Ελληνικά τυπογραφικά συμπλέγματα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Τα ελληνικά τυπογραφικά συμπλέγματα, γνωστά και ως λιγατούρες, είναι συνδυασμοί γραμμάτων του ελληνικού
αλφάβητου οι οποίοι χρησιμοποιούνταν κατά την μεσαιωνική περίοδο και μεταφέρθηκαν κατόπιν στην πρώιμη
τυπογραφία. Τα συμπλέγματα χρησιμοποιήθηκαν ευρέως στην ελληνική μικρογράμματη γραφή, και υπάρχουν
δεκάδες[1][2] διαφορές αναπαραστάσεις των συνδυασμών γραμμάτων. Κάποια από τα σύμβολα χρησιμοποιούνταν
στην θέση συχνών συνδυασμών γραμμάτων όπως για την κατάληξη σε οὖν, και κάποια για αντικατάσταση
ολόκληρων λέξεων.

Πίνακας περιεχομένων
Περιγραφή
Δείγματα
Ανά πρώτο γράμμα
Άλλοι συνδυασμοί
Ιστορικές συλλογές
Κωδικοποίηση Unicode
Κωδικοποίηση χαρακτήρων ελληνικών συμπλεγμάτων
Κωδικοποίηση χαρακτήρων λατινικών και κυριλλικών συμπλεγμάτων
Παραπομπές

Περιγραφή
Κατά την πρώιμη τυπογραφία των έργων στην ελληνική γλώσσα περί το 1500, πολλά από τα συμπλέγματα αυτά
υιοθετήθηκαν από παλαιότερα χειρόγραφα. Σημαντικά δείγματα από την περίοδο αυτή προήλθαν από τα σχέδια του
Άλδου Μανούτιου στην Βενετία, και του Κλωντ Γκαραμόντ στο Παρίσι ο οποίος δημιούργησε την ιδιαίτερα
επιτυχημένη γραμματοσειρά Grecs du roi το 1541.

Ωστόσο η χρήση των συμπλεγμάτων άρχισε να μειώνεται κατά τον 17ο και 18ο αιώνα, και μετέπειτα εξαφανίστηκε
σχεδόν τελείως. Ανάμεσα στα συμπλέγματα που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται είναι το Ȣ ως ου, το οποίο
μοιάζει με λειψό 8 ή με ο που έχει υ στην κορυφή του, καθώς και το ϗ ως και. Το σύμπλεγμα του ου χρησιμοποιείται
για καλλιγραφικούς σκοπούς, ενώ το σύμπλεγμα του και ως αντικατάσταση του λατινικού &. Ένα άλλο σύμπλεγμα το
οποίο χρησιμοποιούνταν πολύ συχνά κατά το παρελθόν είναι το ως σύμπλεγμα του ο και ς για τον σχηματισμό του
τελικού -ος.

Το σύμπλεγμα ϛ για το στ, είναι πλέον γνωστό ως στίγμα, και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως σύμβολο του
αριθμού 6, καθώς οπτικά έχει συγχωνευτεί με το αρχαίο γράμμα του δίγαμμα (F) το οποίο αντιστοιχούσε σε αυτόν
τον αριθμό.

Ελληνικό έντυπο κείμενο του Γραμματοσειρά του 18ου αιώνα

1566, με ευρεία χρήση όπου η χρήση συμπλεγμάτων
συμπλεγμάτων έχει πλέον ελαττωθεί πολύ σε
σχέση με τους προηγούμενους
αιώνες.
Δείγματα

Ανά πρώτο γράμμα

Άλλοι συνδυασμοί

εῖ μω σχ

γερ ος σθ

καὶ οὖν φησὶ

Ιστορικές συλλογές
 Έργο Σελίδες

Carl Faulmann, Das Buch der Schrift

Enthaltend die Schriftzeichen und
Alphabete aller Zeiten und aller
Völker des Erdkreises. Zweite
vermehrte und verbesserte Auflage,
Βιέννη 1880 (2η έκδοση)

A. Chassang, Nouveau Dictionnaire

Grec-Francais (Introduction al’etude
de la langue et de la literature
Grecque – Παρίσι 1872 (2η έκδοση)

