Photoshop CC PL. Szkoła Efektu - Anna Owczarz-Dadan

Wszelkie prawa zastrzeżone.
Nieautoryzowane rozpowszechnianie
całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest
zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną,
a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym
powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji.
Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi

bądź towarowymi ich właścicieli.
Autor oraz Wydawnictwo HELION dołożyli wszelkich starań, by zawarte

w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie biorą jednak żadnej
odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym ewentualne
naruszenie praw patentowych lub autorskich. Autor oraz Wydawnictwo HELION
nie ponoszą również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe
z wykorzystania informacji zawartych w książce.
Redaktor prowadzący: Ewelina Burska
Projekt okładki: Studio Gravite/Olsztyn

Obarek, Pokoński, Pazdrijowski, Zaprucki
Materiały graficzne na okładce zostały wykorzystane za zgodą Shutterstock.
Wydawnictwo HELION
ul. Kościuszki 1c, 44-100 GLIWICE
tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63
e-mail: helion@helion.pl
WWW: http://helion.pl (księgarnia internetowa, katalog książek)
Drogi Czytelniku!
Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres
http://helion.pl/user/opinie/phoccs@FCPPL
Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.
ISBN: 978-83-246--0
Copyright © Helion 2014
x Poleć książkę na Facebook.com x Księgarnia internetowa

x Kup w wersji papierowej x Lubię to! » Nasza społeczność
x Oceń książkę
Mojemu ukochanemu mężowi Michałowi
— dziękuję Ci za wyrozumiałość i cierpliwość,
za to, że dzielnie znosiłeś ten czas, gdy powstawała książka.
Dziękuję, że znosiłeś moją „nieobecność” i tolerowałeś
„trudny” charakter.
Moim ukochanym kotom,

które przez cały czas powstawania książki rozpaczliwie
próbowały dostać się do mojej pracowni — z różnym skutkiem —
żeby chociaż przez chwilę porozmawiać ze swoją panią.
Dziękuję, że nadal się do mnie odzywacie :-)
S.M. i E.J.
6SLVWUHĤFL
17 O autorce
19 Rozdział 1. Podstawy obsługi programu
20 Okno programu
21 Pasek menu
21 Pasek opcji
23 Obszar roboczy programu
24 Przybornik (panel z narzędziami) — jak z niego korzystać?
29 Panele programu i stacja dokowania
31 Zwijanie i rozwijanie paneli
34 Tryby ekranowe
36 Zmiana wyglądu programu
41 Importowanie obrazów z aparatu fotograficznego —
Photoshop i Bridge
41 Pobieranie zdjęć za pomocą Photoshopa
42 Pobieranie zdjęć za pomocą Bridge
44 Importowanie klatek z materiałów wideo
48 Otwieranie obrazów w Photoshopie
55 Otwieranie obrazów, które były wcześniej wyświetlane w oknie programu
56 Tworzenie nowego okna obrazu
58 Domyślne szablony dokumentów i tworzenie własnych szablonów
o określonych rozmiarach i właściwościach
62 Tworzenie nowego dokumentu z ustawieniami na podstawie
istniejącego dokumentu
62 Powielanie dokumentu
3KRWRVKRS&&3/6]NRïDHIHNWX
6 6SLVWUHĂFL
62 Kopiowanie i wklejanie
64 Zapisywanie zmian wprowadzonych w oknie obrazu
66 Wybrane formaty wykorzystywane do zapisywania obrazu
w Photoshopie
68 Skróty klawiszowe
69 Tworzenie własnego skrótu klawiszowego
73 Powiększanie i zmniejszanie widoku w oknie obrazu
73 Pole stopnia powiększenia
74 Narzędzie Lupka
79 Panel Nawigator
80 Sposób błyskawicznego powiększania i zmniejszania widoku
za pomocą skrótów klawiszowych
80 Dopasowywanie rozmiaru okna dokumentu do powiększenia obrazu
81 Narzędzie Rączka
83 Rozdział 2. Zaznaczanie obrazu i jego fragmentów

84 Zaznaczanie wszystkich pikseli warstwy
85 Anulowanie zaznaczenia
85 Ukrywanie i wyświetlanie krawędzi zaznaczenia
85 Odzyskiwanie usuniętego zaznaczenia
85 Zaznaczanie elementów o regularnych kształtach
87 Zaznaczanie rzędów i kolumn
88 Zaznaczanie elementów o nieregularnych kształtach
88 Zaznaczanie za pomocą narzędzia Lasso
90 Zaznaczanie za pomocą narzędzia Lasso magnetyczne
93 Zaznaczanie za pomocą narzędzia Lasso wielokątne
94 Zaznaczanie przez kliknięcie — Różdżka
98 Zaznaczanie przez pocieranie — Szybkie zaznaczanie
100 Modyfikacja zaznaczenia — polecenie Popraw krawędź
101 Trochę praktyki. Dopracowywanie zaznaczenia włosów
za pomocą polecenia Popraw krawędź
107 Odwracanie zaznaczenia
108 Przenoszenie ramki zaznaczenia i całego obszaru objętego
zaznaczeniem
112 Zaznaczanie za pomocą polecenia Zakres kolorów
115 Zaznaczanie obszarów skóry
6SLVWUHĂFL 7
116 Zapisywanie zaznaczenia a kanały

119 Wczytywanie zapisanego zaznaczenia do okna dokumentu
121 Rozdział 3. Malowanie w Photoshopie

122 Narzędzia Ołówek i Pędzel ogólnie
122 Ołówek
123 Pędzel i jego właściwości, które musisz znać
126 Pozostałe opcje, które znajdziesz na pasku opcji Pędzla
127 Wczytywanie nowego zestawu pędzli
129 Wybieranie nowej końcówki Pędzla
129 Panele: Pędzel i Ustawienia predefiniowane —
omówienie ich właściwości
135 Tworzenie nowego Pędzla z istniejących końcówek oraz własnego
zestawu pędzli z wykorzystaniem opcji Dynamika kształtu
do utworzenia cyfrowych rzęs
144 Instalowanie nowych pędzli i modyfikacja ich końcówek w celu
uzyskania efektu rozpryskiwanego obrazu
150 Tworzenie nowej końcówki Pędzla z fotografii lub jej fragmentu
152 Predefiniowane ustawienia Pędzla — jak z nich korzystać
153 Zmiana kolorów tła i narzędzia
154 Zmiana koloru narzędzia za pomocą próbnika HUD
156 Panel Próbki
157 Pobieranie koloru narzędzia z obrazu
159 Panel Kolor
159 Zastępowanie kolorów
162 Pędzel mieszający i jego właściwości
167 Tworzenie obrazu namalowanego farbami na podstawie fotografii
z wykorzystaniem opcji Tekstura z panelu Pędzle
171 Narzędzie Obróć widok
173 Rozdział 4. Retusz obrazu przez usuwanie jego

elementów lub zmianę ich położenia
174 Narzędzie Łatka — omówienie możliwości, jakie daje
177 Trochę praktyki. Usuwanie z obrazu zmarszczek
i opuchlizny pod oczami lub dowolnej innej skazy
zajmującej dużą powierzchnię
8 6SLVWUHĂFL
181 Trochę praktyki. Usuwanie niechcianego obiektu z obrazu

z wykorzystaniem techniki Uwzględnienie zawartości
183 Korekcja efektu czerwonych oczu
185 Usuwanie (lub dodawanie) elementów poprzez ich klonowanie
189 Panel Powielanie źródła
192 Trochę praktyki. Wykorzystanie opcji z panelu Powielanie źródła
do powielenia obrazu pod określonym kątem i w zmienionej skali
195 Błyskawiczna korekcja niewielkich skaz
197 Pędzel korygujący — retusz z wykorzystaniem próbki obrazu
i wzorku
202 Natychmiastowe usuwanie niechcianych elementów obrazu —
polecenie Uwzględnianie zawartości
202 Uzupełnianie brakujących fragmentów obrazu za pomocą polecenia
Uwzględnianie zawartości
204 Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości
207 Rozdział 5. Praca z warstwami

208 Najważniejsze rodzaje warstw dostępne w programie
209 Panel Warstwy — układ warstw, filtrowanie i sposób wyświetlania
213 Zamiana warstwy Tło w zwykłą warstwę rastrową
214 Tworzenie nowej warstwy i zmiana jej nazwy
216 Uaktywnianie warstwy i zmiana jej położenia w panelu Warstwy
219 Zaznaczanie kilku warstw
220 Usuwanie warstw
221 Łączenie i rozłączanie warstw
223 Wyrównywanie połączonych warstw
224 Powielanie warstw
224 Powielanie warstw w obrębie jednego dokumentu
225 Powielanie warstw między dokumentami
227 Scalanie warstw
228 Zagnieżdżone grupy warstw
229 Tworzenie grupy warstw
230 Tworzenie nowej grupy z jednoczesnym umieszczaniem w niej
wybranych warstw
231 Tworzenie grupy we wnętrzu istniejącej grupy
232 Zmiana nazwy grupy
232 Przenoszenie wybranych warstw i grup do innych grup
6SLVWUHĂFL 9
233 Dodawanie maski i efektów specjalnych do grupy

233 Powielanie grupy i warstw w niej umieszczonych
234 Rozgrupowanie warstw
235 Łączenie wszystkich warstw grupy w jedną warstwę
235 Usuwanie grupy
236 Zmiana krycia warstwy
236 Ukrywanie warstwy
237 Blokowanie warstwy lub pikseli
238 Rasteryzowanie warstw
239 Tryby mieszania warstw
240 Przyciemnianie
242 Rozjaśnianie
243 Poprawianie kontrastu
245 Porównywanie
247 Składnik obrazu
248 Warstwy dopasowania
252 Trochę praktyki. Zmiana koloru wybranego elementu obrazu
za pomocą warstwy dopasowania Barwa/Nasycenie
255 Eksportowanie warstw do oddzielnych plików
255 Style warstw
260 Zmiana wypełnienia warstwy
261 Kompozycje warstw
263 Eksportowanie kompozycji do pliku PDF
265 Rozdział 6. Maskowanie — coś, czego bezwzględnie

musisz się nauczyć
266 Maska tradycyjna — tworzenie i edycja
268 Tworzenie i stosowanie maski — zwiększenie wyrazistości oczu
271 Wykorzystywanie maski gradientowej do tworzenia efektu
przechodzenia jednego zdjęcia w drugie
274 Kopiowanie maski
274 Przesuwanie maski bez przesuwania warstwy
274 Wyłączanie i usuwanie maski
275 Panel do edycji masek
277 Szybka maska
279 Narzędzia Pozioma maska tekstowa i Pionowa maska tekstowa
10 6SLVWUHĂFL
282 Maska wektorowa

283 Maska przycinająca
287 Rozdział 7. Powrót do przeszłości — czyli cofanie

wykonanych czynności
288 Cofanie ostatnio wykonanej czynności — polecenie Cofnij
289 Cofanie dowolnej czynności wykonanej w oknie obrazu —
panel Historia
293 Malowanie wybranym stanem obrazu — Pędzel historii i jego
możliwości
296 Anulowanie czynności wykonywanych na obrazie
299 Rozdział 8. Kanały

300 Czym są kanały?
304 Ogólne informacje o rodzajach kanałów
305 Uaktywnianie kanału
307 Zapisywanie w kanale alfa zaznaczenia utworzonego za pomocą
narzędzi do zaznaczania
308 Wczytywanie do okna dokumentu zaznaczenia na podstawie
kilku kanałów
308 Tworzenie czystego kanału alfa i jego edytowanie
310 Modyfikowanie wyglądu istniejącego już kanału alfa
312 Zamiana kanału alfa w zaznaczenie
313 Powielanie kanałów
313 Wykorzystanie kanałów do zaznaczenia fragmentu obrazu
319 Rozdzielanie i scalanie kanałów
320 Łączenie kanałów
322 Usuwanie kanału
323 Wykorzystanie kanałów do usuwania szumów z obrazu
325 Wyostrzanie obrazu za pomocą kanałów i polecenie
Maska wyostrzająca
327 Zamiana obrazu kolorowego w czarno-biały za pomocą
polecenia Obliczenia — mieszanie kanałów obrazu
333 Polecenie Zastosuj obraz
334 Podnoszenie kontrastu kanału alfa w celu łatwiejszego
wyodrębnienia na nim obiektu
6SLVWUHĂFL 11
336 Zmiana charakteru kolorystyki obrazu

338 Zamiana ścieżki w kanał alfa
339 Rozdział 9. Korygowanie kolorów

340 Korekcja poziomów jasności obrazu i histogram
340 Histogram
343 Polecenie Poziomy
350 Polecenie Auto-tony
351 Korekcja kontrastu i jasności obrazu za pomocą polecenia
Jasność/Kontrast
353 Korekcja nasycenia barw za pomocą polecenia Jaskrawość
355 Korekcja nasycenia barw i zmiana koloru wybranego elementu
obrazu za pomocą polecenia Barwa/Nasycenie
357 Korekcja wybranego zakresu barw
361 Korekcja nasycenia
362 Zmiana koloru wybranego elementu obrazu
365 Zapisywanie i wczytywanie ustawień korekcji barwy,
jej jasności i nasycenia
365 Korekcja ekspozycji
368 Kolorowanie obrazów czarno-białych i zmiana charakterystyki
barwnej zdjęcia (Balans kolorów)
369 Usuwanie przebarwień
373 Kolorowanie czarno-białej fotografii
380 Zamiana obrazu kolorowego w czarno-biały
380 Polecenie Zmniejsz nasycenie
380 Polecenie Czarno-biały
385 Polecenie Lab — technika czarno-biała
387 Mieszanie kanałów
387 Nakładanie na obraz filtrów fotograficznych
390 Przywracanie szczegółów obrazu
392 Odzyskiwanie szczegółów obrazu
397 Rozdział 10. Łączenie obrazów oraz ich dopasowywanie

398 Dopasowywanie kolorów między obrazami
401 Polecenie Auto-wyrównanie warstw
405 Polecenie Auto-mieszanie warstw
12 6SLVWUHĂFL
405 Opcja Panorama. Łączenie zdjęć w panoramę pozbawioną „szwów”

408 Opcja Utwórz stos z obrazów
409 Polecenie Photomerge
411 Mapowanie obrazów, czyli nakładanie
ich na siebie z pełnym odwzorowaniem jednego w drugim
417 Przesuwanie obiektów a siatki i inteligentne linie pomocnicze
418 Siatka
419 Inteligentne linie pomocnicze
421 Rozdział 11. Zmiana rozmiarów, prostowanie

i przekształcanie obrazów
422 Rozmiar obrazu
424 Zmiana rozmiaru obrazu na potrzeby druku
427 Zmiana rozmiaru obrazu na potrzeby inne niż druk
428 Powiększanie obrazu bez utraty jakości
430 Przekształcanie obrazu
431 Trochę praktyki. Otwieranie zamkniętych drzwi — modyfikowanie
kształtu elementu obrazu za pomocą ramki transformacji
434 Kadrowanie obrazu
434 Kadrowanie obrazu za pomocą narzędzia Kadrowanie
439 Kadrowanie obrazu z zachowaniem jego pierwotnych proporcji
440 Kadrowanie obrazu w celu poprawienia jego kompozycji
444 Kadrowanie perspektywiczne
446 Kadrowanie z jednoczesnym prostowaniem wielu
zeskanowanych zdjęć
447 Polecenie Kadruj (Crop)
447 Obracanie obrazu
448 Prostowanie obrazu z jednoczesnym kadrowaniem za pomocą
narzędzia Kadrowanie
448 Prostowanie obrazu za pomocą narzędzia Miarka
452 Odbijanie obrazu
454 Zmiana rozmiaru obszaru roboczego
455 Rozdział 12. Edycja obrazu poprzez jego zniekształcanie

456 Wyginanie i retuszowanie obrazu za pomocą polecenia Wypaczenie
461 Polecenie Wypaczanie marionetkowe
6SLVWUHĂFL 13
467 Korygowanie obrazu oraz tworzenie efektów specjalnych

za pomocą filtra Formowanie
468 Okno filtra
469 Narzędzia i opcje zabezpieczania obrazu przed niechcianą deformacją
471 Narzędzia deformujące obraz
472 Narzędzia i opcje umożliwiające rekonstrukcję obrazu
473 Tworzenie wcięcia w talii i jej wysmuklanie
475 Edycja wyglądu za pomocą filtra Formowanie
480 Polecenie Skalowanie z uwzględnieniem zawartości
485 Rozdział 13. Obiekty inteligentne

486 Czym jest obiekt inteligentny?
486 Zamiana obrazu w obiekt inteligentny
487 Zamiana wielu warstw w obiekt inteligentny i odzyskiwanie
warstw z obiektu inteligentnego
488 Zamiana obiektu inteligentnego w zwykłą warstwę
488 Powielanie obiektu inteligentnego
488 Skalowanie obrazu z użyciem obiektów inteligentnych
490 Zastępowanie obrazu znajdującego się na warstwie typu obiekt
inteligentny innym obrazem
492 Edycja obrazów zamienionych w obiekty inteligentne
494 Dodawanie masek i stylów do obiektów inteligentnych
494 Obiekty inteligentne a filtry
494 Obiekty inteligentne a pliki Raw
497 Rozdział 14. Filtry — korekcja obrazu i efekty specjalne

498 Wprowadzenie
499 Galeria filtrów
503 Korekcja obrazu
503 Wyostrzanie obrazu
515 Korekcja wad obiektywu
519 Adaptacyjny szeroki kąt
524 Dodawanie i usuwanie szumu
529 Efekty specjalne
529 Grupa pierwsza — Artystyczne
537 Grupa druga — Pociągnięcia pędzlem (efekty graficzne)
14 6SLVWUHĂFL
538 Grupa trzecia — Zniekształcenie

540 Grupa czwarta — Renderowanie (chmury, światła pojazdu, strugi
wody, delikatna tkanina)
542 Grupa piąta — Rozmycie (efekt małej głębi ostrości, mgła,
wygładzanie skóry)
561 Grupa szósta — Szkic
563 Grupa siódma — Stylizacja
565 Grupa ósma — Tekstura
567 Łagodzenie efektu uzyskanego za pomocą filtra
567 Punkt zbiegu — korekcja i efekty
580 Inteligentne filtry
580 Tworzenie rozmycia powierzchniowego przypominającego
zooming — możliwości inteligentnych filtrów
585 Filtry Inne — Minimalny i Maksymalny
586 Camera Raw z poziomu Photoshopa
589 Rozdział 15. Ścieżki

590 Ścieżki — spojrzenie ogólne
591 Narzędzia obsługujące ścieżki
592 Rysowanie ścieżek
592 Tryby rysowania ścieżek
593 Pióro
597 Pióro dowolne
598 Pióro magnetyczne
599 Zaznaczanie, powielanie i przesuwanie ścieżek
599 Zaznaczanie ścieżek
600 Powielanie ścieżek
600 Anulowanie zaznaczenia ścieżek
600 Zmiana kolejności ścieżek
600 Przesuwanie ścieżek
601 Zmiana kształtu ścieżki
601 Zapisywanie ścieżki
602 Przekształcanie ścieżki w zaznaczenie
603 Operacje na ścieżkach
604 Wyrównywanie ścieżek podrzędnych (podścieżek)
606 Zamiana ścieżki w kształt
606 Tworzenie maski wektorowej ze ścieżki
6SLVWUHĂFL 15
608 Malowanie wzdłuż ścieżki

609 Wypełnianie ścieżki
611 Tworzenie ścieżki z zaznaczenia
611 Usuwanie ścieżki
613 Rozdział 16. Kształty

614 Tryby rysowania
615 Linia prosta i strzałki
618 Prostokąt, prostokąt zaokrąglony, elipsa oraz wielobok
620 Prostokąt i prostokąt zaokrąglony
623 Elipsa
623 Wielobok
624 Kształty własne
626 Modyfikowanie kształtów
626 Techniki wypełniania kształtów utworzonych w trybie Kształt
(Shape)
630 Techniki wypełniania kształtów utworzonych w trybie Piksele
(Pixels)
633 Ustawienia obrysu
638 Zamiana kształtu wektorowego w obiekt rastrowy
639 Rozdział 17. Tekst

640 Wstawianie tekstu do okna obrazu
645 Zaznaczanie tekstu do edycji
647 Edycja tekstu za pomocą polecenia Przekształcenie swobodne
647 Przesuwanie tekstu
648 Tworzenie tekstu zastępczego — lorem ipsum
648 Formatowanie znaków
654 Sprawdzanie pisowni i zastępowanie tekstu
656 Ozdabianie tekstu przez jego wyginanie i odkształcanie
657 Ozdabianie tekstu dzięki przekonwertowaniu go do kształtu
659 Inne metody ozdabiania tekstu
662 Umieszczanie tekstu na ścieżce
664 Umieszczanie tekstu we wnętrzu dowolnego kształtu
668 Panel Akapit
16 6SLVWUHĂFL
671 Rozdział 18. Automatyzacja pracy

672 Odtwarzanie predefiniowanych operacji
677 Tworzenie własnych operacji
679 Edytowanie i usuwanie operacji
680 Sekwencje wsadowe
682 Operacje warunkowe
687 Dodatek A. Tabela skrótów klawiszowych

695 Skorowidz
2DXWRUFH
Anna Owczarz-Dadan jest autorką 33 książek poświęconych m.in. grafice kom-

puterowej i fotografii cyfrowej, w tym wielu bestsellerów (np. Photoshop 7/7 CE.
Kurs, Fotografia cyfrowa. Ilustrowany przewodnik). Obiema dziedzinami intere-
suje się od lat, jednak jej największą pasją jest edycja obrazów cyfrowych. Dzięki
współpracy z firmą Adobe ma możliwość uzyskiwania informacji o produktach
u źródła. Z jej wiedzy i doświadczenia skorzystało już kilkadziesiąt tysięcy osób,
a ich liczba każdego roku rośnie.
W wolnych chwilach zajmuje się retuszem fotografii, tworzeniem projektów re-
klamowych i grafiki wykorzystywanej przez producentów oprogramowania w ich
produktach, a także projektowaniem elementów witryn internetowych. Współ-
pracuje z kilkoma wydawnictwami (głównie z Helionem) oraz magazynem
„.PSD Photoshop”.
Jej książki są dostępne również poza granicami Polski (m.in. w Stanach Zjedno-
czonych — np. Digital Photography).
Jest laureatką nagrody Najlepsza z Najlepszych, którą otrzymała od wydawni-
ctwa Helion za swoją pracę i osiągnięcia.
Więcej informacji na temat książek i kursów autorki można znaleźć na jej stronie
internetowej: www.annadadan.com.
=GMčFLDZ\NRU]\VWDQHZNVLĈİFH
Autorką części zdjęć wykorzystanych w książce jestem ja (Anna Owczarz-Dadan),
twórcami pozostałych są wspaniali fotografowie współpracujący z serwisem
Dreamstime.com, z którego zdjęcia zostały przeze mnie zakupione.
Zdjęcia te nie mogą zostać udostępnione moim Czytelnikom, ponieważ nie ze-
zwala na to licencja, którą zaakceptowałam, nabywając fotografie.
Nie musisz ich jednak kupować, aby móc korzystać z książki. Wszystkie opi-
sane w niej czynności możesz wykonać na dowolnych zdjęciach znajdujących się
w Twoim posiadaniu. Te zreprodukowane w książce mają być tylko przykładami.
Chciałabym, abyś się uczył, pracując na dowolnych fotografiach, a nie poprawiał
ciągle to samo zdjęcie pokazane w książce. To nie miałoby sensu. Chciałabym też,
żebyś wykorzystał swoją kreatywność — jesteś kreatywny, uwierz — i to, czego
dowiesz się z książki, do rozwiązywania problemów, jakie napotkasz podczas
pracy ze swoimi zdjęciami, i wreszcie — abyś korzystał z możliwości programu
nie tylko w sposób odtwórczy, ale przede wszystkim twórczy, znajdując dla nich
nowe zastosowania. I na tym zależy mi najbardziej.
Podstawy
1.
REVãXJLSURJUDPX
:W\PUR]G]LDOH
ÆOkno programu Æ Importowanie obrazów z aparatu fotograficznego — Photoshop i Bridge
Æ Otwieranie obrazów w Photoshopie Æ Tworzenie nowego okna obrazu Æ Powielanie dokumentu
Æ Kopiowanie i wklejanie Æ Zapisywanie zmian wprowadzonych w oknie obrazu
Æ Wybrane formaty wykorzystywane do zapisywania obrazu w Photoshopie Æ Skróty klawiszowe
Æ Powiększanie i zmniejszanie widoku w oknie obrazu
19
20 5R]G]LDï_3RGVWDZ\REVïXJLSURJUDPX
P
hotoshop CC jest najnowszą wersją znanego programu firmy Adobe prze-
znaczonego do pracy z grafiką. Znajdziesz w nim wiele nowych narzędzi
i poleceń, niezwykle przydatnych w pracy z obrazem. Ponieważ nie wszyscy,
którzy zdecydowali się sięgnąć po tę książkę, mieli do czynienia z poprzednimi
wersjami programu, konieczne jest krótkie wprowadzenie. Celem rozdziału 1. jest
przedstawienie podstawowych informacji dotyczących obsługi programu i okna
obrazu. Zapoznam Cię z elementami jego okna. Powiem również, co to są panele
i jak poruszać się w nowym interfejsie programu. Są to podstawy, które należy po-
znać, aby pracować z programem bezpiecznie i bez obaw, że efekty pracy mogą
zostać np. utracone w wyniku nieprawidłowego zamknięcia programu. A zatem,
jeśli na Twoim komputerze został już zainstalowany program Photoshop, uru-
chom go, aby zacząć poznawać jego możliwości.
2NQRSURJUDPX
W przeciwieństwie do wielu innych aplikacji okno programu Photoshop jest
przejrzyste i uporządkowane — pracuje się z nim bardzo przyjemnie i spraw-
nie — a ponadto daje wiele możliwości w zakresie jego aranżacji. W zasadzie sam
możesz stworzyć układ poszczególnych elementów okna — taki, z którym bę-
dzie Ci się pracowało najwygodniej — ale najpierw powinieneś poznać domyślne
ustawienia. À propos elementów: nie jest ich wcale tak wiele, zresztą popatrz na
rysunek 1.1.
Rysunek 1.1.
Okno programu Photoshop CC
5R]G]LDï_3RGVWDZ\REVïXJLSURJUDPX
Trochę zamieszania może być z obszarem roboczym dokumentu, obszarem ro-

boczym programu oraz tłem dokumentu. Ponieważ tych pojęć będę używać
w dalszej części książki, różnice pomiędzy nimi omówiłam dokładniej w podroz-
dziale „Obszar roboczy programu”.
3DVHNPHQX
Po kliknięciu każdego z elementów tego paska rozwija się lista, na której zostały
umieszczone nazwy poleceń umożliwiające dostęp do poszczególnych funkcji
programu.
3DVHNRSFML
Znajdziesz tutaj opcje dostępne dla aktywnego w danej chwili narzędzia. Jeśli pa-
sek jest niewidoczny, możesz go wywołać, klikając dwukrotnie w Przyborniku
ikonę narzędzia lub stosując polecenie Okno/Opcje (Window/Options), lub kli-
kając dwukrotnie ikonę dowolnego narzędzia w Przyborniku. Wówczas zostanie
wywołany pasek opcji, którego zawartość będzie automatycznie dostosowana do
wybranego właśnie narzędzia. Pasek opcji możesz „wyciągnąć” ze stacji doko-
wania i zmienić jego położenie. Zauważ również, że jeśli umieścisz kursor nad
dowolną z opcji dostępnych na pasku, wyświetlone zostanie okienko podpowie-
dzi z informacją, do czego służy dana opcja. Jeśli nie chcesz, aby takie okienka się
pojawiały, możesz je wyłączyć. Wybierz Edycja/Preferencje/Interfejs (Edit/Prefe-
rences/Interface) i wyłącz opcję Pokaż podpowiedzi narzędzi (Show Tool Tips).
Na pasku opcji znajduje się także rozwijane menu (rysunek 1.2) z nazwami prze-
strzeni roboczych powodujących takie dostosowanie przestrzeni roboczej, by
była jak najwygodniejsza w zależności od tego, do czego chcesz wykorzystać
program — projektowania, malowania, pracy z fotografiami, obiektami 3D itd.
Wystarczy kliknąć odpowiedni przycisk, a w oknie programu pojawią się tylko
te panele, które są najpotrzebniejsze i najczęściej wykorzystywane podczas pracy
o danym charakterze. Jest to dość dobry pomysł, gdyż Photoshop jest wciąż roz-
budowywaną aplikacją i jego panele zajmują coraz większą część ekranu.
Rysunek 1.2.
Kliknięcie strzałki zaznaczonej na czerwono spowoduje wyświetlenie listy
zawierającej nazwy domyślnych przestrzeni roboczych dostępnych w programie
Oczywiście po wybraniu danej przestrzeni możesz zmienić zaproponowane przez

program ułożenie paneli (dodać lub usunąć z niej wybrane panele), a zmiany
te zostaną zapamiętane, kiedy następny raz zechcesz z niej skorzystać. Istnieje
jednak możliwość natychmiastowego przywrócenia predefiniowanych ustawień

danej przestrzeni — wystarczy, że klikniesz pole wyboru przestrzeni i z roz-
winiętej listy wybierzesz opcję Przywróć (nazwa przestrzeni) (Reset (nazwa
przestrzeni)), np. Przywróć Fotografia (Reset Photography).
Wśród poleceń na tej liście oraz przycisków na pasku aplikacji znajdzie się także
taki o nazwie Istotne elementy (Essentials). Kliknięcie go sprawia, że w oknie pro-
gramu zostaje przywrócony domyślny układ paneli, czyli taki, jaki zastałeś wtedy,
gdy po raz pierwszy uruchomiłeś Photoshopa. Ten układ nie musi odpowia-
dać Twoim preferencjom, dlatego masz możliwość wprowadzenia w nim zmian,
które zostaną automatycznie zapamiętane przez program; jeśli przejdziesz do
innej przestrzeni, np. Fotografia (Photography), a następnie powrócisz do prze-
strzeni Istotne elementy (Essentials), zobaczysz, że wprowadzone w niej zmiany
zostały zapamiętane. Tak samo jest w przypadku innych przestrzeni (omówiłam
to wyżej). Jeśli jednak któregoś dnia zechcesz przywrócić domyślne ustawienia
przestrzeni roboczej Photoshopa, kliknij pole wyboru przestrzeni i z rozwiniętej
listy wybierz Przywróć Istotne elementy (Reset Essentials).
Możesz także całkowicie po swojemu zaaranżować przestrzeń roboczą i zapisać
ją pod dowolną nazwą.
7ZRU]HQLHL]DSLV\ZDQLHZãDVQHMSU]HVWU]HQLURERF]HM
Ułóż wszystkie panele w takim położeniu, w jakim mają zostać zapamiętane przez
program — te, z których nie korzystasz, po prostu pozamykaj. Możesz również
dostosować polecenia na pasku menu oraz skróty klawiszowe — będzie o tym
mowa w dalszej części rozdziału. Z listy, która pojawi się po kliknięciu na pasku
opcji pola wyboru przestrzeni roboczej (rysunek 1.3) lub po zastosowaniu pole-
cenia Okno/Przestrzeń robocza (Window/Workspace), wybierz Nowa przestrzeń
robocza (New Workspace).
Rysunek 1.3.
Tworzenie nowej przestrzeni roboczej
5R]G]LDï_3RGVWDZ\REVïXJLSURJUDPX 23
W otwartym oknie wprowadź nazwę przestrzeni (rysunek 1.4), jeśli chcesz,

zaznacz wybrane opcje i kliknij OK (Save). Nazwa nowo utworzonej przestrzeni
pojawi się na liście z przestrzeniami roboczymi (rysunek 1.4). Aby ją wybrać,
kliknij jej nazwę.
Rysunek 1.4.
Nadawanie nazwy nowej, własnej przestrzeni roboczej
$E\XVXQĈþNWyUĈĤ]SUHGHÀQLRZDQ\FKSU]HVWU]HQLZ\VWDUF]\ZSROXZ\ERUX
ZVND]yZND
SU]HVWU]HQLZ\EUDþRSFMč8VXęSU]HVWU]HęURERF]Ĉ('HOHWH:RUNVSDFH
QDVWčSQLHZRWZDUW\PRNQLHZVND]DþQD]ZčSU]HVWU]HQLLNOLNQĈþSU]\FLVN8VXę
('HOHWH'RVWčSGRWHJRRNQDX]\VNDV]WDNİHZ\ELHUDMĈF2NQR3U]HVWU]Hę
URERF]D8VXęSU]HVWU]HęURERF]Ĉ (:LQGRZ:RUNVSDFH'HOHWH:RUNVSDFH).
2EV]DUURERF]\SURJUDPX
Tutaj wczytywane są obrazy, na których będziesz pracował w programie. Domyśl-
nie pojawiają się one na zakładkach (kartach), ale jeśli chcesz, możesz sprawić,
by były dostępne w oddzielnym oknie (rysunek 1.5). Jeśli obraz jest wyświet-
lany na zakładce, to całą swoją powierzchnią wypełnia obszar roboczy programu.
Ważne jest, abyś zapamiętał, że w widoku, w którym obraz jest umieszczony na
karcie (rysunek 1.5), jasnoszare pole otaczające obraz nie jest kolorem obszaru
roboczego programu, a kolorem tła dokumentu. Kolor obszaru roboczego jest
ciemnoszary, tak jak na rysunku obok. Wiem, że może Ci się to wydać niejasne —
być może nawet się zastanawiasz: po co ona mi o tym wszystkim mówi? Zaufaj
mi jednak: w dalszej części rozdziału to rozróżnienie bardzo się przyda. I jeszcze
jedno: może się zdarzyć, że po otwarciu obrazu na zakładce tło dokumentu nie
będzie widoczne, a cały obszar roboczy programu wypełni obraz. Tło dokumentu
stanie się widoczne, gdy pomniejszysz widok w oknie obrazu.
Rysunek 1.5.
Obszar roboczy programu, w którym obraz jest otwarty w oddzielnym oknie dokumentu i na zakładce (karcie).
Zrozumienie i zapamiętanie różnic między tymi trzema elementami (obszarem roboczym programu, obszarem roboczym
dokumentu oraz tłem dokumentu) przyda Ci się w trakcie dalszej lektury — gdy będzie mowa o zmianie ich kolorystyki
3U]\ERUQLNSDQHO]QDU]čG]LDPL³

MDN]QLHJRNRU]\VWDþ"
Wszystkie narzędzia programu Photoshop są dostępne w pa-
nelu nazywanym także Przybornikiem. Domyślnie jest on
zadokowany w postaci panelu jednokolumnowego, możesz
jednak zmienić jego wygląd na dwukolumnowy — wystarczy
kliknąć strzałkę w jego górnej części (rysunek 1.6). W Przy-
borniku — mimo że jest i tak dość dużym panelem — nie
ma tyle miejsca, aby umieścić obok siebie ikony wszystkich
narzędzi dostępnych w programie. Dlatego niektóre z na-
rzędzi występują samodzielnie (Przesunięcie (Move)), a inne
zostały pogrupowane w zestawy (np. Lasso (Lasso), Lasso
wielokątne (Polygonal Lasso), Lasso magnetyczne (Magnetic
Lasso)).
Rysunek 1.6. Każde narzędzie ma w programie własną ikonę. Aby uak-
Jedno- i dwukolumnowy tywnić narzędzie, które nie dzieli z niczym miejsca na danej
układ panelu z narzędziami pozycji (w „szufladce”) — kliknij jego nazwę. Jeśli w „szu-
programu Photoshop CC.
fladce” znajduje się kilka narzędzi, kliknij małą, czarną
Aby przełączać się pomiędzy
nimi, klikaj strzałkę w górnej strzałkę znajdującą się w prawym dolnym rogu ikony (rysu-
części panelu nek 1.7), a następnie z rozwiniętej listy wybierz narzędzie.
1. Jeśli w Przyborniku narzędzie dzieli „szufladkę” z innymi narzędziami, widoczna będzie

ikona tego narzędzia, które było używane jako ostatnie z danej grupy.
Narzędzia można uaktywniać, stosując również tzw. skróty

klawiszowe, czyli naciskając określony klawisz lub grupę
klawiszy na klawiaturze. Panuje tutaj następująca zasada:
jeśli narzędzie, które chcesz uaktywnić, zajmuje „szufladkę”
samodzielnie, jak np. Przesunięcie (Move), do którego jest
przypisany klawisz V, to naciskając go, uaktywnisz na-
rzędzie. Jeśli zaś dzieli ono w Przyborniku „szufladkę”
z innymi podobnymi narzędziami, jak np. Lasso (Lasso),
Rysunek 1.7.
to naciskając przypisany do niego klawisz — w tym przy-
Przybornik. Kliknij strzałkę w dolnej części
padku L — uaktywnisz to z narzędzi znajdujących się ikony narzędzia, aby uzyskać dostęp
w danej grupie, które było używane jako ostatnie. Aby prze- do pozostałych narzędzi zajmujących
łączyć się pomiędzy ukrytymi narzędziami zgrupowanymi to miejsce w panelu
w tej samej „szufladce” (menu narzędzi), użyj kombinacji
Shift+klawisz skrótu dla danej grupy narzędzi.
ZVND]yZND
$E\SU]HãĈF]DþVLčSRPLčG]\XNU\W\PLQDU]čG]LDPL]JUXSRZDQ\PLZWHMVDPHM
ÅV]XÁDGFHµPHQXQDU]čG]LPRİHV]NOLNDþLNRQč]QDMGXMĈFĈVLčZGDQHM
ÅV]XÁDGFHµZFLVNDMĈFMHGQRF]HĤQLHNODZLV]6KLIW.
ZVND]yZND
-HĤOL3U]\ERUQLNQLHMHVWZLGRF]Q\ZRNQLHSURJUDPXQDOHİ\NOLNQĈþPHQX
2NQR(:LQGRZL]D]QDF]\þRSFMč1DU]čG]LD (7RROV).
W Przyborniku poza narzędziami znajdziesz pola zmiany koloru narzędzi oraz

tła, a także przycisk umożliwiający włączanie lub wyłączanie trybu szybkiej maski
i zmianę trybu ekranu (rysunek 1.8).
Rysunek 1.8.
Przybornik — opcje, które w nim
znajdziesz poza narzędziami
2. Stanie się tak wtedy, gdy włączona będzie opcja Użyj klawisza Shift do przełączania narzędzi
(Use Shift Key for Tool Switch) w oknie Preferencje (Preferences). Aby to sprawdzić, użyj skrótu
Ctrl+K i w polu na górze okna wybierz opcję Ogólne (General).
Nie należy zapominać, że Przybornik jest jednym z paneli programu, tak więc
jego położenie możesz zmieniać zgodnie ze swoimi potrzebami. Możesz np. za-
dokować go w stacji po prawej stronie okna programu lub zupełnie „wyciągnąć”
ze stacji i przenieść w dowolne miejsce okna Photoshopa — wystarczy chwycić za
górną część Przybornika i przeciągnąć go w inne miejsce. Więcej o zmianie poło-
żenia paneli napiszę nieco dalej.
ZVND]yZND -HĤOLFKFHV]QDFKZLOčSU]HãĈF]\þVLčGRLQQHJRQDU]čG]LDEH]NRQLHF]QRĤFL
XDNW\ZQLDQLDJRQDVWDãHZ\VWDUF]\İHSU]\WU]\PDV]ZFLĤQLčW\NODZLV]
RGSRZLHG]LDOQ\]DMHJRXUXFKRPLHQLH'ODSU]\NãDGXMHĤOLSUDFXMHV]
]QDU]čG]LHP3čG]HO (%UXVKLSRWU]HEXMHV]QDFKZLOčZãĈF]\þQDU]čG]LH
5R]MDĤQLDQLH ('RGJHQDFLĤQLMLSU]\WU]\PDMZFLĤQLčW\NODZLV]O'RSyNLJRQLH
]ZROQLV]QDU]čG]LH5R]MDĤQLDQLH('RGJHEčG]LHDNW\ZQH*G\JRSXĤFLV]
DXWRPDW\F]QLH]RVWDQLHZãĈF]RQHQDU]čG]LH]NWyU\PSUDFRZDãHĤZF]HĤQLHM
F]\OL3čG]HO(%UXVK).
6NRURPRZDRQDU]čG]LDFK«SDQHO'RP\ĤOQHXVWDZLHQLDQDU]čG]LD
Skoro mowa o narzędziach programu Photoshop, warto wspomnieć o panelu,
który jest z nim ściśle powiązany — Domyślne ustawienia narzędzia (Tool
Presets). Mogłabym poczekać z omówieniem do momentu, aż zaczniemy pracę
z konkretnymi narzędziami, ale boję się, że jeśli nie zrobię tego tutaj, to ze
względu na objętość książki i goniący mnie termin oddania materiałów do
wydawnictwa prawdopodobnie o tym zapomnę. A ponadto wiem, że raczej nie
będziesz czytać tej książki od deski do deski, więc szansa, że zainteresujesz się
akurat tym narzędziem, przy którym omówiłabym panel, jest niewielka. Dlatego
już teraz napiszę o nim kilka słów. Zacznijmy od tego, że na pasku opcji każdego
narzędzia możesz podczas pracy z nim ustawiać różne parametry, które wpłyną
na to, jak będzie się ono zachowywało i jaki efekt za jego pomocą osiągniesz.
Jeśli jakieś ustawienia szczególnie Ci odpowiadają i chciałbyś w przyszłości
z nich korzystać podczas pracy z każdym narzędziem (może poza Rączka (Hand)
i Obróć widok (Rotate View)), możesz je zapisać. Zaraz podpowiem, jak to zrobić.
Ponadto program sam udostępnia kilka predefiniowanych ustawień dla danego
narzędzia, więc jeśli chcesz, możesz spróbować z nich skorzystać. Gdzie szukać
tych ustawień i jak zapisać własne?
Metody są dwie. Pierwsza polega na skorzystaniu z panelu Domyślne ustawienia
narzędzia (Tool Presets). Wystarczy go wywołać z menu Okno (Window) (ry-
sunek 1.9 — po prawej). Inny sposób to skorzystanie z paska opcji i kliknięcie
strzałki obok ikony narzędzia (rysunek 1.9 — po lewej). Wówczas zostanie roz-
winięty panel ustawień domyślnych narzędzia, a jego zawartość będzie dokładnie
taka sama jak panelu Domyślne ustawienia narzędzia (Tool Presets).
3. Nie dla wszystkich narzędzi, a tylko dla niektórych.

Rysunek 1.9.
Panel Domyślne ustawienia narzędzia (Tool Presets) (po prawej) oraz rozwijany panel na pasku opcji (po lewej)
umożliwiają skorzystanie z domyślnych ustawień danego narzędzia lub stworzenie własnych
Na liście możesz znaleźć predefiniowane ustawienia narzędzia. Żeby wczytać

jedno z nich, wystarczy kliknąć pasek z jego nazwą. Zauważ, że na pasku poza
nazwą podawane są wartości poszczególnych ustawień pozwalające się zoriento-
wać, jakie ustawienia zostaną wprowadzone na pasku opcji po wybraniu danego
zestawu. Warto trzymać się tej reguły podczas tworzenia własnego zestawu
i nadawać takie nazwy, aby nawet po dwóch miesiącach można było bez prob-
lemu — sięgając po takie narzędzie — zorientować się, jakie ustawienia kryją
się pod daną nazwą. Aby zapisać nowe domyślne ustawienia narzędzia, ustaw
odpowiednie parametry na pasku opcji i kliknij ikonę ( ) (rysunek 1.10). W ot-
wartym oknie podaj nazwę i kliknij OK, a nowe ustawienia pojawią się na liście.
Jeśli chcesz usunąć z listy wybrane ustawienia, kliknij je i przenieś nad ikonę ko-
sza (rysunek 1.11).
Rysunek 1.10.
Tworzenie nowego domyślnego ustawienia narzędzia
Rysunek 1.11.
Usuwanie domyślnego ustawienia z listy
I jeszcze jedna rzecz. Zauważ, że na dole okna domyślnie zaznaczona jest op-
cja Tylko bieżące narzędzie (Current Tool Only) (rysunek 1.12). To sprawia, że
w panelu wyświetlane są jedynie predefiniowane ustawienia narzędzia, które jest
w danej chwili aktywne (włączone). Jeśli chcesz, aby w panelu na jednej liście wy-
świetlane były predefiniowane ustawienia wszystkich narzędzi programu, usuń
zaznaczenie tej opcji.
Rysunek 1.12.
Zaznaczenie opcji Tylko bieżące narzędzie (Current Tool Only) sprawia, że w panelu Domyślne ustawienia narzędzia
(Tool Presets) widoczne są jedynie domyślne ustawienia aktywnego w danej chwili narzędzia.
Po wyłączeniu zaznaczenia wyświetlane są ustawienia dla wszystkich narzędzi programu
3DQHOHSURJUDPXLVWDFMDGRNRZDQLD
Panele w programie Photoshop zawierają elementy pozwalające tworzyć warstwy,
dopasowania, pracować z tekstem, ustawiać kolory, cofać wykonane czynności
czy np. dopasowywać widok w oknie obrazu oraz wykonywać wiele innych nie-
zwykle popularnych i przydatnych w pracy z programem czynności. W zasadzie
praca bez nich byłaby niemożliwa, a na pewno mocno ograniczony byłby zakres
rzeczy, które można by zrobić w Photoshopie. Jeśli któryś z paneli nie jest wi-
doczny w oknie programu, wystarczy w menu Okno (Window) kliknąć nazwę tego
panelu.
=PLDQDGRP\ĤOQHJRUR]PLHV]F]HQLDSDQHOLZRNQLHSURJUDPX
Kiedy program Photoshop zostaje uruchomiony po raz pierwszy, panele są
ułożone w jego oknie w charakterystyczny, predefiniowany sposób. Mówimy
wówczas, że mamy do czynienia z domyślnymi ustawieniami przestrzeni robo-
czej. Tymczasem panele mogą być rozmieszczane w oknie programu na różne
sposoby. Przede wszystkim należy zacząć od tego, że w oknie programu, przy
jego krawędziach, znajdują się obszary służące do dokowania paneli, tzn. stacje
dokowania.
Umieszczanie panelu w stacji dokowania

Ustaw kursor na pasku panelu lub zakładce z nazwą (rysunek 1.13). Naciskając
lewy przycisk myszy, przesuń ją w stronę stacji do wybranego miejsca. Ważne
jest, aby w tym miejscu pojawiło się niebieskie podświetlenie. Oznacza ono bo-
wiem strefę upuszczenia, czyli miejsce, w którym istnieje możliwość zadokowania
panelu. Panel zostanie zadokowany we wskazanym przez Ciebie miejscu.
Rysunek 1.13.
Umieszczanie pojedynczego panelu w wybranym miejscu stacji dokowania
ZVND]yZND
:REV]DU]HGRNRZDQLDSU]\JyUQHMNUDZčG]LREV]DUXURERF]HJRGRP\ĤOQLH
MHVW]DGRNRZDQ\SDQHO2SFMH (2SWLRQVSRWRF]QLHSDVHNRSFML).
Panele często są układane (łączone) w grupy. Aby zmienić kolejność ich ułoże-
nia w grupie, umieść kursor nad zakładką z nazwą wybranego panelu i przesuń go
w nowe miejsce, naciskając przy tym lewy przycisk myszy (rysunek 1.14).
Rysunek 1.14.
Zmiana ułożenia paneli w grupie
Dokowanie grupy paneli w wybranym miejscu okna programu

Jeśli chcesz, możesz przenieść całą grupę paneli w inne miejsce okna programu.
W tym celu umieść kursor na pasku grupy paneli lub na pasku z zakładkami,
o ile jest tam jeszcze puste miejsce (rysunek 1.15). Naciskając lewy przycisk
myszy, przesuń grupę w wybrane miejsce, w którym oczywiście widoczny będzie
niebieski pasek. Tak jak wcześniej wspomniałam, sygnalizuje on, że upuszczenie
panelu w danym miejscu jest możliwe. Cała grupa paneli zostanie zadokowana
we wskazanym miejscu.
Rysunek 1.15.
Dokowanie grupy paneli w nowym miejscu okna programu
4. Puste pole nad zakładkami paneli umieszczonych w danej grupie.

=ZLMDQLHLUR]ZLMDQLHSDQHOL
Panele (z wyjątkiem Przybornika i paska opcji) mają przypisaną ikonę-przycisk
(rysunek 1.16), której kliknięcie powoduje rozwinięcie lub zwinięcie panelu.
Rysunek 1.16.
Rozwijanie panelu zwiniętego do postaci
ikon. Zauważ, że panele mogą być zwinięte
do postaci samej ikony, a czasami widoczna
jest także nazwa panelu. Dlaczego tak się
dzieje? Zależy to jedynie od szerokości
kolumny stacji dok owania. Gdyby
kolumna po prawej była węższa, widoczne
byłyby jedynie ikony paneli (Kolor (Color),
Warstwy (Layers) itd.)
Zwinięcie paneli do postaci ikon pozwala zaoszczędzić miejsce w oknie pro-

gramu. Ikona jest widoczna w oknie programu m.in. wtedy, gdy kolumna stacji
dokowania, w której jest umieszczony dany panel, zostaje zwinięta. Aby zwinąć
kolumnę stacji dokowania, kliknij ikonę Zwiń do ikon (Collapse To Icons) znajdu-
jącą się w górnej części kolumny (rysunek 1.17). Wówczas wszystkie panele w niej
umieszczone zostaną zwinięte do postaci ikon. Ponowne kliknięcie strzałki spo-
woduje rozwinięcie wszystkich paneli zadokowanych w danej kolumnie.
Rysunek 1.17.
Aby panel dokowania został zwinięty
do postaci ikon, kliknij ikonę Zwiń do
ikon (Collapse To Icons), zaznaczoną na
czerwono
=PLDQDUR]PLDUyZVWDFMLGRNRZDQLD
Szerokość kolumny w stacji dokowania, w której umieszczone są panele, a co
za tym idzie, szerokość paneli w niej zadokowanych możesz dowolnie regulo-
wać. Wystarczy umieścić kursor przy krawędzi stacji i przesunąć go w prawo
lub w lewo, naciskając przy tym lewy przycisk myszy (rysunek 1.18 — po lewej).
W wyniku tego szerokość stacji zostanie zmieniona, zmieni się także szerokość
zadokowanych w niej paneli (rysunek 1.18 — po prawej).
Rysunek 1.18.
Zmiana rozmiarów stacji dokowania
ZVND]yZND
3DQHOHXPLHV]F]RQHZVWDFMLGRNRZDQLDZ\SHãQLDMĈFDãĈMHMSRZLHU]FKQLč
$E\]\VNDþZLčNV]ĈSRZLHU]FKQLčGRSUDF\SRSU]H]]PQLHMV]HQLHUR]PLDUX
SDQHOXGRNRZDQLDXPLHĤþNXUVRUSU]\GROQHMNUDZčG]LSDQHOXGRNRZDQLD
QDFLĤQLMOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HVXęNXUVRUGRJyU\
=ZLMDQLHSDQHOLZSLRQLHGRSRVWDFLSDVND
Niezależnie od tego, czy masz do czynienia z samodzielnym panelem, czy z grupą
paneli, możesz zwinąć je w pionie do postaci paska z zakładkami zawierającymi
nazwy paneli. W tym celu kliknij dwukrotnie puste pole obok zakładek z nazwami
paneli lub wybraną zakładkę (rysunek 1.19). Aby rozwinąć panel lub całą grupę
paneli, powtórz czynność.
Rysunek 1.19.
Zwijanie grupy paneli do postaci paska z zakładkami
-HĤOLUR]ZLQĈãHĤGRZROQ\SDQHODSRNOLNQLčFLXZRNQLHREUD]X]RVWDãRQ ZVND]yZND
DXWRPDW\F]QLH]ZLQLčW\R]QDF]DWRİH]D]QDF]RQDMHVWRSFMD$XWRPDW\F]QLH
]ZLMDMSDQHOHGRSRVWDFLLNRQ ($XWR&ROODSVH,FRQLF3DQHOV-HĤOLFKFHV]
DQXORZDþWR]D]QDF]HQLHNOLNQLMSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\LNRQčSDQHOX
DQDVWčSQLHQDUR]ZLQLčWHMOLĤFLHNOLNQLMRSFMč$XWRPDW\F]QLH]ZLMDMSDQHOHGR
SRVWDFLLNRQ($XWR&ROODSVH,FRQLF3DQHOV).
8VXZDQLHSDQHOX]RNQDSURJUDPX
Aby usunąć z okna programu wybrany panel, kliknij prawym przyciskiem my-
szy zakładkę z jego nazwą lub szary pasek obok i z rozwiniętej listy wybierz opcję
Zamknij (Close). Aby usunąć całą wybraną grupę paneli, wybierz z listy opcję Za-
mknij grupę kart (Close Tab Group) (rysunek 1.20).
Rysunek 1.20.
Polecenia umożliwiające usunięcie wybranego panelu lub grupy paneli z okna programu
ZVND]yZND
$E\XVXQĈþ]RNQDSURJUDPXSDQHOOXENLONDSDQHOLPRİHV]UyZQLHİ
VNRU]\VWDþ]PHQX2NQR (:LQGRZLXVXQĈþ]OLVW\QD]ZčSDQHOXNWyUHJR
FKFHV]VLčSR]E\þ
6]\ENLHXNU\ZDQLHLSRQRZQHZ\ĤZLHWODQLHSDQHOL
Zastosowanie skrótu klawiszowego Shift+Tab powoduje ukrycie wszystkich pa-
neli poza tym o nazwie Opcje (Options) i Przybornikiem. Pozostałe panele stają
się niewidoczne w oknie programu. Możesz jednak sprawić, by po zbliżeniu
kursora do krawędzi okna programu, przy której znajdowały się panele, zo-
stały one na chwilę wyświetlone. Po odsunięciu kursora natychmiast się ukryją.
Jeśli zechcesz, aby ponownie były „stale” wyświetlane w oknie programu, bę-
dziesz musiał zastosować skrót klawiszowy Shift+Tab. Aby jednak panele mogły
być na chwilę wyświetlane, musisz wcześniej zaznaczyć opcję Automatycznie
pokaż ukryte panele (Auto-Show Hidden Panels). Znajdziesz ją w oknie Preferen-

cje (Preferences), w zakładce Interfejs (Interface) po wybraniu polecenia Edycja/
Preferencje/Interfejs (Edit/Preferences/Interface). Jeśli chcesz, aby poza obrazem
w programie wyświetlany był tylko pasek menu, naciśnij klawisz Tab.
ZVND]yZND
'RVWčSGRRSFMLLQWHUIHMVXX]\VNDV]NRU]\VWDMĈFWDNİH]]DNãDGNLGRZROQHJR
SDQHOX:\VWDUF]\NOLNQĈþMĈSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\LZ\EUDþRSFMč2SFMH
LQWHUIHMVX (,QWHUIDFH2SWLRQVU\VXQHNDRNQR]SUHIHUHQFMDPL]RVWDQLH
RWZDUWH
7U\E\HNUDQRZH
Kiedy uruchamiasz program po raz pierwszy, wszystkie jego elementy są usta-
wione w trybie domyślnym, czyli standardowym. Oczywiście pisałam już o tym,
że układ tych elementów możesz zmieniać, ale Photoshop dodatkowo oferuje
kilka trybów ekranowych. Może któryś przypadnie Ci do gustu. Możesz wybrać
jeden z nich, korzystając z przycisku znajdującego się w Przyborniku (rysu-
nek 1.21 — 1), lub przełączać się pomiędzy nimi, naciskając klawisz F (nie rób
tego w trakcie kadrowania obrazu lub korzystania z narzędzi z grupy Tekst
(Type)).
Do wyboru są trzy tryby ekranowe:
Á Standardowy tryb ekranu (Standard Screen Mode) (rysunek 1.21 — 1)
to tryb standardowy, domyślny. Widoczne są w nim wszystkie elementy
okna programu, które opisałam na początku rozdziału: pasek opcji, panele,
Przybornik, okno dokumentu. To wszystko już widziałeś, niczym więc Cię
nie zaskoczę.
Zazwyczaj będziesz pracować w trybie standardowym, modyfikując poło-
żenie i liczbę paneli. W niektórych sytuacjach jednak (np. podczas edycji
zdjęć) będziesz chciał ukryć większość elementów, a przy tym mieć moż-
liwość szybkiego powrotu do standardowego wyglądu. Możesz więc być
zainteresowany skorzystaniem z pozostałych dwóch trybów.
Á Tryb pełnoekranowy z paskiem menu (Full Screen Mode with Menu Bar)
(rysunek 1.21 — 2) to tryb, w którym tak jak w standardowym są wy-
świetlane panele oraz okno dokumentu z tą różnicą, że po pierwsze okno
całego programu zostaje rozwinięte na pełny ekran (a więc jeśli w try-
bie standardowym okno nie zajmowało całego ekranu, teraz zostanie
rozwinięte), po drugie okno dokumentu zajmuje dużo większą część
ekranu i jest umieszczone centralnie na środku ekranu (dodatkowo, je-
śli obraz jest umieszczony na zakładce, jej nazwa zostaje ukryta; jeśli
Rysunek 1.21.
Tryby ekranowe dostępne
w Photoshopie CC
obraz był wcześniej otwarty w odrębnym oknie dokumentu, teraz zostaje

umieszczony centralnie na środku ekranu, a pasek z nazwą pliku staje się
niewidoczny), a po trzecie, niezależnie od tego, jaki motyw kolorystyczny
interfejsu programu został wybrany (będzie o tym mowa w następnym
podrozdziale), obraz jest wyświetlany na tle dokumentu, którego ko-
lor możesz wybrać w oknie Preferencje (Preferences). Jeśli niczego jeszcze
nie zmieniałeś, to zapewne jest tam wybrana opcja Domyślne (Default),
a to oznacza, że kolor tła będzie taki sam jak całego interfejsu programu.
Á Tryb pełnoekranowy (Full Screen Mode) (rysunek 1.21 — 3) to najbardziej
ascetyczny tryb ekranu. Po wybraniu go widzisz w oknie jedynie obraz
z aktywnego w danej chwili dokumentu, umiejscowiony na środku ekranu,
na tle w kolorze wybranym w oknie Preferencje (Preferences), w zakładce
Interfejs (Interface). Domyślnie jest to czarny. Ten tryb przydaje się pod-
czas oceny, wybierania projektów, zdjęć itp., a także przy edycji obrazu,
gdy do pracy potrzeba dużej powierzchni lub szczególnej precyzji. Okno
programu także jest rozwijane na całej powierzchni ekranu.
ZVND]yZND
3RZLčNV]HQLHZLGRNXZRNQLHREUD]XSRGF]DVSUDF\ZMHGQ\P]WU\EyZ
VSRZRGXMHSRZLčNV]HQLHJRGRWDNLFKVDP\FKUR]PLDUyZZNDİG\P
]SR]RVWDã\FKGZyFKWU\EyZ
=PLDQDZ\JOĈGXSURJUDPX
O wyglądzie programu napisałam już dość dużo, pora na kilka informacji
o zmianie kolorystyki interfejsu programu oraz o miejscu, w którym znajdziesz
dodatkowe opcje.
Czy wiesz, że możesz zmienić kolor okna programu i paneli? W tym celu otwórz
okno Preferencje (Preferences) i zakładkę Interfejs (Interface), wybierając Edy-
cja/Preferencje/Interfejs (Edit/Preferences/Interface) (rysunek 1.22). Możesz też
użyć klawiszy Ctrl+K i w otwartym oknie kliknąć zakładkę Inferfejs (Interface).
Znajdziesz tutaj opcje umożliwiające zmianę wyglądu programu pod wzglę-
dem kolorystycznym, rozmiaru czcionki i ustawień cieni rzucanych przez tekst
interfejsu, a także dotyczące paneli, zakładek (kart), podpowiedzi narzędzi czy
podświetlenia menu (Pokaż menu w kolorze (Show Menu Colors)). Wiele z tych
opcji zostało już omówionych w tym rozdziale. Pora na pozostałe.
Kolorystykę okna programu możesz zmienić, wybierając jeden z czterech mo-
tywów kolorystycznych — po prawdzie możesz wybrać pomiędzy szarym a…
szarym. Kliknij dowolny kwadrat z próbką koloru i zobacz, jak wygląda okno
(rysunek 1.23).
Rysunek 1.22.
Okno Preferencje (Preferences) z aktywną zakładką Interfejs (Interface), umożliwiające zmianę
ustawień opcji powiązanych z interfejsem programu
Rysunek 1.23.
Zmiana motywu kolorystycznego okna programu
Możesz także zmienić kolor tła dokumentu dla każdego z omówionych wcześ-
niej trybów ekranu. Zrobisz to w polach Kolor (Color) pokazanych na rysunku.
Tutaj uwaga: do wyboru masz więcej niż cztery odcienie szarości. Po wybraniu
5. W polskiej wersji programu jeden z kolorów został nazwany Jasnozielony, ale powinno być
Jasnoszary. W angielskiej wersji programu jest Light Gray.
opcji Wybierz własny kolor (Select Custom Color) możesz wskazać własny, do-
wolny kolor. Sugeruję jednak, abyś pozostawił Szary (Medium Grey). To neutralny
kolor, który nie męczy wzroku i ułatwia pracę z innymi barwami (rysunek 1.24).
Rysunek 1.24.
W zaznaczonych polach wybierasz kolor tła dokumentu dla poszczególnych trybów ekranu
Dodatkowo w oknie Preferencje (Preferences), w polach Granice (Border) mo-

żesz określić, jak będzie wyglądać krawędź obszaru roboczego dokumentu — czy
ma nie być niczym obrysowana (Brak (None)), czy ma to być linia (Linia (Line))
lub cień (Cień (Drop Shadow)). Możesz to ustawić dla każdego z trybów ekranu
(rysunek 1.25).
Rysunek 1.25.
Modyfikacja opcji dostępnych w polu Granice (Border) powoduje zmianę
w sposobie wyświetlania krawędzi obszaru roboczego dokumentu
ZVND]yZND
.RORUWãDGRNXPHQWXZGDQ\PWU\ELHHNUDQXPRİHV]]PLHQLþZV]\EV]\VSRVyE
.OLNQLMSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\WãRGRNXPHQWXLZ\ELHU]NRORU]OLVW\
Ponadto w sekcji Opcje (Options) znajdziesz wiele poleceń, które pozwolą Ci do-
stosować pracę z panelami (pisałam już o nich w tym rozdziale). Możesz określić,
czy domyślnie obrazy mają być otwierane na zakładkach (kartach), czy tak jak
w starszych wersjach programu — w samodzielnych oknach (Otwórz doku-
menty jako karty (Open Documents as Tabs)); czy na etykietach paneli mają być
widoczne cienie, czy też nie (Włącz cienie tekstu (Enable Text Drop Shadows));
czy program ma wyświetlać podpowiedzi w postaci etykietek przy narzędziach
i opcjach (Pokaż podpowiedzi narzędzi (Show Tool Tips)); a także czy mają
być widoczne kolory tła menu (Pokaż menu w kolorze (Show Menu Colors)).
O ile trzy pierwsze opcje raczej nie powinny budzić wątpliwości, o tyle ostat-
nia może być dla wielu osób niezrozumiała. Otóż program Photoshop pozwala
do każdego z poleceń znajdujących się w menu programu dołączyć kolorowe
tło (rysunek 1.26). To sprawia, że po otwarciu menu, w którym polecenie jest
umieszczone, jego tło ma kolor wybrany wcześniej przez użytkownika. Tło mo-
żesz przypisać do polecenia za pomocą okna Skróty klawiszowe i menu (Keyboard
Shortcuts and Menus), o którym będzie mowa w dalszej części rozdziału (pokaza-
łam je na rysunku 1.26 — po prawej).
Rysunek 1.26.
Polecenia wyświetlane na kolorowym tle
Włączenie opcji Pokaż menu w kolorze (Show Menu Colors) sprawi, że polece-
nia, do których zostały przypisane kolorowe tła, będą wyświetlane w kolorze
(tak jak na rysunku 1.26 — po lewej). Jej wyłączenie spowoduje, że pomimo
przypisania kolorowego tła polecenia będą wyświetlane w sposób standardowy
(rysunek 1.27) — a więc ustawienia z okna Skróty klawiszowe i menu (Keyboard
Shortcuts and Menus) zostaną zbagatelizowane.
Rysunek 1.27.
Standardowy sposób wyświetlania poleceń
w menu programu Photoshop CC
Możesz też określić, czy kanały w panelu Kanały (Channels) mają być wyświet-
lane w kolorze charakterystycznym dla danego kanału, czy w skali szarości.
Tę opcję radzę zostawić wyłączoną.
W sekcji Opcje (Options) znajdziesz także pole Pokaż wartość przekształcenia
(Show Transformation Values), w którym decydujesz, czy i gdzie w pobliżu kur-
sora mają być wyświetlane informacje dotyczące przekształceń.
W sekcji Tekst (Text), w polu Rozmiar czcionki w interfejsie (UI Font Size) możesz
wybrać rozmiar czcionki w oknie programu. Zmiany będą widoczne dopiero po
wyłączeniu i ponownym włączeniu programu Photoshop (rysunek 1.28).
Rysunek 1.28.
Na górze wybór opcji Mały (Small), na dole — Duży (Large)
,PSRUWRZDQLHREUD]yZ]DSDUDWX
IRWRJUDILF]QHJR³3KRWRVKRSL%ULGJH
Jednym z częstych zastosowań programu Photoshop jest edycja fotografii. Możesz
pracować na zdjęciach, które już masz na dysku. Często jednak, aby móc zacząć
pracę nad nimi, trzeba je przesłać z aparatu na dysk. Przyznaję, że robię to za-
wsze poza Photoshopem — „zgrywam” zdjęcia, nie uruchamiając go. Oczywiście
można to zrobić za pomocą tego programu albo programu Bridge.
3RELHUDQLH]GMčþ]DSRPRFĈ3KRWRVKRSD
Pobieranie z poziomu Photoshopa — to metoda szybka i prosta. Podłącz apa-
rat do komputera. Wybierz polecenie Plik/Importuj/Obsługa WIA (File/Import/
WIA Support). W otwartym oknie wskaż folder docelowy, w którym mają zo-
stać zapisane zdjęcia; w tym celu kliknij przycisk Przeglądaj. Możesz zaznaczyć
lub pozostawić niezaznaczone widoczne w oknie opcje. Zaznaczenie pierwszej
sprawi, że pobierane obrazy będą jednocześnie otwierane w Photoshopie — suge-
ruję pozostawić ją niezaznaczoną, gdyż wydłuży to proces pobierania, zwłaszcza
gdy zdjęć jest dużo. Zaznaczenie drugiej spowoduje, że we wskazanym przez Cie-
bie folderze zostanie utworzony podfolder z bieżącą datą i to do niego zostaną
skopiowane zdjęcia z karty aparatu. Aby rozpocząć, kliknij przycisk… Rozpocznij
(rysunek 1.29). Otwarte zostanie kolejne okno — w nim wskażesz urządzenie,
z którego chcesz importować obrazy (rysunek 1.29). Jeśli do komputera podłą-
czony jest jeden aparat, po prostu kliknij OK.
Rysunek 1.29.
W tym oknie wybierasz folder, do którego mają zostać skopiowane zdjęcia
z karty aparatu na dysk komputera, a następnie wskazujesz urządzenie
Następnie zostanie otwarte okno umożliwiające zaznaczenie miniatur zdjęć, które

chcesz pobrać. Jeśli chcesz pobrać wszystkie zdjęcia, kliknij przycisk Zaznacz
wszystko (rysunek 1.30); jeśli tylko niektóre, klikaj ich miniatury, wciskając klawisz
Ctrl. Kliknij przycisk Pobierz obrazy, a proces zostanie rozpoczęty. Zaznaczone
zdjęcia zostaną umieszczone we wskazanym przez Ciebie folderze (rysunek 1.31).
Rysunek 1.30.
Wskazywanie obrazów, które mają być zaimportowane z aparatu
Rysunek 1.31.
Fotografie zostały pobrane
3RELHUDQLH]GMčþ]DSRPRFĈ%ULGJH
Wspomniałam o programie Bridge. Wprawdzie od wersji CC nie jest instalowany
domyślnie z programem Photoshop, ale jeśli zainstalujesz go na swoim kompute-
rze, być może zechcesz skorzystać z tej możliwości. Po uruchomieniu programu
Bridge wybierz polecenie Plik/Pobierz obrazu z aparatu fotograficznego (File/Get

Photos from Camera). W otwartym oknie na początek przełącz się do zaawanso-
wanej wersji, klikając przycisk Okno dialogowe zaawansowane (Advanced Dialog)
(rysunek 1.32). Wskaż aparat, z którego chcesz importować zdjęcia, a w polu niżej
pojawią się miniatury fotografii. Domyślnie wszystkie są zaznaczone. Jeśli chcesz
wybrać tylko niektóre z nich, kliknij przycisk Odznacz wszystkie (UnCheck All),
a następnie klikając pola pod miniaturami, zaznacz zdjęcia, które chcesz pobrać.
Rysunek 1.32.
Zaznaczanie zdjęć do pobrania
Kliknij przycisk Przeglądaj (Choose), aby wskazać folder, do którego zdjęcia mają
zostać pobrane; jeśli chcesz, aby we wskazanym przez Ciebie folderze został
utworzony podfolder, do którego zapiszesz zdjęcia, wybierz odpowiednią opcję
w polu Utwórz podfolder(y) (Create Subfolder(s)). Jeśli chcesz po swojemu nazwać
pliki, skorzystaj z pola Zmień nazwy plików (Rename files), wybierz opcję Nazwa
własna (Custom Name) i w polu niżej wprowadź nazwy. W oknie znajdziesz także
opcje zaawansowane (rysunek 1.33). Zaznacz:
Á Otwórz program Adobe Bridge (Open Adobe Bridge), jeśli po pobraniu
zdjęć ma zostać otwarty program Brigde.
Á Usuń oryginalne pliki (Delete Original Files), jeśli chcesz, aby po po-
braniu zostały usunięte z karty pamięci aparatu. Radzę pozostawić
ją niezaznaczoną.
Á Zapisz kopię w (Save Copies to), jeśli chcesz dodatkowo utworzyć kopię
pobieranych zdjęć i zapisać ją w innym miejscu, na innym dysku itp.
Rysunek 1.33.
Ustawienia pozostałych opcji związanych z importowaniem zdjęć w programie Adobe Bridge
W sekcji Zastosuj metadane (Apply Metadata) w polu Szablon do użycia

(Template to Use) wybierz opcję Podstawowe metadane (Basic Metadata),
aby metadane zostały pobrane wraz ze zdjęciem. W polu Twórca (Creator) mo-
żesz wprowadzić dane twórcy, a w polu Prawa autorskie (Copyright) — notkę
o prawach autorskich, zostaną one dołączone do zdjęcia. Gdy skończysz, klik-
nij przycisk Pobierz multimedia (Get Media). Zdjęcia zostaną pobrane, a jeśli
zaznaczyłeś opcję Otwórz program Adobe Bridge (Open Adobe Bridge), to po
zakończeniu procesu w oknie programu Bridge automatycznie zostanie wy-
świetlony folder z pobranymi zdjęciami (rysunek 1.34). Jeśli chcesz jedno z nich
otworzyć w programie Photoshop, kliknij dwukrotnie jego miniaturę. Możesz też
użyć polecenia Plik/Otwórz za pomocą/Adobe Photoshop CC (File/Open With/
Adobe Photoshop CC).
,PSRUWRZDQLHNODWHN]PDWHULDãyZZLGHR
Jeśli posiadasz materiał wideo, możesz sprawić, by wybrane (a nawet wszystkie)
tworzące go klatki zostały wczytane do nowego okna dokumentu — każda z nich
na oddzielnej warstwie. Być może jeszcze nie wiesz, czym są warstwy, ale wkrótce
je poznasz, więc w tym miejscu podpowiem, jak importować klatki materiału wi-
deo do Photoshopa. Można to zrobić za pomocą panelu Oś czasu (Timeline), ale
ja pokażę Ci inny sposób. Skorzystamy ze specjalnego polecenia.
Rysunek 1.34.
Pliki zostały zaimportowane i wyświetlone w oknie Adobe Bridge. Aby jeden
z nich otworzyć w Photoshopie, kliknij dwukrotnie jego miniaturę
Wybierz polecenie Plik/Importuj/Klatki wideo do warstwy (File/Import/Video

Frames to Layers). Za pomocą wyświetlonego właśnie okna Otwieranie (rysu-
nek 1.35) odszukaj materiał wideo, z którego chcesz „wyciągnąć” klatkę, i kliknij
przycisk Otwórz.
Rysunek 1.35.
Okno Otwieranie
ZVND]yZND
&]DVDPLSOLNL]DZLHUDMĈFHZLGHRÅXNU\ZDMĈVLčµ³MHĤOLWDNVLč]GDU]\ZRNQLH
2WZLHUDQLHZ\ELHU]RSFMč:V]\VWNLHIRUPDW\DE\Z\ĤZLHWOLþZV]\VWNLHSOLNL
]QDMGXMĈFHVLčZGDQ\PIROGHU]HF]\QDG\VNX
W tym momencie otwarte zostanie okno Importuj wideo do warstw (Import

Video To Layers). Możesz określić w nim zakres klatek przeznaczonych do im-
portu (rysunek 1.36). Jeśli chcesz, aby wszystkie klatki materiału wideo zostały
umieszczone na oddzielnych warstwach, zaznacz opcję Od początku do końca
(From Beginning To End). Warto to rozważyć, ponieważ nawet w niezbyt długim
filmie liczba klatek może być bardzo duża i import trwałby długo. Jeśli jednak
zdecydujesz się na tę opcję, program i tak prawdopodobnie ograniczy (w przy-
padku kilkuminutowego filmu) liczbę importowanych klatek do 500 — o czym,
oczywiście, wcześniej poinformuje w komunikacie. Nawet wówczas rozmiar
nowo utworzonego dokumentu może wynosić dużo ponad 100 MB, co najpraw-
dopodobniej spowoduje spowolnienie pracy programu.
Rysunek 1.36.
Okno Importuj wideo do warstw (Import Video To Layers)
Jeśli chcesz określić zakres klatek, zaznacz opcję Tylko wybrany zakres (Selected
Range Only). Pod oknem podglądu znajduje się biały suwak, który umożliwi
Ci przeglądanie filmu; są tu także dwa czarne suwaki pozwalające określić zakres
klatek, które chcesz pobrać. Po przejrzeniu filmiku, przesuwając czarne suwaki,
ustaw zakres filmu, z którego chcesz „wyciągnąć” klatki (rysunek 1.37). Jeśli zależy
Ci szczególnie na jakiejś konkretnej klatce, skup się jedynie na poprawnym usta-
wieniu lewego czarnego suwaka w miejscu, w którym ona się znajduje (najlepiej
tuż przed nią), a następnie dosuń do niego prawy czarny suwak.
Rysunek 1.37.
Biały suwak pozwala zapoznać się z całym materiałem wideo, natomiast
czarne suwaki służą do oznaczania zakresu pobieranych klatek wideo
Trzecią opcją jest Ograniczenie do co_klatki (Limit To Every_Frames). Wpro-

wadzając w polu liczbowym określoną wartość, informujesz program, co która
klatka ma zostać zaimportowana.
W dolnej części okna znajduje się opcja Wykonaj animację klatki (Make Frame
Animation). Zaznacz ją, jeśli chcesz, aby program utworzył z importowanych kla-
tek animację, która będzie dostępna w panelu Oś czasu (Timeline) (rysunek 1.38).
Jeśli nie chcesz, i tak zaznacz tę opcję — dzięki osi czasu łatwiej Ci będzie poru-
szać się pomiędzy licznymi warstwami zawierającymi poszczególne klatki.
Rysunek 1.38.
Pobrane klatki zostały umieszczone na oddzielnych warstwach panelu Warstwy (Layers).
Klikając klatki w panelu Oś czasu (Timeline), sprawiasz, że są wyświetlane w oknie dokumentu.
Dzięki temu łatwiej odszukasz tę, którą chcesz zachować jako odrębny obraz
Kiedy wszystkie opcje są już zaznaczone, kliknij przycisk OK. Na rysunku 1.38
widać efekt przeprowadzonych działań. W oknie programu jest otwarty obraz
składający się z zaimportowanych klatek wideo. Każda klatka została umieszczona
na oddzielnej warstwie w panelu Warstwy (Layers). Jest ich bardzo dużo — tak jak
mówiłam, jeśli skorzystasz z osi czasu, łatwiej Ci będzie odszukać tę, którą chcesz
pozostawić. Wystarczy klikać klatki, a ich zawartość będzie wyświetlana w oknie
dokumentu. Za jednym razem wyświetla się tylko jedna klatka, pozostałe są auto-
matycznie ukrywane. Kiedy zn2ajdziesz już właściwą klatkę i resztę postanowisz
usunąć, wybierz polecenie Warstwa/Usuń/Ukryte warstwy (Layer/Delete/Hidden
Layers).
2WZLHUDQLHREUD]yZZ3KRWRVKRSLH
Obraz znajdujący się na jednym z dysków komputera (lokalnych lub wymiennych)
można otworzyć w programie Photoshop CC z poziomu programu (metoda 1.)
oraz będąc poza nim (pozostałe metody). Oto sposoby:
Á Metoda 1. Polega na otwieraniu obrazów z poziomu programu z wy-
korzystaniem okna dialogowego Otwieranie. Okno to można wywołać
poleceniem Plik/Otwórz (File/Open), skrótem klawiszowym Ctrl+O lub
dwukrotnie klikając lewym przyciskiem myszy obszar roboczy pro-
gramu — oczywiście będzie to możliwe, jeśli żaden obraz nie został jeszcze
otwarty w programie lub otwarte obrazy znajdują się w osobnych oknach
dokumentów, a nie są zadokowane w postaci zakładek (kart); tylko wtedy
możesz znaleźć w obszarze roboczym programu „wolne” miejsce, które
można kliknąć. Okno Otwieranie wywołasz także, klikając prawym przy-
ciskiem dowolną zakładkę dokumentu i wybierając z listy opcję Otwórz
dokument (Open Document).
Á Metoda 2. Polega na dwukrotnym kliknięciu ikony pliku w formacie zwią-
zanym z Photoshopem (JPEG, TIFF, PSD). A zatem odnajdujesz plik na
dysku i klikasz jego ikonę. Ta sztuczka nie zadziała, jeśli masz zainstalo-
wany na swoim komputerze program do przeglądania zdjęć, np. IrfanView,
i przy jego instalowaniu wybrałeś opcję, że pliki tego typu mają być otwie-
rane za jego pomocą. Można to jednak szybko zmienić. Kliknij dowolny
plik tego typu prawym przyciskiem myszy, wybierz Otwórz za pomocą/
Wybierz program domyślny i w otwartym oknie (rysunek 1.39) wskaż
ikonę programu Photoshop. Upewnij się, że zaznaczona jest opcja Za-
wsze używaj wybranego programu do otwierania tego typu plików. Kliknij
OK i gotowe. Od tej chwili pliki tego formatu będą otwierane domyślnie
w Photoshopie.
Á Metoda 3. Polega na przeciągnięciu ikony pliku nad ikonę okna programu
(lewy górny róg programu; rysunek 1.40).
Rysunek 1.40.
Otwieranie pliku w programie
Photoshop CC poprzez przenoszenie
jego ikony nad ikonę programu
Rysunek 1.39.
Konfigurowanie ustawień systemu, aby pliki wybranego typu mogły
być automatycznie otwierane w programie Photoshop CC
Á Metoda 4. Polega na przeciągnięciu ikony pliku nad pusty fragment ob-

szaru roboczego programu. Ta metoda działa, jeśli w oknie nie masz
otwartego jeszcze żadnego dokumentu lub jeśli inne otwarte w programie
obrazy znajdują się w oknach dokumentu, a nie na zakładkach. Po pro-
stu musisz mieć wolny fragment obszaru roboczego — jeśli będzie na nim
obraz, nowy plik nie zostanie otwarty w oddzielnym oknie dokumentu (czy
na zakładce), a zostanie wklejony do dokumentu, nad którym go umieścisz.
Á Metoda 5. Polega na kliknięciu pliku prawym przyciskiem myszy i wybra-
niu polecenia Otwórz za pomocą/Adobe Photoshop CC.
Jeśli wybrałeś metodę 1., wyświetlone zostanie okno Otwieranie. To takie samo
okno jak okno systemowe — znasz je z innych aplikacji. Odszukaj w nim napęd
(dysk) oraz opcjonalnie znajdujący się na nim folder zawierający obraz, który ma
być otwarty w Photoshopie. Następnie w polu wyboru plików wskaż interesujący
Cię plik, klikając go — jego nazwa pojawi się w polu Nazwa pliku. Na koniec klik-
nij przycisk Otwórz.
0RİHV]ZVND]DþMHGQRF]HĤQLHZLčFHMQLİMHGHQREUD]GRRWZDUFLD
ZVND]yZND
ZSURJUDPLH:WDNLHMV\WXDFMLMHGQDNPXV]ĈVLčRQH]QDMGRZDþZW\PVDP\P
IROGHU]H$E\WR]URELþNOLNQLMQD]ZčSLHUZV]HJR]Z\EUDQ\FKREUD]yZ
DQDVWčSQLHQDFLVNDMĈFNODZLV]&WUONOLNDMLQQHLQWHUHVXMĈFH&LčQD]Z\F]\
PLQLDWXU\SOLNyZ
ZVND]yZND
$E\RWZRU]\þZSURJUDPLHZV]\VWNLHSOLNL]QDMGXMĈFHVLčZZ\EUDQ\PIROGHU]H
SRZVND]DQLXIROGHUXZSROX6]XNDMZXİ\MVNUyWXNODZLV]RZHJR&WUO$0XVLV]
MHGQDNSDPLčWDþİHMHĤOLUR]PLDU\SOLNyZVĈGXİHOXEOLF]EDSOLNyZMHVWGXİD
RWZLHUDQLHLFKZSURJUDPLHPRİH]DMĈþWURFKčF]DVX
Obraz zostanie otwarty i zadokowany w postaci zakładki w górnej stacji doko-

wania (rysunek 1.41). Jeśli w oknie programu otworzysz kilka dokumentów, aby
przełączać się pomiędzy nimi, możesz po prostu klikać ich zakładki. Żeby zro-
bić to szybciej, użyj klawiszy Ctrl+Tab, co spowoduje przejście do następnego
obrazu, albo Ctrl+Tab+Shift, co spowoduje przejście do poprzedniego obrazu
(zakładki, na której się znajduje). Możesz także zmieniać położenie zakładek.
Wystarczy przeciągnąć aktywną zakładkę w inne położenie, a kolejność obrazów
otwartych w oknie programu zostanie zmieniona. Jeśli liczba zakładek wszyst-
kich otwartych dokumentów nie mieści się na ekranie, widoczny jest dodatkowy
przycisk >>. Kiedy go klikniesz, wyświetlona zostanie lista wszystkich obrazów
otwartych w programie. Możesz kliknąć nazwę wybranego, a zakładka, na któ-
rej jest umieszczony, stanie się aktywna i obraz zostanie wyświetlony w oknie
programu.
Rysunek 1.41.
Obraz otwarty w programie i zadokowany w zakładce. Aby uzyskać dostęp do pozostałych otwartych w Photoshopie obrazów,
które z powodu braku miejsca w oknie aplikacji nie zostały wyświetlone w oknie programu, kliknij zaznaczoną strzałkę
Kiedy umieścisz kursor nad zakładką i wyciągniesz ją poza stację, wówczas obraz
zostanie umieszczony w oddzielnym oknie dokumentu (obrazu) znanym ze star-
szych wersji Photoshopa (rysunek 1.42). Aby uzyskać ten sam efekt, możesz także
kliknąć zakładkę prawym przyciskiem myszy i wybrać opcję Przenieś do nowego
okna (Move To New Window).
Rysunek 1.42.
Obraz z zakładki można przekształcić w tradycyjne okno dokumentu znane ze starszych wersji programu
Zauważ, że składa się ono z kilku elementów. Są nimi pasek tytułu i przyciski słu-
żące do minimalizacji, maksymalizacji lub zamknięcia okna. W dolnej części okna
znajdziesz pola opisane niżej.
Á Pole stopnia powiększenia obrazu. W tym miejscu możesz wpisać do-
wolną wartość, wyrażoną procentowo i mieszczącą się w zakresie od
0,10% do 3200%. Wartość 100% oznacza widok dokumentu w jego na-
turalnych wymiarach. Za pomocą zmian wartości w tym polu nie można
zmodyfikować faktycznych rozmiarów dokumentu — zmiany te dotyczą
jedynie jego wyglądu w oknie programu. Więcej informacji na ten temat
znajdziesz w dalszej części tego rozdziału.
ZVND]yZND
$E\V]\ENRSRGHMU]HþLQIRUPDFMHRUR]PLDU]HREUD]XUR]G]LHOF]RĤFLNDQDãDFK
LWU\ELHREUD]XNOLNQLMSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\3DVHNVWDQX'RSyNLSU]\FLVN
EčG]LHZFLĤQLčW\Z\ĤZLHWODQDEčG]LHUDPND]DZLHUDMĈFDZVSRPQLDQH
LQIRUPDFMHU\VXQHN
Rysunek 1.43.
Podgląd informacji o obrazie
ZVND]yZND
$E\RNQRREUD]XSU]HQLHĤþGRSDQHOX]DNãDGHNSU]HFLĈJQLMMHQDPHQX
]DNãDGHNZJyUQHMF]čĤFLRNQDSURJUDPX
Á Pasek stanu. Zawiera kilka ciekawych parametrów, które mogą okazać się
przydatne podczas pracy z programem. Aby rozwinąć listę, na której się
znajdują, kliknij strzałkę, a następnie wybierz opcję Pokaż (Show). Na liście
znajdziesz kilka opcji. Oto te, z których będziesz korzystać na początku.
Rozmiar dokumentów (Document Size) — w tym miejscu program prezen-

tuje dwie informacje, są to wartości oddzielone ukośnikiem (/): pierwsza
z nich to podstawowy rozmiar obrazka, a druga to informacja o jego roz-
miarze z uwzględnieniem wszystkich tworzących go warstw. Rozmiary
dokumentu (Document Dimensions) — po jej wybraniu będziesz mógł
zapoznać się z rozmiarami obrazu wyrażonymi w centymetrach oraz
(w nawiasie) z rozdzielczością obrazu wyrażoną w pikselach na cal. Wydaj-
ność (Efficiency) pokazuje poziom wydajności programu; jeśli wynosi 100%,
oznacza to, że działający program wykorzystuje całkowicie swoje moż-
liwości; jeśli jest mniejsza niż 75%, musisz przypisać programowi więcej
pamięci lub dodać więcej pamięci RAM, w przeciwnym razie program bę-
dzie działał zbyt wolno, co może być denerwujące.
Á Przyciski Minimalizuj (lub Przywracanie w górę), Przywracanie w dół
(lub Maksymalizuj) oraz Zamknij. Jeśli kiedykolwiek wcześniej, pracując
na komputerze, korzystałeś z dowolnej innej aplikacji, na pewno wiesz, że
wymienione przyciski służą m.in. do chwilowego ukrycia okna obrazu czy
rozciągnięcia go na cały ekran.
Á Przycisk Synchronizacja z usługą Creative Cloud (Sync settings
to Creative Cloud). Jeśli podczas pracy wykorzystujesz program Photos-
hop i zdarza Ci się korzystać z więcej niż jednego komputera, możesz
nie mieć czasu na ustawianie na każdym z nich tych samych preferencji
i zarządzanie nimi. Funkcja synchronizacji ustawień umożliwia synchro-
nizowanie preferencji i ustawień za pośrednictwem usługi Creative Cloud.
W przypadku używania dwóch komputerów funkcja synchronizacji usta-
wień przyspiesza i ułatwia uspójnienie ustawień na tych komputerach.
Funkcja synchronizacji jest realizowana za pośrednictwem konta w usłu-
dze Adobe Creative Cloud. Ustawienia są wysyłane do konta w usłudze
Creative Cloud, a następnie pobierane i stosowane na innym komputerze.
Aby uzyskać dostęp do okna z opcjami synchronizacji (rysunek 1.44), by
móc wskazać te, które mają być uspójnione na kilku komputerach, wybierz
polecenie Edycja/tutaj wybierasz nazwę swojego konta w usłudze Creative
Cloud/Zarządzaj ustawieniami synchronizacji (Edit/tutaj wybierasz na-
zwę swojego konta w usłudze Creative Cloud/Manage Sync Settings). Kiedy
opcje będą już wybrane, aby dokonać synchronizacji, wystarczy nacisnąć
ikonę ( ) w dolnej części zakładki lub okna dokumentu i kliknąć przy-
cisk Zsynchronizuj ustawienia (Sync Settings Now).
6. Jeśli nie jesteś zalogowany w Creative Cloud, aby uzyskać dostęp do okna opcji synchroni-
zacji, wybierz polecenie Edycja/Ustawienia synchronizacji (Edit/Sync Settings/Manage Sync
Settings).
Rysunek 1.44.
Okno umożliwiające zaznaczenie opcji, które mają być synchronizowane z usługą Creative Cloud
Wygląd okna obrazu zmienia się nieznacznie podczas pracy z obrazami HDR
o głębi 32 bitów na kanał. Wówczas, po włączeniu opcji Ekspozycja 32-bity
(32-bit Exposure) znajdującej się na rozwijanej liście paska stanu, w dolnej części
okna pojawi się suwak umożliwiający zmianę ekspozycji obrazu (rysunek 1.45) —
jest to tryb podglądu i zmiany wprowadzane tą metodą nie są zapisywane w pliku
obrazu HDR. Oczywiście w przypadku obrazów 32-bitowych otwartych na za-
kładce programu suwak zmiany ekspozycji również będzie widoczny w jej dolnej
części.
Rysunek 1.45.
Wygląd okna obrazów 32-bitowych
po wybraniu opcji Ekspozycja 32-bity
(32-bit Exposure)
ZVND]yZND
&RWRVĈREUD]\+'5RELWRZHMJãčELEDUZ":VNUyFLHVĈWRREUD]\NWyUH
]DZLHUDMĈRJURPQĈOLF]EčEDUZ2EUD]\+'5REUD]\R]ZLčNV]RQHMJãčEL
WRQDOQHMPRİHP\X]\VNDþURELĈFNLOND]GMčþWHMVDPHMVFHQ\]DNDİG\P
UD]HP]]DVWRVRZDQLHPLQQHMZDUWRĤFLHNVSR]\FML(9-HĤOLQLHSRWUDÀV]]URELþ
WHJRZWU\ELHPDQXDOQ\PDSDUDWXVSUDZGĮF]\XGRVWčSQLDRQIXQNFMč$XWR
%UDFNHWLQJ³SR]ZDODRQDZ\NRQDþVHULč]GMčþSU]\]DVWRVRZDQLX]DNDİG\P
UD]HPDXWRPDW\F]QLHLQQHJRXVWDZLHQLDHNVSR]\FML=GMčFLDSRZLQQ\E\þ
PLQLPXPWU]\DOHLPZLčFHMW\POHSLHM-HĤOLPRİHV]]URELþWH]GMčFLDVDP
SRVWDUDMVLčDE\UyİQLFHZHNVSR]\FMLSRPLčG]\QLPLZ\QRVLã\OXE(9
-HİHOLPRİHV]WDNLHU]HF]\XVWDZLþSRGF]DVNRU]\VWDQLD]$XWR%UDFNHWLQJX
WRZVSDQLDOH-HĤOL]GHF\GXMHV]VLč]URELþWU]\]GMčFLDWRMHGQREčG]LHZWU\ELH
W]Z]Z\NãHMHNVSR]\FMLF]\OLQDĤZLHWORQHZWDNLVSRVyEMDNE\Ĥ]DPLHU]Dã
]URELþSRSURVWXMHGQR]GMčFLHSUDZLGãRZDHNVSR]\FMDGUXJLHEčG]LH
MDĤQLHMV]HROXE(9Z]DOHİQRĤFLRGXVWDZLHęDWU]HFLH³FLHPQLHMV]H
RGWHJRZ\NRQDQHJRZSUDZLGãRZHMHNVSR]\FMLROXE(9-HĤOL7ZyMDSDUDW
SR]ZDODZ\NRQ\ZDþ]GMčFLDZIRUPDFLH5$:]UyEMHNRU]\VWDMĈF]WHJR
ZãDĤQLHIRUPDWX1DVWčSQLHWDNLH]GMčFLDVĈ]JU\ZDQHQDG\VNLãĈF]RQH
ZSURJUDPLH3KRWRVKRSZMHGHQREUD]SROHFHQLH3OLN$XWRPDW\]XM6FDO
GR+'53UR ()LOH$XWRPDWH0HUJHGR+'53UR3RGF]DV]DSLVXZ\ELHU]
RSFMčELW\ELW']LčNLWDNLHPX]DELHJRZLEčG]LHV]PyJãSRND]DþQD
]GMčFLXV]HUV]\]DNUHVWRQyZ
:UyþP\GRELWRZHMJãčELEDUZ³Xİ\ãDPWHJRRNUHĤOHQLDZLčFSRZLQQDP
MHZ\MDĤQLþ'XİRPRİQDQDWHQWHPDWQDSLVDþDOHQLHFKFč&Lč]DQXG]Dþ
PDWHPDW\NĈ:]DOHİQRĤFLRGZ\EUDQHJRWU\EXNRORUyZGRNXPHQW
Z3KRWRVKRSLHPRİHPLHþOXEELWRZĈJãčELčEDUZ2EUD]7U\E
(,PDJH0RGH,PZLčNV]DJãčELDW\P]ZLčNV]HMOLF]E\NRORUyZVNãDGDVLč
REUD]1DW\PVDP\PGDMHV]HUV]HPRİOLZRĤFLSRGF]DVHG\FMLVNDQRZDQLDLWG
1DMF]čĤFLHMVSRW\NDP\REUD]\]ELWRZĈJãčELĈEDUZDOHQLHNWyUHIRWRJUDÀH
Z\NRQDQH]DSRPRFĈOXVWU]DQHNF\IURZ\FKF]\REUD]\VNDQRZDQHQD
QDMOHSV]\FKVNDQHUDFKDWDNİH]GMčFLDZWU\ELH5$:PRJĈPLHþELWRZĈ
JãčELčEDUZ-HĤOLPDV]PRİOLZRĤþZ\NRQ\ZDQLD]GMčþZW\PWU\ELHVSUyEXM
7DNLHSOLNL]DMPĈZSUDZG]LHZLčFHMPLHMVFDQDG\VNXDOH]\VNDV]ZLčFHM
GDQ\FKRNRORU]H0XV]čWHİ&LčRVWU]HFQLHNWyUHÀOWU\3KRWRVKRSDQLH
REVãXJXMĈREUD]yZZWU\ELHELWRZ\P&RĤ]DFRĤ=DZV]HMHGQDNPRİHV]
]DPLHQLþREUD]]ELWRZHJRQDELWRZ\SROHFHQLH2EUD]7U\EELWyZQD
NDQDã (,PDJH0RGH%LWV&KDQQHO³QLJG\RGZURWQLH
1. 2F]\ZLĤFLHPDPQDP\ĤOLV\WXDFMčZNWyUHMREUD]]RVWDãXWZRU]RQ\MDNRF]\
ELWRZ\-HĤOLPDV]GRG\VSR]\FMLREUD] ELWRZ\L]PLHQLV]MHJRWU\EQDELWyZNROR
UyZRGWHJRQLHSU]\EčG]LH
2WZLHUDQLHREUD]yZNWyUHE\ã\ZF]HĤQLHMZ\ĤZLHWODQH
ZRNQLHSURJUDPX
Photoshop daje użytkownikom możliwość szybkiego ponownego otwierania
obrazów, z których w ostatnim czasie korzystano w programie. Wystarczy wy-
brać polecenie Plik/Otwórz ostatnie (File/Open Recent), a zostanie rozwinięta lista
z nazwami plików ostatnio otwieranych w programie. Aby otworzyć taki obraz,

trzeba kliknąć jego nazwę. Domyślnie liczba nazw plików na liście wynosi 20.
Można to jednak zmienić. W tym celu wybierz polecenie Edycja/Preferencje/Ob-
sługa plików (Edit/Preferences/File Handling). W otwartym oknie dialogowym
odszukaj polecenie o nazwie Lista ostatnich plików zawiera:_ostatnich plików
(Recent file list contrains:_files) i wprowadź nową liczbę. Na koniec kliknij przy-
cisk OK.
Jeśli chcesz wyczyścić listę ostatnio otwieranych plików, wybierz polecenie Plik/
Otwórz ostatnie/Wyczyść listę ostatnich plików (File/Open Recent/Clear Recent
File List).
ZVND]yZND
2F]\ZLĤFLHSROHFHQLH2WZyU]RVWDWQLH (2SHQ5HFHQWMHVWGRVWčSQHSRG
ZDUXQNLHPİHRGFKZLOL]DLQVWDORZDQLDSURJUDPXOXERVWDWQLHJRF]\V]F]HQLD
OLVW\]RVWDãZQLPRWZDUW\L]DPNQLčW\SU]\QDMPQLHMMHGHQREUD]
7ZRU]HQLHQRZHJRRNQDREUD]X
Podczas pracy w Photoshopie bardzo często pojawia się konieczność skorzysta-
nia z nowego okna obrazu, niezawierającego żadnego elementu. Aby je utworzyć,
wybierz polecenie Plik/Nowy (File/New) lub kliknij prawym przyciskiem zakładkę
dowolnego dokumentu i wybierz opcję Nowy dokument (New Document). Na-
stępnie w otwartym oknie dialogowym (rysunek 1.46) określ właściwości nowego
okna:
Rysunek 1.46.
Okno dialogowe Nowy (New)
ZVND]yZND
2NQRGLDORJRZH1RZ\(1HZPRİQDRWZRU]\þWDNİH]DSRPRFĈVNUyWX
NODZLV]RZHJR&WUO1.
Á Nazwa pliku. W polu Nazwa (Name) wpisz nazwę pliku, czyli nazwij
w dowolny sposób okno nowego dokumentu. Pamiętaj, aby nie stosować
znaków takich jak: /, :, *, ?, >, < itp. Program i tak je zamieni na -, w prze-
ciwnym razie nie miałbyś możliwości ich zapisania.
Á Rozmiar obszaru roboczego dokumentu. W polu Ustawienia domyślne
(Preset) zaznacz Własny (Custom) lub wybierz jedno z gotowych ustawień.
Jeśli wybrałeś opcję Własny (Custom), w polach Szerokość (Width) i Wyso-
kość (Height) wprowadź wartości określające szerokość i wysokość nowo
tworzonego okna obrazu. Jeśli tworzysz nowy projekt i nie masz jeszcze
sprecyzowanych rozmiarów, lepiej utwórz większy dokument — zawsze
możesz go pomniejszyć.
:DUWRĤFLZSLVDQHZSRODFK6]HURNRĤþ(:LGWKL:\VRNRĤþ (+HLJKWPRJĈ

ZVND]yZND
]RVWDþZ\UDİRQH]DSRPRFĈMHGQRVWHNPLDU\WDNLFKMDNSLNVHOH3L[HOV
FHQW\PHWU\FPPLOLPHWU\PPSXQNW\3RLQWVFDOH,QFKHVSLNL3LFDV)
RUD]NROXPQ\&ROXPQV)1.
1. 2SFMDGRVWčSQDZSU]\SDGNXSDUDPHWUX6]HURNRĤþ(:LGWK).
Á Rozdzielczość obrazu. W polu Rozdzielczość (Resolution) ustal rozdziel-

czość dla danego okna obrazu. Jeżeli jesteś początkującym użytkownikiem
programów graficznych i nie znasz się na rozdzielczości, ustaw 72 piksele
na cal — jeśli obraz ma być wyświetlany na ekranie, 250 – 300 pikseli na
cal — jeśli w przyszłości będzie drukowany.
Á Liczba kolorów tworzących obraz i zakres kolorów, których można
użyć w nowo tworzonym dokumencie. W polu Tryb kolorów (Color
Mode) wybierz opcję RGB (RGB Color), jeśli zamierzasz projektować obraz
w kolorze, lub Skala szarości (Grayscale), jeśli w skali szarości. To dwa
najpopularniejsze tryby. Zauważ, że po prawej stronie pola Tryb kolorów
(Color Mode) jest jeszcze jedno, które pozwala dokonać wyboru, z ja-
kim obrazem chcesz pracować — 8-, 16- czy 32-bitowym (chodzi o głębię
barw). Była już o tym mowa w niniejszym rozdziale. Zaznacz wybraną op-
cję. Zazwyczaj stosuje się 8 bitów (8-Bits/Channel).
ZVND]yZND
3UDFD]ZLčNV]ĈLORĤFLĈGDQ\FKR]QDF]DPRİOLZRĤþX]\VNDQLDERJDWV]\FK
NRORUyZDWDNİHEDUG]LHMUHDOLVW\F]Q\FKREV]DUyZĤZLDWãDLFLHQLD
Á Wygląd tła nowo tworzonego okna. Tło ustalisz, wybierając odpo-

wiednią opcję w polu Zawartość tła (Background Contents), np. Białe
(White) — jeśli chcesz, aby powierzchnia okna dokumentu, który otwo-
rzysz, była biała, Kolor tła (Background Color) — jeśli życzysz sobie, aby
powierzchnia przyjęła taki kolor, jaki został wybrany na kolor tła w Przy-
borniku, lub Przezroczysty (Transparent) — jeśli tło ma być przezroczyste.
Na koniec kliknij przycisk OK — nowe okno zostanie otwarte w programie.
'RP\ĤOQHV]DEORQ\GRNXPHQWyZLWZRU]HQLHZãDVQ\FK
V]DEORQyZRRNUHĤORQ\FKUR]PLDUDFKLZãDĤFLZRĤFLDFK
Program Photoshop CC udostępnia gotowe szablony dokumentów, których mo-
żesz użyć, jeśli tworzysz projekt wykorzystujący standardowe rozmiary przyjęte
dla jego kategorii, czyli np. różne formaty papieru, odbitki foto, szablony stron
internetowych, szablony dla urządzeń mobilnych, takich jak iPhone’y, iPady, dla
filmu i wideo. Pozwala to uniknąć błędów przy wyborze niewłaściwych proporcji
i rozmiarów. Szablony znajdziesz na liście rozwiniętej w polu Ustawienia do-
myślne (Preset) okna Nowy (New) (rysunek 1.47). Wybierz jeden z nich, a w polu
Rozmiar (Size) pojawią się szablony charakterystyczne dla danej kategorii (ry-
sunek 1.48). Po wybraniu odpowiedniej opcji w pozostałe pola okna zostaną
wprowadzone wartości przypisane do tego szablonu (zgodne ze standardami).
Rysunek 1.47.
Lista zawierająca
szablony dokumentów
Rysunek 1.48.
Szablon dla dokumentów formatu A4
Jak wspomniałam, możesz również tworzyć i zapisywać domyślne ustawienia

nowego okna, tak by móc z nich skorzystać w przyszłości. Oto przykład z życia
wzięty. Jeśli wykonujesz kilka banerów reklamowych w programie AdWords Go-
ogle (dla niezorientowanych: chodzi o coś takiego jak na rysunku 1.49; na pewno
wiele tego typu reklam widujesz, korzystając z internetu, są wyświetlane w róż-
nych witrynach), możesz zapisać ustawienia nowo tworzonego okna, podając
wymagane przez Google rozmiary, rozdzielczość itd., i korzystać z nich za każ-
dym razem, gdy tworzysz nową reklamę. Photoshop wprawdzie udostępnia kilka
szablonów banerów po wybraniu ustawienia Internet, ale to nie zawsze będzie to,
czego akurat potrzebujesz.
Rysunek 1.49.
Przykładowe reklamy, które utworzyłam
na potrzeby programu AdWords.
Pierwsza to tzw. wieżowiec o rozmiarach
120×600 pikseli, a druga to tzw. kwadrat
o rozmiarach 250×250 pikseli
Powiedzmy, że potrzebujesz utworzyć kilka reklam, które będą miały wymiary

120×600 pikseli oraz 250×250 pikseli — mnie nigdy się nie chce ich zapamięty-
wać, dlatego zapisanie tych ustawień w programie uważam za dobry pomysł.
Oto jak to zrobić.
Utwórz nowy dokument, wybierając polecenie Plik/Nowy (File/New) i w ot-

wartym oknie, w polach Szerokość (Width) oraz Wysokość (Height) wprowadź
wartości 120 i 600 pikseli. W polu Rozdzielczość (Resolution) ustaw wartość
72 i w pozostałych polach wybierz opcje jak na rysunku 1.50. Aby zapisać te
ustawienia, kliknij przycisk Zapisz ustawienia domyślne (Save Preset). W otwar-
tym oknie, w polu Nazwa ustawień domyślnych (Preset Name) (rysunek 1.51)
domyślnie pojawiają się rozmiary, co w większości sytuacji jest najlepszym roz-
wiązaniem. Oczywiście możesz wprowadzić własną nazwę, np. w przypadku
reklam Google tego typu reklama nosi nazwę Baner Wieżowiec 120x600.
Rysunek 1.50.
Tworzenie nowego dokumentu i zapisywanie ustawień okna jako szablonu, który będzie można wykorzystać w przyszłości
Rysunek 1.51.
Domyślna nazwa ustawień i nadawanie własnej nazwy zapisywanym ustawieniom
Następnie w sekcji Uwzględnij w zapisanych ustawieniach (Include In Saved Set-

tings) zaznacz te opcje, których wartości mają zostać zapamiętane w tworzonym
przez Ciebie domyślnym ustawieniu. Wszystkie są automatycznie zaznaczone
i proponuję niczego tutaj nie zmieniać. Kliknij OK, aby zatwierdzić. Zobacz,
co się stało. W polu Ustawienia domyślne (Preset) pojawiła się nowa opcja (ry-
sunek 1.52). Od tej pory za każdym razem, gdy będziesz tworzyć reklamę dla
Google o rozmiarach i właściwościach charakterystycznych dla szerokiego
wieżowca, nie będziesz musiał ich sprawdzać. Wybierz polecenie Plik/Nowy (File/
New) i w polu Ustawienia domyślne (Preset) wskaż opcję Szeroki wieżowiec. Po
kliknięciu przycisku OK utworzony zostanie nowy dokument o interesujących Cię
wymiarach, rozdzielczości i innych właściwościach, które ustaliłeś.
Rysunek 1.52.
Ustawienia zostały zapisane, a nadana im
nazwa jest wyświetlana na liście ustawień
domyślnych okna Nowy (New)
Teraz utwórz nowe ustawienie domyślne o rozmiarach 250×250 pikseli i na-

daj ustawieniu odpowiednią nazwę, np. Baner Kwadrat 250x250. Po kliknięciu
przycisku OK w oknie Ustawienia domyślne nowego dokumentu (New Document
Preset), na liście Ustawienia domyślne (Preset) pojawiła się kolejna opcja (rysu-
nek 1.53). Od teraz nie musisz zapamiętywać wszystkich ustawień — gdy będziesz
tworzyć reklamę, po prostu wybierz z listy interesującą Cię opcję.
Rysunek 1.53.
Kolejne ustawienie zostało zapisane na liście ustawień domyślnych okna Nowy (New)
ZVND]yZND
-HĤOLZSU]\V]ãRĤFL]HFKFHV]XVXQĈþNWyUHĤ]XVWDZLHęGRP\ĤOQ\FKZVNDİMHQD
OLĤFLHLNLHG\MHJRQD]ZDSRMDZLVLčZSROX8VWDZLHQLDGRP\ĤOQH (3UHVHW) okna
1RZ\ (1HZNOLNQLMSU]\FLVN8VXęXVWDZLHQLDGRP\ĤOQH ('HOHWH3UHVHW).
7ZRU]HQLHQRZHJRGRNXPHQWX]XVWDZLHQLDPLQD
SRGVWDZLHLVWQLHMĈFHJRGRNXPHQWX
Photoshop umożliwia szybkie utworzenie nowego dokumentu, który będzie za-
wierał ustawienia i rozmiary dokładnie takie same jak jeden z obrazów, które już
są otwarte w programie. W tym celu użyj klawiszy Ctrl+Alt+N lub polecenia Plik/
Nowy (File/New), aby utworzyć okno tworzenia nowego dokumentu, i z rozwija-
nej listy Ustawienia domyślne (Preset) wybierz nazwę pliku, na podstawie którego
chcesz utworzyć nowy dokument. W tym momencie program wczyta odpowied-
nie wartości do pozostałych pól okna Nowy (New). Aby zatwierdzić, kliknij OK.
Innym sposobem jest uaktywnienie okna, na podstawie którego chcesz utwo-
rzyć nowy dokument, zaznaczenie jego zawartości (Ctrl+A) i skopiowanie jej do
schowka (Ctrl+C), a następnie otwarcie okna Nowy (New) (Ctrl+N) — w polu
Ustawienia domyślne (Preset) powinna być opcja Schowek (Clipboard) — i klik-
nięcie przycisku OK.
3RZLHODQLHGRNXPHQWX
Aby powielić cały dokument otwarty w programie Photoshop, upewnij się, że jest
aktywny, i wybierz polecenie Obraz/Powiel (Image/Duplicate). W otwartym ok-
nie dialogowym (rysunek 1.54), w polu jako (As) wprowadź nazwę dla tworzonej
kopii lub pozostaw nazwę domyślnie wprowadzoną przez program. Jest to nazwa
powielanego dokumentu z dopisanym oznaczeniem kopiuj (copy). Kiedy klikniesz
przycisk OK, dokument wraz ze wszystkimi tworzonymi warstwami zostanie
powielony i otwarty w programie. Jeśli nie chcesz, aby dokument został zdupli-
kowany ze wszystkimi warstwami, a jedynie z ich spłaszczoną wersją, dodatkowo
zaznacz opcję Powielaj tylko scalone warstwy (Duplicate Merged Layers Only).
Naturalnie opcja ta jest dostępna, jeśli powielany dokument składa się z więcej niż
jednej warstwy.
Rysunek 1.54.
Okno dialogowe, które pozwala
utworzyć duplikat aktywnego
w danym momencie okna obrazu
.RSLRZDQLHLZNOHMDQLH
Program Photoshop służy do tworzenia grafiki i malowania. Bardzo czę-
sto prace, które są tworzone za jego pomocą, powstają w wyniku korzystania
z wielu obrazów. Są one dobierane w zależności od aktualnych potrzeb użytkow-
nika programu oraz modyfikowane w odpowiedni sposób przy użyciu narzędzi
dostępnych w aplikacji. By móc pracować na tych obrazach i wykorzystać je do

stworzenia własnego dzieła, użytkownik często musi je (lub ich fragmenty) naj-
pierw skopiować, a następnie wkleić w odpowiednie miejsce.
Aby skopiować zaznaczony obszar, należy użyć jednej z następujących metod:
Á Wybierz polecenie Edycja/Kopiuj (Edit/Copy).
Á Użyj skrótu klawiszowego Ctrl+C.
Aby wkleić skopiowany i przechowywany w schowku obraz lub jego fragment
do nowego obrazu, należy użyć jednej z następujących metod:
Á Wybierz polecenie Edycja/Wklej (Edit/Paste).
Á Użyj skrótu klawiaturowego Ctrl+V.
Skopiowany obraz po wklejeniu go do nowego dokumentu jest umieszczany w cen-
tralnej części obszaru roboczego. Jeśli natomiast w oknie dokumentu, do którego
chcesz wkleić zawartość schowka, utworzone jest zaznaczenie, użycie polecenia
Wklej (Paste) spowoduje wklejenie zawartości schowka w zaznaczonym obszarze.
ZVND]yZND
1LH]Z\NOHSU]\GDWQDMHVWIXQNFMD.RSLXMVFDORQH (&RS\0HUJHG]PHQX
(G\FMD ((GLW8PRİOLZLDRQDERZLHPVNRSLRZDQLHGRVFKRZNDVSãDV]F]RQHM
ZHUVMLZV]\VWNLFKZLGRF]Q\FKZDUVWZZFKRG]ĈF\FKZVNãDG]D]QDF]HQLD
ZVND]yZND
,VWQLHMHMHV]F]HMHGQDPHWRGDNRSLRZDQLDLZNOHMDQLD]D]QDF]RQHJRREUD]X
GRLQQHJRRNQD3ROHJDQDW\PİHSR]D]QDF]HQLXZ\EUDQHJRIUDJPHQWX
QDFLVNDP\NODZLV]H$OW&WUOLSU]HFLĈJDP\]D]QDF]HQLHGRQRZHJRRNQD
W Photoshopie znajdziesz dodatkowe polecenia umożliwiające wklejanie obra-

zów do okna dokumentu w specjalny sposób. Są one dostępne po wybraniu
polecenia Edycja/Wklej specjalnie (Edit/Paste Special).
Á Wklej lokalnie (Paste In Place). Jeśli schowek zawiera piksele skopio-
wane z innego dokumentu Photoshopa, polecenie wkleja je do dokumentu
docelowego, względnie w to samo miejsce, jakie element zajmował w do-
kumencie, z którego został skopiowany.
Á Wklej do (Paste Into). To polecenie sprawia, że piksele ze schowka są wkle-
jane do widocznego w oknie dokumentu zaznaczenia. Jeśli w obrazie
nie ma utworzonego zaznaczenia, polecenie nie jest aktywne. Wklejane
obiekty są umieszczane na nowej warstwie, a krawędź zaznaczenia jest za-
mieniana na maskę widoczną w panelu Warstwy (Layers).
Á Wklej na zewnątrz (Paste Outside). To polecenie sprawia, że piksele ze

schowka są wklejane poza widocznym w oknie dokumentu zaznaczeniem.
Jeśli w obrazie nie ma utworzonego zaznaczenia, polecenie nie jest aktywne.
Wklejane obiekty są umieszczane na nowej warstwie, a krawędź zaznacze-
nia jest zamieniana na maskę widoczną w panelu Warstwy (Layers).
=DSLV\ZDQLH]PLDQZSURZDG]RQ\FK
ZRNQLHREUD]X
Zmiany wprowadzone w oknie obrazu obejmują wszystko to, co od chwili jego
otwarcia użytkownik w nim narysował, wkleił, zmodyfikował za pomocą dostęp-
nych w programie poleceń i narzędzi. Można je zapisać za pomocą polecenia
Zapisz (Save) lub Zapisz jako (Save As). Oba są dostępne w menu Plik (File).
Użycie polecenia Plik/Zapisz (File/Save) (Ctrl+S) powoduje nadpisanie oryginal-
nego obrazu. Stosuj je wtedy, gdy:
Á Masz do czynienia z plikiem, który już wcześniej został zapisany na dysku,
a Ty chcesz w trakcie pracy programu na bieżąco zapisywać wprowadzane
w nim zmiany lub zapisać na koniec ten projekt bez zmiany jego nazwy,
nadpisując jego poprzednią wersję.
Á Chcesz zapisać efekty swojej pracy wykonanej w nowo utworzonym ok-
nie obrazu. Wówczas zostanie otwarte okno dialogowe Zapisywanie jako
(Save As) — patrz następny podrozdział.
ZVND]yZND
1DMOHSV]\PLQDMEH]SLHF]QLHMV]\PUR]ZLĈ]DQLHPZSU]\SDGNXQRZR
WZRU]RQHJRRNQDREUD]XMHVW]DSLVDQLHJR]DUD]SRMHJRXWZRU]HQLX
DQDVWčSQLH]DSLV\ZDQLHFRMDNLĤF]DVZSURZDG]DQ\FKGRQLHJR]PLDQ]D
SRPRFĈVNUyWXNODZLV]RZHJR&WUO6.
Użycie polecenia Zapisz jako (Save As) nie spowoduje nadpisania orygi-
nalnego obrazu, pod warunkiem że zapisywanemu obrazowi nadasz nową
nazwę lub zapiszesz go w innym folderze niż oryginał. Jeśli nazwa i (lub) folder
nie zostaną zmienione, nastąpi nadpisanie oryginalnego obrazu.
Na początek wybierz polecenie Plik/Zapisz jako (File/Save As). W otwartym ok-
nie dialogowym (rysunek 1.55), w polu Zapisz w wybierz z listy opcję określającą
miejsce na dysku, w którym chcesz zapisać obraz. Domyślnie program wskazuje
7. Polskie nazwy są dostępne w anglojęzycznej wersji programu Photoshop CC tylko, jeśli

korzystasz z systemu operacyjnego Windows w polskiej wersji językowej. Dla tych, którzy
korzystają z systemu operacyjnego Windows w wersji anglojęzycznej, w nawiasach podaję
angielskie nazwy opcji.
'REUDLQIRUPDFMDGODOHQLLRVyEUR]WDUJQLRQ\FK:3KRWRVKRSLH ZVND]yZND
ZSURZDG]RQRIXQNFMčRG]\VNLZDQLDSOLNyZFRR]QDF]DİHSURJUDP
VDPFRPLQXW]DSLVXMHZV]\VWNLHRWZDUWHZQLPGRNXPHQW\³WHQF]DV
PRİHV]VNUyFLþGRPLQXW1:UD]LHEUDNXSUĈGXF]\DZDULLSURJUDPX
SRMHJRSRQRZQ\PXUXFKRPLHQLXSOLNLQDGNWyU\PLZF]HĤQLHMSUDFRZDãHĤ
DNWyUH]RVWDã\]DPNQLčWHZF]DVLHDZDULL]RVWDQĈRG]\VNDQHLZF]\WDQH
DXWRPDW\F]QLHGRRNQDSURJUDPXRF]\ZLĤFLHSRGZDUXQNLHPİHQLH
EUDNQLHPLHMVFDQDG\VNXPDJD]\QXMĈF\P.RSLHWDNLFKGRNXPHQWyZQLH
VĈSU]HFKRZ\ZDQHQDZLHF]QRĤþZLčFGREU]HE\ãRE\PLPRZV]\VWNRUD]
QDMDNLĤF]DV]DSLV\ZDþSURMHNWVDPRG]LHOQLHL]ZDOQLDþW\PVDP\PPLHMVFH
QDWZRU]HQLHQRZ\FKNRSLL.RSLHWZRU]RQHDXWRPDW\F]QLH]RVWDMĈXVXQLčWH
WDNİHZWHG\JG\]DPNQLHV]GRNXPHQWNWyU\]RVWDãRG]\VNDQ\EH]MHJR
]DSLV\ZDQLD]DSLV]HV]RG]\VNDQ\GRNXPHQWZLQQ\PPLHMVFXQDG\VNX
]DPNQLHV]GRNXPHQWNWyU\QLH]RVWDãDQLUD]X]DSLVDQ\DWDNİH³MDNMXİ
ZVSRPQLDãDP³SRZ\EUDQLXSROHFHQLD6DYH(=DSLV]ZELHİĈF\PRNQLH
REUD]X
1. $XWRPDW\F]QHRG]\VNLZDQLHSOLNyZ]RVWDQLHXUXFKRPLRQHMHĤOLZRNQLH3UHIHUHQFMH
(3UHIHUHQFHVQD]DNãDGFH2EVãXJDSOLNyZ ()LOH+DQGOLQJ]RVWDãD]D]QDF]RQDRSFMD
$XWRPDW\F]QLH]DSLVXMLQIRUPDFMHRG]\VNLZDQLD ($XWRPDWLFDOO\6DYH5HFRYHU\,QIRUPD
WLRQ8SHZQLMVLčİHWDNMHVW-HĤOL]DĤFKRG]LRF]DVSRNWyUHJRXSã\ZLHSURJUDP]DSLVX
MHNRSLHRWZDUW\FKGRNXPHQWyZPRİHV]JR]PLHQLþZSROXWHNVWRZ\P]QDMGXMĈF\PVLč
RERNZVSRPQLDQHMRSFML0LQLPDOQLHZ\QRVLRQPLQXWPDNV\PDOQLH³JRG]LQč
ten sam folder, w którym zapisany jest oryginał. W polu Nazwa pliku wpisz na-
zwę pliku, a w polu Format wybierz format zapisu (więcej na ten temat w dalszej
części rozdziału). Kliknij przycisk Zapisz (Save). Jeśli pozostawisz „starą” nazwę
pliku, zostanie on nadpisany. W tym momencie powinno się pojawić okno dialo-
gowe zawierające opcje zapisu w wybranym przez Ciebie formacie (będzie o tym
mowa w dalszej części rozdziału). Kiedy ustawisz w nim wszystkie parametry
i klikniesz OK, obraz zostanie zapisany pod nową nazwą.
Rysunek 1.55.
Okno dialogowe
Zapisywanie jako (Save As)
8. Dzieje się tak dlatego, że w oknie Preferencje (Preferences), w zakładce Obsługa plików (File
Handling) domyślnie jest zaznaczona opcja Zapisuj pod inną nazwą w oryginalnym folderze
(Save As to Original Folder). Jeśli chcesz, możesz ją wyłączyć.
ZVND]yZND
*HQHUDOQLHQDMSURVWV]ĈPHWRGĈ]DSLV\ZDQLDGRNXPHQWXMHVWXİ\FLHSROHFHQLD
3OLN=DSLV]MDNR ()LOH6DYH$VLQDGDQLHPXQRZHMQD]Z\³MHĤOLRU\JLQDOQ\
REUD]PDSR]RVWDþQLHQDUXV]RQ\³DWDNİH]DSLV\ZDQLHFRMDNLĤF]DVREUD]X
QDGNWyU\PZGDQHMFKZLOLSUDFXMHV]]DSRPRFĈVNUyWXNODZLV]RZHJR&WUO6.
:\EUDQHIRUPDW\Z\NRU]\VW\ZDQH
GR]DSLV\ZDQLDREUD]XZ3KRWRVKRSLH
Photoshop pozwala zapisywać obraz z wykorzystaniem jednego z ponad 20 for-
matów plików. Najpopularniejsze formaty to: PSD (format programu Photoshop),
PSB (Large Document), JPEG, GIF, TIFF. Krótka charakterystyka pozwoli Ci za-
poznać się z nimi i wybrać właściwy (tabela 1.1).
Tabela 1.1. Charakterystyka najpopularniejszych formatów zapisu obrazów

wykorzystywanych w Photoshopie
)RUPDW &KDUDNWHU\VW\ND
PSD Jest to własny format Photoshopa, przeznaczony głównie do obsługi w tej apli-
kacji, chociaż pliki tego typu mogą być otwierane również w innych programach
graficznych, np. w Paint Shop Pro. W takiej sytuacji jednak należy się liczyć z tym,
że jeśli obraz jest złożony z kilku warstw, to po otwarciu go w PSP warstwy wekto-
rowe zostaną zamienione w rastrowe. Jeśli obraz utworzony w Photoshopie chcesz
przenieść do innego programu i nie ma konieczności, aby warstwy tworzące obraz
zostały zachowane, spłaszcz go, a następnie zapisz w formacie TIFF, JPEG lub innym
z omówionych. Jeśli chcesz w nim nadal pracować w programie Photoshop, to daje
on możliwość zapisania wszystkich warstw tworzących obraz. Wybieraj ten format
również wtedy, gdy przewidujesz, że edycja obrazu będzie wymagała wielokrotnego
otwierania go, zapisywania zmian i zamykania — dzięki temu wielokrotne powtarza-
nie tych czynności nie spowoduje utraty jakości obrazu.
PSB Jest to format Photoshopa umożliwiający zapisywanie bardzo dużych obrazów. Ich
maksymalna rozdzielczość może wynosić 300 000×300 000 pikseli i mieć objętość do
2 GB. Jest to format przydatny dla tych, którzy muszą pracować z naprawdę dużymi
obrazami. Należy jednak pamiętać o tym, że obecnie nie jesteśmy w stanie w pełni
wykorzystać jego możliwości ze względu na ograniczenia maszyn drukarskich, na
których chcielibyśmy wydrukować taki obraz. Maksymalna wielkość obrazu, jaki
może zostać wydrukowany, wynosi około 32 000×32 000 pikseli, co skutkuje tym,
że przed przekazaniem dużego pliku PSB do druku i tak musimy zmniejszyć jego
rozmiary do możliwości maszyny drukarskiej. Pliki w tym formacie mogą być otwie-
rane jedynie w Photoshopie w wersji CS i jego nowszych wersjach. Starsze wersje
programu Photoshop oraz inne aplikacje mogą mieć problemy z otwarciem takiego
pliku, ponieważ m.in. nie obsługują plików o objętości większej niż 2 GB. Korzystając
z tego formatu, nie będziesz mógł skorzystać z niektórych filtrów programu Photos-
hop (zwłaszcza przy plikach większych niż 30 000×30 000 pikseli).
)RUPDW &KDUDNWHU\VW\ND
JPEG Najpopularniejszy format zapisu. Stosuje się go najczęściej do zapisywania obrazów
w skali szarości oraz kolorowych zdjęć w trybie RGB lub CMYK. Nadaje się do kom-
presji obrazów (czyli zmiany ich rozmiarów), w których różnica kolorów pomiędzy
sąsiadującymi pikselami jest niewielka. Przykładem takich obrazów są fotografie. Po
wybraniu tego formatu zostanie otwarte okno dialogowe Opcje JPEG (JPEG Options).
Najważniejszą jego opcją jest Jakość (Quality), która wpływa na stopień kompre-
sji obrazka. Nawet jeśli zastosujesz mniejszą wartość, np. Niska (Low), format JPEG
umożliwi Ci zachowanie znacznie większej ilości wolnego miejsca na dysku niż inny
format, który nie jest oparty na kompresji JPEG. Wadą tego formatu jest to, że wie-
lokrotne zapisywanie zmian w oknie obrazu, jego zamykanie i ponowne otwieranie
powoduje utratę jakości obrazu. To samo może spowodować stosowanie niskich
wartości parametru Jakość (Quality) w oknie Opcje JPEG (JPEG Options). W wyniku
dużej kompresji obrazu może wystąpić zjawisko nazywane pikselizacją, widoczne
na rysunku 1.56. Po prawej widać oryginalne zdjęcie, po lewej obraz poddany kom-
presji — jego jakość uległa znacznemu pogorszeniu, można zobaczyć poszczególne
piksele.
GIF Ten format znajduje zastosowanie np. podczas przygotowywania plików umiesz-
czanych na stronach internetowych. Pliki o mniejszych rozmiarach są szybciej
wczytywane. Kompresja wiąże się tutaj z ograniczeniem liczby kolorów do 256 —
czasem to zupełnie wystarcza. Upewnij się, czy w oknie dialogowym Kolory
indeksowane (Indexed Color), które się pojawi, jeśli wybierzesz ten właśnie format,
została zaznaczona opcja Przezroczystość (Transparency). Umożliwi to oglądanie
przezroczystych obszarów podczas wyświetlania obrazu w przeglądarce interne-
towej. W przypadku pozostałych parametrów najlepiej pozostaw wartości wpisane
automatycznie.
TIFF Jest to format obsługiwany przez największą liczbę programów. Możesz w nim —
tak samo jak w przypadku formatu PSD — zapisywać obrazy składające się z więcej
niż jednej warstwy. Zapisując obraz w tym formacie, musisz liczyć się z tym, że jego
rozmiar będzie większy niż w przypadku formatu JPEG, ale jego jakość będzie dużo
lepsza. Osobom początkującym polecam pozostawienie w oknie Opcje TIFF (TIFF
Options) ustawień domyślnych. Obsługuje pliki o maksymalnej objętości wynoszącej
4 GB.
Rysunek 1.56.
Przykład pikselizacji
6NUyW\NODZLV]RZH
Wiele poleceń czy narzędzi uaktywnia się poprzez korzystanie z odpowiedniego
skrótu klawiszowego. Oznacza to użycie odpowiedniego klawisza lub kombinacji
kilku klawiszy klawiatury. Oto przykłady: naciskając klawisz V, uaktywniamy na-
rzędzie Przesunięcie (Move) — nie musimy więc klikać jego ikony w Przyborniku;
za pomocą skrótu klawiszowego Ctrl+U wywołamy okno Barwa/Nasycenie (Hue/
Saturation), umożliwiające zmianę barwy, nasycenia i jasności kolorów w oknie
obrazu — skrót ten zastępuje polecenie Obraz/Dopasowania/Barwa/Nasycenie
(Image/Adjustments/Hue/Saturation); użycie skrótu Ctrl+Del pozwala wypełnić
warstwę kolorem tła widocznym w Przyborniku — dzięki temu skrótowi można
uniknąć wykonywania kilku czynności. Skąd wiadomo, jakiego skrótu użyć?
W przypadku narzędzi, których ikony są widoczne w Przyborniku, wystarczy
umieścić kursor nad daną ikoną, a nazwa klawisza skrótu zostanie natychmiast
wyświetlona wraz z nazwą narzędzia (rysunek 1.57). Jeśli natomiast jakieś narzę-
dzie zajmuje w Przyborniku „szufladkę” z innymi narzędziami, a jego ikona nie jest
w danej chwili widoczna, klawisz skrótu możesz podejrzeć podczas uaktywniania
narzędzia — jest widoczny po prawej stronie nazwy narzędzia (rysunek 1.57).
Rysunek 1.57.
Umieść kursor nad ikoną narzędzia,
a wyświetlona zostanie jego nazwa
i skrót klawiszowy umożliwiający szybkie
włączenie. W przypadku narzędzi
zajmujących w Przyborniku „szufladkę”
z innymi narzędziami klawisz skrótu
możesz podejrzeć podczas uaktywniania
narzędzia — jest widoczny po prawej
stronie jego nazwy.
ZVND]yZND -HĤOLNLONDQDU]čG]L]DMPXMHWčVDPĈÅV]XÁDGNčµZ3U]\ERUQLNXWRSU]\SLVDQ\
MHVWGRQLFKWHQVDPNODZLV]DQDFLĤQLčFLHJRSRZRGXMHXDNW\ZQLHQLHWHJR
QDU]čG]LD]GDQHMÅV]XÁDGNLµNWyUHE\ãRXİ\ZDQHMDNRRVWDWQLHDZLčFWHJR
NWyUHJRLNRQDMHVWZLGRF]QDZ3U]\ERUQLNX'RW\F]\WRZLčNV]RĤFLQDU]čG]L
$E\XDNW\ZQLþLQQHQDU]čG]LH]DMPXMĈFHWčVDPĈÅV]XÁDGNčµXİ\MNRPELQDFML
NODZLV]\6KLIWNODZLV]SU]\SLVDQ\GRQDU]čG]LD5yEWRGRSyNLZ3U]\ERUQLNX
QLHSRMDZLVLčLNRQDQDU]čG]LDNWyUHFKFHV]XDNW\ZQLþ
9. Dzieje się tak dzięki domyślnie włączonej opcji Pokaż podpowiedzi narzędzi (Show Tool Tips)
na zakładce Interfejs (Interface) w oknie Preferencje (Preferences). Aby wywołać okno, użyj
klawiszy Ctrl+K. Jeśli opcja nie jest włączona, podpowiedzi nie będą wyświetlane.
Do wywoływania okien dialogowych wybranych poleceń służą kombinacje kla-

wiszy (czyli właśnie skróty klawiszowe). Ich nazwy znajdują się po prawej stronie
nazw poleceń dostępnych po kliknięciu odpowiedniego menu (rysunek 1.58).
W przypadku wielu skrótów (np. Ctrl+Del) jest tak, że nie są one zapisane w wi-
docznym miejscu interfejsu programu — są ukryte, co skutkuje tym, że możesz
ich nigdy nie poznać. Informacje o nich znajdziesz tylko w książkach (takich jak
ta), na stronach internetowych i w magazynach poświęconych grafice lub w po-
mocy programu.
Rysunek 1.58.
W większości przypadków nazwę skrótu
klawiszowego umożliwiającego wywołanie
okna dialogowego wybranego polecenia
znajdziesz po prawej stronie jego nazwy
w menu
7ZRU]HQLHZãDVQHJRVNUyWXNODZLV]RZHJR
Program daje możliwość definiowania własnych skrótów klawiszowych. W tym
celu skorzystaj z okna dialogowego Skróty klawiszowe i menu (Keyboard Shortcuts
and Menus), które wywołasz za pomocą skrótu Alt+Shift+Ctrl+K lub polecenia
Edycja/Skróty klawiszowe (Edit/Keyboard Shortcuts). Załóżmy, że chcesz
utworzyć skrót klawiszowy, który będzie obracał obraz o 90 stopni w prawo.
W programie do tego celu wykorzystujemy polecenie 90° w prawo (90° CW),
znajdujące się w menu Obraz (Image), w podmenu Obracanie obrazu (Image Ro-
tation). Nie ma ono jednak przypisanego domyślnie skrótu klawiszowego. Musisz
go stworzyć sam.
Aby nie modyfikować domyślnych ustawień programu, na początek utwórz
nowy zestaw skrótów klawiszowych. W tym celu kliknij przycisk na górze okna
( ), a kiedy okno zostanie otwarte, nadaj zestawowi nazwę i kliknij Zapisz.
Następnie w polu Skróty dla (Shortcuts For) określ, czy chcesz nadać nowy
skrót poleceniu znajdującemu się w menu aplikacji, menu panelu czy narzędziu.
W omawianym przykładzie trzeba wybrać opcję Menu aplikacji (Application
Menus) (rysunek 1.59).
Kliknij zatem najpierw na liście polecenie Obraz (Image) (rysunek 1.59) — zosta-
nie rozwinięta lista z poleceniami znajdującymi się w menu, odszukaj Obracanie
obrazu (Image Rotation), a następnie 90° w prawo (90° CW). Powiększyłam
okno — celowo — abyś zobaczył, gdzie dokładnie znajduje się polecenie, którego
szukamy. Zauważ, że obok nazwy polecenia 90° w prawo (90° CW) nie ma skrótu.
Oznacza to, że żaden skrót klawiszowy nie został przypisany do tego polecenia
ani przez twórców programu, ani przez żadnego użytkownika komputera, na

którym pracujesz. Aby utworzyć skrót, kliknij pusty obszar w kolumnie Skrót
(Shortcut) na prawo od nazwy polecenia (rysunek 1.60).
Rysunek 1.59.
Wygląd okna Skróty klawiszowe i menu (Keyboard Shortcuts and Menus) po wybraniu
w polu Skrót dla (Shortcuts for) opcji Menu aplikacji (Application Menus)
Rysunek 1.60.
Odszukiwanie polecenia, dla którego chcemy utworzyć skrót klawiszowy. Jeśli obok nazwy polecenia w oknie Skróty
klawiszowe i menu (Keyboard Shortcuts and Menus) widoczne jest puste pole, oznacza to, że temu poleceniu
nie przydzielono żadnego skrótu klawiszowego. Aby go przydzielić, kliknij pusty obszar w kolumnie Skrót (Shortcut)
Zauważ, że wyświetlone zostało puste pole tekstowe. Wymyśl skrót, a następnie

(korzystając z klawiatury) wybierz wymyśloną przed chwilą kombinację klawi-
szy (rysunek 1.61). Aby zaakceptować skrót, kliknij przycisk Akceptuj (Accept);
aby usunąć skrót — Usuń skrót (Delete Shortcut). Zapisz zmiany wprowadzone
w zestawie, klikając przycisk ( ). Na koniec kliknij OK, aby zamknąć okno
i zaakceptować wprowadzone zmiany. Jeśli chcesz zmienić istniejący skrót kla-
wiszowy, kliknij go w kolumnie Skrót (Shortcut) i wprowadź nową kombinację
klawiszy.
Rysunek 1.61.
Wprowadź skrót,
korzystając z klawiatury
0XVLV]VLčOLF]\þ]W\PİHVNUyWNWyU\FKFHV]XWZRU]\þGODZ\EUDQHJR ZVND]yZND
SROHFHQLDPRİHMXİE\þSU]\SLVDQ\GRLQQHJRSROHFHQLDSU]H]WZyUFyZ
SURJUDPX:yZF]DVZGROQHMF]čĤFLRNQDZ\ĤZLHWOLVLčRVWU]HİHQLHZSRVWDFL
F]HUZRQHJRNU]\İ\NDOXEİyãWHJRWUyMNĈWD]Z\NU]\NQLNLHP-HĤOLMHVWWRİyãW\
WUyMNĈWZFDOHQLHPXVLWRR]QDF]DþİHZ\EUDQ\SU]H]&LHELHVNUyW]RVWDãMXİ
]DVWRVRZDQ\GRLQQHJRSROHFHQLDLİHQLHPRİHV]JRZ\NRU]\VWDþ&]\WDM
XZDİQLHWUHĤþRVWU]HİHę
ZVND]yZND
7ZRU]RQHSU]H]&LHELHVNUyW\NODZLV]RZHPXV]Ĉ]DZLHUDþNODZLV]&WUOLOXE
NODZLV]F.
:RNQLH6NUyW\NODZLV]RZHLPHQX (.H\ERDUG6KRUWFXWVDQG0HQXVQD ZVND]yZND

]DNãDGFH6NUyW\NODZLV]RZH (.H\ERDUG6KRUWFXWV]QDMGXMHVLčSU]\FLVN
3RGVXPXM (6XPPDUL]H-HĤOLJRNOLNQLHV]Z\JHQHURZDQ\]RVWDQLHGRNXPHQW
+70/LZ\ĤZLHWORQ\ZSRVWDFLVWURQ\LQWHUQHWRZHM]DZLHUDMĈF\VSLVZV]\VWNLFK
VNUyWyZNODZLV]RZ\FKDNWXDOQLHXVWDZLRQ\FKZSURJUDPLHGODMHJRQDU]čG]L
PHQXLSDQHOL
ZVND]yZND :RNQLH6NUyW\NODZLV]RZHLPHQX (.H\ERDUG6KRUWFXWVDQG0HQXV]QDMGXMH

VLčWDNİH]DNãDGND0HQX (0HQXV=DMHMSRPRFĈPRİHV]PRG\ÀNRZDþ
Z\JOĈGOLVWPHQXSURJUDPX0RİHV]QSXVXQĈþ]OLVWPHQXSURJUDPXZ\EUDQH
RSFMHOXE]D]QDF]\þMH]DSRPRFĈZ\EUDQHJRNRORUX6SRVyESRVWčSRZDQLD
MHVWSRGREQ\MDNZSU]\SDGNXWZRU]HQLDVNUyWyZNODZLV]RZ\FK8WZyU]
QRZ\]HVWDZLNOLNQLMRGSRZLHGQLHPHQXDE\UR]ZLQĈþOLVWč]SROHFHQLDPL
$E\XNU\þMDNLHĤSROHFHQLHQDOLĤFLHNOLNQLMLNRQčRNQDRERNMHJRQD]Z\
ZNROXPQLH:LGRF]QRĤþ (9LVLELOLW\0RİHV]WHİR]QDF]\þSROHFHQLHNRORUHP
:W\PFHOXPXVLV]NOLNQĈþRERNQD]Z\SROHFHQLDZNROXPQLH.RORU (&RORU
LZ\EUDþMHGHQ]NRORUyZU\VXQHN3DPLčWDMDE\SRVNRęF]HQLXNOLNQĈþ
LNRQč ZFHOX]DSLVDQLD]HVWDZXDQDVWčSQLHSU]\FLVNOK³]PLDQD
]RVWDQLH]DWZLHUG]RQDDSROHFHQLH]QLNQLH]OLVW\GDQHJRPHQXLOXE]RVWDQLH
SRGĤZLHWORQHNRORUHP:SU]\NãDG]LHXVXQčãDP]PHQX3OLN ()LOHSROHFHQLH
1RZ\ (1HZL]D]QDF]\ãDPNRORUHPSROHFHQLH2WZyU]MDNR (2SHQ$V-HĤOLSR
]PLDQLHNRORUXSROHFHQLHQDGDOMHVWZ\ĤZLHWODQHZWUDG\F\MQ\VSRVyEZ\ELHU]
SROHFHQLH(G\FMD3UHIHUHQFMH,QWHUIHMV ((GLW3UHIHUHQFHV,QWHUIDFHL]D]QDF]
RSFMč3RNDİPHQXZNRORU]H (6KRZ0HQX&RORU$E\SU]\ZUyFLþZ\EUDQH
SROHFHQLHQDOLĤFLHPHQXZ\VWDUF]\ZUyFLþGRRNQDLNOLNQĈþSXVWHSROHRERN
MHJRQD]Z\DE\XVXQĈþNRORUWU]HEDUR]ZLQĈþOLVWč]NRORUDPLLZ\EUDþRSFMč
%UDN(1RQH1DNRQLHFNOLNQLMOKDE\]DWZLHUG]Lþ]PLDQ\
Rysunek 1.62.
Zakładka Menu (Menus) okna Skróty klawiszowe i menu (Keyboard Shortcuts and Menus) umożliwia ukrycie wybranych
poleceń z listy menu programu lub wyróżnienie ich na liście menu za pomocą koloru
3RZLčNV]DQLHL]PQLHMV]DQLHZLGRNX
ZRNQLHREUD]X
Program Photoshop pozwala na powiększenie lub pomniejszenie widoku obrazu
w oknie dokumentu albo na zakładce (karcie). Dzięki temu można uzyskać lepszą
widoczność szczegółów obrazu, co umożliwia wykonywanie zadań wymagających
precyzji. Widok można zmieniać za pomocą narzędzia, pól, panelu, a także skrótów
klawiszowych.
3ROHVWRSQLDSRZLčNV]HQLD
Pole stopnia powiększenia (rysunek 1.63) określa stopień powiększenia widoku
w oknie obrazu, wyrażając tę wartość w procentach. 100% oznacza, że widzisz
obraz w jego rzeczywistych wymiarach, 50% — widok obrazu został o połowę
pomniejszony, natomiast 1600% — widok obrazu został powiększony szesnasto-
krotnie. W tym polu możesz wpisać dowolną wartość z zakresu od 0,35 do 3200.
Jest ono dostępne zarówno wtedy, gdy obraz w programie jest wyświetlany na za-
kładce, jak i wtedy, gdy wyświetla się w odrębnym oknie dokumentu. Aby zmienić
powiększenie widoku obrazu, dwukrotnie kliknij wspomniane pole prawym przy-
ciskiem myszy, a znajdująca się w nim wartość zostanie zaznaczona. Następnie
wprowadź nowy stopień powiększenia i naciśnij klawisz Enter, aby zatwierdzić
wykonaną operację.
ZVND]yZND
=PLDQDZLGRNXZRNQLHREUD]XQLHR]QDF]D]PLDQ\U]HF]\ZLVWHJRÀ]\F]QHJR
UR]PLDUXREUD]X=PLDQLHXOHJDW\ONRZLGRNQDPRQLWRU]HNRPSXWHUD
Rysunek 1.63.
Pole stopnia powiększenia okna obrazu w programie Photoshop CC
-HĤOLQLHMHVWHĤSHZLHQF]\ZDUWRĤþZSURZDG]RQDZSROXVWRSQLD ZVND]yZND
SRZLčNV]HQLDMHVWZãDĤFLZDQLH]DWZLHUG]DMMHMNODZLV]HP(QWHU8İ\MVNUyWX
NODZLV]RZHJR6KLIW(QWHU'ODF]HJR"2WyİG]LčNLWHPXZRNQLH]RVWDQLH
Z\ĤZLHWORQHSRZLčNV]HQLH]JRGQLH]Z\EUDQĈSU]H]&LHELHZDUWRĤFLĈDOH
SROHVWRSQLDSRZLčNV]HQLDEčG]LHQDGDOSRGĤZLHWORQHQDZ\SDGHNJG\E\Ĥ
FKFLDãZSURZDG]LþQRZĈZDUWRĤþ
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]V]\ENRXVWDZLþZLGRNRNQDQD100%Z\ELHU]SROHFHQLH
:LGRN(9LHZOXEXİ\MVNUyWXNODZLV]RZHJR&WUO0RİHV]WHİ
NOLNQĈþSU]\FLVNQDSDVNXRSFMLQDU]čG]LD5ĈF]ND (+DQGOXEGZXNURWQLH
NOLNQĈþLNRQčQDU]čG]LD/XSND (=RRP).
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]SU]HVXQĈþSRZLčNV]RQ\ZLGRNZREUčELHRNQDQDFLĤQLMNODZLV]
VSDFMLXPLHĤþNXUVRUZRNQLHREUD]XQDFLĤQLMOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HVXęNXUVRU
ZHZãDĤFLZ\PNLHUXQNX
ZVND]yZND
-HĤOLZRNQLHREUD]XSDVNLSU]HZLMDQLDVĈQLHDNW\ZQHR]QDF]DWRİHREUD]
ZLGRF]Q\ZRNQLHREUD]XPLHĤFLVLčZQLPZFDãRĤFLLZ]ZLĈ]NX]W\PQLHPD
SRWU]HE\DQLPRİOLZRĤFLJRSU]HVXZDþ
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]V]\ENRGRSDVRZDþZLGRNRNQDGRUR]PLDUyZRNQDSURJUDPX
Z\ELHU]SROHFHQLH:LGRN'RSDVXMGRHNUDQX(9LHZ)LWRQ6FUHHQOXEXİ\M
VNUyWXNODZLV]RZHJR&WUO]HUR
1DU]čG]LH/XSND
Do zmiany widoku okna służy również narzędzie Lupka (Zoom). Aby je uaktyw-
nić, kliknij jego ikonę ( ) w Przyborniku lub naciśnij klawisz Z.
Obsługa tego narzędzia będzie wyglądać trochę inaczej, gdy komputer jest wy-
posażony w kartę graficzną zgodną ze współczesną wersją OpenGL, a inaczej,
jeśli tak nie jest. Możesz to szybko sprawdzić. Włącz narzędzie i kliknij w oknie
obrazu, przytrzymując wciśnięty lewy przycisk myszy. Zobacz, co się dzieje. Jeśli
powiększenie lub pomniejszenie jest płynne, tak jakbyś używał zoomu w apara-
cie cyfrowym lub kamerze, to znaczy, że karta graficzna obsługuje ten standard.
Jeśli tak nie jest, wejdź do okna Preferencje (Preferences) i sprawdź, czy została
włączona opcja Powiększenie animowane (Animated Zoom). Aby uzyskać do
niej dostęp, wybierz Edycja/Preferencje/Ogólne (Edit/Preferences/General). Jeśli
nie, spróbuj ją włączyć. Jeśli nie możesz, sprawdź, czy karta graficzna kompu-
tera obsługuje standard OpenGL® 2.0, OpenCL 1.1, kolory 16-bitowe i czy jest
wyposażona w 512 MB pamięci VRAM. Więcej informacji o kartach znajdziesz
na stronie http://helpx.adobe.com/photoshop/kb/photoshop-cs6-gpu-faq1.html.
Producent podaje tam także listę przetestowanych kart graficznych, które za-
leca. Jeśli karta jest odpowiedniego typu, a program nadal jej „nie widzi”, spróbuj
pobrać najnowsze sterowniki ze strony producenta karty. Jeśli i to nie pomoże,
skonsultuj się z pomocą techniczną Adobe — nie martw się, z narzędzia Lupka
(Zoom) możesz korzystać bez OpenGL.
.LHG\ĤVSRWNDãDPQLHWDNDV\WXDFMDİHSRPLPR]JRGQRĤFLNDUW\JUDÀF]QHM
ZVND]yZND
]Z\W\F]Q\PL$GREHIXQNFMHZ\PDJDMĈFH2SHQ*/QLHG]LDãDã\JG\
]3KRWRVKRSDNRU]\VWDãDPQDHNUDQLHODSWRSD3RSRGãĈF]HQLX]HZQčWU]QHJR
PRQLWRUDLSU]HQLHVLHQLXQDQLHJRRNQDSURJUDPXZV]\VWNRG]LDãDãREH]
]DU]XWX
3UDFD]QDU]čG]LHP/XSNDMHĤOLQLHPRİQDVNRU]\VWDþ]PRİOLZRĤFL
VWDQGDUGX2SHQ*/
Jeśli chcesz powiększyć widok, wcześniej upewnij się, czy narzędzie jest usta-
wione na powiększanie, czy na pomniejszanie. Umieść kursor nad obszarem
roboczym dokumentu: jeśli przyjmie postać lupki ze znakiem plusa, oznacza to,
że wraz z każdym kliknięciem lewym przyciskiem myszy będziesz powiększać
obraz (rysunek 1.64); minus oznacza, że po kliknięciu nastąpi pomniejszenie
obrazu. Jak zmienić ustawienia? Kiedy lupa pokazuje plus i chcesz zmniejszyć
obraz, kliknij jego obszar roboczy z wciśniętym klawiszem Alt. Wówczas nastąpi
pomniejszenie widoku obrazu. Klawisz Alt służy do zmiany ustawień lupy. Jeśli
Rysunek 1.64.
Okno obrazu i widoczny w nim kursor aktywnego narzędzia Lupka (Zoom). Po kliknięciu obrazu zostanie on powiększony
10. Strona jest w języku angielskim, ponadto zdaję sobie sprawę z tego, że link ten może ulec
zmianie (w linku jest CS6, ale na stronie znajdziesz informacje do wersji CC). Jeśli nie za-
działa, wejdź do pomocy programu (naciśnij klawisz F1 lub wybierz polecenie Pomoc/Pomoc
Online programu Photoshop (Help/Photoshop Online Help)) i po wczytaniu strony wprowadź
w pole do wyszukiwania „GPU faq”. Na stronie zostaną wyświetlone linki do artykułów —
odszukaj ten o nazwie Photoshop CC GPU FAQ i kliknij go.
lupa pokazuje minus i chcesz powiększyć widok, również naciśnij i trzymaj kla-
wisz Alt, jednocześnie klikając (lewym przyciskiem myszy powierzchnię obrazu).
Zamiast naciskać klawisz Alt, możesz skorzystać z przycisków na pasku opcji na-
rzędzia (rysunek 1.65). Aby powiększyć widok w oknie obrazu, włącz przycisk
( ) i rozpocznij klikanie w oknie bez konieczności naciskania klawisza Alt, nato-
miast aby pomniejszyć widok — włącz przycisk ( ).
Rysunek 1.65.
Pasek opcji narzędzia Lupka (Zoom)
3UDFD]QDU]čG]LHP/XSND]Z\NRU]\VWDQLHPVWDQGDUGX2SHQ*/
Aby powiększyć widok obrazu, po wybraniu narzędzia umieść kursor w oknie
obrazu — jeśli kursor będzie lupką z plusem, kliknij punkt, który chcesz powięk-
szyć, i przytrzymaj wciśnięty lewy przycisk myszy. Widok będzie powiększany
w sposób animowany, tak jakbyś używał zoomu w aparacie cyfrowym lub kame-
rze. Jeśli kursor będzie lupką z minusem, dodatkowo wciśnij klawisz Alt.
Aby pomniejszyć widok obrazu, po wybraniu narzędzia umieść kursor w ok-
nie obrazu — jeśli kursor będzie lupką z minusem, kliknij punkt, który chcesz
pomniejszyć, i przytrzymaj wciśnięty lewy przycisk myszy. Widok będzie po-
mniejszany. Jeśli kursor będzie lupką z plusem, dodatkowo wciśnij klawisz Alt.
Jest jeszcze jeden sposób, który dodatkowo pozwoli Ci nie zwracać uwagi na
to, czy narzędzie jest włączone w trybie powiększania, czy pomniejszania.
Wystarczy, że na pasku opcji zaznaczysz opcję Przesuń (Scrubby Zoom).
Aby pomniejszyć widok, należy, wciskając lewy przycisk myszy, przesuwać
kursor w lewo, a aby powiększyć — w prawo (rysunek 1.66).
Rysunek 1.66.
Pasek opcji narzędzia Lupka (Zoom). Zaznaczenie opcji Przesuń (Scrubby Zoom) pozwala powiększać i pomniejszać obraz
poprzez przesuwanie kursorem z wciśniętym lewym przyciskiem myszy w prawo lub w lewo
ZVND]yZND
2EUD]MHVWSRZLčNV]DQ\LSRPQLHMV]DQ\VNRNRZRZ]DNUHVLHRG0,35%
do 3200%.
ZVND]yZND
6WDQGDUGRZRSU]\SRZLčNV]HQLXZLčNV]\PQLİ500%ZRNQLHREUD]XMHVW
Z\ĤZLHWODQDVLDWNDNWyUHMRF]NDREHMPXMĈSRV]F]HJyOQHSLNVHOHREUD]X-HĤOL
QLHFKFHV]DE\VLčSRMDZLDãDZ\ELHU]SROHFHQLH:LGRN3RNDİ6LDWNDSLNVHOL
(9LHZ6KRZ3L[HO*ULG).
ZVND]yZND
$E\SRGF]DVSUDF\]REUD]HPDXWRPDW\F]QLHQDFKZLOčZãĈF]\þQDU]čG]LH
/XSND (=RRPEH]NRQLHF]QRĤFLNOLNDQLDMHJRLNRQ\Z3U]\ERUQLNXXİ\MVNUyWX
NODZLV]RZHJR&WUOVSDFMDMHĤOLFKFHV]SRZLčNV]\þZLGRNZRNQLHREUD]XOXE
VNUyWX$OWVSDFMDMHĤOLFKFHV]JRSRPQLHMV]\þ
ZVND]yZND
'ZXNURWQHNOLNQLčFLHLNRQ\QDU]čG]LD/XSND (=RRPZ3U]\ERUQLNXSRZRGXMH

DXWRPDW\F]QHZãĈF]HQLHZLGRNXDNW\ZQHJRRNQDREUD]X
$WHUD]FRĤGODMHGQ\FKLGUXJLFK
Istnieje jeszcze jeden sposób powiększania i pomniejszania obrazu za pomocą
narzędzia Lupka (Zoom). Otóż można to robić poprzez umieszczanie obszaru,
który ma zostać powiększony lub pomniejszony, w ramce. Załóżmy, że chcesz po-
większyć widok w oknie obrazu, tak by była w nim widoczna rączka dziewczynki
ze zdjęcia. Na początek usuń zaznaczenie opcji Przesuń (Scrubby Zoom). Teraz
przeciągnij kursorem z wciśniętym lewym przyciskiem myszy, obejmując ramką
obszar, który po powiększeniu obrazu ma być widoczny w oknie dokumentu —
oczywiście zwróć uwagę na to, w jakim trybie pracuje narzędzie. Chcesz
powiększyć widok, więc jeśli kursor narzędzia ma kształt lupy ze znakiem plus,
przeciągnij kursorem w oknie obrazu z wciśniętym lewym przyciskiem myszy, by
objąć rysowaną ramką ten fragment obrazu, który Cię interesuje (rysunek 1.67).
Jeśli kursor ma znak minus, zrób to samo z wciśniętym klawiszem Alt.
ZVND]yZND
$E\SRGF]DVSUDF\]REUD]HPDXWRPDW\F]QLHQDFKZLOčZãĈF]\þ
QDU]čG]LH/XSND (=RRPEH]NRQLHF]QRĤFLNOLNDQLDMHJRLNRQ\Z3U]\ERUQLNX
SU]\WU]\PDMZFLĤQLčW\NODZLV]ZLQLH]ZDOQLDMJRGRSyNLQLH]DNRęF]\V]SUDF\
]QDU]čG]LHP
Rysunek 1.67.
Powiększanie widoku w oknie obrazu metodą przeciągania. Tworzymy ramkę obejmującą obszar, który chcemy powiększyć
ZVND]yZND -HĤOLSRGF]DVSUDF\Z3KRWRVKRSLHNRU]\VWDV]]P\V]\]HVFUROOHP1PRİHV]
Xİ\þJRGRSRZLčNV]DQLDLSRPQLHMV]DQLDZLGRNXZRNQLHGRNXPHQWX$E\
PyFWRURELþ]D]QDF]RSFMč3RZLčNV]DQLHSU]\Xİ\FLXSRNUčWãD (=RRPZLWK
6FUROO:KHHONWyUDEčG]LHGRVWčSQDZRNQLHGLDORJRZ\PSRZ\EUDQLX
SROHFHQLD(G\FMD3UHIHUHQFMH2JyOQH ((GLW3UHIHUHQFHV*HQHUDO).
1. .yãNLHPSRPLčG]\SU]\FLVNDPLVãXİĈF\PGRSU]HZLMDQLD
Na pasku opcji narzędzia jest dostępnych jeszcze kilka opcji i przycisków, na

które warto zwrócić uwagę:
Á Dopasuj rozmiar okna (Resize Windows to Fit) — zaznaczenie tej op-
cji sprawi, że program będzie automatycznie dopasowywał rozmiar okna
do wielkości powiększenia obrazu.
Á Wszystkie okna (Zoom All Windows) — zaznacz tę opcję, aby móc jedno-
cześnie powiększać widok w oknach wszystkich dokumentów otwartych
w programie.
Á 100% — kliknij, aby uzyskać powiększenie 100%.
Á Do ekranu (Fit Screen) — kliknij, jeśli rozmiar okna dokumentu ma zostać
tak zmieniony, by wypełnił cały wolny obszar roboczy programu z zacho-
waniem proporcji okna dokumentu.
Á Wypełnij ekran (Fill Screen) — kliknij, aby powiększyć okno dokumentu
i dopasować je rozmiarem i kształtem do rozmiarów okna programu, tak
by całkowicie wypełnić wolny obszar roboczy programu.
3DQHO1DZLJDWRU
Innym sposobem zmiany widoku okna obrazu jest użycie panelu Nawigator
(Navigator). Jego zaletą jest to, że został wyposażony w pole podglądu umożli-
wiające oglądanie całości dużego obrazu, nawet jeśli w oknie obrazu wychodzi
on poza krawędzie. Taka sytuacja występuje wówczas, gdy duży obraz zostanie
powiększony do jego naturalnych rozmiarów (widok 100%). Aby wywołać panel
w oknie programu, skorzystaj z polecenia Okno/Nawigator (Window/Naviga-
tor). Przyznam się, że korzystam z niego dość rzadko, gdyż znacznie bardziej
przydatne są skróty klawiaturowe oraz możliwość podglądania powiększonego
widoku przy użyciu narzędzia Rączka (Hand) (będzie o tym mowa w dalszej czę-
ści rozdziału). Niemniej taki panel istnieje i powinieneś poznać jego możliwości,
aby samodzielnie ocenić stopień przydatności. Przyjrzyj się elementom panelu
(rysunek 1.68).
Rysunek 1.68.
Panel Nawigator (Navigator)
programu Photoshop CC
i jego elementy
Á Pole widoku — ramka, która obejmuje fragment obrazu aktualnie wi-

doczny w oknie dokumentu. Domyślnie ma kolor czerwony, ale można go
zmienić, wybierając z menu panelu Nawigator (Navigator) polecenie Op-
cje panelu (Panel Options). W otwartym oknie kliknij pole z próbką koloru
i wybierz nowy kolor lub w polu Kolor (Color) wskaż jedną z opcji. Naciśnij
lewy przycisk myszy i przesuń ramkę w dowolne miejsce podglądu panelu
(rysunek 1.69). W ten sposób możesz sprawnie „wędrować” po całym obsza-
rze okna obrazu i docierać do każdego elementu. Obraz obejmowany przez
ramkę jest widoczny w oknie dokumentu.
Á Pole stopnia powiększenia — takie samo jak to, które znajduje się na pa-
sku stanu okna obrazu (oba działają w ten sam sposób).
Á Suwak powiększenia (Zoom Slider) — za jego pomocą można regulować
stopień widoku obrazu.
Rysunek 1.69.
Kiedy naciśniesz lewy przycisk myszy, możesz, przesuwając kursor w oknie podglądu panelu Nawigator
(Navigator), wpływać na widok obrazu w oknie dokumentu
Á Dwa przyciski: Powiększ (Zoom In) i Pomniejsz (Zoom Out) — kliknięcie

jednego z nich powoduje skokową zmianę widoku obrazka (pomniejszenie
lub powiększenie) bez zmiany rozmiaru okna dokumentu.
Á Podgląd — tutaj widać cały obraz oraz to, który jego fragment jest objęty
ramką widoku.
Á Opcje panelu — kliknięcie tego przycisku daje dostęp do polecenia Op-
cje panelu (Panel Options). Za jego pomocą możesz zmienić kolor ramki
widoku.
6SRVyEEã\VNDZLF]QHJRSRZLčNV]DQLDL]PQLHMV]DQLD
ZLGRNX]DSRPRFĈVNUyWyZNODZLV]RZ\FK
Aby szybko powiększyć widok w oknie obrazu, użyj skrótu klawiszowego Ctrl++;
aby go pomniejszyć, użyj skrótu Ctrl+–.
Jeśli natomiast chcesz powiększyć lub zmniejszyć widok w oknie obrazu, jed-
nocześnie dopasowując rozmiar okna, użyj odpowiednio skrótu Ctrl+Alt++ lub
Ctrl+Alt+–.
'RSDVRZ\ZDQLHUR]PLDUXRNQDGRNXPHQWX
GRSRZLčNV]HQLDREUD]X
Jeśli chcesz, aby rozmiar okna dokumentu zmieniał się wraz ze zmianą stopnia
powiększenia, tak by przez cały czas obraz był widoczny w całości, a nie tylko we
fragmencie, użyj klawiszy Ctrl+Alt++ lub Ctrl+Alt+– (rysunek 1.70). Zamiast
11. Obraz jest powiększany i pomniejszany w skokach wyrażonych procentowo: od 0,35 do 3200.
stosować te skróty, możesz podczas korzystania z narzędzia Lupka (Zoom) za-

znaczyć funkcję Dopasuj rozmiar okna (Resize Windows to Fit) na jego pasku
opcji. Uważam jednak, że skrót klawiszowy jest bardziej praktyczny, gdyż można
go używać w każdej chwili bez konieczności włączania narzędzia Lupka (Zoom).
Warto go zapamiętać.
Rysunek 1.70.
Za pomocą skrótu klawiszowego
Ctrl+Alt++ powiększamy
obraz — jednocześnie, wraz ze
zmianą stopnia powiększenia,
zmienia się rozmiar okna
dokumentu, tak że przez cały czas
obraz jest widoczny w całości
1DU]čG]LH5ĈF]ND
Omawiając powiększanie lub zmniejszanie widoku w oknie obrazu, nie sposób
nie wspomnieć o narzędziu Rączka (Hand). Służy ono do przesuwania obrazu
w oknie dokumentu. W ten sposób zmieniamy widok w oknie dokumentu
(obrazu). Aby uaktywnić narzędzie, kliknij jego ikonę w Przyborniku ( ).
Możesz także przełączyć się na chwilę z aktywnego w danej chwili narzędzia
na narzędzie Rączka (Hand). W tym celu przytrzymaj wciśnięty klawisz Spa-
cja. Po uaktywnieniu narzędzia kursor przyjmuje kształt „rączki”. Przesuwając
go w oknie, przemieszczaj widoczny w nim obraz (rysunek 1.71).
Rysunek 1.71.
Przesuwanie widoku w oknie dokumentu
przy użyciu narzędzia Rączka (Hand)
uaktywnionego na chwilę za pomocą
klawisza Spacja
Narzędzie Rączka (Hand) przydaje się w jeszcze jednej sytuacji. Kiedy pracu-
jesz z obrazem w dużym powiększeniu (rysunek 1.72), wciskając i przytrzymując
klawisz H, uzyskujesz chwilowy dostęp do narzędzia Rączka (Hand), a następnie,

gdy klikniesz dowolny fragment obrazu, wyświetlona zostaje obwódka otacza-
jąca obszar, który aktualnie jest wyświetlany w oknie obrazu (rysunek 1.73). Jeśli
chcesz zobaczyć inny fragment, przesuń obwódkę w określone miejsce.
Rysunek 1.72.
Obraz, którego widok
został powiększony
(w omawianym
przykładzie do 157%)
Rysunek 1.73.
Ramka obejmująca obszar widoczny w oknie obrazu po jego powiększeniu. Przesunięcie jej w inne miejsce sprawi,
że po zwolnieniu przycisku H ten obszar będzie wyświetlany w oknie dokumentu
Na pasku opcji narzędzia Rączka (Hand) (rysunek 1.74) znajdziesz trzy przyciski,

za pomocą których możesz szybko zmienić widok obrazu. Są to te same przyci-
ski, które znajdziesz na pasku opcji narzędzia Lupka (Zoom) — zostały omówione
przy okazji opisu tego narzędzia. Dodatkowo znajdziesz tutaj opcję Przewiń
wszystkie okna (Scroll All Windows), której zaznaczenie spowoduje jednoczesne
przesunięcie zawartości wszystkich otwartych okien.
Rysunek 1.74.
Pasek opcji narzędzia Rączka (Hand)
Zaznaczanie obrazu
2.
i jego fragmentów
W tym rozdziale:
Æ Zaznaczanie wszystkich pikseli warstwy Æ Anulowanie zaznaczenia
Æ Ukrywanie i wyświetlanie krawędzi zaznaczenia Æ Odzyskiwanie usuniętego zaznaczenia
Æ Zaznaczanie elementów o regularnych kształtach Æ Zaznaczanie rzędów i kolumn
Æ Zaznaczanie elementówo nieregularnych kształtach Æ Zaznaczanie przez kliknięcie — Różdżka
Æ Zaznaczanie przez pocieranie — Szybkie zaznaczanie
Æ Modyfikacja zaznaczenia — polecenie Popraw krawędź Æ Odwracanie zaznaczenia
Æ Przenoszenie ramki zaznaczenia i całego obszaru objętego zaznaczeniem
Æ Zaznaczanie za pomocą polecenia Zakres kolorów Æ Zapisywanie zaznaczenia a kanały
Æ Wczytywanie zapisanego zaznaczenia do okna dokumentu
83
84 5R]G]LDï_=D]QDF]DQLHREUD]XLMHJRIUDJPHQWöZ
Z
aznaczenie tworzymy w celu określenia granic obszaru, który chcemy m.in.
poddać edycji, skopiować, usunąć. W Photoshopie CC znajdziesz wiele
narzędzi i poleceń służących do tego celu. Dzięki swojej różnorodności po-
zwalają zaznaczyć każdy element z większą i mniejszą precyzją. W praktyce do
tworzenia zaznaczenia wykorzystuje się często więcej niż jedno z takich narzędzi
oraz różne metody selekcji. Nigdzie bowiem nie jest powiedziane, że zaznaczenie
tworzymy za pomocą jednego wybranego narzędzia. Jeśli podczas zaznacza-
nia popełnisz błąd, zawsze możesz go naprawić. Photoshop daje także możliwość
edytowania utworzonego już zaznaczenia, zapisania go, tak by mogło zostać wy-
korzystane w przyszłości, i pozwala na wiele innych rzeczy, których nauczysz
się podczas lektury tego rozdziału. Dodam tylko, że zaznaczenie w programie
Photoshop jest określane osobliwie jako „maszerujące mrówki”.
Zaznaczanie wszystkich pikseli warstwy

Pierwszą z form zaznaczania jest zaznaczanie wszystkich pikseli aktywnej war-
stwy. Jest to najprostsza i zarazem najszybsza z metod. Aby to zrobić, skorzystaj
z polecenia Zaznaczanie/Wszystko (Select/All) lub skrótu klawiszowego Ctrl+A.
Granica zaznaczonego obszaru zostanie określona za pomocą tzw. maszerujących
mrówek (rysunek 2.1).
wskazówka
-HĤOLREUD]VNãDGDVLč]W\ONRMHGQHMZDUVWZ\QS7ãR(%DFNJURXQGWDNMDN
ZSU]\SDGNX]GMčFLDSREUDQHJR]DSDUDWXF\IURZHJRXİ\FLHSROHFHQLD
=D]QDF]DQLH:V]\VWNR(6HOHFW$OOVSRZRGXMH]D]QDF]HQLHFDãHJR]GMčFLD
Rysunek 2.1.
Zaznaczenie w postaci „maszerujących mrówek”
5R]G]LDï_=D]QDF]DQLHREUD]XLMHJRIUDJPHQWöZ 85
Anulowanie zaznaczenia
Aby anulować zaznaczenie obszaru, użyj skrótu klawiszowego Ctrl+D lub po-
lecenia Zaznaczanie/Usuń zaznaczenie (Select/Deselect) albo po prostu kliknij
w oknie dokumentu obszar poza krawędzią ramki.
8NU\ZDQLHLZ\ĤZLHWODQLHNUDZčG]L
zaznaczenia
Niekiedy nie chcemy usuwać zaznaczenia, ale „maszerujące mrówki” uniemożli-
wiają wygodną edycję obrazu. W takiej sytuacji możemy chwilowo ukryć krawędź
zaznaczenia. Do tego celu używa się klawiszy Ctrl+H lub polecenia Widok/Pokaż/
Krawędzie zaznaczenia (View/Show/Selection Edges). Aby ponownie ją wyświet-
lić, stosujemy to polecenie kolejny raz.
2G]\VNLZDQLHXVXQLčWHJR]D]QDF]HQLD
Jeśli utworzyłeś zaznaczenie, usunąłeś je i nagle dotarło do Ciebie, że wcale nie
chciałeś tego zrobić, głowa do góry. Zastosuj polecenie Zaznaczanie/Zaznacz
ponownie (Select/Reselect) lub skorzystaj ze skrótu klawiszowego Ctrl+Shift+D.
Oczywiście, ta sztuczka pozwala przywrócić tylko ostatnio utworzone
zaznaczenie.
Zaznaczanie elementów o regularnych

