10.

Hafta:
Talep Tahmin Yöntemleri
 Tahmin
İşletmecilik alanında belirsizliği azaltmak için birtakım
tahmin yöntemleri kullanılır. Üretim/İşlemler yöneticisi,
stratejik ve işlemsel kararların verilmesinde uzun, orta ve
kısa süreli tahminlerden yararlanır. Tahminlerin doğruluğu,
işletmeler açısından önemlidir ve bunların sağlıklı olabilmesi
için bilimsel bir çalışmaya dayandırılmaları gerekmektedir.
 Üretim/İşlemler Yönetimi Alanında Verilen
Kararlar
Üretim yönetimi alanında verilmesi gereken kararlar ana
başlığı altında iki grupta incelemek mümkündür. Bunlar;
1. Üretim sisteminin tasarımına ilişkin kararlar
a. Ürün seçimi ve tasarımı 2. Üretim sistemlerinin
b. Süreç tasarımı işletilmesine ilişkin kararlar
c. Teknoloji seçimi a. Üretim planlaması ve
d. Kapasite seçimi denetimi
e. Kuruluş yeri seçimi b. Stok yönetimi ve denetimi
f. Fabrika yerleştirme c. Tamir-Bakım planlaması
g. İş tasarımı ve iş ölçümü d. Kalite denetimi
İşletmecilik alanında tahminle ilgili çalışmalarda genellikle
talep tahminleri üzerinde durulmaktaysa da, karlar,
gelirler, maliyetler ve verimlilik gibi değişkenlere ilişkin
tahminlerle, gayrisafi milli hasıla, enflasyon, devlet
borçlanması gibi temel ekonomik göstergelere ilişkin
tahminlerinde önem taşıdığı unutulmamalıdır. Teknolojik
ilerlemenin giderek hızlanması nedeniyle, teknolojideki yeni
gelişmelerin hızını kestirmeye yönelik teknolojik tahminlerin
önemi de gün geçtikçe artmaktadır.
 Tahmin İlkeleri

Talep tahmini yaparken tahmin kavramının bazı varsayımları

bulunmaktadır. Tahmin yaparken, sonucu etkileyecek tüm
faktörler göz önüne alınmalıdır. Aksi halde ortaya çıkan
sonuçların yaptığımız tahminlerden farklı çıkması
kaçınılmazdır. Tahmin sonuçlarının hatalı olması beklenir.
Burada asıl sorulması gereken soru hata miktarının ne
olduğudur.
Her tahmin belirli bir yüzdelik hata payı (+%, -%) ya da
maksimum ve minimum değer aralığı içermektedir.
Nicelik olarak daha büyük öğeler ve ya gruplar için
yapılan tahminler, küçük grup ve öğeler için yapılan
tahminlere nazaran daha doğru sonuçlar verir.
Kısa bir zaman dönemi için yapılan tahminler, uzun
zaman dönemlerine göre yapılanlardan daha fazla
kesinlik içerir. Çünkü zaman dönemi arttıkça belirsizlik
de artmaktadır.
 Tahmin Sürecinin Aşamaları

1. Tahminin amacı ve tahmini etkileyecek faktörlerin belirlenmesi

2.Tahminin hangi dönem veya dönemler için yapılacağının
belirlenmesi
3. Uygun tahmin metodunun seçilmesi
4.Tahmin için gerekli olan verilerin toplanması ve tahminin
oluşturulması
5. Seçilen tahmin metodunun geçerlilik testinin yapılması
6. Tahmin sonuçlarının oluşturulması
7. Elde edilen sonuçların izlenmesi
 Talep Tahmininin Önemi