Κωδικοποίηση Unicode
Στο πρότυπο ψηφιακής κωδικοποίησης χαρακτήρων Unicode, ο χαρακτήρας ϗ (και) έχει ενσωματωθεί από την
έκδοση 3.0 (1999) του προτύπου στην ελληνική ομάδα χαρακτήρων. Η κεφαλαία μορφή του ως Ϗ προστέθηκε στην
έκδοση 5.1 το 2008. Η πεζή και κεφαλαία μορφή του στίγμα (Ϛ ϛ), είναι προορισμένη για αριθμητική χρήση και
υπάρχει επίσης στο πρότυπο. Υπάρχουν επίσης χαρακτήρες οι οποίοι προέρχονται από ελληνικά συμπλέγματα αλλά
έχουν τοποθετηθεί στην ομάδα χαρακτήρων για τα λατινικά και τα κυριλλικά χωρίς να είναι στην ελληνική ομάδα.

Παρόλα αυτά είναι δυνατή η κωδικοποίηση οποιουδήποτε συμπλέγματος είτε μέσω δημιουργίας νέων
γραμματοσειρών, είτε μέσω του συμβατού με το Unicode προτύπου OpenType,[3] είτε με απλούστερες αλλά μη
τυποποιημένες μεθόδους όπως κωδικοποίηση του κάθε συμβόλου ξεχωριστά.[4]

Κωδικοποίηση χαρακτήρων ελληνικών συμπλεγμάτων

Χαρακτήρας Ϗ ϗ Ϛ ϛ
Αντιστοίχηση και (κεφαλαίο) και (πεζό) στίγμα (κεφαλαίο) στίγμα (πεζό)

Ονομασία GREEK CAPITAL KAI GREEK SMALL LETTER

GREEK KAI SYMBOL GREEK LETTER STIGMA
Unicode SYMBOL STIGMA

Κωδικοποίηση δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική

Unicode 975 U+03CF 983 U+03D7 986 U+03DA 987 U+03DB
UTF-8 207 143 CF 8F 207 151 CF 97 207 154 CF 9A 207 155 CF 9B
HTML / NCR Ϗ Ϗ ϗ ϗ Ϛ Ϛ ϛ ϛ

Κωδικοποίηση χαρακτήρων λατινικών και κυριλλικών συμπλεγμάτων

 Χαρακτήρας Ȣ ȣ Ꙋ ꙋ
Αντιστοίχηση λατινικό κεφαλαίο ου λατινικό πεζό ου κυριλλικό κεφαλαίο υκ κυριλλικό πεζό υκ

Ονομασία CYRILLIC CAPITAL LETTER CYRILLIC SMALL LETTER

LATIN CAPITAL LETTER OU LATIN SMALL LETTER OU
Unicode MONOGRAPH UK MONOGRAPH UK

Κωδικοποίηση δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική δεκαδική δεκαεξαδική

Unicode 546 U+0222 547 U+0223 42570 U+A64A 42571 U+A64B
234 153 234 153
UTF-8 200 162 C8 A2 200 163 C8 A3 EA 99 8A EA 99 8B
138 139
HTML / NCR Ȣ Ȣ ȣ ȣ Ꙋ Ꙋ ꙋ ꙋ

Παραπομπές
1. The Philokalia Package (http://www.math.washington.edu/tex-archive/fonts/philokalia/philokalia.pdf)
Αρχειοθετήθηκε (https://web.archive.org/web/20120525190919/http://www.math.washington.edu/tex-archive/font
s/philokalia/philokalia.pdf) 2012-05-25 στο Wayback Machine., for LaTeX
2. Carl Faulmann, Das Buch der Schrift: Schriftzeichen und Alphabete aller Zeiten und Völker, Vienna 1880, p.172-
176.
3. e.g. Greek Font Society. «GFS Gazis» (https://web.archive.org/web/20120907064136/http://www.greekfontsociet
y.gr/images/GazisSpecimen.pdf) (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (http://www.greekfontsociety.gr/imag
es/GazisSpecimen.pdf) (PDF) στις 7 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2012.; George Douros.
«Unicode fonts for ancient scripts» (http://users.teilar.gr/~g1951d/). Ανακτήθηκε στις 13 Ιουλίου 2012.
4. e.g. Schmidthauser, Andreas. «Renaissance Greek» (http://schmidhauser.us/tools/rgl/). Ανακτήθηκε στις 13
Ιουλίου 2012.

