."

The food was served afterwards. Maganda naman ang appetite ko kaya tingin ko'y na
over fatigue lang ako. Pagkatapos naming kumain ni Kael ay naglakad na ako pabalik
ng mansyon ni Sibal. Dinaanan ko ang aming mansyon kung saan maraming nagtatrabaho.
I can see the extensions were almost over. Finishing na lang ang kailangan.

Pagkarating ko ng mansyon ni Sibal ay dumiretso ako sa kwarto. I feel so damn

tired. I just want to sleep. Pero bago ako umidlip ay nagtipa muna ako ng text para
kay Sibal.

Ako:

I'm done with my dinner. Are you done with the conference? Nasa bahay na ako...
Nasa kwarto mo...

He replied immediately. Nahuhulog na ang mga mata ko habang binabasa ang mensahe
niya.

Sibal:

Kakatapos ko lang din. Kakain pa lang ako ng dinner. After dinner, can I call?

Ako:

Sure. :)

Ngunit dahil sa antok ko ay nakalimutan ko ang tawag. I probably was too weak to
even hear all his calls dahil kinaumagahan ay nakita kong may limang tawag siya sa
aking hindi nasagot.

Sibal:

Are you sleeping? You're not answering my calls.

Sibal:

I miss you, Snow.

Sibal:

Nasa condo na ako. Magpapahinga na ako. Text me when you wake up.

Umaga na ako nakapagtipa ng reply. Hihingi na sana ako ng paumanhin sa kanya dahil
sa nangyari kagabi pero kalagitnaan ng pagtitipa ko

ay bigla akong inatake ng pagkakaduwal.

I rushed to the bathroom! Muntik na akong madapa nang binuksan ang pintuan ng banyo
at hinanap ang bowl para lang makapagsuka roon!

"Shit!" sigaw ko habang patuloy ako sa pagsusuka.

Beads of sweat formed on my forehead. My phone rang at my bed but I'm too busy
vomiting. Lahat ng kinain ko kagabi ay sinuka ko hanggang sa wala nang lumabas at
puro na tubig. Naiiyak na ako sa sakit ng tiyan ko at sa sakit na rin ng ulo.

Namatay ang tawag ay 'tsaka pa lang medyo kumalma ang aking tiyan. Humilig ako sa
malamig na marmol na dingding ng banyo habang hinihintay na dalawin ulit ng
pakakasuka.

"Hindi kaya?" kinagat ko ang labi ko habang iniisip na pwede ngang ganoon.

We had unprotected sex for almost six weeks now and... I don't exactly remember if
he pulled out or what.

Damn, Sibal! Hindi kaya...

Tumayo ako at tiningnan ang sarili sa salamin. I'm flushed. Pulang pula ang aking
pisngi, may luha sa namumugtong mata at pulang pula ang aking labi. Dark circles
formed below my eyes and I feel like I'm the ugliest woman in the world!

Tumunog muli ang cellphone ko. Lumabas ako ng banyo para makitang tawag iyon sa
Facetime ni Sibal. I quickly turned it off. I can't face him like this. I look so
freaking ugly! I can only imagine the girls he met at his conference. For sure,
corporate at mga sexy ang mga iyon.
Sibal:

Good morning! You're awake. Pinatay mo ang tawag ko? Please reply.

Ako:

Good morning! Yes, I am. Sorry kagabi at nakatulog ako. Maliligo muna ako at mag-
aayos bago sasagot sa tawag...

Sibal:

Okay.

Text beforehand. May presentation ako ngayon. Kung hindi ako makakasagot ay magtext
ka na lang. Tatawag ako mamaya kapag freetime.

Naramdaman ko ang gutom habang inaayos ang sarili. Nagpasya akong magpadeliver na
lang ng pagkain lalo na noong sumasakit parin ang ulo ko pagkatapos magshower.
Hindi talaga maganda ang pakiramdam ko. Hindi naman ako nilalagnat.

Ako:

I'm done with my shower. Are you free?

He didn't reply. Besides, baka nasa presentation na nga siya. Hindi ko na pinilit.
Nilapag ko ang isang tray ng pagkain sa lamesa at nagsimula nang kumain. I
requested for pancake, oddly. Pero isang slice lang ang nakain ko at nilayo ko na
agad iyon sa akin.

Umupo ako roon ng ilang sandali para makapagmuni-muni sa kalagayan ko hanggang sa

bigla muli akong dinalaw ng pagsusuka. I spent about five minutes vomiting inside
the bathroom. Sinamahan pa iyon ng naghihisteryang pag-iyak.

I cannot believe I'm sick at times like these! Noong narito si Sibal ay hindi naman
ako ganito! Do I miss him that much that I'm sick right now? Damn it!

Nagpatawag ako ng driver galing sa hotel. Kahit na sinabi niya sa aking iyong
sasakyan niya ang gamitin ko, bakante naman ang Hiace kaya iyon na ang ginamit ko.
I need to go to a pharmacy and buy a pregnancy test. I can't turn blind. It is
possible!

"Ma'am, medyo traffic pa naman ngayon dahil pista..." sabi ng driver.

I totally forgot about that! But that doesn't mean I couldn't go and buy, right?

"Bahala na, Manong. Kailangan ko kasi."

"Kung gamot, Ma'am, baka mayroon sa hotel..." sabi ng matandang driver.

"Hindi

na, Manong. Kailangan ko talagang maghanap ng pharmacy."

Agad kong pinagsisihan iyon. Traffic nga sa bayan dahil sa mga parade. Halos sarado
pa lahat ng pharmacy na napuntahan namin dahil sa piyesta. Sa kabilang bayan pa
kami nakahanap ng bukas kaya roon lang din ako nakabili. Tinanghali ako ng balik sa
hotel.
Dumiretso ako sa aking opisina para masubukan na iyon. I bought three pieces and in
different brands to make sure. Kumalabog ang puso ko habang sinubukan ang isa.
Ilang minuto akong naghintay bago nakita ang dalawang guhit.

Tulala pa ako sa una at hindi nakuntento. I tried the other two together and waited
for about the same time. Hindi na ako umalis ng banyo habang nag-aantay. When the
same word flashed at the other two tests showed, nanlamig ako.

"Pregnant," it said.

Natulala ako habang nakaupo sa inidoro. Is this really happening!? A mixture of

happiness and fear warmed my heart. Pagkatapos ay agad na akong lumabas ng banyo
para kumuha ng cellphone at maibalita kay Sibal ang nangyari.

Nanginginig ang kamay ko habang hinahanap ang pangalan niya sa cellphone. Mabuti na
lang at kakatext lang niya sa akin kaya hindi na ako nahirapan. I just clicked his
name and dialed it so I can talk to him.

Tatlong ring ang nagawa ng cellphone bago sumagot ang kabilang linya.

"Hello..." isang pamilyar na tinig ang narinig ko. And no, it's definitely not
Sibal because it's a girl's voice.

"Hello, uh..."

Ang apoy ng excitement na naramdaman ko kanina ay parang na abo ngayon. But I need
to remember to stay calm because of my news for Sibal.

"Can I talk to

Engineer Riego, please?" I requested.

Baka naman ay nag pe-present pa si Sibal at ang babaeng kausap ko ay isa sa mga
nagbabantay ng mga gamit. Iyon na lang ang inisip ko.

"Who's this, please? This is Katarina, his girlfriend. He's on our suite's bathroom
taking a shower. I can give him your message if you want..." ang napapaos niyang
tinig ay nagpawasak ng husto sa aking damdamin.

Thoughts of them on the same suite stirred my mind...

Sa hotel gaganapin ang conference. Alas dose y media ngayon at malaki ang tsansang
tapos na ang presentation ni Sibal. Pwedeng pumunta sila ng suite para magpahinga
ng ilang sandali bago mag-ala una at mag resume ang sinalihang conference. And of
course, Katarina is there!

Nangilid ang luha ko habang napagtanto ang lahat ng iyon.

"Hello? Are you still there? Who's this?" tanong ni Katarina sa kabilang linya.

Naninikip ang dibdib ko habang pinoproseso ang lahat. She said she's the
girlfriend! Pero ilang beses niya na ring sinabi iyan sa akin noon. At ano ang
pwedeng maging rason niya ngayon?

"Hello?" tanong niya nang 'di ako sumagot. "Miss, your number isn't registered on
his phone so I will need to know who this is so I can tell my boyfriend about the
call. Thank you..."

Tumulo ang luha sa aking mga mata at agad na pinatay ang tawag sa nanginginig na
kamay. Binaba ko ang cellphone at binitiwan iyon.

I understand their friendship but is it really just friendship. If Katarina can

confidently say that she's the girlfriend, then should I deal with that for the
rest of my life because they are friends? Why is he letting

her say that? O baka naman iyon talaga ang totoo nilang relasyon? At ano ako?

Revenge was the only thing on my mind... It came across my mind right after we
visited Casa Riego but he assured me na hindi niya iyon gagawin. Pero that was the
only explanation I can give myself now!

Fuck!

Isang mensahe ang naiclick ko kanina bago siya tinawagan.

Sibal:

Kumain ka na. I'm not done with the presentation. Don't call. I will call you
later, instead.

Mas lalo akong umiyak sa nabasa. Don't call, huh? Why because you know who might
answer the call? Fuck!

Mahapdi na ang mga mata ko sa kakaiyak sa aking desk. Wala akong nagawa sa araw n
iyon kundi ang umiyak. I decided to take a break pero noong tumayo ako ay naduwal
na naman ako!

I quickly went to the toilet. Tutop ang sikmura ay nagsuka ako sa inidoro. Halong
histerya ang iyak ko habang nagduduwal. Sumalampak ako sa tiled floor para
magpahinga at umiyak. Nilagay ko ang aking palad sa aking mukha para matabunan ang
mga luhang nagbadya.

The phone in my office rang. Kahit na wasak na wasak pa ang pakiramdam ko'y
bumangon parin ako para masagot ang tawag. I feel so disappointed with the face I
have. I look like a wreck!

Pagod kong sinagot ang telepono.

"Hello..."

"Good afternoon, Miss Galvez. I just want to inform you that Gustav Lagdameo is
here at the lobby..."

"Okay... Thank you... I'll be there in a bit..." nanghihina kong sinabi.

Umupo ako sa swivel chair at sinapo ang aking ulo. There's no text from Sibal even
after my call. Hindi ko na alam kung alin ang papaniwalaan ko

pero mas pinapaniwalaan ko ang mga sinabi ni Katarina. But I know for sure that if
he really is up for revenge, if he wants to leave me on our wedding day para
mapahiya ako, kailangan niyang malaman na buntis ako!

I dialed the office of Mrs. Agdipa. Walang pag-aalinlangan akong nagdesisyon.

"President, good afternoon."

"Mrs. Agdipa, kindly ask the staff to book a ticket for me to Manila. I will be
leaving the hotel on your hands for about two days depending on the length of my
appointment in Manila."

"Snow?" gulat niyang tanong sa pormal kong sinabi.

"I will call Papa later. I'll explain it to him. Siguro naman ay kaya mo rito ng
ilang araw na wala ako."

"Yes, Snow! No problem! But... why the sudden plan? Anyway, okay. I will alert the
staff. When do you want to leave for Manila?"

"If you can book a flight tonight, I won't mind..." sabi ko.

"Sige..."

Binaba ko ang telepono bago bumalik sa banyo. The image of me with a flushed face
and heavy eyes makes me want to vomit. Hindi ko matanggap na ganito pa ang
sasapitin ko ngayong buntis ako. Hindi ko matanggap na maaaring talunan na nga ako
sa aking damdamin, mas lalo pa akong nagmukhang talunan ngayon.

Tumulo ang luha ko habang nakatitig sa sarili. Marahas ko iyong pinalis. Nagpowder
ako ng mukha at naglagay ng eyeshadow. I didn't stop putting light looking make up
until the dark circles are concealed and the pain in my face got erased. I am not
facing Sibal in Manila looking like a wreck!

Bumaba ako galing sa aking opisina at hinanap si Stav sa lobby. Nakaupo siya sa
isang sofa habang tumitingin ng mabuti sa isang magazine. Nakakunot ang noo niya na
parang may seryosong binabasa bago nag-angat ng tingin sa akin.

His jaw slightly drop at the sight of me and he rose for a greeting.

"Good afternoon, Snow... You look great!" he said.

Ngumiti ako at nalingunan ang kanyang maleta sa gilid. Is he staying here? "We're
not fully booked so if you're planning to stay here, I can book you a room..."

Umiling siya. "No, thanks, Snow. I'll be leaving for Manila. Nag stop over lang ako
rito para kunin na rin iyong lisensya ko pero tutulak na rin ako mamayang gabi."

Umaliwalas ang pakiramdam ko sa narinig galing sa kanya.

"Wh-What? I'm planning to leave for Manila later, too! Saan galing ang flight mo?"
tanong ko.

"Kalibo. Pwede na tayong magsabay!" sabi niya at ngumiti. "But... why are suddenly
going to Manila?"

Hindi ako nakasagot agad. Inangat ko ang tingin sa kanya. Punong puno ng concern
ang kanyang mga mata. Pakiramdam ko ay isa akong bulkang naghihintay na sumabog
kaya imbes na hintayin iyon, mas pinili kong sumabog sa mas tahimik na paraan
ngayon.

"Sibal is in Manila and I'm pregnant..." nanginig ang boses ko.

Kitang kita ko ang gulat sa kanyang mga mata. Huminga ako ng malalim at bumagsak
ang aking balikat. For a long time, we stood there looking at each other. I feel
like crying again! Damn it!

"Miss Galvez, you are booked tonight from Kalibo to NAIA..." sabi ni Mrs. Agdipa
nang nakalapit.
Luminga linga siya sa aming dalawa ni Stav bago pumirmi ang tingin niya sa akin.

"Namumutla ka, President. Are you really okay?" she suddenly asked. Concern is
laced in her tone.

Tumango ako. "Yes. Mag-iimpake lang ako, Ma'am..."

=================

Kabanata 46

Kabanata 46

Trust

"Kael, si Mrs. Agdipa na muna ang bahala sa mga operasyon dito sa hotel," sabi ko
nang hinahatid kami ni Kael at ni Mrs. Agdipa palabas ng hotel.

"Tutulong din ako, Ate. Nasabi mo na ba kay Papa ang tungkol sa desisyon mong ito?"

"Hindi pa. I plan to call him later tonight when I'm home. I just want all of these
to be settled first before I inform him."

"Sinabi mo na rin ba kay Engineer ang tungkol dito?" tanong ni Kael na inilingan ko
na lang.

I will also tell Sibal later tonight. Hindi ko pa alam kung anong maaari kong
sabihin sa kanya pagkatapos kong makausap si Katarina sa kanyang cellphone.

"You should tell him, Ate..."

"Kael, let me be. I will tell him when I get there..." matalim ko siyang tinitigan
bilang pagbabanta.

Nanatiling kunot ang noo ni Kael habang pinagmamasdan akong mabuti. I equaled his
glare till I decided to go.

"Let's go, Stav..." sabi ko sabay pasok na sa Hiace.

Sumunod si Stav sa akin. Sa labas ay kitang kita ko ang mga bigong ekspresyon ni
Mrs. Agdipa at ni Kael. Sinarado ng isang bellboy ang pintuan at binaling ko na ang
tingin sa harap.

Tahimik kami sa loob ng van habang bumabyahe. Pakiramdam ko ay pinapanuyuan na rin

ng lalamunan si Stav dahil sa katahimikan.

After a while, my phone beeped for a call. Seeing his name on my screen made my
eyes water. Sumisikip ang dibdib ko iniisip pa lang na sasagutin ko ang kanyang
tawag. I feel like I'd only cry more if I hear his voice. I would probably curse
him.

Ano? Tapos na kayo ni Katarina? God, why the need to shower on your suite with

her? Why? Did you do it? Right after you got me pregnant!
Pinatay ko ang cellphone ko at naisip na sana ay bago ako umalis pinatigil ko na
rin ang lahat ng preparasyon sa kasal!

"Snow..." Stav gave me a box of tissue.

Tinanggap ko iyon ay pinalis ang mga luha gamit iyon. A heavy sigh was heard from
him.

"Bakit mo gustong pumuntang Maynila ngayon?" tanong niya.

"I need to talk to Sibal personally... To... tell him that he got me pregnant..."

Isang matagal na katahimikan ang ginawad niya. Hinayaan ko iyon. Tanging hikbi ko
lang ang naririnig.

"Is there a problem about that? I mean... you're in a relationship, right? So...
and you're engaged?"

Nakita ko ang pagbagsak ng tingin niya sa aking daliri. There was the pearl ring
Sibal gave me the night we talked. Now I find it all ridiculous!

Gusto niya ba akong hiyain ng husto para lang makapaghiganti? Pakiramdam ko ay

kapag napatunayan kong ganito nga ang gagawin niya, I would go to hell and back
just to destroy his very name and all of his loved ones!

Namilog ang mga mata ko sa galit na nararamdaman. Nanginginig ako habang naiisip na
sa huli ay pinag-uusapan ako ni Katarina at ni Sibal sa isang suite pagkatapos ng
umaatikabong halikan at guluhan sa kama. They're both laughing while drinking wine.
Sibal would sit on a sofa and Katarina would sit on his lap.

Fuck!

Bumuhos ang mga luha ko ng husto. Tumulong na si Stav sa pagpapawi noon.

"I'm sorry..."

"Is there something wrong?" he asked me.

Somehow, being with Stav comforted me. He's been a great friend to me. He's very
understanding and

he doesn't harbor ill feelings even after what I did.

"Tumawag ako..." humikbi ako. "May sumagot na ibang babae. Ang sabi... girlfriend
niya..."

Hindi nakapagsalita si Stav sa binanggit ko.

"I know that girl. She's his bestfriend... I think she's an engineer too. They're
together in Manila..."

Nag-isip si Stav ng ilang saglit bago nagbigay ng komento.

"Iyan ba iyong conference na tinutukoy ng Tito Solomon mo, Snow?"

"I don't know but... Tito is also part of it..." I said.

"That's probably it... Father is part of it, too..."

Hindi ako sumagot. Alam ko na bukas ay nasa conference parin si Sibal. Maaaring sa
gabi ko na ako makikipagkita. Gustuhin ko mang sa umaga, magiging abala iyon sa mga
gagawin.

"What did the girl tell you and why did she answer his phone?" Stav asked when the
silence was deafening.

"She said she's the girlfriend. And that... I should tell her my name para masabi
niya kay Sibal na tumawag ako..."

I sounded like a loser. Damn it! Ngayong naamin ko iyon sa ibang tao ay mas lalo
lang akong naiyak. Hinatak ni Stav ang aking balikat at dinala niya ang aking ulo
sa kanyang leeg. The warmth of his body comforted me somehow... Alam kong hindi
iyon tama pero bakit parang kailangang kailangan ko noon ngayon!

"He's cheating..." he declared.

The pain stabbed me directly in the heart. Hindi ko alam kung tama ba ang term na
iyon. Because for me, he probably didn't cheat on me... He just proved a point.
From the very beginning, he's told me that he won't fall for my tricks again.

"I... I just want to get it all straight

from him in person. Na..." I couldn't say it straight because my emotions get in
the way. "Kung may pinaplano siyang hindi maganda, nagtagumpay na siya roon. Sana
ay huwag niya nang ipagpatuloy ang kung ano man iyon because I'm pregnant. And if
he didn't plan on getting me pregnant this whole time then he must leave me alone.
I won't need his freaking support. Hindi ko sila guguluhin ng tunay niyang mahal
basta ba sabihin niya sa akin ng diretso..."

That's what I want to do but truth is, masyadong nag-aalab ang pakiramdam ko ngayon
na tingin ko'y pag tunay niyang inamin sa akin ang kasamaan ng kanyang balak ay
sisirain ko ng husto ang kanyang buhay. I will never forgive him... and Katarina.

The thought of anger exhausted me. Kaya naman noong nasa eroplano kami ay nakatulog
na ako. Hindi pa nakakaalis ay sobrang bigat na ng mga mata ko at habang
nagpeperform ang mga flight attendant ng safety reminders ay naidlip na ako.

We're in NAIA when I woke up. I'm a bit light headed when Stav woke me up.

"Snow, I suggest you should stay in our house. It's nearer than yours... Pagod ka
na at masyadong delikado ang kalagayan mo ngayon..."

My eyes are heavy because of exhaustion and all the crying. Marahan akong tumango
kay Stav bago tumayo.

"Can you please contact Kael and tell him that I'm already in Manila. Please, ask
him to tell Papa, too..." pakiusap ko.

Palabas kami ng airport ay nasa cellphone siya at nagtitext. Tuwi-tuwina'y

tumatawag. Ako naman ay halos matulog na ng tuluyan habang naglalakad. I feel so
damn tired from all of it. Hiyang hiya pa nga ako dahil si Stav na rin ang nagdala

ng aking luggage.

"They're here..." aniya nang may sumalubong sa aming dalawang nakaitim na lalaki.

It's their body guards, I think. Ang isang lalaki ay kumuha ng mga bagahe namin,
ang isa naman ay nagbukas ng pintuan. Pinauna ako ni Stav sa pagpasok, siya naman
ang sumunod. Kahit na antok na antok na ako, pinilit kong magising sa loob ng
sasakyan. Hindi gaanong malayo iyon at nakakahiya naman kung pati rito'y matutulog
ako.

