Ηλέκτρα

2: Ω ενθύμιο του πιο αγαπημένου μου, απομεινάρι του Ορέστη, με τις ελπίδες που σε
ξεπροβόδισα δε σε δέχομαι.

1: Τώρα το τίποτα βαστώ στα χέρια.

2: Όμορφο σ’ έβγαλα απ’ τα σπίτια μας, παιδί μου.

3: Μακάρι να τελείωνε η ζωή μου, προτού σε ξένη γη σε στείλω να σε σώσω, από το

φόνο κλέβοντάς σε με τα χέρια μου. Γιατί νεκρός θα κείτοσουν εκείνη την ημέρα.
Λάκκο κοινό θα είχες με τον πατέρα.

2: Τώρα μακριά μας και σ’ άλλη γη φευγάτο σε βρήκε το κακό χωρίς την αδερφή σου.

3: Και τα χέρια μου, εμένα της δύστυχης, ούτε σε λούσαν, ούτε σε στόλισαν, ούτε
κράτησαν στη φωτιά το καψερό κορμί σου.

2: Τα ξένα χέρια σε κηδέψαν, άμοιρε, κι ήρθες μικρός μικρός σ’ ένα λαγήνι.

1: Αλίμονο, της δύστυχης, χαράμι πάνε οι κόποι μου γλυκά να σ’ αναστήσω.

4: Δεν ήσουνα της μάνας σπλάχνο παρά δικό μου πιο πολύ κι άλλου κανένα μες
στο σπίτι εμένα παραμάνα σου, εμένα κι αδερφή σου, όλη την μέρα και όλη την
νύχτα, εμένα έκραζες.

1: Τώρα όλα αυτά, σε μια μέρα χάθηκαν και πέθαναν μαζί σου.
Τ’ άρπαξες όλα, όπως η μπόρα, και πας. Πάει κι ο πατέρας.
Πέθανα κι εγώ. Πας του χαμού κι εσύ.

5: Γελάν οι εχθροί - χτυπιέται απ’ τη χαρά της η κακομάνα, η μάνα μας

που μου ‘στελνες μηνύματα πολλά,
κρυφά πως θα φανερωθείς εκδικητής της.

3-2: Τα ρήμαξε όλα της δυστυχίας ο δαίμονας εμάς των δυό,

που μου ‘φερε εδώ σκιά και στάχτη ανήμπορη, αντί της λατρευτής μορφής σου.