ตอนที 1 คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน (1)

แผ่นดินหลงเซีย

บนเส้นทางถนนหลวงอันมังคังแห่งแคว้นหลงหยวน
ประชาชนต่างยืนเป็ นระเบียบเรียบร้อยตลอดสองฝัง ส่ง
เสียงแซ่ซอ้ งต้อนรับการกลับมาพร้อมชัยชนะของแม่ทพั
อวินลัวผูย้ งใหญ่
ิ

แม่ทพั อวินลัวผูน้ ีได้รบั การยกย่องให้เป็ นหนึงในตํานาน

แห่งหลงหยวน บุรุษผูป้ กป้องเขตแดนมา นับหลายปี เพือ
ป้องกันแว่นแคว้นจากชาติศตั รู ซําเมือไม่นานมานี ยังได้
กําราบสีเมืองขึนเป็ นประเทศราชในการรบเพียงครัง

1
เดียว ยังความพึงพอใจมาให้ฮ่องเต้เป็ นอย่างยิง ไม่เพียง
แต่ทรงเรียกตัวอวินลัวกลับคืนสูเ่ มืองหลวงเพือสรรเสริญ
แต่ได้พระราชทานพระบรมราชโองการเปล่า หมายถึงคํา
มันสัญญาว่าฮ่องเต้จะทรงทําตามคําขอใดๆ ก็ได้ขอ้ หนึง
อีกด้วย

อย่างไรก็ตาม หลังการหวนคืนอย่างยิงใหญ่นนั จอมแม่

ทัพอวินลัวไม่ได้เข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ หากแต่เร่งรุดกลับไป
ยังจวนของตนในทันที

เหล่าทหารทีตามมาต่างไม่เอ่ยวาจาใดๆ รูด้ ีทีสุดว่า

ทําไมยอดแม่ทพั อวินลัวจึงได้รบี เร่งเช่นนี! เพราะหลาน
สาวคนโตแห่งตระกูลอวินนันเอง

2
ว่ากันว่าระหว่างทียอดแม่ทพั สูร้ บเพือปกป้องเขตแดน
นัน หลานสาวผูไ้ ร้ประโยชน์กลับดีแต่สร้างเรือง นิสยั
หยิงยโสโอหัง เอาแต่ใจ เกรียวกราด และเจ้ากีเจ้าการยัง
พอจะมองข้ามไปได้ แต่ทีร้ายคือนางได้สร้างเรืองราว
ฉาวโฉ่จากการฉุดบุรุษรูปงามกลางถนน ด้วยเหตุนีองค์
รัชทายาทจึงได้ทรงยกเลิกการหมันหมาย อย่างไรก็ตาม
คุณหนูใหญ่ไม่อาจยอมรับผลแห่งการกระทํานีได้ จึง
เลือกฆ่าตัวตายด้วยการแขวนคอ

ถ้าหากว่านางตายไปเสียจริงๆ จวนแม่ทพั คงมีเรืองให้

ต้องกังวลน้อยลงหนึงเรือง ทว่านางผูไ้ ร้ประโยชน์กลับไม่
ตาย ซํายังเปลียนไปกลายเป็ นคนละคน นางขังตัว
เองอยูแ่ ต่ในห้อง ไม่ออกไปไหนมาไหนอยูค่ รึงเดือน ด้วย

3
เหตุดงั กล่าวนีเอง จอมแม่ทพั อวินลัวถึงได้รบี เร่งกลับ
บ้านนัก

ณ เวลานี บนยอดเนินจําลองแห่งจวนแม่ทพั ปรากฏเด็ก

สาวในชุดขาวเอนกายเอกเขนก พิงก้อนหินพลาง
ประสานมือหนุนศีรษะ ดวงตาหรีลงขณะมองไปยังดวง
ตะวันเจิดจ้าบนท้องฟ้า

“ไม่อยากเชือเลยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี ฉันมาทีนี
ได้ครึงเดือนกว่าแล้ว โชคดีทีระหว่างนันฉันได้ซมึ ซับ
ความทรงจําของเจ้าของร่างเก่านีโดยสมบูรณ์ แล้วก็เริม

4
เข้าใจแล้วว่าทีนีเป็ นสถานทีแบบไหน”

เมือครึงเดือนทีผ่านมา ขณะทําการทดลองอยูใ่ นห้อง

ปฏิบตั ิการทางการแพทย์ของมหาวิทยาลัยหวาเซียก็เกิด
เหตุระเบิดขึน พอฟื นอีกทีเธอก็มาอยูใ่ นโลกแปลก
ประหลาดนีเสียแล้ว…

ตอนอยูห่ วาเซียเธอก็ชืออวินลัวเฟิ งเช่นกัน ทว่าความ

แตกต่างคือเธอเป็ นนักศึกษาอันดับหนึง
ของมหาวิทยาลัยทีอาจารย์ให้ความชืนชม ส่วนอวินลัว
เฟิ งทีโลกนีคือบุคคลชือเสียผูไ้ ร้ประโยชน์ ไม่เอาอ่าวทัง
เรืองศาสตร์หรือศิลป์ ใดๆ ทังสิน แค่รวบรวมพลังลม
ปราณยังทําไม่ได้ นับประสาอะไรกับการเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน

5
ในโลกนีผูแ้ ข็งแกร่งเท่านันทีได้รบั การยกย่อง ดังนันเศษ
สวะผูไ้ ม่สามารถก้าวขึนมาเป็ นผูฝ้ ึ กฌานได้ตอ้ งทนรับ
การดูถกู เหยียดหยาม และตราหน้าสาปส่งมากเพียงใด
ก็พอจะเดาออก

อย่างไรก็ตามไม่เพียงแต่นางขยะนีจะมีปเู่ ป็ นถึงแม่ทพั
ใหญ่ นางยังมีคคู่ รองเป็ นบุรุษอันดับหนึงทีสตรีทกุ คนใน
หลงหยวนใฝ่ ฝัน นันคือองค์รชั ทายาทผูเ้ ป็ นคูห่ มันคู่
หมายของนางมาตังแต่กาํ เนิด ทว่านางกลับไม่พอใจ
เพียงคูห่ มันผูส้ มบูรณ์แบบ ยังมีหน้าไปล่วงเกินบุรุษรูป
งามจากตระกูลผูด้ ี! องค์รชั ทายาทท้ายทีสุดก็มิอาจอด
ทนได้อีกต่อไป จึงยอมเสียงหักหน้าแม่ทพั อวิน ชิงล้ม
เลิกการหมันกับหญิงสวะผูน้ นเสี
ั ย

6
ใครจะไปคิดว่าไม่เพียงหญิงสวะอวินลัวเฟิ งจะไม่สาํ นึก
ผิด นางยังคิดใช้การฆ่าตัวตายหวังขู่ให้องค์รชั ทายาท
เปลียนพระทัย ทว่าองค์รชั ทายาทเพียงแต่หนั หลังเดิน
จากไป โชคดีทีคนในจวนแม่ทพั มาช่วยไว้ได้ทนั มิเช่น
นันคงต้องตายอย่างน่าอนาถ

ใครเลยจะรูว้ า่ ตอนทีช่วยอวินลัวเฟิ งขึนมาได้นนั

วิญญาณเจ้าของร่างได้ตายจากไปแล้ว บัดนีร่างของ
นางตกเป็ นของอวินลัวเฟิ งแห่งหวาเซียต่างหาก

7
ตอนที 2 คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน (2)

เด็กสาวค่อยๆ ลุกขึนนังบนเนินเขาจําลอง มุมปากยกขึน

8
อย่างมีเลศนัย

หากชายผูน้ นไม่
ั ได้มีรูปร่างคล้าย ซํายังสวมใส่อาภรณ์
เยียงองค์รชั ทายาท อวินลัวเฟิ งผูต้ กหลุมรักองค์
รัชทายาทอย่างหมดใจคงไม่เข้าใจผิด นางคงไม่เร่งรุดไป
ฉุดกระชากจนถูกกล่าวหาว่าลวนลามบุรุษรูปงาม

แน่นอนว่าถ้าหากเรืองมีเพียงเท่านี ผูค้ นคงไม่เข้าใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างนางและบุรุษรูปงามผูน้ นผิ
ั ดไปดัง
ทีเกิดขึน

ส่วนสําคัญก็คือเมือชายผูน้ นถู
ั กนางรังตัวไว้ เขาก็เริม
โวยวายหาว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลอวินพยายามบังคับขู่

9
เข็ญให้เขาไปเป็ นทาสบําเรอของนาง น่าเศร้าทีอวินลัว
เฟิ งพูดไม่เก่ง และตืนตระหนกจนปกป้องตัวเองไม่ได้
พอเงียบเข้าเลยกลายเป็ นว่ายืนยันความผิดของตนไป
โดยปริยาย

พอนึกถึงเหตุการณ์ดงั กล่าว หญิงสาวก็แอบถอนใจอยู่

ภายใน “อวินลัวเฟิ งนางนีเป็ นถึงหลานสาวผูส้ งู ศักดิของ
ท่านแม่ทพั แท้ๆ แต่กลับโง่เขลาเสียจริง! ละครตบตา
ง่ายๆ แค่นีก็มองไม่ออก แถมยังหลงผิดคิดใช้ชีวิตตัวเอง
เป็ นเครืองมือต่อรองหัวใจรัชทายาท! หากองค์รชั ทายาท
ไม่รบั สังลงมาเอง ใครจะกล้าสวมอาภรณ์ของพระองค์
ออกมาเดินกลางถนนกันเล่า”

องค์รชั ทายาทเกาหลิงเป็ นบุรุษรูปงามทีสุดแห่ง

10
อาณาจักรหลงหยวน ทรงเปี ยมไปด้วยพรสวรรค์และ
ความสามารถอันโดดเด่น! ด้วยคุณสมบัติและฐานันดร
เพียบพร้อมถึงเพียงนี ใครเล่าจะอยากแต่งงานกับเศษ
ขยะ

นางก็พอจะเข้าใจความตรอมตรมนันอยูห่ รอกนะ

แต่ถงึ อย่างนันก็ยงั ไม่เข้าใจอยูด่ ีวา่ เหตุใด เพือรักษา

เกียรติของพระองค์ไว้ เกาหลิงถึงขนาดใส่รา้ ยป้ายสี
อวินลัวเฟิ งให้กลายเป็ นหญิงไร้ยางอายผูล้ ะทิงสถานะ
การหมันหมายไปฉุดกระชากบุรุษรูปงาม

ตอนนันเอง ชิงเหยียนสาวรับใช้สว่ นตัวของอวินลัวเฟิ งก็

11
รีบรุดเข้ามา ใบหน้าทีเดิมตืนตระหนกเมือเห็น เด็กสาว
นังอยูบ่ นเนินเขาจําลองก็พลันเปลียนเป็ นความดีใจ นาง
ผลุนผลันวิงไปหาอวินลัวเฟิ งพลางหอบหายใจ “คุณหนู
เจ้าคะ นายท่านกลับมาแล้วเจ้าค่ะ ท่านรับสังให้คณ
ุ หนู
ไปพบท่านทีห้องเขียนหนังสือ”

“ท่านปู่ กลับมาแล้วอย่างนันหรือ”

