Τμήμα Θεατρικών Σπουδών

Μάθημα: Το Θέατρο της Αρχαιότητας Δ΄

Διδάσκουσα: Καίτη Διαμαντάκου – Αγάθου

Τίτλος εργασίας: « Λυζιστράτη, ο πάντα

επίκαιρος Αριστοφάνης»

Ονοματεπώνυμα φοιτητών
Κάλλια Γερακιανάκη, Χρήστος Δερβεντζής,
Κατερίνα Πεσταματζόγλου, Μαρία Πετεβή

Αριθμοί Μητρώων (αντίστοιχα με τη σειρά των ονομάτων)

156820120009 , 1568201200015 , 1568201200062 ,
1568201200063.

Εξάμηνο: 4ο , Έτος: 2ο
Αριστοφάνη, πάντα επίκαιρε.

Ο Αριστοφάνης, γνωστό τοις πάσι πως αποτελεί μια

δραματουργική κατηγορία από μόνος του. Δίχως να θέλουμε
να μειώσουμε τους υπόλοιπους θεατρικούς δημιουργούς της
αρχαιότητας, θεωρήσαμε πως για τον Αριστοφάνη μια
θεατρολογική ανάλυση ενός έργου (ή και δύο) δεν θα ήταν
αρκετή. Ανούσια θα ήταν επίσης μια σύγκριση με τους
υπόλοιπους κωμωδιογράφους της εποχής. Βλέπετε το στοιχείο
που μας κέντρισε το ενδιαφέρον ώστε να το σχολιάσουμε, είναι
αυτό του εκπληκτικά επίκαιρου μοτίβου του Αριστοφάνη. Διότι
ο σωστός σατυρικό συγγραφέας, πλάθει το σκελετό της
δημιουργίας του έτσι ώστε σε 20 ή 50 ή 2425 χρόνια το έργο
και να παραμένει το ίδιο αλλά και να σχολιάζει επιτυχώς τα
κακώς κείμενα της εποχής, στην οποία το ξανασυναντούμε,
αλλάζοντας μονάχα τόπο, χρόνο, χώρο και ιστορικές
συνθήκες. Σαφώς και αυτές οι αναγκαίες αλλαγές εμπεριέχουν
τον κίνδυνο της αλλοίωσης του πρωτότυπου έργου, σε σημείο
η αρχική δημιουργία να αποτελεί απλώς μια βάση. Οι
σύγχρονοι σατυρικοί συγγραφείς για παράδειγμα ένα τέτοιο
στοιχείο (συνεχούς επικαιρότητας) δεν το έχουν. Τα έργα τους
είναι μονοδιάστατα και αν τα παρακολουθήσουμε 2-3 χρόνια
αργότερα, φαίνονται ξένα και άχαρα. Για αυτό και πιστεύουμε
πως ο Αριστοφάνης ήταν –και θα είναι;- ο ορισμός του
σατυρικού συγγραφέα. Ποιός ξέρει; Μπορεί να είχε την
απίστευτη διέσθηση πως η ελληνική ιστορία θα επαναληφθεί,
τουλάχιστον επάνω στα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε.

Πώς μας ήρθε.

Ψάξαμε για ένα έργο του Αριστοφάνη που όχι μόνο θα

προσέδιδε το επίκαιρο στοιχείο, που αναλύσαμε παραπάνω,
αλλά θα είχε τον ίδιο στόχο με αυτόν που θα είχε αν
παρουσιαζόταν τώρα. Στην προκειμένη, ο στόχος αυτός θα
ήταν η αφύπνιση. Το έργο που επιλέξαμε δεν ήταν άλλο από
την «Λυσιστράτη». Οι γυναίκες όλης της Ελλάδας συνωμοτούν
για χάρη της Ειρήνης, για τη λήξη των εχθροπραξιών του
Πελοποννησιακού πολέμου που κρατά μακριά τους άντρες
τους και επιφέρει το ένα δεινό μετά το άλλο. Χρησιμοποιώντας
το πανίσχυρο όπλο που τους έδωσε απλόχερα η φύση, το
κορμί τους, το οποίο δηλώνουν πως δεν θα το εναποθέσουν
στις ορέξεις των αντρών τους αν δεν λήξουν τον πόλεμο, το
«αδύναμο φύλο» θα αλλάξει γίνει δυνατό, θα πάρει την κακή
κατάσταση (και για τους μεν και για τις δε) στα χέρια του και
θα δώσει τη λύση.

