Roland Barthes. Kalukskos ng Wika. 1984.

The Rustle of Language

1. Balangkas Pangkaisipan.
Naghain ito ng 7 balangkas upang bigyang diin ang kabuluhan ng teksto (text):
a. Ito ay kailangang unawain bilang isang “computable object” at ito ay “traversal.”
b. Hindi ito tumitigil sa magandang literatura. Lagi itong “paradoxical.”
c. Mauunawaan ito sa pamamagitan ng simbolismo. Ang teksto mismo ay gumaganap
bilang pangkalahatang sign /simbolismo at natural lamang na kumakatawan bilang
isang institusyunal na kategorya ng isang sibilisasyon ng mga simbolo. Ang teksto ay
“dilatory.” Ito ay kumakatawan bilang “signifier.” Bilang “signifier,” hindi nito
kailangang isipin bilang unang bahagi ng kahulugan. Ang katangian nito ay
“vestibule.”
d. Ang teksto ay plural. Isa itong “passage,” traversal. Hindi lantad agad ang
kahulugan. Hindi lang ito nakadepende sa isang interpretasyon ngunit ito ay
nakasalalay sa eksplosyon ng pagbabahagi.
e. Ang may akda ay kinikilala bilang ama o may ari ng kanyang gawa. Tinuturuan tayo
ng agham ng literatura na igalang ang manuskripto at ang intension ng may akda.
f. Tinatangkang tanggalin ng teksto ang pagkakalayo ng pagsulat at pagbasa, hindi sa
pamamagitan ng pag-intensify ng projection ng mambabasa sa gawa ngunit sa
pamamagitan ng pag-uugnay ng 2 sa isa at parehong signifying practice / kasanayan.
g. Ang pinal na turing sa teksto ay bilang “pleasure.” Ang Teorya ng Teksto ay
maaaring mangyari sa pamamagitan lamang ng pagsasanay magsulat.

2. Pagsusuri at Pag-uugnay sa Disertasyon

Ang bawat naratibo ukol sa pagpapangalan ng mga daan ay kailangang unawaing mabuti
sapagkat ito ay maaaring magkaroon ng iba’t ibang kahulugan.

Bawat daan ay may naratibo. Mahalagang maunawaan na bagamat iginagalang ang

may akda ng ordinansa o naratibo, mainam pa rin itong suriin o muling sulatin mula sa
perspektiba ng iba pang mamamayan na may direktang karanasan mula sa naturang
daan.

Lefebvre, Henri. 1971. Everyday Life in the Modern World. NY: Harper &Row, Publishers, Inc.
(Pagsasalin ni Rabinovitch, Sacha).