อวินลัวเฟิ งนิงงันไปครูห่ นึง นีเธอลืมไปได้อย่างไรว่าวันนี

คือวันกลับมาอย่างยิงใหญ่ของยอดแม่ทพั อวินลัว! เมือ
ไม่นานมานีเจ้าของร่างเดิมได้เฝ้าฝันรอคอยให้วนั นีมา
ถึงอย่างใจจดใจจ่อ! ใครเล่าจะรูว้ า่ นางต้องมาด่วนตาย
ไปเพราะแผนร้ายเสียก่อนจะได้พบกับท่านปู่ ผูท้ ีนางเฝ้า
คิดถึงมายาวนานนับสิบปี
12
“ไปสิ พาข้าไปพบท่านปู่ ที ตาแก่นน!”
ั

นางได้สติแล้วหยิกแก้มน้อยๆ ของชิงเหยียนทีดูน่าอร่อย
ราวผลแอปเปิ ล ใบหน้าสวยสะพรังประดับไปด้วยรอย
ยิมแฝงเลศนัย

หลังจากนัน เธอจึงรีบรุดไปยังห้องทํางานทันทีโดยไม่รอ
ชิงเหยิน

ภายในห้องเขียนหนังสือของแม่ทพั ใหญ่ ปรากฏร่างชาย

13
ชราผมสีเงินนังอยูบ่ นเก้าอีด้วยสีหน้าว่างเปล่า สายตา
มองไปยังหญิงสาวชุดขาวผูย้ ืนอยูต่ รงหน้าอย่างเคร่ง
ขรึม

อวินลัวเฟิ งยืนหาวหวอดอย่างเกียจคร้าน นางก้าวเข้ามา

ในห้องนีตังแต่ครึงชัวโมงทีแล้ว แต่ทา่ นแม่ทพั ก็ไม่เอ่ย
อะไรแม้เพียงครึงคํา เอาแต่จอ้ งมองนางด้วยสีหน้าว่าง
เปล่าอยูอ่ ย่างนัน เมือเห็นว่าแม่ทพั อวินลัวไม่พดู อะไร
นางก็จะไม่เป็ นฝ่ ายพูดก่อนแน่นอน

ในทีสุดแม่ทพั อวินลัวก็ไม่อาจกักเก็บโทสะไว้ได้ เขาเอ่ย

ถามเสียงเข้มด้วยสีหน้าเคร่งเครียดบนใบหน้าชรานัน
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าได้กระทําเรืองราวฉาวโฉ่ตอ่ หน้า
ธารกํานัล เจ้าไม่คิดจะอธิบายหน่อยหรือ”
14
“ท่านปู่ ตอ้ งการให้ขา้ อธิบายเช่นไร” นางหัวเราะเบาๆ
“ในเมือท่านเลือกทีจะเชือข่าวลือจากคนนอกมากกว่า
ฟั งหลานสาวแท้ๆ ของตัวเองอยูแ่ ล้ว ฉะนันสิงทีท่านได้
ยินมาก็ถกู ต้องแล้วทังหมด ข้าไม่มีอะไรทีจะต้อง
อธิบาย”

“โอหังนัก!”

แม่ทพั อวินลัวฟาดฝ่ ามือลงบนโต๊ะเสียงดังปั งจนมันหัก

ออกเป็ นสองเสียง สละชีพในหน้าทีสังเวยแก่โทสะของ
ชายชรา

15
ตอนที 3 คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน (3)

16
“นีหรือพฤติกรรมทีเจ้าแสดงออกต่อหน้าปู่ ของเจ้า!”

“ปู่ อย่างนันหรือเจ้าคะ”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะก่อนเอ่ยตอบ “ยามท่านปกปั กรักษา

ดินแดน ท่านเคยเหลียวแลหลานสาวของท่านบ้างหรือ
ไม่ ยามทีข้าต้องทนทุกข์จากคําหยามเหยียด มีใครบ้าง
ไหมยืนหยัดอยูเ่ คียงข้างข้า ยามมีคนใส่รา้ ยป้ายสีขา้ ข้า
หวังเพียงจะมีใครสักคนมาปกป้อง แล้วตอนนันท่านอยู่
ทีไหน”

หากเพียงแม่ทพั อวินลัวไม่ไปปกป้องดินแดน อวินลัวเฟิ ง

คนเก่าจักต้องประสบกับโชคชะตาอันแสนโหดร้ายนีหรือ

17
ไม่ จะต้องถูกใส่รา้ ยจนวอดวายเช่นนีหรือเปล่า

ดังนัน นางจึงเก็บกักความขุ่นเคืองนีไว้ในใจตังแต่ทา่ นปู่

ทิงนางไปเมือตอนอายุสขวบ
ี และไม่เคยกลับมาอีกเลย
จวบจนบัดนี

นันเป็ นเพราะความน้อยเนือตําใจทีฝังลึกอยูใ่ นร่างนี ที

ทําให้นางเอ่ยวาจากับชายชราเช่นนัน

เมืออวินลัวเฟิ งกล่าวจบ นางก็รูส้ กึ ได้วา่ ร่างกายเบาหวิว

ขึนทันใดราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก นางรูว้ า่ เป็ น
เพราะนางได้เอ่ยในสิงทีเจ้าของเดิมของร่างนีอยากจะ
เอ่ยไปหมดแล้ว ร่องรอยความเสียใจทียังหลงเหลืออยูจ่ งึ

18
เลือนหายไปในทีสุด

ถ้อยคํากล่าวโทษของหลานสาวทําให้อวินลัวผูโ้ กรธ
เกรียวสงบลง ร่างชราอ่อนยวบไร้เรียวแรงอยูบ่ นเก้าอี
รอยยิมขมขืนประดับอยูบ่ นใบหน้า

เขารูด้ ีวา่ ติดหนีหลานสาวไว้มากเพียงใดตลอดหลายปี ที

ผ่านมา

โดยเฉพาะอย่างยิง ถ้อยคําของนางในตอนนีได้โบยตีลง
มาบนหัวใจของชายชราอย่างไร้ความปรานี สร้างความ
อึดอัดจนแทบทนไม่ไหว ทีสุดแล้วก็ทาํ ได้แต่ถอนหายใจ
หนักหน่วง

19
แต่ไหนแต่ไรมา การอุทิศตนต่อหน้าทีและรักษาไว้ซงึ
ความสัมพันธ์อนั ดีตอ่ คนรอบข้างนันไม่อาจอยูเ่ คียงคูก่ นั
ได้อย่างราบรืน เช่นเดียวกับความจงรักภักดีและครอบ
ครัว เพือฮ่องเต้แล้วเขาจําต้องทิงหลานสาวผูม้ ีอายุเพียง
สีขวบไว้เบืองหลังและออกเดินทางไปยังชายแดน สิบปี ที
อยูห่ า่ งบ้านนัน นางต้องทนอยูอ่ ย่างไรกับการเป็ นผูท้ ีไม่
อาจฝึ กฝนพลังยุทธได้

ทว่าเมือกลับมาถึง เขากลับไม่สนใจว่าอะไรถูกผิด และ

เอ่ยตําหนิหลานสาวเพียงเพราะได้ยินข่าวลือ

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย…” อวินลัวยกมือทีหยาบกร้านและสันเทา

ไปทางอวินลัวเฟิ ง ก่อนจะวางมือลงอย่างอ่อนแรงในที
20
สุด “ปู่ ได้ทาํ ผิดต่อเจ้าแล้วยังผิดต่อตระกูลอวินทังหมด
พ่อแม่เจ้าสละชีวิตเพือแผ่นดิน แต่ปกู่ ลับไม่ดแู ลเจ้าให้
ดี”

ชัวขณะนัน แม่ทพั อวินลัวผูเ้ คยแกร่งกล้าพลันดูแก่ลงไป

อีกสองสามปี

ก่อนหน้านีเขาโกรธหลานสาวเพราะผิดหวังในตัวนาง!
ทว่าเขาลืมไปเสียสนิทว่านางเสียพ่อแม่ไปตังแต่อายุ
สามขวบ พอเข้าอายุสขวบเขาก็
ี มาทิงไปอีกคน ไม่มีใคร
อยูอ่ บรมสังสอนนางตังแต่ยงั เล็ก แล้วจะหวังให้นางเติบ
โตขึนมาเป็ นแบบทีเขาต้องการได้อย่างไร

21
เขายังจําได้เลือนรางถึงตอนทีต้องจากบ้านไป เสียวเฟิ ง
ตัวน้อยรังตัวเขาไว้ อ้อนวอนไม่ให้จากนางไปไหน

ทว่าเพือประชาชนแห่งดินแดนหลงหยวน เขาจําต้องทิง
นางไปอย่างไร้หวั ใจในทีสุด

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าขอตัวไปพักผ่อนก่อน” อวินลัวเฟิ งก

ล่าวอย่างเฉือยฉา และกะพริบตาอย่างง่วงงุน

เห็นความเฉยชาบนใบหน้าเด็กสาวแล้ว ดวงตาของอ
วินลัวพลันสะท้อนความรูส้ กึ ผิดลึกลํา เขาอ้าปาก
คล้ายอยากจะเอือนเอ่ยบางสิงออกไป ทว่ากลับพูดไม่
ออกจึงได้แต่เงียบไป

22
“ไปเถิด”

ในทีสุดเขาก็ถอนหายใจแล้วโบกมือเป็ นสัญญาณให้นาง
ไปอย่างอ่อนล้า คําพูดไม่กีคําดูจะทําให้แม่ทพั ใหญ่หมด
เรียวแรงเสียสิน ชายชราทรุดตัวลงบนเก้าอีแล้วหลับตา

ในตอนนีแม่ทพั อวินลัวดูไม่เหลือพลังเปี ยมล้นดังเช่นใน

สนามรบอีกต่อไป ชายชราดูเปราะบางราวกับเปลว
เทียนกลางสายลมทีพร้อมจะดับได้ทกุ เมือ อวินลัวเฟิ ง
เห็นเช่นนันก็สะท้อนใจจนแทบทนไม่ได้ ทว่านางก็ไม่
กล่าวอะไรอีก เพียงแต่หนั หลังเดินออกจากห้องไป

23
อวินลัวลืมตาขึนอีกครังเมือร่างสีขาวนันหายลับไปแล้ว
ชายชราจ้องมองไปยังพืนทีว่างเปล่าของห้องเขียน
หนังสือด้วยสีหน้าขมขืนแล้วจึงเอ่ยถาม “ชิงหย่า นีข้าทํา
ผิดไปจริงหรือ”

24
ตอนที 4 คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวิน (4)

พลันประตูลบั ของห้องทํางานก็เปิ ดออก ปรากฏร่างบุรุษ

บนรถเข็นค่อยๆ ขยับตัวมาข้างอวินลัว

บุรุษผูน้ ีช่างสง่างามและภูมิฐานยิง ลักษณะท่าทางแฝง

สัมผัสแห่งความเศร้า ผิวขาวซีดเฉกเช่นคนป่ วย มองดู
ราวกับจะทรุดล้มลงได้ทกุ เมือ ใครเห็นเป็ นต้องสมเพช
เวทนา น่าเศร้าใจทีบุรุษรูปงามทว่าเฉยชาผูน้ ีต้องมานัง
อยูบ่ นรถเข็น เจ็บไข้และพิกลพิการดูราวกับไม่อาจรับ