Αν λοιπόν αντί για το πρόβλημα ενός πολέμου, είχαμε το

πρόβλημα μιας (πολλών, πάρα πολλών) κακής εκλογικής
διαδικασίας, τα αποτελέσματα της οποίας φέρουν δεινά στον
ελληνικό λαό και ξαφνικά οι γυναίκες διαπίστωναν πως η
ψήφος θα έπρεπε να αλλάξει αποδέκτη δεν θα μπορούσε να
αξιοποιηθεί στο τώρα, η μυθοπλασία του Αριστοφάνη; Αυτό
ακριβώς χρησιμοποιήσαμε ως εφαλτήριο για την μεταποίηση
(όχι αλλίωση) της Λυσιστράτης. Λειτουργήσαμε όπως, κατά τη
γνώμη μας, θα λειτουργούσε ο Αθηναίος κωμωδιογράφος αν
έγραφε την Λυσιστράτη το 2014. Αρχικά αναδιαμορφώσαμε
τον τίτλο, με ένα γράμμα διαφορά: Λυζιστράτη. Για τις φίλες
όμως Λιζ.
Χαρακτήρες

Η Λυζ(ιστράτη), μια γυναικά εν μέσω κρίσης,

οικονομικής, συναισθηματικής, σεξουαλικής, ηλιακής και
πάσης φύσεως κρίση, θα αντιληφθεί πως η χώρα της πάει από
το κακό στο χειρότερο και για αυτό ευθύνονται τα εκλογικά
αποτελέσματα τα οποία αναδεικνύουν τους ίδιους και τους
ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς που δεν νοιάζονται για την
κατάντια του ελληνικού λαού, παρά μόνο σκέφτονται πως θα
βάλουν και άλλους φόρους και μνημόνια έτσι ώστε να τα πάνε
καλά με τους «δανειστές» τους. Συλλαμβάνει έτσι το σχέδιο
κατά το οποίο, αρχικά προφανώς οι γυναίκες θα σταματήσουν
να ψηφίζουν τους προαναφερθέντες και έπειτα μέσω
σεξουαλικής αποχής θα πείσουν τους άνδρες τους να μην
δίνουν την ψήφο εκεί που τη δίνουν για δεκαετίες.

Η Κλεονίκη, μια αγαθή Αθηναία, με μεγάλη αγάπη για

το σεξ, θα προσπαθήσει να εξηγήσει στην Λιζ πως οι γυναίκες
έχουν ύψιστο ενδιαφέρον για την εξωτερική τους εμφάνιση και
πως θεωρούν αδύνατο να αντισταθούν στις σεξουαλικές
επιθυμίες των ανδρών τους. Αφού όμως πεισθεί από την Λιζ
για την επικείμενη επιτυχία του σχεδίου θα μετατραπεί σε
κυβερνητικό εκπρόσωπο και μέσω των μέσων κοινωνική
δικτύωσης (facebook, twitter, instagram, κ.α) θα ενημερώσει
και τις υπόλοιπες γυναίκες για το σχέδιο, καθώς επίσης θα
συλλάβει το όνομα του κόμματος που μέλλει να δημιουργηθεί
από τις γυναίκες.

Η Μυρρίνη, μια νεαρή κοπέλα, φίλη των παραπάνω, με

ήθος και αρχές και πίστη στον....προικισμένο σύζυγο της, τον
οποίο και αγαπά, θα αμφιταλαντευτεί για το σχέδιο της Λιζ,
προσπαθώντας να της εξηγήσει πως η περίπτωση της διαφέρει.
Έπειτα όμως από τον όρκο που θα δώσει μαζί με τις υπόλοιπες
γυναίκες, θα δεσμευθεί και όταν ο σύζυγός της θα
προσπαθήσει να την πλησιάσει, εκείνη θα τον εκβιάσει
υποστηριζόμενη πως θα ενδώσει αν και εκείνος αλλάξει την
ψήφο του. Όταν αυτός όμως αφήνει «πολιτικές υποσχέσεις» για
το θέμα, εκείνη εκνευρίζεται και φωνάζει τις συναγωνίστριες
της για να επιληφθούν της κατάστασης.

Η Λαμπητώ, δυναμική Σπαρτιάτισσα, είναι το...καμάρι

της Λιζ, αφού εξ’ αρχής αντιλαμβάνεται το σχέδιο και παρά τη
δυσκολιά που πρέπει να επωμιστούν, αναλαμβάνει ενεργό
ρόλο στην υπόθεση θέλοντας μάλιστα να σκανδαλίσει τον δικό
της σύντροφο χρησιμοποιώντας «ενισχύσεις» όπως
αποκαλυπτικό φόρεμα κ.α.

Ο Κινησίας, ο δυναμικός και «διαφορετικός από τους

άλλους σε έναν συγκεκριμένο τομέα» σύζυγος της Μυρρίνης
θα προσπαθήσει μάταια να επιβληθεί στις γυναίκες που
χρησιμοποιούν, κατά τον ίδιο, ανόητες δικαιολογίες για να
μην εκπληρώσουν τα συζυγικά τους καθήκοντα. Μπρος στην
συνέχιση της σεξουαλικής αποχής της συντρόφου του θα
υποκριθεί πως υποκύπτει στο γυναικείο αίτημα, πλην όμως θα
τον αντιληφθεί η Μυρρίνη και απέναντι στο σύσσωμο επιτελείο
της σεξοαποχής πλεόν, θα αποδεχθεί την κατάσταση και θα
υποσχεθεί να δώσει την ψήφο του στο νεοσύστατο κόμμα.