"You should cancel the wedding preparations if this is the case..." Stav said.
"It's not good for you, Snow..."

Hindi ako nagsalita. Gulong gulo ang utak ko. Ayaw kong magpadalos dalos.

"Snow, if Sibal really loved you, dapat ay hindi ka niya iniwang buntis..." ani
Stav.

"He didn't know I'm pregnant..." giit ko.

Kahit paano'y pinaglalaban ko si Sibal. Now that Stav knows my side, I feel like
he's completely on my side. Hindi iyon ang kailangan ko. Magulo ang utak ko,
kailangan ko ng pampatimbang nito.

"Still. If you two have unprotected sex, dapat ay naiisip niya nang pwede ka niyang
mabuntis. Pero hindi sumagi sa isip niya ito, hindi ba? That means he doesn't
really care about it!"

Nag-angat ako ng tingin sa kanya. My eyes are blurry because of the forming tears.
I can't help it.

"Still, I think he deserves to know that we have a child..." iyon lamang ang nasabi
ko.

Kita ko ang iritasyon sa mukha ni Stav sa sinabi ko. Huminga siya ng malalim at
bumaling sa kalsada. He aged a bit because of my issue. I don't know if it was
right telling him about it.

"Look, Snow... We can just make it a secret para magdusa

siya. Make him pay for what he's done. We can actually fly to the U.S. soon para
lang maiwasan siya. Spare your pride, Snow. You have already fallen hard and
painful, you can't let him hurt you more!"

I shook my head. Walang makapagpapabago sa aking gustong mangyari. But I'm too
tired to say anything to him so I shut it. Tahimik kaming dalawa sa byahe hanggang
sa nakarating kami sa kanilang village. I know for sure that his family might be
there but I couldn't care anymore. All I want is a room where I can sleep in.
That's all.

Nang lumabas kami sa sasakyan ay nakita ko kaagad sa kanilang engrandeng double

doors ang naghihintay na Mommy at Daddy ni Stav. He immediately kissed them both
before looking back at me.

"Snow, hija!" bati ni Tito sa isang awkward na ngiti at naglahad siya ng kamay.

I embraced him briefly. "Good evening, Tito. Pasensya na sa abala..."

"Hindi ito abala, hija. Ikaw talaga. Nagpahanda kami ng dinner, pumasok na kayo at
sabay na tayong kumain!"

I really just want to sleep now pero alam kong kailangan kong tanggapin ang offer
ni Tito. Dito ako matutulog ngayong gabi kaya kailangan kong makisama kahit paano.

Hinatid ng mga kasambahay ang mga bagahe namin sa kwarto. I'm not even sure where
that is... dumiretso na kasi kami sa dining area nila.

Gustav's house was a bit modern than ours. All white and a hint of black and gray
ang interior. Ang kanilang lamesa ay ganoon din. Apat kami sa rectangular mirrored
table. Ang dalawang unipormadong kasambahay ay nasa likod namin at nagsasalin ng
tubig.

Ikinakahiya ko ang pagkakahulog ng mga mata ko kahit

nasa harap ng hapagkainan. I am amazed that it just doesn't even bother them...
that I look so tired...

Nangingiti ang Mommy ni Gustav sa akin. Tita Ada's curly hair danced as she looks
at me and Stav in front of her.

"So... are you two planning on getting married here in Manila kaya kayo narito?"
tanong ni Tita.

Nawala ang antok ko sa sinabi ni Tita. Nilingon ko si Stav. He stiffened when he

saw me glance at him. What?! Unti unti kong naramdaman ang pag-aalab ng aking
galit. How could he keep it a secret.

"No..." I answered impatiently.

Napawi ang ngiti ni Tita at nilingin si Tito sa gilid ko. Humugot ng malalim na
hininga si Tito bago nagpunas ng bibig. Tinabi niya ang panyo sa gilid ng pinggan.
Stav didn't even say anything! I cannot believe it!

"So? Saan kayo magpapakasal?" tanong ni Tito.

Nagtiim bagang ako. Why would he ask that? Stav really didn't tell him anything,
huh?

"Hindi po kami magpapakasal ni Stav, Tito."

Bakit pinipilit nila sa aking pakasalan ko si Stav. They're a family friend but I
don't think I'm obliged to marry him... Ano ang pwedeng rason?

"What are you saying, hija? Since you two knew each other, alam na ng lahat na
ganito ang mangyayari..." sabi ni Tito.

Umiling ako. "I was young that time. Ruled only by my relatives. I don't think it
is right to shove it down to us now that we're adults. We can decide on our own. I
think Stav has the right to decide who his own wife will be, too..."

"And? Hijo?"

Sabay naming nilingon si Stav. For the first time, I saw him actually got mad.
Hindi ko alam kung kanino o saan.

Ayaw kong isiping sa akin... ayaw kong isiping dahil sa sinabi ko!

"I-I think Snow is right, Dad..." nag-angat ng tingin si Stav sa kanyang ama. "And
I'm choosing her. I just don't think this is the right time. Hindi naman tayo
nagmamadali," aniya.

I cannot believe what he just said! Hindi ako makagalaw sa sobrang gulat. Ni hindi
niya ako nilingon! Gusto ko siyang sigawan! Gusto ko siyang pagbintangan!
Now that I think about all of it... does his family want us to marry just to save
their business? At nilugi ba nila kami para lang mapapayag ako, kung sakali? It
suddenly just all make sense and thinking about their plans while I'm here... and
I'm pregnant... made me so nervous!

Hindi ako pwedeng magpadalos dalos! Hindi ako pwedeng magalit ng husto! Hindi ko
pwedeng pagurin ang sarili ko! Hindi pwede iyon!

Hindi ako nagsalita. Bumaba ang tingin ko sa pinggang pinangalahatian ko lang ang
pagkain.

Tumawa si Tita Ada sa sinabi ni Stav.

"You two are fighting?" tanong ni Tita. "Well, I guess the kids should settle their
own issues..." masuyo niyang binalingan si Tito.

"I trust you, son..." malamig na sinabi ni Tito kay Stav.

Tumango si Stav, hindi na ulit nagsalita. The rest of the conversation was about
the business. Kinamusta nila si Papa, kinamusta nila ang hotel, at kung paano namin
nagawang irenovate ulit pagkatapos ng nawalang pera.

Alas onse y media na ng gabi nang pinayagan nila kaming umakyat sa mga kwarto.
Mabuti na lang at hindi naman kami pinag-isa ng kwarto. But then the thought of
being in the house of a probable enemy haunted me as

we climbed the stairs.

Tahimik kami ni Stav paakyat. Hindi ko rin alam kung anong sasabihin ko sa kanya
dahil sa galit ko. And I don't want him telling his Daddy that I'm never marrying
him whatever happens!

"Snow..." he called when I was about to go inside my room.

Hindi ko siya nilingon. Nagpatuloy ako sa pagpasok. Ayaw kong may masabing masama
sa kanya!

"Snow!" tumaas ang boses niya at hinarangan ang pintuan ng aking kwarto.

Cold sweat smothered my skin. Takot ang bumalot sa akin. Takot para sa maaaring
gawin ni Stav at takot para na rin sa aking magiging anak.

Tinulak niya ng marahas ang pintuan. But his expression never changed from weary to
anything. It stayed that way! Pinangunahan ako ng takot kaya sisigaw na sana ako.

He immediately covered my mouth with his palms! I tried to push him. Tears filled
my eyes from fear and anger!

"Shhh!" sabi niya, hindi inalintana ang bawat sampal ko.

My muffled voice was the only thing heard on my room. Hinilig niya ako sa dingding
at halos magmakaawa siya sa katahimikan ko. Kung hindi lang ako naubusan ng hangin
ay baka patuloy ako sa pagsasalita!

"Please, hear me first, Snow..." he whispered.

"You! You planned all of these, right?" paratang ko. "Ilang taong pinagsamahan
natin ginawa mong wala! And I thought you understand! I was a good friend to you! I
gave you the benefit of the doubt when my father told me, you probably are involved
with..."

Tinakpan niyang muli ang aking bibig. Pinikit ko ang mga mata ko at kusang tumulo
ang mga luha.

"Listen, Snow... I am not involved with anything.

Please, just hear me. Please..." marahan niyang sinabi na may kasamang
pagmamakaawa.

Binaba niya ang kamay niya. Huminga ako ng malalim at hinarap siya. Whatever he
says just won't sink right through me anymore. It's all lies!

"Si Papa ang may pakana noong pagkawala ng milyon milyon sa inyo..."

Suminghap ako. Though, we already have an idea... it just feels more real now.

"Ayaw kong gawin niya iyon pero desperado na siyang lugiin ang kompanya ninyo para
lang ma merge ang dalawa. Our business is failing. He's going after your father's
share in our company..." he whispered.

Umiling ako habang pinapalis ang luha. I don't believe him. If he really isn't
involved, why would he tell his parents that we will marry, anyway!?

"Umalis ako ng Pilipinas para iwasan si Daddy at ang kanyang mga plano. Bumalik
lamang ako rito dahil kailangan na. He wants me to pursue you so we'll marry. Snow,
I'm not going to force you... no..."

"How dare you-"

Tinaas niya ang kanyang index finger. He looks a lot older than the first time I
saw him just today. Naramdaman ko ang lubusan niyang hinagpis.

"Sinabi ko lang iyon sa hapag para makuha ko ang trust ni Daddy. Para bukas, hindi
niya tayo guluhin. He'll let us go without doing any stunt... We'll go to the
conference..." aniya.

Nanliit ang mga mata ko. Gusto kong maniwala kay Stav pero masyado akong nagtiwala
sa kanya noong nakaraang mga linggo na kay hirap niya nang paniwalaan ngayon.

The angelic face lit up when he realized that I am calm.

"I don't want you involved in this situation but I know he'd be with us tomorrow.

You're pregnant..." he whispered the last sentence.

Kinagat ko ang labi ko.

"I have a plan so you won't get involved. I just need your cooperation. I need you
to follow whatever I ask you..."

Umiling ako. "Kung naloko mo ako, Stav, paano ako magtitiwala ulit? I trusted you!
Even after what my father said... what Tita Marem said... what Engineer Riego
said... I believed in you because you're my dear friend..."

Yumuko siya at pumikit. Tumango ng marahan pagkatapos ng ilang segundo bago ako
ginawaran ng tinging punong puno ng pakikiusap. "It's a choice between honor and my
family, Snow. It's a very hard choice. Daddy ko ang pinag-uusapan dito. And if I
choose the right thing, that would mean I'll turn him in..."
For a moment, I feel like my world stop. Kahit paano, naiintindihan ko siya. Kahit
paano, gusto kong maniwala. Kahit hindi ko man siya paniwalaan ngayon, tingin ko ay
wala rin akong magagawa. If I force my way out of here, I'm afraid it will threaten
my health... at madadamay lang ang anak ko.

I need to consider the health of my child. It is my priority right now. The reason
why I came here instead of going straight to our house is my child...

"Then... are you choosing the right thing now?"

Ilang saglit siyang tumitig sa akin bago tumango.

"That was my only plan before coming here, Snow. Magpapaalam sana ako sa'yo. Aamin
sana ako sa'yo para sa mga kamaliang nagawa ng ama ko. Hihingi sana ako ng tawad. I
was shocked that you're coming here in Manila..."

"And you're using me now?" bintang ko.

Umiling siya. "I offered you our house because I want you to rest properly. Hindi
ko alam na ganoon ang mangyayari."

"You didn't tell your parents about us. Paano mo masasabing hindi ganoon ang
mangyayari?" maagap kong tanong.

"I didn't tell them about what happened between us because they'd only ask me to
stay in Costa Leona!"

Nagkatinginan kaming dalawa. Ilang saglit ay umatras siya at pinakawalan ako.

Dumiretso siya sa pintuan. He looked at me through tired and weary eyes.

"Please, trust me, Snow..." he said.

=================

Kabanata 47

Kabanata 47

Baby

Kahit na pagod, inabot parin ako ng kalahating oras bago nakatulog. Thoughts of
what Stav said haunted me. Dapat ba akong magtiwala? Pauli ulit ko iyang tanong.
But then again, I won't have a choice. I need to rest tonight. Hindi ko man
pagkatiwalaan si Stav, bukas ay isasama nila ako sa conference.

Nagising ako sa paghawi ng kurtina sa aking bintana. Sumilay ang liwanag sa aking
nakapikit na mata. Kinusot ko iyon at dinilat.

"I'm sorry..." Stav's voice is almost a whisper.

Umuga ang kama. Agad akong bumangon at lumayo kung saan siya umupo. May dala siyang
isang tray ng pagkain. Matamlay siyang ngumiti.

"I told father you're not feeling well so I'm bringin you the breakfast here. We
have to get ready for the conference. We'll go there in an hour..."
Hindi ko maialis ang tingin ko sa kanya. Parang may kabiguan sa mga mata niyang
hindi niya maitanggi. Napansin niya ang titig ko at huminga siya ng malalim.

"I won't hurt you. I promise, I'm ending all of these my way. If it means our
hotels will go down... if it means I'll turn my father in..."

Somehow, ayaw kong mangyari iyon. Parang tinutusok ang dibdib ko sa sinasabi niya.
I feel his pain. I feel how tough that decision is.

"Just stay with me the whole time. Kapag sinabi kong umalis ka, umalis ka na. I
contacted the NBI last night and told them about my plan..."

Namilog ang mga mata ko. Is this really true? Bakit hindi niya rito ipaaresto ang
ama niya? Not that I eagerly want his father to get arrested. Ayaw kong masaktan si
Stav kahit ang ibig sabihin noon ay ang pagkakabigay

ng hustisya sa nawala sa amin pero pera lang iyon. This is family. And family
should always come first.

"Sa conference ko ipapaamin si Daddy sa harap ng Tito Solomon mo. Your father might
fly back to Manila if he knew about my plan. Did you tell him already?"

Umiling ako.

Hindi sumagi sa isip ko ang magkaroon ng ugnayan sa aking pamilya o kanino man
kagabi. I was too tired to explain everything. I just want to trust on my instincts
and all of these. Lalo na't wala na akong magagawa.

"Good. Eat your breakfast. Maiwan na kita rito para makapagbihis..."

Tumayo siya at tinalikuran ako.

"Stav..." I called.

He turned to me with his weary eyes. Mas lalo lang nadiinan ang sakit na
nararamdaman ko.

"I'm sorry..." I sincerely said.

Tumango siya at tipid na ngumiti.

"Thank you..." sabi ko.

His smile faded and he started walking away again. Pagkasarado niya ng pintuan sa
pagitan namin ay marahan akong pumikit. My father will decide the future of his...
and their hotels. Gustuhin ko mang patawarin na lang din ang kanyang ama kung
sakaling humingi ito ng patawad, wala naman ako sa lugar para magdesisyon niyan.
It's my father, my family, who almost suffered because of what he did...

Naligo at nagbihis ako sa kumportable nilang banyo. Surprisingly, I packed good

clothes. I have an all red deep v neck dress. It suits with my beige stilletos.
Naka high ponytail ang aking buhok at deep red ang aking lipstick. Tinago ko ang
namumugtong mga mata sa pamamagitan ng paglalagay ng eyeliner at makapal na
mascara.

Isang katok bago may sumungaw sa aking pintuan. It's Stav

in his coat and tie.

"Are you done?" he said scanning me.

"Yup..." sagot ko habang tinititigan ang aking sarili.

Hindi naman ito ganito ka sikip noon ah? I stared at the deep v neck of my dress.
Wore this once at a dinner with my friends but... I think my breasts are becoming
heavier.

"Snow..."

Nasa likod ko na si Stav. Tumayo ako at nilingon ang aking bagahe.

"I'm sorry... But... how about my..."

"I'll send it to your house when everything's done..." pormal niyang sinabi.

Tumango ako at sabay na kaming naglakad palabas ng kwarto. Tahimik kami hanggang sa
hagdanan. Sa pintuan, nag-aabang na ang kanyang Mommy at Daddy. His mom's not going
with us. She's all smiles habang bumababa kami ng hagdanan.

"Bagay na bagay kayo, hija..." sabi ni Tita Ada sabay yakap sa akin nang nakalapit.

Hindi ko siya niyakap pabalik. Ngumiti lang ako sa kanya bago bumaling sa
nakaantabay na mga sasakyan sa labas. His father is with his own bodyguards. I
remember how I used to have those when I was younger.

"Hijo, si Snow ay sa sasakyan mo?" tanong ni Tito.

"Yes, Dad..."

Sumunod ako sa gustong mangyari ni Tito. Pagkapasok at pag-andar ng sasakyan ay

tahimik kaming dalawa ni Stav. I got a feeling that he's a bit nervous of what
he'll do later.

Sa isang five star hotel sa Pasay ginanap ang conference. Hindi kalayuan kaya hindi
kami nagtagal sa byahe. Stav gave his key to the valet before we went inside.
Naroon na ang kanyang ama at ang mga bodyguard nito.

Pakiramdam ko ay hihimatayin ako sa kaba ngayong paniguradong nasa iisang building

na lang kami ni Sibal. I remember what Katarina said on the phone... nasa suite daw
si Sibal. Hindi kaya rito sila nag check in? Baka may room sila rito? Baka hindi
naman talaga umuwi si Sibal sa condo niya? Baka nag honeymoon din sila ng ilang
araw.

Para akong namamatay sa mga iniisip ko. Hindi ko alam kung masusuka ba ako o
maiiyak. But I have no time to spoil whatever Stav's plan is.

Pumasok kami sa elevator. His father started talking about his planned business.

"Once you two get married, magsososyo na kami ni Remus sa plano kong gawing
international hotel sa isang isla. Kayang kayang bilhin ni Remus ang islang iyon.
Kami na ang sasagot sa pagcoconstruct ng hotel at pagdedevelop ng landscape..."
patuloy niya.

This is why he brought Stav here. They're probably here to scout Engineers or
probable builders who can join the bid he wants once Stav and I get married... na
hindi naman mangyayaring talaga.
Tumunog ang elevator, hudyat ng pagbubukas. Red carpet floor, flashing of cameras,
and people in coat and ties moved towards the hall. May media, may iilang popular
na business tycoon. Maraming tao. Sa labas palang, pakiramdam ko ay hindi na ako
makakahinga ng maluwang.

A reporter went straight to Stav's father. Natural dahil isa siyang kilalang
hotelier. He smiled on the camera as he answered all the reporter's question. Nasa
likod kami ni Stav, tahimik na sumusunod sa kanya.

Pagkapasok sa hall ay napansin ko agad ang lawak nito. Round tables are spread
accross the room decorated with a cubed vase with flowers and succulents. The white
board in front showed a video presentation of different

buildings from different engineers. Mas nagmukhang party iyon kesa sa conference, I
bet it hasn't started yet.

Isang lingon ko sa gilid ay natanaw ko agad si Katarina! Her jet black hair fall
just below her shoulders in a half ponytail. Her bronze skin looked well with her
white body con dress. Kita ko ang pagkagulat niya sa pagkakakita sa akin. I tore my
eyes off her like I don't really care that I saw her here... like it's just another
day.

Sibal's probably just around.

Iginiya kami ng isang usher sa round table na uupuan. Tito Solomon with a couple of
old businessmen were already there. Akala ko ay magugulat siyang narito ako pero
tumayo lamang ang aking tiyuhin sa pagdating ko.

"Solomon, surprised?" baritonong tawa ni Tito ang sumalubong sa kanya.

Para bang ipinagmamalaki nito na kasama niya ako roon.

I kissed Tito Solomon's cheek. Hinagod niya ang aking likod bago bumitiw at
bumaling kay Tito. Nagkamayan silang dalawa. Ganoon din si Stav sa kanya.

"My niece is with you, Stav?" malamig na tanong ni Tito.

"Yes, Tito..." wika ni Stav.

"Have a seat, Snow..." yaya ni Tito sa akin sa kanyang tabi.

Umupo naman ako. I slowly scanned the tables for possible sign of him. When I found
the table of Katarina along with two other girls and three men, I realized Sibal's
probably with them. Lalo na't halos ka edad niya ang mga iyon.

Inalis ko ang tingin ko sa lamesang iyon. Nagsimula na ang session nila sa araw na
iyon at may iilang importanteng mga tao na ang nagbigay ng speech. My eyes scanned
the every table silently. Nag-uusap si Stav, ang

kanyang ama, at ang mga negosyanteng naroon habang iyon ang ginagawa ko pero hindi
ko parin siya nakita.

An hour passed, I am going to conclude that he's not really here. Tito Solomon is
unusually quiet. Pakiramdam ko'y may iniisip itong mabuti kaya titig na titig sa
mga speakers.

Another hour then the conference took a break. Extravagant snacks were served.
Tumayo ako nang tinawag ng Daddy ni Stav para ipakilala sa mga taong naroon.
Katarina is a few meters away from us talking to some important people. Sumusulyap
siya sa akin at tuwing nagtatama ang aming tingin ay umiigting ang kanyang panga.

Ilan pang business tycoon ang pinakilala sa akin at kay Stav. Mas nasa kondisyon si
Stav dahil nagagawa niya ang mga itong batiin samantalang parang napapagod na ako
sa kakangiti.

"By the way, I have here also the team who's going to be part of the renovation of
our hotel, Gustav. Kapag kinasal na kayo ni Snow..." sumulyap si Tito Solomon sa
akin. "Sila ang mag aaccomodate sa renovation and hopefully for the five star hotel
I'm going to build once Remus buys that island!"