25
ภาระหนักหนาใดๆ ได้เลย

“ท่านพ่อ ท่านจากนางไปตังแต่อายุสปีี ท่านไม่รูถ้ งึ การดู

ถูกเหยียดหยามทีนางต้องเผชิญ ส่วนตัวข้าผูเ้ ป็ นอาเอง
ก็ไม่อาจลุกขึนยืนหยัดเพือคุม้ ครองหรือปกป้องนางได้
นางถึงได้เป็ นอย่างเช่นทุกวันนี กลายเป็ นเด็กสาวผูไ้ ม่
สนใจไยดีสงใด”
ิ

สุม้ เสียงของชายหนุ่มเป็ นดังเช่นนําพุหวานฉํา ทําให้จิต

ใจผ่องใสขึนอย่างไม่น่าเชือ

ทว่าหากมีใครผ่านมาได้ยินสรรพนามทีเขาใช้เรียก
อวินลัวก็คงรูส้ กึ ตกใจเป็ นแน่

26
เป็ นทีรูก้ นั ดีวา่ แม่ทพั อวินลัวมีบตุ รชายสองคน ในอดีต
นันบุตรคนหน่งมี ึ ความสามารถเหนือกว่าอีกหนึง นันคือ
ชิงหย่า นายน้อยคนทีสองแห่งตระกูลอวิน เมืออายุได้
สิบห้าปี ก็สาํ เร็จวิชาขันสูงสุดของการเป็ นผูฝ้ ึ กฌานระดับ
กลาง และอีกเพียงไม่นานก็จะก้าวขึนสูก่ ารเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานระดับสูง

ในแคว้นหลงหยวนนัน มีผฝู้ ึ กฌานระดับสูงเพียงสองคน

เท่านัน นันคือแม่ทพั อวินลัว และอีกคนคือปราชญ์แห่ง
ราชวงศ์

ทว่าทังสองก็ใช้เวลาถึงสีสิบปี กว่าจะก้าวข้ามผ่าน

27
อุปสรรคแห่งการฝึ กฝนวิทยายุทธควบคุมฌานระดับสูง

ซึงอวินชิงหย่าตอนนันอายุเพียงสิบห้าปี !

การก้าวขึนเป็ นยอดผูฝ้ ึ กฌานระดับกลางตังแต่อายุสบิ

สองเป็ นเรืองทีทุกคนต้องภาคภูมิใจ ทว่าดูเหมือนอวินชิง
หย่าในอดีต ผูส้ าํ เร็จเป้าหมายตังแต่ยงั เยาว์จะลืมไปว่า
ต้นไม้ทีโดดเด่นในป่ านัน มักถูกโค่นทําลายโดยลมเสมอ

ระหว่างการแข่งขัน เขาได้สยบคูแ่ ข่ง และทําให้ครอบ

ครัวของคูต่ อ่ สูโ้ กรธแค้นยิง ในทีสุดเขาก็รว่ งหล่นลงจาก
ยอดเขา แต่ใครเล่าจะรูว้ า่ อวินชิงหย่าผูท้ ีน่าจะตายไป
แล้วกลับยังมีชีวิตอยู!่

28
“ชิงหย่า เจ้าเองก็ทรมานมามากนัก” อวินลัวหัวเราะขม
ขืน ความรูส้ กึ ผิดเปี ยมล้นอยูใ่ นนําเสียง “ถ้าไม่ใช่เพือ
ตระกูลอวิน เจ้าคงไม่ตอ้ งมาหลบๆ ซ่อนๆ อยูแ่ บบนี
พลังนันแข็งแกร่งเกินไป ถ้าหากพวกนันรูว้ า่ เจ้ายังมีชีวิต
อยูค่ งไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ และคงไม่ให้อภัยตระกูลอวิน
ด้วย”

อวินชิงหย่าหลุบตาลงเล็กน้อย ปิ ดบังความเศร้าหมอง
ภายในนันเอาไว้ เขาเอ่ยด้วยนําเสียงเฉยชาและสงบนิง
“ถึงจะยังมีชีวิตอยูแ่ ล้วอย่างไร ชีวิตข้ายามนีก็ไม่ตา่ ง
อะไรกับตาย พลังข้าได้สญ
ู สลายไปแล้ว ข้าทําได้เพียง
แค่ทนอยูต่ อ่ ไปอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ในร่างพิกลพิการนี
หลานข้าโดนดูถกู เหยียดหยามอยูข่ า้ งนอกนัน ข้าก็ลกุ

29
ขึนปกป้องนางไม่ได้ ถ้าหากเป็ นเมือสิบปี ก่อนต่อให้ขา้
กับท่านไม่อยู่ ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาทําอะไรเฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย
ได้ แต่ตอนนีน่ะหรือ เพือตระกูลอวินแล้ว ข้าไม่อาจ
ปล่อยให้ใครรูไ้ ด้วา่ ข้ายังมีชีวิตอยู”่

ในปี นนั ตอนทีถูกกองกําลังสังหารไล่ลา่ เขาฉุดลากร่าง

ทีบาดเจ็บสาหัสของตัวเองหลบหนีไป ไม่ถงึ วันถัดมา
ข่าวการตายของเขาก็แพร่กระจาย ทว่าขุมพลังนันไม่
เชือว่าเขาตาย พวกมันจึงส่งคนมาเฝ้าสอดแนมตระกู
ลอวินอยูท่ กุ วัน สุดท้ายเขาจึงหลบซ่อนอยูใ่ นห้องลับ
และไม่ออกมาอีกเลยเป็ นเวลาสิบกว่าปี

การขังตัวเองอยูใ่ นความมืดมิดตลอดสิบกว่าปี ไม่ได้ช่วย

ให้อาการเจ็บป่ วยของเขาดีขนึ ซํามีแต่จะทําให้แย่ลง
30
สิงทีน่าสินหวังยิงกว่านันคือสถานพลังของเขาถูกทําลาย
ลงระหว่างการหลบหนี เขาสูญสินทุกสิง ความแข็งแกร่ง
สูญสลาย และไม่อาจฝึ กพลังอะไรได้อีก

ถ้าหากไม่คิดถึงใจของท่านพ่อผูส้ ญ
ู เสียพีชายของเขาไป
ก่อนหน้านี และเขาทนไม่ได้ทีต้องเห็นท่านพ่อต้องมาฝัง
ศพลูกตัวเองอีกคน เขาคงเลือกฝังกลบความเจ็บปวด
และตายจากโลกนีไปนานแล้ว

“ชิงหย่าเอ๋ย” เมือได้ยินคําของอวินชิงหย่า อวินลัวก็เงียบ

ไปครูห่ นึงก่อนเอ่ยตอบ “ถึงจะให้โลกภายนอกจะรูไ้ ม่ได้
ว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ แต่เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยก็ยงั เป็ นหลานของ
เจ้า ตอนนีนางโตพอแล้ว ถึงเวลาทีต้องให้นางรูว้ า่ เจ้าผู้
31
เป็ นอานันยังมีชีวิตอยู”่

32
ตอนที 5 คัมภีรเ์ ซียนโอสถ (1)

“แผ่นดินแห่งนีมีนามว่าหลงเซียว เป็ นผืนแผ่นดินทีวิชา

ยุทธได้รบั การเคารพยิง และผูท้ ีฝึ กฝนวิชาดังกล่าว จะได้
รับการขนานนามว่าผูฝ้ ึ กฌาน ซึงมีการแบ่งลําดับขัน
แตกต่างกันไป อันได้แก่ ขันต้น ขันกลาง ขันสูง ขันพิภพ
ขันนภา ขันเทพ และขันปราชญ์ ในแต่ละลําดับขันก็ยงั มี
การแบ่งระดับแยกย่อยลงไปอีก ได้แก่ ระดับตํา ระดับ
กลาง ระดับสูง และระดับสุดยอด! อย่างไรก็ดี ใน
อาณาจักรหลงหยวนนันผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดจะอยูใ่ นระดับ
สูง และมีเพียงสองทีครองอันดับผูฝ้ ึ กฌานขันสูง หนึงคือ
คุณปู่ ผนู้ ่าสมเพชของข้า และอีกคนคือปราชญ์จาก
ราชวงศ์”

33
เด็กสาวนางหนึงลืมตาขึนบนเตียง จัดระเบียบข้อมูลทีได้
เก็บสะสมมาในหัวพลางถอนหายใจเบาๆ “น่าเสียดาย
เหลือเกินทีร่างนีทังอ่อนแอและไร้สามารถ ไม่มีทางเลยที
ข้าจะได้ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน บนแผ่นดินแห่งนีทีวิชายุทธได้
รับการยกย่อง ใครทีฝึ กฌานไม่ได้ก็เหมือนเศษขยะดีๆ นี
เอง”

แต่ใช่วา่ เจ้าของร่างเดิมนีจะไม่เคยฝึ กรวบรวมพลังลม

ปราณเสียทีเดียว ทว่าเมือใดทีนางเริมต้นซึมซับพลังรอบ
กาย ทังร่างจะพลันรูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดรวดร้าว พร้อม
กับมีเม็ดเหงือเย็นเยียบผุดพรายไปทัว นางจึงได้เพียงแต่
ยอมแพ้

34
เรืองดีอย่างหนึงก็คือ อวินลัวเฟิ งคนก่อนได้ศกึ ษากลวิธี
ฝึ กรวบรวมพลังลมปราณไว้มาก แบบนีก็ง่ายสําหรับนาง
ล่ะ

ชิ!

เมืออวินลัวเฟิ งพยายามซึมซับพลังโดยรอบ ความเจ็บ

ปวดทรมานก็พลันปะทุขนในร่
ึ าง มากจนถึงขนาดทีว่า
ร่างของนางสัน และเหงือเย็นเฉียบไหลออกมา

“จะยอมแพ้ไม่ได้! ถ้าฝึ กพลังฌานบนแผ่นดินทีผูเ้ ข้มแข็ง

เท่านันทีได้รบั การยกย่องไม่ได้ นอกจากต้องทนอยูก่ บั
การดูถกู เหยียดหยามแล้ว ข้าก็ทาํ ได้แค่รอวันตายเท่า

35
นัน! ข้าจะไม่ยอมเป็ นสวะเด็ดขาด!”