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελληνικά_τυπογραφικά_συμπλέγματα&oldid=7868678"

Τελευταία τροποποίηση 03:23, 6 Νοεμβρίου 2019.

Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την Creative Commons Attribution-ShareAlike License· μπορεί να ισχύουν και πρόσθετοι όροι.
Χρησιμοποιώντας αυτό τον ιστότοπο, συμφωνείτε στους Πολιτική Ιδιωτικότητας. Το Wikipedia® είναι καταχωρημένο σήμα του Wikimedia
Foundation, Inc., ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού.
Ιερές συντομογραφίες
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οι ιερές συντομογραφίες (λατινικά: nomina

sacra και στον ενικό nomen sacrum, μτφ. ιερές
ονομασίες) είναι συντμήσεις τίτλων, λέξεων και
ονομασιών οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά στα
χριστιανικά θρησκευτικά κείμενα, ειδικά στα
ελληνικά χειρόγραφα της Αγίας Γραφής, με τους
συμβολισμούς να συνοδεύονται από μια οριζόντια
γραμμή πάνω από τη σύντμηση 2 ή παραπάνω
γραμμάτων. Στην πιο δημόσια χρήση τους τα
μονογράμματα αυτά εμφανίζονται συνήθως σε
αγιογραφίες.[1][2]
Συντμήσεις ΙΥ (Ιησούς) και ΘΥ (Θεός) σε
Η πρακτική αυτή εφαρμόζεται και στην κοπτική, χειρόγραφο γραμμένο στα ελληνικά, Βατικανός
παλαιονουβική, και κυριλλική γραφή, καθώς και κώδικας, 4ος αιώνας
στη λατινική, αρμενική και γοτθική.

Πίνακας περιεχομένων
Ιστορία
Περιγραφή
Προέλευση
Ονοματοδοξία
Μονογράμματα
Χειρόγραφα πριν το 300[9]
Παραπομπές
Δείτε επίσης
Σχετική βιβλιογραφία

Ιστορία

Περιγραφή

Η χρήση τους συναντάται στα πρώιμα χριστιανικά σε μορφή παλαιογραφικών κώδικων από τον
2ο αιώνα, και η πρακτική αυτή φαίνεται πως προϋπήρχε, χωρίς να είναι γνωστό το πότε ξεκίνησε
ακριβώς. Κατά την αρχική τους μορφή αποτελούνταν από συνολικά μόνο 4 ή 5 λέξεις οι οποίες
ονομάζονταν θείες ονομασίες (λατινικά: nomina divina) και αντιστοιχούσαν στις λέξεις για
Ιησούς, Χριστός, Κύριος, Θεός, και πιθανώς και το Πνεύμα, ενώ αργότερα επεκτάθηκε και σε
άλλες λέξεις.[3]

Σε κάποιες αρχικές μορφές, χρησιμοποιούνταν μόνο τα 2 πρώτα γράμματα, π.χ. ΙΗ για Ἰησούς και
ΧΡ για Χριστός. Η μορφή που επικράτησε μεταγενέστερα είναι της σύντμησης, όπου συνήθως
χρησιμοποιείται το πρώτο και το τελευταίο γράμμα της αναπαριστώμενης λέξεως καθώς κάνει
δυνατή την διάκριση για το εάν πρόκειται για ονομαστική ή
κτητική πτώση.

Προέλευση

Οι εκτιμήσεις των ειδικών ποικίλουν ως προς την πηγή της

πρακτικής αυτής. Κάποιες αναφορές κάνουν λόγο για
υιοθέτηση της πρακτικής κατά τα πρότυπα του εβραϊκού
τετραγράμματου στα ελληνικά κείμενα της Αγίας Γραφής.
Μια παρόμοια περίπτωση εμφανίζεται και όταν στις γραφές ο
Ιησούς αναφέρει πως είναι το άλφα και ωμέγα (ΑΩ).[4]
Ωστόσο μια πολύ πιθανή πηγή φαίνεται να είναι το ελληνικό
σύστημα αρίθμησης όπου τα γράμματα του αλφαβήτου
χρησιμοποιούνται ώστε να δηλώσουν αριθμούς, καθώς και Η χρήση των ιερών ονομασιών
γίνεται χρήση των γραμμών πάνω από τα γράμματα για εφαρμόζεται και στην αγιογραφία.
κάποιες τιμές όπως π.χ. ΙΗ (18).[5] Εικονογραφία όπου ο Ιησούς
Χριστός αναγράφεται ως ΙΣ ΧΣ, Αγία
Σοφία, Κωνσταντινούπολη
Ονοματοδοξία