Katarina's group went up to us. Halos suminghap ako nang nagkaharap kami. Her
collarbones showed and her high cheeks more pronounced now that she matured. She
smiled at Stav and his Dad pero halos hindi niya ako tingnan.

Nagtaas ako ng kilay. I don't want her to know how I'm dissecting every bit of her
features.

Siguro ay ayaw talaga ni Sibal sa mapuputing tulad ko. Come to think of it, I never
really know much about his likes. Hindi ko alam sinong mga crush niya noon. I was
too narcissistic to even think that he's have

crushes aside from me. Damn it!

Morena. Iyon. Her long legs must equal the goddesses that he couldn't resist her
even after all those years.

Pinakilala sa amin ang buong team. But I couldn't hear what the names were... or I
care less...

"Where is Engineer Riego, by the way?" nakuha lamang ang atensyon ko nang banggitin
ito ni Tito.

"Uh... He's..." hindi madugtungan iyon ni Katarina. "Probably still on the

suite..."

"Huh? Engineer, hindi ba nagpaalam siyang umalis?" sabi noong katabing babae ni
Katarina.

And damn the title... She's an engineer, too.

Naglakbay ang aking pag-iisip. Siguro ay tuwing nahihirapan si Sibal sa kanyang mga
ginagawang trabaho, nagpapatulong siya kay Katarina. Ganoon din siguro ito sa
kanya. They must be their own confidante... and meanwhile, Snow Galvez the princess
of Costa Leona knows nothing but to ruin the blueprints.

Kung sila ang magkakatuluyan, convenient na iyon kay Sibal. Pwede silang magtayo ng
kompanya. Not that he didn't have one yet... Damn! Baka naman kasali siya sa
kompanyang iyon? Ayos lang na Riego dahil si Sibal naman ang head at pwedeng
magiging Riego rin naman si Katarina kalaunan.

Thoughts of destroying that company enveloped my mind. Kung hindi ko lang pinigilan
ang sarili ko ay baka natiris ko na silang dalawa roon.

Nanginig ang aking tuhod habang iniisip iyon. And then... I remember... I'm with
child. I can't think negatively. For God's sake, why am I even here?

Hindi ako makahinga ng mabuti. Nagbabara ang aking lalamunan at nasa sahig na ang
aking mga mata. Tumikhim ako at nagtaas noo

bago bumaling kay Stav na ngayon ay titig na titig sa kanyang ama.

"Speaking of, Mr. Lagdameo. Engineer Riego is here..." a man said as they all turn
their gaze at the door.

Sinulyapan ko rin iyon. Si Sibal nga at kadarating lamang niya. Diretso ang lakad
niya patungo sa amin.

"I told you he's just there..." Katarina said.

A familiar feeling on my stomach surfaced. Gusto kong umalis pero hindi nagagawa ng
tuhod ko, nanginginig iyon.

"He's the Engineer of The Coast, Mr. Lagdameo," si Tito Solomon. "Siya ang sumalo
sa ginawa ni Marem at noong hinire na Engineer doon."

Kitang kita ko ang gulat sa mukha ni Tito sa sinabi. Nilingon niya si Tito Solomon.

"Really?" he laughed.

Palapit nang palapit si Sibal ay mas lalo akong natatakot. His fiery eyes met mine
and I'm sure he's angry beyond hell. Umatras ako at halos magtago sa gilid ni Stav.
Sibal's angled jaw clenched. He stopped walking when he reached near Katarina.

"Engineer Riego, we were talking about you. I didn't know you're the Engineer of
The Coast!" wika ni Tito na may hilaw na ngiti. "Do you know anything about this,
son?" he turned to Stav.

Hindi sumagot si Stav. Nakitaan ko ng galit ang mukha ni Tito bago sumulyap sa
akin. His eyes lingered on me like he's blaming me for it.

Magaspang ang tingin ni Sibal sa akin kahit na kinakausap siya ng mga kasama.

"Where have you been? Hindi mo nakita ang speech ni Architect Lazaro, Engineer
Riego..." a man beside him said.

"I was out doing something..." he said without taking my eyes off me.

Sumulyap ang iilang nakakita sa akin.

Mas lalo akong umatras.

"Nice to meet you, Mr. Lagdameo. You weren't here yesterday?" si Sibal na isang
beses lang sumulyap kay Tito at sa mga kasama bago bumaling muli sa akin.

Taas noo akong tumingin sa isang lamesang puno ng dessert table. The chocolate
fountain looks so yummy. I'm never a fan of chocolates but damn it looks
delectable! I should fucking divert my attention. I can't just stare at him the
whole time they are talking.

True. I want to talk to him but him staring at me like this makes me want to pee in
my dress. Isang sulyap ang ginawad ko sa kanya at napatikhim ako. Kita ko ang
mabilisang paghagod niya ng tingin sa aking dibdib. Naramdaman ko ang init at galit
doon. Gusto ko tuloy tabunan ang sarili ko!

Nanindig ang balahibo sa aking batok nang isang pasada pa ang ginawa niya sa aking
dibdib. I kind of slouch at that one gaze.
Ni hindi ko namalayan na medyo naging tensyonado na ang usapan sa gitna nilang
lahat.

"We had it investigated, actually..." si Tito Solomon. "If Kuya Remus is only in a
better condition, he probably supervised the investigation..."

Tumawa ang Daddy ni Stav. "Pero hindi naman siguro nakakaubos iyon ng pera..."

Hinawakan ni Stav ang aking kamay at hinila palapit sa kanya. Namilog ang mga mata
ko.

"Get out of the hall. Everything from here will get messy. I don't want you
involved..."

Hindi ko alam kung saan ako pupunta pero sa sinabi ni Stav ay kinabahan ako. Hindi
para sa aking sarili, kundi sa batang dala ko.

Without thinking where I'm heading, I immediately left the crowd to find my way out
of the hall. Tito's bodyguards flocked the hall. Everyone felt the tension while
I'm trying to leave.

Abot-abot ang aking kaba palabas ng hall. Hindi ko na mahabol ang aking hininga.
Nagbabara ang aking lalamunan sa halu-halong emosyong naramdaman. I feel all the
heat left my face. Inangkin na rin ng lamig ang aking batok at aking dibdib
hanggang sa namanhid ang aking mga tuhod.

I saw elevator door fall before my eyes until my whole world went black!

"Baby..." I managed to whisper before my senses left me.

=================

Kabanata 48

Kabanata 48

Buntis

Ang liwanag sa isang silid ang dahilan kung bakit ako nagising. My body feels heavy
and my head is throbbing. Kahit nakapikit pa ako ay ramdam ko na hindi ako nag-iisa
dahil sa mga konting galaw at konting ingay sa loob noon.

Dumilat ako at bumangon agad nang naalala ang lahat ng nangyari! I remember my
baby!

"Asan ako? Anong nangyari?" sabi ko sa kung sinong naroon.

Sapo ang aking ulo ay inangat ko ang sarili ko. Agad ay may umalalay sa aking isang
magaang kamay.

"Nasa ospital ka po, ma'am. It's okay... The baby's safe. You just need rest..." a
soft voice from a girl told me.
Nahanap ko ang babaeng nurse na nag-aalala. Hinawakan ko ang kanyang braso. Her
assurance made me feel safe. Huminga ako ng malalim ngunit hindi ako humigang muli.

Sa malayong paanan ng aking kama ay lumingon si Sibal sa akin. He's wearing the
coat and tie he wore when I saw him at the hall. Nahimatay ako nang palapit na sa
elevator. Kahit na tingin ko'y bumagsak ako, wala naman akong maramdamang sakit
kahit saan sa aking katawan.

The way he looked at me is a mixture of anger and longing. Nakahalukipkip siya't

kausap ang isang, tingin ko'y, doktor, si Tito Solomon, si Brenna, Cissy, and...
Tito Achilles.

My two friends looked so worried. Si Tito Solomon ay seryosong kausap si Tito

Achilles na ngayon ay naka long sleeve polo'ng tinupi hanggang siko. He didn't age
after five years. If there are changes, it's his hair. Medyo clean cut. Tumubo rin
ang facial hair niya. Then I quickly changed the direction of my eyes to the man
beside

him.

Sibal turned to me. Lumapit siya sa akin. Nag-iwas ako ng tingin. For sure now he
knows about my condition. Hindi iyon naging maganda. Hindi iyon ang pinlano ko kung
paano ko sasabihin sa kanya.

Right. My plan was to tell him on the phone para surpresahin siya pero hindi naging
maganda ang nangyari. And now I came here in Manila to tell him that myself but it
didn't turn out good. Dapat ay ako ang nagsabi noon.

"Sibal, dahan-dahan. Alam mong..." hindi nagpatuloy si Tito Achilles sa sasabihin.

Papalapit pa si Sibal sa akin ay naunahan na agad siya ng mga kaibigan kong si

Brenna at Cissy. They both looked so worried. Abot-abot ang mga tanong nila at
marahang yakap.

"We were worried. And my God, you went to Stav's house?" halos pa histerya na
tanong ni Brenna sa akin.

"Anong nangyari?" tanong ko nang naisip si Stav at ang kanyang Daddy.

"Huwag mo munang isipin iyan. Ang mabuti pa magpahinga ka muna..." si Sibal.

Halos hindi ko siya magawang sulyapan dahil sa nararamdaman kong kaba. Nanatili ang
tingin ko kay Brenna at Cissy na nakaupo sa gilid ng aking kama.

"Engineer Riego, she's fine. She just needs some rest. Pwede na siyang umuwi
ngayon..." ang sabi ng doktor sa tabi ni Tito Solomon.

The door opened when the doctor went out. Sumungaw din ang ulo ni Katarina galing
doon. Nagtama agad ang mga mata namin. Napaawang ang bibig niya nang nakita ako
pero agad din siyang bumaling kay Sibal. Her eyes looked tired from crying. I'm not
sure why. Did she know that I'm pregnant? That... Sibal might... somehow just
choose me because of it?

"Sibal, mauna na ako

sa conference. Sasabihin ko kay Mr. Lee na bukas na lang kayo mag-uusap..." si

Katarina.

"Sabihin mo kay Mr. Lee na tatawag na lang ako. Hindi ko tatapusin ang
conference..." Sibal said without tearing his eyes off me.

Napalunok ako. Bumagsak ang aking tingin sa aking kumot.

"Okay..." malungkot na sinabi ni Katarina bago sinarado ang pintuan.

This feels familiar. This feels actually like what probably happened between Tito
Achilles and Tita Marem. Nabuntis ba ni Tito Achilles ang nanay nina Sibal at Jax
dahilan kung bakit pinanagutan niya iyon at tinanggihan si Tita Marem kahit mahal
niya ito? And now Katarina is crying because Sibal might choose me because of the
baby?

"You don't have to do that. Go and do your work at the conference, I'm fine
here..." sabi ko sabay angat ng tingin kay Sibal.

Umigting ang kanyang panga. Isang malalim na buga ng hininga ang kanyang
pinakawalan.

"Don't be hard headed, Snow. Kailangan mong magpahinga. You're pregnant for God's
sake!" si Brenna.

"She's right, Snow. At hindi ka pa natitingnan ng doktor, hindi ba?" si Cissy

naman.

"Mas mabuti pa sigurong bago kayo umuwi, Sibal, ay patingnan mo si Snow..." si Tito
Solomon.

"I already arranged that, Sir. May appointment na sa OB."

Tumawa si Tito Achilles. Lumapit siya kay Sibal at tinapik niya ang balikat nito.
"Good job..." tukso niya.

Sinimangutan lamang siya ni Sibal pero tinawanan lamang iyon ni Tito.

Parang may nagbabara sa lalamunan ko. Mariin kong hinawakan ang kumot habang
naririnig silang nagtatawanan at nagtutuksuhan. I don't want him to feel trapped

with me just because... why didn't I think about that before?

I just want him to know that we have a child. Iyon lang. Hindi na kailangang
panagutan kung ayaw niya.

"Snow, hindi ko pa nasasabi kay Kuya Remus ito. Mas mabuting ikaw ang magsabi sa
kanya nito..." si Tito Solomon na ngayon ay humahalukipkip sa harapan ko.

Marahan akong tumango. "I want to go back to Costa Leona..."

"No... You're staying here until we have a go signal to travel..." singit ni Sibal.

Tinapunan ko siya ng tingin. My eyes immediately watered. Kitang kita ko ang

pamumungay ng kanyang mga mata. The gentleness I saw in his eyes must not be for
me, it's for our baby, I know it. Not that I don't want him to be gentle to our
baby... I just don't want to hope for anything now that it's all so clear.

"Fine. Then I'll go to the OB to see if I'm fit to travel..." sabi ko.

"Oo nga naman..." si Brenna. "We'll visit you once you land there, Snow."

Tumango ako at ngumiti sa aking mga kaibigan.

"I suggest you let Miss Galvez rest for a while before seeing the OB, Engineer..."
singit ng nurse na ngayon ay nakatitig kay Sibal.

Tumango si Sibal nang 'di pinuputol ang tingin sa akin. His eyes fired with
unmistakable anger. Hindi nagtatagal ang tingin ko tuwing nagtititigan kami. Ako
ang unang umiiwas.

"So... I should go and see my lawyer now..." si Tito Solomon.

Halos mapatalon ako sa pagpapaalam ni Tito. "Tito, is my room ready? Ang sabi ng
doktor ay ayos na ako kaya uuwi na muna ako sa ngayon bago pumuntang OB."

Hawak na ni Tito Solomon ang door handle. Imbes na sagutin

ako ni Tito ay nilingon niya lamang si Sibal.

"Sa akin ka uuwi ngayon," he then turned to his father like he expects I won't
argue with him.

Pagkabukas ko sa aking bibig para magprotesta ay mariing hinawakan ni Brenna ang

aking kamay.

"Huwag ka nang magreklamo. Mas mabuti iyon at matutukan ka. Kapag sa bahay ninyo,
katulong lang ang nandoon, Snow..."

Matutukan? Will he even stay and watch over me? I doubt that. And I don't want to
feel guilty for making him stay instead of going to that important conference. I
sighed. Minsan ay mas mabuting isipin ang mas importante at sa ngayon, hindi ang
nararamdaman ko ang importante kundi ang kaligtasan ng anak ko.

"Snow, tumawag ka sa akin kung may problema. I will assure Kuya Remus that you're
fine here so I hope you do that, too..." si Tito Solomon. "I'll go now..."

Marahan akong tumango. Gusto ko lamang makalabas dito. I want to sleep comfortable
somewhere that isn't the hospital. Mas gugustuhin ko sanang umuwi ng Costa Leona
pero kailangan kong magpatingin muna bago tuluyang magdesisyon.

Tinulungan ako ni Brenna at Cissy na maghanda sa paglabas ko sa ospital. Isang itim

na jacket ang pinasuot ni Brenna sa akin sa ibabaw ng aking dress. She even offered
to lend me some clothes for that day but I refused. May mga dala naman akong damit,
naiwan ko nga lang.

Tapos na ang check up and, hell, it was so awkward to have Sibal listen to the
doctor as he asked me so many questions about my medical history and my lifestyle.
Tahimik siyang pinapanood akong nagsasalita.

The doctor gave me prescriptions which he immediately

bought. Ni hindi ko man lang naoffer na ako na ang bibili tutal ay pareho naman
kaming may trabaho.

Palabas na kami ng ospital nang napagtanto ko kung saan talaga ako uuwi noon.
Bumagal ang lakad ko pagkalapit sa isang sedan. Tito Achilles immediately went near
the front seat. He also held the passenger's seat door open for me.

"Salamat, po..." sabi ko.

"He smiled."
Si Sibal ang nagmamaneho. Si Tito Achilles ang nasa front seat at ako naman ay nasa
likod. Pag simula ng engine ay agad na nag-usap ang dalawa tungkol sa kung ano.

"Sa Lunes. Tapos mo na ba gawin ang mga pagbabago sa bahay?"

"Bakit hindi ka na lang sa bahay tumuloy?"

Tumawa si Tito Achilles. "Alam mong mas gusto ko roon..."

Sibal sighed. "Tapos na. Konti na lang ang aayusin..."

He glanced at me through the rearview mirror. Tumuwid agad ako sa pagkakaupo.

"Snow, gaya ng suhestiyon ng tiyuhin mo, mas mabuti ngang magpahinga ka muna ng
ilang araw bago bumalik ng Costa Leona..."

Tumikhim ako. "Opo... Kaya lang, wala po rito ang maleta ko. Naroon kina Stav ang
mga damit ko."

"Pati ba ang mga importanteng bagay ay naiwan mo sa loob ng maleta mo?" Tito
Achilles asked.

Ngumuso ako nang naalalang lahat ng importante ay nasa bag na dala ko. The only
things I have in that luggage are my clothes. That's all. But how can I stay here
when I have nothing to put on?

"Ang iyong passport? I.D?"

"Nasa bag ko lang lahat. Damit lang ang nasa luggage."

"Tatawag ako kay Solomon at titingnan ko kung may magagawa ba siya riyan."

"Huwag na..." Sibal interrupted.

Bumaling

si Tito Achilles kay Sibal. Unti unting sumilay ang ngiti sa labi ni Tito.
Nanatiling seryoso ang tingin ni Sibal sa kalsada.

Anong huwag na? Ano ang susuotin ko kung ganoon? Hindi ko na isinatinig iyon dahil
agad iniba ni Tito Achilles ang usapan.

The night looked so alive in Manila. Parang hindi na ako sanay na makita ang ganito
ka gising na gabi. At pinuno ko ang aking mga mata ng mga sasakyan at mga building
na gising na gising sa gabing iyon. Hindi ko alam na nangulala parin pala ako kahit
paano sa syudad.

Tumigil ang sasakyan ni Sibal sa isang mall sa Makati. Binuksan agad ni Tito
Achilles ang pintuan at lumabas na. Nagdadalawang isip pa akong magbukas dahil
hindi ko inasahang pupunta kami rito. He then turned to me...

"Kaya mo pa bang maglakad ng saglit?"

Matalim ko siyang tinitigan. For God's sake, I'm pregnant, not disable!

"Syempre!" iritado kong sinabi sabay bukas ng pintuan at labas.

Padabog kong sinarado iyon. If he wants to do the things he'd like, e 'di gawin
namin iyon. Nakapagpahinga naman ako ng maayos sa ospital kaya ayos lang kung
maglakad lakad kami rito. I'm not mad because he wants me to go to the mall instead
of rest, I'm mad because he treats me like I'm sick or something.

"Maiwan ko na kayo rito," si Tito Achilles. "May kameeting pa ako. Mag-ingat kayo.
Snow, magpahinga kang mabuti..."

Tumango ako. "Opo, Tito. Salamat..."

"Sibal," sumenyas siya ng kung ano kay Sibal. Umiling si Sibal at lumapit na sa
akin. Tito Achilles laughed and gave us more goodbyes at pagkatapos ay umalis.

Bumaling si Sibal sa akin. Kaming dalawa na lang ngayon.

His clenched jaw told me that he isn't happy with anything at all... kahit na
narito ako at pinagbibigyan siya sa gusto niyang mangyari.

"Dito tayo kakain ng hapunan. Bibili tayo ng damit mo bago umuwi. Malapit lang dito
ang condo ko..."

Oh... so it's far from Pasay. The reason why he had to pay for the suite with
Katarina, huh?

"Anong gusto mong kainin?"

"Kahit ano. Hindi naman ako gutom..." sabi ko.

Tumango siya at nagsimula nang maglakad. Sumunod ako sa giya niya. Hulog ng langit
si Brenna nang pinagsuot niya ako ng jacket. Of course, I can't walk in this place
with my revealing dress. Nasa mall ako. Kahit nga ganito ay may mga natatanggap
akong mapanuring tingin sa mga tao.

Pumasok kami sa isang filipino cuisine restaurant. The waiter gave me a menu pero
ibinalik ko na lamang iyon.

"Hindi ako gutom..." mariing sinabi ko.

"Kailangan mong kumain," giit ni Sibal.

I sighed. I know. I'm just not in the mood to choose a food. Kakain ako ng kahit
anong ihanda niya. Tutal ay paniguradong siya ang magbabayad, I don't want to
demand.

He ordered three types of Filipino dishes. May kare kare, lechon kawali, at grilled
prawns. My stomach immediately starved at the sight of them. Tinikman ko ang lahat
ng nakahain.

After a while, I realized that the man in front of me is only sipping on his juice.
Kumain naman siya pero parang ang aga niyang nabusog.

Maglalagay pa sana ako ng kare kare sa aking pinggan. Nang napagtanto iyon ay
bumagal ang kuha ko at ang paglagay sa aking pinggan. Tumuwid ako sa pagkakaupo.

"Nagmamadali ka?" tanong ko.

"Hindi..." tumikhim

siya at binalik ang baso sa kanyang gilid.

Isang subo ay binitawan ko na ang kutsara. Mabilis ba siyang natapos o sadyang
matakaw ako? The thought of it sent shivers down my spine. Baby, do you still want
to eat?

Nagpunas ako ng bibig.

"Kumain ka pa..." aniya.

Umiling ako. "I'm done. Busog na busog na ako..."

It's true but I can still eat more. Damn, I need to watch my weight, too. Hindi ko
naman pagkakaitan ang anak ko ng pagkain pero kung busog na ay pwede naman siguro
akong tumigil.