ทีหน้าประตู แม่ทพั อวินลัวผูย้ งใหญ่

ิ กาํ ลังจะผลักเข้าไป
ทว่าก็รูส้ กึ ถึงอะไรบางอย่าง มือทีกําลังจะดันบานประตู
เปิ ดนันพลันหยุดนิง ทันใดนันเอง เสียงกรีดร้องของเด็ก
สาวก็แล่นทะลุผา่ นแก้วหู ราวกับมีมือมาบีบรัดหัวใจของ
ชายชรา

“อ่า”

อวินลัวชักมือกลับ นอกจากความรูส้ กึ ผิดในดวงตา ตอน

นียังเริมแสดงถึงความทุกข์ระทมอีกด้วย

36
นางทุม่ เทบากบันอย่างมากเพือฝึ กพลังฌาน ทว่าเขา
กลับเลือกเชือข่าวลือภายนอกนันและเข้าใจนางผิดไป
เขาไม่เพียงแต่ทอดทิงนางไปอย่างไม่ไยดี ซํายังทําร้าย
จิตใจนางจนแตกสลายอีกด้วย

“ท่านแม่ทพั ”

ทันทีทีอวินลัวเริมจะถูกความรูส้ กึ ผิดกลืนกิน ข้ารับใช้ก็

ผลุนผลันเข้ามาหาจากทางด้านหลัง พลางโค้งคํานับ
ด้วยฝ่ ามือกําแน่น “องค์รชั ทายาทเสด็จมาเยือน
พระองค์ทรงรออยูห่ อ้ งโถงเจ้าค่ะ”

“รัชทายาทอย่างนันรึ” อวินลัวครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงเบือง

37
หน้าประตูทีปิ ด ก่อนตอบด้วยนําเสียงหนักหน่วง “ไป
เรียนท่านเสีย ว่าไม่วา่ ใครก็หา้ มรบกวนหลานสาวข้า”

“เจ้าค่ะ”

อวินลัวเฟิ งรูด้ ีอยูแ่ ล้วว่าอวินลัวมาหา แต่ตอนนีนางเจ็บ

ปวดเจียนตาย แม้จะข่มตาหลับยังทําไม่ได้ นางจะเอา
เรียวเอาแรงทีไหนมาสนใจไยดีคนอืนเล่า

หากมีใครสักคนยืนอยูท่ ีนีล่ะก็ คนผูน้ นคงต้

ั องหวาดกลัว
อวินลัวเฟิ งเป็ นแน่

เพราะสิงทีคนผูน้ นจะได้
ั เห็น คือร่างของเด็กสาวในชุด
38
ขาวโชกเลือด รูขมุ ขนเปิ ดกว้างหลังหยาดเลือดออกมา
ไม่ขาดสาย ราวกับนางผุดขึนมาจากบ่อโลหิตแดงฉาน
เป็ นภาพทีน่าพรันพรึงโดยแท้

“อัก! ”

พริบตาก่อนทีอวินลัวเฟิ งจะช็อกจากการเสียเลือดมาก ก็
มีเสียงดังสนันหวันไหวขึนในสํานึก ทําให้นางฟื นคืนสติ
สัมปชัญญะขึนมาอีกครัง

39
ตอนที 6 คัมภีรเ์ ซียนโอสถ (2)

“นายท่านช่างมุทะลุเสียนีกระไร ถ้าหากข้าไม่ปลุกท่าน
ขึนมาได้ทนั เวลาล่ะก็ ท่านคงตายไปแล้ว”

40
เสียงนุ่มนวลกังวานอยูใ่ นสํานึกของอวินลัวเฟิ ง จากนัน
ในหัวของนางก็ขาวโพลนไปหมด และเมือฟื นคืนสติ นาง
ก็มาอยูบ่ นผืนดินแคบๆ แห่งหนึงแล้ว…

เด็กชายผูห้ นึงยืนอยูเ่ บืองหน้านางในชุดสีขาว มองดู

คล้ายเทวดาตัวน้อยทีแกะสลักขึนจากหยกสีชมพู เป็ นที
ชัดเจนว่าเสียงทีดังในหัวของอวินลัวเฟิ งเมือครูค่ ือเสียง
ของเด็กชายผูน้ ีเอง

“นายท่าน ไม่พบกันเสียนาน ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”

เมือเห็นอวินลัวเฟิ งปรากฏตัว เด็กชายตัวน้อยก็ยมเห็

ิ น

41
เขียวอย่างน่าเอ็นดู แล้วบินเริงร่าเข้ามาหา

โครม!

ใครเลยจะรูว้ า่ เมือหญิงสาวเห็นความเคลือนไหวของเด็ก
ชาย นางจะรีบเอนตัวหลบทันที

เด็กน้อยไม่อาจหยุดตัวเองได้ทนั เซล้มลงกับพืนราวสุนขั
จมบ่อโคลน จากนันร่างเล็กๆ ก็ลกุ ขึน จ้องมองอวินลัว
เฟิ งด้วยดวงตาแสนเศร้า “นายท่านช่างโหดร้ายยิง
นัก…”

“ช้าก่อน!” อวินลัวเฟิ งขัด เอ่ยถามหน้านิวคิวขมวด “เจ้า

42
คือใคร ทีนีทีไหน แล้วเรารูจ้ กั กันหรือ”

“นายท่านลืมข้าไปแล้วหรือ” เมือเด็กชายได้ยินคํา
อวินลัวเฟิ งว่า ริมฝี ปากเบะออกคล้ายกับจะร้องไห้ “ถ้า
หากว่าท่านไม่หยิบข้าออกมาจากห้องสมุด ข้าคงไม่มี
ทางได้พบกับนายท่าน ข้าไม่คิดเลยว่านายท่านจะลืมข้า
ภายในช่วงเวลาแค่สองสัปดาห์!”

ห้องสมุดอย่างอย่างนันหรือ

อวินลัวเฟิ งสับสนไปหมด เจ้าเด็กคนนีพูดอะไรไม่รูเ้ รือง

ห้องสมุดทีไหนกัน

43
“นายท่าน ข้าคือผูอ้ ารักษ์คมั ภีรเ์ ซียนโอสถ ท่านเอาข้า
มาจากห้องสมุดของมหาวิทยาลัยหวาเซียอย่างไรเล่า”

คัมภีรเ์ ซียนโอสถ

ตูม!

ข่าวนีเปรียบดังสายฟ้าฟาด อวินลัวเฟิ งตัวแข็งทือ

นางบังเอิญหยิบคัมภีรเ์ ซียนโอสถขึนมาจากมุมหนึงของ
ห้องสมุดมหาวิทยาลัย ทว่าในห้องสมุดไม่มีฐานข้อมูล
ของหนังสือดังกล่าว ชายสูงอายุทีอยูเ่ วรตอนนันจึงให้
หนังสือเล่มนีแก่นาง
44
นางไม่รูว้ า่ ทําไม แต่ดเู หมือนทําอย่างไรก็ไม่สามารถเปิ ด
คัมภีรเ์ ซียนโอสถได้ ลัวเฟิ งลองมาหมดแล้วทุกวิธีแต่ก็ไร้
ผล

นางไม่คิดเลยว่าหลังข้ามมิติมาแล้วคัมภีรเ์ ซียนโอสถจะ
ติดตามมาด้วย รวมถึงวิญญาณเด็กชายผูอ้ า้ งตนว่าเป็ น
ผูอ้ ารักษ์คมั ภีรเ์ ซียนโอสถ จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึนมา

“เจ้ามาอยูท่ ีนีได้อย่างไร” อวินลัวเฟิ งได้สติแล้วเอ่ยถาม

นางอยากจะถามมากกว่านีอีก หรือนีคือเหตุผลทีทําให้
นางข้ามมาอยูใ่ นทีแห่งนี

45
อวินลัวเฟิ งปั กใจเชือทันทีวา่ เรืองทังหมดนีต้องเกียวข้อง
กับเด็กชายคนนีแน่ๆ!

“นายท่าน ก่อนหน้านีตอนทีท่านทําการทดลองอยูใ่ น
ห้องปฏิบตั ิการของมหาวิทยาลัยแล้วเกิดเหตุระเบิดขึน
ข้าเองนีแหละทีพาท่านมาสูแ่ ผ่นดินหลงเซียแห่งนี ไม่
อย่างนันท่านคงตายไปแล้ว” เด็กน้อยเชิดหน้าขึนอย่าง
ภาคภูมิใจ รับเอาความดีความชอบไว้ทงหมด
ั ทว่าก็ดู
เหมือนนึกอะไรขึนมาได้ สีหน้าจึงหมองลงโดยพลัน “น่า
เสียดายทีหวาเซียไม่มีพลังวิญญาณ แค่จะพาท่านไปสู่
โลกแห่งเซียนโอสถก็ยงั ทําไม่ได้ นับประสาอะไรกับการ
ฝึ กพลังฌาน ไม่เช่นนันร่างของท่านคงไม่ตอ้ งบาดเจ็บ
สาหัสเพียงเพราะการระเบิดเล็กๆ นันหรอก”

46
คิวของอวินลัวเฟิ งย่นยู่ ริมฝี ปากแลดูคล้ายรอยยิมปี ศาจ
“จากคําของเจ้า ดูเหมือนเจ้าไม่ได้มาจากหวาเซียสินะ”

เด็กชายตัวน้อยพยักหน้า เอ่ยตอบจริงจัง “ข้ามาจากดิน

แดนหลงเซียแห่งนี ข้าหลุดไปอยูท่ ีหวาเซียโดยไม่ได้
ตังใจ แล้วท่านก็บงั เอิญหยิบข้ามา แต่นายท่าน นาย
ท่านตกอยูใ่ นอันตรายใหญ่หลวง เกรงว่าถ้าข้าไม่หยุด
ท่านเอาไว้ ป่ านนีท่านคงต้องหลังเลือดจนตายเป็ นแน่”

47
ตอนที 7 คัมภีรเ์ ซียนโอสถ (3)

“ข้ารู ้ แต่ตอ่ ให้ยอ้ นเวลากลับไปได้ขา้ ก็จะทําอย่างเดิม!

บนผืนแผ่นดินหลงเซียวแห่งนี คนอ่อนแอก็เป็ นได้แค่มด
ปลวก! ตอนนีข้าได้โอกาสอีกครังแล้ว จะให้ขา้ ยอมแพ้
48
ง่ายๆ ได้อย่างไร ถ้าหากว่าอยากมีชีวิตอยูต่ อ่ ไป ก็มีแต่
ต้องแข็งแกร่งขึนเท่านัน!”

จบคําอวินลัวเฟิ ง เด็กชายตัวน้อยก็นิงอึงไปครูห่ นึง เมือ

ได้เห็นท่าทางอันหยิงทระนงของนางเปี ยมล้นไปด้วย
ความมันใจ เขาก็มนึ งงอยูล่ กึ ๆ

“นายท่าน ถ้าหากว่าท่านอยากแข็งแกร่งขึนล่ะก็ ข้าช่วย

ท่านได้นะ!” เด็กชายกล่าวอย่างขึงขัง “ข้าต้องบอกเลย
ว่านายท่านช่างโชคดียงนั
ิ ก เพราะท่านมีรา่ งกายที
สมบูรณ์ ถึงผูค้ นในโลกนีจะกล่าวว่าอวินลัวเฟิ งคนเดิม
เป็ นเพียงขยะไร้ประโยชน์ แต่เพราะไม่มีใครช่วยเหลือ
นางฝึ กฝนรวบรวมพลังปราณต่างหาก หรือควรจะกล่าว
ว่าในแผ่นดินหลงเซียวแห่งนี ไม่มีใครเลยทีจะสังสอนวิถี
49
การฝึ กทีถูกต้องให้แก่นาง ถ้าปล่อยให้นางฝึ กไปตามมี
ตามเกิด ร่างนีก็มีแต่จะแหลกสลายด้วยความเจ็บปวด
ทุรนทุราย! ถ้าฝื นดึงดันรวบรวมพลังไป ท่านก็จะต้อง
ตายจากการเสียเลือดมากเกิน!”

