7/7/2017

Προς την κυρία Λουκία μου,

γράφω γιατί συνηθίζετε να λέτε πως τα γραπτά μένουν. Και θέλω αυτά
που σας γράφω να μείνουν, γιατί και όσα σας γράφω μου έχουν μείνει και θα
μου μείνουν όσο ζω.
Σας γνώρισα 1 χρόνο αφότου έχασα τη γιαγιά μου και τον παππού μου
και υπό πολλές έννοιες πήρατε τη θέση τους στην καρδιά μου. Αλλά και έτσι
να μη γινόταν εγώ πάλι θα έβλεπα έναν απίστευτο, μοναδικό άνθρωπο. Αυτή η
διοχέτευση ζωής σε ό,τι κάνετε, η αγνή σας πίστη, το πάθος σας για χαμόγελο
και όχι μόνο, η εξωγήινη μεταδοτικότητά σας είναι λίγα μόνο από τα βασικά
σας χαρακτηριστικά που μου έχουν εντυπωθεί στη ψυχή μου. Είστε ένα
σπάνιο άτομο, που όσοι το αντιλαμβάνονται θέλουν να γίνουν δορυφόροι σας,
μόνο και μόνο για να πάρουν έστω και λίγα από αυτά που προσφέρει το
πνεύμα σας. Και πάλι, με αυτά γίνονται καλύτεροι άνθρωποι. Εγώ με σας
κοντά μου έγινα καλύτερος άνθρωπος.
Αν θυμάστε η πρώτη μας γνωριμία ήταν με μια κόντρα, με μια ένταση,
την οποία σας ορκίζομαι πως ούτε που τη θυμάμαι. Την κάλυψαν φαίνεται όλα
εκείνα που περάσαμε από εκεί και έπειτα. Είστε το άτομο εκείνο που με έκανε
να πιστέψω στους ανθρώπους, στην καλοσύνη τους, στην ευγενική τους ψυχή,
ότι μπορεί να υπάρξει. Ειδικά σ’ εκείνο το πρώτο καλοκαίρι στο Βουργαρέλι,
σκέφτηκα δεν γίνεται να είναι τόσο καλή, κάποιο κουσούρι θα έχει. Βέβαια
και έχετε, ποιος δεν έχει, αλλά εμείς σας λατρεύουμε και με αυτά.
Δεν ξέρω από δω και πέρα πως θα συνεργαζόμαστε, πως/πότε θα
βρισκόμαστε κ.ο.κ. Ένα μόνο ξέρω, πως θα βρίσκω λίγο χρόνο για να δω την
κυρία Λουκία μου. Και σε ο,τι κι αν με χρειαστείτε εγώ θα είμαι εκεί, όπως
είστε εσείς για μένα. Και μετά από πολλά πολλά χρόνια θα περηφανεύομαι
πως γνώρισα τον καλύτερο άνθρωπο που υπάρχει, έστω και αν μόνο εγώ
μπορώ να το αποδείξω αδιάσειστα.
Χρόνια σας πολλά. Το εννοώ, ζήστε πολλά πολλά χρόνια ακόμα για να
μας τροφοδοτείτε και εμάς με ζωή.

Σας ευχαριστώ που σας γνώρισα και που είμαι κοντά σας.

Χρήστος Δερβεντζής.