Bumaling ako sa kabilang table na may masayang pamilya ng apat. May iilan din doong
nagdidate na mga couples. And we look like one of those couples.

"Bibili na lang tayo ng damit, pagkatapos ay uuwi na. Kaya mo pa ba?" he asked.

"Bakit hindi?" iritado kong tanong.

Nagkatinginan kaming dalawa. Sa galit ko ay nagawa kong magtagal. He tore his eyes
off me to meet the waiter. He put a card on the small tray. Kinuha ko ang isang
baso ng tubig at ininuman iyon.

Nang naibalik na ang card niya ay umalis na agad kami roon. I have cash here so I
can pay for my clothes. Naghanap ako ng mga paborito kong brands sa mall na iyon
pero hindi naman lumiliko si Sibal. I was about to tell him that I want to go to a
certain boutique when instead he went to one.

Natigilan ako nang napagtanto kung saan siya pumasok.

Parang may mainit na kamay na humaplos sa aking dibdib. The pastel colored shops
lined up in that hall. Iyon ang una kaya iyon ang pinasok ni Sibal.

Dahan dahan akong pumasok sa loob para mangitian ng babaeng nakaabang.

"Is it a baby boy, ma'am, or a baby

girl?" sabay hagod ng tingin noong babae sa akin.

Umiling ako. Nanginginig ang labi habang binabalingan ang babae. I don't know
yet... iyon sana ang isasagot ko pero nawalan ako ng tinig.

"Kasama n'yo ba si Sir?" tanong noong babae sabay turo kay Sibal na naroon sa mga
damit para sa mga buntis.

Inirap ko ang luhang nangilid sa aking mga mata.

"Dito ka mamili..." aniya nang nakalapit ako.

"Do I look like pregnant to you?" iritado kong sinabi.

Nawala ang bakas ng aking luha nang nakita ko siya kaninang sumulyap sa mga
pambatang damit.

Bumaling siya. Ngayon, mas iritado pa sa akin.

"Buntis ka," giit niya.

"Hindi pa malaki ang tiyan ko kaya ba't ako dito bibili, hindi ba?"

He checked my stomach part. Parang naliwanagan na, oo nga pala, tama ako. Hindi pa
malaki ang tiyan ko!

Huminga siya ng malalim.

"Is that why you wore that? Hindi pa malaki ang tiyan mo?" aniya.

I inhaled violently. "Kung pag-uusapan natin iyan imbes na bibili tayo ng damit, e
'di huwag na tayong bumili!"

"Fine. Saan mo gustong bumili? Lead the way. Titingnan ko rin ang mga bibilhin mo.
Buntis ka na sakin. Ayaw ko ng mga ganyang damit..."

Nagmartsa siya agad palabas ng shop. Sumunod naman ako. Nakapamulsa siya habang
naglalakad sa gilid ng nakahilerang mga shop na ganoon. Halos mabali ang leeg niya
sa kakatingin sa loob noon. Hindi ko alam kung talagang interesado siya sa mga
damit pambata o talagang gusto niyang magdamit ako ng pambuntis!

Iyon nga ang ginawa niya. Isang boutique lang ang napuntahan ko. At sa halos
sampung damit na bili ko, kinailangan

ko pa ng tango niya. And I can't believe he's so conservative to the point that I
won't even see him nod everytime it's sleeveless. Bakit noon? Ayos lang naman sa
kanyang nagdadamit ako ng ganoon, ah? Maybe the next time I shop, I shouldn't bring
him. That's lesser hassle. I'll finish faster!

Bumili rin ako ng jeans at sandals. Ayaw niya rin ng may heels. Maybe because of my
condition so I give him that.

I handed my card to the cashier when he immediately gets it. Pinalitan niya iyon ng
kanyang sariling card. Marahas ang tingin niya ng ibalik niya iyon.

Fine. Hindi na ako nakipagtalo dahil sa pamimili pa lang ng damit ay pagod na ako
roon.

The condominium was truly near the mall. Sa labing anim na palapag iyon.
Pinagmamasdan ko siyang dire diretso ang lakad patungo sa pintuan. Binaba niya ang
paper bag nang dumating. May tinipa siyang password sa pintuan pagkatapos na ilagay
ang isang keycard.

Nagulat ako nang nakita ang looban. Sumulyap siya nang pumasok ako. Nilapag niya
ang pinamili sa counter, pati ang kanyang susi at keycard. Nagtanggal din agad siya
ng relo.

Hinagod ko ng tingin ang buong unit. It's actually very different from his home in
Costa Leona. The cream themed space made me think of a modern residence. Ang
kanyang square type sofa sa harap ng isang flatscreen ay bumagay sa mga kurtina
nitong kulay beige din. Halos lahat ng naroon ay nasa gitna ng beige at cream.

Hinaplos ko ang magaspang na tela ng malambot na sofa at tinanaw ang malaking

bintana na dungaw ay ang buong Makati.

"Ilan ang kwarto rito?" tanong ko.

"Apat. My room
is here..." he said pagkatapos ay itinuro ang isang hall na papunta nga siguro
roon.

At the right side of the room, I think, is the kitchen. The left wing are all the
rooms of the unit.

Tumango ako at kinuha ang paperbag pagkatapos ay dumiretso na sa hallway. Sumunod

siya sa akin.

"The last to the right..." aniya.

Sinunod ko ang sinabi niya at binuksan ang pintuang iyon. The lights immediately
went on at my arrival. Tanaw din ang buong syudad sa headboard ng kanyang
California king size bed. Isang lamparang kulay beige ang nakaupo sa lamesa.
Nilingon ko ang right side kung nasaan ang isang sliding door na tingin ko'y
papasok sa closet. I confirmed it when he went in there and removed his clothes.
The other door was the door to the bathroom.

Umupo ako sa malaking kama at tinanggal ang sapatos. Ang kalambutan ng kamang iyon
ay naghila ng aking antok.

He stepped out of the closet. Now half naked... with only his jeans on.

"Saan ka matutulog?" tanong ko.

At first he looked confused. Bumagsak ang kanyang balikat nang naproseso ang tanong
ko.

"Dito..."

"Dito ako matutulog..." sabi ko sabay tayo ng kilay.

"Snow, the bed is large..." he said like it's a good argument.

"Ayaw kong katabi kita."

The thought of him above Katarina makes me want to vomit. The thought of them
together, behind my back, habang pinaninindigan ako ay hindi ko kaya. Maaaring
hahayaan ko siyang magmahal ng iba at hindi ko ipipilit sa kanya ang kahit ano pero
hinding hindi ko kayang makipagplastikan sa kanya pagkatapos ng araw.

"This is my home. Dito ako matutulog..." giit niya.

"Saan pa ang ibang kwarto at doon ako matutulog?" iritado kong sinabi.

Tinitigan niya ako. Tila tinatantya ang sinabi ko.

"Sabing ayaw kitang makatabi. Buntis ako, Sibal. At hindi ko gustong katabi ka!"
tumaas ang tinig ko.

Pumikit siya ng mariin, sinapo ang ulo niya. Tumayo ako para umalis na roon.

"Kung ayaw mong sundin ang gusto ko, sa ibang kwarto na lang ako."

Agad siyang magmartsa palapit sa akin. Parang may sasabihin pa pero hindi ginawa at
tinikom na lang ng marahas ang bibig.

"Dito ako magbibihis. Narito ang damit ko. Sa ibang kwarto ako matutulog, kung iyon
ang gusto mo," mahinahon niyang sinabi. "The doctor fucking warned me about
this..." bulong-bulong niya.

"Huh?!" iritado kong sinabi nang hindi nakuha iyong huling sinabi niya.

"Magbihis ka na..." aniya.

Nilagpasan ko siya at marahas na kinuha iyong paper bag sa tabi niya bago dumiretso
sa walk in closet. I glared at him. Kunot noong pagtataka lamang ang sinukli niyang
tingin pagkatapos ay inirapan ko siya at sinarado ang pintuan ng closet.

=================

Kabanata 49

Kabanata 49

Sorry

Kinaumagahan, binati ako ng pagduduwal. Agaran ang pagtayo ko nang naramdaman ang
alon sa nagwawalang tiyan. Dumiretso ako sa banyo para magsuka. Ang malamig na
tiles ng banyo ang naging kasama ko habang nakaupo sa harap ng inidoro. Kulang na
lang ay pati ang mga internal organs ko ay maisuka roon. In fact, I want to vomit
all of them if that's what it takes for all of these to stop.

Nang bahagya akong natigil, tumutulo na ang luha ko. It's awful. I can't take
another day like this!

Humilig ako sa tiled wall habang pinupunasan ang luha ko. Natigil ako nang muli
akong naduwal.

"Snow!"

Dumating si Sibal at nang nakita ako roon ay lumuhod siya agad sa aking tabi. Hindi
niya pa ako nahahawakan ay tinulak ko na siya palayo.

"Get out!" sigaw ko.

"I want to help you..." mariin niyang bigkas.

My tears rolled under my eyes. I feel like I'm a mess. Ni hindi ko man lang na
check ang mukha ko kanina sa salamin pero sigurado akong hindi kaaya aya ang aking
itsura.

Sa gilid ko, hindi alam ni Sibal kung paano ako hahawakan. Sinikop niya ang buhok
ko para hindi iyon gumulo lalo pero imbes na matuwa ay mas lalo lang akong
naiirita!

Nang tumigil ako sa pagduduwal ay binigyan niya agad ako ng tissue. Marahas ko
iyong dinampot at pinahid sa aking labi. My tears kept on falling. I feel like I'm
the ugliest person alive and he probably regret he even had sex with me for revenge
purposes.

"Umalis ka rito! Hindi ko kailangan ng tulong mo!"

"Gusto kong tumulong, Snow..." mahinahon niyang sinabi.

"Gusto mong tumulong!? Makakatulong

ka kung umalis ka! Umalis ka!" sigaw ko.

Kitang kita ko ang pag-aalinlangan sa kanyang mukha. It was like he's confused if
he should do what I said or not.

"Out, Sibal!" sigaw kong muli.

His strong shoulders fell at my words. Huminga siya ng malalim at dahan dahang
umamba na aalis.

Inatake muli ako ng pagduduwal. I faced the toilet, not caring if he's still there
or not. Nang kumalma ang aking sikmura ay unti unti na akong tumayo. Sumunod naman
si Sibal. Umalis siya sa bathroom. Sinarado ko ang pinto at tiningnan ang sarili sa
salamin.

Hindi nga ako nagkakamali kanina. I look like a mess. Namumugto ang aking mga mata
at pulang pula ang aking mga pisngi. Halos walang kulay ang aking labi at medyo
magulo ang aking buhok. The doctor said it will be hard for the first trimester but
I didn't know it's this hard.

I cried at the sight. Gusto ko na talagang bumalik ng Costa Leona. Gusto kong
mapag-isa at alagaan ang sarili kong mag-isa. Kaya ko iyon. Hindi ko kailangan ang
tulong ni Sibal. Thinking about him being forced to be with me just because of his
child is disgusting.

Binasa ko ng tubig ang aking mukha. I've decided to do it. I've decided to face him
and tell him about it. Pagod na ako rito. Pagod na akong makipaglokohan sa kanya.
Kung gusto niyang maging masaya, papakawalan ko siya.

Naligo ako at nagbihis sa loob ng banyo. Sinusuklay ko ang mahaba kong buhok habang
iniisip kung paano ko siya kakausapin ngayong paglabas ko. May hair drier sa
kanyang banyo. Ginamit ko iyon para patuyuin ang buhok habang metikulusang hinanda
ang sasabihin ko sa kanya paglabas.

When

I went out of the bathroom, nagulat ako nang nakita ko siyang naglapag ng tray sa
kama. He's just wearing a white t-shirt and a gray shorts, gaya ng suot niya
kanina. His hair is a bit messy.

May breakfast sa tray at may orange juice pang kasama. But that's not what I want
not...

"Hinatid ko lang ito rito..." paliwanag niya. "Ayos ka na ba?"

Imbes na sagutin ang tanong niya ay binalewala ko iyon.

"Hindi ka ba pupunta sa conference?"

Umigting ang panga niya pagkatapos ng tanong ko. Binaling ko ang tingin sa tray at
nilapitan iyon. Umupo ako sa kama at bahagya iyong umuga.

"Bakit?"

"Hindi ba importante iyon? You should go. I'm fine here..." mariin kong sinabi.

"Hindi ako pupunta..."

My eyes shot up to his. Kitang kita ko ang pag-iingat niya sa mga sasabihin.

"You should go and talk to Katarina. Malay mo, talagang maaayos kayong dalawa kapag
nag-usap kayo roon. Plus, it's work. You'll have more money if you go there..."

"Anong maaayos sa amin ni Katarina?" nagtaas siya ng kilay.

I hate that he's still denying it when it's all so clear. I hate that his mask is
still on when it's obvious I know.

Tumayo ako para harapin siya. My blood boiled at his innocent mask. He can't fool
me.

"Ayusin ninyo na ang relasyon ninyo! I'm only pregnant, Sibal. I'm not dragging you
to the altar just because of it!"

Namilog ang mga mata niya sa sinabi ko. Bumagal ang kanyang paghinga at humakbang
siya ng isang beses.

"Anong relasyon namin ni Katarina, Snow?" marahan ngunit mariin ang tanong niya.

"Hah!" I mocked.

Pinagplanuhan kong mabuti na aayusin

ko ang pagkakasabi sa kanya nito pero masyado yata akong nagpadala sa emosyon ko.
My seething anger is dripping like acid within my voice and I can't control my
words. My heartbeat is fast from the anger I'm feeling.

"Huwag mo na akong lokohin! Did you set all of these up just to prove that you
really can seduce woman in just a blink of an eye? Revenge?"

Hindi siya nagsalita. His angry eyes told me that he wants to hear more about what
I'm saying and yes, I'm giving him that satisfaction para sa wakas ay makabalik na
ako ng Costa Leona at maging mapayapa na muli ang buhay ko.

"You're in a relationship with Katarina, right? Whatever it is... whether serious

or not, I don't freaking care!" nanginig ang boses ko. "Hindi ako ganoon ka in love
sa'yo para magpakatanga! Hindi ako desperada para gamitin ang pagbubuntis ko para
lang mapilit kitang sumama sa akin. You go and stay with her here or at whatever
suite you're in and leave me alone. Kung gusto mo talagang tumulong sa anak ko,
bibigyan na lang kita ng listahan ng mga kailangan mong bilhin complete with its
price kahit na hindi ko naman kailangan ng tulong mo. Hindi mo na kailangang
magpakitang tao rito!"

"Anong pinagsasabi mo, Snow-"

"I want to go back to Costa Leona without you! I want you to get away from me!"
sigaw ko, nangingilid na ang luha.

Pumikit siya ng mariin. "Ilang beses ko dapat sabihin sa'yo na wala kaming relasyon
ni Katarina? Hindi ba nagkaliwanagan na tayo-"

"Oh really? Like... not ever? You didn't kiss her? You didn't fuck her... at all?
After all of these years, you didn't? Kung ganoon,

anong ginagawa ninyo sa loob ng suite na iyon? Prayer meeting?"

Nalaglag ang panga ni Sibal sa sunod-sunod kong paratang. Wala na akong pakealam.
My tears fell down like waterfalls. I couldn't stop it even if I want to.

"Anong suite? What the hell is wrong with you, Snow!?" kumunot ang kanyang noo at
lumapit sa akin.

Hinawakan niya ang aking palapulsuhan. Agad kong hinawi ang kamay niya. Umatras ako
pero humakbang siya palapit. Mabilis ang kanyang paghinga, ramdam ko ang takot sa
kanya. He held both of my wrists even when I kept on slapping his hand and his
chest painfully.

"I called you... to tell you that I'm pregnant!" humikbi ako. "Siya ang sumagot,
hindi ba? Sinasabing nasa loob ka ng banyo at naliligo! Fuck you, Riego!"

"Ano?" Pagod siyang umiling. "Hindi kami kailanman nagpunta sa isang suite-"

"You liar!" sigaw ko.

"Do you think I'd lie to you after all these years, Snow?"

Hindi ako nakapagsalita pero patuloy ang pag-iyak ko.

"Ganoon ba ka baba ang tingin mo sa akin para isipin mong naghihiganti ako sa'yo at
nakikipagkita sa ibang babae pagkatapos kong sabihing mahal kita?"

Nanginginig ang labi ko. Nangangatog ang tuhod ko. Para akong mabubuwal sa
kinatatayuan ko kung hindi niya lang hawak ang nanghihina kong mga kamay.

"I've never been a fan of games and tricks, Snow. I hope you remember that," aniya.

Mabibigat ang hininga ko. Pinalis ko ang luha sa aking mga mata at pilit na
kinakalma ang aking sarili. Binitiwan niya ang kamay ko at napasandal ako sa glass
window sa gilid ng ulunan ng kama. Kinulong niya ako roon. His hands leaned

on the sides of my arms and he bended a bit for our gaze to meet.

"Tumawag ka at sinagot ni Katarina?" tanong niya sa marahang boses. "Kailan?"

Hindi ako nakapagsalita.

"The day before you came here? Ang sabi ni Kael, gabi ka dumating ng Maynila kasama
si Stav. You stayed with Stav that night..." ang ugat sa kanyang panga ay humigpit.
"Thoughts of you with Stav in the same room kept on haunting me since yesterday but
I didn't lash out on you because... I trust you..."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. Hindi ko siya matitigan ng diretso. His
intense gaze seems like the eyes of an angry angel trying to judge me for all the
faults I did. Hindi ko magawa dahil alam ko sa kaibituran ko may kasalanan din ako
kahit paano.

"You fucked my mind too much na hindi ko na alam ang uunahin ko noong hindi na
natatawagan ang cellphone mo at walang nagsasabi sa The Coast. I came to the
airport early morning yesterday to catch a flight to Caticlan only to find out
you're here in Manila with Gustav, Snow. Ikaw ang ikababaliw ko. Hindi ang trabaho,
hindi ang kahit ano. Ikaw."

Nagningas ang kaonting pag-asa ng aking dahilan sa aking utak. I managed to look
straight in his eyes to say it.
"I don't care! You and Katarina were on it on that suite, don't deny it! I came
here to tell you about my pregnancy and to tell you that you don't need to end your
relationship with her!"

"I am ending my friendship with her from now on..." malamig niyang sinabi.

Hindi ako nakapagsalita. Yumuko siya/ He bit his lower lip.

"W-What?"

Nag-angat siya ng tingin sa akin.

"Nagsinungaling

siya sa'yo. I left my phone at the table when I presented something for the board.
I was presenting it for about three hours. Pagkatapos ng presentation, hindi na ako
nakatanggap ng mensahe galing sa'yo. She has a suite pero hindi ako kailanman
tumapak sa kanyang suite, Snow. Kahit gumamit ng banyo, wala..."

Nanliit ang mga mata ko. "This whole revenge thing you are planning-"

"Ang tanging plano ko rito ay ang pakasalan ka, Snow. And even when you're not here
in front of me, Katarina will only remain to be my subordinate and nothing more-"

"Then why the hell did she tell me that you're showering in her suite's bathroom?
Na girlfriend mo siya? Na hindi naman ako nakaregister sa cellphone mo? Ha? Don't
lie to me, Sibal!" sigaw ko.

Kinuha niya ang cellphone niya sa kanyang bulsa at may minanipula bago ipinakita sa
akin. Hinawakan ko iyon at nakita ang numero sa phonebook niya. Uminit ang pisngi
ko sa nakita at agad niyang hinilig ang kanyang mukha sa aking leeg.

"She may be lying. I can't forgive her..." bulong niya.

"My Baby Snow" Fucking corny name for a contact. Damn it! Ngumuso ako, nagpipigil
sa pag-angat ng gilid ng labi.

"I... I... I'm..." hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya.

"You're upset because of what she told you?" he sighed.

Hindi ako makapagsalita. Binaba ko ang kanyang cellphone at nilapag sa gilid ng

kama.

Tumuwid siya sa pagkakatayo.

"At dahil diyan, hindi mo na suot ang singsing na binigay ko?"

Namilog ang mga mata ko sa sinabi niya.

"Do you want to halt the wedding, too?" mahina niyang tanong.

Yumuko

ako at hindi nakasagot. Nangapa ako ng mga salita pero imbes na masabi iyon ay
biglang tumunog ang cellphone ni Sibal. Tiningnan ko agad iyon at nakita kung sino
ang tumatawag.

Engr. Katarina Manuel - iyon ang nakalagay.

"Turn the call off."

"It might be important," halos mapaos ako nang sinabi ko iyon.

"Nothing is more important. Turn that off, we're talking..." he ordered.

Imbes na sundin siya at pinindot ko ang pagsagot at nilagay ko iyon sa aking

tainga.

"Hello?"

Sibal started kissing my neck softly. Hot butterfly kisses made their way from the
back of my ear to my collarbones.

"H-Hello... Snow?" si Katarina.

Nagtiim-bagang ako. Why the hell is she calling him, anyway? Ang aga pa, ah?

"Yes, this is Snow. Bakit?"

"Nasa... labas ako ng condo unit ni Sibal. Nandito ba kayong dalawa?" nanginig ang
boses niya.