เขาหยุดชัวครู ่ ก่อนเอ่ยต่อ “แต่วา่ นะนายท่าน เป็ น

เพราะท่านฝื นดึงดันฝึ กฝนจนเลือดออกมากเกินไป ข้า
จึงผูกพันธะสัญญาเลือดกับท่านได้ ไม่อย่างนันแล้วเรา
อาจไม่ได้พบกันเร็วเช่นนี”

ได้ยินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ วูบไหวในใจก่อนจะเอ่ย

ถาม “เจ้าช่วยข้าได้จริงหรือ”

50
เด็กชายตัวจ้อยพยักหน้า “นายท่าน ข้าคือผูอ้ ารักษ์
คัมภีรเ์ ซียนโอสถเชียวนะ อย่าได้ดแู คลนเพียงเพราะข้า
ตัวเล็ก ความจริงแล้วข้ามีชีวิตอยูม่ ายืนยาวนัก บนโลกนี
ไม่มีสงใดที
ิ ข้าไม่รู!้ อีกอย่างนายท่านทราบหรือไม่วา่ ที
แห่งนีคือทีใด”

“ทีใดหรือ” คิวอวินลัวเฟิ งย่นยู่

“ทีแห่งนีคือเซียนโอสถสถาน เปี ยมล้นไปด้วยพลังฌาน

อันแข็งแกร่ง แน่นอนว่านอกจากสรรพคุณของยา
สมุนไพรแล้ว ยังเป็ นแหล่งซึมซับพลังชันเยียมสําหรับผู้
ฝึ กฌานอีกด้วย หากท่านนําสมุนไพรจากภายนอกเข้า
มาปลูกยังทีแห่งนี สมุนไพรเหล่านันก็จะมีพลังฌาน
สรรพคุณทีมีก็จะทวีคณ
ุ ค่าเหนือกว่าสมุนไพรธรรมดา
51
จนไม่อาจเทียบ” เด็กน้อยกล่าวอย่างภาคภูมิ “ในหลง
เซียวตอนนี พลังฌานนันหายากยิงบนแผ่นดินใหญ่ ไม่มี
ทางเพาะปลูกพืชพรรณพลังฌานขึนมาได้ หากท่านนํา
สมุนไพรจากทีนีออกไปสักหน่อยล่ะก็ แผ่นดินใหญ่คง
โกลาหลเป็ นแน่”

อวินลัวเฟิ งมองเด็กน้อย “ข้ารูว้ า่ มนุษย์และสัตว์อสูร

สามารถฝึ กฝนได้ แต่ขา้ ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าสมุนไพร
ก็ซมึ ซับพลังฌานได้เช่นกัน”

ได้ยินดังนัน เด็กน้อยก็รูส้ กึ หงุดหงิดขึนมา เขาคิดว่า

อวินลัวเฟิ งไม่เชือคําพูดของเขา ใบหน้าราวหยกชมพู
สลักกลายเป็ นสีแดงด้วยแรงอารมณ์

52
“ข้าพูดจริงนะ! สมุนไพรจะเติบโตได้ก็ตอ้ งมีพลังฌาน
แต่ตอนนีแผ่นดินใหญ่พลังฌานอ่อนแรงเหลือเกิน เทียบ
ไม่ได้กบั ในอดีต จึงทําให้หลายปี มาแล้วทีการเพาะปลูก
สมุนไพรพลังฌานไม่ประสบความสําเร็จ ดูเหล่าแพทย์
จากแผ่นดินใหญ่เหล่านันสิ พวกเขารักษาแผลถูกแทง
ธรรมดาด้วยสมุนไพรธรรมดา ซึงใช้เวลานานกว่าแผลจะ
หาย ซําบางทียงั ทิงรอยแผลเป็ นไว้ แต่หากใช้สมุนไพร
พลังฌานล่ะก็ แม้แต่แผลถูกแทงลึกๆ ก็หายเป็ นปลิดทิง
ได้ทนั ที นีแหละความแตกต่างระหว่างสมุนไพรพลัง
ฌานกับสมุนไพรธรรมดา!”

เด็กชายว่าต่ออย่างโกรธขึง “ไม่เพียงเท่านันนะนายท่าน
การรักษาเป็ นเพียงสรรพคุณหนึงของสมุนไพรพลังฌาน

53
สมุนไพรพลังฌานบางชนิดช่วยท่านฝึ กฝนได้ บางชนิด
ทําให้ทา่ นก้าวข้ามระดับขันพลังฌานได้ทนั ทีเลยด้วย
ซํา!”

ก้าวข้ามระดับขันพลังฌานอย่างนันหรือ

นีมัน...

บอกได้เลยว่าหัวใจอวินลัวเฟิ งตอนนีเต้นแรงจนแทบ
หลุดออกจากอก ดวงตาเจ้าเล่หส์ อ่ งประกายลึกลับ

เด็กน้อยยังคงพูดจ้อ “และหากวันหนึงสถานพลังของ
ท่านถูกทําลายลง สมุนไพรพลังฌานก็ยงั สามารถฟื นฟู
54
พลังของท่านให้กลับมาสูจ่ ดุ สูงสุดได้ แต่ดว้ ยสภาพของ
ท่านในตอนนี ทําให้เซียนโอสถสถานมีพืนทีเล็กกระจิรดิ
ดังทีเห็น รอจนถึงวันทีพลังฌานของท่านแข็งแกร่งขึน
ก่อนเถิด ดินแดนแห่งนีก็จะกว้างขึนอีก”

55
ตอนที 8 องค์รชั ทายาทมาเยือน (1)

อวินลัวเฟิ งไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่า การบังเอิญหยิบ

คัมภีรเ์ ซียนโอสถติดมือมาจะเป็ นประโยชน์มากถึงเพียง
นี!

“แล้วข้าจะเริมฝึ กฝนพลังได้เมือไหร่” นางเอ่ยถามหลัง

จากคิดอยูค่ รูห่ นึง

แน่นอนอยูแ่ ล้วว่าสําหรับนางในตอนนี การฝึ กฝนพลัง

ฌานมีความสําคัญมากเหนือสิงอืนใด
56
“นายท่าน ข้ามีตาํ รับยาอยูก่ บั ตัว หากท่านแช่สมุนไพร
เหล่านีเป็ นเวลาห้าวันติดต่อกัน หลังจากนันข้าจะมอบ
สิงทีจําเป็ นต่อการฝึ กฝนพลังฌานแก่ทา่ น” เมือพูดถึง
ตรงนีเด็กน้อยก็หยุดไปครูห่ นึง ก่อนเอ่ยต่อ “การแช่
สมุนไพรนีจะช่วยให้รา่ งกายของท่านพร้อมต่อการฝึ กฝน
ดังนันไม่วา่ จะเจ็บปวดสักเท่าไรท่านก็ตอ้ งอดทน หลังห้า
วันนีผ่านพ้นไปแล้วท่านจึงจะเริมฝึ กฝนได้ น่าเสียดาย
ถ้าหากมีสมุนไพรพลังฌานท่านคงไม่ตอ้ งทนทรมานถึง
ห้าวัน เพียงวันเดียวก็พอแล้ว ทว่าด้วยสภาพสถานพลัง
ของท่านในยามนีคงต้องใช้เวลาถึงสามเดือนจึงจะเพาะ
ปลูกสมุนไพรพลังฌานได้ ซึงมันนานเกินไปสําหรับท่าน”

ด้วยสถานการณ์ในตอนนี หากต้องการปลูกสมุนไพรใน

57
เซียนโอสถสถานก็ตอ้ งใช้เวลาถึงสามเดือนกว่าสมุนไพร
จะมีพลังฌานขึนมา วิธีการทีเขาเลือกถือว่าดีทีสุดเท่าที
จะทําได้แล้ว

“ข้าเข้าใจดี” อวินลัวเฟิ งรับตํารับยาทีเด็กน้อยยืนให้

“จริงสิ เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเจ้าชืออะไร”

ใบหน้าของเสียวโม่ประดับด้วยรอยยิมสดใสเมือเสียงนุ่ม
นวลเอ่ยตอบ “นายท่าน นามของข้าคือเสียวโม่ ท่านอย่า
ลืมเสียล่ะ”

หลังเก็บตํารับยาใส่กระเป๋ า อวินลัวเฟิ งก็เงยหน้าขึนมอง

เสียวโม่ เมือเห็นรอยยิมน่าเอ็นดูเข้านางก็อดหยิกแก้ม

58
น้อยๆ นันไม่ได้ ริมฝี ปากโค้งเป็ นรอยยิมซุกซน

“เสียวโม่ ข้าอยูท่ ีนีนานเกินไปเดียวจะดูน่าสงสัยเอาได้

ว่าแต่ขา้ จะออกไปจากทีนีได้อย่างไร”

เพราะมือของเด็กสาวนันอุน่ แก้มของเด็กชายจึงกลาย
เป็ นสีแดง เมือได้ยินคําของนาง เขาก็กดั ริมฝี ปาก มอง
นางนําตาคลอหน่วย

“นายท่าน ท่านต้องรีบจากไปขนาดนันเชียวหรือ ข้า

อุตส่าห์ได้พบท่านแล้วแท้ๆ ไม่มีใครรูห้ รอกว่าท่านอยูท่ ีนี
เมือท่านก้าวเข้ามาในโลกแห่งนี สําหรับคนภายนอกก็
เหมือนว่าท่านแค่หลับไป ไม่มีใครคิดหรอกว่าท่านได้เข้า

59
มาอยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ”

อวินลัวเฟิ งเงียบไปพักใหญ่ แล้วจึงเอ่ยขึนช้าๆ “แล้วเจ้า

ล่ะ ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถนีได้ไหม”

เสียวโม่สา่ ยหน้า ดวงตาเปี ยมไปด้วยความเหงา

“นายท่าน ข้าไม่ใช่มนุษย์หรือว่าสัตว์พลังฌาน
วิญญาณของข้าถือกําเนิดขึนมาได้ก็ดว้ ยคัมภีรเ์ ซียน
โอสถ ข้าไม่มีตวั ตนอยูใ่ นโลกใบนี เมือใดก็ตามทีท่าน
แข็งแกร่งมากพอ เมือนันข้าก็จะสามารถออกไปยังโลก
ภายนอกได้ชวคราว
ั แต่ขา้ ต้องอยูห่ า่ งจากท่านไม่เกิน
หนึงร้อยเมตรน่ะนะ”

60
“เสียวโม่ ข้าจะถามเป็ นอย่างสุดท้าย ทําไมเจ้าถึงเลือก
ข้า”

คนในหวาเซียมีอยูเ่ ป็ นแสนเป็ นล้าน เธอไม่เข้าใจ ทําไม

คัมภีรเ์ ซียนโอสถจึงจงใจเลือกเธอ

“ข้าก็ไม่รู”้ ดวงตาเสียวโม่เผยแววสงสัย “บางทีอาจเป็ น

เพราะท่านเลือกข้าก่อนกระมัง ถ้าหากไม่มีทา่ น ข้าก็คง
ยังโดนโยนทิงอยูท่ ีไหนสักแห่งในห้องสมุดแห่งนัน บางที
นีอาจเป็ นเหตุผลทีข้าเลือกท่าน…”

61
เมืออวินลัวเฟิ งออกจากเซียนโอสถสถานก็พบว่านาง
กําลังนอนอยูบ่ นเตียง ในอ้อมแขนโอบหนังสือเล่มหนึง
บนปกเขียนด้วยคําศัพท์ทีอ่อนช้อยงดงามว่า ‘คัมภีร ์
เซียนโอสถ’ นีเป็ นข้อพิสจู น์วา่ สิงทีเกิดขึนทังหมดนันไม่
ใช่ความฝัน

“คุณหนู ตืนแล้วหรือคะ”