NV]WDãWDFK
Do zaznaczania elementów obrazu, które mają regularne kształty, wykorzystuje
się narzędzie Zaznaczenie prostokątne (Rectangular Marquee) ( ) lub Za-
znaczenie eliptyczne (Elliptical Marquee) ( ). Stosujemy je także wtedy, gdy
chcemy zaznaczyć część obszaru obrazka, ujmując ją w prostokątną lub owalną
ramkę. Zaznaczanie polega na przeciąganiu z wciśniętym lewym przyciskiem my-
szy. Korzystając z tych narzędzi, możesz zaznaczyć dowolną liczbę elementów na
obrazie. Aby dodać nowy fragment do zaznaczenia, przytrzymaj klawisz Shift
podczas przeciągania kursora; aby odjąć fragment od zaznaczenia, podczas
przeciągania przytrzymaj Alt.
Odejmowanie i dodawanie do zaznaczenia można wykonać również, wykorzy-
stując ikony znajdujące się na pasku opcji narzędzi (rysunek 2.2). Aby utworzyć
nowe zaznaczenie, kliknij przycisk Nowe zaznaczenie (New selection) (na rysunku
2.2 oznaczony cyfrą 1).
Rysunek 2.2.
Pasek opcji narzędzia Zaznaczenie prostokątne (Rectangular Marquee). W przypadku narzędzia Zaznaczenie
eliptyczne (Elliptical Marquee) wygląda on tak samo i udostępnia takie same opcje
Aby dodawać do istniejącego zaznaczenia bez konieczności naciskania klawi-

sza Shift, kliknij przycisk o nazwie Dodaj do zaznaczenia (Add to selection) (2);
aby odejmować od zaznaczenia bez naciskania klawisza Alt, włącz przycisk
Odejmij od zaznaczenia (Subtract from selection) (3). Jeśli zaś chcesz utworzyć
zaznaczenie będące częścią wspólną dwóch zaznaczonych fragmentów obrazu
(rysunek 2.3), użyj przycisku Wyróżnij część wspólną z zaznaczeniem (Intersect
with selection) (4).
Rysunek 2.3.
Na obrazku po lewej zostały utworzone dwa zaznaczenia. Następnie włączono przycisk Wyróżnij część wspólną
z zaznaczeniem (Intersect with selection) i utworzono trzecie zaznaczenie nad obszarem, w którym wcześniej były
już zaznaczenia. Widać to na obrazku w środku. Obrazek po prawej przedstawia rezultat tej czynności — powstało
zaznaczenie będące częścią wspólną wszystkich zaznaczeń
Na pasku opcji tych narzędzi znajdziesz także opcje:

Á Wtapianie (Feather). Pozwala rozmyć brzegi zaznaczenia o określoną
liczbę pikseli zarówno do środka, jak i na zewnątrz zaznaczenia. W wer-
sji CC programu Photoshop wprowadzono możliwość wpisywania w tym
polu także wartości dziesiętnych, np. 5,5 piksela.
Á Wygładzanie (Anti-alias). Pozwala tworzyć zaznaczenia o gładkich brze-
gach. Jeśli opcja ta jest wyłączona, krawędzie tworzonego zaznaczenia
1. Opcja dostępna tylko w przypadku narzędzia Zaznaczenie eliptyczne (Elliptical Marquee).

mogą być poszarpane. Opcję tę należy włączyć przed utworzeniem

zaznaczenia.
Á Styl (Style). Za pomocą jednej z trzech opcji możesz wybrać sposób two-
rzenia zaznaczenia. Przy użyciu opcji Zwykły (Normal) tworzysz ramkę
o dowolnych wymiarach, które zależą tylko od tego, w jaki sposób prze-
ciągniesz kursor z wciśniętym lewym przyciskiem myszy po obszarze
obrazu. Jeśli wybierzesz opcję Stały rozmiar (Fixed Size), rozmiar zazna-
czenia będzie uwarunkowany wartościami, które wprowadzisz w polach
Szerokość (Width) i Wysokość (Height). Jeśli natomiast wybierzesz opcję
Stałe prop. (Constrained Aspect Ratio), tworzone przez Ciebie zaznaczenie
będzie miało na sztywno określone proporcje boków, które również usta-
wisz w polach Szerokość (Width) i Wysokość (Height).
Á Popraw krawędź (Refine Edge). Kliknięcie tego przycisku wywoła okno
umożliwiające przeprowadzenie zaawansowanej edycji krawędzi zaznacze-
nia. Więcej na ten temat znajdziesz w dalszej części tego rozdziału.
wskazówka
3UDFXMĈF]QDU]čG]LDPL=D]QDF]HQLHSURVWRNĈWQH (5HFWDQJXODU0DUTXHH)
i =D]QDF]HQLHHOLSW\F]QH((OOLSWLFDO0DUTXHHPRİHV]SU]HãĈF]DþVLčQDLFK
SDVNXRSFMLPLčG]\SRV]F]HJyOQ\PLSRODPLWHNVWRZ\PLEH]NRQLHF]QRĤFL
Xİ\ZDQLDP\V]\:W\PFHOXZ\VWDUF]\Xİ\þNODZLV]DTab
$E\XDNW\ZQLþQDU]čG]LH=D]QDF]HQLHHOLSW\F]QH((OOLSWLFDO0DUTXHHPRİHV] wskazówka

VNRU]\VWDþ]HVNUyWXNODZLV]RZHJR6KLIW016WRVXMHVLčJRMHGHQOXEGZDUD]\
GRFKZLOLNLHG\Z3U]\ERUQLNXSRMDZLVLčLNRQDQDU]čG]LD2F]\ZLĤFLHVNUyW
WHQ]DG]LDãDMHĤOLQLH]PLHQLDãHĤXVWDZLHęIDEU\F]Q\FKSURJUDPXSRQLHZDİ
MDNSLVDãDPZUR]G]LDOHLVWQLHMHPRİOLZRĤþWZRU]HQLDZãDVQ\FKVNUyWyZ
NODZLV]RZ\FK
-HĤOLVNUyWQLH]DG]LDãDSU]\F]\QĈPRİHE\þWRİHRSFMD8İ\MNODZLV]D6KLIWGRSU]HãĈF]D-
QLDQDU]čG]L (8VH6KLIW.H\IRU7RRO6ZLWFK]QDMGXMĈFDVLčZRNQLH3UHIHUHQFMH(3UHIHUHQ-
FHVQLH]RVWDãD]D]QDF]RQD$E\Z\ZRãDþWRRNQRXİ\MVNUyWX&WUO.
=D]QDF]DQLHU]čGyZLNROXPQ
Photoshop udostępnia jeszcze dwa narzędzia umożliwiające utworzenie re-
gularnego zaznaczenia — są to Zaznaczenie pojedynczych rzędów (Single Row
Marquee) i Zaznaczanie pojedynczych kolumn (Single Column Marquee). Pozwa-
lają one utworzyć zaznaczenie w postaci rzędu lub kolumny. Zrobisz to poprzez
kliknięcie w oknie obrazu. Nie musisz przesuwać kursorem, wystarczy kliknąć
w wybranym miejscu obrazu, a utworzone zostanie zaznaczenie o szerokości lub
wysokości 1 piksela. Zapewne większość osób korzysta z niego niezwykle rzadko
(chyba że projektują layouty stron internetowych), ale warto wiedzieć, że jest taka
możliwość.
Zaznaczanie elementów
RQLHUHJXODUQ\FKNV]WDãWDFK
Do zaznaczania elementów obrazów o nieregularnych kształtach można użyć
m.in. narzędzi z grupy lass; są to: Lasso (Lasso), Lasso wielokątne (Polygonal
Lasso), Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso). Wszystkie znajdują się w Przybor-
niku (rysunek 2.4). W skrócie sposób ich użycia polega na kliknięciu w miejscu,
od którego chcemy rozpocząć zaznaczanie konturu, i przesuwaniu kursora
(z wciśniętym jednocześnie lewym przyciskiem myszy) wzdłuż krawędzi kształtu,
co powoduje jego zaznaczanie.
wskazówka .V]WDãWRUD]UR]PLDUNXUVRUyZQDU]čG]L]JUXS\ODVVPRİHQLHNWyU\PRVRERP
SU]HV]NDG]DþSRGF]DV]D]QDF]DQLDHOHPHQWyZREUD]X0RİQDWR]PLHQLþ
QDFLVNDMĈFNODZLV]&DSV/RFN:yZF]DVNXUVRUSU]\MPLHZ\JOĈGNU]\İ\ND
NWyU\MHVW]QDF]QLHZ\JRGQLHMV]\SRGF]DVSU]HSURZDG]DQLDWHMRSHUDFML
$E\SRZUyFLþGRSLHUZRWQHJRZ\JOĈGXNXUVRUDDNW\ZQHJRQDU]čG]LD
QDOHİ\SRQRZQLHQDFLVQĈþNODZLV]&DSV/RFN
Rysunek 2.4.
Lassa w Przyborniku
— aby uaktywnić wybrane narzędzie,
kliknij jego ikonę
=D]QDF]DQLH]DSRPRFĈQDU]čG]LD/DVVR
Lasso (Lasso) uaktywniamy, klikając jego ikonę ( ) w Przyborniku. Aby zazna-
czyć kształt, przesuwamy kursor z wciśniętym lewym przyciskiem myszy wzdłuż
krawędzi obszaru, który chcemy zaznaczyć (rysunek 2.5). Narzędzie to wykorzy-
stujemy zazwyczaj wtedy, gdy chcemy szybko zaznaczyć wybrany element i nie
zależy nam na dużej precyzji. Praca z nim przypomina rysowanie ołówkiem.
wskazówka -HĤOLXİ\ZDV]QDU]čG]LD/DVVR (/DVVRQLH]ZDOQLDMOHZHJRSU]\FLVNXP\V]\

SU]HGFDãNRZLW\P]D]QDF]HQLHPNRQWXUX3XV]F]HQLHSU]\FLVNXERZLHP
VSRZRGXMH]DNRęF]HQLHF]\QQRĤFL]D]QDF]DQLD:UH]XOWDFLHSXQNW
RGNWyUHJRUR]SRF]ĈãHĤ]D]QDF]DQLHRUD]SXQNW]D]QDF]RQ\MDNRRVWDWQL
SU]HG]ZROQLHQLHPSU]\FLVNXP\V]\]RVWDQĈSRãĈF]RQHOLQLĈSURVWĈ
Rysunek 2.5.
Zaznaczenie utworzone za pomocą narzędzia Lasso (Lasso)
Na pasku opcji narzędzia (rysunek 2.6) znajdują się te same elementy, które

poznałeś przy okazji omówienia narzędzia Zaznaczenie eliptyczne (Elliptical
Marquee). Nie będę więc ponownie ich opisywać.
Rysunek 2.6.
Pasek opcji narzędzia Lasso (Lasso)
-HĤOLSR]D]QDF]HQLXREV]DUXX]QDV]İHSRWU]HEQHMHVWZWDSLDQLHOXE
wskazówka
]HFKFHV]MH]ZLčNV]\þF]\]PQLHMV]\þZ\ELHU]SROHFHQLH=D]QDF]DQLH=PLHę
:WDSLDQLH(6HOHFWLRQ0RGLI\)HDWKHUOXEXİ\MVNUyWX6KLIW)) i w polu
3URPLHęZWDSLDQLD()HDWKHU 5DGLXVZSURZDGĮRGSRZLHGQLĈZDUWRĤþ
DQDVWčSQLHNOLNQLM2.
-HĤOLSRGF]DV]D]QDF]DQLDNV]WDãWXQDU]čG]LHP/DVVR (/DVVR]GDU]\VLč

wskazówka
İHEčG]LHV]PXVLDã]D]QDF]\þMHGQĈ]NUDZčG]LEčGĈFĈOLQLĈSURVWĈQLH
]ZDOQLDMĈFOHZHJRSU]\FLVNXP\V]\QDFLĤQLMNODZLV]$OWSU]HVXęNXUVRUQD
NRQLHFSURVWHJRRGFLQNDNOLNQLMLNRQW\QXXM]D]QDF]DQLHSDPLčWDME\QLH
]ZDOQLDþSU]\FLVNXP\V]\
=D]QDF]DQLH]DSRPRFĈQDU]čG]LD/DVVRPDJQHW\F]QH
Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso) ( ) to narzędzie, które obok narzędzia
Pióro (Pen) zapewnia najwięcej możliwości w zakresie precyzyjnego zaznacza-
nia oraz jego ewentualnej korekty. Pozwalają na to tzw. punkty zakotwiczenia
(rysunek 2.7).
wskazówka
3XQNW\]DNRWZLF]HQLDWRNZDGUDFLNLNWyUHSU]\F]HSLDMĈGRNRQWXUXZV]\VWNLH
SRFLĈJQLčWHZ]GãXİQLHJRRGFLQNLOLQLL
Rysunek 2.7.
Zaznaczenie tworzone za pomocą narzędzia Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso)
i widoczne punkty zakotwiczenia
Zaznaczanie rozpocznij od kliknięcia w miejscu, od którego chcesz zacząć —

tak utworzysz pierwszy punkt zakotwiczenia. Następnie przesuń kursor wzdłuż
kształtu, co pewien czas klikając lewym przyciskiem myszy i tworząc nowe
punkty zakotwiczenia (rysunek 2.8). Nie musisz już nieustannie wciskać lewego
przycisku myszy, aby zaznaczyć kontur (tak jak w przypadku narzędzia Lasso
(Lasso)). W trakcie zaznaczania możesz zwalniać przycisk — nie spowoduje
to zamknięcia zaznaczania linią prostą. Aby rozpocząć kolejny etap zaznaczania,
wciśnij lewy przycisk myszy i przesuń kursorem.
Rysunek 2.8.
Zaznaczanie za pomocą narzędzia Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso): ustaw kursor w oknie obrazu i kliknij,
by utworzyć pierwszy punkt zakotwiczenia, a następnie przesuwaj kursorem wzdłuż krawędzi, by tworzyć kolejne punkty
Program umożliwia szybkie skorygowanie niewłaściwego zaznaczenia. Można

to zrobić za pomocą klawisza Backspace. Po każdym jego naciśnięciu ostatni
wstawiony na linii punkt zakotwiczenia zostanie usunięty. W zależności od tego,
ile razy naciśniesz ten klawisz, tyle punktów zakotwiczenia zostanie usuniętych.
Umożliwia to cofanie się w procesie zaznaczania i tym samym pozwala na doko-
nanie zmian.
Gdy dotrzesz do pierwszego punktu zakotwiczenia, obszar zostanie zamknięty
(rysunek 2.9). Aby zamknąć obszar zaznaczenia, możesz również wcisnąć klawisz
Enter lub nacisnąć klawisz Ctrl i kliknąć lewym przyciskiem myszy.
Rysunek 2.9.
Zaznaczenie utworzone za pomocą
narzędzia Lasso magnetyczne
(Magnetic Lasso)
5R]G]LDï_=D]QDF]DQLHREUD]XLMHJRIUDJPHQWöZ
uwaga
.DİG\NROHMQ\SXQNW]DNRWZLF]HQLDZVWDZLDP\SRSU]H]SRMHG\QF]HNOLNQLčFLH
OHZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\'ZXNURWQHNOLNQLčFLHVSRZRGXMH]DPNQLčFLH
NRQWXUX
wskazówka
-HĤOLFKFHV]DQXORZDþ]D]QDF]HQLHSU]HGMHJR]DPNQLčFLHPE\SRQRZQLH
UR]SRF]ĈþMHJRWZRU]HQLHQDFLĤQLMNODZLV](VF
Na pasku opcji narzędzia (rysunek 2.10) znajduje się kilka opcji. Część z nich zo-
stała już przedstawiona przy okazji omówienia narzędzia Zaznaczenie eliptyczne
(Elliptical Marquee).
Rysunek 2.10.
Pasek opcji narzędzia Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso)
Pozostałe opcje to:

Á Szerokość (Width) — określa rozmiar obrazu znajdującego się pod kur-
sorem, który jest analizowany podczas zaznaczania. Rozmiar ten możesz
zwiększać lub zmniejszać, naciskając klawisze (odpowiednio) ] lub [.
wskazówka
6WRVXMGXİĈZDUWRĤþSDUDPHWUX6]HURNRĤþ(:LGWKNLHG\]D]QDF]DV]REV]DU
RGXİ\PNRQWUDĤFLHLHOHPHQW\RZ\UDĮQ\FKNUDZčG]LDFK
Á Kontrast (Edge Contrast) — pozwala określić stopień kontrastu, który jest

potrzebny do rozróżnienia krawędzi danego obiektu. Im mniej wyraźne są
kontury zaznaczanego kształtu, tym mniejszą wartość wprowadź w tym
polu. Wartość kontrastu możesz zwiększać lub zmniejszać, naciskając kla-
wisze (odpowiednio) . (kropka) lub , (przecinek).
Á Częstotliwość (Frequency) — ten parametr decyduje o tym, z ilu punktów
kontrolnych zostanie utworzone zaznaczenie wokół wybranego elementu.
Jeśli obszar, który chcesz zaznaczyć, ma bardzo nieregularne kształty, wy-
bierz wyższą częstotliwość.
Á Przycisk Użyj nacisku pisaka do zmiany grubości pióra (Use tablet pressure
to change pen width) — korzystaj z niego, gdy zamierzasz tworzyć selek-
cję za pomocą tabletu i pisaka. Po włączeniu przycisku zwiększanie lub
zmniejszanie nacisku pisaka da taki sam efekt jak ustawienie większej lub
mniejszej wartości w polu Szerokość (Width).
=D]QDF]DQLH]DSRPRFĈQDU]čG]LD/DVVRZLHORNĈWQH
Jeśli stoisz przed koniecznością zaznaczenia obiektu składającego się z wielu li-
nii prostych, skorzystaj z narzędzia Lasso wielokątne (Polygonal Lasso). Kliknij
w miejscu, w którym chcesz rozpocząć zaznaczanie, by utworzyć pierwszy punkt
zakotwiczenia. Następnie przesuń kursorem wzdłuż kształtu i klikaj w miejscach,
w których zmienia się kąt (rysunek 2.11). W ten sposób utworzysz pierwszy seg-
ment zaznaczenia. Ponownie przeciągnij kursorem, kliknij itd. Jeśli się pomylisz
i zechcesz usunąć ostatni segment zaznaczenia, naciśnij klawisz Delete lub Back-
space. Klawisze te możesz nacisnąć tyle razy, ile potrzebujesz. Aby zamknąć
zaznaczenie, kliknij w miejscu, od którego zacząłeś jego tworzenie.
Rysunek 2.11.
Zaznaczanie za pomocą narzędzia Lasso wielokątne (Polygonal Lasso)
wskazówka
-HĤOLFKFHV]DQXORZDþ]D]QDF]HQLHSU]HGMHJR]DPNQLčFLHPE\SRQRZQLH
UR]SRF]ĈþMHJRWZRU]HQLHQDFLĤQLMNODZLV](VF
wskazówka
-HĤOLFKFHV]DE\NROHMQ\WZRU]RQ\VHJPHQW]D]QDF]HQLDE\ãOLQLĈQDFK\ORQĈ
SRGNĈWHPEčGĈF\PZLHORNURWQRĤFLĈVWRSQLSRGF]DVMHJRWZRU]HQLD
naciskaj dodatkowo klawisz 6KLIW
wskazówka 3RGF]DVSUDF\]QDU]čG]LHP/DVVRZLHORNĈWQH (3RO\JRQDO/DVVRPRİHV]

QDFKZLOčSU]HãĈF]\þVLčGRQDU]čG]LD/DVVR(/DVVRDE\PyFWZRU]\þ
]D]QDF]HQLHQLHEčGĈFHOLQLĈSURVWĈ:\VWDUF]\ZFLVNDþNODZLV]$OW.LHG\JR
]ZROQLV]SRZUyFLV]GRWU\EXSUDF\QDU]čG]LD/DVVRZLHORNĈWQH (3RO\JRQDO
/DVVRU\VXQHN
Rysunek 2.12.
Tworzenie zaznaczenia z wykorzystaniem możliwości przełączania się podczas pracy z narzędziem Lasso wielokątne
(Polygonal Lasso) na narzędzie Lasso (Lasso)
=D]QDF]DQLHSU]H]NOLNQLčFLH³5yİGİND
Narzędzie Różdżka (Magic Wand) specjalizuje się w zaznaczaniu pikseli o wy-
branych kolorach, a także wszystkich tych pikseli, które do nich przylegają i mają
zbliżony kolor, odcień lub podobną przezroczystość. Aby wybrać narzędzie,
wystarczy kliknąć jego ikonę ( ) w Przyborniku lub użyć skrótu klawiszo-
wego Shift+W — naciśnij go tyle razy, ile trzeba, aby w panelu pojawiła się ikona
narzędzia.
wskazówka
1DU]čG]LH5yİGİND(0DJLF:DQGVSUDZG]DVLčUHZHODF\MQLHZV\WXDFMLNLHG\
FKFHV]]D]QDF]\þMDNLĤRELHNW]QDMGXMĈF\VLčQDWOHRMHGQROLW\PNRORU]HQS
F]DUQ\PF]\ELDã\PU\VXQHNSROHZHM:\VWDUF]\ZyZF]DVNOLNQĈþZWãR
LXİ\þVNUyWX&WUO6KLIW,DE\RGZUyFLþ]D]QDF]HQLHU\VXQHNSRSUDZHM
Rysunek 2.13.
Narzędzie Różdżka (Magic Wand) sprawdza się znakomicie, kiedy chcesz szybko zaznaczyć element znajdujący się na
jednolitym tle (po lewej). Wystarczy kliknąć ten obszar i odwrócić zaznaczenie (po prawej)
Na pasku opcji narzędzia znajdują się elementy umożliwiające panowanie nad

precyzją zaznaczenia (rysunek 2.14).
Rysunek 2.14.
Pasek opcji narzędzia Różdżka (Magic Wand)
Znajdziesz tutaj m.in. znane Ci już przyciski pozwalające na określenie sposobu

tworzenia zaznaczenia.
W polu Rozmiar próbki (Sample Size) wskazuje się opcję, która decyduje o tym,
jaki obszar jest brany pod uwagę podczas tworzenia zaznaczenia. Jeśli wy-
bierzesz opcję Próbka punktowa (Point Sample), przy tworzeniu zaznaczenia
uwzględniona zostanie próbka jednego piksela — tego, który został kliknięty. Je-
śli przykładowo wybierzesz Średnica 3 x 3 (3 by 3 Average), utworzone zostanie
zaznaczenie na podstawie koloru dziewięciu pikseli — tego, który kliknąłeś, oraz
ośmiu z nim sąsiadujących itd. Zazwyczaj wybiera się jedną z wymienionych. Po-
zostałe są stosowane w przypadku zaznaczania bardzo dużych obszarów.
Najważniejszą opcją podczas pracy z narzędziem Różdżka (Magic Wand) jest
Tolerancja (Tolerance). To za jej pomocą określa się zakres kolorów, które mają
zostać zaznaczone. Jeśli wybierzesz wartość tolerancji 0, zaznaczone zostaną ob-

szary obrazu mające dokładnie taki kolor jak ten, który znalazł się pod kursorem
w chwili kliknięcia (kolor bazowy). Im większą wartość wybierzesz, tym więcej
odcieni koloru bazowego zostanie zaznaczonych (rysunek 2.15).
Rysunek 2.15.
Wpływ zmiany współczynnika Tolerancja (Tolerance) na zakres zaznaczanych kolorów
Na pasku opcji pozostają jeszcze:
wskazówka &KRþZ\GDMHVLčİHQDU]čG]LH5yİGİND(0DJLF:DQG) zaznacza zakresy

NRORUyZIDNW\F]QLH]D]QDF]D]DNUHV\MDVQRĤFLZREUčELHSRV]F]HJyOQ\FK
NDQDãyZNRORUyZ³WRLQIRUPDFMDGODEDUG]LHM]DDZDQVRZDQ\FK
Xİ\WNRZQLNyZSURJUDPX:SUDNW\FHPDWRWDNLH]QDF]HQLHİHMHĤOL
]DPLHU]DV]]D]QDF]DþREV]DU\QDNWyU\FKZ\VWčSXMHZLHOHSRGREQ\FK
EDUZLZGRGDWNXPDMĈRQH]EOLİRQ\GRVLHELHSR]LRPMDVQRĤFLZ\ELHU]LQQH
QDU]čG]LH
Á Wygładzanie (Anti-alias). Zaznacz tę opcję, aby wygładzić krawędzie

tworzonej selekcji. Jeśli chcesz, aby zaznaczenie miało ostre krawędzie, po-
zostaw ją niezaznaczoną.
Á Sąsiadujący (Contiguous). Kiedy wybierzesz tę opcję, zaznaczone zostaną
tylko te piksele tworzące obraz, które znajdują się w sąsiedztwie kliknię-
tego piksela. Jeśli ta opcja pozostaje wyłączona, możesz zaznaczyć piksele
podobne do klikniętego, występujące w całym obrazie.
Á Próbkuj wszystkie warstwy (Sample All Layers). Jeśli ta opcja jest zazna-
czona, podczas tworzenia selekcji brane są pod uwagę piksele występujące
na wszystkich warstwach obrazu, a nie tylko te z warstwy bieżącej. Nie
oznacza to jednak, że można modyfikować zaznaczone obszary innych

warstw niż aktywna — nie ma możliwości edytowania obszarów leżących
na dwóch różnych warstwach. Dzięki tej opcji można tylko dopasować
kształt zaznaczenia do kolorów występujących na kilku warstwach.
Zaznaczenie tworzymy, klikając wybrany obszar obrazu po ustawieniu wszystkich
wartości parametrów znajdujących się na pasku opcji.
:REV]DU]H]D]QDF]RQ\PQDU]čG]LHP5yİGİND (0DJLF:DQGPRJĈSRMDZLþ wskazówka

VLčSLNVHOHÅXFLHNLQLHU]\µNWyUH]UyİQ\FKZ]JOčGyZQLH]RVWDã\]D]QDF]RQH
U\VXQHN$E\MHSRVNURPLþLV]\ENRGRGDþGR]D]QDF]RQHJRREV]DUX
U\VXQHNEH]NRQLHF]QRĤFLNOLNDQLDNDİGHJR]QLFK]RVREQDXİ\M
polecenia =D]QDF]DQLH=PLHę:\JãDGĮ (6HOHFW0RGLI\6PRRWK:RWZDUW\P
RNQLHZSURZDGĮZDUWRĤþ1 lub 2 i kliknij 2.1
7DZDUWRĤþMHVWRGSRZLHGQLDZV\WXDFMLJG\SR]D]D]QDF]HQLHPSR]RVWDMĈSRMHG\QF]H
SLNVHOH-HĤOLZDUWRĤþQLHZ\VWDUF]\]ZLčNV]MĈ
Rysunek 2.16.
Jeśli po użyciu narzędzia
Różdżka (Magic Wand)
część pikseli w utworzonym
zaznaczeniu nie została nim
objęta (na górze), skorzystaj
z polecenia Wygładź (Smooth).
Piksele zostaną dołączone do
zaznaczenia (na dole)
=D]QDF]DQLHSU]H]SRFLHUDQLH³6]\ENLH
zaznaczanie
Narzędzie Szybkie zaznaczanie (Quick Selection) służy do zaznaczania wybranych
obszarów obrazu poprzez „pocieranie” ich z wciśniętym lewym klawiszem myszy
(rysunek 2.17).
Rysunek 2.17.
Zaznaczenie tworzone za pomocą narzędzia Szybkie zaznaczanie (Quick Selection)
Na pasku opcji (rysunek 2.18) tego narzędzia znajdują się przyciski odpowiada-

jące opcjom dodawania do zaznaczenia, odejmowania od zaznaczenia i tworzenia
nowego zaznaczenia. Działają one prawie tak samo jak w przypadku omówionych
do tej pory narzędzi do zaznaczania. Różnica polega na tym, że po utworzeniu
pierwszego zaznaczenia narzędzie przechodzi automatycznie w tryb Dodaj do
zaznaczenia (Add to selection). Dzięki temu, by dodać wybrane obszary obrazu
do już istniejącego zaznaczenia, wystarczy przeciągnąć po nich kursorem my-
szy — bez konieczności naciskania klawisza Shift. Jeśli zaś chcesz odjąć od
zaznaczenia — naciśnij klawisz Alt i przeciągnij po wybranym obszarze. Kiedy
zwolnisz przycisk myszy, narzędzie automatycznie powróci do trybu Dodaj do
zaznaczenia (Add to selection).
Rysunek 2.18.
Pasek opcji narzędzia Szybkie zaznaczanie (Quick Selection)
Kiedy będziesz pracować z obrazem składającym się z kilku warstw, znaczenia

nabierze znajdująca się także na pasku opcja o nazwie Próbkuj wszystkie warstwy
(Sample All Layers). Jeśli zostanie ona zaznaczona, selekcja będzie tworzona na
podstawie wszystkich warstw w obrazie; jeśli nie będzie zaznaczona — jedynie na
podstawie warstwy aktywnej.
-HĤOLSRGF]DV]D]QDF]DQLDREV]DUX]DSRPRFĈQDU]čG]LD6]\ENLH]D]QDF]DQLH
wskazówka
(4XLFN6HOHFWLRQQDJOH]DSU]HVWDQLHV]WHMF]\QQRĤFLDSRWHPMĈSRQRZLV]
NOLNDMĈFOXESU]HFLĈJDMĈFNXUVRUZSREOLİXPLHMVFDZNWyU\PRVWDWQLR
VNRęF]\ãHĤWR]D]QDF]HQLHÅUR]URĤQLHVLčµLEčG]LHREHMPRZDãRWDNİHWHQ
QRZ\REV]DU
$E\GRGDþGR]D]QDF]HQLDZ\EUDQ\IUDJPHQWREUD]XSU]HFLĈJQLMSR wskazówka
QLPNXUVRUHPP\V]\&K\EDİHZF]HĤQLHMRGHMPRZDãHĤRGXWZRU]RQHJR
]D]QDF]HQLDZ\EUDQ\IUDJPHQWREUD]XLXİ\ãHĤGRWHJRFHOXSU]\FLVNX2GHMPLM
RG]D]QDF]HQLD (6XEWUDFWIURPVHOHFWLRQ) (zamiast klawisza $OW:WDNLHM
V\WXDFMLPXVLV]NOLNQĈþSU]\FLVN'RGDMGR]D]QDF]HQLD ($GGWRVHOHFWLRQ
]DQLP]DF]QLHV]SU]HFLĈJDþNXUVRUHPSRRNQLHREUD]X
wskazówka
5R]PLDUNRęFyZNLQDU]čG]LDPRİHV]]PLHQLDþ]DSRPRFĈNODZLV]\]
SRZLčNV]HQLHL[SRPQLHMV]HQLH
Na pasku opcji jest również Auto-poprawianie (Auto-Enhance). Pozostaw tę opcję

zaznaczoną, gdyż dzięki temu nierówności zaznaczenia na krawędziach są auto-
matycznie korygowane przez program. Jeśli jednak pracujesz z dużymi obrazami
i robisz to na niezbyt szybkim komputerze, zaznaczenie tej opcji może spowo-
dować, że cały proces zaznaczenia zostanie spowolniony. Jest i na to sposób.
Następnym razem, gdy będziesz pracować z plikiem większym niż 5 MB, pozo-
staw tę opcję niezaznaczoną i rozpocznij zaznaczanie, ale nie kończ go. Dopiero
gdy do zakończenia zaznaczania pozostanie Ci kilka ruchów pędzlem, włącz
tę opcję, a program jeszcze raz przeanalizuje całą krawędź zaznaczenia i poprawi,
co trzeba.
Pozostał jeszcze przycisk Popraw krawędź (Refine Edge). Po kliknięciu go uzyskasz
dostęp do okna dialogowego z opcjami umożliwiającymi dodatkową korekcję
kształtu zaznaczenia. Zostało ono omówione w dalszej części rozdziału.
0RG\ILNDFMD]D]QDF]HQLD³SROHFHQLH
3RSUDZNUDZčGĮ
Kształt utworzonego zaznaczenia możesz modyfikować za pomocą opcji do-
stępnych w oknie Popraw krawędź (Refine Edge) (rysunek 2.19). Jego funkcje
pozwalają dopracować zaznaczenie, tak aby było ono jak najbardziej precy-
zyjne — nawet w przypadku trudnych do zaznaczenia obszarów, jak włosy czy
sierść. Dla ułatwienia sobie pracy możesz także wybrać jeden z siedmiu trybów
podglądu. Suwaków jest dość dużo, ale nie są skomplikowane w obsłudze. Jeśli
najedziesz kursorem na dowolny z nich i poczekasz chwilę, zobaczysz podpo-
wiedź, do czego służy — co jest dodatkowym ułatwieniem.
Rysunek 2.19.
Okno dialogowe polecenia
Popraw krawędź (Refine Edge)
wskazówka Okno 3RSUDZNUDZčGĮ (5HÀQH(GJHZ\ZRãDV]Z\ELHUDMĈFSROHFHQLH

=D]QDF]DQLH3RSUDZNUDZčGĮ (6HOHFW5HÀQH(GJHOXEVWRVXMĈFVNUyW
klawiszowy $OW&WUO53RXWZRU]HQLX]D]QDF]HQLDQDSDVNXGRZROQHJR
QDU]čG]LDGR]D]QDF]DQLDEčG]LHGRVWčSQ\SU]\FLVN3RSUDZNUDZčGĮ
(5HÀQH(GJHNWyUHJRNOLNQLčFLHZ\ZRãDRNQR0RİHV]WDNİHX]\VNDþGR
QLHJRGRVWčSMHĤOLSUDFXMHV]QDZDUVWZLH]PDVNĈ³QDMSLHUZNOLNQLMPDVNč
DQDVWčSQLHSU]\FLVN.UDZčGĮPDVNL (0DVN(GJH) w panelu :ãDĤFLZRĤFL
(3URSHUWLHV
7URFKčSUDNW\NL'RSUDFRZ\ZDQLH]D]QDF]HQLDZãRVyZ
]DSRPRFĈSROHFHQLD3RSUDZNUDZčGĮ
Załóżmy, że powodem tworzenia zaznaczenia jest konieczność zmiany koloru
włosów. To banalna, ale często wykonywana czynność, zwłaszcza jeśli zajmujemy
się retuszem zdjęć. Warto więc przećwiczyć ją jeszcze raz. Utwórz możliwie jak
najbardziej precyzyjne zaznaczenie za pomocą jednego z narzędzi do zaznacza-
nia. Tworząc je, postaraj się zaznaczać włosy tak, aby selekcja nie obejmowała tła.
Innymi słowy, zrób, co możesz, aby nawet niewielkie fragmenty tła ani twarzy
nie wchodziły w skład zaznaczenia. Na pasku opcji kliknij przycisk Popraw kra-
wędź (Refine Edge), aby wywołać okno o tej samej nazwie (rysunek 2.20).
Rysunek 2.20.
Zaznaczenie wykonane za pomocą dowolnego narzędzia do zaznaczania
Na początek wybierz tryb podglądu zaznaczenia. Wystarczy kliknąć jedną z ikon

dostępnych w polu Widok (View) w sekcji Tryb wyświetlania (View Mode). Aby
podgląd zaznaczenia był widoczny na czarnym tle, kliknij ikonę Na czarnym tle
(On Black). Mamy tutaj do wyboru ikonę, która powoduje wyświetlenie zaznacze-
nia w normalnym trybie (Maszerujące mrówki (Marching Ants)), w trybie maski
o nazwie Nakładka (Overlay), w trybie zaznaczenia na białym tle (Na białym
tle (On White)) oraz maski (Czarno-biały (Black & White)) (rysunek 2.21). Poza
tym znajdziesz tu opcje: Na warstwach (On Layers) — bardzo przydatną, gdy za-
znaczamy obiekt, aby wstawić go na inne tło, ponieważ wyświetla warstwę jako
zamaskowaną przez zaznaczenie, co w praktyce pozwala obserwować wygląd za-
znaczenia na tle zawartości warstw znajdujących się niżej — oraz Odsłoń warstwę
(Reveal Layer), która wyświetla całą warstwę bez maskowania. W omawianym

przykładzie wybrałam tryb Nakładka (Overlay), gdyż dzięki temu będę mogła ob-
serwować zarówno zmiany wprowadzane w kontrze zaznaczenia, jak i pozostałą
część obrazu, co pozwoli mi dodawać fragmenty włosów do zaznaczenia lub je
odejmować.
Rysunek 2.21.
Okno Popraw krawędź (Refine Edge). Klikając jedną z ikon znajdujących się w sekcji Tryb wyświetlania
(View Mode), wybierasz tryb podglądu zaznaczenia
Zaznacz opcję Inteligentny promień (Smart Radius). Program analizuje kra-

wędzie zaznaczenia pod kątem tego, czy są ostre (np. sylwetka), czy miękkie
(np. sierść). Ta opcja raczej powinna być włączona na stałe (rysunek 2.22).
Przesuń suwak Promień (Radius) w prawo, aby poszerzyć obszar po obu stro-
nach granicy zaznaczenia, w którego obrębie będzie przeprowadzana korekcja.
Im bardziej skomplikowany kształt ma obiekt, który zaznaczasz, tym war-
tość powinna być większa. Po prawdzie nie jestem w stanie powiedzieć, jaka
powinna ona być — wszystko zależy od zdjęcia. Podpowiem jeszcze, że je-
śli wybierzesz wyższą wartość, program będzie analizował obszary w większej
odległości od krawędzi zaznaczenia i wyszukiwał w nich detale — spowoduje
to też zmiękczenie krawędzi zaznaczenia (np. podczas selekcji włosów rozwia-
nych na wietrze). Jeśli zaś zaznaczany obiekt jest dość zwarty, możesz wybrać
mniejszą wartość. Program będzie analizował jednie najbliższe otoczenie krawę-
dzi. W większości przypadków to wystarcza, by w dużym stopniu skorygować
krawędzie. Zauważ, że w wyniku użycia opcji Inteligentny promień (Smart
Radius) i Promień (Radius) maska zmieniła wygląd i drobne kosmyki stały się
widoczne. Czy jednak wszystkie?
Rysunek 2.22.
Przesunięcie suwaka Promień
(Radius) w prawo spowoduje
poszerzenie obszaru po obu
stronach granicy zaznaczenia
Przyjrzyj się zdjęciu i sprawdź, czy nawet delikatne kosmyki włosów zostały dołą-
czone do zaznaczenia. W omawianym przykładzie widać, że tak się nie stało. Nic
straconego. Kliknij ikonę ( ) i wybierz z listy narzędzie Promień poprawiania
(Refine Radius). Za jego pomocą poinformujesz program, które obszary wymagają
jeszcze poprawek zaznaczenia, tak aby zostały nim objęte najdrobniejsze kosmyki
włosów. Przesuń po obszarze, który chcesz dodać do zaznaczenia (rysunek 2.23).
W omawianym przykładzie będą to pojedyncze kosmyki. Unikaj poruszania się po
obszarach, które są już poprawnie zaznaczone. W rezultacie coraz więcej włosów
Rysunek 2.23.
Korekcja zaznaczenia za pomocą narzędzia Promień poprawiania (Refine Radius).
Do zaznaczenia zostały włączone dodatkowe kosmyki
będzie pojawiało się w ramach zaznaczenia. Jeśli coś pójdzie nie tak, możesz włą-
czyć narzędzie Wymazywanie poprawek (Erase Refinements) i ponownie przesunąć
po obszarze, który chcesz usunąć z zaznaczenia. Rozmiar końcówki narzędzi mo-
żesz ustawić na pasku opcji w polu Rozmiar (Size) lub za pomocą klawiszy [ i ].
wskazówka
$E\V]\ENRSU]HãĈF]DþVLčSRPLčG]\QDU]čG]LDPL3URPLHęSRSUDZLDQLD
(5HÀQH5DGLXV) i :\PD]\ZDQLHSRSUDZHN((UDVH5HÀQHPHQWVXİ\MNODZLV]\
6KLIW(
wskazówka
$E\]PLHQLþUR]PLDUNRęFyZNLQDU]čG]LD3URPLHęSRSUDZLDQLD (5HÀQH5DGLXV)
i :\PD]\ZDQLHSRSUDZHN((UDVH5HÀQHPHQWVXİ\MNODZLV]\@ lub [
W dalszej części zmieniłam tryb wyświetlania na Na białym tle (On White), aby
zmiany były lepiej widoczne. Dzięki temu zobaczysz, jak wiele drobnych włosków
zostało dodanych do zaznaczenia. Ponadto często na krawędziach zaznaczenia
pojawiają się kolorowe obwódki, które pochodzą od koloru tła. Aby się ich po-
zbyć, zaznacz opcję Oczyść kolory (Decontaminate Colors), a jeśli to nie pomoże,
dodatkowo przesuń w prawo suwak Stopień (Amount). Funkcja ta odnajduje
zanieczyszczone kolory i zastępuje je właściwszymi dla tworzonego zaznacze-
nia (rysunek 2.24). Ostatnią rzeczą, którą trzeba zrobić, jest określenie sposobu,
w jaki zaznaczenie ma zostać zachowane. Czy poprawione krawędzie zaznaczenia
mają stać się zaznaczeniem, czy maską na warstwie itp. Zrobimy to w polu Wy-
nik do (Output To). W omawianym przykładzie wybrałam opcję Nowa warstwa
z maską warstwy (New Layer with Layer mask). Zauważ, że dwie ze znajdujących
się tutaj opcji nie są dostępne. Przyczyną jest to, że skorzystaliśmy z opcji Oczyść
kolory (Decontaminate Colors), która zmienia piksele obrazu. Dlatego program
pozwala „jedynie” na zapisanie zmian w taki sposób, by warstwy z oryginalnymi
obrazami nie zostały naruszone, czyli zapisanie zmian na nowej warstwie, w no-
wym dokumencie z maską lub bez maski.
Jeśli chcesz, aby ustawienia w oknie zostały zapamiętane, zaznacz opcję Pamię-
taj ustawienia (Remember Settings). Kliknij OK. Ponieważ wybraliśmy opcję
Nowa warstwa z maską warstwy (New Layer with Layer mask), w panelu Warstwy
(Layers) pojawiła się nowa warstwa z maską, na której kolorem białym zazna-
czone są włosy.
Rysunek 2.24.
Usuwanie przebarwień występujących na krawędziach zaznaczenia za pomocą opcji Oczyść kolory (Decontaminate Colors)
i suwaka Stopień (Amount) oraz zapisywanie zmodyfikowanego zaznaczenia
Pisałam wcześniej, że powodem tworzenia tego zaznaczenia jest zmiana koloru

włosów. Na początek w panelu Warstwy (Layers) włącz widoczność warstwy tła
(rysunek 2.25). Następnie w panelu Dopasowania (Adjustments) kliknij ikonę
Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Zaznacz opcję Koloruj (Colorize) i włącz
ikonę przycinania warstwy ( ). Teraz wystarczy wybrać nowy kolor włosów
za pomocą suwaków Barwa (Hue), Nasycenie (Saturation) i Jasność (Lightness).
Rysunek 2.25.
Zmiana koloru włosów
Jeśli będziesz chciał na tym etapie — kiedy maska jest już utworzona — sko-
rygować jej wygląd, upewnij się, że jest aktywna (jeśli nie, kliknij ją) i w panelu
Właściwości (Properties) kliknij przycisk Krawędź maski (Mask Edge). Zostanie
wywołane okno Popraw krawędź (Refine Edge) (rysunek 2.26). Dokonaj potrzeb-
nych zmian.
Rysunek 2.26.
Wywoływanie okna Popraw
krawędź (Refine Edge) w celu korekcji
istniejącej już maski zaznaczenia
Wróćmy do okna: dostępne są w nim jeszcze cztery suwaki, które pozwalają

modyfikować kształt zaznaczenia według naszych potrzeb. Wszystko zależy od
oczekiwanego efektu i problemu, jaki chcemy rozwiązać. Oto krótka charaktery-
styka suwaków:
Á Gładkość (Smooth). Za jego pomocą można zaokrąglić ostre krawędzie
utworzonego zaznaczenia — jeśli takie istnieją. Im większa wartość znaj-
dzie się w polu tekstowym nad suwakiem, tym gładsze będą krawędzie,
z tym że może się to odbyć kosztem szczegółowości zaznaczenia. Jeśli tak
się zdarzy, zwiększ dodatkowo wartość parametru Promień (Radius).
Á Wtapianie (Feather). Pozwala zmiękczyć krawędzie zaznaczenia (w dwóch
kierunkach: zarówno do środka, jak i na zewnątrz od krawędzi zazna-
czenia), przez co umożliwia utworzenie łagodnego przejścia pomiędzy
zaznaczeniem a pikselami, które je otaczają. Wartość, która pojawi się
w polu tekstowym nad suwakiem, będzie oznaczała wyrażoną w pikselach
odległość ostatecznej granicy zaznaczenia od pierwotnej granicy zaznacze-
nia. Zakres wtapiania wynosi od 0 do 250 pikseli.
Á Kontrast (Contrast). Przesunięcie go w prawo powoduje wyostrzenie
krawędzi zaznaczenia i pozwala usunąć szumy występujące przy krawę-
dziach zaznaczenia w wyniku ustawienia wysokich wartości za pomocą
suwaka Promień (Radius), a także niewyraźne artefakty widoczne przy
krawędziach.
Á Przesuń krawędź (Shift Edge). Za jego pomocą możesz zacieśnić (przesu-

wając w lewo) lub rozszerzyć (przesuwając w prawo) zaznaczony obszar
o określoną wartość wyrażoną procentowo. Służy do tworzenia popra-
wek zaznaczenia obszarów o miękkich krawędziach. Dobrze spisuje się
w sytuacji, gdy chcemy usunąć z krawędzi zaznaczenia niechciane kolory
tła (wówczas należy zawęzić krawędź zaznaczenia i, jeśli to nie wystarczy,
zwiększyć wartość parametru Promień (Radius)).
wskazówka
W oknie 3RSUDZNUDZčGĮ (5HÀQH(GJHGRVWčSQHVĈGZDQDU]čG]LD/XSND
(=RRP) i 5ĈF]ND (+DQGNWyUHXPRİOLZLDMĈSRZLčNV]HQLHOXESRPQLHMV]HQLH
]ZFLĤQLčW\PGRGDWNRZRNODZLV]HP$OW) widoku w oknie obrazu oraz jego
SU]HVXQLčFLH
Odwracanie zaznaczenia
Odwrócenie zaznaczenia powoduje, że to, co na obrazie było zaznaczone, prze-
staje być zaznaczone, a to, co nie było zaznaczone, zostaje objęte zaznaczeniem
(rysunek 2.27). Aby tak się stało, użyj skrótu klawiszowego Ctrl+Shift+I lub wy-
bierz polecenie Zaznaczenie/Odwrotność (Select/Inverse).
Odwracanie zaznaczenia sprawdza się znakomicie w sytuacji, gdy chcesz zazna-
czyć cały obszar obrazu z wyjątkiem małego elementu. Zamiast zaznaczania tak
dużego obszaru znacznie prościej będzie zaznaczyć ten mały element, który ma
docelowo zostać wyłączony z zaznaczenia, i użyć skrótu Ctrl+Shift+I. Inny przy-
kład: chcesz zaznaczyć element znajdujący się na jednokolorowym tle. Szybko
zaznaczasz całe tło, np. narzędziem Różdżka (Magic Wand), i stosujesz skrót
Ctrl+Shift+I.
Rysunek 2.27.
Efekt zastosowania polecenia
Odwrotność (Inverse).
Część obrazu, która była
wcześniej zaznaczona (po
lewej), jest niezaznaczona;
w zamian zaznaczony jest
fragment, który nie był objęty
zaznaczeniem (po prawej)
3U]HQRV]HQLHUDPNL]D]QDF]HQLDLFDãHJR
REV]DUXREMčWHJR]D]QDF]HQLHP
Ramki zaznaczenia i zaznaczone obszary możesz przenosić zarówno w ramach
aktywnej warstwy, jak i całego dokumentu, a nawet z jednego dokumentu do dru-
giego. Ale po kolei.
Aby przesunąć utworzoną krawędź zaznaczenia w ramach tej samej war-
stwy, włącz dowolne narzędzie do zaznaczania w trybie Nowe zaznaczenie (New
selection), umieść kursor w jej wnętrzu i przesuń ją w dowolne miejsce. Wówczas
przesuwana jest jedynie ramka zaznaczenia (rysunek 2.28). Jeśli chcesz prze-
sunąć krawędź zaznaczenia w trakcie jego tworzenia, naciśnij klawisz Spacji,
przytrzymując cały czas wciśnięty lewy przycisk myszy, i przesuń ramkę zazna-
czenia. Kiedy skończysz, zwolnij klawisz Spacji i wróć do tworzenia zaznaczenia.
Rysunek 2.28.
Przesuwanie
ramki zaznaczenia
Jeśli umieścisz kursor w środku ramki i naciśniesz klawisz Ctrl (czyli chwilowo
przełączysz się na narzędzie Przesunięcie (Move)), i dopiero wtedy zaczniesz
przesuwać kursor, przeniesiony zostanie cały zaznaczony obszar, a jego miejsce
zostanie wypełnione kolorem tła (rysunek 2.29). Łatwo można się zorientować,
czy przesunięta zostanie ramka zaznaczenia, czy ramka zaznaczenia wraz z ob-
szarem, który obejmuje — wskazuje na to wygląd kursora po umieszczeniu go
we wnętrzu ramki przed przystąpieniem do przesuwania. W pierwszym przy-
padku jest to biały trójkąt ( ), w drugim — trójkąt ze znakiem nożyc ( ).
wskazówka
-HĤOLFKFHV]SU]HVXQĈþIUDJPHQWREUD]XZLQQHPLHMVFHDMHGQRF]HĤQLH
XQLNQĈþSRZVWDQLDG]LXU\Z\SHãQLRQHMNRORUHPWãDVNRU]\VWDM]QDU]čG]LD
3U]HVXZDQLH]XZ]JOčGQLHQLHP]DZDUWRĤFL (&RQWHQW$ZDUH0RYH) opisanego
ZGDOV]HMF]čĤFLNVLĈİNL
Rysunek 2.29.
Przesuwanie całego
obrazu umieszczonego
w ramce zaznaczenia.
Miejsce po nim zostaje
wypełnione kolorem
tła ustawionym
w Przyborniku
wskazówka
0RİQDSU]HVXZDþ]D]QDF]HQLHQDZHWZWHG\JG\ZDUVWZDQDNWyUHMVLčRQR
]QDMGXMHMHVWXNU\WD
Aby szybko przenieść utworzoną ramkę zaznaczenia do nowego doku-

mentu, umieść kursor w jej wnętrzu i przesuń ją nad okno nowego dokumentu
(rysunek 2.30). Oryginalna ramka nie zostanie usunięta. W przedstawionym przy-
kładzie zaznaczony obszar wypełniłam kolorem.
Rysunek 2.30.
Przenoszenie ramki zaznaczenia
do nowego okna dokumentu
i wypełnienie jej kolorem
Jeśli chcesz umieścić zaznaczony obszar na nowej warstwie dokumentu,

z którym pracujesz, użyj klawiszy Ctrl+J. Zapamiętaj ten skrót, ponieważ pra-
cując w Photoshopie będziesz z niego korzystać jeszcze milion razy! Zaznaczony
obszar (a raczej jego kopia) zostanie umieszczony na nowej warstwie, która
w panelu Warstwy (Layers) znajdzie się bezpośrednio nad warstwą zawierającą
oryginał (rysunek 2.31). Zostanie po prostu powielony i przeniesiony na nową
warstwę. W tym przypadku oryginalny obraz pozostanie nienaruszony, ale ramka
zaznaczenia będzie wyłączona. Jeśli potrzebujesz jej jeszcze w jakimś celu, kliknij
miniaturę nowo utworzonej warstwy, wciskając jednocześnie klawisz Ctrl. A jeśli
chcesz wrócić do punktu wyjścia, uaktywnij dodatkowo warstwę z obrazem, który
był zaznaczany. W przykładzie jest to warstwa tła.
Rysunek 2.31.
Przenoszenie zaznaczonego fragmentu obrazu na nową warstwę
Jeśli chcesz umieścić zaznaczony obszar na nowej warstwie dokumentu,

z którym pracujesz, i jednocześnie usunąć go z tej, na której znajdował
się uprzednio, użyj klawiszy Shift+Ctrl+J (rysunek 2.32). Miejsce po zazna-
czonym fragmencie zostanie wypełnione kolorem ustawionym jako kolor tła
w Przyborniku.
Jeśli chcesz przenieść zaznaczony obszar do innego dokumentu otwartego
w programie, skopiuj ten obszar do schowka (Ctrl+C), uaktywnij dokument
i wklej zawartość schowka (Ctrl+V). Możesz też wcisnąć klawisze Ctrl+Alt
(kursor będzie wyglądał tak: ) (rysunek 2.33), umieścić kursor nad zaznaczo-
nym obszarem i przeciągnąć go nad nowe okno dokumentu lub nad zakładkę,
w której ten obraz został otwarty.
Rysunek 2.32.
Przenoszenie zaznaczonego fragmentu obrazu na nową warstwę z jednoczesnym usunięciem go z warstwy,
na której się znajdował, i wypełnieniem miejsca po nim kolorem ustawionym w Przyborniku jako kolor tła.
W przedstawionym przykładzie jest to kolor biały
Rysunek 2.33.
Przenoszenie zaznaczonego obiektu do innego okna
=D]QDF]DQLH]DSRPRFĈSROHFHQLD
Zakres kolorów
W Photoshopie znajdziesz polecenie Zakres kolorów (Color Range), które po-
zwala szybko zaznaczyć wybraną grupę kolorów, a także obszary skóry. Jest ono
dostępne w menu Zaznacz (Select). W zależności od tego, jakie ustawienia wy-
bierzesz w oknie polecenia (rysunek 2.34), możesz zaznaczyć obszary wypełnione
zarówno jednym konkretnym kolorem, jak i pewnym zakresem barw.
Rysunek 2.34.
Okno Zakres kolorów (Color Range)
Przed wywołaniem okna uaktywnij warstwę zawierającą obraz, który chcesz

zaznaczyć. Możesz też wstępnie (ale nie jest to konieczne) utworzyć na niej za-
znaczenie za pomocą jednego z narzędzi do zaznaczania, aby zmniejszyć zasięg
działania polecenia. Kiedy okno zostanie wywołane, określ zakres barw, który
chcesz zaznaczyć, wybierając jedną z opcji. Możesz też wskazać, że chcesz za-
znaczyć obszary świateł, cieni i półcieni, lub wybrać opcję Próbkowane kolory
(Sampled Colors), a wówczas będziesz tworzyć zaznaczenie na podstawie próbek
kolorów, które pobierzesz z obrazu (rysunek 2.35).
Rysunek 2.35.
Wybierając jedną z opcji z rozwijanego
menu, określasz zakres barw,
który chcesz zaznaczyć
Jeśli wybrałeś opcję Próbkowane kolory (Sampled Colors), włącz narzędzie Dodaj
do próbki (Add to Sample) ( ) i kliknij w oknie obrazu, aby pobrać próbki kolo-
rów, które mają zostać objęte zaznaczeniem (rysunek 2.36). Jeśli zechcesz odjąć
jakieś obszary od zaznaczenia, kliknij je, naciskając dodatkowo klawisz Alt. Jeśli
uznasz, że zaznaczeniem objęty jest zbyt duży zakres barw, przesuń suwak To-
lerancja (Fuzziness) w lewo; jeśli zechcesz poszerzyć paletę barw wchodzących
w zakres zaznaczenia, przesuń go w prawo.
Rysunek 2.36.
Zaznaczanie próbkowanych barw i regulowanie ich zakresu za pomocą suwaka Tolerancja (Fuzziness)
Okno pozwala także wybrać tryb podglądu zaznaczenia, dzięki czemu zaznacze-
nie wyświetli się nie tylko w małym okienku okna Zakres kolorów (Color Range),
ale i w oknie dokumentu. Tryb podglądu możesz ustawić w polu Podgląd za-
znaczenia (Selection Preview) (rysunek 2.37). Standardowo wybrana jest opcja
Rysunek 2.37.
Wybieranie podglądu
Brak (None), zatem w oknie obrazu (lub zakładce) widoczny jest po prostu obraz.
Możesz to jednak zmienić, tak by w pełnej kolorystyce widzieć jedynie obszar
zaznaczony, a pozostałe elementy obrazu były pokryte kolorem białym (Biała
otoczka (White Matte)), czarnym (Czarna otoczka (Black Matte)) lub kolorem na-
kładki (Szybka maska (Quick Mask) — domyślnie jest to czerwony). Możesz także
wybrać podgląd Skala szarości (Grayscale) — wówczas w oknie obrazu zostanie
wyświetlony podgląd w skali szarości, a obszary wchodzące w skład zaznaczenia
będą pokryte kolorem białym.
Ponadto w oknie Zakres kolorów jest opcja Zlokalizowane klastry kolorów
(Localized Color Clusters) i suwak Zakres (Range), który staje się aktywny po jej
zaznaczeniu.
Po wybraniu opcji Zlokalizowane klastry kolorów (Localized Color Clusters) użyj
suwaka Zakres (Range), aby określić odległość od punktów próbkowania dla kolo-
rów, które mają zostać uwzględnione w zaznaczeniu. Jeśli np. obraz przedstawia
czerwone balony, jeden na pierwszym planie i drugi w tle (rysunek 2.38), możesz
chcieć zaznaczyć tylko ten na pierwszym planie. W tym celu próbkuj kolory na
pierwszoplanowym balonie i zmniejsz zakres tak, aby znajdujący się w tle obiekt
o podobnym kolorze nie został zaznaczony. Tak samo postępuj, jeśli chcesz za-
znaczyć jedynie balon na drugim planie (rysunek 2.39).
Rysunek 2.38.
Dzięki opcji Zlokalizowane klastry kolorów (Localized Color Clusters) możesz ograniczyć obszar, z którego pobierane
próbki kolorów mają być włączone do zaznaczenia. W omawianym przykładzie chcemy zaznaczyć jedynie balon
na pierwszym planie — jako że obiekt na drugim planie ma takie same kolory, bez wskazania tej opcji zostałyby
one włączone do zaznaczenia
Rysunek 2.39.
Sytuacja odwrotna — jeśli chcesz, możesz zaznaczyć jedynie balon na drugim planie
Zaznaczanie obszarów skóry

W polu Zaznacz (Select) w oknie Zakres kolorów (Color Range) dostępna jest opcja
Tony karnacji (Skin Tones), która umożliwia automatyczne zaznaczenie obszarów
skóry. Wystarczy ją wybrać, a program postara się zaznaczyć obszary o odcie-
niach pochodzących z zakresu kolorów ludzkiej skóry. Następnie, aby zaznaczyć
większy lub mniejszy obszar, możesz użyć suwaka Tolerancja (Fuzziness) i prze-
sunąć go w prawo lub w lewo. Jeśli zależy Ci szczególnie na zaznaczeniu skóry
twarzy, zaznacz dodatkowo opcję Wykryj twarze (Detect Faces). Kilka zdań wcześ-
niej napisałam „postara się”, ponieważ ostateczny efekt zawsze jest zagadką. Nie
uważam, aby była to funkcja, która daje doskonałe rezultaty, ale można (jeśli ktoś
bardzo chce) wykorzystać ją jako wyjściową do utworzenia zaznaczenia skóry. Na
rysunku 2.40 widać przykład tego typu selekcji — po lewej fotografia, która posłu-
żyła do utworzenia zaznaczenia. Wybranie w polu Podgląd zaznaczenia (Selection
Preview) jednej opcji spowodowało, że w oknie obrazu wyświetla się podgląd
zaznaczonych obrazów; w przykładzie jest to Biała otoczka (White Matte). Wska-
zanie tej opcji sprawia, że kolorem białym są pokrywane wszystkie obszary
nieobjęte zaznaczeniem. To, co zaznaczone, ma oryginalny kolor obrazu. Dzięki
temu dokładniej widać, które obszary są zaznaczone, a które nie. Po kliknięciu
przycisku OK w oknie obrazu pojawiło się zaznaczenie (rysunek 2.41). Aby dokład-
niej zobrazować, co zostało zaznaczone, skopiowałam zaznaczony obraz na nową
warstwę obrazu (Ctrl+J) — efekt możesz zobaczyć na rysunku po prawej. Jak wi-
dać, poza skórą twarzy zaznaczeniem zostały objęte niewielkie fragmenty włosów.
Rysunek 2.40.
Zaznaczanie obszarów skóry za pomocą opcji Tony karnacji (Skin Tones)
Rysunek 2.41.
Obszary, które zostały
objęte zaznaczeniem
=DSLV\ZDQLH]D]QDF]HQLDDNDQDã\
Utworzone zaznaczenie może zostać zapisane w kanale obrazu i wczytane przez
Ciebie w dowolnym momencie. Kanały są to obrazy w skali szarości służące do
przechowywania różnych informacji. Wyróżniamy kanały informacji o ko-
lorze tworzone automatycznie po otwarciu nowego obrazu. To, z ilu kanałów
składa się otwarty w programie obraz, zależy od jego trybu koloru. Dla przykładu
obraz w trybie RGB (a więc np. fotografia) po otworzeniu w Photoshopie bę-
dzie zawierał cztery kanały — po jednym dla każdego z kolorów głównych, czyli
czerwonego (Red), zielonego (Green) i niebieskiego (Blue) oraz kanał kompo-

zytowy (RGB) będący scaloną wersją wszystkich trzech kanałów kolorów. To na
nim przeprowadzamy główną edycję obrazu. Poza kanałami informacji o kolo-
rze możemy wyróżnić również kanały koloru dodatkowego i interesujące nas
najbardziej z racji omawiania zaznaczeń tzw. kanały alfa, służące do przechowy-
wania zaznaczeń jako obrazów w skali szarości i tworzenia oraz przechowywania
masek, o których będzie mowa w oddzielnym rozdziale. Teraz jedynie nadmienię,
że maski służą do ochrony wybranych obszarów obrazu przed przekształceniem
w wyniku przeprowadzanej edycji, a także do tworzenia zaznaczeń.
Wszystkie kanały tworzące dany obraz znajdziesz po jego otwarciu w Photosho-
pie, w panelu Kanały (Channels) (rysunek 2.42). Obraz może zawierać
maksymalnie 56 kanałów.
Rysunek 2.42.
Panel Kanały (Channels) i jego elementy
Co zrobić, aby zapisać utworzone zaznaczenie w kanale alfa? Możesz wybrać

jedną z dwóch metod:
Á Użyj polecenia Zaznaczanie/Zapisz zaznaczenie (Select/Save Selection).
W otwartym oknie dialogowym (rysunek 2.43), w polu Dokument
(Document) wybierz nazwę obrazu, w którym chcesz zapisać zaznaczenie.
Domyślnie pojawia się nazwa obrazu, na którym pracujesz. Jeśli to w nim
chcesz zapisać zaznaczenie, niczego nie zmieniaj. Jeżeli w programie ot-
wartych jest kilka obrazów, ich nazwy pojawią się na rozwijanej liście.
Następnie w polu Kanał (Channel) wybierz opcję Nowy (New), jeśli chcesz,
aby zaznaczenie zostało zapisane w nowo utworzonym kanale. Jeśli wcześ-
niej w obrazie utworzyłeś już inne zaznaczenia i zostały one zapisane
w kanałach, ich nazwy pojawią się na rozwijanej liście. Możesz wybrać na-
zwę kanału, aby dopisać utworzone zaznaczenie do zapisanego już na tym
kanale. W polu Nazwa (Name) wprowadź nazwę dla tworzonego kanału.

Jeśli chcesz zapisać zaznaczenie w utworzonym wcześniej kanale i jego
nazwę wskazałeś w polu Kanał (Channel), w sekcji Operacja (Operation)
wybierz jedną z opcji określających sposób łączenia zaznaczeń. Na koniec
kliknij OK, a zaznaczenie zostanie zapisane w utworzonym lub wskazanym
kanale widocznym w panelu Kanały (Channels) (rysunek 2.44).
Rysunek 2.43.
Zapisywanie zaznaczenia za pomocą polecenia Zaznaczanie/Zapisz zaznaczenie (Select/Save Selection)
Rysunek 2.44.
Zaznaczenie zapisane w postaci
kanału alfa, któremu została nadana
indywidualna nazwa
Á W panelu Kanały (Channels) kliknij przycisk Zapisz zaznaczenie jako

kanał (Save selection as channel), by utworzyć kanał zawierający zazna-
czenie. Zostanie mu automatycznie nadana nazwa Alfa (Alpha) i kolejny
numer. Aby zmienić nazwę utworzonego w ten sposób kanału, kliknij ją
dwukrotnie lewym przyciskiem myszy, w otwartym polu wprowadź nową
nazwę i naciśnij klawisz Enter. W wyniku tej operacji — ponieważ klikną-
łeś kanał — zostanie on uaktywniony, a jego zawartość będzie wyświetlona
w oknie w postaci maski. Aby w oknie dokumentu ponownie wyświetlony
był obraz, kliknij kanał RGB (rysunek 2.45).
Rysunek 2.45.
Zapisywanie zaznaczenia
w postaci kanału alfa
Aby usunąć z panelu Kanały (Channels) kanał zawierający zaznaczenie, klik-

nij go prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Usuń kanał (Delete channel)
(rysunek 2.46).
Rysunek 2.46.
Usuwanie kanału
Wczytywanie zapisanego zaznaczenia

do okna dokumentu
Jeśli utworzyłeś zaznaczenie, a następnie zapisałeś je za pomocą jednej z opisa-
nych wcześniej metod, możesz w dowolnym momencie wczytać je do aktywnego
okna obrazu, wybierając jedną z przedstawionych dalej metod. Wcześniej jednak
upewnij się, że obraz, do którego chcesz wczytać zaznaczenie, jest aktywny —
zwłaszcza jeśli w programie otworzyłeś kilka obrazów.
Á Wybierz polecenie Zaznaczanie/Wczytaj zaznaczenie (Select/Load Selec-
tion). W otwartym oknie (rysunek 2.47), w polu Dokument (Document)
wskaż nazwę dokumentu, który zawiera kanał z zapisanym zaznaczeniem.
Dokument ten musi być otwarty w oknie programu. Poza tym, aby można
było wczytać zaznaczenie z kanału obrazu innego niż obraz aktywny w da-
nej chwili, musi zostać spełniony jeszcze jeden warunek: powinien on mieć
takie same wymiary jak obraz aktywny. Następnie w polu Kanał (Channel)
wskaż kanał zawierający zaznaczenie. Jeśli chcesz, aby zostało ono wczy-
tane jako odwrócone (czyli to, co wcześniej było niezaznaczone, stanie się
zaznaczone i odwrotnie), zaznacz dodatkowo opcję Odwróć (Invert). Klik-
nij OK, a zaznaczenie zostanie wczytane.
Rysunek 2.47.
Okno Wczytaj zaznaczenie (Load
Selection), które zostanie wykorzystane
do wczytania zaznaczenia zapisanego
w kanale
Á W panelu Kanały (Channels) zaznacz kanał z selekcją, którą chcesz wczy-

tać, Najpierw kliknij przycisk Zaznaczenie z kanału (Load channel as
selection), a następnie — kanał koloru kompozytowego (RGB) w górnej
części panelu (rysunek 2.48).
Á W panelu Kanały (Channels), przytrzymując klawisz Ctrl, kliknij miniaturę
kanału zawierającego zaznaczenie.
Á W panelu Kanały (Channels) przeciągnij miniaturę kanału zawierają-
cego zaznaczenie nad przycisk Zaznaczenie z kanału (Load channel as
selection).
Rysunek 2.48.
Wczytywanie zaznaczenia zapisanego w kanale obrazu za pomocą przycisku Zaznaczenie z kanału (Load channel as selection)
powoduje, że w oknie obrazu zostaje wczytane zaznaczenie, ale wyświetlana jest w nim maska kanału alfa. Aby wyświetlić
obraz, kliknij kanał kompozytowy RGB
Więcej informacji o kanałach znajdziesz w dalszej części książki.

Malowanie
3.
w Photoshopie
W tym rozdziale:
Æ Narzędzia Ołówek i Pędzel ogólnie Æ Ołówek Æ Pędzel i jego właściwości, które musisz znać
Æ Zmiana kolorów tła i narzędzia Æ Zastępowanie kolorów Æ Pędzel mieszający i jego właściwości
Æ Narzędzie Obróć widok
121
122 5R]G]LDï_0DORZDQLHZ3KRWRVKRSLH
O
łówek (Pencil) oraz Pędzel (Brush) są w programie Photoshop narzę-
dziami służącymi do rysowania i malowania. Bez nich trudno byłoby
cokolwiek stworzyć w nowym oknie dokumentu. Nie są one wykorzy-
stywane jedynie do „malowania obrazków” — Pędzel (Brush) jest niezastąpiony
podczas prac edycyjnych, którym poddawany jest obraz (np. malujemy nim po
masce w celu odkrycia lub zakrycia wybranych obszarów obrazu poddanych dzia-
łaniu któregoś z poleceń). W tym rozdziale zapoznasz się z możliwościami obu
tych narzędzi. Ponadto dowiesz się, w jaki sposób działa narzędzie Zastępowanie
kolorów (Color Replacement) służące do kolorowania obrazów bez naruszania ich
tekstury. Poznasz również narzędzie Pędzel mieszający (Mixer Brush), niezwykle
przydatne m.in. podczas zamiany zdjęcia w obraz namalowany farbami.
1DU]čG]LD2ãyZHNL3čG]HORJyOQLH
Aby uaktywnić narzędzie Ołówek (Pencil) lub Pędzel (Brush), kliknij jego ikonę
w Przyborniku (rysunek 3.1) lub użyj skrótu klawiszowego — naciskaj klawisz B
lub Shift+B do chwili, aż w panelu narzędziowym pojawi się ikona narzędzia
Ołówek (Pencil).
Rysunek 3.1.
Przybornik — narzędzia do malowania
2ãyZHN
Ołówek (Pencil) jest narzędziem, które rysuje linie o ostrych krawędziach.
W automatycznym ustawieniu grubość linii wynosi 1 piksel. Możesz to zmienić,
klikając na pasku opcji przycisk strzałki i przesuwając suwak Rozmiar (Size) lub
wpisując odpowiednią wartość w polu tekstowym nad suwakiem (rysunek 3.2).
ZVND]yZND
5R]PLDUĤUHGQLF\QDU]čG]LD2ãyZHN (3HQFLOPRİHV]]ZLčNV]\þOXE]PQLHMV]\þ

NRU]\VWDMĈFRGSRZLHGQLR]NODZLV]\]OXE [.
1. Jeśli ten skrót nie zadziała, użyj skrótu Ctrl+K i upewnij się, że w otwartym oknie dialogo-
wym zaznaczona została opcja Użyj klawisza Shift do przełączania narzędzi (Use Shift Key for
Tool Switch).
5R]G]LDï_0DORZDQLHZ3KRWRVKRSLH
Rysunek 3.2.
Pasek opcji oraz panel ustawień
narzędzia Ołówek (Pencil)
Aby rysować Ołówkiem, wystarczy go wybrać w Przyborniku, a następnie — wci-

skając lewy przycisk myszy — przesuwać kursorem w dowolnym kierunku.
Poza zmianą grubości linii, które powstają podczas rysowania Ołówkiem, można
ustawić stopień ich przezroczystości. Zrobisz to za pomocą opcji Krycie (Opacity)
znajdującej się na pasku opcji narzędzia. Możesz określić jej wartość, korzysta-
jąc z zakresu od 0% do 100%. 100% oznacza pełną widoczność linii. W miarę
zmniejszania stopnia krycia linia staje się mniej widoczna. Aby zmienić krycie,
wystarczy kliknąć strzałkę znajdującą się obok pola tekstowego i za pomocą wy-
wołanego suwaka ustawić nowe krycie. Ponadto na pasku opcji znajdują się dwa
przyciski i opcja:
Á Zawsze używaj opcji Nacisk w polu Krycie (Always use Pressure for
Opacity) — dla osób korzystających z tabletu; włączenie tego przycisku
pozwoli regulować krycie śladu pędzla za pomocą nacisku pisaka.
Á Zawsze używaj opcji Nacisk w polu Rozmiar (Always use Pressure for
Size) — dla osób korzystających z tabletu; włączenie tego przycisku po-
zwoli regulować rozmiar średnicy pędzla za pomocą nacisku pisaka.
Á Auto-gumka (Auto Erase) — zaznaczenie tej opcji pozwoli Ci usuwać ślady
pozostawiane przez ołówek poprzez ich ponowne zamalowanie; czyli
rysujesz ołówkiem, pozostawiając ślad, a następnie, jeśli jeszcze raz przeje-
dziesz kursorem po tym śladzie, zostanie on usunięty.
3čG]HOLMHJRZãDĤFLZRĤFLNWyUHPXVLV]]QDþ
Narzędzie Pędzel (Brush) pozwala uzyskać efekt łagodnych krawędzi — w przeci-
wieństwie do narzędzia Ołówek (Pencil) (rysunek 3.3).
Program Photoshop umożliwia zmianę końcówek omawianego narzędzia —
ich liczba i różnorodność jest imponująca. Są one umieszczone w zestawach.
Aby je zmieniać, możesz skorzystać z rozwijanego panelu ustawień Pędzla.
Najszybszym sposobem na uzyskanie dostępu do tego panelu jest kliknięcie pra-
wym przyciskiem myszy obszaru otwartego okna dokumentu. Możesz także,
tak jak w przypadku Ołówka, skorzystać z paska opcji narzędzia Pędzel (Brush)
Rysunek 3.3.
Rysunek utworzony za pomocą narzędzi Pędzel (Brush) i Ołówek (Pencil).
W pierwszym przypadku krawędzie są łagodne, zmiękczone, w drugim — ostre
(rysunek 3.4). Wystarczy kliknąć strzałkę znajdującą się po prawej stronie pola

Pędzel (Brush). Panel ustawień Pędzla na pierwszy rzut oka wygląda tak samo jak
panel ustawień Ołówka. Rzeczywiście tak jest, jednak w tym przypadku będziesz
korzystać z pozostałych funkcji, które zostały w niej ukryte. Zauważyłeś zapewne,
że w panelu dostępne są dwie podstawowe opcje: Rozmiar (Size) — za pomocą
suwaka możesz regulować średnicę Pędzla — oraz Twardość (Hardness), która
pozwala określić jego twardość (stopień wygładzenia śladu, jaki pozostawia)
(rysunek 3.5). Dodatkowo możesz zmienić kąt nachylenia końcówki narzędzia.
Rysunek 3.4.
Pasek opcji narzędzia Pędzel (Brush) i ikona umożliwiająca dostęp do panelu z jego ustawieniami
ZVND]yZND
:V]\VWNLHNRęFyZNL3čG]OD]]DãRİHQLDVĈDXWRPDW\F]QLHZ\JãDG]DQHW]Q
ĤODGSU]H]QLHSR]RVWDZLDQ\MHVWEDUG]LHMãDJRGQ\Sã\QQ\DMHJRNUDZčG]LH
QLHVĈRVWUH$E\Z]PRFQLþWHQHIHNW]PQLHMV]ZDUWRĤþSDUDPHWUX7ZDUGRĤþ
(+DUGQHVVSU]HVXZDMĈFMHJRVXZDNZOHZR
5R]G]LDï_0DORZDQLHZ3KRWRVKRSLH 125
Rysunek 3.5.
Wpływ zmiany wartości parametru Twardość (Hardness) na stopień zmiękczenia śladu pozostawianego przez Pędzel (Brush)
5R]PLDUĤUHGQLF\QDU]čG]LD3čG]HO(%UXVKPRİHV]]ZLčNV]\þOXE]PQLHMV]\þ
ZVND]yZND
NRU]\VWDMĈFRGSRZLHGQLR]NODZLV]\]OXE [0RİHV]WDNİHQDFLVQĈþNODZLV]
$OWL]ZFLĤQLčW\PSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\SU]HVXQĈþNXUVRUZSUDZR
DE\SRZLčNV]\þNRęFyZNčQDU]čG]LDDOERZOHZR³E\MĈ]PQLHMV]\þ
0DNV\PDOQ\UR]PLDUSčG]OD]RVWDã]ZLčNV]RQ\GRSLNVHOL
$E\]ZLčNV]\þWZDUGRĤþNRęFyZNL]DVWRVXMVNUyW6KLIW@NDİGRUD]RZHMHJR ZVND]yZND

Xİ\FLH]ZLčNV]\WZDUGRĤþRNROHMQHDE\MĈ]PQLHMV]\þXİ\M6KLIW>.
0RİHV]WDNİHQDFLVQĈþNODZLV]$OWL]ZFLĤQLčW\PSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\
SU]HVXQĈþNXUVRUGRJyU\DE\NRęFyZNDVWDãDVLčEDUG]LHMPLčNNDDOERGR
GRãXE\VWDãDVLčWZDUGV]D:DUXQNLHP]DG]LDãDQLDWHJRWULNXMHVW]D]QDF]RQD
ZSUHIHUHQFMDFKRJyOQ\FKSURJUDPX&WUO.RSFMD=PLHQLDMWZDUGRĤþSčG]OD
RNUĈJãHJR]JRGQLH]UXFKDPLRNQD+8'ZSLRQLH (9DU\5RXQG%UXVK+DUGQHVV
EDVHGRQ+8'YHUWLFDOPRYHPHQW'RP\ĤOQLHMHVWRQD]D]QDF]RQD -HĤOL
QLHMHVW]D]QDF]RQDSU]HVXZDQLHZJyUčOXEZGyãEčG]LHSRZRGRZDãR
]ZLčNV]DQLHNU\FLDNRęFyZNLOXEMHJR]PQLHMV]DQLH
%DUG]RSUDNW\F]QĈIXQNFMĈZ3KRWRVKRSLHRGZHUVML&6MHVWWDNWyUD ZVND]yZND

VSUDZLDİHSRGF]DVSã\QQHM]Xİ\FLHPNODZLV]D$OWLSUDZHJRSU]\FLVNX
P\V]\]PLDQ\UR]PLDUXĤUHGQLF\NRęFyZNLSčG]ODMHMWZDUGRĤFLLNU\FLD
RERNNXUVRUDZ\ĤZLHWODQHMHVWRNLHQNR]DZLHUDMĈFHLQIRUPDFMHRDNWXDOQHM
ZDUWRĤFLW\FKSDUDPHWUyZU\VXQHN-HĤOLWRRNLHQNRVLčQLHSRMDZL
Z\ELHU]SROHFHQLH(G\FMD3UHIHUHQFMH,QWHUIHMV ((GLW3UHIHUHQFHV,QWHUIDFH)
LZRWZDUW\PRNQLHVSUDZGĮMDNDRSFMDZLGQLHMHZSROX3RNDİZDUWRĤFL
SU]HNV]WDãFHQLD (6KRZ7UDQVIRUPDWLRQ9DOXHV=DSHZQHMHVWWR1LJG\ (1HYHU).
=PLHęMĈQDLQQĈ
Rysunek 3.6.
Przykład podglądu końcówki pędzla
zmienianej w sposób płynny za pomocą
klawisza Alt i prawego przycisku
myszy — sposób ten został opisany
we wskazówkach w tym podrozdziale.
Obok kursora widoczne jest praktyczne
okno zawierające informacje o wysokości
zmienianych parametrów końcówki pędzla
W dolnej części menu widoczne są końcówki pochodzące z aktywnego w da-

nej chwili zestawu końcówek Pędzla. Jeśli nie znajdujesz wśród nich takiej, która
odpowiada Twoim potrzebom, wybierz nowy zestaw zawierający inne koń-
cówki — o tym więcej w podrozdziale Wczytywanie nowego zestawu pędzli.
3R]RVWDãHRSFMHNWyUH]QDMG]LHV]QDSDVNXRSFML3čG]OD
Na pasku opcji narzędzia Pędzel (Brush) dostępna jest również opcja Krycie
(Opacity), która pozwala określić stopień krycia śladu pozostawianego przez
narzędzie w oknie obrazu (rysunek 3.7). Wystarczy, że wprowadzisz w jej pole
odpowiednią wartość z zakresu od 1% do 100%, przy czym 100% oznacza, że
nanoszona farba całkowicie zakrywa powierzchnię, na którą jest nakładana.
Ustawienia mniejsze niż 100% pozwalają złagodzić działanie narzędzia. Jeśli nie
chcesz zmienić krycia poprzez ręczne wprowadzanie wartości w pole na pasku
opcji, możesz skorzystać z suwaka, który stanie się dostępny po kliknięciu strzałki
znajdującej się po prawej stronie opcji. Wygodniej jednak jest po prostu wpro-
wadzić wartość w pole. Zmiana krycia jest wykorzystywana w wielu technikach
edycji obrazów cyfrowych.
Rysunek 3.7.
Wpływ zmiany wartości opcji Krycie (Opacity) na stopień krycia śladu pozostawianego przez narzędzie Pędzel (Brush)
2. Zainteresowanych zachęcam do zapoznania się z materiałem dotyczącym edycji obrazów

w Photoshopie, zamieszczonym w mojej książce Zaklęcia Photoshopa. Edycja zdjęć. Wyda-
nie II (www.annadadan.com), lub z inną publikacją na ten temat dostępną na rynku wydawni-
czym.
.U\FLHNRęFyZNL3čG]ODPRİHV]UyZQLHİ]PLHQLþXİ\ZDMĈFNODZLV]D$OW ZVND]yZND
LSU]HFLĈJDMĈFNXUVRUHPZJyUčOXEZGyã]ZFLĤQLčW\PSUDZ\PSU]\FLVNLHP
P\V]\:JyUč³]PQLHMV]DV]NU\FLHZGyã³]ZLčNV]DV]MH:DUXQNLHP
]DG]LDãDQLDWHJRWULNXMHVWZ\ãĈF]RQHZSUHIHUHQFMDFKRJyOQ\FKSURJUDPX
(&WUO.]D]QDF]HQLHRSFML=PLHQLDMWZDUGRĤþSčG]ODRNUĈJãHJR]JRGQLH
]UXFKDPLRNQD+8'ZSLRQLH (9DU\5RXQG%UXVK+DUGQHVVEDVHGRQ+8'
YHUWLFDOPRYHPHQW'RP\ĤOQLHMHVWRQD]D]QDF]RQD³ZyZF]DVXİ\FLHWHJR
NODZLV]DSRZRGXMH]ZLčNV]HQLHOXE]PQLHMV]HQLHWZDUGRĤFLNRęFyZNL3čG]OD.
Kolejną opcją jest Przepływ (Flow). Pozwala określić, jak szybko w oknie obrazu
ma być nakładana farba podczas malowania narzędziem Pędzel (Brush).
-HĤOLFKFHV]ZSROX.U\FLH(2SDFLW\ZSURZDG]LþRNUHĤORQĈZDUWRĤþ]]DNUHVX ZVND]yZND

RGGRPRİHV]WR]URELþEH]NRQLHF]QRĤFLNOLNDQLDLSU]HVXZDQLDVXZDND
:\VWDUF]\WDNĈZDUWRĤþZSURZDG]Lþ]NODZLDWXU\]DSRPRFĈF\IU012
«9-HĤOLFKFHV]ZSURZDG]LþZDUWRĤþPQLHMV]ĈQLİQSWR]DQLP
QDFLĤQLHV]NODZLV]2ZFLĤQLMNODZLV]0:WDNLHMV\WXDFMLNODZLV]HQDOHİ\QDFLVNDþ
V]\ENRMHGHQSRGUXJLP7RVDPRPRİQD]URELþZSU]\SDGNXXVWDODQLD
ZDUWRĤFLRSFML3U]HSã\Z()ORZMHGQDNZWHG\QDOHİ\Xİ\þNODZLV]\F\IU
ZFLVNDMĈFSU]\W\P6KLIW.
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]SR]E\þVLčZ\EUDQ\FKNRęFyZHNSčG]OL]DNW\ZQHJR]HVWDZX
QDFLĤQLMNODZLV]$OWLNOLNQLMPLQLDWXUčNRęFyZNL*RWRZH
:F]\W\ZDQLHQRZHJR]HVWDZXSčG]OL
Aby wczytać nowy, dowolny zestaw pędzli, uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush)
( ) i kliknij prawym przyciskiem myszy w oknie dokumentu (lub kliknij
strzałkę znajdującą się po prawej stronie przycisku Pędzel (Brush) na pasku opcji),
aby rozwinąć panel. Widoczne są w nim końcówki wczytanego wcześniej zestawu
pędzli. Aby je zmienić, kliknij ikonę ( ) (rysunek 3.8), a następnie na rozwinię-
tej liście kliknij nazwę wybranego zestawu pędzli, np. Pędzle efektów specjalnych
(Special Effect Brushes). Gdy pojawi się okno z pytaniem, czy program ma zastą-
pić aktualne końcówki Pędzla tymi z zestawu Pędzle efektów specjalnych (Special
Effect Brushes), kliknij OK, aby zatwierdzić. Teraz może się pojawić jeszcze jedno
okno z pytaniem, czy chcesz zapisać zmiany wprowadzone w bieżącym zesta-
wie pędzli; jeśli chcesz, kliknij Tak (Yes); jeśli nie — Nie (No). Do panelu zostaną
wczytane końcówki z nowego, wybranego przed chwilą zestawu (rysunek 3.8).
Rysunek 3.8.
Lista, na której zostały zaznaczone nazwy
zestawów pędzli dostępnych w programie
Photoshop CC, a także okna komunikatu
i panel z nowym zestawem pędzli
ZVND]yZND 3KRWRVKRSGDMHPRİOLZRĤþ]PLDQ\VSRVREXZ\ĤZLHWODQLDPLQLDWXUHN
NRęFyZHNZSDQHOXXVWDZLHę3čG]OD$E\WR]URELþNOLNQLMLNRQčZSUDZ\P
JyUQ\PURJXSDQHOXLZ\ELHU]]OLVW\VSRVyEZ\ĤZLHWODQLDU\VXQHN
2WRSU]\NãDG\U\VXQHN$E\OHSLHME\ãRZLGDþ]PLDQčVSRVREX
Z\ĤZLHWODQLDSRZLčNV]\ãDPWURFKčSDQHOXVWDZLHę3čG]OD³QDFLVQčãDP
OHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HVXQčãDPZGyãUyJSDQHOXU\VXQHN
Rysunek 3.9.
Aby zmienić sposób wyświetlania miniaturek końcówek, w panelu ustawień Pędzla
kliknij strzałkę w prawym górnym rogu i wybierz jedną z opcji zaznaczonych na liście
Rysunek 3.10.
Przykłady sposobów wyświetlania końcówek Pędzla w panelu ustawień
:\ELHUDQLHQRZHMNRęFyZNL3čG]OD
Aby wybrać nową końcówkę Pędzla, kliknij jej miniaturkę w panelu ustawień (ry-
sunek 3.11). Obok pola Pędzel (Brush) na pasku opcji widoczna jest ikona nowo
wybranej, aktywnej końcówki Pędzla.
Rysunek 3.11.
Aby wybrać nową końcówkę Pędzla, kliknij
jej miniaturkę w panelu ustawień obok
pola Pędzel (Brush) — na pasku opcji —
widoczna jest ikona aktualnie wybranej
końcówki
3DQHOH3čG]HOL8VWDZLHQLDSUHGHILQLRZDQH³
RPyZLHQLHLFKZãDĤFLZRĤFL
Narzędzie Pędzel (Brush) daje bardzo wiele możliwości w pracy z obrazem dzięki
dodatkowym opcjom znajdującym się w panelu Pędzel (Brush) (rysunek 3.12). Pa-
nel ten możesz wywołać za pomocą klawisza F5 lub klikając ikonę ( ) w stacji
dokowania albo ikonę ( ) na pasku opcji Pędzla.
Rysunek 3.12.
Panel Pędzel (Brush) i jego właściwości. Kliknięcie przycisku Ustawienia predefiniowane pędzla (Brush Presets)
wywołuje panel o tej samej nazwie (po prawej)
Po otwarciu panelu i kliknięciu przycisku Ustawienia predefiniowane pędzla

(Brush Presets) zostanie otwarty panel Ustawienia predefiniowane pędzla (Brush
Presets). Znajdziesz w nim końcówki wczytanego aktualnie zestawu pędzli — te
same, które są widoczne w panelu ustawień Pędzla oraz w panelu Pędzel (Brush).
Dostępne są tutaj także poznany już suwak Rozmiar (Size) oraz przyciski umożli-
wiające przełączenie się do panelu Pędzel (Brush) ( ), utworzenie nowego pędzla
( ), a także usunięcie zaznaczonego pędzla ( ) i włączenie trybu podglądu
końcówek specjalnych ( ). Panel ten umożliwia również wczytanie nowego ze-
stawu pędzli.
Po lewej stronie panelu Pędzel (Brush) znajduje się opcja Kształt końcówki pędzla
(Brush Tip Shape). Kiedy ją klikniesz, w panelu zostaną wyświetlone końcówki
pochodzące z wczytanych aktualnie zestawów pędzli oraz opcje, które pozwolą
Ci zmodyfikować wybraną uprzednio końcówkę. Możesz tutaj zmienić np. śred-
nicę, twardość, odstępy czy kąt nachylenia końcówki. Opcja Rozmiar (Size)
służy do określania szerokości wybranej końcówki. Wszystkie końcówki Pędzla
(w przeciwieństwie do Ołówka) są wygładzane. Aby jeszcze bardziej zmiękczyć
krawędzie końcówki, użyj parametru Twardość (Hardness) — im mniejsza war-
tość, tym końcówka staje się bardziej miękka. Odstępy (Spacing) — to parametr,
od którego zależy wielkość odstępu między jednym a drugim nałożeniem śladu
Pędzla. Kolejny parametr, Kąt (Angle), określa kąt nachylenia końcówki i pozwala
ją obracać. Jest to jednak widoczne tylko wtedy, gdy końcówka jest elipsą. Rodzaj
opcji, które tutaj znajdziesz, będzie się różnić w zależności od wybranego typu
końcówki. Jeśli np. wybierzesz jedną z tzw. końcówek szczeciny — będzie o nich
mowa za chwilę — zostaną tutaj wczytane inne opcje.
Po lewej stronie panelu widać nazwy kilku innych opcji (rysunek 3.13). Aby uak-
tywnić którąś z nich, kliknij małe pole znajdujące się po lewej stronie jej nazwy.
Aby ją dezaktywować, kliknij ponownie. No dobrze, ale żeby coś aktywować,
trzeba najpierw wiedzieć, do czego to służy i jakie właściwości ma aktualnie
ustawione. Kliknięciem nazwy jednej z opcji zaznaczonych na rysunku 3.13
sprawisz, że do panelu będą wczytywane związane z nią nowe parametry. Dzięki
nim możesz dodać na tworzonym śladzie teksturę, malować dwiema końców-
kami Pędzla jednocześnie, określić dynamikę kształtu, stopień rozproszenia,
dynamikę koloru, sterować pochyleniem, obrotem i naciskiem pędzla za pomocą
tabletu lub myszy itp.
3. Końcówki nazwane przeze mnie specjalnymi to tzw. końcówki ze szczeciny, końcówki mięk-
kie i typu aerograf. Będzie o nich mowa w dalszej części podrozdziału. Nie należy ich mylić
z dostępnym w programie zestawem końcówek pędzla o nazwie Pędzle efektów specjalnych
(Special Effect Brushes).
-HĤOLFKRG]LRRSFMHGRVWčSQHSROHZHMVWURQLHSDQHOX3čG]HO (%UXVK ZVND]yZND

WRPRLP]GDQLHPGZLHPDQDMZDİQLHMV]\PL]QLFKL]QDMGXMĈF\PLSUDNW\F]QH
]DVWRVRZDQLHZZLHOXV\WXDFMDFKVĈ'\QDPLNDNV]WDãWX (6KDSH'\QDPLFV)
oraz 7HNVWXUD (7H[WXUH2PyZLHQLHSLHUZV]HM]QLFK]QDMG]LHV]ZSRGUR]G]LDOH
SRĤZLčFRQ\PWZRU]HQLXF\IURZ\FKU]čVGUXJLHM³ZSRGUR]G]LDOHÅ7ZRU]HQLH
REUD]XQDPDORZDQHJRIDUEDPLQDSRGVWDZLHIRWRJUDÀL]Z\NRU]\VWDQLHP
RSFML7HNVWXUD]SDQHOX3čG]HOµ
Rysunek 3.13.
Panel Pędzel (Brush). Kliknięcie jednej
z nazw zaznaczonych opcji spowoduje
wyświetlenie w panelu dodatkowych,
związanych z nią parametrów
=DXZDİİHRERNRSFMLGRVWčSQ\FKSROHZHMVWURQLHSDQHOX3čG]HO(%UXVK) ZVND]yZND
ZLGRF]QHVĈLNRQ\NãyGNL2WZDUWDNãyGNDR]QDF]DİHGDQDRSFMDQLHMHVW
]DEORNRZDQDD]DPNQLčWDNãyGND³İHMHVW]DEORNRZDQD-HĤOLRSFMDMHVW
]DEORNRZDQDQLHPRİHV]ZSURZDG]Dþ]PLDQZSDUDPHWUDFKZFKRG]ĈF\FK
ZMHMVNãDG1DZHWMHĤOLZ\ELHU]HV]QRZĈSUHGHÀQLRZDQĈNRęFyZNč
XVWDZLHQLDW\FKSDUDPHWUyZEčGĈ]DEH]SLHF]RQHSU]HGLFK]PLDQĈ$E\
PyFMHSRQRZQLHHG\WRZDþPXVLV]RGEORNRZDþRSFMč$E\]DEORNRZDþ
OXERGEORNRZDþRSFMčNOLNQLMLNRQčNãyGNč
W panelu dostępnych jest również pięć opcji (rysunek 3.14), których kliknięcie

wprawdzie nie wywoła w panelu dodatkowych parametrów, ale poprzez ich za-
znaczenie możesz dodać do tworzonego śladu szum (Szum (Noise)), uzyskać efekt
malowania akwarelami (Mokre krawędzie (Wet Edges)) — pociągnięcie będzie
ciemniejsze na środku, a jaśniejsze na brzegach. Możesz także uzyskać efekt ma-
lowania aerografem (Nagromadzenie (Build-up)) — wciśnięcie przycisku myszy
i nieporuszanie kursorem spowoduje, że ślad będzie coraz ciemniejszy, bardziej
„mokry” — lub wygładzić tworzony ślad (Wygładzanie (Smoothing)) albo za-
chować teksturę (Zachowaj teksturę (Protect Texture)), gdy malujesz różnymi
końcówkami z wykorzystaniem jednej tekstury i chcesz, aby była ona skalowana
w celu uzyskania jednolitej faktury w całym obrazie.
Rysunek 3.14.
Panel Pędzel (Brush). Zaznaczenie
wybranej opcji spowoduje dodanie szumu
do śladu, efektu malowania akwarelami
albo aerografem, wygładzenie śladu lub
pozwoli utrzymać spójny wzór tekstury
pomiędzy jednym a drugim pociągnięciem
Pędzla (jeśli podczas malowania
wykorzystujesz teksturę)
W Photoshopie poza „zwykłymi” końcówkami znajdziesz końcówki specjalne,

w których skład wchodzą tzw. końcówki ze szczeciny, końcówki miękkie i typu
aerograf. Wybranie jednej z nich powoduje wczytanie do panelu Pędzel (Brush)
zupełnie nowych opcji umożliwiających precyzyjne dopasowanie końcówki do
Twoich potrzeb i uzyskanie naturalnie wyglądających pociągnięć (rysunek 3.15).
Tych końcówek jest 28 — bez problemu je rozpoznasz, mają bowiem charaktery-
styczne ikony. Białe końcówki oznaczają pędzle zaokrąglone, a czarne — płaskie;
końcówki miękkie to te z ikoną ołówka, a aerograf to… aerograf.
Rysunek 3.15.
Panel Pędzel (Brush) i zaznaczone w nim
końcówki ze szczeciny, miękkie oraz typu
aerograf. Wczytanie jednej z nich sprawi,
że w panelu pojawią się nowe opcje
W panelu możesz ustawić ostateczny wygląd końcówki ze szczeciny za pomocą

następujących opcji:
Á W polu Kształt (Shape) wybierasz opcję określającą ułożenie włosia.
Á Suwak Szczeliny (Bristles) określa gęstość włosia.
Á Suwak Długość (Length) określa długość włosia.

Á Suwak Grubość (Thickness) określa grubość włosia.
Á Suwak Sztywność (Stiffness) określa stopień sztywności włosia. Wpływa na
jego elastyczność — im większa wartość, tym kształt końcówki trudniej
ulega deformacji; im mniejsza wartość, tym włosie jest bardziej miękkie
i łatwiej je wygiąć.
Á Suwak Kąt (Angle) określa kąt końcówki pędzla przy malowaniu myszą.
Poza omówionymi opcjami znajdziesz tutaj dobrze znane opcje: Rozmiar (Size)
oraz Odstępy (Spacing).
W dolnej części panelu Pędzel (Brush) znajduje się przycisk Przełącz podgląd
pędzla ze szczeciny (Toogle the Bristle Brush Preview) (rysunek 3.16). Jest on
dostępny, gdy wybrana jest jedna z końcówek ze szczeciny. Gdy go klikniesz,
wywołane zostanie okno z podglądem końcówki pędzla według wybranych
wcześniej ustawień. Jeśli podgląd nie zostaje wyświetlony, oznacza to naj-
prawdopodobniej, że została wyłączona (lub nie jest dostępna na komputerze)
obsługa interfejsu OpenGL — karta graficzna komputera nie obsługuje stan-
dardu OpenGL. Aby to sprawdzić, wybierz Edycja/Preferencje/Wydajność (Edit/
Preferences/Performance). W sekcji Ustawienia procesora graficznego (Graphics
Procesor Settings) włącz opcję Użyj procesora graficznego (Use Graphics Processor
Drawing), a następnie kliknij OK. Nie musisz ponownie uruchamiać kompu-
tera. Zmiana w ustawieniach wpłynie na obrazy, które zostaną otwarte po jej
wprowadzeniu.
Rysunek 3.16.
Przycisk Przełącz podgląd pędzla ze szczeciny (Toogle the Bristle Brush Preview)
W przypadku końcówek miękkich po wybraniu jednej z nich do panelu zostaną

wczytane jeszcze dwie inne opcje: Miękkość (Softness) i Wyostrz końcówkę (Shar-
pen Tip) (rysunek 3.17). Zanim je omówię, muszę wspomnieć, że końcówki tego
typu ulegają zużyciu w miarę ich używania. Tak jak w rzeczywistości, gdybyśmy
malowali np. ołówkiem czy węglem.
Á Suwak Miękkość (Softness) — służy do regulowania tempa, w jakim zużywa
się końcówka pędzla. Większe wartości sprawiają, że końcówka wolniej się
zużywa. Przy 100% nie zużywa się wcale.
Á Wyostrz końcówkę (Sharpen Tip) — przywraca oryginalną ostrość koń-
cówki. To taka cyfrowa temperówka, tylko działa błyskawicznie. Kliknij ten
przycisk, jeśli chcesz, aby końcówka odzyskała pierwotny kształt.
W przypadku końcówek aerografu znajdziesz tutaj dodatkowo opcje
(rysunek 3.18):
Rysunek 3.17. Rysunek 3.18.
Opcje końcówek miękkich Opcje dostępne w panelu Pędzel (Brush)
po wybraniu jednej z końcówek aerografu
Á Suwak Twardość (Hardness) — pozwala ustawić twardość końcówki

aerografu.
Á Suwak Zniekształcenie (Distortion) — pozwala określić zniekształcenie,
jakie ma być stosowane podczas rozpylania farby.
Á Suwak Ziarnistość (Granularity) — określa ziarnistość kropel farby
(rysunek 3.19).
Rysunek 3.19.
Efekty, jakie daje ustawienie suwaka Ziarnistość (Granularity) w pozycji 0% i 100%
Á Suwak Rozmiar bryzgania (Spatter Size) — określa rozmiar kropel farby.

Efekt jest widoczny w połączeniu z suwakiem Ziarnistość (Granularity)
(rysunek 3.20). Im wyższa wartość, tym rozbryzgi farby są większe.
Rysunek 3.20.
Efekty, jakie daje ustawienie suwaka Rozmiar bryzgania (Spatter Size) w pozycji 0%, 50% i 100% przy ustawieniu Ziarnistość
(Granularity) na 50%. Im wyższa wartość, tym farba bardziej się rozbryzguje, tworząc szerszy ślad
Á Suwak Nałożenie bryzgania (Spatter Amount) — określa liczbę kropel

farby.
Á Suwak Odstępy (Spacing) — określa odległość między kroplami farby, pod
warunkiem że zaznaczona jest znajdująca się nad nim opcja Odstępy (Spa-
cing). Jeśli opcja nie jest zaznaczona, odstępy będą zależeć od szybkości
kursora.
7ZRU]HQLHQRZHJR3čG]OD]LVWQLHMĈF\FKNRęFyZHN
RUD]ZãDVQHJR]HVWDZXSčG]OL]Z\NRU]\VWDQLHPRSFML
'\QDPLNDNV]WDãWXGRXWZRU]HQLDF\IURZ\FKU]čV
Otwórz zdjęcie, na którym chcesz uzyskać efekt przedłużonych i zagęszczonych
rzęs (rysunek 3.21), i utwórz nową warstwę (kliknij ikonę ( ) w dole panelu
Warstwy (Layers)). Uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush), wejdź do panelu usta-
wień pędzla lub Ustawienia predefiniowane pędzla (Brush Presets) i kliknij
strzałkę, aby uzyskać dostęp do jego menu, a następnie z rozwiniętej listy wybierz
Rysunek 3.21.
Fotografia, na której za pomocą narzędzia Pędzel (Brush) zostanie skorygowany wygląd rzęs, oraz przywracanie domyślnego
ustawienia końcówek pędzli i wybór końcówki, za pomocą której stworzymy imitację rzęs
opcję Wyzeruj pędzle (Reset Brushes). Dzięki temu w panelu zostaną przywró-
cone domyślne końcówki pędzli (rysunek 3.21). Następnie wejdź do panelu Pędzel
(Brush) i kliknij miniaturę końcówki o nazwie Zieleń wydmowa (Dune Grass).
To ona zostanie wykorzystana do utworzenia rzęs.
ZVND]yZND
1D]ZDNRęFyZNL3čG]ODVWDQLHVLčZLGRF]QDNLHG\XPLHĤFLV]NXUVRUQDG
PLQLDWXUĈ
Upewnij się, że żadna z opcji — poza opcją Wygładzanie (Smoothing) — znajdują-

cych się po lewej stronie panelu nie jest zaznaczona. Idea jest taka, aby za pomocą
pociągnięcia pędzlem utworzyć ciąg rzęs, kształtem dopasowany (oczywiście
mniej więcej) do oka. Później ten kształt będziesz mógł trochę zmodyfikować
i dopasować. Nie będziesz więc dodawać po jednej rzęsie, ale utworzysz pędzel,
który pozwoli stworzyć od razu cały ciąg. Ustaw długość rzęs za pomocą suwaka
Rozmiar (Size) lub klawiszy [ i ] — aby podejrzeć, jak długie są rzęsy, umieść kur-
sor nad obrazem. Teraz w zależności od zdjęcia, jakim dysponujesz, musisz tak
dostosować kąt nachylenia rzęs, aby wyglądały jak najbardziej naturalnie. Zro-
bisz to za pomocą opcji Kąt (Angle) lub pola Ustaw kąt i zaokrąglenie pędzla (Set
the brush angle and roundness). Właściwie nie ma żadnej reguły. Umieść kursor
nad strzałką i przesuwaj go w odpowiednim kierunku. Aby zmienić zaokrągle-
nie Pędzla, umieść kursor nad jedną z kropek na obręczy koła i przesuwaj go
do środka lub na zewnątrz (rysunek 3.22). Następnie za pomocą suwaka Od-

stępy (Spacing) ustaw odstęp pomiędzy śladami pozostawianymi przez Pędzel,
czyli w omawianym przykładzie odstęp między jedną a drugą rzęsą. Im gęstsze
mają być rzęsy, tym mniejszą wartość musisz wybrać. Przesuń kursorem w ok-
nie obrazu nad górną krawędzią oka — mniej więcej do jego połowy — tworząc
pociągnięcie pędzlem, aby zobaczyć, jak wygląda pozostawiany przez niego ślad.
Nie oszukujmy się, zapewne będziesz musiał wykonać kilka prób, zanim ustawisz
odpowiednie parametry. Jeśli coś się nie uda, po prostu usuń warstwę, na której
pracujesz (wystarczy nacisnąć klawisz Delete), utwórz nową i zacznij od początku.
Traktuj ją jak czystą kartkę. Jeśli wiesz już mniej więcej, jak powinien wyglą-
dać ślad pędzla, możesz dopracować szczegóły. Usuń warstwę, na której jest ślad
pędzla, i utwórz nową, czystą.
Rysunek 3.22.
Za pomocą opcji Kąt (Angle) oraz Zaokrąglenie (Roundness) ustawiamy kąt nachylenia oraz zaokrąglenie końcówki Pędzla.
Możemy to zrobić także za pomocą diagramu umieszczonego na białym polu po prawej stronie wymienionych opcji. Parametr
Rozmiar (Size) pozwala określić średnicę końcówki narzędzia — w tym przypadku długość tworzonych rzęs
Kliknij opcję Dynamika kształtu (Shape Dynamics). Za pomocą wczytanych do

panelu opcji możesz ustalić sposób, w jaki będzie się zmieniał ślad pozostawiany
przez Pędzel w trakcie kolejnych pociągnięć (rysunek 3.23). Za pomocą suwaka
Wahanie rozmiaru (Size Jitter) możesz określić dynamikę zmiany średnicy koń-
cówki Pędzla podczas kolejnych pociągnięć. Dzięki temu rzęsy będą raz dłuższe,
raz krótsze. Pozwoli to uzyskać bardziej naturalny efekt. Ja ustawiłam wartość 32%.
Za pomocą suwaka Minimalna średnia (Minimum Diameter) możesz określić
minimalną średnicę pędzla, czyli ustalić, jaka ma być minimalna średnica naj-
krótszego śladu tworzącego pociągnięcie. 100% oznacza, że wszystkie ślady będą
tej samej długości, co da taki sam efekt, jakbyś Wahanie rozmiaru (Size Jitter)
ustawił na 0%. Wahanie kąta (Angle Jitter) ustaw na 0%, aby kąt był cały czas taki
sam — gdybyś wprowadził inną wartość, byłby on ustalany przez program lo-
sowo, a tego rodzaju nieprzewidywalność nie jest w tym momencie wskazana.
Opcja Wahanie zaokrąglenia (Roundness Jitter) pozwala określić losowość za-
okrąglenia śladów tworzących pociągnięcie (rysunek 3.24). Wybrałam niewielką
wartość (rysunek 3.23).
Rysunek 3.23.
Parametry dostępne po wybraniu opcji Dynamika kształtu (Shape Dynamics) pozwalają określić sposób, w jaki będzie się
zmieniał ślad pozostawiany przez Pędzel w trakcie kolejnych pociągnięć
Rysunek 3.24.
Działanie opcji Wahanie zaokrąglenia (Roundness Jitter)
Zmieniaj ustawienia i twórz pociągnięcia pędzla w oknie obrazu na czystej war-

stwie, aby dobrać odpowiednie ustawienia. Gdy wybierzesz właściwe, znów usuń
warstwę, na której robiłeś próby, utwórz nową, czystą — to na niej będziesz two-
rzyć docelowe rzęsy.
:SDQHOXZLGRF]QHMHVWWDNİHUR]ZLMDQHPHQX6WHURZDQLH (&RQWURO). Prawie ZVND]yZND

]HZV]\VWNLFK]QDMGXMĈF\FKVLčZQLPRSFMLPRİHV]VNRU]\VWDþW\ONRZWHG\
JG\SUDFXMHV]]WDEOHWHP:SU]HFLZQ\PUD]LHQLHPDWRVHQVX-HĤOLQLHPDV]
WDEOHWXOXERGãĈF]\V]JRRGNRPSXWHUDRERNSROD6WHURZDQLH (&RQWURO)
SRMDZLVLčLNRQDWUyMNĈWDRVWU]HJDZF]HJRU\VXQHN1LHMHVWHPZVWDQLH
RSLVDþLFKZV]\VWNLFKZWHMNVLĈİFHSRQLHZDİZ]DOHİQRĤFLRGWHJRNWyUHM
NRęFyZNLGRW\F]ĈQDNWyUHM]DNãDGFHVLč]QDMGXMĈLSU]\NWyU\PVXZDNX³
VSUDZLDMĈİHNRęFyZNDSčG]OD]DFKRZXMHVLčZLQQ\VSRVyE-HVWWHJR]E\W
GXİR-HĤOLFKFHV]NRU]\VWDþ]WDEOHWXSRSURVWXVSUDZGĮMDN]DFKRZDVLč
GDQDNRęFyZNDSRGZSã\ZHP]PLDQ\QDFLVNXSLVDNDLSRFK\OHQLDNĈWD
,MHV]F]HMHGQRQLHZ\VWDUF]\SRGãĈF]\þWDEOHWXDE\LNRQDRVWU]HJDZF]D
]QLNQčãD0XVLV]SRQRZQLHXUXFKRPLþ3KRWRVKRSD-HGQĈ]RSFML]NWyUHM
PRİHV]VNRU]\VWDþZW\PSROXEH]NRQLHF]QRĤFLSRGãĈF]DQLDWDEOHWXMHVW
6WRQXM ()DGH6SUDZLRQDİHWZRU]RQHSRFLĈJQLčFLH]DF]QLHZSHZQ\P
PRPHQFLH]DQLNDþ0RPHQWWHQPRİHV]XVWDOLþZSURZDG]DMĈFZSROXRERN
F\IUčOXEOLF]EčRNUHĤODMĈFĈSRLOXĤODGDFKSRFLĈJQLčFLHPD]DQLNDþ
Rysunek 3.25.
Trójkąt ostrzegawczy informujący, że użycie
danej opcji nie jest możliwe, ponieważ do
komputera nie został podłączony tablet
W oknie są jeszcze inne parametry, ale nie będą one potrzebne podczas tworzenia
końcówki umożliwiającej uzyskanie efektu gęstszych rzęs. Dla wyjaśnienia — ich
krótka charakterystyka parametrów:
Á Skala pochylenia (Tilt Scale) — ten parametr staje się dostępny po pod-
łączeniu tabletu i pozwala regulować rozmiar pędzla przez pochylenie
piórka (pisaka).
Á Minimalne zaokrąglenia (Minimum Roundness) — pozwala określić mini-
malne zaokrąglenia pędzla.
Á Odbij wahanie X (Flip X Jitter) i Odbij wahanie Y (Flip Y Jitter) — opcje te
pozwalają odwrócić względem osi X lub Y efekty działania wcześniejszych
ustawień.
Á Rzutowanie pędzla (Brush Projection) — to opcja dla właścicieli table-
tów. Pozwala zmienić kształt końcówki pędzla poprzez pochylenie i obrót
piórka (pisaka).
Skoro końcówka pędzla została przygotowana, nie wahaj się jej użyć. Wy-
bierz jedno oko i przesuń kursorem wzdłuż krawędzi górnej powieki — zacznij
od zewnętrznego kącika oka, a skończ w jego połowie. W ten sposób utwo-
rzysz pierwszą część rzęs. Rób to do momentu, aż kąt nachylenia rzęs będzie
odpowiedni (rysunek 3.26). Dopasuj kąt nachylenia i dokończ tworzenie rzęs.
Tworząc ostatni odcinek rzęs, możesz zmniejszyć krycie śladu pędzla na pasku
opcji, aby rzęsy w wewnętrznym kąciku oka były delikatniejsze.
Rysunek 3.26.
Tworzenie pierwszych rzęs. Przesuwamy kursorem do momentu, aż kąt nachylenia końcówki będzie odpowiadał
kątowi, pod jakim powinny być nachylone kolejno tworzone rzęsy, następnie zmieniamy kąt nachylenia końcówki
i kontynuujemy tworzenie rzęs. Tworząc ostatni fragment rzęs, możemy zmienić krycie pędzla, aby rzęsy
w wewnętrznym kąciku oka były delikatniejsze
Do wykończenia zewnętrznego kącika oka spróbuj wykorzystać końcówkę o na-

zwie Trawa (Grass) (rysunek 3.27).
ZVND]yZND
5]čV\EčGĈPLDã\WDNLNRORUMDNLMHVWXVWDZLRQ\Z3U]\ERUQLNXMDNRNRORU
QDU]čG]LD-HĤOLFKFHV]DE\PLDã\NRORUF]DUQ\QDFLĤQLMNODZLV]'.
Rysunek 3.27.
Stosowanie końcówki Trawa
(Grass) do utworzenia rzęs
w zewnętrznym kąciku oka
Przedstawione tutaj czynności miały na celu jedynie pokazać Ci, w jaki sposób
można wykorzystać pędzle dostępne w Photoshopie do uzyskania efektu cyfro-
wych rzęs. Aby ten efekt był realistyczny, należy wykonać kilka dodatkowych
czynności.
Jedna z nich polega na dopasowaniu kształtu rzęs do powieki. Możesz to zrobić
za pomocą polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform), o którym będzie
mowa w dalszej części książki. Użyj klawiszy Ctrl+T, aby wywołać ramkę trans-
formacji, i dopasuj położenie rzęs względem krawędzi oka (rysunek 3.28). Możesz
do tego powielić warstwę z rzęsami (Ctrl+J), aby zwiększyć ich zagęszczenie, a na-
stępnie zmniejszyć jej krycie i dopasować położenie rzęs z drugiej warstwy, tak by
razem tworzyły idealną całość.
Rysunek 3.28.
Modyfikowanie kształtu rzęs za pomocą ramki transformacji, powielenie warstwy z rzęsami, aby je zagęścić, a także zmiana
krycia warstwy, na której się znajdują (złagodzenie efektu), oraz dopasowanie ich kształtu do rzęs z warstwy położonej niżej.
Aby przesunąć ramkę transformacji, umieść kursor w jej wnętrzu i przesuń go; aby modyfikować kształt rzęs, umieść kursor
nad uchwytami ramki i przesuwaj narożnik, naciskając klawisz Ctrl
Co dalej? Możesz połączyć obie warstwy (Ctrl+E), na których są rzęsy, i za po-

mocą narzędzia Gumka (Eraser) wymazać rzęsy z miejsc, w których nie powinny
występować (rysunek 3.29). To dość prymitywna metoda, ale skuteczna.
Rysunek 3.29.
Usuwanie rzęs z obszarów,
w których nie powinny pozostać
Na koniec możesz wpływać na stopień widoczności rzęs, zmieniając stopień

krycia śladu pozostawianego przez narzędzie Pędzel (Brush). Zrobisz to w polu
Krycie (Opacity) znajdującym się w panelu Warstwy (Layers) (rysunek 3.30).
Rysunek 3.30.
Zmniejszanie krycia rzęs w celu uzyskania
delikatniejszego i bardziej naturalnego
wyglądu
Jak szybko ozdobić rzęsami drugie oko? Można utworzyć nową warstwę i roz-
począć całą procedurę od początku, ale jest szybszy sposób, który w większości
przypadków daje bardzo dobre rezultaty. Powiel warstwę z rzęsami (Ctrl+J)
i wybierz polecenie Edycja/Przekształć/Odbij w poziomie (Edit/Transform/Flip
Horizontal), aby odbić obraz w poziomie. Uaktywnij narzędzie Przesunięcie
(Move), naciskając V, i przesuń rzęsy nad drugie oko. Teraz wywołaj ramkę trans-
formacji (Ctrl+T) i dopasuj ich kształt (rysunek 3.31).
Rysunek 3.31.
Tworzenie rzęs dla drugiego oka poprzez odbicie obrazu z warstwy i dopasowanie jego położenia za pomocą ramki transformacji
Oto jak wyglądałby ostateczny efekt ćwiczenia po wykonaniu wszystkich niezbęd-

nych czynności (rysunek 3.32).
Rysunek 3.32.
Wygląd rzęs
został skorygowany
ZVND]yZND
0RİHV]]DSLVDþXVWDZLHQLDNRęFyZNL]DSRPRFĈNWyUHMWZRU]\ãHĤU]čV\DE\
PyFMĈZ\NRU]\VWDþZSU]\V]ãRĤFLGRUHWXV]XRF]XSRVWDFL]LQQHMIRWRJUDÀL
=XWZRU]RQ\FKU]čVPRİHV]XWZRU]\þSčG]OHNWyUHZ\NRU]\VWDV]ZSU]\V]ãRĤFL ZVND]yZND
2WZRU]HQLXSčG]OL]REUD]XQDSLV]čZGDOV]HMF]čĤFLUR]G]LDãXZVNUyFLH
Z\JOĈGDWRWDNXNU\MZV]\VWNLHZDUVWZ\ZREUD]LHSR]RVWDZLDMĈFZLGRF]QĈ
W\ONRWč]U]čVDPL]NWyU\FKFKFHV]XWZRU]\þSčG]HONOLNQLMMHMLNRQčRND
ZFLVNDMĈFNODZLV]$OWLNRQ\RNQDSU]\SR]RVWDã\FKZDUVWZDFK]QLNQĈ
:\ELHU]SROHFHQLH(G\FMD=GHÀQLXMXVWDZLHQLHGRP\ĤOQHSčG]OD ((GLW'HÀQH
%UXVK3UHVHWLNLHG\SRMDZLVLčRNQRQDGDMSčG]ORZLQD]ZčU\VXQHN
1RZRXWZRU]RQ\SčG]HOSRMDZLVLčZSDQHODFK3čG]HO (%UXVK) i 8VWDZLHQLD
SUHGHÀQLRZDQHSčG]OD (%UXVK3UHVHWVEčG]LHV]PyJãJRZ\NRU]\VWDþGR
XWZRU]HQLDU]čVQDLQQ\PREUD]LH:\VWDUF]\W\ONRZ\EUDþRGSRZLHGQLNRORU
QDU]čG]LDGRSDVRZDþUR]PLDUU]čVLNOLNQĈþ$E\]DSLVDþJRÅQDVWDãHµ
PRİHV]DOERXWZRU]\þW]ZGRP\ĤOQHXVWDZLHQLHSčG]ODSLVDãDPRW\P
ZUR]G]LDOHLELHİĈF\PDOER]DSLVDþNRęFyZNčOXENRęFyZNLWZRU]ĈF
GODQLFKRGG]LHOQ\QRZ\]HVWDZSčG]OLZLGRF]Q\QDOLĤFLHZUD]]LQQ\PL
]HVWDZDPL-HĤOLZ\ELHU]HV]WčGUXJĈRSFMčNOLNQLMLNRQčQDGROHSDQHOX
8VWDZLHQLDSUHGHÀQLRZDQHSčG]OD (%UXVK3UHVHWVDE\RWZRU]\þRNQR
0HQHGİHUXVWDZLHęGRP\ĤOQ\FK (3UHVHW0DQDJHU:RNQLHNOLNQLMPLQLDWXUč
SčG]ODU\VXQHN]NWyUHJRFKFHV]XWZRU]\þQRZ\]HVWDZQDMF]čĤFLHM
WZRU]\P\]HVWDZ\ZNWyU\FKVNãDGZFKRG]LNLONDNRęFyZHNLDE\GRGDþ
GR]HVWDZXNLONDNRęFyZHNNOLNDMLFKPLQLDWXUNLZFLVNDMĈFGRGDWNRZRNODZLV]
&WUO*G\PLQLDWXUNLEčGĈMXİ]D]QDF]RQHRWRF]RQHMDVQRQLHELHVNĈUDPNĈ
NOLNQLMSU]\FLVN=DSLV]]HVWDZ (6DYH6HWQDVWčSQLHZRWZDUW\PRNQLHZVNDİ
IROGHU]SčG]ODPL3KRWRVKRSDLQDGDM]HVWDZRZLQD]Zč1DNRQLHFNOLNQLM
=DSLV].
Rysunek 3.33.
Zapisywanie nowo utworzonej końcówki pędzla, aby można było ją wykorzystać na innym obrazie,
i kliknięcie ikony dającej dostęp do okna Menedżer ustawień domyślnych (Preset Manager)
Rysunek 3.34.
Zapisywanie zestawu z nowo utworzoną końcówką
,QVWDORZDQLHQRZ\FKSčG]OLLPRG\ILNDFMDLFKNRęFyZHN
ZFHOXX]\VNDQLDHIHNWXUR]SU\VNLZDQHJRREUD]X
Za chwilę wyjaśnię, w jaki sposób możesz wykorzystać Pędzel (Brush) do uzyska-
nia ciekawego efektu (rysunek 3.35) — zapewne znasz go z prasy i reklam. Część
czynności, które będziesz musiał wykonać, może być w tej chwili niezrozumiała
(nie było jeszcze mowy o warstwach, maskach czy poleceniu Wypełnienie (Fill)),
ale są one konieczne, by stworzyć efekt za pomocą pędzla. Zaufaj mi i po pro-
stu wykonuj czynności, które opisałam. Efekt możesz wypróbować na dowolnym
zdjęciu z w miarę neutralnym, nieskomplikowanym tłem. Jeśli nie masz takiego
zdjęcia w domu, na pewno w sieci znajdziesz coś, co nada się do przećwiczenia.
Rysunek 3.35.
Umieściłam tutaj dwa zdjęcia jako przykłady zastosowania triku, którego chcę Cię nauczyć. Pierwszy, z dziewczyną, jest
bardziej skomplikowany ze względu na niejednolite tło. Podczas pracy z takimi obrazami możesz być zmuszony do użycia
narzędzia Stempel (Clone Stamp) — którego jeszcze nie znasz. Drugi przykład jest dużo prostszy ze względu na jednolite,
białe tło. To on zostanie wykorzystany w ćwiczeniu.
Na początek utwórz kopię warstwy tła (Ctrl+J) — w moim przykładzie jest ono
bardzo proste (więc w zasadzie kopia tła nie jest niezbędna), ale w bardziej skom-
plikowanych przypadkach oryginalny obraz może się przydać do tworzenia
poprawek. Zaznacz obiekt, który ma się rozbryzgiwać, np. za pomocą narzędzia
Szybkie zaznaczanie (Quick Selection) i skopiuj go na nową warstwę (użyj klawi-
szy Ctrl+J) (rysunek 3.36).
Rysunek 3.36.
Umieszczanie
odseparowanego obiektu
na nowej warstwie
Uaktywnij warstwę będącą kopią tła (kliknij ją) i teraz w zależności od tego, z jakim
tłem pracujesz, możesz je wypełnić kolorem albo pozwolić programowi wypełnić
je tak, by obszar, na którym znajduje się obiekt, został wypełniony tłem z obrazu.
W przykładzie tło jest białe, więc mogę po prostu nacisnąć klawisz D, aby jako ko-
lor tła ustawić biały, i użyć klawiszy Ctrl+Delete, aby wypełnić warstwę kolorem
tła. Pokażę Ci uniwersalny sposób — będziesz mógł go wykorzystać zarówno przy
bardziej skomplikowanych tłach, jak i tych prostych. Zaznacz obiekt narzędziem
Lasso (Lasso), blisko krawędzi, ale bez przesadnej dokładności. Wywołaj okno Wy-
pełnienie (Fill) (Shift+F5) — będzie o nim mowa w dalszej części książki — wybierz
opcję Uwzględnienie zawartości (Content-Aware) i kliknij OK. Miejsce po obiekcie
zostanie wypełnione pikselami sąsiadującymi z zaznaczonym obszarem, a ponie-
waż są to po prostu białe piksele, obszar zaznaczenia zostanie wypełniony kolorem
białym (kolorem tła). Usuń zaznaczenie (Ctrl+D) (rysunek 3.37).
Rysunek 3.37.
Wypełnianie obszaru po obiekcie
Wróć na warstwę z obiektem i utwórz białą maskę — wystarczy kliknąć ikonę

na dole panelu Warstwy (Layers) ( ) (rysunek 3.38). Uaktywnij Pędzel (Brush)
i jako kolor narzędzia ustaw czarny (wystarczy nacisnąć klawisz D). To tyle, jeśli
chodzi o przygotowania do utworzenia efektu. Pora zająć się pędzlami.
Musisz wybrać odpowiedni pędzel, za pomocą którego utworzysz rozbryzgi farby
i dziury w obiekcie. Na początek wczytaj do panelu Pędzel (Brush) zestaw pędzli
z końcówkami umożliwiającymi tworzenie efektu rozbryzgiwanej farby. Zasta-
nawiasz się zapewne, skąd go wziąć. Ten, który wykorzystałam w przykładzie,
pochodzi ze strony http://www.obsidiandawn.com/splats-splatters-Photoshop-
-gimp-brushes i nosi nazwę Splats & Splatters Photoshop & GIMP Brushes;
możesz skorzystać z innego zestawu lub z dowolnego znalezionego
Rysunek 3.38.
Tworzenie maski warstwy z obiektem i wczytywanie do panelu Pędzel (Brush) zestawu pędzli, które umożliwią tworzenie
rozbryzgów i dziur w obiekcie. Zestaw pochodzi ze strony http://www.obsidiandawn.com
w internecie — najczęściej są darmowe; możesz też spróbować znaleźć odpo-

wiednie końcówki pośród tych, które fabrycznie udostępnia Photoshop. Pobrałam
zestaw ze strony i „zainstalowałam” w programie — jak to zrobić, opisałam dalej,
we wskazówce.
Pora wczytać zestaw. W panelu Ustawienia predefiniowane pędzla (Brush Presets)
wejdź do menu i wskaż na liście nazwę zestawu (mój nosi nazwę SS-splats-
-splatters), a gdy pojawi się okno komunikatu, kliknij OK. Żeby lepiej widzieć,
jakie ślady będą pozostawiały pędzle, w menu panelu wybierz opcję Duże minia-
turki (Large Thumbnail). Teraz wybierz końcówkę. Ona jako pierwsza zostanie
wykorzystana do utworzenia dziur w obiekcie. W omawianym przykładzie jest
to lots7.
W menu Pędzel (Brush) zwiększ odstępy śladu, ustaw rozmiar końcówki i kąt na-
chylenia. Następnie zaznacz opcję Dynamika kształtu (Shape Dynamics) i kliknij
jej nazwę, aby uzyskać dostęp do dodatkowych opcji. Ustaw Wahanie rozmiaru
(Size Jitter) — parametr ten sprawia, że rozmiar śladu pędzla nie jest przez cały
czas taki sam, tak jak wtedy, gdy malujesz prawdziwym pędzlem — zmienia się
wraz z pociągnięciem. Później będziesz go mógł zmodyfikować, ale od czegoś
trzeba zacząć (rysunek 3.39). Przesuń kursorem wzdłuż krawędzi obiektu, ukry-
wając jego fragmenty — co daje wrażenie, że zostały wyrwane. Możesz wrócić do
panelu Pędzel (Brush) i zmienić końcówkę na inną, a następnie ponownie prze-
ciągnąć kursorem po obrazie.
Rysunek 3.39.
Tworzenie dziur w obiekcie za pomocą zmodyfikowanej końcówki pędzla
Powiel warstwę z obiektem (Ctrl+J). Następnie kliknij miniaturę warstwy i wy-

wołaj okno filtra Formowanie (Liquify) (Shift+Ctrl+X). Uaktywnij narzędzie
Zawijanie w przód (Forward Warp), wybierz dużą końcówkę pędzla i rozcią-
gaj obraz w stronę, po której mają powstać rozbryzgi. Wystarczy umieścić
kursor i przeciągać. Gdy skończysz, kliknij OK (rysunek 3.40). Kliknij maskę
Rysunek 3.40.
Zniekształcanie obrazu, który
zostanie wykorzystany do
utworzenia rozbryzgów
4. Skrót klawiszowy Ctrl+J służy do powielania aktywnej w danej chwili warstwy (oryginału).
Powielona warstwa jest umieszczana bezpośrednio nad oryginałem.
aktywnej warstwy, naciśnij klawisz D i wypełnij maskę kolorem czarnym

(Ctrl+Delete) (rysunek 3.41). Jako kolor narzędzia powinien być ustawiony kolor
biały. Wybierz końcówkę pędzla, która będzie odpowiednia do utworzenia efektu
rozpryskiwanej farby, i kliknij w miejscu, gdzie mają się pojawić pierwsze roz-
bryzgi. Zmieniaj końcówki i kąt obrotu końcówki pędzla — aby robić to szybciej,
kliknij prawym przyciskiem myszy w oknie obrazu i wybieraj końcówki, korzysta-
jąc z podręcznego panelu.
Rysunek 3.41.
Tworzenie rozbryzgów
-DNZF]\WDþGR3KRWRVKRSD&&Å]DLQVWDORZDþµQRZ\]HVWDZSčG]OL ZVND]yZND

QSSREUDQ\]LQWHUQHWX"0RİHVLčRND]DþİH]HVWDZSčG]OL]QDOH]LRQ\QS
ZLQWHUQHFLHMHVWVSDNRZDQ\0XVLV]MHQDMSLHUZUR]SDNRZDþ3RZLQLHQHĤ
RWU]\PDþSOLNRUR]V]HU]HQLXDUE.LHG\]HVWDZSčG]OLMHVWMXİUR]SDNRZDQ\
RGQDMGĮIROGHU]SčG]ODPLZ3KRWRVKRSLH&&LSU]HQLHĤGRQLHJR]HVWDZ
ģFLHİNčSRND]DãDPQDU\VXQNX0XVLV]ZHMĤþGRVHNFML.RPSXWHU
RGQDOHĮþIROGHU3URJUDP)LOHVDQDVWčSQLH$GREH3KRWRVKRS&&3UHVHWV
%UXVKHV$E\QD]ZD]HVWDZXE\ãDZLGRF]QDQDOLĤFLHZSURJUDPLHWU]HED
SRQRZQLHXUXFKRPLþDSOLNDFMč
Rysunek 3.42.
Ścieżka dostępu do folderu, w którym znajdują się zestawy pędzli dostępne w Photoshopie CC
ZVND]yZND
$RWRLQQ\VSRVyEQDZF]\WDQLH]HVWDZXSčG]LOLGRSURJUDPX:PHQX
SDQHOX8VWDZLHQLDSUHGHÀQLRZDQHSčG]OD (Brush PresetsZ\ELHU]SROHFHQLH
:F]\WDMSčG]OH (/RDG%UXVKHVLZRWZDUW\PRNQLHZVNDİQD]Zč]HVWDZX
SčG]OLDQDVWčSQLHNOLNQLMSU]\FLVN:F]\WDM (/RDG:W\PSU]\SDGNX]HVWDZ
SčG]OL]RVWDQLHZF]\WDQ\GRSDQHOL8VWDZLHQLDSUHGHÀQLRZDQHSčG]OD(Brush
Presets) i 3čG]HO(Brush DOHQLHSRMDZLVLčQDOLĤFLH]HVWDZyZSčG]OL-HĤOL
]UHVHWXMHV]XVWDZLHQLDSčG]OLNRęFyZNL]WDNZF]\WDQHJR]HVWDZX]QLNQĈ
LEčG]LHV]PXVLDã]QyZZ\NRQDþRSLVDQHWXF]\QQRĤFLDE\ZF]\WDþMH
SRQRZQLHGRSDQHOL1
6SRVREHPQDLFK]DSLVDQLHMHVWVNRU]\VWDQLH]SDQHOX0HQHGİHUXVWDZLHęGRP\ĤOQ\FK
(Preset Manager2W\PMDN]DSLVDþZ\EUDQHNRęFyZNLSčG]OLZSRVWDFL]HVWDZXSLVD-
ãDPZSRGUR]G]LDOHÅ7ZRU]HQLHQRZHJRSčG]OD«µ
7ZRU]HQLHQRZHMNRęFyZNL3čG]OD]IRWRJUDILL
OXEMHMIUDJPHQWX
Program Photoshop pozwala tworzyć końcówki narzędzia Pędzel (Brush)
z dowolnego zdjęcia, obrazu lub jego fragmentu. Możesz to zrobić za pomocą po-
lecenia Zdefiniuj ustawienie domyślne pędzla (Define Brush Preset).
Otwórz obraz (jeśli chcesz, zaznacz jego fragment), z którego utworzysz końcówkę
Pędzla (rysunek 3.43), i wybierz polecenie Edycja/Zdefiniuj ustawienie domyślne
pędzla (Edit/Define Brush Preset). Następnie w otwartym oknie dialogowym
Nazwa pędzla (Brush Name) wprowadź nazwę nowej końcówki i kliknij OK.
Rysunek 3.43.
Fotografia, na podstawie której zostanie utworzona końcówka Pędzla, oraz okno dialogowe Nazwa pędzla (Brush Name),
za pomocą którego podczas tworzenia własnej końcówki narzędzia Pędzel (Brush) nadasz jej nazwę
Końcówka ta będzie widoczna na końcu listy pędzli w panelu ustawień pędzli

oraz w panelu Ustawienia predefiniowane pędzla (Brush Presets) (rysunek 3.44).
Domyślnie jej średnica wynosi tyle, ile najdłuższy wymiar obrazu (w pikselach),
na podstawie którego została utworzona; a więc jeśli nie jest to cały obraz, a jedy-
nie jego zaznaczony fragment, będzie to najdłuższy bok fragmentu. A to przykład
zastosowania utworzonej w tej sposób końcówki (rysunek 3.45).
Rysunek 3.44.
Panel Ustawienia predefiniowane pędzla
(Brush Presets) oraz lista pędzli w panelu
ustawień pędzli. Na końcu listy znajduje
się ostatnio utworzona końcówka tego
narzędzia
Rysunek 3.45.
Ślad, jaki pozostawiła w oknie obrazu końcówka Pędzla utworzona z fragmentu zdjęcia.
Wykorzystałam ją do ozdobienia koszuli na innej fotografii
ZVND]yZND
0RİHV]UyZQLHİXİ\ZDMĈFMXİLVWQLHMĈF\FKSčG]OLVWZRU]\þ]QLFKREUD]NWyU\
PDE\þQRZĈNRęFyZNĈ3čG]OD.
ZVND]yZND -HĤOLFKFHV]XWZRU]\þZãDVQĈNRęFyZNč3čG]ODQDSRGVWDZLHLVWQLHMĈFHJR
REUD]XOXEMHJRIUDJPHQWXSDPLčWDMDE\UR]PLDU\REUD]XQLHZ\QRVLã\ZLčFHM
QLİðSLNVHOL:SU]HFLZQ\PZ\SDGNXRSFMD=GHÀQLXMXVWDZLHQLH
GRP\ĤOQHSčG]OD ('HÀQH%UXVK3UHVHWEčG]LHQLHGRVWčSQDZPHQX(G\FMD
((GLW).
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]XVXQĈþXWZRU]RQĈNRęFyZNč]OLVW\ZLGRF]QHMZSDQHOXSčG]OL
NOLNQLMMHMQD]ZčSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\Z\ELHU]RSFMč8VXęSčG]HO('HOHWH
%UXVKLQDFLĤQLMNODZLV](QWHU.
3UHGHILQLRZDQHXVWDZLHQLD3čG]OD³MDN]QLFKNRU]\VWDþ
Dzięki tzw. bibliotekom ustawień narzędzi, w tym Pędzla, różne ich ustawie-
nia mogą być zapisywane i wykorzystywane wielokrotnie. Pisałam już o tym
w rozdziale 1. W programie mamy możliwość tworzenia i edytowania bibliotek
(zestawów) ustawień narzędzi za pomocą panelu ustawień domyślnych na-
rzędzia na pasku opcji i panelu Domyślne ustawienia narzędzia (Tool Presets)
(rysunek 3.46). Wcześniej musisz oczywiście uaktywnić narzędzie. Umiejętność
tworzenia i zapisywania własnych ustawień wybranego narzędzia okaże się bar-
dzo przydatna podczas pracy z narzędziem Pędzel mieszający (Mixer Brush),
o którym będzie mowa w dalszej części rozdziału. Aby wybrać jedno z ustawień,
po prostu kliknij jego nazwę.
Rysunek 3.46.
Kliknięcie strzałki obok ikony narzędzia widocznej na pasku opcji powoduje otwarcie panelu z predefiniowanymi ustawieniami
narzędzi. Zaznaczenie opcji Tylko bieżące narzędzie (Current Tool Only) sprawi, że w panelu zostaną wyświetlone jedynie
ustawienia narzędzia aktywnego w danej chwili
W jaki sposób zapisać własne ustawienia pędzla? Przede wszystkim najpierw

musisz wybrać końcówkę, ustawić wszystkie parametry dla pędzla, który chcesz
zapisać, a następnie przejść do panelu ustawień i kliknąć ikonę Utwórz nowe do-
myślne ustawienie narzędzia (Create new tool preset) ( ). Wyświetlone zostanie
okno — wprowadź w nim nazwę dla ustawienia i kliknij OK. Możesz także wy-
brać polecenie Okno/Domyślne ustawienia narzędzia (Window/Tool Presets)
i kiedy zostanie otwarty panel, kliknąć ikonę… Utwórz nowe domyślne ustawienie
narzędzia (Create new tool preset) ( ) (rysunek 3.47).
Rysunek 3.47.
Panel Domyślne ustawienia narzędzia (Tool Presets) i ikona Utwórz nowe domyślne ustawienie narzędzia
(Create new tool preset)
=PLDQDNRORUyZWãDLQDU]čG]LD
W Photoshopie istnieje możliwość zarówno zmiany koloru narzędzia, jak i tła,
na którym powstaje obraz. Możesz to zrobić m.in. za pomocą okna dialogowego
Próbnik kolorów (Color Picker). Aby uzyskać do niego dostęp, należy kliknąć
w Przyborniku jedną z ikon zmiany koloru (tła lub narzędzia, w zależności od
tego, czego kolor chcesz zmienić) (rysunek 3.48).
Rysunek 3.48.
Ikony zmiany
koloru narzędzia i tła
Zauważ także, że ponad polami znajduje się strzałka z dwoma grotami. Jeśli ją
klikniesz, kolor, który był ustawiony jako kolor tła, zamieni się miejscem z kolo-
rem, który był ustawiony jako kolor narzędzia. Ten sam efekt uzyskasz, naciskając
klawisz X.
W oknie Próbnik kolorów (Color Picker) — rysunek 3.49 — znajdują się pola i su-
wak, za pomocą których wybieramy nowy kolor. Przesuwając suwak, wybierz
barwę, a następnie w polu po lewej wskaż jej odcień. Nowy kolor pojawia się
w polu Nowy (New). Na koniec kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić zmianę.
Rysunek 3.49.
Okno dialogowe Próbnik kolorów (Color Picker) z wyszczególnionymi elementami składowymi
ZVND]yZND
:SROHV\PEROXNRORUXPRİHV]ZSURZDG]DþZDUWRĤFL]H]QDNLHP#
(np. #acacacOXE0x (np. 0xAABBCCDWDNİHVWRVRZDþVNUyFRQHZDUWRĤFL
V]HVQDVWNRZHQS#124).
=PLDQDNRORUXQDU]čG]LD]DSRPRFĈSUyEQLND+8'
Kolor narzędzia możesz zmienić, wykorzystując także próbnik HUD. Możesz
z niego korzystać, gdy pracujesz z jednym z narzędzi do malowania, zwłaszcza
z narzędziem Pędzel (Brush). Użyj klawiszy Shift+Alt i kliknij prawym przyci-
skiem myszy w oknie obrazu. Przytrzymując go wciśniętego, przesuwaj kursorem
po próbniku i wybierz odcień koloru narzędzia zaznaczonego na podziałce (ry-
sunek 3.50). Możesz tutaj — poza nasyceniem — decydować o stopniu jasności
wybieranego odcienia.
Rysunek 3.50.
Wybieranie odcienia koloru narzędzia
Jeśli chcesz zmienić kolor główny, przesuń kursor nad okrągły suwak na podziałce
(cały czas naciskaj prawy przycisk myszy) i wybierz kolor (rysunek 3.51). Następ-
nie znów przesuń kursor nad suwak na polu z kolorami i wybierz odcień.
Rysunek 3.51.
Wybieranie koloru narzędzia
Podczas wszystkich tych czynności cały czas muszą być wciśnięte wspomniane
klawisze oraz prawy przycisk myszy.
3URJUDPGDMHPRİOLZRĤþZ\EUDQLDW\SXSUyEQLND+8'RUD]UR]PLDUX0RİH
ZVND]yZND
E\þRQRNUĈJã\U\VXQHNDOERNZDGUDWRZ\GXİ\ĤUHGQLOXEPDã\$E\
GRNRQDþ]PLDQ\XVWDZLHęZ\ELHU]SROHFHQLH(G\FMD3UHIHUHQFMH2JyOQH
((GLW3UHIHUHQFHV*HQHUDOLZVNDİRGSRZLHGQLĈRSFMč]PHQX3UyEQLN
NRORUyZ+8' (+8'&RORU3LFNHUU\VXQHN.OLNQLM2.DE\]DWZLHUG]Lþ
Rysunek 3.52.
Przykład próbnika HUD
w wersji Koło barw
Rysunek 3.53.
Wybór typu próbnika HUD
XZDJD
-HĤOL]DPLHU]DV]XWZRU]\þQRZ\GRNXPHQWL]D]QDF]\þZQLPRSFMčNRORUXWãD
ZFHOXRVLĈJQLčFLDHIHNWXDXWRPDW\F]QHJRQDGDQLDSU]H]SURJUDPNRORUX
WãDWDNLHJRMDNLHZLGQLHMHZSROXNRORUXWãDZ3U]\ERUQLNXQDMSLHUZ]PLHę
NRORUWãDZ3U]\ERUQLNXDQDVWčSQLHUR]SRF]QLMWZRU]HQLHQRZHJRGRNXPHQWX
ZVND]yZND
.RORUDPLXVWDZLRQ\PLGRP\ĤOQLHZ3U]\ERUQLNXVĈF]DUQ\GODQDU]čG]LD
LELDã\GODWãD-HĤOLFKFHV]V]\ENRSU]\ZUyFLþWHXVWDZLHQLDQDFLĤQLMNODZLV]'.
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]]DPLHQLþPLHMVFDPLNRORU\ZLGQLHMĈFHZSRODFK8VWDZNRORU
QDU]čG]LD (6HWIRUHJURXQGFRORU) oraz 8VWDZNRORUWãD(6HWEDFNJURXQGFRORU)
Z3U]\ERUQLNXQDFLĤQLMNODZLV]X.
3DQHO3UyENL
Kolor narzędzia można określić również, klikając jedną z próbek znajdujących
się w panelu Próbki (Swatches) (rysunek 3.54). Nowy kolor narzędzia pojawi się
w odpowiednim polu w Przyborniku. Program daje także możliwość tworzenia

i dodawania do panelu własnych próbek kolorów. Aby to zrobić, w oknie Prób-
nik kolorów (Color Picker) wybierz kolor i kliknij przycisk Dodaj do próbek (Add
To Swatches). Kiedy otwarte zostanie okno dialogowe Nazwa próbki koloru (Color
Swatch Name), nadaj próbce koloru nazwę i kliknij OK, aby zatwierdzić.
Rysunek 3.54.
Panel Próbki (Swatches)
Jeśli w Przyborniku znajduje się już wybrany przez Ciebie kolor narzędzia i chcesz
szybko utworzyć z niego próbkę, która będzie dostępna w panelu Próbki (Swa-
tches), wystarczy, że klikniesz w panelu ikonę o nazwie Utwórz nową próbkę
z koloru narzędzia (Create new swatch of foreground color). Aby usunąć z panelu
Próbki (Swatches) wybraną próbkę koloru, umieść nad nią kursor i, naciskając
lewy przycisk myszy, przesuń kursor nad ikonę Usuń próbkę (Delete swatch) znaj-
dującą się w dolnej części panelu.
ZVND]yZND
$E\ZSURJUDPLHV]\ENRXVWDZLþGRP\ĤOQHNRORU\QDU]čG]LDLWãDZ\VWDUF]\
QDFLVQĈþNODZLV]'OXENOLNQĈþLNRQč'RP\ĤOQHNRORU\QDU]čG]LDLWãD ('HIDXOW
)RUHJURXQGDQG%DFNJURXQG&RORUVZ3U]\ERUQLNX
ZVND]yZND
.RORU\QDU]čG]LDLWãDPRİQD]DPLHQLDþPLHMVFDPLZ3U]\ERUQLNX:W\PFHOX
QDFLĤQLMNODZLV]XOXENOLNQLMLNRQčVWU]DãNLZLGRF]QĈQDGSRODPL8VWDZNRORU
QDU]čG]LD (6HWIRUHJURXQGFRORU) i 8VWDZNRORUWãD (6HWEDFNJURXQGFRORU).
3RELHUDQLHNRORUXQDU]čG]LD]REUD]X
Jednym ze sposobów na szybką zmianę koloru narzędzia jest użycie narzędzia
Kroplomierz (Eyedropper). Wystarczy podczas malowania nacisnąć klawisz Alt
i kliknąć obraz w miejscu, gdzie znajduje się kolor, który ma być kolorem na-
rzędzia. W ten sposób zostanie pobrana próbka koloru (rysunek 3.55). Próbka
ta będzie wyświetlona w pierścieniu próbkowania oraz w polu wyboru koloru
narzędzia w Przyborniku. Spójrz jeszcze na pierścień. W jego górnej części wy-

świetla się kolor próbkowany w danej chwili, a w dolnej części widzisz kolor, który
był dostępny w polu wyboru koloru narzędzia w Przyborniku, zanim rozpocząłeś
próbkowanie. Jeśli pierścień próbkowania nie jest widoczny, oznacza to, że na pa-
sku opcji narzędzia Kroplomierz (Eyedropper) została wyłączona opcja Pierścień
próbkowania (Show Sampling Ring) (rysunek 3.55 na dole).
Rysunek 3.55.
Szybka zmiana koloru narzędzia za pomocą kroplomierza włączonego na chwilę podczas pracy z narzędziem Pędzel
(Brush). Zanim zaczniesz korzystać z tej metody, upewnij się, jaka opcja została wybrana w polu Próbka (Sample) na
pasku opcji narzędzia Kroplomierz (Eyedropper). Więcej na ten temat w uwadze
ZVND]yZND =DQLP]DF]QLHV]SRELHUDþNRORUQDU]čG]LDSU]\Xİ\FLXNODZLV]D$OW do
SU]HãĈF]DQLDVLčQDQDU]čG]LH.URSORPLHU]((\HGURSSHUXSHZQLMVLčİH
QDSDVNXRSFMLWHJRQDU]čG]LDZSROX3UyEND (6DPSOHMHVWZ\EUDQD
RGSRZLHGQLDRSFMD:ãĈF]QDU]čG]LH LZ\ELHU]ZHZVSRPQLDQ\PSROX
RSFMč:V]\VWNLHZDUVWZ\ ($OO/D\HUV7DNMHVWQDMEH]SLHF]QLHM3URJUDPEčG]LH
ZyZF]DVSUyENRZDãNRORU\ELRUĈFSRGXZDJčZV]\VWNLHZDUVWZ\GRNXPHQWX
2F]\ZLĤFLH]DSR]QDMVLč]SR]RVWDã\PLRSFMDPLE\þPRİHSU]\GDG]ĈVLč
ZSU]\V]ãRĤFLZEDUG]LHMVSHF\ÀF]Q\FKRNROLF]QRĤFLDFK
Panel Kolor
Kolor narzędzia i tła możesz wybrać również za pomocą panelu Kolor (Color).
W tym celu najpierw kliknij w panelu odpowiednie pole: Ustaw kolor pierwszego
planu (Set foreground color) lub Ustaw kolor tła (Set background color), a następ-
nie za pomocą suwaków R, G, B utwórz interesujący Cię kolor. Jeśli nie chcesz
korzystać z suwaków, możesz wskazać nowy kolor, klikając Pasek kolorów znajdu-
jący się w dolnej części panelu Kolor (Color) (rysunek 3.56).
Rysunek 3.56.
Panel Kolor (Color)
=DVWčSRZDQLHNRORUyZ
Narzędzie Zastępowanie kolorów (Color Replacement) pozwala zmieniać kolor
elementów znajdujących się w oknie obrazu bez naruszania ich tekstury (ry-
sunek 3.57). Posługiwanie się nim jest bardzo proste. Na początek oczywiście
musisz je uaktywnić i ustawić odpowiedni kolor narzędzia w Przyborniku (będzie
to kolor, którym będziesz malować po obszarze obrazka).
Rysunek 3.57.
Obraz po lewej to oryginał, obraz po prawej przedstawia możliwości narzędzia Zastępowanie kolorów (Color Replacement).
Wybrany element obrazu (bluza) został pomalowany na kolor szary. Tekstura nie została naruszona
ZVND]yZND
1DU]čG]LH=DVWčSRZDQLHNRORUyZ(&RORU5HSODFHPHQWPRİHV]XDNW\ZQLþ
VWRVXMĈFNRPELQDFMčNODZLV]\6KLIW%OXENOLNDMĈFMHJRLNRQč )
Z3U]\ERUQLNX
Następnie zajmij się ustawieniem poszczególnych parametrów znajdujących się

na pasku opcji narzędzia (rysunek 3.58). W polu Tryb (Mode) pozostaw wartość
Kolor (Color), ponieważ tylko wtedy przesuwanie po obrazie kursorem spowo-
duje nakładanie na powierzchnię obrazu nowego koloru. Ustawienie pozostałych
wartości uniemożliwi Ci zapoznanie się z efektem zmiany koloru bez naruszenia
tekstury. Tak naprawdę pozostałe własności bardziej przeszkadzają, niż pomagają.
Rysunek 3.58.
Pasek opcji narzędzia Zastępowanie kolorów (Color Replacement)
Teraz musisz wybrać metodę pobierania kolorów. Kliknij przycisk ( ), aby nowo
wybrany kolor był umieszczony w obszarze, gdzie występuje kolor, który kliknąłeś
kursorem, gdy po raz pierwszy umieszczałeś go w oknie obrazu. Kliknij przy-
cisk ( ), aby próbki kolorów były pobierane przez cały czas przeciągania myszą.
W związku z tym będziesz mógł zastąpić kolor całego obszaru obrazu wybranym
przez siebie kolorem. Kliknij przycisk ( ), jeśli chcesz kolorować tylko te ob-
szary, które zawierają kolor ustawiony jako aktualny kolor tła.
W polu Ograniczenia (Limits) — poprzez zaznaczenie opcji Niesąsiadujący (Di-
scontiguous) — sprawisz, że za każdym razem, gdy pod kursorem znajdzie się
próbkowany kolor, będzie on przez program zastępowany. Wybierz opcję Sąsia-
dujący (Contiguous), aby zastąpić kolor całego obszaru, który aktualnie ma taką
barwę jak kolor znajdujący się pod kursorem. Polega to na tym, że klikając w pew-
nym miejscu obszaru i naciskając lewy przycisk myszy, próbkujesz kolor, który
znajduje się pod kursorem. Jeśli nie zwolnisz przycisku myszy i będziesz prze-
suwać kursorem po obszarze obrazu, nowym kolorem będzie zastępowany ten
obszar obrazu, który jest w kolorze pobranej próbki. Zaznaczenie opcji Szukanie
krawędzi (Find Edges) wywoła ten sam efekt, który został opisany powyżej, z tą
różnicą, że zostaną zachowane i uwydatnione krawędzie obszaru mającego aktu-
alnie taką barwę jak kolor znajdujący się pod kursorem.
Za pomocą opcji Tolerancja (Tolerance) określ, jak dalece mogą różnić się od sie-
bie poszczególne kolory, tak aby program uznawał je jeszcze za tę samą barwę.
Im wyższa wartość, tym większy zakres kolorów będziesz mógł poddać zmianie.
Do tego zaznacz opcję Wygładzanie (Anti-alias), aby złagodzić krawędź przejścia

między kolorem oryginalnym a zmienionym.
Ustal rozmiar końcówki narzędzia — robimy to tak samo jak w przypadku na-
rzędzia Pędzel (Brush) — np. za pomocą klawiszy [ i ] i kliknij w miejscu, gdzie
znajduje się kolor, który chcesz zastąpić (rysunek 3.59).
Rysunek 3.59.
Wskazywanie koloru, który ma zostać
zastąpiony
Z wciśniętym lewym przyciskiem myszy przeciągnij kursorem po obszarze, któ-

rego kolor ma zostać zmieniony (rysunek 3.60, po lewej).
Rysunek 3.60.
Okno obrazu poddawanego korekcji.
Zmiana koloru wybranego fragmentu
obrazu
ZVND]yZND
-HĤOLRNDİHVLčİHQLHSRİĈGDQ\NRORUQLH]RVWDãGRNRęFD]DVWĈSLRQ\QRZ\P
NRORUHPVSUyEXM]ZLčNV]\þZDUWRĤþSDUDPHWUX7ROHUDQFMD(7ROHUDQFH).
ZVND]yZND =DVWRVRZDQLHQDU]čG]LD=DVWčSRZDQLHNRORUyZ(&RORU5HSODFHPHQW)
GRELDãHJRNRORUXQLHSU]\QLHVLHSRİĈGDQHJRHIHNWX1DU]čG]LHQLH
GDMHPRİOLZRĤFL]DVWčSRZDQLDNRORUXELDãHJRLQQ\P1LHSU]\QLHVLH
WRRF]HNLZDQHJRUH]XOWDWXWDNİHZWHG\JG\]HFKFHV]]DPDORZDþREV]DU
GRZROQHJRNRORUXNRORUHPF]DUQ\P2EUD]ERZLHPVWDQLHVLčQLHF]DUQ\
OHF]F]DUQRELDã\0DWRMHGQDNX]DVDGQLHQLH³ZVSRPQLDãDPZF]HĤQLHM
İHQDU]čG]LH=DVWčSRZDQLHNRORUyZ(&RORU5HSODFHPHQW]DVWčSXMHNRORU
SR]RVWDZLDMĈFQLH]PLHQLRQĈWHNVWXUč.RORUF]DUQ\MHVWQDMFLHPQLHMV]\
VSRĤUyGGRVWčSQ\FKSRNU\ZDZLčFNDİG\LQQ\7HNVWXUD]DWHPE\ãDE\
QLHZLGRF]QD
3čG]HOPLHV]DMĈF\LMHJRZãDĤFLZRĤFL
Pędzel mieszający (Mixer Brush) ( ) to narzędzie, które pozwala mieszać kolor
pędzla z kolorami zastanymi na obszarze roboczym, po którym malujemy. Dzięki
niemu możemy tworzyć realistycznie wyglądające obrazy, posiłkując się np. foto-
grafiami, lub kolorować szkic (rysunek 3.61).
Rysunek 3.61.
Fotografia zamieniona w obraz
Na pasku opcji (rysunek 3.62) jest kilka parametrów, które wpływają na osta-

teczny efekt i sposób łączenia farby nałożonej na pędzel z farbą w obszarze,
po którym będziesz malować.
Rysunek 3.62.
Pasek opcji narzędzia Pędzel mieszający (Mixer Brush)
Á Parametr Mokry (Wet) wpływa na stopień wilgotności farby na płótnie

(obszarze, po którym malujemy), a nie wilgotności farby na pędzlu. Ma
to przełożenie na to, jak wiele farby z płótna pobiera pędzel, gdy tworzymy
nim ślad (rysunek 3.63), czyli jak bardzo kolory na płótnie będą wymie-
szane. Jeśli powierzchnia płótna jest sucha, a więc wartość Mokry (Wet)
wynosi 0%, to przesuwając po nim pędzlem, sprawiamy, że kolor z pędzla
jest po prostu nakładany na płótno — kolory nie mieszają się. Jeśli zmniej-
szymy wartość parametru Mokry (Wet) np. do 50%, ta sama czynność
spowoduje mieszanie się warstw farby. Ponieważ płótno jest mokre, prze-
suwanie pędzlem z kolorem na końcówce spowoduje mieszanie kolorów.
Rysunek 3.63.
Rezultat uzyskany na płótnie po zmianie parametru Mokry (Wet). Ślad na górze — wartość 0%, na dole — 50%
Á Napełnienie (Load) — wpływa na to, ile farby zostanie nabranej na pędzel.