Politik ve ekonomik ortamdaki dalgalanmaların yanı sıra rekabetin

hızla arttığı bir ortamda doğru kararlar almak, şirketler için yaşamsal
önem taşımaktadır. Doğru kararlar alabilmek ise, geleceğe ilişkin
mümkün olduğunca doğru tahminlerin yapılmasını gerektirmektedir.
Talep tahminlerinin başarılı olması rekabet ortamının bir hayli zor
olduğu günümüz koşullarında işletmelere büyük avantajlar
sağlamaktadır.
Şirketler, hammadde gereksinimi, tutulması gereken optimal stok
miktarı, borçlanma gereksinimi, eleman ihtiyacı gibi pek çok konuda
tahmin yapmak durumundadır.
Doğru ve güvenilir talep tahmini, işletmelerin faaliyetlerini karlı bir
biçimde sürdürebilmesi için çok önemlidir. Üretim faaliyetlerinin
planlamasından çalıştırılacak personel sayısına, yapılacak yatırımların
kararından pazara sunulacak yeni ürünlere kadar olan alınacak
kararların hepsinde etkilidir.
 Tahmin Yöntemleri
Zaman aralığına göre talep tahmin ölçütleri:
1. Çok Kısa Dönemli Tahminler (günlük veya haftalık) stokların durumu
2. Kısa Dönemli Tahminler (3-12 aylık süreler için yapılır. Uygun üretim
miktarının belirlenmesi, işgücü miktarının belirlenmesi, sipariş miktarının
saptanması)
3. Orta Dönemli Tahminler (1-2 yıllık bir süre zarfını kapsamaktadır. Ürün
talebi genellikle mevsimsellik özelliği göstermektedir. Ayrıca tedarik
sürecinin belirsiz ve üretim sürecinin karmaşık olduğu ürünlerin tahmini
bu dönemler içinde yapılır)
4. Uzun Dönemli Tahminler (2 yıldan daha uzun dönemler için yapılmaktadır.
İşletmelerin yatırımlarının planlanması, kuruluş yeri seçimi, kapasite
planlaması, farklı operasyonlar gerçekleştirme gibi büyük ölçekli kararların
tahmini bu dönemler içinde gerçekleşmektedir)
İşletmeler talep, kar, gelir, satış miktarı, stok miktarı gibi
konularda tahmin yapmak durumundadırlar. Doğru tahmin
sonuçları elde etmek için de bilimsel teknikler kullanmaları
gerekir. Talep tahmin yöntemleri en genel haliyle iki gruba
ayrılmıştır.
1. Kalitatif yöntemler (Yargıya dayalı tahmin yöntemleri)
2. Kantitatif yöntemler (Sayısal tahmin yöntemleri)
 Yargıya Dayalı Tahmin Yöntemleri
(Kalitatif Yöntemler)
Geçmiş verilerin mevcut olduğu çoğu durumda, sadece bunlara
dayalı olarak tahmin oluşturmak doğru değildir. Ürün ve hizmetlere
olan talep, faiz oranlarından, enflasyon ve diğer ekonomik
koşullardan, rakiplerin hareket tarzlarından ve devlet tarafından
getirilen düzenlemelerden etkilenir. Sayısal yöntemler bu faktörleri
göz önüne almaktan uzaktır.
1. Görüş Toplama Yöntemi
2. Delphi Yöntemi
3. Nominal Grup Yöntemi
4. Pazar Araştırması Yöntemi
5. Tarihi Analog Yöntemi
 1. Görüş Toplama Yöntemi
Görüş toplama yönteminde, tahmin oluşturma sürecinde
yararlı katkıları olacağı düşünülen bireylerin görüşlerine
başvurulur. Görüşlerine başvurulacak kişiler ve görüşlerin
toplanış biçimi, işletmeden işletmeye değişir.
Yöntemin basit ve düşük maliyetli olma avantajlarına
karşılık tamamen tecrübe ve sezgiye dayanması ve
sübjektif olması gibi sakıncaları bulunmaktadır.