หญิงรับใช้นามชิงเหยียน เมือเห็นอวินลัวเฟิ งลืมตาขึนก็

หัวใจก็พองโต ทว่าราวกับนึกถึงอะไรบางอย่างขึนมาได้
ใบหน้าจุ๋มจิมพลันหม่นหมองแล้วดูซมึ เศร้าลงในทันที

62
“คุณหนู องค์รชั ทายาทท่านเสด็จมาทีนีเจ้าค่ะ ท่านแม่
ทัพต้องการให้คณ
ุ หนูไปยังห้องรับรองแขก แต่บา่ วผูน้ ี
เห็นคุณหนูกาํ ลังงีบอยูจ่ งึ มิได้รบกวน ยามนีท่านตืนแล้ว
บ่าวจึงต้องไปรายงานให้ทา่ นแม่ทพั ทราบ”

63
ตอนที 9 องค์รชั ทายาทมาเยือน (2)

องค์รชั ทายาทอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งขมวดคิวแล้วปี นลงจากเตียง ทว่าทันทีทีลุก

ขึนนางก็ตอ้ งหยุดชะงัก

ถ้าจําไม่ผิด นางต้องหยุดการฝึ กฝนกลางคันเหตุเพราะ

เสียเลือดมากเกินไป ทว่าบัดนีอาภรณ์ของนางกลับ
ขาวสะอาด ดูหรูหราสง่างามราวกับว่าเพิงได้รบั การซัก
ล้างมาเป็ นอย่างดี
64
เกิดอะไรขึนกันแน่

อวินลัวเฟิ งเลิกคิดเสียเพราะคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ นาง

ยิมเยาะแล้วกล่าว “ไปเถอะ ชิงเหยียน ข้าอยากรูน้ กั ว่า
เหตุใดองค์รชั ทายาทจึงได้เสด็จมายังจวนแม่ทพั ”

แล้วอวินลัวเฟิ งก็เดินออกจากห้องโดยไม่รอยินคําตอบ
ของชิงเหยียน ครูต่ อ่ มาหญิงรับใช้จงึ ได้สติในทีสุด ขณะ
เร่งรุดตามหลังไป ความสงสัยอัดแน่นอยูใ่ นทรวง

ไม่รูเ้ พราะเหตุอนั ใด หลังจากทีคุณหนูพยายามฆ่าตัว

ตายก็เปลียนไปราวกับเป็ นคนละคน กระทังได้ยินว่าองค์

65
รัชทายาทเสด็จมาก็ไม่ตืนเต้นเหมือนแต่ก่อน กลับแสดง
ท่าทีแปลกๆ เสียด้วยซํา

ณ โถงกลาง แม่ทพั อวินลัวนังตัวตรง คิวขมวดย่นยู่ สี

หน้าเจือแววเศร้าหมอง

ข้างกายแม่ทพั มีชายชราคนหนึงและชายหนุ่มอีกคน คน
หนุ่มผูน้ นดู
ั มีอายุราวๆ สิบแปดปี เขามีใบหน้าหล่อเหลา
สวมเสือคลุมยาวสีกรมท่า ทังร่างตังตรงดังคมกระบีกล้า
คล้ายกับว่าจะปลิดชีพใครสักคนได้หน้าตาเฉย

เบืองหลังเด็กหนุ่มคือชายชรา เทียบกับความสงบนิงของ
ผูเ้ ยาว์วยั กว่าแล้ว ใบหน้าชายชราซีดเผือด ดวงตาคุกรุน่

66
ไปด้วยโทสะทีไม่อาจได้รบั การปลดปล่อย

“ท่านแม่ทพั อวิน บัดนีองค์ชายของข้าทรงรออยูน่ านแล้ว

เจ้ายังไม่ทราบอีกหรือว่าหลานสาวท่านจะออกมาพบ
เมือใด”

“คือว่า...” อวินลัวลังเลเล็กน้อย “ข้าส่งหญิงรับใช้ไปแจ้ง

นางแล้ว คงอีกไม่นานนักดอก”

แน่นอนว่าอวินลัวไม่ได้บอกชายเฒ่า ว่าเขายังได้กาํ ชับ

หญิงรับใช้ไม่ให้รบกวนอวินลัวเฟิ งถ้าหากว่านางกําลัง
ยุง่ อยู่ และให้รอจนกว่านางจะเสร็จธุระ เมือนันจึงค่อย
แจ้งนางให้ออกมาพบองค์รชั ทายาท

67
ดังนันเมือชิงเหยียนเห็นว่าอวินลัวเฟิ งกําลังงีบกลางวัน
หญิงรับใช้จงึ ทําตามคําสัง รออยูใ่ กล้ๆ จนกระทังนางตืน

“เฮอะ! ครูก่ ่อนเจ้าก็กล่าวเช่นนี แต่ไม่นานของเจ้าน่ะมัน

นานเท่าไหร่ คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวินเป็ นผูม้ ีชาติ
ตระกูลสูงส่ง ปล่อยให้องค์รชั ทายาทต้องทรงรอเป็ นชัว
ยามแบบนีมันใช้ได้ทีไหน!” ผูเ้ ฒ่าบริภาษอย่างไร้
มารยาท

อวินลัวตีสีหน้าบึงตึง กวาดสายตามองไปยังชายชรา
“หลานสาวข้ามีธุระหน้าทีต้องจัดการ ข้าทําได้เพียงบอก
ให้เจ้ารอเท่านัน ถ้าเจ้าไม่อยากรอก็เชิญกลับไปได้ ข้าไม่

68
ไปส่ง”

“เจ้า...” ชายชราเมือได้ยินได้ฟังคําของอวินลัวก็โกรธจน
หน้าดําหน้าแดง แย้งด้วยนําเสียงเปี ยมโทสะ “ก็รูๆ้ กัน
อยูว่ า่ อวินลัวเฟิ งวันๆ เอาแต่ตามติดองค์รชั ทายาทตังแต่
เช้าจดเย็น นอกจากไล่ตามบุรุษแล้วนางจะยังมีกิจการ
อันใดให้ตอ้ งปฏิบตั ิอีกหรือ พอองค์รชั ทายาทเสด็จมา
นางยังกล้าดีสร้างเรืองยุง่ ยากไม่ออกมาให้ทนั ที คิดว่า
เล่นตัวแบบนีองค์รชั ทายาทจะทรงหันมาชายตาแลนาง
มากขึนอย่างนันรึ นีนางยังไม่สาํ นึกถึงสิงทีทําลงไปอีก
กลางวันแสกๆ ยังกล้าฉุดผูช้ าย! ช่างไร้ยางอายอะไรเช่น
นี!”

อวินลัวฟาดกําปั นลงบนโต๊ะ มองผูเ้ ฒ่าด้วยความเย็นชา

69
ในดวงตาทังสองข้างมีไฟโทสะโหมกระพือ

“จิงหลิน หลานสาวข้าไม่ใช่คนทีท่านจะมาดูถกู ได้! ยิง

ไปกว่านัน เจ้ามีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าหลานสาวข้า
ไปฉุดบุรุษ เจ้าฟั งความข้างเดียวจากชายผูน้ นอย่
ั างนันรึ
หากข้าได้ยินเจ้าเอ่ยวาจาสามหาวถึงหลานสาวข้าอีกแม้
แต่คาํ เดียว ข้าจะส่งพลทหารล้านนายไปถล่มจวนของ
เจ้าให้ราบเป็ นหน้ากลอง! จะอย่างไรเสียข้าก็เคยทําเช่น
นันมาก่อนแล้ว จะให้ทาํ อีกสักครัง ข้าก็ไม่ถือ!”

70
ตอนที 10 องค์รชั ทายาทมาเยือน (3)

สีหน้าจิงหลินแปรเปลียนทันควัน รําลึกถึงเหตุการณ์ครัง
นันทีทําให้ทงแคว้
ั นหลงหยวนต้องตกตะลึง

71
ในปี ดงั กล่าว บิดามารดาของอวินลัวเฟิ งได้นาํ ทัพทหาร
ออกรบกับชาติศตั รู ทว่าอัครมหาเสนาบดีมู่ แห่งแว่น
แคว้นได้เผลอไผลเปิ ดเผยความลับนี ก่อนถูกล่วงรูเ้ ข้า
โดยฝังตรงข้าม และนํามาสูค่ วามตายอันน่าสลด ของทัง
สองในทีสุด ด้วยเหตุนีเองอวินลัวผูโ้ ศกเศร้าจึงได้สง่
ทหารทังหมดไปถล่มจวนอัครมหาเสนาบดี จนราบคาบ
ก่อให้เกิดกระแสปั นป่ วนขึนทัวทังแคว้นหลงหยวน

สุดท้าย องค์ฮ่องเต้แห่งหลงหยวนต้องทรงออกมาสงบ
ศึกเอง

ถึงแม้องค์ฮ่องเต้จะรับสังให้อคั รมหาเสนาบดีไปเยียม
สุสานบิดามารดาของอวินลัวเฟิ งทุกปี เพือขอขมา และ
ชดใช้ความผิด ปวงชนก็ยงั เข้าใจอยูด่ ีวา่ องค์ฮ่องเต้ทรง
72
เข้าข้างฝังอัครมหาเสนาบดีมากกว่า

ก็เพราะว่าบุตรีของอัครมหาเสนาบดีมู่ คือนางสนมคน
โปรดขององค์ฮ่องเต้ ว่ากันตามตรง โทษของอัครมหาเส
นาบดีมนู่ นหนั
ั กถึงขันประหาร ทว่าจนบัดนีก็ยงั คงเป็ น
อยูส่ บายดี ซําร้ายยังก้าวหน้าในตําแหน่งขึนทุกวันจนได้
ขึนครองตําแหน่งอัครมหาเสนาบดีในทีสุด

แล้วการไปเยียมสุสานประจําปี เล่า

แค่ไม่ยายี
ํ สสุ านก็ดีเท่าไหร่ เรืองให้ไปแสดงความเคารพ
นันคงไม่ตอ้ งพูดถึง

73
“ท่านผูเ้ ฒ่า หมูน่ ีดูทา่ นจะโกรธเกรียวอยูเ่ ป็ นนิจ สงบจิต
สงบใจลงหน่อยไหม”

ทันใดนันเอง ก็มีเสียงสรวลดังเข้ามาในโถงจากด้านนอก

หญิงสาวชุดขาวเดินเข้ามาด้วยรอยยิมเจือแววเกียจ
คร้าน นางมีเสน่หซ์ กุ ซน และมีกิรยิ าท่าทางเสมือนไม่ได้
รับการอบรมสังสอน นางชายตามองใบหน้าอวินลัวโดย
ไม่เผยความเริงร่า และไม่แลชายหนุ่มผูน้ งอยู
ั ใ่ น
โถงกลางเลยแม้แต่นอ้ ย ราวกับว่าเขาไม่เคยมีตวั ตนอยู่
ตรงนัน

ก่อนหน้านี ชายหนุ่มเพียงนังจิบชาอยูเ่ งียบๆ แต่เมือได้

74
ยินเสียงอวินลัวเฟิ งจึงได้เงยหน้าขึน ในทีสุด สาย
ตากวาดไปยังร่างของนางโดยมีความรูส้ กึ เสียใจอยูภ่ าย
ใน

ปฏิเสธไม่ได้วา่ อวินลัวเฟิ งช่างเป็ นสตรีทีงดงามยิง น่า

เสียดายทีนางมีดีแค่หน้าอกใหญ่ ทว่าคลังไคล้บรุ ุษ และ
ไร้ซงคุ
ึ ณสมบัติโดดเด่นใดๆ แล้วจะให้นางขยะเช่นนีขึน
มายืนอยูเ่ คียงข้างเขาได้หรือ

ฟ้ากําหนดชะตามาให้เขาเป็ นดังมังกรในหมูบ่ รุ ุษ ส่วน

นาง...นางนันเป็ นแค่เศษขยะทีผูค้ นต่างรังเกียจ
เดียดฉันท์

75
หากได้รว่ มหอลงโรงกันแล้ว ชือเสียงทังหมดทีมีคง
ย่อยยับป่ นปี ไม่มีเหลือ!