Κατά τον 19ο αιώνα στην Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία

εμφανίστηκε μια ξεχωριστή περίπτωση και διαφορετική
μορφή αντιμετώπισης των ιερών ονομασιών, συγκεκριμένα
αυτής του Θεού, η οποία έγινε γνωστή ως ονοματοδοξία
(Имяславие, ιμγιασλάβιε). Κατά τη δοξασία αυτή το ίδιο το
όνομα και η αναγραφή του Θεού δεν είναι απλώς ιερά αλλά
αποτελούν ενσάρκωση του ίδιου του Θεού αυτά καθ'αυτά. Η
κίνηση αυτή καταδικάστηκε ως αιρετική από το Οικουμενικό
πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και το πατριαρχείο
Μόσχας, ωστόσο εξαπλώθηκε και στις ρωσικές μονές του
Αγίου Όρους, και ως επακόλουθο το 1913 υπήρξε εισβολή
Ρώσων στρατιωτών στη μονή Αγίου Παντελεήμονος συνοδεία
Ρώσου επισκόπου προκειμένου να συλλάβουν τους αιρετικούς
μοναχούς. Το θρησκευτικό αυτό κίνημα εξακολουθεί να
βρίσκεται σε ισχύ στη Ρωσία.[6][7][8] Παραλλαγή συντομογραφίας του
ονόματος Ιησούς Χριστός, ως
χριστόγραμμα
Μονογράμματα
Λέξη Ονομαστική Κτητική
Θεός ΘΣ ή ΘC ΘΥ
Κύριος ΚΣ ή ΚC ΚΥ
Ἰησοῦς ΙΣ ή ΙC ΙΥ
Χριστός ΧΣ ή ΧC ΧΥ
Υἱός ΥΣ ή ΥC ΥΥ
Πνεῦμα ΠΝΑ ΠΝΣ
Δαυὶδ ΔΑΔ
Σταυρός ΣΤΣ ή CTC ΣΤΥ ή CTY
Μήτηρ ΜΗΡ ΜΗΣ
Θεοτόκος ΘΚΣ ή ΘΚC ΘΚΥ
Πατήρ ΠΗΡ ΠΡΣ ή ΠΡC
Ἰσραήλ ΙΗΛ
Σωτήρ ΣΗΡ ΣΡΣ ή CΡC
Ἄνθρωπος ΑΝΟΣ ή ΑΝΟC ΑΝΟΥ
Ἱερουσαλήμ ΙΛΗΜ
Οὐρανός ΟΥΝΟΣ ή ΟΥΝΟC ΟΥΝΟΥ

Χειρόγραφα πριν το 300[9]