 2. Delphi Yöntemi
Bir grup kişi arasında tahmin hakkında uzlaşma sağlamak amacıyla kullanılır. Konu ile
ilgili uzmanlar yazılı olarak fikirlerini belirtirler ve cevaplar tüm katılımcılara yüz yüze
olmayacak şekilde aktarılır. Süreç soru ve cevaplarla bir uzlaşma sağlanıncaya kadar
devam eder. Bu yöntem, istatistiksel modeller geliştirmek için geçmişe ait veri
olmadığında veya işletme içerisindeki yöneticilerin gerçekleştirilecek tahminlere
ilişkin deneyimleri olmadığında yararlanabilecek bir yöntemdir. Daha çok teknolojik
tahminleme gibi uzun dönemli tahminlerde kullanılır. Kişiler doğrudan temasta
bulunmadıklarından çatışmalar önlenmektedir.
Yöntemin işleyiş biçimini şu şekilde özetlemek mümkündür.
1. Bir koordinatör, gruptaki tüm bireylere yazılı olarak gelecekteki talep
düzeyi ile ilgili görüşlerini sorar,
2. Her uzman, tahminle ilgili görüşünü, destekleyici argümanları,
varsayımlarıyla birlikte ayrıntılı bir şekilde ve yazılı olarak bildirir,
3. Koordinatör, yazılı tahminleri bir araya getirir, ileri sürülen tahminlerle
ilgili gerekçe ve görüşleri düzenler; özetler; ortalamalara, aralıklara,
standart sapmalara ilişkin hesaplanmış değerleri de ekler.
4. Koordinatör, özetlenmiş görüşleri uzmanlara yazılı olarak dağıtır ve
onlardan bu bilgiler ışığında ilk tahminlerini gözden geçirmelerini ve
tekrar bir gerekçeli tahmin oluşturmalarını ister. Böylelikle ikinci turu
başlatır.
5. İkinci turda, uzmanlardan gelen yazılı cevaplar koordinatör tarafından
toplanır, düzenlenir ve özetlenir. Bu süreç uzmanlardan gelen
cevaplarda ortak bir görüş oluşana kadar sürdürülür.
Yöntemde grubun farklı disiplinlerden gelen uzmanlardan
oluşmasına özen gösterilmelidir. Uygulamada yarar
sağlayabilmesi açısından koordinatörün bilgi, tecrübe ve
yeteneği önem taşır. Delphi yöntemi, fiziksel olarak
birbirlerinden uzaktaki uzmanlar grubuyla da uygulanabilir.
 3. Nominal Grup Yöntemi
Bu yöntemde, üst düzey uzman veya yöneticilerden oluşan bir
grubun fikirleri, genellikle istatistiksel modellerle birleştirilerek,
talebin bir grup tahminine ulaşmak için bir araya getirilir. Genellikle
uzun dönemli planların oluşması sırasında ya da geçmiş satış
verilerinin olmadığı durumlarda (yeni ürünler gibi) pazara sunum
aşamasında kullanılmaktadır.
Hızlı ve kolay olarak tahminin yapılması, istatiksel gereksinim
olmaması bu yaklaşımın avantajlarını oluştururken; grup psikolojisine
bağlı olarak grup düşüncesinin oluşması en ön önemli dezavantajıdır.
 4. Pazar Araştırması Yöntemi
Bu yöntemde, çeşitli örnekleme teknikleriyle seçilen
örnek kitlelere uygulanan anketler kullanılmaktadır.
Ayrıca paneller, yeni ürünlerin denenmesi gibi
çalışmalardan da yararlanılır. Bu yöntemler genelde, yeni
üretilmiş malların muhtemel talep miktarlarını, mevcut
malların taleplerindeki değişmeleri, tüketicilerin
sayısında veya niteliklerinde meydana gelen değişmeleri
ve pazarda meydana gelen değişmeleri araştırmayı
amaçlar.
 5. Tarihi Analog Yöntemi