Im mniej farby nabierzesz, tym szybciej pędzel będzie wysychał, gdy prze-
ciągniesz po płótnie. W praktyce, kiedy malujemy po obszarze roboczym
i mamy na pędzlu dużo farby, przez dłuższy czas wybrany kolor jest tak
samo intensywny jak na początku, dopiero po jakimś czasie będzie go co-
raz mniej (rysunek 3.64). Parametr ten pozwala określić, jak długo podczas
malowania po obszarze roboczym będzie się utrzymywało pełne krycie
farby. Im większa wartość, tym dłużej będziesz mógł malować bez oderwa-
nia go od płótna.
Rysunek 3.64.
Wpływ wartości opcji Napełnienie (Load) na sposób nakładania farby na płótno. Zastosowano następujące wartości (od góry):
10%, 25% i 50%
Á Mieszanie (Mix) — określa, jak wiele farby z płótna będzie dostawało się
na pędzel (i mieszało z farbą na pędzlu) podczas malowania, czyli wpływa
na to, jak bardzo farba, którą mamy na pędzlu, zostaje wymieszana z farbą
znajdującą się na płótnie. Jeśli ta wartość będzie duża, na pędzlu pozosta-
nie niewiele koloru, który został na niego nałożony, gdy rozpoczynaliśmy
malowanie. Jeżeli wartość wynosi 100%, wcale nie wykorzystujemy farby,
która jest na pędzlu, a tylko farbę, która jest na płótnie. Im większa war-
tość, tym mniej widoczna na płótnie jest farba, w której pędzel został
zamoczony.
Á Przepływ (Flow) — mówi o tym, jak szybko farba spływa z pędzla.
ZVND]yZND -HĤOLSDUDPHWU0RNU\ (:HW) wynosi 0%WR0LHV]DQLH (0L[SU]HVWDMHE\þ

DNW\ZQ\-HVWWRORJLF]QHJG\İMHĤOLSãyWQRMHVW]XSHãQLHVXFKHIDUED
]QDMGXMĈFDVLčQDQLPQLHPRİH]RVWDþSU]HQLHVLRQDQDSčG]HOJG\EčG]LHP\
SU]HFLĈJDþQLPSRSãyWQLH0RİHVLčWDNVWDþZWHG\JG\IDUEDQDSãyWQLHMHVW
MHV]F]HZMDNLPĤVWRSQLXPRNUD
ZVND]yZND 1DSčG]HOPRİHV]QDEUDþQLHW\ONRIDUEčZMHGQ\PZ\EUDQ\PNRORU]H
DOHUyZQLHİMHGQRF]HĤQLHZLHOHUyİQ\FKNRORUyZ]SãyWQD]QDMGXMĈF\FKVLč
ZPLHMVFXZNWyU\PSU]HFLĈJDV]NXUVRUHP$E\WR]URELþSRGF]DVSRELHUDQLD
NRORUXZFLĤQLMGRGDWNRZRNODZLV]$OW-HĤOLWHQWULNQLHG]LDãDVSUDZGĮF]\
MHVW]D]QDF]RQDRSFMD:F]\WDMW\ONRNRORU\NU\MĈFH (/RDG6ROLG&RORUV2QO\)
U\VXQHN-HĤOLMHVWXVXę]D]QDF]HQLH
Rysunek 3.65.
Zaznaczanie opcji Wczytaj tylko kolory kryjące (Load Solid Colors Only)
-HĤOL]D]QDF]RQDMHVWRSFMD:F]\WDMW\ONRNRORU\NU\MĈFH (/RDG6ROLG&RORUV ZVND]yZND

2QO\PRİHV]V]\ENRSRELHUDþNRORU]SãyWQD³Z\VWDUF]\SRGF]DVNOLNQLčFLD
ZRNQLHREUD]XQDFLVQĈþNODZLV]$OW-HĤOLFKFHV]SREUDþNRORU]SãyWQDDQLH
ZLHV]F]\RSFMDWDMHVW]D]QDF]RQDF]\WHİQLHNOLNQLMZRNQLHREUD]XOHZ\P
SU]\FLVNLHPP\V]\L]DQLPJR]ZROQLV]ZFLĤQLMNODZLV],QLHSXV]F]DMJR:WHQ
VSRVyEFKZLORZRZãĈF]\V]QDU]čG]LH.URSORPLHU] ((\HGURSSHUGRSRELHUDQLD
NRORUyZ3RQRZQLHNOLNQLMZRNQLHREUD]XZPLHMVFX]NWyUHJRFKFHV]SREUDþ
NRORU.LHG\JR]QDMG]LHV]L]RVWDQLHZF]\WDQ\GRSUyEQLND]ZROQLMNODZLV],
DQDU]čG]LH3čG]HOPLHV]DMĈF\ (0L[HU%UXVK]QyZEčG]LHDNW\ZQH
Na pasku opcji są jeszcze dwa przyciski. Włącz przycisk Zanurz pędzel po każ-
dym pociągnięciu ( ) (Load Brush), aby po każdym pociągnięciu pędzlem
pojawiła się na nim „świeża” farba, a Wyczyść pędzel po każdym pociągnięciu ( )
(Clean Brush), by po każdym przesunięciu pędzlem usunąć farbę z pędzla (w re-
alnym świecie umoczylibyśmy w tym celu pędzel w wodzie). Jeśli chcesz, aby te
zadania były przeprowadzane automatycznie po każdym pociągnięciu pędzlem,
pozostaw włączony wybrany z nich. Jeśli nie będziesz czyścić pędzla i nabierać
nowej farby, pędzel będzie malował kolorami zebranymi z tych miejsc na płót-
nie, po których został przeciągnięty. Jeśli nie chcesz, aby czyszczenie i nabieranie
farby było wykonywane automatycznie, możesz to robić samodzielnie wtedy, gdy
uznasz, że jest to konieczne. W tym celu wyłącz przyciski Zanurz pędzel po każ-
dym pociągnięciu (Load Brush) i Wyczyść pędzel po każdym pociągnięciu (Clean
Brush), w odpowiednim momencie, aby wyczyścić pędzel, kliknij strzałkę przy
polu Bieżąca ilość na pędzlu (Current brush load) i z listy wybierz opcję Wyczyść
pędzel (Clean Brush), a aby nałożyć ostatnio wybraną farbę — Wczytaj pędzel
(Load Brush).
ZVND]yZND .LHG\RSFMD=DQXU]SčG]HOSRNDİG\PSRFLĈJQLčFLX (/RDG%UXVKMHVW

Z\ãĈF]RQDD:\F]\ĤþSčG]HOSRNDİG\PSRFLĈJQLčFLX (&OHDQ%UXVKMHVW
ZãĈF]RQDSčG]HOSHãQLIXQNFMčQDU]čG]LDUR]P\ZDMĈFHJRNRORU\QDREUD]LH
U\VXQHN-HĤOLZ\ãĈF]\V]RELHWHRSFMHLUR]SRF]QLHV]PDORZDQLHSR
REUD]LHNRORU\EčGĈPLHV]DQH$OHPXVLV]SDPLčWDþRW\PİHMHĤOL]DWU]\PDV]
ZSHZQ\PPRPHQFLHNXUVRULUR]SRF]QLHV]PDORZDQLHZLQQ\PPLHMVFX
SãyWQDNRORU]PLHMVFDZNWyU\P]QDMGRZDãVLčNXUVRUZFKZLOL]DNRęF]HQLD
RVWDWQLHJRSRFLĈJQLčFLD]RVWDQLHSU]HQLHVLRQ\GRQRZHJRPLHMVFD7DNZLčF
RVWDWQLNRORUNWyUHJRGRWNQĈãHĤVWDQLHVLčSLHUZV]ĈF]čĤFLĈQRZRWZRU]RQHJR
SRFLĈJQLčFLD']LHMHVLčWDNGODWHJRİHSčG]HOQLH]RVWDãZ\F]\V]F]RQ\SR
RVWDWQLPSRFLĈJQLčFLXU\VXQHN-HV]F]HLQQĈNRPELQDFMĈMHVWWDND
ZNWyUHMRSFMD=DQXU]SčG]HOSRNDİG\PSRFLĈJQLčFLX (/RDG%UXVKMHVW
ZãĈF]RQDD:\F]\ĤþSčG]HOSRNDİG\PSRFLĈJQLčFLX (&OHDQ%UXVKMHVW
Z\ãĈF]RQD&RWRGDMH"5R]SRF]\QDV]PDORZDQLHZ\EUDQ\PQDEUDQ\P
QDSčG]HONRORUHPDOHPXVLV]SDPLčWDþİHMHĤOL]DWU]\PDV]ZSHZQ\P
PRPHQFLHNXUVRULUR]SRF]QLHV]PDORZDQLHZLQQ\PPLHMVFXSãyWQDNRORU
]PLHMVFDZNWyU\P]QDMGRZDãVLčNXUVRUZFKZLOL]DNRęF]HQLDRVWDWQLHJR
SRFLĈJQLčFLD]RVWDQLHSU]HQLHVLRQ\GRQRZHJRPLHMVFD7DNZLčFRVWDWQL
NRORUNWyUHJRGRWNQĈãHĤVWDQLHVLčSLHUZV]ĈF]čĤFLĈQRZRWZRU]RQHJR
SRFLĈJQLčFLDDGDOV]ĈMHJRF]čĤFLĈEčG]LHNRORUQDEUDQ\QDSčG]HO
-HVWWRNRPELQDFMDSRGREQDGRWHMZNWyUHMRELHRSFMHVĈZ\ãĈF]RQH
]WĈUyİQLFĈİHZSU]\SDGNXWHMSLHUZV]HMSRFLĈJQLčFLHSčG]ODSRZRGXMH
PLHV]DQLHNRORUyZQDSãyWQLHDQLHQDNãDGDQLHQDQLHQRZHMIDUE\
Rysunek 3.66.
Działanie Pędzla mieszającego w sytuacji, gdy opcja Zanurz pędzel po każdym pociągnięciu (Load Brush) jest wyłączona,
a Wyczyść pędzel po każdym pociągnięciu (Clean Brush) jest włączona
Rysunek 3.67.
Działanie Pędzla mieszającego w sytuacji, gdy opcje Zanurz pędzel po każdym pociągnięciu (Load Brush) i Wyczyść pędzel po
każdym pociągnięciu (Clean Brush) są wyłączone
7ZRU]HQLHREUD]XQDPDORZDQHJRIDUEDPLQDSRGVWDZLH
IRWRJUDILL]Z\NRU]\VWDQLHPRSFML7HNVWXUD]SDQHOX3čG]OH
Na początek na pasku opcji zaznacz Wszystkie warstwy (Sample All Layers), aby
pobierać kolor farby ze wszystkich widocznych warstw tworzących obraz. Na-
stępnie wyłącz przycisk Zanurz pędzel po każdym pociągnięciu ( ) (Load Brush)
i włącz Wyczyść pędzel po każdym pociągnięciu ( ) (Clean Brush), by po każdym
przesunięciu pędzlem usunąć farbę z pędzla. Utwórz nową warstwę, po któ-
rej będziesz malować. Teraz powinieneś wybrać wartości w polach tekstowych
na pasku opcji. Nie ukrywam, że dla osób niezajmujących się malowaniem na co
dzień może to być dość problematyczne ze względu na brak doświadczenia. Dzia-
łanie opcji omówiłam wyżej. Jeśli nie chcesz samodzielnie ich ustawiać, możesz
skorzystać z predefiniowanych ustawień, wybierając jedną z opcji z rozwijanego
menu na pasku opcji. Ponieważ chodzi o przekształcenie fotografii w obraz, nie
potrzebujesz malować żadnym dodatkowym kolorem poza kolorami z obrazu.
W polu Mieszanie (Mix) wprowadź więc wartość 100%, w polu Mokry (Wet) —
wartość 10 (rysunek 3.68).
Rysunek 3.68.
Ustawienia opcji na pasku narzędzia Pędzel mieszający (Mixer Brush), które na podstawie fotografii
pozwolą utworzyć obraz namalowany farbami
Wybierz końcówkę pędzla, którym będziesz malować, i rozpocznij malowa-

nie, przeciągając pędzlem po obrazie. Kolory są ze sobą mieszane (rysunek 3.69).
Czynność powtarzaj, zmieniając w razie potrzeby końcówki pędzla i wartość pa-
rametru Mokry (Wet) — im mniejsza wartość, tym łagodniej kolory się mieszają
(rysunek 3.70). Najwygodniej pracuje się nad obrazem, używając piórka tabletu,
ale za pomocą myszy również można uzyskać bardzo dobre rezultaty.
Rysunek 3.69.
Mieszanie kolorów za pomocą
narzędzia Pędzel mieszający —
niebo, trawa i drewno
Rysunek 3.70.
Podczas malowania zmieniamy końcówki pędzla oraz ustawienia parametrów, aby uzyskiwać interesujące nas rezultaty
Poza końcówką pędzla możemy również wybrać teksturę, która sprawi, że uzy-
skany efekt będzie jeszcze bardziej realistyczny. W panelu Pędzel (Brush) wybierz
opcję Tekstura (Texture) i kliknij pole z próbką, aby wybrać teksturę (rysu-
nek 3.71). Parametry dostępne po wybraniu opcji Tekstura (Texture) pozwalają
wzbogacić pociągnięcia pędzla o powtarzające się wzory, co nadaje im specy-
ficznego charakteru. Po wybraniu odpowiedniego wzoru z podręcznego panelu
możesz użyć suwaków, aby go zmodyfikować:
Rysunek 3.71.
Do śladu pozostawianego przez pędzel można dodać teksturę
Á Opcja Odwróć (Invert) — zaznaczenie tej opcji spowoduje odwróce-

nie tekstury, czyli to, co wydawało się wypukłe (jasne obszary), stanie się
wklęsłe, a to, co było wklęsłe (ciemne obszary), stanie się wypukłe. Obraz
będący teksturą widzimy w pewnych obszarach jako wypukły, a w innych
jako wklęsły, co wynika z tego, że jasne obszary są przez nas odbierane jako
położone wyżej, a ciemne — jako położone niżej.
Á Suwak Skaluj (Scale) — pozwala skalować wybraną teksturę, czyli zwięk-
szyć lub zmniejszyć rozmiary wzoru.
Á Suwak Jasność (Brightness) — pozwala kontrolować jasność tekstury każ-
dego pociągnięcia pędzlem.
Á Suwak Kontrast (Contrast) — umożliwia kontrolowanie kontrastu tekstury
każdego pociągnięcia pędzlem.
Á Opcja Tekstura na końcach (Texture Each Tip) — zaznacz ją, by tekstu-
rowany był każdy ślad, a nie tylko całe pociągnięcie, dzięki czemu wzory,
które tworzą teksturę, nie będą się zbyt często powtarzały, co z kolei da
bardziej naturalny efekt.
Á Opcja Tryb (Mode) — tu znajdują się tryby mieszania, które są nakładane
przez program na pociągnięcie pędzlem. Informacje o trybach mieszania
znajdziesz w rozdziale poświęconym warstwom.
Á Suwak Głębia (Depth) — reguluje głębokość wnikania farby w teksturę.
Duże wartości sprawią, że jeśli w teksturze znajdą się wklęsłe miejsca
(są to najczęściej ciemniejsze obszary tekstury), nie będą zamalowy-
wane, a małe wartości — że cała tekstura zostanie zamalowana taką samą
ilością farby.
Á Suwak Wahanie głębi (Depth Jitter) — jest dostępny po zaznaczeniu op-
cji Tekstura na końcach (Texture Each Tip). Wpływa na zróżnicowanie
głębi tekstury. Zwiększenie wartości sprawi, że zwiększy się zróżnicowanie
wypukłości tekstury, a zmniejszenie — że zmniejszy się zróżnicowanie wy-
pukłości tekstury. Zasady zmiany głębi śladów pędzla są określane opcjami
z menu Sterowanie (Control).
Á Suwak Minimalna głębia (Minimum Depth) — pozwala określić mini-
malną głębokość wnikania farby w teksturę. Suwak ten jest dostępny,
gdy w polu Sterowanie (Control) wybrana jest jakaś opcja poza Wyłą-
czona (Off).
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]V]\EFLHM]DPLHQLþIRWRJUDÀčZREUD]QDPDORZDQ\IDUEDPL
ROHMQ\PLVNRU]\VWDM]ÀOWUD)DUEDROHMQD (2LO3DLQW) RPyZLRQHJRZUR]G]LDOH
)LOWU\
1DU]čG]LH2EUyþZLGRN
Jednym z narzędzi przydatnych podczas malowania jest Obróć widok (Rotate
view). Pozwala ono płynnie obracać widok w oknie obrazu. Dzięki niemu będziesz
mógł obrócić widok w dowolny sposób, aby jak najwygodniej kolorować, tworzyć
obrazy pod kątem, jaki Ci odpowiada. Użycie tego narzędzia nie powoduje rze-
czywistego obracania obrazu, a jedynie zmianę sposobu, w jaki można go oglądać.
Jak z niego skorzystać? Po uaktywnieniu narzędzia ( ) (klawisz R) naciśnij lewy
przycisk myszy i przesuń kursor (rysunek 3.72). Aby powrócić do standardowego
widoku, naciśnij klawisz Esc lub kliknij na pasku opcji przycisk Wyzeruj widok
(Reset View) (rysunek 3.73).
Rysunek 3.72.
Narzędzie Obróć widok (Rotate View) w akcji
Rysunek 3.73.
Pasek opcji narzędzia Obróć widok (Rotate View)
ZVND]yZND
-HĤOLZSURJUDPLHRWZDUW\FKMHVWNLONDRNLHQREUD]XPRİHV]REUDFDþLFK
ZLGRNMHGQRF]HĤQLH³Z\VWDUF]\]D]QDF]\þRSFMč2EUyþZV]\VWNLHRNQD
(5RWDWH$OO:LQGRZV]QDMGXMĈFĈVLčQDSDVNXRSFMLQDU]čG]LD2EUyþZLGRN
(5RWDWHYLHZ).
ZVND]yZND -HĤOLPDOXMHV]SčG]OHPLFKFHV]V]\ENRSU]HãĈF]\þVLčGRQDU]čG]LD2EUyþ
ZLGRN (5RWDWHYLHZDOHW\ONRQDFKZLOčLSRMHJRXİ\FLXSRZUyFLþGRSčG]OD
Z\NRQDMQDVWčSXMĈFHF]\QQRĤFL1DFLĤQLMLSU]\WU]\PDMZFLĤQLčW\NODZLV]5
XDNW\ZQLDMĈF\QDU]čG]LH2EUyþZLGRN (5RWDWHYLHZDQDVWčSQLHSU]HVXę
NXUVRUHPDE\REUyFLþZLGRNZGRZROQ\PNLHUXQNX$E\SRZUyFLþGR
QDU]čG]LD3čG]HO (%UXVKSRSURVWX]ZROQLMNODZLV]5.
XZDJD
1DU]čG]LHWRQLHEčG]LHG]LDãDþMHĤOLNDUWDJUDÀF]QDNRPSXWHUDQLHREVãXJXMH
VWDQGDUGX2SHQ*/
Retusz obrazu przez
4.
usuwanie jego
HOHPHQWyZOXE]PLDQč
LFKSRãRİHQLD
W tym rozdziale:
Narzędzie Łatka — omówienie możliwości, jakie daje Æ Korekcja efektu czerwonych oczu
Æ Usuwanie (lub dodawanie) elementów poprzez ich klonowanie Æ Błyskawiczna korekcja niewielkich skaz
Æ Pędzel korygujący — retusz z wykorzystaniem próbki obrazu i wzorku
Æ Natychmiastowe usuwanie niechcianych elementów obrazu — polecenie Uwzględnianie zawartości
Æ Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości
173
174 5R]G]LDï_5HWXV]REUD]XSU]H]XVXZDQLHMHJRHOHPHQWöZOXE]PLDQÚLFKSRïRĝHQLD
R
ozdział został poświęcony narzędziom i poleceniom służącym do usuwania
niechcianych elementów z obrazów. Dzięki tym narzędziom będziesz mógł
pozbyć się ze zdjęć takich mankamentów jak zmarszczki, efekt czerwonych
oczu czy rozdarcie.
1DU]čG]LHâDWND³RPyZLHQLHPRİOLZRĤFL
MDNLHGDMH
Narzędzie Łatka (Patch) ( ) (rysunek 4.1) stosuje się najczęściej do korek-
cji dużych powierzchni, ale nie tylko. Jego działanie polega na wykorzystywaniu
„zdrowych” fragmentów obrazu do korygowania tych wymagających naprawy
poprzez mieszanie tworzących je pikseli. Aby skorygować za pomocą tego narzę-
dzia wybrany obszar obrazu, masz do wyboru dwa tryby: Zwykły (Normal) — jest
to tryb domyślny — oraz Uwzględnienie zawartości (Content-Aware). Tryby te
możesz wybierać na pasku opcji w rozwijanym menu Łatka (Patch) (rysunek 4.2).
W zależności od tego, który tryb wybierzesz, na pasku opcji będą wyświetlane
inne opcje.
Rysunek 4.1.
Fragment Przybornika
— narzędzie Łatka (Patch)
Rysunek 4.2.
Pasek opcji narzędzia Łatka (Patch) w trybie Zwykły (Normal) — opcje umożliwiające wybór metody korekcji i przyciski
służące do określania sposobu tworzenia zaznaczenia
5R]G]LDï_5HWXV]REUD]XSU]H]XVXZDQLHMHJRHOHPHQWöZOXE]PLDQÚLFKSRïRĝHQLD 175
Jeśli wybierzesz tryb Normal (Zwykły), będziesz miał do wyboru dwie metody
korekcji:
Á Metoda 1. Na pasku opcji wybierz Źródło (Source), a następnie za po-
mocą narzędzia Łatka (Patch) zaznacz obszar, który chcesz skorygować.
Zaznaczenie możesz wykonać także za pomocą dowolnego narzędzia do
tworzenia selekcji, jeszcze przed włączeniem narzędzia Łatka (Patch). Na-
stępnie przeciągnij go nad „zdrowy” obszar obrazu, który może zostać
wykorzystany do korekcji. Staraj się — w miarę możliwości — wybie-
rać taki obszar, który będzie się znajdował blisko korygowanego obszaru;
przede wszystkim musi być on zgodny tematycznie z korygowanym ob-
szarem — jeśli „naprawiasz” fragment skóry, przesuń zaznaczony obszar
nad inny, „zdrowy” fragment skóry, a nie np. na obszar nieba, ubrania itd.
Á Metoda 2. Na pasku opcji wybierz Katalog docelowy (Destination), a na-
stępnie za pomocą narzędzia Łatka (Patch) zaznacz ten obszar obrazu,
który może zostać wykorzystany do skorygowania obszaru wymagającego
korekcji — tzw. „zdrowy” fragment obrazu. Następnie przeciągnij go nad
obszar przeznaczony do korekcji.
Warto również wspomnieć, że po utworzeniu zaznaczenia i w trakcie jego prze-
noszenia w inne miejsce obrazu — niezależnie od tego, która ze wspomnianych
opcji jest włączona — na obszarze objętym selekcją na bieżąco widoczne są frag-
menty obrazu, po których przesuwany jest kursor myszy.
Na pasku opcji narzędzia znajdziesz dodatkowo opcję Przezroczysty (Transpa-
rent) oraz przycisk Użyj Wzorka (Use Pattern) — który stanie się aktywny, gdy
w oknie dokumentu zostanie utworzone zaznaczenie. Zaznaczenie opcji Przezro-
czysty (Transparent) sprawi, że kopiowana będzie tekstura zaznaczonego obszaru,
a nie jego zawartość. Użyj Wzorka (Use Pattern) znajduje zastosowanie, gdy
chcesz na zaznaczony obszar nałożyć jeden ze wzorków dostępnych w programie.
Aby wybrać wzorek, kliknij małe pole ze strzałką i w rozwiniętym panelu odnajdź
ten, który Cię interesuje. Następnie kliknij przycisk Użyj Wzorka (Use Pattern).
Tak jak wspomniałam, praca z narzędziem rozpoczyna się od zaznaczenia.
Musisz wiedzieć, że możesz je modyfikować poprzez dodawanie obszaru do
zaznaczenia, odejmowanie go lub zaznaczanie części wspólnej. Zrobisz to za
pomocą dostępnych na pasku opcji przycisków zaznaczonych na rysunku 4.2.
Działają one tak samo jak w przypadku narzędzi do zaznaczania.
1. Najczęściej jednak w przypadku Łatki (Patch) korzystamy z dwóch pierwszych opcji, czyli
Nowe zaznaczenie (New Selection) i Dodaj do zaznaczenia (Add To Selection).
ZVND]yZND
:LHOHRVyEQLHZLHOXEF]čVWR]DSRPLQDİHPRİQDXWZRU]\þ]D]QDF]HQLH
REV]DUXNWyU\FKFHVLčVNRU\JRZDþOXENWyU\PDE\þZ\NRU]\VWDQ\GR
SU]HSURZDG]HQLDNRUHNFMLSU]\Xİ\FLXGRZROQHMPHWRG\VSRĤUyGGRVWčSQ\FK
ZSURJUDPLHDGRSLHURSyĮQLHMZãĈF]\þQDU]čG]LHâDWND3DWFK
ZVND]yZND
$E\XNU\þDOHQLHXVXQĈþNUDZčG]LH]D]QDF]HQLDXİ\MNODZLV]\&WUO+
To tyle, jeśli chodzi o tryb Zwykły (Normal). Jeżeli wybierzesz tryb Uwzględnia-
nie zawartości (Content-Aware), będziesz mógł korygować obraz w sposób,
który daje większe możliwości w tym zakresie. Program bowiem bardzo dokład-
nie analizuje korygowany obszar w celu dopasowania tekstury oraz konturów
korygowanych obszarów, tak by zminimalizować ryzyko wystąpienia śladów,
że obraz był poddawany jakiejkolwiek korekcji. Ale umówmy się: tryb Zwykły
(Normal) w zdecydowanej większości przypadków wystarcza.
Sposób posługiwania się narzędziem Łatka (Patch) w tym trybie jest taki sam
jak w trybie Zwykły (Normal) przy użyciu metody z zaznaczeniem opcji Źródło
(Source), czyli zaznaczamy obszar do korekcji i przenosimy go nad „zdrowy” ob-
szar. Po wybraniu trybu Uwzględnianie zawartości (Content-Aware) na pasku
opcji pojawią się dwie nowe funkcje: Dopasowanie (Adaptation) oraz Próbkuj
wszystkie warstwy (Sample All Layers) (rysunek 4.3).
Rysunek 4.3.
Pasek opcji narzędzia Łatka (Patch) w trybie Uwzględnienie zawartości (Content-Aware)
Á Dopasowanie (Adaptation) jest wyposażone w rozwijaną listę, która za-

wiera opcje określające sposób łączenia faktury w ramach utworzonego
zaznaczenia. Z tymi opcjami trzeba trochę poeksperymentować, aby uzy-
skać jak najlepszy efekt. Ale plusem jest to, że możesz je ustawić przed
dokonaniem pierwszej korekcji za pomocą narzędzia Łatka (Patch), jak
również możesz je zmieniać już po jego użyciu. Po prostu wybierz jedną
z nich i zobacz, czy efekt Ci odpowiada. Jeśli nie, zmień opcję na dowolną
inną.
Á Próbkuj wszystkie warstwy (Sample All Layers) — zaznacz tę opcję, aby
próbki były pobierane z całego dokumentu, a nie tylko z aktywnej warstwy.
3DPLčWDMDE\]DZV]HSU]HSURZDG]DþUHWXV]QDZDUVWZLHEčGĈFHMNRSLĈ ZVND]yZND
REUD]XNWyU\FKFHV]VNRU\JRZDþDQLHQDRU\JLQDOH$E\MĈXWZRU]\þ
DNW\ZXMZDUVWZč]RU\JLQDOQ\PREUD]HPLXİ\MNODZLV]\&WUO-'RGDWNRZR
w trybie 8Z]JOčGQLDQLH]DZDUWRĤFL&RQWHQW$ZDUH]DPLDVWWZRU]\þNRSLč
REUD]XFR]ZLčNV]DUR]PLDUSOLNXPRİHV]SU]HSURZDG]LþUHWXV]QDQRZHM
F]\VWHMZDUVWZLH:DUXQNLHPMHVWXSU]HGQLH]D]QDF]HQLHRSFML3UyENXM
ZV]\VWNLHZDUVWZ\6DPSOH$OO/D\HUV
7URFKčSUDNW\NL8VXZDQLH]REUD]X]PDUV]F]HN
LRSXFKOL]Q\SRGRF]DPLOXEGRZROQHMLQQHMVND]\
]DMPXMĈFHMGXİĈSRZLHU]FKQLč
Otwórz obraz, którego fragment chcesz poddać korekcji. Ja skorzystam ze zdjęcia
przedstawiającego babcię z wnuczkiem; na jej twarzy zarysowały się zmarszczki
i opuchlizna pod oczami. Chcę te mankamenty skorygować przy zachowaniu natu-
ralnego wyglądu twarzy. Będzie mi zatem zależeć na tym, by nie wygładzić twarzy
nadmiernie. Nie chcę uzyskać efektu twarzy przypominającej maskę (rysunek 4.4).
Dlatego korekcję przeprowadzę na kopii warstwy Tło (Background), by później
mieć możliwość złagodzenia uzyskanego efektu — jeśli będzie taka potrzeba. Aby
skopiować warstwę z oryginalnym obrazem, wystarczy użyć klawiszy Ctrl+J.
Rysunek 4.4.
Fotografia, która zostanie poddana korekcji. Spróbujemy za pomocą narzędzia Łatka (Patch) pozbyć się zmarszczek
i opuchlizny pod oczami starszej z kobiet
Uaktywnij narzędzie Łatka (Patch). Powiększ widok w oknie obrazu, tak by retu-
szowany fragment był dobrze widoczny, ale nie rób zbyt dużego zbliżenia. W oknie
obrazu muszą być widać nie tylko korygowany fragment, ale i obszary, z których
pobierzesz piksele do jego korekcji. Na pasku opcji wybierz tryb Zwykły (Normal),
zaznacz opcję Źródło (Source) i kliknij przycisk Nowe zaznaczenie (New Selection).
Wyłącz opcję Przezroczysty (Transparent), jeśli chcesz, aby próbkowany obszar
całkowicie zastąpił obszar docelowy — włączenie tej opcji sprawia, że klonowana
jest jedynie tekstura, a nie cała zawartość. Zaznacz zmarszczkę lub inny widoczny
na Twoim zdjęciu defekt, który chcesz poddać korekcji (rysunek 4.5).
Rysunek 4.5.
Pierwszym krokiem po zaznaczeniu opcji Źródło (Source) jest utworzenie zaznaczenia wokół fragmentu obrazu, który
chcemy poddać korekcji
ZVND]yZND
3RGF]DV]D]QDF]DQLDREV]DUXSU]H]QDF]RQHJRGRNRUHNFMLPRİHV]QDFLVQĈþ
NODZLV]$OW:yZF]DV]D]QDF]HQLHEčG]LHPLDãRSURVWHNUDZčG]LH
Umieść kursor w środku zaznaczenia; naciskając lewy przycisk myszy, przesuń

je na obszar wolny od niedoskonałości (rysunek 4.6). Kiedy zwolnisz przycisk,
zmarszczka zniknie.
ZVND]yZND
$E\XVXQĈþUDPNč]D]QDF]HQLDXİ\MNODZLV]\&WUO'OXENOLNQLMZGRZROQ\P
PLHMVFXREUD]XSR]DUDPNĈ
ZVND]yZND
-HĤOLSRGF]DVSU]HVXZDQLD]D]QDF]HQLDZFLĤQLHV]NODZLV]6KLIWSU]HVXQLčFLH
EčG]LHVLčRGE\ZDãRZNLHUXQNXSLRQRZ\P
Rysunek 4.6.
Zaznaczony obszar, który ma być poddany korekcji. Strzałka wskazuje kierunek, w którym zostanie on przesunięty.
Skaza została usunięta
Teraz na pasku opcji wskaż Katalog docelowy (Destination) i zaznacz ten obszar
obrazu, który chcesz wykorzystać do zakrycia niechcianego fragmentu zdjęcia
(rysunek 4.7). Umieść kursor w środku zaznaczenia i naciskając lewy przycisk my-
szy, przesuń je nad obszar, który chcesz skorygować (rysunek 4.8). Kiedy zwolnisz
przycisk, skaza lub niechciany element obrazu zostanie usunięty (rysunek 4.8).
Rysunek 4.7.
Fragment obrazu, który zostanie
wykorzystany do skorygowania
innej jego części
Rysunek 4.8.
Zaznaczony obszar został przesunięty nad fragment obrazu, który ma być poddany korekcji. Szpecące ślady zostały usunięte
W podobny sposób usunęłam z obrazu wszystkie widoczne zmarszczki (rysu-

nek 4.9). Twarz wygląda dość nienaturalnie; za chwilę to skoryguję. Ponieważ
zależy nam na naturalnym wyglądzie twarzy, a zmarszczki w tym wieku, w jakim
jest osoba z fotografii, to coś naturalnego, przywrócimy je w niewielkim stop-
niu. W tym celu zmniejsz wartość parametru Krycie (Opacity) w panelu Warstwy
(Layers) (rysunek 4.10). O ile, to już zależy od efektu, jaki chcesz uzyskać.
Rysunek 4.9.
Wszystkie zmarszczki zostały usunięte
Rysunek 4.10.
Zmniejszenie krycia pozwoli częściowo przywrócić oryginalny wygląd obrazu
ZVND]yZND 1LHNLHG\SRZ\NRQDQLXUHWXV]XZLGDþQLHGXİH]PLDQ\ZNRORU\VW\FH
NRU\JRZDQHJRREV]DUX-HĤOLWDNVLčVWDQLHQLHSDQLNXM6SUyEXM]PLHQLþ
WU\EPLHV]DQLDZDUVWZ\QDNWyUHM]RVWDãDSU]HSURZDG]RQDNRUHNFMDNRSLL
RU\JLQDOQHJRREUD]XOXEQRZHMF]\VWHMZDUVWZ\:\ELHU]WU\E-DĤQLHM
/LJKWHQ=D]Z\F]DMWRSRPDJD
Oto jak mogłoby wyglądać zdjęcie, gdyby popracować nad nim trochę dłużej,
stosując maskę i dopasowując stopień krycia poszczególnych obszarów zdjęcia
(rysunek 4.11).
Rysunek 4.11.
Efekt działania narzędzia Łatka (Patch). Zmarszczki zostały w dużym stopniu wyeliminowane
7URFKčSUDNW\NL8VXZDQLHQLHFKFLDQHJRRELHNWX]REUD]X
]Z\NRU]\VWDQLHPWHFKQLNL8Z]JOčGQLHQLH]DZDUWRĤFL
Na początek musisz utworzyć nową warstwę, klikając ikonę ( ) w dolnej części
panelu Warstwy (Layers). Na pasku opcji, w polu Tryb (Mode) wybierz Uwzględ-
nianie zawartości (Content-Aware). Na pasku opcji pojawią się dwie funkcje:
Dopasowanie (Adaptation) oraz Próbkuj wszystkie warstwy (Sample All Layers)
(rysunek 4.12). Pierwszą na razie nie zawracaj sobie głowy, za to zaznacz drugą,
aby próbki były pobierane z całego dokumentu, a nie tylko z aktywnej warstwy.
Rysunek 4.12.
Tworzenie nowej warstwy
dla obrazu, z którego chcesz
usunąć wybrany obiekt
Utwórz zaznaczenie wokół elementu, który chcesz usunąć. Nie twórz zaznaczenia
zbyt blisko obiektu, zostaw trochę przestrzeni (rysunek 4.13 — po lewej). Przenieś
zaznaczony obszar nad ten fragment obrazu, którym chcesz go zastąpić (rysu-
nek 4.13 — po prawej). Nie usuwaj jeszcze zaznaczenia.
Rysunek 4.13.
Zaznaczenie obiektu przeznaczonego do usunięcia i przeniesienie go nad obszar, który ma być wykorzystany do korekcji
Jeśli uzyskany efekt nie jest satysfakcjonujący, zmień ustawienia parametru Do-
pasowanie (Adaptation), który znajdziesz na pasku opcji. Na rozwijanej liście jest
pięć opcji, które pozwalają określić siłę, z jaką piksele będą mieszane przez pro-
gram w danym obszarze Możesz wypróbować każdą z nich i wybrać tę, która daje
najlepszy rezultat (rysunek 4.14). Na koniec usuń zaznaczenie (Ctrl+D).
ZVND]yZND
-HĤOLOLQLH]D]QDF]HQLDSU]HV]NDG]DMĈ&LZRFHQLHMDNRĤFLX]\VNDQHJR
HIHNWXDFKFHV]QDGDOMHNRU\JRZDþ]DSRPRFĈSDUDPHWUX'RSDVRZDQLH
$GDSWDWLRQQLHXVXZDMLFKDMHG\QLHXNU\M]DSRPRFĈNODZLV]\&WUO+
3DPLčWDMMHGQDNRXVXQLčFLX]D]QDF]HQLDJG\]DNRęF]\V]NRUHNFMč
Rysunek 4.14.
Obiekt został usunięty, a miejsce po nim zostało wypełnione pikselami z innego fragmentu zdjęcia — może nie idealnie,
ale efekt stanowi dobrą bazę do przeprowadzenia dalszych korekcji
.RUHNFMDHIHNWXF]HUZRQ\FKRF]X
Czerwone oczy na zdjęciach — odwieczna zmora fotografujących, zwłaszcza
tych, którzy stawiają pierwsze kroki w dziedzinie fotografii. Jednak dzięki narzę-
dziu Czerwone oczy (Red Eye) problem ten można rozwiązać za pomocą jednego
prostego ruchu.
Aby uaktywnić to narzędzie, wystarczy kliknąć odpowiednią ikonę ( ) w Przy-
borniku. Wówczas na pasku opcji staną się widoczne dwie opcje, które domyślnie
są ustawione na 50% (rysunek 4.15):
Rysunek 4.15.
Opcje narzędzia Czerwone oczy (Red Eye)
Á Rozmiar źrenicy (Pupil Size) — wybierając wartość z zakresu od 0 do 100%,

określasz rozmiar źrenicy oka.
Á Stopień ściemnienia (Darken Amount) — wybierając wartość z zakresu od
0 do 100%, określasz stopień przyciemnienia źrenicy.
Otwórz w programie fotografię, na której można zaobserwować efekt czerwo-
nych oczu, i powiększ widok w oknie obrazu, tak byś mógł dokładnie zapoznać
się z problematycznymi obszarami. Umieść kursor nad okiem i utwórz zaznacze-
nie wokół źrenicy (rysunek 4.16 — po lewej). Kolor czerwony powinien zniknąć.
Jeśli nie zniknie (rysunek 4.16 — po prawej), cofnij wykonaną operację, używając
polecenia Edycja/Cofnij Usuwanie efektu czerwonych oczu (Edit/Undo Red Eye Re-
moval Tool) lub klawiszy Ctrl+Z, i spróbuj zaznaczyć większy obszar, obejmujący
większą część oka (rysunek 4.17).
Rysunek 4.16.
Fotografia, na której widoczny jest efekt czerwonych oczu. Aby go usunąć, tworzymy ramkę obejmującą obszar przeznaczony
do korekcji lub klikamy go lewym przyciskiem myszy. Może się zdarzyć, że w pierwszym podejściu nie uda nam się usunąć
całego defektu. Na rysunku po prawej widać, że czerwony kolor w dużej mierze został usunięty ze źrenicy, ale nie w 100%.
Nadal jest widoczny w obszarze odblasków
Rysunek 4.17.
Kolejna próba pozbycia się defektu. Tym razem ramka obejmuje większy obszar oka — po lewej.
Dzięki temu udało nam się pozbyć efektu czerwonych oczu — po prawej
ZVND]yZND
-HĤOLQLHFKFHV]WZRU]\þUDPNLPRİHV]SRSURVWXNOLNQĈþQDĤURGNXREV]DUX
Z\PDJDMĈFHJRNRUHNFML
Jeśli i to nie pomoże, ponownie cofnij ostatnią czynność (Ctrl+Z) i zmień usta-
wienia opcji dostępnych na pasku opcji narzędzia. Jeśli kolor czerwony nie został
w pełni usunięty, zwiększ wartość opcji Rozmiar źrenicy (Pupil Size). Zmieniając
ustawienie drugiej, określ, jak ciemny ma być kolor, który zostanie wykorzystany
do zastąpienia czerwieni w oku. Wartość 100% oznacza czerń, a 50% — bardzo
ciemny odcień szarości. Teraz możesz te same czynności powtórzyć na drugim
oku (rysunek 4.18).
Rysunek 4.18.
Efekt czerwonych oczu został
całkowicie usunięty za pomocą
narzędzia Czerwone oczy (Red Eye)
8VXZDQLHOXEGRGDZDQLHHOHPHQWyZ

SRSU]H]LFKNORQRZDQLH
Narzędzie Stempel (Clone Stamp) pozwala usuwać lub powielać fragmenty
obrazu poprzez stosowanie klonowania. Wystarczy uaktywnić narzędzie, a na-
stępnie, naciskając przycisk Alt, kliknąć w oknie obrazu najpierw w jednym
miejscu, a następnie w drugim. To pierwsze miejsce jest punktem, który chcesz
sklonować. To drugie — miejscem, w którym sklonujesz punkt pierwszy. Aby
jeszcze dobitniej to zilustrować: wyobraź sobie, że między tymi dwoma punktami
zostaje utworzona linia. Z jednego końca piksele są przenoszone na jej drugi ko-
niec. Proste. Teraz, kiedy przesuwasz kursorem po oknie obrazu, sprawiasz, że
piksele, które znajdują się pod kursorem ( ), są przenoszone w miejsce, gdzie
znajduje się kursor ( ). Aby uaktywnić narzędzie, wystarczy kliknąć jego ikonę
w Przyborniku lub kilka razy użyć skrótu klawiszowego Shift+S (rysunek 4.19).
Rysunek 4.19.
Fragment Przybornika.
Narzędzie Stempel (Clone Stamp)
Po wybraniu narzędzia na pasku opcji są dostępne polecenia widoczne na ry-

sunku 4.20. W większości przypadków, z jakimi będziesz mieć do czynienia
podczas retuszu obrazów, nie ma konieczności zmieniania ustawień opcji, o któ-
rych powiem za chwilę. Wystarczy je ustawić raz i można o nich zapomnieć.
Do tych opcji należą:
Rysunek 4.20.
Pasek opcji narzędzia Stempel (Clone Stamp). Opcje zaznaczone na zielono, w większości sytuacji, możesz ustawić tak,
jak pokazałam na rysunku, i zapomnieć o nich na długi czas
Á Tryb (Mode). Opcja ta pozwala, w zależności od wybranej wartości,

tworzyć różne efekty przez mieszanie klonu z oryginałem. Zazwyczaj po-
zostawiamy w tym polu wybraną opcję Zwykły (Normal).
Á Przycisk Włącz efekt stylu aerografu (Enable airbrush-style build-up ef-
fects) ( ). Wyłącz go. W przeciwnym razie, kiedy podczas klonowania
będziesz trzymać kursor w oknie obrazu nieruchomo, wciskając przy tym
lewy przycisk myszy, uzyskasz efekt nachodzenia pikseli na siebie w jed-
nym punkcie — w tym, w którym trzymasz kursor.
Á Wyrównany (Aligned). Włącz tę opcję. Dzięki temu długość wspomnianej
wcześniej linii (oczywiście wyimaginowanej), której jeden koniec pobiera
piksele, aby umieścić je na drugim końcu, pozostaje stała aż do następnego
kliknięcia z wciśniętym klawiszem Alt (czyli do rozpoczęcia nowego klo-
nowania). Kiedy wyłączysz tę opcję, będziesz mógł kilka razy sklonować
tę samą część obrazka.
Á Przepływ (Flow). Pozostaw wartość 100%. Ta opcja pozwala określić
stopień przezroczystości każdego śladu nakładanego przez narzędzie.
W przypadku narzędzia Stempel (Clone Stamp) można ją wykorzystać do
tworzenia efektów specjalnych.
Pozostałe opcje, czyli Krycie (Opacity) oraz Próbka (Sample), należy „niestety”
dostosowywać za każdym razem, kiedy zaczynamy pracę z nowym obrazem.
Á Krycie (Opacity). Ta funkcja działa w tak samo jak podczas pracy z innymi
narzędziami. Wpisując odpowiednią wartość w jej polu, zmieniasz stopień
krycia klonowanej części obrazu (rysunek 4.21).
Á Próbka (Sample). Wybierając jedną z opcji, określasz miejsce, z którego po-
bierane są klonowane piksele. Wybierz Bieżąca warstwa (Current Layer),
wówczas operacja klonowania pikseli będzie mogła być wykonywana je-
dynie w obrębie aktywnej warstwy. Wybierz Bieżąca i poniżej (Current &
Below), wówczas będziesz mógł klonować piksele z warstwy bieżącej oraz
warstw znajdujących się poniżej na warstwę bieżącą. Wybierz Wszystkie
warstwy (All Layers), wówczas będziesz mógł klonować piksele pocho-
dzące ze wszystkich warstw tworzących obraz.
Á Na pasku opcji dostępne są również dwa przyciski dające dostęp do pa-
neli Powielanie źródła (Clone Source) ( ) oraz Pędzel (Brush) ( ), które
umożliwiają określenie sposobu, w jaki będą powielane piksele, oraz wy-
bór końcówki narzędzia. Panel Powielanie źródła (Clone Source) został
omówiony w dalszej części rozdziału. Na pasku opcji znajdziesz także dwa
przyciski ułatwiające pracę osobom korzystającym z tabletu. Włączenie
pierwszego z nich ( ) sprawi, że krycie będzie zmieniane poprzez zmianę
nacisku piórka, po włączeniu drugiego ( ) nacisk piórka będzie wpływać
Rysunek 4.21.
Klonowanie obrazu za pomocą narzędzia Stempel (Clone Stamp) z zastosowaniem różnych ustawień opcji Krycie (Opacity)
dostępnej na pasku
na rozmiar średnicy narzędzia. Na koniec pozostaje przycisk ( ) —

włącz go, jeśli w panelu Warstwy (Layers) znajdują się jakieś warstwy
dopasowania, a Ty chcesz je ignorować podczas powielania.
Gdy już ustawisz wszystkie parametry, możesz zabrać się do korekcji obrazu.
Załóżmy, że chcesz usunąć z obrazu druciane ogrodzenie. Naciśnij klawisz Alt
i kliknij lewym przyciskiem myszy w oknie obrazu, w miejscu, z którego chcesz
pobrać kolor (rysunek 4.22), aby zatuszować skazę. Następnie, zwalniając kla-
wisz Alt, kliknij miejsce, które chcesz zatuszować (rysunek 4.22). Zauważ, że na
końcówce pędzla wyświetlany jest podgląd przedstawiający pobierane piksele —
to dzięki temu, że w panelu Powielanie źródła (Clone Source) (będzie o nim mowa
w dalszej części tego rozdziału) zostały zaznaczone opcje Pokaż nakładkę (Show
Overlay) oraz Przytnij (Clipped). Rozpocznij przeciąganie kursorem po obszarze
skazy z wciśniętym lewym przyciskiem myszy (rysunek 4.23). Powtarzając czyn-
ności, usuniesz pozostałe niechciane elementy obrazu.
Rysunek 4.22.
Obraz, z którego chcemy usunąć kable i druciane ogrodzenie widoczne w obszarze nieba. Naciskając klawisz Alt, po
uaktywnieniu narzędzia Stempel (Clone Stamp) i kliknięciu w oknie obrazu określamy kolor, który chcemy sklonować.
Zwolnienie klawisza Alt i kliknięcie w innym miejscu okna obrazu powoduje określenie punktu, do którego pobrany kolor
zostanie przeniesiony
Rysunek 4.23.
Przesuwając kursor w oknie obrazu, usuwamy skazę
ZVND]yZND =DQLPXİ\MHV]QDU]čG]LD6WHPSHO&ORQH6WDPSXWZyU]F]\VWĈZDUVWZč

QDNWyUHMSU]HSURZDG]LV]NRUHNFMčLZSROX3UyEND6DPSOHQDSDVNXRSFML
zaznacz :V]\VWNLHZDUVWZ\$OO/D\HUV3U]HSURZDG]HQLHNRUHNFMLQDRGG]LHOQHM
ZDUVWZLH]DEH]SLHF]\RU\JLQDOQ\REUD]SU]HGÅ]QLV]F]HQLHPµ³ZUD]LH
SRWU]HE\EčG]LHV]PyJãV]\ENRXVXQĈþZDUVWZč]UHWXV]HPXWZRU]\þQRZĈ
F]\VWĈZDUVWZčL]DF]ĈþNRUHNFMčRGQRZD
ZVND]yZND 1DU]čG]LH6WHPSHO&ORQH6WDPSPRİHV]Z\NRU]\VWDþSRGF]DVSUDF\QD

GZyFKREUD]DFK0RİHV]NORQRZDþHOHPHQW\]MHGQHJRREUD]XQDGUXJL
:W\PFHOXQDMSLHUZNOLNQLMZRNQLHREUD]X]NWyUHJRFKFHV]SREUDþSUyENč
DQDVWčSQLHNOLNQLMZRNQLHGRNWyUHJRFKFHV]VNORQRZDþSREUDQĈSUyENč
U\VXQHN
Rysunek 4.24.
Klonowanie pomiędzy dwoma obrazami
3DQHO3RZLHODQLHĮUyGãD
Panel Powielanie źródła (Clone Source) (rysunek 4.25) daje narzędziu Stempel
(Clone Stamp) jeszcze większe możliwości w zakresie powielania pikseli.
Rysunek 4.25.
Panel Powielanie źródła (Clone Source) i zastosowanie dostępnych w nim opcji
W górnej części panelu znajduje się pięć przycisków. Pozwalają one zapisywać
źródła próbkowania dla różnych dokumentów. Każdemu z nich możesz przy-
pisać różne ustawienia pracy narzędzia Stempel (Clone Stamp). Dzięki temu
nie będziesz musiał ich co chwilę zmieniać. Wystarczy kliknąć odpowiedni
przycisk, a narzędzie z właściwymi ustawieniami i pobraną wcześniej próbką

będzie gotowe do pracy. Oczywiście, panel zachowuje ustawienia dla poszcze-
gólnych przycisków do chwili, w której zakończysz pracę z danym dokumentem
i zamkniesz go w programie Photoshop. Po prostu kliknij kolejną ikonę ( )
w panelu i ustaw parametry tak, jak chcesz.
W panelu dostępne są również opcje umożliwiające obracanie, podglądanie, prze-
suwanie w pionie lub poziomie i skalowanie klonowanych pikseli.
Á Opcja Przesunięcie (Offset) pozwala określić przesunięcie klonowanych
pikseli w poziomie (pole X) oraz w pionie (pole Y). Przydaje się to wtedy,
gdy chcesz sklonować fragment obrazu w precyzyjnie określone miej-
sce względem miejsca, z którego pobierasz próbkę. Najpierw pobierasz
próbkę, a następnie we wspomnianych polach podajesz wartości przesu-
nięcia próbki w pionie i w poziomie.
Á Wprowadzając w polach Sz (W) i W (H) odpowiednie wartości z zakresu
od 0% do 100%, określasz skalowanie w pionie oraz w poziomie klonowa-
nych pikseli. Na rysunku 4.26 możesz zaobserwować, jaki efekt można
uzyskać poprzez zmianę skalowania klonowanych pikseli.
Rysunek 4.26.
Zmieniając wartość w polach Sz (W) i W (H), można skalować klonowane piksele
Á Przyciski Odbij pionowo (Flip vertical) ( ) i Odbij poziomo (Flip horizon-

tal) ( ) pozwalają odbijać obraz w tych dwóch orientacjach.
Á W polu Obracanie powielonego źródła (Rotate the clone source) określasz
kąt, pod jakim mają być klonowane piksele. Efekt możesz zobaczyć na ry-
sunku 4.27. Jedna z papryk została sklonowana pod kątem 200 stopni.
Rysunek 4.27.
Zmieniając wartość w polu Obracanie powielonego źródła (Rotate the clone source), można obracać klonowane piksele pod
dowolnym kątem
Á Klikając przycisk Wyzerowanie przekształcenia (Reset transform) ( ), re-

setujesz ustawienia w panelu.
Á Dzięki opcji Pokaż nakładkę (Show Overlay) możesz obserwować, w jaki
sposób pobrana próbka będzie klonowana w wybrane przez Ciebie miej-
sce. Po włączeniu opcji Pokaż nakładkę (Show Overlay) i kliknięciu
w miejscu, z którego chcesz pobrać piksele, pojawia się w oknie obrazu
nakładka przedstawiająca obraz z zachowaniem zaznaczonych w panelu
opcji, tj. kąta, skali (rysunek 4.28 — po lewej). Przesuń nakładkę tak, aby
widoczny na niej element obrazu, który ma zostać sklonowany, znalazł
się w tym miejscu obrazu, w którym ma zostać powielony. Rozpocznij
klonowanie, przesuwając kursor po widocznym na nakładce elemencie,
który chcesz sklonować. W omawianym przykładzie jest to kotek (rysu-
nek 4.28 — po prawej). Z nakładką jest związana jeszcze jedna interesująca
funkcja o nazwie Przytnij (Clipped).
Rysunek 4.28.
Opcja Pokaż nakładkę (Show Overlay) pozwala precyzyjnie klonować elementy obrazu. Dzięki wyświetlanej w oknie nakładce
(po lewej) widzimy, w jaki sposób pobrana próbka będzie klonowana w wybrane przez nas miejsce (po prawej)
Á Zaznaczenie opcji Przytnij (Clipped) powoduje włączenie podglądu pędzla

na żywo podczas klonowania. Wówczas nie widzimy całej nakładki, poja-
wia się ona jedynie na końcówce pędzla.
ZVND]yZND 0RİHV]]PLHQLDþVWRSLHęZLGRF]QRĤFLQDNãDGNLXVWDZLDMĈFRGSRZLHGQLĈ
ZDUWRĤþZSROX.U\FLH2SDFLW\]PLHQLþVSRVyEMHMZ\ĤZLHWODQLDZ\ELHUDMĈF
MHGQĈ]RSFMLGRVWčSQ\FKZUR]ZLMDQ\PPHQXZGROQHMF]čĤFLSDQHOX
RGZUyFLþNRORU\QD]DNãDGFH]D]QDF]DMĈFRSFMč2GZURWQRĤþ,QYHUW
DXWRPDW\F]QLHXNU\ZDþQDNãDGNčSRNDİG\PNOLNQLčFLXZPLHMVFXGRNWyUHJR
NORQXMHV]SLNVHOHMHİHOL]D]QDF]\V]RSFMč$XWRXNU\ZDM$XWR+LGH-HĤOLRSFMD
WDQLHEčG]LH]D]QDF]RQD]DWR]D]QDF]RQDEčG]LHRSFMD3RNDİQDNãDGNč
6KRZ2YHUOD\QDNãDGNDEčG]LHFDã\F]DVZ\ĤZLHWODQDZRNQLHREUD]X
ZVND]yZND -HĤOLRSFMH3RNDİQDNãDGNč6KRZ2YHUOD\RUD]3U]\WQLM&OLSSHGVĈ

Z\ãĈF]RQHD7\FKFHV]PyFQDFKZLOč]REDF]\þQDNãDGNčPRİHV]
VNRU]\VWDþ]HVNUyWXNODZLDWXURZHJR$OW6KLIW:yZF]DVQDU]čG]LH6WHPSHO
&ORQH6WDPS]PLHQLVLčZQDU]čG]LH3U]HVXQLčFLHQDNãDGNLĮUyGãD0RYH
6RXUFH2YHUOD\L]DMHJRSRPRFĈEčG]LHPRİQDSU]HVXQĈþQDNãDGNčZLQQH
PLHMVFHZRNQLHREUD]X7HQVNUyWQLH]DG]LDãDMHĤOLEčG]LHV]FKFLDãJRXİ\þ
ZWUDNFLHNORQRZDQLD0XVLV]SU]HUZDþNORQRZDQLHXİ\þVNUyWXLGRSLHUR
ZWHG\PRİHV]SRZUyFLþGRNORQRZDQLD
Á Opcja Przesunięcie ramki (Frame Offset) przydaje się zwłaszcza podczas

pracy z obrazem wideo.
7URFKčSUDNW\NL:\NRU]\VWDQLHRSFML]SDQHOX3RZLHODQLH
ĮUyGãDGRSRZLHOHQLDREUD]XSRGRNUHĤORQ\PNĈWHP
LZ]PLHQLRQHMVNDOL
Przykład, który za chwilę zaprezentuję, umieszczam tu po to, abyś mógł przyjrzeć
się bliżej możliwościom opcji znajdujących się w panelu Powielanie źródła (Clone
Source). Możesz zatem w ogóle nie otwierać żadnego obrazu i nie wykonywać
opisanych tutaj czynności, a jedynie prześledzić rysunki i to, co się na nich dzieje,
lub otworzyć dowolne zdjęcie (no, może poza portretem), które przedstawia je-
den lub dwa obiekty. Ja skorzystałam ze zdjęcia liści. Załóżmy, że chcesz powielić
większy liść w innej skali i pod innym kątem nachylenia.
Na początek otwórz panel Powielanie źródła (Clone Source), zaznacz w nim op-
cję Pokaż nakładkę (Show Overlay) — ponieważ chcesz obserwować sposób,
w jaki pobrana próbka będzie klonowana w wybrane miejsce — i zmniejsz war-
tość w polu Krycie (Opacity) do 50%. Usuń zaznaczenie opcji Autoukrywaj (Auto
Hide), aby nakładka była cały czas wyświetlana w oknie obrazu (rysunek 4.29).
Rysunek 4.29.
Fotografia, która posłuży do
zaprezentowania możliwości,
jakie daje panel Powielanie
źródła (Clone Source). Panel
Powielanie źródła (Clone Source).
Aby nakładka była wyświetlana
podczas klonowania, upewnij się,
że wskazane opcje są zaznaczone
Powiedzmy, że chcesz powielić największy liść w taki sposób, by znalazł się po

przeciwnej stronie gałązki i był mniejszy od oryginału o 30%. W tym celu w po-
lach Sz (W) oraz W (H) wprowadź wartość 70%, a w polu Obracanie powielonego
źródła (Rotate the clone source) — wartość 180° (rysunek 4.30). Teraz możesz
rozpocząć klonowanie. Na początek pobierz próbkę. W tym celu kliknij w oknie
obrazu z wciśniętym klawiszem Alt, w miejscu, w którym znajduje się duży liść
(rysunek 4.30). Zobacz, co się stało. Pojawiła się nakładka przedstawiająca sposób,
w jaki będzie powielona pobrana przed chwilą próbka (rysunek 4.30). Dzięki temu
możesz, przesuwając kursor, ustalić miejsce, w którym rozpoczniesz powielanie.
Rysunek 4.30.
Jeśli chcesz, aby podczas klonowania wybranego fragmentu obrazu był on skalowany i obracany o wybrany przez Ciebie kąt,
wprowadź odpowiednie wartości w zaznaczonych polach panelu Powielanie źródła (Clone Source). Dzięki temu, że zaznaczona
została opcja Pokaż nakładkę (Show Overlay), w oknie obrazu wyświetlana jest nakładka. Przesuwając kursor w oknie obrazu,
możesz określić miejsce, w którym rozpoczniesz klonowanie pobranych pikseli
W zasadzie teraz wystarczy przesuwać kursorem i powielać obraz, ale chciała-

bym Ci pokazać jeszcze jedną możliwość, jaką daje panel Powielanie źródła (Clone
Source). Zaznacz w nim dodatkowo opcję Przytnij (Clipped). Widzisz, co się
stało? Nakładka została dopasowana do średnicy Stempla, została przycięta (ry-
sunek 4.31). Wydaje mi się, że w ten sposób dużo łatwiej jest klonować wybrane
elementy.
Rysunek 4.31.
Nakładka przycięta do
rozmiaru średnicy Stempla
Kliknij w miejscu, do którego chcesz przenieść pobrane piksele, i rozpocznij

przeciąganie kursorem (rysunek 4.32 — po lewej). Obiekt zostaje powielony
w skali i pod kątem wybranym w panelu Powielanie źródła (Clone Source) (rysu-
nek 4.32 — po prawej).
Rysunek 4.32.
Klonowanie pobranych pikseli
3U]HGUR]SRF]čFLHPSUDF\]QDU]čG]LHP6WHPSHO&ORQH6WDPS]ZãDV]F]D ZVND]yZND

JG\SODQXMHV]Z\NRU]\VWDþMHGRSRZLHODQLDHOHPHQWyZL]DPLHU]DV]
VNRU]\VWDþ]RSFML]DZDUW\FKZSDQHOX3RZLHODQLHĮUyGãD&ORQH6RXUFH
GREU]HMHVWXWZRU]\þQRZĈZDUVWZčLQDSDVNXRSFMLZSROX3UyEND
6DPSOHZ\EUDþRSFMč:V]\VWNLHZDUVWZ\$OO/D\HUV']LčNLWHPXZUD]LH
QLHSRZRG]HQLDPRİHV]V]\ENRXVXQĈþWčZDUVWZčXWZRU]\þQRZĈ
LUR]SRF]ĈþZV]\VWNRRGSRF]ĈWNX2U\JLQDOQ\REUD]SR]RVWDMHQLHQDUXV]RQ\
%ã\VNDZLF]QDNRUHNFMDQLHZLHONLFKVND]
Jeśli szukasz narzędzia, które pozwoli Ci szybko usunąć skazę niewielkich roz-
miarów, jest nim Punktowy pędzel korygujący (Spot Healing Brush). Jego działanie
polega na malowaniu korygowanych obszarów obrazu (a ściślej tworzących je
pikseli) próbkami pikseli, wzorków i tekstur automatycznie pobranymi z obsza-
rów wokół korygowanego fragmentu obrazu z zachowaniem ich stopnia jasności
i przezroczystości. A dzięki poleceniu Uwzględnianie zawartości (Content-
-Aware), dostępnemu na pasku opcji tego narzędzia, możesz uzyskiwać jeszcze
lepsze rezultaty (rysunek 4.33).
Rysunek 4.33.
Przykład efektu, jaki można uzyskać podczas korekcji przeprowadzonej za pomocą narzędzia Punktowy pędzel korygujący
(Spot Healing Brush), z włączonymi dla porównania opcjami: Zgodność z otoczeniem (Proximity Match) (w środku) oraz
Uwzględnianie zawartości (Content-Aware) (po prawej). Usuwamy to, co na zdjęciu po lewej jest objęte czerwoną ramką
Narzędzie uaktywnisz, klikając jego ikonę ( ) w Przyborniku. Korzysta-

jąc z opcji znajdujących się na pasku opcji, możesz dostosować tryb mieszania
(rysunek 4.34). Robi się to w polu Tryb (Mode). Zazwyczaj wystarczy wybrać
opcję Zwykły (Normal). Jeśli natomiast zależy Ci na tym, aby podczas korekcji za-
chowane zostały szumy i tekstura, wybierz opcję Zastąp (Replace).
Rysunek 4.34.
Pasek opcji narzędzia Punktowy pędzel
korygujący (Spot Healing Brush)
Następnie musisz określić sposób próbkowania pikseli. Jeśli wybierzesz Zgod-

ność z otoczeniem (Proximity Match), program będzie wykorzystywał piksele
znajdujące się wokół krawędzi klikniętego obszaru, aby znaleźć inne fragmenty
obrazu, których użyje jako łatki. Opcja Uwzględnianie zawartości (Content-
-Aware) sprawi, że podczas przesuwania kursorem po usuwanych obszarach będą
one wypełniane zawartością sąsiadujących obszarów z zachowaniem istotnych
szczegółów, takich jak cienie i krawędzie obiektów. A ponieważ jest przydatna
w większości sytuacji, w zasadzie powinieneś zostawić ją włączoną na stałe. Jeśli
efekty uzyskane po włączeniu tych opcji nie są satysfakcjonujące, cofnij operację
i zaznacz opcję Utwórz teksturę (Create Texture). Wówczas program wykorzysta
wszystkie piksele klikniętego obrazu do utworzenia tekstury, za pomocą której
naprawi obszar.
Jeśli chcesz, aby podczas próbkowania pobierane były dane ze wszystkich widocz-
nych warstw, zaznacz opcję Próbkuj wszystkie warstwy (Use All Layers). Jeśli jej
nie zaznaczysz — próbkowanie zostanie dokonane na podstawie danych pocho-
dzących tylko z warstwy aktywnej.
Ostatnią rzeczą, którą musisz ustawić, jest końcówka narzędzia, jej rozmiar
i twardość. Średnicę i twardość końcówki narzędzia zmienia się tak samo jak
w przypadku tradycyjnego Pędzla.
ZVND]yZND
'RNRUHNFMLREV]DUX]DVWRVXMWDNĈNRęFyZNčQDU]čG]LDE\MHMĤUHGQLFDE\ãD
RGURELQčZLčNV]DRGVND]\3R]ZROLWRX]\VNDþ]DGRZDODMĈF\HIHNW
ZVND]yZND
6WRVXMĈFVNUyWNODZLV]RZ\6KLIW@PRİHV]]ZLčNV]DþWZDUGRĤþNRęFyZNL
QDU]čG]LD3XQNWRZ\SčG]HONRU\JXMĈF\6SRW+HDOLQJ%UXVK=DSRPRFĈ
6KLIW>]PQLHMV]\V]MHMWZDUGRĤþ1DWRPLDVWNODZLV]H@ oraz>SR]ZROĈ]ZLčNV]\þ
OXE]PQLHMV]\þĤUHGQLFčNRęFyZNL
Aby usunąć skazę, kliknij korygowany fragment; jeśli masz do czynienia z więk-
szym obszarem — nie wystarczy kliknięcie. Wówczas musisz przeciągnąć
kursorem po obszarze, który chcesz skorygować (rysunek 4.35). Wygląd obrazu
został skorygowany (rysunek 4.36).
ZVND]yZND
-HĤOLMHVWWDNDSRWU]HEDSRZLčNV]ZLGRNZRNQLHREUD]XDE\OHSLHMZLG]LHþ
NRU\JRZDQ\IUDJPHQW
Rysunek 4.35.
Fotografia, która zostanie poddana korekcji za pomocą narzędzia Punktowy pędzel korygujący (Spot Healing Brush)
(po lewej). Celem jest usunięcie blizny. Obiekty, które klikniesz lub po których przesuniesz kursorem, znikną z powierzchni
obrazu (po prawej)
Rysunek 4.36.
Blizna została usunięta
3čG]HONRU\JXMĈF\³UHWXV]]Z\NRU]\VWDQLHP
SUyENLREUD]XLZ]RUNX
Pędzel korygujący to narzędzie łączące cechy Punktowego pędzla korygują-
cego (Spot Healing Brush) oraz Stempla (Clone Stamp). Jego działanie polega
na łączeniu dwóch fragmentów obrazu i mieszaniu ich, z tym że trzeba, tak jak
w przypadku narzędzia Stempel (Clone Stamp), wskazać źródło próbkowania.
Narzędzie to znajdziesz na liście w Przyborniku wraz z innymi narzędziami tego
typu ( ). Po jego uaktywnieniu na pasku opcji znajdziesz kilka opcji, które mu-
sisz ustawić w odpowiedni sposób (rysunek 4.37):
Rysunek 4.37.
Pasek opcji narzędzia Pędzel korygujący (Healing Brush)
Á Tryb (Mode) — tutaj możesz wybrać tryb mieszania. W większości sytuacji

wystarczy, że pozostawisz tryb Zwykły (Normal).
Á Źródło (Source) — do wyboru masz dwie opcje. Za ich pomocą określisz,
co ma stanowić źródło próbkowania. Zaznaczenie opcji Próbka (Sampled)
informuje program, że źródłem próbkowania będzie utworzona przez Cie-
bie próbka, którą za chwilę utworzysz za pomocą kliknięcia z wciśniętym
klawiszem Alt. Zaznaczenie opcji Wzorek (Pattern) informuje program,
że źródłem próbkowania będzie wzorek, który możesz wybrać po kliknię-
ciu pola obok. Możesz też utworzyć własny wzorek i wykorzystać go do
retuszu.
Á Wyrównany (Aligned) — jeśli włączysz tę opcję, co zalecam zrobić, długość
linii (oczywiście wyimaginowanej), której jeden koniec pobiera piksele, aby
umieścić je na drugim końcu, pozostaje stała aż do następnego kliknięcia
z wciśniętym klawiszem Alt (czyli do rozpoczęcia nowego klonowania). Je-
żeli wyłączysz tę opcję, będziesz mógł kilka razy sklonować tę samą część
obrazka.
Á Próbka (Sample) — wybierając jedną z opcji, określasz miejsce, z któ-
rego pobierane są klonowane piksele. Wybierz Bieżąca warstwa (Current
Layer), wówczas operacja klonowania pikseli będzie mogła być wyko-
nywana jedynie w obrębie aktywnej warstwy. Wybierz Bieżąca i poniżej
(Current & Below), wówczas będziesz mógł klonować piksele z warstwy
bieżącej oraz warstw znajdujących się poniżej na warstwę bieżącą. Wybierz
Wszystkie warstwy (All Layers), wówczas będziesz mógł klonować piksele
pochodzące ze wszystkich warstw tworzących obraz.
Á Ponadto znajdziesz tutaj przycisk dający dostęp do panelu Powielanie
źródła (Clone Source), przycisk dla użytkowników tabletów ( ) (włą-
czenie go sprawi, że nacisk piórka będzie wpływać na rozmiar średnicy
narzędzia) oraz przycisk ( ) — włącz go, jeśli w panelu Warstwy (Layers)
znajdują się jakieś warstwy dopasowania, a Ty chcesz je ignorować pod-

czas powielania.
Á Aby rozpocząć retusz z użyciem źródła Próbka (Sampled), najlepiej
utwórz nową warstwę nad warstwą, którą chcesz korygować, i w polu
Próbka (Sample) wybierz Bieżąca i poniżej (Current & Below) — chyba że
obraz składa się z dużej liczby warstw i chcesz uwzględnić wszystkie pod-
czas tworzenia próbki, wtedy wybierz opcję Wszystkie warstwy (All Layers).
Teraz pora na pobranie próbki. W tym celu kliknij w oknie obrazu z wciśnię-
tym klawiszem Alt, w miejscu, z którego chcesz ją pobrać, a następnie kliknij
w miejscu, które chcesz wyretuszować (rysunek 4.38), i przytrzymując wciś-
nięty lewy przycisk myszy, maluj po tym obszarze (rysunek 4.39).
Rysunek 4.38.
Usuwanie tatuażu za pomocą narzędzia Pędzel korygujący (Healing Brush) — określanie pierwszej próbki,
która posłuży do retuszu
Rysunek 4.39.
Usuwanie tatuażu za pomocą narzędzia
Pędzel korygujący (Healing Brush). Faktura
skóry zostaje zachowana
ZVND]yZND 3U]HGSU]\VWĈSLHQLHPGRNRUHNFMLXWZyU]QRZĈF]\VWĈZDUVWZčLQDQLHM
SU]HSURZDGĮNRUHNFMč:\ELHU]GRWHJRRSFMč%LHİĈFDLSRQLİHM&XUUHQW
%HORZE\NORQRZDþSLNVHOH]ZDUVWZ\ELHİĈFHMRUD]ZDUVWZ]QDMGXMĈF\FKVLč
SRQLİHMDNRUHNFMDEčG]LHSU]HSURZDG]DQDQDZDUVWZLHDNW\ZQHMOXERSFMč
:V]\VWNLHZDUVWZ\$OO/D\HUVE\NORQRZDþSLNVHOHSRFKRG]ĈFH]HZV]\VWNLFK
ZDUVWZWZRU]ĈF\FKREUD]
Á Jeśli chcesz retuszować z użyciem źródła Wzorek (Pattern), zaznacz

tę opcję. Również utwórz nową warstwę nad tą, którą chcesz korygo-
wać, i w polu Próbka (Sample) wybierz Bieżąca i poniżej (Current &
Below) — chyba że obraz składa się z dużej liczby warstw i chcesz uwzględ-
nić wszystkie podczas tworzenia próbki, wtedy wybierz opcję Wszystkie
warstwy (All Layers). Kliknij pole ze wzorkiem, a gdy zostanie wyświet-
lony panel, wybierz jeden ze wzorków. Jeśli chcesz wczytać inny zestaw
wzorków, kliknij ikonę ( ) i z menu wybierz zestaw — tak samo jak przy
wybieraniu nowego zestawu pędzli (rysunek 4.40).
Rysunek 4.40.
Wybieranie wzorku, który będzie wykorzystany podczas retuszu
Á Być może wśród wzorków nie znalazłeś niczego odpowiedniego lub chcesz
wykorzystać do retuszu wzorek z fragmentu obrazu, na którym pracu-
jesz. Utwórz więc zaznaczenie wokół obszaru, z którego chcesz utworzyć
wzorek, wybierz polecenie Edycja/Zdefiniuj wzorek (Edit/Define Pattern)
i w otwartym oknie nadaj wzorkowi nazwę. Kliknij OK, a wzorek pojawi się
w panelu (rysunek 4.41). Usuń zaznaczenie (Ctrl+D). Następnie maluj po
obszarze, który chcesz skorygować (rysunek 4.42).
Rysunek 4.41.
Tworzenie nowego wzorku, który zostanie wykorzystany podczas retuszu
Rysunek 4.42.
Usuwanie skazy z wykorzystaniem własnego, utworzonego przed chwilą wzorku
Natychmiastowe usuwanie niechcianych

HOHPHQWyZREUD]X³SROHFHQLH
8Z]JOčGQLDQLH]DZDUWRĤFL
W Photoshopie CC, poza wymienionymi już narzędziami do retuszu, mamy do
dyspozycji polecenie Uwzględnianie zawartości (Content-Aware), którego poja-
wienie się w wersji CS5 stanowiło moim zdaniem pewien przełom w szybkości
i prostocie usuwania niechcianych elementów obrazu, niezależnie od ich roz-
miaru. Za jego pomocą można również w sposób wręcz magiczny uzupełniać
brakujące fragmenty obrazu. Działa dużo szybciej niż jakiekolwiek inne narzędzie
tego typu dostępne w programie i jest niezwykle łatwe w obsłudze. Potrzebne jest
jedynie zaznaczenie wokół obiektu, którego chcesz się pozbyć. Nie musi być ono
wcale wykonane precyzyjnie — w większości sytuacji wystarczy obrysować obiekt
(rysunek 4.43) — ważne, aby poza obiektem zaznaczyć fragment tła wokół niego.
Użyj polecenia Edycja/Wypełnij (Edit/Fill) lub klawiszy Shift+F5, aby otworzyć
okno polecenia. W oknie, w polu Użyj (Use) wybierz polecenie Uwzględnianie za-
wartości (Content-Aware) i kliknij OK. Na koniec usuń zaznaczenie (Ctrl+D).
Rysunek 4.43.
Opcja Uwzględnianie zawartości (Content-Aware) pozwala szybko usunąć niepożądany element z obrazu — wypełnia
miejsce, w którym się znajdował, podobną zawartością z sąsiedniego obszaru
8]XSHãQLDQLHEUDNXMĈF\FKIUDJPHQWyZREUD]X
]DSRPRFĈSROHFHQLD8Z]JOčGQLDQLH]DZDUWRĤFL
Po wyprostowaniu zdjęcia (bez stosowania automatycznego kadrowania) czy
wtedy, gdy tworzymy panoramę, często mamy do czynienia z sytuacją, że na kra-
wędziach uzyskanego obrazu pojawiają się puste obszary. Do tej pory najczęściej
taki obraz dodatkowo był poddawany kadrowaniu, aby pozbyć się tych pustych
obszarów, lub po prostu były one wypełniane przez co bardziej cierpliwe osoby
za pomocą np. narzędzia Stempel (Clone Stamp). Teraz jest to dużo łatwiejsze.
Na początek zaznacz obszary, na których piksele nie występują — najlepiej wyko-
rzystać do tego celu narzędzie Różdżka (Magic Wand) (rysunek 4.44) — i rozszerz
zaznaczenie, tak by objęło część obrazu przy krawędziach pustego obszaru
(rysunek 4.44). Możesz to zrobić np. za pomocą polecenia Zaznacz/Zmień/Roz-
szerzenie (Select/Modify/Expand).
Rysunek 4.44.
Zaznaczanie obszarów, które mają zostać wypełnione obrazem, i rozszerzanie granicy zaznaczenia, tak by częściowo
zachodziło na ten obszar obrazu, z którego piksele mają posłużyć do wypełnienia pustych przestrzeni
Zastosuj polecenie Wypełnij (Fill), znane z wcześniejszych wersji programu. Mo-

żesz w tym celu użyć klawiszy Shift+F5 lub wybrać Edycja/Wypełnij (Edit/Fill).
W oknie, w polu Użyj (Use) wybierz nowe polecenie Uwzględnianie zawartości
(Content-Aware) i kliknij OK (rysunek 4.45). Puste obszary zostają wypełnione
szczegółami z obszarów przyległych do zaznaczenia (rysunek 4.45). Na koniec
pozostaje usunąć zaznaczenie (Ctrl+D).
Rysunek 4.45.
Okno Wypełnienie (Fill). Wybór polecenia Uwzględnianie zawartości (Content-Aware) sprawił, że obszary, które wcześniej były
wypełnione kolorem tła, teraz są wypełnione pikselami obszarów sąsiadujących z zaznaczeniem — tak uzupełnione zostały
brakujące fragmenty obrazu
3U]HVXZDQLH]XZ]JOčGQLHQLHP]DZDUWRĤFL
Wyobraź sobie, że chcesz poddać obraz korekcji polegającej na przesunięciu
wybranego elementu obrazu w inną jego część i automatycznym wypełnieniu
pustych miejsc po tym elemencie pikselami obrazu, tak by nikt nie zauważył, że
fotografia została poddana jakiemuś retuszowi. Jest to możliwe dzięki narzędziu
Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości (Content-Aware Move).
Na początek musisz uaktywnić to narzędzie i utworzyć nową warstwę, klikając
ikonę ( ) w dolnej części panelu Warstwy (Layers). Na pasku opcji znajdziesz
opcję Tryb (Mode) umożliwiającą wybór trybu pracy narzędzia. Wybierz Przenieś
(Move), jeśli zamierzasz przenieść wybrany fragment obrazu w inne miejsce, lub
Rozszerz (Extend), jeśli chcesz zmienić szerokość albo wysokość zaznaczonego
obiektu — prawdę powiedziawszy, ten tryb nie działa zbyt dobrze (rysunek 4.46).
Na pasku opcji dostępna jest także opcja Próbkuj wszystkie warstwy (Sample All
Layers). Zaznacz, ją, aby próbki były pobierane z całego dokumentu, a nie tylko
z aktywnej warstwy.
Rysunek 4.46.
Tworzenie nowej warstwy dla obrazu, którego fragment chcesz przenieść w inne miejsce, i pasek opcji narzędzia
Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości (Content-Aware Move) — jeśli chcesz zmienić położenie obiektu,
wybierz tryb pracy Przenieś (Move)
Utwórz zaznaczenie wokół elementu, który chcesz przenieść w nowe miejsce

lub powiększyć (rozszerzyć) — jeśli wybrałeś tryb Rozszerz (Extend). Nie twórz
zaznaczenia zbyt blisko obiektu, zostaw trochę przestrzeni (rysunek 4.47 — po
lewej). Przesuń obiekt w nowe miejsce i czekaj (rysunek 4.47 — po prawej). Jeśli
wybrałeś tryb Rozszerz (Extend), przeciągnij w górę, aby powiększyć obiekt, albo
w prawo lub w lewo, aby go poszerzyć.
Rysunek 4.47.
Zaznaczanie obiektu, który chcemy przenieść, i umieszczenie go w nowym miejscu
Nie usuwaj zaznaczenia. Jeśli uzyskany efekt nie jest satysfakcjonujący, zmień usta-
wienia parametru Dopasowanie (Adaptation), który znajdziesz na pasku opcji. Na
rozwijanej liście jest pięć opcji, które pozwalają określić siłę, z jaką piksele będą
mieszane przez program w danym obszarze — była o tym mowa przy okazji omó-
wienia narzędzia Łatka (Patch). Możesz wypróbować każdą z nich i wybrać tę,
która daje najlepszy rezultat. Na koniec usuń zaznaczenie (Ctrl+D) (rysunek 4.48).
ZVND]yZND
-HĤOLOLQLH]D]QDF]HQLDSU]HV]NDG]DMĈ&LZRFHQLHMDNRĤFLX]\VNDQHJR
HIHNWXDFKFHV]QDGDOMHNRU\JRZDþ]DSRPRFĈSDUDPHWUX'RSDVRZDQLH
$GDSWDWLRQQLHXVXZDMLFKDMHG\QLHXNU\M]DSRPRFĈNODZLV]\&WUO+
3DPLčWDMRXVXQLčFLX]D]QDF]HQLDJG\]DNRęF]\V]NRUHNFMč
Rysunek 4.48.
Obiekt został przeniesiony,
a miejsce po nim zostało
wypełnione sąsiadującymi
pikselami
206 5R]G]LDï_
Praca z warstwami
5.
W tym rozdziale:
ÆNajważniejsze rodzaje warstw dostępne w programie
ÆPanel Warstwy — układ warstw, filtrowanie i sposób wyświetlania
ÆZamiana warstwy Tło w zwykłą warstwę rastrową ÆTworzenie nowej warstwy
i zmiana jej nazwyÆ

Uaktywnianie warstwy i zmiana jej położenia w panelu Warstwy
ÆZaznaczanie kilku warstwÆUsuwanie warstwÆ

Łączenie i rozłączanie warstw
ÆWyrównywanie połączonych warstw Æ

Powielanie warstwÆScalanie warstw
ÆZagnieżdżone grupy warstwÆZmiana krycia warstwyÆUkrywanie warstwy
ÆBlokowanie warstwy lub pikseliÆ

Rasteryzowanie warstw Æ
Tryby mieszania warstw
ÆWarstwy dopasowania
ÆEksportowanie warstw do oddzielnych plików
ÆStyle warstwÆZmiana wypełnienia warstwy
ÆKompozycje warstw
207
208 5R]G]LDï_3UDFD]ZDUVWZDPL
Ż
eby zobrazować, czym są warstwy w Photoshopie, proponuję, abyś wy-
obraził sobie przezroczyste kartki, na których namalowane są dowolne
elementy; po nałożeniu kartek na siebie powstaje pełny obraz. Tak właś-
nie działają warstwy w Photoshopie — bez nich praca z obrazem byłaby bardzo
trudna. Warstwy w programie znajdziesz w panelu… Warstwy (Layers).
1DMZDİQLHMV]HURG]DMHZDUVWZ
GRVWčSQHZSURJUDPLH
W programie Photoshop mamy do czynienia z wieloma rodzajami warstw. Gdyby
bardzo uprościć ten podział, można by powiedzieć, że dzielimy je na warstwę Tło
(Background) i wszystkie pozostałe. Wśród tych „pozostałych” dwie najważniejsze
grupy to: rastrowe oraz wektorowe. A do nich z kolei można zaliczyć warstwy
np. kształtu, tekstu, obiektów inteligentnych, dopasowania (korekcyjne), wideo,
3D. Nie musisz oczywiście uczyć się tych nazw na pamięć. Ta informacja służy
tylko temu, abyś wiedział, że istnieją różne rodzaje warstw. Każdy z nich poznasz
w odpowiednim momencie pracy z programem. Teraz powinieneś zapamiętać je-
dynie, czym różnią się trzy najważniejsze typy warstw:
Warstwa Tło (Background) zostaje utworzona przez program jako pierwsza
podczas otwierania nowego okna obrazu. Nie można jej przenieść ponad inne
warstwy ani umieścić pod nią żadnej z warstw — chyba że zamienisz ją w warstwę
rastrową. Stanowi filar, bazę obrazu. Można bezpośrednio na niej umieszczać ele-
menty, jednak dużo lepiej robić to na oddzielnych warstwach, gdyż dzięki temu
oryginalny obraz nie zostanie naruszony, a Ty będziesz mieć większą swobodę
podczas edycji. W każdym obrazie może występować tylko jedna warstwa Tło
(Background).
Pozostałe warstwy (wśród nich rastrowe i wektorowe) są tworzone auto-
matycznie w chwili wklejania jakiegoś elementu do obrazu, podczas używania
narzędzi czy poleceń. Najczęściej stosowane z nich to zwykłe warstwy rastrowe,
które można utworzyć za pomocą polecenia Warstwa/Nowa/Warstwa (Layer/
New/Layer) albo klikając ikonę Utwórz warstwę (Create a new layer) w panelu
Warstwy (Layers). Czym różnią się warstwy rastrowe od wektorowych? Na
warstwach rastrowych zamieszczane są mapy bitowe, czyli obrazy rastrowe
zbudowane z pikseli. Można je poddawać edycji, stosować na nich efekty
specjalne itp. Z warstw rastrowych korzystaj wtedy, gdy zamierzasz pracować
z obrazem bitmapowym, a także z obiektami i tekstem, na których chcesz
zastosować polecenia lub użyć narzędzi działających wyłącznie na warstwach
rastrowych. Gdy spróbujesz użyć jednego z takich narzędzi podczas pracy na
1. Wyjątek stanowi tu obraz podczas tworzenia, dla którego wybrano opcję przezroczystego
tła. Po jego otworzeniu jedyną widoczną warstwą w panelu Warstwy (Layers) jest warstwa
Warstwa 1 (Layers 1).
5R]G]LDï_3UDFD]ZDUVWZDPL 209
warstwie wektorowej, wyświetli się komunikat z prośbą o dokonanie zamiany

warstwy wektorowej w rastrową. Zwiększenie rozmiaru obrazu rastrowego może
spowodować częściową utratę jakości (obraz może stać się bardziej rozmyty,
mniej ostry). Piszę, że może, gdyż w Photoshopie CC wprowadzono nowoczesny
algorytm powiększania obrazu i przyznam szczerze — rezultaty są bardzo
obiecujące. O tym jednak napiszę w dalszej części książki. Na warstwach wekto-
rowych mogą być zamieszczane wyłącznie obiekty wektorowe i tekst wektorowy.
Każdy element obrazka wektorowego (obiekt) można dowolnie zmieniać (np.
powiększać, pomniejszać), zachowując jego pierwotną czytelność.
3DQHO:DUVWZ\³XNãDGZDUVWZ
ILOWURZDQLHLVSRVyEZ\ĤZLHWODQLD
Program automatycznie układa wszystkie warstwy w panelu Warstwy (Layers).
Te powstałe najwcześniej są umiejscawiane na dole panelu — najniżej jest war-
stwa Tło (Background) — kolejne, tworzone później, są umieszczane nad nimi.
Każda nowo tworzona warstwa zostaje umieszczona nad warstwą aktualnie
aktywną. Naturalnie układ warstw możesz zmienić. Na rysunku 5.1 widać przy-
kład obrazu składającego się z kilku warstw. W menu panelu Warstwy (Layers)
znajdują się opcje m.in. pozwalające dopasować wygląd panelu do potrzeb użyt-
kownika. Kliknij przycisk umożliwiający dostęp do menu (rysunek 5.2) i wybierz
z listy Opcje panelu (Panel Options). W otwartym oknie możesz zaznaczyć wy-
brane opcje, aby określić np. rozmiar miniaturki warstwy oraz jej zawartość.
Rysunek 5.1.
Panel Warstwy (Layers)
oraz znajdujące się w nim
warstwy, na których
mieszczą się elementy
tworzące obraz
ZVND]yZND
$E\SDQHOWarstwy (LayersE\ãZLGRF]Q\QDHNUDQLHPRQLWRUDVNRU]\VWDM

]SROHFHQLDOkno/Warstwy (Window/LayersOXEQDFLĤQLMNODZLV]F7.
Rysunek 5.2.
Po kliknięciu ikony strzałki znajdującej się w prawym górnym rogu panelu Warstwy (Layers) uzyskasz dostęp do jego menu.
Kiedy wybierzesz polecenie Opcje panelu (Panel Options) (po lewej), zostanie otwarte okno dialogowe (po prawej), w którym
możesz zmienić rozmiar wyświetlanych w panelu miniaturek warstw (sekcja Rozmiar miniaturek (Thumbnail Size)) oraz
sposób ich wyświetlania (sekcja Zawartość miniaturki (Thumbnail Contents)). Zaznaczenie opcji Granice warstwy (Layer
Bounds) sprawi, że na miniaturce będziesz widział tylko obszary zajmowane przez elementy warstwy; wybór opcji Cały
dokument (Entire Document) spowoduje, że na miniaturce będzie widoczna zawartość całej warstwy
W menu panelu Warstwy (Layers) znajdują się opcje m.in. pozwalające dopaso-
wać wygląd panelu do Twoich potrzeb. Kliknij przycisk umożliwiający dostęp do
menu (rysunek 5.2) i z listy wybierz Opcje panelu (Panel Options). W otwartym
oknie możesz zaznaczyć wybrane opcje, aby określić np. rozmiar miniaturki war-
stwy oraz jej zawartość.
W panelu Warstwy (Layers) znajdziesz opcję oraz kilka przycisków, które po-
zwalają filtrować warstwy. Przydaje się to zwłaszcza wtedy, gdy obraz składa się
z bardzo dużej liczby warstw. Może posłużyć do znalezienia jednej konkretnej
warstwy lub grupy warstw tego samego typu.
Gdyby nie filtry, to żeby znaleźć tę jedną jedyną, której szukasz, musiałbyś albo
przewijać całą listę i desperacko wypatrywać tej jednej jedynej, albo w oknie
dokumentu kliknąć prawym przyciskiem myszy obiekt, który znajduje się na
poszukiwanej warstwie — wówczas wyświetli się lista z nazwami warstw zawiera-
jącymi obiekty znajdujące się obok miejsca, w którym kliknąłeś. Ponadto czasami
zachodzi potrzeba przeprowadzenia tej samej czynności edycyjnej na kilku war-
stwach jednocześnie, np. zmiany czcionki na wszystkich warstwach tekstowych
dokumentu. Dzięki filtrom możesz szybko odszukać warstwy tego samego typu,
np. tekstowe, a później je zaznaczyć i zmienić właściwości.
Warstwy możemy poddać filtrowaniu za pomocą rozwijanej listy w górnej części
panelu oraz poprzez włączenie — znajdujących się obok — przycisków, które po-
zwalają dodatkowo zawęzić obszar poszukiwań poprzez wskazanie typu warstw,
wśród których szukamy tej właściwej (rysunek 5.3). Po włączeniu filtra ikona
znajdująca się po prawej stronie panelu zacznie się świecić na czerwono.
Rysunek 5.3.
Instrumenty do filtrowania warstw
w panelu Warstwy (Layers)
Aby przefiltrować warstwy, na początek wybierz jedną z opcji na rozwijanej liście;

masz do wyboru:
Á Rodzaj (Kind) — ta opcja jest ustawiona domyślnie i działa w połącze-
niu z przyciskami po jej prawej stronie. Pozwala na filtrowanie warstw na
podstawie ich rodzaju. Jeśli np. chcesz, aby w panelu zostały wyświetlone
wszystkie warstwy dopasowania, z rozwijanej listy wybierz opcję Rodzaj
(Kind), a następnie kliknij przycisk ( ). Możesz oczywiście włączyć wię-
cej niż jeden przycisk, np. ( ) i ( ) — a w panelu będą wyświetlane
jedynie warstwy tych konkretnych typów, czyli np. tekstowe i wektorowe.
Pozostałe warstwy zostaną ukryte (rysunek 5.4).
Rysunek 5.4.
Filtrowanie warstw na podstawie ich
rodzaju. W panelu zostały wyświetlone
jedynie warstwy dopasowania. O tym,
że filtr jest włączony, świadczy czerwona
ikona po prawej stronie panelu. Kiedy
żaden filtr nie jest włączony, jest ona szara
Á Nazwa (Name) — ta opcja jest przydatna, jeśli znasz nazwę szukanej war-
stwy. Program nadaje nowo tworzonej warstwie własną nazwę, ale możesz
ją zmienić na bardziej intuicyjną, która ułatwi Ci później wyszukiwanie.
Po wybraniu tej opcji w górnej części panelu pojawi się pole, w którym
wprowadzasz nazwę szukanej warstwy. Program od razu rozpoczyna po-
szukiwania (rysunek 5.5).
Rysunek 5.5.
Filtrowanie warstw na podstawie ich nazw
Á Efekt (Effect) — wybierz tę opcję, jeśli chcesz wyszukać warstwy na podsta-

wie wybranego stylu. Tak, tak, do warstw można dodawać specjalne efekty,
takie jak cień, obramowanie, nakładka itp. Lista stylów pojawi się po pra-
wej stronie.
Á Tryb (Mode) — wybierz tę opcję, jeśli chcesz wyszukać warstwy na podsta-
wie ich trybu mieszania — będzie o tym mowa w dalszej części rozdziału.
Lista trybów pojawi się po prawej stronie.
Á Atrybut (Attribute) — wybranie tej opcji pozwoli wyszukać warstwy na
podstawie ich cech, czyli np. tego, czy warstwy są zablokowane, czy też nie,
widoczne, ukryte, puste, połączone, czy mają dołączone maski, czy też nie,
czy zastosowano na nich efekty itd. Lista cech pojawi się po prawej stronie.
Á Kolor (Color) — ta opcja umożliwia filtrowanie warstw na podstawie ko-
lorów etykiet, które do nich dołączyłeś. (Będzie o tym mowa dalej w tym
rozdziale). Lista kolorów pojawi się po prawej stronie.
Á Zaznaczone (Selected) — wybór tej opcji sprawi, że w panelu zostaną wy-
świetlone tylko te warstwy, które w danej chwili są zaznaczone.
Odfiltrowane warstwy można poddawać takim samym zabiegom jak przed włą-
czeniem filtra. Można je zaznaczać, usuwać, zmieniać ich ułożenie itd. Aby
przywrócić na liście wszystkie warstwy, czyli po prostu wyłączyć filtr, możesz
zrobić dwie rzeczy w zależności od tego, czy planujesz za chwilę ponownie sko-
rzystać z filtra, czy nie wiesz, czy będziesz to robił:
Á Jeśli nie wiesz, czy będziesz za chwilę znów korzystać z filtracji,

a przypuszczasz, że raczej nie będziesz, i chcesz po prostu przywró-
cić widoczność wszystkich warstw tworzących obraz, kliknij czerwoną
ikonę po prawej stronie panelu, wciskając przy tym klawisz Alt. Wówczas
filtry zostaną dezaktywowane. Jeśli wyłączysz filtr, a po chwili zechcesz
z niego skorzystać, kliknij szary przycisk po prawej stronie panelu ( ).
W ten sposób automatycznie zostanie włączony typ filtra, który zastoso-
wałeś jako ostatni w panelu. Niestety, jego właściwości będziesz musiał
ustawić ponownie. Co to oznacza w praktyce? Jeśli ostatnio stosowałeś np.
filtr Nazwa (Name), ten typ automatycznie pojawi się na liście po lewej
stronie panelu, ale nazwę szukanej warstwy będziesz musiał wprowadzić
od nowa.
Á Jeśli wiesz, że najprawdopodobniej za chwilę znów będziesz korzystać
z ostatnio stosowanego filtra, a na razie chcesz po prostu przywró-
cić widoczność wszystkich warstw tworzących obraz, kliknij czerwoną
ikonę po prawej stronie panelu. Wówczas filtry zostaną dezaktywowane.
Jeśli wyłączysz filtr, a po chwili zechcesz z niego skorzystać, kliknij szary
przycisk po prawej stronie panelu ( ). W ten sposób automatycznie zosta-
nie włączony typ filtra, który zastosowałeś jako ostatni w panelu, pojawią
się także warstwy spełniające jego założenia. Krótko mówiąc, przywrócisz
stan sprzed dezaktywowania filtra.
Filtry zostaną też dezaktywowane automatycznie po zamknięciu okna
dokumentu.
=DPLDQDZDUVWZ\7ãR
Z]Z\NãĈZDUVWZčUDVWURZĈ
Jeśli chcesz zamienić warstwę Tło (Background) w zwykłą warstwę (rastrową),
kliknij ją dwukrotnie, a kiedy pojawi się okno dialogowe Nowa warstwa (New
Layer) (rysunek 5.6), w polu Nazwa (Name) wprowadź nazwę dla tworzonej war-
stwy i kliknij OK. Możesz też wybrać polecenie Warstwa/Nowa/Warstwa z tła
(Layer/New/Layer from Background).
Rysunek 5.6.
Okno dialogowe Nowa warstwa
(New Layer)
2. Domyślnie program nadaje jej nazwę Warstwa 0 (Layer 0).

ZVND]yZND $E\ZDUVWZč7ãR (Background]DPLHQLþZ]Z\NãĈZDUVWZč]SRPLQLčFLHP

HWDSXRWZLHUDQLDRNQDGLDORJRZHJRNowa warstwa (New LayerNOLNQLM
MĈGZXNURWQLHQDFLVNDMĈFNODZLV]Alt. Warstwa 7ãR (Background]RVWDQLH
]DPLHQLRQDZZDUVWZčUDVWURZĈDSURJUDPQDGDMHMGRP\ĤOQLHQD]Zč
Warstwa 0 (Layer 07čQD]ZčPRİHV]RF]\ZLĤFLHZSU]\V]ãRĤFL]PLHQLþ
7ZRU]HQLHQRZHMZDUVWZ\
L]PLDQDMHMQD]Z\
Nowa warstwa, utworzona z wykorzystaniem jednego z opisanych niżej spo-
sobów, domyślnie zostanie umieszczona bezpośrednio nad warstwą aktywną
w panelu Warstwy (Layers) — chyba że użyjesz dodatkowo klawisza Ctrl, ale
o tym za chwilę.
Aby utworzyć nową warstwę (będzie to warstwa rastrowa):
Á Kliknij ikonę Utwórz warstwę (Create a new layer) ( ) w dolnej części
panelu Warstwy (Layers) (rysunek 5.7), a program utworzy nową warstwę
nad warstwą aktywną i nada jej automatycznie nazwę Warstwa x (Layer
x); x oznacza kolejny numer warstwy. W tym samym celu możesz też użyć
klawiszy Shift+Alt+Ctrl+N.
Rysunek 5.7.
Panel Warstwy (Layers). Kliknięcie ikony Utwórz warstwę (Create a new layer) powoduje tworzenie nowej warstwy (po lewej).
Takiej warstwie automatycznie jest nadawana nazwa Warstwa x (Layer x) (x oznacza kolejny numer warstwy)
Á Skorzystaj z polecenia Warstwa/Nowa/Warstwa (Layer/New/Layer).

Za jego pomocą otworzysz okno dialogowe Nowa warstwa (New Layer) —
rysunek 5.8. Jeśli chcesz nadać nowo tworzonej warstwie własną nazwę,
wpisz ją w polu Nazwa (Name). W polu Kolor (Color) możesz wybrać kolor
etykiety, która zostanie dołączona do warstwy w panelu Warstwy (Layers).
To dodatkowo ułatwi jej identyfikację. W polu Tryb (Mode) pozostaw war-
tość Zwykły (Normal). Kiedy skończysz, kliknij OK.
5R]G]LDï_3UDFD]ZDUVWZDPL
Rysunek 5.8.
Okno dialogowe Nowa warstwa (New Layer). W polu Kolor(Color) możesz wybrać kolor etykiety, która zostanie dołączona
do warstwy. Jeśli po utworzeniu etykiety zechcesz ją usunąć, kliknij ją prawym przyciskiem myszy w panelu Warstwy (Layers)
i z listy wybierz opcję Bez koloru (No Color)
Á Kliknij ikonę Utwórz warstwę (Create a new layer) ( ) w dolnej części pa-
nelu Warstwy (Layers), wciskając dodatkowo klawisz Alt. W ten sposób
utworzysz nową warstwę z użyciem okna Nowa warstwa (New Layer).
Á Użyj klawiszy Ctrl+Shift+N. Tak utworzysz nową warstwę z użyciem okna
Nowa warstwa (New Layer).
1DSLVDãDPİHZSU]\SDGNXWZRU]HQLDQRZHMZDUVWZ\SURJUDPGRP\ĤOQLH ZVND]yZND
QDGDMHMHMQD]ZčNWyUD]D]Z\F]DMZ\JOĈGDWDNÅWarstwa xµ7RZV]\VWNR
SUDZGD7DNMHVWZSU]\SDGNXZDUVWZUDVWURZ\FKWZRU]RQ\FK]DSRPRFĈ
MHGQHJR]HVSRVREyZRSLVDQ\FKZW\PSRGUR]G]LDOH0XVLV]MHGQDN
ZLHG]LHþİHQLHNLHG\SURJUDPVDPDXWRPDW\F]QLHWZRU]\QRZĈZDUVWZč
ZZ\QLNXZ\NRQDQLDMDNLHMĤF]\QQRĤFLQSJG\FKFHP\XWZRU]\þGRZROQ\
NV]WDãWZHNWRURZ\QDSLVDþWHNVWXWZRU]\þLQWHOLJHQWQ\RELHNWF]\ZDUVWZč
GRSDVRZDQLD:yZF]DVSURJUDPVDPXWZRU]\QRZĈZDUVWZčLQDGD
MHMQD]ZčRG]ZLHUFLHGODMĈFĈXİ\WHQDU]čG]LHF]\SROHFHQLH3U]\NãDG\
XWZRU]HQLHNV]WDãWXZHNWRURZHJR]DSRPRFĈQDU]čG]LD3URVWRNĈW (Rectangle)
VSUDZLİHSURJUDPXWZRU]\DXWRPDW\F]QLHZDUVWZčRQD]ZLH3URVWRNĈW
x1 (Rectangle xXİ\FLHQDU]čG]LDGRWZRU]HQLDWHNVWXVSUDZLİH]RVWDQLH
XWZRU]RQDZDUVWZDRQD]ZLHWDNLHMMDNEU]PLHQLHSRF]ĈWNXZSURZDG]RQHJR
QDQLHMWHNVWX2XWZRU]HQLHZDUVWZ\GRSDVRZDQLDGRZROQHJRW\SXVSUDZLİH
GRP\ĤOQLH]RVWDQLHMHMQDGDQDQD]ZDWHJRZãDĤQLHGRSDVRZDQLDQSBarwa/
Nasycenie1 (Hue/Saturation1).
1. [WRQXPHUNROHMQ\ZDUVWZ\GDQHJRW\SX
2. &K\EDİHZãĈF]\V]QDU]čG]LHNOLNQLHV]ZRNQLHREUD]XLQLHZSURZDG]LZV]\QDQLHM
İDGQHJRWHNVWX]DWZLHUG]LV]RSHUDFMčE\XWZRU]\þQRZĈZDUVWZčWHNVWRZĈ:yZF]DV
QRZRXWZRU]RQDZDUVWZDEčG]LHPLDãDQD]ZčGRP\ĤOQĈ³Å:DUVWZD[µ
Aby zmienić nazwę warstwy, możesz wykorzystać jedną z dwóch opcji:

Á Kliknij nazwę warstwy w panelu Warstwy (Layers), a następnie w otwo-
rzonym w ten sposób polu wprowadź nową nazwę (rysunek 5.9) i naciśnij
klawisz Enter.
Rysunek 5.9.
Zmiana nazwy warstwy. Kliknij dwukrotnie nazwę warstwy (po lewej), a kiedy otworzone zostanie pole tekstowe, wprowadź
w nim nową nazwę (po prawej)
Á Skorzystaj z polecenia Warstwa/Zmień nazwę warstwy (Layer/Rename

Layer) i wprowadź nową nazwę.
ZVND]yZND
$E\QRZRWZRU]RQDZDUVWZD]RVWDãDXPLHV]F]RQDSRGZDUVWZĈDNW\ZQĈ
NOLNQLMLNRQč ]ZFLĤQLčW\PNODZLV]HPCtrl2F]\ZLĤFLHZ\MĈWHNVWDQRZL
ZDUVWZDWãDSRGNWyUĈQLHPRİQDXWZRU]\þİDGQHMZDUVWZ\
ZVND]yZND
3URJUDP3KRWRVKRSXPRİOLZLDQDGDQLHHW\NLHW\ZZ\EUDQ\PNRORU]HZLHOX
]D]QDF]RQ\PZDUVWZRPMHGQRF]HĤQLH:W\PFHOXPXVLV]MHDNW\ZRZDþ
NOLNQĈþMHGQĈ]QLFKSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\LZ\EUDþNRORUHW\NLHW\
8DNW\ZQLDQLHZDUVWZ\
L]PLDQDMHMSRãRİHQLDZSDQHOX:DUVWZ\
Aby edytować warstwę wybraną spośród tych tworzących obraz, musisz ją ak-
tywować (mówiąc kolokwialnie: zaznaczyć). W tym celu po prostu ją kliknij,
a zostanie podświetlona (rysunek 5.10). Jeśli warstwa nie jest aktywna, nie można
z nią nic zrobić.
ZVND]yZND
:\EUDQĈZDUVWZčPRİHV]XDNW\ZQLþUyZQLHİ]DSRPRFĈNRPELQDFMLNODZLV]\
Alt+]OXEAlt+[8İ\FLHSLHUZV]HJR]HVNUyWyZXDNW\ZQLDZDUVWZč]QDMGXMĈFĈ
VLčRSR]LRPZ\İHMQLİZDUVWZDDNW\ZQD8İ\FLHGUXJLHJRXDNW\ZQLDZDUVWZč
]QDMGXMĈFĈVLčRSR]LRPQLİHMQLİZDUVWZDDNW\ZQD
Rysunek 5.10.
Uaktywnianie warstwy —
wystarczy ją kliknąć
$E\XDNW\ZQLþZDUVWZčSRãRİRQĈQDMZ\İHMZVWRVLHNOLNQLMMĈOXEXİ\MNODZLV]\ ZVND]yZND
Alt+. NURSND$E\XDNW\ZQLþZDUVWZčSRãRİRQĈQDMQLİHMZVWRVLHNOLNQLMMĈOXE
Xİ\MNODZLV]\Alt+,SU]HFLQHN
:DUVWZ\PRİQDWHİDNW\ZRZDþSU]\Xİ\FLXQDU]čG]LD3U]HVXQLčFLH (Move
SRSU]H]ZVND]\ZDQLHNXUVRUHPP\V]\SU]\QDMPQLHMMHGQHJR]RELHNWyZ
]QDMGXMĈF\FKVLčQDZDUVWZLHNWyUĈFKFHV]DNW\ZRZDþ:W\PFHOXZãĈF]
QDU]čG]LHOXEMHĤOLNRU]\VWDV]]LQQHJRQDU]čG]LDQLİ3U]HVXQLčFLH (Move
ZFLĤQLMNODZLV]CtrlLNOLNQLMSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\WDNLRELHNW=UR]ZLQLčWHM
OLVW\Z\ELHU]QD]ZčZDUVWZ\D]RVWDQLHRQD]D]QDF]RQDZSDQHOX Warstwy
(Layers1DOLĤFLHSRMDZLĈVLčQD]Z\ZV]\VWNLFKZDUVWZNWyU\FKRELHNW\
]QDMGXMĈVLčZPLHMVFXXPLHV]F]HQLDNXUVRUDU\VXQHN
Rysunek 5.11.
Aktywowanie warstwy za pomocą narzędzia Przesunięcie (Move)
Kiedy warstwa jest już aktywna, można rozpocząć pracę, czyli np. zmienić jej po-
łożenie w panelu, korzystając z jednego z dwóch sposobów.
Pierwszy sposób polega na przesuwaniu warstwy w górę lub w dół listy, co spowo-
duje jej przeniesienie na wierzch lub pod spód jednej z sąsiadujących z nią warstw.
Aby to zrobić, musisz uaktywnić warstwę, którą chcesz przenieść — umieść nad
nią kursor i, naciskając lewy przycisk myszy, przesuń warstwę w wybrane miejsce
listy. Czarna linia, pojawiająca się podczas przesuwania (rysunek 5.12), informuje
o tym, w którym miejscu w chwili zwolnienia przycisku myszy zostanie umiesz-
czona warstwa. Zauważ, że zmiana położenia warstwy może (chociaż nie musi)
zmienić wygląd w oknie obrazu. Jeśli przesuniesz jakąś warstwę na dół listy w pa-
nelu, znajdujący się na niej element może stać się niewidoczny w oknie obrazu.
Stanie się tak, gdyż zostanie on zakryty elementami warstwy znajdującej się bezpo-
średnio nad warstwą, którą przesunąłeś (rysunek 5.13).
Rysunek 5.12.
Zmiana położenia warstwy w panelu
Warstwy (Layers) — metoda 1.,
za pomocą przesunięcia
Rysunek 5.13.
Przesunięcie warstwy na dół listy w panelu
spowodowało, że znajdujący się na niej
element (tekst) stał się niewidoczny
w oknie obrazu. Został zakryty przez
elementy warstwy znajdującej się
bezpośrednio nad warstwą z tekstem
Drugi sposób wymaga zastosowania odpowiednich poleceń podmenu Warstwa/

Ułóż (Layer/Arrange). Oto dostępne polecenia:
Á Przesuń na wierzch (Bring to Front) — użyj tego polecenia, jeśli chcesz,
aby warstwa aktywna znalazła się na samej górze listy — ponad wszystkimi
warstwami tworzącymi obraz.
Á Przesuń do przodu (Bring Forward) — powoduje przeniesienie war-
stwy o jeden poziom do góry (nad warstwę, która znajdowała się nad
przesuwaną).
Á Przesuń do tyłu (Send Backward) — sprawia, że warstwa zostaje prze-
sunięta o jeden poziom w dół (pod warstwę, która znajdowała się pod
przesuwaną).
Á Przesuń na spód (Send to Back) — polecenie to powoduje przesunięcie ak-
tywnej warstwy bezpośrednio nad warstwę Tło (Background).
Á Odwrotnie (Reverse) — powoduje odwrócenie kolejności występowania po
sobie zaznaczonych warstw (przynajmniej dwóch). Opcja ta nie jest do-
stępna, jeśli nie są zaznaczone minimum dwie warstwy (rysunek 5.14).
Rysunek 5.14.
Przykład zmiany kolejności występowania po sobie warstw, przeprowadzonej za pomocą polecenia Odwrotnie (Reverse)
=D]QDF]DQLHNLONXZDUVWZ
Aby zaznaczyć kilka warstw, uaktywnij pierwszą z nich, a następnie, naciskając
klawisz Ctrl, klikaj w panelu Warstwy (Layers) pozostałe warstwy. Jeśli natomiast
warstwy, które chcesz zaznaczyć, występują po sobie, zaznacz pierwszą z nich,
a następnie naciśnij klawisz Shift i kliknij ostatnią — zamykającą ciąg następują-
cych po sobie warstw.
ZVND]yZND -HĤOLFKFHV]]D]QDF]\þZV]\VWNLHZDUVWZ\QLH]DOHİQLHRGW\SX]Z\MĈWNLHP

warstwy 7ãR(BackgroundZ\ELHU]SROHFHQLHZaznaczanie/Wszystkie
warstwy (Select/All LayersOXEXİ\MVNUyWXAlt+Ctrl+A$MHĤOLFKFHV]]D]QDF]\þ
MHG\QLHZDUVWZ\WHJRVDPHJRW\SXFRZDUVWZDDNW\ZQDVNRU]\VWDM]ÀOWUyZ
ZJyUQHMF]čĤFLSDQHOXWarstwy (Layers³E\ãDRQLFKPRZDQDSRF]ĈWNX
UR]G]LDãX³LNLHG\ZDUVWZ\]RVWDQĈZ\ĤZLHWORQHZSDQHOXZ\ELHU]SROHFHQLH
Zaznaczanie/Wszystkie warstwy (Select/All Layers).
ZVND]yZND
$E\MHGQRF]HĤQLHDQXORZDþ]D]QDF]HQLHZV]\VWNLFKZDUVWZZ\ELHU]
SROHFHQLH=D]QDF]DQLH8VXę]D]QDF]HQLDZDUVWZ(Select/Deselect Layers).
8VXZDQLHZDUVWZ
W celu usunięcia warstwy zaznacz ją, a następnie wykonaj jedną z czynności opi-
sanych niżej.
Á Naciśnij klawisz Delete.
Á Naciskając klawisz Alt, kliknij ikonę kosza w panelu Warstwy (Layers)
(rysunek 5.15).
Rysunek 5.15.
Kliknięcie ikony kosza powoduje usunięcie
aktywnej warstwy
Á Skorzystaj z polecenia Warstwa/Usuń/Warstwa (Layer/Delete/Layer).

Następnie w otworzonym w ten sposób oknie z pytaniem (rysunek 5.16)
kliknij Tak (Yes). Jeśli nie chcesz, aby program w przyszłości wyświetlał
to okno, zaznacz w nim opcję Nie pokazuj więcej (Don’t show again).
Rysunek 5.16.
Okno z pytaniem umożliwiające
usunięcie aktywnej warstwy
Można usunąć kilka warstw jednocześnie. Wystarczy je zaznaczyć i wybrać jedną

z przedstawionych przed chwilą metod.
ZVND]yZND
0RİQDDXWRPDW\F]QLHXVXQĈþ]GRNXPHQWXZV]\VWNLHXNU\WHRUD]SXVWH
ZDUVWZ\:SLHUZV]\PSU]\SDGNXVãXİ\GRWHJRSROHFHQLH:DUVWZD8VXę
Ukryte warstwy (Layer/Delete/Hidden LayersZGUXJLP³Plik/Skrypty/
Usuwanie wszystkich pustych warstw (File/Scripts/Delete All Empty Layers).
âĈF]HQLHLUR]ãĈF]DQLHZDUVWZ
Łączenie warstw jest bardzo przydatną umiejętnością. Można je wykorzystać do
skopiowania, przesunięcia, wyrównania i rozmieszczenia, a także przekształce-
nia kilku warstw naraz — pozwala zaoszczędzić sporo czasu. Do łączenia warstw
w programie Photoshop wykorzystuje się przycisk Połącz warstwy (Link layers)
( ) (rysunek 5.17). Jest on dostępny, jeśli w panelu są zaznaczone przynajmniej
dwie warstwy, lub wtedy, gdy uaktywnisz warstwę, która jest już połączona z in-
nymi warstwami. Jest to zrozumiałe, bo aby połączyć ze sobą kilka warstw, należy
je najpierw zaznaczyć. Następnie wystarczy kliknąć przycisk Połącz warstwy (Link
layers) lub wybrać polecenie Warstwa/Połącz warstwy (Layer/Link Layers).
Rysunek 5.17.
Panel Warstwy (Layers) — na dole panelu znajduje się przycisk Połącz warstwy (Link layers). Jeśli warstwy są ze sobą
połączone, po prawej stronie ich nazw widoczne są znaczki, takie jak na rysunku
Kiedy warstwy zostaną ze sobą połączone, po prawej stronie ich nazwy w panelu
Warstwy (Layers) pojawi się znaczek ( ). Wszystkie warstwy w panelu, które
mają taki znaczek, są połączone z jakąś warstwą (lub warstwami) (rysunek 5.17).
Aby rozłączyć wszystkie połączone ze sobą warstwy, należy uaktywnić jedną
z nich i kliknąć przycisk Połącz warstwy (Link layers).
Aby od połączonych ze sobą warstw odłączyć jedną wybraną, uaktywnij ją, a na-
stępnie kliknij ikonę połączenia na dole panelu. Warstwa zostanie odłączona.
Jeśli natomiast chcesz chwilowo wyłączyć zaznaczenie, kliknij ikonę połączenia
po prawej stronie nazwy warstwy, wciskając dodatkowo klawisz Shift. Wówczas

po prawej stronie, na ikonie spinacza, pojawi się czerwony krzyżyk (rysunek 5.18).
Aby ponownie połączyć warstwę z innymi, kliknij krzyżyk z wciśniętym klawi-
szem Shift.
Rysunek 5.18.
Panel Warstwy (Layers). Jeśli jedna
z uprzednio połączonych ze sobą warstw
została chwilowo rozłączona, po prawej
stronie jej nazwy widnieje symbol taki jak
na rysunku
Oto przykład korzyści, jakie można odnieść po połączeniu ze sobą dwóch warstw,
np. rastrowej z tekstem (rysunek 5.19). W pierwszym przypadku nie połączono
warstw ze sobą i podczas przesuwania warstwy Glittol łącznik oraz kwiatek pozo-
stały na swoich miejscach. Gdybyśmy chcieli, aby nadal znajdowały się pomiędzy
Rysunek 5.19.
Przykład tego, co się
dzieje w oknie obrazu,
gdy przesuwamy element
znajdujący się na warstwach
niepołączonych (na górze)
i połączonych (na dole)
literami „t” oraz pod literą „i”, musielibyśmy uaktywnić warstwy, na których się
znajdują, a następnie przesunąć je i spróbować ułożyć dokładnie w takim położe-
niu, w jakim się znajdowały. W drugim przypadku dzięki połączeniu obu warstw
przesunięcie obiektu znajdującego się na jednej z nich (tekstu) spowodowało
automatyczne przesunięcie elementów znajdujących się na pozostałych dwóch
z połączonych warstw (łącznika). Abyś lepiej widział, które elementy znajdują się
na warstwach przesuwanych, w oknie Opcje panelu (Panel Options) zaznaczyłam
opcję Granice warstwy (Layer Bounds).
:\UyZQ\ZDQLHSRãĈF]RQ\FKZDUVWZ
Podczas wyrównywania połączonych warstw należy pamiętać, aby na począ-
tek uaktywnić tę warstwę, względem której mają zostać wyrównane pozostałe
warstwy. Wybierz narzędzie Przesunięcie (Move) i na pasku opcji kliknij ten
z przycisków odpowiadających sposobowi wyrównywania, który Cię interesuje
(rysunek 5.20). Możesz także, zamiast klikać przyciski, wybrać polecenie War-
stwa/Wyrównaj (Layer/Align) i na liście wskazać odpowiednią opcję.
Rysunek 5.20.
Pasek opcji narzędzia Przesunięcie (Move) i opcje umożliwiające wyrównywanie połączonych warstw
Narzędzie Przesunięcie (Move) służy przede wszystkim do przesuwania obiektów

na aktywnej warstwie. Więcej informacji na jego temat znajdziesz w rozdziale 10.
ZVND]yZND :\UyZQ\ZDQLHZDUVWZZWHQVSRVyEPRİHQLH]E\WGREU]HG]LDãDþ
ZSU]\SDGNXW\FKGRNWyU\FKGRãĈF]RQH]RVWDã\PDVNLSRQLHZDİSURJUDP
EčG]LHLJQRURZDãPDVNLLXVLOQLHSUyERZDãZ\UyZQDþZDUVWZ\NLHUXMĈF
VLčLFKFDãĈ]DZDUWRĤFLĈ,QQ\SUREOHPPRİHV]QDSRWNDþSRGF]DVSUyE\
Z\UyZQDQLDZDUVWZWHNVWRZ\FK]DZLHUDMĈF\FKOLWHU\NWyU\FKGROQHNUDZčG]LH
Z\FKRG]ĈSR]DOLQLčED]RZĈRWHNĤFLHZLčFHMZGDOV]HMF]čĤFLNVLĈİNL
:SU]\SDGNXWHJRW\SXZDUVWZVSUyEXMGRSDVRZDþMHÅUčF]QLHµNRU]\VWDMĈF
]LQWHOLJHQWQ\FKOLQLLSRPRFQLF]\FK:LčFHMLQIRUPDFMLQDLFKWHPDW]QDMG]LHV]
w rozdziale 10.
3RZLHODQLHZDUVWZ
Warstwy w programie Photoshop można zarówno powielać w obrębie jednego
okna obrazu, jak i kopiować z jednego okna obrazu do drugiego.
3RZLHODQLHZDUVWZZREUčELHMHGQHJRGRNXPHQWX
Aby skopiować wybraną warstwę w tym samym oknie obrazu, należy ją uaktyw-
nić, a następnie użyć skrótu klawiszowego Ctrl+J lub przeciągnąć jej miniaturę
nad ikonę Utwórz warstwę (Create a new layer), znajdującą się w dolnej części
panelu Warstwy (Layers) (rysunek 5.21). Wówczas skopiowana warstwa będzie
się znajdowała nad warstwą oryginalną i stanie się aktywna. Domyślnie zostanie
jej nadana nazwa taka sama jak nazwa warstwy oryginalnej, z dopiskiem kopiuj
(copy) i kolejnym numerem kopii (rysunek 5.21).
Rysunek 5.21.
Tworzenie kopii aktywnej warstwy poprzez przeciągnięcie warstwy nad ikonę zaznaczoną na rysunku. Skopiowana warstwa
jest umieszczana w panelu Warstwy (Layers), nad swoim oryginałem, i nosi najczęściej taką samą nazwę jak oryginał,
rozszerzoną o kolejny numer i wyraz „kopia”
3. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy obraz składa się jedynie z warstwy Tło (Background), a my
za pomocą skrótu klawiszowego Ctrl+J kopiujemy jej zawartość na nową warstwę. Wówczas
nowo utworzona warstwa będzie nosiła nazwę Warstwa 1 (Layers 1). Jeśli natomiast prze-
ciągniemy warstwę Tło (Background) nad ikonę ( ), nowo utworzona warstwa będzie nosiła
nazwę Tło kopiuj (Background copy).
Jeśli podczas kopiowania chcesz od razu nadać skopiowanej warstwie nową na-
zwę, uaktywnij warstwę oryginalną, użyj polecenia Warstwa/Powiel warstwę
(Layer/Duplicate Layer). Otwarte zostanie wówczas okno dialogowe Powiel war-
stwę (Duplicate Layer) (rysunek 5.22). W polu Jako (As) nadaj nazwę skopiowanej
warstwie i upewnij się, że w polu Dokument (Document) domyślnie wyświetlana
jest nazwa aktywnego okna obrazu — a ponieważ chcesz utworzyć kopię w ra-
mach tego samego dokumentu, nic nie zmieniaj. Kliknij OK. Skopiowana warstwa
będzie się znajdowała nad warstwą oryginalną i stanie się aktywna.
Rysunek 5.22.
Okno dialogowe Powiel warstwę (Duplicate Layer) i jego opcje
ZVND]yZND
=DPLDVWZ\ELHUDþSROHFHQLH:DUVWZD3RZLHOZDUVWZč (Layer/Duplicate
LayerPRİHV]NOLNQĈþSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\ZSDQHOXWarstwy (Layers)
ZDUVWZčNWyUDPD]RVWDþSRZLHORQDL]UR]ZLQLčWHMOLVW\Z\EUDþSROHFHQLH
3RZLHOZDUVWZč (Duplicate Layer).
.RSLXMĈFZDUVWZ\]DUyZQRZREUčELHMHGQHJRGRNXPHQWXMDNL]MHGQHJR
ZVND]yZND
GRNXPHQWXGRGUXJLHJRPXVLV]SDPLčWDþRW\PİHZUD]]ZDUVWZĈ]RVWDMĈ
VNRSLRZDQHZV]\VWNLHMHMDWU\EXW\WU\EPLHV]DQLDZDUWRĤþ]QDMGXMĈFDVLč
ZSROXKrycie (Opacity:\SHãQLM (FillVW\OHZDUVWZ\LWS³MHĤOLWDNLHVĈ
QDGDQH
3RZLHODQLHZDUVWZPLčG]\GRNXPHQWDPL
Warstwy można kopiować między oknami obrazów otworzonych w aplikacji.
Pierwsza metoda. Przeciągnij ikonę warstwy, którą chcesz powielić, z panelu
Warstwy (Layers) do okna obrazu, w którym ma się ona znaleźć (rysunek 5.23).
Kopiowana warstwa zostanie wówczas umieszczona nad poprzednio aktywną
warstwą w oknie obrazu docelowego.
Rysunek 5.23.
Kopiowanie warstwy z okna jednego dokumentu do drugiego
Druga metoda. Uaktywnij warstwę przeznaczoną do skopiowania i wybierz pole-

cenie Warstwa/Powiel warstwę (Layer/Duplicate Layer). Otwarte zostanie znane
Ci już okno dialogowe Powiel warstwę (Duplicate Layer). W polu Jako (As) na-
daj nazwę skopiowanej warstwie. W polu Dokument (Document) wybierz nazwę
okna obrazu, do którego chcesz skopiować warstwę. Na koniec kliknij OK (rysu-
nek 5.24). Skopiowana warstwa zostanie umieszczona w oknie docelowym nad
warstwą poprzednio aktywną. Teraz ona jest warstwą aktywną.
Rysunek 5.24.
Kopiowanie warstwy z użyciem okna dialogowego Powiel warstwę (Duplicate Layer)
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]MHGQRF]HĤQLHVNRSLRZDþNLONDZDUVWZGRQRZHJRRNQDREUD]X
PXVLV]QDMSLHUZSRãĈF]\þMH]HVREĈDQDVWčSQLHZ\NRU]\VWDþSLHUZV]ĈOXE
GUXJĈ]SU]HGVWDZLRQ\FKZ\İHMPHWRG
ZVND]yZND
.RSLRZDQLHZDUVWZPLčG]\REUD]DPLRUyİQHMJãčELNRORUyZVSRZRGXMH
Z\ĤZLHWOHQLHRNQDNRPXQLNDWXRVWU]HJDMĈFHJRRPRİOLZRĤFLSRJRUV]HQLD
MDNRĤFLREUD]X-HĤOLNOLNQLHV]Tak (YesZ\UD]LV]]JRGčQDZ\NRQDQLHWHM
RSHUDFMLMHĤOLNie (No³DQXOXMHV]MĈ
6FDODQLHZDUVWZ
Scalanie warstw polega na łączeniu (spłaszczaniu) ich w jedną. Nie jest to jed-
nak to samo, co łączenie warstw omówione wyżej. Scalanie warstw powoduje
umieszczenie znajdujących się na nich elementów na jednej, wspólnej warstwie.
Scalić można dwie lub więcej warstw. Mogą to być warstwy pozostające ze sobą
w bezpośrednim sąsiedztwie lub dowolne warstwy widoczne w panelu War-
stwy (Layers). Jeśli chcesz scalić dwie warstwy znajdujące się bezpośrednio
jedna pod drugą, uaktywnij tę warstwę, która znajduje się wyżej w stosie warstw,
i użyj skrótu Ctrl+E lub polecenia Warstwa/Scal w dół (Layer/Merge Down). Jeśli
chcesz scalić warstwy, które nie znajdują się obok siebie w stosie — zaznacz je
i użyj polecenia Warstwa/Scal warstwy (Layer/Merge Layers) albo skrótu klawia-
turowego Ctrl+E.
Jeśli chcesz scalić wszystkie warstwy tworzące obraz w jedną warstwę, użyj
polecenia Warstwa/Spłaszcz obraz (Layer/Flatten Image).
Jeśli chcesz scalić tylko te warstwy tworzące obraz, które są widoczne, wy-
bierz polecenie Warstwa/Złącz widoczne (Layer/Merge Visible) lub użyj skrótu
Shift+Ctrl+E. Ukryte warstwy nie są usuwane.
Poza spłaszczaniem warstw możesz także przeprowadzić spłaszczenie samych
masek warstw, aby zastosować je „na stałe” na warstwach, do których są przy-
łączone, i utrwalić ich działanie w projekcie (polecenie Plik/Skrypty/Spłaszcz
wszystkie maski (File/Scripts/Flatten All Masks)) lub spłaszczyć efekty warstw,
żeby na stałe zostały połączone z warstwami, na których zostały zastosowane
(Plik/Skrypty/Spłaszcz wszystkie efekty warstw (File/Scripts/Flatten All Layer
Effects)). Jeśli jednak efekty były dołączone do warstw wektorowych, takie spłasz-
czenie spowoduje jednocześnie rasteryzację tych warstw.
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]VSãDV]F]\þZDUVWZ\NWyUHVĈ]HVREĈSRãĈF]RQHNOLNQLMMHGQĈ
]QLFKZ\ELHU]SROHFHQLH:DUVWZD:\ELHU]SRãĈF]RQHZDUVWZ\(Layer/Select
Linked LayersDQDVWčSQLHSROHFHQLHWarstwa/Scal warstwy (Layer/Merge
Layers).
,VWQLHMHWHİPRİOLZRĤþXWZRU]HQLDZDUVWZ\EčGĈFHMVSãDV]F]RQ\PREUD]HP
ZVND]yZND
HOHPHQWyZ]HZV]\VWNLFKZLGRF]Q\FKZDUVWZREUD]X:DUVWZDWDND]RVWDQLH
XPLHV]F]RQDQDGZDUVWZĈDNW\ZQĈZFKZLOLXİ\ZDQLDVNUyWX:W\PFHOX
Xİ\MNODZLV]\Ctrl+Alt+Shift+E0RİHV]WRVDPR]URELþ]Z\EUDQ\PLZDUVWZDPL
Z\VWDUF]\MHXDNW\ZQLþLXİ\þVNUyWXNODZLV]RZHJRCtrl+Alt+E.
4. Informacje na temat widoczności warstw znajdziesz w podrozdziale „Ukrywanie warstwy”.

=DJQLHİGİRQHJUXS\ZDUVWZ
Grupa warstw to swego rodzaju folder zawierający warstwy wybrane spośród
tych, które tworzą obraz. Możesz tworzyć wiele zestawów warstw, co ułatwia ich
lokalizację i szeregowanie oraz pozwala na edycję wielu warstw jednocześnie.
Do grupy warstw bowiem możesz dodawać maski, możesz je skalować, obra-
cać, szybko ukrywać i wyświetlać wszystkie warstwy w grupie, blokować itd. Aby
było Ci łatwiej wszystko zrozumieć, posłużę się przykładem. Na rysunku widnieje
irlandzki elf — leprechaun. Został on podzielony na wiele części, które umiesz-
czono na odrębnych warstwach (rysunek 5.25). Trudno jest nad nimi zapanować,
ponieważ nie są ułożone. Można to jednak zmienić. Po pierwsze istnieje moż-
liwość utworzenia kilku grup warstw, w których można umieścić poszczególne
warstwy, np. w grupie o nazwie Kończyny można umieścić warstwy o nazwach:
Prawa noga, Lewa noga, Prawa stopa, Lewa stopa, Prawa ręka, Lewa ręka. W gru-
pie o nazwie Głowa można umieścić warstwy: Prawe oko, Lewe oko, Usta, Nos,
Prawe ucho, Lewe ucho, Broda, Brwi (rysunek 5.26).
Rysunek 5.25.
Przykład obrazu, którego warstwy zostaną uporządkowane poprzez połączenie ich w grupy warstw.
Warstwy można umieścić w dwóch grupach: Głowa oraz Kończyny
Po drugie istnieje także możliwość tworzenia zagnieżdżonych grup warstw.

Oznacza to, że w grupie Kończyny możesz utworzyć dodatkowe grupy, np. grupę
o nazwie Kończyny górne, w której umieścisz warstwy Prawa ręka, Lewa ręka,
oraz Kończyny dolne, w której znajdą się takie warstwy jak Lewa noga, Prawa
noga, Lewa stopa, Prawa stopa (rysunek 5.26).
Podsumujmy: program Photoshop pozwala użytkownikom zagnieżdżać, czyli
umieszczać, w grupach warstw nowe, kolejne grupy warstw.
Rysunek 5.26.
W grupie Kończyny utworzono dwie
kolejne grupy: Kończyny dolne i Kończyny
górne. Teraz znacznie łatwiej odszukamy
interesującą nas warstwę
ZVND]yZND
:SURJUDPLHPRİOLZHMHVWWZRU]HQLHGRZROQHMOLF]E\SR]LRPyZ]DJQLHİGİDQLD
warstw.
7ZRU]HQLHJUXS\ZDUVWZ
Aby utworzyć nową grupę warstw, uaktywnij dowolną warstwę i skorzystaj
z jednej z dwóch metod:
Á Wybierz polecenie Warstwa/Nowa/Grupa (Layer/New/Group). Wówczas
wyświetlone zostanie okno dialogowe Nowa grupa (New Group) (rysu-
nek 5.27 — po lewej). W polu Nazwa (Name) wprowadź nazwę tworzonej
grupy, w polu Kolor (Color) możesz wybrać kolor, którym zostanie ozna-
czona grupa. W polu Tryb (Mode) zaznacz opcję Przejście bezpośrednie
(Pass Through). Na koniec kliknij OK.
Rysunek 5.27.
Okno dialogowe Nowa grupa (New Group)i ikona Utwórz nową grupę (Create a new group)
5. Warstwy wchodzące w jej skład mogą być oznaczone własnymi (innymi niż grupa) kolorami.
Á Kliknij ikonę Utwórz nową grupę (Create a new group) (rysunek 5.27 — po

prawej). Program automatycznie utworzy nową grupę, nadając jej własną
nazwę: Grupa x (Group x). Aby zmienić nazwę, dwukrotnie kliknij ją
w panelu. W otwartym w ten sposób polu wprowadź własną nazwę i naciś-
nij klawisz Enter, aby zatwierdzić zmianę.
ZVND]yZND
-HĤOLSRGF]DVWZRU]HQLDQRZHMJUXS\NOLNQLHV]LNRQč8WZyU]QRZĈJUXSč
(Create a new groupQDFLVNDMĈFMHGQRF]HĤQLHNODZLV]AltRWZRU]RQH
]RVWDQLHRNQRNowa grupa (New GroupZNWyU\PEčG]LHV]PyJãMHMQDGDþ
RGUD]XZãDVQĈQD]Zč
ZVND]yZND
$E\QDGDþJUXSLHNRORUPRİHV]NOLNQĈþSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\LNRQčRND
]QDMGXMĈFĈVLčSROHZHMVWURQLHMHMQD]Z\L]UR]ZLQLčWHMOLVW\Z\EUDþQD]Zč
NRORUX
ZVND]yZND
2W\PİHJUXSDMHVWXWZRU]RQDĤZLDGF]\VWU]DãNDVNLHURZDQDGRGRãX
]QDMGXMĈFDVLčRERNQD]Z\JUXS\U\VXQHN
Rysunek 5.28.
Przykład grupy zamkniętej i otwartej.
Wskazuje na to położenie strzałki
znajdującej się po lewej stronie nazwy
grupy oraz wygląd ikony folderu
7ZRU]HQLHQRZHMJUXS\]MHGQRF]HVQ\PXPLHV]F]DQLHP
ZQLHMZ\EUDQ\FKZDUVWZ
Możesz także utworzyć nową grupę i od razu umieścić w niej wybrane war-
stwy. W tym celu zaznacz wszystkie warstwy i wybierz polecenie Warstwa/
Grupuj warstwy (Layer/Group Layers) lub użyj klawiszy Ctrl+G (rysunek 5.29).
6. x oznacza kolejny numer grupy. Grupa utworzona jako pierwsza zostanie oznaczona nazwą
Grupa 1 (Group 1), następna — Grupa 2 (Group 2) itd.
Warstwy zostaną przeniesione do nowo utworzonej grupy, której domyślnie zo-

stanie nadana nazwa Grupa x (x oznacza kolejny numer tworzonej przez program
grupy). Nazwę tę oczywiście możesz zmienić. Po prostu ją kliknij i w otwartym
polu wprowadź własną.
Rysunek 5.29.
Tworzenie grupy
warstw z jednoczesnym
umieszczaniem w niej
wybranych uprzednio warstw
7ZRU]HQLHJUXS\ZHZQčWU]XLVWQLHMĈFHMJUXS\
Aby utworzyć grupę we wnętrzu już istniejącej grupy, otwórz ją, kliknij jedną
ze znajdujących się w niej warstw, a następnie ikonę Utwórz nową grupę (Cre-
ate a new group). Jeśli w grupie nie ma jeszcze żadnej warstwy, klikając ikonę
Utwórz nową grupę (Create a new group), dodatkowo naciśnij klawisz Ctrl (rysu-
nek 5.30 — po lewej). Możesz też utworzyć nową grupę we wnętrzu już istniejącej
i przenieść do niej od razu część warstw. W tym celu zaznacz warstwy i użyj kla-
wiszy Ctrl+G (rysunek 5.30 — po prawej).
Rysunek 5.30.
Tworzenie grupy we wnętrzu już istniejącej grupy oraz tworzenie grupy we wnętrzu już istniejącej grupy i umieszczanie w niej
od razu części warstw. W pierwszym przypadku po prostu tworzona jest nowa grupa we wnętrzu już istniejącej (Grupa1
w grupie Kończyny). W drugim przypadku też tworzona jest grupa w grupie (Grupa1 w grupie Kończyny), ale jednocześnie
zostają w niej umieszczone wcześniej zaznaczone warstwy
=PLDQDQD]Z\JUXS\
Aby zmienić nazwę grupy, kliknij ją dwukrotnie lewym przyciskiem myszy
i wprowadź nową nazwę.
3U]HQRV]HQLHZ\EUDQ\FKZDUVWZLJUXSGRLQQ\FKJUXS
Aby przenieść warstwę do grupy, uaktywnij warstwę (warstwy), umieść kursor
w panelu Warstwy (Layers) nad paskiem z jej nazwą, a następnie, naciskając prawy
przycisk myszy, przesuń kursor nad nazwę odpowiedniej grupy (rysunek 5.31).
Rysunek 5.31.
Przenoszenie warstw do istniejącej grupy.
Najpierw musisz je zaznaczyć (po lewej)
i przenieść nad grupę, w której ma być
umieszczona, kiedy zwolnisz przycisk
myszy — warstwy zostaną umieszczone
w grupie (po prawej)
ZVND]yZND
-HGQRF]HĤQLHPRİHV]SU]HQLHĤþGRJUXS\NLONDZDUVWZ0XVLV]MHMHGQDN
XSU]HGQLR]D]QDF]\þ
Możesz także najpierw utworzyć grupę, a następnie utworzyć w niej nową

warstwę. W tym celu uaktywnij grupę i otwórz ją, a następnie kliknij ikonę
Utwórz warstwę (Create a new layer) ( ).
ZVND]yZND *G\FKFHV]]DPNQĈþJUXSčLXNU\þ1QDOHİĈFHGRQLHMZDUVWZ\NOLNQLMVWU]DãNč
RERNQD]Z\JUXS\W\OHUD]\LOHSRWU]HEDDE\MHMJURW]RVWDãVNLHURZDQ\
ZSUDZR
1. :DUVWZ\]RVWDMĈZyZF]DVMHG\QLHXNU\WHZSDQHOXWarstwy (LayersQLH]QLNDMĈ]RNQD

REUD]X
Grupę można przenieść do innej grupy. W tym celu uaktywnij grupę, którą
chcesz przenieść, i przeciągnij ją nad grupę, w której ma zostać umieszczona.
'RGDZDQLHPDVNLLHIHNWyZVSHFMDOQ\FKGRJUXS\
Do utworzonej grupy warstw możesz dodać maskę lub jeden z efektów specjal-
nych. Aby dodać do grupy maskę, uaktywnij tę grupę i kliknij w panelu Warstwy
(Layers) ikonę ( ) (rysunek 5.32). Informacje o maskach znajdziesz w następ-
nym rozdziale. Aby dodać jeden z efektów specjalnych — będzie o nich mowa
w dalszej części rozdziału — uaktywnij grupę i kliknij ją dwukrotnie lewym przy-
ciskiem myszy, a wywołane zostanie okno Styl warstwy (Layer Style). W nim
będziesz mógł zaznaczyć efekty, które chcesz dodać do grupy. Nazwy tych efek-
tów pojawią się w panelu Warstwy (Layers) (rysunek 5.33).
Rysunek 5.32.
Dodawanie maski do grupy
Rysunek 5.33.
Stosowanie wybranych efektów specjalnych na grupie warstw. Oczywiście grupa nie musi być „wyposażona” w maskę,
możesz to zrobić na grupie bez maski
3RZLHODQLHJUXS\LZDUVWZZQLHMXPLHV]F]RQ\FK
Istniejącą grupę możesz powielić. W tym celu zaznacz grupę i użyj polece-
nia Warstwa/Powiel grupę (Layer/Duplicate Group) lub wejdź do menu panelu
Warstwy (Layers) (rysunek 5.34 — po lewej) i wybierz polecenie Powiel grupę
(Duplicate Group). Wywołane zostanie okno (rysunek 5.34 — w środku),
w którym możesz nadać nowo tworzonej warstwie nazwę — pole jako (As) —
a także wskazać dokument, w którym chcesz umieścić kopię grupy. Możesz też po
prostu uaktywnić grupę i użyć klawiszy Ctrl+J. Cała grupa i podgrupy zostaną po-
wielone (rysunek 5.34 — po prawej).
Rysunek 5.34.
Powielanie grupy
Możesz także oprócz całej grupy powielić dowolną warstwę znajdującą się
w grupie. Zaznacz tę warstwę i użyj polecenia Warstwa/Powiel warstwę (Layer/
Duplicate Group). Otwarte zostanie okno, które znasz z podrozdziału Powielanie
warstw. Nadaj nowo tworzonej warstwie nazwę i kliknij OK. Nowa warstwa zo-
stanie utworzona w tej samej grupie co oryginał.
5R]JUXSRZDQLHZDUVWZ
Warstwy znajdujące się w grupie można szybko wydostać poza nią, stosując tzw.
rozgrupowanie warstw. Aby to zrobić, zaznacz grupę i wybierz polecenie
Warstwa/Rozgrupuj warstwy (Layer/Ungroup Layers). Grupa zostanie usunięta,
a znajdujące się w niej wcześniej warstwy pojawią się w panelu Warstwy (Layers)
jako warstwy samodzielne, niezgrupowane (rysunek 5.35).
Rysunek 5.35.
Rozgrupowanie warstw znajdujących się
w grupie Kończyny
âĈF]HQLHZV]\VWNLFKZDUVWZJUXS\ZMHGQĈZDUVWZč
Warstwy znajdujące się w grupie możesz scalić w jedną warstwę. Zaznacz grupę
i wybierz polecenie Warstwa/Scal grupę (Layer/Merge Group) lub użyj klawiszy
Ctrl+E. Elementy ze wszystkich warstw zostaną umieszczone na jednej warstwie,
a folder grupy zostanie usunięty. Nowo utworzona warstwa nosi taką samą nazwę
jak grupa, z której została utworzona (rysunek 5.36).
Rysunek 5.36.
Scalanie warstw umieszczonych w jednej
grupie. W rezultacie znajdujące się na nich
elementy zostają umieszczone na jednej
warstwie. W panelu Warstwy (Layers)
zwiększyłam rozmiar wyświetlanych
miniaturek, żebyś mógł lepiej zobaczyć,
jakie elementy zostały umieszczone na
nowo utworzonej warstwie
8VXZDQLHJUXS\
Aby usunąć grupę, wystarczy ją uaktywnić i użyć jednej z opisanych niżej metod:
Á Naciśnij klawisz Delete.
Á Kliknij ikonę kosza ( ) znajdującą się w dolnej części panelu Warstwy
(Layers), naciskając jednocześnie klawisz Alt. Grupa zostanie od razu
usunięta.
Á Kliknij ikonę kosza ( ) lub użyj polecenia Warstwa/Usuń/Grupa (Layer/
Delete/Group). W obu przypadkach otworzone zostanie okno z komu-
nikatem (rysunek 5.37). Kliknij opcję Grupa i jej zawartość (Group and
Contents), jeśli chcesz usunąć grupę wraz ze znajdującymi się w niej
warstwami; kliknij opcję Tylko grupa (Group Only), jeśli chcesz usunąć wy-
łącznie grupę, a pozostawić umieszczone w niej warstwy, lub kliknij Anuluj
(Cancel), aby anulować operację. Program bowiem pyta, czy życzysz sobie,
aby usunąć grupę warstw „x” i jej zawartość, czy tylko grupę.
Rysunek 5.37.
Okno z komunikatem programu Photoshop CC
pozwalające usunąć aktywną grupę warstw
i dostępne w nim opcje
7. W miejsce x program wstawia nazwę uaktywnionej uprzednio przez użytkownika warstwy,

która została przez niego przeznaczona do usunięcia.
=PLDQDNU\FLDZDUVWZ\
Zmiana krycia warstwy to zmiana stopnia widoczności pikseli na warstwie aktyw-
nej. Możesz dokonać tej zmiany, korzystając z opcji Krycie (Opacity) dostępnej
w panelu Warstwy (Layers) (rysunek 5.38). Wystarczy wpisać wartość z zakresu 0
– 100% w polu lub kliknąć je, a kiedy pojawi się suwak, przesunąć go w prawo, by
zwiększyć krycie, lub w lewo, by je zmniejszyć. Im większa wartość, tym piksele
warstwy są bardziej widoczne.
Rysunek 5.38.
Wpływ zmiany wartości w polu Krycie (Opacity) warstwy z ramką na stopień jej widoczności. Im niższa wartość, tym mniejsze
krycie, a co za tym idzie, ramka jest jaśniejsza
ZVND]yZND
:3KRWRVKRSLHPRİQD]PLHQLþNU\FLHMHGQRF]HĤQLHNLONXZDUVWZ:\VWDUF]\
MH]D]QDF]\þLGRSDVRZDþVWRSLHęNU\FLDZSROXKrycie (OpacityZSDQHOX
Warstwy (Layers).
8NU\ZDQLHZDUVWZ\
Po lewej stronie nazwy warstwy widoczna jest ikona oka (rysunek 5.39). Oznacza
ona, że warstwa jest widoczna w oknie obrazu. Jeśli klikniesz ikonę, spowodu-
jesz ukrycie warstwy (rysunek 5.37). Będzie ona niewidoczna do momentu, aż
znów klikniesz w polu i spowodujesz pojawienie się ikony oka. Funkcja ta ukrywa
warstwę, ale jej nie usuwa. Jest przydatna podczas pracy z warstwami w różnych
sytuacjach. Zdradzę, że najczęściej korzystam z niej, kiedy mam przed sobą wiele
warstw tworzących obraz. Ukrywam te, które przeszkadzają mi w skupieniu się
nad jedną konkretną. Kiedy kończę, włączam pozostałe. To ułatwia pracę.
Rysunek 5.39.
Jeśli w polu po lewej stronie miniatury warstwy — takim jak zaznaczone na rysunku — widać ikonę oka, zawartość warstwy
jest widoczna w oknie obrazu. Kliknięcie tej ikony powoduje ukrycie warstwy
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]DE\XNU\WH]RVWDã\ZV]\VWNLHZDUVWZ\SR]DMHGQĈZ\EUDQĈNOLNQLM
LNRQčRND]QDMGXMĈFĈVLčSROHZHMVWURQLHMHMPLQLDWXU\ZFLVNDMĈFMHGQRF]HĤQLH
NODZLV]Alt.3RZWyU]WčF]\QQRĤþDE\SRQRZQLHZ\ĤZLHWOLþZV]\VWNLHZDUVWZ\
WZRU]ĈFHREUD]
ZVND]yZND
1DZHWMHĤOLZDUVWZDMHVWXNU\WDQDGDOPDV]PRİOLZRĤþSRGHMU]HQLDVWRSQLDMHM
NU\FLDLWU\EXPLHV]DQLD
%ORNRZDQLHZDUVWZ\
OXESLNVHOL
Photoshop umożliwia blokowanie
warstw, ich położenia, pikseli lub wystę-
pujących na nich przezroczystych pikseli.
W tym celu uaktywnij warstwę, którą
chcesz zablokować, a następnie kliknij
jeden z przycisków dostępnych w pa-
nelu Warstwy (Layers), zaznaczonych
na rysunku 5.40. O tym, że warstwa jest
zablokowana, świadczy symbol kłódki Rysunek 5.40.
widoczny obok nazwy warstwy. Taką Panel Warstwy (Layers) — przyciski
warstwą jest np. warstwa tła. umożliwiające blokowanie warstwy.
O jej zablokowaniu świadczy ikona kłódki
znajdująca się po prawej stronie jej nazwy
Oto funkcje poszczególnych przycisków:

Á ( ) — nie można edytować przezroczystych pikseli warstwy.
Á ( ) — warstwę możesz jedynie przesuwać za pomocą narzędzia Przesu-
nięcie (Move), nie można jej edytować.
Á ( ) — warstwę można edytować, ale nie można jej przekształcić
i przesunąć.
Á ( ) — nie można wykonywać na warstwie żadnych czynności. Zabezpie-
cza ją to np. przed niepożądanym usunięciem z całą jej zawartością.
ZVND]yZND
=DXZDİİHSU]\QD]ZLHZDUVWZ\7ãR (Background]DZV]H]QDMGXMHVLč
V\PERONãyGNL2]QDF]DWRİHMHVWRQDQDVWDãH]DEORNRZDQD1LHPRİQDMHM
RGEORNRZDþ
ZVND]yZND
3U]\FLVN=DEORNXMSU]H]URF]\VWHSLNVHOH (Lock transparent pixels) ( ) staje
VLčDNW\ZQ\W\ONRZSU]\SDGNXZDUVWZQDNWyU\FKZ\VWčSXMĈREV]DU\
]SU]H]URF]\VW\PLSLNVHODPL
Aby odblokować warstwę, wykonaj te same czynności, które powodowały jej

blokowanie.
ZVND]yZND
3URJUDP3KRWRVKRSXPRİOLZLD]DVWRVRZDQLHZ\EUDQHJRVSRVREXEORNRZDQLD
MHGQRF]HĤQLHZLHOX]D]QDF]RQ\FKZDUVWZ
5DVWHU\]RZDQLHZDUVWZ
Rasteryzowanie warstwy polega na zamianie obiektu z warstwy wektorowej, teks-
towej lub obiektu inteligentnego w obraz rastrowy, czyli składający się z pikseli.
Rasteryzacja jest procesem nieodwracalnym i należy się zastanowić, zanim się
to zrobi. Jeśli np. przeprowadzisz rasteryzację warstwy tekstowej, nie będziesz
mógł już jej edytować, tak samo jest z wektorami. Dobrze jest przed zrasteryzo-
waniem warstwy utworzyć jej kopię (Ctrl+J) i ukryć oryginał, żeby zachować go
w stanie nienaruszonym, na wypadek gdyby był potrzebny. Niekiedy do raste-
ryzacji możesz być zmuszony przez program — np. jeśli zechcesz malować czy
klonować na warstwie, która nie jest rastrem.
Aby zrasteryzować warstwę, wybierz polecenie Warstwa/Rasteryzuj/Warstwa

(Layer/Rasterize/Layer).
7U\E\PLHV]DQLDZDUVWZ
W panelu Warstwy (Layers) dostępne jest pole umożliwiające wybór trybu mie-
szania warstw (rysunek 5.41). Od wybranego przez użytkownika trybu zależy,
jaki będzie sposób łączenia pikseli warstwy aktywnej z pikselami warstw znajdu-
jących się pod nią. Trybów do wyboru jest aż 27. Jedne z nich pozwalają uzyskać
delikatny efekt, inne bardziej wyraziście zmieniają charakter obrazu poprzez silny
wpływ na jego kolorystykę. To, jaki efekt uzyskamy po wybraniu określonego
trybu, jest trudne do przewidzenia. Warto jednak eksperymentować. Umiejęt-
ność wybierania odpowiednich trybów mieszania jest nieoceniona podczas edycji
fotografii cyfrowych. Pozwala nie tylko korygować wygląd obrazów, ale i tworzyć
interesujące efekty. Jako domyślny ustawiony jest zawsze tryb Zwykły (Normal),
który powoduje, że zawartość warstw znajdujących się pod warstwą z tym trybem
pozostaje zakryta.
Rysunek 5.41.
Panel Warstwy (Layers)
— pole umożliwiające zmianę trybu
mieszania aktywnej warstwy
Zmiana trybu mieszania warstw powoduje zmianę ich oddziaływania na siebie.

Opcja zmiany trybu jest dostępna w przypadku wszystkich warstw poza warstwą
Tło (Background). Tryby mieszania są ułożone w grupy zgodnie z ich działaniem
(rysunek 5.42).
Rysunek 5.42.
Grupy trybów mieszania
ZVND]yZND
3URJUDP3KRWRVKRSXPRİOLZLD]DVWRVRZDQLHZ\EUDQHJRWU\EXPLHV]DQLD
MHGQRF]HĤQLHNLONX]D]QDF]RQ\FKZDUVWZ:\VWDUF]\MH]D]QDF]\þLZ\EUDþQD
MHGQHM]QLFKRGSRZLHGQLWU\EPLHV]DQLD
Teraz chcę omówić tryby mieszania. Zdaję sobie sprawę z tego, że zapewne wiele
osób opuszcza tego rodzaju objaśnienia, gdyż są dość długie i nużące, ale mimo
wszystko spróbuj skupić się na opisie albo chociaż zapoznaj się z ilustracjami,
które do niego dołączyłam. W poprzednich wydaniach książki przedstawiałam
każdy z trybów także na rysunku, aby zobrazować, w jaki sposób piksele z jed-
nej warstwy łączą się z pikselami z drugiej warstwy. Doszłam jednak do wniosku,
że tego rodzaju obrazki niewiele wnoszą, jeśli każdy tryb prezentuje się na przy-
kładzie tych samych dwóch zdjęć, dlatego postanowiłam z tego zrezygnować.
Zachęcam Cię przede wszystkim do samodzielnej obserwacji i szukania zastoso-
wań trybów mieszania w pracy z własnymi zdjęciami. Dalej postaram się pokazać
Ci kilka konkretnych zastosowań wybranych filtrów. Myślę, że będzie to bardziej
pomocne niż zilustrowanie każdego trybu na przykładzie dwóch takich samych
warstw.
Oto poszczególne tryby i opisy tego, w jaki sposób wpływają na obraz:
Á Zwykły (Normal). To tryb domyślny. Przy domyślnych ustawieniach opcji
Krycie (Opacity) oraz Wypełnij (Fill), wynoszących 100%, warstwa ak-
tywna w całości zakrywa warstwę znajdującą się bezpośrednio pod nią.
Jeśli zmienisz ustawienia któregoś z wymienionych parametrów, kolory
pikseli tworzących obrazy, znajdujące się na warstwie aktywnej, zostaną
uśrednione z pikselami warstwy znajdującej się poniżej.
Á Rozpuszczanie (Dissolve). Działanie tego trybu jest zauważalne tylko wtedy,
gdy aktywna warstwa zawiera obszary przezroczyste lub zmiękczone.
W przeciwnym wypadku różnica między wyglądem obrazu po zastoso-
waniu trybu Zwykły (Normal) a wyglądem obrazu po zastosowaniu trybu
Rozpuszczanie (Dissolve) nie będzie zauważalna. Ponadto, zmniejsza-
jąc wartość parametru Krycie (Opacity), można uzyskać efekt malowania
kredą lub tekstury.
3U]\FLHPQLDQLH
Á Ciemniej (Darken). Ten tryb przyciemnia obrazy, ale w taki sposób, że
ciemne kolory znajdujące się na warstwie aktywnej — jeśli są jaśniejsze od
kolorów znajdujących się na warstwie poniżej — nie ulegają modyfikacji,
a jeśli są ciemniejsze — ulegają. Przydaje się np. podczas korygowania fo-
tografii niedoświetlonych.
Á Pomnóż (Multiply). Tryb mnożenia sprawia, że kolory na warstwie ak-

tywnej stają się na całej jej powierzchni ładnie przyciemnione i połączone
z kolorami znajdującymi się na warstwie poniżej przy zachowaniu ostrych
konturów obrazu. Jeśli zastosowanie tego trybu nie pozwoli Ci uzyskać
satysfakcjonującego przyciemnienia kolorów, skopiuj tę warstwę jeszcze
raz (Ctrl+J). Tę czynność stosuje się często w celu zwiększenia nasycenia
kolorów w obrazie lub korekcji obrazów prześwietlonych. Jeśli natomiast
uzyskany efekt jest zbyt silny — zmniejsz stopień krycia warstwy za po-
mocą opcji Krycie (Opacity). Obszary o jasnych pikselach znajdujące się na
warstwie poniżej staną się niewidoczne. Wykorzystując tryb Pomnóż (Mul-
tiply), można sprawić, że np. białe piksele obrazu na warstwie staną się
niewidoczne, co spowoduje ukrycie tła, jeśli jakieś elementy znajdą się na
białym tle. Na rysunku 5.43 zastosowałam ten trik do pozbycia się tła, na
którym znajduje się kod kreskowy.
Rysunek 5.43.
Z wykorzystaniem trybu Pomnóż (Multiply) można ukryć białe piksele obrazu. Tak się stało w przedstawionym przykładzie,
kiedy po zastosowaniu tego trybu na warstwach zawierających tło oraz pędzle ich białe tło przestało być widoczne w oknie
obrazu. W ten sposób uniknęłam zaznaczania pędzli i kodu oraz wklejania ich bez tła na warstwy obrazu
Á Ściemnianie (Color Burn). Użycie tego trybu spowoduje znacznie większe

przyciemnienie kolorów na warstwie aktywnej niż podczas użycia trybu
Mnożenie (Multiply). Zwiększony zostanie również kontrast w obrazie.
Á Ściemnianie liniowe (Linear Burn). Użycie tego trybu powoduje rów-
nież przyciemnienie kolorów na warstwie aktywnej poprzez zmniejszanie
jasności. Efekt, jaki uzyskujemy, jest łagodniejszy niż ten otrzymany za po-
mocą trybu Ściemnianie (Color Burn).
Á Ciemniejszy kolor (Darker Color). To tryb wprowadzony w wersji CS3
programu. Porównuje ze sobą wartości koloru mieszania i bazowego ze
wszystkich kanałów i wyświetla kolor o mniejszej wartości. Nie daje w wy-
niku trzeciego koloru w przeciwieństwie do mieszania Darken (Ciemniej),
ponieważ do utworzenia koloru wynikowego wybiera najmniejsze warto-

ści z kanałów, jeśli chodzi zarówno o kolor bazowy, jak i kolor mieszania.
W praktyce można wykorzystać ten tryb podczas korekcji obrazu za
pomocą warstwy dopasowania polecenia Krzywe (Curves). Rezultaty ko-
rekcji będą widoczne w oknie obrazu, jeśli była ona przeprowadzana na
ciemnych obszarach obrazu. Jeśli została przeprowadzona na jasnych ob-
szarach, jej wyników po zastosowaniu tego trybu nie będzie widać w oknie
obrazu.
5R]MDĤQLDQLH
Á Jaśniej (Lighten). Działanie tego trybu zauważysz wtedy, gdy piksele znaj-
dujące się na warstwie aktywnej będą ciemniejsze niż znajdujące się na
warstwie zamieszczonej bezpośrednio pod nią. Tryb ten powoduje rozjaś-
nianie pikseli warstw znajdujących się pod warstwą aktywną. Jeśli zatem
piksele warstwy aktywnej będą ciemniejsze niż piksele warstwy znajdującej
się pod nią, to nie zostaną wyświetlone lub będą wyświetlane w niewielkim
stopniu.
Á Ekran (Screen). Działanie tego trybu polega na tym, że jasne piksele war-
stwy aktywnej rozjaśniają piksele warstwy znajdującej się pod spodem.
Dwa kolory o tym samym poziomie jasności nałożone na siebie dadzą jaś-
niejszy kolor. W rezultacie obraz znajdujący się na warstwie aktywnej jest
nieco wyblakły, a na pewno jaśniejszy niż przed zastosowaniem tego trybu.
Ten tryb możesz wykorzystać np. do korekcji fotografii niedoświetlonej
(rysunek 5.44).
Rysunek 5.44.
Przykład zastosowania trybu mieszania Ekran (Screen). Ponieważ sprawia, że po nałożeniu na siebie pikseli o tym samym
poziomie jasności stają się one jaśniejsze, doskonale nadaje się do korekcji obrazów niedoświetlonych. Wystarczy tylko
powielić warstwę tła i zmienić tryb mieszania. Jeśli uzyskany efekt nie jest wystarczający, powiel aktywną warstwę
(tę ze zmienionym trybem) tyle razy, ile trzeba
Á Rozjaśnianie (Color Dodge). Jeśli wybierzesz ten tryb, te miejsca na war-

stwie aktywnej, w których piksele są jasne, staną się jeszcze jaśniejsze.
Czarne piksele będą niewidoczne lub niebieskie.
Á Rozjaśnianie liniowe (Linear Dodge). Ten tryb powoduje rozjaśnienie

jasnych już pikseli warstwy aktywnej. Jest on łagodniejszy od trybu Roz-
jaśnienie (Color Dodge). Przydaje się podczas symulowania oświetlenia
podającego z reflektorów.
Á Jaśniejszy kolor (Lighter Color). Porównuje wartości koloru mieszania i ba-
zowego ze wszystkich kanałów i wyświetla kolor o większej wartości. Nie
daje w wyniku trzeciego koloru w przeciwieństwie do mieszania Jaśniej
(Lighten), ponieważ do utworzenia koloru wynikowego wybiera najwięk-
sze wartości z kanałów, jeśli chodzi zarówno o kolor bazowy, jak i kolor
mieszania. W praktyce można go wykorzystać podczas korekcji obrazu za
pomocą warstwy dopasowania polecenia Krzywe (Curves). Rezultaty ko-
rekcji będą widoczne w oknie obrazu, jeśli była ona przeprowadzana na
jasnych obszarach obrazu. Jeśli została przeprowadzona na ciemnych ob-
szarach, jej wyników po zastosowaniu tego trybu nie będzie widać w oknie
obrazu.
3RSUDZLDQLHNRQWUDVWX
Á Nakładka (Overlay) (rysunki 5.45 i 5.46). Jeden z moich ulubionych try-
bów mieszania. Pozwala uzyskać bardzo dobre rezultaty, jeśli zechcesz
podkreślić kontrast w obrazie. Działanie trybu polega na tym, że przy-
ciemnia ciemne piksele warstw znajdujących się pod warstwą aktywną,
a rozjaśnia jasne. Stosując go, możesz być pewien, że szczegóły na obrazie
zostaną zachowane. Dzieje się tak dzięki temu, że ani biały, ani czarny ko-
lor nie ulega zmianie. Tryb Nakładka (Overlay) sprawia, że piksele warstw
znajdujących się pod warstwą aktywną są znacznie bardziej widoczne niż
piksele warstwy aktywnej. Stosując ten tryb, możesz uzyskać efekt zdjęcia
Rysunek 5.45.
Tryb mieszania Nakładka
(Overlay) możemy wykorzystać
do stworzenia zdjęcia w stylu
glamour
glamour — ponieważ dzięki niemu jasne obszary obrazu są rozjaśniane, co

daje efekt rozświetlenia. Ponadto, jeśli zastosujesz go na rozmytej warstwie
obrazu, możesz uzyskać efekt bajkowego rozmycia, zdjęcie miękkie i świet-
liste z ostrymi krawędziami, przypominające tzw. efekt Ortona.
Rysunek 5.46.
Tryb mieszania Nakładka (Overlay) możemy wykorzystać do stworzenia efektu Ortona
Á Łagodne światło (Soft Light). Tryb wykorzystywany do rozjaśniania obrazu.