Μεσαιωνικό χριστόγραμμα της

δυτικής Ευρώπης για τον Ιησού
Χριστό
 Χειρόγραφο στα ελληνικά Χρονολόγηση Συντομογραφίες
1 (Πάπυροι της Οξυρρύγχου
~250 ΙΥ ΙΣ ΧΥ ΥΥ ΚΥ ΠΝΣ
/ P. Oxy. 2)
4 (Suppl. Gr. 1120) 150–225 ΘΣ ΘΥ ΚΥ ΚΣ ΠΝΙ ΠΝΟΣ ΠΝΑ ΧΣ ΙΥ ΙΣ
5 (P. Oxy. 208 + 1781) ~250 ΙΗΝ ΙΗΣ ΠΡ ΠΡΑ ΠΡΣ ΘΥ
9 (P. Oxy. 402) ~250 ΘΣ ΧΡΣ
12 (P. Amherst. 3b) ~285 ΘΣ
13 (P. Oxy. 657 + PSI 1292) 225–250 ΘΣ ΘΝ ΘΥ ΘΩ ΙΣ ΙΝ ΙΥ ΚΣ ΚΥ
15 (P. Oxy. 1008) 200–300 ΚΩ ΚΥ ΧΥ ΑΝΩΝ ΑΝΩ ΠΝΑ ΘΝ ΚΜΟΥ
16 (P. Oxy. 1009) 250–300 ΘΥ ΙΥ ΧΩ
17 (P. Oxy. 1078) ~300 ΘΩ ΠΝΣ
18 (P. Oxy. 1079) 250–300 ΙΗ ΧΡ ΘΩ
20 (P. Oxy. 1171) 200–250 ΠΝΣ ΚΝ ΘΥ
22 (P. Oxy. 1228) 200–250 ΠΣ ΠΝΑ ΠΡΣ ΠΡΑ ΙΗΣ ΑΝΟΣ
24 (P. Oxy. 1230) ~300 ΠΝΑ ΘΥ
27 (P. Oxy. 1395) 200–250 ΘΥ ΚΩ
28 (P. Oxy. 1596) 255–300 ΙΣ ΙΝ
29 (P. Oxy. 1597) 200–250 ΘΣ ΘΝ
30 (P. Oxy. 1598) 200–250 ΚΥ ΚΝ ΘΩ ΙΗΥ
32 (P. Rylands 5) 150–200 ΘΥ
35 (PSI 1) ~300 ΚΣ ΚΥ
37 (P. Mich. Inv. 1570) ~260 ΚΕ ΙΗΣ ΠΝΑ ΙΗΣΥ
38 (P. Mich. Inv. 1571) ~225 ΧΡΝ ΠΝΑ ΚΥ ΙΗΝ ΙΗΥ ΠΝΤΑ
39 (P. Oxy. 1780) 200–300 ΠΗΡ ΠΡΑ ΙΗΣ
40 (P. Heidelberg G. 645) 200–300 ΘΣ ΘΥ ΘΝ ΙΥ ΧΩ ΧΥ

ΚΕ ΚΣ ΚΝ ΚΥ ΣΡΝΑΙ ΙΗ ΙΥ ΙΗΣ ΠΡ ΠΡΣ ΠΡΑ

45 ΠΡΙ ΘΥ

(P. Chester Beatty I) ~250

ΘΝ ΘΩ ΘΣ ΠΝΙ ΠΝΣ ΠΝΑ ΥΝ ΥΕ ΥΣ ΥΩ ΣΡΝ
ΧΡ
46 (P. Chester Beatty II
175–225 ΚΕ ΚΝ ΚΥ ΚΩ ΚΣ ΧΡΩ ΧΡΥ ΧΡΝ ΧΝ ΧΣ ΧΩ ΧΥ
+ P. Mich. Inv. 6238) ΧΡΣ ΙΗΥ ΙΗΝ ΙΗΣ ΘΩ ΘΥ ΘΝ ΘΣ

ΠΝΑ ΠΝΙ ΠΝΣ ΥΙΥ ΥΙΝ ΥΙΣ ΥΝ ΣΤΡΕΣ ΣΤΡΝ

ΣΤΡΩ ΣΤΡΟΣ ΣΤΡΟΥ ΕΣΤΡΟΝ ΕΣΤΡΑΙ
 ΕΣΤΑΝ ΣΤΟΥ ΑΙΜΑ ΑΝΟΥ ΑΝΟΝ ΑΝΟΣ
ΑΝΩΝ ΑΝΟΙΣ ΠΡΙ ΠΗΡ ΠΡΑ ΠΡΣ ΙΥ

47 ΘΥ ΘΣ ΘΝ ΘΩ ΑΘΝ ΚΣ ΚΕ ΚΥ ΕΣΤΡΩ ΠΝΑ ΧΥ

(P. Chester Beatty III) 200–300
ΠΡΣ
48 (PSI 1165) 200–300 ΥΣ
49 (P. Yale 415 + 531) 200–300 ΚΩ ΘΥ ΘΣ ΙΥ ΠΝ ΧΣ ΧΥ ΧΩ
50 (P. Yal 1543) ~300 ΙΛΗΜ ΠΝΑ ΑΝΟΣ ΘΣ ΘΥ
53 (P. Mich. inv. 6652) ~250 ΠΡΣ ΙΗΣ ΠΕΡ ΚΝ
64 (Gr. 17) ~150 ΙΣ
65 (PSI XIV 1373) ~250 ΧΥ ΘΣ

