His Bite

by VentreCanard

I must be dumb for still longing on his poisonous bite...

Highest rank #1 in vampire (11/21/2016)

Written in Filipino
Ended: February 26, 2017

=================

Prologue

Prologue

Nagising na lang ako dahil sa mabangong amoy ng bulaklak. How I love the smell of
flowers. Nakakagaan ng pakiramdam.

Kung pwede lang sana na matulog na lang lagi na katulad nito, na walang isiping
klase, assignment at mga nakakakabang recitation. Damn. Pero alam kong anumang oras
ay gigisingin na ako ng aking lola para pumasok na sa aking napakagandang
university.

Please, I need 5 more minutes.

Ayoko pa na imulat ang aking mga mata. I need to sleep more, I want to feel the
softness of this bed. I want to feel warmth of this comforter. Mas lalo kong
ibinalot ang sarili ko dito. Kung lumiban na kaya ako? Kahit ngayon lang.

I even made myself in fetus style. Why it's too cold today? Nakakatamad namang
bumangon kapag ganito kalamig ng klima.

"Claret..." hindi ko pinansin ang tawag sa aking pangalan. Please let me sleep.

"Claret.." damn it. Mabilis kong hinagip ang unang malapit sa akin at tinakip ko
ito sa tenga ko.
"Claret.." marahas na akong napamulat nang muli kong marinig ang pangalan ko mula
sa hindi pamilyar na boses ng lalaki. Sino itong lalaking tumatawag sa akin?

Nanatili akong hindi gumagawa ng kilos. Anong ginagawa ng lalaking sa kwarto ko?
Nasaan si lola? Nagsisimula na akong kabahan, ang magkaroon ng lalaki sa aking
kwarto ay napakalaking kasalanan. Siguradong ipasusunog ako ng aking lola ng buhay.

Pero halos mapapadyak ako sa napansin ko. What the hell? Hindi ko ito kama! Papaano
ako nakapunta dito? Damn. Wala akong matandaan? Uminom ba ako kagabi? What the hell
is happening?

"Come

on Claret, stop that acts" bakit ako kilala ng lalaking ito? Acts?!

Napasigaw na lang ako nang bigla na lang nahatak ang makapal na comforter na
nagtatago sa akin. Mabilis akong naupo at napaatras hanggang sa headrest ng kama.
At halos manlaki ang aking mga mata sa nakikita ko.

I'm in a strange room with this gorgeous stranger. Who the hell is he? Why the hell
am I here? I'm just sitting on a red bed with full of white rose petals. What's
with this setting?

And I looked down on me, shit! I don't even own this dress! I'm wearing a silk
black dress and I can vividly see my body in this thin kind of dress! May nangyari
na sa amin? Awtomatiko kong tinakpan ang sarili ko para maitago ang kung anumang
bumabakat sa nakanipis na damit na ito. Sinong nagbihis sa akin?

Who the fvck is he?

Nang sandaling magsalubong ang aming mga mata, hindi ko mapigilang hindi mapalunok
ng ilang beses. Damn.

He's too beautiful and damn topless. Anong ginagawa ko sa kwartong ito kasama siya?
Papaano ako napunta sa kwartong ito at nagising na ganito ang suot ko?

Nakaupo siya ngayon sa harapan ko na parang hari habang banayad siyang sumisipsip
ng kulay pulang alak. He has this intense eye on me that I can't explain. Bumibilis
ang paghataw ng dibdib ko sa paraan ng pagtitig niya sa akin. He looked familiar,
parang hindi lang ito ang una naming pagkikita..

"Why am I here?" nangangatal na tanong ko sa kanya. Ang huli kong natatandaan ay

magkausap pa kami ng lola ko. Shit! I can't remember anything.

Nagulat na lang ako nang bigla na lang siyang

nawala sa aking paningin. At halos mapatalon na lang ako nang maramdaman ang mainit
niyang hininga sa kanang tenga ko.

Lalong lumakas ang tibok ng aking puso nang hindi ko maigalaw ang aking sarili.
Anong nangyayari sa akin?

"Open your mouth" wala akong balak sundin ang utos niya pero hindi ko alam kung
bakit kusa na lang nagbukas ang mga labi ko.

Did he cast something on me? I can't move. Wala akong ibang magawa kundi panuorin
na lang ang ginagawa niya sa akin. Ramdam ko ang ilang daliri niya sa itaas ng mga
ngipin ko. Parang may pilit siyang kinakapa sa aking mga ngipin. Damn, is he some
sort of dentist?

Nangunot ang noo ko sa gulat na gulat niyang ekspresyon. What's wrong with him?

"I didn't turn you..." bulong niya. Turn me? What?

Mas lalo akong nagulat nang bigla niya akong inihiga sa kama. Walang nagawa ang
sarili kong katawan at parang sunod lang ito ng sunod sa lalaking ito. Anong
nangyayari sa katawan ko? Bakit parang ang lalaking ito na ang nagmamay ari? I
can't command my own body. I can't utter any words. Ang tangi ko lang nagagawa ay
manuod sa lalaking ito na kasalukuyan nang itinatagilid ang ulo ko.

Napapikit na lang ako nang una kong maramdaman ang mainit hininga sa leeg ko. Pero
mas napahugot na lang ako ng paghinga sa sunod niyang ginawa. I felt his tongue
gently licking my neck. What the hell is he doing?

Nang maramdaman ko ang init ng labi niya sa leeg ko parang nagkaroon ako muli ng
sariling control sa aking katawan. Agad kong iginalaw ang aking mga kamay at buong
lakas ko siyang itinulak.

Pero hindi man lang siya natinag na parang wala akong ginawa.

"You are really something.." ngising sabi niya sa akin. Mabilis niyang ikinulong
ang aking mga kamay sa ulunan ko.

"This is rapi--..." pagpupumiglas ko. Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang

nagsalita na siyang muli. Damn.

"Feeding baby, this is feeding" huling sabi niya bago siya muling bumaba sa leeg
ko. At napasigaw na lang ako sa kirot na tumusok sa aking balat. Habang tumatagal
ang mga labi niya sa leeg ko, lalong nag iinit ang buong katawan ko kasabay nito
ang panlalambot ko.

Tama ba ang tumatakbo sa isip ko? Totoo ba ang talaga sila? Bakit kailangang ako
pa?

"You really taste sweet..." nanlalabo na ang aking mga mata at hindi ko na siya
maaninaw ng maayos.

Pilit kong inabot ang kanyang mukha sa kabila ng aking nanlalabong mga mata. I can
see red liquid on his lips.

"You're a vampire..."

"Yes, I am"

Ito na lang ang huli kong narinig bago ko tuluyang isinara ang aking mga mata. It's
not a dream. He's the guy from that dark room.

Ang lalaking punong puno ng aking dugo sa kanyang mga labi.

--

VentreCanard

=================

--

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and

incidents are either the products of the author's imagination or used in a
fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual
events is purely coincidental.

No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means,
electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information
storage and retrieval system, without written permission from the author.

Plagiarism is a crime.

This story is unedited, so expect typo graphical errors, grammatical errors, wrong
spellings and whatsoever errors. If you're looking for a perfect story, don't
continue reading this. Thanks!

Hi! Salamat po sa mga votes at comments. But please, kahit wag na lang po
magcomment kung about sa ibang story at ibang character ang sasabihin nyo. Just be
a silent reader :) Highly appreciated.

Nagsulat po ako ng story na walang binabastos na reader, please do the same.

Magbasa po tayo na walang binabastos na author. Maraming salamat po! Happy reading!

=================

---

This is the book 1 of Bite Trilogy.

Book 1 - His Bite ( Completed )

Book 2 ( 3rd week of June )

Book 3 ( next year )

=================

Chapter 1

Chapter 1

Kasalukuyan akong nakarahap sa salamin habang pinagmamasdan ang aking sariling

repleksyon. Ipinamulat sa akin ng aking lola na napakahalaga ng kagandahan.
Kagandahang minimithi ng lahat ng mga kababaihan, kagandahang iilan lang ang
nagkakaroon. Kagandahang hindi kailanman maaagaw ng iba.

Hindi ko alam kung bakit napalaking bagay sa aking lola na mapanatili ang aking
kagandahan. Yes, alam kong natural na sa isang babae na pangalagaan ang gandang
meron sila. Pero ang paraan ng aking lola ay talagang nakakapanindig balahibo. Kung
hindi ko lang siya nakasama ng napakahabang panahon baka naisip ko nang inihahanda
niya lang ako para iaalay sa kung sinong makapangyarihang tao. Damn this thoughts.

Pinalaki ako ng aking lola na punong puno ng mga pangaral. Mga pangaral na halos
araw araw ko nang naririnig hanggang sa masaulo ko na dahil sa paulit ulit niyang
pagpapaalala.

"Mirror, mirror on the wall. Who is the most gorgeous woman of all?" tinanong ko
ang napakalaking antique na salamin ng aking lola na parang anumang oras ay sasagot
sa aking mga tanong.

"Ikaw...Claret Cordelia Amor" sagot ko sa sarili kong repleksyon. Sumilay ang mga
ngiti sa aking mga labi dahil sa sarili kong sagot. Nababaliw na ata ako.

"Claret! Bumaba ka na! Mahuhuli ka na sa klase mo!" sigaw sa akin ni lola. Naalarma
ako sa tawag ni lola kaya mabilis ko nang sinuklay ang aking maiksing buhok na
bahagya lamang lumapat sa aking balikat. Isinuot ko na rin ang aking salamin dahil
isa akong babaeng may napakalabong mata.

So

what? I'm a beautiful girl with glasses. Nagmadali na akong lumabas sa aking kwarto
at halos takbuhin ko na ang kusina. Ayaw pa naman ni lola na nahuhuli ako sa klase.
"Good morning po lola!" bati ko sa pinakamamahal kong lola sabay halik sa kanyang
pisngi. Abala siya sa paghahalo ng kanyang niluluto.

"Madali ka at kumain ka na. Alam mo namang ayokong nalilipasan ka ng gutom, hindi

'yan maganda sa iyong katawan" tumango na lang ako sa sinabi sa akin ni lola. Here
we go again, ang aking sensitibong katawan.

Nakahanda na sa lamesa ang aking mga kakainin.

Para kay lola para akong isang babasaging bagay na hindi maaring magasgasan at
magalusan. Ang lahat ng mga bagay na maaaring sumira sa aking kagandahan ay inaalis
niya at ang lahat ng mga bagay na makakapagpanatili ng aking ganda ay sinisikap
niyang ibigay sa akin. Ayoko siyang nahihirapan kaya minsan ay tumatanggi na ako sa
mga binibigay niya pero pinagpipilitan niya ito sa akin. Minsan ay pinagbabantaan
niya pa akong magagalit siya sa akin, kaya wala na akong nagawa kundi sumunod sa
lahat ng mga gusto niya para sa akin.

"Lola, malapit na ang 18th birthday ko. Bigyan mo ako ng regalo ha?" pagbibirong
sabi ko sa kanya.

Nangunot ang noo ko nang mapansing bahagya siyang natigilan sa sinabi ko. May
sinabi ba akong mali? Hindi ba siya nasisiyahang nasa tamang edad na ako? Isa na
akong ganap na dalaga.

"Bibigyan kita ng regalo kung pananatilihin mo ang sarili mong malinis at puro.."
natawa na naman ako sa sinabi sa akin ni lola. Ilang daang beses ko na ba itong
narinig sa kanya ang dalawang

salitang ito? 'malinis at puro'

"Come on lola, alam ko 'yan. Pinalaki mo ako ng tama, hindi ako kaylanman
makikipaglandian sa kahit sinong lalaki dyan" napairap na lang ako habang
ngumunguya ng malambot na tinapay.

Simpleng babae lang ako na may simpleng pamumuhay. Hindi kami mayaman na may
pagmamay ari ng iba't ibang uri ng sasakyan, hindi kami stockholder ng iba't ibang
sikat na kumpanya at lalong hindi ako babaeng pinalaki sa luho.

Isa akong simpleng babae na hindi buo ang pamilya pero napakasaya. Kahit kailan ay
hindi pinaramdam sa akin ng aking lola na hindi kumpleto ang aking pamilya. Kahit
nabuhay ako sa kanyang mga pangaral at mga kaistritihang taglay alam ko at ramdam
na ramdam ko ang pagmamahal niya sa akin na hindi kaylanman mapapantayan ng isang
ama o ina.

My grandmother is the most wonderful thing happened to me. And I will do anything
just to please her. At ang pagsunod sa kanya na para rin naman sa akin ay isa nang
pagsusukli sa kanyang pagmamahal.

My parents? Hindi ko man lang sila nasilayan. Ang aking ama daw ay namatay ng
ipinagbubuntis pa lamang ako ng aking ina. Samantalang ang aking ina naman ay
nammuhay na sa ibang bansa at may pamilya ng iba. Minsan ay sumasagi sa aking
isipan ang aking mga magulang pero ano ba naman ang gagawin ko? Kung ay isa ay
patay na at ang isa naman ay inabanduna ako?

Anyway, I have my grandmother. Wala na akong pakialam sa aking ina.

Nakatira ako sa kabundukang may napakalamig na klima. Ang kabundukang sikat dahil
sa mga halamang gamot nito at mga punong bihirang bihira lamang tumubo.

Lumaki

ako sa isang simpleng paraiso. Paraisong maaliwalas, paraisong tahimik, paraisong

payapa na parang inihehele ang aking puso.

How I love the scent of nature. I belonged in nature. Minsan ay naiisip ko na baka
isa talaga akong diwata na nalimot ni lola sa kabundukang ito. Napangisi na lang
ako.

I've grown reserved. Pinalaki ang ng aking lola sa ideyang may lalaking darating sa
tuktok ng kabundukang ito para ako ay kuhanin at pakasalan. Ang lalaking nakatakda
daw para sa akin, ang lalaking dapat lamang pagtuunan ng aking atensyon.

Ang lalaki daw na siyang pwedeng umangkin ng aking mga labi. Sa tuwing naiisip ko
ito, hindi ko maiwasang hindi mapahawak sa aking mapupulang labi.

Ano ba ang pakiramdam ng mahalikan? Minsan ay may nahuhuli akong magkasintahan sa

locker room na naghahalikan. And based on their actions, they're loving and
enjoying it.

Is it great exchanging saliva with someone? Napailing na lang ako iniisip ko. It
might be virgin problems..
Ilang beses sinabi sa akin ni lola na sa lalaking ito ko lamang dapat ipakita ang
aking kutis. Ang lalaking itinanim na sa aking utak simula ng ako ay nakaisip.

Sinong maniniwala doon? I never saw his face. Totoo kaya ang lalaking ito? Bakit
hindi man lang siya nagpapakita sa akin? Am I not pretty enough para hindi siya
agad magpakita?

Is he handsome? Is he masculine? Maganda kaya ang pangangatawan niya?

Noong mga una ay natatakot pa ako sa mga pinagsasabi ng aking lola. Pakiramdam ko
ay isa akong patabaing baboy na kailangang mapanatili ang kalidad para sa takdang

oras.

Isang beses sa ilang linggo ay ibinababad ako ng aking lola sa purong gatas ng baka
para mapanatili ang ganda ng aking kutis. Kung ikukumpara ang aking kutis sa mga
artistang ilang beses nang inilapit sa sikat na doktora ng pagpapaganda ay hindi
hamak na mas magandang haplusin ang aking mga kutis. Sa pagpapanatili naman ng
magandang hugis ng aking katawan ay seryoso din si lola. Alam niya ang mga pagkaing
dapat kong kainin at hindi, maaga niya rin akong ginigising para mag ehersisyo at
kung ano ano pa.

Daig ko pa ang may doctora belo at gym instructo. Para akong nabuhay para sumali sa
isang beauty pageant. Pero ni minsan ay hindi pinaunlakan ni lola ang mga
imbitasyong aking natatanggap tungkol sa mga pagandahan. Ang katwiran niya ay hindi
ito magandang ideya. Hindi magandang ibalandra ang kagandahan ng isang babae dahil
tampulan daw ito ng tukso.

Hindi na ako nakipagtalo pa kaya sumang ayon na lang ako sa kanya.

Sa eskwelahan naman ay kilala ako bilang 'apo ng mangkukulam' Yes, my grandmother

is a beautiful witch. Kami ang sikat na mangkukulam ng Mt. Maalindog. My story is
not a typical witch story with a tradition of burning rituals, na salot daw ang mga
mangkukulam at kung ano ano pang kaweirduhan.

Ang mga tao ngayon ay hindi mga tao noong una na kapag nalaman nilang may
mangkukulam ay agad susunugin ng buhay. My grandmother is good at treating
diseases.

Hindi kami itinuturing salot sa kabundukan dahil walang salot ang kayang magbiigay
buhay sa kabundukang ito. Mt. Maalindog is a mountain of life because of my
grandmother. And I'm so proud

of her.
Sa kaalamang apo ako ng mangkukulam, walang lalaking nagbalak lumapit sa akin.
Malaki ang takot nila sa lola ko dahil nabalitaang ang lalaking unang lumapit sa
akin ay isang linggong hindi pinatulog dahil sa masasamang panaginip.

Oh well, bahala na nga sila.

"Umuwi ka ng maaga Claret, kailangan na muling ibabad ang katawan mo sa purong

gatas" seryosong sabi sa akin ni lola. Kung hindi talaga ako sanay sa kanya,
malamang magtitindigan na ang mga balahibo ko.

"Yes lola.." masiglang sagot ko sa kanya.Muli kong ininom ang gatas na binigay niya
sa akin bago ako tumayo at magpaalam sa kanya.

"Sige na lola, papasok na po ako" nagmano na ako sa kanya. Agad kong kinuha ang
bisekleta ko na lagi niyang inihahanda tuwing umaga.

"Mag ingat ka apo, wag kang magpapagasgas" paalala niya sa akin.

"Yes, lola!" muli akong ngumisi sa kanya bago ako sumakay sa aking bisekleta.
Sinimulan ko nang ipedal ang aking bisekleta nang biglang tumawag si lola. May
nakalimutan ba ako?

"Claret! May nakalimutan kang sabihin sa akin" napangiwi na lang ako nang maalala
ang lagi kong sinasabi sa kanya. Muntik ko nang makalimutan.
"I won't let them touch me. Just let them stare, until they die" tumango sa akin si
lola sa sinabi ko at itinuloy ko na lang ang pagpepedal ng aking bisekleta.

Napailing na lang ako. Araw araw ay 'yon lagi ang sinasabi ko bago ako umalis ng
bahay. Siguro ay ako na ang pinakavirgin sa lahat ng mga virgin. Kahit kailan ay
hindi pa

ako nahahawakan ng kahit sinong lalaki o matitigan ng napakatagal. Dahil sa

sandaling tumagal daw ang pagtitig nila sa akin ay babangugnutin na daw agad sila.
Damn. Wala na akong pakialam sa mga lalaki sa kapaligiran.

Pero ang malaki kong ipinagtataka ngayon ay kung bakit kailangan ko na namang
maligo ng gatas mamaya? Parang noong isang araw lang ako pinaliguan ni lola? Weird.

Nagkibit balikat na lang ako sa sarili kong tanong at nagpatuloy sa pagpedal.

Siguro kahit wala kaming mga ari arian ay masasabi kong may kaya kami ni lola dahil
ang napakalaking lupain ng kabundukang ito ay punong puno ng mga pananim ng aking
lola na pinagkukunan namin ng mga pagkain at mga halamang gamot para sa mga tao.

Mabait naman si Lola sa mga tao, huwag lang akong hahawakan. Itinuturing ako ni
Lola na parang isang maselang bagay na hindi pwedeng hawakan na lang basta basta.
Kaya sorry sila, hanggang titig na lang sila sa akin at iyon ay kung kaya nila.

Sa susunod na linggo na ang aking kaarawan, at ang sabi ng aking lola ay makikita
ko na ang lalaking mamahalin ko at magmamahal sa akin. Pwede ba 'yon? Love at first
sight? Siya rin kaya? Pinalaki rin ba siyang reserved? Pinalaki rin ba siyang may
kaalaman sa akin?

Is he a good kisser? Pakiramdam ko ay nag iinit ang aking pisngi sa naiisip ko.

"Claret" bigla na lang akong napapreno nang may narinig akong boses na lalaki sa
kanang tenga ko.
Tumingin ako sa buong paligid. Saang nanggaling ang boses na 'yon? Ako lang ang tao
at sigurado akong may narinig akong boses ng lalaki. What the hell?

Napatingala na lang ako sa ingay mula sa itaas. Napakaraming itim na ibon ang
nagliliparan. Bihira lang akong makakita ng ganito kadaming itim na ibon sa
kabundukang ito.

"Mga uwak...." nausal ko na lamang. Nagtaasan ang aking mga balahibo at sinimulan
ko na ulit magpedal.

Guni guni ko lang siguro ang narinig ko..

--

VentreCanard

=================

Chapter 2

Chapter 2
Pagkatapos nang aking napakahaba at nakakapagod na klase ay nagmadali na akong
lumabas ng university para makauwi. Sanay na naman akong inaabot ng gabi sa daan at
kahit minsan ay hindi ako natatakot na may maaaring humila sa akin sa gubatan para
gawan ng masama dahil na rin siguro sa malaking takot nila sa lola ko, pero nang
nagsimula akong makarinig ng boses ng hindi pamilyar na lalaki lalo na kapag nag
iisa ako, dito na ako nagsimulang kabahan at matakot.

Pilit kong pinaniniwala ang sarili kong guni guni ko at halusinasyon ko lamang ito
dahil sa pagod pero napapadalas na talaga ang pagtawag 'niya' sa pangalan ko.
Kailangan ko na siguro itong itanong kay lola, pero ayoko naman siyang mag alala sa
akin. Damn.

Anong pwede kong gawin? At kung totoo man ang naririnig ko, sino ang lalaking ito?
Alam kong may totoong mga kaluluwa na siyang isang pinaghihinalaan ko sa boses na
naririnig ko. Pero para saan pa ang pangontrang suot ko ngayon? Hindi na ba ito
epektibo? Shit! Ito ba talaga ang epekto ng pagiging apo ng mangkukulam?

Ipinilig ko na lang ang ulo ko at pinagpatuloy ang magpipidal ng bisekleta ko. Kung
ikukumpara ang pagpidal ko ngayon kaysa sa kung paano ako pumidal dati ay masasabi
kong triple ang ibinilis ko ngayon. Bakit ba parang laging may nanunuod sa akin
mula sa likuran?

"Fuck! Stop that Claret! Wag mong takutin ang sarili mo" malakas na sabi ko sa
aking sarili. Hindi na tama ang pagtibok nitong puso ko. Bakit ba ako ninenerbiyos?
Fucklife. Nagsimula ang mga nakakakilabot na bagay na ito nang sumapit ang

ika labing pitong taong gulang ko, hindi ko tuloy alam kung dapat pa ba akong
masiyahan sa aking nalalapit na kaarawan kung patuloy ang mga pagpaparamdam na ito.

Hindi na talaga maganda ang pakiramdam ko.

Dahil na rin siguro sa takot ay hindi ko na napansin na nakarating na ako sa

antique naming bahay na sampung beses pa siguro ang tanda sa akin. Laking pagtataka
ko nang makakita ako ng itim na mga sasakyan. Bakit kaya ang daming sasakyan ngayon
dito? Kung bibilangin ay aabot sa lima hanggang pitong kotse ang nakaparada sa
harapan ng bahay namin.

Don't tell me, bibili sila ng mga halamang gamot sa lola ko? Nagkibit balikat na
lang ako at ipinarada ko na ang bisekleta ko. Agad kong napansin ang tatlong aso
namin na mukhang hindi mapakali sa pagkakatali sa kanila. Nangunot ang noo ko,
bihirang bihira lang sila itali ni lola.
"Hush.." bahagya akong yumuko para patigilin sila sa kakatahol at pagwawala.

"Be good babies. Baka itinali lang kayo dahil may mga tao, tatanggalin ko din 'yan
kapag umalis na sila" malambing na sabi ko kay red, white at blue. Ang mga cute
kong aso. Parang naintindihan naman nila ang sinabi ko dahil tumigil silang tatlo
sa kakatahol.

"Good boys.." muli ko silang hinaplos tatlo bago ako tumayo at nagsimula nang
humakbang papasok sa bahay.

Ipipihit ko na sana ang doorknob nang marinig ko ang boses ng lola ko. Sa tono ng
pagsasalita niya ngayon, alam kong kinakabahan siya. Sino itong mga kausap niya?

"Wala pa siya sa hustong gulang!" kahit pasigaw siya ay ramdam ko ang kaba ng lola

ko. Gusto ko na siyang samahan sa loob para harapin na ang mga taong ito pero ito
ako ngayon at pinipigil ang sariling gumawa ng kahit anong kilos. Mas pinili kong
manatiling nakikinig dahil sa unti unting namumuong mga katanungan sa isip. Ano
itong pinag uusapan nila?

"Miss Olivia, hindi na maganda ang lagay ng pangalawang prinsipe. He needs her.."
what the fuck? May play ba sa loob ng bahay namin? Napili ba ang bahay namin na
setting ng isang sinaunang pelikula? Bakit nagkaroon na nang prinsipe? What the
hell? Pero tinawag nila ang pangalan ng lola ko. I don't understand.

"May usapan tayo Dastan! May usapan tayo, wala pa sa hustong gulang ang apo ko! Wag
nyo munang kuhanin sa akin ang aking apo. Hindi pa ako handa" shit! Ano? Bakit nila
ako kukuhanin? Hindi ako sasama! Sinong pangalawang prinsipe? Anong katangahan
itong naririnig ko?
"Miss Olivia! Respetuhin nyo po ang unang prinsipe" malamig na sabi ng panibagong
boses. What the fuck? Tama ba ang bahay na napuntahan ko?

"Olivia, ilang oras na lang ay ika labing walong kaarawan na rin ni Cordelia. Ano
pa ang pinagkaiba nito ngayon? My brother needs her blood, hindi na magtatagal ang
buhay ni Zen kung mananatiling malayo sa kanya ang apo mo. Alam kong ikaw ang may
lubos na may alam ng bagay na ito, dahil naranasan nyo na rin ito Leon"
napapanganga na lang ako sa humahabang usapang ito. Leon ang pangalan ng lolo ko,
sino si Zen? Sino ang Dastan na ito? Bakit kailangan ng Zen na ito ang dugo ko?
Hindi ba uso sa kanila ang bloodbank? Anong pakialam nila sa ika

labing walong kaarawan ko?

Hindi ko na hinayaan na may makapagsalita pang muli. Humugot ako nang malalim na
hininga at matapang kong binuksan ang pinto nang bahay. Agad bumungad sa akin ang
nanlalaking mga mata ng aking lola nang makita ako habang ang lahat ng mga
natatangkarang mga kalalakihan na puro nakasuot ng itim na amerikana ay mapanuring
nakatitig sa akin.

"Claret..apo"nahihirapang tawag sa akin ni lola. Hindi ko na nasagot ang mga mata

ni lola dahil sa panunuri ko sa mga taong nasa loob ng lumang bahay namin.

Tanging tatlong tao lang ang naiba ang kasuotan, na kapareho ng pangkaraniwang
isinusuot ng mga kagaya ko. Ang isang lalaki na may kulay abong buhok na hindi
nalalayo sa aking edad ay may malapad na ngisi sa akin. But I find his eyes very
weird, hindi ko maintindihan. Kung magkamali siyang maligaw sa university na
pinapasukan ko, malamang na pagkaguluhan siya ng mga babae.

Isa pa sa umagaw ng pansin ko ay ang lalaking kasalukuyang nakaupo ngayon na

talagang sumisigaw ng awtoridad at kapangyarihan sa lahat ng mga taong nandito.
Pilit kong inalis ang mga mata ko sa kanya dahil habang tumatagal ang titig ko sa
kanya mas nahihirapan akong iaalis ito mula sa kanya, he's quite hypnotic for no
reason.

At huli kong napansin ay ang napakagandang babae na may napakahabang buhok,

nakatitig lang din siya sa akin at hindi ko mabasa ang kanyang ekspresyon.
"Kanina pa siyang nakikinig sa labas. She's beautiful" mabilis na sabi ng lalaking
nakangisi. Nangunot na lang ang noo ko sa pagkindat niya sa akin. What the hell?

"Dastan

sa tingin mo ba magugustuhan siya ni Zen? Maarte ang isang 'yon. Maliit ang dibdib
niya. Zen is a boobs material" tamad na sabi nang babae sa tabi ng lalaking
nakaupo. What the fuck? Sinong tang inang Zen 'yon? Sino ang mga weirdo na kaharap
ko ngayon? Anong pakialam nila sa size ng boobs ko? At worst! Wala akong pakialam
kung magustuhan ako o hindi ng Zen na sinasabi nila. Fuck.

"Who are they lola?" lumapit na ako sa lola ko na hindi alam kung paano
magsasalita.

"Mga bisita" maiksing sagot niya sa akin. They are not welcome.

"Nagpaplay sila?" nakataas na ang kilay ko sa kanilang lahat. Hindi ko magugustuhan

ang magiging pelikula nila.

"Mukhang hindi siya sasama ng kusa Dastan, pupwersahin ko na lang kaya? Naawa na
ako kay Zen" naalarma ako nang nagsisimula nang maglakad papalapit sa akin ang
lalaking kanina pang nakangisi sa akin. Anong pupwersahin? Anong sasama? Nalilito
na ako.

"Lola? Sino sila? Hindi ko gusto ang pinag uusapan nila. I don't understand! Fuck!
Wag kayong lalapit sa akin! Bakit ako? Mukha naman kayong mayayaman, bakit
kailangang dugo ko pa? There are numbers of blood bank! Doon kayo kumuha! I'm not
willing to donate" nagpapanic na ang boses ko. Sa dami nila siguradong wala kaming
laban ni lola at kung hihingi kami ng tulong ay matatagalan pa sila para makarating
dito. Naramdaman kong humarang sa harapan ko si lola.

"Bakit wala pa siyang nalalaman Olivia?" seryosong tanong ng lalaking nakaupo.

Nalalaman? May dapat ba akong malaman? Sa kabila nang pagtataka

ko sa takbo ng magulong usapan na ito. Hindi ko mapigilang humanga sa lalaking

nagngangalang Dastan nang bigla itong tumindig. Oo, talagang magandang lalaki din
ang naunang lalaki pero iba ang karisma at kabuuan ng lalaking nakatitig sa akin
ngayon. Gorgeous will not give his features a goddamn justice.

"Oh, oh. Dastan she's drooling over you. She is Zen's property, lessen your charm
your highness" natatawang sabi ng lalaking may kulay abong buhok. No one owns me.
Damn.

"Shut up Caleb, continue big brother. Don't mind this jerk" iritadong sabi ng
babae. So magkakapatid pala ang tatlong ito, kaya pala hindi na nalalayo ang
hitsura nila.

Hindi sila pinansin ng sinasabi nilang kamahalan at nanatili siyang

nakikipagtitigan sa akin. Ako na ang kumalas sa kanyang mga mata, bakit parang
habang tumatagal ay mas lumalalim ang kanyang nakikita? Bakit parang may kakaiba sa
mga mata nila?

"Malala na ba ang pangalawang prinsipe?" nagulat ako sa tanong ng lola ko. Ano ba
talaga ang pinag uusapan nila? Saang galing bansa ang mga ito? Saang bansa pa may
hari at reyna? Bakit sila nakaabot dito sa kabundukan?
"He's dying. Our brother is dying Olivia.." mabilis na sagot ng babae sa likuran.

"Kamahalan, hayaan nyo muna akong magpaliwanag sa aking apo. Huwag kayong mag alala
at siya mismo ang dadating para sa pangalawang prinsipe.." naiiling na ako sa takbo
ng usapang ito. Ipinamimigay ba ako ng sarili kong lola sa isang 'prinsipe' na
mamamatay na? Bakit niya tinatawag na 'kamahalan' ang lalaking

ito? Bakit ganito ang pag uusap nila?

"Kailan pa siya pupunta?! Mamamatay na si Zen! Kung hindi madadala sa magandang

usapan ang mag lolang 'yan. Ako na ang tatapos Dastan!" napaatras na lang ako nang
biglang nagkulay pula ang mata ng babaeng galit na nagsasalita. Napapikit na lang
ako sa gulat. What's that? At nang muli kong tingnan ang kanyang mga mata ay kulay
itim na muli ito. Namamalikmata ba ako?

"Lily!" maawtoridad na sabi ng lalaking nagngangalang Dastan. Agad yumuko ang

babaeng nagngangalang Lily.

"I'm sorry" mahinang sagot sa kanya ng babae.

"Dastan, pumunta tayo dito para kuhanin ang babaeng 'yan. We can't let our brother
die waiting for her 18th birthday. Let me get some blood from her, Zen badly needs
her blood" agad humarang ang kamay ng lalaking may pangalang Dastan bago para
makalapit sa akin ang lalaking kukuha daw ng dugo sa akin. Kanina pa akong
pinagtataasan ng balahibo sa takbo ng usapang ito. Sa dami ng may dugo sa bansang
ito, bakit ako?
"Maasahan ko ba ang pangako mo Olivia?" madiing tanong ni 'Dastan'

"Opo, kamahalan" bahagya pang yumuko ang lola ko sa pagsagot sa kanya. What the
hell is going on? Bakit sila kilala ng lola ko?

"Good, pwede ko ba siyang makausap bago kami umalis?" sumulyap siya sa akin na agad
ko namang inirapan.

"No! I won't talk to him lola. Hindi ako sasama sa kanila, nalilito na ako lola.
Ayoko sa kanila, hindi ako sasama. Hindi ako magdodonate ng dugo" matigas na sagot
ko.

/>

"Claret" bahagyang pinisil ni lola ang braso ko bago ito tumalikod at nagtungo sa
kusina. What the hell? Iiwan niya ako sa mga taong ito?

"Lola!!" hahakbang pa sana ako para habulin si lola nang hulihin ng lalaki ang mga
bewang ko.

"What the fuck!? Let go off me!" sigaw ko sa kanya. Nagsimula na akong magpipiglas.
"Lola!" pilit akong lumingon kay lola pero hindi niya ako nililingon.Nang humarap
akong muli sa lalaking tinatawag nilang 'kamahalan' ay agad kong napansin na wala
nang tao sa likuran niya. Why so fast? Bakit nawala na agad silang lahat?

"Hindi ko alam kung anong relasyon nyo sa lola ko. Pero hindi ako sasama sa inyo,
kailanman ay hindi ko inisip na iiwan ko siya dito. Not in a million ways"
seryosong sabi ko sa kanya. Kusa niya na ako binitawan, nanatili na lang ako
nakatayo dahil alam kong pababalikin din ako ni lola kapag tinalikuran ko ang
lalaking ito.

"Your path is not in this place Cordelia Amor, your path is in our world" kung nasa
iba akong sitwasyon ay matatawa na lang ako sa sinabi niya. Anong pinagsasabi ng
isang ito? Pero hindi pagtawa ang nagawa ko, kusa na lang nagtaasan ang mga
balahibo ko sa katawan.

There is something in this man.

"Ano ba ang blood type ng kapatid niyo? Hindi naman rare ang dugo ko at madami
kayong mahahanapan na may blood type na katulad ng sa akin. Hindi din ako willing
magdonate. Just tell him to stay strong, I'm not the person you're looking for"
sagot ko sa kanya.

"Wala ako

sa lugar magpaliwanag, pero sa sandaling may nalalaman ka na. Our family will
welcome you" nagulat na lang ako nang bahagyang hinaplos ng likod ng kamay niya ang
pisngi ko. Agad akong umatras para magkadistansya kami. No one can touch me.
"I don't understand.." nahihirapang sabi ko.

"And up until now I am still confused, I am the first born. The future king but
you're not destined for me.." bahagya siyang umiling sa sinabi niya at tipid siyang
ngumiti sa akin.

"I need to go. Siguro sa susunod na magkita tayo hindi mo na kakailanganin magsuot
ng salamin. My brother's venom will definitely make you gorgeous as hell" tumalikod
na siya sa akin habang ako ay natigilan sa sinabi niya. Venom? King? Tang ina. Tang
ina. Gulong gulo na ako. Pero sa huling sinabi niya, talagang nainsulto ako.

Humugot ako muli nang malalim na hininga bago ako muling nagsalita.

"Sinasabi mo ba na hindi ako maganda 'kamahalan'?" natigilan siya sa paghakbang

dahil sa sinabi ko at muli siyang humarap sa akin na may mukhang nawiwili.

"May nasabi ba ako? Humihingi ako ng paumanhin" akala ko ay aalis na siya sa sinabi
niya nang mas lumapit pa siya sa akin at hindi ko na namalayan na nahawakan na niya
ang kanang kamay ko.

"Hayaan mo akong magpakilala. I am Dastan Lancelot Gazellian, I may not have that
spade birthmark. But I can make you the queen, beautiful Claret Cordelia Amor.."
nanlaki na lang ang mga mata ko nang bahagya siyang yumuko at halikan ang likod ng
kamay ko.
Mabilis kong inagaw ang kamay ko sa kanya.

"Nagbibiro lang ako" maiksing sabi niya. Pero hindi mahanap sa lamig ng pagsasalita
niya ang salitang biro.

"Close your eyes.."

"Why woul-" hindi ko na tuloy pa ang dapat kong sasabihin nang kusa na lang
bumagsak ang talukap ng aking mga mata at dalhin ako sa malalim na pagkakatulog.

--

VentreCanard

=================

Chapter 3

Chapter 3
Naalimpungatan ako sa aking pagkakatulog nang maramdaman kong may marahang sumuklay
sa akin. Pamilyar na ako sa pakiramdam na ito, anong oras na? Paano ako nadala ni
lola dito?

"Alam kong gising ka na Claret" paos na boses ni lola ang narinig ko na patuloy
sinusuklay ang buhok ko. Umiiyak ba siya?

Nasaan ako ngayon? Nasa malaking banyo kung saan madalas akong pinaliliguan ni lola
ng purong gatas. Kasalukuyan nang nakababad ang aking buong katawan sa purong gatas
sa bathtub na gawa pa mula sa magandang kalidad ng kahoy.

Napasulyap na lang ako sa bilog na buwan mula sa bintana. Ang gandang pagmasdan,
kahit kailan ay hindi pumalya ang magandang buwan para akitin ako.

Bigla akong napapikit nang maalala ko ang mga kakaibang tao na nagpunta sa kanina
sa bahay namin. Totoo ba itong nangyari? O isang mahabang panaginip habang
binababad ako ni lola?

"Lola, may mga bisita ba tayo kanina?" tanong ko kay lola na kasalukuyang itinataas
ang buhok ko.

"Bisita? Wala tayong bisita" seryosong sagot niya sa akin.

"Sabi na! So nananaginip lang talaga ako? Sino si kamahalan? May pangalawang
prinsipe pa. Oh damn, siguro ay napagod lang talaga ako ngayong araw" natatawang
sabi ko. Nanatiling walang imik si lola sa mga sinasabi ko, kung sa ibang
pagkakataon ay baka sinesermonan na niya ako dahil may nabanggit akong lalaki.
Weird.
"Lola.." nangunot ang noo ko nang may mapansin akong hindi pamilyar na napakalaking
salamin sa harapan ko mismo.

/>

"Lola, bakit ngayon ko lang nakita ang salamin na ito?" sobrang linaw ng replekyon
ko sa salamin at may'ron itong kakaibang disenyo sa bandang itaas.

"Spade?" muli na namang pumasok sa isipan ko ang 'kamahalan' sa panaginip ko. Lalo
na nang sabihin niya ang mga katagang ito 'I may not have a spade birthmark' Anong
ibig sabihin ng panaginip ko? Bakit parang napakalinaw ng bawat detalye ng sinasabi
kong panaginip. Posible kayang hindi nagsasabi si lola ng totoo? Posible kayang
hindi ito panaginip. Totoong may mga taong gustong kunanin ang aking dugo.

Nagulat na lang ako nang malakas na tumunog ang aming antique na grandfather's
clock hudyat na alas dose na.

"Maligayang kaarawan Claret apo.." naramdaman kong humalik sa aking pisngi si lola.

"Salamat po" ngiting sagot ko kay lola.

"Tumingin ka sa salamin, ibibigay ko na sa'yo ang regalo ko" napangiti na lang ako
nang lagyan ako ni lola ng kwintas na may kulay itim na bato.
"Ang ganda lola.." hindi ko akalain na kwintas ang ibibigay niya sa akin.

"Mangako ka na hinding hindi mo 'yan tatanggalin sa katawan mo kahit anong

mangyari. Makakaasa ba ako apo?" tanong niya sa akin sa harap ng salamin.

"Bakit ko naman tatanggalin? Bigay mo ito lola, hindi ko na ito tatanggalin sa

katawan ko" natutuwang sabi ko habang pinagmamasdan ang magandang kwintas. Saan
kaya ito nabili ni lola? Mukhang mamahalin.

"Pwede na po ba akong magpaligaw lola?" pagbibiro ko

sa kanya.

"Pwede na" malamig na sagot niya sa akin habang ako naman ay napanganga na lang.

"Are you serious lola?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.

"Gawin mo ang gusto mo, nasa hustong gulang ka na" ngumisi na lang ako sa sinabi
niya. Hindi naman ako magpapadalosdalos. Muli ko na lang sinulyapan ang bilog na
bilog na buwan.
Hindi ko mapigilang hindi mapasigaw nang makitang kulay pula ang buwan.

"Lola! Lola! Ang buwan!" pilit kong hinila si lola na nakatalikod at abala sa damit
na isusuot ko.

"Pula?" sabay kaming lumingon ni lola sa buwan at nangunot ang noo ko nang walang
kahit anong bahid ng pula dito.

"Claret.." seryosong tawag ni lola sa pangalan ko.

"Lola, nakita ko. Nagkulay pula ang buwan! Gaya ng mga mata ng babae sa panaginip
ko. Nagkul--" nanlaki ang mata ko nang makitang hindi na gatas ang pinagbababadan
ng aking katawan. Marahas akong tumayo sa bathtub at hindi ko na alintana ang buong
kahubadan ko para makaalis lamang dito.

"Lola! Nagkulay dugo ang gatas.." nangangatal akong tumalikod sa tub na

pinaggalingan ko. Bakit nagkulay pula ang gatas na pinagbababaran ko. Anong
nangyayari sa akin?

"Natatakot na ako lola sa mga nakikita ko. 'yong tub lola.." nanatili akong
nakatalikod.
"Ano ba ang nangyayari sa'yo apo? Dugo? Purong gatas lang ang nakikita ko. Halika
at babanlawan na kita, pagod ka lang apo" pinilit ko ang sarili kong muling silipin
ang gatas na

nagkulay dugo at lalong nangunot ang noo ko nang makitang walang dugo dito.

What the hell is happening on me?

Mabilis akong pinagbanlaw ni lola habang siya ay nakaabang sa akin para sa

tuwalyang kailangan ko.

"Halika at tutuyuin kita sa harap ng salamin" wala na akong imik sa sinabi ni lola.
Lagi akong pinaliliguan ni lola at hindi na bago sa akin ang makita niya ang buong
kahubaran ko. Kung tutuusin ay mas saulado pa niya ang mga kurba ng katawan ko at
mga ilang anggulo na maaaring maipula sa akin.

Nakaupo ako ngayon sa harap ng salamin habang pinupunasan niya ang buhok ko.

"Lola, maliit ba ang dibdib ko?" biglang tanong ko. Bahagya lang niya akong
sinulyapan bago siya sumagot sa akin.

"Tama lang 'yan apo" tumango na lang ako sa sinabi ni lola. Kung ganun hindi naman
talaga maliit ang dibdib ko, anong problema ng panaginip ko at pati laki ng dibdib
ko ay isinali?

"Ikaw na ang magtuloy sa katawan mo hija, papalitan ko lang ang damit mo" bahagya
akong tumango kay lola at sinimulan ko nang punasan ang sarili ko.

Nang maramdaman kong may malamig na hangin na humaplos sa batok ko ay agad na akong
umalis sa harap ng salamin. Ibinalot ko na ang sarili ko sa tuwalya at nagmadali na
akong lumabas ng banyo. Hindi na talaga maganda ang nararamdaman ko dito.
Inabot sa akin ni lola ang kulay itim kong victorian dress na siyang isinusuot ko
kapag natutulog.

"Wala akong pasok mamaya lola, gumala tayo pagkagising ko" masayang sabi ko kay
lola na kanina pang matamlay.

/>

"Sige" nagulat na lang ako nang bigla niya akong niyakap.

"Mahal na mahal ka ni lola, ingatan mo lagi ang sarili mo. Sundin mo ang mga bilin
ko sa'yo" napakagat labi na lang ako sa biglaang sinabi niya.

"Lola..iiwan mo ba ako?" mangiyak ngiyak na tanong ko.

"Hindi, sige na magbihis ka na at matulog"ako naman ang humalik sa kanya sa pisngi

bago ako nagmadaling umakyat sa hagdan.

Nang makapagbihis ako ay agad na akong humiga sa kama, hindi ko alam kung bakit
parang pagod na pagod ako. Pero alam ko lang ang pinakakailangan ko, isang mahabang
pagtulog.

--
Muli na naman akong naalimpungatan, hindi dahil nakababad na naman ako sa gatas
kundi sa boses nang lalaking tumatawag sa akin. Damn. Ayoko na. Gusto ko na lang
matulog.

Pinilit ko ang sarili kong matulog muli pero mas lalong lumalakas ang bawat
pagtawag niya sa pangalan ko. Lakas loob akong lumabas ng kwarto ko, mabilis kong
binuhay ang ilaw at nagmadali akong bumaba para sundan ang boses ng lalaki.

"Where are you? Anong kailangan mo sa akin?" kinakabahang tanong ko.

"Claret.." agad akong lumingon sa likuran ko pero walang tao. Napapahawak na lang
ako sa aking dibdib, kinakabahan na ako.

"Claret.." awtomatikong nagtungo ang aking mga mata sa direksyon kung nasaan ang
banyo.

Humugot ako nang malalim na hininga at buong tapang kong inihakbang ang aking mga
paa. Kung hindi ko kikilalanin ang lalaking tumatawag sa akin, siguradong

patuloy lang akong magagambala.

Pagkabukas na pagkabukas ko ng pinto ng napakalaking banyo ay bumungad sa akin ang

napakalinaw na salamin na nagpapakita ng repleksyon ko. Hindi ko alam kung anong
lakas ang nagtulak sa akin para mas lumapit dito at nang sandaling abot kamay ko na
ang napakalaking salamin. Napamura na lang ako nang biglang nawala ang repleksyon
ko at isang lalaking nakakadena na may nakayukong ulo ang nakita ng aking mga mata.

"You're hallucinating Claret.." ipinilig ko ang sarili ko at nang tingnan ko itong

muli ay repleksyon ko ang aking nakikita.

Bumuntong hininga na lang ako at tinalikuran ko na ang salamin. Pero muli akong
napaatras pabalik dito nang salubungin ako nang dalawang pamilyar na mukha na kapwa
nakangisi sa akin. Sila ang mga kakaibang tao sa panaginip ko.

"Happy Birthday!" sabay na bati sa akin ng magandang babae at nang lalaking may
kulay abong buhok.

Nagulat na lang ako nang sabay nilang tinulak ang magkabilang balikat ko. At
napapikit na lang ako nang nagsimula akong mahulog sa kung anong lugar na hindi ko
maintindihan. Nahuhulog ako? May mahuhulugan ba ako sa banyo namin?

Saan nila ako itinulak? Posible bang nahulog ako sa salamin? Pilit kong itinaas ang
kanang kamay ko na parang may maaabot pero nanatili pa rin akong nahuhulog sa isang
kawalan na hindi ko naiintindihan. Nananaginip na naman ba ako?

Bakit ganito ang mga panaginip ko?

Bumagsak ang aking katawan sa isang malambot na bagay na hindi ko maipaliwanag. Ano
kaya itong binagsakan ko? Hindi ko makita ng maayos lalo na at wala akong salamin.

Shit.

Sobrang dilim ng kapaligiran, halos wala na akong makita. Pinilit ko ang sarili
kong makatayo at para makapaglakad at matingnan kung masama ang pagkakabagsak ko.
Laking pasasalamat ko nang maayos ang pakiramdam ng buong katawan ko. Bigla ko na
lang niyapos ang aking sarili sa ihip ng hangin. It's too cold. Nagsisimula na rin
magtindigan ang aking mga balahibo sa katawan nang marinig ko ang marahang pagpatak
ng tubig mula sa kung saang direksyon.

"Where am I?" tanong ko sa sarili ko. Para akong bida ng isang horror film na hindi
alam kung nasaan. At anumang oras ay maaaring may kaluluwang bigla na lamang
magpapakita sa aking harapan. Ipinilig ko ang aking ulo sa masama kong naiisip.
Hindi ko dapat tinatakot ang sarili ko sa ganitong sitwasyon.

I felt something strange. Napansin kong basa ang aking mga paa dahil nakatubog ito
sa tubig. Bakit naman may tubig dito? Muli akong napausal ng pasasalamat nang hindi
nahiwalay sa aking mga paa ang aking pambahay na tsinelas.

Nang bahagya akong makakita ng liwanag ay mabilis ko itong sinundan. Kailangan ng

mata ko ng liwanag, hindi na kalinawan ang aking mga mata at hindi magandang
manatili ako sa dilim. Nang mapansin kong may maliit na lamparang nakasabit sa
dingding ay agad ko itong kinuha para magsilbing ilaw ko sa paglalakad pero nang
sandaling tanggalin ko ito at makita nang mas malinaw ang tinatapakan ko.
Naramdaman ko na lang ang mainit na likido na naglandas mula sa aking mga mata.
Naiiyak na ako, bakit ako nasa lugar na ito?
"Blood..." nakalubog ang aking mga paa sa dugo. Hindi sa tubig nakalubog

ang aking mga paa kundi sa ilog ng dugo.

Anong klaseng panaginip ito? Pinilit kong inihahakbang ang aking mga paa pero
mukhang naging bato na ito. What's going on? Bakit hindi pa ako nagigising? Hindi
ko na kaya ang panaginip na ito. Please lola, gisingin mo na ako.

Mas lalo akong nanlamig nang may mapansin ako mula sa ilog ng dugong nakikita ko.
May bula... bumubula ito. Hindi ko alam kung ipagpapatuloy ko pang panuurin ang
pagbula nito. Hindi ko alam ang aking gagawin.

Gusto kong tumakbo pero bakit parang nakapako na ang aking mga paa? Mas lalong
bumibilis ang pagbula nito. Maging ang pagtibok ng puso ko ay bumibilis na rin.

At napasigaw na lang ako nang may kung anong bigla na lang humila sa aking mga paa.
Bigla na lang akong natumba at halos mandiri ako sa aking sarili nang mabasa na ako
ng tuluyan ng pulang pulang dugo.

"Shit! No no! Wake me up" ramdam ko ang patuloy na paghila sa akin. What is
happening? Pilit kong inaninaw ang humihila sa akin pero nagsisisi ako.

"Ahhhh! Bitawan mo ko!" anong klaseng hayop ang nakikita?

Big red eyes with black hairy skin and the mouth..it's full of saliva. Anong
nangyayari sa akin? Bakit ako nakakakita ng mga ganito?

Ipinadyak ko ang aking mga paa pero wala itong nagawa at patuloy lang ang paghila
niya sa akin. Nanghihina na ako, ito ba ang sinasabi nilang bangungot?

Napasukan na ng dugo ang aking tenga, maging ang ilong ko ay ganun rin. I can even
taste the blood on my mouth. Am I going to die here? Pinilit kong hawakan ang
kwintas na ibinigay sa akin ni lola.

"Lola,
help me. Wake me up..ayoko na" hinalikan ko na ang kwintas na bigay ni lola at
ipinikit ko na ang aking mga mata. Mukhang bangungot pa pala ang papatay sa akin.
Hindi man lang ako nakapagtapos ng pag aaral.

Hiniyaan ko na ang mabalahibong nilalang na patuloy akong hilahin. Wala na rin

akong magagawa kung mamamatay na rin naman ako sa isang bangungot dapat lang na
hindi ko na pahirapan pa ang aking sarili.

Akala ko ay magtatagal pa ang paghila sa akin ng hindi ko mapangalanang hayop nang

biglang nag init ang mga paa ko. At nang pagmulat ko, nakita ko na lang ang hayop
na walang pangalan na natutupok na ng apoy. What did just happen? Pilit kong hinila
ang aking mga paa dahil kung hindi ako kikilos ay maging ako ay masusunog. Bakit
siya nasusunog?

Mabilis akong bumangon at nagtatakbo.

"I need to go back.. alam kong may daan palabas. I should find the mirror, baka
sakaling magising ako.." habang tumatakbo ako ay may napansin akong panibagong
liwanag.

Pinili kong sundan muli ang liwanag. I need to run, I need to get out of here. Lalo
kong binilisan ang pagtakbo nang marinig ko ang malakas na pag ungol. Ungol ng
nilalang na humila sa akin. Shit! Buhay pa siya?

Habang tumatakbo ako ay may naaaninaw ang aking mga mga mata. May tao..

Napatigil ako sa pagtakbo dahil sa nakikita ko ngayon. Hindi kaya siya ang lalaking
nakita ko sa salamin? Hindi ko makita ng maayos ang kanyang mukha dahil nakatungo
siya. Pero ang malaking ipinagtataka ko ay kung bakit siya nakakadena at walang
pang itaas na damit sa lugar na ito? Who is he? Kahit malabo ang aking mga mata

ay hindi ko maiwasang hindi humanga sa matipuno niyang katawan.

But what's with his bruises? Bakit may taong gustong sirain ang magandang katawan
niya? Hinuli rin ba siya ng nilalang na humahabol sa akin? Should I help him?

Pinili kong humakbang papalapit sa kanya para mas makita ang kanyang mukha. Bahagya
akong yumuko at napakagat labi na lang ako nang tuluyan ko nang makita ang napaka
amo niyang mukha. Napakahaba ng pilik niya, ang tamang hugis ng kanyang ilong. At
ang mapupula niyang labi, sino ang perpektong lalaking ito? At ang balat niya,
bakit ganito ang nakikita ko? Parang kumikislap ang mga balat niya habang
tinatamaan ito ng liwanag ng lampara.

He is like a chained angel.

"Hi?" mahinang sabi ko habang sinisimulan ko nang ilapit ang aking mga kamay sa
kanya.

Pero natumba na lang ako sa gulat at mabilis akong gumapang paatras nang imulat
niya ang kanyang kakaibang mata. What's wrong with him? Parang gusto niya akong
patayin sa paraan ng pagtitig niya.

"Why so scared?" pilit siyang nagwawala sa kadena niya para maabot ako. He wanted
to reach me. Mas lalo pa akong umatras dahil sa kinikilos niya.

He's so different, bigla na lang siyang nag iba. Ibang iba siya sa taong natutulog
kanina. He's so scary.

"Anong nangyayari sa'yo? Nakagat ka ba ng nilalang na mabalahibo?" kinakabahang

tanong ko sa kanya. Kung ganoon ay kailangan ko na talagang makaalis dito bago pa
ako mapagaya sa lalaking nasa harapan ko.

"Cut the crap! Ikaw ba ang pinadala nila sa akin? You can't entertain me

like that, come near me" hindi ko naintindihan ang sinabi niya. Anong pinadala?
Entertain?

"Mukhang nababaliw ka na" nasabi ko na lang sa kanya. Siguro epekto ito ng

pagkakakagat sa kanya ng mabalahibong nilalang.

Tinitigan niya ako ng masama sa sinabi ko. He looked so dangerous. Kailangan ko na

talagang umalis.
"Fuck! Anong katangahan ang pinagsasabi mo?" napaatras na naman ako nang pilit niya
akong abutin. Nakakatakot talaga siya. At ako pa ang tinawag niyang tanga?

"Please, I need to wake up. I don't like this nightmare anymore. Please wake me up
lola, ayokong mabaliw katulad niya" sunod sunod na bulong ko. Muli kong ipinikit
ang aking mga mata para magising na sa bangungot pero nang imulat ko itong muli ay
ang lalaking nakakadena pa din ang nakikita ko. Damn.

"Kung ganoon ay artista pala ang ipinadala nila sa akin ngayon. Good! Nakuha mo na
ang atensyon ko. You can now strip" napamura na lang ako sa sinabi ng lalaking
nakakadena. Tama ba ang rinig ko? Pinaghuhubad niya ba ako?

"O ano pa ang inaarte mo? You're my prostitute right? Now strip! Maghubad ka na
kahit maliit 'yang dibdib mo. Pwede na, mukhang makinis ka naman" napayakap na lang
ako sa aking sarili. Gago!

"Tang ina ka!" mabilis akong nakalapit sa kanya at isang malakas na sampal ang
pinalipad ko sa kanyang pisngi. Pero mabilis akong lumayo kung sakaling abutin niya
ako.

Natigilan siya sa ginawa ko at lalong tumindi ang paninitig niya sa akin.

"Anong problema mo babae

ka!? Hindi mo ba ako nakikilala?!" sigaw niya sa akin. Talagang hindi ko siya
nakikilala!
"Ang kapal ng mukha mong tawagin akong prostitute! Gago ka! Baliw!" sigaw ko sa
kanya.

"Lapastangan ka! Hindi mo ako nakikilala?! Saang imperyo ka nanggaling?! Hindi mo

ako nakikilala?!" nangunot ang noo ko nang mapansing naglalabasan ang ugat niya sa
kanyang noo, na parang napakalaking insulto na hindi ko siya nakikilala.

Makikipagsagutan pa sana ako sa nababaliw na lalaking ito nang manlamig ako dahil
sa presensiya ng mabalahibong nilalang sa likuran ko. Naabutan niya ako.

"Fuck! Mamamatay na yata ako" kinakabahan na ako. Saang direksyon ako pupunta sa
mabalahibong nilalang o sa lalaking parang kakainin ako ng buhay.

"Come on, pick your best choice. Paalala, pareho kaming nangngagat" bored na sabi
ng lalaki sa akin. What the fuck?

"Ayoko na. If I'm going to die here, then go" pumikit na lang ako habang hinihintay
ang pag atake ng mabalahibong nilalang sa akin.

"Oh crap! Just feed me, bago ka mamatay" feed him? Lumingon ako sa lalaki na pilit
hinihila ang kanang kamay niya sa kadena na kasalukuyang lumalapnos sa kanyang
balat. Anong may'ron sa kadenang nakatali sa kanya.
Nagulat na lang ako nang tuluyan niyang natanggal ang isa niyang kamay at mabilis
niya akong nahila sa posisyon ko na dinambahan na ng mabalahibong nilalang. Kung
nahuli siya nang paghila sa akin ay malamang kinain na ako ng halimaw na nasa
harapan namin.

"She's mine..." kasalukuyan siyang nasa likuran ko habang nakakulong ako sa kanang
bisig niya. Nagpumilit akong makawala pero napakalakas niya.

"What are you.. doing..?" nangangatal na tanong ko nang maramdaman ko ang marahang
paglalandas ng dila nila sa aking leeg.

"Hey. Stop!" pilit kong hinahampas ang matigas na braso niyang nakapulupot sa akin.

Wala na akong nagawa kundi mapadaing habang madiing nakahawak sa kanyang braso nang
maramdaman ko ang kirot na tumusok sa aking leeg. Anong ginagawa niya sa akin?

Nagsimula na akong makaramdam ng panghihina. Palabo na nang palabo ang aking mga
mata.

"Your blood.." nagtataka ang kanyang boses. Naramdaman ko na lang ang pagbuhat niya
sa akin.

Buong lakas kong itinaas ang kamay ko para maabot ang kanyang mukha. Gusto ko
siyang sampalin, ano itong ginawa niya sa akin? At bigla na lang akong nanghina?
Mahinang tapik na lang siguro sa pisngi niya ang nagawa ko. Wala na akong makita..

"I've been waiting for you Cordelia Amor..."

--

VentreCanard

=================

Chapter 4

Chapter 4

Nagising na lang ako dahil sa mabangong amoy ng bulaklak. How I love the smell of
flowers. Nakakagaan ng pakiramdam. Kung pwede lang sana na matulog na lang lagi na
katulad nito, na walang isiping klase, assignment at mga nakakabang recitation.
Damn. Pero alam kong anumang oras ay gigisingin na ako ng aking lola para pumasok
na sa aking napakagandang university.

Please, I need 5 more minutes.

Ayoko pa na imulat ang aking mga mata. I need to sleep more, I want to feel the
softness of this bed. I want to feel warmth of this comforter. Mas lalo kong
ibinalot ang sarili ko dito. Kung lumiban na kaya ako? Kahit ngayon lang.

I even made myself in fetus style. Why it's too cold today? Nakakatamad namang
bumangon kapag ganito kalamig ng klima.

"Claret..." hindi ko pinansin ang tawag sa aking pangalan. Please let me sleep.
"Claret.." damn it. Mabilis kong hinagip ang unang malapit sa akin at tinakip ko
ito sa tenga ko.

"Claret.." marahas na akong napamulat nang muli kong marinig ang pangalan ko mula
sa hindi pamilyar na boses ng lalaki. What the fuck? Sino itong lalaking tumatawag
sa akin?

Nanatili akong hindi gumagawa ng kilos. Anong ginagawa ng lalaking sa kwarto ko?
Nasaan si lola? Nagsisimula na akong kabahan, ang magkaroon ng lalaki sa aking
kwarto ay napakalaking kasalanan. Siguradong ipasusunog ako ng aking lola ng buhay.

Pero halos mapapadyak ako sa napansin ko. What the hell? Hindi ko ito kama! Papaano
ako nakapunta dito? Fuck. Fuck. Wala akong matandaan? Uminom ba ako kagabi? Fuck!
What

the hell is happening?

"Come on Claret, stop that act" bakit ako kilala ng lalaking ito? Act?!

Napasigaw na lang ako nang bigla na lang nahatak ang makapal na comforter na
nagtatago sa akin. Mabilis akong naupo at napaatras hanggang sa headrest ng kama.
At halos manlaki ang aking mga mata sa nakikita ko.

I'm in a strange room with this gorgeous stranger. Who the hell is he? Why the hell
am I here? I'm just sitting on a red bed with full of white rose petals. What's
with this setting? And I looked down on me, shit! I don't even own this dress! I'm
wearing a silk black dress and I can vividly see my body in this thin kind of
dress! What the fuck? May nangyari na sa amin?

Awtomatiko kong tinakpan ang sarili ko para maitago ang kung anumang bumabakat sa
nakanipis na damit na ito. Fuck. Sinong nagbihis sa akin?

Who the fuck is he?

Nang sandaling magsalubong ang aming mga mata, hindi ko mapigilang hindi mapalunok
ng ilang beses. Damn. He's too beautiful and damn topless. Anong ginagawa ko sa
kwartong ito kasama siya? Papaano ako napunta sa kwartong ito at nagising na ganito
ang suot ko?

Nakaupo siya ngayon sa harapan ko na parang hari habang banayad siyang sumisipsip
ng kulay pulang alak. He has this intense eye on me that I can't explain. Bumibilis
ang paghataw ng dibdib ko sa paraan ng pagtitig niya sa akin.

He looked familiar, parang hindi lang ito ang una naming pagkikita..

"Why am I here?" nangangatal na tanong ko sa kanya. Ang huli kong natatandaan ay

magkausap pa kami ng lola ko. Shit! I can't remember

anything.

Nagulat na lang ako nang bigla na lang siyang nawala sa aking paningin. At halos
mapatalon na lang ako nang maramdaman ang mainit niyang hininga sa kanang tenga ko.
Lalong lumakas ang tibok ng aking puso nang hindi ko maigalaw ang aking sarili.
Anong nangyayari sa akin?

"Open your mouth" wala akong balak sundin ang utos niya pero hindi ko alam kung
bakit kusa na lang nagbukas ang mga labi ko.

Did he cast something on me? I can't fucking move. Wala akong ibang magawa kundi
panuorin na lang ang ginagawa niya sa akin. Ramdam ko ang ilang daliri niya sa
itaas ng mga ngipin ko. Parang may pilit siyang kinakapa sa aking mga ngipin. Damn,
is he some sort of dentist?

Nangunot ang noo ko sa gulat na gulat niyang ekspresyon. What's wrong with this
him?

"I didn't turn you..." bulong niya. Turn me? What?

Mas lalo akong nagulat nang bigla niya akong inihiga sa kama. Walang nagawa ang
sarili kong katawan at parang sunod lang ito ng sunod sa lalaking ito. Anong
nangyayari sa katawan ko? Bakit parang ang lalaking ito na ang nagmamay ari? I
can't command my own body. I can't utter any words. Ang tangi ko lang nagagawa ay
manuod sa lalaking ito na kasalukuyan nang itinatagilid ang ulo ko.

Napapikit na lang ako nang una kong maramdaman ang mainit hininga sa leeg ko. Pero
mas napahugot na lang ako ng paghinga sa sunod niyang ginawa. I felt his tongue
gently licking my neck. What the hell is he doing?

Nang maramdaman ko ang init ng labi niya sa leeg ko parang nagkaroon ako muli ng
sariling control sa aking katawan. Agad kong iginalaw ang aking mga kamay

at buong lakas ko siyang itinulak. Hindi man lang siya natinag na parang wala akong
ginawa.
"You are really something.." ngising sabi niya sa akin. Mabilis niyang ikinulong
ang aking mga kamay sa ulunan ko.

"This is rap--..." pagpupumiglas ko. Hindi na natuloy ang sasabihin ko dahil

nagsalita siyang muli. Damn.

"Feeding baby, this is feeding" huling sabi niya bago siya muling bumaba sa leeg
ko. At napasigaw na lang ako sa kirot na tumusok sa aking balat. Habang tumatagal
ang mga labi niya sa leeg ko, lalong nag iinit ang buong katawan ko kasabay nito
ang panlalambot ko.

Tama ba ang tumatakbo sa isip ko? Totoo ba ang talaga sila? Bakit kailangang ako
pa?

"You really taste sweet..." nanlalabo na ang aking mga mata at hindi ko na siya
maaninaw ng maayos.

Pilit kong inabot ang kanyang mukha sa kabila ng aking nanlalabong mga mata. I can
see red liquid on his lips.

"You're a vampire..."

"Yes, I am"
Ito na lang ang huli kong narinig bago ko tuluyang isinara ang aking mga mata.

It's not a dream. He's the guy from that dark room.

Ang lalaking punong puno ng aking dugo sa kanyang mga labi.

--

Ilang beses pa kaya ako makakatulog at muling magigising na may kaba sa aking
dibdib? Kahit ilang beses kong ipikit ang aking mga mata at isiping lahat ng mga
nangyayaring ito ay isang malaking bangungot ay wala pa rin nangyayari.

Alam kong

anumang oras ay may hihila na naman sa makapal na kumot na gamit ko at may kung
sinong lalaki na naman na sasalubong sa akin. Isa siyang bampira? Imposible. Akala
ko ay kathang isip lang sila at mga kwentong barbero? What the hell? Paano ko pa
maipapaliwanag ang dalawang beses na pagkirot ng aking leeg nang sandaling lumapat
ang kanyang mga labi dito? Fuck! Pero hindi pa din ako kumbinsido, posibleng
masyadong lang nahumaling ang lalaking ito sa mga palabas tungkol sa bampira?

Hindi ko na namalayan na napahawak na lang ako sa aking leeg para makapa ang marka
ng kagat sa akin ng lalaki. Wala na akong maramdaman na kirot at bakas na may
kumagat dito. Hindi kaya nananaginip ako sa aking panaginip? Damn, hindi na ito
maganda.
"Don't think too much Claret.." narinig ko mula sa pamilyar na boses ng lalaki.
Kung hindi ako nagkakamali ay siya ang lalaking nakacadena na nakita ko. Sa halip
na magtago pa ako sa ilalim ng kumot na ito ay buong tapang na akong bumangon,
mabilis kong hinila ang makapal na kumot para matakpan ang napakanipis kong damit.
Damn, ramdam kong wala akong damit panloob.

"Who are you?" diretsong tanong ko sa lalaki na nakaupo na sa dulo ng kamang

kinalalagyan ko.

"Hindi mo pa ba ako nakikilala?" sa bilis nang pangyayari ay nakita ko na lang siya

na malapit na sa harapan ko. Paano niya nagawa 'yon?

"Lumayo ka sa akin!" pilit akong umaatras kahit nasa headrest na ako ng kama.

"You looked prettier in long hair" mahabang buhok? Nagulat na lang ako nang marahan
niyang pinadausdos ang

kamay niya sa buhok ko at halos manlaki ang mga mata ko nang makitang mahaba na
ito.

My short brown hair turned to be this elegant curly brown hair. Para akong
naestatwa nang marahan niyang hinalikan ang aking mahabang buhok.

Pero may sariling buhay ang aking mga kamay, kusa itong lumipad sa mga pisngi niya
at halos mag echo sa buong kwarto ang lakas ng sampal ko sa kanya.

"Sa pagkakatanda ko ay tinawag mo akong bayarang babae! Tang ina ka, inaasahan mo
ba akong maniniwala sa mga sinasabi mo?" nagmadali akong bumaba sa kama habang
hawak pa rin ang kumot na pilit kong itinatakip sa sarili ko.
"Pangatlong beses mo na akong sinampal" seryosong sabi niya habang bahagya niyang
hinahawakan ang kanyang pisngi na sinampal ko.

"Nasaan ako? Gusto ko nang umuwi, hindi ko gustong manatili sa lugar na ito" lalong
hindi ko gustong tumigil ng mas matagal na oras kasama ang lalaking ito na walang
kahirap hirap na inaakit ang aking mga mata. Damn, nakakakita na ako ng mga
basketball players na walang pang itaas na damit sa aming university pero ni minsan
wala akong nakitang may kasing ganda ng katawan ng lalaking nasa harapan ko. Fuck.

"You won't ever come back Claret, you belong here. You belong to me.." lalo akong
napaatras sa mga sinasabi niya. What the hell?

Hindi na ako makahanap ng isasagot sa kanya at muli pa sana siyang magsisimulang

lumapit sa akin nang abalahin kami ng isang marahang katok mula sa pinto. Dapat ko
ba itong ipagpasalamat?

Iritado siyang humarap sa may pinto at kusa na itong

nabuksan dahil sa taong nagbukas nito mula sa labas.

"Hinihintay na po kayo ng unang prinsipe, maging ang iba mo pang mga kapatid ay
naghihintay na" lalong kumunot ang noo ko sa naririnig ko. Ito na naman ang mga
prinsipe na pinagsasabi nila.

Bahagya kong inilibot ang aking mga mata sa kabuuan ng kwarto habang panay ang pag
uusap nila ng matandang babae ng mga weirdong lengwahe. Isang bagay lang naman ang
itinuro sa akin ni lola, kung nasa sitwasyon akong hindi ko na alam ang aking
gagawin. Mas mabuting kumilos ng natural at huwag takutin ang sarili. Susubukan
kong makipag usap sa lalaking ito sa maayos na paraan, at ipapaintindi ko sa
kanyang hindi ako ang taong hinahanap nila.

Muli kong inilibot ang aking mga mata sa kwartong punong puno nang mga makaluma
ngunit eleganteng mga kagamitan na bihira nang makita sa isang ordinaryong bahay sa
panahon ngayon. Ang kanilang malakristal na ilaw na hindi kaliwanagan, ilang mga
kandilang nagtirik sa bawat sulok ng kwarto, maliliit na estatwa na hindi ko
maintindihan ang desinyo at tanging makalumang orasan lamang ang pamilyar sa aking
mga mata. Bakit ganito ang desinyo ng kwartong ito? Pinagtataasan ako ng balahibo.
Pero mas lalo akong napasinghap nang tumama ang aking mga mata sa isang salamin na
kitang kita ang aking kabuuan. Hindi ito ang salamin na maaaring 'pinaghulugan' ko
pero masasabi kong isa din itong antique dahil sa makaluma nitong disenyo.

Kusang humakbang ang aking mga paa hanggang sa tuluyan na akong nakaharap sa
salamin. Hindi ako makapaniwala sa nakikita kong repleksyon, ako ba ang babaeng
nakikita

ko? Bakit ngayon ko lang napansin na wala na akong salamin? Bakit nakakakita ako ng
malinaw?

Kahit ang aking mga kamay ay kusa na ring bumitaw sa makapal na kumot na nakatakip
sa aking katawan. At halos napahanga ako sa aking kutis, oo at maputi na ako noon
pa, pero bakit lalong tumingkad ang aking maputing kutis? What happened to my lips?
Mas namumula ito, ilang beses ko itong pinahid sa pag aakalang may lipstick ito
pero nanatili pa rin itong kasing pula ng mga mansanas. At ang buong katawan ko,
mas lalong nadepina ang bawat kurba nito. Anong nangyari sa akin?

"You are my newborn mate Claret, the most beautiful vampire in this empire" hindi
ako nakagalaw sa harap nang salamin nang may bumalot na braso mula sa aking
likuran. Agad kong naramdaman ang init ng katawan ng lalaking nakayakap sa akin
mula sa likuran. Lalong hindi ko rin alam kung bakit ko pinapayagan ang
estrangherong lalaking ito na yakapin na lamang ako sa kabila ng damit na suot ko
ngayon. I am almost naked.

Kasalukuyan lang akong nakatitig sa salamin habang pinagmamasdan ang bawat pagkilos
niya habang kayakap ang aking katawan. What the hell is wrong with you Claret?
Hindi ka pinalaking ganito ng lola mo.

"Please help yourself Claret, wake up your vampire blood. I've been dying on your
fangs. I need your bites. You need to bite me back.."

Nagtaasan ang aking mga balahibo nang maramdaman kong gumagapang na ang kamay ng
lalaking walang pangalan sa aking tiyan, sa kabila nang telang nakaharang sa aking
katawan ay ramdam na ramdam ko pa rin ang mainit at marahang haplos niya.

Lalong bumibilis ang pagtibok ng puso at nagsisimula na rin akong mahiraoang

huminga nang mapansing nagbabago ang kulay ng mga mata niya. Anong nangyayari sa
mata niya? Naaalala ko ang pulang buwan sa mga mata niya.

"Stop!" pikit mata akong sumigaw nang maramdaman kong bumababa ang kamay niya.
Narinig ko siyang marahang tumawa. At itinigil niya ang kanyang mga kamay sa
paggalaw. Fuck! Do something Claret!

"I know you can't resist me Claret, get dress. Ipapakilala na kita sa buong
emperyo" nang mumulat na ako ay wala na siya sa likuran ko at ang tanging naiwan ay
isang kasuotan na hindi ko akalaing maisusuot ko sa buong buhay ko.

Mabilis akong tumakbo sa may bintana para malaman kung saang lugar ako nang
Pilipinas napadpad at nang marahas kong itulak ang mga bintana ay napamura na lang
ako.

"Where the hell am I?" nasa mataas akong lugar kung saan tanaw ko ang may iba't
ibang hindi pamilyar na desinyo nang mga gusali na akala ko ay sa mga hindi
makatutuhanang pelikula ko lang makikita.

"What the fuck?! This might sounds childish but fuck! Nasa isang kastilyo ba ako?"
tanong ko sa aking sarili habang tinatanaw ang taas ng gusaling kinalalagyan ko.
Agad kong mapapansin na ang lugar na kinatatayuan ko ay ang sentro nang buong lugar
na ito. Nasaan ka na ba Claret? Ano itong mga nakikita mo?

Paano ako napadpad sa lugar na ito? Napaupo na lang ako at halos sabunutan ko na
ang sarili ko. Ang dami nang nangyayari sa akin, ang huli ko lang natatandaan ay
kaarawan ko lamang, bakit ako nasa ganitong sitwasyon?

Totoo ba talagang nasa tahanan ako ng isang bampira? What the hell? Gulong gulo na
ako. Gusto ko nang magising.
"Bilisan mo nang magbihis, naiinip na kaming lahat" napataas ako nang paningin sa
boses nang babaeng narinig ko. Sumalubong sa akin ang pamilyar na babaeng tumulak
sa akin sa banyo. Shit. This whole thing is a goddamn nightmare Claret. Kailangan
mo lang tanggapin na masyado lang itong mahaba, just go with the flow. Dahil ang
lahat ng nangyayari sa'yo ngayon ay hindi makatotohanan.

Hindi na ako nagsalita at kusa na akong tumayo para kuhanin ang damit na hindi ko
alam kung paano ko uumpisahang isuot sa dami ng kolorete nito. Napangiwi na lang
ako sa bigat ng isusuot ko. Paano kaya nila nasusuot ito ng maayos?

"Tulad ng inaasahan, hindi na nakapaghintay ang aking kapatid. Ilang beses ka na

niyang kinagat?" sige panindigan nyo ang pagiging bampira nyo. Baka maniwala na
ako. Pinili ko na lang hindi sumagot at naghubad na ako sa harapan niya para
magpalit ng damit. Napansin ko agad ang pagtaas ng kilay niya nang makita ang
kabuuan ko. I don't care.

Nang pilit kong itinataas ang zipper ng gown na suot ko ay tinulungan na ako ng
babaeng kanina pang nanunuod sa akin. Nang tuluyan na akong nakapagbihis ay hindi
na ako nakaangal nang hilahin niya na ako palabas, ilang mga unipormadong babae ang
tumungo nang sandaling lumabas kami ng kwarto. At sa bawat paghakbang ko sa lugar
na ito ay napapahanga na lang ako. Totoong nasa isang kastilyo ako.

Kusang nagbukas ang napakalaking pinto at para akong naestatwa sa mga taong
kasalukyang nakatitig

sa akin. Masasabi kong ang limang mukhang nasa harapan ko ngayon ay talagang
sumisigaw ng kagandahan at kakisigan. Who are these people?

Mabilis akong iniwan ng babae at umupo na rin siya sa isa sa bakanteng upuan sa
harapan ko. Anim na pares na ng mga mata ang mariing nakatitig sa akin. May
dalawang pamilyar na mukha na akong nakita, si 'kamahalan' na seryosong nakatitig
sa akin at ang lalaking may kulay abong buhok na nagngangalang Caleb na nakangisi
sa akin, may panibago rin lalaki na hindi pamilyar sa akin na bahagyang nakakagat
labi habang nakapatong ang kanyang kanang kamay sa armrest at nakapangalumbabang
nakatitig sa akin. At mga batang kambal na babae at lalaki na kapwa nakangiti sa
akin. At ang babaeng sumundo sa akin na nakataas ang kilay.

Sila ba ang sinasabi ng matandang naghihintay sa akin? Bakit? Anong kailangan nila
sa akin?

"Maligayang pagbabalik, akala ko talaga mamamatay ka na Zen" natatawang sabi ni

Caleb sa lalaking nasa likod ko. Mabilis kong inilingon ang tinawag niyang Zen at
halos mapamura na lang ako nang malamang siya ang lalaking kasama ko sa kwarto.
"Siya ba ang sinasabi nyong agaw buhay? At mamamatay na?! Mas malakas pa siya sa
kalabaw!" nang pumunta sila sa bahay parang talagang mamamatay na ang lalaking
sinasabi nila, pero bakit hindi ko makita sa lalaking ito na muntik na siyang
mamatay?

"What the fuck Zen?! She compared you to a damn carabao" natatawa ring sabi ng
lalaking ngayon ko lang nakita. Halos lahat sila ay nagtatawanan maliban kay
'kamahalan'

"You should not

make fun of vampires, newborn" natigilan sila sa pagtawa nang may panibagong
lalaking dumating at mabilis siyang naupo sa bakanteng upuan. Kung ikukumpara sa
mga taong nandito, masasabi kong higit siyang mahirap pakisamahan.

Pitong pares na nang mga mata ang mapanuring nagmamasid sa akin na para bang isa
akong bagay na kailangang pag eksperimentuhan at kailangan ng masuring pag aaral.

"Vampires? Tigilan nyo ako, hindi ako naniniwala sa mga bampira. At kung naghahanap
kayo ng taong maloloko, wag ako. Gusto ko nang umuwi at hindi ako ang babaeng
hinahanap nyo" matapang na sabi ko. Kanina ko pang pinag iisipan ang mga nangyayari
sa akin at kahit anong gawin ko ay hindi ko pa rin paniwalaan na may talagang mga
bampira. Oo at nakaramdam ako ng kirot sa aking leeg pero posibleng kinagat lang
talaga ako para magmukhang kapanipaniwala, maging ang mga nakita ko sa labi ng
lalaking ito ay maaring mga palabas lamang. Posibleng mga artista ang mga taong ito
at gusto nila akong isali? Damn.

"She's quite funny" malamig na sabi ni 'kamahalan'

Akala ko ay muli silang magtatawanan sa sinabi ni 'kamahalan' pero halos natahimik

ang lahat. Niyapos ko ang aking sarili nang bigla akong nakaramdam nang panlalamig
at bigla na lang nangatal ang aking buong katawan nang biglang kumulog at namatay
ang ilaw at halos mapaluha na lang ako habang may nangangatal na tuhod nang
makitang biglang nagkulay pula ang pitong pares ng mga matang nakatitig sa akin.

Hindi ko na napigil pa aking pagsigaw nang muling kumulog at bahagyang nagliwanang

dahil sa kidlat. Agad tumama

sa paningin ng aking mga mata ang mga ngiping may napakatutulis na dulo. Anong
klaseng nilalang ang mga taong ito?

"Ayoko na! Tigilan nyo na ako!" agad kong binuhat ang mabigat kong saya at pinilit
kong tumakbo sa nangangatal kong tuhod. Anong klaseng mga tao sila? Totoong mga
bampira. Totoong mga bampira.

Natumba na lang ako sa aking pagtakbo nang bumunggo ako sa isang matigas na bagay.
At sinalubong ako ng mga matang namumula. Marahas kong pinaghahampas ang dibdib
niya.

"Please, please, tigilan nyo na ako. Ayoko na po. Aalis na ako, wala akong ginawang
kasalanan sa inyo" nanlambot ang aking mga tuhod at dumausdos na lang ako sa
malamig na sahig. Isinubsob ko na ang sarili ko sa aking tuhod habang humahagulhol
ng iyak. Anong nangyayari sa akin? Bakit ako hinahabol ng mga bampira? Ni minsan ay
hindi ko pinangarap magkaganito ang buhay ko.

"What the hell is wrong with you?! Bakit nyo siya tinakot?!" galit na galit ang
boses ng lalaking tinatawag nilang Zen. Kinakailangan niya ang dugo ko? Bakit ako?
Bakit ako pa?

"It's okay Claret.. I'm here.." pilit kong sinasalag ang kamay niya. Please, wag
nyo na akong hawakan.
"Tigilan nyo ako! Mga bampira kayo! Tigilan nyo na ako!" sigaw na ako ng sigaw
habang pilit sinasalag ang mga kamay ni 'Zen' hinding hindi ko pagkakatiwalaan ang
mga bampira.

"See? Naniniwala na siya ngayon" natatawang sabi ng isang boses.

"Claret.. you're one of us. Siguro ay napapansin mo na ang pagbabago

sa'yo. I've bitten you twice and in no time you'll crave for my blood. You need to
accept the real you.." what? Tang ina. Ano ako? Anong ginawa niya sa akin?! Sinira
niya ang buhay ko!

"Ginawa mo akong bampira?!" lalong natuluan ang luha ko. Ang pinapangarap kong
simpleng buhay ay nawala nang parang bula dahil sa kagat ng lalaking ito.
Kinikilabutan akong isipin na iinom ako ng dugo. Fuck. Never!

"Yes, matagal ka nang hinihintay ng buong kahariang ito. Matagal na kitang

hinihintay" bahagya na siyang lumuhod para maglebel ang aming mga mata. Hinihintay?
Ako? Anong kinalaman ko sa mga bampira?

"I don't understand.." nalilito na ako. May nalalaman ba dito si lola?

"I am Zen Lancelot Gazellian, the second prince of this empire. The born prince who
destined for you Claret Cordelia Amor"

Muli na naman akong hindi nakagalaw nang unti unting nag apoy ang bawat pasong
nagkalat sa buong kapaligiran. Ito ang nagmistulang ilaw sa kabuuan ng napakadilim
na lugar. At hindi lang ito ang nakapagpagulat sa akin, hindi lang pitong bampira
ang nanunuod sa amin ngayon. Napapalibutan kami ng hindi lamang daang pares nang
namumulang mga mata mula sa kadiliman ng iba't ibang parte ng napakalaking
kastilyong ito.

Naramdaman kong dahan dahan na niyang inililis ang telang nagtataklob sa aking mga
braso at nang bahagyang malilis na niya ito nagsimula na namang mamula ang kanyang
mga mata. Pilit kong hinila ang aking braso sa kanyang pagkakahawak pero wala man
lang itong naging epekto.

Napapikit na lang ako nang lumapat ang labi niya at ibinaon niya na ang kanyang
pangil hindi kalayuan sa aking palapulsuhan. Lalong nagliyab at lumaki ang apoy sa
kapaligiran nang sandaling sinimulan na niyang inumin ang aking dugo. Hindi ito
tulad ng unang at pangalawang kagat niya na nanghihina ako, may iba akong
nararamdaman. Hindi ko man lang maramdaman ang kirot mula sa mga pangil niya. At sa
halip na manghina sa tagal nito sa pag inom ng aking dugo, hindi ko maintindihan
ang nararamdaman ko. Bakit parang nasisiyahan pa ang bawat parte ng aking katawan
sa paraan ng pagdaloy ng aking dugo sa kanyang mainit na labi?

I can even love the sounds of his drinking noise. Fuck! Anong itong nararamdaman
ko?

Hindi ko na namalayan ang marahang paghaplos ko sa kanyang buhok habang panay ang
pag inom niya sa aking dugo. Dito siya tumigil sa pag inom na parang nagulat sa
ginawa ko, maging ako ay nagugulat sa mga reaksyon ng aking mga katawan, parang
pamilyar na ito sa mga labi ng lalaking ito. Damn. Bakit nagkakagulo na Claret?

Hindi ko sinunod ang alinlangan sa aking isip, sa halip na sumigaw at lumayo sa

kanya dahil sa ginawa niyang pagkagat sa akin, kusang gumalaw ang aking mga kamay
para punasan ang dugo sa labi niya, agad niya itong hinuli at dinala niya sa
kanyang mga labi para siya na mismo ang umubos ng kapatak ng aking dugo.

"Your eyes are glowing Claret...you're arouse"

--

VentreCanard

=================

Chapter 5

Chapter 5

Paanong sa isang iglap ang simpleng buhay ko kasama ang aking lola sa kabunduakan
ay bigla na lamang naglaho ng parang bula? Papaanong sa dami ng babaeng nabubuhay
sa mundong ibabaw, bakit ako pa ang humaharap sa ganitong sitwasyon?

Sitwasyong ni minsan ay hindi ko naisip na mangyayari sa buong buhay ko.

Para akong napaso sa sinabi ng lalaking may pangalang Zen, halos gumapang na ako
paatras nang sandaling bitawan niya ang aking kamay. Bakit hinayaan ko ang sarili
kong gumawa ng kakaibang reaksyon? Bakit hinayaan kong madala ang aking emosyon
mula sa mainit niyang labi sa aking mga balat. Bakit pinabayaan kong mawala ako sa
katinuan nang sandaling makita ko ang aking dugo na naglalandas sa perpektong hugis
ng kanyang mga labi? Fuck.

Anong nangyayari sa aking katawan? Totoo ba na isa na rin ako sa kanila? Nang
tangkain niya ako muling abutin ay pilit akong umatras. Hindi ko maintindihan kung
anong nakita ko sa kanyang mga mata nang sandaling umatras muli ako.

"Zen, mas mabuting huwag mo muna siyang biglain sa mga pangyayari" alam kong boses
ito ni kamahalan.
"The council witnessed how her eyes glow. The whole imperial court of Parsua
Sartorias are convinced that she's our deity from the other world" what? Anong
pinagsasabi ng babae?

"I think this is enough" malamig na sabi ni kamahalan. Namatay ang lahat ng apoy sa
bawat pasong nakapaligid sa amin at muling nabuksan ang ilaw. Tanging ang walong
magkakapatid na lang ang nakikita ko, kahit anong bakas ng ibang

mga bampira ay naglaho na lang na parang wala ang kanilang mga presensiya sa
kaninang kadiliman.

"Mas mabuting ako muna ang kumausap sa kanya. You can't explain it well Zen dahil
baka magkagatan lang kayo" muling tumayo ang babaeng humigit sa akin kanina at
nagsimula na siyang lumapit sa akin. Nanatili akong hindi gumagalaw sa posisyon ko.
Ano na lang ang mangyayari sa akin kapag bumalik ako kay lola? Paano ko sasabihin
sa kanya na isa na akong bampira? What the fuck?

"Claret let's go, mahirap kausap ang mga 'yan" inilahad sa akin ng babae ang
kanyang kamay. Kahit nag aalinlangan ako ay inabot ko na sa kanya ang aking kamay,
ayokong si 'Zen' pa ang lumapit sa akin dahil hindi maganda ang reaksyon ng katawan
ko sa kanya.

"Lily please, ipaliwanag mo sa kanya ng maayos" nakita ko ang pag irap ni Lily sa
sinabi ni Zen.

"Come on Zen, hindi ako sanay na ganyan ka" natatawang sabi ni Lily.
"Lily kami din, sasama kami" hindi nahabol ng aking mga mata ang mabilis na
paglapit ng kambal sa amin ni Lily.

"Okay, masyadong mahaba ang family tree natin. Kailangan ko ng back up" itinulak na
ako ng kambal para makalabas sa napakalaking kwartong ito habang si Lily ay
nakasunod sa amin.

Nang makarating muli kami sa kwartong pinanggalingan ko ay agad akong naupo na

parang hinang hina. Bakit ngayon ko naramdaman ang kagat ni Zen sa akin?

"Kay Zen ba ang kwartong ito?" tanong ko kay Lily na nasa tabi ko na rin pala at
nakaupo, maging ang kambal ay ganun din at

mariing nakatitig sa akin.

"Yes" mabilis na sagot sa akin ni Lily.

"Nakapagtataka talaga, nakita kong nagkulay pula ang mata niya nang kagatin siya ni
Zen. Bakit hindi pa siya nagkakapangil? I can't even feel her strength. Parang tao
pa din siya" mas lumapit sa akin ang batang babae para mas masuri ako. Samantalang
nananatiling tahimik ang batang lalaki sa isang sulok.

"May pagbabago na rin sa kanya, nakasalamin siya nang tao pa siya. Maiksi din ang
buhok niya" tumango tango sa kanya ang batang babae.
"Magpapakilala pala ako, Harper Esmeralda Gazellian. Nice to meet you, our deity"
nagulat na lang ako nang hagipin ng batang babae ang kamay ko at halikan niya ito.
Hindi ko napansin na hawak na rin ng kakambal niya ang isa kong kamay, hinalikan
niya rin ito gaya ng paghalik ng kanyang kakambal.

"Casper Lancelot Gazellian, kamusta?" ngumiti sa akin ang batang lalaki na akala ko
ay hindi niya kayang gawin. Kung titingnan ay parang mga walo hanggang siyam na
taong gulang pa lamang ang kambal na ito.

"Kilala mo na naman siguro ako? Lagyan mo na lang ng Esmeralda Gazellian 'yong

akin" natatawang sabi ni Lily.

"Wait, bakit kayo nagpapakilala sa akin. Wala akong kinalaman sa inyo, ibalik nyo
na ako sa dati. Hindi ako bampira" iling ako ng iling sa kanila. Ayokong yakapin
ang buhay na ipinakikilala nila sa akin.

"You have a vampire blood Claret, you're not a pure human. Nagtataka pa rin ako
kung bakit hindi ipinaliwanag sa'yo ni

Olivia ang lahat. Kaya kami tuloy ang nahihirapang magpaliwag" may inilabas na
napakalaking mapa si Lily mula sa drawer ng side table ni Zen.

Inilatag nito sa kama ang lumang mapa na hindi ko na makita ng maayos dahil sa
pagkaluma nito.

"Mamaya ka na magtanong Claret tungkol sa history mo. Mas mabuting ipaliwanag ko

muna kung bakit ka nandito" nanlaki ang mata ko nang makakita ko ng maliit na
kutsilyo na hawak ni Lily. Walang pasabi niyang hiniwa ang gitna ng kanyang kamay,
pinatulo niya ang kanyang sariling dugo sa malabong mapa at kusa nang sinundan ng
kanyang dugo ang bawat guhit ng mapa.
"Ang mundong ito ay nahahati sa limang emperyo at ang bawat emperyong ito ay
nahahati sa mga kaharian. Hindi ko na ipapaliwanag sa'yo ang kabuuan ng natitirang
apat na emperyo, mas gusto kong pagtuunan mo ng pansin ang emperyong kinalalagyan
mo ngayon. Nasa emperyo ka ng 'Parsua' kung saan nahahati ito sa apat na kaharian.
Parsua Sartorias, Parsua Avalon, Parsua Deltora at Parsua Trafadore. Kasalukuyan ka
nasa kaharian ng 'Parsua Sartorias' kung saan makikilala mo ang pamilya ng mga
Gazellian, kami 'yon" pakiramdam ko ay umikot ang mundo ko sa haba ng sinasabi niya
habang itinuturo niya sa mapa kung saan ang mga lugar na sinasabi niya.

"Hindi ko mainitindihan" nalilitong sabi ko.

"Lily, ako ang magpapaliwanag sa kanya" pagsingit ni Harper.

"Huwag mo nang isipin ang mga emperyong sinasabi ni Lily. Basta ganito, nasa
'Parsua' ka na nahahati sa apat. Syempre isa ang kaharian natin sa Parsua at
tinatawag

itong 'Parsua Sartorias' at ang namumuno sa buong kahariang ito ay ang aming
pamilya" napatango ako sa maiksing paliwanag ni Harper. Umismid lang si Lily sa
pagpapaliwanag ng kanyang kapatid.

"Go on Harper, ikaw na ang magpaliwanag" tumango na lang si Harper.

"Sa bawat ika sandaang taon ng emperyo isinisilang ang apat na lalaking nakatakda
sa mga mortal na babaeng lumaki sa kabilang mundo. Sa kaharian namin, si Zen ang
nagkaroon ng marka. Tanging piling lalaki lang ang nagkakaroon nito at ang balat
niya ay spade. Alam mo naman 'yon hindi ba? Naglalaro ka naman siguro ng baraha
hindi ba? Apat 'yon hindi ba? Spade, club, heart at diamond" natigilan ako sa
sinabi ni Harper.

"Spade? Ito ang desinyo ng salamin sa banyo namin! Sigurado akong nandito rin ang
salamin na 'yon. I need to go back, hindi ako ang mortal na hinahanap nyo"
pagmamakaawa ko. Kapwa sila umiling lahat sa sinabi ko.

"Itinago na ni Zen ang salamin Claret, hindi ka na makakabalik. Pag aari ka na ni

Zen" nag init ang dugo ko sa sinabi ni Harper.

"Hindi niya ako pag aari! Walang nagmamay ari sa sarili ko!" sigaw ko sa kanila.

"Tanggapin mo na Claret, kailangan ka ng buong kaharian ng Parsua Sartorias. Mas

mapapatatag ang kaharian kapag nandito ang presensiya mo. You're not just an
ordinary vampire Claret, sa sandaling nagsama sama ang dugo ng apat na babae mula
sa kabilang mundo magagawa nyo ang lahat ng gugustuhin nyo. Kayong apat na babae
ang kapangyarihan ng buong emperyo. Hindi mo pwedeng

takbuhan ito" palalim na ng palalim ang usapang ito. At lalong hindi ko na

naiintihan.

"Ayoko nito. Ayoko nito" nagsisimula na namang magtuluan ang mga luha ko. Ayokong
mabuhay sa dilim, ayokong mabuhay sa pag inom ng dugo. Damn. Mas mabuting mamamatay
na lang ako.
"Ang hirap niyang paliwanagan Lily, hindi kaya mas mabuting si Leon na ang kumausap
sa kanya?" Leon? Kapangalan ng lolo ko.

"Mas mabuti pa nga, sasabihin ko na lang kay Zen na samahan siya kay Leon bukas"
sagot sa kanya ni Lily.

"Wait, sino si Leon?" tanong ko sa kanila.

"The most trusted council in Parsua Sartorias emperial court. Leon Doyle, he's your
grandfather right?" matagal nang patay ang lolo ko.

"He's dead, hindi ko kilala ang Leon na sinasabi mo" sabay silang nagkibit balikat
sa sinabi ko.

"May itatanong ka pa ba? Lalabas na kami" tanong sa akin ni Harper.

"Maibabalik pa ba ako sa dati?" nag aalinlangang tanong ko.

"Hindi na" ang sumagot na sa akin ay si Casper.

"Kung ganun, may mga katanungan pa ako. Bakit nakacadena si Zen kung kayo ang
namumuno dito? Bakit sinasabi nyong mamamatay na siya nang sunduin nyo ako?"
seryosong tanong ko.

"Nakacadena siya dahil madami na siyang nabibiktimang kababaihan sa buong

nasasakupan ng Parsua Sardorias, hindi na mabilang ang mga babaeng may kagat ni
Zen. At ang karamihan pa ay napapatay niya dahil sa dugong kinakailangan niya"
nangatal ako sa sinabi ni Lily. Shit.

Baka mapagaya ako sa mga babaeng nakakagat niya.

"Tsss, Lily. Magagalit sa'yo si Zen, sinisiraan mo siya kay Claret. Mali na naman
ang kwento mo. Ganito kasi 'yon Claret, nang sandaling ikalabing pitong taong
gulang mo. Ito ang araw kung saan malalaman na namin kung sinong lalaki sa kaharian
ang nakatakda sa'yo. Nang lumitaw na ang marka kay Zen, dito na siya nagsimulang
mauhaw sa dugo mo. Sa kasamaang palad, hindi ka pa pwedeng makatawid sa mundong ito
hangga't wala ka pa sa tamang edad at habang hinihintay ni Zen ang ika labingwalong
taong gulang mo. Para na siyang baliw sa kahahanap ng dugong maaaring makagamot sa
uhaw niya. Dahil buong kaharian na ang apektado sa pagkauhaw niya sa'yo,
napagdesisyonan na ikadena muna siya. Pinapadalhan na lang namin siya ng dugo sa
ilalim ng kastilyong ito pag alam na namin na kailangan niya na talagang uminom"
hindi ako nagsalita sa mahabang paliwanag ni Harper ng ilang minuto bago ako muling
nakahanap ng sasabihin.

"Bakit mukhang hindi dugo ang hinihintay niya nang dumating ako? Pinagkamalan niya
akong prostitute na maghuhubad sa harapan niya" hindi ko na alam kung bakit pati
ito ay natanong ko pa. Damn.
"Wala na kaming alam ni Lily sa bagay na 'yan. Baka si Caleb at Evan ang may pakana
ng bagay na 'yan. You know boys and their fangs" natatawang sagot ni Harper.

"Look what happened to him? Malakas na si Zen, akala ko talaga mamamatay na ang
bampirang 'yon. Kung makikita mo lang kung paano siya dumaing at magmakaawa sa amin
na mamamatay na daw siya, 'hanapin nyo na si

Claret' 'mamamatay na ako' 'I need her blood' 'Find her' 'I'm dying' 'Mamamatay na
ako' 'Just kill me, hindi ko na kayang maghintay' 'kill me' 'I need her blood' Alam
naman namin na exaggerated na si Zen kung magmakaawa sa amin. Pero maaawa ka
talaga. Para siyang tangang mamamatay" natatawang sabi ni Lily.

"Damn, bakit hindi ko nakita 'yan?" seryosong sabi ni Casper.

"Naiiyak nga ako na natatawa, si kamahalan awang awa naman sa kapatid kaya hinila
na kami ni Caleb. Oh well sige na, nagpanic din naman kami ni Caleb" gusto kong
umirap sa sinasabi ni Lily. Dahil sa pagkakatanda ko ay sila ni Caleb ang agresibo
para madala ako dito.

Hindi ko mapigilang hindi mapatitig kay Lily ngayon. Ibang iba siya sa babaeng
sumundo sa akin.

"What?" tanong niya sa akin nang mapansing nakatitig ako sa kanya.

"You're different from the Lily before" sagot ko na lang.

"Yes, that was a desperate Lily. Buhay ni Zen ang pinag uusapan Claret, buhay ng
kapatid namin kaya sumugod na kami para kunin ka. Pinapaalala ko rin pala sa'yo.
We're not typical vampires, na kagaya ng napapanuod mo sa mundo niya. We're not a
cold blooded creatures, Gazellians know the value of family. At ginagawa lang namin
ang alam naming nakabubuti para sa isa't isa" seryosong sabi ni Lily na hindi ko
inaasahan.

"You are good for Zen, you are good for this kingdom. Huwag mo nang isipin pang
tumakas dahil dito ka na habang nabubuhay ka. Your purpose is to live with our
brother for the rest of your life" pahabol ni Harper

na hindi ko matanggap.

"My purpose? Be his food" matabang na sagot ko.

Hindi ko na nahabol ang pangyayari, tanging hapdi mula sa sampal ni Lily sa aking
pisngi ang nararamdaman ko. Nananatili akong walang reaksyon sa ginawa niya. Bakit?
May mali ba sa sinabi ko?

"You'll never be his food. He's longing for you because you are his mate! Matagal
ang pinaghintay sa'yo ni Zen! Hinintay ka ng kapatid ko tapos pinagtatabuyan mo
siya? Ganyan ka magsalita sa kanya?" tang ina?! Sinabi ko ba na hintayin niya ako?!
Hindi ba at pagkain lang ako sa kanya?

"Ayoko na dito" reklamo ni Casper. Mabilis silang lahat nagtungo sa pinto.

"Alam mo ba ang ginawa sa'yo ni Zen kanina? It was not just a bite, it was a
vampire kiss. Inangkin ka ni Zen, sa harap ng pinakamakakapangyarihang bampira sa
buong kahariang ito. Sabihin mo nga ulit? Pagkain ka ba talaga?" galit na tanong sa
akin ni Lily.

"Hindi tinatanggihan ang isang Gazellian, Claret" naiiling na sabi ni Harper.

Para silang mga hangin at bigla na lang nawala sa aking paningin. Muli na lang
akong nahiga at nagsimulang umiyak. Ayoko na. Habang umiiyak ako, agad kong
naramdaman na may umupo sa kama.

"Claret.." kilala ko na ang boses na ito. Boses pa lang niya, nagkakagulo na ang
buong sistema ng katawan ko. Parang gusto na nitong mapasailalim ng buong buo sa
kanya. Fuck. Bumangon ako at hindi ako makatingin ng diretso sa kanya. Am I in lust
with him?

"Zen.." hindi na ako nakaangal nang mabilis niya akong kinabig at kinulong sa
kanyang mga bisig. Mahina ko siyang pinaghahampas. Hindi ko na maintindihan ang
sarili ko.

"Naiinis ako, naiinis ako sa'yo. Naiinis ako sa sarili ko. What have you done to me
Zen? Nagagalit ako sa'yo dahil ginawa mo akong ganito. Pero..pero..fuck! Anong
ginawa mo sa akin? Your fangs are addictive Zen. Please bite me again.."

--

VentreCanard
=================

Chapter 6

Chapter 6

Gustong gusto ko nang murahin ang sarili ko sa mga nangyayari sa akin. My heart,
mind, and body are damn contradicting with one another.

Pilit sinasabi ng isip ko na ayaw ko at kailanman ay hindi ko gugustuhin ang

katulad ng lalaking ito, they sucked blood for survival. They sucked blood for
their lives. This is very inhumane, I can't live my life like this. How can they
feed themselves? Victimizing innocent people? Papaano ako mabubuhay ng ganito?
Hindi ko kayang uminom ng dugo para lamang mabuhay. Shit. This is damn wrong
Claret, mali itong hinihiling mo.

Nakatitig lang sa akin ang mga mata ni Zen na nagsisimula muling magkulay pula.
Sunod sunod namatay ang mga kandilang nakapaligid sa kabuuan ng kwartong ito. At
mas lalong nabigyan ng pansin ang mga matang mariing nakatitig sa aking leeg.

"Zen" gustong gusto ko nang sabunutan ang sarili ko sa pagtawag sa pangalan niya.
Ano ba Claret?!

Sa bilis nang pangyayari ay natagpuan ko na lang ang sarili kong nakaupo sa isang
mataas na lamesang pinagpapatungan ng magagandang bulaklak na nasa mamahaling paso.
Pero mukhang inagaw ko na ang kanilang posisyon, halos mapapikit na lang ako nang
marinig ko ang malakas na pagkabasag nito.

My damn heart and body. Shit. They are both traitors. Simula nang kagatin niya ako
sa gitna ng mga apoy at sa harap ng mga mata ng daang bampira kanina, ramdam ko ang
pag iiba ng sistema ng bawat parte ng aking katawan. Fuck this body.

"You're so bipolar Claret, I heard your words a while ago. Akala ko ba ayaw mo sa
akin?" ngising sabi niya

habang nakapalibot sa aking katawan ang kanyang mga braso.

Sa halip na sumagot sa sinabi niya ay pilit inabot ng aking mga kamay ang kanyang
mukha.

"Zen, I want to see your fangs" hindi siya sumagot sa akin at bahagya niyang
inawang ang kanyang mga labi para makita ko ng maayos ang kanyang mga pangil.

Nanulay ang aking mga daliri sa kanyang mga pangil, gaya nang kung papaano niya ito
ginawa sa akin nang magkamalay ako. Damang dama ng aking mga daliri ang tulis ng
kanyang mga pangil. Mga pangil na siyang hinahanap hanap ng aking katawan. Damn.

Agad niyang hinawakan ang aking mga kamay para patigilin ito sa aking ginagawa.

"You're seducing me Claret" bulong niya sa akin. Muli na naman akong nagulat nang
malipat kami ng posisyon. Kailangan ko na sigurong masanay sa ganitong kabilis na
pagpapalipat lipat ng posisyon. Kasalukuyan na akong nakaharap ngayon sa pader
habang nasa likuran ko si Zen na sinisimulan nang hawiin ang aking mahabang buhok.

Napakuyom na lang ang aking mga kamay. Fuck. Mabilis hinuli ni Zen ang aking mga
kamay at pilit niya itong ikinulong sa pagitan ng malamig na pader at nang kanyang
mga kamay.

"Zen.." I can't help but to utter his name when I felt the warm touch of his tongue
on my neck. I must be dumb but I love the warmth of his tongue.

"Claret Cordelia Amor, ang tagal kitang hinintay.." bulong niya sa akin. Napakagat
labi na lang ako nang mahalit ang napakagandang saya na suot ko sa parte ng aking
kanang balikat.

"Let's try on your shoulder" para akong

robot na tumango lang sa mga sinabi niya.

Mas mariing akong pumikit nang nararamdaman ko na paglapit ng pangil niya sa aking
balikat. Ginusto mo ito Claret, ginusto mo ito. Lalong dumidiin ang mga kamay niya
sa mga kamay ko. Lalong nag iinit ang buong katawan ko at lalong nangangatal ang
mga tuhod ko. Ikakagat na niya..

"Oh my god!" nawala ako sa pagkakapikit nang marinig ko ang boses ni Lily. Agad
nawala sa likuran ko si Zen at natagpuan ko na lang ang sarili kong nakatago sa
likuran ni Lily habang kinukumutan ako ni Harper.

Napansin kong nailayo na ni Caleb at nang isa pang lalaking bampira si Zen na pilit
nagpapalag.

"What the hell is wrong with you?! Hindi nyo ba alam na may ginagawa kami?" galit
na galit na sabi ni Zen.

"I told you, hindi magandang iwan mag isa si Claret. Our brother will definitely
attack her" mabilis na sabi ni Harper.

"There is nothing wrong with it, she is my mate. Anong problema nyong apat? Find
your mate! Malalaman nyo rin ang nararamdaman ko. I've been longing her for years"
nangunot ang noo ko sa sinabi ni Zen. Hindi ba at isang taon lang?

"Alam naming walang mali Zen, but please see the situation. Hindi pa rin tuluyang
nagbabago si Claret. Sa mga mata nating mga bampira isa pa rin siyang tao, walang
pagbabago sa kanya kundi ang kanyang pisikal na anyo. Yes we've seen her eyes glow.
Pero agad din itong nawala, tatlong beses mo na siyang kinagat hindi ba? Yet she's
still a human, tama ang sabi ni Harper. I can't feel her strength. Hindi ka niya
masasabayan

Zen, it's dangerous for her" nanatili akong nakikinig sa usapan ng magkakapatid na
bampira. Hindi ko maintindihan ang pinupunto ng sinasabi ni Lily.
Marahas kinalas ni Zen ang mga brasong pumipigil sa kanya.

"Caleb, Evan" malamig na sabi niya na nakapagpatigil sa dalawang lalaki na hawakan

siyang muli.

"Makinig ka na lang kay Lily, Zen. Learn to wait, she can't handle a vampire sex
yet" natatawang sabi ni Caleb. Hindi ko mapigilang hindi mapayuko sa sinabi niya.
Fuck. Now, I know.

Malapit na ba doon ang ginagawa namin? Nahihiya ako sa sarili ko. Pinalaki ako ng
aking lola na ilag sa mga lalaki, pero ito ako ngayon at inihahain ang sarili sa
isang makisig na bampira.

"At mas lalong hindi niya pa kayang magbuntis ng isang bampira. You're killing her
Zen" seryosong sabi ni Lily. Bakit umabot na sa pagbubuntis?

"Tsss, alright. Pwede nyo na kaming iwan" matabang na sagot ni Zen.

"We can't Zen, mahigpit na pinag uutos ni kamahalan na huwag kayong pagsamahin sa
iisang kwarto hangga't hindi pa siya tuluyang nagiging bampira" mabilis na sagot ni
Lily.

"What the hell?! Are you serious?" iritadong iritado na si Zen sa usapan nilang
magkakapatid.
"Sumunod ka na lang Zen" sumabat na rin ang lalaking kanina pang hindi nagsasalita.
Kung hindi ako nagkakamali ay Evan ang pangalan niya.

"Napapansin ko na may mali kay Dastan, galit pa rin ba siya sa akin dahil ako ang
nagkamarka? Na hindi siyang panganay? I am the chosen one,

wag niya akong pag initan kung bakit hindi siya ang napili" ito ba ang marka na
sinasabi sa akin ni Lily at Harper?

"ZEN!!" halos sumigaw ang mga kapatid niya dahil sa mga sinabi niya.

"Tanga ka ba? Si Dastan ang nagdala dito kay Claret dahil naaawa na siya sa'yo" si
kamahalan ang pinag uusapan nila. Pilit kong ipinilig ang aking ulo nang maalala ko
ang una naming pagkikita ni kamahalan. He's a goddamn perfection at talagang
humanga ako sa kanya. But Zen's is much attractive and damn dangerous looking.
Hindi na ako nagtataka kung bakit nagkakaganito ang epekto ng katawan ko sa kanya.
He's too sexy, a goddamn sexy vampire.

Nang mapatitig ako sa aking kamay ay agad ko itong itinago sa aking likuran nang
maalala kong hinalikan ito ni kamahalan. Bakit parang nauulit ang mga sinabi niya
sa akin? 'I may not have that spade birthmark but I can make you the queen
beautiful Cordelia Amor' Anong ibig niyang sabihin?

"Hindi ako tanga Lily, our first prince is interested with my deity. Nag iinit ang
dugo ko sa paraan ng pagtitig niya kay Claret. Hindi ako mag aalinlangang agawin
ang posisyon niya sa kahariang ito, kapag tinangka niyang hawakan si Claret. She'
mine, ayokong may ibang mga matang tumititig sa kanya. Kahit kapatid ko pa.."
seryosong sabi ni Zen habang nakatitig sa akin.
"Zen.." natawag ko na lang ang pangalan niya.

"Don't be so paranoid Zen, dadating na ang mapapangasawa ni Dastan. Itigil mo 'yang

kasalanang pinagsasabi mo" si Harper na ang nagsalita na siyang katabi ko. Bakit
parang

hindi na siya bata kung magsalita?

"Caleb, Evan. Ilabas nyo na si Zen, kami na muna ang magbabantay kay Claret" hindi
na hinintay ni Zen ang mga kapatid niya dahil siya na mismo ang lumabas ng kwarto.

At nang tuluyan ng makalabas ang tatlo ay saka muling nagsalita si Lily.

"Mukhang wala na rin tayong pagpipilian, we will stay for this room together until
you fully turned as a vampire. Hindi namin kayo pwedeng hayaang mag isa ni Zen,
narinig mo naman siguro ang usapan namin?" tumango na lang ako sa kanila.
Nakakahiya, nang nag uusap lang kami kanina ay halos ayawan ko si Zen. Pero kung
hindi pa sila dumating..

"Magliliwanag na, kailangan na rin siguro nating matulog" agad kong sinilip ang
bintana. Nagsisimula nang sumikat ang araw.

"What about me? Hindi na ako makakatulog" sabi ko sa kanila na nagsisimula nang
humiga sa kama. Mabilis akong nahila ni Lily at natagpuan ko na lang ang sarili ko
sa gitna nilang dalawa. Nakahiga na rin ako sa kama.
"Tatangayin ka na rin ng antok, ang araw ay gabi sa mga bampira. Samantalang gising
tayo tuwing gabi. Yes, pwede tayong hindi matulog pero nasanay na siguro kami na
ganito" paliwanag sa akin ni Harper.

"Don't worry, hindi tayo masusunog sa araw ng mundong ito. Hindi ito tuluyang
sumisikat, parang hapon lang sa mundo niyo ang umaga dito" marami pa akong gustong
malaman sa bagong mundong gagalawan ko. Hindi ko man ito tanggapin ay wala na rin
akong magagawa.

"Anong sinasabi ni

Zen na taon? Hindi ba at isang taon lang naman niya hinanap ang dugo ko?"
nagtatakang tanong ko.

"It was 7 years, Claret" agad akong napabangon sa sagot sa akin ni Lily.

"Pitong taong nakacadena si Zen?! What the hell? Pinabayaan nyo ang kapatid niyo sa
madilim na lugar na 'yon?!" tamad akong hinila ng dalawa pahiga muli sa kama.

"Mas gugustuhin pa naming ikacadena siya sa madilim na lugar na 'yon. Kaysa hatulan
siya ng kamatayan ng konseho dahil sa pagkauhaw niya sa dugo mo. Hindi biro ang
pagkauhaw niya Claret, kaya ikaw na ang umintindi sa kanya" anong may'roon sa
markang ito at ganito na lang ang epekto nito kay Zen?
"Kung ganoon, ilang taon na si Zen?" tanong ko sa kanila. Sabay humalakhak ang
dalawang babae sa tanong ko.

"Hindi na namin binibilang ang edad namin. Ang isang taon sa mundo niyo ay pitong
taon dito. Siguro kung bibilangin, he's just 21 years old in your world" napanguso
na lang ako sa sinabi ni Lily. Kung nasa mundo kaya namin si Zen? Ano kaya siya? He
must be a goddamn hot bachelor item, na pagkakaguluhan ng mga babae. A sexy
businessman? Masyadong common, siguro mas bagay sa kanyang maging dentist. Oh damn,
sexy dentist.

"Ilang beses ang tanda namin sa'yo Claret. At sa sandaling tuluyan ka nang maging
bampira, hindi mo na bibilangin ang taon mo" natatawang sabi ni Harper. Nawala na
ako sa pinag uusapan namin dahil sa naiisip ko kay Zen.

"Pwede naman akong dumalaw sa lola ko?" tanong ko sa kanila.

"Kausapin

mo si Zen, siya ang nagtago ng salamin" mabilis na sagot sa akin ni Lily.

"Marami pa akong tanong" akala ko ay sasagot pa silang dalawa nang mapansin kong
nakapikit na sila.
"Si Leon na ang magpapaliwanag sa'yo ng lahat" mahinang sabi ni Harper habang
nakapikit.

Hinintay ko munang makatulog sila nang mahimbing dalawa bago ko naisipang bumaba ng
kama at lumabas ng kwarto. Kahit mag uumaga na ay sobrang dilim pa din ng buong
kastilyo.

"Saan ka pupunta?" halos mapatalon na lang ako sa boses ni Casper na nakatayo

malapit sa pinto.

"I need fresh air" maiksing sagot ko. Nang tangkain kong humakbang muli ay napamura
na lang ako nang bigla akong hampasin nang napakalamig na hangin na hindi ko alam
kung saan nagmula. Pilit kong pinagsasalipot ang aking nagugulong buhok dahil sa
lakas ng hangin. Shit, what is happening? Tiningnan ko kung saan ang pinakamalapit
na bintana para isarado ko pero ang mga matang namumula ni Casper ang aking agad na
napansin. Sa kanya ito nanggagaling.

"Tama na, tama na Casper" nang sabihin ko ito ay bigla na lang nawala ang hangin na
humahampas sa katawan ko.

"Ano pa ang kailangan mo?" bakit ganito ang mga bampira dito? Hindi ko maintindihan
ang timpla ng mga ugali nila. Pabago bago sila ng mga ikinikilos, akala ko ay
seryoso at walang pakialam lang itong si Casper na siyang kakambal ni Harper. Why
are they like this? Ganito ba ang mga bampirang pakikisamahan ko?
"You must be hungry. Sumunod ka" nagsimula

na siyang maglakad na siya namang sinundan ko. Hindi ko mapigilan ang nagtitindigan
kong ang mga balahibo sa mga painting na nakasabit sa bawat pader na nadadaanan ko,
para silang gagalaw nang hindi ko inaasahan.

"Nasaan si Zen?" tanong ko sa kanya.

"Pinapakalma ng mga kapatid ko" maiksing sagot niya.

Nang makarating kami sa kanilang napakalaking dining room ay agad tumungo ang mga
unipormadong mga tauhan nang makita si Casper at nang ako na ang pumasok lahat sila
ay bigla na lamang lumuhod na para ba na isa akong dyosang kailangang igalang.

"Maaari na kayong umalis" hindi pa ako nakakakurap nang bigla na lang nawala sa
aking mga paningin ang mga taong nakaluhod kanina.

"Maupo ka" malamig na sabi niya na agad ko na namang sinunod. Hindi na siya
nagsalita pa hanggang sa makarating ang mga pagkain namin. At laking pasasalamat ko
nang hindi mga lamang loob na iniisip ko ang aking nakikita ngayon.

Sa totoo lang nagugutom na rin ako.

"Eat" tumango na lang ako sa sinabi niya. Akala ko ay magugustuhan ko ang mga
pagkaing nakahain ngayon sa akin dahil sa nararamdaman kong gutom pero parang
tinamad akong kumain dahil sa mga matang nanunuod sa akin ngayon.
"Bakit hindi ka rin kumain?" tanong ko sa kanya. Papanuorin niya lang ba ako sa
pagkain ko?

"I'm full" hindi ako nakasagot sa kanya. Ano pa ba ang dapat kong sabihin?

Pagtutuunan ko na sana muli ng pansin ang aking pagkain nang nahagip ng mga mata ko
na dalawa na ang bampirang

nasa aking harapan. Kasalukuyang nakataas sa lamesa ang mga paa ng bagong dating na
bampira habang patuloy niyang ginagalaw ang kanyang upuan na parang rocking chair.
Hindi ko maipaliwanag kung bakit hindi na maganda ang kutob ko sa bread knife na
nilalaro ng kanyang mga kamay.

Bigla na lang akong kinabahan, hindi ito maganda. Zen..

"Parang baliw si Zen nang matikman ang dugo ng babaeng 'yan. I wonder how her blood
taste" napahawak na lang ako ng mahigpit sa kutsara at tinidor na gamit ko.

"I think, I need to go.." nang akma na akong tatayo ay napahugot na lang ako nang
paghinga nang may naramdaman akong kirot mula sa aking kanang pisngi.

Nanlaki ang mata ko nang makitang wala na ang bread knife na hawak ng bagong
bampira. Nangangatal ang aking mga kamay nang hawakan ko ang maliit na kirot sa
aking pisngi. At nang tingnan ko ang kamay na ginamit ko agad kong nakita ang dugo
mula sa pisngi ko. Fuck. Ibinato niya sa akin ang bread knife.

Nagsimula nang humataw ang dibdib ko, ibang kaba ang nararamdaman ko. Nang tingnan
ko ang dalawang bampira ay nawala na sila sa kanilang mga kinauupuan. Where are
they?

Hindi na ako nakapagsalita pa nang may nagtakip sa aking bibig. Pilit akong
nagpapalag pero masyadong malakas ang bampirang kasalukyang gumagapos sa akin.
"Let me wipe that blood for you" bulong niya sa akin. Napahugot na lang ako ng
paghinga nang maramdaman ang kanyang dila sa pisngi ko. Damn. Zen.. Zen, where are
you? Help me. Save me.

"Finn, don't drink too much" pakinig kong sabi ni Casper na kasalukuyan nang hawak
ang kanang kamay ko. He's gonna bite me!

Naramdaman kong itinatagilid na ng bampirang may pangalang Finn ang ulo ko. I even
felt Casper's tongue. Damn. No. No. No. Nagtutuluan na ang mga luha ko habang pilit
nagpapapalag sa kanila.

Zen, help me..

--

VentreCanard

=================

Chapter 7

Chapter 7

Kung sana ay kasing lakas lang nila ako, nagawa ko nang makawala sa kanila. Kung
sana kasing bilis lang nila ako, nagawa ko nang tumakbo mula sa dalawang bampirang
ito.

I can feel their tongue on my skin. Zen, where are you? My skin is only for your
fangs.

"Hmmp!" pilit akong nagpapalag nang nararamdaman ko na ang tulis ng kanilang mga
pangil. Zen, Zen..Zen..help me!

Tuluyan nang nagpatakan ang aking mga luha nang sabay akong kagatin ng dalawang
bampira sa magkaibang parte ng aking katawan. Fuck. Ipapapatay ko sila kay Zen.
Ipinikit ko na lang ang mga mata ko habang nanghihina sa patuloy na pag inom nila
sa aking dugo. Ayokong maging pagkain nang mga bampirang ito.

"Claret?"

"Claret?"

"Claret!" para akong sinampal nang napakalakas na hangin at muntik na akong mahulog
sa aking kinauupuan kung hindi ako maagap na nakahawak. Agad akong tumayo sa aking
kinauupuan. Tumayo? Kinauupuan? Nagmadali akong umatras habang nakatitig sa
dalawang bampira na nakaupo sa kanilang mga posisyon. I don't understand?

Kasalukuyang nakangisi si Finn sa akin habang nakakunot ang noo ni Casper.

"What's wrong Claret?" tanong sa akin ni Casper.

"No! no! Isusumbong ko kayo kay Zen! Isusumbong ko kayo!" lalo pa akong umaatras.
Samantalang lalong nangunot si Casper na parang hindi naiintindihan ang aking
ikinikilos.

"What the hell Finn?! What did you do to her?!" malakas na sigaw ni Casper kay Finn
na kasalukuyan pa rin na naglalaro ng bread

knife. Agad kong hinawakan ang pisngi ko at laking gulat ko nang wala itong hiwa.

"I did use some illusions, how was it big sis?" illusions? Ilusyon lang ang mga
nangyayari?

"What the hell is wrong with you Finn?! Paano kung magsumbong talaga 'yan kay Zen?
Sa tingin mo ba bubuhayin pa tayo ng baliw na 'yon? Come back to your seat Claret,
everything was an illusion. It was just Finn's power" ngayon naman ay kumindat na
sa akin si Finn. Ganito na lang kadali 'yon? Hindi niya baa lam na sobra akong
natakot sa ginawa niya?

"Sorry about that big sis, I did just try if it will work on you. Not a vampire yet
huh? Kaya pala parang mababaliw na si Zen Lancelot" natatawang sabi ni Finn. Fuck.
These two vampires are the most bipolar creatures I have ever met. O talagang
sadyang ganito ang mga bampira?

Naupo na ako at napahinga nang maluwag. Bahagyang nawala ang kaba ko nang
nagsisimula na silang magsalita.

"Bakit hindi kayo natutulog?" tanong ko.

"Tinatamad ako" sagot sa akin ni Finn.

"Same here" mabilis na sagot ni Casper.

"Then, anong sinasabi nyo na pinapakalma si Zen? Where is he?" baka dinala na naman
nila ito sa madilim na lugar na 'yon. Hindi ba nila alam na may mga halimaw sa
lugar na 'yon?

"Probably drinking?" sagot sa akin ni Finn. Hindi ko na napigilang hindi mapatayo.

"He is feeding other girl's blood?" halos marinig ko ang kabuuan ng boses ko sa
napakalaking kusinang ito. What the

fuck? Hindi pa ba siya nasiyahan sa dugo ko?

"Come on, wala siyang mapagpipilian. If he continues drinking your blood, it will
turn out to sex. You're not a fully vampire little sis, tama na siguro ang kaunting
pag inom niya sa'yo. He can survive" napatungo na lang ako sa sinabi ni Finn. Damn.
"But, what about those girls? Anong gagawin nila ni Zen?" damn. Am I jealous? Fuck.

"Nothing, iinom lang sa kanila si Zen. He can't cheat Claret, once you have met
your mate. You can no longer desire nor look to other girls, my brother is already
bounded to you" good then, masyado naman yata siyang sinuswerte kung ganoon? I am
feeding him then he'll flirt to others?

Muli na lang akong naupo.

"Pwede nyo ba ipaliwanag sa akin ang mga kakayahan niyong magkakapatid? Ayoko nang
magulat muli" narinig kong bahagyang humalakhak si Finn sa sinabi ko. Baka magulat
na lang ako at ginagamitan na naman nila ako ng kanilang kakaibang mga abilidad.
Not again.

"Saan mo gustong magsimula?" tanong sa akin ni Casper. Sa pagkakaalala ko ay walo

silang magkakapatid, mas mabuting sa pinakamatanda?

"Eldest" tumango sa akin si Casper.

"Mauna tayo kay kamahalan, siya ang kasalukuyang namumuno sa kahariang ito. He's a
good swordsman" bakit kamahalan pa rin ang tawag nila sa kapatid nila? They're too
formal. Swordsman? Then?
"Swordsman lang? Hindi siya nakakalipad?" sabay tumawa ang dalawang bampira sa
sinabi ko.

"Damn those vampire movies,

ano pang kayang gawin namin sa mga napapanuod mo?" natatawang sabi ni Finn. Hindi
ba sila nakakalipad?

"Wala naman kaming pakpak Claret, we can't fly" natatawa na rin si Casper.

"He can make a sword out of his blood, he can do things using of his blood
actually" tumango na lang ako. Mas mabuting makinig na lang siguro ako?

"Si Zen naman, he possess the power of ice and snow" napapalakpak na lang ako. Ang
galing naman niya, akala ko ay sa mga palabas lang sa telebisyon ko makikita ang
mga ganito.

"Ang cool naman pala ni Zen, para pala siyang si Queen Elsa" natutuwang sabi ko
habang nakangiwi sa akin ang dalawang bampira. May mali ba akong nasabi?

"Claret, don't compare us to those human movies" kamot ulong sabi ni Casper.
"Alright then, I'm sorry. Continue" ibang iba ba talaga?

"Sunod ay si Lily, she's the fastest vampire. And she's also good in manipulating
poisonous smoke" muli na lang ako tumango.

"Si Finn, which is illusion. He can enter on your mind, alam mo na naman siguro"
ngumisi lang sa akin si Finn.

"Sunod si Caleb. He's a powerful vampire, triple ang lakas niya sa amin" superman?

"Si Evan, he can manipulate the lighting and thunder" sounds good.

"Ako, which is the wind" naramdaman ko na rin ang kapangyarihan niya, kanina
lamang.

"And Harper can manipulate music" how cute of her.

"What

about you? Ano kaya ang sa kanya Casper?" pinakatitigan nila akong dalawa na para
ba na malalaman nila agad.

"Magkakaroon ba ako ng katulad ng abilidad nyo? I am just bitten, I am not a

natural vampire" paliwanag ko sa kanila.

"You will, hintayin lang natin ang tuluyan mong pagbabago. For the meantime, kumain
ka muna. Act normal and please don't say something that will definitely make our
throats cut, nagbibiro lang si Finn kanina. Padating na ang prinsipe ng mga nyebe"
bigla na lang naging abala sa pagkain ang dalawang bampira.

Prinsipe ng mga nyebe?

"Where's Claret?" parang pinasok nang napakalamig na hangin ang buong kusina at
agad ko rin napansin ko ang bahagyang pagyelo ng lamesa. What the hell?

"She's here brother" pormal na sagot ni Finn. Agad ko na lang naramadaman ang
daliri ni Zen sa leeg ko, sa mga braso ko na parang sinusuri kung may mga marka ako
ng kagat mula sa kung kaninong pangil.

"Come on, we're just eating. Getting to know, she's our big sis afterall. Right?"
kasalukuyang nakahawak ang isang kamay ni Zen sa aking upuan habang nakapaywang
siyang nakaharap sa mga kapatid niya.
"Bakit parang hindi ako maniwala? What happened Claret?" masuyong yumuko sa akin si
Zen para magtama ang aming mga mata. Sabay umiiling ang dalawang bampira sa
likuran, napapangisi na lang ako.

"I'm fine, kumakain lang kami" napabuntong hininga si Zen sa sagot ko sa kanya.

"Where have you been?" tanong ko sa kanya. Para siyang natigilan

sa tanong ko, ngayon naman ay ang dalawang bampira na ang nakangisi.

"I went to vampire court" nagsisinungaling ang magaling na bampira. Sinasabi lang
sa akin ng mga kapatid niya na umiinom siya ng ibang dugo ng babae.

"Bukas ba ang vampire court ngayon Casper? Hindi ba at vampire holiday ngayon?"
ngising sabi ni Finn. Kita ko ang pagkunot ng noo ni Zen, magsinungaling ka pa.

"Yes, it is vampire holiday today. Saang vampire court ka nagpunta Zen?" tanong ni
Casper.
"Sinungaling" tumayo na ako at inirapan ko ang prinsipe ng mga nyebe. Bakit parang
bigla na lang kumulo ang dugo ko? Fuck.

"Claret, wait.." nagpatuloy na lang ako sa paglalakad at hindi ko siya pinapansin.

"Claret.." nasa harapan ko na siya ngayon. Alam ko naman na hindi ako makakatakas
sa isang bampira. Lalo na kung si Zen Lancelot Gazellian, ang prinsipe ng mga
nyebe. Damn, nagugustuhan ko siyang tawagin ng ganito.

"Why don't you go to that vampire court of yours and bite the every girl you see?
Move, I need sleep" pakinig ko ang pagmumura niya sa sinabi ko.

"Who told you? My brothers?" hindi ako sumagot.

"Hindi na mahalaga kung sino ang nagsabi. The thing is you've bitten other girl,
you've bitten other neck" napapikit na lang ako nang pumiyok ang boses ko. Why am I
so affected? Fuck.

"Are you jealous?" ngising tanong niya sa akin.

"Bakit naman?! Go, kumakagat ka ng kumagat sa ibang babae. I

won't ever allow you to bite me again. Never" lalong lumitaw ang ngisi ng prinsipe
ng mga nyebe. At napamura na lang ako nang hapitin niya ng walang kahirap hirap ang
bewang ko.

"My beautiful deity is jealous, how can I please you?" bulong niya sa akin. Mabilis
kong iniharang ang aking kamay sa mga labi niya na papalapit na naman sa aking
leeg.

"No, no biting. I'm mad" seryosong sabi ko.

"Claret.." nangunot ang noo ko sa ginawa ng prinsipe ng mga nyebe. Did he just pout
his lips? What the hell?

"Nagpapacute ka ba sa akin Zen?" nakataas na ang kilay ko sa kanya.

"Why? do I look cute?" napairap na lang ako.

"Cute ka sana may pangil ka lang" halos mapanganga siya sa sagot ko sa kanya.
Inalis ko ang pagkakayakap niya sa akin at ipinagpatuloy ko ang paglalakad.

"Are you really that mad? I promise, I won't bite to other girls again" yumakap na
siya sa likuran ko. Damn. Naglalambingan ba kami?

"Natural! Ano sila sideline mo? You hunt animals, not girl's neck Zen" napakagat
labi na lang ako nang mabilis niyang hinalikan ang leeg ko.

"As you wish my deity" bulong niya.

"Good"

"Hindi ka pa ba matutulog? Bukas pa tayo aalis" tanong niya sa akin. Mabilis niya
akong nabuhat at natagpuan ko na lang ang sarili kong nakaupo malapit sa may
bintana habang kasalukuyang nakasandal sa kanya.

Papaanong naging ganito na ang pakikipag usap ko kay Zen sa

napakaikling panahon? Parang kanina lang ay pilit kong pinagtutulakan ang lalaking
ito.

"Zen, pwede ko ba na dalawin si lola?" ramdam ko ang paghigpit nang yakap niya sa
sinabi ko.
"I'll think about it" maiksing sagot niya sa akin.

"Sa totoo lang nalilito pa rin ako Zen, hanggang ngayon ay hindi pa din ako
makapaniwala sa mga naririnig, nakikita at nararamdaman ko" nakatulala na lang ako
sa labas ng kastilyo.

"That's why we're going to Leon, siya ang magpapaliwanag sa'yo ng lahat" sagot niya
sa akin. Naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko. Mas mabuti sigurong
huwag ko muna itong isipin.

"Sinabi sa akin ni Finn at Casper na kaya mong gumawa ng snow. Alam mo ba na hindi
pa ako nakakakita ng snow? Can you do it for me?" ngising sabi ko sa kanya.

"As you wish" bigla na lang nabuksan ang bintana at halos mapatulala na lang ako
nang nagsisimula nang magpatakan ang maliliit na patak ng mga nyebe.

"Para ka talagang si Queen Elsa, do you wanna build a snowman?" natawa na lang ako
nang bigla akong napakanta.
"Napakababaw ng kaligayahan mo Claret" napangiti na lang ako nang maramdaman kong
hinahaplos niya ang buhok ko.

"Talaga? Lumaki kasi akong mag isa kaya siguro ako ganito, walang kalaro, walang
kausap kundi si lola. Not like you. You have your seven siblings at nakikita kong
mahal na mahal nyo ang isa't isa. Tama nga ang sabi ni Lily, you're not the typical
vampire family I know. They even drag

me here just for you.." napapikit na lang ako sa huli kong nasabi. Fuck.

Hindi sumagot si Zen sa sinabi ko, pinili niya na lang akong yapusin nang mahigpit.

"I can wait Claret, alam kong hindi mo pa tanggap ang mga nangyayari sa'yo. But I
promise, I'll wait for you.." bahagya na lang akong ngumiti sa sinabi niya. Mas
iniyakap ko pa sa sarili ko ang mga braso ni Zen, ngayon ko na naramdaman ang lamig
dahil sa biglaang pagpatak ng nyebe.

"Zen, malamig na" bahagya siyang natawa sa sinabi ko. Agad kong napansin ang
bahagyang pamumula ng kanyang mata bago tuluyang tumigil ang pagpatak ng mga nyebe.

Hinintay na lang namin matapos ang araw bago kami nag ayos ng mga gagamitin sa
pagpunta sa kabilang kaharian kung saan dito daw nagbabakasyon ang tinatawag nilang
Leon. Hindi naman matagal ang pinaghintay namin dahil apat na oras lamang ang araw
sa mundong ito.

Kasalukuyan nang nakasakay sa kanikanilang kabayo si Zen, Caleb at Evan na siyang

kasama namin papunta sa Parsua Deltora, walang babaeng Gazellian na sumama dahil
may kanikanila silang resposibilad sa kaharian na hindi nila pwedeng iwanan.

"Mag ingat kayo" kaway sa amin ni Lily.

"Ikaw na ang magbantay sa kanila Claret" natatawang sabi ni Harper bago tuluyang
tumakbo ang karwaheng sinasakyan ko. Nang tuluyan na kaming nakalayo ay nagsimula
na akong tamarin sa biyahe. Bakit mag isa lang ako dito sa karwahe? Bakit hindi na
lang sila dito sumakay tatlo? Kasya naman kami. Nang silipin ko ang tatlong
makikisig na bampira ay kapwa sila nakapalibot

sa karwaheng sinasakyan ko.

"Zen, malayo pa ba tayo?" tanong ko sa kanya.

"Claret, kakaalis pa lang natin" ngising sagot niya. Napanguso na lang ako, anong
gagawin ko dito? Muli akong bumalik sa pagkakaupo ko, sinubukan kong matulog pero
hindi ako makatulog. Bakit parang hindi na ako nakakaramdam ng pagkaantok? Hinayaan
ko muna ang aking pagkabagot at kung ano ano na ang tumatakbo sa isip ko hanggang
sa abutin na ako ng ilang oras.

Hindi ko na mabilang ang aking buntong hininga. Bakit hindi pa rin tumitigil ang
sasakyan? Damn.

"Zen-" muli ko sanang bubuksan ang bintana ng karwahe nang pigilan ito nang kung
sino. Naramdaman kong tumigil na din ito. Nandito na ba kami?

"Oh! Ang pangalawang prinsipe ng Sartorias, akala ko ay patay ka na? Kailan nyo pa
siya inilabas? Baka naman pati kababaihan dito sa Deltora ay pupunteryahin mo?"
hindi ako pamilyar sa boses ng lalaki.
"Rosh, kung gusto mo pang mabuhay ng matagal. Umalis ka sa dadaanan namin" pakinig
ko ang malamig na boses ni Zen.

"Mainitin pa din ang ulo mo, may kasama kayong babae? Bakit may karwahe?" muntik na
akong mapasigaw nang makita kong may lalaki na akong katabi. Mabilis niyang
tinakpan ang bibig ko para hindi ako makagawa ng ingay.

"Where is that fuck?" iritadong sabi ni Zen.

"You must be the deity, god! You're beautiful.." mabilis niyang nahaplos ang mahaba
kong buhok at nang akma niya na itong hahalikan ay tuluyan na akong napasigaw nang
biglang lumitaw si Zen at

nakita ko na lang na sinasakal niya ang lalaki. Sa lakas nang dalawa ay tuluyan
nang nahati sa dalawa ang karwahe at bigla na lang silang nawala sa aking paningin.

"Claret!" agad may humawak sa bewang ko at nakita ko na lang ang sarili kong
nakaangkas sa kabayo ni Evan. Napanganga na lang ako nang makitang sirang sira na
ang karwaheng kanina ko lang sinasakyan.

Halos magtumbahan ang mga punong nadadaanan ng kanilang mga katawan. Are they fine?
Sino ang lalaking 'yon?

"Who is he?" bakit wala pa akong nakikitang bampirang pangit simula nang dumating
ako sa mundong ito?
"The second prince of Deltora, ganyan talaga sila ni Zen kung magkita. You should
try to resist him, he has the pheromone ability. Kaya niyang akitin ang kahit
sinong babae. Lalo na kung may relasyon kay Zen, they are born to piss each other.
Siguradong ikaw ang bagong pag aawayan nila." What the hell?

Napansin ko na nagyeyelo na sa parte ng kagubatan kung saan naglalaban ang dalawang

bampira.

"Hihintayin pa ba natin sila?" tamad na tanong ni Caleb.

"Yes?" sagot ni Evan.

"Or should I knock them down?" tanong ulit ni Caleb.

"Ako na, baka mapansin ka nila. Madamay ka pa" agad akong inilipat ni Evan sa
kabayo ni Caleb at bigla na lang siyang tumakbo ng mabilis sa direksyon ni Zen at
nang lalaki.

"What will he do?" nagtatakang tanong ko.

"Lighting? Patutulugin lang natin ang magbestfriend" napatingin na lang ako sa

kalangitan nang apat na beses na may tumamang kidlat sa kagubatan kung nasaan si
Zen at ang lalaking kalaban niya.

Hindi din nagtagal ay nakabalik na si Evan na may dalawang katawan sa kanyang mga
balikat. Kapwa umuusok ang kanilang mga katawan. Si Zen at ang lalaking walang
malay. What the hell? Are they fine?

"Tell me, what's with the second child? Bakit mukhang problema ang mga pangalawang
prinsipe?" sabay nagtawanan si Evan at Caleb sa tanong ko.

"Ask these toasted idiots"

--

VentreCanard

=================

Chapter 8

Chapter 8

Kasalukuyan pa rin akong nakaangkas sa kabayo ni Caleb habang may hila siyang isang
pang kabayo na siyang sinasakyan ni Zen na walang malay. Si Evan naman ay ganun din
ang ginawa sa walang malay na lalaki mula sa Deltora na kahariang pupuntahan namin.
Kung hindi ako nagkakamali ay Rosh ang tawag sa kanya ng mga bampirang kasama ko.

"Talaga ba na ganito ang batian nila sa isa't isa? Grabe silang magkasakitan" gusto
kong kalabitin si Zen para malaman kung ayos lang siya pero hindi ko alam kung
papaano ko ito gagawin.

"Wag ka nang mag alala Claret, hindi mamamatay ang mga 'yan nang dahil sa kidlat.
Hindi rin magtatagal ay gigising na rin 'yang si Zen" sagot sa akin ni Evan.

"Papaano kung sabay magising ang dalawang 'yan? Magsisimula na naman sila"
natatawang sabi ni Caleb.

"May pinagmulan ba ang pinag aawayan nila? Parang ang laki ng galit nila sa isa't
isa" napansin ko agad ito sa paraan ng pagsalubong nitong si Rosh kay Zen.

"Isang maliit na bagay" kibit balikat na sabi ni Evan. Nasa unahan namin ngayon ang
kabayo ni Evan at ni Rosh.

"Hindi matanggap ng antipatikong prinsipe ng Deltora na kaya siyang pantayan ni Zen

sa dami ng mga babaeng kanyang tagahanga kahit na wala naman itong abilidad na
katulad ng sa kanya" napangiwi na lang ako sa sagot ni Evan, kung ganoon kahit sa
mundo ng mga bampira. Babae pa rin ang rason ng pag aaway ng mga kalalakihan.

"Napakaliit na bagay" tumango na lang ako sa sinabi ni Caleb.

/>

"Kung ganoon, masasabi ko ba na kalaban natin ang lalaking ito?" tanong ko muli kay
Caleb at Evan.
"Hindi, sila lang ni Zen ang magkalaban. Pero kahit kailan, hindi naming
pinagkakatiwalaan ang lalaking ito. Madalas siyang traydor sa lahat ng mga bagay"
mabilis na sagot sa akin ni Caleb. Hindi ba at mas mabuting iwanan na lang siya
kung ganoon? Kahit nagtataka ako ay muli na lang akong tumango at nanahimik na lang
ako hanggang sa mga sumunod na minuto.

Pero hindi din nagtagal ay napansin ko nang gumagalaw ang katawan ni Zen sa
kabilang kabayo.

"Oh boy Evan, nagigising na ang prinsipe ng mga nyebe. Pat-" hindi na natapos ni
Caleb ang kanyang pagsasalita nang may tumamang kamao sa kanyang mukha na
nakapagpatilapon lang naman sa kanya sa napakalayong distansya. What the hell?

Naramdaman ko na lang ang mga bisig ng prinsipe ng mga nyebe na marahang gumapos sa
aking mga bewang.

"You don't touch my girl, Caleb" mabilis kong tinampal ang mga braso ni Zen.

"Kapatid mo si Caleb! Bakit napakabasagulero mo Zen?!" ilang beses kong

pinaghahampas ang mga braso niya sa akin. Hindi pwede sa akin ang ugali ng lalaking
may pangil na ito.

"Itigil mo ang kabayo" malamig na sabi ko.

"What? Mas gusto mo na si Caleb kaysa sa akin? Anong ginawa niya sa'yo nang
natutulog ako?" lalong nangunot ang noo ko sa pinagsasabi ng prinsipe ng mga nyebe.
Fuck. Sobrang seloso niya. Damn, dapat ko ba itong ikatuwa o katakutan?
"I said stop this horse!"

agad hinila ni Zen ang renda ng kabayo kaya tumigil ito. Narinig ko rin ang
pagtigil sa pagtakbo ng kabayong sinasakyan ni Evan at nang natutulog na si Rosh.

"Hintayin natin si Caleb. Humingi ka ng patawad" napanganga siya sa sinabi ko.

"What the fuck?! Claret, hinawakan ka niya. Hindi ako natutuwang hinahawakan ka ng
iba" lalong umarko ang kilay ko. Hindi niya ba naaalala ang nangyari? Nahati ang
karwaheng sinasakyan ko nang dahil sa init ng ulo niya, sa pagkakatanda ko ay
tinulungan lang ako ng kanyang mga kapatid kaya nila ako hinawakan.

"Nakaangkas lang ako sa kabayong ito dahil wala akong sasakyan. Alam mo kung
bakit?! Dahil hinati mo na ito sa dalawa! God Zen, hindi pwede na sa tuwing may
mapapalapit sa aking lalaki ay susuntukin mo na agad. Ayoko nang ugali mong 'yan"
muli kong tinamapal ang kamay niya nang nagtangka ito humawak sa akin.

"Claret.." narinig kong bulong niya mula sa likuran. Hindi ko siya pinansin. At
napairap na lang ako nang makita kong nakaharap na sa amin si Evan na nakangisi at
bahagyang sumisipol na parang natutuwa sa nangyayari sa aming dalawa ng kanyang
kapatid.

"Caleb! Maligayang pagbabalik" nakita ko pa ang bahagyang pagkaway ni Evan sa

paparating na Caleb sakay ng kabayong iniwan lang naman ng prinsipe ng mga nyebe
kanina.

"Gago ka Zen!" nang dadaan na sa amin ang kabayo ni Caleb ay agad itong tumigil sa
tagiliran namin para siguro bumawi kay Zen pero nanlaki na lang ang aking mga mata
nang mabilis na may pumagitnang malakristal na yelo sa pagitan namin
at nang kabayo ni Caleb.

Agad nawala si Zen sa aking likuran at nakita ko na siyang nakatayo sa kabilang

parte ng yelo. Kita ko ang gulat na reaksyon ni Caleb nang marahang bumuka ang
bibig ni Zen. Anong sinasabi niya? At kasabay nang unti unting pagkatunaw ng yelo
sa pagitan ng mga kabayo namin ay muli ko na lang naramdaman ang braso ni Zen sa
aking mga bewang.

"Tunay ba ang narinig ko? Tang ina" naiiling na pinatakbo ni Caleb ang kanyang
kabayo. Kahit si Evan na nasa unahan ay napailing na rin.

"Nagsorry ang lalaking may pangil" ngising sabi ko. Naramdaman kong ipinatong niya
ang kanyang baba sa aking kanang balikat.

"Never" mahinang bulong niya. Sinungaling na bampira.

"Uhuh? Ang pag ibig nga naman, nakakatunaw ng nyebe" natatawang sabi ni Caleb.

"Tunaw na tunaw" mabilis na sagot ni Evan na tumatawa na rin.

"Fuck off" iritadong sabi ni Zen. Pinabilisan na niya ang sinasakyan naming kabayo
hanggang sa kaunti na lang ang distansya nito sa dalawa niyang kapatid.
"Fuck. Bakit, kasama pa natin ang basurang 'yan?" tulog pa rin si Rosh.

"Baka naman napatay mo na siya Evan" kinakabahang sabi ko. Agad naningkit ang aking
mga mata nang may apat na sunod sunod na nyebe na tumama sa katawan ng lalaki.

"Zen! Bakit ba napakabayolente mo?!" ngumuso lang siya sa akin. Hindi din nagtagal
ay nagsisimula nang kumilos ang katawan ni Rosh. Muntik pa siyang mahulog sa
kanyang kabayo bago niya makuha kung nasa anong

posisyon siya.

"Nasaan ang prinsipe ng mga nyebe?!" nakaporma siya ngayon na parang

makikipaglaban.

"Nandito ako Rosh, gusto mo ba na tuluyan na kita?" sa halip na sagutin siya ni

Rosh ay sa akin ito tumitig. Pero napapikit na lang ako nang tamaan muli ng tatlong
sunod sunod na nyebe si Rosh sa kanyang mukha.

"Don't look at her" iritadong iritado na ang boses ni Zen.

"Walang hiya ka Zen!" mabilis tinanggal ni Rosh ang mga natirang yelo sa kanyang
mukha. Akala ko ay tatalikod na siya sa amin pero agad napaismid na lang ako nang
ipinantay niya ang kanyang kabayo sa kabayong sinasakyan namin ni Zen.

Nanatili pa rin na nasa unahan namin ang dalawang kapatid ni Zen na alertong
sumusulyap sa dalawang bampirang ito.

"Anong pakay mo sa Deltora, Zen? Baka kailanganin nyo ang aking tulong" tumaas na
naman ang kilay ko. Paano kaya sila magtutulungan ni Zen?

"No, thanks" malamig na sagot ni Zen.

"Itanong mo na sa kanya Zen kung saan ang mansion ni Leon sa Deltora, mas
matatagalan pa tayo kung hahanapin pa natin siya" sabat ni Evan. Mas mabuting
itanong niya na nga ito, dahil ayoko na nang napakahabang biyaheng ito.

"Si Leon pala ang pakay nyo, bakit?" tanong ni Rosh, ramdam ko pa rin ang pagsulyap
sulyap niya sa akin. Damn.

"Napakadaldal mo pa rin Rosh" sagot sa kanya ni Zen.

"Alam ko kung saan siya nakatigil ngayon. I can tell it if you'll introduce me to
this beautiful

deity" ramdam ko ang paghigpit ng mga braso ni Zen sa bewang ko. Hindi na naman
maganda ito.

"Rosh" sabay tinawag ng mga kapatid ni Zen ang bampirang nagpapainit sa ulo ng
prinsipe ng mga nyebe.

"Zen.." marahan kong hinawakan ang mga braso ni Zen para pakalmahin siya. Bakit nga
ba yelo ang kapangyarihan ng bampirang ito? Dapat apoy katulad ng ulo niyang
mabilis mag init.

Narinig kong bahagyang humalakhak si Rosh.

"I know her name, Claret Cordelia Amor.." hindi ko alam kung anong klaseng
hipnotismo ang may'ron sa kanyang boses. Hindi ko na maintindihan ang nangyayari sa
aking katawan dahil pilit nang hinahanap ng aking mga mata ang mga namumulang mga
mata ni Rosh. Ano itong ginagawa ko?

"Fuck! Don't look on his eyes! Close your eyes Claret! Zen ang mga mata ni Claret!"
pakinig kong sigaw ni Evan. Anong nangyayari sa akin? Bakit parang gusto kong
hawakan ang mukha ni Rosh?

Bago pa tuluyang takpan ni Zen ang aking mga mata ay nakita ko ang sabay na
pagdamba ni Evan at Caleb kay Rosh na kasalukuyang nakangisi sa akin. What is
happening? Agad kong naramdaman ang panlalamig ng aking katawan nang sandaling
takpan ni Zen ang aking mga mata. Mula na naman ba ito sa kapangyarihan niya?
"Oh, wag kayong mag alala. Hindi natuloy.." humahalakhak na sabi ni Rosh.
Kasalukuyan ko nang naririnig ang dagundong ng mga kulog at kidlat. Maging ang
malakas na pagyanig ng lupa ay nararamdaman ko na.

Kung hindi ako nagkakamali ay kasalukuyang nakikipaglaban si Evan at Caleb

kay Rosh. Akala ko ba ay hindi siya kalaban? Ano itong ginawa niya sa akin?
Namamanhid ang katawan ko. At tanging mga mukha niyang nakangisi ang tumatakbo sa
isip ko.

"Claret.." lumukso ang dibdib ko sa pamilyar na boses na aking naririnig.

"Claret.." alam kong kasalukuyan na akong nasa kandungan ni Zen. Anong nangyayari?
Bakit parang nahihirapan akong huminga? Anong klaseng kapangyarihan ang kayang
gawin ng Rosh na ito? Parang nilason niya ang buo kong katawan.

"It's either she'll love me or she'll die.." what? Simpleng pagtitig niya lang? Ito
ba ang sinasabi ni Evan na kapangyarihan ni Rosh? Papaano na ang mga kababaihan sa
kakayanan niyang ito?

"Claret.." naramdaman kong magkadikit na ang aming mga noo ni Zen.

"I have waited you for years, ang tagal kong hinintay na hawakan ka. Don't resist
his spell Claret, just..just love him. Love him and don't die for me..." what the
hell?

Pilit kong iminulat ang aking mga mata, kasalukuyan kaming napapalibutan ng isang
napakakapal na bloke ng yelo habang panay ang kidlat sa hindi kalayuan.
"Rosh.." hindi ko alam kung bakit pangalang ito ang lumabas sa bibig ko. Gusto ko
itong bawiin dahil sa sakit na nakikita ko sa namumulang mata ni Zen.
Napakamakapangyarihan pala ng bampirang nagngangalang Rosh. Isa siyang mapanganib
na bampira.

"Bite her, Zen! Bite her!" malakas na sigaw ni Caleb. Nakatitig lang sa akin si Zen
na parang walang narinig mula sa kanyang kapatid. Kahit nahihirapan nang gumalaw
ang aking mga katawan

ay pilit akong ngumisi sa kanya para bigyan siya ng permisong kagatin ako.

Hindi na siya nag aksaya ng oras at mabilis namula ang kanyang mga mata. Napakuyom
ang aking mga kamay sa kanyang likuran nang sinimulan niya akong kagatin sa leeg.
At halos mapunit ang kanyang damit sa kalmot ko sa kanyang likuran nang sunod
niyang kagatin ang aking balikat.

"Zen.." nasabunutan ko na lang siya nang kagatin niya ang itaas na bahagi ng aking
dibdib. Panay ang mabibilis niyang kagat sa iba't ibang parte ng aking katawan.

"Wala na kayong magagawa! That fuckshit prophecy is a goddamn farce! Hindi totoo
ang apat na babae! Huwad ang babaeng 'yan! She's not even a vampire to protect
herself! She'll die useless.." lalong lumakas ang kulog at kidlat sa buong
kapaligiran ganun din ang mga pagyanig.

Kahit nanlalabo na rin ang aking mga mata ay agad kong napansin ang pagkabalot ng
buong kapaligiran ng mga nyebe.

Nawawala na ang lakas ko sa aking buong katawan. Lalo na akong nanghihina. Hindi
tumatalab ang mga kagat sa akin ni Zen, pilit niya akong ginagawang bampira pero
pilit itong tinatanggihan ng aking katawan.
Nasa mga braso ko na ang mga pangil ni Zen.

"Zen.." hindi ko alam kung bakit nagtutuluan na ang mga luha ko. Kaunting panahon
ko lang nakasama ang lalaking ito pero sumasakit ang dibdib ko sa kaalamang iiwan
ko siya. Ayoko siyang iwan. Tinatanggap ko nang maging bampira. Tinatanggap ko na.
Ayokong iwan ang lalaking ito. Damn.

Punong puno na ng aking mga dugo ang labi ni Zen,

ako na ang umiiling sa kanya. Kahit gusto ko nang maging katulad niya, ayaw naman
ng aking katawan. Kung magpapalit ito ay dapat matagal na akong naging bampira sa
unang kagat pa lang niya.

"Keep biting her, Zen!" malakas na sigaw ni Caleb. Pilit gustong makalapit sa amin
ni Rosh. Anong malaking problema niya sa apat na babaeng nabanggit sa propesiya?

"Claret.." naramdaman ko ang pagkasira ng magarang saya na suot ko. Muli na lang
napakuyom ang aking mga kamay nang maramdaman ko ang pangil ni Zen sa aking mga
hita. Anong bagay ang pumipigil sa pagpapalit ko bilang bampira?

Pilit kong kinapa ang kwintas na ibinigay sa akin ni lola. Ito ang tumulong sa akin
noon mula sa halimaw na gustong kumain sa akin. Ano pa ang kayang gawin nito?

Siguro ay mas mabuting ibigay ko na ito kay Zen.

"Zen.." tumigil siya sa pagkagat sa akin at mabilis niyang hinawakan ang aking
mukha.
"Remove my necklace, iiwan ko na sa'yo.." ilang beses siyang umiling sa akin.

"No, no Claret.." pilit kong hinila ang kwintas ni lola. At nang sandaling nawala
ito sa aking leeg ay para akong nakaramdam ng pagsabog mula sa loob ng aking
katawan. What is this?

"Claret?" biglang nanuyo ang aking lalamunan at agad tumama sa aking mga mata sa
leeg ni Zen. I can even see his veins. Papaano ito ko ito nakikita?

Nakita ko ang marahang pagngisi ni Zen.

"I made it" kusang ibinuka ni Zen ang kanyang mga braso para sa akin. Hindi ko na
alam kung saan ko kinuha ang aking bilis dahil natagpuan ko na lang ang aking
sariling nakayakap sa kanyang katawan habang ang aking mga labi ay marahang
dinadama ang leeg ng lalaking hinahanap ng aking pagkauhaw.

Isang kagat sa kanyang leeg ang nagpabuhay sa aking nanghihinang katawan. Damn, I
never felt this thirst in my whole life. Naramdaman ko ang marahang paghaplos niya
sa aking mahabang buhok.

"Welcome to vampire world, my Claret Cordelia Amor.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 9

Chapter 9

Kasabay nang pag inom ko sa dugong hinahanap hanap ng aking pagkauhaw ay lalo kong
naramdaman ang paghigpit ng ang kanyang mga yakap. Kahit ang sarili kong katawan ay
pilit nagsusumiksik sa kanyang mga bisig. Damn. Zen, hindi ko na kilala ang sarili
kong katawan dahil sa kanya.

Gustong gusto nito ang presensiya ng katawan ni Zen na siyang mariing nakayakap sa
akin. Damn. Ayoko na siyang tigilan.

I can't stop myself from drinking his blood. His blood is a goddamn addiction. Ang
mainit na pagdaloy ng kanyang dugo mula sa aking mga labi hanggang sa aking
lalamunan ang siyang lalong nagpapainit sa aking katawan maging ang patuloy na
pagbulong ni Zen sa aking pangalan ang siyang nagtutulak sa akin para huwag tigilan
ang pag inom sa kanyang dugo. God! This is madness. Maihahalintulad ko na ang aking
sarili sa isang sanggol na hindi napainom ng gatas sa loob ng isang araw.

I am damn thirsty. Ganito rin ba ang nararamdaman ni Zen habang iniinom niya ang
aking dugo? His blood is a goddamn drug for me.

"Claret.." panay ang haplos ng kanyang kanang kamay sa aking mahabang buhok na
parang sinasabing ipagpatuloy ko ang aking ginagawang pag inom. Nang mapansin kong
may dugong lumampas mula sa aking mga labi ay mabilis kong pinaglandas ang aking
dila para hindi sayangin ang dugo ng lalaking kayakap ko.

"Claret. Damn, your fangs are heaven.." lalong humihigpit ang kanyang yakap. I can
even hear the fast beating of his heart. Ngayon naman ay sa kaliwang leeg ako
lumipat, walang ibang ginagawa si Zen kundi pagbigyan
ang pagkauhaw ko. Nang ikagat ko na ang aking pangil, tanging malalambing na bulong
sa pangalan ko at haplos sa aking buhok ang natatanggap ko mula kay Zen.

"My Claret Cordelia.." napapangisi na lang ako sa pagtawag niya sa pangalan ko.
Hindi ko akalaing ang bagay na pinandidirian ko noon ay siyang ginagawa ko ngayon.

"Shit! Caleb, stop them. Hindi titigil sa kagatan ang mga 'yan. Claret can't
control her thirst yet, magpapakagat lang ng magpapakagat ang magaling nating
kapatid. Mamamatay ang gago sa pag ibig. Ubos ang dugo ng prinsipe ng mga nyebe.
What the fuck?! Such a shame for our family history" sa narinig kong sinabi ni Evan
ay kusang umawang ang aking labi sa leeg ni Zen. Pero agad akong itinulak ni Zen
pabalik sa kanyang leeg.

"Keep drinking Claret, I know you're thirsty" mahinang sabi ni Zen. Ano itong
nararamdaman ko? I can now feel his weakness. Nararamdaman ko ang pagkahilo niya.

"Enough of this, love birds" nagulat na lang ako nang makalapit na sa amin si
Caleb. Sabay niyang isinuntok ang kanyang mga kamao sa bloke ng yelong nakapaligid
sa amin ni Zen. Napasubsob na lang ako sa dibdib ni Zen sa takot na baka mabagsakan
kami ng matitigas na piraso ng mga yelo. Hinintay ko ang maaaring tumama sa aking
katawan pero nang sandaling silipin ko na ang kapaligiran, wala na kami sa loob ng
yelo kundi nasa labas na kami na hindi naman kalayuan sa kasalukuyang
pinaglalabanan ni Evan at ni Rosh.

Buhat ako ni Zen habang nakatitig siya sa dalawang bampirang naglalaban ngayon pero
agad

akong napahawak sa kanyang braso nang muntik na kaming matumba nang bahagyang
mawalan siya ng balanse. Damn, naparami ba ang inom ko sa kanya?
"Are you okay? Ibaba mo na ako, nakakatayo na ako" ngumisi lang sa akin si Zen bago
niya ako ibinaba. Siya naman ngayon ang marahang nagpahid ng natirang dugo sa aking
mga labi.

"I love your fangs Claret.." hindi na ako nagulat nang hapitin niya ang aking
bewang ako nang mas mapalapit ako sa kanya. Mabilis kong isinampay ang aking mga
kamay sa kanyang mga batok.

"I love yours too, Zen. Pero mukhang nasobrahan ako sa pag inom. I'm sorry.."
kusang humaplos ang aking kamay sa kanyang pisngi. Alam kong kapwa na namang
nagsisimulang mamula ang aming mga mata. Shit. Ganito ba talaga ang atraksyon ng
mga bampira sa isa't isa? Parang kaunting pagkakadikit lang ng aming mga balat ay
agad namumula ang aming mga mata at nagsisimula na namang lumabas ang aming mga
pangil.

"Zen.." gusto ko nang ipikit ang aking mga mata habang nagsisimula nang lumapit ang
kanyang mukha sa akin. Pero ayaw nang kumalas ng aking mga mata sa kaya. Ramdam na
ramdam ko na rin ang lalong umiinit na pagdaloy ng aking dugo habang humahaplos sa
aking mukha ang kanyang marahang pahinga. Damn. Are we going to kiss?

Nagulat na lang ako nang bigla ako binuhat ni Zen at kusa na lamang pumulupot ang
aking mga binti sa kanyang bewang. Shit. We're too intimate.

"Claret, you are now a real vampire. We can do everything together without any kind
of limitation" magkalapat na ang aming mga

noo. Kapwa mabibigat na ang aming paghinga. Tuluyan ko nang ipinikit ang aking mga
mata at ako na ang nagsisimula bumaba sa kanyang mga labi. God, anong ginawa sa
akin ng lalaking ito? Itinapon ko na ang labingwalong taong pangaral sa akin ng
aking lola.
Akala ko ay tuluyan nang maglalapat ang aming mga labi nang marinig ko ang boses
iritadong boses ni Caleb.

"Come on guys, are you going to kiss and bite each other while your friends are
busy fighting with that psycho vampire? Tumulong naman kayo. Lumipat lang kayo ng
posisyon. Kill the bastard, then do your experiments later. Hindi na namin kayo
aabalahin" tuluyan na akong mumulat. Nawala na rin ang pamumula sa mata ni Zen at
iritadong humarap sa kanyang kapatid.

"Hindi nyo pa ba napapatay?" marahan akong ibinaba ni Zen mula sa kanyang

pagkakabuhat at mabilis niya akong hinalikan sa ibabaw ng aking ulo bago siya
biglang nawala sa aking harapan.

"Shit. Is this what they called 'mate thing'? Nalingat lang kami ni Evan
nagkakagatan na agad kayo ng prinsipe ng mga nyebe" ngising sabi ni Caleb bago siya
tumalon nang napakataas hanggang sa makababa siya sa lugar kung saan
pinagtutulungan ni Zen at Evan si Rosh na panay pa rin ang paghalakhak.

Ngayon ay nahahabol na ng aking mga mata ang bawat galaw ng mga naglalabang
bampira. I am adopting their ability.

Kasalukuyan nang pinapaulanan ni Zen ng matutulis na yelo si Rosh na mabilis na

nakakailag sa kanyang bawat pagbato. Anong kahinaan nitong si Rosh?

"You must be thankful. Tinulungan ko na kayong gawin

siyang tunay na bampira, nakuha mo na ang matagal mo nang hinihintay na kagat Zen.
At alam kong hindi na lang kagat ang kaya niyong gawin. Sounds fun right? Ma--"
hindi na natuloy ni Rosh ang kanyang sasabihin nang tusukin ng malalaki at
matutulis na yelo mula sa lupa ang kanyang katawan. Nangatal ang aking mga tuhod
nang makita ang pagbuga niya ng kanyang sariling dugo.

Lumitaw si Zen sa harapan nito habang naglalaro ng bola ng nyebe sa kanyang kamay.
"Muntik nang mawala sa akin si Claret. Sinagad mo na ang pasensiya ko. A good for
nothing vampire like you should die" nagulat na lang ako nang may tumamang kidlat
kay Rosh na tuluyan nang nagpawala sa kanyang malay.

Ang mga nangangatal kong tuhod ay tuluyan nang bumigay . I have never seen this
kind of brutality for my entire life. Should I stop them? Ayoko nang ganito. I hate
this scene.

Agad kong pinahid ang nangingilid na luha sa aking mga mata, masyadong mahina ang
damdamin ko at hindi ko lubos maisip na patuloy ko pa rin pinapanuod ang labanang
ito.

"Zen, stop this.." bulong ko na lang kahit alam kong hindi niya ako naririnig. Pero
nagulat ako nang lumingon sa akin si Zen na parang narinig ako, agad siyang
tumalikod at nagsimula nang lumakad papalapit sa akin pero nanlaki na lang ang
aking mga mata.

What the hell is happening? Rosh's body is turning into red petals..

"Zen!" sabay sumigaw ang kanyang mga kapatid habang may gulat na mga mata sa aking
direksyon. Nang tangkaing lumapit sa akin ni Caleb na siyang pinakamalapit sa aking
pwesto ay bigla na lang siyang

pinuluputan ng matitinik na halaman na nakapagpatumba dito. Saan nanggaling ang mga

halamang ito?

Si Evan naman ay nanatiling nakatitig at hindi makagawa ng kidlat. What's wrong?

"Isang maling hakbang, Zen" nanlamig ako nang maramdamang may kung anong matalim na
bagay na dumikit sa aking leeg.

"Fuck you! Bitawan mo siya Rosh" nanggagalaiting sabi ni Zen. Hindi siya pinansin
ni Rosh sa halip ay nagsimula itong bumulong sa akin.

"Follow the petals my love. I'll see you again.." napasigaw na lang ako nang
marahas niya akong itinulak kay Zen na nagpupuyos sa galit. Nang lingunin ko si
Rosh sa aking pinanggalingan ay wala na ito. Fuck that psycho vampire.

Wala sa sarili akong napahawak sa aking kaliwang tenga. Damn, kinagat niya ako
dito.

"Are you okay? Hindi ka ba nasaktan?" halos kapain na ni Zen ang buo kong katawan
para malaman lang kung nasaktan ba ako o hindi.

"I'm fine" nilingon ko si Caleb na hindi pa rin nakakawala sa matinik na halaman na

nakapulupot sa kanya.

"Let's help him" pinigilan ako ni Zen na lumapit. Mabilis lang naman niyang
pinaulanan ang kanyang kapatid ng maliit na piraso ng matitilos ng yelo. Kahit si
Caleb ay ilang beses napamura sa ginawa ni Zen.

"What the fucking fuck Zen?! Paano kung tinamaan ako? Can't you make it with
gentle? Tang ina nakakahiwa 'yang yelo mo" iritadong bumangon si Caleb.

"Let's go" nakalapit na sa amin si Evan na nakasakay na sa kanyang kabayo. Agad

akong isinakay ni Zen sa aming kabayo. Habang si Caleb ay mabilis na rin na
nakasakay.

What the hell? Ganito na lang? Bakit parang kung kumilos sila ay hindi sila
nakaengkwentro ng isang malakas at mapanganib na bampira? Hindi pa siguro
nagtatagal ng ilang minuto ang aming pangangabayo ay nagsalita na muli ako.

"Bakit parang wala lang sa inyo ang nangyari? It seems normal, parang hindi kayo
napalaban tatlo sa mga ikinikilos nyo" nagtatakang sabi ko.

"It is normal Claret. You know what is the abnormal thing Claret? My whole system,
it's aching. Aching for you. Damn, I need to bite you. We need to find Leon's place
as soon as possible. I am not thirsty anymore. I am damn hungry Claret.." agad nag
init ang buong katawan ko sa sinabi ng prinsipe ng mga nyebe. Shit. Hindi niya ba
alam ang sinasabi niya? Hindi ba siya nahihiya sa mga kapatid niya?

Sabay sumipol ang dalawa niyang kapatid sa unahan.

"Pangil sa pangil ang laban" natatawang sabi ni Caleb.

"Isang linggo ka niyang hindi titigilan Claret. Babawi 'yan sa ilang taon niyang
pagkacadena. Gutom na gutom daw ang prinsipe ng mga nyebe" sabay humalakhak ang mga
manyakis na bampira. Napapairap na lang ako.

"Pervert vampires" ismid na sabi ko na lalong nagpahalakhak sa kanila, maging si

Zen ay nakikisali na rin sa pagtawa.
"Alam nyo ba na sinabi sa akin ni Rosh na sundan natin ang rose petals na iniwan
niya?" biglang sabi ko.

"Why would I do that? Baka tuluyan ko na siya patayin sa susunod

na magkita kami" malamig na sabi ni Zen.

"Pang ilandaang beses mo na 'yang sinasabi Zen?" natatawang tanong sa kanya ni

Caleb.

"I am curious, bakit malaki ang galit ni Rosh sa apat na babaeng sinasabi sa
propesiya?" hindi biro ang galit niya kanina parang may napakalalim na dahilan.

"Dahil hindi sumipot ang babaeng hinihintay niya mula sa kabilang mundo" bahagyang
kumirot ang dibdib ko sa sagot ni Evan. He's broken a broken vampire.

"Years ago, binasahan siya ng asul na apoy. May dadating na babae mula sa kabilang
mundo para sa kanya, ni minsan ay hindi pa nagkamali ang apoy na ito sa kanyang mga
pahayag. Pero lumipas ang napakaraming taon, hindi na nagpakita ang babaeng
hinihintay niya" kibit balikat na paliwanag ni Evan. That's too sad.
"Rumor says that the woman broke the mirror intentionally" napakagat labi na lang
ako sa pahabol na sinabi ni Caleb. Hindi ako makahanap ng salitang pwede kong
sabihin dahil kung ako siguro ang nasa kanyang posisyon at alam ko na ang
mangyayari sa akin sa kabilang mundong ito, hindi malayong basagin ko rin ang
salaming magdadala sa akin dito. Afterall, all I want is just a simple life. Simple
life of a human being.

Then, I'll end up forever on that chains Claret.. napahugot na lang ako ng paghinga
nang marinig ko ang sinasabi ni Zen. Nagsalita ba ako? Narinig niya ba ang sinasabi
ko? Damn.

We have our mind link Claret, the moment we exchanged our blood. You and I can hear
each other's thoughts

/>

I'm sorry. sagot ko na lang. Fuck.

"What do you think is the reason Claret? Kaya nabaliw na 'yang si Rosh. Tinakbuhan
ng babae" natatawang sabi ni Caleb.

"Maybe that woman knows everything, that she'll be going to this vampire world
through that mirror. Breaking it is her own solution" maiksing sagot ko.
"What about you Claret? Are you going to break the mirror if you have the knowledge
about this world?" natahimik ako sa tanong ni Evan. Damn. Bakit ba kasi kailangang
itanong 'yan?

"I won't" maiksing sagot ko.

"Tsss, liar" pakinig kong bulong ni Zen. Naramdaman ko na lang ang pagkalas niya ng
kanyang braso sa akin sa halip ay hinawakan niya na lang ang renda ng kabayo.

'Zen, I'm sorry' pilit kong gustong pumasok sa kanyang isipan pero mukhang isinara
na niya ito.

Hindi na muli kami nag usap ng mga bampira hanggang sa makarating kami sa mansion
ng tinatawag na Leon. Nanatiling malamig sa akin si Zen, gusto ko siyang kausapin
pero hindi niya ako tinitingnan. Inalalayan niya lang ako makababa sa kabayo at
nagsimula na siyang maunang maglakad sa akin. Shit.

"Anong nangyari sa prinsipe ng mga nyebe?" nagtatakang tanong sa akin ni Caleb.

"Kanina lang magpapaubos na ng dugo sa pag ibig, bakit mukhang nagyelo na naman ang
prinsipe?" umirap na lang ako sa dalawang bampira at sumunod na ako kay Zen.

Kahit ang desinyo ng palasyo ni Leon ay talagang nakakapangilabot at nakakapanindig

balahibo. May mga

ilaw ngang nakasabit pero hindi ito kaliwanagan dahil ang talagang nagbibigay
liwanag sa bawat sulok ng palasyo niya ay mga apoy mula sa kulay pulang mga
kandila.
Sinalubong kami ng isang unipormadong lalaki na alam na parang hindi nalalayo sa
edad ni Zen.