1. Balangkas Pangkaisipan
Ang naratibo ay may pinanggalingan o lugar, isang kompleks na topical, toponomikal at
topograpikal.
Binibigyang diin dito ang “Quotidian” na isang pilosopikal na konsepto na hindi
mauunawaan sa labas ng pilosopiya; ito ay para sa at mula pilosopiya, di pilosopikal at
unthinkable sa ibang konteksto; isang konseptong maaring kabilang o maiuugnay sa
pang-araw-araw na buhay ngunit inihahayag ang transfigurasyon sa pilosopiya ngunit
lumlitaw sa isang pangpilosopiyang kaisipan na dumidirekta sa di pilosopikal at ang
medyor nitong tagumpay ay higit pa sa kanyang sariling katangian.
Ang pang-araw-araw na buhay ay ang nilalayon ng pilosopiya dahil ito ay di pilosopikal.
Ito ay nagtataglay ng cycle sa loob ng isa pang malaking cycles; ang simula ay buod at
muling pagsilang.
Ang pag-aaral ng pang-araw-araw na buhay ay nagtatakda ng isang tagpuan para sa
espesyalisadong agham at iba pang higit pa; ito ay maaaring magtanghal ng posibilidad
ng tunggalian ng rasyunal at di-rasyunal sa isang lipunan at sa ating panahon.
Ang pang-araw araw na buhay ay kailangang nagtataglay ng pagsusuring idyolohikal at
walang humpay na pagsusuri sa sarili. Ang mga tesis at haypotesis na pumapatungkol sa
lipunan ay kailangang maging bahagi ng ating pagsasaliksik sapagkat ito ay pagsusuri ng
bahagi ng realidad ng karanasang sosyal at masasabing makabuluhan.
Ang pagsusuri sa pang-araw-araw na buhay ay maaaring kumatawan sa palagay at
pagtanggap sa iskala ng pangkalahatang karanasan ng tao.
Kung nais nating bigyang kahulugan ang pang-araw-araw na buhay, kailangan muna
nating bigyang kahulugan ang lipunan na ating tinitirhan, kung saan ang quotidian at
modernidad nag-ugat. Kailangan nating tukuyin ang pagbabago at ang perspektiba. Ang
quotidian ay hindi lamang isang konsepto ngunit isang kasangkapan sa pag-unawa sa
lipunan. Magagawa ito kung ipapasok ito sa pangkalahatan: estado, tekniks,
teknikalidad, kultura. Ang bahaging ito ay ang pinakamagandang paraan upang
talakayin ang problema at ang pinakarasyunal na hakbang sa pag-unawa ng lipunan at
pagbibigay nito ng malalim na kahulugan. (Tumutuntong ito sa Marxistang pananaw sa
pagpapakahulugan ng Lipunan).
Sa ikalawang yugto, masasalamin ang historikal na ebolusyon ng pang-araw-araw na
buhay.
Mababanggit nya dito ang ukol sa pagiging estranghero ng tao sa kalikasan, kasama ang
pagkawala niya sa nakalipas at unti-unting pagpasok sa trahedya at usapin ng
pansamantala (temporarality); ang pagpapalit ng mga signs at susunod ang signals –para
sa simbolo at simbolismo; ang pagkawala ng komunidad at pagtaas ng indibidwalismo
(hindi dapat malito sa sariling realisasyon); ang paglilipat ngunit hindi pagpapalit ng
sagrado at sa sinumpa; ang pagkakahati ng trabaho ay nabibigyang diin sa
espesyalisasyon at ang kasunod na pagkakawala ng pagkakaisa katumbas ng ideolohiya;
Pagtaas ng hapis mula sa pangkalahatang pakiramdam na walang kabuluhan,
proliperasyon ng signs at signifieds na bigo sa pagtugon sa pangkalahatang kakulangan
ng kabuluhan.
Ang pang-araw-araw na buhay ay ang mahalagang element sa pag-unlad ng
manggagawa (working classes) at maaari nila itong hamunin o baguhin, ngunit ang mga
burgis ang may control sa quotidian. Sinubukan nila ito ngunit sila ay hindi
nagtagumpay, salamat sa may mas mataas na sweldo (income), sa paglikha ng
mahabang holiday upang maiwasan ang mabigat na gawain. Sa nakalipas na panahon
maaari pa itong mangyari.
Ayon nga sa teorya ni Hegel, ang kultura ay isang nabubulok na mito, isang ideolohiya
na ipinatong sa teknolohiya.

“In a society, physical habits alter from 1 generation to another, gestural convention
change, intentional physical expressions (serving as a means of communication) such a
mimicry, gestures, grimaces are modified but the structures of bodies does not change.”
“Signals and code provide practical systems for the manipulation of people and things,
though they do not exclude other more subtle means”

Ang ikatlong yugto ay pagkatapos ng 1960. Layunin nitong icybernetize ang lipunan sa
pamamagitan ng di direktang ahensya ng pang-araw-araw na buhay. Isinagawa sa
pamamagitan ng dis-integrasyon ng tradisyunal na bayan at pagpapalawig ng
urbanismo.

Nabanggit din ang pagtuntong niya sa DAS Kapital ni Marx:

a. A whole perceptible to reason (dialectic), possessing self regulating devices that were
spontaneous but restricted (competitive capitalism tending to produce a rate of
average profit), and therefore incapable of becoming permanent of eluding history
and change.
b. A specific cause: society ruled and administered by a class, the bourgeoisie (united,
notwithstanding conflicting ambitions) possessing the means of production;
c. A form perceptible to understanding : trade (exchange value) with an unlimited
capacity for expansion, constituting a ‘world’ with its logic and its language &
inseperable from content: social labour (defined dialectically:qualitative &
quantitative ; individual & social, specialized & general, simple & complex,
particularized or rather divided and standardized according to social averages.
*contradiction
d. A social structures mediating between the base (organization & division of labour) &
the superstructures (institutions, ideologies, public offices & moral, artistic &
intellectual values) by means of the structured-structuring relations of production &
 property; the main ; ideology then being individualism (disguising & vindicating the
society’s basic character);
e. A coherent language answering at one and the same time the needs of practical
experience of silence and revolution (or of the world of trade, of the scientific
understanding of this world and of the action that would control and in it: a
language that emerged & took shape in DAS Kapital in relation to specific
referentials(dialectical reason, historical time, social space, common sense etc.); this
attitude implies the collaboration of scholar & revolutionary of learning & action, of
theory & practice.
f. Specific contradiction within the given whole (particularly between the social
character of productive labour & the profits of private property).
g. This society’s possibilities of quatitative expansion & qualitative development.

According to its own categories, this society is no longer society; which assertion allows
for the diagnosis of a malaise that can, however only be ascertained after resorting to a
further analysis. The dificullty as much for the society as for such significant social
constituents as the city is /to avoid or ganicist metaphors without losing sight of the
whole & (especially) w/out forgetting distortions, lacunae, cracks & crevices.

Ang kritikal na pagsusuri ng pang-araw araw na buhay ay naglalantad ng lahat dahil

pinag-aaralan nito ang lahat.

Bilang pagbubuod:

Everyday life is not a discarded space-time-complex nor a class field left to individual
freedom, reason & resourcefulness; it is no longer the place where human suffering &
heroism are enacted, the site and of the human condition. It has ceased to be a
rationally exploited colonial province of society because it is not a province & rational
exploitation has availed itself of more refined methods than heretofore. Everyday life
has become an object of consideration & it is the province of organization; the space-
time of voluntary programmed self-regulation, because when properly organized it
provides a close circuit (production-consumption-production)where demands are
foreseen because they are induced & desires are run to earth; this method replaces the
spontaneous self-regulation of the competitive era.

Ang tatlong seksyon ng kasaysayan ng Pang-araw-araw na buhay:

1.Istilo

2. pagkamatay ng istilo at pagsilang ng kultura (19th century)

3. Ang pagkakatatag at konsilidasyon ng pang-aaraw-araw na buhay na nagpapakita kung
paano sa nakalipas na 100 taon ito naging maningning habang may pagbagsak ng rebolusyon.
Ang pang-araw araw na buhay ay ang sanhi at bunga ng pagkatalo; ang sanhi dahil ito ay
nagsisilbing pagsubok at hadlang at pagkatapos ng bawat nakakayanig na pagkakaroon ng tao
na muling inoorganisa sa paligid ng quotidian.

Sinasabi ni Lefebvre na walang lipunan kung walang pagsulat sa pinakamalawak nitong

esensiya-walang lipunan kung walang signs, landmarks, tracks, directions; bagamat maaaring
sabihin na ang isang higanteng hakbang ay naisagawa at kung gayon ang kumpletong biyak
(split) at pag-alis mula sa nakaraan ay dumating noong ang nakasulat na salita ay naimbento,
noong ang talahanayan ng mga batas, grapismo at inskripsyon ay may matatag ng aksyon at ang
mga pangyayari, paligsahan, tagumpay at desisyon ng soberanya ay panghabambuhay nang
nasa kaisipan ng tao.

Wala ding institusyon kung walang panulat. Ang mga naisulat ng salita bilang
institusyunalisasyon ay pumapasok sa karanasan ng tao, nagtatalaga ng paglikha at gawain sa
pamamagitan ng pag-organisa dito. Ito ay orihinal at tuloy-tuloy na mekanismo ng pagpapalit;
ang nakasulat na salita ay pumapatungkol sa alinmang kaugalian, karanasan, pangyayari at
magiging sanggunian; ang mga kasulatan (written matter) ay maaring maging reperensiyal sa
pagsulat.

Ang mga kasulatan ay maaaring maging metalanguage, magwaksi ng konteksto at

reperensyal; bago pa man sa kasulatan, mayroong aksyon na konektado sa salita.

2. A

De Certeau, Michel. 1984. The Practice of Everyday Life. LA California: University of the
California Press.