“เอ้อ” อวินลัวไอแห้งๆ สองที สีหน้ามีแววลําบากใจหลง

เหลือ “เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เจ้ามาได้แล้วรึ”

นางเด็กคนนี อุตส่าห์เป็ นเดือดเป็ นร้อนแทนให้แท้ๆ แต่

ยังมาว่าให้สงบจิตสงบใจลงอีกอย่างนันรึ

คนเราต้องยัวยุอารมณ์กนั มากถึงเพียงนีเชียวหรือ

อันทีจริง อวินลัวเฟิ งมายืนอยูห่ น้าประตูได้สกั พักหนึง

แล้ว นางจึงได้ฟังบทสนทนาทุกอย่างระหว่างท่านปู่ และ
76
จิงหลิน

แรกเริมเดิมที คําพูดชายชราทีกล่าวหานางทําให้นาง
รูส้ กึ ไม่ดีกบั ท่านปู่ ผนู้ ่าสมเพชคนนี แต่นางไม่คาดคิดมา
ก่อนว่าต่อหน้าผูอ้ ืน ตาเฒ่าจะยืนหยัดเพือปกป้องนาง
ดังนันความรูส้ กึ ทีมีทา่ นปู่ คอยปกป้อง มันก็...ไม่ได้เลว
ร้ายเสียทีเดียว

ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึน “ข้าเพิงตืน เป็ นธรรมดาทีข้า

จะสายเช่นนี”

เพิงตืนอย่างนันรึ

77
ใบหน้าชราของอวินลัวร้อนไปด้วยความอับอาย นีนาง
เด็กคนนีขลุกอยูใ่ นห้องเป็ นนานสองนานเพราะนอน
หลับอยูจ่ ริงๆ หรือนี

“โฮ่” จิงหลินเย้ยหยัน “ก็อย่างทีข้าพูดไป อวินลัวเฟิ งมี

ธุระสําคัญอะไรทีไหน ทีว่าสําคัญนันคือนอนหลับ แล้ว
ปล่อยให้องค์รชั ทายาทต้องทรงรออย่างนันรึ”

อวินลัวเฟิ งชายตามองชายเฒ่า “การนอนหลับเป็ น

กิจวัตรสําคัญ ผูใ้ ดจะมาหาก็ช่าง หากข้าไม่ตืน ข้าก็ไม่
ออกมาพบใคร”

“เฟิ งเอ๋อร์” อวินลัวแสร้งทําเป็ นขัด แล้วจึงหันไปทางเด็ก

78
หนุ่ม “องค์รชั ทายาท ไม่มีผใู้ ดไปอารามโดยปราศจาก
สาเหตุ ท่านคงไม่เสด็จมาถึงจวนแม่ทพั ของข้าในวันนี
เพียงเพือดืมชา ถูกต้องหรือไม่”

ชายหนุ่มวางถ้วยชาลง เอ่ยขึนด้วยนําเสียงและสายตาที
เย็นชา “ท่านแม่ทพั อวินลัว องค์ชายผูน้ ีมาเยือนจวน
ท่านแม่ทพั ก็เพือยกเลิกการหมันหมายเสีย! ท่านคงรูอ้ ยู่
แล้วว่าร่างกายหลานสาวท่านผิดปกติ หากไม่มีหมอ
คอยดูแลรักษา นางก็ตอ้ งเป็ นเศษขยะไปชัวชีวิต ดังนัน
ด้วยเหตุนี ข้าจะให้จิงหลินใช้ความสามารถของเขา ช่วย
ให้หลานสาวผูส้ งู ส่งของท่านรวบรวมพลังฌานให้ได้ ข้า
ไม่อาจรับประกันว่านางจะกลายเป็ นอัจฉริยะ แต่อย่าง
น้อยนางก็จะได้เป็ นเช่นคนธรรมดา ไม่ใช่สวะ”

79
ตอนที 11 องค์รชั ทายาทมาเยือน (4)

เมือได้ยินคําว่า ‘ยกเลิกการหมันหมาย’ สีหน้าอวินลัวก็

เจือนลงอย่างเห็นได้ชดั

อย่างไรก็ตาม ข้อเสนอต่อมาของเด็กหนุ่มทําให้อวินลัว
ใจชืน ทีสุดแล้วการทีอวินลัวเฟิ งไม่สามารถรวบรวมพลัง
ฌานได้ ยังให้เกิดความเจ็บปวดรวดร้าวอยูใ่ นอกเขา ถ้า
หากว่ามันจะช่วยให้นางรวบรวมพลังได้ดงั เช่นคนปกติ
ทัวไป ไม่ตอ้ งเป็ นถึงอัจฉริยะก็ได้ เพียงแค่นนเขาเองก็
ั จะ
ไม่เสียใจ

“แม่ทพั อวินลัว” จิงหลินกระแอมเย็นชา “พวกเราหมอ

1
หลวงเคยรักษาแต่เชือพระวงศ์เท่านัน หากไม่ใช่คาํ ขอ
ขององค์รชั ทายาทโดยตรง ข้าคงไม่ชายตาแล! ข้าหวังว่า
เจ้าจะซาบซึงกับข้อเสนอนี เพราะถ้าหากพลาดโอกาสนี
ไป ข้าเกรงว่าอวินลัวเฟิ งคงไม่อาจรวบรวมพลังฌานได้
อีกเลยชัวชีวิต!”

อวินลัวมีสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกําลังครุน่ คิดอะไร
บางอย่าง และทันทีก่อนทีชายชราจะตัดสินใจ เสียง
หวานใสของเด็กสาวก็กล่าวขึน ทําลายสมาธิทงหมด
ั
ของเขาลง

“ท่านปู่ ข้าไม่ตอ้ งการให้ใครมาวินิจฉัยร่างกายข้า”

2
ก่อนทีอวินลัวจะตัดสินใจ นางก็เผยการตัดสินใจของ
นางให้ทกุ คนทราบแล้ว

“อวินลัวเฟิ ง!”

ในทีสุด ชายหนุ่มก็อดรนทนไม่ไหวจนต้องลุกขึนยืน ใบ
หน้าหล่อเหลาแฝงแววเย้ยหยัน ไม่เหลือเค้าความสงบ
นิงอีกต่อไป

“นีเจ้าปรารถนาจะไล่ตามข้ามากขนาดนันเชียวรึ เพียง
เพือข้าเจ้าถึงกับยินยอมเป็ นสวะไปชัวชีวิตอย่างนันหรือ”

ใบหน้าเกาหลิงดูไม่ได้เลยเมือเขากําหมัดแน่น ถ้าไม่เห็น
3
แก่ผเู้ ฒ่าอวินลัว ป่ านนีกําปั นนีคงเหวียงใส่อวินลัวเฟิ ง
ไปแล้ว

อวินลัวเฟิ งมองเกาหลิงหัวจรดเท้า ริมฝี ปากโค้งเป็ นรอย

หยักชัวร้าย “องค์รชั ทายาททรงหลงตัวเองไปหน่อยหรือ
ไม่ ต่อให้บรุ ุษไร้รูปโฉมเช่นท่านถูกส่งมาหาข้าถึงเตียง
ข้าคงไม่ยอมลดตัวลงไปแลด้วยซํา”

“เจ้า...”

ใบหน้าเกาหลิงถอดสีลงเรือยๆ ร่างทังร่างไม่อาจกักกลัน
โทสะไว้ได้อีกต่อไป ดวงตาคมปรายมอง อวินลัวเฟิ งเฉก
เช่นใบมีด เขาเอ่ยด้วยนําเสียงเย็นชา “เจ้านีมันไร้

4
ยางอาย! ท่านแม่ทพั อวินลัว ท่านอบรมหลานสาวมา
เยียงไรกัน”

จะอย่างไรเสีย เขาก็มีรูปโฉมงดงามยิงกว่าบุรุษผูใ้ ดใน

หลงหยวน แต่หญิงสาวนางนีกลับกล่าววาจาจาบจ้วงว่า
เขาไม่มีอะไรดีอย่างนันหรือ ใครๆ ก็รูว้ า่ ถ้าหากให้สตรี
ทุกนางในหลงหยวนทีอยากแต่งงานกับเขามาเข้าแถว
เรียงกัน หางแถวคงยาวตังแต่หอ้ งนีไปจรดป่ าอสูรเซียน
ทีอยูไ่ กลออกไปสุดลูกหูลกู ตาโน่น

“ถูกต้องแล้ว ข้าไม่ได้อบรมสังสอนหลานสาวข้ามาอย่าง
ดี เพราะเพือหลงหยวน ข้าได้ทิงหลานสาววัยสีขวบเพือ
ไปยังชายแดน และเมือข้าไป ข้าก็มิได้หวนกลับมานาน
ถึงสิบปี พระองค์จะทรงคาดหวังให้ขา้ ดูแลสังสอนนาง
5
เยียงไร”

เดิมทีอวินลัวก็สะพรึงกับคําพูดรุนแรงของอวินลัวเฟิ งอยู่
หรอก แต่พอได้สติกลับต้องมาฟั งคํากล่าวโทษของเกา
หลิง ใบหน้าชราพลันถมึงทึงทันที

เพือหลงหยวน เขาจําใจทิงบ้าน ทิงครอบครัวไปนานนับ

สิบปี แต่สดุ ท้ายองค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวนเองกลับ
ทรงตําหนิวา่ เขาอบรมสังสอนหลานสาวมาได้ไม่ดีพอ

แล้วจะไม่ให้เขารูส้ กึ ผิดหวังได้อย่างไร

สีหน้าเกาหลิงเองก็เปลียนไปเล็กน้อยเช่นกัน เมือรูต้ วั ว่า

6
พูดผิดไป เขาจึงผินหน้าไปทางอวินลัวเฟิ งอีกครัง

“อวินลัวเฟิ ง ข้าไม่สนใจหรอกว่าเจ้าจะเป็ นหญิงขยะ

อย่างไร ข้ายังปรารถนาจะทําให้คาํ มันสัญญาทีจะแต่ง
งานกับเจ้าเป็ นจริง แต่ดเู จ้าสิ ทําตัวเหลวแหลกเช่นนี ต่อ
ให้ขา้ หย่าร้างกับเจ้าความผิดก็ยงั อยูท่ ีตัวเจ้าอยูด่ ี ถึงจะ
เป็ นเช่นนัน องค์รชั ทายาทคนนีก็ยงั คิดถึงความมุง่ มัน
ทุม่ เท และความดีความชอบของท่านแม่ทพั ทีทําเพือ
แคว้นหลงหยวน ข้าถึงได้ตดั สินใจทีจะช่วยให้เจ้าได้
ฝึ กฝนรวบรวมพลังฌาน! แต่เจ้าก็ยงั เลือกทีจะรังควาน
ข้า! คนเราควรรูจ้ กั ทีตําทีสูงบ้าง อะไรทีไม่ได้เป็ นของเจ้า
ตังแต่แรกก็จะไม่มีวนั เป็ นของเจ้า!”