"Kanina pa kayong hinihintay ng Don" prenteng sumunod lamang ang magkakapatid na

bampira habang ako ay nahuhuli sa paglalakad.

Nang makarating kami sa napakalawak na kwarto na punong puno ng mga aklat. Agad
kong nakita ang lalaking nakatalikod na parang may tinatanaw mula sa kanyang
bintana.

"Ano ang isinadya sa akin ng pangalawang prinsipe ng Sartorias?" nang tuluyan na

siyang humarap ay nasapo ko na lang ang aking bibig. He's the guy from my
grandmother's pictures. Siya ang batang bersyon ng aking lolo. I don't understand.

Siya ba talaga ang lolo ko? My grandfather is a vampire?

"I don't have any business on you. But would you like to ask the beautiful woman
behind me?" marahan akong itinulak ni Caleb para makita ako nang maayos ng sinasabi
nilang lolo ko.

"Ikaw na ba ang aking apo? Cordelia?" akala ko ay mabilis na ang aking mga mata
pero nagulat pa rin ako nang makalapit na sa akin ang batang bersyon ng aking lolo.
Kasalukuyan niyang hawak ang aking pisngi.

"You're beautiful just like your grandmother" wala akong lakas na lumayo sa kanya.
Alam ko at nararamdaman kong ang bampirang nasa harapan ko ay ang aking lolo. But
he's too young, maybe in his mid 40's?
"Nalilito na po ako" mahinang sagot ko.

"Ipaliwanag mo sa kanya ang lahat Leon" nag uutos na boses ni Zen. Hindi ba siya
marunong gumalang? Lolo ko ang kausap niya.

"I am the prince Claret, ako ang iginagalang" malamig na sagot niya sa akin.
Mabilis akong inilagay ni lolo sa kanyang likuran.

"Bakit ikaw ang kasama niya mahal na prinsipe? Hindi ba at ang kamahalan ang dapat
kasama ng aking apo?" napahawak na lang ako sa likuran ng aking lolo nang
maramdaman ko ang paglamig ng temperatura ng buong mansyon. Bahagya na rin umuusok
ang sahig dahil nagsisimula na itong magyelo.

"Alam mong ako ang nakatakda sa kanya Leon, hindi ko gusto ang lumalabas sa bibig
mo" seryosong sabi ni Zen. Nanatiling tahimik ang kanyang mga kapatid mula sa
likuran.

"Zen.." madiing tawag ko sa pangalan niya.

"Nasa teritoryo ko kayo mahal na prinsipe hindi magandang gamitin ang sarili mong
kapangyarihan ng walang pahintulot. Mas makabubuti sigurong manatili dito ang aking
apo. Dahil kung ako ang tatanungin, hindi nararapat ang aking apo sa pangalawang
prinsipe lamang" napanganga na lang ako sa walang gatol na sinabi ni lolo.

"Then, I don't have choice but to kill you" nanlaki ang aking mga mata nang may
sunod sunod na yelong lumalabas sa nagyeyelong sahig ng palasyo at unti unti na
itong lumalapit sa aking lolo.

Kusang humakbang ang aking sarili sa unahan ng aking lolo at idinipa ko ang aking
mga braso.

"Kill me first, Zen.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 10

Chapter 10

Lakas loob akong humarang sa harapan ng aking lolo. Unang kita ko pa lamang sa
bampirang nasa likuran ko ay agad ko na siyang nakilala. Ito na nga siguro ang
sinasabi nilang lukso ng dugo.
At hindi ako makapapayag na mapahamak ang kaisa isahang bampirang kadugo ko sa
mundong ito. Siya ang maaaring makapagpaliwanag sa akin ng lahat. Hindi ba
natatandaan ni Zen na kaya kami nagtungo dito para marinig ang paliwanag ng lolo ko
tungkol sa pangyayaring ito sa buhay ko? Bakit mukhang nagyelo na naman ang utak ng
prinsipe ng mga nyebe?

"What the fuck is that Claret? He's against on me! Sa tingin mo ba ay mapapatawad
ko siya sa mga sinabi niya? You're mine. Mine alone. Move Claret, we'll just go to
your world and we'll ask you grandmother for an explanation. He's a threat" what
the hell? Lalo nang lumalamig ang temperatura ng buong palasyo, maging ang paraan
ng aking paghinga ay may maputing usok na lumalabas dahil sa sobrang lamig.

"Hinding hindi kita mapapatawad kapag nasaktan ang lolo ko Zen" madiing sabi ko.
Naramdaman kong hinawakan ako ni lolo sa balikat.

"He can't kill me, hija" pagpapakalma sa akin ni lolo.

"Who told you Leon?" malamig na sabi ni Zen. Halos pandilatan ko ng mata si Evan at
Caleb na walang ginawa para patigilin ang nagyeyelo nilang kapatid. At halos
mapatalon ako sa aking pagkakahara nang makarinig ako nang malakas na pagbagsak
mula sa likuran. Nangangatal akong lumingon dito at napahinga ako nang maluwag nang
makitang hindi ang lolo ko ang tinamaan

ng mga yelong kasalukuyan nang naging maliliit na piraso. Si lolo ba ang gumawa
nito? He's quite tough then.

"Kamahalan" agad lumuhod si lolo. Kamahalan? He's here? Sinundan ko ang direksyon
kung saan nagbigay galang si lolo at nakita ko na lang ang unang prinsipe ng
Sartorias. Kahit ako ay natigilan nang makita si kamahalan na mukhang kanina pa na
nakaupo sa isang upuan habang may hawak ng pulang rosas.
"Dastan.." maging si Zen at ang dalawa niyang kapatid ay lumuhod sa kanilang
kapatid. Tanging ako lang ang nanatiling nakatayo kaya agad din akong lumuhod
bilang paggalang. Talaga ba na ganito dito?

"You are messing too much Zen, sa pagkakaalala ko ay makikipag usap ka lang" agad
nang tumayo sa kanyang pagkakaluhod si Zen maging ang mga kapatid niya kaya tumayo
na rin ako maging ang lolo ko.

"Sa tingin mo makikipag usap pa ako sa matandang 'yan kung ininsulto niya ako? Sa
tingin mo matutuwa ako sa sinabi niyang dito titigil si Claret? Hindi biro ang layo
ng Sartorias dito sa Deltora. Come on, Lord brother no one can snatch my Claret
away. Not even you.." halos katahimikan na ang bumalot sa buong palasyo sa sinabi
ni Zen. Damn.

"Then, stop this shit Zen. Do you think you'll win Claret's heart if you did kill
her grandfather in front of her eyes? You're pushing her away younger brother"
napatango na lang ako sa sinabi ni kamahalan. May sense mag isip ang unang prinsipe
kaysa sa prinsipe ng mga nyebe.

Napangisi na lang ako nang masama akong tiningnan ni Zen. Narinig

niya siguro ang nasa isip ko. Damn this mind link.

'Yes, I heard it Claret Cordelia Amor'

'Then listen to your kuya, kakausapin na kita basta wag mo lang aawayin ang lolo
ko'

'We're already talking Claret. I don't like your grandfather'

'Don't worry, the feeling is mutual. Ayaw ka rin niya'

'Babalik ka kasama ko'

'Masusunod, mahal na prinsipe'

'What the hell is that?' ngumisi na lang ako sa huli niyang sinabi at hindi na ako
sumagot sa kanya.

"Yes, you're majesty" sagot ni Zen sa kanyang kapatid.

"Pasensiya na sa masamang inasal ng aking kapatid Leon. Nandito kami para sa iyong
apo, mukhang nakikilala nyo na ang isa't isa. Ikaw ang lubos niyang kailangan dahil
wala siyang ideya sa tungkulin niyang gagampanan sa aming kaharian" tumango lang si
lolo kay kamahalan.

Mabilis nawala sa harapan namin ang lolo ko, maging si kamahalan ay nawala na rin.
Saan sila nagpunta? Akala ko ba ay kaya na silang habulin ng aking mga mata?
"Let's go" hinawakan lang ni Zen ang aking kamay at wala pang isang saglit ay
nakarating na kami sa isang elegante at mahabang lamesa kung saan nakaupo na sa
dulong bahagi si kamahalan. Sa magkabila nito ay ang kanyang mga kapatid habang ang
lolo ko naman ay nasa kabilang dulo.

Pinaghila muna ako ng upuan ni Zen bago siya umupo sa tabi ko.

"Bago ako magsimula, pwede ko bang malaman kung ano ang nalalaman

mo hija?" tanong sa akin ni lolo.

"Wala kami dito kung may nalalaman si Claret" matabang na sagot ni Zen.

"Zen" babala ni kamahalan.

"Hindi ko alam na nakatakda akong mapapunta sa lugar na ito. Hindi ko alam na may
lahi akong bampira at lalong hindi ko maintindihan kung bakit ito itinago sa akin
ni lola" inabot ko kay lolo ang kwintas na suot ko nang mga panahong hindi ako
maging bampira.

"Ibinigay sa akin ni lola ang kwintas bago ako mapunta sa mundong ito. Mariin
niyang ipinagbilin sa akin na huwag kong hubadin ang kwintas. Kaya simula nang
dumating ako sa mundong ito ay hindi ko tinangkang alisin sa aking katawan. Pero
nalaman namin na ito ang pumipigil sa akin na maging bampira. I don't understand
lolo, kung ayaw akong maging bampira ni lola bakit hinayaan niya akong mapapunta sa
lugar na ito? Bakit hindi niya na lang binasag ang salamin para maagapan ang mga
pangyayaring ito?" mahabang sabi ko sa aking lolo. Nang sandaling magsasalita na si
lolo ay halos mapapikit na lang ako nang marahas na gumalaw ang upuan ni Zen at
nang tingnan ko siya ay wala na ito sa kanyang posisyon. Agad ko siyang nakita sa
pintuan at palabas na.

"I can't listen to this, lalabas muna ako" napalunok na lang ako sa malamig na
boses ni Zen bago siya tuluyang lumabas. May mali ba sa sinabi ko? Kinakausap ko
lang ang lolo ko. Sinasagot ko lang ang mga tanong niya.

"Lagot, punong puno na naman ng nyebe sa labas. Siguradong uulanin ng nyebe ang
buong Deltora" natatawang sabi ni Caleb.

/>

"Bakit mo naman babasagin? Kawawa naman ang damdamin ng prinsipe ng mga nyebe"
kahit si Evan ay namumula na sa pagpipigil ng tawa. Pero iwinasiwas lang ni
kamahalan ang kanyang mga kamay ay mabilis na natahimik ang mga kapatid niya.

"Iyon na lang ba ang nalalaman mo?" tanong ni lolo.

"She has this ritual every full moon. Lagi niya akong pinapaliguan ng purong gatas
na may kasama pang mga dasal. That was too creepy but I have no choice but to
follow her" muling tumango si lolo sa sinabi ko.

"That's not creepy Claret. Natural lang na paliguan ka ng purong gatas, you're
bounded to a pureblood vampire, not just a pureblood but a prince. A Gazellian, you
should maintain your virginity" ngising sabi ni Caleb. What the fuck?
"I am a virgin with or without that milk bath! Excuse me?!" iritadong sagot ko sa
kanya. Narinig kong muling nagtawanan si Evan at si Caleb sa sagot ko.

'Hey, you don't need to broadcast that Claret. I have tasted your blood, I know
you're a virgin' nag init na lang ang pisngi ko nang bigla na namang pumasok sa
isip ko ang prinsipe ng mga nyebe.

'Where the hell are you? I thought you can't listen? Come back here'

'I can't. Ilang beses mo nang sinabi na gusto mong basagin ang salamin. Why are you
so cruel to me? I've been waiting for you to come out of that mirror. That's the
only thing that can bring you into this world, but you keep saying that you wanted
it broken. What the hell is that Claret?'

/>

Bigla na lang kumirot ang dibdib ko sa sinabing ito ni Zen. Shit. Am I that evil?
Hindi ko man lang ba iniisip ang mga sinasabi ko?

"Claret?" natauhan ako mula sa pakikipag usap kay Zen nang tawagin ni lolo ang
pangalan ko.

"Hmm, yes?" sagot ko na lamang.

"Makinig ka hija, napakalaki ng gagampanan mo sa buong Sartorias. Your blood is the
most precious thing in your kingdom. You're already aware of the three remaining
girls?" tanong sa akin ni lolo.

"Yes grandfather, they're from my world too. And sooner or later, they'll just
appear from their own mirrors" mabilis na sagot ko.

"Mabuti at alam mo ang bagay na ito. Kailangan mong pangalagaan ang sarili mo,
hindi biro ang natitirang emperyo. Siguradong alam na nila na nagpakita na isa sa
mga babaeng nasabi sa propesiya" bakit nadamay na pati ang ibang emperyo?

"Wait, I don't understand. What's with this prophesy? Do we intend to do something?

Bakit mukhang inaabangan ng lahat ang pagdating naming apat?" nagtatakang tanong
ko.

"Dahil kayong apat ang magpapatibay sa buong emperyo ng Parsua. Walang kahit anong
emperyo ang makakatalo sa atin kung mapapanatiling kumpleto kayong apat. Kayo ang
alas ng buong Parsua dahil walang imposibleng mangyari kapag nagkasama sama na ang
dugo niyong apat" alam ko na ang bagay na ito.

"Why? May hidwaan ba sa pagitan ng mga emperyo? Bakit kailangan ng kumpetensya?"

"Kahit kailan ay

hindi naging maganda ang relasyon ng bawat emperyo sa isa't isa. Hindi na mawawala
ang kumpetesyon at sakupan ng mga emperyo" shit. Kung ganun ay hindi malayong
magkaroon ng malaking gulo kung may'ron silang tinatawag na sakupan. Damn.

"At habang nananatili kaming magkakasamang apat ay walang may kayang makapaglakas
loob na lumapit sa Parsua? Sinasabi mo ba lolo na mga instrumento kaming apat na
kailangang gamitin para mapangalagaan ang emperyong hindi namin kinagisnan? Are we
going to devote our lives here in this empire which we're not belong? Dahil sa
paraan ng pagpapaliwanag mo lolo, gagawin kaming panangga ng emperyong ito para sa
sarili nitong kaligtasan. We are not shield or something, kayo itong mga bampira
bakit sa aming apat niyo ipapasa ang mga responsibilidad niyo sa sarili niyong
mundo?" katwiran ko. This is very irrational.

"Hindi ito ang ibig kong sabihin hija" madiing sagot ni lolo. Nananatiling tahimik
ang tatlong magkakapatid habang nakikinig sa usapan naming maglolo.

"What else?" kunot noong tanong ko.

"Sa mga oras na ito ay siguradong kumikilos na ang iba't ibang emperyo para lamang
kuhanin ang apat na babae sa propesiya. At dahil ikaw pa lamang apo ang lumilitaw,
maraming mga bampira mataas man o mababang uri ang nakamata sa'yo" ngayon naman ay
banta pa sa akin?

"Wala silang mapapala sa akin" matabang na sabi ko. Nanatiling seryoso ang mukha ni
lolo sa sinabi ko.
"Hindi ko ba nasabi sa'yo apo na tanging ang emperyo lamang ng Parsua ang
nabiyayaan

ng ganitong mga salamin?" kaya ba ganito na lang ang interes sa amin ng ibang
emperyo?

"Wait, then you're telling me that there are vampires after me? Hindi lang ang mga
Gazellian?" papaano pa ako mabubuhay ng normal sa mundong ito? Damn.

"Excuse me Claret, si Zen lang ang naghahabol sa'yo. Napag utusan lang kami"
mabilis na sabat ni Caleb. Hindi ko na lang pinansin ang sinabi ni Caleb at muli
akong nakinig kay lolo.

"Claret, your blood as well as the 3 remaining girls are very powerful. It can cure
any disease, can make you possess an everlasting power that can bring down an
entire empire with just a snap. Your blood can also bring back life from death"
napanganga na lang ako sa sinabi ni lolo.

"It is really a damn power then" maiksing sabi ko.

"Nanggaling na rin mula sa asul na apoy ang mga mangyayari. Ang

pinakakinatatakutang bampira noon ay muling mabubuhay dahil na rin mismo sa dugo
niyong apat pero nakasaad din dito na kayong apat din ang makakapatay dito"
seriously? Kailan pa ako naging vampire killer?
"That's absurd. Bakit namin bubuhayin ang isang patay na? lalo na kung alam naming
mapanganib. Hindi ba kami marunong mag isip sa propesiya?" kunot noong sabi ko.

"According to the oracle you girls will be force"

"Do you think we can really beat this so called most fearsome vampire? I can't do
anything lolo. I can't still follow the vampire speed and I can't feel any powers
within me. Anong basehan nyo

na ako ang isa sa babae sa propesiya?" baka nagkakamali lang sila.

"You are, dahil nakilala ka ni Zen" mabilis na sagot ni Evan.

"Is that all? You can't just rely the whole sake of your empire on me. I am just a
bitten vampire and I don't have any ability to protect anything. I don't have any
idea in this world. Can't I just live like a simple vampire?" katwiran ko.

"Hindi ka namin bibiglain apo, unti unti naming ipapakilala ang bagong mundo mo"
tumayo na ako at marahan akong tumango sa lolo ko maging kay kamahalan na alam kong
kanina pa akong pinagmamasdan.
"Siguro ay hanggang dito na muna ang usapang ito. Napagpasyahan ko na dito muna
tumigil ng isang linggo? Marami pa akong gustong malaman pero sa ngayon, kailangan
ko munang alalahanin ang ilang napag usapan natin. Dahil sa sandaling dagdagan ko
pa baka lalo kong hindi maintindihan. Pwede na kayong bumalik sa Sartorias, I can
come back with my grandfather" sabi ko sa tatlong magkakapatid.

"You two" malamig na sabi ni kamahalan kay Caleb at Evan.

"Yes" mabilis na sagot ng dalawa niyang kapatid.

"You take care of her, as well as your brother" kapwa tumango si Evan at Caleb.
Tinitigan lang ako ni kamahalan ng mga ilang segundo bago siya mawala nang parang
bula mula sa aking mga mata.

"I need to see my library hija" ngumiti lang ako kay lolo bago siya tuluyan na rin
nawala sa aking paningin.

"Anong gagawin natin dito Evan?" dinig kong tanong ni Caleb.

"Manunuod ng porn? Si Zen ang bida" napairap na lang ako sa tamad na sagot ni Evan.

"Can we watch? Baka bulagin tayo ng prinsipe ng nyebe" hindi ko na pinakinggan ang
dalawang magkapatid at lumabas na rin ako ng kwarto para hanapin kung saan nagpunta
si Zen Lancelot Gazellian.

'Zen..'

'Zen, where are you?'

'Now, you wanted to live here?' napairap na lang ako. Napapakinig naman pala niya.
Damn.

'No, I will just stay for a week'

'Then, what do you think I'm going to do for the whole week inside this boring
mansion?'

'I am here Zen' napapanguso na ako sa sagot ko sa kanya.

'Then? What if you're here?'

'Zen, I told you I'm sorry..'

Hindi na siya sumagot sa akin. Pinagpatuloy ko na lang ang paglalakad hanggang sa
makita kong nakaupo si Zen sa mahabang terrace ng mansion kung saan tanaw ang
napakalawak na maze na punong puno ng mga kulay puting rosas.

"You're mad" mahinang sabi ko sa kanya.

"Hindi mo ba ako kakausapin? I am sorry. Sorry na kasi Zen.." nanatili siyang

tahimik.

"Zen.." mas lumapit ako sa kanya pero nanatili siyang nakatanaw sa malayo at hindi
ako nililingon sa likuran niya. Damn.

"Zen, I am thirsty.." mahinang bulong ko. Nakita ko siyang napabuntong hininga sa

sinabi ko.

"Come here" hinagip niya ang kamay ko at mabilis kong natagpuan ang sarili kong
nasa kandungan niya. Ramdam ko na rin ang kamay niya sa batok ko para mas mapalapit
ang aking mga pangil sa leeg niya.

"Now drink, I'll just get mad later"

--

VentreCanard

=================

Chapter 11

Chapter 11

Nanatili akong nakatitig sa leeg ni Zen. I can't drink his blood if he's angry like
this.

"Claret, I can hear you. Just drink, I am not angry anymore" napanguso na lang ako
sa sinabi ni Zen. Alam kong galit pa din siya kahit itanggi niya.

Pero bakit parang ang daya? Siya kayang kaya niyang pasukin ang isipan ko kahit
anong oras. Why I can't enter his?

Sa halip na ikagat ko ang mga pangil ko sa kanya ay ipinatong ko ang ulo ko sa

kanang balikat niya habang nakahawak ang kaliwang kamay ko sa kanyang batok.

"Sorry na po, mahal na prinsipe. I won't think about breaking that mirror again"
wala pa rin talaga siyang imik sa akin. Naglalambing na ako, wala pa rin siyang
pakialam.

"Zen, here. Ako na lang ang kagatin mo" inabot ko sa kanya ang kanang kamay ko at
itinapat ko sa labi niya.
"What is that? Peace offering?" malamig na sagot niya. Kusa nang bumaba ang kamay
ko. Ano ba ang gusto ng lalaking may pangil na ito?

"May pangil ka na rin Claret" mabilis na sagot niya sa akin.

"Anong gusto mong gawin ko Zen? Nagsosorry na nga ako sa'yo. Nasabi ko lang na
maaaring basagin ko ang salamin katulad ng babaeng hinihintay ni Rosh dahil alam ko
sa sarili ko na aayawan ko ang mundong ito katulad nang kung anong ipinakita ko
sa'yo nang una akong namulat sa dito. Pero iba na ngayon Zen dahil nakilala na
kita, nagulo na ang pinaniniwalaan ko, nawala na nang parang bula ang mga pangaral
sa akin ni lola at lalong hindi ko na kayang mapahiwalay sa'yo" nakuha ko na

ang atensyon niya dahil sa akin na siya nakatitig ngayon.

"Zen, wala na akong lakas para iwan ka. I am all yours" hinagip ko ang dalawang
kamay niya at inilagay ko ito sa aking mga pisngi.

"I can't live without your touch" bahagya kong ibinuka ang mga labi ko at marahan
kong ipinadama sa kanang kamay ni Zen ang matutulis kong pangil.

"These fangs are longing for your neck" dahan dahan kong ibinaba ang kanang kamay
niya at inilagay ko ito sa tapat ng aking puso.
"And this, it is damn beating for you Zen. Sa'yo lang nagkaganito ang dibdib ko.
Please forgive me, this is frustrating. Hindi mapakali ang buong sistema ko kapag
ganito kalamig ang pakikitungo mo sa akin. I felt like I'm dying.." napatungo na
lang ako. Inayos ko na ang posisyon ko at akma na akong aalis mula sa pagkakaupo sa
kandungan niya nang bigla na lang niya akong isandal sa kanyang matitipunong
katawan.

"Forgiven" bulong niya. Mabilis nagtaasan ang aking mga balahibo sa katawan nang
maramdaman ko na ang marahang paglandas ng kanyang mga labi sa batok ko hanggang sa
aking leeg.

Napapikit na lang ako nang maramdaman ko na ang kanyang matulis na pangil na

kasalukuyan nang nakabaon sa aking mga balat.

"Zen.." pabilis na nang pabilis ang pagtibok ng aking puso. Damn, halos hindi ko na
maramdaman ang kirot mula sa mga pangil niya at tanging ang mapaglarong dila lang
ang napapansin ng aking mga balat.

Lalo nang nag iinit ang aking katawan at nararamdam ko na rin ang hindi tamang
bilis nang

aking paghinga. Hindi ko na napansin na mabilis hinagip ng aking mga kamay ang
kanang kamay ni Zen. Agad lumabas ang aking mga pangil at wala pang isang segundo
natagpuan ko na lang ang sarili kong umiinom ng dugo malapit sa palapulsuhan niya.

"Claret.." muli siyang kumagat sa aking mga balikat habang pinababayaan niya akong
uminom sa kanya. We're drinking each other's blood at the same time.

Hindi ko akalaing ganito pala ang pakiramdam nito. Mas masarap pala sa pakiramdam
kapag sabay naming ikinakagat ang aming mga pangil sa isa't isa.

"Zen. I want to bite your neck.." bulong ko habang hawak ko pa rin ang kanyang
kamay. Tumigil siya sa pag inom sa aking balikat at sa isang iglap ay nabago na ang
posisyon namin. Nakaharap na akong sa kanya habang nakapulupot na ang aking mga
binti sa kanyang bewang.

"Bati na ba tayo Zen?" mahinang tanong ko sa kanya. Ngumisi lang siya sa akin
habang pinupunasan ang gilid ng labi ko.

"You're already forgiven. Silly" napapairap na lang ako nang maramdaman kong
naglalaro ang mga daliri niya sa likuran ko para gumawa ng maliliit na kiliti sa
akin.

Muli ko pa sanang ikakagat ang aking mga pangil nang mapansin ko na may isang pares
ng pulang mata ang nanunuod sa amin ni Zen. Nang mapansin ng bampirang namataan ko
na siya ay nagsimula na itong lumapit sa amin ni Zen.

"What's wrong Claret?" nagtatakang tanong ni Zen. Lumingon rin siya sa tinitingnan
ko.

"What?!" iritadong salubong niya sa isa sa mga tagasunod ni lolo na nakauniporme.

/>

"Mahigpit po na pinagbabawal ni Don Leon ang ganitong kapusukan na ginawa sa hindi

pribadong lugar" private? Kapusukan? Hindi ba at natural lang sa mga bampira na
uminom ng dugo?

"We're just drinking" sagot ko sa tauhan ni lolo.

"Kinakagat nyo po ang isa't isa. Hindi po ba nasabi sa inyo ng prinsipe ng
Sartorias na parte ng pakikipagtalik ng mga bampira ang pagkagat ng sabay sa isa't
isa? Hindi po ito ginagawa sa labas ng mansion, marami pong kwato sa palapag na ito
at maaari po kayong pumili. Sana ay mas gawin nyo po ito ng pribado" napatulala na
lang ako sa tauhan ni lolo habang nagsisimula na siyang naglalaho sa kadiliman.

Marahas kong hinampas ang dibdib ni Zen.

"Bakit hindi mo sinabi ang ginagawa natin?!" nagmadali na akong umalis sa kandungan
niya at dumistansya ako sa kanya. Narinig ko lang siyang humalakhak habang ako ay
namumula nang parang kamatis.

"We're just biting each other" ngising sagot niya. Kaya naman pala ganun na lang
ang epekto sa katawan ko. I am asking for more.

Sa bawat paglapat ng dugo niya sa labi ko ay lalo lamang akong inuuhaw. Lalo lamang
pilit nagsusumiksik ang aking katawan sa kanya. Shit.

"We can continue. Nauuhaw ka pa ba?" nawiwiling tanong niya sa akin.

"I'm full. Thanks" sagot ko na lang.

"Is that so? Then, let's go to sleep. Mag uumaga na" umalis na rin siya sa kanyang
pagkakaupo at hinawakan niya ang kamay ko.

"We can't sleep together Zen.." tinanggal ko na ang kamay ko sa kanya.

/>

"Why not? Wala tayo sa Sartorias" muli niyang hinuli ang kamay ko at hinalikan niya
ito.

"But your brothers are here" kanina pa kaya silang nanunuod sa amin?

Iritadong lumingon si Zen sa mga kapatid niya na kasalukyan nang nakaupo sa kanina
niyang posisyon.

"Sabi na sa'yo Evan, nalingat lang tayo nang kaunti. Nangagat na naman ang kapatid
natin" ngising sabi ni Caleb. Umismid lang sa kanya ang nakadikwatrong si Evan
habang may malaking uwak na nakasampa sa balikat nito.

"What's with that crow?" mabilis lumapit si Zen kay Evan at kinuha niya ang maliit
na sulat na nakasabit sa leeg ng uwak.

Napakunot na lang ang noo ko nang makitang matapos basahin ni Zen ang sulat ay agad
itong naging yelo at walang kahirap hirap niya itong dinurog gamit ang kanyang mga
kamay.

What's wrong?

"Sinong nagpadala si Dastan?" malamig na tanong niya sa mga kapatid niya.

"The whole vampire court of Sartorias brother. Even the blue fire agreed" seryosong
sagot ni Evan.

"I can't. We can't" naiiling na sabi ni Zen.

"You need to follow Zen. Ang buong konseho ang makakalaban mo or worst the whole
empire of Sartorias" seryoso rin sabi ni Caleb.

"Ano ba ang nasa sulat Zen?" nagtatakang tanong ko. Lalo lamang kumunot ang noo ni
Zen sa tanong ko.

"What's with the letter Caleb?" nag aalangan pa si Caleb kung sasagutin ako o
hindi.

"You should preserve your virginity Claret. Hindi ka pwedeng galawin ni Zen
hangga't hindi pa dumating ang

natitirang tatlong babae. Mawawalan ng bisa ang kakayahan ng iyong dugo kung hindi
ka na isang birhen" napatango na lang ako. Bakit ngayon lang nila sinabi ito? Kaya
ba ganito na lang ang reaskyon ni Zen? Ang laki naman ng problema niya.

Lalong kumunot ang noo niya. He heard it as usual.

"Just wait for it Zen. Hintayin na lang natin ang natitirang tatlo para mapagsama
na ang dugo namin. Desire needs can wait, okay?" simpleng sabi ko sa nanlulumong si
Zen Lancelot Gazellian.

"I will wait? Isang daang taon pa? Maghihintay ako ng isang daang taon?" sabay
nagtawanan si Evan at Caleb sa sagot sa akin ni Zen.

"Claret, nagpapakita ang apat na babae sa kada isang daang taon. Kung hihintayin pa
ang natitirang tatlo, siguro ay tatlong daang taon ang ipaghihintay ni Zen" halos
guluhin ni Zen ang sarili niyang buhok hanbang panay ang pagtawa ng dalawa niyang
kapatid.

Pero halos mapatalon na lang ako nang sumuntok si Zen sa haligi ng palasyo na agad
namang nagyelo.
"Bakit hindi nasabi sa akin ang bagay na 'yan noon?" tanong niya sa mga kapatid
niya.

"I don't know. Bakit hindi mo na lang tanungin ang konseho? Or you can do sideline
sex katulad nang ginagawa mong pagpapalipat lipat ng babae noon"nanlaki ang mga
mata ni Zen sa sagot ni Evan at mabilis niya akong tiningnan sa kanyang mga mata
para makita ang reaskyon ko.

I know he's a vampire playboy. Ilan na kayang babaeng bampira ang nabihag at
napasailalim kay Zen? Damn.

'Nagbago na ako Claret'

'Naalala ko na naman, hindi ba at naghihintay ka ng prostitute nang una tayong

magkita?!' nag iinit talaga ang ulo ko kapag naaalala ang una naming pagkikita.

'Fuck! That issue again? Bakit hindi mo na lang 'yon kalimutan? I am just thirsty
that time'

'Thirsty of what? Pinaghuhubad mo pa ako ng oras na 'yon!'

'Fuck, bakit nasali na naman sa usapan ang una nating pagkikita? I told you, our
first meeting was a goddamn shit. But I promise, I'll make our every first special.
Sorry but I can't wait for 3 years even 3 months, weeks, days, hours or minutes. Go
ahead, I'll follow you later. I'll just make these dear brothers sleep'
'What?'

'Is it not obvious enough? We'll do our first night. Let's check how bouncy their
bed is'

--

VentreCanard

=================

Chapter 12

Chapter 12

Lalo na sigurong hindi naipinta ang mukha ko sa sinabi sa akin ng prinsipe ng

nyebe. Hindi niya ba naiisip na mawawalan ng halaga ang natitirang tatlong babae
kapag nawala na ang kakayahan ng aking dugo? We can't be united anymore. Hindi ba
at dapat kumpleto kaming mga babae?

I will remain virgin no matter what happens.

"No!" malakas na sabi ko. Hindi na ako sumagot sa isip niya dahil nagsalita na
talaga ako. Kung gaano hindi maipinta ang mukha ko ngayon mas lalong hindi ko na
maintindihan ang hitsura ng prinsipe ng nyebe.
"They're having mind communication Caleb, bakit hindi nyo naman kami isali?" bored
na tanong sa amin ni Evan.

"Will you shut up brothers? Nag uusap kami ni Claret" muling bumaling sa akin si
Zen na parang napakalalim ng usapan namin.

"Ofcourse! It is a goddamn big deal Claret, wala na akong ginawa kundi maghintay.
Ngayong nandito ka na, maghihintay pa rin ako?" kapwa napailing ang kanyang
dalawang kapatid sa likuran.

"Hindi mo ba maintindihan ang sinabi ni Evan at Caleb? I should stay virgin while
waiting for these remaining 3 girls. Your empire needs me"

"But I need you Claret.." nanikip ang dibdib ko sa sinabi niya. God! bakit parang
ako pa ang naguguilty sa pinagsasabi ng prinsipe ng nyebe? Narinig kong sabay
sumipol ang kanyang mga kapatid sa likuran.

"Hindi ako magkakaganyan, he's so hopeless" ngising sabi ni Caleb.

"Don't ask me, I won't be like that. Never"

mabilis na sagot ni Evan. Magsasalita pa dapat si Caleb nang kapwa napalitan ang
kanilang pwesto ng dalawang malalaking matulis na yelo mula sa kung saan.
"What the hell is that Zen?!" malakas na sigaw ko sa kanya. Halos takbuhin ko ang
posisyon ng dalawa niyang kapatid. Agad kong tingnan kung nahulog ba sila sa
terrace. Hindi biro ang taas nito, hindi ba siya nag aalala sa mga kapatid niya?

"Leave us alone" nang lumingon ako kay Zen ay kapwa nasa tagiliran niya lang ang
kanyang mga kapatid na nakaakbay sa kanya.

"Ang init ng ulo mo kuya, nagbibiro lang kami" lalong nagdilim ang mata ni Zen sa
pagtawag sa kanya ni Caleb ng salitang 'kuya'

"Ginagawa lang namin ang trabaho namin kuya" kunot na kunot na ang noo ni Zen.

"Fuck these brothers! Mauuna na akong matulog Claret, sleep well" marahas niyang
tinabig ang mga kamay ng kapatid niya bago siya tuluyang naglaho sa paningin namin.

"Claret, ikaw na ang bahala sa kapatid namin. We all know that he can't control and
he'll definitely crave you more as time passes by. Nakainom ka na naman ng kanyang
dugo? Do you think you can now control your blood lust?" namula ako sa tanong sa
akin ni Evan. I can't control it yet. Sa tuwing lalapat sa aking labi ang dugo ni
Zen ay parang mababaliw na ako.
"I don't know but I'll try my best to control it"

"Good, magpahinga ka na. Siguro sa susunod na araw ay dadating dito si Lily para
samahan ka. Mahirap talaga kapag wala kang kasamang

babae, laging nakaabang ang pangil Zen" hindi ko mapigilang ngumisi sa sinabi ni
Evan.

Ngayon ko lang napansin na may dalawang babaeng katulong na sa likuran ng

magkapatid.

"Ihatid nyo na siya sa kanyang silid. Kailangan niya rin ng babaeng magbabantay sa
kanya habang natutulog siya" sabay na tumungo ang mga katulong kay Evan.

"Sumunod na po kayo" wala na akong nagawa kundi sumunod sa mga katulong.

"Paalala Claret. Gazellians are the worst predator, sweet dreams" kumindat pa sa
akin si Caleb bago siya tuluyang nawala katulad ni Evan na nauna na sa kanya. Anong
klaseng paalala 'yon?

Nang makarating na kami sa kwarto ay nakahanda na ang kamang tutulugan ko. Maging
ang mga damit na isusuot ko ay nakahanda na. At nang sandaling mapaharap ako sa
salamin, napayapos ko na lang ang sarili ko. What the fuck?

Punong puno ng dugo ang kasuotan ko. Ang tagilirang bahagi pa nito ay sira at
nagsabog na ang aking buhok. Bakit parang hindi ito napapansin ng mga bampirang
nakakausap ko kanina?

I even saw Zen's admiring eyes. Pero nang muli kong tingnan ang sarili ko sa
salamin, napangiwi na lang ako. Bakit nila ako pinabayaan na ganitong hitsura
humarap sa aking lolo?
Ipinilig ko na lang ang ulo ko at sinimulang libutin ang kabuuan ng kwarto. Katulad
ng mga kwarto sa kastilyo ng mga Gazellian, makaluma din ang disenyo nito.

Walang kotse sa mundong ito sa halip ay karwahe, uwak ang komunikasyon nila sa
malayong distansya, maging ang mga kasuotan dito ay mga eleganteng damit na
isinusuot lamang sa kapag may mga

pagdiriwang sa kabilang mundo. Kailangan ko nang sanayin ang sarili ko dito.

Nang buksan ko ang sariling banyo ng kwarto ay agad akong napahanga. Kahit
sumisigaw ang pagiging makaluma nito masasabi kong mas mawiwili akong maligo dito
higit sa bathtub ko sa bahay.

Sinimulan ko nang buksan ang tubig sa tub, nilagyan ko na rin ito ng napakabagong
'liquid soap' kung anuman ang tawag dito, mula sa babasaging bote. Mabilis itong
lumikha nang napakaraming bula kaya inumpisahan ko nang hubarin ang madugo kong
damit.

Nang tuluyan ko nang ibabad ang aking katawan ay napapikit na lang ako sa sarap ng
pakiramdam. Bakit parang ang tagal ko na yatang hindi naliligo? Kung sa bagay,
hindi katulad ng pawis ng mga tao ang pawis ng mga bampira. Vampire sweat can't
make any kind of body odor, we can stay awake if we wanted and I can't feel any
hunger. Ibang usapan na nga lang kung makikita ko ang leeg ni Zen, hindi lang uhaw
at gutom ang nararamdaman ko.

'Same here, Claret' agad akong napamulat at mabilis kong mas inilubog sa tubig ang
sarili ko.

'Don't panic, I am far away from you'

'Kanina ka pa ba nakikinig? Damn you Zen! Can't you give me some privacy?'
nakakainis na ang prinsipeng ito.

'Hmm, from the very start? You can't block me, we're mate remember? Mind link is
one of our unique talents. Ayaw mo nito? We can easily communicate'

'Communicate?! I need privacy Zen, you can't just barged in inside my mind whenever
you

wanted. Privacy is something precious for every girl'

'Every human girl? You're already a vampire Claret'

'That doesn't ring a bell, Zen'

'Alright, if that's what you want. You can shut this mind link, you can ask your
grandfather how. Don't stay too much on tub, see you tomorrow'

Nag away na naman ba kami? Ginalit ko na naman ba siya?

'Zen?'
'Zen?'

'Mahal na prinsipe..' tuluyan ko nang itinubog ang sarili ko sa tub. Damn. Bakit
parang away bati kami ni Zen? Hindi ba talaga kami magkasundo dahil sa magkaibang
mundo kami namulat at nagkaisip?

Hindi niya ba naiisip na nag aadjust pa ako sa mundo nila? I can't just easily
adopt. Hindi dahil isa na akong ganap na bampira ay maiintindihan ko na ang mga
paniniwala at tradisyon nila. Look what happened a while ago? Hindi ko man lang
nalalaman na parte na pala ng vampire sex ang ginagawa namin.

Tumagal ako nang kalahating oras sa tub bago ako umahon para magbihis at matulog.
Nagsisimula nang magliwanag, masusunog kaya ako kapag tumapat ako sa sinag ng araw?
Sabi sa akin ni Lily, hindi naman daw malakas sumikat ang araw dito.

Napangiti na lang ako ng mapait. Mukhang hindi ko na muli mararanasan na sumalubong

sa nakapagandang sinag ng araw. Kailangan ko nang sanayin ang sarili kong mamuhay
sa ilalim ng sinag ng buwan. Nang makahiga na ako sa aking kama ay ipinikit ko na
ang aking mga mata. Napakarami na nangyari

sa akin at ang pagtulog ang pinakamabisang paraan para ipahinga ko ang aking
sarili.

Nagising na lang ako dahil sa nararamdaman kong lamig. Bakit sobrang lamig naman ng
klima?

Malamig? Agad akong bumangon at marahas akong nagtungo sa bintana at nang sandaling
buksan ko ito. Sumalubong sa akin ang maliliit na patak ng nyebe dahil sa hangin
umiihip dito. Mabilis kong isinarado muli ang bintana.

Bakit my snow storm yata? Nagmadali akong nagtungo sa malaking cabinet para kumuha
ng makapal na kasuotan para sa akin. Si Zen na naman ba ang may pakana nito?

Pagkalabas ko nang aking kwarto ay may sumalubong na sa akin na dalawang katulong.

"Nakahanda na po ang inyong agahan" Agahan? Gabi na ulit hindi ba? Anyway, iba nga
pala ang araw at gabi ito. Nakarating kami muli sa kusina at kasalukuyan nang
kumakain ang aking lolo.

"Kamusta ang tulog mo apo?" bati niya sa akin.

"Ayos lang po, tunay po ba ang snow storm ngayon?" nagtatakang tanong ko.

"Tanging ang pangalawang prinsipe lamang ng Sartorias ang kayang makagawa ng

ganyang kalakas na pagbuhos ng nyebe. Nagtalo ba kayo hija? Sinabi niya na sa akin
turuan daw kitang putulin ang kakahayan nyong mag usap sa inyong mga isip. Totoo ba
'yon?" marahan akong tumango. Pero nangunot ang aking noo nang humalakhak ang aking
lolo.

"Apo ka nga ni Olivia, pinutol din niya ang komunikasyon namin noon. Hindi kita
masisisi sa kagustuhan mo dahil hindi natural sa tao ang mag usap sa kanilang
isipan" sana maintindihan din ni Zen

ang bagay na 'yan.

"You can shut the link easily hija. Just control your mind" what?

"Control my mind? How? Hindi ko po alam" naguguluhang sabi ko.

"Matututo ka rin ng sarili mo hija. I can't really teach you, hindi ko rin alam
kung bakit ako pa ang inuutusan ng pasaway na prinsipe. I never wanted that prince
for you Claret" bakit kaya ang laki ng galit nila sa isa't isa?

"I want him, Lolo.." mahinang bulong ko.

"Yes, I know. Wala naman akong magagawa, he is your mate. Now eat" tumango na lang
ako sa aking lolo. Akala ko noon hindi kumakain ang mga bampira ng mga pagkain ng
tao pero mukhang wala namang pinagkaiba kundi ang pag inom lang namin ng dugo.

May lumapit sa akin na isang katulong at pinagsalin ako ng sariwang dugo mula sa
kanyang babasaging pitsel.

"Pwede ka rin naman uminom ng dugo na hindi mula kay Zen, hija. Pwede ka rin na
hindi kumain, blood itself can make you survive. Pero dahil nabuhay ka sa mundo ng
mga tao, siguro ay hindi na mawawala sa'yo ang mga pagkain nila" tumango ako sa
sinabi ni lolo.
"What about you lolo? Sa mundo ko rin ba ikaw isinilang?" umiling siya sa akin.

"I see, pero paano ka nasanay sa pagkain namin?" nagtatakang tanong ko.

"Because of your grandmother"

"Lolo, bakit kayo nagkahiwalay ni lola?" dito na niyang ibinaba ang kanyang kutsara
at tinidor. Marahan siyang ngumiti sa akin na hindi umabot sa kanyang mga mata.

/>

"I don't want to talk about it hija. I'm sorry" fuck. Mali ba ang naitanong ko?

"Okay lang po lolo, sorry po" tumayo na si lolo at nagpaalam sa akin.

"Kumain ka ng marami hija at sa sandaling makita mo ang pangalawang prinsipe,

pakisabing hindi rin magtatagal ay magpapakita ang hari ng Deltora dahil sa walang
tigil na ulan ng nyebe sa buong emperyo, baka ipatapon siya kasama ng kanyang mga
kapatid pabalik sa Sartorias"
"Pasensiya na po lolo" hindi na sumagot sa akin si lolo bago siya nawala. Damn,
dapat hindi ko na lang nasabi ang tungkol sa lola ko.

Nang matapos akong mag almusal ay nagsimula na akong muling maglakad lakad para
maghanap ng mga Gazellian. Nasaan naman kaya ang magkakapatid na 'yon?

Pumunta ako sa terrace kung saan nakita ko si Zen kahapon pero nang makarating ako
ay wala kahit anino niya. Sinubukan ko siyang tawagin gamit ang isip ko pero wala
akong makuhang sagot.

Napansin ko na bahagya nang humihina ang pagpatak ng nyebe, hindi na rin gaano
kalakas ang hangin. Pumangalumbaba na lang ako sa terrace habang tinatanaw ang
kalawakan ng lugar na punong puno ng napakaputing nyebe.

"Good evening my lady"

"Zen!" napatili na lang ako nang buhatin niya ako. Kasalukuyan na siyang nakatayo
sa inuupuan niya kahapon at parang may kung ano siyang binabalak.

"Don't tell me.." tuluyan na akong napasigaw nang tumalon siya sa napakataas na
palapag. He's crazy! Pakiramdam ko ay mapapaliktad ang tiyan ko sa taas ng tinalon
niya.

/>

"Zen! Papatayin mo ako! Walang hiya kang bampira ka! Ayaw ko na sa'yo! I hate you!"
narinig kong tawa siya nang tawa habang panay ang pagpadyak ko na wala namang
tinatamaan. Bakit parang ang lamig ng likod ko? Nang imulat ko ang aking mata
tanging madilim na kalangitan na may ilang bituin ang aking nakikita.

Kasalukuyan akong nakahiga sa napakakapal na nyebe. At hindi ko na nakita ang mga

bituin nang marahang humarang ang nakangising si Zen. We're in opposite position.
"I made a snow storm for us to play and cuddle" napapikit na lang ako nang halikan
niya ang noo ko.

"Binagyo ng nyebe ang buong Deltora, Zen. You're so impossible.." napairap na lang
ako.

"Am I?" muli akong napatili nang maramdaman kong bahagyang gumulong ang aking
katawan kasabay ng sa kanya. He's too fast, kanina lang nasa magkabaliktad na
posisyon kami.

Ngayon ay nakangiti siyang nakatitig sa akin at marahan niyang hinahawi ang aking
napakahabang buhok.

"You're so beautiful.." masuyo niya akong tinititigan na parang ako na ang

pinakamagandang babaeng may pangil sa mundong ito. Hindi ko akalaing magkakaroon
ako ng ganitong kakisig na kalandian sa talambuhay ko. He's damn melting my heart.
Itong puso ko Zen, nauupos na nang nauupos dahil sa mga salita at titig mo.

"Hindi ka ba nilalamig Zen?" halos mangatal na ang boses ko hindi dahil sa lamig
kundi sa ginagawa niyang ito sa akin.

"No. Claret, I'm sorry about that-" pinatigil ko siya sa pagsasalita.

"Sshhh,

alam kong ako ang may mali Zen. Hindi ko alam ang paraan ng pamumuhay nyo para
magsalita ng ganon. I'm so irrational, I'm so sorry. I am no longer living in my
world. I should learn to adopt your culture. I should adjust.."

"But I forced you, I'm so sorry Claret" muli akong napapikit nang halikan niya ang
tungki ng ilong ko.

"Look around, I made numbers of snowman" nanatili siyang nakaharang sa ibabaw ko

kaya tanging ulo ko na lang ang iginalaw ko para makita.

"Can't we stand? Or we're just lay here?" umiling siya sa akin.

"I want to see your beautiful hair spreading on my snow. I want your body on my
snow.." damn. Hindi ba alam ni Zen ang ginagawa niya sa akin? Nang ilihis ko ang
aking mga mata sa kanya ay tuluyan ko nang nakita ang dami ng snowman na ginagawa
niya.

"Oh Zen.." mabilis kong isinampay ang mga kamay ko sa batok niya. Paano ko pa
lalayuan ang lalaking katulad niya? Papaano ko pa iisiping bumalik sa mundong
kinagisnan ko? kung lagi na lang ganito ang ginagawa sa akin ng prinsipeng ito.
"Do you know the 'human kiss'?" tumaas ang kilay niya sa akin.

"I don't know" ngumuso ako sa sagot niya. Nagsisinungaling ang prinsipe ng nyebe.

"Pwede ko po bang turuan ang mahal na prinsipe kung paano humalik ang mga tao?"
gustong gusto ko na siyang hilahin nang mas mapalapit sa akin ng bahagya siyang
nagkagat labi. Damn, Zen Lancelot Gazellian. You're so hot with your ice around
you.

"As you wish.." ngising sagot niya.

"Now, close your eyes. Nahihiya ako"

"Seriously Claret?" natatawa pa siya sa akin.

"Just close your eyes" pagpupumilit ko.

"Alright" nang ipikit na ni Zen ang kanyang mga mata ay sinimulan ko nang iaangat
ang aking ulo. We haven't kiss yet? sa pagkakatanda ko.

Nang gahibla na lang ang layo nang mga labi namin ay nagulat na lang ako nang bigla
siyang mumulat. Namumula na ang kanyang mga mata, pero ibang iba ito kapag gusto
niyang uminom ng aking dugo. Nanlilisik ang kanyang mga mata.

Mabilis akong nawala sa aking pagkakahiga dahil binuhat na niya muli ako.

"What's wrong?" nagtatakang tanong ko kay Zen na nag iigting na ang bagang. What
the hell is happening?

Agad akong nakita si Caleb at Evan sa magkabila namin ni Zen.

"Seems like we have some visitors" halos mapatulala na rin ako nang biglang
magpakita si Rosh na may hawak na rosas. Mabilis siyang kumindat sa akin pero agad
siyang sinalubong ng lumilipad na nyebe ni Zen.

"Hindi ako ang kalaban dito" iritadong sabi ni Rosh na nakailag sa nyebe ni Zen.

Nangatal na lang ang buong katawan ko at napahigpit na lang ang pagkakahawak ko sa

braso ni Zen nang mamataan ko ang grupo ng itim na mga lobo.

"Zen.." isa isa nilang sinisira ang mga snowman na ginawa ni Zen. At mas lalong
lumakas ang kaba sa dibdib ko nang makita ang kabuuang bilang nila.

Hindi lang sampung itim at malalaking lobo ang kasalukuyang nakapalibot sa amin
ngayon.
"What ar..e they?" natatakot ako sa mga mata nila.

"Werewolves"

--

VentreCanard

=================

Chapter 13

Chapter 13

Kung noon hanggang sa mga panuorin lang ako nakakakita ng mga ganitong klaseng
nilalang, ngayon nasa mismong harapan ko na. Sa katunayan ay isa na ako sa
tinatawag nilang bampira at kasalukuyan akong pinapalibutan ng hindi pang
karaniwang mga lobo.

"Sila ba 'yong nagiging tao?" kinakabahang tanong ko kay Zen. Hindi ako sinagot ni
Zen at sa halip ay tumakbo siya ng mabilis para mailayo ako.
"Caleb!" isang tawag lang niya sa kapatid niya ay agad itong nakalapit sa amin.

"Take care of her" malamig na sabi ni Zen.

"But I want to fight" himutok ni Caleb. Tinitigan lang siya ng malalamig na mata ni
Zen bago ito napabuntong hininga bilang pagsuko.

"Alright" bored na sagot ni Caleb.

"Stick to him, no matter what" mabilis akong hinalikan ni Zen sa aking noo bago
siya bumalik sa aming pinanggalingan kanina.

"Anong kailangan ng mga werewolves dito?" Damn. We're in the middle of cuddling
each other.

"I don't know. Maybe because of you?" sagot sa akin ni Caleb na nakatanaw sa
pinangggalingan namin kanina.

"Ano ba ang mga kailangan nila sa akin?!" ilan pang klase ng nilalang ang gustong
tumugis sa akin?
"I don't know" inulit ni Caleb ang kanyang sagot. Tamad na tamad talaga siyang
bantayan ako.

"Bakit hindi ka na lang pumunta sa kanila? I'm fine here, hindi naman siguro
hahayaan ni Zen na may makalampas na lobo na maaaring makalapit sa akin.

Go there and satisfy yourself" naiinis na ako dito kay Caleb.

"Then Zen will kill me? Manuod na lang tayo" naupo na si Caleb na parang hindi yelo
ang inuupuan niya.

"Whatever" umirap na lang ako sa kanya.

Nagsisimula na namang magkulugan dahil sa kapangyarihan ni Evan, muli na namang

nagpapatakan ang mga nyebe at may mga halaman nang kasalukuyang gumagapang mula sa
kagubatan.

"Are they going to kill those wolves?" tanong ko kay Caleb.

"With Zen and Rosh? both having cut throat attitude? Those wolves will definitely
perish" natigilan ako sa sinabi ni Caleb. Talaga ba na natural na sa mundong ito
ang patayan?

Can't they have some peace talk to avoid this killing?

"Can I talk to them? Baka may malalim silang dahilan kung bakit sila nandito"
nanlaki ang mata sa akin ni Caleb.
"Are you insane or something? Werewolves are vampire's mortal enemy. We don't do
this talking, killing is the most ideal way to deal with them" hindi na lang ako
sumagot sa sinabi ni Caleb at pinanuod ko na lang kung papaano walang kahirap hirap
na tinatalo ni Zen at ng mga kasama niya ang mga lobo.

These three vampires are too powerful. Inilihis ko na ang aking mata nang
nagsisimula nang dumanak ang dugo sa napakaputing nyebe na nagsabog sa buong
kapaligiran.

"Bakit nandito na naman si Rosh?" muntik na niya akong patayin sa aking malinaw na
pagkakaalala.

"Hindi ba at nasabi na namin sa'yo na hahabulin ka niya hanggang sa maagaw ka niya

mula kay Zen? He's obsessed of

getting something from Zen" gusto ko tuloy sisihin ang babaeng tumakbo sa kay Rosh.
Kung hindi niya siguro tinakbuhan si Rosh ay hindi ito magkakaganito.

Napansin ko na mas madami pang lobo ang nagdadatingan, nasaan ang mga tauhan ni
lolo? Hindi man lang ba nila nalalaman na inaatake na ang harapan ng kanilang
mansion?

"Fuck!" nagulat na lang ako sa mura ni Caleb. At nang muli kong tingnan ang
pinaglalabanan nila ay kasalukuyan nang nakapangibabaw kay Zen ang isang itim at
malaking lobo.

"Zen!" mabilis kong hinawakan ang braso ni Caleb.

"Help him! Help him Caleb" nagpapanic na sabi ko.

"I can't, hindi kita pwedeng iwan dito. Zen can han-"

"I said, HELP HIM!" natigilan ako nang biglang namula ang mata ni Caleb at bigla na
lang itong nawala sa aking harapan. Agad tumilapon ang lobong kalaban ni Zen dahil
sa lakas ni Caleb. What the hell is that?

"Fuck! Caleb! I said stay with-Claret!" mabilis ang pagtakbo ni Zen para lamang
makarating sa akin pero huli na dahil nakaramdam ako ng malakas na paghampas sa
aking ulo. Agad kong naramdaman ang katawan ko sa malambot na bagay at habang pilit
kong inaaninaw marahan ko itong hinaplos dahil sa lambot at puti nito.

"Give her back!" what the hell is happening? Naliliyoako, para akong nakasakay sa
napakabilis na roller coaster. Bakit parang nararamdaman kong tumatakbo ako? Ano
itong sinasakyan ko?

"Fuck you Rosh! You can't just hit your damn vines! You might hit my Claret!"

hit me? Bakit ako tatamaan?

"I won't hit my girl" his girl? What the hell?

"Oh fuck! Stop the fight you idiots! Hindi kayo ang magkalaban ngayon! Nakakalayo
na sila!" tanging boses na lang ni Evan ang narinig ko hanggang sa tuluyan nang
mawala sa aking pandinig ang kanilang mga boses.

Pinilit ko muling iminulat ang aking mga mata kahit umiikot ang paningin ko. Gusto
ko na rin masuka, pakiramdam ko ay pinipiga na ang aking sikmura.

"Where am I?" mas lalo akong napahigpit na yakap sa kulay puting lobo na sinasakyan
ko.

"Oh my god!" hindi ko alam kung bibitaw ba ako o mas lalong yayakap dito. Ayokong
mahulog dahil siguradong masasaktan ako sa bilis ng pagtakbo ng lobong sinasakyan
ko.

Pero hindi rin nagtagal ay bigla na lang itong natumba kaya nagpagulong gulong ako
sa masusukal na damuhan. Fuck. Ano na lang mangyayari sa buong katawan ko?

Narinig kong bahagyang umuungol ang lobo na parang naghihirapan. Hindi na nito
magawang makatayo. Hindi ko alam kung bakit sa halip na lumayo ako dito ay pinilit
ko pa ang nananakit kong katawan na lapitan siya. Napatulala na lang ako nang unti
unti itong nag anyong tao sa harap mismo ng aking mga mata.

A young beautiful woman. Kung pagbabasehan ang hitsura niya sa aking mundo, hindi
na siya nalalayo sa aking edad.

She's totally naked in front of my eyes. Pero masasabi kong napakaganda ng kanyang
katawan at siguradong pagkakaguluhan ng mga kalalakihan sa mundo ng mga tao. Agad
kong napansin na may tama siya sa kanyang mga binti.

"You're hit" bahagya akong lumapit sa kanya.

"Wag mo akong hawakan! Umalis ka na! Hindi ba at makakatakas ka na sa akin?"
matapang na sabi niya sa kabila nang iniinda niyang mga binti.

"Kailangan nyo ako, bakit? I'll help you" napatitig siya sa akin na parang hindi
siya makapaniwala sa sinabi ko.

"Pinapatawa mo ako bampira? all we need is your blood for our father's disease.
Itatago namin ang kahuli hulihang patak ng iyong dugo para sa mga susunod pang
sakit na maaaring dumapo sa lahi namin" kung ganoon, dugo ko ang kailangan nila.

"Then I'll help your pack. You don't need to kill me, we don't need to kill each
other" hindi ko na alam ang ginagawa ko. At lalong hindi ko na alam kung anong
patutunguhan ng mga sinasabi ko. I can't just let myself watch Zen and any other
vampires to kill and protect me. At lalong hindi ko na hahayaang mas dumanak ang
dugo sa mundong ito, kung kaya ko namang agapan.

Hindi dahil natural na sa mundong ito ang patayan ay pababayaan ko na lang dumanak
ang dugo. Mahalaga ang buhay, sa tao man, bampira, sa mga lobo o sa kahit anong
klaseng nilalang sa mundong ito.

Pikit mata akong kumagat malapit sa aking palapulsuhan. Bahagya akong sumipsip ng
sarili kong dugo at marahan akong tumungo para ilagay ang aking dugo sa sariwang
sugat ng babae mula sa matatalas na halaman na siyang kapangyarihan ni Rosh. Tulad
nang ginawa ko sa unang sugat niya, nilagyan ko rin ito ng aking dugo.

"Hindi ko alam kung ano ang magagawa ng aking dugo,

ito ang unang beses na ginawa ko ang bagay na ito. I hope it will work" nanatili
akong nakatitig sa kanyang mga sugat.

At unti unting sumilay ang ngiti sa aking mga labi nang makita kong nagsisimula na
itong maghilom.
"Kung ganoon ay totoo nga. Totoo ang apat na babae.." halos maluha luha siya sa
akin at nagulat na lang ako nang mahigpit niya akong yakapin.

"Matutulungan mo si ama, maraming salamat.." sa paraan pa lang ng kanyang pagbuhat

sa akin, hindi na ako nakaramdam ng kaunting katiting na panganib mula sa kanya.
Ginagawa niya lang ang bagay na ito para matulungan ang kanyang pamilya. I admired
her. Marahan kong hinaplos ang kanyang mahabang buhok.

"Shall we go? Hindi din magtatagal ay maaabutan na tayo ng mga bampirang humahabol
sa'yo. Your fellow wolves can't handle them, my mate is the ice prince. Siya ang
may dahilan kung bakit binabagyo ng nyebe ang buong Deltora, siya ang humahabol sa
atin" natigilan ang babae sa sinabi ko at agad kong nakita ang takot sa kanyang mga
mata.

"Ang pangalawang prinsipe ng Sartorias?" marahan akong tumango sa kanya. Hindi na

siya sumagot muli dahil nag anyong lobo na ulit siya. Mabilis na akong sumakay sa
kanya at nang sandaling makasakay na ako ay mas hinigpitan ko na ang pagkakahawak
sa kanya.

Mas lalong mabilis ang kanyang takbo kaysa sa paraan ng pagtakbo niya kanina.
Naririnig ko na rin ang pagtawag ni Zen sa aking isipan na mabilis kong pinutol na
ikinagulat ko. Paano ko nagawa 'yon?

Ipinilig ko ang aking ulo at mas binigyan ko ng pansin ang masukal

na daang tinatakbo namin. Agad akong yumuko nang may sanga kaming madadaanan.

Nang bahagyang nakakakita na ako ng liwanag ay agad akong kinabahan. Nasa pugad na
ako ng mga lobo, tama ba talaga itong ginawa ko? O gumawa lang ako ng bagay na
kikitil sa buhay ko?
"May tiwala ako sa'yo" marahan kong hinaplos ang makapal na balahibo ng kulay
puting lobo na sinasakyan ko.

Nang tuluyan na kaming nakarating sa pusod ng kagubatan ay agad sumalubong sa amin

ang dobleng bilang ng mga lobo. Agad nagpalit ng anyo ang babae at mabilis may
nakalapit sa kanya para balutin ang kanyang katawan.

"Nandito siya para tulungan tayo" iniharang niya ang kanyang sarili sa akin.

"Tulungan?! Nababaliw ka na ba? Bakit ka nagdala ng bampira dito? Papaano kung

masundan ka? Nasaan ang mga kasama mo? Bakit bigla kayong nawala sa inyong mga
lugar?" nagsisimula nang lumapit sa amin ang mga itim na lobo. This girl can't
handle them. I'm in trouble. Ang tanga mo Claret!

"Totoo ang apat na babae! Her blood can heal the alpha! Her blood can heal my
father! Ginamot ako ng dugo ng babaeng ito!" sigaw niya sa mga kasahaman niya.

"Anong kaguluhan ito?" isang malamig na boses ng lalaki ang aking narinig mula sa
aking likuran.

At halos mapahanga ako nang tuluyan ko na siyang makita. Isa rin ba siyang lobo
katulad ng mga nakapalibot sa akin? He's damn attractive and those muscles? Fuck.
Zen's body is still the best.

Tinitigan ako ng lalaki mula ulo hanggang paa.

"She's a newborn" maiksing

sabi niya. Paano niya nalaman agad ang bagay na ito?

"Kuya! She can heal our fath-" hindi na natapos ng babae ang kanyang sasabihin nang
malakas siyang sampalin ng lalaking tinatawag niyang kuya. Agad kong dinaluhan ang
babae at matalim akong tumingin sa lalaking alam kong may mataas na posisyon sa
grupo ng mga lobong ito.

"You're so cruel! Alam mo ba na hindi biro ang ginawa ng kapatid mo para makahanap
ng maaaring lunas sa magulang niyo? And what? Saan mo nakuha ang lakas mong
pagbuhatan ng kamay ang kapatid mong gustong isalba ang sarili mong pamilya?!
Talaga ba na ganito sa mundong ito? All I can see is brutality!" hindi ko na
napigilang hindi mapaluha sa mga nararanasan ko. Fuck! Why I suddenly burst out?

"Kung binigyan ako ng pagkakataong magkaroon ng nakababatang kapatid, ni minsan

hindi ko iisiping pagbuhatan siya ng kamay" anong kadramahan ang pinagsasabi mo
Claret?! They can't understand you! Fuck. Fuck. Mali na naman ang desisyon mo!

"Mukhang kahit anong pilit ko sa aking sarili ay hindi ko maiintindihan ang

pamumuhay sa mundong ito. I am not born to see flood of blood, I am not heartless
to see countless of tears and fuck! Please wake me up!" napaupo na ako at isinubsob
ko na ang aking sarili sa aking mga tuhod. Mababaliw na ako sa mundong ito.

"Anong pinagsasabi ng bampirang 'yan Lucas?"

"Totoo ang apat na babae kuya! Galing sa kabilang mundo ang babaeng ito. She did
heal me!" pagpupumilit ng babae sa kapatid niya.

"I won't let her touch our

father. Vampires are traitors. Ikulong nyo na ang babaeng 'yan" marahas akong
napatayo at buong tapang kong sinalubong ang mata ng lalaki.

"Let me heal your father. At kapag napatunayan mong walang epekto ang aking dugo.
Then kill me" hindi ko mapigilan ang pangangatal ng aking mga tuhod. Another
decision Claret! Fuck. Bahala na.

"I'll first use your body before killing you. Bring her to my father" gusto ko man
yakapin ang sarili ko sa paraan ng pagtitig niya sa akin ay hindi ko na nagawa
dahil marahas na akong hinila ng mga tauhan niya.

"At kapag nagamot ko ang iyong ama? Anong makukuha ko sa'yo lobo?" tanong ko sa
kanya.

"You'll earn my respect and my whole pack"

"Deal" maiksing sagot ko. Pumasok na kami ng babae sa maliit na kubo kung saan dito
nakaratay ang katawan ng nanghihinang matanda.
"Pwede ko ba malaman ang pangalan mo?" tanong sa akin ng babae.

"Claret Cordelia Amor, but you can call me Claret" ngiting sagot ko sa kanya.

"I'm Laine" ngumiti din siya sa akin.

"It's nice to meet you" tumango na lang siya sa akin. Muli kong ikinagat ang sarili
kong pangil sa aking balat para sumipsip ng kaunting dugo.

Inilagay ko ang aking dugo sa tapat ng dibdib ng matanda.

"I know nothing about healing, ang alam ko lang ay ang aking dugo ang may kakayahan
nito" bahagya kong ikinalat sa dibdib ng matanda ang aking sariling dugo. Hindi ko
na alam ang ginagawa ko, ginagaya ko lang

ang paraan ng panggagamot ng aking lola kapag inuubo ang kanyang pasyente. Damn
this Claret! Hindi lang ubo ang sakit ng ginagamot mo!

Itong ginagawa ko ngayon ay napakalaking buwis buhay. Sa sandaling hindi ito

gumana, hindi ko na mararanasang mahalikan ng prinsipe ng nyebe. Damn.

Halos tinitigan lang namin ni Laine ang kanyang ama at nang sandaling nagsimula na
itong gumawa ng kilos ay unti unti nang nagpatakan ang luha sa kanyang mga mata.

"Laine, anak.." agad na siyang yumakap sa kanyang ama.

"Maiwan ko na muna po kayo.." bahagya akong ngumiti sa mag amang nag iiyakan. Nang
sandaling lumabas ako, mabilis kong napansin ang aroganteng lalaki na nakasandal at
mukhang hinihintay ang aking paglabas.

"See for yourself" hindi na ito nagsalita pa at mabilis na itong pumasok sa kubo.
Hindi din nagtagal ay halos dumugin na ng mga lobo na nakaanyong tao ang kubo dahil
sa nangyaring paggaling ng kanilang pinuno.

Napahawak na lang ako sa aking dibdib. Ganito din ba ang pakiramdam ni lola kapag
nakakapagpagaling siya ng may sakit? Napakagaan sa pakiramdam.

'

Claret! Please answer me..' Zen. Bahagya akong pumikit at pinili kong hindi sumagot
sa kanya. Dahil sa sandaling makita niya ang lugar na ito, hindi na siya
magdadalawang isip na pakinig sa paliwanag ko dahil lilipulin na niya ang mga
lobong ito.

Nanatili akong nakatayo sa labas habang naghihintay sa mga susunod na pangyayari.

Lumabas si Laine na may ngiti sa kanyang mga labi at mahigpit akong niyakap.

"Claret, salamat" napangiti na rin ako nang makitang ang matandang pinuno ay
lumabas na rin na parang hindi man lang dinapuan ng malubhang sakit. Lahat nang mga
mata ng mga lobo ay nakatitig na sa akin.

At unti unti na lang nagtaasan ang mga balahibo sa aking katawan nang makitang ang
lahat ng mga lobo ay lumuhod sa aking harapan. Ngumiti sa akin si Laine at lumuhod
din siya sa akin. Nangangatal ang buo kong katawan sa aking nakikita. Anong
nangyayari?

"Sa loob ng napakaraming taon, ngayon lang namin iyuyuko ang aming mga sarili para
sa isang bampira. Maraming salamat. Maraming maraming salamat, asahan mong
puprotektahan ka namin hanggang sa aming kahuli hulihang lahi.." napatulala na lang
ako sa sinabi ng matandang ginamot ko.
Maging ang kaninang lalaki na may napakalamig na mga mata ay nakayuko sa aking
harapan.

At nang sandaling magtama ang aming mga mata, hindi lang mga labi niya ang
nakangiti sa akin.

His golden eyes are glowing with admiration.

--

VentreCanard

=================

Chapter 14

Chapter 14

Ito ang kauna unahang beses sa buhay ko na may mga taong yumuko sa aking harapan.
Isa lang akong simpleng babae na walang mataas na pangalan o posisyon sa mundo ng
mga tao. At lalong wala rin akong maipagmamalaking pangalan sa aking pagiging
bampira, wala akong dugong bughaw at hindi rin ako matatawag na isang prinsesa.
Pero itong nararamdaman ko ngayon ay higit pa sa isang makapangyarihang nilalang na
nakaupo sa kanyang trono.

Ang sarap sa pakiramdam na makatulong, ang sarap pakinggan ang mga salitang
pasasalamat. At nakakatuwang tingnan na may ganito pang mga nilalang sa mundong ito
na nakikilala pa ang salitang pamilya, papasalamat at utang na loob na siyang hindi
ko na hihilingin sa kanila. Sumama ako ng kusa para makatulong at hindi humanap ng
kapalit.

Mabilis din akong yumuko sa mga lobong nagpapakumbaba sa akin. Pinalaki ako ng
aking lola na magmaganda pero hindi niya ako pinalaking magmataas sa kapwa.

"Masaya po akong nakatulong!"

"Don't vow your head Claret.." nagulat na lang ako nang marinig mula sa aking
likuran ang boses ng lalaking may malagintong mga mata na nakatitig sa akin kanina.
Naramdaman ko ang magaang kamay niya sa aking baba at marahan niyang itinaas ang
aking mukha sa harap ng kanyang mga kapwa lobo.

Wait? Tinawag niya ba ang aking pangalan?

"Isa siyang tao dati kuya. Hindi siya ipinanganak na bampira kaya hindi na
nakapagtataka ang kahanga hanga niyang pag uugali" natutuwang sabi ni Laine na
kasalukuyan nang nakayapos sa kanyang ama.

"I know" maiksing

sagot ng lalaki. Dumistansya na siya sa akin at nakapamulsa siyang nakaharap sa

kanyang mga kasamahan. Kung hindi ako nagkakamali ay tinawag siyang Lucas ng mga
kapwa niya lobo.
"May kapareha ka na ba hija?" nakangiting tanong sa akin ng pinuno. Kapareha?

"We're late. Her mate is no other than the second prince of Sartorias. The
heartless and brutal ice prince" napakagat labi na lang ako sa sinabi ni Laine.
Talaga ba na ganito ang tingin nilang lahat kay Zen? I know that he's quite harsh
and hotheaded but he's not heartless. Hindi ko kayang tanggapin na ganito ang
turing ng maraming nilalang sa lalaking dahilan kung bakit ako nananatili sa
mundong ito.

"Laine" may babala sa boses ni Lucas.

"Oh, sorry for that Claret" bahagya lang akong ngumiti sa kanya.

"Nahuli tayo kuya. Kung nauna tayong makilala si Claret, you might have the
opportunity to bite her. She can be like us" napahakbang ako paatras sa sinabi ni
Laine. I preferred being a vampire.

"I think, I need to go" marahan akong ngumiti sa kanila para magpaalam. Hinahanap
na ako ni Zen, hindi maaaring makita niya ako dito. Ayoko na nang panibagong gulo.

"Salamat Claret" lumapit sa akin si Laine at mabilis niya akong sinuotan ng isang
kwintas na may hindi pamilyar na pendant.
"Hipan mo 'yan Claret kung kinakailangan. Asahan mong buong lahi namin ang
magkukumahog para puntahan ka" mabilis humalik sa aking pisngi si Laine na
nagpangiti sa akin.

"Salamat" muli

akong ngumiti sa mga lobo bago ako nagsimulang maglakad papalayo sa kanila.

Hindi siguro tumagal ang paglalakad ko ay nagsisimula na akong makaramdam ng hindi

maganda. Sa totoo lang ay hindi ko alam kung papaano na ako makakalabas sa
kagubatang ito. At nangangamba na ako dahil ngayon ko na nararamdaman ang pagod,
uhaw at pagkaliyo. Maraming dugo ba ang nawala sa akin? Bakit nagsisimula na namang
umikot ang aking paningin?

Dahil ba hindi pa ako sanay sa panggagamot? What the hell? Hindi ba at ipapatak ko
lang ang aking dugo? Bakit kailangan ko pang magsanay? Hindi ko na kinaya ang aking
pagkahilo at tuluyan na akong napahawak sa puno at unti unti na akong napaupo.

I can't walk anymore. Hindi ko na rin matawag si Zen sa pamamagitan ng aking isip,
masyado na akong mahina para kausapin siya dito. Hindi ko na siya maabot, sobrang
layo pala talaga ng tinakbo ni Laine. Halos wala akong matandaang dinaanan namin.

"Talaga ba na ganito ang mga nilalang sa kabilang mundo? Ang galing mong makialam
at tumulong sa mga bagay na hindi ka naman dapat makisali pero kapag ikaw ang may
kailangan? Mas gugustuhin mo pang mamatay? What do you want? Blood?" anong ginagawa
niya dito? Kanina niya pa ba akong sunusundan? Ganito na ba ako kahina? Hindi ko
man lang napansin na may nakasunod sa akin.

Nakaluhod na sa harapan ko si Lucas para magtama ang aming mga mata.

"You're thirsty Claret.." kanina niya pa akong tinatawag sa aking pangalan.

"Paano mo ako nakilala? I didn't introduce my myself to you" humugot ako ng malalim
na paghinga

at sumandal na ako sa puno. Nanunuyo na naman ang lalamunan ko.

"I heard it outside, you need to drink" nanlaki na lang ang aking mata nang
makitang naglabas siya ng punyal at mabilis niyang hiniwa ang parte malapit sa
kanyang palapulsuhan. Shit. Please, I might not control myself.

"No, I don't drink others blood" mahigpit akong umiling sa kanya kahit pilit nang
lumalabas ang aking mga pangil. Uhaw na uhaw na ako pero hindi ko pwedeng inumin
ang dugo niya dahil kay Zen ko lang gustong uminom, sa kanya lang.

"You can't wait him. Namumutla ka na.." nanlaki ang mata ko nang itapat na niya sa
akin ang kanyang sariwang hiwa. Lalong nanuyo ang aking lalamunan dahil sa dugong
lumalabas dito. Kusa na lang umangat ang aking mga kamay na parang may kanilang
sariling pag iisip at mabilis nitong hinawakan ang braso ni Lucas. Hindi na
naghintay pa ang aking mga pangil dahil mabilis itong tumusok sa kanyang mga balat.

Kakaiba ang epekto ng kanyang dugo sa aking katawan, habang dumadaloy ito sa aking
mga labi nararamdaman ko kung gaano siya kalakas. He's not just an ordinary
werewolf, dahil ang bawat patak ng kanyang dugo ay sumisigaw ng kapangyarihan.
Hindi rin kasing tamis ng dugo ni Zen ang kanyang dugo pero higit itong masarap
kaysa sa dugo sa aming hapagkainan.

Natigil ako sa pag inom ng kanyang dugo nang lalong naglinaw ang aking mga mata,
awtomatiko itong tumigil sa kanyang leeg at kitang kita ko dito ang malinaw na
pagdaloy ng kanyang dugo. Fuck. Not on his neck. Tama na Claret. Control yourself.
Magagalit

si Zen kapag uminom ka sa ibang lalaki.

"You want it here right? Fine, just don't rip my neck" fuck. Bakit pa siya lumapit
sa akin? Sa pagkakataong ito lubos na mas malakas ang aking mga pangil at pagkauhaw
kumpara sa aking pag iisip.

Hindi na ako nagbabala sa kanya dahil agad kong ibinaon ang aking pangil sa kanyang
leeg. Uhaw na uhaw ako, ganito ba ang nangyayari sa akin kapag ilang beses kong
ginamit ang aking dugo sa panggagamot?

Kahit hindi kasing sarap ng dugo ni Zen ang kay Lucas, masasabi kong napakagandang
kalidad nito at siguradong pipiliin ito ng napakaraming bampira higit sa mga dugong
iniinom namin mula sa pitsel.

"Fuck. Claret, you need to move. I am turning.." muli akong natigil sa pag inom sa
kanya dahil sa sinabi niya. At tuluyan na akong napatulala nang nagsimula na siyang
maging lobo. Sa halip na matakot gaya nang normal na reaksyon ng mga babaeng babago
pa lamang sa mundong ito ay nagawa ko pang humanga sa kanya.

"You're beautiful.." nasabi ko na lang nang ganap nang naging lobo si Lucas. Hindi
siya kagaya ni Laine na kulay puti. Kulay gray ang kanyang napakakapal na balahibo
habang ang kanyang mga mata ay nagkukulay ginto gaya nang kanyang mga mata nang una
niya akong tinitigan. Siya na yata ang pinakamalaki at magandang lobong nasilayan
ko sa mundong ito.

"Can..can I touch you?" nag aalangang tanong ko. Siya mismo ang lumapit sa akin at
bahagya niyang inihaplos sa aking mukha ang kanyang napakakapal na balahibo. He's
so soft.

Napansin ko na bahagya pa rin nagdudugo

ang kanyang leeg. Shit. Hindi ko pa rin talaga kayang kontrolin ang aking
pagkauhaw.

"Salamat Lucas" bahagya kong hinaplos ang kanyang ulo. Tumalikod siya sa akin na
parang gusto niya akong pasakayin. Siguro ay dadalhin niya na ako sa lugar kung
saan maaari na akong makalabas. Agad akong sumakay sa kanya at nang masiguro niya
na nasa maayos na akong posisyon ay mabilis na siyang tumakbo.
'Claret, I know you're near. I can feel your presence'

'Zen! I have good news for you!'

'Oh god! Claret baby, are you hurt? Sinaktan ka ba nila? Fuck. Uubusin ko ang mga
lobong 'yan. Uubusin ko sila. Uubusin ko ang lahi nila' ito na nga ba ang sinasabi
ko.

'Zen, you can't'

'I can'

'Zen, actua-' hindi ko na nasundan pa ang sasabihin ko nang makasalubong na namin

si Zen kasama si Rosh, Evan at Caleb.

Agad na may lumitaw na malalaking bloke ng yelo sa magkabilang direksyon namin ni

Lucas.

"Zen, wait. He is my friend" lalong namula ang mata ng prinsipe ng nyebe sa sinabi
ko. Nakatitig siya ngayon sa mga kamay kong nakahawak sa makapal na balahibo ni
Lucas.
Hindi ako pwedeng umalis sa tabi ni Lucas dahil sa sandaling mawala ako sa likuran
niya ay hindi na mag aalinlangan si Zen na patayin ang lobong tumulong sa akin. I
won't let that happen.

"Zen, listen.." sabay na sumipol si Evan at Caleb.

"Seems like my brother gained another bestfriend" natatawang sabi ni Caleb.

/>

"May pangalawang prinsipe na nga mula sa Deltora, ang baliw na si Rosh"

"Oh! just fuck yourself Caleb" iritadong sabi ni Rosh na may hawak na matitinik na
latigo.

"Here goes the other one, Claret kilala mo ba ang lobong kasama mo? He's the future
Alpha king sa buong emperyo ng Parsua. Kawawa naman ang dalawang Romeo kasama natin
Evan, mga prinsipe lamang" ramdam ko ang nagyeyelong galit ni Zen dahil nagsisimula
na namang bumaba ang temperatura. Sa katunayan ay halos nababalutan na ng kulay
puti ang buong kagubatan.

Napansin ko ang mga mata ni Zen sa balahibo ni Lucas na may dugo. Oh shit.

'Did you drink his blood?' napatitig na lang ako kay Zen. Naririnig na kaya ni
Lucas ang pagtambol na dibdib ko? Hindi ko masagot si Zen dahil siguradong lalo
lamang magyeyelo ang buong kapaligiran.
Mamumutok na yata ang mga labi ko sa lamig, lalo na sa mga titig ni Zen.

'Claret, I'm asking you' natatakot akong sumagot sa kanya.

'Don't kill him please'

'Fuck! Just answer me!'

'Y..yes. I did drink his blood' nahihirapang sagot ko.

'Great!' alam kong sarcastic 'yon.

"I'm tired" natigilan na lang ako nang tumalikod na si Zen sa akin. At mabilis na
naglaho sa aking harapan. Shit, naiiyak ako. Tinalikuran ako ni Zen. Tanging si
Rosh, Evan at Caleb lamang ang naiwan.

'Zen..I did drink his blood becau-'

hindi ko na natuloy dahil pinutol na niya ito. Pero ang mas ikinagulat ko ay ang
makitang ang kabundukang hindi kalayuan sa amin na punong puno ng nyebe ay
nagsisimula nang gumuho.

"Yohooo. Avalanche! Tang ina mo Zen, ipapatapon na talaga tayo ng Deltora" mabilis
nakalapit sa amin si Evan.

"Hindi ko alam kung paano niyo nakuha ang loob ni Claret. But she's my brother's
mate. Hindi ka sasantuhin ng kapatid ko kahit hari ka pa ng mga hari" seryosong
sabi ni Evan kay Lucas habang kinukuha niya ako dito.

"Thank you" marahang sabi ko kay Lucas habang buhat na ako ni Evan na mabilis nang
tumakabo dahil sa gumuguhong yelong kabundukan. Nakita kong tumakbo na rin papalayo
si Lucas. Nagpapasalamat ako at malayo ang lugar nila dito, hindi sila maabot ng
gumuguhong kabundukan.

"Anong sinabi mo kay Zen Claret? Nag walk out ang prinsipe ng nyebe, tang ina"
natatawang sabi ni Caleb na tumatakbo rin kasabay ni Evan.

"Mga tanga ba kayo? Hindi niyo ba nakita na may kagat ng bampira ang lobong 'yon?
Pinagtaksilan mo ako Claret" madramang sabi ni Rosh na bahagyang inaamoy ang rosas
na hawak niya habang tumatakbo.
"Magseselos nga ang prinsipe ng nyebe" hindi na tumigil sa katatawa itong si Caleb.

"Ikaw ang gago Caleb, ginatungan mo pa lalo tuloy nagyelo" gusto ko talagang
suntukin si Caleb kung hindi niya siguro sinabi ang posisyon ni Zen bilang
pangalawang prinsipe ay hindi siya masyadong iinit ang ulo.

"Kung ako sa inyo, mag impake na kayo pabalik

sa emperyo niyo dahil sa mga oras na ito ay umuusok na ang ilong ng aking kapatid.
Ang tanga talaga ang pangalawang prinsipe ng Sartorias, bakit kailangan niyang
magpaguho ng kabundukan? Masyado naman siyang nabaliw sa pag ibig. Look at me?
Bakit hindi siya gumaya sa akin?" sabay sabay sigurong umasim ang mukha naming
tatlo sa sinabi ni Rosh.

"Sinong hindi baliw?" muling humalakhak si Caleb.

"Sa tingin mo ba Rosh nakita ko na ang babaeng hinihintay mo? I can find her on my
world"

"What the fuck?! Ayaw ko na dito! Kahibangan 'yang sinasabi mo. Lumayas na kayo sa
emperyong ito! Fuck that second prince!" nauna nang tumakbo sa amin si Rosh dahil
sa sinabi ko.

"Sinong hindi baliw?" inulit ni Caleb ang tanong niya kanina. Napangiti na lang ako
ng mapait habang pinagmamasdan si Rosh na papalayo, hinihintay niya pa rin ang
babaeng 'yon. Sino kaya siya? Nakita ko na kaya siya sa mundo ng mga tao?

"Caleb, aabutan tayo. Gago talaga ni Zen. Tapos kapag nagasgasan si Claret
papatayin niya tayong dalawa? Tang ina niya, papaano ito patitigilin?" reklamo ni
Evan.

"Ikaw lang ang papatayin, hindi ako ang may buhat kay Claret. Mauna na kayo ako na
ang bahala dito"

"Alright" sagot naman ni Evan.

"How is that possible? Mapapatigil niya ba 'yon?" tanong ko kay Evan habang
pinagmamasdan si Caleb na lumiliit na sa aking paningin.

"It's either he'll make it possible or he'll die" what the fuck is that?

"Oh my god!"

"Syempre, hindi 'yon tunay Claret. Nagmamayabang lang 'yan si Caleb. Kasunod na rin
natin 'yan mam--" hindi na natapos si Evan.

"Ayaw ko na! Gago talaga si Zen! Takbo na lang tayo" malapit na kaming abutan ng
avalanche. Shit.

"We can't make it. Tawagan mo na si Zen Claret, sabihin mo na aabutan na kami ng
kalokohan niya" muli ko sanang tatawagan sa aking isipan si Zen nang halos
mapanganga na lang ako. Ano na naman ito?!

"Is it..Is it? Tsunami?! Bakit wala akong nakitang dagat kanina?! Saan nanggaling
'yan?" sigaw ko na lang.

"What the hell?!" sabay na mura ni Evan at Caleb. Doble na ang bilis ng takbo ng
dalawang bampirang kasama ko.

"Bakit tayo ang nagpag abutan ng hari Evan?" napasabunot na lang sa kanyang buhok
si Caleb habang tumatakbo.

"Itanong mo sa kapatid mo" matabang na sagot ni Evan.

"This tsunami..is it from the king?"

"Yes"

--

VentreCanard

=================

Chapter 15

Chapter 15

Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko nang hinahampas ang likuran ni Evan. Unti
unti nang nilalamon ng tubig ang napakakapal na nyebeng humahabol sa amin. At sa
pagkatunaw nito ay mas lumalapit na ito sa aming tatlo.

"Evan! Aabutan na tayo!" hindi nga ako natabunan nang malamig na nyebe pero
malulunod naman ako. Damn.
"Aabutan talaga tayo Claret. Marunong ka naman sigurong maglangoy?" tanong sa akin
ni Caleb na hindi man lang kinakabahan, sa katunayan ay nakangisi pa siya ngayon.
Habang ito namang si Evan ay tumatawa pa na parang nasisiyahan pa sa nangyayaring
takbuhang ito.

Damn, mga baliw na bampira nga pala ang mga kasama ko. Parehong pareho talaga sila
sa ugali na kuya nilang mahilig mag walk out.

Napatingala na lang ako nang tuluyan nang natakpan ng tubig ang buwan. Lalamunin na
kami nito at ngayon ko ipinagpasalamat na tinuruan ako ng aking lola na maglangoy.

"Matagal tagal na rin akong hindi naliligo, hindi ko akalain na ang hari pa ng
Deltora ang magpapaligo sa akin" natatawang sabi ni Caleb.

"What the hell?" sagot naman ni Evan.

Napasigaw na lang ako nang tuluyan nang bumagsak sa amin ang napakataas na tubig.
Fuck! Sobrang lamig. Nawala na ako sa pagkakabuhat ni Evan at hindi ko na alam kung
nasaan na ang magkapatid na bampira. Nanatili akong hindi gumagawa ng kilos at
hinayaan ko munang maanod ang aking katawan ng marahas na paggalaw ng tubig na
parang parte na ako nito.

What the hell Zen? pinabayaan mo lang talaga akong muntik nang matabunan

ng sarili mong kapangyarihan? I can't even hear his voice inside my mind.

Hindi man lang ba niya aalamin kung madadala ako ng ligtas ng mga kapatid niya?
Hindi niya ba naisip na kaya lamang ako uminom ng dugo ni Lucas dahil hindi ko na
siya matawag? I need someone's blood para magkalakas ako at maramdaman niya ang
presensiya ko. Pagtataksil na ba ang pag inom ng dugo ng ibang lalaki? Hindi niya
ba alam na siya ang iniisip ko habang iniinom ko ang dugo ni Lucas? Damn that
vampire prince.

Maglalangoy na sana ako pataas nang maramdaman kong may humihila sa aking mahabang
damit. What the hell? Sana ay nadala ko na lang ang mga damit ko mula sa aking
mundo, hindi ko na kailangang pagtiisan ang magarbong mga kasuotang ito.

Agad kong tiningtan ito at tuluyan na akong napabuga ng hangin nang makitang
napasabit ito sa isang sanga ng puno. Fuck! Ang taas na pala ng tubig. Buong pwersa
kong hinawakan ang suot ko at pilit ko itong hinigit. Shit! Wag naman ngayon!
Nagsisimula na akong maubusan ng hangin. Muli ko itong pilit hinihila pero hindi
talaga ito matanggal. Anong gagawin ko? Naninikip na ang dibdib ko. Oh god! May
namatay ba na bampira dahil naluhod? Fuck. Fuck. Come on Claret, you can do this.

Ubod ng lakas ko nang hinila pero hindi pa din matanggal sa pagkakaipit nito. Shit.
Hindi ba at malalakas ang mga bampira? Bakit kaunting paghilang ito lang ay hindi
ko magawa? Nasaan na ang magkapatid na 'yon? Mauubos na ang natitirang hangin sa
aking katawan.

Muli kong pilit itong hinila pero kahit anong gawin ko ay hindi man lang ito
matanggal. Nanghihina na ang mga

kamay ko, nanlalabo na ang mga mata ko. Fuck.

Tuluyan ko nang nabitawan ang aking napakahabang saya at naibuga ko na ang kanina
ko pang pinipigil na hangin. I'm going to die here. Nagsimula na akong mawalan ng
lakas at ramdam ko na ang unti unting paglubog ng aking katawan.

Zen..

Napangiti na lang ako nang mapait nang makita ang imahe ni Zen na unti unting
lumalapit sa akin. Imposible, malayo na siya ngayon. He even blocked our mind link,
paano niya malalaman na nalulunod ako? Kahit alam kong halusinasyon ko lang ang
nakikita ko ngayon ay marahan kong inabot sa kanya ang aking mga kamay. Pero hindi
niya ito inabot sa halip ay naramdaman ko na lang ang dalawa niyang kamay sa aking
balikat. At gusto ko nang mapamura sa ginagawa niya.

He is the real Zen!

Marahas niyang hinati sa dalawa ang aking napakahabang saya. He is damn undressing
me! I'm not wearing bras for pete sake! Fuck. Fuck. Hindi niya ba pwedeng sirain na
lang sa ibaba? Bakit kailangang hubaran niya ako?! Tanging pang ibaba lamang ang
suot ko. What the hell?!

Hindi na ako nakaangal sa ginagawa niya sa akin. I'm too weak. Nang tuluyan na niya
akong mahubaran ay mahigpit niya akong niyakap at naramdaman ko na lang na may kung
anong pwersa na natutulak sa amin pataas.

Sisiguraduhin kong makakatanggap ng hindi lang iilang sampal ang bampirang ito sa
akin. Nang mas naaaninaw ko na ang liwanag ng buwan ay napanatag ang kalooban ko. I
need air.

Agad akong dinalahik ng ubo nang makaahon na kami sa tubig. Kasalukuyan kaming
nakaupo sa malamig na bagay. It could

be Zen's block of ice. Ramdam kong nasa mga bisig niya ako. Hugging my exposed
body.

"You're already washed. I can no longer smell that dog from you" masuyo niyang
hinaplos ang aking pisngi na agad ko namang iniwas. Gusto niya lang tanggalin ang
amoy ni Lucas sa akin?! Dahil lang sa bagay na 'yon? Pinalamon niya ako sa
nakakamatay na tsunaming 'yon?! I almost died!

Nang makakuha na ako nang tamang hangin ay pilit akong nagpumiglas sa kanya.

"Bitawan mo ko" malamig na sabi ko.

"Claret.." agad nangunot ang noo ko sa tono ng boses niya na parang nagtataka pa
siya sa ikinikilos ko. Inaasahan niya ba na magpapasalamat ako sa kalokohang ginawa
niya?

Agad akong dumistansya sa kanya habang pilit kong tinatakpan ang dibdib ko. Mabilis
na lumipad ang isang malakas na sampal sa kanyang pisngi habang nanatili ang isa
kong braso sa aking dibdib.

"Ganyan ka ba talagang magselos Zen? You almost killed me! You vampire!" umismid
lang siya sa sinabi ko habang nakatitig na siya sa braso kong nakaharang sa aking
dibdib.

"Ayokong may naaamoy akong ibang lalaki sa katawan mo Claret. That dress, it stinks
with that dog. It should be my scent alone Claret. Tanging amoy ko lang ang pwedeng
maglandas sa bawat parte ng magandang katawang nakikita ko ngayon" what the hell?
Bakit ganito na lang ang nararamdaman ko? Akala ko ba ay galit ako sa lalaking ito?
Bakit sa kaunting salita niya lang ay bigla na lang nalusaw ang aking nag uumapaw
na galit. Wala na ako sa ilalim ng tubig at napapalibutan na ako ng hangin.
Bakit parang mas nahihirapan akong huminga ngayon? bakit naninikip na naman itong
dibdib ko? Damn this vampire prinnce.

Lalong humihigpit ang mga braso ko sa aking dibdib nang mas mapagmasdan ko si Zen.
Hindi na maganda ang nakikita ko sa mata ng prinsipe ng nyebe. Nagsisimula na naman
itong magkulay pula at alam ko sa sarili kong maging ang mga mata ko ay sumusunod
na sa kulay nito.

"Galit ako sa'yo Zen. Wag kang lalapit sa akin. Close that damn eyes of yours!"
nagsisimula na akong umatras sa aking pagkakaupo habang nakikipagtitigan sa bampira
na mukhang wala ng naririnig.

"I can't Claret, you're too beautiful. I can't close my eyes" my god! Sadya ba na
ganito katatamis ang dila ng mga bampira?

"Kapag hinawakan mo ako Zen, magagalit akong tuluyan. Tumigil ka sa paglapit sa

akin! Remove your damn clothes and give it to me" mukhang naalarama siya sa sinabi
ko. Pero mabilis naman siyang nakabawi at nagsimula nang ngumisi sa akin ng
nakakaloko. Hindi ito maganda.

"As you wish my Claret Cordelia Amor.." napapikit na lang ako ng dahan dahang
tinatanggal ni Zen ang kanyang kasuotan sa kanyang pinakamabagal na paraan. Gustong
gusto ko na siyang itulak sa ginagawa niya. Pwede naman niyang hubarin sa matiwasay
na paraan? Bakit kailangan niya pang tumitig ng malagkit sa akin habang nakakagat
labi?!

"Stop biting your lips Zen! God! Don't look at me like that!" he's damn seducing
me! Pasaway na bampira.
"Isusuot ko ba ito sa'yo?" nawiwiling tanong niya sa akin. Naramdaman kong
bahagyang

gumalaw ang yelo na sinasakyan namin.

"Don't come closer! Ihagis mo sa akin. Tang ina mong bampira ka" kung nandito si
lola siguradong pinakain na niya ako ng sampung siling labuyo. Nakailang mura na ba
ako simula nang makilala ko ang prinsipe ng nyebeng ito?

Nang ihagis niya sa akin at matalim ko naman siyang tinitigan.

"Tumalikod ka" madiing sabi ko.

"What?" hindi ko akalaing bingi ang mga lalaking may pangil.

"Uulitin ko pa po ba mahal na prinsipe?" sarcastic na tanong ko. Dahil ayaw niyang

tinatawag ko siyang 'mahal na prinsipe' ay tumalikod na siya.

"Saka ka humarap kapag nakapagbihis na ako. Wala ka naman sigurong mata sa likuran
Zen?" sinimulan ko nang isuot ang kasuotan niya na talagang nakakapagpakisig sa
prinsipe ng nyebe tuwing suot ito. Akala ko noon sa mga telebisyon lang at sa ibang
bansa ako makakita ng totoong prinsipe, hindi ko akalaing hindi lang ako makakakita
ng isa kundi nagkaroon pa ako ng pagkakataong mahubaran ng isang tunay na prinsipe,
'yon nga lamang may pangil at sobrang seloso.

"I have fangs Claret, I don't have third, second or fourth eyes" bored na sagot
niya sa akin.

"Good then, tama nang may pangil ka lang" sagot ko sa kanya habang itinitipay ang
mga butones. Mabuti na lang at may kahabaan ang damit na ito ni Zen, matatakluban
nito ang aking kahubaran.

"Done? Mahirap ibutones ang kausotang 'yan. I can help you" napairap na lang ako sa
sinabi ng prinsipe ng nyebe. Sinong niloloko

niya?

"Cut the lies Zen, humarap ka na. I'm done" nang humarap siya kitang kita ko ang
pagbuntong hininga niya na mukhang dismayado sa kanyang buhay.

Lalapit na sana siya sa akin nang iharang ko ang aking kanang kamay.

"I told you, bawal lumapit sa akin. Hindi ako natutuwa sa pagiging seloso mo"
napasabunot na lang siya sa kanyang sarili dahil sa sinabi ko.

"Hindi na matatanggal ito Claret. Fuck. I am a jealous man. Wala nang pag asa dito
Claret. Pagdating sa'yo pagseselosan ko na ang lahat. Fuck. Hindi mo ba alam na
pinagselosan ko pa si Caleb at Dastan dahil sila ang sumundo sa'yo sa mundo mo? I
even have this jealousy towards your grandmother, dahil nabigyan siya ng
pagkakataong paliguan ka. Nagseselos ako kay Harper at Lily dahil nakakatabi mo
silang matulog. Even those maid! Nakikita nila ang katawan mo kapag nagbibihis ka.
Gustong gusto ko nang patayin si Rosh nang hawakan ka niya, ayaw kong tatagal ang
titig sa'yo ng mga kapatid ko. At halos mabaliw ako nang maamoy ko ang baho ng
lobong 'yon sa katawan mo. Hindi matanggap ng sistema ko na may ibang humalong dugo
sa katawan mo Claret. Gusto kong ako lang ang umiikot sa bawat parte ng iyong
katawan. My blood on your lips, on your tongue, through your neck. Gusto kong ako
lang ang pinagkukuhanan mo ng lakas. Gusto ko ako lang Claret. Only me. Fuck. Ako
lang.."

Napatulala na lang ako sa mahabang sinabi ni Zen Lancelot Gazellian. Kahit mababaw
na bagay na talagang pinagseselosan niya. Zen Lancelot Gazellian, hindi ko na alam
ang gagawin ko sa'yo. Ngayon ko lang sasabihin

ito. FUCKSHIT! Kinikilig na yata ako. Tang ina mo talagang bampira ka.

"Zen, ganito ka rin ba sa mga nakarelasyon mong mga bampira?" nagulat na lang ako
nang tuluyan nang nakalapit sa akin si Zen at hapitin niya ang aking bewang.

"I have never been like this before Claret. Akala ko ay tuluyan na akong nawalan ng
bait nang icadena ako ng aking mga kapatid sa kahihintay sa'yo pero hindi ko
akalaing mas may ibabaliw pa ako nang makita at matikman ko ang napakatamis mong
dugo. I am damn crazy for you Claret, don't drink other's blood again..please. Ako
lang.." nagsisimula na namang mamula ang kanyang mga mata. Bumaba na rin ang
kanyang mga labi sa akin.

"Zen.." tawag ko sa pangalan niya nang may mapansin akong paparating. Damn. Hindi
na kami matuloy.

Isang maliit na bangka na may sakay na dalawang lalaki at isang babae na nakapayong
sa ilalim ng buwan. Muntik pa akong mapasigaw nang makitang kapwa nasa tagiliran na
namin si Evan at Caleb na parehong nakatayo sa piraso ng yelo ni Zen.
"What's with the water? We can't use our strength" nagtatakang sabi ni Caleb habang
nag iinat inat.

"Where have you been?" tanong ko sa magkapatid. Si Evan naman ay seryosong nakatayo
lamang.

"Itanong mo sa may pakana ng lahat, syempre inilayo niya muna kami para magawa ang
gusto niya" matabang na sagot ni Evan.

"Zen, ginalit mo ang hari ng Deltora. Patay na naman tayo kay Dastan" naiiling na
sabi ni Caleb. Nagsisimula nang lumapit sa amin ang maliit na bangka hanggang sa
tuluyan ko nang makita ang panibagong makikisig na bampira. Agad kong nakilala ang
sinasabi nilang hari, katulad ni Dastan ay sumisigaw din ang presensiya ng
kapangyarihan. Habang may isang prenteng nakaupong bampira habang nagpapakain ng
kung ano sa napakalaking uwak sa balikat nito. At isang babaeng may napakatamis na
ngisi sa direksyon namin.

"Hindi ko natatandaang nagpadala ako ng imbitasyon sa Sartorias" maawtoridad na

sabi ng hari na siyang nasa gitna.

"Patawarin nyo po kami kamahalan sa aming kapangahasan" kapwa yumuko si Caleb at

Evan sa haring nasa harapan namin.

"Oh my god! Kung ganoon totoo nga!" namamanghang sabi ng babaeng kasama nila. Hindi
rin ba siya naniniwala sa apat na babae?
"Totoo ngang napakakisig ng pangalawang prinsipe ng Sartorias! Kuya sa kanya mo na
lang ako ipagkasundo" halos isabit ng babae ang kanyang sarili sa hari habang
itinuturo si Zen na talagang umaapaw sa kakisigan. Ngayon ko pinagsisihan na
inagawan ko siya ng kasuotan.

Hindi sa akin humahanga ang babae, kundi sa makisig at kilalang pangalawang

prinsipe ng Sartorias. He's so popular. Naiinis ako.

"I'm sorry, but I am already bound to someone"

--

VentreCanard

=================

Chapter 16

Chapter 16

Halos hindi ko na maipinta ang mukha ng babaeng nakakilik sa tagiliran ng hari ng

Deltora habang nakakunot ang noong nakatitig sa akin.
"Who is she?" agad bumaba ang mga mata niya sa damit na suot ko bago muling
maglandas ang kanyang mga mata sa katawan ni Zen na kasalukuyan lang namang
nakapamaywang at hindi man lang gumagalang sa hari ng Deltora.

"She is my mate, isn't she beautiful?" ngumisi sa akin si Zen bago siya muling
humarap sa mga maharlika ng emperyong ginulo lang naman niya.

"Enough with this Marah" tinanggal ng hari ng Deltora ang nakapulupot na braso sa
kanya. Agad na umirap sa akin ang babae at mabilis itong tumalikod na may kasama
pang pag ismid sa akin.

Anong problema niya?

"Alam mo ba ang maaaring kaparusan sa ginawa mong ito pangalawang prinsipe ng

Sartorias?" narinig kong napapamura na si Evan at Caleb dahil sa inaasta ni Zen na
parang hindi man lang naaalarma sa kaharap nitong bampira.

"What will be my punishment you're majesty? Anyway, I would like to say thank you
for this water. My mate badly needs bath" gusto ko nang sipain ang pasaway na
bampira sa walang kwenta niyang sinabi sa hari. Maging ang kanyang dalawang kapatid
ay nagpipigil na rin ng pagtawa.

Napansin ko na napabuntong hininga na lang ang hari sa sinabi ni Zen.

"I told you Tobias, we better talk to the king than these princes who do nothing
but chaos" tamad na sabi ng lalaking prenteng nakaupo sa bangka habang may uwak sa
kanyang balikat.
/>

"What the fuck?!" sabay na mura ni Caleb at Evan.

"Bakit kaya lagi na lang kami nadadamay sa kalokohan mo Zen?" iritadong sabi ni
Evan.

"Let me talk to your mate Prince Zen, I need to ask her something" mabilis na
namang bumaba ang temperatura sa buong kapaligiran dahil sa sinabi ng hari. Here we
go again, Zen Lancelot Gazellian and his goddamn temper.

"Anong kailangan mo sa kanya mahal na hari?" madiing tanong ni Zen.

"Hindi ko siya aagawin pangalawang prinsipe ng Sartorias. Dahil alam kong higit na
mas maganda ang padating kong reyna mula sa kabilang mundo" dito na tuluyang nakuha
ang atensyon ko. Kung ganoon isa sa apat na lalaki ang hari ng Deltora.

"Mahal na hari, pwede ko ba na makita ang inyong salamin?" tinitigan ako ng hari
bago siya tipid na ngumiti sa akin.

"Sumunod kayo sa palasyo" hindi na nila hinintay ang aming sagot. Nagsimula na
muling gumalaw ang bangkang kanilang sinasakyan at hindi din nagtagal ay tuluyan na
itong naglaho sa aming mga mata.
"Akala ko ba ay si Rosh ang sa Deltora?" nagtatakang tanong ko.

"Hindi ba at nabasag ang sa kanya? Hindi ko akalain na baliw rin ang hari ng
Deltora sa babae mula sa salamin. Akala ko ay si Zen lang ang masyadong madrama at
kailangan pa naming icadena" naiiling na sabi ni Caleb.

"Mas mabuting bumalik muna tayo sa mansion ni Leon bago tayo sumunod sa palasyo"
mabilis akong tumango sa ni Evan dahil kailangan ko na rin

magpalit na damit.

Kailangan din magdamit ng prinsipe ng nyebe, ayokong pagpantasyahan siya ng mga

babaeng bampira sa palasyo.

"Zen.." nanatiling nakatayo lamang si Zen at masyadong malayo ang kanyang

tinatanaw.

"Zen!" malakas na tawag ko sa kanya. Lumingon siya sa akin na parang nagulat sa

pagtawag ko.

"Hinahabol mo ba ng tanaw ang babaeng 'yon?" iritadong tanong ko sa kanya.

"No, but there is something with that crow. Napansin nyo rin ba 'yon Caleb, Evan?"
tanong niya sa mga kapatid niya.

"Akala ko ay ako lang ang nakakaramdam. Yes, there is something" mabilis na sagot
sa kanya ni Caleb.

"Ibang klaseng uwak ang hawak niya. Parang may nakakulong na ibang enerhiya. Hindi
ba nila ito napapansin?" nagtatakang tanong ni Evan.

"Anyway, let's go" sa sinabing ito ni Zen ay nagsimula nang gumalaw ang bloke ng
yelong sinasakyan namin.

"Where is your dress, Claret?" tanong sa akin ni Evan na nakapagpapula lang naman
ng aking mga pisngi.

"Nasabit sa sanga ng puno" maiksing sagot ko.

"O? Nasabit sa isang prinsipe? Itago na lang natin sa tawag na pangalawang prinsipe
ng Sartorias" sabay nagtawanan si Evan at Caleb. Tinakpan ko na lang ang aking
tenga kahit naririnig ko pa rin ang kanilang tawanan. Nakakainis talaga ang
magkapatid na ito.
"Leave her alone, idiots" iritadong sabi ni Zen na sinimulan na namang tumabi sa
akin.

"Zen,

pinapaalala ko sa'yo. You can't have her fully yet. Kailangan nyong hintayin ang
natitirang tatlong babae" paalala ni Evan.

"Nakakabingi na 'yang tatlong daang taon. Paulit ulit na lang" matabang na sabi ni
Zen bago ito sumandal sa balikat ko at mabilis niyang ipinulupot ang kanyang mga
braso sa akin.

"Nilalamig ako Claret.." bulong niya sa akin. Muntik na sana akong maawa sa kanya
dahil inagawan ko siya ng damit at sa mahinang boses niya nang maalala kong ang
kapangyarihan lang naman ng lalaking nag iinarte sa akin ngayon ay nyebe. Sinong
niloloko niya?

"Uhuh? Malamig ba Evan?" sabat ni Caleb.

"Oo malamig, lalo na kapag ikaw ang gumawa ng nyebe" natatawang sabi ni Evan na
kasalukuyan na rin na nakaupo katabi si Caleb na nasa unahan namin ni Zen.
"Pigilan mo ako Claret. Itutulak ko ang dalawang 'yan" mahinang sabi sa akin ni Zen
habang nararamdaman kong marahan niyang inaamoy ang aking mahabang buhok.

"Ayoko na nang gulo Zen. Umayos ka" hinampas ko ang kamay niya nang tangkain niyang
tanggalin ang unang butones ko.

"Do you like the king Claret?" nangunot ang noo ko sa tanong ni Zen.

"Bakit ko naman siya magugustuhan?!" ano naman itong pinagseselosan ni Zen?

"I can no longer read your thoughts Claret, hindi ko alam kung humahanga ka na pala
sa ibang lalaki. This is damn frustrating.." lalo nang nangunot ang noo ko sa
pinagsasabi ng lalaking may pangil.

"Zen, nagseselos ka na

naman ba?" bakit ko ba ito naitanong pa kahit obvious na naman?

"I am" bulong sa akin ni Zen. Bakit parang naguguilty ako ng walang dahilan sa tono
ng bampirang ito?
Narinig kong sabay na sumipol ang dalawang bampira sa unahan.

"Tunaw na tunaw na naman" kita ko ang pag iling ni Evan sa unahan.

"Wag naman pati ang yelong ating sinasakyan" sabi naman ni Caleb. Haist. Muntik na
akong matawa sa mga pinagsasabi nitong mga kapatid ni Zen.

"Isa pa, tunaw din ang dalawang 'yan sa akin" iritadong sabi ni Zen. Masyadong
mabilis magbago ang boses ni Zen, kapag tungkol sa pagseselos niya talagang
malambing at kung marinig ko parang ang sama sama ko dahil hindi ko man lang
inaalala ang damdamin niya. Pero kapag naririnig niya ang mga kumento ng mga
kapatid niya para lang namang papatay ang boses niya.

"Oh no, evicted na tayo mamaya Evan. Lalanguyin na lang natin hanggang sa mansion
ni Leon" bakit kaya ang lalakas ng pandinig ng mga bampira?

"Oh, shut up Caleb. Ayoko nang lumangoy. And there is something with the water, we
can't use our power. Hindi ka ba nahihirapan sa kapangyarihan mo Zen?" tanong sa
kanya ni Evan.

"I am a while ago. Ngayong katabi ko na si Claret. I'm all good" hindi ko na
napigilang hindi mapangisi sa tamis ng dila ng lalaking may pangil.
"Fuck. Di makausap ng maayos, tayo na lang ang mag usap Caleb" naiiling na sabi ni
Evan.

"They should find their own mate" bulong sa akin ni Zen na hindi

na umalis sa pagkakayakap sa akin. Bakit kaya ang tagal makarating nang yelong ito
sa mansion?

"Alam kaya ni lolo na pangyayaring ito?" nagtatakang tanong ko. Ayoko nang sakyan
pa ang paglalambing ni Zen dahil hindi maaring hindi magbibigay ng kumento ang mga
kapatid niya hanggang sa umabot na naman sa gulo dahil sa iksi ng pasensya ng
prinsipe ng nyebe.

"Wala si Leon dahil nasa pagpupulong siya sa konseho" bakit naman kaya alam ni Zen?
Hindi ba at hindi maganda ang relasyon nila ni lolo?

"Anyway, I have gained friends Zen. Hindi ako kinuha ng mga lobo dahil kusa akong
sumama sa kanila" sa sinabi kong ito ay napalingon sa aminn si Caleb at Evan.
Nawala ang mga brasong nakapulupot sa akin.

"Nakita nyo akong kasama ang isang lobo. Hindi nila ako sinaktan, kailangan lang
nila ng tulong ko kaya sila napilitang kuhanin ako. Itong pagtulong ko sa kanila,
baka ito na ang maging dahilan para magkasundo ang mga lahi nyo. We can stop the
fighting, deaths and the never ending brutality" sabay umiling sa akin ang tatlong
bampira.
"That's too impossible Claret" agad na sabi ni Evan.

"Anong klaseng tulong ang kinailangan nila sa'yo Claret?" nag iba na ang tono ni
Zen sa akin. Dapat ba ay hindi ko na binuksan ang usapang ito?

"Hindi ko na pala kailangang hintayin pa ang dugo ng tatlong babae. I can treat
disease with my blood alone, tinulungan ko ang pinuno nila mula sa isang malubhang
sakit" mahinang paliwanag ko habang iniintay ang magiging reaksyon

ni Zen.

"Then, you're willing to bleed to death just to save others? Kaya ba ininom mo ang
dugo ng lobong 'yon dahil wala ka nang ibang ginawa kundi maglabas ng sariling
dugo? Don't act like a damn heroic Claret" pakiramdam ko ay nag init ang dugo sa
sinabi ni Zen.

"What? I am just helping! Dahil alam kong 'yon ang tama. Wag nyo akong igaya sa
inyo, my environment was not like this. I didn't grow up around with battles and
brutality. Kung alam kong may paraan pa para maiwasan ang gulo ay gagawin ko"
madiing pangangatwiran ko.

"But you can't just decide like that Claret! Isipin mo din ako. Your blood belongs
to me. Akin ka lang, wala na akong pakialam kong mamatay na silang lahat mula sa
iba't ibang sakit. My Claret is mine alone, please just be selfish for me Claret.
Maging makasarili ka na lang para sa akin.." natahimik ako sa sinabi ni Zen. Hindi
ko na alam kung anong isasagot ko sa kanya. I can't be selfish. I just can't Zen..

Sinubukan kong ibuka ang aking bibig pero wala akong mahanap na salitang
ipapangatwiran ko sa kanya dahil alam ko sa sarili kong hindi niya ako
maiintindihan. Nawala lamang ang paninitig namin sa isa't isa nang sabay tumikhim
si Caleb at Evan.

"Nandito na tayo, wala nang tubig. Lalakarin na lang namin" walang nakasagot sa
amin ni Zen.

Hindi naman mahaba ang aming nilakad hanggang sa makarating kami sa mansion ng
aking lolo. Agad kong napansin na may umakbay sa balikat ni Zen na mabilis naman
nitong tinanggal.

"How was my brother? Mas magandang

lalaki pa rin ako?" tanong ni Rosh kay Zen na mainit na naman ang ulo.

"Syempre mas gwapo ka" wala sa sariling sagot ni Zen na nagpagusot sa mukha ni Rosh
na hindi makapaniwala sa isinagot nito.

"What happened to him?" nagtatakang tanong ni Rosh sa dalawang kapatid ni Zen.

"Nag away na naman sila ni Claret, away bati ang talaga dalawang 'yan" tamad na
sagot ni Evan.
"Talaga? Pwede na kitang agawain Claret. You're already off guard" akmang lalapit
na sana sa akin si Rosh nang may lumabas na namang matulis na yelo sa pagitan
naming dalawa.

"Leave her alone Rosh" malamig na sabi ni Zen na hindi tumitingin sa direksyon
namin. Hindi ko mapigilan ang pagtaas ng aking kilay. Mad huh?

Nakarating kami sa mansion na hindi na hindi na naman namamansin si Zen pero hindi
niya hinahayaang makalapit sa akin si Rosh.

Napakamoody talaga ng prinsipe ng nyebe.

Agad akong nagtungo sa aking kwarto para makapgbihis. Tumagal siguro ako ng mga
kalahating oras bago ako matapos at sa paglabas ko ay nakaabang na sa akin ang apat
na makikisig na bampira. Napansin ko ang mabagal na paglalandas ng mga mata ni Zen
sa aking kabuuan at nang sandaling nagtama ang aming mga mata ay mabilis niya itong
iniwas.

Sige artehan mo pa ako Zen Lancelot Gazellian.

Sa buong oras ng biyahe namin papunta sa palasyo ng Deltora ay hindi na nagtangkang

magsalita sa akin ni Zen at kahit nang makarating kami sa palasyo ng Deltora ay
hindi na ako pinansin ni Zen.

Sinalubong

kami ng hari at nang dalawang kasama niya kanina. Hindi na ako nag aksaya pa ng
oras, may kung anong nagtutulak sa akin para makita ang salamin ng Deltora. I need
to see it badly.

"Mahal na hari, maaari ko na ba na makita ang iniingatang salamin ng kahariang

ito?" ramdam ko ang pagtitig sa akin ni Zen sa sinabi ko.
"Sumunod kayo" utos ng hari sa amin. Mabilis naman kaming sumunod, agad kong
napansin na nawala na si Rosh na kanina lamang kasama namin.

Wala nang muling nagsalita habang tahimik kaming naglalakad patungo sa salamin ng
Deltora. At nang makarating kami sa pintuan kong nasaan nasa likod nito ang salamin
na siyang kapareho ng aking pinagmulan ay bigla na lang akong kinabahan.

Kakaiba ang nararamdaman ko sa pagkakataong ito, hindi ko maintindihan kung bakit

may kakaibang enerhiyang nagtutulak sa akin para mas magmadaling makalapit sa
mahiwagang salamin ng Deltora. Unti unti itong binuksan ng hari at nang sandaling
tumama ang aking mga mata sa sarili kong repleksyon mula sa mahiwagang salamin,
pakiramdam ko ay may kung anong nagwawala mula sa loob ko.

My heart is damn beating so fast. Ano itong kabang nararamdaman ko?

"Pwede ko ba itong hawakan mahal na hari?" bumaling ako sa hari na mukhang nag
aalinlangan sa aking hinihiling.

"You can't Claret. Ayokong lumalapit ka sa mga salamin" malamig na sabi sa akin ni
Zen na sa wakas ay nagsalita na sa akin.

"You can, baka sakaling malaman mo ang kanyang pagdating. I can't wait to see my
queen" bahagya akong napangiti sa sinabi ng

hari habang kumiskislap ang kanyang mga matang nakatitig sa napakaeleganteng

salamin. Sa tuktok ng salaming ito ay may kakaibang desinyo katulad ng salamin na
nagdala sa akin sa mundong ito.

Mine was spade and this one is clubs. Dito manggagaling ang pangalawang babae.
Katulad ko rin ba siya? Pinalaki rin ba siyang ilag sa mga lalaki para mapanatiling
birhen dahil sa iniingatan naming dugo?

Sa unang paghakbang ko papunta sa salamin ay halos manlaki na lang aking mata nang
may makita akong duguang babae mula sa salamin. She's in pain. At sa bawat pagtibok
ng puso ko ay nararamdaman kong isa siya sa apat na babae. Siya ang reynang
hinintay ng hari ng Deltora. Nakikita ba nila ang nakikita ko sa salamin?

"What's wrong?" pakinig kong tanong ng lalaking bampirang kasama ng hari kanina.
Kung ganoon ako nga lang ang nakakakita.

"I need to enter.." madiing sabi ko.

"What the fuck?! No way" mabilis nakaharang si Zen sa harap ng salamin.

"You can't Claret.." ilang beses siyang umiling sa akin. Hindi pwedeng pabayaan ko
lang ang aking nakita.

"Gazellian! Binabalaan kita. Hindi kita mapapatawad kapag nabasag ang salaming nasa
likuran mo" seryosong sabi ng hari. Hindi natinag si Zen sa sinabi ng hari at
nanatili itong nakatitig sa akin.

"King Tobias, your queen needs me. Alam nating lahat na ako lang ang pwedeng
makadaan sa salaming 'yan. Hindi maganda ang nakikita ko sa salamin" natigilan ang
hari sa sinabi ko.
"No, no. Hindi ka na babalik sa mundo mo Claret. Dito ka lang. You're here for me.
If you're mad? Okay, I'm sorry..just just don't leave" hindi ba at siya itong galit
sa akin?

"Pangalawang Prinsipe ng Sartorias, inuutusan kitang padaanin ang babaeng ito"

madiing sabi ng hari. Napansin ko na humarang na rin si Evan at Caleb sa harap ng
salamin.

"No Claret.." madiing sabi ni Evan at Caleb.

"I am warning you Gazellians. You're inside my territory" maawtoridad na sabi ng

hari.

Napansin ko na nagsisimula nang magdatingan ang hindi birong bilang ng mga bampira
mula sa iba't ibang direksyon.

Damn, this is not good.

--

VentreCanard
=================

Chapter 17

Chapter 17

Agad akong kinabahan nang lalong nadoble ang bilang ng mga bampirang nakapalibot sa
amin. Mapapalaban na naman ba ang mga Gazellian ng dahil sa akin? Pero hindi ito
ang gusto kong mangyari.

All I want is to help, dahil itong nararamdaman ko sa unang pagtama pa lang ng mga
mata ko sa salamin ay hindi na tama. Talaga ba na may malalim na koneksyon ang apat
na babae sa propesiya? O talagang kakayahan ko na ito para malamang ang babaeng
nakikita ko sa salamin ay ang hinihintay na reyna ng buong Deltora?

At kung tama itong nararamdaman ko, hahayaan ko na lang ba ang mga nakita at
narinig ko mula sa salamin? It could be a matter of life and death. Damn. Hindi
pwedeng pabayaan ko na lang ang nakita ko sa salamin dahil mawawala ang halaga ang
dugo naming matitirang mga babae kapag nawala ang isa.

At hindi ko ito hahayaang mangyari.

"Zen, let me enter please. I will come back, I promise" hindi natinag si Zen sa
sinabi ko dahil nanatili siyang nakaharang sa harap ng salamin kasama ng mga
kapatid niya.

"What? Playing heroic again?! Claret naman. Just stay here, dito ka lang sa akin. I
can't follow you on your world, bagay na kahit kailan ay hindi ko kayang gawin"
nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Hindi ba at sabi niya noon ay sasamahan niya pa
ako sa aking lola? I don't understand.

Agad kong napansin na bahagyang itinaas ng hari ng Deltora ang kanyang kamay para
bigyan ng babala ang kanyang mga alagad na huwag munang sumugod sa tatlong bampira
na nakahara sa harap ng salamin.

"What

do you mean? Nakatawid ang mga kapatid mo sa mundo ko. Hindi ba at sila pa ang
sumundo sa akin?" napansin ko na bahagyang ngumiti ng mapait ang hari ng Deltora sa
tanong ko kay Zen.

"Pity. But all we can do is to wait. Wait for damn years.." mahinang sabi ng hari
ng Deltora.

"I don't understand.." naguguluhang sabi ko.

"Isa sa limitasyon ng apat na lalaking bampira ay ang kakayahang hindi makatawid sa

kabilang mundo. Zen can't follow you Claret, not in a million ways.." sabat ni Evan
sa usapan.

"Kung kaya kong makatawid sa mundo mo Claret, hindi na ako naghintay nang
napakahabang taon. I'll definitely drag you here in no time. Please, don't go
Claret. Ayoko nang maghintay. I can't spent a damn miserable years again. We have a
different time frame Claret. It will took years for you to come back.." nangatal
ang buo kong katawan sa sinabi ni Zen. Bumuo na naman ba ako ng isang makasariling
desisyon? Muli ko na naman bang matatagpuan si Zen na nakacadena sa isang madilim
na lugar na may namumugad na mga halimaw dahil sa kahihintay sa akin? But I need to
go.
"Hindi ako magtatagal Zen. Hindi ka maghihintay ng matagal.." mahinang sabi ko sa
kanya kahit hindi ako nakakasigurado sa mga sinasabi ko. Wala akong alam sa anumang
naghihintay sa akin sa kabilang parte ng salamin pero isa lang ang alam ko at ito
ay hindi magbulag bulagan o magbingibingihan sa mga nakita at narinig ko.

"Claret.." mahinang tawag ni Zen sa pangalan ko na nagpakirot sa dibdib ko.

"Zen.."

Nawala

ako sa pakikipagtitigan kay Zen nang marinig ko muli ang daing ng babae mula sa
salamin. She badly needs me, hindi na ako pwedeng mag aksaya pa ng oras.

"Zen! Babalik ako, I will come back" paliwanag ko sa kanya. I'm running out of
time. Nagsimula na akong humakbang papalapit sa salamin.

"King Tobias, nakikiusap ako. Wag nyo silang sasaktan.." sa sinabi kong ito ay alam
kong nahuhulaan na ng mga Gazellian ang sunod na mangyayari. Sabay sabay nagkulay
pula ang kanilang mga mata. Maging ang mga pangil nila ay nasimula nang magpakita.
Mabilis bumaba ang temperatura dahil sa kapangyarihan ni Zen, agad akong nakarinig
ng pagkulog mula sa kalangitan at isang malakas na pagyanig dahil sa malakas na
pagsuntok ni Caleb.

Kapwa sila humarang tatlo sa harap ng salamin para hindi ako makadaan.

"Claret, you can't.." nagulat na lang ako nang may humarang na napakalaking yelo sa
pagitan naming lahat. Walang bampira mula sa Deltora ang nakapasok sa makapal na
yelong ginawang harang ni Zen sa pagitan namin.
"Crashed the damn ice" pakinig kong utos ng hari ng Deltora sa mga alagad nito na
mabilis sumunod sa kanya.

Nanatili akong nakatayo habang pinagmamasdan si Zen sa kabilang parte ng yelo. Agad
kong binuksan ang koneksyon namin sa aming isipan.

'Zen,wag na nating paabutin sa ganito. Hayaan mo akong gawin ang katungkulan ko sa

buong Parsua. I heard her queen's voice, she's dying Zen. She's dying!'

'Fuck! What's your goddamn business with her queen? You are not

his servant!'

'Yes, I am not his servant Zen. But that girl is part of me! We have this
connection Zen, alam ko itong sinasabi ko. Nararamdaman kong nahihirapan siya. She
needs me..'

'But, I need you. You're not here because of that goddamn prophecy Claret. You're
here because of me..'

'Zen, please. Wag na nating paabutin ito sa gulo. Ayokong masaktan kayong
makakapatid. Kayo na ang pamilya ko sa bago kong mundo. Huwag nyo na akong
salungatin..'

Muling nawala ang titigan namin ni Zen nang magsimula nang makaroon ng maliliit na
bitak ang makapal na yelong nakapagitan sa amin ni Zen.
"I can't Claret. Hindi na kita pababalikin pa sa mundo mo.." sa sinabi niyang ito
ay tuluyan nang gumuho ang napakakapal na nyebe na siyang ginawa niyang harang sa
pagitan namin.

Napapikit na lang ako nang makitang may pabagsak na yelo sa akin. Agad kong
iniharang ang aking mga braso para sa anumang tatama sa akin pero tumagal ako sa
ganitong posisyon ay wala pa akong nararamdamang mabigat na bagay sa aking katawan
at nang muli kong imulat ang aking mga mata ay agad kong nalaman ang dahilan.

Kasalukuyan lang naman akong nakakulong sa makapal na bloke ng yelo habang abala na
sa pakikipaglaban si Zen at ang kanyang mga kapatid mula sa mga bampira ng Deltora.

'Stop this Zen!' ilang beses kong pilit hinampas ang bloke ng yelong nakakulong sa
akin.

'Zen!' napapalibutan siya ngayon ng apat na bampira. Nanatili siyang hindi

sumasagot sa

akin habang panay ang pagtawag ko sa pangalan niya. He can't lock me like this. We
can't be selfish. Ano na lang ang mangyayari sa buong kaharian ng Deltora kung
mapapagaya ang hari nito kay Rosh na hindi man lang nasilayaan ang kaparehang babae
mula sa kabilang mundo?

Pilit kong pinaghahampas ang matibay na yelong nakapalibot sa akin. Nasaan ang hari
ng Deltora? He needs to break this ice. Kailangan na naming magmadali.

Muli akong napatingala nang maramdamang nagsisimula nang gumuho ang kabuuan ng
kwarto. Fuck!

'The mirror Zen! Mababasag ang salamin!' akala ko ay tuluyan nang maguguhuan ng
malalaking bato ang magandang salamin nang mabilis nakalapit dito ang hari ng
Deltora para pirasuhin ang batong muntik nang tumama dito.

Napansin ko na kapwa abala na rin si Caleb at Evan na napapalibutan na rin ng hindi

birong bilang ng malalakas na bampira. Habang si Zen naman ay walang ibang ginawa
kundi magpaulan ng matutulis na mga yelo na pilit na iniiwasan ng mga bampira sa
Deltora.

Napahawak na lang ako sa aking bibig nang may katawang tumama sa bloke ng yelong
kinalalagyan ko. Agad kong napansin ang mabilis na nakalapit si Zen at marahas
niyang sinipa ang katawan ng bampira papalayo sa blokeng kinalalagyan ko. Pero agad
na may dumamba sa kanyang likuran na mabilis sinundan ng tatlo pang mga bampira.

'Zen please. I need to help her'

'No, hindi ka lalabas sa yelong 'yan' sagot niya sa akin sa kabila nang apat na
bampirang kalaban niya.

Habang abala si Zen sa

apat na bampirang kalaban niya ay agad kong nakita sa kabilang parte ng yelo ang
hari ng Deltora. Paano niya masisira ang blokeng ito? Kahit ang malakas na pagtama
ng katawan ng kaninang bampira ay hindi man lang nakapaglagay ng lamat dito.

Napansin ko na inilagay ng hari ng Deltora ang kanyang kamay sa bloke ng yelong

kinalalagyan ko. Nang agad itong mapansin ni Zen ay pabalyang pinatalsik sa iba't
ibang direksyon ang mga kaharap nitong bampira. At nang akmang makakalapit na siya
sa hari ay walang kahirap hirap na tumilapon ang kanyang katawan dahil sa pwersa ng
napalakas na tubig mula sa kaliwang kamay ng hari.

Halos mapanganga na lang ako sa lakas niya. Wala pa akong nakikilalang bampira na
kayang makapagpatilapon kay Zen ng ganito.

"I told you not to hurt him!" malakas na sigaw ko sa haring nakahawak sa yelong
nakakulong sa akin.
"Hindi ko siya pinatay" sagot sa akin ng hari. Sa pagkakataong ito ay si Caleb at
Evan naman ang pilit na gustong makalapit sa hari ng Deltora para patigilin ito sa
unti unting pagtunaw ng matigas na yelong nakapalibot sa akin. Pero kagaya nang
unang ginawa niya, bigla na lang tumilapon sa magkaibang direksyon ang magkapatid.

Ganito ba talaga kalalakas ang mga hari? Hindi biro ang lakas ng mga Gazellian,
ilang beses ko na silang nakitang makipaglaban pero parang hindi man lang umabot sa
kalahati ang kanilang mga lakas kumpara sa haring kaharap ko ngayon.

Agad nakabawi si Zen at mabilis siyang nakalapit sa hari ng Deltora, akala ko ay

muling matatamaan si Zen ng malakas na pwersa

ng tubig mula sa kapangyarihan ng hari nang mabilis niya itong mailagan ng sunod
sunod. At halos manlaki ang mata ko nang isang marahas na suntok sa mukha ang
tumama sa hari na nakapagpatalsik dito, akala ko ay pababayaan lang ni Zen na kung
saan magpunta ang lumilipad na katawan ng hari pero mabilis niya itong sinundan
para mabigyan pa ng isang malakas na kasunod. Sa pagkakataong ito ay naharang na
siya ng hari at siya naman ang nagbitaw ng malakas na suntok na muling nagpatilapon
kay Zen.

'Zen! Tama na! Mas malakas siya sa'yo!'

'Who told you? He got that damn throne but I've got the strength? And what else?
hotness? Chill baby, just stay inside that ice'

'Chill? You're bleeding! Just let me pass Zen. Babalik agad ako, hindi na
kailangang umabot sa ganito'
Hindi na ako muling sinagot ni Zen nang sunod sunod silang magbatuhan ng hari ng
Deltora ng kanilang mga kapangyarihan na hindi biro kung sakaling tumama ito sa
kanilang mga katawan. Damn.

Lalong nahirapan si Zen nang hindi lamang ang hari ng Deltora ang naging kalaban
niya dahil nagsimula na namang magkamalay ang mga kaninang bampirang pinatumba
nilang magkakapatid. Kapwa nanghihina na rin si Evan at Caleb dahil sa walang ubos
nilang mga kalaban.

Kahit si Zen ay napapansin kong nanghihina na rin. Nang muli siyang bigyan ng isang
malakas na suntok nang hari ay matagal bago muling nakabangon si Zen. Fuck!

Hindi na siya pinakailaman ng hari dahil muli na itong bumaling sa akin para muling
tunawin ang yelong

nakapalibot sa akin.

"King Tobias! Hindi ka sumusunod sa usapan natin!" iritadong sabi ko sa hari.

"He's still alive" matabang na sabi sa akin ng hari.

Muli akong napatingala nang may tumutulo nang tubig sa aking katawan. Malapit na
akong makalabas mula sa kapangyarihan ng prinsipe ng nyebe.

'Zen, I need to go..' nasabi ko na lang nang unti unting natutunaw ang yelong
nakapalibot sa akin. This is serious, hindi pwedeng ang sarili lang namin ang
isipin namin. May sarili akong responsibilidad sa buong emperyo ng Parsua, nandito
ako dahil isa ako sa apat na babae mula sa propesiya at hindi ko hahayaang may
malagas na isa mula sa amin.
"I'm so sorry Zen.." sinimulan ko nang maglakad papalapit sa salamin. Habang pilit
namang ginagapos ng mga bampira mula sa Deltora ang magkakapatid na Gazellian.
Maging si Zen ay hindi na makagalaw ng maayos dahil sa mga tama nito mula sa hari
ng Deltora.

"Claret! Don't go..don't go" malakas na sigaw ni Zen habang pilit na nagpapalag sa
mga bampirang pumipigil sa kanya.

"Zen.."

Tatlong hakbang na lang ay makakatawid na ako sa salamin. Muli kong sinulyapan si

Zen na pilit gustong makalapit sa akin sa kabila nang dami ng bampirang humaharang
sa kanya.

"Tatanawin ko itong isang utang na loob" mahinang sabi sa akin ng hari ng Deltora
na nasa likuran ko.

"No! No! Claret.." muling sigaw ni Zen nang makitang humakbang muli ako. Hind ko
alam kung bakit bigla na lang nagpatakan ang mga luha ko nang tawagin niya ang
pangalan ko. Hindi ko naman siya iiwanan dahil babalik ako. Kailangan ko lang hindi
ipagsawalang bahala ang babaeng nakikita ko sa salamin.

"Mahal na hari, I need a minute" hindi ko na hinintay ang pagsang ayon ng hari ng
Deltora sa sinabi ko. Mabilis akong tumakbo kay Zen na kasalukuyang nakagapos sa
kamay ng apat na bampira.

Agad kong isinampay ang aking mga kamay sa batok niya at mariin kong inalapat ang
aking mga labi sa labi ng nag iisang prinsipe ng mga nyebe.

Our first human kiss.

"I will come back.." bulong ko bago ako muling tumingkayad para halikan ang kanyang
noo. Hindi ko na hinintay pa ang reaksyon niya sa biglaan kong ginawa. Kailangan ko
nang magmadali.

At nang nasa huling hakbang na lang ako sa salamin ay narinig ko na muli ang boses
ng pinakamakisig na prinsipe mula sa Sartorias.

"I love you..Please come back for me.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 18

A/N: This is my first time writing a vampire story. Natutuwa po talaga ako na
nakakatanggap ako ng magagandang feedbacks kahit baguhan pa lang po ako sa genre na
ito. Thank you so much!
Chapter 18

Hindi na nanlaban pa si Zen sa napakaraming bampirang pumipigil sa kanya, sa halip

ay pinagmasdan niya na lamang ako hanggang sa tuluyan na akong makatawid sa salamin
na siyang nag uugay sa aming mga mundo. Tanging ang mapupula niyang mga mata na
nagsisimula na muling magkulay itim ang huli kong nakita mula sa pinakamakisig na
bampirang aking nasilayan.

Hindi ko akalaing makakaramdam ako ng ganitong kirot sa aking dibdib, hindi

sumasang ayon ang puso ko sa ginawa kong ito dahil sinalungat ko na naman ang
lalaking ilang taon na akong minamahal at hinihintay kahit hindi pa ako
nasisilayan.

Alam ko sa sarili kong walang kasiguraduhan ang anumang pwedeng mangyari sa akin,
ano nga ba ang pwede kong magawa bukod sa gamitin ang sariling dugo para makalunas
ng iba't ibang sakit? Hindi ko nga alam kung may kakayahan din ako katulad ng mga
Gazellian o ito na mismong panggagamot ang kaya kong gawin? Kahit ang lakas ng
isang bampira ay wala ako.

Saan nga ba ako kumuha ng lakas ng loob para magpresintang tulungan ang pangalawang
babae sa propesiya?

Ang gagawin kong ito ay hindi para may mapatunayan ako, hindi para may masabi sa
akin ang buong emperyo, ginagawa ko ang bagay na ito dahil alam kong ito ang tama.
Alam kong ako lang sa loob ng kwartong aking pinaggalingan ang may kakayahang
matagpuan babae dahil ang taong higit na makakahanap

ng kanyang presensiya ay walang kakayahang tumawid sa kabilang mundo.

Mukhang ang pangarap kong ipakilala si Zen sa babaeng nag aruga at nagpalaki sa
akin ay imposible nang mangyari. He can't cross my world.

Hinayaan ko munang mahulog ang katawan ko gaya nang una akong itulak sa salamin ng
mga kapatid ni Zen. Saang parte kaya ng mundo ako babagsak? Hindi naman siguro ako
mahuhuli nang dating? Ano na lang ang sasabihin ko sa umaasang hari ng Deltora?
You can do this Claret!

Agad kong naramdaman ang lalong pagbulusok ng aking katawan pababa. Mukhang may
babagsakan na ako. Pilit kong iniikot ang aking katawan sa kabila nang pwersa ng
aking pagbaba. At nang imulat ko ang aking mga mata ay agad kong naaninaw ang
bahagyang umuusok na tubig. Napahinga na lang ako ng maluwag.

Mukhang sa isang paliguan ako babagsak. Sana nga lamang ay malalim ito at hindi
bumagsak ang katawan ko sa matigas na bagay. Napasigaw na lang ako nang tuluyan na
akong bumagsak sa tubig.

Nasaan kaya ang babae? Sinimulan ko nang lumangoy pataas para kumuha ng hangin.
Masyadong masarap sa pakiramdam ang tubig. Damn. Baka makalimutan ko na ang
talagang ipinunta ko dito.

Unang pagsungaw pa lamang ng aking ulo sa tubig ay agad na akong nakakita ng

babaeng kasalukuyang nakatubog sa tubig at nakatalikod sa akin. Siya na ba ang
hinahanap ko? Bakit wala akong maramdaman na kahit ano sa kanya?

"Maligayang pagdating sa unang itinakdang babae mula sa kabilang mundo" kabilang

mundo? Hindi ba at nasa mundo na ako ng mga tao? Where am I?

Sino ang babaeng ito? Hindi siya ang babaeng hinahanap ko.

"Nasaan ako?" ito ang unang lumabas sa aking mga labi. Nagsimula nang umahon ang
babae sa tubig at lumantad sa aking mga mata ang magandang hubog ng kanyang katawan
at ang kahanga hanga niyang kutis. Sinalubong siya ng isang babae na may eleganteng
kasuotan na katulad ng mga babaeng utusan sa Sartorias. Mabilis siya nitong
binalutan ng maputing roba. At habang nanunuod sa nangyayari ay nasagot ko na ang
sarili kong katanungan, wala ako sa mundo ng mga tao.

Pero napasinghap na lang ako nang humarap na sa akin ang babae. What happened to
her beautiful face? Kalahati ng napakagandang mukha niya ay sunog.

"Hindi ako kaaya ayang tingnan hindi ba? Dati rin akong may maladyosang kagandahan
na katulad ng sa'yo Claret Cordelia Amor.." ilang minuto siguro akong natulala
dahil wala akong mahanap na isasagot sa babae. Bakit may mga nilalang na
nakakayahang sumira ng kagandahan na siyang pinakaimportante sa isang babae? Mga
walang puso.

"Who are you?" natanong ko na lang sa kanya. Bakit sa lugar na ito ako napadpad?

"Bakit hindi ka muna umahon? Sabayan mo muna akong uminom ng tsaa" sa halip na
muling magtanong sa kanya ay sinimulan ko nang maglangoy papunta sa hagdan pero
hindi ko na kinailangan pa ito nang biglang nahawi ang tubig sa gitna at nagbigay
ng daan sa hagdanan na dapat ay lalanguyin ko pa.

"You can walk my dear" simpleng sabi niya. Ngayon ko mas nakumpirma na isa rin
siyang makapangyarihang bampira.

Nasa puno

na nang pool ang isa pa niyang tagasunod na may hawak na puting tuwalya para sa
akin. Nang tanggapin ko na ito ay hindi na ako nag aksaya ng oras pa na sumunod sa
babae. Kasalukuyan na siyang nakaupo habang may tagasunod siyang naglalagay na ng
mainit na tsaa sa dalawang tasa. Hindi ko maiwasang hindi maawa sa nangyari sa
kanyang mukha, hindi ko yata alam ang gagawin ko kapag nangyari ang bagay na ito sa
akin.

"Maupo ka" pormal na sabi niya na agad ko namang sinunod.

"Ang mga naririnig ko kanina mula sa salamin? May kinalaman ka ba dito? Bakit dito
ako napadpad? Alam mo ba kung nasaan ang pangalawang babaeng nakatakda? Dahil sa
mga naririnig ko alam kong kailangan niya ng tulong ko" marahan siyang sumimsim ng
tsaa bago niya sinalubong ang aking mga mata.
"Lahat ng narinig mo o nakita ay mula lang sa isang ilusyon. Ang pangalawang
itinakdang babae ay nananatili sa kabilang mundo" marahas akong napatayo sa aking
kinauupuan na may nanlalaking mga mata at nangangatal na mga kamay.

"Ano?! Hindi mo ba alam ang kaguluhang nangyari sa kaharian ng Deltora para lamang
makatawid ako sa lugar na ito?! Halos magpatayan na ang mga Gazellian at ang mga
bampira ng Deltora! Ikaw ba ang gumawa ng ilusyon? Anong gusto mong mangyari? I
even left Zen wounded! I left my mate because of your goddamn illusion! Nasaan
ako?!" mabilis kong iginala ang aking mga mata. Nasaan ang salamin? Nasaan ang
salamin na maaari kong gamitin pabalik sa Deltora?

"Dahil kailangan kitang iligtas Claret. Ayokong mapagaya ka sa akin na pagkatapos

makuha ang kailangan ay ituturing na lamang na parang isang basura" muling bumalik
ang aking mga mata sa babae. Ano itong sinasabi niya?

"What do you mean?" kunot noong tanong ko sa kanya.

"Dati rin akong itinakdang babae Claret. Isa rin ako sa itinakdang babae noon, isa
ako sa apat na minalas na babae. Tingnan mo ako ngayon? Hindi malayong mangyari din
sa'yo ang bagay na ito." Itinuro niya sa akin ang sunog niyang mukha. At lalo akong
nalito sa sinasabi ng babae. Hindi pa maayos ang pagpapaliwanag sa akin ng aking
lolo tungkol sa buong tungkulin ng apat na babae. Pero bakit humantong sa ganito
kasalimuot ang kanyang mukha? Parte din ba ng aming tungkulin na isakripisyo ang
aming ganda?
"Kung ganoon, isa ka rin tao noon?" mapait siyang ngumiti sa akin.

"I was once a human, at kung bibigyan ako nang pagkakataong isilang muli hihilingin
kong muling maging tao at mamatay na isang tao. Pero ano na nga ba ang magagawa ko?
I am a lost vampire, mateless, alone and damn ugly" dito na nanlambot ang tuhod ko
at napahawak na lang ako sa aking kaninang inuupuan.

"Bago ako umupo, may katanungan lamang ako. Ang oras sa lugar na ito ay kapareho ba
ng oras sa buong Parsua? Wala tayo sa mundo ng mga tao hindi ba?" paninigurado ko.
Dahil kung magkaiba ang oras namin ni Zen ngayon, hindi na ako mag aaksaya pa ng
oras na sagutin ang sarili kong kiyuryosidad dahil magkukumahog na akong bumalik sa
Deltora. Ayoko nang muling maghintay sa akin si Zen nang napakatagal na panahon.
Ayoko nang

muling makita ang takot sa kanyang mga mata habang lumiliit ang distansya ko sa
salamin.

"Nasa mundo ka pa rin ng mga bampira" napabuntong hininga ako at muli na akong
naupo. Saang parte kaya ako ng mundo nila napadpad?

"Wala ako sa Parsua, hindi ba?" dahil kung nasa isa sa emperyo ako ng Parsua
malamang ay naramdaman na ni Zen ang aking presensiya. Kahit ako ay hindi ko
maramdaman ang sa kanya. Nasaang emperyo ako?

"Nasa emperyo ka ng Eberron na siyang nasasakupan ng Halla" Sa pagkakaalam ko ay

nahahati sa apat na malalaking isla ang mundo ng mga bampira at tanging ang Parsua
lamang ang alam ko sa apat. Kung ganoon ay nasa emperyo ako ng mga kalaban.
"Hindi ba at sinabi mong dati ka rin isa sa apat na babae? Hindi ba at tanging ang
Parsua lamang ang may salamin? Anong ginagawa mo dito? Hindi ba at kalaban ng
Parsua ang lugar na ito?" tanong ko sa kanya.

"Dahil higit na mas manganganib ang aking buhay kung mananatili ako sa Parsua"
maiksing sagot niya na lalong gumulo sa aking isipan.

"Delikado? Hindi mo ba alam na mas delikado ako sa lugar na ito? Mas delikado tayo
dito kapag nalaman nilang nanggaling tayo sa Parsua. Para saan ang mga ilusyon mo?
bakit mo ako nilinlang?" pilit kong pinapakalma ang sarili ko kahit nagsisimula na
akong kabahan. Paano kung biglang malaman ng mga bampira dito na nandito ang
babaeng pwedeng maging hadlang upang tuluyan na nilang masakop ang kabuuan ng
Parsua.

"Tulad ng sinabi ko sa'yo Claret. Tinawag kita sa lugar

na ito para iligtas ka mula sa kamay ng kasuklam suklam na emperyong 'yon.

Gagamitin ka lang nila katulad ng ginawa nila sa akin. Gagawin ka lang nilang
kasangkapan" hindi ko maintindihan ang sinasabi niya.

"Sinasabi mo ba na mapanganib ang mga Gazellian? Sinasabi mo ba na mapanganib ang

Parsua?" nanliliit na ang mga mata ko sa kanya. Bakit niya sinisiraan ang emperyong
pinanggalingan niya?

"Sa nakikita mo sa aking mukha Claret? Sa tingin mo ba ay napabuti ako sa kamay

nila? Hindi mo ba natatanong kung nasaan ang natitirang tatlong babae? Bakit ako na
lang ang nakakausap mo sa mga oras na ito?" natigilan ako sa sinabi niya. Nasaan na
nga ba ang natitirang tatlo? Ano ang mangyayari sa amin pagkatapos naming magkasama
sama?

"Nasaan sila?" mahinang tanong ko sa kanya.

"Patay na silang lahat Claret. Ako na lang ang natitira sa apat na itinakdang
babae. Isinakripisyo nila ang buhay naming apat para sa pansariling kaligtasan ng
buong emperyo ng Parsua at tanging ako lang ang nakatakas at nakaligtas. Mga
inosente tayong nabubuhay sa ating mundo Claret..at itong pagdating natin sa
mundong ito ay hindi itinakda kundi isang sumpa. Ang sunog na ito..ang sunog na ito
sa mukha ko ay galing sa unang prinsipe. Ang prinsipeng nagmamay ari ng
kapangyarihan ng apoy.." sa bawat pagpatak ng luha ng babaeng nasa harapan ko ay
siya namang pagsikip ng puso ko. Hindi ko rin maintindihan kung bakit may parte sa
pagkatao ko na parang sumasang ayon sa mga sinasabi niya. Narinig ko rin mismo sa
aking lolo na kaming apat na babae ang magpapatatag sa buong

emperyo ng Parsua, pero sa papaanong paraan? Kasama ba dito ang pagsasakripisyo ng

aming sariling mga buhay?

"Nabubuhay pa ba ang prinsipeng gumawa niyan sa'yo?" marahang tanong ko sa kanya.

"Isa na siyang hari ngayon. Ang hari ng Trafadore" hindi ko maiwasang hindi
kamuhian ang sinabing hari ng babae.

"How about your mate? Pinabayaan ka na lang ba niyang isakripisyo? Papaano ang mga
kapareha ng tatlong natitirang mga babae? Hinayaan lang ba silang mamatay ng mga
ito?" naguguluhang tanong ko. Hindi ko na alam kung sino ang paniniwalaan ko. Ano
itong nalalaman ko Zen?
"Sa umpisa pa lang ay alam na nila ang mangyayari sa atin Claret. Masyado kaming
nabulag sa pag ibig. Pag ibig na akala namin ay totoo..pero ginagamit lang nila ito
para makuha ang gusto nila sa atin. Para hindi sumalungat ang bawat patak ng ating
dugo.." dito na nagtuluan ang mga luha ko. Ano itong naririnig ko Zen? Bakit hindi
ko mahanap sa kahit anong sulok ng aking puso na nagsisinungaling ang babaeng
kaharap ko?

"Sinasabi mo ba na hindi totoo ang ipinapakita nila sa akin ngayon? Sinasabi mo ba

na kasinungalingan lang ang naririnig ko sa bawat bampirang nakakasalamuha ko sa
buong Parsua?" ilang beses kong tinapik ang dibdib ko dahil nararamdaman ko na ang
paghapdi nito. Bakit hindi ko makita sa mata ng babaeng ito na hindi siya nagsasabi
ng totoo? Bakit pawang katotohanan lamang ang nakikita ko sa kanyang mga mata?

Ang mga ngiti ni Zen sa akin? Ang mga yakap niya at ang malalambing niyang mga
salita sa akin? Parte din ba ito para makuha ng Sartorias ang kinakailangan nila sa
akin?

"Hindi ako naniniwala sa'yo. Sinabi niyang mahal niya ako..sinabi niya 'yon bago
ako pumasok sa salamin. Halos patayin niya ang mga bampira sa Deltora para lamang
pigilan ako. Bigyan mo ako ng pruweba... I can't believe you" pilit kong
kinukumbinsi ang sarili kong hindi ako ginagamit ni Zen. Hindi niya ako ginagamit,
sinabi niyang mahal niya ako..

"Sumunod ka.." kahit nangangatal na ang aking mga tuhod ay pinilit kong sumunod sa
babae.

At habang naglalakad kami ay mas nakikita ko na ang patutunguhan ng aming mga paa.
Nang sandaling tumigil kami sa paglalakad ay bigla na lamang nawala ang lakas ng
aking mga tuhod at tuluyan na akong napaluhod sa malamig na sahig. Wala nang ampat
ang pagpatak ng mga luha ko..

What the hell is this Zen? It couldn't be...

"Ang tatlong nakatakdang babae noon. Mahimbing na silang nagpapahinga..." malumanay
na sabi ng babae. Kahit wala na silang mga buhay ay nag uumapaw ang kanilang mga
kagandahan.

"Nalagutan sila ng hininga nang balutin ang bawat parte ng kanilang katawan ng
makapal na bloke ng yelo.." nababalutan ng yelo ang walang buhay na mga katawan ng
tatlong babae.

"No..no, ayokong marinig...please.."pagmamakaawa ko sa nangangatal kong boses.

Ayoko nang marinig ang anumang sasabihin niya.

"Iisa lamang ang may kapangyarihan nito sa mundong ito Claret" fuck!

"Please stop..ayoko nang marinig. Parang awa mo na.."

"Pinatay sila ng munting prinsipe ng Sartorias.."

--
VentreCanard

=================

Chapter 19

Chapter 19

Nanatili nang tahimik ang babaeng may sunog sa mukha nang matapos niyang sabihin na
si Zen ang may kagagawan kung bakit kapwa wala nang buhay ang mga babaeng
kasalukuyang nababalutan na ng matigas na yelo.

Nakatayo ang naglalakihang yelo na may mga kanya kanyang nakaukit sa bandang itaas
nito na siyang simbolo ng bawat babae. Spade, Clubs, Heart. Kung ganon ang babaeng
kasama ko ngayon ay ang sumisimbolo sa dyamante.

Pilit akong tumayo habang pinupunasan ang pumapatak na luha mula sa aking mga mata.
Naaawa ako sa sinapit ng tatlong babaeng ito, kung iisiping mabuti tama ang sinabi
ng babaeng kasama ko. Nanahimik ang buhay namin mula sa kabilang mundo, masaya kami
at malayo sa panganib. Pero bakit hinayaan ng mga bampirang magkaganito ang tatlong
babaeng ito? Bakit basta na lang sila pinabayaan ng mga lalaking bampirang
nakatakda sa kanila?

Nagsimulang maglandas ang aking mga kamay sa yelo kung saan nakahimlay ang babaeng
may simbolong kagaya ko. The spade deity. Kahit wala na siyang buhay ay makikita
ang napakaamo niyang mukha na aakalaing nasa malalim lamang siyang pagkakatulog.

Hindi ko alam kung bakit parang pilit na may pumipiga sa aking dibdib. Awang awa
ako sa kanila, naiinis ako sa sarili ko dahil wala akong ibang kayang gawin kundi
umiyak at malito sa mga nangyayari. Wala akong kahit anong kakayahan para
matulungan ang sitwasyon nila. Nalilito na ako. Nagising na lang akong katabi si
Zen, nakagat ako ng mga pangil niya at naging isang ganap na bampira, nakagamot ng
mga lobo at ngayon? Bigla ko na lamang makikitang ang mga kagaya

kong itinakdang babae ay kapwa wala nang mga buhay?

Hindi ko matanggap na ang mga babaeng nagmula rin sa mundong aking kinagisnan ay
nakikitang kong wala nang mga buhay dahil sa sariling kapangyarihan ng lalaking
walang ibang ginawa kundi paluksuhin ang aking puso.

Ilang beses ko nang nakita ang yelong ginagamit ni Zen sa kanyang pakikipaglaban.
Kumpara sa natural na yelo, masasabi ko na mas matibay at malinaw ang sa kanya.
Kung isang normal na yelo lamang ang nakabalot sa katawan ng mga babaeng ito,
malamang ay tunaw na ito.

This ice was from Zen.

Sino ba ang dapat kong paniwalaan? Ang mga babaeng siyang alam kong alam din ang
nararamdaman ko? O ang mga bampirang sandaling panahon ko pa lamang nakilala? Kaya
ba pilit na ipinagbilin sa akin ni lola na huwag na huwag kong tatanggalin ang
kwintas na ibinigay niya? What about my grandfather? But he's a vampire!

"Anong gusto mong gawin ko? Mailayo mo man ako sa Sartorias, hindi mo mapipiglan
ang pagdating ng natitirang tatlo. Inaasahan mo rin ba silang madadala sa isang
ilusyon?" tinalikuran ko na ang tatlong babaeng tahimik nang mga nakahimlay.

"Nagawa kitang tawagin, nagawa kong pigilan ang kauna unahang babae na dapat
tatawid sa mundong ito. Sisiguraduhin kong mapipigilan ko rin ang natitirang tatlo
Claret.." may paninigurado sa kanyang boses na parang planado na niya ang mga
mangyayari. Pero ano itong sinasabi niyang nauna? Hindi ba at ako ang kauna unaha-
mabilis kong ipinilig ang ulo ko nang lumitaw sa aking alaala ang halakhak ng baliw
na bampira.

/>

"Ikaw ba ang may kagagawan kung bakit hindi nakarating ang babaeng hinihintay ng
pangalawang prinsipe ng Deltora?" marahan siyang tumango sa akin. Hindi niya ba
alam ang maaaring magawa sa kanya ni Rosh kapag nalaman nitong ang babaeng
pinakahihintay niya sadyang hinarang?

"Why? Bakit mo siya hindi hinayaang makatawid? Hindi kasama ang babaeng 'yon sa
apat na babae" pangangatwiran ko. Dapat ay hinayaan na lang niya ito, dahil hindi
biro ang pinsalang nagagawa ni Rosh dahil sa naudlot niyang pag ibig. Naging sakit
na siya ng kabuuan ng Parsua.

"Dahil mahalaga ang gagampanan ng babaeng 'yon sa inyong apat. Parte din siya ng
propesiya, magiging parte din siya ng malaking sakripisyong gagawin ng taksil na
emperyong 'yon" ano ba talaga ang totoong nangyari?

"Hayaan mo akong makabalik sa Parsua, hayaan mo akong humingi ng paliwanag sa mga

Gazellian. Hindi ko pwedeng basta na lamang paniwalaan ang mga sinasabi mo. Inaamin
ko na higit pa sa kalahati ng damdamin ko ang pumapanig sa mga sinasabi pero hindi
ako matatahimik kung pababayaan ko na lamang ang kung anong pilit nagsusumigaw
dito..." marahan kong itinapat ang mga kamay ko sa aking dibdib.

"Habang pinaparatangan mo ang pangalawang prinsipe ng Sartorias, parang hinihiwa

ang dibdib ko. Ang lalaking sinasabi mong siyang kumitil sa tatlong babaeng ito ay
walang iba kundi ang bampirang naghintay sa akin nang napakahabang panahon.." hindi
man lang nagbago ang ekspresyon niya sa mga sinabi ko.

"Ganyan din ako noon Claret. I am blinded by

that foolish love, hindi kita hahayaan pang bulagin ng mga bampira sa Parsua. Hindi
ko na hahayaan pang maulit muli ang nangyari ilang daang taon na ang nakalipas,
hindi ko na hahayaan pang dumami ang bilang ng mga babaeng mahihimlay sa matigas na
bloke ng yelong 'yan"

"But I need to talk to him! Alam kong totoo ang paraan ng paninitig niya sa akin,
alam kong totoo ang mga salita ni-" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko nang
mapatahimik niya ako dahil sa kanyang malakas na sampal na naging dahilan para
mawalan ako ng balanse at muling magpaupo sa akin sa sahig. Napahawak na lang ako
sa aking pisnging sinampal niya.
"Napakamakasarili mo! hihintayin mo pa ba na matawag ang natitirang tatlong mga
babae bago ka maniwala sa akin? Hihintayin mo pa na madami pa ang madamay?! If
you're looking for a man, we have plenty on our world!" halos manlaki ang mga mata
ko sa sinabi niya. No! mali ang paratang niya sa akin.

"Hindi ako dumating dito para maghanap ng lalaki! kusa kong natagpuan si Zen! At
simula nang tumapak ako sa mundong ito, ni minsan hindi ko tinangkang maging
makasarili! Sa tingin mo ba ay makikita mo ako sa harapan mo kung nagpakamakasarili
ako?! Pinili kong iwanan si Zen para iligtas ang babaeng inaakala kong
nanganganib!" malakas na sagot ko na ilang beses lang niyang inilingan. Marahan
siyang lumuhod para maging makalebel ang aming mga mata. Hinawakan niya ang
makabilang pisngi ko at marahan siyang nagsalita.

"Naiintindihan kita Claret. Umuwi na tayo, umuwi na tayo sa lugar kung saan tayo
nararapat.."

what is she talking about? I can't go back yet.

"Hindi..hindi ako pwedeng umuwi. I need to talk to him.." pilit kong inaalis ang
kanyang mga kamay sa akin.

"Masyado na nilang nalalason ang utak mo Claret. Mas mapapaliwanagan na kita kapag
nasa mundo na tayo ng mga tao. Bumalik na tayo. Let's cut out ties on this world.."
marahan niyang hinaplos ang aking mukha. Anong nangyayari sa kanya?
"I can't. I can't. Hindi ako pwedeng umalis.." ngayon naman ay dalawang kamay niya
na ang nakahawak sa aking mga pisngi.

"Listen, tayong dalawa lamang ang makakapagpatigil ng walang katapusang paggambala

nila sa mga inosenteng babae sa ating mundo. We can break the mirrors.." nangunot
ang noo ko sa sinabi ng babae.

"Hindi ba at sadyang may lumilitaw na mga salamin sa kada - ikasandaang taon? Kahit
basagin natin ay muli pa rin itong masusundan ng panibago. We can't break the
tradition.."

"Claret, tuluyan nang mawawalan ng koneksyon ang mga bampira sa ating mundo kapag
sabay sabay nating binasag ang apat na salamin. Kailanman ay hindi na ito
masusundan pa ng panibagong mga babae. Marami tayong maililigtas, hindi na tayo
muling magagambala o magiging kasangkapan para lamang sa pansarili nilang
kagustuhan.."

Nanatili akong nakatitig sa kanya. Ano na ang dapat kong gawin? Pagiging makasarili
ba ang tangkaing kausapin ang lalaking siyang dahilan kung bakit gusto kong
manatili sa mundong ito?

Pero paano ko basta na lang babaliwalain ang babaeng kaharap

ko na tanging inaalala lamang ang kapakanan ko at nang mga susunod pang mga babaeng
maaaring mapadpad sa mundong ito?

Muli akong napatingin sa tatlong babaeng nababalot ng yelo. Isang maling desisyon
ko lamang ay maaaring maging isa ako sa kanila.

Nagsimula na akong tumayo at muli akong humakbang sa mga babaeng parang natutulog
lamang. Hindi ko alam kung bakit sila humantong sa ganito, pero habang
pinagmamasdan ko silang nakabalot sa kapangyarihan ng prinsipe na siyang may hawak
ng puso ko ay lalong nag iinit ang sulok ng aking mga mata. Hindi matanggap ng
aking buong sistema na nagawang kitilin ng aking prinsipe ang mga inosenteng ang
mga babaeng nasa harapan ko.

Pinaglandas ko muli ang aking mga kamay sa bloke ng yelong bumabalot sa kanila bago
ako humarap sa babae.

"Hayaan mong hintayin ko ang natitirang tatlo. Hayaan mong bigyan ko silang muli ng
pagkakataong mabuhay. Hindi ba at isa ito sa abilidad ng apat na babae?" siya naman
ngayon ang napatulala sa sinabi ko.

"Hindi mo alam ang sinasabi mo Claret, limitado ang kakayahang 'yon" mapait akong
ngumisi sa kanya. Alam ko ang bagay na ito, dahil sa panggagamot pa lamang ay halos
mawalan na ako ng lakas. Papaano pa kaya kung muli kaming magbibigay buhay?

Muli akong humarap sa tatlong babae at dahan dahan akong pumikit. I can feel them.
Parang may gusto silang sabihin sa akin..

"Help her..."

"Hinahangaan kita binibini.."

"Salamat.."

Nang sandaling mumulat ako ay ramdam kong namumula ang

aking mga mata. Totoo ba ang mga narinig ko? Totoo ba na kinausap ako ng mga
babaeng ito? Ano ang ibig sabihin nilang tatlo?
Hindi ko alam kung bakit kusa ko na lamang inilapat ang aking noo sa malamig na
bloke ng yelo na kung saan nakahimlay ang dyosang may kapareho ng aking simbolo.
Ilang segundo akong nasa ganitong posisyon bago ako humarap sa babae na may malapad
na ngiti sa aking mga labi.

Hindi ko alam kung masasabi ba na basbas mula sa mga babaeng tahimik na nahihimlay
ngayon ang mga narinig ko pero isa lang ang gusto kong gawin sa mga oras na ito.
Ang ipaliwanag sa babaeng ito ang nabuo kong desisyon..

"Alam kong limitado lamang ang kapangyarihan ko. Pero nangangako akong bubuhayin ko
ang tatlong babaeng ito kahit kapalit pa nito ang sarili kong buhay.." pinili ko na
muling pagmasdan ang tatlong babae.

"Saan mo kinukuha ang lakas ng loob mong sabihin ang mga bagay na 'yan na parang
ang pundasyon ka na sa iyong mga nalalaman?" mabilis na tanong niya sa akin.
Nanatili akong nakatalikod sa kanya.

"Hindi ko rin alam dyosa ng dyamante. Sa totoo lang hindi pa rin ako tuluyang
nalilinawan sa mundong ginagalawan ko. Nangangapa pa rin ako na parang bumubuo ng
mga bugtong pero habang pinagmamasdan ang mga babaeng ito..ang yelong bumabalot sa
kanila. Lalo lamang akong nahuhulog sa pinakamakisig na prinsipe ng Sartorias.."

Muli kong hinaplos ang yelong bumabalot sa kanila. Sigurado akong mula ito sa
kapangyarihan ni Zen.

"This ice was not meant to kill them. But to preserve their bodies..." marahang

sabi ko.
"Pinapanatiling buo ng mga yelo ni Zen ang katawan ng mga babaeng ito. My Zen was
not a killer, deity. Pinapangalagaan lang ng kapangyarihan niya ang mga babaeng
ito. He can't kill humans..dahil alam niyang isa ako dito.."

Marami pa akong gustong ipaliwanag sa babae nang bigla na lamang akong makaramdam
ng pagkahilo. Bakit? Hindi ako nanggamot at lalong may sapat na dugo akong nainom.
Anong nangyayari sa aking katawan?

Mabilis akong sinambot ng babae nang tuluyan na akong nawalan ng balanse, narinig
ko rin siyang may tinawag na mga pangalan bago ko naramdamang may bumuhat na sa
akin.

"She needs blood" boses ng hindi pamilyar na lalaki ang una kong narinig.
Naramdaman kong may tumutulo nang dugo sa aking mga labi.

Wala na akong napagpilian nang parang nagkaroon ng sariling buhay ang aking mga
pangil at sinimulan na nitong kumagat sa palapusuhan nang lalaki.

His blood is powerful dahil sa unang kagat ko pa lamang ay agad na itong nagbigay
ng lakas sa akin. Sinisimulan na nitong ibalik ang nanlalabo kong paningin.

"Shit! She's beautiful sister.." pakinig kong sabi ng isa pang boses.

"Are you sure that she's already mated to that shit?" panibago na namang boses ng
lalaki.

Nang makainom na ako ng sapat na dugo ay binitawan ko na ang braso nang lalaki. At
nang sandaling itaas ko na ang aking paningin ay mukhang lalo yatang umikot ang
aking paningin.

Bakit nagdouble yata ang aking paningin? O sabihin ko nang naging tatlo? Ilang
beses kong ipinilig ang sarili ko pero nanatiling

tatlo ang imahe ng mga lalaking nakangisi sa akin ngayon.

"Hi, beautiful deity from Sartorias. I'm Simon, free and mateless" mabilis hinagip
sa akin ng lalaki ang aking kamay para halikan ito.
"Huwag ka ng malito, we're actually triplets. Walang mali sa napakaganda mong mata.
Hi, I'm Solomon. More handsome, free and mateless" ngayon naman ay ang aking
mahabang buhok ang hinalikan ng panibagong lalaki.

Wala akong ibang nagawa kundi malito sa kanilang tatlo.

"I'm Sevan. Most handsome, free, mateless and ofcourse virgin. I hospitably offered
my blood for you" kumindat sa akin ang lalaking kinagat ko.

Halos hindi ko makita ang pagkakaiba sa kanila. They're totally identical and
goddamn handsome vampires.

"Come on, leave her alone.." pakinig kong saway ng babae.

"Serena, she's so adorable. Why I can't see a beautiful vampire like her in this
empire?" hindi ko na alam kung sino ang nagsalita sa kanila.

"What is your name?" halos mapaatras ako nang lumapit ang mukha ng isa sa akin.

"Claret Cordelia Amor, pretty and mated" mabilis na sagot ko na sabay sabay na
nakapagpakamot sa ulo ng tatlong bampira.
"Dapat hindi mo na itinanong Simon! Sampal sa pagkabampira natin 'yon!" reklamo ng
isa sa kanila.

"Who cares? Her mate is too far from this empire" sagot ng isa.

Muli pa sanang magsasalita ang isa sa kanila nang biglang nabuksan ang pinto. May
lalaking unipormadong lalaki na may uwak mula sa balikat nito. Agad nitong kinuha
ang sulat na nasa tuka nito.

"May balita mula sa karatig emperyo ng Halla Thedas" ilang emperyo ba ang
nasasakupan ng Halla?

"Mula po ito sa kay Prinsesa Edrolle ng Thedas, ipinagbibigay alam namin sa aming
mga karatig emperyo na kasalukuyan na kaming nakakaranas ng hindi napapanahong
pagbagyo ng nyebe na siyang sumisira sa kabuhayan ng aming nasasakupan. Ilang daang
malalaking nagliliparang mga ibon ang namataang papalapit na sa hangganan ng
emperyo ng Thedas at kung hindi magsisimulang gumalaw ang emperyong siyang pakay ng
pangahas na Prinsipe ng Sartorias ay hindi na kami mag aalinlangan pa na mag umpisa
ng ikapitong malawakang digmaan" Zen..

"May sinasabi ka ba Solomon?" pakinig kong sabi ng isa sa mga lalaki. Hindi ko
maiwasang hindi mangiti sa narinig na balita. Papaano nalaman ni Zen na wala ako sa
kabilang mundo?

Sinalubong ko ang mga mata ni Serena.

"Prinsesa Serena, mukhang hindi mo ako mailalayo sa prinsipe ng nyebe. He's coming
for me.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 20

Chapter 20

Agad tumayo ang prinsesang may sunog sa mukha nang sabihin kong hindi niya ako
tuluyang mailalayo kay Zen. Balisa siyang nagtungo sa harapan ng napakalaking
bintana. Mabilis niya itong binuksan para tingnan ang kalangitan.

Nawala ang paninitig ko sa babae at mabilis nangunot ang aking noo nang mapansin ko
ang kalangitan. Bakit hindi buwan at mga bituin ang nakikita ng aking mga mata?
Hindi ba at gabi ako umalis sa Deltora? Bakit nakakakita ako ng liwanag? Mabilis ba
ang pagtakbo ng oras sa emperyong ito?

"Hindi ba at gabi lamang kanina?" nagtatakang tanong ko sa isa sa mga lalaking may
magkakapareho ng mukha. Pero sabay sabay silang lumingon sa akin na may nakakunot
na noo na parang may sinabi akong mali.

"Gabi? Umaga pa lang Claret.." sagot ng isa sa kanila na nasa kanan. Umaga? Hindi
ba at mas matagal ang gabi sa mundong ito? Alam kong gabi ako umalis sa Deltora.
"I don't understand. Umalis ako sa Deltora ng gabi at kung bibilangin ang tagal ng
oras na pananatili ko dito. Hindi pa ito lalampas sa tatlong oras? Bakit parang ang
bilis ng paglipas ng oras?" dapat ay madilim pa rin ngayon.

"Hindi talaga magkakapareho ang oras dito at sa Parsua Claret nang umalis ka.."
natatawang sabi ng isa pang lalaki. Lalo akong naguluhan at muli akong tumingin sa
babae na nakatanaw pa rin sa labas. Hindi ba at sabi niya ay pareho lamang ang oras
dito at sa Parsua. Paano pa ito magkakaiba kung nasa iisang mundo lamang kami?

"Papaanong hindi magkakapareho?"

muli kong tanong.

"You're not aware of it? Kulang kulang tatlong buwan ang oras na gugugulin mo kapag
ginamit mo ang salamin sa paglalakbay mula sa iba't ibang emperyo. Lalo na kung
mula ka sa Parsua papunta sa emperyong ito. Magkalayo ang Parsua at Halla Claret,
at kung lalakbayin ito gamit ang kabayo ay tatagal ng limang buwan" halos
mapatulala na lang ako sa isa sa mga triplets na bampira. That woman lied!

"Sa madaling salita, tatlong buwan ka nang wala sa Parsua Claret.." pahabol na sabi
ng lalaking nasa kaliwa. What the?

"You liar!" sigaw ko sa babae na ngayon ay humarap na mula sa panunuod ng

kalangitan sa labas.

"I didn't Claret. Totoong magkapareho ang oras ngayon dito at sa Parsua. Hindi ko
lang sinabi na tatlong buwan ang iginugol mo sa paglalakbay sa loob ng salamin"
hindi ko na alam ang sasabihin ko. Napakatagal ko na palang nawawala. At alam kong
hindi na ito magugustuhan ni Zen, hindi na ako nagtataka kung bakit may isang
emperyo na sa Halla ang binabagyo ng nyebe. Tatlong buwan! Hindi ko lubos maisip
kung anong ginagawa ni Zen nang mga panahong 'yon. Baka wala siyang tigil sa
panggugulo sa Deltora, baka hindi na niya tinigilan ang hari Deltora dahil sa
ginawa kong ito.

This was my entire mistake. Kung nakinig lang ako kay Zen, kung hindi ko sana siya
sinalungat, hindi na sana hahantong sa ganito. Yes, napapalaban na ang mga
Gazellian nang napakaraming beses pero ibang usapan na ang maaaring mangyari
ngayon. Emperyo sa emperyo na ang labanang mangyayari. Kung patak lang ng dugo

ang nakikita ko noon sa bawat labanang aking nasasaksihan, hindi malayong makakita
ako ng dagat ng dugo sa pagkakataong ito. Fuck.

Huminga ako ng malalim at nagsimula na akong tumayo mula sa aking pagkakaupo. Hindi
ba alam ng babaeng ito ang kanyang ginagawa? Alam kong hindi titigil si Zen
hanggang hindi siya nakakarating sa kinalalagyan ko at habang ginagawa niya 'yon
alam kong walang pakundangan niyang babayuhin ng nyebe ang bawat emperyong
madadaanan niya.

Hangga't hindi niya pa ako nakikita, lahat ng maaaring lumapat sa kanyang mga mata
ay kalaban. Madadamay ang inosenteng emperyong walang nalalaman sa nangyayaring
ito. Sa iksi nang panahong nakasama ko ang prinsipe ng nyebe, madali kong nakuha
ang pag uugali niya.