Działa w ten sposób, że jasne obszary stają się jaśniejsze, a ciemne — ciem-
niejsze. Naśladuje efekt łagodnego oświetlenia obrazu.
Á Ostre światło (Hard Light). Ten tryb również służy do rozjaśniania
obrazów. To połączenie trybów Pomnóż (Multiply) i Ekran (Screen).
W tym przypadku tryb podkreśla to, co znajduje się na warstwie aktyw-
nej — w przeciwieństwie do trybu Nakładka (Overlay). Naśladuje efekt
oświetlenia ostrym światłem.
Á Światło jaskrawe (Vivid Light). Ten tryb sprawia, że jeśli piksele warstwy
aktywnej są ciemne, to piksele na warstwach znajdujących się pod nią stają
się ciemniejsze poprzez zwiększenie kontrastu. Jeśli zaś piksele warstwy
aktywnej są jasne, to piksele na warstwach znajdujących się pod nią zostają
rozjaśnione poprzez zmniejszenie kontrastu.
Á Światło liniowe (Linear Light). Ten tryb sprawia, że jeśli piksele warstwy
aktywnej są ciemne, to piksele na warstwach znajdujących się pod nią stają
się ciemniejsze poprzez zmniejszenie jasności. Jeśli zaś piksele warstwy ak-
tywnej są jasne, to piksele na warstwach znajdujących się pod nią zostają
rozjaśnione poprzez zwiększenie jasności.
Á Światło punktowe (Pin Light). Działanie tego trybu polega na tym, że po

jego zastosowaniu na warstwie aktywnej pozostają widoczne tylko te ob-
szary, które są najjaśniejsze lub najciemniejsze.
Á Mieszanie twarde (Hard Mix). Tryb ten działa w taki sposób, że zastępuje
kolory pikseli ze wszystkich warstw znajdujących się pod warstwą aktywną
(tak jakbyś je uprzednio ze sobą scalił) bardziej intensywnymi odcieniami.
Efekt tego rodzaju poczynań jest, można by rzec, dość zastanawiający.
Od lat trudno mi znaleźć dla niego zastosowanie, może poza uzyskaniem
efektu posteryzacji obrazu. Gdy jest stosowany w połączeniu ze zmniej-
szoną wartością opcji Wypełnij (Fill), pozwala uzyskać bardziej naturalny
efekt — może się przydać wtedy, gdy chcesz zwiększyć kontrast w obrazie.
3RUyZQ\ZDQLH
Á Różnica (Difference). Użycie tego trybu powoduje odwrócenie kolorów.
Możesz w ten sposób uzyskać efekt negatywu. Spróbuj go zastosować
na warstwie z tekstem. Uzyskasz efekt przenikania tekstu przez obraz —
w miejscu tekstu pojawią się odwrócone kolory warstwy znajdującej się
poniżej. Efekt ten przedstawię w dalszej części rozdziału.
Á Wykluczenie (Exclusion). Działanie tego trybu jest podobne do działania
trybu Różnica (Difference), tyle że daje nieco łagodniejszy efekt. Półcienie
obrazu zostają zamienione w szarości i stają się niemalże przezroczyste.
Tam, gdzie kolory na warstwie aktywnej są ciemne, następuje ich po-
szarzenie, a w miejscach, gdzie występują jasne piksele, następuje efekt
odwrócenia kolorów.
A teraz przykład dwóch trybów, z którymi na pierwszy rzut oka nie wiadomo,
co zrobić. Dlaczego? Ponieważ po ich wybraniu dla aktywnej warstwy wszyst-
kie jej elementy znikają, a ona zostaje wypełniona kolorem czarnym lub białym
(w zależności od trybu) lub w najlepszym przypadku pozostają na niej widoczne
niewielkie fragmenty obrazu.
Á Odejmij (Subtract) (rysunek 5.47). W przypadku tego trybu program
analizuje informacje o kolorze we wszystkich kanałach i odejmuje kolor
mieszany od koloru bazowego. W obrazach 8- i 16-bitowych wszystkie
ujemne wartości wynikowe są przycinane do zera. Możesz wykorzystać
ten tryb do przyciemnienia obrazu w wyjątkowy sposób — trudno nazwać
ten efekt. Aby uzyskać takie rezultaty, musisz powielić warstwę z obrazem,
zmienić jej tryb na Odejmij (Subtract), a następnie wybrać polecenie Filtr/
Rozmycie/Rozmycie gaussowskie (Filter/Blur/Gaussian Blur) i w otwartym
oknie przesuwać suwak do momentu uzyskania zadowalającego rezultatu.
Pamiętaj, że efekt zależy od wykorzystanego zdjęcia.
Rysunek 5.47.
Efekt uzyskany za pomocą trybu Odejmij (Subtract). W celu lekkiego rozjaśnienia użyłam dopasowania Poziomy (Levels)
i przesunęłam delikatnie biały suwak w lewo
Á Podziel (Divide) (rysunek 5.48). W przypadku tego trybu program ana-

lizuje informacje o kolorze we wszystkich kanałach i oddziela kolor
mieszany od koloru bazowego. Możesz go wykorzystać wraz z filtrem Roz-
mycie gaussowskie (Gaussian Blur) do zamiany zdjęcia w szkic lub rysunek.
W tym celu powiel warstwę, użyj filtra Rozmycie gaussowskie (Gaussian
Blur) i przesuwaj suwak do chwili, gdy zdjęcie będzie wyglądało tak, jak
sobie tego życzysz. Aby wzmocnić efekt, można użyć dopasowań Poziomy
(Levels) i Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) w celu usunięcia kolorów.
Rysunek 5.48.
Efekt uzyskany za pomocą trybu Podziel (Divide). Na powielonej warstwie zmieniłam tryb na Podziel (Divide) i poddałam
ją rozmyciu za pomocą filtra Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur). Dla wzmocnienia efektu użyłam dopasowania Poziomy
(Levels) i przesunęłam czarny suwak w prawo, a następnie, aby całkowicie usunąć kolor, użyłam dopasowania Barwa/
Nasycenie (Hue/Saturation) i przesunęłam suwak Nasycenie (Saturation) maksymalnie w lewo
Za chwilę omówię wpływ zmiany trybu koloru z grupy Składnik obrazu na wy-
gląd obrazu. W przypadku stosowania trybów z tej grupy istotna jest kolejność
warstw. Jeśli zostaną one zamienione miejscami, uzyskany efekt będzie inny.
6NãDGQLNREUD]X
Á Barwa (Hue) (rysunek 5.49). Odsłania barwę warstwy aktywnej z zacho-
waniem jasności i nasycenia pikseli z warstw znajdujących się pod warstwą
aktywną. Kolor z warstwy aktywnej zastępuje kolor z warstwy niżej tylko
w tych miejscach, w których była jakaś barwa. (Nie zmienia obszarów
w kolorach odcieni szarości, w tym białego i czarnego). Ten tryb możesz
wykorzystać chociażby do zmiany kolorystyki jakiegoś obszaru obrazu,
zwłaszcza jeśli fragment, który chcesz zamalować, sąsiaduje z obszarami
w skali szarości. Jeśli się pomylisz i zechcesz usunąć „nowy” kolor, użyj do
tego narzędzia Gumka (Eraser).
Rysunek 5.49.
Wygląd obrazu po zastosowaniu trybu
mieszania Barwa (Hue) na warstwie
położonej najwyżej w stosie
Á Nasycona (Saturation). Zachowuje nasycenie pikseli znajdujących się na

warstwie aktywnej, ale jasność i kolor są przejmowane od pikseli z warstw
znajdujących się pod warstwą aktywną.
Á Kolor (Color). Odsłania kolor warstwy aktywnej, ale jasność jest przejmo-
wana od pikseli z warstw znajdujących się pod warstwą aktywną.
Á Jasność (Luminosity). Zachowuje jasność warstwy aktywnej, ale kolor jest
przejmowany z pikseli warstw znajdujących się pod warstwą aktywną.
ZVND]yZND
7U\E\PLHV]DQLDZDUVWZ]QDMG]LHV]QLHW\ONRZSDQHOXWarstwy (LayersDOH
WDNİHPLQQDSDVNXRSFMLZLHOXQDU]čG]LZW\P3čG]HO (BrushStempel
(Clone StampZRNQLHSROHFHQLD6WRQXM(Fade³(G\FMD6WRQXM (Edit/
FadeZRNQDFKQLHNWyU\FKÀOWUyZZRNQLHStyl warstwy (Layer Style).
:DUVWZ\GRSDVRZDQLD
Pracując z dowolnym obrazem, możesz na nim stosować różne polecenia do-
stępne w Photoshopie, w tym polecenia pozwalające zmienić kolorystykę obrazu
czy stopień jasności. Większość tych poleceń jest dostępna na liście w menu
Obraz/Dopasowania (Image/Adjustments). Będzie o nich mowa w dalszej czę-
ści książki. Jeśli chcesz zastosować jedno z nich, to oczywiście najpierw wybierz
warstwę, na której ma zostać ono użyte, a następnie kliknij jego nazwę. Wów-
czas otworzone zostanie okno dialogowe, w którym są różne opcje, suwaki itp.,
pozwalające zmienić wygląd obrazu. Kiedy już ustawisz wszystkie parametry
i klikniesz OK, polecenie zostanie zastosowane na warstwie i jej wygląd ulegnie
trwałej zmianie (traci się jej oryginalny wygląd). Jeśli teraz dojdziesz do wniosku,
że zrobiłeś coś nie tak i ustawiłeś niewłaściwe opcje w oknie dialogowym danego
polecenia, musisz cofnąć całą operację i zacząć wszystko od nowa. Alternatywą
dla tego sposobu postępowania jest skorzystanie z warstwy dopasowania.
Warstwy dopasowania (korekcyjne) są to specjalne warstwy, dzięki którym można
przeprowadzić korektę barwną i tonalną obrazu dowolną liczbę razy, a operacje te
nie powodują zmian w wyglądzie obrazu oryginalnego, znajdującego się na war-
stwach poniżej warstwy dopasowania.
ZVND]yZND
=RVWDWQLFKVLHGPLXSROHFHęGRSDVRZDQLDGRVWčSQ\FKQDOLĤFLHSRZ\EUDQLX
SROHFHQLD(G\FMD'RSDVRZDQLD ((GLW$GMXVWPHQWVPRİQDVNRU]\VWDþMHG\QLH
ZSRVWDFL]Z\NãHJRSROHFHQLDXİ\WHJRQD]Z\NãHMZDUVWZLHUDVWURZHMDQLH
ZSRVWDFLZDUVWZ\NRUHNF\MQHM
Warstwę dopasowania można utworzyć na trzy sposoby:

1. Klikając w panelu Dopasowania (Adjustments) odpowiednią ikonę, przy-
pisaną do polecenia dopasowania, które chcesz zastosować. Jeśli nie wiesz,
która ikona jest przypisana do poszczególnego polecenia, umieść nad
nią kursor, a nazwa polecenia pojawi się w lewym górnym rogu panelu
(rysunek 5.50).
Rysunek 5.50.
Panel Dopasowania (Adjustments). Aby
wybrać dopasowanie, kliknij przypisaną
do niego ikonę. Umieszczenie kursora
nad wybraną ikoną wyświetla w rogu
panelu nazwę dopasowania, którego ikona
dotyczy
2. Klikając przycisk ( ) znajdujący się w dolnej części panelu Warstwy

(Layers) i wybierając z rozwiniętej listy opcję odpowiadającą korekcji, którą
chcesz przeprowadzić.
3. Wybierając polecenie Warstwa/Nowa warstwa dopasowania (Layer/New
Adjustment Layer) i wskazując na rozwiniętej liście opcję odpowiadającą
interesującej Cię korekcji.
Po wybraniu nazwy polecenia czy kliknięciu odpowiedniej ikony opcje danego
polecenia zostaną wczytane do panelu Właściwości (Properties). To tutaj zmie-
niamy ich ustawienia (rysunek 5.51). W tym panelu, w górnej jego części, znajdują
się dwa przyciski. Pierwszy jest włączony domyślnie, bo dzięki temu w panelu są
wyświetlane opcje związane z danym dopasowaniem. Kliknięcie drugiego spowo-
duje wczytanie do panelu opcji służących do korekcji maski. O tym będzie mowa
w rozdziale poświęconym maskom — teraz nie zaprzątaj sobie tym myśli.
Rysunek 5.51.
Panel Właściwości (Properties) i wczytane do niego opcje związane z wybranym wcześniej dopasowaniem
Warstwa dopasowania, po jej utworzeniu i przeprowadzeniu korekcji obrazu,

wypełnia cały obraz (rysunek 5.52). Do warstwy zostaje dołączona maska.
(O maskach dowiesz się więcej z następnego rozdziału, tu jedynie nadmienię, co
możesz dzięki nim zrobić). Maska warstwy dopasowania ma wówczas kolor biały.
Dzięki temu uzyskany efekt korekcji obrazu jest w pełni widoczny.
8. Maska zostanie dołączona do warstwy dopasowania, jeśli w menu panelu Dopasowania (Ad-
justments) zaznaczona będzie opcja Domyślnie dodaj maskę (Add Mask by Default). Jest ona
domyślnie włączona.
Rysunek 5.52.
Budowa warstwy dopasowania. Biała maska dołączona do warstwy dopasowania sprawia, że efekt dopasowania jest
widoczny w oknie obrazu
Jeśli chcesz, aby w niektórych partiach obrazu stał się on niewidoczny lub mniej
widoczny, musisz uaktywnić narzędzie Pędzel (Brush) i za jego pomocą poma-
lować te obszary kolorem czarnym (aby całkowicie wyłączyć je z oddziaływania
warstwy dopasowania) lub jednym z kolorów szarości (aby wyłączyć je w pewnym
stopniu) (rysunek 5.53).
Rysunek 5.53.
Malując po masce dopasowania kolorem czarnym, zakrywamy efekt dopasowania
Może się zdarzyć, że będziesz chciał za pomocą warstwy dopasowania prze-

prowadzić korekcję tylko niewielkiego fragmentu obrazu. Co wówczas zrobić?
Przecież po przeprowadzeniu korekcji obejmie ona całą warstwę, a zamalowywa-
nie kolorem czarnym większej części obrazu może być męczące. W tej sytuacji
nie pozostaje nic innego, jak wypełnić maskę warstwy dopasowania kolorem
czarnym (jeśli warstwa nadal jest cała biała, możesz to szybko zrobić, odwracając
maskę za pomocą klawiszy Ctrl+I — rysunek 5.54; jeśli już na niej malowałeś —

naciśnij klawisz D i użyj klawiszy Ctrl+Delete) i za pomocą narzędzia Pędzel
(Brush) malować kolorem białym po tych fragmentach obrazu, w których efekt
ma być widoczny.
Rysunek 5.54.
Przywracanie efektu dopasowania w wybranych obszarach obrazu
Warstwy dopasowania dają możliwość powrotu w każdej chwili do opcji danego

polecenia dopasowania. Gdybyś przeprowadzał edycję przy udziale tego polece-
nia, ale bez użycia warstwy dopasowania, jedynie wybierając polecenie z menu
Obraz/Dopasowania (Image/Adjustments), nie miałbyś takiej możliwości. Suwaki
nadal powinny być widoczne w panelu. Gdyby tak nie było, to aby wczytać je po-
nownie, wystarczy kliknąć miniaturę warstwy dopasowania i po wczytaniu ich do
panelu Właściwości (Properties) zmienić ustawienia (rysunek 5.55).
Rysunek 5.55.
Kliknięcie miniaturki warstwy
dopasowania powoduje wczytanie do
panelu Właściwości (Properties) poleceń
związanych z tym dopasowaniem
Po utworzeniu warstwa dopasowania domyślnie wpływa na obraz ze wszyst-

kich warstw znajdujących się pod nią. Jeśli chcesz, aby oddziaływała tylko na
warstwę znajdującą się bezpośrednio pod nią, w panelu Właściwości (Properties)
kliknij ikonę ( ).
Panel Właściwości (Properties) zawiera jeszcze kilka przycisków, które mogą się
przydać w pewnych sytuacjach.
Á Kliknięcie przycisku ( ) powoduje ukrycie (pokazanie) efektu
dopasowania.
Á Kliknięcie przycisku ( ) resetuje ustawienia dopasowania.
Á Kliknięcie przycisku ( ) z klawiszem Alt usuwa warstwę dopasowania.
Jeśli klikniesz go bez użycia przycisku Alt, program dodatkowo zapyta Cię,
czy jesteś pewien, że chcesz usunąć warstwę tego dopasowania.
Á Kliknięcie przycisku ( ) sprawi, że dopasowanie będzie miało wpływ
tylko na warstwę znajdującą się pod warstwą dopasowania.
Á Kliknięcie i przytrzymanie przycisku ( ) wyświetla podgląd poprzed-
niego stan dopasowania.
Warstwy dopasowania usuwa się tak samo jak inne warstwy, poprzez naciśnięcie
klawisza Delete lub kliknięcie ikony ( ) w panelu Warstwy (Layers). Warstwy
dopasowania można też scalać z innymi warstwami obrazu, pod warunkiem że
nie są nimi warstwy dopasowania. Dwie warstwy tego typu nie mogą być ze sobą
scalone. Możesz jednak połączyć wiele warstw dopasowania z warstwą rastrową,
stosując polecenia: Warstwa/Scal widoczne (Layer/Merge Visible) lub Warstwa/
Spłaszcz obraz (Layer/Flatten Image). Jeśli chcesz połączyć warstwę dopasowania
z warstwą rastrową znajdującą się pod nią, użyj klawiszy Ctrl+E (Warstwa/Scal
w dół (Layer/Merge Down)).
7URFKčSUDNW\NL=PLDQDNRORUXZ\EUDQHJRHOHPHQWX
REUD]X]DSRPRFĈZDUVWZ\GRSDVRZDQLD%DUZD
1DV\FHQLH
Zaznacz element, którego kolor chcesz zmienić. Możesz to zrobić za po-
mocą dowolnego z narzędzi służących do tego celu. W panelu Dopasowania
(Adjustments) kliknij ikonę dopasowania Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) (ry-
sunek 5.56). Spójrz na panel Warstwy (Layers). Do warstwy dopasowania została
dołączona maska. Zauważ, że obszary, które wcześniej wyselekcjonowałeś, są na
niej zaznaczone kolorem białym. W tych miejscach widoczny będzie efekt korek-
cji, którą przeprowadzisz za chwilę za pomocą polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/
Saturation) (rysunek 5.56).
Rysunek 5.56.
Tworzenie warstwy dopasowania
dla polecenia Barwa/Nasycenie
(Hue/Saturation). Obszary
objęte zaznaczeniem przed
utworzeniem maski zostały na
niej oznaczone kolorem białym
Do panelu Właściwości (Properties) zostały wczytane opcje polecenia Barwa/Na-

sycenie (Hue/Saturation). Zaznacz Koloruj (Colorize) i przesuwając suwak Barwa
(Hue), ustaw nowy kolor dla wybranego elementu. Możesz także dopasować na-
sycenie oraz jasność za pomocą pozostałych dwóch suwaków (rysunek 5.57). Jeśli
chcesz podejrzeć oryginalny wygląd zdjęcia, kliknij w dole panelu ikonę ( ).
Rysunek 5.57.
Panel Właściwości (Properties) i widoczne w nim opcje polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Aby zobaczyć oryginalny
wygląd obrazu, kliknij ikonę z okiem
XZDJD =DXZDİİHZNURNX]DVXJHURZDãDPXWZRU]HQLH]D]QDF]HQLD]DSRPRFĈ
MHGQHJR]QDU]čG]LSURJUDPXVãXİĈF\FKGRWHJRFHOX0DP\WXWDMMDVQĈ
V\WXDFMčMHVW]D]QDF]HQLHSR]DVWRVRZDQLXGRSDVRZDQLDWZRU]RQDMHVW
DXWRPDW\F]QLHPDVNDQDNWyUHMREV]DU\ZF]HĤQLHM]D]QDF]RQHVĈNRORUX
ELDãHJRLWRZW\FKPLHMVFDFKZRNQLHREUD]XZLGRF]QHVĈUH]XOWDW\NRUHNFML
$FRMHĤOL]HFKFHV]]DVWRVRZDþGRSDVRZDQLHQDZDUVWZLHGRNWyUHM]RVWDãD
MXİZF]HĤQLHMGRãĈF]RQDPDVND]]D]QDF]RQ\PLREV]DUDPLGRHG\FML"*G\E\Ĥ
MHG\QLH]DVWRVRZDãGRSDVRZDQLH³MDNZSLHUZV]\PSU]\SDGNX³XWZRU]RQD
]RVWDãDE\QRZDZDUVWZDGRSDVRZDQLDQDGZDUVWZĈ]PDVNĈDOHUH]XOWDW\
]DVWRVRZDQHJRGRSDVRZDQLDE\ã\E\ZLGRF]QHQDFDã\PREUD]LH&R]URELþ
DE\E\ã\ZLGRF]QHW\ONRZPLHMVFDFK]D]QDF]RQ\FKQDPDVFHNRORUHP
ELDã\P":\VWDUF]\ZSDQHOX:ãDĤFLZRĤFL(PropertiesNOLNQĈþSU]\FLVN ).
W przypadku korekcji oczu możesz spróbować dodatkowo zmienić tryb miesza-

nia warstwy dopasowania np. na Nakładka (Overlay), aby uzyskać jeszcze lepszy
efekt (rysunek 5.58). Jeśli uznasz, że nie jest satysfakcjonujący, możesz spróbować
go poprawić poprzez zmianę ustawień opcji w oknie polecenia. Jest to możliwe
właśnie dzięki temu, że pracujesz na warstwie dopasowania. Jeśli opcje nie są
widoczne w panelu Właściwości (Properties), kliknij miniaturę warstwy dopaso-
wania, aby je tam wczytać.
Rysunek 5.58.
Efekt korekcji za pomocą warstwy dopasowania wzmocniony poprzez zmianę trybu mieszania na Nakładka (Overlay)
ZVND]yZND -HĤOLSR]PLDQLHNRORUXRF]XRNDİHVLčİHZ\NRQDQHSU]H]&LHELHQDSRF]ĈWNX
]D]QDF]HQLHQLHE\ãR]E\WGRNãDGQHLVĈREV]DU\ZNWyU\FKÅQRZ\NRORUµ
SRZLQLHQVLčSRMDZLþLRGZURWQLHPRİHV]WRQDSUDZLþ]DSRPRFĈQDU]čG]LD
3čG]HO (BrushRRNUĈJãHMNRęFyZFH]NU\FLHPĤODGX100%0DOXMNRORUHP
ELDã\PSRZ\EUDQ\FKREV]DUDFKMHĤOLFKFHV]ZQLFKGRGDþHIHNWNRUHNFML
DNRORUHPF]DUQ\PMHĤOLFKFHV]JRXNU\þ
(NVSRUWRZDQLHZDUVWZGRRGG]LHOQ\FKSOLNyZ
Warstwy możesz eksportować do oddzielnych pików. Służy do tego polecenie
Eksportuj warstwy do plików (Export Layers to Files), które znajdziesz w menu
Plik/Skrypty (File/Scripts). W wywołanym oknie (rysunek 5.59) określ miejsce,
w którym mają zostać zapisane warstwy — możesz kliknąć przycisk Przeglą-
daj (Browse) i wskazać miejsce na dysku. Następnie określ, w jaki sposób ma się
zaczynać nazwa plików, w których zostaną umieszczone warstwy obrazu — Pre-
fiks nazwy pliku (File Name Prefix). Określ jeszcze format. Do tego służy pole
Typ pliki (File Type). Po wybraniu typu pliku w polu Opcje (Options) zostaną
wprowadzone opcje danego formatu, ustaw je według uznania. Możesz dodat-
kowo zaznaczyć opcję Tylko widoczne warstwy (Visible Layers Only), jeśli chcesz
eksportować do oddzielnych plików tylko te warstwy, które są widoczne. Jeśli
wszystkie warstwy są widoczne, nie musisz tej opcji zaznaczać. Aby rozpocząć
eksport, kliknij przycisk Uruchom (Run).
Rysunek 5.59.
Okno służące do eksportu warstw obrazu do samodzielnych plików
Style warstw
Wygląd zarówno elementów znajdujących się na warstwach, jak i samych warstw
można poddawać działaniu różnych efektów, które mogą wiele wnieść do obrazu
i podnieść jego walory estetyczne, a także umożliwiają tworzenie różnych efek-
tów, takich jak cienie, blask, tekstura, płaskorzeźba itp.
Dodawanie stylów warstw nie wpływa w nieodwracalny sposób na wygląd obrazu.
Każdy dodany styl możesz w dowolnym momencie ukryć lub usunąć, gdyż style
są dołączane do nowej warstwy na oddzielnych — nazwijmy to — miniwarstwach.
Kolejność stylów warstw na warstwie odzwierciedla kolejność ich występowania
w oknie Styl warstwy (Layer Style).
Aby uzyskać dostęp do stylów warstw, uaktywnij dowolną warstwę, do której

chcesz dołączyć style, i kliknij ją dwukrotnie lub wybierz styl z listy wywołanej po
wybraniu polecenia Warstwa/Styl warstwy (Layer/Layer Style), lub kliknij ikonę
( ) w dolnej części panelu Warstwy (Layers) i wybierz z listy konkretny styl
albo Opcje mieszania (Blending Options). Pierwsza metoda jest jednak dużo wy-
godniejsza (rysunek 5.60). W ten sposób wywołane zostanie okno Styl warstwy
(Layer Style). Po lewej stronie znajdują się zakładki ze stylami określonego ro-
dzaju. Aby wczytać do okna opcje danego stylu, kliknij nazwę stylu. Aby włączyć
styl, zaznacz pole obok jego nazwy. Za pomocą opcji i suwaków każdego ze sty-
lów możesz tworzyć niepowtarzalne efekty.
Rysunek 5.60.
Opcje okna Styl warstwy (Layer Style) i sposoby jego wywołania, a także przykłady zastosowania efektu Cień (Drop Shadow)
na warstwie tekstowej i różnych ustawień jego opcji
Na dole okna znajdują się dwa przyciski: Ustaw jako domyślne (Make Default)
oraz Przywróć domyślne (Reset to Default). Jak nazwy wskazują, możesz za ich po-
mocą zapisywać ustawione w oknie opcje jako ustawienia domyślne — pierwszy
przycisk, a gdy zostaną zmienione — wczytywać je, klikając drugi przycisk.
Aby zresetować ustawienia wszystkich parametrów w oknie Styl warstwy (Layer
Style), naciśnij klawisz Alt, a wtedy przycisk Anuluj (Cancel) zmieni się w Wyzeruj
(Reset). Kliknij go.
Podczas jednej sesji otwarcia okna Styl warstwy (Layer Style) możesz ustawić
właściwości wielu stylów jednocześnie (rysunek 5.61). Możesz więc np. dodać
cień, obrys, blask wewnętrzny itd. Nie ma tutaj żadnych ograniczeń. Dzięki temu,
że w oknie domyślnie zaznaczona jest opcja Podgląd (Preview), możesz na bie-
żąco obserwować w obrazie zmiany wprowadzane dzięki opcjom wybranych
stylów. Aby zastosować dany styl (lub style) na obrazie, po ustawieniu wszystkich
opcji kliknij przycisk OK. Style zostaną automatycznie zastosowane na obrazie,
a efekty będą widoczne na warstwie w panelu Warstwy (Layers).
Rysunek 5.61.
Stosowanie kilku efektów na warstwie tekstowej
Nie będę omawiała w książce każdej z opcji każdego ze stylów, gdyż jest ich za
dużo. Są one bardzo łatwe w obsłudze, a jeśli nazwa danej opcji nie jest dla Cie-
bie na tyle sugestywna, aby domyślić się, do czego służy, umieść nad nią kursor,
a w wyświetlonym okienku zostanie pokazana podpowiedź. Myślę jednak, że bez
trudu poradzisz sobie ze zmianą ustawień poszczególnych opcji.
Aby ukryć jakiś efekt, kliknij ikonę oka obok jego nazwy (rysunek 5.62). Aby wró-
cić do okna Styl warstwy (Layer Style) i zmodyfikować ustawienia wybranego
stylu, kliknij dwukrotnie jego nazwę w panelu Warstwy (Layers), a otwarte zosta-
nie okno ze stylami — tu będziesz mógł zmienić ustawienia. Jeśli chcesz usunąć
jakiś styl, chwyć go i przeciągnij nad ikonę kosza w panelu Warstwy (Layers).
Rysunek 5.62.
Efekty zastosowane na
aktywnej warstwie.
Możesz je ukryć, usunąć
lub powrócić do okna Styl
warstwy (Layer Style)
i zmienić ustawienia
Style warstw można kopiować i stosować na innych warstwach. W tym celu klik-
nij prawym przyciskiem myszy efekty warstwy lub samą warstwę i z listy wybierz
opcję Kopiuj styl warstwy (Copy Layer Style). Następnie przejdź do warstwy, na
którą chcesz skopiować dany styl, kliknij ją prawym przyciskiem i wybierz op-
cję Wklej styl warstwy (Paste Layer Style). Skopiowany styl zostanie dodany do
elementów danej warstwy (rysunek 5.63). Możesz go teraz w razie potrzeby zmo-
dyfikować. Nie wpłynie to na zmianę stylu warstwy, z której go skopiowałeś.
W omawianym przykładzie włączyłam efekt Nałożenie wzorka (Pattern Overlay).
Na warstwie niżej nadal jest wyłączony (rysunek 5.64).
Rysunek 5.63.
Kopiowanie stylów warstwy na inną warstwę
Rysunek 5.64.
Modyfikacja stylu warstwy, który
został wklejony na inną warstwę,
nie wpływa na zmianę stylu
oryginalnego. Mimo że na warstwie
Adobe włączyłam efekt Nałożenie
wzorku (Pattern Overlay),
na warstwie Photoshop CC efekt
pozostał niewłączony
Program Photoshop daje też dostęp do dużej liczby gotowych stylów. Znajdziesz
je w panelu Style (Styles) oraz po kliknięciu w oknie Styl warstwy (Layer Style)
opcji Style (Styles). Wówczas do okna zostanie wczytana zawartość panelu Style
(Styles). Możesz tutaj wybrać jeden ze stylów wczytanego aktualnie zestawu.
To tak samo jak w przypadku pędzli. Jeśli chcesz wczytać inny zestaw, kliknij
ikonę ( ) i z listy wybierz nazwę zestawu. Próbki stylów z danego zestawu zo-
staną wczytane do okna Styl warstwy (Layer Style). Aby zastosować dany styl na
warstwie, kliknij jego próbkę (rysunek 5.65).
Rysunek 5.65.
Dodawanie jednego z gotowych stylów do ramki
Jeśli rezultat nie w pełni Ci odpowiada, kliknij próbkę innego stylu i tak do
skutku. Ponadto wybierając jeden z gotowych stylów, możesz zmienić ustawie-
nia użytych do jego utworzenia innych stylów warstw. Wybierz dowolny styl
i zobacz, że w tym samym momencie w oknie Styl warstwy (Layer Style) zostały
zaznaczone style wykorzystane do jego utworzenia. Kliknij zakładkę jednego
z nich — możesz zmienić ustawienia poszczególnych parametrów, co sprawi, że
po tej czynności ostateczny efekt będzie wyglądał trochę inaczej (rysunek 5.66).
Jeśli chcesz zapisać nowo utworzony styl, kliknij przycisk Nowy styl (New Style),
w otwartym oknie wprowadź nazwę i zaznacz obie opcje. Kliknij OK i gotowe.
Nowy styl został umieszczony wśród próbek.
Rysunek 5.66.
Modyfikacja wybranego „gotowego” stylu i zapisanie jego nowej wersji pod nową nazwą
ZVND]yZND
$E\VFDOLþHIHNW\]ZDUVWZĈXİ\MSROHFHQLD:DUVWZD5DVWHU\]XM6W\OZDUVWZ\
(Layer/Rasterize/Layer Style).
=PLDQDZ\SHãQLHQLDZDUVWZ\
Skoro już wiesz, czym są style warstw, pora przedstawić jeszcze jedną opcję
dostępną w panelu Warstwy (Layers). Jest nią Wypełnienie (Fill). Pozwala ona za-
rządzać widocznością samej warstwy bez ingerencji w widoczność dołączonych
do niej efektów. W przypadku opcji Krycie (Opacity), zmniejszając jej wartość,
zmniejszasz widoczność wszystkich obiektów danej warstwy, a także efektów do
niej dołączonych (rysunek 5.67).
Rysunek 5.67.
Sposób działania opcji Wypełnienie (Fill). W przeciwieństwie do opcji Krycie (Opacity) nie powoduje zmiany stopnia
widoczności efektów dołączonych do warstwy. Zmienia jedynie stopień widoczności obiektów znajdujących się na warstwie
.RPSR]\FMHZDUVWZ
Kompozycje warstw służą do przechowywania kilku wariantów tego samego
projektu w jednym i tym samym pliku Photoshopa, dzięki czemu ułatwiają
prezentację pracy klientom i pozwalają na szybkie wprowadzanie zmian w po-
szczególnych wersjach projektu. Kompozycje warstw to zespół cech wszystkich
warstw tworzących dany dokument, takich jak krycie, położenie elementów, wi-
doczność. Do zarządzania i zapisywania kompozycji warstw wykorzystujemy
w programie panel Kompozycje warstw (Layer Comps).
Przed rozpoczęciem wprowadzania zmian w poszczególnych wersjach doku-
mentu dobrze jest utworzyć bazową kompozycję warstw stanowiącą filar i taką
wersję dokumentu, do której zawsze można wrócić, by rozpocząć wszystko od
nowa.
Aby utworzyć pierwszą kompozycję warstw, w panelu Kompozycje warstw (Layer
Comps) kliknij przycisk ( ), a gdy pojawi się okno w polu Nazwa (Name),
nadaj nazwę tworzonej kompozycji. Teraz zaznacz te cechy, które chcesz zacho-
wać. Zazwyczaj zaznaczamy wszystkie. W polu Komentarz (Comment) możesz
dodatkowo wprowadzić notatkę dla siebie lub klienta, opisującą kompozycję,
zawierającą uwagi itp. Notka ta będzie wyświetlana pod kompozycją w panelu
Kompozycje warstw (Layer Comps) (rysunek 5.68). Kliknij przycisk OK, a kompo-
zycja zostanie zapisana.
Rysunek 5.68.
Tworzenie
pierwszej kompozycji
Teraz możesz utworzyć kolejną wersję projektu i zapisać ją w postaci nowej kom-
pozycji. W tym celu zmień wygląd projektu zgodnie ze swoimi potrzebami. I teraz
taka uwaga: jeśli w nowej wersji projektu chcesz zmienić kolor jakiegoś elementu,
wykadrować go, zmienić krycie jakiegoś elementu lub wypełnienie warstwy, po-
wiel najpierw tę warstwę i przeprowadź te czynności na kopii — jednocześnie
ukryj warstwę oryginalną. Zrób tak, gdyż nie każda operacja jest obsługiwana
przez kompozycje warstw. Tak jest po prostu bezpieczniej. Poza tym, wczytując
daną kompozycję do panelu, będziesz jednocześnie od razu wiedział, że widoczne
warstwy są tymi tworzącymi dany projekt, a niewidoczne tworzą pozostałe wersje
projektu. Problematyczne operacje i takie, które z jakiegoś powodu nie zostały au-
tomatycznie zapisane w projekcie, dadzą o sobie znać w panelu Kompozycje warstw
(Layer Comps). Jeśli takowe były użyte i nie zostały automatyczne zapisane, przy
kompozycji pojawi się trójkąt ostrzegawczy. Aby je zatwierdzić, kliknij kompozy-
cję, a potem przycisk Uaktualnij kompozycję warstw (Update Layer Comp).
Kiedy nowa kompozycja jest gotowa, kliknij ponownie przycisk Utwórz nową
kompozycję warstwy (Create New Layer Comp) ( ), określ w oknie wszystkie
parametry kompozycji i kliknij OK. Czynności powtarzaj tyle razy, ile wersji pro-
jektu chcesz zapisać (rysunek 5.69).
Rysunek 5.69.
Tworzenie kolejnych kompozycji i przyciski umożliwiające przełączanie się pomiędzy nimi
No dobrze, ale jak oglądać wersje projektu? W dolnej części panelu Kompozycje
warstw (Layer Comps) są dwa przyciski strzałek: jedna służy do przełączania się
pomiędzy kompozycjami do przodu, druga — wstecz (rysunek 5.68).
Jeśli chcesz zmienić coś w istniejącej kompozycji, włącz ją w panelu Kompozycje
warstw (Layer Comps) i wprowadź zmiany w projekcie, korzystając z panelu War-
stwy (Layers). Pamiętaj, że jeśli chcesz wprowadzać zmiany polegające na zmianie
kolorystyki czy np. krycia, lepiej utworzyć kopię warstwy z danym elementem,
ukryć oryginał i dopiero wtedy na kopii przeprowadzić modyfikację. Oto prosty
przykład ze zmianą koloru czcionki. Postanowiłam zmienić kolor czcionki napisu
w nagłówku (rysunek 5.70). Gdybym to zrobiła bez tworzenia kopii tej warstwy
i ukrycia oryginału, kolor czcionki zostałby zmieniony także w pozostałych kom-

pozycjach warstw, bo przecież zmiana byłaby wprowadzona na jednej, tej samej
warstwie. Dlatego utworzyłam kopię i to na niej zmieniłam kolor, zachowując nie-
naruszony wygląd czcionek w pozostałych kompozycjach.
Rysunek 5.70.
Wprowadzanie modyfikacji w wybranej kompozycji warstw i ich aktualizowanie
Kiedy skończysz, naciśnij przycisk Uaktualnij kompozycję warstw (Update), aby

zaktualizować kompozycję.
,VWQLHMĈFĈNRPSR]\FMčPRİHV]WDNİHSRZLHOLþOXEXVXQĈþ.OLNQLMMĈSUDZ\P
ZVND]yZND
SU]\FLVNLHPP\V]\LZ\ELHU]RSFMč3RZLHONRPSR]\FMčZDUVWZ (Duplicate
Layer CompOXE8VXęNRPSR]\FMčZDUVWZ (Delete Layer Comp$E\XVXQĈþ
NRPSR]\FMčPRİHV]MĈSRSURVWX]D]QDF]\þLQDFLVQĈþNODZLV]Delete OXE
NOLNQĈþLNRQčNRV]D
(NVSRUWRZDQLHNRPSR]\FMLGRSOLNX3')
Kiedy kompozycje są gotowe, możesz je eksportować do pliku PDF. Jeśli chcesz
umieścić w PDF-ie wszystkie kompozycje warstw z danego dokumentu, użyj pole-
cenia Plik/Skrypty/Kompozycje warstw do PDF (File/Scripts/Layer Comps to PDF);
jeśli wybrane, uprzednio zaznacz je w panelu Kompozycje warstw (Layer Comps),
tak samo jak zaznaczasz warstwy, i dopiero wtedy użyj polecenia. W wyświetlo-
nym oknie dialogowym kliknij przycisk Przeglądaj (Browse) i wskaż miejsce, gdzie
plik (lub pliki) ma zostać zapisany, oraz określ nazwę dokumentu PDF, w którym
kompozycje mają zostać zapisane (rysunek 5.71).
Rysunek 5.71.
Eksportowanie kompozycji do dokumentu PDF
Jeśli w panelu Kompozycje warstw (Layer Comps) zaznaczyłeś wybrane kompo-

zycje, dodatkowo zaznacz opcję Tylko zaznaczone kompozycje warstw (Selected
Layer Comps Only).
Dalej znajdziesz sekcję Opcje pokazu slajdów (Slideshow Options). Jeśli chcesz,
aby kompozycje były wyświetlane w postaci pokazu slajdów, zaznacz opcję Postęp
co (Advance Every) i w polu obok wprowadź wartość określającą, co ile sekund ma
się pojawiać nowa kompozycja. Jeśli chcesz, żeby kompozycje były wyświetlane
w pętli, tj. jedna po drugiej bez przerwy, zaznacz dodatkowo opcję Pętla po ostat-
niej stronie (Loop after last page). Na koniec kliknij przycisk Uruchom (Run), aby
rozpocząć tworzenie pliku. Plik PDF zostanie zapisany we wskazanym przez Cie-
bie folderze pod nazwą, jaką mu nadałeś (rysunek 5.72).
Rysunek 5.72.
Dokument PDF z wyeksportowanymi
do niego kompozycjami warstw. Każda
kompozycja została umieszczona na
oddzielnej stronie
0DVNRZDQLH³FRĤ
6.
F]HJREH]Z]JOčGQLH
PXVLV]VLčQDXF]\þ
:W\PUR]G]LDOH
ÆMaska tradycyjna — tworzenie i edycjaÆPanel do edycji masek
ÆSzybka maskaÆNarzędzia Pozioma maska tekstowa i Pionowa maska tekstowa
ÆMaska wektorowa ÆMaska przycinająca
265
266 5R]G]LDï_0DVNRZDQLHĽFRĂF]HJREH]Z]JOÚGQLHPXVLV]VLÚQDXF]\Ê
M
aska to nakładka, która zakrywa lub odkrywa obraz znajdujący się na
warstwie, do której jest dołączona. Maski wykorzystuje się m.in. do
tworzenia precyzyjnego zaznaczenia, do uzyskiwania płynnych przejść
między obrazami np. podczas tworzenia kolaży czy podczas czynności edycyj-
nych w celu odkrycia lub zakrycia wybranego fragmentu obrazu. Jednym słowem,
trzeba je znać i umieć się nimi posługiwać, bo bez nich edycja zdjęć często byłaby
niemożliwa.
0DVNDWUDG\F\MQD³WZRU]HQLHLHG\FMD
Maski można przypisać praktycznie do każdej warstwy poza Tło (Background).
W przypadku warstw dopasowania maska jest dołączana do nich automatycznie.
W programie Photoshop do tworzenia maski tradycyjnej wykorzystuje się pole-
cenia: Warstwa/Maska warstwy/Pokaż wszystko (Layer/Layer Mask/Reveal All)
lub Warstwa/Maska warstwy/Ukryj wszystko (Layer/Layer Mask/Hide All). W za-
leżności od tego, jaką opcję wybierzesz podczas jej tworzenia, będzie ona koloru
białego (Pokaż wszystko (Reveal All)) lub czarnego (Ukryj wszystko (Hide All)).
Jednak znacznie częściej i szybciej tworzymy maski za pomocą przycisku Dodaj
maskę (Add layer mask) w panelu Warstwy (Layers). Wystarczy go kliknąć, a biała
maska zostanie dodana do warstwy aktywnej w danej chwili. Jeśli chciałbyś dodać
czarną maskę, kliknij go, naciskając dodatkowo klawisz Alt (rysunek 6.1).
Rysunek 6.1.
Biała i czarna maska oraz sposoby ich tworzenia
Oto jak działają maski. Generalnie mogą być one koloru białego, czarnego lub
w odcieniach szarości. Ogólna zasada jest taka, że tam, gdzie maska jest ciem-
niejsza, efekt edycji (przeprowadzonej na warstwie z maską) jest mniej widoczny,
a tam, gdzie jest jaśniejsza, efekt edycji jest bardziej widoczny. Jeśli chcesz, aby
5R]G]LDï_0DVNRZDQLHĽFRĂF]HJREH]Z]JOÚGQLHPXVLV]VLÚQDXF]\Ê 267
wybrana część obrazu była niewidoczna, to odpowiadająca jej część maski musi
być koloru czarnego. Jeśli ma być widoczna — musi być koloru białego. Szare ko-
lory częściowo maskują istniejące piksele.
Tak też jest w przykładzie zamieszczonym na rysunku 6.1. W pierwszym przy-
padku biała maska odsłania to, co znajduje się na warstwie aktywnej, a w drugim
przypadku czarna maska zakrywa to, co znajduje się na warstwie, aktywnej,
w wyniku czego w oknie obrazu widoczna jest warstwa znajdująca się pod war-
stwą aktywną.
Malując narzędziem Pędzel (Brush) czy Gradient (Gradient) po wybranym ob-
szarze na masce, sprawiasz, że obraz znajdujący się pod nim będzie stawał się
widoczny lub będzie zakrywany (rysunek 6.2). Malując po białej masce kolo-
rem czarnym, zakrywasz fragment obrazu na aktywnej warstwie. Tym samym
widoczne stają się obszary znajdujące się na warstwie niżej. Malując po czarnej
masce kolorem białym, odkrywasz fragment obrazu na aktywnej warstwie.
Tym samym zostają zakryte obszary znajdujące się na warstwie niżej.
Rysunek 6.2.
Zamalowywanie masek i efekty, jakie w ten sposób uzyskujemy
wskazówka
=DQLPUR]SRF]QLHV]PDORZDQLHSRPDVFHXSHZQLMVLčİHMHVWRQDDNW\ZQD
-HĤOLQLHMHVWHĤSHZLHQNOLNQLMMĈGODSHZQRĤFL:SU]HFLZQ\PUD]LH]DPLDVWSR
PDVFHEčG]LHV]PDORZDãSRDNW\ZQHMZDUVWZLH
Maski można wykorzystywać do utworzenia zaznaczenia, odkrycia części obrazu

znajdującego się na warstwie pod maską lub jego przykrycia. Można je tworzyć
zarówno na warstwach zwykłych, jak i dopasowania.
7ZRU]HQLHLVWRVRZDQLHPDVNL³
]ZLčNV]HQLHZ\UD]LVWRĤFLRF]X
Otwórz w programie zdjęcie przedstawiające postać lub dowolne inne, je-
śli chcesz po prostu przećwiczyć działanie maski, i skopiuj zawartość warstwy
z obrazem na nową warstwę (Ctrl+J) (rysunek 6.3). Aby zwiększyć wyrazistość
oczu, można np. zastosować wyostrzenie obejmujące jedynie ich obszar. Wybierz
polecenie Filtr/Wyostrzenie/Maska wyostrzająca (Filter/Sharpen/Unsharp Mask),
a gdy zostanie otwarte okno dialogowe, ustaw dla opcji Promień (Radius) wartość
1, dla Próg (Threshold) — 0 i dopasuj siłę wyostrzenia za pomocą suwaka Wartość
(Amount), zwracając jedynie uwagę na wygląd oczu. Upewnij się, że zaznaczona
jest opcja Podgląd (Preview), abyś mógł na bieżąco obserwować zmiany wprowa-
dzane w wyglądzie obrazu. Kiedy skończysz, kliknij OK.
Rysunek 6.3.
Fotografia, która posłuży do
zaprezentowania sposobu tworzenia
i stosowania maski Okno dialogowe
Maska wyostrzająca (Unsharp Mask),
oraz ustawienia pozwalające wyostrzyć
oczy i zwiększyć ich wyrazistość
W tej chwili na jednej warstwie masz oryginalny obraz, a na warstwie znajdują-

cej się nad nią — obraz poddany działaniu filtra Maska wyostrzająca (Unsharp
Mask). To właśnie ta warstwa jest aktywna i dlatego w oknie obrazu widzisz
wyostrzony obraz zamiast oryginalnego zdjęcia. Powiedzmy, że chcesz, aby nie-
które fragmenty obrazu wyglądały tak jak w oryginale, a inne, np. oczy — jak po
zmodyfikowaniu za pomocą filtra. W tym celu musisz najpierw utworzyć maskę
warstwy.
Ponieważ efekt uzyskany za pomocą filtra chcesz zastosować na niewielkim ob-
szarze obrazu, utwórz czarną maskę, która sprawi, że uzyskany efekt zostanie
zakryty, a odkryta zostanie zawartość warstwy Tło (Backgrond). Aby utworzyć
czarną maskę, kliknij ikonę ( ) znajdującą się na dole panelu Warstwy (Layers),
wciskając jednocześnie klawisz Alt (rysunek 6.4).
Rysunek 6.4.
Tworzenie czarnej maski dla warstwy,
na której zastosowano filtr Maska
wyostrzająca (Unsharp Mask). Wygląd
warstwy aktywnej został zakryty. W oknie
widoczna jest jedynie zawartość warstwy
Tło (Background) zawierającej oryginalny
obraz
$E\XWZRU]\þF]DUQĈPDVNčEH]NRQLHF]QRĤFLZ\ELHUDQLDSROHFHQLD wskazówka
Warstwa/Maska warstwy/Ukryj wszystko (Layer/Layer Mask/Hide AllZ\VWDUF]\
NOLNQĈþ]ZFLĤQLčW\PNODZLV]HPAltLNRQčPDVNL]QDMGXMĈFĈVLčZGROQHMF]čĤFL
SDQHOXWarstwy (LayersOXEQDFLVNDMĈFNODZLV]AltSU]HFLĈJQĈþZDUVWZčQDG
LNRQč :yZF]DVZRNQLHREUD]XEčG]LHZLGRF]QD]DZDUWRĤþZDUVWZ\
]QDMGXMĈFHMVLčSRGZDUVWZĈ]PDVNĈ
Aby móc odsłonić fragmenty obrazu znajdujące się na warstwie z czarną maską,
należy zamalować je kolorem białym. Dlatego uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush)
i upewnij się, że na pasku opcji narzędzia, w polu Krycie (Opacity) widnieje war-
tość 100%. Dzięki temu podczas malowania będziesz mógł w pełni zakryć to,
co znajduje się na warstwie pod warstwą z maską. Jako kolor narzędzia wybierz
biały. Zamaluj obszar oczu. Zauważ, że z każdym pociągnięciem odsłaniasz za-
wartość warstwy znajdującej się nad warstwą Tło (Background) (rysunek 6.4).
Miejsca te zostały zaznaczone na masce kolorem białym. Zamalowując białym
kolorem czarną maskę, odkrywasz zawartość warstwy aktywnej i zakrywasz za-
wartość warstwy znajdującej się pod nią.
wskazówka
*G\E\ĤSUDFRZDãQDELDãHMPDVFHWRPDOXMĈFNRORUHPF]DUQ\P]DNU\ZDãE\Ĥ
HIHNW]DVWRVRZDQ\QDZDUVWZLH]PDVNĈDOHZLGRF]QDSR]RVWDZDãDE\
]DZDUWRĤþZDUVWZ\]QDMGXMĈFHMVLčSRGZDUVWZĈ]PDVNĈ
Zmień teraz wartość w polu Krycie (Opacity) na pasku opcji, powiedzmy, na 50%.
Pociągnij pędzlem po obszarze rzęs i brwi. Zauważ, że wartość krycia ma wpływ
na stopień odsłaniania obrazu znajdującego się na warstwie bez maski (rysu-

nek 6.5). Przywracasz w ten sposób efekt wyostrzenia warstwy aktywnej, ale obraz
oryginalny nadal jest widoczny. Zobacz, jak wygląda maska warstwy. Ponieważ
zastosowaliśmy krycie o wartości 50%, obszary zamalowane zostały tym razem
zaznaczone kolorem szarym (rysunek 6.5).
Rysunek 6.5.
Malując po masce narzędziem, którego opcja Krycie (Opacity) została ustawiona na mniej niż 100%, sprawiasz, że obraz jest
odsłaniany lub zasłaniany (w zależności od koloru maski) z mniejszą intensywnością
wskazówka
$E\RGZUyFLþPDVNčXİ\MNODZLV]\Ctrl+I:yZF]DVWRFRE\ãRQDQLHMELDãH
VWDQLHVLčF]DUQHLRGZURWQLH
wskazówka
-HĤOLSRXWZRU]HQLXPDVNLNOLNQLHV]MĈ]NODZLV]HPCtrlXWZRU]RQH]RVWDQLH
]D]QDF]HQLHREHMPXMĈFHREV]DU\Z\SHãQLRQHQDPDVFHNRORUHPELDã\P
wskazówka .LHG\SRGF]DVWZRU]HQLDPDVNLQDFLĤQLHV]NODZLV]\ZRNQLHREUD]X]RVWDQLH
Z\ĤZLHWORQDQDNãDGNDEčGĈFDRG]ZLHUFLHGOHQLHPWHJRFRG]LHMHVLč
QDPDVFHU\VXQHN2EV]DU\]D]QDF]RQHQDQLHMQDF]HUZRQREčGĈ
VWDQRZLã\REV]DU\]DPDORZDQHQDPDVFHQDF]DUQRDREV]DU\ZNWyU\FKQLH
PDQDNãDGNLEčGĈQDPDVFH]DPDORZDQHQDELDãR
Rysunek 6.6.
Nakładka odzwierciedlająca w oknie
obrazu to, co dzieje się na jego masce
Jednym z narzędzi, które można wykorzystać do malowania po masce, jest Gra-

dient (Gradient). Maski takie będę nazywać maskami gradientowymi. Czy
Gradient jest lepszy od Pędzla? Nie. Z każdego z tych narzędzi korzysta się w róż-
nych sytuacjach. Gradient na pewno pozwala uzyskać płynne przejścia pomiędzy
obrazami i do tego nadaje się idealnie. Poza tym, stosując go na masce po przepro-
wadzeniu korekty barwnej czy tonalnej obrazu, możemy uzyskać ciekawe efekty.
:\NRU]\VW\ZDQLHPDVNLJUDGLHQWRZHMGRWZRU]HQLDHIHNWX
SU]HFKRG]HQLDMHGQHJR]GMčFLDZGUXJLH
Tę sztuczkę można wykorzystać do stworzenia bardzo prostego kolażu lub do
zwykłego retuszu zdjęcia. Otwórz w programie dwa obrazy, które chcesz ze sobą
połączyć na zasadzie przenikania jednego w drugi. Skopiuj zawartość jednego okna
obrazu do drugiego i wybierz polecenie Warstwa/Maska warstwy/Pokaż wszystko
(Layer/Layer Mask/Reveal All), aby utworzyć białą maskę. W panelu Warstwy
(Layers) została utworzona warstwa zawierająca maskę wypełnioną kolorem bia-
łym (rysunek 6.7). W Przyborniku uaktywnij narzędzie Przesunięcie (Move) (lub po
Rysunek 6.7.
Aby utworzyć efekt przenikania obrazu w obraz, musisz oba obrazy umieścić w tym samym dokumencie,
na oddzielnych warstwach i do jednego z nich dołączyć białą maskę
prostu przytrzymaj wciśnięty klawisz Ctrl) i przesuń obraz znajdujący się na war-
stwie z maską mniej więcej w miejsce, w którym ma się znaleźć docelowo.
Uaktywnij narzędzie Gradient (Gradient), klikając jego ikonę ( ) w Przybor-
niku. Na pasku opcji kliknij pole zawierające próbkę gradientu, a kiedy otwarte
zostanie menu z próbkami gradientów, odszukaj tę o nazwie Czarny, biały (Black,
White) i kliknij ją (rysunek 6.8). Następnie wybierz rodzaj gradientu; w omawia-
nym przykładzie wybrałam Gradient liniowy (Linear Gradient). Zaznacz opcję
Odwróć (Reverse) — dzięki temu gradient będzie się rozpoczynał od koloru bia-
łego, a kończył na czarnym.
Rysunek 6.8.
Fragment paska opcji narzędzia Gradient (Gradient). Po kliknięciu pola wskazanego strzałką uzyskujesz dostęp do rozwijanego
menu gradientu, zawierającego próbki gradientów pochodzących z aktywnego w danej chwili zestawu. Aby uaktywnić
wybraną próbkę, należy kliknąć jej miniaturę. Na rysunku zaznaczona jest miniatura gradientu Czarny, biały (Black, White)
wskazówka -HĤOLSUyENDJUDGLHQWX&]DUQ\ELDã\ (Black, WhiteQLHMHVWZLGRF]QDZPHQX

Z\ERUXNOLNQLMVWU]DãNč]QDMGXMĈFĈVLčZSUDZ\PJyUQ\PURJXPHQXL]OLVW\
Z\ELHU]RSFMčWyzeruj gradienty (Reset GradientsU\VXQHN1DVWčSQLH
ZRNQLH]NRPXQLNDWHPNWyUHVLčSRMDZLNOLNQLMOK*UDGLHQWSRZLQLHQE\þ
ZLGRF]Q\ZPHQX
Rysunek 6.9.
Aby wyświetlić w menu domyślny zestaw
próbek gradientów, kliknij zaznaczoną
strzałkę i wybierz z rozwiniętej listy opcję
Wyzeruj gradienty (Reset Gradients)
Umieść kursor w oknie obrazu, w miejscu, od którego chcesz rozpocząć tworzenie

gradientu. Ponieważ zaczyna się on od koloru białego, a kończy na czarnym, ozna-
cza to, że w miejscu, w którym rozpoczniesz jego tworzenie, widoczna pozostanie
zawartość warstwy z maską. W miejscu, w którym skończysz, na masce będzie
widoczny kolor czarny, a więc w oknie obrazu odsłonięta będzie zawartość war-
stwy znajdującej się pod warstwą z maską. Kiedy już ustalisz miejsce rozpoczęcia,
umieść tam kursor, naciśnij lewy przycisk myszy i przeciągnij (rysunek 6.10).
Rysunek 6.10.
Tworzenie gradientu Czarny, biały (Black, White) na masce warstwy
Zobacz, co się stało. Obrazy przenikają się. Spójrz, jak wygląda teraz maska.
Widoczny jest na niej gradient. Zgodnie z kolorem, jaki znajduje się w danych miej-
scach maski, obraz z warstwy poniżej jest odsłaniany lub zasłaniany (rysunek 6.11).
Rysunek 6.11.
Efekt zastosowania gradientu na masce jednej z warstw
wskazówka
&]DVDPLWUXGQRMHVWWDNSU]HVXQĈþNXUVRUSRGF]DVWZRU]HQLDJUDGLHQWXDE\
X]\VNDþHIHNWGRNãDGQLHWDNLMDNLHJRVLčRF]HNXMH-HĤOLREUD]]PDVNĈQLHGR
NRęFD]QDMGXMHVLčWDPJG]LHSRZLQLHQSU]HVXęJR
wskazówka
0DVNčJUDGLHQWRZĈPRİQDRF]\ZLĤFLHGRSUDFRZDþWDNVDPRMDN
ZSU]\SDGNXPDVNLWZRU]RQHM]DSRPRFĈQDU]čG]LD3čG]HO (Brush0DOXMĈF
NRORUHPELDã\PRGVãDQLDP\WRFR]QDMGXMHVLčQDZDUVWZLH]PDVNĈ
DPDOXMĈFF]DUQ\P³]DNU\ZDP\WRFRVLčQDQLHM]QDMGXMHU\VXQHN
Rysunek 6.12.
Dopracowywanie maski gradientowej za pomocą narzędzia Pędzel (Brush)
.RSLRZDQLHPDVNL
Maskę warstwy można skopiować i dołączyć do innej warstwy. Aby to zrobić,
musisz, naciskając klawisz Alt, przesunąć maskę nad warstwę, do której chcesz
dołączyć jej kopię (rysunek 6.13).
Rysunek 6.13.
Kopiowanie maski
3U]HVXZDQLHPDVNLEH]SU]HVXZDQLDZDUVWZ\
Jeśli zajdzie potrzeba przesunięcia maski, kliknij ikonę połączenia między war-
stwą i maską (co spowoduje ich rozłączenie) (rysunek 6.14), a następnie kliknij
maskę i po uaktywnieniu narzędzia Przesunięcie (Move) przesuń ją. Aby ponow-
nie połączyć warstwę z maską, kliknij między nimi.
:\ãĈF]DQLHLXVXZDQLHPDVNL
Jeśli chcesz chwilowo wyłączyć maskę, co sprawi, że widoczna będzie cała zawar-
tość warstwy, musisz, naciskając klawisz Shift, kliknąć miniaturę maski. Wówczas
pojawi się na niej czerwony znak „X” (rysunek 6.15 — po prawej). Aby przywrócić
Rysunek 6.14. Rysunek 6.15.
Ikona łącząca warstwę z maską Wyłączanie maski. Kliknięcie ikony oka w panelu Właściwości (Properties)
spowoduje wyłączenie maski, co będzie widoczne w panelu Warstwy (Layers),
gdyż maska zostanie przekreślona, wskutek czego przestanie działać
maskowanie i włączyć maskę, ponów czynność. Maskę można również wyłączyć,

klikając prawym przyciskiem myszy i wybierając opcję Wyłącz maskę warstwy
(Disable Layer Mask) lub klikając dwukrotnie jej miniaturę, a gdy do panelu
Właściwości (Properties) zostaną wczytane opcje związane z maską — klikając
przycisk ( ) (rysunek 6.15 — po lewej). O panelu będzie mowa w dalszej części
rozdziału.
Kiedy maska jest wyłączona, w oknie obrazu wyświetla się zawartość warstwy bez
efektu maskowania, czyli po prostu tak, jakby maski nie było.
Jeśli maska jest niepotrzebna, warto się jej pozbyć definitywnie, gdyż zajmuje
dość dużo miejsca w pamięci i pliku zapisywanym na dysku. W tym celu kliknij
miniaturę maski, którą chcesz usunąć, a następnie ikonę kosza w panelu War-
stwy (Layers). Kiedy pojawi się okno dialogowe, kliknij przycisk Zastosuj (Apply),
aby zastosować na warstwie zmiany wprowadzone za pomocą maski, lub przycisk
Usuń (Discard), by usunąć maskę wraz z efektem jej działania.
3DQHOGRHG\FMLPDVHN
Podczas pracy z maskami możesz skorzystać z wielu opcji, które zostaną wczy-
tane do panelu Właściwości (Properties) po tym, jak dwukrotnie klikniesz lewym
przyciskiem myszy maskę warstwy (rysunek 6.16). Są to polecenia, za pomocą
których możesz dopasować wygląd maski już istniejącej poprzez zmianę jej kry-
cia, odwrócenie oraz poprawienie krawędzi maski, tak jak robi się to w przypadku
zaznaczenia. Możesz także dodać maskę wektorową.
Rysunek 6.16.
Elementy panelu Właściwości (Properties), kiedy pracujesz z maską
Aby rozpocząć edycję maski, musisz się upewnić, że jest włączona. Na wszelki
wypadek więc powinieneś kliknąć ją w panelu Warstwy (Layers) albo kliknąć
przycisk Wybierz maskę warstwy (Select the layer mask) w panelu Właściwości
(Properties), jeśli chcesz pracować na masce tradycyjnej, lub Wybierz maskę wek-
torową (Select the vector mask), jeśli do warstwy dołączona jest maska wektorowa
i to ją chcesz edytować. W zdecydowanej większości przypadków będziesz pra-
cował ze zwykłą maską. Teraz możesz uaktywnić jedno z narzędzi do malowania
i zakryć lub odkryć wybrany obszar obrazu. Jeśli zrobiłeś to już wcześniej, możesz
dopasować jej wygląd.
Aby odwrócić maskę, czyli sprawić, by to, co było na niej czarne, stało się białe
i odwrotnie, kliknij przycisk Odwróć (Invert). Za pomocą suwaka Gęstość (Dens-
ity) możesz kontrolować stopień krycia maski — ustawienie wartości na 100%
powoduje, że maska zakrywa wszystkie obszary warstwy znajdujące się poniżej.
Zmniejszenie gęstości pozwala uwidocznić obszary położone pod maską. Su-
wakiem Wtapianie (Feather) rozmywasz krawędzie maski, tworząc łagodniejsze
przejścia między obszarami zamaskowanymi i obszarami bez maski. Aby skorygo-
wać krawędzie maski, kliknij przycisk Krawędź maski (Mask Edge) i w otwartym
oknie — takim samym jak Popraw krawędź (Refine Edge) (zostało omówione
w rozdziale 2.) — skoryguj krawędzie maski, używając suwaków.
Kliknięcie przycisku Zakres koloru (Color Range) spowoduje otwarcie okna Za-
kres kolorów (Color Range) znanego Ci już z rozdziału 2. Będziesz mógł za jego
pomocą zmodyfikować wygląd i zasięg maski na podstawie kolorystyki obrazu.
Aby utworzyć z maski zaznaczenie, kliknij przycisk Wczytaj zaznaczenie z ma-
ski (Load Selection from Mask) ( ). Taki sam efekt uzyskasz po kliknięciu maski
warstwy z wciśniętym klawiszem Ctrl.
Aby zastosować maskę na warstwie, kliknij przycisk Zastosuj maskę

(Apply Mask) ( ).
Aby włączyć (wyłączyć) maskę warstwy, kliknij ikonę ( ) w dole panelu Właści-
wości (Properties). Kiedy maska jest wyłączona, w oknie obrazu wyświetlana jest
zawartość warstwy bez efektu maskowania, czyli po prostu tak, jakby maski nie
było.
wskazówka
$E\SRZLHOLþPDVNčLSU]HQLHĤþMĈQDGLQQĈZDUVWZčSU]HFLĈJQLMPDVNčQDG
ZDUVWZčGRFHORZĈQDFLVNDMĈFSU]\W\PNODZLV]Alt
Jeśli chcesz usunąć maskę, wystarczy kliknąć przycisk Usuń maskę

(Delete Mask) ( ).
6]\ENDPDVND
W programie Photoshop dostępny jest również tzw. tryb Szybka maska (Quick
Mask). Pozwala on przede wszystkim na dokonanie szybkiej selekcji lub modyfi-
kacji selekcji wykonanej za pomocą innego narzędzia dostępnego w programie.
Aby włączyć ten tryb, wystarczy nacisnąć klawisz Q lub kliknąć przycisk trybu
dostępny w Przyborniku ( ). Wcześniej jednak dobrze jest dokonać ustawień
tego trybu w jego oknie dialogowym Opcje Szybkiej maski (Quick Mask Options),
które można wywołać poprzez dwukrotne kliknięcie ikony trybu w Przyborniku
(rysunek 6.17). Znajdują się tutaj dwie opcje:
Rysunek 6.17.
Okno Opcje Szybkiej maski
(Quick Mask Options)
Á Obszary zamaskowane (Masked Areas). Zaznacz tę opcję wtedy, gdy

chcesz, aby zamalowywany przez Ciebie obszar został wyłączony z za-
znaczenia. Przyda się to, gdy obszar, którego kolor chcesz zmienić,
jest naprawdę duży i zajmuje większą część obrazu. W takiej sytuacji
zamalowywać będziesz jedynie te obszary, których kolor ma pozostać

niezmieniony. Dlaczego tak? Otóż w takiej sytuacji po skończeniu pracy
w trybie szybkiej maski zostanie zaznaczony obszar całego zdjęcia z wyjąt-
kiem obszaru, który zamalowałeś, pracując w tym trybie.
Á Obszary zaznaczone (Selected Areas). Zaznacz tę opcję wtedy, gdy chcesz,
aby po zakończeniu pracy w trybie szybkiej maski zamalowany obszar zo-
stał przekształcony w zaznaczenie. Przyda się to, gdy obszar, którego kolor
chcesz zmienić, jest niewielki i zajmuje małą część obrazu. W takiej sy-
tuacji po skończeniu pracy w trybie szybkiej maski zaznaczony zostanie
jedynie ten obszar zdjęcia, który był w tym trybie zamalowany.
wskazówka
-HĤOL]DPDORZ\ZDQ\SU]H]&LHELHREV]DUMHVWNRORUXWDNLHJRMDNLZLG]LV]
ZSROXKolor (ColorF]\OLNRORUXPDVNLNWyU\GRP\ĤOQLHMHVWF]HUZRQ\NOLNQLM
MHLZ\ELHU]LQQ\NRORU0RİHV]WDNİH]PLHQLþVWRSLHęNU\FLDPDVNLZ\ELHUDMĈF
ZSROXKrycie (OpacityRGSRZLHGQLĈZDUWRĤþ
Po zmianie ustawień i kliknięciu przycisku OK zostaniesz automatycznie przełą-

czony w tryb szybkiej maski i będziesz mógł rozpocząć w nim pracę. Praca polega
na zamalowaniu np. za pomocą narzędzia Pędzel (Brush) tego obszaru na zdjęciu,
który ma zostać zaznaczony po zakończeniu pracy w trybie szybkiej maski (jeśli
w oknie dialogowym trybu zaznaczona została opcja Obszary zaznaczone (Selec-
ted Areas)) (rysunek 6.18) lub wyłączony z zaznaczenia (jeśli w oknie dialogowym
trybu została zaznaczona opcja Obszary zamaskowane (Masked Areas)).
Rysunek 6.18.
Aby objąć zaznaczeniem nieduży fragment obrazu, w oknie Opcje Szybkiej maski (Quick Mask Options) zaznacz opcję Obszary
zaznaczone (Selected Areas). Obszar, który chcesz dołączyć do zaznaczenia, zamaluj pędzlem z czarną końcówką
Jeśli zaznaczyłeś opcję Obszary zaznaczone (Selected Areas), malowanie kolo-

rem czarnym będzie powodowało dodawanie danego obszaru do zaznaczenia,
a białym — odejmowanie. Jeśli zaznaczyłeś opcję Obszary zamaskowane (Masked

Areas), malowanie kolorem czarnym będzie powodowało odejmowanie od zazna-
czenia obszaru, po którym malujesz, a białym — dodawanie go do zaznaczenia,
które zostanie utworzone po wyjściu z trybu szybkiej maski.
wskazówka
3RGF]DVWZRU]HQLDPDVNLSRZLčNV]ZLGRNZRNQLHREUD]XDE\X]\VNDþOHSV]Ĉ
ZLGRF]QRĤþ:UD]LHSRWU]HE\]PLHQLDMUR]PLDUNRęFyZNL3čG]OD³PRİHV]
]URELþWRV]\ENR]DSRPRFĈNODZLV]\[ RUD]]
wskazówka
$E\V]\ENR]PLHQLDþNRORUNRęFyZNLSčG]OD]F]DUQHJRQDELDã\SRGF]DV
SUDF\ZWU\ELHSzybka maska (Quick MaskXİ\MNODZLV]DX
Kiedy utworzysz maskę, naciśnij klawisz Q, aby wyjść z trybu Szybka maska
(Quick Mask). Wybrany element został objęty zaznaczeniem (rysunek 6.19).
Rysunek 6.19.
Efekt — obszar zaznaczony
za pomocą szybkiej maski został
objęty zaznaczeniem
1DU]čG]LD3R]LRPDPDVNDWHNVWRZD
i Pionowa maska tekstowa
Narzędzia Pozioma maska tekstowa (Horizontal Type Mask) oraz Pionowa maska
tekstowa (Verticall Type Mask) pozwalają tworzyć zaznaczenia w kształcie tekstu,
a co za tym idzie — można je wykorzystać do utworzenia maski w kształcie tekstu

i sprawić, że tekst zostanie wypełniony wybranym obrazem.
Uaktywnij warstwę zawierającą obraz, którym chcesz wypełnić tekst, ale nie
może to być warstwa tła (rysunek 6.20). Wybierz narzędzie Pionowa maska
tekstowa (Vertical Type Mask) lub Pozioma maska tekstowa (Horizontal Type
Mask) — w zależności od tego, czy chcesz wprowadzać tekst w pionie, czy w po-
ziomie — i ustaw na pasku opcji odpowiedni rozmiar czcionki, typ itd.
Rysunek 6.20.
Warstwa z obrazem, którą
zostanie wypełniony
Kliknij w oknie obrazu i wprowadź tekst. Obraz będzie wyświetlany w trybie

szybkiej maski. W zależności od tego, jaka opcja jest zaznaczona w oknie Opcje
Szybkiej maski (Quick Mask Options), maska pokryje cały obszar poza miejscami,
w których wprowadzisz tekst (Obszary zamaskowane (Masked Areas)), lub tylko
te obszary, w których pojawi się tekst (Obszary zaznaczone (Selected Areas)) (ry-
sunek 6.21). Niezależnie od tego, która opcja jest zaznaczona, po zatwierdzeniu
operacji tekst zostanie zamieniony w zaznaczenie. Kiedy skończysz wprowadzać
tekst, zatwierdź operację, klikając przycisk ( ) na pasku opcji. Więcej o tek-
ście znajdziesz w jednym z kolejnych rozdziałów książki. Tekst został zamieniony
w zaznaczenie.
Kliknij ikonę maski w panelu Warstwy (Layers), aby utworzyć maskę z zaznacze-
nia. W wyniku tego odsłonięty zostanie fragment warstwy w miejscach, w których
maska jest koloru białego (rysunek 6.22).
wskazówka
-HĤOLFKFHV]X]\VNDþRGZURWQ\HIHNWF]\OLXNU\þSLNVHOHREMčWH]D]QDF]HQLHP
Xİ\MNODZLV]\Ctrl+IDE\RGZUyFLþPDVNč
Rysunek 6.21.
Ustawianie parametrów dla narzędzia Pionowa maska tekstowa (Vertical Type Mask) oraz wprowadzanie maski. Tekst jest
wyświetlany w postaci maski, a po jego zatwierdzeniu na pasku opcji zostanie zamieniony w zaznaczenie. Ponieważ w moim
przykładzie ze względu na wzór zaznaczenie jest słabo widoczne (na górze po prawej), na chwilę ukryłam warstwę ze
wzorkiem, abyś mógł zobaczyć, jak wygląda utworzone przeze mnie zaznaczenie (na dole)
Rysunek 6.22.
Tekst został wypełniony obrazem
0DVNDZHNWRURZD
Maska wektorowa różni się od maski rastrowej tym, że zawiera elementy zbu-
dowane z wektorów, a co za tym idzie — możesz ją bezkarnie skalować, jej
krawędzie i tak pozostaną ostre. Możesz ją tworzyć za pomocą narzędzi takich
jak Pióro (Pen) czy narzędzia z grupy kształtów i poddawać podobnej edycji jak
maski rastrowe, czyli zmieniać tryb mieszania, stosować efekty specjalne, prze-
kształcenie. Maska wektorowa jest szara.
Aby utworzyć maskę wektorową, wybierz jedno z narzędzi do tworzenia kształ-
tów lub narzędzie Pióro (Pen) i utwórz w oknie obrazu kształt, wybrawszy
uprzednio jako tryb pracy opcję Ścieżka (Path) (rysunek 6.23). (O narzędziach
do tworzenia wektorów będzie mowa w dalszej części książki. Tutaj chcę jedynie
pokazać, w jaki sposób możesz je wykorzystać do tworzenia maski). Następnie
w panelu Warstwy (Layers) uaktywnij warstwę do której ma zostać dodana maska
wektorowa, i kliknij ikonę tworzenia maski ( ), wciskając jednocześnie klawisz
Ctrl (rysunek 6.24). Maska zostanie utworzona i dołączona do warstwy. W przeci-
wieństwie do masek rastrowych wektorowa jest cała szara.
Rysunek 6.23.
Tworzenie kształtu maski wektorowej za pomocą narzędzia Kształt własny (Custom Shape)
Rysunek 6.24.
Tworzenie maski wektorowej o utworzonym wcześniej kształcie
Jeśli chcesz zmodyfikować właściwości maski wektorowej, kliknij ją, a w panelu

Właściwości (Properties) zostaną wczytane opcje masek, które opisałam w po-
przednich podrozdziałach. Za ich pomocą możesz zmienić gęstość i wtapianie
(rysunek 6.25 — na górze). Możesz również użyć polecenia Edycja/Przekształć
ścieżkę (Edit/Transform Path), aby skalować maskę, obracać, pochylać, odbijać
itp. Możesz także skorzystać z polecenia Edycja/Przekształcenie swobodne ścieżki
(Edit/Free Transform Path) (Ctrl+T) i modyfikować kształt ścieżki za pomocą
ramki transformacji (rysunek 6.25 — na dole). Będzie o niej mowa w dalszej czę-
ści książki. Ścieżki możesz oczywiście modyfikować za pomocą narzędzi z grupy
Pióro (Pen).
Rysunek 6.25.
Modyfikowanie maski wektorowej za pomocą opcji Wtapianie (Feather) oraz ramki transformacji
Maski tego typu mogą także zostać poddane rasteryzacji za pomocą polecenia
Warstwa/Rasteryzuj/Maska wektorowa (Layer/Rasterize/Vector Mask).
0DVNDSU]\FLQDMĈFD
W programie Photoshop można połączyć kilka warstw w tzw. maskę odcinania
(przycinającą). Polega to na tym, że warstwa, która leży na samym dole w danej
grupie warstw (nazywana warstwą bazową), stanowi maskę dla warstw leżących
nad nią. Wszystkie warstwy takiej grupy będą widoczne tylko w tych miejscach,
w których ich piksele pokrywają się z pikselami występującymi na warstwie ba-

zowej (rysunek 6.26). Jeśli więc warstwa bazowa będzie przezroczysta, wszystkie
warstwy znajdujące się nad nią pozostaną niewidoczne.
Rysunek 6.26.
Obraz, w którym zastosowano maskę przycinającą. Utworzenie jej na warstwie znajdującej się na samej górze stosu w panelu
Warstwy (Layers) sprawiło, że jej zawartość jest widoczna tylko w tych miejscach, w których na warstwie poniżej występują
piksele
wskazówka
2EUD]\]QDMGXMĈFHVLčQDZDUVWZDFKWZRU]ĈF\FKJUXSčRGFLčFLDSRZLQQ\
PLHþWHVDPHZ\PLDU\
Aby utworzyć maskę odcinania, naciśnij klawisz Alt, umieść kursor w panelu
Warstwy (Layers), nad linią poziomą pomiędzy warstwą, która ma stanowić war-
stwę bazową, i warstwą znajdującą się nad nią (dla której warstwa bazowa będzie
tworzyła maskę), i kliknij (rysunek 6.27). Zauważ, że warstwa bazowa została
podkreślona, a warstwa znajdująca się nad nią została przesunięta w prawo.
wskazówka
0DVNčRGFLQDQLDPRİHV]XWZRU]\þNRU]\VWDMĈFUyZQLHİ]HVNUyWX
NODZLDWXURZHJRAlt+Ctrl+GOXEZ\ELHUDMĈFSROHFHQLH:DUVWZD8WZyU]PDVNč
SU]\FLQDMĈFĈ (Layer/Create Clipping Mask
Rysunek 6.27.
Tworzenie maski przycinającej. Jeśli jedną z warstw zamienisz w maskę przycinającą, zostanie ona przesunięta w prawo,
a warstwa, której nazwa zostanie podkreślona, będzie warstwą bazową
Oczywiście maskę przycinającą może tworzyć więcej niż jedna warstwa. Warun-
kiem jest, by sąsiadowały ze sobą w panelu Warstwy (Layers). Aby połączyć kilka
warstw w maskę przycinającą, zaznacz je i użyj klawiszy Alt+Ctrl+G lub wybierz
polecenie Warstwa/Utwórz maskę przycinającą (Layer/Create Clipping Mask)
(rysunek 6.28). Aby dodać do grupy warstw kolejną warstwę, zaznacz ją i prze-
ciągnij pomiędzy te warstwy (rysunek 6.29).
Rysunek 6.28.
Maska przycinająca utworzona z wielu warstw
Rysunek 6.29.
Dodawanie nowej warstwy do maski przycinającej
Aby zwolnić maskę przycinającą — w sytuacji gdy tworzy ją jedna warstwa —

kliknij warstwę i wybierz polecenie Warstwa/Zwolnij maskę odcinania (Layer/
Release Clipping Mask). Ale pamiętaj: jeśli maskę przycinającą tworzy więcej
warstw, odłączenie jednej z nich sprawi, że pozostałe warstwy należące do tej sa-
mej maski i znajdujące się nad warstwą, którą chcesz odłączyć, również zostaną
odłączone. Jeśli zatem chcesz tego uniknąć, uaktywnij warstwę, którą chcesz od-
łączyć, i wyciągnij ją z grupy, najlepiej pod warstwę bazową.
Możesz także chcieć rozłączyć całą maskę przycinającą i połączyć wszystkie
warstwy wchodzące w jej skład wraz z warstwą bazową w jedną warstwę, a tym
samym utrwalić efekt maskowania. W tym celu użyj klawiszy Ctrl+E.
Powrót
7.
GRSU]HV]ãRĤFL³F]\OL
FRIDQLHZ\NRQDQ\FK
F]\QQRĤFL
:W\PUR]G]LDOH
ÆCofanie ostatnio wykonanej czynności — polecenie Cofnij
ÆCofanie dowolnej czynności wykonanej w oknie obrazu — panel Historia
ÆMalowanie wybranym stanem obrazu — Pędzel historii i jego możliwości
ÆAnulowanie czynności wykonywanych na obrazie
&RQWHQWV
287
288 5R]G]LDï_3RZUöWGRSU]HV]ïRĂFLĽF]\OLFRIDQLHZ\NRQDQ\FKF]\QQRĂFL
T
en rozdział zostanie poświęcony wędrówce w czasie. Nie, nie będziemy co-
fać się do epoki, kiedy w programach graficznych niewiele można było
zrobić. Z tego rozdziału dowiesz się, w jaki sposób cofnąć czynności wyko-
nane w oknie obrazu podczas trwania jednej sesji (tzn. od chwili otwarcia obrazu
do momentu jego ostatecznego zapisania i zamknięcia). Nie musisz się już bać,
że coś pójdzie nie tak, jak zaplanowałeś, że popełnisz jakiś błąd i wszystko, co zro-
biłeś, zostanie utracone. Program Photoshop zapewnia w tym zakresie ogromny
komfort. Pozwala się skupić wyłącznie na zagadnieniach, a nie na ewentualnych
skutkach pomyłki. Program bowiem umożliwia cofnięcie nie tylko ostatniej z wy-
konanych czynności, ale dzięki panelowi Historia (History) pozwala cofnąć się
do dowolnie wybranego momentu lub czynności (stanu obrazu) spośród tych,
które zostały wykonane w czasie między otwarciem pliku a zapisaniem w nim
zmian i zamknięciem go. Nawiasem mówiąc, panel Historia (History) to jeden
z trzech najczęściej wykorzystywanych paneli podczas pracy w Photoshopie —
pozostałe to oczywiście Warstwy (Layers) i Właściwości (Properties).
&RIDQLHRVWDWQLRZ\NRQDQHMF]\QQRĤFL³
SROHFHQLH&RIQLM
Korzystając z polecenia Cofnij (Undo), możesz anulować zmiany wprowadzone
w obrazie za pomocą narzędzi do malowania czy modyfikacji w sposobie zazna-
czania. Można także cofnąć wprowadzony efekt specjalny albo rezultat użycia
narzędzi służących do edycji. Nie możesz jednak anulować operacji dysko-
wych, np. zapisania obrazu na dysku.
Polecenie Cofnij (Undo) umożliwia anulowanie tylko tej czynności, która
była wykonana w oknie obrazu jako ostatnia.
Aby anulować ostatnio wykonaną czynność, skorzystaj ze skrótu klawiszowego
Ctrl+Z lub polecenia Edycja/Cofnij (Edit/Undo). Jeśli użyjesz kombinacji klawi-
szy Ctrl+Z, pamiętaj, że jej zastosowanie wywoła cofnięcie się o jedną dokonaną
zmianę, dwukrotne jej użycie spowoduje ponowne wykonanie wcześniej cofniętej
czynności. Jeśli korzystasz z polecenia Edycja/Cofnij (Edit/Undo), na liście menu,
obok słowa Cofnij (Undo), widoczna jest nazwa czynności, która zostanie cofnięta
po wybraniu polecenia.
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]V]\ENRFRIQĈþQLHW\ONRRVWDWQLRZ\NRQDQĈF]\QQRĤþDOHLZLHOH
ZF]HĤQLHMV]\FKZ\VWčSXMĈF\FKSRVRELHXİ\MNODZLV]\Ctrl+Alt+Z.
5R]G]LDï_3RZUöWGRSU]HV]ïRĂFLĽF]\OLFRIDQLHZ\NRQDQ\FKF]\QQRĂFL 289
&RIDQLHGRZROQHMF]\QQRĤFLZ\NRQDQHM
ZRNQLHREUD]X³SDQHO+LVWRULD
W panelu Historia (History) zapisywane są wszystkie operacje wykonane w okre-
sie między otwarciem pliku a jego zamknięciem i zapisaniem. Umieszczane są
one na liście zgodnie z zasadą: najdawniejsze operacje na górze, ostatnio wyko-
nane — na dole. Każda wykonana czynność jest tutaj zapisywana, a program sam
nadaje jej nazwę. Każda czynność zapisana pod konkretną nazwą jest określana
mianem stanu obrazu (rysunek 7.1).
Rysunek 7.1.
Panel Historia (History)
ZVND]yZND
$E\Z\ĤZLHWOLþSDQHOHistoria (HistoryZ\ELHU]SROHFHQLHOkno/Historia

(Window/History).
Na czym polega cofanie się w czasie za pomocą tego panelu? Jeśli klikniesz pewien
stan — cofniesz się do niego — wszystkie stany, które znajdują się na liście poniżej
niego, zostaną zaznaczone kolorem szarym (rysunek 7.2). Oznacza to, że zostały
Rysunek 7.2.
Klikając stan w panelu Historia (History), cofasz się do niego. W związku z tym wszystkie stany, które po nim nastąpiły, zostają
anulowane i stają się niepodświetlone. W przedstawionym przykładzie cofnęłam się do momentu otwarcia dokumentu —
wszystkie czynności, które wykonałam później, zostały anulowane, a stany historii, którym odpowiadają, stały się
niepodświetlone
w tej chwili cofnięte. Możesz wrócić do wybranego z nich, ponownie klikając jego
nazwę (rysunek 7.3). Jeśli jednak to zrobisz, a następnie wykonasz jakieś działanie,
wszystkie stany znajdujące się poniżej (zaznaczone kolorem szarym) znikną (rysu-
nek 7.4). Możesz je przywrócić za pomocą dobrze już znanej kombinacji klawiszy
Ctrl+Z. Ale to już ostatnia szansa na ich powrót. Jeśli teraz wykonasz jakąś nową
operację, wszystkie stany zaznaczone kolorem szarym znikną na zawsze. Dzieje
się tak, gdyż domyślnie panel Historia (History) działa w trybie historii liniowej,
Rysunek 7.3.
Kiedy w panelu Historia (History) widoczne są stany niepodświetlone (co oznacza, że zostały anulowane, a czynności im
odpowiadające — cofnięte), możesz sprawić, by stały się aktywne, a czynności do nich przypisane zostały ponownie
zastosowane na obrazie. Wystarczy w tym celu kliknąć taki stan (Zamiana krycia głównego). Wówczas na liście podświetlone
(przywrócone) zostaną również wszystkie stany znajdujące się ponad nim
Rysunek 7.4.
Wykonanie nowej czynności w oknie obrazu w sytuacji, gdy w panelu Historia (History) część stanów została cofnięta
(jest niepodświetlona), spowoduje usunięcie tych stanów z listy. Tak się stało w przedstawionym przykładzie. Użycie filtra
Farba olejna (Oil Paint) sprawiło, że stan Warstwa przez kopiowanie (Layer Via Copy), który był niepodświetlony (zobacz
rysunek 7.3), został usunięty z listy
co oznacza, że po zaznaczeniu stanu i wprowadzeniu zmian wszystkie stany nastę-

pujące po nim są usuwane. Można to jednak zmienić, włączając tzw. tryb historii
nieliniowej, a wówczas wprowadzanie zmian w zaznaczonym stanie nie powoduje
usunięcia stanów, które pierwotnie nastąpiły po nim. Aby to zrobić, kliknij przy-
cisk dający dostęp do menu panelu i z listy wybierz Opcje historii (History Options).
Następnie w otwartym oknie zaznacz opcję Zezwalaj na historię nieliniową (Allow
Non-Linear History) (rysunek 7.5) i kliknij OK.
Rysunek 7.5.
Okno zawierające opcję umożliwiającą wyświetlanie w panelu Historia (History) stanów w trybie nieliniowym, czyli takim, który
sprawia, że wprowadzanie zmian w zaznaczonym stanie nie powoduje usunięcia stanów, które pierwotnie nastąpiły po nim
Jeśli zależy Ci na zachowaniu któregoś ze stanów obrazu, możesz utworzyć

z niego migawkę, która zostanie umieszczona w górnej części panelu. Wystar-
czy kliknąć przycisk Utwórz nową migawkę (Create new snapshot) — rysunek 7.6.
Kiedy będziesz chciał wrócić do tego stanu, po prostu kliknij miniaturę migawki.
Rysunek 7.6.
Ikona Utwórz nową migawkę
(Create new snapshot)
1DOLĤFLHSDQHOXHistoria (HistoryGRP\ĤOQLH]QDMGXMHVLčW\ONRLDİRVWDWQLFK

XZDJD
VWDQyZREUD]X$E\WR]PLHQLþVNRU]\VWDM]SROHFHQLDEdycja/Preferencje/
:\GDMQRĤþ(Edit/Preferences/PerformanceZSROXStany historii (History
StatesZSLV]ZDUWRĤþNWyUDEčG]LHRNUHĤODãDLOHRVWDWQLFKVWDQyZREUD]X
SURJUDPPDXPLHV]F]DþZSDQHOXHistoria (HistoryU\VXQHN:VSRPLQDP
RW\PJG\İZDUWRZLHG]LHþİHZFKZLOLNLHG\ZSROXStany historii (History
StatesZLGQLHMHOLF]EDQS20Z\NRQDQLHF]\QQRĤFLVSRZRGXMHİH
SLHUZV]D]Z\NRQDQ\FKF]\QQRĤFL]QLNQLH]OLVW\SDQHOXHistoria (HistoryDE\
]URELþPLHMVFHGODQRZHMFK\EDİHSUDFXMHV]ZWU\ELHKLVWRULLQLHOLQLRZHM
3RZ\NRQDQLXNDİGHMNROHMQHMF]\QQRĤFLZF]HĤQLHMV]HVWDQ\KLVWRULLEčGĈ
XVXZDQH]OLVW\L]DVWčSRZDQHQRZRSRMDZLDMĈF\PLVLč2F]\ZLĤFLHHIHNW\
ZF]HĤQLHMV]\FKG]LDãDę]RVWDQĈ]DFKRZDQH
Rysunek 7.7.
Okno dialogowe Preferencje (Preferences). Zmiana liczby stanów obrazu wyświetlanych w panelu Historia (History)
przeprowadzana w polu Stany historii (History States)
Panel Historia (History) znacznie ułatwia pracę użytkownikom programu, ma

jednak drobną wadę: po zamknięciu programu, zamknięciu obrazu, na którym
pracujemy, lub po prostu w momencie zawieszenia programu tracimy całą listę
historii, a więc wszystkie zapisane na niej stany obrazu. Jedynym sposobem za-
pisania jakiegoś stanu obrazu na stałe, tak by można było do niego powrócić, jest
skorzystanie z ikony Utwórz dokument na podstawie stanu obecnego (Create new
document from current state) — rysunek 7.8. Wystarczy ją kliknąć, a aktywny
w danej chwili stan zostanie przeniesiony do nowego okna dokumentu.
Rysunek 7.8.
Ikona Utwórz dokument na podstawie stanu obecnego (Create new document from current state) oraz nowo utworzone
okno dokumentu, w którym został zamieszczony stan aktywny w chwili kliknięcia ikony. Zauważ, że okno nosi tę samą
nazwę co stan obrazu, który został w nim umieszczony
Na koniec dodam, że stan obrazu wraz ze wszystkimi znajdującymi się pod nim
stanami można samodzielnie usuwać. W tym celu ustaw kursor na nazwie stanu,
który chcesz usunąć, i naciskając lewy przycisk myszy, przesuń stan nad ikonę ko-
sza ( ).
-HĤOLFKFHV]PRİHV]Z\F]\ĤFLþOLVWčVWDQyZREUD]X3U]\GDMHVLčWRZV\WXDFML ZVND]yZND
JG\VWDQyZMHVWQDSUDZGčGXİRLZGRGDWNXPDMĈRQHWčVDPĈQD]Zč
QSWDNVLčG]LHMHJG\PDOXMHV]FRĤ]DSRPRFĈQDU]čG]LD3čG]HO (Brush).
:yZF]DVNDİGHQRZHSRFLĈJQLčFLHNXUVRUHPP\V]\VSUDZLİHQDOLĤFLH
SRMDZLVLčQRZ\VWDQRQD]ZLH3čG]HO(Brush$E\Z\F]\ĤFLþOLVWčZHMGĮGR
PHQXSDQHOXHistoria (HistoryLZ\ELHU]RSFMč:\PDİKLVWRULč (Clear History).
7RVSUDZLİH]OLVW\]RVWDQĈXVXQLčWHZV]\VWNLHVWDQ\KLVWRULLSR]DW\PNWyU\
ZFKZLOLZ\ELHUDQLDSROHFHQLDE\ãDNW\ZQ\1LHR]QDF]DWRİHF]\QQRĤFL
]RVWDQĈFRIQLčWH1LH]OLVW\XVXQLčWH]RVWDQĈMHG\QLHLFKQD]Z\DE\]URELþ
PLHMVFHGODQRZ\FKLÅRF]\ĤFLþµOLVWč
0DORZDQLHZ\EUDQ\PVWDQHPREUD]X³
3čG]HOKLVWRULLLMHJRPRİOLZRĤFL
Pędzel historii (History Brush) to narzędzie umożliwiające malowanie wybra-
nym stanem historii lub utworzoną migawką. W skrócie cały proces wygląda tak:
wskaż stan historii, którym chcesz malować, następnie powróć do momentu,
w którym chcesz wykorzystać dany stan historii, i rozpocznij malowanie.
Jeśli już korzystam z tego narzędzia, to zazwyczaj podczas korekcji obrazu. Jego
możliwości i sposób działania pokażę na przykładzie bardzo prostego wygładza-
nia skóry. Chodzi tutaj jedynie o to, żebyś zrozumiał sposób działania tego
narzędzia, a wygładzanie jest tylko pretekstem. Możesz wykonać opisane tutaj
czynności na dowolnym zdjęciu lub po prostu przeglądnąć rysunki, które za-
mieszczam niżej. Na początek powiel warstwę z obrazem oryginalnym (Ctrl+J).
W panelu Historia (History) masz już drugi stan, pierwszy to Otwórz (Open)
(rysunek 7.9). Wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Rozmycie powierzchniowe
Rysunek 7.9.
Powielanie aktywnej warstwy sprawiło, że w panelu Historia (History) pojawił się nowy stan
1. Ta technika jest bardzo prymitywna i jeśli interesują Cię bardziej zaawansowane metody
wygładzania skóry, odsyłam do dostępnych na rynku książek o edycji zdjęć — mojego autor-
stwa (Zaklęcia Photoshopa. Wydanie II) lub innego autora piszącego na ten temat.
(Filter/Blur/Surface Blur). W oknie dialogowym za pomocą suwaków rozmyj

obraz, zwracając uwagę jedynie na skórę postaci. Skóra musi stać się gładka,
jednak uważaj, aby nie przesadzić. Kliknij OK. (Wybacz mi nadmierne rozmycie
przykładowego obrazu — wiem, że jest zbyt silne, ale w przeciwnym razie nie
zobaczyłbyś efektu, o który mi chodzi). W tym momencie na panelu Historia
(History) pojawił się kolejny stan obrazu o nazwie Rozmycie powierzchniowe
(Surface Blur) (rysunek 7.10).
Rysunek 7.10.
Rozmywanie obrazu
Po zastosowaniu polecenia Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur) rozmyty zo-

stał cały obraz. Tymczasem chodzi o to, by tylko skóra była wygładzona, a cała
reszta obrazu została taka sama jak po otwarciu zdjęcia w programie. Dlatego
musisz cofnąć się do chwili, kiedy utworzyłeś kopię warstwy tła — w tym celu
w panelu Historia (History) kliknij stan o nazwie Warstwa przez kopiowanie
(Layer Via Copy) (rysunek 7.11).
Rysunek 7.11.
Aby przywrócić oryginalny wygląd obrazu z chwili, gdy skopiowaliśmy warstwę tła, w panelu Historia (History) klikamy stan
o nazwie Warstwa przez kopiowanie (Layer Via Copy)
Następnie uaktywnij narzędzie Pędzel historii (History Brush) i na pasku op-

cji (rysunek 7.12), w polu Krycie (Opacity) ustaw wartość 100%, jeśli chcesz, aby
podczas malowania wybranym stanem historii ślad pozostawiany przez narzędzie

miał stuprocentowe krycie, lub mniejszą, aby uzyskać łagodniejszy efekt.
Rysunek 7.12.
Kliknij po lewej stronie nazwy wybranego stanu obrazu, aby zidentyfikować go jako źródłowy stan obrazu. Dzięki temu po
uaktywnieniu narzędzia Pędzel historii (History Brush) będziesz mógł malować tym stanem w oknie obrazu. Malowanie
stanem Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur) powoduje przywracanie w miejscach pociągnięcia kursorem takiego
wyglądu obrazu, jaki miał on w chwili zastosowania polecenia Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur)
Teraz pora określić stan historii, którym będziesz malować. W panelu Historia
(History) kliknij pole po lewej stronie nazwy wybranego stanu. W omawianym
przykładzie będzie to Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur) (rysunek 7.12). Do-
stosuj rozmiar końcówki pędzla — zrób to tak samo jak w przypadku narzędzia
Pędzel (Brush), a więc np. za pomocą klawiszy [ i ]. Naciskając lewy przycisk myszy,
maluj wybranym stanem w oknie obrazu. W omawianym przykładzie malujemy
po obszarach skóry, ponieważ to w tym miejscu chcemy przywrócić wygląd obrazu
z chwili, kiedy zastosowaliśmy polecenie Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur).
3RGF]DVPDORZDQLDQDU]čG]LHP3čG]HOKLVWRULL (History BrushVWRVXMUyİQH ZVND]yZND

XVWDZLHQLDSDUDPHWUXKrycie (Opacity']LčNLWHPXEčG]LHV]PyJãX]\VNDþ
UyİQHHIHNW\0DWRGXİH]QDF]HQLH]ZãDV]F]DZSU]\SDGNXZ\JãDG]DQLD
VNyU\0DOXMĈFZRNROLFDFKZãRVyZQRVDLXVWXVWDZPQLHMV]ĈZDUWRĤþ
SDUDPHWUX']LčNLWHPXNU\FLHSRFLĈJQLčFLDEčG]LHPQLHMV]HDFR]DW\P
LG]LHX]\VNDQ\HIHNWEčG]LHEDUG]LHMVXEWHOQ\
ZVND]yZND
']LčNLWHPXİHZ\JãDG]HQLHVWRVXMHVLčQDZDUVWZLHEčGĈFHMNRSLĈ
RU\JLQDOQHJRREUD]XZUD]LHQDGPLHUQHJRZ\JãDG]HQLDVNyU\PRİQD
Z\PLHV]DþX]\VNDQ\HIHNW]SLHUZRWQĈZHUVMĈ]GMčFLD:\VWDUF]\]PQLHMV]\þ
NU\FLHZDUVWZ\QDNWyUHM]DVWRVRZDQRZ\JãDG]HQLH
$QXORZDQLHF]\QQRĤFL
Z\NRQ\ZDQ\FKQDREUD]LH
Z cofaniem czynności za pomocą omówionych wyżej metod mamy do czynie-
nia w sytuacji, gdy jakaś czynność została już wykonana na obrazie, a my chcemy
ją cofnąć. Jednak wiele czynności wykonywanych w programie Photoshop wy-
maga przed ich zastosowaniem na obrazie tzw. zatwierdzenia, czy to za pomocą
przycisku OK w oknie dialogowym, czy też kliknięcia na pasku opcji narzędzia
przycisku Zatwierdź (Commit) ( ). Jeśli podczas wykonywania tego typu czyn-
ności rozmyślisz się lub uznasz, że uzyskany efekt Ci nie odpowiada, możesz daną
czynność po prostu anulować. Wówczas operacja ta zostanie uznana za niebyłą
i nie pojawi się na liście w panelu Historia (History). Jeśli jednak zatwierdzisz
taką operację, a dopiero później dojdziesz do wniosku, że nie był to najlepszy po-
mysł, pozostanie Ci skorzystanie z polecenia Cofnij (Undo) lub panelu Historia
(History).
W jaki sposób anulować czynność? Jeśli wykonywane czynności wymagają sko-
rzystania z okien dialogowych, w oknie kliknij po prostu przycisk Anuluj (Cancel)
(rysunek 7.13). W przypadku narzędzi na ich pasku opcji pojawi się przycisk Anu-
luj (Cancel) w postaci ikony (rysunek 7.14). Czasami przycisk anulowania pojawia
Rysunek 7.13.
Jednym ze sposobów anulowania
czynności jest skorzystanie z przycisku
Anuluj (Cancel)
Rysunek 7.14.
Innym sposobem anulowania czynności jest kliknięcie na pasku opcji narzędzia ikony takiej jak zaznaczona na rysunku
5R]G]LDï_3RZUöWGRSU]HV]ïRĂFLĽF]\OLFRIDQLHZ\NRQDQ\FKF]\QQRĂFL
się w innych (dodatkowych) miejscach. Tak jest w przypadku narzędzia Kadro-

wanie (Crop) po utworzeniu ramki kadrowania — poza paskiem opcji polecenie
anulowania kadrowania staje się widoczne po kliknięciu prawym przyciskiem
myszy w obszarze roboczym (rysunek 7.15). Ponadto, korzystając z poleceń do-
pasowania i ich opcji wczytywanych do panelu Właściwości (Properties), możesz
cofnąć wprowadzone modyfikacje obrazu poprzez kliknięcie przycisku Wyzeruj do
ustawień domyślnych dopasowania (Reset to adjustment defaults) (rysunek 7.16).
Rysunek 7.15.
Jeszcze inny sposób anulowania czynności
polega na kliknięciu prawym przyciskiem
myszy w oknie obrazu i wybraniu opcji
Anuluj (Cancel)
Rysunek 7.16.
Anulowanie czynności edycyjnych
przeprowadzanych za pomocą polecenia
dopasowania. Kliknięcie zaznaczonego
przycisku przywraca domyślne ustawienia
dopasowania, anulując tym samym
zmiany, jakie w nich wprowadziliśmy
.DQDã\
8.
:W\PUR]G]LDOH
ÆCzym są kanały?ÆOgólne informacje o rodzajach kanałówÆ

Uaktywnianie kanału
ÆZapisywanie w kanale alfa zaznaczenia utworzonego za pomocą narzędzi do zaznaczania
ÆWczytywanie do okna dokumentu zaznaczenia na podstawie kilku kanałów
ÆTworzenie czystego kanału alfa i jego edytowanieÆ

Modyfikowanie wyglądu istniejącego już kanału alfa
ÆZamiana kanału alfa w zaznaczenieÆ

Powielanie kanałów
ÆWykorzystanie kanałów do zaznaczenia fragmentu obrazuÆ

Rozdzielanie i scalanie kanałów
ÆŁączenie kanałówÆUsuwanie kanałuÆ

Wykorzystanie kanałów do usuwania szumów z obrazu
ÆWyostrzanie obrazu za pomocą kanałów i polecenie Maska wyostrzająca
ÆZamiana obrazu kolorowego w czarno-biały za pomocą polecenia Obliczenia — mieszanie kanałów obrazu
ÆPolecenie Zastosuj obrazÆZamiana ścieżki w kanał alfa
299
300 5R]G]LDï_.DQDï\
W
wielu moich poprzednich książkach często byłam zmuszona — ze
względu na ich objętość i grupę odbiorców, do których były kiero-
wane — omijać temat kanałów, co niejednokrotnie zarzucały mi osoby
znające już Photoshopa w stopniu średnio zaawansowanym. Poza ograniczeniami
związanymi z objętością książki jednym z powodów, dla których traktowałam
ten temat po macoszemu, były moje osobiste przekonania oraz świadomość, że
dla osób, które dopiero uczą się obsługi programu, kanały mogą wydać się czymś
zbyt zaawansowanym. Oczywiście doceniam ich możliwości i korzystam z nich
w projektach, ale… no właśnie, uważam też, że wiele rzeczy, do których wyko-
rzystywany jest Photoshop, zwłaszcza tych dotyczących edycji, można wykonać
bez ich znajomości. Może faktycznie niekiedy efekty będą troszkę gorsze (cho-
ciaż nie zawsze), ale przynajmniej obejdzie się bez konieczności wykonania wielu
dodatkowych i dla niektórych osób bardziej skomplikowanych czynności. Moim
zdaniem — jeśli się z nim nie zgadzasz, trudno, liczę jednak, że je uszanujesz —
posiłkowania się kanałami wymagają głównie bardziej zaawansowane zadania,
takie jak przygotowanie do druku (kanały kolorów dodatkowych) czy skompliko-
wane selekcje. Wtedy kanały są niezastąpione, w tych mniej zaawansowanych po
prostu ułatwiają życie i dlatego warto znać ich możliwości. Co innego wiedzieć,
czym są kanały — to powinieneś wiedzieć — a co innego twierdzić, że bez nich
nie można w programie niczego zrobić. Słyszę czasami takie opinie, ale się z nimi
nie zgadzam. Niemniej zachęcam Cię do poznania możliwości kanałów, warto
je poznać. To, co za chwilę napiszę, są to podstawy, które powinieneś poznać,
aby móc w przyszłości spróbować tworzyć bardziej zaawansowane zaznaczenia.
Zdaję sobie sprawę, że to nie wszystko, co można napisać o kanałach, ale musiała-
bym poświęcić im oddzielną książkę. Od czegoś trzeba zacząć.
&]\PVĈNDQDã\"
Kanały są obrazami w skali szarości służącymi do przechowywania różnych infor-
macji, w tym informacji o kolorach obrazu. O kanałach powiedziałam już trochę
w rozdziale 2. poświęconym zaznaczeniom. Znajdziesz je oczywiście w panelu
Kanały (Channels). Teraz pora na więcej informacji.
Mówiąc w dużym uproszczeniu, aby łatwiej Ci było zrozumieć istotę kana-
łów, każdy z pikseli tworzących obraz składa się z subpikseli. W ekranach LCD
każdy piksel zawiera 3 subpiksele: czerwony, zielony i niebieski. Odpowiednie
sterowanie intensywnością świecenia danych subpikseli powoduje powstanie ko-
loru całego piksela. Czyli w trybie RGB kolor każdego z pikseli obrazu powstaje
z połączenia trzech poziomów jasności kolorów: niebieskiego, czerwonego i zie-
lonego. W trybie CMYK kolor każdego piksela obrazu powstaje z nałożenia na
siebie farb o kolorach odpowiadających nazwom kanałów. Po nałożeniu na siebie
tych kolorów w odpowiedniej ilości widzimy konkretny kolor.
5R]G]LDï_.DQDï\ 301
$E\OHSLHM]UR]XPLHþSR]LRP\MDVQRĤFLNRORUXZWU\ELH5*%NOLNQLMQDU]čG]LHP ZVND]yZND
Kroplomierz (EyedropperGRZROQ\SLNVHOZRNQLHREUD]XQDVWčSQLHNOLNQLM
Z3U]\ERUQLNXSROHZ\ERUXNRORUXQDU]čG]LDLZRWZDUW\PRNQLH]REDF]
MDNLHZDUWRĤFL]QDMGXMĈVLčZSRODFK5*L%7RZãDĤQLHWHZDUWRĤFLRNUHĤODMĈ
VWRSLHęMDVQRĤFLNDİGHJR]NRORUyZVNãDGRZ\FKWZRU]ĈF\FKNRORUNWyU\
NOLNQĈãHĤR]QDF]DFDãNRZLWHZ\ãĈF]HQLHGDQHJRNRORUX³MHJRSHãQH
QDV\FHQLH.RORU\ZNWyU\FKZDUWRĤFL5*L%VĈWDNLHVDPHQD]\ZDQHVĈ
QHXWUDOQĈV]DURĤFLĈ
Kiedy oglądasz obraz w trybie RGB czy CMYK, widzisz kolorowy obraz. Dzieje
się tak dlatego, że włączony jest domyślnie „kanał” kompozytowy (zespolony),
czyli taki, który jest scalonym obrazem wszystkich kanałów tworzących obraz.
Właściwie nie jest to kanał, a jedynie widok scalonych kanałów obrazów. Ale tak
będziemy go nazywać, dla uproszczenia. Skupmy się przez chwilę tylko na try-
bie RGB, gdyż to w nim najczęściej zapisane są obrazy, nad którymi pracujesz
w Photoshopie.
Obrazy w trybie RGB składają się z czterech kanałów: Czerwony (Red), Zielony
(Green) oraz Niebieski (Blue) oraz właśnie kompozytowego RGB (RGB), który jest
połączeniem trzech poprzednich (rysunek 8.1). Kiedy klikniesz dowolny kanał ko-
lorów (jego pasek, nie miniaturkę), zobaczysz, że jest on obrazem w skali szarości.
O co w tym chodzi?
Rysunek 8.1.
Wygląd obrazu, kiedy włączony jest kanał kompozytowy i kiedy wybrany jest jeden z jego kanałów
Dzieje się tak dlatego, że w trybie RGB za pomocą skali szarości wyrażany jest sto-
pień jasności koloru kanału w danym obszarze obrazu. W miejscach, w których
na kanale jest najwięcej bieli, kolor danego kanału (a więc czerwonego, zielonego
lub niebieskiego) jest najbardziej nasycony. W miejscach, w których jest najwięcej
czerni, kolor ten jest najmniej nasycony (rysunek 8.2). Tak jest w trybie RGB.
Rysunek 8.2.
Kanały wyświetlają zawartość danego koloru w obrazie w skali szarości. Na obrazach w trybie RGB, tam gdzie jest najwięcej
bieli, kolor danego kanału (a więc czerwonego, zielonego lub niebieskiego) jest najbardziej nasycony. Tam, gdzie jest
najwięcej czerni, kolor ten jest najmniej nasycony. Używam skróconych nazw kanałów, ponieważ zależy mi, by nie zajmowały
dużej powierzchni obrazu i nie rozpraszały Cię podczas oglądania zdjęć poszczególnych kanałów (R — kanał Czerwony,
G — kanał Zielony, B — kanał Niebieski, RGB — kanał kompozytowy)
W trybie CMYK jest odwrotnie, ponieważ ten kanał jest wykorzystywany do

profesjonalnych wydruków — wówczas maszyny drukarskie tworzą z każdego ka-
nału obrazu oddzielny wyciąg (separację) i na jego podstawie utworzona zostaje
osobna forma drukarska. Każda z tych form jest nakładana na gumowy walec
i dokładnie dopasowywana do pozostałych. Obraz powstaje w wyniku nano-
szenia na papier zawartości każdej z takich form jedna po drugiej. Każda forma
to jeden z kolorów: niebieskozielony, karmazynowy, żółty i czarny. Są one nano-
szone w postaci małych wzorów, rastrów. I w zależności od tego, ile każdej farby
zostanie naniesionej w danym punkcie, taką intensywność koloru uzyskamy. Pod-
sumujmy: każdy kanał w trybie CMYK jest drukowany przy użyciu odpowiedniej
farby (zgodnie z nazwą kanału) i kiedy farby zostaną na siebie nałożone, uzysku-
jemy kolorowy obraz.
Opisałam — pokrótce — ten proces, abyś zrozumiał, że w przeciwieństwie do

kanałów RGB kanały CMYK nie odzwierciedlają poziomów jasności kolorów
poszczególnych kanałów, a oddają siłę zadruku za pomocą odpowiednich farb.
Dlatego to, co widzisz w skali szarości, nie jest informacją o poziomie jasności da-
nego koloru, a o tym, ile farby zostanie naniesionej na obraz w danym miejscu. Im
więcej czarnego w danym kanale (rysunek 8.3), tym kolor jest bardziej nasycony;
obszary białe oznaczają brak danego koloru w danym obszarze.
Rysunek 8.3.
Widok kanałów w trybie CMYK
:UyþP\GRWU\EX5*%]NWyUHJR]DSHZQHEčG]LHV]NRU]\VWDãQDMF]čĤFLHM³ ZVND]yZND
RWRNLONDVãyZQDWHPDWZãDĤFLZRĤFLSRV]F]HJyOQ\FKNDQDãyZ.DQDã
Czerwony (RedMHVW]D]Z\F]DMQDMMDĤQLHMV]\LGRVNRQDOHQDGDMHVLčGRNRUHNFML
VNyU\³MHĤOLQD]GMčFLX]QDMGXMHVLčMDNDĤSRVWDþ']LHMHVLčWDN]HZ]JOčGX
QDWRİHZ\VWčSXMHQDQLPGXİRF]HUZLHQLNWyUDMHVWNRORUHPZ\VWčSXMĈF\P
ZGXİHMLORĤFLZREV]DUDFKQDNWyU\FKZLGRF]QDMHVWVNyUD.DQDã=LHORQ\
(GreenWRNDQDã]Z\NOHQDMEDUG]LHMNRQWUDVWRZ\6SUyEXM]QLHJRVNRU]\VWDþ
SRGF]DVZ\RVWU]DQLDREUD]X.DQDã1LHELHVNL(BlueMHVWQDMEDUG]LHMÅEUXGQ\Pµ
NDQDãHPPRFQR]DV]XPLRQ\PLGRĤþFLHPQ\PGODWHJRZ\NRU]\VWXMHVLč
JRGRWZRU]HQLD]D]QDF]HęPDMĈF\FKQDFHOXRGVHSDURZDQLHRELHNWX]WãD
LSRGF]DVSURFHGXU\RGV]XPLDQLDREUD]X³XVXęV]XP]NDQDãXQLHELHVNLHJR
DSR]EčG]LHV]VLčJR]SUDZLHFDãHJRREUD]X
Oczywiście istnieje możliwość wyświetlenia kanałów w kolorze, a nie w skali

szarości, ale ten zabieg stosuje się w wyjątkowych sytuacjach; w „życiu codzien-
nym”, podczas pracy, korzystamy raczej z kanałów w skali szarości — po prostu
w tej postaci są one dużo bardziej użyteczne, łatwiej jest na ich podstawie wy-
ciągnąć wnioski na temat obrazu. Jeśli jednak bardzo chcesz wyświetlić kanały
w kolorach, wybierz polecenie Edycja/Preferencje/Interfejs (Edit/Preferences/In-

terface) (rysunek 8.4) i zaznacz opcję Pokaż kanały w kolorze (Show Channels in
Color). Aby powrócić do skali szarości, wyłącz tę opcję.
Rysunek 8.4.
Opcja umożliwiająca wyświetlenie kanałów w kolorze
2JyOQHLQIRUPDFMHRURG]DMDFKNDQDãyZ
Obrazy mogą się składać z różnej liczby kanałów domyślnych, czyli takich, które
zostały utworzone automatycznie (nie są Twoim dziełem); to zależy od trybu ko-
loru obrazu. Inaczej będzie w przypadku obrazów w trybie RGB, inaczej w LAB
czy CMYK, czy obrazów w skali szarości. Inne będą także ich nazwy i właściwo-
ści. Generalnie wyróżniamy cztery rodzaje kanałów:
Á „Kanał” kompozytowy (zespolony) — tak jak napisałam wcześniej, nie jest
to kanał, a raczej widok zespolonych kanałów obrazu, ale tak będziemy
go nazywać roboczo dla ułatwienia sobie życia. Dzięki niemu możemy
oglądać obraz w pełnym kolorze. Kanał ten zawsze znajduje się w panelu
Kanały (Channels) ponad pozostałymi kanałami tworzącymi obraz, a jego
nazwa jest uzależniona od trybu obrazu. W trybie RGB będzie on nosił
nazwę… RGB, w CMYK — CMYK, LAB — Lab. Obrazy w skali szarości
i w trybie Bitmapa mają tylko jeden kanał: w pierwszym przypadku nosi
on nazwę Szary (Gray), a w drugim Bitmapa (Bitmap) — więc nie możemy
tutaj mówić o odrębnym kanale kompozytowym. Kanałów kompozyto-
wych nie można także usunąć ani powielić.
Á Kanały kolorów — w zależności od tego, w jakim jest trybie, obraz składa
się z odpowiedniej liczby kanałów o specjalnych nazwach. W trybie RGB
będą to trzy kanały kolorów o nazwach odpowiadających kolorom, jakie
są na nich zapisane: Czerwony (Red), Zielony (Green) oraz Niebieski (Blue).
W trybie CMYK mamy cztery kanały kolorów: Niebieskozielony (Cyan),
Karmazynowy (Magenta), Żółty (Yellow), Czarny (Black). W trybie Lab —

także trzy kanały kolorów: Jasność (Lightness), a (a) i b (b). Obrazy w skali
szarości mają tylko jeden kanał o nazwie Szary (Gray).
Á Kanał alfa (ang. Alpha) — ten rodzaj kanałów poznałeś już m.in. w roz-
dziale 2. podczas tworzenia zaznaczenia i w czasie pracy w trybie Szybka
maska (Quick Mask). Wiesz już zatem, że pozwalają one przechowy-
wać i odzwierciedlać utworzone wcześniej zaznaczenie w postaci obrazu
w skali szarości.
Á Kanały kolorów dodatkowych — to specjalne kanały, które tworzy się
na potrzeby profesjonalnego zadruku. Pozwalają one określić te obszary
w projekcie, w których mają zostać zastosowane dodatkowe, specjalne ko-
lory gotowych farb (możemy je wybrać z próbników takich jak Pantone),
lub te, w których mają zostać wykonane dodatkowe usługi, takie jak folio-
wanie, lakierowanie itp.
ZVND]yZND
:V]\VWNLHNDQDã\WZRU]ĈFHGDQ\REUD]]QDMG]LHV]SRMHJRRWZDUFLX
Z3KRWRVKRSLHZSDQHOX.DQDã\ (&KDQQHOVU\VXQHN2EUD]PRİH
]DZLHUDþPDNV\PDOQLHNDQDãyZZW\PNDQDã\NRORUyZ$]DWHPMHĤOL
SUDFXMHV]]REUD]HP5*%PRİHV]XWZRU]\þGRGDWNRZRNDQDã\
Rysunek 8.5.
Panel Kanały (Channels) i jego elementy
8DNW\ZQLDQLHNDQDãX
Aby uaktywnić kanał, kliknij obszar obok jego nazwy (rysunek 8.6). Kliknięcie ka-
nału kompozytowego spowoduje zaznaczenie wszystkich kanałów obrazu poza
kanałami alfa i kanałami kolorów dodatkowych.
Rysunek 8.6.
Uaktywnianie pojedynczego kanału obrazu i kanału kompozytowego
Możesz także chcieć zaznaczyć więcej niż jeden kanał. Aby to zrobić, klik-
nij pierwszy z wybranych kanałów, a następnie każdy kolejny (poza kanałem
kompozytowym), wciskając dodatkowo klawisz Shift (rysunek 8.7). Zauważ, że
uaktywnienie więcej niż jednego kanału sprawia, że wygląd zdjęcia w oknie doku-
mentu ulega zmianie. Dzieje się tak dlatego, że wyświetlane są informacje z więcej
niż jednego kanału — w omawianym przykładzie z kanałów Niebieski (Blue) i Zie-
lony (Green).
Rysunek 8.7.
Uaktywnianie więcej niż jednego kanału
ZVND]yZND
-HĤOLNOLNQLHV]]ZFLĤQLčW\PNODZLV]HPShiftNDQDãNWyU\MHVW]D]QDF]RQ\]RVWDQLH
RQGH]DNW\ZRZDQ\$E\JRDNW\ZRZDþSRQRZQLHJRNOLNQLMZFLVNDMĈFShift
=DSLV\ZDQLHZNDQDOHDOID]D]QDF]HQLD
XWZRU]RQHJR]DSRPRFĈQDU]čG]L
GR]D]QDF]DQLD
Była o tym mowa w rozdziale 2. Jeśli masz już utworzone zaznaczenie, możesz je
zapisać w kanale alfa, używając polecenia Zaznaczanie/Zapisz zaznaczenie (Se-
lect/Save Selection) lub klikając przycisk Zapisz zaznaczenie jako kanał (Save
selection as channel) w panelu Kanały (Channels). Bardziej szczegółowych infor-
macji szukaj w rozdziale 2. — tam wszystko zostało omówione.
Domyślnie obszary aktywne w kanale alfa będą odwzorowane w postaci białych
obszarów, a to, co nieaktywne (chronione) — czarnych. To ustawienie można
zmienić. W tym celu skorzystaj z okna Opcje kanału (Channel Options), które
wywołasz, dwukrotnie klikając miniaturę kanału (rysunek 8.8) lub wchodząc do
menu panelu Kanały (Channels) i wybierając Opcje kanału (Channel Options).
W tym oknie możesz zmienić nazwę kanału oraz zaznaczyć opcję Obszary zazna-
czone (Selected Areas), a to, co na masce było białe, stanie się czarne i odwrotnie.
Sugeruję jednak pozostawić domyślne ustawienie, żeby nie wprowadzać zamętu.
Rysunek 8.8.
Domyślne ustawienie sposobu wyświetlania kanału i jego zawartości. Możesz je zmienić — po lewej — w oknie Opcje
kanału (Channel Options) na Obszary zaznaczone (Selected Areas), wówczas to, co na kanale było białe, stanie się czarne
Jeśli zdarzy się, że podczas tworzenia nowego kanału zamiast czarnego wyświet-
lony zostanie biały kanał, będzie to oznaczać, że ustawienia domyślne zostały
zmienione. Sugeruję przywrócenie domyślnych, zwłaszcza na początku, kiedy po-
znajesz kanały.
Ponadto musisz wiedzieć, że zaznaczenia zapisane w kanale alfa możesz prze-
nieść do innego dokumentu, jeśli tylko rozmiary obu tych dokumentów wyrażone
w pikselach są takie same.
5R]G]LDï_.DQDï\
ZVND]yZND :LHV]MXİ]UR]G]LDãXİH]D]QDF]HQLD]DSLVDQHZNDQDOHDOIDPRİQD]DSLVDþ
ZUD]]GRNXPHQWHPLNRU]\VWDþ]QLFKQDZHWSRMHJR]DPNQLčFLXLSRQRZQ\P
RWZDUFLXZ3KRWRVKRSLH:DUXQNLHPMHVW]DSLVDQLHGRNXPHQWXZIRUPDFLH
36'3RGF]DV]DSLVXXSHZQLMVLčİHZRWZDUW\PRNQLH]RVWDãD]D]QDF]RQD
RSFMD.DQDã\$OID ($OSKD&KDQQHOV
:F]\W\ZDQLHGRRNQDGRNXPHQWX
]D]QDF]HQLDQDSRGVWDZLHNLONXNDQDãyZ
Aby utworzyć zaznaczenie z kilku kanałów alfa, naciśnij klawisz Ctrl i kliknij
miniaturę pierwszego z nich, a następnie naciśnij klawisze Ctrl+Shift i klikaj mi-
niatury pozostałych kanałów, które mają zostać dołączone do zaznaczenia.
7ZRU]HQLHF]\VWHJRNDQDãXDOID
LMHJRHG\WRZDQLH
Kanały alfa często są nazywane maskami alfa, bo w gruncie rzeczy są podobne
do znanych już z rozdziału 6. masek. Jaka jest między nimi różnica? Przede
wszystkim taka, że maski alfa możemy utworzyć i wczytać przed rozpoczęciem
jakichkolwiek czynności mogących wpłynąć na wygląd obrazu, a do tego, nawet
jeśli po wprowadzeniu jakichś zmian w jego wyglądzie zmienimy wygląd maski
(kanału) alfa, nie będzie to miało wpływu na wygląd obrazu. W przypadku ma-
ski dodanej do warstwy zmiana jej wyglądu powoduje od razu zmianę wyglądu
obrazu. Ponadto maski warstwy wpływają (domyślnie) tylko na konkretną war-
stwę, do której są dołączone, a maski alfa możemy zastosować na całym obrazie
i w dowolnym momencie. Maski alfa są zawsze w gotowości i nie wpływają na wy-
gląd obrazu, dopóki ich nie zastosujemy.
Aby utworzyć czysty kanał, kliknij ikonę Utwórz nowy kanał (Create new channel)
( ) w dole panelu Kanały (Channels), wciskając dodatkowo klawisz Alt. Wy-
bierz jedną z opcji dostępnych w oknie dialogowym Nowy kanał (New Channel):
Á Obszary zamaskowane (Masked Areas). Zaznacz tę opcję, jeśli chcesz,
aby nowo utworzony kanał alfa był w całości wypełniony kolorem czar-
nym (rysunek 8.9). Wówczas obszary zamaskowane są czarne, a obszary
zaznaczone — białe. Malowanie kolorem czarnym powiększa obszary za-
maskowane (chronione); malowanie białym powiększa obszary zaznaczone
(aktywne). Jeśli później utworzysz z nich zaznaczenie, to, co na kanale jest
białe, będzie objęte zaznaczeniem, a to, co jest czarne, będzie poza za-
znaczeniem. Sugeruję wybór tej opcji, przynajmniej na początku Twojej
przygody z kanałami.
1. Oczywiście można to zmienić, ale standardowo tak właśnie się dzieje.

Rysunek 8.9.
Tworzenie nowego, czystego, domyślnego kanału alfa wypełnionego kolorem czarnym
Á Obszary zaznaczone (Selected Areas). Zaznacz tę opcję, jeśli chcesz,

aby nowo utworzony kanał alfa był w całości wypełniony kolorem bia-
łym. Obszary zamaskowane (chronione) są białe, a obszary zaznaczone
(aktywne) — czarne. Malowanie kolorem białym powiększa obszary zama-
skowane; malowanie czarnym powiększa obszary zaznaczone.
Aby móc coś za jego pomocą zaznaczyć, będziesz potrzebował podglądu obrazu,
bo w tej chwili widzisz jedynie okno dokumentu wypełnione czernią lub bielą
w zależności od opcji wybranej wcześniej, podczas tworzenia kanału. Zakładam,
że wybrałeś opcję Obszary zamaskowane (Masked Areas). Włącz zatem pod-
gląd kanału kompozytowego, klikając puste pole obok jego miniatury, a w oknie
zostanie wyświetlona nakładka (rysunek 8.10). Włącz narzędzie Pędzel (Brush)
i zamaluj kolorem białym obszary, które mają być zaznaczone. Malując po tych
miejscach, będziesz usuwać nakładkę. Jeśli chcesz usunąć jakiś obszar z zazna-
czenia, użyj koloru czarnego. Aby przełączać się pomiędzy kolorami czarnym
a białym, użyj klawisza X.
Rysunek 8.10.
Malujemy po czarnym kanale alfa białym pędzlem, usuwamy nakładkę z fragmentów obrazu, a tym samym odsłaniamy je.
Takie obszary mogą zostać poddane edycji, nie są chronione maską. Po wczytaniu zaznaczenia z kanału alfa zostaną objęte
zaznaczeniem — dzieje się tak, ponieważ domyślnie w opcjach kanału jest wybrana opcja Obszary zamaskowane (Masked
Areas), a ona sprawia, że to, co na kanale jest białe, zostanie objęte zaznaczeniem
ZVND]yZND 1DNãDGNDZLGRF]QDZRNQLHREUD]XZ\VWčSXMHZPLHMVFDFKZNWyU\FKQD
PDVFHOXENDQDOHZLGRF]Q\MHVWNRORUF]DUQ\3RGF]DVSUDF\ZWU\ELH2EV]DU\
]DPDVNRZDQH (0DVNHG$UHDV) QDNãDGNDR]QDF]DREV]DUNWyU\MHVWFKURQLRQ\
SU]HGHG\FMĈ.LHG\XVXZDV]QDNãDGNč]REUD]X³PDOXMĈFSRQLHMNRORUHP
ELDã\P³RGVãDQLDV]JRLNRPXQLNXMHV]SURJUDPRZLWHIUDJPHQW\PRJĈE\þ
HG\WRZDQH7\PVDP\PNLHG\]HFKFHV]]DPLHQLþNDQDãDOIDZ]D]QDF]HQLH
WRFRQLHMHVWSRNU\WHQDNãDGNĈDZLčFMHVW]DPDORZDQHNRORUHPELDã\P
]RVWDQLHREMčWH]D]QDF]HQLHP3URĤFLHMQLHSRWUDÀčWHJRZ\MDĤQLþ-
ZVND]yZND -HĤOLQRZRXWZRU]RQ\F]\VW\NDQDãDOIDEčG]LHNRORUXELDãHJRR]QDF]D
WRİHZ\EUDãHĤRSFMč2EV]DU\]D]QDF]RQH (6HOHFWHG$UHDV:yZF]DV
SRZãĈF]HQLXZLGRNXNDQDãXNRPSR]\WRZHJRQLH]RVWDQLHZ\ĤZLHWORQD
QDNãDGNDDOHEčG]LHVLčRQDSRMDZLDãDJG\SRREUD]LHEčG]LHV]PDORZDþ
SčG]OHPZNRORU]HF]DUQ\P']LHMHVLčWDNGODWHJRİHSRGF]DVSUDF\ZWU\ELH
Obszary zaznaczoneSelected AreasQDNãDGNDR]QDF]DREV]DU\NWyUHPDMĈ
]RVWDþREMčWH]D]QDF]HQLHP7DNZLčFREV]DUDPLREMčW\PL]D]QDF]HQLHP
EčGĈWHSRPDORZDQHNRORUHPF]DUQ\P$]DWHP]D]QDF]HQLHEčG]LHV]
WZRU]\þPDOXMĈFSRZ\EUDQ\FKREV]DUDFKLQDNãDGDMĈFQDQLHQDNãDGNč
:V]\VWNRRGZURWQLHQLİZSU]\SDGNXRSFML2EV]DU\]DPDVNRZDQH (0DVNHG
$UHDV
0RG\ILNRZDQLHZ\JOĈGXLVWQLHMĈFHJR
MXİNDQDãXDOID
We wcześniejszym podrozdziale opisałam, w jaki sposób utworzyć czysty kanał
Alfa (Alpha) i jak go edytować, to samo możesz zrobić z kanałami alfa, które za-
wierają już jakieś informacje.
Przed przystąpieniem do edycji kanału uaktywnij warstwę z obrazem, który
chcesz wykorzystać podczas edytowania kanału alfa. Następnie uaktywnij kanał
alfa, upewnij się, że jest on widoczny (ikona okna obok jego nazwy jest wyświet-
lana), i kliknij ikonę oka obok miniatury kanału kompozytowego, aby wyświetlić
podgląd obrazu.
Edytowanie kanału alfa przypomina edytowanie masek, o których była już mowa
w rozdziale 6. Czarny kolor chroni przed edycją i zasłania; biały odsłania i te
fragmenty mogą być poddawane edycji, a co za tym idzie — przy próbie utworze-
nia zaznaczenia białe obszary powinny zostać nim objęte. Zapewne masz to już
przećwiczone i skoro potrafisz edytować maski, bez problemu poradzisz sobie
z kanałem alfa. Jest tylko jedno ale…
Wszystko, co napisałam wyżej, jest prawdą i działa dokładnie tak, jeśli podczas
tworzenia kanału w jego ustawieniach domyślnie włączona była opcja Obszary
zamaskowane (Masked Areas) (okno Opcje kanału (Channel Options)). Czasami
jednak ta opcja zostaje przełączona i wówczas wiele osób nie wie, dlaczego nagle
kanał alfa zaczyna się zachowywać inaczej, niż powinien domyślnie, tzn. zamiast
zaznaczać to, co jest na nim białe, zaznacza to, co jest czarne. Właśnie dlatego,
że zmienione zostały opcje wyświetlania kanału.
0LPRİHSRGF]DVSUDF\]NDQDãDPL]D]QDF]\ãHĤMDNRGRP\ĤOQHXVWDZLHQLH ZVND]yZND
RSFMč2EV]DU\]DPDVNRZDQH (0DVNHG$UHDVSRMDNLPĤF]DVLHRND]XMHVLč
İHZWUDNFLHSUDF\QDLQQ\PNDQDOHXVWDZLHQLH]MDNLHJRĤSRZRGX]RVWDãR
SU]H]SURJUDP]PLHQLRQH'ODF]HJRWDNVLčG]LHMH"&]DU\"1LH=D]Z\F]DM
SURJUDPVDPQLF]HJRQLH]PLHQLDİHE\]URELþ&LSVLNXVD2ZV]HPQLHNLHG\
PRİHVLčSU]\WUDÀþMDNLĤEãĈGRSURJUDPRZDQLD]D]Z\F]DMMHGQDNJG\FRĤ
QLHG]LDãDMDNSRZLQQRZLQQLMHVWHĤP\WHPXP\VDPL7DNPQLHWHİWUXGQR
VLč]W\PSRJRG]Lþ:SU]\SDGNXNDQDãyZQDMF]čVWV]ĈSU]\F]\QĈÅQDJãHJRµ
SU]HVWDZLHQLDVLčWU\EyZRSFMLNDQDãyZMHVWWRİHSURJUDPGRP\ĤOQLH
VWRVXMHRVWDWQLRZ\EUDQHXVWDZLHQLH-HĤOLSUDFRZDãHĤ]MHGQ\PNDQDãHP
L]D]QDF]\ãHĤRSFMč2EV]DU\]DPDVNRZDQH (0DVNHG$UHDVDSyĮQLHM
SRMDNLPĤF]DVLHXWZRU]\ãHĤQRZ\NDQDãDOHZ\EUDãHĤGODQLHJRRSFMč
2EV]DU\]D]QDF]RQH (6HOHFWHG$UHDVWRSRXWZRU]HQLXQDVWčSQHJRNDQDãX
E\þPRİHGXİRSyĮQLHMSURJUDPDXWRPDW\F]QLHZãĈF]\RSFMč2EV]DU\
]D]QDF]RQH (6HOHFWHG$UHDV-HĤOLWZRU]\V]QRZ\F]\VW\NDQDã]RULHQWXMHV]VLč
RGUD]XSDWU]ĈFQDMHJRNRORUDOHMHĤOLQSSRZLHODV]MHGHQ]NDQDãyZREUD]X
L]QLHJRWZRU]\V]QRZ\NDQDãDOIDPRİHV]WHJRQLH]DXZDİ\þ
Otwórz kanał i zobacz, co jest zamalowane na biało, a co na czarno. Załóżmy,

że masz kanał, w którym niebo jest na biało, a reszta obrazu na czarno, i chcesz
utworzyć maskę, na której niebo będzie poddawane edycji, albo objąć je zazna-
czeniem. Na pierwszy rzut oka na kanale wszystko wygląda tak, jak powinno,
gdyż to, co białe, jest poddawane edycji, a to, co czarne — chronione. Super, ale
na wszelki wypadek kliknij dwukrotnie miniaturę maski kanału i upewnij się, że
zaznaczona jest opcja Obszary zamaskowane (Masked Areas) — w przeciwnym
razie próba utworzenia zaznaczenia sprawi, że zaznaczone zostanie to, co na ma-
sce jest czarne. Kiedy już zmienisz ustawienie, zobaczysz, że kolory na masce
zostały zamienione. Pomyślisz: o nie, nie o to mi chodziło. Wiem, odwróć teraz
kolory na masce Ctrl+I, i wszystko gra. Mając tak stworzoną bazę, możesz spokoj-
nie przystąpić do dalszej edycji kanału.
Wiem, że osoby, które pracowały już z kanałami, powiedzą: o rany, po co
to wszystko, przecież podczas edycji ważne jest, żeby wyróżnić obszary za po-
mocą odcieni szarości; przecież przy zaznaczeniu opcji Obszary zaznaczone
(Selected Areas) też można edytować maskę. Jasne, można. Jednak dla osób
początkujących może to być dość zaskakujące, gdy przy późniejszej próbie utwo-
rzenia zaznaczenia to, co na kanale jest białe, nie będzie zaznaczane. Dlatego
z myślą o dalszym wyjaśnianiu sposobów edycji kanałów chcę, aby wszystko było
spójne.
Do edycji kanału możesz użyć np. narzędzi Pędzel (Brush) czy Gradient (Gra-
dient) i za pomocą kolorów białego i czarnego z odpowiednimi ustawieniami
opcji Krycie (Opacity)na pasku opcji modyfikować jego wygląd. Możesz także za-
stosować narzędzia do zaznaczania i zaznaczone obszary wypełnić, korzystając
z okna polecenia Wypełnij (Fill), które wywołasz za pomocą klawiszy Shift+F5.
Po otwarciu okna w polu Użyj (Use) wybierz kolor, którym chcesz wypełnić za-
znaczony fragment, i kliknij OK.
Za pomocą narzędzia Pędzel (Brush) możesz zamalowywać obszary, które chcesz
dodać do zaznaczenia albo odjąć od niego. Wszystko zależy od koloru, jakim
będziesz malował. Jeśli mnie posłuchałeś i „doprowadziłeś kanał do porządku” —
tak że obszary, które chcesz zaznaczyć lub poddać edycji, są białe — to aby dodać
jakieś obszary do zaznaczenia, zamaluj je na biało, a aby je usunąć z zaznaczenia,
zamaluj kolorem czarnym. Po kliknięciu przycisku Zaznaczenie z kanału (Load
channel as selection) to, co jest na nim białe, zostanie objęte zaznaczeniem.
=DPLDQDNDQDãXDOIDZ]D]QDF]HQLH
Skoro z zaznaczenia można utworzyć kanał alfa, to i z kanału alfa można utwo-
rzyć zaznaczenie. Możesz to zrobić, korzystając z jednej z trzech metod.
Á Kliknij miniaturę kanału z wciśniętym klawiszem Ctrl (rysunek 8.11).
Kanał nie musi być aktywny.
Rysunek 8.11.
Zamiana kanału alfa w zaznaczenie poprzez kliknięcie jego miniatury z wciśniętym klawiszem Ctrl
Á Upewnij się, że kanał alfa, który chcesz zamienić w zaznaczenie, jest ak-
tywny, i na dole panelu Kanały (Channels) kliknij przycisk ( ). Możesz też
przeciągnąć kanał nad ten przycisk ( ).
„Maszerujące mrówki” powinny zostać w tym momencie wczytane do okna
obrazu. Jaki obszar zostanie objęty zaznaczeniem? Wszystko zależy od trybu
pracy kanału określonego w oknie Opcje kanału (Channel Options). Jeśli jest
w nim wskazana opcja Obszary zamaskowane (Masked Areas), zaznaczone zo-
staną białe obszary kanału; jeśli jest to opcja Obszary zaznaczone (Selected Areas),
zaznaczone zostaną czarne obszary kanału. Jeśli zaznaczony został nie ten obszar,
którego się spodziewałeś, po postu odwróć zaznaczenie Ctrl+Shift+I.
3RZLHODQLHNDQDãyZ
Aby powielić kanał, najpierw go uaktywnij, a potem kliknij prawym przyciskiem
myszy i wybierz opcję Powiel kanał (Duplicate Channel). Nie wszystkie kanały
można powielić. Wyjątek stanowi kanał kompozytowy.
:\NRU]\VWDQLHNDQDãyZGR]D]QDF]HQLD
IUDJPHQWXREUD]X
Jednym z głównych zastosowań kanałów jest tworzenie zaznaczeń. Za chwilę po-
każę Ci, jak wykonać takie zaznaczenie. Uaktywnij warstwę z obiektem, który
chcesz zaznaczyć (rysunek 8.12). W panelu Kanały (Channels) klikaj poszczególne
kanały, aby znaleźć ten, na którym ów obiekt jest najciemniejszy lub najjaśniejszy
i pod względem jasności wyróżnia się na tle innych obiektów danego kanału.
Rysunek 8.12.
Uaktywnianie warstwy z obiektem,
który chcemy zaznaczyć
Na przykładowym zdjęciu widać górę — załóżmy, że chcę ją zaznaczyć. Mo-

głabym też chcieć zaznaczyć niebo, ale wybrałam taki kanał, na którym łatwiej
będzie mi zaznaczyć górę. To nie ma znaczenia, bo w takiej sytuacji po utworze-
niu zaznaczenia góry można je odwrócić i tym samym zaznaczyć niebo. Chodzi
o to, żebyś zwrócił uwagę na ten aspekt, że utworzone zaznaczenie można od-
wrócić. Tak więc nie zawsze musisz szukać na siłę kanału, na którym obiekt, który
chcesz zaznaczyć, będzie się wyróżniał. Może szybciej znajdziesz taki kanał, na
którym wszystko poza obiektem będzie się wyróżniało. Długa dygresja, ale po-
myśl o tym. Wróćmy do przykładu. Chcę zaznaczyć górę, więc szukam kanału, na
podstawie którego najłatwiej będzie utworzyć kanał alfa i zaznaczyć na nim ten
obiekt (albo za pomocą koloru czarnego, albo białego) (rysunek 8.13).
Rysunek 8.13.
Wygląd poszczególnych kanałów obrazu i powielanie kanału, który posłuży do utworzenia kanału alfa
Kiedy już wybierzesz odpowiedni kanał (w omawianym przykładzie wybrałam

Niebieski (Blue), ponieważ góra jest niemalże czarna, a niebo jest bardzo jasne),
powiel go — uaktywnij go i kliknij prawym przyciskiem myszy. Następnie wybierz
polecenie Powiel kanał (Duplicate Channel) (rysunek 8.13).
Teraz pora zastosować polecenia lub narzędzia służące do zwiększenia kontrastu
pomiędzy obiektem, który chcesz zaznaczyć, a resztą obrazu. Włącz widoczność
kanału-kopii i ukryj kanał oryginalny. Wywołaj okno polecenia Poziomy (Levels)
(Ctrl+L). Ponieważ obiekt, który chcę zaznaczyć, jest dość ciemny, sprowadzę
go do czystej czerni, aby reszta obrazu stała się biała — przesuwam więc suwak
cieni (czarny) w prawą stronę (rysunek 8.14). Aby tło stało się jaśniejsze, możesz
przesunąć suwak świateł (biały suwak) w lewo (rysunek 8.15) lub użyć białego
kroplomierza i kliknąć nim obszary, które mają stać się białe. Ja na początek prze-
sunęłam biały suwak w lewo, co sprawiło, że prawie całe niebo stało się niemalże
białe, ale w obszarze góry pojawiły się także białe kropki. Nie przejmuję się tym
jednak, gdyż można to skorygować — co zrobię za chwilę — w tej chwili zależy mi
na utworzeniu jak najlepszej maski wyjściowej. Kiedy skończysz, kliknij OK.
Rysunek 8.14.
Przyciemnianie ciemnych obszarów kanału
Rysunek 8.15.
Rozjaśnianie jasnych obszarów kanału
3U]HVXZDMĈFVXZDNLF]DUQ\LELDã\ZRNQLHSROHFHQLD3R]LRP\(/HYHOVSRZL- ZVND]yZND

QLHQHĤXZDİDþİHE\QLHXPLHV]F]DþLFK]E\WEOLVNRVLHELH3RP\ĤOLV]]DSHZQH
SU]HFLHİQDU\VXQNXZLGDþFRĤ]XSHãQLHLQQHJR6XZDNLVĈEDUG]REOLVNR
VLHELH7DNWRSUDZGD:SU]\SDGNXWHJRNRQNUHWQHJR]GMčFLDWDNLHG]LDãDQLH
QLHVSRZRGRZDãR]E\WGXİHJRVSXVWRV]HQLDZNUDZčG]LDFKPDVNRZDQHJR
RELHNWX$OHMHĤOLPRİHV]VWDUDMVLčXQLNDþWDNLHMV\WXDFMLJG\İWHGZDVXZDNL
RERNVLHELHPRJĈVSRZRGRZDþVSDGHNMDNRĤFLNUDZčG]LWZRU]RQHMPDVNL
.UDZčG]LHVWDQĈVLč]E\WRVWUH]E\W]ĈENRZDWH=ZUyþQDWRXZDJč]ZãDV]F]D
SRGF]DV]D]QDF]DQLDGHOLNDWQ\FKRELHNWyZWDNLFKMDNZãRV\
ZVND]yZND
'R]ZLčNV]DQLDNRQWUDVWXZNDQDOHGRVNRQDOHQDGDMHVLčWDNİHSROHFHQLH
Krzywe (&XUYHV
Wstępnie kanał zaznaczenia został utworzony. Trzeba go jeszcze dopracować. Po-

nieważ w naszym przykładzie bez problemu możemy za pomocą kolorów białego
i czarnego zamalować obszary maski, aby uzyskać efekt, który nas interesuje, uak-
tywniam narzędzie Pędzel (Brush) (rysunek 8.16).
Rysunek 8.16.
Dopracowywanie maski kanału za pomocą narzędzia Pędzel (Brush)
Włącz widoczność kanału kompozytowego (rysunek 8.17), upewniwszy się, że

nadal aktywny jest kanał-kopia. Uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush) i kolorem
białym i czarnym dopracuj wygląd kanału — jeśli jest taka konieczność.
Rysunek 8.17.
Włączenie widoczności kanału kompozytowego sprawiło, że w oknie obrazu pojawiła się nakładka pokrywająca to, co na
kanale jest objęte kolorem czarnym
Utwórz znaczenie na podstawie kanału-kopii. Wystarczy, że klikniesz jego minia-

turę, wciskając klawisz Ctrl, lub klikniesz przycisk Zaznaczenie z kanału (Load
channel as selection) ( ) (rysunek 8.18). Jeśli po wykonaniu tej czynności za-
znaczone zostało nie to, co chciałeś, spokojnie. Po prostu odwróć zaznaczenie za
pomocą klawiszy Ctrl+Shift+I. Uaktywnij kanał kompozytowy i ukryj kanał-kopię
(rysunek 8.18). To, że czasami na kanale zamiast białych obszarów zostają zazna-
czone czarne, wynika z tego, jaka opcja została wybrana w oknie Opcje kanału
(Channel Options). Białe kolory są zaznaczane, jeśli wskazano opcję Obszary za-
znaczone (Selected Areas).
Rysunek 8.18.
Wczytywanie zaznaczenia z utworzonego kanału alfa. Zauważ, że zamiast białych obszarów kanału zostały zaznaczone czarne.
Dzieje się tak dlatego, że w opcjach kanału włączona jest opcja Obszary zaznaczone (Selected Areas), więc program zaznacza
to, co na kanale jest objęte kolorem czarnym
A co, jeśli zechcesz wykorzystać utworzone zaznaczenie do stworzenia maski,

która posłuży do retuszu obrazu? Załóżmy, że w naszym przykładzie chciałabym
wykorzystać utworzony kanał alfa do zmiany wyglądu nieba. W zależności od
tego, na czym ma dokładnie polegać korekcja, takie kroki trzeba podjąć. Skup się
teraz, proszę, i dokładnie zapoznaj się z omówionymi dalej czynnościami.
Standardowo, jeśli chcesz do warstwy dołączyć maskę na podstawie utworzo-
nego zaznaczenia, w panelu Warstwy (Layers) kliknij ikonę tworzenia maski ( ).
Pamiętaj jednak, że to, co jest zaznaczone w oknie obrazu, na masce będzie ozna-
czone kolorem białym. Wszystko pozostałe będzie zaznaczone kolorem czarnym.
A co za tym idzie, to, co jest białe na masce, jest też widoczne w oknie obrazu. Pa-
miętaj, że w moim przykładzie góra nadal jest zaznaczona.
Á Jeśli więc dojdziesz do wniosku, że chcesz zmienić wygląd nieba poprzez
wstawienie w jego miejsce nowego obrazu, utwórz maskę, klikając ikonę
( ) w panelu Warstwy (Layers). Następnie do schowka skopiuj obraz
z nowym niebem, wklej go do okna obrazu z utworzoną przed chwilą ma-
ską i przenieś pod warstwę z maską (rysunek 8.19).
5R]G]LDï_.DQDï\
Rysunek 8.19.
Zmiana wyglądu nieba poprzez wykorzystanie maski do ukrycia „starego” nieba i dodanie „nowego” na warstwie znajdującej
się pod warstwą z maską. Zauważ, jak wygląda utworzona maska: to, co jest zaznaczone, jest na niej białe. Kanał, na
podstawie którego została utworzona, wygląda odwrotnie, a to dlatego — o czym już pisałam — że w ustawieniach jego
opcji wskazana jest opcja Obszary zaznaczone (Selected Areas)
Á Jeśli zechcesz zmienić np. kolor nieba za pomocą jednego z dostęp-

nych poleceń dopasowania, możesz utworzyć maskę, klikając ikonę ( )
w panelu Warstwy (Layers). Następnie odwróć maskę (Ctrl+I) i dopiero
wtedy wywołaj okno jednego z poleceń dopasowania, korzystając z panelu
Dopasowania (Adjustments). W panelu Właściwości (Properties) włącz
przycisk ( ) i zacznij zmieniać kolorystykę nieba (rysunek 8.20). Ponie-
waż wybrałam polecenie Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation), w panelu
zaznaczyłam dodatkowo opcję Koloruj (Colorize).
Rysunek 8.20.
Tworzenie maski na podstawie utworzonego kanału alfa i jej odwrócenie, a także użycie polecenia dopasowania Barwa/
Nasycenie (Hue/Saturation) w celu zmiany kolorystyki obszaru nieba
Á Jeśli zechcesz zmienić np. kolor nieba za pomocą jednego z dostęp-

nych poleceń dopasowania, możesz odwrócić zaznaczenie (Ctrl+Shift+I),
w panelu Dopasowania (Adjustments) wybrać jedno z poleceń dopasowa-
nia, a maska zostanie automatycznie dodana do obrazu. Zmień ustawienia
poszczególnych opcji wczytanych do panelu Właściwości (Properties), aby
zmienić wygląd nieba (rysunek 8.21).
Rysunek 8.21.
Ponieważ po zamianie kanału alfa w zaznaczenie selekcją objęta została góra, a chcemy, by to było niebo, odwracamy
zaznaczenie. Następnie w celu zmiany kolorystyki zaznaczonego obszaru wybieramy polecenie Barwa/Nasycenie (Hue/
Saturation), a program sam, na podstawie selekcji, tworzy maskę dołączoną do utworzonej warstwy dopasowania
Ponadto, jeśli pracowałeś na warstwie tła, w oknie obrazu będzie widoczny tylko
zaznaczony obszar, a pozostałe obszary obrazu będą puste. Jeśli nie chcesz ta-
kiego efektu, przed rozpoczęciem zaznaczania obiektu za pomocą kanałów
utwórz kopię warstwy tła.
5R]G]LHODQLHLVFDODQLHNDQDãyZ
Czasami zachodzi potrzeba, aby jeden z kanałów obrazu wyeksportować do
oddzielnego okna dokumentu, np. gdy chcemy go wykorzystać do utworzenia
obrazu w skali szarości. W tym celu możemy skorzystać z polecenia Rozdziel ka-
nały (Split Channels) w menu panelu Kanały (Channels) (rysunek 8.22). Program
wyeksportuje każdy z kanałów obrazu do oddzielnego okna dokumentu. Nazwy
kanałów znajdziesz na zakładce lub na pasku tytułu okna dokumentu.
Rysunek 8.22.
Rozdzielanie kanałów obrazu, tak aby każdy z nich został umieszczony w osobnym oknie dokumentu
Inną możliwością, jaką daje panel Kanały (Channels), jest scalanie kana-
łów. Nie chodzi o to, żeby scalić ze sobą wybrane kanały w panelu — tak jak
warstwy w panelu Warstwy (Layers). Nie o takie scalenie chodzi. Program
Photoshop w przypadku kanałów nie daje takiej możliwości. Scalić możesz roz-
dzielone wcześniej kanały wyeksportowane do oddzielnych okien dokumentu.
Muszą być one nadal w skali szarości. W tym celu otwórz dowolny z dokumen-
tów i w panelu Kanały (Channels), w jego menu wybierz opcję Scal kanały (Merge
Channels) (rysunek 8.23). Wyświetlone zostanie okno, w którym określasz tryb
obrazu i klikasz OK. W następnym oknie program sam, domyślnie, wybierze pliki
(spośród otwartych w programie), które będą definiowały kanały obrazu. Po-
nieważ wybrałam tryb RGB, program sam zdefiniował dokumenty, które mają
odzwierciedlać kanały: Czerwony (Red), Zielony (Green) i Niebieski (Blue). Stało
się tak dlatego, że nie zmieniałam nazwy dokumentów. Jeśli chcesz, możesz sam
wskazać dokumenty. Kiedy klikniesz OK, program utworzy nowy dokument za-
wierający kanały przedstawiające obrazy, które wcześniej zdefiniowałeś. Zauważ
też, że usunął automatycznie okna dokumentów zawierające wyeksportowane do
nich wcześniej poszczególne kanały. Zostały tylko te dokumenty, które zawierają
kanały niewskazane do scalenia.
Rysunek 8.23.
Scalanie wybranych kanałów w jeden dokument
âĈF]HQLHNDQDãyZ
Była mowa o scalaniu kanałów, pora na łączenie. Wyobraź sobie sytuację, że
chcesz utworzyć kanał alfa zawierający dwa obiekty (lub jeden obiekt bardziej
złożony), ale problem polega na tym, że różnią się one pod względem kolory-
stycznym, co sprawia, że trzeba zaznaczyć każdy z nich, pracując na różnych
kanałach; np. jeden obiekt zaznaczysz, korzystając z kopii kanału czerwonego,
a drugi — z kopii kanału niebieskiego. Masz więc zaznaczenie utworzone na

dwóch różnych kanałach (rysunek 8.24). Chcesz je zespolić, ale nie możesz ich tak
po prostu połączyć, bo Photoshop nie daje takiej możliwości. Co trzeba zrobić? Są
dwie opcje. Pierwsza dotyczy sytuacji, gdy masz do czynienia z bardzo prostymi
kanałami alfa, na których obszary są zaznaczone albo czernią, albo bielą. Na
początek upewnij się co do sposobu wyświetlania obiektów zaznaczonych i ob-
szarów niezaznaczonych na obu kanałach. Powinien być on spójny, czyli jeśli na
jednym kanale to, co ma być zaznaczone, jest czarne, a reszta jest biała, to na dru-
gim kanale powinno być tak samo. Jeśli nie jest, uaktywnij jeden z kanałów i użyj
klawiszy Ctrl+I, aby odwrócić kolory na kanale. Następnie wciśnij klawisz Ctrl
i kliknij miniaturę pierwszego z kanałów (rysunek 8.25), a potem wciśnij klawi-
sze Ctrl+Shift i kliknij miniaturę drugiego z kanałów. W ten sposób obiekty z obu
kanałów powinny zostać zaznaczone. Aby umieścić je na jednym kanale, kliknij
ikonę Zapisz zaznaczenie jako kanał (Save selection as channel) ( ).
Rysunek 8.24.
Dwa kanały alfa, na których utworzone
są maski z wyodrębnionymi różnymi
obiektami. Chcemy, aby znalazły się
one w jednym, wspólnym kanale alfa.
Ponieważ ich sposób wyświetlania jest
odmienny, musimy go uspójnić poprzez
odwrócenie jednego z kanałów
Rysunek 8.25.
Łączenie dwóch prostych kanałów w jeden kanał
Inna metoda polega na skorzystaniu z polecenia Obliczenia (Calculations).

Uaktywnij jeden z kanałów i wybierz polecenie Obraz/Obliczenia (Image/Calcu-
lations). Gdy zostanie otwarte okno dialogowe, w sekcjach Źródło 1 (Source 1)
i Źródło 2 (Source 2) wskaż nazwy kanałów, które chcesz połączyć (rysunek 8.26).
ZVND]yZND -HĤOLNDQDã\UyİQLĈVLčVSRVREHPZ\ĤZLHWODQLDRELHNWyZW]QQDMHGQ\P

]D]QDF]RQHRELHNW\VĈELDãHDPDVNDMHVWF]DUQDDQDGUXJLPNDQDOHMHVW
RGZURWQLHGRGDWNRZRSU]\MHGQ\P]SyO.DQDã(Channel]D]QDF]RSFMč
2GZUyþ (Invert³DOHW\ONRSU]\MHGQ\P]QLFK0RİHV]WHİQLH]D]QDF]DþWHM
RSFML]DWRPXVLV]SDPLčWDþRZ\ERU]HRGSRZLHGQLHJRQDWčSU]\SDGãRĤþ
WU\EXPLHV]DQLDNDQDãyZDEčG]LHQLP5yİQLFD ('LIIHUHQFH
Rysunek 8.26.
Łączenie dwóch kanałów alfa w jeden za pomocą poleceń okna Obliczenia (Calculations)
W polu Mieszanie (Blending) wybierz opcję Pomnóż (Multiply), jeśli obszary, nad
którymi pracujesz, są na obu kanałach czarne (program zachowa wtedy tylko
najciemniejsze fragmenty obu kanałów, a resztę usunie), lub Ekran (Screen), jeśli
pracujesz na czarnej masce, a obiekty są białe (program zachowa tylko najjaś-
niejsze fragmenty obu kanałów), lub Różnica (Difference), jeśli na jednym kanale
maska jest czarna, obiekt — biały, a na drugim jest odwrotnie (zobacz rysu-
nek 8.24 — po lewej). Kiedy klikniesz OK, program utworzy nowy kanał będący
połączeniem dwóch, nad którymi pracowałeś. Więcej informacji na temat polece-
nia Obliczenia (Calculations) znajdziesz w dalszej części rozdziału.
8VXZDQLHNDQDãX
Aby usunąć z panelu Kanały (Channels) kanał zawierający zaznaczenie, klik-
nij go prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Usuń kanał (Delete channel)
(rysunek 8.27).
Rysunek 8.27.
Usuwanie kanału
:\NRU]\VWDQLHNDQDãyZ
GRXVXZDQLDV]XPyZ]REUD]X
Zapamiętaj jedną zasadę: szumy usuwamy jeszcze przed poddaniem obrazu
wyostrzaniu. Gdybyśmy odwrócili kolejność, szumy zostałyby wzmocnione.
Za chwilę pokażę Ci dwie metody usuwania szumów za pomocą kanałów na
obrazie w trybie RGB.
Uaktywnij warstwę z obrazem, z którego chcesz usunąć szum, i powiel ją za po-
mocą klawiszy Ctrl+J. Zamień ją w obiekt inteligentny (polecenie Warstwa/
Obiekty inteligentne/Konwertuj na obiekt inteligentny (Layer/Smart Objects/
Convert to Smart Object)). Powiększ widok w oknie dokumentu i przeglądnij
wszystkie kanały w poszukiwaniu tego, w którym jest najwięcej szumów (rysu-
nek 8.28). Założę się, że będzie to zwyczajowo kanał niebieski, ale szumy mogą
być także w innych kanałach obrazu. Sprawdź to sam.
Rysunek 8.28.
Oglądanie kanałów w poszukiwaniu tych, które są najbardziej zaszumione
Uaktywnij teraz kanał kompozytowy i wybierz polecenie Filtr/Szum/Redukcja

szumu (Filter/Noise/Reduce Noise). W otwartym oknie przesuń suwaki In-
tensywność (Strength) oraz Redukcja kolorowego szumu (Reduce Color Noise)
maksymalnie w lewo, aby wyłączyć algorytm usuwania szumów dla wszystkich
kanałów obrazu (rysunek 8.29). Następnie zaznacz opcję Zaawansowane (Advan-
ced), aby przełączyć się w tryb okna z dodatkowymi opcjami, i kliknij zakładkę
Na kanał (Per Channel) (rysunek 8.30). W polu wyboru kanału wskaż ten, w któ-
rym występuje najwięcej szumu. Za pomocą suwaka Intensywność (Strength)
określ siłę, z jaką będą usuwane szumy. Za pomocą suwaka Zachowaj szczegóły
(Preserve Details) określ, jak wiele szczegółów obrazu ma zostać zachowanych.
Ważne, żeby tak dopasować te dwa suwaki, aby szumy były usunięte, ale nie-
zbyt dużym kosztem szczegółowości obrazu. Jeśli chcesz usunąć szum jeszcze
w którymś kanale obrazu, wybierz go i ustaw stopień odszumiania za pomocą
wspomnianych suwaków. Kiedy umieścisz kursor nad polem podglądu kanału

i wciśniesz lewy przycisk myszy, zobaczysz podgląd kanału przed korekcją (ry-
sunek 8.31). Kiedy skończysz, kliknij OK. Ponieważ przed przystąpieniem do
odszumiania zamieniłeś warstwę w obiekt inteligentny, to jeśli zechcesz teraz
zmodyfikować któreś z ustawień wprowadzonych w oknie Redukcja szumu
(Reduce Noise), po prostu kliknij jego nazwę w panelu Warstwy (Layers), a okno
zostanie ponownie otwarte, zwarte i gotowe do pracy.
Rysunek 8.29.
Włączanie kanału kompozytowego w panelu Kanały (Channels) oraz wyłączanie działania suwaków Intensywność (Strength)
i Redukcja kolorowego szumu (Reduce Color Noise)
Rysunek 8.30.
Korekcja szumów w kanale Zielony (Green)
Rysunek 8.31.
Kiedy klikniesz i przytrzymasz wciśnięty lewy przycisk myszy na polu podglądu kanału, zobaczysz wygląd kanału przed
wprowadzoną korekcją — po lewej. Po prawej obraz skorygowany. Błagam, tylko nie mów, że nie widzisz różnicy między
zdjęciem przed i po…
:\RVWU]DQLHREUD]X]DSRPRFĈNDQDãyZ
LSROHFHQLH0DVNDZ\RVWU]DMĈFD
Kanały możemy wykorzystać do wyostrzenia obrazu. Oto ogólna zasada, która
pozwoli uniknąć, a przynajmniej zmniejszyć wyostrzenie szumów.
Uaktywnij warstwę, którą chcesz wyostrzyć, i powiel ją za pomocą klawiszy Ctrl+J.
W panelu Kanały (Channels) odszukaj kanały, w których nie ma szumu albo jest
minimalny, i zaznacz je — zazwyczaj będą to kanały Czerwony (Red) i Zielony
(Green). Kliknij jeden z nich, a następnie naciśnij Shift i kliknij drugi (rysunek 8.32).
Rysunek 8.32.
Zaznaczanie kanałów, które zostaną poddane wyostrzeniu. Wybieramy tylko te, które nie zawierają szumu albo mają go jak
najmniej. Najbardziej zaszumiony kanał pozostaje niezaznaczony
Do wyostrzania możesz użyć polecenia Inteligentne wyostrzenie (Smart Shar-

pen) lub Maska wyostrzająca (Unsharp Mask). Oba znajdziesz w menu Filtr/
Wyostrzenie (Filter/Sharpen). Wybór należy do Ciebie. Po prostu otwórz okno
dialogowe polecenia i wyostrz obraz za pomocą suwaków. Ponieważ pierwsze
z poleceń omawiam w rozdziale 14., jeśli chcesz z niego skorzystać, zajrzyj tam,
proszę, a kiedy wyostrzysz obraz, wróć do lektury tego podrozdziału. Na potrzeby
naszego przykładu pokażę, w jaki sposób wyostrzyć obraz za pomocą drugiego
polecenia.
Wybierz polecenie Filtr/Wyostrzenie/Maska wyostrzająca (Filter/Sharpen/Uns-
harp Mask). Otwarte zostanie okno z trzema suwakami. Za pomocą suwaka
Wartość (Amount) określ siłę, z jaką filtr oddziałuje na obraz. Aby uzyskać naj-
lepsze efekty, stosuj wartości z przedziału 40 – 150% (rysunek 8.33). Parametr
Promień (Radius) pozwala określić, ile pikseli znajdujących się w obszarze krawę-
dzi obrazu ma być branych pod uwagę podczas wyostrzania. W praktyce stosuje
się ustawienia z przedziału 1 – 2 piksele, a większe — w przypadku obrazów prze-
znaczonych do publikacji w internecie i tych o ostrych krawędziach. Opcja Próg
(Threshold) zdecyduje o tym, jak bardzo muszą różnić się piksele od otoczenia,
aby program mógł je uznać za te, które są przeznaczone do wyostrzenia. Im więk-
sza wartość, tym mniejsze wyostrzenie. Bezpieczny przedział wartości to od 3 do
20 poziomów.
Rysunek 8.33.
Usuwanie szumów w wybranych kanałach obrazu przy użyciu polecenia Maska wyostrzająca (Unsharp Mask)
Kiedy skończysz, kliknij OK. Następnie kliknij kanał zespolony, aby zobaczyć
rezultat.
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]Z\RVWU]\þ]GMčFLHQDNWyU\PZLGRF]QDMHVWSRVWDþVSUyEXM
Z\RVWU]\þVDPNDQDãCzerwony (Red
=DPLDQDREUD]XNRORURZHJRZF]DUQR
ELDã\]DSRPRFĈSROHFHQLD2EOLF]HQLD³
PLHV]DQLHNDQDãyZREUD]X
Okno Obliczenia (Calculations) (rysunek 8.34) wielu osobom wydaje się dziwne
i straszne. Zazwyczaj omijają je szerokim łukiem. Niektórzy pewnie nawet nie
wiedzą, że taki „potwór” istnieje. Tymczasem jest to niegroźne okno, które ma
po prostu kilka okienek. Kiedy poznasz ich zastosowanie, powiesz: phi, o co tyle
szumu…
Rysunek 8.34.
Okno Obliczenia (Calculations)
ZVND]yZND
$E\PRİQDE\ãRSUDFRZDþQDZ\EUDQ\FKREUD]DFK]Z\NRU]\VWDQLHPRNQD
2EOLF]HQLD (&DOFXODWLRQVREUD]\WHPXV]ĈE\þRWZDUWHZRNQLHSURJUDPX
PLHþWHVDPHUR]PLDU\E\þZMHGQ\P]WU\EyZ5*%/DE&0<.OXE6]DURĤFL
(*UD\VFDOHĭUyGãHPPRJĈE\þMHG\QLHNDQDã\ZVNDOLV]DURĤFL
Okno, o którym mowa, zostanie otwarte po wybraniu polecenia Obraz/Obli-

czenia (Image/Calculations). Służy do mieszania dwóch kanałów nazywanych
źródłami z zastosowaniem wybranego trybu mieszania i krycia.
Á Źródło 1 (Source 1) i Źródło 2 (Source 2) domyślnie oznaczają jeden z ka-
nałów w skali szarości dokumentu aktywnego w chwili wywołania okna.
A zatem jeśli w polach Źródło 1 (Source 1) i Źródło 2 (Source 2) znajduje
5R]G]LDï_.DQDï\
się nazwa tego samego dokumentu, możesz zmieszać ze sobą dwa wybrane
kanały obrazów tworzących ten dokument. Możesz więc zmieszać ze sobą:
dwa kanały tego samego obrazu — jeśli w obu polach Warstwa (Layer)
jest ta sama nazwa warstwy (oczywiście przy założeniu, że w polach
Źródło 1 (Source 1) i Źródło 2 (Source 2) także wybrana jest nazwa tego
samego dokumentu);
dwa kanały obrazów tego samego dokumentu, ale znajdujące się na róż-
nych warstwach. Wówczas przed wskazaniem kanałów musisz wskazać
nazwy tych warstw, a zrobisz to w polach Warstwa (Layer).
W polach Źródło 1 (Source 1) i Źródło 2 (Source 2) możesz także wskazać dwa
różne otwarte w programie obrazy (warunkiem jest to, żeby miały dokładnie ta-
kie same rozmiary), a następnie wskazać warstwy, na których znajdują się obrazy,
których kanały chcesz ze sobą zmieszać.
Á W polu Mieszanie (Blending) wybierasz tryb mieszania, tak jak w przy-
padku warstw. I tutaj można wysnuć porównanie tego okna do panelu
Warstwy (Layers). W sekcji Źródło 1 (Source 1) określasz obraz (ka-
nał), który ma stanowić pierwszą warstwę, a w sekcji Źródło 2 (Source 2)
wskazujesz kanał, który ma stanowić drugą warstwę. W polu Mieszanie
(Blending) wybierasz tryb ich mieszania.
Rezultat swojej pracy możesz zapisać w formie nowego kanału, zaznaczenia lub
nowego dokumentu.
Pokażę Ci sposób, w jaki działa polecenie Obliczenia (Calculations), na przy-
kładzie zamiany kolorowego obrazu w obraz w skali szarości poprzez mieszanie
kanałów obrazu.
Na początek otwórz zdjęcie, które chcesz zamienić w obraz czarno-biały, i okno
Obliczenia (Calculations) z menu Obraz (Image). Ponieważ chcesz zmieszać ka-
nały pochodzące z tego samego obrazu, w polach Źródło 1 (Source 1) i Źródło 2
(Source 2) niczego nie zmieniaj (rysunek 8.35). Powinna tam być nazwa aktyw-
nego dokumentu.
Rysunek 8.35.
Okno Obliczenia (Calculations), które pozwoli zamienić obraz kolorowy w czarno-biały poprzez mieszanie wybranych kanałów
będących obrazami w skali szarości i przy wyborze odpowiedniego trybu mieszania kanałów
Jeśli obraz, który chcesz zamienić w skalę szarości, składa się z jednej warstwy
i jest nią Tło (Background), to jej nazwa powinna pojawić się w polach Warstwa
(Layer) każdego ze źródeł. Jeśli natomiast dokument, który otworzyłeś, zawiera
więcej niż jedną warstwę, wskaż nazwę tej, z której kanały chcesz mieszać —
w obu sekcjach.
Pora na kanały. Teraz zaczyna się zabawa. Gdy już określiłeś dokument i warstwy
z obrazami, których kanały chcesz ze sobą zmieszać, musisz wskazać, o które
kanały dokładnie chodzi. Domyślnie w polach Kanał (Channel) wczytywane są
pierwszy kanał obrazu aktywnej warstwy — jeśli w panelu Kanały (Channels)
podczas wywoływania polecenia włączony był kanał kompozytowy — lub na-
zwa aktywnego kanału w chwili wczytywania okna polecenia. W każdym razie
w polach tych masz dwie nazwy kanału. W omawianym przykładzie, ponieważ
chcę mieszać dwa kanały tego samego obrazu, w każdym z pól wprowadzona zo-
stała nazwa kanału Czerwony (Red); tak jak pisałam, kanał ten jest wprowadzany
tutaj, jeśli podczas otwierania okna Obliczenia (Calculations) w aktywnym obra-
zie włączony jest kanał kompozytowy. W rezultacie to, co teraz otrzymałam, jest
wynikiem połączenia ze sobą tego samego kanału czerwonego za pomocą trybu
mieszania Pomnóż (Multiply), bo taki jest wybrany w polu Mieszanie (Blending).
Obraz został znacznie przyciemniony.
3RGF]DVZ\ERUXNDQDãXĮUyGãRZHJRZREXVHNFMDFKRNQD2EOLF]HQLD ZVND]yZND
(&DOFXODWLRQVSDPLčWDMWDNİHRW\PİHNROHMQRĤþQDNãDGDQLDQDVLHELH
PLHV]DQ\FKNDQDãyZPD]QDF]HQLH-HĤOLZSROX.DQDã (ChannelSLHUZV]HM
VHNFMLZ\ELHU]HV]NDQDãQSCzerwony (RedDZGUXJLPZielony (Green)
L]DVWRVRZXMHV]GRZROQ\WU\EWRHIHNWMDNLX]\VNDV]EčG]LHLQQ\QLİJG\E\Ĥ
ZSROX.DQDã (ChannelSLHUZV]HMVHNFMLZ\EUDãNDQDã=LHORQ\(Green
DZSROX.DQDã (ChannelGUXJLHJRĮUyGãD³Czerwony (RedVWRVXMĈFWHQ
VDPWU\EPLHV]DQLD.ROHMQRĤþQDNãDGDQLDNDQDãyZQDVLHELHPD]QDF]HQLH
Spróbujmy teraz zmienić tryb na Ekran (Screen). Obraz został rozjaśniony (rysu-
nek 8.36). Żebyś mógł sobie lepiej wyobrazić, co teraz robię, pomyśl o tym oknie
jak o panelu Warstwy (Layers). Masz dwie warstwy z tym samym obrazem w skali
szarości (np. dwie warstwy z obrazem z kanału) — wskazałeś je w sekcjach Źródło
1 (Source 1) i Źródło 2 (Source 2), są one ułożone na sobie, jedna na drugiej — jak
w panelu Warstwy (Layers), a Ty zmieniasz tryb mieszania jednej z nich. Brzmi
znajomo? Nawet efekt jest taki sam, co pokazałam na rysunku 8.36 — na dole.
Rysunek 8.36.
Mieszanie dwóch tych samych kanałów obrazu za pomocą trybu mieszania Ekran (Screen) — na górze. Na dole przykład
podobnej operacji wykonanej na warstwach z obrazem kanału przy użyciu trybu mieszania warstw. Efekt uzyskany w oknie
Obliczenia (Calculations) i sposób łączenia kanałów obrazu przypomina sposób mieszania obrazów za pomocą zmiany trybu
mieszania warstw w panelu Warstwy (Layers)
Które obrazy ze sobą zmieszać, aby utworzyć ciekawy efekt obrazu w skali szaro-
ści? Nie wiem, musisz popróbować. Tego nigdy nie wiadomo na początku, możesz
jedynie podejrzewać — jeśli wcześniej zapoznałeś się z wyglądem poszczególnych
kanałów obraz. Ale 100-procentowej pewności nie ma. Spróbuj zmieszać kanał
Zielony (Green) i Czerwony (Red). Wybierz je w polach Kanał (Channel) i zmień
tryb mieszania. Na rysunku 8.37 zaznaczyłam tryby mieszania, którym warto
przy tej okazji się przyjrzeć. Użycie pozostałych podczas zamiany kolorowej fo-
tografii w obraz czarno-biały może nie dać dobrych rezultatów — mam na myśli
zwłaszcza pięć ostatnich trybów mieszania widocznych na liście.
Rysunek 8.37.
Na czerwono zaznaczone zostały tryby, które warto wypróbować podczas zamiany obrazu kolorowego w czarno-biały za
pomocą okna Obliczenia (Calculations). Numeracja oznacza początek kolejnej grupy trybów mieszania. Każda z grup została
omówiona we wskazówce. Po prawej przykłady mieszania dwóch tych samych kanałów za pomocą trybów, których nazwy
znajdują się pod rysunkami. Efekty nie są zbyt interesujące
%\þPRİH]DVWDQDZLDV]VLčMDNLWU\EPLHV]DQLD]SRND]DQ\FKQDU\VXQNX ZVND]yZND
Z\EUDþLF]\PVLčNLHURZDþ3U]HGHZV]\VWNLPSDPLčWDMİHWU\E\PLHV]DQLD
VĈSRG]LHORQHQDJUXS\Z]DOHİQRĤFLRGWHJRZMDNLVSRVyEZSã\ZDMĈQD
REUD]3RNUyWFHZV]\VWNRRPyZLč7U\E=Z\Nã\ (NormalãĈF]\GZDĮUyGãD
LMHG\QHFRELHU]HSRGXZDJčSU]\PLHV]DQLXLFKREXWRZDUWRĤþNU\FLD
ZSROX.U\FLH (2SDFLW\-HĤOLZ\QRVLRQDQLH]DREVHUZXMHV]]PLDQ\
-HĤOLRF]\ZLĤFLHGZDĮUyGãDEčGĈW\PVDP\PNDQDãHPWRQDZHW]PLDQD
NU\FLDQLHVSRZRGXMH]PLDQ\ZZ\JOĈG]LHREUD]X7DNMDNZSU]\SDGNXGZyFK
ZDUVWZQDãRİRQ\FKQDVLHELH$OHWRMXİWãXPDF]\ãDP7U\E\PLHV]DQLDPRİQD
SRG]LHOLþQDWDNLHNWyUH
3U]\FLHPQLDMĈREUD]DOHW\ONRZREV]DUDFKNWyUHVĈFLHPQH³LP
FLHPQLHMV]\REUD]W\PVLOQLHMV]\HIHNW1LH]PLHQLDMĈQDWRPLDVWREV]DUyZ
MDVQ\FK
5R]MDĤQLDMĈREUD]DOHW\ONRZREV]DUDFKNWyUHVĈMDVQH³LPMDĤQLHMV]\
REUD]W\PVLOQLHMV]\HIHNW1LH]PLHQLDMĈQDWRPLDVWREV]DUyZFLHPQ\FK
:]PDFQLDMĈNRQWUDVWSRSU]H]SU]\FLHPQLDQLHREV]DUyZFLHPQ\FK
LUR]MDĤQLDQLHMDVQ\FK:SU]\SDGNXWHJRW\SXWU\EyZEH]SLHF]QHVĈ
MHG\QLHREV]DU\RSURFHQWRZHMV]DURĤFL
7ZRU]ĈUyİQHHIHNW\³RVWDWQLHSLčþWU\EyZ]OLVW\
2]QDF]HQLDJUXS]QDMG]LHV]QDU\VXQNX-HĤOLFKFHV]PLHV]DþNDQDã\
ZFHOXXWZRU]HQLDNDQDãXZ\MĤFLRZHJRNWyU\SRVãXİ\QSGRXWZRU]HQLD
PDVNLDOIDQDSRWU]HE\]D]QDF]HQLDNLHUXMVLčSU]HGHZV]\VWNLPW\PMDNLHIHNW
FKFHV]X]\VNDþ-HĤOLFKFHV]]D]QDF]\þRELHNWNWyU\QDZ\EUDQ\PSU]H]
&LHELHNDQDOHMHVWMXİGRĤþFLHPQ\DOH]DOHİ\&LGRGDWNRZRQD]ZLčNV]HQLX
NRQWUDVWXZF]\WDMWHQNDQDãZREXĮUyGãDFKLZ\ELHU]MHGHQ]WU\EyZ]JUXS\
]ZLčNV]DMĈFHMNRQWUDVWQU3RSURVWXZ\SUyEXMNDİG\]WHMJUXS\L]REDF]
NWyU\GDQDMOHSV]\HIHNW7U\E\QLHJU\]ĈWU]HEDW\ONR]DSDPLčWDþMDNGDQD
JUXSDZSã\ZDQDREUD]
Ostatecznie wybrałam dwa kanały Niebieski (Blue) i Czerwony (Red) z trybem

mieszania Nakładka (Overlay) (rysunek 8.38), ale dodatkowo zmieniłam krycie
na 50% (rysunek 8.38), aby rozjaśnić obraz i złagodzić efekt.
ZVND]yZND
3DUDPHWU.U\FLH (2SDFLW\ZSã\ZDQDVWRSLHęZLGRF]QRĤFLNDQDãX

Z\EUDQHJRMDNRĭUyGãR (6RXUFH
Rysunek 8.38.
Efekty uzyskane po wymieszaniu dwóch wybranych kanałów obrazów za pomocą trybu Nakładka (Overlay) i zmniejszeniu
stopnia krycia kanału wskazanego w polu Źródło 1 (Source 1) — po lewej. Po prawej wygląd obrazu kolorowego po próbie
zamiany go w obraz w skali szarości za pomocą polecenia Zmniejsz nasycenie (Desaturate)
Na koniec w polu Rezultat (Result) musisz określić miejsce, w którym ma zostać

zapisany uzyskany efekt. W omawianym przykładzie wybieram Nowy dokument
(New Document) i klikam OK. Utworzony w ten sposób obraz zostaje zapisany
w osobnym oknie dokumentu. Wybrałam tę opcję dlatego, że w przypadku tego
obrazu cała operacja polegała na zamianie kolorowego zdjęcia w czarno-białe.
Dzięki temu nowy czarno-biały obraz będę miała w oddzielnym dokumencie.
Na rysunku po prawej zamieściłam wygląd tej samej fotografii zamienionej
w obraz w skali szarości za pomocą polecenia Obraz/Dopasowania/Zmniejsz na-
sycenie (Image/Adjustments/Desaturate) (rysunek 8.38 — po prawej).
6SRVyEZ\NRU]\VWDQLDSROHFHQLD2EOLF]HQLD (&DOFXODWLRQVMDNLWXWDM ZVND]yZND

]DSUH]HQWRZDãDPQLHMHVWMHG\Q\3DPLčWDMİHMHVWWRSRSURVWXQDU]čG]LHGR
PLHV]DQLDNDQDãyZ6SUyEXMMHZ\NRU]\VWDþQDVWčSQ\PUD]HPJG\EčG]LHV]
WZRU]\þ]D]QDF]HQLH]DSRPRFĈNDQDãXDOID3RND]\ZDãDPMDNWR]URELþ
WZRU]ĈFNRSLčNDQDãXQDNWyU\PFKFHP\]D]QDF]\þZ\EUDQ\RELHNWSRSU]H]
SU]\FLHPQLDQLHJROXEUR]MDĤQLDQLH]DSRPRFĈSROHFHQLDPoziomy (/HYHOV
SDPLčWDV]"&KRG]LRWRİHE\]ZLčNV]\þNRQWUDVW3RGREQ\UH]XOWDWPRİHV]
X]\VNDþQSPLHV]DMĈF]HVREĈWHQVDPNDQDãZWU\ELH3RPQyİ (Multiply
DE\SU]\FLHPQLþREUD]OXE(NUDQ (6FUHHQDE\UR]MDĤQLþL]DSLVXMĈFUH]XOWDW
ZQRZ\PNDQDOHQDNWyU\PEčG]LHV]PyJãSU]HSURZDG]LþGDOV]HNRUHNFMH
3ROHFHQLH=DVWRVXMREUD]
Polecenie Obliczenia (Calculations) pozwala tworzyć nowy kanał z wymieszania
dwóch kanałów obrazu. Natomiast dzięki poleceniu Zastosuj obraz (Apply Image)
(rysunek 8.39) możesz nałożyć wybrany kanał obrazu na siebie lub na inny obraz,
ale efekt tego nie jest zapisywany w nowym kanale, obrazie. Dla tego polecenia
źródłem może być pojedynczy kanał lub obraz kolorowy. Wyniki tego typu dzia-
łań zawsze są zapisywane w aktywnym dokumencie, czyli dokument, który jest
aktywny w chwili wybierania polecenia, stanie się obrazem docelowym (celem).
Dlatego zanim wybierzesz to polecenie, sprawdź, czy aktywny jest właściwy doku-
ment, a w nim warstwa i kanał. Najlepiej jest utworzyć kopię kanału, który chcesz
wykorzystać podczas pracy z oknem. Później nie będziesz mógł tego zmienić.
Rysunek 8.39.
Okno Zastosuj obraz (Apply Image) i jego opcje
Polecenie to można wykorzystać do tworzenia kanałów alfa z obrazu oraz tworze-

nia efektów polegających na zmianie kolorystyki obrazów kolorowych.
3RGQRV]HQLHNRQWUDVWXNDQDãXDOIDZFHOXãDWZLHMV]HJR
Z\RGUčEQLHQLDQDQLPRELHNWX
Otwórz zdjęcie z obiektem, który chcesz zaznaczyć. Obejrzyj kanały obrazu.
Wybierz ten, na którym obiekt najbardziej kontrastuje z tłem. Może być dużo
ciemniejszy lub dużo jaśniejszy. Nie ma to znaczenia. Powiel ten kanał, uaktywnij
go (rysunek 8.40) i wybierz polecenie Obraz/Zastosuj obraz (Image/Apply Image).
W polu Kanał (Channel) wskaż nazwę powielonego wcześniej kanału. W polu Mie-
szanie (Blending) wybierz opcję Pomnóż (Multiply), jeśli obiekt, który zamierzasz
wyróżnić, jest ciemny i chcesz go jeszcze przyciemnić, albo Ekran (Screen) (rysu-
nek 8.42), jeśli jest jasny i chcesz go jeszcze rozjaśnić. Aby zatwierdzić, kliknij OK.
Rysunek 8.40.
Powielanie kanału, na którym obiekt kontrastuje z tłem
ZVND]yZND 1LHE\ãDE\PVREĈJG\E\PQLHVSUDZG]LãDMDNLHIHNWGDSRãĈF]HQLH
DNW\ZQHJRNDQDãX]LQQ\PLQLİMHJRNRSLD-HĤOLL7\MHVWHĤWDNLPFLHNDZVNLP
VWZRU]HQLHPVSUDZGĮ:SROX.DQDã (ChannelZ\ELHU]NDQDãLQQ\QLİWHQ
NWyU\SRZLHODãHĤU\VXQHN0RİHVLčRND]DþİH]PLHV]DQLHNDQDãX
DNW\ZQHJR]LQQ\PLQLİMHJRNRSLDGDMHV]F]HOHSV]HUH]XOWDW\
Jeśli chcesz jeszcze zwiększyć kontrast, ponownie wywołaj to okno, upewnij się
co do ustawień i kliknij OK. Możesz powtarzać tę czynności, ile razy chcesz.
Na rysunku 8.42 — po prawej — obraz po trzykrotnym nałożeniu na siebie tego
samego kanału za pomocą polecenia Zastosuj obraz (Apply Image) w trybie
mieszania Pomnóż (Multiply). A jak wygląda kanał podczas jego dalszego dopra-
cowywania za pomocą narzędzia Pędzel (Brush) i okna Poziomy (Levels), widać
na rysunku 8.43. Mieszanie kanałów, jeśli nawet samo nie wystarczy do stwo-
rzenia idealnego kanału alfa, na pewno stanowi doskonałą bazę do dalszych
czynności związanych z jego edycją.
Rysunek 8.41.
Tak wygląda efekt zmieszania kanału
Niebieski kopiuj (Blue copy) z Czerwony
(Red) w trybie Pomnóż (Multiply)
Rysunek 8.42.
Efekt nałożenia na siebie tego samego kanału obrazu przy zastosowaniu trybu Pomnóż
(Multiply) — po lewej. Po prawej efekt po wykonaniu tej czynności trzykrotnie
Rysunek 8.43.
Dopracowywanie za pomocą narzędzia
Pędzel (Brush) i polecenia Poziomy (Levels)
kanału alfa utworzonego za pomocą
polecenia Zastosuj obraz (Apply Image)
=PLDQDFKDUDNWHUXNRORU\VW\NLREUD]X
W poprzednim podrozdziale pokazywałam, w jaki sposób wykorzystać kanały
obrazu kolorowego do zamiany go w obraz w skali szarości. Nie wiem, czy się
orientujesz, ale nałożenie na kolorowy obraz (jego kanał kompozytowy) obrazu
w skali szarości i zastosowanie odpowiedniego trybu mieszania może dać bardzo
interesujący efekt kolorystyczny. Możesz się o tym szybko przekonać, wykorzy-
stując okno Zastosuj obraz (Apply Image).
Na początek otwórz kolorowy obraz, utwórz jego kopię, a następnie w skopio-
wanym dokumencie wybierz jeden z kanałów obrazu — ten, który z jakiegoś
względu najbardziej Ci się podoba — i uaktywnij go. Włącz też podgląd kanału
kompozytowego, abyś mógł obserwować zmiany w wyglądzie zdjęcia (rysu-
nek 8.44). Otwórz okno Zastosuj obraz (Apply Image), wybierając polecenie
z menu Obraz (Image), i w polu Kanał (Channel) wskaż RGB (lub inny kompo-
zytowy w zależności od tego, w jakim trybie jest obraz, na którym pracujesz).
Teraz pozostaje Ci pobawić się w zmienianie trybów mieszania i obserwowa-
nie rezultatów. Kiedy skończysz, kliknij OK. Kolorystyka zdjęcia została na stałe
zmieniona — dlatego właśnie prosiłam Cię na początku, abyś pracował na dupli-
kacie oryginalnego zdjęcia (rysunek 8.45).
Rysunek 8.44.
Uaktywnianie wybranego kanału szarości
i widoku kanału kompozytowego zdjęcia,
którego kolorystykę chcemy zmienić
Rysunek 8.45.
Nałożenie obrazu kompozytowego (kolorowego) na kanał w skali szarości przy wyborze odpowiedniego trybu pozwala
uzyskać interesujące rezultaty kolorystyczne. To świetna zabawa
I jeszcze jeden przykład. Do tej pory mieszałeś przy użyciu trybów mieszania dwa
szare kanały tego samego obrazu i szary z kolorowym (kompozytowym). Możesz
także pomieszać wybrany kanał aktywnego obrazu z dowolnym kanałem wybra-
nej warstwy innego dokumentu otwartego w programie, pod warunkiem że mają
takie same wymiary.
A teraz poza duplikatem obrazu, którego kolorystykę chcesz zmienić, otwórz
w programie drugi obraz o tych samych wymiarach co pierwszy. Niech będzie bo-
gaty w kolory (jeśli chcesz, możesz powielić jego warstwę tła i poddać ją rozmyciu
gaussowskiemu). Nie musi niczego przedstawiać, potrzebujemy tylko jego kolo-
rów. Następnie postępuj tak jak w pierwszym przykładzie, czyli uaktywnij obraz,
którego kolory chcesz zmienić, a raczej jego utworzoną kopię. Wybierz jeden
z kanałów obrazu, włącz też podgląd kanału kompozytowego, abyś mógł obser-
wować zmiany w wyglądzie zdjęcia (rysunek 8.46).
Rysunek 8.46.
Kolorowy obraz, który zostanie pomieszany z kanałem Niebieski (Blue) aktywnego dokumentu z koszykarzem. Oba obrazy
mają te same wymiary. Przed wywołaniem okna polecenia Zastosuj obraz (Apply Image) oba obrazy muszą być otwarte
w oknie programu, ponadto obraz, którego kanał w skali szarości wybieramy, musi być aktywny, a dodatkowo w panelu
Kanały (Channels) poza wskazaniem kanału musimy włączyć widok kanału kompozytowego
Otwórz okno Zastosuj obraz (Apply Image), wybierając polecenie z menu Obraz
(Image). Na początek w polu Źródło (Source) wskaż dokument zawierający ko-
lorowy obraz, który chcesz zmieszać ze wskazanym wcześniej trybem w skali
szarości. Następnie w polu Warstwa (Layer) wskaż warstwę, na której znajduje
się obraz, a dopiero potem w polu Kanał (Channel) wskaż RGB (lub inny kom-
pozytowy w zależności od tego, w jakim trybie jest obraz, na którym pracujesz).
Wybrany w aktywnym dokumencie kanał w skali szarości zostanie zmieszany
z kanałem innego wybranego dokumentu. Teraz wystarczy wybrać tryb mieszania
(rysunek 8.47).
5R]G]LDï_.DQDï\
Rysunek 8.47.
Wskazywanie nazwy dokumentu i warstwy obrazu, którego kanał kompozytowy chcemy nałożyć na kanał dokumentu
wskazany przed otwarciem okna Zastosuj obraz (Apply Image). Zmiana trybu mieszania kanałów na Łagodne światło (Soft
Light) dała bardzo ładny efekt kolorystyczny. Ten tryb mieszania jest jednym z moich ulubionych
=DPLDQDĤFLHİNLZNDQDãDOID
O ścieżkach będzie mowa w rozdziale 15. Tu jedynie wspomnę, że możesz z nich
utworzyć kanał alfa. W tym celu wystarczy w panelu Ścieżki (Paths) kliknąć ikonę
Wczytaj ścieżkę jako zaznaczenie (Load path as a selection) ( ) (rysunek 8.48),
a następnie w panelu Kanały (Channels) — przycisk Zapisz zaznaczenie jako ka-
nał (Save selection as channel) ( ). Aby zapisać zaznaczenie jako kanał, możesz
także skorzystać z okna wywołanego po wybraniu polecenia Zaznaczenie/Zapisz
zaznaczenie (Select/Save Selection).
Rysunek 8.48.
Zamiana ścieżki w kanał alfa
Korygowanie
9.
kolorów
W tym rozdziale:
ÆKorekcja poziomów jasności obrazu i histogram
ÆKorekcja kontrastu i jasności obrazu za pomocą polecenia Jasność/Kontrast
ÆKorekcja nasycenia barw za pomocą polecenia Jaskrawość
ÆKorekcja nasycenia barw i zmiana koloru wybranego elementu obrazu
za pomocą polecenia Barwa/NasycenieÆ