Daha önceden piyasaya sunulmuş benzer ürün ya da

hizmetlerin geçmişte tutulmuş satış verilerinin analizine
dayanan bir yöntemdir. Yöntemde özellikle “pazara
sunulan yeni ürün veya üründe yapılacak değişiklik
konusunda son tüketicinin istek ve ihtiyaçlarını göz
önüne almak gerekmektedir.
 Sayısal Tahmin Yöntemleri
(Kantitatif Yöntemler)
Sayısal tahmin yöntemleri, kullandıkları veriler itibariyle iki grupta
incelenebilir.
1. Nedensel Modeller
a) Basit Doğrusal Regresyon Yöntemi
b) Korelasyon analizi
2. Zaman Serileri Modelleri
a.Aritmetik Ortalama Yöntemi,
b.Hareketli Ortalama Yöntemi,
c. Ağırlıklandırılmış Hareketli ortalama
d.Mevsimsel değişkenlik yöntemi
e.Üssel Düzeltim Yöntemi
f. Box-jenkins* Yöntemi
 1. Nedensel Modeller
Nedensel modeller çoğunlukla değişkenler arasındaki ilişkilerin
gücünü ve bu değişkenlerin birbirlerini nasıl etkilediğini bulmak
için kullanılır. Bağımsız değişkenin veya değişkenlerin bağımlı
değişkeni nasıl ve ne şekilde etkilediğini belirlemede yardımcı
olur.
Nedensel modeller (örneğin regresyon analizleri), satışlar ve
bunları etkileyen dışsal değişkenler (reklam, ürün kalitesi, fiyat,
lojistik hizmet kalitesi, ve ekonomik değişkenler gibi) arasında bir
ilişki bulmaya çalışır.
Güçlü ilişki bulunan değişkenler gelecek satış tahminleri için
kullanılabilir.
• Örneğin satışların, reklam harcamalarından ve kişi
başına milli gelirden etkilenebileceğine karar
verebiliriz.
• Geçmişteki verilerden yararlanarak bu değişkenler
arasındaki ilişkiyi açıklayan bir model kurabiliriz,
böylece satışları tahminleyebiliriz.
 a) Basit Doğrusal Regresyon Yöntemi
Basit doğrusal regresyon yönteminde, iki değişken arasında bir ilişki
olduğu kabul edilerek, değişkenlerden birinin (bağımsız değişken)
aldığı değer karşısında diğerinin (bağımlı değişken) alacağı değerin
hesaplanmasıyla tahminde bulunulur. Belli bir işletmenin ürününe
olan talebi, ürünün fiyatı, işletmenin reklam harcamaları, rakip
ürünlerin fiyatı gibi değişkenler etkileyebilir.
Bu durumda talep bağımlı değişken, talebi etkilediği düşünülen
değişkenler ise bağımsız değişkenlerdir.
 Bağımsız Değişken (Independent Variable)
Genellikle x ile gösterilir. Başka bir değişken tarafından
etkilenmeyen ama y’nin nedeni olan yada onu etkilediği
düşünülen (açıklayıcı) değişkendir.
Bağımlı Değişken (Dependent Variable)
Genellikle y ile gösterilir. x değişkenine bağlı olarak değişebilen
yada ondan etkilenen (açıklanan) değişkendir.

24
 Doğrusal Fonksiyon Grafiği

Yˆi  a  bX i
a=tahminlenmiş

Y
regresyon
b>0 doğrusunun
başlangıcı
b=tahminlenmiş
a regresyon
doğrusunun
eğimi
b<0

a
X
X (x1, x2, x3, .....) bağımsız değişken değerleri. Örneğin reklam giderleri
Ŷ bağımlı değişken, tahmin etmek istediğimiz değişken. Örneğin satışlar.
 Eşitlik
Yˆi  a  bX i

 XY  n X * Y
b
2
 X  n( X )
2

a Y-bX
 Örnek
Yıl satışlar Reklam XY X2
(Y) harcamaları
(X)

2013 130 32 4160 1024

2014 151 52 7852 2704
2015 150 50 7500 2500
2016 158 55 8690 3025
TOPLAM 589 189 28202 9253
ORTALAMA 147,25 47,25
Reklam harcamaları
 XY  n X * Y 90 olduğunda
28202  4( 47,25)(147,25)
b   1,15 satışları
 X 2  n( X ) 2 9253  4(47,25) 2 tahminleyiniz?
Reklam harcamalarındaki
a  Y - b X  147,25  1,15(47,25)  92,9 1 birimlik artışın satışlar
üzerinde 1,15 birimlik

Yˆi  92,9  1,15 X i artışa yol açacağı söylenir.

 Örnek

Satışlar Bölge gelirleri

• Bir inşaat firması, satışları (Y) (X)
ile , o bölgenin gelirleri
arasında bir ilişki 2 1
olduğunu düşünmektedir.
Geçmiş 6 yıldaki satışları 3 3
ile bölge gelirlerine ilişkin
veriler tabloda görüldüğü 2,5 4
gibidir. Buna göre
doğrusal regresyon 2 2
modelini kullanarak bölge
gelirlerinin 9 birim olması 2 1
halinde talebi
tahminleyiniz. 3,5 7
 Yıl Satışlar Bölge x2 xy
y gelirleri
x
2010 2 1 1 2
2011 3 3 9 9
2012 2,5 4 16 10
2013 2 2 4 4
2014 2 1 1 2
2015 3,5 7 49 24,5
Toplam 15 18 80 51,5
ortalama 2,5 3