Napapikit ako nang naramdaman ang kamay ni Sibal sa aking dibdib. Unwillingly, I
pushed him away so he'd face me. His eyes were bloodshot and he looks so tired when
he found my eyes.

"Oo, narito kami. Bubuksan na ni Sibal ang pintuan..." sabi ko bago binaba ang
cellphone.

"What?"

"Your dear friend is outside. You should go and face her."

Tila ba may pumukaw sa alab na nararamdaman niya at agad siyang nagtiim ng panga.
Immediately, he turned towards the door and walked out of it. Pu pwede ko siyang
hayaang harapin si Katarina sa sala ng kanyang unit kung hindi ko lang siya
nakitaan ng galit kanina bago siya umalis.

Lumabas ako ng kwarto. Narinig ko ang pagputok ng lock at ang pagbukas ng pintuan
sa

sala. Sa hall naman ay maingat akong naglakad.

"Sibal, I came here to say sorry to you and to Snow..." panimula ni Katarina sa
isang buong boses.

Sibal didn't answer. Narinig kong may kinuha siya sa kusina. Unti unti akong
lumapit.

"I... I did something very..." Katarina chickened out the last minute. She couldn't
say it.

Narinig ko ang paglapag ng tasa sa counter top bago nagsalita si Sibal. Halos
mapatalon ako sa narinig na galit sa kanya.

"Mabuti at naisipan mong humingi ng tawad!"

Sobs from Katarina echoed on the whole of the living room. Natigil ako sa
paglalakad at gusto kong bumalik sa kwarto kung saan hindi ko maririnig ang mga
ito.

"I forgave you years ago after what you did to us because you said it's all for me,
Kat! Pero ngayon, para saan iyon, ha? Para saktan si Snow? Para sirain kaming
dalawa?"

"Sibal, I just think she's not good for you because everytime she shows up in your
life, you always lose-"

"Hindi ko kailangan ng opinyon mo o ng kahit kanino!"

Sumabog ang, tingin ko'y, isang tasa. The breaking sound of glass echoed on the
hall at halos napapikit ako roon.

"After all of those years she left you, hindi ka parin nadala, Sibal. Kaya gusto ko
siyang subukan. Gusto kong tingnan kung-"

"Sino ka para subukan siya? Wala kang karapatang saktan siya, Katarina!"

Hindi na nakapagsalita si Katarina. Nalunod ang kanyang mga salita sa kanyang pag-
iyak.

"I have never hurt a girl before, but if you do this to us I can't promise you that
will remain the same," panganib at pagbabanta ang narinig ko sa tinig ni

Sibal.

"I'm sorry..." humikbi siya.

Kinagat ko ang labi ko. Kahit na nagkamali si Katarina ay parang kay sakit marinig
ng kanyang pag-iyak. With her cries, one can definitely prove that she is in love
with Sibal. Noon pa man, alam ko na iyon. To have her love unrequited for years
must be really painful. Kung ako ang nasa kalagayan niya'y baka mas malubha pa ang
nagawa ko kay Sibal at sa babaeng minamahal niya.

"Sibal!" sabi ko at tuluyan nang nagpakita sa kanilang dalawa.

Ang mga bubog galing sa tasa ay nasa sahig. Katarina is just near the door,
standing and crying so many tears. Nang nakita ako ni Sibal ay umawang ang bibig
niya at agaran siyang lumapit sa akin.

"Stay on our room. I'm sorry..." banayad niyang sinabi habang hinahaplos ang aking
balikat.

"Snow, I'm sorry..." maliit ang boses ni Katarina nang sinabi niya iyon.

She reached out but she's too far to touch me. Sinipat agad siya ni Sibal at kitang
kita ko ang galit at tigas sa kanyang ekspresyon habang tinitingnan niya si
Katarina. The coldness in the way he looks at her made me shiver.

Katarina is dressed in a white body hugging dress just above her knees. Isang puti
ring stilletos ang suot niya. Tingin ko'y bago siya aalis patungong conference ay
pinili niyang pumunta rito.

"Yesterday at the hospital, Sibal, I tried to tell you all of these but you were
too preoccupied and panicky so hindi ko tinuloy... Kaya narito ako ngayon sa
harapan ninyong dalawa para humingi ng tawad sa lahat."
"Get out of here, Katarina. That's enough."

"Sibal!" saway ko.

Nanginig ang balikat

ni Katarina habang pinagmamasdan si Sibal. How it hurts to see a heart break into
millions of pieces because of the desperation was very familiar. At kahit paano'y
naawa ako roon.

"Please, just don't do it again, Katarina..." sabi ko.

Pinalupot ni Sibal ang kanyang braso sa aking baywang at hinagkan niya ang aking
pisngi bago bumulong.

"Bumalik ka na sa kwarto. Ako na ang bahala rito... please..." he whispered.

Tumangi tango si Katarina habang ngumingiwi. Pinalis niya ang luha sa kanyang mga
mata at suminghot. Hindi ako nagpatinag sa gustong mangyari ni Sibal. Mananatili
ako roon habang nandito si Katarina.

"You weren't there when Tito Achilles explained to me how much he loved Maria
Emilia, Sibal. At tulad nito, ganoon iyon. It was the obssessive kind... the
heartbreaking kind... the dangerous kind... na tingin ko'y hindi tama dahil masyado
iyong sobra. To hear that Snow is back and you're both in Costa Leona, hindi ko
kayang isipin na babalik ka ulit sa dati. Na magpapaalipin kang muli sa pag-ibig mo
sa kanya kaya ko iyon nagawa. And when you chose to stay in Costa Leona instead of
grabbing that opportunity we have abroad, nalaman ko na tuluyan ka na ngang bumalik
sa dati dahil lang narito si Snow..."

Nanlaki ang mga mata ko at nilingon ko si Sibal. Bumaling siya kay Katarina. May
offer sila abroad?

"You left the group because you choose to be here when you can be more successful
abroad. It was clear that your decision is her... and your life with her... Kaya
sorry dahil sinubukan kong baguhin ang isipan mo sa paraang alam ko... Snow, I'm
sorry. Hindi ko alam na buntis ka. Nasaktan kita habang maselan ang iyong
kalagayan."

"Even when she's not pregnant, you have no right to do that, Katarina," mas
marahang sinabi ni Sibal.

"I'm sorry," Katarina said. "I hope you both can forgive me. We'll be leaving next
week for the project abroad. I'm sorry that I thought, I can change your mind..."

Nanatili ang mga mata ko kay Sibal. Bumaling siya sa akin at kitang kita ko ang
takot sa kanyang mga mata.

"Ano?" marahan niyang sinabi.

"Kaya ka ba hindi sasama dahil?"

"Tss..." Umiling siya. "Kaya kong gumawa ng sariling pangalan dito sa Pilipinas. I
don't need to go abroad to prove my competence, Snow. And also, yes, I am not
leaving you whatever the fuck you say to me now."

Bumaling ako kay Katarina na ngayon ay patuloy parin ang pag-iyak.

"I'm truly sorry, Snow... I'm sorry..." she said it as new tears pooled in her
eyes.

=================

Kabanata 50

Kabanata 50

Wedding

"I will send the chopper back to Manila first thing in the morning tomorrow, Snow!
Sigurado ka bang ayaw n'yong umuwi ngayong gabi?" pasigaw na sinabi ni Papa habang
naglalagay ako ng perfume sa palapulsuhan.

Hindi ko na mabilang kung pang ilang irap ko na ito ngayon. Hindi nakikita ni Papa
dahil nasa kama naman ang laptop at ako'y nakaharap sa tukador. Sibal's topless on
bed. Nakakunot ang noo niya habang pinagmamasdan ako roon.

Ano bang problema nito at hindi pa siya nagbibihis? Brenna and Cissy's plan was all
so clear and he agreed to it. It's actually perfect. Kaya hindi ko alam anong
problema at ayaw pang magbihis. Kung ayaw niyang sumama, ayos lang. Ihatid niya na
lang ako sa Revel.

"May lakad nga kami ng mga kaibigan ko, Papa. Kaya hindi pwede... Isa pa, the
flight tomorrow is already booked. Ang mabuti pa, ikaw na lang ang pumuntang Costa
Leona gamit ang chopper."

I just told him that I'm pregnant and now I think he's panicking.

"Paano iyong preparations ninyo sa kasal? Tapos na ba?" tanong ni Papa na hindi ko
nasagot.

Nagpatuloy ako sa paglalagay ng earrings. Nakita ko sa salamin na kumilos si Sibal

at nagsuot ng kulay gray na long sleeves bago hinarap ang laptop.

"Kasalukuyan kong inaayos. Nagpapatuloy po sa Costa Leona ang preparations..."

Nag-angat ako ng tingin sa salamin para magtama ang aming mga mata. Nagtaas siya ng
isang kilay sa akin.

Who told you to continue the preparations, huh?

"Sasama po si Papa bukas 'pag uwi namin..."

Tumawa si Papa. "Mabuti naman at nang makapag-usap kami ng maayos!"

"May

isang hiling po sana ako sa inyo..."

"Ano 'yon, Engineer? Kahit ano, walang problema syempre. You're going to be my son
in law!" Tumawa ulit si Papa.

I rolled my eyes. He's so thrilled that he can't stop laughing. Should I be

worried?
"Hindi talaga ako nagkamali noong niyaya ko si Achilles na ipagtrabaho ka sa hotel
bago ako umalis noon..."

Father gave another hearty laugh. Natigil ako sa pagsusuklay ng buhok.

Nagkatinginan kami ni Sibal pero mukhang hindi siya nagulat sa sinabi ni Papa.

He what?

"Ano 'yong hiling mo, hijo?"

I swear I think Papa's crying because of too much happiness right now!

"Hindi ko po sana pagtatrabahuin si Snow sa The Coast habang buntis siya. At gusto
ko pong sa Maynila kami manirahan pagkatapos ng kasal..."

I turned to face him. He had all of these planned out, huh? And he didn't even ask
me if I'm ready to marry him yet!

"Sino ang mag-aalaga sa hotel, kung ganoon?"

"Sige, hijo. Solomon can handle the hotel, for sure. Since, ayaw talagang umuwi ni
Maria Emilia. Alam kong ganito na talaga ang sunod na hihingin mo sa akin at mainam
din iyon dahil ayaw kong maghirap si Snow habang buntis."

"Papa, si Tito Solomon? What about his own business?" nasingit ko.

Tumayo si Sibal at kumuha ng suit sa loob ng walk in closet. Hinarap ko ang laptop
sa akin at sinundan ko siya ng tingin habang inaayos ang mga huling butones ng
kanyang damit.

"He can handle it. Besides, ang trabaho ni Engineer Riego ay nasa Maynila. He only
went back to Costa Leona for the renovation when he can clearly let his other mates
do the job.

His job is done at our hotel so you two can stay in Manila after the wedding..."

Napakurap kurap ako. What job is he talking about and who says the wedding is still
up?

"Take care sa lakad ninyo, hija. Huwag kayong masyadong magpagabi at makinig ka sa
asawa mo. Huwag matigas ang ulo."

"Wala po akong asawa..." malamig kong sinabi kay Papa.

Sibal turned to me and he gave me a deadly look. Nagkibit ako ng balikat at

bumaling muli sa laptop.

"I'm gonna check on Solomon to tell him about it."

"Okay, Pa..." pagkatapos noon ay namatay agad ang linya sa Facetime.

Umiling ako at nilubayan na lang ang laptop ni Sibal. Humarap muli ako sa tukador.

"Are you wearing that?" tanong niya pagkatapos ay tumingin sa aking stilletos.

"I can handle it. Don't worry..." sabi ko.

Wala na rin naman kasi akong ibang maisusuot. Ang binili niya sa aking sapatos ay
flats na hindi babagay sa damit ko ngayon. Lalo na sa pupuntahan namin.

Nagyaya si Brenna at Cissy na magpaparty bago ako tuluyang bumalik ng Costa Leona.
Actually, they want to call it a "bridal shower" but I told them not to make it
like that since I'm still confused if I should marry Sibal. Syempre, pinagalitan
ako pero pinagbigyan din.

I still have hang ups with the phonecall I had with Katarina. At kahit na sabihing
aalis na raw siya, mag-aabroad, hindi ko parin kayang tantanan ang galit ko sa
kanya.

"Bakit hindi mo na lang sila imbitahan na kumain dito o 'di kaya ay sa isang
restaurant na lang?"

I turned to him annoyed. Humalukipkip ako. Ngumuso siya at nakapamaywang na.

"Eto nga ang gusto nila,

hindi ba? Gusto ko rin naman ito kaya bakit mo ako pinipigilan?"

"Hindi kita pinipigilan. Gusto ko lang ipaalala sa'yo na buntis ka at hindi maganda
para sa anak natin na lumalabas ang mommy niya at nagpaparty. The club is full of
people, alcohol, and smoke, Snow. Even if you tell me that Revel isn't really all
that sorts unlike the others..."

Nagtaas ako ng kilay doon. How did he know? Sa loob ng limang taon, hindi ko na
ikakagulat kung sa pagtira niya rito sa Maynila ay nalaman niya ang mga iyon, hindi
ba?

"So? You don't want me to go... Huh?"

"I don't want you to go but if you insist, then I'll just deal with it...
Babantayan kitang maigi roon at kapag may hindi ako nagustuhan, uuwi tayo agad."

Papayag din naman pala, e, ang dami pang sinasabi. Ang kulit ni Cissy at Brenna
habang nasa sasakyan kami. Tawag sila nang tawag dahil naroon na raw sila. It's
just us... my closest friends. Bronson, his girlfriend, Brenna, and Cissy. Pero ang
sabi ni Cissy, marami raw kaming kilala sa kabilang table kaya excited silang
dumating ako.

Tuwid akong naglakad papasok sa loob. Sibal is just behind me when a group of men
from a large table all looked at us. Taas noo kong inisnaban ang mga iyon kung
hindi lang lumapit ang iba at nagtawanan pa!

Hinapit agad ako ni Sibal sa baywang at dinikit niya ako sa kanyang dibdib.

"Oh!" sabay sabay na sigaw ng mga lalaking kasing edad din niya.

"Kung ayaw mo, kami na lang!" sabi noong isa sabay abot sa likod ko.

Sinundan ko ang kanyang kamay at laking gulat ko nang naghigh five sila ni Sibal.

"I'm busy, Rai. Just

go and have fun on your own..."

"Oh!" sabay sabay ulit sila at nagturuan pa.

They all look like they are having so much fun. May ilan pang may hawak na beer.
May ilang naninitig sa akin at may iilan ding pamilyar. If I'm not mistaken,
there's twelve of them in front of me. Some were familiar.

"Good evening, Miss President..." sambit noong isang maputi sabay yuko at lahad ng
kamay.

Agad na pumagitna si Sibal sa amin at bahagyang tinulak iyong lalaki. Tumawa ang
lalaki at nilahad ang dalawang kamay bilang pag suko.

"Oh!" sabay sabay ulit ang lahat at nagtawanan.

Pakiramdam ko ay naculture shock ako sa nangyayari. I was not prepared to see his
friends in front of me, all having fun like this.

"You are damn selfish, Riego. Ipakilala mo naman..." humagalpak ng tawa ang isa sa
mga lalaking pamilyar sa akin.

That's one of the Engineers from the conference. These are his friends! I even saw
Eissen Phillips at the back of the man who tried to introduce himself.

"Snow..." malambing niyang tawag sa akin bago bumaling sa mga lalaki. "Mga kaibigan
ko..." he mentioned the names of the man from behind.

I smiled at them but no one dared to shake my hand. Nagbibiruan pa ang iba at
sinusubukan pero hindi rin tinutuloy. Abala si Sibal sa pagpapakilala sa akin sa
mga naroon.

"Let's start the damn Stag party, what the hell are you all waiting for!?" tanong
noong isang Engineer.

Nanlaki ang mga mata ko. So... this is a stag party? And I don't know why he
doesn't want to come here when his friends prepared this much!

"I'll pass..." sabi ni Sibal.

"Anong

pass? Ikaw nga ang dahilan bakit may ganito, aayaw ka pa..."

Some of them looked at me with hopeful eyes. Napakawalang hiya ko naman kung hindi
ako papayag, hindi ba? I'm not the childish to stop them from having fun but a part
of me is kind of mad about all of these...

Nilingon ko si Sibal. Panay ang iling niya sa mga sinasabi noong lalaki sa kanya.
Nagtawanan silang lahat.

"Hey, you can stay with them. Malapit lang ang table nina Brenna rito..." sabi ko
sabay tingin sa kanina pang nanonood na mga kaibigan ko.

Compared to the large table they have that's full, parang ang lonely ng lamesa nina
Brenna. Parang masyadong pormal.

"Hindi na... Tara na..." aniya sabay hila sa akin paalis doon sa mga kaibigan niya.

"Aww..." bakas ang lungkot sa mga tinig ng lalaki, kung hindi lang nagkakantyawan
pagkatapos ay tingin ko'y maniniwala na ako.

Ngumiti ako sa kanila sabay tingin ulit kay Sibal.

"I'm serious. Malapit lang ang lamesa natin, oh. It's just a couple of tables away
so I don't really mind. It's your chance to be with them since we're going home
tomorrow..."

"Ihahatid kita sa lamesa ninyo..." walang pag-aalinlangan niyang sinabi.

Sumulyap muli ako sa mga kaibigan niyang medyo kumalma na sa tawanan ngayon. They
are all damn good looking and they all look successful, too. I wonder of the times
they've been in a bar? At sa tuwing narito ba sila, o sa kahit anong bar, ilang
babae kaya ang lumalapit kay Sibal?

"Hi!" napapaos na bati ni Brenna sa akin sabay beso.

"Hi!" I said in a happier tone since kagagaling lang namin sa mga maiingay

na lalaki.

It's weird coming here on our table and be greeted by silence when the previous
table was too loud.

"Doon na muna siya sa kanyang mga kaibigan. They planned something for him so..."
nagkibit ako ng balikat.

"Mamaya na, Snow. Ayos lang ako rito..." si Sibal.

Bronson, Cissy, and Brenna looked at us awkwardly. I don't know why it's so weird
and I don't like it.

"Sibal, please? Just go..." mariin kong sinabi.

Malamig niya lamang akong tiningnan. Umupo ako sa sofa, not giving any room for him
so he'll do as I told him.

Hinawakan niya ang lamesa at ang isang kamay ay nasa backrest ng sofa. Yumuko siya
at tinagilid ang ulo para mahalikan ako. He wetted my lips with his and sucked on
it a bit.

Parang nagliyab agad ang bawat hibla ng aking mundo sa ginawa niya. Tumuwid ako sa
pagkakaupo. I shut my legs and tried to act calm as possible.

"I'll be watching you. I'll take care of your table at huwag kang iinom..." babala
niya. "Kung hindi, iuuwi kita..."

Ngumuso ako at nag-iwas ng tingin. Maagap niyang giniya ang baba ko para maharap
siya. Seryoso ang kanyang mga mata.

"Understand?" he asked.

I looked away again only to find myself glancing at him once.

"Do you understand, Snow?"

"Yeah..." tumango ako.

Umangat ang gilid ng kanyang labi at pinakawalan ako. Tumayo siya ng maayos at
nilingon na ang mga kaibigan. Umalis siya at ilang sandali ay sinundan niya na ako
ng tingin.

He blends in with them. Halos mabali ang leeg ko sa kakatingin. Kung hindi ko
binalik ang mga mata ko sa aming lamesa ay makakalimutan kong nandito nga

pala ako sa kanila.

"Ang tahimik n'yo, huh?" sabi ko nang napuna ang katahimikan.

Brenna is drinking a large shot of Patron. Si Bronson ay hinihipuan ng girlfriend

niya sa harap ko samantalang nakatingin lamang ito sa amin. Cissy was smiling at
me.

"Brenna, do you have a problem?" tanong ko nang nakitang isang shot muli ang
nilagok niya.

"Eissen is in your boyfriend's crowd..." si Bronson.

"Yeah. So?"

Kumunot ang noo ko at napagtantong nagkaroon nga pala ng something si Eissen at

Brenna. Parang kinilig si Brenna sa kanyang iniinom bago humarap sa akin.

"Nothing! Duh!" iritadong tinapunan ni Brenna si Bronson ng tingin.

Bago makapagsalita si Brenna ay may dumalaw ng babae sa aming lamesa. She's our
common friend so we got busy talking to her.

Eventually, too, girls flocked on their table while we were busy talking to some of
our friends who happens to be on the same bar. Natatangay madalas ang atensyon ko
ng mga kakilala rin namin kaya hindi ko matuon ang atensyon sa kabilang table.

"Snow!" sabay beso ni Rene, isang matagal ng kaibigan ng pamilya simula pa noong
namulat ako rito sa Maynila.

His large frame didn't compliment his real colors. He laughed so hard at Bronson's
joke. Tinampal nito ang braso ni Bronson bago bumaling muli sa akin.

"Kumusta? I haven't seen you in a while. Uy, you're chain of hotels are doing good
right? It's almost always featured by asian magazines..."

I smiled. Nalingunan ko si Brenna na abala na rin sa pakikipag besuhan sa iilang

pamilyar na showbiz personality na ka edad lang din namin. Some of

them, I know. But most were new to me.

"Hi, Snow! How are you?" a friend called.

"I'm good..." then turned to Rene immediately to say something.

Nalibang na si Bronson sa mga dumating. Girls gathered around our table because of
Brenna. Some even wants a picture of her! Cissy was greeted with a childhood
friend, too.

"Yes. It's actually a great honor to be featured by foreign magazines. Form of

advertisement na rin..."

He smiled. Parang 'di naman interesado sa sasabihin ko tungkol sa business. Inangat

ko ang hinatid na orange juice sa table. I didn't order anything other than
sparkling water so I assume it's from Sibal.

"So... Wala ka talagang plano mag showbiz, 'no? Unlike Amber..." aniya, tunog
disappointed.

"Not my kind of thing, Rene. I don't like to be in the spotlight that way..."

"Oh well... Pero nga pala, sayang din ang pinsan mo at nagback out siya sa isa sa
mga malaking show na inoffer sa kanya! For abroad and a peaceful life. People
expected so much from her since she's got the grace of Maria Emilia Galvez..."

Ngumiti ako, hindi na alam ang sasabihin. He smiled awkwardly, too.

"Do you have news why she's abroad?"

Well, I know for sure that she might be fishing information for some cheap magazine
and create an issue.

"They just want a peaceful life. She'll probably settle down abroad since doon din
ang gusto ni Tita."

"Oh... That's too bad, really. She had a lot of potential..."

"Rene!" tawag ng kausap ni Brenna.

"Yes?" he turned to them.

Brenna looks like she's

ready to commit a crime.

"Narito pala si Eissen sa kabilang lamesa!" anito.

Nagkatinginan sila at agarang nagtuksuhan. Ngumiti ako at pinagmasdan silang

nagtatawanan habang tinutukso si Brenna.

"Inimbitahan mo pala rito?" tanong ni Rene kay Brenna.

"No... Nagkataon lang. We're not really talking anymore since he's busy with
work... At, nakalimutan ko na 'yon! It's part of the past now..."

"Weh? Or you're maintaining your distance since the fans are already speculating
and all the hate is directed at you?"

Umirap si Brenna at nginiwian na lang si Rene.

Naghagikhikan sila. Cissy snorted. Nagtawanan muli.

"Oh my God! Who's that?" Rene said in an exaggerated manner.

Ang ibang mga kasama niyang babae ay sumama sa kanyang paglapit sa kabilang lamesa.
Sinundan ko sila ng tingin at nang nakita kung sino ang nilapitan ay binalik ko na
ang tingin sa aming lamesa.

Seriously? Si Sibal na seryosong kausap ang isang Engineer ay ginulo nila at

kinausap.

"Uh-oh..." sambit ni Brenna na ngayon ay nakatingin sa likuran ko kung nasaan ang

kabilang lamesa.

"Snow, dito ka..." natatawang sinabi ni Bronson.

Matalim ko siyang tiningnan. I know what he meant by that. He wants me to watch
whatever was happening behind my back.

"Come on. It's interesting!"

Sumimsim ako sa malamig na orange juice habang tinititigan si Bronson. His

girlfriend is not pleased beside him but I couldn't care more.

The music from the club boomed. Halos malunod ang mga usapan at tawanan dahil sa
ingay. Marami ang nagyayayaang

pumunta ng dancefloor samantalang sa aming lamesa ay sobrang tahimik at nanonood sa

kung anong nangyayari sa kabila.

"Seriously, don't we have anything better to do than watch whatever was happening
there? tanong kong walang pumansin dahil panay ang panonood nila.

I heard laughters from the other table kahit na sobrang ingay na ng buong lugar.
I'm itching to watch pero ayaw kong magpatalo.

Si Sibal ang ipinunta ni Rene roon. I can only imagine his offers for him like
joining the showbiz. The girls he brought might be all over him now. The thought of
it made me shiver. Iniisip ko kaagad na kukunin ko ang pangalan ng babaeng
umaaligid at pati ang family background niya. Heck, I'm being paranoid. I'm turning
into a monster. Not sure if it's because of my hormones or I'm naturally like this.

Naalala ko tuloy ang mga sinasabi nilang para akong si Tita.

Nang napuno ako ay tumayo ako at umupo na sa tabi ni Brenna.

Humalakhak si Brenna. Tumayo naman si Cissy para palitan ang binakante kong upuan
sa harapan. Dahan dahan kong inangat ang tingin ko sa kung nasaan si Sibal.
Naabutan kong nakatingin siya sa akin habang kausap si Rene. There's a girl on his
right and the girls in front looked really attentive.

Nagtiim bagang ako. Calm down, Snow. Well, it doesn't matter. If he likes those
other girls, it should be fine. For days I believed he liked Katarina. Anong
dipirensya niyon sa mangyayari ngayon.

Nag-iwas ako ng tingin.

"You know what, you guys are too silent and boring here. We came here to party so
why are we all just watching?"

Parang nabuhayan si Brenna sa sinabi ko. Ngumisi siya at tumango sa akin.

I tried to look at the other table again. Tikom ang bibig ni Sibal ngayon.
Masyadong seryoso ang mga mata. His hooded eyes pierced through me like he wants to
know what I'm thinking through my eyes. And hell, I think he even found an idea he
didn't clearly like. Imubos si Brenna ng dalawang shot ng Patron bago tumayo.
Hinatak niya ako dahil masyado siyang nabagalan sa kilos ko. Nagtawanan kaming
dalawa nang nakarating sa dancefloor.

Familiar men were dancing just beside us. Kahit na maingay ay nagawa parin ni
Brenna na ipaalala sa akin kung bakit pamilyar ang mga lalaki.

"Do you remember Dave, Snow? Siya 'yong may ari ng company ng mga furniture na isa
sa pinagpilian mo para sa The Coast Boracay..."
Naliwanagan ako roon kaya tumango ako at naglahad ng kamay.

Unconsciously, my eyes flew to the table where Sibal is. Nakahalukipkip siya ngayon
at nakatingin sa akin. Madilim ang kanyang mga mata habang may binubulong si Rai sa
kanya ng kung ano. They were both standing and looking at us. Eissen stood beside
him holding his bottle of beer, sight seeing.

Busy na si Brenna sa paghahanap ng kakilala sa dancefloor. Naagaw ng atensyon ko

ang aming lamesa kung nasaan nagwalk out ang girlfriend ni Bronson. Pilit na
pinaupo pabalik ni Bronson ang kanyang girlfriend. Hinila niya ang bag pero sa huli
ay nakawa rin. Babanggitin ko sana iyon kay Brenna ngunit may pinalapit pa siya sa
aking isa na namang lalaki.

Well, I don't have a problem with what she's doing. In fact, nakakatulong

nga iyon para maalala ko ang mga taong nakilala ko na noon pero hindi naman
tumatak.

I just hate the part that she's more interested with meeting some people, not
dancing. I came her to dance not to talk so...

I raised my hand up in the air. Dahan-dahan sinabayan ko ang electronic music. I'm
glad that some people on the dancefloor thinks the same way. Hindi iyong gusto
lamang ni Brenna na makipag-usap.

I nodded my head with the beat of the music. Hinagod ko ng haplos ang aking hita
hanggang sa aking baywang pataas bilang pagsabay sa indayog ng musika. It feel so
good to dance and forget about all the stressful things I experienced the past few
days.

Inangat ko ang tingin sa kung nasaan ang lamesa nina Sibal. His friends were
already standing too, ready to dance. Naroon parin siya sa kinatatayuan niya,
nakahalukipkip, mariing nakatikom ang bibig, titig na titig ang madilim na mata sa
akin. His dark and thick eyebrows does justice to his gray eyes. His clenched
angled jaw told me he'd been holding anger for damn too long.

Hinagod ko ulit ng haplos ang aking hita pataas ng aking baywang at dibdib. The hem
of my dress slightly went up exposing more skin on my thighs. Inayos ko rin naman
agad. That was an accident.

Nilingon ko siyang muli at nakita kong nanatili siya sa kinatatayuan niya. He

looked so stiff even when his friends were laughing at something. Isang babae ang
sumayaw sa gilid niya. Nagtawanan ang kanyang mga kaibigan. They all cheered at
him. Maybe that was their plan for his Stag Party.

Sumimsim siya sa iniinom na hard liquor, not taking

his eyes off me. The girl beside him talked to him seductively pero tila hangin ito
dahil wala siyang tinitingnan kundi ako.

I licked my lower lip and did it again. Inangat kong muli ang tingin sa kung saan
nakatayo si Sibal ngunit nang nakita kong wala siya roon ay natigil ako. Ginala ko
ang mga mata ko sa kalapit na mga lamesa ngunit wala siya. Wala na rin doon iyong
babaeng katabi niya kanina.

"Snow! Let's just dance... Come on!" Brenna mimicked what I just did.

Ngumiti ako at sinubukang sumayaw ulit ngunit masyado na akong disturbed kung
nasaan na si Sibal dahil wala na siya roon sa nakasanayan kong lugar.

"Sige na!" Brenna caressed her hair to mimick my usual moves.

Tumawa ako at nagpatuloy na lang sa pagsasayaw. Kalimutan ko na lang iyong

pagkawala ni Sibal. He's probably out for the bathroom.

Nang haplusin ko ang aking hita, a big and warm hand covered my fingers. Isang
malambot na halik ang lumapat sa aking leeg. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.
Alam ko na kaagad kung sino.

"Why don't you just enjoy your Stag Party. The girls are flocking to your table,
huh?" sambit ko.

"I'm enjoying my Stag Party..." bulong ni Sibal habang pinipirmi ang aking baywang.

He sniffed on my neck. Nang dumikit ako sa kanyang likod ay naramdaman ko kaagad

kung ano ang nararamdaman niya ngayon. Gusto kong mangiti pero pinigilan ko ang
sarili.

"Sibal, doon ka na muna sa Stag Party mo. I'm fine here..."

"Stop seducing the males on the dancefloor, Snow. You are very pregnant and we're
getting married," tila wala akong sinabi sa pinuna niya.

Nagtaas

ako ng kilay at mas lalong sinabayan ang malamyos na tunog ng musika. I heard him
curse a couple of times as his maleness grew harder behind me.

"You don't have to marry me because I'm pregnant, you know. I can move the
wedding... or forget about it-"

"The fuck you are..." he hissed.

Pinalupot niya ang kanyang braso sa aking baywang. His other hand cupped my breast
sensually as the people on the dancefloor moved blindly with the electronic music.

"Shit..." bulong ko nang naramdaman ang pangangatog ng aking binti.

He started moving behind me, back and forth. Bawat pagtama ng kanyang umbok sa
aking likod ay mas lalong nagliliyab ang nararamdaman ko. Beads of sweat formed on
my forehead and the coldness of the aircondition is no longer felt.

His lips showered tender kisses on my neck as he continued to dry fuck me from
behind. I was so sure he's doing this on purpose. He knows my hormones are insane
because of my condition. Damn you, Sibal!

"Sibal..." I called him when I felt so weak.

I just want him to carry me fucking out of this place. To go home to his condo and
just climb on top of him! My flesh felt terribly sensitive and wet. I shut my legs
and welcomed his every move from behind.

"Let's... go home..." hindi ko inasahang ako pa talaga ang manghihingi nito sa

kanya.

"Hmm?" sinikop niya ang buhok ko at nilagay sa kanang balikat.

"Sibal, please, let's go home..." utos ko.

All my rational thoughts are gone.

"Why? What do you wanna do?" he said as he tenderly kissed the back of my ears.
"Huh?"

"Please..." hinawakan ko ang

kanyang braso para may suporta.

"No... Pakasalan mo muna ako, Snow."

"Huh?" halos may pagmamakaawa sa boses ko habang patuloy ang ginagawa niya sa aking
likod.

"I wanted to marry you so much years ago. Now, nothing has changed. I'm not
marrying you because you're pregnant, baby. You're pregnant because I want to marry
you... Kaya... kung hindi ka titigil sa kakatulak mo sa akin, hinding hindi kita
hahawakan hanggang hindi tayo kasal..."

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko. I feel so weak all over. His tight arms were
my only hope so I can stand properly.

"Woooh!" the crowd suddenly boomed!

His friends are mine were around us habang may pumuputok na mga champagne bottles.
They all danced and celebrated!

"Congratulations!" bati ng mga lalaki.

Tumigil si Sibal sa pagsasayaw sa akin ngunit tila alam niya ang nararamdaman ko.
Hindi niya inalis ang kamay niyang nakapalupot sa akin. Mabuti na lang para hindi
ako tuluyang mabuwal.

Mainit ang pisngi ko nang hinarap ang nagngi-ngising asong mga kaibigan ko. Rene
and the other girls were there too. He smiled awkwardly at me.

"He's you fiancee?" aniya sa akin.

"Yeah..." halos walang lumabas na salita sa aking labi.

"Oh! I didn't know. I thought he's one of Eissen's brit friends!" pumalakpak siya.

The girls from behind talked for a while pero nakisaya rin kalaunan. Men poured the
wine to their flutes.

"Cheers!" Eissen said loudly.

Pinagtama nila ang mga wine glass at agad na nilagok ni Sibal ang sa kanya. Then he
returned his wine glass on the tray.

"We're going home...

My wife is very, very sleepy..." he smirked at his friends.

Ngumuso ako at mas lalong pinamulahan. Damn it!

"Right, Snow?" he turned to me.

Nagkatinginan kaming dalawa. His fiery eyes told me that he's doing this on
purpose. He's testing my answer. He wants me to agree that I am his wife!

"Yeah. I'm sleepy..."

They all cheered at that. Natawa na lang ako at mas lalong pinag-initan ng pisngi.
Hinigit ako ni Sibal at nagpaalam na siya sa kanyang mga kaibigan. His arm is
wrapped around me and he's tracing small circles at my back making me dizzy.

Nagtiim bagang ako para pigilan ang nararamdaman habang nagpapaalam siya sa kanyang
mga kaibigang naroon.

I think I'm so flushed. Hindi ko matingnan ng diretso ang mga kaibigan ko at mga
kaibigan niya. Nahihiya ako. Pakiramdam ko alam nilang lahat kung ano ang gusto ko
sa gabing iyon.

Pinatunog ni Sibal ang alarm ng kanilang sedan. He opened the door for me. I held
on to his arm even when it's not really necessary. Nagkatinginan kaming dalawa.
Nagtaas siya ng kilay at hinayaan akong gawin ang gusto ko.

"Isasarado ko na..." aniya.

Tumango ako at dahan-dahan siyang binitiwan para masarado ang pinto. Hinilig ko ang
aking ulo sa backrest para pakalmahin ang aking sarili ngunit mas lalo lang nagbaga
ang nararamdaman ko. Is he really serious with what he just told me on that
dancefloor?

Pumasok siya sa loob ng sasakyan at pinaandar niya agad ang makina nang 'di man
lang ako tinitingnan.

"Are you sleeping on our room?" malambing kong sinabi habang tinititigan siya.

His arm stiffened at my question. Pakiramdam ko ay mababali niya ang manibela kung
ipagpapatuloy niya ang pagpipirmi ng braso.

"No... Sa kabilang kwarto ako..." aniya.

"But... the big is large... and very warm..." I smiled sweetly.

Sumulyap siya sa akin. Pagkabalik sa kalsada ng mga mata ay nakitaan ko ng

paglalaro iyon. He smirked.

"That's good for you. Ayos lang ako sa kabilang kwarto..."

I feel so damn frustrated. Pakiramdam ko ay tototohanin niya talaga ang sinabi niya
kanina. Ibig sabihin, kahit sa Costa Leona ay baka...

"Pagkabalik natin ng Costa, sa bahay mo ba ako titira?" tanong ko.

"Pwede. The renovation on your mansion is done, though... Kung gusto mo, sa mansyon
ka na lang muna tumira hanggang sa ikasal tayo.

Hinawakan ko ang braso niya. Sumulyap siya sa kamay kong nakahawak doon. Pakiramdam
ko ay seryoso talaga siya sa sinabi niya sa akin. Hindi ito ang unang pagkakataong
sineryoso niya ang bagay na iyon.

"Can we... move the wedding... to an... earlier date, then?" halos hindi ko
makilala ang sarili kong boses. Masyadong malambing.
He licked his lower lip. I can sense his impatience within his dark brooding eyes.

"Yes..." napapaos niyang sinabi.

"Kailan? Gusto ko... agad..."

Pumikit siya ng mariin at napamura. "Agad..."

"Kailan?" kulit ko.

Ngumuso siya para magtago ng ngiti. Nang tinigil niya ang sasakyan sa basement
parking ng condominium ay bumaling siya sa akin.

He leaned on to kiss me slowly and thoroughly. I tried to kiss him hungrily but he
shuts me out everytime I go wild.

"I think I'm madly in love with you..." Umiling siya at ngumiti.

Hinawakan ko ang kanyang panga at siniil siya ng mainit na halik.

=================

Wakas

This will be the end of the Costa Leona #1, Scorching Love. Thank you so much for
reading!

Wakas

Pinagmamasdan ko ang pagtama ng mga alon sa dagat para makalma ang sarili ko.
Everything is already ready. Everything to the last detail is perfect like how I
want it to be. Like how she deserves it.

"Hindi raw ba talaga uuwi, Sibal?" maliit na tanong ni Papa.

Pinutol ko ang tingin sa mga alon at nilingon siya. Sa gilid ay naroon ang Tito
Solomon ni Snow na umiinom ng wine. Like my father, he's wearing an all white
longsleeves and pants. Kahit na may kalayuan ay alam ko na naririnig niya ang
tanong ni Papa.

Umiling ako bilang sagot sa tanong.

"Bakit 'di ikaw ang magtanong, Achilles? Tanungin mo kung bakit umuwi ang lahat,
siya lang ang hindi?" tumawa si Kapitan.

"Hindi rin naman umuwi ang anak ko..." si Papa.

"Maiintindihan ang kay Jaxon dahil kailangan niya ang ginagawa niyang pagtatrabaho
sa ibang bansa, Achilles..."

Natigil sila sa pag-uusap nang nakita kung sino ang nasa likod ko. Mabilis akong
tumingin doon at nang nakita ko kung sino ang paparating ay naalala ko ang lahat-
lahat.

Admiral Rodolfo Sandalio Galvez with his son, Snow's father, Remus Eugenio Galvez
is joining our crowd. Parehong nakaputi ang mga matatanda. Nanatili ang tingin ni
Admiral sa akin. Kung titingnan ay tila malakas parin kahit na ang sinabi ni Snow
ay madalas na raw itong magkasakit ngayon dulot ng katandaan. It's a miracle that
he came here to join the wedding when all along we thought he's not anymore fit to
travel.

"Huli kitang nakita, bata

ka pa, hijo..." bati niya sa akin.

Ngumiti ako. "Walang pinagbago sa'yo, Admiral..."

Tumawa siya at nilingon si Papa. Tinapik niya ang balikat ni Papa pagkatapos ay
niyakap ito.

"Kulang ng isa, ah?" sabay tingin ni Admiral kay President at kay Solomon.

Kulang ang tanging babae sa kanila. Iyan din ang tanong ni Papa sa akin kanina.

"Her anger isn't finished yet, Remus?" tanong ni Admiral kay President Galvez.

Umiling lamang ang matanda.

"Kailan pa siya makakabalik? Kapag namatay na ako? Kapag burol ko na?"

"Papa!" si Kapitan.

"Do something about that, Remus. This is an important event. She should've come
here..."

"Kakabalik niya lang sa ibang bansa. I already saw that she won't come home for
this, Papa. I understand Maria Emilia's stand on this. She's also busy with the
matters of her family. She mentioned Amber's..." kumunot ang noo ni President at
hindi na nagpatuloy doon. "Well... You two should talk about it instead."

"Amber should've seen Snow walk in the aisle marrying the love of her life. Not
just be with Maria Emilia who's bitterness is dripping in her every word." Umiling
si Admiral at nagsindi ng 'di pangkaraniwang sigarilyo.

His hair is slick back like how President Galvez's hair is made. The Galvez's men
reminded me why Snow is snob. Ngumuso ako at bumaling muli sa dagat. Ang aga talaga
namin. Isang oras pa bago ang kasal. If only I can go to Snow's room and see her.
Naiisip ko kasi na umiiyak siya ngayon at kung anu-ano ang iniisip. Everyone
doesn't want us to see each other before the wedding... iyon daw ang tradisyon.

Muli

ay nilingon ng mga kasama ko ang hotel. Nang nilingon ko rin iyon ay nakita ko kung
sino ang paparating. Without hesitation, I move towards them so I can greet.

Tita Felicia is wearing a long white beach dress. Rao was with her. Naroon din ang
isa ko pang tiyahin kasama si Tito Ares at ang dalawa ko pang pinsan.

"Ares!" tawag ni President Galvez at nagtawanan silang lahat.

It's weird to see the two families I know come close to each other. They're not
exactly enemies but somehow what my father and Marem did draw an invisible line
between them. Hindi dapat sila ang nag-aaway. Hindi dapat ang mga Riego ang
kainisan ni Maria Emilia. But I would understand if she's directed her anger on us.
It's normal. If Snow would marry another man, I won't blame anyone but her! Parang
pinapaso ang puso ko habang naiisip iyon. It's not the time to think about that.
She's fucking marrying me today!

"Anak, alagaan mong mabuti ang kapatid mo, ha? Kailangan kitang iwan dito...
Kailangan ko kayong iwan dito..." the image of my father saying that was very fresh
to me. Tila parang kahapon lang.

Nang namatay si Mama ay kaming tatlo na lang ni Papa ang namuhay sa aming bahay.
Abala si Papa sa trabaho kaya ako madalas ang naiiwan kay Jaxon. I don't know how
to take care of a child that much but I did my best.

"Jack! Hindi ka pwede riyan!" saway ko tuwing sinusubukan niyang lumabas ng bahay.

Kapag nag-aaral ako, iniiwan ko siya sa kabilang bahay gaya ng bilin ni Papa.
Binabayaran niya lang si Auntie Kathryn. Pagkauwi ko naman, kinukuha ko na si Jack
at ako na ang nag-aalaga sa bahay hanggang sa

umuwi na rin si Papa.

Minsan, hindi ko na alam kung alin ang uunahin ko. Ang pagluluto ba ng pagkain, ang
pagbabantay kay Jack o ang pag-aaral. Minsan, sinasabay ko ang lahat. Kaya isang
araw, habang nag-aaral ako at nagluluto, nakaligtaan ko ang aking kapatid. Jack was
walking towards our stove when I saw him. Muntikan na niyang mahila ang kawali!

Halos lubayan ako ng init sa nakita. Immediately, I went to him para lang mailigtas
siya. Mas gugustuhin kong ako ang mapaso kesa sa ang kapatid ko.

Habang papalapit ako ay nahuhulog na rin ang kawali.

"Tabi!" a familiar shy girl went inside the house.

My idea was to shield Jaxon from the falling pan. Her idea was to push the pan away
before it falls to him!

Namilog ang mga mata ko nang nagawa niya iyon. Natapon ang ulam na niluluto ko sa
sahig nang hindi natatamaan ang kapatid ko. But the girl, Katarina, cried when she
felt how painful her hands were.

Kinuha ko si Jaxon, pagkatapos ay hinawakan ko ang mga namumulang kamay ni

Katarina. She's Auntie Kathryn's shy daughter. Hindi lumalapit sa akin tuwing
bumibisita ako sa bahay dahilan kung bakit hindi ko rin siya nakakausap masyado.

Hinaplos ko ang mapupula niyang palad. She's crying so hard and I don't know how to
calm a girl.

"Halika, lalagyan ko ng yelo ang kamay mo," iyon lamang ang nasabi ko at hinila
siya patayo.

That day, my father got scolded by Auntie Kathryn. Tahimik si Papa at naka uniporme
pa noong pumasok si Auntie Kathryn sa bahay.
"Nagtatrabaho ka nga, Achilles, wala namang nagbabantay sa mga anak mo! Inaasahan
mo si Sibal pero bata rin

'yan!" giit ni Auntie.

"Kaya ko po..." singit ko.

"Kumuha ka ng kasambahay kahit para kay Jaxon na lang. Kung kaya ni Sibal magluto,
siya ang ipagluto mo pero kung pati ang pag-aalaga sa bata, naku, Achilles! Malaki
naman ang sahod mo bakit ka nagti-tiyaga!"

Hindi pumasok sa isipan ko na kailangan nga namin ng kasambahay. Ayos lang naman
ang aming buhay ng wala. Tumutulong naman si Auntie Kathryn at siniswelduhan naman
siya ng tama ni Papa. Iyon nga lang, hindi siya pwedeng manatili sa bahay dahil may
pamilya rin siya.

Sa murang edad, alam ko na ang lahat. Naiintindihan ko agad kung bakit hindi magawa
ni Papa na kumuha ng kasambahay.

Nang kumuha siya ng katulong, unang araw pa lang ay nakita ko na ulit si Maria
Emilia sa aming bahay.

Wearing an all black dress, pearl necklace, and her hair in an updo, she went
inside our house while my father isn't around. Nakita at napansin iyon ng mga
kapitbahay. Kahit si Auntie Kathryn ay nakita iyon pero wala silang magawa. Two
armed men went inside our house to guard the door for her.

Nanatili ang mga mata ko sa kanya. Si Ate Elisse ay karga karga si Jaxon at kitang
kita ko ang takot sa kanyang mga mata.

"Ilang taon ka na, hija?" tanong ni Marem sa aming kasambahay.

"Twenty po, Ma'am..." sagot naman ni Ate.

Bumuntong hininga si Maria Emilia at kinuha si Jaxon galing kay Ate Elisse. The way
her hand carried my brother screams gentleness. Hindi ko maintindihan kung bakit
ang sabi nila, galit daw ito kay Papa.

Jaxon cried in her arms. She hushed him and her eyes remained very soft. Naaalala
ko si Mama bigla

pero pinilig ko ang ulo ko. Walang makakapantay kay Mama. Kahit sino.

"Ba't ka nandito?" bigla siyang naging nakakatakot nang humarap ulit kay Ate
Elisse.

"Nagtatrabaho po ako kay Kuya Achilles. Para bantayan po si Jaxon... pati si

Sibal..." nanginginig na si Ate.

"Sibal..." nilingon ako ni Maria Emilia.

Tumuwid ako sa pagkakatayo. Pinilit kong maging matapang.

"Hindi mo ba kayang alagaan itong kapatid mo, hijo?" marahan niyang tanong.

"Kaya po..." diretso kong sinabi.

"Kung ganoon anong ginagawa mo rito, ha?" sigaw niya kay Ate Elisse na siyang
nagpapikit doon.

Sa sobrang gulat ni Ate Elisse sa galit ni Maria Emilia ay agad itong tumakbo sa
kanyang kwarto. Binalik ni Maria Emilia si Jaxon sa akin. Kinuha ko ang kapatid ko
na ngayon ay umaambang iiyak at gusto pang magpakarga kay Marem.

Hindi niya na ako kinausap. Agad siyang dumiretso sa pintuan ng walang lingon-
lingon sa amin sa loob.

"Walang magtatagal na babae rito..." aniya bago lumabas ng bahay.

Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko sa ginawa niya. Hindi ko rin tinatanong si
Papa kung ano ba talaga ang mayroon pero sa aking sarili, may nakukuha na ako.

Maria Emilia wants my father. She hated girls around him. She was selfish and she
hated our mother.

"Napaka walang hiya talaga niyang si Marem. Sana ay huwag matuloy ang ginagawang
hotel nila riyan at nang wala na siyang rason para umaligid pa rito!" iyon ang mga
sabi-sabi ng aming mga kapitbahay.

Walang imik si Papa sa mga iyon. Ni hindi ko alam kung nagagalit ba siya sa babaeng
iyon o hindi.

"Ang ganda ganda niya sa bagong commercial

niya, 'no? Kung hindi ko lang talaga alam na ganyan ang ugali niyan, magugustuhan
ko 'yan..."

I always wonder about what my father is feeling everytime we see her on TV.
Nililingon ko siya tuwing pinapalabas ang commercial at nakatitig naman siya sa TV,
ni hindi napapansin ang ginagawa kong pagmamasid sa kanyang reaksyon.

There was even this commercial about a hard liquor which she was part of. She's
wearing a bikini. Madalas naman kaming makakita ng babaeng ganoon dahil malapit sa
dagat ang bahay namin pero iba parin kapag nakikita sa TV. Father would turn the TV
off everytime it plays.

Huminga ako ng malalim at pinagmasdan siyang inabala ang sarili sa kanyang

ginagawa. Nagtama ang mga mata naming dalawa.

"Anong homework mo?" tanong niya.

Umiling ako. "Nag-aaral lang ako, pa..."

Tinuon ko ang mga mata ko sa aking aklat. Nang umamba siyang ikakarga ang
nakapajama na si Jaxon sa upuan para iakyat sa kwarto ay bumaling ulit ako sa
kanya.

Bakit kaya...

Isang maulang gabi noon nang nagising ako sa ingay ng kulog at sa ingay ng
pagkakabukas ng aming pintuan. Nilingon ko ang kapatid kong mahimbing ang tulog sa
tabi ko. Huminga ako ng malalim at bumangon para makinig muli.

"I can be the mother of your children, Achilles!" sigaw ng isang babae.

Kumunot ang noo ng kapatid ko, siguro'y naistorbo sa sigawan. Kung isasarado ko
naman ang nakaawang na pintuan ay hindi namin maririnig iyon. Pwede sanang iyon na
lang ang gagawin ko pero syempre't nakapagtataka. Walang babae rito sa amin.

I opened the door only enough for me to go out and then shut it so my brother could

sleep.

"Paano ka magiging ina ng mga anak ko kung malupit ka sa kanila!" sigaw ni Papa.

Namilog ang mga mata ko nang nakita si Maria Emilia na umiiyak at basang basa sa
ulan. My father is a bit damp, too but not as wet as the Maria Emilia in front of
me.

Nawala niya ang iniiwasan at hinahangaan kong ganda at pormalidad. Ang nakikita ko
ngayon ay ang mahinang bersyon niya. I made no sound as I hide myself behind the
curtains of our door. Sa likod ng mga barandilya ay naroon ako at tanaw sila. Si
Papa ay nasa likod ng aming sofa at si Maria Emilia ay nakatayo sa harap lamang ng
aming pintuan.

"Hindi ako malupit sa kanila!" umiling siya.

"Umalis ka na rito!" sigaw ni Papa.

Kinagat ng babae ang pang-ibabang labi niya at dahan dahang lumapit kay Papa. I saw
how father stiffened at her move. Nanginginig siya sa lamig at sa pag-iyak habang
pilit na inaabot ang braso ni Papa.

"Please, Achilles..." tawag niya.

Pumikit ng mariin si Papa. Tila iniiwasan ang pang-aakit sa kanyang boses pero
talagang naaakit parin siya.

I was slightly cheering for my father. Push her away! We don't need her! Bakit niya
gustong maging ina namin ni Jaxon! Iisa lang ang ina ko at hindi niya mapapalitan
iyon! Itaboy mo siya, Pa!

"Hindi kita kailangan. Umalis ka na rito!" sigaw ni Papa sabay bawi ng marahas sa
kanyang braso.

Tumigil ako sa paghinga sa lakas ng boses ni Papa. I've never heard him get angry
like that. Hindi siya malupit sa amin at hindi siya nagagalit ng ganoon!

Kitang kita ko ang gulat sa mga mata ni Maria Emilia. Natigil siya sa paghikbi sa
kanyang gulat.

"Hindi

mo mapapalitan ang ina ng mga anak ko! Hindi ka nila kailangan at lalong hindi kita
kailangan dito, Maria Emilia! Kaya tumigil ka na sa kahibangan mo!" sigaw ni Papa
at lumayo ulit. "Stop obsessing about me! You've lost your class! It's disgusting!"

Nalaglag ang panga ni Maria Emilia sa sinabi ni Papa. Umigting ang panga ko habang
tinitingnan kung paano nag-iba ang ekspresyon ni Maria Emilia.

"Pagkatapos ng lahat lahat, eto ang sasabihin mo sa akin? Nagmahal ka ng iba,

pinatawad kita at hinintay! Hindi mo na ako kailangan kasi kaya mo nang mamuhay
mag-isa-"

"Hindi ko hiningi, kahit kailan, ang kapatawaran mo! Kaya bakit mo pa ako
pinatawad, huh?"
Father went to her. Napaatras siya sa takot!

"Kung gusto mong magalit sa akin! Magalit ka nang magalit at wala akong pakealam!
Hindi ko kailangan ng kapatawaran mo! At higit sa lahat, hindi kita kailangan sa
buhay ko-"

"How dare you say that after everything! You won't have all these without me!"

Tinulak ni Maria Emilia si Papa pero hindi nagpatinag ang aking ama.

"Achilles, noong iniwan mo ako umalis lang ako at nagpakalayo layo para hayaan kang
mamuhay ng mapayapa! Hindi ko na kinailangan ng eksplenasyon kung bakit. Bakit
sinabi mong mahal mo ako pero sa huli ay iniwan mo ako para sa iba. Maybe it's a
mistake, I told myself-"

"It wasn't! Ginusto kong pakasalan siya at ginusto kong magkaanak kaming dalawa!"

Yumuko si Maria Emilia. Kahit na hindi ko lubusang naintindihan ang pinag-uusapan

ay naramdaman ko ang sakit galing sa kanya. It was like she's knocked out but still
trying to stand. Hindi ko rin alam kung kailan

ako tumigil sa pagpapanig kay Papa.

"Maybe you were wrong so I came back thinking you'd-"

"Hindi kita tatanggapin, naiintindihan mo ba 'yon? Kahit wala na siya, hindi

parin!"

"I didn't ask for an explanation, yes! But I want you to tell me why! I want to
know why, Achilles! Bakit hindi ako?" she cried in vain.

"Umuwi ka na sa inyo..." ani Papa.

Dahan-dahang lumuhod ang babae sa harap ni Papa. Tumingala si Papa at sinapo ang
noo.

"What the fuck are you doing, Maria Emilia!? Ang 'sabi ko, umuwi ka na!" mas lalong
sigaw ni Papa.

Isang iyak galing sa aming kwarto ang nagpa angat ng mga mata ni Papa sa akin.
Namilog ang mga mata niya nang nakita niya akong nakatingin.

"Sibal..." he said.

Tinalikuran ko sila at dumiretso na sa loob para aluin ang kapatid ko. I didn't
know what happened next but I heard sounds of a broken glass and Maria Emilia's
curse.

"Babawiin ko ang lahat lahat, Achilles! I will not stop until you reached the
lowest of low! I will not stop until you're one with dirt! Pati ang mga anak mo,
makakatikim ng galit ko!" sigaw nito bago ang isang malakas na kulog at ang
pagkakasarado ng aming pintuan.

I guess it was only right that she's not here. Father is here. Their war isn't
over. Pati kami ni Snow ay nasali. Pati kami ni Snow ay nasugatan sa kanilang
giyera.

"Sibal..." tawag ni Tito Ares sa akin nang naimbitahan kami sa isang salu-salo sa
anibersaryo ng hotel ng mga Galvez.

Nanirahan kami ni Jack sa mga Riego ng ilang taon dahil hindi na kaya ni Papa na
buhayin kami dahil pinatanggal siya sa trabaho at lahat

ng trabaho ay pinagkait sa kanya.

"Po..." sabi ko at tumuwid sa pagkakatayo.

May itinuro siya sa aking isang bata. Her hair is in a messy ponytail and a white
rose is on her head. Nakaputing damit siya at naka pulang sapatos. Her air reminded
me of someone I know in the past. She's with her mother.

"Iyan ang anak ni Remus. Iyong nakakatandang kapatid ni Maria Emilia. Pamangkin
iyan ni Maria Emilia..." sabi ni Tito.

Yes... she reminds me of that woman. Pero iyon nga lang, siguro'y tulad ni Maria
Emilia ay masama rin ang ugali ng babaeng ito.

Nagtama ang tingin naming dalawa. Her eyes looked so gentle. Pareho sila ni Maria
Emilia pero hindi ko nakikitang magiging kasing ganda siya. She's cute but she
won't grow up to be beautiful, I'm sure about that.

Lagi kaming imbitado sa anniversary ng hotel. Kahit noong nakabalik na ako sa bahay
namin sa Costa Leona at nagkaroon na ng ibang pangkabuhayan si Papa. Bumili siya ng
mga bangka para makapangisda at ang iba'y pinaparentahan niya sa iba pang
mangingisda sa Costa Leona.

And everytime we get invited to the hotel's anniversary, my father won't go. Kaya
ako ang sinasama ni Tito Ares at Tita Fely.

"Habang tumatagal, lumalaki ang hotel..." sabi ni Tita Fely habang tinitingnan ang
kabuuan.

"Their target is for it to be five star..." tumango tango si Tito Ares sa sinabi.

Nanatili akong nakaupo habang tinitingnan ang wine sa aking harap. I don't really
appreciate all the expensive meals around here. Pumupunta lamang ako dahil gusto
akong isama ni Tito Ares. His kids aren't here because they are studying in Manila.

"Want

some creme brulee?" isang matamis na boses ang narinig ko.

Nag-angat ako ng tingin sa dalagang nasa harap ni Tito Ares.

Nagtatawanan ang mga Galvez habang pinagmamasdan ang kanilang first born sa harap
ng aming lamesa.

"Sure! Thank you!" sabi ni Tita Fely sabay kuha ng creme brulee galing sa hawak
niyang tray.

Beside her is a body guard and a maid in uniform. Halos saluhin ng walang tiwalang
maid ang tray na hawak noong dalaga. She then turned to my Tito Ares.

"You're teaching her how to serve, Remus?" ani Tito habang kumukuha ng creme
brulee.

"Dapat lang at malaki ang tsansang siya ang mamahala nito..." sabi naman ng
matandang Galvez habang pinagmamasdan ang dalaga.

She turned to me. Hindi naman siya mukhang nang we-welcome ng guest. Sa totoo lang,
dapat kapag nagsisilbi ay mukha kang mapagkumbaba. Kailangan mong iparamdam sa
guest na sila ang importante pero ang batang ito, hindi bagay. It was like people
should serve her and not the other way around.

Kumuha ako sa creme brulee galing sa kanyang tray.

"Thank you..." sabi ko.

Hindi man lang siya tumingin sa akin at dumiretso na siya sa kanyang ama. Ni hindi
sinagot ang Thank you ko. Oh well... she's a child.

"Mas mainam nga'ng magsimula sa pinaka mababang pwesto ng hotel bago tuluyang
mamahala para maramdaman niya kung paano talagang magtrabaho ang mga tauhan..." si
Tito Ares.

Nilingon ko ang bata at nakitang sa ibang lamesa naman siya nagseserve ngayon.
Isang pamilya ang bumati sa kanya. Ang ama nila'y kinuha pa ang tray galing sa
kanya. Tumayo ang ina at ipinakilala ang tatlong lalaking

anak sa batang Galvez. Tipid na ngiti ang iginawad niya sa kanila at marunong pa
talaga siyang maglahad ng kamay.

Kitang kita ko ang gulat sa mga mata ng ina noong tatlong bata dahil sa ginawa ng
batang Galvez. She knows how to introduce herself!

Tumawa ang ama niya at nilapitan na ang pamilya. Hinawakan niya ang balikat ng bata
habang kinakausap ang mga magulang noong mga lalaki.

"Paniguradong ipagkakasundo 'yan ni Remus..." sabay turo ni Tito Ares sa kanila.

"Kung sabagay. Iyan naman talaga ang nakasanayan nila. Ipagkakasundo 'yan sa hotel
mogul para na rin sa kanilang hotel. The girl has the air of Maria Emilia. You
think she'll agree, in the future, if her father wants her to marry someone he
likes?" si Tita Felicia.

"Tingin ko hindi naman ganoon si Maria Emilia kaya bakit susunod iyang bata?" hindi
ko na napigilan.

Tito Ares turned to me. "Oh, yes... You've seen her first hand and you probably
know what it's like to be around her, right? Hindi papatinag si Marem pero mukhang
parehong 'di nahirapan si Remus nang ipagkasundo. Si Marem lang ang matigas ang
ulo... Siguro kasi may mahal na iba."

"Kung talagang nagmana iyan kay Marem, baka pa hindi 'yan papayag. But... fixed
marriage is very primitive. People don't do that anymore..." si Tita.

Nagtaas ng kilay si Tito Ares kay Tita.

"Oh... Or maybe, people still do that. Like our neighbors..." Tumawa si Tita at
nag-ilingan ang dalawa.

Every summer, the Galvez family would come to Costa Leona for a vacation. Pero
syempre, hindi iyon palagi. May mga summer na wala sila. May mga summer na tahimik
lang ang

kanilang hotel.
"Ilan ba ang nakuha mo, Sibal?" tanong ni Mang Pedro nang unti-unti nang tinigil
ang makina ng Salmo III.

Nasa tapat kami ngayon ng The Coast. Ang ekplenasyon niya ay dapat doon ko ipagbili
ang mga perlas na nakuha ko dahil may mga pera ang turista roon. Hindi naman kami
papalabasin ng mga tauhan dahil kilala naman ako at kialla rin si Mang Pedro.

"Dalawa lang naman..." sagot ko.

"Ipagbili mo riyan. Tutulungan kita..." aniya.

Umupo ako sa dulo ng bangka habang unti-unting dinadala ng alon iyon sa

dalampasigan. Sa malayo pa lang ay kita ko na ang kumikinang na maputing balat ng
babaeng naglalagay ng lotion.

Her long hair is down and her long legs were spread enough to give men obscene
thoughts... if only she's a bit older... and smiling a bit.

Pagkatapos niyang maglagay sa braso ay tumayo siya at tinalikuran ang dagat. Inayos
niya ang pang-ibaba. Halos mag-iwas ako ng tingin sa kanyang ginawa.

"Hm!" Mang Pedro mocked. "Anak yata 'yan ni Remus..."

Kumunot ang noo ko at pinagmasdang mabuti iyong batang Galvez na madalas ko nang
makita noon. Ang isang paa niya ay nakapatong sa sun lounger para malagyan ng
tamang dami ng lotion iyong kanyang mga binti. The boys from the other side were
looking at her.

Ang bata pa niyan para pagpantasyahan! Namuo ang iritasyon sa aking kalooblooban.
Lalo na't kung titingnan ay hindi naman alam ng bata na pinagtitinginan siya!

"Subukan mo sa kanya, Sibal. Marami 'yang pera. Baka maakit sa mga perlas..." sabi
ni Mang Pedro.

Bumangga sa buhangin ang bangka dahilan kung bakit parang natauhan ako. Pati sa
sinabi

ni Mang Pedro.

"Ayoko. Sa iba nalang, Mang Pedro. H'wag sa babaeng 'yon..." sabi ko. "Bata pa
'yan. Walang pera..."

"Walang pera? Isipin mo na lang na milyon milyon ang pera ng mga magulang niyan.
Magkano kaya ang allowance niyan at kung sakaling magustuhan niya ang dala mo, ilan
kaya ang kayang gastusin niya, hindi ba?"

Napalunok ako at tumingin sa babae. Nang tumapak ako sa buhangin ay agad akong
nagsisi sa sinuot. Sana pala ay medyo mas maayos na damit. O sana pala, hindi na
ako nagpauto kay Mang Pedro na rito ipagbili ang mga perlas na nakuha ko!

Kumunot ang noo niya nang palapit na ako. She looks so gentle. Halos mawala ako sa
sariling pag-iisip habang pinagmamasdan siya. Kahit na mukhang maarte ay maamo ang
kanyang mukha. Ang kanyang matangos na ilong at malalim na mga mata ay nagsusumigaw
ng karangyaan. Ang natural na malambot na hiwa sa ibabang labi niya ay tila pang
akit na mahalikan siya. They said she's named after snow. Bagay lamang iyon dahil
sa kanyang kutis.

Namumula ang kanyang paa dahil na rin siguro sa rahas ng buhangin at sa init ng
araw. Parang gusto ko iyong hawakan at haplusin. Dapat ay hindi siya masyadong
lumalabas para hindi mairita ang kanyang balat. Parang kailangan niyang ihiga sa
malambot na kutson... parang hindi siya pwedeng ipadama ng kahit anong dahas.

"Hindi pwedeng lumapit! Sino ka at anong ginagawa mo rito?" dalawang bodyguard ang
humarang sa akin dahilan kung bakit napaatras ako.

Tinaas ko ang kamay ko. Uminit ang buong ulo sa nangyari.

Tangina! Nakakahiya!

Nakalimutan kong mayaman siya at hindi basta-bastang makakalapit

sa kanya. Iyang mga turistang tumutulo ang laway sa gilid ay hanggang tingin lang.
Nagtaas ako ng kilay, kung ako ang magbabantay riyan, kahit tingin, hindi ko
pahihintulutan.

"Magbibenta sana ako ng perlas pero sige kung hindi pwede, sa iba na lang..."
malumanay kong sinabi.

Umatras pa ako dahil ayaw umalis sa harap ko ang mga bodyguards. Mabuti na lang at
agaran ko namang naibaling ang tingin ko nang lumapit ang tatlong babaeng turista
sa akin. Medyo matanda sila ng konti sa akin.

"Ano 'yan?" sabay ngiti ng isa.

Ipinakita ko sa kanila ang binibenta ko. At hindi pa nag iisang minuto ay nabili na
ng dalawa. Dismayado pa ang isa dahil dalawa lang ang dala ko.

"Sige at kukuha ako ng pera sa bag ko, ha?" sabay hagikhik noong matangkad.

Tumango ako. "Dito lang ako at maghihintay, Miss..." sabi ko at sinubukang bumaling
ulit sa sun lounger kung nasaan iyong batang Galvez.

Nakatayo siya ngayon at nakatingin sa akin. Agad akong nag-iwas ng tingin. Nanlamig
ang kaliwang bahagi ng aking katawan. Pumikit ako ng mariin bago huminga ng malalim
at kinalma ang sarili.

"Anong binibenta mo?" her voice is sweet and formal.

Para bang kailangan ko siyang sagutin. Parang kailangan ko siyang luhuran. Parang
kailangan kong sundin ang kahit anong gusto niya. O ako lang iyon? O talagang
ganyan lang ang gusto niyang maramdaman ng mga taong nakaaligid sa kanya?

"Pearls..." sagot ko.

"Magkano?"

At ngayon pa siya nagtanong na naibenta ko na! Wow!

Ang mga babaeng bibili ng perlas ay lumapit nang muli sa akin dala ang pera nila.
Gustuhin ko mang sagutin iyong batang

Galvez ay naging abala na ako sa pagtanggap ng pera at pagbibigay noong perlas.

Nang muli ko siyang tiningnan ay nakita kong kinukuha niya na ang tuwalya at may
sinoot na siyang kulay puting bestida sa ibabaw ng kanyang bikini.

"Ubos na..." sagot ko, baka sakaling marinig niya.

Hindi ko alam kung narinig niya ba o hindi pero sumulyap lamang siya sa akin.
Kinagat niya ang kanyang labi at bahagyang kumunot ang noo bago ako tinalikuran.

"Tss..."

Pinagmasdan ko siya habang umaalis. Sumunod sa kanyang ang dalawang bodyguard.

Naiirita ako. Hindi ko alam kung bakit.

"Wala ba talagang iba?" tanong noong pangatlong babae na hindi ko nabentahan ng

perlas.

"Sibal, tapos ka na ba?" tanong ni Mang Pedro.

Tumango ako pagkatapos ay bumaling sa babae. Umiling ako sa kanya.

"Pasensya na pero iyon lang ang dala ko... siguro sa susunod..." sabi ko ng wala sa
sarili at bumalik na sa bangka kung nasaan si Mang Pedro.

Tahimik ako pagkabalik. Maraming sinasabi si Mang Pedro tungkol sa mga turista pero
hindi ko nakuha iyon.

"Ano? Naibenta mo lahat?" tanong niya.

Tumango lamang ako. "Saan pa ba makakakita ng mas magandang perlas, Mang Pedro?"

"Mas maganda?"

"Oo. 'Yong makinis at mas mahal ang halaga?" tanong ko.

"Ibebenta mo rin?" ngumisi si Mang Pedro habang pinapaandar ang makina ng Salmo
III.

Hindi ako umimik. Tumayo ako sa bangka at tinulak iyon gamit ang kawayang nakatuko
sa ilalim ng dagat.

Hindi ko ibebenta...

That was our closest encounter until her father asked me to join the crew of The
Coast. Ayaw ni Papa

pero gusto ko. Malaking tulong iyon. Hindi na ako manghihingi ng pera para
allowance ko sa eskwelahan. Iyong sahod ko ang ipang gagastos ko.

"May iba bang dahilan kung bakit gusto mo roon, Sibal?" may paratang sa boses ni
Papa roon na siyang bumuhay sa aking inis.

"Anong ibig mong sabihin, Pa?" iritado kong tanong.

"Ang sabi ni Ares-"

"Ah! Batang Galvez ba ang sabi ni Tito? Nakapagtanong lang ako ng isang beses,
iniisip niya nang mahuhumaling din ako roon tulad ng pagkakagusto mo kay Maria
Emilia. Ang mabuti pa, si Jaxon ang pagsabihan mo at magkaedad sila. Hindi ako
interesado sa mga bata, Pa. At mas lalong hindi ako interesado sa mayayaman at
maarteng babae. Isa pa, ba't ko iisipin iyon at wala naman siya rito sa Costa
Leona?"
Pinapanood ako ni Papa habang nagpapaliwanag. Mas lalo lang akong nairita.

"Maganda ba, Kuya?" tanong ni Jaxon habang sinusubo ang kanin.

His smile told me that he's interested. That like the girls he uses in school, he
can use the little Galvez, too.

"Tumahimik ka, Jack. Hindi ako natutuwa sa iniisip mo!" iritado kong sinabi.

"Ano?" natatawang sinabi ni Jaxon. "Kuryoso ako kung maganda ba. Syempre, kung
sakaling pupunta rito sa Costa Leona, gusto ko ring magtrabaho sa The Coast para
makilala ko..."

"Sapat na ako. Hindi ka na kailangan!" sabi ko.

"Sapat ka na? Na magtrabaho sa The Coast, ang ibig mong sabihin?"

Umiling ako at binitiwan ang mga kubyertos. Alam ko ang punto ni Papa. Wala akong
kinaiinisan ngayon kundi si Tito Ares. Palagi niyang hinuhulaan na magugustuhan ko
raw iyong maliit na Maria Emilia sa The Coast!

At ngayon, pati si Papa binibilog niya.

"Sibal, maganda na ang buhay natin ngayon. Kung sakaling ganoon nga, isipin mo ang
mga maaaring mangyari..."

"Hindi ko alam kung ano ang pinagsasabi mo, Pa..."

"Si Katarina, ano mo siya? Kaibigan o kayo na?" tanong ni Papa bigla.

Hindi ko siya sinagot. Pakiramdam ko ay ginagago na ako ng mga tanong niya. Bakit
pa kailangang mag-ingat? Wala akong interes o kahit ano! Anong akala nila sa akin?

"Hindi mo maligawan kasi hindi mo gusto? Bakit? Anong tipo ng babae ang gusto mo?"
tanong niya.

"Nasa eskwelahan, Pa..." biro ni Jack.

"Mabuti kung ganoon. Kahit sino, anak. Huwag munang Galvez..." si Papa. "'Tsaka na
kapag may ibubuga ka na... 'Tsaka ka na mangarap ng-"

"Papa! Wala akong planong ganyan. Wala iyong si Snow sa The Coast kaya bakit mo ako
binabalaan ng ganito at bakit ka naniniwala kay Tito Ares? Huwag n'yo akong
pangunahan dahil wala naman kayong alam sa mga gusto ko at hindi!" sabi ko.

"Ligawan mo na kasi si Katarina, Kuya, para hindi ka na makalingon sa iba. Para

ituon mo na lang ang pansin mo sa kanya..." parang tuwang tuwa si Jack na ako ang
pinagdidiskitahan ni Papa ngayon.

Sa sobrang iritasyon ko ay hindi na ako umimik. Hinding hindi ako gagaya kay Papa,
kung iyan ang inaalala niya. He's always so proud of me because I mirror his
personality so much but truth is... I don't... I just don't.

Hindi totoong mana ako sa kanya. Hindi totoong gagawin ko ang mga ginawa niya...

Dahil...

"Ano, Sibal? Ano 'yan?" tanong niya nang nakita ang sulat galing kay Mrs. Agdipa.
Dinampot ko agad iyon at

nilukot pagkatapos ay tinapon sa basurahan. Panay ang sunod ni Papa sa akin at

panay naman ang iwas ko sa kanya.

"Hindi mo tinatanggap ang sweldo mo sa The Coast, bakit?" tanong ni Papa.

Nanlamig ako sa tanong niya. Pumunta ako ng kusina nang 'di parin umiimik. Kumuha
ako ng pitsel ng tubig sa ref at nagsalin sa baso.

"Dalawang sweldo, 'di mo tinanggap? Bakit? Sabihin mo nga..." tanong ni Papa.

Uminom ako ng tubig. Hindi na niya kailangan ng sagot. Agad na siyang nagkaroon ng
ideya.

"Sinasabi ko na nga ba..." nakapamaywang siya habang pinagmamasdan ako.

Nilapag ko ang baso sa lamesa. Nagkatinginan kami. His eyes were of the same color
as mine. It's like staring into a mirror. Umiling ako at lalagpasan na sana siya.

"Anong ginawa mo?" tanong niya at hinawakan ako sa braso para mapigilan sa pag-
alis.

Hindi ako umimik. Ayaw kong pinapangalandakan niyang tama siya sa mga hinala niya.
Sinusubukan kong umiwas. Gusto kong mag resign sa The Coast pero sa huli ay 'di ko
nagagawa. Mahirap. Walang magbabantay ng mabuti sa kanya. Mahirap. Hindi ko alam.
Kahit ako, hindi ko alam kung ano talaga. Kaya paano ko sasagutin si Papa?

"Ang sabi ni Solomon, babalik si Marem. Gusto niyang siya ang mamahala sa hotel.
Kung sakaling malaman niya ito-"

"H'wag kang mag-alala, hindi ako gagaya sa'yo..." mariin kong sinabi.

"Anong sinabi mo?" pagalit na sinabi ni Papa.

Hindi ako gagaya sa kanya. Kung iniwan niya si Maria Emilia noon, kung nagkagusto
siya sa ibang babae, hindi ako gagaya. Hindi ko iiwan si Snow. Hindi ko gugustuhin
ang ibang babae. Papakasalan

ko siya para hindi kami magaya sa kanila. Papakasalan ko siya, kahit bata pa kami,
pipilitin kong maging handa sa kahit ano!

Pinilit ko! That was the only solution I know so we won't end up like my father and
her Tita Marem. That was the only thing I know that I should do. Marriage is the
only thing that won't tear us apart while we're alive. I don't care if she's young!
I don't care if we're too young for that! Kayang kaya kong gawin ang kahit ano.

Magbanta man si Marem, paniguradong maiintindihan ni Tito Ares ang gagawin ko. Ayaw
ko mang humingi ng tulong sa mga Riego, paniguradong maiintindihan nila kung
sakali!

Iyon ang paulit ulit kong inisip habang nakaupo ako magdamag sa presinto...

"Anong ginawa mo, Sibal!?" sigaw ni Papa at agad na pinasok ang selda para lang
mahawakan ako.

Pinilit ni Jaxon na pigilan si Papa pero nagawa niyang makapasok at agad akong
pinatayo. Kinwelyuhan niya ako at isang suntok ang natamo ko galing sa kanya.
I clicked my jaw after that. Parang nabingi ako sa suntok niya! Tinulak siya ni
Jaxon, dahilan kung bakit hindi nasundan ang suntok.

Pinahid ko ang likod ng aking palapulsuhan sa aking duguang labi. Nanatili akong
tahimik.

"Totoo bang pinilit mo si Snow, Sibal?" sigaw ni Papa habang inaawat ng iilang
kilalang pulis. "Totoo ba?"

Pumikit ako at humilig na lamang sa malamig na dingding ng presinto.

"Kuya, itanggi mo..." marahang sinabi ni Jaxon sa akin.

Sinulyapan ko ang kapatid ko. Kitang kita ko ang pagod sa kanyang mga mata. Umiling
na lamang ako.

"Jack, kung itatanggi ko at sasabihin ni Snow na pinilit

ko siya... Ayaw kong gawin siyang sinungaling..."

Pumikit si Jack at umiling. Kitang kita ko ang kontroladong iritasyon sa kanya.

"Kaya papayag ka na lang na makulong ka kung sakaling sabihin niyang... pinilit mo

nga siya, ganoon?"

Hindi ako nakasagot.

"Kuya, bata pa si Snow. Syempre, hindi niya alam ang mga gagawin niya. Dagdagan pa
ni Maria Emilia!"

"Tito Achilles..." tawag ni Rolly na ngayon ay nakajacket na may hood, tila

tinatabunan ang sarili niya.

"Rolly..." si Jack ang sumalubong sa kanya.

Si Papa ay pinapakalma ng iilang pulis. Hindi makatingin sa akin. May inabot si

Rolly na sulat kay Jaxon.

"Si Snow ang nagbigay niyan sa akin. Ibigay ko raw sa'yo, bago siya umalis."

"Umalis siya?" halos gulat kong tanong.

"Oo. Nakita ko. Pumasok sila ni Sir Stav sa chopper dala ang mga gamit nila."

Sinapo ko agad ang aking mukha gamit ang aking mga palad. I don't think I'd want to
hear anything from her right after she went with that fucking boy!

Hindi ako gagaya kay Papa. Hindi ako gagaya dahil kapag nahuli ko si Snow, itatali
ko siya sa akin. Hindi tulad sa kung ano mang nangyari sa kanila ni Maria Emilia.
Hinding hindi makakawala si Snow. Hinding hindi ko hahayaan iyon!

"Akin na ang sulat!" utos ko at kinuha kay Jack ang sulat ni Snow.

It smells like her. Feels so soft like her...

"Sibal! Pinilit mo ba si Snow!? Sagutin mo ako!" sigaw ni Papa galing sa labas.

Kinagat ko ang labi ko habang binabasa ang mga salitang nanggaling talaga kay Snow.
Nanghina ako. I've never felt this hopeless kahit na noong mga
sobrang naghirap kami pero ngayon... pakiramdam ko...

My chosen music played on each of the little speakers of The Coast. The sound of
the violin made me freeze. Hindi ko alam na ganito ang mararamdaman ko habang
narito.

The guests were already properly seated pero nang tumunog ang musika ay nagsitayuan
ang lahat. Ibig sabihin lang noon ay naroon na si Snow sa harap ng hotel.

Inayos ko ang buhok ko. Pati ang aking relo ay inayos kong mabuti. Tinapik ni Tito
Solomon ang aking balikat. Hindi ko na siya nilingon. Nanatili ang mga mata ko sa
labasan ng Seaside, kung saan lalabas si Snow pagkatapos niyang maglakad galing sa
labas papasok sa hotel.

"Anak..." sabay lapit ni Papa sa akin.

"Not sure if you know this, but when we first met, I couldn't speak."

Hindi ko siya nilingon. I need to see Snow the moment she goes out of Seaside.

"Gusto ko lang malaman mo na hindi ako nagsisisi na hindi kami nagkatuluyan ni

Marem..." he whispered.

That's a lie. I would never forgive myself if I don't marry Snow. That's a big lie.

"Hindi ako naniniwala..." sabi ko.

Tumawa si Papa at hindi na kumibo.

I will never see Costa Leona again if I don't marry Snow. If I see her with other
men. I would never forgive myself... Hindi nga talaga ako nagmana kay Papa.

I can imagine her walking on a red carpet, slowly... alluring everyone who's
watching her.

"What we have is timeless, my love is endless, and with this ring I say to the
world..."

The guests were emotional. I don't know why. Si Tita Fely ay umiiyak, kahit wala pa
nga si Snow sa paningin

namin. Si Wanda ay halos humikbi. Snow's friends were crying like it's a shame
she'll marry today. Hindi ako naiiyak. Kailangan niyang magpakasal sa akin. At
matutupad iyon ngayon kaya bakit ako iiyak?

When I saw her step out of Seaside with Admiral and President Galvez, I stiffened.

Napalunok ako habang tinitingnang mabuti si Snow sa isang puting bestida. She
wasn't moving too much... just walking seriously. Si President Galvez ay panay ang
tapik sa kamay ni Snow. Admiral was waving at the people who're expecting him to.

Ngumiti ako nang humarap si Snow sa akin. Sobrang layo ng nilakad niya. Sobrang
layo at sobrang tagal niyang mapasakin.

I was just standing there... cheering for her... watching her every step.

"Come on, Snow. Make it fast, baby..." bulong ko.

Her hair is perfect. Her lips has an almost natural color. At kahit may belo ay
kitang kita ko ang kumikinang na mga luha sa kanyang mga mata.

O? Anong problema?

Napawi ang ngiti ko habang lumalapit siya sa akin at natatanaw kong umiiyak siya.

My heart ached seeing her cry as she walked down the red carpet. The guests fell
silent. Nakatutok ang lahat ng camera sa kanya.

"What's wrong, baby?" I whispered as I watch him cry new tears.

She smiled but her lips were shivering. Kinagat niya ang pang-ibabang labi niya.

Para akong pinapatay habang tinitingnan siyang umiiyak. Anong problema? Sabihin mo
sa 'kin? May hindi ka ba nagustuhan?

Tumigil sila nang tuluyan nang nakalapit sa akin. Naglahad ng kamay si Admiral sa
akin na tinanggap ko naman. Ganoon din si President Galvez. Nagtawanan

ang mga matanda sa likod pero pero nanatili ang tingin ko kay Snow.

She smiled a bit only to welcome more tears.

Parang punyal na tumatama sa aking puso tuwing nakikita siyang umiiyak. It hurt
like hell.

Agad na naglahad ng panyo si Papa sa akin just in time when my tears fell. Binalik
ko agad kay Papa ang panyo at hinawakan ko ang kamay ni Snow.

"Ba't ka umiiyak?" nanginginig kong tanong.

She smiled widely and then shook her head. I'm fucking worried and she'd just laugh
it all out?

"Hey..." hinila ko ang kamay niya habang namumuo sa aking mga mata ang mga luha.
"Are you happy?"

Tumango siya at ngumiting muli.

Huminga ako ng malalim bago hinarap ang magkakasal sa amin. That scared me a bit.

Pinalupot niya ang kanyang kamay sa aking braso. Her small gentle hands reminded me
of how she can actually destroy me if she breaks my heart.

Ngumiti ako habang dinudungaw siya. Sumulyap siya sa akin at mas lalong diniin ang
sarili sa aking gilid. Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.

"Hindi ka ba talaga magsisisi? Y-You might want other girls, you know... You're hot
and I'm a mess..." she said.

What? Mas lalo akong ngumiti.

How cruel this gentle woman is, huh? She wasn't satisfied when she dug her roots to
my heart years ago. She didn't stop there. She wants to own it. To set her veins
free and hold the corners of my heart. She took it away from me. I couldn't control
it anymore.

I willingly give my heart to you, Snow. With no questions asked. Not sure if you're
going to break it or take care of it. Kaya ba't ako magsisisi? Bakit ako
magdadalawang isip kung ito lamang ang tanging pinangarap ko noon pa man?

Anything to satisfy you, Snow. Anything, baby. It's all yours. I'm all yours, Snow.
My fire is all yours.

Hinding hindi ka matutupok ng pagmamahal ko dahil ikaw ang dahilan kung bakit
lubusan ang pag-aalab nito. Ikaw ang dahilan ko, Snow.

"You're hot mess right now. Let's get this done, Snow. I can't wait for us to be
alone. I want you alone..." bulong ko at kitang kita ko ang pagpula ng kanyang
pisngi.