Sa likod ng aklat ay may nakatalang,

SOCIOLOGY-ANTHROPOLOGY-HISTORY-LITERATURE

Ayon nga kay Priscilla P. Clark, “In understanding the public meaning of ingeniously defended
private meanings, de Certeau draws brilliantly on an immense theoretical literature—analytic
philosophy linguistics, sociology, semiology and anthropology—to speak of an apposite use of
imaginative literature. His work thus joins the most demanding and abstruse of scholarly
analyses to the humblest concerns of men and women who are simply trying to survive while
retaining a fundamental sense of themselves…In studies of culture The Practice of Everyday Life
marks a turning point away from the producer (writer, scientist, city planner) and the product
(book, discourse, city street) to the consumer (reader, pedestrian)…In sum, de Certeau acts very
much like this ordinary hero, manipulating, elaborating and inventing on the scientific authority
that he both denies and requires.

Ayon naman kay Michelle Lamont ito ay pumapatungkol sa tema ng kasalukuyang pananaliksik
sa kultural na antropolohiya, sosyal na kasaysayan, at kultural na pag-aaral: ang tema ng
pagtutol (resistance). Nadevelop niya ang isang teoretikal na balangkas upang analisahin kung
paano gamitin ng “mahina” ang kanyang “lakas” at lumikha para sa kanilang sarili ng isang
awtonomus o nagsasariling aksyon at sariling determinasyon sa pwersang mayroon sila.

Ang tanong ko lamang ay kung nabasa kaya ni Certeau si Lefebvre? Ano ang ugnayan ng
dalawang akda?

“Like law (one of its models), culture articulates conflicts and alternately legitimizes,
displaces, or controls the superior force. It develops in an atmosphere of tensions and often
of violence for which it provides symbolic balances, contrast of compatability and
compromises, all more or less temporary. The tactics of consumption, the ingenious ways in
which the weak make use of the strong, thus lend a political dimension to everyday practices.

Space is not really accessible through the usual political and economic determinations;
besides futurology provides no theory of space.

Thus in futurology we must consider: (1) the relations between a certain kind of rationality
and an imagination (which is in discourse the mark of the locus of its production); (2) the
diferrence between, on the one hand, the tentative moves, pragmatic ruses, and successive
tactics that mark the stages of practical investigation and on the other hand, the strategic
representations offered to the public as the product of these operations. 34

The approach of culture begins when the ordinary man becomes the narrator, when it is he
who defines the (common) place of discourse and the (anonymous) space of its development.

The Witttgensteinian model of Ordinary Language

“To say nothing except what can be said…and then, when-ever someone else wanted to say
something metaphysical, to demonstrate to him that he had failed to give a meaning to
certain signs in his propositions.”

Witttgenstein set himself the task of being the scientist of the activity of signifying the
common language. Anything else can be considered as language only ny analogy or
comparison with the”‘apparatus of our ordinary language.”

Finally this science of the ordinary is defined by a threefold foreigness: the foreigness of the
specialist (and of the wealthy bourgeouis) to common life, of the scientist to philosophy, and
until the very end, of the German to the everyday English language (in which he never settled
down). This situation is comparable to those of the ethnologist and the historian but more
radical. In the accidental ways of being a foreigner away from home (like nay traveler or
keeper of records) Wittgenstein sees the metaphors of foreign analytical procedures inside
the very language that circumscribes them.

“When we do philosophy (that is, when we are working in the place which is the only
“philosophical” one, the prose of the world) we are like savages, primitive people, who hear
the expressions of civilized men, put a false interpretation on them, and then draw the
queerest conclusions from it.

Without going into the details of its theses, we must compare this model, taken as a
theoretical hypothesis, with positive contributions of the “human sciences” (sociology,
ethnology, history etc.) to the knowledge of ordinary culture.

II

Propp-a pioneer whose work became a rigidified model for “formalist” research on folktales.
The 400 faboulous tales he had examined were reduced to a fundamental series of functions,
the “function” being “the action of a character, defined from the point of view of its
signification in the development of the plot. The novelty of Propp’s work which remains
important today lies in the analysis of the tactics for which the tales offer both an inventory
and a repertory of combinations on the basis of elementary units which are not significations
or beings, but actions relative to conflictual situations. With others that have since appeared,
Propps, reading would allow us to recognize in the tales the strategic discourses of the
people.

Both rhetoric and everyday practices can be defined as internal manipulations of a system—
that of language or that of an established order. “Turns” (or “tropes”) inscribe in ordinary
language, the ruses, displacements, ellipses, etc. that scientific reason eliminated from
operational dis-courses in order to constitute “proper” meanings…It distinguishes in these
linguistic turns a style of thought and action—that is, models of practice.27