My Zen is an insanely handsome prince. Sisirain niya ang mga bagay na maaaring
humarang sa aming dalawa at wala na siyang pakialam kung may mga inosenteng buhay
na madamay sa mga gagawin niya. Ano pa nga ba ang aasahan ko sa kilalang
pangalawang prinsipe ng Sartorias?

"Ilang emperyo ang nasasakupan ng kapuluan ng Halla?" bahagyang napatitig sa akin

si Prinsesa Serena na parang hindi niya maintindihan kung bakit bigla ko itong
itinanong.
"Siyam" sagot ng isang lalaki mula sa aking likuran. Fuck. Kung ganoon, higit na
malaki ang Halla sa Parsua. Apat lamang ang emperyong nasasakupan ng Parsua.

"Sa apat na kapuluan sa mundong ito, ang Parsua ang pinakamaliit Claret. Kaya hindi
na nakakapagtataka na ito ang tampulan ng pananakop" bakit ang lakas ng loob ng Zen
Lancelot na 'yon?! This is a goddamn

suicide!

"Kaya kinakailangan nila ng apat babae Claret. Kinakailangan ng Parsua ang

kakayahan nating mga itinakdang babae, hindi sila nakakanti ng kahit anong
malalaking kapuluan kung pinapangalagaan ng ating presensiya ang kabuuan ng Parsua.
Pilit kang ibabalik ni Zen sa Parsua hindi dahil sa pag ibig na pinapaniwalaan mo
kundi para sa Parsua na siyang iniingatan niya. May sarili siyang motibo. He's
aiming for the throne Claret at hindi niya 'yon makukuha kung wala ka sa Parsua"
nangangati na ang kamay ko para sabunutan ang babaeng nasa harapan ko. Ano pang
klaseng paninira ang maririnig ko na sasabihin niya para kay Zen?

"Walang pakialam si Zen sa trono ng hari! He's satisfied being a second prince!
Please, wag mo na siyang siraan sa akin. Dahil hindi na ako maniniwala sa'yo."
matigas na sabi ko. Kahit kailan ay hinid naging interesado si Zen sa trono ng
kapatid niya.

"Wala ka pang nalalaman sa mundong ito Claret, kapangyarihan, posisyon, ambisyon at

walang katapusang panlilinlang ang bumubuo sa sistema ng mundo ng mga bampira. Pag
ibig? Isang malaking kalokohan lamang na posible pang pumatay sa'yo" habang
nakikinig ako sa sinasabi ng prinsesang nagsasalita sa aking harapan, hindi ko
lubos maisip kung anong klaseng paghihirap ba ang dinanas niya na naging dahilan
kung bakit ganito na lang katigas ang pananaw niya sa pag ibig. Nabubuhay pa kaya
ang bampirang kapareha niya?
"Gusto mo bang makilala ang mga batang Gazellian?" naguluhan ako sa kanyang tanong.

"Batang Gazellian?" nagtatakang

tanong ko. Napalingon na lang ako sa umuusok na tubig na siyang pinaghulugan ko

kanina. Anong nangyayari dito? Tumataaas ito at bumuo ng isang butas na parang
isang lagusan. What the hell is happening?

"Let's travel back in time.." halos manlaki ang mata ko sa sinabi ng prinsesa.

"Ano?! Posible ba na mangyari 'yon?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"I can make it possible dear. Sa apat na babae mula sa propesiya, tanging ako
lamang ay biniyayaan ng kakaibang kakayahan Claret. I can replicate any kind of
vampire power" lalo akong napatulala sa sinabi niya. She's damn powerful.

"Ayokong makita ang nakaraan nila. Masaya na akong nakilala ko sila sa panahong
ito.." may mga bagay na maaaring ayokong makita sa nakaraan.
"Mabilis lang tayo. At ang paglalakbay na ito ay hindi na tatagal ng ilang oras"
nanliit ang aking mga mata sa kanya, ano pa sa mga sinasabi niya ang dapat kong
paniwalaan?

"She's telling the truth Claret" pagsang ayon ng mga lalaking nakikinig lamang sa
aming usapan.

"Hindi mo ba gustong makita kung gaano kakisig ang pangalawang prinsipe ng

Sartorias noon?" napanguso ako sa sinabi ng prinsesa. She's tempting me.

"Tayo na Claret.." naunang maglakad si Prisesa Serena sa akin. Hindi ko alam kung
anong nagtulak sa akin para humakbang at sumunod sa kanya. Pero may kung ano sa
aking kalooban na pilit nagdidiktang may bagay akong dapat makita sa nakaraan.
Dapat ko ba itong paghandaan?

Nang sandaling makarating

kami sa hangganan ng tubig na siyang nagsilbing lagusan namin ay agad kaming

nakarating sa isang madilim at masikip na lugar. Napansin ko na ang tanging liwanag
lamang mula sa madilim na lugar na ito ay isang maliit na bolang kristal na
nakapatong sa isang pulang tela.

"Where are we?" nagtatakang tanong ko.

"Hindi ko alam, pero sa nakikita ko mukhang nasa lugar tayo ng isang manghuhula"
nagsimula na ulit siya maglakad na agad ko namang sinundan at halos mapasigaw ako
nang may makasalubong kaming matandang babae.
"Anong ginagawa nyo dito?!" galit na tanong niya sa amin ni Prinsesa Serena.
Napansin ko na may dinukot lang ang prinsesa mula sa kanyang mahabang saya at
inabot niya ito sa matanda.

"Sapat na siguro 'yan" nanlaki ang mga mata ko nang mapansing mga ginto ito. Hindi
na muli nagsalita ang matanda hanggang sa makalabas na kami ng lugar niya.

"Now I know, we're in vampire market" mabilis hinila nang prinsesa ang kamay ko at
muli kaming naglakad. Napansin ko na bahagya na siyang nakatungo dahil
pinagtitinginan na siya ng mga bampira dahil sa sunog niya sa mukha. Bakit parang
pati dibdib ko ay kumikirot sa nangyayaring ito?

Dumaan kami sa bilihan ng mga damit para pumili nang mahabang kasuotan na maaari sa
lamig ng panahon. At habang namimili ang prinsesa ay nanatili muna ako sa labas
nang mapansing nagsisimula nang pumatak ang mga nyebe. Mula ba ito kay Zen?

Napatingala na lang ako habang nakalahad ang kanang kamay ko sa maliit na nyebe na
papatak dito. A natural

snow then. Hindi ito galing sa aking prinsipe.

"Claret, pumili ka na.." tumango ako sa prinsesa at kumuha na ako nang kulay itim
na kasuotan.

"We need to hide our face, hindi tayo pwedeng maging pamilyar sa kanilang mga mata.
Lalo na siguro ang mukha ko, I'm quite disturbing.." nangatal ang mga kamay ko sa
sinabi ng prinsesa. Muli ko munang ibinalik ang kasuotang hawak ko at hindi ko
maintindihan kong balik dahan dahang lumapat ang kamay ko sa sunog niyang mukha.
"You're beautiful Princess Serena.." mapait siyang ngumiti sa akin at tinaggal niya
ang aking kamay.

"I don't know if you're blind or a liar Claret" hindi na ako sumagot sa kanya at
pinili ko na lang manahimik dahil alam kong hindi siya maniniwala sa akin. Nang
unang beses kong makita ang mukha niya ni minsan ay hindi sumagi ang salitang
'pangit' sa aking isipan.

Nang matapos niyang bayaran gamit ng ginto ang mga kasuotan naming napili, ay kapwa
na namin ito isinuot. Hindi na gaanong mapapagmasdang mabuti ang mga mukha namin
dahil sa talukbong ng aming kasuotan.

"Nasaang emperyo tayo ngayon?" tanong ko sa prinsesa.

"Nasa Sartorias tayo at ngayon ang araw ng taunang selebrasyon ng kaharian.

Kaarawan din ngayon ng reyna" napatango na lang ako sa sagot niya. Kaya pala ganito
na lang kasigla ang aura ng mga bampirang nadadaanan namin. Hindi rin pala nawawala
ng mga ganito sa mundo ng mga bampira. Pero narinig ko ba ang salitang reyna?

"Sinong reyna?"

"Ang
ina ng mga Gazellian.." lumaki ang ngisi ko sa sinabi ng prinsesa. Hindi ko pa
nakikita ang ina ni Zen. Siguradong napakaganda nito gaya ng mga anak niya. Bakit
nga ba walang naiikwento sa akin si Zen tungkol sa mga magulang nila? Tanging
silang magkakapatid pa lamang ang nakikilala ko.

Sumakay na kami sa karwahe. Dahil hindi pa ako pamilyar sa lugar ng Sartorias,

hindi ko pa rin alam kung nasaang parte na kami nito.

"Saan tayo pupunta?" muli kong tanong.

"Sa palasyo" lalo akong natuwa sa narinig niya. Kung hindi ko man makita si Zen
ngayon sa hinaharap, makikita ko naman siya ngayon sa nakaraan. Ano kaya ang mga
ipinagbago niya?

Nang makababa na kami sa karwahe ay lalo akong nagulat nang makitang napakaraming
bampira ang nagkalat sa kaharian ng Sartorias. Hindi katulad ng mga panahong
nakatigil ako dito. Buhay na buhay ang palasyo.

"Tuwing pagdiriwang, binubuksan ang palasyo para sa lahat nang mamamayang

nasasakupan ng Sartorias. Dito nakikisalamuha ang mga prinsepe at prinsesa sa mga
ordinaryong mga bampira" wala akong ibang ginawa kundi tumango habang lumilinga sa
bawat sulok na maaaring makakita ako ng Gazellian. Where are you Zen?

Una kong nakita ang unang prinsipe. Si Dastan, kung titingnan ay napakabata pa niya
ngayon. He could be 18 or something in human world. Agad kong napansin na may babae
siyang kasama. Binigyan niya ito ng pulang rosas na nakapagpangiti sa babae.

Who is she? Bakit hindi ko siya nakikita sa palasyo?

"Makalipas ang isang oras, pwede mo ba akong tagpuin

sa ilalim ng punong 'yon?" may itinuro siya sa aking napakalaking puno sa bandang
tagiliran ng palasyo.
"Maaari ka nang magpunta sa lugar na gusto mo, huwag mo lamang hayaang may
makatitig sa'yo ng matagal. Mag ingat ka.." nang muli kong inilingon ang paningin
ko sa prinsesa ay wala na ito.

Kaysa magtaka pa ay sinimulan ko na muling maglakad, baka makita ko na si Zen. Ano

kaya ang ginagawa niya kapag may ganitong pagdiriwang sa palasyo? Posible kaya na
makisalamuha siya sa mga tao gaya ng sabi ng Prinsesa?

Pinili kong pumasok sa palasyo, may mga tagasunod din akong nakakasalubong na nag
aalok ng mga pagkain at alak. May mga batang bampira na nagtatakbuhan at mga
magkakapareha na naglalambingan. Where are you Zen? Kanina pa akong naglalakad.

"Hindi ka na maaaring magpatuloy sa silid na pupuntahan mo" agad akong napatigil sa

paglalakad at mas ibinaba ko pa ang talukbong ng aking mukha. Kilala ko kung kanino
ang malamig na boses na ito, mula ito sa pinakamakisig na prinsipe ng Sartorias.
Bakit kailangan malapitan ko siya makita? Kampante na akong makita ko siya mula sa
malayo.

"Paumanhin po mahal na prinsipe.." humarap ako sa kanya nang nakayuko. Shit. Gusto
kong tingnan ang napakagwapo niyang mukha pero tanging kasuotan niya lamang ang
maari kong makita. Hindi niya ako pwedeng matandaan o masilayan.

"Alam ng mga mamamayan ang patakaran sa mga lugar ng palasyo na maaari nilang
puntahan. Saang emperyo ka nagmula? Gusto kong makita ang iyong mukha, babae"
napaismid na lang ako sa paraan ng pagsasalita ni Zen.

He's always this arrogant.

Pero agad din akong kinakabahan. Fuck. Anong gagawin ko? Hindi niya ako pwedeng
makita.

Mas lalo akong yumuko sa prinsipe ng nyebe. Kung nasa kasalukuyan ako baka umiinit
lamang ang ulo niya sa ginagawa ko. Ayaw niyang yumuyuko ako sa kanya.
"Muli po akong humihingi ng paumanhin mahal na prinsipe, hindi ko po maaaring
ipakita ang aking mukha. Dahil tanging may magagandang mukha lamang ang pwedeng
makita nang isang maharlikang katulad nyo" naghintay ako ng sagot sa kanya pero
napansin ko na nakatalikod na ito sa akin at nagsisimula nang maglakad palayo.

Nanatili akong nakatulala sa kanyang likuran habang patuloy siyang naglalakad

papalayo sa akin. Ngayon ko napagtanto na nangungulila na ako sa kanya. Gusto ko
siyang yakapin, gusto kong tawagin ang kanyang pangalan pero ito ako ngayon at
isang hamak na mamamayan lamang ng Sartorias.

Ano na lang ang mangyayari sa akin kung hindi ako isa sa mga itinakdang babae?
Mapapansin kaya ako ng makisig na prinsipeng ito? Malaman niya kayang may isang
nabubuhay na Claret Cordelia kung hindi ako ang itinakda?

Nakatalikod pa lang siya sa akin pero talagang sumisigaw na ang presensiya niya ng
kakisigan. Bumagay sa kanya ang suot niya ngayon. Zen, gustong gusto na kitang
yakapin.

Tumagal siguro ako ng ilang minuto sa pagkakatayo bago ko maalala na magkikita kami
ng prinsesa sa ilalim ng punong sinasabi niya. Nagmadali na akong lumabas ng
palasyo. At habang nagmamadali ako ay napansin kong muling umuulan ng nyebe. Muli
kong dinama ang unang pumatak na nyebe sa aking kamay, napangisi na lamang ako.
Galing ito sa aking prinsipe. Galing ito sa prinsipe ng nyebe.

Nagsimula na akong maglakad papalapit sa puno pero napatigil na lang ako sa

paglalakad nang makita ko ang dalawang bampirang nakaupo sa isang malaking sanga
nito. Hindi ko mapigilan ang pag iinit ng sulok ng aking mga mata.

Kasabay nang banayad na pagpatak ng mga nyebe sa buong kapaligiran ay madiing

nagpapalitan ng mga halik ng pangalawang prinsipe ng Sartorias at ang babaeng
kasama ni Dastan.
"Zen, ikaw ang mahal ko.."

"Aagawin ko sa kanya ang trono. Ako ang maghahari sa buong Sartorias at ikaw
Elizabeth ang aking magiging reyna.."

Hindi ko na hinintay pa na muling maglapat ang kanilang mga labi dahil nagtatakbo
na akong lumuluha.

--

VentreCanard

=================

Chapter 21

Chapter 21

Para akong baliw na tumatakbo na hindi man lang iniintindi kung may possible akong
mabanggang mga bampira. Hindi ko na rin makita ng maayos ang aking dinaraanan dahil
sa patuloy na pagdaloy ng aking luha mula sa aking mga mata, gusto ko lamamng
tumakbo ng tumakbo. Malayo sa lugar na ito, malayo sa lugar kung saan umuulan ng
mga nyebe.
Pero napatigil na lang ako sa pagtakbo nang marinig ko ang mga batang nagtatawanan
habang gumagawa ng mga taong nyebe na muntik ko nang mabangga, kung hindi ko siguro
narinig ang mga tawa nila ay posibleng nasira ko na ang kasiyahan nila. Pandadamay
pa ako ng inosenteng mga bata.

Nagbabatuhan na rin sila ng mga nyebe at ang ilan pa ay gumugulong dito. At habang
pinapanuod ang tawanan nila ay para naman akong nauupos na kandila. Pinili ko na
lamang maupo sa isang libreng upuan na malapit sa mga halaman na bahagya na rin
natatakman ng mga nyebe.

Alam ko sa sarili kong nasa nakaraan lamang ako pero nahihirapan akong tanggapin na
may naunang babae sa akin. May naunang babae na pinag alayan niya ng mga nyebeng
kasalukuyang pumapatak ngayon. May naunang babaeng nalunod sa mga titig niya, may
unang babaeng nakarinig sa malalambing niyang mga pagbulong, may unang babaeng
nakulong sa kanyang mga bisig, may unang babaeng nakaramdam ng kanyang mga halik at
higit sa lahat may una siyang babaeng minahal.

Hindi ko na napigilan ang aking paghagulhol nang makitang may pumatak na nyebe sa
likuran ng aking mga kamay na nakapatong sa aking mga hita. Ilang beses ko itong
pilit na tinanggal sa aking

kamay. Ito nyebeng pumapatak ngayon sa buong Sartorias ay para sa babaeng 'yon.
Hindi mawala sa isip ko ang nakita ko, para silang nasa napakagandang eksena mula
sa isang romantikong palabas at mas nabigyan pa ito ng buhay nang sabayan ito ng
mga pumapatak na mga nyebe mula sa kapangyarihan ni Zen.

Napasubsob na lang ako sa aking mga palad dahil sa nararamdaman ko. Nilalamon ako
ng selos! Kung pwede ko lamang hilahin ang babaeng 'yon papalayo sa kanya, kung
pwedeng makilala na ako ni Zen ng mga panahong ito. Ano kaya ang ginagawa ko sa
aming mundo ng mga oras na ito? Damn. Hindi ko matanggap. Ang sakit makitang may
kasama siyang iba.

May una siyang minahal, may una siyang minahal Claret..

Sinadya ba ni Prinsesa Serena na makita ko si Zen at ang babaeng 'yon? Ano ba

talaga ang gusto niyang mangyari?!

Ngayon naman ay napasubsob na ako sa upuan at nag iiyak. Kulang na lang ay humiga
ako dito. Hindi ko matanggap na habang umiiyak ako dito ay may ibang babaeng
nakatitig sa namumulang mga mata ni Zen. May ibang babae na nakakaramdam ng kanyang
mararahang haplos. May ibang babaeng ginusto niyang maging reyna.

Napakagat labi na lang ako nang bigla na namang lumabas sa aking isipan ang palitan
ng kanilang mga halik. Bakit kailangan ko pa itong makita? It's damn breaking my
heart. Durog na durog. Kahit ilang beses kong ipagpilitan sa sarili ko na nasa
nakaraan ako, hindi ko pa rin matanggap ang nakita ko.

Gusto ko ako lang, gusto ko ako lang Zen. Gusto ko ako lang ang babaeng pinag
aalayan niya ng mga nyebe, gusto ko ako lang ang makaranas

makatitig ng napakatagal sa kanyang namumulang mga mata.Gusto kong ako lang ang
makaramdam ng kanyang mga haplos at gusto kong ako lang ang makatikim sa kanyang
mga labi.

Hindi ko matanggap na may naunang babaeng humawak sa puso ng aking prinsipe. May
nauna sa'yo Claret Cordelia Amor..may nauna..

Bakit wala na sa kasalukuyan ang babaeng ito? Pinakawalan ba siya ni Zen dahil wala
na siyang pagpipilian nang basahan siya ng asul na apoy at lumitaw sa kanya ang
marka na siya ang piling prinsipe?

Ginusto ba talaga ako ni Zen? O pinilit niya lamang akong gustuhin dahil isa akong
titulo na dapat pangalagaan? Ito na ba ang iniisip ko? Kung sakaling naging
ordinaryong babae lang ako, may pagkakataon kayang makilala ako ni Zen? Paano kung
hindi ako isinilang na isa sa apat na babae?

Napapikit na lamang ako at halos sabunutan ko na ang aking sarili sa mga pumapasok
sa utak ko. Ano pa ang posibleng kong makita sa nakaraang ito? Gusto ko nang
bumalik sa kasalukuyan pero may parte sa pagkatao ko na gustong manatili dito kahit
alam kong posible pa akong masaktan sa anumang pwede kong makita.

Narinig kong nagbubulung bulungan na ang mga batang naglalaro na parang ako na ang
pinag uusapan. Mukhang nakakaagaw na ng pansin ang ginagawa kong ito. Damn.

"Kasiyahan ngayon ng kaharian bakit siya umiiyak?" sa halip na makinig sa kanila ay

pinagpatuloy ko na lamang ang paghagulhol. Wala na akong pakialam. Ganito pala ang
pakiramdam nito, akala ko noon katangahan lamang ang pagluha ng dahil sa lalaki
pero ito ako ngayon at higit pa sa pagluha ang ginagawa.

/>
"Maaari ba akong maupo sa tabi mo?" napatigil ako sa pag iyak nang makarinig ako ng
isang malambing na boses ng babae. Sinimulan kong umayos sa aking posisyon para
bigyan ng espasyo ang babae pero nanatili akong nakatungo para hindi makita ang
aking mukha kahit may talukbong na ako.

Nanatiling nakayuko ang aking ulo habang panay ang pagpunas ko sa aking basang
pisngi. Saan na ako pupunta ngayon? Nasaan si Prinsesa Serena?

"Gusto mo ba ng kausap? Maaari akong makinig" nagulat na lang ako nang nagsalita
ang babaeng katabi ko. Agad kong pilit ibinaba ang talukbong ko nang bahagya akong
sinilip ng babae. Pero kahit bahagya ko lamang siya nasulyapan ay masasabi kong
napakaganda niya. Bakit parang pamilyar ang mukha niya? Nagkita na ba kami?

Hindi ko alam kung bakit nanatili lamang akong nakaupo. Hinihintay ko ba na

magsalita muli siya?

"Sabi nila, magaling daw akong manghuhula. Huhulaan ko ang dahilan ng iyong
pagluha" nanatili akong tahimik at hindi nagsasalita. Hindi ba at mas mabuting
umalis na lamang ako at hanapin ang prinsesang kasama ko kaysa makipag usap sa
napakagandang babaeng ito?

"Dahil ba ito sa pag ibig?" tatayo na sana ako nang bigla ulit siyang magsalita.
Muli na naman akong napahikbi sa tanong niya sa akin. Napakagaling nga niyang
manghula.

Lalo na lamang ako napatungo. Huminga muna ako ng malalim bago ako sumagot sa kanya
sa hindi ko maintindihang dahilan. Kailangan ko ng kausap sa bagay na ito at kung
hahayaan kong sarilinin ko ang mga nakita ko baka hindi na ako tumigil sa

kaiiyak.

"Papaano kung nalaman mo na may una siyang babaeng minahal? 'yong mga pinaranas
niya sa'yong mga yakap, haplos at 'yong mga titig niyang hindi nakakasawa. Akala ko
ako lang, 'yon pala may nauna. Hindi ba tama lang naman na magselos ka? Babae ako,
gusto ko ako lang, ayokong may ibang babaeng dumaan sa kanya. Ako lang..gusto ko
ako lang. Nagseselos ako kahit nakaraan na ito..nasasaktan ako..hindi ko matanggap"
fuck! Paano ko ba ipapaliwanag sa kanya na 'yong sinasabi kong unang minahal ay
ngayon nangyayari? Kaya ganito ako lubos na maapektuhan. Damn. Dapat hindi na lang
ako nagsalita. She won't understand me at all.

"Hindi maiiwasan ang ganyang bagay hija. May minahal man siya sa nakaraan, hanggang
nakaraan na lamang 'yon. Isa na lamang itong mga alaala na kailanman ay hindi na
mababago. Ang mahalaga ikaw ang nasa kasalukuyan, ang malapit sa hinaharap. Tandaan
mo na higit na makarapangyarihan ang kasalukuyan dahil ito ang oras kung kailan mo
iginuguhit mo ang iyong kapalaran. Kaya hanggang pagmamay ari mo siya sa
kasalukuyan wag mong hayaang may nakaraang umagaw nito sa'yo"dito ako tuluyang
napatingin sa babae dahil sa paghanga ko sa mga sinabi niya. Bakit kung
makapagsalita siya ay parang alam niya ang aking sitwasyon?

Nang magtama ang aming mga mata aya agad niya akong sinalubong nang napakatamis
niyang mga ngiti. Napakaamo ng kanyang mukha, para siyang isang dyosa sa sobrang
ganda niya.

Dahil sa paghanga sa kanya ay hindi ko na namalayan na naibaba na niya pala ang

aking talukbong.

"Bakit mo itinatago ang iyong mukha hija? Napakaganda

mo" bahagya niyang hinaplos ang aking pisngi. Ano itong sinasabi niya sa akin?
Hindi niya ba nakikita ang sarili niya sa salamin? Higit na mas maganda siya sa
akin.

Bakit niya ako tinawag na hija? Kung titingnan ay halos magkasing edad lamang kami.

"Maaari ko bang malaman ang pangalan ng iyong mga magulang? Kilala ko ang lahat ng
magagandang babae sa emperyong ito, bakit ngayon lang kita nakita? Isa ka rin ba sa
maharlikang inimbitahan mula sa kabilang emperyo?" napailing na lang ako sa tanong
niya. Sino ang magandang babaeng ito?
"Inang reyna! Hinahanap ka na ni Ama!" awtomatikong nagpunta ang aking mga kamay sa
aking talukbong at muli kong itinago ang aking mukha nang marinig ang boses ng
prinsipe ng nyebe. Tapos na siyang makipaghalikan, kaya naman pala tumigil na ang
pag ulan ng nyebe.

Tama ba ako ng rinig?Reyna?! Siya ang reyna?! Isang reyna ang kausap ko? Papaanong
hindi ko ito napansin?

Kahit nakatalikod ako at nakatungo sa harap ng reyna ay ramdam ko ang paninitig ni

Zen sa aking likuran.

"Bakit hindi ka muna sumama sa amin?" ilang beses akong umiling sa reyna. Shit.

"Hindi ba at ikaw ang babaeng may nakakahawang sakit?" nangunot ang noo ko sa
tanong ni Zen. Sa pagkakatanda ko ay sinabi ko lamang sa kanya na hindi ako
kagandahan. Kailan pa naging sakit ang bagay na 'yon? Lumapit na rin ito sa tabi ng
reyna habang mas lalo kong pinagbutihan ang pagyuko para hindi mapansin ang aking
mukha.

"Sakit? May sakit ka ba hija?" nagtatakang tanong sa akin

ng reyna. Mabilis na akong tumayo at muling yumuko sa dalawang maharlika ng

Sartorias.

"Paumanhin po pero kailangan ko nang umalis. Maraming salamat po mahal na reyna sa

magaganda nyong payo, isang karangalan ang makausap kayo" nagmadali na akong
tumalikod sa kanila pero hindi pa man ako nakakailang hakbang ay narinig ko ang
boses ng pangalawang prinsipe ng Sartorias.
"Nakalimutan mo yatang magpaalam sa akin babae" napaismid na lamang ako. Muli akong
humarap sa kanila pero nanatili pa rin akong nakayuko.

"Natatakot po akong sa simpleng pagsasalita ko lamang ay mahawaan ko kayo ng aking

sakit mahal na prinsipe. Inaalala ko lamang ang inyong kapakanan, dahil alam kong
hindi lamang iilang babae mula sa iba't ibang emperyo ang luluha kapag nagkaroon ng
malubhang sakit ang aming minamahal na prinsipe" pilit ko na lamang pinakalma ang
sarili ko. Gustong gusto ko nang tanggalin ang talukbong na ito para isampal sa
hambog na prinsipeng ito kung gaano ako kaganda pero dahil may pagpipigil pa ako ay
mas pinagbutihan ko na lamang yumuko.

Hindi na nakapagsalita si Zen sa sinabi ko at sinimulan ko na lamang maglakad

papalayo sa mag ina.

"She's beautiful Zen, saan nanggaling ang sakit na sinasabi mo?" narinig kong
tanong ng reyna sa kanya. Hindi ko na narinig pa ang sagot ni Zen dahil nagmadali
na akong maglakad papalayo.

Hindi ko na napansin ang tagal ng aking paglalakad at sa hindi sinasadya ay may

nakabanggaan pa ako. Hindi dahil sa kapabayaan ko kundi dahil sa bampirang mukhang
malalim ang iniisip dahil hindi

man lang ito tumitingin sa kanyang dinadaanan. Pero sa kasamaang palad sa halip na
siya ang matumba ay ako itong napaupo na sa malamig na nyebe. Inilahad ng lalaki
ang kanyang kamay biglang pagmamagandang loob.

"I'm sorry" nanigas ako sa aking pagkakaupo nang marinig ko ang boses ng lalaki.
Fuck! Si Rosh! Nag aalinlangan iaabot ko ang aking kamay nang hilahin na niya ako
patayo.

"Pwede mo ba akong tingnan?" lalo akong kinabahan sa sinabi niya. Anong gagawin ko?
Fuck.
"Mahal na prinsipe may nakahahawa po akong sakit. Wag mo kayong lumapit sa akin"
katulad ng lagi kong ginagawa ay tumungo na lang rin ako para hindi makita ang
aking mukha.

"Oh" humakbang siya ng ilan paatras papalayo sa akin. Magkatulad talaga sila ni
Zen, maaarte.

"Pero nakita mo na naman siguro ako?" tumango ako ng dalawang beses.

"Kung ganoon, masasabi mo ba na magandang lalaki ako?" bakit ganito naman ang
tanong ni Rosh?

"Opo, mahal na prinsipe" sagot ko na lamang. Pero nagulat na lang ako nang bigla
siyang tumawa nang napakalakas. Pamilyar na ako sa tawang ito, kapag nababaliw na
siya.

"Hindi ka nagsasabi ng totoo, bakit ako tinakbuhan ng babaeng ilan taon kong
hinintay?" naupo siya sa gitna ng mga nyebe sa gitna ng mga taong nagdadaanan na
parang walang pakialam sa mga iisipin ng mga ito. Nakatitig lang siya sa pulang
pulang rosas na hawak niya habang isa isang pinipitas ang mga piraso nito.

Kung ganoon ngayon ang araw kung kailan inakala ng lahat ng mga bampira

sa buong Parsua na binasag ng babaeng kapareha niya ang salamin.

"Sabihin mo nga, anong silbi ng kapangyarihan kong makaakit ng kahit sinong mga
babae kung ang kaisa isang babaeng gusto kong gamitan nito ay pinili akong hindi
makita?" bakit ganito ang nakaraan? Pilit pinipiga ang puso ko sa mga nakikita ko.
Gusto kong yapusin si Rosh at aluin sa mga oras na ito pero pinili ko na lang
tumayo at pagmasdan ang malungkot niyang mukha. Ni minsan ay hindi siya nagpakita
ng ganito sa kasalukuyan, dahil nakilala ko na siya bilang isang baliw na prinsipe
na problema ng buong Parsua. Pinili niyang itago ang totong nasa loob niya. Alam
kong hinihintay niya pa rin hanggang ngayon ang babae mula sa kabilang mundo. Mahal
na mahal niya ang babae.

Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ito binasag ng babaeng hinihintay niya. Pero
ayokong baguhin ang nakaraan. Malalaman niya rin ito sa takdang panahon.

"Mahal na prinsipe, dadating din ang araw at magkikita din kayo" hindi na ako na
ako nakatanggap ng sagot mula kay Rosh dahil natulala na ito.

Muli akong bumalik sa paglalakad, kasama na rin ang paghahanap sa Prinsesang kasama
ko. Pero nang may muling masagi ang aking mga mata ay bigla na lamang kumulo ang
aking dugo at nag init ang aking ulo.

Malambing lang namang tinakpan ng babaeng kahalikan ni Zen ang mga mata ni Dastan
na may kasalukuyang kausap na mga kaibigan. Agad napangisi si Dastan nang makilala
ang babae, sinundan na rin ito ng biruan mula sa mga kasama ni Dastan.

Naningkit na lamang ang mga mata ko sa babae. Anong klaseng kalandian ang ginagawa
niya? Namamangka siya sa dalawang ilog! Tinutuhog niya ang magkapatid!

"I don't like her" nanlaki ang mata ko nang marinig ang boses ni Evan na nasa tabi
ko na.

"Same here" mabilis na sagot ni Caleb na nasa tabi ko na rin.

Shit. Not with these two vampires.

--

VentreCanard

=================

Chapter 22

Chapter 22

Nanatili akong nakatayo sa malayo habang pinapanuod ang malanding babae na may mga
nakapulupot na mga braso ni Dastan sa kanyang bewang habang panay ang
pakikipagtawanan sa iba pang mga maharlikang kasama ng unang prinsipe. Isa lang ang
masasabi ko sa babaeng ito, gustong gusto niya ng atensyon.

Naiinis akong pagmasdan siya, dahil kahit anong gawin ko, kahit anong hanap ko ay
wala akong makitang mali sa napakagandang niyang mukha. She's so beautiful. Itim na
itim ang napakahaba niyang buhok, may magaganda siyang mga mata, magandang hugis ng
mga labi at napakaganda ng kanyang mga ngiti. At maging ang paraan niya ng pagtawa
ay napakapino na siyang lalong kumukuha sa atensyon ng mga kalakihang nakapalibot
sa kanya. Hindi na ako magtataka kung bakit nabihag niya ang atensyon ng dalawang
Gazellian.

Hindi ko maiwasang hindi mainggit sa babae. Ipinanganak na siyang maganda,

samantalang ako ay buong buhay iginugol ang sarili sa pagpapaganda. Kung hindi kaya
ako iminulat ng aking lola sa pagpapaganda ano na lang ang mangyayari sa akin?

Ngayon ko masasabing higit na magaganda ang mga babaeng bampira, wala man lang
mahanap na kapintasan sa kanila.

Wala sa sarili akong napahawak sa aking kulay abo at alon alon na buhok. Hindi pa
ito gaganda ng ganito kung hindi pa ako naging isang bampira.

Mabilis kong ipinilig ang ulo ko nang muling tumama ang aking mata sa mapupulang
labi ng babae. Ilang beses na kaya ito nahagkan ng aking prinsipe? Fuck.
Hindi ako umaalis sa aking posisyon hindi dahil gusto ko pang panuorin ang

agwat ng ganda ng babaeng ito sa akin kundi dahil sa dalawang bampirang nasa
magkabila ko na parang pinakikiramdaman ako sa kung ano pa ang susunod kong
ikikilos.

Hindi naman siguro nila ako nakikilala? At paano naman nila ako makikilala?

Kasalukuyan pa rin silang nag uusap sa magkabila ko na parang sinasadya nilang

iparinig sa akin ang kanilang pinag uusapan. Talaga palang lagi nang magkasama ang
dalawang ito sa simula umpisa.

"What do you think of her?" tanong ni Evan kay Caleb. Nakatitig din sila sa babaeng
kanina ko pang kinaiinisan at hinahangaan.

"She's hot, though mas maganda pa rin si Lily at Harper" may pagtangong sagot ni
Caleb kay Evan.

"Why are we watching her?" tanong ulit ni Evan sa kanyang kapatid.

"I don't know" kibit balikat na sagot ni Caleb.

Natahimik silang dalawa ng ilang sandali kaya nagsimula na rin akong humakbang
paatras at nang muli pa sana akong hahakbang ay may narinig ako mula sa kanila na
nakakuha ng aking interes.

"You know what? Hindi daw dumating ang itinakdang babae sa Deltora" napalingon ako
sa sinabi ni Evan. Talaga ba na napakalaking balita nito? Bakit hindi na lang itago
ng Deltora ang nangyari at hayaan na lang si Rosh na sarilinin ang nangyari?

"Alin 'yong sa bestfriend ni Zen?" ngising sagot ni Caleb. Bestfriend huh?

"Ulitin mo 'yan sa harap niya Caleb, magyeyelo ka na naman" naiiling na sabi ni

Evan.

"But that was cruel, hindi

naman nagkakamali ang asul na apoy. What happened? Masakit sigurado 'yon sa pangil"
natatawang sabi ni Caleb.

"The girl broke the glass intentionally Caleb. Sa tingin mo ba ay possible din
itong mangyari sa isa sa atin? Try to think of it, isa sa ating magkakapatid ang
mabibigyan ng marka sa takdang panahon" sa mga oras na ito pala ay hindi pa nila
alam kung sino ang lalaking magkakaroon ng marka.

"Wala tayong pagpipilian Evan, tayo lang anim ang maharlika sa Sartorias" sagot sa
kanya ni Caleb.
"Ilang beses kong hiniling na sana hindi sa akin lumitaw ang markang 'yon, ayokong
umasa sa babae mula sa kabilang mundo. Ayokong maging itinakdang lalaking mauuhaw
sa dugo ng isang babaeng hindi alam ang patakaran ng lahi natin" napatulala na lang
ako sa lupang napupuno nang nyebe sa sinabi ni Evan. Ito rin kaya ang nasa isip ni
Zen nang mga panahong hindi pa lumilitaw sa kanya ang marka?

Napansin ko na bahagyang ngumisi si Caleb sa sinabi ng kapatid niya.

"Ako bahala na. Kung ako ang bibigyan ng marka, tatanggapin ko na lang. Hihintayin
ko siya at ituturing na aking prinsesa. Basta ba huwag niya akong tatakbuhan dahil
talagang sasakit ang pangil ko" pabirong sabi ni Caleb.

"Are you serious Caleb? You can't settle for one. Wag na tayong maglokohan" narinig
kong tumawa si Caleb sa sinabi ni Evan.

"Huwag ka nang mag alala Evan. Siguradong si Dastan ang malalagyan ng marka sa
ating magkakapatid. He's the first prince, the future king. Tama lamang na sa kanya
mapapunta ang itinakdang babae

mula sa kabilang mundo. Hindi na natin ito problema" bakit nga ba kay Zen napunta
ang marka kung ang akala ng buong Sartorias ay si Dastan ang magmamay ari sa akin?

"Papaano kung hindi si Dastan?" tulalang tanong ni Evan. Katulad nang una kong
pagkakakilala kay Evan masyado siyang malalim mag isip hindi kagaya ni Zen at Caleb
na laging kaharasan ang ipinaiiral.

"Imposibleng si Zen, hindi siya makakatiis sa iisang babae. Kahit si Finn ay hindi
rin nararapat. So it could be you Evan, the best candidate" nakita kong ilang beses
umiling si Evan.
"I preferred an in-born vampire girl Caleb" nagkibit balikat na lang si Caleb.

"Hindi pwedeng magkatuluyan ang babaeng 'yan at si Dastan. Ang nakatakdang babae
lamang ang nararapat sa kanya. Kailangang si Zen ang makatuluyan ng babaeng 'yan"
nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Evan. Hindi pwede!

"But that's so gross. Kung alam kong nahalikan mo na ang babae Evan, kailanman ay
hindi ko na siya hahalikan kahit gaano pa siya kaganda. Paano nasisikmura ni Zen
ang babaeng 'yan?" kung ganoon ay alam ng dalawang ito ang nangyayari. At sa aking
pagkakaintindi, ang legal na magkarelasyon ay si Dastan at ang babae. Maninira ng
relasyon ang prinsipe ng nyebe. Pero sinabi ng babae na si Zen ang mahal nito,
dahil ba mas maganda ang katayuan ni Dastan sa buong emperyo kaya mas pinili ng
babae na ilantad ang relasyon nila sa publiko?

"I don't understand. Masyado nang nagiging kumplikado ang lahat" agad akong
napahawak sa aking bibig nang bigla akong

magsalita. Halos mapapikit na lang ako habang hinihintay na magsalita ang dalawang
prinsipe.

"Nasaan na ba si Zen?" tanong ni Caleb sa kanyang kapatid na nakapagpakunot ng noo

ko. Hindi ba nila ako narinig?
"Kasama siya ni inang reyna kanina" hindi ba nila ako napapansin? Ilang beses kong
hinawi ang aking kamay sa kanilang mga harapan pero hindi nila ako makita. Papaano
nangyari ito? Hindi ba at nakikita lamang ako ng reyna at ni Zen kanina?

"Claret! Tayo na. Wala nang nakakakita sa'yo hindi pa gaanong sanay ang
kapangyarihan ko sa kakayahang ito, malulusaw na tayong dalawa sa panahong ito
kapag hindi tayo agad nakabalik" napalingon na lang ako sa prinsesa na kanina ko
pang hinahanap. Saan siya nanggaling? Hindi niya ba alam kung ano na ang nakikita
ko sa panahong ito? Pero sa halip na manumbat sa kanya ay nagsimula na akong
maglakad papalapit sa kanya. Gusto ko pa sanang makinig sa usapan ng magkapatid
pero mukhang hanggang dito na lang kami.

Nakarating kami sa harapan ng napakalaking gate ng palasyo ng mga Gazellian kung

saan walang kahit isang bampira ang dumadaan dito. Nagkataon lang ba ito?

Muling nagkaroon ng kakaibang liwanag kung saan ito ang magsisilbing lagusan namin.
Naunang maglakad dito ang prinsesa na mabilis ko namang sinundan at nang tuluyan na
kaming makalabas ay agad naming nasalubong ang triplets na bampira na kapwa balot
balot ng makakapal na kasuotan.

"Serena, lumalakas na ang pagbuhos ng nyebe. Mukhang mas nakakalapit na ang

pangalawang prinsipe ng Sartorias" ako naman ngayon

ang dumungaw sa bintana kung saan tanaw ang patuloy na pagbuhos nang nyebe. Bakit
sa pagkakataong ito ay hindi ko hinihintay ang pagdating niya? Dahil ba ito sa mga
nakita at narinig ko mula sa kapangyarihan ni Prinsesa Serena? Sino ang babaeng
'yon? Bakit bigla na lang siyang nawala sa Sartorias?

Muli akong humarap kay Prinsesa Serena at matapang akong nagsalita sa kanya.

"Maaari mo ba akong muling dalhin sa nakaraan? Gusto kong makilala kung sino si
Elizabeth. Bakit siya nawala sa Sartorias? Bakit ni minsan ay hindi ko narinig ang
pangalan niya mula sa mga Gazellian? Kilala mo ba siya?"
"Hindi ba siya-" hindi na natapos ang isa sa triplets sa dapat nitong sasabihin
nang patigilin siya ni Serena.

"Maaari tayong makabalik pero sa pagkakataong ito, kalahating oras na lamang ang
ating itatagal." hindi na ako nag alinlangan pa nang magbukas muli ang lagusan
papunta sa nakaraan. Nauna na akong humakbang sa prinsesa maging ang tatlong
bampira ay sumunod na rin sa amin.

"Where are we?" nagtatakang tanong ko. Ibang iba ito sa pangyayaring pinanggalingan
namin kanina.

Kasalukuyan kaming nasa gitna ng gyera kung saan kapwa nakasakay sa kabayo ang mga
kawal ng buong Sartorias habang ang mga maharlika nito ay abala sa pakikipaglaban
sa hindi birong bilang ng mga kalaban.

"Gyera ito sa pagitan ng Sartorias at Trafadore" sagot ng isa sa mga lalaki. Bakit
magkalaban ang Sartorias at Trafadore? Hindi ba at kapwa ito nasa ilalim ng Parsua?

"Bakit may gyerang ganito

sa loob ng Parsua? Sa panahon na ito ba ay may mga itinakdang babae na?" tanong ko
ulit.

"Wala pa, tanging sa Deltora pa lamang na hindi naman lumitaw" sagot ng isa pa sa
mga lalaki.
"Look" may itinurong direksyon si Prinsesa Serena sa akin na agad ko namang
sinundan. At halos mapasigaw na lang ako sa aking nakita nang may dalawang
matutulis na sibat na gawa sa 'silver' na siyang kahinaan ng mga bampira ang
kasalukuyang lumilipad papalapit sa likuran ni Zen at Dastan na abala sa
pakikipaglaban sa dalawang malalaking bampira.

"Tatamaan sila!" para akong tangang tumakbo papunta sa kanilang direksyon kahit
alam kong wala akong magagawa.

Pero hindi pa man ako tuluyang nakakalapit sa kanila ay may babae nang humarang sa
likuran ni Zen. Sa halip na si Zen ang tamaan nito sa likod ay ang babae ang
tinamaan ng sibat mismo sa tapat ng kanyang puso. Si Dastan ay nakatulala na habang
hawak ang kanyang balikat na tinamaan habang pinagmamasdan ang babaeng umuubo na ng
dugo sa kandungan ni Zen.

Lumuhod na si Dastan habang si Zen ay may nanlalamig nang mga mata. Hindi na
nalapitan pa ng mga kalabang bampira si Zen at Dastan dahil hinarangan na ito ni
Finn, Caleb at Evan.

Kapwa natigilan ang dalawang Gazellian nang makitang muling umubo na ng dugo ang
babae. Ilang beses siyang pilit kinakausap ng dalawang bampira pero halata sa
mukhang ng babae ang pamumutla at panghihina. Hindi na siya magtatagal pa.

Bago tuluyang lagutan ng hininga ang babae ay marahan niyang hinaplos ang mukha ni
Zen at may ilang kataga itong

ibinulong sa kanya na hindi ko na narinig. Napakagat labi na lang ako sa aking

nakikita, halo halong emosyon na ang nasa loob ko, matinding selos, kalungkutan,
panghihinayang, galit, pagtataka at pagsisisi. Dapat sana ay hindi ko na sinagot
ang mga katanungan ko dahil sa halip na gumaan ang pakiramdam ko ay mas lalo lamang
itong bumigat at sumikip na parang pilit itong pinipiga.

Si Dastan ay nagsimula nang tumayo at mabagal nang naglakad papalayo sa babae at sa

kanyang kapatid. Hanggang sa isigaw ni Zen ang pangalan ni Elizabeth kasabay ng
pagyeyelo ng lahat ng katawan ng mga kalabang nakapalibot sa buong Sartorias.

Nawala si Elizabeth sa Parsua Sartorias dahil sa pagsasakripisyo niya sa aking

prinsipe. Iniligtas niya ang bampirang nakatakda sa akin..
Hindi ko alam kung bakit kusang humakbang ang aking mga paa papalapit kay Zen na
paulit ulit ibinubulong ang pangalan ng babae sa katawan nitong wala nang buhay.

"I'm sorry.."

"I'm sorry Elizabeth.."

"Hindi ko ito ginusto.."

"I'm sorry..fuck! I'm sorry..Patawad. Patawad.." habang panay ang pagbulong ni Zen
ay hindi ko maiwasang hindi lumuha sa nakikita ko.

My prince was so broken. Gusto ko siyang yakapin at damayan pero ito ako at nakaupo
lang sa tabi niya. Wala akong kakayahang hawakan siya dahil tatagos lamang ang
kamay ko sa kanya.

Nang muli kong pagmasdan ang walang buhay na katawan ng babae ay hindi ko na makapa
ang nararamdaman ko, magiging masaya ba ako sa pagkamatay niya? dahil kung hindi
ito

nangyari ay malamang wala sa akin si Zen. Nagseselos ako dahil may hawak siyang
ibang babae pero may parte sa pagkatao ko na sana ay nabuhay na lang si Elizabeth,
hindi niya kailangang mamatay. Ano na lang ang mangyayari sa akin sa kasalukuyan
kung nanatili siyang buhay? ayokong agawin niya si Zen sa akin! Damn. Nalilito na
ako.
"Hanggang dito na lang Claret. Mukhang nakuha mo na ang sagot sa iyong mga tanong"
marahan akong tumango nang hawakan na ng prinsesa ang aking balikat. Nakita kong
pabalik na rin ang tatlong bampirang kasama niya.

Habang naglalakad na kami pabalik ay hindi ko na maiwasang hindi magtanong sa

Prinsesa. Nagkakaroon na nang butas ang mga pinapaniwalaan ko.

"Mahal ba ako ni Zen? O minahal niya ako dahil lamang isa ako sa apat na
importanteng babae sa propesiya?" marahang lumingon sa akin ang prinsesa na may
mapait na ngiti sa kanyang mga labi.

"He's not inlove with you Claret. May ibang mahal ang pangalawang prinsipe ng
Sartorias. Kasangkapan ka lang, kasangkapan lang ang turing nila sa mga tao kagaya
natin. Kahit kailan ay hindi magmamahal ang mga bampira ng isang tao. Ang bampira
ay para lamang sa isang bampira Claret" lumuluha akong nakatungo habang naglalakad
pabalik. Ano ba itong mundong napasukan ko? Wala na akong dapat pagkatiwalaan.
Masyado ba akong marupok para basta na lang maniwala sa makisig na prinsipe ng
Sartorias? Dahil ba masyado lamang akong nasiyahan sa atensyon ng isang lalaki na
ni minsan ay hindi ko naranasan sa mundo ng mga tao?

"Bakit kailangan niya akong paniwalain na matagal niyang hinintay ang pagdating ko?
na ako lamang ang babaeng pinaglaanan niya ng matinding atensyon?" unti unting
lumapit sa akin ang prinsesa at marahan niya akong niyakap habang hinahaplos ang
aking mahabang buhok.

"Sa akin ka lang dapat maniwala Claret. Ako ang magliligtas sa'yo mula sa malupit
na mundong ito. Hindi mo pa ba naiintindihan? Pilit kayong kukumpletuhin ni Zen
dahil bubuhayin niya ang prinsesang namatay sa kanyang kandungan, gagamitin ka lang
niya para buhayin si Elizabeth"

Dito na ako sumagot ng yakap sa kanya habang walang apaw sa pagpatak ang aking mga
luha.

At sa kauna unahang pagkakataon, hindi ko nagawang salungatin ang paratang niya

para sa pangalawang prinsipe ng Sartorias.

--

VentreCanard

=================

Chapter 23

Chapter 23

Tuluyan na kaming nakalabas sa mula nakaraan. Hinayaan kami ng tatlong lalaking

bampira na mapag isa ni Prinsesa Serena. Dahil mukhang naiintindihan niya ang
nararamdaman ko ngayon, nanatili na siyang tahimik at hindi na ako tinangkang
muling kausapin.

Nanghihina akong napaupo sa pangalawang baitang malapit sa kung saan nakahimlay ang
katawan ng tatlong babaeng itinakda. Parang naubos lahat ng aking lakas sa mga
narinig at nasaksihan ko mula sa nakaraan. Ngayon ko masasabing talagang napakarami
pang pangyayari sa mundong ito na hindi ko alam kung maiintindihan ko pa.

Kung tutuusin naman ay hindi ko ginustong makarating ako sa mundong ito at tanging
sila lamang ang nagpupumilit na dalhin ako dito. Kaya ba pilit na akong dinala nga
mga Gazellian sa mundong ito dahil sa pangungulila ni Zen sa babaeng nagngangalang
Elizabeth?
Panakip butas lang ba ako?

Napayakap na lang ako sa aking sarili nang maramdaman ko na rin ang panlalamig ng
aking katawan. Nararamdaman kong anumang oras ay dadating na dito si Zen.

Mapait akong ngumiti sa Prinsesa nang lumapit ito sa akin at balutan ako nang
puting balabal sa aking katawan.

"Pwede ba akong magtanong?" naupo siya sa tabi ko at marahang tumango sa akin.

"Minahal mo ba ang bampirang itinakda sa'yo? Nasaan na siya ngayon?" naging blangko
lamang ang ekspresyon ng kanyang mukha dahil sa tanong ko.

"Hindi ko alam Claret. Wala na akong balita sa kanya.." matabang na sagot niya sa
akin. Natahimik ako ng ilang segundo, bago ako muling makaisip ng itatanong

sa kanya.

"Paano ako makakabalik sa aking mundo? Wala dito ang salamin, nasa Sartorias ito at
mahigpit itong itinago ni Zen" napatitig siya sa akin na parang hindi siya
makapaniwala sa aking sinabi.

"Nakapagdesisyon ka na ba Claret?" marahan akong tumango sa kanya. Ano pa ang

dahilan para manatili ako sa mundong ito? Dapat simula pa lang ay sinunod ko na ang
payo sa akin ng aking lola, na huwag na huwag kong tatanggalin ang kwintas. Paano
pa ako mabubuhay ng maayos sa mundo ng mga tao kung isa na akong ganap na bampira?

"Gusto ko nang bumalik sa simple kong buhay. Malayo sa mundong ito, malayo sa
sakit" bahagya kong hinawakan ang dibdib ko.

Nang mga panahong nasa mundo ako ng mga tao, ni minsan ay hindi ako lumuha at
pawang matatamis na ngiti lamang ang nakikita ko sa sarili kong repleksyon
samantalang nang tumapak ako sa mundong ito lagi na lamang nanlalabo ang paningin
ko dahil sa mga luhang nag uumapaw mula sa aking mga mata.

"Maaari mo itong mahanap Claret, kailangan mo lamang itong pakiramdaman. Ang mga
itinakdang babae ay may kakayahang malaman kung nasaan ang eksaktong lokasyon ng
kani kanilang mga salamin" nangunot ang noo ko sa sinabi niya.

"Papaano?" bakit sa tagal ko sa Sartorias ay hindi ko maramdaman kung nasaan ito?

"Madali mo lamang itong mararamdaman Claret, dahil ang salamin ay parte natin.
Hindi mo ba ito naramdaman nang una mong makita ang salamin nang nasa mundo ka pa
ng mga tao?" bahagya kong tumango sa sinabi ng prinsesa. Tanda ko

pa kung paano nanlamig at nagtindigan ang mga balahibo ko sa katawan nang una kong
masilayan ang repleksyon ko sa salamin na nagdala sa akin dito.

"Maging ang mga salamin ng natitirang tatlong babae sa propesiya ay may kakaibang
epekto rin sa atin. Naramdaman mo rin ito sa salamin ng Deltora, hindi ba?" mabilis
akong tumango ng ilang beses sa kanya.
"Hindi ba ako maaaring tumawid na lamang sa salamin mo? O sa salamin ng ibang mga
babae?" marahang umiling sa akin si Prinsesa Serena.

"Iisa lamang ang salamin na pwede mong magamit pabalik at 'yon ay ang salamin na
iyong pinanggalingan. Ang kaya lamang maitulong sa'yo ng mga salamin ng natitirang
babaeng itinakda ay ang makapaglakbay ka sa iba't ibang lugar sa mundong ito"
mukhang nakukuha ko na ang mangyayari. Kailangan kong bumalik sa Sartorias dahil sa
aking salamin na siyang magbabalik sa akin sa mundo kung saan ako nararapat.

"Kung may kakayahan akong maramdaman ang aking salamin, bakit hindi ko maramdaman
ang presensiya nito sa Parsua Sarto-" hindi ko na naituloy ang aking sasabihin nang
masagot na nang aking isipan ang sarili kong katanungan.

"Hindi sa Sartorias nakatago ang salamin" pagkumpirma ni Prinsesa Serena sa akin.

"Saan ito posibleng itago ni Zen? Paano kung basagin niya ito at tuluyan na akong
hindi makabalik sa ating mundo?" tanong ko sa kanya na muling nagpailing sa kanya
ng ilang beses.

"Hindi ito maaaring basagin ng sinumang bampira dahil sa sandaling mabasag ito ay
maglalaho

ka sa mundong ito at kailanman ay hindi na makakabalik pa kahit sa mundo ng mga

tao" napatulala na lang ako sa sinabi niya.
"Ganito ba talaga ito kahalaga? Bakit pati buhay ko ay nakasalaylay sa simpleng
salamin?" bakit ganito na lang kalaki ng ugnayan ko dito?

"Inuulit ko Claret, parte natin ang salamin. Wala tayo dito kung wala ang mga
salamin" tumayo na siya at inilahad niya ang kamay niya sa akin.

"Halika, may kailangan ka pang makita" inabot ko sa kanya ang aking kamay at nang
makatayo na ako ay nagsimula na muli siyang maglakad sa dulong parte nang
napakalaking silid.

Sa huli ay natagpuan ko na lamang ang aking sariling nakatitig sa isang painting ng

lalaking may napakalamig na mga mata at kung titigan pa siyang mabuti parang ni
minsan ay hindi pa nito nasubukang ngumiti o tumawa. Who is this emotionless yet
handsome vampire?

"He is my mate" narinig niya ba ang tanong ko? Bakit hinahayaan pa rin niya dito
ang litrato ng bampirang nagawa siyang pabayaan?

"Mukhang nangungulila ka pa rin sa kanya" narinig ko siyang umismid sa akin.

"Dadating ang panahon at muli siyang magpapakita sa akin. Hindi dahil gusto niya
akong muling makita kundi para tuluyan nang basagin ang aking salamin" muling
kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya. Kung ganun ay buhay ang bampirang dahilan
kung bakit ganito na lang niya isumpa ang mundong ito.

"At ang larawan niyang ito ang kahuli hulihang lugar kung saan aakalain niyang
makikita ang aking salamin" sa sinabi

niyang ito ay dahan dahang gumalaw pakanan ang painting ng bampirang lalaki.
Sumalubong sa akin ang alikbok nang hilahin ni Prinsesa Serena ang maitim na tela.

At nang sandaling tuluyan ko nang makita ang salamin ay bahagya akong napaatras ng
ilang beses. Punong puno na ito ng alikabok at halos hindi ko na makita ang aking
repleksyon pero ang mas nakakuha ng aking atensyon ay ang malaking lamat nito sa
itaas na bahagi nito.

"Look, nagkalamat na ang salamin ko dahil sa iba't ibang naranasan ko mula sa

mundong ito. Lamat na kailanman ay hinding hindi na maaayos.." nakita kong bahagya
niyang hinawakan ang nasunog niyang mukha.

Lalapitan ko pa sana ang kanyang salamin nang kapwa kami nakarinig ng ingay mula sa
itaas. At halos manlaki ang aking mga mata nang makitang nagyeyelo na ito.

Bago ko pa masabi ang pangalan ng bampirang responsable sa nakikita ko ay nagulat

na naman kami nang pabalyang nabuksan ang pintuan, inuluwa nito ang tatlong bampira
kanina.

"This is not good Serena. There are number of wolves around our castle! Nakalampas
na sa Thedas ang mga Gazellian! Kahit ang baliw na prinsipe ng Deltora ay kasama
nila. Baka makarating na ito kay ama!" napalingon na lang ako sa larawan ng
bampirang unti unti na muling gumagalaw para itago ang salamin.

"Nasa malayong isla si ama. Maaari natin itong masolusyonan habang wala siya.
Palabasin ang mga kawal, patayin ang mga pangahas na gustong pumasok sa ating
palasyo" lalong nangunot ang noo ko sa narinig ko sa kanya. Ama? Patayin?! Mga
lobo? Sina Lucas ba ang sinasabi

nila? Papaano nila nalaman na nandito ako? Humingi ba ng tulong sa kanila si Zen?
Pero napakaimposible nito.

"Hindi biro ang lakas ng mga bampirang ito Serena! Not even that wolf pack. Kasama
nila si Lucas!" malakas na sabi ng isa sa mga lalaking bampira.

Marahang hinawi ni Serena ang kanyang buhok na parang hindi nababahala na anumang
oras ay may magpapakitang Gazellian sa harapan namin.

"Nahihinaan ka ba sa kakayahan ng palasyong ito? We have our trained warriors, di

hamak na mas marami tayong malalakas na mga bampira. Wag kayong mabahala nasa lugar
natin sila. Pabor sa atin ang mga nangyayari.." kapwa lamang napabuntong hininga
ang tatlong bampira sa sinabi ni Serena.

"Lalaban lang kami sa labas. Matagal tagal na rin nang huli akong napalaban sa
isang Gazellian" hindi na ako nagsalita pa nang kumindat sa akin ang isa sa
lalaking bampira bago ito umalis.

May nanatiling dalawa sa loob ng silid para bantayan kaming dalawa ni Serena.

"Bakit hindi kayo tumulong sa labas?" tanong ni Serena. Nanatili na lamang akong
tahimik habang iniisip ang maaari kong gawin kapag nagkita na kami ni Zen.
Nararamdaman ko na ang prensensiya niya at palapit na ito nang palapit.

"Dahil sigurado akong ang higit na kalaban ay sa kwartong ito unang magpupunta" sa
sinabing ito nang lalaki ay bigla na lamang nabuksan ang malaking bintanang siyang
tinatanaw ko lamang kanina.
Lumantad sa aking mga mata ang pinakamakisig na lalaking aking nasilayan sa buong
buhay ko. Ang paraan pa lamang

ng pagtindig niya ay sumisigaw na nang kakisigan.

Hindi man lang siya nahihirapang tumayo sa napakalaking itim na ibon na

kasalukuyang lumilipad sa hangin. Maging ang itim at gulo niyang buhok na bahagyang
hinahampas ng hangin ay lalong nakapagpatulala sa akin. Wala sa sarili akong
napahawak sa aking dibdib, nahihirapan akong huminga. Sa sobrang lakas ng pagtibok
ng aking puso ay parang gusto na nitong kumawala sa aking dibdib.

Walang kahirap hirap na tumalon si Zen mula sa likuran ng malaking ibon papasok ng
silid. Hindi ko alam kung papaano sasalubungin ang kanyang mga mata.

Ang namumulang mga mata ng pangalawang prinsipe ng Sartorias ay nakatitig sa akin

ngayon.

Agad humarang sa amin ang dalawang bampira sa paraang hindi makakalapit sa amin si
Zen.

"Too bad, but she's not coming with you.." agad na may lumilipad na lamesa na
muntik nang tumama kay Zen. Pero dahil alerto ito, agad itong naharang nang kanyang
matitigas na yelo.

Nagsimula siyang maglakad nang mabagal habang panay ang paglipad sa kanya nang
malalaking gamit na wala man lang tumatama dahil sa mga yelong nagpoprotekta sa
kanya. Nagulat na lang ako nang biglang dumami ang bilang ng isang bampirang
nakaharang sa amin ngayon, sabay sabay silang sumugod kay Zen na prenteng nakatayo
lamang habang hinihintay ang pagsunod ng mga ito sa kanya.

Kapwa kami napasinghap ni Prinsesa Serena nang tusukin ng matutulis na yelo ang
katawan ng mga bampirang sumugod kay Zen. At sabay din kaming napahinga ng maluwag
nang hindi tinamaan ang totoong bampira.

/>

"My brothers are still babies. Let me do this.." humarang na sa akin si Serena.
Napalingon na lang si Zen sa mga yelo niyang kasalukuyan nang natutunaw nang dahil
sa kapangyarihan ng Prinsesa.

She's too powerful for Zen. Hindi siya matatalo ng prinsipe ng nyebe.

"Bumalik ka na Zen. Hindi na ako sasama sa'yo" natigilan siya sa paglalakad dahil
sa sinabi ko.

"You heard it? Hayaan mo na siyang mabuhay ng normal sa mundong siya ay nararapat.
Huwag mo nang guluhin ang buhay niya bampira" napansin kong lalong nagkulay pula
ang mga mata ni Zen.

Biglang sumiklab ang apoy sa paligid ni Zen para patigilin ito paghakbang papalapit
sa amin. Apoy ang isa sa kahinaan ng kapangyarihan ni Zen.

"Maling hakbang bampira, magiging abo ka.." babala ni Prinsesa Serena.

"Prinses-" itinaas ng Prinsesa ang kanyang kamay para patigilin ako sa anumang
pagsalungat ko sa ginagawa niya.

"Hindi ka ba marunong kumilala?" malamig na tanong ni Zen kay Prinsesa Serena.

Bahagyang napaatras ang prinsesa nang biglang nagyelo ang bilog na apoy na
nakapalibot kay Zen.Nananatiling pula ang kanyang mga mata at nang dahan dahan
niyang itinaas ang kamay niya basta na lamang tumilapon sa malayong direksyon ang
prinsesa. Nakita ko na lamang na nakaipit ang katawan nito sa pagitan ng yelo at
dingding ng palasyo habang dumadaing.
Nagulat din ako nang makitang kapwa hawak na nang dalawang bampira ang kanilang mga
dibdib. Paano lumakas nang ganito si Zen? Hindi hamak na mas malakas si Prinsesa
Serena sa hari ng Deltora na nakapagpapigil noon kay Zen.

"Hindi ako mag aalinlangang gawing yelo ang puso ng mga pangahas na bampirang
naglayo sa aking Claret.." hindi na nahabol nang aking mga mata si Zen nang
maramdaman ko na ang kanyang kanang kamay na dinadama ang aking pisngi habang ang
isa niyang kamay ay humahaplos sa aking batok.

Masuyong nakatitig sa akin namumula niyang mga mata. At napapikit na lang ako nang
marahang damhin ng kanyang daliri ang aking mga labi.

"Inuhaw ba nila ang Claret ko?"

--

VentreCanard

=================

Chapter 24

Chapter 24

Nagtatanong ang aking mga mata sa masuyong paraan nang pagtitig niya sa akin. Hindi
ko mabasa sa mga mata niya ang pagpapanggap, hindi ko maramdaman ang pagpapanggap
sa paraan nang paghaplos ng kanyang mga kamay sa aking pisngi.
Hindi ko na alam ang paniniwalaan ko.

Nangangatal ang mga kamay kong humawak sa kamay niyang marahang hinahaplos ang
aking pisngi. Nagtataka ngayon ang mga mata niya dahil sa unti unti kong pagtanggal
ng kamay niya sa akin. Ilang beses akong humakbang papalayo sa kanya.

"Claret..." mahinang tawag niya sa pangalan ko na parang hindi niya maintindihan

ang ikinikilos ko.

"Zen, may hindi ka ba sinasabi sa akin?" mahinang tanong ko sa kanya. Natatakot ako
sa anumang pwede niyang isagot, natatakot ako na baka hindi ko makayang marinig ang
mga salitang maaari niyang sabihin sa akin ngayon.

Nangunot ang noo niya sa akin at muli siyang humakbang papalapit para hawakan muli
ako pero pinili kong humakbang papalayo sa kanya at panatilihin ang aming
distansya.

"What did you do to her?!" malakas na sigaw ni Zen. Kapwa dumaing at napasapo na sa
kanilang mga dibdib ang dalawang lalaking bampira na namimilit sa sakit, maging ang
prinsesa ay dumadaing na rin.

Agad akong bumaling kay Zen, hindi ko siya pwedeng hayaan. He can't kill them.

"Zen! Stop this please. Wala silang kasalanan dahil ako mismo ang gustong pumunta
sa lugar na ito!" sumigaw na rin ako.

"Sinadya ito Claret! That crow in Deltora was part of them. Sinadya nilang dito

ka magpunta"

"I know" maiksing sagot ko.

"Then, what happened to you? Bakit kung dumistansya ka sa akin ay parang may
nakakahawang akong sakit?" nang nagtangka siyang muling humakbang papalapit sa akin
ay muli akong napaatras. Ilang beses siyang pabulong na nagmura sa ginawa ko.

"Sagutin mo muna ang itinatanong ko sa'yo Zen. May itinatago ka ba sa akin na dapat
ay malaman ko?" tumitig lang siya sa akin nang ilang segundo na parang iniisip ang
anumang sasabihin niya bago siya muling nagsalita.

"Wala akong itinatago sa'yo Claret. Tanungin mo ako nang anumang gusto mong
malaman, ayokong nagkakaganito ka sa akin. Let's go home, let's go back Claret. I
missed you, ilang buwan ka nang nawala sa tabi ko. Hindi mo lang alam kung gaano
kabagal ang oras kapag wala ka sa aking tabi" inilahad niya ang mga kamay niya sa
akin na nagawa ko lamang titigan.

"Then, who's Elizabeth? Sino si Elizabeth sa'yo Zen? You want her alive right? At
kailangan mo ako para buhayin siya" nang sabihin ko ito ay pinakatitigan ko ang
magiging reaksyon ni Zen. At habang pinagmamasdan siya, para akong binuhusan nang
tubig na may napakaraming yelo nang makita ang pagkatulala ni niya sa mga sinabi
ko.

Mukhang tama ang mga nakita ko, hindi ito mahika na gawa lamang ni Prinsesa Serena
dahil nakikita ko sa mga mata ni Zen ang pagkagulat sa mga sinabi ko.

"Claret. Kailangan ko siyang buhayin, kailangan ko ng tulong mo.." sa sinabing ito

ni Zen hindi ko na napigilan pa ang nag uunahan kong mga luha.

Pilit ko nang tinakpan ang tenga ko.

"Let me explain.." tinangka niyang ibaba ang kamay ko pero mahigpit kong tinakpan
ang mga tenga.

"Enough, narinig ko na ang gusto kong malaman.." lalo akong gumawa nang malaking
distansya kay Zen na hindi na rin tumitigil sa paghakbang papalapit sa akin.

"Anong ginawa nila sa'yo Claret? We can't be like this, paano mo nakilala si
Elizabeth? God! They brain washed you! Anong sinabi nila sa'yo? You can't believe
them" narinig kong tumawa ang prinsesa na kasalukuyang nakaipit pa din sa matigas
na yelo at pader ng palasyo.

"Layuan mo na siya bampira, wala na kayong babaeng muling mabibiktima" nanlaki ang
mga mata ko nang may unti unting lumulutang na matulis na yelo na handa nang
tumusok sa prinsesa.

"Ngayon ako naman ang papatayin mo? Hindi ka pa ba nakuntento sa tatlong babaeng
pinatay mo? Bakit hindi ka tumingin sa bandang kanan mo para makita mo ang
koleksyon nang mga babaeng tinanggalan mo ng buhay" lumingon si Zen sa tatlong
babaeng sinabi ng prinsesa at nang makita niya ito ay kusa nang bumagsak ang
nakalutang na yelo na siyang handa nang pumatay sa prinsesa.

"Why..are they here?" nangangatal na boses na tanong ni Zen. What is this again
Zen? Another confirmation?
"Zen.."

"Claret, sa akin ka naman maniniwala hindi ba? Hindi ako magsisinungaling sa'yo.."
wala na akong lakas maniwala.

"Zen, ibalik mo na sa akin ang salamin. Pauwiin mo na ako, ayokong maging

kasangkapan nang kahit sinong bampira. Hayaan mo na akong makauwi sa mundong

pinanggalingan ko" naging blangko ang ekspresyon ni Zen nang marinig ang mga sinabi
ko.

"Nagbibiro ka lang Claret. You can't leave me again. Listen to me, I can explain
kung anuman ang sinabi nila sa'yo huwag mong paniwalaan, sa akin ka lang maniwala
Claret.." nang hawakan niya ang kamay ko ay marahas ko itong hinablot mula sa
kanya.

"Sa'yo? Maniniwala pa ba ako sa'yo Zen? You used me! And you will use the remaining
girls just to regain your lover's life! Anong mangyayari sa akin? Hindi ba kapag
naagaw mo na ang trono kay Dastan ikaw na ang magiging hari at dahil buhay na ang
babae mo siya na ang magiging reyna! Ano ako? The woman who can fulfil your
bloodlust? Ano nga ba ang laban ko sa babaeng totoong mahal? Babae nga lang pala
ako mula sa propesiya na maraming pakinabang" ilang beses ko nang pinahid ang luha
ko. Napapagdugtong dugtong ko na ang mga nakita ko sa nakaraan.

Tama nga ang sabi ng prinsesa, kahit kailan ang bampira ay para lamang sa bampira.
Kaming mga tao ay mananatiling kasangkapan at kung hahayaan ko pang magkaroon ng
koneksyon ang dalawang mundo. Madami pang mabibiktima, madami pang luluha at madami
pang magdudusang inosenteng babaeng katulad ko.
"Claret. What are you talking about? Ikaw ang babaeng mi-" hindi ko na siya
pinatapos dahil tumama na sa kanya ang napakalakas kong sampal sa kanyang pisngi.

Sa halip na pansinin ni Zen ang sampal ko ay hinawakan niya ang magkabilang balikat
ko.

"Wake up Claret!

I am your mate! Ako ang dapat mong paniwalaan!" pinilit kong makakakalas sa mga
hawak niya at nang maalis ko ang pagkakahawak niya sa akin ay mas dumistansya ako
sa kanya. Hindi niya na ako maaaring hawakan dahil lalo lang akong naguguluhan
kapag nararamdaman ko ang mga haplos niya. Hindi ako makapag isip ng tama sa mali.

Paulit ulit na nagmura si Zen dahil sa pag iwas ko sa kanya. Agad siyang humarap sa
prinsesa at sa mga kapatid nito para tuluyan na silang patayin. Ilang beses ko na
itong ginawa at hindi ako natatakot na gawin itong muli, humarang ako sa harapan ni
Zen at sinalubong ko ang mata niyang hindi pula o itim.

It is colour grey. His emotionless eyes.

"Isama mo na rin ako sa tatlong babae Zen. Isama mo na rin ako sa mga papatayin mo,
ayoko nang tumagal sa mundong ito" nangangatal ang mga kamay niyang nakatutok sa
aking harapan pero hindi rin nagtagal ay nagkulay itim na ang kanyang mga mata.

Muling nagbagsakan ang mga yelong dapat tatama sa amin at nakita ko na lang na
paulit ulit na sinusuntok ni Zen ang napakalaking haligi ng palasyo.

"Bakit hindi ka na lang tumigil sa Sartorias? bakit kailangang may gumulo sa atin
ng ganito Claret?" tanong niya nang paulit ulit habang panay ang pagsuntok niya sa
malaking haligi ng palasyo.

"Dahil ayoko na Zen. Sa mga nakita at narinig ko, nawalan na ako nang ganang
manatili sa mundong ito. I can't be an instrument. Problema ng mundo nyo ito,
problema mo at ni Elizabeth. Buhayin mo siya Zen, pero utang na loob huwag gamit
ako. Huwag ako. Wag ako Zen, masakit.

Nasasaktan ako Zen" nahihirapan na akong huminga ng maayos. Hindi ko na mapahid ang
nag uumapaw na luha mula sa aking mga mata. Ilang timba ng kaya ng luha ang nagamit
ko simula nang makarating ako sa mundong ito?

"But there's no other way Claret. I need her alive, she needs you.." lalo akong
nanlambot sa isinagot sa akin ni Zen. Pinapatay niya ba ako? Inaamin na niya ba sa
akin nang harapan ang talagang rason ko para sa kanya?

"Claret.."

"Huwag ka nang lumapit Zen! Ayoko na! Pinaniwala mo ako!"

"No, Claret listen.."

Huminga ako nang malalim at ubod nang lakas akong sumigaw. Alam kong maririnig niya
ako. Alam kong matutulungan niya ako dahil nangako siya sa akin.

"LUCAS! LUCAS!" hindi na ako naghintay pa nang napakatagal nang may nasirang pader
at nagpakita ang napalaking lobo. Mabilis akong tumakbo dito na hindi pinapansin
ang pagkatulala ni Zen sa ginawang pagsigaw ko.
"Ilayo mo ako dito Lucas parang awa mo na. Ilayo mo ako sa lugar na ito.."
nanganngatal kong sabi sa kanya.

Ramdam ko ang galit niya kay Zen na ilang beses niyang inungulan ng masama.

"Claret.." muling tawag sa akin ni Zen.

"Ilayo mo ako sa kanya Lucas. Ang sakit na.." agad akong sumakay sa likuran ni
Lucas habang ang mga mata ni Zen ay nakatitig na lamang sa akin.

"Claret, si Elizabe--" hindi ko na siya pinatapos dahil nagsalita na ako.

"Isinusumpa kong naging bampira ako dahil

sa mga pangil mo" ito ang huli kong sinabi bago ako tuluyang itinakbo ni Lucas
papalayo sa palasyong kasalukuyang nagkakagulo.

Habang panay ang pagtakbo ni Lucas nang mabilis, ako naman ay walang tigil sa
kakaiyak. Nasasaktan ako sa mga sinabi ni Zen, pinagpipilitan niya ang buhay ni
Elizabeth. Pinangangalandakan niya pa ito mismo sa harapan ko.

'I need her alive'

'She needs you'

Ano pa ang paliwanag na sasabihin niya? Hindi ba at inamin na niya ang lahat? Anong
pang sasabihin niya na dudurog sa puso ko?

"Lucas anong gagawin ko? Can.. can you return to your human form?" agad siyang
tumigil sa pagtakbo. Hindi ko na alam kung nasaang parte na kami ng kagubatan
ngayon. Marahan niya akong ibinaba bago ito tumakbo sa likuran nang isang
nakapakalaking puno. Nakita ko pang may tumapon na isang bag na mukhang iniwan na
niya dito bago siya pumunta sa palasyo ng Eberron.

Hindi na niya ako pinaghintay nang matagal dahil agad niya akong niyapos nang
napakahigpit. Lalo akong napahagulhol dahil sa ginagawa niyang pagyakap sa akin.

"Bakit? Bakit Lucas? Akala ko ako na. Akala ko ako lang..'yon pala ginagamit lang
ako para buhayin ang totoong mahal niya.. Ang sakit..pinaniwala niya ako. Minahal
ko na siya Lucas, kahit kailan ay hindi ko inaasahang mahuhulog ako ng ganito sa
isang lalaki lalo na sa ganitong kaiksing panahon. Nabihag na niya ako Lucas,
nabihag na ng prinsipe ng nyebe ang puso ko. Ang aking prinsipeng bihag ng ibang
babae.." lalong lumakas ang hagulhol ko na kaya nang gumising sa nananahimik

na kagubatan. Panay ang paghaplos ni Lucas sa aking maalong buhok.

"Mas maganda siya sa akin. Mas malakas, siguradong may kakayahan din siyang
hinahangaan ng lahat ng mga bampira. Ano nga lang ba ang sa akin? May limitasyon
ang aking dugo para makagamot, siguradong mas gusto siya ni Lily at Harper. Wala na
akong silbi sa mundong ito kapag nabuhay siya, magigng talunan ako. Isang babaeng
ipinagpalit, nasira lang ang buhay ko sa mundong ito Lucas. Gusto ko nang
umuwi..nasasaktan ako sa mundong ito" tinanggal ni Lucas ang pagkakayakap sa akin
at pinunasan niya ang aking mga luha.

"Huwag mong sabihin 'yan Clare.Ikaw ang pinakamagandang bampirang nakilala ko.
Simula nang pagkabata ko ay isinumpa ko na ang lahi niyo dahil isang bampira ang
pumatay sa aking ina. Pero nang sandaling nginitian mo ang buong lahi namin Claret,
nang buong tapang mong hinarap ang dami ng lobong nakapalibot sa'yo para lamang
ipamukha sa akin ang kakayahan mong makatulong ay bigla na lang natibag ang
paniniwala ko sa mga bampira. Dahil 'yon sa'yo Claret, kung hindi ka kayang mahalin
ang pangalawang prinsipe ng Sartorias hayaan mo akong mahalin ka at kahit kailan
hindi ako magtatangkang tumingin sa kahit sinong babaeng lobong lumapit sa akin"

"Lucas.." natulala na lang ako nang halikan ni Lucas ang likod nang aking mga
kamay. At nang sandaling magtama ang aming mga mata ay nagkukulay ginto na muli ang
kanyang mga mata gaya nang mga titig niya nang lumuhod sa akin ang kanyang buong
lahi.

"Hindi mo na kailangan pang masaktan dahil sa pangahas ng prinsipe ng Sartorias"

muli akong niyakap ni Lucas.

"May kwento ako Claret. Sa gitna ng isang kagubatan may isang matapang at
napakagandang bampira ang bigla na lamang nagpakita, una ay inakala nila itong
isang dyosa pero hindi pala at isa itong kalaban dahil may pangil ito pero alam mo
kung ano ang sunod na nangyari? Nang mismong araw ding 'yon ang inosenteng lobong
tahimik na naninirahan sa pusod ng kagubatan ay nagsimula nang magulo ang sistema
dahil sa pinakamagandang babaeng may pangil na kanyang nasilayan" natuyo na ang
lalamunan ko sa mga naririnig ko. Ano itong sinasabi niya sa akin? Wala na akong
mahanap na sagot sa mga sinasabing ito ni Lucas.

"Hind sumpa ang pagdating mo sa mundong ito Claret. It was my blessing, you are
supposed to be my Luna"

Habang nakatitig ako kay Lucas na nagkukulay ginto ang mga mata ay may pilit
nagsumiksik sa aking isipan ang boses ni Zen.

'Hindi mo man lang ako pinakinggan. Sa loob nang napakahabang panahong ipinaghintay
ko sa'yo, kaunting sandali lamang ng pakikinig mo Claret ang hiniling ko'
'Vampires are not cruel Claret. You humans are the cruel one. You already have your
judgement without hearing my explanations. Your painful words..'

'The first sink of my fangs on your neck was everything to me. It was the happiest
day of my eternal life yet you considered it as a cursed'

'All I did was to love you Claret. I won't ever have a goddamn strength to kill
you. But you know Claret baby, you're so talented. You're now killing me inside.
Hearing you call someone's name is the worst feeling'

'I hope you're happy leaving me again. I will send the mirror and I won't bother
you anymore'

--

VentreCanard

=================

Chapter 25

Chapter 25
Para akong nabuhusan nang malamig na tubig sa paraan ng pagsasalita ni Zen sa aking
isipan. Alam kong magagalit siya ginawa ko pero hindi ko naihanda ang sarili ko sa
mga sinabi niyang ito sa akin. Ako ang may gustong lumayo na sa kanya pero nang
marinig ang mga salitang hinahayaan niya na akong umalis parang gusto kong bawiin
ang mga sinabi ko. Fuck. Naguguluhan na ako.

Pero hindi ko na bubulagin pa ang sarili ko. He needs me for Elizabeth, he needs me
because I'm the girl from the prophecy. He needs me for my ability.

Kung magtatagal pa ako sa mundong ito ay patuloy lang akong masasaktan. He's
feeding me with lies.

Bakit kung makapagsalita siya ay parang hindi niya rin ako nasaktan? Ilang beses
niyang ipinamukha sa akin na bubuhayin niya ang isang babaeng mahalaga sa kanya sa
pamamagitan ko. Hindi niya ba alam kung gaano kasakit ang mga sinabi niya?

Ilang beses niyang sinabi sa akin na kailangan niya ako para buhayin ang Elizabeth
niya. Ano na lang ang mangyayari sa akin kapag nabuhay ko na ang babaeng totoong
mahal niya? He will dump me like a goddamn hot potato.

Nararapat lang talaga akong bumalik sa aking mundo. Malayo sa komplikadong mundong
ito.

Binawi ko ang kamay ko kay Lucas na mariing nakatitig sa akin. I can't use him, I
can't be his Luna. At lalong hindi ko na pipiliing magtagal pa sa lugar na ito. Sa
sandaling makarating na dito ang salamin, lilisanin ko na ang mundong ito at kahit
kailan ay hindi na ako babalik. Ibabaon ko na lang sa limot ang mga masasakit na
naranasan ko.

Kakalimutan

kong umibig ako sa isang bampirang ginamit lamang ako.

"Claret?" nagtatakang tanong sa akin ni Lucas.

"Hindi na rin ako magtatagal Lucas, pinalalaya na ako ni Zen. Babalik na ako sa
mundong pinanggalingan ko, hindi ako nararapat sa mundo niyo" sagot ko sa kanya.
Tinitigan niya lang ako nang ilang segundo bago siya tipid na ngumiti sa akin at
marahan niyang hinaplos ang aking pisngi.

"Mukhang wala na akong magagawa. Ginagalang ko ang desisyon mo, pero paano ka
makakabalik? Nasaan ang salamin na iyong pinanggalingan?" tanong niya sa akin.

"Ipadadala na daw ito ng pangalawang prinsipe ng Sartorias" umismid siya sa sinabi

ko bago niya inilahad ang kamay niya sa akin.

"Tayo nang bumalik sa lugar namin. Maaaring sa amin ka muna manatili, 'yon ay kung
mas pipiliin mong sa kuta naman tumigil kaysa sa magagarang palasyo ng mga bampira"
mabilis akong tumango sa kanya. Dahil sigurado akong kinamumuhian na ako nang mga
bampira ngayon sa ginawa kong pagtakbo sa kanila.

Sumunod ako sa kanyang paglalakad nang may maalala ako. Papaano kami makakabalik
agad sa Deltora kung kinakailangan nang tatlong buwang paglalakbay para lamang
makarating sa kapuluan ng Halla?

"Papaano tayo makakabalik agad sa Deltora Lucas?" nagtatakang tanong ko sa kanya.

"Hindi tayo titigil sa Deltora, may mga kasamahan din ako dito sa Halla Eberron.
Dito muna tayo mananatili, you're too weak. Kailangan mo nang mamahinga Claret"
hindi na ako nagulat nang nag anyong lobo muli siya.

Lumapit siya sa akin para makasakay ako agad sa kanya.

Nang makasakay na ako ay sinimulan na muli niyang tumakbo pero pinanatili niya
itong nasa tamang bilis lamang upang alalayan ako. Napangiti na lang ako ng mapait
nang haplusin ko ang makapal na balahibo ni Lucas, kung sa ibang pagkakataon kaya?
Kung sakaling nauna kong nakilala si Lucas nang dumating ako sa mundong ito,
posible kayang siya ang minamahal ko nang mga oras na ito?

Ipinilig ko ang ulo ko, imposibleng una ko siyang makikilala. Dahil sa unang
pagtapak ko pa lamang sa mundong ito ay nakatakda na ako sa pangalawang prinsipe ng
Sartorias. Sa nag iisang Zen Lancelot Gazellian na kilala ng kahit sinong mga
bampira.

Hindi rin nagtagal ang pagtakbo ni Lucas at nakarating na kami sa lugar nilang mga
lobo. Kapwa lahat sila ay nakaanyong tao at nang mapansin nila kami ni Lucas ay
agad silang natipon sa harapan namin na parang naalerto sa aking presensiya.

Unang humakbang ang isang matipuno at makisig na lalaking pawis na pawis na parang
galing lamang sa isang mabigat na gawain. Alam kong hindi siya nalalayo sa edad ni
Lucas.

"Ito ang unang beses na nagdala ka ng babae Lucas. At talagang nakakagulat, isang
babaeng may pangil" sabay sabay nagkulay dilaw ang mga mata nang mga lobong
nakaanyong mga tao nang makumpirmang bampira ako.

"Hey, hey. Calm down people, kasama siya nang ating magiging pinuno" bumaba ako sa
likuran ni Lucas. Mabilis siyang tumakbo sa loob ng isang kubo at nang makalabas na
ito ay nakapantalon na siya na hindi na niya inabalang ibutones nang tama.

Damn.

"Any explanation with this, Lucas? Alam mong hindi maganda ang relasyon natin sa
mga bampira" bahagya akong sinulyapan ng lalaki. Hindi ko mapigilang hindi magtago
sa likod ni Lucas. Tama ba na dinala niya ako sa lugar na ito? Kakaiba sila sa mga
lobo mula sa Deltora.
"She's bitten. At alam kong alam mo 'yon. She's with me, bumalik na kayo sa mga
trabaho niyo. She won't cause any harm" sa sinabing ito ni Lucas ay nagsimula nang
maglayuan at bumalik sa pagiging abala ang mga lobong kaninang mariing mga
nakatitig sa akin.

"Bitten or not. She's still a vampire Lucas, kalaban ng lahi natin" pagiit ng
lalaki.

"Adam, she needs rest. Find your mate, maiintindihan mo ang ginagawa ko" hinila na
ako Lucas at nilampasan namin ang lobo na nagngangalang Adam.

"Mate?! She is your mate?!" gusto kong sabihin na hindi pero pinisil ni Lucas ang
aking kamay para pabayaan ko na lamang ang ipinaniwala niya sa kasamahan niyang
lobo.

Dinala ako ni Lucas sa pinanggalingan niyang kubo. Mabilis niya akong inupo sa
isang upuan at sinalubong niya ang aking mga mata.

"Nauuhaw ka ba? I can offer you my blood" mariin akong umiling sa kanya.

"Papaano ang mga kasama mo? Nasabi nang mga bampirang kumuha sa akin na may iba ka
pang kasamahan na sumugod sa palasyo ng Eberron. Bakit kailangan mo pa silang
isama? Madaming nadadamay sa maling desisyon ko" naupo na rin si Lucas sa harapan
ko at pilit niyang sinasalubong ang aking mga mata.
"They're

coming back. Hindi kami pumunta sa palasyo para tulungan ang mga Gazellian,
nagpunta kami dito para sa'yo Claret" kung ganoon ay posibleng nakikipaglaban pa
rin ang mga Gazellian sa palasyo ngayon. Pero para saan pa? Wala na ang babaeng
nasa propesiya na kailangan nila. Dapat ay bumalik na sila sa Parsua.

Hindi ko na alam kung sino pa sa mga bampira ang dapat kong panigan. Ang prinsesa
na siyang itinakdang babaeng katulad ko na gusto lamang akong tulungan? O ang mga
Gazellian na hindi ko alam ang totoong layunin sa akin?

Napayuko na lang ako nang sumagi sa isipan ko ang lola ko. Kamusta na kaya siya?
Ito na ba ang ikinatatakot niyang maaaring mangyari sa akin?

"Lucas, alam mo ba na simple lang ang buhay ko noon? Walang labanang ganito, walang
kasinungalingan na mga ganito. Masaya at kuntento lang ako sa buhay ko noon, ni
minsan hindi ako nakaramdam ng pakainggit, hindi rin ako sobrang magalit at ni
minsan hindi ako lumuha ng todo pero nang dumating ako sa mundong ito nabuhay ang
lahat ng emosyon ko.." nanatili siyang walang salita sa mga sinabi ko at nakatitig
lang siya sa akin para makinig sa anumang pwede ko pang sabihin.

"Kung sakaling magmahal ako sa aking mundo at masaktan ako, ganito rin kaya ang
mararamdaman ko? Ganito rin kaya kasakit Lucas?" napapikit na lang ako sa mga
itinatanong ko kay Lucas.

"I don't know Claret.." mahinang sagot niya sa akin.

"Dumating lang ako sa mundong ito para masaktan.." akala ko ay wala na akong
iluluha pero ito na naman at nagsisimula na naman silang magpatakan. May

parte sa akin na gusto ko nang matahimik at bumalik pero may parte din na gusto
nitong manatili at maghanap ng sagot. Sa papaanong paraan? Posibleng masaktan na
naman ako sa maaari kong malaman.

Muli pa sana akong magsasalita nang may isang bata na humahangos at nagmamadaling
lumapit kay Lucas.

"May bampira! May bampira!" agad akong napatayo habang si Lucas naman ay
nagmamadaling lumabas ng kubo na mabilis kong sinundan. Sinong bampira? Si Zen?

Agad akong kinabahan nang makilala ko ang bampirang kasalukuyang namumula ang mga
mata habang inililibot ang kanyang paningin sa paligid. At nang makita niya ako ay
lalong nagsiklab ang galit sa kanyang mga mata.

"How dare you! Ang lakas ng loob mo! Tandaan mo tao ka lang! Tao ka lang!" malakas
na sigaw sa akin ni Lily habang humahakbang na siya papalapit sa akin. Agad
humarang sa harapan ko si Lucas para maprotektahan ako.

"Bampira, umalis ka na sa lugar na ito. Nasa teritoryo kita" malamig na babala ni

Lucas. Mabilis kong hinawakan ang braso ni Lucas para pigilan siya sa maaaring
gawin kay Lily na namumula pa rin ang mga mata.

"Wag mo siyang sasaktan" mahinang sabi ko kay Lucas habang ilang beses akong
umiling sa kanya.

"Ano? Ngayon dito ka naman titigil? Sa mga lobong ito? At pagkatapos ka ulit
sabihan nang kaunting kasinungalingan, tatakbo ka papalayo sa kanila? At aakusahan
ng kung ano ano? Ang tanga mo Claret! Ang tanga tanga mo! Mahal na mahal ka ng
kapatid ko! Pero kaunting kasinungalingan lang binalewa mo siya! Fuck! Gustong
gusto na kitang saktan!" bahagya akong napaatras sa galit ni Lily. Pero sinigurado
ni Lucas na nasa harapan ko siya kung anuman ang pwedeng mangyari.

"Mahal?! Lily naman, gagamitin niyo ako para buhayin ang totoong mahal niya! Huwag
nyo na akong gamitin!" sagot ko sa kanya. Si Elizabeth ang totoong mahal ni Zen
dahil kung ako ang mahal niya hindi niya ako gagamitin para buhayin ang babaeng
nakaraan niya. Ano pa ang rason kung bakit niya gustong buhayin si Elizabeth kung
nandito na ako? Mas gugustuhin ko pang mamuhay mag isa bilang isang bampira sa
kabilang mundo kaysa masaksihan ang muling pagsasama ni Zen at ni Elizabeth.

"Gamitin?! Saan mo nakuha ang mga sinasabi mo? sa kakapirasong nakaraan na nakita
mo? Nasaksihan mo ba ang lahat para husgahan mo si Zen at ang pamilya namin?!
Nasaksihan mo ba lahat para sabihan mo nang masasakit na salita ang kapatid ko?!
Fuck! Mahal na mahal ka ng gago kong kapatid. Hindi ikaw ang nakasaksi kung paano
namin pikit matang ikinadena si Zen nang mga taong halos mabaliw siya pagkauhaw
sa'yo! Hindi ikaw ang saksi kung papaano niya araw araw idaing sa amin ang pangalan
mo habang hinihintay niya ang ikalabing walong taong gulang mo! Hindi ikaw ang
saksi kung paano siya naghirap sa kahihintay sa'yo! He's too inlove with you na
hinahayaan niya lahat nang gustuhin mo sa mundong ito. Pero ikaw? Hindi mo man lang
hinayaang magpaliwanag ang kapatid ko!" lalong tumitindi ang pamumula ng mga mata
ni Lily. Hindi na ako magtataka kung bigla na lamang may kumawalang usok na punong
puno ng lason na maaaring makapatay sa akin. Poisonous smoke

is Lily's power. Anumang oras ay maaari niya itong gamitin sa akin.

"Lily.." mahinang tawag ko sa pangalan niya.

"Oh shut the fuck up! Listen! Alam mo kung bakit nakipagmabutihan si Zen kay
Elizabeth?! Hindi dahil dyan sa katangahan mong inaakala! Nakipagmabutihan si Zen
kay Elizabeth nang dahil sa'yo! Lumapit lang si Zen kay Elizabeth nang dahil
sa'yo!" halos mawalan nang lakas ang aking mga tuhod. Ano na naman itong naririnig
ko? Papaanong dahil sa akin?
Hindi ako nakapagsalita sa mahabang sinabi sa akin ni Lily. Nakita ko rin ang
pagluha niya na parang nasasaktan siya sa mga pangyayari.

"I'm not here as your bullshit antagonist Claret. I'm here as a sister, I'm here as
a family. Naaawa ako sa kapatid ko, ilang taon ka niyang hinintay. Ilang taon
siyang naghirap para lang makita ka, pero ito ang igaganti mo. Bakit ikaw pa ang
nakatakda sa kapatid ko?! Napakakitid ng utak mo Claret. Hindi mo ba alam na hindi
birong magmahal ang mga bampira, lalo na kung isang Gazellian? Gustong gusto na
kitang patayin, kung pwede ko lang gawin ay nagawa ko na Claret, pero alam mo kung
ano ang ikinatatakot ko? Hindi magdadalawang isip si Zen sundan ka sa kabilang
buhay. Ganyan kabaliw ang kapatid ko sa'yo pero anong ginawa mo? You ruined him! At
ipinagpalit mo pa siya ng harapan sa isang lobo?!"

Wala akong ibang nagawa kundi, tumanggap nang tumanggap ng mga salita niya. Ano na
naman ba ito? Sino na ba ang paniniwalaan ko?

"Hindi ako nandito para ibalik ka sa kapatid ko. Nandito ako para ipamukha sa'yo na
napakatanga

mo! Gusto kong ipamukha sa'yo na makitid ang utak ng mga tao! Napakahina nang
paraan nang pagmamahal ng mga tao kaya hindi na ako nagtataka kung bakit hindi
tumatagal ang relasyon ng mga tao" hinayaan ko na lamang si Lily sa mga gusto niya
sabihin sa akin. Hindi ko na rin maproseso ang lahat nang mga sinasabi niya.

Anong sinasabi niyang ako ang dahilan kung bakit lumalapit si Zen kay Elizabeth?

"You're so cru-" hindi na siya nakapagsalita muli nang magsalita si Lucas sa

malakas na boses.

"Enough! Bibigyan kita ng isang minuto para umalis sa harapan ko" malamig na boses
ni Lucas kay Lily na hindi natinag.
"Nililinis ko lang ang pangalan ng kapatid ko. Ayokong babalik ka sa mundo mo na
sira ang imahe niya. Tinanggap ka namin sa pamilya namin dahil alam naming lahat na
mapapabuti si Zen sa pagdating mo pero mukhang nagkamali kami" tuluyan na akong
napayuko sa sinabi niya.

Biglang nagbalik sa aking isipan ang mga sinabi sa akin ni Zen. Fuck. I said too
much.

Nahihirapan man ako ay pilit kong sinalubong ang mga mata ni Lily.

"Anong ibig sabihin mo na nakipagmabutihan si Zen kay Elizabeth nang dahil sa akin?
Hindi pa ako nakikilala ni Zen nang mga panahong buhay pa si Elizabeth"
kinakabahang tanong ko kay Lily.

"Sinong nagsabi sa'yo? Ang isa pang tangang itinakdang babae na may kung ano anong
ibinabato sa buong Parsua? Sige magkampihan kayong mga tao, mga taong walang alam
sa mundong ito"

"I said enough!" agad naging lobo si Lucas at nasa posisyon

na siya para sugudin si Lily nang humarang ang lobong kausap kanina ni Lucas.

"I got this Lucas" hindi na ako nakapagsalita pa kay Lily nang bigla itong
tumilapon sa kakahuyan kasama ang lalaking nagngangalang Adam.

Nawala na rin sa paningin ko ang si Lucas pero agad akong lumingon sa likuran ko
nang maramdaman ko na mabilis na siyang nakapagbihis.

Anong sinasabi sa akin ni Lily? Nalilito na ako. Ang mga salitang nasabi ko kay
Zen..Fuck.
"Are you okay? Don't worry, si Adam na ang bahala sa kanya" nawala ako sa ag iisip
nang magsalita si Lucas.

"He can't hurt her" mahinang bulong ko. Kahit masasakit ang mga salitang binitawan
sa akin ni Lily, hindi kayang tanggapin ng konsensiya ko na mapapahamak siya nang
dahil sa akin.

Tuluyan nang nawalan ng lakas ang aking mga tuhod at napaluhod na lang ako sa lupa.
I said too much..ang dami kong nasabi kay Zen, ang dami kong nasabi sa aking
prinsipe. Yes, I am so cruel..

"Claret.."

"I said those words Lucas.." nangangatal akong napatitig sa mga kamay ko nang
maaalala kong sinapal ng mga kamay na ito ang prinsipeng mahal na mahal ako.

Nasa aktong hahawakan ako ni Lucas nang marinig ko ang malakas na mura ni Lily.

"Oh fuck! I said don't touch me! You stinky dog" iritadong sabi niya kay Adam na
pilit na hawak ang nagpupumiglas niyang braso.

"What is this?" kunot noong tanong Lucas. Kahit ako ay napatulala na lang sa
bahagyang nahalit na damit ni Lily sa kanyang kaliwang dibdib. May marka siya mula
kay Adam. Don't tell me..
"What the?" kahit si Lucas ay hindi makapaniwala.

"Congratulations Lucas! Nagdilang anghel ka. I just found my mate, she's that sweet
scent na kanina ko pang hinahanap. Holy fuck, she's a vampire. I have a vampire
mate" naiiling na sabi ni Adam.

"You are not my mate! Nag iilusyon ka lang lobo. Aalis na ako sa lugar na ito,
magsama sama kayong mga inutil" hindi siya pinakawalan nang mga kamay ni Adam.

"Who are you? Claret right?" tanong sa akin ni Adam na ikinagulat ko.

"Lucas, I think she needs to go. My mate is telling truth, nakita kong totoo ang
mga sinasabi niya nang sandaling kagatin niya ako"

Tuluyan na akong napahilamos sa aking sarili.

Fuck. I did a terrible mistake..

--

VentreCanard

=================

Chapter 26

Chapter 26

Nanatiling pilit nagpupumiglas si Lily sa pagkakahawak sa kanya ni Adam habang ako

ay napatulala na lamang sa mga narinig ko. Ano na ang gagawin ko? Masyado akong
padalosdalos sa mga desisyon at mga pinaniniwalaan ko.

Anong dapat kong gawin? ganito na talaga ako, lumaki ako sa mundong nabubuhay sa
mga desisyong may kani kanilang basehan. Nabuhay ako sa mundong naghahanap parati
ng rason. Sa mundo ng mga tao tanging mga nakikita at naririnig lamang ang aming
pinaniniwalaan.

Wala kaming asul na apoy na siyang nagsasabi ng hinarap, wala kaming 'itinakdang'
kapareha na agad naming mararamdaman ang presensiya kapag nasa malapit lamang at
lalong wala kaming kakayahang maglakbay sa nakaraan para makita ang mga
pangyayaring may napakalaking parte sa mga kasalukuyang nangyayari.

Hindi ako basta maniniwala kay Prinsesa Serena kung wala siyang ipinakita at
ipinarinig na maaari kong panghawakan sa mga paratang na ibinabato niya hindi
lamang sa buong Parsua kundi pati na rin sa pangawalang Prinsipe ng Sartorias.

I am just a girl from the other world. Everything is very different.

Bakit hindi muna nila ako hinayaang mamuhay ng ilang taon sa mundong ito na
tahimik? Malayo sa kaguluhang ito, malayo sa mga rebelasyong gumugulat sa akin
ngayon at malayo sa mga kasinungalingang gumugulo sa isipan ko.

Dapat hinayaan muna nila akong malaman, matutunan at mapag aralan ang sistema ng
mundong ito. Dahil sa pagkakataong ito, wala akong mapanghawakan, wala akong
pundasyon maaaring kapitan sa mga nangyayaring ito.

Kasalanan ko bang maniwala sa Prinsesa na siyang kaisa isang nilalang sa mundong

ito na nanggaling din sa mundong aking kinalakihan? Siya lang ang alam kong
maaaring makaintindi ng mga nararamdaman ko dahil alam kong naranasan na niya itong
mga nararanasan ko ngayon.

Gusto kong panghawakan ang mga sinabi at ipinakita niya sa akin. Hindi ko siya
magawang pagdudahan kahit halos isampal na sa akin ni Lily na kasinungalingan
lamang ang mga sinabi ng Prinsesa. Alam ko sa sarili kong hindi siya
nagsisinungaling sa akin.

I can see the pain in her eyes, I can feel the coldness of her voice. I can sense
her care for me. That princess is telling truth.

Umaapaw na ang mga tanong sa isipan ko. Bawat bampirang humaharap sa akin ay may
kani kanilang mga paliwanag na lalong nagpapagulo sa mga nalalaman ko. May parte sa
pagkatao kong gustong tumakbo pabalik kay Zen, pero natatakot na ako sa mga
salitang binitawan ko, natatakot akong matitigan nang malalamig niyang mga mata,
natatakot akong tuluyan na niya akong ipagtabuyan.

Hindi ko akalaing makakapagbitaw ako ng matatalas na salita, mga salitang nananakit

sa prinsipeng mahal na mahal ako. Masyado akong nilamon ng selos, sa tuwing
naaalala ko ang paraan ng halikan nila, mga malalambing na salita ni Zen kay
Elizabeth at ang paulit ulit niyang pagbanggit sa pangalan nito kumukulo ang aking
dugo at hindi ko na kaya pang salain ang mga salitang maaari kong sabihin.

I am blinded by my jealousy.

Pinaniwala niya ako. Pinaniwala niyang ako lamang ang nag iisang babaeng minahal
niya. Ang makitang may

ibang babae sa kandungan niya, ibang babae ang hinahalikan ng kanyang mga labi at
marinig ang ibang pangalan ng babae mula sa kanyang magandang boses, masasabi kong
hindi ko na kaya pang pakalmahin ang sarili ko.
Tumakbo ako papalayo sa kanya dahil nasasaktan akong marinig ang pangalan ni
Elizabeth mula sa kanya. Natatakot akong mabuhay siya at ipamukha niya sa akin na
isa lamang akong hamak na itinakdang babae.

"What now? Are you going to cry all day Claret? Hindi mo man lang ba itatama ang
katangahan mo? O baka naman ayaw mo pa rin maniwala? Sa tingin mo, ano pa ang
mapapala ko kung magsinungaling ako sa'yo? Afterall, mas gugustuhin ko pang bumalik
ka na sa mundo mo" hindi na siya nagpupumiglas kay Adam at kasalukuyang nakataas
ang kilay niya sa akin ngayon.

"You're so blunt" komento ni Adam.

"I am" mabilis na sagot ni Lily.

"He won't accept me anymore" mahinang sagot ko.

"Ilang beses ko na rin 'yang ipinagdasal Claret, that my brother won't accept you
anymore. Pero imposible mangyari 'yon, napaka imposible. Get up, bago pa tuluyang
maubos ang pasensya ko" muling humarang sa pagitan namin si Lucas.

"Huwag mo siyang pilitin bampira!" malakas na boses na sabi ni Lucas. Agad humarang
si Adam sa harapan ni Lily.
"Hey, you can't shout like that to my mate Lucas" lalong tumaas ang kilay ni Lily.
Sa halip na sumagot si Lucas kay Adam ay napailing na lang ito sa biglaang
pagbabago ng kasama niya.

This 'mate

thing' is damn amazing. It can easily twist the situation with just a single snap.

"May pakinabang ka din pala lobo" hinawi ni Lily ang kanyang buhok bago niya
tapikin ang balikat ni Adam.

"Do you think it's free vampire mate? I'll rape you afterwards" halos sabay kaming
napanganga ni Lily sa sagot sa kanya ni Adam pero agad nakabawi si Lily at muling
itinaas ang kilay.

"How sweet of you" sarcastic na sagot sa kanya ni Lily.

"Let her go Lucas, she is not your mate" seryosong sabi ni Adam. Iniharang na ni
Lucas ang kanyang kanang kamay sa akin.

"Sinaktan na siya ng bampira, hindi malayong gawin niya ulit ito sa kanya" madiing
sagot ni Lucas. Halos magwala si Lily kung hindi lamang ito hinarangan ni Adam.
"How dare you! Ang babaeng 'yan ang nanakit sa kapatid ko! Paano ka sinaktan
Claret? Tell me! Tungkol na naman ba ito kay Elizabeth?!" napapikit na lang ako
nang marinig ko na naman ang kanyang pangalan.

"I will go Lucas" bahagya akong humawak sa braso niya.

"Claret.." bulong niya sa akin na parang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko.

"Then, it's settled. Let's go" tumalikod na si Lily sa amin na agad sinundan na
Adam na umakbay sa kanya. Hindi ko na sila tuluyang nasundan nang tanaw dahil
humarap na ako kay Lucas.

Agad akong yumuko sa kanya.

"Sorry for calling you. Humihingi ako ng tawad dahil idinamay kita sa gulong ito,
nadamay ang mga kasamahan mo,

napalaban kayo nang dahil sa akin. May mga nasugatan, nasaktan at maaaring may
manganib pa ang buhay. Kadadating ko pa lang sa mundong ito pero ang dami ko nang
nadamay na tao" naramdaman kong hinawakan niya ang magkabilang balikat ko.

"May utang kami sa'yo Claret at habang buhay dadalhin ng lahi namin ang ginawa mong
pagtulong sa amin. Habang buhay kong dadalhin ang unang ngiting ibinigay mo sa
akin" napapikit na lang ako nang marahan niyang hinaplos ang aking mahabang buhok.

"Humans are very complicated. Akala ko may pag asa na, tinawag mo na ang pangalan
ko sa harapan ng pangahas na bampira" nagkibit balikat siya at marahan siyang
ngumiti sa akin.

Hindi ko alam kung bakit parang nagkabuhay ang aking mga kamay. At marahan nitong
hinaplos ang napakaamong mukha ng lalaking nasa harapan ko.

"Balang araw makikilala mo rin ang babaeng nararapat sa'yo Lucas. Masaya akong
nagkaroon ako ng isang kaibigan. Isang napakakisig na lobo" marahan niyang dinama
ang kamay ko.

"I thought goddesses are just from the moon Claret. I never thought that I'll be
given a chance to meet a very beautiful goddess with fangs" napapikit na lang ako
nang halikan niya ako sa aking noo.

"Gusto man kitang ihatid pero ayoko na kitang pahirapan, magiging mahirap para
sa'yong kausapin ang pangalawang prinsipe kapag nakita niyang magkasama tayo"

"Lucas.."
"You are always free to come back.." hindi na ako nakasagot pa kay Lucas nang
hilahin na ako ni Lily papalayo

sa lobong kasalukuyan nang humahakbang papalayo sa akin.

"I am not a goddess, I am just a girl from the other world.." nabulong ko na lang
habang panay ang paghila sa akin ni Lily.

"Kung magtatagal pa tayo sa lugar na ito wala ka nang aabutang buhay sa Halla
Eberron. Zen is not on his right mind, uubusin niya ang lahat ng makikita niya sa
palasyo" mabilis nang tumakbo si Lily, maging si Adam ay tumakbo na rin sa kanyang
anyong tao.

Paano ako makakahabol? Hindi pa ako sanay sa bilis ng isang bampira. Kahit alam
kong hindi ko sila masasabayan ay tumakbo na rin ako kasunod nila. Nang mapansin ni
Lily na masyado akong mabagal ay tinapatan niya ako sa pagtakbo.

"Can't you run fast?"

"Ito lang ang kaya ko" mahinang sagot ko.

"Lobo! Carry her" malakas na sigaw niya kay Adam na nauunang tumakbo sa amin. Pero
nang marinig niya ang boses ni Lily ay agad itong bumagal hanggang sa maabutan
namin siya.
"What am I? Pet?" iritadong sabi ni Adam.

"I thought you'll rape me later?" tanong ni Lily na nagpalaki sa mata ni Adam.
Nagugulat na ako sa paraan ng pag uusap ng dalawang ito.

Walang pang ilang segundo ay nagpalit sa kanyang lobong anyo si Adam. Kulay brown
ang mga balahibo niya, hindi kagaya ni Lucas na kulay gray.

"Sumakay ka na" mabilis na sabi ni Lily. Hindi na ako nakaangal sa kanilang dalawa
at nang sandaling makasakay na ako sa likuran ni Adam ay sabay na silang tumakbo ni
Lily nang napakabilis.

Habang sabay

silang tumatakbo ay biglang nagsalita si Lily.

"Gusto mo bang malaman kung bakit sinabi kong ikaw ang dahilan kung bakit
nakipagmabutihan si Zen kay Elizabeth?" hindi ako agad nakasagot sa sinabi ni Lily.
Hindi ko alam kung handa na ba akong malaman ito.

"Silence means yes" muli niyang sabi.

"Kilala si Elizabeth sa buong emperyo ng Parsua dahil sa maganda niyang

kakayahan.." kakayahan?
"She was known as the blue fire's daughter. She possessed some of the blue fire's
ability Claret.."

"Kaya niyang bumasa ng hinaharap?" nagtatakang tanong ko.

"Sometimes? But not as good as the blue fire. Pero ang kakayahan niyang hinahangaan
ng mga bampira ay ang kakayahan niyang makita, makilala o makipag usap sa mga tao
sa kabilang mundo, sa mundo mo. Specifically, those people who has a vampire mate"
kakaiba ang kapangyarihan niya.

"She's the cupid for the two different worlds" pagpapatuloy ni Lily.

"Kapangyarihan niya na ba ito simula nang kanyang pagkasilang?" tanong ko.

"Nope, nagkaroon lamang siya nito nang agaw buhay siyang dinala sa kaharian dahil
sa isang malubhang karamdaman. Nang mga oras na 'yon buhay ang asul na apoy at
kasalukuyang bumabasa ng hinaharap. Nagulat na lang ang buong kaharian nang yapusin
ng asul na apoy ang katawan niya at binigyan siya ng panibagong buhay. Bihira lang
itong gawin ng apoy at sa piling mga bampira lamang. Siguro ay may mahalaga pa
siyang dapat gawin sa mga panahong 'yon"

napakaraming hiwaga ang mundong ito.

"Pero mula sa mga usapan ng konseho ng buong Parsua, hindi na din magtatagal ang
buhay ni Elizabeth dahil pahiram lamang ito ng asul na apoy. Kaya nang sandaling
mamamatay siya ay wala nang nagulat. Maliban kay Zen at Dastan.." muling sumikip
ang dibdib ko sa sinabi niya.

"Hindi pa ako tapos Claret, wala pa ako sa kalahati" matabang na sabi niya nang
mapansin niya ang reaksyon ko.

"Alam mo ang higit niyang kayang gawin? Kaya niyang itawid sa mundo niyo ang mga
itinakdang bampirang nakalaan sa apat na babae" natulala na lang ako sa sinabi
niya.

"Bago pa man basahan ng asul na apoy sa harap ng buong Parsua Sartorias ang lahat
ng lalaking Gazellian ay matagal na itong nagpakita sa panaginip ni Zen. Dito niya
nalamang siya ang itinakdang prinsipe at hindi si Dastan" lalo akong hindi
nakapagsalita sa sinabi niya. Kung ganoon kilala na ako ni Zen sa nakaraang
nasaksihan ko.

"Nakukuha mo na ba ang ibig kong sabihin? Dahil inaasahan na ng buong emperyo ng

Sartorias na si Dastan ang itinakdang lalaki, humingi na ng tulong ang palasyo kay
Elizabeth para tawagin ang atensyon mo mula sa kabilang mundo pero dahil matagal
nang alam ni Zen na siya ang itinakdang prinsipe pilit niyang inilayo si Elizabeth
kay Dastan sa nalalaman nitong paraan. Sa paglayo ni Elizabeth kay Dastan, hindi
mabibigyan ng pagkakataong makipagkomunikasyon sa'yo si Dastan" napatingin na ako
kay Lily sa aking nangungunot na noo. Muli na naman akong nalilito.
"But I'm hearing voices

before my 18th birthday" nalilitong sabi ko.

"It was not Dastan, si Zen na 'yon. Nabasahan na siya ng asul na apoy nang mga
panahong 'yon"

"I don't understand, nakita kong mahal ni Dastan si Elizabeth. Bakit niya pipiliin
makilala ang babae sa kabilang mundo kung may mahal na siyang iba?"

"It's because of the responsibility Claret. He's the first born royal prince, he
can't be a disappointment" mabilis na sagot ni Lily.

"Bakit hindi na lang sinabi agad ni Zen na siya ang itinakdang bampira? Bakit
kailangan niya pang sirain ang relasyon ni Dastan at Elizabeth?" bakit ito ang
naisip na solusyon ni Zen?!

"Zen is known as a psychopath vampire. Kung kilala si Rosh na baliw na bampira ng

Deltora, si Zen naman ang sa Sartorias. Alam niya sa sarili niya na walang
maniniwala sa kanya na siya ang itinakdang bampira. Everyone was expecting Dastan,
Claret.." kahit sa ibang emperyo ay hindi na maganda ang pangalan ni Zen sa mga
bampira.
"Hindi ba maaaring kumpirmahin ng asul na apoy ang anumang sasabihin ni Zen?"

"Isang beses lamang sa bawat limang taon bumabasa ang asul na apoy Claret.
Pinakitaan si Zen sa kanyang panaginip isang taon bago basahan ang mga lalaking
Gazellian. At nang araw ng pagbabasa, matapos makumpirmang si Zen ang itinakdang
prinsipe, agad siyang dinilaan ng asul na apoy sa kanyang likuran para bigyan ng
marka bilang isang tunay itinakdang prinsipe. Ang prinsipeng maghihintay at mauuhaw
sa iyong dugo" hindi ko mapigilang hindi mapakuyom

sa mga balahibo ni Adam.

Tama si Lily, wala akong karapatang husgahan si Zen dahil wala man lang sa kalahati
ang nasaksihan ko mula sa nakaraan. Muli na naman akong nagpahid ng namumuong luha
sa aking mga mata. Hindi pa man ako dumadating sa mundong ito, marami nang ginawa
para sa akin si Zen. Damn.

"Then everything was a disaster. Lalo na nang nagsimula ng mauhaw at hanapin ni Zen
ang dugo mo, alam mo na siguro ang mga sunod na nangyari" bahagya akong tumango sa
kanya.

"The bad thing here is Elizabeth fell for Zen. At namatay ito sa pagmamahal niya
para sa kapatid ko. He's guilty about Elizabeth's death, guilty of Dastan, guilty
of everything" ngayon naiintindihan ko na kung bakit niya gustong buhayin si
Elizabeth.

It was not because of him, it is for his brother. Hindi ko man lang siya nagawang
pakinggan. Yes, I am so cruel Zen. I am cruel. Wala na akong nagawa kundi pabayaang
pumatak ang mga luha ko.

"But you know what the peak is? Dastan didn't say a single word to Zen for
everything happened. He remained compose like an ideal king, but I know he's in
pain. Sinubukan ni Zen si Dastan para makabawi sa kanya, he asked him fights and
whatsoever para makapagbuntong ito ng galit sa kanya pero wala itong ginawa kay
Zen" hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko para kay Dastan.
"Pero alam mo ang hinding hindi ko makakalimutan na sinabi ni Dastan kay Zen?"

I hope you're the first born Zen. I am tired of this, I am tired of everything
brother..

Magtatanong pa sana ako nang bigla na lang akong tumilapon mula sa likuran ni Adam.
Agad kong naramdaman ang sarili kong nagsisimulang lumubog sa nakalamig na tubig.
Mabilis akong naglangoy pataas at nakita kong nakasakay na si Lily sa likuran ni
Adam.

"Take a bath, Zen won't like your smell. We'll go first and I hope our family
history will enlighten your clouded mind"

Hindi na ako sumagot nang tumakbo na papalayo ang lobong si Adam habang sakay si
Lily. Pero hindi pa man silang tuluyang naglalaho sa aking mga mata ay bumalik
silang dalawa.

"My brother is a selfish psychopath vampire who's damn in love with you Claret.
Love him Claret, love him the way he loves you.."

--

VentreCanard
=================

Chapter 27

Chapter 27

Sa halip na sumagot sa sinabi ni Lily ay nanatili na lang ako nakatanaw sa unti

unting nawawala nilang anino ni Adam papalayo sa kinalalagyan ko.

Napapaisip ako sa sitwasyon nilang dalawa. Ang mundong ginagalawan ng dalawang lahi
ang magkasalungkat. Mahihirapan din kaya silang dalawa katulad ng kung papaano kami
mahirapan ngayon ni Zen?

Nawala ang pagtanaw ko kay Adam at Lily nang tuluyan ko nang maramdaman ang lamig
ng tubig sa aking katawan. Ganito rin kalamig ang mga ilog sa kabundukan noon,
hindi ko tuloy maiwasang hindi mangulila sa mundong pinanggalingan ko. Oo at
masasabi ko na higit na magaganda ang tanawin sa mundong ito, malinis at malayo sa
napakapal na usok na siyang problema ng mundo ko pero iba pa rin talaga ang
pakiramdam na manatili sa mundong kinamulatan mo.

Mabilis kong ipinilig ang aking ulo, hindi ko na muna dapat iniisip ang mga bagay
na ito sa ganitong oras. Kailangan ko nang magmadali, dahil ang lalaking nakatakda
sa akin ay hindi biniyayaan ng mahabang pasensiya.

Muli kong itinubog ang sarili ko sa malalim na ilog para tuluyan nang mabasa ang
buo kong katawan pero agad nanlaki ang aking mga mata at mabilis akong umahon na
hindi makapaniwala sa kung anong nakita ko. What the hell is that?
Namamalikmata ba ako?

Sinubukan ko muling tumubog sa tubig para makumpirma ang nakita ko. At lalo akong
namangha nang mas maaninaw ko siya. Nagmadali akong umahon at kinalma ko ang sarili
ko. Ngayon pa ba ako hahanga sa mga nakikita ko?

Nakagat na ako ng isang napakakisig

na bampira, naglabas pasok na ako sa salamin, nakabalik sa nakaraan at

nakakapagpagaling ako gamit ang kapatak kong dugo. Bakit masyado pa akong nagugulat
ngayon? Nasa mundo akong punong puno ng hiwaga at misteryo. At ang mamanghang
ganito ay walang nang puwang sa mundong ito.

Everything is possible in this world.

There is a beautiful mermaid under the water. At kanina pa niyang hinuhuli ang
atensyon ko. Nang pagmasdan ko siya sa ilalim ng tubig parang nangangailangan siya
ng tulong sa akin. Damn, bakit parang lapitin ako ng mga nangangailangan ng tulong?

I am just a bitten vampire who can heal diseases using my blood. Wala na akong
kayang gawin. I don't even have a vampire speed and strength! Pero bakit sa tuwing
may nangangailangan ng tulong ay lagi akong nasa malapit?

Is she trapped or something? Nag aalinlangan ako. Nagmamadali ako, kailangan ko

nang makabalik sa palasyo. Inaasahan ako ni Lily na magmadali, hindi ako pwedeng
mahuli dahil hindi na maganda ang sitwasyon ng mga tao sa palasyo mula sa kamay ng
prinsipe ng nyebe. Baka kung magtagal pa ako ay wala na akong maabutan na palasyo
kundi makakapal na yelo at nyebe na lamang.

Siguro naman ay may makakapansin sa kanyang iba? Sinubukan ko nang umahon mula sa
malalim na ilog nang marinig kong may boses nang babae na dumadaing mula sa ilalim
ng tubig. Halos ilang beses akong mapamura sa narinig ko. Fuck! Hindi ko siya
kayang tiisin.

She needs me. Bakit kailangan sa ilog na may serena pa ako itinapon? Damn. Wala na
akong pinagpilian kundi muling sumisid sa ilog at languyin pailalim

ang serena na kasalukuyang naiipit sa napakalaking bato. Fuck! Bakit naman siya
naipit dito? Wala ba siyang kasamahan?

"Salamat" napakalambing ng boses niya. At dahil wala naman akong kakayahang

magsalita sa ilalim ng tubig, hindi ko na lang siya pinansin at sinimulan ko nang
itulak ang malaking bato na umiipit sa kanyang buntot para hindi siya makalangoy.

Sinubukan ko itong itulak pero kulang ako sa pwersa. Damn! How I hate my weakness!
Mauubusan na ako ng hangin. Muli kung itinulak ang malaking bato pero hindi man
lang ito gumalaw. Naglangoy na muli ako pataas para kumuha ng sapat na hangin at
nang lumuwag na muli ang dibdib ko ay muli akong sumukbo sa ilalim ng tubig para
subukang itulak ang bato. Halos mapabuga ako ng hangin nang nararamdaman kong
gumagalaw na ito. May nagagawa din pala ako kahit papaano. Nang kinapusan ako ng
hangin ay muli akong sumungaw sa tubig.

Gusto ko nang tumakbo sa palasyo at pigilan ang anumang pwedeng gawin ng prinsipeng
ginalit ko pero ito ako ngayon at nagpapakabayani na naman, bagay na ayaw na ayaw
sa akin ni Zen. Muli akong sumukbong sa ilog para itulak muli ang bato. At sa
pagkakataong ito tuluyan ko nang naalis ang naipit na buntot ng serena. Mabilis na
akong umahon para makaalis na agad at makarating sa palasyo.

"Maraming salamat binibini" pilit akong ngumiti sa kanya habang sumasampa na ako sa
lupa. Kailangan ko na talagang magmadali.

"Wala pong anuman" sinimulan ko nang pigilain ang mabigat kong saya para mas
makatakbo na ako ng mabilis.

"Maaari ko bang

malaman ang pangalan mo binibini?" muling tanong sa akin ng serena na pinapanuod

ang bawat ginagawa ko.

"Claret Cordelia Amor" tatakbo na sana ako palayo nang maramdaman kong may
pumulupot sa aking mga paa at muli akong nahulog pabalik sa tubig. What the hell?!

Hindi rin nagtagal ay maging ang buo kong katawan ay napupuluputan na ng halamang
ilog. Nagtataka akong napatitig sa napakagandang serena.
"Tinulungan kita" nasabi ko na lamang na may nalilitong mga mata. Ano itong
ginagawa niya sa akin?

"Hayaan mo akong tumanaw ng utang na loob" utang na loob? Hindi niya ba pwedeng
hayaan niya na lamang akong makaalis? Hindi ako humihingi ng kabayaran sa ginawa
kong pagtulong.

"Kailangan ko nang makabalik sa palasyo" giit ko. Habang nagtatagal ako dito lalong
lalaki ang posibilidad na may buhay nang nawawala.

"Maaari kitang tulungan" papaano?

"Kailangan ko na pong magmadali. Kapag hindi ako agad umalis, wala na akong aabutan
sa palasyo. Papatayin lahat ni Zen ang mga bampirang makikita niya" nangangatal na
sabi ko na nakapagpagulat sa serena.

"Sinasabi mo ba na ang dahilan ng kaguluhan ngayon sa palasyo ay ang pangalawang

prinsipe ng Sartorias? Anong ginagawa niya dito?" tanong niya sa akin.

"Wala na akong panahong makipagkwentuhan. Kailangan na ako ni Zen, ayokong

mangyaring tanging yelo na lamang ang maaabutan ko. Lalong sasama ang tingin ng mga
bampira sa aking prinsipe ng dahil sa kapabayaan ko" napakagat labi na lang ako sa

maaaring mangyari.

Mali na naman ba itong aking natulungan? Bakit wala na akong nagawang tama sa
mundong ito?

"Masyado ka namang nagmamadali babaeng itinakda" nanlaki ang mga mata ko sa sinabi
nya. Papaano niya nalaman? Hindi nasasakupan ng Parsua ang lugar na ito, papaano
niya nalaman ang tungkol sa bagay na ito? Pilit akong naggagalaw nang makitang
hahawakan niya ang tapat ng dibdib ko.

"Anong ginagawa mo? Tinulungan kita! Pakawalan mo ako!" walang nagawa ang
pagpupumiglas ko dahil tuluyan na niyang nahawakan ang dibdib. Napahugot ako nang
paghinga nang maramdamang nagsisimula nang mag init ang dibdib ko na parang may
kung anong kumukulo sa loob nito. Anong ginagawa ng serenang ito sa aking katawan?

"Hindi kita sasaktan babaeng itinakda. Isa akong kaibigan, at kailanman ay hindi ko
sasalungatin ang mga babae mula sa salamin. Kailangan nang magising ng iyong
kakayahan. Hindi ba at hanggang ngayon ay wala ka pa rin alam tungkol sa
kapangyarihan mo?" nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Bakit napakaraming nalalaman
ng serenang ito?

"Who are you?" natanong ko na lamang sa kanya habang pinagmamasdan ang kamay niyang
nakapatong sa dibdib ko na marahang nagliliwanag. Nahihirapan akong huminga sa
ginagawa niya.

Pero sa halip na sagutin niya ang aking tanong ay may sinabi siya sa akin na
nakaaagaw ng aking atensyon.
"Tulad ng inaasahan, you possessed a very pure heart. Kailanman ay hindi nagkamali
ang salamin sa babaeng kanyang pinipili. Hindi na ako nagtataka na tinulungan mo

ako" tinanggal niya ang kamay niya sa akin at sinimulan niyang kalasin ang kwintas
na nakasabit sa kanyang leeg.

"What is that? Hindi naging maganda ang nakaraan ko sa mga kwintas. Hindi ko po
matatanggap 'yan" mahigpit na pagtanggi ko. Bahagya lamang itong ngumiti sa akin
bago niya tuluyang inilagay ito sa akin.

Hindi ito kasing elegante ng kwintas na binigay ng aking lola pero may maliit itong
pendant na naglalaman ng kung anong kulay dilaw na likido.

"Gamitin mo ang laman ng kwintas na 'yan kapag unang beses mong gagamitin ang
kapangyarihan mo" napatitig na lang ako sa kanya.

"Kapangyarihan? Mayroon ba talaga ako nito?" minsan napapaisip akong tanging

panggagamot na lang ang kaya ko.

"Yes. At bihira lamang ang bampirang may ganitong kakayahan"

"Anong klaseng kapangyarihan? Apoy? Hangin?" kinakabahang tanong ko. Kasing lakas
din ba ako ni Zen? Bahagyang natawa ang serena sa tanong ko sa kanya.
"You can dispel curse Claret. Kaya mong putulin ang kahit anong sumpa sa mundong
ito. Your power is as pure as your heart. Hindi ito nakakasakit, nakakasira at
nakakasama sa kahit sinong nilalang. Kapangyarihan na nararapat lang sa isang
babaeng itinakda, babaeng mayroong purong puso" napatulala na lang ako sa sinabi
niya habang unti unti ko nang naramdaman ang pagkalas ng mga halaman sa aking
katawan.

Purong puso? Talaga ba na mayroon ako nito? Ilang beses ko nang sinaktan ang
prinsipeng minahal na ako nang ilang daang taon. Ilang beses na akong

nakagawa ng maling desisyon na halos makasakit hindi lamang sa aking prinsipe at

maging sa mga Gazellian. Papaano nasasabi ng serenang ito na nagtataglay pa rin ako
ng purong puso?

"Iginapos kita hindi dahil para saktan ka. Kundi para tulungan ka, malaki ang
maitutulong ng kapangyarihan mo sa kaguluhang nangyayari sa palasyo. At nasasayo na
ito kung papaano mo ito gagamitin" napapikit na lamang ako nang hinipan ako ng
serena at naramdaman ko na lamang na may nabuong bula sa aking mukha.

"Napapalibutan ng tubig ang palasyo ng Eberron kung saan konektado ang bawat anyong
tubig nang buong emperyo. Malayang nakakalangoy dito ang mga serena at maaari
nating gamitin ito para makarating ka agad sa palasyo" namamangha na ako sa mga
nangyayari.

"Sabihin mo sa akin serena, nakaipit ka ba talaga sa bato? Higit na makapangyarihan

ka sa akin, bakit kinailangan mo pa ang tulong ko?"sa pagmamasid ko sa kanya alam
kong kayang kaya niyang tulungan ang sarili niya kung maipit man siya nang kahit
ilang malalaking bato pa.

Narinig ko siyang bahagyang tumawa sa sinabi ko.

"Anong aasahan ko sa napakagandang dyosa mula sa salamin? Matatalino kayo. Dati na

akong tinulungan ng isang babaeng itinakda. Tinulungan na ako noon ni Olivia.
Matagal na kitang hinihintay, dyosa mula sa salamin. Matagal ko nang gustong
magbayad ng napakalaking utang na loob" halos mapanganga na lang ako sa sinabi ng
serena. Itinakdang babae din noon si lola?

"Hawakan mo na ang balikat ko" gusto ko pa sanang magtanong kung papaano siya

tinulungan ng aking lola nang hawakan ko na ang kanyang balikat at sumukbo na kami
sa tubig. Hindi na ako nahirapang huminga dahil sa bulang nakapalibot sa ulo ko.

Lumangoy siya nang napakabilis, pero hindi nalilingat sa aking mga mata ang ilang
mga serenang yumuyuko kapag dumadaan kami na parang nagbibigay pugay sila sa
presensiya ng serenang kasama ko. Ngayon ko nakumpirma na may mataas na posisyon
ang prinsesang tinulungan ko.

Habang naglalangoy kami papunta sa palasyo, may sinabi ang serena sa akin na
nakapagpalutang sa isipan ko. Bakit kailangang may kahinaang ganito ang
kapangyarihan ko?

Agad kaming sumungaw sa tubig at nagtagpuan ko na lamang ang sarili ko sa harapan

ng palasyo. Tama nga ang sabi ng serena, napapalibutan ng tubig ang buong palasyo.
Bakit hindi ko na napansin ang disenyo ng palasyong ito?

Mabilis na akong umahon pero agad akong lumingon pabalik sa serena na tumulong sa
akin. Marami pa akong gustong itanong sa kanya, tungkol sa kapangyarihan ko,
papaano ko ito gagamitin at papaano siya natulungan ng aking lola pero mukhang
hindi maaari sa mga oras na ito may mas importante pa akong dapat gawin.

"Maaari ko bang malaman ang pangalan mo?" tanong ko sa serena na bahagyang ngumiti
sa akin.

"Queen Almera, you just saved the queen of mermaids. Sana muli tayong magkita,
dyosa mula sa salamin" hindi na niya ako hinintay na sumagot dahil muli na itong
sumukbo sa tubig. Tipid na lamang akong ngumiti bago ako tumakbo papasok sa
palasyo.
Kasalukuyang nagkakagulo ang mga kawal ng Eberron at Sartorias. At habang

tumatakbo ako ay napansin ko ang dalawang pamilyar na bampira na sumabay na rin sa

aking pagtakbo.

"Long time no see Claret. It's been what? 4 months? Ang tagal na pala, kaya pala
sobrang sakit na sa ulo ni Zen" naiiling na sabi ni Caleb.

"Bakit ngayon mo pa naisipang maligo?" tanong naman sa akin ni Evan nang mapansin
na basang basa ako.

"Nandito pala kayong dalawa" nasabi ko na lamang habang tumatakbo.

"Kung nasaan si kuya Zen nanggugulo kasama lagi kami ni Evan. That is what you
called brotherhood" proud na sabi ni Caleb. Sabay kaming napangiwi ni Evan, kailan
pa ba sila natutong tumawag ng kuya sa isa't isa?

"What the hell is that 'kuya' and damn 'brotherhood'?" halos masuka ang hitsura ni
Evan sa sinabi ni Caleb.

"Nasaan si Zen?" tanong ko sa kanilang dalawa.

"Nasa taas? Walo na ang napapatay" simpleng sagot sa akin ni Caleb.

"Sampu na Caleb" pagtatama sa kanya ni Evan.

"Isang dosena na" sagot naman ni Caleb.

"Caleb, italon mo ako sa itaas" magtatagal pa kung tatakbuhin ko.

"Alright! Mauuna na kami Evan" agad akong binuhat ni Caleb at itinalon sa itaas.
Mabilis nakita nang aking mga mata na kasalukuyan nang nakahawak si Zen sa leeg ng
dalawang lalaking kapatid ni Prinsesa Serena na kapwa nakalutang na sa ere.

"Zen!" malakas na sigaw ko. Nang ibaba na ako ni Caleb ay hindi na ako nag
alinlangan tumakbo kay Zen. Mariin ko siyang niyakap mula sa likuran habang
nananatiling hawak ng kanyang mga kamay ang leeg ng dalawang bampira.

"Ako ang mali Zen. Ako ang mali. Dapat ikaw ang pinaniwalaan ko, dapat ang prinsipe
ng nyebe lang ang pinapakinggan ko..." nag unahan nang tumulo ang mga luha ko.
"I'm sorry Zen.. sorry. Sorry..yes, I am so cruel. Ang sama sama ko, wala ka nang
ibang ginagawa kundi mahalin ako pero ito ako at nagpabulag sa kapirasong
nakaraan..Patawad..patawad.. Zen, sorry..nangangako akong ikaw lang ang
paniniwalaan ko..nagkamali ako mahal na prinsipe.."

"Hindi ko alam kung mapapatawad mo pa ako mahal na prinsipe. Humihingi ako ng

tawad. Humingi ako ng tawad..mahal na prinsipe" paulit ulit na sabi ko. Lalong
humihigpit ang pagyakap ko sa kanya kasabay nang lalong paglakas ng pagpatak ng
aking mga luha.

Narinig kong may bumagsak na mga katawan at naramdaman ko na lamang ang mga kamay
ni Zen sa aking mga braso. Tinanggal niya ang pagkakayakap ko sa kanya at marahan
niyang itinaas ang mukha ko para magkasalubong ang aming mga mata.

Hindi ko inaasahang lalong luluha ang aking mga mata dahil sa sinabi ng
pinakamakisig na prinsipeng aking nasilayan.

"Umuwi na tayo sa Sartorias.."

--

VentreCanard
=================

Chapter 28

Chapter 28

Napatulala na lang ako sa isinagot sa akin ni Zen, pagkatapos nang lahat ng mga
sinabi ko sa kanya, sa kabila ng mga ginawa kong hindi dapat, sa kabila nang
pagtalikod ko sa kanya, ganitong klaseng pagsalubong pa ang natatanggap ko sa
kanya.

I don't deserve this. Why are you like this Zen? I am not your ideal mate, I am
just a human girl with a very weak foundation of trust.

Nanatili kaming magkatitigan habang marahan niyang pinupunasan ang aking mga luha,
gusto ko siyang yakapin nang napakahigpit. Gusto kong maramdaman muli ang mga yakap
niya, gusto kong muling maramdaman ang mga haplos niya sa aking buhok, ang pagtawag
niya sa pangalan ko. Damn. Bakit ko pinagdudahan ang lalaking ilang taon akong
hinintay?

"Zen.."

"Claret!" sabay kaming lumingon kay Prinsesa Serena na kasalukuyan nang nakalugmok
sa sahig. Hindi na niya maigalaw ang kanang balikat niya dahil nababalutan na ito
ng yelo.

"Inilayo na kita sa kanya! Inilayo na kita sa Parsua! Sisirain ka nila! Sisirain

nila ang buhay mo! Hindi ka pa ba naniniwala sa mga nakita mo? Itong sunog ko sa
mukha? Ang mga babaeng ito!" itinuro niya ang mga babaeng itinakda na nababalutan
pa rin ng yelo.

"At ang nakaraan! Mauulit na naman ang mga nangyari! Ginagamit ka lang nila!"
muling bumigat ang dibdib ko sa sinabi ni Prinsesa.

"Oh fuck! Should I kill her?" narinig kong lumapit na si Caleb sa amin ni Zen.
Nanatili lamang nakatitig si Zen sa prinsesa at sa akin na parang hinihintay niya
ang

maaari kong isagot.

"Caleb, Evan" mabilis din na nagpakita si Evan.

"Can you please hold the Princess?" nagtataka akong tinitigan ng mga Gazellian sa
sinabi ko.

"No! no please. Claret.." naramdaman kong may humawak sa paa ko. Isa sa triplets na
kapatid ni Serena.

"Gusto ka lang niyang tulungan..." nahihirapang sabi ng isa pa sa kapatid niya na

pilit tumatayo sa kabila nang mga tama niya sa katawan.
Nagulat na lang ako nang walang pakundangang sinipa ni Zen ang kamay ng lalaki sa
aking paa na agad ikinadaing nito.

"Ngayon, papatayin mo ako Claret? Kung ganoon nagkamali ako ng babaeng tinulungan,
masyado ka nang binulag ng mga Gazellian" ramdam ko ang nagtitimping galit ni
Caleb, samantalang si Zen at Evan ay nanatiling kalmado sa mga sinasabi ng
prinsesa.

"Hindi ko alam kung anong gusto mong mangyari Claret, sana mapatahimik mo ang baliw
na prinsesang ito" iritadong sabi ni Caleb. Agad nawala sa tagiliran ko si Evan at
Caleb. Mabilis nilang hinawakan ang prinsesa na pilit nagpupumiglas. Hindi siya
kakayanin ng iisang bampira.

"Don't touch her!" parang nagkaroon ng lakas ang mga kapatid ng prinsesa dahil
kapwa ito nakabangon para sugudin si Caleb at Evan pero hindi na sila tuluyang
nakarating pa sa posisyon ng mga Gazellian nang sabay sabay silang nakulong sa
napakalaking bloke ng yelo. Pilit man nila itong suntukin nang ilang beses ay hindi
nila ito masira.

"Bitwan nyo ako! Mga lapastangang Gazellian!" nagsimula

na akong humakbang sa nagwawalang prinsesa na pilit hinahawakan ng magkapatid.

"Matagal ko na itong pinagtatakhan mahal na prinsesa.." nanlilisik ang mga mata

niya sa akin. Punong puno ng emosyon ang mga mata niya, galit, lungkot, pagtataka,
panghihinayang at hinanakit.
"Wag mo akong hahawakan Claret! Traydor ka!" ilang beses akong umiling sa kanya.
Ngayon naiintindihan ko na ang mga nangyayari simula umpisa. Hindi ko alam kung
papaano ko pasasalamatan ang napakagandang serenang tumulong sa akin. Mas
nainitindihan ko na kung bakit ako nakarating sa Halla Eberron.

"Sinadya akong dalhin dito Prinsesa Serena, hindi para mailigtas ako mula sa mga
Gazellian kundi para iligtas at tulungan ka. Ang mga babaeng nasa yelo ang tumawag
sa akin mula sa salamin Prinsesa Serena" kapwa nangunot ang noo ng mga Gazellian sa
sinasabi ko.

"They're all dead" mabilis na sagot ni Caleb.

"But we have our link Caleb, kinausap nila ako nang hawakan ko ang yelong bumabalot
sa kanila" natigil sa pagpupumiglas ang prinsesa dahil sa mga sinasabi ko.

Nagpatuloy ako sa paglalakad papalapit sa Prinsesa at habang ginagawa ko ito ay

ikinagat ko ang sarili kong pangil malapit sa aking palapulsuhan.

"Oh! Kaya ko rin ang bagay na 'yan Claret! May kakayahan din akong manggamot! I did
try my best! Hindi na matataggal ang sunog na ito! Stop being so kind! Traydor ka!"
mapait akong ngumiti sa kanya. Agad kong hinatak ang kwintas na ibinigay sa akin ni
serena Almera, tinanggal ko ang maliit

na takip nito at ipinatak ko ang dilaw na likido sa dugong umaagos mula sa aking
palapulsuhan.

Pinaghalo ko sa aking mga kamay ang aking dugo at dilaw na likido. At nang abot
kamay ko na ang lumuluhang mukha ng prinsesa ay ipinahid ko dito ang dugong nasa
kamay ko.
"Hindi ito ordinaryong sunog mahal na prinsesa, isinumpa ka. Isang sumpa ang sumira
sa napakaganda mong mukha..." hindi ko alam kung tama itong aking ginagawa. Pero
kung mananatili akong walang ginagawa at walang sinusubukan mananatili lamang akong
isang itinakdang babaeng walang kakayahan.

Maging si Evan at Caleb ay natulala nang makitang nagsisimula nang bumalik sa dati
niyang ganda ang babaeng may sunog sa mukha.

"Damn, you're amazing Claret..." humahangang sabi ni Evan.

"Saan mo natutunan ang bagay na ito?" nang tuluyan nang bumalik sa dati ang ganda
ng prinsesa ay binitawan na siya ng magkapatid. Muli siyang napalugmok habang hawak
hawak ang kanyang mukha na hindi makapaniwala.

"Is that your ability Claret?" narinig kong tanong ni Zen mula sa likuran. Marahan
akong lumingon sa kanya.

"Yes, your highness" sagot ko kay Zen na tipid lang ngumiti sa akin.

"Let's go" inilahad na ni Zen ang kamay niya sa akin. Aabutin ko na sana ang
kanyang mga kamay nang awtomatiko akong lumingon pabalik sa mga babaeng
kasalukuyang nakabalot pa rin sa yelo.
Maging si Prinsesa Serena ay napatayo, naramdaman niya rin ang naramdaman ko.

"Tumibok ang puso nila.." halos sabay

naming nasabi ni Prinsesa Serena. Agad kaming nagtungo ni Prinsesa Serena sa

kinalalagyan ng mga itinakdang babae.

Mabilis din sumunod ang mga Gazellian sa aming dalawa ng Prinsesa.

"Papaano mo ninakaw sa Trafadore ang mga ito babae?" malamig na tanong ni Zen.

"Maaalagaan ba sila ng maayos sa Trafadore? Ginagawa lamang silang dekorasyon,

hindi kayo marunong rumespeto" sagot ng prinsesa na bahagyang hinahaplos ang yelong
bumabalot sa mga babae.

"Did..did you kill them Zen..?" nangangatal na tanong ko sa kanya.

"Yes, I did kill them Claret. At hindi ko maipapangakong hindi ko muli gagawin ang
bagay na ito kung makababalik ako sa nakaraan" malamig na sagot niya sa akin.
Napatulala na lang ako sa isinagot niya sa akin. Bakit Zen? Nanatili akong
nakatitig kay Zen habang siya naman ay diretso lamang ang tingin sa mga babaeng
nasa loob ng kapangyarihan niya.

"Oh fuck! Bakit hindi mo ipaliwanag Zen ng maayos? Gustong gusto ko nang umuwi sa
Sartorias! Ilang buwan na tayong wala sa palasyo! Mag ayos na kayo ni Claret, utang
na loob naman" halos sabunutan na ni Caleb ang kanyang sarili.

"Pinatay sila ni Zen, Claret. Not because he wanted to kill them but to protect
them. Sa gitna ng giyera sa pagitan ng Parsua at ilang emperyong nasasakupan Rondo
napasailalim ang itinakdang prinsipe ng Trafadore mula sa kapangyarihan ng isang
mangkukulam, dito ipinag utos sa kanyang patayin ang apat na itinakdang babae. Una
niyang nabiktima si Prinsesa Serena na inakala naming

napatay niya, tanging tatlo na lamang ang inakala naming buhay pero dumating ang
pagkakataon at walang ibang bantay ang natitirang itinakdang mga babae. Dito
nagkaroon ng pagkakataon ang prinsipe para mapatay ang natitirang tatlo at nang
abot kamay na sila ng nito, tanging si Zen lang ang pinakamalapit na bampirang
maaaring tumulong sa kanila, dito sila ginawang yelo ni Zen. Pinili ng kapatid kong
mapatay ang mga itinakdang babae na buo ang katawan kaysa tuluyan na silang maging
abo, hipan ng hangin at tuluyan nang maglaho" kapwa kami napatulala ni Prinsesa
Serena sa mahabang paliwanag ni Evan.

"Bakit hindi mo na lang pinatay ang prinsipe!?" sigaw ni Prinsesa Serena.

"Sa tingin mo ba ay may kakayahan ang isang batang bampira na mapatay ang isang
itinakdang prinsipe nang mga panahong 'yon?" si Evan ang sumagot sa Prinsesa.

Halos ilang minuto kaming walang salita ni Prinsesa Serena dahil sa mga sinasabi ni
Evan. Pero nang muli kong marinig ang pagtibok ng puso ng tatlong babae ay agad
kong inihawak ang mga kamay ko sa yelong bumabalot sa kanila.

"Tumibok muli ang puso nila Prinsesa Serena.."

"I can hear it too" sagot sa amin ni Zen.

"I can't. Damn" sagot naman ni Caleb.

"Tanggalin mo ang yelo prinsipe.." matigas na sabi ni Prinsesa Serena.

"I can't. Ilang daang taon na ang yelo sa katawan nila, hindi ko na kontrolado ang
yelong nakabalot sa kanila dahil parte na ito ng katawan nila. Maaaring masira ko
ang kanilang mga katawan kapag

sinubukan ko" kapwa kami napalugmok ng prinsesa sa aming narinig.

"Wala na ba tayong maaaring gawin?" nanghihinang tanong ko sa Prinsesa. Naririnig

ko na ang paminsang pagtibok ng puso nila.

"Prinsesa, naririnig mo ba silang nagsasalita noon? Kagaya nang kung papaano daw
nila kausapin si Claret?" biglaang tanong ni Evan na ikinakunot ng noo namin.

"Wala akong naririnig sa kanila" alanganing sagot ng prinsesa.

"Kung ganoon, hindi lang sinira ng sumpa ang iyong mukha prinsesa pinutol din nito
ang komunikasyon nyo ng tatlong babae" hindi ko maiwasang hindi mapahanga sa mga
sinasabi ni Evan, napakarami niyang nalalaman.

Nanatili kaming nakatitig sa kanyang habang hinihintay ang anumang maaari niyang
sabihin.

"Sa madaling salita, parte din ng sumpa ang mga itinakdang babae. Bakit hindi mo
subukan ang kapangyarihan mo sa kanila Claret?" natigilan ako sa sinabi ni Evan. At
muli kong naalala ang mahigpit na bilin sa akin ni Reyna Almera na huwag na huwag
kong gagamitin ang kapangyarihan ko sa magkasunod na mga oras, dahil madali nitong
mapaiiksi ang aking buhay.

"I will" tipid akong ngumiti kay Prinsesa Serena na nagliwanag ang mukha sa sinabi
ko.

"Caleb, lagyan mo ng kauting lamat ang kanilang mga yelo" akma ko na sanang
kakagatin ang sarili ko nang hawakan ni Zen ang kamay ko.

"Kaunti lang ito Zen, I am fine" may ibinigay siyang matalim na yelo sa aking kamay
para ito na mismo ang humiwa sa akin.

"You're

wasting too much of your blood" hinawakan niya ang kanang kamay ko at sinimulan
niyang lagyan ng kaunting hiwa ang aking palad. Halos hindi ko man lang naramdaman
ang kirot dahil sa magaang kamay ni Zen.

"Your power is as pure as your heart Claret.." ilang segundo akong napatitig sa
kanya dahil sa sinabi niya. Iisa ang sinabi nila ng reyna ng mga serena tungkol sa
kapangyarihan ko.

Marahan niyang binitawan na niya ang kamay ko at hinayaan na niya akong makalapit
sa yelo.

Nakita kong bahagyang lamang pinitik ni Caleb ang tatlong mamalaking yelo pero agad
itong nagkaroon ng mga lamat sa kabuuan nito. Sinimulan ko nang ilapat ang palad ko
sa yelo ng unang itinakdang babae at unti unting nanulay ang aking sariling dugo sa
maliliit na lamat nito. Ganito rin ang ginawa ko sa natitirang dalawa at habang
pinagmamasdan ko ang panunulay ng aking dugo, nagsisimula na naman akong makaramdam
ng pangkahina. Shit. Not now please, wag sa harap ni Zen.

Nang malagyan ko na ang tatlong malalaking yelo ay lahat kami ay tumitig lamang
dito nang ilang minuto para sa anumang mangyayari.

"What now?" naiinip na tanong ni Caleb.

"It is working Claret.." narinig kong bulong ni Zen. Pero kahit anong pilit kong
tingin ay wala akong makitang pagbabago.

"It is not" nanlulumong napasubson ang prinsesa kanyang mga palad kahit ako ay
parang mawawalan na nang lakas. Wala man lang kaming nagawa para sa kanila.
"They're all coming.." narinig kong muling sabi ni Zen. Coming?

/>

"Fuck! Kalaban na naman ba?" napapikit na lang ako sa sinabi ni Caleb. Kakayanin pa
ba nilang tatlo ang panibagong mga kalaban?

"Hindi na tayo kailangan dito" narinig kong sabi naman ni Evan. Iiwan na lamang
namin sila na ganito?

"Claret..." naramdaman ko na lamang akong binuhat ni Zen. At halos mapasigaw na

lang ako nang sabay sabay nabuksan ang mga nakasarang bintana. Agad kong hinawakan
ang napapayid kong buhok dahil sa lakas ng hangin mula sa iba't ibang direksyon.

Isa isang bumaba mula sa malalaking ibon ang tatlong makikisig na bampira na ngayon
ko lang nakita. Bigla na lamang nagtaasan ang mga balahibo ko nang isa isa nila
kaming nilalampasan ni Zen na parang hindi kami nakikita, panay lang rin sa
paglakad si Zen na parang wala kaming nakakasalubong.

Pero, isa lang ang kutob ko sa mga bampirang ito.

"Don't tell me..." namamanghang tanong ko kay Zen.

"Yes, sila ang mga itinakdang bampira noon Claret. Naramdaman nila ang pagpintig ng
puso ng mga babaeng binuhay mo. You saved them Claret.." halos yapusin ko ang
sarili ko dahil sa nagtataasan kong mga balahibo, maging ang tibok ng puso ko ay
naririnig ko na. Pilit kong tinanaw ang mga itinakdang prinsipe noon na kasalukuyan
nang yakap kani kanilang mga prinsesa.

Nangangatal akong napatitig sa aking mga kamay, ako ba talaga ang bumuhay sa
kanila? Totoo bang may nagagawa na ako? May silbi na ako sa mundong ito, may nagawa
na akong tama sa pananatili ko sa mundong ito. Nagsisimula na namang mag init ang
sulok ng aking

mga mata.

"We have our link too, Claret. Nang una mong ilapat ang palad mo sa unang babae,
naramdaman na ng mga itinakdang bampira ito. Hindi na sila nag aksaya ng panahon at
habang papalapit silang tatlo nararamdaman ko ang lumalakas nilang presensiya" dito
na nagpatakan ang mga luha ko. Hindi maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayon.
Masaya ako para sa kanila, natutuwa ako dahil may maganda na akong nagawa. Lola,
nakatulong na po ako sa wakas.

Sumakay na rin kami sa dalang malaking ibon ng mga Gazellian. Pero agad akong
nagtaka nang pinili akong hindi tabihan ni Zen at hinayaan niyang si Evan na lamang
ang kasama ko sa ibong sinasakyan ko, kaysa magtanong pa ay pinili ko na lamang
hindi magsalita. Aasahan ko bang magiging madali na lamang ang lahat sa pagitan
namin ni Zen?

Habang nasa himpapawid kami ay hindi ko maiwasang hindi magtanong.

"Bakit wala ang prinsipeng kapareha ni Prinsesa Serena?" tatlo lamang ang dumating.

"Ikinulong niya ang sarili niya sa ilalim ng kanilang palasyo, sa pag aakalang
patay na ang prinsesa. Maging kami ay nagulat nang malamang buhay pa siya. Itinago
siya ng sumpa Claret. Pero dahil wala nang sumpa, malaki ang posibilidad na papunta
na din dito sa Halla ang itinakdang bampira sa kanya" sagot sa akin ni Evan.
"Gulong gulo ako sa pangyayari" buntong hininga ni Caleb.

Muli kong sinulyapan si Zen sa unahan na tahimik lamang at hindi nakikisali sa

usapan.

"Pero ang galing mo pala Claret! Napakaganda ng kapangyarihan mo. Wala nang
maaaring isumpa sa pamilya natin" masiglang sabi sa akin ni Caleb.

Pinilit ko na lamang ngumiti sa kanya. Isa lang ang bagay na hindi ko kayang
matanggap mula sa kapangyarihang ito. Ang huling salitang sinabi sa akin ng reyna
ng mga serena bago kami tuluyang umahon sa tubig.

'Maaari mong matulungan ang kahit sino, pero huwag mong hayaang ikaw ang gawadan ng
isang sumpa dahil kahit kailan ay hindi mo matutulungan ang iyong sarili'

Napangiti na lang ako ng mapait.

Napakataksil ng mundong ito para bigyan ako ng kapangyarihang kailanman ay hindi

ako kayang protektahan.
--

VentreCanard

=================

Chapter 29

Chapter 29

Kasalukuyan pa rin kaming nasa himpapawid. Nanatiling nangunguna ang malaking ibon
na sinasakyan ni Zen, samantalang ang sinasakyan namin ni Evan at ang ibong
sinasakyan ni Caleb ay sabay lamang ang bilis.

Panay lamang ang pag uusap ni Evan at Caleb ng kung ano ano, habang kami ni Zen ay
kapwa mga tahimik. Pero hindi rin nagtagal ay napansin kong nagsesenyasan na ng
tingin ang dalawang bampira na tanging sila lamang ang nagkakaintindihan. Bakit
ayaw nilang marinig namin ni Zen?

Inilapit ni Caleb ang kanyang sinasakyang ibon sa amin ni Evan at marahang bumulong
sa akin.

"Anong malaking problema ni Zen Lancelot? Bakit ayaw tumabi sa'yo? Akala ko ba ayos
na kayo?" mahinang sabi sa akin ni Caleb na bahagyang sumusulyap sulyap kay Zen sa
unahan.

"He's mad Caleb" mahinang sagot ko sa kanya. Hindi ko muna pipiliting pansinin ako
ni Zen katulad ng dati, alam kong galit siya at kung ipipilit ko agad na bumalik sa
dati ang lahat baka lalo pang lumala ang pagdistansya niya sa akin. Ang mahalaga
kinakausap niya naman ako kahit papaano.
"Mad huh?" narinig kong sabi ni Evan mula sa aking likuran.

"Zen! Want to exchange position?" malakas na sigaw ni Evan na nagpalaki ng mga mata
ko. Fuck! Hindi ba niya maintindihan na ayaw tumabi sa akin ni Zen?

Hinintay namin ang isasagot ng prinsipe ng nyebe pero lumipas na siguro ang ilang
minuto ay hindi man lang siya sumagot mula sa sinabi ni Evan. Damn, dapat hindi na
lang nagsalita itong si Evan. Nagsisimula na namang mag init ang

mga mata ko. Fuck. Kasalanan ko ito, bunga ito ng mga desisyon ko.

"Mga pauso mo Zen! Pansinin mo na si Claret, ikaw rin naman ang unang bibigay"
napanganga na lang ako sa malakas na sigaw ni Evan. What the fuck? Hindi ba nila
alam na mainit ang ulo ni Zen?!

"Bigay na bigay" natatawang sabi ni Caleb.

Pero wala pang isang minuto ay agad ibinaba ni Evan ang aking ulo para sa kung
anong lumilipad na bagay na maaaring tumama sa amin.

Zen's sharp ice.

"Tang ina, muntik na akong tamaan Zen!" reklamo ni Caleb.

"Shut up. Where's Lily?" agad akong napalunok sa tanong ni Zen. Sasabihin ko ba na
nakita na ni Lily ang kapareha niya? Matatanggap kaya nilang hindi galing sa lahi
nila ang lalaking nakatakda kay Lily?
"I am here brothers" mahinang sagot ni Lily. Halos sabay sabay kaming napalingon at
narinig ko ang sabay sabay na mula ng mga lalaking Gazellian.

"Who the fuck is that dog Lily?" malakas na boses na tanong ni Caleb. Paano nila
agad nalaman?

"You stink of him" ismid na sabi ni Evan.

"Sa tingin mo ba ay bubuhayin pa siya ni Dastan?" napanganga na lang ako sa sinabi

ni Zen. Habang si Lily ay nanatili lamang tahimik at hindi man lang nagtatangkang
tumingin sa mga kapatid niyang lalaki.

"Should I hunt him down?" tanong ni Caleb kay Zen.

"I will go with you" malamig na sabi ni Evan.

"Wait!" pagsingit ko sa pag uusap ng magkakapatid. Lahat sila ay tumitig

sa akin at hinintay ang sasabihin ko.

"He is Lily's mate, alam mo ang salitang 'yon Zen. Paano niyo naaatim na pag usapan
ang kamatayan ng kapareha ng kapatid nyo?" sabay sabay kumunot ang noo ng tatlong
Gazellian sa sinabi ko.

"Lily is a princess Claret. A crowned princess, malaking kasiraan sa buong emperyo

na madapuan siya ng ibang lahi. Isang lahing kailanman ay hindi makakasundo ng lahi
ng mga bampira at alam kong alam mo 'yon Lily" seryosong sabi ni Zen.

"I know, nakipaglaro lamang ako sa lobong 'yon" mahinang sagot ni Lily. Halos
mangunot ang noo ko sa sinabi ni Lily. Nakipaglaro? Nasasabi niya ang mga salitang
ito?

"Kung pwede lang 'yan ang idahilan mo kay Dastan Lily" malamig na sabi ni Evan.

"Alright! Bahala na, buksan mo na ang dadaanan natin Lily. Ayokong tumagal ng
tatlong buwan sa himpapawid" reklamo ni Caleb. Pinauna nila ang ibong sinasakyan ni
Lily at hindi rin nagtagal ay nagpakawala si Lily ng kulay pulang makakapal na
usok. Dito na nagsimulang dumaan ang naglalakihang mga ibon na sinasakyan namin.

At nang tuluyan na kaming makalampas sa makakapal na usok ay halos matulala na lang

ako nang matanaw ko na ang kabuuan ng palasyo ng Sartorias.

"You're amazing Lily" napapangiting sabi ko. Akala ko ay aabot pa kami ng buwan
tulad ng inaasahan ko.
"Am I? I don't think so Claret.." makahulugang sabi ni Lily. Hindi na ako nakasagot
sa kanya dahil nauna na ang sinasakyan niyang ibon bumaba sa palasyo.

Hindi

din nagtagal ay nakababa na rin kami sa palasyo. Nang tuluyan na kaming makapasok
ay agad kaming sinalubong ng natitirang mga Gazellian, si kamahalan, Harper, Casper
at Finn na kapwa mga kunot ang noo.

Nauunang naglalakad si Lily at nang tuluyan na siyang nasa harap ni Dastan ay agad
itong lumuhod na siyang ikinagulat ko. What the hell is happening?

"Patawarin mo ako kamahalan, nagpadala ako sa aking emosyon. Nangangako akong

kakalimutan ko na ang lo--" hindi na siya nakatapos sa pagsasalita nang makatanggap
siya ng isang malakas na sampal mula kay Dastan. Halos mangatal ang katawan ko sa
nangyayari. What the fuck is going on?

''Alam mo ang patakaran Lily!" malutong na sigaw ni Dastan. Ito ang unang beses na
marinig ko siyang magtaas ng boses, palagi siyang kalmado at hindi ko akalaing may
parte sa kanyang pagkatao niyang ganito.

Tungkol pa rin ba ito sa lobong kapareha ni Lily? Bakit hindi nila maintindihan na
hindi kasalanan ni Lily kung isang lobo ang nakatakda sa kanya?!

"Bakit nyo hinayaang mangyari ang bagay na ito?!" matigas na tanong ni Dastan sa
tatlong Gazellian na kasalukuyan na rin nakaluhod sa harapan niya. Nananatili akong
nasa likuran at nagugulat sa pangyayaring sumalubong sa akin.

"Kasalanan ko ito kamahalan, hayaan mong ako ang kumitil sa buhay ng lobo" madiing
sagot ni Zen. What the fuck?! Ito na lang ba lagi ang solusyon? Pagpatay?
"Dastan! Hayaan mong ako ang bumalik sa Eberron" malakas na sagot ni Caleb.

"Let me kill

the bastard" sagot naman ni Evan.

Naririnig ba ng mga Gazellian na ito ang sinasabi nila? Parang pinatay na rin nila
si Lily kung papatayin nila ang lalaking nakatakda sa kanya.

"Wait, papaano kung magbunga? Lily can be pregnant, papatayin nyo ang ama ng
bata?"pagsingit ni Harper. Pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng malay sa usapan ng
magkakapatid. Buntis? May nangyari na agad kay Adam at Lily? Papaano nila ito
nalaman? My god! Kaya ba ganito ang tindi ng galit ng mga lalaking Gazellian?

"Hindi magbubunga, sinisigurado ko" sagot ni Lily sa kanyang mga kapatid bago siya
tuluyang tumayo at tumakbo papalayo habang pilit pinupunasan ang kanyang mga luha.

Pinagmasdan ko ang mga reaksyon ng mga natirang Gazellian, wala man lang sa kanila
ang nag abalang habulin si Lily. Nanatiling silang mga tahimik hanggang sa maunang
natauhan si Dastan.

"Maligayang pagbabalik Cordelia" sa halip na ngumiti pabalik sa unang prinsipe ay

agad akong nagsalita.

"Hindi ba kayo masyadong nagiging malupit kay Lily? Nakatakda ang lobong 'yon sa
kanya, Zen hindi mo ba naiintindihan ang sitwasyon ng kapatid mo? Ikaw ang dapat
lubos na nakakaintindi sa kanya dahil may kapareha ka na katulad niya" hindi ba
nila alam na nasasaktan din si Lily na marinig na ang sarili mong mga kapatid ang
siyang papatay sa lalaking nakatakda sa'yo. Hindi ba nila alam ang ginagawa nila
kay Lily?

"Iba ang sitwasyon natin kay Lily, Claret. Kung ipapagpatuloy ni Lily ang pakikipag
ugnayan sa lobo, magdudulot lang ito ng gulo sa pagitan ng dalawang

lahi. Dahil kahit kailan ay hindi namin kayang tanggapin ang isa't isa. Kakalabanin
lang ni Lily at ng lobo ang kapwa lahi nila na maaaring kumitil sa kanilang mga
buhay" paliwanag sa akin ni Zen.

"Hahayaan nyong maging miserable si Lily?" nahihirapang tanong ko sa kanya.

"Para ito sa ikabubuti niya Claret" sabat ni Casper.

Hindi na pinatapos ni kamahalan ang usapan namin dahil nauna na itong umalis,
maging si Finn ay ganoon din.

Nanatiling kaming magkatitigang dalawa ni Zen.

"Ibang iba ang sitwasyon natin sa kanila Claret, dahil ang kinakalaban ni Lily ay
ang prinsipyo, patakaran at paniniwala ng lahi naming na mula pa sa aming mga
ninuno. Pero alam mo kung ano ang kinakalaban mo Claret? ang pagmamahal ko sa'yo,
pagmamahal kong hindi ko na alam kung papaano ko pa patutunayan" natigilan ako sa
sinabi ni Zen. Wala akong mahanap na sagot dahil alam kong may malaking basehan si
Zen para sabihin ito sa akin, nanatili na lamang akong hindi nagsasalita hanggang
sa tuluyan niya akong talikuran.

Agad na rin sumunod sa kanya ang kanyang mga kapatid at tanging si Harper lang ang
nagpaiwan para samahan ako.
"Don't mind them, sadyang ganyan ang mga lalaking Gazellian. Dadalhin na kita sa
kwarto mo" tumango na lang ako sa kanya at habang naglalakad kami sa aking kwarto
ay hindi maalis sa utak ko ang mga sinabi ni Zen. Damn. Paano ko ba maayos ang
problema namin dalawa?

Nakarating na kami ni Harper sa 'sarili' kong kwarto kung saan maaari na muna akong
magpahinga. Agad akong nabaguhan dahil

hindi ako hinahayaang matulog ni Zen sa ibang kama noon. Gusto niya sa kwarto niya
lang ako matulog kahit hindi siya nakakatabi sa akin. Damn. Sobrang dami nang
nagbago.

Lumipas ang dalawang linggo ay nanatili pa rin malamig ang pakikitungo sa akin ni
Zen. Kinakausap niya lang ako kapag may itinatanong ako sa kanya, hindi katulad ng
dati na lagi na lang kaming makasama sa loob ng palasyo. Lagi rin siyang wala sa
palasyo at kung saang saang emperyo daw nagpupunta.

Kasalukuyan kaming nasa hapag kainang lahat. Kapag kumpleto ang mga Gazellian sa
palasyo ay nakasanayan na nang mga itong kumain ng sabay sabay. Kumakain din naman
sila ng pagkain na mga tao na siyang nakasanayan ko, tanging dugo lamang ang naiba.
Hindi ko tuloy maiwasang hindi mapasulyap kay Zen. Ilang buwan na siyang hindi
nakakainom ng aking dugo, katulad ko rin ba siya na nagtitiyaga sa dugong nasa
baso? Hindi naman siguro siya umiinom ng dugo ng ibang babae? Pakiramdam ko ay
bahagyang kumirot ang dibdib ko.

Muli kong ibinalik ang pagkain ko pero agad nagtaasan ang balahibo nang maramdamang
nakatitig sa akin si Zen. Nahuli kong namumula ang kanyang mga mata habang
nakatitig sa aking leeg.

"Fuck, I need to drink outside" mabilis siyang tumayo at kinuha niya ang kanyang
baso. Wala pang ilang segundo ay nawala na siya sa kusina.

Nang makaalis si Zen ay agad nagsalita si Finn.

"Tell me, nagpapakamatay ba ang isang 'yon?" naiiling na sabi niya.

"Uhaw na uhaw na kay Claret, masyadong nagtitiis" ismid

na sabi naman ni Casper.

"Pustahan tayo, isang kilong ginto. Dalawang araw pa, bibigay na si Zen. Maririnig
nyo na lang sasabihin niyan 'Let's bite each other again Claret, I can't live
without you'" madramang sabi ni Caleb na nakapagpatawa sa kanyang mga kapatid,
maging si Dastan ay bahagyang nasamid sa kalokohan niya.

"Dalawang kilong ginto, isang araw na lang bibigay na 'yan. Ganito ang sasabihin
niya 'Claret, mamamatay na yata ako kapag nalayo ka sa akin. You're my beautiful
deity, you're my everything'" lalong lumakas ang tawanan nila nang si Evan naman
ang nagsalita.

"Don't mind him Claret, lalapit din sa'yo si Zen" ngising sabi sa akin ni Harper na
agad namang sinalungat ni Lily.

"Sampung kilong ginto, hindi siya lalapitan ni Zen" seryosong sabi niya bago niya
ibinaba ang baso ng dugong hawak niya. Tumayo na siya at iniwan niya kaming
natahimik lahat sa sinabi niya.
"Hindi siya asul na apoy Claret, malaki lang ang problema ng dalawang 'yon" nagawa
pa akong kindatan ni Caleb.

Pero lumipas ang isang linggo ay walang Zen Lancelot na lumapit sa akin, mukhang
tama nga ang sabi sa akin ni Lily. Pinili ko na lang munang maglakad lakad sa harap
ng palasyo dahil ayokong magtagal sa loob. Kadarating lang ni Zen mula sa kung saan
at ang balita ko ay aalis ulit siya ngayon. Hindi ko alam kung papaano siya
lalapitan.

Muli pa sana akong hahakbang nang marinig ko ang usapan ng ilang Gazellian.

"What do you think?" pakinig kong boses ni Evan.

/>

"Possible, narinig ko siyang may kausap sa kanyang kwarto kagabi. Natural babae
'yon, si Zen magsasama ng lalaki sa kwarto?" sagot ni Finn. Para akong naestatwa sa
narinig ko.

"Nagdadala ng ibang babae si Zen sa mansion?" tanong ni Caleb.

"He could be thirsty, ilang buwan na siyang hindi nakakainom ng dugo ni Claret.
Maghahanap talaga siya ng babae, si Zen ang pinag uusapan natin dito mga kapatid"
sa halip na makinig pa sa usapan ng mga Gazellian ay mas pinili ko nang pumasok sa
palasyo. Hindi ko na hahayaang basta na basta na lang akong maniwala sa mga
naririnig ko. Damn. Kailangan ko na talagang kumilos bago pa tuluyang lumayo sa
akin si Zen.

Nang makapasok ako sa palasyo ay kasalukuyan nang nakaharap sa napakalaking salamin

ang pangalawang prinsipe habang inaasikaso ng tatlong tagasunod na mga babae sa
kanyang kasuotan.

Agad nagtama ang aming mga paningin sa aming repleksyon mula salamin pero siya ang
unang bumitaw sa aming titigan. Sinimulan ko nang humakbang papalapit sa kanya.
"Ako na ang mag aasikaso sa mahal na prinsipe" kapwa natigil ang mga tagasunod at
tumungo sila sa akin.

"Iwan nyo na kami" bahagya ako ngumiti sa mga tagasunod na mabilis namang umalis
dahil sa sinabi ko. Nilapitan ko na ang mga kasuotan ni Zen.

"Anong kulay ang gusto mo mahal ng prinsipe?" tanong ko sa kanya.

"I like the blue one" sagot niya sa akin. Mabilis kong kinuha ang asul na kasuotan
ng prinsipe ng nyebe at sinimulan ko nang isuot ito sa kanya. Napapakagat

labi na lang ako habang ibinubutones ang kasuotan niya. Ilang buwan na nang huli
kami nagkalapit nang ganito. I missed him. Gusto ko siyang yakapin nang mahigpit,
gusto kong mahawakan muli ang mga kamay niya, mga namumula niya mata. Zen..

"Maaari ko bang malaman kung saan ka papunta?" ito na lang ang naitanong ko sa
kanya. Fuck. Do something Claret.

"Sa Trafadore" tipid na sagot niya. Hindi man lang niya sinabi kung bakit. Wala na
ba talaga siyang pakialam sa akin?
"Thanks" maiksing sabi niya nang matapos ako sa pagbubutones sa kanya. Tinalikuran
na niya ako na parang wala lang.

"Zen, okay lang ba tayo?" nahihirapang tanong ko. Hindi niya ako sinagot sa halip
ay lumapit siya sa akin. Agad bumilis ang tibok nang puso ko nang mabilis siyang
yumuko at hinalikan niya ako sa aking pisngi.

"Yes, we're fine" maiksing sagot niya na lalong nakapag painit ng sulok ng aking
mga mata. My Zen won't just kiss me on cheeks. We're not fine.

Ito na ang naging huling pag uusap namin dahil isang linggo na naman siyang nawala.
Walang araw na hindi ko hihintay na sana bumalik na siya, parang lalong lumalayo
ang loob niya sa akin. Nahihirapan na ako, wala man lang akong magawa para mahuli
ulit ang loob niya.

Nang makabalik si Zen ay ganito pa rin ang treatment niya sa akin. Walang bago,
nahihirapan na ako sa ganito.

"Oh fuck! Naiirita na ako sa inyo!" nagulat na lang ako nang bigla akong hinila ni
Harper sa kanyang kwarto.

Nakita

kong nasa loob na rin si Lily na bahagyang masigla na rin at isang babae na
nakasuot nang purong puti na kasuotan.

"Why?" nagtatakang tanong ko.

"Sige na, ikaw na muna ang masahista" masahista?

"Anong gagawin ko?"

"Kailangan ni Zen ng masahe, kailangan mo nang kumilos" mabilis akong nahubaran ni

Lily at Harper at ipinasuot nila ang kagayang puting kasuotan ng masahistang babae
na may kaedadan na.

"Ayaw sa akin ni Zen.." nag aalinlangan ako.

"Hindi ka ba nakakaramdam Claret? Gusto ni Zen na ikaw ang lumapit! Gumawa ka ng

paraan! Can't you seduce him? Umiinit na ang ulo ko sa inyong dalawa" iritadong
sabi ni Lily.

"Wag mong masyadong akitin, baka hindi lang umabot sa pagbabati ang mangyari.
Remember Claret, kailangang birhen ka hanggang sa dumating ang natitirang tatlong
babae. Tandaan mo ito dahil matagal na itong nakalimutan ni Zen" nagulat na lang
ako nang biglang may isinuot sa akin si Lily na kwintas.
"Bakit kailangan ko itong isuot?" bakit na kay Lily ang kwintas ni lola?