 XY  n X * Y
b  51,5  6 * 3 * 2,5 Bölge gelirlerindeki 1
X 2
 n( X ) 2
birimlik artış satışlarda
0,25’lik artışa yol
açacaktır. Bölge
a Y-bX  gelirleri 9 birim
olduğunda satışlar 4
birim olacaktır.
Yˆi  a  bXi Y= 1,75 +0,25Xi
 Doğrusal Fonksiyon Grafikleri

Yi  a  bX i
Y 0,25 > 0
Regresyon
doğrusunun Y b parametresi, doğrunun eğimidir ve
eksenini kestiği bölge gelirlerinde bir birimlik artışın 0,25
nokta olan 1,75 birimlik satış yaratacağı şeklinde
değeri bölge yorumlanabilir,
gelirlerinden 1,75
bağımsız olarak
gerçekleşecek
satışları X
göstermektedir.
 b) Korelasyon Analizi

Korelasyon analizi, iki değişken arasındaki doğrusal ilişkiyi

veya bir değişkenin iki yada daha çok değişken ile olan
ilişkisini test etmek, varsa bu ilişkinin derecesini ölçmek için
kullanılan istatistiksel bir yöntemdir.
Korelasyon analizinde amaç; bağımsız değişken (X)
değiştiğinde, bağımlı değişkenin (Y) ne yönde değişeceğini
görmektir. Korelasyon analizi yapabilmek için, her iki
değişkenin de sürekli olmaları ve normal dağılım
göstermeleri gereklidir.
Korelasyon analizi sonucunda, doğrusal ilişki olup
olmadığı ve varsa bu ilişkinin derecesi korelasyon
katsayısı ile hesaplanır. Korelasyon katsayısı “r” ile
gösterilir ve -1 ile +1 arasında değerler alır.
Korelasyon, neden sonuç ilişkisi anlamına gelmemektedir.
 Pearson Korelasyon Katsayısı
Pearson Korelasyon Katsayısı, iki sürekli değişkenin
doğrusal ilişkisinin derecesinin ölçümünde kullanılır. İki
değişken arasında anlamlı bir ilişki var mıdır sorusunun
cevabı aranır. Korelasyon katsayısı hesaplanmadan önce
mutlaka serpilme grafiği yapılarak doğrusal ilişki olup
olmadığı kontrol edilmelidir.
•Korelasyon katsayısı -1 ile +1 arasında değerler alır.
Eğer;
• r=-1 ise Tam negatif doğrusal bir ilişki vardır.
• r=+1 ise, Tam pozitif doğrusal bir ilişki vardır.
• r=0 ise, iki değişken arasında ilişki yoktur.
 Korelasyon Katsayısı (r)
Bağımlı ve bağımsız değişkenler arasındaki ilişkinin
gücünü ölçer.

n( XY ) - ( X)( Y)
r
n( X )  ( X ) * n( Y )  ( Y )
2 2 2 2

0,00-0,25 Çok Zayıf

0,26-0,49 Zayıf
0,50-0,69 Orta
0,70-0,89 Yüksek
0,90-1,00 Çok Yüksek
 Belirlilik Katsayısı= r2

Bu katsayı bağımlı değişkendeki değişkenliğin % olarak

ne kadarının bağımsız değişken davranışından
kaynaklandığını gösterir.
 Örnek
Yıl satışlar Reklam XY X2 Y2
(Y) harcamaları
(X)