Korekcja ekspozycji
ÆKolorowanie obrazów czarno-białych i zmiana charakterystyki barwnej zdjęcia (Balans kolorów)
ÆZamiana obrazu kolorowego w czarno-białyÆNakładanie na obraz filtrów fotograficznych
ÆPrzywracanie szczegółów obrazu
339
340 5R]G]LDï_.RU\JRZDQLHNRORUöZ
R
ozdział, którego lekturę właśnie rozpoczynasz, jest poświęcony poleceniom
służącym do kontroli i korekcji kolorów występujących w obrazie oraz stop-
nia ich jasności.
.RUHNFMDSR]LRPyZMDVQRĤFLREUD]X
i histogram
Aby dostosować poziom jasności obrazu, możesz skorzystać z polecenia Poziomy
(Levels) lub Auto-tony (Auto Tone). Za pomocą pierwszego możesz samodziel-
nie określić sposób zmiany poziomów jasności obrazu, użycie drugiego sprawi,
że program zrobi to za Ciebie. W przypadku pierwszego polecenia bardzo waż-
nym narzędziem jest histogram.
Histogram
Rozpocznę od wyjaśnienia, czym jest histogram. Otóż jest to wykres ilustru-
jący rozkład jasności kolorów w zaznaczonym fragmencie obrazka. Stosuje się
go do określenia ilościowego rozkładu jasnych i ciemnych pikseli. Dzieje się tak,
gdyż na dolnej poziomej linii (osi X) wykresu zostało umieszczone 255 pozio-
mów jasności. Po lewej stronie znajduje się czerń, zaś na końcu osi (po prawej
stronie) — biel. Pionowa oś (oś Y) natomiast określa liczbę pikseli. Wysokość
słupka w danym miejscu wykresu pozwala się zorientować, jak duża liczba pik-
seli tworzących dany obraz ma poziom jasności odpowiadający poziomowi
jasności przypisanemu do tego właśnie miejsca na osi poziomej. Jeśli zatem wy-
kres nie dotyka osi Y po prawej stronie ani (lub) po lewej, możemy się domyślać,
że w obrazie nie występuje czysta czerń i (lub) czysta biel (rysunek 9.1). Histo-
gram to wykres, który pozwala się zorientować, czy zdjęcie zostało prześwietlone,
niedoświetlone, czy też ma prawidłową ekspozycję. Nie jest jednak wyrocznią,
a jedynie pomocnikiem.
Rysunek 9.1.
Fragment okna Poziomy (Levels) i widoczny w nim przykładowy histogram wraz z zaznaczonymi punktami czerni i bieli
oraz charakterystyką osi X i Y
5R]G]LDï_.RU\JRZDQLHNRORUöZ 341
Histogram obrazu możesz obejrzeć, wywołując panel Histogram (Histogram)

za pomocą polecenia Okno/Histogram (Window/Histogram) lub klikając ikonę
( ) w stacji dokowania. Wygląd wyświetlonego histogramu może się różnić
w zależności od opcji wybranej w menu panelu. Standardowo korzystamy z histo-
gramu w widoku kompaktowym (rysunek 9.2 — po lewej). (Wówczas histogram
będzie wyświetlany w postaci białego wykresu). Zazwyczaj domyślnie jest on
wyświetlany w sposób widoczny na rysunku w środku, jednak nie jest to zbyt wy-
godne przy standardowych czynnościach edycyjnych, gdyż poza histogramem
kanału kompozytowego (kolor szary) wyświetlane są histogramy wszystkich po-
zostałych kanałów tworzących obraz. Aby wyświetlić jedynie histogram kanału
kompozytowego, musisz najpierw przełączyć się do jednego z dwóch pozostałych
widoków histogramu, np. Widok rozszerzony (Expanded View), i w polu Ka-
nał (Channel) wybrać opcję RGB (RGB) lub inną odpowiadającą nazwie kanału
kompozytowego obrazu (np. jeśli pracujesz z obrazem w trybie CMYK, opcja ta
będzie nosiła nazwę CMYK itd.). W widoku rozszerzonym możesz więc określić,
jaki kanał obrazu będzie wyświetlany za pomocą histogramu. Jeśli w dokumencie
utworzyłeś dodatkowe kopie kanałów, ich nazwy także pojawią się na tej liście.
Rysunek 9.2.
Histogram — Widok kompaktowy (Compact View) z wybraną opcją RGB (po lewej) oraz z wybraną opcją Styl koloru (Colors)
(w środku). Aby wyświetlić w panelu jedynie histogram kanału kompozytowego, musimy zmienić widok histogramu na Widok
rozszerzony (Expanded View) i w polu Kanał (Channel) wybrać kanał kompozytowy
Poza widokiem kompaktowym i rozszerzonym możesz wyświetlić także Widok

wszystkich kanałów (All Channels View). Jeśli włączona jest opcja Pokaż kanały
w kolorze (Show Channels in Color), histogramy poszczególnych kanałów będą
wyświetlane w kolorze odpowiednim dla każdego z kanałów (rysunek 9.3).
1. Czasami histogram wyświetla się w postaci czarnego wykresu. Dzieje się tak wtedy, gdy
w oknie Preferencje (Preferences), w sekcji Interfejs (Interface) został wybrany jeden z jaśniej-
szych motywów kolorystycznych okna programu. Okno Preferencje (Preferences) możesz
wywołać za pomocą klawiszy Ctrl+K.
Rysunek 9.3.
Histogram — Widok rozszerzony (All Channels View) z wyłączoną opcją Pokaż kanały w kolorze (Show Channels in Color)
i wtedy, gdy opcja jest włączona
Niekiedy na histogramie wyświetlana jest ikona ( ) ostrzegająca przed nieak-

tualnymi danymi. Dzieje się tak po przeprowadzeniu dowolnej zmiany np. za
pomocą poleceń Poziomy (Levels) lub Krzywe (Curves). Aby zaktualizować dane,
wystarczy kliknąć ikonę.
Idealny histogram, chociaż trudno powiedzieć, że coś takiego w przyrodzie
występuje, to taki, który można przyrównać do pagórka (rysunek 9.4), bo zdję-
cie jest wtedy równomiernie naświetlone i pozwala na dość swobodną obróbkę
w programie takim jak Photoshop. Jeśli większa część grafiki jest skupiona przy
lewej krawędzi wykresu, a po prawej stronie pozostaje puste miejsce, to z du-
żym prawdopodobieństwem mamy do czynienia ze zdjęciem niedoświetlonym.
W przeciwnym razie — z niedoświetlonym. Korekcji wymaga również większość
zdjęć o zbyt dużym kontraście (rysunek 9.5) — ich histogramy przypominają
wąwóz. Histogram, którego wykres przebiega poziomo na pewnej wysokości,
również nie zwiastuje niczego dobrego. Takie zdjęcie zapewne będzie „pła-
skie”. Dlatego — chociaż ideał często bywa nieosiągalny — powinniśmy dokładać
wszelkich starań, aby tak fotografować obiekty, by histogram utrwalonego obrazu
kształtem był jak najbardziej zbliżony do pagórka.
Rysunek 9.4.
Przykład idealnego histogramu. Takie
zdjęcie charakteryzuje się doskonałym,
równomiernym naświetleniem
Rysunek 9.5.
Przykłady histogramów zdjęć wymagających korekcji poziomów jasności
Polecenie Poziomy
Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego polecenia Poziomy (Levels) (rysu-
nek 9.6), wybierz z menu Obraz/Dopasowania/Poziomy (Image/Adjustments/
Levels) lub kliknij ikonę ( ) w panelu Dopasowania (Adjustments).
Rysunek 9.6.
Okno dialogowe Poziomy (Levels) oraz opcje polecenia Poziomy (Levels) wczytane do panelu Właściwości (Properties)
W oknie lub panelu (w zależności od opcji, którą wybrałeś wcześniej) został

umieszczony histogram, pojawiły się także dwa rzędy suwaków, kroplomierze
oraz pola, w których możesz wpisać odpowiednie wartości.
Aby skorygować zakres poziomów jasności występujących w obrazie, skorzystaj
z suwaków znajdujących się pod wykresem. Kiedy je przesuniesz, w polach Po-
ziomy wejściowe (Input Levels) pojawią się wartości odpowiadające ustawieniom
suwaków. Aby poprawić wygląd zdjęcia, najczęściej wystarczy przesunąć skrajne

suwaki do miejsc, w których na histogramie występują wartości inne niż zero.
wskazówka ,PGDOHMZSUDZRSU]HVXQLHV]czarnyVXZDNW\PEDUG]LHMSU]\FLHPQLRQH
]RVWDQĈFLHPQHNRORU\REUD]ND³REUD]]RVWDQLHSU]\FLHPQLRQ\,PGDOHM
ZOHZRSU]HVXQLHV]ELDã\VXZDNW\PEDUG]LHMUR]MDĤQLRQH]RVWDQĈMDVQHNRORU\
Z\VWčSXMĈFHQDREUD]NX³W\PVDP\PREUD]]RVWDQLHUR]MDĤQLRQ\0RİHV]
QDWXUDOQLH]PLHQLDþMHGQRF]HĤQLHXVWDZLHQLDREXVXZDNyZ:yZF]DV
SU]\FLHPQLV]FLHPQHLUR]MDĤQLV]MDVQHNRORU\FRVSRZRGXMH]ZLčNV]HQLH
NRQWUDVWXZREUD]LHU\VXQHN
Rysunek 9.7.
Jednoczesne przesunięcie czarnego i białego suwaka polecenia Poziomy (Levels) powoduje podniesienie kontrastu w obrazie
wskazówka
3U]HVXZDMĈFELDã\LF]DUQ\VXZDNSROHFHQLDPoziomyLevelsPXVLV]Z]LĈþ
SRGXZDJčMHGHQZDİQ\DVSHNWSU]\FLQDQLHĤZLDWHãLFLHQLDUDF]HMWR
ZNWyU\FKREV]DUDFK]GMčFLDRQR]DFKRG]L:GDOV]HMF]čĤFLNVLĈİNLZV]\VWNR
Z\MDĤQLč
Jest jeszcze jeden suwak znajdujący się między dwoma omówionymi. To tzw. pa-
rametr gamma. Reprezentuje on jasność piksela o średniej szarości w obrazku.
Jeśli zmienisz wartość parametru gamma, obniży to kontrast obrazka, czyli roz-
jaśni go lub przyciemni, ale bez zmiany cieni i jasnych obszarów. Dzięki temu nie
stracisz szczegółów w tych partiach obrazu. Jeśli przesuniesz suwak w prawo, spo-
wodujesz przyciemnienie półcieni (średnich szarości); jeśli w lewo — rozjaśnienie
półcieni (średnich szarości) (rysunek 9.8).
Bardzo ważne jednak jest, aby wcześniej ustawić właściwy punkt bieli, czerni
i obszarów neutralnych. Jeśli zrobisz to pod kątem możliwości wydrukowania,
prawdopodobieństwo, że kolory te będą możliwe do odwzorowania w procesie
drukarskim, będzie większe. Robi się to za pomocą ikon kroplomierzy oraz okna
Próbnik kolorów (docelowy kolor cienia (światła, półcienia)) (Color Picker (Target
Shadow (Highlight, Midtone) Color)).
Rysunek 9.8.
Wpływ zmiany położenia parametru gamma na wygląd obrazu
XZDJD
3U]HGUR]SRF]čFLHPZ\]QDF]DQLDSXQNWXELHOLF]HUQLLV]DURĤFLXDNW\ZQLM
QDU]čG]LHPróbkowanie kolorówColor Sampler LQDSDVNXRSFML
ZSROXRozmiar próbkiSample SizeZ\ELHU]ģUHGQLD 3×33 by 3 Average
8VWDZLDQLHSXQNWXELHOLF]HUQLRUD]QHXWUDOQHMV]DURĤFL
Kliknij biały kroplomierz, jeśli ustawiasz punkt bieli, czarny — jeśli punkt czerni,
a szary — jeśli punkt szarości (rysunek 9.9). Kiedy otworzone zostanie okno dia-
logowe, wprowadź wartości takie jak na rysunku 9.9 (dla punktu czerni, bieli,
szarości). Aby zatwierdzić, kliknij OK.
Rysunek 9.9.
Okno Poziomy (Levels) i dostępne w nim kroplomierze, a także ustawienia pozwalające określić punkt czerni,
bieli oraz neutralnej szarości
.RUHNFMDSR]LRPyZMDVQRĤFLZREUD]LH
]DSRPRFĈSROHFHQLD3R]LRP\
Otwórz w programie dowolny obraz i po wywołaniu panelu Histogram (Histo-
gram) zobacz, jak wygląda histogram obrazu. Zastanów się, czy zdjęcie wymaga
korekcji, a jeśli tak, to w jakim zakresie. Zdjęcie wykorzystane w przykładzie wy-
gląda nie najgorzej, jednak brakuje w nim kontrastu i jest trochę „wypłukane”.
Jego jasność też pozostawia wiele do życzenia (rysunek 9.10). Utwórz warstwę do-
pasowania Poziomy (Levels) (rysunek 9.10).
wskazówka 3DPLčWDMDE\SRGF]DVRFHQLDQLDF]\]GMčFLHZ\PDJDNRUHNFMLSR]LRPyZ
F]\QLH]DFKRZDþ]GURZ\UR]VĈGHNLQLHSROHJDþMHG\QLHQDZVND]DQLDFK
KLVWRJUDPX1LHNDİGH]GMčFLHNWyUHJRKLVWRJUDPZ\JOĈGDMDNZSU]\SDGNX
]GMčFLDHZLGHQWQLHQLHGRĤZLHWORQHJRZ\PDJDNRUHNFML-HĤOL]GMčFLHE\ãR
Z\NRQ\ZDQHZQRF\OXE7ZRMĈLQWHQFMĈE\ãRQDGDQLHPXPURF]QHJR
FKDUDNWHUXMHJRKLVWRJUDPUyZQLHİEčG]LHZVND]\ZDãEUDNOXEQLHZLHONĈ
OLF]EčSLNVHOLMDVQ\FKL]GHF\GRZDQLHZLčNV]ĈFLHPQ\FK1LHR]QDF]D
WRMHGQDNZFDOHİH]GMčFLHZ\PDJDNRUHNFML
Rysunek 9.10.
Obraz, który zostanie poddany korekcji poziomów jasności za pomocą polecenia Poziomy
:SROX.DQDãChannelZ\ELHUDV]NDQDãNRORUXNWyU\FKFHV]SRGGDþ

wskazówka
PRG\ÀNDFML0DV]GRG\VSR]\FMLWU]\RSFMH-HĤOLZ\ELHU]HV]RGBRGB]PLDQ\
SR]LRPyZEčGĈVLčRGE\ZDã\QDZV]\VWNLFKNDQDãDFKREUD]XMHGQRF]HĤQLH
-HĤOLZ\ELHU]HV]NWyUĈĤ]SR]RVWDã\FKRSFML]PLDQ\EčGĈGRW\F]\ã\Z\ãĈF]QLH
NDQDãXNWyUHJRQD]ZčZVNDİHV]
Możesz rozpocząć korekcję od użycia przycisku Automatyczny (Auto), aby po-

zwolić programowi skorygować poziomy jasności. W wersji CS6 programu
zmieniono algorytm działania tego przycisku i teraz jego zastosowanie daje dużo
lepsze rezultaty. Warto więc spróbować. Jeśli efekty Ci się nie spodobają, kliknij
przycisk Wyzeruj do ustawień domyślnych dopasowania (Reset to adjustment de-
faults) ( ) znajdujący się w na dole panelu Właściwości (Properties) i rozpocznij
„ręczną” korekcję.
Zaczynamy od tego, że przesuwamy biały suwak w lewo do momentu, w którym
na histogramie występują pierwsze piksele (rysunek 9.11). Dzięki temu obraz zo-
stanie rozjaśniony, a jego najjaśniejsze piksele zostaną sprowadzone do czystej
bieli. Ponieważ staram się to robić delikatnie (obserwując cały czas wykres na pa-
nelu Histogram (Histogram)), ich liczba nie będzie duża. Wpłynie to korzystnie
na obraz. Gdybym jednak przesunęła suwak tak daleko, że wiele pikseli zostałoby
sprowadzonych do czystej bieli (przy osi Y, po prawej stronie wykresu pojawiłby
się wysoki słupek), spowodowałabym utratę szczegółów obrazu. Nie należy tego
robić! Jest to właśnie tzw. przycinanie świateł, o którym piszę dalej we wskazówce.
Podczas przesuwania białego suwaka zachodzi przycinanie świateł, ale trzeba
sprawdzić, czy następuje ono w ważnych, czy mniej ważnych obszarach obrazu.
Aby uzyskać taki podgląd, kliknij biały suwak, przytrzymując wciśnięty lewy
przycisk myszy, i naciśnij Alt (rysunek 9.12). W oknie obrazu obszary świateł pod-
legające odcinaniu będą zaznaczone na biało. Wciskając nadal Alt i lewy przycisk
myszy na suwaku, przesuń go w lewo i zobacz, jak wiele obszarów pod wpływem
tej czynności zostaje przyciętych do czystej bieli. Teraz, kiedy już wiesz, jak działa
ten suwak, wróć do punktu wyjściowego i delikatnie przesuwaj go w lewo, uważa-
jąc, aby przycinanie nie wystąpiło w ważnych dla obrazu fragmentach.
wskazówka
*G\E\ĤFKFLDãVSUDZG]LþSU]\FLQDQLHFLHQLNOLNQLMF]DUQ\VXZDN]ZFLĤQLčW\P
klawiszem Alt:yZF]DVSU]\FLčWHREV]DU\EčGĈZ\ĤZLHWODQHZNRORU]H
ELDã\P
wskazówka -HĤOLFKFHV]QDVWDãHZãĈF]\þRSFMčXPRİOLZLDMĈFĈZ\ĤZLHWODQLHREV]DUyZ
SU]\FLQDQ\FKZHMGĮGRPHQXSDQHOX:ãDĤFLZRĤFLPropertiesL]D]QDF]
RSFMč3RNDİRGFLQDQLHGRSXQNWyZF]DUQRELDO\FK6KRZ&OLSSLQJIRU%ODFN
White Points.LHG\WDRSFMDMHVW]D]QDF]RQDNOLNQLčFLHELDãHJRVXZDND
LSU]\WU]\PDQLHZFLĤQLčWHJROHZHJRSU]\FLVNXP\V]\VSUDZLİHZRNQLHREUD]X
REV]DU\ĤZLDWHãSRGOHJDMĈFHRGFLQDQLXEčGĈ]D]QDF]RQHQDELDãR
Rysunek 9.11.
Pierwszy etap korekcji poziomów jasności obrazu — przesunięcie białego suwaka do miejsca,
w którym na histogramie występują wartości inne niż zero
Rysunek 9.12.
Podgląd obszarów
przyciętych do czystej
bieli. Obszary przycięte
są zaznaczone na biało
5R]G]LDï_.RU\JRZDQLHNRORUöZ
Jeśli zdjęcie jest jeszcze zbyt ciemne, przesuwaj suwak parametru gamma w lewo,
aż uznasz, że zdjęcie jest już dostatecznie jasne. Dlaczego tak robimy i dlaczego
nie korygujemy jasności w dalszym ciągu, przesuwając biały suwak w lewo?
Wszystko po to, by nie tracić szczegółów w obszarze świateł (rysunek 9.13).
Rysunek 9.13.
Przesuwając suwak parametru gamma w lewo, rozjaśniamy obraz
Teraz pora na cienie. Jeśli piksele zgromadzone po lewej stronie wykresu nie znaj-
dują się bezpośrednio przy jego krawędzi, tzn. w obrazie nie występuje czysta
czerń, przesuń suwak czarny w prawo, do miejsca, w którym pojawiają się pierw-
sze piksele (rysunek 9.14). Tutaj również po przesunięciu suwaka spoglądaj na
wykres na panelu Histogram (Histogram). Jeśli do czystej czerni sprowadzisz nie-
wiele pikseli, to dobrze. Jeśli jest ich zbyt wiele — przesuń suwak czerni delikatnie
w lewo. Gotowe (rysunek 9.15).
Rysunek 9.14.
Kolejny etap korekcji poziomów jasności obrazu — przesunięcie czarnego suwaka do miejsca, w którym na histogramie
występują wartości inne niż zero
Rysunek 9.15.
Obraz po przeprowadzeniu korekcji
poziomów
3ROHFHQLH$XWRWRQ\
Polecenie Auto-tony (Auto Tone) powoduje automatyczne ustawienie świateł
i cieni. Jest ono przeznaczone do obrazów w trybie RGB. Analizuje każdy ka-
nał koloru i najjaśniejszej wartości koloru występującej w obrazku przypisuje
wartość maksymalną, zaś najciemniejszej wartości — wartość minimalną z do-
puszczalnego zakresu poziomów. A więc najjaśniejsze i najciemniejsze piksele
poszczególnych kanałów koloru są definiowane jako białe i czarne. Pozostałe
piksele otrzymują wartości proporcjonalne do tej zmiany. Ponieważ polecenie
to służy do dopasowywania pojedynczych kanałów, jego wykonanie może skutko-
wać usunięciem lub pojawieniem się zacieków kolorów. Domyślnie piksele białe
i czarne są przycinane o 0,5% — tzn. przy określaniu najjaśniejszego i najciem-
niejszego piksela obrazka obowiązuje tolerancja 0,5%. Dzięki temu wartości bieli
i czerni są oparte na reprezentatywnych, a nie skrajnych wartościach pikseli. Pole-
cenie Auto-tony (Auto Tone) daje dobre wyniki w przypadku obrazków z ogólnym
przesunięciem kolorów lub obrazków ze średnim rozmieszczeniem wartości
pikseli, które wymagają prostego dopasowania kontrastu. Polecenie to analizuje
każdy kanał koloru. Po zastosowaniu polecenia Obraz/Auto-tony (Image/Auto
Tone) program zwiększy kontrast i wyrazistość obrazu (rysunek 9.16). Lepsze
efekty jednak uzyskamy, korzystając z polecenia Poziomy (Levels).
Rysunek 9.16.
Automatyczne poziomowanie —
po lewej stronie obrazek oryginalny,
po prawej poddany działaniu opcji
Auto-tony (Auto Tone). Zobacz, jak
ładnie zostało usunięte zielonkawe
przebarwienie z łyżeczki
wskazówka
Polecenie 2EUD]$XWRWRQ\,PDJH$XWR7RQHPRİHV]]DVWĈSLþVNUyWHP

NODZLDWXURZ\PShift+Ctrl+L
.RUHNFMDNRQWUDVWXLMDVQRĤFLREUD]X
]DSRPRFĈSROHFHQLD-DVQRĤþ.RQWUDVW
Jeśli chcesz szybko skorygować kontrast oraz jasność obrazu, skorzystaj z po-
lecenia Jasność/Kontrast (Brightness/Contrast). Od wersji CS3 programu
Photoshop sposób jego działania po zastosowaniu na obrazie został udoskona-
lony. Zmiany w działaniu suwaków dostępnych w oknie dialogowym Jasność/
Kontrast (Brightness/Contrast) polegają na tym, że przesuwając je w prawo lub
w lewo, nie obserwujemy tak dużego gubienia detali w obszarach świateł i cieni —
jak bywało to wcześniej. Suwak Jasność (Brightness) wpływa na półcienie obrazu,
a nie, jak w starszych wersjach programu, głównie na światła i cienie. Jeśli jednak
ktoś chciałby, aby polecenie działało tak jak w poprzednich wersjach programu,
wystarczy, że zaznaczy opcję Użyj dziedziczenia (Use Legacy). Ale nie sądzę, żeby
znalazł się taki chętny.
Otwórz w programie zdjęcie wymagające korekcji kontrastu i jasności,
a następnie wybierz polecenie Obraz/Dopasowania/Jasność/Kontrast (Image/Ad-
justments/Brightness/Contrast) lub kliknij w panelu Dopasowania (Adjustments)
ikonę Jasność/Kontrast (Brightness/Contrast) (rysunek 9.17). Polecam tę drugą
metodę. Zawsze, jeśli masz do wyboru skorygowanie obrazu za pomocą jednego
z poleceń dopasowania, skorzystaj z panelu Dopasowania (Adjustments). To daje
dużo większą elastyczność i więcej możliwości podczas dalszej edycji obrazu.
Rysunek 9.17.
Fotografia wymagająca skorygowania kontrastu i poziomu jasności
W otwartym oknie upewnij się, że opcja Użyj dziedziczenia (Use Legacy) nie
jest zaznaczona (rysunek 9.18). Przesuń suwak Jasność (Brightness) w lewo, aby
przyciemnić obraz, a w prawo, aby go rozjaśnić. Dzięki temu, że opcja Użyj dzie-
dziczenia (Use Legacy) jest niezaznaczona, nie następuje utrata szczegółów obrazu.
Zwiększ kontrast za pomocą suwaka Kontrast (Contrast), przesuwając go w prawo,
lub zmniejsz kontrast, przesuwając suwak w lewo, i kliknij OK (rysunek 9.19).
wskazówka :PHQXSDQHOX:ãDĤFLZRĤFLProperties]QDMG]LHV]SROHFHQLH$XWRPDW\F]Q\

Z\EyUSDUDPHWUX$XWR6HOHFW3DUDPHWHU-HĤOLMHVW]D]QDF]RQDWR]D
NDİG\PUD]HPJG\RWZRU]\V]RNQRSROHFHQLDOXEZF]\WDV]GRSDQHOX
:ãDĤFLZRĤFLPropertiesRSFMH]DZLHUDMĈFHSRODWHNVWRZHSLHUZV]H]QLFK
RGJyU\]RVWDQLHDXWRPDW\F]QLHSRGĤZLHWORQHWDNE\XãDWZLþ
&LZSURZDG]DQLHGRQLHJRZDUWRĤFL
Rysunek 9.18.
Przed przystąpieniem do korekcji jasności lub kontrastu usuń zaznaczenie opcji Użyj dziedziczenia (Use Legacy).
Następnie przesuń suwak Jasność (Brightness) w prawo, aby rozjaśnić obraz, lub w lewo, by go przyciemnić. Możesz też
po prostu wprowadzić odpowiednie wartości w polu tekstowym nad suwakiem. Wartości dodatnie rozjaśniają obraz,
ujemne przyciemniają. Domyślnie suwak ten znajduje się w położeniu 0
Rysunek 9.19.
Korekcja kontrastu za pomocą suwaka Kontrast (Contrast). Przesunięcie suwaka w prawo zwiększa kontrast w obrazie,
a w lewo — zmniejsza
wskazówka
-HĤOLFKFHV]DE\SURJUDPDXWRPDW\F]QLHVNRU\JRZDãNRORUOXENRQWUDVW
REUD]XZ\ELHU]SROHFHQLH2EUD]$XWRNRORU,PDJH$XWR&RORUOXE2EUD]
$XWRNRQWUDVW,PDJH$XWR&RQWUDVW
.RUHNFMDQDV\FHQLDEDUZ]DSRPRFĈ
SROHFHQLD-DVNUDZRĤþ
Polecenie Jaskrawość (Vibrance) umożliwia dopasowanie nasycenia kolorów i mi-
nimalizuje ich przycinanie, gdy zbliżają się one do pełnego nasycenia.
Aby skorzystać z tego polecenia, wybierz Obraz/Dopasowania/Jaskrawość
(Image/Adjustments/Vibrance), ale wówczas zostanie ono zastosowane bez-
pośrednio na aktywnej warstwie. Możesz również utworzyć dla niego warstwę
dopasowania (rysunek 9.20), wtedy w każdej chwili będziesz mógł skorygować
uzyskany za jego pomocą efekt. Zwykle wybieram tę drugą metodę, jest bezpiecz-
niejsza i daje więcej możliwości. Wyjątkowość tego polecenia polega na tym, że
umożliwia zwiększenie nasycenia słabo nasyconych kolorów w większym stopniu
niż kolorów, które są już nasycone, oraz zapobiega nadmiernemu nasycaniu to-
nów karnacji.
Rysunek 9.20.
Obraz zostanie poddany korekcji
nasycenia za pomocą polecenia Jaskrawość
(Vibrance) panelu Dopasowania
(Adjustments), do którego zostały
wczytane opcje polecenia
W celu dopasowania nasycenia kolorów i zapobiegnięcia ich przycinaniu,

kiedy osiągną pełne nasycenie, skorzystaj z suwaka Jaskrawość (Vibrance) (ry-
sunek 9.21). Przesuń go w prawo, aby zwiększyć nasycenie, lub w lewo, aby
je zmniejszyć. Suwak ten w inteligentny sposób znacznie bardziej zwiększa
nasycenie barw, które są mniej wyraziste, niż tych, które do tej pory były wystar-
czająco nasycone. Dodatkowo, jeśli uznasz to za konieczne, możesz użyć suwaka
Nasycenie (Saturation), by jeszcze bardziej zwiększyć nasycenie barw (przesuń
go wówczas w prawo). Suwak Jaskrawość (Vibrance) jest dużo lepszym rozwiąza-
niem w sytuacji, gdy chcesz zwiększyć nasycenie kolorów w obrazie, niż użycie
samego suwaka Nasycenie (Saturation) zarówno z okna Jaskrawość (Vibrance), jak
i Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Dzięki suwakowi Jaskrawość (Vibrance) mo-
żesz uzyskać delikatniejszy i bardziej naturalny efekt (rysunek 9.22).
Rysunek 9.21.
W wyniku korekcji przeprowadzonej za
pomocą suwaka Jaskrawość (Vibrance)
zwiększyło się nasycenie kolorów
Rysunek 9.22.
Efekt zmiany nasycenia kolorów obrazów
po zastosowaniu wyłącznie suwaka
Nasycenie (Saturation). Rezultat uzyskany
za pomocą suwaka Jaskrawość (Vibrance)
jest dużo łagodniejszy
.RUHNFMDQDV\FHQLDEDUZL]PLDQDNRORUX
Z\EUDQHJRHOHPHQWXREUD]X]DSRPRFĈ
SROHFHQLD%DUZD1DV\FHQLH
Jeśli chcesz zmienić nasycenie, barwę lub jasność kolorów obrazu, skorzystaj
z polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Aby wywołać jego okno, wystar-
czy użyć skrótu klawiszowego Ctrl+U lub wybrać polecenie Obraz/Dopasowania/
Barwa/Nasycenie (Image/Adjustments/Hue/Saturation). Możesz również skorzy-
stać z warstwy dopasowania Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation), klikając przycisk
( ) w panelu Dopasowania (Adjustments) (rysunek 9.23). I jak się zapewne do-
myślasz, polecam to rozwiązanie.
Rysunek 9.23.
polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/
Saturation) oraz panel Właściwości
(Properties) z wczytanymi opcjami
polecenia
W polu z rozwijaną listą znajdują się opcje, za pomocą których określisz, jaki
zakres barw chcesz poddać korekcji. Jeśli wybierzesz opcję Oryginał (Master),
skorygujesz wszystkie kolory obrazu (rysunek 9.24).
Rysunek 9.24.
Opcje, za pomocą których określisz, jaki
zakres barw poddasz korekcji
Korekcja ta może polegać na zmianie koloru, nasycenia lub jasności kolorów two-
rzących obraz. Robimy to za pomocą suwaków dostępnych w oknie.
Á Barwa (Hue). Przesuwając suwak, zmieniasz kolory obrazu. Zmiany ko-
lorystyki możesz kontrolować, obserwując znajdujące się w dolnej części
dwa pasma kolorów (rysunek 9.25). Pierwsze z nich obrazuje kolory
pierwotne, drugie przedstawia kolory po zmianach, które wprowadzasz
w obrazie za pomocą suwaków i opcji z rozwijanej listy.
Rysunek 9.25.
Opcje dopasowania Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) — pasma kolorów. Pierwsze z nich (1) przedstawia kolor oryginalny,
drugie (2) — kolor po zmianach. W przykładzie na rysunku widoczny jest także skutek zmiany koloru za pomocą suwaka
Barwa (Hue): to, co było w obrazie niebieskie, zmieniło kolor na pewien odcień czerwonego, a to, co było zielone, stało się
niebieskie itd. Informują o tym właśnie kolory widniejące na pasmach w dolnej części okna obrazu. Na górze widać, jaki kolor
był pierwotnie, na dole — jaki jest obecnie po dokonaniu jego modyfikacji za pomocą suwaka
Á Nasycenie (Saturation). Suwak ten pozwala zwiększać nasycenie barwy —

przesuwany w prawo, lub je zmniejszać — przesuwany w lewo. Wraz ze
zmianą położenia suwaka na podziałce zmianie ulegają wartości widnie-
jące w polu nad suwakiem. Należą one do zakresu od –100 do +100 (jeśli
wyłączona jest opcja Koloruj (Colorize)). +100 oznacza maksymalne nasy-
cenie barwy, –100 — szarość. Wartość 0 oznacza, że nasycenie nie zostało
poddane korekcji. Jeśli opcja Koloruj (Colorize) jest włączona, warto-
ści pojawiające się w polu tekstowym nad suwakiem pochodzą z zakresu
od 0 do 100.
wskazówka =ZLčNV]DMĈFQDV\FHQLH]DSRPRFĈVXZDND1DV\FHQLH6DWXUDWLRQ

PXVLV]EDUG]RXZDİDþ3RSLHUZV]HQLHFKRG]LRWRDE\REUD]Z\JOĈGDã
QLHQDWXUDOQLH3RGUXJLHZLHOHNRORUyZNWyUHãDGQLHZ\JOĈGDMĈQDHNUDQLH
PRİHE\þQLHRVLĈJDOQ\FKZGUXNX=RVWDQĈREFLčWHSU]\]DPLDQLHREUD]X
]WU\EX5*%QD&0<.DV]F]HJyã\REUD]XZPLHMVFDFKZ\VWčSRZDQLD
GDQHJRNRORUX]RVWDQĈXWUDFRQH
Á Jasność (Lightness). Suwak ten umożliwia zmianę stopnia jasności kolo-

rów tworzących obraz. Domyślnie ustawiony jest na środku podziałki, tak
że w polu tekstowym nad nim widnieje wartość 0. Jeśli przesuniesz suwak
w prawo, obraz zostanie rozjaśniony, jeśli w lewo — przyciemniony.
Aby w oknie obrazu śledzić na bieżąco efekty zmiany położenia suwaków, zaznacz
opcję Podgląd (Preview).
wskazówka
Polecenie %DUZD1DV\FHQLH+XH6DWXUDWLRQXGRVWčSQLDUyZQLHİ
SUHGHÀQLRZDQHXVWDZLHQLDNWyUHSR]ZDODMĈV]\ENRQLHW\ONR]ZLčNV]\þ
QDV\FHQLHREUD]XDOHLVWZRU]\þ]DSRPRFĈNRORUXHIHNW\VSHFMDOQH
WDNLHMDNSRVWDU]HQLH]GMčFLDNRORUVHSLLU\VXQHN
Rysunek 9.26.
Przykłady zastosowania na obrazie predefiniowanych ustawień polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation)
.RUHNFMDZ\EUDQHJR]DNUHVXEDUZ
Aby skorygować barwy z wybranego zakresu, wskaż jego nazwę. Wówczas w dol-
nej części okna, na pierwszym z pasków, pomiędzy dwoma pionowymi suwakami,
wskazane zostanie pasmo kolorów, które będą modyfikowane, gdy przesuniesz
jeden z trzech głównych suwaków w oknie (rysunek 9.27). W przedstawionym
przykładzie chciałam zmienić kolor samochodu, a więc poddać modyfikacji
barwy wchodzące w zakres zieleni. W polu nad suwakami zatem wybrałam opcję
Zielone (Greens), a następnie przesunęłam suwak Barwa (Hue), by wybrać nowy
kolor dla tego zakresu.
Rysunek 9.27.
Opcje polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation); zakres kolorów poddawanych modyfikacji. W polu wyboru zakresu koloru
wybrałam opcję Zielone (Greens). Oznacza to, że będę chciała modyfikować barwy z zakresu zieleni. W związku z tym zakres
ten został również zaznaczony w dolnej części panelu, o czym informuje pierwsze pasmo kolorów. Są to barwy znajdujące się
na nim w obszarze między dwoma pionowymi suwakami. Gdybym przesunęła np. suwak Barwa (Hue), zmienione zostałyby
tylko kolory należące do zakresu wytypowanego wcześniej w polu wyboru
wskazówka ,VWQLHMHMHV]F]HMHGQDPHWRGDZ\ERUX]DNUHVXNRORUyZNWyUHPDMĈE\þ
PRG\ÀNRZDQH.OLNQLMSU]\FLVN DQDVWčSQLHXPLHĤþNXUVRUQDGREV]DUHP
NWyUHJRNRORUFKFHV]]PLHQLþ1DFLVNDMĈFNODZLV]CtrlLOHZ\SU]\FLVNP\V]\
SU]HVXZDMNXUVRUZSUDZROXEZOHZRE\]PLHQLþNRORUU\VXQHN:SROX
Z\ERUX]DNUHVXNRORUXSRMDZLVLčMHJRQD]ZD
Rysunek 9.28.
Korekcja kolorów przy użyciu
miniaturowego suwaka
Jeśli chcesz rozszerzyć zakres barw o jeszcze inny kolor, włącz kroplomierz ( )
i w oknie obrazu kliknij w tym miejscu, gdzie znajduje się kolor, który również
ma zostać zmieniony (rysunek 9.29). Zakres barw zostanie rozszerzony, co bę-
dzie widać w dolnej części panelu oraz w polu wyboru zakresu, w którym pojawi
się nazwa najdokładniej opisująca ustalony zakres. Gdybyś przesunął suwak np.
Barwa (Hue) w dowolnym kierunku, zostałby zmodyfikowany szerszy zakres
kolorów. Jeśli chcesz odjąć od zakresu jakąś barwę, włącz przycisk ( ), a na-
stępnie kliknij w oknie obrazu obszar, na którym ona występuje. Czasami może
się oczywiście zdarzyć, że rozszerzenie zakresu kolorów spowoduje niechciane
zabarwienie także innych obszarów zdjęcia, ale można to szybko skorygować, wy-
bierając Pędzel (Brush) w kolorze czarnym i zamalowując je (rysunek 9.30).
Rysunek 9.29.
Dodawanie kolorów do zakresu, który został poddany modyfikacji
Rysunek 9.30.
Przywracanie w wybranych
obszarach obrazu jego
oryginalnego wyglądu
wskazówka
.URSORPLHU]HVĈGRVWčSQHZRNQLH%DUZD1DV\FHQLH+XH6DWXUDWLRQNLHG\
ZSROXZ\ERUX]DNUHVXNRORUyZwskazana jest dowolna opcja poza 2U\JLQDã
Master
Zakres kolorów, które chcemy poddać modyfikacji, można rozszerzać lub zawę-
żać również za pomocą suwaków pionowych i okrągłych znajdujących się właśnie
w dolnej części okna dialogowego, pomiędzy pasmami kolorów (rysunek 9.31).
Rysunek 9.31.
Zakres kolorów poddawanych modyfikacji jest widoczny w oknie Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie) między dwoma
prostokątnymi suwakami
Przesuwając suwak pionowy w stronę suwaka okrągłego, zwiększysz zakres barw

poddawanych modyfikacji. Jeśli przesuniesz suwak pionowy w stronę drugiego
suwaka pionowego — zmniejszysz ten zakres.
Do czego służą okrągłe suwaki? Przeciągając jeden z nich, możesz regulować
stopień wtapiania korekcji bez zmiany zakresu barw poddawanych korekcji.
Jeśli przeciągniesz go na zewnątrz — zwiększysz ten obszar. Rezultatem tego
będzie płynne wtapianie się efektu korekty w obszary niepoddane modyfikacji

kolorów. Jeśli przeciągniesz suwak do środka, w stronę suwaka pionowego —
zmniejszysz obszar tłumienia. Należy jednak pamiętać, aby obszar tłumienia nie
był zbyt wąski. Skutkiem tego może być pojawienie się ziarna w oknie obrazu.
wskazówka
$E\DQXORZDþNRUHNFMčLUR]SRF]ĈþMĈRGQRZDZRNQLHGLDORJRZ\P
%DUZD1DV\FHQLH+XH6DWXUDWLRQQDFLĤQLMNODZLV]Alt i kliknij przycisk :\]HUXM
Reset-HĤOLQDWRPLDVWGRNRQXMHV]NRUHNFML]DSRPRFĈSDQHOXDopasowania
$GMXVWPHQWVNOLNQLMSU]\FLVN
Korekcja nasycenia
Otwórz w programie fotografię, której kolory wymagają korekcji (rysunek 9.32).
Powiedzmy, że chcesz zwiększyć nasycenie głównie barw z zakresu żółci. W pa-
nelu Dopasowania (Adjustments) kliknij przycisk ( ). Kiedy wczytane zostaną
opcje, upewnij się, że opcja Koloruj (Colorize) nie jest zaznaczona. Określ zakres
barw, które chcesz poddać edycji — możesz to zrobić za pomocą kroplomierzy,
pola wyboru zakresu lub suwaków znajdujących się w dolnej części okna obrazu.
Jeśli mają to być wszystkie kolory tworzące obraz — upewnij się, że w polu wy-
boru zakresu widnieje opcja Oryginał (Master). W omawianym przykładzie
najpierw z listy pola wyboru zakresu wybrałam opcję Oryginał (Master), ponie-
waż chcę zmienić nasycenie wszystkich kolorów w obrazie.
Rysunek 9.32.
Korekcja nasycenia wszystkich barw w obrazie
Za pomocą suwaków Barwa (Hue), Nasycenie (Saturation) oraz Jasność

(Lightness) dokonaj korekcji barw (rysunek 9.32). Oczywiście, nie musisz
korzystać ze wszystkich suwaków. Wybierz tylko te, które naprawdę uważasz
za potrzebne. Zwiększyłam nasycenie barw.
wskazówka
-HĤOLFKFHV]PRİHV]SU]HGSU]\VWĈSLHQLHPGRNRU\JRZDQLDNRORUyZIRWRJUDÀL
XWZRU]\þNRSLčZDUVWZ\DNW\ZQHM³Ctrl+J2SHUDFMDNRUHNFMLNRORUyZEčG]LH
SU]HSURZDG]DQDQDQRZHMZDUVWZLH']LčNLWHPXZUD]LHQLHSRZRG]HQLD
XVXQLHV]MĈDRU\JLQDOQ\REUD]SR]RVWDQLHQLH]PLHQLRQ\
Chciałam zmienić w szczególności nasycenie żółci, a to uzyskane w wyniku ko-

rekcji nasycenia wszystkich barw nie w pełni mnie satysfakcjonuje. Klikam więc
przycisk ( ), umieszczam kursor nad zawiniątkiem, klikam, aby określić zakres
kolorów poddawanych korekcji (w polu wyboru zakresu pojawiła się jego nazwa
Czerwienie (Reds)), i z wciśniętym lewym przyciskiem myszy przesuwam kursor
w prawo, aby zwiększyć nasycenie. Gdybym chciała je zmniejszyć, przesunęłabym
kursor w lewo (rysunek 9.33).
Rysunek 9.33.
Określanie zakresu barw, które mają zostać poddane korekcji
=PLDQDNRORUXZ\EUDQHJRHOHPHQWXREUD]X
W oknie dialogowym Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) dostępna jest opcja
Koloruj (Colorize). Zaznaczenie jej umożliwia zmianę wybranego zakresu kolorów
obrazów. Kolor wybranego elementu obrazu można zmienić, zaznaczając opcję
i przesuwając suwak Barwa (Hue) w wywołanym oknie.
Otwórz w programie Photoshop wybraną fotografię i zaznacz element, któ-
rego kolor chcesz zmienić (rysunek 9.34). Następnie w panelu Dopasowania
(Adjustments) kliknij ikonę tworzenia warstw dopełnienia Barwa/Nasycenie
(Hue/Saturation). W ten sposób utworzona zostanie warstwa dopełnienia dla
Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Dzięki niej będziesz mógł w sposób swo-
bodny i niedestrukcyjny zmienić kolor wybranego elementu. Dzięki temu,
że zaznaczyłeś wcześniej fragment obrazu, którego kolor chcesz zmienić, po

utworzeniu warstwy dopasowania utworzona została maska odsłaniająca jedy-
nie ten zaznaczony fragment obrazu. W panelu zostały wczytane opcje polecenia.
Zaznacz Koloruj (Colorize) (rysunek 9.34).
Rysunek 9.34.
Zaznaczenie obszaru, którego kolor ma
zostać zmieniony, tworzenie warstwy
dopasowania dla polecenia Barwa/
Nasycenie (Hue/Saturation) i zaznaczenie
opcji Koloruj (Colorize), która pozwoli
w wygodny sposób wybrać nowy kolor
Przesuwając suwak Barwa (Hue), wybierz interesujący Cię kolor (rysunek 9.35).

Za pomocą suwaków Nasycenie (Saturation) i Jasność (Lightness) określ od-
powiednio nasycenie i stopień jasności nowo wybranej barwy (rysunek 9.35).
Aby zatwierdzić, kliknij OK.
Rysunek 9.35.
Okno dialogowe Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation). Zaznaczając opcję Koloruj (Colorize) i korzystając z suwaka Barwa (Hue),
możesz nadać wybranemu elementowi obrazu nowy kolor. Pozostałe suwaki umożliwiają zmianę nasycenia wybranej barwy
lub stopnia jej jasności
wskazówka
$E\X]\VNDþNRORUF]DUQ\SU]HVXęVXZDN-DVQRĤþLightnessPDNV\PDOQLH

ZOHZRDELDã\³ZSUDZR
Dzięki temu, że skorzystałeś z warstwy dopasowania polecenia, możesz teraz

skorygować wygląd obszarów przy granicy zaznaczenia. Wystarczy uaktywnić
narzędzie Pędzel (Brush) i po wybraniu białego koloru zamalować obszary, w któ-
rych również powinien pojawić się nowy kolor, a za pomocą koloru czarnego
zamalować obszary, w których nowy kolor się pojawił, lecz w których nie powi-
nien być widoczny (rysunek 9.36).
Rysunek 9.36.
Korekcja maski warstwy dopasowania
wskazówka
.RU\JXMĈFPDVNčSDPLčWDMDE\XVWDZLþWZDUGRĤþNRęFyZNL3čG]OD na 100%
'ODXãDWZLHQLD]DGDQLDVNRU]\VWDM]PRİOLZRĤFLSRZLčNV]HQLDZLGRNXZRNQLH
REUD]X
Jeśli zmienisz zdanie odnośnie do koloru, zawsze możesz go poprawić. Jeśli op-
cje polecenia nie są już dostępne w panelu Dopasowania (Adjustments), to aby
je wczytać, kliknij miniaturę warstwy dopasowania i zmień ustawienia suwaków.
To m.in. właśnie dlatego skorzystałeś z warstwy dopasowania polecenia Barwa/
Nasycenie (Hue/Saturation).
=DSLV\ZDQLHLZF]\W\ZDQLHXVWDZLHęNRUHNFMLEDUZ\
MHMMDVQRĤFLLQDV\FHQLD
W oknie dialogowym Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) dostępne są dwa
nieomówione do tej pory przyciski, czyli Zapisz (Save) oraz Wczytaj (Load). Po-
zwalają one zapisać na dysku ustawienia parametrów widoczne w oknie obrazu
oraz wczytać je, jeśli chcesz np. zastosować je na innym obrazie. Przydaje się
to często podczas korekcji kolorystyki grupy obrazów zeskanowanych na jednym
urządzeniu (czyli po prostu pochodzących z jednego źródła).
Á Aby zapisać ustawienia, kliknij przycisk Zapisz (Save) i w otwartym oknie
dialogowym o tej samej nazwie określ miejsce na dysku, gdzie ma zostać
zapisany zestaw ustawień, oraz nazwę zestawu. Kliknij przycisk Zapisz.
Á Aby wczytać ustawienia, kliknij przycisk Wczytaj (Load). Odnajdź na
dysku miejsce, w którym został zapisany zestaw ustawień, a także jego na-
zwę i kliknij przycisk Wczytaj (Load). Ustawienia zostaną wczytane do
okna dialogowego Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation).
Korekcja ekspozycji
Ekspozycję, czyli naświetlenie obrazu, można korygować w Photoshopie za po-
mocą polecenia Ekspozycja (Exposure), Poziomy (Levels) lub Krzywe (Curves).
W tym miejscu omówię pierwszą z metod. Polecenie Ekspozycja (Exposure) nie
jest zbyt skomplikowane w użyciu — musisz jedynie opanować umiejętność po-
sługiwania się trzema suwakami. Możesz także utworzyć warstwę dopasowania
dla tego polecenia, a więc korekcja za jego pomocą jest dużo bardziej elastyczna.
Aby wywołać okno dialogowe, wybierz z menu Edycja/Dopasowania/Ekspozy-
cja (Image/Adjustments/Exposure), a aby utworzyć warstwę dopasowania tego
typu, kliknij w panelu Dopasowania (Adjustments) ikonę jak na rysunku 9.37.
Za pomocą znajdujących się tutaj suwaków możesz korygować wygląd obrazów
prześwietlonych lub niedoświetlonych. Przedstawiona przeze mnie fotografia jest
niedoświetlona. Za chwilę to skoryguję.
Rysunek 9.37.
Fotografia niedoświetlona i tworzenie warstwy dopasowania Ekspozycja (Exposure) za pomocą opcji dostępnych w panelu
Dopasowania (Adjustments)
Do panelu zostały wczytane suwaki. Za pomocą pierwszego z nich, o nazwie

Światło (Exposure), dopasuj ekspozycję (rysunek 9.38). Praca z tym suwakiem
przypomina nieco regulację ustawień ekspozycji za pomocą aparatu fotograficz-
nego. Jeśli pracujesz ze zdjęciem niedoświetlonym, przesuń suwak w prawo, aby
rozjaśnić w obrazie obszary świateł i półcieni. Domyślnie jego wartość wynosi 0.
Jeśli zaś poddajesz edycji zdjęcie prześwietlone, przesuń suwak w lewo.
Rysunek 9.38.
Korygowanie ekspozycji za pomocą suwaka Światło (Ekspozycja). W omawianym przykładzie został on dość daleko
przesunięty w prawo, gdyż zdjęcie poddawane edycji było bardzo niedoświetlone
Suwak Przesunięcie (Offset) pozwala rozjaśnić lub przyciemnić obraz. Jeśli prze-
suniesz go w prawo, całe zdjęcie zostanie rozjaśnione, jeśli w lewo, cienie zostaną
przyciemnione, a światła pozostaną praktycznie niezmienione. Domyślnie jego
wartość wynosi 0. W omawianym przykładzie przesuwam go w prawo. Suwak
Korekta Gamma (Gamma Correction) wpływa na półcienie w obrazie. Jeśli chcesz
je rozjaśnić, przesuń suwak w prawo, jeśli przyciemnić — w lewo. Domyślnie jego
wartość wynosi 1. Kiedy skończysz korekcję ekspozycji, kliknij przycisk OK.
wskazówka :DUWRĤFLSRV]F]HJyOQ\FKSDUDPHWUyZZRNQLH(NVSR]\FMD([SRVXUHPRİHV]

WDNİH]PLHQLDþNRU]\VWDMĈF]PLQLDWXURZHJRVXZDND8PLHĤþNXUVRUQDG
QD]ZĈVXZDNDLQDFLVNDMĈFOHZ\SU]\FLVNP\V]\SU]HVXęNXUVRUZSUDZROXE
ZOHZR8]\VNDV]WDNLVDPHIHNWMDNSU]HVXZDQLHVXZDNDZSUDZROXEZOHZR
7DPHWRGDVSUDZG]DVLčUyZQLHİZSU]\SDGNXLQQ\FKRNLHQ]DZLHUDMĈF\FK
VXZDNLRUD]QD]ZRSFMLQDSDVNXRSFMLU\VXQHN-HĤOLGRGDWNRZR
ZFLĤQLHV]NODZLV]ShiftZDUWRĤFLEčGĈVLč]PLHQLDã\R
2. Jeśli korygujesz ekspozycję, korzystając z okna dialogowego otwartego za pomocą polecenia

Obraz/Dopasowania/Ekspozycja (Image/Adjustments/Exposure), suwak ten będzie miał nazwę
Ekspozycja (Exposure).
Rysunek 9.39.
Miniaturowy suwak
$E\Z\]HURZDþXVWDZLHQLDZV]\VWNLFKVXZDNyZLUR]SRF]ĈþNRUHNFMčRG
wskazówka
QRZDNOLNQLMSU]\FLVN -HĤOLNRU\JXMHV]HNVSR]\FMčNRU]\VWDMĈF]RNQD
GLDORJRZHJRZ\ZRãDQHJR]DSRPRFĈSROHFHQLD2EUD]'RSDVRZDQLD
(NVSR]\FMD,PDJH$GMXVWPHQWV([SRVXUHQDFLĤQLMNODZLV]AltZyZF]DV
przycisk $QXOXM&DQFHO]PLHQLVLčZ:\]HUXMReset³NOLNQLMJR
Jeśli korekcja w pełni Cię satysfakcjonuje, możesz teraz zakończyć ćwicze-

nie — połącz warstwy, stosując skrót klawiaturowy Ctrl+E. Jeśli jednak w wyniku
przeprowadzonych czynności niektóre obszary świateł stały się zbyt jasne, uak-
tywnij narzędzie Pędzel (Brush). Na pasku opcji narzędzia Pędzel (Brush), w polu
Krycie (Opacity) wprowadź wartość mniejszą niż 100%. Pozostawienie warto-
ści 100% w pełni przywraca oryginalny wygląd obrazu w obszarach, po których
przeciągasz narzędziem Pędzel (Brush) (rysunek 9.40). To najczęściej powoduje
powstanie zbyt dużego kontrastu pomiędzy poszczególnymi obszarami obrazu,
przez co zdjęcie wygląda nienaturalnie. Jako kolor narzędzia ustaw czarny.
Umieść kursor w oknie obrazu i naciskając lewy przycisk myszy, przesuń kurso-
rem po obszarach, które są zbyt jasne. W ten sposób w tych miejscach obrazu
przywrócisz częściowo oryginalny wygląd zdjęcia. W omawianym przykładzie
przywracam wygląd najjaśniejszych obszarów zdjęcia. W wyniku korekcji eks-
pozycji zostały one sprowadzone do czystej bieli, co spowodowało utracenie
szczegółów zdjęcia w tych obszarach.
3. Piszę „częściowo”, gdyż w polu Opacity (Krycie) wprowadziłeś wartość mniejszą niż 100%.
Pozostawienie tam wartości 100% spowodowałoby przywrócenie wyglądu oryginalnego
obrazu w 100%, czyli w całości.
Rysunek 9.40.
Przywracanie oryginalnego wyglądu zdjęcia w wybranych obszarach obrazu. W panelu Warstwy (Layers) obszary te są
widoczne w postaci ciemnych plam na masce warstwy
.RORURZDQLHREUD]yZF]DUQRELDã\FK
L]PLDQDFKDUDNWHU\VW\NLEDUZQHM]GMčFLD
%DODQVNRORUyZ
Polecenie Balans kolorów (Color Balance) dostępne w aplikacji Photoshop służy
do korekcji charakterystyki barwnej obrazu poprzez dodawanie i odejmowanie
przeciwnych kolorów. Inaczej mówiąc, pozwala zmienić jego charakter poprzez
zmianę temperatury tworzących go barw zarówno w cieniach, półcieniach, jak
i światłach. Wszystko to możesz zrobić za pomocą suwaków umieszczonych
w oknie dialogowym Balans kolorów (Color Balance), które wywołasz po wy-
braniu polecenia Obraz/Dopasowania/Balans kolorów (Image/Adjustments/
Color Balance) lub skrótu klawiszowego Ctrl+B albo za pomocą opcji dostęp-
nych w panelu Właściwości (Properties) po utworzeniu w panelu Dopasowania
(Adjustments) warstwy dopasowania (rysunek 9.41).
Rysunek 9.41.
Tworzenie polecenia dopasowania Balans
kolorów (Color Balance)
Polecenie to daje możliwość określania zakresu tonalnego, który ma być poddany

korekcji — pole Odcień (Tone) — oraz udostępnia suwaki i pola tekstowe, za po-
mocą których możesz określać temperaturę barwną. Generalnie zasada jest taka,
że jeśli chcesz zwiększyć dominację koloru, przesuwasz suwak w kierunku jego

nazwy, a jeśli chcesz ją zmniejszyć, przesuwasz suwak w kierunku nazwy koloru
leżącego po drugiej stronie podziałki (rysunek 9.42). Zanim przystąpisz do korek-
cji barw za pomocą tego polecenia, musisz się upewnić, czy aktywny jest kanał
obrazu zawierający pełny zakres koloru obrazu — kanał kompozytowy.
Rysunek 9.42.
Wpływ zmiany położenia suwaków w oknie Balans kolorów (Color Balance) na kolory w oknie obrazu
8VXZDQLHSU]HEDUZLHę
Otwórz w programie dowolną kolorową fotografię lub skan, na którym widoczne
jest jednokolorowe przebarwienie (rysunek 9.43). Na zdjęciu, które wykorzysta-
łam, wyraźny jest nadmiar koloru niebieskiego. Utwórz warstwę dopasowania
Balans kolorów (Image/Adjustments/Color Balance). Kiedy do panelu Właści-
wości (Properties) zostaną wczytane opcje, w polu Odcień (Tone) określ, w jakich
obszarach obrazu mają zostać wprowadzone zmiany w kolorystyce. Jeśli są
to cienie, zaznacz Cienie (Shadows), jeśli półcienie — Półcienie (Midtones), jeśli
światła — Światła (Highlights). Ponieważ zawsze na początku staramy się prze-
prowadzić korekcję w obszarze półcieni, wybierz opcję Półcienie (Midtones),
która, nawiasem mówiąc, powinna zostać włączona domyślnie.
Rysunek 9.43.
Fotografia o niebieskim przebarwieniu
zostanie skorygowana za pomocą
polecenia dopasowania Balans kolorów
(Color Balance). Na początek musimy
określić zakres tonalny, jaki będziemy
poddawać korekcji, włączyć podgląd
i zaznaczyć opcję Zachowaj jasność
(Preserve Luminosity), jeśli chcemy,
by zmianie uległ poziom jasności
zmienianych pikseli obrazu
Zaznacz opcję Zachowaj jasność (Preserve Luminosity), jeśli nie chcesz, aby
zmianie uległ poziom jasności zmienianych pikseli obrazu. Jeśli ma on ulec zmia-
nie — pozostaw opcję niezaznaczoną. Dodatkowo upewnij się, że włączony jest
przycisk Pokaż/Ukryj warstwę (Toggle layer visibility) ( ), aby skutki zmian
wprowadzane w oknie dialogowym były na bieżąco widoczne w oknie obrazu.
Następnie przejdź do sekcji z trzema suwakami. Przesuń wybrany suwak w stronę
koloru, którego ilość w obrazie ma zostać zwiększona. Przesuwając np. środkowy
suwak w prawo, zwiększasz ilość koloru zielonego, w lewo — cyjanu. Zamiast ko-
rzystać z suwaków, możesz wprowadzić odpowiednie opcje w polach tekstowych.
Pierwsze pole od lewej odpowiada pierwszemu z suwaków, drugie — drugiemu
itd. W każdym z pól można wprowadzić wartości z zakresu od –100 do +100.
Wartości od –100 do 0 odpowiadają przesuwaniu suwaka w lewo — im mniejsza
wartość, tym suwak jest bardziej przesunięty w lewo, zaś od 0 do +100 odpo-
wiadają przesuwaniu go w prawo — im większa wartość, tym suwak jest bardziej
przesunięty w prawo. Aby wprowadzić zmiany w kolorystyce obrazu, możesz
skorzystać ze wszystkich suwaków, dwóch z nich lub tylko jednego. To zależy od
Twoich preferencji. Ponieważ chcę usunąć przebarwienie w kolorze niebieskim,
przesuwam najniżej umieszczony suwak w prawo, w kierunku koloru żółtego
(rysunek 9.44).
wskazówka 1DNDİG\P]VXZDNyZ]HVWDZLRQ\MHVWNRORUFLHSã\L]LPQ\$E\X]\VNDþ
FLHSãĈFKDUDNWHU\VW\NčEDUZQĈREUD]XVWDUDMVLčSU]HVXZDþVXZDNLWDNDE\
]PLHU]Dã\GR]ZLčNV]HQLDZREUD]LHNRORUyZFLHSã\FKF]HUZRQHJRCzerwony
5HGİyãWHJRįyãW\YellowF]\NDUPD]\QRZHJRKarmazynowy
MagentaF]\OLQSSU]HVXęVXZDNQDMQLİHMSRãRİRQ\ZVWURQčRSFMLįyãW\
YellowDVXZDNQDMZ\İHMSRãRİRQ\ZVWURQčRSFMLCzerwony 5HG
Rysunek 9.44.
Aby usunąć niebieskie przebarwienie,
przysuwam suwak Żółty/Niebieski (Yellow/
Blue) w kierunku żółtego
Przesunięcie suwaka w stronę koloru żółtego wprawdzie sprawiło, że niebieskie

przebarwienie zostało usunięte, jednak na obrazie pojawił się kolor karmazynowy.
Aby to skorygować, trzeba przesunąć delikatnie suwak na środku w stronę koloru
zielonego (rysunek 9.45).
Rysunek 9.45.
Usuwanie karmazynowego zabarwienia,
które pojawiło się na obrazie, za pomocą
suwaka Karmazynowy/Zielony (Magenta/
Green) przesuniętego w prawo
Zdjęcie wygląda już dużo lepiej, jednak zauważyłam, że w obszarach cieni na-
dal widoczny jest nadmiar niebieskiego. Wybrałam więc opcję Cienie (Shadows)
i przesunęłam suwak Żółty/Niebieski (Yellow/Blue) w kierunku żółtego
(rysunek 9.46).
Rysunek 9.46.
Aby usunąć niebieskie przebarwienie
z obszarów cieni, przesuwam suwak Żółty/
Niebieski (Yellow/Blue) w kierunku żółtego
Jeśli zachodzi taka potrzeba, wskaż w polu Odcień (Tone) inny obszar, w którym
mają zostać wprowadzone zmiany w kolorystyce. Za pomocą suwaków dokonaj
korekcji kolorów. Kiedy skończysz, kliknij OK.
wskazówka 'RĤþVNXWHF]Q\PVSRVREHPQDV]\ENLH]QHXWUDOL]RZDQLHNRORUyZREUD]X
jest otwarcie okna polecenia 'RSDVXMNRORU0DWFK&RORU]PHQX2EUD]
Dopasowania,PDJH$GMXVWPHQWVL]D]QDF]HQLHZQLPRSFML1HXWUDOL]XM
1HXWUDOL]H3U]HEDUZLHQLHSRZLQQR]QLNQĈþ-HĤOLFKFHV]]ãDJRG]LþHIHNW
SU]HVXęZSUDZRVXZDN6WRVXM)DGH.LHG\VNRęF]\V]NOLNQLMOK0RİHV]JR
Xİ\þNLONDUD]\GODOHSV]HJRRF]\V]F]HQLDREUD]X]SU]HEDUZLHęU\VXQHN
Rysunek 9.47.
Usuwanie przebarwień za pomocą polecenia Neutralizuj (Neutralize) z okna Dopasuj kolor (Match Color)
.RORURZDQLHF]DUQRELDãHMIRWRJUDILL
Czarno-białe zdjęcia możesz samodzielnie pokolorować. Nawiasem mówiąc,
zawsze świetnie się przy tym bawię. Używamy do tego celu wybranych warstw
dopasowania, narzędzia Pędzel (Brush) z końcówkami w kolorze białym i czar-
nym oraz różnym poziomem krycia, a także zmieniamy tryby mieszania warstw.
Jednym z takich poleceń, które możesz wykorzystać do pokolorowania obrazu,
jest właśnie Balans kolorów (Color Balance).
Otwórz w Photoshopie dowolne czarno-białe zdjęcie, które chcesz pokolorować
(rysunek 9.48). Jeśli takiego nie posiadasz, a chcesz po prostu poćwiczyć, możesz
użyć klawiszy Shift+Ctrl+U, aby zamienić obraz w skalę szarości. Utwórz pierw-
szą warstwę dopasowania Balans kolorów (Color Balance), klikając w panelu
Dopasowania (Adjustments) ikonę wskazaną na rysunku 9.48. Do panelu zostaną
wczytane opcje polecenia Balans kolorów (Color Balance). Jak widzisz, jest tu-
taj kilka suwaków, które będziesz przesuwać w taki sposób, aby uzyskać w oknie
obrazu pożądany kolor. Najpierw musisz się zastanowić, który element obrazu
chcesz pokolorować jako pierwszy. W przypadku fotografii przedstawiających lu-
dzi niemalże zawsze decyduję się na pokolorowanie w pierwszej kolejności skóry.
Aby wyglądała naturalnie, niekiedy trzeba się mocno natrudzić. Spróbuj wybrać
ustawienia, które zastosowałam na zdjęciu (rysunek 9.49). W razie potrzeby bę-
dziesz mógł później zmodyfikować ten kolor. Ustawienia te pozwalają nadać
skórze odcień lekko brązowy ze złotym blaskiem. Oczywiście w zależności od
tego, jakiej rasy jest osoba na zdjęciu, kolory powinny zostać odpowiednio zmo-
dyfikowane. Ale jest to dobra baza. Ponadto zauważ, że te kolory w połączeniu
z biżuterią dają złotawy odcień. Jest to dodatkowy atut w przypadku zdjęć, na któ-
rych widoczna jest także biżuteria, którą chcemy pokolorować na kolor złoty.
Rysunek 9.48.
Fotografia, która zostanie pokolorowana
przy użyciu warstwy dopasowania Balans
kolorów (Color Balance)
Rysunek 9.49.
Propozycja ustawień suwaków okna Balans kolorów (Color Balance), które pozwolą
uzyskać dość naturalny kolor skóry muśniętej słońcem
Nie przejmuj się tym, że całemu obrazowi zostanie nadane jednakowe zabar-
wienie. Pamiętaj, że podczas malowania obrazu skupiasz się jedynie na tym jego
fragmencie, który w danej chwili chcesz pokolorować.
wskazówka
W oknie Balans kolorów&RORU%DODQFH]D]QDF]RSFMč=DFKRZDMMDVQRĤþ
3UHVHUYH/XPLQRVLW\DE\SRGF]DV]PLDQ\NRORUX]DFKRZDQD]RVWDãDMDVQRĤþ
SRV]F]HJyOQ\FKSLNVHOL
Jak widzisz, została utworzona warstwa dopasowania z białą maską, a w ok-

nie obraz został zabarwiony jednolitym kolorem (rysunek 9.50). Ponieważ w tej
chwili zależy nam, aby ten kolor znajdował się jedynie na skórze kobiety, musimy
usunąć „farbę” z pozostałych fragmentów zdjęcia. Aby to zrobić, mogliby-
śmy zamalować te fragmenty maski obrazu na czarno. Ponieważ jednak byłaby
to większa część obrazu, zrobimy inaczej. Zamienimy białą maskę w czarną,
a następnie kolorem białym zamalujemy tę część obrazu, w której widoczna jest
skóra. Tak więc na początek, używając klawiszy Ctrl+I, odwróć maskę, aby wypeł-
nić ją kolorem czarnym (rysunek 9.50).
Uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush) i upewnij się, że kolorem narzędzia jest biały.
Maluj po obszarach skóry, odsłaniając w nich kolor (rysunek 9.51).
Rysunek 9.50.
Ponieważ maska warstwy dopasowania jest koloru białego, w oknie obrazu widoczny będzie efekt zastosowania polecenia
Balans kolorów (Color Balance). Wypełnij maskę kolorem czarnym, aby w oknie dokumentu widoczny był obraz przed
zastosowaniem polecenia Balans kolorów (Color Balance)
Rysunek 9.51.
Malując białym pędzlem po czarnej masce, odsłaniamy efekt uzyskany za pomocą polecenia Balans kolorów (Color Balance).
Skóra kobiety jest kolorowana
wskazówka
-HĤOLSRGF]DVPDORZDQLDELDã\PNRORUHPSRF]DUQHMPDVFHSRSHãQLV]EãĈG
L]DPDOXMHV]QLHZãDĤFLZ\IUDJPHQWREUD]X]PLHęNRORUQDU]čG]LDQDF]DUQ\
Z\VWDUF]\QDFLVQĈþNODZLV]XL]DPDOXMJRMHV]F]HUD]
wskazówka
3U]\NRORURZDQLXF]DUQRELDã\FKREUD]yZX]\VNDV]OHSV]HUH]XOWDW\MHĤOL
XVWDZLV]WZDUGRĤþNRęFyZNL3čG]OD%UXVKQDRNRãR50%,PPQLHMV]D
WZDUGRĤþW\PãDJRGQLHMV]HSU]HMĤFLDSRPLčG]\NRORUDPL:HIHNFLHZ\JOĈG
EčG]LHEDUG]LHMQDWXUDOQ\
wskazówka
']LčNL]PLDQLHNU\FLDZDUVWZGRSDVRZDQLDOXENU\FLDQDU]čG]LD3čG]HO%UXVK
PRİHV]X]\VNDþGHOLNDWQLHMV]H]DEDUZLHQLH:DUWRVSUyERZDþ
wskazówka
.LHG\PDOXMHV]EOLVNRNUDZčG]LREV]DUyZMXİSRNRORURZDQ\FK]PQLHMV]NU\FLH
QDU]čG]LD3čG]HO%UXVKGRRNRãR30']LčNLWHPXSU]HMĤFLHSRPLčG]\
NRORUDPLEčG]LHEDUG]RãDJRGQH
Jeśli uważasz, że kolor jest niewłaściwy, zmień ustawienia w panelu Dopasowania

(Adjustments). Następnie wybierz kolejny element obrazu, który chcesz pomalo-
wać, i zastanów się, jaki powinien mieć kolor. Powiedzmy, że następny będzie top.
Utwórz nową warstwę dopasowania, klikając ikonę ( ) w panelu Dopasowania
(Adjustments).
Ustaw nowy kolor, odwróć maskę (Ctrl+I), a następnie maluj po wybranym ob-
szarze (rysunek 9.52). W razie potrzeby skorygowania koloru wróć do panelu
Właściwości (Properties) — jeśli suwaki polecenia są już niewidoczne, kliknij
dwukrotnie miniaturę warstwy dopasowania i zmień ustawienia w oknie Balans
kolorów (Color Balance). Pomalowałam top i uznałam, że w tym kolorze bardzo
dobrze będą wyglądały także usta. Pomalowałam i je.
Usta mają bardzo ładny kolor, ale wydają się dość płaskie. Aby wzmocnić ich ko-
lor, powielam warstwę dopasowania, zmieniam tryb mieszania na Nakładka
(Overlay) i zmniejszam krycie warstwy, koncentrując się na kolorze ust (rysu-
nek 9.53). Ponieważ chcę, aby wzmocnienie koloru dotyczyło jedynie ust, a nie
dodatkowo topu, wybieram kolor czarny i zamalowuję pędzlem obszary, w któ-
rych jest top, aby je chronić.
Przedstawioną wyżej metodę możesz wykorzystać do pomalowania każdego ko-
lejnego obszaru obrazu. Na koniec wystarczy połączyć ze sobą wszystkie warstwy.
Rysunek 9.52.
Wybieranie koloru dla kolejnego elementu obrazu i kolorowanie
Rysunek 9.53.
Powielenie warstwy, za pomocą której pokolorowaliśmy usta i top; zmiana trybu mieszania i krycia pozwoliła wzmocnić kolor
Jeszcze innym sposobem na pokolorowanie czarno-białego obrazu jest użycie

warstwy wypełnienia Kolory kryjący (Solid color). Aby jednak utworzyć tę war-
stwę, musisz skorzystać z przycisku ( ) na dole panelu Warstwy (Layers)
i wybrać jej nazwę z listy (rysunek 9.54). Po otwarciu okna z próbnikiem kolorów
wybierz ten, którym chcesz pomalować wybrany element obrazu (rysunek 9.54).
(Ja wybrałam kolor niebieski, gdyż chcę nim pomalować tło). Kliknij OK. Warstwa
została wypełniona wybranym kolorem.
Rysunek 9.54.
Tworzenie warstwy wypełnienia o nazwie Kolor kryjący (Solid Color) i wybór koloru,
który zostanie wykorzystany do pomalowania kolejnego elementu obrazu
Następnie zmień jej tryb mieszania na Kolor (Color) (rysunek 9.55) i kliknij ikonę
tworzenia maski, wciskając dodatkowo Alt, aby maska była czarna. Następnie
upewnij się, że aktywna jest maska warstwy, odwróć ją i białym pędzlem zamaluj
wybrany obszar obrazu, odkrywając w nim efekt w tym przypadku wypełnienia,
czyli w omawianym przykładzie — tło (rysunek 9.55). Oczywiście wybrany ko-
lor jest tylko przykładowy, można go w każdej chwili zmienić. Wystarczy kliknąć
w panelu Warstwy (Layers) miniaturę warstwy dopasowania i w otwartym oknie
wybrać nowy kolor (rysunek 9.56).
Zdjęcia możesz kolorować również za pomocą warstw dopasowania Barwa/
Nasycenie (Hue/Saturation). I jeszcze jedno: oczywiście możesz także popra-
wić ogólny wygląd zdjęcia po jego pomalowaniu np. poprzez przyciemnienie lub
rozjaśnienie wybranych obszarów. W omawianym przykładzie zależało mi na roz-
jaśnieniu niektórych pasem włosów, aby stworzyć efekt błysku, ale jednocześnie
na zwiększeniu kontrastu. W tym celu utworzyłam nową warstwę dopasowania
Jasność/Kontrast (Brightness/Contrast) (rysunek 9.57). Ustawiłam odpowiednie
wartości, odwróciłam maskę i zamalowałam partie, które zamierzałam rozjaśnić
i w których chciałam zwiększyć kontrast (włosy, usta, brwi, oczy i rzęsy).
Rysunek 9.55.
Zmiana trybu mieszania warstwy wypełnienia na Kolor (Color)
Rysunek 9.56.
Zmiana koloru wypełnienia
Rysunek 9.57.
Poprawa kontrastu i jasności wybranych obiektów kolorowanego zdjęcia za pomocą polecenia Jasność/Kontrast (Brightness/
Contrast). Dzięki niemu włosy, usta, oczy i brwi nabrały blasku
A oto rezultat przeprowadzonych czynności (rysunek 9.58).
Rysunek 9.58.
Obraz w skali szarości został pokolorowany
=DPLDQDREUD]XNRORURZHJRZF]DUQRELDã\
W Photoshopie dostępnych jest wiele poleceń pozwalających bezpośrednio
lub pośrednio zamienić kolorowy obraz w nazywany potocznie czarno-białym.
W rozdziale przedstawię trzy z nich.
Polecenie Zmniejsz nasycenie

To opcja dla mniej wymagających i leniwych. Polecenie Zmniejsz nasycenie
(Desaturate) pozwala błyskawicznie zamienić obraz kolorowy w obraz w skali
szarości. Aby to zrobić, wybierz polecenie Obraz/Dopasowania/Zmniejsz nasyce-
nie (Image/Adjustments/Desaturate) lub użyj skrótu Ctrl+Shift+U.
3ROHFHQLH&]DUQRELDã\
Podstawowym poleceniem służącym do zamiany obrazu kolorowego w skalę
szarości jest jednak Czarno-biały (Black & White). Jego opcje pozwalają zro-
bić to automatycznie, poprzez wybór jednego z predefiniowanych ustawień, lub
za pomocą występujących w nim suwaków. Ich obsługa wcale nie jest skompli-
kowana, o czym przekonasz się za chwilę. Służą one do dopasowywania odcieni
szarości skojarzonych z konkretnymi kolorami. Jeśli suwak zostanie przesunięty

w prawo, odcienie odpowiadające danemu kolorowi zostaną rozjaśnione. Jeśli
przesuniesz go w lewo — zostaną przyciemnione. Polecenie to pozwala również
nadać wybrane zabarwienie obrazowi zamienionemu na skalę szarości, co robi się
w sekcji Tinta (Tinta) za pomocą suwaków Barwa (Hue) i Nasycenie (Saturation).
Aby skorzystać z tego polecenia, wybierz jedną z dróg:
Á Używając skrótu klawiaturowego Ctrl+J, utwórz warstwę zawierającą kopię
warstwy Tło (Background), a następnie wybierz polecenie Obraz/Dopaso-
wania/Czarno-biały (Image/Adjustments/Black & White).
Á W panelu Dopasowania (Adjustments) kliknij ikonę Czarno-biały
(Black & White).
Zawsze — podobnie w tym przypadku — sugeruję skorzystanie z warstwy dopa-
sowania. Ale pokażę także, w jaki sposób skorzystać z okna Czarno-biały (Black
& White), które różni się trochę pod względem wyglądu od panelu Właściwo-
ści (Properties), gdy wczytane do niego zostają opcje polecenia Czarno-biały
(Black & White). Po utworzeniu warstwy dopasowania do panelu Właściwości
(Properties) zostaną wczytane suwaki i opcje, za pomocą których będziesz mógł
przeprowadzić zmianę kolorów (rysunek 9.59). Jeśli chcesz, aby program dokonał
automatycznej zamiany zdjęcia w obraz czarno-biały, kliknij przycisk Automa-
tyczny (Auto). Najczęściej pozwala to uzyskać satysfakcjonujący efekt, a jeśli
nawet nie, to może on stanowić bazę do przeprowadzenia dalszych korekcji.
Rysunek 9.59.
Opcje polecenia dopasowania Czarno-biały (Black & White) oraz obraz zamieniony w skalę szarości za pomocą przycisku
Automatyczny (Auto) dostępnego w oknie Czarno-biały (Black & White)
Możesz również skorzystać z jednego z predefiniowanych ustawień dostępnych

na rozwijanej liście Ustawienie predefiniowane (Preset). Jeśli natomiast posta-
nowiłeś dokonać modyfikacji kolorów obrazu za pomocą okna dialogowego
wywołanego poleceniem Obraz/Dopasowania/Czarno-biały (Image/Adjust-
ments/Black & White), opcje te znajdziesz w polu o nazwie Ustawienie (Preset)
(rysunek 9.60).
Rysunek 9.60.
Predefiniowane ustawienia polecenia Czarno-biały (Black and White)
Jeśli chcesz samodzielnie dokonać zamiany, możesz skorzystać z suwaków do-

stępnych w oknie. Jest ich sześć. Dają Ci one możliwość wpływania na to, jak
poszczególny kolor będzie zamieniany na kolor szarości. Przesunięcie wybranego
suwaka w prawo spowoduje rozjaśnienie tonów szarości oryginalnego koloru
obrazu, a w lewo — ich przyciemnienie (rysunek 9.61). A zatem jeśli przesuniesz
suwak Niebieskozielony (Cyans) w prawo, w obszarach zdjęcia, które oryginal-
nie były czerwone, tony szarości zostaną rozjaśnione. W omawianym przykładzie
tak się stało m.in. z tłem. Jeśli nie jesteś pewien, który z suwaków przesunąć, aby
zmienić wygląd wybranego fragmentu obrazu, możesz włączyć przycisk ( )
i kliknąć w oknie obrazu. Pole tekstowe nad suwakiem odpowiadającym kolorowi,
którego próbkę wskazałeś, klikając w oknie obrazu, zostanie podświetlone.
wskazówka -HĤOLQLHMHVWHĤSHZLHQNWyU\]VXZDNyZSU]HVXQĈþDE\]PLHQLþZ\JOĈG
Z\EUDQHJRIUDJPHQWXREUD]XZãĈF]SU]\FLVNãDSNLDQDVWčSQLHXPLHĤþ
NXUVRUQDGREV]DUHPNWyUHJRWRQ\FKFHV]VNRU\JRZDþLQDFLVNDMĈFOHZ\
SU]\FLVNP\V]\SU]HVXęNXUVRUZSUDZRDE\UR]MDĤQLþWRQ\OXEZOHZRDE\MH
SU]\FLHPQLþU\VXQHN3U]\FLVNWHQMHVWGRVWčSQ\ZWHG\JG\]DPLHQLDV]
REUD]ZF]DUQRELDã\]DSRPRFĈZDUVWZ\GRSDVRZDQLDF]\OLNRU]\VWDV]
]RSFMLZF]\WDQ\FKGRSDQHOX:ãDĤFLZRĤFLProperties
Rysunek 9.61.
Zamiana kolorowej fotografii w czarno-biały obraz za pomocą suwaków okna Czarno-biały (Black & White)
Rysunek 9.62.
Korekcja tonów za pomocą miniaturowego suwaka
wskazówka
$E\]UHVHWRZDþXVWDZLHQLDVXZDNyZLSU]\ZUyFLþLFKGRP\ĤOQHXVWDZLHQLD
ZRNQLHGLDORJRZ\PQDFLĤQLMNODZLV]Alt i kliknij przycisk :\]HUXMResetDMHĤOL
SUDFXMHV]]VXZDNDPLZSDQHOXDopasowania $GMXVWPHQWVNOLNQLMSU]\FLVN

Jeśli chcesz do stworzonego obrazu w skali szarości dodać kolorowe zabarwie-

nie, zaznacz opcję Tinta (Tint) i kliknij pole z kolorem. Otwarty zostanie próbnik
kolorów, w którym możesz wybrać kolor, którym zabarwisz obraz (rysunek 9.63).
Domyślnym kolorem, na jaki zabarwiana jest fotografia, jest sepii. Jeśli natomiast
postanowiłeś dokonać modyfikacji kolorów obrazu za pomocą okna dialogowego
wywołanego poleceniem Obraz/Dopasowania/Czarno-biały (Image/Adjust-
ments/Black & White), również zaznacz opcję Tinta (Tint) i za pomocą suwaka
Barwa (Hue) ustal kolor zabarwienia, a korzystając z suwaka Nasycenie (Satura-
tion) — jego nasycenie (rysunek 9.64). Możesz także kliknąć pole z próbką koloru
i wybrać kolor za pomocą okna Kolor docelowy (Color Picker). Na potrzeby pre-
zentowanego przykładu wybrałam kolor fioletowy, chociaż najchętniej stosuję
rożne odcienie sepii.
Rysunek 9.63.
Zamiana fotografii kolorowej w zabarwioną dowolnym kolorem za pomocą pola z próbką koloru dostępnego w panelu
Dopasowania (Adjustments) po utworzeniu dopasowania Czarno-biały (Black & White)
Rysunek 9.64.
Zamiana fotografii kolorowej
w zabarwioną dowolnym kolorem
za pomocą suwaków dostępnych
w sekcji Tint (Tinta) okna dialogowego
Czarno-biały (Black & White)
3ROHFHQLH/DE³WHFKQLNDF]DUQRELDãD
W Photoshopie znajdziesz operację, której użycie automatycznie zamieni kolo-
rowy obraz w czarno-biały z lekkim sepiowym zabarwieniem (będziesz mógł się
go pozbyć, jeśli nie będzie Ci odpowiadało).
Otwórz panel Operacje (Actions) i odszukaj tę akcję na liście. Jeśli nie jest do-
stępna, kliknij przycisk umożliwiający dostęp do menu panelu i z listy wybierz
Lab — technika czarno-biała (Lab — Black & White Technique). Operacja zosta-
nie wczytana do panelu (rysunek 9.65).
Rysunek 9.65.
Wczytanie operacji Lab — technika czarno-biała (Lab — Black & White Technique) do panelu Operacje (Actions)
By ją zastosować, rozwiń katalog z poszczególnymi zadaniami, kliknij nazwę

pierwszego z nich (Technika tonera fotograficznego (Photo Toner Technique)),
a następnie przycisk Wykonaj bieżące zaznaczenie (Play selection) (rysunek 9.66).
Operacja zostanie uruchomiona i program rozpocznie automatyczną zamianę

obrazu kolorowego w czerń i biel. W pewnym momencie cały proces zostanie
zatrzymany i pojawi się okno dialogowe (Komunikat (Message)) z pytaniem, czy
chcesz zakończyć akcję w tym momencie i zachować zdjęcie w takiej postaci, jak
jest, czy też chcesz samodzielnie przekształcić je w obraz czarno-biały lub wybrać
dla fotografii kolor zabarwienia (rysunek 9.66). W pierwszym przypadku kliknij
Zatrzymaj (Stop), a w drugim — Kontynuuj (Continue). Po kliknięciu przycisku
Kontynuuj (Continue) otwarte zostanie okno Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation),
w którym za pomocą suwaków będziesz mógł samodzielnie zmienić kolor za-
barwienia fotografii (rysunek 9.67). Jeśli chcesz, aby fotografia stała się bardziej
czarno-biała (w tej chwili ma zabarwienie sepii), zmień kolorystykę, posługu-
jąc się suwakami Nasycenie (Saturation) i Jasność (Lightness) (rysunek 9.67). Jeśli
chcesz nadać zdjęciu nowe zabarwienie, skorzystaj przede wszystkim z suwaka
Barwa (Hue) (rysunek 9.68).
Rysunek 9.66.
Uaktywnianie pierwszej czynności wchodzącej w skład operacji
Rysunek 9.67.
Okno, w którym możemy
sprawić, że kolorystyka
obrazu będzie bardziej
przypominała obraz
czarno-biały niż sepiowy
Rysunek 9.68.
Okno, w którym
możemy określić kolor
zabarwienia fotografii
zamienionej uprzednio
przez program w obraz
o lekkim zabarwieniu
sepii
0LHV]DQLHNDQDãyZ
Obrazy kolorowe możesz zamienić w obrazy czarno-białe, korzystając z możli-
wości, jakie dają kanały. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w rozdziale 8.
poświęconym kanałom.
1DNãDGDQLHQDREUD]ILOWUyZIRWRJUDILF]Q\FK
Polecenie Filtr fotograficzny (Photo Filter) udostępnia szereg opcji symulujących
efekty działania standardowych filtrów fotograficznych. Tego rodzaju cyfrowe fil-
try można nakładać bezpośrednio na warstwę z obrazem lub tworzyć warstwy
dopasowania i na nich umieszczać wybrany filtr fotograficzny. Dzięki temu ory-
ginalny wygląd obrazu nie ulega trwałej zmianie w wyniku zastosowania filtra.
Uzyskany za jego pomocą efekt nie jest dodawany do obrazu na stałe, ale zostaje
umieszczony na warstwie wyżej. W ten sposób zawsze możesz z niego zrezygno-
wać, usuwając warstwę dopasowania.
Program udostępnia kilkanaście predefiniowanych filtrów, ale jeśli chcesz, masz
możliwość dopasowania filtrów do własnych potrzeb dzięki standardowemu
próbnikowi kolorów. Aby uzyskać dostęp do filtrów fotograficznych, skorzy-
staj z polecenia Obraz/Dopasowania/Filtr fotograficzny (Image/Adjustments/
Photo Filter) — jeśli chcesz umieścić filtr bezpośrednio na obrazie. Jeśli zaś naj-
pierw chcesz utworzyć warstwę dopasowania i na niej umieścić filtr fotograficzny,
skorzystaj z polecenia Warstwa/Nowa warstwa dopasowania/Filtr fotograficzny
(Layer/New Adjustment Layer/Photo Filter), a następnie kliknij OK w otwartym
oknie dialogowym. Możesz również kliknąć odpowiednią ikonę w panelu Do-
pasowania (Adjustments) (rysunek 9.69). W pierwszym i w drugim przypadku
uzyskasz dostęp do tych samych opcji.
Rysunek 9.69.
Filtr fotograficzny (Photo Filter) i opcje
polecenia
W oknie dostępne są dwie opcje: Filtr (Filter) oraz Kolor (Color). Jedna z nich
musi zostać zaznaczona. Jeśli zdecydujesz się na pierwszą, możesz wybrać je-
den z predefiniowanych filtrów (przykład efektów, jakie można za ich pomocą
uzyskać, przedstawia rysunek 9.70). Jeśli zaznaczysz drugą, będziesz mógł samo-
dzielnie określić kolor filtra. Kliknij wówczas w polu Kolor (Color), aby otworzyć
okno Próbnik kolorów (Color Picker), i wybierz kolor, który zastosujesz w charak-
terze filtra (rysunek 9.71).
Rysunek 9.70.
Przykłady zastosowania na obrazie trzech wybranych predefiniowanych filtrów fotograficznych. Pierwszy z nich ociepla obraz —
Filtr ciepły 81 (Warming Filter (81)), drugi ochładza — Filtr zimny (80) (Cooling Filter (80)), a trzeci dodaje kolor zielony
Rysunek 9.71.
Kolor filtra możesz określić samodzielnie, klikając pole z próbką i wybierając nowy kolor w otwartym oknie
W oknie dostępne są ponadto suwak Gęstość (Density) oraz opcja Zachowaj

jasność (Preserve Luminosity). Im bardziej w prawo przesuniesz suwak, tym sil-
niejsze będzie działanie filtra (rysunek 9.72). Jeśli zaznaczysz opcję, podczas
dodawania filtra zostanie zachowany poziom jasności pikseli — obraz nie zosta-
nie przyciemniony.
Rysunek 9.72.
Przykład działania suwaka Gęstość (Density) przy zastosowaniu wartości 25% oraz 48%
3U]\ZUDFDQLHV]F]HJyãyZREUD]X
Polecenie Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights) stosuje się do przepro-
wadzania korekcji zdjęć, których kolorystyka wygląda dobrze, natomiast cienie
i światła mogą wymagać korekcji w postaci rozjaśnienia lub przyciemnienia.
Mogą to być zdjęcia, na których widoczne są jedynie sylwety fotografowa-
nych obiektów (co najczęściej jest wynikiem zbyt silnego oświetlenia tylnego)
albo lekko rozmyte postaci (które znalazły się zbyt blisko obiektywu). Polece-
nie to znajdzie także zastosowanie podczas rozjaśniania zbyt ciemnych obszarów
zdjęć, które poza tym drobnym felerem są w porządku. Okno dialogowe polecenia
Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights) (rysunek 9.73) wywołasz, wybierając
z menu Obraz/Dopasowanie/Cienie/Podświetlenia (Image/Adjustments/Shadows/
Highlights). Domyślnie okno jest wczytywane w podstawowej wersji; aby wyświet-
lić wszystkie opcje, zaznacz Pokaż więcej opcji (Show More Options).
Rysunek 9.73.
Różnice w wyglądzie okna dialogowego Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights) podczas pracy z obrazami kolorowymi
(po lewej) oraz obrazami w skali szarości (po prawej)
Widoczne są tutaj trzy sekcje zawierające suwaki, za pomocą których przepro-

wadzamy korekcję obrazu. Zauważ, że tak naprawdę w sekcji Cienie (Shadows)
oraz Światła (Highlights) są te same suwaki. Jednak w zależności od tego, w której
sekcji się znajdują, ich przesunięcie oddziałuje odpowiednio na cienie lub światła
(ciemne i jasne piksele obrazu).
Á Suwak Wartość (Amount) pozwala określić stopień korekcji jasności. Im
bardziej zostanie przesunięty w prawo, tym mocniej będą rozjaśniane cie-
nie (w przypadku gdy mamy do czynienia z suwakiem znajdującym się
w sekcji Cienie (Shadows)) i przyciemnione jasne obszary (w przypadku

gdy mamy do czynienia z suwakiem znajdującym się w sekcji Światła
(Highlights)).
Á Suwak Szerokość tonalna (Tonal Width) określa szerokość zakresu tonów
w obszarze światła i cienia, który ma zostać zmodyfikowany. Ustawienie
mniejszej wartości ogranicza zmiany jedynie do ciemniejszych lub jaśniej-
szych obszarów (odpowiednio przy korekcji Cienie (Shadows) i Światła
(Highlights)). Przy większych wartościach zmianom podlega szerszy za-
kres tonalny (np. dochodzą półcienie). Każde zdjęcie wymaga nieco innego
ustawienia suwaka szerokości tonalnej. Wprowadzenie zbyt wysokiej
wartości może spowodować powstanie efektu halo wokół miejsc, gdzie
bardzo ciemne obszary stykają się z jasnymi. Ustawienia domyślne zo-
stały dobrane tak, aby tych artefaktów było jak najmniej. Efekt halo może
pojawić się również wówczas, gdy wartości znajdujące się w polu Wartość
(Amount) obu sekcji są za wysokie. Zmniejszając je, można go ograniczyć.
Suwak Szerokość tonalna (Tonal Width) jest domyślnie ustawiony na 50%.
-HİHOLEčG]LHV]FKFLDãUR]MDĤQLþFLHPQĈF]čĤþREUD]XDOH]RULHQWXMHV]VLč wskazówka
İHMDVQHREV]DU\LSyãFLHQLHXOHJDMĈSU]\W\P]E\WGXİ\P]PLDQRPVSUyEXM
]PQLHMV]\þZDUWRĤþ6]HURNRĤþWRQDOQD7RQDO:LGWKZVHNFMLCienie 6KDGRZV
GR]HUD:yZF]DVUR]MDĤQLDQHEčGĈW\ONRQDMFLHPQLHMV]HREV]DU\=GUXJLHM
VWURQ\MHĤOLFKFHV]UR]MDĤQLþ]DUyZQRFLHQLHMDNLSyãFLHQLH]ZLčNV]ZDUWRĤþ
6]HURNRĤþWRQDOQD7RQDO:LGWKZVHNFML Cienie 6KDGRZV do 100%
Á Suwak Promień (Radius) określa, jak duży obszar pikseli przylegających

do danego piksela ma być brany pod uwagę przy ustalaniu, czy należy do
obszarów światła, czy cienia. Przesuwając suwak w lewo, deklarujesz, że
interesuje Cię mniejszy obszar, a w prawo — większy. Wartość optymalna
zależy od konkretnego obrazu.
Najlepiej po prostu trochę poeksperymentować z ustawieniem poszczególnych
suwaków. Jeżeli promień (Radius) będzie za duży, rozjaśniony (lub ściemniony)
zostanie cały obrazek, a nie konkretna część. Najlepiej wybrać promień odpowia-
dający mniej więcej szerokości obszaru, który chcesz poprawić. Eksperymentując
z różnymi wartościami, staraj się uzyskać jak największą optymalną równowagę
między kontrastem i zróżnicowanym rozjaśnieniem (lub przyciemnieniem) w sto-
sunku do tła.
Kiedy przeprowadzona zostanie korekcja w sekcjach Cienie (Shadows) oraz
Światła (Highlights), można przejść do sekcji Dopasowania (Adjustments).
4. Efekt halo może powstać na skutek odbicia się światła od obiektywu aparatu fotograficznego.
Poza jasnym rozbłyskiem powstaje wówczas właśnie efekt halo, tzn. jeden lub kilka świet-
listych kręgów, które znajdują się w pewnej odległości od siebie lub stykają się częściami
obwiedni.
Znajdujący się w niej (dostępny jedynie w przypadku obrazów kolorowych) su-

wak Korekcja kolorów (Color Correction) pozwala precyzyjnie skorygować kolory
w tych obszarach obrazu, które uległy zmianie. Zwiększenie wartości prowadzi do
powstania bardziej nasyconych kolorów, a zmniejszenie — do mniej nasyconych.
Jeśli jednak na fotografii są ludzie, a korygowane mają być te obszary zdjęcia,
na których oni występują, warto pokusić się o wybranie wartości 0, aby uniknąć
zmiany w kolorystyce skóry.
Jeśli masz do czynienia z obrazem w skali szarości, zamiast suwaka Korekcja
kolorów (Color Correction) dostępny będzie suwak Jasność (Brightness), który do-
pasowuje jasność obrazu w skali szarości. Przesuwając go w prawo, rozjaśniasz
obraz, a w lewo — przyciemniasz.
Suwak Kontrast półcieni (Midtone Contrast) dopasowuje kontrast w obsza-
rze półcieni. Przesuń suwak w lewo, aby zmniejszyć kontrast, a w prawo,
aby go zwiększyć.
wskazówka
-HĤOLZRNQLH&LHQLH3RGĤZLHWOHQLD6KDGRZV+LJKOLJKWVZLGRF]QHVĈW\ONR
F]WHU\VXZDNLWR]QDF]\İHMHVWRQR]ZLQLčWH=D]QDF]3RNDİZLčFHMRSFML
Show More OptionsDE\UR]ZLQĈþRNQRLX]\VNDþGRVWčSGRZV]\VWNLFK
RSFML
W dolnej części okna znajdują się dwa pola: Przycięcie czerni (Black Clip) i Przy-
cięcie bieli (White Clip). Określają one, jak wiele ciemnych i jasnych pikseli
zostanie przekształconych odpowiednio na czystą czerń i czystą biel. Im wyższą
wartość wprowadzisz, tym większy kontrast będzie miał obrazek wynikowy. Mu-
sisz jednak zachować ostrożność, ponieważ zbyt wysokie wartości ograniczają
ilość detali w obszarze światła i cienia — po prostu piksele o różnej jasności zo-
stają zamienione na całkowicie jasne lub ciemne.
wskazówka &KRFLDİSROHFHQLH&LHQLH3RGĤZLHWOHQLD6KDGRZV+LJKOLJKWVQLHMHVW

GRVWčSQHZSDQHOXDopasowania$GMXVWPHQWVPRİHV]]DVWRVRZDþ
SHZLHQWULN]DSRPRFĈNWyUHJRVSUDZLV]İHEčG]LHV]PyJã]QLHJRNRU]\VWDþ
WDNMDNE\E\ãRSROHFHQLHPGRSDVRZDQLDXWZRU]RQ\PSRSU]H]NOLNQLčFLH
LNRQ\ZSDQHOXDopasowania$GMXVWPHQWV:\VWDUF]\SRRWZDUFLX
REUD]X]DPLHQLþZDUVWZč]REUD]HPZRELHNWLQWHOLJHQWQ\LGRSLHURZWHG\
]DVWRVRZDþSROHFHQLH
2G]\VNLZDQLHV]F]HJyãyZREUD]X
Otwórz zdjęcie, na którym szczegóły związane z wybranym elementem nie są
do końca widoczne. W omawianym przykładzie będzie to sukienka panny mło-
dej. Suknia jest prześwietlona i nie widać jej detali (rysunek 9.74). Ponieważ
skorygowany ma być tylko fragment obrazu, byłoby wspaniale, gdyby można było
pracować na warstwie dopasowania polecenia Cienie/Podświetlenia (Shadows/
Highlights). Problem polega na tym, że polecenie to nie ma powiązanej z nim
warstwy dopasowania. Jednak dzięki inteligentnym filtrom (będzie o nich mowa
w dalszej części książki) można stworzyć sobie coś na wzór warstwy dopasowa-
nia. Wybierz polecenie Filtr/Konwertuj na inteligentne filtry (Filter/Convert for
Smart Filters), a kiedy pojawi się okno komunikatu, kliknij OK. Warstwa z obra-
zem została zamieniona w inteligentny obiekt (rysunek 9.74). W tej chwili nie
musisz wiedzieć, czym są inteligentne obiekty i inteligentne filtry. Ważne jest
natomiast to, że dzięki temu posunięciu będziesz mógł skorzystać z utworzonej
warstwy w taki sam sposób, jakby była ona warstwą dopasowania polecenia Cie-
nie/Podświetlenia (Shadows/Highlights).
Rysunek 9.74.
Obraz, którego szczegóły w partii sukienki są niewidoczne. Chcemy je odzyskać. Najpierw musimy zamienić warstwę Tło
(Background) w obiekt inteligentny
Wybierz polecenie Obraz/Dopasowania/Cienie/Podświetlenia (Image/Ad-

justments/Shadows/Highlights). Ponieważ chcesz przywrócić szczegóły
w prześwietlonym obszarze zdjęcia, w sekcji Światła (Highlights) przesuń su-
wak Stopień (Amount) w prawo, a suwak Szerokość tonalna (Tonal Width) w lewo
(rysunek 9.75). Spróbuj używać różnych kombinacji ustawień, dopóki szczegóły
obrazu, na których Ci zależy, nie staną się wystarczająco widoczne. Kliknij OK.
Rysunek 9.75.
Przywracanie niewidocznej
wcześniej faktury sukienki
wskazówka
*G\E\ĤSUDFRZDã]REUD]HPQDNWyU\PV]F]HJyã\MHJRHOHPHQWyZVĈ
QLHZLGRF]QH]HZ]JOčGXQDQLHGRĤZLHWOHQLHZyZF]DVZRNQLH&LHQLH
3RGĤZLHWOHQLD6KDGRZV+LJKOLJKWVVNRU]\VWDãE\Ĥ]VXZDNyZGRVWčSQ\FK
w sekcji Cienie6KDGRZV
Kliknij miniaturę maski w panelu Warstwy (Layers) (rysunek 9.76). Uaktywnij na-

rzędzie Pędzel (Brush) i ustaw w polu Krycie (Opacity) wartość 100%. Wypełnij
maskę kolorem czarnym, aby wyświetlić w oknie oryginalny obraz. Zrobisz to naj-
szybciej za pomocą klawiszy Ctrl+I. Następnie zamaluj obszary obrazu, których
detale były wcześniej prześwietlone (rysunek 9.76).
Rysunek 9.76.
Wypełnianie maski kolorem czarnym, tak aby widoczny stał się obraz przed przeprowadzeniem korekcji, i zamalowywanie
fragmentów obrazu, w których chcemy przywrócić efekt uzyskany za pomocą okna Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights)
Jeśli uzyskany efekt nie jest dokładnie taki, jakiego sobie życzysz, i chcesz skory-
gować ustawienia suwaków w oknie Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights),
kliknij dwukrotnie nazwę Cienie/Podświetlenia (Shadows/Highlights) w panelu
Warstwy (Layers) (rysunek 9.77).
Rysunek 9.77.
Klikając dwukrotnie nazwę zastosowanego
polecenia, uzyskasz dostęp do jego okna
dialogowego, dzięki czemu będziesz mógł
zmienić w nim ustawienia wybranych
suwaków
8VWDZLHQLDVXZDNyZZRNQLH&LHQLH3RGĤZLHWOHQLD6KDGRZV+LJKOLJKWV wskazówka

PRİQD]DSLVDþZSOLNXWHNVWRZ\PDE\MHZ\NRU]\VWDþZSU]\V]ãRĤFL6ãXİ\GR
tego przycisk Zapisz Save3RMHJRNOLNQLčFLXZRWZRU]RQ\PRNQLHZSROX
NazwaZSURZDGĮQD]ZčMDNĈFKFHV]QDGDþSOLNRZLWHNVWRZHPXZSROX
Zapisz wRNUHĤOPLHMVFHZNWyU\PPD]RVWDþXPLHV]F]RQ\WZRU]RQ\SOLN
DQDVWčSQLHNOLNQLMZapisz.LHG\]DSUDJQLHV]SRQRZQLHZ\NRU]\VWDþ]DSLVDQH
XVWDZLHQLDNOLNQLMSU]\FLVN:F]\WDM/RDGRGV]XNDMQD]ZčSOLNXWHNVWRZHJR
]DZLHUDMĈFHJRXVWDZLHQLDLNOLNQLM:F]\WDM/RDG
wskazówka
Podczas pracy z poleceniem &LHQLH3RGĤZLHWOHQLD6KDGRZV+LJKOLJKWV
XSHZQLMVLčİHZRNQLHGLDORJRZ\P]D]QDF]RQDMHVWRSFMD3RGJOĈG
Preview']LčNLQLHMEčG]LHV]PyJãQDELHİĈFRĤOHG]Lþ]PLDQ\ZSURZDG]DQH
GRREUD]XZZ\QLNXPDQLSXODFMLVXZDNDPL
âĈF]HQLH
10.
REUD]yZRUD]LFK
GRSDVRZ\ZDQLH
:W\PUR]G]LDOH
ÆDopasowywanie kolorów między obrazamiÆ

Polecenie Auto-wyrównanie warstw
ÆPolecenie Auto-mieszanie warstwÆPolecenie Photomerge
ÆMapowanie obrazów, czyli nakładanie ich na siebie z pełnym odwzorowaniem jednego w drugim
ÆPrzesuwanie obiektów a siatki i inteligentne linie pomocnicze
397
398 5R]G]LDï_ÈF]HQLHREUD]öZRUD]LFKGRSDVRZ\ZDQLH
'RSDVRZ\ZDQLHNRORUyZPLčG]\REUD]DPL
J
eśli masz kilka fotografii różniących się pod względem zabarwienia i chciałbyś
dopasować kolory występujące na jednym z obrazów (jest to tzw. obraz do-
celowy) w taki sposób, aby były spójne z kolorami występującymi na innym
obrazie (obraz źródłowy), skorzystaj z polecenia Dopasuj kolor (Match Color)
(rysunek 10.1).
Rysunek 10.1.
Efekt dopasowania kolorów pomiędzy dwoma obrazami za pomocą polecenia Dopasuj kolor (Match Color)
Za jego pomocą możesz także dopasować kolory między wieloma warstwami lub
wieloma zaznaczonymi obszarami obrazów.
Przede wszystkim, zanim cokolwiek zrobisz, musisz otworzyć w programie
obrazy, które chcesz wykorzystać do stworzenia efektu dopasowania. Mogą się
one znajdować w dwóch osobnych oknach dokumentu, a może to być jeden do-
kument zawierający warstwy, między którymi chcesz dopasować kolory. Nie ma
to znaczenia, najważniejsze, że jeden z nich będzie tym, którego kolorów nie
chcesz zmienić, i posłuży jedynie za wzorzec kolorów dla innych obrazów —
obraz źródłowy. Drugi obraz to taki, którego kolory chcesz zmienić — obraz
docelowy (rysunek 10.2).
Uaktywnij ten obraz (lub warstwę), którego kolory mają się zmienić, i wybierz po-
lecenia Obraz/Dopasowania/Dopasuj kolor (Image/Adjustments/Match Color)
(rysunek 10.3), aby otworzyć okno dopasowania.
5R]G]LDï_ÈF]HQLHREUD]öZRUD]LFKGRSDVRZ\ZDQLH 399
Rysunek 10.2.
Obrazy docelowy i źródłowy. Zauważ, że obraz źródłowy składa się z dwóch warstw. Tylko jedna z nich zostanie wykorzystana
do zmiany kolorystyki obrazu docelowego
Rysunek 10.3.
Uaktywnianie obrazu docelowego i otwarcie okna Dopasuj kolor (Match Color). Nazwa obrazu aktywnego znajduje się
w górnej części okna
5R]G]LDï_ÈF]HQLHREUD]öZRUD]LFKGRSDVRZ\ZDQLH
W skrócie zasada pracy w oknie jest dość prosta. Kiedy okno zostanie otworzone,
zaznacz opcję Podgląd (Preview), a w polu Źródło (Source) wskaż obraz źródłowy,
czyli ten, którego kolory chcesz zastosować w obrazie docelowym. Jego podgląd
pojawi się w małym oknie po prawej. Jeśli obraz źródłowy składa się z więcej niż
jednej warstwy, w polu Warstwa (Layer) wskaż warstwę zawierającą odpowiedni
obraz (rysunek 10.4).
Rysunek 10.4.
W polu Źródło (Source) okna Dopasuj kolor (Match Color) wybierz obraz źródłowy, czyli ten, którego kolory chcesz zastosować
w obrazie docelowym, a w polu Warstwa (Layers) wskaż warstwę, na której się znajduje. W oknie obrazu docelowego możesz
obserwować zmianę kolorów
Jeśli jest taka potrzeba, dokonaj korekty wyglądu obrazu za pomocą dostępnych
w oknie suwaków:
Á Luminacja (Luminance) pozwoli skorygować jasność obrazu.
Á Intensywność koloru (Color Intensity) pozwala zwiększać i zmniejszać
nasycenie kolorów. Przesuwając suwak w lewo, ograniczasz ten zakres,
a obraz staje się monochromatyczny. Przesuwając w prawo, zwiększasz na-
sycenie kolorów.
Á Stonuj (Fade) określa, z jaką siłą ma działać polecenie Dopasuj kolor
(Match Color). Im bardziej jest wysunięty w prawo, tym słabsze jest jego
oddziaływanie.
Jeśli w obrazie występuje kolorowa poświata, zaznacz opcję Neutralizuj
(Neutralize). Na koniec kliknij OK, a kolory zostaną dopasowane.
ZVND]yZND
3ROHFHQLH Dopasuj kolor (Match ColorSUDFXMHW\ONR]REUD]NDPLZWU\ELH

RGB.
ZVND]yZND
:\EyURSFMLScalone (MergedZSROXWarstwaLayerVSRZRGXMHİHNRORU\
Z\VWčSXMĈFHQDZV]\VWNLFKZDUVWZDFK]RVWDQĈSRãĈF]RQHL]DVWRVRZDQHQD
Z\EUDQHMZDUVWZLHOXEREUD]LH
3ROHFHQLHDopasuj kolor (Match ColorSR]ZDODUyZQLHİGRSDVRZDþNRORU\ ZVND]yZND

]D]QDF]RQHJRREV]DUXGRNRORUyZLQQHJRREUD]XOXEZDUVWZ\$E\WR]URELþ
QDMSLHUZ]D]QDF]IUDJPHQWREUD]XNWyUHJRNRORU\FKFHV]GRSDVRZDþGR
LQQHJRREUD]XOXEZDUVWZ\1DVWčSQLHZ\ZRãDMRNQRGLDORJRZHSROHFHQLD
ZSROXĭUyGãRSourceLWarstwaLayerRNUHĤOREUD]ĮUyGãRZ\LZDUVWZč
ĮUyGãRZĈL]D]QDF]RSFMč8İ\M]D]QDF]HQLDZSOLNXGRFHORZ\PGRREOLF]HQLD
NRORUyZ(8VH6HOHFWLRQLQ7DUJHWWR&DOFXODWH$GMXVWPHQW).
3ROHFHQLH$XWRZ\UyZQDQLHZDUVWZ
Dzięki poleceniu Auto-wyrównanie warstw (Auto-Align Layers) możesz z dwóch
zdjęć przedstawiających to samo ujęcie stworzyć trzecie zdjęcie, które będzie
zawierało tylko te elementy każdego z dwóch obrazów, które akceptujesz. Wyob-
raź sobie następującą sytuację. Masz dwa zdjęcia znajomych czy krewnych — na
obu zastosowano dokładnie to samo ujęcie. Na pierwszym zdjęciu część osób się
uśmiecha, a część ma zamknięte oczy. Na drugim osoby z pierwszego zdjęcia,
mające zamknięte oczy, również się uśmiechają, a te, które się uśmiechały, mają
zamknięte oczy. Ani pierwsze ze zdjęć, ani drugie nie wygląda zbyt dobrze. Dzięki
poleceniu Auto-wyrównanie warstw (Auto-Align Layers), dostępnym w menu
Edycja (Edit), możesz stworzyć fotografię, na której wszyscy są uśmiechnięci.
Otwórz w programie dwie fotografie, na których widoczna jest dokładnie ta sama
scena. Muszą się one charakteryzować tym, że na każdej z nich pewne elementy
wyglądają idealnie, a inne psują kompozycję. Ćwiczenie będzie polegało właśnie
na tym, aby z każdego z nich wziąć to, co najlepsze, a pozbyć się elementów nie-
pożądanych, tak by po ich połączeniu stworzyć idealne zdjęcie. W omawianym
przykładzie mamy do czynienia z dwiema fotografiami przedstawiającymi trzy
dziewczyny w różnych pozach. Zdjęcie Foto02 byłoby całkiem dobre, gdyby nie
nieelegancka poza, jaką przyjęła czarnoskóra modelka. Znacznie lepiej prezentuje
się na zdjęciu Foto01. Efekt, jaki chcemy uzyskać, polega na tym, aby stworzyć
zdjęcie, na którym widoczne będą blondynki ze zdjęcia Foto02 oraz czarnoskóra
dziewczyna w pozie ze zdjęcia Foto01 (rysunek 10.5).
Rysunek 10.5.
Dwie fotografie, na których widoczna
jest dokładnie ta sama scena. Zostaną
one wykorzystane do utworzenia zdjęcia
takiego samego jak Foto02 z tą różnicą, że
widoczna na nim czarnoskóra dziewczyna
zostanie zastąpiona tą samą czarnoskórą
dziewczyną z fotografii Foto01
Uaktywnij to ze zdjęć, na którym jest więcej elementów, których chcesz się po-
zbyć. W omawianym przykładzie jest to Foto01. Skopiuj zawartość aktywnego
(Foto01) okna do okna zawierającego drugie zdjęcie (Foto02) (rysunek 10.6).
W panelu Warstwy (Layers) poza warstwą Tło (Background) ze zdjęciem Foto02
pojawiła się nowa warstwa, zawierająca wklejone przed chwilą zdjęcie Foto01.
Zaznacz obie warstwy. W tym celu naciśnij klawisz Shift i kliknij tę warstwę, która
nie jest aktywna.
Rysunek 10.6.
Kopiowanie zdjęcia Foto01 do zdjęcia Foto02
Wybierz polecenie Edycja/Auto-wyrównanie warstw (Edit/Auto-Align Layers).

W otwartym oknie pojawią się opcje umożliwiające wyrównywanie warstw. Jeśli
nie masz pewności co do tego, jaką opcję wybrać, najbezpieczniej jest zastoso-
wać Automatycznie (Auto). Wówczas program sam wybierze najlepszy algorytm
wyrównywania warstw. Jeśli wyrównujesz zdjęcia grupowe, aby skorygować np.
zamknięte oczy, wybierz Zmiana pozycji (Resposition). Program dopasuje wów-
czas jedynie położenie warstw i nie będzie ich rozciągał ani w żaden inny sposób
deformował. Pozostałe opcje działają bardziej destrukcyjnie na obraz:
Á Perspektywa (Perspective) — sprawia, że program koryguje rogi obra-

zów poprzez rozciąganie, przesuwanie każdej z warstw i dąży do tego,
aby odpowiadające sobie obszary na każdej z warstw jak najdokładniej się
pokrywały.
Á Kolaż (Collage) — sprawia, że program dopasowuje zdjęcia, obracając,
przesuwając i skalując warstwy, ale nie zmienia kształtu.
Á Cylindryczne (Cylindrical) — możesz spróbować ją wykorzystać w przy-
padku tworzenia panoram z wielu zdjęć. Sprawia, że program dopasowuje
zdjęcia przeznaczone do utworzenia panoramy, przesuwając, skalując i de-
formując warstwy, jednocześnie korygując zniekształcenia poduszkowe
(wklęśnięcia obrazów).
Á Sferyczne (Spherical) — możesz spróbować ją wykorzystać w przypadku
tworzenia panoram z wielu zdjęć. Sprawia, że program dopasowuje zdjęcia
przeznaczone do utworzenia panoramy, przesuwając, skalując i deformując
warstwy, jednocześnie korygując zniekształcenia beczkowe (wybrzuszenia
obrazów).
W omawianym przykładzie zaznacz opcję Automatycznie (Auto) lub Zmiana po-
zycji (Resposition) i kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić (rysunek 10.7). W ten
sposób zostanie rozpoczęty proces wyrównywania warstw na podstawie ich
zawartości.
Rysunek 10.7.
Okno dialogowe Auto-wyrównanie warstw (Auto-Align Layers) i zaznaczona w nim opcja Zmiana pozycji (Resposition)
Uaktywnij warstwę Warstwa 1 (Layer 1), klikając jej miniaturę w panelu Warstwy
(Layers). Umieść kursor nad miniaturą warstwy Warstwa 1 (Layer 1) i naciskając
lewy przycisk myszy oraz klawisz Alt, przesuń kursor nad przycisk Dodaj maskę
(Add layer mask), znajdujący się w dolnej części palety Warstwy (Layers). W ten
sposób utworzona zostanie maska wypełniona kolorem czarnym, a co za tym idzie,

odsłonięta zostanie zawartość warstwy Tło (Background), teraz nazywającej się
Warstwa 0 (Layer 0) — w oknie widoczne będzie zdjęcie Foto02 (rysunek 10.8).
Rysunek 10.8.
Tworzenie maski wypełnionej automatycznie kolorem czarnym poprzez przeciąganie jej z wciśniętym klawiszem Alt nad
przycisk Dodaj maskę (Add layer mask) — po lewej. W wyniku tego zawartość warstwy Warstwa 0 (Layer 0) (dawnej
warstwy Tło (Background)) zostaje odsłonięta, a więc widoczne staje się zdjęcie Foto02 — po prawej
Uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush), jako kolor końcówki wybierz biały i przesuń
kursorem po elemencie, który ma być zastąpiony przez element znajdujący się
dokładnie w tym samym miejscu na drugiej fotografii. W omawianym przykładzie
będzie to czarnoskóra dziewczyna (rysunek 10.9).
Rysunek 10.9.
Odsłanianie za pomocą narzędzia Pędzel (Brush) fragmentu obrazu znajdującego się na warstwie pod spodem.
W tym przypadku jest to czarnoskóra dziewczyna ze zdjęcia Foto01. W wyniku zastosowania polecenia Auto-wyrównanie
warstw (Auto-Align Layers) udało się zastąpić dziewczynę z fotografii Foto02 dziewczyną z fotografii Foto01
ZVND]yZND
$E\]PQLHMV]\þOXE]ZLčNV]\þUR]PLDUNRęFyZNLQDU]čG]LD3čG]HO(Brush
QDFLĤQLMRGSRZLHGQLRNODZLV][OXE].
Jeśli z jakiegoś powodu nie uda Ci się idealnie zamaskować obrazu i będą na nim
widoczne obszary bez pikseli, możesz go wykadrować (potrzebne informacje
znajdziesz w rozdziale 11.) lub zaznaczyć puste obszary i wypełnić je za pomocą
okna Wypełnienie (Fill) i nowej opcji Uwzględnianie zawartości (Content-Aware)
(była o tym mowa w rozdziale 5.).
3ROHFHQLH$XWRPLHV]DQLHZDUVWZ
Jeśli zależy Ci na łączeniu kilku obrazów w jeden, ale w taki sposób, by miejsca,
w których zostały ze sobą „zszyte”, były niewidoczne, skorzystaj z polecenia Auto-
-mieszanie warstw (Auto-Blend Layers). Pozwala ono na automatyczne łączenie
warstw w taki sposób, że po połączeniu kolorów i cieni tworzy się gładki, pozba-
wiony „szwów” obraz, nadający się do dalszej edycji. Polecenie to jest dostępne
w menu Edycja (Edit). Jednym z jego zastosowań jest tworzenie panoram. Jeśli
chcesz wykorzystać je do utworzenia panoramy, wcześniej skorzystaj z polecenia
Auto-wyrównanie warstw (Auto-Align Layers).
2SFMD3DQRUDPDâĈF]HQLH]GMčþZSDQRUDPč
SR]EDZLRQĈÅV]ZyZµ
Otwórz w programie zdjęcia, z których chcesz utworzyć panoramę
(rysunek 10.10), i uaktywnij to, które ma ją rozpocząć.
Rysunek 10.10.
Fotografie, które zostaną połączone w panoramę
Zamień warstwę Tło (Background) aktywnego obrazu w zwykłą warstwę, wy-

bierając polecenie Warstwa/Nowa/Warstwa z tła (Layer/New/Layer from
Background) (rysunek 10.11). Uaktywniaj po kolei zdjęcia, które jako następne
utworzą panoramę, i kopiuj ich zawartość do okna zawierającego fotografię roz-

poczynającą panoramę. Obrazy będą zamieszczane na kolejno tworzonych przez
program warstwach. Zaznacz wszystkie warstwy w panelu Warstwy (Layers).
Rysunek 10.11.
Warstwa Tło (Background) zdjęcia rozpoczynającego panoramę została zamieniona w zwykłą warstwę, a pozostałe obrazy,
które wraz z nią mają być połączone w panoramę, zostały wklejone wyżej na oddzielnych warstwach
Wybierz polecenie Edycja/Auto-wyrównanie warstw (Edit/Auto-Align Layers)

i w otwartym oknie dialogowym zaznacz rodzaj dopasowania obrazów znaj-
dujących się na warstwach — najczęściej Automatycznie (Auto) — i kliknij OK
(rysunek 10.12). Program rozpocznie przetwarzanie. Zdjęcia z poszczególnych
warstw zostaną tak ułożone, aby uwzględnić rozmiary każdego z nich. Poszcze-
gólne obrazy mogą na siebie nachodzić, w wyniku czego widoczne staną się także
różnice w kolorach oraz naświetleniu każdego ze zdjęć.
Rysunek 10.12.
Okno dialogowe Auto-wyrównanie warstw (Auto-Align Layers). Obrazy zostały połączone w panoramę,
jednak na skutek różnic ekspozycji każdego z nich widoczne są nieestetyczne ślady
Aby pozbyć się tych różnic, musisz zastosować polecenie Edycja/Auto-miesza-

nie warstw (Edit/Auto-Blend Layers) i w jego oknie zaznaczyć opcję Panorama
(Panorama). Zaznacz dodatkowo opcję Płynne tony i kolory (Seamless Tones and
Colors), aby program dopasował kolory i stopień jasności poszczególnych obra-
zów, tworząc z nich panoramę całkowicie pozbawioną widocznych „szwów”
w miejscach łączenia zdjęć. Kliknij przycisk OK, a program połączy zdjęcia w pa-
noramę (rysunek 10.13).
Rysunek 10.13.
Okno polecenia Auto-mieszanie warstw (Auto-Blend Layers). Dzięki niemu ślady łączenia zdjęć w panoramę zostały usunięte
Teraz wystarczy poddać ją kadrowaniu za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop)

(będzie o nim mowa w następnym rozdziale) lub zaznaczyć puste obszary i wy-
pełnić je przy użyciu okna Wypełnienie (Fill) i opcji Uwzględnianie zawartości
(Content-Aware) (była o tym mowa w rozdziale 6.) (rysunek 10.14).
Rysunek 10.14.
Ostateczny efekt. Panorama po zastosowaniu polecenia Uwzględnianie zawartości (Content-Aware)
2SFMD8WZyU]VWRV]REUD]yZ
Polecenie Auto-mieszanie warstw (Auto-Blend Layers) udostępnia w swoim oknie
opcję Utwórz stos z obrazków (Stack Images). Może ona posłużyć do zmonto-
wania z kilku częściowo nieostrych zdjęć, które przedstawiają to samo ujęcie,
w pełni ostrej fotografii. Oczywiście mam tutaj na myśli sytuację, w której fo-
tografowałeś tę samą scenę, ale za każdym razem ustawiałeś ostrość na inną jej
część. Za pomocą tej opcji możesz także stworzyć ciekawe fotomontaże, np. po-
legające na tym, że na zdjęciu, w tej samej scenie, ta sama postać znajduje się
w kilku różnych miejscach sceny. Ta opcja przydaje się również do połączenia ze
sobą zdjęć przedstawiających tę samą scenę, ale we fragmentach — chodzi o sy-
tuację, kiedy dla utrwalenia jakiejś sceny trzeba zrobić dwa zdjęcia, gdyż jednym
nie udałoby się jej objąć (rysunek), tak jak to jest w przypadku panoramy. Na ry-
sunku 10.15. są dwie fotografie — scena przedstawia wioskę nad zatoką. Ujęcie jej
na jednym zdjęciu było dość trudne, dlatego wykonane zostały dwa zdjęcia, które
połączono za pomocą opcji Utwórz stos z obrazków (Stack Images).
Rysunek 10.15.
Zdjęcie utworzone z połączenia dwóch fotografii za pomocą opcji Utwórz stos z obrazków (Stack Images)
A oto inny przykład. Sposób postępowania jest taki sam jak w przypadku opcji
Panorama. Na początek musisz wszystkie zdjęcia, które mają zostać połączone,
umieścić w jednym dokumencie na osobnych warstwach, następnie zaznaczyć
je wszystkie (rysunek 10.16), wybrać polecenie Edycja/Auto-mieszanie warstw
(Edit/Auto-Blend Layers) i w jego oknie zaznaczyć opcję Utwórz stos z obrazków
(Stack Images). Zaznacz dodatkowo opcję Płynne tony i kolory (Seamless Tones
and Colors), aby program dopasował kolory i stopień jasności poszczególnych
obrazów (rysunek 10.17). Kliknij OK.
Rysunek 10.16.
Łączenie dwóch zdjęć, na których podczas fotografowania ostrość została za każdym razem ustawiona na inną część sceny
Rysunek 10.17.
W rezultacie otrzymujemy zdjęcie całkowicie ostre
3ROHFHQLH3KRWRPHUJH
Polecenie Photomerge służy do łączenia wielu zdjęć w jedno i tworzenia z nich
panoramy. Jego okno zawiera te same opcje, które poznałeś przy omówie-
niu okna Auto-wyrównywanie warstw (Auto-Align Layers). Nie wymaga jednak
umieszczania zdjęć w jednym dokumencie, tak jak było w przypadku polecenia
Auto-wyrównywanie warstw (Auto-Align Layers), ponieważ robi to automatycz-
nie i samodzielnie. Aby połączyć zdjęcia w panoramę, wywołaj okno, używając
polecenia Plik/Automatyzuj/Photomerge (File/Automate/Photomerge). Zaznacz

opcję Automatyczny (Auto). W polu Użyj (Use) wybierz opcję Pliki (Files) lub
opcjonalnie Folder (Folder) — jeśli zdjęcia, które chcesz połączyć w panoramę,
znajdują się w jednym folderze i chcesz wykorzystać je wszystkie, a nie tylko wy-
brane. Kliknij przycisk Przeglądaj (Browse) i wskaż obrazy, które mają zostać
połączone w panoramę. Jeśli wcześniej wybrałeś opcję Folder (Folder), zaznacz
folder, który chcesz wykorzystać (rysunek 10.18). Obrazy zostaną wczytane w po-
staci listy w oknie (rysunek 10.19). Jeśli chcesz któryś usunąć, zaznacz go i kliknij
przycisk Usuń (Remove).
Rysunek 10.18.
Wybieranie fotografii, które zostaną połączone w panoramę
Rysunek 10.19.
Nazwy plików zostały wczytane
w postaci listy
ZVND]yZND
=DPLDVWZ\ELHUDþSOLNLZRNQLH3KRWRPHUJHPRİQDZF]HĤQLHMRWZRU]\þMH
ZV]\VWNLHZRNQLHSURJUDPXDQDVWčSQLHSRRWZDUFLXRNQD3KRWRPHUJH
NOLNQĈþSU]\FLVN'RGDMRWZDUWHSOLNL$GG2SHQ)LOHV:yZF]DVDXWRPDW\F]QLH
QD]Z\SOLNyZRWZDUW\FKZSURJUDPLH]RVWDQĈZF]\WDQHQDOLVWčRNQD
Następnie zaznacz opcję Mieszaj obrazy (Blend Images Together), aby program
poddał obrazy mieszaniu (to tak jakby zastosował na nich polecenie Auto-mie-
szanie warstw (Auto-Blend Layers)). Możesz też zaznaczyć opcję Usuwanie winiet
(Vignette Removal), aby program od razu usunął winietowanie na krawędziach
obrazu, lub Poprawka zniekształcenia geometrycznego (Geometric Distortion),
aby program automatycznie usunął zniekształcenie beczkowe obrazu wywołane
użyciem obiektywu szerokokątnego — jeśli takie występuje. Kliknij przycisk OK,
a program zajmie się wszystkim (rysunek 10.20).
Rysunek 10.20.
Fotografie połączone w panoramę
Teraz wystarczy poddać panoramę kadrowaniu za pomocą narzędzia Kadrowanie

(Crop) (będzie o nim mowa w następnym rozdziale) lub zaznaczyć puste obszary
i wypełnić je przy użyciu okna Wypełnienie (Fill) i opcji Uwzględnianie zawartości
(Content-Aware).
0DSRZDQLHREUD]yZF]\OLQDNãDGDQLH
LFKQDVLHELH]SHãQ\PRGZ]RURZDQLHP
MHGQHJRZGUXJLP
Często pojawia się potrzeba nałożenia jednego obrazu na drugi — np. pod-
czas tworzenia efektów specjalnych, takich jak cyfrowy bodypainting — tak by
nałożony obraz dokładnie odwzorowywał kształt drugiego z uwzględnieniem
wszystkich wgłębień i wypukłości. Program Photoshop daje taką możliwość.
Musisz po prostu utworzyć mapę przemieszczeń, czyli taki specjalny obraz
w skali szarości. Na jego podstawie Photoshop dokona „wygięcia” obrazu z teks-

turą, tak by w pełni dostosował się kształtem do obrazu, na który ma ona zostać
nałożona.
Mapę przemieszczeń możesz utworzyć na podstawie kanału o największym kon-
traście obrazu, na który ma zostać nałożona tekstura. W tym celu uaktywnij ten
obraz, wejdź do panelu Kanały (Channels) i odszukaj kanał o największym kon-
traście. Pewnie będzie to kanał Zielony (Green), ale sprawdź sam. Jeśli chcesz
nakładać teksturę na skórę, pamiętaj, że kanał czerwony będzie raczej za jasny, po-
nieważ skóra zawiera wiele pikseli o tym kolorze. Tak więc pozostanie Ci wybór
pomiędzy kanałem niebieskim (który często jest bardzo ciemny) i zielonym. Gdy
już odnajdziesz kanał o największym kontraście, kliknij go prawym przyciskiem
myszy i wybierz opcję Powiel kanał (Duplicate Channel) (rysunek 10.21). W otwar-
tym oknie, w polu Dokument (Document) wybierz opcję Nowy (New), a następnie
w Nazwa (Name) nadaj mu nazwę. Możesz też nadać kanałowi swoją nazwę, ale nie
musisz — domyślnie zostanie nazwany Alfa 1 (Alpha 1). Kliknij OK.
Rysunek 10.21.
Wybieranie kanału i powielanie go w celu utworzenia mapy przemieszczeń
Kanał został zapisany w nowym oknie dokumentu, które zostało automatycznie

otwarte. W celu zwiększenia kontrastu w obrazie użyj klawiszy Ctrl+L, aby wywo-
łać okno dopasowania Poziomy (Levels), i wybierz jedną z predefiniowanych opcji
pozwalających zwiększyć kontrast, np. Zwiększ kontrast 3 (Increase Contrast 3)
(rysunek 10.22). Zazwyczaj im większy kontrast w obrazie, tym lepszy rezultat.
Kliknij OK.
Rysunek 10.22.
Zwiększanie kontrastu w obrazie, który zostanie wykorzystany w charakterze mapy przemieszczeń
Kolejne czynności będą miały na celu wyeliminowanie z obrazu (zwłaszcza gdy

pracujesz ze skórą) szczegółów takich jak zmarszczki, pory itp. W tym celu mo-
żesz użyć filtra Mediana (Median) z menu Filtr/Szum (Filter/Noise). Pozwala
on wyeliminować szczegóły i zachować przy tym ostre krawędzie. Kiedy wywo-
łane zostanie okno, ustaw za pomocą suwaka odpowiedni promień. Cały czas
obserwuj zdjęcie. Zazwyczaj wartości z przedziału 6 – 10 dają najlepszy rezultat
rozmycia (rysunek 10.23). Zależy nam na usunięciu jak największej ilości szczegó-
łów z zachowaniem istotnych krawędzi. Kliknij OK.
Rysunek 10.23.
Wygładzanie mapy przemieszczeń
i zapisywanie jej w dokumencie
Photoshopa
Pora rozmyć obraz za pomocą filtra Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur)

z menu Filtr/Rozmycie (Filter/Blur). Po co? Żeby rozmyć mapę przemieszczeń,
ale w taki sposób, że gładkie obszary będą bardziej rozmyte, ale istotne szczegóły
obrazu pozostaną widoczne (takie jak nos, oczy). Przesuń suwak, obserwu-
jąc obraz. Gdy skończysz, kliknij OK. Zapisz w ten sposób przygotowaną mapę
przemieszczeń jako plik w formacie Photoshopa, czyli .psd. Możesz to zrobić za
pomocą polecenia Zapisz jako (Save As) i pamiętaj, aby w oknie zaznaczyć opcję
Kanały Alfa (Alpha Channels). Gdy klikniesz przycisk Zapisz, mapa przemiesz-
czeń będzie gotowa (rysunek 10.23).
Wróć do oryginalnego obrazu i wyświetl kanał RGB (RGB). Po prostu kliknij go
w panelu Kanały (Channels). Zaznacz obszar, który ma być pokryty teksturą.
Rozmyj zaznaczenie za pomocą okna Popraw krawędź (Refine Edge) — przesuń
suwak Promień (Radius) i w polu na dole wybierz Zaznaczenie (Selection) (rysu-
nek 10.24). Teraz zapisz zaznaczenie w kanale otwartego dokumentu. Wystarczy
w panelu Kanały (Channels) kliknąć ikonę ( ). Możesz oczywiście wybrać pole-
cenie Zaznaczanie/Zapisz zaznaczenie (Select/Save Selection), a następnie w polu
Nazwa (Name) nadać kanałowi nazwę i kliknąć OK. Wybór należy do Ciebie. Te-
raz usuń zaznaczenie (Ctrl+D) (rysunek 10.25).
Rysunek 10.24.
Zaznaczanie obszaru, który ma być pokryty teksturą
Pora nanieść teksturę na obraz. Skopiuj ją i wklej do okna z obrazem, na który

ma zostać naniesiona. Następnie przystąp do zastosowania mapy przemieszczeń.
Wybierz polecenie Filtr/Zniekształcenie/Przemieszczenie (Filter/Distort/Displace)
i w otwartym oknie, naciskając przycisk Alt, kliknij przycisk Wyzeruj (Reset), a na-
stępnie kliknij przycisk OK. W kolejnym otwartym oknie wskaż dokument z mapą
przemieszczeń i kliknij przycisk Otwórz. Obraz zostanie przemieszczony (rysu-
nek 10.26). Teraz wczytaj zapisane wcześniej zaznaczenie — możesz np. w panelu
Kanały (Channels) kliknąć miniaturę kanału z zaznaczeniem, wciskając przy tym
przycisk Ctrl, lub wybrać polecenie Zaznaczanie/Wczytaj zaznaczenie (Select/
Rysunek 10.25.
Zapisywanie zaznaczenia
Rysunek 10.26.
Wklejenie tekstury do okna z obiektem, który ma zostać nią pokryty, i zastosowanie na niej przygotowanej wcześniej mapy
przemieszczeń — tekstura zostaje wymodelowana na podstawie kształtu maski przemieszczeń. Po kliknięciu przycisku
Otwórz w oknie Wybierz mapę przemieszczeń (Choose a displacement map) zwróć uwagę na to, co się dzieje z obrazem —
jego kształt się zmienia. Patrz uważnie, a zaobserwujesz ten ruch
Load Selection). Kiedy zaznaczenie zostanie wczytane, w panelu Warstwy (Layers)

kliknij ikonę tworzenia maski ( ) (rysunek 10.27), a następnie zmień tryb krycia
warstwy na Pomnóż (Multiply) (rysunek 10.28).
Rysunek 10.27.
Wczytywanie zaznaczenia i tworzenie na jego podstawie maski, która sprawi, że tekstura zostanie odkryta tylko w obszarze
uprzednio zaznaczonym
Rysunek 10.28.
Zmiana trybu mieszania warstwy z teksturą w pełni ukazuje efekt, jaki uzyskujemy, stosując na obrazie maskę przemieszczeń.
Dzięki niej tekstura dopasowuje się do obrazu, na podstawie którego została utworzona maska przemieszczeń.
Obraz z teksturą może być zbyt ciemny, więc zmniejsz dodatkowo krycie warstwy — ale to już zależy od Ciebie
Jeśli chcesz usunąć teksturę z wybranego obszaru obrazu, uaktywnij narzędzie

Pędzel (Brush) i zamaluj te obszary czarnym kolorem.
3U]HVXZDQLHRELHNWyZDVLDWNLLLQWHOLJHQWQH
OLQLHSRPRFQLF]H
Obiekty znajdujące się na warstwie można przesuwać i przenosić w nowe miejsce.
Robimy to za pomocą narzędzia Przesunięcie (Move) ( ) — poruszając kurso-
rem lub używając klawiszy strzałek. Możesz to zrobić na dwa sposoby:
Á Uaktywnij warstwę z obiektem, który chcesz przesunąć, i narzędzie Prze-
sunięcie (Move). Umieść kursor nad obiektem i przesuń go w wybrane
miejsce.
Á Uaktywnij narzędzie Przesunięcie (Move). Na jego pasku opcji zaznacz
opcję Auto-zaznaczanie (Auto-Select) i w polu obok wybierz opcję War-
stwa (Layer). Umieść kursor nad obiektem i przesuń go. W tym przypadku
nie musisz uaktywniać warstwy z obiektem. Opcja ta sprawia, że po klik-
nięciu obiektu warstwa, na której on się znajduje, staje się automatycznie
aktywna.
ZVND]yZND
1DU]čG]LH3U]HVXQLčFLH(MovePRİHV]QDFKZLOčXDNW\ZQLþSRGF]DVSUDF\
]LQQ\PQDU]čG]LHP:\VWDUF]\ZFLVQĈþNODZLV]Ctrl.
ZVND]yZND
$E\XDNW\ZQLþQDU]čG]LH3U]HVXQLčFLH(MoveQDFLĤQLMNODZLV]VOXENOLNQLMMHJR
LNRQčZ3U]\ERUQLNX
ZVND]yZND
$E\ZLG]LHþJUDQLFčELHİĈFHMZDUVWZ\QDSDVNXRSFMLQDU]čG]LD3U]HVXQLčFLH
(Move]D]QDF]RSFMč.RQWURONLSU]HNV]WDãFHę(6KRZ7UDQVIRUP&RQWUROV
:\ĤZLHWORQD]RVWDQLHUDPND]XFKZ\WDPL-HVWWRWDVDPDUDPNDFRUDPND
WUDQVIRUPDFMLZ\ZRã\ZDQDSRXİ\FLXNODZLV]\&WUO7.
W przesuwaniu elementów znajdujących się na warstwach niezwykle pomocne są

siatka i tzw. inteligentne linie pomocnicze.
6LDWND
Siatkę (rysunek 10.29) można wykorzystać w oknie obrazu np. do wyrównywania
elementów tworzących obraz czy do prostowania obrazu. Jest ona wyświetlana
na ekranie, ale nie jest widoczna na wydruku. Można ją wyświetlić (lub ukryć) za
pomocą polecenia Widok/Pokaż/Siatka (View/Show/Grid) lub przy użyciu skrótu
klawiszowego Ctrl+’ — który, nawiasem mówiąc, warto zapamiętać. Do po-
działu odległości pomiędzy jedną linią siatki a drugą służą tzw. podziałki. Wygląd
siatki i jej rozmiary można w dowolny sposób modyfikować, zgodnie ze swoimi
potrzebami. Wystarczy w tym celu wybrać polecenie Edycja/Preferencje/Linie po-
mocnicze, siatka i plasterki (Edit/Preferences/Guides, Grid & Slices) i skorzystać
z opcji dostępnych w sekcji Siatka (Grid) (rysunek 10.29).
Rysunek 10.29.
Siatka i podziałki oraz okno Preferencje (Preferences), w którym możesz ustalić sposób wyświetlania siatki
W polu Kolor (Color) możesz określić kolor siatki, a w polu Styl (Style) — jej styl,
czyli ustalić, czy ma być tworzona przez linie ciągłe, linie wykropkowane, czy po
prostu przez kropki. Znacznie ważniejsze są opcje Linie siatki co (Gridline every)
oraz Podziałka (Subdivisions). Za pomocą pierwszej z nich określasz odstęp,
jaki ma być zachowany pomiędzy liniami siatki, a druga umożliwia ustalenie, na
ile równych części ma zostać podzielona odległość pomiędzy jedną linią siatki
a drugą. Na rozwijanej liście obok pola Linie siatki co (Gridline every) możesz wy-
brać jednostkę miary. Efekty, jakie można uzyskać, zmieniając ustawienia w tych
polach, możesz zobaczyć na rysunku 10.30. Jeśli życzysz sobie wybrać jako kolor
siatki jakiś wyjątkowy kolor, który nie jest dostępny w polu Kolor (Color), kliknij
pole z próbką po prawej stronie sekcji Siatka (Grid) i wybierz nowy kolor w ot-
wartym oknie (rysunek 10.29).
Rysunek 10.30.
Wpływ zmiany wartości w polach Linie siatki co (Gridline every) oraz Podziałka (Subdivisions) na wygląd siatki
,QWHOLJHQWQHOLQLHSRPRFQLF]H
Jednym z najwspanialszych narzędzi pomocnych przy pozycjonowaniu obiek-
tów są inteligentne linie pomocnicze. Są to linie wyświetlane na bieżąco podczas
przesuwania jakiegoś obiektu z warstwy dokumentu składającego się z wielu
warstw. Wyznaczają położenie przenoszonego obiektu względem obiektów znaj-
dujących się na innych warstwach, a dokładniej mówiąc, względem ich górnej
lub dolnej krawędzi albo środka. Aby włączyć inteligentne linie pomocnicze (jak
również wyłączyć), wybierz polecenie Widok/Pokaż/Inteligentne linie pomocnicze
(View/Show/Smart Guides). Obok nazwy opcji pojawi się „ptaszek”. Włączenie jej
sprawi, że kiedy przesuniesz obiekt z aktywnej warstwy, w oknie obr azu pojawią
się linie informujące o krawędzi obiektów, do których będziesz zbliżać przesu-
wany obiekt. Oto przykład.
W oknie dokumentu jest wiele warstw zawierających różne obiekty. Wybie-
ram Widok/Pokaż/Inteligentne linie pomocnicze (View/Show/Smart Guides).
Uaktywniam narzędzie Przesunięcie (Move) i warstwę z tytułem „Painter Art”.
Powiedzmy, że chcę, by lewa krawędź tytułu znajdowała się dokładnie w tym
samym miejscu, gdzie lewa krawędź napisu „Magazine”. W związku z tym zaczy-
nam przesuwać tę warstwę („Painter Art” oczywiście). Zobacz, co się dzieje: gdy
krawędzie tych dwóch obiektów (Painter Art i Magazine) będą się znajdowały
w pionie w tym samym miejscu, w oknie obrazu pojawi się karmazynowa (do-
myślnie) linia (rysunek 10.31). Inteligentne linie pomocnicze wyznaczają środek,
górną lub dolną krawędź innych warstw.
Rysunek 10.31.
Przesunięcie tekstu z jednej warstwy względem obiektu z innej warstwy. Linie pomocnicze pozwalają szybko i dokładnie
dopasować położenie obiektów względem siebie
Z przesuwaniem obiektów związane jest łączenie lub zaznaczanie warstw. Otóż

jeśli chcesz jednocześnie przesunąć kilka obiektów, powinieneś wcześniej zazna-
czyć warstwy, na których się znajdują. Możesz także je zaznaczyć, a następnie
dodatkowo połączyć. O zaznaczaniu była mowa w rozdziale 5.
ZVND]yZND
$E\Eã\VNDZLF]QLH]D]QDF]\þZV]\VWNLHZDUVWZ\REUD]X³]Z\MĈWNLHP
ZDUVWZ\7ãRBackground³Xİ\MNODZLV]\&WUO$OW$.
ZVND]yZND
.RORULQWHOLJHQWQ\FKOLQLLSRPRFQLF]\FKPRİHV]]PLHQLþNRU]\VWDMĈF]RNQD
3UHIHUHQFMH3UHIHUHQFHVZ\ZRãDQHJRSROHFHQLHP(G\FMD3UHIHUHQFMH
/LQLHSRPRFQLF]HVLDWNDLSODVWHUNL(GLW3UHIHUHQFHV*XLGHV*ULG 6OLFHV
3RND]DãDPMHQDU\VXQNX
Zmiana rozmiarów,
11.
prostowanie
LSU]HNV]WDãFDQLH
obrazów
W tym rozdziale:
ÆRozmiar obrazuÆ
Powiększanie obrazu bez utraty jakościÆPrzekształcanie obrazu
ÆKadrowanie obrazuÆ
Kadrowanie perspektywiczne
ÆKadrowanie z jednoczesnym prostowaniem wielu zeskanowanych zdjęć
ÆPolecenie Kadruj (Crop)ÆObracanie obrazu
ÆProstowanie obrazu z jednoczesnym kadrowaniem za pomocą narzędzia Kadrowanie
ÆProstowanie obrazu za pomocą narzędzia MiarkaÆ

Odbijanie obrazu
ÆZmiana rozmiaru obszaru roboczego
Contents
421
422 5R]G]LDï_=PLDQDUR]PLDUöZSURVWRZDQLHLSU]HNV]WDïFDQLHREUD]öZ
W
tym rozdziale zostały omówione polecenia i czynności umożliwiające
transformację obrazu, polegającą na jego prostowaniu, kadrowaniu, od-
bijaniu, obracaniu, a także na zmianie jego kształtu i rozmiaru. Zabiegi
te stosuje się najczęściej w celu poprawienia wyglądu obrazu lub nadania mu spe-
cyficznego, przemyślanego wyglądu dla uzyskania zaplanowanego efektu. Dzięki
nim możesz np. obrócić zdjęcie wykonane w pionie, wyprostować linię horyzontu
czy uzyskać efekt użycia zoomu optycznego. Możesz również automatycznie wy-
kadrować i umieścić w oddzielnych plikach dużą liczbę zeskanowanych zdjęć.
Rozmiar obrazu
Aby zmienić rozmiary obrazu, po otworzeniu go w programie Photoshop skorzy-
staj z okna dialogowego Rozmiar obrazu (Image Size) (rysunek 11.1), które stanie
się dostępne po wybraniu polecenia Obraz/Rozmiar obrazu (Image/Image Size).
Rysunek 11.1.
Okno dialogowe Rozmiar obrazu (Image Size)
wskazówka
Okno Rozmiar obrazu (Image SizePRİQDZ\ZRãDþUyZQLHİSRSU]H]NOLNQLčFLH
SUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\SDVNDW\WXãRZHJRRNQDREUD]XLZ\EUDQLH]OLVW\
RSFMLRozmiar obrazu (Image SizeOXEXİ\FLHNODZLV]\Alt+Ctrl+I.
W górnej części okna, obok opcji Rozmiar obrazu (Image Size), znajdziesz
informację o objętości pliku z projektem. Kiedy zmienisz ustawienia opcji w ok-
nie, informacja o „starej objętości” pojawi się w nawiasie, a przed nim będzie
5R]G]LDï_=PLDQDUR]PLDUöZSURVWRZDQLHLSU]HNV]WDïFDQLHREUD]öZ 423
informacja o objętości obrazu po zmianie jego wymiarów. Niżej, obok opcji Wy-
miary (Dimensions), znajdziesz informację o bieżących wymiarach obrazu. Jeśli
chciałbyś, aby zostały wyrażone w innej jednostce, kliknij strzałkę obok opcji Wy-
miary (Dimensions).
Jeśli chcesz zmienić rozmiary obrazu, możesz skorzystać z pól Szerokość (Width)
i Wysokość (Height) oraz Rozdzielczość (Resolution) i wprowadzić do nich od-
powiednie wartości lub z opcji Dopasuj do (Fit to), w której wybierzesz jeden
z predefiniowanych rozmiarów obrazu wraz z właściwą rozdzielczością. Po
wybraniu jednej z opcji pola Szerokość (Width) i Wysokość (Height) oraz Rozdziel-
czość (Resolution) zostaną automatycznie wypełnione nowym wartościami.
Jeśli jednak postanowisz sam określić rozmiary obrazu w polach Szerokość
(Width) i Wysokość (Height), wpisz wartości dotyczące szerokości oraz wysoko-
ści obrazu zgodnie z Twoimi potrzebami (w zależności od części okna, w której
się znajdują, są wyrażone albo w pikselach, albo za pomocą jednej z siedmiu jed-
nostek miary). W przypadku wspomnianych pól określających fizyczne wymiary
obrazu wskaż centymetr jako jednostkę, w jakiej wyrazisz te wielkości, aby uła-
twić sobie pracę. Jeśli jednostka ta nie jest widoczna w okienku obok, wybierz ją
z listy. Parametr Rozdzielczość (Resolution) odgrywa bardzo ważną rolę podczas
przygotowywania obrazu do druku. W przypadku obrazów oglądanych na moni-
torze nie ma większego znaczenia.
Jeśli chcesz, aby podczas zmiany rozmiaru obrazu zostały zachowane jego pro-
porcje, upewnij się, że włączony jest przycisk Zachowaj proporcje (Constrain
aspect ratio) ( ).
Zaznacz opcję Ponowne próbkowanie (Resample), aby podczas zmiany roz-
miarów obrazu lub jego rozdzielczości pozwolić programowi na modyfikacje
w liczbie pikseli tworzących obraz, a co za tym idzie — zezwolić na pogorszenie
jakości obrazu. Jeśli wyłączysz tę opcję, liczba pikseli zostanie zablokowana, a ja-
kość — zachowana.
Jeśli opcja Ponowne próbkowanie (Resample) zostanie zaznaczona, na koniec po-
zostaje tylko wybranie metody interpolacji, czyli metody próbkowania obrazu
umożliwiającej tworzenie „sztucznych” pikseli w celu np. powiększenia obrazu.
Możesz po prostu wybrać opcję Automatyczne (Automatic) i zdać się na pro-
gram, aby to on dobrał sposób interpolacji. Obok nazw poszczególnych metod
znajdziesz także informacje (w nawiasach), do czego możesz je wykorzystać.
Oto krótka charakterystyka metod:
Á Zachowaj szczegóły (powiększenie) (Preserve Details (enlargement)). Jeśli
wybierzesz tę metodę, w dolnej części okna zostanie dodatkowo wyświet-
lony suwak Redukcja szumów (Reduce Noise) umożliwiający zmniejszanie
szumów podczas powiększania obrazu.
Á Dwusześcienne z wygładzaniem (powiększenie) (Bicubic Smoother (enlar-

gement)). Jest zaawansowaną wersją metody dwusześciennej, dostosowaną
do powiększania obrazów. Zapewnia łagodniejsze przejścia między
kolorami.
Á Dwusześcienne z wyostrzaniem (zmniejszanie) (Bicubic Sharper
(reduction)). Metoda zalecana przy zmniejszaniu obrazu.
Á Dwusześcienne (wygładzanie gradientów) (Bicubic (smooth gradients)).
Metoda powolna, ale precyzyjna; oparta na analizie wartości pikseli ota-
czających nowe piksele. Dzięki zastosowaniu złożonych obliczeń zapewnia
łagodniejsze przejścia między różnymi odcieniami kolorów.
Á Najbliższy sąsiad (twarde krawędzie) (Nearest Neigbor (hard edges)). Jedna
z gorszych metod próbkowania. Polega na tym, że program sprawdza są-
siadujące piksele i je kopiuje.
Á Dwuliniowe (Bilinear). W celu stworzenia nowych pikseli program uśred-
nia wartości kolorów otaczających tworzony piksel. To także jedna
z gorszych metod interpolacji. Najlepiej o niej zapomnij.
wskazówka $E\V]\ENRSU]HãĈF]DþVLčSRPLčG]\SRV]F]HJyOQ\PLPHWRGDPL
LQWHUSRODFML³MHVWWRQRZRĤþZSURJUDPLH3KRWRVKRS&&³PRİHV]
Xİ\ZDþVNUyWyZNODZLV]RZ\FKAltF\IUDRGSRZLDGDMĈFDNROHMQHMPHWRG]LH
F]\OLAlt+1³Automatyczne (Automatic), Alt+2³=DFKRZDMV]F]HJyã\
SRZLčNV]HQLH(3UHVHUYH'HWDLOVHQODUJHPHQW) itd.
Początkującym użytkownikom programu największy problem może sprawiać

kolejność czynności podczas zmiany rozmiaru obrazu oraz zapamiętanie wzajem-
nych powiązań pomiędzy poszczególnymi polami. Wiele zależy od tego, w jakim
celu chcemy zmienić rozmiar obrazu.
Zmiana rozmiaru obrazu na potrzeby druku

Jeśli chcesz zmienić rozmiar obrazu na potrzeby druku, zacznij od wyłączenia
opcji Ponowne próbkowanie (Resample). W ten sposób wyłączysz mechanizm
ponownego próbkowania obrazu, co mogłoby spowodować pogorszenie jako-
ści i ostrości zdjęcia. Kiedy opcja ta nie jest zaznaczona, część okna, w której
znajdują się informacje na temat wymiarów obrazu, jest nieaktywna. Ozna-
cza to, że zmiany wartości w polach Szerokość (Width) i Wysokość (Height) oraz
Rozdzielczość (Resolution) nie spowodują zmian w liczbie pikseli tworzących
obraz — jakość zostanie zachowana (rysunek 11.2).
Następnie określ właściwą rozdzielczość obrazu. Pojęcie rozdzielczości czę-
sto jest źle rozumiane, ponieważ w języku potocznym używa się go na określenie
trzech różnych wielkości. Załóżmy, że wykonaliśmy aparatem cyfrowym zdjęcie
Rysunek 11.2.
Wyłączenie opcji Ponowne próbkowanie (Resample) sprawi, że piksele obrazu będą chronione przed zmianą ich liczby
o szerokości 1600 pikseli i wysokości 1200 pikseli. Zwykle mówimy, że wykonali-

śmy zdjęcie o rozdzielczości 1600×1200 pikseli, a powinniśmy powiedzieć, że ma
ono rozmiary 1600×1200 pikseli. Wielkość zdjęcia opisana w pikselach charakte-
ryzuje je w sposób jednoznaczny. Od niej zależy, ile miejsca na dysku zajmie obraz.
Rozdzielczość obrazu (zdjęcia) natomiast jest parametrem opisującym jego
„gęstość”. Rozdzielczość obrazu jest wyrażana w pikselach na cal i wpływa na
wielkość obrazu wyrażoną w calach. Jeśli dla przykładowego zdjęcia mającego
1600 pikseli szerokości ustawimy rozdzielczość 100 pikseli na cal (100 ppi, czyli
100 pixels per inch), to będzie ono miało szerokość 16 cali. Jeśli ustawimy roz-
dzielczość na 200 ppi, szerokość wyniesie jedynie 8 cali.
Najczęściej na potrzeby druku wystarcza wartość od 150 do 300 ppi, czasami,
w skrajnych przypadkach — 480 ppi. Wprowadź ją do pola o nazwie Rozdziel-
czość (Resolution) (rysunek 11.3).
Rysunek 11.3.
Wprowadzanie rozdzielczości na potrzeby druku. Dzięki temu, że opcja Ponowne próbkowanie (Resample) jest wyłączona,
liczba pikseli tworzących obraz nie ulega zmianie (miejsce, w którym wyświetlana jest informacja na ich temat, zaznaczyłam
zieloną ramką)
1. Mam na myśli duże odbitki, minimum 30×50 cm, drukowane na papierze fotograficznym.
Zmiana rozdzielczości spowoduje automatycznie zmianę rozmiarów obrazu:

zwiększenie rozdzielczości powoduje zmniejszenie fizycznych rozmiarów obrazu,
a zmniejszenie rozdzielczości prowadzi do ich zwiększenia. Możesz to zaobser-
wować w polach Szerokość (Width) i Wysokość (Height). Nie zmienia się natomiast
liczba pikseli tworzących obraz. Wymiary w pikselach są takie same i wyświetlają
się w górnej części okna.
wskazówka 3RMčFLDUR]G]LHOF]RĤFLXİ\ZDP\WDNİHGRRSLVDQLDPRİOLZRĤFLGUXNDUNL. Wtedy

UR]G]LHOF]RĤþZ\UDİDP\ZSXQNWDFKQDFDOZ\GUXNXGSL³dots per inch).
5R]G]LHOF]RĤþZ\UDİRQDZGSLQLHMHVWWRİVDPD]UR]G]LHOF]RĤFLĈZ\UDİRQĈ
ZSSL=DSDPLčWDMİHUR]G]LHOF]RĤþZ\UDİRQDZSLNVHODFKQDFDOSSLRSLVXMH
REUD]]GMčFLHDUR]G]LHOF]RĤþZ\UDİRQDZSXQNWDFKQDFDOGSLMHVWFHFKĈ
drukarki.
Jeśli rozmiar obrazu nadal jest zbyt duży, zaznacz opcję Ponowne próbkowanie
obrazu (Resample) i w polu na samym dole okna wybierz jedną z opcji okre-
ślających sposób próbkowania. Na potrzeby druku wystarczy wybrać opcję
Automatyczne (Automatic) (rysunek 11.4).
Rysunek 11.4.
Wybieranie metody próbkowania
Upewnij się, że w opcjach dodatkowych okna dostępnych po kliknięciu ikony

( ) zaznaczona jest opcja Skaluj style (Scale Styles). Nabiera ona znaczenia,
gdy obraz zawiera warstwy, którym nadano style. Jej zaznaczenie spowoduje,
że wielkości efektów utworzonych na warstwach zostaną dopasowane do nowych
wymiarów obrazu. Wprowadź w polu Szerokość (Width) lub Wysokość (Height)
odpowiednią wartość. W wyniku tej operacji rozdzielczość obrazu się nie zmie-
niła, zmieniły się natomiast jego fizyczne wymiary oraz wymiary w pikselach
(rysunek 11.5).
Rysunek 11.5.
Zmiana rozmiarów obrazu
=PLDQDUR]PLDUXREUD]XQDSRWU]HE\LQQHQLİGUXN
W sytuacji gdy rozdzielczość nie ma znaczenia, zmiany rozmiaru obrazu doko-
nuje się w nieco inny sposób. Zaznacz opcję Ponowne próbkowanie (Resample)
i upewnij się, że włączony jest przycisk Zachowaj proporcje (Constrain
Proportions) (rysunek 11.6). Na liście w polu Dopasuj do (Fit To) możesz spraw-
dzić, czy wśród predefiniowanych rozmiarów obrazu nie ma takiego, który by
Ci odpowiadał. Jeśli jest, wybierz go, a pola Szerokość (Width) i Wysokość (Height)
oraz Rozdzielczość (Resolution) zostaną automatycznie wypełnione nowymi
wartościami (rysunek 11.6). Jeśli nie, sam wprowadź odpowiednie wartości (ry-
sunek 11.7). Zauważ, że zmieniając wartość w jednym z pól — Szerokość (Width)
lub Wysokość (Height) — sprawiasz, że w drugim wartość zostaje automatycznie
dopasowana przez program w celu zachowania proporcji. Stało się tak dlatego,
że w oknie dialogowym zaznaczona jest opcja Zachowaj proporcje (Constrain
Proportions). Na koniec wybierz metodę interpolacji.
Rysunek 11.6.
Zaznaczenie opcji Ponowne próbkowanie (Resample) pozwoli na zmianę wymiarów obrazu w pikselach, natomiast zaznaczenie
Zachowaj proporcje (Constrain Proportions) sprawi, że podczas zmiany wymiarów zachowane zostaną proporcje obrazu
Rysunek 11.7.
Zmiana wymiarów obrazu. Modyfikacja wartości w jednym z pól spowodowała automatyczną zmianę wartości w drugim polu
3RZLčNV]DQLHREUD]XEH]XWUDW\MDNRĤFL
Aby powiększyć obraz, otwórz okno Rozmiar obrazu (Image Size). Zaznacz opcję
Ponowne próbkowanie (Resample) i w polu wyboru jednostki obok pola Sze-
rokość (Width) wybierz jedną z miar: jeśli chcesz powiększyć obraz dokładnie
kilkukrotnie (czyli dwukrotnie, trzykrotnie itd.), wybierz dla wygody opcję Pro-
cent (Percent). Jeśli chcesz powiększyć obraz do jakichś konkretnych wymiarów,
wybierz inną opcję. Ja najczęściej wybieram Milimetry, Centymetry, Piksele (ry-
sunek 11.8 — na górze). Następnie w polu Szerokość (Width) wprowadź wartość
odpowiadającą nowym rozmiarom obrazu. Jeśli wybrałeś jednostkę Procent (Per-
cent), wprowadź wartość wyrażającą powiększenie w procentach, czyli jeśli chcesz
powiększyć obraz dwukrotnie, wprowadź wartość 200, jeśli trzykrotnie — 300
itd. Pole Wysokość (Height) zostanie automatycznie uzupełnione. Na koniec wy-
bierz sposób interpolacji. Do powiększania stosujemy opcje: Zachowaj szczegóły
(Preserve Details) lub Dwusześcienne z wygładzaniem (Bicubic Smoother). Możesz
się pomiędzy nimi przełączać, stosując skróty klawiszowe Alt+1 i Alt+2. Wybierz
tę, która w przypadku danego zdjęcia da najlepsze rezultaty. Jeśli wybrałeś opcję
Zachowaj szczegóły (Preserve Details), na dole okna pojawił się suwak, za pomocą
którego będziesz mógł dodatkowo skorygować szumy (rysunek 11.8 — na dole).
Na rysunku 11.9 przedstawiłam efekt zastosowanego trzykrotnego powiększenia
obrazu. Moim zdaniem jest zadziwiający. Obraz z 2940×1960 pikseli zwiększył
rozmiar do 8820×5880 pikseli, a jakość została zachowana.
wskazówka =DXZDİİHZSU]\SDGNX]GMčFLDZ\NRU]\VWDQHJRZSU]\NãDG]LHUR]G]LHOF]RĤþ
RGSRF]ĈWNXZ\QRVLãDSSL=D]Z\F]DMSRZLčNV]DP\UR]PLDU\REUD]X
ZFHOXMHJRZ\GUXNRZDQLDWDNZLčFZRPDZLDQ\PSU]\NãDG]LHUR]G]LHOF]RĤþ
MHVWSRZLHG]P\Z\VWDUF]DMĈFD0RİHVLčQDWRPLDVW]GDU]\þİH]GMčFLH
NWyUHJRUR]PLDU\EčG]LHV]FKFLDãSRZLčNV]\þEčG]LHPLDãRQLİV]Ĉ
UR]G]LHOF]RĤþ:W\PSU]\SDGNXSDPLčWDME\QDMSLHUZGRVWRVRZDþGRVZRLFK
SRWU]HEUR]G]LHOF]RĤþREUD]XDGRSLHURSyĮQLHMSRZLčNV]\þMHJRUR]PLDU\
Rysunek 11.8.
Trzykrotne powiększenie
obrazu bez utraty jakości
Rysunek 11.9.
Trzykrotne powiększenie
obrazu nie spowodowało
utraty jego jakości
wskazówka
-HĤOLSRSRZLčNV]HQLXREUD]X]DREVHUZXMHV]MHJROHNNLHUR]P\FLHPRİHV]
MHVNRU\JRZDþ]DSRPRFĈQRZHJRÀOWUD5HGXNFMDSRWU]ĈĤQLčþ (6KDNH
Reduction,QIRUPDFMHQDMHJRWHPDW]QDMG]LHV]ZUR]G]LDOH
3U]HNV]WDãFDQLHREUD]X
Do przekształcania warstwy (z wyjątkiem warstwy Tło (Background)) lub zazna-
czonego na niej obszaru najczęściej wykorzystuje się w Photoshopie polecenie
Przekształcenie swobodne (Free Transform). Aby je uaktywnić, możesz użyć
skrótu Ctrl+T lub wybrać polecenie Edycja/Przekształcenie swobodne (Edit/Free
Transform). Po jego uaktywnieniu w oknie obrazu pojawi się ramka transfor-
macji z uchwytami na jej krawędziach i środkiem transformacji w jej wnętrzu
(rysunek 11.10).
Rysunek 11.10.
Ramka transformacji i jej elementy
Za pomocą uchwytów ramki możesz modyfikować rozmiar warstwy — umieść

kursor nad punktem i przesuń go w wybranym kierunku (rysunek 11.11). Ramkę
możesz także obracać — umieść kursor poza nią i przesuń go w wybranym kie-
runku (rysunek 11.11), oraz przesuwać — umieść kursor we wnętrzu ramki
i również przesuń w wybranym kierunku.
Rysunek 11.11.
Modyfikacja rozmiaru i położenia warstwy za pomocą ramki transformacji
5R]G]LDï_=PLDQDUR]PLDUöZSURVWRZDQLHLSU]HNV]WDïFDQLHREUD]öZ
Obraz możesz przekształcać, korzystając także z paska opcji polecenia, gdy wy-
wołana jest ramka. Zamiast używać uchwytów, możesz wprowadzać odpowiednie
wartości do pól na pasku opcji (rysunek 11.12).
Rysunek 11.12.
Pasek opcji polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform)
Aby anulować przekształcenia, naciśnij klawisz Esc, a aby je zatwierdzić — Enter.
-HĤOLFKFHV]Xİ\þSROHFHQLD3U]HNV]WDãFHQLHVZRERGQH (Free Transform) na

wskazówka
REUD]LHNWyU\MHVWWDNGXİ\İHMHJRNUDZčG]LHZ\FKRG]ĈSR]DNUDZčG]LH
RNQDREUD]XPRİHV]QLHPyFJRSU]HVNDORZDþSRQLHZDİQLHEčG]LHV]
ZLG]LHþXFKZ\WyZUDPNLWUDQVIRUPDFML:WDNLHMV\WXDFMLXDNW\ZQLMSROHFHQLH
DQDVWčSQLHXİ\MVNUyWXNODZLV]RZHJRCtrl+0]HUR7RSRZLQQRSRPyF
7URFKčSUDNW\NL2WZLHUDQLH]DPNQLčW\FKGU]ZL³
PRG\ILNRZDQLHNV]WDãWXHOHPHQWXREUD]X]DSRPRFĈ
UDPNLWUDQVIRUPDFML
Otwórz w programie obraz składający się z przynajmniej dwóch warstw (ry-
sunek 11.13). Dobrze, aby na jednej z nich znajdował się element, który chcesz
poddać modyfikacji. W omawianym przykładzie pracuję z obrazem składającym
się z dwóch warstw — tła oraz warstwy rastrowej, na której znajduje się obraz
przedstawiający zaznaczone i skopiowane przed chwilą skrzydło drzwi. Uaktywnij
warstwę z elementem, który chcesz poddać modyfikacji. W naszym przykładzie
będzie to warstwa ze skrzydłem drzwi. Wybierz polecenie Edycja/Przekształcenie
swobodne (Edit/Free Transform) lub użyj skrótu klawiszowego Ctrl+T, aby wywo-
łać ramkę transformacji (rysunek 11.13).
Rysunek 11.13.
Obraz składa się z dwóch warstw — tła i odseparowanych drzwi. Przy użyciu ramki transformacji (dostępnej po wybraniu
polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform)) zostanie utworzony efekt otwartych drzwi. Ich skrzydło zostało objęte
ramką transformacji
Za pomocą uchwytów ramki możesz modyfikować kształt warstwy. Umieść za-

tem kursor nad jednym z uchwytów narożnych i rozpocznij modyfikowanie
kształtu obiektu objętego ramką.
Á Aby obrócić ramkę, umieść kursor poza nią i przesuń go w dowolnym
kierunku.
Á Aby pochylić ramkę, naciśnij klawisze Ctrl+Alt i przeciągnij jeden z jej
uchwytów narożnych. Możesz też nacisnąć tylko klawisz Ctrl i przeciągnąć
uchwyt. Wówczas pochylony zostanie jedynie ten uchwyt, który przesu-
wasz; pozostałe uchwyty pozostaną na swoich miejscach.
Á Aby przesunąć ramkę, umieść kursor w jej wnętrzu i przesuń go w wy-
brane miejsce.
Á Aby skalować obraz proporcjonalnie, użyj podczas przeciągania jednego
z uchwytów klawisza Shift.
Á Aby nadać obiektowi jednopunktową perspektywę, użyj klawiszy
Ctrl+Alt+Shift i przeciągnij dowolny uchwyt ramki.
W omawianym przykładzie użyłam skrótu Ctrl+Alt+Shift i przesunęłam do góry
lewy górny narożnik ramki transformacji (ponieważ drzwi na zdjęciu otwierają
się w prawą stronę) (rysunek 11.14, po lewej). Dzięki temu drzwi zostały otwo-
rzone. Następnie przesunęłam uchwyt ramki znajdujący się na środku jej lewego
boku (rysunek 11.14, po prawej). Kiedy skończysz, naciśnij klawisz Enter.
Rysunek 11.14.
Modyfikacja drzwi za pomocą uchwytów ramki transformacji. Przy użyciu skrótu klawiszowego Ctrl+Shift+Alt oraz górnego
lewego uchwytu ramki drzwi zostały pochylone z zachowaniem proporcji (po lewej), natomiast przesunięcie uchwytu
znajdującego się na środku lewego boku ramki pozwoliło zmniejszyć szerokość drzwi (po prawej)
wskazówka
-HĤOLFKFHV]VNDORZDþZ]JOčGHPĤURGNDWUDQVIRUPDFMLXİ\MNODZLV]DAlt.
W celu wykończenia efektu wystarczy skopiować fragment skrzydła i dopasować

go do drzwi, tworząc ich krawędź, oraz wypełnić np. kolorem czarnym przestrzeń
w korytarzu (rysunek 11.15). Dodatkowo skopiowałam gablotkę z głębi sklepu
i przeniosłam ją nad obszar wypełniony czernią.
Rysunek 11.15.
Efekt ćwiczenia. Drzwi są otwarte,
a przestrzeń w futrynie jest wypełniona
kolorem czarnym
wskazówka
3RGF]DVSUDF\]UDPNĈWUDQVIRUPDFMLWRSURJUDPZ\ELHUDPHWRGč
LQWHUSRODFML-HĤOLMHGQDNFKFHV]WR]URELþVDPQDSDVNXRSFMLSROHFHQLD
w polu Interpolacja (InterpolationZ\ELHU]RGSRZLHGQLĈRSFMč
Na pasku opcji polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform) dostępny

jest przycisk ( ). Jego kliknięcie sprawi, że przełączysz się do polecenia Wypa-
czenie (Warp). Będzie o nim mowa w następnym rozdziale.
Kadrowanie obrazu
Kadrowanie (przycinanie) to usuwanie fragmentu obrazu w celu poprawienia jego
kompozycji lub zwrócenia uwagi na jeden z jego elementów. Można je wykonać
za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop), polecenia Kadrowanie i prostowanie
zdjęć (Crop and Straighten), a także polecenia Kadruj (Crop).
.DGURZDQLHREUD]X]DSRPRFĈQDU]čG]LD.DGURZDQLH
Aby wykadrować obraz w Photoshopie, najczęściej stosuje się narzędzie Kadro-
wanie (Crop). Dzięki niemu można poprawić kompozycję zdjęcia czy stworzyć
efekt użycia zoomu optycznego. Aby je uaktywnić, należy kliknąć jego ikonę ( )
(rysunek 11.16).
Rysunek 11.16.
Ramka kadrowania wczytywana do dokumentu po wybraniu narzędzia Kadrowanie (Crop). Jeśli klikniesz w jej wnętrzu,
wyświetlona zostanie nakładka wybrana w danej chwili na pasku opcji
Kadrowanie polega na objęciu ramką kadrowania obszaru, który chcemy wyka-

drować. Wszystko, co znajdzie się poza nią, zostanie ukryte.
Gdy narzędzie zostanie uaktywnione, domyślnie powinna zostać wyświetlona

ramka kadrowania (dzieje się tak, ponieważ domyślnie wyłączona jest opcja
Używaj trybu klasycznego (Use Classic Mode)). Kiedy klikniesz w jej wnętrzu, włą-
czona zostanie wybrana w danej chwili nakładka.
Ramkę kadrowania można pomniejszyć lub powiększyć. W tym celu wykorzystaj
uchwyty ramki. Umieszczając na nich kursor i naciskając lewy przycisk myszy,
przesuwaj na zewnątrz, aby powiększyć ramkę, lub do wewnątrz, by ją pomniej-
szyć (rysunek 11.17).
Rysunek 11.17.
Aby zmienić rozmiar ramki, użyj jednego z jej uchwytów. Przesuwanie ramki kadrowania sprawia,
że w rzeczywistości to nie ramka się przesuwa, a znajdujący się pod nią obraz
Jeśli natomiast chcesz obrócić ramkę, umieść kursor poza nią i przesuń go
w odpowiednim kierunku. Aby przesunąć ramkę, umieść kursor w jej wnętrzu
i naciskając lewy przycisk myszy, zmień jej położenie. Jak widzisz, faktycznie
sama ramka pozostaje w miejscu, przesuwany jest obraz (rysunek 11.17). Chyba
że włączona została opcja Używaj trybu klasycznego (Use Classic Mode).
W porównaniu ze starszymi wersjami programu to nie ramka zmienia swoje po-
łożenie względem obrazu, a obraz względem ramki. Jeśli ten tryb kadrowania
doprowadza Cię do szaleństwa — mnie tak — możesz zrobić dwie rzeczy:
Á Naciskając lewy przycisk myszy, narysuj własną ramkę obejmującą to,
co chcesz wykadrować. Jeśli już „bawiłeś się” automatycznie utworzoną
ramką, to żeby narysować własną, naciśnij najpierw klawisz Esc, aby anu-
lować modyfikacje domyślnej ramki, i dopiero wtedy, naciskając lewy
przycisk myszy, utwórz w oknie własną ramkę (rysunek 11.18) lub wciśnij
klawisz Shift i rozpocznij tworzenie nowej ramki.
Rysunek 11.18.
Tworzenie własnej ramki kadrowania
Á Możesz włączyć tryb pracy narzędzia Kadrowanie (Crop) znany ze star-

szych wersji programu — co sugeruję zrobić. Służy do tego wspomniane
już polecenie Używaj trybu klasycznego (Use Classic Mode). Znajdziesz
je na rozwijanej liście po kliknięciu na pasku opcji przycisku ( ). Aby je
włączyć lub wyłączyć, możesz także nacisnąć klawisz P.
Obszar, który chcesz pozostawić, zostanie objęty ramką — może być ona wypeł-
niona nakładką z liniami ułatwiającymi zastosowanie jednej z technik podziału
kadru lub zwykłą siatką. To zależy od tego, jaka opcja została wybrana na liście
dostępnej po kliknięciu przycisku Ustaw opcje nakładki (Set the overlay options)
( ) (rysunek 11.19).
Rysunek 11.19.
Pole umożliwiające wybór nakładki
wskazówka
$E\UR]SRF]ĈþWZRU]HQLHNROHMQHMQRZHMUDPNLNDGURZDQLDZRNQLH
GRNXPHQWXZFLĤQLMNODZLV]Shift LSU]HFLĈJQLMNXUVRUHPQDFLVNDMĈFOHZ\
SU]\FLVNP\V]\
Na pasku opcji dostępna jest jeszcze jedna przydatna funkcja. Mianowicie masz
możliwość skorzystania z jednej z wielu opcji predefiniowanych proporcji lub roz-
miarów ramki kadrowania (rysunek 11.20).
Rysunek 11.20.
Pole umożliwiające wybór
predefiniowanych ustawień dotyczących
proporcji ramki kadrowania. Jeśli chcesz
utworzyć ramkę nieograniczoną żadnymi
proporcjami ani rozmiarami, wybierz opcję
Proporcja (Ratio)
-HĤOLVLčSRP\OLV]OXEZ\ELHU]HV]MHGQĈ]SU]HGVWDZLRQ\FKPHWRGSUDF\ wskazówka
]UDPNĈNDGURZDQLDDOHX]QDV]İHHIHNW&LQLHRGSRZLDGDLSRVWDQRZLV]
Z\SUyERZDþGUXJĈPHWRGčPXVLV]QDMSLHUZDQXORZDþZF]HĤQLHMV]H
F]\QQRĤFL]ZLĈ]DQH]NDGURZDQLHP:W\PFHOXNOLNQLMSU]\FLVN$QXOXMELHİĈFĈ
RSHUDFMčNDGURZDQLD (Cancel current crop operations) ( ]QDMGXMĈF\VLč
QDSDVNXRSFML
=DXZDİİHREUD]]QDMGXMĈF\VLčSR]DUDPNĈNDGURZDQLDVWDMHVLčPQLHM wskazówka
ZLGRF]Q\]HZ]JOčGXQDGRP\ĤOQHXVWDZLHQLDSURJUDPX:VWDUV]\FK
ZHUVMDFKSURJUDPXPRİQDE\ãRVSUDZLþDE\E\ãZ\SHãQLRQ\NRORUHP
7RSRPDJDãRVLč]RULHQWRZDþNWyUHIUDJPHQW\]RVWDQĈXVXQLčWHDNWyUH
SR]RVWDZLRQHLMDNEčG]LHZ\JOĈGDãREUD]SRNDGURZDQLX7XWDMWHİPRİQD
WR]URELþ:\VWDUF]\NOLNQĈþSU]\FLVN DE\X]\VNDþGRVWčSGRRSFML
GRGDWNRZ\FK:SROXKolor (ColorU\VXQHNZ\ELHU]RSFMč:ãDVQH
(CustomQDVWčSQLHZRNQLH3UyEQLNNRORUyZ (&RORU3LFNHUZVNDİNRORULNOLNQLM
OK. W polu Krycie (OpacityPRİHV]RNUHĤOLþVWRSLHęNU\FLDNRORURZHMQDNãDGNL
Rysunek 11.21.
Przycisk Ustal dodatkowe opcje kadrowania (Set additional Crop options) na pasku opcji narzędzia Kadrowanie (Crop) pozwala
uzyskać dostęp do opcji umożliwiających zmianę m.in. ustawień związanych z polem wycięcia, czyli obszarem, który zostanie
usunięty
wskazówka
-HĤOLRSFMD8İ\ZDMWU\EXNODV\F]QHJR (Use Classic ModeMHVWZ\ãĈF]RQD
PRİHV]VNRU]\VWDþ]NODZLV]D/NWyUHJRQDFLĤQLčFLHVSUDZLİHX]\VNDV]GRVWčS
GRSRGJOĈGX]GMčFLDSRZ\NDGURZDQLX
Aby wykadrować ramkę, zaznacz opcję Usuń wykadrowane piksele (Delete Crop-
ped Pixels) i naciśnij klawisz Enter. Aby anulować, naciśnij klawisz Escape (Esc)
lub kliknij we wnętrzu ramki prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Wyzeruj
kadrowanie (Reset Crop).
Jeśli opcja Usuń wykadrowane piksele (Delete Cropped Pixels) nie zostanie za-
znaczona, program nie usunie obszaru, który znajduje się poza ramką, a jedynie
go ukryje. To sprawia, że choć obraz został poddany kadrowaniu i w oknie do-
kumentu widoczny jest jedynie jego wykadrowany fragment, wszystko to, co
znajdowało się poza ramką, nadal należy do dokumentu — nie zostało defini-
tywnie wycięte, a tylko jest ukryte. Aby przywrócić takie ukryte obszary obrazu,
nawet jeśli obraz został zapisany i zamknięty, otwórz go ponownie, uaktywnij na-
rzędzie Kadrowanie (Crop) i naciśnij klawisz Enter.
wskazówka
=NDGURZDQLDPRİHV]VNRU]\VWDþUyZQLHİZWHG\JG\WU]HEDXVXQĈþ
QLHSRWU]HEQHIUDJPHQW\REUD]XZLGRF]QHZZ\QLNXSURVWRZDQLDOLQLL
KRU\]RQWXF]\SRãĈF]HQLD]GMčþZSDQRUDPč
wskazówka
1DFLĤQLčFLHNODZLV]DXSRZRGXMH]PLDQčRULHQWDFMLUDPNLNDGURZDQLD
]SR]LRPHMQDSLRQRZĈLRGZURWQLH
Kadrowanie obrazu
]]DFKRZDQLHPMHJRSLHUZRWQ\FKSURSRUFML
Jeśli podczas kadrowania obrazu zależy Ci na zachowaniu jego proporcji — np.
gdy chcesz uzyskać efekt zoomu optycznego — skorzystaj z narzędzia Kadrowa-
nie (Crop) w trybie Pierwotna proporcja (Original Ratio).
Otwórz zdjęcie, które chcesz wykadrować, uaktywnij narzędzie Kadrowanie
(Crop) i na pasku opcji wybierz tryb Pierwotna proporcja (Original Ratio) (rysu-
nek 11.22). Następnie chwyć za jeden z narożnych uchwytów ramki kadrowania
i przesuń go do środka, zmniejszając rozmiary ramki. Następnie umieść kur-
sor w oknie obrazu i przenieś obraz nad ramkę, dopasowując jego położenie.
W ramce musi się znaleźć ta część obrazu, która ma zostać wykadrowana (rysu-
nek 11.23). Gdy wszystko jest gotowe, naciśnij na pasku opcji przycisk Zatwierdź
(Commit). Obraz zostanie wykadrowany (rysunek 11.24).
Rysunek 11.22.
Obraz, który chcemy wykadrować z zachowaniem pierwotnych proporcji
Rysunek 11.23.
Określanie rozmiaru ramki kadrowania oraz umieszczanie jej nad obszarem przeznaczonym do wykadrowania
Rysunek 11.24.
Obraz wykadrowany z zachowaniem
pierwotnych proporcji
wskazówka -HĤOLZXVWDZLHQLDFKZãĈF]\ãHĤRSFMč8İ\ZDMWU\EXNODV\F]QHJR (Use Classic