"Isuot mo muna 'yan para hindi maramdaman ni Zen ang presensiya mo. Hayaan mong
akalain ka munang masahista, hindi din kasi pinapakita ang mukha ng mga masahista
ng mga prinsipe. Kapag medyo namasahe mo na siya saka mo na gawin ang dapat mong
gawin" what? ibinaba na ni Harper ang talukbong ko sa mukha. Inabot na rin sa akin
ng totoong masahista ang langis na kailangan ko daw sa pagmamasahe. Nagsisimula na
akong kabahan.

Damn.

Halos magtatambol ang dibdib ko nang nasa harapan na ako ng kwarto ni Zen. Huminga
muna ako ng malalim bago ako kumatok at nang tuluyan ko nang mabuksan ang pinto ay
halos mapamura na lang ako nang makitang nakadapa na ang hubad na katawan ni Zen sa
kama. Fuck.

Ramdam ko na ang namumula kong mga mata. Nagsisimula na rin akong makaramdam ng
init sa buo kong katawan. Damn Claret, this is not good.

"Faster" agad na sabi ni Zen. Nagmadali na akong humakbang sa kabila ng kaba sa

dibdib ko. Dahandahan akong naupo sa kanyang kama, hindi ko man lang matanggal ang
pangangatal na ang kanang kamay ko habang naglalagay ng langis sa kaliwang palad
ko. Fuck.

Nang unang lumapat ang mga kamay ko sa kanya, lalong nagulo ang sistema ko nang
biglang naglabasan ang mga pangil ko. Fuck. Fuck. Hindi ko sila makontrol lalo na
kung nakahain ang magandang katawan ng prinsipe ng nyebe. Damn. Damn.

Maging ang mga mata ko ay alam kong hindi na nawawala ang pagkapula. This is damn
torture. Ang mahawakan ang magandang katawan ni Zen mula sa ilang buwan kong
pangungulila sa kanya ay talagang nakakabaliw.

Hindi ko na siya namamasahe ng ayos dahil sa pangangatal ng aking mga kamay.

"I like your hands" agad tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zen. Tama pa ba ang
pagmamasahe ko? Sinasabi niya ba ito sa mga masahista niya? Pero hindi pa man ako
nagtatagal sa ginagawa ko ay nagsalita na naman siya.
"I need force. Sumakay ka sa likuran ko" halos mapanganga ako sa sinabi ng prinsipe
ng nyebe. What the fuck?! Ganito ba ang pinapagawa

niya sa mga masahista niya? Nakikilala niya na kaya ako?

Dahil nagpapanggap ako ay ginawa ko ang gusto niya. Habang nakasakay ako sa likuran
niya ay marahan kong minamasahe ang likuran niya. Halos murahin ko ang sarili ko
nang lalong pilit naglalabasan ang mga pangil, gustong gusto na nitong kumagat sa
likuran ng prinsipeng minamasahe ko. Fuck. Lalong nanuyo ang lalamunan ko nang
masagi sa mata ko ang balat sa likuran ni Zen.

His spade mark. Gustong gustong lumapat ng mga labi ko dito. Damn. Hindi magandang
maging masahista ng isang makisig na prinsipe dahil nagkakasala lamang ako.

Muli kong pinasadahan ng masahe pataas ang likuran niya.

"Oh damn! Claret, let's stop this baby.." nagulat na lang ako nang nakaharap na sa
akin si Zen na may pulang pulang mga mata, maging ang mga pangil niya ay nagwawala
na rin.

Walang pasabi niyang hinati sa dalawa ang suot kong damit. At napasabunot na lang
ako sa kanya nang ikagat niya sa itaas na bahagi ng aking kanang dibdib ang kanyang
mga pangil.

"Zen.." natawag ko na lang ang pangalan niya nang maramdaman ko ang labi niya sa
aking balat.

"Zen.." lalong humihigpit ang pagkakasabunot ko sa kanya. He's not just drinking my
blood. He's teasing me with his tongue! Bumaba ang mga kamay ko sa likuran niya.
Damn. I want to caress him.
Napapikit na lang ako nang maramdaman kong muli ang pangil niya sa balikat ko. Wala
na akong nagawa kundi gumawa ng mga kalmot sa kanyang likuran. I am dying on his
fangs, I missed his lips and even his teasing tongue. I missed my Zen Lancelot
Gazellian.

Hindi ko na nahabol ang pangyayari, natagpuan ko na lang ang sarili kong nasa
ibabaw ni Zen habang hinahaplos niya ang aking mahabang buhok. Pilit na niya akong
isinisiksik sa kanyang leeg.

"Drink up baby, you need mine too. I am dying on your fangs.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 30

Chapter 30

Sa halip na ikagat ang aking mga pangil sa pinakamakisig na prinsipe ng Sartorias

na kasalukuyang may namumulang mga mata ay mas pinili kong makipagpalitan ng mga
titig sa kanya. Parang taon na ang lumipas nang muli niya akong titigan ng ganito,
parang ilang taon na nang muli kong maramdaman ang kanyang magagaang haplos, akala
ko ay hindi na kami magkakalapit muli nang ganito.

Kusang umangat ang mga nangangatal kong kamay para mahawakan ang mga pisngi niya.
Wala pa rin siyang ipinagbago. He's still my gorgeous prince. Ang prinsipeng
ibinigay sa akin ng mahiwagang salamin. Ang prinsipeng kayang gawin ang lahat para
sa akin.
Hindi ko maiwasang hindi mapakagat labi habang may luhang nangingilid sa sulok ng
aking mga mata. Bakit ko hinayaan ang sarili kong saktan ang prinsipeng tanging
pagmamahal lamang ang isinalubong sa akin mula nang tumapak ako sa nakalilitong
mundong ito?

Hinding hindi ko makakalimutan ang unang araw na nasilayan ko ang perpektong

mukhang ng aking prinsipe. Ganitong ganito din siya kakisig nang una siyang makita
ng aking mga mata.

Bahagya kong ibinaba ang aking sarili hanggang sa kanyang dibdib. Pinili kong
humilig dito para lubos na marinig ang bawat pagtibok ng puso ng aking prinsipe.

"Pinapatawad mo na ba ako mahal na prinsipe? Pinapatawad mo na ba ang kasalanang

ginawa ng isang hamak na taong katulad ko?" mahinang tanong ko sa kanya. Mas
hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kanya.

Hindi mapigilang hindi magwala ng aking puso habang nararamdaman ko ang banayad na
pagtaas baba

ng dibdib ng prinsipeng kayakap ko.

Naramdaman kong bumaba ang kamay niya sa akin at sinimulan niyang haplusin ang
aking mahabang buhok.

"Claret, sa tingin mo may kakayahan pa ang isang hamak na prinsipeng katulad na ko

na hindi patawarin ang babaeng ilang daang taon kong hinintay?" tuluyan na akong
napahikbi sa sinabi ni Zen.

Dahan dahan siyang bumangon habang inaalalayan ako. Hinuli ng kamay niya ang mga
pisngi ko at mas inilapit niya ang kanyang sarili sa akin.

"Nang sandaling magpakita sa akin ang asul na apoy mula sa aking panaginip at
sabihing ako ang prinsipeng mauuhaw sa'yo, itinapon ko na ang mataas na tingin ko
sa aking sarili. Hindi na ako ang kilalang pangalawang prinsipe ng Sartorias na
walang kinatatakutan, nang gabing 'yon tinanggap ko na sa sarili ko na may kahinaan
na ako na kailanman ay hindi ko na matatalo" lalong bumibilis ang pagtibok ng aking
puso sa mga naririnig mula sa kanya.
"Claret Cordelia Amor, you're my strength and my damn weakness..." hindi ko na
napigilan ang kanina ko pang pinipigil na luha. My Zen..

Hinuli niya ang aking mahabang buhok at marahan niya itong hinalikan. Habang ako ay
panay ang pagpapahid sa aking walang ampat na pagluha.

"Isa akong prinsipeng tinitingala at kinatatakutan ng lahat pero pagdating sa'yo

Claret, tunaw ang nagyeyelo kong mga nyebe. Ang lalaking kaharap mo ngayon ay hindi
isang mataas na prinsipe kundi isa maharlikang alipin mula sa pangil ng
napakagandang dyosa mula sa salamin.." napapikit na lang ako nang marahang lumandas
ang ilang

daliri ni Zen sa aking mga labi. Nagsisimula nang mamatay ang sindi ng mga
kandilang nakapaligid sa amin, nahihirapan na akong huminga at maging ang bawat
parte ng aking katawan ay nagsisimula nang uminit, para na akong inaapoy ng lagnat.

"Zen..." sa nangangatal kong mga kamay ay pinagsalikop ko ang mga kamay ng aking
prinsipe.

"Claret.." bahagya akong yumuko at dahan dahan kong inalapat sa aking mga labi sa
mga kamay ng pangalawang prinsipe ng Sartorias.

"Nangangako akong tanging ang pangalawang prinsipe ng Sartorias ang lalapatan ng

aking mga labi"
"Nangangako akong ang pangalawang prinsipe ng Sartorias ang tanging nagmamay ari sa
akin. I am all yours Prince Zen.." nang muling magtama ang aming mga namumulang mga
mata ay mabilis niya na akong nahila papalapit sa kanya.

Nasa likuran ko siya at kasalukuyang hinahawi ang aking buhok. Sinadya niyang
itapat sa aking mga labi ang kanyang palapulsuhan at hindi na kami nag aksaya ng
oras, sabay naming ikinagat ang aming mga pangil sa isa't isa. Para akong mababaliw
nang unang lumapat ang kanyang dugo sa aking mga labi, nag uumapaw sa saya ang
bawat parte ng aking katawan nang matikman nito ang dugo ni Zen, ni minsan ay hindi
ito nagsawa sa mga pangil ng prinsipe ng mga nyebe.

Para akong ilang taong hindi nakainom sa kanya, kapwa kami uhaw na uhaw sa isa't
isa. Ayoko na siyang tigilan, ayaw nang humiwalay ng aking mga pangil sa kanya. His
blood is the finest blood I ever tasted, wala man lang sinabi ang dugong araw araw
kong iniinom. Only Zen's

blood can satiate my hunger. Only Zen's blood is my happiness.

Una akong tumigil sa painom sa kanya, habang siya naman ay kasalukuyan nang
nakakagat sa aking balikat. Napapahaplos na lang ako sa kanyang buhok habang
dinadama ang pagsipsip niya nang aking dugo. Wala man lang akong maramdamang kirot
mula sa mga kagat niya dahil pawang amoy lamang ang dinadala nito sa aking katawan.

"Zen..." I can't help but to moan his name. Damn, he's licking my shoulder. His
hands are slowly making circles on my tummy. Fuck.

"You are mine.." bulong niya sa akin habang pinapaulanan niya ng halik ang batok
ko. Wala na akong nagawa kundi tumango sa mga bulong niya.

"You are mine.." I gasp when I felt both of his hands gently pressing my breast. Oh
Zen...
"Zen.."

"Zen.." paulit ulit kong tinatawag ang pangalan niya. His hands are damn wonderful
and my damn body is enjoying his every movement.

"Zen, I want on your neck..." nahihirapang sabi ko sa kanya. Tumigil ang mga kamay
niya at iniharap niya ako sa kanya. Marahan niyang ibinuka ang kanyang mga bisig sa
akin para ako mismo ang yumakap sa kanya.

But looking at him, he can't remove his piercing eyes on my exposed breast. Damn.
Awtomatiko kong tinakpan ang sarili ko gamit ang mga braso ko, hindi pa rin ako
sanay sa ganito kahit ilang beses na niya akong nahubaran.

"Every part of you is mine Claret" muli niya akong hinila at siya naman ngayon ang
yumakap sa akin.

start tracing my lips on his neck, I can feel his tightening embrace. And when I
spotted my favourite part of his neck, I immediately dig my fangs on his skin. His
blood is always this exquisite, addictive and damn delicious.

Wala akong ibang narinig kundi malalambing na pagtawag niya sa pangalan ko. How I
love his whispering voice. Pinabayaan niya akong ilang beses kumagat sa iba't ibang
parte ng kanyang leeg na may kasamang mga haplos at bulong niya.

Damn, pwede bang hindi ko na siya tigilan? My prince is so delectable.

Natapos ako sa pag inom at kapwa di pa rin natatanggal ang pamumula ng aking mga
mata.
"I want a vampire child Claret.." seryosong sabi niya sa akin. Dito na ako natauhan
at mabilis kong hinila ang kumot at ibinalot sa aking katawan. Alam niyang hindi
ito pwedeng mangyari.

"Zen, we can't. Remember, I need to remain virgin. We can just be like this..touch,
bite.." nahihiya akong napatungo sa kanya. Ito pa lang ang kaya kong ibigay sa
kanya, dahil kung magpapadala kami ni Zen sa aming emosyon sa tuwing magkakadikit
ang aming mga katawan ay mababalewala ang pagdating ng natitirang tatlong mga
babae.

"I see, the prophecy and your virginity" hindi ako nakasagot sa sinabi ni Zen. Pero
napatunghay na lang ako nang maramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng aking
ulo.

"I can't promise to wait Claret" inaasahan ko na itong sasabihin niya.

"I'll just try to force you harder, next time.." napahigpit na lang ang
pagkakahawak ko sa kumot. Gagalingan

ko na lang na hindi magpadala sa pamimilit niya sa mga susunod na pagkakataon.

Muli siyang humiga sa kama at mabilis niya ako muling pinahilig sa kanyang dibdib.

"Let's sleep together Claret, matagal na akong hindi nakakatulog" ngumisi lang ako
sa sinabi niya. Pero habang nakahilig ako sa kanya ay agad may sumagi sa aking
isipan.
"Zen.. may narinig ako mula sa mga kapatid mo.."

"What?" maiksing sagot niya sa akin.

"May babae ka daw dinadala sa palasyo, may kausap ka daw dito" ngusong sabi ko sa
kanya. Kahit ilang beses kong sabihin sa sarili ko na kay Zen lamang ako maniniwala
ay hindi ko pa rin maiwasang hindi mag isip sa narinig ko.

"Fuck those fuckers. Don't mind them.." bakit hindi niya sinagot ang tanong ko?

"Zen, wala akong nakuhang sagot sa'yo. May dinadala ka ba dito dahil nauuhaw ka?
Sino ang kinakausap mo dito?" napansin ko na bahagya siyang natahimik sa sunod
sunod na tanong ko. Dahil ba nauuhaw siya kaya naghanap siya ng dugo ng ibang babae
panandalian?

"Zen..answer me.." nag aalangan siyang tumingin sa akin.

"About that..." dito na ako napabangon sa kanya.

"So, totoo nga?" pumiyok na ang boses ko sa pagtatanong ko sa kanya.

"Claret, wait..." agad kong hinagip ang unan at inihampas sa kanya.

"Pwede ka namang lumapit sa akin Zen! Magpapakagat naman ako sa'yo kahit galit ka
sa akin! Bakit kailangan mo pang magdala ng

babae dito?!" nagsimula na namang nangilid ang luha ko. Damn.

Habang panay ang paghampas ko ng unan kay Zen siya naman ay walang tigil sa
pagtawa. Anong nakakatawa?! I am damn jealous.

"Hirap na hirap akong uminom ng dugo sa harap mo Claret. Damn torture, hinding
hindi na ako kailanman uulit. Masakit sa pangil, damn never" hindi ko mapigilang
hindi mapanguso sa sinabi niya. Dahil maging mga kapatid niya ay natatawa sa
pagtitiis niya sa baso ng dugo.

"Hindi 'yan ang gusto kong marinig Zen! Ilang babae? Dapat lumapit ka na lang sa
akin!" halos sabunutan ko ang sarili ko. Ayoko nang magselos dahil sa tuwing
nilalamon ako ng selos ay hindi na ako makapag isip ng maayos.

"5 girls.." napanganga na lang ako sa walang gatol na sagot ni Zen.

"5 girls!" nagmamadali akong bumaba sa kama habang pilit binabalot ang sarili ko ng
kumot.

"Claret baby.." hindi ko pinansin ang tawag niya sa akin at mabilis na akong
naglakad papalayo kay Zen. Bakit kailangan niya pang sabihin sa akin ang totoo?
Dapat itinanggi na niya lang para maayos na kami!

Agad humarang sa pintuan ang topless na si Zen Lancelot Gazellian. Zen and his
oozing body. Shit.

"Iiwan mo na naman ba ako nang hindi naririnig ang paliwanag ko? Pagkatapos mo
akong kagat kagatin Claret Cordelia Amor. You can't just bite and run baby.."
ngising sabi niya sa akin.

"Kumagat ka din sa akin si Zen. Sa leeg, sa dibdib ko, sa balikat! Mas nakarami ka
ng kagat sa akin mahal na prinsipe"

lalo siyang ngumisi sa akin.

"Do you want to meet my five girls Claret?" lalong nag init ang dugo ko sa sinabi
ni Zen Lancelot Gazellian. What the fuck? Sinasagad niya ba ako?
"Bakit ko naman gugustuhing makilala ang mga sideline mo?! Lalabas na ako,
magpapalamig muna ako Zen" pero hindi pa man nakakailang segundo ay napayakap na
lang ako sa aking sarili dahil sa biglang pagbaba ng temperatura ng kwarto ni Zen.
Agad nanlamig ang mga paa ko dahil nagsisimula nang magyelo ang sahig.

"Cold enough baby?" bakit ba 'yon ang nasabi kong rason?

"You can go out, just pull that cover for me" may itinuro siya sa bandang kanang
bahagi ng kanyang kawrto. Kanina ko pa rin itong napapansin, ano nga ba ang
nakatakip dito?

Sinimulan ko nang humakbang papalapit dito. At habang mas nalalapit ako ay hindi ko
maintindihan kung bakit ako kinakabahan, hindi ba at ganito rin ang pinagawa sa
akin ni Prinsesa Serena?

Anong nasa likuran ng telang itim na ito?

"I'm nervous Zen, what is this?" hindi ko magawang hilahin agad ang tela.

"See for yourself my deity.." kahit kinakabahan ako ay pinilit ko ang sarili kong
hilahin ang itim na tela at nang tuluyan ko nang makita ang tinatakpan nito ay
halos mapatulala na lang ako. What the fuck?

"Zen Lancelot Gazellian! What the hell is this?" naramdaman kong yumakap sa aking
likuran si Zen.
"They're all beautiful right?" bulong niya sa akin. Ofcourse! They're all
beautiful.

I am seeing

my nude Ice sculpture. Kuhang kuha nito ang aking mukha, kurba ng aking katawan at
ang bawat anggulo ko. Hubad na hubad at walang kahit anong kasuotan ang gawang ito
ni Zen.

Why so artistic Prince Zen Lancelot? 5 ice sculptured Claret with different
seductive position. Naked.

"My god Zen! Are you that obsessed?" napapangiwi na lang ako. Bakit parang nakikita
ko na ang sarili kong nakahubad? Damn.

Hindi ko lubos maisip kung papaano ito ginawa ni Zen. Kung papaano niya naukit ang
tamang laki ng aking bewang, aking mukha, dibdib and even my -oh damn.

"Yes, I am obsessed with you.." napapikit na lang ako nang mapaglaro niyang
pinaparamdam sa aking leeg ang dulo ng kanyang pangil.

"Sila ba ang kinakausap mo Zen? You're creepy" napahawak na lang ako sa braso niya
nang nagsisimulang maglaro ang mga labi niya sa aking balat. Kusa na lang nalaglag
ang kumot na itinatakip ko sa aking sarili.

"Am I? A creepy prince? I don't think so.." nanghina ang mga tuhod ko nang muling
gumapang pataas ang mga kamay niya.
"I thought we're going to sleep Zen..?" hindi na ako makatayo nang maayos nang
nagsimula gumana ang mga kamay ni Zen na marahang minamasahe ang dibdib ko. Damn.

"Zen..." I automatically encircled my hands around his nape.

Hindi ko na nahabol ang pangyayari, natagpuan ko na lang ang sarili kong nasa harap
ng repleksyon namin ni Zen mula sa salamin.

Ang salaming pinanggalingan ko.

"Gusto kong makita ng salaming inaangkin kita Claret. Gusto kong makita ng salaming
akin ka lamang.." nanatili siyang nasa likuran ko habang ang mga kamay niya ay
nanatili sa kanilang mga posisyon. Sabay nagningas ang aming mga mata sa harapan ng
salamin bago ako unti unting tumingkayad habang siya naman ay bumaba sa akin.

Tuluyan ko nang ipinikit ang aking mga mata nang maglapat ang aming mga labi.

The mirror is our witness.

--

VentreCanard

=================

Chapter 31
Warning. SPG.

Chapter 31

Halos hindi ko na maramdaman ang tindi nang panlalamig ng buong kwarto dahil sa
init ng mga labi ng aking prinsipe naglalakbay sa aking sensitibong katawan. Hindi
ko na mabilang ang hingal na nagagawa ko sa bawat maiinit na haplos ng kanyang mga
kamay, sa bawat mapupusok na paggalaw ng kanyang mga labi at sa bawat kagat nang
aming mga pangil sa isa't isa. Damn.. wala na yatang katapusan ang apoy na
nalilikha ng aming mga katawan.

Kahit kailan ay hindi kayang talunin nang init ng kanyang mga labi ang lamig ng
kanyang kapangyarihan. All I can feel is hotness and burning fire between us.

"Zen.." napahawak na lang ang dalawa kong kamay sa salamin para kumuha ng suporta.
Ano mang oras ay bibigay na ang mga tuhod ko sa kasalukuyang ginawa sa akin ni Zen.

"If you can't give me my whole Claret, atleast give me your half..." bulong niya sa
akin na may kasama pang pagkagat sa puno ng aking tenga. Marahan akong tumango sa
kanya habang magkatitigan ang aming pulang mga mata sa repleksyon ng salamin.

Agad gumapang ang mga kamay niya mula sa aking mga dibdib pataas sa aking
magkabilang mga kamay na siyang nakahawak sa salamin para suportahan ako sa patuloy
na pagtayo. Shit. Bakit kailangan naming gawin ito sa harap ng salamin?

"Zen.." halos mahiya ako sa aking sarili habang nakikita ko ang mga ekspresyon ko
sa salamin. Nakaawang ang aking mga labi habang dinadama ang mainit na labi at
pangil ni Zen.

Pansin ko na ang bahagyang pag usok ng sahig dahil sa tumitinding

yelo mula sa kapangyarihan ni Zen. Pero hindi ko man lang maramdaman ang lamig ng
kwarto sa ginagawa niya sa akin.

Napapikit akong muli nang kagatin ako ni Zen sa kabila kong balikat. Lalong
nagsiklab ang aking buong katawan nang maramdaman na naman nito ang mga pangil ni
Zen.

"Zen..my legs can't take this any longer. Nahihirapan na akong tumayo.."
nanlalambot na ang mga tuhod ko. Kagat pa lang niya parang hinihigop na ang lakas
ko, mga halik niya na nakakawala ng bait. Fuck, paano pa ako makakatayo nito?

"Easy.." narinig kong bulong niya bago siya muling masuyong humalik sa aking leeg.
Kusa kong itiningala ang aking sarili para mapagbigyan ang bawat pagkilos ng mga
labi niya sa bawat parte ng katawan ko.

Naramdaman ko na lang na may bumalot na malamig na bagay sa aking mga binti.

Napakagat labi na lang ako at hindi na ako nag abala pang tingnan kung ano ito.
Alam kong kasalukuyan nang nakabalot sa mga binti ang ang yelong kapangyarihan ni
Zen para mapanatili akong nakatayo.

Tanging ang ibabang bahagi na lang ng aking katawan ang natatakpan ng aking
kasuotan. Ang kalahati ng aking katawan ay nagpaglandas na ng mga kamay ng prinsipe
ng mga nyebe. My first half na siyang pinauubaya ko na sa kanya sa buong magdamag.

"Zen.." binitawan ni Zen ang aking mga kamay nang maramdaman kong bumaba ang mga
labi niya sa aking likuran at masuyo niyang pinaliguan ng halik ang bawat parte
nito.

"Zen.." halos magkakalmot na ako sa salamin. He's licking teasingly the moles on my
back.

/>
"Zen..my fangs needs you. I need you on front Prince Zen please.." nahihirapang
sabi ko. Mabilis niyang hinagip ang kamay ko at masuyo niya itong hinalikan.

"Your wish is my command, milady" agad humarang ang napakagandang katawan ni Zen sa
harap ng salamin. Lalong nanuyo ang lalamunan ko nang makitang may natitirang dugo
sa gilid ng kanyang labi ang aking prinsipe.

Agad kong isinampay ang aking mga kamay sa kanyang mga batok habang pilit inaabot
ng aking mga labi ang dugong natira sa sulok nito.

"Claret.." kapwa nakahawak sa aking mga balikat ang kanyang mga kamay. At nagulat
na lang ako nang marahan niya akong itulak, naramdaman ko na lang na isinandal niya
ako sa kanyang malaking yelo.

"You're not thirsty enough..." he didn't give me a chance to answer him when his
lips captured mine again. Damn territorial, a powerful yet passionate kiss. His
body is intensely rubbing mine, giving us extreme desire and hunger.

"Fuck.." napamura na lang ako pagkatapos nang mahaba naming halikan. Hindi pa ba
ako nauuhaw sa tingin niya? I am not just thirsty, I am damn hungry.

Hindi pa man ako nakakakuha nang sapat na hangin mula sa mapusok na halikan namin
dalawa. Ito na naman ang mga bumababang labi ni Zen na nagsisimula nang maglakbay
sa unahang bahagi ng aking katawan.
"Oh fuck..Zen.. wai-" all I did is to bite my lower lip to stop my loud moans.
Damn! He's sucking and playfully licking my right breast. Damn playful vampire. My
shaking hands are now messing

his hair. Zen..

Agad gumapang ang isang kamay ni Zen pataas sa aking mga labi at tinanggal nito ang
pagkakakagat ko sa aking labi.

"Moan loudly Claret..I want to hear it baby...no one can ever hear you except me,
my room is surrounded by my ice. Please scream my name Claret.... I need your sweet
moans baby.." halos matulala na lang ako sa pinagsasabi ni Zen. Bakit parang
handang handa na siya sa oras na ito?

Hindi na niya hinintay pa ang sagot ko sa kanya nang muli siyang bumaba habang
pinaliliguan ng halik ang aking nag iinit na katawan.

"Oh my god! Zen Lancelot! Zen.. Zen.. wait.. Ze--" wala na akong pakialam kung
lumalakas na ang sigaw ko sa pangalan niya. Damn vampire! Sinasadya niya! Gusto
niyang magsisigaw ako.

He's now playing his tongue on my left breast while his left hand is busy massaging
my right. Oh Zen..He's too skilled and damn professional with this. Every flick of
his tongue, his every nip and every massage of his hands can easily give a damn
convulsion on my body.

Hindi ko akalaing ganito ang paraan ng mga bampira. Uubusin nilang mabuti ang iyong
lakas..na may kasabay na pagpapaligaya sa aking katawan.

Hindi ako tinigilan ni Zen hanggang hindi niya ako nabibigyan nang napakaraming
marka. Kapwa kami muling nakaharap sa salamin habang ako ay nakasandal pa rin sa
kanyang mga yelo, hindi na ako makagalaw hinang hina na ako.

"You're so beautiful Claret Cordelia Amor.." masuyong pinaglandas ni Zen ang

kanyang mga daliri sa bawat pulang markang iniwan niya sa aking katawan. Sa aking
leeg,

pababa sa aking mga dibdib at maging sa aking tiyan.

"I need to drink too Zen.." akala niya siguro ay sa leeg niya ako kakagat pero
nagkakamali siya. Agad akong yumakap sa kanyang matipunong katawan at mabilis kong
ikinagat ang aking pangil sa kanyang dibdib.

"Silly girl.." natatawang sabi ni Zen. Naramdaman kong binuhat niya ako at kusa
niyang ipinulupot ang aking mga binti sa bewang niya.

"You can drink everywhere Claret.." sunod akong kumagat sa kanyang leeg, sa balikat
at maging sa likuran niya na malapit sa kanyang balat.

"I need to mark you Zen, you're so unfair" narinig ko na naman siyang tumawa sa
sinabi ko.

"You can mark me to any part of my body Claret. You're the unfair one baby, kalhati
pa lang ang pinatitikim mo sa akin.." tikim?! Tikim pa lang ang ginawa niya sa
akin? What the fuck? Tikim pa lang 'yon?!

Sa bilis nang pangyayari ay natagpuan ko na muli ang sarili namin sa kama. Muli ko
pa sanang ikakagat ang aking pangil kay Zen nang biglang manlabo ang paningin ko.

"Claret..?" nagtatakang tanong niya sa akin. Bahagya akong napahawak sa aking noo
nang nagsimula akong maliyo.
"You did bite me too much Zen.." ngising sabi ko sa kanya bago ko ihiga ang sarili
ko sa tabi niya.

"Did I? Damn, I'm sorry baby. You're just too delicious.." marahan akong umiling sa
kanya habang marahang hinahaplos ang kanyang mukha.

"It's okay Zen. I enjoyed the whole night. Mahal na mahal

kita, prinsipe ng mga nyebe.." hindi ko na inalis ang ngiti sa aking mga labi
hanggang sa tuluyan ko nang isara ang aking mga mata. I need rest..

Pero bago pa man ako tuluyang tangayin sa aking pagtulog ay agad kong naramdaman na
lumapat muli ang mga labi ni Zen sa akin na may kasamang sarili niyang mga dugo.

"Mas mahal kita, magandang dyosa mula sa salamin.."

---

Hindi ko alam kung bakit mas nauna akong magising kay Zen. Dahil siguro sa paggamit
niya ng kanyang kapangyarihan habang nakikipagkagatan sa akin? Siya ang mas
napagod? Napangisi na lang ako sa naiisip ko.

Kasalukuyang natutulog si Zen habang kayapos ang aking unan. Hindi ko maalis ang
ngiti sa aking mga labi habang marahan kong hinahaplos ang gulong buhok ng prinsipe
ng mga nyebe. Kung ganito siguro ang hitsura niya kapag nakikiharap siya sa mga
kapwa niya bampira hindi siguro sila magiging iwas o matatakot sa kanya. Ano nga ba
ang aasahan ko sa impresyon nila kay Zen? Parang gusto palagi nitong makapatay ng
kung sino, paano hindi matatakot sa kanya ang mga kapwa niya bampira?

Pero habang pinagmamasdan ko siyang mahimbing na natutulog ngayon masasabi kong

maaari na siyang akalaing pinakamaamong prinsipe ng Sartorias.

Hindi ko maiwasang hindi paglandasin ang aking mga daliri sa mga labing nagpaligaya
sa akin ng buong gabi. We kiss, touch and bite each other for the whole night. Sa
harap ng mahiwagang salamin na siyang pinakaimportanteng bagay para sa amin ni Zen,
ang bagay na siyang nagtakda sa aming dalawa.

Hindi ako pinilit ni Zen sa bagay

na hindi ko pa kayang ibigay sa kanya. Dahil alam niyang hindi pa ako handa at may
mga bagay akong pinahahalagahan. Pero alam kong sa mga susunod na pagkakataon ay
hindi ko na mamamanipula ang kagustuhan ni Zen. Anong laban ko sa kagustuhan ng
isang prinsipe? Kagustuhan niyang nais din ng bawat parte ng pagkatao ko?

Aaminin ko sa sarili kong gusto ko nang ipaubaya sa kanya ang lahat, ang lahat
lahat ng sa akin pero sa tuwing naaalala ko ang mga babaeng piniling ibalot ni Zen
sa kanyang kapangyarihan para lamang iligtas ang mga ito ay mas naliliwanagan ako.
Ayaw kong dadating sa puntong gagawin na lang kaming mga yelo para mailigtas sa
isang brutal na kamatayan, sa kadahilanang wala na kaming sariling mga kakayahan
para iligtas ang aming mga sarili. Ang aking pagiging birhen ang siyang humahawak
sa mga kakayahan ko bilang isang bampira, at kung hahayaan ko lang itong mawala
dahil sa matinding emosyon ko para sa prinsipe ng nyebe ay mababalewala na lang
lahat ng maaari kong itulong hindi lamang para sa emperyong ito maging sa mga
padating na mga itinakdang babae.

Marahan akong yumuko para halikan ang nakasaradong mga mata ng aking prinsipe. Kung
nasa mundo pa kaya ako ng mga tao, mabibigyan kaya ako ng pagkakataong makakita
nang ganitong kakisig na lalaki?

Zen is damn perfection. Every part of him is goddamn masterpiece. Ang magulo niyang
itim na buhok na kailanman ay hindi niya inayos, ang matangos niyang ilong, ang
mahahaba niyang pilik mata.

I bit my lower lip when I slowly glide my fingers on his small mole from the left
side of his lips. Damn, Prince

Zen. That's why you're a good kisser. Again, I gently move my fingers down to his
neck, shit I am damn thirsty again. I playfully draw tiny circle on his bigger mole
located on his delicious neck.

My fangs suddenly burst down into my mouth aching to claim Zen's neck. Damn, I am
addicted to him. Nababaliw na ako sa prinsipeng ito.
Ano ba itong ginawa sa akin ni Zen? Hindi niya ako hinayaang makaramdam ng uhaw
nang buong magdamag, pero bakit ito ako ngayon at nauuhaw na naman sa kanya?

Nang muli kong pagmasdan ang inosenteng prinsipe na kasalukuyan kong

pinagpapantasyahan ay napakuyom na lang ako sa kumot na bumabalot sa aking katawan
at bahagyang napabuntong hininga. Bakit kailangan ko pang magtaka? Walang kahit
sinong babaeng bampira ang makakaroon ng matinong pag iisip kung nasa tabihan
lamang ang isang Zen Lancelot Gazellian na maamong natutulog. Haist.

Muli ko siyang hinalikan sa kanyang mga labi bago ako bumaba sa kama. Alam kong
napagod si Zen, hindi dahil sa pagpapaligaya niya sa akin sa buong gabi kundi sa
ilang buwan niyang hindi pagtulog para lamang ibalik ako sa Parsua.

Dahil may mga kasuotan na ako sa kwarto ni Zen ay hindi ko na kinailangan pa na

tumawag ng mga tagasunod para sa aking kasuotan. Agad akong nakapagbihis at mabilis
akong lumapit sa limang yelong ginawa ni Zen na talagang kahawig ko. Ako na mismo
ang nagtakip ng telang itim dito sa takot na baka may ibang makakita. Haist, Zen.

Agad akong bumalik sa kama at marahang bumulong sa kanya.

"Lalabas muna ako mahal

na prinsipe, sleep well" ngumisi ako sa kanya dahil hindi man lang siya
maalimpungan sa mga ginagawa ko sa kanya.

Damn, he can't be like this when I'm not around. Paano kung may ibang babae na
lumapit sa kanya? They can molest my prince. Damn.

Nang makalabas na ako ng kwarto ni Zen ay agad akong napaatras nang muntik na akong
tamaan nang lumilipad na katawan ni Caleb na kasalukuyang may hawak na espada.
"What the fuck?! Wag mo namang seryosohin Dastan!" natatawang reklamo ni Caleb bago
ito muling sumugod kay Dastan. Hindi ko na nasundan pa ang kilos ng dalawa nang
bigla na lang silang nawala sa paningin ko.

"Masanay ka na, kumpleto na naman ang mga Gazellian sa palasyo. Magulo na naman ang
buong kaharian.." kibit balikat na sabi ni Harper na bigla na lang nagpakita sa
tagiliran ako.

"By the way, bati na kayo ni Zen. Right? How's the massage?" taas na kilay na
tanong niya sa akin. Pwede ba na isagot na sa halip na ako ang magmasahe kay Zen ay
siya itong minasahe ako gamit ang mga labi niya? Damn.

"We're fine. Salamat sa inyo ni Lily.." sagot ko na lamang.

"Good to know..." ito na lang ang narinig ko mula kay Harper dahil nawala na rin
ito bigla.

Pinagpatuloy ko ang aking paglalakad hanggang sa may mapansin na naman akong

panibagong Gazellian na kasalukuyang umiinom ng dugo sa isang kopita.

"How are you big sis?" hindi ako sumagot sa kanya sa halip ay naglakad ako
papalapit sa kanya. Tinanaw ko rin ang labas ng bintana na siyang kanyang

pinagmamasdan.
"Umuulan pala ng nyebe.." nasabi ko na lang.

"Madalas umulan ng nyebe kapag nasa Parsua si Zen" seryosong sabi ni Finn. Madali
ko naman naintindihin ito dahil ang nyebe ay kapangyarihan ni Zen.

"Alam mo ba na sa aming magkakapatid si Zen ang kilala nang buong emperyo ng

Sarotrias?" bahagyang nangunot ang noo ko sa sinasabi ni Finn. What's with the
sudden topic?

Pinili kong hindi magsalita at makinig na lamang sa sunod niya sasabihin.

"Dahil saksi ang buong Sartorias sa mga emosyon ni Zen. Kapag malalaki ang patak ng
mga nybe, galit at may binabalak nang patayin si Zen. Kapag malalaki at mabibilis
ang pagpatak nito, may pinapatay na si Zen. Kapag mga pino at mabibilis ang
pagpatak, malungkot ang pangalawang prinsipe. Pero nang una naming masaksihan ang
banayad na pagpatak ng mga nyebe, alam na nang buong emperyo na dumating ka na..."
the snow reflects Zen's emotion.

"Dumating na ang dyosang magpapaamo sa bampirang problema ng Sartorias.." hindi ko

mapigilan ang palukso ng dibdib ko sa sinabi ni Finn. My Zen and his famous image.

"Ang ganda ng patak ng mga nyebe ngayon. In love na in love na naman ang mahal kong
kapatid.." nagulat na lang ako nang biglang sumabat si Caleb.
"Ako din napansin ko" nakisingit na rin sa pagtanaw sa labas si Casper.

"Kagabi pa 'yan" ngising sabi naman ni Evan.

"Oh, just shut up brothers" sagot naman ni Harper. Anong ginagawa ng mga Gazellian
na ito sa harap ng bintana?!

Pero hindi pa man nagtataggal ang lahat sa pagtanaw sa labas ay agad kaming
napalingon sa isang sigaw.

"Claret!" halos sabay sabay na kaming lumingon kay Zen na mukhang kagigising pa
lamang at mukhang malapit na namang uminit ang ulo.

Dahil masyadong mabilis si Zen ay naramdaman ko na lang ang mahigpit niyang yakap
sa akin.

"Akala ko bumalik ka na sa mundo nyo. Please don't leave like that baby.."
napapangisi na lang ako. My god, Zen Lancelot Gazellian.

"Maghapong uulan ng nyebe sa Parsua Sartorias bow" nagtawanan ang mga kapatid ni
Zen sa sinabi ni Caleb. Lahat lang naman sila ay nanunuod sa amin ni Zen.

Narinig ko ang pagmumura ni Zen nang mapansin niyang may mga manunuod kami. Akala
ko ay papansinin pa sila ni Zen nang nagpatay malisya ito at masuyong hinaplos
aking mahabang buhok na parang walang tao.

"You're so beautiful today Claret, let's go back to our room baby.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 32

Chapter 32

Hindi pinansin ni Zen ang mga kapatid niya sa kabila nang kung ano anong
pinagsasabi ng mga ito. Agad niyang hinuli ang mga kamay ko at hinila na niya ako
pabalik sa kanyang kwarto.

"Zen! May pagpupulong mamaya! Wag mong kalimutan" sigaw ni Evan na hindi naman
sinagot ni Zen. Nagpatuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa makarating na kaming
muli sa loob ng kanyang kwarto. Napansin kong wala na muli ang mahiwagang salamin.
Mukhang itinago na naman sa akin ni Zen.

"Anong gagawin natin dito? Kailangan din nating lumabas Zen" sa halip na sumagot sa
akin ay mabilis niya akong nabuhat at inihiga muli sa kama. Masuyo niya akong
pinagmasdan na parang ako na ang pinakamagandang bampirang nakita niya.

Hindi ko mapigilang mapangiti habang marahan niyang hinahaplos ang aking mahabang
buhok.

"You're so beautiful Claret..." hindi ko na mabilang kung ilang beses na niya itong
nasabi sa akin.

"Mahal na prinsipe, hindi maaaring magkulong tayo dito buong araw" natatawang sabi
ko. Ngumisi lang siya sa akin habang patuloy niyang hinahaplos ang aking buhok.

"I want to take a bath with you.." napanguso ako sa gustong mangyari ng prinsipe ng
nyebe. Umiling ako sa kanya ng dalawang beses.

"Nakakaligo ka naman mag isa noon, hindi ba? Bakit kailangan pa kitang sabayan
mahal na prinsipe?" bahagya kong kinapa ang leeg ko nang maalala ang kwintas ng
aking lola.

"Where's the necklace Zen?" tinitigan lang ni Zen ang leeg ko bago

siya may kinapa sa ilalim ng unan ko.

"This?" ipinakita niya sa akin ang kwintas.

"Bakit napakarami mong kwintas?" tanong niya sa akin.

"Ito 'yong kay lola" sagot ko sa kanya.

"Really? Nawalan na ng bisa?" nagtaka ako sa sinabi ni Zen.

"What do you mean?" tanong ko sa kanya.

"Paano ko naramdaman ang presensiya mo kung 'yan ang kwintas ni Olivia? This is
fake Claret, saan nanggaling ito?" natigilan ako sa sinabi ni Zen. Ibig sabihin,
sinadya ni Lily at Harper na maramdaman ako agad ng prinsipe ng nyebe.

"Don't tell me Zen, alam mo nang ako ang masahista umpisa pa lamang?" nakataas na
kilay na tanong ko sa kanya. Kagat labi niyang pinaglandas ang mga daliri niya sa
aking mga labi.
"Unang hakbang mo pa lang sa kwarto ko, nakilala na kita Claret. Unang lapat pa
lang ng kamay ko sa likuran ko nagwala na ang mga pangil ko" agad akong namula at
nahampas ko na lang ang dibdib niya.

"Maarteng prinsipe, kung ano ano pa ang pinagawa mo sa akin! Kung saan saan ka pa
nagpupunta! Hindi mo man lang ako pinapansin! Tapos hinalikan mo lang ako sa pisngi
noon, parang ayaw mo na sa ak--" pinigilan na niya akong muling magsalita nang
halikan niya ang mga labi ko.

"What do you want? This?" napakuyom na lang ako sa aking unan habang mariing
tumutugon sa malalim niyang mga halik.

"This?" hinalikan niya ang mga mata ko.

"Or

this.." masuyo niyang hinalikan ang pisngi ko, ilong at bawat parte ng aking mukha.

"I can kiss you forever Claret.." napapansin kong nagsisimula na namang magkulay
pula ang kanyang mga mata.

"Alam mo ba ang narinig ko kagabi Claret?" ngayon naman ay mahaba kong buhok ang
hinahalikan niya. Anong sinabi ko? Habang iniisip ko ang nasabi ko sa kanya at
nakikipagtitigan sa kanyang nagsisimulang magkulay pulang mata ay bigla na lang nag
init ang mukha ko nang maalala ko ang sinabi ko.

"Ulitin mo Claret.." bulong niya sa akin.

"Gusto kong marinig.." pakiramdam ko ay lalo akong namula sa gusto niyang gawin ko.
Alam ko sa sarili kong mahal na mahal ko ang makisig na prinsipeng nasa harap ko
pero nahihirapan akong aminin sa kanya. Hindi ako magaling sa bagay na ganito.

Nang hindi ako agad makapagsalita ay muling nagkulay itim ang kanyang mga mata at
marahan siyang dumistansya sa akin.

"Siguro ay nadala ka lamang kagabi. I can wait Claret.." tumayo na siya at

nagsimula nang maglakad. Damn. Bakit ba hindi ko masabi? Mabilis akong bumangon at
halos takbuhin ko ang nakatalikod na prinsipe.

Niyakap ko siya mula sa kanyang likuran gaya nang ginawa ko sa Eberron.

"Mahal na mahal ko ang pangalawang prinsipe ng Sartorias. Mahal na mahal kita Zen.
Ikaw lang ang kaisa isang bampirang mamahalin ko.." kinalas niya ang yakap ko sa
kanya at humarap siya sa akin.

Damn, Zen Lancelot Gazellian is smiling.

"Again.." napairap na lang ako sa kanya.

/>

"I love you Prince Zen.."

"Again.." natutuwang sabi niya habang hinahaplos ang aking magkabilang pisngi.

"Mahal kita prinsipe ng mga nyebe. Mahal kita Zen Lancelot Gazellian" hinuli niya
ang mga kamay ko at masuyo niya itong hinalikan.

"Matinding magmahal ang mga bampira Claret, ikamamatay ko kapag iniwan mo ako.."
kusa na akong yumakap sa kanya.

"Hinding hindi na kita iiwan mahal na prinsipe. Ikaw ang dahilan ko kung bakit ko
tinanggap ang mundong ito, ikaw ang dahilan ko kung bakit ginusto kong maging isang
ganap na bampira. Ang pagmamahal ko sa'yo ang siyang patuloy na bumubuhay sa akin
para manatili mundong ito.." muli kong ipinikit ang aking mga mata nang maglapat
ang aming mga labi. Mga halik niyang nagsisimula nang umagaw sa matino kong pag
iisip. Hindi ko akalaing magkakaroon ako ng pagkakataong mahagkan at mahalin ng
isang prinsipe. Akala ko noon ay sa mga palabas lamang ito nangyayari, pero ito ako
ngayon at natutunaw sa bisig ng isang tunay na prinsipe.

"Ikaw lang ang kaisa isang babaeng paliligayahin ko Cordelia Amor.." muli ko pa
sanang ipipikit ang aking mga mata nang makarinig kami ng marahang katok.
"Mahal na prinsipe, hinihintay na po kayo sa pagpupulong. Nandito na rin po ang
buong konseho ng Sartorias" agad nangunot ang noo ni Zen.

"Hindi ba maaaring sila na lang? Wala rin akong maitutulong sa pagpupulong.."

napansin kong lumitaw si Finn, Caleb at Evan sa likuran ng tagasunod.

"Zen,

mamaya na 'yan. Mainit na ang ulo ni Dastan" babala ni Finn.

"Maraming araw ang dadaan Zen, walang aagaw kay Claret. Hindi ba Claret?" pilit
akong ngumisi sa kanila bago ko hawakan ang braso ni Zen.

"Sumama ka na sa kanila Zen. Isa ka sa prinsipe ng kahariang ito, dapat lang na

pumunta ka sa pagpupulong" pagpilit ko sa kanya.

"What about you? Sinong kasama mo dito?" ako na ang napapatulala sa sinasabi nitong
si Zen.

"Ayoko na! Kayo na ang sumundo dyan. He's hopelss" bigla na lang nawala sa harap ng
pintuan si Caleb.
"What are those Zen?" itinuro ni Evan ang telang itim na siyang nagbabalot sa aking
mga nakahubad na estatwa. Oh my god!

Nagulat na lang ako nang may napakalaking yelo na siyang humarang sa harap ng
pintuan.

"What the fuck? Zen! Anong problema mo?!" iritadong sabi ni Finn na muntik na
sigurong tamaan.

"Don't cross the border brothers. Susunod na ako.." kita ko ang sabay na pag ismid
ng kanyang mga kapatid sa kanya bago ito mga nawala.

"Zen!" malakas na tawag ko sa kanya habang nagsisimula na siyang pumasok sa banyo.

"What?" natatawang sagot niya sa akin.

"You can't always be brutal like this. Kapatid mo sila, paano kung matamaan sila
nang hindi sinasadya? Zen, act like a big brother.." malumanay na sabi ko sa kanya.
"Ayokong may ibang makakakita ng katawan mo Claret. Fake or not, your body is only
for my eyes. Malaking

problema kapag may ibang matang nagtangka lumandas sa katawan ng aking dyosa"
natahimik ako sa sinabi ni Zen. Damn, napahawak na lang ako sa dibdib ko dahil sa
lakas nang pagtibok nito.

"Alam mo ang magiging problema nila Claret? Kung papaano pa nila mapapahaba ang
kanilang buhay. Akin ka lang Claret. Mine alone..." my prince is a goddamn
possessive. Ngumiti na lang ako sa kanya, dahil kahit ako ay naniniwalang para sa
akin lang ang pangalawang prinsipe ng Sartorias.

"Maliligo lang ako. Hindi ko na ba mababago ang isip mo Claret?" ngising tanong
niya sa akin.

"Maligo ka na mahal na prinsipe" nagkibit balikat lang ito bago ito pumasok sa
banyo. Siguro ay pagkatapos niya ay maliligo na rin ako? Pero ayoko pang tanggalin
ang mga halik niya sa katawan ko.

Habang naliligo si Zen ay inihanda ko na ang kasuotan niya. At nang marinig kong
binubuksan niya na ang pinto ay agad akong tumalikod.

"Lalabas muna ako Zen, magbihis ka muna" ilang beses ko na siyang nakitang
nakahubad pero hindi sa ibabang parte. No way, wag muna.

"Are you sure? Ayaw mong makita? Vampire size are bigger than human size Claret.."
what the fuck?
"Lalabas muna ako mahal na prinsipe.." tumatawa siya habang nagmamadali akong
lumabas ng kanyang kwarto. Nawala na rin ang yelong iniharang ni Zen kanina dahil
wala nang nakaabang na kapatid niya sa labas.

Pero hindi din nagtagal ay sumungaw ang ulo ni Zen nang bahagya niyang buksan ang
pinto.

"I need your help

baby.." nakasuot na naman siya ng damit nang tawagin niya ako. Nang makapasok na
akong muli ay kasalukuyang namimili si Zen ng pang ibabaw na isusuot niya.

"You like blue, right?" tumango lang sa akin si Zen. Ako na mismo ang umabot ng
kasuotan niya.

"Sa susunod, wag ka nang tumawag ng mga tagasunod Zen kapag magbibihis ka. Ako na
lang mahal na prinsipe.." unti unti ko nang ibinutones ang kanyang kasuotan.

"But I like the other way Claret, mas gusto kong tinatanggal mo ang kasuotan ko"
muli na namang nag init ang mukha ko sa mga sinasabi nitong si Zen habang siya
walang ibang ginawa kundi ngisian ako ng nakakaloko.

"Zen, makinig ka sa konseho. Hihintayin kita dito" mabilis niyang hinuli ang kanan
kong kamay para halikan ito.

"Masusunod magandang dyosa mula sa salamin"

Inabala ko ang sarili ko sa pagbababad ng aking katawan sa tub ni Zen. Siguradong

matatagalan ang pagpupulong nila, pero ano naman kaya ang pinag uusapan nila?
Nandito na ba sa Sartorias si lolo?

Habang naglalaro ako nang bula ay may napansin akong imahe mula sa repleksyon ng
tubig. Kinakabahan akong napatayo pero nang mas mapagmasdan ko ito ay nakumpirma ko
na kung sino ito. Ang reyna ng mga serenang tumulong sa akin. Napakarami ko pang
gustong itanong sa kanya.

"Kamusta Reyna Almera? May gusto sana akong itano-" hindi na niya ako hinayaang
makatapos sa sasabihin ko.

"Hanapin mo ang babaeng may kakayahang manipulahin ang oras, siya ang higit mong
kailangan

Claret.." nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Hanapin?

"Anong ibig mong sabihin?" tanong ko sa kanya. Pero napapansin ko na nagsisimula

nang maglaho ang imahe niya sa tubig.

"Mahal na reyna..." huli na ang pagtawag ko nang tuluyan na siyang naglaho. Anong
ibig sabihin niya? Bakit ko kailangang hanapin ang babaeng kayang manipulahin ang
oras?
Umahon na ako at tinuyo ko na ang sarili ko. Nang matapos akong makapagbihis ay
pinasya kong maglakad lakad muna. Narinig ko sa mga tagasunod na kanina pang
nakaalis ang mga matatandang konseho, pero bakit hindi pa din bumabalik si Zen?
Kahit ang ibang Gazellian ay hindi ko pa rin nakikita.

Muli pa sana akong hahakbang nang marinig ko ang malakas na boses ni Zen na parang
nakikipagtalo.

"Hindi ako papayag!"

"Huwag kang makasarili Zen! Hindi lang sa'yo si Claret! Tandaan mong isa siya sa
mga itinakdang babae! Tandaang mong prinsipe ka ng kahariang ito! Dapat mong
intindihin ang mga bampirang maaapektuhan sa mga makasarili mong desisyon! Lawakan
mo ang pang unawa mo mahal kong kapatid. Kailangan namin ang kooperasyon ni
Claret.." mahabang paliwanag ni Lily. Alam ko ang bagay na ito at handa akong
tumulong sa abot ng aking makakaya.

"She can't, mahina pa si Claret. This empire can't use my Claret's blood..no"
pakinig kong sagot ni Zen.

"Ayaw mong ibahagi ang kakayahan ng dugo niya Zen" narinig kong sabi naman ni
Casper.

"I am! Ayokong ginagamit sa iba ang dugo niya. She's mine, wala akong pakialam sa

kahariang ito" napapikit na lang ako nang may narinig akong malakas na pagdagundong
mula sa loob.

Siguro kung nasa ibang pagkakataon ay malalaman nilang nasa labas ako at nakikinig
sa usapan nilang magkakapatid pero dahil na rin siguro sa malakas na tensyong
nabubuo sa pagitan nila ay hindi nila naramdaman ang aking presensiya.

Nagsimula na akong humakbang at dalawang kamay kong itinulak ang malaking pintuan.
Agad sumalubong sa aking mga mata ang pitong magkakapatid na nakaupo sa kanilang
mga trono. Hindi ko tuloy maiwasang maalala ang unang araw na tumapak ako sa
palasyong ito.

"Claret..." nakita kong nakasandal sa bahagyang nasirang pader si Zen na may

kaunting dugo sa kanyang mga labi. Ngumiti ako sa kanya bago ako lumuhod sa harap
ng lahat ng prinsesa at prinsepe ng Parsua Sartorias na kapwa natigilan sa ginawa
ko.

"Claret.." hindi ko pinansin ang mga tawag nila sa akin.

"Ako na po ang humihingi ng tawad para sa kapangahasang nasabi ng aking prinsipe"

marahan akong yumuko bilang paggalang sa kanilang lahat.

"Nangangako ako sa harap ng pinakaimportanteng mga maharlika ng emperyong ito, na

ako bilang unang babaeng nagmula sa mahiwagang salamin na paglilikuran at
pahahalagahan ang kahariang ito sa abot ng aking makakaya. Nangangako akong
gagampanan ko ang aking tungkulin bilang itinakdang babaeng inaasahan ng Parsua
Sartorias. At higit ko pong ipinapangakong mamahalin ko ang kapatid nyo hanggang sa
kahuli huling patak ng dugong dumadaloy sa aking katawan..."

"Claret.." mahinang tawag ni Zen sa pangalan ko.

Nang sandaling mag angat ako ng aking paningin ay kapwa namumulang mga mata ng mga
Gazellian ang sumalubong sa akin.
Gazellians red eyes with full of respect.

"Maligayang pagbabalik sa Parsua Sartorias, magandang dyosa mula sa salamin.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 33

Chapter 33

Abala ang buong palasyo sa paghahanda sa taunang pagdiriwang ng Parsua Sartorias

kung saan binubuksan ang palasyo para sa lahat ng mamamayang nasasakupan ng buong
kaharian. Hindi na ako bago sa pagdiriwang ito dahil minsan ko na itong nadaluhan
nang maglakbay ako sa nakaraan, pero iba pa rin kung mararanasan ko ito sa
kasalukuyan.

Nasabi rin sa akin ng mga Gazellian na pormal na akong ipakikilala sa buong

nasasakupan ng Parsua Sartorias, ang babaeng itinakda na siyang nagmula sa
mahiwagang salamin. Kahit alam kong sa kabilang linggo pa ito, hindi ko maiwasang
hindi kabahan. Tanging mga Gazellian pa lamang at ilang malalaking konseho ang
nakakakita sa akin, ano na lang kaya ang magiging reaksyon sa akin ng mga
ordinayong bampira?

Damn, I don't want to disappoint these Gazellians.

Kasalukuyan akong sinusukatan ng isang bampirang mananahi para sa kasuotang isusuot

ko sa nasabing pagdiriwang. Habang tamad naman akong pinagmamasdan ni Lily at
Harper na nakaupo sa isang mahabang sofa. Nasa sulok naman si Evan at Finn na
nagchechess habang nanunuod sa kanila si Caleb na kanina pang humihikab.

Masasabi ko na isang normal na araw lang ito sa magkakapatid.

Nasa kabilang dulo naman si Zen at Casper na siyang sinusukatan na din ng isa pang
mananahi. Si Dastan naman daw ay nasa aklatan nito at nakikipag usap sa ilang
heneral mula sa Deltora at Trafadore.

Hindi ko maiwasang hindi mapakagat labi sa paraan ng pagtitig sa akin ni Zen habang
kapwa kami sinusukatan sa magkalayong direksyon. Damn this

Ice Prince, kung makatitig siya ay parang ilang taon na kaming hindi nagkita.

"Spelling tayo..spelling.." basag ni Caleb sa katahimikan. Kung hindi pa siya

nagsalita siguro ay maririnig na namin ang aming mga paghinga dahil sa sobrang
katahimikan.

"Oh, ano na naman 'yan Caleb?" tamad na tanong ni Lily kahit siya ay napapahikab na
rin.

"Spell 'obsessed'" nakita kong sabay ngumisi si Finn at Evan na tahimik lamang
kaninang nagchechess.

"Z- E- N" ngising sagot ni Finn.

"Obsessed" mabilis na sabi ni Evan. Sabay na pumalakpak si Harper at Lily sa
kalokohan ng kanilang mga kapatid.

"Hindi ko akalaing magagaling pala sa spelling ang mga Prinsipe ng Sartorias,

pinahahanga nyo ako mga kapatid" alam kong kabaliktaran ang ibig sabihin ni Lily.

"Naririnig kayo ni Zen, marami pang inaayos sa ating palasyo, huwag nyo nang
dagdagan pa" pagsasaway ni Harper sa kanila.

"Uhuh? Alam kong hindi na niya tayo naririnig Harper" umismid lang si Harper sa
sinabi ni Caleb.

"Just don't hold the sound Harper, hayaan mong marinig ni Zen ang sinasabi ng
tatlong 'yan. Tingnan ko lang kung hindi sila magyelo, mga takot naman kayo kay
Zen" hindi ko na magawang makisabat sa usapan ng magkakapatid. At hindi ko man lang
namalayan na gumagamit na ng kapangyarihan si Harper. Damn, I'm so weak.

"Hindi ako takot sa gagong 'yan" mabilis na hindi pangsang ayon ni Caleb.

"Me too" sabi din ni Finn.

/>

"Hindi ko lang siya pinapatulan" sabi naman ni Evan.

"Uhuh? Maniniwala na ba kami sa inyo? Anong masasabi mo Claret?" ngumisi lang ako
sa kanila. Bahagyang tumango sa akin ang bampirang nagsusukat bilang pamamaalam.
Naupo na rin ako sa sofa at piniling makinig sa mga magkakapatid.

"Sinasabi ko lang ang nakikita ko. Look at him, hindi man lang napapansin ni Zen na
nakatingin tayong lahat sa kanya habang nakatitig siya kay Claret. He's too
obsessed Lily, parang mamamatay lagi ang prinsipe ng nyebe kapag nalingat lang sa
kanyang mga mata si Claret. Is that really the mate thing? Imposibleng mangyari
'yan sa akin.." napahigpit ako nang hawak sa aking saya habang may nangungunot na
noo kay Caleb. How sure he is?

"Me as well, hindi ako mababaliw sa babae. May pangil man o wala" sabi naman ni
Finn.

"Falling in love is not part of my plan" sabi din ni Evan bago siya tumira sa
kanilang nilalaro.

"Harper, Claret. Tumayo muna kayo.." kahit nagtataka ako at si Harper ay mabilis
kaming tumayo sa mula sofa na kinauupuan namin. At halos mapanganga na lang kami ni
Harper sa gulat nang buhatin ni Lily ang malaking sofa at marahas niya itong
ibinato sa tatlo niyang kapatid na nanlalaking mga mata na agad nakaalis sa
kanilang mga posisyon.
"What the fuck Lily! Ang init ng ulo mo!" malakas na sigaw ni Caleb.

"What the hell? Akala ko ba ayaw mo nang may masira?" angil din na tanong ni Evan
habang napapatitig sa sofa na muntik nang tumama sa kanilang

tatlo. Natumba na rin ang lamesa at upuan na ginagamit nila kanina.

Napalingon na lang ako sa direksyon ni Zen. Kasama na nila si Dastan at may kausap
silang dalawang matatandang bampira. Hindi ba nila napapansin na nagkakagulo na
kami dito?

"Wala kayong alam mga kapatid. Hindi nyo pa sila nakikilala, hindi pa nagkukrus ang
mga landas niyo. Sabihin nyo 'yan sa akin kapag nakilala nyo ang mga babaeng
aangkin sa mga pangil nyo, sabihin nyo 'yan sa akin kapag kapwa na nagningas ang
mga mata niyo nang dahil sa babae. Huwag nyong kwestiyonin si Zen dahil mas higit
pa siya sa inyo bago niya nakilala si Claret.." natahimik ang tatlong bampira sa
sinabi ni Lily. Kahit ako ay naiinis sa mga sinasabi ng tatlong ito.

Umirap muna si Lily sa kanyang mga kapatid bago ito tumalikod sa amin si Lily at
nagsimula nang humakbang papalayo. Pero hindi pa man siya nakakarami nang hakbang
ay agad nagsalita si Finn.

"Para kay Zen ba ang mga sinabi mo Lily? O para sa inyo ng lobong ipinatutugis na
ni Dastan ngayon?" nanlalamig na ako sa nagiging usapan ng magkakapatid. Nang
lingunin ko si Zen, Casper at Dastan ay abala pa rin ang mga ito sa kanilang mga
kausap. Papaanong hindi nila nararamdaman na may nangyayari na dito? May Gazellian
na naman ba na gumagamit ng kapangyarihan na hindi ko nalalaman?

Muling lumingon pabalik si Lily at itinaas niya ang kilay ni kay Finn.

"Both brother, hindi ko kayang marinig na pinagkakatuwaan nyo ang nararamdaman ni

Zen dahil nararamdaman ko din ang bagay na 'yon. Nararamdamang kailangan kong
pigilan para
sa posisyon at responsibilidad na kinamulatan ko. Kayong tatlo, tandaan nyo ang mga
sinabi nyo nang mga oras na ito dahil sinisigurado kong kakainin nyong lahat ang
mga sinabi nyo. Isinusumpa kong hinding hindi ko kaya tutulungan kapag nauhaw at
nagutom ang mga pangil niyo sa mga babaeng nakatakda sa inyo. At ako ang kauna
unahang tatawa sa inyo kapag nagsimula na kayong mabaliw sa babae may pangil man o
wala" halos mapatalon ang tatlong bampira nang bahagyang gumalaw ang sofa mula sa
kanilang likuran.

Hindi na muli nagsalita si Lily hanggang sa tuluyan na niya kaming iwan na tulala
sa kanyang mga sinabi.

"What the hell is that? Nagbibiro lang naman ako" ngiwing sabi ni Caleb. Sinimulan
nang buhatin si Evan ang sofa at ibalik ito sa posisyon nito.

"You're too much brothers, gumawa kayo ng paraan. Isang taon kayong hindi
papansinin ni Lily. Bahala kayo sa buhay nyo" halos sabay sabay napasabunot sa
kanilang mga buhok ang tatlong bampira.

"Bakit mo pa kasi tinanong Finn?! Dapat hinayaan mo na siyang makaalis"

problemadong sabi ni Caleb.

"Ikaw ang nag umpisa Caleb, sinundan ka lang namin" sabat naman ni Evan.

"Sige, magsisihan kayong tatlo. Finn, papalapit 'yong tatlo. Ibalik mo na sa dati"
ibalik sa dati? Nang biglang namula ang mga mata ni Finn ay nagsimula na rin
mangunot ang noo ni Zen, Dastan at Casper.
"I told you, may mali. Ilusyon lang ni Finn ang nakikita natin kanina" narinig kong
sabi ni Casper na naglalakad papalapit sa amin. Mabilis nakalapit sa akin si Zen.

/>

"What happened here?" tanong ni Zen sa kanyang mga kapatid na may lamig sa kanyang
boses.

"Wala ba silang ginawa sa'yo Claret? Tinakot ka ba nila?" sunod sunod na tanong sa
akin ni Zen. Agad akong umiling sa kanya.

"I am fine Zen"

"Nasaan si Lily?" narinig kong tanong ni kamahalan.

"Nag away silang apat kamahalan, may nasabing hindi maganda ang tatlong 'yan kay
Lily" sumbong ni Harper.

"Kamahalan, huwag kayong maniwala sa sinabi ni Harper. Ang totoo para kay Zen ang
mga sinasabi nam-" hindi na naituloy ni Caleb ang sasabihin niya nang maalalang
nasa malapit lang si Zen at nakikinig.
"And what is that dear brother?" seryosong tanong ni Zen.

"Makikipag ayos kami kay Lily, kamahalan" pagsingit ni Evan.

Hindi na nagsalita si Dastan sa kanila dahil tumalikod na ito para iwan kaming
lahat na hindi man lang nakarinig sa kanya ng pagsang ayon. Bihirang bihira ko lang
talagang marinig magsalita ang unang prinsipeng ito.

Patuloy pa din sa pagtatalo ang mga Gazellian kung sino ang unang susuyo kay Lily.
Dahil hindi naman kasali si Zen ay pinili na nito akong ilayo sa mga kapatid niya.

Kasalukuyan kaming naglalakad sa palasyo. Walang nyebe pero napakaganda ng pagsikat

ng araw.

Sikat ng araw? Nagtataka akong napatingin sa aking mga balat. Hindi ako nasusunog?
Habang nagtataka ako ay narinig ko na lang ang bahagyang natawa si Zen, siguro ay
napansin

niya na namamangha ako sa hindi ko pagkasunog.

"Tanging araw lamang sa mundo nyo ang kalaban natin Claret. Hindi ka masusunog ng
sikat ng araw sa mundong ito" bahagya akong napatango. Kung hindi ako nagkakamali,
ngayon pa ang una kong pagkakataon na lumabas ng palasyo na nakasikat ang araw.

"Ibig sabihin masusunog talaga ako sa mundo ng mga tao?" narinig kong bahagyang
tumawa muli si Zen.

"We're not weak like that Claret. Huwag mong paniwalaan ang mga napanuod mo noon
tungkol sa mga bampira. Tanging pangil lang at pag inom ng dugo ang totoo. The rest
was idiotic" naiiling na sabi niya sa akin.

"Anong maaaring magawa sa atin ng araw sa mundo ng mga tao kung hindi tayo
masusunog?" muling tanong ko sa kanya.

"Hindi tayo maaring tumitig sa araw dahil maaari tayong mabulag. Humahapdi ito
kapag natatamaan ng sikat ng araw mula sa mundo nyo" nagpatango tango ako sa
paliwanag ni Zen. Kung ganoon ay hindi naman pala ako mahihirapan kung makakabalik
ako sa aking mundo. Ito ay kung hahayaan ako ni Zen na makadalaw sa aking lola.

"Paano mo ito nalaman Zen? Hindi ba at hindi ka nakakatawid sa aming mundo?" hindi
na yata mauubos ang mga katanungan ko.

"Nasabi sa akin ni Casper, mahilig siyang maglakbay sa inyong mundo" napaisip na

lang ako. Bakit gugustuhin ng isang prinsipeng bbampira na maglakbay sa mundo ng
mga tao? Mukhang may gustong malaman si Casper sa mundo ng mga tao.

"Paano sila nakakatawid sa mundo namin?

Gamit din ba ang salamin?" sa aking pagkakaalam ay tanging mga itinakdang babae
lamang ang may kakayahang dumadaan sa salamin.

"May sariling lagusan ang mga bampira para makarating sa mundo niyo. Sa pagitan ng
Trafadore at Avalon ay may napakalaking kabundukan at sa tuktok nito ay may isang
abandonadong palasyo kung saan dito matatagpuan ang isang pintuan, dito dumadaan
ang mga bampira" muli akong napatango sa sinabi ni Zen. Napakarami ko pa pala
talagang hindi nalalaman sa mundong ito.

"Kaninong palasyo ito Zen? Bakit wala nang nakatira dito?" ngumisi sa akin si Zen
dahil na rin siguro sa dami ng aking tanong.

"Magkakaroon ka ng pagsusulit mamaya Claret" ngumisi lang ako sa sinabi niya bago
niya sinagot ang tanong ko.

"Myth says that the castle was owned by the blue fire" nangunot ang noo ko sa
sinabi ni Zen.

"Pag aari ng asul na apoy? Papaano? How is that Zen? Nalilito ako"

"Hind ko alam kung tunay o ito ay gawa lamang ng mga kwentong bampira. Pero may
paniniwala ang ilang matatandang bampira na ang asul na apoy ay isang dating
babaeng bampira" napatulala na lang ako sa sinabi ni Zen.
"To be specific, the blue fire was once the goddess from the mirror Claret. Isa rin
siyang dyosa mula sa salamin kagaya mo" hindi na ako nakapagsalita sa sinabi ni
Zen. Papaanong naging asul na apoy ang isang itinakdang babae?

Nang mapansin ni Zen na bahagya akong natahimik ay hinawakan niya ang mga kamay ko.

"Hindi ako naniniwala

sa mga alamat dahil karamihan dito ay hindi tunay. Naniniwala akong isa rin ito sa
mga likhang isip ng mga bampirang walang magawa sa kanilang mga buhay" pilit akong
ngumiti sa sinabi ni Zen kahit napapaisip ako.

Napansin ko na may isa nang tagasunod na ginugupit ang mga ligaw na halaman na
napakagandang hardin ng palasyo. Napangisi na lang ako nang makita kong nasa tabi
na ng babaeng naghahalaman si Zen na pumitas na nang puting bulaklak. Agad siyang
nakabalik sa tabi ko at inilagay niya ito sa gilid ng aking tenga.

Kagat labi niyang hinaplos ang aking buhok habang masuyo akong tinititigan. Alam
kong namumula na naman ang mukha ko sa ginagawang ito ni Zen.

"Hindi man lang mapantayan ng mga bulaklak ng palasyo ang kagandahan mo Claret.."
bahagya kong iniwas ang mga mata ko sa kanya. Damn Zen.

"Hindi ko akalaing matatamis magsalita ang mga bampirang katulad mo.." naramdaman
kong yumapos siya sa likuran ko.

"Thanks for coming back Claret.."

"Salamat sa muling pagtanggap sa akin, mahal na prinsipe.." napapkit na lang ako
nang maramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko. Nanatili kaming tahimik
dalawa habang nakayakap pa rin siya sa akin.

Kapwa kami nanunuod sa tagasunod na siyang abala sa hardin sa hindi kalayuan. Hindi
din nagtagal ay bigla ko na lang naalala ang sinabi sa akin ni Reyna Almera.

"Zen, may nakapagsabi sa akin na kailangan ko daw hanapin ang babaeng kayang
manipulahin ang oras. Kilala mo b-" hindi ko na natapos ang aking sasabihin nang
marahas akong iniharap ni Zen sa kanya na may nanlalaking mga mata. May nasabi ba
akong mali?

"Cla..ret..." nahihirapan siyang banggitin ang pangalan ko. Anong nangyayari? Agad
lumingon si Zen na may namumulang mga mata sa tagasunod kaya sinundan ko ang tingin
niya dito. Nanlalaki rin ang mga mata ng tagasunod habang sapo ang kanyang bibig na
nakatitig sa akin. Anong nasabi ko? Bakit ganito ang reaksyon nila?

Hindi ko na nahabol ang pangyayari dahil nakita ko na lamang na marahas pinilipit

ni Zen ang ulo ng tagasunod hanggang sa tuluyan na itong mawalan ng buhay. Anong
nangyayari? Anong nasabi kong hindi maganda?

Nangangatal na sinapo ni Zen ang aking mga pisngi habang magkadikit ang aming mga
noo.

"Ilalayo ka nila sa akin Claret. Ilalayo ka nila sa akin.. wala kang kahit sinong
hahanapin, wala kang kinalaman sa babaeng sinasabi mo. Huwag na huwag mong
babanggitin ang bagay na ito kahit kanino. Mangako ka sa akin, mangako ka sa akin
Claret..." ramdam ko ang tensyon sa boses ni Zen sa unang pagkakataon.

"Zen. I don't understand..." lumakas ang kaba sa aking dibdib nang muli kong
sulyapan ang tagasunod na pinatay ni Zen dahil narinig nito ang mga sinabi ko.

"Claret, ilalayo ka ng buong Parsua sa akin. Oh fuck, mangako ka sa akin Claret.

Kalimutan mo na ang mga sinabi mo, wala kang binanggit, wala akong narinig. Promise
me baby.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 34

Chapter 34

Simula nang tumawid ako sa mundong ito, kahit minsan ay hindi ko nakitang
magkaganito ang mga mata ni Zen. Ang mga namumulang mata ng aking prinsipe na
nababalot ng takot at matinding pangamba. Mga nangangatal niyang mga kamay na
parang nahihirapan akong hawakan. At ang mabibigat niyang paghinga na hindi ko
maipaliwanag.

Kapwa pa rin magkadikit ang aming mga noo habang ilang beses siyang bumubulong sa
akin na kalimutan ko na ang babaeng sinasabi ko. Pero bakit ganito na lang ang
reaksyon niya tungkol sa babae? Bakit kailangan niya pang patayin ang tagasunod na
nakarinig sa mga sinabi ko? Ganito ba talaga kasenstibo ang mga salitang nabitawan
ko tungkol sa babaeng sinasabi ng serena?

Sinunod ko lamang ang sinabi sa akin ng Reyna Almera. Itinatanong ko lang kung may
nalalaman siya sa babaeng pinahahanap sa akin ng serena, na sinasabi nitong
kakailanganin ko. Anong mayroon sa babaeng ito? Anong kakailanganin ko sa babaeng
ito? Bakit ganito na lang ang epekto niya sa aking prinsipe?
"Zen, sinabi sa akin ni Reyna Almera na kailangan kong hanapin ang babae.." ilang
beses na umiling sa akin si Zen.

"Forget about that Claret. Nangako ka sa akin Claret, sa akin ka lang maniniwala.
Sa pagkakataong ito maniwala ka sa akin. Wala kang nalalaman tungkol sa babaeng
sinasabi mo..wala kang nalalaman.. " napahawak na lang ako sa dibdib ni Zen.
Nararamdaman ko ang lakas ng pagtibok ng kanyang puso.

"Bakit Zen? Anong mayroon sa babaeng ito?" halos napapikit si Zen sa muli kong
tanong. Hahayaan ko

ba na blangko ang kaalaman ko tungkol sa babaeng ganito ang epekto sa aking

prinsipe? Lalo na at kumitil siya ng buhay sa mismong aking harapan para lamang sa
nasabi kong impormasyon.

"Kung sino man ang Almera na sinasabi mo, hindi siya nakabubuti sa'yo. Huwag mo
siyang paniwalaan Claret.." nangunot ang noo ko sa sinabi ni Zen. Paanong hindi
makakabuti sa akin ang reynang siyang tumulong sa akin sa Halla Eberron? Paano siya
hindi makakabuti kung siya ang tumulong sa akin para makarating sa palasyo ng
Eberron at siya rin ang lubos na tumulong sa akin para buhayin ang kakayahan ko
bilang isang bampira.

Hindi ako makagagawa ng maganda kung hindi kami nagkita ng serenang ito. Hindi ko
matutulungan ang mga itinakdang babae noon kung hindi ginising ni Reyna Almera ang
kakayahan ko bilang bampira.

"But Zen, she did help me. Siya ang tumulong sa ak-" hindi ko na naituloy ang
sasabihin ko nang lumapat ang mga labi ni Zen sa akin. Isang mabilis na halik na
hindi ko inaasahan.
"Please baby, enough with this. Enough Claret...enough baby. Ilalayo ka nila sa
akin. Ayokong pati buong Parsua ay kalabanin ko. Enough with this baby.." paulit
ulit na sabi niya. Hindi ko na napigilang hindi mapakagat labi, anong mayroon sa
babaeng ito? bakit ako ilalayo ng Parsua kay Zen? Anong kinalaman ng babaeng kayang
manipulahin ang oras sa buong Parsua?

Kahit nalilito ako ay tumango na lang ako sa sinabi niya na siyang sinagot niya
nang kanyang pilit na ngiti.

Bahagyang dumistansya sa akin si Zen at humarap na siya sa walang

buhay na katawan ng tagasunod na nakarinig. Bakit humantong pa sa pagkitil ng buhay

ang mga sinabi ko? Sinong babae itong pinahahanap sa akin ng serena?

Nakita kong unti unti nang binabalot ng nyebe ang katawan ng tagasunod. Akala ko ay
tuluyan ko na itong mapapanuod nang humarap sa akin si Zen.

"Turn around baby, you can't see this yet" marahan akong tumango sa kanya bago ako
tumalikod. Alam ni Zen na napakahina ng loob ko sa bagay na ito, maging ang biglaan
niyang pagpilipit sa ulo nito ay patuloy pa rin nagpapaulit ulit sa isipan ko.

Hindi na tumagal ng ilang minuto ang aking pinaghintay dahil naramdaman ko na kamay
ni Zen sa aking kamay. Gusto ko mang lumingon sa likuran ay hindi ko na nagawa.

"Let's go, hinahanap ka tayo sa loob" kita ko pa rin ang balisang ekpresyon ni na
parang napakalalim ng kanyang iniisip. Damn, ano na naman ito? Kung hindi ito
kayang sabihin ni Zen sa akin, ang tanging nilalang na maaari kong pagtanungan nito
ay ang pinanggalingan ng impormasyong ito.

Pero papaano ko makakausap ang serenang 'yon?

Nang makapasok kami sa palasyo ay agad kong napansin ang pamilyar na bampira na
kasalukuyang kausap ni Casper at Harper. Agad gumuhit ang ngiti sa aking mga labi
nang makumpirmang ang aking lolo ito.
"Lolo!" naramdaman kong binitawan na ni Zen ang kamay ko bilang pagpapaubaya.
Patakbo na akong nagtungo sa aking lolo at mariin akong nakipagyakapan sa kanya.

"Claret apo.." bigla na lang nag init ang sulok ng aking mga mata. Hindi man lang
kami nabigyan ng mahabang

oras para makapag usap nang dumating ako sa Deltora. Sa dami nang mga nangyari sa
akin, ramdam na ramdam ko ang pangugngulila ko sa kanya.

Simula nang biglang magpakita ang mga lobo, imbitasyon ni Haring Tobias sa kanyang
palasyo, tawag mula sa salamin ng mga itinakdang babae at walang katapusang
problema sa pagitan namin ni Zen. Parang napakatagal na nang panahon nang muli kong
makita ang nag iisang bampirang kadugo ko sa mundong ito.

"Marami akong kailangan marinig sa'yo apo" naramdaman kong may tumakas na luha sa
aking mga mata na siyang marahang pinunasan ng kanyang mga kamay.

"Lolo napakarami. Napakarami kong gustong ibahagi sa'yo.." bahagyang ngumiti sa

akin ang aking lolo. Muli kong isinubsob ang sarili ko sa kanya, iba pa rin talaga
ang yakap ng kadugo mo.

"Maari ka munang tumigil sa aking mansion apo" agad kong kinalas ang pagkakayakap
ko sa kanya. Hindi ba at ito rin ang naging problema nila ni Zen noon sa Deltora?

Pero lumipas ang ilang segundo ay wala akong narinig na pagtutol mula kay Zen na
siyang ipinagtaka ko.

"Zen, nakapagpaalam ka na ba?" sabay kaming napalingon ni lolo dahil sa boses ni

kamahalan. Nakapagpaalam?
"Damn, nakalimutan ko. Kailangan na ba nating umalis ngayon kamahalan? Hindi ba ito
maaaring ipagpabukas?" tanong ni Zen kay Dastan. Aalis sila?

"ZEN!" halos sabay na pagprotesta ni Harper at Casper sa sinabi nito.

"Anong aabutan nating pagpupulong Zen?" nakita kong pabulong na napamura si Zen sa
sinabi

ng kapatid niya.

Nagsimula nang maglakad si kamahalan palabas ng palasyo at malamig nitong

nilampasan si Zen.

"Zen, alam mong ikaw ang kailangan sa pagpupulong na 'yon" agad na sabi ni Harper.

"Inaasahan mo ba na mag isang maglalakbay ang ating unang prinsipe Zen? hindi na
tama ang ginagawa mong ito" umismid lang si Zen sa sinabi ni Casper habang
napapasulyap ito sa akin.

"Leon, Harper at Casper. Iwan nyo muna kami ni Claret" bahagyang tinapik ni lolo
ang balikat ko bago siya mabilis na naglaho sa tabi ko. Ganoon din si Casper at
Harper na agad din nawala sa aking paningin.
"Saan kayo pupunta ni Dastan?" panimula ko. Nagsimula na akong humakbang papalapit
sa kanya, ganoon din siya sa akin. Siguro ay ito ang sasabihin sa akin ni Zen
kanina sa hardin hindi niya lang ito natuloy at tuluyan nang nakalimutan dahil sa
nasabi ko tungkol sa babae.

"Kailangan naming bumalik sa Halla" sa Eberron?

"Bakit? Ilang araw?" muli kong tanong sa kanya.

"Hindi ko masasabi ang dahilan pero tatagal kami ng isang buwan" siguro ay sa
pagitan lang ng pamilya nila maaaring sabihin ang dahilan. Pero isang buwan? Aalis
na naman siya? Napakatagal ng isang buwan.

"Kung kailangan talaga, wala akong magagawa. Mag ingat kayong magkapatid"
kabaliktaran ito sa gusto kong sabihin sa kanya. Gusto kong sabihin na huwag na
lang siya umalis na isa na lang sa mga kapatid niya ang sumama kay Dastan pero wala
akong lakas ng loob para sabihin ito dahil hindi lang ako ang nangangailangan

sa makisig na prinsipeng nasa harapan ko.

"We will" maiksing sagot sa akin ni Zen.

"Pero, kayong dalawa lang? Wala kayong mga kawal na kasama? Hindi ba magiging
delikado ang magiging paglalakbay nyo? Bakit hindi kayo humingi ng tulong kay
Lily?" hindi ba at mas mapapadali ang kanilang pagpunta sa Halla Eberron kapag
kasama nila si Lily.

"She can't Claret, nasa Halla ang lo---" hindi ko na pinatapos si Zen.

"I know" gusto kong sampalin ang sarili sa naging suwesyon ko.

"Tayo na sa labas, siguradong hindi ako hihintayin ni Dastan" naunang maglakad sa

akin si Zen. Hindi ko maiwasang hindi mapatitig sa kamay niya, gusto ko siyang
hawakan bago siya umalis. Gusto kong hawakan ang mga kamay niya.

Nang muli kaming makalabas ni Zen sa palasyo ay agad naming nakitang kasalukuyan
nang tumatakbo ang kabayong sinasakyan ni Dastan tulad nga ng inaasahan ay hindi
nito hinintay si Zen.

Sinimulan na rin sumakay ni Zen sa kanyang kabayo. Tumango muna sa amin ang
tagasunod na naghanda ng kabayo bago kami nito iwan ni Zen.

"Hindi mo man lang ba ako pipigilan Claret? Pigilan mo lang ako, hindi ko na
susundan si Dastan" kahit gusto ko siyang pigilan ay pinilit ko ang sarili kong
umiling sa mga sinabi niya.

"Kailangan ka ni Dastan, hindi lang ako ang nangangailangan sa'yo mahal na

prinsipe. Mag ingat kayo, maghihintay ako" bahagya akong ngumiti kay Zen na sinagot
niya rin ng ngiti.
Akala ko ay patatakbuhin niya na ang kanyang kabayo nang maramdaman kong

lumutang ako, nang itungo ko ang sarili ko ay kasalukuyan na akong naapak sa yelo
at marahan na akong lumalapit sa prinsipe ng mga nyebe.

Napapikit na lang ako nang marahan niyang hinaplos ang buhok ko at masuyo niyang
inaayos ang bulaklak na nakalagay pa rin sa gilid ng aking tenga.

"Hindi mo talaga ako pipigilan?" masuyong bulong niya sa akin.

"Zen..." ako naman ngayon ang nahihirapang tawagin ang pangalan niya. Bigla na lang
bumilis ang pagtibok ng puso ko nang halikan niya ako sa aking pisngi.

"I love you.." bulong niya sa akin bago niya tinapik ang kabayo at nagsimula na
itong tumakbo papalayo sa akin.

Habang unting unting bumaba ang yelong sinasakyan ko ay siya namang pagliit ng
imahe ng aking prinsipe. Napangiti na lang ako ng mapait, kailangan kong nang
tanggapin na hindi lang para sa akin si Zen, dahil bago pa man ako dumating sa
mundong ito ay pag aari na ang aking prinsipe ng Parsua Sartorias.

Nang makabalik na ako sa loob ng palasyo ay agad kong napansin na may dala nang
malalaking bagahe ang aking lolo. Nasa likuran na nito si Harper at Lily na kapwa
halata ang hindi pagsang ayon sa kanilang mga mukha.

"Pumayag si Zen na tumigil ka sa mansion ni Leon. Matapos ang isang linggo ay

ipasusundo na kita sa tatlong bampira na hindi daw mababaliw sa babae" kung hindi
lang seryoso ang paraan ng pagkakasabi ni Lily ay matatawa ako. Nasaan na nga ba
ang tatlong 'yon?
"Mag ingat kayo" simpleng sabi naman ni Harper.

"Tayo na apo" tumango

na lang ako sa magkapatid na Gazellian bago ako muling lumabas sa palasyo.

Sumalubong na sa amin ni lolo ang isang karwahe na siyang sasakyan namin.

Kinuha ng isang tagasunod ang mga kagamitan ko na buhat ni lolo habang ang isa
naman ay pinagbuksan na ako ng pinto.

"Magandang araw senyorita Cordelia.." ngumiti ako sa magandang bungad sa akin ng

tagasunod ni lolo. Ibang iba ang aura nila sa mga tagasunod ng mga Gazellian.

Nang makasakay na kami sa karwahe ni lolo ay nagsimula na itong tumakbo ng marahan.

Gaano kaya kaganda ng mansion ni lolo dito sa Sartorias?

Nanatiling tahimik si lolo ng mga sumunod na oras, habang ako ay patuloy na nag
iisip sa nangyaring pag uusap namin ni Zen. Muli akong napasulyap sa aking lolo,
possible kayang may alam si lolo tungkol sa babaeng pinapahanap sa akin ni Reyna
Almera?

Ano na lang ang magiging reaksyon niya kapag nasabi ko sa kanya ang bagay na ito?
Pero nangako ako ay Zen na wala na akong kahit sinong pagsasabihan nito. But he's
my grandfather.

"Kanina ka pang balisa apo, may problema ba? Kung labag sa kalooban mo na sumama sa
aking mansion, maaari pa kitang ibalik sa palasyo ng mga Gazellian" mariin akong
umiling sa sinabi ng lolo ko. It's not like that.
"Hindi lolo, lubos po akong natutuwang tumigil sa inyong mansion. Gusto ko pong
makasama kayo ng matagal lolo, hindi ba at marami tayong dapat pag usapan? Pwede ko
rin kayong kwentuhang ng tungkol kay lola.." nakita ko ang saglit na pagngiti ng
aking lolo at nakikita ko sa kanyang mga mata

ang pangungulila niya sa lola, maging ako ay nangungulila na rin sa kanya.

"Kung ganoon, anong bagay ang gumugulo sa isipan ng aking napakagandang apo? Maaari
kitang matulungan" huminga ako ng malalim bago ako muling nagsalita.

"Lolo, may nakikilala mo ba si Reyna Almera?" nakita kong bahagyang nangunot ang
noo niya.

"Paano mo siya nakilala apo?" tanong niya sa akin.

"Sa Halla Eberron lolo, siya ang gumising ng natutulog kong kakayahan. Malaki ang
itinulong niya sa akin nang magkagulo noon sa Halla Eberron.." pinakatitigan lang
ako ng aking lolo.

"Kung ganoon ay napaaga pala ang inyong pagkikita, bakit mo siya naitanong sa akin?
Nasabi na niya ba sa'yo na isa siyang matalik na kaibigan ni Olivia?" marahan akong
tumango sa sinabi niya.
"Ang talagang gusto kong sabihin lolo, sinabi sa akin ni Reyna Almera na kailangan
kong hanapin ang babaeng kayang manipulahin ang oras, bak---" hindi ko na naituloy
ang sasasabihin ko nang biglang tumigil ang sinasakyang karwahe dahil para muntik
nang pagtalsik ng aking katawan sa unahan kung hindi lamang ako agad inalalayan ni
lolo.

Mabilis isinarado ni lolo ang magkabilang bintana ng karwahe.

"Bakit tumigil?!" angil na sabi ni lolo sa kanyang mga tagasunod.

"Patawad Don Leon" hindi na sila sinagot ni lolo dahil tumitig na ito sa akin at
hinawakan niya ang magkabilang balikat ko.

"May pinagsabihan ka ba nito apo? Sabihin mo sa akin na wala ka pang pinagsasabihan

nito.." bakit ganito din ang reaksyon ni lolo? Sinong babae ito?

"Si Zen nasabi ko na po ito kay Zen.." natulala na lang sa akin si lolo dahil sa
sinabi ko.

"Anong..anong..ginawa niya apo? Anong reaksyon niya?"

"May pinatay siyang tagasunod na nakarinig sa sinabi ko" kapwa kami napatingin ni
lolo sa mga tagasunod sa unahan ng karwahe. Alam kong naririnig nila ang pinag
uusapan namin ni lolo.
"Tapat ang aking mga tagasunod apo, wala tayong dapat ipag alala" nakahinga ako ng
maluwag sa sinabi ni lolo.

"Lolo, sino itong babaeng ito? Bakit ganito na lang ang reaksyon ni Zen?" natahimik
ng ilang segundo si lolo bago ito huminga ng malalim at sinalubong ang aking mga
mata.

"That woman was executed several years ago.." napanganga na lang ako. Patay na ang
pinahahanap sa akin ng serena?

"Bakit siya pinatay? I don't understand lolo.."

"She killed King Thaddeus Leigthon Gazellian. Ang amang hari ng mga Gazellian"

--

VentreCanard

=================

Chapter 35
Chapter 35

Hindi na ako nakapagsalita sa sinabi ng aking lolo. Bakit pinahahanap sa akin ng

reyna ng mga serena ang babaeng pumatay sa dating hari ng Sartorias? Bakit ko
kakailanganin ang babaeng pumatay sa ama ng aking prinsipe? Pumatay sa ama ng
lalaking mahal ko.

Muling bumalik sa aking isipan ang naging reaksyon ni Zen nang sabihin ko ang bagay
na ito sa kanya. Ang mga mata niyang nababalot ng takot, na kailanman ay hindi ko
inasahang makikita mula sa mga mata ng prinsipe ng mga nyebe.

"Kung ganoon, pinahahanap ng serena sa akin ang katawan babae?" tanong ko kay lolo
na mukhang naguguluhan na rin sa pinag uusapan namin. Sa anong dahilan?

"Hindi katawan ng babae ang maaaring pinahahanap sa'yo ni Almera, posibleng buhay
pa ang babaeng kayang manipulahin ang oras" marahan nang minamasahe ni lolo ang
kanyang noon na parang nahihirapan nang analisahin ang mga katanungan ko. Akala ko
ba ay pinatay na ang babaeng ito dahil sa pagpatay niya sa hari?

"Papaanong buhay pa? Akala ko ay patay na siya? Bakit ko siya kailangang hanapin?
May kinalaman ba ito sa pagiging itinakdang babae ko? Kinailangan din ba siya ng
mga itinakdang babae noon? Papaano kung malaman ng mga maharlika at buong Sartorias
na buhay pa ang babaeng ito?" nakita kong kumuha na ng tabako at panindi ang aking
lolo sa ilalim ng kanyang kasuotan. Nang sindihan niya ito ay marahan na siyang
humithit nito bago bumuga ng usok. Ramdam ko ang tensyon sa pagitan naming dalawa.

Hindi ko na inalintana ang mabahong amoy ng tabako habang mariing

nakatitig sa aking lolo, kailangan ko nang kasagutan.

"Cordelia apo, ang lahat nang napapaugnay sa babaeng ito ay pinapatay. Maharlika
man or ordinaryong bampira" nangatal ang buo kong pagkatao sa sinabi ng aking lolo.
Kaya ba ganoon na lang ang reaksyon ni Zen? Inagapan na agad niyang may makaalam
pang iba kaya hindi na siya nagdalawang isip na patayin ang tagasunod na nakarinig
sa mga sinabi ko.

Hindi ko mapigilang mapakagat labi, pumatay ang aking prinsipe para sa sarili kong
kaligtasan.

"Ang lubos kong ipinagtataka, bakit nasabi sa'yo ni Almera na kailangan mo ang
babaeng ito? Hindi na ako nagugulat sa kaalamang buhay pa ang pumatay sa hari pero
ang ideyang kailangan mo siyang hanapin, ikaw na apo ko at itinakdang babae. Anong
gustong mangyari ni Almera? Ang pagbibigay ng impormasyong ito sa'yo ay karagdagang
banta na naman iyong buhay..." nanatili akong tahimik habang nakikinig sa sinasabi
ni lolo.

"Anong gagawin ko lolo? Ipagwawalang bahala ko na lang ba ang sinabi ng serena sa

akin? Kakampi ba talaga natin ang reyna ng mga serena lolo? Bakit niya ako binigyan
ng impormasyong magpapahamak sa akin?" muling bumuga ng usok ang aking lolo bago
ito muling sumagot sa akin.

"Kahit kailan ay hindi naging kalaban ang mga serena sa mga itinakdang babae, lalo
na ikaw na siyang apo ng matalik niyang kaibigan. Hanggang maaari ay gagabayan ka
pa ng mga ito sa lahat ng mga oras" sagot sa akin ni lolo.

"Kung ganoon, anong maaari kong gawin? Kailangan ko ba na bumalik sa Halla Eberron
para

makausap ang serena? Maaari ko ba malaman kung nasaan ang kaharian nila?" kailangan
ko nang malinaw na paliwanag sa bagay na ito.

"Cordelia apo, wala pang kahit sinong bampira ang nakarating sa kaharian ng mga
serena. Wala pang bampira ang nabibigyan ng pagkakataong masilayan ang kanilang
kaharian" muli akong natigilan sa sinabi niya. Papaano ko muling makakausap ang
reyna ng mga serena? Paano masasagot ang mga katanungan ko?

"Sa ngayon ay mas mabuting sa aking mansion ka manatili. Dahil posibleng hindi lang
ikaw ang maaaring may kailangan sa babae, maaaring may kailangan din siya sa'yo
apo. Magiging mahirap ang sitwasyon mo kapag sinubukan ng babaeng kayang
manipulahin ang oras na makipag uganyan sa'yo habang nasa palasyo ko ng mga
Gazellian, wala ang ikalawang prinsipe para protektahan ka" napakagat labi na lang
ako. Ito ba ang sinasabi ni Zen na pati buong Parsua Sartorias ay makakalaban niya?
Kaya ba pinahintulutan ako ni Zen na manatili sa mansion ni lolo?

"Mahal ka ng pangalwang prinsipe ng Sartorias apo, alam kong kaya niyang salungatin
ang buo Sartorias kung ikaw na ang pag uusapan. Masyadong mabigat itong nasabi mo
sa akin apo, dahil konektado ito sa hari noon" pakiramdam ko ay bigla na lang
bumigat ang dibdib ko sa sinabi ng aking lolo.

"Paano siya pinatay ng babae? May nakakaalam ba ng dahilan kung bakit niya pinatay
ang hari? Napatunayan ba na siya talaga ang pumatay sa hari?" sunod sunod na tanong
ko.

"She stabbed the king on his chest using a silver dagger. At hanggang

ngayon ay walang nakakaalam ng kanyang dahilan, pero maraming haka haka na ang
babaeng ito daw ang unang babaeng minahal ng hari bago dumating ang reynang sadyang
itinakda para dito" napangiti na lang ako ng mapait sa sinabi ng lolo ko. Ano pa
ang laban niya sa babaeng sadyang itinakda para sa hari? Kung patuloy lang niyang
mamahalin ang hari ay lalo lamang siyang masasaktan. Kaya niya ba pinatay ito para
wala nang may mag ari dito?
"Hindi na talaga mawalan ng komplikasyon kung pag ibig na ang pag uusapan" nasabi
ko na lamang.

"Vampire love is the most complex thing in this world, hija" napanguso na lang ako
sa sinabi ni lolo. Sumasang ayon ako sa bagay na ito.

"Maaari ko bang malaman kung papaano mamuno si Haring Thaddeus? Katulad din ba siya
ni Dastan na tahimik na parang laging may iniisip? O kaya ni Zen? Sino sa mga
Gazellian ang nakakuha sa kanya?" hindi ko maiwasang hindi magkaroon ng interes
tungkol sa hari, siya lang naman ang ama ng lalaking mahal ko.

"King Thaddeus was an ideal king. Ibang iba siya sa kanyang mga anak sa paraan ng
pamamalakad nito sa buong emperyo. He's not ruler but a leader, na siyang
hinahangan ng buong emperyo ng Parsua Sartorias. Sinusunod siya hindi dahil siya
ang hari, sinusunod siya dahil sa karesperespeto niyang katangian. Sa mga haring
dumaan sa mahabang taon ko bilang isang konseho, tanging ang ama lang ng mga
Gazellian ang nakitaan ko ng totoong mga mata ng isang hari. Mga matang kayang
tumingin sa mga sitwasyon, hindi lamang sa unang anggulo kundi sa pangalwa at
pangtlo.

Mahal siya ng buong Sartorias. Siya rin ang tanging hari na nakitaan ko ng isang
halimbawa ng mabuting ama.." gusto kong sampalin ang sarili ko habang ikinukwento
sa akin ni lolo ang tungkol sa mabuting hari. Fuck. Ano na naman ang nasabi ko kay
Zen? Ipinaalala ko lang naman sa kanya ang bampirang siyang umagaw sa buhay ng
kanilang pinakakamahal na ama. Fuck.

"Apo, uhaw ang buong Parsua Sartorias sa hustisya para sa tinitingala nilang hari.
Bawat bampirang may ugnayan sa babaeng pumatay sa kanya, maliit man o malaking
bagay ay isa nang napakalaking kasalanan. At tanging kamatayan na lang naghihintay
dito.." napatungo na lang ako habang nakikinig sa aking lolo. Kung ganoon mas
mabuti ba na hindi ko na lang isipin ang mga sinabi ng serena? Tama ba na kalimutan
ko na ito gaya ng sabi ni Zen sa akin?
"Hindi ko masasabi ang sitwasyon ngayon apo, masyadong sensitibo ang bagay na ito.
Kung nakita mo ang takot sa mga mata ng ikalawang prinsipe, alam niyang anumang
oras ay may maaaring mangyaring hindi maganda. At kung may mangyaring hindi
inaasahan apo, pinapangako kong hindi lang ang ikalawang prinsipe ang kayang
sumalungat sa buong Parsua Sartorias, nandito lang ako at puprotektahan kita sa
abot ng aking makakaya.." ako na ang kusang yumakap sa aking lolo.

"Hindi na lolo, kakalimutan ko na lang ang sinabi sa akin ni Reyna Almera,

kakalimutan ko na lamang, ibabaon ko na lamang ito sa limot. Ayokong dumating ang
panahon na kakalabanin ni Zen ang sariling pamilya niya, ang emperyong kung saan
siya kabilang dahil lamang sa akin. Masyado na siyang

maraming nagawa sa akin. Tama na, maiiwasan ko naman siguro? Kakalimutan ko na

lamang.." naramdaman kong hinawakan ni lolo ang magkabilang pisngi ko at mapait
siyang ngumiti sa akin.

"Hindi kailanman magiging solusyon ang paglimot apo. Dahil kung naging solusyon na
ito, wala na sanang komplikasyong patuloy na umiikot sa sistema ng mundong ito"
nalito ako sa sinabi ng aking lolo. Paanong hindi magiging solusyon ang paglimot?
Dito na mapuputol ang lahat.

"Hindi ba kapag nasasaktan ka mas gugustuhin mong kalimutan na lang ang dahilan
nito para hindi ka na lubos na masaktan? Sa mundo ng mga tao, paglimot ang madalas
na solusyon para hindi na lumaki ang mga kaguluhan. Mas mabuting kalimutan ko na
lang rin ang mga sinabi ni Reyna Almera para hindi na lumaki pa ang gulo. Hindi ba
maaaring gamitin ang paglimot sa mundong ito lolo?" nakita kong binuksan na ni lolo
ang bintana ng karwahe at itinapon na niya ang tabako mula sa kanyang bibig.

"Kahit ilang daang taon pa ang lumipas Cordelia, kailanman ay hindi makakalimot ang
mga bampira. Ang sakit, galit at kalungkutan mula sa nakaraan ay mananatiling buhay
at dala dala namin hanggang sa hinaharap" hindi ko maiwasang hindi maalala ang mga
nasaksihan ko sa nakaraan. Ang mga naranasan ng mga Gazellian, ang mga naranasan ng
mga itinakdang babae at maging ang pagkamatay ni Elizabeth. Napangiti na lang ako
ng mapait nang biglang lumabas ang imahe ni Dastan sa aking isipan kaya ba ganito
na lang kalamig ng unang prinsipe? Sumagi din sa isipan ko si Rosh na ilang beses
na nasaktan sa babaeng kanyang hinintay.

At ang aking prinsipe na paulit ulit ko nang sinaktan ng makarating ako sa mundong
ito.

"Alam mo ba apo? Masasabi kong ang mga bampira ang pinakamalungkot na nilalang"
nanahimik na lamang ako sa sinabi ni lolo. Sa mga nakikilala kong mga bampira,
halos lahat sila ay may kani kanilang masalimuot na nakaraan.

From Gazellians, Princess Serena and the other remaining deities, Prince Rosh, the
blue fire and even my grandfather. Hanggang ngayon ay katanungan pa rin kung bakit
magkahiwalay sila ni lola ngayon.

"Kung ganoon, ihahanda ko na ba ang aking sarili para sundan ang taong kinamumuhian
ng unang emperyong sumalubong sa unang pagtapak ko sa mundong ito?" nag aalilingang
tanong ko kay lolo.

"Ganoon na nga apo, lahat ng mga pangyayari ay may paliwanag. Kung anuman ang
maaari mong ugnayan sa babaeng ito ay tanging ikaw lamang ang makakasagot" sa halip
na sumagot sa kanya ay nanahimik na lang ako at pinili ko na lamang itanaw ang
panginin ko sa labas ng bintana.

Hindi na nagtagal ang aming biyahe dahil nakarating na kami sa mansion ng aking
lolo. Agad kaming sinalubong ng mga kaunipormeng tagasunod na siyang nakapila sa
aming dadaanan.

"Maligayang pagbabalik, Don Leon" nakita kong ngumiti si lolo sa pagbati ng kanyang
mga tagasunod.

"Maligayang pagdating Senyorita Cordelia" pakiramdam ko ay namula ang pisngi ko sa

tawag nila sa akin. Bakit hindi Claret na lang?

Nauna nang maglakad si lolo na siyang sinundan ko.

"Habang nandito ka sa mansion Cordelia,

ipapakita ko sa'yo ang mga kagamitang pwede mong gamitin. Nalaman ko mula sa mga
Gazellian ang kapangyarihan mo" hindi na ako nagkaroon ng pagkakataong magmasid sa
paligid nang mansion dahil sa matulin na paglalakad ni lolo na kailangan kong
habulin.

Nakarating kami sa isang kwarto kung saan mayroong pamilyar na mga aklat, mga
halamang gamot at mga boteng may iba't ibang lamang likido. Mga kagamitang siyang
ginagamit ni lola.

"You can be a very good enchantress apo, dahil maaaring maging makapangyarihan ang
mga salita mo" sinimulan ko nang buklatin ang mga aklat na nasa ibabaw ng lamesa.
Noong nasa mundo pa ako ng mga tao ay ni minsan ay hindi ako nagkaroon ng interes
buklatin ang mga aklat ni lola. Hindi ko akalaing dadating ang araw na kailangan ko
pa itong pag aralan.

"Habang nasa poder kita Cordelia, pipilitin kong turuan ka ng mga bagay na maaaring
makatulong sa'yo bilang isang itinakdang babae. Gusto kong matuto kang lumaban apo
pagdating ng panahon, dahil sa mundong ito hindi mo masasabi kung kailan ka
sasaksakin sa likuran ng mga kinikilala mong kakampi" makahulugang sabi ni lolo na
nakapagpatigil sa akin sa pagbubuklat ng aklat.

"Lolo, maaari ba akong magtanong?" tanong ko sa kanya habang hindi ako lumilingon
sa kanya.
"Ano 'yon apo?"

"Bakit hindi na kayo magkasama ni lola ngayon? Nakikita kong mahal niyo ang isa't
isa.." sandaling katahimikan ang bumalot sa loob ng silid bago ko narinig ang sagot
ni lolo.

"Hija, patawad pero hindi ko maaaring sagutin ang tanong mo. Ipahahanda ko na ang
mga pagkain, may tagasunod na pupunta dito para dalhin ka sa iyong silid" nang
lingunin ko si lolo ay wala na ito sa likuran ko. Bakit hindi niya masabi sa akin
ang dahilan? Ilang minuto siguro akong nakatitig sa pintuang nilabasan niya bago ko
muli ibalik ang atensyon ko sa aklat na binubuklat ko.

Nakakunot na ang mga noo ko habang pilit kong binabasa ang mga nakasulat sa aklat.

Nasa kalagitnaan na ako ng pahina nang mapatalon na lang ako sa biglang malakas na
pagtunog ng grandfather's clock sa sulok ng kwarto. Sapo ko ang dibdib ko habang
pinagmamasdan ang mabilis na paggalaw ng pendulum nito. Bakit tumunog ito sa
alangang oras? Pero hindi pa man ako nakakabawi ay muli akong nagulat sa pagbagsak
ng isang bagay mula sa sa kabilang direksyon.

Anong problema ng kwartong ito?! Hindi ko na inalis ang kamay ko sa dibdib.

Nahihirapan akong huminga, sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Dahan dahan akong naglakad sa nahulog na bagay at agad nangunot ang noo ko nang
makitang orasang buhangin ito. Agad akong napayakap sa aking sarili nang makaramdam
ako ng panlalamig sa aking sarili.
I can feel her presence.

--

VentreCanard

=================

Chapter 36

Chapter 36

Sa nakalipas na anim na araw, iginugugol ko ang aking sarili sa loob ng dating

silid ni lola noong mga panahong dito pa siya naninirahan. Pinilit kong aralin ang
mga halamang gamot, mga orasyon at iba't ibang dagdag kaalamang maaari kon gamitin
sa pagtigil ko sa mundong ito.

At habang nakatigil ako sa tahimik na silid na ito hindi ko maiwasang hindi

alalahanin ang aking lola. Kamusta na kaya siya ngayon? Nakakain na kaya siya? May
mga taga patag kayang nangungulit sa kanya para sa mga halamang gamot? Kamusta na
kaya ang mga alaga kong aso? Naalala pa kaya nila ako? Pabibigyan kaya ako ng
pagkakataon na dumalaw man lang sa mundong kinagisnan ko?

Nangiti ako ng mapait nang maalalang ang pagbalik sa aking mundo ang pinaka ayaw
pag usapan ng aking prinsipe.

Bahagya akong tumingin sa labas ng bintana, tanging malalaking puno lamang ang
nakikita ko. Napakagat labi na lang ako nang bigla na lang lumabas ang imahe ni Zen
sa isipan ko, kamusta na kaya ang prinsipe ng mga nyebe? Nakakapag usap kaya sila
nang maayos ni kamahalan? Iniisip niya rin kaya ako ngayon?
Ipinilig ko ang ulo ko at muli kong pinagpatuloy ang binabasa ko. Sa loob ng anim
na araw ay marami na akong natutunan, mga dalawang orasyon na ang natutunan ko at
siyang pinapanalangin ko na sana ay mapakinabangan ko sa hinaharap, may nalaman din
ako sa ilang patakaran nang sinaunang sistema ng mga bampira, mga kahinaan nila at
ilang sikat na bampira na siyang tinitingala hanggang ngayong kasalukuyan. Isa na
nga dito ang amang hari ng mga Gazellian.

Napag

alaman ko rin na maaari akong makagawa ng iba't ibang uri ng gamot na posibleng
makalunas sa kahit anong klase ng sakit sa mundong ito, kailangan ko lamang itong
haluan ng kahit maliit na kapatak ng aking dugo. Ibig sabihin nito, makagagawa na
ako ng gamot na maaaring ipangalat sa buong kaharian ng Sartorias.

Napangiti na lang ako habang pinagmamasdan ang unang bote ng gamot na ginawa ko.
Siguradong matutuwa si Zen kapag nalaman niya ito, hindi ko na kailangan pang
hiwain ang sarili ko sa tuwing kailanganin nila ang aking dugo bilang panlunas.

Tuwing umaga ay nakakapag usap kami ni lolo, pero sa tuwing kakagat ang dilim ay
bumabalik siya sa palasyo para makipagpulong sa mga kapwa niya konseho.

Hindi na muling nagparamdam sa akin ang babaeng may kakayahang manipulahin ang
oras. Kahit ang serena ay walang senyales sa akin sa nakalipas na anim na araw.
Hindi pa rin binubuksang muli ni lolo ang usapin tungkol dito, siguro ay masyadong
lang siyang abala sa darating na pagdiriwang ng buong Parsua Sartorias. Bukas na
bukas rin ay susundiin na ako ng mga Gazellian para bumalik na sa palasyo para sa
dadating na pagdiriwang. Sino ang magpapakilala sa akin? Wala ang una at
pangalawang prinsipe, kung ganoon ay posibleng si Lily ang magpapakilala sa akin sa
buong Sartorias.

Isinarado ko na ang aklat na binabasa ko. Siguro ay hanggang dito na lang muna
ngayong araw, kailangan ko rin nang pahinga. Nasa akma na akong ibabalik ang libro
sa patasan nito nang bigla ko na lang itong mabitawan dahil sa malakas pagkabasag
ng bintana.

Agad akong napaatras nang

may bumagsak na katawan ng isang pamilyar na lalaki. Wala siyang suot na pang itaas
na damit kaya nakikita ko ang mga sariwang sugat sa kanyang katawan. Habang
pinagmamasdan ko siya ay napapahawak na lang ako sa aking bibig. Anong ginagawa
niya dito? Gusto niya na bang mamatay?
"Adam?" namumulupot siya sa sakit. Anong ginagawa niya sa Parsua Sartorias?
Napakalayo nang Halla Eberron dito. Kahit nahihirapan siya dahil sa mga tama niya
sa katawan ay pilit niya akong tinanaw.

"Who are you?" nakita ko ang pagngiwi niya sa pilit niyang pagbangon. Nakalimutan
niya na ba ako?

"Damn, babalikan ko ang mga pangahas na bampirang 'yon" nagsisimula na siyang

muling bumangon. Nagmadali akong tumakbo sa pintuan para agad itong ilock. Hindi
maaaring makita nang mga tagasunod si Adam.

"Anong nangyayari? Anong ginagawa mo dito?" sa halip na sumagot ay bahagya na

siyang sumisilip sa bintanang binasag niya. Kinakabahan ako anumang oras ay may mga
tagasunod nang kakatok sa aking pintuan. Posible din na maradaman nila ang
presensiya ng isang lobo sa mansion ito. Pero kahit anong mangyari ay gusto kong
tulungan ang lalaking ito, dahil alam ko ang mararamdaman ni Lily kapag may
nangyaring masama sa kanya.

"Ikaw ang bampirang nag painit sa ulo ng mahal ko hindi ba? Akala ko ay kasama ka
niya sa palasyo? Pinapainit mo pa rin ba ang ulo niya?" tanong niya sa akin habang
panay ang silip niya sa bintana na mukhang naghahanda sa sinumang pwedeng sumugod
sa kanya.

Sa halip na sagutin siya ay iba ang sinabi

ko sa kanya.

"Alam mo ba na posible ka nang mapatay ngayon? Nagtatago ka sa pugad ng mga

bampira, sa tingin mo ba ay hindi nila mararamdaman ang presensiya mo sa kwartong
ito? Pinapatay mo ba ang sarili mo?" nakita kong bahagya siyang ngumit nang mapait
sa sinabi ko.

"Kailangan kong makarating sa palasyo, walang kahit sinong bampira ang makakapatay
sa akin hanggang hindi ko pa nakikita si Lily.." kumirot ang dibdib ko sa sinabi ni
Adam.

Nangangatal kong inabot ang bote nang berdeng likido na siyang una kong ginawa sa
loob ng silid na ito.

"I think, I can help you Adam" agad kong isinaboy sa kanya ang lahat nang laman ng
bote at agad kong inabot ang libro ni lola. Pakinig ko ang pagmumura niya sa mga
ginagawa ko.

Namula ang aking mga mata nang bahagyang may nagliwanag na mga letra mula sa isang
pahina. Ang liwanag ang isang nagtulak sa akin para pilit kong basahin ang mga
orasyon na hindi ko maintindihan.

"Guztiontzat hodeiak, bere bihotzak ez du bere begien aurrean atzean" kahit ako ay
hindi ko maintindihan ang sinasabi ko. Anong ibig sabihin nito? Ito ang nagliwanag
nang isaboy ko na ang berdeng likido kay Adam.

"What the fuck are you doing? Baka gawin mo akong palaka! Alam mo ba ang ginagawa
mo?" kinakabahang pinagmamasdan ni Adam ang kanyang sarili. Kahit ako ay
kinakabahan, unang beses ko pa lamang ito. Baka nga gawin kong palaka ang isang
lobo.

"Senyorita Cordelia? Nakahanda na po ang mga pagkain" sabay nanlaki ang mga mata
namin ni Adam nang marinig ang boses
ng isa sa mga tagasunod sa likod ng pintuan.

Hindi ako makasagot sa tagasunod.

"Senyorita Cordelia?" dito na nangunot ang aking noo. Bakit mukhang natural lang
ang pakikipag usap niya sa akin? Wala ba siyang nararamdamang presensiya ng isang
lobo?

"Ah, sige. Susunod na ako, salamat" sagot ko na lang sa tagasunod habang

magkatitigan kami ni Adam, kahit siya ay hindi makapaniwala.

"Anong ginawa mo? Anong likido ang isinaboy mo sa akin?" nagtatakang tanong niya.
Tumayo na siya at pinakiramdaman niya na ang kanyang sarili. Naghilom na rin ang
kanyang mga sugat.

"Ibinabad ko lamang ang kwintas ni lola sa berdeng likidong 'yon. Hinaluan ng

kapatak ng aking dugo at ilang dasal. Hindi ko akalaing gagana, ginaya ko lamang
ang kakayahan ng kwintas ni lola pero hindi ko inaasahang pati presensiya mo sa
ibang mga bampira ay hindi nila mararamdaman" napatitig na lang ako sa aklat na
hawak ko. Ito mismo ang nagdikta ng mga sinabi ko, nalalaman nito ang sitwasyon.

Nakita kong bahagya na siyang ngumisi sa sinabi ko.

"Kung ganoon ay hanggang kailan tatagal ang mahikang ito?" tanong niya sa akin na
nakapagpatigil sa akin.
"Hindi ko alam, nag aaral pa lang ako. Ikaw ang kauna unahang binasahan ko ng
orasyon" dito na siya tuluyang napatitig sa akin na parang hindi makapaniwala.

"Sinasabi mo ba na malaking ang posibilidad na naging isang palaka ako kanina?"

kunot noong tanong niya sa akin na sinagot ko na lamang nang pagtango. Muli ko na

namang narinig ang pagmumura niya.

"Sige, salamat" akma na sana siyang tatalon sa bintana nang tawagin ko siya.

"Hindi magandang ideya kung pupunta ka ngayon sa palasyo. Nasisiguro kong mapapatay
ka rin ngayon, sasaktan mo lang si Lily sa gagawin mo Adam. Maniwala ka sa akin"
natigil siya sa akma niyang pag alis dahil sa mga sinabi ko.

"Bakit mo ako tinutulungan? Hindi ba at isa ka sa mga itinakdang babae? Bakit mo

pinipiling salungatin ang palasyo?" hindi ko inalis ang mga mata ko sa kanya at
marahan akong ngumiti sa kanya.

"Dahil may mga patakaran ang palasyong hindi kayang sundin ng isang itinakdang
babae. At naniniwala akong kahit ang mga susunod pang itinakdang babae ay pipiliin
din na hindi sumunod dito" nangunot lang ang noo ni Adam sa mga sinabi ko.
"Kung ganoon, kailan pa ako maaaring pumunta sa palasyo? Kapag nawala na ang bisa
nang mahikang ito?" marahan akong umiling sa sinabi niya.

"Matapos ang dalawang araw ay magkakaroon ng pagdiriwang ang buong kaharian ng

Parsua Sartorias, siguro ay hindi ka pamilyar dito dahil nagmula ka pa sa Emperyo
ng Halla. Sa pagdiriwang na ito, binubuksan ang palasyo para sa lahat ng mga
mamamayang nasasakupan ng Sartorias, dito nabibigyan ng pagkakataong makihalubilo
ang mga maharlika sa mga ordinaryong mga bampira. Masasabi ko na sa pagkakataong
ito mo lamang maaaring makausap si Lily na walang naghihinala" nakatitig lamang sa
akin si Adam na mukhang nakuha ang atensyon.

"Paano mo masisigurong walang bampirang makakapansin sa akin sa pagdiriwang na

ito?" napahampas na lang ako sa lamesa sa hindi ko maintindihang dahilan.

"Ipinapangako ko na buong araw kong bibigyan ng pansin ang mahikang kailangan para
maikubli ng matagal ang iyong presensiya mula sa mga bampira. Bumalik ka dito bukas
nang gabi, kailangan kong basahin sa'yo ang mahika bago ako sunduin ng mga
Gazellian" napatulala na lang siya sa akin na parang hindi siya makapaniwala sa mga
sinasabi ko.

Bahagya siyang ngumiti sa akin na hindi ko inaasahan.

"Akala ko noon masyado lamang nabulag si Lucas dahil sa kagandahang tinataglay mo,
kung ikwento ka niya sa mga kalahi namin ay parang maikukumpara ka na sa
tinitingala naming dyosa mula sa buwan. Mukhang sinasampal na ako ng katotohanan,
patawarin mo ako sa aking kapangahasan.." nagulat ako sa biglang pagbabago ng tono
ni Adam.

Pero ang mas ikinagulat ko ay ang ginawa niyang pagluhod gaya nang ginawa ng grupo
ni Lucas nang gamutin ko ang pinuno ng mga ito.
"Tatanawin ko itong isang utang na loob, mahal na dyosa mula sa salamin. Humiling
ka nang maaari kong ibigay sa'yo" muli na naman akong umiling sa kanya nang may
ngiti sa aking mga labi.

"Mahalin mo ang unang Prinsesa ng mga Gazellian, huwag mong hayaang paghiwalayin
kayo nang hindi makatarungang patakaran ng mundong ito" naalala ko ang mga sinabi
sa akin ni Lily noon.

"Hindi mo na kailangang sabihin, dyosa mula sa salamin.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 37

Chapter 37

Tulad nang ipinangako ko kay Adam, maaga akong gumising para maasikaso ang likido
na gagamitin niya para makubli ang presensiya niya sa darating na pagdiriwang.
Kailangan kong panindigan ang mga binitawan kong salita dahil ito ang itinuro sa
akin ni lola.

Kasalukuyang nanunuod sa akin si lolo, at alam kong nagtataka na siya sa aking mga
ikinikilos.
"Sa aking pagkakaalala ay may nagawa ka nang berdeng likido na katulad ng kakayahan
ng kwintas ni Olivia, hindi ba? Pinakita mo ito sa akin noong nakaraang araw apo.
Anong nangyari?" natigilan ako sa paglulubog ng kwintas sa berdeng likido.

"Ang totoo po nito lolo, nagamit ko na ito kagabi" kahit hindi ako nakatingin kay
lolo ay alam kong nakatitig siya sa akin.

"Bakit mo ito kinailangang gamitin apo?" hindi ako nagdalawang isip na sabihin kay
lolo ang totoo dahil naniniwala akong siya ang isa sa dapat kong pagkatiwalaan sa
mundong ito.

"May tinulungan akong lobo na hinahabol nang mga bampira. He's Princess Lily's
mate" wala akong narinig na sagot mula sa aking lolo kaya pinagpatuloy ko na lamang
ang pagbababad ng kwintas. Nilagyan ko ito nang mga sangkap na siyang nakalagay sa
aklat na siyang madali ko lang nakikita sa cabinet nang silid na ito.

"Talagang apo ka nga ni Olivia, alam mo ba na ilang beses din sinalungat ng lola mo
ang kaharian ng Sartorias?" ngumisi na lang ako sa sinabi ni lolo.

"Hindi na ako nagtataka sa bagay na 'yan lolo. Si lola ang nagpalaki at nag aruga
sa akin simula pagkabata

ko, ang mga prinsipyo at paniniwala niya ang siyang kinamulatan ko. Kung anong mali
sa mga mata niya ay mali rin sa akin at kung ano ang tama sa kanya ay tama rin sa
akin. Hindi ko gustong salungatin ang kaharian ng aking prinsipe para sabihing may
napatunayan ako, ginagawa ko lang ang lahat ng ito dahil alam kong ito ang
nararapat" nakita kong marahang tumango sa akin si lolo.
"Alam kong sasabihin mo ang bagay na 'yan. Napalaki ka nang maayos ni Olivia" hindi
na lang ako nakapagsalita nang buklatin ko na ang panibagong aklat ng mga orasyon.
Katulad nang ginawa ko sa mga unang aklat ay bahagya akong gumawa ng hiwa sa aking
palad para ipatak ang aking dugo sa pahina nito, dito makikilala ng libro kung sino
ang nagmamay ari sa kanyang kapangyarihan. Kasabay nang pagliliwanag ng libro ay
ang pamumula ng aking mga mata.

Mabilis itong nabuklat sa isang pahina at lumikha ito nang maliliit na liwanang sa
bawat mga letra nito. Dahil nakikilala na ako ng aklat, ibig sabihin nito ay
naiintindihan na nito ang pangangailangan ko.

Muli akong nagbasa nang kakaibang orasyon.

"Ibinye mugị ike akwụkwọ dị nesọ,-meyiwe ya ike gị na-, zere ya anya andị iro" sa
pagkakataong ito ay naiintindihan ko na ang sinasabi ng aklat. Pero ang mga wikang
lumalabas sa aking bibig ay hindi pa rin maiintindihan ng isang bampira lalo na
kung wala itong dugong mangkukulam.

"Oh sacred book of Priestess Aymara, lend me your power to clothe the son of moon
from the eyes of the enemies.."

Nang masabi ko na ang mga orasyon

ay agad nagsarado ang aklat at bahagyang umusok ang berdeng likido. Nawala na ang
pamumula nang aking mga mata.

"Paano mo masasabi na epektibo ang mga dasal na inusal mo apo? Ilang araw ka palang
sa larangang ito" pilit akong ngumiti kay lolo.

"Galing sa puso ang mga orasyon kong ito lolo. At tulad nga nang sinabi sa akin ni
Reyna Almera, hindi kayang makapanakit ng aking mga kakayahan. Binuo ko ang orasyon
na ito para makatulong, hindi ako bibiguin nito" tinakluban ko na ang berdeng
likido nang maisalin ko na ito sa bote.

Muli pa sanang magsasalita si lolo nang may isang tagasunod na dumating.

"May panauhin po si Senyorita Cordelia mula sa palasyo" agad nangunot ang noo ko sa
sinabi ng tagasunod. Hindi ba at masyado pang maaga para sunduin ako?

"Sige na hija, mauna ka na sa akin. May dadaanan lang ako sa aking aklatan" tumango
na lang ako sa sinabi ni lolo. Nagmadali na akong nagtungo sa sala nang mansion
kung saan agad akong napaatras nang makitang si Lily ang nakaupo sa sofa. Nasaan
ang tatlo?

She can't be here, baka bigla na lang magpakita ang hindi makatiis na si Adam.
Masisira ang mga plano namin.

"Claret!" mabilis siyang yumapos sa akin.

"Bakit mukhang napaaga ka yata? Bakit ikaw ang susundo sa akin? Nasaan ang tatlong
prinsipe? Hindi ba kita naaabala Lily?" ngumuso ito sa akin bago naningkit ang mga
mata nito.

"Ayaw mo na ba sa palasyo? Isusumbong kita kay Zen!" mabilis akong umiling sa

sinabi niya.

"No,
hindi naman sa ganun. May mga dapat lang akong tapusin, maaari ba na sumunod na
lang ako mamaya?" agad nangunot ang noo nito sa akin.

"Hindi maaari Claret, kailangan ko ang tulong mo ngayon. May maliit na pagdiriwang
sa koloseo ng palasyo at inaanyayahan ang lahat nang mga babaeng bampira, tayong
tatlo ni Harper ang punong abala sa bagay na ito" ako naman ngayon ang nangunot ang
noo. Bakit hindi ko alam ang bagay na ito? Hindi ba at dalawang araw na lang ay
pangmalawakang pagdiriwang na?

"Sasama ang loob ko kung hindi ka sasama ngayon sa akin, alam mo ba na may
pinadalang sulat sa'yo si Zen? Nasa palasyo, hindi ko dinala" agad tumalon ang
aking puso sa sinabing ito ni Lily. Ano kaya ang nakasulat doon? Makakauwi kaya
sila ni Dastan nang mas maaga?

Nakita kong ngumisi si Lily sa naging reaksyon ko. Anong gagawin ko? Nangako ako
kay Adam.

"Maaari mo ba akong bigyan ng isang oras para maghanda?" tinitigan lang ako ni Lily
na parang hindi siya sang ayon sa tagal nang paghahanda ko.

"Ano pa ba ang mapagpipilian ko? Sige na. Hihintayin na lang kita dito" nagmadali
akong nagtungo sa library ni lolo.

"Lolo, kausapin mo muna si Lily. Libangin mo muna siya, kailangan kong tawagin si
Adam bago ako umalis" tumango lang sa akin si lolo. Halos lakad takbo na ako para
makarating sa kwarto ng mga orasyon at halos mapasigaw na lang ako nang makita si
Adam na may nagkukulay gintong mga mata.
"I can smell her..." hinihingal na sabi niya. My god! Hindi sila pwedeng magkita
ngayon.

/>

"Padaanin mo ako itinakdang babae" mahigpit akong umiling habang inilolock ang
pintuan.

"Hindi maaari Adam, hindi magiging sapat ang magiging oras nyo ngayon at kung
magtatagal ang pag uusap nyo ay mapapansin na ng palasyo ang pagtatagal ni Lily.
May hinahawakan siyang pagdiriwang ngayon, marami ang nakamata sa kanya ngayon lalo
na at wala ang unang dalawang prinsipe. At maraming mga nakabantay na bampira sa
labas" pansin ko na hindi pa rin nawawala ang bisa nang orasyon na ibinigay ko sa
kanya kagabi.

"But I want to touch her.." fuck. Bakit ako ang nagmumukhang kontrabida dito?
Sigurado akong kulang ang buong araw sa dalawang ito kapag nagkita silang dalawa.

"Adam, maghintay ka nang tamang oras. Hindi ngayon, hindi ngayon ang oras. Gusto ko
kayong tulungan ni Lily, please tulungan mo rin ako sa pagkakataong ito" hindi pa
rin nawawala ang pagkukulay ginto ng mga mata ni Adam.

"Atleast, let me see her..." napabuntong hininga ako sa sinabi niya. Bahagya kong
binuksan ang pinto nang silid. Dahil abala ang lahat nang mga tagasunod sa ibaba ay
sigurado akong walang makakakita kay Adam na kasunod ko.

Bahagya niyang sinilip si Lily na nasa ibaba na masayang nakikipagtawanan kay lolo.
"She's so beautiful.." narinig kong sabi ni Adam. Napatitig na lang ako kay Adam
dahil sa ginto nitong mga mata. Ganito din ang mga mata ni Lucas tuwing tinititigan
niya ako.

Nang muli kon tingnan si Lily at lolo ay agad nanlaki ang mata ko. Nakatingin sa
direksyon namin si Lily. Mabilis akong lumingon

kay Adam na wala na sa tabi ko. Kumaway na lang ako pabalik sa nakangiting
prinsesa.

Bumalik na ako sa silid at nandito na muli si Adam na tahimik na nakasandal sa

lamesa. Inabot ko sa kanya ang likidong ginawa ko.

"Sa pagkakataong ito, iinumin mo ito. Ang bisa nito ay depende sa pangangailangan
mo, kung gaano ka katagal sa Sartorias ay ganito rin kahaba ang bisa nito" tumango
siya sa sinabi ko.

Mabilis na siyang nakasampa sa bintana.

"Huwag kang mag alala, sa sandaling mahuli ako ng mga bampira mula sa palasyo.
Hanggang sa kamatayan ay hindi ko aamining nakipag ugnayan sa akin ang isang
itinakdang babae, hinding hindi ko ipapahamak ang dyosang tumulong sa akin para
makita ang aking prinsesa. Maraming salamat.." hindi na ako nakasagot kay Adam nang
tumalon na ito sa bintana.

Hindi na ako nagsayang pa nang oras. Mabilis ko nang inayos ang mga kagamitan na
dadalhin ko pabalik sa palasyo. Mga librong maaari kong pag aralan, ang likidong
nabasahan ko na nang mga orasyon at ilang sangkap na kayang ilagay sa bagahe ko.
Siguro ay ipasusunod ko na lang ang ibang mga kagamitan na kakailanganin ko.

Kasalukuyan na kaming nasa labas at nagpapaalam na ako sa aking lolo.

"Salamat lolo..." nagyakapan muna kami bago ako makasakay sa karwahe ng palasyo.

"This is weird, pero parang nakita ko si Adam kanina" tulalang sabi ni Lily nang
makatakbo na ang karwahe. Hindi ko alam ang sasabihin ko.

"That's impossible, siguradong pinagbawalan na rin siya

nang lahi niyang makipagkita sa akin. He can't be here, kung nandito siya ay dapat
nararamdaman ko siya" pilit tumawa si Lily na siyang sumagot sa sarili niyang
tanong.

Nang makarating kami sa palasyo ay nagdiretso kami sa malaking koloseo kung saan
daw pinagdaraos ang iba't ibang mga pagdiriwang. Nagtataka akong pinaupo ni Lily sa
trono ni Zen. Naupo na rin si Harper na may malaking ngisi sa akin at si Casper na
mukhang seryoso na naman.

"Maligayang pagbabalik Claret, balita ko ay kaya mo nang makagawa ng mga mahika"

ngumisi lang ako sa sinabi ni Harper. Muli kong nilibot ang aking paningin, nasaan
ang tatlong bampira?

Napapansin ko na karamihan ay matatandang babaeng bampira ang mga imbitadong

manunuod ng koloseo pero hindi pa din naman nawawala ang mga dalagang bampira na
walang tigil sa hagikhikan. Anong palabas ang mangyayari?

"Are you sure about this Lily? This will be another shame for our bloodline.."
naiiling na sabi ni Casper.
"Anong nangyayari?" tanong ko kay Lily na may napakalapad na ngisi. Si Harper ang
sumagot sa tanong ko.

"Mahigpit na ipinag utos ni Dastan na kailangang makipag ayos ng tatlong bampirang

hindi mababaliw sa babae, sa hindi nila pagkakaunawaan kay Lily. Bago daw sila
bumalik ni Zen sa palasyo, dapat ay wala nang away sa pagitan nila. Ito lang naman
ang hiniling ni Lily sa tatlong prinsipe..." hindi na itinuloy ni Harper ang
sasabihin nang si Lily na ang nagsalita.

"A simple fire dance from the elite Princes of Sartorias"

Napanganga

na lang ako nang makitang isa isa nang lumalabas galing sa sulok nang arena ang
tatlong prinsipeng Gazellian na hindi na maipinta ang mukha. Walang damit pang
itaas ang mga ito, kapwa sila may mga abo sa kanilang magkabilang pisngi at taling
may apoy sa dulo na siyang hawak nang kanilang magkabilang kamay.

Malakas nagsigawan ang mga matatandang bampira na lalong nagpaasim sa mukha ng

tatlong prinsipe.

"Mahal na Prinsipe Caleb! Mas mainit pa po kayo sa apoy" agad lumapad ang ngisi ni
Caleb at mabilis hinanap ang bampirang nagsabi nito sa kanya pero nang makita
niyang hindi ito kagandahan ay agad napangiwi ang prinsipe.

"I'm glad, I'm not one of them.." pakinig kong sabi ni Casper.

"Prince Evan! Prince Evan!" panay naman ang tawag nang grupo ng mga babae sa
kaliwang parte ng koloseo na hindi naman niya pinapansin.

Habang si Finn naman ay nakatungo na, na parang ayaw niyang makita nang lahat ang
kanyang mukha.

"Mahal kong kapatid, alam kong nagkasala si Finn huw-" hindi na naituloy ni Caleb
ang sasabihin niya nang malutong na nagmura si Finn.

"Fuck off Caleb! Ikaw ang nag umpisa" naririnig ko na ang hagikhikan ni Lily at
Harper.

Napapansin ko na ang pamumutla ni Evan habang pinagmamasdan ang kanyang mga

manunuod. Habang si Finn at Caleb ay mukhang magkakainitan pa.

Pumalakpak si Lily hudyat nang pagsisimula. Isang malakas na sunod sunod na

pagtambol ang nag ingay sa loob ng koloseo. Isa isa na ring nasindihan ang apoy sa
palibot nang arena. Tanging magagandang katawan lamang nang matitipunong prinsipe
ang nakikita sa buong arena na siyang pinagtilian nang buong kababaihan ng
Sartorias.

Hindi na magkamayaw ang sigawan nang mga kababaihan.

"Go! Go mga kuya! Matutuwa si Dastan at Zen! Mahal na mahal ko kayong tatlo!" sigaw
ni Harper sa mga kapatid niya.

Napapailing na lang ako habang nakikitang namumula na ang mga mata nang mga ito sa
pagkairita. Hindi ko maiwasang hindi mapangisi habang pinapanuod ang pang aasar ni
Harper, ang natatawang si Lily, si Casper nangingiwi na at ang tatlong bampira
mukhang iritadong mga kabado.

Ngayon ko masasabing nagkakaroon din pala nang pagkakataong maging isang tipikal na
pamilya ang mga Gazellian.

Away from their responsibilities, away from their role as the princess and prince
of this empire. Sa mga mata ko ngayon, isa lang silang simpleng magkakapatid na
nagkakatuwaan.

Typical family with laughter and joy.

--

VentreCanard

=================

Chapter 38

Chapter 38

Kasalukuyan nang nakahilera at nakadapa sa mahabang upuan ang tatlong prinsipe na

lapnos ang likuran dahil sa mali maling step mula sa kanilang naging masalimuot na
fire dance na siyang inaasahan na rin naman naming mangyari.

Si Lily ang may hawak ng kung anong pamahid sa likuran ng mga ito habang ako, si
Casper at Harper ay nakangiwing nanunuod lamang sa nangyayaring pagdaing ng tatlong
prinsipe.

"Happy now Lily? Look at my skin.." maarteng reklamo ni Caleb habang ilang beses
pumipitlag nang tangkain siyang lagyan ng gamot ni Lily sa kanyang likuran.
"Don't move Caleb.." natatawang sabi ni Lily na mukhang nag eenjoy sa nangyayari sa
kanyang mga kapatid.

"You looked so happy Princess Lily, masaya akong napapangiti kita" sarkastikong
sabi ni Caleb na bahagyang napapapikit habang nilalagyan siya ni Lily ng gamot.

"I am not happy Caleb, pinagsisihan ko na pinasayaw ko kayong tatlo. Kung alam ko
lang na malalapnos ang mamahaling kutis ng mga Prinsipe ng Sartorias ay hindi ko na
ipinagpatuloy pa ang nangyaring pagsasayaw sa apoy" sabay sabay umismid ang tatlong
prinsipe sa sinabi ni Lily na mukhang hindi naniniwala. Kahit ako ay hindi
makukumbinsi na gugustuhin ni Lily na hindi matuloy ang sayawan na nangyari.

"I looked terrible.." ilang beses ko na itong narinig kay Evan na mukhang hindi
yata matanggap na magkakapilat ang likuran niya.

"Mawawala rin 'yan Evan, bakit ba ang laki laki ng problema mo?" nakisali na rin

si Harper na kaninang tahimik lamang.

"But it hurts, damn. Nakakahiya ang nangyari, dapat ay ipinalaban mo na lang kami
sa ilang daang mga embargo Lily" mabagal na umiling si Lily sa suwestiyon ni Evan.
Nito ko lang nalaman na ang halimaw na muntik nang kumain sa akin nang una kaming
magkita ni Zen ay tinatawag nilang mga 'Embargo'

Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit nag aalaga nang ganito kabangis na halimaw
ang mga Gazellian sa ilalim mismo nang kanilang palasyo. Papaano na lang kung
makawala ang mga ito?

"Magiging pabor sa inyo kung ipinalaban ko na lang kayo sa mga embargo" sagot naman
sa kanila ni Lily.

"So you really wanted us to suffer?" mabilis na tanong ni Evan kay Lily.

"Yes dahil may mali kayong tatlo. Ilang beses na sinabi sa atin ni amang hari na
huwag na huwag tayong magsasalita ng tapos at mukhang nakalimutan nyo na yata ang
bagay na 'yon" bahagyang natahimik ang tatlong prinsipe sa mga sinabi ni Lily.
Kahit ako ay natigilan nang biglang narinig ang salitang 'amang hari'

Abala pa rin si Lily sa likuran ni Caleb na hindi na matapos sa kakapitlag nito.

"What will happen to me? My girls won't be happy seeing my back like this.."
reklamo ni Finn na agad nagpatalim sa mga mata ni Lily. Bakit hindi na lang sila
manahimik? Lalo lang nilang pinag iinit ang ulo ni Lily.

Nang mapansin siguro ni Finn ang mga mata sa kanya ni Lily ay agad nitong binawi
ang kanyang sinabi.

"Oh, sorry my bad Lily. Makikinig na nga pala ako sa'yo, hindi

na ako makikipaglaro sa mga babae dahil sasaktan ko lang sila kapag nakita ko na
ang 'mate' ko" walang amor na sabi ni Finn na may kasama pang pag ikot ng mga mata.
"Ouch! Be careful! Dahan dahan naman Lily! Masakit" halos sabay na kaming
napabuntong hininga ni Harper sa paulit ulit na reklamo ni Caleb.

"Are you nuts Caleb? Wala pang isang oras ay maghihilom na 'yan, bakit ba
nagpapagamot pa kayong tatlo? Nag iinarte lang naman kayo mga kapatid, bumangon na
kayo dyan. Nakakahiya sa mga tagasunod natin, nakikita nila ang mga kaartehan
ninyong tatlo.." hindi kumilos ang tatlo sa sinabi ni Harper.

"Ako naman Lily" sabi naman ni Evan. Hindi na tinapos ni Lily ang paglalagay ng
gamot sa reklamador na si Caleb at nagsimula na siyang magpahid ng gamot kay Evan
na tahimik lang naman at walang ibang sinasabi.

"Alam mo Harper kung bakit nagpapalagay ang tatlong ito sa akin? Naglalambing lang
ang mga prinsipeng ito sa kanilang Ate, oo na pinapatawad ko na kayong tatlo"
napangisi na lang ako nang makitang sabay sabay ngumuso ang tatlong nakadapang mga
prinsipe sa sinabi ni Lily.

"No way, masakit lang talaga ang likod ko" ngusong sagot ni Caleb.

"Me too" mabilis na sabi ni Evan.

"Ayokong magkapilat" sagot din naman ni Finn.

"Sus! Kung ayaw nyong makipagbati sa akin hindi talaga kayo sasayaw sa harap ng mga
kababaihan ng Sartorias" natahimik ang tatlong prinsipe sa sinabi ni Lily habang
panay pa rin ito sa pagpapahid ng gamot sa

likuran ng mga kawawang prinsipe.

"Sinunod ko lang ang gusto mo dahil pinag uutos 'yon ni Dastan" giit ni Caleb na
mukhang ayaw talagang magpatalo.

"Talaga lang Caleb?" nakita kong tumaas na ang kilay ni Lily.

"Sorry for that Lily, hindi na ako magsasalita ng tapos" agad kaming napalingon sa
sinabi ni Evan. Okay, umamin na sa pagkakasala ang isa.

"Our fault, di na rin ako uulit Lily" ngumisi din sa kanya si Finn. Tanging si
Caleb na lang ang hinihintay naming lahat na magsalita.
"Alright, alright. I am sorry Lily, sorry na. Hindi na kita gagalitin, ayaw ko nang
mag fire dance. Masakit sa likod" ngiwing sabi ni Caleb. Nakita kong lumawak ang
ngisi ni Lily sa kanyang mga kapatid na nakadapang nakahilera.

Mabilis lang naman niyang hinalikan sa kanilang mga pisngi ang tatlong prinsipe na
nakahilera at hindi na nakaangal ang mga ito sa bilis ng mga pangyayari. Kahit ako
ay nagulat sa ginawa ni Lily. Damn, they're all cute.

"Oh, hayan na. Hindi na galit si Ate, bati na tayong apat ha? Huwag nyo na akong
ulit gagalitin dahil hindi lang sofa ang ibabato ko sa inyong tatlo" nakapamaywang
na sabi ni Lily habang nakangangang nakahawak ang tatlo sa kanilang mga pisngi na
mukhang nagulat sa ginawa ni Lily.

"What the hell is that Lily?" ilang beses pinunasanan ni Caleb ang kanyang pisngi.

"Nandito si Claret, hindi ka ba nahihiya?" iritado din na sabi ni Evan na

pinupunasan rin ang kanyang pisngi.

"What

the hell is 'Ate'? Bakit hindi na mawala 'yang halik na 'yan? Hindi na kami bata"
panay din ang punas ni Finn sa kanyang pisngi. Kapwa nakaupo na ang mga ito at
abala na sila sa kanilang mga pisngi na hinalikan ni Lily.

"Kinikilig lang kayong tatlo. Mahal na mahal nyo talaga si Ate Lily, I love you
too. Wag na ulit akong gagalitin, okay?" sabay sabay kumunot ang noo nang tatlong
prinsipe. At wala pang ilang sandali ay nawala na ang mga ito sa kanilang mga
inuupuan na parang mga bula.
Sabay sabay nagtawanan si Lily, Harper at Casper nang mawala ang tatlong prinsipe.

"That was awesome Lily" natatawang sabi ni Harper.

"Ikaw Casper, gusto mo rin ng kiss?" mabilis umasim ang mukha ni Casper sa sinabi
ni Lily.

"Wala akong ginagawang masama mahal na prinsesa" seryosong sabi ni Casper. Nagkibit
balikat lang si Lily sa sinabi nito.

"Maliligo lang ako" paalam sa amin ni Lily na siyang tinanguhan namin. Naiwan ako
kasama ang kambal ng mga Gazellian.

"Masanay ka na sa kanila Claret, sa aming magkakapatid si Lily at 'yong tatlo ang

magkakalapit. Si Dastan at Casper naman lagi ang magkasama.." bahagya akong tumango
sa sinabi ni Harper.

Kaya naman pala hindi kayang tiisin ng tatlo si Lily kapag nagagalit ito. Nakita ko
kung paano mag usap si Caleb, Evan at Finn kung paano nila susuyuin si Lily nang
babago pa lang sila binato nito ng sofa.

How I love their bond. Hindi ko tuloy maiwasang hindi mainggit sa kanila, hindi
lang miminsan na pinangarap kong magkaroon ng

mga kapatid noon na siyang imposible namang mangyari sa akin. Kahit kapitbahay na
mga kalaro ay wala ako noon. Bahagya akong napangiti ng mapait, masasabi kong hindi
ko masyadong naramdaman ang aking pagkabata.

Si Zen kaya? Parang wala namang kaclose si Zen, palibhasa lagi na lang siyang
nagyeyelo. Napangisi na lang ako sa sarili kong iniisip. Siguradong mapipikon si
Zen kapag nalaman niya itong iniisip ko.

Ang makitang may magkakapatid na ganito sa mundong ito ay masasabi ko nang isang
napakagandang tanawin. Hindi ko maiwasang hindi humanga sa haring nagpalaki sa mga
maharlikang ito. Maaari kaya naming buhayin ang haring ito kapag nakumpleto na
kaming apat na itinakdang babae?

"No way" sagot ni Casper kay Harper na pumutol sa aking iniisip. Nasaan na nga ba
kami?

"Anong no way Casper? Ikaw yata ang paborito ni kamahalan, laging ikaw ang hanap ng
unang prinsipe" umismid lang si Casper sa sinabi ni Harper. Agad kong nahabol ang
pinag uusapan nila sa sinabi ni Harper.

"Si Zen ang paborito ni Dastan, trust me" ako naman ngayon ang napangiwi sa sinabi
ni Casper. Papaanong si Zen? Hindi nga sila nag uusap.

"Casper, everybody loves Zen. Lahat yata tayo paborito siya, alam mo na sa ating
magkakapatid siya ang lubos na may kailangan ng atensyon" sabay natawa ang kambal
sa sinabi ni Harper.

"Dahil kapag hindi natin binigyan ng lubos na atensyon ang prinsipe ng mga nyebe ay
makakapanira siya ng isang buong emperyo" napatango na lang ako sa sinabi ni
Casper.
"Oo nga pala, may sulat

ka galing sa kanya Claret" agad gumuhit ang ngiti sa aking mga labi nang maalalang
may sulat nga pala ako mula sa aking prinsipe. Biglang nawala sa aming tabihan si
Harper pero agad din itong nakabalik dala ang sulat na galing kay Zen.

"Huhulaan ko, limang araw 'yan ginawa ni Zen" natatawang sabi ni Harper.

"Maiwan ko muna kayong dalawa" paalam sa amin ni Casper. Mabilis din na nagpaalam
sa akin si Harper dahil may kakausapin din daw siyang importanteng tao na kanina pa
niyang hinihintay. Kaya ang nangyari ay mag isa na lang ako sa loob ng silid na
ito.

Nakangiti kong binuklat ang sulat na galing kay Zen. Bahagya kong hinaplos ang
sarili kong mga pangalan na isinulat mismo ng mga kamay ng aking prinsipe.
Magandang sumulat ng mga letra ang pangalawang prinsipe ng Sartorias.

Claret Cordelia Amor

I love you. Mahal na mahal kita Claret.

I miss you my Cordelia Amor, ikaw lang ang iniisip ko sa bawat pagpupulong na
dinadaluhan namin ni Dastan. Sumasakit na ang ulo ko sa walang katapusang pag uusap
ng mga bampirang ito.

Hindi ko maiwasang hindi matawa, hindi ba at bampira din siya? Siya pa nga ang
prinsipe nila. Dapat ay makinig siya sa mga pagpupulong, para saan pa at sumama
siya kay Dastan? Baka pinasasakit lang niya ang ulo ni kamahalan.

Muli kong pinagpatuloy ang pagbabasa ng kanyang sulat. Napapakagat labi na lang ako
para pigilan ang aking pagtawa. Damn this vampire prince, pinapangiti niya ako sa
simpleng sulat na ito.
 Damn these prince

duties. I'm dying baby, I need your fangs, I need to see you. I need you baby. I
miss you. Inuuhaw ako ni Dastan dito. Ilang beses na akong iniirapan ni kamahalan,
hindi niya ba naiintindihan ang nararamdaman ko Claret? Hirap na hirap na ako kapag
malayo ka sa akin.

Napahawak na lang ako sa aking namumulang mga pisngi, alam ba ni Zen ang sinusulat
niyang ito? Para na akong baliw sa kangingisi sa mga binabasa ko. Para siyang
batang paslit na nagsusumbong sa akin. Napapailing na lang ako habang iniisip ang
anumang reaksyon ni kamahalan kay Zen, baka sobrang init na ng ulo nito sa
pangalawang prinsipe dahil sa pag iinarte nito. Hindi na ako nagtataka kung
iniirapan na siya ni kamahalan.

Muli kong pinagpatuloy ang pagbabasa.

Hirap na hirap akong matulog kaya sa tuwing wala kaming pagpupulong muli akong
gumagawa ng mga yelong kahawig ng aking dyosa. Ito na lang ang alam kong maaari
kong gawin habang malayo ako sa'yo Claret.

Bahagya kong nalukot ang sulat ni Zen. What the fuck!? Zen. Gumawa na naman siya ng
mga ice scupture ko! Buti sana kung mga nakadamit! Hubad na hubad lang naman ako.
Oh damn this vampire prince.

I love you Claret. Kung maaari lang kitang kasama kung saan ako magpunta. I miss
you, gusto ko nang bumalik sa Sartorias. I want to kiss you badly.

Hindi ko na napansin na nakahawak na ako sa aking dibdib. Damn, sulat pa lang ni

Zen ay nagkakaganito na ako. Paano pa kaya kapag umuwi na siya? I miss you too
Prince Zen.

I'll go home soon. I love you Claret Cordelia

Amor..

Second Prince of Parsua Sartorias

Zen Lancelot Gazellian

Muli ko nang itinupi ang sulat ni Zen sa akin. Ang kauna unahang sulat na natanggap
ko mula sa pangalawang Prinsipe ng Sartorias.

Hahakbang pa sana ako palabas ng silid nang biglang nabuksan ang pintuan, iniluwa
nito si Lily at Harper. Sa likuran nito ay isang babae na may talukbong at may
hawak na napakalaking kahon.

"Claret nandito na ang kasuotan mo sa ating darating na pagdiriwang.." masiglang

bungad sa akin ni Harper.

Hindi ko alam kung bakit bigla na lang akong kinabahan sa presensiya ng babaeng may
hawak ng kahon. What the hell is wrong with me?

Nang akma ko nang aabutin ang kahon ay bigla na lang tumunghay ang babaeng
nakatungo at natanggal na lang ang talukbong nito. Kusang namula ang aking mga mata
maging ang kanyang mga mata ay namula rin nang magtama an gaming mga mata sa isa't
isa. Mabilis kong inilingon ang sarili ko sa posisyon ni Lily at Harper.

Both of them are not moving. What the hell is happening?

Don't tell me? nangangatal kong muling ibinalik ang aking paningin sa babaeng may
hawak ng malaking kahon.

"Ako nga Cordelia Amor.." napaatras na lang ako. Anong ginagawa niya dito?

"Huwag kang matakot, tayong dalawa ang magkakampi dito" muli akong nagpatuloy sa
pag atras. Hindi niya ba alam na delikado ang buhay niya sa palasyo?
"Why are you here? Hindi nila patatagalin ang buhay mo sa loob ng palasyong ito"
nangangatal na sabi ko sa kanya.

"'Yon ay kung hahayaan mo itong mangyari, pareho tayong mapapahamak Cordelia.

Makipagtulungan ka sa akin, kailangan natin ang isa't isa.." muli pa sana akong
sasagot nang mabilis nabago ang posisyon naming lahat.

Nakanganga na ako ngayon sa nakasaradong pintuan. What the fuck is going on?
Napatulala na lang ako nang muling nabuksan ang pintuan at muli nitong iniluwa si
Lily at Harper parehong pareho sa nangyari kanina lamang.

"Claret nandito na ang kasuotan mo sa ating darating na pagdiriwang.." ito ang

sinabi ni Harper kanina. Wala man lang pagkakaiba sa mga pangyayari. Ito na ba ang
kanyang kapangyarihan? Sa papaanong paraan ko ito kakailanganin?

"Isang karangalang ipagtahi ng kasuotan ang napakagandang dyosa mula sa salamin.."

papaano niya naikukubli ang presensiya niya mula sa mga maharlikang ito?

Nangangatal kong inabot sa babaeng kayang manipulahin ang oras ang kahon na
naglalaman ng aking kasuotan. At hindi ko maiwasang hindi mapangiti ng mapait.

Nasa harapan ko na ang babaeng maaring sumira sa relasyong mayroon ako sa pamilyang
sumalubong sa akin mula sa napakagulong mundong ito.
--

VentreCanard

=================

Chapter 39

Chapter 39

Hindi ko mapigilan ang malakas na pagpintig ng aking puso habang nakikipagtitigan

sa 'mananahi' na siyang nagdala ng aking kasuotan para sa darating na pagdiriwang.
Sa halip na tuwa ang maramdaman ko dahil abot kamay ko na napakagandang kasuotan na
pinasadya pa ng mga Gazellian para sa akin ay takot, kaba at pagkagulat ang
bumabalot sa aking pagkatao sa mga oras na ito.

Sa loob nang napakalaking kwartong ito, tanging kami lamang dalawa ang
nakakaintindi ng totoong sitwasyon. Ang pagtatagpo naming ito sa napakaagang
panahon at sa ganitong pagkakataon ay isang napakalaking hudyat na may anumang
maaaring mangyari sa mga susunod na mga araw o higit ay sa susunod na mga oras.

"Claret? Are you fine? You looked pale, kinakabahan ka naman masyado! Don't worry,
nasa likuran mo lang kami kapag ipinakilala ka na sa harap ng mga bampira" pilit
akong ngumiti sa sinabi ni Harper. Kung sana ay ito na lang ang dahilan ng
pamumutla ko.

"Gusto mo ba na isukat?" tanong naman sa akin ni Lily. Siya na mismo ang umagaw sa
kahon na hawak ko para ipatong ito sa isang lamesa.

"Mauuna na po ako, mga mahal na prinsesa" tumango ito kay Lily at Harper na abala
na sa pagtingin sa aking kasuotan bago ito makahulungang sumalubong ng titig sa
akin.

"Hanggang sa muli nating pagkikita, dyosa mula sa salamin" tumango din ito sa akin
na hindi ko na nagawang masagot. Nakita ko na bahagyang napalingon sa kanya si Lily
na mabilis din naman na nagkibit balikat. Damn, kinakabahan na ako.

"Come on,

Claret.." hindi ko na namalayan na nasa likuran ko na pala si Harper na pilit na

akong itinutulak.

Si Lily ang nag alis ng aking saya sa kahon at halos mapanganga na lang ako nang
tuluyan ko na itong makita. Paano nagawa ang napakagandang sayang ito sa
napakaikling panahon? Bawat anggulo at detalye ng kasuotang ito ay tagalagang
nakakamangha. Talaga ba na isusuot ko ito? Maaari ba itong isuot ng bampirang hindi
dugong bughaw?

A champagne chiffon gown with top crystal lining and a fur flowing white dress
coat.

Sa tagal ko nang nananatili sa mundong ito, hanggang ngayon ay hindi pa rin ako
masanay sa mga kasuotan pero hindi ko akalaing mas may igaganda pa pala ang mga
sayang masusuot ko.

"Sa akin ba talaga ito? Hindi kaya sa inyo ito Lily, Harper?" hindi ako
makapaniwala habang hinahaplos ko ang makapal na kasuotan na ito.

"This gown was especially made for you Claret. It was supposed to be black, or
anything dark color but Zen insisted the color white" sabay ngumisi sa akin si
Harper at Lily.
"He wants it white, the color of his snow. The color of his power, isn't he sweet?"
hindi ko mapigilang hindi mapangiti sa sinabi ni Harper.

"Romantically idiot Harper, our traditional dress are dark colors. Palibhasa
gustong gusto na niyang ipamukha sa buong emperyo ng Parsua na sa kanya si Claret.
What would you expect? He's a Gazellian" muli kong naalala ang unang beses na
kinagat ako ni Zen sa aking palapulsan sa harap ng mga konseho at matataas ng mga
bampira ng kahariang ito.

He's

very territorial from the very beginning. Agad kong kinurap ang aking mga mata nang
maramdaman kong namumula na ito. Damn, I'm missing him. Nauuhaw na ako sa aking
prinsipe.

"Isusukat mo ba Claret?" tanong sa akin ni Harper.

"Hindi na, sa pagdiriwang ko na lamang ito susuotin" hindi na nagprotesta ang

dalawa sa sinabi ko.

Nagkaroon pa kami ng maiksing pag uusap tatlo bago ako namaalam sa kanila na
kailangan ko na nang pahinga.

Kasalukuyan na akong nakahilata sa kama habang paulit ulit na binabasa ang sulat sa
akin ni Zen. Dahil kung hindi ko ito muling babasahin ay muli ko na namang iisipin
ang sitwasyon namin ng babaeng kayang manipulahin ang oras, anong kailangan kong
gawin? Anong kilos ang gagawin niya? Hindi kaya makasama ito sa mga Gazellian?

Pilit kong inalis ito sa aking isipan at muli kong binasa ang sulat ni Zen, ito na
lang ang nagsisilbing lakas ko sa mga oras na ito, pero sigurado akong kapag
nalaman ni Zen itong ginagawa ko ay malaki na namang pagtatalo ang mamamagitan sa
aming dalawa.
Hanggang ngayon ay isang malaking tanong pa rin ang kailangan namin sa isa't isa
nang babae. Bakit ako pa ang kinailangan niya? Isang itinakdang babae na wala
namang lakas at kakayahang maipagmamalaki?

Ibinalot ko ang sarili ko sa kumot ni Zen na ilang beses ko nang ginawa simula nang
pumasok ako sa kanyang kwarto, parang yakap ko na rin ang aking prinsipe sa
ginagawa kong ito.

I can even smell his addictive and enslaving masculine scent. Para saan pa ang
magandang kasuotan na ibinigay

nila sa akin kung wala ang aking prinsipe? Gusto kong makita niya akong suot ang
saya na siyang sumisimbolo sa kanyang kapangyarihan.

Inihapos ko ang sarili ko sa unan ni Zen habang mas ibinabalot sa aking katawan ang
kanyang kumot. Kung sana ay siya na lamang ang katabi ko, nangungulila na ako sa
kanya.

Bukas na ang hinihintay ng lahat, ang pagdiriwang na magpapakilala sa akin. Gusto

kong nandito si Zen para suportahan ako pero alam kong may mas importante siyang
kailangang gawin na siyang dapat ko nang tanggapin.

Tanging ang prinsipe ng mga nyebe ang naglalaro sa aking isipan hanggang sa tuluyan
na akong tangayin ng antok.

--

Maaga akong nagising dahil sa maingay na boses ni Lily at Harper. Hindi ko na rin
mabilang ang dami ng mga tagasunod na nakadungaw sa kama ni Zen na siyang tinulugan
ko.
"Kailangan nyo na pong maligo" nahihiya akong bumangon. Bakit kailangan ganito
kadami ang mga tagasunod ngayon? One is enough but five? Seriously?

"Magmadali kayo, ayusan nyong mabuti si Claret" utos ni Lily sa mga tagasunod.
Napatitig akong sandali sa kanya nang maalala ko si Adam, ngayon ito dadating para
kausapin si Lily.

"Ayos lang ako Lily, maaari nyo na akong iwan ni Harper sa kanila. Hindi ba at
lalabas pa kayo ng palasyo? Go on, I am fine here. Intindihin nyo ang mga
mamamayang sabik makipag usap sa kanilang mga prinsesa, isang taon din nilang
hinintay ang araw na ito" sabay ngumiti sa akin si Harper at Lily na sumisigaw ng
kagandahan sa kanilang mga eleganteng

kasuotan.

"See you later" bulong sa akin ng dalawa bago ito mga nawala nang isang iglap sa
aking mga mata.

Tumagal siguro ng dalawang oras ang nangyaring pag aayos sa akin bago ako
nakapagbihis at nakalabas ng aking kwarto. Hindi ko pa isinusuot ang saya na
ipinatahi ng mga Gazellian, dahil mamaya pa daw ito sa gaganaping sayawan.
Nakatanaw lamang ako mula sa pinakamataas na palapag ng palasyo habang pinapanuod
ang mga bampira ng Sartorias na dumadami na sa harap ng palasyo.

Mahigpit na bilin sa akin ni Lily na hindi pa ako maaaring magpakita sa mga bampira
hanggang hindi pa ako pormal na nakikilala ng lahat na siya namang sinang ayunan
ko. Hindi ko pa rin alam kung paano makiharap sa ibang mga bampira, tanging mga
Gazellian, si lolo at si Rosh ang nakausap ko nang matagal.

Pinili ko na lamang manuod mula sa malayo, at dahil bahagya nang natututo ang aking
mga mata sa mga kakayahang bampira. Nakikita ko na nang mas malinaw ang mga
nangyayari kahit napakalayo na nito. Kasalukuyang nakikipag usap si Evan sa isang
pamilya, si Casper naman ay may kausap na limang mga babae na halatang halata ang
paghanga sa kakisigan ng prinsipe, si Finn naman ay may kausap na mga kalalakihan
at kapwa sila nagtatawanan, si Harper ay may kausap na magkasintahan. Hindi ko na
hinanap kung nasaan si Lily dahil alam kong magkasama na sila ngayon ni Adam. Si
Caleb naman ay may buhat sa kanyang likuran na tatlong batang bampira habang
hinahabol sila nang iba pang mga bata.

Napapangiti na lang ako habang nakikitang nakangiti ang mga Gazellian habang
nakikisalamuha

sa mga mamayang kanilang nasasakupan. Hindi sila ang tipikal na mga maharlika na
mapangmataas at laging nakamata sa agwat ng kanilang mga katayuan sa kaharian.
Hindi ko makita sa kanilang ginagawang ito ang obligasyon, ang tanging nakikita ko
lamang ay ang pagkawili sa kanilang mga mata.

Anong sinasabi ni lolo na walang nakamana kay haring Thaddeus? These gorgeous
Gazellians are born leader.

Hindi ko na napansin ang oras sa kapapanuod sa mga pangyayari sa labas ng palasyo,

naabala lamang ako nang may tagasunod na lumapit sa akin para sabihing kailangan ko
na daw magbihis dahil dumadating na ang mga panauhin mula sa iba't ibang kaharian.

Pinagtulungan ako nang ilang mga tagasunod para bihisan, kapwa mga humahangang mga
mata ang sumalubong sa akin nang tuluyan na akong makalabas ng kwarto. Mabilis
nakalapit sa akin si Evan at Caleb na nakapagpalit na rin ng mga kasuotan, kahit
sinong babaeng bampira ay mapapatulala na lamang sa dalawang prinsipeng ito.

Sabay nilang inilahad ang kanilang mga kamay para alalayan ako. Nakangisi lamang sa
likuran si Finn, Casper, Harper at Lily na mga nakasuot na rin ng mga eleganteng
kasuotan.

"Baka tuluyan nang mabaliw si Zen kapag nakita ka niya Claret" natatawang sabi ni
Caleb.

"Matagal na 'yong baliw Caleb" matabang na sabi ni Evan na siyang nakapagpatawa sa

aming lahat.

Sa koloseyo gaganapin ang malakihang sayawan kung saan bukas ito para sa lahat,
maharlika man, kilalang mga bampira, may matatas ng mga posisyon at mga panauhing
pandangal mula sa iba't ibang kaharian.

Nang sandaling
pumasok ang mga Gazellian kasama ako ay halos lahat yata ay namula ang mga mata at
bahagyang yumuko para magbigay respeto sa tinitingalang magkakapatid hindi lamang
sa Kaharian ng Sartorias, kundi sa buong Emperyo ng Parsua.

Agad akong humanga sa ayos ng koloseyo. Halos mabalot ito nang malakristal na mga
ilaw na kung titingnan ay parang gawa pa sa mga dyamante ang maliliit na detalye
nito. May mga nagliliyab na apoy sa bawat sulok na siyang hawak ng estatwa ng mga
babae, kung hindi ako nagkakamali ay mga itinakdang babae ito. May kulay gintong
lamesa kung saan nakahilera ang iba't ibang klase ng prutas at matatamis na
pagkain. Hindi rin nawala ang mga alak at higit sa lahat ang nakakauhaw na dugo na
siyang pangunahing handa sa gabing ito.

Hindi lang ito, maging ang mga bampira sa loob ng koloseyong ito ay talagang
nagniningning sa kanilang kagandahan at kakisigan.

Habang naglalakad kami ay nararamdaman ko na ang titig nila sa akin, may ilan akong
naririnig na mukhang may ideya na sa akin, may mga humanga at karamihan pa rin ay
nagtataka. Nagsimula nang magsalita si Lily sa entablado.

"Magandang gabi sa inyong lahat. Muli ay nagkasama sama tayo sa taunang pagdiriwang
na ito, lubos akong nagpapasalamat sa lahat nang mga nakarating at dadating pa na
siyang mas ikatutuwa ng aming pamilya. Hinihiling ko ang inyong buong presensiya
hanggang sa matapos ang pagdiriwang na ito. Maraming salamat at muli, magpakasaya
kayong lahat!" malakas na sabi ni Lily. Agad na may lumabas na kulay puting usok
mula sa tagiliran ng koloseyo na siyang nakapagpagulat sa

lahat kasabay nito ang malakas na pagtambol hudyat ng pag uumpisa ng kasiyahan.

Hindi pa man nakakailang hakbang mula sa entablado si Lily ay mahigpit niya akong
niyapos.

"Maraming salamat Claret, maraming salamat.." yumakap na lang ako pabalik sa kanya.
Alam ko kung para saan ang 'salamat' na ito.

"Walang anuman" mahinang sagot ko sa kanya.

Nagsimula na ang sayawan, halos hindi ko na makitang nakaupo si Lily at Harper
dahil sa dami ng mga kalalakihang nagyayaya sa mga ito. They're the princess
afterall, siguradong napakalaking pagkakataon na ito para sa mga kalalakihan.

Hinahapong umupo sa tabi ko si Lily.

"Sakit na ng paa ko" natatawang sabi niya na nginitian ko lamang.

"Wala ba na lumalapit sa'yo Claret?" nagtatakang tanong niya sa akin. Umiling lang
ako, hindi naman bumigat ang pakiramdam ko dito dahil mas gusto ko lamang manuod sa
kanila.

"Siguro ay nakaabot na sa kanila ang ibig sabihin ng suot mo. Zen and his
possessive acts, kahit wala siya ay nabakudan ka na" nakitawa na lang ako sa sinabi
ni Lily.

"I need a break.." umupo na rin sa tabi ko si Caleb. Hindi rin nagtagal ay naupo na
rin si Finn at Evan na ganito rin ang daing. Bakit lagi na lang magkakasunod ang
tatlong ito?

"Tumayo kayong tatlo, madami pang babae ang naghihintay sa inyo. Dance with them,
hindi ba at mas nakakapagod makipaglaban sa mga embargo kaysa makipagsayaw?"
napasubsob na lang si Caleb sa lamesa. Si Evan ay nakakunot na ang ulo at mukhang
malapit na rin uminit

ang ulo habang si Finn ay tulala na.

"Bakit hindi nyo tularan si Casper? Look at him? Wala siyang tigil sa pagsasayaw sa
mga babaeng naghihintay sa kanya" napatango na lang ako, si Casper at Harper ay
talagang mga hindi napapagod.

"Naaawa na ako kay Casper. Look at him, pawisan na ang kawawang prinsipe sa
kasasayaw. Takot na lang niya sa'yo Lily, mas natrauma pa ata siya sa fire dance na
nangyari kaysa sa aming tatlo" natatawang sabi ni Caleb na sinabayan rin ng tawa ni
Evan at Finn.

Nang mapansin nila siguro na nakatitig lang sa kanila si Lily at hindi man lang
tumatawa ay mabilis na tumayo ang tatlong ito.

"Sinong may sabi na magpahinga kayong dalawa? Tayo na mga Prinsipe ng Sartorias.
Let's rock the dance floor!" pilit na sabi ni Caleb.

"What else? I preferred girls to dance with, than fire ruining my skin" maarteng
sabi ni Evan na may pag uunat pa.

"Ilan na ba ang naisayaw ko ngayong gabi?" kamot ulong sabi naman ni Finn.

Nang makaalis silang tatlo ay nakangisi akong bumaling kay Lily.

"Mahal na mahal ka talaga ng tatlong 'yon Lily" tumaas lang ang kilay niya habang
pinagmamasdan ang mga ito.
"Mas mahal ko ang mga kapatid ko Claret, kami na lang walo magkakasama hindi pa ba
namin mamahalin ang isa't isa?" napatitig ako sa nakangiting prinsesa na
kasalukuyang nanunuod ng pagsasayaw ng kanyang mga kapatid.

"Ako ang kauna unahan makakaaway
tinangka nilang saktan ang aking
best, even Harper. Kaya huwag mo
na masama akong magalit.." kahit
sinasabi niyang ito.
ng mga babaeng itinakda para sa kanila kapag
mababait na mga kapatid. My brothers deserve the
nang sasaktan muli si Zen, Claret. Alam mo naman
pabiro ang tono ni Lily alam kong seryoso siya sa

Hindi ko siya gustong saktan Lily..

Hindi ko na ito naisatinig dahil alam ko sa sarili kong maaari kong masaktan si Zen
dahil sa nabuo kong desisyon na pagtulong sa babaeng pilit niyang ipinalilimot sa
akin.

--

VentreCanard

=================

Chapter 40

Chapter 40
Masiglang masigla pa rin ang kasiyahan, magandang tugtugan, walang tigil na
paghahakot ng mga tagasunod ng mga masasarap na pagkain, walang katapusan na
tawanan mula sa iba't ibang mga bampira may posisyon man o wala. At higit sa lahat
ang masasayang mga Gazellian na siyang punong abala sa malakihang pagdiriwang na
ito.

Lubos siguro akong masisiyahan sa pagdiriwang na ito kung nandito si Zen. Akala ko
kanina ay ayos lang sa akin na manuod na lamang habang may mga nagyayayang makipag
sayaw kay Lily at Harper. Pero mukhang hindi pa rin maaalis sa isang babae ang
kagustuhang may isa man lang prinsipe na mag alok sa kanya ng sayaw.

Nasa karakter kaya ni Zen ang mga ganitong bagay? Isasayaw niya kaya ako kapag
nandito siya sa pagdiriwang? Mula sa mga narinig ko kay Harper at Lily si Elizabeth
lamang daw ang nagkaroon ng pagkakataong maisayaw si Zen na kailanman ay hindi na
nasundan pa.

Hindi ko tuloy maisawang maalala ang ilang pangyayari sa buhay ko nang nasa mundo
pa ako ng mga tao. Kahit kailan ay hindi ako pinayagan ni lola na dumalo sa mga
ganitong pagdiriwang sa takot na mahawakan ako ng mga lalaki. Ang tanging nagagawa
ko na lang ay makinig sa kwentuhan ng mga kaibigan kong babae tungkol sa mga 'mala
fairytale' na kasiyahan na kanilang nadadaluhan.

Sinong mag aakala na kasalukyan na akong nasa ganitong sitwasyon, napapalibutan na

ako ng mga totoong prinsipe at prinsesa at tahimik na nakaupo sa kalagitnaan ng
kasiyahan na nagaganap sa isang napakalaking koloseyo na nababalutan ng mga
dyamante at nagliliyab na mga apoy.

/>

Mabilis kong tinanggal ang namumuo kong mga luha, bakit nga ba sa pagkakataong ito
pa nawala si Zen? I need him, lalo na at ito ang kauna unahang beses na
pakikiharapan ko ang mga bampira ng Parsua. Anong gagawin ko sa magandang kasuotan
kong ito, kung wala ang aking prinsipe?

Naagaw ang atensyon ko at ng mga bampira nang umingay ang malaking musiko kung saan
hudyat na may isang importanteng bisita na papasok sa koloseyo. Nang sandaling
mabuksan ang napakalaking pintuan ay agad kong nakilala ang magkakapatid na bampira
na nagsisimula nang pumasok.

King Tobias, his sister who is interested with Zen and his other brother. Nasaan si
Rosh? Hindi ba siya imbitado dito? o maaaring siya ang ipinadala ni Haring Tobias
sa pagpupulong?
Napangiwi ako sa aking iniisip, that might result to a disaster. Hindi magandang
pagsamahin sa mga pagpupulong si Zen at Rosh dahil kahit kailan ay hindi
magkakasundo ang dalawang ito.

"King Tobias Ceasar Le'Vamuievos of Parsua Deltora" bahagya akong naliyo sa haba ng
pangalan ni Haring Tobiasn. Napansin ko na masyado pala talagang mahahaba ang
pangalan ng mga bampira. Kahit ang mga pangalan ng Gazellian ay nahirapan akong
tandaan noon.

Lahat ng mga mababang bampira ay nagbigay pugay sa kanyang presensiya. Maging ako
ay marahang yumuko nang sabihin ang kanyang pangalan. Sinalubong sila ng mga
Gazellian na pinangunahan ni Lily.