2013 130 32 4160 2304 16900

2014 151 52 7852 2704 22801
2015 150 50 7500 2500 22500
2016 158 55 8690 3025 24964
TOPLAM 589 189 28202 9253 87165
ORTALAMA 147,25 47,25

n( XY ) - ( X)( Y)
r
n( X 2 )  ( X ) 2 * n( Y 2 )  ( Y ) 2

4 * (28202)  189 * (589)

r  0,99
4 * (9253)  (189) * 4 * (87165)  (589)
2 2
 Yararlanılan Kaynaklar
Acar, N. (1989). Üretim Planlaması Yöntem ve Uygulamaları. Ankara: Milli Prodüktivite Merkezi Yayınları.
Akalın, S. (1973). Üretim ve Kalite Kontrolü. İzmir: Ege Üniversitesi Matbaası.
Akın, B. (1996). ISO 9000 Uygulamasında İşletmelerde İstatistik Proses Kontrol Teknikleri. İstanbul: Bilim
Teknik Yayınevi.
Akkurt, M. (2002). Kalite Kontrol Excel Destekli. İstanbul: Birsen Yayınevi.
Bamford, D. R. & Forrester, P. L. (2010). Essential Guide to Operations Management Concepts and Case
Notes. A John Wiley and Sons.
Barutçugil, İ. (1988). Üretim Sistemi ve Yönetim Teknikleri. Bursa: Uludağ Üniversitesi Basımevi.
Bolat, T. (2000). Toplam Kalite Yönetimi (Konaklama İşletmelerinde Uygulanması). İstanbul: Beta Basım
Dağıtım.
Brennan, L. L. (2011). Operations Management. Mc Graw Hill.
Brown, S., Blackmon, K., Cousins, P. & Maylor, H. (2001). Operations Management Policy, Practice and
Performance Improvement. Woburn: Butterworth-Heinemann.
Buffa, E. S. (1981). Temel Üretim Yönetimi. Ankara: Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Yayını.
Chase, R., Jacobs, F. R. & Aquilano, N. J. (2006). Operations Management for Competitive Advantage.
The McGraw- Hill.
Del Campo, A. H. (1989). Just-In-Time Manufacturing: A Practical Approach. Prentice-Hall Inc.
Demir, M. H. & Gümüşoğlu, Ş. (2009). Üretim Yönetimi (İşlemler Yönetimi). İstanbul: Beta Yayın Dağıtım.
Doğan, M. (2016). İşletme Ekonomisi ve Yönetimi. Nobel Akademik Yayıncılık.
Efil, İ. (1999). Toplam Kalite Yönetimi ve Toplam Kalite Yönetimine Ulaşmada Önemli Bir Araç ISO 9000
Kalite Güvence Sistemi. İstanbul: Alfa Yayınları.
Erkan, N. (1993). Ergonomik Açıdan İş Yaşamı Stresleri ve Koruyucu Yaklaşımlar. 4. Ergonomi Kongresi.
Ankara: MPM Yayınları.
Ersen, H. (1997). Toplam Kalite ve İnsan Kaynakları Yönetimi İlişkisi: Verimli ve Etkin Olmanın Yolu.
İstanbul: Sim Matbaacılık.
Ersoy, M. S. & Ersoy, A. (2015). Üretim/İşlemler Yönetimi. Ankara: İmaj Yayınevi.
Greasley, A. (2008). Operations Management: Sage Course Companion. Sage Publications.
Gülerman, A. (1978). Fabrika Tesisleri ve Organizasyonu. İzmir: Ege Üniversitesi Tekstil Fakültesi Yayınları.
Güneş, M., Firuzan, A. R. & Firuzan, E. (1999). Tam Zamanında Üretim Ortamında Stok Kontrolü ve
Toplam Kalite Yönetimi. İzmir: Barış Yayınları.
Harrison F. E. & Pelletier, A. M. (2000). The Essence of Management Decision. Management
Decision, 38(7), 462-469.
Heizer, J. & Render, B. (2011). Operations Management. New Jersey: Prentice Hall.
Hobbs, D. P. (2004). Lean Manufacturing Implementation: A Complete Execution Manual for Any Size
Manufacturer. Boca Raton: J. Ross Publishing Inc.
James P. T. J. (1996). Total Quality Management: An Introductory Text. London: Rentice Hall Inc.
Johnston, R., Chambers, S., Harland, C., Harrison, A. & Slack, N. (2003). Cases in
Operations Management. Prentice Hall.
Kamauff, J. (2010). Manager’s Guide to Operations Management. The McGraw-Hill.
Karalar, R. (2004). Genel İşletme. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Kavrakoğlu, İ. (1994). Toplam Kalite Yönetimi. Ankara: Kalder Yayınları.