ΚΣ ΚΥ ΚΕ ΘΣ ΘΝ ΘΥ ΘΩ ΙΣ ΙΝ ΙΥ ΧΣ ΧΝ ΧY ΥΣ
ΥΝ ΥΩ ΠΝΑ ΠΝΙ ΠΝΣ

66 ΠΗΡ ΠΡΑ ΠΡΣ ΠΡΙ ΠΕΡ ΠΡΕΣ ΑΝΟΣ ΑΝΟΝ

(P. Bodmer II +

150–200 ΑΝΟΥ ΑΝΩΝ ΑΝΩ ΑΝΟΙΣ ΑΝΟΥΣ

Inv. Nr. 4274/4298
ΣΡΩ ΣΡΟΝ ΣΡΟΥ ΣΡΘΗ ΣΡΑΤΕ ΣΡΩΣΩ
ΕΣΡΑΝ ΕΣΡΘΗ

69 (P. Oxy. 2383) ~200 ΙΗΝ

70 (P. Oxy. 2384 +

250–300 ΥΝ ΙΣ ΠΗΡ
PSI Inv. CNR 419, 420)
ΙΥ ΙΗΥ ΙΗΝ ΧΡΥ ΧΡΝ ΧΡΣ ΧΡΩ ΘΥ ΘΣ ΘΝ ΘΩ
ΠΡΣ ΠΑΡ ΠΤΡΑ ΠΡΙ ΠΝΣ
72 (P. Bodmer VII and VIII) 200–300
ΠΝΑ ΠΝΑΙ ΠΝΙ ΠΝΤΙ ΚΥ ΚΣ ΚΝ ΚΩ ΑΝΟΙ

ΙΣ ΙΗΣ ΙΥ ΙΗΥ ΙΝ ΙΗΝ ΘΣ ΘΝ ΘΥ ΘΩ ΚΣ ΚΝ ΚΥ

ΚΩ ΚΕ ΧΣ ΧΝ ΧΥ

ΠΝΑ ΠΝΣ ΠΝΙ ΠΝΟΣ ΠΝΤΑ ΠΝΑΣΙ ΠΝΑΤΩΝ

ΠΡΣ ΠΗΡ ΠΡΑ ΠΡΙ ΠΡΟΣ ΠΡ
75 (P. Bodmer XIV and XV) 175–225 ΥΣ ΥΝ ΥΥ ΙΗΛ ΙΛΗΜ ΣΡΟΝ ΣΤΡΟΝ
ΣΡΩΘΗΝΑΙ

ΑΝΟΣ ΑΝΟΝ ΑΝΟΥ ΑΝΟΙ ΑΝΩΝ ΑΝΩ

ΑΝΟΥΣ ΑΝΟΙΣ ΑΝΕ

78 (P. Oxy 2684) 250–300 ΚΝ ΙΗΝ ΙΗΝ ΧΡΝ

90 (P. Oxy 3523) 150–200 ΙΗΣ
91(P. Mil. Vogl. Inv. 1224 +
~250 ΘΥ ΘΣ ΠΡΣ ΧΡΝ ΙΗΝ
P. Macquarie Inv. 360)
~300 ΧΡΩ ΚΥ ΘΥ
 92(P. Narmuthis 69.39a +
69.229a)
100 (P. Oxy 4449) ~300 ΚΥ ΚΣ
101 (P. Oxy 4401) 200–300 ΥΣ ΠΝΑ ΠΝΙ
106 (P. Oxy 4445) 200–250 ΠΝΑ ΠΝΙ ΧΡΣ ΙΗΝ ΙΗΣ
108 (P. Oxy 4447) 175–225 ΙΗΣ ΙΗΝ
110 (P. Oxy. 4494) ~300 ΚΣ
111 (P. Oxy 4495) 200–250 ΙΗΥ
113 (P. Oxy. 4497) 200–250 ΠΝΙ
114 (P. Oxy. 4498) 200–250 ΘΣ