Mabilis nawala sa kanilang tabi ang lalaking Le'Vamuievos habang pansin ko naman
ang pag gala ng mga mata ng babaeng Le'Vamuievos, hanggang ngayon ay hindi ko pa
kilala ang

dalawang ito. Tanging si Rosh at Haring Tobias lang ang kilala ko sa Deltora.

Muli kong pinagmasdan ang prinsesa ng Deltora na mukhang may hinahanap talaga. At
kung hindi ako nagkakamali ay si Zen ang hinahanap niya, habang nililibot niya nang
tingin ang buong kapaligiran ay aksidenteng nagtama ang aming mga mata. Mabilis
niya akong inirapan na siya namang inaasahan ko nang gagawin niya.

Ako lang naman ang pumutol sa malaking pantasya niya sa aking prinsipe.

Hindi ko na lang siya pinansin at hinintay ko na lang na may dumating pang mga
panauhin. Malaki ang pinagtataka ako kung bakit walang dumadating na mga hari at
may mga posisyong mga panauhin mula sa ibang mga kaharian, katulad ng Avalon at
Trafadore. Hindi pa rin ba maganda ang ugnayan ng mga ito sa Sartorias?

Muling bumalik sa kasiyahan ang lahat, kasalukuyang kausap ni Lily si Haring Tobias
habang abala na muli ang natitirang mga Gazellian sa pakikipag sayaw, pakikipag
usap sa iba't ibang mga panauhin.

"Nasaan si Zen? Iniwan ka lang niya dito? What's with your dress? Hindi mo ba alam
na masyadong papansin ang kulay ng kasuotan mo?" kitang kita ko ang disgusto niya
sa akin sa paraan ang pagtitig niya. Hindi ko natatandaan na naging malapit kami sa
isa't isa para bigyan niya ako ng mga kumento na ganito.

"Zen wants this dress for me. White is the color of his snow" tumaas ang kilay niya
sa sinabi ko bago siya sumimsim ng dugo sa kanyang kopita.

"Where is Zen?" pabalang na tanong niya sa akin.

"Nasa pagpupulong" tipid

na sagot ko. Nangunot ang noo ko nang marinig ko siyang tumawa. May nakakatawa ba
sa sinabi ko?

"Pagpupulong? Tapos na ang pagpupulong, anong pagpupulong pa ang dadaluhan ng

Prinsipe ng nyebe?" sarkastikong tanong nito sa akin.

"Mahal na prinsesa, kung tapos na ang pagpupulong ay agad babalik sa palasyo si

Zen. Kasama niya si kamahalan, sabay silang babalik dito. Sa huli kong
pagkakaalala, hindi tayo nag uusap ng ganito. May kailangan ka ba sa akin?" lalong
umarko ang kilay niya sa sinabi ko.

"Kilala mo ba ang kausap mo? Huwag mong talasan ang dila mo kapag may kausapan kang
maharlika. Huwag mong kalimutan na 'tao' ka lang na dumapo sa mundong ito. Wala
kang karapatang magmataas dahil kahit anong gawin mo huwad ang dugong nanalaytay sa
mga ugat mo. Tao ka lang na nagpupumilit sumikmik sa mundo ng mga bampira, tandaan
mo 'yan" natigilan ako sa sinabi ng babaeng bampirang ito. Nag iinit ang dugo ko sa
kanya. Damn. Kung nasa mundo ako ng mga tao ay ipinalapa ko na siya sa mga alaga
kong aso.

Lumapit ba siya sa akin para maghanap ng away? Ganito na ba talaga kalalim ang
galit niya sa akin at halos ipagdildilan niya sa akin na isa akong mahinang 'tao'
noon, bagay na kailanman ay hindi ko itatanggi.

Pinili kong sumagot sa kanya ng kalmado.

"I have a pureblooded grandfather, may dugong bampira na ako noon pa man mahal na
prinsesa" nakita kong siyang ngumisi sa sinabi ko.

"Ipinagmamalaki mo na ang kakarampot mong dugong bampira? Nakakaawa talaga kayong

mga tao, kung hindi pa kayo

mahahaluan ng aming dugo hindi niyo makakamit ang artipisyal na kagandahang

ipinangangalandakan nyo sa mundong ito" agad kong tinabig ang kamay niya sa pisngi
ko. At nag init ang ulo ko sa sinabi niya, artipisyal? Sinasabi niya ba na
artipisyal ang kagandahan kong ito? Pinaghirapan itong alagaan ni lola! Siguro ay
luminaw ang mata ko, mas pumuti at humaba ang buhok pero ang kagandahan kong ito ay
taglay ko na simula bago pa man ako naging bampira.

"Mahal na prinsesa, pinapaalam ko sa'yong taglay ko na ang kagandahang ito bago pa

man ako maging ganap na bampira. Kung hindi mo matanggap na higit na mas maganda
sa'yo ang dating taong katulad ko, hindi ko na problema 'yon. Tanggapin mo nang
hindi kailanman mapapasayo ang pangalawang prinsipe ng Sartorias. Dahil matagal na
siyang nagpaangkin sa isang dating taong katulad ko na may kakarampot na dugong
bampira" bahagya akong tumungo sa kanya bilang paggalang at tinalikuran ko na siya.
Marunong ako rumespeto sa mga nakataas sa akin, siya itong bastos at parang hindi
isang maharlika kung magsalita.

Ako na ang umiwas sa gulo. Pagdiriwang ito ng mga Gazellian na siyang pinaghirapan
nilang paghandaan, ayokong masira ito nang dahil lamang sa akin.

"Hindi tinatalikuran ang mga maharlika! Talagang bastos kayong mga tao?!" marahas
niyang hinila ang braso ko na agad ko namang binawi. Mabilis kong sinulyapan ang
grupo ng mga bampira na maaaring makarinig sa usapan namin ng prinsesang ito ng
Deltora. Malaki ang pasasalamat ko at mukhang wala pa namang nakakapansin sa
pagtatalo naming dalawa.

"Ayoko nang makipag

usap sa'yo mahal na prinsesa, maaari lang lumaki ang pagtatalo natin kung hindi ako
ang lalayo" pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Kahit kating kati na ako para
sabuyan siya ng likidong ginawa ko na kayang lumapnos sa balat ng isang bampira.

"Nagmamalinis? Hanggang ngayon ay napakalaking tanong pa rin sa akin kung bakit

kailangang sa mundo pa ng mga tao kumuha ng mga itinakdang babae. Hindi hamak na
mas malalakas, magaganda at tunay na mga bampira ang nandito sa mundong ito. Kung
tutuusin ay kayong mga taong naging bampira ang nagpapagulo sa aming mundo!"
napansin ko na namula ang mata ng prinsesa at parang gusto na niya akong saktan.
Agad akong napaatras, hindi ko alam ang gagawin ko. Lalabanan ko ba siya?

Nang sulyapan ko ang mga Gazellian ay kapwa mga abala ang mga ito.

"Mahal na prinsesa.." nanlaki ang mata ko nang nasa akma na siyang isasaboy ang
dugo sa aking puting saya. No!

Pilit akong umatras hanggang sa mawalan ako ng balanse, fuck. Matatapon ang dugo sa
saya ko. Napapikit na lang ako habang hinihintay ang aking pagbagsak pero ilang
minuto na yata akong nakapikit ay hindi man lang ako nakakaramdam ng pagkirot sa
aking katawan.

"Rosh? Bakit napakapakialamero mo?!" angil na sabi ng prinsesa. Si Rosh ang

sumambot sa akin?

Inalalayan niya akong makatayo ng maayos bago kami sabay na humarap sa prinsesa na
nangangatal ang kamay habang hawak ang kopita na wala nang dugo. Nang tunguhin ko
ang sarili ko ay walang bahid ng dugo ang saya ko na siyang aking pinagpasalamat.
"Hindi ko na nagugustuhan

ang mga ginagawa mo Heloise" malamig na sabi ni Rosh na nakapagpanganga sa kanyang

kapatid.

"Oh shit, makakarating kay Zen ang kalandian nyong dalawa!" nagawa pa niyang ibato
sa amin ni Rosh ang kopitang hawak niya na agad namang nasambot ni Rosh nang walang
kahirap hirap.

Mabilis akong binitawan ni Rosh at ilang beses niyang pinagpagan ang kanyang mga
balikat.

"Salamat" tinitigan niya lang ako na parang walang kahit anong interes.

"Nakatingin na si Tobias dito, ako na ang pumunta dahil may kausap pa siya. Dapat
kapag mga ganoon, sinasabuyan mo na ng mga orasyon mo" napapahanga na lang ako sa
sinasabi niya na parang hindi niya kapatid ang masasaktan sa pinapagawa niya sa
akin. Paano niya nalaman na nag oorasyon na ako?

"Easy, narinig ko sa mga Gazellian" tamad na sabi niya na parang narinig niya ang
nasa isip ko.

"I am not psychic, madali lang mabasa ang iniisip mo base sa mga ekpresyon mo.
Humans can't really hide their emotions, that's why you are treated as weaklings"
tinalikuran na ko ni Rosh pero agad ko siyang hinila nang makitang ang likuran ng
kasuotan niya ang punong puno ng dugo.

"Rosh, may dugo ka sa likuran mo. Sa'yo naisaboy ng kapatid mo" narinig ko siyang
napamura habang sinisilip ang kanyang likuran.

"I should go, inaantok na rin ako sa pagdiriwang na ito"

"Rosh, I can lend Zen-" hindi ko na naituloy ang sasabihin ko dahil sa mabilis
niyang pagtutol.

"What the hell is that Claret?"

napatulala na lang ako nang hantarang maghubad sa harapan ko si Rosh at walang

kahirap hirap niyang inihagis sa apoy ang kanyang kasuotan.

"Mas pipiliin ko na lang ipakita ang panloob kong kasuotan kaysa hiramin ang
kasuotan ng walang kwenta mong prinsipe. Magkaliwanag nga tayo, nagpapansin ka ba
sa akin Claret? Nakipaglaro lang ako sa'yo noon para lalong galitin si Zen, huwag
kang masyadong umasa sa akin hindi ko tipo ang mga babae ni Zen" ako naman ang
napatulala ngayon sa sinasabi niya. Simula umpisa pa lamang ay hindi na ako
naniniwala sa kunwaring interes niya sa akin. Siya itong masyado kung mag isip.

"Pinapatawa mo ba ako Rosh? Alam kong nakikipaglaro ka lang sa akin noon pa man.
Alam kong matagal ka nang baliw sa isang babae, hindi mo ba alam na nagkita na tayo
noon sa nakaraan? Gusto mo ba na sabihin ko sa'yo ang eksaktong mga salitang sinabi
mo sa akin?" nangunot ang noo niya sa sinasabi ko.

"What the hell are you talking about?" nagkibit balikat na lang ako sa kanya saka
ngumisi.

"Maraming salamat sa tulong mahal na prinsipe, mas makisig pa rin sa'yo si Zen"
lalong hindi ko na maipinta ang mukha niya na siyang hindi ko na pinansin dahil
tinalikuran ko na siya.

"Claret, wait.." agad niyang hinagip ang mga kamay ko. At nagulat na lang ako nang
bahagya siyang yumuko para halikan ito.

"Shall we dance?" hindi na ako nakasagot pa nang agawin ang atensyon naming lahat
nang pagkabasag ng bintana ng koloseyo. Iniluwa nito ang isang napakalaking

ibon.

Lumapad ang ngiti sa aking mga labi nang makita ang makisig na prinsipeng
nakatindig dito na kasalukuyan nililipad ng hangin ang buhok. Kahit sinong babae ay
mapapatulala na lang sa kanya.

Nakatitig siya sa mga kamay namin ni Rosh na magkahawak. Para akong napaso at agad
ko itong binawi kay Rsoh. Hindi rin nagtagal ay napalitan ng yelo ang posisyon ni
Rosh na mabilis naman na nakailag.

Napansin ko na lang na umaangat na ako mula sa sahig at naramdaman ko na lang na

ang pamilyar na katawan ni Zen dahil sa ginawa niyang pagbuhat sa akin.
"Zen!" natutuwang sabi ko.

"You're so beautiful Claret" ngiting sabi niya. Napansin kong inilapag niya ako sa
entablado.

Inangat ni Zen ang kanang kamay niya at nakita kong namula ang kanyang mga mata.
Isa isa niyang binasag ang lahat ng mga bintana ng koloseyo.

"What the fuck are you doing Zen?!" pakinig kong sigaw ni Lily. Nagkakagulo na ang
mga bampira sa takot na mabagsakan ng mga bintanang nababasag. Anong tumatakbo sa
isip ngayon ni Zen?

Dahil basag na ang lahat ng mga bintana ay agad pumasok ang mga nyebe na nadadala
ng malalakas na hangin. Nagsisimula nang umulan ng mga nyebe sa loob ng koloseyo.

Lalong natakot ang mga bampira nang isa isang bagsakan ng mamalaking yelo ang mga
simbo ng mga apoy sa paligid ng koloseyo. Ang tangin itinira lamang ni Zen ang ay
mga apoy sa entablado.

"Zen, what are you doing?" kinakabahang tanong ko sa kanya. Nababaliw na ba si Zen?
Hindi ako sinagot ni Zen sa halip ay kinuha niya ang atensyon ng lahat.

"Everyone, listen to me" natahimik ang lahat ng mga bampira sa boses ni Zen.

"Dumating na ang aking dyosa mula sa salamin, gusto kong kilalanin at igalang nyo
ang babaeng ilang taon kong hinintay" napansin ko na nabalot sa yelo ang kamay ko
na siyang hinalikan at hinawakan ni Rosh.

Unti unting natunaw ang yelo nang hawakan ito ni Zen ilagay niya sa kanyang pisngi.

"Pag aari lamang ng Prinsipe ng nyebe ang unang dyosa mula sa salamin. Sa akin ka
lamang Claret.." para na akong matutunaw sa mga titig ni Zen habang dinadama niya
ang palad ko sa kanyang pisngi.

"Subukan nyong kantiin ang aking dyosa, hindi lang koloseyo ang kaya kong sirain.."
sa sinabi niyang ito ay tuluyan nang pinasok ng napakakapal na nyebe ang buong
koloseyo.

At sa pagkakataong ito, hindi niya ako inangkin gamit ang kanyang mga pangil.

Sa loob ng koloseyong kasalukuyang pinapasok nang napakakapal na nyebe, dalawang

nagliliyab na apoy na siyang tanging aming liwanag at mabagal na musika mula sa
hindi pamilyar na pluta.

Siniil ako ng halik ng prinsipe ng mga nyebe sa harap ng daang bampira ng buong
Emperyo ng Parsua.
--

VentreCanard

=================

Chapter 41

Chapter 41

Napahawak na lang ako sa kanyang balikat nang pakawalan niya ang mga labi ko.
Napapatulala na lang ako sa kakisigan ng prinsipe ng nyebe. Hindi siya nakakasawang
pagmasdan lalo kapag tipid siyang ngumingiti na bihira lang niyang ipakita sa ibang
mga bampira. Sa akin lang siya ngumingiti ng ganito na siyang humahaplos sa aking
puso.

Lalo siyang kumisig sa aking mga mata dahil sa marahang pagpatak ng nyebe sa buong
kapaligiran. Halos wala na akong makita kundi si Zen at ang mga nyebe niyang
yumayakap sa buong koloseyo.

"Can, can I touch your hair Prince Zen?" hindi ko alam kung bakit ito ang nasabi ko
sa kanya. Kahit siya ay bahagyang natigilan sa sinabi ko pero mabilis siyang
nakabawi at kusang umangat ang mga kamay niya sa mga kamay kong nasa balikat niya.

"You can always touch me Claret..." inilagay niya sa kanyang mga pisngi ang mga
palad ko. Hindi ko na mapakalma ang malakas na pagwawala ng aking dibdib. Hinahanap
siya ng mga kamay ko, hinanap siya ng buong pagkatao ko. Bakit ganito ang
pakiramdam ko? Parang ilang taon na naman kaming hindi nagkita.

Marahan siyang yumuko nang ilagay niya ang nangangatal kong kamay sa napakalambot
niyang buhok. Napansin ko na lang na umangat ako nang yakapin niya ako at buhatin.

"Maaari ba kitang isayaw, mahal na dyosa mula sa salamin?" ako naman ngayon ang
nakatungo sa kanya habang siya ay nakaangat ng tingin sa akin.
"Inaanyayahan ba akong sumayaw ng isang prinsipe?" pagbibiro kong tanong sa kanya.
Nakahawak na akong muli sa

kanyang napakagwapong mukha.

"I am" ngising sabi niya sa akin. Marahan niyang pinaglandas ang kanyang kanang
kamay sa aking mahabang buhok at hinalikan niya ito sa aking harapan. Hindi niya pa
rin ako ibinababa.

Sa isang iglap ay nawala kami sa entablado at dinala niya ako sa gitna nang mga
bampirang nakatitig sa aming dalawa. Ibinaba niya na ako pero agad niyang hinapit
ang bewang ko at siya mismo ang naglagay ng mga kamay ko sa kanyang mga balikat.

"Zen, nakatingin silang lahat sa atin.." nahihirapang sabi ko sa kanya. Bakit ba

gustong gusto ni Zen ang atensyon?

"Ayaw mo ba ng ganito?" bulong niya sa akin. Agad akong nag iwas ng tingin sa
kanya. Sinong babaeng tatangging makipagsayaw sa isang tunay at makisig na
prinsipe? Isang Zen Lancelot Gazellian, papaano ako aayaw sa ganito?

"Naiilang lang ako sa mga mata nila Zen.." mahinang sagot ko sa kanya.

Nang sabihin ko ito agad akong naalarma nang nagsimulang yumanig ang buong koloseyo
at nagulat na lang ako nang biglang may mga yelong lumitaw mula sa sahig. Unti unti
kami nitong binalot ni Zen habang patuloy lamang siya sa masuyong pagtitig sa akin
na parang hindi man lang siya responsable sa yelong nagpapayanig ngayon sa buong
koloseyo.

Nang tuluyan na kaming mabalot ng kapangyarihan niya ay agad siyang muling

nagsalita.
"No one can see us now baby, look at me.." bahagya niyang hinawakan ang baba ko
para magtama ang aming mga mata.

Namumula na ito at alam kong maging ang mga mata ko ay namumula na

rin.

"Inuuhaw ba ni kamahalan ang aking prinsipe?" ako naman ngayon ang nagtanong nito
sa kanya na siyang sinagot niya ng tipid na ngiti. Tumaas ang mga kamay niya sa
aking balikat at dahan dahan niyang hinubad ang makapal na puting balabal sa aking
katawan.

Ramdam ko ang isang kamay niya sa likuran ko na unti unting tinatanggal ang
pagkakalaso ng aking saya. Habang ang isa niyang kamay ay nakahapit sa aking mga
bewang.

Napapikit na lang ako nang bigyan niya ng magagaang halik ang aking mukha at unti
unti ko na lang naramdaman na bumababa na kami hanggang sa mapansin ko na nasa
kandungan na niya ako.

"Zen.." naramdaman kong maluwag na ang sayang nakayapos sa aking katawan. At alam
kong ipinakikita na nito ang kahati ng aking dibdib.

Napakagat labi na lang ako nang tuluyan nang ipakita ng aking prinsipe ang kanyang
matutulis na pangil habang patuloy na namumula ang kanyang mga mata.

Sinadyang iaawang ni Zen ang kanyang mga labi para hawakan ko ang mga pangil niya.
Marahang naglandas ang mga daliri ko sa matutulis na pangil ng aking prinsipe. Agad
hinagip ng kanyang kamay ang aking kamay na dumadama sa kanyang pangil at sinimulan
niyang halikan ang bawat daliri ko.

"Zen.."
"I love you.." binitawan niya ang kamay ko at mas kinabig niya ako papalapit sa
kanya.

Napasabunot na lang ako sa kanyang malambot na buhok nang marahang tumusok sa itaas
ng aking kanang dibdib ang kanyang mga pangil. Ramdam ko ang paghigpit ng kanyang
mga yakap sa unang sipsip niya ng aking dugo.

"Maligayang

pagbabalik, mahal na prinsipe.." nahihirapang sabi ko habang patuloy siya sa pag

inom ng aking dugo. Hindi mapakali ang mga kamay ko para paglandasin ang mga ito sa
kanyang likuran, sa kanyang buhok at sa kanyang nakakaakit na mukha. Halos hindi ko
na siya matitigan dahil sa ginagawa niyang pag inom sa aking dugo, naririnig ko ang
mabilis na pagtibok ng puso niya, naririnig ko ang marahan niyang paglagok sa aking
dugo at muli na namang nagbukas ang matagal ko nang isinarang ugnayan sa aming mga
isipan.

'I love you so much Claret..'

'I love you so much..'

Paulit ulit niya itong sinasabi habang umiinom siya ng akong dugo.

Halos hindi ko na siya masagot sa ginagawa niya sa akin. Hindi niya hinahayaang may
masayang na kahit kapatak na dito mula sa akin. His tongue is licking the every
blood on my skin.

Nang matapos siya sa aking dibdib ay muli siyang kumagat sa aking leeg. Halos
mapaawang ang aking mga labi nang muli niyang itinusok ang kanyang mga pangil sa
aking mga balat.
'Claret..'

'Claret baby...'

'Hmm, Zen..'

'You did open the block between us. I am so happy'

Bahagya akong napangiti sa sinabi niya at muli kong hinaplos ang kanyang buhok.

'Uhaw na uhaw ka Zen, hindi ka ba uminom nang ilang araw?' tanong ko sa kanya.
Mabuti na lang at uminom ako ng maraming dugo kanina sa kopita kung hindi ay wala
na akong malay ngayon.

'I am not'

Mahinang

sagot niya sa aking isipan.

'Hindi ka uminom dahil iniirapan ka ni kamahalan?' pag bibiro ko.

'What the hell is that Claret? Ofcourse, it is not your blood baby..' bahagya akong
napangisi sa sinabi niya.
'Drink mine too'

'Nah, I am full Zen. Mas kailangan mo ang dugo ko ngayon'

'Then, tell me when to stop. I am damn hungry baby'

'Masusunod, mahal na prinsipe'

Hinayaan ko siyang uminom ng aking dugo, dahil kapag umiinom siya sa akin kaunti
lang ang lakas na nawawala sa aking katawan kumpara kapag ginagamit ko ang aking
dugo sa aking mga kakayahan.

Zen's fangs are my vitamins.

'I like that'

Napangisi na lang ako, naririnig na niya nga pala ulit ang nasa isip ko.

Pero naramdaman ko na lang ang pagtigil ni Zen sa pag inom ng aking dugo nang kapwa
namin marinig ang boses ni Lily.

"Ipagpatuloy ang pagdiriwang! Ipagpaumanhin niyo ang nangyari, inatake lamang ng

sakit ang aming napakabuting kapatid. Matutunaw din ang yelong ito kapag
nahimasmasan siya at bumalik sa tamang katinuan"
"I can hear that" matabang na sabi ni Zen. Inumpisahan ko nang ayusin ang laso ng
likuran ng saya ko.

"Allow me, Claret.." tumayo na kami. Mabilis siyang pumunta sa likuran ko at

marahan niyang inayos ang pagkakalaso ng saya ko.

"Alam kong babagay sa'yo ang kulay na ito" napanguso na lang ako sa sinabi niya.

/>

"But I am gaining too much attention, dapat ay dark color na lang rin ang sa akin"
naramdaman kong ipinatong niya nang muli ang balabal ko sa aking balikat.

"Because you are my mate, the most beautiful vampire of this empire. You'll always
catch too much attention" napatingala na lang ako nang unti unting natutunaw ang
yelong nakapaligid sa amin.

At nang tuluyan na itong matunaw sa maiksing oras, ay muling sumalubong sa amin ang
mga nagkakasiyahang mga bampira na parang walang nangyari. May apoy na muli sa
kapaligiran at wala nang mga nyebeng pumapasok sa koloseyo.

Hindi na ako nagulat nang makitang katabi na namin ang mga kapatid ni Zen. Si
Caleb, Evan at Finn. Si kamahalan ay abala na ngayon sa pakikipag usap kay Haring
Tobias.
"Zen, hindi ka ba marunong gumamit ng pinto? May pinto ang koloseyo kapatid. Bakit
sa bintana mo pa naisipang dumaan?" kahit ako ay napangiwi sa sinabi ni Caleb.

Bakit nga ba ganito si Zen? Kanila namang palasyo ito, bakit kung magpakita siya ay
para siyang isang prinsipe na hindi imbitado?

Nakita kong tumaas ang kilay niya sa akin. Damn, muntik ko nang makalimutan na
naririnig na niya nga palang muli ang nasa isipan ko.

"I like the windows" tamad na sagot niya sa kanyang mga kapatid na may pagkibit
balikat pa.

"Bakit napaaga kayo ni kamahalan? Akala ko ba ay isang buwan kayong mawawala?"

tanong naman ni Evan na may hawak na mansanas.

"I don't know" tipid na sagot ni Zen na nagpakunot sa noo ng mga kapatid niya.

"Bumalik

ako dito para ipakilala si Claret.." hinawakan niya ang mga kamay ko.

"It was not like that.." tamad na sagot ni Finn na naglalaro ng kutsilyo.

"Hindi ba at may seremonyas pang magaganap? Bakit pinangunahan mo na naman ang

palasyo Zen? Parang laging may aagaw diyan kay Claret mo" kamot ulong sabi ni
Caleb.
"What do you mean Finn?" tanong ko sa kanya. Hindi pa ba ako pormal na ipinakilala
ni Zen kanina?

"Ang mga hari ang nagpapakilala sa mga itinakdang babae. Siguro ay kaya kayo umuwi
ni Dastan dahil hinahabol niya ang seremonyas ni Claret, dahil siya talaga ang
dapat magpakilala dito" paliwanag ni Finn. Hindi man lang gumawa ng reaksyon si Zen
sa sinabi ng mga kapatid niya.

"Gusto kong ako ang magpakilala sa kanya" sabi niya. Ramdam ko ang paghigpit ng
kamay niya sa akin.

"Nasabi ko na rin kay kamahalan ang bagay na ito. At may sinabi siya na hindi ko
akalaing sasabihin niya sa akin 'Bahala ka na sa gustong mong gawin Zen. May pangil
ka na, hindi na kita responsibilidad'" bahagya pang ginaya ni Zen ang malamig na
boses ni Dastan.

Kitang kita ko ang nakaawang na mga bibig ng mga prinsipe sa sinabi ni Zen. Kahit
ako ay hindi makapaniwalang sinabi ito ni Dastan.

"Are you serious Zen? Nagbiro sa'yo si Dastan? Hindi kaya may dinadamang sakit
ngayon si kamahalan?" hindi makapaniwalang sabi ni Caleb. Sabay sabay kaming
napalingon kay Dastan na kasalukuyang nakangiti kay Haring Tobias habang nakikipag
usap.
"What

the fuck? Anong nangyari sa pagpupulong? I never seen him like this" kahit si Evan
ay hindi na rin makapaniwala. Hindi ko rin nakikitang ngumingiti si Dastan.

"I think he found his mate" ngising sabi ni Zen.

"WHAT?!" malakas na boses na tanong ng tatlong prinsipe.

"May naamoy akong babae mula kay Dastan" agad kaming napalingon kay Lily na basta
na lang sumulpot mula sa kung saan.

"See?" ngising sabi ni Zen.

"Bakit hindi nyo dinala dito Zen? Dapat ay dinala nyo na sa palasyo" giit ni Finn.

"Hindi ko alam, hindi ko nakita ang babae. Nakita ko na lang na maganda ang aura ni
Dastan at nang sabihin ko na ako ang magpapakilala kay Claret, 'yon ang naging
sagot niya sa akin. Hindi ko alam kung paano sila nagkita ng babae" sabay sabay
napabuntong hininga ang magkakapatid.
"Kailangan na nyong hanapin ang babaeng 'yon para masipingan na siya ni Dastan,
kailangan na natin ng batang Gazellian. Para lumabas na rin si inang reyna" ako
naman ngayon ang napatulala sa sinabi ni Lily.

Isang beses pa lang nagkita si Dastan at ang babae, bakit pinagmamadali nila ang
bagay bagay? Bakit kailangan nilang mag---

'Because he's the first prince Claret'

'Bakit kailangang magmadali? Hindi ba pwede na magkakilala muna sila? They can't
just---" narinig kong tumawa si Zen sa aking isipan.

'If it happens that I am the first prince, I am sure that you're already bearing
our 3rd child'

'What the fuck Zen! Hindi yata pwede 'yon! Itinakda akong babae, tandaan mo 'yan. I
will remain virgin while waiting for the remaining three"

'From the very beginning, I don't care if you're the girl from the prophecy. You're
mine that is the end of story. I'll pursue you everyday baby until you surrender
your whole to me..'

'Selfish prince'

'I am, I won't deny that baby..'

'Scratch that, how about the queen? Narinig kong nabanggit siya ni Lily'

'Dastan's mate needs to bear their child as soon as possible. Nangako sa amin si
inang reyna na muli siyang lalabas sa kwartong siya lamang ang makapagbubukas kapag
iniluwal na ang tagapagmana ni Dastan'

'Your mother? I thought---'

Hindi na niya ipinatuloy ang sasabihin ko nang magsalita siyang muli.

'Pinili niyang ikulong ang sarili niya sa isang kwarto nang mamatay si amang hari.
Vampire love is eternal Claret, kapag nawala ang kapareha mo mas gugustuhin mo na
rin mamatay. But in my mother's case, she just hid herself for years. Mourning
endlessly for my father..'

'Oh, I sorry for that Zen..' naramdaman kong kinabig ako ni Zen at iniyapos niya
ang isa niyang braso sa akin.

'Vampire love is stronger than human love. Humans can marry twice, thrice or so.
But us, we can't. We're bound to only one Claret, we're only destined to one. We
can't love twice. Nag iisa ka lang sa akin Claret...'

Pakiramdam ko ay hinaplos ng init ang aking kalmadong puso sa sinabing ito ni Zen.

'So, don't leave me Claret. You'll kill if you dared try to leave me..'
--

VentreCanard

=================

Chapter 42

Chapter 42

Patuloy pa din ang masayang pagdiriwang, abala pa rin ang magkakapatid sa mga
dumadating na mga bisita habang si Zen naman ay hindi man lang humiwalay sa aking
tabi.

Pabulong bulong siya ng kung ano ano sa akin katulad ng pag iwan namin sa koloseyo
at mamaya na lang daw kami bumalik bago magseremonyas, nauuhaw pa daw siya, gusto
daw niyang matulog at kailangan ko daw siyang patulugin at kung ano ano pang mga
kaartehan.

Hindi ko na yata mabilang kung ilang beses niya pinaglaruan gamit ang isang kamay
ang pagkakalaso ng aking saya. Kakalasin niya ito, tapos ibabalik niya ulit sa
dati. Paulit ulit niya na itong ginagawa.

"Zen!" tinampal ko na ang kamay niya nang kinakalas na naman niya ito. Nakatayo
kami sa pinakadulo ng koloseyo kung saan nakikita namin ang lahat ng kaganapan.

Habang nawiwili akong panuorin ang sayawan, nawiwili naman si Zen sa pagkakalas at
pag aayos ng likuran ng saya ko.

"What?" painosenteng tanong niya na parang wala siyang ginagawang kalokohan. Muli
niya na namang ibinalik ang kamay niya sa likuran ko.
"Mahal na prinsipe, anong malaking problema mo at nang kamay mo? Hindi na 'yan
tumigil" muli kong tinanggal ang kamay niya.

"Naglalambing lang ako Claret" yumuko siya at marahang bumulong sa akin.

Napabuntong hininga na lang ako at pinabayaan ko na lang siyang muling kalasin ang
pagkakalaso ng gown ko.

Alam naman niya kung kailan dapat ibalik ito, takot na lang niya na may ibang
makakita sa katawan ko.

"I know,

I know baby" sagot niya sa akin. Kanina pa rin siguro binabasa ng Prinsipe ng nyebe
ang isipan ko.

"Naririnig ko lang.." sagot na naman niya. Napakagat labi na lang ako nang marahang
pinaglandas ni Zen ang daliri niya sa likuran ko. Damn, mahahalata kami dito.

"Zen!" ngumisi lang ang magaling na prinsipe sa akin.

"Alam mo Zen, may naalala ako sa'yo"

"What is that?" nawiwiling tanong niya.

"My grandmother's cat" mabilis na sagot ko.

"WHAT?" dito na niya nabitawan ang nilalaro niyang gown ko at ako na mismo ang nag
ayos ng pagkakalaso nito.

"The last time I checked, you did compare me with a goddamn carabao. Now, a cat?
What else Claret?" naiiling na sabi niya sa akin.

"I can see my grandmother's cat from you Zen. He loves playing with ball of yarn.
Tuwang tuwa siyang makipaglaro doon, parang ikaw tuwang tuwa ka rin sa laso ng gown
ko. Hindi ka ba napapagod Zen? Kinakalas mo tapos inaayos mo rin, buti sana kung
ilang minuto mong ginagawa. Mag iisang oras na po mahal na prinsipe" ngumuso lang
siya sa akin at mabilis siyang nakalipat ng posisyon. Nasa likuran ko na siya
ngayon at nakayakap sa akin, nagawa pa niyang ipatong ang baba niya sa kanang
balikat ko.

"Isang linggo rin tayong hindi nagkita Claret, naglalambing lang ako baby. Hindi mo
ba nagugustuhan ang ginagawa ko dyosa mula sa salamin?" mahinang bulong niya sa
akin. Halos magtindigan ang lahat ng balahibo ko sa katawan dahil sa init ng

hininga niya sa aking tenga.

Napapakagat labi na lang ako sa tanong niya sa akin. Paano ko ba sasagutin ang
naglalambing na prinsipeng ito?
"Hindi sa ayaw ko Zen, nakakahiya lang sa mga bisita. Sa halip na makisalamuha ka
sa kanila ay nandito ka at abala sa pakikipaglaro sa laso ng saya ko. Bakit hindi
ka gumaya sa mga kapatid mo? They're enjoying the night.." napahawak na lang ako sa
braso niya nang halikan niya ang balikat ko.

"I am enjoying my night Claret.." napabuntong hininga na lang ako sa sinabi niya.

"Did you miss me? Bakit hindi ka nananabik sa akin? Hindi ka ba nauhaw sa dugo ko
Claret?" bulong niya sa akin. Ako na ang nahihiya sa ilang mga bampira na
napapasulyap sa aming dalawa.

"Ofcourse, I am Zen. May oras para sa pag inom ko, pinagbigyan lang kita kanina
dahil alam kong uhaw na uhaw ka na.." nahihirapang sagot ko. Ramdam ko ang matulis
na pangil ni Zen na sinasadya niyang ipadama sa aking leeg.

"Can I drink again baby?" muling bulong niya sa akin. Mabilis akong kumalas at agad
akong humarap sa kanya. Sinapo ko ang kanyang mga pisngi at tumingkayad ako para
halikan ang kanyang noo.

"You can't Prince Zen, you'll drink my blood not for thirst but for pleasure.
Mamaya na ulit mahal na prinsipe.." kapwa na kulay pula ang mga mata namin.
Kinakabahan na ako dahil baka hindi na rin ako makapagpigil at makipagkagatan na
rin ako sa kanya.
Biting each other at the same time is part of vampire sex. Ayokong gumawa ng live
show sa pagdiriwang

na ito.

"Masusunod" sabay nagkulay itim ang mga mata namin. Muli na lang akong tumalikod sa
kanya at sumandal sa kanyang dibdib.

"I am not fond of parties Claret, can I stay beside you?" tumango na lang ako sa
tanong niya sa akin.

Natahimik kaming dalawa habang nakayakap pa rin siya sa akin. Muli kong isinarado
ang koneksyon sa aming mga isipan.

"You blocked me again, what are you thinking?" tanong niya sa akin.

"Wala naman, I'll just open it if we need an urgent conversation. Marami ka nang
nababasa sa isip ko Zen, pwede tayong mag usap pero ikaw itong binabasa mo lahat ng
nasa isip ko. Tingnan mo ako, hindi ko masyadong pinapasok ang isip mo. Because I
am giving you privacy" pakinig ko ang pagbuntong hininga niya sa sinabi ko.

"Because I want to know all of you Claret. You can read the every detail of my
mind, I don't need privacy.." napapairap na lang ako.

"Wala kang dapat itago sa akin Zen?" ramdam ko ang biglang paghigpit ng yakap niya
sa akin.
"Then you're telling me that you did block me because you are hiding something from
me" ako naman ngayon ang natigilan sa tanong niya sa akin.

"No, wala akong tinatago sa'yo Zen. It's just that I need privacy, baka tawanan mo
na lang ako sa aking mga iniisip. Hindi ko na rin magawang magbigay ng mga reaksyon
sa mga ginagawa mo dahil nababasa mo na ang iniisip ko" mabilis niya akong
hinalikan sa aking pisngi na siyang pinagpasalamat ko. Ayoko muna nang usapang
sekreto.

/>

"You and your side comments. I enjoyed reading your mind but I respect your
decision" muli na lang akong napakagat labi sa sinabi ni Zen na parang nakakaguilty
ang ginawa ko.

"Alam mo ba kung papaano ang seremonyas na gagawin?" tanong ko sa kanya.

"Hindi ko na masyadong matandaan, kahit kailan ay hindi ako nahilig sa mga

seremonyas. They're all boring" tumango na lang ako sa sinabi niya.

Napansin ko na mabilis ikinalas ni Zen ang isang braso niya sa akin at may lumitaw
na matulis na yelo na parang isang espada. What the?

"Easy! Mainit na naman ang ulo mo" mabilis kumindat sa akin si Rosh. Nandito pa
pala ang isang ito.
"Zen, isayaw mo naman si Heloise. Umiinit na ang ulo ni Tobias sa kanya, kapag
tuluyan nang uminit ang ulo ng Hari, uuwi na kami ng sama sama. Gusto ko pang
mapanuod ang seremonyas ni Claret" paliwanag ni Rosh na hindi ko nagustuhan.
Isasayaw ni Zen ang kapatid niyang masama ang ugali?

"Si Claret ba ang sinasabi mong babae? Kung si Claret siya, isasayaw ko siya. Umuwi
na kayo mga taga Deltora, hindi pa humuhupa ang init ng ulo ko diyan sa hari nyo"
matigas na sabi ni Zen na nagpangisi sa akin. Kahit ako ay hindi papayag na
isasayaw ang babaeng 'yon ni Zen.

"Tinulungan kita sa Eberron Zen, isayaw mo lang saglit ang kapatid ko. Wala siyang
kapangyarihan na katulad ng sa akin. She can't seduce you.." nanlilisik na ang mga
mata ko kay Rosh. Ano ba ang gustong mangyari ng bampirang ito? Ayaw ni Zen, ayoko
ko rin. He can't dance

with other girls. Lalo na ang kapatid niya.

"Naglaho ka nang hindi pa natatapos ang kaguluhan Rosh. Anong ginawa mong tulong?
Wala akong natatandaan, umalis na kayong magkakapatid. Sumasakit ang ulo ko sa
inyong mga taga Deltora" ngumisi lang si Rosh sa sinabi ni Zen.

"Masanay ka na sa paglalaho ko kaibigan" kitang kita ko ang pag asim ng mukha ni

Zen sa sinabi ni Rosh. Natunaw na rin ang hawak nitong yelo. Kumalas na rin ako kay
Zen na mabilis sanang aalma nang panlakihan ko ng mata.

Kasalukuyang nasa gitna namin si Zen habang nakatanaw na kaming tatlo sa mga
nagsasayawan.
"Hindi mo ba naiinitindihan ang sinabi ko Rosh?" tanong ni Zen sa katabi nito na
hindi na nag abalang lumingon man lang dito.

"The real thing is, I want to talk with the blue fire. Kung aalis kami ay hindi ko
na ito makakausap" bahagya akong napalingon sa sinabi ni Rosh. Maging si Zen ay
nakita kong napakurap sa sinabi ng 'kaibigan' niya na mukhang hindi rin
makapaniwala sa sinabi nito.

"Alam mong ang asul na apoy lang ang makakausap ko tungkol sa problema ko Zen.
Naiintindihan mo naman siguro ako, you've been here" ito ang kauna unahang beses na
narinig kong nagsalita ng seryoso si Rosh. He always has this playful expression
and seeing him like this is very rare.

Nakausap ko na siya ng seryoso noon sa nakaraan pero hindi ko akalaing kakausapin

niya kami ng ganito ni Zen. Knowing Zen, his worst enemy?

"Alright, isasayaw ko ang kapatid mo kapag pumayag si Claret" ako naman ngayon

ang nagulat sa sinabi ni Zen, pero hindi rin nalingat sa akin ang pangisi ni Rosh.

"Okay lang Zen, dance with her. Kailangan ni Rosh hintayin ang asul na apoy"
mabilis na sagot ko. Alam ko sa sarili ko na kahit isayaw ni Zen ang babaeng 'yon
ay wala na itong magagawa para maagaw sa akin ang aking prinsipe.

Bago umalis si Zen ay mabilis niya akong hinalikan sa aking mga labi na hindi man
lang pinansin ang mga mata ni Rosh sa aming dalawa.

"Mabilis lang ito, sumigaw ka kapag nilapitan ka ni Rosh" narinig ko ang pagmumura
ni Rosh sa sinabing ito ni Zen.
Agad nawala sa aking paningin si Zen at nang makita ko na siya ay hawak na niya ang
kamay ng kapatid ni Rosh na kahit malayo ay kita ko ang pagtaas ng kilay sa akin.
Pasalamat siya kaibigan ko ang kapatid niya.

Nawala ang paningin ko kay Zen at Heloise nang marinig ko ang pagtawa ni Rosh.
Hanggang sa tuluyan na itong lumakas na naririnig na rin ng ilang bampira na
malapit sa amin.

"Ang bilis nyong mauto ni Zen. Maaari na akong maging isang artista" napangiwi na
lang ako sa sinabi ni Rosh.

"Ayoko pang umuwi, masyadong maraming gawain sa palasyo. Kaunting pag arte ko ay
nadala na kayong dalawa, masyado kayong mabilis malinlang. Ano nga ba ang inaasahan
ko sa mga bampira sa Sartorias? Masyado kayong malalambot" muling sabi ni Rosh na
nagpakunot na sa aking noo. Anong sinasabi ng bampirang ito?

"Rosh, wag mong niloloko ang sarili mo. Alam ko na seryoso ka sa sinabi mo kanina,
hindi mo man lang inalintana

ang anumang sasabihin sa'yo ni Zen kanina. You really love that girl, nalaman mo na
ba ang pangalan niya?" kita ko ang nakaawang niyang bibig dahil sa mga sinabi ko.

"What are you talking about? Pinaglalaruan ko lang kayo ni Zen.." sagot niya sa
akin na pilit tumatawa. Sa mga nagsasayawan na rin siya nakatitig ngayon.
"Rosh may nakita ako sa nakara-"

"Stop, ayokong marinig" malamig na sabi niya. Natahimik na lang ako hanggang siya
na mismo ang muling nagsalita.

"Wala pa rin akong naririnig na pangalan niya. Not like Tobias, kilala na niya ang
kanyang reyna" napangiti na lang ako sa sinabi niya. He can be honest sometimes,
hindi naman masama ang bagay na 'yon.

"Ang mahalaga mahal mo siya kahit wala pa siyang pangalan o mukha sa'yong isipan.
Dadating din siya Rosh, damn kinikilig ako sa inyo" naiiling na lang ako sa sinabi
ko.

"Gusto mo ba na pugutan tayo ng ulo ni Zen?"

"I mean, kinikilig ako sa inyong dalawa ng babae. Hindi sa'yo, masyado talagang
mataas ang tingin mo sa sarili mo Rosh. Naalala ko tuloy nang babago pa lamang ako
sa mundong ito" napapangisi na lang ako sa mga naalala ko.

"Human girls are so weird" narinig kong sabi ni Rosh.

"So your girl is weird too?" natakaas na kilay na tanong ko sa kanya.

"Weird or not. I lov--- oh fuck! Don't listen to me, you're betraying Zen. You'll
just fall for me" ako naman ngayon ang napatawa sa sinabi ni Rosh.

Parte na siguro ng kapangyarihan ni Rosh ang paniniwalang lahat ng babae ay

maaaring mapasailalim sa kanya.

"Nagkukwento ka na sa akin Rosh, so are we friends? Friends na ba kayo ni Zen?

Tinulungan ka niya ngayon.." kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

"What the hell are you talking about? Kinikilabutan ako sa sinasabi mo. Inuulit ko
pinaglalaruan ko lang kayo ni Zen. Zen is my good for nothing rival and you are my
ex lover" napangiwi na lang ako sa sinabi niya. Nagawa pa niya akong abutan ng rose
bago siya bigla na lang mawala na parang bula sa aking harapan.

Nang tingnan ko ang bulwagan ay tapos nang makipagsayaw si Zen kay Heloise. Nakita
ko pa ang pag irap sa akin ng prinsesa ng Deltora nang magtama ang aming mga mata.
Magkakausap ngayon si Zen, Dastan at Tobias.

Sa halip na hintayin pa si Zen ay pinili ko na lamang maglakad lakad at habang

pinapanuod ko ang mga panauhing pumapasok ay agad lumapad ang ngiti sa aking mga
labi nang makilala ko ang pamilyar na mga babae.

"Claret!" sigaw sa akin ni Prinsesa Serena. Nasa likuran niya ang iba pang mga
itinakdang babae.
"You're very beautiful" agad na sabi ng isang babae. Hindi ko pa rin alam ang
kanilang mga pangalan.

Nakita kong sumulyap sa akin si Zen na mukhang hindi makaalis sa pakikipag usap sa
dalawang hari.

"Claret, pwede ba kitang mayakap?" marahan akong ngumiti sa itinakdang babae at

ibinuka ko ang aking mga braso sa kanya.

"Maraming salamat, narinig mo kaming tatlo.." ngumiti lang ako habang gumaganti ng
yakap sa kanya.

Naramdaman kong yumakap din ang natitirang tatlong itinakdang babae sa amin.

"Dumating kami dito para suportahan ka ngayong gabi.." natahimik ako sa sinabi ni
Prinsesa Serena.

"Kung anuman ang mangyari ay nasa panig mo kaming apat.." sabi naman ng isa pang
babae.

"We know that she's here..."

"At maaaring magkagulo ang koloseyong ito sa isang mali mong desisyon.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 43

Chapter 43

Halos mawalan ako nang lakas nang marinig ko ang sunod sunod na bulong ng dating
mga itinakdang babae. Kung ganoon, ngayon kikilos ang babaeng kayang manipulahin
ang oras?

Anong mangyayari sa pagdiriwang na ito? Anong desisyon ang dapat kong gawin? Bakit
kailangan sa isang katulad ko nakasalalay ang lahat? Bakit ako ang kailangang umako
nang lahat ng mga problemang ito?

Ang apat na itinakdang babae na mismo ang kumalas sa pagyayakap sa akin. Napatitig
na lang ako sa kanila na may takot at tanong sa aking mga mata, gusto kong isumbat
sa kanila ang bagay na ito. Bakit may mga ganito? Bakit hindi na lang nila nilutas
ang mga problemang ito noon? Apat sila! Kumpara sa akin, nag iisa lang ako at
walang kakayahan. Hindi pa dumadating ang tatlong babaeng maaaring tumulong sa akin
mula sa mga problemang sumasalubong sa akin. Bakit kailangang dumating ito habang
nag iisa ako? Bakit hindi nila hintayin ang natitirang tatlo? Bakit ako lang mag
isa ang kailangang sumalo?

I can't goddamn shoulder the every problem of this empire!

Napakalaki ng pasasalamat ko at isinara ko ang ugnayan sa mga isipan namin ni Zen.
Siguradong magiging malaking gulo ito kapag umabot na kay Zen ang bigat ng problema
ko. Sa mata ng aking prinsipe ay laging ako ang tama, ako lagi ang papanigan niya
kahit kapalit pa nito ay salungatin niya ang kahit sino. Alam kong kapag nalaman
niya na nakikipag ugnayan ako sa babaeng pumatay sa kanilang amang hari ay
nasisigurado kong pilit niyang ipagdidiinan na ang apat na babaeng ito ang lumason

sa aking isipan.

Sa tagal kong nakasama si Zen, alam ko na ang ugali at posibleng ikilos niya.
Pagtatakpan niya ako hanggang sa abot ng kanyang makakaya, at kaya niyang kumitil
nang napakaraming buhay para masiguro niyang walang makakakanti o makaagrabyado sa
akin.

"Maaari ba tayong mag usap sa isang pribadong lugar? Sa lugar kung saan walang
sinuman ang makakarinig sa atin?" tanong ko sa kanila. Higit na kailangan naming
pag usapan ito. Kung anumang oras ay maaaring magpakita ang babae, kailangan ko
itong paghandaan.

"Hindi magandang pag usapan ang bagay na ito sa
Claret, mabilis tayong mapapansin kung bigla na
na sabi ni Prinsesa Serena. Paano sila nagiging
ba alam nilang wala silang magagawa at ako lang
problema?
ngayon. Kadarating lang namin
lang tayong mawawalang lima" pormal
kampante sa mga oras na ito? Dahil
naman ang dapat mag isip ng

Hindi ba nila alam ang tindi ng kaba sa aking dibdib? Daang bampira ang nakapalibot
sa amin at nasabi na sa akin ni lolo na sensitibo ang mga bampirang ito sa kahit
sinong mauugnay sa babaeng kayang manipulahin ang oras. Bakit ngayon pa? Bakit sa
pagdiriwang pang ito na siyang pormal na akong kikilalanin bilang itinakdang babae?

"Hindi ba parang masyado kayong nagiging kampante?" tanong ko sa kanilang apat.

"Then, what do you want Claret? Hindi magiging maganda ang kahihinatnan ng mga
pangyayari kung mababalot ang desisyon mo nang pawang takot at pangamba. Nandito
kaming apat para gabayan ka at bigyan ng suporta. Para ipadama sa'yo na hindi ka
nag iisa

sa mundong ito, kumilos ka nang normal dahil ito ang mabuting gawin sa mga oras na
ito" muling sagot sa akin ng isang itinakdang babae. Kung hindi ako nagkakamali ay
pareho kaming dalawa ng simbolo. She's the spade deity.

Magsasalita pa sana ako nang marahang pumalakpak ang isa sa kanila.

"Maaari ba kaming magpakilala muna ng pormal sa'yo Claret? Si Serena lamang ang
nakikilala mo sa aming apat, masyado kaming nagdadamdam" tipid akong ngumiti sa
sinabi ng isa sa kanila. Alam kong pinagagagaan nila ang usapan.

"Call me Dione, magkapareho tayo ng simbolo" muli niya akong niyakap na siyang
sinagot ko rin naman ng yakap.

"Louise, puso ang simbolo ng aking salamin" ngumiti na lang ito sa akin.

"Zahara, I have the clubs symbol" nangunot ang noo ko nang may napansin ako sa
kanyang tiyan.

"Are..are you pregnant?" tanong ko sa kanya nang mapansin ko na bahagya nang

nakaumbok ang kanyang tiyan.
"I am, manganganak na ako sa kabilang buwan" napanganga na lang ako. That was fast!
Hindi pa gaanong kalakihan ang kanyang tiyan pero manganganak na siya sa kabilang
buwan? Vampire pregnancy is goddamn amusing.

Sa pagkakatanda ko ay wala pang dalawang buwan simula nang makawala sila sa yelo ni
Zen. Ganito ba kabilis ang pagbubuntis ng mga bampira?

"Oh my, ilang buwan ang pagbubuntis ng mga bampira?" tanong ko na lamang. Sinasadya
ba nilang ilayo ako sa talagang iniisip ko? Damn. I can't help but get curious.

"2-3 months Claret.Depende

kung gusto na talagang lumabas ng bata" napanganga na lang ko.

"Ilang buwan na ang baby mo?" muli kong tanong.

"Magdadalawang buwan na siya" nakita kong marahan niyang hinaplos ang kanyang
tiyan.

"Nakabuo agad kayo ni Homer, hindi ka muna ba nagpahinga? Nakakapagod matulog sa

yelo nang napakatagal" ngiwing sabi ni Louise na nakapagpatawa sa aming lahat.
"Ilang daang taon na tayo nakulong, sa tingin mo ba ay tatantanan pa tayo ng mga
pangil nila? Isang buwan din kaming hindi lumabas sa kwarto" napanganga na lang ako
sa sinabi ni Zahara.

"Tatlong linggo lang naman kami" mabilis na sagot ni Dione.

"Tatlong linggo rin yata kami" sabi naman ni Louise. Parang hindi ko yata kaya ang
mga sinasabi nila? Isang oras nga ay hindi ko na kayanin ang mga halik ni Zen?
Buwan pa kaya?!

"What about you Serena?" tanong sa kanya ng kapwa niya itinakdang babae.

"Isang linggo lang" sabay sabay umasim ang mukha ng tatlong babae sa kanya.

"Sinungaling, sa pagkakatanda ko ay ayaw nyo pang sumama ni Lorcan ngayon dahil

abala pa daw kayo" inirapan lang sila ni Prinsesa Serena.

"Kasama nyo ang mga kapareha nyo? Bakit hindi ko sila nakikita?" inilibot ko ang
mga mata ko pero wala akong makitang mga kapareha nila.
"Sa labas na muna daw sila" kibit balikat na sabi sa akin ni Dione. Habang panay
ang pag uusap nilang apat ay may kung anong naglalarong mga tanong sa aking

mga isipan.

Kaya nilang iwaglit saglit ang mga iniiisip ko pero hindi pa rin maaalis ang
matagal ko nang gustong itanong sa mga kapwa ko itinakdang babae.

"Paano nyo tinanggap ang mundong ito? Naging madali ba sa inyo ang pagtanggap nang
hilahin kayo ng salamin sa mundong ito? Paano ang pamilyang naiwan nyo? Ano kayo sa
mundo ng mga tao? Hindi nyo ba pinagsisihan na naging bampira kayo? Hindi ba kayo
nahirapan katulad nang nararanasan ko ngayon? Alam nyo ba na kay tagal ko nang
hinintay na may makausap akong katulad ko? Alam nyo ba na kahit niyakap ko na ang
pagiging bampira may maliit na parte pa rin sa aking puso na nagsasabi kung tama ba
ang naging desisyon ko? Nabuhay akong tao at hindi ko akalaing na sa isang iglap ay
magiging ganito ako. Nararapat ba talaga ako sa mundong ito? Talaga ba na
nakatandahan ako sa mundong ito? Gusto kong malaman ang mga naramdaman nyo nang
nasa sitwasyon ko pa kayo.." sunod sunod na sabi ko sa kanila na nakapagpatigil sa
kanilang tawanan.

"Ofcourse, dumaan din kami sa puntong 'yan Claret. Hirap na hirap din akong
tanggapin ang biglang pagbabago sa aking buhay. Ako bilang unang babaeng dumating
mula sa aming apat, ilang libong patak ng luha na yata ang iniluha ko sa mundong
ito. Sa pagiging bampira ko, sa pag iwan ko sa pamilya ko, sa pagtalikod ko sa
mundong aking pinanggalingan" nanatili akong tahimik sa sinabi ni Louise.

"Pero Claret, unti unti na rin naming itong natatanggap, hindi dahil napipilitan
kami kundi dahil ginusto na namin. Hindi ba at nandyan ang pangalawang Prinsipe ng
Sartorias para

mahalin ka? Ito rin ang ipinadama sa amin ng mga bampirang nakatakda sa amin, sila
ang nagsisilbing dahilan namin para magpatuloy mabuhay sa mundong ito. Sila ang
pinagkukunan namin ng lakas at habang nananatili sila sa aming mga tabi, unti unti
na rin naming nayayakap ang pamumuhay sa mundong ito. Tuluyan mo nang matatanggap
kung ano ka ngayon kapag tuluyan ka nang nahulog sa kanya, kapag tuluyan mo na
siyang minahal at kailanman ay hindi mo na siya kaya pang hiwalayan.." nakangiting
paliwanag sa akin ni Dione.
"Lahat tayo naghirap sa unang pagtapak sa mundong ito, lahat nagulat, lahat lumuha
pero sa tingin mo magiging masaya ka pa ba kapag muli kang bumalik sa mundong
pinanggalingan natin? Sigurado ka bang masisiyahan kang iwan ang kung sino ka sa
mundong ito? Masisiyahan ka bang iwan ang prinsipeng ilang taon kang minahal at
hinintay? Claret, isipin mo ang haba nang taong ipinaghintay niya sa'yo. Minahal na
nila tayo kahit hindi pa natin alam na nabubuhay sila sa mundong hindi natin
inakala.." lalo akong natigilan sa sinabi ni Zahara.

"Pinili tayo nang salamin dahil tayo ang mga nararapat na mga babae. Pinili tayo ng
salamin dahil alam nitong may kakayahan tayong lampasan at solusyunan ang anumang
pagsubok ng mundong ito. Pinili ka ng salamin Claret dahil ikaw ang nararapat
maging kapareha ng prinsipe ng nyebe.." pakiramdam ko ay hinaplos ang puso ko sa
sinabing ito ni Dione.

"Huwag mong isipin na ikaw lang ang nakaranas ng paghihirap Claret, isipin mo ang
naranasan naming apat? Isinumpa ako, akala ko ay habang buhay ko nang titiisin

ang sunog kong mukha, nakulong sila nang napakahabang panahon sa napakalamig na
yelo. Pinagtangkaan kaming patayin nang dating prinsipe dahil sa kapangyarihan ng
isang mangkukulam, nalayo kami nang daang taon sa lalaking aming minamahal. Ilang
taon akong nabulag sa maling akusasyon ko laban sa mga Gazellian. Mas matinding
hirap ang naranasan namin Claret, at itong nararanasan mo ay umpisa pa lang ng
reyalidad. Huwag kang panghinaan ng loob dahil hindi lang ikaw ang maaaring
masaktan kung paiiralin mo ang takot.." wala na akong nagawa kundi tumitig sa
kanilang apat. Halos sabihin na nila sa akin ang lahat para mas maliwanagan ako.

"Alam mo kung ano ang nagpatibay sa amin mula sa mga pagsubok na nararanasan namin
sa mundong ito? Ang pagmamahal ng mga kapareha namin. Walang makakatalo sa
pagmamahal ng isang bampira Claret, mamahalin nila tayo hanggang kamatayan. At kung
muli akong isisilang hindi ako magdadalawang isip na maging isang itinakdang babae
muli at mahalin ng isang bampira.." nakita kong muling hinaplos ni Zahara ang
kanyang tiyan.
"Sino ba ang mag aakala sa ating lima na mapapadpad tayo sa mundong ito? Dati ay
isinumpa ko si Austin dahil ginawa niya akong bampira" natatawang sabi ni Dione.

Bigla ko tuloy naalala ang masasakit na salitang nasabi ko kay Zen noon. Damn.

"I was an accountant, bago ako naging bampira" nanlaki ang mata ko sa sinabi ni
Prinsesa Serena.

"A beautiful veterinarian, dati pangil lang ng aso ang muntik nang makakagat sa
akin. Hindi ko akalaing mararanasan kong makagat araw araw

ng pangil ng isang napakagwapong bampira" pabirong sabi ni Dione.

"I was a pharmacist before, ilang beses na akong uminom ng mga gamot para makatulog
ako ng mahimbing pero patuloy pa rin akong ginagambala ng mga panaginip. Wild sex
on my dreams" napalunok na lang ako sa sinabi ni Zahara, mabuti na lang at hindi
ganito ang mga napapanaginipan ko noon.

"I was a flight attendant, ano ba ang naging problema ko noon? Basta akala ko noon
mamamatay na ako dahil magkacrash na ang eroplano. Nagpatakan na ang mga gamit ng
mga tao,biglang bumagsak 'yong salamin bahagya pa siyang nakakahon. Hindi ko alam
kung bakit nagpakahirap pa akong buksan ang kahon na may napakalaking salamin at
nang tuluyan nang babagsak ang eroplano ay may kung sinong humila sa akin mula sa
salamin at 'yon nakita ko na si Franco na kaswal na nagbabalat ng mansanas. At
sinubuan niya pa ako, romantic isn't it?" mahabang paliwanag sa akin ni Louise.
Gusto kong masamid dahil sa una nilang pagkikita. Maaari ko bang ikwento ang sa
amin ni Zen? Pinagkamalan niya akong prostitute!
"Gusto mo ba na malaman kung paano rin sila nagkita?" tanong sa akin ni Louise na
agad kong inilingan. Ayoko na nang usapan na tungkol sa unang pagkikita dahil baka
tanungin nila ako.

Our first encounter was not romantic, hinahabol ako ng mga halimaw, nakacadena si
Zen at pinaghuhubad ako. Damn that vampire prince. Hinding hindi ko makakalimutan
ang araw na 'yon.

"Oh, okay. What about you? What were you from our world?" lahat sila ay nakatitig
sa akin.

/>

"A mountain girl?" ngising sagot ko. Muli kong sinulyapan si Zen, kausap pa din
siya ng dalawang hari.

"Maiba kami, may isa pa kaming dahilan kung bakit kami nagtungo sa pagdiriwang na
ito" agad nangunot ang noo ko nang sabay sabay nilang hawakan ang tiyan ko.

"Hindi ka pa nagdadalang tao Claret? Mas mabuting magbuntis ka na habang hinihintay

mo ang tatlong babae, mas magiging abala ka kapag dumating na silang tatlo"
paliwanag sa akin ni Louise na lalong nakapagpakunot ng aking noo.

"What?" nalilitong tanong ko.

"Makinig ka sa sinabi ni Louise, napakalaki ng pinagsisisi ko nang hindi ko

piniling magdalang tao noon habang hinihintay ko sila. Natagalan tuloy kami ni
Homer bago magkaroon ng anak" pakiramdam ko ay lalong nagulo ang nasa utak ko. Ano
itong sinasabi nila sa akin?
"Dumating kami dito para regaluhan ang magiging anak nyo ng Prinsipe ng nyebe,
pasasalamat namin sa ginawa niyang pagtulong sa amin. Mas makapangyarihan pa kami
sa tatlong fairy god mother ni sleeping beauty Claret" natatawang sabi ni Dione.

"Sisiguraduhin naming siya ang magtataglay nang kagandahang hindi kailanman

mapapantayan ng kahit sinong bampira, reregaluhan namin siya ng basbas naming apat"
ngiting paliwanag sa akin ni Loiuse.

"Hindi tayo makakasiguro na babae ang magiging anak nila" sabi naman ni Serena.
What the hell are they talking about? Nakakalimutan na ba nila na kailangan kong
manatiling birhen?

"I can't be pregnant. Mukhang nakakalimutan nyong

hinihintay ko pa ang natitirang tatlo" sila naman ngayon ang napatitig sa akin na
may kunot na mga noo.

"Bakit kailangan mo pa silang hintayin? Mas magiging abala ka kapag nandito na

sila, hindi ka ba pinipilit ng prinsipe ng nyebe na gumawa ng tagapagmana?" ano
itong itinatanong nila sa akin?

"Kailangan kong manatiling birhen para mapanatili ko ang kapangyarihan ko. Hindi
ba? Mawawala ang bisa ng aking dugo kung hindi na ako birhen?" lahat sila ay
natulala sa akin na kapwa nakaawang ang bibig.
"Kung ganoon ay birhen ka pa rin hanggang ngayon? Paano nagawang makapagtiis ng
prinsipe ng nyebe?" namamanghang sabi ni Zahara.

"He's a goddamn legend, kadadating ko pa lang sa mundong ito may nangyari na sa

amin ni Lorcan" kunot noong sabi ni Serena. Mababaliw na yata ako sa mga usapang
ito.

"Vampire love is amazing Claret but vampire sex, I mean making love with a vampire
is far more exciting. Sinong may sabi sa'yo na kailangan mong maging birhen?
Nakakatawa ka!" napapamura na lang ako sa mga sinasabi nila. Ano itong
pinaniniwalaan ko kung ganoon?

"Hindi lang dugo mo ang makakapagpalakas sa prinsipe ng nyebe, you need to join and
feel each other Claret.." napangiwi ako sa sinabi ni Dione.

"But that was the order of the first prince. Nang umalis kami papunta sa Deltora ay
nagpadala siya ng sulat na hindi kami pwedeng magsama ni Zen sa iisang kwarto. I
need to remain virgin. I don't understand.." naguguluhang sabi ko. Bakit
magsisinungaling sa amin si Dastan?

"Oh, sounds interesting.." narinig kong sabi ni Louise.

"Mukhang hindi lang ikalawang prinsipe ang nabihag mo Claret.." natigilan ako sa
sinabi ni Dione.

"What do you mean?" tanong ko sa kanila.

"Minsan ba ay nagbigay sa'yo ng motibo ang unang prinsipe Claret?" napaatras ako sa
sinabi ni Serena. Bigla kong naalala ang paghalik niya sa aking kamay at ang
pagsasabi niyang kaya niya akong gawing reyna.

"Hindi ko alam. He has a mate right now, wala na siyang pakialam sa akin.."
mahinang sagot ko. Ayoko nang ungkatin ang bagay na 'yon, alam kong mahal ni Dastan
si Zen. Hindi ito gagawa ng bagay na ikasisira nilang magkapatid.

"I don't think so, sa koloseyong ito. Dalawang pares ng mga mata ang kanina pang
sumusulyap sa'yo, mga mata ng una at ikalawang prinsipe ng Sartorias Claret. Mga
mata ng magkapatid na Gazellian.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 44

Chapter 44
Pilit akong umiling sa ibig iparating ng mga dating itinakdang babae. Siguro ay may
ibang dahilan si Dastan? Naniniwala akong wala siyang kahit anong interes sa akin,
siguro ay sinubukan niya lamang ako sa una naming pagkikita. Walang anumang
kahulugan ang mga sinabi niya sa akin noon.

Alam kong kahit gaano kalamig ang pakikitungo niya sa kanyang mga kapatid ay mahal
na mahal niya ang mga ito. Naniniwala akong wala siyang gagawin na maaaring
makasira sa kanilang dalawa ni Zen.

Lalong hindi kaya ng aking konsensiya na maging dahilan nang pagkakagulo nilang
magkapatid. Hindi ba at sinabi na ni Zen na nakita na ni kamahalan ang kanyang
kapareha? Ano pa itong iniisip ko? Maaaring nagkamali lang ng obserbasyon ang mga
itinakdang babaeng ito. Siguro ay may napapansin lang si kamahalan na kakaiba sa
diretsyon namin kaya siya napapatitig?

Hindi naman siya gagawa ng bagay na makakasira sa relasyon nila ni Zen, siya ang
unang prinsipe at ang umiwas sa kaguluhan ang kauna unahan niyang gagawin lalo na
sa pagitan nilang magkakapatid na siyang kanilang pinapahalagahan.

"Sa pagkakatanda ko ay may nakaraan ang magkapatid na 'yan sa isang babae. Who is
she again? She's the daughter of the blue fire, right?" napapasulyap na ako sa
umpukan ni Zen, Dastan at Tobias. At halos mapatalon ako sa aking kinatatayuan nang
magtama ang mga mata namin ni kamahalan. Damn.

Napahawak na lang ako sa aking dibdib, bakit siya nakatitig sa akin? Hindi ba siya
natatakot na mapansin ni Zen? Ano na lang ang mangyayari sa kanilang magkapatid
kapag napansin ni Zen

ang pagtingin niya sa akin?

"Elizabeth Ava Camry, siya ang pinag agawan ng magkapatid na 'yan noon" may
pagtango pa si Dione. Bakit kailangan pa nilang pag usapan ang bagay na ito sa
harapan ko?

"Alam nating lahat na inagaw siya ng prinsipe ng nyebe mula sa unang prinsipe,
hindi kaya ginagawa niya rin ang bagay na ito para makabawi sa kapatid niya?" agad
nangunot ang noo ko sa sinabi ni Louise. Damn, ayokong husgahan agad si Dastan.
Nadala na ako noon sa ugali kong ito, kailangan kong matuto.

"He is not like that, matagal na niyang pinatawad si Zen. Hindi ako dadalhin dito
ni Dastan para kay Zen kung may malaking galit pa ito sa kapatid niya. Ayoko na
nang usapang ito, ayokong may marinig na kahit anong hindi maganda tungkol sa aming
unang prinsipe, nirerespeto ko si kamahalan kung paano siya irespeto ni Zen sana
maintindihan nyo ang gusto kong mangyari" mahinahong sabi ko. Nakita kong tipid
lamang ngumiti sa akin ang apat na babae.

Hindi rin nagtagal ay pumasok na ang mga kapareha nang mga itinakdang babae na
tuluyan nang nakapagpatulala sa akin.

Akala ko noon ay malulula na ako sa kakisigan ng mga Gazellian kapag magkakasama

sila, pero iba pa rin pala ang epekto kapag nagsama sama na ang mga itinakdang
bampira sa iisang lugar. Hindi ko na alam kung saan titingin sa kanila, ito na pala
ang sinasabing literal na nakakasilaw. Talaga ba na kasama sa pagiging itinakdang
bampira ang pagkakaroon ng hindi pangkaraniwang kakisigan? Mabibigyan kaya ng
pagkakataon na may isilang na 'tao' na kasing kisig ng mga itinakdang bampira?

Maging

ang mga panauhing mga bampira ay nakuha ang atensyon ng mga itinakdang mga bampira
noon.

Habang humahanga ako sa kanila ay naramdaman kong may umakbay na sa akin, halos
magtaasan ang mga balahibo ko nang marahang haplusin ni Zen ang balikat ko.

"Pamilyar kayong lahat sa akin, nagkita na ba tayo?" kaswal na tanong ni Zen sa mga
itinakdang prinsipe noon na kapwa na katabi ang kani kanilang mga kapareha. Sa
pagkakatanda ay nagkita kita na kaming lahat sa Halla Eberron, talaga ba na
nakalimutan ni Zen?

Nang sulyapan ko si Zen ay nakangisi ito. Damn. Bakit ganito ang pagtanggap niya sa
mga bisita?

"Still that rude kid?" nakita kong ngumisi ang kapareha ni Prinsesa Serena, na kung
hindi ako nagkakamali ay Lurcan ang pangalan.
"Uhuh? Who is that kid?" ngising sagot ni Zen na mukhang nagmamataas na naman.

"Dati ay isang batang prinsipe na walang respeto ang sumasalubong sa akin sa

Sartorias, hindi na ako nagtataka na sinalubong kami ng prinsipeng walang respeto"
naiiling na sabi ni Homer.

Bakit sa kabila nang batuhan nila ng mga salita ay wala akong maramdamang tensyon
sa pagitan nila? Parang sanay na sanay na sila sa paraan ng usapan nilang ito.

"Then?" nakita ko ang pekeng ngiti ni Zen.

"Cut the formality Zen, it won't suit you. Ikaw pa rin ang batang prinsipe na sunod
nang sunod sa amin" tumaas lang ang sulok ng labi ni Zen dahil sa sinabi ng
kapareha ni Louise na natatandaan ko na Franco ang pangalan.

"Uhuh? Sinalubong

ko kayo dahil may utang kayo sa amin ni Claret. We did save your goddesses. Nothing
is free in this world. I will accept your any kind of payment. Gold, diamond or
barrel of liquors" napanganga na lang ako sa sinabi ni Zen.

"Zen Lancelot!" malakas na sigaw ko. Pakiramdam ko ay ako ang nahihiya sa mga
sinasabing ito ni Zen sa kapwa niya itinakdang mga bampira. Hindi niya ba alam ang
salitang 'pagmamalasakit'? Bakit kailangan niyang singilin ang ginawa niyang
pagtulong?
Halos hindi na ako makatingin sa unahan dahil sa pagkahiya. Pero agad ko rin
inangat ang aking paningin nang sabay sabay nagtawanan ang mga itinakdang bampira
noon maging si Zen ay nakikitawa na rin. What the hell?

"It's been a while snow prince" kapwa kami napatulala nang mga itinakdang babae
noon nang bahagyang magyakapan ang mga ito at si Zen na may kasama pang pagtapik sa
mga balikat.

"You were just a kid back then, hindi ko akalaing mapipili ka ng asul na apoy Zen.
You're such a pain in the ass, nagloko na ba ang asul na apoy?" natatawang sabi ng
kapareha ni Zahara.

"Are you insulting me Homer? Nasa teritoryo kita" nakataas na kilay ni Zen.

"Higit na mas matanda ako sa'yo Zen, simula pagkabata mo hindi ka natutong
rumespeto" ngiwing sabi ni Homer sa kanya.

"Mukhang magkakalapit naman pala kayo, how come? Hindi ko noon nakikitang
nakakausap nyo ang prinsipe ng nyebe" nagtatakang sabi ni Louise.

"No way!" sabay sabay silang sumagot kay Louise na parang hindi

sila sang ayon na magkakalapit silang lima.

"Mas matigas pa sa yelo ang ulo ng prinsipeng 'yan. Hindi ko gugustuhing mapalapit
sa kanya" madiing sabi naman ni Franco.

"Oh come on, alam kong nagpapasalamat kayo sa ginawa ko. Kung hindi ko binalot sa
yelo ang mga pinakamamahal nyo, anong mangyayari sa inyong apat? Habang buhay
kayong luluha sa harap ng inyong mga salamin. Nakakaawa. Halikan nyo ang kamay ko,
tatanggapin ko ang inyong pasasalamat" inilahad ni Zen ang kanyang kamay na parang
isang napakataas na prinsipe na nag uutos.

Kitang kita ko ang pag asim ng mukha ng dating mga itinakdang bampira, maging ang
kanilang mga kapareha sa ugaling ipinakikitang ito ni Zen.

My arrogant prince. Bakit hindi na ako masanay na ganito talaga siya makitungo sa
ibang mga bampira?

"Zen!" saway ko muli sa kanya, na sinagot niya lang nang ngisi.

"Naghihintay ang kamay ko nang pasasalamat" nanatiling nakalahad ang mga kamay niya
sa mga itinakdang bampira noon na mukhang nagsisimula nang uminit ang ulo.

"Hindi ko akalain na umabot na rin ang yelo sa utak niya" ismid na sabi ni Homer.

"Anong aasahan natin sa kanya? Nakamulatan na natin siyang ganyan simula nang bata
pa siya. Naaawa ako sa iba pang itinakdang bampira, mukhang sila ang magpapasensiya
sa kanya" sunod na kumento ni Lurcan. Kita ko ang unti unting pag kunot ng noo ni
Zen dahil sa kung ano anong sinasabi ng mga itinakdang bampira noon.

"Si Zen siya, ang batang prinsipe na matagal

nang kilala noon pa. Tanging pangil lang niya ang umiiral sa kanyang buong sistema"
sabi naman ni Franco na lalong nagpadami ng guhit sa noo ni Zen.

"Tayo na lang ang umintindi sa sitwasyon niya, mukhang hanggang ngayon ay hindi pa
niya rin natatagpuan ang nawawala niyang pang unawa" hindi na namin mapigilang
hindi matawa ng mga itinakdang babae. Dahil lahat ng sinasabi ng mga itinakdang
prinsipe noon ay tama.

Mabilis binawi ni Zen ang kanyang kamay at pilit niyang itinaas ang kanyang
paningin sa aming lahat na parang siya pa rin ang pinakamakapangyarihan sa lahat.

"Nagbibiro lamang ako, masyado kayong madaming nasabi" biglang pormal na sabi ni
Zen na siyang lalong nagpatawa sa aming lahat. Palibhasa tama lahat ang sinabi ng
kapwa niya itinakdang bampira.

"Maiba ako, sa aking pagkakaalala ay hindi kayo imbitado sa pagdiriwang na ito.

Sinong pangahas ang nagpadala ng imbitasyon para sa inyo?" gusto ko nang hampasin
si Zen sa kung ano ano niyang sinasabi.

"Mapapaanak yata ako sa ugali ng prinsipe ng nyebe" pagbibirong sabi ni Zahara na

nagpaputla bigla kay Homer.
"Zahara? Gusto mo na ba umuwi? Nakakasama sa anak natin ang marinig ang boses ng
prinsipe ng nyebe. Ayokong lumaking mayabang at arogante ang magiging anak natin.
Nagkamali akong isama ka dito, mapapahamak ang kinabuksan ng ating anak, kailangan
na na kitang pabulungan sa puting mangkukulam" lalo kaming nagtawanan sa sinabi ni
Homer.

"Bakit parang dumating lamang sila para insultuhin ako Claret? Nasasaktan ako"

bulong sa akin ni Zen na nagpaikot sa aking mga mata.

"Ano talaga ang pakay niyo?" muling tanong ni Zen. Tuluyan ko nang hinampas ang
braso ni Zen na nakapagpanguso sa kanya.

"Pinagbubuhatan mo na ako ng kamay Claret?" mahinang sabi niya sa akin na parang

nagdadamdam. Damn this vampire prince.

"Hindi ba at babasbasan nyo ang bata? Nagdadalang tao na----" hindi na natapos ni
Lorcan ang kanyang sasabihin nang takpan ni Serena ang bibig nito, na siyang
ipinagpasalamat ako.

Ayokong malaman ni Zen na matagal nang mali ang pinaniniwalaan namin tungkol sa
iniingatan kong pagiging birhen. Siguradong gagawa lamang ito nang hindi
pagkakaunawaan sa pagitan nila ni Dastan.

"What?" kunot noong sabi ni Zen.

"Babasbasan namin ang magiging anak ni Zahara, gusto naming ipahawak kay Claret ang
tiyan niya" pagsisinungaling ni Dione. Napansin ko na saglit nangunot ang noo ng
mga itinakdang bampira bago sila unti unting tumango. Alam kong kinausap na sila sa
isipan ng mga itinakdang babae.

Muli pa sanang magsasalita si Zen nang lumapit sa amin si Casper at bumulong ito sa
kanya.

"Claret, magsisimula na ang seremonyas" agad na sabi sa akin ni Zen. Hindi ko alam
kung bakit bigla na lang akong nanlamig nang sabihin niya ito. Damn, hindi ko
mapigilang hindi kabahan. Papaano kaya ang seremonyas na ito?

"Maiwan muna namin kayo" paalam ni Zen sa mga itinakdang bampira at mga babae na
kapwa tumango sa amin.

Nang makalayo na kami ni Zen ay agad akong

inagaw ni Lily at Harper kay Zen.

"Zen, maupo ka na sa trono mo. Susunod na kami, kailangan ni Claret maglakad mag
isa" hawak ako sa magkabilang braso ni Harper at Lily pero hindi man lang pinansin
ni Zen ang mga kapatid niya nang sapuhin niya ang aking mga pisngi at mariing
halikan.

"I'll be waiting.." sa kabila nang pagkatulala ko sa nakangising si Zen, hindi

lumampas sa aking mga mata ang sabay na pagngiwi ng kanyang mga kapatid.

"Ang tamis" naiiling na sabi ni Harper.

"Sobrang tamis.." sabi naman ni Lily.

Agad kong napansin ang pulang usok na siyang kapangyarihan ni Lily, mabilis niya
akong itinulak dito pero agad din naman silang nakasunod sa akin. Isang maliit na
kwarto na napapalibutan ng salamin ang sumalubong sa akin, pinaupo nila ako at
sinimulan nila akong ayusan.

Hindi ko na mapakalma ang nagwawala kong dibdib. Ito na ang kinakabahan kong
seremonyas.

Habang inaayusan ako ng dalawa ay nagpapaliwanag sila sa akin ng aking mga gagawin.

"Maglalakad ka lamang sa napakahabang itim na carpet, kung saan nasa dulo nito ay
kaming magkakapatid. Sa harap ng lahat ng mga bampira sa koloseyong ito,
masasaksihan nila ang pag inom mo ng pinagsamang dugo ng mga maharlika, dugo naming
magkakapatid. Tanda ito ng katapatan mo sa pagtanggap sa tungkulin bilang
itinakdang babaeng sumisimbolo sa Parsua Sartorias" marahan akong tumango sa
paliwanag ni Lily. Agad na may ibinigay sa aking malaking gintong kopita si Harper
na ipinagtaka ko.

"Dadalhin mo ito hanggang sa makarating ka sa dulo kung saan naghihintay kaming

naghihintay. Sa kopitang hawak mo isasalin ang aming dugo at dito mo. ito tuluyang
iinumin. Mula pa sa kastilyo ng asul na apoy ang gintong kopitang ito. Magkukulay
itim ang dugong isasalin namin kung hindi ka tunay na itinakdang babae, sa madaling
salita tanging kayo lamang mga itinakdang babae ang may kakayahang uminom sa
kopitang ito" wala akong nagawa kundi tumango ng tumango.

Nagulat na lang ako nang takpan nila ang mukha ko ng kulay itim na belo.

"Para saan ito?" nagtatakang tanong ko.

"Si Dastan ang magtatanggal niyan sa'yo dahil siya ang unang prinsipe" gusto ko
mang tumutol ay hindi ko nagawa. Alam kaya ni Zen ang bagay na ito?

"Sige na maiwan ka na namin, sa sandaling makalabas kami ay maaari ka na rin

lumabas Claret. Hihintayin ka namin hanggang sa dulo" napangiti na lang ako nang
sabay akong halikan sa pisngi ni Lily at Harper.

Tumagal siguro ako nang ilang minutong nakaupo sa maliit na kwarto bago ko
nagpagpasyahang lumabas mula sa kulay pulang usok.

Agad tumambol ang dibdib nang salubungin ako nang daang pares ng namumulang mga
mata ng mga bampira. Nangangatal kong inihakbang ang aking mga paa sa isang
mahabang itim na carpet. Ramdam ko rin ang pangangatal ng kamay ko sa kopitang
hawak ko.

At sa dulo nang itim na carpet na ito ay nakahilera ang makapangyarihang

magkakapatid na kapwa nakaupo sa kanilang mga trono na may namumulang mga mata.

Bigla na lang may tumakas na luha sa aking mga mata. Hindi ko mapigilang hindi
mapakagat labi.

Sa kabila nang kabang nararamdaman ko ay nag iinit ang aking puso, mula sa mga
ngiting iginagawad sa akin ng pamilyang hindi ko kailanman inakalang magiging parte
ako..

--

VentreCanard
=================

Chapter 45

Chapter 45

Ramdam ko ang pangangatal ng tuhod at mga kamay kong may hawak ng gintong kopita.
Ganito pala talaga ang pakiramdam nang nasa seremonyas ng mga bampira. Hindi ko na
maintindihan ang emosyong nararamdaman ko, ang puso, isipan at maging ang buo kong
katawan ay nagkakagulo na.

Bakit pakiramdam ko ay para akong ikakasal? Ang malaking ipinagkaiba lang nito ay
ang kulay itim kong belo, ang itim na carpet sa halip na pula, gintong kopita sa
halip na mga bulaklak at higit sa lahat ang hindi pang karaniwang mga matang
nakatitig sa akin ngayon.

Sa buong buhay ko bilang isang tao, ni minsan ay hindi ako nabigyan nang
pagkakataong bigyan ng atensyon ng daang mga tao sa iisang panahon. At hindi ko
akalaing ito ako ngayon bilang isang bampira, isang itinakdang babae ay kasalukuyan
nang gumagawa nang maliliit na paghakbang na may daang mga matang nakasunod. Mga
namumulang mata ng mga bampira.

Mabilis nagtaasan ang mga balahibo ko sa katawan nang makarinig ako ng pamilyar na
kahali halinang musika mula sa isang plauta. Kanina ko pa itong naririnig, kanino
ito nagmumula?

Hindi ko alam kung bakit bahagyang umagat ang aking paningin, agad tumama sa aking
mga mata ang nakapikit na pangalwang prinsipe ng Deltora na nakaupo sa mataas na
bintana ng koloseyo na kasalukuyang tumutugtog ng plauta. Kung ganoon ay kay Rosh
nanggagaling ang napakagandang musikang ito. Hindi ko akalaing may talento siyang
ganito.

Muli kong ibinalik ang aking atensyon sa unahan kung saan naghihintay sa akin ang
makakapangyarihang mga Gazellian

ng Parsua Sartorias. Kasalukuyan pa rin silang mga nakaupo sa kani kanilang mga
trono habang may isa pang gintong kopita at maliit na punyal na may aking simbolo
sa hawakan nito, kapwa nakapatong ang mga ito sa isang pilar na lamesa sa gitna.
Maliliit ang aking nagiging mga hakbang papalapit sa kanila at kasabay nang marahan
kong paglalakad ay ang unti unting pagkabuhay ng kulay asul na apoy sa aking
pagitan. Binibigyang liwanag nito ang aking mga nadadaanan. Ito pala ang pakiramdam
nang init na nagmumula sa asul na apoy, pilit nitong pinagagaan ang pagtibok ng
aking puso, pilit nitong pinapakalma ang aking damdamin.

Hindi ko mapigilang hindi mapangiti nang mapansin kong nagsisimula na namang

pumasok sa buong koloseyo ang mga nyebe ni Zen na kasalukuyan nang marahang
pumapatak habang naglalakad ako papalapit sa kanilang magkakapatid.

Hindi ko alam na ganito pala kahaba ang daang aking hahakbangin para makarating sa
kanilang magkakapatid, pakiramdam ko ay malayo pa rin sila sa akin sa kabila nang
dami ng aking mga inihakbang.

Nasa kalahati na ako nang aking paglalakad nang magsimula nang magtayuan ang mga
Gazellian. Unang tumayo si Casper at gumawa siya ng hiwa sa kanyang kamay gamit ang
punyal, unti unti nang tumulo ang kanyang dugo sa kopita at nang matapos siya ay
marahang tumango sa akin.

Sumunod si Harper na nakangiti lamang sa akin habang pinapatulo na rin ang kanyang
dugo. Binigyan din ako nang napakatamis na ngiti ni Lily nang gumawa siya ng hiwa
sa kanyang palapulsuhan at patuluin ang kanyang sariling dugo sa kopita. Pakiramdam

ko ay nananaba ang aking puso sa paraan ng pagtanggap nila sa akin.

Patuloy pa rin ako sa paglalakad. Sumunod si Caleb na dumila sa akin na parang

isang batang paslit habang naglalagay ng kanyang sariling dugo sa kopita. Habang si
Finn naman ay nagawa pa akong kindatan habang sinasalin ang kanyang dugo at si Evan
na dalawang beses na kumindat sa akin na nakapagpaawang sa aking bibig dahil sa
aking pagkagulat.

Sumunod ang aking prinsipe, na hindi man lang inaalis ang mga mata sa akin sa
kabila nang belong tumatakip sa aking mukha. Hiniwa niya ang kanyang palapulsuhan
na nakatitig sa akin. At nakapagpatigil na lang ako sa aking paglalakad dahil sa
naging buka ng kanyang bibig, malinaw na malinaw na nakita ko ang mga salitang 'I
love you' mula sa kanya habang pinapatulo ang kanyang dugo na tuluyan nang
nagpalabas ng aking mga pangil.

Ang huli ay si kamahalan na sa unang pagkatataon ay ngumiti sa akin. Kapwa na

silang nakatayong lahat habang hinihintay na makarating ako sa dulo. Tanging sa mga
mata lamang ni Zen nakatutok ang aking mga mata. He's looking at me like he's a
handsome groom waiting for his bride.
Nang tuluyan na akong nakarating sa harapan ng magkakapatid ay si Dastan mismo ang
naghawi ng aking itim na belo. Nakita ko ang saglit na pag iwas ng tingin ni Zen sa
akin at kay Dastan. Alam mong ikaw ang higit na gusto kong humawi nito pero
kailangan naming tanggapin ang seremonyas na meron sila.

Hawak na ni Lily ang kopitang naglalaman ng kanilang dugo at bahagya ko na rin

inangat ang kopita para isalin niya ito.

Agad kong napansin ang mga hiwa-hiwalay

na asul na apoy kanina na siyang nagbigay liwanag sa mga dinaanan ko na nagsisimula

nang magsamasama at maging isa. At nang tuluyan na itong lumaki at maging isa na
kasalukuyan nang nasa likuran ng mga Gazellian ay kusa nang namula ang aking mga
mata at sinimulan ko nang inumin ang dugo ng magkakapatid. Pinilit ko ang sarili
kong dahan dahanin ang pag inom pero sa bawat paglapat nito sa aking panlasa, sa
bawat paglapat nito sa aking labi ay lalong tumitindi ang pagkauhaw ko.

Nang tuluyan ko nang maubos ang dugo sa kopita ay marahan akong lumuhod sa mga
maharlikang nag alay dugo para sa akin.

Their bloods are the finest, Zen's blood is my power, strength and happiness but
Gazellians mixed blood was exquisite, divine and everlasting. Kahit tuluyan ko na
itong nainom ay damang dama pa rin ito ng aking panlasa.

"Nangangako akong paglilingkuran ang buong Parsua Sartorias.." nang sabihin ko ito
ay bigla na lang nanikip ang dibdib ko. Parte ba ito ng pag inom ko sa kanilang
dugo?

What the hell is happening? Napahawak na lang ako sa aking dibdib dahil sa
nararamdaman kong unti unting pagsikip nito, parang literal na pinipiga ang puso.
Tuluyan na akong nawalan ng lakas at tuluyan na akong napalugmok sa sahig. What the
hell is this? Bakit nanghihina ako? Alam kong kulay pula ang ininom kong dugo,
hindi nagkulay itim!

"Claret.." narinig ko ang boses ni Zen na naghihirap din.

Nanlaki ang mga mata ko nang biglang nagbagsakan ang mga Gazellian na kapwa sapo
rin ang kanilang mga dibdib. Hindi lang ako nakakaramdam nang

sakit na iniinda ko, anong nangyayari sa aming lahat?

"Huwad ang asul na apoy! May huwad na asul na apoy! Tanggalin nyo ang huwad na asul
na apoy!" narinig kong naghihirap na sigaw ng isang bampira mula sa mga manunuod.
Pinilit kong tingnan ang dinaanan ko kanina. Nanlaki ang mata ko nang may
natitirang asul na apoy na hindi sumama sa malaking apoy. Anong ibig sabihin nito?

Maging ang lahat ng mga bampira ay kapwa nagbagsakan na dahil sa nakamamatay na

pagkirot ng dibdib.

"Fvck! What the hell is that? What the hell is damn happening?!" nahihirapang sigaw
ni Zen habang hawak din ang dibdib niya. Pilit siyang lumalapit sa akin pero hindi
siya kayanin nang nanghihina niyang katawan. Maging ako ay pilit kong itinutukod
ang aking mga kamay para lamang salubong siya.

"Damn! Damn, someone! Get rid of that fire! It has a touch of goddamn full moon!
Napasok tayo ng mga mangkukulam! Nasaan ang mga babaylan ng palasyo?! Where the
fuck are they?" sigaw ni Lily na pilit tinatakpan ang sarili ng kanyang mga usok.
Ganito na rin ang kanyang ginawa sa buong koloseyo para bahagyang maitago ang
presensiya ng huwad na asul na apoy na nagpapahina sa aming lahat.

Halos mabingi ako sa daing ng lahat ng mga bampirang kasalukuyang pinahihirapan ng

huwad na asul na apoy. Anong kapangyarihan ang mayroon ito at labis niyang
pinahihirapan ang lahat ng mga bampira?

"Guide me Lily.." nakita kong pilit tumayo si kamahalan, mabilis lumabas sa kanyang
kamay ang kulay pulang espada mula sa kanyang saliring dugo.

"Dastan! Mga babaylan lamang

ang may kakay-" itinaas ni Dastan ang kanyang kamay na siyang nakapagpatahimik kay
Lily.
"Masusunod kamahalan.." pilit na sagot ni Lily sa kanyang kapatid. Sinimulang
balutin ni Lily ng puting usok ang kanyang kapatid para maibsan ang lumalakas na
presensiya ng huwad na asul na apoy na kasalukuyan na nitong nilalapitan.

"Hanapin ang mangkukulam! Nasisiguro kong nandito siya sa koloseyo at nagkukubli sa

ating lahat!" sigaw ni Finn na bahagya na rin nakakatayo. Pakinig ko ang daing ng
mga mababang bampira na hindi kaya ang sakit na pinadadama ng huwad na apoy. Anong
nangyayari? Bakit may mga ganito? Kagagawan ba ito ng babaeng kayang manipulahin
ang oras? Akala ko ba ay kakampi ko siya? Bakit pinahihirapan niya kaming lahat?

Nang pilit kong hinanap ang mga itinakdang babae at ang mga kapareha nila ay kapwa
nakalugmok na din ang mga ito habang sapo ang kanilang mga dibdib.

"Lily!" narinig kong sabay na sigaw ni Caleb, Finn at Evan. Nanlaki ang aking mga
mata nang sambutin ni Evan si Lily sa kanyang nagigimbal na mga mata, nawala ang
usok na siyang kapangyarihan niya na pumoprotekta sa aming lahat dahilan kung bakit
lalong lumakas ang daing ng mga bampira sa buong koloseyo.

"Lily! Lily" tulala lamang si Lily habang nakatingin sa kanyang mga kapatid.
Napaluhod na si Dastan sa unahan dahil wala ng usok na sumusuporta sa kanya, si
Casper at Harper ay dinaluhan na rin si Lily.

"Lily..." pakinig kong bulong ni Zen. Tatlong punyal na gawa sa pilak ang nakatusok
sa kanyang katawan. Pilak ang isa sa kahinaan

ng mga bampira, madaling maghilom ang mga sugat ng mga bampira huwag lamang galing
sa kahit anong armas na gawa sa pilak.

Anong nangyayari? Bakit nakikita ko ang mga bagay na ito? Nasaan ang mga kalaban?
"Where are you?! Bakit hindi ka magpakita sa amin mangkukulam?! Pinatay mo na si
ama! Pinatay mo na si amang hari!" malakas na sigaw ni Caleb. Gusto ko mang lapitan
si Lily na kasalukuyan nang bumubulong sa kanyang mga kapatid na may lumuluhang mga
mata ay hindi ko magawa.

Punong puno na nang dugo ang magkakapatid mula kay Lily.

"These damn daggers are from her! Bakit hindi ka magpakita sa amin?!" sigaw rin ni
Finn. Bakit kailangan gawin ito ng babaeng kayang manipulahin ang oras?

Kahit ang mga kawal at makakapangyarihang tagasunod ng mga Gazellian ay walang

magawa dahil sa presensiya ng huwad na apoy. Nasaan ang mga babaylan na
kinakailangan? Bakit kailangang ang magkakapatid na Gazellian lamang ang malagay sa
sitwasyong ito? Wala ba na maaaring tumulong sa amin sa mga oras na ito?

Damn, wala man lang ako magawa. Ano ba talaga ang responsibilidad ko sa emperyong
ito? I can't do anything!

"Lily!" nakita kong sumusuka na siya ng dugo. Nasa akmang bubunutin ni Caleb ang
mga punyal sa katawan nito nang pigilan siya ni Finn at Evan habang marahang
umiiling.

"We can't just watch her like this! Do something! It can't be...ate Lily, sasayaw
pa tayo... no.. no..Ayaw ko ng ganito Lily.." nangangatal na sabi ni Caleb. Pakinig
ko na ang paghagulhol ni Harper.

"Fuck!

Fuck! Fuck" nakita kong paulit ulit nang sumusuntok si Zen sa sahig.
"I won't last any longer.." natigilan kaming lahat sa sinabi ni Lily. Dito ko na
naramdaman ang mainit na likido mula sa aking mga mata.

Anong nangyayari? Bakit nakakarinig ako ng ganito sa kanila? Bakit kailangang

makaranas ng mga Gazellian ng ganito? Dahil ba sa pakikipag ugnayan ko sa babaeng
kayang manipulahin ang oras? Ginamit niya lang ba ako para makapaghiganti siya sa
buong Parsua?

Bigla na lang kaming nakarinig nang napakalakas na kulog at kidlat mula sa

kapangyarihan ni Evan. Pilit tumayo si Evan na may blangkong mga mata.

Patuloy ang pagluha ni Casper, Harper at Caleb. Habang si Finn ay nakatulala na, si
Zen ay patuloy sa pagmumura sa kanyang sarili na halos iumpog ang sarili sa sahig.
Nakahiga na si kamahalan at nakatulala na rin sa lahat ng pangyayari.

"No, no..may padating ng mga babaylan Lily. Ililipat nila sa akin ang lahat nang
nararamdaman mo, Lily you can't do this. Lumaban ka Ate Lily! Hindi na kita
paiiyakin, ako na ang magmamasahe ng likod mo, ako na ang magsusuklay sa mahaba
mong buhok. Tatanggapin ko na ang lobo para sa'yo...ate Lily..." lumuluhang sabi ni
Caleb na pilit tinatapik ang pisngi ni Lily na nahihirapan nang mumulat.

Napapahagulhol na rin ako ng iyak habang pinagmamasdan ang mga Gazellian na hindi
aakalaing nakangiti lamang kanina.

"Damn, wala akong magawa. My damn power is useless. I'm useless.." bulong ni Zen.

"Ate Lily! We have Claret! Gagamutin ka niya..Claret.." desperadong

sabi ni Caleb. Sabay sabay tumingin sa akin ang magkakapatid na biglang nabigyan ng
pag asa.

"May lason ang punyal na hindi kayang tanggalin ng dugo ng isang itinakdang
babae.." biglang nagsalita ang asul na apoy. Bakit wala siyang ginagawa? Wala bang
kapangyarihan ang asul na apoy para tulungan kaming lahat?

"Gabay lamang ako Claret.." sagot ng asul na apoy na nabasa ang isip ko.

"Tama na Caleb.." mahinang sabi ni Lily. Pilit niyang iminumulat ang kanyang mga
mata at bahagya niyang itinaas ang kanyang kanang kamay. Isa isang binalot ng kulay
puting usok ang kanyang mga kapatid at sa isang iglap ay agad nalipat ang mga
posisyon nila sa kanyang tabihan.

"Sasamahan ko na si amang hari, pabaunan nyo na ako ng halik mga kapatid.."

nanatili akong nakatitig sa magkakapatid na nakalugmok sa palibot ni Lily na nag
aagaw buhay.

Wala akong ibang nagawa kundi tumitigil, masakatan at maluha nang walang katapusan
sa nakikita ko sa kanila. Papaanong sa isang iglap ay nagkaganito sila? Bakit
kailangang gawin ito ng babaeng kayang manipulahin ang oras?

Napatulala na lang ako nang sabay sabay kagatin ng mga Gazellian si Lily sa iba't
ibang parte ng kanyang katawan.

"Ingatan nyo ang Sartorias, magpakabait kayo.." ito na ang naging huling salita ni
Lily bago ko marinig ang malakas na pagsigaw ni Caleb na nagpayanig sa koloseyo.

Naagaw ang atensyon ko at nanghihinang napalingon ako sa kulay abong lobo na

pumasok sa koloseyo, may bahid na rin siya ng kanyang sariling dugo na mukhang
galing

din sa pakikipaglaban.

Ang mga nagkukulay gintong mga mata niya ay agad hinanap ang katawan ni Lily na
wala nang buhay. Wala ni isang Gazellian ang humarang sa kanya nang mga sandaling
ito.

At tuluyan nang nabingi ang buong koloseyo dahil sa napakalakas niyang alulong. Ang
iyak ng isang lobo...
Nahuli ka na Adam, nahuli ka na nang dating.

'You can do something Claret! Kailangan mo kaming kagating apat' narinig ko ang
boses ng mga itinakdang babae noon.

'You can bring her back to life, using our blood'

"Zen.." mahinang tawag ko sa kanya na kasalukuyan pa rin nakatulala sa kanyang

kapatid. Kailangan niya akong tulungang makarating sa mga itinakdang babae.

Pilit akong tumayo sa kabila nang panghihina ko pero agad nanlaki ang mga mata ko
nang tumakbo papalapit sa akin si Adam, akala ko ay susugudin niya ako pero agad
kong nakita na may tangay na siyang dalawang punyal. Punyal? May punyal na tatama
sa akin?

"Oh fvck! Damn no.." nagpumulit tumayo si Zen habang pilit niyang inaabot ang mga
kamay niya sa akin. Kitang kita ko ang pagiging yelo ng apat na punyal na muntik
mismo sa aking dibdib.

Panay din ang pagsalo ni Adam nang mga punyal na lumilipad sa akin, nagpumilit ang
mga Gazellian na tumulong pero may muli na naman silang napasapo sa kanilang mga
dibdib. Maging ako ay muling napalugmok nang maramdaman ito.

"Claret.." pilit akong inaabot ni Zen habang sapo ng isang kamay niya ang kanyang
dibdib.

"Zen..Zen.." pilit ko rin inaabot sa kanya ang aking mga kamay. Bakit? Bakit? Anong
nangyayari?
Hindi ko inaasahan ang kirot na bigla kong naramdaman mula sa aking likuran. At
nang tunguhin ko ang aking sarili ay may patalim na tumagos mula sa aking likuran
at nakakita ko ang dulo nito sa pagitan ng aking dibdib. Nanlalamig na ang buo kong
katawan, mas nanghihina na ako, wala na akong makita..wala na akong marinig.

Napahawak na lang ako sa aking bibig nang magpumilit lumabas ang aking dugo sa
katawan..

"Claret! Claret..Claret.." sigaw ni Zen sa akin. Maging si Adam ay hindi na nasalo

pa ang tumusok na punyal sa aking katawan.

Bakit? Anong nangyayari sa seremonyas na ito? Bakit kailanga ganito ang mangyari?
Dahil pa ito sa katigasan ng ulo ko? Nalinlang ba ako ng babae?

Pilit naming inaabot ni Zen ang aming mga kamay.

"Claret.."

Pero tuluyan ko na siyang hindi nahawakan nang kusa nang pumikit ang aking mga
mata.

--

VentreCanard

=================

Chapter 46
Chapter 46

Nakakarinig ako ng mga nag uusap, nakakarinig ako ng mga pagtatalo, nakakarainig
ako ng mga pagkabasag, nakakarinig ako walang katapusang pagmumura ng boses ng
matatandang babae.

Nasaan ako? Anong masamang amoy ang nalalanghap ko? Nasaan si Zen? Si Lily? Hindi
ba at nasaksak ako ng punyal sa aking dibdib? Nabubuhay pa ba ako? Saan nagtutungo
ang mga bampirang namatay na? May langit at empyerno na ba sa mundo ng mga bampira?

Pinilit ko ang sarili kong imulat ang aking mga mata. Pero kahit anong gawin ko ay
ayaw sumunod sa akin ng mga talukap na ito, nanghihina pa rin ang katawan, nanunuyo
ang lalamunan ko, nauuhaw ako Zen. Nauuhaw ako...

Napadaing na lang ako nang may lumipad na isang malakas na sampal sa aking pisngi.
Fuck. Nasaan ako? Hindi ba at nasa seremonyas ako? Sinong sumampal sa akin? Gusto
ko nang maiyak sa sakit.

"Gumising ka na!" mula ito sa galit na boses ng isang matandang babae. Pilit ko
mang imulat ang aking mga mata ay hindi ko magawa.

"Gumising ka na!" halos mahalit na ang boses niya sa lakas ng pagsigaw sa akin.
Panibagong malakas na sampal ang dumapo sa aking pisngi. Hindi lang ito, naramdaman
kong may malamig na tubig ang bumuhos sa aking mukha.

Naramdaman kong may madiing sumapo ng mukha ko para iangat ito.

At sa pagkakataong ito ay tuluyan ko nang napilit ang mga talukap ng mata ko na

mumulat. Halos mangatal ang buo kong katawan nang sumalubong sa akin ang
nakakatakot na mukha ng matandang baba. Malalaki ang nakaulwa niyang mga mata,
nakangising naglalabas

ng kanyang maiitim na ngipin at ang kululubot niyang mukha. Halos humapdi din ang
pisngi ko sa bahagyang nakatusok niyang kuko sa balat ko.
Marahas niyang binitawan ang mukha ko at nanlaki ang mata ko nang tiningnan ang
magkabilang kamay ko. Nakacadena ako! Nagmamadali kong tinungo ang sarili ko,
kasalukuyan pa rin nakatusok sa dibdib ko ang punyal na pilak. Pero wala na akong
maramdamang sakit o kirot mula dito. What the hell? Patay na ba ako?

"Sino kayo?" napatulala na lang ako sa dalawang matandang babae na nakangisi sa

akin. Walang lumalabas sa boses ko!

"Mukhang magiging matagumpay na tayo sa pagkakataong ito kapatid. Masyadong inutil

ang mga lumabas na itinakdang babae ngayon" sabay silang nagtawanan.

Sila ba ang mga mangkukulam na sinasabing ilang daang taon nang kalaban ng Parsua?
Anong gusto nilang mangyari sa amin? Anong malaking kailangan nila sa akin? Papaano
nila ako nadala dito?

Tuluyan nang nagpatakan ang mga luha ko nang mapansin ko si Lily na walang malay na
nakacadena din kagaya ko.

"Lily! Lily!" pilit ko man siyang tawagin ay walang lumalabas sa boses ko. Anong
ginawa nila sa akin?

"Maghihintay pa tayo ng ilang taon para dumating ang natitirang tatlo, pero sa
pagkakataong ito maaaari nating magamit ang kanilang mga puso habang naghihintay"
pakiramdam ko ay nanlamig ako sa sinabi ng isang mangkukulam.

Nagsimula na akong magpupumiglas sa aking pagkakacadena nang humahakbang na muli

siya papalapit sa akin.

"Huwag kang lalapit!"

panay ang paggalaw ko sa cadena habang sabay namang tumatawa ang dalawang
mangkukulam. What the hell is this? Bakit nasa kamay nila akong dalawa?
Wala na akong nagawa nang walang habas niyang hinugot ang punyal mula sa aking
likuran. Pero sa pagkakataong ito ay naramdaman ko ang sakit at kirot, triple nang
sakit na naramdaman ko nang sumaksak ito sa aking katawa pero ang malaking
ipinagtataka ko ay wala man lang kapatak na dugo ang lumalabas sa akin.

"Humarap ka sa akin" marahas niyang itinapat ang mukha niya sa akin. Hindi ko alam
kung bakit kusa na lang bumuka ang bibig ko, pero habang tumatagal ay may nakikita
akong kulay puting usok mula sa bibig ko na siyang hinihigop ng mangkukulam.

Hindi ko magawang makapalag dahil ramdam ko ang unti unting pagsikip ng aking puso
na parang muli na namang pinipiga ito. Nagtutuluan na ang mga luha ko habang
pinagmamasdan ang mukha ng mangkukulam na kasalukuyan nang inaagaw ang aking mukha.

I am seeing my face on her! Ninanakaw niya ang mukha ko.

Nakatanggap pa ako ng isang malakas na sampal bago siya humiwalay sa akin. Nakikita
ko ang sarili ko sa kanya, ang boses ko at korte ng katawan ko. Nakikita ko ang
sarili ko nang buong buo.

Sabay silang nagtawanan habang pinagmamasdan niya ang repleksyon niya sa salamin.
What about me? Anong nangyari sa aking mukha? Nagkapalit ba kami ng mukha? Fuck!
Hindi pwede..hindi pwede..

"Babalik tayo sa Sartorias, simulan mo na ang prinsesa ng mga Gazellian" katulad

nang ginawa sa akin ng naunang mangkukulam ay may kung anong

hinigop din ito sa walang malay na si Lily at isang iglap ay naagaw na niya ang
kagandahan nito.

Nang titigan ko si Lily ay wala namang nagbago sa mukha niya, lalo lamang namutla
ito at namuti ang mga buhok niya. Mabilis kong tiningnan ang buhok ko, gaya nga
nang nangyari kay Lily nagkulay puti din ito. Tumanda ba kami? Nang muli kong
tingnan si Lily ay hindi naman ito tumanda, tanging kulay lamang ng buhok ang
nagbago sa kanya.
"Sa pagkakaalam ko ay ang Prinsipe ng nyebe ang itinakdang bampira sa babaeng ito.
Napakaswerte ko naman pala at ang pinakamakisig na prinsipe pa ang napareha sa'yo.
Pero mas gusto ko yata ang unang prinsipe? Kung sabagay pwede ko naman silang
sipingan pareho. Hindi ba?" halos manlisik ang mata sa walang hiyang mangkukulam.
Fuck! She can't do that! Hindi niya pwedeng gawin 'yon habang ginagaya niya ang
buong ako! No! Hindi pwede! Fuck. It can't be..

Kasalukuyan na siyang nakaupo at nakadikwatro sa harapan ko. Hantaran niyang

ipinapakita ang aking mga hita. Maging ang kasuotan niya ay pinapakita na ang
kalahati ng dibdib ko. Fuck!

"Papaano ako ate? Isang lobo ang kapareha ng inutil na prinsesang ito?" damn.

"Maaari ka namang pumili sa palasyo, hindi ba at may isa pang prinsesa sa palasyo?
Walang makahuhuli sa atin dahil mga walang kwenta at mahihina ang babaylan ng
palasyo" fuck! Fuck! Wala akong magawa. I want to kill these damn witches! Pero
wala man lang akong magawa.

Muling akong hinawakan ng mangkukulam na nagnakaw ng aking mukha.

"Ano kaya ang pakiramdam ng

kagat ng prinsipe mo? Ano kaya ang lasa ng dugo niya? Paano kung ako ang magdala ng
una niyang tagapagmana? Mukhang magiging masaya ang pagtigil ko sa palasyo" nanlaki
ang mga mata ko sa sinabi niya. No way! Makikilala siya ni Zen! Malalaman ni Zen na
hindi siya ako! Hindi lang ako kilala ni Zen dahil sa aking mukha! No..no..

"Tayo na Lily" sabay silang nagtawanang dalawa sa pagtawag nila sa pangalang hindi
kanila. May inilagay silang baso ng tubig sa aking harapan bago nila kami tuluyang
iniwan ni Lily sa napakadilim na kweba.
Anong gagawin ko dito? Anong kaya kong gawin sa mga oras na ito? Anong laban ko sa
kanila? Ni hindi ko alam kung papaano nila ako nadala sa lugar na ito. Ano na lang
ang mangyayari sa amin ni Zen? Paano na lang kung hindi siya makilala ni Zen?

Habang lutang ang isip ko sa mga pangyayari ay napansin ko na nagliwanag ang baso
at dito ko nakita na kasalukuyan nang nasa harapan ng palasyo ang dalawa. Kapwa na
sila mga mukhang sugatan at mukhang mga pinahirapan.

Unang lumabas ng palasyo si Dastan. At halos maggagalaw ako sa cadena nang itapon
ng mangkukulam ang kanyang sarili kay kamahalan. I won't do that! Lumabas na rin si
Zen na may nanlalaking mga mata. Siya mismo ang umagaw sa mangkukulam mula kay
Dastan.

Fvck! Hindi ako 'yan! Hindi ako 'yan!

Muli pa sana akong manunuod sa mga pangyayari nang may tumabig ng baso na
pinapanuodan ko. At nang iangat ko ang paningin ko ay isang batang babae na walang
emosyon ang mukha ang sumalubong sa akin, at ang nakaagaw ng atensyon ko ay ang
hawak nitong orasang buhagin.

/>

"Tama na ang paglalakbay.." hindi na ako nakapagsalita pa nang baliktarin niya ang
orasang buhanging hawak niya. Hanggang sa tuluyan na akong masilaw dahil sa tindi
ng liwanag mula sa orasan.

--

"Claret!" ilang beses akong nakaramdam ng pagyugyog sa akin hanggang sa tuluyan na

akong matauhan.

Kasalukuyan na akong nilalagyan ng belong itim. Belong itim? Halos lumuha na lang
ako at mariin kong niyakap si Lily. Oh god! She's alive, hindi puti ang kanyang mga
buhok.
"Lily..." ibinalik ng babae ang oras. Ibinalik niya ang oras.

"What's wrong Claret? I told you, wag kang kabahan. Naghihintay lang kaming lahat
sa dulo..." ilang beses akong umiling sa kanya.

"May hindi magandang mangyayari Lily. Maniwala ka sa akin..." kinakabahang sabi ko.
Kung ganoon ay ibinalik ng babaeng kayang manipulahin ang oras, ang pangyayaring
ito. I need to do something!

Mabilis nangunot ang noo nila dahil sa sinabi ko.

"Claret.." hahaplusin pa sana ni Lily ang aking mukha na kapwa sila tumigil ni
Harper. Tumigil? Tumigil na naman ba ang oras? Nasaan ang babae?

"Claret!" narinig ko ang boses ng apat na itinakdang babae noon. Nagmadali akong
lumabas sa usok na kapangyarihan ni Lily.

Kasalukuyan nang nasa gitna ang apat na itinakdang babae noon sa daan kung saan ako
dapat maglalakad.

"May mangyayaring hindi maganda, anong dapat kong gawin? May mamamatay na
Gazellian. May huwad na asul na apoy, mga mangkukulam, aagawin nila ang mukha namin
ni Lily. Hindi ko na alam

ang gagawin ko, anong gagawin ko? Hindi ko alam kung papaano ako magsisimula.."
sunod sunod na sabi ko habang lakad takbo ako para makarating sa kanilang apat.
Mababaliw na yata ako.

May magsasalita pa sana sa amin nang kapwa namin ilingon ang aming paningin sa
batang babaeng tumatakbo papalapit sa amin, siya ang batang nagpakita sa akin
kanina. Siya ba at ang babaeng kayang manipulahin ang oras ay iisa? Paano siya
naging bata?
"Kailangan natin ng tubig, kailangan nyong makausap si Almera" mabilis na sabi
nito. Tumango lang si Prinsesa Serena bago ito nagpakawala ng bulwak ng tubig na
siyang bumasa sa mga paa naming lahat.

"Maaari ko bang malaman ang mga nangyayari? Nalilito na ako, ano itong mga nakita
ko? Ano ba talaga ang pakay mo sa akin?! Sino ang nasa likod ng lahat ng ito? Paano
ko mapipigilan? Natatakot ako sa pwedeng mga mangyari.." nangangatal na sabi ko.

"Ang lahat ng mga nakita mo ay mangyayari sa seremonyas" maiksing sagot niya na

nakapagpalambot sa aking tuhod at tuluyan nang nakapagpaluhod sa akin. Mabilis
akong dinaluhan ni Zahara at Dione.

"Then, I'll stop it! Sasabihin ko sa kanilang lahat na may huwad na asul na apoy!
Na may banta sa seremonyas na magaganap" pilit kong pinatatag ang sarili ko. Walang
mangyayari kung manghihina lamang ako.

"Sa tingin mo ba ay tutulungan kita ng walang kapalit? Sa tingin mo ba ay hahayaan

kong ipagamit ko sa'yo ang kapangyarihan ko? Mangako ka sa akin, magtulungan tayo"
napatulala na lang ako sa kanya. Sa papaanong tulong?

/>

"Anong klaseng tulong ang magagawa ko sa'yo? Higit na mas malakas ka sa akin! Sa
tingin mo ba at matutulungan pa kita sa sitwasyong ito? Napakalaki na nang problema
ko..." kahit anong pilit na pagpapatatag sa sarili ay nauuwi pa rin ako sa
panghihina dahil sa naririnig ko.
Nagliwanag na ang tubig at mabilis lumitaw ang imahe ni Almera.

"Mukhang nagkita na kayong dalawa" kaswal na sabi ng sirena na parang walang kung
anumang nangyayari.

"Paliwanagan mo siya Almera, akala ko ba ay nasabi mo na ang pakay ko sa kanya?

Ayokong makipag usap sa mga inutil na tao" sabay sabay na eksaheradang nag ubuhan
ang mga itinakdang babae noon.

"Oh, my bad" kibit balikat na sabi ng babaeng may kapangyarihan ng oras.

"Bakit hindi ikaw ang magpaliwanag sa kanya? Hindi ba at ikaw ang may kailangan?"
sabat ni Louise.

"Sang ayon ako sa bagay na 'yan" tipid na sagot ng Sirena sa tubig. Bumuntong
hininga muna ang bata at ibinaba niya ang kayang orasang buhangin.

"Simple lang ang kailangan ko sa'yo Claret. Linisin mo ang pangalan ko sa buong
Parsua, hindi ako ang pumatay sa hari. At lalong hindi ako ang papatay sa Prinsesa
ng mga Gazellian at sa'yo. Hindi ba at ang mga punyal ko ang lumilipad na nakapatay
sa inyo? Sa tingin mo sino na naman ang pag iinitan ng Parsua? Malalaman nilang
lahat na nabubuhay akong muli. Uulitin na naman nila ang nakaraan, ako na naman ang
idinidiin ng mga hayop na mangkukulam sa lahat" hindi ko magawang magsalita dahil
totoo ang sinasabi niya. Siya

ang dinidiin ng mga Gazellian nang tamaan ng punyal si Lily.

"Maaari ba naming malaman ang mga nakita mo Claret? Maaari kaming makatulong apat"
pagsabat ni Serena na mukhang hindi nakukuha ang pinag uusapan namin ng babaeng
kayang manipulahin ang oras. Marahan akong tumango sa kanya bago ako magsalita.

"Nagkagulo sa seremonyas pagkatapos kong inumin ang dugo ng mga Gazellian, at

biglang may lumitaw na huwad na asul na apoy na siyang pumipiga sa dibdib ng lahat.
Ito ang nakapagpahina sa lahat ng mga bampira, maging sa mga Gazellian. May mga
lumilipad na pilak na punyal mula sa kung saan saang direksyon at dito--" itinaas
ni Serena ang kanyang kamay para tumigil ako.

"Hindi gagalaw ang mga punyal na ito kung walang kumokontrol dito, maaari nating
hanapin ang mga bampirang tauhan ng mangkukulam. Mas mabuting unahan natin sila.."
sabay sabay tumango ang natitirang tatlong itinakdang babae sa sinabi ni Serena.

"Magpatuloy ka Claret.." sabi naman ni Zahara.

"Unang umulan ng mga punyal kay Lily para pigilan ito, dahil siya lamang ang may
kakayahang harangan ang presensiya ng huwad na apoy. She died there, namatay siya
sa harap naming lahat" hindi ko mapigilang hindi muling mapaluha habang inaalala
ito.

"Nang kausapin nyo ako sa aking isipan para sabihing kaya ko pa siyang buhayin,
dito naman ako pinunterya ng mga punyal hanggang tamaan ako sa dibdib.." napatungo
na lang ako. Ayokong muling alalahanin ang lahat ng mga pangyayari sa kweba kasama
ang dalawang mangkukulam na 'yon.

/>
"Dalawa ang butas ng mga pangyayari, ang huwad na apoy at ang mga punyal. Kung
ganoon bago pa man magsimula ang pagdiriwang ay mukhang handa na ang lahat, may
taksil sa palasyo" lahat kami ay natigilan sa sinabi ni Zahara.

"Hindi natin masasabing taksil Zahara, nangyari na rin ito noon. Maaaring may isa
sa Gazellian ang napasailalim ng kapangyarihan ng mangkukulam" marahas akong
napatayo sa sinabi ni Zahara.

"Isang Gazellian?" hindi makapaniwalang sabi ko.

"Maaaring siya rin ang may ugnayan sa mga bampirang nasa likod ng mga punyal"
seryosong sabi ni Serena.

"Ang malaking tanong, pumapayag ka na ba Claret sa kasunduan natin? Hindi yata tama
na magplano kayong mga dating tao sa harapan ko na hindi man lang inaalala ang
bampirang lubos na tutulong sa inyo. Linisin mo ang pangalan ko Claret, at hahayaan
kong gamitin mo muli ang aking kapangyarihan" sabat ng batang babae na kayang
manipulahin ang oras.

"Pero papaano? Mahigpit na pinagbabawal ni kahit anong salitang nauugnay sa'yo.

Wala akong kakayahan para linisin ang pangalan mo, bakit hindi mo na lang ako
tulungan at ikaw ang luminis ng sarili mong pangalan? Patunayan mo sa buong Parsua
na mali ang inaakala nila sa'yo" narinig ko ang malakas niyang paghalakhak sa
sinabi ko.
"Hindi sila kailanman maniniwala sa akin Claret. Makikitid ang utak ng mga bampira
sa emperyong ito at kahit iligtas ko pa sila nang ilang beses ay pilit pa rin
silang mabubuhay sa kaalamang ako ang pumatay sa kanilang hari! Mahal ko ang hari
at ang akusang akong pumatay sa lalaking mahal ko... Ilang beses ko nang isinumpa
ang emperyong ito. Hindi ko alam kung bakit nandito pa rin ako at nakikipagtulungan
sa inyo..." unti unti nang lumalaki sa paningin namin ang batang babae. Hanggang sa
tuluyan na siyang maging isang ganap na napakagandang babae sa harapan naming
lahat.

"Linisin mo ang pangalan ko Claret. Ikaw lang ang makakatulong sa akin..." ulit
niya sa akin na hindi inaalis ang mga mata sa akin.

"Anong kasiguraduhan mo na makikinig sila sa akin? Look how weak I am? Anong
magagawa ko? Ni wala akong magawa sa mga oras na ito. Wala akong maisip na
solusyon, paano ko ba masosolusyonan ang problema mo? Hirap na hirap na ako..."
nangangatal na sabi ko.

"Malaking problema mo na ang bagay na ito Claret. Dahil kung hindi ka papayag sa
kasunduan natin, walang kang magagawa kundi tanggapin na ang kauna unahang
tagapagmana ng unang prinsipe ay isisilang ng huwad na ikaw, ng mangkukulam na
ninakaw ang iyong mukha" napahawak na lang ako sa aking mga bibig. May mangyayari
kay Dastan at sa mangkukulam?

"It couldn't be..."

"Oo, magdadalang tao ang mangkukulam. At ang batang ito mismo ang siyang papatay
sa'yo at sa walong Gazellian"

--

VentreCanard

=================

Chapter 47

Chapter 48

Kung hindi ako kikilos ay mangyayari lahat ng mga nakita ko. Ang pagkamatay ni
Lily, ang pagkamatay ko. Ang pag agaw ng mga mangkukulam sa katauhan naming dalawa,
ang walang katapusang pagsalo ng babaeng kayang manipulahin oras sa lahat ng mga
kasalanan. Mangyayari ang trahedyang kinatatakutan ko.

Hindi lamang mga Gazellian ang masisira, maging ang buong Parsua ay maaapektuhan.
Mukhang tama nga ang sinabi sa akin ng mga itinakdang babae, hindi lang ang buong
koloseyong ito ang magkakagulo, hindi lang mga Gazellian kundi buong emperyo ng
Parsua.

"Pumapayag na ako sa kasunduan" madiing sabi ko.

"Magaling, hayaan nyo akong magpakilala. Danna Isolde, ako ang unang minahal ng
dating hari ng Sartorias. Sa kasamaang palad, hindi ako ang itinakda para sa
kanya.." kapwa kami hindi nakapagsalitang mga itinakdang babae. Dahil alam naming
lahat na kahit magkaroon ng unang minahal ang isang bampira, kahit gaano pa ito
katindi ay walang kahirap hirap itong malalampasan kapag dumating na ang itinakdang
kapareha nito.

Ang magmahal ng bampirang alam mong hindi nakatakda sa'yo ay masasabi kong isang
malaking kahangalan. Dahil sa huli alam kong ikaw lang rin ang masasaktan. Hindi na
ba natagpuan ng babaeng ito ang kanyang kapareha?

"Nasaan ang itinakdang lalaki para sa'yo? Hindi ba at bawat bampira ay may
nakatakdang kapareha na siyang makakasama niya?" si Louise na ang nagtanong ng mga
salitang gusto kong sabihin.

"Ayoko, bago pa man siya dumating ay lumapit na ako sa kilala

kong babaylan para basbasan ako ng isang orasyon. Isang orasyon para kailanman ay
hindi ko na matagpuan pa ang itinakda kong kapareha. Si Thaddeus lamang ang
mamahalin ko..." bahagyang kumirot ang dibdib ko sa ginawa niyang ito. Sinong
walang pusong babaylan ang pumayag gumawa ng bagay na 'yon?

"Sinira mo ang pagkakataon mong maging masaya Danna, alam mo ba na masarap

magmahal? Lalo na kung siya talaga ang itinakda sa'yo" bahagya akong napasulyap kay
Zen na kasalukuyang nakaupo sa kanyang trono.

"Minahal nyo sila hindi dahil ginusto nyo, minahal nyo sila dahil nakatakda lamang
sila sa inyo. Masyado kayong nagpapabulag, anong aasahan ko sa mga tao?" may
sasagot sana mula sa mga itinakdang babae noon nang iharang ko ang kamay ko.

"Masaya ka ba ngayon?" napaatras siya sa tanong ko.

"Enough with this. Bakit ang nakaraan ko ang pinuproblema nyo?!" iritadong sabi
niya sa amin.

"Alam mo ba na hindi lang pangalan mo sa Parsua ang problema? Maging ang sarili mo
ay napakalaking problema" halos manlaki ang mga mata niya sa akin.

"Ikaw!" umangat ang kamay niya. Mabilis naging alerto ang mga itinakdang babae para
harangan ako.

"Anong nalalaman mo?! Isang hamak na tao ka lang naman!" sigaw niya sa akin.

"Nalalaman ko? Ako lang naman ang kayang luminis ng pangalan mo. Isang tao lang ako
na nagpupumulit makasunod sa mundo nyo, isang tao lang naman ako na gagawin ang
lahat para mabago ang hinaharap ng emperyong ito, isang tao lang

naman akong walang kakayahan pero pilit pinapasan ang problem ng mundong hindi ko
pinanggalingan" siya naman ngayon ang natahimik sa sinabi ko.

"Claret.." tawag sa akin ng mga itinakdang babae.

"Hindi tayo makakapagsimula kung may itinatago ka sa amin Dana, ang lahat nang
pangyayaring ito ay may dahilan. Bakit ikaw ang idinidiin ng mga mangkukulam? May
nalalaman ba kayo kung bakit malaki ang galit nito sa Sartorias? Apat ang kaharian
ng emperyo ng Parsua, bakit pilit nilang pinababagsak ang Sartorias? Bakit lagi na
lang ang mga Gazellian? Sino ang mga mangkukulam na ito?" sunod sunod na tanong ko.

"Dumating na kaming may galit ang mga mangkukulam na ito, hindi totoong mga
Gazellian lamang ang kinagagalitan nila. Malaking problema din sila sa ibang
kaharian, binibigyan lang nila ng pansin ang Sartorias dahil dumating ka na sa
mundong ito" sagot sa akin ni Louise.

"Hanggang ngayon ay walang may makatalo sa kanila. Masyado silang makapangyarihan"

naiiling na sabi ni Dione.

"Hindi sila nagtagumpay noon para patayin kaming lahat. Naunahan sila ng prinsipe
ng nyebe bago kami tuluyang tupukin ng apoy" natatandaan ko ang bagay na ito.

"Pero, bakit kailangan nila kayong patayin? Anong mapapala nila kapag pinatay nila
kayo ng mga panahong 'yon?" nagtatakang tanong ko.

"Sa pagkakatanda ko, may gusto silang buhayin noon. Narinig kong tinawag nila itong
kapatid" kunot noong sabi ni Zahara na pilit inaalala ang nakaraan.

"Kung
ganoon ay tatlo pa sila?" paano pa namin sila matatalo kung halos mawalan na nang
lakas ang isang buong kaharian sa isang simpleng huwad na apoy na ginawa nila.

"They are six" sabay sabay kaming napalingong lahat kay Danna. Fvck! Six?

"Sa ating lahat na naririto, kami lang ni Almera ang nakakaalam ng lahat. Makinig
kayo, isang beses ko lang ito sasabihin" sabay sabay kaming tumangong lahat.
Kailangan muna naming malaman ang puno't dulo ng kaguluhang ito.

"Malaking diskusyon pa rin sa mundong ito kung bakit kailangang sa mundo ng mga tao
kumukuha ng mga itinakdang babae. Di hamak na mas malalakas at natural nang
makakapangyarihan ang mga babaeng bampira, kumpara sa inyong mga tao na kailangan
munang makagat. Hindi ba ito naging tanong sa inyo?" nasabi na ito sa akin ng
kapatid ni Rosh. Minsan ay naisip ko na rin ang bagay na ito.

"Nahati ang konseho ng buong Parsua, mga konseho na pabor sa mga itinakdang babae
mula sa mundo ng mga tao at konsehong nagpipilit na sa mga babaeng bampira kumuha
ng mga itinakda. Dahil alam nilang hindi kukuha ng itinakdang babae ang asul na
apoy mula sa babaeng bampira na pinili ng konseho, gumamit ng ipinagbabawal na
mahika ang mga ito. Dito nabuo ang kulay abong apoy, dahil hindi naman magagaling
sa mahika ang mga konseho hindi naging matagumpay ang kakayahan ng apoy. Oo, pumili
ito ng mga itinakdang babae, hindi lang apat kundi anim pero matapos nitong
markahan ang anim na babae ang abong apoy na mismo ang lumamon sa konsehong lumikha
sa kanya" lahat kami ay nanatiling tahimik

habang nakikinig sa buong istorya. Ang puno't dulo ng kaguluhan ng buong Parsua.

"Nang sandaling 'yon, bigla na lang naglaho ang abong apoy at iniwan ang anim na
bampirang babae. Sa panahong 'yon, wala pang lumalabas na mga itinakdang babae mula
sa basbas ng asul na apoy kaya nagpumulit ang limang bampirang babae na pormal na
silang kilalanin ng Parsua pero sa kasamaang palad ay mas lamang ang mga bampirang
naniniwala sa asul na apoy, wala kahit isa sa mga kaharian ng Parsua ang kumilala
sa kanila. Lalo na at nalamang ang mga marka nila ay nanggaling sa pinagbabawal na
mahika, mula sa isang kulay abong apoy. Dito nakumpirma ang pagtataksil ng mga
nawawalang konseho, mga konseho na nilamon ng sarili nilang kapanghasan" bakit
kailangan pa nilang sumalungat?

"Sinasabi mo ba na ang mga mangkukulam na kalaban natin ngayon ay ang mga

itinakdang babaeng bampira noon?" marahang tumango si Danna sa akin.

"Sinabi mong lima ang nagpumilit makilala, nasaan ang isa?" tanong naman ni Serena.

"Hindi na nagpakita pa ang ikaanim na itinakdang babae. Nagpakalayo at hindi na

muli nabalitaan pa" maiksing sagot ni Danna.

Nagkaroon ng maiksing katahimikan bago muling nagsalita si Danna.

"Dahil nagmula ang kanilang mga marka sa kataksilan at paglabag sa patakaran ng

emperyo napag usapan ng lahat ng hari ng apat na kaharian na kailangan nang alisin
sa landas ang anim na babaeng bampira" kapwa kami napakuyom lahat sa sinabi ni
Danna.

"Kung ganoon, malaking kasalanan nga ng Parsua kung bakit

sukdulan ang galit nila! Bakit kailangan silang patayin? Bakit kailangan nilang
pagdusahan ang kataksilan ng mga konseho? Sila ba ang nagpumilit maging isang
itinakdang babae? That was a goddamn cruelty! Ang Parsua mismo ang gumawa ng sarili
niyang mga kalaban!" sigaw ko.
"Hindi ko alam ang bagay na ito, kalahi nila ang anim na babae. Bakit kailangan
nilang patayin?" naiiling na sabi ni Zahara.

"Mukhang nakakalimutan nyong nasa mundo kayo ng mga bampira. Ito ang patakaran
namin, ito ang sinusunod ng lahat. Hindi kami kasing lambot nyong mga tao. Hindi
man ginusto ng anim na bampirang babae na maging itinakda ay wala na silang
magagawa, nasa kanila na markang kikitil sa kanilang mga buhay" kahit kailan ay
hindi ako naging pabor sa patakaran ng mga bampira.

"Wala man lang sumalungat? Wala man lang tumutol sa utos ng mga hari? Papaano ang
mga pamilya ng anim na itinakdang babaeng 'yon?!" halos hingalin ako sa lakas ng
boses ko. Bakit parang nag iinit ang sulok ng mga mata ko? Damn.

Napansin ko na kapwa na rin nagpapahid ng kanilang mga luha ang mga itinakdang
babae noon.

"Walang nagtangkang sumalungat, dahil utos na ito ng apat na hari ng Parsua. Kahit
ang mga kamag anak nila ay wala nang kakayahang umalma" maiksing sagot niya sa
amin.

"May sumalungat Danna" sabat ni Reyna Almera.

"Si Olivia, Claret. Ilang araw bago ipapatay ang mga itinakdang babaeng bampira ay
lumabas sa salamin si Olivia. Sinalungat niya ang kagustuhan ng mga hari, pero wala
siyang nagawa"

napakagat labi na lang ako sa nalaman ko. Kung ako rin ang nasa katayuan ni lola ay
gagawin ko din ang ginawa niya. Sasalungatin ko din ang kagustuhan ng mga hari.

"At nang gabi ng pagsusunog sa kanila, lima lamang ang nahuli. Wala kahit isa ang
nakapagsabi kung nasaan ang ika anim na bampirang babae. Dito sila papatayin sa
pamamagitan ng pilak na punyal, sa ilalim ng sinag ng bilog na buwan at apoy na
nagliliyab" para akong nauupos na kandila at bigla na lang akong napaupo. Bakit
magtataka pa ang Parsua kung may mga mangkukulam na ganito na gustong sumira sa
kanila? Kung sila mismo ang nagtulak sa mga ito para gumawa ng masama sa kanila.

"Pero nang gabi ng pagpatay sa kanila, dumating ang ika anim na bampira sa kanyang
nakatakip na mukha. Dito niya iniligtas ang mga kasama niyang babaeng itinakda pero
tanging apat na lamang ang nagawa niyang mailigtas dahil tuluyan nang napatay ang
isa sa kanila" hindi ko na alam ang mararamdaman ko. Gusto kong kamuhian ang buong
Parsua sa kahindikhindik na ginawa nilang ito sa anim na babae. Sila ang puno't
dulo ng lahat!

"Kung ganoon, ang binalak nila buhayin noon ay ang babaeng namatay sa sunog"
seryosong sabi ni Dione.

"Mukhang ganoon na nga, simula nang gabing 'yon nagsama sama na silang lima para
makalayo sa Parsua. Sila na mismo ang siyang bumuhay sa abong apoy na siyang
pinagkukunan nila ng kanilang mga kapangyarihan. At dito na nagsimula ang galit
nila sa buong emperyo, sa mga hari, maharlika, konseho at maging ang mga itinakdang
babae" ngayon ay nabibigyang linaw

na sa akin ang lahat.

"Kung ganoon, bakit dalawa lamang ang nakita ko sa hinaharap? Kung patay ang isa.
Nasaan ang natitirang tatlo?" tanong ko kay Danna.

"Magkakaugnay pa rin sila, hindi lang nila piniling magsama sa iisang lugar.
Nakahimpil sa isang kweba ang dalawang bampirang nakita mo Claret, dito rin
nakalagak ang katawan ng ikatlo. Nasa ilalim ng dagat ang kaharian ng isa, si
Almera na ang nagkumpira habang ang isa naman ay nababalitang nagtatago sa isang
hindi makitang palasyo" nangunot ang noo ko sa paliwanag niya, may kulang.

"Nasaan ang ikaanim?" kapwa kami nakatitig sa kanya habang hinihintay ang sagot.

"Hindi ba kayo nagtataka kung bakit alam ko ang bawat detalye ng mga pangyayari?
Ako ang ika anim na itinakdang babaeng bampira" lahat kami ay nagulat sa sinabi
niya at halos mapaatras kaming lahat.

Naging alerto ang apat na itinakdang babae noon, na parang anumang oras ay ilalabas
nila ang kanilang mga kapangyarihan.

"Sinagot ko lamang ang tanong niyo" simpleng sabi niya na parang hindi naalarma sa
apat na babaeng nasa harapan ko.

"Hindi siya kalaban mga itinakdang babae" mahinahong sabi ni Reyna Almera.
"Bakit ka nakikipagtulungan sa amin? Bakit hindi nila nalaman na isa ka sa anim na
babae? Bakit maganda ka pa rin hanggang ngayon?" sunod sunod na tanong ko,
nanatiling nakaharang sa akin ang apat na babae.

"Dahil bago pa man ako dilaan ng abong apoy mahal ko na si Thaddeus, hindi tuluyang
nayakap ng kapangyarihan

ng abong apoy ang puso ko dahil sa pagmamahal ko sa kanya" napakagat labi na lang
ako. Humahanga na ako sa pagmamahal niya sa dating hari ng Sartorias.

"Siya ba ang hari noon? Kasama ba siya sa mga sumang ayon?" tanong ni Zahara.

"Hindi pa siya ang hari noon" wala na muling nakapagsalita sa amin.

"Matapos kong iligtas ang mga kasamahan ko, kapwa namin isinumpa na pababagsakin
namin ang Parsua na sumira sa buhay namin, habang buhay kaming magsasama sama pero
habang tumatagal dahil sa abong apoy kami kumukuha ng lakas, naaapektuhan nito ang
kanilang kagandahan. Hindi ko alam kung bakit sila lamang ang naaapektuhan at
nanatili akong maganda.."

"Ikaw na rin ang may sabi na hindi tuluyang nayakap ng abong apoy ang puso mo. Ito
na ang magandang rason para dito" pagsingit ni Serena.

"Dahil nanatili akong maganda, malaya akong nakakabalik sa Parsua na hindi man lang
nalalaman ng lahat na isa ako sa anim na babae na gusto nilang ipapatay noon. Pero
lingid sa kaalaman ko, malaki na pala ang nabubuhay na inggit sa akin ng mga kasama
kong itinakdang babae, dito sila gumawa ng paraan para mapatay si Thaddeus at ako
ang idiin sa lahat ng mga kasalanan" kung ganoon ang totoong pumatay sa amang hari
ng mga Gazellian ay ang mga kilalang 'mangkukulam'

"Ngayon, nakukuha nyo na kung bakit ako ang idinidiin nila ngayon? Dahil gusto
nilang maulit ang nakaraan. Gusto nilang ako ang punteryahin at patayin ng lahat,
ano na nga ba ang magagawa ko kung isang buong emperyo ang gustong pumatay sa
akin?" kapwa ko hinawakan ang balikat ng mga itinakdang babae na siyang nakaharang
sa akin.

Hindi ko alam kung bakit kusa na lang humakbang ang aking mga paa papalapit sa
babaeng kayang manipulahin ang oras.

At halos itapon ko na lang ang sarili ko sa kanya at niyakap ko siya nang

napakahigpit. Pilit siyang nagpapalag pero mas hinigpitan ko ang pagkakayakap sa
kanya.

"Wala akong kapangyarihang katulad ng sa'yo. Pero nangangako akong lilinis ko ang
pangalan mo. Itatama ko ang lahat ng pagkakamali ng Parsua sa abot ng aking
makakaya.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 48

Chapter 48
Ngayong alam na namin ang puno't dulo ng lahat, hindi na kami ngayon nangangapa at
nagtatanong kung bakit o ano nga ba ang pinaglalaban namin. Mahirap lumaban sa
isang bagay na alam mong wala ka namang kaalam alam. Hindi ako maaaring basta na
lamang lumabas sa salamin at makipaglaban para sa Parsua na hindi man lang inaalam
kung bakit nga ba ako patuloy na nakikipaglaban.

Hindi ako dumating sa mundong ito, para dugtungan lamang ang walang katapusang
kaguluhang ito, hindi na ako muling gagawa ng mga desisyong wala man lang batayan.
Dahil sa mundong ito, desisyon ang pinakamakapangyarihan.

Kung hindi nagtagumpay si lola na itama ang lahat ng pagkakamali ng emperyong ito,
gagawin ko ang lahat ng maaari kong gawin para ituwid ang lahat ng baluktod na
paniniwala at patakaran ng emperyong ito. Sa tulong ng mga itinakdang babae noon,
sa tatlong babaeng hinihintay ko, maging ang babaeng kayang manipulahin ang oras at
ang sirenang matalik na kaibigan ni lola. Marami kaming magagawa basta
magtutulungan kami.

Witches are princesses that were never saved.

Ang limang mangkukulam na siyang sumisira ngayon sa Parsua ay mga prinsesang hindi
nailigtas noon mula sa kasumpa sumpang paniniwala at patakaran ng mundong ito.
Walang espadang sumalag sa mga punyal na tatama sa kanila, puting kabayo na siyang
magtatakbo sa kanila at higit sa lahat walang mga prinsipeng dumating para iligtas
sila.

Mga prinsesang itinakwil at ibinaon sa limot. Hindi ko alam kung natatandaan pa

sila ng buong Parsua, kung may kaalaman pa ba sila kung sino talaga ang mga
mangkukulam na

ito. Akala ko noong una ay mapupuno ng suklam at galit ang puso ko dahil sa
kaguluhang idinudulot nila sa Parsua, sa emperyo ng aking pinakamamahal na
prinsipe. Pero ito ako ngayon at nahahati ang puso ko.

Maaari kayang sa pagkakataong ito hindi isang prinsipe ang magligtas sa kanila?
Maaari kayang isang pakialamerang babaeng iniluwa mula sa salamin ang makapagligtas
sa kanila?

Kasalukuyan na kaming nakabilog at nakaupong lahat, habang nasa gitna ang buhanging
orasan ni Danna. Pinag uusapan na namin ang mga hakbang na dapat naming gawin sa
sandaling tumakbo muli ang oras.

"Paano natin malalaman ang taksil sa mga Gazellian?" tanong ni Danna na hindi ko
nagustuhan.

"Walang taksil sa mga Gazellian. He/She is just possessed, hindi niya ginusto.
Hindi siya taksil" madiing sabi ko na nakapag pairap sa kanya.

"Alright, alright. My bad" tamad na sagot niya sa akin.

"Can't you feel it? Kaya nyo bang tingnan kung kaninong aura ang naiiba sa kanila?"
tanong ko sa mga itinakdang babae.

"That's beyond my power, I can just make things fly. Si Serena na ang pinakamalakas
sa amin dahil kaya niyang gayanin ang lahat ng kapangyarihan ng mga bampira"
mabilis na sagot ni Louise.

"Nakatigil ang oras, ibig sabihin nakatago din ang presensiya ng mga bampirang
kasama sa pagtigil nito kahit may kakayanan ako hindi ko pa rin makikilala ang
napasailalim na sa kanila" paliwanag ni Serena.
"Hindi ba at sa ating lahat ay ikaw ang lubos na may kapangyarihan

tungkol sa mga bagay na 'yan? Olivia is an enchantress or a white witch? May dugo
kang mangkukulam Claret, bakit hindi mo subukan?" sabat ulit ni Danna.

"Oh, kung ganoon ay binigyan ka ng kapangyarihan ng asul na apoy na siyang pinaka

kailangan ng Parsua. Masyadong mahihina ang babaylan ng emperyong ito, maaaring
ikaw na ang manguna sa kanila pagdating ng panahon" mahabang sabi naman ni Zahara.

"But how? Paano ko malalaman? I lack on skills, nasabi na ni Serena na hindi rin
mararamdaman ang presensiya nila dahil nakatigil ang oras" kunot noong sabi ko.

"But nothing is impossible, kapangyarihan mo 'yan. Ikaw lang ang makakaalam ng

limitasyon nito. Bakit hindi natin lapitan ang mga Gazellian?" mabilis nagtanguhan
ang mga itinakdang babae. Habang si Danna naman ay humikab na lamang.

"Why am I having this kind of meeting with these ex humans?" narinig kong tanong ni
Danna sa kanyang sarili. Hindi rin nalingat sa aking pandinig ang marahang pagtawa
ni Reyna Almera.

"I thought you're just a cold hearted, selfish and unreasonable bitch. Mukhang
napalambot niya rin ang puso mo. Welcome to the club" narinig kong sabi ni Serena
kay Danna.
"What the hell?" iritadong sabi ni Danna. Hindi ko mapigilang hindi mapangiti sa
naririnig ko.

"I can hear you" pagbibirong sabi ko na nakapagpatawa sa mga itinakdang babae
habang naglalakad na kami papunta sa trono ng mga Gazellian.

Nakarating kami lahat sa trono ng mga Gazellian na kapwa mga nakaupo dito. Paano ko

malalaman kung sino sa kanila sa napasailalim ng mga mangkukulam?

Kasalukuyan na kaming nakaharap lahat sa mga Gazellian. Hindi ko alam kung bakit
bigla na lang kaming natahimik, paano ko pa uumpisahan ito?

"But honestly speaking, nagulat ako sa ginawa mo sa akin Claret. Ilang daang taon
na rin ang nakalipas nang muli akong makatanggap ng yakap. Salamat" sinabi ito sa
akin ni Danna na hindi nakatingin sa aking mga mata. Hindi na yata mawala ang ngiti
ko sa mga labi.

"We can also give you!" hindi na siya nakapalag nang dambahan siya ng apat na
itinakdang babae noon.

"What the hell? Bitawan nyo ako! Damn, that's why I hate humans! Bitawan nyo ako.
Bitawan nyo ako" nagtatawanan na lang kami.

Painful past can't be erased but we can always add sweet, laughter and love to our
present.
"Claret is an amazing girl, wala kami dito kung hindi dahil sa kanya. We will be
forever sealed inside those blocks of ice at habang buhay nang mananatili sa
kalungkutan ang mga lalaking mahal namin" nakangiti na rin sa akin si Zahara.

"She's the blue fire's best choice, Parsua Sartorias is damn lucky to have her us
their deity" hindi ko na alam ang mararamdaman ko sa mga oras na ito. Hindi ako
sanay sa mga papuring ganito.

"Oh look, she's blushing. Don't flatter her too much, baka makalimutan na niya ang
dapat nyong gawin" kapwa kami napangiwi sa sinabi ni Danna.

"Alright! Let's go back to work" muli kaming humarap sa mga Gazellian.

/>

"Napakagaganda talaga ng magkakapatid na ito. Vampires are known for having an

effortless beauty. Pero iba pa rin talaga ang magkakapatid na ito, para na silang
hindi totoo kapag tinititigan. They are damn dazzling and magnificent, kahit kanino
ka tumingin ay talagang matutulala ka" humahangang sabi ni Dione.

"Typical royal blood" kibit balikat na sabi ni Serena.

"What now?" parang naiinip na sabi ni Danna.

"Wait, where's the mermaid?" nagtatakang tanong ni Zahara.

"She fade away, hindi na naman siya kailangan" pabalang na sagot ni Danna. Tumango
na lang kami lahat.

"Wala ka bang alam na orasyon or something? We can't just admire the beauty of
these Gazellians, wala tayong mapapala sa pagtitig lang sa kanila" kinabahan ako sa
sinabi ni Serena.

"Tatlo pa lang ang alam kong orasyon, ang dalawa dito ay hindi ko pa gaanong
kabisado. Ang kaya ko lamang ay itago ang presensiya ng kahit sino" ginawa ko ito
kay Adam. Nito ko lang rin nalaman na kapag may mga orasyon na akong binasa mula sa
libro at ginamit ko ito nang higit sa isang beses ay maaari ko na itong gamitin na
hindi na kinakailangan ng libro. My own body is absorbing the power from the book.

"Why can't you reverse? Kung nagagawa mong itago ang presensiya kaya mo rin ilabas"
lahat kami ay napalingon sa sinabi ni Zahara.

"I can't, hindi ko alam kung papaano" damn. Pity me. Dapat dinala ko dito ang libro
ni lola.
"I

think I can help you. I can reverse any vampire power" seryosong sabi ni Dione.

"Wait, is that really possible Dione? Akala ko ay kapag tatamaan ka lang ng kahit
anong kapangyarihan? At naibabalik mo ito sa kalaban. How come?" kunot noong sabi
ni Louise.

"I am learning Louise. Hindi maaaring self defense lang ang kaya ng kapangyarihan.
I can also blend with someone's power. Come on Claret, let's try" tumango na lang
ako sa sinabi ni Dione.

Marahan kong itinaas ang kamay ko, nasimula na rin magkulay pula ang aking mga
mata. Maging si Dione din ay kulay pula na rin ang mga mata.

"Okay, we need to go back" pakinig kong sabi ni Danna nang maramdaman namin na
lumalakas ang hangin. What if our powers are not compatible?

Ramdam siguro ni Dione ang kaba ko kaya marahan niyang hinawakan ang balikat ko.

"Don't worry Claret, dalawa tayo" marahan akong tumango sa kanya. Nang sandaling
mag liwanag ang aming mga kamay ay kusa na lamang binalot nito isa isa ang mga
katawan ng mga Gazellian.

Pinanuod namin na balutin ang mga katawan ng mga ito ng liwanag, naramdaman kong
nagsisimula na muling lumapit si Danna at ang itinakdang mga babae habang nakatitig
sa mga Gazellian.
"I think the light will give us the answer" marahan silang tumango sa sinabi ko.
Bigla na lang akong nakaramdam ng pagkakaba, hindi ko alam kung ano ang magiging
reaksyon ko kapag nalaman ko kung sino sa kanila ang napasailalim ng mga
mangkukulam.

"Ang tagal" naiinip na sabi ni Danna.

"Bakit

hindi mo na lang tingnan sa hinaharap ang sagot Danna? You can always travel back
on time" sabi ni Serena. Napaisip din ako bakit hindi na lang nga niya tingnan kung
sino sa hinaharap ang nagtaksil sa mga Gazellian.

"Pili lang ang mga panahong nababalikan ko, I can't travel the whole time. Dahil
kapag naipit ako sa panahong hindi naman ako dapat, maglalaho ako ng parang bula.
And I am damn exhausted, ginagamit ko pa rin ang kapangyarihan ko ngayon. Remember?
Nakatigil ang oras ngayon" tamad na paliwanag sa amin ni Danna.

Lahat kami ay napalingon sa tronong biglang nawala ang liwanag.

"Oh, mukhang kilala na nating lahat" nasisiyahang sabi ni Serena.

"Harper?" dahan dahan akong humakbang sa trono ni Harper. Nakangiti siya ngayon,
papaanong naging si Harper? Wala akong napapansing kakaiba sa kanya.
"Wala ka bang napapansing kakaiba sa kanya sa pagdiriwang Claret?" tanong sa akin
ni Zahara. Malaking tanong ko rin ito sa aking sarili.

"Hindi ko siya masyadong napapansin, pero ang alam ko abala siya sa pakikipagsayaw
sa mga bampirang inaalok siya sumayaw" maiksing paliwanag ko.

"That's explain all. Malaki ang posibilidad na ang lahat ng bampirang isinayaw niya
ang responsable sa mga lumilipad na punyal" napalingon na lang ako sa sinabi ni
Louise. Hindi na nga bumalik si Harper sa kanyang upuan kanina, nito lang siya
lumapit nang lalagyan na ako ng belo.

"Ngayong nakilala na natin ang mata ng mga mangkukulam, maaari na nating

maplano ang lahat" madiing sabi ni Serena.

"We are six, we need to split our group. Ang unang grupo ang papatay sa huwad na
apoy at ang ikalawang grupo ang bahala sa mga bampirang may hawak ng mga punyal"
paliwanag ni Zahara.

"Maaari ko bang mabasa ang lahat nang nakita mo Claret? Para malaman ko at ipakita
sa kanila ang buong detalye ng magaganap" nangunot ang noo ko sa sinabi ni Zahara.

"My power can manipulate minds Claret. Kaya kong pasukin ang mga alaala mo at
ipakita sa kanila ang lahat nang nangyari" napatango na lang ako sa kanya. Talaga
pa lang kakaiba ang kapangyarihan ng mga itinakdang babae.

Hindi na ako nakaangal nang halikan ni Zahara ang noo ko at ginawa niya rin ito sa
tatlong itinakdang babae.

"Is that it?" nagtatakang tanong. Hinalikan niya lang? Papaano kung kalaban?

"You're funny Claret, I did it in a cutest way. Saka mo na tingnan ang

kapangyarihan ko kapag nasa labanan na tayo" nagawa pa akong kindatan ni Zahara.

"Kung ganoon ay nabuhay ang mga apoy nang maglakad na si Claret papunta sa kanilang
trono" sabi ni Dione.

"Hayaan muna nating tuluyang mabuhay lahat nang apoy bago tayo umatakeng lahat at
patayin ito. Habang naglalakad na si Claret maaari nang umpisahan ng ikalawang
grupo ang pagpatay sa mga bampirang may hawak ng mga punyal" mahabang paliwanag ni
Serena.

"Paano natin malalaman kung nasaan sila? Paano mapapatay ang asul na apoy? How
about Harper? Siya ang mata ng mga mangkukulam,

may maaari ba tayong gawin sa kanya?" tanong ko sa kanilang lahat.

"We can kill her right now" tamad na sagot ni Danna.

"What?! No way! Ako muna ang patayin mo" madiing sagot ko.

"I am just kidding Claret" walang kaamor amor na sagot niya sa akin.

"Do something about her Claret, habang naglalakad pa papalapit sa trono nila.
Basahan mo siya ng kahit anong orasyon na makakapagpatulog sa kanya. You need to do
something new Claret, we're just here to help. Ikaw ang magdadala ng ikatatagumpay
ng gagawin nating lahat" seryosong sabi ni Serena.

"Kami na ang bahala sa apoy at sa mga punyal" sabi naman ni Zahara.

"I think mas magandang ako at ikaw Zahara ang bahala sa mga bampirang may hawak ng
punyal. Si Dione at si Danna ang sa asul na apoy" nalilito na ako sa usapan nilang
lahat.

"I can read minds Claret, kaya kong malaman kung sino sa lahat nang mga bampirang
nandito ang iisa ang iniisip. I can locate those vampires with daggers, ang
malaking ipinagtataka ko papaano nila nahahawakan ang mga punyal na 'yon gayong mga
bampira sila?" nagtataka rin ako sa sinasabing ito ni Zahara.
"Simpleng orasyon lang" pagsabat ni Danna.

"Paano nyo papatayin ang apoy?" tanong ko.

"Tulad nating mga bampira, may kahinaan din ang asul na apoy. Ang mga pilak na
punyal na siyang gagamitin nila sa inyo ang siyang gagamitin natin para patayin ang
asul na apoy. Malalaman natin na huwad ang asul na apoy kapag hindi na ito tuluyan
nalusaw dahil sa punyal na tatama dito. At sa pagkakataong 'yon kami na mismong
apat ang lalapit sa huwad na apoy, dito namin ipapatak ang pinagsama sama naming
dugo. Tandaan mo Claret, ang pinagsama samang dugo ng itinakdang mga babae ang
pinakamakapangyarihan" napanganga na lang ako sa paliwanag ni Zahara.

"Ang malaking problema, papano sa mismong mga apoy tatama ang mga punyal? Paano
kung magmintis? Walang makakahawak sa atin, dahil lahat tayo ay mga bampira. Hindi
ko na ito magagawang mapalutang dahil siguradong gamit ko na ang kapangyarihan ko
nang mga oras na 'yon" paliwanag ni Louise.

"I think, someone can help us" sabay sabay silang napalingon sa akin.

"Who?" tanong nila.

"Si Rosh" itinuro ko ang bampirang nakaupo sa taas ng bintana.

"His vines can hold the daggers"

"So before anything happens we need to seal this. Babaguhin natin ang hinaharap at
mangako kayong walang mawawala" nakita kong inilahad ni Louise ang kanyang kamay sa
gitna.

"What the hell is that?" iritadong sabi ni Danna.

Unti unti na rin inilagay ni Serena, Dione at Zahara ang kanilang mga kamay sa
gitna. Maging ako ay inilagay ko na rin ang kamay ko.

"Damn, humans" lalayo na sana si Danna sa amin nang hulihin ko ang kamay niya at
pilit koi tong ipinatong sa aming mga kamay.

"Danna, kaming lima. Kaming limang tao na kinaiinisan mo, kinikilala ka naming
itinakdang babae ng Parsua at hindi na magbabago 'yon.." marahang sabi ko sa kanya.

At sa unang pagkakataon, nakita kong ngumiti ang babaeng kayang manipulahin ang
oras.
--

VentreCanard

=================

Chapter 49

Chapter 49

Ngayon ay handa na kaming lahat, alam na namin kung paano kami mag uumpisa at may
mga plano na kami na maaaring makabago sa hinaharap. Wala kaming kasiguraduhan kung
magtatagumpay kami, wala kaming panghahawakan kung matatalo namin ang masalimuot na
hinaharap pero isa lang ang maipapangako namin sa isa't isa habang magkakasama kami
at nagtutulungan para sa isang layunin, maaari kaming may magawa maliit man o
malaki para sa Parsua.

Kasalukuyang ginagamit ni Louise ang kanyang kapangyarihan para maibaba ang katawan
ni Rosh na siyang napagpasyahan namin na tutulong sa amin. Hindi na namin inaasahan
ang kahit sinong Gazellian na maaaring makipagtulungan sa amin dahil masyado silang
nabulag sa galit nila sa babaeng kayang manipulahin ang oras. Masisira lamang ang
aming napagplanuhan.

Nang tuluyan nang naibaba ni Louise si Rosh ay nakatitig lamang kaming lahat sa
kanya habang iniisip kung papaano ito kukumbinsihin na tumulong sa akin.

"Maaari ba akong magtanong? Hindi ba at siya ang prinsipe na gwapong gwapo sa

sarili?" ngiwing tanong ni Zahara habang pinagmamasdan si Rosh. Marahan akong
tumango sa kanya.

"He is handsome, hindi rin siya magpapatalo sa mga Gazellian. He is somewhat more
attractive, iba ang karisma niya. Para siyang may itinatagong 'ewan' I don't know.
Look at his eyes, blangko parang may kulang. But he's overall hot. Damn, his
gorgeousness is somewhat confusing.." natatawang sabi ni Dione.

"Baka naman dala 'yan ng kapangyarihan niya. He can seduce any unmated vampire
girls

or even human girls" marahan akong tumango sa sinabi ni Serena.

"Napasailalim na ako sa kapangyarihan niya noon. Hindi ko pa naiinom ang dugo ni

Zen nang mga panahong 'yon.." bakit parang napapansin ko na kailangan muna naming
pagmasdang mabuti ang makikisig na bampirang ito bago kami makagawa ng dapat naming
gawin?

"I agree with you Dione. May kulang sa prinsipeng ito.." nakatitig na rin si Zahara
kay Rosh.

"I am the reason why, ako ang may kasalanan kung bakit hindi dumating ang babaeng
nakatakda para sa kanya" mahinang sagot ni Serena.

"What?" hindi makapaniwalang sabi ng tatlong itinakdang babae.

"Pinigilan kong makatawid sa mundong ito ang babaeng nakatakda sa kanya mula sa
mundo ng mga tao. Ako ang dahilan kung bakit hindi niya kapiling ang babaeng
matagal na niyang hinihintay" mahinang sagot ni Serena.
"But you were possessed Serena, nasa ilalim ka nang sumpa ng mga panahong 'yon. You
can always do something to make it right, hindi ba?" mabilis na sagot ko. Nasa
ilalim siya ng sumpa ng mga mangkukulam ng mga panahong 'yon. Kasama ng sunog niya
sa kanyang mukha.

"I am sorry, isang beses ko lang kayang magpakita sa isang itinakdang babae sa
pamamagitan ng kanyang salamin. Wala na akong alam na paraan para muling magpakita
sa kanya. Maaaring hindi na rin kayang humarap ng babaeng itinakda para sa kanya sa
kahit anong salamin dahil sa takot. Natatandaan kong tinakot ko siya sa masasamang
pangitain" natahimik kaming lahat

sa sinabi niya.

"Oh, scratch that problem. Saka nyo na intindihin 'yan, ang mahalaga ay makumbinsi
natin na tumulong ang prinsipeng 'yan sa atin" pagsabat ni Danna. Tumango na lang
kaming lahat sa sinabi niya.

"Mas mabuting igapos muna natin siya, kung sakaling hindi siya pumayag ay hayaan na
lang natin siyang nakagapos hanggang sa matapos ang mga plano natin" muli kaming
tumango sa sinabi ni Danna.

Si Serena na muli ang gumamit nang kanyang kapangyarihan at ang tubig mismo ang
gumapos kay Rosh.

"Ako ang kakausap sa kanya" pagprisinta ko.

May inihagis na buhangin si Danna kay Rosh hanggang sa unti unti na siyang
maggagalaw. Nakatitig lang siya sa aming lahat na parang inaanalisa muna ang
kanyang nakikita hanggang sa naramdaman niyang nakagapos na siya.

"What the hell is this?" inilibot niya ang kanyang paningin sa lahat ng mga
nakatigil na bampira at nagtatakang napatitig sa akin.

"What the hell is happening?" tanong niya habang nagpapapalag.

"Rosh, I need your help" nakaawang lang ang bibig niya na parang naguguluhan sa mga
pangyayari hanggang sa humalakhak siya nang napakalakas na pakinig lang naman sa
buong koloseyo.

"Now I know, sa dami nang bampirang nandito ngayon ay ako pa ang napili niyo. Damn,
hindi ko pa ginagamit ang kapangyarihan ko sa inyo ay masyado na kayong nahumaling
sa akin? Pumila kayo, ayoko ng sabay sabay." pakiramdam ko ay hindi lamang ako ng
napaismid dahil sa sinabi ni Rosh.

"At

talagang ginapos niyo pa ako? Huwag kayong mag alala, ipatitikim ko ang aking dugo
sa inyong anim. Walang makakalamang, alam kong ako talaga ang interes mo Claret
noon pa man. Ano nga naman ang laban sa akin ni Zen? Sino nga pala ang mga kasama
mong ito? Sige, patitikimin ko kayong lahat ng aking dugo" nasa tamang pag iisip pa
ba si Rosh?

Nakatitig lang kaming anim na babae sa kanya habang panay si Rosh sa paghalakhak at
paghanga sa kanyang sariling kagwapuhan. Siya talaga ang tagapagmana ni Narcisso,
ang lalaking namatay dahil gwapong gwapo sa kanyang sarili.
"Maaari ko ba siyang sampalin?" pakinig kong tanong ni Danna. Nang tingnan ko ang
apat na itinakdang babae ay kapwa sila tumango. Kaya sa isang iglap ay nakalapit
ito kay Rosh at sinampal ito ng apat na beses.

"What the hell?!" nagpupumiglas si Rosh habang nagsisimula nang mamula ang kanyang
mga mata.

"Rosh, makinig ka..." ipinaliwanag kong mabuti sa kanya ang mga maaaring maganap.
Napansin ko naman na natahimik siya at nakikinig at nang matapos na ako sa mahabang
pagpapaliwanag sa kany ay nanatili siyang tahimik. Pinili rin namin na manatiling
tahimik habang hinihintay ang kanyang kasagutan.

"Problema nyo na ang bagay na ito. Bakit ako tutulong? Wala akong pakialam sa
Sartorias o sa buong Parsua. Ang mahalaga buhay ako, magandang lalaki at hinahabol
ng pangil ng mga babae. I am not a goddamn hero, I am just a handsome prince" para
kaming nawalan ng buhay sa sagot ni Rosh. Wala ba talaga siyang pakialam? Parte ng
Parsua ang kanyang kaharian.

/>

"Hindi ko na ba mababago ang desisyon mo Rosh?" pagpupumilit ko.

"Anong mapapala ko Claret?" seryosong sagot niya sa akin.

"Ipakikita ko ang babaeng itinakda sa'yo, sa mismong oras na ito" lahat kami ay
napalingon sa sinabi ni Danna. May kakayahan din siyang ganito? Para na pala siyang
asul na apoy kung ganoon.

"Oh, stop involving her. She's just a useless human.." sinungaling na bampira.
Sinungaling na prinsipe.

"Sabihin mo 'yan kapag nakita mo siya ngayon" madiing sabi ni Danna. Nagulat na
lang kami nang walang pasabi na kumuha ng dugo si Danna sa braso ni Rosh at
ipinatak ito sa buhanging nasa palad niya.

"Makikita natin kung ano ang kasalukuyang ginagawa ng babaeng hinihintay mo"
isinaboy ni Danna ang buhangin sa natirang tubig sa sahig at nang marahan itong
nagliwanag ay agad may bumungad na dalawang babae na nakasuot ng puting hard hat.

Kitang kita ko ang biglang paglabas ng pangil ni Rosh at pagpula ng kanyang mga
mata habang nagpipipiglas sa kanyang pagkakagapos.

"Astrid, I think this will be fine.." kasalukuyang nakatitig ang dalawang babae sa
isang malapad na papel na may kulay asul na mga detalye.

"She's an engineer" mabilis na komento ni Serena. Nasisiguro kong ang babaeng

tinawag na Astrid ang nakatakda kay Rosh.
She's definitely beautiful. Kasalukuyan na siyang pawis na pawis habang kagat kagat
niya ang dulo ng lapis na hawak niya habang mariin niyang pinagmamasdan ang malapad
na

papel.

"Uhuh? Something is wrong..." naiiling na sabi ni Astrid sa kasama niyang babae.

Ngayon naman ay ibinaba niya ang kanyang lapis at ang kanyang pang ibabang labi na
ang kasalukuyan niyang kinakagat habang nakakunot ang noong inaanalisa ang papel.

Nakita na naming bumagsak si Rosh sa sahig na parang hirap na hirap.

"Enough, enough. Nauuhaw lamang ako, I will help you. I will help you..Oh fuck her
name is Astrid..she's damn beautiful.." bulong ni Rosh habang nakasubsob sa sahig.

Kapwa kami napangisi sa sinabi ni Rosh. Itinigil na ni Danna ang pagpapalabas at

tinanggal na ni Serena ang pagkakagapos sa kanya.

"Isang beses lamang ito.." mabilis siyang nakabalik sa dati habang pinapagpagan
niya ang kanyang mga balikat.

"Ako lang ang bahala sa mga punyal hindi ba?" mabilis kaming tumango sa sinabi
niya.

"Okay then, mananatili ako sa aking posisyon sa taas. Gagawin ko ang pinangako ko.
Bahala na kayo.." bago siya tuluyang tumalikod sa amin ay nakita ko siyang marahang
ngumisi.
"How I love her habits..damn lips Astrid.." sabay sabay tumaas ang kilay naming
lahat dahil sa sinabi niya. Paano namin narinig ang sinabi niya? Ipinarinig sa amin
ni Zahara, ang babaeng kayang makapasok sa utak ng kahit kanino.

"I am just checking kung totoo ang sinasabi niya na tutulong siya. Oh well, iba ang
narinig natin..." natatawang sabi ni Zahara sa isipan naming lahat.

"Siguro ay maaari na tayong magsimulang lahat" agad na sabi ni Danna. Nagtanguhan

na kami sa sinabi niya.

"Claret, si Harper.." paalala sa akin ni Serena bago kami maghiwa hiwalay.

Ibinalik na rin ni Louise ang mga katawan ni Lily at Harper na iniupo muna namin sa
trono kanina para malaman kung sino ang napasailim ng mga mangkukulam. Nang maayos
niya na ito ay pumosisyon na rin ako at muling ibinalik ang itim na belo sa aking
mukha.

Nasa likuran ko si Danna para malaman niya kung kailan na maaaring patakbuhin ang
oras.

"Saglit lang Danna.." pinagmamasdan ko si Harper ngayon. Kailangan kong bulagin ang
mga mata ng mga mangkukulam gamit si Harper. Pero paano ko gagawin 'yon?

Kung kaya kong itago ang presensiya o ilabas ito sa isang bampira, maaari ko rin
kayang itago ang presensiya ng mga mangkukulam mula kay Harper? Kung hindi
mararamdaman ng sistema ni Harper ang kapangyarihan ng mga mangkukulam, mawawalan
ng kakayahang ang mga mangkukulam na gumawa ng koneksyon kay Harper.
Damn. But I need to try. Ginaya ko ang paraan ni Zahara, inilapat ko ang aking mga
labi sa noo ni Harper habang bahagya ko siyang binubulungan ng dasal, kung hindi
man ito umipekto maaari ko naman itong subukang muli. Ang mahalaga ay gumawa ako ng
paraan para bahagyang humiwalay ang kapangyarihan ng mga mangkukulam mula kay
Harper.

Nang matapos na ito ay bahagya akong lumingon kay Danna para bigyan siya nang
sinyales na maaari na kaming magsimula.

--

VentreCanard

=================

Chapter 50

Chapter 50

Huminga muna ako nang malalim bago ko tuluyang iminulat ang aking mata sa ilalim ng
itim na belo. Kasalukuyan nang tumatakbo ang oras at magaganap na ang mga
pangyayaring maaaring humawak sa hinaharap hindi lamang ng mga Gazellian kundi ang
buong hinaharap ng Parsua.

Nakangiti na sa akin si Lily at Harper para pakalmahin ako sa inaakala nilang

kabang nararamdaman ko. Kung alam nyo lang ang totoong dahilan nang bilis ng
pagpintig ng puso ko.

"Si Dastan ang hahawi ng itim na belo sa'yo dahil siya ang unang prinsepe" ito rin
ang sinabi sa akin ni Lily sa hinaharap na nakita ko. Pinili ko na lamang tumango
tulad nang ginawa ko noon.

"Sige na maiwan ka na namin, sa sandaling makalabas kami ay maaari ka na rin

lumabas Claret. Hihintayin ka namin hanggang sa dulo" muling paliwanag ni Lily.
Kapwa nila hinalikan ni Harper ang noo gaya nang kanilang ginawa sa hinaharap. Pero
hindi pa man sila tuluyang nakakahakbang sa labas ng usok ay nawalan nang panimbang
si Harper. Mabilis nakaagapaya sa kanya si Lily para mapigilan ang pagbagsak nito.

"What happened Harper? Are you okay?" nagtatakang tanong ni Lily. Nagawa kong
makalapit sa kanilang dalawa. Tumatalab ba ang ginawa kong orasyon sa kanya? Ganito
ba ang epekto nito sa kanya?

"Damn, bakit parang inaantok ako? Why now? I can't miss Claret's debut" pagbibirong
sabi niya habang nakahawak sa braso ni Lily. Hindi ko mapigilang hindi makaramdam
nang pagkaguilty. Siguro nga ay epekto na ito ng orasyon na iginawad ko sa kanya.

/>

"You can rest Harper, maaari ba siyang hindi makadalo sa seremonyas na ito?" tanong
ko kay Lily.

"Kailangan ay kumpleto kaming magkakapatid sa oras na ito. Mas mabuting bilisan na

lang natin ang seremonyas nang makapagpahinga ka na. Maaaring ikaw na lang ang
maunang maglagay ng dugo sa kopita para manatili ka na lamang nakaupo sa buong oras
ng seremonyas" nag aalalang sabi ni Lily sa kanyang kapatid. Mabilis naman akong
tumango sa sinabi ni Lily bilang pagsang ayon.
"I'll be fine. Sige na mauuna na kami Claret. We'll be waiting outside" ngumiti sa
akin ang magkapatid na Gazellian bago nila ako tuluyang iniwan.

Mukhang tumatalab ang ginawa kong orasyon, sa paghina ni Harper sa paghina ng

kapangyarihan ng mga mangkukulam para palakasin ang presensiya ng huwad na apoy.

Nagsimula na akong humakbang palabas sa usok na kapangyarihan ni Lily. Tulad nang

inaasahan ay agad sumalubong sa akin ang mapupulang mga mata ng mga bampira. Maging
ang mga Gazellian na malapad ang ngiti sa akin, pinilit ko ang sarili kong
ngumiting pabalik sa kanila sa kabila ng kabang nararamdaman ko.

Sa hinaharap na nasaksihan ko, nagawang magpatugtog ni Rosh ng kanyang plauta pero

sa pagkakataong ito ay mas abala siya sa pagmamatyag sa anumang punyal na maaaring
lumipad papalapit sa akin at sa kahit sinong Gazellian.

Nagpatuloy ako sa paglalakad habang nagsisimula nang tumayo ang mga Gazellian mula
sa kanilang mga trono. Sa pagkakataong ito ay si Harper ang naunang maglagay ng
kanyang dugo sa kopita, sinundan na ito ni Casper,

Lily, Caleb, Finn, Evan, Zen at Dastan.

Lalo nang lumalakas ang kabog ng dibdib ko habang papalapit na ako sa magkakapatid
na Gazellian, alam kong hinihintay na ng mga itinakdang babae na tuluyan nang
mabuhay ang lahat ng asul na apoy sa aking dadaanan na siyang papatayin ng mga
punyal na ihahagis dito ni Rosh.

Kung ganoon, hindi pa nila maaaring patayin ang mga bampirang may hawak ng mga
punyal ngayon.

Pero nang sandaling nasa harapan ko na si Dastan ay alam kong anumang oras ay maari
nang mag umpisa ang lahat. Kasabay nang paghawi ni Dastan sa belong itim ko ay ang
pag alingawngaw ng boses ni Zahara hudyat na kailangan na naming kumilos lahat.

"Now!"
Malakas na sigawan mula sa mga manunuod na bampira ang nakaagaw ng atensyon naming
lahat. Muli kong ipinatong sa lamesa ang kopitang hawak ko habang nakikitang sabay
sabay nag itsahan ang iba't ibang katawan ng mga bampira na nalalaman kong may
hawak ng mga punyal.

Nasisiguro kong kapangyarihan ito ni Louise.

"What the hell?" agad nakaharang sa akin si Zen para maprotektahan ako. Pero hindi
inaasahan ng lahat ang biglaang pagsigaw ni Harper sa kanyang matinis na boses na
siyang nakapagpaluhod sa lahat ng mga bampira.

Para kaming mabibingi sa lakas ng pagsigaw niya, maging ang buong koloseyo ay
nagbabadya na ng pagkaguho dahil sa epekto ng malakas niyang boses. Harper's power
is something about sound waves.

"Harper!" pilit lumalapit sa kanya si Lily para pigilan ito. Oh fvck, anong dapat
kong gawin?

I can't do anything!

Habang pilit kong tinatakpan ang aking kumikirot na tenga ay napansin ko na

sinisimulan nang balutin ni Zen ng kanyang yelo si Harper para matigil ang malakas
na pagsigaw nito.

"Oh fvck!" narinig kong boses ni Zahara.

"Tinamaan si Louise! The voice of that princess made her this weak. Wala na sa
ilalim ng kapangyarihan niya ang mga lalaking may hawak ng punyal! Claret the
daggers are aiming for you!" nanlaki ang mga mata ko nang hindi lang sasampung mga
punyal ang lumilipad papunta sa akin.
"Claret!" agad akong napaatras at iniharang ko sa sarili ko ang aking mga braso.
Naghintay ako nang anumang tatama sa akin pero wala akong maramdamang kirot sa
aking katawan.

Nang imulat ko ang aking mga mata ay kasalukuyan na akong nababalot sa yelo, ganoon
din si Harper na walang malay. Si Zen, Dastan, Lily, Caleb, Finn at Evan ang
kasalukuyang sumasalag ng mga punyal na pilit ako gustong tamaan.

Nagkakagulo na ang lahat ng bampirang nasa koloseyo habang panay ang paglipad ng
mga punyal na pilak mula sa iba't ibang direksyon. Marami ng mga nakahandusay na
katawan ng mga bampira na kapwa may mga punyal sa kanilang mga ulo. Mas marami ang
bilang nang namamatay ngayon, masyado ko bang nagulo ang hinaharap?

I am damn making it worst.

"Send those daggers to me Gazellians! Parepareho tayong mapapatay!" malakas na

sigaw ni Rosh na nasa bintana pa rin na abala na sa unti unting pagpatay ng asul na
apoy gamit ang punyal na nahuhuli ng kanyang halaman.

I want to

help, gusto kong tumulong sa mga pangyayaring ito pero wala akong magawa. Shit.

"There are so many possessed vampires Claret! Manatili ka sa yelong 'yan. Ibang iba
ito sa hinaharap na nakita natin. Maraming nabago" babala sa akin si Zahara.

Kasalukuyan na rin nakikipagtulungan ang mga itinakdang bampira noon sa mga

Gazellian na nakikipaglaban na rin sa mga bampirang napasailalim na ng mga
mangkukulam.

"These daggers..." narinig kong sabi ni Zen. Napahawak na lang ako sa yelong
nagkukulong sa akin.
"No, no Zen. Mali ang inaakala nyo. No, it was not from her! She's innocent!" pilit
kong kinakalampag ang yelong bumabalot sa akin pero hindi ako naririnig ni Zen.

Gamit ang mga kapangyarihan ni Zen at Dastan, natulungan nila si Rosh na patayin
ang mga asul na apoy. Kailangang mahanap ang huwad na asul na apoy bago pa ito
tuluyang maglabas ng presensiya at panghinain kaming lahat.

Walang tigil sa takbuhan at sigawan ang mga mababang uri ng mga bampira para
makalayo sa kaguluhan. Hindi pa rin natitigil ang mga labanan, kasalukuyan nang
napapalibutan ang si Evan, Finn at Caleb nang hindi lamang sampung mga bampira.

Habang si Lily naman ay abala para bantayan ang yelong bumabalot sa amin ni Harper.
Si Casper naman ay inaalalayan ang si Zen at Dastan na abala sa pagsalo ng mga
punyal gamit ang kanilang mga kapangyarihan para patayin ang asul na apoy. Wala pa
sa kalahati ang napapatay dahil naaantala sila sa sunod sunod na pagsugod ng mga
kalabang bampira.

Si Serena at Lurcan naman ay abala na sa

pagtulong sa mga mahihinang bampira na makalabas ng koloseyo. Si Louise naman ay

inaalalayan ni Franco habang pilit pinapatatag ng kanyang kapangyarihan ang
pundasyon ng koloseyo na anumang oras ay maaari nang gumuho. Si Dione at ang
kanyang kapareha ay kasalukuyan nang malapit sa mga apoy para anumang oras ay
matawag na ang atensyon ng mga natitirang itinakdang babae para madaling mapatay
ang huwad na apoy.

Habang si Zahara naman ay kasalukuyang lumulutang para makita ang lahat nang
nangyayari at maibalita sa bawat isa ang nangyayari, si Franco ang siyang
pumuprotekta sa kanya. Alam kong nananatiling nakakubli si Danna dahil maaaring
madagdagan lamang ang maling pag aakala ng mga Gazellian.

While me? I'm useless. Ako itong nangakong tutulong, pero ito ako ngayon at
nakabalot sa yelo at walang ginagawa. At ang tanging kayang gawin ay manuod lamang.
Ano nga ba ang laban ko sa mga bampirang ito? Ano nga ba ang kakayahan ko para
mapigilan ang mga punyal na ito?

Tuluyan na akong napaluhod nang biglang nagliwanag ang ikatlo sa huling asul na
apoy. Hindi umabot si Zen, Rosh at Dastan para malaman ang huwad na apoy. Para
kaming mga nauupos na mga kandila na unti unting napaluhod dahil sa paninikip ng
aming mga dibdib. Nahulog si Zahara, tumigil ang takbuhan ng mga bampira, labanan
at nararamdaman ko na ang unti unting pagkatunaw ng yelo ni Zen.
At nang sandaling nawala ang pagkakabalot namin ni Harper mula sa yelo ni Zen ay
nagising ito ay muli na namang sumigaw ng malakas na lalong nakapagpadagdag sa
paghihirap naming lahat. Unti unti nang bumabagsak ang koloseyo dahil

wala na ang kapangyarihan ni Louise para suportahan ito.

Kita ko ang pilit pag abot sa akin ni Zen pero hindi siya magtagumpay dahil sa
tindi nang kapangyarihan ng huwad na apoy, isama pa ang malakas na boses ni Harper.

Nangatal ang katawan ko nang makitang madami nang bampira ang nababagsakan ng parte
ng koloseyo. Marami nang bilang ng mga bampira ang namamatay. Napapaluha na lang
ako dahil sa pagiging mahina ko, wala man lang akong magawa habang nakikitang
naghihirap silang lahat.

Napatitig na lang ako sa dalawang maliit na asul na apoy na hindi pa napapatay ni

Zen, Rosh at Dastan.

"Alam kong naririnig mo ako. Alam kong tanging paggabay lamang ang iyong tungkulin
mo sa mundong ito, pero sa sandaling ito maaari bang ako naman ang gabayan mo?
Maaari mo ba akong diktahan sa kapangyarihang iginawad mo sa akin? Gusto kong
makatulong. Maaari mo ba akong tulungan mahal na dyosa ng asul na apoy?" mariin
akong nakatitig sa dalawang maliit na asul na apoy na umaasang sana ay naririnig
niya ako.

"Alam mong mahal ang kapalit ng pagtulong ko, itinakdang babae" mapait akong
ngumiti sa kanya. Alam kong lagi siyang nakikinig.

"I am willing to give the other half of my life.." hindi na niya ako muling sinagot
muli. Nagsanib ang dalawang maliit na asul na apoy at nagsimula na itong lumapit sa
akin.
"No! No! Claret! No! Stop that! Stop that blue fire baby! Don't! Please,
baby..Claret..no" pakinig ko ang pilit na pagsigaw ni Zen sa pangalan ko pero buo
na ang desisyon

ko Zen, kung wala akong gagawin ay maaaring magkatotoo ang hinaharap na nakita ko.

Habang mas lumalapit pa sa aking katawan ang asul na apoy ay pilit nilalakasan ni
Zen ang kanyang boses.

"Oh fvck! Baby please, stop it Claret .No! no! baby.. you can't. No.." mapait akong
ngumiti kay Zen hanggang sa tuluyan nang lumapat sa akin ang asul na apoy.
Napapikit na lang ako nang maramdaman ko ang init na bigla na lamang naglakbay sa
aking buong katawan.

At nang tuluyan na itong nakapasok sa aking katawan ay agad nagningas ang aking
mga mata at kusa na lamang umangat ang aking isang kamay. Wala pang isang minuto ay
tumigil ang unti unting pagguho ng koloseyo mula sa aking kapangyarihan. Hindi ko
na alam kung sino ang nagdidikta ng katawan ko, natagpuan ko na lamang ang sarili
ko na naglalakad papunta kay Harper na kasalukuyan pa ring walang tigil sa
pagsigaw.

Sa bilis nang pangyayari ay naramdaman ko na lamang na ginagapos ko na si Harper na

nagpupumiglas, wala man lang siyang magawa sa lakas na mayroon ako ngayon.
Naramdaman ko na lang na nakalabas ang mga pangil ko. Ramdam na ramdam ko ang lakas
na nananalaytay sa aking katawan. Mariin ko siyang kinagat sa kanyang leeg na
nagpasinghap sa lahat ng mga nanunuod sa akin, para na lamang akong sumusunod sa
dikta ng aking katawan. Ilang beses kong ininom ang kanyang dugo habang sa tuluyan
na siyang mawalan ng malay.

"Claret, Claret.." pakinig ko ang pagtawag nilang lahat sa akin pero hindi ko sila
magawang lingunin. Parang may sariling utak ang katawan ko at wala na akong magawa
pa dito.

/>

Ngayon naman ay nasa harap na ako ng huwad na asul na apoy, hindi man lang ako
maaperktuhan sa presensiya nito. Nagawa kong palutangin ang apat na itinakdang
babae para makalapit sa akin at sa harapan ng apoy, may usok akong inilabas gaya ng
kapangyarihan ni Lily na siyang puprotekta sa kanila mula sa presensiya ng apoy.
Sila na mismo ang kumagat sa kanilang mga sarili para palabasin ang kinakailangan
naming dulo. Ang mga kamay ko mismo ang sumahod sa kanilang mga dugo, hindi ko na
pinansin kung matapon man ang karamihan ng dugo nila, ang mahalaga ay may kaunting
maipatak ako sa apoy na may pinagsama sama nilang dugo.

Ako na mismo ang nagsaboy ng kanilang dugo sa huwad na apoy. Pinagmasdan kong
mabuti kung paano unti unting lumiit ang huwad na apoy hanggang sa tuluyan na itong
nalusaw. Dito na tuluyang nakawala ang kanilang mga dibdib mula sa parusa ng huwad
na apoy na ito.

Kasabay nang pagpatay nito ay ang sarili kong panghihina. Napahawak na lang ako sa
aking noo, pero habang pilit kong pinaglalabanan ang hilo, pagod at panghihina ay
ramdam ko pa rin ang mariing pagtitig ng mga itinakdang babae sa akin.

"Claret, your life.." nahihirapang sabi ni Zahara.

"Wala na akong ibang maisip na paraan pa. Lahat tayo mapapahamak, para sa Parsua
ang ginawa kong ito.." mahinang sagot ko. Napahawak na lang ako sa aking dibdib,
kailangan kong tanggapin na kalahati na lamang ang buhay ko.

Nakita kong unti unting bumangon si Zen habang bahagyang nakatungong naglalakad
papalapit sa akin.

"Claret why?

Bakit hindi ka na kailanman nakinig sa akin?" hahakbang na sana ako papalapit kay
Zen nang mapatulala na lang ako nang may tumamang punyal sa kanyang braso. Agad
siyang natumba dahil pilak ito at kasalukuyan kong nakikitaan ng mahika sa palibot
nito.

Mabilis nakasugod ang mga kapatid niya sa bampirang nagpalipad nito sa kanya. Halos
takbuhin ko na siya para lamang makalapit sa kanya nang naunahan na ako ng hindi
lamang anim o pitong babaylan na kasalukuyan nang tinatanggal ang punyal gamit ang
kanilang mga mahika.
Agad akong napalingon sa itaas nang makaramdam ako nang mas malakas na mahika.
Kitang kita ko ang dalawang punyal na tumama kay Rosh sa kanyang balikat at dibdib.
At unti unti ko siyang nakitang bumabagsak mula sa mataas na bintana, napatigil ako
sa paghakbang papalapit kay Zen, wala man lang mag abalang babaylan na lumapit kay
Rosh na kasalukuyan nang nag aagaw buhay.

Lahat ay abala para tulungan ang kanilang mga kapareha, ang kanilang mga sarili,
ang kanilang mga kasama. Wala man lang kahit isa ang nakapansin sa lalaking may
malaking itinulong sa kaguluhang ito.

Pikit mata akong tumakbo papalapit kay Rosh at mabilis kong ikinalong ang kanyang
ulunan sa aking kandungan.

"Rosh stay with me.." dahil kasalukuyan ko pang nararamdaman ang gabay ng asul na
apoy sa aking katawan ay nagagawa ko ang iba't ibang uri ng mga mahikang kailangan
ko.

"Astrid..Astrid.." nahihirapang sabi niya. Isa isa kong tinanggal ang punyal mula
sa katawan niya gamit ang kamay kong may mahika.

"I need blood. I need blood. Fvck, I am going to die.." mabilis hinagip ni Rosh ang
kamay ko at agad niyang ikinagat ang kanyang mga pangil para uminom ng dugo sa
akin.

Hinayaan ko siyang gawin ito para makabawi siya sa dami nang dugong nawala sa
kanya. Maaaring maghilom agad ang kanyang mga sugat kapag nalapatan siya ng aking
dugo.

"CLARET!" narinig ko ang malakas na sigaw ni Zen. Kusa nang humiwalay ang mga
pangil ni Rosh sa akin at mariin niya akong pinakatitigan sa kanyang kunot na noo.
"Oh fvck, she's not Astrid. Damn" muling humilata si Rosh sa kanyang nanghihinang
katawan at bahagyang dumistansya sa akin.

"Bitawan nyo ako! Lumayo kayo sa akin! Oh fvck! Leave me alone! Huwag nyo akong
hawakan! Mga inutil" nanlaki ang mga mata ko nang kapwa nagtumbahan ang mga
babaylan nang walang habas silang tusukin ng matutulis na yelo ni Zen.

Lahat na lang ay napatulala sa kanya. Zen..

Nagpumilit bumangon si Zen at kitang kita ko ang pag uusok ng kamay niya habang
pilit tinatanggal ang punyal sa kanyang braso.

Nakatalikod siya sa akin habang mabagal na naglalakad papalabas ng koloseyo.

"Zen, let me explain..." nagsimula akong humakbang papalapit sa kanya habang siya
ay mabagal siyang naglalakad na hawak ang nagdudugo niyang braso.

"Bumalik ka na sa mundong pinanggalingan mo. Nakakasakit ka na Claret.."

--
VentreCanard

=================

Chapter 51

Chapter 51

Napatigil na lang ako at natahimik sa sinabi ni Zen. What? Anong sabi niya?
Pinapaalis niya ba ako? Pinagtatabuyan niya na ba ako? Alam niya ba kung ano ang
ginawa ko? Alam niya ba kung para saan ang lahat ng ginagawa ko? Alam niya ba na
hindi lang naman siya ang nasasaktan?

Kahit ang lahat ng mga bampirang nakarinig sa sinabi ni Zen ay natahimik at

natulala na lamang sa aming dalawa.

Kung gusto na niya na akong umalis! Aalis na ako! Uuwi na ako!

Muli akong humakbang para habulin ang prinsipe ng nyebe, hindi ako aalis sa mundong
ito na hindi ko pinapaliwanag ang mga rason at dahilan ko. May karapatan siyang
malaman ang puno't dulo ng mga pinaggagawa ko.

Hindi sa lahat ng pagkakataon ay siya ang uunahin ko. Hindi ba at marami nang
tumakbo para tulungan siya? He was hit on his arms! Pero si Rosh na nagawang
tumulong sa amin ay tinamaan din hindi lamang sa kanyang balikat maging sa kanyang
dibdib. That was damn critical! Kung may isa man lang babaylan na tumulong kay Rosh
ay si Zen na mismo ang tatakbuhan ko. Pero wala ni isa!

Hindi matatamaan ng punyal si Rosh kung hindi ko siya pinilit tumulong sa

kaguluhang ito. Hindi ba at tama naman ang ginawa ko?

Kahit kailan ay hindi ko nagustuhan ang pagiging sobrang seloso ni Zen, alam kung
dadating ang panahon na hindi lang namin minsan pag aawayan ito, dadating ang
panahon at magiging sanhi pa ito nang mas matindi naming hindi pagkakaunawaan.

Wala ni isang nagtangkang magsalita sa mga bampirang nakapaligid sa akin, pero

habang naglalakad ako palabas
ng koloseyo hindi ko maiwasang hindi mapaluha sa mga katawan ng mga inosenteng mga
bampira. Sa hinaharap na aking nakita, hindi ganito kadami ang mga namatay na
bampira tanging kami lamang ni Lily ang tinamaan ng punyal pero ano itong nangyari?
Masasabi ko bang matagumpay ang ginawa ko kung may isinakripsyo akong buhay ng
hindi birong dami ng bampira? Damn.

"Mahirap man sabihin pero oo, siguro nga ang nagtagumpay tayo. Napigilan natin ang
plano ng mga mangkukulam, kailangan nating tanggapin ang mga kinahinatnan nito"
sagot sa akin ni Danna sa aking isipan.

"I should learn that every decision has its own sacrifices. Ipinalit ko ang buhay
ng mga inosenteng bampirang ito para sa sarili kong buhay. Damn, I can't bear the
guilt" napansin ko na tuluyan nang nawala sa aking patingin si Zen pero amoy na
amoy ko ang sariwa niyang dugo. Nang tunguhin ko ang sahig ng koloseyo ay agad kong
nakita ang tulo ng mga dugo ni Zen. Hindi niya tinanggap ang tulong ng mga babaylan
ng palasyo, sa halip ay pinatay niya ang mga ito.

How I hate this character of his.

"Tandaan mong mas malaking pinsala ang mangyayari kung hindi mo ginawa ang bagay na
ito. You made the right choice Claret. Always remember that we're always here for
you. Now go, enlighten the lost snow prince. Bago pa tuluyang lamunin ng
kapangyarihan niyang yelo ang kanyang utak" marahan akong tumango sa sinabi ni
Zahara.

Tinakbo ko na ang koloseyo para agad na akong makalabas. Sumalubong sa akin ang mga
kabayo at karwahe na naghihintay sa kanilang

mga amo, ipinilig ko ang aking ulo at mas pinili ko na lamang maglakad dahil wala
akong kaalam alam sumakay dito baka sa halip na makarating ako sa palasyo ay kung
saan pa akong makarating.

Habang naglalakad ako ay ilang beses na akong natumba at pilit na bumangon.

Masyadong naubos ang lakas ko sa buong nangyari sa koloseyo, dagdagan pa na hindi
ako sanay na ginagamit ko ang aking kapangyarihan.
Muli ko na akong naglakad pero habang tumatagal ay parang nanlalabo na sa paningin
ko ang palasyo. Pilit kong pinilig ang aking sarili para gisingin ang aking diwa. I
can't collapse here. Hindi pa ako nakakarating sa palasyo.

Pero hindi din nagtagal ang aking paglalakad ay nakarinig ako ng yabag ng mga
kabayo. Nang iangat ko ang aking paningin ay sumalubong sa akin si Evan at Finn.

"Sumakay ka na Claret, dadalhin na kita sa palasyo" hindi ko na nahabol ang bilis

ni Finn bago niya ako tuluyang naisakay sa kanyang kabayo.

"Baka pagselosan din ako ni Zen kapag nakita niya ito" natatawang sabi ni Finn.

"Malamang, dakilang seloso 'yon" tipid na sagot ni Evan.

Kapwa na lamang napailing ang magkapatid bago nila pinatakbo ang kanilang
sinasakyang kabayo. Dahil masyado silang mabilis magpatakbo parang saglit lang ang
naging pagsakay ko at ito ako ngayon at nasa malaking pintuan na ng palasyo.

"Finn let's bet, within five minutes the whole Sartorias will suffer under a damn
snow storm" tumango sa akin si Evan bilang hudyat na maaari ko na silang iwang
magkapatid.
"Oh,

hindi ko naisip 'yon kapatid. Why so genius?" natatawang sagot ni Finn.

Hindi ko na pinakinggan pa ang pag uusap ng magkapatid dahil nagmadali na akong

umakyat nang hagdanan para magtungo sa kwarto ni Zen. Alam kung nandoon siya at
nang dumating nga ako ay bumungad sa akin ang prinsipe na kasalukuyang nakaupo sa
kanyang kama habang pinagmamasdan ang iniinda niyang braso.

"Zen.." hahakbang na sana ako nang may humarang na yelo sa pintuan dahilan para
hindi ako makapasok.

"Zen..." pinilit kong paghahampasin ang yelong humaharang sa akin pero wala akong
magawa.

"Let's talk Zen, hindi ba at kailangan nating makinig sa isa't isa? Nangako tayo
hindi ba? Hindi ako tumakbo kay Rosh dahil siya ang gusto kong unang puntahan Zen,
alam mong gustong gusto kitang takbuhin ng mga oras na 'yon para tulungan ka pero
naunahan ako ng mga babaylan. Tinamaan din si Rosh ng mga oras na 'yon at walang
lumapit sa kanya. Tumakbo ako sa kanya dahil kailangan, hindi kita pinagpalit sa
kanya Zen. Please open this, just let me explain before I go home. Gusto kong
malaman mo ang rason ko bago ako tuluyan nang umuwi" kasabay nang pagpatakan ng mga
luha ko ay ang unti unting pagkatunaw ng yelong nakaharang sa akin.

Nanatiling hindi lumilingon sa akin si Zen habang hawak niya ang nagdurugo niyang
braso.

"Zen.." ako na mismo ang umupo sa kama niya at sinubukan kong iangat ang aking mga
kamay sa kanyang braso para gamutin ito. Parang may sarili nang parte ang utak ko
na nagdidikta ng mga kapangyarihang mayroon na ako ngayon. Siguro ay

ito na talaga ang malaking kapalit ng kalahti ng buhay ko mula sa kapangyarihan ng

asul na apoy.
Hinayaan niya akong gamutin siya habang wala man lang nagsasalita sa aming dalawa.
Pero ramdam ko ang mariin niyang pagtitig sa akin. Sa sobrang katahimikan namin ay
halos marinig ko na ang mabibigat na paghinga namin dalawa.

"He did bite you..." halos bulong na lang ang narinig kong sabi ni Zen.

"His fangs dig your skin Claret..." inangat ko ang aking mga paningin sa kanya at
sumalubong sa akin ang pula niyang mga mata. Kahit ang kanyang mga pangil ay
nakikita ko na rin.

"I am sorry Zen. He was dying and he badly needs blood. Ako ang pinakamalapit sa
kanya Ze- " hindi niya na pinatapos ang sasabihin ko nang takpan ng daliri niya ang
mga labi ko.

"I am damn jealous Claret. Nagdilim ang paningin ko sa ginawa mo.." napahigpit ang
hawak ko sa bedsheets nang sabihin niya ito.

"Pinaaalis mo na ba ako Zen? Hahayaan mo na ba akong umalis? Nasabi ko na ang rason

ko sa'yo. Ginawa ko ang alam kong kailangan, ang tama. Kung hindi mo maintindihan
ang sinasabi ko Zen, walang mangyayari sa atin. Your jealousy will break us apart,
magiging problema na natin ito. It is not healthy for us.." hindi niya ako sinagot
at mariin niya akong niyakap.

"What should I need to do Claret? Hindi ko makontrol ang sarili ko kapag may
lumalapit na ibang bampira sa'yo. You are only for me, mine alone" ilang beses ko
na ba itong narinig mula kay Zen? Ngayon may kakayahan na akong manggamot gamit

ang aking kapangyarihan, magagawa kaya nitong alisin itong sakit ni Zen? Habang
tumatagal ay lalong tumitindi ang pagiging seloso niya.

"Paano pa kung nakita kong kinagat ka ng ibang pangil? Gustong gusto ko na siyang
patayin Claret. Akin ka lang Claret, akin ka lang.." gumanti na ako ng yakap sa
kanya.

"I am always yours Zen. Simula pa lang nang tumapak ako sa mundong ito, itinakda na
ako sa'yo. Sa'yo lamang Zen. Pero Zen, hindi sa lahat nang pagkakataon ay yayakap
ako sa'yo at panunurin ko na lamang ang mga pangyayari sa buong kapaligiran. Zen,
isipin mo na hindi lang tayong dalawa ang nabubuhay sa mundong ito. Hindi lang tayo
ang may kailangan sa isa't isa, kailangan ka ng buong Sartorias dahil ikaw ang
prinsipe nila, kailangan ako dahil ako ang itinakdang babae. Kapwa tayo may mga
resposibilidad, hindi maaaring magmamahalan na lang tayo habang nagkakagulo ang
buong kaharian. We can't be selfish like that Zen.." hindi siya sumasagot sa akin.
Nanatili lang siyang mahigpit na nakayakap sa akin. Pero hindi din nagtagal ay ako
ang kumalas sa kanya gusto kong magkaharap kami habang nagpapaliwanag ako.

"Zen, pinili ako ng asul na apoy hindi lamang para mahalin ka. Pinili niya ako para
ipaintindi sa'yo ang bigat ng responsibilidad mo bilang prinsipe. You can't live
like what you used to, na walang pakialam at umaasa na lamang sa pagpapalakad ng
mga kapatid. We can't love each other without involving other vampires. Hindi ka
ipinanganak na nag iisa Zen, pag aralan mong pansinin ang mga pangyayari sa paligid
mo Zen.." nakatitig pa rin siya sa

akin. Hindi ko alam kung nakikinig pa siya sa akin o may pasak na yelo ang tenga
niya.

"Okay" matabang na sagot niya sa haba ng sinabi ko. What the hell?
"Zen, naiintindihan mo ba ang mga sinabi ko? Ang ibig kong sabihin, hindi lang ako
ang kailangan mong mahalin. Mahalin mo rin ang Sartorias, ang sarili mong kaharian.
Walang magagwang maganda ang pagiging sobrang seloso mo, ang pagbubuhos mo nang
buong atensyon sa akin.." muling paliwanag ko sa kanya.

"But I'm damn crazy for you Claret... Do you love me the way I love you?"
napanganga na lang ako sa sinabi niya. Narinig niya ba ang mga paliwanag ko?

"Zen, I love you. Pero inilulugar ko ang pagmamahal ko sa'yo.." hinagip niya ang
kamay ko at hinalikan ito.

"Iiwan mo ba ako?" oh damn this snow prince. Bakit hindi man lang siya magsalita
tungkol sa mga sinabi ko? Na susubukan niyang magbago o kahit anong itatama sa
sarili niya.

"Ikaw ang gustong magpaalis sa akin!" napataas na ang boses ko.

"Iiwan mo ba ako Claret?" ngayon naman ay naglalandas ang mga pangil niya sa
palapusuhan ko.

"Sa pagkakaalala ko ikaw ang nagpapabalik sa aking mundo Zen.." pinili kong hindi
pansinin ang pangil niyang sinasadya niyang ipadama sa aking braso.
"Iiwan mo ba ako?" napabuntong hininga na lang ako.

"I am not gonna leave you! Kahit sobrang tigas ng ulo mo! Ngayon sabihin mo sa akin
ang naiintindihan mo sa mga sinabi ko. Did I enlighten you?" ngumisi

siya sa akin.

"I love you at hindi mo ako iiwan. Right baby?" napatulala na lang ako sa sinabi
niya. Oh fuck! Anong klaseng paliwanag kaya ang pwede kong gawin sa kanya.

"Now, enlighten me.." hindi na ako umangal nang kagatin niya ang leeg ko. Mariin
kong iniyakap ang aking sarili sa kanya habang nagsisimula nang mabuhay ang aking
dugo mula sa kanyang mga pangil.

Pagtapos niya sa leeg ko ay kinagat niya naman ako sa aking mga balikat, dibdib, sa
aking mga braso, sa aking mga hita, binti. Wala akong ginawang kahit anong pag
angal sa kanya. Dahil kahit ang sarili kong katawan ay pilit hinahangad ang mga
pangil ng aking prinsipe.

"I am sorry Claret. I'll try to be good.." nakahiga na ako sa kama niya habang
tadtad ako ng kanyang mga kagat sa aking buong katawan.

"Don't try Zen, do it for me. Do it for us.." mahinang sagot ko sa kanya.
"Now baby, it's your turn" mabilis naghubad sa harapan ko si Zen. Siya na mismo ang
marahang nag angat sa aking ulo para itapat ito sa kanyang dibdib. Kusa nang
naglabasan ang aking mga pangil at agad ko itong ikinagat sa aking prinsipe.

Panay ang paghaplos niya at pagbulong sa akin habang marahan kong iniinom ang
kanyang dugo.

"Pagbabayaran ng babaeng kayang manipulahin ang oras ang lahat ng nangyaring ito.
Kung hindi niya ginulo ang seremonyas, hindi ka makakagat ng pangahas na 'yon. Ako
ang papatay sa kanya..." agad umawang ang mga pangil ko sa sinabi ni Zen.

"Claret?" nagtatakang tanong niya habang pinupunasan ang gilid ng labi ko.

"She's innocent Zen.." nanlaki ang mga mata niya sa akin.

"Quit talking about nonsense Claret! Wala kang nalalaman. Kakapag ayos pa lang
natin, huwag mo nang sundan pa. Don't get involved with her..not with her
baby..huwag ka nang makisali pa sa pagkakataong ito Claret. Not this time..not this
time baby.."

How is that possible? Nakapangako na akong lilinisin ko ang pangalan niya.

--

VentreCanard

=================

Chapter 52

Chapter 52

Dahil masyado akong napagod, hindi ko na napansin na nakatulog na ako sa kama.

Maging si Zen ay tulog din habang nayakap sa akin. Nang marahan akong gumalaw ay
mas hinigpitan niya ang yakap niya sa akin na parang anumang oras ay aalis ako.

Napatitig na lang ako sa aking makisig na prinsipe kung sana ganito rin siya kabait
kapag gising, naglandas ang mga daliri ko sa maliit na nunal niya sa tabi ng
kanyang mga labi. Paano ko kaya mapapaliwanag sa mga Gazellian na mali ang iniisip
nila tungkol sa babaeng kayang manipulahin ang oras?

Bahagya kong pinisil ang ilong ni Zen.

"Ang tigas tigas ng ulo mo mahal na prinsipe.." bahagya siyang gumalaw at isiniksik
niya ang kanyang sarili sa leeg ko.

"Claret.." bulong niya sa akin.

"Gising ka ba Zen?" tanong ko sa kanya pero hindi ako nakarinig ng sagot sa kanya.
Napatitig na lang ako sa kisame habang iniisip ang maaari kong gawin. Paano ko
magagawang linisin ang pangalan ni Danna kung sarado na ang pag iisip ng mga taga
Sartorias tungkol sa kanya?

"Claret.." narinig ko na namang tinawag ni Zen ang pangalan ko.

"Zen?" hinintay ko siyang sumagot pero hindi na naman siya nagsalita. Mukhang ako
pa yata ang pinapanaginipan ng mahal na prinsipe.

Hinayaan ko na lamang ang sarili kong mahiga sa kama habang yakap ng natutulog na
prinsipe. Gusto ko ay ganito na lamang kami lagi pero alam kong sa sandaling
ipaintindi ko kay Zen na mali ang inaakala niya sa babaeng kayang manipulahin ang
oras magkakaroon

na naman kami ng hindi pagkakaunawaan.

Marahan kong inihaplos ang aking kamay sa kanyang malambot na buhok habang malalim
akong nag iisip. Paano ko uumpisahang magpaliwanag sa kanya?

"Zen, gising ka na ba?" tanong ko sa kanya. Sa halip na sumagot siya sa akin ay

naramdaman ko na lamang na humalik siya sa leeg ko.

"Zen, mahaba na ang itinulog natin. Siguro ay hinahanap ka na ng mga kapatid mo..."
humigpit lang ang pagkakayakap niya sa akin.

"Natutulog ako Claret.." napairap na lang ako sa sinabi niya. Ano kaya sa mga
sinabi ko kanina ang natatandaan niya?

"Zen, we need to help them. Siguro ay nag aayos na sila ngayon, we can't just sleep
here and do nothing.." hihiwalay na sana ako nang mas humigpit ang yakap niya sa
akin.

"5 minutes" dahil wala naman akong mapapagpilian, pinagbigyan ko siya sa gusto
niyang mangyari. Pero lumipas na yata ang sampung minuto ay hindi pa rin nagbabalak
bumangon si Zen.

"Zen.." seryosong tawag ko sa kanya. Mabilis siyang kumalas sa akin at umalis sa

kama.

"Alright baby. Gising na ako, gising na" napapailing na lang ako sa aking mahal na
prinsipe na sobrang tigas ng ulo.

"I think, I need to take a bath" naupo na ako sa kama habang marahang sinusuklay ng
kamay ko ang aking mahabang buhok.

"Sige, hintayin na lang kita" ngumuso lang siya sa sinabi ko bago siya muling umupo
sa kama at marahan na namang yumakap sa akin.

"Paliguan mo naman ako Claret.." napapangiwi na ako sa

mga nagugustuhang ito ni Zen.

"Makinig ka muna sa sasabihin ko, mangako ka sa akin na tatanggalin mo na ang
pagiging seloso mo. Paliliguan kita araw araw mahal na prinsipe.." kumalas siya sa
pagkakayap sa akin at tumayo na.

"Kaya ko nang maligo mag isa. Wag mo akong iiwanan, dito ka lang.." napabuntong
hininga na lang ako sa naging sagot niya.

Mabilis namang maligo si Zen kaya hindi na ako naghintay pa nang napakatagal sa
kanya. Ako na ang nahiya nang makitang nakatapis lamang siyang lumabas ng banyo.

"Lalabas lang ako Zen.." ilang beses ko nang nakita ang katawan niya. But not the
other 'one' Hindi pa ako handa. Narinig kong bahagyang tumawa si Zen.

"No, it's okay Claret.." sa halip na lumabas ako ay nagawa ko na lamang tumalikod
habang nagbibihis si Zen.

Hindi din nagtagal ay narinig kong tinawag ni Zen ang pangalan ko.

"Claret, help me with this.." humarap na ako sa kanya at nakita kong nahihirapan
siya sa pagbubutones ng kanyang kasuotan. Mabilis akong lumapit sa kanya para
tulungan siya dito.

"Simula nang dumating ka Claret, hindi ko alam kung bakit nahirapan na akong
magbutones ng mga kasuotan ko.." ngumisi na lang ako sa sinabi niya.
"Kasi?" nakataas ang kilay ko habang nagbubutones.

"What?" ngising sabi niya.

"Nahihirapan ka nang magbutones kasi? Anong dahilan mahal na prinsepe?" ako naman
ngayon ang nakangisi sa kanya.

"Hindi ko alam.." nakangusong

sagot niya sa akin.

"Dahil nag iinarte ka sa akin mahal na prinsipe.." bahagya kong tinapik ang dibdib
niya nang matapos na ako sa pagbubutones.

"What the? Anong nag iinarte Claret?" mabilis niya akong nahuli at basta na lang
ibinalik sa kama. Sinimulan niya akong paliguan ng halik sa aking mukha. Damn this
prince.

"Sinong nag iinarte Claret?" ilang beses kong iniilagan ang paghalik halik niya sa
akin.

"Ikaw mahal na prinsipe.." tawa ako nang tawa habang nakikitang naiirita na siya.

"I am Prince Zen, I don't do shits like that Claret. Hindi marunong mag inarte ang
mga prinsipe.." tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. Si Zen? Hindi marunong? My god!

Ayaw pang aminin.

Hinalikan niya ako sa aking noo bago niya ako iwan sa kama at buksan ang bintana.
Mabilis akong sumunod sa kanya, kasalukuyan nang umuulan ng nyebe. Tumagal siguro
ng ilang minuto ang panunuod namin Zen nang pag ulan ng nyebe bago ko siya narinig
na nagsalita.

"I'll try to help Claret. Sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito hindi na siya
mabubuhay pa. Napatay na niya ang aking ama, hindi na ako papayag na madagdagan pa.
Her daggers are aiming on you baby, hinding hindi ko siya mapapatawad.." napatitig
na lang ako kay Zen na pinagmamasdan ang kanyang kamay.

"Zen, maaari ka bang makinig sa akin? Maaari ba na hindi ka muna magsalita

pagkatapos kong masabi ang lahat ng gusto kong sabihin?" siya naman ang nakatitig
sa akin ngayon.

"Go on.." huminga ako ng

malalim bago ako humarap sa labas.

"Zen, hindi ka ba nagtataka kung bakit mas naunang kumilos sa inyo ang mga
itinakdang babae noon? Nauna nilang nalaman kung sinong mga bampira ang may hawak
ng punyal.." nakatitig lang sa akin si Zen.

"Bago pa man mangyari ang lahat ng mga ito ay may ideya na ako Zen. Nakita ko na
ang nangyaring ito sa koloseyo bago pa man ang seremonyas" nangunot ang noo niya sa
mga sinasabi ko.

"What are you talking about Claret?" seryosong tanong niya.

"Zen, ipinakita sa akin ng babaeng kayang manipulahin ang oras ang lahat. Siya ang
tumulong sa akin para hadlangan ang maaaring masamang mangyari sa koloseyo,
inosente siya hindi siya ang pumatay sa iyong ama.." nagulat na lang ako nang bigla
na lamang lumamig sa buong kwarto ni Zen. Napansin ko na kasalukuyan na itong
binabalot ng kanyang yelo.

"What the hell? May komunikasyon ka sa kanya Claret? Where is she? What the hell
are you doing Claret? Alam mo ba ang ginagawa mo? Kinakalaban mo ang Sartorias "
mariin na akong hinawakan ni Zen sa aking mga balikat.

"She's innocent Zen, listen to me.." nahihirapan kong sabi habang humihigpit ang
hawak niya sa akin.
"Claret, naririnig mo ba ang mga sinasabi mo? Ilang beses ko ba na sasabihin sa'yo
na wala kang nalalaman sa kanya? Anong ginawa mo? Nakipagkomunikasyon ka pa sa
kanya! Hindi mo ba alam na pinapahamak mo ang sarili mo kapag nalaman nila itong
lahat? Itatapon nila ang posisyong meron ka sa kahariang ito kapag

nalaman nilang nagtataksil ka! Nakikipag ugnayan ka sa babaeng pumatay sa aking

ama!" halos mapapikit na lang ako sa malakas na boses ni Zen.

"But I am telling you the truth Zen, siya ang tumulong sa akin para malaman ko ang
mga dapat kong gawin. Pinakita niya sa akin ang masamang maaaring mangyari sa
koloseyo na siyang inagapan ko.." kunot na kunot ang noo niya sa akin na parang
hindi niya maintindihan ang mga sinasabi ko.

"Siya ang pumatay sa ama ko Claret. Sa papaanong paraan siya tutulong? Those
daggers are from her! Pinatay ng mga punyal na 'yon ang buhay ng aking ama, wala ka
pa sa mundong ito ay kalaban na namin ang babaeng ito Claret. Wala kang nalalaman,
enough with this Claret..enough.." mariin akong umiling sa kanya.

"Hindi siya ang may kasalanan Zen, it was all framed up. Ang mga mangkukulam ang
may kasalanan ng lahat. She's innocent, nandito siya para tumulong. She helped me
Zen, tinulungan niya ang Sartorias.." bumitaw na sa akin si Zen.

"Nonsense! Anong nangyayari sa'yo Claret? Are you possessed? Napasailalim ka ba sa

kanyang kapangyarihan? You can't talk like this Claret, ayokong may makarinig
sa'yo. Kamatayan ang ibibigay sa'yo ng kaharian kapag nalaman nilang nakipag
ugnayan ka sa babaeng 'yan! Siya ang may kagagawan ng lahat. She killed those
innocent vampires! Muntik ka na rin niyang patayin!" mariin akong umiling sa kanya.
No.
"It was not her Zen, hindi siya. Inosente siya, matagal nang mali ang paniniwala ng
kahariang ito sa kanya. She's the victim, sinasalo niya ang

mga kasalanang hindi naman sa kanya, she's been living in pain..." mariing
paliwanag ko.

"Bullshit!" nagulat na lang ako sa malakas na boses ni Zen.

"I was stabbed on my chest Zen! Tinamaan ako ng punyal sa aking dibdib sa nakita ko
sa hinaharap, hindi lang ako kundi pati na rin si Lily. Nadala kami ni Lily ng mga
mangkukulam sa kanilang pinagtataguan at dito nila ninakaw ang mukha namin ni Lily!
Pero hindi ito nangyari dahil ipinakita na sa akin itong lahat ng babaeng kayang
manipulahin ang oras. Alam ko nang may huwad na apoy, alam kong may mga punyal na
lilipad sa buong koloseyo! Sa tingin mo paano naging handa ang mga itinakdang babae
noon kung wala kaming nakitang ganito?" malakas na sabi ko sa kanya.

"What are you talking about Claret? Please stop this, hindi ko na nagugustuhan pa
ang mga sinasabi mong ito. Just tell me where she is..." napaatras na lang ako sa
sinabi niya.

"Kahit minsan naman maniwala ka sa akin Zen, hindi habang buhay ako lang ang
nakikinig sa'yo. Totoo ang sinasabi ko, inosente siya. Kailangan kong linisin ang
pangalan niya sa maling paniniwala ng kahariang ito.." tumigil siya sa paghakbang
papalapit sa akin.
"Again with this Claret? You are acting like a goddamn hero again! Bakit hindi ka
na lang tumigil Claret? Sa ginagawa mo mapapahamak ka, ikaw ang gumagawa ng paraan
para maging komplikado ang buhay mo sa mundong ito. Dahil nagpipilit kang tumulong
sa isang bagay na kahit kailan na hindi na kayang isalba! Sa tingin mo ba kahit
totoo ang sinasabi

mo may maniniwala sa'yo?" halos mapatulala na lang ako sa sinabi niya.

"Papaano pa sila maniniwala sa akin kung ang lalaking mahal ko ay hindi rin kayang
maniwala sa akin? Kahit minsan ay hindi mo ako pinakinggan Zen, kahit minsan hindi
mo sineseryoso ang mga sinasabi ko.." agad kong pinahid ang luhang nagsisimulang
pumatak mula sa aking mga mata.

"Sa tingin mo ba ay masusuportahan kita sa bagay na ito? Claret kinakalaban mo ang

Sartorias! Pinagtatanggol mo ang bampirang pumatay sa aking ama! Pinagtatanggol mo
ang babaeng kinamumuhian ng kahariang ito. Paano kita pakikinggan Claret? Hindi ka
dumating sa mundong ito para mangolekta ng problema at solusyonang lahat! Huwag ka
nang magpakabayani Claret, hindi ko 'yon hinihiling sa'yo, huwag mo nang gawaing
komplikado ang lahat Claret.." halos guluhin na ni Zen ang sarili niyang buhok
dahil sa hindi naming pagkakaintindihan.

"I am not trying to be heroic Zen! Ilang beses ko ba itong sasabihin sa'yo. I just
want you to listen! Pakinggan mo ang mga sinasabi ko, masyado na kayong nabulag sa
maling paniniwala! Masyado na kayong umaasa sa mga maling patakaran.." giit ko.

"Ngayon ay kinukwesyon mo ang pamamalakad ng pamilya ko? Claret please stop this
baby, tell me where is she? Nasaan ang pangahas na babae?" nang tangkain ni Zen
hawakan ang kamay ko ay mabilis ko itong iniwas.

"Don't touch me.." malamig na sabi ko.

"What the-ngayon ay nagagalit ka sa akin? Pinagsasabihan kita dahil ito ang
nakakabuti sa'yo! Ayokong mapahamak ka

Claret! Gusto kong tumigil ka na sa ginagawa mo!" malalakas na ang boses niya sa
akin na nagpapakirot ng dibdib ko.

"Hindi sa lahat nang pagkakataon ay ikaw ang tama Zen! Totoo ang lahat ng mga
sinasabi ko, kung hindi niya ako tinulungan malamang nasa kamay na ako ng mga
mangkukulam ngayon. Pero ito ka at pilit inaalam kung nasaan ang babaeng tumulong
sa akin para patayin. Zen, please listen to me. Kung ikaw na mahal ko ay hindi ako
kayang paniwalaan, paano ko mas mapapaliwanagan ang lahat?" nahihirapang sabi ko.

"Stop Claret, stop please. Hindi mo alam ang sinasabi mo..now tell me where is
she?" nanlamig ako sa sinabi niya.

"Zen, ako muna ang patayin mo.."

"What the-" ramdam kong mas lalong lumamig ang temperatura ng kanyang kwarto.

"Aalis na lang ako Zen, hanapin mo ako kapag handa ka nang makinig sa akin.."
hahakbang na sana ako palayo sa kanya nang mabilis humarang sa dadaan ko ang
kanyang yelo.
"Aalis ka na naman? Iiwan mo na naman ako? Bakit ang dali dali sa'yong talikuran
ako Claret?" kumirot ang dibdib ko sa sinabing ito ni Zen.

"Bakit hindi mo itanong sa sarili mo Zen? Wala akong boses sa'yo mahal na prinsipe!
Hindi mo ako pinakikinggan dahil mababa lamang ang tingin mo sa akin! na isa lang
akong tao na hindi alam ang nangyayari sa mundong ito. Na isa lang akong tao na
mapapel at nagpipilit na magpakabayani! Hindi ba at ito ang tingin mo sa akin?
Hindi ako umaalis Zen! Ikaw ang nagtutulak sa akin palayo! Oo noon, hindi

ako marunong makinig pero natuto na ako pero ngayong ako naman ang humihiling sa'yo
na pakinggan ako? Hindi mo man lang ako pagbigyan Zen.." naiiling na sabi ko. Wala
nang tigil sa pagpatak ang aking mga luha.

"Claret, inilalayo lang kita sa kapahamakan! Ikaw lang ang iniisip ko! Hindi kita
pinipigilang makipag uganayan sa kanya kung alam kong makabubuti siya sa'yo. Pero
Claret, ibang usapan na kapag buong Sartorias na ang kakalabanin mo. Alam mong
higit sa kahit anong nabubuhay sa mundong ito ikaw ang pipiliin ko, gusto mo ba na
dumating ang panahong kalabanin ko maging ang mga kapatid ko? Kinamumuhian naming
lahat ang babaeng pilit mong sinasabing inosente! Pinatay niya ang aking amang hari
at hinding hindi na ito magbabago!"

"Sigurado ka bang siya? May proweba ka ba?" madiing sabi ko.

"Bakit nakita mo ba ang lahat Claret? Nandito ka ba nang mga panahong 'yon? May
mapapanghawakan ka ba na totoo ang kung anumang ipinakita niya sa'yo? Pinaalala ko
sa'yo Claret, nasa mundo ka ng mga bampira. Hindi mo aakalaing ang katotohanang
sinasabi sa'yo ay isa palang kasinungalingan.." natigilan ako sa sinabi ni Zen.
"Naniniwala akong inosente siya Zen, nagsasabi siya ng totoo.."

"Claret, huwag mong hayaang sirain niya ang kung anumang meron tayo. Tigilan mo na
ito, stop involving yourself to her. Stop this baby.." nahihirapang sabi ni Zen.

"Aalis ako Zen, aalis na ako. Hanapin mo na lang ako kapag handa ka nang makinig sa
akin, kapag bukas na ang isipan mo.." sumisigaw na rin ako.

Hindi niya ako maintindihan!

"Yan! Dyan ka naman magaling Claret! Kapag hindi mo nakuha ang gusto mo, tinatakot
mo ako. Tinatakot mo akong iiwan mo ako, ano nga ba ang magagawa ko? Isa lang naman
akong prinsipeng patay na patay sa'yo. Alam kong sa ating dalawa ako ang mas
nagmamahal, ni minsan hindi ko naisip na umalis sa tabi mo. Pero ikaw? ang dali
dali sa'yo Claret. Hinihiling ko lang na itigil mo na ang bagay na magpapahamak
sa'yo.. pero anong nakuha ko? Iiwan mo ako? Oh fuck.." bahagya akong napaatras nang
sipain ni Zen ang kanyang malaking kama.

"Mahal mo ba ako Claret?" hindi ko nagawang makasagot agad sa kanya na lalong

nakapag painit ng ulo niya.

"Kahit ang mga salitang 'yan Claret, hirap na hirap kang sabihin. Ilang beses ko
bang narinig mula sa'yo na mahal mo ako? Nabibilang ko lang sa aking mga daliri
pero ako Claret? Halos oras oras ko nang sabihin sa'yo kung gaano kita kamahal.
Hinihiling ko sa'yo itigil mo na ang pakikipag uganayan sa kanya dahil mabigat
itong ginagawa mo, iniisip ko lang ang ikabubuti mo..pero ngayong hindi ko nasunod
ang gusto mo. Aalis ka na naman?"

"Zen.."

"Pinaglalaruan mo ako Claret, dahil alam mong kahit anong gawin mo. Ito ako at
magkukumahog na yumakap sa'yo sa isang tawag mo lang. Pero nakakapagod din
Claret.."

"It was not like that Zen! Alam mong mahal na mahal kita.." ako naman ang humakbang
papalapit sa kanya at sa pagkakataong ito ay siya naman ang umatras.

"Mangako ka sa akin na ititigil mo na ang pakikipag ugnayan sa pangahas na babae.

Sabihin mo sa akin kung nasaan siya. I need to kill her!" napatigil ako sa paglapit
sa kanya.

"Zen..hindi tayo nagkakaintindihan. You're being irrational.." lumuluha na akong

napapaatras. Lalo lamang lalaki ang pagtatalo namin kapag natili ako sa kwartong
ito.

"You're the irrational one Claret! Gusto mong masunod ang lahat ng gusto mo.."
galit na sagot niya sa akin.
"I am sorry Zen, but I need to do this. We need to cool down, hindi tayo
magkaintindan.." hahakbang na sana ako palabas ng kwarto niya nang magsalita siya.

"Iwan mo ako ngayon Claret, hinding hindi na kita hahanapin. Tandaan mo 'yan"

--

VentreCanard

=================

Chapter 53

Chapter 53

Sinasabi niyang ako ang nananakot sa kanya pero ito siya ngayon at pinagbabantaan
niya ako. Siya ba ang hindi nakakarinig sa mga sinasabi niya? Muli akong humarap
kay Zen at pilit kong pinakatitigan ang kanyang mga mata.

"Ngayon, sino sa atin ang nananakot Zen? Sino sa atin ang nananakot!?" malakas na
sigaw ko sa kanya. Aalis na talaga ako! Iiwan ko na ang prinsipeng sobrang tigas ng
ulo!
"Ikaw ang nanguna Claret! Ngayon nararamdaman mo na kung ano ang ginagawa mo sa
akin? 'yan ang lagi mong ginagawa Claret! tinatakot mo ako na aalis ka, naiiwan mo
ako sa mundong ito!" sigaw niya rin sa akin.

"Paano kita hindi iiwan kung hindi ka marunong makinig? Hindi habang panahon ay
laging ikaw ang tama Zen, bakit? Dahil ba isa kang prinsipe at isa lang akong tao?
Ito ba ang basehan kung sino ang dapat laging pakinggan sa atin Zen?!" sagot ko sa
kanya.

"Bakit Claret? Saan mo nakuha 'yang mga sinasabi mo? Kahit kailan ba ay
pinaramdaman ko sa'yo ang posisyon ko sa kahariang ito Claret? Pinaramdam ko ba
sa'yo na isa akong makapangyarihang prinsipe at isa kang dating tao lamang? Kailan?
Halos ako pa ang lumuhod sa'yo Claret para kuhanin ang atensyon mo, ni minsan hindi
ko tiningnan ang agwat natin sa mundong ito Claret. Kahit minsan hindi ko inisip na
isa akong maharlika at isa ka lamang tao naging bampira! Saan mo kinukuha ang mga
sinasabi mo Claret?!" nangatal ang katawan ko nang mapansin kong umuusok na ang
sahig ng kwarto ni Zen dahil sa pagyeyelo.

"Ngayon

Zen, dahil ayaw mo akong pakinggan.." lumuluhang sabi ko.

"Anong pakikinig pa Claret? Nasabi mo na ang lahat hindi ba? Na inosente siya, na
hindi siya ang may kagagawan ng lahat. Sa tingin mo ba ay magagawa mong baguhin ang
lahat sa simpleng mga salita mo? Sa tingin mo ba ay mababago ng mga salita mo ang
ilang daang taon nang pinaniniwalaan ng buong Parsua?" napakuyom ang aking mga
kamao sa sinabi niya.

"Zen, may magagawa ang mga salita ko kung ikaw mismo ang susuporta sa akin. Ikaw
ang inaasahang kong kauna unahang maniniwala sa akin Zen dahil alam kong mahal mo
ako, mahal kita. Alam mong hindi ako magsasabi ng hindi totoo sa'yo.." pilit kong
pagpapaliwanag sa kanya.

"I am not putting you on your graveyard Claret! Listen to me, ilang beses ko pa ba
itong sasabihin sa'yo? hindi sila basta basta maniniwala sa mga sasabihin mo
Claret! At kung suportahan man kita? Aakalain nilang sinusuportahan lang kita dahil
baliw na baliw ako sa'yo. Alam ng kahariang ito ang kaya kong gawin para sa'yo
Claret, sa huli makukwestiyon lang ang mga sasabihin mo, sa huli ipapahamak ka lang
ng mga sasabihin mo! Itigil mo na ito Claret!" naninikip na ang dibdib ko sa usapan
naming dalawa.

"But we can try!" pagpupumilit ko sa kanya.

"We can't Claret! Dahil isang maling salita lamang, kapalit na nito ang sarili mong
buhay. Sa tingin mo ba ay hahayaan ko itong mangyari sa'yo? No Claret, hindi kita
tutulungan sa gusto mong mangyari.." nagsisimula na naman siyang lumapit sa akin.

"Kung

ayaw mo akong tulungan wala na akong magagawa. I am half way there Zen, kaunti na
lang! Marami na akong naisakripisyo at hindi na ako maaari pang tumigil.."
natigilan siya sa sinabi ko na parang may naalala siyang matagal na niyang
kinalimutan.

"Oh fuck.." sa pagkakataong ito tumilapon na ang kamang sinipa niya at bahagyang
nabasag ang yelong nakabalot sa kanyang kwarto.
"About that..did you..did you fully gave the half you-" hindi ko na pinatapos ang
sasabihin niya dahil ako na mismo ang tumapos.

"Yes Zen, the blue fire already owned the half of my life.." nanghihinang napaupo
si Zen sa sinabi ko.

"Just like that? Just like that Claret? Itinapon mo ang kalahati ng buhay mo nang
ganoon kadali? What about us? What about me? Anong nangyayari sa atin sa pagiging
mabait mo? Anong ginagawa niyan? Sinisira tayo Claret.." pakiramdam ko ay lalong
kumirot ang dibdib sa sinabi ni Zen.

"Hindi ko itinapon ang kalahati ng buhay ko Zen! Ginawa ko 'yon hindi dahil gusto
kong magbait baitan! Hindi ko tinapon ang buhay ko para magpakabayani! Ginawa ko
'yon dahil ang lalaking mahal ko ay nabubuhay sa kahariang iniligtas ko! Ayoko nang
makipag usap sa'yo Zen! Hindi tayo magkakaintindihan!" malakas na sigaw ko sa
kanya.

Hindi na sumagot sa akin si Zen at hinayaan niya na akong lumabas sa kwarto niya.
Iyak ako nang iyak habang naglalakad palabas ng palasyo, hindi ko na alam ang
gagawin ko sa kanya. Hindi niya intindihin ang mga sinasabi ko! Aalis na talaga
ako! Uuwi na ako!

Wala akong tigil

sa pagpupunas ng mga luha ko nang makasalubong ko si Lily na agad yumakap sa akin

para aluin ako.

"Oh my god! What happened to you? Hindi ba kayo nagkaayos ni Zen?" umiling lang
akong umiiyak kay Lily.
"Pinapaalis niya na ako, alam mo ba kung nasaan ang salamin? Uuwi na ako..uuwi na
ako.." para akong batang paslit na sobrang lakas na sa pag iyak.

"Seryoso ba siya Claret?" hindi makapaniwalang tanong sa akin ni Lily. Hindi ko na

napansin na nakatulala na rin sa akin si Evan at Finn na parang hindi rin
makapaniwala sa sinasabi ko.

"Nasaan ang salamin? Uuwi na ako..putulin nyo na ang mga pangil ko. Magpapakatao na
lang ulit ako..pinapauwi na ako ni Zen.." kumalas nang pagkakayakap sa akin si Lily
at pilit niyang pinunsan ang mga luha ko.

"Finn, Evan. Madali kayo, tingnan nyo si Zen.." nakita kong mabilis na tumango ang
dalawang prinsipe.

"Baka nagbibigti na si Zen, nabigla sa mga sinabi niya.." natatawang sabi ni Finn.

"Dito ka lang Claret, hindi ka pwedeng umuwi. Maayos din kayo ni Zen.." umiling ako
kay Lily.

"Nasaan ang salamin? Uuwi na lang ako..." pagpupumilit ko.

"We can't Claret, hindi namin maibibigay sa'yo. Kung gusto mo talagang lumayo muna,
maaaring tumigil ka muna sa mansyon ni Leon" hindi na ako sumagot kay Lily dahil
tumango na lamang ako. Kumalas ako sa pagkakahawak niya sa akin at nagpatuloy ako
sa paglalakad na umiiyak.

"Hindi ka na ba mapipigilan Claret?" napatigil

ako nang marinig ko ang malamig na boses ni kamahalan. Bigla na lang siyang
nagpakita mula sa isang sulok. Minsan nakakainis na itong magkakapatid na ito,
bakit bigla na lang sila magpapakita ng mga walang pasabi?!

"Kamahalan, saka na lang ako babalik kapag hindi na mainit ang ulo namin ni Zen.
Lalo lamang kaming magagalit sa isa't isa. Kung hindi nyo kayang ibigay sa akin ang
salamin, tama nga munang sa lolo ako tumigil.." naramdaman kong marahang pinunasan
ni kamahalan ang mga luha ko.

"Pinapatawag ko na ang mga tagasunod ni Leon, ako ang kakausap kay Zen.." marahan
akong umiling sa sinabi ni kamahalan. Hindi nila alam ang pinagtatalunan namin ni
Zen. Sa mata nilang lahat ay simpleng nagseselos lamang si Zen kay Rosh pero may
mas malaking dahilan ito.

Iyak ako nang iyak habang nakasakay na ako sa karwahe. Halos balutin ko na ang
sarili ko nang ilang makakapal na kasuotan dahil sa tumitinding pagpatak ng mga
nyebe.

Hanggang sa tuluyan nang tumakbo ang karwahe ay wala man lang Zen na humabol o
pumigil sa akin. Hindi niya ako hahanapin? Bahala siya! Hinding hindi na ako
babalik sa palasyo nila!

Hanggang sa makarating ako sa mansion ni lolo ay wala akong tigil sa pag iyak.
"Lolo! Bakit ganoon ang prinsipeng 'yon? Bakit hindi siya marunong makinig?! Bingi
siya! Bingi siya! Pangil niya lang ang pinapairal niya!" nakayakap ngayon sa akin
si lolo na panay ang pag aalo sa akin.

"Ilang beses na kitang pinag sabihan sa prinsipeng 'yan Claret"

"But he is my mate lolo! Pero naiinis

ako sa kanya, hindi niya ako maintindihan! Tapos ang sabi niya umalis na daw ako,
hindi niya daw ako hahanapin! Tapos kinukwestyon niya kung mahal ko daw siya? Fuck!
Bahala siya sa buhay niya! Wag na wag siyang pupunta dito at sasabihin niyang
nauuhaw siya, na pinababalik niya ako sa palasyo nila. Puputulin ko ang pangil
niya.." muli kong isinubsob ang sarili ko sa dibdib ng aking lolo.

"Where are you lolo? Nasaan ka nang may maganap sa koloseyo?" nagtatakang tanong
ko. Hindi ko siya napansin sa seremonyas.

"Hindi ako agad nakarating dahil may mga inaasikaso ako, pasensiya na apo" sagot
niya sa akin.

"Mas mabuti na rin na hindi ka nakarating lolo, maaaring napahamak ka rin katulad
ng ibang mga bampira" nasabi ko na lamang.
"Sa halip na umiyak ka nang umiyak apo, mas mabuting magpahinga ka na lamang. Hindi
nakakabuti sa'yo ang pag iyak nang pag iyak. Alam ko ang ginawa sa koloseyo at
hindi nagustuhan ang ginawa mo. Buhay mo 'yon Claret, buhay mo 'yon apo" ngumiti na
lang ako ng pilit kay lolo.

"Yon na lang po ang pumasok sa isipan ko nang mga oras na 'yon lolo. At kung maulit
man ang mga nangyari at papiliin ako ng aking gagawin, hindi ko masasabing hindi ko
uulitin ang desisyon ko. Sige po lolo, magpapahinga na po ako" pagpapaalam ko.

Nang makarating na ako sa aking kwarto ay mabilis na akong dumamba sa aking kama at
muli na namang nag iiyak.

Lumipas ang mga araw, linggo at mag iisang buwan na akong walang nakikitang Zen
Lancelot Gazellian. Mukhang pinanindigan na

niya na 'hinding hindi' na niya ako hahanapin pa.

Ang madalas na dumadalaw sa akin mula sa palasyo ay ang natitirang anim na

Gazellian. Pilit man nilang gustong magbalita sa akin nang tungkol kay Zen ay
tinatanggihan kong pakinggan.

Kasalukuyang dalaw ko ngayon ay ang dalawang babaeng Gazellian. Malaki ang

pasasalamat ko at nasa maayos na kalagayan na si Harper na siyang napasailalim sa
kapangyarihan ng mga mangkukulam.

"Anong mga pinagkakaabalahan mo dito Claret?" tanong sa akin ni Harper na

kasalukuyang kumakain ng ginayat na mansanas.

"Tumutulong ako sa mga tagasunod, tutal naman ay sanay na ako sa mga gawaing bahay
nang nasa mundo pa ako ng mga tao" sagot ko sa kanila.
"Talaga? Hindi ka ba nahihirapan?" namamanghang tanong ni Harper. Mga totoong
prinsesa nga pala ang mga kausap ko ngayon.

"Madali lang kapag nakasanayan mo na" sagot ko na lamang.

"About Zen.." panimula ni Lily.

"No, ayokong marinig" malamig na sabi ko.

"Hindi ganyan Lily, let me. Claret, may pagpupulong na magaganap at hindi sa
palasyo magaganap. Nasabi ni kamahalan na dito sa mansion ni Leon magaganap ang
pagpupulong at alam mo kung ano ang nakakagulat? Sa unang pagkakataon ay
nagboluntaryong sumama si Zen..." ngising sabi sa akin ni Harper. Hindi talaga sila
mapipigilan.

"Then, okay. Mas mabuti at nalalaman na niya ang responsibilidad niya.." matabang
na sagot ko.

"Alam mong hindi dahil sa pagpupulong

kaya sumama si Zen, alam mong ikaw ang pakay niya. My god! Mag ayos na kayo, mag
iisang buwan ka nang wala sa palasyo. Kahit nagmamatigas ang kapatid naming 'yon,
tawagin mo lang ang pangalan niya ng isang beses pipilitin ka na niyang bumalik sa
palasyo" mahabang sabi sa akin ni Lily na hindi ko sinang ayunan. Masyadong malalim
ang pinag awayan namin ni Zen at alam kong wala sa aming dalawa ang may balak na
magpaubaya.

"I don't think so" matabang na sagot ko.

"Gusto mo ba na kumilos na naman kami ni Harper?" tanong sa akin ni Lily.

"Hindi na ako papayag na maging masahista niya, ayoko na. Alam ni Zen kung paano
kami mag aayos kung gusto niyang hindi kami manatiling ganito. Kung natitiis niya
na naman pala ako ng isang buwan bakit hindi niyo pa ibigay sa akin ang salamin?"
muling tanong ko sa kanila na lagi ko na yatang itinatanong kapag dinadalaw nila
ako.

"Yon ang kahuli hulihang bagay na gagawin namin Claret. Aminado kaming magkakapatid
na mas lamang ang yelong meron si Zen sa kanyang ulo kaysa sa utak pero hahayaan ba
namin na pati puso niya ay magyelo na rin? Kapag hinayaan namin ang gusto mong
mangyari, para na rin naming pinatay ang sarili naming kapatid Claret" mahabang
paliwanag sa akin ni Lily na hindi ko na lamang sinagot.

"Kailangan na nating umalis Lily.." nagyakapan muna kaming tatlo bago ko sila
hinatid sa pintuan ng mansion.
"Kumpleto kaming magkakapatid sa susunod naming pagpunta dito Claret. Kung subukan
ni Zen na makipag usap sa'yo, subukan

mo siyang pansinin. Punong puno na ng Claret na yelo ang kwarto niya.." halos
mapanganga na lang ako sa sinabi ni Lily.

"Hubad? May damit ba?" kinakabahang tanong ko.

"May damit" kunot noong sagot sa akin ni Lily. Napahinga na lang ako ng maluwag.

"Huwag mong sasabihin kay Zen na sinabi namin kapag nagkaayos kayo. Okay?" ngising
sabi sa akin ni Harper na tinanguhan ko na lamang.

Hinatid ko na lamang nang tanaw ang karwahe nila at nang balak ko nang isasara ang
pinto ng mansion ay agad na may pumigil sa akin. Si Rosh, ang pangalawang prinsipe
ng Deltora na malapad na nakangisi sa akin.

"Long time no see Claret Cordelia Amor.." kitang kita ko ang pagpula ng mga mata
niya na ginawa niya sa akin noon para akitin ako. Sasampalin ko sana siya nang
makailag siya.

"Hindi tumatalab?" tanong niya sa akin.

"I am still mated to Zen, Prince Rosh. Maghanap ka nang ibang aakitin" iniwan ko na
siya sa labas ng mansion pero ito siya at kusa nang pumasok.
"Uhuh? Kamusta naman ang babaeng pinalayas? Ang sama ng ugali ni Zen" talagang
ginagatungan ako ng isang ito.

"Anong pakay mo dito Rosh?" naniningkit na mata na tanong ko sa kanya.

"Wala lang, dinadalaw ko lang ang isa sa magandang babae ng Parsua. Pangalawa kay
Astrid.." inaabutan niya ako ng pulang rosas. Hindi ko naman tinanggap pero
hinarangan niya na ako at sapilitan niyang kinuha ang kamay ko at ibinigay sa akin.

"Maasim

pala ang dugo mo. Hindi na ako mauulitan.." bakit kaya ang sarap sarap sampalin ng
mga pangalawang prinsipe?

"Rosh, lumayas ka sa harapan ko. Pinapainit mo ang ulo ko" humalakhak siya nang
napakalakas sa sinabi ko.

"Nandito ako para magbalita sa'yo, si Zen may babae. Three" ipinakita pa sa akin ni
Rosh ang tatlong daliri niya na parang bata.
Puno daw ng yelong kamukha ko ang kwarto ni Zen? Tapos ano itong malalaman ko na
may tatlong babae siya? Masamid sana siya sa pag inom ng dugo!

"Ang sama talaga ng ugali ni Zen, pagkatapos ka niyang palayasin mambababae naman,
tapos ikaw ang lungkot lungkot mo Claret. Tapos si Zen naliligo sa mga babae, kung
ako sa'yo Claret babalik na ako sa mundo ko.." naiiling na sabi ni Rosh habang
panay ang pagsunod sa akin hanggang sa kwarto ng lola ko na madaming aklat na pang
orasyon.

Pinabayaan ko na lang siyang magtalumpati habang nagbabasa ako ng libro. Pero hindi
din nagtagal ay hindi ako nakatiis na magsalita.

"Atleast kahit sobrang gwapong gwapo ka sa sarili Rosh, mas marunong kang makinig
hindi katulad ni Zen na bingi" ngumisi siya sa sinabi ko. Pumapalakpak na naman ang
tenga niya.

"Lagi akong 'mas' sa kanya. Mas gwapo, mas malakas, mas makapangyarihan, mas sikat,
mas matalino at mas habulin ng pangil ng mga babae" pumalakpak na lang ako kay
Rosh. Sige na, bahala na siya sa buhay niya. Kung si Zen ang pagiging matigas ang
ulo ang sakit niya, itong si Rosh ang matindi niyang sakit ay ang pagiging gwapong
gwapo niya sa sarili. Siguro minsan hindi na niya naiintindihan ang mga sinasabi ng
mga bampira sa kanya baka ang naririnig lang ng tenga niya 'Gwapo ka Rosh'
'Pinakamakisig ka Rosh' at marami pang ibang siya lang yata ang nakakarinig.

Sakit sa ulo ang mga pangalawang prinsipe.

"Bago ang lahat, paano mo nalaman na may babae si Zen? Nagpunta ka sa Sartorias?
Baka niloloko mo lang ako Rosh.." muntik ko nang makalimutan na sinungaling din
pala ang mga pangalawang prinsipe.

"Ako ang nagbibigay sa kanya ng mga babae. Tatlo ang inorder niya ngayon.."
pakiramdam ko ay biglang tumaas ang presyon ng dugo ko.

"Lumayas ka Rosh! Bibilang ako ng tatlo! Utang na loob lumayas ka sa harapan ko!
Nagdidilim na ang paningin ko sa'yo.." nagflying kiss pa sa akin ang prinsepeng
gwapong gwapo sa sarili bago umalis. Shit.

Saan kaya ipinaglihi ang mga pangalawang prinsipe ng emperyong ito?

--

VentreCanard

=================

Chapter 54

Chapter 54

Kahit magkunwari akong hindi naapektuhan sa araw ng pagdating ng mga Gazellian sa

mansion, hindi ko pa rin maloloko ang sarili ko. Sa susunod na linggo pa ito pero
ramdam ko na ang kaba ko sa aking dibdib, anong gagawin ko? Mananatili na lang ba
ako sa aking kwarto hanggang sa matapos ang kanilang pagpupulong? O pilitin ko ang
sarili kong magkunwaring hindi naaapektuhan sa paghihiwalay namin ni Zen.

May parte sa pagkatao ko na gusto na lamang magtago pero may malaking parte pa rin
sa akin na gustong gusto nitong makita muli si Zen. Ang aking prinsipe na may
napakatigas na ulo. Hindi naman ako mahirap kausap, kung sasabihin niya sa akin na
makikipag tulungan siya sa akin at iintindihin ang mga sinasabi ko hindi na siya
kailangan pang magdalawang sabi dahil sasama ako agad sa kanya.

Ngayon naman ay ang dalaw ko ay mga itinakdang babae noon. Nakapanganak na si

Zahara at kasalukuyan ko nang kalong ang baby niya na isinunod niya sa pangalan ko.
Cornelia.

"She's so pretty.." natutuwang sabi ko habang nakikipaglaro sa kamay ng batang

bampira.

"Napaglihian yata kita Claret, pareho kayo ng kulay ng buhok. Brown hair din ang
baby ko.." natutuwang sabi sa akin ni Zahara.

"Ang balita ko dito magaganap ang susunod na pagpupulong" sabi naman ni Serena na
tinanguhan ko na lamang.

"Makikipag usap ka na ba sa Prinsipe ng Nyebe?" tanong naman sa akin ni Dione.

"Papaano? May yelo pa din ang utak niya, magtatalo lang kaming muli kapag
pinagpilitan kong makipag usap sa

kanya" matabang na sabi ko.

"Hindi naman kita pinagmamadali, mahaba ang oras Claret. Hindi ko sinabi sa'yong
pagkatapos ng kaguluhan sa koloseyo ay linisin mo na ang pangalan ko. Dapat
pinahupa mo muna ang baha" bigla na lamang nagpakita si Danna mula sa kung saan.
Mabilis tumango ang mga itinakdang babae bilang pagsang ayon. Paano ko pa
pahuhupain kung ang lalaking mahal ko ay nagbabalak na siyang patayin matapos ang
pangyayaring 'yon? Hindi ba at dapat paliwanagan ko na siya habang maaga pa? Bago
siya makapatay ng isang inosenteng bampira.

"Sorry for that" nasabi ko na lamang. Ayaw ko nang makipagtalo pa kahit kanino. I
am tired of proving my point.

"May itatanong ako, may nakakabalik pa ba sa inyo sa mundo ng mga tao?" tanong ko
na lamang.

"Ipinakita ko na sa'yo noon ang salamin ko Claret, may lamat na ito. Wala na akong
mapapanghawakan kung sakaling dumaan ako dito muli, baka hindi na ako makabalik sa
mundong ito at kung saan ako makarating" tumango ako sa sinabi ni Serena.

"Naikwento ko na rin sa'yo Claret, basag na ang salamin ko sa mundo ng mga tao.
Hindi na ako makakabalik" paliwanag naman sa akin ni Louise.

Maging si Zahara at Dione ay sinabing matagal na rin basag ang kanilang mga salamin
sa mundo ng mga tao.

"Alam mo naman na hindi maaaring mabasag ang salamin kapag nandito ka Claret hindi
ba?" tumango ako sa sinabi ni Zahara. Naipaliwanag na sa akin ito ni Serena noon.
"Sa sandaling mabasag ang salamin ko na nasa

mundong ito, maglalaho ako nang parang bula" sa pagkakataong ito ay sila naman ang
tumango sa akin.

Marami pa kaming naging pag uusap hanggang sa magpaalam na silang lahat sa akin.
Muling pinagbilin sa akin ni Danna na hindi niya pinagmamadali ang bagay bagay at
huwag ko daw masyadong problemahin. Paano naman kaya 'yon?

Bukod sa mga itinakdang babae, dumadalaw din sa akin si Adam, Lucas at kapatid
nitong si Laine sa akin. Hindi naman ako nababahala na baka makarating ito sa mga
Gazellian dahil alam kong higit na mas tapat ang mga tagasunod ni lolo sa kanya
kaysa sa Sartorias.

"Kung ako lang ang pinili mo Claret, hindi kita magagawang palayasin gaya nang
ginawa sa'yo ng prinsipe ng nyebe" tipid na lang akong ngumiti kay Lucas sa tuwing
sinasabi niya ito.

"Kamusta ang mga kasamahan mo?" pag iiba ko na lamang.

"Nasa maayos na kalagayan naman silang lahat. Si ama malakas pa rin siya, salamat
sa'yo Claret.." nang hawiin niya ang buhok ko ay umatras na ako.

"Patawad.." nahihiyang sabi niya. Natahimik na lang ako, hindi ko alam kung anong
sasabihin ko.

"Nabalitaan ko ang nangyari sa koloseyo, nagpapasalamat ako at walang nangyaring

masama sa'yo. Kung maaari lang sanang ako ang nagbabantay sa'yo.." napabuntong
hininga na lang ako sa sinabi niya.

"Lucas..." tipid siyang ngumiti sa akin.

"Alam ko rin ang ginawa mong pagtulong kay Adam, pinapahamak mo ba ang sarili mo
Claret? Kaharian ang kinakalaban mo, nangako ako sa'yo at ang buong lahi namin

susuportahan ka namin Claret. Pero mali ang ginagawa mong pagtulong..hindi maaaring
magsama ang dalawang magkaibang lahi..." napatitig na lang ako sa sinabi ni Lucas.

Gusto kong sabihin sa kanya na nagawa akong tanggapin ng mga lahi pero bakit hindi
si Lily?

"Because she's a real vampire Claret. She's a vampire princess, hindi siya dating
tao na katulad mo" mabilis na sagot niya sa akin na parang nababasa niya ang isip
ko.

"Psychic din ba ang mga lobo?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Nababasa ko ang iniisip mo dahil sa ekspresyon ng mukha mo Claret. You're a

transparent girl Claret.." tamad na sagot sa akin ni Lucas.
"Pero Lucas, 'mate' ang pinag uusapan di---" tumigil ako sa pagsasalita nang
makitang umiiling si Lucas.

"Adam is outside, malalakas ang pandinig naming mga lobo Claret.." tumango na
lamang ako.

Hindi na ako nakaangal nang halikan ni Lucas ang aking pisngi.

"Kung sakaling magbago ang isip mo, alam mo kung saan ako hahanapin Claret. Be my
Luna and leave that dumb vampire.." hindi na lang ako sumagot kay Lucas nang
talunin niya na ang mataas na bintana ng mansion. Kitang kita ko ang anyong lobo
niya na kasabay nang tumatakbo si Adam.

Natutuwa akong marami na akong naging mga kaibigan sa mundong ito. Alam kong nag
aalala sila sa akin dahil sa nangyaring pag alis ko sa palasyo pero ano na nga ba
ang magagawa ko kung hindi talaga kami magkaintindihan ni Zen?

Nagpapakita rin sa akin ng madalas si Sirena Almera

na pinapangaralan ako ng kung ano anong mga bagay.

Pero ang pinaka madalas ko talagang nakikita sa mansion na ito ay si Rosh na lagi
na lamang nagdadala sa akin ng masamang balita. Lalo lamang sumasama ang loob ko
kapag nakikita ko siyang nakangisi sa akin na nagkukwento ng tungkol kay Zen.

Sumapit na ang araw nang pagpupulong, kasalukuyan nang nasa mahabang lamesa ang mga
Gazellian. Inaasahan ko na may ibang mga konseho, maharlika at may posisyon sa
emperyo ang aking makikita pero tanging mga kabayo at karwahe lamang ang nakikita
ko sa labas.

Ilang beses kong sinuklay ang buhok ko, bahagyang binasa ang aking mga labi at
tatlong beses kong sinipat ang sarili ko sa salamin. Maglalagay pa sana ako ng
pabango nang matigilan ako.

Nagpapaganda ba ako?

Padabog kong ibinaba ang pabango, pinunasan ko rin ang labi ko na mas pinapula ko
pa gamit ang pulang kolorete at itinago ko na ang suklay. Bakit naman ako
nagpapaganda? Sino naman ang pagpapagandahan ko?
Tahimik na lamang akong nagtungo sa kusina at nang makarating ako dito ay sinimulan
ko nang tulungan ang mga tagasunod dahil ito na lang ang alam kong magagawa ko sa
mga oras na ito. Wala rin naman akong masasabing makakatulong sa kanilang pinag
uusapan, baka kwestiyunin lamang ako ni Zen.

Katatapos ko lamang maglagay ng mga tinapay sa lalagyan nang salubungin ako ng

isang tagasunod namin na mukhang balisa.

"Senyorita Claret, maaari ba na ikaw muna ang magdala ng mga dugong ito sa mga
nagpupulong? Natapunan lamang po ang aking uniporme, nakakahiya po sa kanila.

Ang balita ko po ay maseselan sa kalinisan ang mga magkakapatid na Gazellian"

napatulala na lang ako sa may mantsa niyang damit. Bakit ako? Nasaan ang iba?
Kailan pa sila naging maselan? Bakit hindi ko alam ang bagay na 'yon sa kanila?
What the hell? Ayoko!

Kinakabahan kong inilibot ang paningin ko sa lahat ng mga tagasunod, kapwa nga sila
mga abala sa kanilang mga gawain. Malas.

"Ako na, sige magbihis ka na" may mapagpipilian pa ba ako?

"Salamat po senyorita.." tumango na lamang ako habang napapabuntong hininga.

Nasa isang petsel ang dugo na siyang iinumin ng mga nagpupulong at mukhang ako pa
ang magsasalin nito sa kanilang mga baso. Kung alam ko lang na ako ang gagawa nito
umpisa pa lamang ay mas pinili ko na lamang manatili sa aking kwarto at magtago
maghapon.

Sa tumatambol kong dibdib ay sinimulan ko nang isulong ang de gulong na

pinaglalagyan ng mga baso at pitsel.
Habang lumalapit ang mga hakbang ko ay lalo kong nararamdaman ang pabilis at
paglakas ng tibok ng aking puso. Nararamdaman ko na ang presensiya ni Zen.

Una kong nakita si lolo na nakaupong nakatalikod sa akin pero agad napadiin ang
pagkakahawak ko sa isinusulong ko nang bahagyang nagtama ang mga mata namin ni Zen,
ako mismo ang nag iwas ng tingin sa kanya.

Nang tuluyan na akong makalapit sa kanila ay nagulat na lang ako nang eksaheradong
napasandal sa kanilang mga upuan si Caleb, Finn at Evan habang takip ang kanilang
bibig na parang hindi makapaniwalang nakikita ako.

"Leon, hindi mo sinabing napakaganda

pala ng serbidora mo ng dugo. Mapapadalas si Ze-- I mean, mapapadalas kaming lahat

dito" madramang sabi ni Caleb. Nanatiling tahimik si Zen at hindi pinapansin ang
sinabi ng kanyang kapatid.

"Claret, namimiss ka na naming walo. Hindi pala, pito lang. Hindi ka nga pala
namimiss ni Zen.." naiiling na sabi ni Finn. Pinagpatuloy ko na lamang ang
paglalagay ng dugo sa kanilang mga baso.

"Dalawin mo naman kaming pito paminsan sa palasyo, alam ko namang namimiss mo rin
kaming pito.." sabi naman ni Evan. Napapansin ko na nag uusok na ang ilalim ng
lamesa. Nagyeyelo na yata.

"Claret, mas gumanda ka ngayon.." napatigil ako sa pagsasalin nang marinig ito mula
kay Casper. Bihira lang rin siyang makipag usap sa akin.
"Salamat, hindi siguro ako masyadong stress ngayon" tipid na sagot ko. Ilang
segundo akong napatigil nang mas naintindihan ko ang sinabi ko. Huli na bago koi to
bawiin.

"Claret, wag naman ganyan. Parang sinasabi mo na rin naiistress ka sa

Sartorias..naiistress ka kay-Kung ako ang sinabihan ng stress lang ako, pupunta na
ako sa sulok nang mundong ito at tatapusin ko na ang aking buhay.." madramang sabi
ni Caleb na nakapagpatawa lang naman sa magkakapatid na Gazellian, maging si lolo
ay natawa rin at si kamahalan na tipid na ngumisi.

"Gusto mong ako ang tumapos sa buhay mo Caleb?" malamig na sabi ni Zen na
nakapagpatigil sa tawanan.

"Tumigil na kayo" seryosong sabi ni kamahalan.

Ngayon naman ay inilalagay ko na sa tapat nila ang

baso ng dugo. Halos napahampas na lang ako sa aking noo nang bilangin ko ito,
kulang ng isa. Nabigyan ko ang lahat maliban kay Zen, dahil siya ang nasa
pinakahuling upuan.

Pinipilit kong hindi salubungin ang mga mata niyang alam kong nakatitig sa akin,
hindi ko na alam kung ano pa ang maging reaksyon ko kapag nagtama pa ang aming mga
mata. Baka hindi ko na mapigilan ang sarili ko at kagatin ko na lamang siya.

I miss him so much.

Tatalikod na sana ako nang biglang magsalita si Zen Lancelot Gazellian.

"What about my glass?" malamig na tanong niya sa akin.

"Naubos mahal na prinsipe, kukuha ako ng panibago" tipid na sagot ko.

"Naubos o sinadya mo akong hindi bigyan?" tumaas ang kilay ko sa sinabi niya.

"Wag kang immature Zen, kahit ilang baso pa ang ibigay ko sa'yo" seryosong sagot ko
sa kanya. Nakatitig lamang sa amin ang mga nagpupulong na mukhang natigilan.

"Bakit hindi mo na lang hingin ang leeg ni Claret, Zen? Mag inuman muna kayo sa
likod ng mansion. Uhaw na kayo parehas hindi b-" hindi na nakatapos pa si Caleb
dahil napalitan na nang yelo ang kanyang upuan.

"Isa pa Caleb.." malamig na sabi ni Zen.

Inirapan ko muna si Zen bago ako bumalik ng kusina at kumuha ng baso. Mabilis ko
itong nilagyan ng dugo at inilagay ko ito sa tapat ni Zen. Kahit salamat ay wala
akong narinig sa kanya, hindi kagaya ng mga kapatid niya na hindi ko pa nailalapag
sa lamesa ang baso ay nagpapasalamat na.

"What th-nilalason mo ba ako Claret? Is this a fresh

blood?" kunot noo akong lumingon sa kanya. Saan niya kinukuha 'yang mga reklamo
niya?

"Yan din ang ininom ng mga kapatid mo! Maarte ka naman masyado mahal na prinsipe!"
sigaw ko sa kanya.
"Iba ang ibinigay mo sa akin!" sigaw niya naman. Oh fvck.

"You two, leave. May pagpupulong na nagaganap, nakakagulo kayo" maawtoridad na sabi
ni kamahalan.

Mabilis tumayo si Zen sa kanyang inuupuan at sinadya pa niyang tabigin ang basong
ibinigay ko sa kanya. Ang sama sama ng ugali niya!

Nagliliwanag ang kamay ko habang naglalakad ako papalabas ng kwarto kung saan sila
nagpupulong. Gustong makapanakal ng mga kamay ko.

"Bakit hindi mo na lang sabihin na ang dugo ko ang pakay mo dito mahal na
prinsipe?" nauuna siyang maglakad sa akin.

"Talaga lang dyosa mula sa salamin? Baka naman nagpapapansin ka sa akin? Tahimik
ako sa pagpupulong nang bigla kang dumating at painitin ang ulo ko" ako ang nag
init ang ulo sa sinabi niya.

Ginawa kong parang isang matulis na patalim ang aking kuko gamit ang kapangyarihan
ko at mabilis ko itong itinusok sa leeg ko kaya agad itong nagdugo.

Agad naglabasan ang pangil ni Zen at nagsimula nang lumapit sa akin. Mabilis kong
iniharang ang isa kong kamay na may kapangyarihan para hindi siya makalapit sa
akin.

"Kakagat ka? Akala ko ba hindi mo na ako hahanapin mahal na prinsipe?" naniningkit

na matang sabi ko na may pang aasar.

Napanganga na lang ako nang may maliit na kutsilyong kinuha si Zen sa kanyang
likuran at mabilis nitong hiniwa ang kanyang palapulsuhan. Agad umagos ang sariwa
niyang dugo na isang buwan ko nang hinahanap hanap.

Mabilis nanuyo ang aking lalamunan at ramdam ko ang paglabas ng aking mga pangil.

"Alam kong hindi lang ako ang nauuhaw dito Claret. Tayo na sa likod ng mansion,
magkagatan na tayo. Baka mapatawad pa kita.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 55

Chapter 55

Sa halip na lalo akong mauhaw dahil sa humahalimuyak na dugo ni Zen na abot kamay
ko na, bigla yatang umurong ang mga pangil ko at mabilis nagkulay itim ang aking
mga mata nang marinig ko ang mga sinabi niya.

Bakit mapatawad? Ako pa ang papatawarin niya? Sa aking pagkakatanda ay wala akong
ginawang mali na dapat kong ipagpatawad, siya itong nagpalayas sa akin at nagbato
ng masasakit na salita na hindi niya na daw ako hahanapin, pabayani daw ako at kung
ano pang mga sinabi niya. Tapos ako ang may kasalanan?
"Ako? Mauuhaw? Ikaw lang siguro mahal na prinsipe, inumin mo ang sarili mong dugo"
tinalikuran ko siya habang pinupunasan ko ng aking puting panyo ang aking leeg.

"What? Hindi mo ba nakilala ang tinatalikuran mo babae? Saang emperyo ka

nanggaling?" napatigil ako sa paglalakad pero hindi ko maiwasang hindi mapangisi.
Ganitong ganito magsalita sa akin si Zen noon, mga panahong hindi niya pa ako
nakikilala bilang babaeng aalipin sa kanyang mga pangil.

Huminga ako ng malalim at humarap ako sa kanya. Bahagya ko lamang isinalubong ang
aking mga mata sa kanya at marahan akong yumuko sa kanya.

"Humihingi ako ng tawad mahal na prinsipe sa aking kapangahasan, kung nauuhaw kayo
ay ipagdadala ko na lamang kayo ng baso ng dugo" tipid na sabi ko. Hindi ko na
tiningnan pa ang reaksyon ni Zen bago ako muling tumango at tumalikod sa kanya.

"Claret.." marahang tawag niya sa akin.

Pinili ko na lamang siyang hindi pansinin, nagmadali na akong bumalik sa kusina

para kumuha ng baso ng

dugong kailangan niya.

At nang sandaling makarating na ako sa kusina ay napadausdos na lang ako sa sahig

at isinubsob ko na lamang ang sarili ko sa aking mga tuhod. Mabilis nagtuluan ang
mga luha ko at kagat labi ako para pigilan ang aking pag iyak. Pero kahit anong
gawin kong pagpipigil, bigla na lang kumawala ang malakas na pag iyak ko.

Mabilis isinarado ng mga tagasunod ang pinto ng kusina, binulungan ko ng mahika ang
buong kusina para hindi makalabas ang mga ingay na gagawin ko kahit anong lakas pa
nito.
"Senyorita!" dumalo sa akin ang dalawang matandang babaeng tagasunod ni lolo.

"Nandito siya Amanda, Miranda. Nandito siya.. Gustong gusto ko na siyang yakapin,
gustong gusto ko nang tumakbo sa kanya, gusto kong haplusin niyang muli ang buhok
ko. Gusto kong maramdamang muli ang kanyang mga pangil. Gusto ko nang bumalik sa
kanya pero wala pa rin siyang balak na pumayag sa gusto kong mangyari. Parang hindi
niya man lang inisip ang dahilan nang pagtatalo namin!" hindi ko na alam ang
gagawin ko. Kaya akong tiisin ni Zen dahil kung hindi niya ito kayang gawin ay
matagal na niyang pinag isipan pa ang pinagtalunan naming dalawa.

Pero ito siya ngayon at pilit niya pa rin pinagdidildilan na ako ang nagkamali sa
aming dalawa.

Wala na akong maisip na paraan para mas maipaintindi sa kanya ang katotohanan.
Tatagal ang panahon ng aming paglalayo kung hindi agad ako kikilos. Pero papaano?
Nangako ako sa aking sarili na si Zen ang kauna unahang Gazellian na paliliwanagan
ko. Kung hindi ko ito kayang ipaintindi at ipatanggap

sa lalaking mahal ko ano pa ang kakayahan ng boses ko sa ibang bampira?

I need Zen.

"Bakit hindi mo ipaliwanag sa kanya kapag nasa mahinang katayuan siya? At tanging
pakikinig lamang ang kanyang kayang magawa" sabi sa akin ni Miranda na alam na rin
ang sitwasyon ko.

"Mahinang katayuan?" nagtatakang tanong ko.

"Mas malaki ang panghihinang nangyayari sa mga lalaking bampira tuwing kabilugan ng
buwan.." nangunot ang noo ko mga sinasabi nilang dalawa.
"Senyorita, ang ibig sabihin ng ni Miranda. Bakit hindi mo gawin sa kabilugan ng
buwan magpaliwanag sa kanya?" lalong nagulo ang nasa utak ko.

"Hindi ba at mahina din ako kapag kabilugan ng buwan? Lahat ng mga bampira ay
kahinaan ito. Anong magagawa ng kabilugan ng buwan sa pagpapapaliwanag ko sa
kanya?" naguguluhang sabi ko.

"Pero higit na nanghihina ang mga lalaking bampira sa kabilugan ng buwan" madiing
sabi naman sa akin ni Amanda.

"Papaano? Hindi naman bigla na lang hindi makakagalaw si Zen at makikinig na lamang
sa akin kapag bilog ang buwan. Sa papaanong paraan ko po siya mapapaliwanagan ng
maayos?" nalilitong tanong ko.

Tumitig lang sa akin ang dalawang matanda.

"Sa kapwa itinakdang babae mo na lamang ito lubos na itanong senyorita, mas
mapapaliwanagan ka nila ng maayos. Sa ngayon ay kailangan nyo nang lumabas at
dalhin ang baso ng dugong hinihintay ng prinsipe. Isa pa senyorita, isa sa mga
Gazellian ay may kapangyarihan ng 'musika' iba't ibang uri ng

tunog at may kakayahan din itong makarinig hanggang sa pinakamalayong lugar, hindi
ko masasabing naapektuhan ng mahika nyo ang kanyang kapangyarihan. Maaaring narinig
niya ang iyong pag iyak" natigilan ako sa sinabi ni Miranda. Si Harper ang sinasabi
nila.

Mabilis akong tumayo at nagpunta sa lamesa para kuhanin ang baso ni Zen. Pilit kong
tinuyo ang mga pisngi ko at huminga ako nang malalim bago ako lumabas na parang
hindi humagulhol ng napakalakas.

Agad akong nakalapit kay Zen na alam kong nakatitig na naman sa akin nang ipatong
ko ang baso ng dugo niya. Nakangiti lang naman sa akin si Lily at Harper, mukhang
hindi naman niya narinig.

"Bakit hindi ka muna maupo at makinig sa pinag uusapan namin Claret?" pag anyaya sa
akin ni kamahalan. Narinig ko pa ang pag ismid ni Zen sa aking likuran na parang
hindi sang ayon sa sinabi ng kanyang kapatid.

Tatanggihan ko na sana nang mabilis tumayo si Caleb, Finn at Evan para ialok sa
akin ang kanilang mga upuan.

"Claret, dito ka na lamang. Medyo malamig ang klima sa dulong 'yan" kitang kita ko
ang pagpipigil ng tawa ng mga Gazellian sa muling sinabi ni Caleb. Kahit kailan ay
hindi ito marunong tumigil sa kanyang kalokohan. Hindi ba siya natatakot sa kapatid
niya?

Para hindi na lang mapahiya ang mga ito ay tinanggap ko na ang upuan. Nasa kapwa
dulo ng lamesa si Zen at ang aking lolo. Si Dastan naman ang nasa bandang kaliwa ni
lolo katabi si Lily, Harper at Casper.

Sa kanan naman ni lolo ay si Evan, Caleb, Ako, Finn. Tumapat pa talaga si Zen sa
lolo ko? Baka naman maniwala na kaming lahat

na nakikinig siya sa pagpupulong na ito.

"Napagpasyahan na lamang namin na tanging ang mga Gazellian na lamang at ako ang
magiging saksi ng seremonyas. Isang maliit at simple na lamang ito" panimula ni
lolo. Muntik ko nang makalimutan na hindi natuloy ang pag inom ko ng dugo ng mga
Gazellian.

"Anong masasabi mo Claret?" tanong sa akin ni Dastan.

"Sumasang ayon po ako kamahalan" sagot ko na lamang.

"What about you Zen?" tanong ni Dastan sa kapatid niya.

"Don't ask me lord brother, she always makes her choices alone.." gusto ko man
tumutol sa sinabi niya ay pinili ko na lamang manahimik.

"Kung ganoon ay nagkakasundo na tayo.." seryosong sabi ni lolo.

"Nasabi na rin sa akin ng mga Gazellian na nais ka nilang maging pinuno ng lupon ng
mga babaylan ng kaharian. Sinabi ko sa kanilang hindi ako ang dapat tanungin sa
bagay na ito apo kundi ikaw. Anong masasabi mo dito?" tanong sa akin ni lolo.

Nang tingnan ko ang mga Gazellian ay nakangiti ang mga ito sa akin na parang
inaasahang maganda ang isasagot ko. Si Zen lang ang mukhang hindi sumasang ayon
dito.

"Hindi ko masasabing mapapamunuan ko sila, maaari ba na magsimula muna ako bilang

isang miyembro nila?" tanong ko kay kamahalan.

"You're my mate, natural lamang na nasa pinakamataas ka nang posisyon. Bakit gusto
mo pang mas mahirapan kung madali na ang ibinibigay sa'yo?" iritadong sabi ni Zen.
"Mahal na prinsipe, hindi ako maharlika na kagaya

mo. Hindi ako dugong bughaw na katulad mo na ipinanganak na sa tuktok at kailanman

ay hindi na maibaba pa. Natural lamang sa isang simpleng bampirang katulad ko na
mag umpisa sa mababa" taas noong sagot ko kay Zen.

"Ayoko lang na mahirap---Oh fuck. Continue.." kita ko ang sabay na pag iling ni
Lily at Harper.

"Kailan ka uuwi Claret?" biglang tanong sa akin ni Lily.

"Paumanhin pero hindi ko pa alam.." mahinang sagot ko.

Natapos ang usapan na hindi mawawala ang pagpapalitan namin ni Zen ng mga salita.
Wala kahit isa sa amin ang may balak na magpatalo.

Kasalukuyan na akong nasa labas ng mansion habang inihahatid palabas ang mga
Gazellian, nakasakay sa kanilang mga kabayo ang mga lalaking Gazellian habang si
Lily at Harper ay nasa karwahe na.

"Dadalawin ka muli namin Claret.." tumango na lang ako sa sinabi ni Harper.

"Mag ingat kayo..." bahagya akong kumaway sa kanila. Naunang tumakbo ang karwahe ni
Lily at Harper habang nanatili pa rin hindi umaalis ang mga lalaking Gazellian.

"Pwede pang magbago ang isip mo Zen, isama mo na si Claret" ngising sabi ni Finn.

"Hindi ko pinipilit ang ayaw.." pinatakbo na niya ang kanyang kabayo. Tumango na
rin sa akin si kamahalan bago nito pinatakbo ang kabayo niya. Kumaway na rin sa
akin si Caleb, Evan at Finn.

Dahil nakukuha ko na ang kakayahan ng mga bampira ay bahagya ko pang naririnig ang
pinag uusapan ng magkakapatid kahit malayo na ito sa

mansion.

"Kumaway sa akin si Claret, ikaw ba Evan?" natatawang sabi ni Caleb.

"Kumaway sa akin.." tipid na sagot ni Evan.

"Sa akin din" mabilis na sagot ni Finn.

"Ikaw kamahalan?" tanong ulit ni Caleb.

"Yes.." maiksing sagot ni Dastan.

"Kumaway ba kay Zen?" parang nagtatakang tanong ni Caleb sa kanyang mga kapatid na
na nagpipigil ng tawa.

"Hindi ko napansin.." nakakalokong sabi ni Evan.

"Hindi yata, umirap lang yata siya kay Zen.." sabi naman ni Finn.

"Wag ganun! Dapat nagsinungaling na lang kayo mga kapatid, dapat hindi niyo sinabi
ang katotohanan na kumaway sa ating lahat si Claret at siya ay inirapan lamang.
Hindi natin dapat sinasaktan ang atin kapatid, mahalin natin ang isa't isa dahil
magkakadugo tayo. Hindi ba kamahalan?" muntik pang mahulog sa kabayo si Evan at
Finn sa dahil sa pagpipigil ng tawa.

"Tigilan mo ako Caleb" matabang na sagot ni kamahalan. Hindi ko na nakita pa ang

kabayo ni Zen dahil mas pinatakbo niya na ito nang mas mabilis kaysa sa kanyang mga
kapatid.
Hindi ko na rin marinig pa ang usapan nila dahil tuluyan na silang nakalayo. Sa
ngayon ay kailangan ko nang malaman kung ano itong gustong sabihin sa akin ng mga
tagasunod ni lolo.

Lumipas ang isang linggo at hindi pa rin nagbabalak si Zen na makipag usap man lang
sa akin. Pero nagagawa niya akong madalaw sa aking panaginip gabi gabi, kusang
nabubuksan

ang koneksyon ng aming mga isipan sa tuwing nakakatulog ako dahil nawawalan ako sa
konsentrasyon at nasisira niya ang malaking harang na inilagay ko dito.

Maging sa panaginip ay hindi kami magkasundong dalawa, pilit niya na akong

pinababalik at kakalimutan na daw niya ang mga ginawa ko. What the hell? Tanging
pag inom na lang ng dugo namin sa isa't isa ang pinagkakasunduan namin pero sa
tuwing magsisimula na akong magsalita, magiging bingi na naman siya.

Umiinom ako ng dugo nang bigla na lamang nagpakita sa akin nang walang pasabi ang
apat na itinakdang babae at si Danna. Muntik ko pang maibuga ang iniinom ko dahil
sa pagkagulat ko.

"Bakit walang pasabi ang inyong pagdalaw?" tanong ko na lamang. Sa halip na sagutin
nila ako ay mabilis na nila akong hinila.

Kasalukuyan na kaming nakaupo sa bilog na lamesa kung saan ito ang lagi naming
pwesto kapag may importante na kaming pag uusapan.

"Kilala na namin kung sino ang maaaring tumulong sa'yo para makumbinsi ang prinsipe
ng nyebe.." napatitig na lang ako sa kanila.
"Sino?" nagtatakang tanong ko.

"Si Reyna Talisha, ang kanyang inang reyna.." napanganga na lang ako. How?

"Papaano? Hindi ito lalabas sa kanyang isinaradong kwarto hanggang hindi pa

isinisilang ang unang anak ni Dastan. Alam niya ba na hindi ikaw Danna ang pumatay
sa kanyang asawa?" naguguluhang tanong ko.

"Posibleng alam niya ang katotohanan Claret. Pero nauna siyang lamunin ng
kalungkutan.." sagot sa akin ni Danna.

Napatitig ako kay Danna, alam niya ba ang sitwasyon niya? Ang naging relasyon niya
at ng hari, papaano ito?

"Sa tingin mo ba ay tutulungan ka niya kapag nalaman niyang ikaw ang unang minahal
ng hari Danna?" tanong ko na lamang.

"Matagal na niyang alam Claret..." maiksing sagot sa akin ni Danna. Habang pilit
kong iniisip ang mga sinasabi nilang ito, lalong lumalaki ang pag aalinlangan ko.
Ibang usapan na kapag reyna ang isinali ko dito.

"This won't work. Hindi pa nakikita ni Dastan ang kanyang kapareha! Hihintayin ko
pa ba ang pagdating ng bampirang kapareha niya para mapaniwala si Zen sa mga
sinasabi ko? Bakit kailangan sa reyna ako humingi ng tulong? May iba pa ba kayong
nalalaman na solusyon?" tanong ko. Hindi ako sang ayon sa sinasabi nilang ito.

"Claret, alam naming lahat ang kapangyarihan ng pintuan na nagtatago sa reyna.

Mabubuksan lamang ito kapag nabahiran ito ng dugo ng isang babaeng nagdadala ng
munting Gazellian sa kanyang sinapupunan. Ibig sabihin kahit sino basta isang
Gazellian ang ama o ina. Maaaring ikaw na ang makapagbukas ng pintuan Claret,
kailangan nyo nang mag isa ng prinsipe ng nyebe nang magbunga ito ng isang munting
Gazellian. Mabubuksan ang pintuan at matutulungan ka ng reynang paliwanagan ang
kanyang anak.." dito na ako tuluyang napanganga.

"Magkagalit kami ni Zen, paano ako mabubuntis?" ngiwing tanong ko.

"Sa pagkakataong ito Claret, iba ang kailangan mong galitin.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 56

Chapter 56
Nanatili akong tahimik habang hindi pa rin makapaniwala sa iniisip nilang paraan.
Handa na ba talaga ako sa bagay na ito? Magiging isang mabuting ina ba ako? Papano
si Zen? Handa na rin ba siyang maging magulang?

I am just 18! Sa mundo ng mga tao ay isa pa lamang akong babaeng kadarating lamang
sa hustong gulang. Natural na ba sa mundong ito ang magbuntis ng maaga? Sa totoo
lamang ay hindi pa ako handa sa bagay na ito at ni minsan ay hindi pa ito sumagi sa
aking isip.

"Wala na bang ibang paraan? Hindi maaaring bumalik ako sa palasyo at bigla ko na
lamang sabihan si Zen na kailangan ko nang mabuntis. Hindi ba siya magtataka? Ako
itong pilit tumatanggi sa kanya pero sa isang iglap lang ay papayag na akong
magpabuntis sa kanya" pangangatwiran ko.

"Claret, kapag hubad ka na sa harapan ng lalaking may pangil lalo na at kapareha

mo. Wala nang pagtatakang tatakbo sa utak niya, aatakehin ka niya hanggang sa ikaw
na ang umayaw" tamad na sagot sa akin ni Zahara na nakapagpanindig ng lahat ng mga
balahibo ko sa katawan.

"Sa totoo lang, hindi pa ako handa sa bagay na ito. At ang magbuntis sa ganitong
dahilan at paraan ay hindi ko nagugustuhan" naiiling na sabi ko.

"Kung ganoon, hihintayin mo pa ba na dumating ang kapareha ng inyong unang prinsipe

at ipanganak ang kanyang tagapagmana? Sa tingin mo ilang daang taon pa ang
hihintayin natin Claret? Baka pagdating nang panahong 'yon ay tuluyan na nilang
napatay si Danna. Ang babaeng alam nating lahat na siyang inosente" natigilan ako
sa sinabi ni

Zahara dahil may punto ang lahat ng sinasabi niyang ito.

"Ayokong mangyari ang bagay na ito. Ang iniisip ko lang, hindi ba at magiging
napakaaga para sa amin ni Zen kung magkakaroon kami ng anak? Madalas na kaming
hindi magkasundo at may sarili kaming mga paniniwala, papaano pa namin mabibigyang
pansin ang tamang pagpapalaki sa bata?" nalilito na ako sa plano naming ito. Ayoko
nang magpadalos dalos dahil alam kong ako lamang ang mahihirapan.
"Claret, hindi kayo matututo kung hindi nyo susubukan. Baka ang magiging anak nyo
na ang magiging dahilan para magkasundo kayo, mabuti kang tao, mabuting bampira at
mabuting itinakdang babae. Ano pa ang dapat mong ikakaba Claret, alam naming lahat
na magiging isang napakabuti kang ina" sabay sabay silang ngumiti sa akin habang
napatitig lang ako sa kanila. Magiging mabuti ba talaga akong ina?

"Hindi ko na alam. Kinakabahan ako, kinakabahan ako sa lahat. Hindi ko na alam ang
gagawin ko sa kaorasan, baka mapansin ni Zen ang dahilan ko. Baka magalit siya sa
akin.." naiiling na sabi ko.

"Ano ka ba Claret? Wag ka masyadong paranoid. Walang mapapansin si Zen, dahil sa

sandaling hubad ka na sa kanyang mga mata wala na siya sa kanyang tamang pag iisip"
kitang kita ko ang pagngisi nilang lahat sa sinabing ito ni Louise.

"Just enjoy the night Claret, siguradong makakalimutan mo din ito kapag nag uumpisa
na kayo ni Zen" ngising sabi sa akin ni Zahara. Hindi ko alam kung bakit ako lamang
ang mukhang napapahiya at nag iinit ang mukha sa pinag uusapan naming ito.

"I need

to be blunt Claret, remember this. Sa unang gabi nyo ni Zen, siguradong mata mo
lang ang walang laway"

Muntik na akong himatayin sa brutal na sinabi ni Dione. What the hell?

"Dione!" malakas na sigaw sa kanya ng tatlong babaeng itinakda. Mukhang hindi naman
pala ako ang nagulat.

"I am just telling her the truth. Vampire sex is damn different compared to humans,
ang isang gabi sa mga tao ay isang linggo niyong pagsasaluhan. Kaya bihirang bihira
lamang ang kaso ng hindi pagkabuntis sa mundong ito Claret" napapahanga na ako sa
usapan naming ito. Isang linggo talaga? Parang ubos na ang lakas ko nang halikan
lamang ako ni Zen ng ilang minuto papaano pa kung isang linggo?
Nagsimula na akong kabahan, ano na lang ang mangyayari sa akin. Talaga bang
pumapayag na ako sa planong ito? Magsasalita pa sana ang isa sa kanila nang
naunahan ko itong magsalita.

"Alam nyo ba ang sinasabi ni Miranda at Amanda tungkol sa bilog na buwan? Siya
itong may sabi sa akin na sa inyo ko daw itanong ang bagay na sinasabi nila nang
mas maliwanagan ako" mahabang sabi ko.

Sabay tumango sa akin ang apat na babae habang nananatiling tahimik si Danna at
nakikinig na lamang sa aming usapan.

"Isa sa mga napag isipan naming gawin ay ipaliwanag mo kay Zen ang lahat sa
pagsapit ng kabilugan ng buwan. You can use your power against him, para wala na
siyang palag kapag nagpapaliwanag ka" paliwanag sa akin ni Serena.

"Pero nag alangan kami, kahit masabi natin na malaki ang nawawalang kapangyarihan
sa isang lalaking bampira tuwing

kabilugan ng buwan hindi pa rin natin mapapanghawakan ang kakayahan ni Zen, baka
mahantong lang sa wala ang lahat ng paghihirap mo kapag nakawala siya sa
kapangyarihan mo. Baka humantong lang kayo sa matinding pag aaway" kahit ako ay
napapasang ayon sa sinabing ito ni Louise. Hindi nga epektibo ang paraan na ito, at
ano ang mapapanghawakan ko na pagkatapos kong ipaliwanag kay Zen ang lahat ay
maniniwala siya sa akin?

Baka sa halip na magkaayos kami ay lalo lamang lumala ang pag aaway namin.

"Paano nyo nakilala si Miranda at Amanda? Hindi sila umaalis sa mansion"

nagtatakang sabi ko.

"Dati naming guro si Miranda at Amanda ng mga panahong nag aaral pa kami ng tungkol
sa mga bampira" tumango na lang ako sa paliwanag nila.

"Anong masasabi mo Claret? Pumapayag ka na ba sa paraang ito?" hindi ako makasagot

agad habang nakatitig silang lahat sa akin. Kanina ko pang tinatanong ang sarili ko
kung papayag ako sa paraang ito. Talaga ba na handa na ako sa bagay na ito?

Kailangan kong mabuntis para mabuksan ko ang pintuan ng reyna. Ang reyna mismo ang
tutulong sa akin para malinis ang pangalan ni Danna. Oh damn, mukhang wala na akong
mapagpipilian.

"Susubukan ko.." mahinang sagot ko na nagpaliwanag sa mukha nilang lahat. Kinamayan

nila akong lahat na parang gumawa ako ng isang magandang desisyon.

"Ngayon ay ikaw na ang bahala sa lahat, balitaan mo kaming lahat kapag nagdadalang
tao ka na. Kaming lima ang magbabasbas sa bata" pormal na sabi sa akin ni Danna na
parang nasa isang pagpupulong kami ng isang negosyo. Sa halip

na sumagot sa kanila ay tipid na lamang akong ngumiti sa sinabi ni Zahara.

Parang napadaan lamang sila sa mansion dahil mabilis na silang naglaho gamit ang
kapangyarihan ni Serena. Malaki ang pasasalamat ko at nandito silang lima para
suportahan ako sa mundong ito. Hindi ko na siguro alam ang gagawin ko kung nanatili
pa akong nag iisang itinakdang babaeng buhay sa panahong ito.

Bahagya kong minasahe ang sumasakit kong noo dahil sa paraang bigla na lamang
gumulat sa akin. Kailangan ko nang mabuntis pero ang lalong hindi ko kinaya ang
sinabi ni Dione 'Mata mo lang ang walang laway' What the fvcking fvck?

Pilit kong hinaplos ang mga braso ko nang maramdaman kong nagtaasan na naman mga
balahibo nito. Papaano ko ito sisimulan kay Zen? Baka malaman niyang nagsinungaling
sa kanya si Dastan.

Hanggang ngayon ay tanong pa rin sa akin kung bakit pinalabas ni Dastan na

kailangan kong maging birhen hanggang sa dumating ang mga itinakdang babae. Ano ang
malaking rason niya para gawin ang bagay na ito? Hindi niya ba alam na maaaring may
hindi magandang isipin si Zen sa ginawa niyang ito?

Nang makarating si lolo galing sa kabilang emperyo ay pinaalam ko sa kanya na

babalik na ako sa palasyo sa susunod na linggo. Hindi ko na naman sinabi sa kanya
ang dahilan dahil medyo nahihiya ako. Hanggang sa akin at sa mga itinakdang babae
na lang siguro ito. Anong sasabihin ko kay lolo? Uuwi ako sa palasyo para
magpabuntis kay Zen at makapagbukas ng pintuan? No way.

Gabi bago ako bumalik sa palasyo ay nagpakita pa sa akin si Sirena Almera para
bigyan ako ng isang malaking
'goodluck' Bakit parang kalat naman yata ang gagawin kong ito kay Zen?

Kinakabahan akong bumaba ng karwahe, nasa labas na ako ng palasyo ng mga Gazellian.
Sinabi ko kay lolo na walang dapat pagsabihan na Gazellian sa aking pagdating pero
ito at sinalubong ako ng tatlong Gazellian na kasalukuyang nakangisi sa akin.

Hindi naman siguro nila alam? Damn. Masyado na akong napaparanoid.

"Maligayang pagbabalik Claret!" unang bumati sa akin si Caleb. Sila nang

magkakapatid ang kumuha ng mga maleta ko.

"Hindi mo ba hahanapin si Zen?" mabilis na tanong sa akin ni Evan na siyang

nakapagpakaba sa aking dibdib. Kailangan kong isara ng maayos ang isipan ko dahil
kapag hinayaan ko itong nakabukas. Maaaring mabasa ni Zen ang dahilan ko kung bakit
ako bumalik sa palasyo.

"Where is he?" tanong ko na lamang. Sabay sabay na may itinuro sa taas ang tatlong
magkakapatid, agad sinalubong ng aking mga mata si Zen na nakatanaw dito sa baba
habang siya ay nakadungaw sa terrace ng kanyang kwarto.

Sa halip na ako ang kumaway sa kanya ay ang tatlo niyang kapatid ang kumaway dito.
Nagdirty finger lamang ito sa kanyang mga kapatid bago ito muling pumasok sa
kanyang kwarto.

"Masaya na naman ang si Zen Lancelot, tumigil na rin ang pag ulan ng nyebe.
Apektado ang buong Sartorias kapag nag aaway kayo ni Zen Claret.." sabi sa akin ni
Finn na hindi ko na nasagot.

Dahil sa kwarto naman ako ni Zen natutulog ay dito na ako dinala ng mga kapatid
niya, dito rin nila nilagay ang mga gamit ko. Kasalukuyan lang naman si Zen nakaupo
sa kama habang nagbabasa

ng libro at hindi ako pinapansin.

"Noong nakaraang tatlong daang taon ko huling nakitang nagbasa ng libro si Zen,
masyadong kapani paniwala ang kanyang ginagawa" ngumisi na lang ako sa sinabi ni
Evan habang lumalabas na ang mga ito sa kwarto.

Dalawang minuto siguro akong nakatayong nakatitig sa kanya habang siya naman ay
abala sa kanyang pagbabasa. Ano ba ang sasabihin ko sa kanya para kausapin niya
ako? Sa pagkakatanda ko ay mahigpit pa ang naging away namin nang huli kaming
nagkita.

"Ngayon ay bumalik ka, nauuhaw ka na ngayon?" ibinaba ni Zen ang kanyang libro at
tumitig sa akin. Gusto ko nang makipagbati sa kanya para magawa na namin ang
kailangan naming gawin pero kapag ganito lagi ang paraan ng pakikipag usap niya sa
akin hindi ko maiwasang hindi mairita.

"Hindi, nandito ako dahil kailangan ko nang tumulong sa mga babaylan ng palasyo"
sagot ko na may nakataas na kilay. Damn, hindi dapat ganito Claret.

Nang bahagyang magawi ang mga mata ko sa kaliwang bahagi ng kwarto niya agad
tumambad sa akin ang mahabang itim na tela. Sa pagkakataong ito ay sobrang dami na
nang natatakluban nito. At alam ko kung ano ang bagay na tinatakpan ng itim na
telang ito. Ang sarili ko na gawa sa kanyang mga yelo.

"May resposibilidad ka nga pala sa palasyo.." matabang na sagot niya.

"Maaari pa ba akong manatili sa silid mo mahal na prinsipe? O mas gusto mong sa

ibang silid na lamang ako tumigil?" tanong ko sa kanya. Gusto kong murahin ang
sarili ko dahil wala sa plano itong pagsagot sagot ko sa kanya. Mas lalo kaming

hindi magkakaayos.

"Nakarating ka na sa kwarto ko. Aabalahin mo pa ang mga kapatid ko para ipagdala ka

ng maleta sa ibang silid?" nagkibit balikat na lang ako. Bakit hindi niya na lang
sabihin na gusto niya lamang akong manatili dito?

Kahit kinakabahan ako ay sinimulan kong lumapit sa kama niya. Kunot noo siyang
nakatitig sa akin na parang iniisip kung ano ang tumatakbo sa isip ko. Hindi ko
siya pinansin at nahiga ako sa kama niya nang nakatagilid habang nakatalikod sa
kanya.

Narinig ko siyang bumuntong hininga bago ko naramdaman na nahiga din siya sa kama.
"Natiis mo ako Zen ng mahigit isang buwan, sinungaling ka. Sinabi mo sa akin na
hindi mo kayang wala ako.." mahinang sabi ko sa kanya. Nanatili akong nakatalikod
sa kanya.

"Hindi kita natiis Claret, nilapitan kita nang pagpupulong. Ikaw ang tumatanggi sa
akin.." mabilis na sagot niya.

"Pero natiis mo pa rin ako. Hindi ka man lang gumawa ng paraan para mapabalik
ako.." nahihirapang sabi ko.

"Gumawa ako ng paraan Claret, kinausap ko si Leon, si Harper at Lily na pabalikin

ka pero masyado kang matigas.." natahimik ako sa sinabi niya.

"May nakapagsabi sa akin na umiinom ka mula sa leeg ng ibang mga babae. Anong
masasabi mo tungkol dito mahal na prinsipe? Nawala lang ako ng ilang buwan ay
nakaorder ka na agad ng tatlong babae mula kay Rosh.." naalala ko na naman ang mga
regular na balita sa akin ni Rosh na araw araw daw iba't ibang babae ang tinitikman
ni Zen.

Alam ko naman na hindi ako dapat naniniwala kay Rosh dahil marami sa mga sinasabi
nito ay kasinungalingan pero gusto ko pa rin kumpirmahin ang mga bagay na ito mula
kay Zen.

"Who told you? Si Rosh? Ang pangahas na 'yon? Naniniwala ka sa kanya?" iritadong
sagot sa akin ni Zen. Ramdam ko ang bahagyang paggalaw ng kama.

"Hindi mo na kailangang malaman kung saan ko nakuha ang impormasyon. Gusto kong
malaman ang sagot mo Zen, umiinom ka ba sa leeg ng ibang mga babae habang wala
ako?" tanong ko sa kanya.
"Papaano Claret? Tanging leeg mo lamang ang hinahanap ng aking mga pangil. At sa
mga sinasabi mo sa akin ngayon Claret, sa ating dalawa ikaw ang nakikipagkita sa
iba. Bakit mo nakakausap si Rosh?" natigilan ako sa tanong niya. Hindi ko naman
maaaring sabihin sa kanya na dinadalaw ako ni Rosh, dinadalaw para lalong painitin
ang ulo ko. Minsan gusto ko nang pag umpugin si Zen at itong si Rosh, pareho silang
sakit sa ulo.

"Nakausap siya ni lolo at sinabi sa akin ni lolo" pagsisinungaling ko.

"Sinungaling" madiing sagot niya. Hindi ako agad makahanap ng isasagot sa kanya.
Napakagat labi na lang ako, mukhang hahantong na naman ito sa pagtatalo.

Magsasalita na sana ako ng maramdaman kong yumakap mula sa aking likuran si Zen.

"I miss you, huwag mo na akong awayin Claret.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 57

Chapter 57
Lumipas ang mga araw na walang nangyayari, hindi maaaring basta na lamang akong
maghubad sa harapan ni Zen at sabihin na gusto ko nang mabuntis. Ano na lang ang
sasabihin kong paliwanag sa kanya kapag bigla siyang nagtanong o magtaka sa
biglaang pag iiba ko ng isipan? Anong sasabihin ko kapag itinanong niya ang
pagpapanatili kong maging birhen. Hindi ko pa alam kung paano ko itp maipapaliwanag
sa kanya na hindi hahantong sa pagtatalo nila ni Dastan.

Mas mabuti ba na kausapin ko muna si Dastan, para malaman ko ang totoong dahilan
niya?

Sinabi na sa akin ng mga itinakdang babae na hindi na magtataka pa si Zen kapag

nagsimula na kaming magkagatan, pero ano na lang ang sasabihin ko matapos ito? Na
pinili ko lamang magbuntis dahil may sarili akong dahilan? Dahilan na siyang puno't
dulo ng aming hindi pagkakaunawaan? Ayokong mabuntis na galit sa akin si Zen.

Kasalukuyan akong nagsusuklay ng aking mahabang buhok sa harap ng salamin habang

hinihintay ang pagbabalik ni Zen mula sa isa na namang pagpupulong. Hindi matapos
tapos ang mga pagpupulong na dinadaluhan ng mga Gazellian dahil sa nangyaring
trahedya sa seremonyas, inaasahan nila akong makidalo sa mga pagpupulong na ito na
mariin ko namang tinanggihan. Dahil ang laman lang naman nito ay kung papaano nila
tutugisin ang kaibigan kong si Danna. Nadudurog ang puso ko.

Hindi rin magtatagal ay malalaman nila kung saan nakatigil si Danna at maaaring
madiin ang mga itinakdang babae dahil sa pagtulong ng mga ito sa kanya. At dahil
puprotektahan ako ni Zen, mananatili akong inosente habang pinararatangan

ng kaparusahan ang aking mga kaibigan. Bagay na kailanman ay hindi ko hahayaang

mangyari.

Siguro ay kailangan ko na lamang magparamdam kay Zen para siya na mismo ang lumapit
sa akin? Napapansin ko na ilang gabi na siyang umiilag na makatabi ako at ni minsan
ay hindi na niya ako tinangkang hawakan. Maliban na nga lang kapag sinabi ko sa
kanya na nauuhaw ako. Lumalapit na lamang sa akin si Zen kapag tinatawagan ko siya
hindi katulad dati na halos hindi na niya ako iwan.

Sa tuwing matatapos kami sa pag inom sa isa't isa ay lumalayo siya sa akin at
umaalis ng kwarto na parang balisa at nagmamadali. Ano kaya ang malaking problema
nitong si Zen? Ayaw niya na ba sa akin? Nanawa na ba siya sa akin? Ito ba ang
resulta ng pag alis ko sa tabi niya? Nasanay na ba siyang wala ako sa tabihan niya?

He is not my sweet and possessive Zen anymore. Pakiramdam ko ay lalong lumalayo ang
distansya namin sa isa't isa sa hindi ko maintindihang dahilan.
Nang magbukas na ang pinto ay walang pasabi na nahiga sa kama si Zen. Mukhang pagod
na pagod ang mahal na prinsipe.

Pero hindi ko maiwasang hindi mapangiti ng mapait. Ang prinsipe ng nyebe na kilala
ay hahalikan muna ako bago mahiga sa kama.

"Maligayang pagbabalik, mahal na prinsipe.." pilit kong pinasigla ang boses ko

kahit may kirot akong nararamdaman sa aking dibdib. Bakit biglang nanlamig sa akin
si Zen? Mas malamig pa siya sa mga nyebeng pumapatak ngayon.

"Salamat.." tipid na sagot niya sa akin.

"Zen, are we good?" kinakabahan tanong ko

sa kanya. Nagsimula na akong maglakad papalapit sa kama.

"We're good baby..." maiksing sagot niya sa akin. Nang naupo na ako sa kama at
tangkang hawakan siya sa kanyang mukha ay mabilis siyang nakatayo para iwasan ang
kamay ko.

"Zen, may galit ka pa ba sa akin? Hindi na kita inaaway hindi ba? Iniiwasan mo ako
Zen, akala mo ba ay hindi ko napapansin?" nahihirapang sabi ko habang nakatalikod
siya sa akin.

"I'm just trying to be good Claret, mauna ka nang matulog. Nakalimutan kong may pag
uusapan kami ni Dastan" hindi na ako nakasagot pa sa kanya dahil tuluyan na siyang
lumabas ng aming kwarto.

Trying to be good? Iniiwasan niya ako, para saan? Nalilito na ako sa ginagawang ito
ni Zen.

Marahan kong inangat ang kamay ko sa pisngi ko. At nang hawakan ko ito at tingnan
ko ang kamay ko hindi ko maiwasang hindi mapakagat labi para pigilan ang anumang
ingay na gagawin ko. Hindi ko na pala namalayang lumuluha na ako.

Bumalik nga ako sa palasyo pero bigla na lamang lumayo ang loob sa akin ni Zen sa
hindi ko maintindihang rason. Sa halip na sa kama ako sumubsob at umiyak ay
napasalampak na lang ako sa sahig habang pilit pinapahina ang boses ko para walang
makarinig ng aking pag iyak.

Malapit na nga kami sa isa't isa pero bakit ang layo layo niya na sa akin? Why?
Bakit nagkaganito kami?

Panay ang pag iyak ko habang nakasubsob ako sa aking mga tuhod nang may narinig
ako.

"Claret.." hindi ko magawang iangat ang paningin ko sa kanya. Akala ko ba ay may

pagpupulong sila ni Dastan? Bakit siya bumalik?

Naaawa lang ba siya sa akin?

"Tell me, ayaw mo na ba sa akin Zen? May nakita ka na bang iba? Bakit ganito mo na
lang ako iwasan? Hindi mo ba alam na sinasaktan mo na ako Zen, sinasaktan mo na
naman ako mahal na prinsipe.." naramdaman kong niluhod niya ako para magtama ang
aming mga mata.

"I am sorry. I'm just trying to be good Claret, ayokong sakalin ka sa pagmamahal ko
sa'yo. Dahil sa tuwing ganito ako ay lumalayo ka sa akin.." natigilan ako sa sinabi
niyang ito. Sinong may sabi sa kanya?! Hindi dahil sa pagmamahal ni Zen kung bakit
ako ilang beses na lumayo sa kanya! May mas malalim na rason ang mga pag alis ko
pero kahit kailan ay hindi naging dahilan sa aking paglayo ang pagmamahal niya sa
akin.
"Zen, I love you. Kailanman ay hindi naging problema sa akin ang pagmamahal mo. It
was always our conflicting beliefs and principles not our love. Who gave you this
kind of idea?" marahan kong hinaplos ang magkabilang pisngi ni Zen.

"I need to respect you Claret, I will give you air to breathe. Hindi na ako
magiging mahigpit sa'yo, maghihintay ako at hindi na kita pipilitin pa sa mga bagay
na hindi ka pa handa.." nalilito akong napatitig sa kanya.

"Zen, I don't understand you.." napapikit na lang ako nang halikan niya ang aking
noo.

"May nakapagsabi sa akin na ayaw ng mga tao na lagi silang hinawakan gaya ng lagi
kong ginagawa sa'yo. Hindi na kita pipilitin sa bagay na hindi pa kayang ibigay sa
akin. Mahal kita, ayokong isipin mo na tanging katawan mo lang ang habol ko
Claret.."

napanganga na lang ako sa sinasabing ito ni Zen. Saan niya napagkukuha ang mga
sinasabi niyang ito? Alam kong matagal na niya itong hinihiling sa akin pero ni
minsan ay hindi ko naisip na katawan ko lang ang habol niya.

"Zen, hindi kita pinag iisipan ng ganitong bagay Zen. Alam kong mahal mo ako.. not
just my body.." Oh fuck! Bakit ngayon pa siya natutong maghintay?

"No baby, Rosh has a point. I need to respect you. I need to wait.." tuluyan na
akong napatulala sa narinig kong pangalan. Ang traydor na si Rosh! Anong
pinagsasabi niyang ito kay Zen?!

"Akala ko ba ay magkagalit kayo?! Bakit ka nakikipag usap sa kanya?!" halos

sabunutan ko na ang sarili ko. Si Rosh ang kahuli hulihang bampirang dapat naming
pagkatiwalaan. Dahil sa isang beses na pagtulong niya ay may kapalit na sampung
beses na pagtatraydor.

"He's talking with sense sometimes, I was drunk. Wala na akong pagpipilian kundi
makinig sa kanya" napabuntong hininga na lamang ako. Sino pa nga ba ang
magpapaniwalaan sa isa't isa? Sila lang naman dalawa na parehong sakit ng Parsua.

"Anong mga sinabi niya sa'yo?" tanong ko sa kanya.

"Nakikita mo lamang ako bilang isang lalaking may pangil na hayok sa katawan ng
isang birheng babae..." ilang beses ko na bang naisip na gustong gusto ko nang
pagbuhulin si Rosh at Zen?

"Hindi Zen. Hindi kita pinag iisipan ng ganito.." bahagya siyang ngumiti sa akin at
hinawakan niya ang kamay ko bago niya ito dalhin sa kanyang mga labi.

"Nangangako akong

maghihintay ako Claret. Hindi na kita pipilitin, maghihintay ako kahit ilan daan
pang taon. Papatunayan ko sa'yo na mahal kita at hindi lang katawan mo ang habol
ko.." pakiramdam ko ba ay naririnig ko na ang pagkulo ng dugo ko dahil sa mga
sinasabing ito ni Zen.
Anong ginawa nitong si Rosh?! Sinira niya ang mga plano ko!

Hindi pwede ang nagaganap na ito, dapat ay may mangyari na sa amin ngayong gabi.

"Zen.." mabilis kong iniyakap ang sarili ko sa kanya at ako na ang kusang humalik
sa kanya.

"Zen..hindi kita pinag iisipan ng mga ganitong mga bagay..." pinakatitigan ako ni
Zen at marahan niyang isinumping ang buhok ko.

"Zen.." nanatili kaming magkatitigan habang kapwa na mapupula ang aming mga mata.

"Claret..." nakikita ko na ang mga pangil ni Zen. Lakas loob kong inabot ang mga
kamay niya at ilang beses akong napalunok nang ilagay ko ito sa aking mga dibdib.

"Make me yours Prince Zen, make me yours.." kinakabahang sabi ko. Nanatiling hindi
gumagalaw ang mga kamay niya habang mariin kaming magkatitigan.

Nang maramdaman mong marahang gumalaw ang mga kamay niya ay agad akong napasinghap
nang halitin niya ang damit ko at ipinakita nito ang kalahati ng mapuputi kong
dibdib.

Unti unting bumaba ang mga labi niya dito, bahagya kong hinaplos ang buhok niya
nang tuluyan nang lumapat ang labi niya sa gitna ng aking mga dibdib. Akala ko ay
mas baba pa ang mga labi niya nang humiwalay siya sa akin. Muli niyang hinuli ang
aking kamay

at hinalikan ang likuran nito.

"I know this is a test, sinusubukan mo ang katatagan ko Claret.." para akong
nabuhusan ng tubig na punong puno ng yelo sa sinabi niyang ito. I am not testing
him!

Tumayo na siya at inilahad niya ang mga kamay niya sa akin para tumayo na rin ako.
What the fuck? Hindi ganito. Hindi ganito.

"Nasabi na rin sa akin ni Rosh na ilang beses mo akong susubukan kung kaya kong
panindigan ang mga sinabi ko sa'yo. Hindi ko akalaing may silbi din pala kahit
minsan ang utak niya.." naiiling na sabi ni Zen. Bakit mukhang napapahiya na ako?
Tinanggihan ba ako ni Zen?

"Zen, I am not testing you. I am willing.." pinigilan ng daliri niya ang mga labi
ko para magsalita muli.

"Alam kong importante sa'yo ang pagiging birhen Claret, I'll remember that baby.."
mabilis akong binuhat ni Zen at inilapag sa kama.

"Sleepwell baby, kanina pang naghihintay sa akin si Dastan.." ni hindi ko na

nagawang sumagot kay Zen dahil sa galit na kinikimkim ko para kay Rosh. Makakapatay
yata ako ng bampira!
Nang gabing 'yon ay hindi na nakatabing matulog sa akin si Zen. Sinabi na lamang sa
akin ni Lily na may importanteng pupuntahan daw ito kasama ang lahat ng lalaking
Gazellian at tatlong araw daw itong mawawala.

Kasalukuyan akong abala sa aking orasyon, kung natuto nang maghintay si Zen at
payag na siyang maghintay ng ilang daang taon, papaano na ang mga plano ko?
Kailangan ko nang mabuntis!

Abala ako sa paggawa ng likidong ipapainom ko kay Zen

para mawala ang pagpipigil niya sa katawan. Kailangang gumawa na ako ng paraan. If
I can't seduce him, I need spell then.

Sisiguraduhin kong pagbabayaran ng mahal ni Rosh ang ginawa niyang ito! Ilang beses
na akong naghanap ng mga sangkap sa libro, gusto kong sa sandaling makita ako ni
Zen ay hindi na siya mag alinlangan pang hubaran ako. Fuck. Hindi ko akalaing ako
pa ang magkakaganito sa unang gabi namin.

Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit natitiis niya ako pero sa tuwing mahaplos
ko lamang siya ay namumula at naglalabasan na ang mga pangil niya. Ano ang mahigpit
na nakapagpapigil sa kanya?

Posible kayang nagamitan siya ng mahika para maiwasan ang pagkabuhay ng atraksyon
ko sa kanya? Lalapit pa ba si Zen sa isang babaylan para gawaran siya ng ganitong
mahika? O kung sinong bampira na may kakayaha---.

Muli na naman akong napamura nang lumabas ang imahe ni Rosh. Fuck! Ginamitan niya
ba ng kapangyarihan si Zen?! Posible ba ito sa kapanyarihan niya?

Nagmamadali akong pumunta sa silid ng mga konseho para lumapit kay lolo.

"Lolo, kailangan kong makausap ang pangalawang prinsipe ng Deltora" mahinang bulong
ko sa aking lolo na kunot noong nagtataka.

Pumalakpak lamang si lolo pero agad nakuha ng ibang konseho ang ibig sabihin nito.
Marahan ang mga itong tumango sa amin bago tuluyang lumabas ng silid.
"Bakit apo?" nagtatakang tanong sa akin ni lolo.

"Ginamitan niya ng kapangyarihan si Zen! Zen can't resist me lolo. Hindi ako kayang
tiisin ni Zen, hindi ganoon ang aking prinsipe! Kung marunong si Rosh mang akit
gamit

ang kapangyarihan niya, maaaring kaya niya ring gawin ito para sa ibang tao at
baliktarin ito. He can remove my effects on Zen.." frustrated na sabi ko.

"Hindi na ako nagugulat, mahigpit na magkalaban ang dalawang prinsipe Claret. Parte
lamang ito ng pagkukumpetensya nila sa isa't isa" that is not my point! Kailangan
ko nang mabuntis sa lalong madaling panahon at hindi mangyayari 'yon hanggang may
bahid ng kapangyarihan ni Rosh ang aking prinsipe!

"Lolo, please I need to talk to him.." hindi ko masabi kay lolo ang totoo kong
rason. Napabuntong hininga na lamang ito bago niya tinapik ang mahabang lamesa at
agad itong nagliwanag.

"You can talk to him through this table Claret. Sa labas muna ako para magbantay,
dahil mga konseho lamang ang maaaring gumamit ng lamesang 'yan" mabilis akong
tumango sa sinabi ni lolo.

Nang umalis na si lolo ay agad akong nagsalita.

"Gusto kong makausap ang pangalawang prinsipe ng Deltora" nang sandaling mawala ang
liwanag, tanging mga usok lamang ang aking nakikita sa lamesa.
Nasaan na ang walang hiyang bampirang 'yon?

Pero hindi na naman ako naghintay at agad akong napailing nang makita ko na ang
imahe niya na kasalukuyang nakaupo sa trono habang tamad na nakatukod ang baba sa
kanang kamay nito. May dalawang babae lang naman na nagpapaypay sa kanya gamit ang
dalawang malaking abaniko, babaeng nakaluhod at nililinisan yata ang paa niya. At
isa pang babae na may hawak na gintong plato na punong puno ng mga prutas, hiniwang
mansanas at mga ubas na wala nang balat. Kasalukuyan siyang sinusubuan ng babae.

"Papanuorin mo lang ba ang kakisigan ko kaibigang hindi mabuntis?" kung maaari

lamang akong pumasok sa lamesa at patayin ang bampirang ito ay nagawa ko na.

"Anong ginawa mo kay Zen?!" malakas na sigaw ko. Akala ko ay sasagot siya sa akin
nang kunot noo itong tumitig sa ubas na dapat isusubo sa kanya ng babae.

"May balat pa, ayoko niyan.." minsan magboboluntaryo na akong magsubo sa kanya.
Lalasunin ko na siya.

"Come again? May sinasabi ka ba dyosang hindi mabuntis?" fuck! Sinong matinong
bampira ang gustong makipag usap sa kanya?

"Anong malaking problema mo Rosh? Bukod diyan sa pagiging gwapong gwapo mo sa

sarili?!" muli kong sigaw.

"Nalaman ko lamang sa propesiya na kailangan naming mga pangalawang prinsipe na

manatiling mga birhen. Pinuprotektahan ko lamang ang puri ni Zen.." nangangatal ang
mga kamay ko habang nakahawak sa lamesa. Nasa tamang katinuan pa ba ang bampirang
ito? Baliw!
Bakit nagkaroon na sila ng sariling propesiya ni Zen? Sinong matinong bampira ang
maniniwala sa kanya?! Si Zen! Silang dalawa na lang ang nagkakalokohan!

"Rosh, minsan ba ay napatingnan ka na sa mga manggagamot ni King Tobias?" bakit ako

napapalibutan ng mga bampirang may yelo at hangin sa utak?

Nakita kong bahagya siyang nag isip at pumitik sa kanyang mga daliri nang mukhang
may maalala.

"Sa pagkakatanda ko sabay kaming dinala ni Zen noon sa mga manggagamot.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 58

Chapter 58

Halos manggigil ako sa lamesa habang pinapanuod ang bampirang may sakit sa utak na
kasalukuyang pinapaypayan ng mga babae at sinusubuan ng ubas. Ito talaga ang
bampirang sinusulit ang pagiging maharlika. Buhay prinsipe talaga itong si Rosh.

"Paano mo nalaman na kailangan kong magbuntis? Sa pagitan lamang naming anim 'yon"
malamig na sabi ko habang ngumunguya ito ng mansanas.
"Narinig ko yata? I can't recall" hindi kapani paniwalang sagot niya.

"Alam mo ba na importante sa akin ang ginagawa ko? Talaga bang ginamitan mo ng

kapangyarihan si Zen para magawang tiisin ako? Remove it Rosh. I need Zen.."
seryosong sabi ko. Hindi na ako nakikipagbiruan sa kanya, kailangan ko nang
mabuntis.

"Ayoko" tamad na sagot niya sa akin. Anong malaking topak kaya ang nasa ulo nitong
si Rosh?

"What do you want?! Bakit kami na naman ni Zen ang nakita mong bampira ka?!"
malakas na sabi ko. Kung kulamin ko kaya ang isang ito?

"Dahil sinuntok niya ako! Look at this! That fucking drunkard!" bahagya siyang
tumagilid para ipakita ang mukha niya pero nang tingnan ko naman ito ay Wala akong
nakikitang mali dito, maarte din talaga itong si Rosh.

"Natural na sa inyong dalawa ang magsuntukan, saka ka na lang bumawi kay Zen. Alam
mong kailangan kong mabuntis Rosh.." pilit kong pagpapaliwanag sa kanya.
"Humingi ka ng patawad para sa kanya" napakunot na lang ako ng noo. Hanggang kailan
ko pa kakausapin ang bampirang ito?

Huminga

ako ng malalim, mukhang wala na talaga akong mapagpipilian kailangan ko pang suyuin
ang baliw na bampirang ito.

"Humihingi po ako ng paumanhin sa kapangahasan ni Zen sa inyong mukha mahal na

prinsipe. Nawa'y tanggalin nyo na ang kapangyarihan mo sa kanya.." matabang na sabi
ko na halos lumabas sa ilong ko.

How I hate him.

"Forgiven, hintayin mo ang uwak na dadating sa inyong palasyo. You can use my
flower as an ingredients to your spellshits, gawin mo akong ninong ng bata" never!

Tatalikuran ko na sana ang lamesa para hindi na muli makarinig ng mga walang
kakwenta kwentang bagay mula kay Rosh nang bigla na naman siyang nagsalita.

"But seriously speaking Claret, Zen will not like this.." natigilan ako sa sinabi
niya. His voice is in serious tone. Hindi ko tuloy magawang makasagot sa kanya,
dahil alam ko sa sarili na tama ang sinabi niya.

"Iba ang rason mo kung bakit gusto mong makipag isa sa kanya. Every vampire prince
won't like it Claret. Maling mali, pinapaalala ko lamang.." hindi ko magawang
lumingon sa sinabi ni Rosh. Bakit sa pagkakataong ito ay nakapagsabi siya ng mga
salitang mukhang pinag isipan niya?
"Ikaw rin, nasayo ang desisyon. Payong may pangil lamang ito, alam ko ang maaaring
reaksyon ni Zen kapag nalaman niya ang bagay na ito. Ano nga lang ba ako? Isa lang
naman akong prinsipe kagaya ni Zen.." hindi ko akalaing makakarinig ako ng mga
makabuluhang mga salita mula kay Rosh.

Minsan ay napapaisip talaga ako sa totoong pagkatao ng prinsipeng ito dahil

kahit kailan ay hindi ko nakuha ang pag uugali nito. He's hiding his true self
behind his idiotic acts.

"Alam ko ang ginagawa ko.." sagot ko na lamang.

"Muling paalala Claret, kalabanin mo na ang lahat ng mga bampira sa mundong ito,
linlangin mo na ang lahat ng may pangil na makikilala mo, paglihiman mo na ang
kahit sinong mga maharlika pero huwag na huwag ang isang prinsipeng patay na patay
sa'yo. Mahirap kaming magalit..mahirap.." hindi ko na hinintay pa ang mga sunod na
sasabihin ni Rosh. Tumakbo na ako papalabas ng silid. Ayoko nang makarinig pa nang
kahit ano mula sa kanya.

Bakit kung makapagsalita siya ay para siyang isang napakabuting bampira? Bakit kung
magsalita siya ay parang alam niya kung ano ang tama? Wala siya sa sitwasyon ko
kaya nasasabi niya ang bagay na ito. Hindi ko kakalabanin si Zen, hindi ko siya
lilinlang--.

Hindi ko man lang magawang ituloy ang iniisip ko. Hindi ko mapigilang hindi magalit
kay Rosh. Bakit kailangan niya pang sabihin ang mga bagay na ito? Bakit hindi na
lang siya manatiling baliw at walang pakialam? Damn.

But everything he said was true. Na patuloy ko na namang pinaglilihiman si Zen,

nililinlang..

Ganito na ba talaga ako kasama kay Zen? Tanging pagmamahal niya lamang ang
pinaparamdam niya sa akin pero ako ito pilit siyang pinaglilihiman ng mga bagay na
siyang makakapanakit sa kanya.

Nang makarating ang uwak na sinasabi ni Rosh ay mabilis na akong bumalik sa sarili
kong silid na may mga aklat at mga pang orasyong kagamitan ko. Sinubukan ko nang
ihalo ang pulang rosas sa likidong ipaiinom

ko kay Zen sa pagbabalik nito.

Tulala ako habang hinahalo ang mga sangkap na gagamitin ko sa likidong ipapainom ko
kay Zen. Nag aalinlangan na ako sa gagawin kong ito, kahit pilitin ko ang sarili
kong gagawin ko ito dahil gusto ko hindi pa rin maaalis ang tunay na dahilan kung
bakit ko napagdesisyunan na makipag isa kay Zen.

Oh damn! Halos sabunutan ko na ang sarili ko sa mga iniisip ko, nagkakagulo na ang
mga sinabi sa akin ng mga itinakdang babae at ang mga salitang sinabi ni Rosh na
paulit ulit kong naririnig sa aking utak.

Dalawang araw akong hindi nakatulog ng maayos habang iniisip ang dapat kong gawin.
Anumang oras ay babalik na si Zen kasama ang mga kapatid niya, kailangan ko nang
magdesisyon habang wala pang pumuputok na mas malaking problema.

Kasalukuyan na akong nakatitig sa pulang alak na nasa baso habang hawak ko ang bote
na laman ang likido na siyang magtatanggal sa kapangyarihan ni Rosh mula kay Zen.
Sa sandaling mawala ito sa kanya, mawawala na ang kakayahan nitong tiisin ako.

Pinanatiling kong hindi buhay ang ilang at tanging sinag lang mula sa mga kandila
ang nagsisilbing liwanag ng kwarto. Napahawak na lang ako sa aking nagwawalang
dibdib, nararamdaman na nito si Zen mula sa malapit.

Nang maramdaman ko si Zen na papalapit na sa kwarto ay agad ko nang isinalin ang

likido sa kanyang baso. I need to do this Zen, we can do this.

Nagtatambol ang aking dibdib nang nagsisimula nang mabuksan ang pintuan. Unti
unting nagkakaroon ng liwanag mula sa ilaw mula sa labas ang loob ng aming madilim
na kwarto. Ilang

beses akong napalunok nang tuluyan nang iniluwa ng pinto ang pinakamakisig na
prinsipe na kasalukuyang hawak ang batok dahil siguro sa pangangalay.

Napahigpit ang hawak ko sa roba na siyang tanging suot lamang ng aking katawan,
wala na akong suot na kahit anong panloob. You can do this Claret!

"Zen! Kamusta?" mabilis akong nakatayo at sinalubong siya ng yakap.

"I'm good, what about my Claret?"masuyo niyang hinaplos ang aking mahabang buhok.

"I missed you..." nguso sabi ko sa kanya.

"Nauuhaw ka na ba?" tanong niya sa akin habang tinatanggal niya ang pagkakabutones
ng kanyang kasuotan. Inalis ko ang kamay niya dito at ako na mismo ang nagsimulang
magtanggal nito sa kanya.

Hindi ba at ako dapat ang magtanong sa kanya kung nauuhaw siya?

"I'm still full, ikaw mahal na prinsipe?" tanong ko sa kanya.

"I think, I like wine.." mabilis lumapad ang ngiti ko sa mga labi nang sabihin niya
ito.

"We have wine here..." masiglang sabi ko na tipid na nagpangisi sa kanya. Ako na
mismo ang humiwalay sa kanya para abutin ang wine na siyang may laman ng orasyon.

"You're ready huh?" ngumisi siya sa akin at inabot niya ang basong hawak ko.
Pakiramdam ko ay nanuyo ang lalamunan ko habang pinapanuod ang pag inom ni Zen.
"I need more.." kinuha ko na ang bote at sinalinan ko na siya. Ilang minuto lang ay
eepekto na sa kanya ang kanyang ininom. Bakit parang isang pangkukulam yata ang
ginagawa kong ito?

Naubos ni Zen ang

alak sa bote habang ako ay nanatiling nakatitig sa kanya para malaman kung
nagsisimula nang umepekto ang likido sa kanya. Napakagat labi na lang ako nang
mapansin ko na nagsisimula nang magkulay pula ang kanyang mga mata pero pinilit
niya itong gawing itim muli.

"Mauna ka nang matulog Claret.." hindi na ako nakaangal nang mabilis niya akong
binuhat at inihiga sa kama. Pilit niyang ginagawang itim ang kanyang mga mata
habang nakatitig sa aking mga leeg.

"Nauuhaw ka mahal na prinsipe.." ngising sabi ko habang pinaglalandas ang daliri ko

sa adams apple niya na ilang beses nang gumalaw.

"May inilagay ka ba sa alak Claret?" natigilan ako sa sinabi ni Zen. Anong

sasabihin ko? Anong sasabihin ko? Pilit kong pinakalma ang sarili ko bago ko hinawi
nang dahan dahan ang aking buhok para mas makita ang aking leeg.

"Why would I do that Prince Zen?" kinakabahang tanong ko sa kanya. Malaki ang
pasasalamat ko at hindi nangatal ang boses ko sa sinabi kong ito.

Tuluyan nang lumabas ang mga pangil ni Zen at sinimulan na niyang ibaba ang mga
pangil niya sa aking leeg.

"Stop resisting Zen, you are not under his spell anymore. You are under mine now.."
bulong ko sa kanya habang hinahaplos ang kanyang mga buhok. Napapikit na lamang ako
nang ikagat niya na ang pangil niya sa aking leeg.

Habang umiinom siya ng aking dugo ay marahang sinusuklay ng kanyang mga kamay ang
aking mahabang buhok. Alam kong gustong gusto ni Zen na nakikitang nakakalat ang
mahaba kong buhok sa tuwing umiinom at hinahalikan niya ako

sa ibabaw ng kanyang kama.

"Zen.." nasambit ko na lamang ang pangalan niya nang alisin niya ang mga pangil
niya sa leeg ko. Marahan niyang pinaglalandas ang kanyang matangos na ilong sa
aking leeg pababa sa aking dibdib na parang inuubos ang lahat ng amoy ko sa aking
katawan.

"I am always under your spell Claret...always..always baby.." naramdaman ko na ang

mga kamay niya sa pagkakatali ng aking roba. Humugot ako nang malalim na paghinga
nang tuluyan niya nang alisin ang kasuotang ito sa aking katawan.

Hindi ko magawang salubungin ang mapupulang mga mata ni Zen habang nakatitig siya
sa buong kahubaran ko.

He's just staring, staring, staring. Pinili kong ibaling ang mga paningin ko sa
gawing kanan ko, kasalukuyan na namang napapalibutan ng yelo ang buong kwarto ni
Zen. Pero wala man lang akong maramdamang lamig, sa halip ay init ang nararamdaman
ko mula sa nakakapamasong titig ng prinsipeng nakatulala sa aking katawan.

"You're a goddess Claret, you're the most beautiful vampire I have ever seen.."
mabibigat ang paghinga ko habang nanatili akong nakatitig sa kanang panig ko. I
can't look at him. Damn.

"Claret.." nakita ko na lamang na itinapon na ni Zen ang pang itaas na kasuotan

niya at naramdaman ko na lamang na dinaluhan niya ako. Pilit niyang sinalubong ang
aking mga mata habang nakatukod ang mga braso niya sa pagitan ng mga ulo ko.
"Zen.." nangangatal na tawag ko sa pangalan niya.

"Mas maganda ka pa sa mga panaginip ko, mas maganda ka pa sa mga huwad na Claret

na ginagawa ko. Higit na mas maganda ang katawan mo mula sa aking mga imahinasyon.
You're a beauty baby..a great beauty.." napapikit na lang ako nang paliguan niya ng
halik ang aking mukha.

Akala ko ay hahalikan niya na ang aking mga labi nang dumaan lang siya sa gilid
nito. Muli siyang bumalik sa aking mga mata, ilong pisngi.

But my lips are aiming for him. Damn this vampire Prince! He's teasing me.

"Zen.." ngusong sabi ko sa kanya. Narinig ko siyang bahagyang tumawa bago hinuli ng
kanyang mga labi ang mga labi ko.

A sweet, hot and passionate kiss from my vampire prince. Pinilit kong
makipagpalitan sa kanya ng mga halik habang palalim ito nang palalim, he's damn
conquering like a territorial prince claiming for his property. Ano nga lang ba ako
ni Zen? I am always his, always his. I am Zen Lancelot's property.

"Zen.." napaungol na lang ako nang bumaba na ang mga labi niya mula sa mga labi ko
hanggang sa aking mga dibdib. Nakarating na siya dito noon, sa harap ng salamin
pero iba pa rin pala ang pakiramdam nito. Para akong lalagnatin sa mga ginagawa
niyang ito sa akin.

Bahagyang umangat ang katawan ko sa kama nang maramdaman kong ikinagat niya ang
kanyang mga pangil sa aking kaliwang dibdib.

"Zen.." halos masira ko na ang unang hawak ko habang nararamdaman ang ginagawa ni
Zen sa aking katawan.
He's drinking my blood with his busy tongue playing with my skin. His hands are
both busy caressing the every part of my skin. Hinang hina ako nang matapos siyang
uminom sa akin. Mabilis umangat si Zen para muling halikan ang aking mga labi.

"You need to drink first baby.." tumango ako sa kanya at inalabas ko na ang mga
pangil ko.

Si Zen mismo ang nag angat sa aking ulo para mas mahuli ko ang dibdib niya. At nasa
aktong ikakagat ko na sana ito, kapwa namin narinig ang boses ni Lily mula labas ng
pintuan.

"Zen! Claret! Madali kayo, nandito na ang mapapangasawa ni Dastan! We need to

welcome her.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 59

Chapter 59

Kasalukuyan na kaming naglalakad ni Zen papunta sa malaking sala ng palasyo kung

saan nandito naghihintay ang mapapangasawa ni Dastan. Ilang beses ko nang narinig
na bumuntong hininga si Zen dahil sa hindi pagkakatuloy ng ginagawa namin. May
parte sa pagkatao na nanghihinayang pero may mas malaking parte sa puso ko na gusto
kong hindi matuloy.
Tama ang mga sinabi sa akin ni Rosh, hindi ko ito dapat gawin nang may ibang
dahilan. I should do it with Zen wholeheartedly. Walang ibang rason, walang ibang
dahilan.

Nakasalikop ang mga kamay ni Zen sa likuran ng kanyang ulo habang tamad na tamad na
naglalakad. Paminsan ay nahuhuli ko siyang sumusulyap sa akin at kapag nanuhuli ko
ang paningin niya ay napapabuntong hininga na lamang siya.

"I like you tonight Claret, I mean I like you everyday baby but I like you more
tonight. But there's something weird on you baby. You forgot about the virgin
thing? If Lily didn't appear, I probably devirginized you" nanatili akong
naglalakad habang nakatitig sa akin si Zen.

"Nadala lang siguro ako.." mahinang sagot ko.

"Oh, how I like that. We'll try it again?" ngising tanong niya sa akin.

"I thought you'll wait Zen? Kahit ilang daang taon pa?" tanong ko sa kanya. Baka
nakakalimutan niyang sinabi niya sa akin na marunong na siyang maghintay.

"Nagbago ang isip ko, after seeing your whole body? No way, waiting is damn
impossible Claret.." madiing sagot niya sa akin. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin
masabi sa kanya na

hindi totoo ang kaalamang ibinigay sa amin ni Dastan.

Hindi kailanman nagkaroon ng koneksyon ang pagiging birhen ng isang itinakdang

babae sa kapangyarihan at kakayahang tinataglay nito. Papaano ko maipaliliwanag kay
Zen ang bagay na ito na hindi mauuwi sa pagtatalo nila ni Dastan?
Hanggang maaari ay ayokong makikitang nagtatalo ang mga magkakapatid na Gazellian.
Sila ang pangalawa kong pamilya, ang pagkakakilala ko sa mga Gazellian ay isa sa
masasabi kong pinakamahalagang pangyayari ng aking buhay. At ang pagkakagulo nila
ang kahuli hulihang bagay na gusto kong makita.

"Zen.." kung sabihin ko na kaya sa kanya? Oh fuck! Hindi ito ang tamang oras para
pag usapan ito. Gulo ba ang isasalubong namin sa mapapangasawa ni Dastan? Not a
good idea Claret.

"Claret, what's wrong with you? Are you not feeling well?" tumigil kami sa
paglalakad. Hinuli ni Zen ang magkabilang pisngi ko at pinagdikit niya ang mga noo
namin sa isa't isa.

"You're fine a while ago. What's wrong baby?" nagtatakang tanong niya sa akin.

"Inaantok lang siguro ako Zen. Don't worry.."marahan kong iginalaw ang ulo ko ng
ilang beses para maglaro ang mga tungki ng ilong namin.

"Mabilis lang tayong magpapakita sa kanila" mabilis hinalikan ni Zen ang aking mga
labi bago niya hinuli ang kamay ko at sabay kaming naglakad.

Nakarating kami sa sala habang masayang nagtatawanan ang magkakapatid na Gazellian.

Nakatalikod ang babaeng mapapangasawa ni Dastan na siyang katabi nito habang
nakaharap ang mga lalaking Gazellian

dito na sunod sunod na nagtatanong. Nasa kanang sofa si Casper at Harper na

magkatabi habang nasa kaliwa naman si Lily.
"Alam mo ba na matagal na kaming nasasabik na makita ka? Bagay na bagay kayo ni
kuya.." natutuwang sabi ni Harper.

"Bagay daw tayo kamahalan.." natutuwang sabi ng babae na may bahagyang paghilig kay
Dastan. Hindi sumagot si Dastan at nanatili lamang itong tahimik.

"Claret! Zen! Come here!" tumawag sa amin si Lily. Nagsimula na kaming maglakad ni
Zen papunta sa kanyang mga kapatid.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko bakit ganito ang nararamdaman ko sa babaeng

ito. Anong pakiramdam ito? Bakit bumibigat ang paghinga ko sa bawat paghakbang ko
papalapit sa kanya?

Mabilis kaming naupo ni Zen sa tabi ni Lily, hindi ko magawang iangat ang paningin
ko sa babaeng alam kong nakatitig na sa akin. Oh fuck, bakit ako kinakabahan ng
ganito?

"She's..." hindi maituloy ni Zen ang kanyang sasabihin.

"Hi snow prince!" masiglang bati niya kay Zen. At nang iangat ko ang aking paningin
sa babae ay halos mapatulala na lamang ako.

Elizabeth? Si Elizabeth ba ang nakikita ko?

"How..how come?" napatayo na si Zen sa kanyang inuupuan.

"Maupo ka Zen, igalang mo ang aking reyna" seryosong sabi ni Dastan.

"I am not Elizabeth, I am Rosemary Ava Camry her sister" ngiting sabi niya sa amin.

"Ganito rin ang reaksyon namin nang una namin siyang makita Zen" paliwanag ni
Caleb. Mabilis nagtanguhan

ang mga kapatid nito bilang pagsang ayon.

Hindi ko magawang alisin ang mga titig ko sa babae, kamukhang kamukha niya talaga
si Elizabeth. Muling naupo si Zen sa tabi ko na nakatitig pa rin sa babae.

"Mukhang kilala talaga si Ate sa palasyong ito. I hope this palace will acknowledge
me for who I am.." mahinang sabi niya sa amin.

"You will, you're my queen and not someone else.." sagot ni Dastan. Hinawakan nito
ang kamay ni Rosemary na siyang nagpangiti sa kanya.

Habang tinititigan ko siya ng matagal ay napapansin ko na rin ang pagkakaiba nito

kay Elizabeth, mukhang lagi itong nakangiti at masiyahin kumpara kay Elizabeth na
umaapaw sa karisma na anumang oras ay talagang makakaakit ng mga mata ng
kalalakihan.
"You must be Claret? Ang dyosa mula sa salamin" ngiting sabi niya sa akin. Marahan
akong ngumiting pabalik sa kanya. Papaano sila nagkita ni Dastan? Bakit hindi
nalaman ni Dastan na siya ang 'mate' niya nang panahong kasakasama niya si
Elizabeth? Ni minsan ba ay hindi nagkita ang mga ito nang magkasama sila ni
Elizabeth? Paano nangyaring hindi sila nagpangita agad?

Unless, she is not Dastan's mate. Nanatili akong tahimik habang nag uusap ang
magkakapatid at patuloy na nagtatanong kay Elizabeth. Paminsan minsan ay nakikisali
din si Zen samantalang ako ay walang masabing kahit ano.

"Siya ba ang babaeng nakita mo sa pagpupulong Dastan?" tanong ni Zen sa kanyang

kapatid.

"Pagpupulong? Hindi tayo nagkita sa isang pagpupulong kamahalan, who is that?"

ngusong tanong

ni Rosemary kay Dastan na mukhang natigilan sa biglaang sinabi ni Zen.

Marahang hinaplos ni Dastan ang pisngi ni Rosemary at tipid na ngumiti dito.

"I've seen a vision of you.." maiksing paliwanag ni Dastan. Nang lingunin ko si Zen
ay bahagyang nakakunot ang noo nito.

"Kailan ang kasal?" tanong ni Evan.

"Mas mabuting sa lalong madaling panahon, kamahalan gustong gusto ko nang makita
ang ating inang reyna.." mahinang sabi ni Lily. Kahit ako ay gusto ko na rin siyang
makita at makausap.
"Ayokong madaliin ang aking reyna.." maiksing sagot ni Dastan. Halos lumukso ang
puso ko nang magtama ang mga mata namin ni Dastan. What the hell is that?
Kinakabahan akong baka may nakapansin sa amin. Baka kung anong isipin nila.

"No, I am fine. Kung gusto ng palasyong mapaaga ang kasal, hindi na ito problema sa
akin" ngiting sabi ng babae.

"Alam niya ba ang kahilingan ng ating inang reyna?" tanong ni Finn.

"We talked about it.." maiksing sagot ni Dastan. Tumango naman sa amin si Rosemary
bilang pagsang ayon sa sinabi ni kamahalan. Gustong gusto ko nang itanong sa kanila
kung si Rosemary ba ang mate ni Dastan pero alam kong wala ako sa lugar at
kabastusan ang gagawin ko.

Natapos ang usapan na punong puno ng pagtataka ang aking isipan. Bakit bigla na
lamang siyang nagpakita? Bakit hindi siya nakilalang agad ni Dastan kung kapatid
lamang ito ni Elizabeth?

Something is wrong with this. May mali sa mga pangyayari. I see no harm

with her, posibleng nabaguhan lamang ako sa presensiya niya at kung pagmamasdan
siya para lamang siyang isang masiyahing babae. Pero bakit ganito ang nararamdaman
ko?

She has this warm and angelic aura, hindi kagaya nang kay Elizabeth na parang
inihuhulog sa mga galamay nito ang buong atensyon ng isang lalaki. Kung pagmamasdan
ay mukha pa siyang dating tao kaysa sa akin. Nasabi kong kamukhang kamukha nga siya
ni Elizabeth pero ang aura niya at ang personalidad niya ay talagang ibang iba.
"Can't sleep baby?" humigpit ang pagkakayakap sa akin ni Zen. Akala ko ay natutulog
na siya.

"Zen, can I ask? Would you mind?" tanong ko sa kanya.

"Ask baby.." bulong niya sa akin.

"About Rosemary.." itutuloy ko ba ang itatanong kong ito sa kanya?

"Yes Claret. She's not Dastan's mate.." hindi ako nakapagsalita ng isang minuto sa
sagot sa akin ni Zen.

"Hindi pwede Zen. It should be his mate, hindi ba? Kailangan ang babaeng nakatakda
sa kanya. Magkakasakitan lamang sila ni Rosemary.." nangangatal na sabi ko. May
alam akong ganitong sitwasyon at hindi naging maganda ang resulta nito.

"He's the first born, our king. Hindi tuluyang kikilalanin ang kapangyarihan niya
sa kahariang ito hanggang hindi pa siya ikinakasal..." paliwanag sa akin ni Zen.
"I think this is unfair, papaano kung dumating ang totoong itinakdang babae para
kay Dastan? Papaano si Rosemary?" ito na naman ang patakaran ng mundong ito na
kailanman ay hindi ko nagustuhan.

/>

"Puputulin na ng mga babaylan ang anumang koneksyon mayroon si Dastan at ang

babaeng nakatakda sa kanya. Nangangailangan na ng totoong hari ang kahariang ito
Claret, lalo na at nararanasan na ang iba't ibang sakuna sa Sartorias. Kailangan
gawing panatag ni Dastan ang kalooban ng mga nasasakupan namin sa pamamagitan ng
kasal.." ilang beses akong umiling sa sinabi ni Zen.

Pilit nilang binubuo at pinapatatag ang Sartorias pero hindi nila alam na unti unti
na nilang winawasak ang sarili nilang hari. Hindi ba nila alam ang sakripsiyong
ginagawang ito ni Dastan? Hindi na ako nagtataka kung bakit ni minsan ay hindi ko
nakitang naglabas ng emosyon si kamahalan.

Hindi ba ito napapansin ng mga kapatid niya? Their law is ruining the king!

"Zen, hindi ako sang ayon sa bagay na ito.." mahinang sabi ko. Naramdaman kong
hinalikan niya ang aking leeg.

"Kahit ako ay hindi sang ayon Claret, pero ito ang bagay na kailangan niyang gawin
at hindi na natin maaaring salungatin. Sariling desisyon din ito ni Dastan, para sa
kaharian, para sa aming magkakapatid, para sa Sartorias, para sa buong Parsua.."
pero paano ang sarili niyang kapakanan?

Ito na naman ang Sartorias sa mga patakaran nilang sisira mismo sa pundasyon ng
kanilang kaharian.

"Zen.." mas humigpit ang yakap niya sa akin.

"Hindi sa lahat ng pagkakataon na hindi mo pagsang ayon sa patakaran ng mundong ito
ay maaari kang umapila. Minsan mas mabuting tanggapin mo na lamang ito at huwag
nang gawing komplikado ang lahat..." natahimik ako sa

sinabi ni Zen.

"Matutulog na ako mahal na prinsipe.." naramdaman akong tumango lamang si Zen bago
niya malambing na pinaglandas ang tungki ng ilong niya sa aking leeg hanggang sa
hindi na siya gumalaw.

Nakatulog akong nakikita ang ngiti ng panibagong babaeng biktima ng patakarang

ilang beses ko nang isinumpa.

--

Naging maayos ang pamamalagi ni Rosemary sa palasyo, lagi siyang kinakausap ng mga
Gazellian para maramdaman ang mainit na pagtanggap sa kanya. Palagi siyang
nakangiti sa aming lahat at maging si Dastan na isang beses lamang sa isang buwan
ngumingiti ay napapangiti rin ng dahil sa kanya.

Kasalukuyang magkausap si Zen at si Dastan sa aklatan ng palasyo habang ako naman

ay naglalakad sa magandang hardin at pinapanuod ang naliliparang makukulay ng mga
paruparo.

"Claret!" napalingon na lang ako kay Rosemary na lakad takbo para lamang maabutan
ako. Ngayon ko mas napansin na mas matangkad ako sa kanya at higit na mas bata
siyang tingnan sa akin.

"Maaari ba akong sumabay mamasyal sa'yo?" tanong niya sa akin. Tumango lamang ako
sa kanya.
Nanatili akong tahimik habang naglalakad kami, ni minsan hindi ko sinubukang
makipag usap sa kanya simula nang dumating siya sa palasyo. Hindi ko alam kung
papaano ako magsisimula dahil sa tuwing napapatagal ang titig ko sa kanya ay muli
ko na namang naaalala ang mga konsehong siyang nagpapagulo sa lahat.

Nalaman kong sila pala ang nagsabi kay Dastan na mabuting maghanap na ito ng reyna
at huwag nang hintayin

ang kapareha nito. Mga konseho din ang sanhi kung bakit may mga mangkukulam ngayon,
sila ang puno't dulo sa lahat nang pangyayaring ito. Tanging si lolo lamang ang
sumasalungat sa kanila pero ano nga ba ang laban ni lolo sa dami ng mga konsehong
kasama niya?

"Claret, galit ka ba sa akin?" napatigil ako sa paglalakad at humarap ako sa kanya.

"No! Bakit naman ako magagalit sa'yo?" kunot noong sagot ko sa kanya.

"Dahil hindi mo ako kinakausap, dahil iniiwasan mo ako. Ayaw mo ba sa akin Claret?"
ilang beses akong umiling sa kanya. Ito na ba ang naiparating ko sa kanya? Damn.

"I'm so sorry for that, masyado lang siguro akong maraming iniisip nitong mga
nakaraang araw.." paliwanag ko sa kanya.

Nanatili kaming naglalakad at wala na muling nagsalita sa amin pero ilang minuto
lang ay binasag niya ang katahimikan sa pagitan namin.

"I am not Dastan's mate" hindi ako nakapagsalita sa sinabi niya.

"Pero mahal na mahal ko siya Claret.." hindi ko alam kung bakit biglang kumirot ang
dibdib ko. Naalala ko sa kanya si Danna.

"I was the first one who fell for him. Nauna ako kay Elizabeth, nauna ako kay
Ate.." napalingon na lang ako sa kanya. Kasalukuyan na siyang may hawak na pulang
rosas.

"It was our mother's birthday, halos lahat ng mga kalalakihan ay ginustong isayaw
si Ate. She's the famous daughter of the blue fire, beautiful, charismatic and
every vampire fangs dream of. While me? Her replica, her copycat, her lame

sister. Tandang tanda ko nang gabing 'yon na wala man lang nag alok ng sayaw sa
akin. But out of nowhere Dastan suddenly appeared, the first prince of Parsua
Sartorias. Siya ang kauna unahang lalaking hiningi ang kamay ko para isayaw ng
gabing 'yon.." kitang kita ko ang ngiti sa mga mata niya habang ikinukwento ito.

"But after that night, Elizabeth was so furious. Sinaktan niya ako, sinabihan ng
masasamang salita na siyang hindi ko magawang masagot. Ayokong makipagtalo sa
kapatid ko, she's my sister afterall. Kasalanan ko rin, posibleng naawa lamang sa
akin si kamahalan.." gustong gusto ko nang hawakan ang dibdib ko sa patuloy na
pagkirot nito.

"Pero agad nahiwa ang aking puso nang mabalitaang pinili nang makipagmabutihan ni
kamahalan kay Elizabeth. Na mas pinili pa nito ang aking kapatid kaysa sa babaeng
inaasahang kanyang kapareha mula sa salamin.." alam ko ang bagay na ito. Simula pa
lamang ay si Dastan na ang inaasahang itinakdang bampira.

"At nang namatay si Elizabeth dahil sa pagsasakripisyo niya sa ibang prinsipe, halo
halo na ang naging emosyon ko. Galit dahil nalaman kong ginamit lamang ng
pangalawang prinsipe ang kapatid ko, galit dahil sa pagkamatay niya, galit dahil
hindi niya minahal at nagawa pa niyang pagtaksilan si Dastan. Nalungkot dahil
nawalan ako at higit sa lahat paghihiganti. Sa aking mga mata Claret, namatay ang
kapatid ko dahil sa mga Gazellian, ginamit at pinagsamantalahan.." hindi ako
makapagsalita sa sinasabing ito ni Rosemary, aminado si Zen tungkol sa bagay na
ito.

"Pero naisip kong ano pa ang mangyayari kung maghihiganti ako? Uulitin ko pa ba ang
nakaraan? Kailanman ay hindi maitatama ng isang pagkakamali ang isa pang
pagkakamali. Nandito ako sa palasyo dahil mahal ko si Dastan at nangangako akong
paliligayahin ko siya.." pawang ngumingiting mga mata ang nakikita ko sa kanya
habang ikinukwento ito.

"Akala ko noong una ay nakikita lamang niya sa akin ang kapatid ko. Pero nang
sandaling tawagin niya ang pangalan ko at halikan ang aking mga labi, nalusaw ang
galit at hinanakit ko sa palasyong ito, sa mga Gazellian.." huminga ako ng malalim
bago ako magsalita.

"Bakit sinasabi mo ito sa akin?" tanong ko.

"Dahil alam kong maiintindihan mo ako. Pareho tayong nagmamahal ng isang Gazellian,
parehong tayong nabihag ng isang Gazellian. Gusto kong patunayan na posible rin
maging matagumpay ang pagmamahalan ng dalawang bampirang hindi itinakda.." ngumiti
siya nang napakatamis sa akin bago siya tumango at iwan ako sa gitna ng hardin.

Napatitig na lang ako sa kanyang paglalakad papalayo sa akin. Gagawin rin ba ni

Dastan ang ginawa ng kanyang amang hari? Gusto ko mang sabihin sa babaeng ito na
imposibleng mangyari ang sinasabi niya ay pinili ko na lamang manahimik.

Hindi ko alam kung anong magagawa ko sa sandaling mapalitan ng mga luha ang kanyang
matatamis na ngiti.
Muling kong pinagpatuloy ang aking paglalakad at sa unang pagkakataon pinili ko na
lamang magbingi bingihan at magkunwaring manhid sa pangyayaring hindi ko
nagugustuhan.

--

VentreCanard

=================

Chapter 60

Chapter 60

Habang abala si Zen at ang mga Gazellian sa kanilang mga tungkulin sa kaharian,
abala naman ako sa paghahanap sa pintuan ng reyna. Nasabi sa akin ng mga itinakdang
babae na nasa loob lamang ito ng palasyo at hindi na lalayo pa pero sa tagal ko
nang lumagi sa palasyong ito ni minsan ay hindi sumagi sa aking paningin ang
pintuan ng reyna.

Saang parte pa ng palasyo ang hindi ko nararating? Halos nailibot na sa akin ni Zen
ang bawat parte ng palasyo. Nasaan ang pintuan ng reyna?

Ilang araw nang sumasakit ang ulo ko sa kaiisip ng pintuan. Alam kong hindi ko ito
mabubuksan kahit malaman ko ang lokasyon nito pero iba pa rin kung alam ko kung
saan matatagpuan ang reyna.

Dalawang araw na rin wala si Rosemary dahil dadalaw daw ito sa kanyang pamilya na
matagal tagal na niyang hindi nakikita. Dahil hindi naman mahigpit si kamahalan
hindi katulad ni Zen, hinayaan nito si Rosemary sa gusto nitong pagdalaw.
Muli akong napabuntong hininga habang iniisip muli ang pintuan, mukhang matatagalan
pa bago magbuntis si Rosemary dahil hindi naman siya minamadali ni kamahalan. Pero
papaano na lang ang mga dapat kong gawin? Maghihintay na rin lang ba ako?

Alam kong nahihirapan na si Danna sa kanyang sitwasyon, patuloy pa din siyang

dinidiin at tinutugis ng mga taga Sartorias. At kahit ilang beses niyang sabihin sa
akin na hindi niya naman ako pinagmamadali at gawin ko na lamang ang pagtulong sa
kanya kapag nasa tama nang pagkakataon hindi ko siya magawang sang ayunan. Dahil
alam kong hindi na dadating pa ang tamang pagkakataon,

tumatakbo ang oras at ang maghintay sa ganitong sitwasyon ay hindi magandang ideya.

Kahit alam ko sa sarili kong hindi ako pagbubuksan ng reyna, buo na ang desisyon
ko. Susubukan kong makipag usap sa kanya sa likod ng pintuan pero bago mangyari ito
kailangan ko munang malaman kung saang parte ng palasyo naroroon ang pintuang
hinahanap ko.

Ilang beses na naman akong napabuntong hininga nang may biglang may pumasok sa
isipan ko. Isang beses pa lamang ako nakarating sa lugar na ito at posibleng
nandito ang reyna.

Ang lugar kung saan kami unang nagkita ni Zen. Sa ilalim ng palasyo, sa lugar na
punong puno ng mabalahibong halimaw na muntik nang kumain sa akin noon.

Hindi na ako nag aksaya pa ng oras, agad na akong lumabas ng aking silid na punong
puno ng mga sangkap pang orasyon at lumabas na ako sa palasyo. Alam ko kung saan
ang maaari kong daanan para makarating sa ibaba ng malaking palasyong ito.

Sa tagiliran ng palasyo ay may isang nakakandadong pintuan dahil sa mga halimaw na

nakakulong dito. Minsan ay naitanong ko na kay Zen kung bakit mayroon silang
ganitong klaseng mga halimaw sa ilalim ng palasyo, sinabi niya lamang sa akin na
parte na ito ng palasyo simula ng ipinanganak siya. Wala na siyang iba pang
ipinaliwanag tungkol dito.

Alam kong mahika ang ginamit sa nakakandadong pintuan. Mabilis nagningas ang aking
mga mata at agad nagliwanag ang aking mga kamay kasabay ng kandado ng pintuan. Sa
isang iglap ay nawala ang pagkakakandado nito. Kung mahika lang din ang pag uusapan
higit na akong mas natututo, dagdagan pang mas higit akong makapangyarihan

sa mga babaylan ng Parsua.

Katulad nang unang pagkakataong nakarating ako dito, tanging simbo lamang ang
nagbibigay liwanag sa madilim na lugar. Pababang hagdanan ang kasalukuyan kong
dinadaanan, pinili kong kumuha ng isang simbo nang mas magabayan ng liwanag nito
ang aking paglalakad.
Nang tuluyan na akong makarating sa ibaba ay hindi na ako nagulat nang mabasa ang
aking mga paa. River of blood. Bagay na halos pumatay sa akin nang una akong
makarating dito.

Habang pinagpapatuloy ko ang aking paglalakad ay nakakarinig na ako ng pamilyar na

pag ungol. Ungol ng halimaw na mukhang nagugutom, mga embargong humabol sa akin
noon. Kung noong unang pagkakataon ay wala akong ibang ginawa kundi umiyak at
tumakbo sa lugar na ito. Ngayon naman ay kahit kaba at takot ay wala na akong
maramdaman, sa tagal kong lumagi sa mundong ito. Kahuli hulihan na ang mga
Embargong dapat kong katakutan.

Marami na akong naranasan, nasaksihan at pinagdusahan. Ano pa ang ikakatakot ko sa

halimaw na kakatiting na lamang ang bagsik na kayang iparating sa akin?

Patuloy ako sa paglalakad habang hawak ang simbo, nakikita kong dalawang embargo na
ang nakalabas ang malalaking ngipin na handa nang kumain ng kanilang almusal. Hindi
ko sila pinansin at nagpatuloy ako sa paglalakad at nang abot ngipin na nila akong
dalawa, hindi man lang ako kumurap nang kapwa naging abo ang dalawang ito.

Hinahayaan kong namumula ang aking mga mata habang patuloy ako sa paglalakad na
hindi man lang pinapansin ang mga embargong umaatake sa akin. Simula nang ibigay ko
ang kahati ng buhay

ko sa asul na apoy, natuto na akong gamitin ang kapangyarihan ko. Masasabi kong
talaga pa lang makapangyarihan ang mga itinakdang babae. Akala ko noon ay tanging
panggagamot lamang at pag alis ng sumpa ang kaya kong gawin. Mas binigyang buhay
pala ng asul na apoy ang dugo ko bilang isang mangkukulam.

Napatigil ako sa paglalakad nang tumama sa aking mga mata ang lugar kung saan ko
unang nakita ang aking prinsipe. Ang aking makisig na prinsipe na tahimik na
natutulog habang nakayukong nakacadena. Tandang tanda ko pa kung paano sinagan ng
liwanag ng simbo ang katawan niyang may mga galos, ang unang beses na sinampal ko
siya, ang unang beses na natulala ako sa kanyang napakagwapong mukha at nang unang
beses kong naramdaman ang mga pangil niya sa aking leeg.

Sinong mag aakala na sa lugar na ito unang nagsimula ang lahat? This place was so
unromantic. Pero sino nga ba ang makakapagsabi ng lugar kung saan mo matatagpuan
ang lalaking mamahalin mo?

It was always unexpected but damn wonderful.

Muli kong inilibot ang aking mga mata sa madilim na lugar, kung hindi dito saan pa?
Wala akong makitang pintuan.

Dahil nangangalay na ako sa paghawak ng simbo ay inilagay ko na ito sa isang

bakanteng lalagyan nito. Pero nagulat na lang ako nang maramdamang parang may
humihigop sa ilog ng dugong nasa aking paanan. Nang tumungo ako ay nakita kong
nagsisimula nang dumaloy sa isang malaking hugis kahong butas ang lahat ng dugo sa
sahig.

Wala akong ginawa kundi panuorin lamang ito hanggang sa tuluyan ko nang makita ang
aking mga paa. Natuyo ang sahig dahil

hinigop ito ng kahong butas. Sinimulan kong lumakad para mas makita kung anong
mayroon sa butas at agad akong namangha nang makitang may panibagong hagdanan dito.

Muli ko pa sanang kukuhanin ang simbo para magsilbing liwanag ko nang maalalang
nagsimula lamang mahigop ang dugo ng ilagay ko ito sa pinaglalagyan nito ngayon.
Posibleng magsarado ito kapag tinanggal ko ang simbo sa kinalalagyan nito.

Nagmadali na lamang akong pumunta sa lugar kung saan ko unang nakita si Zen at
kinuha ko ang simbo sa bandang kanan nito. Napansin ko na may nakapalibot pa rin na
mga embargo sa akin na nanatili lamang mga nakatitig sa akin. Mukhang alam na nila
kung anong mangyayari sa kanila kapag sinubukan nila ang kapangyarihan ko. Hindi na
ako ang mahinang si Claret noon, na takot sa lahat ng nilalang ng mundong ito.

Nagsimula na akong bumaba sa hagdanan, hindi ko alam kung tumagal na ng kalahating

oras ang aking paglalakad hanggang sa abutin ko na ang hantungan nito. Agad akong
napatulala nang makita ang napakataas na gintong pintuan na kasalukuyang
binabantayan ng isang napakalaking kuneho na nakaupo sa isang lumulutang na carpet
habang naglalaro ng chess mag isa.

What the hell? Totoo ba ang nakikita ko?

"Anong kailangan?" halos mapaatras ako nang marinig na nagsalita ang kuneho.
"Nakakapagsalita ka?" hindi makapaniwalang tanong ko.

"Kapangyarihan ng reyna na bigyan ng isip ang mga hayop gaya ng isang bampira o
tao. Mukhang hindi ka taga Sartorias, anong kailangan mo?" tanong sa akin ng
kuneho.

/>

"Gusto ko siyang makausap kung maaari sana?" nag aalangang tanong ko. Nagulat na
lang ako nang umangat ang katawan ko at natagpuan ko na lang ang sarili ko sa
harapan ng kuneho. Hawak na niya ang aking tiyan.

"Hindi ka nagdadalang tao, sinasayang mo lamang ang oras mo" naiiling na sabi nito
sa akin.

"But I am her son's mate, baka sakaling hayaan niya akong kausapin siya"
pangangatwiran ko.

"Look at that.." may itinuro siya sa akin sa harap ng pintuan. Nang tingnan ko ito,
agad kong mas nabigyan ng pansin ang disenyo ng pintuan. Sa gitna nito ay may
parang maliit na bowl na kung hindi ako nagkakamali ay dito ipapatak ng babae ang
kanyang dugo.
"Malalaman ng pintuan kung nagdadalang tao ang may ari ng dugo, hindi ito
magbubukas kahit anong gawin mo. Bumalik ka dito kapag may dinadala ka nang isang
Gazellian.." nanlambot ako sa sinabi ng kuneho.

Tatalikod na sana ako nang may muli akong itanong sa kanya.

"Naririnig ba tayo ng reyna ngayon?" tanong ko na lamang. Tumango sa akin ang

kuneho. Huminga ako ng malalim bago ako taas noong nagsalita sa harap ng pintuan.
Hindi ko na inalintana ang presensiya ng kuneho sa aking harapan.

"Gusto ko pong magpakilala sa inyo mahal na reyna. Ako po ang itinakdang babae para
sa inyong anak, para kay Zen. Ako po si Claret Cordelia Amor, isang babae mula sa
kabilang mundo. Isang babaeng handang gawin ang lahat para sa inyong anak at ang
ginagawa ko pong ito ay hindi lang po para sa akin kundi para rin sa kabutihan

niya at sa buong Parsua. Gusto ko po sanang makipag usap sa inyo ng personal

tungkol sa bagay na ito kung hindi man sana ay iparinig nyo po sa akin ang inyong
boses at bigyan ako ng ilang kasagutan. Sana po ay bigyan nyo ako ng pansin,
humihingi po ako ng paumanhin dahil hindi ako humarap sa inyo ng nagdadalang tao.
Gusto ko pong magdalang tao mula sa bunga ng pagmamahalan namin ni Zen hindi dahil
bunga lamang ito ng matinding pangangailangan.." naghintay ako ng ilang minuto kung
makakarinig ako ng sagot mula sa reyna pero nabigo lamang ako.

Nagpaalam na ako sa kuneho at lumabas ako sa ilalim ng palasyo na parang tinakasan

na nang buhay.

Patuloy ang paglipas ng mga araw na walang nangyayari sa mga ipinangako ko.
Kasalukuyang natutulog si Zen dahil napagod ito sa sunod sunod nilang paglalakbay
magkakapatid.

Napahawak na lang ako sa aking leeg na may bakas pa ng kanyang mga pangil, ramdam
na ramdam ko ang pagkauhaw niya nitong nakaraang mga araw dahil sa matinding pagod.
At ang pagpapainom na lang ng aking dugo ang tanging maitutulong ko sa kanya.

Habang nakatulala lamang ako sa terrace ng kwarto namin ni Zen, napansin kong may
dumapong itim na uwak sa lamesang kaharap ko. Nang magtama ang mga mata namin ay
nakumpirma kong si Danna ito.

Hindi din nagtagal ay naramdaman kong napasok na ni Zahara ang isipan ko.

"Claret, huwag mong hayaang ulitin ng unang prinsipe ang ginawa ng kanyang ama.
Huwag mo nang hayaang may isa pang bampira ang makaranas ng paghihirap na
pinagdaanan ko.." mapait akong ngumiti kay Danna.

/>

"Desisyon ito ni Dastan, tulad ng sabi ni Zen wala na kaming magagawa.." paliwanag
ko.

"Kung ganoon ay hahayan mong magtuloy tuloy ang ganitong pangyayari? Ilang beses
kong sinabi sa inyo na kailanman ay hindi ko pinagsisihan ang pagmamahal ko kay
Thaddeus pero hinihiling ko na sana ako na lang ang una at huling makaranas ng
ganito. Hindi mo alam kung anong maaaring mangyari sa babaeng pakakasalan ng unang
prinsipe kapag dumating na ang itinakdang babae para sa kanya.." mahabang paliwanag
sa akin ni Danna.

"Nasabing puputulin na nila ang ugnayan ni Dastan at ang babaeng itinakda sa

kanya.." katwiran ko.

"That's impossible!" malakas na sagot sa akin ni Danna.

"Impossible? Hindi ba at nagawa mo na ito sa sarili mong kapareha Danna? You
rejected your own mate" mabilis na sagot ko.

"Naging matagumpay ito dahil mahal ko na si Thaddeus pero ang unang prinsipe?
Masasabi mo ba sa akin na mahal niya ang pakakasalan niya?" natigilan ako sa tanong
ni Danna.

"He loves Rosemary.." mahinang sagot ko. Hindi naman niya ito dadalhin sa palasyo
at tatawaging kanyang reyna kung hindi niya ito mahal.

"Anong kasiguraduhan Claret? Kahit makasal sila at hindi tunay na nagmamahal ang
unang prinsipe, hindi tatalab ang pagpuputol sa ugnayan nila ng babaeng totoong
itinakda sa kanya. Wawasakin niya ang puso ng babaeng pakakasalan niya Claret.
Please avoid this, huwag mo nang hayaang may panibagong babaeng maging katulad ko.
Kailanman ay walang nakatalo sa

pag ibig ng dalawang itinakda sa isa't isa at alam kong alam mo ang bagay na 'yon
Claret.." nabuo na ang desisyon kong huwag nang makialam dito pero ito na naman at
mukha pilit akong inuutusan ng tadhana na muling makisali.

"Hindi ka nakikialam Claret, inaagapan na lang natin ang posibleng mangyari. Ano na
lang ang maaaring mangyari sa kaawa awang babae sa hinaharap? Posibleng isumpa niya
ang Sartorias at isilang na naman ang bagong bampirang handang pabagsakin ang
kaharian. Marami pa tayong kalaban at hayaang magkaroon pa ng isa na hindi na natin
kakayanin lalo na at nag iisa ka pa lang. Tandaan mong hindi lang natin ito
problema, magiging suliranin din ito ng ating magiging mga anak, kailangan na
nating agapan ito Claret.." mahabang paliwanag sa akin ni Zahara.

"Papaano ko masosolusyunan ito? Wala akong kakayahang kausapin si Dastan tungkol sa

bagay na ito.." maiksing sabi ko.
"Bukas ay aalukin na niya ng kasal ang babae, sana ay agapan mo Claret.." nanlaki
ang mga mata ko sa sinabi ni Zahara. Papaano ko 'yon gagawin? Kakausapin ko pa sana
si Danna nang lumipad na ang uwak at nang lumingon ako sa likuran ay nagkukusot na
ng mata si Zen, gulong gulo na rin ang buhok ng aking prinsipe.

"Claret, matulog na tayo.." tumayo na ako bago ako lumapit sa kanya at yumakap.

"Masusunod mahal na prinsipe.." hanggang sa makatulog si Zen ay hindi ako dinalaw

ng antok.

Pinagpasyahan kong maglakad lakad muna sa palasyo. At pinili ko na lamang pumasok

sa aking mahiwagang kwarto pero

halos magulat na lang ako nang makitang nasa loob nito si kamahalan.

"Kamahalan.." nakita kong bukas ang isang pintuan ng aking kwarto. Mukhang dito
siya dumaan.

"I am sorry, I am just intrigued inside this room.." tatalikod na sana sa akin si
Dastan nang lakas loob akong nagsalita.

"Why? Bakit Dastan? What is your reason? You lied to us, you lied to your
brother.." kalmado siyang humarap sa akin at sa isang iglap ay nasa harapan ko na
siya. Kaunting kaunti na lamang ang distansya namin sa isa't isa.
"What do you think?" hahawakan niya sana ang aking buhok nang humakbang ako
paatras.

"Kamahalan, hindi ko na nagugustuhan ang mga ginagawa mo. Hindi ko maintindihan

kung bakit ka nagsinungaling sa amin, hindi ko na maintindihan ang mga ikinikilos
mo. Ngayong nag uusap na tayo sasabihin ko na rin na hindi tama ang ginagawa mo sa
inosenteng si Rosemary, sasaktan mo lamang siya kamahalan. May babaeng nakatakda
para sa'yo, ikaw ang hari bakit ka patuloy na nagpapadikta sa mga konseho?"
mahabang sabi ko.

"Ayaw mo akong makasal sa kanya?" hindi ko magustuhan ang tono niyang ito.

"Kamahalan, may babaeng nakatakda sa'yo. At hayaan mong makita niya ang totong
lalaking nakatakda sa kanya. Huwag mong hayaang sirain nyo ang isa't isa" huwag ka
nang gumaya sa iyong ama! Hindi pa tapos ang suliranin ni Danna sa Sartorias dahil
sa ginawa ng kanyang ama, hahayaan ko pa ba itong sundan ng kanyang anak?

"Hindi ko na siya pakakasalan?" tanong muli sa akin ni Dastan.

"Don't marry her! She is not your mate!" madiing sagot ko.
"As you wish.." hindi ko na nahabol ang pangyayari. Nakita ko na lamang na yumuko
ang hari sa akin habang hinahalikan ang likod ng aking kamay.

Pero agad akong napalingon sa pintuan nang makarinig ng singhap ng isang babae.

"Dastan...Claret..." lumuluhang mata ni Rosemary ang nakikita ko. Mabilis kong

inagaw ang kamay ko kay Dastan. What the fucking hell?

"No..this is not what you think Rose.." kinakabahang sabi ko.

"Kaya ba ayaw mo sa akin Claret? You and Dastan..."

--

VentreCanard

=================

Chapter 61

Chapter 61
Hindi ako magkaintindihan sa aking sasabihin habang nakatitig kay Rosemary na
lumuluha sa aming harapan. Hindi ganito ang gusto kong mangyari! Hindi ganintong
sitwasyon ang gusto kong maranasan!

I am just trying to help, bakit lumabas na ako ang naninira dito? Can someone help
me with this? Pwede ba na hindi na ako maipit sa ganitong sitwasyon? I am tired of
this.

"Mali ang iniisip mo Rosemary.." nagsimula akong humakbang papalapit sa kanya.

"No! No! wag kang lalapit sa akin! Mga taksil! Narinig ko ang lahat! Sinabi mo sa
kanyang huwag akong pakasalan! Why? Claret! You have Zen!" mariin akong umiling sa
sinabi ni Rose.

"No, mali ang iniisip mo Rose.." nang magtangka akong lumapit sa kanya ay mabilis
gumalaw ang lamesa na siyang nakapagpatigil sa akin sa paglapit sa kanya.

"Kahit kailan ay hindi na ako nakakita ng mabuti sa palasyong ito!" malakas na

sigaw niya bago siya tumakbo papalayo.

Hindi ko na alam kung hahabulin ko ba siya o kakausapin ko si Dastan para gumawa ng

aksyon. Isang malaking gulo ito kapag nalaman ito ng lahat ng mga Gazellian!

Marahas akong humarap kay Dastan, blangko lamang ang ekspresyon niya na parang wala
lang sa kanya ang mga nangyayari. Magiging malaking eskandalo ito sa buong
kaharian.

"Dastan! Ipaliwanag mo sa kanya ang lahat! Huwag mo nang hayaang makarating pa ito
kay Zen!" malakas na sigaw ko. Oh fvck.

"Anong hindi dapat makarating sa akin Claret?" malamig na boses ni Zen ang aking
narinig. Kinakabahan

akong lumingon sa pintuan, agad sumalubong sa aking mga mata ang mariing
pagkakatitig sa akin ni Zen.

Nagsimula nang magtaasan ang aking mga balahibo, lalo na nang maramdaman ko ang
biglang pagbaba ng temperatura sa loob ng aking kwarto. Hindi na ako nagulat nang
makitang bahagya nang umuusok ang sahig dahil sa tindi ng lamig. Ramdam na ramdam
ko na rin ang panunuyo ng aking mga labi.

"Anong hindi ko dapat malaman? Anong ginagawa mo sa kwartong ito Dastan?" nagsimula
nang humakbang papalapit sa amin sa Zen. At sa bawat paghakbang niya ay ang
pagiging yelo ng sahig na kanyang dinadaanan.

Nakita kong nasa likuran na rin ang mga Gazellian na mukhang naguguluhan sa
pangyayari. Maging si Rosemary ay nandito na rin na mahinang umiiyak habang yakap
ni Lily na kunot na kunot ang noo sa akin.

"What the hell is happening?" malamig na tanong ni Lily sa aming tatlo.

"This is a big misunderstanding!" malakas na sabi ko. Bakit kung tingnan nila kami
ni Dastan ay may kung ano kaming ginawa? We're not doing anything!

"She's a liar! Narinig ko kung papaano niya sabihin kay Dastan na huwag akong
pakasalan! They even kissed in front of my eyes!" nanlaki ang mga mata ko sa sinabi
niya. Siya ang sinungaling!
"No!" madiing sagot ko. Hinintay ko na sumagot din si Dastan para ipagtanggol ang
kanyang sarili pero nanatili itong tahimik.

Bakit hindi nagsasalita si Dastan? Bakit hinahayaan niyang paratangan kami ng

ganito? Bakit hinahayaan niyang magsimula nang mag isip ng hindi maganda

sa amin ang mga kapatid niya?!

Kitang kita ko ang pag igting ng mga bagang ni Zen sa kanyang narinig. Maging ang
mga kapatid niya ay natulala sa narinig mula kay Rosemary. It was a different kiss!
It was on the back of my hand!

"Zen, don't believe on her! Ako ang paniwalaan mo! We did not kiss! No
Zen..please.." ginamit ko ang aking kapangyarihan para alisin ang lamesang
nakapagitan sa amin ni Zen at nang tangkain kong hawakan si Zen ay mabilis niyang
hinawakan ang balikat ko. Itinabi niya ako para mas magharap siya ng kanyang
kapatid.

Naririnig ko na nagsisimula na rin maging yelo ang itaas ng aking kwarto.

"Gusto mo bang magsalita kapatid?" malamig na sabi ni Zen na hindi ako pinapansin.

"Yes, I did kiss her. Not just once but twice" nanlaki ang mata ko sa sinabi ni
Dastan. Lie! Ayusin niya ang mga sinasabi niya!

"Why brother? Ilang beses kong sinabi sa'yo na huwag na huwag mong lalapitan si
Claret. Is it because of Elizabeth? Dahil na naman ba sa kanya? Hindi ba at
pinababawi kita noon? You can beat me to death, punish me and do everything for
your revenge. Nakahanda akong tanggapin 'yong lahat pero huwag na huwag mong
kakantiin si Claret.." seryosong sabi ni Zen.
"Ngayon ay nararamdaman mo na Zen? I kissed her the way you kissed my Elizabeth.."
lalo kong narinig ang paghagulhol ni Rose. Hindi ba alam ni Dastan ang ginagawa
niya kay Rosemary? What is the point of bringing her inside this palace?

Hindi ko na nahabol ang pangyayari nang tumilapon ang katawan ng magkapatid

na bampira dahilan kung bakit nabutas ang pader ng aking kwarto. What the hell is
happening? Anong tumatakbo sa isip ni Dastan? Hindi ko mahuli kung anong gusto
niyang mangyari.

"Madali kayo! Palabasin lahat ang tagasunod ng palasyo. Tawagin ang lahat ng mga
babaylan! Kailangan nating harangan ang palasyo, walang anumang kaguluhan ang
lalabas sa ating nasasakupan!" malakas na sigaw ni Lily na siyang nagpawala sa
kanyang mga kapatid. Nanatili lamang akong tulala sa sirang dingding ng aking
kwarto, papaanong sa isang iglap ay nagkaganito ang lahat?

Tanging si Lily at Rose lamang ang natira sa aking kwarto. Patuloy pa rin sa pag
iyak si Rose.

"Alam mong kasinungalingan ang sinasabi ni Dastan, alam mong mali ang sinabi mo
Rosemary. Nagsisinungaling ka, binigyan mo ng maling ideya si Zen na siyang
sinakyan ni Dastan. Walang namamagitan sa amin ni kamahalan!" madiing sabi ko.
Hindi ko na alintana kung sino ang posibleng panigan sa amin ni Lily, ang mahalaga
ay alam ko sa sarili kong nagsasabi ako ng totoo.

"Nagsisinungaling? Ikaw ang nagsisinungaling sa atin! Tinanong kita kung may galit
ka sa akin sinabi mo sa aking wala! Pero bakit ayaw mo akong maging masaya? Bakit
hinahadlangan mo kami ni Dastan? Kapareho ka lang ni Elizabeth! Gusto mo sa'yo lang
ang lahat, sa'yo lang ang atensyon!" malakas na sigaw niya sa akin na halos
nakapagpakulo sa aking dugo. Huwag na huwag niya akong igagaya sa babaeng 'yon.
Hindi ko kayang tuhugin ang magkapatid!
"Dahil hindi sa'yo nararapat ang atensyon!" sigaw ko rin sa kanya. Pero

nagulat na lang ako nang lumipad ang palad ni Lily sa aking mga pisngi. Halos
mamanhind na naman ang aking pisngi nang dahil sa kanyang sampal. Ilang beses na ba
akong nasampal ng prinsesang ito?

"Tinanggap namin siya Claret, tinanggap na siya ng palasyo! Anong karapatan mong
hindi siya tanggapin! Kahit hindi siya ang itinakda para kay Dastan tinanggap na
namin siya. Ano pa ang ginagawa mo? Ginagawa mong komplikado ang lahat" mahabang
sabi ni Lily.

"Hindi nyo ba naririnig ang sinabi ni Dastan? He's still in love with Elizabeth!
He's still in love with your sister. Sasaktan mo lang ang sarili mo Rosemary,
sasaktan nyo lang siya Lily.." naiiling na paliwanag ko sa kanya.

"Anong pakialam mo Claret? Hindi ikaw ang masasaktan, ako! Bakit pilit kang
nakikialam? Dahil akala mo may gusto sa'yo si Dastan? Gusto mo bang maging isang
reyna Claret? Tandaan mo ginamit ka lamang ni Dastan para maghiganti kay Zen!"
sigaw sa akin ni Rosemary na halos hindi ko maintindihan kung saang lupalop niya
nakuha. Kahit kailan ay hindi ako nag isip na maging isang reyna!

"Hindi ka pa ba masaya kay Zen?" lalong nangunot ang noo ko sa paratang sa akin ni
Rosemary. Bakit ako ang pinaparatangan niya ng ganito?

All I want is to help this empire! Bakit ako ang nagmumukhang masama?
"Kahit kailan ay hindi ko pagtataksilan si Zen! Lalo na kung sa kanyang kapatid!
Yes, there is a kiss! Pero kayong dalawa mismo ang saksi! Lily alam kong nakita mo
nang halikan ni Dastan ang kamay ko nang sunduin nyo ako sa mundo ng mga tao!

At ikaw Rosemary, kitang kita mo na kamay ko ang hinalikan niya! Hindi mo ba alam
kung ano ang dating ng mga sinabi mo kanina?! Hindi ako ang nagpapagulo dito.
Ikaw!" malakas na sigaw ko.

Nang silipin ko ang bintana ng aking kwarto ay nakapansin ako ng kulay puting
liwanag na unti unting bumabalot sa palibot ng palasyo. Mahika mula sa mga babaylan
ng palasyo. Ibinabalot na nila ng kanilang kapangyarihan ang palasyo para hindi ito
maagaw ang atensyon ng mga mamamayan.

Natahimik si Rosemary sa sinabi ko. Pero agad namang nakapagsalita si Lily.

"Kung ganoon, anong malaking dahilan mo Claret? Bakit pilit mong sinasabi kay
Dastan na huwag niyang pakasalan si Rose, ito ang makakabuti sa kaharian, sa
palasyo para sa lahat. Hindi mo ba alam ang ginagawa mo Claret? Dahil sinubukan
mong pigilan ang kasal nila nagkakagulo ngayon si Zen at Dastan, tinulak mo silang
magpatayan, binigyan mo si Zen nang maling ideya!" halos pataasan na kami ng boses
sa loob ng kwartong ito.

"Hindi ko ginagawang komplikado ang lahat Lily, I am just fixing everything. Wala
kayong nalalaman, uulitin ni Dastan ang lahat ng mga pangyayari!" sigaw kong muli.

Kung nagkakagulo si Zen at Dastan dahil sa inaakalang halik at paghihiganti. Kami

naman ay matinding nagtatalo sa kasal na pilit kong pinipigilan. Alam kong sa
sandaling ito, kung maagapan kong isumpa ni Rosemary ang buong Sartorias, sa aking
lahat mabubuntong ang kanyang galit. Sa paraang ito naagapan ko sa isang panibagong
galit ang Sartorias posibleng sumira dito.

"Anong uulitin Claret?" kunot noong

tanong ni Lily. Ito ang malaking problema sa mga Gazellian, dahil nabuhay na sila
sa kanilang paniniwala hindi na nila alam kung ano ang puno't dulo nito.
"Nangyari na ito noon Lily, sinubukang magmahal ng iyong amang hari sa ibang babae
bago pa dumating iyong inang reyna. At nang dumating ang totoong babaeng mamahalin
niya, naiwang luhaan ang babaeng sinabi niyang mamahalin niya habang buhay. Dastan
will ruin Rosemary, walang babaylan ang makapuputol ng ugnayan ng dalawang
bampirang itinakda. Gagawa lamang kayo ng isang malaking pagkakamali at patuloy
lang itong magsusunod sunod.." nahihirapang paliwanag ko.

"Anong sinasabi mo Claret? Saan mo nakukuha ang mga sinasabi mo?" kunot noong
tanong sa akin ni Lily. Hanggang ngayon ay bulag pa rin sila sa likod ng mga
pangyayari sa kanilang kaharian. Kung paano isinilang ang mga nilalang na gusto
silang pabagsakin, kung ano ang rason ng mga pangyayaring ito. Nabuhay lamang sila
para ipagpatuloy ang walang katapusang kaguluhan.

"Lily, ang babaeng inaakala niyong pumatay sa hari ang siyang babaeng unang minahal
ng inyong ama. She's innocent at ilang beses na niyang iniligtas ang Sartorias!
Pero isa lang ang sasabihin ko sa kabila ng lahat ng ginagawa niya at pagtulong,
she's still broken and lost. At habang buhay niya na itong pinagdudusahan. Why?
Dahil iniwan siya ng lalaking akala niya ay mamahalin siya habang buhay.
Tinutulungan lang kita Rosemary, ayokong matulad ka sa kanya, ayokong dumating ang
panahon na kamuhian mo ang Sartorias.." humihingal na paliwanag ko.

"Claret,

ang babaeng sinasabi mong unang minahal ng aking ama ang siyang pumatay sa kanya.
Anong kahangalan ang sinasabi mo? hindi mo man lang ako nirespeto. Anak ako ng
taong ginagawan mo ng kwento Claret.." nanlaki ang mga mata ko nang nabalot ang
katawan ko ng kulay puting usok na siyang kapangyarihan ni Lily. Pilit akong
nagpapalag pero mahigpit ang pagkakagapos nito sa akin.

"Sinong nagsabi ng kwentong ito sa'yo? Nakipagsabwatan ka ba sa kanya?

Pinagtaksilan mo ba kami Claret?" nanlaki ang mga mata ko nang makitang kumakapal
na ang usok na pumapalibot sa aking katawan.
"Are you going to kill me Lily? Habang buhay nang mababaon sa maling akala ang
kahariang ito.." kinakabahan na ako habang lumalapit sa akin si Lily na may pulang
mga mata.

"Minahal kita bilang isang tunay na kapatid Claret, pero bakit kailangan mong
bastusin ang alaala ng aking ama? Bakit kailangan mong maniwala sa babaeng pumatay
sa kanya? Bakit ka naniwala sa kanya? Gayong kaming mga Gazellian ang tumanggap
sa'yo sa mundong ito..." sa higpit ng usok na gumagapos sa akin hindi ko man lang
maigalaw ang aking mga kamay.

Papatayin ba talaga ako ni Lily?

"Claret!" hindi natuloy ni Lily ang paglapit sa akin nang humarang si Dastan sa
pagitan namin. Mabilis din nakahabol si Zen na lalong tumindi ang galit sa mga mata
nang maunahan siya ng kanyang kapatid.

"Hindi ko na nagugustuhan ang mga sinasabi niya. Hindi na kita maintindihan

Claret..." nanlaki ang mga mata ko nang tamaan nang isang napakalakas na suntok si
Dastan mula kay Zen.

/>

"Stay away from her!" nagkakagulo na ang palasyo. Nagulat na lang ako nang mabilis
na nakabangon si Dastan at nakipagpalitan ng suntok kay Zen. Lumabas ang
napakahabang espada nito na gawa sa dugo, inilabas din ni Zen ang kanya na gawa sa
matigas na yelo.

Agad nagdatingan ang magkakapatid para awatin si Dastan at Zen. Pilit na nakahawak
si Caleb at Evan kay Zen habang si Casper at Finn naman kay Dastan, pumagitna sa
kanilang lahat si Harper.

"UTANG NA LOOB! TUMIGIL NA KAYO!" malakas na sigaw ni Harper na nakabuka ang mga
braso. Pilit pa rin nanlalaban si Zen at Dastan. Nagkakagulo na ang mga Gazellian.
Fvck. Fvck.

Nawala na ang usok na nakagapos sa akin habang nagsisigawan na ang magkakapatid

dahil sa kaguluhan. Huminga ako ng malalim bago ako lakas loob na nagsalita.

"Tinanong nyo ako kung bakit ako pilit na nakikialam? Dahil alam kong ako lamang
ang totoong nakakaalam ng lahat, ako lamang ang may kakayahang itama ang maling
patakaran at paniniwala ng kahariang ito. Kung susuko na ako? Kung susukuan ko
kayong lahat? Anong silbi ko bilang isang itinakdang babae?" natigilan silang lahat
sa sinabi ko. Hindi ko na hinintay pang may magsalita sa kanila.

Gamit ang mahika ko ay mabilis kong dinala ang sarili ko sa ilalim ng palasyo sa
lugar kung saan ko makikita ang bampirang makakatulong sa akin para ipaliwanag ang
lahat.

Lumuluha kong itinaas ang aking kanang kamay dahilan upang maalis ang pagkakaharang
ng puting kuneho sa aking dadaanan. Nang hihina akong naupo sa piling ng pintuan
habang marahan

ko itong hinahaplos.

"Alam kong naririnig mo ako mahal na reyna, alam kong ilang daang taon ka nang
nabubuhay sa kalungkutan dahil sa pagkawala ng iyong hari. Nagmahal man siya ng
ibang babae, alam kong ikaw pa rin ang kahuli hulihang babaeng tumatakbo sa kanyang
puso at isipan bago niya lisanin ang mundong ito. Mahal na reyna, hindi lang
pagmamahal ng hari ang maaaring bumuhay sa'yo. Naghihintay ang iyong mga anak,
kailangan ka nila mahal na reyna..." nagtuluan na ang mga luha ko. Ito na lamang
ang kahu hulihang magagawa ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko, hindi ako
paniniwalaan ng mga Gazellian tungkol kay Danna, hindi titigil si Zen at Dastan sa
kanilang paglalaban.
"Tulungan mo akong paliwanagan ang iyong mga anak..." mahinang sabi ko.

"Mahal na reyna..walang kahit anong salita ang makakatalo sa salita ng isang

ina...kailangan ka nila.." panay na ang pagluha ko sa harap ng pintuan.

Naramdaman ko na lamang na may humawak sa aking balikat. Ang kuneho na marahang

umiiling.

"Alam mo ang patakaran itinakdang babae.." umiling ako dito at dalawang kamay ko na
ang nakahawak sa pintuan.

"Mahal na reyna.." tuluyan nang nanlabo ang aking mga mata hanggang sa napayuko na
lamang ako. Mukhang ang patakaran na siyang mismong kinakalaban ko ang siyang
papatay sa akin.

Ano pa ang maaari kong gawin kung ang bampira na kahuli hulihan kong maaaring
kapitan ay hindi ako kayang tulungan?

Habang patuloy ako sa pagluha ay bahagyang nakaaninaw ng liwanag ang aking mga
mata. Nakita kong mabilis na yumuko ang kuneho at nang iangat ko ang aking mga mata
ay natulala na lamang ako sa pinakamagandang bampirang aking nasilayan.

Unti unti kong ibinaba ang aking ulo bilang paggalang. Lumabas ang reyna, nagawa ko
siyang palabasin, nagawa ko siyang palabasin, nagawa ko siyang palabasin.

Walang nang humpay sa pagpatak ang aking maiinit na luha.

"Gusto kong makita ang mukha ng babaeng bumuhay sa aking pusong ilan daang taon
nang nagluluksa. Ipakita mo sa akin ang mukha ng babaeng tumalo sa kapangyarihan ng
aking mahiwagang pintuan.."

Nangangatal kong pilit inangat ang aking paningin, nakaluhod na ang reyna sa aking
harapan para magtama ang aming mga mata.

Napapikit na lamang ako nang lumapat sa aking noo ang kanyang mga labi.

"Masaya akong ikaw ang sumalubong sa aking paglabas. Maraming salamat, Claret
Cordelia Amor.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 62

Chapter 62

Hindi ko na maintindihan ang halo halong emosyong nararamdaman ko sa pagkakataong

ito. Sumisikip ang dibdib ko, nahihirapan na akong huminga, walang humpay sa
pagluha ang aking mga mata, nangangatal ang aking buong katawan. Labis labis na ang
saya, pananabik, kaba at walang humpay na pagkamangha.
Sinong mag aakala na isang dating tao ang makakapagpalabas sa makapangyarihang
reyna ng kahariang ito? Sinong mag aakala na hindi dugo ng isang nagdadalang taong
babae ang magbubukas sa mahiwagang pintuan?

Sinong mag aakalang ang kasalukuyang tumutuyo sa aking mga luha ay ang reyna ng
Parsua Sartorias? ang reynang ilang daang taon nang hindi nasisilayan ng kaharian.

"Ang kagandahan mo ay kasing ganda ng iyong kalooban Cordelia.." marahang pinapahid

ng reyna ang mga luhang pumatak mula sa aking mga mata.

Halos hindi na ako makapagsalita, nakita ko na siya noon, nasilayan ko na ang maamo
niyang kagandahan noon pero iba pa rin pala ang epekto nito habang nasa malapit
siya at hinahawakan ng kanyang malalambot na kamay.

Her every touch is so gentle. Mga haplos niya na parang puso ko ang inihehele.

"Higit po kayong maganda mahal na reyna.." halos magtaas baba ang aking dibdib sa
hirap ko sa pagsasalita at paghinga. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayaring
ito.

Mariin siyang umiling sa sinabi ko habang patuloy lamang siya sa pagpahid ng aking
mga luha.

"Hindi alam ng mundo ng mga tao ang halaga ng nawala sa kanila nang sandaling
angkinin ka ng mundong ito Cordelia.." hindi ko na maintindihan

ang sinasabi ng reyna.

I am just a plain mountain girl from the other world. Kung mawala man ako sa mundo
ng mga tao ay hindi na ako malaking pagkukulang.

"Ako po ang nagpapasalamat sa inyo mahal na reyna. Salamat po at pinakinggan nyo

ako, maraming salamat po.." muli siyang umiling sa sinabi ko at bahagya niyang
tinakpan ng daliri niya ang aking mga labi.
"Walang kahit anong mahika, kapangyarihan o sumpa ang makakatalo dito Cordelia.."
marahang tumigil ang kamay ng reyna sa aking dibdib. Wala akong mahanap na salitang
maaaring sabihin sa kanya. Parang gusto ko na lamang matulala sa kagandahan niya.

Habang nakatitig ako sa maamo niyang mukha, napansin ko na lamang na wala na ang
kaba sa aking dibdib, kalmado na ito at banayad na tumitibok. Dahil ba ito sa
haplos ng reyna?

"Cordelia..." natigilan ako nang yapusin ako ng reyna. Unti unti siyang bumaba
hanggang sa matapat ang kanyang sarili sa tapat ng aking dibdib na parang
pinakikinggan ang pagtibok ng aking puso.

Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin para yumakap pabalik sa reyna. Napakainit
ng mga yakap niya, mga yakap ng isang inang nangungulila sa kanyang anak.

Hindi ko muling maiwasang hindi maluha, simula nang mabuhay ako ay hindi ako
nakaramdam ng mainit na yakap mula sa isang ina. Hindi ako kailanman nabigyan ng
pagkakataong huminahon at kumalma mula sa bisig ng isang ina. Hindi ko akalaing sa
mundong ito ko pa ako unang makakaramdam ng ganitong kainit na yakap.

"Masarap pakinggan ang pagtibok ng puso mo Cordelia. Pusong bawat pagtibok ay

kabutihan.."

hindi ko magawang sumagot sa reyna. Mas hinigpitan ko na lamang ang pagkakayap ko

sa kanya.

"Pusong nagmamahal sa aking anak..." nang humiwalay siya sa akin ay marahan niyang
sinapo ang aking mga pisngi. Muli na naman akong nakikipagtitigan sa maamong mga
mata ng reyna.

"Huwag kang mapagod magmahal ng isang Gazellian Cordelia, huwag kang mapapagod kay
Zen, huwag kang mapapagod sa aking anak.." marahan akong ngumiti sa reyna.
"Kailanman ay hindi po ako mapapagod sa inyong anak mahal na reyna. Tumitibok na po
ito para sa kanya.." sa pagkakataong ito ay ako naman ang nakahawak sa aking
dibdib.

Ngumiti sa akin ang reyna bago siya nagsimula nang tumayo, inilahad nito ang
kanyang kanang kamay sa akin.

"Hayaan mong alalayan kita itinakdang babae.." nangangatal kong inabot ang kamay ng
reyna para suportahan akong makatayo.

"Kami naman ngayon ng aking mga anak ang magtutuos, Lumps hayaan mong patay ang
presensiya ko" mabilis na tumango ang malaking kuneho habang panay ang pagpaypay sa
reyna ng isang napakalaking itim na abaniko na may mahika. Mukhang dahil dito kaya
hindi pa rin siya nararamdaman ng kanyang mga anak.

Kapwa kami napatingala ng reyna nang makaramdam kami ng pagyanig mula sa itaas ng
palasyo. Kung ganoon ay patuloy pa rin sa pagkakagulo ang mga Gazellian.

Nakita kong unang sumampa sa lumulutang na carpet ang kuneho na mabilis sinundan ng
reyna. Kapwa sila napatingin sa akin nang makitang nakatitig lamang ako sa kanila.

"Sumakay ka na Cordelia"

tumango na lang ako sa reyna bago ako nagmadaling humakbang sa lumulutang na

carpet.

Muntik pa akong matumba nang nagsimula na itong gumalaw papalabas ng ilalim ng

palasyo. Pinili ko na lamang huwag magsalita habang patuloy lamang sa paglapit ang
lumulutang na carpet sa kinalalagyan ng mga Gazellian, kinakabahan ako sa kanilang
reaksyon.

Tumigil ang carpet sa harap ng nakasaradong pintuan pero sa kabila nang

pagkakasarado nito ay maririnig pa rin ang malalakas na boses ng magkakapatid na
Gazellian.
"Now! Where is she?! Tinakot niyo siya! You made her walk away from me! Anong
klaseng mga kapatid kayo? You! Dastan! I respected you! Humingi ako ng tawad sa'yo
Dastan! I did ask for your forgiveness brother, why? What the hell is this?"
pakinig ko ang panunumbat ni Zen kay Dastan.

"Dastan, what are you doing? Sinasaktan mo si Rosemary, can you please stop this?
Wala na si Elizabeth, kalimutan mo na siya kamahalan. Kung may galit ka kay Zen,
bakit hindi nyo na tapusin ngayon? Brothers! Let them go!" malakas na sigaw ni
Lily.

"Lily!" pakinig ko ang sabay sabay na boses ni Evan, Caleb at Finn bilang
pagprotesta sa sinabi ng kanilang kapatid.

"Tumigil na kayo Zen! Dastan!" madiing sabi ni Caleb.

"Paano ako titigil Caleb? Madali lang sa'yong sabihin ang mga sinasabi mo dahil
wala ka sa aking sitwasyon. Mababaliw ka Caleb kapag nalaman mong hinalikan ng
kapatid mo ang babaeng mahal mo!" malakas na sigaw ni Zen kay Caleb.

"Bakit hindi mo 'yan naisip

Zen nang paglaruan mo si Elizabeth?" napapatungo na lang ako habang naaalala ang
imahe ni Zen at Elizabeth na naghahalikan sa ilalim nang napakagandang puno. Kahit
alam kong ginawa ito ni Zen para bakudan ako mula kay Dastan nang mga panahong ito
ang inaakalang itinakdang prinsipe, hindi pa rin maaalis sa aking isipan na may
ibang labing lumapat sa labi ng aking prinsipe.

"Humingi ako ng tawad sa'yo Dastan! Ilang beses akong humingi ng tawad sa'yo
kamahalan. Alam kong nagkamali ako, kasalanan ko ang lahat. I've been selfish,
gumawa ako ng paraan para lamang mailayo ka kay Claret nang ikaw ang kinikilalang
itinakdang bampira. Everyone knows my situation brother. I've been a bastard,
useless and irresponsible prince. Walang kahit sino ang maniniwala sa akin kapag
tinangka kong sabihin sa buong kaharian na ako ang itinakdang bampira. Wala na
akong ibang maisip na paraan para mailayo sa'yo si Claret. Yes, inilayo ko sa'yo si
Elizabeth para mapigilan ang kapangyarihan niyang kuhanin ang atensyon ni Claret
mula sa kabilang mundo. Alam kong mahal mo na si Elizabeth pero alam kong mas mahal
mo ang responsibilidad mo sa kaharian, hindi ka mag aalinlangang makipagmabutihan
kay Claret na siyang pilit kong inagapan.." ipinaliwanag na sa akin ni Lily ang
lahat nang ito noon.

Hindi ko magawang malapitan ang reyna na kasalukuyan nang yumuyugyog ang mga
balikat dahil sa mahinang pag iyak. Pilit akong hindi sinasang ayunan ng kuneho na
mahigpit na umiiling dahil sa aking tangkang paglapit sa reyna.

"Muli akong humihingi ng tawad Dastan. Mahal na mahal ko na si Claret nang

mga panahong 'yon. Hindi na ako nakapag isip ng tama. I am just a foolish vampire
prince who's damn in love with a human girl.." bumilis ang tibok ng aking puso
dahil sa mga salitang sinabi ni Zen.

"Zen.." mahinang tawag ko sa pangalan niya. Kung may karapatan lamang akong pumasok
sa pintuan ay nagawa ko na, pero sa pagkakataong ito ang reyna lamang ang may
karapatang magbukas ng pintuang naglalaman ng kanyang mga anak.

"At hindi ako nangangakong hindi ko muling gagawin ang bagay na ito kung sakaling
maulit ang mga pangyayari.." nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Zen.
"Zen!" narinig ko ang malakas na sigaw ni Lily. Muli kaming nakarinig ng mga
pagkabasag at nakaramdam ng pagyanig.

"Sa tingin mo ba ay matatanggap ko ang patawad mo Zen? You were always this
selfish! At hindi habang panahon ay pagbibigyan ko 'yang masamang budhi mo!"
natahimik ako sa mahabang sinabi ni kamahalan. Ni minsan ay hindi ko siya narinig
na magsalita ng mahaba at lalong makarinig ng malakas na boses mula sa kanya. Nasa
hangganan na si kamahalan.

"You won't ever understand me Dastan! Sa ating walong magkakapatid ako lamang at si
Lily ang nakatagpo na ng kapareha, minsan ba ay narinig nyong umalma sa akin si
Lily? Hindi! Dahil naiintindihan niya ang nararamdaman ko! Wala kayong nalalaman!"
malakas na sigaw ni Zen.

"No Zen, there are always boundaries and sacrifices. Pero ikaw hindi mo alam 'yon,
wala ka nang nakikita kundi pagmamahal mo kay Claret. Hindi mo na napapansin

na may sinasagasaan ka na. Hindi mo ako naririnig na sumalungat sa'yo hindi dahil
pabor ako sa'yo kundi dahil ayoko nang pati ako ay makipagtalo sa'yo. Mga kapatid,
pareho kayong may mali. Pareho kayong may baluktot na paniniwala, walang mangyayari
sa atin kung paninindigan nyo ang maling inaakala niyong tama. Stop this please.."
sa halip na makarinig ng sagot mula kay Dastan at Zen ay malalakas na ingay mula sa
nagbabanggaang mga espada ang aking naririnig.

"Oh fuck!" narinig ko ang malakas na mura ni Evan.

"We can't stop them.." nanghihinang sabi ni Finn.

Nagulat na lang ako nang may tumagos mula sa pintuan. Lumuluhang si Rosemary ang
nagmamadaling tumakbo papalayo na hindi man lang pinansin ang presensiya ng reyna
na nasa harap ng pintuan. Nang sundan ko siya ng aking paningin ay bigla na lang
siyang naglaho na parang isang bula. What the-?

Agad kong hinawakan ang aking mga tenga nang makarinig ng boses ni Harper na
sumisigaw pero agad din itong tumigil.

"Zen! Release her!" malakas na sigaw ni Caleb.

"Just stay inside that ice Harper.." malamig na sabi ni Zen. Panay pa rin ang
walang tigil na ingay ng nagbabanggang espada pero ilang minuto rin ay tumigil ito.

"Bitawan mo ako Evan, Finn.." pakinig ko ang boses ni kamahalan.

"Bitawan mo ako!" galit na sabi naman ni Zen. Muli akong napatitig sa reyna,
hanggang kailan pa kami makikinig sa pagtatalo ng kanyang mga anak? Hindi pa ba
kami kikilos?

"Bakit nagpapakahirap kayo

Evan, Caleb, Finn, Casper? Release them! Hayaan nyo na silang magpatayan! Tutal
naman ay hindi na sila mapigilan! Pagbigyan natin ang kanilang kagustuhan!" galit
na galit na ang boses ni Lily.
"Lily naman.." nahihirapang sabi ni Caleb.

"Why? Ano pa sa tingin nyo ang makakapagpapigil sa dalawang ito? They'll ruin our
palace! Bakit hindi kayo pumunta sa sirang koloseyo? Dastan! Zen! Go there! Kung
gusto nyong saktan ang mga sarili nyo hindi na kami aawat! Hindi nyo man lang
inisip ang dugong nananalaytay sa inyong mga ugat, iisang dugo ang nananalaytay sa
ating walo pero ano itong gusto niyong gawin Dastan? Zen? Gusto nyo itong padanakin
gamit ang mga sarili niyong mga kamay! Magkakapatid tayo! Hindi tayo dapat
nagkakasakitan nang ganito! Hindi nyo man lang iginalang ang kung anong mayroon
tayo, hindi nyo man lang iginalang ang palasyong nakasaksi ng ating paglaki.
Sisirain nyo lamang ito nang dahil sa kahibangan nyong dalawa.." mahabang sabi ni
Lily na halos lumusaw sa puso ko. Kahit kailan ay hinahangaan ko si Lily sa paraan
niya ng pagsasalita.

Katahimikan ang bumalot sa loob ng kwarto habang nananatili pa rin ang reyna sa
labas ng pintuan at tahimik na nakikinig sa kanyang mga anak. Pero agad ilang
sandali ay pinatigil na nito ang kuneho sa pagpaypay sa kanya.

"I heard enough Lumps, buksan mo na ang pintuan.." seryosong sabi ng reyna.
Binitawan ng kuneho ang malaking pamaypay at lumapit ito sa pintuan. Kumatok lang
ito ng dalawang beses sa pintuan na siyang nakapagpatumba dito.

Sabay sabay bumaling ang paningin ng

mga Gazellian sa makapangyarihang babae na nasa bukana ng pintuan.

Halos sabay napahawak sa kanilang mga bibig si Harper at Lily sa kanilang

lumuluhang mga mata habang nakatitig sa kanilang inang reyna.

"Ina.." hindi makapaniwalang sabi ni Caleb. Kapwa nabitawan ni Zen at Dastan ang
kanilang mga hawak na espada habang nakatulala sa kanilang inang reyna.

Mabilis na humakbang ang reyna papalapit sa dalawa niyang anak. At dalawang

malalakas na sampal ang tumaginting sa pisngi ni Zen at Dastan mula sa palad ng
kanilang inang reyna.

"Ito ba ang itinuro ng inyong ama? Ito ba ang itinuro ko sa inyong gawin nyo habang
wala ako sa tabi nyo? Paano kayo igagalang at rerespetuhin ng daan nating
nasasakupan kung ang mismong mga kadugo nyo ay hindi nyo kayang pahalagahan? Kung
ang mismong kadugo nyo ay walang halaga sa inyo anong pagpapahalaga pa ang kaya
nyong ibigay sa mga taong mas mababa at walang koneksyon sa inyo?!" umalingawngaw
ang malakas na sigaw ng reyna na siyang nagpayuko sa mga nagkakagulong mga
Gazellian.

"Narinig ko ang lahat! Zen! Alam kong matigas ang ulo mo pero hindi ka namin
pinalaki ng iyong amang maging makasarili! Wala akong anak na makitid ang utak!
Maling mali ang mga paraan mo anak! Maling mali! Magmahal ka Zen, magmahal ka nang
walang sinasaktan, mahirap man ito subukan mo! Dahil sa mundong ito anak hindi lang
pagmamahalan niyo ni Cordelia ang mahalaga, may mga kapatid ka din, mga
resposibilidad na hindi mo basta na lamang itatapon habang nalulunod ka sa
pagmamahal sa itinakdang babae. Hindi mo ba alam kung

anong ginawa mo sa puso ng kapatid mo?! You ruined him!" hindi nakapagsalita si Zen
sa sinabi ng kanyang ina.

"Ikaw naman Dastan. Kailanman ay hindi naging maganda ang paghihiganti, anak ang
paghihiganti ang sisira sa iyong puso. Kung magawa mong makapaghiganti sa iyong
kapatid, may mababago ba? Wala anak, tuluyan na lamang kayong masisira tulad nang
nangyayari ngayon. Sa tingin mo ba ay kayo lamang ni Zen ang maaapektuhan ng
kaguluhang ito? Dastan, walo kayong iniluwal ko sa mundong ito. Walo kayong dinala
ko sa aking sinapupunan, magkakaugnay kayong walo, problema nyong dalawa ni Zen,
problema na rin ng mga kapatid nyo. Sa tingin mo ba ay may magandang maidudulot ang
ginagawa nyong ito? Hindi lang kayo ni Zen ang lubos na maaapektuhan! Buong
kaharian!" walang nakapagsalita sa mga magkakapatid dahil sa mga sinasabi ng
kanilang reyna.

Pinili ko na lamang manatili sa labas ng kwarto, mas mabuting manatili akong

tahimik dahil ang pangyayaring ito ay sa pagitan ng pamilya nila.

"I am sorry mother.." mahinang sagot ni Dastan. Muling natahimik ang buong
kapaligiran sa sinabi ni Dastan pero hindi rin nagtagal ay muli naming narinig ang
boses nito.

"Ina, napapagod na akong magpanggap sa kahariang ito. Hindi ako magaling na

prinsipe, hindi ako kahanga hangang unang prinsipe, hindi ako kasing talino ng
inaakala ng lahat, hindi ako kagalang galang, hindi ako perpekto ina. Nagawa kong
maghiganti sa sarili kong kapatid, masamang akong prinsipe ina. Gusto kong malaman
nilang lahat na hindi ako kasing buti ng inaakala nila. Ginawa ko ang lahat

ng ito para makilala nila ang totoong ako. The real me, I am not perfect. I am not
an ideal king. I am not pure hearted like father. I envied Zen, Caleb, Evan, Finn
and Casper. Lahat ng mga kapatid ko ay nagagawa ang lahat ng gustuhin nila pero ako
ina habang buhay kong kailangan kong magkubli sa koronang nakapatong sa aking ulo.
I am tired of pretending mother.." naitigilan ako sa sinabi ni Dastan. Nakita kong
hinawakan ng reyna ang mukha ng kanyang anak at marahan itong hinaplos.

"Sinong may sabi sa'yo na hindi ka namin nakikilala anak? Ako ang nagluwal sa'yo
Dastan, kilalang kilala kita. Gustong gusto ng panganay kong hinahaplos ang kanyang
buhok bago siya matulog, may pagkapilyo ka rin pagdating sa mga babae, nagsasalita
ka kapag natutulog, ayaw na ayaw mong pagtataasan ka ng kilay, gusto mo ang ayos ng
buhok ni Evan noon na hindi mo magaya at may pagkamadamot ka rin. Kailanman ay
hindi kita nakitang perpekto anak.." ngiting paliwanag ng reyna kay Dastan. Hindi
ko alam kung bakit nagpapahawak na lang ako sa aking dibdib.

This scene, hindi ko na maipaliwanag.

"Gusto mong sabay sabay tayo laging kumain.." pagpapatuloy ni Lily.

"Tuturuan kita sa hairstyle ko kamahalan.." mabilis na sabi ni Evan.

"Nakikita kong pasimple kang ngumingiti sa mga biro ko Dastan at alam kong mas
matalino pa ako sa'yo!" pagsingit ni Caleb na bahagyang nagpangiti sa akin.
"Alam kong gustong gusto mo ang boses ko Dastan, gusto mo rin matutong mag gitara
pero pinili mo akong tanggihan nang alukin kitang tuturuan kita.

Alam kong ayaw mo rin sa limang konseho na lagi mong nakakausap.." ngising sabi ni
Harper.

"Alam mong ako ang may kagagawan ng mga malalaswang panaginip mo kamahalan pero
nagkunwari ka na wala kang nalalaman. Nagkunwari kang walang nangyaring panaginip
sa'yo sa loob ng isang linggong sunod sunod na panaginip na ginawa ko. Hindi mo ako
sinaway kamahalan. Mahalay ka rin katulad namin.." natatawang sabi ni Finn.

"Nagagalit ka sa akin kapag tinatalo kita sa chess kaya sinasadya ko na lamang

magpatalo sa'yo Dastan.." naiiling na sabi ni Casper.

"Gustong gusto mo ako laging iniirapan, ang sama ng ugali mo Dastan.." ngusong sabi
ni Zen.

"Dastan, anak. Isa lang ang malaking kulang sa'yo, subukan mong makisalamuha sa mga
kapatid mo. Dahil sila mismo ang mga bampirang higit na mas nakakakilala higit pa
sa sarili mo, umpisahan mo sa kanila bago mo subukan sa buong kaharian. Sa
pagkakataong ito, wala ka nang mararamdamang pagpapanggap sa iyong puso.." hindi ko
na naman maawat ang mga luha ko.

Wala akong ibang ginawa kundi tumitig sa magkakapatid na ito pero ito na naman ang
mga pasaway na luha at nagsisimula na namang pumatak.

Tulala lamang si Dastan na nakatitig sa kanyang mga kapatid na kapwa na makangisi

sa kanya. Mukhang hindi siya makapaniwalang kilalang kilala siya ng kanyang mga
kapatid.

Inabot ni Zen ang kanyang mga kamay kay Dastan.

"Humingi ako ng tawad hindi dahil nasa harap tayo ni Ina, humihingi ako ng tawad
dahil nagsisisi na ako sa lahat. Sa akin nagsimula ang lahat kamahalan,
patawad..patawad..alam kong hindi ka basta maniniwala sa ak-" hindi na natuloy ni
Zen ang sasabihin niya nang abutin ni Dastan ang kamay.

"Enough, hindi bagay sa'yo. Humanda ka dahil lalatiguhin kita bilang isang hari.."
seryosong sabi ni Dastan na nagpangisi kay Zen.

"Nakahanda ako sa kaparusahan kamahalan.." bumitaw si Zen sa kamay ni Dastan at

marahang yumuko dito.

"Ngayon, anong kailangan ng isang ina sa kanyang pagbabalik?" napangiti na lamang

ako nang sabay nagtakbuhan ang mga Gazellian para yakapin ang kanilang inang reyna.

"Ako ang humihingi ng tawad sa huli kong pagdating mga anak.." hindi ko na pinigil
ang aking mga luha.

Come on Claret, let it flow. Tears of joy are healthy for the heart.

"Paano ka nakalabas ina? Paano ka nakalabas sa mahiwagang pintuan?" lumuluhang

tanong ni Lily habang nakayakap sa kanyang ina.
"Bakit hindi nyo tanungin ang dyosang nanunuod sa atin ngayon?" bahagya akong
napahakbang paatras nang lumipad ang paningin ng mga Gazellian sa akin.

"Claret.." tawag sa akin ni Zen.

"Nang una ko siyang makita ay akala ko ay nakakita ako ng isang anghel, pero
mukhang nagkamali ako. Higit pa siya sa isang angel, isang dyosang may ginintuang
puso.."

Kasabay nang biglang paglukso ng dibdib ko ay ang pagtataasan ng aking mga

balahibo. Akala ko ay tuluyan na akong makakahinga ng maluwag pero mukhang hindi pa
sa pagkakataong ito.

Nagsimulang lumuhod ang walong Gazellian sa aking harapan na kapwa may nakayukong
mga ulo. Maging ang reyna ay marahang yumuko sa akin..

"Sana ay muli mong tanggapin ang pamilyang ito Cordelia.."

--
VentreCanard

=================

Chapter 63

Chapter 63

Muling huminahon ang buong kaharian dahil sa paglabas ng reyna mula sa mahiwagang
pintuan. Hindi lamang ang mga Gazellian, ang palasyo, mamamayan ng Sartorias ang
nagalak, maging ibang kaharian ay nagpaabot nang mainit na pagbati sa buong
kaharian.

Ramdam na ramdam sa buong Parsua Sartorias ang muling pagkabuhay. Nawala na rin ang
hindi pagkakaunawan sa magkakapatid na Gazellian, nagsisimula nang makipag usap si
Dastan sa kanyang mga kapatid, natututo na rin si Zen makinig sa mga pagpupulong,
si Lily ay lihim pa rin nakikipagkita kay Adam, si Casper ay may kung anong
binabalik balikan sa mundo ng mga tao, si Harper na patuloy pa rin nagbibigay ng
musika sa palasyo, si Evan na napapadalas na sa silid aklatan na hindi ko na
ikinagugulat. Si Caleb na ilang beses pa rin binabato ni Zen ng yelo at ilang beses
nakakatanggap ng irap kay Dastan. Habang si Finn naman ay madaming beses nang
nahuhuling tulala sa malayo.

Habang ako ay mas pinagbubuti pa ang posisyon ko bilang pinunong babaylan ng

kaharian. Lumipas na ang mga araw pero hanggang ngayon ay sariwa pa rin sa akin ang
mga nangyari. Kung paano ang mga maharlika ng mundong ito ay lumuhod sa
pangkariwang bampirang katulad ko, sa isang dating taong kagaya ko. Gazellians and
their unexpected ways. I am not just in love Zen, tuluyan na rin akong nahulog sa
buong pamilya niya. Kahit kailan ay hindi ko kayang tanggihan ang pamilyang umaruga
sa akin sa mundong ito. Gazellians are my family no matter how many flaws they
have.

Kasalukuyan akong naglalakad sa itaas ng palasyo nang mapansin

ko na naglalakad sa hardin si Dastan at ang kanyang inang reyna. Simula nang

lumabas ang reyna napag alamang umuwi si Rosemary sa kanilang mansyon, tanging ang
ama na lang nito ang nagsabi na humihingi ito ng panahon para mag isip sa mga
pangyayari.

Pinili ko na lamang munang manahimik tungkol kay Danna, hindi maaaring isabay ito
sa oras na nagsisimula pa lamang bumangon muli ang Sartorias. Hindi maaaring
biglain agad hindi lamang ang mga Gazellian kundi pati na rin ang mga mamamayan sa
malalamang katotohanan.

Nagpatuloy ako sa paglalakad.

"Sigurado ka na ba sa desisyon mo anak? Hindi siya ang kapareha mo.." napatigil ako
sa sinabi ng reyna. Damn, dapat ko ba itong pakinggan? How I hate vampire ears.
Tinuturuan ako nitong makinig sa usapang hindi ako kasali.

"I am, I will love her mother. Paninindigan ko ang desisyon ko, mabuti siyang
babae. She has this light attitude than her sister, matutunan ko siyang mahalin.
Hindi mahirap mahalin ang mga kagaya ni Rosemary.." hindi ko na alam kung anong
mararamdaman ko sa sinabi ni kamahalan. May parte ng pagkatao ko na natutuwa dahil
sa mga sinabi niya pero mas malaki pa rin ang hindi ko pagsang ayon. Siguro naman
ay sa pagkakataong ito ay may ibang mangyayari? Damn, but that's too impossible.

"Kung ito ang desisyon mo, wala na akong magagawa. Huwag mo lamang sanang gayanin
ang ginawa ng iyong ama" lalong nakuha ang atensyon ko sa sinabi ng reyna.

Sinimulan ko nang gamitan ng mahika ang aking sarili para itago ang aking
presensiya, ayokong malaman nilang nakikinig

ako sa kanilang usapan. Alam kong mali itong ginagawa ko, pero alam ko sa sarili
kong kailangan kong makinig ang usapang ito.

"What do you mean mother?" nagtatakang tanong ni Dastan.

"Your father did love another woman once Dastan. Hindi ako ang unang minahal ng
iyong ama pero nang sandaling dumating ako basta niya na lamang binitawan ang
babae, iniwan niya ang babaeng luhaan. He left her hanging, broken and ruined.
Ayokong dumating ang punto na gagawin mo ito kay Rosemary. Ayokong makakasakit ka
anak, her love for you might turn into hatred someday. Ayokong mangyari 'yon anak,
ikaw lamang ang iniisip ko" ito rin ang pilit kong pinapaintindi kay Rosemary. They
can't love each other, Dastan's heart is already reserved for someone else. At alam
kong ganito rin ang kay Rosemary, bakit hindi nila ito maintindihan?

"Who is she? Nasa kaharian pa rin ba siya inang reyna? Kinamuhian niya ba si ama?"
muling tanong ni Dastan.

"Makikilala mo rin siya anak, pero hindi pa ngayon ang tamang oras. Hayaan muna
nating humupa ang baha bago tayo muling magbukas ng panibagong bagyo. Sa ngayon ay
ipagpatuloy nyo ng mga kapatid mo ang pamamalakad ng kaharian, nandito lamang ako
para gabayan kayo.." mahabang sabi ng reyna. Inaasahan ko nang sasabihin niya ang
bagay na ito.

"Hindi mo sinagot ang aking tanong inang reyna, kinamuhian ba ng babae si ama?"
tanong muli ni Dastan. Kinakabahan ako sa isasagot ng reyna.
"Maybe? But her love

is powerful than her hatred for your father and admired her for that.." natigilan
ako nang isang minuto sa narinig ko mula sa reyna. Pinili ko nang humakbang
papalayo nang may maliit na ngiti sa aking mga labi.

Dito ko na nakumpirmang nasa panig ko ang reyna, hindi ako nagkamali sa kanya, alam
ng reyna ang katotohanan. Siya ang tutulong sa akin para linisin ang pangalan ng
babaeng ilang daang taon nang nabuhay sa kasalanang hindi niya ginawa.

Dumiretso na ako sa kwarto kung saan nag eesanyo ang lahat ng mga babaylan para pag
aralan ang mga mahika, sumpa, maaaring panlaban at kung ano ano pa na may orasyon.

Nasa harapan ako ng mga bagong pasok na babaylan habang itinuturo sa kanila ang
mahikang una dapat nilang matutunan.

"Mahal na Dyosa, maaari mo ba kaming turuang gumawa ng isang gayuma?" nagbibirong

tanong ng isa sa mga batang babaylan na nakakuha sa atensyon ng lahat.

"Hindi ba at may nakatakda nang kapareha ang bawat isa sa inyo? Bakit niyo pa
kailangang gumamit ng gayuma? Kailangan nyo lamang ng mahabang pasensya sa
paghihintay" paliwanag ko. Sabay sabay na nadismaya ang mga batang babaylan sa
sinabi ko, kung gagamit sila ng gayuma gagawin lamang nilang komplikado ang lahat.
At ang mahikang ito ang kahu hulihang ituturo ko sa kanila.
"Bakit hindi mo ituro sa kanila ang gayumang ginamit mo sa akin mahal na dyosa?"
napalingon na lang ako sa boses ng pinaka makisig na prinsipe ng Sartorias na
kasalukuyan lang naman nakangisi at nakasandal sa hamba ng pintuan

habang may hawak na kulay dilaw na bulalak na marahan niyang pinapaikot sa kanyang
mga daliri.

"Zen.." natawag ko na lang ang pangalan niya. Nakabalik na agad sila ng mga kapatid
niya? Bakit parang ang bilis naman nila?

Pumasok na siya sa silid na parang ako lamang ang kanyang nakikita.

"Mahal na prinsipe!" halos hindi magkaintindihan ang mga batang babaylan kung
yuyuko o pagmamasdan si Zen.

"Nasa kalagitnaan ako nang pagtuturo Zen.." hindi niya pinansin ang sinabi ko, sa
halip ay isinumping niya ang buhok ko at inilagay niya sa gilid ng tenga ko ang
dilaw na bulaklak na hawak niya.

"Wala akong makitang bulaklak na papantay sa kagandahan mo Claret.." pakinig ko ang

impit na pagtili ng mga babaylan sa sinabi ni Zen. Hindi ko maiwasang hindi mamula.
Zen and his sweetness. Shit.
"Okay, class dismissed" seryosong sabi ni Zen sa aking mga tinuturuang mga
babaylan.

"Zen..." pagtutol ko sa sinabi niya. Umiiling lang siya sa akin habang nakangisi.

"I said, dismissed. Go home and sleep" tamad na sabi ni Zen sa mga babaylan na
tinuturuan ko. Dahil sa takot ng mga ito kay Zen ay wala pang ilang minuto ay wala
na sila sa loob ng kwarto.

"Zen, I am teaching them.." mahinang sabi ko sa kanya. Can't he wait?

"But I need you Claret, ayaw mo na ba sa akin?" ngusong sabi sa akin ni Zen na
mabilis hinagip ang bewang ko at pilit hinuli

ang aking mga mata. Napapairap na lang ako sa kanya, ito na naman ang kaartehan ng
aking prinsipe.
"Sinasaktan mo ako mahal na dyosa, pagkatapos mo akong gamitan ng gayuma?
Ipinagtatabuyan mo ako?" tuluyan na akong napangisi sa sinabi ng prinsipe ng nyebe.

"Zen!" natatawa kong hinampas ang balikat niya. Inilapit niya ang mga labi niya sa
kanang tenga ko.

"Pakagat naman Claret..." nagtindigan ang lahat ng mga balahibo ko sa katawan nang
sabihin niya ito. Bakit parang ang tagal na naming hindi nakakainom sa isa't isa?
Bakit parang pinatagal ng kaguluhang 'yon ang panahon na hindi kami magkalapit nang
ganito.

"Saan mo gustong kumagat mahal na prinsipe?" bahagya kong nililis ang aking
kasuotan na siyang nagpapakita ng aking mapuputing balikat.

"I want on your upper thighs baby.." lalong nag init ang pisngi ko sa sinabi ng
aking prinsipe.
"Masusunod mahal na prinsipe..." tuluyan nang namula ang mata ng ikalawang prinsipe
ng Sartorias. At natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakasandal sa pader ng
kwarto.

Kinakabahan akong baka may mga batang babaylan na bigla na lamang pumasok.

Napapikit na lang ako nang halikan ni Zen ang aking noo bago siya nagsimulang
lumuhod sa akin. Ilililis ko na sana ang napakahaba kong saya nang pigilan ako ni
Zen.

"Let me travel inside baby.." lalong bumilis ang tibok ng puso ko sa sinasabi
nitong si Zen. Tumango na lamang ako sa sinabi niya.

Pakiramdam

ko ay mukha nang kamatis sa pula ang aking mukha nang nagsimula nang sumuot si Zen
sa ilalim nang aking napakahabang saya.

Tuluyan nang namula ang aking mga mata nang maramdaman ko ang kanyang mga pangil na
unti unting nanunulay mula sa aking binti pataas sa aking mga hita.

"Zen.." hindi ko alam kung saan ako hahawak. My silly prince is inside my balloon
dress, playfully teasing my skin with his fangs.

Naramdaman ko na lamang na may yelong bumalot sa aking mga bewang nang sa ganun ay
hindi ako tuluyang bumagsak dahil sa ginagawang ito ni Zen. Para akong mababaliw
habang marahang naglalandas ang dulo ng pangil niya sa aking mga balat. Hindi ko
alam kung kailan niya ito ikakagat sa aking mga balat, ang kaba, pananabik at init
na pinadadama niya sa akin ay nag uumapaw. Nang matapos niyang ipadama ang
matutulis niyang pangil sa kanang hita ko ay ganito rin ang ginawa niya sa aking
kaliwang hita. Hindi na tama ang paghinga ko dahil sa ginagawa niyang ito.

Nagsisimula nang bumaba ang mga pangil niya na siyang lalong nagpainit sa aking
pakiramdam.
"Zen.." tuluyan nang naglabasan ang mga pangil ko nang maramdaman ko ang ginagawa
niya.

His tongue is gently licking the every part of my thighs. Oh fuck. Gusto ko na
siyang hawakan, gusto kong guluhin ang buhok niya pero wala akong magawa dahil
nakatago siya sa ilalim ng saya ko.

Sa nangangatal kong kamay ay humawak na ako sa yelong nakabalot sa aking bewang

para kumuha ng suporta. Pero agad akong napahugot nang paghinga nang maramdaman
kong inilagay

ni Zen ang aking hia sa kanyang balikat.

At kasabay nang pagsigaw ko sa pangalan niya ay ang tuluyan niyang pagkagat sa

akin. Nabalot na ng yelo ang kwarto na siyang lagi niyang ginagawa sa tuwing gusto
niyang ilang beses kong isinisigaw ang pangalan niya.

"Zen..." halos magtuluan ang pawis ko habang nararamdaman ang pangil niya sa aking
mga balat. His lips, his tongue and his fangs are my everything. Panay ang haplos
ng isang kamay niya sa aking kabilang hita habang mariing siyang umiinom ng aking
dugo.

Wala akong tigil sa pagtawag sa pangalan niya habang ang kabilang hita ko naman ang
inilalagay niya sa kanyang balikat. Napaungol na lang ako nang muli siyang kumagat
sa akin.

"Zen Lan..ce..lot" lalong bumibigat ang aking paghinga, tuyong tuyo na ang aking
lalamunan. I need him, I need his blood.
"Zen, I'm thirsty.. I need your blood Prince Zen..." naramdaman kong umawang ang
pangil niya sa aking hita at mabilis siyang lumabas sa ilalim ng aking saya. Agad
nawala ang yelo sa aking bewang at napalitan ito nang kanyang mga bisig. Mabilis
niyang hinawi ang lahat ng mga orasyon na nasa lamesa para dito ako paupuin.

Walang pakundangang sinira ni Zen ang kanyang kasuotan na siyang nagpakita sa akin
ng kanyang napakagandang katawan. He's always hot and damn delectable.

Hindi ko na hinintay na alukin niya ako nang yakapin ko siya nang mahigpit, agad
kong ikinagat ang pangil ko sa kanyang leeg.

"I love you Claret.." masuyong sabi niya nang ikagat ko ang aking pangil sa kanya.
Hindi ko na siya nagawang masagot dahil sa aking matinding pagkauhaw. Hinayaan ko
na lamang siyang haplusin ako. Damn, uhaw na uhaw ako sa kanya. Ayoko na siyang
tigilan, ayokong may kaunting masasayang na dugo sa aking prinsipe.

"Claret, do you love me?" napatigil ako sa pag inom dahil sa narinig ko.

"You're such a baby Zen. Ofcourse! I love you Prince Zen.." ngumisi siya sa sinabi
ko.

"But this baby needs breast feeding.." ngusong sabi niya na nagpataas ng aking
kilay.
"Uhuh? Nakakaawa ka naman pala mahal na prinsipe, sinong umuuhaw sa'yo? Rip my
dress Zen.." mabilis gumalaw ang mga kamay niya para sirain ang aking kasuotan.
Slightly exposing my breast.

"Saan mo gustong kumagat mahal na prinsipe?" napakagat labi na lang siya sa sinabi
ko.

"Both baby, always both.." hindi na ako naghintay pa nang matagal dahil mabilis
siyang bumaba sa aking katawan.

I embraced myself to him when I felt his tongue tracing on my cleavage.

"I miss you Claret..I miss you so much.." napapikit na lang ako nang tuluyan niya
nang ikinagat ang kanyang mga pangil.

'I miss you more Prince Zen'

'I love you more Claret Cordelia Amor'

--

VentreCanard

=================

Chapter 64

Chapter 64

Natigil kami ni Zen sa pagkagat sa isa't isa nang maramdaman namin na may mga
batang babaylan na mukhang may nakalimutan. Sa halip na magtago kami sa kung saang
sulok ng kwarto ay agad akong binuhat ni Zen at mabilis kaming lumabas ng bintana.

"Zen!" halos manlaki ang mga mata ko nang bumubulusok na kami mula sa mataas na
palapag ng palasyo.

"Just hold me tight baby.." mas hinigpitan ko ang pagkakayakap sa kanya habang
patuloy kong nararamdaman ang pagbaba namin sa palasyo.

Unti unti akong mumulat nang maramdaman kong nasa baba na kami ng palasyo. Nang
sinimulan kong iangat ang aking mga mata ay nakatitig lang sa akin ang mga mata ng
aking prinsipe.

"I won't let you go, alam mong hinding hindi kita kayang bitawan Claret.." lumukso
ang puso ko nang marahan niyang ilapat ang ilong niya sa ibabaw ng aking ulo. He
sweetly smells my scent.

"Zen.." kusang gumalaw ang aking sarili para sumandal sa dibdib ng aking prinsipe.
Gustong gusto kong laging nasa tabi niya, ang mga braso niyang kumukulong sa akin,
ang mga salita niyang tumutunaw sa aking puso, ang mga titig niyang punong puno ng
hipnotismo at ang tunog ng puso niyang isinisigaw ang aking pangalan.

Kung wala si Zen sa mundong ito, posibleng matagal na akong hindi nabubuhay. Si Zen
lamang ang kasiyahan ko sa mundong ito, si Zen lang ang bumabalanse ng mga
pangyayaring nararanasan ko.

I am miserable without him.

Nagsimula na siyang maglakad

habang buhat pa rin ako. Nang mapansin ko na may dalawang mga tagasunod na
kasalukuyang inihahanda ang isang kabayo ay nagsimula na akong magtaka.

"May pupuntahan ba tayo mahal na prinsipe?" nagtatakang tanong ko sa kanya. Nang

mapansin kami ng mga tagasunod ng palasyo ay mabilis itong tumango sa aming dalawa
bilang paggalang.

"We're going somewhere.." somewhere?

"Saan?" tanong ko muli. Bakit hindi niya pangalanan?

"Yes, somewhere.." ngising sagot niya sa akin. Ayaw niyang sabihin kung saan. My
prince and his ways. Saan naman kaya ako dadalhin ng prinsipeng ito?

"Is this a date?" tanong ko sa kanya. Nauuso ba sa mundong ito ang 'date'? May
ideya ba si Zen sa sinabi ko? Damn.

"We don't do 'dates' here Claret, alam mo ang ginagawa naming mga bampira. Natin
Claret.." nagulat ako sa sinagot niya. Alam ni Zen ang salitang 'date'
"Paano mo nalaman ang 'date' Zen?" nagtatakang tanong ko. Pero dapat pa ba akong
magtaka? I once heard Caleb and Evan talking about 'porn' sa pagkakatanda ko ay
wala namang gadgets sa mundong ito. Papaano nalaman ng mga bampirang ito ang mga
ganitong bagay?

"Because they can travel on your world Claret. Alam ng mga kapatid ko ang ilang
patakaran ng mundo ng mga tao. In my case, I can see your world through Finn's
vision.." sagot ni Zen sa akin na narinig ang aking isipan. Mukhang nabuksan ko ng
hindi sinasadya ang isipan ko.

/>

"You can always close it Claret if you're not comfortable.." natigilan ako sa
sinabi ni Zen.

'No, I want it open Prince Zen' sagot ko sa kanyang isipan.

'Uhuh? Are you sure Cordelia?' nataas na ang kanyang kilay sa akin.

"Depende sa kapilyuhan mo, mahal na prinsipe" kagat labing naiiling lang si Zen sa
sinabi ko. Zen and his bitting lips. Damn.
"Nasaan ang karwaheng sasakyan ko Zen?" tanong ko nang ibaba niya na ako.

"You'll ride with me Claret.." mabilis niyang hinagip ang bewang ko at isinakay
niya na ako sa kabayo na siyang ikinagulat ko. Agad din siyang sumampa at yumakap
sa akin sa paraang pinuprotektahan ako.

Hindi na ako nakapagsalita pa nang patakbuhin na ni Zen ang kanyang kabayo. Ramdam
ko ang lalong paghigpit ng yakap niya habang bumibilis ang pagtakbo ng kabayo.

"Baby, your hair.." natatawang sabi ni Zen. Napakagat labi na lang ako, natatamaan
na pala ng buhok ko ang mukha ng mahal na prinsipe. Kung isa lamang akong tagasilbi
at hindi sinasadyang matamaan ko ang mukha ng prinsipe malamang ay nasa kulungan na
ako. Zen's handsome face is too precious, kakisigan at kagwapuhan niyang kilala ng
iba't ibang emperyo sa bawat sulok ng mundong ito.

Pagsasalikupin ko na sana ang aking buhok nang siya na mismo ang maglagay nito sa
aking kaliwang balikat. Awtomatiko kong hinawakan gamit ang aking dalawang kamay
ang aking mahabang buhok para hindi na ito muli matamaan ang mukha ng aking

prinsipe.

"Paumanhin mahal na prinsipe.." sa halip na sumagot sa akin si Zen ay naramdaman ko

na lang na ipinatong niya ang kanyang baba sa aking kanang balikat.
"I miss you.." malambing na bulong niya sa akin. Halos magtindigan ang mga balahibo
ko sa batok dahil sa maiinit na paghinga ni Zen na kumikiliti sa aking leeg.

"I miss you too Prince Zen.." mahinang sagot ko sa kanya. Kung kanina ay halos
lamigin ako sa hanging tumatama sa aking katawan ngayon ay wala man lang akong
maramdaman. Zen's body is too warm. Hindi nito hinahayaang makaramdam ako ng lamig.

Habang tumatakbo ang aming kabayo ay napansin ko na nakaabang si Lily at Harper sa

magkabilng tabi ng daan. Nang nagsisimula na kaming makalapit sa kanila ay agad
lumabas ang usok na kapangyarihan ni Lily.

Muling bumulong ang pangalawang prinsipe sa akin nang kaunti na lamang ang
distansya namin sa kanyang nakangiting mga kapatid.

"Close your eyes baby..." agad kong ipinikit ang mga mata ko bago kami tuluyang
makalampas sa puting usok na inilabas ni Lily.

Nanatiling nakapikit ang aking mga mata habang nararamdaman kong nasisimula nang
bumagal ang pagtakbo ng kabayo.

"Open your eyes.." muling bulong niya sa akin. At nang sandaling imulat ko ang
aking mga mata ay halos matulala na lang ako dahil sa pagkamangha.

"Is this real? Totoo ba ang nakikita ko?" hindi makapaniwalang tanong ko.
Kasalukuyan kaming nasa gilid ng isang napakatarik

na daan kung saan matatanaw ang napakalawak na dagat. Pero ang lubos na
nakapagpahanga sa akin ay ang liwanag na nagmumula sa dagat.

May maliliit na ilaw mula sa ilalim ng dagat na unti unting umaangat at gumagawa ng
mas malaking liwanag.

"Mga alitaptap?" it's damn impossible. Hindi nanggagaling sa dagat ang mga
alitaptap. Ano ang mga ito? Narinig kong bahagyang tumawa si Zen.

"Pagmasdan mo nang mabuti Claret. Their lights are more beautiful than fireflies.."
naramdaman kong hinalikan ni Zen ang ibabaw ng ulo ko. Pinagmasdan ko itong muli
nang mabuti at habang pilit kong inaaninaw ito ay kusa na lang nangungunot ang noo
ko.

"Jelly fish with lights?" tanong ko muli na siyang nakapagpatawa ng malakas sa

aking prinsipe.

Mukhang narinig ng mga ito ang malakas na pagtawa ni Zen kaya mabilis ang mga itong
nagbalikan sa ilalim ng tubig.

"Sea fairies baby.." agad akong napalingon sa sinabi ni Zen.

"Totoo ang mga diwata Zen?" hindi makapaniwalang sabi ko. Bakit pa nga ba ako
namamangha? Marami na akong nasaksihan na akala ko ay hanggang sa mga hindi
makatotohanang libro ko lamang masasaksihan.

Nakangising napapailing na lang sa akin si Zen.

"Ofcourse, everything exists in this world Claret.." hindi na lang ako sumagot kay
Zen nang mapansin ko na nagsisimula na muling umahon ang mga diwata ng karagatan.
Napagkamalan ko silang dikya nang makitang parang may sombrero sila gaya nito pero
nang mas mapagmasdan

ko sila, sa likuran pala ng parang sombrero ay mukha ng mga babaeng diwata.

Bahagyang lumapad ang ngiti ko sa mga labi habang pinagmamasdan ang ginagawa nila.

"Are they dancing?" tanong ko kay Zen na nakayakap na muli sa akin.

"Yes and it is part of their ritual.." napanguso na lang ako sa sinabi ni Zen.

"Ritual for what?" nagtatakang tanong ko.

"Crowning the Fairy Queen" maiksing sagot sa akin ni Zen.

"Kailangan talaga may mga ritwal.." nasabi ko na lamang. Kahit ang mga bampira ay
may sarili ding mga ritwal.

"Yes baby, rituals are everywhere. For assurance, for sealing and to avoid
conflict" paliwanag sa akin ni Zen. Kung ganoon maikukumpara ko ang mga ritwal sa
mundong ito sa mga legal na dokumento sa mundo ng mga tao.

"Bakit marami ka yatang alam sa mga diwata? Don't tell me---" napapitlag na lang
ako nang dilaan ni Zen ang leeg ko.

"Zen!" napalakas ang boses ko dahil sa biglaan niyang ginawa. Nakangising nakalagay
ang forefinger niya sa kanyang labi para bigyan ako ng babala na kailangan kong
hinaan ang boses ko.
"Fairies are not my type Claret, I love ex humans" mas lalo akong napahilig sa
kanya nang nagsimula na siyang halikan ang leeg ko.

"Ex humans. May nakagat ka bang ibang tao bago ako Zen?" kunot noong tanong ko.

"Papaano? Hindi

ko sinubukang maglakbay sa mundo ng mga tao bago pa man ako basahan ng asul na
apoy. Ikaw lang ang kaisa isang taong kinagat ko Claret.." napangiti na lang ako sa
sinabi ni Zen.

"Hmm, so? Bakit marami kang nalalaman sa mga diwata?" napairap na lang ako nang
marahang kagatin ni Zen ang puno ng tenga ko.

"Because my great grandmother was a fairy.." hindi ko akalaing may lahi rin pala si
Zen ng diwata. Hindi halata.
"I heard that baby..." napangisi na lang ako sa bulong ni Zen.

"And my great grandfather was a vampire pirate..." may lahi din palang pirata si
Zen. Medyo halata.

"I heard that Claret!" sabay kaming nagtawanan ni Zen pero agad din kaming tumigil
nang maalala namin na hindi kami pwedeng mag ingay.

Dahan dahan kong ikinawit ang mga braso ko sa kanyang batok habang mariin kaming
magkatitig sa isa't isa.

"Maaari ba kitang halikan mahal na prinsipe?" ngising tanong ko sa kanya.

"You should ask my great grandfather first. Hindi basta nagpapahalik ang mga
prinsipeng kagaya ko" tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zen.
"Then where can I find your great grandfather Prince Zen? I'm dying to kiss the
Snow Prince.." pakikipaglaro ko sa kanya. Kitang kita ko ang paglapad ng ngisi niya
sa sinabi ko.

"That's why I brought you here Claret, you need to meet him.." buhay ang lolo niya?

'No,

baby. But you need to see his ship, it's my favourite place..'

'Gusto mo rin maging pirata Zen?'

'No way, I preferred being a Vampire Prince baby.."

Hindi na muli kami nag usap nang patakbuhin ni Zen ang kabayo, pero hindi din naman
nagtagal ay nakarating na kami sa barkong sinasabi ni Zen.

A pirate ship it is. Kung pagmamasdan ay parang malapit na itong masira sa sobrang
luma nito at parang hindi na mapagkakatiwalang pasukin dahil sa nakakatakot na
posisyon nito.

Kalahati ng barko ay nasa matarik na lupa habang ang kalahati nito ay nasa ere kung
saan ang nasa ibaba nito ay matatalas at mamalaking bato na kasalukuyang hinahampas
ng malalakas na alon ng dagat.
"Papano nakarating ang barkong ito dito?" nagtatakang tanong ko. Parang kaunting
hangin na lang ay tuluyan na itong malalaglag.

"Hanggang dito ang tubig noon, hanggang sa bumaba na ito nang bumaba at naiwan ang
barko ni lolo dito" paliwanag sa akin ni Zen.

"Let's go.." inilahad niya ang kamay niya sa akin.

"Are you sure with this? Paano kung bigla na lang 'yan mahulog Zen? Hindi biro ang
babagsakan natin" kinakabahang sabi ko.

"The ship will recognize me, hindi niya tayo ihuhulog. Nakikilala ng barkong ito
ang mga Gazellian, we're safe. Trust me baby.." muli akong napanguso sa sinabi ni
Zen.
"I am not a Gazellian Zen.." nag aalangang sabi ko.

/>

"But you're the woman I love Claret, hindi ihuhulog ng barko ang minamahal ng mga
Gazellian.." hindi na ako nakasagot sa sinabi ni Zen nang mabilis niya akong muling
binuhat at agad siyang nakatalon ng mataas.

Hindi na ako nagulat nang ilapag na ako ni Zen sa deck ng barko. At nang sandaling
ilibot ko ang paningin ko dito ay nakumpirma kong talagang mga totoong pirata ang
gumamit sa lumang barkong ito.

"Let's go inside baby.." kusang nabuksan ang isang pintuan sa sahig ng barko. Unang
bumaba si Zen dito na mabilis inabot ang aking kamay para alalayan ako.

Nang sandaling makababa kami ay agad akong napatingin sa kung anong natapakan ko,
may kung anong umingay. Narinig kong ipinitik ni Zen ang kanyang mga daliri na
siyang nagsindi sa mga kandila. Ang maliliit na kandilang ito ang nagsilbing
liwanag ng buong loob ng barko.

Halos matulala na lang ako nang malaman ko kung anong bagay ang aming tinatapakan.
Mga ginto, dyamante at iba't ibang klase ng bato ang nakasabog sa loob ng barkong
ito.

"Hindi ba ito alam ng mga bampira? This ship is a damn treasure Zen!" namamanghang
sabi ko habang pinagmamasdan ang mga kumikinang na mga bato.

"Marami nang sumubok pero talagang para sa aming mga Gazellian lamang ang bawat
piraso ng barkong ito. This can recognize vampires Claret.." nagsisimula na akong
humanga sa barkong ito. Isa rin bang babaylan ang gumawa ng barkong ito?
Nakakaramdam ako ng malakas na mahika sa barkong ito.

"Alam din nitong mahal na mahal kita.."

hinagip ni Zen ang aking kanang kamay at dinala niya ito sa kanyang mga labi.

"Zen.." kanina pa akong tunaw na tunaw sa mga sinasabi niya sa akin. Kanina pang
hindi tama ang pagtibok ng aking puso. Oh god, Zen Lancelot..

Pinagsalikop niya ang aming mga kamay bago kami nagsimula muling maglakad. At
habang naglalakad kami, hindi ko maiwasang hindi matuwa sa iba't ibang bagay na
nakikita ko. Akala ko noong una ay puro agiw at alikabok lamang ang aking makikita
pero hindi ko akalaing sumisigaw pala ng kayamanan at malakas na mahika ang barkong
ito.

Tumigil kami ni Zen sa harap ng isang kalansay na may suot na sombrero ng isang
pirata. Sa halip na matakot dito ay agad kong kinilala ang nagmamay ari ng mga
butong ito. Ang bampirang naghahari sa makapangyarihang barkong ito.

Nang sandaling lumuhod si Zen sa harapan ng kalansay ay sinimulan ko na rin lumuhod

bilang paggalang.

"I brought someone with me grandfather.." panimula niya.

"My beautiful mate from the other world.." napakagat labi na lang ako sa sinabi
niya. Zen..

"Kind hearted, an angel and a real goddess. A woman that every vampire prince wish
for.." paano pa titibok nang tama ang puso ko kung palagi akong pinaliliguan ni Zen
ng mga ganitong papuri? Do I deserve this?

"Zen.." nag angat akong muli nang tingin para lamang titigan ang aking prinsipe na
nakatungong kinakausap ang kanyang lolo. Hindi ko na alam kung kakayanin pa ng puso
ko ang mga sinasabi niya. Gustong gusto ko na siyang hawakan at yapusin. Zen and
his loving words.

Sa sulok ng aking mga mata ay napansin kong bahagyang gumalaw ang bungo ng
kalansay. Ilang beses akong kumurap nang lumingon ako dito, namamalikmata ba ako?

"Claret.." nawala ang atensyon ko sa kalansay nang hilahin ako ni Zen para mas
mapalapit sa kanya. Kapwa na magkadikit ang mga noo namin habang marahang
hinahaplos ni Zen ang aking pisngi.

"Zen.." inangat ko na rin ang aking mga kamay para mahawakan ang maamong mukha ng
aking prinsipe.
"Humans have their rituals too Claret.." mahinang sabi sa akin ni Zen.

"Rituals?" nagtatakang tanong ko.

"Marry me Claret, hayaan mong ang kapitan ng barkong ito ang magkasal sa atin.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 65

Chapter 65

Simula nang isilang ako, nabuhay at nagkaisip sa tahimik na kabundukan na malayo sa

sibilasyon, malayo sa mga taong maaari kong makasalamuha, malayo sa atrasyon ng mga
lalaki ay ni minsan ay hindi ko naisip na dadating ang panahon na may isang
napakakisig na lalaking mag aalok sa akin ng kasal.

Akala ko noon habang buhay na akong mananatili sa kabundukang napapalibutan nang

nagtatayugang mga puno, huni ng mga ibon, amoy ng mga halamang gamot at walang
katapusang mga pangaral. Pero hindi ko akalaing sa isang iglap ay magbabagong bigla
ang aking buhay.

Binago itong lahat ng prinsipeng minamahal ko at mamahalin ko habang buhay.

I am no princess, not a royal blood, not powerful and just a bitten vampire. I am
just a girl from the prophecy with a very weak heart. Do I deserve to be loved by a
real prince?

Hanggang ngayon ay katanungan pa rin sa akin ito, bakit sa milyong babae sa mundo
ng mga tao ay ako ang kinuha ng salamin? Ako ang pinili ng asul na apoy? Isang
babaeng simpleng namumuhay sa isang kabundukan.

Magiging iba kaya ang takbo ng kaganapan sa buong Sartorias kung hindi isang
Cordelia Amor ang dumating?

No Claret, that won't ever happen. Ikaw ang nag iisang itinakdang babae na
nagdadala ng simbolong nakalapat sa balat ng iyong prinsipe. Zen Lancelot Gazellian
is all yours. At walang kahit sinong babae pa ang maaaring maugnay sa kanya. The
Snow Prince is only for Cordelia Amor.

Everything happens for a reason. Dinala ako dito ng salamin dahil may nahihintay sa
akin, may prinsipeng matagal

nang naghihintay sa aking pagdating. I am mated to the most handsome Prince of

Parsua Sartorias. The Snow Prince, the Ice Price. Ang pinagpapantasyahang ikalawang
prinsipe ng Sartorias.

"Claret.." narinig ko ang marahang pagtawag niya sa pangalan ko habang magkadikit

pa rin ang mga noo namin. Napansin kong lumuluha na pala ako.
"Who wouldn't say yes Zen? Sinong tatanggi sa alok mong kasal? Yes! Yes! I do!
Marry me Prince Zen.." mabilis niya akong kinabig at niyapos nang napakahigpit.
Sinagot ko rin siya ng mahigpit na yakap. How I love his embraces.

"I love you Claret. I love you.." napangiti na lang ako sa sinabi ni Zen.

"I love you more Zen.." mahinang bulong ko sa kanya. Marahan siyang kumalas sa
aming pagkakayakap at nagsisimula nang bumaba ang mga labi niya sa akin. Mabilis
kong iniharang ang palad ko para hindi niya ako tuluyang mahalikan.

"The groom should wait Zen.." ngumisi lang siya sa akin bago ito tumayo at ilahad
ang kamay niya para alalayan ako.

"Sinong magkakasal sa atin Zen? Your great grandfather? Is that possible"

nagtatakang tanong ko. Ikakasal kami ng isang kalansay na may damit ng isang
pirata?
"Yes baby, my great grandfather. Naitanong ko kay Casper kung papaano ikinakasal
ang mga tao. He told me that you need priest, judge or mayors? or even a captain of
the ship. We don't have priest here. The judges here are the councils and I don't
like them. Mayors, it could

be Dastan? Ayokong kapatid ko ang magkasal sa akin. So the best candidate is my

grandfather, the captain" napapatulala na lang ako habang nagpapaliwanag sa akin si
Zen. Inalam niya talaga itong lahat para sa akin?

"Zen.." muli na namang nagtuluan ang mga luha ko.

"Claret baby.." humarap siya sa akin at marahan niyang pinunasan ang aking mga
luha.

"Tears of joy Zen, hindi pa rin ako makapaniwala. Parang kadarating ko lang dito
noon, parang kanina lang nakita kitang nakacadena, kanina lang halos isumpa ko na
ang kung ano ako ngayon. Pero ito ngayon, at magpapakasal na tayo. I am just too
happy Zen.." naramdaman kong hinawakan ni Zen ang ilang hibla ng buhok ko at
malambing niya itong hinalikan.

"I am beyond happy Claret.." muli niya akong kinabig para yakapin. Sa pagkakataong
ito ay magaan lamang ang yakap namin sa isa't isa.
"Papaano ikinakasal ang mga bampira Zen? Hindi ito napapareho sa aming mga tao?"
nagtatakang tanong ko sa kanya. Naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko
bago siya sumagot.

"Vampire wedding is the best Claret, pero dahil alam kong gusto mo pa rin makasal
sa paraan ng mga tao. Dinala kita dito. Sa ibang pagkakataon na lang kita
pakakasalan sa paraan ng mga bampira, gusto kong maunang ikasal si Dastan sa mata
ng buong kaharian" napangiti na lang ako sa sinabi ni Zen. Iniisip niya pa rin ang
sasabihin ng mga mamamayan sa kanyang kapatid.

Bahagyang hinawakan ni Zen ang aking baba para

maangat ito at magtama ang aming mga mata.

"Sa ngayon ay tayo munang dalawa Claret.." malapad akong ngumiti sa kanya.

"Tayo lamang dalawa mahal na prinsipe..." mabilis akong tumingkayad at agad ko

siyang kinintalan ng magaang halik sa mga labi.
"Seems like the bride can't wait.." ngising sabi ni Zen sa akin na lalong
nakapagpalad ng ngiti ko sa mga labi.

Marahan kaming kumalas sa pagkakayakap sa isa't isa nang humarap kami sa kalansay
ng kanyang lolo.

"Now, grandfather. Please marry us, bind me forever with my goddess.." binitawan ni
Zen ang mga kamay ko at nagsimula siyang humakbang papalapit sa kalansay ng kanyang
lolo. Mabilis siyang kumagat sa kanyang sarili bago niya pinatulo ang kanyang
sariling dugo sa kalansay ng kanyang lolo.

Halos mamangha na lamang ako nang makitang unti unting nagkakaroon ng laman ang
kalansay na may kasuotan ng pirata. This is so amazing..

Nang sandaling tuluyan nang naging ganap na katawan ang kaninang kalansay ay muling
nagsalita si Zen.

"Lolo?"

Nang sandaling imulat ng matandang pirata ang kanyang mga mata ay napahawak na lang
ako sa biglaan niyang ginawa kay Zen. What the hell? Seriously?

"Lapastangang bata! Hindi ginagambala ang pagtulog ng isang pirata" halos maluhod
si Zen dahil hinampas lang naman ng kanyang lolo ang kanyang pagkalalaki gamit ang
isang gintong kopita.

"What the fuck is wrong with you old man!? Fuck! My

future.. Damn this pirate! Hindi pa nga ito nahahawakan ni Claret! Fuck! Lolo
naman.." halos mapamura na lang ako sa reklamo ni Zen habang namimilipit siya sa
sakit.

"Oh fuck, ang sakit! Give me that chalice, I'll try it on you lolo. Tang ina ang
sakit. Tumulog ka na ulit! tumulog ka na! Hahanap na lang ako ng ibang magkakasal
sa amin!" agad nangunot ang noo ng matandang pirata sa narinig mula sa kanyang apo.

"Ikakasal ka na Zen? Kung ganoon, sa'yong emosyon ang nararamdaman ko? Hindi sa
kung sinong mandaragat lang na napapadaan?" hindi makapaniwalang tanong niya sa
kanyang apo. Nagsimula nang tumayo si Zen sa kanyang salubong na kilay.

"Who else? Ako lang naman ang nandito, hindi ka pa rin nagbabago lolo" naiiling na
sabi ni Zen.

"Narinig kong sinabi mong ikakasal ko kayo? Nagkamali ba ako ng rinig?"

pagsisigurado ng matandang pirata.
"Lolo, ikaw ang magkakasal sa amin. Dating tao ang pakakasalan ko, gusto kong
maranasan niya ang kasal na ipinagkait ko sa kanya nang gawin ko siyang bampira.
Marry us Captain Dante Gazellian, marry us Lolo. Tatanawin ko itong isang
napakalaking utang na loob.." nakita kong bahagyang umawang ang mga labi ng
matandang pirata na parang hindi makapaniwala sa sinasabi ng kanyang apo.

"Zen, ikaw ba 'yan apo?" hindi ko mapigilang hindi mapakagat labi para lamang
pigilan ang aking pagtawa. Their reunion is so weird.

"This is me great grandfather" tamad na sagot

ni Zen.

"Lumapit ka sa akin apo.."

"Why?" sa halip na lumapit ay humakbang ito paatras.

"I won't hit your balls again son, kailangan na pala 'yan hindi mo agad sinabi"
narinig kong pabulong na nagmura si Zen bago ito nakapamulsang lumapit sa kanyang
lolo.

Bahagya akong napangiti nang marahang iniyuko ni Zen ang kanyang ulo para maabot
ito ng kanyang lolo. Marahan nitong hinaplos ang buhok ng kanyang apo.

"You're not my boy anymore Zen.. I am so happy for you my little prince. Napakalaki
na nang ipinagbago mo mula nang huli tayong magkita.." nakita kong bahagyang namula
si Zen sa sinabi ng kanyang lolo.

"I am not your little prince lolo" ngusong sabi ni Zen habang tinatanggal ang kamay
ng kanyang lolo.

"Bakit hindi mo muna ipakilala sa akin ang minalas na babae?" dito na ako tuluyang
natawa sa sinabi ng kanyang lolo.

"What the hell lolo?" lumingon sa akin si Zen na pilit ngumiti sa kabila nang
pagiging iritado.

"Come here baby.." humakbang na ako papalapit sa kanila. At habang lumalapit ako ay
mas nararamdaman ko ang masuring pagtitig sa akin ng matandang pirata.

Nang makalapit na ako ay mabilis hinapit ni Zen ang aking bewang at sabay kaming
humarap sa kanyang lolo.

"Isn't she beautiful lolo? Siya ang babaeng pakakasalan ko.." muli na namang
pinalukso ni Zen ang normal na pagtibok ng aking puso.

His words... damn.

"Hindi na ba mababago ang isip mo hija? Kailanman ay hindi ka na makakawala kapag

isang Gazellian ang tumali sa'yo..." ngumiti ako sa matandang pirata.

"Hindi na po magbabago pa ang isip ko" maiksing sagot ko.

"Kung ganoon, magsimula na tayong maglayag. Gusto kong tumatakbo ang barkong ito sa
oras kasal ng aking apo.." nang tumayo na sa kanyang trono ang matandang pirata ay
nagsimula na rin maggalawan ang mga gintong nakakalat sa sahig.

Napatulala na lang ako nang may maliliit na taong mukhang natutulog sa ilalim ng
mga ginto. Kapwa ang mga ito nag iinat na mukhang nangggaling nga mula sa
pagkakatulog.
"Madali kayo! Itaas ang layag! Kailangan nating sundan ang mga alon.." nagsimula
nang lumampas sa amin ang kanyang lolo, nagsimula rin magtakbuhan ng mga maliliit
na tao pataas ng barko.

"Zen, apo tulungan mo kami sa itaas. May dadating para asikasuhin ang babaeng
pakakasalan mo. Anong pangalan mo hija? Ikaw ang itinakdang babae hindi ba?"
marahan akong tumango dito.

"Claret Cordelia Amor.." tipid na ngumiti sa akin ang matandang pirata.

"Beautiful name for a very beautiful goddess. Come on son.." mabilis akong
hinalikan ni Zen sa aking noo bago siya sumunod sa kanyang lolo pataas.

'He's the captain, we need to follow his rules on this ship'

'No problem, Prince Zen..'

Naramdaman

kong nagsimula nang gumalaw ang barko na siyang nagpahawak sa akin sa poste. Sa
sandaling makarating na kami sa tubig ay ikakasal na kami ni Zen.

Pero sino ang sinasabi ng lolo niya na mag aasikaso sa akin? Mauupo na sana ako sa
isang bakanteng upuan nang mapansin ko na may kung anong liwanag na nagsisimulang
bumaba mula sa itaas.

Sea fairies..

Hindi ako nakagalaw nang palibutan nito ang aking katawan at namangha na lang ako
nang makita kong nagbago na ang aking kasuotan. Isa na itong kulay puting saya na
tumama lamang sa hakab ng katawan ko, hindi ito kasing bigat ng mga kasuotang lagi
kong isinusuot sa palasyo. Katulad lamang ito ng mga sayang disenyo sa mundo ng mga
tao.

An off shoulder long chiffon wedding dress.

Napansin kong may lumulutang na gintong salamin na siyang nagpapakita ng aking

repleksyon.

I have a floral crown with white roses. Walang ayos ang aking buhok, sa halip ay
nakalugay lamang ito gaya ng gusto ni Zen. My snow prince loves my flowing hair.

Napatingin na lang ako sa aking likuran nang makitang may lumulutang na pumpon ng
puting mga bulaklak. Mabilis ko itong inabot, pero mukhang hindi pa sila natatapos,
may lumulutang na belo na nagsisimula nang tumaklob sa aking ulo. Isang manipis at
may kahabaang belo ang inilagay nila sa akin.

"Thank you..." nang sabihin ko ito ay nagsimula nang muling magpakita sa akin ang
mga maliliit na diwata.

"Hinihintay ka na ng prinsipe.." tumango ako sa sinabi ng isa sa mga diwata.

Napansin ko na nagsimula nang magsama sama ang mga diwata
sa dalawang magkaibang grupo at namangha na lamang ako nang nag anyong mga bata
ito.

Wearing white dresses with basket and petals of flowers.

"Tayo na mahal na dyosa.." nagsimula na silang maglakad pataas na siyang sinundan

ko. Hindi ko maintindihan kung bakit kinakabahan ako. Siguro ay ganito talaga ang
nararamdaman ng mga ikakasal.

Nang sandaling makarating na kami sa itaas ng barko ay hindi ko maiwasang hindi

humanga sa buong kapaligiran. Ang liwanag na pinagmamasdan ko lamang kanina sa
malayo ay kasalukuyan nang nakapalibot sa buong barko. May mga nakasampang mga
sirenang nakangiting nanunuod sa amin, maliliit na tao na mga nakangiti rin at mga
diwatang siyang nagbibigay ng liwanag.

Marahan nang tinatanggay ng banayad na alon ng dagat ang barkong magiging saksi ng
aming pag iisang dibdib.

Pero ang lubos na gusto kong pagmasdan sa mga oras na ito ay ang aking prinsipe,
ang prinsipeng nagmamay ari ng aking puso.

Kasabay nang pagtama ng aking mga mata sa aking prinsipe ay siyang paghampas nang
banayad na hangin sa aking katawan. Kasalukuyan nang isinasayaw ng mahinang ihip ng
hangin ang aking napakahabang buhok.

Nagsimula na akong maglakad papalapit sa aking prinsipe na nakasuot din ng puting

damit. A three fourths white linen shirt beach and a cotton pants. Napakagat labi
na lang ako habang pinagmamasdan si Zen, bagay na bagay sa kanya ang kasuotan ng
mga tao. Para lamang siyang isang modelong turista na nagbabakasyon sa isang beach
resort.

Nakapamulsa siyang naghihintay sa akin habang banayad din nililipad ng

hangin ang kanyang buhok.

'You're the most beautiful bride Claret. Damn, I am falling in love again and again
baby..'

Ngumiti ako sa sinabi niya habang patuloy akong naglalakad. Nagsasabog ng mga
bulaklak ang mga batang diwata na nasa unahan ko.

'I love you Claret'

'I love you Zen..' sagot ko hanggang sa tuluyan na akong makarating sa kanya. Sabay
kaming humarap sa kanyang lolo na siyang magkakasal sa amin.

"Dearly beloved we gathered here today to witness the union of these two
vampires.." nakatitig lang kami ni Zen sa lolo niya. Ilang minuto itong natigilan
na siyang nagpakunot sa noo namin ni Zen. Pero hindi din nagtagal ay napansin kong
sinipa si Zen ng lolo niya sa kanyang binti, marunong ba talaga itong magkasal?

Humarap na sa akin si Zen at mariin na kaming nagtitigan. Our eyes with love.

"Claret Cordelia Amor, do you take me to be your husband through fangs, blood,
body, heart and soul?" nagsisimula nang magkulay pula ang mga mata namin.
"I do..I do Zen.." hahawiin na sana ni Zen ang aking belo nang hampasin ng kanyang
lolo ang kamay nito. Not yet Zen..

"Prince Zen Lancelot Gazellian, do you take me to be your wife in go-" hindi ko na
natuloy dahil nagsalita na agad si Zen.

"I do baby.. I do.. I do.." hahawiin na sanang muli ni Zen ang aking belo nang
hampasin muli ng kanyang lolo ang kanyang kamay.

May itinuro ito kay Zen, nasa tabi na namin ang batang diwata na may hawak na kahon
ng singsinng. Ako ang unang kumuha nito at inabot ko ang kamay ni Zen.

"With this ring, I promise that from this day forward no more ice sculpture of me
inside your room, it will always be me waiting for you. Let me be your strength,
warmth, home and everything. May our eyes always glow together with our eternal
love .." ngiting sabi ko habang patuloy na nagkukulay pula ang aming mga mata.

Sinimulan niya na ring isuot ang aking singsing.

"No ring, necklace or any kind of thing can bind my love for you Claret. A ring is
not enough to symbolize my love, a vast sea can't even beat how much I love you. My
love for you is so immeasurable baby but one thing.." dinala na ni Zen sa kanyang
mga labi ang dalawa kong kamay.
"My fangs, my lips, my eyes, my nose..every part of me is so inlove with you
Claret. I promise to protect you, I will try to be good, I love you more than
anything else in this world. I love you so much Claret Cordelia Amor, my eyes will
forever glow together with your eyes not just with love but also with passion and
fire baby.." naramdaman ko na ang mga pangil ni Zen sa aking palapulsuhan.

"As a captain, I now pronounce you----" hindi na natapos magsalita ang kanyang lolo
dahil hinawi na ni Zen ang aking belo.

Ipinikit ko na ang mga mata ko nang maglapat ang aming mga labi.

My first kiss with my husband.

'No more ice sculpture Claret?'

'Yes?'

'So you'll wait for me naked like those sculptures?'

'As you wish'

'How I love that wife..'

--

VentreCanard

=================

Chapter 66

Chapter 66

Kasalukuyan akong nakasandal sa dibdib ng aking prisipe habang nakayakap naman siya
sa akin mula sa likuran. Kung maaari lang na ganito na lang kami parati, walang
away, walang gulo at walang hindi pagkakaintindihan.

Nakaupo kami ngayon sa mapuputing buhangin habang nanunuod ng banayad na paghampas

ng mga alon at mga nagsasayawang diwata na nagbibigay liwanag sa buong karagatan.

Tuluyan nang lumiliit sa aming mga mata ang barko ng kanyang lolo na siyang may
pinakamalaking ginampanan sa aming pag iisang dibdib.

Atlast, I am already married to the most gorgeous vampire of Parsua.

Pinili kong isara muli ang koneksyon ng mga isipan namin na hindi naman kinuwesyon
ni Zen.

"Hindi na ako nakapagpasalamat sa lolo mo Zen.." nasabi ko na lamang. Mas

hinigpitan niya ang pagkakayakap sa akin at naramdaman kong hinalikan niya na naman
ang ibabaw ng ulo ko na siyang lagi niyang ginagawa.

"Let's thank him next time baby, kailangan niya na muling matulog" napatitig na
lang ako sa barkong nagsisimula nang maglaho.

"Kung ganoon ay babalik na ito muli sa pinanggalingan niya?" tanong ko.

"Yes baby, he will sleep again.." bahagya akong natahimik sa sinabi ni Zen bago ako
muling nakaisip ng sasabihin.

Hanggang ngayon ay marami pa rin akong katanungan sa mundong ito, kung nagagawa
nilang gisingin ang isang namatay na bampira sa pamamagitan ng kanilang dugo. Bakit
hindi sinubukan ng mga Gazellian na gisingin ang kanilang

ama para tulungan silang maliwanagan sa lahat ng kaganapan sa Sartorias?

"I still can't understand, kung nagigising mo ang iyong lolo sa pamamagitan ng
sarili mong dugo bakit hindi mo ito gawin sa iyong amang hari? Bakit hindi ito
ginawa ng iyong inang reyna para makausap ang hari?" nagtatakang tanong ko sa
kanya.

"They are in different case Claret, my father was murdered while my great
grandfather was not.." nangunot ang noo ko sa sinabi ni Zen.

"I don't get your point. Parehas na silang hindi nabubuhay sa mundong ito, hindi ba
maaaring gawin mo rin ang ginawa mo sa lolo mo sa iyong amang hari?" kung gagawin
nila ito ay mas maliliwanagan sila sa mga totoong nangyari. Kung alam ng reyna ang
katotohanan, higit na alam ito ng kanilang hari.

"Claret, ang kaya lamang naming gisingin ay ang mga bampirang sadyang pinili ang
kamatayan.." lalo akong nalito sa sinabi ni Zen.

"What do you mean Zen?"

"Hindi pa kaorasan ng aking lolo nang pinili niyang mamamatay, nang pinili niyang
ibigay ang natitira niyang buhay sa asul na apoy.." why? Bakit niya ibinigay ang
buhay niya sa asul na apoy?

"Why? Bakit niya ginustong mamatay Zen?" bakit hindi ko mapigilang hindi magtanong?
Alam kong labas na ito sa akin, sa aming dalawa ni Zen pero may kung anong
nagtutulak sa akin na dapat ay alamin ko ang bagay na ito.

"To be with my great grandmother..." natigilan ako sa

sinabi ni Zen. Kung ganoon ay unang namatay ang lola ni Zen.

Nang hindi ako nakasagot agad ay nagsalitang muli si Zen.

"Foolish?" tanong niya sa akin. Dahil hindi ko naman magawang sang ayunan ang
sinabi niya ay siya na mismo ang sumagot sa sarili niyang tanong.

"Gazellians are foolish in love Claret. Kahit kamatayan ay hinahabol namin hindi
lang mawalay sa aming mga kapareha. At kung ako man ang nasa posisyon ni lolo,
ibibigay ko na rin ang natitira kong buhay sa asul na apoy para makasama ka.
Afterall, what is life without my Claret?" pakiramdam ko ay piniga ang puso ko sa
sinabi ng aking prinsipe.

"Zen.." mas iniyapos ko sa aking sarili ang mga braso niyang nakayakap sa akin.

"Even death can't make us apart baby.." bulong niya sa akin na nagpatindig ng mga
balahibo ko. Kahit ako ay hindi ko na kayang humiwalay pa kay Zen at isipin man ito
ay hindi ko na kaya. He is already part of me, mababaliw na yata ako kapag nawalay
ako sa kanya.

Ilang minuto kaming natahimik bago ako muling nagtanong sa kanya.

"Paano namatay ang lola mo Zen?"

"Damn curse baby.." isang sumpa na naman? Ilang bampira pa ang mabibiktima sa mga
sumpang ito?

"What kind of curse?" muling tanong ko.

"She can't love a vampire baby. Sa sandaling magkaroon sila ng anak ng isang
bampira at tumuntong ito sa ikalabing walong taong gulang nito, mamamatay ang aming
lola

sa isang pagkalunod na siyang imposibleng mangyari dahil isa siyang diwata ng

karagatan.." that was cruel. Sinong mga nilalang ang makakagawa ng ganito sa
kanilang kapwa? Hindi ba nila kayang hindi gumawa ng masama?

"Pero itinago ito ng aming lola kay lolo. Ipinagpatuloy niya ang pagbubuntis at
pinalaki nito nang mabuti ang kanilang anak, that was our real grandfather. Ang ama
ng aming amang hari..."naiintindihan ko ito. Ang bampirang nagkasal sa amin ay ang
lolo sa tuhod ni Zen, kung ganoon nasaan ang totoo niyang lolo? Damn, nakakalito
talaga ang family tree ng mga Gazellian.

"At nang sumapit ang ikalabing walong taong gulang ng aming totoong lolo, my great
grandmother died. Huli na nang malaman ng lolo kong pirata ang sumpa.." napakagat
labi na lang ako dito.

"Dito pinagpasyahan ni lolo na ibigay na ang buhay niya sa asul na apoy. At dahil
magkaiba ang lugar kung saan nagpupunta ang mga kaluluwa ng mga bampira at diwata,
pinili ni lolo na ikulong ang kanyang kaluluwa sa barko kung saan malapit ang
karagatan, sa lugar kung saan malapit ang alaala ng aking lola.." agad kong pinahid
ang sulok ng aking mga mata nang maramdamang may pilit nang umaalpas na luha dito.
"That was painful Zen.." mahinang sabi ko.

"Yes, damn painful baby..." magsasalita na sana ako nang walang lumabas na kahit
anong salita mula sa bibig ko.

I am so speechless, I thought vampire love is unbeatable. Pero bakit ganito na lang

lagi ang naririnig ko? From Danna's love

to the king, ang paghihiwalay ng lolo at lola ko, ang sawing reyna ng Parsua
Sartorias at maging ang piratang nagkasal sa amin.

Why all I can see are painful lovestory?

"Kailanman ay hindi naging magandang ideya ang magmahal ng ibang lahi Claret, there
are always conflicts and differences. Paghihiwalay lang ang kahahantungan nito.."
napadiin ang pagkakahawak ko sa kanyang kamay.

"Kaya ba ayaw niyo sa itinakdang lalaki para kay Lily?" narinig kong napabuntong
hininga si Zen.
"Let's not talk about it Claret.." seryosong sabi niya sa akin. Pinili ko na lamang
hindi na muling magsalita tungkol dito, ayokong magtalo kami ni Zen sa araw ng
aming kasal.

"But how about that curse? Sinong may kagagawan nito? Mga mangkukulam?" muling
tanong ko. Buhay na ba ang mga kalabang mangkukulam noon?

"My great grandmother's sister. Let's stop talking about this baby.." gusto ko pa
sanang magtanong pero mukhang ayaw na ni Zen pag usapan ito.

"Talaga pa lang isang sumpa ang pinakamahigpit na kalaban sa mundong ito" nasabi ko
na lamang.

Mabilis dinala ni Zen ang aking kanang kamay sa kanyang mga labi.

"Hindi na kailanman matatakot sa sumpa ang buong emperyo ng Parsua Claret. It was
all because of you, it was all because of your power baby. You can protect everyone
baby not just yourself, not just me but also my family and this whole empire. Wala
nang muling mabibiktima ng kamuhi muhing sumpa dahil ibinigay ka

na ng salamin para putulin ito.." lalo akong natahimik sa sinabi ni Zen.

"Walang kahit anong kapangyarihan sa mundong ito ang mas hihigit sa kapangyarihang
may'roon ka Claret..." napakagat labi na lang ako habang nakikinig sa kanya.

May hindi nalalaman ang aking prinsipe, ang kapangyarihang meron ako ay kailanman
ay hindi ako kayang protektahan. Yes, I can protect him, his family and his whole
empire. But my own power can never protect myself.

Mukhang naiintindihan ko na kung bakit gusto kong malaman ang nangyari sa

pagmamahalan ng kanyang lolo at lola. Ito rin ba ang naramdaman ng diwata noon?
Ayaw niyang gawing komplikado pa ang lahat. Kaya ba pinili niya na lamang ilihim
ang sumpang may'roon siya?

Hahayaan ko bang mag isip si Zen nang lubusan kapag nalaman niyang kahit anong
sumpa na dumapo sa akin ay hindi ko kayang alisin sa aking sarili? O gagayanin ko
na lamang ang ginawa ng diwata at sarilinin na lamang ito?

Huminga ako nang malalim bago nagsalita.

"Malaki rin ang pasasalamat ko at ang kapangyarihang ito ang ibinigay sa akin ng
asul na apoy..." mapait akong ngumiti nang sabihin ko ito.

Mukhang katulad rin ako ng diwata, ang tanging kaya kong gawin ay maglihim sa
lalaking mahal ko.

Muli kaming natahimik dalawa pero hindi rin nakatiis si Zen at muli itong
nagsalita.

"Are we going to just sit here all day Claret? Talking and talking?" kumunot ang
noo ko sa sinabi niya.
"Nanunuod tayo ng sayaw ng mga diwata Zen.." narinig ko siyang mahinang

nagmura sa sinabi ko.

Tanging kami lamang ni Zen ang bampira sa maliit na islang ito at iniwanan lamang
kami ng kanyang lolo ng isang maliit na bangka na siyang gagamitin namin pabalik.
Ni hindi ko alam kung anong pangalan ng islang ito.

"Claret, may sinabi pa sa akin si Casper. Anong ginagawa ng mga tao pagkatapos ng
kanilang kasal? Nanunuod lang ng sayawan?" matabang na tanong niya sa akin.
Napangisi na lang ako sa gusto niyang mangyari, akala ko nakalimutan na niya.

"Kumakain kami ng masasarap na pagkain Zen.." kagat labing sagot ko para pigilan
ang pagtawa ko.

"Then?" mabilis na sabi niya.

"Nagbibigay ng regalo ang mga bisita.." sagot ko sa kanya.

"Shit, then?" nagsisimula na siyang mairita. Damn, my prince is so funny.

"Nagsasalita ang bagong kasal para magpasalamat sa mga bisita.." sagot ko muli sa
kanya. Narinig ko na naman ang pagmumura niya.

"Then?" pikon na siya.

"Matutulog na kasi pagod na sa kasal.."

"What the hell Claret?!" dito na ako napalakas sa pagtawa. Pikon na pikon na ang
prinsipe ng nyebe.

"What? Sinasagot ko lang ang mga tanong mo mahal na prinsipe.." sagot ko sa kanya.
Bahagya ko pang pinaglandas ang aking mga daliri sa kanyang pisngi.
"Claret baby. Alam kong alam mo ang gusto ko, your vow baby...your vow " malambing

na sabi ni Zen na nagsisimula nang magpaulan ng halik sa aking mga leeg.

"What?" natatawang sabi ko. Nagsisimula na ang prinsipe ng nyebe.

"That honeymoon baby.." nagkunwari akong nakakunot ang noo na parang hindi ko alam
ang salitang sinasabi niya.

"Honeymoon? What is that Zen?" pagsisinungaling ko.

"Fuck! I'll teach you!" iritadong sabi niya. Nawala agad 'yong paglalambing niya,
pikon na talaga ang prinsipe ng nyebe.

Naramdaman ko na lang na mabilis akong binuhat ni Zen at tumakbo siya nang

napakabilis papasok sa kagubatan ng isla. Saan ako dadalhin ng bampirang ito?

Pabilis na nang pabilis ang pagtakbo ni Zen na halos nakailang beses pa siyang
tumalon nang napakataas dahil sa nagtataasang mga bato at lupa.
"Where are we going Zen?" tanong ko sa kanya habang mahigpit akong nakayakap sa
leeg niya. Wala pa rin siyang tigil sa pagtakbo at hindi man lang siya nag abalang
sagutin ang katanungan ko.

Nang tumigil si Zen sa pagtakbo ay namangha na lamang ako sa aking nakikita. Isang
napakalaking puno na may maliliit na dahong kulay puti na kasalukuyang nagpapatakan
at nililipad ng banayad na hanging panggabi.

Nakatayo ang puno sa kaunting piraso ng lupa na napapalibutan asul na tubig. It was
like an island with just one big tree.

"Nanggagaling ang malinaw na tubig na ito sa tatlong talon na nasa dulo ng isang
ito" napatango na lang ako sa sinabi ni Zen.

Naramdaman kong muli na naman siyang tumakbo ng

mabilis, akala ko ay pupunta kami sa tatlong talon na sinasabi niya pero nang
imulat ko ang aking mga mata ay nasa ilalim na kami ng paanan ng napakagandang
puno.

Akala ko noon ay tanging mga puting nyebe lamang ang magandang bagay na maaari kong
makitang pumapatak. Hindi ko akalaing mapapatingala na lang ako sa paghanga dahil
sa mga maliit na puting dahong ito.

I even noticed a big hollow on this tree. Ano kayang nasa loob ng napakalaking
butas nito? Sobrang dilim at wala akong makita. Maaari kaya kaming pumasok?

Ibinaba na ako ni Zen mula sa kanyang pagkakabuhat.

"Anong pangalan ng punong ito Zen?" tanong ko na lamang sa kanya. Napapikit na lang
ako nang may dahong pumatak sa aking ilong.

"Fremont Armastus" maiksing sagot sa akin ni Zen.

"Dapat ay may ganitong puno rin sa harap ng palasyo Zen. It's so beautiful Zen.."
nasabi ko na lamang habang pinapagmasdan ang pagpatak ng mga dahon nito.

"Yes baby.. beautiful. Damn..beautiful..." pakinig kong marahang sabi ni Zen. Nang
lumingon ako sa kanya ay nalaman kong sa akin siya nakatingin, mga namumula niyang
mga matang mariing nakatitig sa akin.

"I can't take this anymore baby.." nanlaki ang mga mata ko nang sirain ni Zen ang
puti niyang damit at basta niya na lamang ito itinapon sa tubig.

Sa bilis nang pangyayari ay nagtagpuan ko na lamang ang sariling nakikipagpalitan

ng maiinit na halik sa kanya habang buhat buhat ako sa aking mga binting
nakapulupot sa kanyang bewang.

Hindi din nagtagal ay unti unting kong nararamdaman ang pagkawala ng aking mga
kasuotan.
"Zen.." habol ko ang aking hininga nang pakawalan niya ang aking mga labi.

"Keep kissing me baby.." magsasalita pa sana ako nang muli niyang angkinin ang
aking mga labi. Nagsisimula nang humakbang si Zen sa loob ng napakalaking butas ng
puno na punong puno ng kadiliman. Hindi man lang binibigyan ni Zen nang
pagkakataong mag isa ang aking mga labi. Ang mapupusok at nakakalunod na halik ng
aking mahal na prinsipe.

Kasabay nang pagkagat ng kanyang mga pangil sa aking leeg ay ang tuluyang paglamon
ng kadiliman sa aming mga katawan.

--

VentreCanard

=================

Chapter 67

SPG!
Chapter 67

Wala nang tigil sa paghataw ang malakas na pagtibok ng aking dibdib. Halos hindi ko
na ito maturuan sa kanyang dapat gawin, ang malalakas na pagtibok ng aking puso ay
tanging sumusunod na lamang sa bawat paglapat ng labi ng mahal na prinsipe sa aking
katawan.

Ang prinsipe ng nyebe na may apoy din itinatago, apoy na tanging katawan ko lamang
ang tinutupok. Apoy na tanging ako lamang ang may karapatang makaramdam.

Tanging naririnig ko na lamang ay ang mabibigat kong paghinga at ang

nakakapanlambot na pagtawag ng aking prinsipe sa aking pangalan. Pangalan kong
hindi ko akalaing magiging isang napakagandang musika sa aking pandinig.

Walang tigil ang aming mga labi sa pagpapalitan ng mga halik habang marahang
naglalakad si Zen sa loob kadiliman. Palalim na nang palalim ang kanyang mga
paghalik, mapusok at mapang angkin. Hindi ko mapigilang mapasabunot sa kanya nang
kagatin niya ang aking pang ibabang labi.

"Claret.."

Nangyayari na ang bagay na pinakahihintay naming dalawa. Ang bagay na hindi lamang
mga labi, pangil at dugo ang mag iisa sa pagitan naming dalawa. My heart, body and
soul are aching for this day to happen. Buong pagkatao ko ay gusto nang
mapasailalim sa minamahal kong prinsipe.

I want to feel the whole him, not because I have reasons or damn motives but
because I want to be fully enslaved by him.

Naramdaman kong tumigil si Zen sa paglalakad. Nang kumalas ang mga labi ko sa kanya
ay pinilit kong pagmasdan ang buong kapaligiran. Wala akong makita at tanging

mga namumulang mga mata lamang namin ni Zen ang nagliliwanag sa lugar na ito.
"Zen, I can only see your eyes.." mahinang sabi ko habang nagsisimula na siyang
muling halikan ang balikat ko. Nanatili akong buhat niya habang nakapulupot ang
aking mga binti sa kanyang bewang.

"Just wait baby..." magsasalita pa sana ako nang muli niyang angkinin ang aking mga
labi.

Ipipikit ko na sanang muli ang aking mga mata nang unti unting magliwanag ang buong
kapaligiran at sa pagliwanag nito ay hindi ko lubos akalaing nasa loob pa rin kami
ng paanan ng isang puno. What is this wonderful place?

Pabilog pa rin ang hugis ng lugar kagaya ng katawan ng isang puno, may paikot na
maliliit na baitang ito na siyang pinaglalagyan ng mga kandilang may malamlam na
sindi ng apoy. Hindi ko mapigilang hindi mapangiti. This place is so romantic,
bagay na ipinagkait sa amin ni Zen nang una kaming nagkita.

Nang tuluyan nang nabuhay ang lahat ng kandila hanggang sa pinakamataas na baitang
ay mas napagmasdan ko ang kinalalagyan namin ni Zen, sa halip na lupa ang
tinatapakan ngayon ni Zen ay mga dayame ang nagsabog sa buong paligid. Pero ang
lubos na ikinamangha ko ay ang sentro ng lugar na ito, sa gitna nang mga kandilang
nagbibigay liwanag at sa mga dayameng nagsabog sa buong kapaligiran ay isang bukal
ng dugo.

Ibinaba na ako ni Zen mula sa kanyang pagkakabuhat at hinayaan niya akong mamangha
sa misteryo ng lugar na ito.

"Zen, what is this place? Nasa loob pa ba tayo ng ilalim ng puno?" hindi
makapaniwalang tanong ko. Papaano

nagkasya ang napakalawak na lugar na ito sa paanan ng isang puno.

"Only royal bloods can enter and see this place Claret.." sagot sa akin ni Zen.
Yumakap siya sa aking likuran habang panay ang paghalik sa aking leeg at balikat.
"But I am not a royal blood Zen..." mahinang sagot ko sa kanya habang nagsisimula
nang gumapang ang kanyang mga kamay sa sensitibong parte ng aking katawan. Hindi ko
mapigilang hindi mapakagat labi nang tuluyan nang damhin ng kanyang mga kamay ang
aking dibdib.

"But you are mated to one baby.." I closed my eyes when he teasingly caresses the
tip of his fangs on my skin.

"Zen.." marahan kong itinataas ang aking mga braso para isampay sa kanyang mga
batok. Halos tumingkayad na ako para lamang muling maglapat ang aming mga labi.

Our kisses with fire, passion, love and hunger. His kisses are too powerful that
can turn me into madness, every move of his lips, every twist of his tongue and
every suck of his mouth can make my body tremble from intense pleasure.

Habol namin ang aming paghinga nang maghiwalay ang aming mga labi. Nananatiling
nagniningas ang aming mga mata habang mariin naming hindi inaalis ang pagtitig sa
isa't isa.

"Zen.." kusang umawang ang mga labi ni Zen nang maglaro ang aking mga daliri sa
dulo ng kanyang mga pangil. Pero napahugot na lang ako muli nang malalim na
paghinga nang hulihin niya ang kamay ko at isa isa niyang hinalikan ang bawat parte
ng aking mga daliri.

"Zen.." halos mahirapan na akong tawagin

ang pangalan niya nang lalo niyang idiin ang kanyang sarili sa akin. He's damn
turned on.
"Claret, are you sure with this? You won't be able to stop me baby, just tell me if
you're not sure about this. As long as I can still control myself..." nahihirapang
sabi niya habang nakalapat na ang noo namin sa isa't isa.

"Stop me baby, dahil kapag umabot na tayo sa kalagitnaan hindi ko na kaya pang
tumigil Claret kahit ano pang pagpupumiglas mo . I will definitely rap--.." hindi
ko na siya pinatapos sa sasabihin niya. Umangat ang mga kamay ko mula sa mga batok
niya papunta sa kanyang mga pisngi at marahan akong umiling sa kanya.

"I am all yours Prince Zen, all of me is yours. Gawin mo ang gusto mong gawin mahal
na prinsipe, simula nang kagatin mo ako hindi lang puso ko ang inagaw mo Zen maging
ang bawat parte ng aking katawan ay tanging ikaw na lamang ang sinusunod. Tuluyan
mo na akong angkinin mahal na prinsipe.." nang sabihin ko ito ay lalong nagningas
ang kanyang mga mata. Agad niya akong binuhat at nagsimula na siyang maglakad
papunta sa bukal na dugo.

"Do you want to know the vampire wedding baby?" marahan akong tumango sa kanya.

"It is just a blood bath baby. Kasal na ang dalawang bampira kung mag iisa sila sa
dugong may basbas ng asul na apoy.. " napanganga na lang ako sa sinabi niya. Ibig
sabihin ay 'honeymoon' na pala agad sa mga bampira?

"So we're going to have a vampire wedding Zen?" tanong ko.

"No, walang basbas ng asul na apoy ang dugong ito. We'll

just do our little practice baby..." tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zen. Noong
una ay pinatikim ko lamang daw siya, ngayon naman ay may nalalaman pa siyang
'practice' ano pa ang gagawin niya kung tunay na?

Hindi ko na nahabol ang bilis ni Zen, nakita ko na lamang siyang nasa dulo ng bukal
ng dugo at kasalukuyan kaming magkalayong magkaharapan.

Nakahantad ang napakagandang katawan ng aking prinsipe sa aking harapan, ang dibdib
niyang hindi nakakasawang haplusin, ang mga bisig niyang ilang beses nang tumunaw
sa akin. Those abs and his fucking v line.

Ngayon ko pinagsisihan na hindi ko nagawang tanggalin ang kanyang pang ibabang

kasuotan. Samantalang ako ay tanging manipis na puting kamison na lamang ang
natitira sa aking katawan. Kahit panloob ay wala na dahil ito ang unang tinanggal
ni Zen bago kami makapasok sa lugar na ito.

Nanatili kaming nakatayong dalawa habang magkatitig sa isa't isa. Muli akong
sumulyap sa bukal na dugo, hindi ko mapigilang hindi mapangiti. Sa gitna nang bukal
na ito kami mag iisa.

"Nakikilala mo ba ako babae? Saang emperyo ka nanggaling?" tanong sa akin ni Zen na

lalong nakapagpangiti sa akin. Ito ang tanong niya sa akin noon nang una kaming
nagkita. Mukhang hindi lang ako ang nakakatanda ng mga salitang ginamit namin sa
una naming pagkikita.

"Isang napakakisig na bampira na nagmamay ari sa akin. Tama ba ang nalalaman ko

mahal na prinsipe?" nakita kong ngumisi si Zen sa sagot ko. Nagsimula na siyang
bumaba sa bukal na dugo.

Habang marahan nang lumulubog ang kanyang katawan sa dugo, bigla na lamang

akong nakaramdam ng pag iinit sa aking lalamunan. His body with this blood bath is
an exquisite scenery. Pagtitig pa lang sa katawan ni Zen ay talagang nakakapanghina
na.

Hahakbang na sana ako para ilubog ang aking sarili sa dugo nang makitang nasa
paanan ko na siya. Mabilis akong lumuhod at inihawak ko ang aking mga kamay sa
kanyang balikat. Ipinikit kong muli ang aking mga mata nang maglapat ang aming mga
labi, nakatubog na si Zen sa bukal habang ako ay nananatili pa rin sa itaas.

Pakiramdam ko ay mamamantal na ang labi ko sa paraan ng paghalik ni Zen, habang

tumatagal ay lalong dumidiin at nagiging agressibo ang mga halik niya. Lalong
lumalalim at tumitindi na parang anumang oras ay may aagaw sa akin.
"Zen.." tuluyan na akong hinila ni Zen sa bukal ng dugo. Nakasampay ang aking mga
kamay sa kanyang batok habang pinapaulanan niya ng halik ang aking mga mata, ilong,
labi at pisngi.

"Zen.." naramdaman kong sumandal na ako sa hangganan ng bukal. Kalahati pa lamang

ng katawan ko ang nababasa ng dugo.

"I love you Claret.." mabilis siyang humalik sa aking mga labi.

Marahan siyang dumistansya na siyang pinagtaka ko, napansin kong sumasalok ng dugo
ang dalawang kamay ng aking prinsipe. At napaawang na lang ang aking mga labi nang
dahan dahan niyang pinaglandas ang dugo sa aking manipis na kamison na siyang
tuluyang nakapagpabakat sa aking nagtataas babang dibdib.

"You're so beautiful Claret..with dress or without..oh damn, I'm so inlove with you
my Cordelia.." I bit my lower lip when he claimed

my right breast using his lips, sucking and biting with my wet clothes still on.

"Zen.." halos sabunutan ko na siya nang ganito rin ang gawin niya sa aking kabilang
dibdib. Hindi man ako tuluyang hubad ay ramdam na ramdam ko pa rin ang init ng mga
labi niya.

Hindi na ako nagulat nang sirain niya na nang tuluyan ang aking kasuotan.

"Touch me Claret..." tinanggal ni Zen ang pagkakasabunot ko sa kanya at dinala niya

ang aking mga kamay sa kanyang likuran. Muli niya akong binuhat at siya na mismo
ang nagpulupot ng aking binti sa kanyang mga bewang.
Hindi ko mapigilang hindi mapaungol nang paglandasin niya ang kanyang napakatangos
na ilong sa gitna ng aking mga dibdib. At tuluyan na akong nabaliw nang maramdaman
ko na ang init ng mga labi niya sa aking mga diibdib. His other hand is now busy
going down. Lalong bumibilis ang aking paghinga.

"Claret..." muling lumipat ang kanyang labi sa aking kabilang dibdib. He's like a
hungry baby needing for a whole day breastfeeding. Hindi siya nananawa sa
pagpapalipat lipat dito.

I followed him. Mas pilit kong idikit ang sarili ko sa kanya, giving him a full
satisfaction.

"Zen!"naisigaw na ko lang ang pangalan niya nang maramdaman ko ang kamay niya sa
pinakasensitibong parte ng aking katawan.

"Bite me first Claret, ayokong mawawalan ka nang malay sa susunod nating gagawin.."
mabilis akong kinabig ni Zen papunta sa kanyang leeg. Naglabasan na ang aking mga
pangil at agad ko nang ibinaon ito sa kanyang leeg.

"Claret.."

habang hinahayaan niya akong uminom ng kanyang dugo, abala naman ang kanyang mga
kamay sa paglalakbay sa iba't ibang parte ng aking katawan. Making me shivers again
and again.

"Claret.." panay ang pagtawag sa akin ni Zen habang pinaglalandas ko ang aking dila
sa mga nakakawalang dugo sa kanyang leeg. Alam ko ang ginagawang ito ni Zen, pinag
iipon niya ako ng lakas. Damn.
Nang makainom na ako nang sapat na dugo ay nagulat na lang ako nang buhatin ako ni
Zen at mabilis kaming umahon sa bukal na dugo.

"I thought.." tinakpan ni Zen ang aking mga labi at dahan dahan niya akong inihiga
sa mga dayami.

"Ayokong mahirapan ka sa una natin Claret, we can always do that bloodbath love
making but not to our first baby. I want to see your whole body laying down baby.."
napapikit na lang ako nang halikan ni Zen ang aking noo. Dahan dahan niyang
ikinalat ang aking mahabang buhok sa mga dayaming hinihigaan ko.

"But first let me wipe all the blood on your body Claret..." muli siyang humalik sa
aking mga labi bago siya bumaba sa aking mga paa.

"Zen.." tawag ko sa pangalan niya. Halos hindi ko na kayang pagdaupin pa ang aking
mga labi habang nararamdaman ang paglalandas ng kanyang mainit na labi sa aking
balat. He's licking my every skin.

Hindi ko mapigilan maggagalaw ang aking mga binti habang nagsisimula na siyang
tumaas. Sinsigurado niyang walang kahit anong dugo ang matitira sa aking katawan.
Nagawa pa niyang itaas ang aking mga binti para maging likuran nito ay madaanan ng
kanyang

mga labi.

"Zen.." hindi niya ako pinansin at sinadya pa yata niyang mas paglaruin ang kanyang
dila sa aking balat.
Halos umangat ako sa aking pagkakahiga nang lalo na siyang tumataas. Hinahalikan
niya na ang magkabilang binti ko at tuluyan na akong napaungol nang kumagat siya
dito.

"Zen..." napahawak na lang ako sa mga dayami habang panay ang pag inom niya sa
aking dugo. Hindi na ako mapakali habang gumagapang ang kanyang daliri mula sa
aking pusod na unti unting bumababa.

"Let me taste your other half baby..." nanlaki ang mga mata ko nang ilagay niya ang
dalawang binti ko sa likuran niya.

"What are you doing Zen?!" malakas na sabi ko. Sa halip na pansinin ako ay mabilis
niyang ipinulupot ang kanyang mga braso sa aking mga hita.

"Tasting you baby..." tuluyan nang nawala sa huwisyo ang aking katawan nang lumapat
na ang kanyang labi. Fuck Zen!

He's kissing me gently at first. Habang abala ang kanyang mga kamay sa aking mga
dibdib.Pero pakiramdam ko ay nagsimula nang kumbulsyunin ang aking buong katawan
nang maramdaman ko ang init ng kanyang dila. Damn, slowly licking and entering me.

"Ahh..Zen.." para na akong baliw na walang tigil sa pag ungol habang hindi ko na
maintindihan kung saan ko ilalagay ang aking mga kamay.
"Zen..."

"Oh my god Zen!" wala na akong nagawa kundi isigaw ang pangalan niya. His good
tongue is now pushing in and out of me. Panay ang pag angat ng katawan ko dahil sa
ginagawa niyang ito.

I can't help but to caress my feet on his back.

"Ahh.. Zen...." papaling paling na ang ulo ko sa ginagawa niya. My god! I can't
breathe.

"Zen.." hinihingal na ako sa ginagawa niya at pakiramdam ko ay literal na nag aapoy

ang aking mga balat. Nang tumigil siya at tumaas para magtama ang aming mga mata ay
mabilis kong hinampas ang kanyang dibdib. Tinawanan niya lang ako bago niya muling
angkinin ang aking mga labi. Isang napakahabang halikan muli ang nangyari sa amin
bago niya ako pinakawalan.

"You need to meet your friend Claret.." hindi na ako nakaangal nang ibaba ni Zen
ang aking kamay at halos matulala na lang ako sa pulang mata niya nang
maramdamdaman ko ang aking nahawakan.

"My god! Vampire size it is Zen.." nangangatal ang kamay ko dito. Gusto ko man
alisin ay pinigilan ito ng kamay ni Zen.
"That's why you need both hands baby.." muling hinagip ni Zen ang isa ko pang
kamay.

"Move your hands baby. I will love it.." hinalikang muli ni Zen ang aking mga labi.
Dahil gusto kong hindi lamang ako ang masiyahan sa unang gabi namin, I did tried to
move my hands. Moving up and down on his.

"Oh fuck..baby..." muli akong nilunod ni Zen sa kanyang mga halik habang walang
tigil ang kamay ko sa pagtaas baba nito.

"Claret..." siya na mismo ang nagtanggal ng mga kamay ko sa kanya. Mabilis niyang
itinaas ang aking mga kamay sa aking ulunan.

"Look at me baby. I'll try to be gentle.." tumango na lang ako sa kanya. Bumaba ang
isang kamay niya at unti unti nang umawang ang mga labi namin nang maramdaman namin
ang isa't isa.

"Zen.."

"I love you Claret..." masuyong bulong niya sa akin hanggang sa tuluyan na kaming
maging isa.
Nanatili siyang hindi gumagalaw habang pinapaliguan ako ng halik sa aking mukha,
ilang beses niya rin pinunasan ang pawis ko. He's damn big, damn big. Halos maluha
na lang ako sa kirot na nararamdaman ko, ganito pala ito parang hinahati ka sa
gitna. Hinalikan ni Zen ang aking luha at masuyo niya akong pinakatitigan.

"I am fine Zen, please.." inangat ko ang aking sarili para muli siyang halikan.

"I'll move with you baby..." bulong ko sa kanya na may kasamang paghalik sa kanyang
tenga.

"I love you Cordelia Amor..." pinagsalikop niya ang mga kamay namin sa isa't isa at
muling naglapat ang aming mga labi. Nagsimula na siyang gumalaw na pilit kong
sinusundan.

"I love you too Zen Lancelot..." tiniis ko ang kirot hanggang sa mapalitan na ito
nang kakaibang ligaya.

"I love you more Claret..."nang sabihin niya ito ay lalong bumilis ang aming
paggalaw. Walang tigil na pagtawag sa aming mga pangalan, ungol, halikan at walang
katapusang haplos sa aming mga katawan.

Hindi iniwan ni Zen ang aking katawan hanggang sa abutin namin ang sukdulan.

Our first was not on bed or in front of the mirror afterall. My different
experiences with Zen were always unique and damn wonderful.
Nalaman kong hindi lang pala pangnganganak ang maaaring mangyari sa isang sabsaban.

Dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin lubos akalaing sa ibabaw ng sabsabang

dayami nawala ang pakabirhen ko.

--

VentreCanard

=================

Chapter 68

Chapter 68

Kasalukuyan pa rin kaming nakahiga ni Zen sa mga dayami. Nanatili akong nasa bisig
niya habang marahan niyang hinahaplos haplos ang aking mahabang buhok.

We're still naked and lovingly enjoying each other's warm body. Nakapatong ang
aking kanang kamay sa kanyang dibdib na dinadama ang bawat pagtibok ng kanyang
puso.

How I love the snow prince's heartbeat.

Parang kailan lang ay ilag na ilag ako sa mga lalaki, hindi ako maaaring matitigan,
mahawakan o kahit matawag man lang ang aking pangalan. Ilang taon akong
pinakaingatan ng aking lola mula sa mga lalaki sa mundo ng mga tao para mapanatili
ang aking pagiging birhen na siyang malaking pinagpapasalamat ko.
My every first should be for him, my first dance, my first kiss, my first love and
even my first heartache. But he's not just my first, I want him to be my second, my
third, my fourth and until to my last.

My virginity is only for him, only for the Second Prince, only for the Snow Prince.
At kailanman ay hindi ko pagsisihan ang nangyaring ito sa amin. Noong nasa mundo pa
ako ng mga tao ay pinagtatakhan ko pa kung ano ang pakiramdam nang mahalikan, pero
ngayong nasa mundo na ako ng mga bampira hindi lang halik ang sinagot nito.

Malamlam pa rin ang ilaw sa buong kapaligiran dahil sa maliliit na kandilang

nakapalibot sa loob ng ilalim ng puno. Marahan kong inalis ang kamay ko sa dibdib
ni Zen at dahan dahan ko itong itinaas para maglaro ng aking anino.

"Look at this Zen, what do you think is this?" sinimulan

ko nang laruin ang aking anino. Ito ang natutunan ko kay lola noong bata pa ako,
ginagawa namin ito bago kami matulog na siyang nakasanayan ko na hanggang paglaki
ko. Gumagawa ako ng kuneho mula sa anino ng aking kamay.

"It's a rabbit.." mahinang sabi ni Zen habang hindi pa rin siya tumitigil sa
paghaplos sa aking buhok.

"How about this?" ngayon naman ay kangaroo ang ginawa ko sa anino ng aking kamay.
Mayroon naman sigurong ganito dito?
"It's a kangaroo baby.." naramdaman kong hinalikan niya ang ibabaw ng ulo ko.

"Ang galing ko hindi ba? I have talents in shadow arts Zen.." ngising sabi ko sa
kanya. Pero napanguso na lang ako nang makitang hindi siya nakatingin sa anino ng
mga kamay ko kundi sa akin.

"Yes, you're so beautiful Claret.." halos mapanganga na lang ako sa naging sagot ng
prinsipe ng nyebe. Bakit ang layo ng sagot niya sa sinabi ko?

Napakagat labi na lang ako nang makitang sa akin lang siya nakatitig sa kanyang
namumulang mga mata. God! Zen Lancelot Gazellian.

"Zen, pagod pa ako.." inirapan ko siya nang sabihin ko ito. Nakita kong ngumisi
siya at unti unting nagkulay itim ang kanyang mga mata.

"Akala ko nakapagpahinga ka na.." mahinang bulong niya na parang batang inagawan ng

candy.
"Wala pang kalahating oras nang tumigil tayo Zen! Oh my god, anong pahinga pa ang
ibibigay mo sa akin?" ngumisi lang siya sa akin na parang walang

naririnig sa mga sinasabi ko.

Muli na namang umikot ang aking mga mata nang maramdaman ko ang kanyang kamay.

"Behave Zen, sa kabilang taon na ang sunod nito" seryosong sabi ko na

nakapagpatigil sa kamay niyang gumagapang sa aking mga hita.

"I am behave baby.." mabilis niyang tinanggal ang kamay niya sa hita ko at muli
niya na lang itong inilagay sa kanyang ulunan.

"Behave?" sarkastikong tanong ko sa kanya.

"I am just massaging you Claret.." ngising sagot niya sa akin. 'Massaging' sa huli
kong pagkakatanda, muntik na ring may mangyari sa amin nang maging masahista niya
ako noon. In was in front of the mirror.
"Why don't you try your shadow Zen? Marunong ka bang gumawa ng kahit ano sa anino
mo? I can teach you.." ngiting sabi ko sa kanya.

"I know some shadow form Claret.." itinaas na rin ni Zen ang kanyang kaliwang kamay
para maglaro ng kanyang anino. Nang makita ko ang aninong ginagawa niya ay mabilis
pumasok sa isipan ko ang sagot dito.

"It's a goose.." sagot ko.

"No baby.." nangunot ang noo ko. Ano pa 'yan? Mas mahaba ang leeg ng mga gansa
kaysa sa bibe. It can't be a duck.

"Ostrich?" tanong ko muli.

"No baby..." pinakatitigan ko ang aninong ginagawa ni Zen. Ano ito?

"Duck?" imposibleng bibe.

"No.." mabilis na sagot ni Zen.

/>

"What about a swan?" umiling muli si Zen sa akin. Ano pa ito kung ganoon? Muli ko
itong pinagmasdan ng isang minuto pero wala na akong ibang maisip.

"It's a goose Zen, wala nang kakaiba diyan sa aninong ginagawa mo" nakita kong
ngumisi si Zen sa sinabi ko.

"It's a vampire baby.." napairap na lang ako sa kanya. Kailan pa naging hugis gansa
ang bampira?
"Nagkakalokohan na pala tayo dito Zen.." naiiling na sabi ko.

"No, it is really a vampire Claret. A vampire pretending to be a goose.." hindi ko

mapigilang hindi mapangisi sa paliwanag sa akin ni Zen. Napakatalino talaga ng
prinsipe ng nyebe, bakit hindi ko nga naisip na bampira ito na nagpapanggap na
gansa? Napakagaling.

"And you know what is his favorite thing to do baby? He loves pecking girl's
neck.." sinimulan ni Zen ilapat sa leeg ko ang tuka ng gansa. Hindi ko mapigilang
hindi mapatawa sa ginagawa niya. Damn this snow prince, ang dami niyang alam.

"Oh, he's a vampire goose then.." natatawang sabi ko habang pinapanuod ang anino ko
na tinutuka ng gansa. Gansa man ang anino, kamay pa rin ni Zen ang tumutuka sa
akin.

"But not just neck baby, he loves every part of girl's body.." nang sabihin niya
ito ay bigla na lang lumakas ang pagtibok ng aking puso. Kulay pula na ang mga mata
ni Zen at alam ko sa sarili kong pula na rin ang kulay ng aking mga mata.
"Every girl's body? That goose is not loyal Zen.." sagot

ko sa kanya. Pinili kong muling panuorin ang anino ng kamay niya na malapit sa
aking leeg.

"He's loyal Claret.." mahinang sabi ni Zen na nakapagpalingon muli sa akin.

"Look at the shadow baby.." hindi na lang ako nagsalita at muli akong tumingin sa
aming anino.

"It was not only her neck, the goose loves her cheeks.." lumapat ang dulo ng mga
daliri ni Zen sa aking pisngi.

"Her nose.." napapikit na lang ako nang lumapat ito sa aking ilong.
"Her forehead.." ngayon naman ay noo ko ang nilapatan ng tuka ng gansa.

"Lastly, the goose transformed into his original form.." nawala ang anino ng kamay
ni Zen at mabilis niya itong napalitan nang sarili niyang mga anino na bahagyang
nakapangibabaw sa akin.

"And her will peck his wife's lips.." napapikit na lang ako nang lumapat ang mga
labi ni Zen sa akin. Kissing me passionately with love, heat and passion. Umangat
nang muli ang aking mga kamay sa kanyang mga batok para mas maglapat ang aming mga
labi.

Matapos ang mahaba naming halikan, naramdaman ko na lang ang paglalandas ng daliri
ni Zen sa aking namumulang labi.

"God, I am addicted to your lips Claret.." ibaba na niya na sanang muli ang kanyang
mga labi sa akin nang harangan ko na ito ng aking mga kamay.

"Zen, magkakagatan na naman tayo. I am still full.." napabuntong hininga siya sa

sinabi ko bago siya muling pabagsak na humiga sa tabi ko.

Mabilis niya akong kinabig sa kanya para gawin ko ulit unan ang kanyang braso at
yakapin ako ng mahigpit.
"We can stay here for weeks or a month? Bumalik na lang tayo sa Sartorias kapag
buntis ka na.." bahagya akong napadistansya sa sinabi niya. Buntis agad?

"What's with that reaction Claret?" kunot noong tanong niya sa akin. Iniwas ko ang
aking mga mata sa kanya.

"Claret.." seryosong tawag niya sa akin.

"It's just that, I am not ready yet? Hindi ko alam Zen. I am still an eighteen year
old girl. Parang napakaaga ko naman yata para magkaanak? Besides you're not the
first prince, hindi ka naman inuobliga agad na magkaanak hindi ba?" nahihirapan
akong tumingin sa mga mata niya. Gusto ko lang sabihin sa kanya ang totoong
saloobin ko.

Oo, noon ay ipinagpipilitan kong mabuntis para makalabas na ang reyna. Pinili ko
ang desisyong 'yon dahil may iba akong dahilan, pero sa pagkakataong ito alam ko sa
sarili kong hindi ko pa gustong pumasok sa buhay ng isang magulang. Pakiramdam ko
ay marami pa akong dapat matutunan.

Naramdaman kong mas humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"Zen.." mahinang tawag ko sa pangalan niya.

"It's okay, kung ano ang gusto ng aking Cordelia ay siyang masusunod. Hindi ko lang
masasabi kung magbubunga ang ginawa natin ngayon. Wala akong ginamit na
proteksyon.." napatitig na lang ako kay Zen.

"Uso ang condom sa mundong ito?" nagtatakang tanong ko.

/>

"Condom?" sagot na tanong ni Zen sa akin.

"Ito 'yong ginagamit ng mga tao para hindi mabuntis ang babae, hindi ba ito nasabi
sa'yo ng mga kapatid mo? I'm sure Caleb and others are using it during their human
world travels.." nakitang kong bahagyang tumango si Zen sa sinabi ko.

"I remembered, it's a rubber. But here we don't need to wear such thing, we just
need to apply a spell 'oil' to our ----" hinawakan ko na ang bibig ni Zen.
"Enough, alam ko na" mabilis kong tinanggal ang kamay ko sa bibig niya nang
maramdaman ko ang dila niya sa palad ko. My god!

"Still in virgin mode baby?" ngising sabi niya sa akin.

"Tigilan mo ako Zen, hanapin mo ang mga damit natin. We can't be naked like this,
papaano kung may makapasok sa punong ito?" sinira na niya ang kamison ko kaya
panloob at ang mismong manipis na saya ko na lamang ang aking masusuoot.

"Later, I'll look for it.." sagot niya sa akin.

"Zen.." kanina pa akong may gustong sabihin sa kanya.

"Yes baby?" huminga ako nang malalim bago ako magsimulang magsalita.
"About my precious virginity, hindi ka ba nagtataka na hindi na ako umangal sa
kabila nang pagtutol ko sa'yo noon?" hindi agad ako narinig ng sagot mula sa kanya
at naghintay pa ako nang ilang minuto.

"Alam kong bibigay ka rin sa akin Claret.." hindi na ako nakaangal nang mabilis
niyang

hinalikan ang gitna ng aking mga dibdib.

"Zen, I am serious. Hindi ka man lang ba nagtataka?" muling tanong ko sa kanya.

"I am not, matagal ko nang alam na hindi totoo ang ipinaalam sa atin ni Dastan"
napatulala na lang ako sa sinabi niya.

"What? How? Sinabi ba niya?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya.

"Noong unang mga araw na malaman kong walang pwedeng mangyari sa atin, halos
mabaliw ako sa kakaisip kung papaano ako maghihintay nang daang taon lalo na at
abot kamay na kita. Mas mahirap maghintay kapag nasa tabi kita Claret pero nang mga
sumunod na araw hindi ko alam kung bakit may bigla akong naalala..." nakatitig lang
ako kay Zen habang pinapakinggan siya.

"Naalala?" bakit niya itinigil?

"I've witnessed Homer and his mate having sex when I was a kid. Her mate was the
first woman from the prophecy during their time.." napanganga na lang ako sa sinabi
ni Zen.

"Nanunuod ka?!" malakas na sigaw ko. Papaano hinayaan ni Zahara at Homer na makita
ng isang bata ang kanilang ginagawa?

"I am not, that was an accident. I'm glad they didn't notice me.." ngising sabi
niya sa akin.
"Bakit hindi mo sa akin sinabi na alam mo na? Bakit hinayaan mong magtalo tayo?"
muling tanong ko sa kanya.

"Hinayaan ko si Dastan sa gusto niyang gawin, I deserved it. Sinusunod ko lang ang
kagustuhan ng kapatid ko. Akala ko noong

una ay gusto ka rin niya, ikaw ang pinapangarap ng bawat lalaking bampira sa
mundong ito Claret. You are not just the girl from the prophecy, you're beautiful,
powerful and kind hearted. At alam kong maging ang isang hari ay mahuhulog sa'yo,
pero nalaman ko na ang lahat ng katotohanan. My brother is still inlove with
Elizabeth and he's doing this whole thing out of revenge.." inilapat ko ang aking
kamay sa kanyang dibdib.

"Atleast, maayos na kayo ngayon.." mahinang sabi ko.

"Yes and I'll support him no matter what happens. He's not just my king but my big
brother.." napakagat labi na lang ako sa sinabi niya.

"Zen, hindi ako makapaniwalang maririnig ko ito mula sa'yo.." ngiting sabi ko sa
kanya.
"Hindi rin ako makapaniwalang masasabi ko ito.." sagot niya sa akin bago niya ako
halikan sa aking noo.

"I love you Prince Zen.."

"I love you m---- there's someone else here..." mabilis na bumangon si Zen. Agad
kong napansin ang lumilipad na tipak ng yelo kung saan nakasabit ang aming mga
damit.

Nagsimula na kaming magbihis dalawa habang pinapakiramdaman ko ang aura ng

bampirang nasa isla ding ito. It is not just one but four.

"Stay here Claret.."

"No! I'll go with you Zen.." madiing sabi ko habang hawak ang kamay niya. Hindi ko
maramdaman ang panganib sa aura ng apat na bampira, pero hindi ko hahayaang umalis
siya mag isa.

Magkahawak kamay kami ni Zen habang lumalabas ng puno at nang tuluyan na kaming
makalabas ay agad nangunot ang noo ko nang makita ang apat na itinakdang babae
noon.

Mabilis silang nakalapit sa akin sa kanilang mga matang naluluha.

"What the hell is happening?" tanong ni Zen na hindi sinagot ng apat.

"Nahuli na siya Claret, nasa Sartorias na si Danna. Susunugin na siya nang buong
kaharian.." napahawak na lang ako sa aking bibig sa aking nangangatal na mga kamay.

Fuck! Bakit hinayaan ko ang sarili kong magsaya gayong may problema pa akong
ganito? Oh, Danna. I am so sorry. Damn.

"We need to go.." madiing sabi ko kay Serena.

"You can't, walang aalis hanggang hindi pa tuluyang napapatay ang babaeng pumatay
sa aking ama.." sabay sabay kaming napalingon sa sinabi ni Zen.

"Zen! She didn't kill your father!" matigas na sagot.

"She did, binibilog lang kayo ng babaeng 'yon dahil alam niyang malalambot ang mga
tao" naramdaman kong nagsisimula nang lumamig ang temperatura at nagkakaroon na
nang yelo sa paligid naming lima.

"What are you doing Zen?" kunot noong tanong ko.

"Don't make me do this, ayokong makipaglaban sa inyo. Don't leave this island, she
deserves to be killed.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 69

Chapter 69
Halos panghinaan ako ng loob nang mapansin ko na nagsisimula na kaming balutin ng
kapangyarihan ni Zen. Talaga ba na seryoso siya sa bagay na ito?

Napakahalaga nang bawat segundong lumilipas sa mga oras na ito dahil kapalit nito
ay ang buhay nang babaeng isinakripsyo ang kanyang sariling kaligtasan para
mapanatili ang kaayusan ng buong kaharian ng Sartorias. Hindi ko masasabing para
lamang talaga ito sa kaharian ang ginawa niyang ito, alam kong isa na rin sa
malaking dahilan niya ay ang pagmamahal niya sa hari na hindi na nito nagawang
suklian nang dumating na ang babaeng totoong nagmamay ari sa kanyang puso.

Humahanga ako sa kanya dahil hindi siya tumigil sa pagmamahal sa hari kahit alam
niyang may mahal na itong iba. Danna's love is the most painful love I ever
witnessed in this world. Mahirap man sabihin, alam kong wala na akong magagawang
tulong sa bagay na ito.

She will be forever his first love but never his eternal love.

Muli akong napatitig kay Zen habang patuloy pa rin ang kanyang yelo sa pagbalot sa
kapaligiran para lamang masigurong walang makakalabas sa amin. Damn, ito na naman
ba kami ni Zen? Ayos na kami kanina, nagkakasundo na kami pero sa isang iglap lang
ay ganito na naman kaming dalawa?

Alam ko sa sarili kong magagawa naming makalabas dahil hindi din biro ang
kapangyarihan ng mga itinakdang babaeng ito pero ang malaking pinuproblema ko ay
ang resulta nito sa amin ni Zen, kakakasal lang namin pero ito na agad ang bumungad
sa aming dalawa.

Nakatitig lang ako

sa kanya na may nanghihinang mga mata, bakit kailangan salungatin na naman niya
ako? Bakit kailangang magkaiba na naman kami ng pananaw? Can't he just listen to me
for the very first time? Can't he just take my side this time?

Wala na akong masasabi pa sa pagmamahal na ibinibigay sa akin ni Zen, his love is

my home, my warmth, my happiness, his undying and eternal love. Pagmamahal pa lang
na nararamdaman ko mula sa kanya ay kumpleto na ang bawat araw ko. Pero ang mga
ganitong sitwasyon ang pinakakinaayawan kong mangyayari sa amin, mga magkakaibang
paniniwala na siyang sisira sa aming dalawa.
I need to hurry. Sa mga oras na ito ay higit akong kailangan ni Danna, walang kahit
sinong bampira sa Sartorias ang makakatulong sa kanya. Nandito man ang reyna na
siyang alam ang lahat, alam ko sa sarili kong hindi pa rin siya handang makita ang
unang babaeng minahal ng kanyang hari. Ako man ay ganito rin ang naramdaman ko kay
Elizabeth nang mga panahong inakala kong siya ang unang babaeng minahal ni Zen.

Kailangan ko nang makabalik sa Sartorias. Bakit nga ba mas inuna ko pang

magpakasaya gayong may ganitong kinakaharap pa ako? Damn. Anong karapatan kong
magpakasaya nang ganito? Hindi ko man lang iniisip ang mga binitawan kong mga
pangako noon kay Danna.

Humarang na sa aking harapan si Serena, Louise, Zahara at Dione. Talaga bang

lalabanan namin si Zen? Am I going to fight with my husband?

"Ayokong gawin ito sa inyong lima, please stay here. Magiging maayos din ang
lahat.." halos magimbal ako sa sinabi ni Zen. Papaano magiging

maayos ang lahat kung mamamatay ang bampirang nagsalba sa buong Parsua Sartorias?

"Zen, please. Ako na ang nakikiusap sa'yo, we can't fight like this again. She's
innocent, she didn't kill your father. At kaya kong patunayan ang mga sinasabi ko,
kaya naming patunayan lima.." madiing sabi ko pero umiiling lang ito sa akin.

"Nagpaliwanag ko na sa'yo ang lahat noon Zen. But you refused to believe me, please
Zen listen to me this time. I am telling you the truth Prince Zen.." nahihirapang
sabi ko.

"How? By Homer's mate? Through her visions? How can I believe on that Claret? She
can manipulate minds, wala akong mapapanghawakan kong nagsasabi kayo nang totoo sa
akin" parang tinusok ang puso ko sa sinabi ni Zen. Anong sinasabi niyang ito sa
akin?

"Then you're telling me that I am lying Zen? Na nagsisinungaling ako sa'yo?"

hahakbang sana siya para makalapit sa akin nang mapansin niyang may nagbabadya ng
mga luha sa aking mga mata. Papaano niya ito nasasabi sa akin nang harapan? Can he
just trust me? Trust us?

Hindi dahil hamak na tao lamang kami hindi agad kapanipaniwala ang mga sinasabi
namin. Dahil ba mga dating tao kami ay kami na lang ang kahulihulihang paniniwalaan
sa mundong ito? Fuck!

Ito ang pinakaayaw ko sa mga bampira, ang tingin nila sa mga tao ay mahihinang
lebel lamang at ang panghawakan ang mga salitang sinasabi namin ay isang
napakahirap na gawain para sa kanila. Pero mukhang may nakakalimutan yata sila,
we're not just ex humans. We're the girls from the prophecy,

not weaklings nor coward.

Hindi lamang kami mga titulo sa mundong ito..

"Claret.." muli pa sana siyang hahakbang papalapit sa akin nang humakbang ako
paatras.
"Aminado ako sa'yo na naglilihim ako, pero kahit kailan ay hindi kita magagawang
pagsinungalingan nang ganitong kabigat lalo na kung tungkol ito sa iyong amang hari
Zen. Why can't you trust me this time? Alam kong mahal mo ako Zen, pero bakit hirap
na hirap kang maniwala sa mga sinasabi ko?" nagsimula na muli siyang maglakad
papalapit, hindi niya inalintana ang mga babaeng nakaharang sa akin.

"Stop Zen, please stop. Naiinis ako sa'yo, please huwag ka nang lumapit" tumalikod
na ako sa kanya. Hindi matanggap ang sinasabi niya, oo at hindi niya sinabi nang
direkta na sinungaling ako pero alam kong ito na rin ang ibig sabihin niya sa mga
sinabi niya.

How could he?

"Claret, I am doing this for you. Mapapahamak kayo kapag napaugnay kayo sa babaeng
ito, she's manipulating your feeling Claret. Pinupunterya niya kayo dahil alam
niyang mahina ang damdamin ng mga tao. Once an evil, always an evil Claret. Please
remember that baby.." paliwanag niya sa akin na hindi ko kayang sang ayunan. Muli
akong humarap sa kanya at sa pagkakataong ito ay lumuluha na ang aking mga mata.

"Kanino siya magsasabi? Sa mga kapwa niyang mga bampira na gusto siyang sunugin
nang buhay dahil sa kasalanang hindi niya ginawa? Kanino mo pa siya gustong tumakbo
Zen? Sa mismong mga kalahi niya na silang magdadala sa sarili

niyang kamatayan? Sa tingin mo sino pa ba ang matatakbuhan niya? Kung kayong

mismong mga kalahi niya ang tumalikod at humusga sa kanya. Alam mo ba ang buong
kwento? Alam mo ba Zen ang puno't dulo? O nabuhay ka lang sa paniniwalang siya ang
pumatay sa hari dahil ito na ang nakamulatan mo? How I hate your laws! How I cursed
vampire laws! Isinusumpa ko ang patakaran ng mundong ito Zen! Isinusumpa ko Zen!"
halos hingalin ako sa mahabang sinabi ko. Hindi niya maintindihan!

Nanatiling nasa pagitan namin ang apat na babae at hindi sila nagtatangkang
makisali sa usapan namin ni Zen. Nakatitig lang sa akin si Zen sa kanyang mga
nakaawang na mga labi, nagulat pa siya? I always hate vampire laws! At kahit kailan
ay hindi ko itatanggi ito.
"Nasasaktan ako Zen, I love you. I love you so much Prince Zen, pero ni minsan
hindi mo ako pinakinggan o intindihin man lang. Nagkikinig ka lamang sa akin kung
gusto mong humalik, kumagat o may mangyari sa atin. Tanging sa paghalik at pagkagat
lamang tayo nagkakasundo mahal na prinsipe, you're damn worshipping the every part
of my body. Pinaparamdam mo sa bawat parte ng katawan ko kung gaano ako kahalaga
sa'yo pero papaano ang mga nalalaman ko? Paano ang mga paniniwala ko? Basura na
lang lahat para sa'yo? Zen, you're making me feel that you only love my body.."
dito ko na isinubsob ang sarili ko sa aking dalawang palad at humgulhol na ko nang
pag iyak.

"What the hell are you talking about Claret? Anong sinasabi mo? I love you so much,
I love the whole you.." naramdaman kong may yumakap sa akin. Hindi ko

pinansin ang yakap niya dahil pinagpatuloy ko ang aking pag iyak.

"Alam mong mahal na mahal kita Claret. Yes, I love your body baby. But I love the
all of you, wala akong pinipili..." sinalubong ko ang kanyang mga mata sa kabila ng
aking pagluha.

"Lahat? Lahat Zen, hindi ko makitang lahat.." dahan dahang pinunasan ng kanyang mga
kamay ang aking mga luha.
"Then tell me Claret, tell me wife. Bakit sa tagal nang panahong nagtatago siya,
bakit ngayon lang siya nagpakita at pilit nagsalita sa kanyang mga istorya? Bakit
ngayong nandito ka? Bakit hindi sa apat na itinakdang babae noon? Why baby? Why
now? Why you?" natigilan ako sa sinabi niya sa akin. Kahit ako ay hindi ko alam ang
isasagot ko dito. Bakit nga ba ako ang napili niya? Kung nagawa siyang paniwalaan
ngayon ng apat na babaeng ito ngayon bakit hindi niya sinubukang humingi ng tulong
noon?

Nang sulyapan ko ang mga itinakdang babae ay kapwa natigilan din at napaisip ang
mga ito.

"Siya ba ang paniniwalaan mo kaysa sa akin Claret? I love you, at alam ko ang
nakakabuti sa'yo. Helping her will harm you baby.." nanatili akong tahimik sa mga
sinasabi niya. Hindi ko maiwasang hindi mapaisip sa mga sinasabi niya, bakit nga ba
hindi siya lumapit noon sa apat na babaeng ito? Why now?

"But Zen, I want to help her. Tinulungan niya ako nang maraming beses.." mahinang
sabi ko.

"Hahayaan ko kayong makalabas sa islang ito kung masasagot nyo ang katanungan ko. I
will join

you to leave this island, just answer my question. Bakit ngayon lang siya nagpakita
sa tagal ng panahon? Bakit kailangan pa niyang tiisin ang lahat nang mga ibinabato
sa kanya nang palasyo kung makakahingi na siya ng tulong sa kanilang apat noon pa
man?" napatitig na lang ako kay Zen. Walang lumalabas na sagot sa utak ko.
"Why you baby? Bakit ikaw Claret? Parepareho lamang kayong mga itinakdang babae,
anong pagkakaiba mo sa kanila? Bakit ang babaeng mahal ko pa ang idinadawit niya sa
problemang ito? Bakit ikaw Claret?" tuluyan na kaming natahimik lima sa sinabi ni
Zen.

Matagal ko na itong itinatanong sa aking sarili, bakit nga ba ako? Bakit ako ang
pinili ng asul na apoy? Bakit ako ang unang itinakdang babaeng dumating dito? Bakit
ako ang napiling kapareha ni Zen? Bakit ako ang kailangang tumapos ng problemang
ito?

Mga limang minuto akong natahimik habang ramdam ko ang pagtitig sa akin ni Zen.
Nanatili siyang nakayakap sa akin na parang ayaw na akong pakawalan, alam kong
hinihintay niya ang aking sagot.

"See? Baby, just stay here. Huwag na kayong makialam pa.." tuluyan na akong
napayuko sa sinabi niya. Naramdaman ko na naman ang nag iinit na sulok ng aking mga
mata. Bakit biglang lumabas ang imahe ni Danna na nakangiti? Bakit lumabas ang
imahe namin ni Danna na magkayakap?

Huminga ako nang malalim bago ko sinalubong ang mata ng aking pinakamamahal na
prinsipe.

"Sa tingin mo ba Zen ay magagawang palabasin ng apat na itinakdang babaeng ito ang
iyong inang reyna? Ako ang hiningan niya ng tulong

dahil alam niyang ako ang may kakayahang makapagpalabas sa reyna sa kanyang
mahiwagang kwarto" mahinang paliwanag ko. Kung hindi man makumbinsi si Zen sa
sinabi kong ito, wala na akong magagawa kundi lumaban sa kanya.

"Claret.." muling tawag niya sa akin.

"Zen, alam ng reyna ang lahat. Hayaan mo akong makalabas sa islang ito at kapag
napatunayan na nagsisinungaling ako sa'yo mahal na prinsipe, maaari mo akong
ipatapon sa kahit saang sulok ng mundong ito. Nararapat lamang akong parusahan sa
pagsisinungaling sa isang prinsipe.." agad hinagip ni Zen ang aking dalawang kamay
at dinala niya ito sa kanyang mga labi para halikan.

"How? How can I do that to you Claret? Paano ko maiisip na ipatapon ang babaeng
mahal na mahal ko?" napansin ko na natutunaw na ang yelong nakapalibot sa amin.

"Naniniwala ka na ba sa akin Zen?" tanong ko sa kanya.

"I want to hear my mother's side. And I just want you to stop thinking that I only
your body.." maiksing sagot niya.

Mabilis nagbukas ang isang lagusan galing sa kapangyarihan ni Serena, nagmadali na

silang naunang tumawid sa amin. Mabilis naman kaming sumunod ni Zen, pinili kong
humiwalay sa kanya at sabay kaming pumasok sa lagusan ng walang imikan.

Tama ba ang isinagot ko sa kanya? Nakumbinsi ko ba siya sa isinagot ko? Bakit

biglang nagbago ang isip niya?
Agad naming nasalubong ang isang napakalaking pintuan at kung hindi ako nagkakamali
ay ito ang pintuan ng mga konseho.

Unti unti itong nagbukas at halos hawakan ko na lamang ang aking dibdib dahil sa
lakas nang pagtibok ng aking puso.

"Claret, brace yourself.." pakinig kong sabi sa akin ni Zahara sa aking isipan.

Unanng hakbang ko pa lamang sa silid ay halos mawalan na nang lakas. Sa gitna ng

pabilog na kwarto ay si Danna na nagpupumiglas na kasalukuyang nakataas ang mga
kamay dahil sa cadenang nakagapos sa kanya.

May limang simbo ng apoy ang nakapalibot hindi kalayuan sa kanya, limang bampirang
may itim na talakbong na siyang hahawak sa mga apoy at napatingala na lang ako sa
kisame ng palasyo. Mabubuksan ito, balak nilang sunugin si Danna mula sa sinag na
magmumula sa buwan.

Uulitin na naman nila ang napakalaking pagkakamali.

"Why don't you just kill me? Bakit may mga ganito pa? Just damn kill me and finish
this fucking bullshit!" nagsisigaw siya sa lahat nang nanunuod sa kanya. Nanatili
lamang nakatitig sa kanya ang lahat.

Hahakbang na sana ako papalapit nang mariing hawakan ni Zen ang aking mga balikat.

'Stop this baby, papatawan ka rin nila nang kamatayan. Susubukan ng lahat ng
bampira sa loob nito na masunog ka kasama niya, dadanak ang dugo Claret. Alam mong
ikaw ang papanigan ko. I will definitely kill them if they tried to harm you,
marami akong mapapatay. At sa sandaling mangyari 'yon kailangan na nating iwanan
ang Parsua Sartorias...' pakinig kong sabi ni Zen sa aking isipan. Napatitig na
lang ako sa kanya at nagsimula na namang umagos ang aking mga luha.
'But

I can't just watch! Kasalanan ko ito! Kasalanan ko ito! Anong gagawin ko? Anong
gagawin ko?' tama si Zen, siguradong dadanak ng dugo. Hindi ko makita ang reyna sa
loob ng kwartong ito. Nasaan siya? Bakit hindi siya magsalita?

'Wala tayong kapangyarihan sa pagkakataong ito, tanging ang reyna na lamang ang
ating pag asa'

Nasa unahan ang mga Gazellian, balak sana akong akayin ni Zen para samahan siya sa
unahan nang ilang beses akong umiling.

"Dito lamang ako.." malamig na sabi ko. Alam kong sinasadya ni Danna na hindi
pagtagpuin ang aming mga mata.

I failed her.

"Claret.."
"I can't Zen please, maupo ka na sa posisyon mo. Alam mong hindi mag uumpisa ito
kung wala ka sa unahan.." matabang na sabi ko. Hindi ko siya pinansin nang halikan
niya ang noo ko at nagsimula na siyang pumunta sa unahan.

Nagsimula nang magsalita ang isang konseho para sa paglilitis na kahit ano naman
ang gawin ay iisa lamang ang kahihinatnan. Pinili kong mag isa sa isang sulok
habang pinagmamasdan ang pagpupumiglas ni Danna.

Anong gagawin ko? Nasaan ang reyna? Hahayaan niya na lang ba na mangyari ang lahat
nang ito?

"Ilang daang taon na rin ang nakalipas nang huli nating nakita ang bampirang
responsable sa pagkamatay ng ating minamahal na hari.." nang tingnan ko ang mga
Gazellian parang kaunting kaunti na lang ay susugurin na nang mga ito si Danna.

"Bago mangyari ang seremonyas, binibigyan natin ng pagkakataong magsalita ang

nasasakdal. Maaari din magsalita an----" hindi ko na pinatapos ang konseho dahil
nagsimula na akong humakbang papalapit sa unahan.

"Ako! May nais akong sabihin.." napatayo si Zen sa aking ginawa habang nakatulala
sa akin ang ibang mga Gazellian.

Nagsimula nang magbulungan ang mga bampira sa aking ginawa. Maging ang mga mata ng
aking lolo ay nag aalala sa akin. Natigil si Danna sa pagpupumiglas habang hindi
makapaniwalang nakatitig sa akin.

Humarang ako sa harapan niya at hinarap ko ang mga makakapangyarihang bampirang

nakatitig sa akin ngayon.
"She's innocent, wala siyang kasalanan.."

"Hindi ba at siya ang itinakdang babae?! Anong ginagawa niya?" pakinig kong sigaw
nang isang konseho.

"She's just a victim---" natigil ako sa pagsasalita nang marinig kong tumatawa nang
napakalakas si Danna.

"Ano na naman ito? Who are you? Anong kahangalan ang sinasabi mo? I killed
Thaddeus! I killed him! At nandito ako para isunod ang reyna! Nakalabas na siya
hindi ba?! Ilabas nyo siya! I will definitely kill her this time!"

Tuluyan na akong nawalan nang panimbang sa sinabi ni Danna at nanlalaki ang mga
mata kong napatitig sa kanya.

"I did trust you..." lumuluhang sabi ko kay Danna na may nagkukulay itim na mga
mata.
"Inutil ka dating tao.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 70

Happy Valentine's Day

Chapter 70

Mabilis nagpatakan ang aking mga luha habang ang aking mga matang ay nagtatanong sa
kanya. Ramdam na ramdam ko ang panghihina ng bawat parte ng aking katawan habang
pilit kong ipinapaintindi sa aking sarili ang mga salitang binitawan ng babaeng
ilang beses ko nang ipinaglaban mula sa kahariang ito. Ang babaeng inakala kong
dapat kong pagkatiwalaan, ang babaeng inakala kong walang ibang gustong gawin kundi
itama ang lahat ng pagkakamali ng Sartorias. Ang babaeng itinuri ko nang isang
matalik na kaibigan.

Nalinlang na naman ba ako? Namanipula na naman ba ang marupok at mahina kong puso?
Tama ba si Zen na tanging siya na lamang ang dapat kong pagkatiwalaan sa mundong
ito? Wala na ba akong pag asang makakilala ng mga bampirang hindi pagsasamantalahan
ang aking mahinang puso?

O isa lamang talaga ako inutil na paulit ulit nang nalilinlang at hindi na
kailanman natuto?
"Danna you're lying right? Right? Huwag kang mag alala, kung ginagawa mo ito para
hindi ako madamay magiging maayos na rin ang lahat. Alam natin pareho na ang reyna
ang tutulong sa atin.." hindi ko na inabala pa ang sarili kong pansinin ang bulong
bulungan ng mga matataas at makapangyarihang bampira habang pilit akong nakikipag
usap kay Danna na hindi na nagbabago ang malamig at maitim ekspresyon.

'Claret baby..' napapikit na lang ako nang marinig ko sa aking isipan ang pagtawag
ni Zen. Maging ang mariing pagtitig sa akin ng mga Gazellian mula sa kanilang mga
trono ay ramdam na ramdam

ko.

"I used you Claret. Ginamit lang kita, masyado kang mahina dating tao. Masyado kang
mahina. Ngayon magdusa ka.." halos madurog ang puso ko sa mga salitang lumalabas
mula kay Danna. Biglang nagbalikan ang mga alaala naming magkakasama, ang minsan
niyang pagngiti, ang minsan niyang pagtawa at ang inakala kong ginagawa niyang
pagtulong ay isang malaking kasinungalingan lamang pala.

"Dan..na" nangangatal na rin ang mga labi ko sa pagsasalita pa lamang. Bakit hindi
ko pa rin matanggap? Bakit mukhang hindi pa rin ako makapaniwala? Ngayong iba na
ang nararamdaman ko sa kanya?

"Hindi na ako magtataka kung hindi ka na makita nang natitirang tatlo itinakdang
babae. Alam kong maaga kang mamamat---" hindi na naituloy pa ni Danna ang kanyang
sasabihin nang atakihin siya nang maraming matutulis na yelo.

Ito ang bagay na pinakaayaw kong makita, mariing kong ipinikit ang aking mga mata.
Kahit alam kong hindi naging totoo sa akin si Danna, hindi ko kayang sikmuraing
panuorin ang pagtama ng mga nakamamatay na yelo ni Zen sa katawang minsan ko nang
niyakap.

"Fuck! You should die!" nang imulat ko ang aking mga mata ay walang tigil na sa
pagsuntok si Zen sa isang hindi nakikitang harang sa pagitan nila ni Danna. Wala
kahit isang yelong tumama sa katawan nito. Hindi ko alam kung bakit parang
nabunutan ng tinik ang puso ko.

"No one can break this barrier snow prince.." nasisigurong sabi ni Danna na may
kasamang paghalakhak.

'She's

faking it! She's damn faking this whole thing! Tutulong na ako! Itatakas na natin
siya!' pakinig ko ang pagwawala ni Dione sa aking isipan.

'I'm in! I am damn in! I can't take this anymore! Mababasag ni Zen ang harang!
He'll definitely kill her this time..' pakinig ko din sabi ni Louise. Agad kong
hinanap ang posisyon nila at pilit kong hinuli ang kanilang mga mata. Ilang beses
akong umiling sa kanila. We can't, it's damn over. Hindi pa ba nila napapansin o
nararamdaman man lang? It's not her anymore.
'Tama na Dione, Louise. She deceived us, alam kong nararamdaman niyo na ang tunay
niyang aura. Nilalamon na nang itim na aura ang kanyang puso, tama na Dione,
Louise..' napayuko na lang ako sa sinabi ni Zahara dahil pareho na kami nang
nararamdaman. I can't feel our friend Danna anymore. Hindi na si Danna ang babaeng
nasa kabila nang harang na ito.

'She's possessed..' pakinig kong sabi ni Louise.

'No, she's awakening. Pinatulog niya lamang ang totoong siya..' seryosong sagot ni
Serena.

'I'm sorry Claret..' pakinig kong sabi nilang apat.

Halos nagtatayuan na ang mga bampira sa mga nangyayari, walang tigil pa din si Zen
sa pagsuntok sa harang habang palakas na nang palakas ang bulungan hindi lamang ng
mga konseho kundi nang lahat ng mga bampirang nasa loob ng malawak na silid na ito.

"Zen.." malamig na tawag ni Dastan sa kanyang kapatid na

parang walang naririnig dahil sa patuloy na pagsuntok nito. Nanatili lamang
tumatawa si Danna na lalong nagpapakulo sa dugo ng aking prinsipe.

"Anong nangyayari Claret?" napansin ko na nagsisimula nang humakbang papalapit sa

amin si Lily na punong puno nang pagtataka.

"Isa siyang traydor! Traydor ang itinakdang babae!" umalingawngaw ang malakas na
sigaw mula sa kumpulan ng mga konseho. Dito tuluyang natigil si Zen sa pagsuntok at
agad hinanap ng kanyang mga mata ang bampirang sumigaw nito.

"Traydor!" may isa pang sumigaw mula sa itaas na kung hindi ako nagkakamali ay
isang mataas na bampira ng Sartorias.

"Traydor! Pakinig nating lahat ang mga sinabi niya! Nagtraydor siya sa kaharian!
Traydor ang itinakdang babae!" sa mga salitang ito lalo kong naramdaman ang lakas
ng tensyon sa loob ng kwartong ito.

'We're traitors too Claret..' mahinang sabi ni Zahara sa aking isipan. Mahigpit
akong tumutol sa alam kong gagawin nila. Alam kong sasamahan nila ako dito sa
unahan para sabihing hindi lamang ako ang 'traydor'

Sa kabila nang nanghihina kong katawan dahil sa mga nalaman ko, pinilit kong lihim
gamitin ang aking mahika sa apat na itinakdang babae. Masyado na silang maraming
masasamang pinagdaanan nang panahon nila, hahayaan ko pa rin ba silang makaranas
muli ng masasamang pangyayari sa panahong hindi na naman nila responsibilidad?

Gamit ang kapangyarihan ko na isa isang bumalot sa kanila, unti unti nitong hinigop
pansamantala ang

kanilang mga lakas para tumayo o makagalaw man lang sa kanilang posisyon. Sa ginawa
kong ito, para na lamang silang mga pangkaraniwang mga tao na hindi makagalaw dahil
sa sobrang pagod.

'Claret, please don't do this alone. Magkakasama tayo dito..' pagtutol ni Serena na
mukhang nararamdaman na ang aking mahika.

'This is my own era, tapos na ang panahon nyong apat. You've done your part. Hindi
ko na hahayaang pati resposibilidad ko bilang itinakdang babae sa panahong ito ay
ipasa ko pa sa inyo. Maraming salamat..maraming salamat..' ako na mismo ang pumutol
sa koneksyon naming lima.

Nakikipagtalo na rin si lolo sa mga kapwa niya konseho. Wala nang tigil sa pagsigaw
ang mga bampira mula sa iba't ibang direksyon ng salitang 'traydor'

"Hindi dahil itinakda siyang babae ay hahayaan ang kapangahasang ito! Narinig
nating lahat ang mga kasalanang sinabi niya! Kinausap niya ang kriminal! Idinamay
niya pa ang pangalan ng ating butihing reyna!" madiing sabi ng isa sa mga konseho.
Pilit akong tumayo sa nangangatal kong mga tuhod. Nang sulyapan ko si Zen ay nag
iigting na bagang nito, alam kong hati ang aking prinsipe sa sitwasyong ito. Sa
panig ko ba o sa sariling paniniwala at patakaran ng kanyang kaharian.

'No baby... I am always on your side no matter what. No damn half baby, no damn
half... I'm always whole for you..' sa kabila nang panghihinang hatid ng mga
ipinapakita sa aking ito ni Danna, hindi mapigilan ng puso kong magwala sa mga
salitang

binitawan ng prinsipe ng mga nyebe.

'Zen..'

"Bakit wala pa kayong ginagawa?! Hindi dahilan ang pagiging itinakdang babae niya!
Kung traydor! Traydor! Huwag nyong panghinayangan ang buhay niya dahil may natitira
pang tatlong itinakdang babae! Sunugin ang tra----" halos magsigawan ang lahat nang
matigil sa pagsasalita ang bampira dahil sa manipis ngunit napakatalas na yelong
tumama sa leeg nito na siyang nakaputol sa kanyang ulo.

Agad nawala sa kanyang posisyon si Zen dahil nasa likuran na ito ng walng buhay na
katawan na nagsisimula nang bumagsak mula sa pagkakapugot ng ulo nito.

"Isang maling salita sa aking dyosa, papangalawa kayo sa pangahas na ito.." hawak
na ni Zen ang ulo ng bampira at walang habas niya itong ibinato sa apoy na siyang
nakapaligid sa amin ni Danna.
"Zen! What the hell is happening? Claret?" muling tanong ni Lily na gulong gulo na.
Si Dastan ay nananatiling nakaupong katabi nito si Rosemary habang ang natitirang
mga Gazellian ay kapwa na mga nakakunot noo sa mga nangyayari.

"Kamahalan! Papanigan mo na naman ba ang kapatid mong prinsipe? Hindi tamang

panigan niya ang isang traydor!" muli sanang may tatamang yelo sa konsehong
nagsalita nang mabasag ito dahil sa malakas na suntok ni Caleb dito.

"Enough with the killings Zen.." malamig na sabi ni Caleb kay Zen na nakakuyom na
ang mga kamao. Ito ang pilit na iniiwasan ni Zen mangyari ang kalabanin ang kanyang
sariling mga kapatid nang dahil sa akin.

Pero

nanlaki ang mga mata ko nang makitang may apat na bampira mula sa iba't ibang
direksyon ang mabilis kinuha ang mga nagkalat na simbo ng apoy at kapwa namumula
ang mga mata nila sa akin. Sa mabilis nilang pagkilos ay sabay sabay silang sumugod
sa aking direksyon.

"Patayin ang traydor!" nakahanda na ang aking mga kamay para protektahan ang aking
sarili nang sabay sabay tamaan ang mga ito nang malalaking bitak ng yelo na dumagan
sa kanilang mga katawan.

Hind ko na sila sinubukang tingnan para malaman kung may buhay pa sa kanila. Kapag
sinabi ni Zen, alam kong gagawin niya. They're all dead.
"Who's next? Who wants to be the sixth?!" malakas na sigaw ni Zen sa harapan ng
lahat.

"Zen.." hindi niya ako nilingon at nanatili siyang nakaharap sa lahat ng mga
bampirang ngayon ay kasalungat na siya.

"Nahihibang ka na mahal na prinsipe.." matapang na sabi ng isang babaeng konseho.

"Siguro? Hindi ba at matagal nang alam ng buong kaharian ito? At lalo akong
mahihibang kapag may nagtangka lumapit o magsalita ng marahas sa aking dyosa.."
nakatulala na lamang ako sa likuran ni Zen. Ginagawa niya ang lahat nang ito dahil
sa akin. Zen..

"Masyado nang baluktot ang paniniwala ng iyong kapatid kamahalan.." muling sabi ng
babaeng konseho.

Nang lingunin ko si Dastan ay nagsimula na rin itong lumapit sa direskyon namin ni

Zen. Habang si Danna ay nananatiling tumatawa at nagsasalita sa kanyang sarili
habang nagkakagulo na ang lahat.

/>
"Walang traydor.." seryosong sabi ni Dastan. Halos lahat yata ng mga bampirang nasa
loob ng kwartong ito maliban sa mga Gazellian ay nagpulahan ang mga mata dahil sa
hindi pagsang ayon sa sinabi ng kanilang kamahalan.

"Kill her! Napasailalim na siya nang kapangyarihan ng kriminal! At siya ang

ginagamit nito para mapaikot ang mga Gazellian!" nanlamig ang buong katawan ko nang
makitang ang lahat ng mga bampira ay susugod na sa direksyon namin.

Kahit alam kong malalakas ang mga Gazellian, alam kong hindi nila kaya ang dami ng
mga bampirang ito. Siguradong may makakalapas para tuluyan na akong patayin at
sunugin sa apoy.

At nang dahil sa akin, hindi lang si Zen ang kinakalaban ngayon ng kanilang
sariling nasasakupan. Maging ang lahat ng kanyang mga kapatid. Dumating akong buo
at tahimik ang kanilang pamilya, ito na lang ba ang kaya kong dalhin sa kanila?

Unti unti akong humakbang papalapit kay Zen na nakatalikod sa akin.

"Ibigay mo na lang ako sa kanila Zen.." isinandal ang aking noo sa kanyang likuran.

"Anong ibigay Claret? Kahit kailan ay hinding hindi kita kayang ipamigay. Mababaliw
ako Claret kapag may masamang nangyari sa'yo. no one can lay a damn finger on you
baby. No one else baby.. no one else..except me. Stay behind me baby..stay
please.." hindi ko na pinunasan ang mga luha ko at sinimulan ko nang yumakap sa
kanyang likuran.
"Zen, I made your life complicated. Dumating lang ako para pahirapan ka..." halos
bulong na lamang ito.

Naramdaman kong kinakalas na ni Zen ang aking mga brasong nakayapos sa kanya.

'My life will be complicated without you Claret. I love you with all my heart.
Mahal na mahal na mahal kita magandang dyosa mula sa salamin..'

Walang nagawa ang aking kapangyarihan nang balutin ako ng makapal na yelo ni Zen.
At halos muling magtuluan ang mga luha ko nang unti unti kong maramdaman ang
nanghihinang kapangyarihan niya. Bakit? Bakit? Bakit nanghihina ang kapangyarihan
niya?

What is he trying to do?

Pilit niyang binabalot nang isang matatag na yelo ang buong paligid namin. Hindi na
nakahabol ang mga bampirang susugod sa amin dahil sa yelong humarang sa kanila.

Kahit anong kapangyarihan ay walang magawa sa yelong nililikha ni Zen, walang

makapasok at wala man lang makagawa ng lamat sa matitigas na yelo. Habang mas
pinapatatag niya ang yelo ay unti unti niyang pinapatay ang mga bampirang malapit
dito.

Napansin kong nakatulala na ang lahat ng mga Gazellian kay Zen. Tanging si Caleb
lamang ang naiwan sa labas ng yelo na walang tigil na sa pagtawag kay Zen.

Napahawak na lang ako sa dibdib ko nang maramdaman kong nanghihina ang tibok ng
puso ni Zen. What's this? What's this? Anong kapangyarihan ang ginagawa ni Zen?
Bakit ngayon ko lang naramdaman ito?
"Zen! Zen! Itigil mo 'yan! Zen! Stop please!" kinakabahang sigaw ko. Wala akong
tigil sa paghampas sa yelong nakakulong sa akin. Bakit iba ang pakiramdam ko sa
kapangyarihang ginagamit niya? Bakit ganito Zen ang pakiramdam ko?

"Oh fuck! Not that one Zen! Not that one brother!" narinig kong malakas na sigaw ni
Evan mula sa malayo.

"Zen!" sigaw din ni Finn.

"Zen! Zen! Zen!" nang tangkaing hawakan ni Dastan si Zen ay mabilis nitong binawi
ang kanyang kamay. Halos manlaki ang mga mata ko nang makitang nagyelo ito ang
kamay nito.

Mabilis nakalapit dito si Casper at sinabuyan ito ng dugo mula sa kopita na

nakapagpabalik sa dating anyo ng kamay nito.

"Finn! Evan!" malakas na sigaw ni Dastan sa kanyang mga kapatid.

At tuluyan nang nag umapaw ang nagpapatakan kong mga luha nang makitang nasa
paligid na ng bloke ng yelong nagkukulong sa akin si Dastan, Evan, Finn at Casper
na walang tigil sa pagpapaulan ng suntok para mabasag lamang ito. Lalong sumisikip
ang dibdib ko dahil wala man lang akong makitang lamat. Wala akong makita, wala
akong makita. Gusto kong makalabas, gusto kong muling yakapin si Zen.
"It is his forbidden power that can even kill himself.." mahinang sabi ni Dastan
habang walang tigil sa pagsuntok.

"Ikaw lang ang makakapigil sa kanya Claret.."

"Ang bampirang hindi magyeyelo sa kapangyarihan ng prinsipe ng nyebe.."

--

VentreCanard

=================

Chapter 71

Chapter 71

Walang tigil sa pagluha ang aking mga mata habang pinagmamasdan ang magkakapatid na
Gazellian na wala nang tigil sa pagsuntok sa bloke ng yelong nagkukulong sa akin.

Ipinaliwanag sa akin ni Evan na si Zen mismo ang lalamunin ng sarili niyang

kapangyarihan kapag sumobra na siya sa paggamit nito. Bakit hindi ko alam ang bagay
na ito? Bakit wala akong alam sa parte ng kapangyarihan niyang ito? Bakit hindi ito
sinabi sa akin ni Zen?

Hindi ko na inalintana pa ang malalakas na suntok ng magkakapatid sa bloke ng

yelo, nakapako na ang mga mata ko sa likuran ni Zen. Kahit ilang beses kong tawagin
ang pangalan niya ay wala na itong naririnig at ang tangi na lamang sinusunod ng
kanyang katawan ay ang sarili niyang kapangyarihan.

'Zen..'

'Zen..'

'Zen, please stop. Wala na, ubos na sila Zen..please stop' ilang beses kong pilit
pinapasok ang isipan niya pero wala akong marinig na kahit anong sagot sa kanya. It
was all blank and cold. He's not my Zen anymore.

Pinilit kong ilibot ang aking mga mata sa buong kapaligiran at halos magimbal ang
mga mata ko habang pinagmamasdan ang malaking yelong nakapaligid sa amin na
nababahiran na nang napakaraming dugo. Karamihan pa sa mga katawan ng mga bambirang
napatay ng kapangyarihan ni Zen ay mga nakatusok sa matatalas na yelong nakapaligid
sa amin.

It was like a death room, madami nang napapatay na bampira si Zen.

Walang tigil si Caleb sa pagsuntok sa yelong nasa labas at pilit gustong makapasok.
Alam kong higit na malaki ang maitutulong niya kung kasama siya

ng mga kapatid niya para basagin ang matigas na bloke ng yelong nagkukulong sa
akin.

Nagsisimula nang mag atrasan ang mga bampirang gustong tapusin ang aking buhay
dahil alam na nila ang magiging kahihinatnan nila kung ipipilit nila ang gusto
nilang gawin sa akin. Bago pa man sila makalapit sa akin ay naunahan at napatay na
sila ni Zen.
"Hurry please.." halos magmakaawa na ako sa mga Gazellian. Napakagat labi na lang
ako nang makitang may dugo na ang mga kamao ng magkakapatid pero wala pa rin silang
tigil sa pagsuntok sa matigas na yelo na ibinalot sa akin ni Zen.

Sinigurado niyang walang kahit sino ang basta na lamang makakasira nito, maging ang
pinagsamang lakas ng apat na malalakas na Gazellian ay walang nagawa sa yelong
nakabalot sa akin. Sinubukan kong gamitin ang kapangyarihan ko pero wala itong
magawang kahit anong lamat sa yelo.

"Zen!" malakas na sigaw ko nang makitang nagsisimula nang maging yelo ang kanyang
mga paa.

Muli kong hinawakan ang yelong kasalukuyang pinapauulanan ng suntok ng mga

Gazellian, sinubukan kong muling gamitin ang kapangyarihan ko para matunaw ang yelo
pero wala pa rin akong makitang pagbabago.

Nakita kong sumulyap si Finn at Evan kay Zen at halos manlaki ang mga mata nila
nang makitang hanggang tuhod na ni Zen ang nagiging yelo.

"What the fuck?!" pakinig kong mura ni Finn at Evan. Nakita kong napailing na rin
si Dastan habang marahas na nagpapaulan ng suntok.

Ramdam na ramdam ko ang lalong paglakas ng mga suntok ng mga Gazellian. At hindi
man lang nila iniinda ang mga dumudugo

nilang mga kamay. Bahagya akong nagkaroon ng pag asa nang makakita ng lamat, muli
kong ginamit ang aking kapangyarihan kasabay nang malalakas na pagsuntok ng mga
Gazellian.

Lumalaki na ang lamat at sa paglaki nito ay sa pagtaas ng yelo sa katawan ni Zen.

"Claret!" halos sabay isigaw ng mga Gazellian ang pangalan ko. Mabilis akong
umatras para hindi ako matamaan ng mga yelo na nagsisimula nang mahati sa maliliit
na piraso at nang tuluyan nang nagbagsakan ang maliliit na piraso nito ay hindi na
ako nag aksaya pa ng oras.

Mabilis akong tumayo at agad kong tinakbo si Zen. Ibinaba ang kanyang mga kamay at
mabilis akong tumingkayad para kagatin ang leeg niya.

'Wake up Prince Zen..' kasabay nang pag inom ko sa kanyang dugo ay ang walang tigil
na pagpasok ko sa kanyang isipan.

'Wake up Zen..'

'Please wake up..'

Nagsisimula nang matunaw ang malaking yelong nakapalibot sa aming lahat pero hindi
pa rin nawawala ang lamig nang katawan ni Zen, hindi pa rin nawawala ang yelo na
umabot na sa kanyang mga hita. Muli kong ikinakagat ang aking pangil sa kanang
balikat niya, ganito rin ang ginawa ko sa kanyang kaliwang balikat.

Hindi ko maiwasang balikan ang panahong hindi ako maging bampira noon. Hindi ako
tinigilan ng aking prinsipeng kagatin hanggang hindi ako tuluyan nagiging bampira.

I will do the same! Sisiguraduhin kong babalik ang tibok ng puso niya. Kinagat ko
ang palapulsuhan niya, ang mga braso niya, ako mismo ang sumira nang damit niya
para kagatin ko ang dibdib

niya. Hindi ko na inisip ang mga nanunuod sa amin ngayon. I want to save my prince,
I want to save the love of my life.

'Mahal na prinsipe, mahal na prinsipe. Gumising ka na..' panay ang pagkagat ko sa

iba't ibang parte ng kanyang dibdib pero hindi ko pa rin marinig ang tibok ng puso
niya.

Marahas kong kinagat ang sarili kong palapusuhan at kumuha ako nang sarili kong
dugo. Mabilis akong sumampa sa kanyang katawan habang nakapulupot ang aking mga
binti sa kanyang bewang.

Mariin kong inangkin ang mga labi niya gamit ang mga labi kong may sarili kong
dugo.

'Zen. I need your fangs..please bite me back baby..' muling tumulo ang aking mga
luha habang magkalapat ang aming mga labi. Zen is not responding.

'Zen..wag naman ganito..Wake up for me..' nakahawak ang aking mga kamay sa kanyang
magkabilang pisngi habang nakatitig ako sa kanyang kulay puting mga mata.

Muli kong kinagat ang sarili kong palapulsuhan at kumuha muli ako ng sarili kong
dugo. Agad kong inalapat ang aking mga labi sa kanya.

'Zen, mahal na mahal kita. Please, gumising ka na mahal na prinsipe..Zen..Zen

please..' hindi ko na alisin ang aking mga labi sa kanya.

'Zen, please..Zen..' nagpapatakan na ang mga luha ko sa mukha ng aking prinsipe.

'Zen, alam mong ikaw lang ang dahilan kung bakit ako nananatili sa mundong ito.
Zen, wag ganito..' napasinghap na lang ako nang makarinig ako nang mahinang

tibok ng puso.
'Zen?' muling tawag ko sa kanya. Hanggang sa magtuloy tuloy na ang naririnig kong
pagtibok ng puso niya.

'Claret..' agad kong inihiwalay ang aking mga labi sa kanya. Nagkukulay itim na ang
kanyang mga mata.

"Zen!" halos napahagulhol na lang ako nang pag iyak. Natumba na lang kaming dalawa
dahil sa panghihina ni niya. Marahan niyang hinaplos ang aking mahabang buhok na
lalong nagpaiyak sa akin,

Isinubsob ko ang aking sarili sa kanyang dibdib habang paulit ulit kong tinatawag
ang pangalan niya.

"May nakalapit ba sa Claret ko? May nakalapit ba sa aking dyosa?" napakagat labi na
lang ako sa sinabi niyang ito. Siya ang muntik nang mamatay! Bakit ako pa rin ang
iniisip niya?

"Zen! Huwag mo na ulit gagawin 'yon! Huwag mo na ulit akong tatakutin nang ganun
Zen! Please? Mangako ka sa akin Zen, mangako ka.." halos hampasin ko ang dibdib
niya dahil sa nararamdaman ko. Inangat niya ang kanyang kanang kamay at marahan
niyang pinahid ang natitirang dugo sa gilid ng aking mga labi.

"I am sorry for baby. I promise, I won't that again.." napakagat labi na lang ako.

"May masamang mangyayari sa akin kapag iniwan mo ko Zen! You idiot Prince!" nakita
kong kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

"What?" hindi ko mapigilang hindi mapangisi. My Prince is back.

"I said I love you. Mahal na mahal kita Zen.." marahang

hinaplos ng mga daliri niya ang aking mga labi.

"I love you more Claret. I love you more.." muli pa sanang maglalapat ang aming mga
labi nang makarinig kami nang eksaheradong pagtikhim mula sa kanyang mga kapatid.

Nagsimula na kaming bumangon dalawa, agad kong napansin ang mga kamay ng mga
kapatid niya pilit nang mga itong itinatago sa kanilang mga likuran. Gazellians.
"Kung gusto mo nang mamatay sabihin mo lang sa akin. I will kill you Zen" matabang
na sabi ni Dastan.

"Nah, ayoko pang mamatay. My Claret will cry again and I'm sorry for the trouble
brothers. I'm sorry everyone.." mahinang sabi ni Zen na mariing nakaakbay sa akin.

Magsasalita na sana ako sa magkakapatid para magpasalamat nang makarinig kami nang
isang napakalakas na pagsigaw. Napalingon kami kay Rosemary na hindi pa rin
nakakalayo sa kanyang inuupuan kanina, sa nangangatal na mga kamay ay may itinuro
siya sa isang direksyon.

At halos panlamigan kaming lahat nang makitang sakal sakal ng mga braso ni Danna si
Lily habang may nakatarak na pilak na punyal sa leeg nito. Hindi magawang
makapamiglas ni Lily dahil pilak ang kahinaan ng mga bampira. Isang kahinaang wala
si Danna. Narinig kong malakas na tumawa si Danna.

Anong ginagawa niya? Bakit kailangan niya pang idamay si Lily?

"Lily!" sigaw ng mga kapatid niya. Nagsimula nang humakbang papalapit sa kanila si
Finn, Evan at Caleb na siyang pinakamalapit kay Lily. Nagawa pa ng mga itong
humarang sa amin ni Zen. Alam kong kapwa namumula na ang kanilang

mga mata.

"Bitawan mo siya!" yumanig ang buong kwarto dahil sa malakas na pagsuntok ni Caleb
sa sahig. Nakakarinig na rin ako ng kulog at kidlat mula sa kapangyarihan ni Evan.
Ipinagpatuloy ng mga ito ang paghakbang papalapit kay Danna at Lily pero natigil
ang mga ito nang nagsalita muli si Danna.

"Hanggang dyan na lamang kayo. Papatayin ko ang unang nyong prinsesa.." napasinghap
na lang ako nang makitang nagdudugo na ang leeg ni Lily. Nagsisimula na ring bumaba
ang talukap ng mga mata nito dahil sa panghihina. Pakinig ko ang bawat mura ng mga
Gazellian, walang kahit sino ang makagalaw sa amin.

She can't do this! Alam kong hindi ito magagawa ni Danna. Bakit? Bakit siya
nagkaganito? Bakit hindi ko pa rin mapaniwalaan na isa siyang kalaban?

Hinanap ko sa paligid ang mga itinakdang babae, lahat sila ay nasa malayo na
inaalalayan na nang kanilang mga kapareha. Kapwa sila umiiling sa akin na parang
wala na silang magagawa sa ikinikilos ni Danna. What? Talaga ba na ganito na
lamang? Mapapatay siya sa aking harapan. Hindi siya mapapatawad ng mga Gazellian.

"Mukhang nagkakatotoo na yata ang pangitain mo. Bakit hindi mo sabihin sa kanila
ang sunod na mangyayari?" nakangising sabi ni Danna. Alam kong ako ang kinakausap
niya.

Anong ibig niyang sabihin? Sa pangitain ko ay punyal ang pumatay kay Lily. Halos
kilabutan ako nang makita ko ang ngisi sa mga labi ni Danna, mga ngising
pinanalangin kong sana ay hindi ko na nasaksihan. Ang nakakakilabot na ngisi ng
dalawang mangkukulam.

/>

"Lily..." nahihirapang tawag ni Zen sa kanyang sariling kapatid. Maging si Harper,

Casper at Dastan ay hindi na rin mapakali sa kanilang kinatatayuan.
"Ilabas nyo ang reyna at ipalit nyo sa buhay ng prinsesang ito.." malamig na sabi
ni Danna. Sabay sabay napamura ang magkakapatid sa sinabi nito.

"She can't" madiing sagot ni Casper.

"The queen's heart is fragile. Hindi niya kayang makita ang babaeng pumatay sa
kanyang hari. Bakit hind na lang ako ang ipalit mo? I am the first born" halos
sabay sabay kaming napalingon sa sinabi ni Dastan.

"No! Ako na lang" mabilis na sabi ni Caleb.

"Ako na lang" agad na sabi ni Evan. Nakita kong ilang beses nang umiiling si Lily
habang may lumuluhang mga mata sa kanyang mga kapatid.

"Enough with this, ang reyna ang kailangan ko at hindi ang mga walang kwentang anak
niya.." sabay sabay napakuyom ang mga kamay ng mga Gazellian.

Nawala ang atensyon namin kay Danna nang may mapansin kaming tumatakbong maliliit
na mga kuneho. Una ay isa, dalawa, tatlo hanggang sa masundan na ito ng hindi ko
mabilang na dami ng kuneho.

"Ina.." narinig kong sabi ni Finn. Nagbigay daan kaming lahat nang makitang
naglalakad na papalapit kay Danna at Lily ang reyna.

"No, mother.." umiiling na sabi ni Lily.

"Release my daughter.." nakita kong natigilan si Danna nang makita ang reyna.

/>

"I said release my daughter.." malamig na sabi ng reyna. Nakita kong nagsisimula
nang matunaw ang hawak na punyal ni Danna. Nang makita niya ito ay napapikit na
lang siya aat marahas niyang itinulak sa reyna si Lily na hinang hina na.

Sa isang segundo ay agad nawala ang mga Gazellian sa kanilang mga posisyon at halos
mag unahan silang lahat para abutin at mapatay si Danna pero natigil ang mga ito
nang palibutan ng mga kuneho ang paligid ni Danna.

Muling naglakad papalapit ang reyna kay Danna.

"Manatili kayo sa likuran" utos niya sa kanyang mga anak na wala nang nagawa kundi
sumunod sa kanya.

"Masaya ka nang nahuli ako? Ngayon makakabawi ka na sa ginawa ko kay Thaddeus?"

malakas na sabi ni Danna. Pakinig ko ang pagmumura ng mga Gazellian sa sinabi nito.

May kung anong mahika ang mga kunehong nakapalibot sa kanya dahilan kung bakit
hindi siya makagalaw sa loob nito. Nang tuluyan nang nakapasok ang reyna sa bilog
ng mga kuneho ay nagulat na lang kaming lahat nang apat na malalakas na sampal ang
tumama sa mukha ni Danna.

"Tama na. Tama na Danna, I know your innocent, alam kong hindi mo siya kayang
patayin" tuluyan nang tumulo muli ang aking mga luha. She's really innocent..

"Ako ang humihingi ng tawad sa lahat..lahat.." halos magsinghapan kaming lahat nang
makita naming sa unang pagkakataon ay lumuhod ang reyna.

"I am the evil queen, ako ang masama. Hindi agad ako lumabas, hinayaan kong mabulag
ang aking

nasasakupan sa maling paniniwala. Sarili ko lamang ang aking iniisip, gusto kong
mawala ka na sa landas. Gusto kong mawala na ang babaeng unang minahal ni Thaddeus,
ang babaeng nagawa niyang mahalin kahit hindi nito kapareha..." natigilan ang lahat
ng mga Gazellian sa narinig nila sa kanilang reyna.
"Hinahangaan kita dahil nahulog sa'yo si Thaddeus kahit hindi ikaw ang itinakda sa
kanya. What about me? Napasaakin lamang siya dahil ako ang itinakda para sa
kanya.." hindi makatingin si Danna sa mga mata ng reyna.

"You're wrong, mahal na mahal ka ni Thaddeus. At hanggang alaala na lamang ako sa

kanya..." parang piniga ang puso ko sa sinabi niyang ito.

"Bakit hindi na lang kayo sabay mamatay?" halos magsigawan kami nang makitang may
napakahabang espada na tumagos mula sa likuran ni Danna. Agad nakalayo ang tulalang
reyna na punong puno ng dugo sa kanyang mukha dahil mabilis siyang nabuhat ni
Caleb.

"Damn, bakit hindi inabot?" basta na lamang niya tinanggal sa katawan ni Danna ang
espadang punong puno na nang dugo.

Nagdilim ang paningin ko at mabilis kong itinaas ang mga kamay ko. Lumabas ang
aking mahika para sakalin si Rosemary pero agad itong nakalayo sa habang
humahalakhak.

Halos takbuhin ko na si Danna at inalagay ko siya sa aking kandungan. No! Bakit

nagkakaganito?! She's damn innocent!
"Fuck! She's the witch!" narinig kong sigaw ni Caleb.

"Danna! Stay with me! I can heal you! I can heal you!" nangangatal

na sabi ko habang itinatapat ko sa dibdib niya ang aking mga kamay.

Kasalukuyan nang pinagtutulungan ng magkakapatid na Gazellian si Rosemary.

"What the hell is happening? Bakit Danna? Bakit?" lumuluhang sabi ko habang pilit
kong pinaghihilom ang dibdib niyang walang tigil sa pagdugo.

"Ikaw ang kauna unahang bampira ngumiti sa akin, ikaw ang kauna unahang bampirang
yumakap sa akin, ikaw ang kauna unahang bampirang naniwala sa akin. Ayokong madamay
ka pa. Tama na ang mga sakripisyong ginawa mo para sa akin. I want to be executed
peacefully Claret...pero ito ka naman at gusto mo na namang tumulong.." pinahid
niya ang mga luha nasa aking mga mata. Napahagulhol na lang ako ng pag iyak. Kung
ganoon ay tama nga, ginawa niya lamang ito para ipakita at ipaalam sa lahat na isa
lamang ako biktima at nalinlang lamang.

"Danna.." pilit kong inilalabas ang kapangyarihan ko. Pero bakit hindi pa rin ito
natitigil sa pagdurugo?
"Hindi na ako magtatagal.." lalong nagpatakan ang aking mga luha.

"I made myself I bait, alam kong nagtatago sa babaeng nangangalang Rosemary ang isa
sa mga mangkukulam. At alam kong alam ito ng matalinong unang prinsipe.." napakagat
labi na lang ako nang makitang umuubo na siya ng dugo. That Rosemary!

"Hindi ko gustong linisin ang pangalan ko para sa sarili ko. Para ito sa isang
bampirang napakahalaga para sa akin. I want him to be free as well, kalayaang
nararapat sa kanya. I want him to live freely, safe and happy.." nangunot ang noo
ko sa sinasabi niya. Sino itong sinasabi niya?

"Claret Cordelia Amor. Maraming salamat sa tiwala, ngiti at mainit na yakap.

Hinding hindi ko makakalimutan ang mala anghel mong mukha.." hinagip ni Danna ang
aking batok para makadikit ang aming mga noo. Ayoko nang ganito. Ayoko ng mga
ganito. Wala akong pagtigil sa pag iling habang nagsisimula nang bumaba ang talukap
ng kanyang mga mata.

"Live well Claret. Hinding hindi kita makakalimutan, maraming salamat sa lahat.
Salamat sa pagiging tunaw na kaibigan.." pinilit niya ang sarili niyang ngumiti sa
akin.
"Danna..no. I can heal you.. alam mong magagamot kita.." pilit kong ipinadadama sa
kanya ang kapangyarihan ko. Hindi ko na pinansin ang mga yumayanig na lupa,
naglalakasang kulog at kidlat. Malalakas na mura ng mga Gazellian na kasalukuyang
nakikipaglaban. Tanging si Danna na lamang ang nakikita ko, tanging mahinang
pagtibok ng kanyang puso ang naririnig ko.

Hinawakan niya na ang dalawa kong kamay at marahan siyang umiling sa akin.

"Find my son Claret. He's a Gazellian, tell him that he's free. He is now free, it
was all because of you. Maraming maraming salamat magandang dyosa mula sa
salamin..."

Pagkatapos ng mga salitang ito ay ipinikit na ni Danna ang kanyang mga mata.

Ang babaeng kayang manipulahin ang oras ay tuluyan nang nilisan ang mundong ito.

--

VentreCanard

=================

Chapter 72
Chapter 72

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Wala nang magagawa ang mga luha ko, wala nang
magagawa ang kapangyarihan kong hinahangaan ng lahat, wala akong kahit anong nagawa
para tulungan siya! Sa huli hinayaan ko lamang siyang mamatay!

I am useless! I am just a useless human!

Hindi ko tinupad ang pangako ko sa kanya, wala man lang akong magandang nagawa para
sa kanya. Dapat nalaman ko agad na isang mangkukulam si Rosemary! Dapat ginamit ko
ang kapangyarihan ko! Fuck!

Hawak ko ang mga kamay ni Danna habang nakadikit ito sa aking noo, hindi ko
mapigilan ang aking pagluha. Isa siya sa malapit na kaibigan mayroon ako sa mundong
ito, hindi man niya akong nginingitian, hindi man siya nagtangkang makipagtawanan
sa amin, ramdam na ramdam ko ang mainit na pagpapahalaga niya hindi lamang sa akin
kundi sa natitirang mga itinakdang babae.

Napakatanga ko para isiping kalaban siya, napakahina nang paniniwala ko sa kanya

nang makumbinsi ako sa maliit niyang palabas na para lamang maprotektahan ako.
Bakit? Bakit kailangan niya pa akong protektahan gayong wala man lang akong
nagawang tulong sa kanya?

"Danna.." mahigpit ko pa rin hawak ang kanyang mga kamay. Mas lumapit pa ako sa
kanya at marahan kong hinalikan ang kanyang noo.

"Sleep well Danna, sleep well. I will find your son, I will find him for you.."
ipinikit ko ang aking mga mata, hindi ko magawang pasukin ang isipan ni Zen dahil
sa kasalukuyang pakikipaglaban niya kasama ang kanyang mga kapatid. Hindi ko rin
magawang tingnan ang kasalukuyan

nilang labanan.

Nag uumapaw na sa sakit ang dibdib ko at alam kong kaunting kaunti na lamang ay
sasabog na ito sa bigat ng aking nararamdaman. Hindi ko na nagawang lingunin ang
reyna nang marahan niyang haplosin ang mukha ni Danna.

Gusto ko siyang sumbatan! Bakit niya itinago ang lahat kung alam niya ang
katotohanan! Bakit kailangang may mabiktima nang napakahabang panahon?! Bakit
kailangang ang bampirang tahimik lamang na nagmamahal at walang ibang ginawa kundi
kabutihan ay mamamatay nang ganito kaharas? Nagmahal lang si Danna sa bampirang
hindi nakatakda sa kanya, bakit ganito na lang ang kapalit nito?

"Alam kong isinusumpa mo na ako ngayon Claret.." napakagat labi na lang ako sa
sinabi ng reyna. Gusto ko siyang sigawan! Pero malaki ang respeto ko sa ina ng
lalaking mahal ko.

"Huwag mo siyang hawakan mahal na reyna.." hindi ko napigil ang sarili kong tabigin
ang kamay ng reyna sa paghawak nito sa katawan ni Danna. Bakit ngayon pa niya
sinabi ang lahat? Matagal na siyang nakalabas sa pintuan, mahaba ang oras na
itinigil ni Danna sa loob ng kwartong ito. Bakit hindi siya agad nagpakita? Hindi
pa ba sapat sa kanya na siya ang reyna? Na siya ang mahal na mahal ng hari? Kahit
madami pang unang minahal ang hari kahit pagbalibaliktadin ang mundong ito tanging
sa kanya lamang ang naiisang puso ng hari. At alam nang buong emperyong na tanging
siya lamang ang laman ng puso ng hari hanggang sa kamatayan nito. At tama si Danna,
tanging alaala na lamang siya. Bakit hindi ito iniisip ng reyna?

"Masama ba ako Claret? Hindi ba at normal lang sa

isang babae ang magselos? Alam mo ba na hindi pangalan ko ang tinawag ni Thaddeus
bago siya tuluyang mamatay? Pangalan ni Danna ang tinawag niya Claret, hindi ko
alam kung anong ibig sabihin nito pero sariwang sariwa pa rin ang kirot sa puso
ko.." alam ko sa sarili kong mabilis din akong lamunin ng selos at naranasan ko na
ito nang matindi kong pagselosan ang alaala ni Elizabeth mula kay Zen pero masyado
nang sarado ang puso at isipan ko para pumanig sa reyna.

"At sapat na itong dahilan para hayaan siyang mamuhay sa maling paratang? Akala ko
noong una matutulungan mo siya dahil sa ating dalawa ikaw ang higit na may alam
mahal na reyna pero anong nangyari? Humantong na sa ganito! Napakawalang kwenta
ko.." hindi ko mapigilang hindi lumuhang muli. Bakit? Bakit ganito kalupit sa
mundong ito? Bakit ganito ang mundong ito?

"I am sorry Claret, I am sorry for everything.." naramdaman kong tumayo na ang
reyna at hinayaan ko muna siyang makapaglakad nang malayo bago ako muling
nagsalita.
"Pinapasabi niya sa aking pinapatawad ka na niya mahal na reyna. At sa unang
pagkakataon ay sasalungatin ko ang sarili kong paniniwala, hindi kasalanan o
pagkakamali ang magmahal ng hindi nakatakda sa'yo kung alam mo kung papaano
lumugar.." hindi na ako nakarinig ng sagot mula sa reyna at hinayaan ko na siyang
makalabas ng kwarto kasama ng kanyang mga kuneho. Nakita ko pa ang mariing pagtitig
sa akin ng malaking kuneho na kung hindi ako nagkakamali ay siyang bantay noon sa
ilalim ng palasyo.

"Kahanga hangang babae.." hindi ko pinansin ang sinabi ng

kuneho at sinimulan ko nang pasukin ang isipan ni Zen.

'Zen, I need you..'

"Claret.." isang tawag ko lang sa kanya ay ramdam ko na ang kanyang presensiya mula
sa aking likuran.

"Gawin mo sa kanya ang ginawa mo noon sa itinakdang babae. I want to preserve her
body.." malamig na sabi ko. Hindi na muli nagsalita si Zen dahil agad niyang
sinunod ang sinabi ko.

Nakita kong nagsisimula nang may bumalot na napakakapal na yelo sa katawan ni

Danna, mabilis kong ginamit ang aking kapangyarihan para palitan siya ng kulay
puting kasuotan. Inayos ko rin ang buhok niya at muli kong hinaplos ang kanyang
mukha.

Nang hanggang bewang na niya ang nababalot ng yelo ay narinig ko ang malakas na
sigaw nang apat na itinakdang babae. Halos takbuhin nila ang katawan ni Danna,
kapwa na sila may hawak na pulang mga rosas at sila na mismo ang naglagay nito sa
kanyang mga kamay. Nilagyan din siya ni Serena nang koronang gawa sa puting
bulaklak.

"I'm so sorry Danna, we doubted you.." nagluhaan na kaming lima habang

ipinagpapatuloy na ni Zen ang pag angat ng kanyang yelo sa katawan nito hanggang sa
tuluyan na siyang balutin ng kapangyarihan ng prinsipe ng nyebe.
"Dalhin niyo na siya, ayokong magtagal pa siya sa lugar na ito.." mabilis tumango
sa akin ang mga itinakdang babae. Nakita kong pinalutang na ito ni Louise.

"Please stay safe Claret.." walang emosyon akong tumango sa kanila. Hindi ko na
pinanuod pa ang pag alis nila habang dala nila ang katawan ni Danna sa yelo.

Nang sulyapan ko ang mga Gazellian,

kasalukuyan nang nakahandusay si Caleb, Harper at si Lily na kanina pang

nanghihina.

"Sinabi sa akin ni Danna na alam daw ni Dastan ang lahat nang ito Zen.." malamig
ang mga mata kong nakatitig kay Rosemary na kasalukuyang pinalilibutan ni Evan,
Finn, Casper at Dastan na halatang hinang hina na.

"Ipinaliwanag ni Dastan sa aming isipan ang lahat Claret. It was still Rosemary's
body but the evil soul was not hers, it was Elizabeth's soul" natigilan ako sa
sinabi ni Zen. Papaanong nakapasok dito ang kaluluwa ni Elizabeth? Kaya ba gusto
itong pakasalan ni Dastan?

"No, it was not like that. My brother knew that it was the evil Elizabeth who came
back, pinakialaman ng mga mangkukulam ang kaluluwa ni Elizabeth, ginawang
instrumento at hinayaang manipulahin ang emosyon ng sariling kapatid. Rosemary gave
her permission to use her body. And the reason why Dastan wanted Rosemary to stay
inside this castle is just to protect her from the evil soul within her.."
napakagat labi na lang ako. Kaya pala sa kabila nang mga sinasabi ni Dastan na
gusto niyang pakasalan si Rosemary, may sensiridad man ang kanyang mga mata ay
nararamdaman kong may kulang dito. It was his heart.

"We can't kill her Zen, she's just another victim. Ayoko nang may madagdagan pa.."
nahihirapang sabi ko.
"But the evil Elizabeth has full of hatred towards me Claret. Isinusumpa niya ako
sa ginawa ko sa kanya. Alam mo kung ano ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. And
she will definitely hurt you Claret, bagay na hinding hindi ko hahayaan. I want to
fully

apologize but she's not the real Elizabeth it was her soul possessed by those
witches.." hindi ko magawang sumagot kay Zen habang nakatitig pa rin ako sa kaawa
awang katawan ni Rosemary.

"Hinintay kong patayin niya ang reyna! Napaka inutil niya! Gustong gusto kong mauna
ang reyna bago ang itinakdang babae! Mukhang wala na akong mapapagpilian, mauuna
ang mahina.." ngising sabi ng mangkukulam na tagusan ang mga mata sa mga Gazellian
para lamang bigyan ako nang malalamig na titig.

"Just release her body" nagsimula na akong humakbang papalapit sa kanya. Agad
sumunod sa akin si Zen habang alerto ang lahat ng mga Gazellian.

"Release her.." malamig na sabi ko habang itinataas ko ang aking kamay. Sa

emperyong ito ako na ang pinakamalakas kung mahika ang pag uusapan.

Hindi ko pinansin ang pagkagulat ng mga Gazellian sa lamig ng aura at pananalita.

"Tinatakot mo ba ako itinakdang babae?" agad lumipad sa kanya ang espadang ginamit
niya kay Danna na mabilis naman niyang nailigan.

"I said release her body or I'll kill you both.." nanlaki ang mga mata niya sa
ginawa ko. Kahit ako ay nagugulat na rin sa mga nagagawa ko. I had enough, sawang
sawa na ako sa walang tigil na patayang ito. Dapat ko nang tapusin ang pinagmulan
nito.

"Akala mo ba ay matatakot mo ako? Isang taong nagtatapang tapangan?" napansin ko na

kapwa na hindi makagalaw ang mga Gazellian sa kanilang mga kinatatayuan dahil
nagsisimula nang lumubog ang mga katawan ng mga ito sa sahig.
"Fuck!" narinig ko ang pagpupumiglas ng mga Gazellian

habang blangko pa rin akong nakatitig sa mangkukulam.

Naririnig ko ang pagtibok ng puso ni Rosemary pero pahina na ito nang pahina,
nilalamon na ito nang itim na kapangyarihan nang mangkukulam.

"Anong gagawin mo? Lalamunin na sila ng lupa, magiging pataba na lamang ang mga
Gazellian ng palasyo. Anong gagawin mo matapang na itinakdang babae? Sinong una
mong ililigtas sa mga Gazellian? Mahika lamang ang makakapagpaalis sa kanila at sa
hina mo hindi mo sila kayang pagsabay sabayin.." nanatili pa rin akong malamig na
nakatitig sa kanya at siyang lalong nagpakulo sa dugo nito.

Muli niya nang hawak ang espada na pumatay kay Danna at mabilis siyang nakalapit sa
akin.

"Claret!" malakas na sigaw ni Zen sa aking pangalan. Agad na may yelong humarang sa
aking harapan na mabilis nabasag ng espada nang mangkukulam. Hindi ko alam kung
bakit hindi man lang kumikilos ang mga binti ko, hindi ko na maitaas ang mga kamay
ko. Namamanhid ang buo kong katawan.

Akala ko ay tuluyan na akong matatamaan nang mabilis kong nakilala ang humarang sa
harapan ko na may hawak din espada.

"Remove the spell apo. Let me take care of her.." dito na ako tuluyang nagising. My
grandfather can't handle her, she's too powerful.

"Lolo.." kinakabahang sabi ko. Ayoko nang may mamatay pa. Ayoko na.

"I won't die apo! Now go! Gazellians need you.." agad akong humarap sa magkakapatid
na Gazellian na kasalukuyan nang nilalamon ng sahig.
"Do you think you can beat me old man? At sa tingin mo ba ay matutulungan mo silang

lahat babae? Kahit ang reyna ay kasalukuyan na rin napapalibutan ng kamatayan

ngayon.." lalong nagwala ang mga Gazellian na halos kalahati na nang kanilang
katawan ang nalalamon ng lupa.

Tama ang mangkukulam, hindi ko sila kayang pagsabay sabayin. Wala akong maililigtas
kung pipilitin ko ang sarili kong gamitin ang kapangyarihan ko nang sabay sabay sa
kanila.

Buong kapangyarihan ko na ang ginamit ko para matanggal si Zen sa sahig pero hindi
ko pa din siya tuluyang naiaalis dito. Dalawang beses ko pang ginamit ang
kapangyarihan ko bago nakawala si Zen. Hindi na ito nag aksaya nang oras at
tinulungan niya ang aking lolo. Halos manlambot ako nang makitang may saksak na ang
aking lolo.

"Lolo!"

"Don't mind me apo. Keep helping them.." tutulungan ko na dapat si Evan nang
mabilis itong umiling sa akin.

"Help Dastan first.." agad nagsalita si Dastan.

"Why always me? Unahin mo ang mga kapatid ko Claret.." napakagat labi na lang ako
sa pagbibigayan ng magkakapatid na ito. Hindi ko sinunod ang gusto ni kamahalan,
gaya ng sabi Evan inuna kong iligtas si Dastan.

"Damn.." habang pilit kong inaalis sa sahig si Dastan ay may narinig akong maliit
na boses.

'It's me Claret, it's Rosemary..' nawala ako sa konsentrasyon at nilingon ko si

Rosemary na pinagtutulungan ni Zen at ni lolo.
'Hindi ko na kayang tagalan pa ang aking katawan. I will leave soon, huwag ka nang
mag alinlangang patayin ang katawan ko. Matagal na rin akong may karamdaman katulad
nang kay Elizabeth bago

siya angkinin ng asul na apoy. Isa itong sakit nang aming pamilya, wala nang
mangyayari kung mailigtas man ako. Your healing power is not enough. Just tell
Dastan how much I love him, gusto kong sabihin mong nagpapasalamat ako sa kanya
dahil siya ang unang lalaking nagsayaw sa akin. I am happy to be ruled by a fine
king like him. Maraming salamat..'

Hindi ko na tinapos pang gamitin ang kapangyarihan ko kay Dastan, mabilis umangat
ang aking mga mata sa malaking chandelier na nasa kisame.

'Zen, lolo. I need you to move..' hanggang leeg na ng mga Gazellian ang nalalamon
ng sahig. I need to hurry.

Nang tangkaing balutin ni Zen nang yelo ang mangkukulam ay mabilis itong
nakakawala, walang tigil sa pakikipagpalitan ng hampas ng espada ang aking lolo at
ang mangkukulam.

Muling tinangkang hagipin ng mga yelo ni Zen ang mangkukulam pero tanging paa
lamang nito ang tinamaan. Ihahampas na sana ni lolo ang kanyang espada nang
tumilapon ito nang bumuga nang napakalakas na hangin na may kasama pang alikabok
ang mangkukulam.

Pagkakataon ko na, iginalaw ko ang napakalaking chandelier at ipinatak ko ito mismo

sa tapat niya. Hindi na niya na nahabol ang bilis nang pangyayari at hindi agad
siya nakailag dahil sa yelong nasa paa niya hanggang sa tuluyan na siyang
mabagsakan ng mabigat na chandelier. Mabilis akong nakalapit sa katawan niyang may
nakatusok nang mabigat at matilos na bakal na sumakto sa dibdib niya. Naglalabasan
na ang dugo hindi lamang sa kanyang bibig kundi pati sa kanyang ilong. Ni hindi na
siya makagalaw.

Hinawakan

ko pa ang chandelier at diniinan ko pa ito sa kanya. Halos mabingi kami sa pagsigaw

niya sa sakit. Nawala na ang mahika niya sa mga Gazellian pero nanatili pa rin
akong walang tigil sa pagdiin ng bakal sa katawan niya.

"Sa tingin mo papatayin kita nang hindi nahihirapan? You need to die in pain, you
need to die in terrible pain.." halos mapamura na lang ako nang mag init na naman
ang sulok ng aking mga mata. Naramdaman ko ang kamay ni lolo at Zen sa aking mga
balikat na marahas kong pinagtatabig.
"Leave me alone..leave me alone. Just let me kill her! Just let me torture her!
She's not Rosemary anymore! Nagpaalam na siya sa akin! She killed too much! She
killed those innocent!" nang makita kong ngumisi sa akin ang mangkukulam ay lalo
kong diniinan ang chandelier sa katawan niya na nagpalakas sa pag ungol niya sa
sakit.

Halos manlaki ang mata ko nang may lakas pa ang kamay niya dahilan kung bakit bigla
na lamang tumilapon si Zen at lolo.

"Let me tell you something before I die.. Ja no es toquin entre si i el moment

en ..." nangunot ang noo ko dahil hindi ko masyadong maintindihan ang sinasabi niya
pero pinagpatuloy ko ang pagdiin ng chadelier sa katawan niya pero pilit pa din
siya nagsasalita.

"Not that one! Kill her! Just kill her! Kill her apo! Not that one!" umalingawngaw
ang malakas na sigaw ni lolo. Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtanto kong umuusal
nang sumpa ang mangkukulam.

"FUCK! No! No!" malakas na sigaw ni Zen. Tuluyan ko nang papatayin ang mangkukulam
nang ako na mismo ang tumalsik

dahil sa natitira niyang pwersa. "Què es va reunir la pell de cada un altra

desapareixer--" tuluyan nang natigil ang boses nang mangkukulam nang si Dastan na
mismo ang naghiwalay ng ulo nito sa kanyang katawan.Anong klaseng sumpa ang
sinasabi niya? Bakit hindi ko alam ang sumpang ito? "Nata..pos niya ang sumpa?"
nangangatal na tanong ni Harper. Napaupo na lang si Dastan habang sapo ng kanyang
mga palad ang kanyang mukha.

"I am so sorry brother. Hindi ako umabot Zen..hindi ako umabot..Zen.. I am so

sorry..natapos niya ang sumpa.." kapwa sunod sunod na nanlambot ang mga Gazellian
habang ako ay nanatiling naguguluhan. Anong sumpa? Wala akong nararamdaman sa aking
katawan.
"Naulit..naulit..naulit..naulit na naman!" sunod sunod sinuntok ni lolo ang pader.
Samantalang si Zen ay nanatiling tulala sa akin.

"What happened Zen?" nagsimula akong humakbang papalapit sa kanya pero nagulat na
lang ako nang agad akong buhatin ni lolo papalayo kay Zen. Maging ang mga Gazellian
ay mabilis humarang sa unahan ng kanilang kapatid na parang hindi tamang pagsamahin
kaming dalawa

"What the hell is happening?!!" malakas na sigaw ko. Nakita kong walang tigil sa
pagsuntok si Zen sa sahig.

"Fuck! Fuck! Fuck! Fuck!" nasigaw ko na lang ang pangalan niya nang ihampas niya
ang ulo niya sa sahig.

"FUCK! Fuck! Why? Why us? Why us Claret?" paulit ulit na sabi ni Zen na hindi
tumitingin sa akin. What the hell is this?

"Anong nangyayari lolo?" kinakabahang tanong ko. Bakit ganito ang ikinikilos nilang
lahat?

"You can no longer touch each other Claret. It was the curse. Hindi nyo na maaaring
hawakan pa ang isa't isa dahil isa sa inyo ang posibleng maglaho.." nanlamig ako sa
sinabi ni Dastan. Ito ang sumpang inusal ng mangkukulam? Anong klaseng sumpa ito?
Bakit hindi ako pamilyar dito?

Walang tigil sa pagsuntok si Zen hanggang sa luhurin siya ni Lily at Harper para
yakapin siya.

'Zen..' tuluyan na muling nagyelo ang buong kwarto ng konseho dahil sa malakas na
emosyon ni Zen.

"It was the same curse Claret. Ang sumpang naghiwalay sa amin ni Olivia, apo"
tuluyan nang nadurog ang puso ko sa aking narinig. Sumpa ang pinaka kinatatakutan
kong kalaban.

"Claret apo, ito ang sumpang kailanman ay hindi natalo sa buong kasaysayan ng mga
bampira"

--

VentreCanard

=================

Chapter 73

Chapter 73

Vampire world is cruel. Mundong pilit ko man unawain at intindihin, tanging kirot
at sakit lamang sa dibdib ang ibinabalik sa akin.

Vampire world is painful. Mundong nabuhay na lamang para magbigay nang pasakit,
hirap at walang katapusang komplikasyon sa mga nagmamahalan.

Vampire world is too cold. Mundong pinagkaitang makadama init ng pagmamahalan.

Ang mundong niyakap at tinanggap ko sa kabila nang takot at walang katapusang

katanungan sa aking puso. Mundong nagmulat sa aking totoong pagkatao, nagturo sa
akin kung papaano pahalagahan ang bawat desisyon, nag udyok sa akin para matutong
magsakripisyo at higit sa lahat ang nagturo sa akin kung papaano wagas na magmahal.
Ang mundong nagpakilala sa akin sa prinsipeng pinakamamahal ko. Gaano man kasakit
ang mga pangyayaring naranasan ko, gaano man ito kahirap at nakakapanghina hindi pa
rin matatawaran nito ang kasiyahan dala nang prinsipeng minahal ko sa malupit na
mundong ito.

I've been trying to blend and live like a real vampire but this traitor world keeps
shattering my heart little by little.

Mag iisang buwan na mula nang isumpa kaming dalawa ni Zen at hanggang ngayon ay
walang makitang 'lunas' para dito. Hindi ko na mabilang sa aking mga daliri kung
ilang babaylan na ang ipinatawag ni Dastan mula sa iba't ibang emperyo para
mapawalang bisa ang sumpa pero ni isa sa kanila ay walang nagtagumpay.

Ang reyna na ng mga sirena ang siyang mismong nagsabing sa larangan ng mahika ay
ako na ang pinakamakapangyarihan sa mundong ito na kahit anong sumpa ay kaya kong
mapawalang bisa, pero anong silbi ng

kapangyarihang ito kung hindi ko mabigyang lunas ang sumpang dumapo sa amin ni Zen?

I am still useless as always.

Umabot na rin sa iba't ibang emperyo ang malaking balita, maging ang mga lobo na
siyang kaibigan ko ay nagpaabot na ng lihim na pagtulong sa akin, si Rosh at ang
buong Deltora at ang mga itinakdang babae na walang liban sa pagdalaw sa akin.
Lahat sila ay may mga babaylang dinala para lamang sa amin ni Zen pero kahit anong
gawin ay walang nangyayari, nandito pa rin ang sumpa at patuloy kaming
pinahihirapan ni Zen.

Hindi nawawalan ng pag asa ang magkakapatid na Gazellian para tulungan kaming
dalawa, pero ang prinsipeng mahal na mahal ko ay nararamdaman ko na ang pagsuko.
Ilang linggo na kaming hindi nagkikita, mas ginugusto niya pang maglakbay sa labas
ng emperyo at lumayo sa akin. I can't blame him for doing this.

Alam kong higit siyang nasasaktan kapag nakikita namin ang isa't isa, malapit man
kami at abot kamay ang distansya parang napakalayo pa rin namin. Ni pagngiti ay
hindi na namin magawa ni Zen. Titigan lang namin ang isa't isa sa malayo ay parang
hinihiwa na ang mga puso.
We're both hopeless, ilang beses na kaming umasa sa mga babaylan na dumadating sa
palasyo at sa bawat pag iling nila sa amin ay lalong nadudurog ang aming mga puso.

Kasalukuyan akong nakatayo sa dulo ng isang artipisyal na bukal sa loob ng palasyo

ng Sartorias. Humiling ako sa mga Gazellian na kung maaari ay hayaan akong mapag
isa kahit sa aking panliligo lamang. Dahil simula nang maisumpa

kami ni Zen, hindi na ako nawalan ng bantay sa takot bigla na lamang may makaramdam
nang matinding pagkauhaw ang isa sa amin ni Zen at makalimutan sa sumpa.

Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga ako nang malalim. Kailan kaya gagaan ang
aking dibdib? Sobrang bigat na nito at hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa
kayang tumagal.

Sa halip na tubig ang nasa bukal ay purong gatas ang makikita dito, bigla ko tuloy
naalala ang ginagawang pagpapaligo sa akin ng aking lola tuwing kabilugan ng buwan.

Dahan dahan kong tinanggal ang pagkakalaso ng aking pulang roba at hinayaan kong
itong humagpos pababa ng aking katawan. Sinimulan ko nang humakbang pababa sa bukal
na gatas at hayaang basain nito ang aking buong katawan.

Patuloy lamang ako sa aking paglalakad hanggang sa tuluyan nang matakpan ng gatas
ang aking dibdib. Muli kong ipinikit ang aking mga mata at hinayaan ko ang aking
sariling lumubog sa gatas na bukal.

Habang lumulubog ang aking katawan ay patuloy pa rin sa pagtakbo sa aking isipan
ang sitwasyon namin ni Zen. Hanggang ngayon ay hindi pa rin nalalaman kung sino sa
amin ni Zen ang posibleng maglaho sa sandaling magpanagpo ang aming mga balat. Pero
malakas ang paniniwala ng lahat na sa aming dalawa ni Zen ay ako ang maglalaho
katulad ng sitwasyon ng aking lola at lolo. At ang isa pa sa naging batayan ay ang
pagputi ng ilang hibla ng aking buhok.

Nang maramdaman ko ang pagkapos ng aking hininga ay mabilis na akong umahon para
kumuha ng hangin. Sinimulan ko nang maglangoy hanggang sa makarating ako sa parang
baitang at pinili kong maupo dito.

Nakalubog pa rin sa gatas ang kalahati ng aking katawan.

Blangko akong napatitig sa kabuuan ng bukal na gatas at natagpuan ko na lang ang
kanang kamay kong hinahawakan ang ilang puting hibla ng aking buhok.

Napakagat labi na lang ako habang tinititigan ito at pilit pinipigilan ang muli
kong pagluha, natatakot akong gawin din ni Zen ang ginawa ng aking lolo. Natatakot
akong ito na lang ang huli niyang maisip na solusyon sa aming dalawa.

Ayokong dumating sa puntong gawin ni Zen ang kinatatakutan ko. Ilang araw matapos
kaming isumpa ni Zen ay ikinuwento na sa akin ni lolo ang lahat. Ang dahilan kung
bakit hindi na sila magkasama ngayon ng aking lola, akala ko noon ay hindi ko na
maririnig ang dahilan pero mukhang ito na ang takdang panahon para malaman ko ito.

Habang nagkukwento si lolo ay walang tigil sa pagpatak ang aking mga luha, ganito
rin ba kasakit ang naramdaman ni lola nang sila ni lolo ang isinumpa? Inamin ni
lolo na siya mismo ang nagpadakip kay lola sa kanyang mga tauhan para sapilitan
itong itulak sa kanyang salamin at ibalik sa mundo ng mga tao. Mahigpit man tumutol
ang aking lola at gustong manatili sa mundong ito ay hindi na hinayaan ni lolo
dahil patuloy lamang silang masasaktang dalawa.

Sa harap mismo ng mga mata ni lolo tuluyang nawala si lola at bumalik sa mundo ng
mga tao. At ang higit na nakapiga sa aking puso, si lolo mismo ang bumasag sa
salamin para hindi na muling makabalik sa mundo ng mga bampira ang aking lola.

Napasubsob na lang ako sa aking mga palad habang iniisip ang kwento ng aking lolo.
Ito ang pinakamalaking kinatatakutan ko, ayokong si Zen mismo ang

magtabuyan sa akin. Ayokong iwan siya sa mundong ito, ayokong mabuhay sa mundong
wala siya.

Agad kong pinahid ang mga luha sa aking mga mata nang makaramdam ako ng presensiya
sa aking likuran.

"Pasensiya na po sa abala itinakdang dyosa, nais ko lamang pong ipaalam na may

panauhin mo kayong naghihintay sa labas" gusto ko man sabihin na paalisin na ang
panauhing ito at sabihing sa susunod na lang ito pumunta ay hindi ko magawa.
"Sino?" tanong ko. Nanatili akong hindi humaharap sa tagasunod.

"Prince Rosh Alistair Le'Vamuievos" marahan akong tumango.

"Susunod na ako" hindi na ako nakarinig ng sagot sa tagasunod hanggang sa umalis na

ito. Binanlawan ko na ang aking sarili at mabilis nag ayos.

Hindi na ako nagulat nang makita kong nasa dadaanan ko na si Rosh na kasalukuyang
nakaharap sa bintana nang palasyo.

"Kamusta?" tanong niya na hindi na nag abalang lingunin ako.

"Dying in pain.." maiksing sagot ko.

"You can't die yet, alam mo 'yan" mapait akong ngumiti sa kanya.

"Mukhang napapadalas ang pagdalaw mo sa palasyo Rosh, baka iba ang isipin ng mga
bampirang nakakita sa atin" nasabi ko na lamang kahit alam kong walang kahit anong
dahilan ang pagdalaw ni Rosh sa palasyo.

Hindi sumagot sa akin si Rosh at nanatili pa rin itong nakatitig sa labas ng

palasyo. Nanatili kaming tahimik nang mga tatlong minuto bago ako muling narinig na
nagsalita si Rosh.

"Alam
ko ang pakiramdam ngayon ni Zen. I've been there, at halos magpakamatay ako nang
hindi dumating ang babaeng hinihintay ko. But his situation is far worst Claret,
you're here. Nakikita ka niya, nararamdaman ang presensiya, nalalanghap ang mabango
mong dugo pero hindi ka niya magawang mahawakan. I am sorry Claret, wala ako nang
kailangan niyo ng tulong ni Zen. You've been my good friend, sa kabila nang lahat
ng nagawa ko. Binigyan mo ako ng pag asa sa babaeng ilang daang taon ko nang
hinihintay. I am sorry Claret.." hindi ko alam kung bakit bigla na namang nagtuluan
ang aking mga luha. Ang bigat bigat na ng dibdib ko, gustong gusto ko nang huminga
nang maluwag. Ayoko na nang ganito.

Naramdaman ko na lang na kinabig ako ni Rosh at niyakap niya ako nang mahigpit.
Ramdam ko ang marahan niyang paghaplos sa aking napakahabang buhok.

"Just cry Claret, just cry.." lalong tumindi ang pag iyak ko sa sinabi niya. Ramdam
ko rin ang marahan niyang paghawak sa puting hibla ng buhok ko, narinig ko ang
mahina niyang pagmumura dahil dito.

"Rosh, bakit kami ni Zen? Bakit kami isinumpa ni Zen? Bakit pilit kaming
pinaghihiwalay dalawa?" nangangatal na ang mga labi ko habang nagtatanong kay Rosh
na nakayakap pa rin sa akin.

"I'm sorry, hindi ko kayang sagutin ang tanong mo Claret.." hinawakan niya ang
magkabilang pisngi ko at marahan niyang pinunasan ang mga luha ko.

"Huwag kang maglalaho Claret, mangako ka sa akin. Gusto kong kasama kitang
sumalubong sa aking dyosa, gusto kong isa sa kauna unahang bampirang makikilala
nang babaeng mamahalin ko..." marahan akong

tumango sa sinabi ni Rosh.

"Tumigil na akong magdala ng mga babaylan pero sana makatulong ang bagay na dinala
ko ngayon.." sa isang iglap ay may inilahad sa aking pulang rosas si Rosh.
"Kailangan ko nang umalis.." marahan siyang tumango sa akin bago ito dumaan mismo
naging mga piraso ng mga bulaklak hanggang sa tuluyan na siyang nawala sa aking
paningin.

Anong sinasabi niyang dinala niya?

Dahil sa panliligo lamang ako nakakapag isa, pinili ko muling magbabad sa gatas at
mapag isa dito. Tumagal ako nang mahigit tatlong oras dito bago ako sunduin ni Lily
at ipaalam na nandito na si Zen.

Gustong gusto ko na siyang makita pero may kung anong nagsasabi sa akin na mas
mabuting manatili na lamang ako dito at huwag nang saktan ang aking sarili.

"Claret, kailangan nyong mag usap ni Zen, kung parehas kayong manghihina lalong
mawawala ang posibilidad na mawala ang sumpa" tumango na lang ako sa sinabi ni
Lily. Hinintay niya na akong makapagbihis at sabay na kaming lumabas ng silid.

"Saan tayo pupunta?" nagtatakang tanong ko nang lampasan namin ang silid kung saan
madalas kaming magpulong lahat.

Hindi ako sinagot ni Lily at nagpatuloy kami sa paglalaka hanggang sa tumapat kami
sa isang pintuan.

"Naghihintay sa loob si Zen.." maiksing sabi ni Lily na nagpakaba sa aking dibdib.

Bakit hindi maganda ang pakiramdam ko sa nangyayaring ito?

Pinagbuksan ako ni Lily nang pintuan. At sinimulan ko nang humakbang papasok sa

madilim na silid, narinig ko ang pagsarado nang pintuan dahilan kung bakit lalong
bumilis ang kaba sa dibdib ko.

"Zen?" sa bawat paghakbang ko ay siyang pagsindi

ng mga kandila sa aking nadadaanan. At nang tumama ang aking sa likuran ng lalaking
pinakamamahal ko ay bahagyang napanatag ang dibdib ko.

Humakbang ako papalapit sa kanya habang ang mga kamay ko ay nakaangat at

nangangatal. I want to touch him, gustong gusto ko na siyang hawakan. Nang abot
kamay ko na ang likuran ni Zen na kasalukuyang nakaupo ay itinigil ko ang aking mga
kamay at kusa na lamang akong napaluhod.

"Zen, I miss you. I miss you so much.." mahinang sabi ko. Nakita kong isinandal ni
Zen ang kanyang ulo. Isinandal?

Nang tinangka kong hawakan si Zen ay nalaman kong may nakapagitan sa aming salamin.
Nanatili siyang nakatalikod sa akin habang nakasandal dito.

"I miss you more Claret. I miss you more baby.." tuluyan na akong lumapit sa kanya
at isinandal ko ang aking noo sa salamin.

"Zen..Zen..Zen..mahal na prinsipe.." paulit ulit kong tinatawag ang pangalan niya

kasabay nang pagpatak ng aking luha.

"Claret.." tinawag lang niya ang pangalan ko.

"Zen, gusto kitang makita. Gusto kong makita ang mukha ng aking prinsipe. Bakit
hindi mo ako harapin? Zen..." narinig ko lang ang marahang paggalaw niya pero alam
kong hindi pa rin siya humarap.

"I can't look at you with your eyes full of tears. Gusto kong punasan ang mga luha
mo Claret, gusto kong haplusin ang mga pisngi mo, gusto kitang yakapin, gusto
kitang halikan. Sumisikip ang dibdib ko Claret sa tuwing nakikita kitang lumuluha
at wala akong ibang nagagawa kundi panuorin ka.." marahan kong inangat ang aking
mga kamay na itinapat sa buhok ng aking prinsipe na gustong gusto kong hawakan
noon.

"Sa tingin mo ba ay ikaw lang Zen? Nasasaktan din ako, nasasaktan din ako. But
please look at me..gusto kitang makita.. gusto kitang makita mahal na prinsipe.
Turn around Zen please.." muli kong idinikit ang noo ko sa salamin habang
nakayukong lumuluha. Pero lalong nag umapay ang aking mga luha nang maramdaman kong
idinikit din ni Zen ang kanyang noo sa salamin na siyang katapat ko.

"I love you so much Claret. Mahal na mahal kita, your beautiful eyes, your warm
smile, your sweet laughter, your addictive lips, your everything baby. Ikaw lang
ang babaeng mamahalin ko hanggang sa kahuli hulihang patak ng aking dugo. You're my
beautiful wife..my beautiful deity, my love of my life.." humiwalay ako sa salamin
at marahan ko itong hinaplos na parang si Zen ang hawak ko.

"Zen, I don't like this. Hindi ka naman nagpapaalam hindi ba? Lalaban tayo hindi
ba? Maraming nakasuporta sa ating dalawa, matatalo natin ang sumpa. Tayo ang kauna
unahang tatalo ng sumpa.." kinakabahang sabi ko.

Nakita kong namula ang mga mata sa akin ni Zen, ang mapupula niyang mga mata na
punong puno ng pagmamahal.

"I love you so much Claret. At habang buhay kitang mamahalin kahit magkalayo tayo.
You need to go back baby, you need to go back. Ayokong malusaw sa mundong ito ang
babaeng pinakamamahal ko.."

--

VentreCanard
=================

Chapter 74

Chapter 74

Naririnig ko na ang kinatatakutan ko, naririnig ko na ang mga salitang

kinatatakutan kong manggaling mula sa lalaking pinakamamahal ko. Ayoko nang
bumalik, ayoko nang umalis sa mundong ito. Gaano man kalupit at kasakit manatili sa
mundo ng mga bampira higit ko pa rin pipiliin tumigil dito kasama siya.

I love him so much. Ayokong iwan siya, ayokong maghiwalay kami nang dahil lamang sa
isang sumpa. Hindi kami maaaring mapaghiwalay ng sumpa, mas malakas kami, mas
matatag kami sa kahit anumang sumpa na nalikha sa mundong ito.

Mariin akong umiling sa kanya habang walang tigil sa pagpatak ang aking mainit na
mga luha. Inihawak ko sa salamin ang aking nangangatal na mga kamay.

"Zen, sinasaktan mo na naman ako. Akala ko ba hindi mo na ako ipagtatabuyan? Akala

ko hindi mo na ako hahayaang makabalik sa aking mundo? Nandito na ako, mundo ko na
rin ito Zen. Nandito ka, nandito ang lalaking pinakamamahal ko. Wag mo naman akong
ipagtabuyan ng ganito. We'll fight together, we'll fight this curse together. Wag
naman ganito Zen.." nawala ang pamumula ng kanyang mga mata at muli niyang
isinandal ang kanyang noo sa salamin.

"How baby? How? I've seen this curse in different generation. Walang nakatalo
Claret..wala. Wala baby..wala..wala." nagsisimula na si Zen pagsusuntukin ang sahig
at sa bawat pagsuntok niya ay nagiging yelo ito.

"Zen, tayo ang unang makakatalo sa sumpa. Susuko ka na lang ba? Susukuan mo na lang
ba ako? Ano ba ang kaunting paghihintay na hindi tayo maghawak? Nahintay mo ako
nang napakaraming taon Zen, nahintay

mo ako nang mahabang panahon. Ngayon ka pa ba susuko? Ngayon mo pa ba ako susukuan?

Marami na tayong pinagdaanan Zen at nalampasan natin itong lahat. Kaya din natin
ito Zen. Huwag mo akong ipatabuhay Zen..nasasaktan ako..nasasaktan ako mahal na
prinsipe.." nangangatal na rin pati ang aking boses sa pagsasalita. Hindi kami
maaaring sumuko. We can't. We can't.

"Baby, I've seen it. Apat na beses nang nasaksihan ng mga mata ko ang sumpang ito
Claret, ayokong malusaw ka sa aking mga mata. Ayokong mangyari sa'yo ang mga nakita
ko. From my mother's bloodline, a royal blood from Deltora, my friend and even your
grandparents Claret. Lahat nang ito nakita ng mga mata ko Claret. Lahat ito
nasaksihan ko. Wala baby..wala..wala..walang nakatalo..walang nakatalo" halos
iumpog na ni Zen ang kanyang noo sa salamin. Kahit ako ay pinanghihinaan na nang
loob sa mga sinasabi niya.

Wala na ba talaga kaming pag asa? Wala na ba talaga?

"Zen.." tanging pangalan niya na lang ang kaya kong bigkasin.

"You know why I hated Leon so much Claret?" biglang tanong niya sa akin. Nangunot
ang noo ko sa tanong niya. Ano ang kinalaman ni lolo sa pinag uusapan namin?

Hindi ko siya nagawang sagutin sa halip ay tumitig na lamang ako sa kanya.

Nanghihina na ako, hinang hina na ako sa nararamdaman ko. Walang tigil sa pagkirot
ang dibdib ko, walang tigil sa pagsikip, walang tigil sa pagsakit.

"I hated him Claret because I've seen it baby. I've seen everything baby. I was
still a kid back then when I've witnessed that terrible scene. Akala ko noon
napakawalang puso ni Leon para gawing sapilitang
ipagtabuyan ang kanyang kapareha, how can he handle living without her? How can he
treat her like that? She's begging and wanted to stay but he's too heartless to
push her away. Pero ngayong nararanasan ko na, naiintindihan ko na ang lahat
Claret. Mas gugustuhin kong mapalayo sa'yo kaysa makitang unti unti kang nalulusaw
sa aking mga mata. Your grandmother survived Claret. At napalaki ka pa niya nang
tama. You grew up strong, beautiful and king hearted. Alam kong makakayanan mo rin
Claret.." sa bawat salitang binibitawan ni Zen ay lalong tumitindi ang pagkirot ng
puso ko. Ayoko. Ayoko. Wala akong naririnig. Ayoko.

Iling lang ako nang iling sa mga sinasabi ni Zen.

"No, no, no. Hindi, hindi. Ayoko Zen. Dito lang ako Zen, I am not a strong girl.
Hindi ko kakayanin nang wala ka Zen. Hindi ko na kayang bumalik sa mundo ng mga
tao. I can't go back. My life is already here. You are my world Zen, ikaw na ang
mundo ko mahal na prinsipe. Bakit mo ako pinagtatabuhayan? Bakit mo naman ako
ginaganito Zen?" halos hindi na ako makahinga nang maayos dahil sa sikip ng dibdib
ko. Ni hindi na nga makakita dahil sa walang tigil na pagluha ko. Ayokong bumalik,
kahit anong sabihin niya hindi ako babalik. Dito lang ako.

"Claret, hindi din magtatagal ay lalakas ang pagkauhaw natin sa isa't isa. Hindi
natin mapipigilan ang sarili natin. It's too risky for us, for you baby. We can't
be together Claret, we can't be together anymore. Lalo ka lang masasaktan kapag
nananatili ka sa mundong ito.." malakas kong hinampas ang salamin na nakapagitan sa
amin dalawa.

"Why? Why Zen? Why are you like this? Can't you

fight with me? Bakit ka ganyan? Bakit sumusuko ka na agad?! Zen kahit ibalik mo ako
sa mundo ng mga tao, ramdam ko pa din ang sakit! Hindi ito mawawala kahit ibalik mo
ako sa aking mundo! Please, dito lang ako. We can always look at each other, we can
always talk to each other. Masaya naman ako kahit nakikita lang kita, makukuntento
na akong maramdaman ang presensiya mo. Wag mo naman akong paalisin Zen, makakahanap
din tayo ng solusyon sa sumpang ito.." hindi ko na alam kung saan pa kumukuha ng
luha ang aking mga mata. Hindi na ito nauubos.
"Nasasabi mo 'yan Claret dahil hindi mo nasaksihan ang sumpa. I've seen it baby. At
tanging si Olivia lang ang nakaligtas. Ayokong malusaw ka gaya nang mga naunang
isinumpa, hindi ko kakayanin Claret. You're safe in human world..you're safe away
from me.." wala na akong ginawa kundi umiling nang umiling sa mga sinasabi niya.

"Anong halaga nang pagiging ligtas ko kung hindi kita kasama Zen? Kung hindi kita
makikita? Kung hindi ko mararamdaman ang presensiya mo.? Don't push me away Zen.
Alam kong may babaylan na makakatulong sa ating dalawa, hindi lang tayo ang
lumalaban sa sumpa. Hindi lang tayo dadalawa Zen. We have your family, our friends
and the whole empire. Lahat sila ay gusto tayong tulungan, lahat sila ay
nakasuporta sa atin. Huwag kang mawalan nang pag asa.." muli kong hinaplos ang
salamin na parang nahahawak ko ang mukha ng aking prinsipe.

Dahan dahan din inangat ni Zen ang kanyang kanang kamay at itinapat niya ito sa
aking kamay.

"Look at me baby, look at my eyes. Answer me honestly, hindi ka pa ba nagsasawa

Claret?

Ilang babaylan na ang nagtangkang tumulong sa atin? Ilang beses na tayong umasa?
Patuloy ka lang nasasaktan, patuloy ka lang nasasaktan sa mundong ito. Sa tingin mo
ba ay hindi ako nasasaktan sa tuwing pilit kang ngumingiti sa akin kapag walang
nagawa ang isang babaylan? Sa tingin mo ba ay hindi ako nasasaktan habang
pinagmamasdan kang may lungkot sa mga mata? Claret I'm hurting the most.."
napakagat labi na lang ako sa sinasabi ni Zen.

"Sumasakit ang dibdib ko Claret. Sumasakit ang dibdib ko sa tuwing nakikita kitang
lumuluha, sa tuwing nakikita kitang nakatitig sa akin, sa tuwing pinipilit mong
ngumiti at tuwing pinipilit mong maging matatag. I want to touch you badly, I want
to caress your hair, I want to feel you baby and I want to kiss you endlessly. Pero
tanging pagluha na lang ang ibinigay sa'yo Claret, ayoko nang makita ka pang
nahihirapan.." tuluyan nang nawala ang aking mga kamay sa salamin.
"Mahal mo ba ako Zen? Mahal mo ba ako? Bakit madali lang sa'yo na ibalik ako sa
mundo ko? Ayaw mo na ba akong makita? Ayokong umalis Zen, kahit anong sabihin mo
ayokong umalis. Dito lang ako, dito lang ako mahal na prinsipe.." mabilis kong
pinahid ang aking luha sa mga mata dahil hindi ko na siya makita nang maayos.

"Mahal na mahal kita Claret. Mahal na mahal. I'm doing this for you, I can't keep
you in this world baby. I can't keep you here just to suffer. You don't deserve
this baby.." mahinang sagot sa akin ni Zen. Wala akong tigil sa pagluha at pag
iling sa mga sinasabi niya.

"Claret lagi mong tatandaan na ikaw lang ang babaeng mamahalin ko. Ikaw lang ang
nag iisang dyosa sa prinsipe

ng mga nyebe. Mahal na mahal kita magandang dyosa mula sa salamin.."nangatal ang
buong katawan ko sa huling sinabi ni Zen. Lalo na nang maramdaman kong may ibang
presensiya ng mga bampira mula sa aking likuran.

Muling umangat ang aking mga kamay at inihawak ko ito sa salaming nakapagitan sa
amin. Mas idinikit ko ang aking sarili sa salamin. Iling ako nang iling kay Zen
habang walang tigil sa pagluha ang aking mga mata. Pero pinili niyang ihiwalay ang
kanyang mga mata sa akin.

"Ayokong lumingon Zen, ayokong lumingon. Mali ang iniisip ko Zen. Ayokong lumingon,
hindi mo gagawin sa akin ang bagay na iniisip ko. Hindi mo gagawin sa akin hindi
ba? Zen, mahal mo naman ako hindi ba? Mahal mo naman ako. Hindi ako lilingon, hindi
ako lilingon, hindi ako lilingon. Zen, Zen..hindi mo gagawin sa akin ang iniisip
ko..hindi namana hindi ba? Mahal mo naman ako hindi ba? Zen! Look at me
please..look at me please.." nakita kong tumitig si Zen sa aking likuran bago niya
muling salubungin ang aking mga mata.
"I love you Claret. I love you. I love you so much..." naramdaman kong may humawak
na sa aking mga braso. At lalong nangatal ang aking buong katawan nang makilala
kong si Evan at Caleb ang mga ito.

"I am so sorry Claret..." mahinang sabi ni Caleb. Nagsimula na akong magpumiglas

nang itayo na ako ng magkapatid.

"No! No! No! Zen! Ayokong umalis! Don't do this to me.." nagwawala na ako sa mga
bisig ni Evan at Caleb pero wala akong magawa. Sinubukan kong gamitin ang aking
kapangyarihan pero hindi ito gumagana. What happened to me? Anong nangyayari sa
akin? Bakit walang lumabas

na kapangyarihan sa akin? Bakit ngayon pa?

"Make it faster Caleb, Evan.." mahinang sabi ni Zen na parang binuhusan ako nang
nagyeyelong tubig. Pilit kong sinasalubong ang kanyang mga mata pero hindi na siya
makatingin sa akin.

Lumabas na si Zen sa salamin at nakasunod siya sa amin. Nakita kong inaayos na ni

Finn ang napakalaking salamin na siyang pinanggalingan ko. Parang noon lang halos
mabaliw ako sa paghahanap ng salamin ito para makauwi na ako pero ngayon takot na
takot akong makita ito. Takot na takot akong humarap dito.

Nagsisimula na akong ilapit sa salamin, pilit akong nagpupumiglas. Pilit akong

lumingon pabalik kay Zen na tahimik na nasa likuran.

"Zen! Zen! Zen! Please look at me baby. Mahal mo ako hindi ba? Akala ko mahal mo
ako? Mahal na mahal kita Zen, mahal na mahal kita..wag mo naman akong itapon, wag
naman ganito. Gusto mo titigil muna ako sa Deltora, gusto mo titigil muna ako kay
lolo kung natatakot ko na maghawak tayo, wag naman ganito Zen. Wag mo naman akong
itapon nang ganito.." humahagulhol na ako sa pag iyak. Hindi ko na siya nilingon pa
dahil hindi na niya ako magawang tingnan. Pilit pa rin akong nagpupumiglas kay Evan
at Caleb na nananatiling tahimik habang inilalapit na ako sa salamin.

Pilit kong hinuhuli ang mga mata ni Evan, Caleb at maging si Finn na nakaabang na
rin malapit sa salamin.

"Caleb...Evan..Finn..parang awa niyo na. Ayokong umalis, ayokong umalis, ayokong

umalis. Wag naman kayong ganito. Wag nyo naman akong itapon..ayoko pang umalis.."
iling ako nang iling kay Evan at Caleb. Kahit ang tatlong ito ay hindi salubungin
ang aking mga mata. Sa kabila

nang pagpiglas ko ay ramdam kong nag iingat si Evan at Caleb na hindi ako masaktan.

Papalapit na ako sa salamin, kauting kaunti na lang ang distansya ko dito.

"Ayoko..ayoko, ayoko.." naramdaman kong bahagyang tumigil maglakad si Caleb.

"Caleb.." madiing sabi ni Evan.

"Fuck! Bilisan nyo!" malakas na sabi ni Zen dahilan kaya lalong humigpit ang hawak
nilang dalawa sa akin.

"Zen, you're so cruel. You're so cruel..." paulit ulit na sabi ko habang inilalapit
na ako nang magkakapatid sa salamin.
"I love you Claret Cordelia Amor.." ipinikit ko na ang aking mga mata at hinayaan
na nila akong itulak ako.

Hinintay ko na mahulog ako katulad nang unang beses kong pagdaan sa salamin pero sa
halip na ito ang maramdaman ko ay mainit na yakap ang nakapagpamulat sa akin.

"WHAT THE FUCKING HELL ARE YOU DOING ZEN?!" umalingawngaw ang boses ni Lily na
mariing nakayakap sa akin.

Agad kong iniyakap ang sarili ko kay Lily sa aking nangangatal na katawan.

"Lily, Lily, Lily. Pilit nila akong ibinabalik sa mundo ng mga tao..ayoko..ayoko.
Dito lang ako Lily, wag mo kong iwan sa kanila. Ibabalik nila ako sa mundo ng mga
tao.." mas hinigpitan ni Lily ang pagkakayakap sa akin habang hinahaplos ang buhok
ko.

"WHAT THE HELL IS THIS ZEN?! KAYO?! Bakit nyo kinonsinte ang gusto ng kapatid
nyo?!" sigaw muli ni Lily. Lahat sila ay hindi nakasagot kay Lily.

"She needs to go back Lily. Malulusaw

lang siya sa mundong ito, mas pipiliin kong malayo sa kanya kaysa makita siyang
malusaw.." lalog dumiin ang pagkakayakap k okay Lily.
"Hindi ba at pareho lang 'yon?! Mawawala rin si Claret kapag ibinalik mo siya sa
mundo ng mga tao! Mawawala din siya sa'yo!" muling sigaw ni Lily.

"But she'll not die there! You wanted her to stay? Gusto mo manatili pa siya dito
kung saan anumang oras ay maaari siyang maging bula?! Hindi ka natatakot Lily!
Palibhasa hindi ikaw ang mawawalan! Hindi kayo ang mawawalan! Ako ang mawawalan
dito kapag may nangyaring masama sa kanya. Ako ang mawawalan Lily, gusto kong
mabuhay ang babaeng mahal na mahal ko. Gusto kong mabuhay siya.." iyak na lang ako
nang iyak sa mga sinasabi ni Zen.

"Bakit Zen? Ano ba namin si Claret? Mahal din namin si Claret! Hindi kami tutulong
kung hindi namin mahal si Claret! Mawawalan din kami kapag naglaho siya! You need
to fight back brother. Naiintindihan kita, alam kong sa ating magkakapatid ikaw ang
nakasaksi ng pagkalaho ng mga nakaranas ng sumpang ito pero Zen lumalaban si
Claret, lumalaban 'yong babaeng mahal mo. Lumalaban kaming mga kapatid mo, talunin
nyo ang sumpa nasa likuran lang lagi kami.." nakita kong tuluyan nang napaluhod si
Zen.

"Natatakot ako Lily, natatakot ako.." napatitig na lang ako kay Zen sa kanyang
sinabi. I've never seen him like this. Binitawan ako ni Lily at dahan dahan siyang
lumapit sa kanyang kapatid para yakapin ito.

Gusto ko rin siyang yakapin sa mga oras na ito pero wala akong magawa kundi manuod
lamang sa kanya.

"Alam ko..alam ko. Kahit mga bampira ay natatakot Zen, kahit prinsipeng katulad mo
natatakot din. Kaya nga kami nandito Zen, kaya nandito kaming mga kapatid mo. We're
here to support you and Claret.." marahang hinahaplos ni Lily ang likuran ng
kanyang kapatid.

"Zen.." mahinang tawag ko sa kanya.

"There's still hope, bumalik na si Dastan at kasama niya ang kahuli hulihang
bampirang makakatulong sa inyong dalawa..."

--

VentreCanard

=================

Chapter 75

AN: Check my wall, I have some announcements. Lol

Chapter 75

Ipinikit ko ang aking mga mata kasabay nang aking malalim na pagbuntong hininga.
Sinong bampira ang sinasabi ni Lily na tutulong sa amin ni Zen? Sa pagkakataon
kayang ito hindi na kami aasa ni Zen? Sa pagkakataon kayang ito ay magtatagumpay na
kami? Hirap na hirap na ako, hirap na hirap na rin ang aking prinsipe. Tama pa bang
lumaban ako? Ngayong sumusuko na siya? Tama pa ba itong ginagawa ko?

Napakagat labi na lang ako. Kaya ba ilang linggo ko nang hindi nakikita si Dastan
dahil hinanap niya ang bampirang ito? Sobra sobra na ang naitutulong niya sa amin.
Hindi ko na alam kung papaano ko pa sila mapapasalamatan.

Wala sa sarili kong hinawakan ang aking dibdib, bakit si Lily? Si Dastan? Si Harper
at Casper? Bakit hindi nila ako sinukuan? Bakit hindi nila sinukuan ang sumpa?
Bakit ang lalaking mahal na mahal na mahal ko ang siyang unang sumuko? Bakit Zen?
Bakit? Hindi ko pa rin matanggap ang ginawa niya sa akin. Hindi ko pa rin matanggap
ang naisip niyang solusyon.

Natatakot na akong muling sumubok, natatakot na akong muling umasa sa wala.Talaga

ba na matutulungan kami? Talaga ba na may magagawa siya? Dahil aminado ako sa
sarili kong pinanghihinaan na rin ako ng loob. Pagod na pagod na akong makakita ng
isang babaylang umiiling sa aking harapan. Durog na durog na ang aking puso, durog
na durog na. Hindi ko na alam kung hanggang saan pa ang itatagal nito.

Nagsimula na kaming lumabas sa kwarto kung saan binalak nila akong ibalik sa mundo
ng mga tao.

Nanatili akong tahimik habang sinusundan si Lily sa aming unahan, nasa pagitan
namin si Evan, Caleb at Finn na pinakikiramdaman ang bawat pagkilos namin ni Zen.

Alam kong pilit pinapasok ni Zen ang aking isipan pero mahiggpit ko itong isinara.
Hindi ko pa kayang makipag usap sa kanya. At sa tuwing naaalala ko ang ginawa niya
sa akin kanina kumikirot ang dibdib ko, paano na lang kung hindi dumating si Lily?
Babasagin niya rin ang salamin katulad ng ginawa ng aking lolo? Hahayaan niya na
rin akong hindi makabalik sa mundong ito? How can he be so cruel?

Nagpatuloy ako sa paglalakad habang nakaagapay sa amin ang kanyang mga kapatid,
alam kong ilang beses na akong sinusulyapan ni Zen.

"Claret.." mahinang tawag niya sa akin. Hindi niya na pinansin ang mga kapatid
niyang nakapagitan sa amin. Hindi ko siya nilingon at nanatili sa likuran ni Lily
ang aking paningin.

"Claret.." nanatili akong nagbibingi bingihan.

"Claret baby.." wala akong naririnig.

"Claret.." masama pa ang loob ko sa'yo! Stop calling me! Stop calling me!

"Cordelia..." wala kang naririnig Claret!

"Baby.." binilisan ko na ang paglalakad, hindi na ako sumabay sa kanilang

magkakapatid at pinili kong tumabi kay Lily.

"Claret baby.." mabilis kong pinahid ang tumakas na luha sa aking mga mata.
Napapakagat labi na lang ako habang nararamdaman ko ang mga mata niyang mariing
nakatitig sa aking likuran.

Gusto ko siyang sampalin, gusto ko siyang sigawan, gusto kong hampasin ang dibdib
niya

dahil sa ginawa niya sa akin pero sa kabila nang mga nararamdaman kong ito mas
namamayani pa rin ang kagustuhan kong yakapin siya, halikan, haplusin ang kanyang
buhok, mahawakan ang kanyang mukha at muling madama ang init ng kanyang katawan.
God Zen! I miss you.

Marahan kong hinawakan ang saya ni Lily na siyang nagpatigil sa kanyang paglalakad.
Alam niyang umiiyak na naman ako pero pinili niyang magpatay malisya.

"What's wrong Claret?" tanong niya sa akin.

"Please Lily, make him stop..make him stop for a while.." nangangatal na sabi ko sa
kanya. Dahil habang naririnig ko ang pagtawag ni Zen sa pangalan ko lalong
nararamdaman ng aking puso at kaluluwa napakalayo namin sa isa't isa.
Nakita kong lumingon si Lily sa likuran kung saan nandito si Zen, alam kong narinig
niya rin ang sinabi ko.

"Zen.." seryosong tawag ni Lily sa kanya. Hindi na muli ako tinawag ni Zen hanggang
sa makarating kami sa silid ng mga Gazellian kung saan madalas silang magpulong.

Nang papasok na kami sa silid ay muli akong nagsalita para may itanong kay Lily.

"Maaari ko bang malaman kung ano ang ibinigay sa akin ni Rosh nang dumalaw siya
kanina?" nagtatakang tanong ko.

"The mirror we used was from him" mabilis na sagot sa akin ni Zen. Agad nangunot
ang noo ko, alam ni Rosh na ibabalik na ako ni Zen sa mundo ng mga tao? Pinagtulong
tulungan nila ako? I can't believe it, akala ko ay kakampi ko si Rosh?

"He's not involved baby, just blame everything to me.." agad na sabi ni Zen na
parang napasok na niyang muli ang aking isipan.

Hindi ko na siya sinagot hanggang sa tuluyan na kaming pumasok sa silid. Inaasahan

na namin na naghihintay na si Dastan, Casper, Harper at pati na rin ang reyna nang
isang hindi pamilyar na lalaki ang aming nakita. Kasalukuyan siyang nakatayo sa
mismong lamesa ng silid habang aroganteng nakapamaywang. Nasa taas ang kanyang
paningin na parang sinusuri ang bawat imaheng nakapinta sa kisame ng palasyo.

Godlord, he is damn standing like a masterpiece carved by a talented artist.

"Who is he?" pakinig kong bulong ni Caleb. Eksaheradang tumikhim si Lily para
maabala ang lalaking mukhang hindi napansin ang aming pagpasok.

"Oh, you're all here" nawala ang atensyon niya sa kisame at humarap siya sa amin.
Nakapaywang pa rin siya habang kagat labi niyang sinusuri ang bawat isa sa amin.
Agad kong napansin ang kulay asul na hikaw sa kanyang kanang tenga.

Sa isang sulyap lang ay masasabing hindi ito ordinaryong bampira lamang. Hindi
lamang sa pisikal na katangiang mayroon siya, pati na rin sa paraan nang pananamit
niya ay masasabi kong isa siyang maharlika o prinsipe mula sa ibang emperyo.

A handsome and damn arrogant looking prince. Malaki ang akala kong isang babaylan
muli ang tutulong sa amin, anong kakayahan ng bampirang ito?

"Where's Dastan?" pormal na tanong ni Lily.

"Lumabas?" sagot nito. Mabilis itong bumama sa lamesa at sa isang iglap ay nasa
harapan ko na siya.

"You must be Cla--?" hindi na niya natuloy ang paghawak sa aking mahabang buhok
nang may humarang na yelo sa pagitan naming dalawa.

/>

"Don't touch her" madiing sabi ni Zen na nasa harapan na nang lalaki.

"Chill, I'm here to help" ngiting sabi ng lalaki na parang hindi man lang natakot
sa mga mata ni Zen na anumang oras ay handang makapatay. Pumagitna na sa kanila si
Evan at Caleb dahil hindi man lang pinapansin ni Zen ang sinabi ng lalaki.

"I need to talk to her, hindi ko kayo matutulungan kung hindi ko siya makakausap"
marahas tinabig ni Zen ang mga kamay ng kanyang mga kapatid sa kanya.

"Talk to me instead" diretsong sabi ni Zen sa lalaki na nagpataas lang sa kilay

nito.

"Siya ang gusto kong makausap" matapang na sagot ng lalaki dahilan kung bakit
bumaba na naman ang temperatura sa buong silid.
"Zen, it's okay" mahinang saway ko kay Zen.

"Leave, hindi ko kailangan ng tulong mo" matigas na sabi ni Zen.

"Zen! Let him be" lahat kami ay napalingon kay Dastan at sa reyna nagsisimula nang
pumasok sa silid. Maging si Harper at Casper ay nakasunod na rin sa mga ito.

"See? Move, I need to talk to your goddess" ngising sabi ng lalaki na parang
sinasadya pang painitin ang ulo ni Zen.

Kahit labag sa loob ni Zen ang kanyang gagawin ay pinili niyang tumabi, utos na ito
ni Dastan at nang kanyang ina.

"Talk is different from touch, fucker.I am watching" madiing sabi ni Zen na lalong
nagpalapad sa ngisi ng lalaki.

"Mind holding him for a while?" tanong ng lalaki ay Lily.

"What?!" malakas na sigaw ni Zen. Huli na bago makapagpumiglas si

Zen, nagapos na siya ng usok ni Lily.

"You're allowing him to touch my Claret?! And what the fuck is this damn smoke
Lily?!" angil na sigaw ni Zen na nagwawala na sa usok ni Lily. Nanatiling nakatitig
ang aking mga mata sa bampirang nagsisimula nang lumapit sa akin. Who is he?
"You're over reacting Zen.." mahinang sagot ni Lily.

Ilang beses lang kinatok ng lalaki ang yelo ni Zen bago ito unti unting natunaw.
Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niyang ito. Anong klase nang kapangyarihan
mayroon siya? Maging si Zen at ang mga kapatid niya ay nagulat din sa kanilang
nasaksihan.

Nanatili akong nakatitig sa kanya at hindi ko pinakinggan ang walang tigil na

pagmumura ni Zen sa lalaki.

"Kilala mo ako Claret.." mahinang sabi ng lalaki. Marahan niyang hinaplos ang aking
buhok na siyang napaatras sa akin.

"Don't touch me, Zen will kill you.." seryosong sabi ko. Nanatili si Zen nagwawala
habang ang ibang mga Gazellian ay nakamasid lamang sa amin.

Kunot noo akong nakatitig sa lalaki. Paano ko siya makikilala? Ngayon ko lang siya
unang nakita. What is he talking about?

Napansin ko na may kung ano siyang dinudukot mula sa kanyang bulsa at nang makuha
niya ito agad niya itong inilahad sa aking harapan.

"Pick, milady.." napatulala na lang ako sa kanyang nakangiting mukha sa akin.

He's..he is..

Sa nangangatal kong kamay ay bumunot ako ng baraha. At nang makita ko kung anong
baraha ang nakuha ko, napagtanto kong tama ang hinala ko. He's one of them.

Ace of Hearts.

Inihagis niya sa ere

ang lahat ng barahang hawak niya at hinayaan niya itong unti unting malaglag habang
madiing nakatitig ang kanyang mga mata sa akin. Marahan niyang hinuli ang aking
nanlalamig na kamay at unti unti siyang yumuko sa akin kasabay nang paglapat ng
kanyang mga labi sa likuran ng aking kanang kamay.

"I am Seth Theodore Viardellon, the third vampire from the prophecy. The 13th
Prince of Parsua Avalon. Nandito ako para tumulong magandang dyosa mula sa
salamin.." nanatili akong nakatulala sa makisig na bampirang nasa aking harapan.
Siya ang makakatulong sa amin ni Zen? Isang itinakdang bampira?

Hindi ko maiwasang hindi magkumpara sa mga itinakdang bampira. Lahat sila ay may
angking kakisigan na siyang ikatutulala nang bawat babaeng bampira sa mundong ito.

And they have their own distinctions. Ako lang ba ang nakakapansin? O talagang
sadyang may ganito ang mga itinakdang bampira? Kung ang prinsipe ng mga nyebe ay
makikitaan ng maliit na nunal malapit sa kanyang mga labi, si Tobias naman ay may
maliit din sa tungki ng kanyang ilong, si Rosh na may tatlong maliliit na nunal sa
kanyang leeg at ngayon naman ay ang bampirang ito mula sa Parsua Avalon, nakadagdag
sa kanyang kakisigan ang kanyang maliit na nunal sa gilid ng kanyang kaliwang mata.

Hindi ko akalaing isang itinakdang bampira ang makakatulong sa amin.

"I'm here to help, Claret Cordelia Amor.." hinila ko na ang kamay ko mula sa kanya.

Kung nasa ibang pagkakataon ako, baka nagsimula na akong matawa. He has a hard time
pronouncing words with 'r'. Sa madaling salita, bulol ang prinsipeng ito sa 'r'.

Damn cute.

Sinulyapan niya si Lily at ngumiti siya dito.

"You can release him, he's my brother" kibit balikat na sabi niya na nagpaasim sa
mukha ni Zen.

"You are not my brother" iritadong sabi ni Zen nang makawala ito. Hahakbang na sana
siya para lumapit sa akin nang bigla siyang matigilan at pinili na lamang manatili
sa kanyang posisyon. Muli na namang kumirot ang dibdib ko.

"So shall we sit everyone? I'll discuss everything.." pormal na sabi ni Seth.

"Why can't we just proceed to your rituals? Bakit patatagalin mo pa?" matabang na
tanong ni Zen.
"We're not doing it here brother" tamad na sagot ni Seth.

"Stop calling me brother!" iritadong sabi ni Zen. Hindi na namin pinansin ang
pagtatalo ng dalawa at nagsimula na kaming maupo.

"I need you to listen everyone. Unang una, walang kasiguraduhan kung magiging
matagumpay ang gagawin ko, ang gagawin natin" nanatili kaming tahimik lahat.

"Tss, anong bago?" bulong ni Zen na nagpatalim sa mata ng reyna at ni Lily.

"I did break this spell when I was a kid. Nalapatan na rin ng sumpang ito ang isa
sa aking kapatid. I have the ability to nullify any vampire power but it is damn
limited to curses. I did try to use my power to my sister and yes, it did work.."
para akong nabuhayan nang loob sa sinabi ni Seth.

"Why don't you try it now?" mabilis na tanong ni Caleb.

"My power did work for days, bumalik din ang sumpa sa kapatid ko matapos ang
tatlong

araw. Hindi nila ito napansin hanggang sa tuluyan nang nalusaw ang aking kapatid.
And I blamed myself for that.." para kaming nilamon nang isang matinding
katahimikan sa sinabi niyang ito. Hindi ko na alam kung saan pa ako kakapit.

"Nang mga panahong 'yon, wala pa akong alam. I am weak and I am not capable of
doing anything, pero ngayong alam kong marami na akong naranasan at nasaksihan sa
mundong ito. I want to do something significant, I want to help you Claret.. and
you, my brother.." umismid si Zen sa salitang 'brother'
"Isinagawa ko ang pagtanggal ng sumpa sa sarili naming palasyo at hindi ito naging
matagumpay. Susubukan ko muling labanan ang sumpang hindi ko natalo nang nakaraang
daang taon, kailangan natin magtungo sa palasyo ng asul na apoy at dito ko
isasagawa ang pagtanggal nang sumpa" mahabang paliwanag niya. Kung hindi ako
nagkakamali ay ipinaliwanag na sa akin ni Zen ang tungkol sa abandonadong palasyong
ito. Bakit kailangan sa palasyong ito pa maganap ang pagtanggal ng sumpa?

"Why not here? Bakit sa lugar pang 'yon? Napakalayo ng palasyo ng asul na apoy sa
Sartorias. Hindi ba at sa pagitan ito ng Avalon at Trafadore? Ilang buwan pa ang
aabutin natin para makarating dito?" giit ni Caleb.

"I can bring you there" mabilis na sabi ni Lily. Pero agad din umiling si Seth sa
sinabi nito.

"Hindi tumatanggap ng kapangyarihan mula sa labas ang palasyo ng asul na apoy.

Tanging mga bampira lamang sa loob ng palasyo ang may kakayahang gamitin ang
kanyang kapangyarihan" nanatili lamang akong nakikinig sa kanilang

usapan.

"Then how? Aabutin pa nang buwan ang paglalakbay nating ito" pagsingit naman ni
Finn.

"Maaari nyong sakyan ang malalaking ibon ng ating palasyo. Maaari nyong gamitin ang
kapangyarihan ni Lily para makarating kayo sa kaharian ng Avalon, dito na kayo mag
umpisang maglakbay patungo sa palasyo ng asul na apoy. I'll talk to the birds to
make it faster, sisiguraduhin kong ilang oras lang ay nasa abandonadong palasyo na
kayo.." seryosong sabi ng reyna.

"Then tell me, bakit kailangang isagawa ang pagtanggal sa sumpa sa palasyo ng asul
na apoy?" tanong ko.
"Dahil hindi makapangyarihan ang isang sumpa kapag nasa loob ito ng palasyo ng asul
na apoy Claret" diretsong sagot sa akin ni Seth.

"Hindi ko ito naisip dahil bata pa ako noon pero ngayon alam ko na ang tama at
hindi sisiguraduhin kong matatalo ko na ang sumpang umagaw sa buhay nang aking
kapatid.." sa pagkakataong ito ay pilit na ang kanyang mga ngiti.

Tumayo na siya at ipinatong niya ang kanyang mga kamay sa lamesa. Nakita kong
humugot siya ng isang malalim na paghinga.

"Actually, I am not really doing this to do some shitlike heroic stunts. Sa

katunayan wala talaga akong pakialam. I am just trying to act cool, pero hindi ko
masikmura. I have my own motive, I am doing this for my beloved deity. Ayokong
dumating siya sa mundong ito na nangangapa at punong puno ng katanungan at takot.
She needs Claret the most, without Claret..mahihirapan ang aking dyosa sa mundong
ito. Bagay na kahuli hulihang gusto kong mangyari sa kanya... So shall we go?
Nasabi

ko na ang totoong pakay ko.." kitang kita ko ang sabay na pagkunot noo ng mga
Gazellian sa kanya habang ako ay napapailing na lamang. Typical vampire prince from
the prophecy, selfish, proud, overconfident and damn arrogant.

"Lumabas din ang tunay mong kulay kapatid" kami naman ngayon ang napatulala sa
sinabi ni Zen. Humalakhak lang si Seth sa sinabi nito.

Lumabas na kaming lahat sa palasyo at nakahanda na ang malalaking ibon na gagamitin

namin. Halos lahat ng mga Gazellian ay gustong sumama dahil sa nasisiguro namin na
nakaabang ang mga alagad ng mga mangkukulam para hadlangan ang pagtalo namin sa
sumpa. Pero hindi pumayag ang reyna, kailangan pa rin may maiwang Gazellian sa
palasyo.

Maiiwan si Finn, Casper, Dastan at Harper sa palasyo kasama ang reyna.

"Mag iingat kayo" tipid na sabi ni Dastan. Ilang beses itong humingin ng permiso sa
reyna tungkol sa pagsama sa amin pero hindi ito pinahintulutan.
"Claret, I am sorry for everything.." umiling lang ako sa sinabi ni kamahalan.

"Wala kang dapat ipagpatawad kamahalan. Nagpapasalamat pa ako sa lahat.." bahagya

akong ngumiti sa kanya. Isinakay na ako ni Evan sa malaking ibon, siya ang magiging
katabi. Si Lily at Caleb naman ang magkasama sa isa pang ibon, habang si Zen at
Seth ay magkahiwalay.

"Give us good news please.." ngiting sabi ni Harper.

Inilabas na ni Lily ang isang malaking pulang usok na siyang dadaanan naming lahat.
Una nang dumaan ang kanilang ibon, muli akong lumingon sa mga naiwang mga
Gazellian.

"Maraming salamat..maraming

maraming salamat sa lahat.." sabay sabay silang tumango sa akin. Nakita kong
nakatanaw na rin mula sa malayo ang aking lolo.

Tatawid na sana kami nang makarinig kami nang napakalakas na sigaw mula sa isang
pamilyar na boses.

"Sasama ako!" isang puting kabayo ang nagmamadaling tumakbo at sa bawat dinadaanan
nito ay may naglalaglag na pulang mga rosas. Si Rosh. Mabilis siyang tumalon sa
ibon na sinasakyan ni Zen.

"What the hell are you doing here?" iritadong sabi ni Zen.

"Napag utusan ako" nauna nang tumawid sa usok ang sinasakyan ni Seth at mabilis na
itong sinundan ng kay Zen at Rosh. Huling sumunod ang sa amin ni Evan.
"I am sorry Claret..about that-" hindi ko na pinatapos si Evan.

"It's okay..tama na Evan.." matabang na sabi ko.

Nang makatawid kami sa pulang usok ay nakarating kami sa itaas ng palasyo ng Parsua
Avalon. It was a beautiful, powerful, high and mighty castle. Mas malaki pa ito sa
palasyo ng mga Gazellian.

"Gusto ko man ipakita sa inyo kung gaano kayaman ang aming kaharian, mukhang mas
marami pa tayong dapat gawin.." pormal na sabi ni Seth bago lumipad ang kanyang
sinasakyang ibon na sinundan naming lahat.

"Who is that fuck? Who is that fuck Zen? Why I'm having a damn weird feeling with
him?" pakinig kong tanong ni Rosh na masama ang tingin sa likuran ni Seth.

That weird feeling is their 'bond' bakit hindi ito napansin ni Zen kanina? O
sadyang walang lang pakialam si Zen?

"Another trash from the prophecy" tamad na sagot ni Zen.

/>

"Oh..another trash..WHAT?" malakas na sigaw ni Rosh sa katabi niyang si Zen. Nakita

kong lumingon na sa kanila si Seth.

"Another brother!" ngiting sabi ni Seth. Lalong umasim ang mukha ni Rosh sa kanyang
narinig. Seth is good at hiding his own nature and I can tell that his every smile
is venomous.

"What is this reunion?" natatawang sabi ni Caleb.

Isang tingin pa lang kay Zen, Rosh at Seth ay agad kong masasabing hinding hindi
sila magkakasundo. Ibang iba sa mga itinakdang bampira noon, they have the harmony
and brotherhood. Wala akong makita sa tatlong ito.

Zen is a goddamn short tempered Prince, walang pakialam at ayaw na ayaw mapapansin.
Samatalang si Rosh gusto ay nasa kanya ang buong atensyon, siya ang tinitingala ng
lahat at ito namang si Seth na mahilig magbalat kayo, he always has this deceiving
angelic smile. But I know there is always devil behind his every smile.

"No way" mabilis na sagot ni Zen at Rosh. Humalakhak lang si Seth sa sinabi ng mga
ito.

"You really are my little brothers, alam nyo ba na ako ang panganay sa ating lima?"
tanong ni Seth. Kung ganoon, alam niyang lima sila at hindi apat.

"Don't fool yourself fucker, sabay sabay tayong ipinanganak. Nauna lang nang
dalawang minuto si Tobias sa akin noon" kambal pala si Tobias at Rosh?

Tamad akong tinitigan ni Rosh at mabilis niyang sinalubong ang aking mga mata na
parang napansin niya na napalingon ako sa sinabi niya.

"Yes we're twins but not identical. I am more handsome than him Claret. At

alam kong alam mo 'yon" napangiwi na lang ako sa sinabi ni Rosh. Nawala na ang Rosh
na kausap ko lang kanina, he's back to his normal self. Overconfident and
selfcentered prince of Parsua Deltora.

"No, nauna ako sa inyo ng mga kalahating oras. So I am the eldest.." natatawang
sabi ni Seth.

"Suit yourself" tamad na sagot ni Zen. Ano pa kaya ang karakter ng natitirang
itinakdang bampira?

Nakarating na kami sa palasyo ng asul na apoy. At sa unang tingin pa lang dito,

parang anumang oras ay guguho na ito. Nasa tuktok ito ng isang bundok at kung hindi
pa namin ito pakatitigang mabuti ay hindi namin masasabing isa itong palasyo, halos
nilalamon na ang kabuuan nito ng mga halamang gumagapang.

Bumaba na ang mga ibong sinasakyan namin hanggang sa makarating na kami sa harapan
ng palasyo. Lalong nanlamig ang pakiramdam ko nang umihip ang malamig na hangin.
Kakaiba ang lamig dito kumpara sa lamig ng yelo ni Zen.

"Why it's cold? Wala namang nyebe.." kahit si Caleb ay pinagkikiskis ang kanyang
palad dahil sa kakaibang lamig.

"What if there's a ghost?" nasabi ko na lamang na hindi sinasadya. Lahat yata ng

kasama kong bampira ay lumingon sa akin at sinandyang paglingasin ang kanilang mga
pulang mata.

"We're vampires Claret. Tayo ang dapat katakutan.." naiiling na sabi sa akin ni
Zen.

"Don't make us laugh Claret.." natatawang sabi ni Caleb.

"Oh sorry for that. I used to be a human.." sagot ko na ipinagkibit balikat lang
nilang lahat.

Nagsimula na kaming pumasok sa

abandonadong mansion. Halos wala na kaming makita sa sobrang dilim ng buong

kapaligiran, papaano pa kami makakapasok dito?

We don't have lights or fire to guide our way.

Hindi inalintana ng mga Gazellian, Rosh at Seth ang dilim at nagpatuloy ang mga ito
sa paghakbang. Nanatili akong kinakabahan sa likuran nilang lahat. At nang
sandaling makapasok na kaming lahat ay tuluyan na itong nagsarado na parang may
sarili itong isipan.

Hindi ko mapigilang mapatili. Fuck!

"Baby.." parang hinaplos ang puso ko nang marinig ko ang boses ni Zen. Agad kong
naramdaman na lumapit sa akin si Rosh.

"Zen.." babala ni Lily.

"I am not going to touch her" madiing sabi ni Zen. Biglang nagliwanag ang buong
palasyo nang may narinig kaming kung ano nang sulyapan ko si Seth may kung ano
siyang estatwa na tinanggalan ng ulo.

Lahat ng simbo ay may kulay asul na apoy. Pangkaraniwang asul na apoy, wala akong
maramdamang kapangyarihan dito.

"Woah. Papaano mo ito nalaman?" humahangang tanong ni Caleb.

"I've been here. In my dreams.." mahinang sagot ni Seth habang may kinukuha na
siyang simbo.

"We need to find the blue fountain.." maiksing sabi ni Seth. Blue fountain?

"Anong kailangan natin dito?" tanong ko sa kanya.

"It is also known as the fountain of truth. May kailangan lamang akong masiguro
bago ko gamitin ang kapangyarihang ko.." paliwanag ni Seth na nagpatango sa aming
lahat.

"We need to split everyone.." agad na sabi ni Seth.

/>

"I'll go with Claret.." sabay na sabi ni Rosh at Seth.

"Ako ang sasama sa kanya, higit akong mas malakas sa'yo" madiing sabi ni Rosh.

"I am the eldest, mas malakas ako sa'yo ikalawang prinsipe ng Deltora.." matigas na
sabi ni Seth. Anong malaking problema nila? Kailangan na naming magmadali.

"Akala mo hindi ko naririnig ang tungkol sa'yo? Ikalabing tatlong prinsipe ng

Avalon?" pumagitna sa kanila si Zen.

"Kilala nyo kung kaninong dyosa ang pinag aagawan nyong mga walang kwentang
bampira?" iritadong sabi na Zen na may hawak na matitilos na yelo na nakatutok sa
baba ng dalawang bampira.

"Come on Zen, sumama ka na sa amin. They're too crazy with their own goddess,
imposibleng pansinin pa nila si Claret. We all know that both of them have their
own selfish reason of helping.." napatango na lang ako sa sinabi ni Lily.

Dumaan si Zen sa gitna ni Rosh at Zeth. At sabay pa niyang tinulak ang mga dibdib
ng mga ito na bahagyang nag paatras sa dalawa.

"I love you, be careful. Just shout baby if you need me.." ngumiti na lang ako sa
sinabi ni Zen bago siya sumunod sa kanyang mga kapatid.

"Let's go.." pumagitna na ako kay Rosh at Seth na nagkakainitan na. Lahat na lang
kaaway ni Rosh, wala na siyang kasundo.
Nagsimula na kaming umakyat sa hagdanan na parang anumang oras ay masisira na. Nang
makarating kami sa pangalawang palapag ay halos hindi ko matitigan ang mga lumang
painting na may mga sapot at alikabok na, mga basag na vase, mga ipis, mga

nakakatakot na estatwa at mga lumang kagamitan.

Impit akong napasigaw nang makarinig ako nang biglang pagtunog ng piano mula sa
hindi kalayuan. Mabilis akong kinabig ni Rosh at humarang sa amin si Seth na alerto
sa buong paligid.

"Shit" napamura na lang kami nang may lumabas na daga sa puting tela na nakataklob
sa malaking piano.

Sa galit ni Rosh ay bigla niya itong pinuluputan nang kanyang matinik na halaman
hanggang sa tuluyan na itong mamatay.

"Merciless" naiiling na sabi ni Seth.

"Palibhasa wala kang kapangyarihan nang katulad ng sa akin" mayabang na sabi ni

Rosh.

Nagpatuloy kami sa paglalakad hanggang sa manlaki ang aking mga mata nang may sunod
sunod na impis na papunta sa aming direskyon hanggang sa tuluyan na itong dumami.
Fuck.

What the hell is wrong with this castle?

Hindi na ako magkaintindihan kung papaano pa ako tatayo. At halos magprotesta ako
nang maramdaman kong umangat ako. Binuhat ako ni Rosh.

"Put me down.." pag angal ko.

"Sensitibo ang balat ng isang itinakdang babae. Isa pa baka magpakamatay si Zen
kapag may ibang kumagat sa'yo, ipis man o ibang bampira.." tamad na sabi ni Rosh.

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa makarating kami sa napakaraming

aklat.
"I've seen this before..I've seen this before.." paulit ulit na sabi ni Seth. Pilit
siyang may hinahanap na aklat na parang nakikita pa niya ang mga letra sa kalumaan
nito.

May kung ano siyang hinilang libro dahilan kung bakit naghiwalay ang mga
pinaglalagyan ng aklat.

Nahulog ang mga nakapatas na mga aklat at humantad sa amin ang isang maliit ngunit
nakamamanghang kwarto.

Nabibigyang liwanag ito dahil sa dalawang hindi kalakihang simbo na may kulay asul
na apoy. May apat na sinaunang makina, nakahilerang mga itim na mansanas, mga
salamin na may iba't ibang disenyo at higit sa lahat ay ang napakalaking larawan ng
isang napakagandang babae.

A beautiful painting of a girl with a very gorgeous blue eyes. Buhay na buhay ang
larawan niya na parang anumang oras ay lalabas siya mula sa kanyang larawan. Who is
she? Siya ba ang babaeng naging asul na apoy?

Kahit si Rosh na buhat ako ay unti unti akong ibinaba para lumapit sa magandang
larawan ng babae, maging si Seth ay napatitig din dito.

"She looks like you Claret.." mahinang sabi ni Rosh. Nangunot ang noo ko sa sinabi
niya, maging si Seth ay ilang beses pinagbalik balik ang kanyang mata sa akin at sa
larawan.

Bakit hindi ko makita ang sinasabi nila? She's too beautiful, walang wala ang aking
mga mata sa kanya.

"Give me your hand Claret.." lumapit ako kay Seth at inabot ko ang aking kamay sa
kanya. Nagulat na lang ako nang hiwain niya nang bahagya ang aking palad dahilan
para lumabas ang aking kaunting dugo.

Inilagaw ni Seth ang kamay ko na may kaunting bahid ng dugo sa larawan at nang
lumapat ito ay marahang humanig ang buong palasyo. Ang lamesang pinaglalagyan nang
napakaraming mga mansanas at maliliit na salamin ay unti unting gumalaw hanggang
may magpakitang maliit na hagdanan sa pailalim ng palasyo.

"Call them Claret.." tumango ako sa sinabi

ni Seth at tinawagan ko na si Zen sa aking isipan.

Nagsimula na kaming bumabang tatlo sa hagdanan at sa bawat paghakbang namin ay

kusang nagbubukas ang simbo na may kulay asul na apoy. Patuloy lang kami sa
paghakbang hanggang sa marating na namin ang dulo.

Lumantad sa amin ang isang napakahabang ilog na may kulay asul na tubig.

In the middle of this blue river are two graceful white column fountains and the
dripping blue water from each top is their only connection. Hindi ko maiwasang
mamangha sa lugar na ito, buhay na buhay ang bawat sulok nito.

"The fountain is real.." hindi makapaniwalang sabi ni Seth. Kung ganoon ay hindi
pa siya sigurado sa mga sinabi niya sa amin kanina?

Hindi din nagtagal ay nakarating na rin si Zen at ang kanyang mga kapatid. Katulad
ko ay namangha rin ang mga ito sa kanilang mga nakikita.

"This place, I thought everything was a legend.." hindi makapaniwalang sabi ni

Evan.

"We need to proceed.." mahinang sabi ni Seth. Nakita kong may hawak na siyang
dalawang gintong kopita.

"You need to place your hands on each fountain.." nagsimula nang lumusong sa asul
na ilog si Seth. Sinundan namin siya ni Zen, binuksan ko na ang koneksyon ng mga
isipan namin ni Zen. Wala siyang tigil sa pagsasabi kung gaano niya ako kamahal at
walang katapusan niyang paghingi ng tawad.

'I love you so much Claret..'

'I love you and I'm sorry for everything baby..'

'I'm sorry for being weak..'

'I love you more

Zen..mahal na mahal kita prinsipe ng mga nyebe..'

Kapwa kami nasa magkabilang fountain ni Zen at mariing ang titigan namin na dalawa
na parang ayaw nang iwan ng mga mata namin ang isa't isa.

"This is the fountain of truth, gusto kong malaman kung sino sa inyong dalawa ang
dinapuan ng masamang epekto ng sumpa.." pormal na sabi ni Seth na nasa gitna namin.

Nanatili sa labas ng ilog si Rosh at mga kapatid ni Zen.

"It's me Seth" mahinang sagot ko. Ipinakita ko sa kanya ang ilang hibla ng buhok ko
na kulay puti, tanda na ako ang babaeng isinumpa.

"Still, I want to confirm it" tumango na lang ako sa sinabi ni Seth.

"Malalaman natin kung sino ang maaaring malusaw sa inyong dalawa kung magkukulay
pula ang tubig sa sandaling lumapat ang inyong mga kamay dito.." lahat kami ay
tahimik sa sinabi ni Seth.

'I love you Zen, I love you..' nakita kong ngumiti si Zen sa kanyang namumulang mga
mata.

'I love you more Claret Cordelia Amor..'

Huminga ako nang malalim at sabay naming inilagay ni Zen ang aming mga kamay. Ilang
minuto kaming nakatitig sa isa't isa bago namin napagpasyahayang ibaba ang aming
mga paningin sa tubig.
At muli na namang nagsimulang magtuluan ang aking maiinit na luha nang makita
nagmumula kay Zen ang kulay pulang tubig. No..no..bakit? Hindi ba ako ang isinumpa?
Bakit ang aking prinsipe? Bakit si Zen?!

"Zen.." nangangatal na tawag ko sa pangalan niya.

"Hindi ito tunay Seth, ako ang isinumpa..ako ang isinumpa hindi ba? Look

at my hair? I have white hairs..I have white hairs..hindi naman si Zen hindi ba?"
paulit ulit na tanong ko kay Seth na hindi ako masagot.

"I'm glad baby..I'm glad.." ngiting sabi ni Zen sa akin. What the hell is he
talking about?!

"Si Zen.." tulalang sabi ni Lily. Kahit ang mga Gazellian ay napatitig sa patuloy
na pag agos ng pulang tubig mula sa fountain kung saan nakalagay kamay ni Zen.

"Now, I think we need to start. Hindi ko maipapangakong magiging matagumpay ito

pero nangangako akong gagawin ko ang lahat ng nalalaman ko" nakatitig na lang kami
ni Zen sa isa't isa.

'No matter what happens..always remember that I will always love

you..forever..eternally..' napakagat labi na lang ako sa sinabi ni Zen.

'Ikaw lang ang mamahalin ko Zen, ikaw lang mahal na prinsipe..walang

bibitaw...walang bibitaw..hindi kita bibitawan..'

Sinimulan na ni Seth sumalok ng asul na tubig. Kinuha niya ang aking kamay at
walang pasabi niya na naman itong hiniwa gamit ang kanyang maliit na patalim.
Pinatulo niya ang aking dugo sa kopita, ganito rin ang ginawa niya kay Zen.
Huli niyang ginawa ay ang pagpapatulo nang kanyang sariling dugo sa aming mga
kopita bago ko nakitang nagkulay pula ang kanyang mga mata habang ilang segundo
siyang tumitig dito. Ibinigay niya na ito sa amin ni Zen.

"Drink.." maiksing sabi niya.

'I love you Zen..I love you..' paulit ulit na sabi ko habang nangangatal ang aking
dalawang kamay sa kopita.

'I love you more baby..'

kapwa namula ang aming mga mata bago namin sinimulang inumin ang aming mga dugo sa
kopita.

Sa bawat paglagok ko nito ay ang pagtulo ng aking mga luha. Nagmamakaawa na ako,
gumana ka please. Gumana ka. Gumana ka, gumana ka please.

Inubos ko ang lahat nang nasa kopita at mabilis kong sinalubong ang mata ng aking
prinipe. Maging siya ay namumula pa rin ang kanyang mga mata, unti unti kong
hinawakan ang hibla ng aking buhok na may kulay puti at halos mangatal ang mga
kamay ko nang makitang bumalik na ito sa kanyang dating kulay.

"Zen!" hindi ko na inalintana pa ang mga matang nakatitig sa amin. Mabilis kong
tinakbo ang distansya sa pagitan namin at niyapos ko siya nang napakahigpit.

"Claret.." mabilis niya akong binuhat at agad niyang inangkin ang aking mga labi.

"Oh boy, we need to leave.." natatawang sabi ni Rosh.

Hindi na namin pinansin ni Zen ang mga ito, tanging ang isa't isa na lamang namin
ang aming naririnig sa mga oras na ito.

Nawalan nang balanse si Zen at tuluyan na kaming natumbang dalawa sa asul na ilog.
Kapwa namin hindi iniwan ang isa't isa kahit patuloy sa paglubog ang aming katawan.
We kiss, touch and caress each other under this blue river. We're too thirsty,
hungry and craving for each other to mind our surrounding. All I want right now is
his lips, his arms and every part of my vampire prince.

Naramdaman kong hinawi na ni Zen ang buhok ko at napasabunot na lang ako sa kanya
nang mariin niyang kagatin ang aking leeg. Kumawala ang hangin ko sa aking mga labi
nang tuluyan kong maramdaman ang mainit niyang labi sa aking

balat.

I've miss this. I miss his lips, his fangs, his arms around me. I miss the ice
prince hunger.

'Zen..' mahigpit niyang hinapit ang bewang ko dahilan para mas magkadikit ang aming
nagniningas na mga katawan. Agad kaming nawala sa ilog at sa kanyang mabilis na
pagkilos ay nakataas na kami sa hagdanan.

Habol ko ang aking paghinga habang nakapulupot ang aking basang basang katawan sa
aking prinsipe.

"Where are we going?" habang panay ang paghalik niya sa aking balikat.

"Looking for bed? I think.." ngising sagot niya sa akin. Sa halip na sumagot sa
kanya ay ngumisi lang ako at ako na mismo ang kumabig sa batok niya para muling
maglapat ang aming mga labi.

"Baby.." napaungol na lang ako nang kagatin niya ang pang ibabang labi ko.

Hindi na kami inabot sa kama, tumigil na kami sa puno nang hagdanan at mabilis niya
akong inihiga dito. Hindi iniiwan ni Zen ang aking mga mata habang nagmamadali
siyang maghubad sa aking harapan.

"Just..just don't rip my dress Zen.." nangangatal na sabi ko habang pinagmamasdan

ang napakagandang katawan nang prinsipe ng mga nyebe. He's too hot and damn
delectable.
"As you wish my Claret..." mabilis kong naramdaman ang mga kamay ni Zen sa tapat
nang aking dibdib at walang pasabi niyang hinati sa dalawa ang aking kasuotan. What
the fuck?

"Zen..I told yo--" hindi na ako muling nakapagsalita nang hulihin niyang muli ang
aking mga labi. Siya na mismo ang kumuha sa mga kamay ko at inilagay niya ito sa
kanyang mga dibdib.

/>

"Caress me baby..I want to feel your hands..I've been dying for this day to happen
again. I miss you so much Claret. I miss you so damn much.." napahugot na lang ako
nang paghinga nang kagatin niya ang puno ng aking tenga.

"Zen..." tuluyan na akong nahubaran ni Zen. Ilang minuto lang siyang nakatitig sa
aking na parang ito ang kauna unahan niyang makita ang kabuuan ng aking katawan.

"You're so beautiful Claret...you're so beautiful.." kagat labing sabi niya habang

hinahagod ng kanyang mga mata ang aking katawan.

"Let me kiss you all over baby.." tumango ako sa sinabi niya. At sinimulan na
niyang bumaba sa akin. Ipinikit ko ang aking mga mata nang paliguan niya nang halik
ang aking mukha. Walang tigil ang kamay ko sa paghaplos sa kanyang napakalambot na
buhok habang abala ang kanyang mga labi at kamay sa bawat parte ng aking katawan.

Halos umawang ang mga labi ko nang iparamdam niya sa akin ang kanyang pangil.

"Zen.." akala ko ay ikakagat na niya nang halikan niya lamang ang leeg ko. Damn.
He's teasing me!

"Zen.." muli siyang bumalik sa aking mga labi. Kissing me deep and passionately, we
play with our tongues, twisting and conquering each others mouth.
Napatingala na lang ako nang dahan dahang pinaglalandas ni Zen ang kanyang pilyong
dila mula sa aking mga labi, pababa sa aking leeg hanggang sa gitna ng aking mga
dibdib. Halos mabaliw ako sa ginagawa niya sa akin.

Napaungol na lang ako nang maramdaman ko ang mga labi niya sa aking dibdib. He's
like a kid licking and sucking it, like

it was a damn delicious ice cream with his favorite flavor. Damn this vampire
prince! He's damn silly.

"Zen!" namumulang tawag ko sa pangalan niya. He snatched my both hands and he

started to suck and kiss my every fingers. Oh my god! He will definitely kiss the
every inch of me.

"Zen.." hinahapo na ako sa mga ginagawa niya. He's just using his lips! My god!

"Just caress me beautiful.." bulong niya sa akin. Tuluyan na akong napaungol nang
kagatin niya ang kanang dibdib ko. Hindi na ako makaintindihan habang nararamdaman
ang init ng kanyang mga labi sa aking dibdib. His other hand is busy massaging the
other one.

"Zen.." halos kapusin na ako nang paghinga. He's too good! His lips, his hands, his
fangs! Every bit of Zen. Damn.

Muling umangat ang katawan ko nang maramdaman ko ang mga labi niya sa
pinakasensitibong parte ng katawan ko. Mariin niyang hawak ang mga hita ko para
mapigilan ang anumang pagkilos ko.

"Zen..Zen..ahhh" halos pagpawisan na ako sa ginawa niya. Halos sabunutan ko na siya

sa ginawa niya sa akin.

"Zen.." hindi ko na alam kung saan ko ihahawak ang mga kamay ko. Halos sabunutan ko
na rin ang sarili, nagpapabaling baling na ang ulo ko.
"Zen..Zen..ahhh.." he's damn kissing me downthere! With his damn expert tongue.

"I love you Claret Cordelia Amor.." mabilis siyang nakabalik sa aking mga labi at
muli akong malalim na hinalikan. Habang walang tigil sa pakikipagpalitan ng halik
ang aking mga labi ay ramdam ko ang marahan niyang paghaplos sa aking mahabang

buhok. Bagay na paboritong paborito niyang gawin.

Muli niyang hinuli ang aking mga kamay at dinala niya ito sa nilalang na kanina
pang nagwawala sa akin.

"Caress me baby.." bulong niya sa akin. Kagat labi akong tumango sa kanya at sa
nangangatal kong mga kamay ay inihawak ko dito ang aking dalawang kamay. Sabay
naglingas ang aming mga mata ni Zen.

"Wh..at happened..? It's bigger.." ngumisi lang siya sa akin at muli niyang hinuli
ang aking mga labi. Sa isang iglap ay nabago ang aming posisyon, nasa ibabaw na
niya ako. Binitawan ko ang hawak ko at sinimulan kong paliguan si Zen ng halik sa
kanyang leeg.

"Baby.." I continued kissing until to his mouth watering abs.

"Claret.." hindi na nakatiis si Zen at muling nabago ang posisyon namin.

"I want you now baby..I love you.." napahugot na lang ako nang paghinga nang
nagsisimula ko na siyang maramdaman.

"Zen.." kapwa nagniningas ang aming mga mata habang nakaawang ang aming mga labi. I
can slowly feel him..

"Mahal na mahal kita dyosa mula sa salamin.."

Kasabay nang tuluyan naming pag iisa ay ang pagkagat ng aking mga pangil sa dibdib
ng prinsipe ng nyebe.

'I miss you Prince Zen'

--

Nagising na lang akong suot ang kasuotan ni Zen habang mariing pa rin siyang
nakayapos sa akin.

Hindi ko mapigilang hindi paglandasin ang mga daliri ko sa napakagaling na labing

nagpabaliw sa akin. Kahit kailan ay hindi pumalya ang mga labi niyang paligayahin
ako.

"I love

you.." nakapikit na sabi sa akin ni Zen. Gising ang prinsipe at gustong gusto
niyang pinagmamasdan ko siya.

"Yes me too.." sagot ko sa kanya.

"I said I love you Claret, what is 'me too'?" kunot noong sabi niya na
nakapagpangisi sa akin. Agad akong lumapit sa kanya at hinalikan ko ang maliit
niyang nunal malapit sa kanyang labi.
"I love you too Prince Zen.." muli pa sanang maglalapat ang aming mga labi nang
marinig namin ang malakas na boses ni Lily.

"WALA KA NANG MAGAGAWA! WALA NA ANG SUMPA!" kapwa nanlaki ang aming mga mata nang
marinig namin ang malakas na sigaw ni Lily pero ang pinaka nakapagpagimbal sa akin
ay ang unti unting pagkukulay puti ng ilang hibla ng buhok ko.

Agad akong dumistansya kay Zen. At kapwa na lamang kami napatitig sa isa't isa.
No..no..this is not happening..

Nagmadali kaming lumabas ng kwarto ni Zen at halos mapasapo na lang ako sa aking
bibig nang makitang nakahandusay na si Seth at Rosh na punong puno ng kanilang
sariling dugo.

Nanatiling nakatayo si Lily, Caleb at Evan na matindi na rin ang mga tama sa
kanilang mga katawan. Dalawang mga nakaitim na mangkukulam at mga halimaw na
aakalaing mga embargo ang nasa harapan naming lahat.

Agad nangatal ang mga tuhod ko sa nakikita ko, bakit hindi na lang sila tumigil?
Bakit patuloy pa rin silang nanggugulo?

"Go! Go! Umalis na kayong dalawa!" naglabas nang kulay pulang usok si Lily. We
can't just leave them here!

"Just go!" malakas na sigaw ni Evan.

"I'll help, you need to

go Claret.." humarang sa kanila si Zen at naglabas nang napakakapal na yelo. Gusto

ko man tumulong ay wala akong magagawa, higit na mas tamang lumayo ako kay Zen sa
pagkakataong ito.

"It's a trap! Umalis na ang isa sa inyo!" malakas na sigaw ni Seth. Tumango ako at
halos takbuhin ko na ang usok nang may isa mangkukulam na humarang sa akin.

"Where do you think you're going?" napaatras na lang ako. Nagpalipad ng yelo si Zen
dito pero tumagos lamang ito sa mangkukulam. Papaano namin sila matatalo?

"Kapatid, patahimik mo na ang mga maiingay.." sa isang iglap ay napalibutan ng mga

halimaw si Lily, Caleb at Evan na hindi na kami magawang matulungan.

Patuloy sa pagpapaulan ng yelo si Zen sa isang mangkukulam, habang ako ay

nagsisimula na rin gamitin ang aking kapangyarihan. At habang sinusubukan kong
patamaan ang mangkukulam ay tumatagos lamang ang kapangyarihan ko ito.

Gusto ko nang makadaan sa usok, mas delikado si Zen kapag magkasama kaming dalawa.
Huminga ako nang malalim at muli kong itinapat ang aking nagliliwanag na kamay sa
mangkukulam.

I can fight with her! Mas malakas ako sa kanya. Nabuhayan ako ng loob nang mahuli
siya ng kapangyarihan ko at tumaas siya sa ere. Para ko siyang sinasakal sa
ginagawa ko, lalo kong diniiinan ang mga kamay ko kasabay nang paghigpit ng
kapangyarihan ko sa kanyang leeg.

Pero tuluyan ko na sanang mapapatay ang mangkukulam nang makaramdam ako nang kurot
na tumusok mula sa aking likuran.

"Claret!" malakas na sigaw ni Zen. Nang tingnan ko ang tumagos mula sa aking
likuran ay nagsimula nang

tumulo ang aking mga luha. It was Zen's Ice.

Humalakhak ang mga bampira nang unti unting natunaw ang yelong nakatusok sa akin.

"I was not aiming for you baby.." tuluyan na akong natumba at nalalasahan ko na ang
dugo sa aking mga labi.

Walang magawa si Zen kundi titigan lamang ako.

"I know..I know Zen..." mahinang sagot ko habang nanlalabo na ang aking mga mata.
At impit akong napasigaw nang saksakin din ng mangkukulam si Zen sa kanyang likuran
dahilan upang sumuka din ito ng kanyang sariling dugo.
No no..no..

"Why don't you kiss?" pilit akong nagprotesta nang nagsisimula na silang itulak sa
akin papalapit si Zen.

"No..no..please...no..." tumutulo ang mga luha ko habang pilit nilang inilalapit si

Zen.

"We'll torture her! We'll torture her!" malakas na sabi ng isang mangkukulam.

"No!" malakas na sabi ni Zen. Pilit pumangibabaw sa akin si Zen na maingat na hindi
pinagdidikit ang aming mga balat. Sinisiguro niyang mapoprotektahan niya ako mula
sa mga mangkukulam.

Nasa magkabila ko ang kanyang mga kamay habang nakatitig kaming dalawa sa isa't
isa.Wala na akong marinig na boses mula sa mga Gazellian.

Pilit itinutulak ng mga mangkukulam si Zen sa akin.

"No..no..no..no.." panay ang pilit kong pag iling sa kabila nang nanlalabo kong mga
mata.

They're torturing Zen..panay ang paghagupit niya sa kanya ng latigo ni Rosh.

"Zen..Zen..Zen.." hindi ko na alam ang gagawin ko. Papalapit na siya nang papalapit
sa akin. Wala na akong lakas,

ni hindi ko na siya makita nang maayos..

"No..no Zen..no..no no baby.."

'Claret'

'Zen..'

'I am so sorry baby. Sa kaunting distansyang mayroon tayo, hindi na kita makita...
I can only feel your presence, the pain on my back..I can't even hear baby, I can't
hear your voice..' napakagat labi na lang ako. Hindi ko na rin siya makita, tanging
presensiya na lang ang nararamdaman ko.

'I can see you Zen..I can see your handsome face..I can see my prince. Nakikita ko
ang lalaking pinakamamahal ko..'

'I want you to listen. Promise me to wait for them.. promise me to fulfill the
prophecy without me..'

'No..no..what are you talking about? I'll go with you..nangako kang hindi mo na ako
sasaktan..nangako ka sa akin..I'll join you..wala na akong pakialam sa mga
propesiya..'

'No Claret..higit na kailangan ka nang Sartorias..'

'No..no..Zen..ito ka na naman..ito ka na naman...'

'Listen Claret..listen..I won't last long baby..please listen to me..please..'

'Zen no..'

'Always remember that I will always love you..'

'No! no..please..don't to this to me please..Zen..'

'Claret, I will never forget the first time I tasted your lips, your sweet blood,
the first time I saw your beautiful smile, first time I saw your addictive body,
the first time you said 'I love you' and the first time I laid my eyes on you..'

'Zen..' nag uumapaw na ang mga luha ko sa aking mga mata.

'Hindi ko pinagsisihang naging isang itinakdang bampira Claret. You're my blessing,

my angel and my beautiful goddess..'

'Zen.. please..

'And I, Prince Zen Lancelot Gazellian. The second prince of Parsua Sartorias, the
snow and ice prince of the whole empire of Parsua will forever promise that I will
endlessly love you even after my very last breath. I love you so much Claret
Cordelia Amor..'

Tuluyan nang nadurog ang puso ko nang maramdaman ko ang paglapat ng labi ni Zen sa
aking mga labi.
'Kiss back baby..please kiss back..' sa lumuluha kong mga mata ay mainit kong
tinugon ang mga labi ni Zen. Pilit kong iginalaw ang aking mga kamay para mas
kabigin siya at mariing sagutin ang kanyang mga halik.

Hanggang sa tuluyan na akong makaaninaw nang liwanag. Nagliliwanag na ang kanyang

katawan..nagsisimula nang maglaho ang aking pinakamamahal na prinsipe..

"Zen..Zen.." pinilit ko ang sarili kong makaaninaw. I need to see him..I need to
see him..

Huli niyang hinaplos ang aking mga buhok na siyang hindi ko na naramdaman pa..

"Mahal kita magandang dyosa mula sa salamin.."

Kasabay nang pagkalaho ni Zen ay ang pagkalaho ng mga mangkukulam na pinuno ng itim
na usok ang buong palasyo.

At nang gabing ito, tuluyan na akong nilisan ng lalaking pinakamamahal ko mula sa

napakalupit na mundong ito.

--

VentreCanard
=================

Epilogue

AN/ Unang una, maraming salamat po sa pagtapos ng kwentong ito. Lol. This is my
first time writing a vampire story, hindi ko po akalaing may makakapansin. Haha.
Sana po mahalin nyo rin ang 'His Howling Voice' (Lily & Adam)

Check my wall for further announcements ( tunay na po ito. Haha)

Angels, I have a favor to ask. Siguro pamilyar na ang mga old readers ko dito.
Lol. I want to hear (read) your thoughts about this story, I want to see the names
of those awesome readers who did support me from the very last page of this book.
Samahan nyo akong isara ang unang libro ni Claret at ng prinsipe ng mga nyebe...

Marami pong salamat!

Epilogue

Kasalukuyan na akong nakatitig sa mahiwagang salamin na siyang puno't dulo nang

lahat. Ang bagay na siyang nag ugnay sa akin sa mundong ito, ang salamin kung saan
ko unang nasilayan ang aking pinakamamahal na prinsipe.

Hindi ko maiwasang hindi haplusin ang salaming ito habang tumutulo ang aking
maiinit na luha. Hinding hindi ko makakalimutan ang kauna unahang pagkakatong
nakita ko sa salaming ito ang prinsipe ng mga nyebe. Sa kanyang nakacadenang mga
kamay at sa kanyang napakagandang katawan na nasisinagan ng malamlam na liwanag
mula sa mga simbo.

He was like a chained angel, sleeping calmly with his bruises on his body. Sa unang
paglapat pa lang ng aking mga mata sa kanya ay humanga na ako sa kanyang angking
kakisigan. He was a real, powerful and pureblooded prince.

Isang prinsipeng piniling isakrispisyo ang kanyang sariling buhay para sa isang
dating taong katulad

ko.

Napakagat labi na lang ako habang pinagmamasdan ang aking sarili sa repleksyon sa
salamin. Napayakap na lang ako sa aking sarili na parang dinadama ang mga yakap ng
aking prinsipe, hindi ko maiwasang alalahanin ang unang beses na niyakap niya ako
sa harap ng salaming ito, ang unang beses na sabay nagningas ang aming mga mata at
ang paglapat ng mga labi namin saksi ang aking mahiwagang salamin.
We were always together in front of this mirror. Kahit minsan ay hindi niya ako
hinayaang mag isang humarap sa makapangyarihang salaming ito. He's always there,
hugging me from my back, kissing my shoulders and endlessly whispering his undying
love for me.

Zen..

Isinama na ni Zen ang aking puso, ang kakayahan kong ngumiti at ang buhay sa aking
mga mata. Nawawalan na ako nang ganang mabuhay. Wala na, walang wala na.

I am lifeless without him. Paano pa ako mabubuhay sa mundong ito kung ang nag
iisang bampirang dahilan kung bakit ako nakikipaglaban sa malupit na mundong ito ay
wala na? Wala nang dahilan..wala na Claret..

"Zen.."

"Zen.." nangangatal na naman ang boses ko.

"Zen.." hindi ko na mabilang kung ilang daang beses ko nang tinatawag ang kanyang
pangalan sa bawat araw na lumilipas. Ang sakit, ang hapdi..ang sakit sakit..ang
sakit sakit..

Mag iisang buwan na nang malusaw sa aking mga mata si Zen. Tatlong linggo akong
walang malay dahil sa malaking tama ng yelo sa aking katawan. At nang sandaling
magising ako ay tuluyan ko nang hinarap ang napakalaking bangungot ng aking buhay.

Isang bangungot na kahit kailan ay hindi na ako magigising pa.

Ilang beses kong pinagsisihan kung bakit gumising pa ako, kung bakit lumaban pa ang
katawan ko. Gusto ko na lang matulog, gusto ko na lamang ipikit ang aking mga mata
para makalimutan ko ang sakit. Gusto ko na lang matulog habangbuhay, ayoko nang
makaramdam ng sakit, ayoko na. Hirap na hirap na ang puso, hirap na hirap na ito sa
walang tigil na pagkirot.

Hindi lang ako at ang mga Gazellian ang nagluksa sa pagkawala ng prinsipe ng mga
nyebe, maging ang buong Parsua Sartorias at ang ilang mga karatig emperyo. Halos
hindi na ako makatingin sa mga mata ng mga Gazellian, ako ang inaasahan nilang
maglalaho, ako ang inaasahan nilang malulusaw sa mundong ito pero bakit ang
prinsipe ng mga nyebe? Bakit si Zen? Bakit ang kapatid nila? Bakit ang lalaking
pinakamamahal ko?

Ako ang dapat nalusaw..ako ang dapat nalusaw. Kasalanan ko itong lahat, dapat
pumayag na lang ako nang ipapasok na nila ako sa salamin, dapat hinayaan ko na lang
silang itapon ako sa salamin. Kasalanan ko itong lahat..

"Zen..."

"Zen.." unti unti na akong napaupo sa harapan ng salamin. Gusto ko nang bumalik,
gusto ko nang bumalik. Wala na akong dahilan para manatili pa sa mundong ito. Wala
na..

Tuluyan na akong muling napahagulhol nang pag iyak.

"Zen.."

"Zen.."

"Zen, answer me please. Answer me please baby.." nakapatong na sa salamin ang aking
noo na parang anumang oras ay may Zen na sasagot mula dito.

Nakarinig ako nang marahang pagkatok. Hindi ko siya inabalang

lingunin o alamin kung sino mula sa mga Gazellian ang pumasok, sigurado akong
sawang sawa na silang makita ang luhaang mga mata ko. Araw araw na lang akong
umiiyak, araw araw na lang akong nakatulala sa salamin, araw araw na lang akong
ganito. Wala na akong alam gawin..

"Claret, hihintayin ka naming lahat sa seremonyas.." mahinang sabi ni Harper. Saan

pa ako kukuha ng lakas para dumalo sa seremonyas na sinasabi niya? I want to be
alone forever. Gusto kong manatili na lang sa kwartong ito ng aking prinsipe
habangbuhay.
"Maari ba na manatili na lamang ako dito? Ayokong dumalo Harper..ayoko.." halos
mapailing na lang ako sa nangangatal kong boses.

"Claret, nawalan din kami. Nawalan kami ng kapatid, hindi lang ikaw ang nawalan.
Kailangan ka sa seremonyas mamaya, ikaw ang higit na kailangan dahil alaala ni Zen
ang pinag uusapan dito.." nanatili akong walang sagot sa kanya. Hindi niya ba ako
maintindihan? Si Zen ang kalahati ng buhay ko. My mate, my everything..

Saan pa ako hahanap ng lakas tumayo sa harap ng mga bampirang nagmamahal sa kanya?
Saan pa ako kukuha ng lakas para harapin ang buong Parsua Sartorias? Inagawan ko
sila ng prinsipe!

Hindi na muling nagsalita si Harper hanggang sa tuluyan na niya akong iwan sa silid
ng aking prinsipe.

Sa nangangatal kong tuhod ay pilit akong tumayo, mabilis akong sumampa sa kama at
pilit kong binalot ang aking sarili ng kumot ng aking prinsipe kung saan naiwan ang
kanyang nakakahalinang amoy, mariing kong niyakap kanyang mga unan.

"Zen.."

"Zen.." wala na akong pakialam kung mabasa

ko na naman ng aking mga luha ang kanyang unan.

Simula nang nagising ako wala akong kahit sinong kinausap, ilang beses na akong
dinalaw ng aking lolo, ng mga itinakdang mga babae, Rosh, Seth, maging si Haring
Tobias at si Lucas at Adam na humingi pa ng tulong kay Reyna Almera para makausap
ko.

But, I refused all of them. Hindi ko pa kayang makipag usap kahit kanina, I want to
be alone. I want to suffer alone.

Minsan sumagi sa isip ko na muling buhayin si Zen, kumpleto pa ang itinakdang babae
noon. May magagawa pa sila para buhayin ang aking prinsipe pero biglang nagsumiksik
sa isipan ko ang mga salitang binitawan ni Almera. Tapos na ang panahon nila,
makapangyarihan man pagsamahin ang kanilang mga dugo wala na itong kakayahang
bumuhay ng bampira dahil nasa akin na at sa mga darating pang itinakdang babae ang
kakayahang ito.

Pero kailan pa? Kailan pa? Sa susunod na apat na daang taon?

How can I live in four hundred years without Zen?! Mamamatay na ako sa
kalungkutan..mamatay ako sa paghihintay.

Pilit kong pinahid ang aking mga luha at marahan akong bumaba sa kama. Nagsimula
akong maglakad papunta sa maliit na baul kung saan nakalagay dito ang mga kagamitan
ko nang una akong dumating sa mundong ito.

Pero muli na naman akong napahagulhol nang mapansing unti unti nang natutunaw ang
mga yelo ni Zen.

Zen's sculpture for me, my replicas..they're all melting.

Inilihis ko ang aking mga mata at nagpatuloy ako sa paglalakad hanggang sa abot
kamay ko na ang baul. Hindi na ako nag abalang gamitin ang susi dahil ginamit ko na
ang sarili kong mahika

para buksan ito.

Una kong nakita ang aking pantulog, ang aking tsinelas at ang aking salamin sa
mata. Sa nangangatal kong kamay ay kinuha ko ito at sinimulan ko itong muling
isuot.

Muli akong humarap sa salamin habang may hawak na matalas na patalim, unti unti
kong pinutol ang aking napakahabang buhok. Ang maiksing kong buhok noon, gusto kong
muling makita ang sarili ko bilang isang tao.

Sa bawat pagputol ng aking buhok ay ang pagtulo ng aking mga luha. Hindi ko na
inabalang tanggalin ang aking salamin sa mata kahit nababasa na ito ng aking luha.
Babalik na ako..babalik na ako sa aking mundo.

Lalo ko lamang pahihirapan ang aking sarili kung mananatili ako sa mundong ito.
Babalik na ako Zen..babalik na ako..

"You're still beautiful with your short hair Claret.." natigil ang paghakbang ako
sa salamin nang marinig ko ang boses ni Rosh.

Nang lingunin ko ito ay prente siyang nakaupo sa gilid ng kama ni Zen habang may
hawak siyang berdeng rosas.

Green rose?

Tumayo siya at nagsimula siyang lumapit sa akin.

"What are you doing? Why are you here?" nagsimula na akong umatras.

"Babalik ka na ba? Sigurado ka na ba sa desisyon mo?" tanong niya sa akin. Inilihis

ko ang aking mga mata sa kanya.

"Ano pa ang rason ko para manatili sa mundong ito Rosh? This isn't my world without
Zen.." mahinang sagot ko.

"I know. At hindi rin kita pipigilan sa pag alis mo, alam kong babalik ka rin.."
hindi ko siya sinagot sa sinabi niya.

"Here.." inabot

niya sa akin ang berdeng rosas na hawak niya.

"I don't like roses Rosh.." matabang na sabi ko. Nanatiling nakalahad ang kanyang
rosas sa akin.

"You will like it Claret.." mabilis siyang nakalapit sa akin at hinuli niya ang
kamay ko. Inilagay niya dito ang berdeng rosas na hawak niya.

"Green rose signifies cheerfulness and new beginning Claret. You're in the vampire
world, death is not the end.." mahinang bulong niya sa akin habang inaayos niya ang
aking buhok.

"No, for me it's the end Rosh. Wala na.. wala na si Zen.." nagsimula na namang
magtuluan ang mga luha ko.

Agad akong kinabig ni Rosh at niyakap nang napakahigpit.

"Another failure from me Claret. I was there, I was there in that cursed palace
with you.. yet I was still useless. Hinayaan kong malusaw ang pinakapaboritong kong
karibal sa mundong ito.." lalo na akong napahagulhol ng pag iyak.

Si Rosh mismo ang nagtanggal ng aking salamin sa mata at sinimulan niyang punasan
ang aking mga luha.

"Hindi ako pumunta dito para pigilan ka Claret, I will definitely help you to come
back on your own world. To ease all your pain, to rest and to calm your heart.."
tumango ako sa sinabi ni Rosh.

"But, you need to attend the ceremony Claret. Alam kong gugustuhin din ni Zen na
nandito ka sa oras na ganapin ang seremonyas. I'll be there for you.." napatitig na
lang ako sa kanya.

"Rosh, why are you doing this?" hindi siya ganito nang una ko siyang makilala. He's
the untrustworthy vampire I ever know. He

did try to kill me once.

"You're my first ever friend?" ngising sagot niya sa akin.

"Now fix yourself, I'll wait you outside.." hindi na ako nakasagot sa kanya dahil
mabilis siyang nawala sa aking harapan.

Hindi na ako nagtagal sa pag aayos sa aking sarili dahil lumabas na agad ako.
Nakasandal sa pader si Rosh nang makita kong hinihintay niya ako.
"Everything will be fine.." tipid siyang ngumiti sa akin.

Ang mundo ng mga bampira ay punong puno ng mga seremonyas. Mga seremonyas na ayaw
ko man daluhan ay wala akong magagawa.

It was not Zen's burial. Dahil wala naman kaming ililibing. Pero para sa akin,
ganito na rin ang gagawin nila.

Sa buong Parsua Sartorias ay may walong magkakaibang punong nagkalat sa iba't ibang
parte nito na siyang sumisimbolo sa magkakapatid na Gazellian. Sumisimbolo ito sa
kanilang buhay, maikukumpara ko ito sa salamin ng mga itinakdang babae.

At ngayong araw na ito puputulin ang puno ng aking prinsipe. Ang punong sumisimbolo
sa lalaking pinakamamahal ko.

Isinakay ako sa kabayo ni Rosh at mabilis siyang umangkas sa aking likuran.

Kailangan naming makarating sa pusod ng kagubatan kung saan nakatayo ang puno ng
aking prinsipe.

Mabilis pinatakbo ni Rosh ang kabayo hanggang sa maaninaw ko na ang grupo ng mga
bampirang nakapalibot sa isang napakagandang puno na may kulay rosas na mga dahon.

It's so beautiful Zen. Napapatulala na lang ako sa napakagandang puno.

Agad umihip ang napakalakas na hangin dahilan kung bakit nagsimulang

malaglag ang maliliit na dahong may kulay rosas mula sa puno ng aking mahal na
prinsipe.

Kapwa may hawak na mga simbong may asul na apoy ang mga Gazellian habang nakatitig
sa puno ng prinsipe ng mga nyebe. Sa gilid nito ay may tatlong malalaking mga
bampira na may hawak na mahabang mga espada na siyang puputol dito.

Nagsimula na kaming maglalakad ni Rosh papalapit dito.

"Claret.." narinig ko ang tawag sa akin ni Lily. Ramdam ko rin ang titig sa akin ng
lahat ng mga bampira.

My human hair with my eyeglasses. Wala na akong pakialam sa iniisip nila.

"Zen..." sinimulan kong humakbang papalapit sa reyna.

"Maaari ba akong magsalita, bago putulin ang kanyang puno?" tumango sa akin ang
reyna. Maging ang mga Gazellian ay marahan din tumango sa akin.

Nagsimula na akong pumunta sa unahan, huminga ako nang malalim at hindi ko

inabalang tanggalin ang aking salamin.

Gusto kong magsalita sa kanilang lahat hindi bilang isang bampira, gusto kong
humarap sa kanilang lahat bilang isang tao, isang taong itinakdang magmahal sa
isang napakakisig na prinsipe.

"Muli na namang hindi natalo ang sumpa.." mahinang sabi ko.

"Muli na naman itong dumurog ng puso.." nagsimula nang sumakit ang aking lalamunan
sa pagpipigil ko na aking mga luha.

"Akala ko kami na, akala ko kami na ng prinsipe ng nyebe ang kauna unahang
makakatalo sa sumpa. Hawak ko na siya, naramdaman ko na muli siya, ang maiinit na
mga yakap niya, mga haplos niya at walang katapusang halik mula sa kanyang mga
labi. Pero mukhang

sadyang traydor ang tadhana, hinayaan niyang malusaw sa harapan ko ang lalaking
pinakamamahal ko.." narinig kong nagsimula nang mag iyakan si Lily, Harper at ang
reyna.

"Ako ang kauna unahang itinakdang babaeng dumating sa panahong ito, ang taong
itinakdang magmamahal sa nag iisang prinsipe ng mga nyebe. Isa akong taong mahina,
walang lakas para ipagtanggol ang sarili at may napakarupok na puso. Pero sa kabila
nang mga katangiang mayroon ako, hindi nagsawa ang prinsipe ng mga nyebeng unawain
at mahalin ako.." pilit akong ngumiti sa kanilang lahat.

"Marami akong natutunan sa mundong ito mula sa pagiging bampira, sa mga patakarang
hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan at maging sa mga nakaraang pangyayaring
konektado hanggang sa ngayong kasalukuyan. At sa mga nasaksihan at naranasan ko,
tatlong salita lamang ang tumatakbo sa isipan ko na siyang bumubuhay sa mundong
ito.."

"We fight, we kill and we betray one another. Walang katapusang labanan sa mga lahi
at emperyo, walang tigil na patayan sa kani kanilang baluktot na pangangatwiran at
ang kasumpa sumpang puno't dulo ng lahat, ang hindi mapigilang pagtatraydor sa
bawat isa. Tanging ang tatlong ito lang ang bumubuo sa sistema ng mundong ito.."

"Bakit ganito? Bakit hinayaan nyong buhayin ang mundo niyo ng tatlong mga salitang
ito? Nilalamon na nito ang pagmamahalang dapat ay mayroon tayo, natatalo ng mga ito
ang kasiyahang dapat ay mayroon din kayong mga bampira. Everybody deserves to be
happy, tao man, bampira o isang dating taong katulad ko.." huminga ako ng malalim
at iginala ko ang aking mga mata sa kanilang lahat.

"Inaamin ko sa inyong lahat na kahit kaylan ay hindi ko yayakapin ang baluktot na

patakaran ng mundong ito. At ang makitang pinuputol ang magandang punong
sumisimbolo sa lalaking pinakamamahal ko ang kahuli hulihan kong gagawin..."

Ito na lang ang huli kong sinabi bago ko pinasyang tumakbo nang napakabilis malayo
sa kanilang lahat, malayo sa mga boses na tumatawag sa aking pangalan. Malayo sa
puno ng aking prinsipeng nakatakdang nang putulin sa mga oras na ito.

Itinapon ko na ang salaming suot ko habang walang tigil sa pagluha ako aking mga
mata. Wala akong tigil sa pagtakbo habang patuloy na lumalakas ang paghagulhol ko.

Hindi ba nila naisip na parang muli nilang ipararanas sa akin ang pagkalusaw ni Zen
sa harap mismo ng aking mga mata?

Damn these shit vampire traditions!

Sa bilis nang pagtakbo ko ay tumama ang paa ko sa malaking ugat ng puno dahilan
kung bakit ako nagsimulang magpagulong gulong hanggang sa tuluyan nang bumagsak sa
lupa ang aking katawan.

Napasigaw na lang ako sa halo halong emosyong nararamdaman ko. Lungkot, galit at
walang katapusang sakit.
"Zen.."

"Zen.. please answer me.." paulit ulit ko na namang tinatawag ang kanyang pangalan.

At muli na namang piniga ang puso ko nang maramdaman kong may kung anong maputing
bagay na pumatak sa pisngi ko.

"Zen, maghihintay ako..maghihintay ako.."

Kasabay nang pag agos ng aking mainit na mga luha ay ang marahang pagpatak ng
natural na nyebeng nagmumula sa kalangitan.

--

VentreCanard