ModeU\VXQHNWRSRXDNW\ZQLHQLXQDU]čG]LDKadrowanie (Crop)
UDPNDNDGURZDQLDQLHSRMDZLVLčDXWRPDW\F]QLH0XVLV]MĈXWZRU]\þVDP
3DPLčWDMDE\ZF]HĤQLHMQDSDVNXRSFMLZ\EUDþWU\EPierwotna proporcja
(Original RatioGRSLHURZWHG\SU]HFLĈJQLMNXUVRUHPZRNQLHGRNXPHQWX
E\XWZRU]\þUDPNčREHMPXMĈFĈREV]DUSU]H]QDF]RQ\GRZ\NDGURZDQLD
3URSRUFMHUDPNLEčGĈ]JRGQH]SLHUZRWQ\PLSURSRUFMDPLREUD]X
Rysunek 11.25.
Włączanie opcji Używaj trybu klasycznego (Use Classic Mode) na pasku opcji narzędzia Kadrowanie (Crop)
.DGURZDQLHREUD]XZFHOXSRSUDZLHQLDMHJRNRPSR]\FML
Otwórz obraz, który chcesz poddać kadrowaniu — wymagający korekcji kom-
pozycji ze względu na niewłaściwe umiejscowienie głównego obiektu lub
występujące na zdjęciu elementy, które chcesz usunąć. Jeśli chodzi o kompozycję,
istnieją zasady znane od wieków, które sprawiają, że odpowiednie ułożenie obiek-
tów wpływa na korzystniejszy odbiór całego zdjęcia czy obrazu. Jedną z takich
zasad jest reguła trójpodziału. Polega na podziale kadru na dziewięć równych
części tworzących siatkę. Otrzymujemy w ten sposób schemat miejsc w kadrze
najodpowiedniejszych do umieszczenia różnych elementów kompozycji zdję-
cia. Miejsca przecięcia się tworzących siatkę linii to tzw. mocne punkty obrazu.
To w nich zatrzymuje się wzrok osoby oglądającej obraz. Jest to zasada stosowana
zwłaszcza w fotografii. Inną jest tzw. złoty podział (stosowany już przed wiekami
w malarstwie), w którym linie są ułożone w bardzo podobny sposób. Kadr także
jest podzielony na dziewięć części, ale w innych proporcjach. Na rysunku 11.26
przedstawiłam przykłady nakładek dostępnych w Photoshopie, zgodnych z trady-
cyjnymi zasadami kompozycji.
Rysunek 11.26.
Przykłady nakładek dostępnych w Photoshopie, zgodnych z tradycyjnymi zasadami kompozycji obrazu. Główny obiekt obrazu
staramy się umieścić w tzw. mocnych punktach, które w zależności od wybranej zasady kompozycji mogą się znajdować
w innych miejscach obrazu. Mocne punkty to takie, w których przecinają się linie podziału kadru. Od góry, od lewej widać
zgodne z regułami nakładki: Złoty podział, Trójkąt, Złota proporcja, Złota spirala
Aby poprawić kompozycję ujęcia, uaktywnij narzędzie Kadrowanie (Crop) i wy-

bierz jedną z predefiniowanych opcji rozmiaru lub proporcji ramki kadrowania;
jeśli chcesz zachować oryginalne proporcje obrazu, wybierz Pierwotna proporcja
(Original Ratio). Kliknij przycisk Ustaw opcje nakładki (Set the overlay options)
( ). Wybierz jeden z rodzajów nakładki (poza Siatka (Grid)) i kliknij w oknie
dokumentu, aby wyświetlić jej linie. W omawianym przykładzie wybrałam chyba
najpopularniejszą — Złota proporcja (Golden Ratio); druga równie popularna
to Złoty podział (Rule of Thirds) (rysunek 11.27). W przedstawionym przeze mnie
przykładzie widać, że wędkarz — główny temat zdjęcia — nie znajduje się w żad-
nym z mocnych punktów siatki trójpodziału. Za chwilę to zmienimy. Zakładam,
że nie używasz trybu klasycznego, więc ramka kadrowania obejmuje cały obraz.
Umieść kursor nad jednym z narożnych punktów ramki kadrowania i przesuń go
do środka obrazu, by pomniejszyć ramkę z zachowaniem jej oryginalnych propor-
cji (rysunek 11.28). Teraz włącz tryb klasyczny i korzystając z uchwytów ramki,
dostosuj jej położenie i rozmiar do obiektu, który chcesz wykadrować, czyli roz-
szerz ją na cały obszar okna obrazu, tak aby krawędzie były przysłonięte nakładką.
W naszym przykładzie trzeba przesunąć ramkę, trzymając kursor w jej wnętrzu,
w takie miejsce, aby główny temat zdjęcia zajmował jeden z mocnych punktów
siatki (rysunek 11.29).
Rysunek 11.27.
Tworzenie ramki kadrowania obejmującej cały obszar okna obrazu
Rysunek 11.28.
Pomniejszanie ramki kadrowania z zachowaniem proporcji obrazu
Rysunek 11.29.
Dopasowywanie ramki położenia i rozmiaru ramki kadrowania do fragmentu obrazu, który ma zostać wykadrowany.
Na czerwono został zaznaczony jeden z mocnych punktów, w którym zostanie umieszczony główny temat zdjęcia
-HĤOLUDPNDNDGURZDQLDQLH]RVWDQLHXPLHV]F]RQDZRNQLHREUD]X wskazówka
ZRGSRZLHGQLVSRVyEPRİHV]WR]PLHQLþ2WRFRPRİHV]]URELþ]UDPNĈ
Á 3U]HVXQĈþ:\VWDUF]\XVWDZLþNXUVRUZĤURGNXUDPNLLQDFLVNDMĈFOHZ\
SU]\FLVNP\V]\SU]HVXQĈþMĈZGRZROQHPLHMVFHRNQDREUD]XRF]\ZLĤFLH
SU]\]DãRİHQLXİHSUDFXMHV]Xİ\ZDMĈFWU\EXNODV\F]QHJR-HĤOLQLHVWRVXMHV]
WU\EXNODV\F]QHJRSUDF\QDU]čG]LD Kadrowanie (CropSU]HVXQLčW\
zostanie obraz, a nie ramka.
Á 2EUyFLþ:W\PFHOXQDOHİ\XPLHĤFLþNXUVRUSR]DMHGQĈ]NUDZčG]LUDPNL
]PLHQLRQZyZF]DVVZyMZ\JOĈG³VWDQLHVLčZ\JLčWĈZãXNVWU]DãNĈ
]JURWDPLQDREXNRęFDFKLQDFLVNDMĈFOHZ\SU]\FLVNP\V]\SU]HVXZDþ
NXUVRUZGRZROQ\PNLHUXQNX]JRGQLH]UXFKHPZVND]yZHN]HJDUDOXE
SU]HFLZQ\P7RSU]\]DãRİHQLXİHVWRVXMHV]WU\ENODV\F]Q\SUDF\QDU]čG]LD
Kadrowanie (Crop-HĤOLQLHXPLHV]F]HQLHNXUVRUDSR]DUDPNĈZFHOXMHM
REUyFHQLDEčG]LHVNXWNRZDãRREUDFDQLHPREUD]XDQLHUDPNL
Á =PLHQLþUR]PLDU:W\PFHOXZ\NRU]\VWDMXFKZ\W\UDPNL$E\UR]FLĈJQĈþ
UDPNčQDOHİ\QDFLVQĈþOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HVXQĈþMHGHQ]XFKZ\WyZ
UDPNL]QDMGXMĈF\VLčQDGRZROQ\P]MHMERNyZ$E\SRZLčNV]\þUDPNč
QDOHİ\QDFLVQĈþOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HVXQĈþMHGHQ]QDURİQ\FK
XFKZ\WyZUDPNL-HĤOLSRGF]DVWHMF]\QQRĤFLQDFLĤQLHV]NODZLV]Shift,
EčG]LHV]PyJã]PLHQLþUR]PLDUUDPNL]DFKRZXMĈFMHMSURSRUFMH
Á =PLHQLþSRãRİHQLH SXQNWXĤURGNRZHJRREURWX3XQNWWHQPDZSã\ZQD
ĤURGHNREURWXUDPNL³MHVWWRSXQNWZRNyãNWyUHJRQDVWčSXMHREUyWUDPNL
Zaznacz opcję Usuń wykadrowane piksele (Delete Cropped Pixels) i kliknij przy-
cisk Zatwierdź (Commit) ( ) lub dwukrotnie kliknij w ramce kadrowania, aby
zatwierdzić kadrowanie (rysunek 11.30).
Rysunek 11.30.
Obraz został wykadrowany
wskazówka
$E\DQXORZDþNDGURZDQLHVNRU]\VWDM]NODZLV]DEscOXENOLNQLMSUDZ\P
SU]\FLVNLHPP\V]\ZRNQLHREUD]XLZ\ELHU]SROHFHQLHAnuluj (Cancel).
wskazówka
$E\]UHVHWRZDþUDPNčNDGURZDQLDQDFLĤQLMNODZLV]%DFNVSDFH lub Delete.
.DGURZDQLHSHUVSHNW\ZLF]QH
W Photoshopie dostępne jest narzędzie Kadrowanie perspektywiczne (Perspective
Crop) pozwalające na kadrowanie obiektów zajmujących określoną płaszczyznę.
Po uaktywnieniu narzędzia utwórz ramkę kadrowania mniej więcej obejmującą
element, który chcesz wykadrować (rysunek 11.31). Umieść kursor nad jednym
z narożników i przesuń go nad narożnik obiektu kadrowanego. Widzisz, co się
dzieje? Ramka kadrowania jest modyfikowana. I w ten sposób możesz ją dopaso-
wać do kształtu kadrowanego obiektu. Powtórz to samo dla pozostałych rogów
ramki. Kiedy skończysz, naciśnij Enter, aby wykadrować obraz (rysunek 11.32).
Rysunek 11.31.
Tworzenie ramki kadrowania obejmującej obszar z elementem, który ma zostać wykadrowany
Rysunek 11.32.
Dopasowywanie kształtu ramki kadrowania do kształtu obiektu, który chcemy wykadrować
Obiekt zostanie wykadrowany i odwrócony w Twoją stronę (rysunek 11.33).
Rysunek 11.33.
Wykadrowany obiekt
.DGURZDQLH]MHGQRF]HVQ\PSURVWRZDQLHP
ZLHOX]HVNDQRZDQ\FK]GMčþ
Jeśli skanujemy jednocześnie kilka zdjęć, będziemy musieli je później przyciąć.
Zazwyczaj robimy to za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop). Jeśli korzy-
stamy z tradycyjnego sposobu, zajęcie to może być dość czasochłonne, zwłaszcza
gdy trzeba najpierw zeskanować wiele zdjęć, następnie każde z nich wykadro-
wać i umieścić w oddzielnym oknie obrazu. Jest na to sposób. Skanowanie wielu
różnych obrazów przestanie być bolesne jeśli skorzystasz z polecenia Kadrowa-
nie i prostowanie zdjęć (Crop and Straighten). Po umieszczeniu na powierzchni
skanera wielu różnych obrazków, zeskanowaniu ich w programie Photoshop,
a następnie wybraniu polecenia Kadrowanie i prostowanie zdjęć (Crop and
Straighten) program automatycznie skopiuje każdy obrazek do osobnego doku-
mentu i obróci go zgodnie z potrzebami. To duża wygoda i oszczędność czasu.
Aby osiągnąć najlepsze rezultaty, należy podczas skanowania obrazków zacho-
wać między nimi odległość minimum 3 mm. Inną istotną kwestią jest to, aby tło
skanera miało jednolity kolor. Jeśli krawędzie skanowanych zdjęć wyróżniają się
na tle skanera, narzędzie zadziała poprawnie. Funkcja Kadrowanie i prostowanie
zdjęć (Crop and Straighten) jest dostępna po wybraniu polecenia Plik/Automaty-
zuj/Kadrowanie i prostowanie zdjęć (File/Automate/Crop and Straighten Photos).
Wystarczy otworzyć plik zawierający zeskanowane zdjęcia (rysunek 11.34), za-
znaczyć warstwę, na której znajdują się obrazy przeznaczone do umieszczenia
w odrębnych plikach, i wybrać polecenie. Program umieści każdy z wykadrowa-
nych obrazów w oddzielnym pliku (rysunek 11.34).
Rysunek 11.34.
Plik zawierający zeskanowane
obrazy (po lewej) oraz obrazy
wykadrowane za pomocą
polecenia Kadrowanie
i prostowanie zdjęć (Crop and
Straighten Photos)
-HĤOLSROHFHQLH.DGURZDQLHLSURVWRZDQLH]GMčþ (Crop and Straighten) wskazówka

QLHSRSUDZQLHRGVHSDUXMHMHGQR]H]GMčþXWZyU]ZRNyãQLHJRUDPNč
]D]QDF]HQLDDQDVWčSQLHSU]\WU]\PXMĈFNODZLV]$OW]DVWRVXMSROHFHQLH3OLN
$XWRPDW\]XM.DGURZDQLHLSURVWRZDQLH]GMčþ (File/Automate/Crop and
Straighten Photos). Zastosowanie klawisza AltR]QDF]DİHW\ONRMHGHQREUD]HN
PDE\þRGVHSDURZDQ\RGWãD
Może się zdarzyć, że wykadrowany obraz będzie miał na krawędziach skazę w po-
staci czarnej smugi. Należy ją usunąć za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop).
3ROHFHQLH.DGUXM&URS
Polecenie Kadruj (Crop) wykorzystuje się głównie do kadrowania zaznaczonego
obszaru obrazu. Cała czynność polega na zaznaczeniu obszaru, który chcesz
wykadrować, i zastosowaniu polecenia Obraz/Kadruj (Image/Crop). Aby przesu-
nąć ramkę zaznaczenia, naciśnij lewy przycisk myszy i przesuń kursor w obrębie
okna obrazu. Polecenie Kadruj (Crop) można stosować do zaznaczeń o różnych
kształtach. Należy jednak pamiętać o tym, że kadr takiego obrazka pozostanie
prostokątem. Obrazek zostanie przycięty do rozmiarów najmniejszego prosto-
kąta, który obejmuje zaznaczenie.
wskazówka
-HĤOLFKFHV]]UH]\JQRZDþ]NDGURZDQLDQDFLĤQLMNODZLV]Esc.
2EUDFDQLHREUD]X
Zmiana orientacji zdjęcia jest jedną z najczęściej wykonywanych czynności edy-
cyjnych na obrazach cyfrowych. Polega ona na obróceniu fotografii w kierunku
zgodnym z ruchem wskazówek zegara lub przeciwnym do niego. W programie
Photoshop możesz to zrobić za pomocą poleceń 90° w prawo (90° CW) lub 90°
w lewo (90° CCW), dostępnych po wybraniu polecenia Obraz/Obracanie obrazu
(Image/Rotate Canvas) (rysunek 11.35). Każdorazowe użycie polecenia sprawi,
że obraz zostanie obrócony o 90 stopni we wskazanym kierunku.
Rysunek 11.35.
Efekt, jaki można uzyskać po wybraniu polecenia Obraz/Obracanie obrazu/90° w lewo (Image/Rotate Canvas/90° CCW).
Dzięki niemu możemy obracać zdjęcia wykonane z zachowaniem pionowego kadru
3URVWRZDQLHREUD]X]MHGQRF]HVQ\P
NDGURZDQLHP]DSRPRFĈQDU]čG]LD
Kadrowanie
Jeśli od początku wiesz, że prostowane przez Ciebie zdjęcie ma być automatycz-
nie wykadrowane (i jesteś pewien, że nie chcesz uzupełniać pustych obszarów
powstałych po tej czynności pikselami obrazu), skorzystaj z narzędzia Kadrowa-
nie (Crop).
Na jego pasku włącz przycisk Prostowanie (Straighten) (możesz też nacisnąć
klawisz Ctrl) i utwórz linię wzdłuż krawędzi, która powinna być prosta (ry-
sunek 11.36). Obraz zostanie wyprostowany i wykadrowany. Jeśli nakładka
przeszkadza Ci w ocenie efektu prostowania, ukryj ją na chwilę, naciskając kla-
wisz H. Na koniec kliknij na pasku opcji przycisk Zatwierdź (Commit) ( ),
aby zatwierdzić prostowanie i kadrowanie (rysunek 11.37).
3URVWRZDQLHREUD]X]DSRPRFĈQDU]čG]LD
0LDUND
Aby obrócić obraz o dowolny kąt, skorzystaj ze znajdującego się na pasku op-
cji narzędzia Miarka (Ruler) i jego opcji Wyprostuj warstwę (Straighten Layer).
Ponieważ prostowanie zdjęcia polega na jego obracaniu o określony kąt, uży-
wamy narzędzia Miarka (Ruler), które pozwala mierzyć odległości i kąty w oknie
Rysunek 11.36.
Prostowanie obrazu za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop). Po utworzeniu linii odniesienia obraz zostanie wyprostowany.
Jeśli chcesz ukryć na chwilę nakładkę, aby móc lepiej ocenić efekt, naciśnij klawisz H
Rysunek 11.37.
Obraz wyprostowany i automatycznie wykadrowany za pomocą narzędzia Kadrowanie (Crop)
obrazu. Pomiar polega na tym, że przeciągamy kursor z jednego punktu do dru-

giego. Wyniki pomiaru możesz odczytać na jego pasku opcji (rysunek 11.38).
Rysunek 11.38.
Linia pomiaru utworzona za pomocą narzędzia Miarka (Ruler) oraz jego pasek opcji, na którym znajdziesz informacje na temat
długości linii i kąta jej nachylenia
Wystarczy uaktywnić narzędzie Miarka (Ruler) i przed przystąpieniem do

pomiaru usunąć na pasku opcji zaznaczenie opcji Użyj skali pomiaru (Use
Measurement Scale). (Do zwykłego wyprostowania obrazu nie będzie ono po-
trzebne — napiszę o nim za chwilę). Następnie trzeba odszukać na fotografii coś,
co posłuży Ci za punkt odniesienia podczas wyznaczania poziomu (lub pionu).
Musisz więc znaleźć linię, która na pewno powinna być prosta. Umieść kursor
w oknie obrazu i naciskając lewy przycisk myszy, przeciągnij kursorem wzdłuż
tej linii. Kliknij na pasku opcji przycisk Wyprostuj warstwę (Straighten Layer)
(rysunek 11.39).
wskazówka
-HĤOLVLčSRP\OLV]LQDU\VXMHV]OLQLčZQLHRGSRZLHGQLVSRVyEPRİHV]QDSUDZLþ
VZyMEãĈG.OLNQLMSU]\FLVN:\F]\Ĥþ (ClearQDSDVNXRSFMLLSRQRZQLHQDU\VXM
OLQLč
wskazówka
'ãXJRĤþOLQLLSRPLDUXMHVWZ\UDİDQDZMHGQRVWFHXVWDZLRQHMZSROX0LDUNL
(RulersGRNWyUHJRX]\VNDV]GRVWčSSRZ\EUDQLXSROHFHQLDEdycja/
3UHIHUHQFMH-HGQRVWNLLPLDU\ (Edit/Preferences/Units & Rulers).
Rysunek 11.39.
Wyznaczanie za pomocą narzędzia Miarka (Ruler) linii, która będzie punktem odniesienia podczas prostowania obrazu
(po lewej). Po kliknięciu przycisku Wyprostuj warstwę (Straighten Layer) obraz zostanie wyprostowany (w środku).
Jeśli chcesz możesz go wykadrować (po prawej) lub uzupełnić puste obszary za pomocą polecenia Uwzględnienie zawartości
(Content-Aware)
wskazówka
-HĤOLQLHFKFHV]DE\SRZ\SURVWRZDQLXIRWRJUDÀD]RVWDãDDXWRPDW\F]QLH
Z\NDGURZDQDJG\İ]DPLHU]DV]QSZ\SHãQLþSXVWHREV]DU\]DSRPRFĈ
SROHFHQLD8Z]JOčGQLDQLH]DZDUWRĤFL (Content-AwareWRNOLNDMĈFSU]\FLVN
:\SURVWXMZDUVWZč (Straighten LayerQDFLĤQLMGRGDWNRZRNODZLV]Alt.
Miałam jeszcze wyjaśnić, do czego służy opcja Użyj skali pomiaru (Use Measu-
rement Scale). Umożliwia ona oszacowanie rzeczywistego rozmiaru mierzonego
obiektu, a nie tylko jego „płaskiej”, rastrowej wersji widocznej na ekranie. Jeśli np.
chcesz zmierzyć wysokość budynku widocznego na zdjęciu, to po zmierzeniu go
bez zaznaczenia tej opcji uzyskasz wynik, który odzwierciedli jego wymiary „na
ekranie”, np. 11,5 cm. Nie dowiesz się z nich, ile metrów rzeczywiście ma budy-
nek, ponieważ nie została zdefiniowana skala. Jeśli natomiast w oknie otwartym
po wywołaniu polecenia Obraz/Analiza/Ustaw skalę pomiaru/Inne (Image/

Analysis/Set Measurement Scale/Custom) określisz, ile pikseli ma odpowiadać
jakiej jednostce, i klikniesz OK, to po zaznaczeniu opcji Użyj skali pomiaru (Use
Measurement Scale) i zmierzeniu obiektu uzyskasz wynik odzwierciedlający rze-
czywiste wymiary mierzonego obiektu (rysunek 11.40).
Rysunek 11.40.
Obliczanie rzeczywistych wymiarów obiektu widocznego na rysunku. Po ustaleniu odpowiedniej skali okazało się, że wysokość
drzwi z oknami nad nimi wynosi 237,17 cm (jednostka, w jakiej wartości mają być wyświetlane na pasku opcji, została
ustawiona w oknie wywołanym po wybraniu polecenia Edycja/Preferencje/Jednostki i miary (Edit/Preferences/Units & Rulers))
2GELMDQLHREUD]X
Obraz w Photoshopie można odbić względem pionu lub poziomu — służą do
tego polecenia Odbij obszar roboczy w poziomie (Flip Canvas Horizontal) oraz
Odbij obszar roboczy w pionie (Flip Canvas Vertical) (rysunek 11.41). Znajdziesz
je na liście dostępnej po wybraniu polecenia Obraz/Obracanie obrazu (Image/Ro-
tate Canvas). To polecenie spowoduje odbicie całego obszaru roboczego.
Jeśli jednak chcesz odbić obraz tylko na jednej z warstw tworzących projekt, a po-
zostałe pozostawić niezmienione, uaktywnij tę warstwę i skorzystaj z polecenia
Edycja/Przekształć/Odbij w poziomie (Odbij w pionie) (Edit/Transform/Flip Hori-
zontal (Flip vertical)). Porównanie wpływu obu poleceń na obraz znajdziesz na
rysunku 11.42.
Rysunek 11.41.
Odbijanie obrazu w Photoshopie
Rysunek 11.42.
Odbijanie obrazu za pomocą polecenia z menu Obracanie (Image Rotation) i Przekształć (Transform). W pierwszym przypadku
odbiciu zostaje poddany cały obszar roboczy dokumentu — wszystkie jego warstwy, a w drugim jedynie warstwa aktywna
=PLDQDUR]PLDUXREV]DUXURERF]HJR
Zmiany rozmiaru obszaru roboczego dokonujemy najczęściej wtedy, gdy chcemy
powiększyć kadr lub usunąć zbędne piksele z krawędzi obrazu. W programie
Photoshop służy do tego okno dialogowe Rozmiar obszaru roboczego (Canvas
Size) (rysunek 11.43) wywoływane za pomocą polecenia Obraz/Rozmiar obszaru
roboczego (Image/Canvas Size).
Rysunek 11.43.
Okno Rozmiar obszaru roboczego (Canvas Size)
W sekcji Rozmiar bieżący (Current Size) umieszczone są informacje o rozmiarach

bieżących obrazu, nad którym pracujesz — jego szerokość i wysokość. W sek-
cji Nowy rozmiar (New Size) wpisujesz wartości Szerokość (Width) oraz Wysokość
(Height) według określonego schematu, w zależności od tego, co chcesz zrobić
z obrazem. Jeśli chcesz go wykadrować, zmniejsz jego obszar roboczy, wpisu-
jąc odpowiednie wartości w wyżej wymienionych polach. Jeśli chcesz powiększyć
rozmiar kadru — zwiększ obszar roboczy obrazu.
wskazówka -HĤOLRSFMD:]JOčGQLH (RelativeQLHMHVW]D]QDF]RQDWRZSRODFK6]HURNRĤþ

(Width) oraz :\VRNRĤþ (HeightZSURZDG]DV]ZDUWRĤFLNWyUHPyZLĈRW\P
MDNLHZ\PLDU\PDPLHþREUD]SR]DWZLHUG]HQLX]PLDQ-HĤOLRSFMD:]JOčGQLH
(RelativeMHVW]D]QDF]RQDZSLVXMHV]ZDUWRĤFLRNUHĤODMĈFHRLOH]ZLčNV]DV]
V]HURNRĤþLOXEZ\VRNRĤþREUD]X
Pamiętaj jednak o tym, że jeśli obraz, na którym pracujesz, ma warstwę Tło

(Background), program otoczy kadr takim kolorem, jaki wybierzesz w polu
Kolor rozszerzenia obszaru roboczego (Canvas extension color) w oknie dialogo-
wym Rozmiar obszaru roboczego (Canvas Size). Jeśli zaś obraz nie ma warstwy
Tło (Background), program otoczy go przezroczystymi pikselami. Aby określić
położenie obrazka w nowym kadrze, skorzystaj z pola Kotwica (Anchor). Jeśli
chcesz, aby obrazek został otoczony kolorem tła lub przezroczystymi pikselami
np. na dole kadru, powiększ kadr, a następnie kliknij środkowy górny kwadrat.
Aby odjąć prawy górny fragment obrazka, zmniejsz wielkość jego obszaru robo-
czego, a następnie kliknij lewy dolny kwadrat. Strzałki pokazują, w którą stronę
kadr zostanie powiększony lub z której strony zostanie przycięty.
Edycja obrazu
12.
poprzez jego
]QLHNV]WDãFDQLH
W tym rozdziale:
ÆWyginanie i retuszowanie obrazu za pomocą polecenia Wypaczenie
ÆPolecenie Wypaczanie marionetkowe
ÆKorygowanie obrazu oraz tworzenie efektów specjalnych za pomocą filtra Formowanie
ÆPolecenie Skalowanie z uwzględnieniem zawartości
455
456 5R]G]LDï_(G\FMDREUD]XSRSU]H]MHJR]QLHNV]WDïFDQLH
J
ednym ze sposobów na skorygowanie lub po prostu zmianę wyglądu zdjęcia
jest jego zniekształcenie. Może wydać się to dość dziwne, zwłaszcza gdy mó-
wimy o retuszowaniu obrazu. Tak jednak jest. Chociaż zniekształcanie kojarzy
się z destrukcją, to użycie go w przemyślany i świadomy sposób może przynieść
wiele pożytku. Za pomocą poleceń: Wypaczenie (Warp), Wypaczenie marionet-
kowe (Puppet Warp) i Skala z uwzględnieniem zawartości (Content-Aware Scale)
oraz filtra Formowanie (Liquify) możesz np. znacznie wyszczuplić wybrane partie
ciała, wyprostować uszy czy nos. Możesz także zmienić wygląd zdjęcia, dodając
do niego nowe elementy wygięte w określony przez Ciebie sposób.
:\JLQDQLHLUHWXV]RZDQLHREUD]X]DSRPRFĈ
polecenia Wypaczenie
Polecenie Wypaczenie (Warp) wykorzystuję głównie w dwóch celach. Po pierw-
sze doskonale nadaje się do wyszczuplania takich partii ciała jak ramiona czy uda
oraz podniesienia biustu. Po drugie pozwala zmieniać kształty wybranych ele-
mentów znajdujących się na warstwie aktywnej i dopasowywać je do kształtu
warstwy znajdującej się poniżej lub nad warstwą aktywną. Przykłady mówią same
za siebie (rysunek 12.1).
Rysunek 12.1.
Przykłady zastosowania polecenia
Wypaczenie (Warp)
Aby to zrobić, uaktywnij warstwę, która ma zostać wygięta, lub zaznacz jej frag-
ment (nie może to być warstwa Tło (Background)). Następnie wybierz polecenie
Edycja/Przekształć/Wypaczenie (Edit/Transform/Warp) lub użyj skrótu klawiszo-
wego Ctrl+T i na pasku opcji kliknij ikonę ( ).W oknie obrazu pojawi się siatka
5R]G]LDï_(G\FMDREUD]XSRSU]H]MHJR]QLHNV]WDïFDQLH 457
z punktami kontrolnymi na krawędziach i środkiem transformacji znajdującym

się w jej wnętrzu (rysunek 12.2).
Rysunek 12.2.
Ramka wypaczenia utworzona wokół wcześniej zaznaczonego obszaru i jej elementy umożliwiające utworzenie własnego
kształtu warstwy
Przeciągając punkty kontrolne czy linie siatki m.in. za pomocą uchwytów kon-
trolnych, a także przeciągając obszary pomiędzy liniami, możesz w dowolny
sposób wyginać kształt warstwy i dopasowywać go wedle własnych potrzeb (ry-
sunek 12.3), np. do kształtu elementu znajdującego się na warstwie poniżej. Aby
zatwierdzić przekształcenie, kliknij ikonę ( ) na pasku opcji.
Rysunek 12.3.
Zmiana kształtu zaznaczonego obszaru za pomocą ramki wypaczenia
Możesz również skorzystać z jednego z predefiniowanych kształtów wygięcia do-

stępnych na pasku opcji polecenia Wypaczanie (Warp) (rysunek 12.4). W tym
celu kliknij pole po prawej stronie opcji Wypaczanie (Warp) i z listy wybierz jeden
z kształtów. Wyświetlona zostanie ramka o kształcie odpowiadającym wybra-
nej opcji; nazwy tych opcji są bardzo sugestywne i pozwalają się zorientować, jaki
kształt będzie miała ramka przekształcenia po wybraniu jednej z nich. Obok na-
zwy widoczny jest rysunek obrazujący wygląd ramki. Wybierz odpowiednią do
swoich potrzeb. Ja zazwyczaj wykorzystuję ten rodzaj przekształcenia do dodawa-
nia etykiet do obrazów. Do tego celu doskonale nadaje się wypaczenie o nazwie
Wybrzuszenie (Bulge), Łuk (Arc) albo Sklepienie łukowe (Arch). Zwykle wywołana
ramka ma jeden punkt kontrolny, za pomocą którego można regulować stopień
wypaczenia (rysunek 12.4). Aby przenieść ramkę, wystarczy umieścić kursor we
wnętrzu ramki przeciągnąć ją w nowe miejsce (rysunek 12.5). Jeśli zechcesz po-
mniejszyć wypaczany obraz, możesz szybko przełączyć się do trybu przekształceń
swobodnych, wyłączając przycisk ( ). Po zmodyfikowaniu rozmiaru ramki wróć
do trybu wypaczania, włączając przycisk ( ) (rysunek 12.5).
Rysunek 12.4.
Wygląd paska opcji po wybraniu polecenia Wypaczenie (Warp) i wybór jednego z predefiniowanych kształtów wypaczenia
Rysunek 12.5.
Przenoszenie ramki i zmiana jej rozmiarów
ZVND]yZND
Polecenie Wypaczanie (WarpQLHMHVWGRVWčSQHZSU]\SDGNXZDUVWZNWyUH

VĈ]HVREĈSRãĈF]RQH0RİHV]MHVWRVRZDþW\ONRGRSRMHG\QF]\FKZDUVWZ
Jeśli w polu Wypaczanie (Warp) wybierzesz dowolną pozycję poza Własny

(Custom) oraz Brak (None), na pasku opcji będą dostępne przycisk Zmień orien-
tację wypaczenia (Change the warp orientation) ( ) oraz trzy pola tekstowe
należące do opcji Wygnij (Bend), W (H) oraz V (V).
Á Zmień orientację zawijania (Change the warp orientation) — kliknięcie
tego przycisku spowoduje zmianę kierunku wygięcia warstwy.
Á Wygnij (Bend) — w tym polu możesz wprowadzić wartość z zakresu od 0%
do 100%. Określa ona procentowo stopień wygięcia wybranego uprzed-
nio predefiniowanego kształtu warstwy (rysunek 12.6). Ten sam efekt
uzyskasz, jeśli przesuniesz odpowiednio punkt kontrolny ramki. Pisałam
o tym wcześniej.
Á W (H) — w tym polu możesz wprowadzić wartość z zakresu od 0% do

100%. Określa ona wyrażone procentowo zniekształcenie wybranego
uprzednio kształtu warstwy w poziomie.
Á V (V) — w tym polu możesz wprowadzić wartość z zakresu od 0% do
100%. Określa ona wyrażone procentowo zniekształcenie wybranego
uprzednio kształtu warstwy w pionie.
Kliknięcie jednego z dziewięciu kwadratów przycisku ( ) powoduje zmianę po-
łożenia środka transformacji.
Aby zatwierdzić wprowadzone zmiany, naciśnij klawisz Enter lub przycisk ( )
znajdujący się na pasku opcji. Aby anulować, naciśnij klawisz Esc lub kliknij przy-
cisk ( ).
Rysunek 12.6.
Wyginanie etykiety poprzez zmianę kąta
w polu Wygnij (Bend)
W przedstawionym przykładzie, aby etykieta wyglądała dobrze, zmieniłam tryb

mieszania warstwy na Pomnóż (Multiply) (rysunek 12.7).
Rysunek 12.7.
Dzięki zmianie trybu mieszania warstwy
wyginanej ze Zwykły (Normal) na
Pomnóż (Multiply) uzyskujemy efekt
przezroczystości i wzmocnienia kolorów
5R]G]LDï_(G\FMDREUD]XSRSU]H]MHJR]QLHNV]WDïFDQLH
-HĤOLZSU]\V]ãRĤFLEčG]LHV]Z\JLQDþREUD]\]DSRPRFĈSROHFHQLD ZVND]yZND
Wypaczenie (WarpGRSDVRZXMĈFLFKNV]WDãWGRNV]WDãWXSU]HGPLRWyZ
REã\V]F]ĈFHMSRZLHU]FKQLOXEWDNLFKQDNWyU\FKZLGRF]QHVĈRGEODVNL
MDNQDV]NOH]UyEZV]\VWNRDE\SR]DNRęF]HQLXHG\FMLRGEODVNLQDGDOE\ã\
ZLGRF]QH3URVW\PVSRVREHPMHVW]PQLHMV]HQLHNU\FLDZDUVWZ\]Z\JLčW\P
REUD]HP=URELV]WRRF]\ZLĤFLHZSROXKrycie (Opacity) w panelu Warstwy
(Layers=PQLHMV]HQLHNU\FLDGR70%MXİSRZLQQRGDþVDW\VIDNFMRQXMĈFH
UH]XOWDW\
Polecenie Wypaczanie marionetkowe

Wypaczenie marionetkowe (Puppet Warp) jest narzędziem umożliwiającym trans-
formację obrazu w sposób do tej pory niespotykany. Znajdziesz je w menu Edycja
(Edit). Pozwala w inteligentny sposób deformować obiekty i obrazy, a rezultaty są
dużo bardziej realistyczne niż te uzyskane za pomocą znanych do tej pory narzę-
dzi do transformacji.
Pierwszą czynnością, którą należy wykonać, jest odizolowanie obiektu, który
chcesz poddać transformacji. Aby to zrobić, na początek zaznacz obiekt za po-
mocą dowolnego narzędzia (rysunek 12.8). Następnie kliknij na pasku opcji
przycisk Popraw krawędź (Refine Edge), a kiedy otwarte zostanie okno, dopasuj
zaznaczenie i w polu wybierz opcję Nowa Warstwa (New Layer) (rysunek 12.8).
Kliknij OK.
Rysunek 12.8.
Zaznaczenie utworzone wokół obiektu, który zostanie poddany działaniu polecenia Wypaczenie marionetkowe (Puppet Warp),
i korekcja zaznaczenia
Zaznaczony obszar został przeniesiony na nową warstwę. Wczytaj ponownie

zaznaczenie, klikając jej miniaturę z wciśniętym klawiszem Ctrl, a następnie uak-
tywnij warstwę tła i włącz jej widoczność (rysunek 12.9).
Rysunek 12.9.
Wczytywanie zaznaczenia do obrazu i zaznaczanie warstwy tła
Za chwilę wypełnisz zaznaczony obszar pikselami tła, tak by usunąć z niego

obiekt, który będziesz modyfikować. Zależy nam na tym, aby tło warstwy zostało
pozbawione obiektu, a obszar po nim został wypełniony pikselami tła. W tym
celu na początek poszerz krawędź zaznaczenia o około 5 pikseli. Zrób to w ok-
nie wywołanym po wybraniu polecenia Zaznaczanie/Zmień/Rozszerzenie (Select/
Modify/Expand) (rysunek 12.10). Wybierz Edycja/Wypełnij (Edit/Fill), w otwar-
tym oknie wskaż opcję Uwzględnianie zawartości (Content-Aware) i kliknij OK.
Zaznaczony obszar został wypełniony. Usuń zaznaczenie i uaktywnij warstwę
z obiektem (rysunek 12.10).
Rysunek 12.10.
Rozszerzanie zaznaczenia, wypełnienie obszaru po obiekcie pikselami tła (na warstwie tła) i uaktywnienie warstwy z obiektem
Kolejną czynnością jest zamiana tego fragmentu obrazu w inteligentny obiekt

(o obiektach inteligentnych będzie mowa w następnym rozdziale). Nie jest to ko-
nieczne, ale to dobry pomysł, gdyż jeśli zmienisz zdanie po tym, jak zastosujesz
zniekształcenie, i będziesz chciał wrócić do oryginalnego obrazu, nie będzie z tym
problemu — co więcej, nie będziesz musiał się martwić o pogorszenie jakości
obrazu. Tak więc, aby zamienić obiekt w inteligentny obiekt, wybierz polece-
nie Warstwa/Obiekty inteligentne/Konwertuj na obiekt inteligentny (Layer/Smart
Object/Convert to Smart Object). O zamianie świadczy ikona w prawym dolnym
rogu miniatury warstwy (rysunek 12.11).
Rysunek 12.11.
Zmiana warstwy z odseparowanym
elementem w obiekt inteligentny
ZVND]yZND
=DPLDQDREUD]XUDVWURZHJRZRELHNWLQWHOLJHQWQ\SR]ZDODPLQVNDORZDþJR
EH]U\]\NDİHMHJRMDNRĤþVLčSRJRUV]\
Teraz możesz przystąpić do modyfikacji obrazu za pomocą polecenia Wypacze-

nie marionetkowe (Puppet Warp). Wybierz je z menu Edycja (Edit). Na pasku
opcji narzędzia znajduje się opcja Siatka (Show Mesh) (rysunek 12.12). Kiedy ją
zaznaczysz, zobaczysz, że obiekt został pokryty siecią. W skrócie sposób, w jaki
działa zniekształcenie, polega na wbijaniu w tę sieć pinesek i wykorzystywaniu
części z nich w roli kotwic, a innych jako uchwytów pozwalających modyfikować
obraz. W polu Tryb (Mode), które wpływa na elastyczność siatki, wybierz Zwykły
(Normal).
Rysunek 12.12.
Wczytywanie siatki, wbijanie pineski oraz przesuwanie obiektu
Pora pokazać, jak działa narzędzie, i wbić w sieć kilka pinesek. Na początek klik-
nij w dowolnym miejscu na sieci — w tym momencie dodany zostaje szary punkt;
biała kropka na jego środku oznacza, że punkt jest zaznaczony. Jeśli teraz klik-
niesz i przeciągniesz kursorem, obiekt będzie się poruszał wraz z nim (będzie
przesuwany) (rysunek 12.12). Cofnij czynność (Ctrl+Z).
ZVND]yZND
*G\E\ĤPLDãQDZDUVWZLHNLONDRGG]LHOQ\FKRELHNWyZWRNDİG\]QLFKE\ãE\
SRNU\W\RGG]LHOQĈVLHFLĈ:WDNLHMV\WXDFMLSU]HVXQLčFLHNXUVRUHPQDGSLQHVNĈ
VSRZRGRZDãRE\MHG\QLHSU]HVXQLčFLHWHJRRELHNWXZNWyU\MHVWZELWD
3R]RVWDãHRELHNW\SR]RVWDã\E\QDVZRLFKPLHMVFDFK
Aby móc zgiąć, zdeformować obiekt, potrzebujesz więcej pinesek. Dodaj je

w miejscach, które chcesz „przyczepić” do tła — tak nadasz im charakter ko-
twic (rysunek 12.13). W omawianym przykładzie chcę zgiąć wyprostowaną nogę
i ukryć ją za drugą nogą. W związku z tym „przytwierdziłam do tła” większą część
sylwetki, aby ruch ręką nie powodował przesuwania się całego ciała. Ukryłam
sieć, abyś lepiej mógł zobaczyć miejsca, w których umieściłam pineski.
ZVND]yZND Parametr *čVWRĤþ(DensityZSã\ZDQDOLF]EčLJčVWRĤþUR]PLHV]F]HQLD

SLQHVHNNWyUHPRİQDGRGDþGRVLHFL-HĤOLPXVLV]GRGDþLFKZLčFHMLPXV]Ĉ
VLčRQH]QDMGRZDþEOLVNRVLHELH]PLHęJčVWRĤþZ\ELHUDMĈFRSFMč:LčFHM
punktów (0RUH3RLQWV=DF]QLMMHGQDNRGWU\EX=Z\Nã\ (1RUPDOL]PLHęJR
JG\SRMDZLVLčNRPXQLNDWİHQLHPRİHV]GRGDþZLčFHMSXQNWyZJG\İVĈ]E\W
EOLVNRVLHELH³WR]GDU]DVLčGRĤþF]čVWR
Rysunek 12.13.
Dodawanie pinesek
Jeśli klikniesz którąś pineskę, zostanie ona zaznaczona i zacznie występować

w charakterze uchwytu. Przesuwając nad nią kursorem, będziesz mógł defor-
mować obraz (rysunek 12.14). Jeśli chcesz, możesz zaznaczyć jednocześnie kilka
pinesek. Klikaj je z wciśniętym klawiszem Shift. Przesuń aktywną pineskę, by mo-
dyfikować wygląd obrazu. Ja przesunęłam ją do góry, aby podnieść nogę kobiety
(rysunek 12.14). Poza funkcją kotwic i uchwytów pineski mogą posłużyć jako za-
wiasy, które pozwalają obracać fragmenty obrazu. Aby to zrobić, zaznacz pineskę,
naciśnij klawisz Alt, a kiedy pojawi się obręcz, umieść kursor poza nią i przesuwa-
jąc go, obracaj fragment (rysunek 12.14).
Rysunek 12.14.
Zaznaczanie pineski i modyfikowanie obrazu poprzez jej przesunięcie. Noga kobiety została podniesiona do góry.
Pineska pozwala także obrócić obraz
ZVND]yZND 3LQHVNLPRİQDXNU\ZDþLXVXZDþ:SLHUZV]\PSU]\SDGNXQDFLĤQLMNODZLV]H
&WUO+DE\RGNU\þSRQRZQLHQDFLĤQLM&WUO+:GUXJLPXPLHĤþNXUVRUQDG
SLQHVNĈQDFLĤQLMNODZLV]$OWDJG\SRMDZLĈVLčQDGQLĈQRİ\F]NLNOLNQLM³
SLQHVND]RVWDQLHXVXQLčWD$E\XVXQĈþZV]\VWNLHSLQHVNLMHGQRF]HĤQLHNOLNQLM
SUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\QDGVLHFLĈLZ\ELHU]RSFMč8VXęZV]\VWNLHSXQNW\
(5HPRYH$OO3LQV) lub kliknij przycisk ( QDSDVNXRSFML
Jeśli zdarzy się, że zniekształcisz fragment obiektu tak, że zostanie on za-

słonięty przez inny fragment, a chcesz, żeby znajdował się nad nim, kliknij
przycisk Przesuń punkt do przodu (Set pin forward) na pasku opcji. Tak się stało
w przedstawionym przykładzie. Zauważ, że wygięta lewa noga nie wygląda zbyt
naturalnie, ponieważ powinna się znaleźć z tyłu, za prawą. Czasami trzeba ten
przycisk nacisnąć kilka razy, zanim uzyska się efekt, o jaki chodziło. Jeśli fragment
obiektu ma się znaleźć pod innym fragmentem, kliknij przycisk Przesuń punkt do
tyłu (Set pin back) (rysunek 12.15).
Rysunek 12.15.
Kliknięcie przycisku Przesuń punkt do tyłu (Set pin back) powoduje odsłonięcie obszaru siatki zasłoniętego przez inny
fragment. W rezultacie lewa noga została umieszczona za prawą
Aby zatwierdzić zmiany, na pasku opcji kliknij przycisk ( ). Dzięki temu, że

modyfikowany obraz został wcześniej zamieniony w obiekt inteligentny, Wypa-
czenie marionetkowe (Puppet Warp) w panelu Warstwy (Layers) występuje teraz
w charakterze inteligentnego filtra, a co za tym idzie, możesz natychmiast po-
wrócić do oryginalnego obrazu i rozpocząć transformację od nowa lub kliknąć
dwukrotnie nazwę Wypaczenie marionetkowe (Puppet Warp), aby powrócić do
sieci i pinesek, a następnie ponownie edytować wygięcie obiektu (rysunek 12.16).
Rysunek 12.16.
Jeśli klikniesz opcję jak na rysunku, możesz
z powrotem wczytać siatkę transformacji
do okna dokumentu i od nowa rozpocząć
wyginanie obiektu
.RU\JRZDQLHREUD]XRUD]WZRU]HQLHHIHNWyZ
VSHFMDOQ\FK]DSRPRFĈILOWUD)RUPRZDQLH
Filtr Formowanie (Liquify) udostępnia w swoim oknie wiele narzędzi, które po-
zwolą Ci twórczo zniekształcić obraz. Dzięki nim możesz sprawić, że osoba na
zdjęciu pozbędzie się zbędnych kilogramów, jej oczy i piersi staną się większe, nos
prostszy itd. (rysunek 12.17).
Rysunek 12.17.
Filtr Formowanie (Liquify) pozwala pozbyć
się zbędnych kilogramów bez diety
i ingerencji chirurga plastycznego. Po lewej
zdjęcie kobiety przed poddaniem go edycji
za pomocą narzędzi dostępnych w oknie
filtra; po prawej zdjęcie po edycji
To oczywiście nie wszystko, jeśli chodzi o korygowanie wyglądu. Wszystko za-

leży jedynie od naszej pomysłowości. Formowanie (Liquify) jest doskonałym
poleceniem dla tych, którym zależy na zmianie charakteru zdjęcia. Można za
jego pomocą wpłynąć na mimikę postaci ze zdjęcia, przez co zmieni się jego
przesłanie.
1. Dawna nazwa tego filtra to Skraplanie.

Jednym z celów, do których wykorzystuje się filtr, jest tworzenie obrazów s.f. i ka-
rykatur — trzeba tylko zmodyfikować obraz we właściwy sposób (rysunek 12.18).
Rysunek 12.18.
Filtr Formowanie (Liquify) można
wykorzystać również do tworzenia
karykatur
Okno filtra
Aby otworzyć okno filtra, wybierz polecenie Filtr/Formowanie (Filter/Liquify)
lub skorzystaj ze skrótu klawiszowego Shift+Ctrl+X. Okno to pozwala pracować
w dwóch trybach: podstawowym i zaawansowanym. Domyślnie włączony jest
tryb podstawowy z kilkoma narzędziami; gdy zaznaczysz opcję Tryb zaawanso-
wany (Advanced Mode), do okna zostaną wczytane wszystkie opcje oferowane
przez filtr (rysunek 12.19).
Rysunek 12.19.
Okno filtra Formowanie (Liquify) i jego elementy dostępne w trybie zaawansowanym
W oknie po lewej stronie znajduje się Przybornik zawierający narzędzia filtra.

Pozwalają one wykrzywiać, obracać, wybrzuszać, ściskać, wypychać, odbijać,
wykrzywiać obraz lub jego fragment (rysunek 12.20). Za ich pomocą możesz
również powiększyć widok w oknie podglądu, przesunąć obraz, zamrozić go (za-
bezpieczyć przed edycją) lub rozmrozić (usunąć zabezpieczenie przed edycją).
Rysunek 12.20.
Narzędzia dostępne w oknie filtra
Formowanie (Liquify) i ich zastosowanie
1DU]čG]LDLRSFMH]DEH]SLHF]DQLDREUD]X
SU]HGQLHFKFLDQĈGHIRUPDFMĈ
No właśnie. Jedną ze wspaniałych możliwości, jakie daje okno Formowanie
(Liquify), jest to, że można pracować w nim na całym obrazie lub jego części. Je-
śli chcesz pracować na całym obrazie, wywołaj okno filtra i po prostu wykonaj
wszystkie interesujące Cię operacje. Jeśli jednak chcesz zniekształcić tylko część
obrazu, masz dwie możliwości. Możesz ją zaznaczyć jeszcze przed otworzeniem
okna filtra — wówczas po jego otworzeniu wyświetlany będzie tylko ten zazna-
czony fragment obrazu. Możesz również wywołać okno Formowanie (Liquify)
i zamrozić te obszary, które chcesz zabezpieczyć przed działaniem dostępnych
w nim narzędzi.
Zamrażanie to właśnie czynność pozwalająca zabezpieczyć obszary obrazu przed
ich zniekształceniem (porównaj rysunki 12.21 i 12.22). Czy to nie wspaniałe?
Wykonaj ją za pomocą narzędzia Zamrażanie maski (Freeze mask) ( ), zamalo-
wując obszary zdjęcia, które chcesz uchronić. Są one wówczas pokrywane maską
w kolorze czerwonym (domyślnie) lub innym, wybranym w polu Kolor maski
(Mask Color) (rysunek 12.21). Jeśli jednak stanowią większą część obrazu, możesz
dla przyspieszenia procesu:
Á Zamrozić cały obraz, klikając przycisk Maskuj wszystko (Mask All), a na-
stępnie za pomocą narzędzia Rozmrażanie maski (Thaw mask) ( )
rozmrozić tylko te obszary, które chcesz poddawać deformacji.
Á Za pomocą narzędzia Zamrażanie maski (Freeze mask) zamrozić tylko te
obszary, które chcesz poddawać deformacji, a następnie kliknąć przycisk
Odwróć wszystko (Invert All). Jego użycie sprawia, że zamrożone piksele
zostają odmrożone i odwrotnie. Działa on tak samo jak polecenie Odwrot-
ność (Inverse) w przypadku utworzonego zaznaczenia.
Rysunek 12.21.
Zabezpieczanie fragmentów obrazów przed niechcianą modyfikacją
Rysunek 12.22.
Dzięki masce pokryte nią obszary są chronione przed modyfikacją obrazu przeprowadzaną w ich okolicy. Użycie narzędzia
Zawijanie w przód (Forward Warp) na obszarze twarzy nie spowodowało zmian w wyglądzie włosów zabezpieczonych maską
ZVND]yZND
$E\XVXQĈþ]DPURİHQLH]FDãHJRREUD]XNOLNQLMSU]\FLVNBrak (1RQH
1DU]čG]LDGHIRUPXMĈFHREUD]
Skupmy się teraz na narzędziach pozwalających deformować obraz. Praca
z nimi polega na przeciąganiu kursorem lub klikaniu w oknie obrazu. Oto co
można za ich pomocą zrobić:
Á Zawijanie w przód (Forward Warp). Pozwala przepchnąć piksele
obrazu w kierunku przesuwania kursora.
Á Wirówka zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara (Twirl Clo-
ckwise). Umożliwia obrócenie pikseli w prawo lub lewo, jeśli dodatkowo
będziesz wciskać klawisz Alt.
Á Wklęśnięcie (Pucker). Dzięki niemu możesz uzyskać efekt zasysania do
środka.
Á Wybrzuszenie (Bloat). Pozwala wypychać piksele znajdujące się pod
kursorem, co stwarza wrażenie nadmuchiwania. Jak nietrudno się domy-
ślić, jest to świetne narzędzie dla chcących powiększyć na zdjęciach biust
czy oczy.
Á Wypychanie w lewo (Push Left). Umożliwia przesuwanie pikseli w lewo
od kierunku przesuwania kursora. Korzystaj z niego z wciśniętym kla-
wiszem Shift. Dzięki temu uzyskasz linię prostą. Narzędzie to doskonale
nadaje się do usuwania tłuszczyku z takich części ciała jak nogi, ręce czy
pas.
Ważnym elementem podczas pracy z wymienionymi narzędziami jest ustalenie
rozmiaru ich końcówek. Robimy to tak samo jak w przypadku Pędzla, za pomocą
klawiszy [ i ] lub w polu Rozmiar pędzla (Brush Size). Ponadto w oknie znajdziesz
opcje:
Á Gęstość pędzla (Brush Density) — to pole pozwala kontrolować wtapianie
pędzla na krawędziach. Efekt jest najbardziej intensywny pośrodku pędzla,
a delikatniejszy na krawędziach.
Á Nacisk pędzla (Brush Pressure) — pozwala określić szybkość wprowa-
dzania zniekształceń pod wpływem przeciągania narzędzia po oknie
podglądu. Mniejsza wartość powoduje, że zmiany zachodzą wolniej, co
ułatwia zatrzymanie ich we właściwym momencie.
Á Częstotliwość pędzla (Brush Rate) — pozwala określić szybkość wpro-
wadzania zniekształceń pod wpływem utrzymywania narzędzia (np.
narzędzia Wirówka zgodnie z ruchem wskazówek zegara (Twirl Clockwise))
nieruchomo nad podglądem obrazu. Im wyższa jest wartość tego ustawie-
nia, tym szybciej są stosowane zniekształcenia.
ZVND]yZND
-HĤOLREUD]NWyU\FKFHV]SRGGDþGHIRUPDFMLVNãDGDVLč]NLONXZDUVWZSU]HG
Z\ZRãDQLHPRNQD)RUPRZDQLH (LiquifyXSHZQLMVLčİHDNW\ZQDMHVWZãDĤFLZD
ZDUVWZDF]\OLWD]DZLHUDMĈFDHOHPHQW\SU]H]QDF]RQHGR]QLHNV]WDãFHQLD
ZVND]yZND -HĤOLGHIRUPXMHV]HOHPHQW]DMPXMĈF\MHGQĈ]ZDUVWZREUD]XLFKFLDãE\Ĥ
]REDF]\þMDNEčG]LHRQZ\JOĈGDãZSRãĈF]HQLX]SR]RVWDã\PLZDUVWZDPL
REUD]X]D]QDF]RSFMč3RNDİWãR (6KRZ%DFNGURS) i w polu 8İ\M (Use) wybierz
MHGQĈ]RSFML=DSRPRFĈRSFMLKrycie (OpacityPRİHV]NRQWURORZDþVWRSLHę
ZLGRF]QRĤFLZDUVWZZ\ĤZLHWODQ\FKZRNQLH)RUPRZDQLH (Liquify
1DU]čG]LDLRSFMHXPRİOLZLDMĈFHUHNRQVWUXNFMčREUD]X
Po przeprowadzeniu deformacji obrazu możesz go zrekonstruować. Oto sposoby:
1. Aby cofnąć wszystkie czynności przeprowadzone w oknie i zachować przy tym
ustawienia narzędzi i opcji, kliknij przycisk Przywróć wszystko (Restore All).
2. Aby cofnąć ostatnio wykonaną deformację, użyj skrótu klawiszowego
Ctrl+Z.
3. Aby cofać się o jedną operację, stosuj skrót klawiszowy Ctrl+Alt+Z.
4. Aby zrekonstruować wygląd obrazu w wybranych jego fragmentach, uak-
tywnij narzędzie Zrekonstruuj ( ) i przesuń po nich kursorem.
5. Aby zrekonstruować wygląd obrazu w określonym stopniu, kliknij przy-
cisk Zrekonstruuj (Reconstruct), a wyświetlone zostanie okno z suwakiem.
Przesuwając go w lewo, przywracasz wygląd obrazu sprzed deformacji
(rysunek 12.23). Wartość 0 oznacza przywrócenie oryginalnego wy-
glądu obrazu — jej ustawienie jest tożsame z użyciem przycisku Przywróć
wszystko (Restore All).
Rysunek 12.23.
Rekonstrukcja obrazu za pomocą przycisku Zrekonstruuj (Reconstruct) i jego okna dialogowego. Wartość 100 oznacza stan
zaraz po zastosowaniu deformacji obrazu bez przeprowadzania rekonstrukcji; wartość 0 oznacza całkowitą rekonstrukcję
wyglądu obrazu sprzed zastosowania deformacji. Suwak pozwala ustalić, w jakim stopniu chcemy zrekonstruować obraz,
przywrócić jego oryginalny wygląd
ZVND]yZND
,PZLčNV]\REUD]W\PGãXİHMWUZDMĈZV]\VWNLHF]\QQRĤFLSU]HSURZDG]DQH
w oknie )RUPRZDQLH(Liquify
W oknie dostępne jest nowe narzędzie — Wygładzanie (Smooth) ( ). Pozwala

ono wygładzić wcześniej zdeformowany fragment obrazu, tak by wyglądał bar-
dziej naturalnie. Gdy przeciągasz tym narzędziem po obrazie, program stosuje
w tych miejscach niewielkie rozmycie gaussowskie.
$E\SU]\ZUyFLþGRP\ĤOQHXVWDZLHQLDRNQDQDFLĤQLMNODZLV]$OW i kliknij przycisk ZVND]yZND

:\]HUXM(Reset)1
Kiedy nie wciskasz klawisza $OWSU]\FLVNWHQQRVLQD]Zč$QXOXM (&DQFHO:yZF]DVMHJR

NOLNQLčFLHSRZRGXMHDQXORZDQLHZV]\VWNLFKF]\QQRĤFLSU]HSURZDG]RQ\FKZRNQLHREUD-
]XL]DPNQLčFLHRNQD)RUPRZDQLH (Liquify
&Dã\F]DVSRGF]DVPRG\ÀNRZDQLDREUD]XSURJUDP3KRWRVKRSĤOHG]L ZVND]yZND
ZV]\VWNLH7ZRMHF]\QQRĤFLL]DSDPLčWXMHMHWZRU]ĈFW]ZVLDWNč1LHMHVWRQD
ZLGRF]QDZF]DVLHHG\FMLFK\EDİH]D]QDF]\V]RSFMč3RNDİVLDWNč (6KRZ
MeshMHGQDNG]LčNLQLHMPRİHV]WHVDPHSURFHGXU\HG\F\MQH]DVWRVRZDþQD
NROHMQ\P]GMčFLX]ZãDV]F]DWHMVDPHMVFHQ\OXESRVWDFL:\VWDUF]\MHZF]\WDþ
LNOLNQĈþSU]\FLVN:F]\WDMRVWDWQLĈVLDWNč (/RDG/DVW0HVK-HĤOLVLDWNDQLHMHVW
ZLGRF]QDZRNQLHSRGJOĈGX]ZLčNV]VWRSLHęSRGJOĈGX
7ZRU]HQLHZFLčFLDZWDOLLLMHMZ\VPXNODQLH
Otwórz obraz, na którym widoczna jest kobieta z niewielkim wcięciem w ta-
lii; spróbujemy je pogłębić. Wybierz polecenie Filtr/Formowanie (Filter/Liquify).
W oknie filtra uaktywnij narzędzie Wklęśnięcie (Pucker). Za jego pomocą utwo-
rzysz wcięcie w talii (rysunek 12.24).
Rysunek 12.24.
Okno Formowanie (Liquify).
Do pozbycia się zbędnych
centymetrów w talii wykorzystamy
narzędzie Wklęśnięcie (Pucker)
ZVND]yZND
-HĤOL]DFKRG]LWDNDSRWU]HEDSRZLčNV]ZLGRNZRNQLHSRGJOĈGXDE\GREU]H
ZLG]LHþWHSDUWLHFLDãDNWyUHFKFHV]Z\V]F]XSOLþ
Ustaw niewielki rozmiar końcówki narzędzia — możesz skorzystać z pola Roz-

miar pędzla (Brush Size) — i kliknij w miejscu, od którego chcesz rozpocząć
wyszczuplanie (w omawianym przykładzie pod lewą pachą — rysunek 12.25, nr 1).
Następnie przenieś kursor w miejsce, w którym ma się pojawić zgięcie, i kliknij,
wciskając klawisz Shift (rysunek 12.25, nr 2). Nie zwalniając klawisza, przesuń kur-
sor w dół, do miejsca, w którym ma się kończyć talia, i kliknij (rysunek 12.25, nr 3).
Rysunek 12.25.
Wyszczuplanie talii. Piksele są jakby wpychane do środka ciała kobiety
ZVND]yZND
-HĤOLSRGF]DVNRUHNFMLNOLNQLHV]LEčG]LHV]GDOHMSU]HVXZDþNXUVRU]ZFLĤQLčW\P
klawiszem ShiftNRUHNFMDEčG]LHVLčRGE\ZDãDSROLQLLSURVWHM6SUyEXMF]DVHP
WRVLčSU]\GDMH
Aby zobaczyć na podglądzie, jak wcześniej wyglądał obraz, włącz tryb zaawan-
sowany i zaznacz opcję Pokaż tło (Show Backdrop) (rysunek 12.26). Te same
czynności wykonaj dla drugiej strony ciała. Kiedy skończysz, kliknij OK.
Rysunek 12.26.
Po zaznaczeniu opcji Pokaż tło (Show Backdrop) możesz podejrzeć, jak wyglądał obraz przed korekcją. Jest on wyświetlany
w formie półprzezroczystej nakładki
(G\FMDZ\JOĈGX]DSRPRFĈILOWUD)RUPRZDQLH
Filtr Formowanie (Liquify) możesz wykorzystać do kompleksowej edycji obrazu,
jednak pamiętaj, że zazwyczaj traktujemy go jako punkt wyjścia do dalszej edy-
cji. Za chwilę pokażę Ci przykładową edycję zdjęcia przeprowadzoną za pomocą
więcej niż jednego narzędzia z okna filtra. Na początek warto utworzyć kopię
warstwy z oryginalnym obrazem i przekonwertować ją na obiekt inteligentny —
o obiektach dowiesz się więcej z następnego rozdziału — aby móc potem szybko
wrócić do okna filtra i wprowadzić potrzebne poprawki. Aby zamienić warstwę
w obiekt inteligentny, kliknij ją prawym przyciskiem myszy i wybierz opcję Kon-
wertuj na obiekt inteligentny (Convert to Smart Object) (rysunek 12.27). Następnie
wybierz polecenie Filtr/Formowanie (Filter/Liquify), aby otworzyć okno filtra. Na
początek pokażę Ci, jak szybko powiększyć oczy. Uaktywnij narzędzie Wybrzu-
szenie (Bloat), ustaw rozmiar końcówki pędzla na trochę większy od oczu i kliknij
oko tyle razy, ile potrzeba, aby zostało powiększone do satysfakcjonujących Cię
rozmiarów (rysunek 12.28).
Rysunek 12.27.
Tworzenie kopii warstwy z oryginalnym
obrazem i zamiana jej na obiekt
inteligentny
Rysunek 12.28.
Powiększanie oczu za pomocą narzędzia Wybrzuszenie (Bloat)`
Kolejna czynność edycyjna będzie polegała na podniesieniu dość obfitego biu-

stu — zostanie też odrobinę zmniejszony — i wyszczupleniu policzków. W tym
celu uaktywnij narzędzie Zawijanie w przód (Forward Warp). Praca z nim przy-
pomina trochę zamiatanie szczotką — przesuwając kursorem od zewnątrz do
środka, „wciskaj” niechciane fragmenty obrazu do jego środka. Wiem, że trochę
dziwnie to brzmi, ale spróbuj, a szybko się przekonasz, o co mi chodzi. Aby pod-
nieść biust, umieściłam pod nim kursor i przesunęłam go do góry, tak jakbym
chciała go unieść (biust) (rysunek 12.29).
Teraz kolej na wyszczuplenie pleców. Wykorzystałam do tego dwa narzędzia. Naj-
pierw uaktywniłam Wklęśnięcie (Pucker), aby wyszczuplić dół pleców. Użyłam
Rysunek 12.29.
Podnoszenie i zmniejszanie biustu oraz wyszczuplanie twarzy za pomocą narzędzia Zawijanie w przód (Forward Warp)
tego narzędzia dokładnie w taki sam sposób jak w przykładzie poświęconym two-
rzeniu talii. Kliknęłam w dolnej części pleców, tam gdzie na rysunku 12.30, po
lewej, widać kursor, a następnie nacisnęłam klawisz Shift i kliknęłam w zgięciu
pleców, aby utworzyć linię prostą i wcisnąć fragment pleców do obrazu, dzięki
czemu stały się szczuplejsze. Tymczasem pojawił się problem z górną częścią ple-
ców — użycie narzędzia Wklęśnięcie (Pucker) w tym przypadku nie byłoby zbyt
dobrym pomysłem. Górna część pleców jest nieco zaokrąglona, narzędzie Wklęś-
nięcie (Pucker) by ją wyprostowało, a tego nie chcę. W związku z tym włączyłam
stare, dobre narzędzie Zawijanie w przód (Forward Warp) i przesuwając kur-
sor z zewnątrz do wewnątrz, jak pokazują strzałki na rysunku 12.30 (po prawej),
wcisnęłam część ciała, dzięki czemu zostało go mniej.
Rysunek 12.30.
Wyszczuplanie pleców
Kolejna czynność edycyjna, którą przeprowadziłam na tym obrazie, polega na

wyszczupleniu ramion. Do tego najlepsze będzie narzędzie Wypychanie w lewo
(Push Left). Dzięki niemu można usunąć zbędne fałdki skóry. Umieść kursor
w takim miejscu, aby częściowo znajdował się na tle zdjęcia i fragmencie, który
chcesz wyszczuplić. Następnie przeciągnij kursorem wzdłuż obszaru do wyszczu-
plenia lub kliknij na jego drugim końcu (rysunek 12.31). Aby usunąć fragment
obrazu, przeciągnij kursorem z prawej do lewej lub z dołu do góry. W przeciw-
nym razie, zamiast odejmować piksele z obrazu, będziesz je dodawać. Ponieważ
w wyniku działania tego narzędzia faktura obrazu może ulec zniekształceniu
(zresztą nie tylko tego narzędzia, ale w jego przypadku zniekształcenie faktury
obrazu może być dość mocno widoczne), włącz narzędzie Wygładzanie (Smooth)
i przeciągnij kursorem po obszarach, w których chcesz poprawić wygląd faktury
(rysunek 12.31).
Rysunek 12.31.
Wyszczuplanie ramion oraz poprawa wyglądu faktury obrazu zniekształconej w wyniku działania narzędzi do deformacji
Pora na ostatnie szlify. Ponownie uaktywnij narzędzie Zawijanie w przód

(Forward Warp) i użyj go do wyszczuplenia ramion i szyi oraz nadania im ład-
niejszego kształtu (rysunek 12.32). Po przeprowadzeniu wszystkich czynności
edycyjnych kliknij przycisk OK. W panelu Warstwy (Layers) pojawi się maska
i miniwarstwa z nazwą filtra zastosowanego na obiekcie (rysunek 12.33). Je-
śli chcesz w wybranych fragmentach obrazu przywrócić jego oryginalny wygląd,
kliknij maskę, uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush), jako kolor narzędzia wybierz
czarny i zamaluj wybrane obszary obrazu. Aby powrócić do okna filtra i przepro-
wadzić w nim nowe zmiany, kliknij nazwę filtra w panelu Warstwy (Layers).
Rysunek 12.32.
Korekcja kształtu ramion
Rysunek 12.33.
Dzięki masce, która została automatycznie utworzona, możesz w wybranych obszarach obrazu przywrócić oryginalny wygląd
zdjęcia. Kliknięcie miniwarstwy Formowanie (Liquify) natomiast spowoduje otwarcie okna filtra Formowanie (Liquify).
W środku obraz po korekcji, po prawej — dla przypomnienia — wygląd obrazu przed korekcją. Oczywiście skorygowany
w ten sposób obraz jest daleki od ideału, ale może stanowić bazę do dalszej edycji
3ROHFHQLH6NDORZDQLH]XZ]JOčGQLHQLHP
]DZDUWRĤFL
Dotychczas rozdział był poświęcony tym metodom edycji zdjęć, które polegają
na ich zniekształcaniu. Za chwilę poznasz polecenie, które pozwala modyfiko-
wać obraz, ale w taki sposób, że jego wybrane elementy pozostają nienaruszone.
Tym poleceniem jest Skala z uwzględnieniem zawartości (Content-Aware Scale).
Może być ono stosowane do zmniejszania lub zwiększania skali obrazów w celu
polepszenia kompozycji, dopasowania układu lub zmiany orientacji, ale tak, by
rozmiary zaznaczonego obiektu nie uległy zmianie. To polecenie możesz wyko-
rzystać, gdy chcesz zmniejszyć szerokość obrazu i zachować przy tym wybrane
obiekty w stanie nienaruszonym lub gdy na zdjęciu znajduje się obok siebie kilka
elementów, które zamierzasz do siebie przybliżyć albo od siebie oddalić. Podczas
tych operacji obraz nie jest zgniatany ani rozciągany, a to, co na nim najważniej-
sze, pozostaje nienaruszone.
Gdybyś poddał obraz skalowaniu, używając polecenia Skala (Scale) z menu Edy-
cja/Przekształć (Edit/Transform), spowodowałoby to modyfikację wszystkich
pikseli obrazu. Polecenie Skala z uwzględnieniem zawartości (Content-Aware
Scale) pozwala wpływać na piksele w obszarach, które nie są istotne pod wzglę-
dem wizualnym. Potrafi ono rozpoznawać zawartość obrazka i w inteligentny
sposób dodawać piksele lub usuwać je z tych obszarów, które są mało istotne,
a także zachowywać oryginalną wielkość ważnych obiektów obrazu.
ZVND]yZND Polecenie 6NDOD]XZ]JOčGQLHQLHP]DZDUWRĤFL (&RQWHQW$ZDUH6FDOH)

PRİHV]VWRVRZDþQDZDUVWZDFKL]D]QDF]HQLDFK2EVãXJXMHWU\E\REUD]yZ
5*%&0<./DERUD]6NDODV]DURĤFLDWDNİHZV]\VWNLHJãčELHELWRZH1LH
PRİHE\þMHGQDNZ\NRU]\VW\ZDQHQDZDUVWZDFKGRSDVRZDQLDPDVNDFK
SRMHG\QF]\FKNDQDãDFKRELHNWDFKLQWHOLJHQWQ\FKZDUVWZDFK'LZLGHR
DWDNİHQDNLONXZDUVWZDFKMHGQRF]HĤQLHOXEQDJUXSLHZDUVWZ
Powiedzmy, że chcesz zmienić proporcje kadru obrazu, ale tak, by główny obiekt
został nienaruszony. Otwórz zdjęcie, zaznacz obiekt i zastosuj wtapianie rzędu
10 – 15 pikseli — wybierz polecenie Zaznaczanie/Zmień/Wtapianie (Select/Mo-
dify/Feather) i w otwartym oknie, w polu Promień wtapiania (Feather Radius)
wprowadź odpowiednią wartość (rysunek 12.34). Następnie zapisz zaznaczenie
w postaci kanału alfa, klikając ikonę Zapisz zaznaczenie jako kanał (Save selection
as channel) ( ) w panelu Kanały (Channels) (rysunek 12.35). W tym momen-
cie to, co jest objęte zaznaczeniem, na kanale Alfa 1 powinno być zaznaczone
kolorem białym; jeśli tak nie jest (może to wynikać z opcji wybranych w opcjach
kanału), kliknij dwukrotnie miniaturę kanału Alfa 1 i zaznacz opcję, która poza
Kolor dodatkowy (Spot Color) nie jest zaznaczona. Następnie usuń zaznaczenie
(Ctrl+D) i upewnij się, że aktywny jest kanał RGB — możesz dla pewności kliknąć
jego miniaturę.
Rysunek 12.34.
Korekcja stopnia wtapiania zaznaczonego obszaru
Rysunek 12.35.
Zapisywanie zaznaczenia w postaci kanału alfa
Zamień warstwę tła w zwykłą warstwę, klikając ją dwukrotnie, i kliknij OK, kiedy
pojawi się okno dialogowe. Ponieważ chcesz powiększyć kadr, musisz powiększyć
rozmiar obszaru roboczego. W tym celu, aby wywołać okno polecenia Rozmiar
obszaru roboczego (Canvas Size), wystarczy użyć klawiszy Alt+Ctrl+C albo od-
szukać polecenie na liście w menu Obraz (Image). Kiedy okno zostanie otwarte,
w polu Szerokość (Width) wprowadź wartość odpowiadającą nowej szerokości ka-
dru i kliknij OK. Poszerzyłam kadr o 30 cm (rysunek 12.36).
Rysunek 12.36.
Zmiana szerokości obszaru roboczego obrazu
Teraz wybierz polecenie Edycja/Skala z uwzględnieniem zawartości (Edit/Con-

tent-Aware Scale) lub użyj klawiszy Alt+Shift+Ctrl+C. Następnie na pasku opcji,
w polu Chroń (Protect) wybierz opcję Alfa 1 (Alpha 1). Kliknij przycisk z ludzi-
kiem Ochrona tonów karnacji (Protect skin tones) (rysunek 12.37). Dzięki temu
włączysz funkcję ochrony tonów skóry.
Rysunek 12.37.
Aby chronić obrazy zaznaczone w kanale alfa przed zniekształceniem, wybieramy opcję Alfa1. Dzięki temu, że do
przeprowadzenia przekształcenia wykorzystaliśmy polecenie Skala z uwzględnieniem zawartości (Edit/Content-Aware Scale),
zaznaczony obiekt nie został zniekształcony
Umieść kursor nad jednym z punktów ramki i przesuń w stronę krawędzi do-
kumentu. Zobacz, co się dzieje. Zmieniają się tylko rozmiary mniej ważnych
elementów obrazu (tych, które znajdują się poza utworzonym wcześniej za-
znaczeniem). Element, który został wcześniej zaznaczony, pozostaje bez
zmian (rysunek 12.37). Gdybyś zastosował na obrazie polecenie Skaluj (Scale)
z menu Edycja/Przekształć (Edit/Transform), obiekt zostałby zdeformowany
(rysunek 12.39), chociaż uważam, że w tym konkretnym przypadku pozostałe

elementy obrazu wyglądają lepiej niż po użyciu polecenia Edycja/Skala z uwzględ-
nieniem zawartości (Edit/Content-Aware Scale). Tak więc wszystko zależy od
konkretnego przypadku — zdjęcia, z którym pracujemy. Na rysunku 12.38 widać
efekt zastosowania polecenia Edycja/Skala z uwzględnieniem zawartości (Edit/
Content-Aware Scale).
Rysunek 12.38.
Ostateczny wynik przeprowadzonego przekształcenia
Rysunek 12.39.
A tak wyglądałoby to samo zdjęcie przeskalowane za pomocą polecenia Skaluj (Scale). Kobieta została zniekształcona
Obiekty
13.
inteligentne
W tym rozdziale:
ÆCzym jest obiekt inteligentny?Æ

Zamiana obrazu w obiekt inteligentny
ÆZamiana wielu warstw w obiekt inteligentny i odzyskiwanie warstw z obiektu inteligentnego
ÆZamiana obiektu inteligentnego w zwykłą warstwęÆ

Powielanie obiektu inteligentnego
ÆSkalowanie obrazu z użyciem obiektów inteligentnych
ÆZastępowanie obrazu znajdującego się na warstwie typu obiekt inteligentny innym obrazem
ÆEdycja obrazów zamienionych w obiekty inteligentne
ÆDodawanie masek i stylów do obiektów inteligentnychÆObiekty inteligentne a filtry
ÆObiekty inteligentne a pliki Raw
485
486 5R]G]LDï_2ELHNW\LQWHOLJHQWQH
Czym jest obiekt inteligentny?
O
biekt inteligentny (Smart Object) to rodzaj warstwy pozwalającej na ska-
lowanie, obracanie i zniekształcanie obrazu w sposób niepogarszający
jakości. Nawet jeśli poddasz obraz skalowaniu, to program będzie go
pokazywał w postaci przeskalowanej, ale wszystkie dane o obrazie pozostaną
nienaruszone. Jeśli poddasz np. przeskalowaniu obraz niezamieniony w obiekt
inteligentny, to część informacji na jego temat zostanie utracona bezpowrotnie.
Każda kolejna czynność edycyjna będzie powodowała pogorszenie jakości obrazu.
Nie będziesz miał także możliwości przywrócenia pierwotnego wyglądu obrazu
bez uszczerbku na jego jakości. W przypadku obiektu inteligentnego zmienia się
tylko sposób wyświetlania danych, ale one same pozostają nienaruszone. Pozwala
to np. skalować obraz tyle razy, ile tylko chcesz, i każda kolejna zmiana nie spo-
woduje zmian w jego jakości. Ten typ warstwy daje także możliwość zastąpienia
jednego obrazu innym obrazem z zachowaniem właściwości przypisanych pierw-
szemu z nich czy edycji obrazu znajdującego się na warstwie; po edycji następuje
uaktualnienie wyglądu dokumentu. Miniaturka warstwy typu obiekt inteligentny
(Smart Object) wygląda tak jak na rysunku 13.1.
Rysunek 13.1.
W prawym dolnym rogu miniaturki
obiektu inteligentnego widoczna jest ikona
ZVND]yZND 2ELHNW\LQWHOLJHQWQHSR]ZDODMĈQDSU]HSURZDG]DQLHEH]SLHF]QHJR
ÀOWURZDQLDREUD]yZSRQLHZDİZGRZROQ\PPRPHQFLHPRİQDHG\WRZDþ
ÀOWU\]DVWRVRZDQHQDRELHNFLHLQWHOLJHQWQ\P6WZDU]DWRPRİOLZRĤFLSRGREQH
GRW\FKMDNLHGDMĈZDUVWZ\GRSDVRZDQLD:\VWDUF]\GRZROQ\REUD]]DPLHQLþ
QDRELHNWLQWHOLJHQWQ\LSRGGDþJRG]LDãDQLXÀOWUD.LHG\]DSUDJQLHV]]PLHQLþ
XVWDZLHQLDÀOWUDSRSURVWXNOLNQLMMHJRQD]ZčZSDQHOXWarstwy (Layers
DRNQRÀOWUD]RVWDQLHSRQRZQLHRWZRU]RQH:LčFHMQDWHQWHPDWQDSLVDãDP
ZQDVWčSQ\PUR]G]LDOH³]REDF]LQWHOLJHQWQHÀOWU\
=DPLDQDREUD]XZRELHNWLQWHOLJHQWQ\
Aby zamienić obraz w obiekt inteligentny, możesz wybrać jedno z poleceń:
Á Plik/Otwórz jako obiekt inteligentny (File/Open As Smart Object), je-
śli dopiero zamierzasz otworzyć jakiś obraz i chcesz, aby od razu stał się
obiektem inteligentnym.
5R]G]LDï_2ELHNW\LQWHOLJHQWQH 487
Á Warstwa/Obiekty inteligentne/Konwertuj na obiekt inteligentny (Layer/

Smart Objects/Convert to Smart Object), jeśli chcesz zmienić w obiekt inte-
ligentny aktywną warstwę obrazu, który już jest otworzony w Photoshopie.
Ten sam efekt uzyskasz, klikając prawym przyciskiem aktywną war-
stwę i wybierając z listy opcję Konwertuj na obiekt inteligentny (Convert
to Smart Object).
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]DE\Z\EUDQ\SU]H]&LHELHREUD]]RVWDãZNOHMRQ\GRLQQHJRRNQD
GRNXPHQWXRGUD]XZSRVWDFLRELHNWXLQWHOLJHQWQHJRZ\ELHU]SROHFHQLHPlik/
8PLHĤþ(File/PlaceLZRWZDUW\PRNQLHZVNDİSOLN]DZLHUDMĈF\LQWHUHVXMĈF\&Lč
REUD]DQDVWčSQLHNOLNQLMSU]\FLVN8PLHĤþ (Place
=DPLDQDZLHOXZDUVWZZRELHNWLQWHOLJHQWQ\
LRG]\VNLZDQLHZDUVWZ]RELHNWX
inteligentnego
W obiekt inteligentny możesz zamienić więcej niż jedną warstwę. Oczywiście
wcześniej warstwy, które chcesz zamienić w obiekty inteligentne, muszą zostać
zaznaczone. Pamiętaj, że takie warstwy zostaną zamienione w jeden obiekt in-
teligentny, a nie każda z osobna w oddzielny obiekt. Nie powoduje to jednak ich
trwałego złączenia. Kiedy będziesz chciał ten obiekt poddać edycji, do panelu
Warstwy (Layer) wczytane zostaną wszystkie warstwy z obiektami złączonymi
w obiekt inteligentny (rysunek 13.2).
Rysunek 13.2.
Kilka warstw możesz połączyć w obiekt inteligentny. Warstwy nie są łączone na stałe. Podczas próby edycji takiego obiektu
inteligentnego (np. po dwukrotnym kliknięciu jego miniatury) otwarty zostaje nowy dokument, w którym możesz edytować
każdy z elementów tworzących obiekt inteligentny, a tym samym uzyskujesz dostęp do każdej warstwy z osobna
W obiekt inteligentny możesz także zamienić całą grupę warstw.

ZVND]yZND -HĤOLFKFHV]RG]\VNDþZ\EUDQHZDUVWZ\NWyUH]RVWDã\]DPLHQLRQHZMHGHQ
RELHNWLQWHOLJHQWQ\GZXNURWQLHNOLNQLMPLQLDWXUčRELHNWXLQWHOLJHQWQHJRWDNDE\
]RVWDãRWZDUW\GRHG\FMLZQRZ\PRNQLHREUD]X:yZF]DVGRSDQHOXWarstwy
(Layers]RVWDQĈZF]\WDQHZDUVWZ\]NWyU\FK]RVWDãXWZRU]RQ\3U]HFLĈJQLM
Z\EUDQĈZDUVWZčGRRNQDGRNXPHQWX]DZLHUDMĈFHJRLQWHOLJHQWQ\RELHNWOXE
GRLQQHJRZ\EUDQHJRRNQDGRNXPHQWX0RİHV]QDWXUDOQLHSU]HQLHĤþZLčFHM
QLİMHGQĈZDUVWZčDOHPXVLV]MHXSU]HGQLR]D]QDF]\þ
=DPLDQDRELHNWXLQWHOLJHQWQHJR
Z]Z\NãĈZDUVWZč
Obiekt inteligentny możesz również zamienić w zwykłą warstwę. Aby to zro-
bić, wybierz polecenie Warstwa/Obiekty inteligentne/Rasteryzuj (Layer/Smart
Objects/Rasterize).
3RZLHODQLHRELHNWXLQWHOLJHQWQHJR
Obiekty inteligentne można powielać, czyli tworzyć ich kopie. Robimy to w dwo-
jaki sposób, w zależności od tego, czy chcemy, aby utworzona kopia była
powiązana z oryginałem, czy żeby nie była z nim powiązana. Już spieszę z wy-
jaśnieniem. Jeśli utworzysz kopię obiektu, która będzie powiązana z oryginałem,
zmiana wyglądu lub zawartości oryginalnego obiektu spowoduje jednocześnie
zmianę zawartości wszystkich jego kopii.
Jeśli zaś utworzysz kopię obiektu, która nie będzie powiązana z oryginałem,
zmiana wyglądu lub zawartości oryginalnego obiektu w żaden sposób nie wpłynie
na wygląd i zawartość kopii. Obiekty te będą traktowane jak dwie całkiem różne
warstwy.
Á Aby utworzyć kopię obiektu inteligentnego, która jest powiązana z ory-
ginałem, użyj klawiszy Ctrl+J lub przeciągnij obiekt nad ikonę tworzenia
nowej warstwy w dolnej części panelu Warstwy (Layers).
Á Aby utworzyć kopię obiektu inteligentnego, która nie jest powiązana
z oryginałem, użyj polecenia Warstwa/Obiekty inteligentne/Nowy obiekt
inteligentny z kopii (Layer/Smart Objects/New Smart Object via Copy).
6NDORZDQLHREUD]X]Xİ\FLHP
RELHNWyZLQWHOLJHQWQ\FK
Tak jak pisałam, warstwy typu obiekt inteligentny dają możliwość bezpiecznego
przekształcania znajdujących się na nich obiektów i obrazów bez utraty ich ja-
kości. Można je skalować, obracać, a w wyniku tych czynności oryginalne dane
obrazu nie będą tracone. Co to oznacza w praktyce? To, że jeśli np. zamienisz
warstwę z obrazem rastrowym (czyli np. warstwę Tło (Background) zdjęcia wy-
konanego aparatem cyfrowym) w obiekt inteligentny, a następnie pomniejszysz
rozmiary tego obrazu (np. za pomocą polecenia Przekształcenie swobodne (Free
Transform)), a potem znów je powiększysz, to jakość obrazu nie ulegnie zmianie
(rysunek 13.3, po lewej). Gdybyś zrobił to samo ze zwykłym obrazem rastrowym
(kilka razy) bez uprzedniej zamiany go w obiekt inteligentny, jakość obrazu ule-
głaby zmianie (rysunek 13.3, po prawej).
Rysunek 13.3.
Dzięki obiektom inteligentnym można skalować obrazy bez utraty ich jakości (po prawej). Gdyby obraz został pomniejszony,
a następnie ponownie powiększony bez zamienienia go uprzednio w obiekt inteligentny, ucierpiałaby na tym jego jakość (po
lewej)
Aby poddać obiekt inteligentny skalowaniu, uaktywnij go i wywołaj ramkę trans-

formacji np. za pomocą klawiszy Ctrl+T lub przy użyciu jednego z poleceń
z menu Edycja/Przekształć (Edit/Transform). W oknie dokumentu zostanie wczy-
tana ramka (rysunek 13.4), którą możesz modyfikować w taki sam sposób jak
Rysunek 13.4.
Ramka transformacji obiektu inteligentnego oraz dostęp do poleceń transformacji
po kliknięciu ramki prawym przyciskiem myszy
ramkę transformacji polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform). Kiedy

ramka jest widoczna, dostęp do poszczególnych poleceń transformacji uzyskasz
także, klikając ją prawym przyciskiem myszy (rysunek 13.4). Po zakończeniu
skalowania na pasku opcji kliknij przycisk Zatwierdź (Commit) ( ) lub naciś-
nij klawisz Enter. Aby anulować wprowadzone zmiany, kliknij przycisk Anuluj
(Cancel) ( ) na pasku opcji lub naciśnij klawisz Esc.
XZDJD
1LJG\QLHSRZLčNV]DMREUD]XSU]HNV]WDãFRQHJRZRELHNWLQWHOLJHQWQ\SRZ\İHM
MHJRSLHUZRWQHJRRU\JLQDOQHJRUR]PLDUX
ZVND]yZND
1DRELHNWDFKLQWHOLJHQWQ\FKQLHPRİQDVWRVRZDþW\FKSROHFHęLQDU]čG]L
GRVWčSQ\FKZ3KRWRVKRSLHNWyUH]PLHQLDMĈGDQHSLNVHOLF]\OLWDNLFK
]DSRPRFĈNWyU\FKPDOXMHP\NORQXMHP\LWS
ZVND]yZND
1DRELHNWDFKLQWHOLJHQWQ\FKPRİHV]VWRVRZDþPDVNL
=DVWčSRZDQLHREUD]X]QDMGXMĈFHJRVLč
QDZDUVWZLHW\SXRELHNWLQWHOLJHQWQ\
innym obrazem
Zawartość obiektu inteligentnego możesz w każdej chwili zastąpić innym obra-
zem. Wówczas wszystkie skalowania i inne polecenia zastosowane na pierwotnym
obiekcie inteligentnym zostaną zachowane w przypadku obrazu, który go zastąpi.
Aby to zrobić, najpierw uaktywnij interesującą Cię warstwę typu obiekt inteli-
gentny (rysunek 13.5) i wybierz polecenie Warstwa/Obiekty inteligentne/Zastąp
zawartość (Layer/Smart Objects/Replace Contents). Następnie w otworzonym
oknie dialogowym wskaż obraz, który ma zastąpić ten znajdujący się w obiekcie
inteligentnym, i kliknij przycisk Umieść (Place) (rysunek 13.6). Nowy obraz po-
jawi się w tym samym miejscu okna dokumentu, w którym był poprzedni obraz
znajdujący się na warstwie obiektu inteligentnego. Zachowane zostaną również
proporcje „starego” obrazu oraz inne jego właściwości, takie jak kąt nachylenia
i rozmiar.
5R]G]LDï_2ELHNW\LQWHOLJHQWQH
Rysunek 13.5.
Obiekt inteligentny, którego obraz ma zostać zastąpiony nowym obrazem
Rysunek 13.6.
Zastępowanie obrazu znajdującego się na warstwie typu obiekt inteligentny innym obrazem. Właściwości obiektu
(umieszczenie w oknie obrazu i użyty na nim filtr) zostały zachowane i zastosowane na nowym obrazie
ZVND]yZND
'RVWčSGRSROHFHQLD=DVWĈS]DZDUWRĤþ (5HSODFH&RQWHQWVPRİHV]
X]\VNDþUyZQLHİNOLNDMĈFSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\QD]ZčZDUVWZ\RELHNWX
LQWHOLJHQWQHJR
ZVND]yZND
-HĤOLXWZRU]\V]RELHNWLQWHOLJHQWQ\DQDVWčSQLHSRZLHOLV]JRGRZROQĈOLF]Eč
UD]\LSRVWDQRZLV]]DVWĈSLþ]QDMGXMĈF\VLčQDQLPREUD]LQQ\PREUD]HP
PXVLV]OLF]\þVLč]W\PİHQRZ\REUD]]RVWDQLHZVWDZLRQ\QDZDUVWZčRELHNWX
LQWHOLJHQWQHJRRUD]NDİGĈ]MHMNRSLL
(G\FMDREUD]yZ]DPLHQLRQ\FK
w obiekty inteligentne
Aby edytować obraz zamieszczony w obiekcie inteligentnym, musisz ten obiekt
najpierw uaktywnić, klikając jego warstwę w panelu Warstwy (Layers) (rysu-
nek 13.7). Następnie wybierz polecenie Warstwa/Obiekty inteligentne/Edytuj
zawartość (Layer/Smart Objects/Edit Contents). Wówczas otworzony zostanie
dokument zawierający ten sam obraz, który znajduje się w obiekcie inteligentnym
(rysunek 13.8). To obraz źródłowy. Jeśli teraz wprowadzisz w nim zmiany i zapi-
szesz je za pomocą polecenia Plik/Zapisz (File/Save), spowoduje to uaktualnienie
wyglądu obrazu we wszystkich obiektach inteligentnych, w których ten obraz się
znajduje (powielonych i powiązanych z oryginałem).
Rysunek 13.7.
Aby móc edytować obiekt inteligentny (po lewej), musisz uaktywnić jego warstwę w panelu Warstwy (Layers) (po prawej). Po
wybraniu polecenia Edytuj zawartość (Edit Contents) otwarte zostanie okno (po prawej) zawierające obiekt inteligentny, który
będzie w nim poddawany edycji. Zauważ, że w oknie obrazu widoczny jest jeszcze jeden przycisk będący również obiektem
inteligentnym. Jest on powiązany z obiektem z warstwy aktywnej, ponieważ jest jej kopią, co widać w panelu Warstwy
(Layers). Wspominam o tym, gdyż edycja zaznaczonego obiektu inteligentnego będzie miała wpływ na wygląd wszystkich
obiektów inteligentnych z nim powiązanych
Rysunek 13.8.
Edycja obiektu inteligentnego przeprowadzona za pomocą polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation),
polegająca na zmianie koloru obiektu z różowego na niebieski
5R]G]LDï_2ELHNW\LQWHOLJHQWQH
ZVND]yZND
-HĤOLQLHMHVWHĤ]DGRZRORQ\]HG\FMLLQLHFKFHV]DE\MHMHIHNW\]RVWDã\
DXWRPDW\F]QLH]DVWRVRZDQHZREUD]LHJãyZQ\PSRSURVWX]DPNQLMRNQR
GRNXPHQWXZNWyU\PHG\WRZDãHĤREUD]LQLH]DSLVXMİDGQ\FK]PLDQZQLP
ZSURZDG]RQ\FK
Tak więc jeśli w oknie obrazu miałeś jeden obiekt inteligentny z jakimś obra-
zem, powieliłeś go kilka razy, a następnie przeprowadziłeś edycję na wybranym
obiekcie, to wygląd obrazów we wszystkich obiektach inteligentnych (będących
oczywiście kopią pierwszego obiektu) został automatycznie zaktualizowany (ry-
sunek 13.9). Jest to niezwykle przydatne podczas tworzenia strony internetowej
zawierającej wiele przycisków, których wygląd często jest poddawany modyfikacji.
Jeśli ponownie zechcesz poddać obiekt edycji, kliknij go dwukrotnie — zosta-
nie otwarte oddzielne okno dokumentu z tym obiektem, a do panelu Warstwy
(Layers) zostanie wczytana warstwa z obiektem wraz z innymi warstwami wyko-
rzystanymi do edycji obiektu.
Rysunek 13.9.
Wygląd obiektu inteligentnego poddawanego edycji został zmieniony, co widać zarówno w oknie obrazu, jak i w panelu
Warstwy (Layers). Ponieważ z obiektem tym był powiązany jeszcze jeden obiekt inteligentny, również jego wygląd
automatycznie uległ zmianie. Dwukrotnie kliknięcie obiektu umożliwi jego ponowną edycję — do panelu Warstwy (Layers)
została wczytana warstwa z obiektem poddanym edycji, a także warstwa dopasowania, która została wykorzystana do jego
edycji. Ponadto automatycznie został wywołany panel Właściwości (Properties) z opcjami polecenia Barwa/Nasycenie (Hue/
Saturation), aby można było skorygować ustawienia ostatnio stosowanego polecenia wykorzystanego do edycji obiektu
'RGDZDQLHPDVHNLVW\OyZ
GRRELHNWyZLQWHOLJHQWQ\FK
Do obiektu inteligentnego możesz dodać maskę. W tym celu wystarczy uaktyw-
nić obiekt i kliknąć przycisk tworzenia maski w dolnej części panelu Warstwy
(Layers). Tak utworzona maska będzie koloru białego. Jeśli chcesz utworzyć
czarną maskę, kliknij przycisk, wciskając dodatkowo klawisz Alt. Edycja masek
obiektów inteligentnych przebiega tak samo jak w przypadku zwykłych warstw
rastrowych. Maski zostały szczegółowo omówione w rozdziale 6.
Jeśli chodzi o style warstw, omówione już na przykładzie warstw rastrowych
w rozdziale 5., możesz je stosować także na obiektach inteligentnych. Aby to zro-
bić, kliknij dwukrotnie warstwę obiektu inteligentnego (uwaga: warstwę, a nie
miniaturę!), a otwarte zostanie okno Styl warstwy (Layer Style) — w nim możesz
wybrać efekty, które po kliknięciu przycisku OK zostaną zastosowane na obiekcie.
Lista z miniwarstwami odpowiadającymi każdemu z zastosowanych na obiekcie
stylów pojawi się w panelu Warstwy (Layers). Znasz ją już z pracy ze zwykłymi
warstwami i z ich stylami. Aby ukryć styl, kliknij ikonę oka. Aby uzyskać dostęp
do okna Style warstw (Layer Style) i zmodyfikować styl, kliknij jego nazwę.
Aby usunąć efekty, przeciągnij je nad ikonę kosza w panelu Warstwy (Layers).
2ELHNW\LQWHOLJHQWQHDILOWU\
Na obiektach inteligentnych można stosować filtry, które stają się wówczas… fil-
trami inteligentnymi. Oznacza to w skrócie, że pozwalają zachować oryginalny,
nienaruszony wygląd obrazu, a filtr jest stosowany na osobnej miniwarstwie, tak
jak w przypadku stylów warstw, a więc nie modyfikuje wyglądu obrazu na stałe.
Dzięki temu możesz szybko ukryć działanie takiego filtra, a także szybko powró-
cić do jego okna i zmienić ustawienia poszczególnych opcji. Ponadto do takiego
obiektu inteligentnego, na którym został zastosowany filtr, dodawana jest au-
tomatycznie maska, dzięki której możesz od razu ukryć lub odkryć dowolny
fragment obrazu, stosując użyty filtr tylko w wybranych jego partiach — co jest
niezwykle przydatne podczas edycji fotografii.
Niestety, nie wszystkie filtry można stosować na obiektach inteligentnych; takimi
filtrami są np. Punkt zbiegu (Vanishing Point), Rozmycie soczewkowe (Lens Blur).
Więcej informacji o filtrach inteligentnych znajdziesz w następnym rozdziale.
Obiekty inteligentne a pliki Raw

Obrazy Raw można otworzyć w programie Photoshop w postaci obiektu inteli-
gentnego. Dzięki temu możesz szybko wczytać do programu okno Camera Raw
i dokonać modyfikacji ustawień poszczególnych parametrów, tak jakby okno
Camera Raw było jednym z poleceń dopasowania. Jak to zrobić? Po przeprowa-

dzeniu wszystkich niezbędnych czynności edycyjnych kliknij link w dolnej części
okna Camera Raw i w nowo otwartym oknie zaznacz opcję Otwórz w programie
Photoshop jako obiekty inteligentne (Open in Photoshop as Smart Objects). Kliknij
OK i dopiero wtedy kliknij przycisk Otwórz obiekt (Open Object). Obraz zosta-
nie otwarty w oknie programu w postaci obiektu inteligentnego (rysunek 13.10).
Aby szybko przeprowadzić modyfikację ustawień, kliknij dwukrotnie miniaturę
obiektu, a ponownie zostanie otwarte okno Camera Raw.
Rysunek 13.10.
Otwieranie obrazu Raw w postaci obiektu inteligentnego pozwala na szybki dostęp do okna Camera Raw
:SUDZG]LHZZHUVML&&SURJUDPX3KRWRVKRSZSURZDG]RQRQRZH ZVND]yZND
SROHFHQLH)LOWU)LOWU&DPHUD5DZ ()LOWHU&DPHUD5DZ)LOWHUNWyUHGDMH
GRVWčSGRRNQD&DPHUD5DZQDZHWGODZDUVWZNWyUHQLHVĈRELHNWDPL
LQWHOLJHQWQ\PLDOHZF]\W\ZDQLHREUD]X5DZGRRNQDSURJUDPXZSRVWDFL
RELHNWXLQWHOLJHQWQHJRGDMHPRİOLZRĤþZ\ZRã\ZDQLDRNQDSRSU]H]NOLNQLčFLH
PLQLDWXU\ZDUVWZ\³FR]DZV]HMHVWWURFKčZ\JRGQLHMV]HQLİZ\ELHUDQLH
SROHFHQLDOXEVWRVRZDQLHVNUyWXNODZLV]RZHJR3R]DW\PMHVWWRRSFMD
SU]\GDWQDGODRVyENWyUHSUDFXMĈ]HVWDUV]ĈZHUVMĈSURJUDPX3KRWRVKRS
Filtry — korekcja
14.
obrazu i efekty
specjalne
W tym rozdziale:
ÆWprowadzenieÆ
Galeria filtrówÆKorekcja obrazuÆEfekty specjalne
ÆŁagodzenie efektu uzyskanego za pomocą filtraÆ

Punkt zbiegu — korekcja i efekty
ÆInteligentne filtry ÆFiltry Inne — Minimalny i Maksymalny
ÆCamera Raw z poziomu Photoshopa
497
498 5R]G]LDï_)LOWU\ĽNRUHNFMDREUD]XLHIHNW\VSHFMDOQH
N
a przestrzeni ostatnich lat, w miarę jak program Photoshop stawał się co-
raz bardziej zaawansowaną aplikacją, znajdujące się w nim filtry także
ewoluowały. Kiedyś były czymś, od czego zwykle osoby stykające się po
raz pierwszy z Photoshopem rozpoczynały pracę z programem. W większości
były bardzo łatwe w użyciu i pozwalały natychmiast uzyskać mniej lub bar-
dziej zamierzony efekt. Teraz są już bardziej zaawansowanymi mechanizmami,
które nie tylko umożliwiają tworzenie efektów specjalnych, ale i służą pomocą
podczas retuszowania obrazów oraz tworzenia efektów naśladujących np. dzia-
łanie przesłony w aparacie czy zwiększania ostrości obrazka, uzyskiwania efektu
głębi, korekcji zeskanowanych obrazów i przygotowywania ich do wydruku —
a wszystko to za pomocą wielu dostępnych w nich opcji. Z tego rozdziału dowiesz
się, w jaki sposób w programie Photoshop korzystamy z filtrów. Poznasz możliwo-
ści wielu z nich, zarówno tych służących do korekcji obrazu, jak i tych tworzących
efekty specjalne. Nauczysz się pracować z oknem programu Photoshop o na-
zwie Galeria filtrów (Filter Gallery). Dziś filtry w Photoshopie to dużo więcej niż
tylko okienko pozwalające uzyskać efekt malowania farbami akwarelowymi lub
umożliwiające dodanie szumu. To zaawansowane narzędzia, które dają wiele nie-
samowitych możliwości. Dlatego powinieneś umieć się nimi posługiwać i szukać
dla nich coraz to nowszych, twórczych zastosowań.
Wprowadzenie
Jak już wspominałam, filtry znajdują zastosowanie w wielu sytuacjach. Służą
zarówno do naprawiania obrazu, jak i do „niszczenia” jego faktury oraz do uzy-
skiwania różnych ciekawych efektów specjalnych. Podzielę filtry na dwie grupy:
korekcyjne i służące do tworzenia efektów.
Aby zastosować wybrany filtr, musisz skorzystać z jednego z dwóch rozwiązań:
albo użyć polecenia Filtr/(nazwa grupy filtrów)/(nazwa filtra), albo Filtr/Gale-
ria filtrów (Filter Gallery) — w przypadku filtrów artystycznych, ponieważ istnieje
duża grupa filtrów, które zostały umieszczone w jednym oknie wywoływanym
właśnie przy użyciu polecenia Filtr/Galeria filtrów (Filter/Filter Gallery) (więcej
na jego temat w kolejnym podrozdziale). Większość filtrów ma własne opcje, które
pozwalają użytkownikowi określać natężenie, z jakim działają, i wpływać na efekty
ich stosowania. Opcje te są udostępniane w oknie dialogowym wybranego filtra.
Filtry możesz zastosować na wybranej warstwie obrazu (bezpośrednio przed za-
stosowaniem filtra musisz ją uaktywnić) lub na jej zaznaczonym fragmencie. Jeśli
na obrazie nie zostało dokonane zaznaczenie, program zastosuje filtr na całym
obrazie.
5R]G]LDï_)LOWU\ĽNRUHNFMDREUD]XLHIHNW\VSHFMDOQH 499
:3KRWRVKRSLH&&]ZLčNV]RQROLF]EčÀOWUyZNWyUHZVSyãSUDFXMĈ]RELHNWDPL ZVND]yZND
inteligentnymi (np. Formowanie (LiquifyRozmycie pola (Field BlurRozmycie
SU]HVãRQ\ (Iris BlurTilt-Shift (Tilt-Shift)1FRR]QDF]DİHPRİHV]MHVWRVRZDþ
ZVSRVyEQLHPDMĈF\ZSã\ZXQDRU\JLQDOQ\REUD]G]LčNLWHPXSUDFDVWDMH
VLčSU]\MHPQLHMV]DLEH]SLHF]QLHMV]D0XVLV]W\ONRSU]HG]DVWRVRZDQLHPÀOWUD
SU]HNRQZHUWRZDþZDUVWZčQDRELHNWLQWHOLJHQWQ\Z\VWDUF]\NOLNQĈþZDUVWZč
SUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\LZ\EUDþSROHFHQLH
1. 3R]DVWRVRZDQLXMHGQHJR]ÀOWUyZRozmycie pola (Field Blur5R]P\FLHSU]HVãRQ\

(Iris BlurTilt-Shift (Tilt-Shift) na obiekcie inteligentnym w panelu Warstwy (Layers) pojawi
VLčZDUVWZD]HIHNWHPRQD]ZLH*DOHULDQDU]čG]LD5R]P\ZDQLH (Blur Gallery).
Gdy chcesz ponownie zastosować uprzednio użyty filtr, skorzystaj ze skrótu kla-
wiaturowego Ctrl+F.
Efekt stosowania filtra jest widoczny najczęściej na podglądzie w jego oknie dia-
logowym (rysunek 14.1). Tutaj możesz obejrzeć też interesujący Cię fragment
obrazu. Aby to zrobić, naciśnij lewy przycisk myszy i przesuń kursor w oknie
podglądu filtra. Dodatkowo możesz powiększać widok w oknie podglądu, korzy-
stając z przycisku (+), lub zmniejszać za pomocą przycisku (–).
Rysunek 14.1.
Przykład okna dialogowego jednego
z filtrów programu Photoshop —
Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur)
— zawierającego okno podglądu,
w którym można śledzić efekt działania
filtra
W przypadku filtrów, które są wyświetlane w oknie Galeria filtrów (Filter Gal-

lery), możesz również kliknąć przycisk z wartością procentową, znajdujący się
obok przycisków (+) i (–), pod oknem podglądu, i z listy wybrać jedną z wartości.
*DOHULDILOWUyZ
Okno Galeria filtrów (Filter Gallery) (rysunek 14.2) zawiera wiele filtrów, w tym
z kategorii: artystyczne, stylizacja, szkic, tekstura itp. Umożliwia dostęp do wielu
filtrów jednocześnie, a także kilkakrotne stosowanie różnych filtrów jednocześnie
z możliwością obserwacji rezultatu.
Rysunek 14.2.
Okno polecenia Galeria filtrów (Filter Gallery)
uwaga
-HĤOLSRGF]DVSUDF\]REUD]HPELWRZ\PFKFHV]VNRU]\VWDþ]RSFMLGaleria
ÀOWUyZ(Filter GalleryGRNRQDM]DPLDQ\REUD]XQDELWRZ\6ãXİ\GRWHJR
polecenie 2EUD]7U\EELWyZQDNDQDã(Image/Mode/8 Bits/Channel).
7RVDPRSRZLQLHQHĤ]URELþMHĤOLFKFHV]]DVWRVRZDþÀOWUZ\ELHUDMĈFJR]PHQX
Filtr (Filter³ZLčNV]RĤþÀOWUyZZWU\ELHELWRZ\PMHVWSRSURVWXQLHGRVWčSQD
Oto przegląd elementów okna Galeria filtrów (Filter Gallery).

Á Okno podglądu pozwala oglądać efekt stosowania wybranego filtra. Je-
śli widok obrazu w oknie podglądu jest zbyt mały lub życzysz sobie, aby
był mniejszy, skorzystaj z przycisków (+) w celu powiększenia widoku i (–)
w celu jego zmniejszenia. Możesz również kliknąć przycisk z wartością
procentową znajdujący się obok przycisków (+) i (–), pod oknem pod-
glądu, i z listy wybrać konkretną wartość. Jeśli w oknie podglądu chcesz
uzyskać dostęp do określonego obszaru obrazka, naciśnij lewy przycisk
myszy i przesuwaj kursor w oknie, dopóki wybrany obszar nie stanie się
widoczny na podglądzie.
Á Pole z miniaturkami filtrów — tu znajdują się foldery reprezentujące od-
powiednie grupy filtrów. Kiedy klikniesz nazwę jednej z grup, otworzysz
folder, a tym samym uzyskasz dostęp do filtrów danej kategorii, umiesz-
czonych tutaj w postaci miniaturek. Aby zastosować na obrazie jeden
5R]G]LDï_)LOWU\ĽNRUHNFMDREUD]XLHIHNW\VSHFMDOQH
z filtrów, kliknij jego miniaturkę. Efekt możesz oglądać w oknie podglądu.

Jeśli chcesz ukryć pole zawierające foldery z filtrami, kliknij przycisk znaj-
dujący się po jego prawej stronie (rysunek 14.3). Pole miniaturek filtrów
umożliwia dostęp do wielu filtrów jednocześnie.
Rysunek 14.3.
Ukrycie pola miniaturek spowoduje powiększenie okna podglądu
Á Pole zawierające opcje filtra wybranego w polu miniaturek znajduje się po

prawej stronie okna, zaraz pod przyciskiem Anuluj (Cancel). W tym polu,
jak nazwa wskazuje, dostępne są opcje i parametry pozwalające wpływać
na efekt, jaki zostanie osiągnięty w wyniku zastosowania danego filtra.
Á Lista zawiera nazwy filtrów stosowanych na aktywnym obrazie podczas
aktualnej sesji. Lista wyglądem przypomina panel Warstwy (Layers). Rze-
czywiście, ma z nim cechy wspólne. Jakie są właściwości listy? Otóż gdy
otworzysz okno Galeria filtrów (Filter Gallery), wówczas na liście znaj-
dziesz nazwę jednego filtra — tego, który był używany jako ostatni. Jeśli
klikniesz miniaturę innego filtra, jego nazwa zostanie wstawiona w miejsce
nazwy tego, który zastałeś po otwarciu okna. Na liście może zostać wpi-
sana dowolna liczba nazw filtrów (jednak jest na niej miejsce na około 149
nazw filtrów), co jest tożsame z tym, że możesz zastosować na obrazku
dowolną liczbę filtrów. Te, które zostały zastosowane jako pierwsze, są
umieszczane na dole listy.
Dzięki poleceniu Galeria filtrów (Filter Gallery) możesz zastosować na obrazie
kilka filtrów jednocześnie bez konieczności wielokrotnego stosowania polece-
nia Filtr/(nazwa grupy)/(nazwa filtra) (Filter/(nazwa grupy)/(nazwa filtra)). Aby
zastosować nowy efekt, a tym samym dodać do listy nową nazwę, kliknij ikonę
Warstwa z nowym efektem (New effect layer) (rysunek 14.4), a następnie mi-
niaturkę filtra, który chcesz zastosować. W oknie podglądu możesz śledzić na
bieżąco, jak będzie wyglądał obraz ze wszystkimi nałożonymi filtrami.
Rysunek 14.4.
Ikona Warstwa z nowym efektem (New effect layer)
Klikając na liście filtrów ikonę oka (tak jak w panelu Warstwy (Layers)) (rysu-
nek 14.5 — na górze), ukrywasz efekt zastosowania filtra (rysunek 14.5 — na
dole), którego nazwa widnieje po prawej stronie ikony. Ponowne kliknięcie spo-
woduje wyświetlenie efektu.
Rysunek 14.5.
Kliknięcie ikony oka obok nazwy wybranego filtra (na górze) sprawi, że efekt uzyskany za jego pomocą przestanie być
widoczny w oknie podglądu (na dole)
Korzystając z listy, można zmieniać kolejność użycia filtrów. Zmiana kolejno-

ści często diametralnie odmienia wygląd obrazka. Aby ją przeprowadzić, postępuj
tak samo jak w przypadku zmiany kolejności ułożenia warstw w panelu Warstwy
(Layers). Ustaw kursor na nazwie filtra, a następnie, naciskając lewy przycisk
myszy, przesuń kursor w wybrane miejsce listy. Położenie czarnej kreski, która
towarzyszy przesuwaniu, wskazuje miejsce na liście, gdzie zostanie umieszczony
efekt filtra w chwili, kiedy zwolniony zostanie lewy przycisk myszy.
Poza zmianą kolejności użycia filtra istnieje możliwość usunięcia go z listy,

a tym samym cofnięcia zastosowania filtra na obrazie. Aby to zrobić, wystar-
czy zaznaczyć na liście efekt wytypowany do usunięcia (przez kliknięcie jego
nazwy), a następnie kliknąć ikonę kosza (rysunek 14.6). Aby zastosować wybrane
filtry na obrazie, kliknij OK.
ZVND]yZND
W oknie *DOHULDÀOWUyZ (Filter GalleryQLH]QDMG]LHV]ZV]\VWNLFKÀOWUyZ

GRVWčSQ\FKZSURJUDPLH
ZVND]yZND
3DPLčWDMRW\PİHGRSyNLQLHNOLNQLHV]SU]\FLVNXOK w oknie dialogowym
Z\EUDQHJRÀOWUDOXEZRNQLHGLDORJRZ\PRSFML*DOHULDÀOWUyZ(Filter Gallery
İDGHQÀOWUQLH]RVWDQLH]DVWRVRZDQ\QDDNW\ZQ\PREUD]LHDW\PVDP\P
Z\JOĈGRNQDREUD]XQLHXOHJQLH]PLDQLH
ZVND]yZND
,NRQDNRV]DMHVWGRVWčSQDW\ONRZWHG\JG\QDOLĤFLHÀOWUyZ]QDMGXMĈVLč
SU]\QDMPQLHMGZLHQD]Z\ÀOWUyZ
Rysunek 14.6.
Fragment Okna Galeria filtrów (Filter
Gallery). Kliknięcie ikony kosza powoduje
usunięcie zaznaczonego efektu
Korekcja obrazu
Filtry dostępne w menu Filtr (Filter) pozwalają m.in. na korygowanie niedoskona-
łości obrazu, takich jak brak ostrości, poruszenie, nadmiernie występujący szum
lub widoczne artefakty, aberracje chromatyczne, winietowanie, zniekształcenia
czy nieodpowiednia perspektywa.
Wyostrzanie obrazu
Operację wyostrzania obrazu staraj się przeprowadzać zawsze na koniec edycji.
Oczywiście, jeśli zamierzasz wykorzystać wyostrzanie do nadania wyrazu oczom
czy podkreślenia innego, niewielkiego elementu obrazu, możesz zrobić to wcześ-
niej. Wyostrzanie przeprowadza się w Photoshopie za pomocą wielu metod
i poleceń. Chyba najbardziej popularne z nich to Maska wyostrzająca (Unsharp
Mask) (omówione w rozdziale 8.) oraz Inteligentne wyostrzenie (Smart Sharpen).
Ja najczęściej korzystam z drugiego z nich ze względu na to, że efekt, jaki można

za pomocą niego uzyskać, jest bardziej łagodny. Zostanie ono za chwilę omó-
wione. Oba polecenia znajdziesz na liście po wybraniu z menu Filtr/Wyostrzanie
(Filter/Sharpen).
:\RVWU]DQLHREUD]X]DSRPRFĈILOWUD,QWHOLJHQWQHZ\RVWU]HQLH
Program Photoshop CC zawiera ulepszony filtr Inteligentne wyostrzenie (Smart
Sharpen). Udostępnia on wysokiej jakości technologię wyostrzania adaptacyj-
nego, która pozwala zminimalizować efekty szumu i otoczki. Aby się przekonać,
jak działa, otwórz w programie zdjęcie wymagające wyostrzenia (rysunek 14.7).
Wybierz polecenie Filtr/Wyostrzanie/Inteligentne wyostrzenie (Filter/Sharpen/
Smart Sharpen). Kiedy otworzone zostanie okno polecenia, upewnij się, że za-
znaczona jest opcja Podgląd (Preview). Ustaw widok na 100% w oknie podglądu
za pomocą znajdujących się pod nim przycisków. Dzięki temu lepiej będziesz wi-
dział, co się dzieje z obrazem podczas jego wyostrzania i czy efekt, jaki uzyskałeś,
nie jest zbyt mocny.
Rysunek 14.7.
Fotografia wymagająca wyostrzenia
ZVND]yZND
Filtr Inteligentne wyostrzenie (Smart Sharpen) w programie Photoshop CC
REVãXJXMHWU\ENRORUyZ&0<.3RQDGWRPRİOLZHMHVWZ\RVWU]HQLHGRZROQ\FK
NDQDãyZ0RİQDQSZ\RVWU]\þW\ONRNDQDãQLHELHVNL]LHORQ\OXEDOID
ZVND]yZND
:ZHUVML&&SURJUDPX3KRWRVKRSPRİHV]]PLHQLþUR]PLDU\RNQDSRGJOĈGX
ÀOWUD Inteligentne wyostrzenie (Smart SharpenWDNE\E\ã\ZLčNV]HQLİGRWHM
SRU\&KZ\þ]DUyJRNQDLSU]HFLĈJQLMDE\SRZLčNV]\þ
Za pomocą suwaka Wartość (Amount) ustal siłę wyostrzenia. To, jaką wartość
tutaj zastosujesz, zależy od konkretnego zdjęcia i od efektu, jaki chcesz uzyskać
(proponuję 50 – 130%) (rysunek 14.8). Następnie wykorzystaj suwak Promień
(Radius) do określenia, jak wiele pikseli zostanie objętych wyostrzeniem. Najczęś-
ciej stosuje się tutaj wartości z zakresu od 1 do maksymalnie 3 pikseli (w sytuacji
gdy zdjęcie jest naprawdę bardzo nieostre). Im większa wartość, tym wyostrze-
nie będzie silniejsze. Podczas dostosowywania tego parametru zwróć uwagę na
to, czy zaczynają pojawiać się otoczki. Jeśli tak, zmniejsz wartość opcji Promień
(Radius) do momentu, aż zniknie efekt otoczki. W ten sposób uzyskasz opty-
malną wartość opcji Promień (Radius).
Rysunek 14.8.
Okno dialogowe Inteligentne wyostrzenie (Smart Sharpen). Wersja podstawowa
Następnie dopasuj położenie suwaka Redukcja szumu (Reduce Noise) — który jest
nowością w Photoshopie CC — tak aby szum na obrazie wyglądał podobnie jak
przed rozpoczęciem wyostrzania obrazu. Zbyt duża redukcja szumu może spo-
wodować, że obraz będzie wyglądać sztucznie. Wyższa wartość opcji Wartość
(Amount) wymaga większej redukcji szumu.
W polu Usuń (Remove) wybierz jedną z opcji: Rozmycie gaussowskie (Gaussian
Blur), aby usunąć rozmycie gaussowskie, Rozmycie soczewkowe (Lens Blur), aby
usunąć rozmycie soczewkowe, lub Poruszenie (Motion Blur), aby usunąć skutki
poruszenia aparatem podczas wykonywania zdjęcia. Jeśli wybrałeś opcję Porusze-
nie (Motion Blur), aktywne stanie się pole Kąt (Angle), w którym możesz podać
kąt rozmycia.
Zauważ, że w dolnej części okna znajduje się opcja Cienie/obszary oświetlone

(Shadows/Highlights) (rysunek 14.8). Kiedy ją klikniesz, rozwinięte zostaną do-
datkowe suwaki okna (rysunek 14.9). Znajdziesz tutaj dwie sekcje wyposażone
w trzy takie same suwaki. Różnica jest taka, że w pierwszym przypadku suwaki
oddziałują na obszary cieni w obrazie, a w drugim — na obszary świateł. Suwaki,
niezależnie od tego, w której sekcji się znajdują, pozwalają złagodzić efekt wy-
ostrzenia lub określić, które obszary (świateł i cieni) zostaną wyostrzone. To tak
ogólnie. A teraz bardziej szczegółowo.
Rysunek 14.9.
Dodatkowe opcje okna Inteligentne wyostrzenie (Smart Sharpen)
Á Suwak Stopień tonowania (Fade Amount) odpowiedzialny jest właśnie za

łagodzenie efektu wyostrzenia w obszarze świateł (ten z sekcji Obszary
oświetlone (Highlights)) i cieni (ten z sekcji Cienie (Shadows)). Jeśli po
wyostrzeniu obrazu uznasz, że w obszarach świateł jest on za silnie wy-
ostrzony, użyj suwaka Stopień tonowania (Fade Amount) z sekcji Obszary
oświetlone (Highlights) i ustaw odpowiednią wartość. Jaką? 100% oznacza,
że całkowicie rezygnujesz z wyostrzania w obszarze świateł. Wartość wska-
zuje, o ile procent chcesz osłabić działanie wyostrzania w danym obszarze
(w podanym przykładzie — świateł). Wartość 50% będzie więc oznaczać,
że chcesz złagodzić wyostrzanie w obszarze świateł o połowę.
Á Suwak Szerokość tonalna (Tonal Width) oddziałuje na obraz jedynie w po-
łączeniu z suwakiem Stopień tonowania (Fade Amount). Jeśli nie zmienisz
wartości suwaka Stopień tonowania (Fade Amount), to przesuwanie su-
waka Szerokość tonalna (Tonal Width) nie spowoduje zmian w wyglądzie
obrazu. Jego zadaniem jest określić, które światła (jeśli jest to suwak z sek-
cji Obszary oświetlone (Highlights)) lub które cienie (jeśli jest to suwak
z sekcji Cienie (Shadows)) będą wyostrzane. Domyślnie w obu sekcjach
suwak ten wskazuje wartość 50%. Jeśli zostanie ona zwiększona, program
wyostrzy większą część świateł lub cieni (w zależności od tego, w której

sekcji będzie znajdował się suwak); jeśli ją zmniejszysz, wyostrzone zo-
staną tylko najjaśniejsze światła albo najciemniejsze cienie.
Á Suwak Promień (Radius) określa, jak duża część świateł (jeśli znajduje się
w sekcji Obszary oświetlone (Highlights)) lub cieni (jeśli znajduje się w sek-
cji Cienie (Shadows)) zostanie wyostrzona.
Na koniec kliknij przycisk OK, a obraz zostanie wyostrzony (rysunek 14.10).
Rysunek 14.10.
Efekt ćwiczenia — obraz został
wyostrzony
3RGF]DVZ\RVWU]DQLD]GMčFLD]DSRPRFĈÀOWUDInteligentne wyostrzenie (Smart

ZVND]yZND
SharpenOHSLHMMHVW]DVWRVRZDþWDNLHZDUWRĤFLRSFML:DUWRĤþ (Amount) oraz
3URPLHę (RadiusSU]\NWyU\FK]GMčFLHZ\JOĈGDQDMHV]F]HQLHGRVWDWHF]QLH
Z\RVWU]RQHLXİ\þÀOWUD]W\PLXVWDZLHQLDPLNLONDUD]\QLİVNRU]\VWDþ]QLHJR
MHGQRNURWQLHSU]\ZLčNV]\FKZDUWRĤFLDFKZVSRPQLDQ\FKRSFML
$E\Xİ\þÀOWUDNLONDUD]\]]DFKRZDQLHPXVWDZLHęRVWDWQLRGRNRQDQ\FK
ZVND]yZND
ZMHJRRNQLHGLDORJRZ\PZ\VWDUF]\VNRU]\VWDþ]HVNUyWXNODZLV]RZHJR
Ctrl+FOXEZ\EUDþSLHUZV]ĈSR]\FMčQDUR]ZLQLčWHMOLĤFLHPHQXFiltr (Filter)
U\VXQHN-HĤOLQDWRPLDVWFKFHV]X]\VNDþV]\ENRGRVWčSGRRNQD
GLDORJRZHJRRVWDWQLRXİ\ZDQHJRÀOWUDXİ\MVNUyWXNODZLV]RZHJRCtrl +F.
Rysunek 14.11.
Fragment okna programu. Wybrane
polecenie umożliwia ponowne
zastosowanie na obrazie ostatnio
używanego filtra
:\RVWU]DQLHREUD]X]DSRPRFĈILOWUD5HGXNFMDSRWU]ĈĤQLčþ
W wersji CC programu Photoshop pojawił się nowy filtr, który w inteligen-
tny sposób, automatycznie redukuje rozmycie spowodowane potrząśnięciem
aparatem. Jeśli obraz zostanie niedostatecznie wyostrzony, możesz skorzystać
z ustawień zaawansowanych, które pozwolą Ci samodzielnie dopracować ko-
rekcję. Filtr Redukcja potrząśnięć (Shake Reduction) — bo o nim mowa — jest
dostępny w menu Filtr/Wyostrzanie (Filter/Sharpen) (rysunek 14.12).
ZVND]yZND )XQNFMDUHGXNFMLSRWU]ĈĤQLčþDSDUDWHPQDMOHSLHMG]LDãDZSU]\SDGNX
REUD]yZSU]HGVWDZLDMĈF\FKVWDW\F]QHVFHQ\GREU]HRĤZLHWORQ\FKRQLVNLP
SR]LRPLHV]XPyZ6]F]HJyOQLHVSUDZG]DVLčZSU]\SDGNX]GMčþZ\NRQDQ\FK
ZSRPLHV]F]HQLXOXEQD]HZQĈWU]]DSRPRFĈRELHNW\ZX]GãXJĈRJQLVNRZĈ
]DUHMHVWURZDQ\FKZSRPLHV]F]HQLXSU]\GãXJLPF]DVLHRWZDUFLDPLJDZNL
LEH]ODPS\Eã\VNRZHMDWDNİHZSU]\SDGNXWHNVWXUR]PD]DQHJRZVNXWHN
poruszenia aparatem.
ZVND]yZND
Filtr 5HGXNFMDSRWU]ĈĤQLčþ (6KDNH5HGXFWLRQPRİHV]Z\NRU]\VWDþUyZQLHİGR
XVXQLčFLDOHNNLHJRUR]P\FLDREUD]yZSRZVWDãHJRQDVNXWHNLFKSRZLčNV]HQLD
]DSRPRFĈRSFMLGRVWčSQ\FKZRNQLHRozmiar obrazu (Image Size]ZãDV]F]D
MHĤOLREUD]MHVWZ\SHãQLRQ\WHNVWHP
Rysunek 14.12.
Okno filtra Redukcja potrząśnięć (Shake Reduction)
Filtr umożliwia zmniejszenie rozmycia wynikającego z kilku typów drgań aparatu,

takich jak ruch liniowy, po łuku, obrotowy i zygzakowaty.
Aby zredukować poruszenie wywołane drganiem aparatu, wybierz polecenie
Filtr/Wyostrzanie/Redukcja potrząśnięć (Filter/Sharpen/Shake Reduction), a pro-
gram sam zajmie się wszystkim. Automatycznie wyszuka i przeanalizuje obszar
obrazu, który najlepiej nadaje się do redukcji potrząśnięć, określi charakter roz-
mycia, utworzy tzw. ślad rozmycia i zastosuje odpowiednie poprawki na całym
obrazie. Podgląd poprawionego obrazu można obejrzeć w oknie dialogowym Re-
dukcja potrząśnięć (Shake Reduction); upewnij się tylko, czy włączona jest opcja
Podgląd (Preview).
:SUDZ\PGROQ\PURJXRNQDÀOWUD]QDMGXMHVLčSDQHO6]F]HJyã\ (Detail ZVND]yZND

NWyU\ZãDĤFLZLHMHVWOXSNĈXPRİOLZLDMĈFĈREHMU]HQLH]EOLVNDGDQHMF]čĤFL
REUD]X$E\VNRU]\VWDþ]SDQHOXNOLNQLMLNRQč D]RVWDQLHRQRGEORNRZDQ\
LSU]HQLHVLRQ\QDGREV]DURNQDSRGJOĈGXU\VXQHN3U]HVXZDMĈFSDQHO
SRRNQLHSRGJOĈGXPRİHV]RJOĈGDþGDQ\REV]DUREUD]XZSRZLčNV]HQLX
:JyUQHMF]čĤFLSDQHOX]QDMG]LHV]RSFMHSR]ZDODMĈFHSRZLčNV]\þOXE
]PQLHMV]\þZLGRF]QRĤþV]F]HJyãyZ:\VWDUF]\NOLNQĈþZ\EUDQĈ]QLFK
$E\SDQHOSRZUyFLãQDVZRMHPLHMVFHQDFLĤQLMNODZLV]QDOERNOLNQLMPDã\
NU]\İ\NZMHJROHZ\PJyUQ\PURJXU\VXQHN,MHV]F]HMHGQRZW\P
RNQLHZLGRF]Q\MHVWWDNİHSU]\FLVN8OHSV]ZPLHMVFXOXSNL (Enhance At Loupe
Location) ( -HJRNOLNQLčFLHVSRZRGXMHSRSUDZLHQLHNRUHNFMLZPLHMVFX
Z\ĤZLHWODQ\PQDSRGJOĈG]LHZSDQHOX6]F]HJyã\(Detail) (rysunek 14.15).
=DQLPMHGQDNWR]URELV]PXVLV]ZLHG]LHþİHMHĤOLZRNQLHLVWQLHMĈMXİMDNLHĤ
SUyENLĤODGyZUR]P\FLDDNW\ZQD]QLFK]RVWDQLH]DVWĈSLRQDĤODGHP
XWZRU]RQ\PSRSU]H]NOLNQLčFLHSU]\FLVNX8OHSV]ZPLHMVFXOXSNL (Enhance At
Loupe Location-HĤOLFKFHV]SR]RVWDZLþDNW\ZQĈSUyENčLXWZRU]\þQRZĈ
SUyENčQDSRGVWDZLHIUDJPHQWXZLGRF]QHJRZSDQHOX6]F]HJyã\ (Detail
w sekcji Zaawansowane (AdvancedNOLNQLMLNRQč ).
Rysunek 14.13.
Panel Szczegóły (Detail) został odblokowany i umieszczony w oknie podglądu filtra
Rysunek 14.14.
Opcje panelu Szczegóły (Detail)
Rysunek 14.15.
Poprawa korekcji w miejscu wyświetlanym przez lupkę spowodowała usunięcie aktywnej wcześniej próbki
i utworzenie nowej próbki śladu
Ślad rozmycia przedstawia kształt rozmycia obecnego na określonym obszarze

obrazu. Poszczególne części obrazu mogą mieć rozmycia o różnych kształtach.
Funkcja automatycznej redukcji potrząśnięć aparatem uwzględnia ślad rozmycia
tylko na domyślnym obszarze obrazu, określonym przez program Photoshop jako
najlepiej nadający się do szacowania rozmycia. W celu wprowadzenia dodat-
kowych poprawek można skonfigurować program Photoshop tak, aby obliczał
i uwzględniał ślady rozmycia w wielu obszarach.
Dostępne próbki śladów rozmyć są wyświetlane w sekcji Zaawansowane (Advan-
ced) okna Redukcja potrząśnięć (Shake Reduction). Aby je wyświetlić, kliknij
strzałkę obok sekcji, zaznacz opcję Pokaż obszary szacowania rozmycia (Show
Blur Estimation Regions), a kiedy klikniesz próbkę śladu rozmycia, odpowiadający
jej fragment obrazu zostanie objęty na podglądzie ramką (rysunek 14.16).
Rysunek 14.16.
Próbki rozmycia i wyświetlanie wybranej z nich w oknie poglądu filtra
Istniejące ślady możesz modyfikować, ale możesz również tworzyć nowe ślady.
Aby zmienić ślad rozmycia, zaznacz go w panelu Zaawansowane (Advan-
ced), a gdy zostanie wyświetlony w oknie podglądu, zmodyfikuj jego obwiednię.
Możesz też przenieść ją w inne miejsce obrazu — wystarczy przeciągnąć jej środ-
kowy punkt (rysunek 14.17).
Rysunek 14.17.
Modyfikowanie istniejącego śladu rozmycia
Aby utworzyć nowy ślad rozmycia, możesz zdać się na program lub zrobić to sa-
modzielnie. Jeśli chcesz pomocy programu, w sekcji Zaawansowane (Advanced)
kliknij ikonę Dodaj proponowany ślad rozmycia (Add suggested Blur Trace), a pro-
gram sam utworzy nowy ślad rozmycia (rysunek 14.18).
Rysunek 14.18.
Tworzenie nowych śladów rozmycia wybranych przez program
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]XVXQĈþZ\EUDQHĤODG\UR]P\FLD]D]QDF]MHZVHNFML
Zaawansowane (AdvancedLNOLNQLM]QDMGXMĈFĈVLčWDPLNRQčNRV]D
Jeśli chcesz sam utworzyć nowe ślady rozmycia, pamiętaj, że najlepiej tworzyć
je w miejscach obrazu charakteryzujących się kontrastem krawędzi. W tym celu
włącz narzędzie Szacowane rozmycia (Blur Estimation) (rysunek 14.19) i narysuj
zaznaczenie w wybranym miejscu obrazu. Program utworzy z tego zaznaczenia
ślad rozmycia.
ZVND]yZND
8WZRU]RQHĤODG\UR]P\FLDPRİHV]SRUyZQ\ZDþ:W\PFHOXZFLĤQLMNODZLV]
Ctrl i w panelu Zaawansowane (Advanced]D]QDF]ĤODG\GRSRUyZQDQLD
DSURJUDPXWZRU]\RNLHQNDSRGJOĈGXGOD]D]QDF]RQ\FKĤODGyZUR]P\þ
Rysunek 14.19.
Samodzielne tworzenie
śladów rozmycia
Aby ślad został zastosowany na obrazie, musi być zaznaczony w panelu Zaawan-
sowane (Advanced).
Jeśli przeprowadzone do tej pory czynności nie pomogły i obraz wymaga dalszej
redukcji widocznych w nim rozmyć, możesz skorzystać z suwaków dostępnych
w oknie Redukcja potrząśnięć (Shake Reduction):
Á Obwiednia śladu rozmycia (Blur Trace Bounds) — to oszacowany przez
program Photoshop rozmiar rozmycia w pikselach. W razie potrzeby
można dostosować tę wartość.
Á Szum źródłowy (Source Noise) — Photoshop automatycznie szacuje ilość
szumów na obrazie. Jeśli to konieczne, wybierz inną opcję (Automatycz-
nie/Niski/Średni/Wysoki (Auto/Low/Medium/High)).
Á Wygładzanie (Smoothing) — ten suwak umożliwia zmniejszenie szumu
powstałego wskutek wyostrzania. Wartość domyślna wynosi 20%, ale po-
łożenie tego suwaka można zmienić. Zalecane jest stosowanie niskich
wartości wygładzania.
Á Tłumienie artefaktów (Artifact Suppression) — podczas wyostrzania
obrazu mogą wystąpić wyraźne artefakty szumów. Można je stłumić, na-
dając ustawieniu Tłumienie artefaktów (Artifact Suppression) wyższą
wartość. Wartość 100% tłumienia artefaktów daje oryginalny obraz, a war-
tość 0% nie tłumi żadnych artefaktów szumów.
ZVND]yZND 8WZRU]RQHĤODG\UR]P\þPRİQD]DSLVDþDSRWHP]DVWRVRZDþGRLQQ\FK
REUD]yZ:W\PFHOX]D]QDF]FRQDMPQLHMMHGHQĤODGUR]P\FLDL]PHQX
kontekstowego sekcji Zaawansowane (Advanced) wybierz polecenie Zapisz
ĤODGUR]P\FLD (Save Blur TraceģODG\UR]P\þPRİQD]DSLV\ZDþZGZyFK
IRUPDWDFK³.1/L31*$E\QDLQQ\PREUD]LHVNRU]\VWDþ]]DSLVDQHJRĤODGX
UR]P\FLDXİ\MSROHFHQLD:F]\WDMĤODGUR]P\FLD (Load Blur TraceGRVWčSQHJR
WDNİHZPHQXNRQWHNVWRZ\PVHNFMLZaawansowane (Advanced).
Na rysunku 14.20 widać efekt użycia filtra Redukcja potrząśnięć (Shake

Reduction).
Rysunek 14.20.
Efekt zastosowania filtra Redukcja potrząśnięć (Shake Reduction)
Korekcja wad obiektywu

Najczęściej spotykanymi skutkami wad obiektywów są pojawiające się na zdję-
ciach aberracje chromatyczne, zniekształcenia (poduszkowe, beczkowe,
perspektywy), a także winietowanie. Na szczęście w programie Photoshop za
pomocą opcji dostępnych w oknie filtra Korekta obiektywu (Lens Correction)
(rysunek 14.21) można je dość szybko usunąć. Okno to otwieramy za pomocą po-
lecenia Filtr/Korekta obiektywu (Filter/Lens Correction).
Rysunek 14.21.
Okno dialogowe Korekcja obiektywu (Lens Correction) w trybie Automatyczna korekta (Auto Correction)
$XWRPDW\F]QDNRUHNFMD
Poza możliwością ręcznego korygowania zniekształceń w oknie Korekcja obiektu
(Lens Correction) znajdują się funkcje, które pozwalają automatycznie skorygować
obraz na podstawie wybranych ustawień aparatu i obiektywu użytych do wyko-
nania zdjęcia. Znajdziesz je na zakładce Automatyczna korekta (Auto Correction)
(rysunek 14.21). Aby przeprowadzić automatyczną korekcję zniekształceń, musisz
wyszukać profil dla swojego aparatu i obiektywu. W tym celu skorzystaj z sek-
cji Kryteria wyszukiwania (Search Criteria). W polu Marka aparatu (Camera
Make) wybierz markę, w Model aparatu (Camera Model) — model aparatu, jakim
zostało wykonane zdjęcie, a w polu Model obiektywu (Lens Model) — obiektyw.
Następnie w sekcji Korekta (Correction) zaznacz odpowiednie opcje określające
problem, którego chcesz się pozbyć (zniekształcenie, aberracje chromatyczne, wi-
nietowanie). W polu Profile obiektywów (Lens Profiles) znajdziesz dostępne profile
dla aparatu i obiektywu użytych do wykonania zdjęcia. Jeśli odpowiedni profil

nie jest tutaj dostępny, możesz go odszukać w internecie po kliknięciu przycisku
Szukaj online (Search Online). Dla zoomów kliknij prawym przyciskiem myszy
na profilu i wybierz najbardziej przybliżoną długość ogniskowej. Kliknij profil,
aby przeprowadzić korekcję.
ZVND]yZND
,QIRUPDFMHQDWHPDWDSDUDWXRUD]RELHNW\ZXNWyUH]RVWDã\Xİ\WHGR
Z\NRQDQLD]GMčFLD]QDMG]LHV]ZGROQHMF]čĤFLRNQDSRGSROHPSRGJOĈGX
ZVND]yZND 3RGF]DVNRU\JRZDQLD]QLHNV]WDãFHQLDPXVLV]VLč]DVWDQRZLþZMDNLVSRVyE
PDMĈE\þREVãXJLZDQHREV]DU\QDNUDZčG]LDFKREUD]X-HĤOLFKFHV]DE\
E\ã\DXWRPDW\F]QLHVNDORZDQH]D]QDF]RSFMč$XWRPDW\F]QHVNDORZDQLH
obrazu (Auto Scale Image-HĤOLQLHSR]RVWDZMĈQLH]D]QDF]RQĈLZ\ELHU]
MHGQĈ]RSFMLZSROX.UDZčGĮ (Edge): 5R]FLĈJQLčFLHNUDZčG]L (Edge
Extension³SXVWHREV]DU\EčGĈZ\SHãQLDQHSRZLHORQ\PLSLNVHODPL
NUDZčG]L3U]H]URF]\VWRĤþ (Transparency³SXVWHREV]DU\EčGĈZ\SHãQLDQH
przezroczystymi pikselami; &]DUQ\NRORU (%ODFN&RORU³SXVWHREV]DU\EčGĈ
Z\SHãQLDQHNRORUHPF]DUQ\P%LDã\NRORU (White Color³SXVWHREV]DU\EčGĈ
Z\SHãQLDQHNRORUHPELDã\P
Jeśli jesteś zadowolony z rezultatu automatycznej korekcji, możesz kliknąć OK

i opuścić okno filtra. Jeśli nie do końca Ci ona odpowiada, przejdź do zakładki
Niestandardowy (Custom) (rysunek 14.22), aby przeprowadzić korekcję samo-
dzielnie. Zresztą automatyczna korekcja jest często doskonałą bazą do dalszych
działań edycyjnych, więc warto ją wypróbować.
:ãDVQDNRUHNFMD
Przed rozpoczęciem korekcji musisz zaznaczyć opcję Podgląd (Preview), aby na
bieżąco obserwować zmiany wprowadzane w oknie obrazu. Ponadto warto —
zwłaszcza jeśli chcesz usuwać aberracje chromatyczne — powiększyć widok
w oknie podglądu. W tym celu wykorzystaj przycisk ( ) w dolnej części okna
lub przycisk Lupka (Zoom) w panelu narzędziowym.
Po prawej stronie okna znajdują się sekcje z suwakami przeznaczonymi do ko-
rekcji innego rodzaju zniekształcenia czy wady obrazu. W zależności od rodzaju
wady zdjęcia będziesz korzystać z suwaków odpowiedniej sekcji.
.RUHNFMD]QLHNV]WDãFHęEHF]NRZ\FKLSRGXV]NRZ\FK
Suwak Usuń zniekształcenie (Remove Distortion) pozwala usuwać zniekształcenia
beczkowe i poduszkowe obrazu. Przesuń suwak, aby wyprostować linie pionowe
lub poziome, które nazbyt rozchodzą się od środka na zewnątrz obrazu lub do
jego wnętrza.
Rysunek 14.22.
Okno dialogowe Korekcja obiektywu (Lens Correction) i jego elementy
7čNRUHNFMč]QLHNV]WDãFHęEHF]NRZ\FKLSRGXV]NRZ\FKPRİHV]SU]HSURZDG]Lþ
ZVND]yZND
UyZQLHİ]DSRPRFĈQDU]čG]LD8VXZDQLH]QLHNV]WDãFHQLDRemove Distortion
]QDMGXMĈFHJRVLčZSDQHOXQDU]čG]LRZ\PRNQD3U]HFLĈJDMĈFNXUVRURG
EU]HJXREUD]XGRMHJRĤURGNDEčG]LHV]PyJãNRU\JRZDþ]QLHNV]WDãFHQLH
EHF]NRZHDRGĤURGNDGREU]HJyZ³SRGXV]NRZH
To, w jaki sposób mają być obsługiwane obszary na krawędziach okna obrazu,
ustalasz, wybierając jedną z trzech opcji w polu Krawędź (Edge) na zakładce Au-
tomatyczna korekta (Auto Correction). Ten wybór sprawi, że puste obszary będą
wypełnione. Pisałam o tym wcześniej — we wskazówce.
Korekcja aberracji chromatycznych

W sekcji Aberracje chromatyczne (Chromatic Aberration) znajdują się dwa su-
waki, które pozwalają na zmniejszenie kolorowych obwódek powstających
w wyniku niedoskonałości obiektywu. Na zdjęciach można je najczęściej zaob-
serwować w obszarach gwałtownych przejść tonalnych oraz na krawędziach
obiektów, wokół których znajdują się bardzo jasne obszary (gałęzie drzewa na tle
jasnego nieba). Do dyspozycji są trzy suwaki:
Á Usuń czerw/niebiesk-ziel (Fix Red/Cyan Fringe). Pozwala przeprowadzić
kompensację czerwonych oraz niebieskozielonych obwódek występujących
w obrazie. Dzieje się tak w wyniku dopasowywania rozmiaru kanału czer-
wonego względem zielonego.
Á Usuń zieloną/karmazyn. otoczkę (Fix Green/Magenta Fringe). Kompensuje

obwódki w kolorach zielonym i fioletowym.
Á Usuń niebieską/żółtą (Fix Blue/Yellow Fringe). Kompensuje obwódki w ko-
lorach niebieskim i żółtym, dopasowując rozmiar kanału niebieskiego
względem zielonego.
.RUHNFMDZLQLHWRZDQLD
Winietowanie to skaza obrazu polegająca na występowaniu na jego krawędziach,
a zwłaszcza w narożnikach, ciemnych obszarów (rysunek 14.23). Te pociemniałe
krawędzie są wynikiem niedoskonałości obiektywu. Można się z nimi rozprawić
za pomocą suwaków:
Rysunek 14.23.
Przykład zdjęcia z widocznym winietowaniem (po lewej) oraz po skorygowaniu tej wady (po prawej)
Á Stopień (Amount). Przesuwając go w prawo, rozjaśniasz krawędzie,

w lewo — przyciemniasz.
Á Punkt środkowy (Midpoint). Za jego pomocą określasz szerokość obszaru,
na który będzie wpływał suwak Stopień (Amount). Im mniejsza wartość,
tym większa powierzchnia obrazu, na którą będzie on wpływał.
.RUHNFMDSHUVSHNW\Z\
Aby skorygować perspektywę, skorzystaj z suwaków:
Á Perspektywa pionowa (Vertical Perspective). Koryguje perspektywę obrazu,
która została zniekształcona w wyniku odchylenia obiektywu aparatu do
góry lub do przodu. Dzięki niemu linie pionowe znów stają się równoległe.
Á Perspektywa pozioma (Horizontal Perspective). Koryguje perspektywę
obrazu, która została zniekształcona. Dzięki niemu linie poziome stają się
znów równoległe.
Aby obrócić obraz lub wyprostować go po przeprowadzeniu na nim korekcji per-
spektywy, skorzystaj z narzędzia Prostowanie (Rotate Straighten), które znajduje
się w panelu narzędziowym okna. W tym celu należy je uaktywnić, klikając ikonę
( ), a następnie przeciągnąć kursorem wzdłuż linii, która ma być pozioma lub
pionowa. Warto podczas pracy z tym narzędziem uaktywnić opcję Pokaż siatkę
(Show Grid).
ZVND]yZND
$E\Z\SURVWRZDþREUD]PRİHV]VNRU]\VWDþWDNİH]SROD.ĈW (Angle
DOHPRLP]GDQLHPSRVãXJLZDQLHVLčQLPMHVWQLHZ\JRGQH
6NDORZDQLHREUD]X
Aby przeskalować obraz w górę lub w dół, użyj suwaka Skala (Scale). Wymiary
obrazu wyrażone w pikselach nie ulegają zmianie. Opcję tę stosuje się do usuwa-
nia czarnych obszarów obrazu spowodowanych korekcją perspektywy, obrotem
lub korekcją zniekształceń poduszkowych. Skalowanie w górę prowadzi do
wykadrowania obrazu, po czym następuje zwiększenie jego rozdzielczości do ory-
ginalnych wymiarów (następuje interpolacja).
$GDSWDF\MQ\V]HURNLNĈW
Jeśli podczas fotografowania wykorzystujesz obiektyw szerokokątny lub rybie
oko, pewnie spotkałeś się ze zniekształceniami wywołanymi przez ich soczewki.
W rezultacie panoramy wyglądały na krzywe, a ściany budynków wydawały się
wygięte. W wersji CS6 programu Photoshop wprowadzono nowy filtr, który
1. Interpolacja — operacja polegająca na uzupełnianiu brakujących danych na podstawie

danych istniejących. W przypadku obrazu chodzi o sztuczne dodawanie pikseli. Piksele
te nie istniały w oryginalnym obrazie, a zostały wytworzone przez program na podstawie
uśrednionych wartości pikseli pobranych z okolic miejsca, w którym nowy piksel ma zostać
umieszczony. Wykorzystuje się ją do powiększania rozmiarów obrazu, jednak skutkiem tego
typu operacji jest pogorszenie jego jakości.
pomaga uporać się z tego typu problemami. Filtr ten wykrywa model aparatu oraz
typ obiektywu i jego charakterystykę. Na podstawie uzyskanych informacji usuwa
zniekształcenia, prostując tym samym obrazy. Jeśli w pełni mu się to nie uda, mu-
sisz mu pomóc, korzystając z opcji dostępnych w oknie filtra.
Przed rozpoczęciem korekcji dobrze jest zamienić warstwę tła w obiekt inteligen-
tny, klikając ją prawym przyciskiem myszy i wybierając opcję Konwertuj na obiekt
inteligentny (Convert to Smart Object) (rysunek 14.24). Dopiero teraz wybierz
Filtr/Adaptacyjny szeroki kąt (Filter/Adaptive Wide Angle), aby wywołać okno
filtra. Program będzie się starał znaleźć profil obiektywu Twojego aparatu, który
odczyta z metadanych zdjęcia — o ile takie są dostępne. Jeśli uda się odnaleźć
profil obiektywu, w polu Korekcja (Correction) zostanie ustawiona automatycz-
nie opcja Automatycznie (Auto). Program dokona korekty na podstawie danych
z profilu obiektywu aparatu. Często jednak to nie wystarcza i trzeba poddać obraz
dalszej korekcie (rysunek 14.25).
Rysunek 14.24.
Zamiana warstwy tła
w obiekt inteligentny
Jeśli staniesz przed koniecznością przeprowadzenia samodzielnej korekcji obrazu,

na początek musisz zdefiniować tzw. ograniczenia, czyli obszary, które powinny
być liniami prostymi. Możesz uaktywnić narzędzie Ograniczenie (Constraint)
i przeciągnąć linię przez krawędź wymagającą wyprostowania lub włączyć narzę-
dzie Ograniczenie wielokątne (Polygon Constraint) i narysować wielokąt wzdłuż
tej krawędzi. Na rysunku 14.26 znajdziesz przykład użycia narzędzia Ogranicze-
nie (Constraint).
Umieść kursor nad obszarem, który wymaga korekcji, i kliknij w miejscu, gdzie
zaczyna się zniekształcenie, by utworzyć tzw. punkt początkowy. Następnie prze-
suń kursor w miejsce, gdzie kończy się linia, która ma być wyprostowana, i kliknij
Rysunek 14.25.
Na podstawie informacji o profilu obiektywu — zapisanych w metadanych zdjęcia — program dokonuje wstępnej korekcji
Rysunek 14.26.
Jedna z krawędzi budynku została wyprostowana na podstawie utworzonej linii ograniczenia
ponownie. W ten sposób określisz punkt końcowy. Między tymi punktami po-
jawi się niebieska linia nazywana ograniczeniem. Filtr Adaptacyjny szeroki kąt
(Adaptive Wide Angle), po ustawieniu punktu końcowego, skoryguje obraz zgod-
nie z krzywizną linii (rysunek 14.26). Dalej twórz kolejne linie ograniczenia.
ZVND]yZND
$E\XVXQĈþSXQNWSRF]ĈWNRZ\QDFLĤQLMNODZLV]Esc.
ZVND]yZND $E\XWZRU]\þograniczenieOLQLčRJUDQLF]HQLD]DF]\QDMĈFĈVLčZSXQNFLH

VWDUWRZ\PLQQHJRRJUDQLF]HQLDNOLNQLMWHQSXQNWSU]\WU]\PXMĈFZFLĤQLčW\
klawisz Ctrl$E\XWZRU]\þograniczenieZSLRQLHXWZyU]SXQNWSRF]ĈWNRZ\
DSRWHPQDFLĤQLMNODZLV]ShiftLGRSLHURZWHG\XWZyU]SXQNWNRęFRZ\3R
SU]HNURF]HQLXNĈWDVWRSQLOLQLDSURVWDU\VRZDQDZSR]LRPLHEčG]LHPLDãD
NRORUİyãW\DZSLRQLH³NRORUÀROHWRZRUyİRZ\$E\XVXQĈþOLQLčRJUDQLF]HQLD
NOLNQLMMHGHQ]SXQNWyZNRęFRZ\OXESRF]ĈWNRZ\LQDFLĤQLMNODZLV]
%DFNVSDFH$E\SU]HQLHĤþOLQLčXPLHĤþNXUVRUQDGSXQNWHPSRF]ĈWNRZ\P
DNLHG\NXUVRU]PLHQLVLčZNU]\İ\NQDFLĤQLMOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HQLHĤ
ograniczenie w nowe miejsce.
ZVND]yZND
/LQLHRJUDQLF]HQLDPRİQD]DSLVDþDE\Z\NRU]\VWDþMHSyĮQLHMMHĤOLQS
SRVLDGDV]ZLčFHM]GMčþWHJRVDPHJRXMčFLDLFKFHV]MHSRGGDþNRUHNFML
:W\PFHOXNOLNQLMSU]\FLVNGDMĈF\GRVWčSGRXVWDZLHęRNQDL]OLVW\Z\ELHU]
RSFMčZapisz ograniczenia (Save constrain).
Jeśli Photoshop nie znajdzie profilu obiektywu, będziesz musiał sam określić rodzaj
zniekształcenia wywołanego obiektywem zastosowanym do wykonania zdjęcia.
Zrobisz to w polu Korekcja (Correction), wybierając jedną z opcji (rysunek 14.27):
Rysunek 14.27.
Opcje okna Adaptacyjny szeroki kąt (Adaptive Wide Angle) dostępne w sytuacji,
gdy program Photoshop nie znajdzie profilu obiektywu
Á Rybie oko (Fisheye) pozwala korygować silne krzywizny spowodowane uży-

ciem obiektywu typu rybie oko.
Á Perspektywa (Perspective) koryguje zbieżność linii spowodowaną kątem
widzenia oraz pochyleniem aparatu.
Á Pełne sferyczne (Full Spherical) pozwala korygować utworzone w wersji
CS6 (i nowszej) programu Photoshop panoramy o szerokości 360 stopni.
Ale jest jeden warunek: proporcje boków panoramy muszą wynosić 2:1.
Następnie zaznacz opcję Jak na ujęciu (As Shot). Pozwoli to użyć wartości zdefi-
niowanych w profilu obiektywu. Jeśli informacje o obiektywie nie są dostępne, ta
opcja jest wyłączona.
Teraz Photoshop przeanalizuje metadane i postara się ustalić długość ogniskowej,
z jaką było robione zdjęcie. Ogniskowa określa kąt widzenia oraz to, jak bardzo
obiekt jest powiększony zależnie od położenia aparatu. Odpowiednia wartość
pojawi się w polu Długość ogniskowej (Focal Length). Kolejny parametr wykorzy-
stywany do korekcji to wartość współczynnika przycięcia (kadrowania), o jaką
pozornie zwiększa się ogniskowa zastosowanego obiektywu. O co w tym chodzi?
Większość amatorskich aparatów cyfrowych (w tym amatorskie lustrzanki) ma
wbudowaną matrycę o rozmiarach mniejszych od wielkości klatki filmu wykorzy-
stywanej w fotografii analogowej (tzw. klatki filmu małoobrazkowego). Zazwyczaj
jest ona mniejsza o 1,5 raza. To powoduje, że kiedy użyjesz obiektywu o pewnej
ogniskowej, to lustrzanka cyfrowa uchwyci mniejszy fragment obrazu niż aparat
pełnoklatkowy z obiektywem o takiej samej ogniskowej. Pole widzenia zostanie
zmniejszone, a ogniskowa aparatu zostanie pozornie wydłużona o tyle, o ile ma-
tryca danego aparatu jest mniejsza od klatki filmu wykorzystywanej w fotografii
analogowej. Inaczej mówiąc, współczynnik kadrowania jest to stosunek wielko-
ści fizycznej matrycy aparatu, którym wykonano zdjęcie, do wielkości matrycy
pełnoklatkowej. Wartość ta pojawi się w polu Współczynnik kadrowania (Crop
Factor). Jeśli program tego nie ustali, musisz zrobić to sam. Takie informacje znaj-
dziesz w instrukcji aparatu. Następnie rozpocznij tworzenie linii ograniczenia, tak
jak to pokazałam wyżej.
W wyniku działania filtra na obrazach poddawanych korekcji pojawiają się pu-
ste obszary. Aby zmniejszyć ich liczbę, możesz przeciągnąć suwak Skala (Scale)
w prawo. Obraz zostanie przeskalowany, a puste obszary znikną lub ich liczba się
zmniejszy. Możesz również na tym etapie nic nie robić, a po zakończeniu korekty
usunąć puste obszary, kadrując obraz lub wypełniając je za pomocą funkcji Skala
z uwzględnieniem zawartości (Content Aware-Scale). W omawianym przykładzie
poddałam obraz skalowaniu za pomocą suwaka Skala (Scale) (rysunek 14.28).
2. Aby uzyskać takie samo pole widzenia jak w aparacie analogowym, trzeba użyć obiektywu
o krótszej ogniskowej (właśnie o współczynnik kadrowania).
Rysunek 14.28.
Skalowanie obrazu w celu usunięcia z niego pustych obszarów
Dodawanie i usuwanie szumu

Szum widoczny na obrazach nie zawsze musi być czymś złym, co należy wyeli-
minować. Zanim go usuniesz, zastanów się, czy to naprawdę konieczne. Czasami
bowiem dodaje on zdjęciu charakteru, niekiedy zdjęcie bez niego wygląda niena-
turalnie — tak jest np. w przypadku starych fotografii. W niektórych sytuacjach
wręcz wskazane jest jego dodanie — np. na koniec korekcji bardzo starych zdjęć.
8VXZDQLHV]XPX
Jeśli chcesz pozbyć się szumu ze zdjęć (rysunek 14.29), powinieneś skorzystać
z polecenia Filtr/Szum/Redukcja szumu (Filter/Noise/Reduce Noise). Kiedy ot-
worzy się okno filtra (rysunek 14.30), zaznacz opcje Podgląd (Preview) oraz
Podstawowe (Basic) i powiększ widok w oknie podglądu do takich rozmiarów, aby
szum był dobrze widoczny. Służy do tego przycisk znajdujący się w dolnej części
okna ( ).
ZVND]yZND
6]XPXVXZDP\poWDNLFKF]\QQRĤFLDFKHG\F\MQ\FKMDN]PLDQDNRORUyZ
MDVQRĤFLF]\NRQWUDVWXZREUD]LHDQLHprzedQLPL']LDãDQLDWHERZLHP
]ZLčNV]DMĈZLGRF]QRĤþV]XPX
Rysunek 14.29.
Zaszumiony obraz
Rysunek 14.30.
Okno dialogowe polecenia
Redukcja szumu (Reduce Noise)
Następnie za pomocą suwaka:

Á Intensywność (Strength) — ustaw moc, z jaką będzie działał filtr na szum
luminancji występujący w obrazie. W większości przypadków wartość 7
pozwala uzyskać dobre rezultaty.
Á Zachowaj szczegóły (Preserve Details) — określ, jaki procent szczegółów

obrazu ma zostać zachowany podczas usuwania szumów. Spróbuj zastoso-
wać wartość z przedziału 40 – 50%. Im niższa wartość, tym więcej szumu
się pozbędziesz, ale też utracisz więcej szczegółów obrazu.
Á Redukcja kolorowego szumu (Reduce Color Noise) — ustaw wartość okre-
ślającą, jaki procent kolorowego szumu ma zostać usunięty z obrazu. Im
wyższa wartość, tym więcej pikseli zostanie usuniętych.
Wprawdzie redukcja szumu powoduje utratę ostrości obrazu i powinien on zo-
stać wyostrzony, ale nie robi się tego w oknie Redukcja szumu (Reduce Noise).
Suwak Wyostrz szczegóły (Sharpen Details) przesuń maksymalnie w lewo, aby go
wyłączyć. Lepsze efekty wyostrzenia uzyskasz, jeśli zastosujesz polecenie Inteli-
gentne wyostrzenie (Smart Sharpen).
Jeśli w obrazie występują artefakty, które powstają wskutek zapisania obrazka
z ustawieniem jakości JPEG, możesz się ich pozbyć, zaznaczając opcję Usuń arte-
fakty JPEG (Remove JPEG Artifacts).
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]]REDF]\þMDNGXİ\V]XPE\ãZREUD]LHSU]HGNRUHNFMĈXPLHĤþ
NXUVRUQDGSROHPSRGJOĈGXLQDFLĤQLMOHZ\SU]\FLVNP\V]\
Jeśli efekt jest zadowalający, możesz kliknąć przycisk OK i zapomnieć o całej spra-
wie. Jeśli nie, spróbuj usunąć szum z poszczególnych kanałów obrazu. Ponieważ
szum w obrazach cyfrowych zazwyczaj jest najbardziej widoczny w kanale nie-
bieskim obrazu, możesz go stamtąd usunąć, korzystając z opcji zaawansowanych
okna — zaznacz opcję Zaawansowane (Advanced) (rysunek 14.31).
ZVND]yZND =DQLP]DF]QčXVXZDþV]XP]SRV]F]HJyOQ\FKNDQDãyZQD]DNãDGFH
:V]čG]LH (Overall) przesuwam suwaki ,QWHQV\ZQRĤþ (Strength) oraz 5HGXNFMD
NRORURZHJRV]XPX (Reduce Color NoisePDNV\PDOQLHZOHZRDE\Z\ãĈF]\þ
DOJRU\WPXVXZDQLDV]XPyZGODZV]\VWNLFKNDQDãyZREUD]X=Z\NOHWDN
SRVWčSXMčJG\İXİ\FLHÀOWUDSRZRGXMHSHZQHUR]P\FLHREUD]XDMDFKFč
RJUDQLF]\þ]PLDQ\ZSURZDG]DQHZREUD]LH]DMHJRSRPRFĈGRPLQLPDOQHM
OLF]E\NDQDãyZ1LHPXVLV]WHJRURELþMHĤOLQLHFKFHV]
Kliknij zakładkę Na kanał (Per Channel) (rysunek 14.31). W polu wyboru kanału

wskaż kanał, w którym występuje najwięcej szumu. Za pomocą suwaka Inten-
sywność (Strength) określ siłę, z jaką będą usuwane szumy. Za pomocą suwaka
Zachowaj szczegóły (Preserve Details) ustal, jak wiele szczegółów obrazu ma zostać
zachowanych. Ważne jest, aby tak dopasować te dwa suwaki, by szumy były usu-
nięte, ale niezbyt dużym kosztem szczegółowości obrazu. Jeśli chcesz usunąć szum
Rysunek 14.31.
Szumy w obrazach cyfrowych najczęściej są najbardziej widoczne w kanale niebieskim. Możesz to zaobserwować, kiedy
podczas wybierania poszczególnych kanałów w polu Kanał (Channel) umieścisz kursor w polu podglądu kanału okna Redukcja
szumu (Reduce Noise) i naciśniesz lewy przycisk myszy. Zobaczysz, jak wygląda szum w danym kanale. W omawianym
przykładzie w niebieskim kanale szum jest największy
jeszcze w którymś kanale, wybierz go i ustaw stopień odszumiania za pomocą

wspomnianych suwaków. Po umieszczeniu kursora nad polem podglądu kanału
i wciśnięciu lewego przycisku myszy zobaczysz podgląd kanału przed korekcją.
Na koniec kliknij OK, a szum, który był na obrazie, zostanie usunięty albo przy-
najmniej znacznie zmniejszony (rysunek 14.32).
Rysunek 14.32.
Szum został usunięty
'RGDZDQLHV]XPX
Jeśli chcesz dodać szum do obrazu (rysunek 14.33), skorzystaj z polecenia Dodaj
szum (Add Noise). Dostęp do jego okna dialogowego (rysunek 14.34) uzyskasz po
wybraniu z menu Filtr/Szum (Filter/Noise). Za pomocą suwaka ustalasz intensyw-
ność szumu. Możesz również określić rozmieszczenie szumu, wybierając jedną
z opcji w sekcji Rozmieszczenie (Distribution). Jeśli chcesz, aby był on monochro-
matyczny (czarno-biały), zaznacz opcję Monochromatyczny (Monochromatic); jeśli
ma być kolorowy, upewnij się, że opcja ta nie jest zaznaczona. Kliknij OK i gotowe.
Rysunek 14.33.
Obraz stylizowany na starą fotografię, na której szum powinien być widoczny
Rysunek 14.34.
Dodawanie szumu do obrazu za pomocą filtra Dodaj szum (Add Noise)
Efekty specjalne
Dzięki filtrom dostępnym w programie Photoshop można tworzyć naprawdę
ciekawe efekty. Oczywiście, to nie jest tak, że wystarczy poprzesuwać kilka su-
waków i od razu uzyskuje się wspaniały efekt. Czasem trzeba ruszyć głową, aby
wykorzystać potencjał drzemiący w wielu filtrach, z pozoru wyglądających na
nieprzydatne. W tym podrozdziale omówię tylko część filtrów umożliwiających
tworzenie efektów specjalnych (chociaż postaram się, aby było ich jak najwięcej),
tak aby zasygnalizować ich istnienie. Będą to te, które, moim zdaniem, pozwa-
lają uzyskać ciekawe efekty. Opiszę filtry według grup, w które zostały połączone.
Obok nazwy grupy podam w nawiasie przykładowe zastosowanie zaprezento-
wane w ćwiczeniach.
Grupa pierwsza — Artystyczne

W tej grupie umieszczono 15 filtrów, które są dostępne również wtedy, gdy korzy-
stasz z okna opcji Galeria filtrów (Filter Gallery). Stosując jeden z nich, możesz
zamienić fotografię w obraz imitujący dzieło stworzone za pomocą jednego z kla-
sycznych narzędzi malarskich. Oto krótka charakterystyka wybranych filtrów.
Á Filtr Kolorowanie kredkami (Colored Pencil). Jak nazwa wskazuje, filtr po-
zwala uzyskać efekt zbliżony do tego, jaki można by osiągnąć podczas
malowania kredkami. W oknie dialogowym filtra znajdują się trzy su-
waki: Grubość ołówka (Pencil Width) pozwalający określić szerokość rysika
kredki, Nacisk obrysu (Stroke Pressure) regulujący poziom nacisku rysika,
Jaskrawość papieru (Paper Brightness) umożliwiający regulację stopnia jas-
ności kartki papieru, na której powstaje obraz. Na rysunku 14.35 widać
przykład efektu uzyskanego za pomocą filtra Colored Pencil.
Rysunek 14.35.
Efekt uzyskany za pomocą filtra
Kolorowanie kredkami (Colored Pencil)
Á Filtr Wycinanka (Cutout) pozwala osiągnąć efekt obrazka utworzonego

z elementów wyciętych z kolorowego papieru (rysunek 14.36).
Rysunek 14.36.
Efekt zastosowania na obrazie filtra
Wycinanka (Cutout)
Á Filtr Suchy pędzel (Dry Brush) — muszę przyznać, że kiedy po raz pierwszy
usłyszałam tę nazwę, nie bardzo wiedziałam, o co chodzi. Nie potrafi-
łam nawet wyobrazić sobie efektu, jaki można uzyskać z zastosowaniem
tego filtra. Było tak do momentu, kiedy uświadomiono mi, że suchy pę-
dzel to nazwa techniki malarskiej, uplasowanej gdzieś między malarstwem
olejnym a akwarelą. W oknie dialogowym filtra dostępne są trzy suwaki
regulujące rozmiar pędzla, jego dokładność i teksturę. Na rysunku 14.37
widać przykład efektu, jaki można uzyskać po zastosowaniu omawianego
filtra.
Rysunek 14.37.
Efekt zastosowania na obrazie filtra Suchy
pędzel (Dry Brush)
Á Filtr Ziarno błony fotograficznej (Film Grain) pozwala nadać obrazom wzór
przypominający ziarno — taki, jaki można było zobaczyć na zdjęciach wy-
konanych analogowymi aparatami fotograficznymi (rysunek 14.38).
Rysunek 14.38.
Efekt zastosowania na obrazie filtra Ziarno
błony fotograficznej (Film Grain)
Á Filtr Fresk (Fresco) pozwala malować obraz za pomocą okrągłych i nie-

równo rozmieszczonych fragmentów. W oknie dialogowym filtra znajdują
się dodatkowe opcje, które pozwalają kształtować efekt. Są to te same
opcje, które zawiera okno dialogowe filtra Suchy pędzel (Dry Brush)
(rysunek 14.39).
Rysunek 14.39.
Efekt zastosowania na obrazie
filtra Fresk (Fresco)
Á Filtr Blask neonu (Neon Glow) dodaje różne typy blasku do obrazu. Jest
używany do jego koloryzowania, zmiękcza przy tym wygląd obrazu. Aby
wybrać kolor blasku, należy kliknąć pole Kolor blasku (Glow color) w ok-
nie dialogowym filtra, a następnie wskazać kolor w oknie Próbnik kolorów
(Color Picker). Efekty bywają bardzo interesujące (rysunek 14.40).
Rysunek 14.40.
Efekt zastosowania na obrazie filtra Blask
neonu (Neon Glow)
Á Filtr Maźnięcia farbą (Paint Daubs) pozwala na wybranie jednej z wielu

wielkości pędzla (z zakresu od 1 do 50) oraz jego rodzaju (rysunek 14.41).
Im większy rozmiar pędzla, tym obraz jest mniej szczegółowy.
Rysunek 14.41.
Maźnięcia farbą (Paint Daubs)
Á Filtr Szpachla malarska (Palette Knife) zmniejsza szczegóły obrazka,

przez co nadaje mu efekt cienko pomalowanego płótna z wyraźną teksturą
(rysunek 14.42).
Rysunek 14.42.
Szpachla malarska (Palette Knife)
Á Filtr Akwarele (Watercolor) maluje obrazek w stylu przypominającym

akwarele z wykorzystaniem średniego pędzla zawierającego wodę i kolor.
Filtr nasyca kolor w miejscach znaczących zmian tonalnych, na kra-
wędziach (rysunek 14.43). W oknie dialogowym umieszczone zostały
trzy suwaki. Pierwszy z nich (Szczegółowość pędzla (Brush Detail)) po-
zwala regulować dokładność pędzla, drugi (Intensywność cienia (Shadow
Intensity)) — intensywność cienia, a trzeci (Tekstura (Texture)) określa
teksturę.
Rysunek 14.43.
Akwarele (Watercolor)
Á Posteryzacja krawędzi (Poster Edges) — filtr pozwala zmniejszyć liczbę

kolorów na obrazie (zgodnie z ustawioną opcją), a także obrysować kra-
wędzie. Duże obszary obrazu są cieniowane w zwykły sposób, a ciemne
szczegóły są widoczne na całym obrazie. Uzyskany efekt przypomina obraz
z komiksów (rysunek 14.44).
Rysunek 14.44.
Posteryzacja krawędzi (Poster Edges)
Á Farba olejna (Oil Paint) to fantastyczny filtr, który pozwala symulować

efekt malowania farbami olejnymi. Do tej pory w programie były dostępne
różne filtry podobnego typu, ale ten daje dużo lepsze rezultaty i pozwala
w bardzo szybkim czasie zamienić fotografię w obraz. Szczególnie pięk-
nie wyglądają portrety kobiet z długimi włosami, fotografie, na których
widoczna jest sierść zwierząt, czy zdjęcia źdźbeł trawy. Filtr ten jest do-
stępny bezpośrednio na liście menu Filtr (Filter). Należy do grupy filtrów
artystycznych, dlatego umieściłam go w tej części książki. Niżej znajdziesz
krótki opis, jak się nim posługiwać.
=DPLDQDIRWRJUDILLZREUD]QDPDORZDQ\IDUEDPLROHMQ\PL
Otwórz dowolne zdjęcie, powiel warstwę tła (Ctrl+J) i przekształć ją w obiekt in-
teligentny, używając polecenia Warstwa/Obiekty inteligentne/Konwertuj na obiekt
inteligentny (Layer/Smart Objects/Convert to Smart Object) (rysunek 14.45).
Następnie wybierz polecenie Filtr/Farba olejna (Filter/Oil Paint). Otwarte zo-
stanie okno z kilkoma suwakami, za pomocą których przeobrazisz fotografię
w obraz. Za chwilę pokrótce omówię, do czego służą suwaki, ale i bez mojej po-
mocy dasz sobie radę. Prawda bowiem jest taka, że choćbym się rozpisywała na
temat tego, co należy zrobić, w przypadku większości filtrów artystycznych trzeba
Rysunek 14.45.
Fotografia, która zostanie poddana działaniu filtra Farba olejna (Oil Paint)
po prostu poprzesuwać poszczególne suwaki i wybrać ustawienie, które daje naj-

lepsze rezultaty. Każde zdjęcie jest inne i nie ma idealnych ustawień.
Nazwy suwaków nie są dość sugestywne i niestety nie od razu wiadomo, do
czego służą. Mamy za to dwie sekcje, pierwsza dotyczy ustawień pędzla, druga —
oświetlenia. Zacznijmy od sekcji Pędzel (Brush). Są tu cztery suwaki. Stylizacja
(Stylization) pozwala określić styl pociągnięć pędzla. Większe wartości sprawiają,
że pociągnięcia są bardziej wygładzone. Suwak Czystość (Cleanliness) określa
szczegółowość pociągnięć pędzlem — im mniejsza wartość, tym obraz wydaje się
bardziej ziarnisty, a jego wygląd bardziej szczegółowy. Im większa, tym wygląd
obrazu ma bardziej malarski charakter. Następny suwak to Skala (Scale). Określa
rozmiar pociągnięć pędzla. Przy dużych wartościach uzyskasz efekt malowania
przez osobę z „ciężką ręką”. Kolejny pędzel to Szczegóły szczeciny (Bristle De-
tail) — im wyższa wartość, tym większa sztywność cyfrowego włosia, a co za tym
idzie — głębsze pociągnięcia pędzla i ostrzejszy wygląd obrazu. Jeśli zależy Ci na
delikatniejszym efekcie, ustaw wartość 0.
W sekcji Oświetlenie (Lighting) są dwa suwaki: Kierunek kątowy (Angular Di-
rection), który pozwala ustalić kierunek padania światła (zakres wynosi od 0 do
360 stopni), i Połyskliwość (Shine), który pozwala określić, w jaki sposób odbija
się światło. Ustawienie wyższej wartości za pomocą suwaka Połyskliwość (Shine)
powoduje zwiększenie kontrastu w obszarach świateł i cieni, co sprawia, że po-
ciągnięcia pędzlem są bardziej widoczne (uzyskujemy coś przypominającego
raczej płaskorzeźbę niż obraz) (rysunek 14.46). Mniejsze wartości pozwalają uzy-
skać bardziej płaski obraz — nie mylić z płaskim smakiem — dzięki czemu obraz
ma malarski charakter.
Rysunek 14.46.
Okno filtra Farba olejna (Oil Paint)
Jeśli po zastosowaniu filtra uznasz, że wybrane ustawienia nie są odpowied-

nie, możesz szybko wrócić do okna filtra, klikając nazwę filtra w panelu warstw
(rysunek 14.47). Okno zostanie ponownie otwarte. Wówczas możesz zmienić
ustawienia.
Rysunek 14.47.
Klikając miniaturę obiektu inteligentnego, ponownie wywołasz okno filtra Farba olejna (Oil Paint)
ZVND]yZND
3U]\]DPLHQLDQLXSRUWUHWyZOXG]LZREUD]\ROHMQHVWRVXMPDãHXVWDZLHQLD
suwaka 3Rã\VNOLZRĤþ (Shine']LčNLWHPXVNyUDEčG]LHZ\JOĈGDãDQDWXUDOQLH
i delikatnie.
ZVND]yZND
3UDFXMĈFZRNQLHÀOWUD)DUEDROHMQD (Oil PaintNRU]\VWDM]GXİHJR

SRZLčNV]HQLDZRNQLHSRJOĈGXDE\GREU]HZLG]LHþV]F]HJyã\REUD]X
*UXSDGUXJD³3RFLĈJQLčFLDSčG]OHPHIHNW\JUDILF]QH
Grupa Pociągnięcia pędzlem (Brush Strokes) zawiera osiem filtrów, które po-
zwalają tworzyć efekty graficzne przypominające rysunek, a także rozmazywać
kolory. Podobnie jak filtry artystyczne, pomagają uzyskać wygląd klasycznych
obrazów za pomocą imitowania faktury pozostawianej przez pędzel i smugi farb.
Z tej grupy omówione zostaną dwa moim zdaniem najciekawsze filtry, czyli Kres-
kowanie (Crosshatch) i Kontury tuszem (Ink Outlines). Są one dostępne w oknie
wywoływanym po wybraniu polecenia Filtr/Galeria filtrów (Filter/Filter Gallery).
Á Filtr Kreskowanie (Crosshatch) zachowuje szczegóły oraz wygląd ory-
ginalnego obrazka, dodając mu teksturę oraz podkreślając krawędzie
pokolorowanych obszarów przez symulację kreskowania ołówkiem
(rysunek 14.48).
Rysunek 14.48.
Kreskowanie (Crosshatch)
Á Filtr Kontury tuszem (Ink Outlines) obrysowuje obrazek, umieszczając na

szczegółach cienkie linie. Uzyskany efekt przypomina rysunek wykonany
tuszem. W oknie dialogowym filtra dostępne są trzy parametry, za pomocą
których można wpływać na długość obrysu i intensywność ciemnych oraz
jasnych obszarów (rysunek 14.49).
Rysunek 14.49.
Kontury tuszem (Ink Outlines)
*UXSDWU]HFLD³=QLHNV]WDãFHQLH
Filtry z grupy Zniekształcenie (Distort) zniekształcają obrazy przez przemieszcza-
nie kolorów w obrazku. W ten sposób można uzyskać efekt m.in. rozciągnięcia,
wirowania i wibrowania. Program Photoshop oferuje 13 filtrów tej grupy. Są one
dostępne po zastosowaniu polecenia Filtr/Zniekształcenie (Filter/Distort), ale trzy
z nich dodatkowo zostały umieszczone w oknie Galeria filtrów (Filter Gallery)
wywoływanym po wybraniu polecenia Filtr/Galeria filtrów (Filter/Filter Gallery).
Filtry z grupy Zniekształcenie (Distort) zniekształcają geometrię obrazka i są uży-
wane do tworzenia efektów trójwymiarowych lub innych efektów plastycznych.
Z tej grupy zostaną omówione filtry Zmiękczona poświata (Diffuse Glow), Wi-
rówka (Twirl) oraz Sferyzacja (Spherize).
Á Filtr Zmiękczona poświata (Diffuse Glow) jest dostępny tylko w oknie Ga-
leria filtrów (Filter Gallery). Pokazuje obrazek przez miękki filtr dyfuzyjny;
dodaje do obrazka prześwitujący szum z blaskiem w określonym kolorze,
zanikającym w kierunku od środka obrazu na zewnątrz. Przed wybraniem
filtra ustaw kolor poświaty, korzystając z pola zmiany koloru tła w Przy-
borniku. W oknie dialogowym filtra dostępne są trzy parametry. Pierwszy
z nich, Ziarnistość (Graininess), pozwala określić stopień ziarnistości; im
wyższa wartość parametru, tym większe ziarno na obrazie. Drugi, Wartość
blasku (Glow Amount), pozwala określić stopień intensywności blasku po-

jawiającego się w oknie obrazu wraz z przesuwaniem suwaka w prawo.
Trzeci, Wielkość czyszczenia (Clear Amount), określa stopień przezro-
czystości białego szumu. Im większa wartość parametru, tym bardziej
przezroczysty staje się szum. Przy niskich wartościach tego parametru
szum zaczyna wypełniać cały obszar z coraz większym zanikiem przezro-
czystości w kierunku od zewnątrz do środka obrazu (rysunek 14.50).
Rysunek 14.50.
Zmiękczona poświata (Diffuse Glow)
Á Filtr Wirówka (Twirl) obraca obraz bardziej w jego środku niż na brze-
gach, gdyż jego krawędzie zostają przytrzymane na właściwych miejscach.
W zależności od tego, jaki kąt zostanie określony za pomocą parametru
Kąt (Angle) (dostępnego w oknie dialogowym filtra), taki wzorek (wirówki)
utworzysz. Wybierając wartość z zakresu od 1 do 999, sprawisz, że spirala
będzie się obracała zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Je-
śli zaś zastosujesz wartość ujemną, spirala będzie się obracała w kierunku
przeciwnym do ruchu wskazówek zegara (rysunek 14.51).
Rysunek 14.51.
Efekt zastosowania na
obrazie filtra Wirówka (Twirl)
z wartością parametru Kąt
(Angle) wynoszącą –85, 0
oraz 195 stopni
Á Filtr Sferyzacja (Spherize) wywija lub zawija obraz na kuli. Wykorzystuję

go często do „nadmuchiwania” fragmentów obrazu. Można za jego po-
mocą powiększyć piersi, brzuch czy utworzyć kroplę wody — co za chwilę
pokażę (rysunek 14.52).
Rysunek 14.52.
Filtr Sferyzacja (Spherize) wykorzystany do szybkiego powiększenia piersi. Efekt może nie jest idealny i wymaga
dopracowania, ale jest świetną bazą do dalszej edycji
*UXSDF]ZDUWD³5HQGHURZDQLHFKPXU\ĤZLDWãD
SRMD]GXVWUXJLZRG\GHOLNDWQDWNDQLQD
Renderowanie (Render) to kolejna z grup filtrów dostępna w programie
Photoshop CC. Oferuje pięć filtrów, które pozwalają tworzyć na obrazkach
kształty trójwymiarowe, wzorki przypominające chmury, wzorki refrakcyjne i re-
fleksy świetlne. Oto charakterystyka wybranych filtrów.
Á Filtr Chmury (Clouds) pozwala uzyskać na warstwie efekt przypominający
chmury. To, jakiego koloru będą obłoki, zależy od kolorów tła i narzędzia
ustawionych w Przyborniku (rysunek 14.53).
Rysunek 14.53.
Efekt zastosowania na obrazie filtra Chmury (Clouds). Po lewej zdjęcie oryginalne, po prawej po zastosowaniu filtra na
fragmencie obrazu
Á Filtr Flara obiektywu (Lens Flare) tworzy efekt refrakcji spowodowany

załamaniem się światła na soczewce obiektywu. Daje on jasny rozbłysk
i efekt halo w obrazku. Aby uzyskać dostęp do okna dialogowego filtra (ry-
sunek 14.54), skorzystaj z polecenia Filtr/Renderowanie/Flara obiektywu
(Filter/Render/Lens Flare). Za pomocą suwaka Jasność (Brightness) możesz
określić stopień jasności rozbłysku. Masz do dyspozycji wartości z zakresu
od 10% do 300%. Jednak najlepszy efekt uzyskuje się w zakresie od 100%
do 150%. Ponadto możesz określić położenie środka flary przez kliknięcie
w oknie podglądu lub przeciąganie znajdującego się w nim krzyżyka. Okno
daje także możliwość wyboru rodzaju obiektywu za pomocą opcji Rodzaj
obiektywu (Lens Type). Filtr ten można wykorzystać do utworzenia włączo-
nych świateł samochodów czy latarni.
Rysunek 14.54.
Okno dialogowe filtra Flara obiektywu (Lens Flare) i efekt rozbłysku
Á Filtr Włókna (Fibers) pozwala utworzyć efekt włókien przy wykorzysta-

niu koloru narzędzi i tła. Aby wywołać jego okno, wybierz polecenie Filtr/
Renderowanie/Włókna (Filter/Render/Fibers). Tutaj, przesuwając suwak
Rozbieżność (Variance) w prawo, utworzysz wiązki włókien, które są krót-
kie; ich kolory stają się tym bardziej nasycone, im większa wartość tej
opcji. Kiedy przesuniesz suwak Intensywność (Strength) w prawo, wydłu-
żysz wiązki. Wiązki włókien są tworzone w pionie, dlatego filtr można
wykorzystać do uzyskania efektu deszczu, wody spadającej z góry (np. wo-
dospadu) czy delikatnej tkaniny (rysunek 14.55).
Rysunek 14.55.
Filtr Włókna (Fibers) można wykorzystać do uzyskania efektu wody (po lewej) oraz tkaniny (po prawej — powiewające na
wietrze różowo-białe chusty). W małym oknie — fotografia oryginalna
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]DE\ZLĈ]NL]RVWDã\XWZRU]RQHZSR]LRPLHPXVLV]QDMSLHUZ
XWZRU]\þMHZSLRQLHDQDVWčSQLHREUyFLþZDUVWZč
*UXSDSLĈWD³5R]P\FLHHIHNWPDãHMJãčELRVWURĤFL
PJãDZ\JãDG]DQLHVNyU\
W skład tej grupy wchodzi aż 14 filtrów, ale przyznam szczerze, że korzystam
jedynie — a może aż — z sześciu z nich. To właśnie one zostaną omówione. Jak
nazwa wskazuje, te filtry pozwalają rozmywać obraz w różnym zakresie. Dzięki
nim możesz np. wygładzić skórę, uzyskać efekt małej głębi ostrości, stworzyć
cyfrową mgłę, rozmyć obraz tworzony za pomocą narzędzi w programie Painter

i otrzymać wiele innych ciekawych rezultatów. Aby wybrać jeden z filtrów z tej
grupy, skorzystaj z polecenia Filtr/Rozmycie (Filter/Blur).
Á Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur) to jeden z najbardziej znanych
filtrów Photoshopa, zarazem najprostszy w obsłudze. Jego okno jest wy-
posażone w tylko jeden suwak, którego przesunięcie w prawo zwiększa
rozmycie obrazu, a w lewo — zmniejsza je. Jego działanie zostanie zapre-
zentowane w dalszej części podrozdziału. Zobaczysz, jak za jego pomocą
stworzyć mgłę.
Á Filtr Poruszenie (Motion Blur) jest idealny, gdy chcesz stworzyć wrażenie
ruchu. W polu Kąt (Angle) podajesz kąt poruszenia, a za pomocą suwaka
ustawiasz jego intensywność. Najczęściej stosuje się go na fragmencie
obrazu (rysunek 14.56).
Rysunek 14.56.
Efekt ruchu uzyskany
za pomocą filtra
Poruszenie (Motion Blur)
Á Rozmycie powierzchniowe (Surface Blur) — ten filtr możesz wykorzystać

do wygładzenia skóry.
Á Rozmycie soczewkowe (Lens Blur) wykorzystuje się do uzyskania efektu
małej głębi ostrości, który polega na tym, że jeden wybrany element foto-
grafii (lub kilka elementów znajdujących się blisko siebie) pozostaje ostry,
a reszta zdjęcia jest w określonym stopniu rozmyta. Ostrość może być sku-
piona na obiekcie zajmującym zarówno pierwszy plan zdjęcia, jak i każdy
z pozostałych planów. Efekt ten pozwala skupić uwagę oglądającego na wy-
branym elemencie fotografowanej sceny. Jest to również doskonała metoda
na pozbycie się z tła nieciekawych elementów. Jeśli nie udało Ci się uzyskać
tego efektu za pomocą aparatu fotograficznego lub wpadłeś na pomysł za-
stosowania go dopiero po zrobieniu zdjęcia — nic straconego.
Á Rozmycie pola (Field Blur) to bardzo prosty w obsłudze filtr, który umoż-
liwia szybkie uzyskanie efektu małej głębi ostrości. Sposób działania
przedstawiam w dalszej części rozdziału.
Á Rozmycie przesłony (Iris Blur) to jeden z trzech nowych filtrów do roz-
mywania obrazu wprowadzonych w wersji CS6 programu. Także pozwala
uzyskać efektowne rozmycie obrazu. Sposób działania przedstawiam
w dalszej części rozdziału.
Á Filtr Tilt-Shift (Tilt-Shift) daje efekt użycia obiektywu Tilt-Shift. Pozwala
na wyjątkową kontrolę nad głębią ostrości, dzięki czemu można two-
rzyć zdjęcia rozmyte w bardzo charakterystyczny sposób. Ostry pozostaje
tylko mały fragment zdjęcia, a reszta jest zupełnie rozmyta. Wiele zdjęć
z efektem Tilt-Shift wykonywanych jest z wysokiej perspektywy. Osoba
oglądająca obraz ma wrażenie, że dystans jest dużo mniejszy, i postrzega
sfotografowane obiekty jako miniaturowe (rysunek 14.57). Jak uzyskać taki
efekt, pokazuję w dalszej części rozdziału.
Rysunek 14.57.
Przykład zastosowania filtra Tilt-Shift
7ZRU]HQLHHIHNWXPDãHMJãčELRVWURĤFL]DSRPRFĈ
SROHFHQLD5R]P\FLHVRF]HZNRZH
Otwórz w programie zdjęcie, na którym chcesz uzyskać efekt małej głębi ostrości
(rysunek 14.58), i skopiuj zawartość warstwy Tło (Background) na nową war-
stwę. Utwórz dla nowej warstwy maskę w kolorze białym. Najważniejszą częścią
tej operacji będzie utworzenie dla programu tzw. maski głębokości, dzięki któ-
rej ustali on, które obszary mają zostać rozmyte, a które należy pozostawić ostre.
W związku z tym musisz na utworzonej masce zaznaczyć kolorem czarnym te

obszary, które chcesz pozostawić ostre, a białym te, które mają zostać rozmyte.
Możesz również użyć koloru szarego, który będzie informował program, że ob-
szary szare mają pozostać nie w pełni rozmyte, ale też i nie całkowicie ostre
(im ciemniejszy kolor szary, tym bardziej rozmyte będą obszary zamalowane).
Maskę oczywiście mógłbyś zamalować, wykorzystując po prostu Pędzel (Brush),
ale użyj narzędzia Gradient (Gradient) o nazwie Czarny, biały (Black, White).
Dzięki niemu uzyskasz efekt stopniowego zanikania ostrości.
Rysunek 14.58.
Obraz, na którym chcemy uzyskać efekt małej głębi ostrości
Uaktywnij narzędzie Gradient (Gradient) i wyzeruj gradienty (rysunek 14.59).

Następnie w menu wyboru gradientu kliknij próbkę gradientu o nazwie Czarny,
biały (Black, White). Na pasku opcji kliknij ikonę Gradient liniowy (Linear Gra-
dient), w polach Tryb (Mode) oraz Krycie (Opacity) ustaw odpowiednio Zwykły
(Normal) oraz 100%, zaznacz opcje Roztrząsanie (Dither) oraz Przezroczystość
(Transparency). Opcja Odwróć (Reverse) musi pozostać niezaznaczona.
Rysunek 14.59.
Resetowanie ustawień w menu wyboru gradientu i wybieranie gradientu Czarny, biały (Black, White)
Umieść kursor w tej części obrazu, gdzie znajduje się element zdjęcia, który ma
pozostać ostry. Naciśnij lewy przycisk myszy i przesuń kursor w kierunku, w któ-
rym obraz ma stopniowo stawać się coraz bardziej rozmyty (rysunek 14.60 — po
lewej). Jeśli obszar, który ma pozostać ostry, został przez przypadek zaznaczony
kolorem białym lub szarym, uaktywnij narzędzie Pędzel (Brush) i zamaluj go ko-
lorem czarnym (rysunek 14.60 — po prawej).
Rysunek 14.60.
Tworzenie za pomocą narzędzia Gradient (Gradient) maski głębokości (na górze) oraz jej udoskonalanie poprzez precyzyjne
zaznaczanie za pomocą koloru czarnego i białego elementów, które mają pozostać odpowiednio w pełni ostre oraz nieostre
Kliknij miniaturę warstwy i wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Rozmycie so-

czewkowe (Filter/Blur/Lens Blur). Otworzone zostało okno dialogowe Rozmycie
soczewkowe (Lens Blur) (rysunek 14.61). Na początek zaznacz w nim opcję Pod-
gląd (Preview) oraz Szybciej (Faster). Dopasuj widok za pomocą opcji w dolnej
części okna, zaznaczonych na rysunku 14.61.
Rysunek 14.61.
Okno dialogowe Rozmycie soczewkowe (Lens Blur)
ZVND]yZND
Gdyby opcja 2GZUyþ(Invert]RVWDãD]D]QDF]RQDGRV]ãRE\GRRGZUyFHQLD
NRORUyZQDPDVFHF]\OLWRFRE\ãRWDPF]DUQH]RVWDãRE\SRWUDNWRZDQHMDN
ELDãH:HIHNFLHWRFRPLDãRE\þRVWUHVWDãRE\VLčUR]P\WHDWRFRPLDãR
E\þUR]P\WHE\ãRE\RVWUH
W polu Źródło (Source) wybierz jedną z opcji określających źródło mapy głębo-
kości. Wybrałam opcję Maska warstwy (Layers Mask), ponieważ do utworzenia
maski głębokości wykorzystaliśmy maskę warstwy. Do dyspozycji masz tutaj
jeszcze trzy inne opcje. Zaznaczenie Niska (None) sprawi, że wszystkie piksele
w obrazie zostaną rozmyte w tym samym stopniu. Po wskazaniu opcji Prze-
zroczystość (Transparency) o tym, który piksel ma zostać rozmyty, a który nie,
zadecyduje jego stopień przezroczystości. Wybierz Alfa 1 (Alpha 1), gdy maska
została utworzona na kanale Alfa 1 (Alpha 1).
Upewnij się, że opcja Odwróć (Invert) nie jest zaznaczona, a następnie kliknij
w oknie podglądu w miejscu, w którym ma zostać zachowana ostrość. Ja kliknę-
łam zebrę z przodu.
Opcje z sekcji Przesłona (Iris) pozwolą Ci dokonać wszelkich ustawień związanych
z wirtualną przesłoną, mających wpływ na głębię ostrości. W polu Kształt (Shape)
wybierz kształt przesłony i ustaw krzywiznę elementów przysłony za pomocą
Krzywizna ostrza (Blade Curvature), a następnie określ obrót otworu przysłony za
pomocą Obrót (Rotation). Za pomocą suwaka Promień (Radius) określ intensyw-
ność rozmycia (im większy promień, tym większe rozmycie — rysunek 14.62).
Rysunek 14.62.
Okno dialogowe Rozmycie soczewkowe (Lens Blur). Opcje w sekcji Przesłona (Iris) umożliwiają dokonanie wszelkich
ustawień związanych z wirtualną przesłoną, mających wpływ na głębię ostrości. W omawianym przykładzie wybrałam
przesłonę o kształcie sześciokąta, w polu Krzywizna ostrza (Blade Curvature) ustawiłam wartość 47, w polu Obrót (Rotation)
pozostawiłam wartość 0, zaś promień przesłony ustawiłam na 56
Kolejna sekcja okna to Odblaski (Specular Highlights). Skorzystaj z dostępnych

w niej opcji, jeśli chcesz przywrócić ostrość w jasnych partiach zdjęcia. Pomoże
Ci w tym przede wszystkim suwak Jasność (Brightness). Suwak Próg (Threshold)
natomiast pozwoli Ci określić intensywność efektu uzyskanego za pomocą su-
waka Jasność (Brightness).
Jeśli na fotografii, którą poddałeś działaniu filtra, widać było szum lub ziarni-
stość i teraz, w wyniku przeprowadzonych czynności, stały się one niewidoczne,
możesz je przywrócić. Zrobisz to za pomocą suwaków z sekcji Szum (Noise). Za
pomocą suwaka Wartość (Amount) możesz przywrócić w obrazie szum. Jego
rodzaj określisz, wybierając jedną z opcji: Jednolite (Uniform) lub Gaussowski
(Gaussian). Na zakończenie kliknij OK.
7ZRU]HQLHPJã\]DSRPRFĈILOWUD5R]P\FLHJDXVVRZVNLH
Otwórz obraz przedstawiający krajobraz i utwórz nową warstwę. Uaktyw-
nij narzędzie Pędzel (Brush), upewnij się, że jego krycie wynosi 100%. Miękką
końcówką o dość dużym rozmiarze utwórz w oknie obrazu kilka białych plam (ry-
sunek 14.63). Następnie wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Rozmycie gaussowskie
(Filter/Blur/Gaussian Blur). W otworzonym oknie przesuń suwak (najczęściej
maksymalnie) w prawo, co spowoduje rozmycie aktywnej warstwy, i kliknij OK
(rysunek 14.64). W omawianym przykładzie zastosowałam wartość nieco mniej-
szą niż 250 pikseli, gdyż maksymalne rozmycie sprawiłoby, że w przypadku tak
naniesionych białych plam efekt byłby niewidoczny.
Rysunek 14.63.
Krajobraz, do którego zostanie dodana mgła, i tworzenie bazy do utworzenia mgły
Do obrazu została dodana mgła. Może być jej za dużo albo może występować
w miejscach, w których jej nie chcemy. Za chwilę to uporządkujemy. (Oczywiście
jeśli po zastosowaniu rozmycia efekt Ci odpowiada, nie musisz nic więcej robić).
Na początek utwórz białą maskę dla aktywnej warstwy. Czarnym pędzlem za-
maluj obszary, w których występuje mgła, a nie chcesz, by była w nich widoczna
(rysunek 14.65).
Rysunek 14.64.
Rozmycie warstwy zawierającej białe plamy za pomocą suwaka okna Rozmycie gaussowskie (Gaussian Blur) (po prawej)
spowodowało utworzenie mgły
ZVND]yZND
-HĤOLXWZRU]RQDPJãDQLH]DMPXMHFDãHJRRNQDREUD]XPRİHV]MĈ
ÅUR]FLĈJQĈþµ]DSRPRFĈUDPNLWUDQVIRUPDFMLZ\ZRãDQHMVNUyWHP
klawiszowym Ctrl+T.
Rysunek 14.65.
Usuwanie mgły z obrazu w wybranych jego obszarach
ZVND]yZND
0RİHV]VWRSQLRZDþQDWčİHQLHPJã\]PLHQLDMĈFNU\FLHĤODGXSR]RVWDZLDQHJR
SU]H]SčG]HO³]URELV]WRZSROXKrycie (OpacityQDSDVNXRSFMLQDU]čG]LD
3čG]HO (Brush).
Jeśli efekt jest za mało intensywny, możesz go wzmocnić. Powiel warstwę z mgłą
(Ctrl+J), wywołaj ramkę transformacji (Ctrl+T) i przesuń jeden z środkowych
uchwytów w górę albo w dół, aby uzyskać duże skoncentrowanie mgły w jed-
nym miejscu (rysunek 14.66). Następnie umieść kursor w środku ramki i przenieś
ją w miejsce, w którym ma występować duża koncentracja mgły. Zazwyczaj jest
to górna część obrazu, gdyż z perspektywy osoby oglądającej scenę lub wykonują-
cej zdjęcie sceny mgła będzie najgęstsza w najdalej oddalonym od nich obszarze.
Gdy skończysz, naciśnij klawisz Enter. Możesz — jeśli chcesz — uaktywnić maskę
powielonej warstwy i za pomocą białego i czarnego pędzla dopracować obszary,
w których mgła ma być widoczna i niewidoczna.
Rysunek 14.66.
Zwiększanie intensywności mgły w obszarach sceny najbardziej oddalonych od widza
5R]P\FLHREUD]X]DSRPRFĈILOWUD5R]P\FLHSROD
Rozmycie pola jest jednym z najprostszych filtrów, które pozwalają uzyskać efekt
małej głębi ostrości. Powiel warstwę ze zdjęciem (Ctrl+J) i zamień ją w obiekt
inteligentny (kliknij prawym przyciskiem myszy i wybierz Konwertuj na obiekt
inteligentny (Convert to Smart Object)) i dopiero wtedy wybierz polecenie Filtr/
Rozmycie/Rozmycie pola (Filter/Blur/Field Blur). Zamiana warstwy w obiekt in-
teligentny pozwoli później w razie potrzeby bez trudu zmodyfikować utworzone
rozmycie.
W oknie programu zostanie otwarty panel Narzędzia rozmycia (Blur Tools) z roz-
winiętą zakładką Rozmycie pola (Field Blur) zawierającą jedną opcję — Rozmycie
(Blur). Przyznasz, że nie ma w tym nic strasznego. Ten suwak służy po prostu do
rozmywania obszaru, w którym umieszczona jest pineska. Domyślnie po wywo-
łaniu filtra w oknie dokumentu zostanie centralnie umieszczona jedna pineska
(rysunek 14.67). Zazwyczaj ją usuwam, naciskając klawisz Backspace, i „wpinam”
własne pineski, klikając w miejscach obrazu, w których mają zajść zmiany w po-
ziomie ich ostrości. Jeśli nie chcesz jej usuwać, możesz ją chwycić, naciskając lewy
przycisk myszy, i przenieść nad obszar, który ma być w pełni ostry. Zazwyczaj
właśnie od wyznaczenia tego obszaru rozpoczynamy procedurę zmiany ostrości
obrazu. Tak więc kliknij w miejscu, w którym obraz ma być w pełni ostry (lub
przenieś tam utworzoną przez program pineskę) (rysunek 14.68). Za pomocą su-
waka ustaw wartość rozmycia na 0. Możesz też skorzystać z pierścienia rozmycia
umieszczonego wokół pineski. W tym celu umieść kursor nad pierścieniem i naci-
skając lewy przycisk myszy, przesuń kursor po okręgu w kierunku przeciwnym do
ruchu wskazówek zegara, aby zmniejszyć rozmycie. Gdybyś chciał zwiększyć roz-
mycie, musiałbyś przeciągnąć kursorem w odwrotnym kierunku.
Rysunek 14.67.
Powielanie warstwy z obrazem, przekształcanie jej w obiekt inteligentny
i wywoływanie poleceń filtra Rozmycie pola (Field Blur)
Rysunek 14.68.
Wyznaczenie obszaru, który ma pozostać w pełni ostry, poprzez zmniejszanie rozmycia w tym miejscu do wartości 0 pikseli
Określiłeś już obszar, który ma pozostać w pełni ostry, teraz pora wyznaczyć
miejsca, które mają zostać rozmyte. Pamiętaj, że w każdym takim miejscu mo-
żesz ustalić nowe rozmycie. Miejsca te wyznacz, wbijając w nie nowe pineski. Aby
utworzyć pineskę, po prostu kliknij lewym przyciskiem myszy w odpowiednim
obszarze obrazu. Być może się zastanawiasz, w jaki sposób Photoshop określa
zasięg rozmycia. Otóż zasięg ten obejmuje obszar w bezpośrednim otoczeniu
pineski i kończy się w połowie odległości pomiędzy jedną pineską a drugą. Dla-
tego w przedstawionym przykładzie wbiłam pineski w miejsca, w których moim
zdaniem głębia ostrości powinna się płynnie zmieniać — trochę tak jak w przy-
padku gradientu do tworzenia maski rozmycia (pokazanego na początku tego
podrozdziału). Teraz wystarczy kliknąć każdą pineskę po kolei i określić stopień
rozmycia dla danego punktu. Ustawiłam następujące rozmycia: 0, 7, 10 i 15 pikseli
(dla najdalej położonego punktu) (rysunek 14.69).
Rysunek 14.69.
Dodawanie pinesek określających punkty zmiany stopnia rozmycia obrazu (po lewej). Aby określić rozmycie dla danego
punktu, kliknij go i zmień wartość opcji Rozmycie (Blur) (po prawej). Pierwsza pineska od lewej ma ustalone rozmycie
o wartości 0 pikseli, a następne mają 7,10 i 15 pikseli
ZVND]yZND :UD]LHSRWU]HE\PRİHV]SU]HVXQĈþXWZRU]RQHSLQHVNL:\VWDUF]\FKZ\FLþ
MHGQĈ]QLFKQDFLVNDMĈFOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HQLHĤþZLQQHPLHMVFH3LQHVNL
PRİQDWHİXVXZDþ:\VWDUF]\MHNOLNQĈþLQDFLVQĈþSU]\FLVN%DFNVSDFH$MHĤOL
FKFHV]Z\F]\ĤFLþZV]\VWNLHSLQHVNLLSU]\ZUyFLþGRP\ĤOQHXVWDZLHQLDÀOWUDQD
pasku opcji kliknij przycisk 8VXęZV]\VWNLHSXQNW\ (Remove all pins) ( ).
Na koniec wbiłam jeszcze jedną pineskę w dolną lewą część obrazu, aby wy-
ostrzyć ten obszar. Ustawiłam tam Rozmycie (Blur) wynoszące 2 piksele
(rysunek 14.70). Aby zatwierdzić, trzeba kliknąć przycisk OK na pasku opcji.
Znajdziesz na nim jeszcze inne polecenia (rysunek 14.71). Jeśli np. chcesz zapisać
maskę w kanale, zaznacz opcję Zapisz maskę w kanałach (Save Mask to Chan-
nels). Jeśli chcesz, aby program wyświetlił dokładniejszy podgląd, zaznacz opcję
Wysoka jakość (High Quality). Jeśli chcesz zrezygnować z użycia filtra, kliknij
przycisk Anuluj (Cancel).
Obraz zostanie rozmyty. Jeśli chcesz zmodyfikować uzyskany efekt, w panelu
Warstwy (Layers) kliknij Galeria narzędzia Rozmywanie (Blur Gallery), a do okna
zostanie ponownie wczytany panel Narzędzia rozmycia (Blur Tools) i pojawią się
utworzone wcześniej pineski (rysunek 14.72).
Rysunek 14.70.
Dodanie jeszcze jednej pineski w celu wyostrzenia pierwszego planu
Rysunek 14.71.
Pasek opcji filtra Rozmycie pola (Field Blur)
Rysunek 14.72.
Modyfikacja rozmycia możliwa dzięki zamianie warstwy, na której stosowany jest filtr, w obiekt inteligentny
5R]P\FLHSU]HVãRQ\
Powiel warstwę ze zdjęciem (Ctrl+J) i zamień ją w obiekt inteligentny (kliknij
prawym przyciskiem myszy i wybierz Konwertuj na obiekt inteligentny (Convert
to Smart Object)) (rysunek 14.73). Zamiana warstwy w obiekt inteligentny po-
zwoli później w razie potrzeby bez trudu zmodyfikować utworzone rozmycie.
Wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Rozmycie przesłony (Filter/Blur/Iris Blur).
Do okna programu zostają wczytane panele z suwakami. W panelu Narzędzia
rozmycia (Blur Tools) włączona jest automatycznie opcja Rozmycie przesłony (Iris
Blur). Jeśli w zakładce Efekty rozmycia (Blur Effects) zaznaczona jest opcja Bo-
keh (Bokeh), wyłącz ją. W oknie wyświetlona została obręcz z kilkoma punktami.
To za ich pomocą ustalisz, który obszar zdjęcia ma być ostry, a które fragmenty
zostaną rozmyte (rysunek 14.74).
Rysunek 14.73.
Powielanie warstwy tła
Rysunek 14.74.
Opcje wczytane do okna programu po wybraniu polecenia Filtr/Rozmycie/Rozmycie przesłony (Filter/Blur/Iris Blur)
Mógłbyś teraz przenieść ramkę nad obszar, który ma pozostać ostry, ale szyb-
ciej będzie utworzyć nową ramkę, tam gdzie tego potrzebujesz. Naciśnij klawisz
Delete, aby usunąć istniejącą ramkę, i kliknij środek obszaru, który ma być w pełni
ostry. Utworzona zostanie nowa, „świeża” ramka (rysunek 14.75). Korekcja po-
lega na takim dopasowaniu rozmiarów ramki i położenia punktów znajdujących
się w jej wnętrzu, aby wskazać trzy obszary: taki, który ma pozostać w pełni ostry,
taki, w którym ostrość ma stopniowo zanikać aż do miejsca, odkąd obraz będzie
całkowicie nieostry (rozmyty). Na rysunku 14.76 pokazałam strefy rozmycia, jakie
można ustalić za pomocą ramki.
Rysunek 14.75.
Tworzenie nowej ramki
Rysunek 14.76.
Ramka, która ukazuje się w oknie obrazu
po wybraniu polecenia Rozmycie przesłony
(Iris Blur), i zaznaczone na niej obszary
pełnej ostrości (A), zanikania ostrości (B)
i pełnego rozmycia (C)
Na początek więc musisz określić zakres obszaru, który ma pozostać ostry lub
prawie ostry. Umieść kursor nad krawędzią ramki i rozszerz ją, zwiń albo obróć
tak, aby obejmowała obszar, który ma być w pełni ostry, oraz ten, w którym
ostrość zanika. Pamiętaj, że wszystko, co znajdzie się poza ramką, będzie rozmyte
(rysunek 14.77).
Rysunek 14.77.
Modyfikowanie ramki tak, aby obejmowała obszar, który ma być w pełni ostry, oraz ten, w którym ostrość zanika
Kolejnym krokiem jest ustalenie obszaru pełnej ostrości. Zrobisz to za pomocą

białych punktów we wnętrzu ramki. Będzie to tzw. obszar pełnej ostrości, co
oznacza, że obszar określony przez te cztery punkty i punkt centralny pozo-
stanie w pełni ostry. Możesz przesuwać punkty i dopasowywać ich położenie
(rysunek 14.78). Jeśli zachodzi taka potrzeba, możesz także dodawać nowe
punkty — wystarczy po prostu kliknąć obszar, który ma zostać ostry (rysu-
nek 14.79). Obszar znajdujący się pomiędzy białymi punktami a krawędzią ramki
(przypomnij sobie rysunek 14.76 i punkt B) będzie obszarem zanikania ostrości.
Rysunek 14.78.
Ustalenie obszaru pełnej ostrości (po lewej)
Rysunek 14.79.
Dodawanie kolejnej ramki
Kiedy określisz już poszczególne obszary, za pomocą suwaka Rozmycie (Blur) do-
pasuj stopień rozmycia. Gdy skończysz, na pasku opcji kliknij przycisk OK. A oto
uzyskany efekt (rysunek 14.80).
Rysunek 14.80.
Efekt rozmycia uzyskanego za pomocą filtra Rozmycie przesłony (Iris Blur)
(IHNW\MDNLHSR]ZDODX]\VNDþILOWU7LOW6KLIW
Powiel warstwę ze zdjęciem (Ctrl+J), zamień ją w obiekt inteligentny (kliknij pra-
wym przyciskiem myszy i wybierz Konwertuj na obiekt inteligentny (Convert
to Smart Object)) i dopiero wtedy wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Tilt-Shift
(Filter/Blur/Tilt-Shift). Zamiana warstwy w obiekt inteligentny pozwoli później,
w razie potrzeby, bez trudu zmodyfikować utworzone rozmycie (rysunek 14.81).
Rysunek 14.81.
Zamiana kopii warstwy z obrazem w obiekt inteligentny (na górze) i ramka umożliwiająca uzyskanie efektu obiektywu Tilt-
Shift wraz z zaznaczonymi obszarami rozmycia i panelem Narzędzia rozmycia (Blur Tools), który zawiera opcje filtra Tilt-Shift
(Tilt-Shift) (na dole)
W oknie programu zostanie otwarty panel Narzędzia rozmycia (Blur Tools) z roz-
winiętą zakładką Tilt-Shift (Tilt-Shift), zawierającą opcje polecenia Tilt-Shift
(Tilt-Shift), a w oknie dokumentu pojawi się dziwna ramka z jedną pineską i pier-
ścieniem rozmycia usytuowanymi w jej środku. Linie proste i przerywane, które
widzisz w oknie dokumentu, służą określeniu zakresu ostrych i rozmytych ob-
szarów zdjęcia. Obszar zdjęcia między liniami ciągłymi będzie całkowicie ostry.
Obszary między liniami przerywanymi a ciągłymi będą częściowo rozmyte, a te
poza liniami ciągłymi — całkowicie rozmyte. Stopień rozmycia możesz regulować
za pomocą pierścienia rozmycia lub suwaka Rozmycie (Blur) (rysunek 14.81).
$E\UHJXORZDþUR]P\FLH]DSRPRFĈSLHUĤFLHQLDUR]P\FLDZ\VWDUF]\
ZVND]yZND
XPLHĤFLþNXUVRUQDGSLHUĤFLHQLHPLQDFLVNDMĈFOHZ\SU]\FLVNP\V]\SU]HVXZDþ
NXUVRUSRRNUčJX]JRGQLH]UXFKHPZVND]yZHN]HJDUDU\VXQHNDE\
]ZLčNV]\þUR]P\FLHOXEZNLHUXQNXSU]HFLZQ\PE\MH]PQLHMV]\þ,PZLčFHM
ELDãHJRNRORUXQDSLHUĤFLHQLXW\PZLčNV]HUR]P\FLHREUD]X
Rysunek 14.82.
Rozmywanie obrazu za pomocą pierścienia rozmycia
Tak jak wspomniałam, ramkę możesz modyfikować (a raczej szerokość poszcze-

gólnych linii od siebie) i obracać. Aby obrócić ramkę, umieść kursor przy jednym
z białych punktów na liniach ciągłych — gdy pojawi się kursor wygiętej strzałki,
naciśnij lewy przycisk myszy i obróć ramkę (rysunek 14.83). Aby rozsunąć linie,
umieść na wybranej z nich kursor i przeciągnij, wciskając lewy przycisk myszy.
Rysunek 14.83.
Obracanie ramki rozmycia i zmiana zasięgu poszczególnych stref rozmycia poprzez przesuwanie linii ciągłych i przerywanych
Suwak Zniekształcenie (Distortion) pozwala określić zmianę kształtu dolnej części

okna (lub lewej części, jeśli ramka została obrócona). Jeśli chcesz, aby zniekształ-
cenie było przeprowadzone symetrycznie, po obu stronach ramki, zaznacz opcję
Zniekształcenie symetryczne (Symmetric Distortion) (rysunek14.84). Aby zatwier-
dzić, kliknij przycisk OK na pasku opcji.
Rysunek 14.84.
Zniekształcanie rozmycia
Obraz zostanie rozmyty. Jeśli chcesz zmodyfikować uzyskany efekt, w panelu

Warstwy (Layers) kliknij efekt Galeria narzędzia Rozmywanie (Blur Gallery), a do
okna ponownie zostaną wczytane panel Narzędzia rozmycia (Blur Tools) i ramka
rozmycia. Możesz ją teraz zmodyfikować lub zmienić ustawienia za pomocą su-
waków (rysunek 14.85).
Rysunek 14.85.
Modyfikacja rozmycia możliwa dzięki zamianie warstwy, na której stosowany jest filtr, w obiekt inteligentny
0RİHV]GRGDþZLčFHMQLİMHGQĈSLQHVNčG]LčNLF]HPXPRİHV]]DVWRVRZDþ ZVND]yZND
ZLčFHMQLİMHGQRUR]P\FLHQDREUD]LH$E\GRGDþQRZĈSLQHVNčLUDPNč
UR]P\FLDNOLNQLMZPLHMVFXNWyUHPDSR]RVWDþRVWUHDUDPNDSRMDZLVLčZUD]
]QRZ\PSLHUĤFLHQLHPUR]P\FLD$E\XVXQĈþSLQHVNčNOLNQLMMĈZFLVNDMĈF
klawisz %DFNVSDFH0RİHV]WHİ]DUD]SRZ\EUDQLXSROHFHQLDFiltr/Rozmycie/
Tilt-Shift (Filter/Blur/Tilt-ShiftXVXQĈþZLGRF]QĈZRNQLHGRNXPHQWXSLQHVNč
LXWZRU]\þQRZĈZãDVQĈZPLHMVFXZNWyU\PREUD]PDE\þZSHãQLRVWU\
(IHNW\UR]P\FLD
Z filtrami należącymi do grupy Rozmycie (czyli Rozmycie pola (Field Blur), Roz-
mycie przesłony (Iris Blur) i Tilt Shift (Tilt Shift)) związany jest panel Efekty
rozmycia (Blur Effects). Jest on wczytywany do okna programu razem z pane-
lem Narzędzia rozmycia (Blur Tools). W panelu Efekty rozmycia (Blur Effects)
dostępne są trzy suwaki, które pozwalają m.in. zmienić kolorystykę odblasków
z naturalnych (0%) na kolorowe pochodzące z otoczenia (wartość 100%) — tak
działa suwak Kolor efektu bokeh (Bokeh Color) — oraz zwiększyć jasność roz-
mytych obszarów obrazu — do czego służy suwak Efekt bokeh dla świateł (Light
Bokeh). Zakres świateł, które mają zostać uwzględnione przy tworzeniu bokeh,
określasz za pomocą suwaka Zakres światła (Light Range).
*UXSDV]yVWD³6]NLF
W skład grupy Szkic (Sketch) wchodzi 14 filtrów. Są one dostępne po wybraniu
polecenia Filtr/Galeria filtrów (Filter/Filter Gallery). Dodają teksturę do obrazów,
często w celu uzyskania efektu trójwymiarowego, oraz służą do tworzenia grafiki.
Można ich również użyć, aby uzyskać efekt rysunku odręcznego. Wiele filtrów
szkicujących wykorzystuje podczas wykonywania tej czynności kolor narzędzia
i kolor tła. Oto krótka charakterystyka wybranych filtrów.
Á Filtr Cienkopis (Graphic Pen) znajduje zastosowanie w zeskanowanych
obrazkach. Wymienia kolor oryginalnego obrazka, korzystając z koloru
narzędzia dla tuszu oraz koloru tła dla papieru. Filtr używa delikatnych,
liniowych kresek tuszu do podkreślenia detali oryginalnego obrazka
(rysunek 14.86).
Rysunek 14.86.
Efekt zastosowania na obrazie filtrów (od lewej): Cienkopis (Graphic Pen), Sztukateria (Plaster), Mokry papier (Water Paper)
i Relief (Bas Relief)
Á Filtr Sztukateria (Plaster) odlewa jakby obrazek z gipsu, a następnie ko-

loruje go za pomocą kolorów narzędzia i tła. Ciemne obszary stają się
wypukłe, jasne wyglądają, jakby zostały wtłoczone (rysunek 14.86).
Á Filtr Mokry papier (Water Paper) naśladuje efekt mokrego włóknistego pa-
pieru, na którym poprowadzono maźnięcia farbą (rysunek 14.86).
Á Filtr Relief (Bas Relief) powoduje, że obraz wynikowy wygląda jak relief
wyrzeźbiony na płaszczyźnie. Ciemne obszary obrazu przyjmują kolor na-
rzędzia, jasne — kolor tła (rysunek 14.86).
*UXSDVLyGPD³6W\OL]DFMD
Grupa Stylizacja (Stylize) zawiera dziewięć filtrów. Są one wykorzystywane do
akcentowania krawędzi obrazu. W wyniku przemieszczania pikseli oraz odnaj-
dywania i podnoszenia kontrastu w obrazie filtry z tej grupy tworzą wyraziste,
wyolbrzymione efekty. Po zastosowaniu filtrów Szukanie krawędzi (Find Edges)
lub Obrysowanie konturów (Trace Countour), podkreślających krawędzie, możesz
zastosować polecenie Obraz/Dopasowania/Odwróć (Image/Adjustments/Invert),
co spowoduje podkreślenie krawędzi kolorowego obrazka za pomocą kolorowych
linii, a obrazka w skali szarości — przy użyciu białych linii. Oto charakterystyka
trzech wybranych filtrów z tej grupy: Płaskorzeźba (Emboss), Szukanie krawędzi
(Find Edges) oraz Bryły 3D (Extrude).
Á Filtr Płaskorzeźba (Emboss) służy, najprościej mówiąc, do wytłaczania
obrazka. Aby otworzyć okno filtra, zawierające jego opcje, wybierz Filtr/
Stylizacja/Płaskorzeźba (Filter/Stylize/Emboss). Opcja Kąt (Angle) pozwala
określić kąt oświetlenia obrazka w miejscu uwypuklenia. Parametr Wyso-
kość (Height) określa odległość między jasną a ciemną kopią obrazka, które
program przemieszcza względem siebie w celu uzyskania efektu podświet-
lenia krawędzi. Im mniejszą wartość wybierzesz, tym delikatniejsze będzie
wytłoczenie. Opcja Intensywność (Amount) pozwala ustalić ilość białego
i czarnego koloru przypisanego do pikseli wzdłuż krawędzi. Jeśli wprowa-
dzisz wartość poniżej 50%, obraz stanie się całkowicie szary. Jeśli parametr
osiągnie wyższe wartości, odniesiesz wrażenie, że płaskorzeźba została głę-
biej wyrzeźbiona (rysunek 14.87).
Rysunek 14.87.
Efekt użycia filtra Płaskorzeźba (Emboss)
z parametrami: Kąt (Angle) — 135 stopni,
Wysokość (Height) — 6 i Intensywność
(Amount) — 161%
Á Filtr Szukanie krawędzi (Find Edges) jest wykorzystywany do rozpo-

znawania na obrazie krawędzi i zaznaczania ich w odpowiedni sposób.
Krawędzie niskiego kontrastu zostają zaznaczone przez program kolorem
białym. Obszary średniego kontrastu są zaznaczane na szaro, a wyso-
kiego — kolorem czarnym (rysunek 14.88).
Rysunek 14.88.
Efekt zastosowania na obrazie filtra Szukanie krawędzi (Find Edges)
Á Filtr Bryły 3D (Extrude) (rysunek 14.89) jest dostępny po wybraniu polece-

nia Filtr/Stylizacja/Bryły 3D (Filter/Stylize/Extrude). Powoduje, że obraz
zostaje rozbity na bryły (bloki lub ostrosłupy), które następnie są wytła-
czane w stronę osoby oglądającej. W ten sposób uzyskujemy efekt obrazu
trójwymiarowego. Aby go uzyskać po wywołaniu okna filtra, określ typ
brył (zaznacz Bloki (Blocks), jeśli mają być bloki, lub Piramidy (Pyramids),
jeśli mają to być ostrosłupy), długość boku bryły u podstawy (pole Rozmiar
(Size)) oraz ustal, jak wysoko najwyższe obiekty mają wystawać z obrazu
(pole Głębia (Depth)). Zaznacz opcje Losowo (Random), jeśli wysokości
mają być przypisane bryłom losowo, lub W oparciu o poziom (Level-ba-
sed), jeśli wysokość bryły ma zależeć od stopnia jej jasności (obiekty jasne
będą bardziej wysunięte niż ciemne). Możesz również zaznaczyć opcje:
Jednolite powierzchnie czołowe (Solid Front Faces) — jeśli chcesz, aby obraz
stał się trójwymiarową mozaiką — i (lub) Maskuj niekompletne boki (Mask

Incomplete Blocks) — jeśli przy krawędziach bloki (piramidy) mają być roz-
mieszczone nierównomiernie.
Rysunek 14.89.
Okno filtra Bryły 3D (Extrude) i efekt, jaki można uzyskać za jego pomocą
*UXSDyVPD³7HNVWXUD
W skład grupy Tekstura (Texture) wchodzi sześć filtrów. Są one dostępne w ok-
nie Galeria filtrów (Filter Gallery). Pozwalają osiągnąć wrażenie głębi na obrazie
dzięki temu, że tworzą na rysunkach ciekawe tekstury, np. filtr Witraż (Stained
Glass) zamieni zdjęcie w prawdziwy witraż. A wszystko to robi się łatwo, szybko
i przyjemnie. W tym podrozdziale scharakteryzowane zostaną dwa filtry należące
do omawianej grupy — Spękalina (Craquelure) oraz Łatki (Patchwork).
Á Filtr Spękalina (Craquelure) maluje obrazek przy użyciu wypukłej sztu-
katerii i daje w efekcie cienką siatkę pęknięć wokół konturów obrazka
(rysunek 14.90). Może być używany do tworzenia efektu wklęsłości obraz-
ków z szeroką gamą kolorów lub skalą szarości. Filtr jest dostępny w oknie
Galeria filtrów (Filter Gallery). Po kliknięciu jego miniatury do okna
zostaną wczytane suwaki, które pozwalają określić: odstęp między po-
szczególnymi pęknięciami na obrazie (Odstępy między pęknięciami (Crack
Spacing)), ich głębokość (Głębokość pęknięć (Crack Depth)) oraz stopień
jasności (Jasność pęknięć (Crack Brightness)). Za pomocą tego filtra można
uzyskać bardzo ładny efekt faktury surowego betonu — zwłaszcza przy du-
żych wartościach suwaka Odstępy między pęknięciami (Crack Spacing).
Rysunek 14.90.
Efekt uzyskany za
pomocą filtra Spękalina
(Craquelure)
Á Filtr Łatki (Patchwork) dzieli obrazek na kwadraty wypełnione kolorem

dominującym w danym fragmencie. Filtr losowo zmniejsza lub zwiększa
wielkość płytki, aby odwzorować światła i cienie obrazka. Za pomocą pa-
rametrów Rozmiar kwadratu (Square Size) oraz Relief (Relief) dostępnych
w oknie dialogowym filtra możesz wpływać odpowiednio na rozmiar kwa-
dratów tworzących mozaikę oraz stopień ich uwypuklenia w oknie obrazu.
Na rysunku 14.91 widać przykładowy efekt, jaki można uzyskać za jego po-
mocą — mnie przypomina on haft krzyżykowy.
Rysunek 14.91.
Efekt uzyskany za pomocą
filtra Łatki (Patchwork)
âDJRG]HQLHHIHNWX
X]\VNDQHJR]DSRPRFĈILOWUD
Jeśli efekt zastosowania filtra wydaje się zbyt intensywny, możesz go zmniejszyć,
stosując polecenie Stonuj (Fade). Wówczas przefiltrowany obrazek zostaje wymie-
szany z jego oryginałem, co zmniejsza siłę działania filtra. Aby uzyskać dostęp do
okna dialogowego opcji (rysunek 14.92), wybierz polecenie Edycja/Stonuj (nazwa
ostatnio użytego filtra) (Edit/Fade (nazwa ostatnio użytego filtra)) lub użyj skrótu
Ctrl+Shift+F. Przesunięcie suwaka Krycie (Opacity) w lewo zmniejsza intensyw-
ność efektu uzyskanego za pomocą filtra, a w prawo — zwiększa.
Rysunek 14.92.
Okno Stonuj (Fade) umożliwia
zmniejszenie intensywności
zastosowanego filtra
ZVND]yZND
Polecenie 6WRQXM(FadeMHVWGRVWčSQHW\ONRLQDW\FKPLDVWSR]DVWRVRZDQLX

ÀOWUD
Punkt zbiegu — korekcja i efekty

Punkt zbiegu (Vanishing Point) to dostępny w Photoshopie filtr, za pomocą
którego możemy modyfikować zdjęcie, zachowując przy tym perspektywę przed-
stawionych na nim przedmiotów. Jego zastosowanie jest szerokie — pozwala
m.in. usuwać zbędne elementy z obrazu, kopiować elementy zdjęcia i wklejać
je w innym miejscu z zachowaniem perspektywy, a także zastępować elementy
obrazu innymi, pochodzącymi z innych obrazów, lub tekstem.
Aby skorzystać z tego filtra, musisz wybrać polecenie Filtr/Punkt zbiegu (Fil-
ter/Vanishing Point) i w otwartym obrazie skonstruować siatkę, która obejmie
odpowiednie płaszczyzny. To za jej pomocą program zostanie poinformowany
o trójwymiarowości zaznaczonych elementów obrazu. Wcześniej powiel warstwę
z obrazem (Ctrl+J).
Aby utworzyć siatkę, uaktywnij narzędzie Tworzenie płaszczyzny (Create Plane)
( ) i klikaj w miejscach, w których mają się znaleźć punkty wyznaczające płasz-
czyznę perspektywy. Będą cztery takie punkty (rysunek 14.93).
Rysunek 14.93.
Okno dialogowe Punkt zbiegu (Vanishing
Point) i siatka, którą oznaczono wybraną
płaszczyznę
Utworzona w ten sposób siatka powinna mieć kolor niebieski. Jeśli będzie
miała kolor żółty lub czerwony — to sygnał, że nie jest właściwa i należy ją
zmodyfikować. Gdybyś tego nie zrobił, przekształcenia byłyby niemożliwe lub zo-
stałyby wykonane przez program w sposób nieprawidłowy.
Aby zmodyfikować siatkę, uaktywnij narzędzie Edycja płaszczyzny (Edit Plane)
(w tym celu wystarczy nacisnąć klawisz V lub kliknąć ikonę narzędzia), a następ-
nie przesuwaj punkty znajdujące się na jej rogach. Rób to do momentu, aż siatka
zmieni kolor na niebieski.
Siatkę można również:
Á Przesunąć — kliknij we wnętrzu siatki i, naciskając lewy przycisk myszy,
przesuń kursor.
Á Skalować — umieść kursor nad jednym z punktów znajdujących się na
środku każdej z krawędzi siatki, naciśnij lewy przycisk myszy i prze-
suń kursor w wybranym kierunku. W ten sposób możesz powiększyć lub
zmniejszyć rozmiary siatki.
Aby zachować relacje pomiędzy różnymi płaszczyznami, na których tworzysz
siatki, musisz pamiętać, by obszary te były połączone ze sobą np. za pomocą jed-
nej z krawędzi. Tworzenie powiązanych płaszczyzn perspektywy (nachodzących
na siebie) rozpocznij od uaktywnienia narzędzia Tworzenie płaszczyzny (Cre-

ate Plane) lub Edycja płaszczyzny (Edit Plane), następnie, naciskając klawisz Ctrl,
przesuń jeden z punktów znajdujących się na środku krawędzi (nie może to być
punkt narożny) istniejącej już siatki płaszczyzny (rysunek 14.94). Nowa płasz-
czyzna zostaje utworzona pod kątem 90 stopni w stosunku do pierwotnej. Aby
zmodyfikować jej kształt, uaktywnij narzędzie Edycja płaszczyzny (Edit Plane)
i przesuń narożny punkt siatki. Możesz także zmienić kąt nachylenia dopiero
co utworzonej perspektywy. W tym celu naciśnij klawisz Alt i przesuń punkt na
środku krawędzi siatki po stronie przeciwległej do osi obrotu.
Rysunek 14.94.
Jeśli chcesz w oknie Punkt zbiegu
(Vanishing Point) utworzyć siatkę
obejmującą nachodzące na siebie
płaszczyzny (czyli takie, które są
połączone jedną wspólną krawędzią), użyj
klawisza Ctrl i przesuń jeden z punktów
znajdujących się na środku krawędzi (nie
może to być punkt narożny) istniejącej już
siatki płaszczyzny (została ona oznaczona
numerem 1). W ten sposób siatką zostanie
objęta również druga płaszczyzna
(oznaczona na rysunku numerem 2)
1RZDSãDV]F]\]QD]RVWDMHXWZRU]RQDSRGNĈWHPVWRSQLZVWRVXQNX ZVND]yZND
GRSLHUZRWQHMSãDV]F]\]Q\0RİHV]WčQRZRXWZRU]RQĈSãDV]F]\]Qč
]PRG\ÀNRZDþDZLčF]PLHQLþMHMNĈWQDFK\OHQLDQDFLĤQLMNODZLV]AltLSU]HVXę
SXQNWQDĤURGNXNUDZčG]LVLDWNLSRVWURQLHSU]HFLZOHJãHMGRRVLREURWXOXEXİ\M
suwaka opcji .ĈW(AngleOXENV]WDãWXDNW\ZQLMQDU]čG]LH(G\FMDSãDV]F]\]Q\
(Edit PlaneLSU]HVXęMHGHQ]QDURİQ\FKSXQNWyZVLDWNL
ZVND]yZND
Filtra 3XQNW]ELHJX(Vanishing Point) QLHVWRVXM na warstwie 7ãR(%DFNJURXQG
DOHQDXWZRU]RQHMXSU]HGQLRMHMNRSLLOXEQRZRXWZRU]RQHMZDUVWZLH']LčNL
WHPX]ãDWZRĤFLĈEčG]LHV]PyJãSRZUyFLþGRRU\JLQDOQHJRZ\JOĈGXREUD]X
MHĤOLRNDİHVLčİHHIHNWMDNLX]\VNDãHĤQLHMHVWW\PQDF]\P&L]DOHİDãR
ZVND]yZND -HĤOLSRGF]DVSUDF\QDGREUD]HPGRRNQD3XQNW]ELHJX(Vanishing Point

ZNWyU\PXWZRU]\ãHĤNLONDSRZLĈ]DQ\FK]HVREĈSãDV]F]\]QZNOHLV]REUD]
]QDMGXMĈF\VLčZVFKRZNXWRSRSU]HVXQLčFLXJRQDGVLDWNč]RVWDQLHRQ
DXWRPDW\F]QLHGRSDVRZDQ\GRSRZLĈ]DQ\FK]HVREĈSãDV]F]\]Q³ZNOHMRQ\
REUD]EčG]LHZ\JLčW\Z]GãXİREXSRZLĈ]DQ\FK]HVREĈSãDV]F]\]Q
8VXZDQLHQLHSRİĈGDQHJRHOHPHQWX]REUD]X
Otwórz w programie zdjęcie, z którego chcesz usunąć wybrany element z za-
chowaniem perspektywy (w omawianym przykładzie będzie to platforma na
budynku), i utwórz kopię warstwy tła. Wybierz polecenie Filtr/Punkt zbiegu
(Filter/Vanishing Point). W oknie filtra utwórz płaszczyznę perspektywy, która
zostanie wypełniona przez program siatką. W tym celu kliknij w miejscu, w któ-
rym chcesz umieścić pierwszy punkt wyznaczający płaszczyznę perspektywy.
W omawianym przykładzie siatką ma zostać objęta jedna ze ścian budynku, kli-
kam więc w jej lewym dolnym rogu (rysunek 14.95). Następnie klikaj w kolejnych
miejscach obrazu. Rozciągnij siatkę tak, aby pokrywała całkowicie obiekt, który
chcesz usunąć.
Rysunek 14.95.
Płaszczyzna perspektywy wypełniona siatką i rozciąganie siatki perspektywy, tak aby pokryła ona również obiekt, który ma
być usunięty
ZVND]yZND
$E\XVXQĈþRVWDWQLRXWZRU]RQ\SXQNWZ\]QDF]DMĈF\SãDV]F]\]QčSHUVSHNW\Z\
OXEFDãĈSãDV]F]\]QčSRMHMXWZRU]HQLXQDFLĤQLMNODZLV]%DFNVSDFH.
Teraz uaktywnij narzędzie Stempel (Stamp) — wystarczy nacisnąć klawisz S.

Działa ono tak samo jak znane z programu Photoshop narzędzie o nazwie Stem-
pel (Clone Stamp). W polu Skoryguj (Heal) określ tryb mieszania dla narzędzia
Stempel (Stamp). Wybierz opcję Wł (On). Dzięki temu ślady pozostawiane przez
narzędzie zostaną zmieszane z informacjami o kolorze i jasności sąsiadujących
pikseli — korygowany obszar będzie wyglądał naturalniej.
ZVND]yZND
-HĤOLREUD]QDNWyU\PSUDFXMHV]MHVWGRĤþGXİ\SRZLčNV]ZLGRNZRNQLH
SRGJOĈGXNOLNDMĈFLNRQč ]QDMGXMĈFĈVLčZGROQHMF]čĤFLRNQD
Naciskając klawisz Alt, kliknij w miejscu, z którego chcesz pobrać piksele do

wyretuszowania niepożądanego elementu ze zdjęcia. Powinno to być miejsce,
w którym znajduje się jedna z linii określających kształt płaszczyzny, czyli obszar
objęty siatką. Następnie przesuwaj kursor wzdłuż wspomnianej linii, by zamalo-
wać obiekt (rysunek 14.96).
Rysunek 14.96.
Miejsce zaznaczone to obszar, z którego pobrano piksele do wyretuszowania niepożądanego elementu ze zdjęcia. Następnie są
one przenoszone w inne miejsce, aby zakryć znajdujące się w nim piksele
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]]PLHQLþUR]PLDUNRęFyZNLQDU]čG]LDStempel (StampXİ\M

klawisza [DE\MĈ]PQLHMV]\þOXE]DE\MĈ]ZLčNV]\þ
ZVND]yZND
3U]\WU]\PDMZFLĤQLčW\NODZLV]XDE\SRZLčNV]\þGZXNURWQLHZLGRNZRNQLH
dialogowym 3XQNW]ELHJX(Vanishing Point).
ZVND]yZND 3RGF]DVXVXZDQLDRELHNWX]H]GMčFLD]DSRPRFĈQDU]čG]LDStempel (Stamp)

F]čVWRNRU]\VWDM]PRİOLZRĤFLSRQRZQHJRSREUDQLDSUyENL]DSRPRFĈ
klawisza AltDFR]DW\PLG]LH³]PLDQ\ĮUyGãRZHJRPLHMVFDSUyENRZDQLD
1LHXVXZDMFDãHJRRELHNWX]DSRPRFĈMHGQHJRSRFLĈJQLčFLDQDU]čG]LHP
Stempel (Stamp/HSV]HHIHNW\X]\VNDV]G]LHOĈFWHQSURFHVQDPDãHHWDS\
Kiedy skończysz (rysunek 14.97), kliknij OK.
Rysunek 14.97.
Efekt ćwiczenia — na ścianie budynku nie
ma już ani robotników, ani platformy
5HWXV]REUD]X]Z\NRU]\VWDQLHPIUDJPHQWyZREUD]XRU\JLQDOQHJR
W celu usunięcia niepożądanych fragmentów obrazu można wykorzystać spo-
sób polegający na kopiowaniu elementu i wstawianiu go w innym miejscu obrazu.
Aby to zrobić, powiel warstwę tła (Ctrl+J), a następnie wywołaj polecenie Filtr/
Punkt zbiegu (Filter/Vanishing Point) i utwórz siatkę transformacji (rysunek 14.98).
Zaznacz element, który ma zostać usunięty, lub fragment obrazu, którym chcesz
zastąpić obszar przeznaczony do korekcji (rysunek 14.99). W omawianym przykła-
dzie chcę sprawić, by drugie okno od prawej było zamknięte. W tym celu skopiuję
pierwsze okno od prawej i wykorzystam je do retuszu. Aby utworzyć zaznacze-
nie, skorzystaj z narzędzia Zaznaczanie (Marquee), które uaktywnisz, naciskając
klawisz M lub klikając przycisk ( ). Gdy okno zostanie zaznaczone, w polu Tryb
przesuwania (Move Mode), który jest odpowiedzialny za sposób wykorzystania
zaznaczenia, wybierz opcję Obj. docelowy (Destination). W omawianym przykła-
dzie zaznaczam obszar, który zostanie przeniesiony nad obszar do korekcji, moim
celem bowiem jest, aby zaznaczony obszar po przesunięciu zastąpił obszar, nad
który jest przesuwamy. W tym polu dostępna jest jeszcze opcja Źródło (Source). Jej
wskazanie powoduje wypełnienie zaznaczenia pikselami pochodzącymi z obszaru,
który wskazuje kursor narzędzia Zaznaczenie (Marquee).
Rysunek 14.98.
Tworzenie siatki transformacji
Rysunek 14.99.
Zaznaczanie elementu
(pierwsze okno od prawej),
który zostanie wykorzystany
do wyretuszowania drugiego
elementu (drugie okno od
prawej)
Skopiuj zaznaczony obszar (Ctrl+C) i wklej (Ctrl+V), a następnie przesuń zazna-

czony obraz nad obszar, który ma zastąpić (14.100). Możesz zmniejszyć wartość
w polu Krycie (Opacity), aby łatwiej było dostosować położenie skopiowanego
obszaru. Pamiętaj, żeby potem przywrócić pełne krycie. Na koniec zastosuj skrót
klawiaturowy Ctrl+D, aby usunąć zaznaczenie (rysunek 14.101).
Rysunek 14.100.
Przenoszenie
skopiowanego fragmentu
nad obszar, który ma
zostać skorygowany
Rysunek 14.101.
Aby łatwiej dopasować położenie przenoszonego obiektu, zmniejsz krycie w polu Krycie (Opacity). Pamiętaj, aby po
dopasowaniu elementu do obrazu przywrócić 100-procentowe krycie
Obraz jest skorygowany, ale zauważ, że w wyniku tych działań zakryta została
rynna na budynku. Aby ją przywrócić, utworzyłam białą maskę i zamalo-
wałam czarnym pędzlem obszar, w którym rynna powinna być widoczna
(rysunek 14.102).
Rysunek 14.102.
Przywracanie rynny zakrytej w wyniku korekcji
(IHNWSODNDWX]DZLHV]RQHJRQDEXG\QNXF]\OLMDNZNOHLþGRREUD]X
LQQ\REUD]]]DFKRZDQLHPSHUVSHNW\Z\
Otwórz w programie zdjęcie, do którego chcesz wstawić element pochodzący
z innego obrazu (lub tekst). Wszystko to oczywiście z zachowaniem perspektywy.
W tym przykładzie pokażę Ci, w jaki sposób można „nałożyć” reklamę (plakat) na
ścianę budynku.
Utwórz nową warstwę. Otwórz w Photoshopie obraz-plakat, który chcesz wstawić
w wybranym miejscu zdjęcia. Zaznacz i skopiuj obraz, który ma zostać wklejony
do zdjęcia z zachowaniem perspektywy (użyłam skrótów klawiaturowych Ctrl+A,
a następnie Ctrl+C). Uaktywnij zdjęcie, na którym chcesz umieścić skopiowany
element (w omawianym przykładzie jest to zdjęcie przedstawiające budynek) (ry-
sunek 14.103). Wybierz polecenie Filtr/Punkt zbiegu (Filter/Vanishing Point).
W otwartym oknie dialogowym utwórz płaszczyznę perspektywy, która zostanie
wypełniona przez program siatką. W tym celu kliknij w miejscu, w którym chcesz
umieścić pierwszy punkt wyznaczający płaszczyznę perspektywy, następnie klikaj
w kolejnych miejscach obrazu. Zastosuj skrót klawiaturowy Ctrl+V, aby wkleić za-
wartość schowka (rysunek 14.104). Jeśli wstawiony plakat jest za duży, uaktywnij
narzędzie Przekształcenie (Transformation) i zmodyfikuj rozmiar, posługując się
narzędziem tak samo jak w przypadku ramki transformacji wywoływanej za po-
mocą polecenia Przekształcenie swobodne (Free Transform) (rysunek 14.74).
Rysunek 14.103.
W obrazie przedstawiającym budynki została utworzona nowa warstwa. Do niego chcemy wkleić obraz po prawej, który
zostanie wykorzystany w charakterze plakatu i umieszczony na jednym z budynków
ZVND]yZND
3DPLčWDMDE\REUD]NWyU\FKFHV]ZVWDZLþGRLQQHJR]GMčFLDGRFHORZHJR
PLDãRGSRZLHGQLHUR]PLDU\:ZLčNV]RĤFLSU]\SDGNyZQLHSRZLQQ\RQH
SU]HNUDF]DþUR]PLDUyZ]GMčFLDGRFHORZHJRDUDF]HMSRZLQQ\E\þPQLHMV]H
Rysunek 14.104.
Plakat został wklejony do okna Punkt zbiegu (Vanishing Point). Możesz dopasować jego rozmiary i kąt obrotu
Umieść kursor nad wklejonym obrazem i, naciskając lewy przycisk myszy,

przesuń kursor nad siatkę. Kiedy skończysz dopasowywanie położenia obrazu
w siatce, zwolnij przycisk myszy (rysunek 14.105). Możesz też obrócić obraz —
w tym celu umieść kursor po zewnętrznej stronie ramki i przeciągnij nim
z wciśniętym lewym przyciskiem myszy (rysunek 14.105).
ZVND]yZND
3DPLčWDMİHREUD]ZNOHMRQ\GRRNQD3XQNW]ELHJX(Vanishing PointPRİHV]
SRGGDþPRG\ÀNDFML]DSRPRFĈQDU]čG]LD3U]HNV]WDãFHQLH(Transform).
3R]ZROL&LRQRPLQ]PLHQLþUR]PLDUREUD]X
Rysunek 14.105.
Dopasowywanie położenia wklejonego obrazu poprzez obrót
Wprawdzie obraz został wklejony, ale jak na reklamę zawieszoną na budynku nie
wygląda zbyt naturalnie. Możesz to zmienić, zmniejszając krycie w polu Krycie
(Opacity). Jeśli jednak efekt nie spełnia Twoich oczekiwań, przywróć 100-procen-
towe krycie i kliknij OK. Poprawimy to poza oknem filtra (rysunek 14.106).
Rysunek 14.106.
Zmiana krycia zaznaczonego elementu w oknie Punkt zbiegu (Vanishing Point)
W panelu Warstwy (Layers) zmień tryb mieszania warstwy z plakatem na Na-

kładka (Overlay) lub Łagodne światło (Soft Light). Wszystko zależy od efektu, jaki
chcesz uzyskać. Teraz ściany budynku prześwitują przez plakat (rysunek 14.107).
Rysunek 14.107.
Zmiana trybu mieszania sprawiła, że budynki prześwitują przez plakat, co daje bardziej naturalny efekt
Inteligentne filtry
Kolejnym bardzo przydatnym poleceniem spośród dostępnych w programie
Photoshop jest Konwertuj na inteligentne filtry (Convert for Smart Filters). Jeśli
użyjesz go na aktywnej warstwie (znajduje się w menu Filtr (Filter)), a następnie
zastosujesz jeden z filtrów Photoshopa, w każdej chwili masz możliwość powró-
cenia do okna dialogowego filtra i dokonania korekcji ustawień dostępnych w nim
parametrów. Przypomina to korzystanie z warstwy dopasowania. Warstwa zosta-
nie zamieniona na warstwę typu obiekt inteligentny (Smart Object).
Tworzenie rozmycia powierzchniowego

SU]\SRPLQDMĈFHJR]RRPLQJ³
PRİOLZRĤFLLQWHOLJHQWQ\FKILOWUyZ
Otwórz dowolny obraz i wybierz polecenie Filtr/Konwertuj na inteligentne filtry
(Filter/Convert for Smart Filters). Nowo utworzona warstwa została zamieniona
w warstwę typu obiekt inteligentny (Smart Object) (rysunek 14.108).
Rysunek 14.108.
Fotografia, na której stworzymy zooming, i zamiana warstwy w obiekt inteligentny
Wybierz polecenie Filtr/Rozmycie/Rozmycie promieniste (Filter/Blur/Radial Bur).

W otwartym oknie dialogowym wybierz metodę rozmycia, zaznaczając opcję Po-
większenie (Zoom), i określ jakość, zaznaczając Najlepsza (Best). Następnie ustal
środek rozmycia (czyli miejsce, od którego ma się rozpoczynać rozmycie), klikając
w polu po prawej. Jest to zazwyczaj miejsce, w którym w oknie obrazu znajduje
się główny element. Przesuń suwak Wartość (Amount), aby ustalić siłę rozmycia.
Na koniec kliknij OK (rysunek 14.109). Obraz został rozmyty. Efekt zoomingu jest

prawie gotowy.
Rysunek 14.109.
Okno dialogowe Rozmycie promieniste (Radial Blur) i uzyskany efekt
W panelu Warstwy (Layers), pod maską, znajduje się pasek z nazwą zastosowa-
nego filtra. Dwukrotne kliknięcie tej nazwy powoduje ponowne otworzenie okna
filtra i umożliwia zmianę jego ustawień — gdybyś np. uznał, że rozmycie, ja-
kie uzyskałeś, jest zbyt intensywne lub za słabe (rysunek 14.83). Kliknięcie ikony
z okiem spowoduje ukrycie efektu, jaki uzyskałeś, stosując filtr. Kiedy klikniesz
to pole ponownie, efekt zostanie przywrócony (rysunek 14.110).
Rysunek 14.110.
Dwukrotne kliknięcie nazwy zastosowanego filtra spowoduje ponowne otworzenie przypisanego mu okna dialogowego.
Dzięki temu będziemy mogli zmodyfikować ustawienia poszczególnych parametrów filtra. Kliknięcie ikony oka spowoduje
ukrycie efektu uzyskanego za pomocą filtra, którego nazwa znajduje się po jej prawej stronie
ZVND]yZND
']LčNLSROHFHQLX.RQZHUWXMQDLQWHOLJHQWQHÀOWU\ (Convert for Smart Filters)

PRİHV]ZNDİGHMFKZLOLSRZUyFLþGRXVWDZLHęÀOWUDLGRNRQDþLFK]PLDQ\
W panelu Warstwy (Layers) widoczna jest również miniatura maski efektów oraz
znajdująca się pod nią nazwa użytego przed chwilą filtra. Maska jest w całości
koloru białego, a więc efekt zastosowanego przed chwilą filtra jest widoczny na
całej powierzchni obrazu. Jeśli uaktywnisz maskę i zamalujesz jej fragmenty kolo-
rem czarnym, efekt uzyskany dzięki zastosowaniu filtra zostanie w tych miejscach
ukryty (rysunek 14.111). Za to zostanie w nich przywrócony pierwotny wygląd
obrazu.
Rysunek 14.111.
Przywracanie pierwotnego wyglądu obrazu w wybranych obszarach zdjęcia
Inteligentny filtr pozwala także zmienić tryb mieszania oraz stopień krycia dla
zastosowanego filtra (jeśli filtrów jest kilka — dla każdego z nich osobno). Wy-
starczy dwukrotnie kliknąć ikonę pokazaną na rysunku 14.112 (po lewej), aby
uzyskać dostęp do okna dialogowego opcji mieszania filtra (rysunek 14.112, po
prawej).
ZVND]yZND
$E\]DPLHQLþZDUVWZčSU]HNRQZHUWRZDQĈQDLQWHOLJHQWQ\ÀOWUZ]Z\NãĈ
ZDUVWZčUDVWURZĈZ\ELHU]SROHFHQLH:DUVWZD2ELHNW\LQWHOLJHQWQH5DVWHU\]XM
(/D\HU6PDUW2EMHFW5DVWHUL]H).
Rysunek 14.112.
Okno dialogowe opcji mieszania filtra Rozmycie promieniste (Radial Blur)
Jeśli po zamianie warstwy w warstwę typu inteligentny filtr zastosujesz na niej

kilka filtrów, ich nazwy pojawią się pod miniaturą warstwy w kolejności ich stoso-
wania (najstarsze na dole listy) (rysunek 14.113).
Rysunek 14.113.
Kiedy na warstwie Inteligentne filtry zastosujesz kilka filtrów, ich nazwy pojawią się pod miniaturą warstwy
w kolejności ich stosowania
Możesz zmieniać kolejność zastosowania filtrów. W tym celu umieść kursor nad
nazwą wybranego filtra, a następnie, naciskając lewy przycisk myszy, przesuń kur-
sor. Czarna kreska informuje o miejscu, w którym zostanie umieszczony filtr, gdy
zwolnisz przycisk myszy (rysunek 14.114). Oczywiście, po wykonaniu takiej ope-
racji wygląd obrazu ulegnie zmianie, ponieważ zmieniłeś kolejność zastosowania
filtrów (rysunek 14.114).
Rysunek 14.114.
Zmiana kolejności zastosowania filtrów oraz wygląd okna obrazu i palety Warstwy (Layers)
po zmianie kolejności stosowania filtrów
Jeśli chcesz jednym ruchem ukryć efekty zastosowania na warstwie wszyst-

kich filtrów, kliknij oko obok miniatury maski Inteligentne filtry (Smart Filters)
(rysunek 14.115).
Rysunek 14.115.
Ukrywanie efektów wszystkich filtrów
użytych na warstwie Inteligentne filtry
ZVND]yZND
)LOWU\PRİHV]XVXZDþ]OLVW\ZSDQHOXWarstwy (Layers:\VWDUF]\SU]HVXQĈþ

ÀOWUQDGLNRQčNRV]D
)LOWU\,QQH³0LQLPDOQ\L0DNV\PDOQ\
Są to filtry należące do kategorii Inne (Other). Tutaj umieszczono kilka filtrów,
których nie można zaklasyfikować do istniejących w programie kategorii filtrów.
Filtry Minimalny (Minimum) i Maksymalny (Maximum) pozwalają zmniej-
szać lub zwiększać białe albo czarne obszary maski warstwy. Jeśli wybierzesz
filtr Minimalny (Minimum), to przesuwanie suwaka Promień (Radius) będzie
powodowało powiększanie ciemnych obszarów maski, a zmniejszanie białych
(rysunek 14.116). Jeśli wybierzesz filtr Maksymalny (Maximum), sytuacja bę-
dzie odwrotna — czarne obszary maski będą pomniejszane, a białe powiększane
(rysunek 14.117). Te filtry nie są niczym nowym w Photoshopie, ale do tej pory
rezultaty ich stosowania były dość nieciekawe, ponieważ krawędzie maski po
ich użyciu stawały się bardziej kanciaste, kwadratowe. W wersji CC programu
Photoshop udoskonalono ten mechanizm i w tej chwili można uzyskać bardziej
zaokrąglone wyniki poprzez wybranie w polu Zachowaj (Preserve) opcji o nazwie
Zaokrąglenie (Roundness) (rysunek 14.118).
Rysunek 14.116.
Wpływ działania na maskę filtra
Minimalny (Minimum)
Rysunek 14.117.
Wpływ działania na maskę filtra
Maksymalny (Maximum)
Rysunek 14.118.
Zmiana ustawień opcji Zachowaj (Preserve) z Kwadratowe (Squareness) na Zaokrąglenie (Roundness) sprawia,
że krawędzie maski są gładsze
Camera Raw z poziomu Photoshopa

Camera Raw jest bardzo rozbudowanym oknem umożliwiającym edycję zarówno
obrazów Raw, jak i JPEG pod wieloma kątami. Tutaj pragnę jedynie nadmienić
o nowości, która pojawiła się w wersji CC programu Photoshop, a która zainte-
resuje osoby korzystające z modułu Camera Raw. Nowością tą jest możliwość
uruchomienia okna Camera Raw, które figuruje teraz na liście filtrów programu,
z poziomu Photoshopa. Wystarczy otwarty obraz potraktować poleceniem Filtr/
Filtr Camera Raw (Filter/Camera Raw Filter), a okno Camera Raw zostanie ot-
warte i będzie można przeprowadzić w nim edycję obrazu (rysunek 14.119).
A jeśli wcześniej warstwa z obrazem została zamieniona w obiekt inteligentny,
można w każdej chwili powrócić do okna Camera Raw i przeprowadzić w nim
korekcję ustawień — tak jak podczas pracy z warstwą dopasowania. Po zastoso-
waniu filtra Camera Raw na obiekcie inteligentnym w panelu Warstwy (Layers)
pojawi się lista filtrów zastosowanych na obrazie (była o tym mowa w poprzed-
nim podrozdziale) (rysunek 14.120), wówczas wystarczy kliknąć nazwę filtra, aby
ponownie wywołać jego okno i wprowadzić w nim potrzebne zmiany.
3. W przypadku obrazów JPEG możesz to zrobić za pomocą polecenia Konwertuj na obiekt

inteligentny (Convert to Smart Object) z menu Warstwa/Obiekt inteligentny (Layer/Smart
Object); w przypadku obrazów Raw po ich otwarciu w oknie Camera Raw — co dzieje się
automatycznie przy próbie ich otwarcia — możesz kliknąć link w dolnej części okna i tam
wybrać opcję Otwórz w programie Photoshop jako obiekty inteligentne (Open in Photoshop as
Smart Objects). Jeśli tego nie zrobiłeś, a po poddaniu zdjęcia edycji w Camera Raw otworzyłeś
je w Photoshopie, obraz zostanie wczytany w postaci zwykłej warstwy. Ale nic straconego,
teraz możesz zamienić ją w obiekt inteligentny, a jeśli będziesz chciał ponownie skorzystać
z okna Camera Raw, wybierz polecenie Filtr/Filtr Camera Raw (Filter/Camera Raw Filter).
Rysunek 14.119.
W wersji CC programu Photoshop na liście filtrów pojawiła się nowość — Filtr Camera Raw (Camera Raw Filter).
Umożliwia on wywołanie okna Camera Raw z poziomu Photoshopa
Rysunek 14.120.
Jeśli przed wywołaniem Filtr Camera Raw (Camera Raw Filter) zamienisz warstwę z obrazem w obiekt inteligentny,
po poddaniu jej działaniu filtra będziesz mógł szybko powrócić do okna Camera Raw, klikając jego nazwę w panelu
Warstwy (Layers)
15. ģFLHİNL
:W\PUR]G]LDOH
ÆŚcieżki — spojrzenie ogólneÆNarzędzia obsługujące ścieżkiÆRysowanie ścieżek
ÆPióro dowolneÆZaznaczanie, powielanie i przesuwanie ścieżekÆ

Zmiana kształtu ścieżki
ÆZapisywanie ścieżkiÆPrzekształcanie ścieżki w zaznaczenieÆOperacje na ścieżkach
ÆWyrównywanie ścieżek podrzędnych (podścieżek)ÆZamiana ścieżki w kształt
ÆTworzenie maski wektorowej ze ścieżkiÆMalowanie wzdłuż ścieżkiÆWypełnianie ścieżki
ÆTworzenie ścieżki z zaznaczenia ÆUsuwanie ścieżki
589
590 5R]G]LDï_¥FLHĝNL
W
tym rozdziale poznasz kolejne narzędzie oferowane w programie
Photoshop w celu ułatwienia pracy grafikowi. Początkowo rysowanie
ścieżek może przysparzać Ci trudności, jednak wkrótce, gdy nabierzesz
wprawy, wszystko wyda się banalnie proste. Ten rozdział jest jednym z trzech
w tej książce poświęconych narzędziom wektorowym dostępnym w Photoshopie.
Tutaj będzie mowa o narzędziach z grupy Pióro.
ģFLHİNL³VSRMU]HQLHRJyOQH
Ścieżki to obiektowe kontury zaznaczenia czy inaczej — jak już wspomnia-
łam — jedna z form zaznaczenia. Są one umieszczane na odrębnych warstwach
obiektowych, co nie powoduje „zaśmiecania” obrazka. Ścieżkę można przekształ-
cić w kontur zaznaczenia, można ją wypełnić i obrysować, zapisać albo usunąć,
a wszystko to za pomocą opcji służących do zarządzania ścieżkami, umieszczo-
nych w panelu Ścieżki (Paths) (rysunek 15.1).
Rysunek 15.1.
Panel Ścieżki (Paths)
Każda ścieżka jest zbudowana z segmentów i punktów. Ścieżki stosowane w pro-

gramie są nazywane ścieżkami Béziera lub ścieżkami wektorowymi. Do każdego
punktu na ścieżce może zostać przypisana pewna liczba tzw. uchwytów kontrol-
nych Béziera lub po prostu uchwytów. Każda ścieżka może obejmować dowolną
liczbę takich punktów i znajdujących się między nimi segmentów. Tworzenie
ścieżki polega na dodawaniu punktów w oknie obrazu za pomocą jednego z na-
rzędzi do tworzenia ścieżek, np. Pióro (Pen), aż do chwili, kiedy ścieżka będzie
gotowa, tzn. zostaną jej nadane odpowiedni kształt i właściwa długość. Pomiędzy
każdym z takich punktów i jego poprzednikiem zostaje wówczas utworzony seg-
ment (rysunek 15.2). Ścieżka może być zamknięta, bez początku i bez końca (np.
okrąg) lub otwarta z różnymi punktami końcowymi (np. linia falista).
Rysunek 15.2.
Segmenty, punkty gładkie i punkt narożny
jednej ze ścieżek, które można utworzyć
w programie Photoshop
1. Liczba ta może wynosić 0, 1 lub 2.

5R]G]LDï_¥FLHĝNL
Pierwszą ścieżką utworzoną w nowym dokumencie jest Ścieżka robocza (Work

Path). Aby nie utracić utworzonych na niej elementów, należy ją zapisać za po-
mocą polecenia Zapisz ścieżkę (Save Path). Opisałam tę czynność w dalszej
części rozdziału. Niezapisana ścieżka robocza może być tylko jedna. Jeśli jej nie
zapiszesz i utworzysz nową ścieżkę, pierwsza zostanie usunięta. Jeśli chcesz do
istniejącej ścieżki roboczej dodać kolejny element, musisz ją koniecznie uak-
tywnić w panelu Ścieżki (Paths). Jeśli tego nie zrobisz i utworzysz nową ścieżkę,
poprzednia ścieżka zniknie bezpowrotnie, a jej miejsce zastąpi nowo utworzona.
1DU]čG]LDREVãXJXMĈFHĤFLHİNL
Aby rozpocząć rysowanie ścieżek i ich edycję, powinieneś najpierw zapoznać
się z narzędziami znajdującymi się w programie Photoshop, a służącymi do tego
właśnie celu. Zacznijmy od narzędzi, które pozwalają narysować ścieżkę. Na-
leżą do nich: Pióro (Pen), Pióro dowolne (Freeform Pen), Pióro magnetyczne
(Magnetic Pen). Aby je uaktywnić, należy w Przyborniku kliknąć ikonę zajmującą
pozycję 15., a następnie z rozwiniętej w ten sposób listy wybrać potrzebne narzę-
dzie — rysunek 15.3. Inaczej jest tylko w przypadku narzędzia Pióro magnetyczne
(Magnetic Pen). Zapewne się zastanawiasz: Pióro magnetyczne? Nie ma czegoś
takiego na liście w Przyborniku. Tak to prawda — narzędzie jest uaktywniane
po wybraniu narzędzia Pióro dowolne (Freeform Pen) i włączeniu Magnetyczne
(Magnetic) na jego pasku opcji.
Rysunek 15.3.
Panel Przybornik. Dostęp do narzędzi
z grupy Pióro
Oto krótka charakterystyka narzędzi:

Á Narzędzie Pióro (Pen) ( ). Pozwala narysować ścieżkę poprzez klikanie
w oknie obrazu i dodawanie w ten sposób po jednym punkcie.
Á Narzędzie Pióro dowolne (Freeform Pen) ( ). Pod względem prostoty
obsługi przypomina ołówek. Po uaktywnieniu go w Przyborniku możesz
przystąpić do rysowania ścieżki przez wciśnięcie lewego przycisku myszy
i przesuwanie kursora w oknie obrazu. W ten sposób powstaje linia —
ścieżka, która jest automatycznie wygładzana.
Á Narzędzie Pióro magnetyczne (Magnetic Pen) ( ). Aby je uaktywnić,

należy najpierw uaktywnić Pióro dowolne (Freeform Pen), a następnie na
pasku opcji zaznaczyć opcję Magnetyczne (Magnetic). Narzędzie to przy-
pomina trochę lasso magnetyczne. Jak się nim posługiwać? Kliknij krawędź
elementu, który chcesz poddać zaznaczeniu, a następnie przesuń wzdłuż
całej jego krawędzi. Ścieżka zostanie automatycznie rozmieszczona wzdłuż
krawędzi elementu przez umieszczenie na niej punktów — w odpowied-
nich miejscach.
Pozostałe z narzędzi obsługujących ścieżki, a ściślej mówiąc, pozwalających do-
dać i usunąć punkty oraz segmenty, opisuję niżej:
Á Dodawanie punktów kontrolnych (Add Anchor Point) ( ). Jeśli uaktyw-
nisz to narzędzie i klikniesz istniejącą ścieżkę, spowodujesz dodanie do
niej punktu.
Á Usuwanie punktów kontrolnych (Delete Anchor Point) ( ). Po uaktywnie-
niu narzędzia kliknięcie w istniejący na ścieżce punkt spowoduje usunięcie
go bez tworzenia przerwy w konturze ścieżki.
Á Konwertowanie punktów (Convert Point) ( ). Uaktywnienie tego na-
rzędzia pozwala zmieniać punkty narożne w gładkie (przeciągnij myszą
punkt) i odwrotnie (kliknij punkt). Więcej na ten temat w dalszej części
rozdziału.
Á Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) ( ). Narzędzie to, kiedy jest ak-
tywne, pozwala zaznaczyć ścieżkę. Wystarczy ją kliknąć.
Á Zaznaczanie bezpośrednie (Direct Selection) ( ). Narzędzie to wykorzy-
stuje się do modyfikacji ścieżki. Kiedy jest aktywne, pozwala przemieszczać
punkty i uchwyty ścieżki.
5\VRZDQLHĤFLHİHN
Ścieżki w programie Photoshop można rysować za pomocą jednego z trzech
dostępnych narzędzi. Są to: Pióro (Pen), Pióro dowolne (Freeform Pen), Pióro
magnetyczne (Magnetic Pen). Stopień trudności posługiwania się nimi jest zróżni-
cowany. Możesz określić tryb kreślenia ścieżek i od tego należy rozpocząć.
7U\E\U\VRZDQLDĤFLHİHN
Photoshop udostępnia trzy tryby pracy narzędzi z grupy Pióro: Ścieżka (Path),
Kształt (Shape) i Piksele (Pixels). Ostatni jest dostępny jedynie podczas pracy
z narzędziami kształtów, o których będzie mowa w następnym rozdziale. Tryb
ten możesz wybrać na pasku opcji jednego z narzędzi typu Pióro. Wystarczy
rozwinąć listę w polu zaznaczonym czerwoną ramką na rysunku 15.5 i wybrać
5R]G]LDï_¥FLHĝNL 593
odpowiednią opcję. Czym się różnią te trzy tryby? Przede wszystkim pozwalają
uzyskać inne rezultaty.
Tryb Ścieżka (Path). Kiedy wybierzesz ten tryb, rysowany za pomocą narzędzi
Pióro obiekt będzie zamieniany na pusty kontur. Utworzona ścieżka nie zostanie
automatycznie wypełniona kolorem. Program nie utworzy też sam nowej war-
stwy. Po prostu powstanie kontur zapisany w panelu Ścieżki (Paths) w postaci
ścieżki. Ten tryb doskonale nadaje się do tworzenia masek wektorowych i przede
wszystkim zaznaczeń. Napisałam, że ścieżka nie zostanie wypełniona kolorem —
domyślnie. Możesz oczywiście sam ją wypełnić, ale wcześniej musisz utworzyć
nową warstwę lub uaktywnić już istniejącą, na której ma pojawić się wypełnienie.
Tryb Kształt (Shape). Kiedy wybierzesz ten tryb, rysowany za pomocą na-
rzędzi Pióro obiekt będzie zamieniany w kształt. Automatycznie zostanie też
utworzona warstwa kształtu, na której obiekt zostanie umieszczony. Obiekt ten
zostanie automatycznie wypełniony kolorem, który oczywiście później będziesz
mógł zmienić. Tryb ten służy głównie do tworzenia kształtów oraz obiektów
składających się z kształtów. Co, jak widać, można robić nie tylko za pomocą na-
rzędzi z grupy kształtów takich jak Prostokąt (Rectangle), Kształt własny (Custom
Shape), Elipsa (Ellipsce) itd., ale także za pomocą narzędzi z grupy Pióro.
Zatem jeśli chcesz za pomocą narzędzi z grupy Pióro utworzyć kształt, wybierz
opcję Kształt (Shape), a jeśli zamierzasz wykorzystać je do stworzenia zaznacze-
nia czy maski — wybierz Ścieżka (Path).
3LyUR
Tak jak wspomniałam na początku rozdziału, aby uaktywnić narzędzie Pióro
(Pen), należy kliknąć ikonę ( ) w Przyborniku. Pozwala ono tworzyć segmenty
przez dodawanie w oknie obrazu punktów, jednego po drugim. Program sam ry-
suje segmenty, umieszczając je właśnie między tymi punktami. Sztuka polega
na dodawaniu punktów w odpowiedni sposób i modyfikowaniu ich położenia.
W celu określenia punktu na ścieżce wykorzystuje się kliknięcie, przeciągnięcie
myszą lub przeciągnięcie z jednoczesnym naciśnięciem klawisza Alt. W progra-
mie Photoshop można utworzyć następujące punkty i segmenty (rysunek 15.4):
Á Punkt narożny, który powstaje przez kliknięcie myszą w oknie obrazu,
jest tzw. ostrym narożnikiem pomiędzy dwoma segmentami w ścieżce.
Połączone nimi zostają tzw. krzywe łamane.
Á Punkt gładki łączy dwa segmenty w łuk. Kiedy przeciągniesz kursor, naci-
skając lewy przycisk myszy, utworzysz punkt gładki z dwoma uchwytami.
Á Prosty segment powstaje między dwoma punktami narożnymi. Aby go
utworzyć, kliknij w dwóch różnych miejscach w oknie obrazu. Aby seg-
ment był linią pionową, poziomą lub nachyloną pod kątem 45 stopni,
kliknij między punktami narożnymi, wciskając klawisz Shift.
Rysunek 15.4.
Przykłady punktów i segmentów
Á Zakrzywiony segment — aby go utworzyć, należy najpierw przeciąg-

nąć myszą w oknie obrazu. Punkt narożny, znajdujący się między dwoma
uchwytami, jest pierwszym z punktów, które będą znajdowały się na końcu
zakrzywionego segmentu. Kliknij w dowolnym miejscu — spowoduje
to zamianę punktu narożnego w punkt gładki. Nie zwalniając lewego przy-
cisku myszy, nadaj łukowi odpowiedni kształt.
ZVND]yZND
.LHG\QDGDMHV]ãXNRZLRGSRZLHGQLNV]WDãWSDPLčWDMRW\PİHVHJPHQW
]DF]QLHSU]\ELHUDþNV]WDãWOLWHU\Å6µSRGF]DVSU]HVXZDQLDNXUVRUDZNLHUXQNX
Z\EU]XV]HQLDQDWRPLDVWSU]HVXZDMĈFNXUVRUZNLHUXQNXSU]HFLZQ\PXWZRU]\V]
ãDJRGQ\ãXN
Á Prosty segment i następujący po nim zakrzywiony. Gdy już narysujesz

prosty segment, z punktu narożnego, który właśnie utworzyłeś, przeciągnij
myszą z wciśniętym lewym przyciskiem — utworzysz w ten sposób uchwyt
kontrolny Béziera. Następnie kliknij w dowolnym miejscu, aby utworzyć
łuk. Nie zwalniając lewego przycisku myszy, nadaj łukowi odpowiedni
kształt. Następnie kliknij nowo utworzony punkt gładki z wciśniętym kla-
wiszem Alt, aby usunąć poprzedni uchwyt kontrolny.
Á Zakrzywiony segment i następujący po nim segment prosty. Narysuj
zakrzywiony segment. Kliknij właśnie utworzony punkt gładki z wciśnię-
tym klawiszem Alt. Kliknij inne miejsce, by dołączyć do zakrzywionego
segmentu prosty.
Cóż, zdaję sobie sprawę, że nie jest to zbyt proste, ale praktyka czyni mistrza —
dzięki ćwiczeniu dojdziesz do wprawy.
Á Narzędzie Pióro (Pen) pozwala na zamykanie tworzonej ścieżki. Możesz

to zrobić, klikając punkt, od którego rozpocząłeś tworzenie ścieżki. Ścieżkę
zamyka się w zasadzie w celu przekształcenia jej w kontur zaznaczenia.
Á Narzędzie Pióro (Pen) pozwala także nie zamykać ścieżki. Wówczas ma
ona określony koniec i początek, co przydaje się wtedy, gdy masz w pla-
nach obrysowanie ścieżki. Aby pozostawić ścieżkę otwartą, zapisz ją za
pomocą opcji Zapisz ścieżkę (Save Path). Opcja ta jest dostępna w menu
panelu Ścieżki (Paths). W tym momencie ścieżka zostaje dezaktywowana.
Á Chcąc rozszerzyć otwartą ścieżkę, przeciągnij jeden z jej punktów
końcowych.
Á A może chcesz połączyć ze sobą dwie otwarte ścieżki? Kliknij punkt koń-
cowy na jednej ścieżce, a następnie zrób to samo z drugą ścieżką. Zostaną
połączone.
Á Za pomocą narzędzia Pióro (Pen) i jego paska opcji możesz określić spo-
sób nakładania się na siebie obszarów w ścieżce po przekształceniu jej
w zaznaczenie.
Á Aby zakończyć rysowanie ścieżki, naciśnij klawisz Esc lub kliknij w dowol-
nym miejscu okna dokumentu, wciskając przy tym klawisz Ctrl.
Pamiętaj, żeby przed przystąpieniem do rysowania ścieżki na pasku opcji wybrać
tryb Ścieżki (Paths). Jeśli wskazany będzie tryb Kształt (Shape), zamiast pustej
ścieżki zostanie utworzona ścieżka w postaci kształtu, w kolorze ustawionym
w Przyborniku jako kolor narzędzia (rysunek 15.5).
Rysunek 15.5.
Wpływ włączonego trybu podczas
używania narzędzia Pióro (Pen)
na efekt, jaki uzyskamy; na górze
użyto trybu Kształt (Shape), na
dole — trybu Ścieżka (Path)
7URFKčSUDNW\NL5\VRZDQLHSURVWHMĤFLHİNL
Ćwiczenie polega na narysowaniu ścieżki przedstawionej na rysunku 15.6 —
wszystkie czynności zostały po kolei zobrazowane na rysunku 15.7 i oznaczone
literami alfabetu.
Rysunek 15.6.
Ścieżka, którą chcemy utworzyć
Rysunek 15.7.
Poszczególne etapy tworzenia ścieżki przedstawionej na rysunku 15.6
Uaktywnij narzędzie Pióro (Pen) i na pasku opcji wybierz tryb Ścieżka (Path).
Utwórz segment prosty — kliknij w jednym miejscu obrazu, a następnie w drugim
(rysunek 15.7 — A). Z punktu narożnego, który właśnie utworzyłeś, przeciągnij
kursor z wciśniętym lewym przyciskiem myszy prostopadle w dół (rysu-
nek 15.7 — B). Kliknij punkt równoległy do punktu narożnego (tak jak pokazuje
strzałka na rysunku 15.7 — C). Przeciągnij linię kierunkową w stronę przeciwną
do wybrzuszenia. Kliknij nowo utworzony punkt, naciskając klawisz Alt, aby usu-
nąć punkt kontrolny (rysunek 15.7 — D). Kliknij punkt równoległy do punktu
narożnego (rysunek 15.7 — E).
Z punktu narożnego, który właśnie utworzyłeś, przeciągnij myszą z wciśnię-

tym jej lewym przyciskiem, kierując kursor prostopadle w górę (tak jak pokazuje
strzałka na rysunku 15.7 — F), a w efekcie uzyskasz coś takiego jak na rysunku
15.7 — G. Kliknij punkt znajdujący się po skosie do punktu narożnego (rysu-
nek 15.7 — H). Utwórz kolejny segment prosty, klikając w miejscu równoległym
do punktu narożnego (rysunek 15.7 — I). Przeciągnij myszą z wciśniętym lewym
przyciskiem z punktu narożnego do punktu do niego równoległego i jednocześnie
prostopadłego do punktu, od którego rozpocząłeś tworzenie ścieżki — utworzysz
w ten sposób uchwyt kontrolny Béziera (rysunek 15.7 — J). Na koniec kliknij
punkt, od którego rozpocząłeś tworzenie ścieżki.
-HĤOLSRWU]HEXMHV]]Z\NãHMJHRPHWU\F]QHMĤFLHİNLPRİHV]MĈXWZRU]\þ]D ZVND]yZND
SRPRFĈMHGQHJR]NV]WDãWyZGRVWčSQ\FKZSURJUDPLH=DRV]F]čG]LV]F]DV-DN
WR]URELþ":\VWDUF]\Z\EUDþSRWU]HEQ\NV]WDãWLQDSDVNXRSFMLZSROXZ\ERUX
WU\EXSUDF\QDU]čG]LDZVND]DþRSFMčģFLHİND(3DWKDZLčFSU]HãĈF]\þVLč
ZWU\EU\VRZDQLDĤFLHİNL7HUD]WU]HEDXPLHĤFLþNXUVRUZRNQLHGRNXPHQWX
QDFLVQĈþOHZ\SU]\FLVNP\V]\LSU]HFLĈJQĈþWZRU]ĈFĤFLHİNč3URJUDPVDP
XPLHĤFLQDQDU\VRZDQ\PNRQWXU]HSXQNW\ãĈF]ĈFHVHJPHQW\ĤFLHİNL
3LyURGRZROQH
Pióro dowolne (Freeform Pen) jest narzędziem znacznie łatwiejszym w obsłudze
niż omówione powyżej Pióro (Pen). Ma jednak wadę — jest mało dokładne. Poza
tym program sam dodaje punkty tworzące ścieżkę, a co z tego może wyniknąć?
Może dodać ich zbyt dużo lub za mało. Korzystając jednak z parametru Dopa-
sowanie krzywej (Curve Fit), umieszczonego na pasku opcji, można dopasować
sposób rysowania narzędzia do własnych potrzeb. Na początku upewnij się, czy
narzędzie jest aktywne. Następnie na pasku opcji kliknij przycisk dający dostęp
do opcji dodatkowych (rysunek 15.8) i w polu Dopasowanie krzywej (Curve Fit)
wprowadź wartość z zakresu od 0,5 do 10 pikseli. Jaką wartość wybrać? Otóż kie-
ruj się zasadą, że im wyższą wartość wprowadzisz, tym większemu wygładzaniu
program podda rysowaną ścieżkę. Na czym polega praca z omawianym narzę-
dziem? To bardzo proste. Aby narysować ścieżkę za jego pomocą, uaktywnij
narzędzie i z wciśniętym lewym przyciskiem myszy przesuń kursorem w oknie
obrazu wokół krawędzi elementu, który chcesz otoczyć.
Rysunek 15.8.
Pasek opcji narzędzia Pióro dowolne (Freeform
Pen) i dostęp do jego opcji dodatkowych, takich jak
Dopasowanie krzywej (Curve Fit)
3LyURPDJQHW\F]QH
Aby uaktywnić narzędzie Pióro magnetyczne (Magnetic Pen), należy najpierw wy-
brać Pióro dowolne (Freeform Pen), a następnie na pasku opcji zaznaczyć opcję
Magnetyczne (Magnetic) (rysunek 15.9).
Rysunek 15.9.
Pasek opcji narzędzia Pióro dowolne (Freeform Pen).
Zaznaczenie widniejącej na nim opcji Magnetyczne (Magnetic)
spowoduje uaktywnienie narzędzia Pióro magnetyczne
(Magnetic Pen). Kliknięcie zaznaczonego przycisku da dostęp do
opcji narzędzia Pióro magnetyczne (Magnetic Pen)
Pióro to jest podobne w działaniu do lassa magnetycznego. Jak więc działa? Klik-
nij dowolny punkt tworzący krawędzie elementu obrazka przeznaczonego do
zaznaczenia. Następnie przesuwaj kursorem myszy (możesz naciskać lewy przy-
cisk myszy, ale nie musisz) wokół krawędzi. Program automatycznie otacza ją
ścieżką. Kiedy otoczysz już cały element i klikniesz punkt, od którego rozpocząłeś
zaznaczanie, ścieżka zostanie zamknięta. Na pewno zastanawiasz się, z jaką pre-
cyzją działa to narzędzie. Możesz to sam określić. Klikając na pasku opcji przycisk
dający dostęp do opcji dodatkowych, otworzysz menu zawierające opcje omawia-
nego narzędzia. Przyjrzyj im się z bliska (rysunek 15.9):
Á Dopasowanie krzywej (Curve Fit) kontroluje gładkość ścieżki prowadzo-
nej przez narzędzie. Im większą wartość wprowadzisz do tego pola, z tym
mniejszej liczby punktów będzie się składała ścieżka, co oznacza, że jej
krawędzie będą gładsze i mniej dokładne.
Á Szerokość (Width) określa, jak blisko krawędzi trzeba przesuwać kursor,
by program rozpoznał element, który chcesz zaznaczyć. Im wyższą war-
tość podasz, z tym większą odległością od elementu będziesz mógł
przesuwać kursor w celu dokonania jego zaznaczenia. Tak więc jeśli kształt
obrazu składa się z dość ostrych krawędzi położonych blisko siebie, zasto-
suj niewielką wartość tego parametru.
Á Kontrast (Contrast) określa kontrast między elementem przeznaczonym
do zaznaczenia a tłem, na którym on się znajduje. Jeśli element wyróżnia
się na tle, zastosuj większą wartość tego parametru.
Á Częstotliwość (Frequency) określa, jak często rozmieszczane są punkty
tworzące ścieżkę. Kiedy przesuwasz kursorem po oknie obrazu, program
wstawia punkt w miejscu, w którym się zatrzymujesz. Jeśli życzysz sobie
większej liczby punktów na ścieżce, zwiększ wartość parametru.
=D]QDF]DQLHSRZLHODQLH
LSU]HVXZDQLHĤFLHİHN
W programie Photoshop CC wprowadzono nowe usprawnienia, dzięki któ-
rym możesz pracować z wieloma ścieżkami jednocześnie oraz stosować na nich
wybrane polecenia i czynności edycyjne. Możesz np. jednocześnie zaznaczyć
i usunąć kilka ścieżek.
=D]QDF]DQLHĤFLHİHN
Zaznaczenie składnika lub segmentu ścieżki powoduje wyświetlenie wszyst-
kich punktów kotwiczenia zaznaczonej części. Jeśli zaznaczony segment jest
zakrzywiony, są wyświetlane również linie i punkty kierunkowe. Uchwyty kie-
runkowe są wyświetlane w postaci wypełnionych kółek, zaznaczone punkty
kotwiczenia — w postaci wypełnionych kwadratów, a niezaznaczone punkty ko-
twiczenia — w postaci pustych kwadratów.
Aby zaznaczyć całą ścieżkę, uaktywnij narzędzie Zaznaczanie ścieżek (Path
Selection) i kliknij wybraną ścieżkę. To, że cała ścieżka została zaznaczona, po-
znasz po tym, że wszystkie punkty węzłowe ścieżki staną się czarne. Jeśli chcesz
móc zaznaczać wybrane punkty lub pojedyncze segmenty ścieżki, uaktywnij
narzędzie Zaznaczanie bezpośrednie (Direct Selection) i kliknij wybrany z nich
(rysunek 15.10). Jeśli chcesz objąć zaznaczeniem więcej niż jeden punkt lub seg-
ment, klikając je, wciskaj klawisz Shift.
Rysunek 15.10.
Zaznaczanie całej ścieżki (Zaznaczanie ścieżek (Path Selection)) i wybranych punktów lub segmentów ścieżki
(Zaznaczanie bezpośrednie (Direct Selection))
3RZ\EUDQLXQDU]čG]LD=D]QDF]DQLHEH]SRĤUHGQLH ('LUHFW6HOHFWLRQPRİHV]

ZVND]yZND
]D]QDF]\þFDãĈĤFLHİNčOXENRPSRQHQWĤFLHİNLNOLNQLčFLHPQDĤFLHİFH
]ZFLĤQLčW\PNODZLV]HP$OW$E\SU]HãĈF]\þQDU]čG]LHQD=D]QDF]DQLH
EH]SRĤUHGQLH ('LUHFW6HOHFWLRQXPLHĤþNXUVRUQDGGRZROQ\PSXQNWHP
NRQWUROQ\PLZFLĤQLMNODZLV]&WUO
Aby zaznaczyć kilka ścieżek:

Á W panelu Ścieżki (Paths) kliknij je, dodatkowo trzymając wciśnięty klawisz
Ctrl.
Á Uaktywnij narzędzie Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) lub Zaznacza-
nie bezpośrednie (Direct Selection) i przeciągaj przez te ścieżki, obejmując
je zaznaczeniem.
Á Możesz też klikać każdą ze ścieżek w oknie dokumentu, wciskając dodat-
kowo klawisz Shift.
Á Aby zaznaczyć dodatkowe składniki lub segmenty, wybierz narzędzie Za-
znaczanie ścieżek (Path Selection) lub Zaznaczanie bezpośrednie (Direct
Selection) i naciśnij klawisz Shift podczas zaznaczania dodatkowych ście-
żek lub segmentów.
3RZLHODQLHĤFLHİHN
Aby powielić ścieżkę, zaznacz ją (możesz zaznaczyć więcej niż jedną ścieżkę)
i przeciągnij w panelu Ścieżki (Paths) z wciśniętym klawiszem Alt. To sprawi, że
ścieżka (lub ścieżki) zostanie powielona. Możesz też po jej zaznaczeniu wejść do
menu panelu Ścieżki (Paths) i wybrać opcję Powiel ścieżkę (Duplicate Path).
$QXORZDQLH]D]QDF]HQLDĤFLHİHN
Aby anulować zaznaczenie ścieżek, uaktywnij dowolne narzędzie z grupy Pióro
lub jedno z narzędzi do zaznaczania ścieżek i kliknij poza aktywną ścieżką, wci-
skając klawisz Ctrl.
=PLDQDNROHMQRĤFLĤFLHİHN
Możesz zmienić kolejność ścieżek zapisanych w panelu Ścieżki (Paths), pod wa-
runkiem że nie są kształtami, tekstami ani ścieżkami masek wektorowych. Aby
to zrobić, zaznacz warstwę wybranej ścieżki w panelu Ścieżki (Paths) (możesz wy-
brać więcej niż jedną ścieżkę) i przeciągnij ją w odpowiednie miejsce.
3U]HVXZDQLHĤFLHİHN
Aby przesunąć wybraną ścieżkę, zaznacz ją, uaktywnij narzędzie Zaznaczanie
ścieżek (Path Selection) lub Zaznaczanie bezpośrednie (Direct Selection) i przesuń
kursorem z wciśniętym lewym klawiszem myszki.
5R]G]LDï_¥FLHĝNL
=PLDQDNV]WDãWXĤFLHİNL
Jak już zapewne zauważyłeś, narzędzie Pióro (Pen) nie należy do najłatwiejszych
pod względem obsługi. Wiem, że wiele osób czasem miewa z nim problemy. Nie
zawsze bowiem jest posłuszne. Jednakże dzięki kilku zabiegom można zmie-
nić kształt naniesionej ścieżki tak, aby sprostał naszym oczekiwaniom. Pomoże
w tym m.in. narzędzie Zaznaczenie bezpośrednie (Direct Selection) ( ). Używając
go, możesz zmieniać kształt ścieżki przez:
Á zaznaczenie dowolnie wybranego punktu na ścieżce — kliknij go z aktyw-
nym narzędziem; aby zaznaczyć więcej niż jeden punkt, klikaj, naciskając
jednocześnie klawisz Shift;
Á przeciągnięcie prostego segmentu, co powoduje przeciąganie dwóch na-
rożnych punktów segmentu;
Á przeciągnięcie zakrzywionego segmentu, co powoduje jego rozciąganie,
kurczenie lub wyginanie;
Á przeciągnięcie uchwytów kontrolnych Béziera. Jak to zrobić? Najpierw
zaznacz jeden punkt i przeciągnij jeden z uchwytów, aby zmienić zakrzy-
wienie segmentu, który mu odpowiada, bez przenoszenia punktów ścieżki.
Kiedy wybierzesz punkt gładki, przesuwanie jednego z uchwytów spowo-
duje poruszenie przeciwległego uchwytu.
Kształt ścieżki możesz zmienić także przez dodanie do niej punktu, zamknięcie
otwartej ścieżki, łączenie dwóch ścieżek, wstawianie punktu w segment. Wszyst-
kie te możliwości zostały już omówione.
=DSLV\ZDQLHĤFLHİNL
Aby zapisać ścieżkę, wejdź do menu panelu Ścieżki (Paths) i wybierz opcję Za-
pisz ścieżkę (Save Path). Kiedy otwarte zostanie okno dialogowe, w polu Nazwa
(Name) nadaj ścieżce nazwę. Tak zapisana ścieżka pojawi się w panelu Ścieżki
(Paths) (rysunek 15.11). Jeśli zechcesz zmienić tę nazwę, kliknij ją dwukrotnie
w panelu Ścieżki (Paths) i w otwartym polu tekstowym wprowadź nową nazwę.
Rysunek 15.11.
Zapisywanie ścieżki
3U]HNV]WDãFDQLHĤFLHİNLZ]D]QDF]HQLH
Najczęstszym zastosowaniem ścieżek jest tworzenie zaznaczania. W jaki sposób
przekształcić ścieżkę w zaznaczenie?
Á Metoda 1. W menu panelu Ścieżki (Paths) wybierz polecenie Utwórz za-
znaczenie (Make Selection) (rysunek 15.12).
Á Metoda 2. W panelu Ścieżki (Paths) kliknij przycisk Wczytaj ścieżkę jako
zaznaczenie (Load path as a selection) (rysunek 15.12) ( ).
Á Metoda 3. W panelu Ścieżki (Paths) kliknij ścieżkę prawym przyciskiem my-
szy i wybierz opcję Utwórz zaznaczenie (Make Selection) (rysunek 15.12).
Á Metoda 4. Po narysowaniu ścieżki kliknij przycisk Zaznaczanie (Selection)
na pasku opcji jednego z narzędzi z grupy Pióro i w otwartym oknie określ
wtapianie czy rozmycie konturów oraz ustal, czy chcesz utworzyć nowe
zaznaczenie, czy dodać nowo tworzone zaznaczenie do już istniejącego,
utworzyć zaznaczenie będące częścią wspólną z już istniejącym, czy odjąć
od istniejącego zaznaczenia. Jeśli dostępna jest tylko jedna opcja Nowe za-
znaczenie (New Selection), oznacza to, że w oknie dokumentu nie zostało
jeszcze utworzone żadne zaznaczenie.
Á Metoda 5. Kliknij miniaturę ścieżki w panelu Ścieżki (Paths), wciskając do-
datkowo klawisz Ctrl.
Á Metoda 6. Przeciągnij miniaturę ścieżki nad przycisk Wczytaj ścieżkę jako
zaznaczenie (Load path as a selection).
ZVND]yZND
2NQR8WZyU]]D]QDF]HQLH (0DNH6HOHFWLRQ]RVWDQLHZ\ZRãDQHWDNİH
SRW\PMDNNOLNQLHV]SU]\FLVN:F]\WDMĤFLHİNčMDNR]D]QDF]HQLH(/RDGSDWK
DVDVHOHFWLRQZFLVNDMĈFGRGDWNRZRNODZLV]$OW
Rysunek 15.12.
Zamiana ścieżki w zaznaczenie.
Trzy przykładowe metody
2SHUDFMHQDĤFLHİNDFK
Jedną z opcji dostępnych na pasku opcji narzędzi z grupy Pióro jest menu Ope-
racje na ścieżkach (Path operations) (rysunek 15.13). Zawiera ono kilka poleceń,
które pozwalają określić sposób przecinania nakładających się na siebie ścieżek
lub kształtów (rysunek 15.14).
Rysunek 15.13.
Polecenia w menu Operacje na ścieżkach
(Path operations)
Rysunek 15.14.
Wpływ na ścieżki poszczególnych poleceń z menu Operacje na ścieżkach (Path operations)
Á Połącz kształty (Combine Shapes) — pozwala łączyć ze sobą kształt dolny

z kształtem, który znajduje się nad nim.
Á Odejmij przedni kształt (Subtract Front Shape) — pozwala przyciąć dolny

kształt, zgodnie z konturem kształtu znajdującego się nad nim.
Á Przetnij obszary kształtu (Intersect Shape Areas) — pozwala usunąć
fragmenty obu kształtów, które się nie przecinają. Co za tym idzie —
powoduje, że wyświetla się jedynie część wspólna obu kształtów.
Á Wyklucz nakładające się kształty (Exclude Overlapping Shapes) —
pozwala ukryć części wspólne obu kształtów.
Á Scal składniki kształtu (Merge Shape Components) — pozwala scalić za-
znaczone kształty lub ścieżki w jedną ścieżkę. Aby ta opcja była dostępna,
musisz zaznaczyć przynajmniej dwie ścieżki lub kształty.
:\UyZQ\ZDQLHĤFLHİHNSRGU]čGQ\FK
SRGĤFLHİHN
Ścieżka może się składać z kilku ścieżek podrzędnych, tzn. z pomniejszych ście-
żek, które w sumie tworzą jedną ścieżkę i znajdują się w panelu Ścieżki (Paths) na
jednej warstwie (rysunek 15.15). Taki efekt uzyskasz, jeśli np. utworzysz ścieżkę
i przed utworzeniem nowego zarysu ścieżki nie utworzysz w panelu Ścieżki
(Paths) nowej ścieżki. Wówczas druga ścieżka zostanie umieszczona obok pierw-
szej na jednej warstwie w panelu Ścieżki (Paths).
Rysunek 15.15.
Ścieżki podrzędne
Na pasku opcji narzędzi do tworzenia i zaznaczania ścieżek dostępna jest opcja

Wyrównywanie ścieżek (Path alignment), której kliknięcie daje dostęp do kilku
opcji umożliwiających ułożenie ścieżek podrzędnych zgodnie z naszymi potrze-
bami. Opcje te stają się aktywne, gdy zaznaczone są minimum dwa elementy
tworzące ścieżkę (ścieżki podrzędne) lub minimum dwa kształty znajdujące się na
warstwie kształtu.
Są to te same opcje, które znasz z podrozdziału o wyrównywaniu warstw, a raczej
znajdujących się na nich obiektów. Możesz więc zaznaczone ścieżki wyrównać do
prawej lub lewej krawędzi, do środka w poziomie, do środka w pionie, do górnych
i dolnych krawędzi itd. Na rysunku 15.16 widać przykład wykorzystania polecenia
Rozmieść wysokości (Distribute Heights) do wyrównania odległości pomiędzy za-
znaczonymi ścieżkami.
Rysunek 15.16.
Przykład zastosowania opcji Rozmieść wysokości (Distribute Heights) do wyrównania odległości pomiędzy kilkoma ścieżkami
Dodatkowo są tutaj dwie inne opcje, które mają wpływ na wyrównywanie ścieżek:
Á Wyrównaj do zaznaczenia (Align To Selection). Jej zaznaczenie sprawi, że
ścieżki będą wyrównywane do brzegu najbardziej wysuniętej ścieżki.
Á Wyrównaj do obszaru roboczego (Align To Canvas). Jej zaznaczenie sprawi,
że ścieżki będą wyrównywane do krawędzi obszaru roboczego dokumentu.
Przykłady wyrównywania ścieżek za pomocą przedstawionych wyżej opcji
znajdziesz na rysunkach 15.17 i 15.18. Zauważ, że użycie tej samej opcji wyrów-
nywania daje inny rezultat w zależności od tego, czy dodatkowo jest włączona
opcja Wyrównaj do zaznaczenia (Align To Selection) (jej zaznaczenie sprawi, że
ścieżki będą wyrównywane do brzegu najbardziej wysuniętej ścieżki), czy Wyrów-
naj do obszaru roboczego (Align To Canvas).
Rysunek 15.17.
Wyrównywanie dwóch zaznaczonych ścieżek za pomocą opcji Lewe krawędzie (Left Edges) z włączoną opcją Wyrównaj do
zaznaczenia (Align To Selection) sprawia, że ścieżki są wyrównywane tak, by ich lewe krawędzie znajdowały się w tej samej
linii, i do brzegu najbardziej wysuniętej ścieżki
Rysunek 15.18.
Wyrównywanie dwóch zaznaczonych ścieżek za pomocą opcji Lewe krawędzie (Left Edges) z włączoną opcją Wyrównaj do
obszaru roboczego (Align To Canvas) sprawia, że ścieżki są wyrównywane tak, by ich lewe krawędzie znajdowały się w tej
samej linii, i do krawędzi obszaru roboczego
=DPLDQDĤFLHİNLZNV]WDãW
Aby zamienić ścieżkę w kształt, uaktywnij ścieżkę i na pasku opcji kliknij przy-
cisk Kształt (Shape). Wówczas program utworzy automatycznie nową warstwę
kształtu i umieści na niej nowo utworzony kształt.
7ZRU]HQLHPDVNLZHNWRURZHM]HĤFLHİNL
Aby zamienić istniejącą ścieżkę w maskę, uaktywnij warstwę, do której chcesz
dołączyć maskę. Następnie uaktywnij ścieżkę, a później na pasku opcji narzę-
dzi z grupy Pióro kliknij przycisk Maska (Mask) lub ikonę ( ) w dolnej części
panelu Ścieżki (Paths) z wciśniętym klawiszem Ctrl (rysunek 15.19). Maska wek-
torowa zostanie dołączona do aktywnej warstwy. Maska wektorowa może być
poddawana podobnej edycji jak zwykła maska; jej dodatkowym atutem jest to, że
można ją skalować dowolną ilość razy, a jej krawędzie zawsze będą wyraźne.
Zauważ, że obszary wchodzące w skład ścieżki są na niej oznaczane kolo-
rem białym. Wszystko poza nią jest zaznaczane kolorem szarym. Tak samo jest
w przypadku maski wektorowej tworzonej na podstawie ścieżki. To, co jest objęte
ochroną, jest zaznaczone na niej kolorem szarym, a to, co ma być odkryte — ko-
lorem białym. Dlatego w przedstawionym przykładzie to, co na warstwie znajduje
się w obszarze pokrytym na masce kolorem białym, jest widoczne w oknie
dokumentu.
Rysunek 15.19.
Tworzenie maski wektorowej na podstawie ścieżki
Tak utworzoną maskę możesz poddać działaniu suwaków z panelu Właściwości

(Properties). Musisz ją tylko uaktywnić, klikając (rysunek 15.20).
Rysunek 15.20.
Edycja maski wektorowej. Jeśli chcesz
zastosować maskę na obrazie, kliknij
przycisk Zastosuj maskę (Apply Mask).
Zastosowanie maski na obrazie oznacza,
że pozbawisz się możliwości jej dalszej
edycji, ale jednocześnie pozbędziesz
się maski, a efekt, jaki za jej pomocą
uzyskałeś, zostanie na stałe zastosowany
na warstwie, do której była dołączona
ZVND]yZND
0DVNčZHNWRURZĈPRİHV]WHİXWZRU]\þNOLNDMĈFLNRQč ZGROQHMF]čĤFL
SDQHOX:DUVWZ\ (/D\HUV]ZFLĤQLčW\PGRGDWNRZRNODZLV]HP&WUO
ZVND]yZND =DXZDİİHJG\XWZRU]\V]PDVNčZHNWRURZĈREV]DU\REMčWHĤFLHİNĈVĈQD
QLHM]D]QDF]RQHNRORUHPELDã\PDUHV]WDMHVWFKURQLRQDL]D]QDF]RQDNRORUHP
V]DU\P$FRJG\E\ĤFKFLDãRGZUyFLþPDVNčZHNWRURZĈWDNMDNVLčUREL
ZSU]\SDGNX]Z\NãHMPDVNL"3U]\FLVN2GZUyþ(,QYHUWZSDQHOX:ãDĤFLZRĤFL
(3URSHUWLHVQLHMHVWDNW\ZQ\VNUyWNODZLV]RZ\&WUO,QLH]DG]LDãD&R]URELþ"
&RIQLMRSHUDFMčWZRU]HQLDPDVNLL]DQLPMĈXWZRU]\V]XDNW\ZQLMĤFLHİNčNWyUĈ
FKFHV]]DPLHQLþZPDVNč1DSDVNXRSFMLQDU]čG]LGRWZRU]HQLDNV]WDãWyZ
QDU]čG]L]JUXS\3LyUROXEQDU]čG]LGR]D]QDF]DQLDĤFLHİHNZHMGĮGRPHQX
RSFML2SHUDFMHQDĤFLHİNDFK (3DWKRSHUDWLRQVLNOLNQLM2GHMPLMSU]HGQLNV]WDãW
(6XEWUDFW)URQW6KDSHU\VXQHN7HUD]QDSRGVWDZLHWDNÅRGZUyFRQHMµ
ĤFLHİNLPRİHV]XWZRU]\þPDVNč
Rysunek 15.21.
„Odwracanie” ścieżki
0DORZDQLHZ]GãXİĤFLHİNL
Wzdłuż konturów utworzonej ścieżki można malować za pomocą wielu narzędzi
dostępnych w programie Photoshop.
Na początku musisz określić, jakim narzędziem chcesz malować wzdłuż ścieżki,
uaktywnić je i ustalić wszystkie jego parametry — kształt, twardość i rozmiar
końcówki, kolor itd. Dopiero wtedy możesz przystąpić do dalszych czynno-
ści. Jeśli tego nie zrobisz, ścieżka zostanie obrysowana wskazanym przez Ciebie
narzędziem z ustawieniami poszczególnych jego parametrów, takimi jakie są
w danej chwili wybrane — może się zdarzyć, że nie będą Ci one odpowiadały.
Dlatego musisz wziąć sprawy w swoje ręce. Kliknij nazwę ścieżki w panelu Ścieżki
(Paths) i w menu panelu Ścieżki (Paths) wybierz polecenie Obrysuj ścieżkę (Stroke
Path). W oknie programu pojawi się okno dialogowe Obrysuj ścieżkę (Stroke
Path). W polu Narzędzie (Tool) wybierz narzędzie, za pomocą którego chcesz ob-
rysować ścieżkę, i kliknij OK, a ścieżka zostanie automatycznie obrysowana przez
program (rysunek 15.22). Aby ukryć ścieżkę, skorzystaj ze skrótu klawiaturowego
Ctrl+H (rysunek 15.23).
ZVND]yZND 3DPLčWDMDE\SU]HG]DVWRVRZDQLHPSROHFHQLD2EU\VXMĤFLHİNč (6WURNH

3DWKXVWDZLþZHGOHZãDVQHJRX]QDQLDZV]\VWNLHSDUDPHWU\GRW\F]ĈFH
QDU]čG]LDNWyU\PFKFHV]REU\VRZDþĤFLHİNč7DNZLčFMHĤOLZ\ELHU]HV]3čG]HO
(%UXVKXSHZQLMVLčF]\MHJRNRORUURG]DMNRęFyZNLLWSRGSRZLDGDMĈ7ZRLP
RF]HNLZDQLRP
Rysunek 15.22.
Obrysowywanie ścieżki za pomocą narzędzia Pędzel (Brush). W tym celu możesz po prostu kliknąć przycisk Obrysuj ścieżkę
pędzlem (Stroke path with brush) lub wybrać z menu panelu Ścieżki (Paths) polecenie Obrysuj ścieżkę (Stroke Path). Wywoła
ono okno, w którym będziesz mógł wybrać narzędzie do obrysowania ścieżki. Okno to możesz także wywołać, klikając przycisk
Obrysuj ścieżkę pędzlem (Stroke path with brush) z wciśniętym klawiszem Alt
Rysunek 15.23.
Efekt możesz w pełni podziwiać, gdy
ukryjesz ścieżkę. Ten obrys został
utworzony za pomocą pędzla Okrągły
wachlarzowy, sztywny, z cienką szczeciną
(Round Fan Stiff Thin Bristles) o kryciu
100% i końcówce w kolorze czarnym
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]REU\VRZDþĤFLHİNč]DSRPRFĈQDU]čG]LD3čG]HO(%UXVK
SRXVWDZLHQLXZV]\VWNLFKSDUDPHWUyZ]ZLĈ]DQ\FK]NRęFyZNĈSčG]OD
L]D]QDF]HQLXĤFLHİNLNOLNQLMZSDQHOXģFLHİNL (3DWKVSU]\FLVNSRND]DQ\QD
U\VXQNX
:\SHãQLDQLHĤFLHİNL
Photoshop pozwala także na wypełnianie ścieżek kolorem, wzorem i stanem hi-
storii. Wcześniej upewnij się, czy aktywna jest zwykła warstwa lub warstwa tła.
Nie można wypełnić ścieżki, gdy aktywna jest maska warstwy, warstwa tekstowa,
wypełnienia, dopasowania lub obiektów inteligentnych.
Aby wypełnić ścieżkę, zaznacz ją, a następnie wybierz jeden z trzech sposobów:
Á Naciśnij klawisz Alt i kliknij przycisk Wypełnij ścieżkę (Fill path with fore-
-ground color) na dole panelu Ścieżki (Paths) (rysunek 15.24).
5R]G]LDï_¥FLHĝNL
Á Z menu panelu Ścieżki (Paths) wybierz opcję Wypełnij ścieżkę (Fill Path).
Rysunek 15.24.
Panel Ścieżki (Paths) i przycisk Wypełnij ścieżkę (Fill path with foreground color), którego kliknięcie powoduje wypełnienie
aktywnej ścieżki kolorem pierwszego planu (czyli kolorem narzędzia ustawionym w Przyborniku). Jeśli klikniesz go, wciskając
dodatkowo klawisz Alt, otwarte zostanie okno, za pomocą którego będziesz mógł sam wybrać, czym wypełnisz ścieżkę
Otwarte zostanie okno dialogowe (rysunek 15.24), w którym określisz, czym wy-

pełnisz ścieżkę, wybierzesz tryb mieszania lub ustalisz wtapianie.
Sposobem na wypełnienie ścieżki jest użycie jednego ze wzorków, które oferuje
program, lub własnego wzorku. Aby to zrobić, w polu Użyj (Use) wybierz opcję
Przeplatany (Pattern), a następnie kliknij pole Własny wzorek (Custom Pattern)
i wskaż wybrany wzór (rysunek 15.25). Jeśli żaden Ci nie odpowiada, kliknij ikonę
( ) i wybierz jeden z nowych zestawów wzorków na rozwiniętej liście.
Oto przykład wypełnienia ścieżki wzorkiem (rysunek 15.25).
Rysunek 15.25.
Ścieżka została wypełniona wzorkiem
2. Jeśli zaznaczone zostały składniki ścieżki, polecenie będzie miało nazwę Wypełnij ścieżkę
podrzędną (Fill Subpath).
5R]G]LDï_¥FLHĝNL
ZVND]yZND
ģFLHİNčPRİQDWDNİHZ\SHãQLþNOLNDMĈFSU]\FLVN:\SHãQLMĤFLHİNč()LOOSDWKZLWK
IRUHJURXQGFRORUZGROHSDQHOX=RVWDQLHRQDZ\SHãQLRQDQDSRGVWDZLH
DNWXDOQ\FKXVWDZLHęRSFMLZRNQLH:\SHãQLMĤFLHİNč()LOO3DWK
7ZRU]HQLHĤFLHİNL]]D]QDF]HQLD
Skoro ścieżkę można zamienić w zaznaczenie, to warto nauczyć się odwracać
tę sytuację — zamieniać zaznaczenie w ścieżkę. W tym celu po utworzeniu za-
znaczenia otwórz panel Ścieżki (Paths) i kliknij przycisk Utwórz ścieżkę roboczą
z zaznaczenia (Make work path from selection) (rysunek 15.26).
Rysunek 15.26.
Zaznaczenie, które zostało zamienione w ścieżkę, oraz panel Ścieżki (Paths) i przycisk umożliwiający zamianę zaznaczenia
w ścieżkę
8VXZDQLHĤFLHİNL
Aby usunąć ścieżkę, zaznacz ją w panelu Ścieżki (Paths) i naciśnij klawisz Delete.
Możesz także zaznaczyć kilka ścieżek i usunąć je dokładnie tak samo jak pojedyn-
czą ścieżkę.
5R]G]LDï_¥FLHĝNL
16.
.V]WDãW\
:W\PUR]G]LDOH
ÆTryby rysowaniaÆLinia prosta i strzałkiÆ

Prostokąt, prostokąt zaokrąglony, elipsa oraz wielobok
ÆKształty własne
ÆModyfikowanie kształtów
ÆTechniki wypełniania kształtów utworzonych w trybie Kształt (Shape)
ÆTechniki wypełniania kształtów utworzonych w trybie Piksele (Pixels)
ÆUstawienia obrysu
ÆZamiana kształtu wektorowego w obiekt rastrowy

&RQWHQWV
613
614 5R]G]LDï_.V]WDïW\
W
tym rozdziale znajdziesz informacje na temat tworzenia kształtów. Cho-
dzi o prostokąty zwykłe i zaokrąglone, elipsy, wieloboki, kształty własne
oraz linię prostą. Wstawianie kształtów to przydatna umiejętność,
zwłaszcza podczas tworzenia własnych projektów. Myślę, że skorzystają z niej
także osoby niemające zbyt wielkich zdolności rysunkowych. Program narysuje
kształt za Ciebie. Musisz go tylko wybrać. Co więcej, nie tylko możesz wstawić
do okna obrazu dowolny kształt, lecz także modyfikować go np. przez zmianę
kąta pochylenia i obrót. Kształty możesz wypełniać na trzy sposoby, m.in. przez
nałożenie w ich wnętrzu koloru, wzorku lub gradientu — można puścić wodze
fantazji. Techniki te pozwalają uzyskać naprawdę interesujące efekty. Do dyspozy-
cji masz 11 zestawów wypełnień wzorkiem. Każdy z nich zawiera wiele rodzajów
wzorków. Jest zatem w czym wybierać. W oknie dialogowym umożliwiającym wy-
bór wzoru znajduje się również parametr Skala (Scale), który pozwala skalować
wzór wypełniający kształt. Inaczej mówiąc, umożliwia zmianę wielkości wzorku
mającego posłużyć za wypełnienie. Im większą wartość wprowadzisz w polu
Skala (Scale), tym mniej wyraźne będą krawędzie elementów tworzących wzorek.
Wzorki nie są jedyną opcją wypełnienia kształtów. Narzędzie Gradient (Gra-
dient) również robi to w sposób zadowalający. Poza tym często wykorzystuje się
je do wypełniania całej warstwy. Program oferuje pięć różnych stylów gradientów.
Jedną z zalet kształtów jest to, że wraz ze zmianą rozmiaru dokumentu dostoso-
wują swój rozmiar do nowego okna obrazu. Proporcje zostają zachowane.
7U\E\U\VRZDQLD
Zanim przystąpisz do tworzenia kształtu, obojętnie którego, powinieneś określić
jego charakter i sposób umieszczenia w obrazie. Do wyboru masz trzy możliwości
(była już o tym mowa przy okazji ścieżek). Każdą z nich wybierasz na pasku opcji
narzędzia kształtu w pierwszym polu od lewej (rysunek 16.1). Przypomnę, kiedy
wybieramy poszczególne tryby.
Rysunek 16.1.
Wybór trybu rysowania kształtu
Tryb Ścieżka (Path). Kiedy wybierzesz ten tryb, rysowany za pomocą narzę-
dzi kształtów obiekt będzie zamieniany na pusty kontur. Utworzona ścieżka
nie zostanie automatycznie wypełniona kolorem. Program nie utworzy też no-
wej warstwy. Po prostu utworzony zostanie kontur zapisany w panelu Ścieżki
(Paths) w postaci ścieżki. Ten tryb doskonale nadaje się do tworzenia masek
wektorowych i przede wszystkim zaznaczeń. Napisałam, że ścieżka nie zosta-
nie wypełniona kolorem — domyślnie. Możesz oczywiście sam ją wypełnić, ale
5R]G]LDï_.V]WDïW\ 615
wcześniej musisz utworzyć nową warstwę lub uaktywnić już istniejącą, na której
ma się pojawić wypełnienie.
Tryb Kształt (Shape). Kiedy wybierzesz ten tryb, rysowany za pomocą narzędzi
kształtów obiekt będzie zamieniany w kształt. Będzie on obiektem wektorowym,
który można modyfikować, skalować bez utraty ostrości konturów. Automatycz-
nie zostanie utworzona warstwa kształtu, na której obiekt zostanie umieszczony.
Zostanie on też automatycznie wypełniony kolorem, który oczywiście póź-
niej będziesz mógł zmienić. Tryb ten służy głównie do tworzenia kształtów oraz
obiektów składających się z kształtów.
Tryb Piksele (Pixels). Wybierając ten tryb, sprawisz, że tworzony kształt będzie
zapisywany w obrazie na aktywnej warstwie w postaci obiektu rastrowego, wypeł-
nianego domyślnie kolorem narzędzia.
W zależności od tego, jaki tryb wybierzesz, na pasku opcji pojawią się inne op-
cje. Opcje dostępne w trybie Ścieżka (Path) zostały już omówione w poprzednim
rozdziale. Teraz pozostaje nam skupić się na trybie Kształt (Shape) i rzadziej sto-
sowanym — Piksele (Pixels).
/LQLDSURVWDLVWU]DãNL
Linię prostą możesz rysować, korzystając z dwóch metod. Pierwsza to wstawia-
nie linii prostej za pomocą narzędzia Linia (Line). Druga polega na malowaniu jej
przy wykorzystaniu jednego z odpowiednich narzędzi, np. ołówka, pędzla oraz
klawisza Shift.
Aby skorzystać z pierwszej metody, uaktywnij narzędzie Linia (Line) (rysu-
nek 16.2). Następnie kliknij wybrane miejsce w oknie obrazu (w którym chcesz
umieścić początek linii) i z wciśniętym lewym przyciskiem myszy rozpocznij
malowanie linii prostej (przesuwając kursor w miejsce, w którym ma się znaleźć
koniec linii). Kiedy skończysz, zwolnij przycisk myszy. Aby narysować kolejną
linię prostą, ponownie kliknij wybrane miejsce w oknie obrazu i rozpocznij wsta-
wianie kształtu linii. Gdy skończysz, zwolnij przycisk myszy.
Rysunek 16.2.
Tworzenie linii prostej za pomocą narzędzia Linia (Line)
ZVND]yZND
$E\OLQLDE\ãDQDFK\ORQDSRGNĈWHPVWRSQLOXESRGNĈWHPRPLHU]H
UyZQHMZLHORNURWQRĤFLVWRSQLSRGF]DVMHMWZRU]HQLDGRGDWNRZRQDFLĤQLM
NODZLV]Shift.
Narzędzie Linia (Line) w trybie Kształt (Shape) udostępnia na pasku opcji para-
metry (rysunek 16.3), za pomocą których możesz wpływać na wygląd tworzonej
linii:
Á Zmienić grubość linii w polu Grubość (Weight). Po prostu wprowadź tam
odpowiednią wartość.
Á Ustalić konkretne wymiary linii, którą chcesz utworzyć, wyrażone za po-
mocą szerokości i wysokości. Służą do tego pola Sz (W) i W (H).
Á Dodać do linii obrys. Jego szerokość ustawisz w polu Ustal szerokość ob-
rysu kształtu (Set shape stroke width). Jeśli nie chcesz, aby kształt został
obrysowany, ustaw wartość 0 pkt.
Á Wybrać typ obrysu, tzn. zdecydować, czy ma to być linia ciągła, kropko-
wana, czy przerywana. Służy do tego pole Ustaw typ obrysu kształtu (Set
shape stroke type).
Á Zmienić wypełnienie tworzonej linii w polu Wypełnienie (Fill). Wypełnie-
niem może być kolor, gradient lub wzorek. O wypełnieniach będzie mowa
w dalszej części rozdziału.
Á Zmienić wypełnienie obrysu w polu Obrys (Stroke).Wypełnieniem może
być kolor, gradient lub wzorek. O wypełnieniach będzie mowa w dalszej
części rozdziału — podobnie jak w przypadku wypełnienia linii.
Rysunek 16.3.
Pasek opcji narzędzia Linia (Line) — widok w trybie Kształt (Shape)
XZDJD
7HRSFMHVĈGRVWčSQHJG\SUDFXMHV]ZWU\ELH.V]WDãWShape:WU\ELH
PikselePixelsQLHEčGĈGRVWčSQH-HG\QHFREčG]LHV]PyJã]PLHQLþWRWU\E
PLHV]DQLDRUD]NU\FLHXWZRU]RQHJRNV]WDãWX
Narzędzie Linia (Line) pozwala także tworzyć strzałki poprzez dodawanie grotów
do linii. Klikając ikonę ( ) na pasku opcji (rysunek 16.4), uzyskujesz dostęp do
menu Groty strzałek (Arrowheads) zawierającego opcje umożliwiające tworzenie

strzałek za pomocą narzędzia Linia (Line).
Rysunek 16.4.
Menu zawierające opcje umożliwiające
określenie wyglądu grotu strzałki
Oto parametry menu Groty strzałek (Arrowheads):

Á Pole Początek (Start) — zaznaczenie tej opcji spowoduje dodanie strzałki
na początku linii rysowanej za pomocą narzędzia Linia (Line).
Á Pole Koniec (End) — zaznaczenie tej opcji spowoduje dodanie strzałki
na końcu linii rysowanej za pomocą narzędzia Linia (Line).
Á Pole Szerokość (Width) — w tym polu wprowadzasz wartość, która ma
odzwierciedlać szerokość strzałki. Jaką wartość wpisać? Szerokość jest
mierzona w procentach grubości linii, co oznacza, że gdy chcesz utworzyć
strzałkę o szerokości 30 pikseli, w polu Szerokość (Width) musisz wprowa-
dzić wartość 500%, zaś w polu Grubość (Weight), umieszczonym na pasku
opcji — 6 pikseli. Na czym polega ta zasada? Otóż szerokość strzałki okre-
śla się w stosunku do grubości linii. Jeśli grubość linii strzałki wyniesie 6
pikseli, to żeby szerokość strzałki wyniosła 30 pikseli, musi być ona pięcio-
krotnie grubsza od grubości linii, więc wpisujesz wartość 500%.
Á Pole Długość (Lenght) — wpisz w polu wartość określającą długość strzałki.
Jest ona mierzona w procentach grubości linii. Długość oznacza odległość
między podstawą strzałki a jej czubkiem.
Á Pole Wklęsłość (Concavity) — za jego pomocą możesz zmieniać kształt
strzałki. Zrobisz to, wpisując w polu wartość z zakresu od -50 do 50% (ry-
sunek 16.5). Wartość wklęsłości definiuje stopień zakrzywienia najszerszej
części grotu. Jest to miejsce, w którym grot dotyka linii.
Rysunek 16.5.
Na rysunku znajdują się strzałki o następujących ustawieniach parametrów: Grubość (Weight) — 4 piksele, Długość
(Lenght) — 1000% i Szerokość (Width) — 1000%. Strzałka znajdująca się na pozycji pierwszej została utworzona przy
ustawieniu parametru Wklęsłość (Concavity) wynoszącym –50%. W przypadku drugiej strzałki wartość ta została ustawiona
na 0%, zaś dla strzałki z pozycji trzeciej wyniosła ona +50%. Oto różnice
Aby narysować linię prostą, korzystając z drugiej metody, wybierz narzędzie do

malowania Pędzel (Brush). Kliknij to miejsce, w którym chcesz umieścić początek
linii (punkt A). Następnie, naciskając klawisz Shift, kliknij miejsce, w którym ma
się znaleźć koniec linii (punkt B). Punkty A i B zostaną połączone linią prostą. Nie
sprawia to kłopotów, prawda? Czasem rysowanie linii prostej bywa trudne, mimo
że masz do pomocy np. narzędzie Linia (Line). Trudność wynika z tego, że rysu-
jesz na gładkiej powierzchni, tak jak w zeszycie bez linii. Zapewne je pamiętasz;
w szkole kazano w nich rysować figury geometryczne. Jednak wtedy mieliśmy
do pomocy tzw. rygę. Photoshop również oferuje Ci narzędzie podobne do rygi.
Jeśli wydasz polecenie Widok/Pokaż/Siatka (View/Show/Grid), w oknie obrazu
pojawi się siatka — coś w rodzaju kartki w kratkę — która ułatwi rysowanie linii
prostych. Kiedy skończysz rysowanie, ponownie wybierz to polecenie, a siatka
zostanie ukryta. Możesz także zastosować skrót klawiaturowy Ctrl+’ — zarówno
w celu wywołania siatki, jak i jej ukrycia. Więcej informacji o siatkach znajdziesz
w rozdziale 10.
3URVWRNĈWSURVWRNĈW]DRNUĈJORQ\HOLSVD
RUD]ZLHORERN
Poza linią prostą Photoshop udostępnia kilka innych narzędzi do tworzenia
obiektów wektorowych, takich jak elipsa, prostokąt zaokrąglony, prostokąt i wie-
lobok, a także szereg tzw. kształtów własnych. Znajdziesz je w Przyborniku,
w tym samym miejscu, gdzie jest narzędzie Linia (Line).
Sposób tworzenia każdego z kształtów jest taki sam, niezależnie od tego, którego
narzędzia dotyczy. Po uaktywnieniu narzędzia wciśnij lewy przycisk myszy, prze-
suń kursor w dowolną stronę, by utworzyć kształt. Istnieje jeszcze jedna metoda.
Możesz po uaktywnieniu narzędzia kliknąć lewym przyciskiem myszy w oknie
dokumentu, a wyświetlone zostanie okno umożliwiające określenie rozmiarów
lub innych dodatkowych właściwości obiektu, który chcesz utworzyć (rysu-
nek 16.6). Po kliknięciu przycisku OK obiekt zostanie automatycznie utworzony
przez program. Jeśli natomiast chcesz utworzyć kształt poprzez przeciągnięcie
kursorem, kliknij przycisk Anuluj (Cancel). Wówczas właściwości nowo tworzo-
nego obiektu będziesz mógł ustalić za pomocą opcji na pasku opcji.
ZVND]yZND =DQLPXWZRU]\V]GRZROQ\RELHNWZHNWRURZ\XSHZQLMVLčMDNDRSFMDMHVW
]D]QDF]RQDZSROX2SHUDFMHQDĤFLHİNDFKPath operations FR
]RVWDãRGRNãDGQLHRPyZLRQHZSRSU]HGQLPUR]G]LDOH-HĤOLFKFHV]DE\
QRZRWZRU]RQ\RELHNW]RVWDãXPLHV]F]RQ\QDQRZHMZDUVWZLHSRZLQQDE\þ
]D]QDF]RQDRSFMDNowa warstwaNew Layer-HĤOLFKFHV]DE\]RVWDã
XPLHV]F]RQ\QDDNW\ZQHMZDUVWZLHNV]WDãWXRERNMXİLVWQLHMĈFHJRRELHNWX
XSHZQLMVLčF]\]D]QDF]RQDMHVWRSFMD3RãĈF]NV]WDãW\Combine Shapes
Rysunek 16.6.
Przykład okna, za pomocą którego możemy
utworzyć wielobok
Każde z narzędzi służących do tworzenia figur czterokątnych ma takie opcje,

które pozwalają określić jego kształt i (lub) rozmiary. Są one dostępne bezpośred-
nio na pasku opcji (pola Sz (W) i W (H)) lub po kliknięciu ikony, którą pokazałam
na rysunku 16.7. Poniżej omawiam je po kolei.
Rysunek 16.7.
Opcje umożliwiające modyfikację kształtu
Á Nieograniczony (Unconstained) — umożliwia określenie szerokości i wyso-

kości prostokąta za pomocą przeciągania kursora.
Á Prostokątny (Square) — zaznaczenie tego pola sprawia, że prostokąty są
rysowane w postaci kwadratów.
Á Określony rozmiar (Fixed Size) — pozwala utworzyć prostokąt jako okre-
ślony kształt na podstawie wartości podanych w polach Wysokość (Height)
i Szerokość (Width).
Á Proporcjonalnie (Proportional) — pozwala utworzyć prostokąt jako pro-
porcjonalny kształt na podstawie wartości wpisanych w polach Wysokość
(Height) i Szerokość (Width).
Á Od środka (From Center) — jeśli zaznaczysz tę opcję, prostokąt podczas
przeciągania kursorem będzie tworzony od środka.
Narzędzie Prostokąt (Rectangle) umożliwia rysowanie przede wszystkim prosto-
kątów. Jeśli podczas tej czynności dodatkowo wciśniesz klawisz Alt, narzędzie
wstawi inną figurę — kwadrat.
W przypadku narzędzi: Prostokąt (Rectangle), Prostokąt zaokrąglony (Rounded
Rectangle) i Elipsa (Ellipse) można modyfikować ich parametry także za po-
mocą opcji wczytanych automatycznie do panelu Właściwości (Properties) po
utworzeniu jednego z tych kształtów (rysunek 16.8). Będą one w nim dostępne,

dopóki nie włączysz innego narzędzia. Później również możesz z nich skorzystać,
ale musisz po uaktywnieniu danego kształtu kliknąć w panelu ikonę ( ).
Rysunek 16.8.
Panel Właściwości (Properties) i opcje
umożliwiające modyfikację kształtu
utworzonego za pomocą narzędzia
Prostokąt (Rectangle)
ZVND]yZND
0RİOLZRĤþ]PLDQ\ZãDĤFLZRĤFLXWZRU]RQHJRNV]WDãWX]DSRPRFĈRSFML
GRVWčSQ\FKZSDQHOX:ãDĤFLZRĤFLPropertiesLVWQLHMHZSU]\SDGNXQDU]čG]L
3URVWRNĈWRectangle3URVWRNĈW]DRNUĈJORQ\Rounded RectangleLElipsa
Ellipse
ZVND]yZND
-HĤOLSRXWZRU]HQLXNV]WDãWXFKFHV]JRGH]DNW\ZRZDþNOLNQLMZRNQLHREUD]X
SR]DNV]WDãWHPZFLVNDMĈFGRGDWNRZRNODZLV]Ctrl.
3URVWRNĈWLSURVWRNĈW]DRNUĈJORQ\
Narzędzie Prostokąt (Rectangle) służy do tworzenia figur prostokątnych i kwadra-
towych, a narzędzie Prostokąt zaokrąglony (Rounded Rectangle) — do wstawiania
kształtów o zaokrąglonych rogach. Paski opcji tych narzędzi w zasadzie się nie
różnią poza tym, że w przypadku narzędzia Prostokąt zaokrąglony (Rounded Rec-
tangle) dodatkowo dostępna jest opcja Promień (Radius). Wpisujesz w tym polu
wartości z zakresu od 0 do 1000 piks. Im większą wartość wprowadzisz, tym bar-
dziej zaokrąglone będą rogi figury.
Po utworzeniu kształtu prostokąta lub prostokąta zaokrąglonego można zmienić
jego wymiary, położenie oraz — co jest nowością w programie Photoshop CC —
promienie zaokrągleń. Każdy róg można dostosować osobno, a zmiany można
wprowadzać w prostokątach na kilku warstwach jednocześnie (rysunek 16.9).
Większość tych operacji możemy przeprowadzić w panelu Właściwości

(Properties).
Rysunek 16.9.
Panel Właściwości (Properties) i opcje, które udostępnia w ramach modyfikacji kształtu utworzonego za pomocą narzędzi
Prostokąt zaokrąglony (Rounded Rectangle) i Prostokąt (Rectangle)
Oto jak to robimy.

Za pomocą narzędzia Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) zaznacz co najmniej
jeden prostokąt lub prostokąt zaokrąglony. Jeśli właśnie go utworzyłeś, zapewne
nadal jest zaznaczony, więc nie musisz tego robić.
Aby zmienić wymiary prostokąta, wpisz odpowiednie wartości w polach teksto-
wych szerokości (Sz (W)) i wysokości (W (H)) w panelu Właściwości (Properties)
lub na pasku opcji. Aby nie ograniczać proporcji wysokości i szerokości, kliknij
ikonę ( ) na pasku opcji w celu rozłączenia tych wartości.
Aby zmienić położenie prostokąta, możesz uaktywnić narzędzie Przesunięcie
(Move) i przesunąć zawartość warstwy w nowe miejsce lub uaktywnić narzędzie
Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) i przeciągnąć figurę w nowe miejsce, lub
w panelu Właściwości (Properties) wprowadzić w polach tekstowych X i Y odpo-
wiednie współrzędne w pikselach.
Aby zmodyfikować promień zaokrąglenia, wykonaj dowolną z wymienionych
czynności w panelu Właściwości (Properties):
Á Wpisz wartość w największym polu tekstowym, aby jednakowo zmienić
promień zaokrąglenia wszystkich rogów. Wartości promieni są tutaj poda-
wane jeden po drugim.
Á Wpisz wartości w polach tekstowych każdego z rogów, aby dostoso-
wać każdy promień zaokrąglenia osobno. Jeśli włączony jest przycisk
( ), zmiana wartości w jednym z pól spowoduje zmianę wartości
w pozostałych polach. Jeśli chcesz ustawić odmienne wartości w polach,

wyłącz ten przycisk (rysunek 16.10).
Rysunek 16.10.
Zmiana zaokrąglenia rogów utworzonego prostokąta za pomocą opcji dostępnych w panelu Właściwości (Properties).
Na górze pierwotny wygląd kształtu. W środku — zaokrąglenie rogów zostało zwiększone poprzez wprowadzanie w jednym
z pól większej wartości. Ponieważ włączony jest przycisk Połącz wartości kątów i rogów (Link together corner radius values),
zmiana została wprowadzona jednocześnie w pozostałych polach. Na dole — jeśli chcesz ustawić zaokrąglenie rogów dla
każdego z nich z osobna, wyłącz przycisk Połącz wartości kątów i rogów (Link together corner radius values)
Á W panelu Właściwości (Properties) można także umieścić kursor nad

ikoną narożnika i przeciągnąć go w lewo lub prawo w celu wprowadzenia
wartości promienia (rysunek 16.11).
Rysunek 16.11.
Zmiana zaokrąglenia rogów utworzonego
prostokąta poprzez przeciąganie kursora
nad ikoną odpowiadającą jednemu
z rogów kształtu
Możesz też wpisać wartość w polu tekstowym Promień (Radius) na pasku opcji
narzędzia Prostokąt zaokrąglony (Rounded Rectangle), aby jednakowo zmienić
promień zaokrąglenia wszystkich rogów.
W panelu Właściwości (Properties) znajdziesz także pola i opcje umożliwiające
zmianę wypełnienia kształtu i modyfikację jego obrysu. Ale o tym dowiesz się
z dalszej części rozdziału.
(OLSVD
Do narysowania kształtu owalnego radzę wykorzystać narzędzie Elipsa (Ellipse).
Jeśli podczas wstawiania kształtu za pomocą tego narzędzia wciśniesz klawisz
Shift, utworzysz koło. Opcje dla tego narzędzia są takie same jak w przypadku na-
rzędzia Prostokąt (Rectangle) i zostały omówione wyżej.
:LHORERN
Narzędzie Wielobok (Polygon) służy do tworzenia wielokątów, czyli figur, które
mają określoną liczbę boków (ustalasz ją na pasku opcji za pomocą parametru
Boki (Sides), wpisując w polu pożądaną wartość). Dla trójkąta podasz wartość —
3, dla kwadratu i prostokąta — 4, dla sześciokąta — 6 itd. Warto również zwrócić
uwagę na opcje dodatkowe tego narzędzia, dostępne po kliknięciu ikony ( ) na
pasku opcji. Pozwalają one tworzyć m.in. fantastyczne gwiazdy (rysunek 16.12).
Rysunek 16.12.
Fragment paska opcji narzędzia Wielobok
(Polygon) oraz opcje umożliwiające
wygładzanie krawędzi tworzonych
wieloboków i tworzenie gwiazd
Á Pole Promień (Radius) w wielobokach określa odległość od środka do

wierzchołków zewnętrznych.
Á Gładkie krawędzie (Smooth Corners) — pole to pozwala utworzyć wielo-
bok, w którym krawędzie rogów zostaną wygładzone (rysunek 16.13).
Rysunek 16.13.
Gwiazda utworzona w sytuacji, kiedy opcja
Gładkie krawędzie (Smooth Corners) jest
włączona
Á Gwiazda (Star) — zaznaczenie tej opcji pozwala tworzyć gwiazdy. Udo-

stępnia tym samym dwa omówione poniżej parametry, które pozwalają
sprecyzować wygląd gwiazdy.
1. Pole Wcięcie boków (Indent Side) pozwala utworzyć wielobok w kształcie
gwiazdy. Wartość wpisana w polu określa część promienia gwiazdy zajętej
przez promienie. Dokładniej mówiąc, jeśli w polu wpiszesz wartość 50%,
będzie to oznaczało, że promienie będą wynosiły połowę całkowitego pro-

mienia gwiazdy. 10% oznacza, że wcięcie boków będzie miało promień
stanowiący 1/10 całkowitego promienia gwiazdy. Im większą wartość wpi-
szesz, tym ostrzejsze i cieńsze będą promienie gwiazdy.
2. Opcja Gładkie wcięcia (Smooth Indents) pozwala utworzyć gwiazdę z gład-
kimi wcięciami.
A oto efekty, jakie można uzyskać po włączeniu i wyłączeniu opcji Gładkie wcię-
cia (Smooth Indents) oraz Gładkie krawędzie (Smooth Corners), gdy w polu
Wcięcie boków (Indent Side) widnieje wartość 50% (tabela 16.1).
Tabela 16.1. Kształty, jakie można uzyskać po włączeniu i wyłączeniu opcji Gładkie wcięcia
(Smooth Indents) oraz Gładkie krawędzie (Smooth Corners)
*ãDGNLHZFLčFLD *ãDGNLHNUDZčG]LH
.V]WDãW
6PRRWK,QGHQWV 6PRRWK&RUQHUV
+ +
+ –
– +
– –
ZVND]yZND
=DNUHVZDUWRĤFLZSURZDG]DQ\FKZSROXBoki SidesZ\QRVLRG3 GR100.
-HGQDNİHSRF]ĈZV]\RGZDUWRĤFLSLNVWZRU]RQDÀJXUD]DF]\QD
SU]\SRPLQDþNRãR
.V]WDãW\ZãDVQH
Nie takie zupełnie własne, ale pozwalające na wykazanie się pomysłowością
i inwencją twórczą. Narzędzie Kształt własny (Custom Shape) dzieli miejsce
w Przyborniku z innymi, już przedstawionymi narzędziami umożliwiającymi
tworzenie kształtów. Wstawianie kształtu własnego przebiega tak samo jak

w przypadku pozostałych kształtów. Uaktywniasz narzędzie, wybierasz kształt,
naciskasz lewy przycisk myszy i przesuwasz kursor w dowolnym kierunku — two-
rząc kształt. Na koniec zwalniasz przycisk myszy.
Jak wybrać kształt? Na pasku opcji narzędzia odnajdź pole Kształt (Shape). Kliknij
widoczną w nim miniaturę aktywnego w danej chwili kształtu, a otworzy się panel
(lub menu) z kształtami do wyboru (rysunek 16.14). Możesz powiększyć ten pa-
nel, pociągając za jego dolny prawy róg. Jeśli wśród miniaturek kształtów nie ma
takiego, który by Ci odpowiadał, kliknij ikonę ( ) znajdującą się w prawym gór-
nym rogu panelu (rysunek 16.15). Z rozwiniętej listy wybierz typ kształtu — radzę
zaznaczyć pozycję Wszystkie (All). Spowoduje to, że w panelu zostaną przedsta-
wione wszystkie kształty dostępne w programie. Na pewno znajdziesz coś dla
siebie. Aby wybrać jeden z nich, kliknij jego miniaturę. Na pasku opcji, w polu
Kształt (Shape) zawsze jest widoczna miniatura aktywnego kształtu.
Rysunek 16.14.
Pasek opcji. Uzyskiwanie dostępu do panelu zawierającego
miniatury kształtów z aktywnego w danej chwili zestawu
Rysunek 16.15.
Wczytywanie do panelu wszystkich
kształtów udostępnianych przez program
Na pasku opcji znajdują się także parametry umożliwiające określenie sposobu

tworzenia kształtu własnego. Znajdziesz je w menu wywołanym po kliknięciu
ikony pokazanej na rysunku 16.16. Parametry pozwalają narzucić rozmiar i pro-
porcje tworzonego kształtu — oto one.
Rysunek 16.16.
Menu pozwalające określić rozmiar
i proporcje tworzonego kształtu
Á Nieograniczony (Unconstrained) — podczas przeciągania kursorem umoż-

liwia kreślenie szerokości i wysokości prostokąta.
Á Zdefiniowane proporcje (Defined Proportions) — zaznaczenie tej op-
cji umożliwia utworzenie własnego kształtu na podstawie określonej
proporcji.
Á Zdefiniowany rozmiar (Defined Size) — zaznaczenie tej opcji umożliwia
utworzenie własnego kształtu na podstawie określonej wielkości.
Á Określony rozmiar (Fixed Size) — pozwala utworzyć kształt własny jako
określony kształt na podstawie wartości podanych w polach Sz (W) — sze-
rokość i W (H) — wysokość.
Á Od środka (From Center) — jeśli zaznaczysz tę opcję, podczas przeciągania
kursorem prostokąt będzie tworzony od środka.
0RG\ILNRZDQLHNV]WDãWyZ
Program Photoshop pozwala modyfikować kształty przez obrót lub pochyle-
nie. Umożliwia to polecenie Przekształcenie swobodne (Free Transform), którego
ramkę można wywołać za pomocą klawiszy Ctrl+T. O tym poleceniu była już
mowa we wcześniejszych rozdziałach. Kiedy naciśniesz tę kombinację klawiszy,
wokół kształtu zostanie utworzona ramka. Na środku każdego z jej boków, a także
na rogach znajdują się małe kwadraty. Kiedy ustawisz kursor na jednym z nich
i wciśniesz lewy przycisk myszy, to przesuwając kursor po oknie obrazu, możesz
modyfikować wygląd kształtu. Aby go obrócić, ustaw kursor poza ramką. Wciska-
jąc lewy przycisk myszy, przesuwaj kursor w dowolnym kierunku, co spowoduje
obrót figury o dowolny kąt. Gdy skończysz, naciśnij Enter — ramka zniknie.
7HFKQLNLZ\SHãQLDQLDNV]WDãWyZXWZRU]RQ\FK
ZWU\ELH.V]WDãW6KDSH
Skoro nauczyłeś się wstawiać i tworzyć kształty w oknie obrazu, czas zapoznać
się z możliwościami ich wypełniania. W tym zakresie program Photoshop oferuje
swoim użytkownikom aż trzy niezależne techniki: wypełnianie kolorem, wzor-
kiem i gradientem.
Wstawiany kształt zostaje automatycznie wypełniony kolorem znajdującym się

w próbniku kolorów na pasku opcji lub w Przyborniku.
Możesz jednak zmienić kolor już istniejącego wypełnienia albo zastąpić go gra-
dientem czy wzorkiem. Jeśli masz do czynienia z warstwą kształtu (a więc kształt
został utworzony w trybie Kształt (Shape)), możesz:
Á Kliknąć miniaturę warstwy i w otwartym próbniku kolorów wybrać nowy
kolor.
Á Uaktywnić kształt, na pasku opcji jednego z narzędzi typu kształt kliknąć
pole Wypełnienie (Fill) i w nim wybrać nowy kolor wypełnienia lub jeden
z gradientów albo wzorków udostępnionych w programie. Dalej wyjaśnię,
jak to zrobić.
Á W przypadku narzędzi: Prostokąt (Rectangle), Prostokąt zaokrąglony (Ro-
unded Rectangle) i Elipsa (Ellipse) uaktywnić kształt, w panelu Właściwości
(Properties) kliknąć pole Ustaw typ wypełnienia kształtu (Set shape fill
type) i w otwartym menu zmienić kolor wypełnienia albo wybrać gradient
lub wzorek, którymi chcesz wypełnić utworzony kształt. Za chwilę napi-
szę, jak to zrobić.
Jeśli zechcesz zmienić wypełnienie kształtu za pomocą opcji Wypełnienie (Fill)
na pasku opcji lub Ustaw typ wypełnienia kształtu (Set shape fill type) w panelu
Właściwości (Properties), kliknij to pole, a wywołany zostanie panel z wieloma op-
cjami (rysunek 16.17).
Rysunek 16.17.
Panel z opcjami pozwalającymi zmienić kolor wypełnienia aktywnego kształtu albo zastąpić go gradientem lub wzorkiem.
Domyślnie włączony jest przycisk Kolor kryjący (Solid Color), co sprawia, że na panelu wczytane zostają opcje umożliwiające
zmianę wypełnienia kształtu kolorem. Jeśli chcesz wczytać opcje gradientów lub wzorków, musisz kliknąć odpowiedni
przycisk w górnej części panelu. Aby usunąć wypełnienie kształtu, kliknij przycisk Bez wzoru (No Color)
Aby wypełnić kształt nowym kolorem, kliknij jedną z próbek widocznych w pa-
nelu. Jeśli nie znajdziesz tam koloru, który Ci odpowiada, kliknij ikonę ( ),
a wywołane zostanie okno Próbnik kolorów (Color Picker). Wskaż interesujący Cię
kolor i kliknij OK (rysunek 16.18).
Rysunek 16.18.
Opcje umożliwiające wypełnienie kształtu nowym kolorem
Aby wypełnić kształt gradientem, kliknij przycisk Gradient (Gradient) w gór-

nej części panelu, a wczytane zostaną do niego nowe opcje (rysunek 16.19), m.in.
próbki gradientów. Aby wypełnić jednym z nich aktywny kształt, kliknij wybraną
próbkę. Jeśli nie znalazłeś wśród wyświetlonych próbek niczego interesującego,
spróbuj poszukać wśród próbek z innego zestawu. W tym celu kliknij ikonę ( )
i na rozwiniętej liście wskaż opcję Menedżer ustawień predefiniowanych (Preset
Manager). Wówczas wywołane zostanie nowe okno. Kliknij w nim ikonę ( )
i z listy wybierz zestaw gradientów. Zgromadzone w nim próbki zostaną wczytane
do panelu.
Rysunek 16.19.
Opcje umożliwiające wypełnienie kształtu gradientem
ZVND]yZND
&]\PZRJyOHMHVWgradient"1DMSURĤFLHMU]HF]XMPXMĈFMHVWWRV]HUHJNRORUyZ
QDMF]čĤFLHMWU]HFKNWyUHVSODWDMĈVLč]HVREĈQD]DVDG]LHSU]HFKRG]HQLD
MHGQHJRZGUXJL
Następnie możesz ustawić pozostałe parametry gradientu. Oto ich krótka

charakterystyka:
Á Określ styl gradientu (Specify gradient style) — umożliwia wybór jednego
z pięciu stylów gradientu dostępnych w programie. Photoshop oferuje pięć
różnych stylów gradientów: Liniowy (Linear), Radialny (Radial), Kąt (An-
gle), Lustrzany (Reflected) oraz Romb (Diamond). Na rysunku 16.20 widać
efekty, jakie możesz za ich pomocą uzyskać.
Rysunek 16.20.
Na rysunku zostały umieszczone próbki
stylów gradientów. Możesz je porównać.
Na górze od lewej: Liniowy (Linear),
Radialny (Radial), Kąt (Angle). W drugim
rzędzie od lewej: Lustrzany (Reflected)
oraz Romb (Diamond)
Á Obróć gradient (Rotate the gradient) — pozwala przez wpisanie odpowied-

niej wartości określić kierunek, w którym efekt jest przesunięty względem
warstwy.
Á Skala (Scale) — pozwala skalować gradient na powierzchni warstwy.
Á Odwróć kolory gradientu (Reverse the gradient colors) — zaznaczając tę op-
cję, odwracasz kolejność kolorów w gradiencie, co w praktyce oznacza,
że jeśli gradient zaczynał się od koloru niebieskiego, a kończył na bia-
łym, to po zaznaczeniu tej opcji rozpocznie się od białego, a zakończy na
niebieskim.
Á Wyrównaj do warstwy (Align with layer) — zaznaczenie tego pola sprawi,
że gradient wewnątrz warstwy zostanie dopasowany do jej środka. Wyłącz
opcję, gdy chcesz wypełnić tym samym gradientem kilka różnych warstw.
Wówczas nastąpi wycentrowanie gradientu względem środka obrazka.
1. Na pasku opcji narzędzia Gradient (Gradient) ten sam gradient nosi nazwę Gradient skośny.
2. Na pasku opcji narzędzia Gradient (Gradient) ten sam gradient nosi nazwę Gradient romboi-
dalny.
Aby wypełnić kształt wzorkiem, kliknij przycisk Wzorek (Pattern) w górnej

części panelu, a wczytane zostaną do niego nowe opcje (rysunek 16.21), w tym
próbki wzorków. Aby wypełnić jednym z nich aktywny kształt, kliknij wybraną
próbkę. Jeśli nie znalazłeś wśród wyświetlonych próbek niczego interesującego,
wczytaj do panelu inny zestaw wzorków. W tym celu kliknij ikonę ( ) i na
rozwiniętej liście wskaż opcję Menedżer ustawień predefiniowanych (Preset Ma-
nager). Wówczas wywołane zostanie nowe okno — kliknij w nim ikonę ( )
i z listy wybierz jeden z nowych zestawów. Do panelu zostaną wczytane próbki
wzorków z wybranego zestawu.
Rysunek 16.21.
Opcje umożliwiające wypełnienie kształtu wzorkiem
7HFKQLNLZ\SHãQLDQLDNV]WDãWyZXWZRU]RQ\FK
ZWU\ELH3LNVHOH3L[HOV
Jeśli chcesz zmienić wypełnienie kształtu utworzonego w trybie Piksele (Pixels),
będziesz musiał skorzystać z innego rozwiązania.
Aby zmienić kolor wypełnienia kształtu na inny kolor, zaznacz kształt, a na-
stępnie zmień kolor narzędzia w Przyborniku i użyj klawiszy Alt+Delete. Możesz
też wybrać polecenie Warstwa/Styl warstwy/Nałożenie koloru (Layer/Layer Style/
Color Overlay) i w otwartym oknie kliknąć pole z próbką koloru, a następnie
wybrać nowy kolor (rysunek 16.22). Za pomocą opcji Krycie (Opacity) możesz
zmniejszyć krycie koloru. Na koniec kliknij OK.
Rysunek 16.22.
Okno umożliwiające wypełnienie
zaznaczonego obszaru kolorem
Aby zmienić kolor wypełnienia kształtu na gradient, zaznacz kształt, a na-

stępnie uaktywnij narzędzie Gradient (Gradient). Zasada posługiwania się
narzędziem polega na przeciąganiu kursorem myszy z wciśniętym jej lewym
przyciskiem we wnętrzu zaznaczonego kształtu. W punkcie, od którego za-
czynasz przeciąganie myszą, znajduje się pierwszy z kolorów tworzących dany
gradient. Ostatni znajdzie się w punkcie, w którym zwolnisz przycisk myszy
(rysunek 16.23). Oczywiście wcześniej musisz wybrać gradient, którym chcesz
wypełnić kształt, i dostosować jego wygląd za pomocą opcji dostępnych na pasku
opcji (rysunek 16.24). Aby wybrać gradient, musisz kliknąć pole z gradientem na
pasku opcji i wybrać próbkę w wywołanym panelu. Jeśli nie znajdziesz odpowied-
niego gradientu, kliknij ikonę ( ) i na rozwiniętej liście wskaż nazwę jednego
z zestawów gradientów, a próbki gradientów zostaną wczytane do panelu.
Rysunek 16.23.
Tworzenie gradientu za pomocą narzędzia
Gradient (Gradient)
Rysunek 16.24.
Pasek opcji narzędzia Gradient (Gradient)
Program oferuje pięć różnych stylów gradientów: Liniowy (Linear), Radialny

(Radial), Skośny (Angle), Lustrzany (Reflected) oraz Romboidalny (Diamond). Styl
gradientu wybierasz, klikając jeden z pięciu przycisków dostępnych na pasku op-
cji. Kiedy umieścisz kursor nad wybranym przyciskiem, wyświetlona zostanie
jego nazwa.
Na pasku opcji dostępne są także opcje: Roztrząsanie (Dither), która powoduje
mieszanie pikseli między pasmami gradientu, co w rezultacie oznacza, że zaciera
się granica między dwoma (lub większą liczbą) pasmami kolorów; Przezroczystość
(Transparency) — zaznaczenie jej powoduje ustalenie różnych poziomów krycia
poszczególnych kolorów w ramach gradientu; Odwróć (Reverse), która pozwala
odwrócić kolory gradientu.
ZVND]yZND
:QDMQRZV]HMZHUVMLSURJUDPXZSURZDG]RQRQRZ\]HVWDZJUDGLHQWyZ
RQD]ZLH1HXWUDOQDJčVWRĤþNeutral Density8PRİOLZLDRQX]\VNLZDQLH
HIHNWyZ]EOLİRQ\FKGR]DVWRVRZDQLDÀOWUDV]DUHJRSRãyZNRZHJRQD
RELHNW\ZLH
Inną metodą wypełnienia zaznaczonego obszaru gradientem jest skorzystanie

z polecenia Warstwa/Styl warstwy/Nałożenie gradientu (Layer/Layer Style/Gra-
dient Overlay). W otwartym oknie (rysunek 16.25) kliknij pole z gradientem, aby
wybrać odpowiedni gradient. Jeśli nie znalazłeś wśród wyświetlonych próbek ni-
czego interesującego, spróbuj wczytać inny zestaw gradientów. W tym celu kliknij
ikonę ( ) i z rozwiniętej listy wybierz nowy zestaw.
Rysunek 16.25.
Okno umożliwiające
wypełnienie zaznaczonego
obszaru gradientem
Możesz też zmienić wygląd gradientu, korzystając z pozostałych opcji wczytanych

do okna. Są to te same opcje, z którymi masz do czynienia podczas wypełniania
gradientem kształtu utworzonego w trybie Kształt (Shape). Opisałam je wcześ-
niej. Na koniec kliknij OK.
Aby zmienić wypełnienie kształtu na wzorek, wybierz polecenie Warstwa/Styl

warstwy/Nałożenie wzorka (Layer/Layer Style/Pattern Overlay) i w otwartym ok-
nie kliknij pole ze wzorkiem, aby wybrać odpowiedni wzorek. Jeśli nie znalazłeś
wśród wyświetlonych próbek niczego interesującego, spróbuj wczytać inny zestaw
wzorków. W tym celu kliknij ikonę ( )(rysunek 16.26) i z rozwiniętej listy wy-
bierz nowy zestaw.
Rysunek 16.26.
Okno umożliwiające wypełnienie
zaznaczonego obszaru wzorkiem
Po wybraniu wzorku możesz zmienić jego wygląd poprzez użycie opcji wczyta-
nych do okna. Parametr Skala (Scale) pozwala np. skalować wzór, który wypełnia
kształt. Proponuję zachować tutaj maksymalnie 100%, gdyż większe wartości
rozciągają wzorek. Małe wartości powodują zmniejszenie rozmiaru wzorku. Mo-
żesz także zmienić tryb mieszania oraz krycie wzorku. Aby zatwierdzić, kliknij
przycisk OK.
8VWDZLHQLDREU\VX
W programie Photoshop możesz w szybki sposób obrysować kształt (utworzony
w trybie Kształt (Shape)) za pomocą ramki wypełnionej kolorem, gradientem lub
wzorkiem. Służy do tego pole Obrys (Stroke) dostępne na pasku opcji narzędzi do
tworzenia kształtów. Aby to zrobić, uaktywnij kształt i kliknij wspomniane pole.
Wywołany zostanie panel znany Ci już z poprzednich podrozdziałów poświęco-
nych wypełnianiu kształtów. Za jego pomocą możesz wybrać wypełnienie obrysu
(kolor, gradient czy wzorek) (rysunek 16.27). Ponadto na pasku opcji znajdziesz
opcję pozwalającą określić szerokość obrysu — wystarczy wprowadzić war-
tość wyrażoną w punktach — oraz pole, w którym ustawisz typ obrysu kształtu
(rysunek 16.27).
ZVND]yZND
-HĤOLQLHFKFHV]DE\ZRNyãNV]WDãWXVWRVRZDQ\E\ãREU\VQDSDVNXRSFML
NOLNQLMSROHObrysStrokeDZUR]ZLQLčW\PSDQHOX³SU]\FLVNBez koloru
No Color OXEZSROXSR]ZDODMĈF\PRNUHĤOLþV]HURNRĤþREU\VX
ZSURZDGĮZDUWRĤþ0SNW
Rysunek 16.27.
Opcje umożliwiające dopasowanie wyglądu obrysu — po lewej. Wpływ zmiany szerokości obrysu na jego wygląd — po prawej
W programie dostępne są trzy typy obrysu: linia ciągła, linia przerywana, li-
nia wykropkowana. Wystarczy kliknąć próbkę jednej z nich, aby wybrać typ
(rysunek 16.28).
Rysunek 16.28.
Wybór typu obrysu
Ale to nie wszystko. W panelu dostępne są trzy dodatkowe opcje:

Á Wyrównanie (Align) — umożliwia określenie sposobu wyrównywania ob-
rysu względem kształtu (rysunek 16.29).
Rysunek 16.29.
Wpływ zmiany opcji w polu Wyrównanie (Align) na sposób wyrównania obrysu względem kształtu: wybór pierwszej opcji
sprawi, że obrys pojawi się wewnątrz kształtu, drugiej — obrys znajdzie się na krawędzi kształtu, a trzeciej — obrys znajdzie
się na zewnątrz kształtu
Á Zakończenia (Caps) — pozwala wybrać rodzaj zakończenia linii

(rysunek 16.30).
Rysunek 16.30.
Wpływ zmiany opcji w polu Zakończenia (Caps) na wygląd zakończenia linii
Á Narożniki (Corners) — pozwala wybrać sposób zmiany kierunku obrysu

w miejscach, w których kształt zmienia kierunek, inaczej mówiąc, w punk-
tach zgięcia (rysunek 16.31).
Rysunek 16.31.
Wpływ zmiany opcji w polu Narożniki (Corners) na kierunek obrysu w miejscach, w których kształt zmienia kierunek, inaczej
mówiąc, w punktach zgięcia
W rozwiniętym menu znajdziesz także przycisk Więcej opcji (More Options).

Okno to pozwala skonfigurować wygląd linii obrysu i utworzyć własny, nowy typ
obrysu. Większość opcji powiela się z tymi dostępnymi w rozwijanym menu omó-
wionym przed chwilą. Znajdziesz tutaj także kilka pól, które pozwalają zmienić
wygląd linii przerywanej (rysunek 16.32). W polach Kreski (Dash) możesz wpro-
wadzić wartość odpowiadającą długości kreski, a polach Luka (Gap) — wartość
odpowiadającą długości przerwy między kreskami. Przykładowo na rysunku
16.33, na górze widać, jak wygląda obrys utworzony, gdy w polach Kreski (Dash)
i Luka (Gap) wprowadzone są odpowiednio wartości 10 i 4, a na dole — po wpro-
wadzeniu tam wartości 5, 4 i 1.
Rysunek 16.32.
Okno opcji dodatkowych dla tworzenia obrysu
Rysunek 16.33.
Tworzenie własnego obrysu w postaci linii przerywanej za pomocą pól umożliwiających określenie długości kreski
i odstępu (luki)
ZVND]yZND
3RXWZRU]HQLXZãDVQHJRREU\VXPRİHV]JR]DSLVDþNOLNDMĈFSU]\FLVNZapisz
SaveZRNQLHObrys Stroke7DN]DSLVDQ\REU\V]RVWDQLHXPLHV]F]RQ\SU]H]
SURJUDPQDOLĤFLHRSFML8VWDZW\SREU\VXNV]WDãWXSet shape stroke type
U\VXQHN
Rysunek 16.34.
Zapisywanie własnego typu obrysu kształtu
=DS\WDV]E\þPRİH$FR]NV]WDãWDPLXWZRU]RQ\PLZWU\ELHPiksele (Pixels" ZVND]yZND

&]\LFKQLHPRİQDREU\VRZDþ"0RİQD0XVLV]]D]QDF]\þWDNLNV]WDãW
DQDVWčSQLHZ\EUDþSROHFHQLHEdycja/ObrysujEdit/Stroke2WZDUWH]RVWDQLH
RNQRU\VXQHNZNWyU\PZSROX6]HURNRĤþWidthEčG]LHV]PyJã
RNUHĤOLþV]HURNRĤþREU\VXZSROXKolor Color³MHJRNRORUD]DSRPRFĈ
RSFMLZVHNFML3RãRİHQLHLocationZVND]DþSRãRİHQLHREU\VXZ]JOčGHP
NRQWXUyZNV]WDãWX'RGDWNRZRPRİHV]]PLHQLþWU\EPLHV]DQLDLNU\FLHREU\VX
Rysunek 16.35.
Opcje okna Obrys (Stroke) umożliwiające
obrysowanie krawędzi zaznaczonego
obiektu lub obszaru
=DPLDQDNV]WDãWXZHNWRURZHJR
ZRELHNWUDVWURZ\
Kształt utworzony w trybie Kształt (Shape) możesz poddać rasteryzacji i zamie-
nić w obiekt rastrowy, taki sam, jaki uzyskałbyś, tworząc kształt w trybie Piksele
(Pixels). Aby to zrobić, wybierz polecenie Warstwa/Rasteryzuj/Kształt (Layer/
Rasterize/Shape).
17. Tekst
W tym rozdziale:
ÆWstawianie tekstu do okna obrazuÆZaznaczanie tekstu do edycji
ÆEdycja tekstu za pomocą polecenia Przekształcenie swobodneÆPrzesuwanie tekstu
ÆTworzenie tekstu zastępczego — lorem ipsumÆFormatowanie znaków
ÆSprawdzanie pisowni i zastępowanie tekstuÆOzdabianie tekstu przez jego wyginanie i odkształcanie
ÆOzdabianie tekstu dzięki przekonwertowaniu go do kształtuÆUmieszczanie tekstu na ścieżce
ÆUmieszczanie tekstu we wnętrzu dowolnego kształtuÆ

Panel Akapit
639
640 5R]G]LDï_7HNVW
Z
tego rozdziału dowiesz się, jak tworzyć i edytować tekst. Na wstępie
zaprezentuję stronę techniczną tego zagadnienia. Powiem, czym z tech-
nicznego punktu widzenia jest tekst, abyś dokładnie wiedział, z czym masz
do czynienia. Być może spojrzysz nań w inny sposób. Tekst to zbiór matema-
tycznie zdefiniowanych kształtów, które opisują litery, cyfry i symbole jako krój
czcionki. Wiele krojów jest dostępnych w kilku formatach, z których najbardziej
typowe są: Type 1 (tzw. czcionki PostScript), OpenType, TrueType i CID (w ję-
zyku japońskim). Znaki tekstu dodanego do obrazka są zbudowane z pikseli w tej
samej rozdzielczości co obrazek. Kiedy powiększysz znaki, zauważysz nierów-
ności ich krawędzi. Program Photoshop zachowuje krzywe tekstu wektorowego
i używa ich przy zmianie rozmiaru, skalowaniu obrazka, a także drukowaniu na
drukarce postscriptowej oraz zapisywaniu pliku PSD lub EPS. Pozwala to utwo-
rzyć awaryjny tekst, niezależny od rozdzielczości. Wystarczy ciekawostek. Czas
spojrzeć na tekst od strony praktycznej. W tym rozdziale zapoznasz się z narzę-
dziami służącymi do wstawiania tekstu w oknie obrazu. Umiejętności zdobyte
podczas lektury zapewne wielokrotnie wykorzystasz podczas pracy z programem.
Przydadzą Ci się zwłaszcza przy tworzeniu ulotek, biuletynów, w pracy nad fol-
derami i generalnie językiem pisanym. Jeśli dodać do tego umiejętności, które
zdobędziesz po zakończeniu lektury całej książki, będziesz mógł opracowywać
naprawdę interesujące projekty. Program umożliwia nie tylko wstawianie tekstu,
ale także jego formatowanie — czyli modyfikację jego wyglądu za pomocą opcji
dostępnych w programie. Co możesz zrobić z tekstem? Zacznę od tego, że możesz
utworzyć tekst poziomy, jak również pionowy. Za pomocą polecenia Edycja/Prze-
kształć/Obrót (Edit/Transform/Rotate) wywołasz ramkę, która pozwoli obrócić
wprowadzony tekst o dowolny stopień. Tekst możesz przesunąć w dowolne miej-
sce okna obrazu — warstwy, na której został wprowadzony. W panelu Typografia
(Character) twórcy programu umieścili wiele opcji umożliwiających modyfikację
wyglądu wprowadzanego tekstu — zmianę kroju jego czcionki oraz jej rozmiaru,
koloru tekstu, odstępu między poszczególnymi literami wyrazu (kerning), a także
skalowanie tekstu w poziomie i pionie oraz określenie odstępu między wierszami
(interlinia). Tekst znajdujący się na jednej z warstw programu Photoshop można
także wygiąć lub odkształcić. Zrobisz to za pomocą opcji Zniekształcenie tekstu
(Warp Text) dostępnej na pasku opcji np. narzędzia Tekst (Horizontal Type).
W dalszej części rozdziału nauczysz się ozdabiać tekst. Dowiesz się również,
w jaki sposób umieszczać tekst na utworzonej w tym celu ścieżce oraz wstawiać
go do istniejącego w oknie obrazu kształtu.
Wstawianie tekstu do okna obrazu

W programie Photoshop tekst wstawia się za pomocą narzędzi Tekst (Horizon-
tal Type) oraz Tekst pionowy (Vertical Type). Uaktywnia się je tak samo jak inne
poznane do tej pory narzędzia. Kliknij ikonę i przez wybór odpowiedniego ro-
dzaju narzędzia określ sposób wprowadzenia tekstu (czy ma być on wprowadzany
5R]G]LDï_7HNVW
w pionie, czy w poziomie) — rysunek 17.1. Jeśli chcesz, aby tekst był wprowa-
dzony w poziomie, wybierz narzędzie Tekst (Horizontal Type), jeśli zaś ma być
wprowadzony w pionie — Tekst pionowy (Vertical Type). Na rysunku 17.1 widać
przykłady tekstu wprowadzonego za pomocą każdego z wymienionych rodzajów
narzędzi.
Rysunek 17.1.
Narzędzia służące do tworzenia tekstu
pionowego i poziomego
Istnieją dwie metody wprowadzania tekstu do okna obrazu. Niezależnie jednak

od tego, którą z nich wybierzesz, pamiętaj, aby rozważyć, czy nie warto któregoś
z fragmentów wprowadzanego tekstu umieścić na oddzielnej warstwie. Później
łatwiej go modyfikować. Oto wspomniane metody.
Pierwsza z nich polega na kliknięciu w oknie obrazu dokumentu. Wówczas
w panelu Warstwy (Layers) zostanie automatycznie wstawiona nowa warstwa —
warstwa tekstu. Teraz za pomocą klawiatury możesz rozpocząć wprowadzanie
tekstu (rysunek 17.2). Wcześniej na pasku opcji narzędzia masz możliwość usta-
wienia pozostałych opcji dotyczących tekstu, np. sposobu wyrównania: do prawej,
do lewej. Być może wolisz, aby tekst był centrowany (wprowadzany na środku
okna obrazu) — więcej na ten temat w dalszej części. Tekst tworzony w ten spo-
sób nosi nazwę tekstu ozdobnego.
Rysunek 17.2.
Tworzenie tzw. tekstu ozdobnego
3RGF]DVZSURZDG]DQLDWHNVWXPRİHVLč]GDU]\þİHGãXJLWHNVW]RVWDQLH ZVND]yZND
Z\VXQLčW\SR]DNUDZčG]LHRNQDREUD]X1LHSU]HMPXMVLčW\P1LHMHVWRQ
XVXZDQ\:WDNLPSU]\SDGNXZFLVNDMĈFOHZ\SU]\FLVNP\V]\UR]SRF]QLM
Z\VXZDQLHWHNVWXVSR]DNUDZčG]LZWDNLVDPVSRVyEZMDNLSU]HVXZDãHĤ
HOHPHQW\]DSRPRFĈQDU]čG]LD3U]HVXQLčFLH(Move7RZNWyUĈVWURQč
ZSURZDG]DQ\WHNVWMHVWSU]HVXZDQ\ZRNQLHREUD]XLF]\VSUDZLDZUDİHQLH
MDNE\VLčXNU\ZDãGRFKRG]ĈFGRMHJRNUDZčG]L]DOHİ\RGWHJRNWyUH
XVWDZLHQLHMHVWZGDQHMFKZLOLDNW\ZQHZ\UyZQDMGRSUDZHMGROHZHMF]\
FHQWUXM
642 5R]G]LDï_7HNVW
Druga metoda polega na przeciągnięciu kursorem w oknie obrazu i utworzeniu

w ten sposób ramki, która otoczy pole tekstowe (rysunek 17.3). Tekst tworzony
w ten sposób nosi nazwę tekstu akapitowego. Ramkę tę nazywa się Obwiednią
(ramką akapitową). Wiersze zawierające wprowadzany tekst będą się dopaso-
wywały do rozmiarów obwiedni. Za każdym razem, kiedy dojdziesz do krawędzi
ramki, wyrazy będą przenoszone do nowego wiersza. Program sam automatycz-
nie łamie wiersze. W panelu Warstwy (Layers) także zostanie utworzona warstwa
tekstu. Jeśli wybrałeś tę metodę, na pasku opcji zaznacz sposób wprowadzania
oraz wyrównywania tekstu i rozpocznij wpisywanie go za pomocą klawiatury.
Następnie możesz poddać tekst modyfikacji (o tym w dalszej części rozdziału).
Kiedy skończysz i zechcesz ukryć ramkę, kliknij ikonę Zatwierdź (Commit) ( )
znajdującą się po prawej stronie paska opcji (rysunek 17.4) lub klawisz Enter na
klawiaturze numerycznej, jeśli taką posiadasz.
Rysunek 17.3.
Tworzenie tzw. tekstu akapitowego
Rysunek 17.4.
Pasek opcji narzędzia Tekst (Horizontal Type) i przycisk umożliwiający zatwierdzenie operacji wprowadzania tekstu
ZVND]yZND ,VWQLHMHMHV]F]HMHGQDPHWRGDXWZRU]HQLDUDPNLGRNWyUHMPRİQDZSURZDG]Lþ
WHNVW8DNW\ZQLMQDU]čG]LHWHNVWRZHQDFLĤQLMNODZLV]$OWLNOLNQLMZRNQLH
GRNXPHQWX:\ZRãDQH]RVWDQLHRNQRU\VXQHNNWyUHSR]ZROL&LRNUHĤOLþ
Z\PLDU\UDPNLDNDSLWRZHMZ\UDİRQHGRP\ĤOQLHZSXQNWDFK-HGQRVWNč
WčPRİHV]]PLHQLþZSURZDG]DMĈFZSRODFKVNUyWQSFPGODFHQW\PHWUyZ
lub pxGODSLNVHOLF]\NRQNUHWQĈZDUWRĤþQSFP.LHG\NOLNQLHV]OKUDPND
]RVWDQLHXPLHV]F]RQDSU]H]SURJUDPZRNQLHGRNXPHQWX
Rysunek 17.5.
Okno pozwalające określić rozmiary ramki
służącej do tworzenia tekstu akapitowego
5R]G]LDï_7HNVW 643
ZVND]yZND
7HNVWDNDSLWRZ\PRİQD]DPLHQLþQDR]GREQ\LRGZURWQLH:W\PFHOX
XDNW\ZQLMZDUVWZč]WHNVWHPLZ\ELHU]SROHFHQLH7HNVW.RQZHUWXMQDWHNVW
punktowy (7\SH&RQYHUWWR3RLQW7H[W) lub 7HNVW.RQZHUWXMQDWHNVWDNDSLWRZ\
(7\SH&RQYHUW7H[W6KDSH7\SH
Aby określić sposób wyrównywania tekstu, kliknij jeden z przycisków znajdują-

cych się na pasku opcji. Pozwalają one osiągnąć te same efekty, jakie daje użycie
ikon tego samego rodzaju stosowanych np. w programie Word lub innym edyto-
rze tekstów.
Á Wyrównanie tekstu do lewej (Left align text) ( ) wyrównuje tekst do
lewej.
Á Wyśrodkowanie tekstu (Center text) ( ) wyśrodkowuje tekst.
Á Wyrównanie tekstu do prawej (Right align text) ( ) wyrównuje tekst do
prawej.
W przypadku uaktywnienia narzędzia służącego do wstawiania tekstu w pionie
wygląd ikon ulegnie drobnej zmianie, nie zmienią się natomiast ich właściwości.
Á Wyrównanie tekstu do góry (Top align text) ( )wyrównuje tekst do góry.
Á Wyśrodkowanie tekstu (Center text) ( ) wyśrodkowuje tekst.
Á Tekst wyrównany do dołu (Bottom align text) ( ) wyrównuje tekst do
dołu.
ZVND]yZND
7HNVWSLRQRZ\MHVWZVWDZLDQ\ZNROXPQDFKNWyUHSURJUDPZSURZDG]DRG
SUDZHMGROHZHMWDNMDNZSU]\SDGNXSLVPDVWRVRZDQHJRZ-DSRQLL-HĤOL
FKFHV]XWZRU]\þNROXPQ\WDNDE\PRİQDE\ãRMHF]\WDþRGOHZHMGRSUDZHM
PXVLV]NDİGĈ]QLFKZVWDZLþRVREQR
-HĤOLZSHZQHMFKZLOL]PLHQLV]]GDQLHL]HFKFHV]WHQVDPWHNVWZSURZDG]Lþ
XZDJD
ZRULHQWDFMLSLRQRZHMQLHPXVLV]ZV]\VWNLHJRUR]SRF]\QDþRGQRZD
:\VWDUF]\NOLNQĈþLNRQč3U]HãĈF]RULHQWDFMčWHNVWX(&KDQJHWKHWH[W
RULHQWDWLRQ³U\VXQHN-HVWW\ONRMHGHQSUREOHP-HĤOLQSQDSDVNXRSFML
XVWDZLDMĈFZ\UyZQ\ZDQLHZãĈF]\ãHĤSU]\FLVN:\UyZQDQLHWHNVWXGROHZHM
(/HIWDOLJQWH[WWRWHUD]SR]PLDQLHRULHQWDFMLWHNVWXSR]RVWDMHZãĈF]RQ\WHQ
SU]\FLVNZ\UyZQ\ZDQLDNWyU\]DMPXMHSR]\FMč1LHMHVWWRMHGQDNSU]\FLVN
:\UyZQDQLHWHNVWXGROHZHM(/HIWDOLJQWH[WOHF]:\UyZQDQLHWHNVWXGRJyU\
(7RSDOLJQWH[W2]QDF]DWRİHSURJUDPZVWDZLWHNVWRGJyU\MHGQDNFHFKĈ
WHNVWXSLRQRZHJRMHVWWRİHSURJUDPZSURZDG]DJRRGSUDZHMGROHZHM
U\VXQHN
644 5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.6.
Pasek opcji narzędzia Tekst (Horizontal Type) i przycisk umożliwiający zmianę orientacji tekstu
Rysunek 17.7.
Zmiana orientacji tekstu z poziomego na pionowy sprawia, że tekst jest wprowadzany od prawej do lewej
ZVND]yZND
$E\DQXORZDþZSURZDG]DQLHWHNVWXQDFLĤQLMNODZLV](VF
ZVND]yZND
&]čVW\PEãčGHPMHVW]DWZLHUG]DQLHZSURZDG]RQHJRWHNVWX]DSRPRFĈ
klawisza Enter-HJRQDFLĤQLčFLHSRZRGXMHSU]HMĤFLHGRNROHMQHJRZLHUV]D
3DPLčWDMRW\P7HNVW]DWZLHUG]DP\NOLNDMĈFLNRQč=DWZLHUGĮ(&RPPLW) ( )
QDSDVNXRSFML
QRZRĤþ :ZHUVML&&SURJUDPX3KRWRVKRSZSURZDG]RQRPRİOLZRĤþSUDF\
]WHNVWHPZMč]\NDFKXİ\ZDQ\FKZ,QGLDFKEHQJDOVNLPJXGİDUDWL
KLQGLNDQQDGDPDOD\DODPPDUDWKLRUL\DSHQGİDEVNLPWDPLOVNLPLWHOXJX
$E\ZãĈF]\þREVãXJčMč]\NyZXİ\ZDQ\FKZ,QGLDFKZ\ELHU]SROHFHQLH
(G\FMD3UHIHUHQFMH7HNVWģURGNRZRZVFKRGQLHLSRãXGQLRZRD]MDW\FNLH
((GLW3UHIHUHQFHV7\SH0LGGOH(DVWHUQDQG6RXWK$VLDQ=PLDQ\]RVWDQĈ
]DVWRVRZDQHZQDVWčSQ\PXWZRU]RQ\PGRNXPHQFLH
5R]G]LDï_7HNVW 645
=D]QDF]DQLHWHNVWXGRHG\FML
Po wprowadzeniu tekstu często pojawia się konieczność jego poprawienia czy
poddania go formatowaniu. Wówczas trzeba go zaznaczyć. Możesz zaznaczyć
cały tekst znajdujący się na danej warstwie, dowolny wyraz, cały wiersz lub wy-
brany znak. Na początek musisz włączyć narzędzie Tekst (Horizontal Type).
Metody zaznaczania są dwie: poprzez przeciągnięcie i kliknięcie. Pierwsza po-
lega na tym, że klikasz w miejscu, gdzie jest tekst, który chcesz zaznaczyć, a gdy
pojawi się kursor, wciskasz lewy przycisk myszy i przeciągasz po tekście — w ten
sposób go zaznaczasz (rysunek 17.8).
Rysunek 17.8.
Zaznaczanie tekstu poprzez przeciągnięcie kursorem
Druga metoda polega na klikaniu — w różny sposób, w zależności od tego, co

chcesz zaznaczyć:
Á Cały tekst na danej warstwie. Kliknij dwukrotnie miniaturę warstwy
w panelu Warstwy (Layers), a tekst zostanie podświetlony (rysunek 17.9).
Rysunek 17.9.
Zaznaczanie tekstu poprzez
kliknięcie. Dwukrotne kliknięcie
miniatury warstwy tekstowej
spowoduje zaznaczenie całego
tekstu, który się na niej znajduje
646 5R]G]LDï_7HNVW
Á Dowolny wyraz. Kliknij w miejscu, w którym znajduje się tekst, a następ-

nie dwa razy kliknij konkretny wyraz (rysunek 17.10).
Rysunek 17.10.
Zaznaczanie tekstu poprzez kliknięcie. Dwukrotne kliknięcie w miejscu, w którym znajduje się jakiś wyraz,
spowoduje jego zaznaczenie
Á Dowolny wiersz. Kliknij w miejscu, w którym znajduje się tekst, a następ-

nie trzy razy w dowolnym fragmencie tego wiersza.
Á Cały akapit. Kliknij w miejscu, w którym znajduje się tekst, a następnie
cztery razy dowolny fragment akapitu.
Podczas zaznaczania tekstu jego znaki są wyświetlane na nakładce w innym ko-
lorze. Ponadto kolor czcionki podświetlenia znaków zmienia się na kontrastujący
z nakładką, tak by były lepiej widoczne.
ZVND]yZND
3RMHG\QF]\]QDNPRİHV]]D]QDF]\þW\ONRPHWRGĈSU]HFLĈJQLčFLDSRQLP
NXUVRUHP
ZVND]yZND 3RGF]DVHG\FML]QDNyZJG\]RVWDMĈ]D]QDF]RQH]RVWDMĈRQHSRGĤZLHWORQH
&]čVWRSU]\GDMHVLčXPLHMčWQRĤþXNU\FLDSRGĤZLHWOHQLDQSJG\SODQXMHV]
]PLDQčNRORUXWHNVWX$E\XNU\þSRGĤZLHWOHQLHXİ\MNODZLV]\Ctrl+H7HNVW
QDGDOEčG]LH]D]QDF]RQ\DOHSRGĤZLHWOHQLHSU]HVWDQLHE\þZLGRF]QH
U\VXQHN$E\MHZ\ZRãDþSRQRZQLHXİ\MW\FKNODZLV]\
5R]G]LDï_7HNVW
(G\FMDWHNVWX]DSRPRFĈSROHFHQLD
3U]HNV]WDãFHQLHVZRERGQH
Jak wspomniałam wcześniej, wstawianie tekstu za pomocą ramki jest jedną z me-
tod wprowadzania go do okna obrazu programu Photoshop. Taki tekst można
edytować za pomocą obwiedni, w której został umieszczony. Przy użyciu ramki
można edytować także ten tekst, który został wprowadzony za pomocą pierwszej
z metod opisanych w rozdziale, tj. przez wprowadzenie go z klawiatury bezpo-
średnio po uruchomieniu jednego z narzędzi z grupy Tekst. Tak wprowadzony
tekst bowiem można umieścić w ramce. Aby to zrobić, wystarczy uaktywnić
warstwę, na której on się znajduje, a następnie skorzystać z polecenia Edycja/
Przekształcenie swobodne (Edit/Free Transform) lub skrótu klawiaturowego
Ctrl+T. Tekst jest umieszczony w ramce, a Ty możesz przejść do edycji tekstu.
A zrobić możesz wiele.
Á Przeskalowanie ramki — w tym celu przeciągnij myszą wybrany uchwyt
ramki. Jeśli jednocześnie użyjesz klawisza Shift, nastąpi skalowanie propor-
cjonalne. Tekst dopasuje się do nowego rozmiaru ramki.
Á Przeskalowanie ramki wraz z tekstem — w tym celu przeciągnij myszą
wybrany uchwyt ramki z wciśniętym klawiszem Ctrl. Jeśli jednocześnie
użyjesz klawisza Shift, nastąpi skalowanie proporcjonalne.
Á Obrót ramki wraz z tekstem — w tym celu umieść kursor na zewnątrz
ramki. Przyjmie on wygląd wygiętej w łuk linii z dwoma grotami na koń-
cach. Przesuwając kursor w dowolną stronę, powodujesz, że ramka wraz
z zawartością jest obracana. Obrotu ramki możesz dokonać również za po-
mocą poleceń dostępnych na liście, którą wywołasz poleceniem Edycja/
Przekształć (Edit/Transform). Znajdziesz tam: Obróć 180° (Rotate 180°),
Obróć 90° w prawo (Rotate 90° CW) oraz Obróć 90° w lewo (Rotate 90°
CCW).
ZVND]yZND
-HĤOLSRGF]DVSUDF\]QDU]čG]LHPTekstFKFHV]QDFKZLOčZ\ZRãDþUDPNč
WUDQVIRUPDFMLZFLĤQLMSU]\FLVNCtrl³GRSyNLEčG]LHZFLĤQLčW\UDPNDEčG]LH
Z\ĤZLHWODQD
Przesuwanie tekstu
Jeśli utworzyłeś tekst i chcesz go przenieść w inne miejsce, możesz to zrobić
w bardzo prosty sposób. W panelu Warstwy (Layers) uaktywnij warstwę z teks-
tem, a następnie narzędzie Przesunięcie (Move) i przenieś tekst w nowe miejsce.
648 5R]G]LDï_7HNVW
Jeśli chcesz zmienić położenie tekstu w trakcie jego wpisywania, umieść kursor
obok dowolnej krawędzi tekstu, gdzieś poza nim samym (kursor powinien wyglą-
dać tak jak na rysunku 17.11), a następnie przesuń tekst we właściwe miejsce.
Rysunek 17.11.
Przesuwanie tekstu
7ZRU]HQLHWHNVWX]DVWčSF]HJR³ORUHPLSVXP
Podczas tworzenia layoutów stron internetowych, projektów reklam czy pro-
jektów na potrzeby branży wydawniczej lub dowolnych innych, w których
wykorzystuje się tekst, niekiedy pojawia się potrzeba uzupełnienia pól przezna-
czonych do zamieszczania w nich tekstu. Jeśli tekst nie jest jeszcze przygotowany,
stosujemy tekst zastępczy zaczynający się od słów „lorem ipsum”. Photoshop daje
możliwość uzupełnienia takich pól automatycznie tym właśnie tekstem. W tym
celu wystarczy uaktywnić narzędzie tekstowe, utworzyć ramkę akapitową lub
po prostu kliknąć w oknie dokumentu — to zależy od tego, czy chcesz tworzyć
tekst akapitowy, czy ozdobny — i wybrać polecenie Tekst/Wklej tekst lorem ipsum
(Type/Paste Lorem Ipsum). Tekst zostanie wklejony.
)RUPDWRZDQLH]QDNyZ
Wstawiony w oknie obrazu tekst, a raczej znaki, z których jest on złożony, można
formatować. To dlatego jego poszczególne elementy umieszcza się na oddzielnych
warstwach, aby można je było swobodnie przekształcać. Tekst możesz formato-
wać za pomocą opcji znajdujących się na pasku opcji narzędzia Tekst (Horizontal
Type) oraz za pomocą panelu Typografia (Character) — rysunek 17.12. Wywołasz
go za pomocą polecenia Okno/Typografia (Window/Character) lub klikając ikonę
na pasku opcji z grupy Tekst.
1. Narzędzia z grupy Tekst to Tekst (Horizontal Type) oraz Tekst pionowy (Vertical Type).
5R]G]LDï_7HNVW 649
Rysunek 17.12.
Panel Typografia (Character) i jego opcje
ZVND]yZND
7HNVWPRİHV]IRUPDWRZDþQLHW\ONRSRZVWDZLHQLXJRGRRNQDGRNXPHQWX
DOHWDNİHSU]HGMHJRXWZRU]HQLHP-HĤOLZLHV]MDNLURG]DMF]FLRQNLNRORU
LUR]PLDUFKFHV]]DVWRVRZDþXVWDZWHSDUDPHWU\QDSDVNXRSFMLOXEZSDQHOX
7\SRJUDÀD (&KDUDFWHUMHV]F]HSU]HGZSLVDQLHPWHNVWX
ZVND]yZND
3ROHFHQLDVãXİĈFHGRIRUPDWRZDQLDWHNVWX]QDMGXMĈFHVLčQDSDVNXRSFML
VĈGRVWčSQHWDNİHZSDQHOX7\SRJUDÀD (&KDUDFWHU³]RVWDã\RPyZLRQH
ZUDPDFKSUH]HQWDFMLZãDĤFLZRĤFLSDQHOX
Jeśli chcesz formatować tekst, który już został utworzony, musisz go uprzednio
zaznaczyć. Sposoby zaznaczania tekstu zostały omówione w jednym z poprzed-
nich podrozdziałów.
Wpisując lub zaznaczając odpowiednie pozycje w polach panelu Typografia (Cha-
racter), możesz zmienić czcionkę, jej kolor, skalować tekst w pionie lub poziomie,
pogrubić, pochylić i wyregulować odstęp między wierszami.
Oto opcje dostępne w panelu Typografia (Character):
Á Pole Wybór kroju czcionki (Font), w którym określasz krój pisma, wybiera-
jąc jeden z wielu z dostępnych na liście.
Á Pole Styl czcionki (Font style), w którym określasz styl kroju czcionki,
wybierając jeden z dostępnych na liście: Pochylanie (Roman, Italic), Po-
grubianie (Bold), Pogrubienie i pochylenie (Bold Italic). (Nie oznacza to, że
dla każdej czcionki są dostępne wszystkie te style. Jedna może mieć dwa
lub trzy, inna np. pięć z wymienionych albo jeden przypisany na stałe, bez
możliwości zmiany (wówczas to pole jest nieaktywne).
650 5R]G]LDï_7HNVW
Á Pole Rozmiar czcionki (Font Size), w którym określasz rozmiar czcionki.

Á Pole Interlinia (Leading), w którym możesz regulować odstęp między wier-
szami tekstu.
Á Pole Określ Kerning pomiędzy dwoma znakami (Kerning), w którym
możesz optycznie poprawić rozmieszczenie liter. Czym jest kerning?
To dodawanie lub usuwanie przestrzeni między wybranymi parami liter.
Może być zmieniany przez użytkownika programu lub automatycz-
nie przez kerning danego wzorca wbudowanego do czcionki przez jej
projektanta.
Á Pole Ustaw światło dla zaznaczonych znaków (Tracking) pozwala umieścić
określony odstęp między więcej niż dwoma znakami zaznaczonego tekstu.
Á Pola Skalowanie w pionie (Vertically scale) i Skalowanie w poziomie
(Horizontally scale) — kilka słów na temat skalowania tekstu znajdziesz
w panelu Typografia (Character). Kiedy zmienisz rozmiar czcionki,
zmienisz rozmiar całego tekstu — opcja skalowania umożliwia zmianę
szerokości i wysokości liter osobno. Wartość mniejsza od 100% ozna-
cza zmniejszenie szerokości (skalowanie w poziomie) lub wysokości litery
(skalowanie w pionie), większa niż 100% powoduje jej zwiększenie.
Á Pole Ustaw przesunięcie linii bazowej (Baseline) — wpisując do niego od-
powiednią wartość, określasz odległość tekstu od linii bazowej, obniżasz
go albo podnosisz dla utworzenia indeksu dolnego lub górnego. Wpro-
wadzone wartości dodatnie przesuwają tekst poziomy nad linię bazową,
a tekst pionowy na prawo od niej; wartości ujemne przesuwają tekst pod li-
nię bazową lub na lewo od niej (rysunek 17.13).
Rysunek 17.13.
Przykład zmiany linii bazowej. Tekst na
górze został utworzony przy zastosowaniu
linii bazowej wynoszącej 0 pkt. Na dole
zaznaczono literę „L” i dla niej zostało
zmienione ustawienie linii bazowej do
–20 pkt, co spowodowało obniżenie litery
względem pozostałych znaków w wierszu
Á Pole Kolor czcionki (Color) pozwala określić kolor czcionki.

Á Pole Określ metodę wygładzania (Set the anti-aliasing method), w skrócie
nazywane Antyaliasing, pozwala określić metodę wygładzania czcionki.
Udostępnia pięć głównych parametrów. Różnice między zastosowaniem
każdego z nich są widoczne na przykładach małych liter. I tak np. parametr
Brak (None) powoduje wyłączenie wygładzania tekstu, co w rezultacie
może dać efekt poszarpanych krawędzi. Twarde (Sharp) stwarza spory
5R]G]LDï_7HNVW
kontrast między znakami. Ostre (Crisp) w swoim działaniu jest podobny

do Twarde (Sharp), jednak znacznie bardziej „miękki”. Parametru Wygła-
dzanie (Smooth) użyj, jeśli krawędzie tekstu są poszarpane i jest to dość
widoczne. Mocne (Strong) stosuje się wówczas, gdy wygładzanie znacznie
„wyszczupla” znaki tekstu. Poza pięcioma wymienionymi trybami antya-
liasingu w wersji CC programu Photoshop wprowadzono dwa dodatkowe,
o których mowa we wskazówce.
Á Pole Język tekstu — tu wybierz język, w jakim wprowadzisz tekst. Dzięki
temu program będzie wiedział, którego słownika użyć do sprawdzania pi-
sowni czy jaką metodę zastosować podczas przenoszenia wyrazów.
W polu 2NUHĤOPHWRGčZ\JãDG]DQLD(6HWWKHDQWLDOLDVLQJPHWKRG) — ZVND]yZND

]DUyZQRZSDQHOX7\SRJUDÀD (&KDUDFWHUMDNLQDSDVNXRSFMLQDU]čG]L
7HNVW(+RUL]RQWDO7\SH) i 7HNVWSLRQRZ\(9HUWLFDO7\SH³]QDMGXMĈVLčGZLH
GRGDWNRZHRSFMHNWyUHVĈQRZRĤFLĈZSURZDG]RQĈZZHUVML&&SURJUDPX
3KRWRVKRS1RV]ĈRQHQD]Z\/&':LQGRZV i :LQGRZV(lub 0DF/&'
i 0DF³MHĤOLSUDFXMHV]QDNRPSXWHU]H]V\VWHPHP0DF26']LčNLQLP
PRİHV]V\PXORZDþHIHNWDQW\DOLDVLQJXVWRVRZDQHJRSU]H]SU]HJOĈGDUNL
LQWHUQHWRZH:\EUDQLHMHGQHJR]QLFKVSUDZLİHWHNVWEčG]LHZ\JOĈGDãWDN
MDNZSU]HJOĈGDUFH
W panelu Typografia (Character) znajduje się także pole zawierające szereg przy-
cisków odpowiadających za sztuczne odmiany kroju tekstu (rysunek 17.14).
Rysunek 17.14.
Przykłady użycia sztucznych odmian kroju
na tym samym tekście. Tekst oryginalny
znajduje się na samej górze i jest
umieszczony na czerwonym tle
652 5R]G]LDï_7HNVW
Á Sztuczne pogrubienie (Faux Bold) — kliknięcie go powoduje pogrubienie

zaznaczonego tekstu.
Á Sztuczna kursywa (Faux Italic) — kliknięcie go powoduje pochylenie za-
znaczonego tekstu.
Á Wersaliki (All Caps) i Kapitaliki (Small Caps) — kliknięcie ich powoduje
zamianę zaznaczonego tekstu w pisany wielkimi literami.
Á Indeks górny (Superscript) — kliknięcie go powoduje pomniejszenie zazna-
czonego tekstu i umieszczenie go powyżej jego linii bazowej.
Á Indeks dolny (Subscript) — kliknięcie go powoduje pomniejszenie zazna-
czonego tekstu i umieszczenie go poniżej jego linii bazowej.
Á Podkreślenie (Underline) — przycisk ten jest dostępny podczas pracy
z tekstem wprowadzanym w poziomie. Kliknięcie go powoduje podkreśle-
nie zaznaczonego tekstu.
Á Przekreślenie (Strikethrough) — kliknięcie go powoduje przekreślenie za-
znaczonego tekstu w połowie jego wysokości.
Gdy pracujesz z tekstem pisanym w pionie, w menu panelu Typografia (Charac-
ter) masz do dyspozycji dwie opcje: Lewy podkreślony (Underline Left) i Prawy
podkreślony (Underline Right). Są one dostępne tylko w przypadku tekstu piono-
wego. Aby uzyskać dostęp do menu panelu, kliknij strzałkę znajdującą się w jego
prawym górnym rogu.
ZVND]yZND 3RGF]DVHG\FML]QDNyZĤFLĤOHM]D]QDF]DQLD]RVWDMĈRQHSRGĤZLHWORQH&]čVWR
SU]\GDMHVLčXPLHMčWQRĤþXNU\FLDSRGĤZLHWOHQLDQSJG\SODQXMHV]]PLDQč
NRORUXWHNVWX$E\XNU\þSRGĤZLHWOHQLHXİ\MNODZLV]\Ctrl+H7HNVWQDGDOEčG]LH
]D]QDF]RQ\DOHSRGĤZLHWOHQLHSU]HVWDQLHE\þZLGRF]QHU\VXQHN$E\
MHZ\ZRãDþSRQRZQLHXİ\MW\FKVDP\FKNODZLV]\
ZVND]yZND
$E\SU]\ZUyFLþGRP\ĤOQHZDUWRĤFLZV]\VWNLFKXVWDZLHęSDQHOX7\SRJUDÀD
(&KDUDFWHUZHMGĮGRPHQXSDQHOXLZ\ELHU]SROHFHQLH:\]HUXMW\SRJUDÀč
(5HVHW&KDUDFWHU
W panelu dostępny jest także wiersz przycisków powiązanych z czcionkami for-

matu OpenType. Nie będą one dostępne, jeśli używasz innego standardu czcionki,
np. TrueType. Ponadto może się zdarzyć, że pomimo wybrania czcionki typu
OpenType któryś z przycisków nie będzie aktywny. Oznacza to, że wybrana
czcionka nie obsługuje takiej funkcji.
Czym jest format OpenType? To najmłodszy z formatów czcionek — pozwala
m.in. wyświetlać czcionki w taki sam sposób na komputerach z różnymi systemami
5R]G]LDï_7HNVW 653
(Mac OS lub Windows) oraz zapisywać glify. Można w nim także przechowy-
wać ornamenty, ligatury i warianty stylistyczne. Czcionki OpenType są podobne
do czcionek TrueType, lecz zawierają więcej rozszerzeń podstawowego zestawu
znaków, takich jak kapitaliki i cyfry rzymskie. Mogą być skalowane do dowol-
nej wielkości, są wyraźne i czytelne we wszystkich rozmiarach. W Photoshopie
czcionki OpenType są oznaczone ikoną jak na rysunku 17.15. Dodatki, w jakie są
wyposażone, pozwalają podnieść atrakcyjność wizualną tworzonego tekstu.
Rysunek 17.15.
Ikona oznaczająca czcionkę OpenType
Oto krótkie omówienie poszczególnych przycisków:

Á Ligatury standardowe (Standard Ligatures). Ligatury to znaki typogra-
ficzne używane zamiast określonych par liter, np. fi, fl, ffl. Chociaż znaki
ligatur wyglądają na połączone, są w pełni edytowalne i nie powodują
błędów podczas sprawdzania pisowni. Aby zastosować standardowe liga-
tury, zaznacz tekst i włącz przycisk (możesz to sprawdzić, korzystając np.
z czcionki Calibri).
Á Warianty kontekstowe (Contextual Alternats). Są to znaki alternatywne,
używane tylko w określonych krojach czcionek, a zapewniające lepszy wy-
gląd niektórych połączeń znakowych. Opcja ta pozwala uzyskać efekty
przypominające pismo odręczne.
Á Ligatury ozdobne (Discretionary Ligatures). Są to znaki typograficzne za-
stępujące pewne pary liter, takie jak ct, st oraz ft.
Á Znak kaligraficzny (Swash). Ta opcja powoduje podstawienie glifu styli-
zowanego, czyli stylizowanych liter z wydłużonymi kreskami (wyjątkowo
ozdobnych).
Á Warianty stylistyczne (Stylistic Alternates). To stylizowane znaki pełniące
wyłącznie funkcje estetyczne.
Á Warianty nagłówkowe (Titling Alternates). To znaki (na ogół wersaliki)
przeznaczone do dużych napisów, np. tytułów.
Á Liczebniki porządkowe (Ordinals). Włączenie tego przycisku sprawia, że
liczebniki porządkowe (np. anglojęzyczne 2nd, 4th) są formatowane auto-
matycznie jako indeksy górne.
654 5R]G]LDï_7HNVW
Á Ułamki (Fractions). Włączenie tego przycisku sprawia, że liczby oddzie-

lone ukośnikiem (np. 1/2) są konwertowane na znak ułamka (np. ½).
Ponadto w menu panelu znajdziesz dwie funkcje, do których nie zostały przypi-
sane przyciski. Znajdziesz je na liście w menu po wybraniu polecenia OpenType
(OpenType).
Á Cyfry nautyczne (Oldstyle). Są to cyfry krótsze niż zwykłe. Niektóre cyfry
nautyczne są opuszczane poniżej linii bazowej tekstu. Funkcja ta pozwala
na włączenie odmiany staromodnych cyfr, gdy zależy nam na eleganckiej
stylistyce dokumentu.
Á Ornamenty (Ornaments) są to symbole i piktogramy. Po wybraniu tego
polecenia program zastąpi oryginalne znaki symbolami ze specjalnego ze-
stawu danej czcionki.
Kilka przykładów zastosowania przycisków OpenType widać na rysunku 17.16.
Rysunek 17.16.
Przykłady zastosowania ustawień
OpenType
6SUDZG]DQLHSLVRZQLL]DVWčSRZDQLHWHNVWX
Photoshop daje możliwość sprawdzenia pisowni wprowadzonego tekstu, a także
odnajdywania tekstu i w razie potrzeby zastępowania innym wyrazem czy
ciągiem wyrazowym. Są to przydatne narzędzia, które ułatwiają pracę przy pro-
jektach zawierających dużo tekstu.
Sprawdzanie pisowni lub wyszukiwanie znaków i zastępowanie ich innymi
w Photoshopie odbywa się tak jak w programach do edycji tekstu, za pomocą
specjalnego okna. Aby je wywołać, wybierz polecenie Edycja/Sprawdź pisow-
nię (Edit/Check Spelling) lub Edycja/Znajdź i zastąp tekst (Edit/Find and Replace
Text) — w zależności od tego, czy chcesz sprawdzić pisownię, czy zastąpić tekst.
Obsługa okien jest bardzo prosta (rysunek 17.17).
5R]G]LDï_7HNVW 655
Rysunek 17.17.
Okna Sprawdzanie pisowni (Check Spelling) i Znajdź i zastąp tekst (Find and Replace Text)
Na początek, jeśli chcesz, aby program przeglądał wszystkie warstwy tekstowe,

zaznacz opcję Sprawdź wszystkie warstwy (Check All Layers) lub — w oknie
Znajdź i zastąp tekst (Find and Replace Text) — Przeszukaj wszystkie warstwy
(Search All Layers).
ZVND]yZND
2NQD6SUDZG]DQLHSLVRZQL (&KHFN6SHOOLQJ) i =QDMGĮL]DVWĈSWHNVW ()LQGDQG
5HSODFH7H[WPRİHV]Z\ZRãDþWDNİHNOLNDMĈFSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\
ZRNQLHGRNXPHQWXZPLHMVFXZNWyU\P]QDMGXMHVLčWHNVWJG\DNW\ZQHMHVW
QDU]čG]LH7HNVW(+RUL]RQWDO7\SH) lub 7HNVWSLRQRZ\ (9HUWLFDO7\SH
Kiedy okno Sprawdzanie pisowni (Check Spelling) zostanie otwarte, program od

razu rozpocznie sprawdzanie tekstu. Jeśli napotka wyraz, który według niego jest
zapisany niepoprawnie lub którego nie ma w słowniku, wyświetli go w polu Brak
w słowniku (Not in Dictionary). W polu Propozycje (Suggestions) znajdziesz pro-
ponowane przez program poprawne wersje tego wyrazu. Wybierz tę, która jest
odpowiednia — zostanie wyświetlona w polu Zamień na (Change To) — i kliknij
przycisk Zamień (Change). Jeśli w tekście są jeszcze jakieś błędy, program w polu
Brak w słowniku (Not in Dictionary) wyświetli kolejny problematyczny wyraz. Je-
śli nie, poinformuje Cię, że sprawdzanie pisowni zostało zakończone. Wówczas
możesz kliknąć przycisk Gotowe (Done), a okno zostanie zamknięte. Może się
zdarzyć, że wyraz zapisany poprawnie zostanie uznany przez program za błędny.
Wtedy kliknij przycisk Ignoruj (Ignore), aby przejść do sprawdzania dalszej części
tekstu.
Jeśli chcesz odszukać jakiś wyraz i zastąpić go nowym, w oknie Znajdź i zastąp
tekst (Find and Replace Text), w polu Co znaleźć (Find What) podaj wyraz lub
ciąg wyrazów, których szukasz. Jeśli chcesz, aby program go znalazł w celu za-
miany na inny, w polu Zamień na (Change To) wprowadź nowy wyraz.
656 5R]G]LDï_7HNVW
W dolnej części okna znajduje się kilka opcji. Zaznaczenie ich pozwala prze-
szukać wszystkie warstwy tekstowe programu, zmienić te wystąpienia wyrazu,
w których zgadza się wielkość liter, uwzględnić całe wyrazy lub pominąć znaki
diakrytyczne nazwane tutaj akcentami.
Opcja Przejdź dalej (Forward) pozwala przeszukać tekst od wybranego miejsca
do końca. Staje się dostępna, gdy narzędzie Tekst (Horizontal Type) jest aktywne
i gdy umieścisz kursor w tekście, oznaczając w ten sposób miejsce, od którego ma
się rozpocząć przeszukiwanie. Kliknij przycisk Zmień wszystko (Change All), aby
zamienić wszystkie wyrazy określone w polu Co znaleźć (Find What).
2]GDELDQLHWHNVWXSU]H]MHJRZ\JLQDQLH
LRGNV]WDãFDQLH
Tego rodzaju operacje możesz przeprowadzić dzięki opcji Zawinięty tekst (Warp
Text). Kliknij przycisk Utwórz zawinięty tekst (Create warped text) znajdujący się
na pasku opcji (rysunek 17.18).
Rysunek 17.18.
Pasek opcji narzędzia Tekst (Horizontal Type) i przycisk Utwórz zawinięty tekst (Create warped text)
W oknie dialogowym Zawijanie tekstu (Warp Text) (rysunek 17.19), które zosta-

nie otwarte, pojawi się pole Styl (Style). Wybierz jeden ze stylów. Do wyboru masz
15 różnych sposobów definiowania tekstu. Zaznacz sposób działania odkształce-
nia na tekst Pionowo (Vertical) lub Poziomo (Horizontal). Parametr Wygnij (Bend)
umożliwia wybór kierunku wygięcia tekstu. Za pomocą suwaków Zniekształ-
cenie poziome (Horizontal Distortion) oraz Zniekształcenie pionowe (Vertical
Distortion) utworzysz efekt perspektywy. Jeśli chcesz uzyskać wartości dodatnie,
przesuń suwak w prawo, jeśli ujemne — w lewo. Baw się stylami i poznawaj ich
możliwości. Osiągniesz za ich pomocą ciekawe efekty.
2. Znaki diakrytyczne to znaki graficzne używane w alfabetach, umieszczane nad, pod literą,
obok lub wewnątrz niej, zmieniające artykulację tej litery i tworzące przez to nową literę.
Występują m.in. w języku polskim. Są to kreski i ogonki, które popychają wiele osób
zbliżających się do egzaminu maturalnego do wystąpienia o zaświadczenie o dysortografii.
Bez urazy, jeśli należysz do nielicznego grona, które naprawdę ma prawo się o nie ubiegać.
5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.19.
Okno Zawijanie tekstu (Warp Text) i przykładowe możliwości, jakie daje w zakresie odkształcania i wyginania tekstu. Wygląd
miniatury warstwy zawierającej tekst poddany takim zabiegom ulegnie zmianie. Aby zmienić ustawienia parametrów
odkształcania, uaktywnij warstwę i kliknij przycisk Utwórz zawinięty tekst (Create warped text) na pasku opcji
2]GDELDQLHWHNVWXG]LčNLSU]HNRQZHUWRZDQLX
JRGRNV]WDãWX
Wprowadzony tekst możesz ozdabiać, stosując na nim te same zabiegi, jakie
można wykonywać na kształtach. Wystarczy przekonwertować każdą literę z war-
stwy tekstu do osobnego kształtu — prościej mówiąc, cały tekst znajdujący się na
warstwie tekstu zostanie zamieniony w kształt.
Dzięki temu możesz wypełniać kształt wzorkiem i gradientem oraz skalować
każdą literę za pomocą opcji dostępnych po wybraniu polecenia Edycja/Prze-
kształć (Edit/Transform), m.in. obracać pojedyncze litery. Możesz w końcu
utworzyć z tekstu ścieżkę i poddać ją edycji poprzez modyfikację jej kształtu
w dowolnie wybrany sposób.
3RGF]DVNRQZHUVMLWHNVWXSURFHVRZLVĈSRGGDZDQHMHGQRF]HĤQLHZV]\VWNLH ZVND]yZND
OLWHU\]QDMGXMĈFHVLčQDGDQHMZDUVWZLHWHNVWX1LHPRİHV]ZLčF]D]QDF]\þ
]QDMGXMĈFHMVLčQDQLHMZ\EUDQHMOLWHU\ZFHOXMHMSU]HNRQZHUWRZDQLDZNV]WDãW
DUHV]W\OLWHUSR]RVWDZLþEH]NRQZHUVML.UyOXMHWXWDM]DVDGDZV]\VWNRDOER
QLF3R]DW\P]DQLPSU]HSURZDG]LV]NRQZHUVMčPXVLV]SDPLčWDþİHSRWHM
RSHUDFMLQLHEčG]LHV]PyJãZSURZDG]Dþ]PLDQGRWHNVWXW]Q]PLHQLDþMHJR
WUHĤFLIRUPDWRZDþLWG-HĤOLQLHMHVWHĤSHZLHQF]\EčG]LHWRNRQLHF]QHF]\
WHİQLHQDMSLHUZZ\NRQDMNRSLčZDUVWZ\Ctrl+JQDNWyUHM]QDMGXMHVLčWHNVW
SU]H]QDF]RQ\GR]DPLDQ\ZNV]WDãWDQDVWčSQLHQDNRSLLGRNRQDMNRQZHUVML
Aby dokonać zamiany tekstu w kształt, uaktywnij warstwę, na której ten tekst zo-
stał umieszczony. Następnie skorzystaj z polecenia Tekst/Konwersja na kształt
658 5R]G]LDï_7HNVW
(Type/Convert to Shape). Jeśli polecenie nie jest dostępne, oznacza to, że mu-
sisz kliknąć ikonę Zatwierdź (Commit) znajdującą się na pasku opcji, aby wyjść
z trybu edycji tekstu. Jeśli to nie zadziała, naciśnij klawisze Shift+X. Kiedy do-
konasz konwersji, każda litera będzie osobnym kształtem (rysunek 17.20). Oto
kilka przykładów modyfikacji tekstu zamienionego na kształt — obracanie po-
szczególnych liter (rysunek 17.21), przekształcanie znaku literowego przy użyciu
narzędzi do modyfikacji ścieżki (rysunek 17.21) oraz wypełnianie tekstu gradien-
tem (rysunek 7.22).
Rysunek 17.20.
Zamiana tekstu w kształt
Rysunek 17.21.
Obracanie znaków zamienionych w kształt i zmiana ich wyglądu za pomocą narzędzi do modyfikacji ścieżek. Aby uaktywnić
wybrany znak literowy i móc go poddać np. obracaniu za pomocą ramki wywołanej przy użyciu klawiszy Ctrl+T, musisz
najpierw kliknąć w dowolnym miejscu okna dokumentu, aby dezaktywować ścieżkę, a następnie uaktywnić narzędzie
Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) i kliknąć wybraną literę, by ją zaznaczyć. Dopiero wtedy użyj klawiszy Ctrl+T,
aby wywołać ramkę transformacji
5R]G]LDï_7HNVW 659
Rysunek 17.22.
Wypełnianie tekstu (kształtu) gradientem. Kliknij dwukrotnie warstwę kształtu w panelu Warstwy (Layers). W otwartym
oknie wybierz opcję Nałożenie gradientu (Gradient Overlay) lub Nałożenie wzorku (Pattern Overlay) — jeśli chcesz wypełnić
tekst (kształt) wzorkiem — i ustaw parametry poszczególnych opcji zgodnie z efektem, jaki chcesz uzyskać. Wypełnianie
kształtu wzorkiem i gradientem zostało opisane szczegółowo z poprzednim rozdziale
Inne metody ozdabiania tekstu

Tekst można „upiększać” nie tylko poprzez jego formatowanie, ale także stoso-
wanie na nim filtrów, stylów warstw, stylów z panelu Style (Styles) i wielu innych
zabiegów. Oto kilka przykładów.
Najprostszym sposobem na odmienienie stylu tekstu jest obrysowanie go kolo-
rem. W tym celu utwórz tekst, kliknij dwukrotnie jego warstwę i w wywołanym
oknie Style warstw (Layer Style) kliknij opcję Obrys (Stroke) (rysunek 17.23).
Opcje dostępne w oknie Style warstw (Layer Style) był już opisywane w tej
książce, nie będę tego powtarzać. Możesz za ich pomocą uzyskać naprawdę cie-
kawe rezultaty. Niektóre będą trochę kiczowate, ale warto próbować. Na rysunku
17.24 widać dwa inne przykłady.
Rysunek 17.23.
Obrysowywanie tekstu za pomocą opcji z okna Styl warstwy (Layer Style)
660 5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.24.
Obrysowywanie tekstu za pomocą opcji Obrys (Stroke) oraz wypełnienie go gradientem przy użyciu Nałożenie gradientu
(Gradient Overlay) — po lewej. Po prawej czarny tekst został wzbogacony o cień oraz blask dodany za pomocą opcji Blask
wewnętrzny (Inner Glow)
Innym sposobem na dodanie do tekstu ciekawego efektu jest skorzystanie z pa-

nelu Style (Styles). On także został już omówiony w poprzednich rozdziałach.
Niżej zamieszczam kilka przykładów tekstu ozdobionego gotowymi stylami (ry-
sunek 17.25). Jeśli jakiś nie do końca Ci odpowiada, nie szkodzi. Zastosuj go na
tekście, a następnie w panelu Warstwy (Layers) kliknij efekt wybrany spośród do-
łączonych do warstwy i zmodyfikuj jego ustawienia.
Rysunek 17.25.
Efekty uzyskane za pomocą stylów z panelu Style (Styles)
5R]G]LDï_7HNVW
Ponadto do tekstu możesz dodać białą maskę, a następnie zamalować ją przy uży-
ciu narzędzia Pędzel (Brush) o czarnej końcówce. Jej typ zależy od efektu, jaki
chcesz uzyskać (rysunek 17.26). Poeksperymentuj.
Rysunek 17.26.
Efekty malowania narzędziem Pędzel (Brush) po masce dodanej do tekstu
Tekst możesz również wypełnić teksturą lub dowolnym obrazem. Wystarczy

umieścić obraz nad warstwą z tekstem i zastosować przycinanie warstwy z obra-
zem za pomocą polecenia Warstwa/Utwórz maskę przycinającą (Layer/Create
Clipping Mask) (rysunek 17.27). Maska przycinająca była już omawiana we
wcześniejszych rozdziałach książki.
Rysunek 17.27.
Wypełnianie tekstu obrazem
Możesz jeszcze bardziej zmienić wygląd tekstu, jeśli na umieszczonym nad nim
obrazie zastosujesz filtr. Na rysunku 17.28 widać przykład tekstu po zastosowaniu
na obrazie znajdującym się nad nim filtra Mozaika (Mosaic), a następnie ten sam
przykład, tyle że po zastosowaniu filtra Farba olejna (Oil Paint).
662 5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.28.
Wypełnianie tekstu obrazem, który wcześniej został poddany działaniu filtrów: Mozaika (Mosaic) i Farba olejna (Oil Paint)
Efektów, jakie możesz uzyskać, jest mnóstwo — są one ograniczone jedynie Twoją
wyobraźnią. Miłej zabawy!
8PLHV]F]DQLHWHNVWXQDĤFLHİFH
Z pojęciem ścieżki spotkałeś się już w rozdziale 15., więc jej utworzenie nie
powinno sprawić Ci trudności. Umieszczenie tekstu na samodzielnie utworzo-
nej ścieżce daje dodatkowe możliwości podczas pracy z tekstem. Aby umieścić
tekst na ścieżce, najpierw ją utwórz. Następnie uaktywnij jeden z typów narzę-
dzia Tekst i ustaw kursor nad jednym końcem ścieżki. Kursor powinien zmienić
wygląd na ( ) (rysunek 17.29 — po lewej). Kliknij i rozpocznij wprowadzanie
tekstu (rysunek 17.29 — po prawej).
Rysunek 17.29.
Wprowadzanie tekstu na ścieżkę
Wprowadziłeś tekst. Znakomicie, co jeszcze możesz z nim zrobić? Oto kilka

możliwości:
5R]G]LDï_7HNVW 663
Á Tekst można przesuwać wzdłuż ścieżki. Uaktywnij narzędzie Zazna-

czanie ścieżek (Path Selection) ( ). Umieść kursor na początku tekstu,
który chcesz przesunąć. Powinien być tam mały krzyżyk (punkt począt-
kowy tekstu). Kiedy pojawi się kursor ze strzałką skierowaną w bok, kliknij
i przesuń kursor wzdłuż ścieżki. Uważaj, aby nie przesunąć go na prze-
ciwną stronę ścieżki (rysunek 17.30).
Rysunek 17.30.
Przesuwanie tekstu wzdłuż ścieżki
=DXZDİİHQDĤFLHİFHZLGRF]QHVĈV\PEROxR]QDF]DMĈF\SXQNWSRF]ĈWNRZ\ ZVND]yZND
WHNVWXRUD]ELDãHNyãNRR]QDF]DMĈFHSXQNWNRęFRZ\WHNVWX=PLDQDSRãRİHQLD
QDSLVXSROHJDQD]PLDQLHSRãRİHQLDSXQNWyZNRęFRZHJRLSRF]ĈWNRZHJR
3XQNWSRF]ĈWNRZ\PRİHV]SU]HVXQĈþNOLNDMĈFĤFLHİNčZPLHMVFXZNWyU\P
SRMDZLVLčNXUVRU]HVWU]DãNĈVNLHURZDQĈZSUDZRSXQNWNRęFRZ\PRİHV]
SU]HVXQĈþNOLNDMĈFJRLSU]HVXZDMĈFNXUVRUHP]HVWU]DãNĈVNLHURZDQĈZOHZR
-HĤOL]GDU]\VLčWDNİHSRGF]DVSU]HVXZDQLDWHNVW]DF]QLH]QLNDþR]QDF]DWR
İHPLčG]\SXQNWDPLSRF]ĈWNRZ\PLNRęFRZ\PMHVW]E\WPDãRPLHMVFDDE\
PyJãVLč]PLHĤFLþ0XVLV]ZyZF]DV]PLHQLþSRãRİHQLHMHGQHJRSXQNWXOXEREX
SXQNWyZ³SRSURVWXMHUR]VXQĈþ
Á Tekst można odwrócić na drugą stronę ścieżki. Uaktywnij narzędzie

Zaznaczanie ścieżek (Path Selection) i umieść kursor w miejscu, gdzie za-
czyna się tekst, który chcesz odwrócić. Kursor zmieni wygląd. Kliknij
i przesuń kursor na przeciwną stronę ścieżki (rysunek 17.31).
Rysunek 17.31.
Odwracanie tekstu do wewnętrznej strony ścieżki
664 5R]G]LDï_7HNVW
ZVND]yZND $FRJG\E\ĤFKFLDãXPLHĤFLþWHNVWÅ6XPPHUµSRZHZQčWU]QHMVWURQLHĤFLHİNL
DOHWDNE\E\ãLGHQW\F]QLHZ\JLčW\MDNQDU\VXQNXSLHUZV]\U\VXQHNRG
SUDZHM".OLNQLMĤFLHİNčLXİ\MNODZLV]\Ctrl+TDE\Z\ZRãDþUDPNčWUDQVIRUPDFML
*G\VLčSRMDZLQDFLĤQLMNODZLV]6KLIWLSU]HVXęSUDZ\JyUQ\QDURİQLNUDPNLE\
SRZLčNV]\þRNUĈJDQDVWčSQLHSU]HVXęJRWDNİHE\JyUQDNUDZčGĮWHNVWX
VW\NDãDVLč]ZHZQčWU]QĈNUDZčG]LĈUDPNL2F]\ZLĤFLHWDNLHG]LDãDQLHPDVHQV
ZSU]\SDGNXJG\ĤFLHİNDMHVWRNUĈJãDU\VXQHN
Rysunek 17.32.
Umieszczanie napisu po wewnętrznej stronie ścieżki przy użyciu ramki transformacji
Możesz także przesunąć ścieżkę wraz z umieszczonym na niej tekstem oraz zmie-
nić kształt ścieżki, na której został już umieszczony tekst. Aby wykonać pierwszą
operację, uaktywnij narzędzie Zaznaczanie ścieżek (Path Selections) ( ), na-
stępnie chwyć ścieżkę i przesuń w nowe miejsce okna obrazu. Aby zmienić
kształt ścieżki, na której został uprzednio umieszczony tekst, uaktywnij narzę-
dzie Zaznaczanie bezpośrednie (Direct Selection) ( ), a następnie kliknij jeden
z punktów widocznych na ścieżce i użyj uchwytów w celu zmiany jej kształtu.
8PLHV]F]DQLHWHNVWX
ZHZQčWU]XGRZROQHJRNV]WDãWX
Kolejną możliwością, jaką daje program Photoshop, jest umieszczenie tekstu
w kształcie. Aby wstawić tekst do kształtu, najpierw umieść wybrany kształt w ok-
nie obrazu, a następnie uaktywnij narzędzie typu Tekst i rozpocznij wstawianie
tekstu w jego wnętrzu. Wpisywany tekst jest otoczony obwiednią i wprowadzany
przez program w taki sposób, aby nie przekroczyć krawędzi kształtu (rysu-
nek 17.33). W końcu tekst ma zostać wstawiony do kształtu, a nie na kształt.
W celu zakończenia edycji kliknij ikonę Zatwierdź (Commit) na pasku opcji.
5R]G]LDï_7HNVW 665
Rysunek 17.33.
Wstawianie tekstu do kształtu
A co, jeśli nie chcesz pracować na sztampowych kształtach z Photoshopa, bo np.

wolisz wypełnić tekstem kontur utworzony na podstawie zaznaczenia dowolnego
obiektu ze zdjęcia? Otwórz więc dowolne zdjęcie zawierające obiekt, którego
kształt chciałbyś wypełnić tekstem. Utwórz zaznaczenie tego kształtu. Następ-
nie wejdź do panelu Ścieżki (Paths) i kliknij przycisk Utwórz ścieżkę roboczą
z zaznaczenia (Make work path from selection). Następnie uaktywnij narzędzie
Pióro (Pen) i na pasku opcji kliknij przycisk Kształt (Shape), aby zamienić ścieżkę
w kształt (rysunek 17.34). Usuń wypełnienie kształtu — w tym celu najpierw klik-
nij przycisk Wypełnienie (Fill), a potem, w otwartym panelu, przycisk Bez koloru
(No Color) (rysunek 17.35).
Rysunek 17.34.
Zamiana zaznaczenia w kształt
666 5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.35.
Usuwanie wypełnienia kształtu
ZVND]yZND
:]DVDG]LHMXİSRXWZRU]HQLX]]D]QDF]HQLDĤFLHİNLPyJãE\Ĥ]DF]Ĉþ
ZSURZDG]DþGRQLHMWHNVWFKFč&LMHGQDNSRND]DþZMDNLVSRVyEXWZRU]\þ
]]D]QDF]HQLDNV]WDãWZãDVQ\NWyU\EčG]LHV]PyJãZ\NRU]\VWDþZSU]\V]ãRĤFL
ZLQQ\FKSURMHNWDFK
Dalsze czynności zależą już tylko od tego, czy chcesz wypełnić utworzony kształt
tekstem w tym danym dokumencie, w którym go utworzyłeś, czy zapisać utwo-
rzony kształt i zastosować go w innym dokumencie. W pierwszym wariancie
po prostu utwórz nową warstwę pod warstwą z kształtem i wypełnij ją dowol-
nym kolorem — najlepiej białym. Ukryj warstwę tła (rysunek 17.36). Następnie
uaktywnij warstwę z kształtem i narzędzie Tekst (Horizontal Type). Kliknij we
wnętrzu kształtu i zacznij wprowadzać tekst. Aby tekst wypełniał całą przestrzeń
kształtu (a przynajmniej jak największą), zaznacz cały tekst, wejdź do panelu
Akapit (Paragraph) i włącz przycisk Justowanie (Justify all). W przedstawionym
przykładzie jest trochę pustej przestrzeni w obszarze rąk. Wynika to z tego, że
we wprowadzanym tekście były w tym miejscu spacje, które spowodowały luki.
Gdybym wprowadzała tekst z założeniem, że cały kontur zostanie wypełniony li-
terami, najprawdopodobniej byłby to przypadkowy tekst (być może pozbawiony
sensu) i wówczas w obszarze rąk wprowadziłabym np. litery jedna po drugiej, aby
wypełnić cały obszar rąk.
5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.36.
Wypełnianie kształtu tekstem
-HĤOLFKFHV]]DSLVDþXWZRU]RQ\NV]WDãWE\PyF]DVWRVRZDþJRZLQQ\P ZVND]yZND
GRNXPHQFLHXDNW\ZQLMZDUVWZč]NV]WDãWHPLZ\ELHU]SROHFHQLH(G\FMD
=GHÀQLXMNV]WDãWZãDVQ\ ((GLW'HÀQH&XVWRP6KDSHU\VXQHN*G\
RWZDUWH]RVWDQLHRNQRGLDORJRZHQDGDMNV]WDãWRZLQD]ZčLNOLNQLMOK.V]WDãW
]RVWDQLHXPLHV]F]RQ\QDRVWDWQLHMSR]\FMLZSDQHOXZNWyU\PXPLHV]F]RQHVĈ
NV]WDãW\ZãDVQH0RİHV]XWZRU]\þQRZHRNQRGRNXPHQWXRGV]XNDþXWZRU]RQ\
NV]WDãWXWZRU]\þJRLZ\SHãQLþWHNVWHP2F]\ZLĤFLHZW\PSU]\SDGNXWDNİH
VNRU]\VWDM]SU]\FLVNX-XVWRZDQLH (-XVWLI\DOO) z panelu $NDSLW (3DUDJUDSKDE\
WHNVWZ\SHãQLDãFDã\NV]WDãW
Rysunek 17.37.
Tworzenie i zapisywanie nowego kształtu własnego
668 5R]G]LDï_7HNVW
Panel Akapit
Panel Akapit (Paragraph) (rysunek 17.38) służy do konfigurowania ustawień
tekstu w akapitach. Poza tym możesz w nim określić wcięcia marginesów i pierw-
szego wiersza, włączyć lub wyłączyć funkcję dzielenia wyrazów, dodać odstęp
przed akapitem i po nim.
Rysunek 17.38.
Panel Akapit (Paragraph) i jego opcje
Do wyrównywania tekstu służą przyciski znajdujące się w górnej części panelu.

Znasz je z paska opcji narzędzia Tekst (Horizontal Type):
Á Wyrównywanie tekstu do lewej (Left align text). Włączenie tego przycisku
sprawi, że program wyrówna cały tekst do lewej krawędzi.
Á Wyśrodkowanie tekstu (Center text). Włączenie tego przycisku sprawi, że
program wyśrodkuje cały tekst.
Á Wyrównywanie tekstu do prawej (Right align text). Włączenie tego przyci-
sku sprawi, że program wyrówna cały tekst do prawej krawędzi.
Jeśli będziesz pracować z tekstem pionowym, przyciski te będą wyglądały inaczej,
inne będzie także ich działanie. Różnica polega na tym, że zamiast wyrówna-
nia do lewej, do środka i do prawej krawędzi można wyrównać tekst do góry, do
środka lub do dołu. Dzieje się tak dlatego, że w przypadku tekstu pionowego to,
co było krawędzią tekstu poziomego, jest teraz prawą krawędzią. Szybko się zo-
rientujesz, jak to działa, patrząc na wygląd przycisków.
W panelu Akapit (Paragraph) możesz ponadto wyjustować tekst (czyli sprawić,
że jego prawe i lewe krawędzi będą idealnie równe), ale wyrównać do prawej kra-
wędzi, do środka lub do lewej krawędzi można tylko ostatni wiersz akapitu. Służą
do tego przyciski na górze panelu — po prawej. Na koniec pozostaje przycisk Ju-
stowanie (Justify all). Jego włączenie sprawia, że prawa i lewa krawędź tekstu są
idealnie równe, a żeby tak się stało, tekst zostaje rozstrzelony na całą szerokość
akapitu, aby całkowicie go wypełnić (rysunek 17.39).
5R]G]LDï_7HNVW 669
Rysunek 17.39.
Przykład zastosowania justowania akapitu
Pora zająć się wcięciami. W panelu masz do dyspozycji pięć pól. Wprowadzając
do nich wartości, sprawiasz, że pojawia się odpowiednio duże wcięcie:
Á Wcięcie lewego marginesu (Indent left margin) — pozwala przesunąć lewy
margines tekstu o określoną wartość wyrażoną w punktach. Wprowadza-
jąc wartości dodatnie, przesuwasz go w prawo, ujemne — w lewo.
Á Wcięcie prawego marginesu (Indent right margin) — pozwala przesunąć
prawy margines tekstu o określoną wartość wyrażoną w punktach.
Á Wcięcie pierwszego wiersza (Indent first line) — pozwala przesunąć pierw-
szy wiersz tekstu o określoną wartość wyrażoną w punktach.
Á Dodaj odstęp przed akapitem (Add space before paragraph) — pozwala do-
dać odstęp przed akapitem.
Á Dodaj odstęp po akapicie (Add space after paragraph) — pozwala dodać
odstęp po akapicie.
Przykłady zastosowania wcięć znajdziesz na rysunku 17.40.
Rysunek 17.40.
Przykład akapitu, w którym zastosowano różne ustawienia wcięć marginesów i pierwszego wiersza
Na koniec opcja Dziel wyrazy (Hyphenate). Zaznacz ją, jeśli program ma sam
dzielić wyrazy i przenosić je do nowego wiersza (rysunek 17.41).
5R]G]LDï_7HNVW
Rysunek 17.41.
Po lewej włączona opcja Dziel wyrazy (Hyphenate), po prawej — wyłączona
Automatyzacja
18.
pracy
W tym rozdziale:
ÆOdtwarzanie predefiniowanych operacjiÆTworzenie własnych operacji
ÆEdytowanie i usuwanie operacjiÆSekwencje wsadoweÆ

Operacje warunkowe
671
672 5R]G]LDï_$XWRPDW\]DFMDSUDF\
T
o już ostatni rozdział tej książki — w nim zaznajomię Cię z bardzo intere-
sującą funkcją programu Photoshop, a mianowicie z możliwością tworzenia
i odtwarzania w programie operacji (akcji), dzięki którym możesz szybko,
za pomocą jednego kliknięcia wykonać zestaw operacji na dowolnej liczbie pli-
ków. To tak jakbyś stworzył własny program, który automatycznie wykonuje takie
same czynności na dużej liczbie plików. Ty wykonujesz je tylko raz, na wybranym
pliku pokazujesz aplikacji, jak to się robi, a następnie ona powtarza wszystkie ope-
racje na innym pliku. Jeśli plików jest więcej, również możesz na nich wszystkich
zastosować wybraną operację. Ten proces nosi nazwę przetwarzania wsadowego.
Można go wykorzystać np. do automatycznej zamiany nazw wielu plików jedno-
cześnie. Z nim także zapoznasz się w tym rozdziale.
Odtwarzanie predefiniowanych operacji

W programie Photoshop operacje (akcje) znajdziesz w panelu Operacje (Actions).
Domyślnie wygląda on tak jak na rysunku 18.1. Znajdziesz tutaj foldery zawie-
rające zapisane w programie operacje. Jeśli nigdy nie tworzyłeś operacji, to na
liście panelu znajdziesz tylko jeden folder o nazwie Operacje domyślne (Default
Actions), a w nim kilkanaście predefiniowanych operacji stworzonych przez firmę
Adobe. Większość z nich pozwala na automatyczne utworzenie na obrazie wybra-
nego efektu, np. Ramka drewniana — 50 pikseli (Wood Frame — 50 pixel) dodaje
do obrazu „drewnianą” ramkę (rysunek 18.4), Kolory w kwadratach (Quadrant
Colors) i Mapa gradientu (Gradient Map) dają efekty widoczne na rysunku 18.2.
Poza tym są tu opcje umożliwiające zapisanie obrazu jako pliku PDF czy zamianę
obrazu RGB na obraz w skali szarości. Każda taka operacja składa się z wielu
kroków, z którymi możesz się zapoznać, klikając strzałkę obok jej nazwy (rysu-
nek 18.2). Kroki to nic innego niż zapisane poszczególne czynności wykonane
w programie w celu uzyskania danego efektu.
Rysunek 18.1.
Panel Operacje (Actions) i efekty uzyskane po zastosowaniu na obrazie operacji o nazwach Kolory w kwadratach
(Quadrant Colors) i Mapa gradientu (Gradient Map)
5R]G]LDï_$XWRPDW\]DFMDSUDF\ 673
Rysunek 18.2.
Po kliknięciu strzałki obok nazwy operacji
zostanie rozwinięta lista zawierająca kroki
wykonane podczas tworzenia tej operacji
Operacje domyślne widoczne w panelu Operacje (Actions) to jeszcze nie

wszystko. Część predefiniowanych operacji znajduje się na liście w menu pa-
nelu (rysunek 18.3). Wystarczy wybrać nazwę zestawu, a pojawi się on na liście
w panelu Operacje (Actions). Jeśli chcesz zamknąć jakiś folder, aby zyskać trochę
miejsca w panelu, po prostu kliknij jego zakładkę (rysunek 18.3).
Rysunek 18.3.
Dodatkowe zestawy predefiniowanych akcji możesz wczytać do panelu, klikając w menu panelu Operacje (Actions) nazwy
wybranych z nich
Aby zastosować na obrazie wybraną operację, kliknij jej nazwę, a gdy zosta-
nie podświetlona w panelu Operacje (Actions), kliknij przycisk Wykonaj bieżące
zaznaczenie (Play selection) znajdujący się na dole panelu — operacja zostanie
wykonana (rysunek 18.4).
Rysunek 18.4.
Odtwarzanie wybranej operacji
Spójrz jeszcze na panel Operacje (Actions). Po lewej stronie nazwy operacji znaj-
dują się dwie kolumny z dziwnymi oznaczeniami. Spieszę wyjaśnić, do czego
służą. Otóż w pierwszej kolumnie widzisz przy niektórych operacjach tzw.
ptaszki, przy innych ich nie ma. Kolumna ta pozwala włączyć lub wyłączyć wy-
brane kroki w danej operacji. Aby wyłączyć dany krok w operacji, kliknij ikonę
( ) obok jej nazwy — rozwinie się lista z krokami — a następnie odznacz na-
zwę kroku (rysunek 18.5). Jeśli chcesz wyłączyć wszystkie kroki danej operacji
lub całego zestawu, kliknij znak „ptaszka” obok ich nazw (chociaż ta czynność nie
ma zbyt dużego sensu). Możesz też szybko wyłączyć wszystkie kroki i zachować
tylko jeden wybrany. W tym celu odznacz nazwę kroku, który chcesz zachować,
wciskając przy tym klawisz Alt. To jednak nie wszystko. „Ptaszki” obok nazwy
operacji mogą być szare lub czerwone. Szare są wtedy, gdy wszystkie kroki danej
operacji zostaną wykonane, a czerwone — gdy niektóre kroki danej operacji zo-
stały wyłączone.
Podczas nagrywania niektórych operacji konieczne jest skorzystanie z okien dialo-
gowych np. filtrów czy okna zmiany rozmiaru obrazu. Takie czynności jak otwarcie
okna i zmiana w nim ustawień także są zapisywane jako kroki operacji. Opera-
cja może zostać zaprogramowana tak, że podczas jej wykonywania, w chwili gdy
pojawi się krok, który będzie wymagał pracy z oknem dialogowym, operacja zo-
stanie zatrzymana, otwarte zostanie okno, w którym trzeba będzie wprowadzić
pewne wartości lub ustawić parametry. Może być także zaprogramowana tak, że
kiedy pojawi się krok z oknem dialogowym, okno nie będzie wyświetlane, a pro-
gram sam automatycznie zastosuje wartości, jakie zostały wprowadzone do okna
podczas tworzenia operacji. Do programowania wyświetlania lub pomijania
Rysunek 18.5.
Pierwsza kolumna w panelu Operacje (Actions) pozwala włączyć lub wyłączyć wybrane kroki danej operacji; wystarczy kliknąć
znak „ptaszka” obok nazwy kroku
wyświetlania okien dialogowych służy druga kolumna (rysunek 18.6), w której

widoczne są ikony przypominające okienka. Jeśli operacja ma wymagać Twojego
udziału i okno dialogowe ma zostać wywołane podczas stosowania operacji na
obrazie, w tej kolumnie powinna pojawić się ikona okna. Jeśli operacja ma przebie-
gać automatycznie, pole to powinno być puste.
Rysunek 18.6.
Druga kolumna w panelu Operacje
(Actions) pozwala określić, czy okna
dialogowe poleceń wykorzystanych do
operacji mają być wyświetlane podczas
jej odtwarzania, czy też nie. Patrząc na
wygląd ikon w tej kolumnie, zorientujesz
się, jakie ustalenia zostały w tym zakresie
poczynione
Á Jeśli pole obok kroku wymagającego użycia okna dialogowego jest puste
(nie ma tam ikony okna), a Ty chcesz wywołać to okno podczas odtwarza-
nia operacji, kliknij to pole, aby pojawiła się w nim ikona okna.
Á Jeśli w polu obok kroku wymagającego użycia okna dialogowego jest ikona
okna, a Ty nie chcesz, aby to okno było wywoływane podczas odtwarzania
operacji, kliknij je — ikona zniknie.
ZVND]yZND
0RİHV]]PLHQLþZ\JOĈGSDQHOXOperacje (ActionsLZ\ĤZLHWODþRSHUDFMH
ZSRVWDFLSU]\FLVNyZ:W\PFHOXZHMGĮGRPHQXSDQHOXLZ\ELHU]]OLVW\RSFMč
Tryb przycisków (Button Mode-HĤOLWHQWU\E&LQLHRGSRZLDGDZ\ãĈF]JR
NOLNDMĈFSRQRZQLHMHJRQD]ZčZPHQXSDQHOXU\VXQHN
I jeszcze jedna rzecz. Na ikonie występującej obok nazwy operacji czasami może
być widoczna pozioma kreska ( ), co będzie oznaczać, że operacja zawiera
kroki, które wymagają Twojej aktywności. Jeśli na ikonie nie ma wspomnianej
kreski, oznacza to, że wszystkie kroki operacji wymagają Twojej aktywności.
Rysunek 18.7.
Panel Operacje (Actions) z włączoną opcją
Tryb przycisków (Button Mode)
ZVND]yZND -HĤOLRSHUDFMD]DZLHUDNURNLSROHJDMĈFHQDWZRU]HQLXĤODGyZ]DSRPRFĈ
MHGQHJR]QDU]čG]LSURJUDPXSU]HGMHMXDNW\ZQLHQLHPQDSDVNXRSFMLWHJR
QDU]čG]LDXVWDZSRV]F]HJyOQHSDUDPHWU\]JRGQLH]HVZRLPLSRWU]HEDPL-HĤOL
WHJRQLH]URELV]SURJUDPXİ\MHXVWDZLHęNWyUHZGDQHMFKZLOL]QDMGXMĈVLčQD
SDVNXRSFMLQDU]čG]LD
'RQLHNWyU\FKRSHUDFML]RVWDã\SU]\SLVDQHNODZLV]HIXQNF\MQH]DSRPRFĈ ZVND]yZND
NWyU\FKPRİQDMHRGWZDU]Dþ-HĤOLGRZ\EUDQHMSU]H]&LHELHRSHUDFML
]RVWDãSU]\SLVDQ\WDNLNODZLV]SRSURVWXJRQDFLĤQLMDRSHUDFMD]RVWDQLH
XUXFKRPLRQD-HĤOLFKFHV]VSUDZG]LþF]\GRRSHUDFML]RVWDãSU]\SLVDQ\MDNLĤ
NODZLV]]D]QDF]MĈZHMGĮGRPHQXSDQHOXOperacje (ActionsZ\ELHU]Opcje
operacji (Action OptionsLZRWZDUW\PRNQLHVSUDZGĮF]\ZSROXKlawisz
funkcyjny (Function Key]RVWDãXVWDZLRQ\MDNLĤNODZLV]-HĤOLQLHPRİHV]JR
WHUD]XVWDZLþZ\ELHUDMĈF]UR]ZLMDQHMOLVW\1DNRQLHFNOLNQLMOK
7ZRU]HQLHZãDVQ\FKRSHUDFML
Aby utworzyć operację, zacznij od stworzenia zestawu, w którym zostanie
umieszczona. W panelu Operacje (Actions) (rysunek 18.8) kliknij ikonę Utwórz
nowy zestaw (Create new set) ( ), w otwartym oknie, w polu Nazwa (Name) na-
daj nazwę nowo tworzonemu zestawowi zadań i kliknij OK. Następnie kliknij
ikonę Utwórz nową operację (Create new action) ( )(rysunek 18.9). W otwartym
oknie, w polu Nazwa (Name) nadaj nazwę operacji, którą za chwilę stworzysz.
W polu Zestaw (Set) wybierz zestaw, w którym ma ona zostać umieszczona. Pole
Klawisz funkcyjny (Function Key) służy do określenia klawisza, po którego na-
ciśnięciu bezpośrednio uruchomisz operację. Możesz pozostawić w tym polu
wartość Brak (None). Po kliknięciu przycisku Nagraj (Record) rozpoczniesz pro-
ces nagrywania. Zostanie on zasygnalizowany tym, że ikona Początek nagrywania
(Begin recording) zaświeci się na czerwono ( ).
Rysunek 18.8.
Tworzenie nowego
zestawu operacji
Rysunek 18.9.
Okno Nowa operacja
(New Action)
5R]G]LDï_$XWRPDW\]DFMDSUDF\
Wykonaj w oknie programu po kolei wszystkie czynności, które później mają

zostać powtórzone na obrazie. Dobrze jest przed przystąpieniem do nagrywa-
nia akcji otworzyć dowolny obraz w oknie programu, aby wszystkie opcje były
dostępne. Program Photoshop od wersji CS6 umożliwia zapisywanie pociąg-
nięć wykonanych za pomocą narzędzi do malowania, takich jak Pędzel (Brush),
a także tworzenie ścieżek i kształtów, ale aby tak się stało, w menu panelu Ope-
racje (Actions) musisz zaznaczyć opcję Zezwól na rejestrowanie narzędzi (Allow
Tool Recording). Istotne jest także to, że Photoshop rejestruje ślady pozostawione
przez narzędzia, ale nie zapamiętuje ich ustawień. To oznacza, że jeśli podczas
tworzenia operacji do utworzenia śladu np. pędzla użyłeś jakiejś konkretnej koń-
cówki o konkretnym rozmiarze, to przy próbie odtworzenia tak zapisanej operacji
program utworzy pociągnięcie, ale użyje ustawień wybranych w danej chwili na
pasku opcji. Jeśli chcesz, aby końcówka miała np. konkretny rozmiar, przed wy-
wołaniem akcji musisz ją wybrać na pasku opcji. Inny problem możesz napotkać
podczas rejestrowania czynności wykonanych np. za pomocą narzędzi do zazna-
czania, narzędzi Gradient (Gradient) i Kroplomierz (Eyedropper) oraz narzędzi
do tworzenia kształtów wektorowych. Photoshop zapisuje współrzędne kursora,
bazując na układzie miarek w obrazie (poziomych i pionowych). To oznacza,
że jeśli tworzysz zaznaczenie podczas zapisywania operacji, a potem operacja
zostanie odtworzona na dokumencie, który ma inne rozmiary, to może się oka-
zać, że zaznaczenie jest w zupełnie innym miejscu. Zapobiegniesz temu, jeśli
przed utworzeniem operacji zmienisz jednostki, w jakich wyskalowane są miarki
w Photoshopie. Wejdź do menu Edycja/Preferencje/Jednostki i miary (Edit/Prefe-
rences/Units & Rulers) i w polu Miarki (Rulers) wybierz opcję Procent (Percent).
Aby zakończyć nagrywanie operacji, kliknij przycisk Zatrzymaj wykonywanie
lub nagrywanie (Stop playing/recording) ( ). Operacja została nagrana i umiesz-
czona w panelu Operacje (Actions) (rysunek 18.10).
Rysunek 18.10.
Panel Operacje (Actions)
ZVND]yZND
1LHPRİHV]QDJU\ZDþDNFML]Z\NRU]\VWDQLHPQDU]čG]LGR]D]QDF]DQLD
WZRU]HQLDĤFLHİHNLNV]WDãWyZRUD] QDU]čG]LGradient (Gradient&LčFLHQD
plasterki (SliceKroplomierz (Eyedropper
Aby odtworzyć operację na pojedynczym pliku, wystarczy otworzyć go w oknie

programu i kliknąć nazwę operacji, a następnie ikonę Wykonaj bieżące zaznacze-
nie (Play selection) ( ) — lub po prostu nacisnąć klawisz funkcyjny, który jest
przypisany do tej operacji (jeśli został wybrany podczas jej tworzenia).
(G\WRZDQLHLXVXZDQLHRSHUDFML
Utworzone operacje mogą być poddawane edycji. Może ona polegać na do-
dawaniu lub usuwaniu wybranych kroków, powieleniu istniejącej operacji
i przeprowadzeniu jej modyfikacji, zmianie kolejności kroków występujących
w danej operacji. Oto jak to robimy:
Á Aby powielić daną operację, naciśnij klawisz Alt i przeciągnij ją do innego
zestawu.
Á Aby dodać kroki do istniejącej operacji, uaktywnij krok, po którym chcesz
dodać nowe czynności, i wciśnij przycisk Początek nagrywania (Begin
recording). Wykonaj wszystkie czynności i kliknij przycisk Zatrzymaj wy-
konywanie lub nagrywanie (Stop playing/recording).
Á Aby zmienić kolejność operacji w panelu Operacje (Actions), zaznacz wy-
braną operację i przeciągnij ją w nowe miejsce.
Á Aby zmienić kolejność kroków w zakresie danej operacji, zaznacz wybrany
krok i przeciągnij go w nowe miejsce.
Á Aby zmienić ustawienia zarejestrowanej czynności (kroku), kliknij ją
i w otwartym oknie wprowadź nowe wartości. Podczas tej czynności w ok-
nie programu musi być otwarte dowolne okno dokumentu. Bardzo ważne
jest także to, że kliknięcie w otwartym oknie przycisku OK spowoduje nie
tylko zapisanie zmian w ustawieniach okna, ale i zastosowanie tego pole-
cenia w otwartym dokumencie. Dlatego po tej czynności użyj dodatkowo
klawiszy Ctrl+Z.
Aby usunąć wybraną operację lub cały zestaw operacji, zaznacz je i przeciągnij
nad ikonę kosza ( ). Możesz też usunąć wszystkie operacje z panelu Opera-
cje (Actions). W tym celu wejdź do menu panelu i wybierz opcję Usuń operacje
(Clear All Actions).
6HNZHQFMHZVDGRZH
Jeśli chcesz zastosować operację na grupie plików, otwórz je w programie
(jeśli jest ich bardzo dużo — umieść je w jednym folderze), a następnie wy-
bierz polecenie Plik/Automatyzuj/Sekwencja wsadowa (File/Automate/Batch).
W otwartym oknie Sekwencja wsadowa (Batch) (rysunek 18.11) określ, którą ope-
rację i z jakiego zestawu chcesz wykorzystać na wybranej grupie plików. Zrobisz
to w polach Zestaw (Set) oraz Operacja (Action).
Rysunek 18.11.
Okno Sekwencja wsadowa (Batch)
W polu Źródło (Source) określ, które pliki mają zostać przetworzone. Wybierz
opcję Folder (Folder), jeśli chcesz przetworzyć pliki znajdujące się w wybra-
nym folderze, i wskaż go przez kliknięcie przycisku Wybierz (Choose). Jeśli pliki
są otwarte w oknie programu, wybierz Otwarte pliki (Opened Files). Jeśli chcesz
importować pliki ze skanera, aparatu itp., wybierz opcję Importuj (Import). Mo-
żesz też poddać działaniu wybranej wcześniej operacji pliki, które uprzednio
zaznaczyłeś w programie Adobe Bridge. W takiej sytuacji w polu Źródło (Source)
wybierz opcję Bridge.
Teraz przyjrzyj się opcjom dostępnym w polu Źródło (Source) i zaznacz lub pozo-
staw niezaznaczone wybrane z nich. Oto te opcje:
Á Przesłoń instrukcję operacji „Otwórz” (Override Action „Open” Com-
mands) — przy przetwarzaniu wsadowym chcemy, aby określone operacje
zostały wykonane na serii plików. Domyślnie program otwiera po kolei
wszystkie pliki z danego folderu i wykonuje na nich wskazane operacje.
Pojawia się jednak pytanie, co w sytuacji, gdy wśród określonych przez nas
operacji występuje już polecenie Otwórz (Open). Wówczas program będzie
otwierał tylko ten jeden, konkretny plik, który został mu wskazany na eta-
pie wprowadzania tego polecenia. Innymi słowy, nawet jeśli poprosisz
o wykonanie sekwencji operacji na serii plików, program za każdym razem
otworzy jeden i ten sam plik. Aby temu zaradzić, możesz albo usunąć pole-
cenie Otwórz (Open) z operacji, która ma zostać wykonana wsadowo, albo
zaznaczyć opcję Przesłoń instrukcję operacji „Otwórz” (Override Action
„Open” Commands), która sprawi, że polecenie Otwórz (Open) będzie ig-
norowane, a program będzie działał domyślnie, czyli wykona wskazane
operacje na wszystkich plikach z folderu.
Á Uwzględnij wszystkie podfoldery (Include All Subfolders) — kiedy jest za-
znaczona, program podczas przetwarzania bierze pod uwagę także pliki
znajdujące się w podfolderach (jeśli takie istnieją) wskazanego folderu.
Á Pomijaj okna dialogowe operacji (Suppress Files Open Options Dialogs) —
kiedy jest zaznaczona, podczas otwierania plików zostają pominięte okna
dialogowe zawierające opcje otwarcia plików.
Á Pomijaj ostrzeżenia dotyczące profilu kolorów (Suppress Color Pro-
file Warnings) — kiedy jest zaznaczona, program pomija ostrzeżenia
o niezgodności profilów kolorów plików z profilem, który aktualnie
wykorzystujesz.
W polu Miejsce docelowe (Destination) określ, gdzie mają zostać zapisane pliki
po ich przetworzeniu. Wybierz opcję Folder (Folder) i kliknij przycisk Wybierz
(Choose), aby go wskazać. Dzięki temu oryginalne pliki zostaną zachowane i nie
będą nadpisywane. Jeśli nie zależy Ci na zachowaniu oryginalnych plików i mają
zostać po prostu przetworzone i zapisane w tym samym folderze, z którego po-
chodzą, wybierz Zapisz i zamknij (Save and Close).
Opcja Przesłoń instrukcję operacji „Zapisz jako” (Override Action „Save As”
Commands) działa w podobny sposób jak omówiona wcześniej opcja Przesłoń
instrukcję operacji „Otwórz” (Override Action „Open” Commands), tyle że
w odniesieniu do plików wynikowych uzyskanych na skutek wykonania operacji
wsadowych. Jeżeli jej nie zaznaczysz, a w operacji będzie już polecenie Zapisz
jako (Save As) ze wskazaną konkretną nazwą pliku, wówczas każdy plik źródłowy
zostanie po przetworzeniu zapisany w tym samym pliku docelowym — jego
dotychczasowa zawartość zostanie nadpisana, a przecież nie o to zazwyczaj nam
chodzi.
Z kolei jeśli w operacji będzie występowało polecenie Zapisz jako (Save As), ale
bez wskazanej konkretnej nazwy pliku, a jedynie z nazwą folderu, program zapi-
sze w nim pliki wynikowe, ignorując ustawienia wprowadzone w oknie Sekwencja
wsadowa (Batch). Jeśli to Twoje ustawienia (z okna Sekwencja wsadowa (Batch))
mają mieć pierwszeństwo, opcja Przesłoń instrukcję operacji „Zapisz jako” (Over-
ride Action „Save As” Commands) musi być zaznaczona.
ZVND]yZND :LHOHRVyEPDSUREOHP\]H]UR]XPLHQLHPRSFML3U]HVãRęLQVWUXNFMčRSHUDFML
„Zapisz jako” (Override Action „Save As” Commands) i 3U]HVãRęLQVWUXNFMč
operacji „Otwórz” (Override Action „Open” CommandsLQLHZLHF]\MH
]D]QDF]DþF]\WHİQLH2WRNUyWNLHSRGVXPRZDQLH-HĤOLZRSHUDFMDFK
NWyUHWZRU]\V]LNWyUHSRWHPPDMĈE\þZ\NRQ\ZDQHZVDGRZRQLHVWRVXMHV]
SROHFHęOtwórz (Open) ani Zapisz (SaveWRQLHPXVLV]VLčSU]HMPRZDþW\PL
RSFMDPLLWDNMHVWQDMOHSLHM:WHG\SOLNLOXEIROGHU\ĮUyGãRZHLGRFHORZH
RNUHĤODV]ZRNQLHRSHUDFMLZVDGRZHM:yZF]DVQLHPD]QDF]HQLDF]\
]RVWDZLV]WHRSFMH]D]QDF]RQHF]\QLH]D]QDF]RQH-HĤOLQDWRPLDVW
ZRSHUDFMDFKNWyUHWZRU]\V]LNWyUHSRWHPPDMĈE\þZ\NRQ\ZDQHZVDGRZR
VWRVXMHV]SROHFHQLDOtwórz (OpenOXEZapisz (SaveWRMHİHOLFKFHV]
SRLQIRUPRZDþSURJUDPDE\X]QDZDãQDGU]čGQRĤþXVWDZLHęZ\EUDQ\FK
SRGF]DVWZRU]HQLDRSHUDFMLQLH]D]QDF]DMW\FKRSFML-HĤOLMHGQDNSURJUDP
PD]LJQRURZDþXVWDZLHQLDZ\EUDQHSRGF]DVWZRU]HQLDRSHUDFMLLX]QDþ]D
QDGU]čGQHWRFRRNUHĤOLãHĤZRNQLHSekwencja wsadowa (BatchRGQRĤQLH
GRPLHMVFD]DSLV\ZDQLDSU]HWZRU]RQ\FKSOLNyZ]D]QDF]WHRSFMH
ZVND]yZND
-HĤOLFKFHV]DE\SURJUDPSRSU]HWZRU]HQLXSOLNyZ]RVWDZLãMHRWZDUWHLQLH
]DSLV\ZDãLFKZSROXMiejsce docelowe (DestinationZ\ELHU]RSFMčBrak
(None
W polach tekstowych wprowadź nazwy, jakie mają mieć przetworzone pliki,

oraz określ rozszerzenie. W polu Początkowy numer seryjny (Starting Serial #)
wprowadź cyfrę, od której ma się rozpocząć numeracja przetworzonych plików.
Zaznacz wszystkie opcje w polu Zgodność (Compatibillity).
W polu Błędy (Errors) wybierz Zatrzymaj, gdy wystąpi błąd (Stop for Errors),
a program będzie wyświetlał komunikaty o ewentualnych błędach podczas
przetwarzania.
Aby rozpocząć przetwarzanie, kliknij przycisk OK.
ZVND]yZND
-HĤOLZSROXWHNVWRZ\PZGROQHMF]čĤFLRNQDSekwencja wsadowa (Batch)
]DFKRZDV]GRP\ĤOQĈQD]ZčNazwa Dokumentu (Document Name
WRSURJUDP]DFKRZDRU\JLQDOQĈQD]ZčĮUyGãRZHJRGRNXPHQWX
2SHUDFMHZDUXQNRZH
W Photoshopie CC dostępny jest mechanizm operacji warunkowych pozwalający
tworzyć operacje, które wybierają odpowiednie działania zależnie od określo-
nych wcześniej warunków. W skrócie: ustalamy to w oknie Operacja warunkowa
(Conditional Action), które jest dostępne po kliknięciu polecenia Wstaw operację
warunkową (Insert Conditional) w menu panelu Operacje (Actions). W oknie mu-

sisz wybrać warunek i (opcjonalnie) operację uruchamianą w przypadku, gdy
dokument go spełnia. Następnie możesz też (ale nie musisz) wybrać operację uru-
chamianą, gdy dokument nie spełnia warunku. Ale od czego zacząć? Aby wstawić
krok opatrzony warunkiem do rejestrowanej lub edytowanej operacji, wykonaj
wymienione czynności:
1. Na początek uaktywnij operację, do której chcesz dodać warunek. Jeśli pla-
nujesz utworzyć taką operację warunkową, w której zamierzasz określić,
co ma się stać (operacja nr 1), gdy warunek zostanie spełniony, i co ma się
stać (operacja nr 2), gdy warunek nie zostanie spełniony, upewnij się, że
operacje, do których będziesz się odnosić (operacja nr 1 i operacja nr 2),
należą do tego samego zestawu operacji. OK, wiem, że nie brzmi to cie-
kawie i wydaje się trochę skomplikowane, więc spróbujmy na początek
prostszego sposobu, abyś zrozumiał, o co chodzi.
Utwórz nowy folder — w nim umieścisz operację, która ma zostać wy-
konana, jeśli warunek będzie spełniony, i opcjonalnie operację, która ma
zostać wykonana, jeśli warunek nie będzie spełniony. Następnie w tym sa-
mym folderze utwórz trzecią operację, która będzie operacją warunkową.
Oto przykład. Powiedzmy, że chcesz utworzyć operację, która będzie dzia-
łać tak, że jeśli zdjęcie będzie czarno-białe, to do obrazu będzie dodawany
szum, a jeśli będzie kolorowe, to program będzie je poddawał wyostrze-
niu. W związku z tym tworzysz nowy folder w panelu Operacje (Actions),
a w nim operację polegającą na wyostrzeniu zdjęcia. Gdy jest gotowa,
tworzysz kolejną nową operację (cały czas w tym samym folderze), która
będzie polegała na dodaniu szumu do zdjęcia (rysunek 18.12). I wreszcie
tworzysz nową, trzecią operację i w chwili, gdy zaczyna się nagrywanie,
Rysunek 18.12.
Tworzenie dwóch operacji, które zostaną umieszczone w jednym folderze. Obie zostaną wykorzystane podczas tworzenia
operacji warunkowej
klikasz przycisk Zatrzymaj wykonywanie lub nagrywanie (Stop playing/re-

cording) (rysunek 18.13). Będzie to operacja warunkowa. Teraz musisz ją
poddać modyfikacji. Upewnij się, że jest aktywna.
Rysunek 18.13.
Tworzenie operacji, do której zostanie wstawiona operacja warunkowa
2. Z menu panelu Operacje (Actions) wybierz polecenie Wstaw operację wa-

runkową (Insert Conditional) (rysunek 18.14).
Rysunek 18.14.
Wstawianie operacji warunkowej do
aktywnej operacji
3. W oknie dialogowym Operacja warunkowa (Conditional Action) wybierz

warunek z menu Stan bieżącego obiektu (If Current) (rysunek 18.15). Rów-
nie dobrze to pole mogłoby nosić nazwę „Jeśli”, gdyż tutaj wskazujesz stan
obrazu (okna dokumentu), jaki musi zajść, żeby operacje podane w polach
niżej były wykonane lub nie były wykonane. Dla omawianego przykładu
wybieram warunek Tryb dokumentu to RGB (Document Profile Is RGB).
Rysunek 18.15.
Określanie stanu bieżącego obrazu
4. Wybierz operację w menu Wtedy odtwórz operację (Then Play Action) (ry-
sunek 18.16). Wybieram operację Wyostrz.
Rysunek 18.16.
Wskazywanie operacji, która zostanie
wywołana, jeśli stan bieżący obrazu
będzie zgodny z rzeczywistością (będzie
prawdziwy, zdarzy się)
5. Jeśli chcesz, wybierz operację w menu W przeciwnym razie odtwórz

operację (Else Play Action), a jeśli nie, pozostaw tam opcję Brak (None) (ry-
sunek 18.17). W omawianym przykładzie wybieram operację Dodaj szum.
Rysunek 18.17.
Wskazywanie operacji, która zostanie
wywołana, jeśli stan bieżący obrazu
nie będzie zgodny z rzeczywistością
(będzie inny)
6. Kliknij przycisk OK, warunek zostanie dodany, co zobaczysz także w pa-

nelu Operacje (Actions) (rysunek 18.18).
Rysunek 18.18.
O obecności warunku w danej operacji
świadczy krok o nazwie Jeśli (If)
W omawianym przykładzie, jeśli zastosuję utworzoną operację warunkową

na obrazie kolorowym w trybie RGB, zostanie on poddany wyostrzeniu (rysu-
nek 18.19), a jeśli obraz będzie w skali szarości, zostanie do niego dodany szum
(rysunek 18.20). Celowo — podczas tworzenia operacji — użyłam przesadzonych

parametrów wyostrzania i dodawania szumu, żeby rezultaty ich zastosowania
były bardziej widoczne. Aby zastosować operację warunkową, postępuj dokład-
nie tak samo jak w przypadku każdej innej operacji — zaznacz ją i kliknij przycisk
Wykonaj bieżące zaznaczenie (Play selection) ( ).
Rysunek 18.19.
Użycie operacji warunkowej na obrazie w trybie RGB spowodowało jego wyostrzenie
Rysunek 18.20.
Użycie operacji warunkowej na obrazie w trybie Szarości (Grayscale) spowodowało dodanie do niego szumu
W przedstawionym przykładzie zastosowałam operację warunkową na pojedynczych

zdjęciach, otwartych w oknie programu. Ale możesz ją zastosować w oknie Sekwencja
wsadowa (Batch) na całej grupie plików znajdujących się np. w jednym folderze.
ZVND]yZND W menu :WHG\RGWZyU]RSHUDFMč (Then Play Action) i W przeciwnym razie

RGWZyU]RSHUDFMč (Else Play ActionPRİHV]Z\EUDþRSFMčBrak (None
DOHPRİHVLčRQDSRMDZLþW\ONRZMHGQ\P]W\FKSyOQLHZREXQDUD]$E\
RSHUDFMDE\ãDXUXFKDPLDQDW\ONRZWHG\JG\ZDUXQHNMHVWIDãV]\Z\Z\ELHU]
RSFMčBrak (None) w menu :WHG\RGWZyU]RSHUDFMč (Then Play Action)
LZVNDİRGSRZLHGQLĈRSHUDFMčZPHQX:SU]HFLZQ\PUD]LHRGWZyU]RSHUDFMč
(Else Play Action
Dodatek A
Tabela skrótów
klawiszowych
Operacje Skrót w systemie Windows
Tworzenie, zapisywanie i otwieranie obrazów

Tworzenie nowego okna obrazu (dokumentu) Ctrl+N
Tworzenie nowego okna obrazu (dokumentu) Alt+Ctrl+N
z ostatnio określonymi ustawieniami
Otwieranie obrazu Ctrl+O
Zapisywanie Ctrl+S
Zapisywanie jako Ctrl+Shift+S
Cofnięcie zapisu Alt+Ctrl+Z
Skróty ogólne
Zatwierdź kadrowanie, przekształcenie lub zmianę opcji Enter
w dowolnym oknie dialogowym lub tekstowym
Zamień przycisk Anuluj (Cancel) na Wyzeruj (Reset) Alt+kliknięcie przycisku Anuluj
(Cancel)
Anuluj kadrowanie, przekształcenie lub zmianę opcji Esc
w dowolnym oknie dialogowym
Anuluj ustawienia suwaka Esc
Zatwierdź ustawienia suwaka Enter
Przełączanie pomiędzy otwartymi oknami obrazu Ctrl+Tab
Pomoc (Help) programu F1
Wywoływanie okna ustawień programu Ctrl+K
Panele
Ukrywa (lub wywołuje) wszystkie panele poza: Przybornik Shift+Tab
i Opcje (Options)
687
688 'RGDWHN$_7DEHODVNUöWöZNODZLV]RZ\FK
Ukrywa (lub wywołuje) wszystkie panele Tab

Pokaż (ukryj) panel Pędzel (Brush) F5
Pokaż (ukryj) panel Warstwy (Layers) F7
Pokaż panel Opcje (Options) (pasek opcji), gdy jest Dwukrotne kliknięcie ikony
niewidoczny narzędzia
Cofanie i ponawianie operacji
Cofnij (Undo) Ctrl+Z
Do przodu (Step Forward) Ctrl+Shift+Z
Do tyłu (Step Backward) Ctrl+Alt+Z
Uaktywnianie narzędzi
Zaznaczenie prostokątne (Rectangular Marquee), M
Zaznaczenie eliptyczne (Elliptical Marquee)
Przesunięcie (Move) V
Lasso (Lasso), Lasso wielokątne (Poligonal Lasso), L
Lasso magnetyczne (Magnetic Lasso)
Różdżka (Magic Wand), Szybkie zaznaczanie (Quick W
Selection)
Kadrowanie (Crop), Kadrowanie perspektywiczne C
(Perspective Crop)
Pędzel (Brush), Ołówek (Pencil) B
Punktowy pędzel korygujący (Spot Healing Brush), Pędzel J
korygujący (Healing Brush), Łatka (Patch), Przesuwanie
z uwzględnieniem zawartości (Content- Aware Move),
Czerwone oczy (Red Eye)
Stempel (Clone Stamp), Stempel ze wzorkiem (Pattern S
Stamp)
Pędzel historii (History Brush), Artystyczny pędzel historii Y
(Art History Brush)
Gumka (Eraser), Gumka tła (Background Eraser), E
Magiczna gumka (Magic Eraser)
Gradient (Gradient), Wiadro z farbą (Paint Bucket) G
Rozjaśnianie (Dodge), Ściemnianie (Burn), Gąbka (Sponge) O
Pióro (Pen), Pióro dowolne (Freeform Pen) P
Tekst (Horizontal Type), Tekst pionowy (Vertical Type) T
Prostokąt (Rectangle), Zaokrąglony prostokąt (Rounded U
Rectangle), Elipsa (Ellipse), Wielokąt (Polygon), Linia
(Line), Kształt własny (Custom Shape)
Kroplomierz (Eyedropper), Próbkowanie kolorów (Color I
Sampler), Miarka (Ruler)
Rączka (Hand) H
Lupka (Zoom) Z
'RGDWHN$_7DEHODVNUöWöZNODZLV]RZ\FK 689
Przełączanie narzędzi
Przesunięcie (Move) (z wyjątkiem sytuacji, gdy włączone Ctrl
są narzędzia: Rączka (Hand), Cięcie na plasterki (Slice) lub
narzędzia z grupy Pióro (Pen), a także ścieżka lub dowolne
narzędzie do tworzenia kształtu)
Kursory precyzyjne Caps Lock
Rączka (Hand) — chwilowo Spacja
Z Pędzel (Brush) na Kroplomierz (Eyedropper) Alt
Z Wiadro z farbą (Paint Bucket) na Kroplomierz Alt
(Eyedropper)
Zmiana powiększenia obrazu
Zwiększanie powiększenia bez zmiany rozmiaru okna Ctrl++
Zmniejszanie powiększenia bez zmiany rozmiaru okna Ctrl+-
Dopasowanie do wielkości ekranu Ctrl+0
Rozmiar rzeczywisty (powiększenie 100%) Ctrl+1
Dopasowanie do wielkości okna Dwukrotne kliknięcie ikony
narzędzia Rączka (Hand)
Ukrywanie lub odkrywanie
Ukrywanie lub odkrywanie siatki Ctrl+'
Warstwy Kliknięcie ikony oka obok nazwy
warstwy
Ukrywanie lub odkrywanie krawędzi zaznaczenia Ctrl+H
Schowek
Kopiuj Ctrl+C
Wklej Ctrl+V
Wytnij Ctrl+X
Zaznaczanie
Zaznacz wszystko Ctrl+A
Anuluj zaznaczenie Ctrl+D
Ponownie zaznacz Ctrl+Shift+D
Odwróć zaznaczenie Ctrl+Shift+I
Zaznaczanie zawartości warstwy Ctrl+kliknięcie miniatury warstwy
Zaznaczanie wszystkich warstw (z wyjątkiem warstwy tła) Alt+Ctrl+A
Pokazywanie lub ukrywanie „maszerujących mrówek” — Ctrl+H
linii zaznaczenia
Przesunięcie ramki zaznaczenia w trakcie jej rysowania Spacja
Usunięcie punktu dodanego narzędziem Lasso Backspace
magnetyczne (Magnetic Lasso)
Przesuwanie zaznaczenia Przeciągnięcie, jeśli aktywne jest

narzędzie Przesunięcie (Move), lub
przeciągnięcie z jednoczesnym
naciśnięciem Ctrl (jeśli aktywne jest
inne narzędzie)
Wklejanie obrazu do zaznaczonego obszaru Ctrl+Shift+V
Wklejanie obrazu pod zaznaczonym obszarem Ctrl+Shift+Alt+V
Okno dialogowe Popraw krawędź (Refine Edge)
Włącz lub wyłącz opcję Podgląd (Preview) P
Przełączaj pomiędzy narzędziami Promień poprawiania Shift+E
(Refine Radius) i Wymazywanie poprawek (Erase
Refinements)
Przechodzenie (do przodu) przez tryby podglądu F
Warstwy
Nowa warstwa Ctrl+Shift+N
Nowa warstwa z pominięciem okna dialogowego Alt+Ctrl+Shift+N
Nowa warstwa pod warstwą aktywną Ctrl+ikona Utwórz warstwę (Create
a new layer)
Warstwa przez kopiowanie Ctrl+J
Ukrywanie lub wyświetlanie zawartości warstwy Kliknięcie ikony oka
Uaktywnienie warstwy najwyżej położonej w stosie Alt+. (kropka)
Uaktywnienie warstwy najniżej położonej w stosie Alt+, (przecinek)
Wybranie następnej warstwy w górę Alt+]
Wybranie następnej warstwy w dół Alt+[
Edycja stylu warstwy Dwukrotne kliknięcie warstwy
Scalenie warstw w dół Ctrl+E
Scalanie warstw widocznych Ctrl+Shift+E
Przesuwanie warstwy na wierzch stosu Ctrl+Shift+]
Przesuwanie warstwy na dół stosu Ctrl+Shift+[
Przesuwanie warstwy o jedną do góry Ctrl+]
Przesuwanie warstwy o jedną do dołu Ctrl+[
Wypełnianie warstwy kolorem tła Ctrl+Backspace
Wypełnianie warstwy kolorem narzędzia Alt+Backspace
Zaznaczanie warstwy aktywnej + warstwy znajdującej się Alt+Shift+]
nad nią
Zaznaczanie warstwy aktywnej + warstwy znajdującej się Alt+Shift+[
pod nią
Zaznaczanie wszystkich warstw (poza warstwą tła) Ctrl+Alt+A
Wyświetlenie zawartości jedynie wybranej warstwy Alt+kliknięcie ikony oka
(ukrycie pozostałych)
Usuwanie aktywnej warstwy Delete

Zmiana krycia aktywnej warstwy do wybranej wartości Kiedy aktywne jest jedno z narzędzi
do zaznaczania, naciskanie klawiszy
z cyframi z zakresu od 0 do 9
Przesuwanie elementów na warstwie aktywnej Ctrl+klawisze strzałek
Przenoszenie na nową warstwę zaznaczonego uprzednio Shift+Ctrl+J
elementu z jednoczesnym usunięciem go z warstwy, na
której się znajdował, i wypełnieniem tego miejsca kolorem
tła
Usunięcie z warstwy zaznaczonego elementu i wypełnienie Shift+Alt+Del
miejsca po nim kolorem narzędzia
Tworzenie warstwy będącej spłaszczonym obrazem Ctrl+Shift+Alt+E
elementów ze wszystkich warstw obrazu
Okna dialogowe poleceń korekcji obrazu
Poziomy (Levels) Ctrl+L
Balans kolorów (Color Balance) Ctrl+B
Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) Ctrl+U
Wypełnij (Fill) Shift+Backspace
Czarno-biały (Black & White) Alt+Shift+Ctrl+B
Otwieranie okien poleceń korekcji obrazu z ostatnimi ustawieniami
Poziomy (Levels) Alt+Ctrl+L
Balans kolorów (Color Balance) Alt+Ctrl+B
Barwa/Nasycenie (Hue/Saturation) Alt+Ctrl+U
Polecenia korekcji obrazu
Auto-tony (Auto Tone) Shift+Ctrl+L
Auto-kontrast (Auto Contrast) Alt+Shift+Ctrl+L
Auto-kolor (Auto Color) Shift+Ctrl+B
Zmniejsz nasycenie (Desaturate) Shift+Ctrl+U
Odwróć (Invert) Ctrl+I
Kolory
Ustawienie domyślnych kolorów narzędzia i tła, czyli D
odpowiednio: czarnego i białego
Zamiana koloru tła z kolorem narzędzia X
Wybór kolor tła Alt+kliknięcie w oknie obrazu
narzędziem Kroplomierz
(Eyedropper)
Pędzle
Zwiększenie rozmiaru końcówki ]
Zmniejszenie rozmiaru końcówki [
Zmiana nazwy pędzla Dwukrotne jego kliknięcie

Malowanie po linii prostej Kliknięcie w oknie obrazu,
a następnie kliknięcie z wciśniętym
klawiszem Shift
Tryb Szybka maska
Włączenie lub wyłączenie trybu Q
Otwarcie okna dialogowego trybu Dwukrotne kliknięcie w Przyborniku
przycisku Szybka maska (Quick
Mask)
Zmiana koloru nakładki Dwukrotne kliknięcie ikony szybkiej
maski
Maski
Tworzenie białej maski (jeśli w oknie nie ma utworzonego Kliknięcie przycisku maski w panelu
zaznaczenia) Warstwy (Layers)
Tworzenie czarnej maski (jeśli w oknie nie ma Alt+kliknięcie przycisku maski
utworzonego zaznaczenia) w panelu Warstwy (Layers)
Zamiana maski warstwy w zaznaczenie Ctrl+Alt+\ (ukośnik)
Utworzenie maski z zaznaczenia (w oknie widoczny będzie Kliknięcie przycisku maski w panelu
tylko zaznaczony obszar) Warstwy (Layers)
Utworzenie maski, która ukrywa zaznaczony obszar Alt+kliknięcie przycisku maski
w panelu Warstwy (Layers)
Odwracanie maski Ctrl+I
Wyświetlanie maski w postaci nakładki Naciśnięcie klawisza \ (ukośnik)
Kopiowanie maski pomiędzy warstwami Naciśnięcie klawisza Alt
i przeciągnięcie maski nad warstwę,
do której ma być dołączona kopia
maski
Maski przycinające
Tworzenie maski przycinającej Alt+Ctrl+G
Dezaktywacja maski przycinającej Alt+Ctrl+G
Przekształcenie
Przekształcenie swobodne (Free Transform) Ctrl+T
Zniekształcenie Ctrl+przeciągnięcie uchwytu
obwiedni
Przekształcenie z zachowaniem proporcji Shift+przeciągnięcie uchwytu
obwiedni
Przekształcenie względem środka Alt+przeciągnięcie uchwytu
obwiedni
Ponowne użycie przekształcenia na tej samej lub innej Ctrl+Shift+T
warstwie
Zatwierdzenie przekształcenia Enter
Anulowanie przekształcenia Esc
Filtry
Ponowne nałożenie ostatniego filtra Ctrl+F
Wywołanie okna ostatnio używanego filtra z jego ostatnimi Alt+Ctrl+F
ustawieniami
Zmniejszanie siły działania ostatnio zastosowanego filtra Ctrl+Shift+F
(okno Stonuj (Fade))
Wywoływanie okna filtra Punkt zbiegu (Vanishing Point) Alt+Ctrl+V
Wywoływanie okna filtra Formowanie (Liquify) Shift+Ctrl+X
Okno Galeria filtrów (Filter Gallery)
Powiększenie podglądu w oknie Galeria filtrów (Filter Ctrl++
Gallery)
Pomniejszenie podglądu w oknie Galeria filtrów (Filter Ctrl+-
Gallery)
Dopasowanie widoku obrazu do wielkości okna podglądu Ctrl+0
Pokazywanie w oknie tylko jednego efektu uzyskanego za Alt+kliknięcie na liście filtrów
pomocą wybranego filtra ikony oka po lewej stronie nazwy
wybranego filtra
'RGDWHN$_6NRURZLG] 695
Skorowidz
Hasła oznaczone wielką literą odnoszą się do nazw narzędzi, paneli

lub funkcji programu ustawianych w poszczególnych oknach menu.
A B
aberracja chromatyczna, 515, 516, 517 Background, Patrz: Tło
Actions, Patrz: Operacje Balans kolorów, 368, 369, 373, 374
Adaptive Wide Angle, Patrz: filtr Barwa/Nasycenie, 247, 355, 357, 362, 365
Adaptacyjny szeroki kąt Bas Relief, Patrz: filtr Relief
Add Noise, Patrz: filtr Dodaj szum biblioteka ustawień narzędzi, 152
Adjustments, Patrz: Dopasowania Black & White, Patrz: Czarno-biały
Akapit, 668 bodypainting, 411
Antialias, Patrz: Wygładzanie bokeh, 554
Apply Image, Patrz: Zastosuj obraz Bracketing, 55
artefakt, 526 Bridge, 41, 42, 43
Auto-Align Layers, Patrz: Auto-mieszanie Brightness/Contrast, Patrz: Jasność/Kontrast
warstw Brush, Patrz: Pędzel
Auto-Align Layers, Patrz: warstwa
wyrównywanie automatyczne
Auto-Blend Layers, Patrz: Auto-wyrównanie
C
warstw Calculations, Patrz: Obliczenia
Auto-Blend Layers, Patrz: warstwa mieszanie Camera Raw, 494, 495, 586
automatyczne Camera Raw Filter, Patrz: filtr Camera Raw
automatyczne odzyskiwanie, 65 Channels, Patrz: Kanały
Auto-mieszanie warstw, Patrz: warstwa Character, Patrz: Typografia
mieszanie automatyczne Chmury, Patrz: filtr Chmury
Auto-tony, 350 Cienie/Podświetlenia, 390, 391, 392
Auto-wyrównanie warstw, Patrz: warstwa Clipboard, Patrz: Schowek
wyrównywanie automatyczne Clone Source, Patrz: Powielanie źródła
Clone Stamp, Patrz: Stempel
696 6NRURZLG]
Clouds, Patrz: filtr Chmury Adaptacyjny szeroki kąt, 519, 520-524

CMYK, 67, 300, 302, 504 Akwarele, 533
Cofnij, 288, 296 artystyczny, 529
Color Balance, Patrz: Balans kolorów Blask neonu, 532
Color Picker, Patrz: Próbnik kolorów Bryły 3D, 563, 546
Color Range, Patrz: Zakres kolorów Camera Raw, 495
Colored Pencil, Patrz: filtr Kolorowanie Camera Raw, 586
kredkami Chmury, 540
Content-Aware Move, Patrz: Przesuwanie Cienkopis, 562
z uwzględnieniem zawartości Dodaj szum, 528
Content-Aware Scale, Patrz: Skala Farba olejna, Patrz: Farba olejna
z uwzględnieniem zawartości Farba olejna, Patrz: Farba olejna
Craquelure, Patrz: filtr Spękalina Formowanie, Patrz: Formowanie
Creative Cloud, 43 fotograficzny, 387, 388, 389
Crop, Patrz: Kadrowanie Fresk, 531
Crop and Straighten Photos, Patrz: Inteligentne wyostrzenie, Patrz:
Kadrowanie i prostowanie zdjęć Inteligentne wyostrzenie
Crosshatch, Patrz: filtr Kreskowanie inteligentny, 393, 494, 579
Curves, Patrz: Krzywe kolejność, 502, 583
Custom Shape, Patrz: Kształt własny Kolorowanie kredkami, 529
Cutout, Patrz: filtr Wycinanka Kontury tuszem, 537, 538
Czarno-biały, 380, 381, 382, 383, 384 Korekta obiektywu, Patrz: Korekta
Czerwone oczy, 183 obiektywu
Kreskowanie, 537
D lista, 501
Łatki, 566
Diffuse Glow, Patrz: filtr Zmiękczona Maksymalny, 585
poświata Maska wyostrzająca, Patrz: Maska
dokumentu powielanie, 62 wyostrzająca
Dopasowania, 105, 248, 351 Maźnięcia farbą, 532
Dopasuj kolor, 372, 398 Mediana, 413
Dry Brush, Patrz: filtr Suchy pędzel Minimalny, 585
Mokry papier, 562
E Obrysowanie konturów, 563
Płaskorzeźba, 563
Ekspozycja, 365 Pociągnięcia pędzlem, 537
Emboss, Patrz: filtr Płaskorzeźba połówkowy szary, 632
Extrude, Patrz: filtr Bryły 3D Poruszenie, Patrz: Poruszenie
Eyedropper, Patrz: Kroplomierz Posteryzacja krawędzi, 534
Punkt zbiegu, 494
F Punkt zbiegu, 567-578
Redukcja potrząśnięć, 429, 508-514
Farba olejna, 170, 534, 535 Redukcja szumu, 524
Feather, Patrz: Wtapianie Relief, 562
Fibers, Patrz: filtr Włókna Renderowanie, 540
Field Blur, Patrz: filtr Rozmycie pola Rozmycie, 542, 561
Fill, Patrz: Wypełnij Rozmycie gaussowskie, 245, 246, 542, 548
Film Grain, Patrz: filtr Ziarno błony Rozmycie pola, 499
fotograficznej Rozmycie pola, 544, 550-553
Filter Gallery, Patrz: Galeria filtrów Rozmycie powierzchniowe, Patrz:
filtr, 55, 66, 497, 498 Rozmycie powierzchniowe
6NRURZLG] 697
Rozmycie przesłony, Patrz: Rozmycie H

przesłony
Rozmycie soczewkowe, 494, 543-548 HDR, 54, 55
Sferyzacja, 538, 540 Healing Brush, Patrz: Pędzel korygujący
Spękalina, 565, 566 histogram, 340, 341, 342
Stylizacja, 563 Historia, 288, 289, 290, 291
Suchy pędzel, 530 History, Patrz: Historia
Szkic, 561 History Brush, Patrz: Pędzel historii
Szpachla malarska, 533 Horizontal Type Mask, Patrz: Pozioma
Sztukateria, 562 maska tekstowa
Szukanie krawędzi, 563, 564 HSL/Skala szarości, Patrz: Barwa/Nasycenie
Tekstura, 565
Tilt-Shift, 499, 544, 558-561 I
Wirówka, 538, 539
Witraż, 565 Image Size, Patrz: Rozmiar obrazu
Włókna, 542 Ink Outlines, Patrz: filtr Kontury tuszem
Wycinanka, 530 Inteligentne wyostrzenie, 503, 504, 505, 506,
Ziarno błony fotograficznej, 531 507, 526
Zmiękczona poświata, 538 Iris Blur, Patrz: Rozmycie przesłony
Zniekształcenie, 538
Find Edges, Patrz: filtr Szukanie krawędzi J
Flara obiektywu, 541
format Jaskrawość, 353
GIF, 67 Jasność/Kontrast, 351
JPEG, 66, 67, 586
artefakt, 526 K
PSB, 66
PSD, 66 kadrowanie, 434, 440
RAW, 55, 494, 586 nakładka, 436, 440, 441
TIFF, 66, 67 perspektywiczne, 444
Formowanie, 148, 456, 467-479, 499 z zachowaniem proporcji, 437, 439
Free Transform, Patrz: Przekształcenie Kadrowanie, 434, 435, 436, 447
swobodne Kadrowanie i prostowanie zdjęć, 434, 446
Freeform Pen, Patrz: Pióro dowolne kanał, 52, 54, 96, 116, 117, 299, 303, 305, 327,
Fresco, Patrz: filtr Fresk 347, 412, 504, 526
alfa, 117, 305, 307, 308, 310, 312
kontrast, 334
G ze ścieżki, 338
Galeria filtrów, 498, 499, 500, 529 koloru dodatkowego, 305
Gaussian Blur, Patrz: filtr Rozmycie kompozytowy, 301, 304
gaussowskie łączenie, 320, 321
gradient, 272, 627, 628, 629, 631 mieszanie, 334
Neutralna gęstość, 632 powielanie, 312
Gradient, 272, 545, 628, 631 rozdzielanie, 319
Graphic Pen, Patrz: filtr Cienkopis scalanie, 319
Grid, Patrz: Siatka tworzenie, 308
usuwanie, 322
wyświetlenie w kolorze, 303, 306
Kanały, 40, 300, 305
karta graficzna, 74
kerning, 640
klatka wideoimportowanie, 44
698 6NRURZLG]
klonowanie, 185, 192 Linia, 615

kolor linie pomocnicze inteligentne, 224, 417, 419
CMYK, Patrz: CMYK Liquify, Patrz: Formowanie
LAB, Patrz: LAB Lorem ipsum, 648
menu, 39 Lupka, 74, 75, 76, 77, 78
narzędzia, 25, 153, 154, 155, 158
odcinanie do punktów czarno-bialych,
Patrz: odcinanie do punktów czarno-
â
bialych Łatka, 174, 175, 176, 177
RGB, Patrz: RGB
tła, 20, 21, 23, 25, 37, 38, 58, 108, 109, 110,
156
M
Kolor kryjący, Patrz: kolor narzędzia Magic Wand, Patrz: Różdżka
Kolor pierwszego planu, 67 Magnetic Lasso, Patrz: Lasso magnetyczne
Kompozycje warstw, Patrz: warstwa Magnetic Pen, Patrz: Pióro magnetyczne
kompozycje maska, 104, 106, 117, 146, 224, 227, 249, 265,
Korekta obiektywu, 515 275, 364, 364, 661
Krawędź maski, 157 alfa, Patrz: kanał alfa
Kroplomierz, 157 biała, 266
kroplomierz, 123, 126, 127 czarna, 266, 268, 269
Krzywe, 282, 315, 365 głębokości, 545
kształt gradientowa, 271
elipsa, 618, 619, 633 kopiowanie na inną warstwę, 274, 277
gwiazda, 623, 624 krawędź, 276
modyfikowanie, 626 na podstawie zaznaczenia, 317
obrys, 633-637 nakładka, 270
prostokąt, 618, 619, 620, 621, 622 obiektu inteligentnego, 490
prostokąt zaokrąglony, 618, 619, 620, 621 odcinania, Patrz: maska przycinająca
rasteryzacja, 638 przesuwanie, 274
ścieżka, 614 przycinająca, 283, 284, 285, 286, 661
w trybie Piksele, 615, 630 szybka, 25, 277, 278, 279
wielobok, 618, 619, 623 tekstowa
własny pionowa, 279, 280
tworzenie,666 pozioma, 279, 280
wypełnianie, 626 wektorowa, 275, 276, 282, 283, 593, 607,
Kształt, 593, 613, 633 614
Kształt własny, 88, 618, 624, 625, 626 ze ścieżki, 606
wyłączanie, 274
L zaznaczenie, 270
Maska wyostrzająca, 326, 503
LAB, 304 Match Color, Patrz: Dopasuj kolor
Lab — technika czarno-biała, 385 metadane, 44
Lasso Miarka, 448-452
magnetyczne, 90, 92 migawka, 291
punkt zakotwiczenia, 90, 91, 92, 93 Mixer Brush, Patrz: Pędzel mieszający
wielokątne, 93 Motion Blur, Patrz: Poruszenie
Layer Comps, Patrz: warstwa kompozycje Move, 417
Lens Blur, Patrz: Rozmycie soczewkowe Mozaika, 24
Lens Correction, Patrz: Korekta obiektywu
Lens Flare, Patrz: Flara obiektywu
Levels, Patrz: Poziomy
6NRURZLG] 699
N przesuwanie elementów, 204

prześwietlony, 241
narzędzie przywracanie szczegółów, 390, 392
skrót klawiszowy, 25 rastrowy, 208
tryb mieszania, Patrz: tryb mieszania retusz, 174
ustawienia domyślne, 26, 27, 152 rozdzielczość, Patrz: rozdzielczość
własne, 153 rozmiar, 422, 423, 424, 508
Nasycenie, 79, 80, 354, 361, 380 powiększanie, 424, 425, 428
Neon Glow, Patrz: filtr Blask neonu stos, 408
tworzenie, 56, 57, 58, 62
O w skali szarości, 327, 380, 390
kolorowanie, 368, 372
obiekt wyostrzanie, 325, 503
inteligentny, 208, 215, 238, 323, 393, 463, zapisywanie, 64
475, 485, 550, 586 zaznaczanie, Patrz: zaznaczanie
edycja, 492 obszar roboczy
kopia, 488, 491 dokumentu, 20, 21, 454
maska, 494 programu, 20, 21, 23
powielanie, 488 odcinanie do punktów czarno-bialych, 348
przekształcanie, 488 Oil Paint, Patrz: Farba olejna
styl, 494 Oil Paint, Patrz: Farba olejna
z wielu warstw, 487 okienko podpowiedzi, 21
zamiana w zwykłą warstwę, 488 Ołówek, 122, 123, 124
zastępowanie obrazu, 490 Opacity, Patrz: Krycie
przekształcanie z użyciem obiektów OpenGL, 74, 75, 76, 133, 172
inteligentnych, 488 operacja
wektorowy, 615 domyślna, 672, 673
obiektyw edytowanie, 679
rybie oko, 519 kroku wyłączanie, 674
szerokokątny, 411, 519 nagrywanie, 674, 677
zniekształcenia, 515, 516 rejestrowanie narzędzi, 678, 679
Obliczenia, 327 okno dialogowe, 675, 676
mieszanie kanałów obrazu, 327 predefiniowana, Patrz: operacja domyślna
obraz tworzenie, 677
czarno-biały, 327, 380 usuwanie, 679
kolorowanie, 368, 372 warunkowa, 682-686
dopasowanie kolorów, 398, 399, 400, 401 Operacje, 385, 672
HDR, Patrz: HDR wygląd panelu, 676
importowanie, 41
kadrowanie, Patrz: kadrowanie
kolorystyka, 336 P
kontrast, 243 Paint Daubs, Patrz: filtr Maźnięcia farbą
kopiowanie, 63 Palette Knife, Patrz: filtr Szpachla malarska
korekcja, 503 panel, 20, 29, 38
perspektywy, 519 grupa, 30
mapowanie, 411-416 menu, 209, 210
metadane, Patrz: metadane narzędziowy, Patrz: Przybornik
niedoświetlony, 240, 242 rozwijanie, 31, 32
obracanie, 432, 447 ukrywanie, 33
odbijanie, 452 usuwanie, 32
otwieranie, 48, 49, 50 panorama, 405, 410
przekształcanie, Patrz: warstwa Paragraph, Patrz: Akapit
przekształcanie
700 6NRURZLG]
parametr gamma, 344, 345, 366 Preferencje, 21, 25, 34, 36, 37, 38
pasek Próba automatycznego wyrównywania
dokowania zakładek, 20 obrazów źródłowych, 156
menu, 20, 21, 72 Próbki, 153
opcji, 20, 21, 26, 30 Próbkowanie kolorów HUD, 154, 155, 156
stanu, 51, 52 Próbnik kolorów, 154
tytułu, 51 Próg, 326
Patch, Patrz: Łatka Przekształcenie swobodne, 141, 430, 432,
Patchwork, Patrz: filtr Łatki 489, 490, 626, 647
Path, Patrz: Ścieżka przestrzeń robocza, 21, 22
Pattern, Patrz: Wzorek Przesunięcie, 417
Pen, Patrz: Pióro Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości,
Pencil, Patrz: Ołówek 204
perspektywa, 432, 519 przetwarzanie wsadowe, 672, 680
pędzel przezroczystość, 67, 208
aerograf, 132 Przybornik, 20, 24, 25, 26, 34
dynamika kształtu, 131, 136 punkt
końcówka bieli, 344, 346
miękka, 132, 134 czerni, 344, 346
specjalna, 132 neutralnej szarości, 344, 346
ze szczeciny, 132, 133 Punktowy pędzel korygujący, 195
tekstura, 131, 167, 169, 170, Puppet Warp, Patrz: Wypaczenie
tworzenie, 136, 143, 144, 150, 151, 152 marionetkowe
ustawienia predefiniowane, 129, 130, 152
wczytywanie, 127, 144, 149, 150
Pędzel, 122, 124, 125, 127, 129, 130, 131
Q
Pędzel historii, 293 Quick Selection, Patrz: Szybkie zaznaczanie
Pędzel korygujący, 197, 198, 199
Pędzel mieszający, 152, 162, 163, 164, 165,
166, 167
R
Photo Filter, Patrz: Filtr fotograficzny Radial Blur, Patrz: Rozmycie promieniste
Photomerge, 409 ramka
pikselizacja, 67 akapitowa, 642
Pionowa maska tekstowa, 279, 280 kadrowania, 436, 437-445
Pióro, 282, 590, 591, 592, 593 transformacji, 430, 431
Pióro dowolne, 591, 592, 597 Rączka, 81
Pióro magnetyczne, 591, 592, 598 Red Eye, Patrz: Czerwone oczy
Plaster, Patrz: filtr Sztukateria Reduce Noise, Patrz: filtr Redukcja szumu
plik Refine Edge, Patrz: Popraw krawędź
format, 66 RGB, 67, 117, 300, 301, 303
odzyskiwanie, 65 Rotate View, Obróć widok
otwieranie, 48, 49, 50 rozdzielczość, 424, 425, 426
Pole stopnia powiększenia obrazu, 51, 73 Rozmiar obrazu, 422, 423, 424, 508
Popraw krawędź, 99, 100, 101, 106, 276 Rozmiar obszaru roboczego, 454
Poruszenie, 543 Rozmycie powierzchniowe, 543
Poster Edges, Patrz: filtr Posteryzacja Rozmycie promieniste, 580
krawędzi Rozmycie przesłony, 544, 554-557
Powielanie źródła, 187, 189, 192 gaussowskie, 245, 246
Pozioma maska tekstowa, 279, 280 Różdżka, 94
Poziomy, 314, 315, 343, 346, 350, 365 Ruler, Patrz: Miarka
Preferences, Patrz: Preferencje, Właściwości rzęsy, 136-143
6NRURZLG] 701
S ģ
Saturation, Patrz: Nasycenie ścieżka, 589, 590, 591, 592
Schowek, 62 Béziera, Patrz: ścieżka
sekwencja wsadowa, 680 edytowanie, 599, 600, 601, 603, 604
przesłoń instrukcję operacji, 682 edytowanie, 599
Set Measurement Scale, Patrz: Ustaw skalę obrysowanie narzędziem, 608
pomiaru przekształcanie w zaznaczenie, 602
Shadows/Highlights, Patrz: Cienie/ rysowanie, 592-597
Podświetlenia tworzenie maski wektorowej, 606
Shake Reduction, Patrz: Redukcja wektorowa, Patrz: ścieżka
potrząśnięć wypełnianie, 609
Shape, Patrz: Kształt wyrównywanie, 604
Shape Dynamics, Patrz: Pędzel Dynamika z zaznaczenia, 611
kształtu zamiana w kształt, 606
Siatka, 618 zaznaczanie, 599, 600
Siatka pikseli, 77 282, 283, 338
Skala z uwzględnieniem zawartości, 456, Ścieżka, 282
480-483
Sketch, Patrz: filtr Szkic
skóra, 373
T
skrót klawiszowy, 22, 25, 33, 39, 68, 80, 686 tablet, 123, 139, 186
tabela, 686 tekst, 640, 647
tworzenie, 69, 70, 71, 72 akapitowy, 642, 668
Smart Sharpen, Patrz: Inteligentne zamiana na tekst ozdobny, 643
wyostrzenie formatowanie, 648-654, 668
Smart Sharpen, Patrz: Inteligentne domyślne, 652
wyostrzenie języki hinduskie, 644
Spherize, Patrz: filtr Sferyzacja justowanie, 668
Spot Healing Brush, Patrz: Punktowy pędzel na ścieżce, 662
korygujący obwiednia, Patrz: ramka akapitowa
stacja dokowania, 20, 21, 29 ozdabianie, 659-662
strefa upuszczenia, 29 ozdobny, 641
Stained Glass, Patrz: filtr Witraż zamiana na tekst akapitowy, 643
Stempel, 185, 186, 187, 188, 195, 247 pionowy, 640, 643, 668
strzałka, 615, 617, 618 poziomy, 640, 668
Style, 660 sprawdzanie pisowni, 654
Stylize, Patrz: filtr Stylizacja we wnętrzu kształtu, 664
Surface Blur, Patrz: Rozmycie wyrównywanie, 643
powierzchniowe zamiana w kształt, 657
Swatches, Patrz: Próbki zastępczy (lorem ipsum), 648
Synchronizacja z usługą Creative Cloud, 51, zaznaczanie, 645
53 znajdź i zastąp, 654
szablon dokumentu, 58, 59, 60 zniekształcanie, 640, 656, 657
szum, 303, 323, 423, 428, 504, 505 tekstury, 132, 169, 175,
dodawanie, 524, 528 Texture, Patrz: Pędzel Tekstura, filtr Tekstura
kolorowy, 323 Threshold, Patrz: Próg
redukcja, 524, 525, 526 Tilt-Shift, Patrz: filtr Tilt-Shift
szybka maska, Patrz: maska szybka tło
Szybkie zaznaczanie, 98 dokumentu, Patrz: kolor tła
menu, 39
Tło, 208, 209, 213, 214, 238
702 6NRURZLG]
Trace Countour, Patrz: filtr Obrysowanie mieszanie automatyczne, 405, 406, 407,
konturów 408
tryb nazwa, 214, 215, 216
16bitów, 500 obracanie, 432
32bity, Patrz: HDR odbijanie, 452
CMYK, Patrz: CMYK powielanie, 224, 225
ekranowy, 34, 35, 36 przekształcanie, 430-452
mieszania, 212, 239-247, 254, 329-332 z użyciem obiektów inteligentnych,
szybkiej maski, 25 488
Twirl, Patrz: filtr Wirówka rastrowa, 208
Typografia, 640, 648 scalanie, 227
styl, 255-260, 494, 631, 632, 633, 659
U tekstowa, 208, 224
Tło, Patrz: Tło
Undo, Patrz: Cofnij tryb mieszania, 212, 225, 239-247, 254
Unsharp Mask, Patrz: Maska wyostrzająca tworzenie, 110, 214, 215
Ustaw skalę pomiaru, 451 ukryta, 109, 236
Usuwanie efektu czerwonych oczu, 183 usuwanie, 220
Uwzględnienie zawartości, 146, 174, 181, 202, wektorowa, 208
204, 451 rasteryzowanie, 238
wideo, 44, 45, 208
V wypełnienie, 260
wyrównywanie, 223
Vanishing Point, Patrz: filtr Punkt zbiegu automatyczne, 401, 402, 403, 404
Verticall Type Mask, Patrz: Pionowa maska Water Paper, Patrz: filtr Mokry papier
tekstowa Watercolor, Patrz: filtr Akwarele
Vibrance, Patrz: Jaskrawość wideo, 44, 45
winietowanie, 515, 516, 518
W Wtapianie, 86, 89, 276, 318
Wygładzanie, 86
Warp, Patrz: Wypaczenie wyostrzanie, 503, 504, 505, 508
Warp Text, Patrz: Zniekształcenie tekstu Wypaczenie, 434, 456-460
warstwa, 207, 209, 217, 219 Wypaczenie marionetkowe, 456, 461, 463
3D, 208 Wypełnij, 203, 407
blokowanie, 237 wzorek, 175, 197, 198, 258, 609, 610, 614,
dopasowania, 187, 198, 208, 215, 248-254 616, 626, 627, 630
efekty, 212, 227, 233 definiowanie, 200
eksportowanie do oddzielnych plików, 255 Wzorek, 198, 200
etykieta, 212
filtrowanie, 210, 211, 212, 213, 220
grupa, 229, 230, 231, 232, 233, 283
Z
rozgrupowanie, 234 zakładka, 20, 50
usuwanie, 235 Zakres kolorów, 112, 113, 114, 276
zagnieżdżona, 228, 231 Zastępowanie kolorów, 160, 161, 162
kompozycje, 261, 262, 263 Zastosuj obraz, 333, 334, 336, 337
eksportowanie do pliku, 263 zaznaczanie, 83, 84, 86, 87, 88, 89, 90, 93, 94,
korekcyjna, Patrz: warstwa dopasowania 112, 279, 320
krycie, 180, 236, 269 krawędź, 108, Patrz też: Popraw krawędź
kształtu, 208, 593, 615, 627 obszarów skóry, 115
łączenie, 221, 420, 459 odwróć, 95, 107
maska, 227, 233 przekształcanie w ścieżkę, 611
6NRURZLG] 703
ścieżka, 590
ukryj krawędź, 85, 182, 205
wczytywanie, 119
włosów, 101
z kanału alfa, 312
z maski, 276, 309
zapisywanie, 116, 307
ze ścieżki, 602, 614
Zniekształcenie tekstu, 640
zooming, 580

Photoshop CC PL. Szkoła Efektu - Anna Owczarz-Dadan

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Photoshop CC PL. Szkoła Efektu - Anna Owczarz-Dadan

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Wszelkie prawa zastrzeżone.

Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami ﬁrmowymi

Autor oraz Wydawnictwo HELION dołożyli wszelkich starań, by zawarte

Redaktor prowadzący: Ewelina Burska

Projekt okładki: Studio Gravite/Olsztyn

Materiały graﬁczne na okładce zostały wykorzystane za zgodą Shutterstock.

Copyright © Helion 2014

x Poleć książkę na Facebook.com x Księgarnia internetowa

Moim ukochanym kotom,

83 Rozdział 2. Zaznaczanie obrazu i jego fragmentów

116 Zapisywanie zaznaczenia a kanały

121 Rozdział 3. Malowanie w Photoshopie

173 Rozdział 4. Retusz obrazu przez usuwanie jego

181 Trochę praktyki. Usuwanie niechcianego obiektu z obrazu

207 Rozdział 5. Praca z warstwami

233 Dodawanie maski i efektów specjalnych do grupy

265 Rozdział 6. Maskowanie — coś, czego bezwzględnie

282 Maska wektorowa

287 Rozdział 7. Powrót do przeszłości — czyli cofanie

299 Rozdział 8. Kanały

336 Zmiana charakteru kolorystyki obrazu

339 Rozdział 9. Korygowanie kolorów

397 Rozdział 10. Łączenie obrazów oraz ich dopasowywanie

405 Opcja Panorama. Łączenie zdjęć w panoramę pozbawioną „szwów”

421 Rozdział 11. Zmiana rozmiarów, prostowanie

455 Rozdział 12. Edycja obrazu poprzez jego zniekształcanie

467 Korygowanie obrazu oraz tworzenie efektów specjalnych

485 Rozdział 13. Obiekty inteligentne

497 Rozdział 14. Filtry — korekcja obrazu i efekty specjalne

538 Grupa trzecia — Zniekształcenie

589 Rozdział 15. Ścieżki

608 Malowanie wzdłuż ścieżki

613 Rozdział 16. Kształty

639 Rozdział 17. Tekst

671 Rozdział 18. Automatyzacja pracy

687 Dodatek A. Tabela skrótów klawiszowych

Anna Owczarz-Dadan jest autorką 33 książek poświęconych m.in. graﬁce kom-

ÆOkno programu Æ Importowanie obrazów z aparatu fotograficznego — Photoshop i Bridge

Æ Otwieranie obrazów w Photoshopie Æ Tworzenie nowego okna obrazu Æ Powielanie dokumentu

Æ Kopiowanie i wklejanie Æ Zapisywanie zmian wprowadzonych w oknie obrazu

Æ Wybrane formaty wykorzystywane do zapisywania obrazu w Photoshopie Æ Skróty klawiszowe

Æ Powiększanie i zmniejszanie widoku w oknie obrazu

Trochę zamieszania może być z obszarem roboczym dokumentu, obszarem ro-

Oczywiście po wybraniu danej przestrzeni możesz zmienić zaproponowane przez

jednak możliwość natychmiastowego przywrócenia predeﬁniowanych ustawień

W otwartym oknie wprowadź nazwę przestrzeni (rysunek 1.4), jeśli chcesz,

3U]\ERUQLN SDQHO]QDU]čG]LDPL ³

1. Jeśli w Przyborniku narzędzie dzieli „szuﬂadkę” z innymi narzędziami, widoczna będzie

Narzędzia można uaktywniać, stosując również tzw. skróty

W Przyborniku poza narzędziami znajdziesz pola zmiany koloru narzędzi oraz

3. Nie dla wszystkich narzędzi, a tylko dla niektórych.

Na liście możesz znaleźć predeﬁniowane ustawienia narzędzia. Żeby wczytać

Umieszczanie panelu w stacji dokowania

Dokowanie grupy paneli w wybranym miejscu okna programu

4. Puste pole nad zakładkami paneli umieszczonych w danej grupie.

Zwinięcie paneli do postaci ikon pozwala zaoszczędzić miejsce w oknie pro-

pokaż ukryte panele (Auto-Show Hidden Panels). Znajdziesz ją w oknie Preferen-

obraz był wcześniej otwarty w odrębnym oknie dokumentu, teraz zostaje

Dodatkowo w oknie Preferencje (Preferences), w polach Granice (Border) mo-

Następnie zostanie otwarte okno umożliwiające zaznaczenie miniatur zdjęć, które

Bridge wybierz polecenie Plik/Pobierz obrazu z aparatu fotograﬁcznego (File/Get

W sekcji Zastosuj metadane (Apply Metadata) w polu Szablon do użycia

Wybierz polecenie Plik/Importuj/Klatki wideo do warstwy (File/Import/Video

W tym momencie otwarte zostanie okno Importuj wideo do warstw (Import

3U]\ERUQLNSDQHO]QDU]čG]LDPL³

:DUWRĤFLZSLVDQHZSRODFK6]HURNRĤþ(:LGWKL:\VRNRĤþ (+HLJKWPRJĈ

:RNQLH6NUyW\NODZLV]RZHLPHQX (.H\ERDUG6KRUWFXWVDQG0HQXVQD ZVND]yZND

ZVND]yZND :RNQLH6NUyW\NODZLV]RZHLPHQX (.H\ERDUG6KRUWFXWVDQG0HQXV]QDMGXMH

'ZXNURWQHNOLNQLčFLHLNRQ\QDU]čG]LD/XSND (=RRPZ3U]\ERUQLNXSRZRGXMH

$E\XDNW\ZQLþQDU]čG]LH=D]QDF]HQLHHOLSW\F]QH((OOLSWLFDO0DUTXHHPRİHV] wskazówka

wskazówka -HĤOLXİ\ZDV]QDU]čG]LD/DVVR (/DVVRQLH]ZDOQLDMOHZHJRSU]\FLVNXP\V]\

-HĤOLSRGF]DV]D]QDF]DQLDNV]WDãWXQDU]čG]LHP/DVVR (/DVVR]GDU]\VLč

wskazówka 3RGF]DVSUDF\]QDU]čG]LHP/DVVRZLHORNĈWQH (3RO\JRQDO/DVVRPRİHV]

wskazówka &KRþZ\GDMHVLčİHQDU]čG]LH5yİGİND(0DJLF:DQG) zaznacza zakresy

:REV]DU]H]D]QDF]RQ\PQDU]čG]LHP5yİGİND (0DJLF:DQGPRJĈSRMDZLþ wskazówka

wskazówka Okno 3RSUDZNUDZčGĮ (5HÀQH(GJHZ\ZRãDV]Z\ELHUDMĈFSROHFHQLH