115 ΙΗΛ ΑΥΤΟΥ ΠΡΣ ΘΩ ΘΥ ΑΝΩΝ ΠΝΑ ΟΥΝΟΥ

(P. Oxy. 4499) 225–275
ΟΥΝΟΝ ΚΥ ΘΝ ΑΝΟΥ ΟΥΝΩ
121 (P. Oxy. 4805) ~250 ΙΣ ΜΗΙ
162 (P. Oxy 847) ~300 ΙΗΣ ΙΣ ΠΡΣ
171 (PSI 2.124) ~300 ΚΣ ΙΗΣ
189 (P. Berlin 11765) ~200 ΑΝΟΣ ΠΝΑ ΚΥ ΚΩ ΙΛΗΜ ΘΩ ΙΣΗΛ
220 (MS 113) ~300 ΚΝ ΙΥ ΙΝ ΧΥ ΘΥ

Παραπομπές
1. Bruce Metzger, Manuscripts of the Greek Bible, pp.36-37
2. Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts - Philip Comfort and David Barrett
(1999) pp.34-35
3. S. D. Charlesworth, "Consensus standardization in the systematic approach to nomina sacra
in second- and third-century gospel manuscripts", Aegyptus 86 (2006), pp. 37-68.
4. Colin H. Roberts, Manuscript, Society, and Belief in Early Christian Egypt (1979), p. 37.
5. Larry Hurtado, "The Origin of the Nomina Sacra: A Proposal" (http://khazarzar.skeptik.net/book
s/nomin_s.pdf), JBL 117 (1998), pp. 655-673.
6. «In the name of the Name» (http://www.economist.com/news/christmas/21568601-monks-who
-were-suppressed-tsars-navy-century-ago-are-still-regarded-subversive). The Economist.
Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2017.
7. «A Note on the Heresy of Name-Worship (Ρωσική ορθόδοξη εκκλησία στην Βρετανία)» (http://
orthodoxengland.org.uk/nameworship.htm). orthodoxengland.org.uk. Ανακτήθηκε στις 9
Μαρτίου 2017.
8. «A Time Line of the Orthodox Church in the 20th and 21st Centuries (Παλαιοημερολογίτικη
ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα)» (http://genuineorthodoxchurch.com/A_Time_Line_of_the_2
0th_and_21st_Centuries.htm). genuineorthodoxchurch.com. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2017.
9. All nomina sacra and dates of manuscripts taken from Text of the Earliest New Testament
Greek Manuscripts - Philip Comfort and David Barrett (1999)
Δείτε επίσης
Χριστόγραμμα

Σχετική βιβλιογραφία
Don C. Barker, "P.Lond.Lit. 207 and the origin of the nomina sacra: a tentative proposal" (http://
sht.ut.ee/index.php/sht/article/view/8.A.2), Studia Humaniora Tartuensia 8.A.2, 2007, 1–14.
Philip Comfort and David Barrett. Text of the Earliest New Testament Greek Manuscripts
(1999).
Philip Comfort, Encountering the Manuscripts: An Introduction to New Testament Paleography
and Textual Criticism, Broadman & Holman Publishers, 2005, pp. 199–253.
Larry W. Hurtado, The Earliest Christian Artifacts: Manuscripts and Christian Origins,
Cambridge 2006, pp. 95–134.
Bruce M. Metzger. Manuscripts of the Greek Bible (1981).
A.H.R.E. Paap, Nomina Sacra in the Greek Papyri of the First Five Centuries, Papyrologica
Lugduno-Batava VIII (Leiden 1959).
Ludwig Traube. Nomina Sacra. Versuch einer Geschichte der christlichen Kürzung, Munich
1907.

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιερές_συντομογραφίες&oldid=8569732"

Τελευταία τροποποίηση 15:37, 11 Δεκεμβρίου 2020.

Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την Creative Commons Attribution-ShareAlike License· μπορεί να ισχύουν και
πρόσθετοι όροι. Χρησιμοποιώντας αυτό τον ιστότοπο, συμφωνείτε στους Πολιτική Ιδιωτικότητας. Το Wikipedia® είναι
καταχωρημένο σήμα του Wikimedia Foundation, Inc., ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού.