Branko Radičević je bio srpski romantičarski pesnik.

Uz Đuru Daničića bio najodaniji sledbenik

Vukove reforme pravopisa srpskog jezika i uvođenja narodnog jezika u književnost. Napisao je
svega pedeset četiri lirske i sedam epskih pesama, dva odlomka epskih pesama, dvadeset osam
pisama i jedan odgovor na kritiku. Branko Radičević je pored Jovana Jovanovića Zmaja i Laze
Kostića bio najznačajniji pesnik srpskog romantizma. Branko je rođen u Slavonskom Brodu 28.
marta 1824. u porodici Todora i Ruže Radičević, kćerke bogatog vukovarskog trgovca Janka
Mihajlovića. Pošto je rođen dan uoči svetog Aleksija, po njemu je i dobio ime kada je kršten
sutradan. Pred objavljivanje svoje prve knjige, svoje ime će promeniti u Branko. Brankov otac
Todor je bio činovnik, ali se takođe bavio i književnošću. Njegova porodica se 1830. preselila u
Zemun, gde je Branko završio pet razreda srpske (1830—1832) i nemačke (1832—1835) osnovne
škole. U gimnaziju u Sremskim Karlovcima se upisao 1836. Sremski Karlovci i obližnje Stražilovo
su imali velik uticaj na Brankova kasnija dela, od kojih su najpoznatija Đački rastanak, u kojoj
izražava svoju želju da tu bude i sahranjen. Nakon završenih šest razreda u Sremskim Karlovcima,
sedmi i osmi razred je završio u Temišvaru, gde mu je otac bio premešten 1841. godine. Godine
1843. Branko Radičević je upisao studije prava u Beču, ali nakon tri godine studija odustaje od
fakulteta. Staro prijateljstvo porodice Radičević sa Vukom Karadžićem bila je Branku najbolja
preporuka za stupanje u krug Vukovih saradnika i prijatelja. Branko Radičević je bio sledbenik
ideja Vuka Karadžića. Svoju zbirku pod nazivom „Pesme“ napisao je na narodnom jeziku. Branko
Radičević je pisao ljubavne i rodoljubive pesme. Kada se razboleo, počeo je da piše tužne pesme
(elegije). Zbog revolucije koja je zahvatila Habzburšku monarhiju, Radičević je napustio Beč i
živeo je po raznim mestima u Sremu. Slava koju su mu donele prve pesme bila je velika i u
Kneževini Srbiji, u koju je nekoliko puta dolazio. U strahu da njegovo prisustvo ne izazove nemire
među velikoškolskom omladinom, vlasti su ga proterale iz Beograda. U to vreme Branko je počeo
da oboljeva od tuberkuloze. Vrativši se u Beč 1849. upisao je studije medicine, ali je nastavio da
se bavi književnošću i godine 1851. je objavio još jednu zbirku pesama. Branko Radičević je
preminuo 1. jula 1853. u bečkoj bolnici na rukama Vukove žene Ane. Posthumno zbirku pesma je
objavio njegov otac 1862. Srpska omladina je ispunila pesnikovu želju i godine 1883. prenela je
njegove ostatke iz Beča u Stražilovo - brdo na Fruškoj Gori na čijem vrhu se nalazi Brankov
spomenik. Po Branku Radičeviću nazvane su mnoge škole širom Srbije, a po njemu se zovu i
trgovi u Sremskim Karlovcima i Zemunu.