Kobu, B. (2010). Üretim Yönetimi. İstanbul: Avcıol Basım Yayın.
Kumar, S. A. & Suresh, N. (2009). Operations Management. New Age International.
Kuruüzüm, O. (1992). Verimliliği Artırmada İş Etüdü Teorisi ve Uygulamaları. İstanbul:
İstanbul Teknik Üniversitesi Yayınları.
Leseure, M. (2010). Key Concepts in Operations Management. Sage Publications.
Lowson, R. H. (2002). Strategic Operations Management-The New Competitive
Advantage? Journal of General Management, 28(1), 36-56.
Meredith, J. R. & Shafer, S. M. (2013). Operations Management for MBA’s. John Wiley
& Sons.
Özdemir, A. İ. (2004). Tedarik Zinciri Yönetiminin Gelişimi, Süreçleri ve Yararları.
Erciyes Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 23, 91-93.
Özgen, H., Öztürk, A. & Yalçın, A. (2005). Temel İşletmecilik Bilgileri. Adana: Nobel Kitabevi.
Prokopenko, J., (2005). Verimlilik Yönetimi Uygulamalı El Kitabı. Ankara: Milli Prodüktivite Merkezi
Yayınları.
Reid, R. D. & Sanders, N. D. (2010). Operations Management: An Integrated Approach. Hoboken, New
Jersey: Wiley.
Pryke, S. (2009). Construction Supply Chain Management: Concepts and Case Studies. Blackwell
Publishing.
Rowbotham, F., Galloway, L. & Azhashemi, M. (2007). Operations Management in Context. Butterworth-
Heinemann.
Roy, R. N. (2005). A Modern Approach to Operations Management. New Age International.
Russell, R. S. & Taylor, B. W. (2011). Operations Management Creating Value Along the Supply Chain.
John Wiley and Sons.
Slack, N., Chambers, S. & Johnston, R. (2010). Operations Management. Pearson Education.
Brown, S., Lamming, R., Bessant J. & Jones, P. (2005). Strategic Operations Management. Elsevier
Butterworth-Heinemann.
Stevenson, W. J. (1996). Production/Operations Management. Irwın.
Tan, K. C., Kannan, V. J. & Handfield, R. B. (1998). Supply Chain Management: Supplier Performance and
Firm Performance. International Journal of Purchasing and Materials Management, 34(3), 2-9
Tanyaş, M. & Baskak, M. (2008). Üretim Planlama ve Kontrol. İrfan Yayımcılık
Türk Dil Kurumu Genel Türkçe Sözlük, (http://tdk.org.tr: 15.06.2016).
Tezeren, A. (1985). İmalat Sanayinde Verimliliği Etkileyen Faktörler. Ankara: MPM Yayınları.
Timur, H. (1984). İş Ölçümü İş Planlaması Verimlilik. Ankara: Türkiye ve Ortadoğu Anma İdaresi
Enstitüsü Yayınları.
Ülgen, H. & Mirze S. K. (2004). İşletmelerde Stratejik Yönetim. İstanbul: Literatür Yayınları.
Üreten, S. (1997). Üretim İşlemler Yönetimi Stratejik Kararlar ve Karar Modelleri. Ankara: Gazi
Kitabevi.
Üreten, S. (2013). Üretim/İşlemler Yönetimi Stratejik Kararlar ve Karar Modelleri. Ankara: Gazi
Kitabevi.
Wadsworth, H. M., Stephens, K. S., & Godfrey, A. B. (2002). Modern Methods for Quality Control
and Improvement. John Wiley & Sons.
Wolf, J. (2008). The Nature of Supply Chain Management Research: Insights from a Content
Analysis of International Supply Chain Management Literature From 1990 To 2006. Springer
Science & Business Media.
Yamak, O. (1994). Üretim Yönetimi. İstanbul: Alfa Basım, Yayım, Dağıtım.
Yavuz, O. & Ersoy, A. (2013). Tedarik Zinciri Performansının Değerlendirilmesinde Kullanılan
Değişkenlerin Yapay Sinir Ağı Yöntemiyle Değerlendirilmesi. Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari
Bilimler Fakültesi Dergisi, 15(2), 209-256.
Yüksel, H. (2013). Üretim/İşlemler Yönetimi. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.