Διάρθρωση του έργου.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ: Η Λιζ μπαίνει μέσα στο σπίτι της Κλεονίκης

εν εξάλλω περιμένωντας τις υπόλοιπες γυναίκες για την
επεξήγηση του σχεδίου που έχει συλλάβει.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1Ο: Η Λιζ επεξηγεί το σχέδιο της

σεξουαλικής αποχής στις υπόλοιπες γυναίκες που
δυσαρεστούνται και παρουσιάζουν τα εμπόδια που υπάρχουν.
Εκείνη τις πείθει και τις βάζει να ορκιστούν.

ΣΤΑΣΙΜΟ: Ο χορογραφημένος όρκος των γυναικών.

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 2ο : Η Λαμπητώ φεύγει και πάει να

εξωπλιστεί ενδηματολογικά. Η Λιζ δίνει εντολή στην Κλεονίκη
να ενημερώσει και τις υπόλοιπες γυναίκες διαδικτυακά. Η
Μυρρίνη συζητά με την Λιζ για το «τι μέλλει γενέσθαι» αν
πιάσει το σχέδιο και η πρώτη σκέφτεται τη δημιουργία
κόμματος με την Κλεονίκη να δίνει την ονομασία αυτού
«Π.ΟΥ.ΤΑ.ΝΙ – Πολιτικά Ουδέτερη Τάξη Νικητών». Η Μυρρίνη
έπειτα παραπονιέται στην Λιζ γιατί ο σύζυγος της είναι
διαφορετικός από τους άλλους στον σεξουαλικό τομέα,
συζήτηση η οποία διακόπτεται από την Κλεονίκη που έχει νέα
από την εφαρμογή του σχεδίου στην υπόλοιπη Ελλάδα.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ: Έρχεται ο Κινησίας, ο

σύζυγος της Μυρρίνης. Λιζ και Κλεονίκη κρύβονται με την
πρώτη να απειλεί την Μυρρίνη να μην ενδώσει στον Κινησία.
Εκείνη τελικά τον δελεάζει εκβιάζοντας τον, με τον άνδρα να
υπόσχεται ως πολιτικός , «θαααα δούμε». Έπειτα φωνάζειν τις
κρυμμένες γυναίκες που βγαίνουν και εξηγούν στον Κινησία
πως έχει η κατάσταση και τι πρέπει να κάνουν οι άντρες, με
την Λιζ να παρουσιάζει εκτενώς το «Π.ΟΥ.ΤΑ.ΝΙ». Εκείνος
συμφωνεί και θα μεταφέρει τα τεκτενόμενα και στους
υπόλοιπους άντρες τους οποίους όπως του λέει η Λιζ θα
πρέπει να πάει να φέρει στο σπίτι της Κλεονίκης ώστε να
«γιορτάσουν την επάνοδο της ψήφου της σωστής».

ΕΞΟΔΟΣ: Το κλείσιμο του έργου γίνεται με την

παρουσίαση του «τηλεοπτικού πολιτικού σποτ» για το κόμμα
που δημιούργησαν οι γυναίκες.

Διανομή ρόλων «Λιζιστράτης»

Λιζιστράτη: Χρήστος Δερβεντζής

Κλεονίκη: Κάλλια Γερακιανάκη
Μυρρίνη: Κατερίνα Πεσταματζόγλου
Λαμπητώ – Κινησίας: Μαρία Πετεβή

Τραγούδια που χρησιμοποιήθηκαν: Calexico – Stray,

Velma and the Girls - Cell Block Tango (για την παράσταση),
Donna Summer - Love to love you baby (για το βίντεο).

Βιβλιογραφία
1. «Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη», Μτφρ: Θρασύβουλου
Σταύρου, εκδόσεις «Βιβλιοπωλείον της ‘Εστίας’»
2. «Λυσιστράτη, Αριστοφάνη», Μτφρ: Κ. Γεωργουσόπουλος,
επιμέλεια: Βασίλειος Μανδηλαράς, εκδόσεις «Κάκτος»,
1993.
3. «Η Αρχαία Ελληνική Κωμωδία», Bernhard
Zimmermann, Μτφρ: Ηλίας Τσιριγκάκης, Εκδόσεις
«Δημ. Ν. Παπαδήμα», Αθήνα 2013.
4. «Αττική Κωμωδία-Πρόσωπα και προσεγγίσεις», Επιμέλεια
Θ. Γ. Παππάς, Αν. Γ. Μαρκαντωνάτος, Εκδόσεις
«Gutenberg», Αθήνα 2011.
5. Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Larousse Britannica», τόμος
11, Έκδοση 1994.