เกาหลิงเย้ยหยัน ทุกถ้อยคําเหมือนคมหนามทิมแทง
7
อันทีจริง เป็ นทีรูก้ นั ทัวไปว่าองค์ชายเกาหลิงทรงมีพระ
อัธยาศัยดี แต่เพราะอยูต่ อ่ หน้าอวินลัวเฟิ ง ท่านจึงทรง
ไม่สาํ รวมเช่นนี!

ใครกันแต่งตังนางขยะนีให้เป็ นคูห่ มัน จะไม่ให้เขาขยะ

แขยงได้อย่างไร

วันคืนทีผันผ่าน ได้เห็นหน้านางเมือใดก็ให้ระคายเคือง
ใจ เขาแทบยับยังตนไม่ได้เอาเสียจริงๆ! อย่างไรก็ตาม
อวินลัวเฟิ งนางนีเหมือนกับหนังสุนขั ทีไม่วา่ จะสะบัด
อย่างไรก็ไม่ยอมหลุด!

8
ตอนที 12 องค์รชั ทายาทมาเยือน (5)

“นีองค์รชั ทายาททรงไม่เข้าใจภาษาคนหรืออย่างไร”

9
อวินลัวเฟิ งย่นคิวเล็กน้อย ปรายตาไปยังจิงหลินโดยทียัง
คงมีรอยยิมชัวร้ายประดับใบหน้า “ข้าไม่ได้ปฏิเสธความ
ช่วยเหลือของเขาเพราะข้าอยากไล่ตามพระองค์ แต่
เพราะเขาไร้ความสามารถพอทีจะเยียวยาร่างกายของ
ข้าต่างหาก”

ถ้าว่าตามเสียวโม่ การทีนางไม่สามารถรวบรวมพลัง
ฌานได้ ไม่ใช่เพราะนางป่ วย แต่เพราะร่างกายของนาง
พิเศษเกินไปต่างหากเล่า ดังนันต่อให้ทกั ษะการแพทย์
ของจิงหลินจะเลิศเลอเพียงไร เขาก็ไม่อาจรักษาเยียวยา
นางได้

ดวงตาจิงหลินพลันโกรธเกรียวรุนแรงขณะเอ่ยนําเสียง
เย็นเยียบ “อวินลัวเฟิ ง ขยะอย่างเจ้ารักษาไปก็เปลือง
10
สมุนไพรเปล่าๆ หากไม่เห็นแก่ความหวังดีขององค์
รัชทายาท เจ้าอย่าหวังว่าข้าจะชายตาแลเจ้า เอาล่ะ ใน
เมือเจ้าเองก็ไม่ได้ตอ้ งการให้ขา้ รักษา ก็เชิญเจ้าเป็ นเศษ
ขยะชันตําต่อไปชัวชีวิตเถิด! เหตุใดเจ้าถึงได้โง่งมยอม
ปล่อยให้โอกาสดีๆ หลุดมือไปเช่นนี!”

ปั ง!

อวินลัวฟาดโต๊ะด้วยพละกําลังมหาศาลจนมันแตกออก
เป็ นสองเสียงในชัวพริบตา นําชาหกเลอะไปทัวพืน

“จิงหลิน เจ้าคิดว่าตัวเองเป็ นใคร ต่อให้หลานสาวข้าเป็ น

แค่เศษสวะ ตระกูลอวินของข้าก็มีกองกําลังอีกนับล้านที

11
พร้อมจะยืนหยัดอยูเ่ คียงข้างนาง ไม่วา่ ใครก็อย่าได้คิดที
จะรังแกนางอีก!”

“ดี ดีมาก!” จิงหลินบันดาลโทสะถึงขีดสุด แล้วหัวเราะ

อย่างชัวร้าย “อวินลัว ในเมือเจ้าดูถกู พวกข้าหมอหลวง
ก็อย่ามาเสียใจทีหลังก็แล้วกัน! เมือเจ้าบาดเจ็บเจียน
ตายไม่มีใครเยียวยา ก็อย่าได้โผล่หน้าไปวังเพือเชิญ
พวกข้าอีก!”

“เฮอะ!” อวินลัวยิมเยาะ โค้งริมฝี ปากแล้วคํารามอย่าง

เกรียวกราด “สิบปี ทีแล้ว บุตรชายคนรองของข้า อวินชิง
หย่าบาดเจ็บสาหัส เดิมทีในฐานะหมอหลวงเจ้าควรทีจะ
รักษาเขาได้ แต่พอข้าดันด้นไปถึงวังเพือเชิญพวกเจ้าก็
หาได้มีใครสนใจไม่! เจ้าทําร้ายบุตรชายคนโตของข้า
12
และยังเป็ นสาเหตุให้บตุ รชายคนรองของข้าต้องตาย!
แล้วหากเจ้าอยากช่วยเหลือหลานสาวข้าขนาดนันล่ะก็
ทําไมเจ้าจึงไม่โผล่หวั มาตังแต่ตอนทีนางเริมมีอาการไม่
สามารถรวบรวมพลังฌานได้กนั เล่า เจ้ามาปรากฏตัว
เอาป่ านนี ทําทีเป็ นมีเมตตา คิดหรือว่าหากข้าบาดเจ็บ
เจียนตายจริงๆ ข้าจะยอมหลูเ่ กียรติตวั เองแล้วก้มหัวขอ
ร้องให้เจ้ารักษา”

เมือได้ยินความเกลียดชังในนําเสียงชายเฒ่า ดวงตา
อวินลัวเฟิ งพลันส่องประกายแข็งกร้าว ดูเหมือนว่าหลัง
จากคนพวกนีออกไปแล้ว นางคงต้องไถ่ถามถึงความ
จริงเบืองหลังความตายของบิดา และท่านอาของนาง
เสียหน่อย!

13
“ตามสบาย!” จิงหลินขบฟั นแน่น “องค์รชั ทายาท ข้าเห็น
แล้วว่าท่านทรงมิควรลําบากลําบนเพืออวินลัวเฟิ ง นาง
สวะนัน ตระกูลอวินสินหวังแล้วจริงๆ เฮอะ!”

กล่าวจบดังนัน เขาก็สะบัดอาภรณ์ หมุนตัวกลับเพือเดิน

จากไป อย่างไรก็ตามเมือมาถึงหน้าประตู เขาก็สมทบ
อย่างเกรียวกราดโดยไม่หนั กลับมาแลอวินลัว “อวินลัว
ต่อแต่นีไปหากอยากให้หลานสาวเจ้าได้รบั การรักษา ต่อ
ให้เจ้าคุกเข่าลงร้องขอต่อหน้า ข้าก็จะไม่ยืนมือช่วย
เหลือใครในตระกูลอวินอีก!”

“เชิญตามสบาย! หลานสาวข้าไม่ตอ้ งการความห่วงใย

จากเจ้า ตราบใดทีข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครมา
รังแกนางอีก!” อวินลัวทังขึนเสียงและขับไล่ไสส่ง จิง
14
หลินทําให้เขาโกรธมากทีเดียว

เกาหลิงมองอวินลัวแต่ไม่เอ่ยวาจาใดๆ เขาก้าวเดินออก
ไปอย่างรวดเร็ว แต่ก่อนจาก เขาก็ยงั ชําเลืองมองอวินลัว
เฟิ งอย่างไม่เต็มใจนัก ความรังเกียจเดียดฉันท์ยงั คงเต็ม
เปี ยมอยูใ่ นนัยน์ตา

“นี ตาเฒ่า...”

“ท่านปู่ ตา่ งหาก!” อวินลัวนังลงอย่างขุ่นเคือง จ้องมองอ

วินลัวเฟิ งด้วยอารมณ์ข่นุ มัว

อวินลัวเฟิ งแตะจมูกตัวเอง “ท่านปู่ ปี นนเกิ

ั ดอะไรขึนกับ
15
ท่านพ่อและท่านอาของข้า ท่านบอกข้าทีเถิด”

“อ่า” ได้ยินเช่นนันอวินลัวก็คอตก ดูเหมือนกําลังรําลึก

ถึงอดีต พลันดวงตาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า “เรือง
มันยาวนัก ตอนทีบิดาของเจ้ายังเป็ นรองแม่ทพั แห่ง
แคว้นหลงหยวน ฮ่องเต้ก็สง่ เขาไปรบกับชาติศตั รู ผลคือ
อัครมหาเสนาบดีมไู่ ด้เผยความลับให้ฝ่ายตรงข้ามได้รบั รู ้
ทําให้พอ่ แม่ของเจ้าต้องตาย ด้วยเหตุนีเองข้าจึงต่อสูก้ บั
คนสารเลวมูส่ งิ โฉวนัน แล้วส่งกองทัพไปทําลายจวนของ
เขา”

16
ตอนที 13 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (1)

“เกิดเหตุอนั ใดขึนกับท่านอา” อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึง

17
ก่อนเอ่ยถาม “จิงหลินมีเหตุขอ้ งเกียวกับการตายของ
ท่านอางันหรือ”

อวินลัวผุดรอยยิมอ่อนล้า “เหตุทีอาเจ้าตายไม่ใช่เพราะ
จิงหลินดอก แต่เป็ นเพราะเขานิงดูดายไม่ยอมยืนมือเข้า
ช่วยเหลือต่างหาก! ครังหนึงอาเจ้าเคยเป็ นถึงยอดฝี มือ
แห่งตระกูลอวิน เมือยังเยาว์ก็เปี ยมไปด้วยความกระตือ
รือร้นทะเยอทะยานขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันกลางระดับสูง
สุดตังแต่ยงั เล็ก เป็ นข่าวใหญ่ไปทัวแคว้นหลงหยวนเลย
ทีเดียว ทว่าครังหนึงเขาได้ตอ่ กรกับบุรุษผูจ้ องหองยิง
บุรุษผูน้ นพ่
ั ายแพ้ไป แต่คนอหังการเช่นนันย่อมไม่อาจ
ยอมรับความจริงจึงได้สง่ กลุม่ มือสังหารมาเข่นฆ่าอาเจ้า
เพือล้างอาย”

18
เมือกล่าวจบอวินลัวก็กาํ หมัดแน่นร่างกายสันเทา ความ
ชิงชังยิงสะท้อนอยูใ่ นสองตา

“แม้อาเจ้าเก่งกาจยิงแต่เขาก็ยงั เยาว์วยั นัก ซํายังอ่อน

ด้อยประสบการณ์ ให้ตอ่ กรกับยอดฝี มือผูแ้ ข็งแกร่ง
จํานวนมากเช่นนันย่อมเป็ นไปไม่ได้ แต่เขาก็ยงั พยายาม
ดินรนหลบหนี! เมือข้าเห็นร่างบุตรชายคลานกลับบ้าน
มาด้วยร่างอันโชกชุ่มไปด้วยโลหิต ข้าก็รบี รุดไปยังราช
สํานักขอร้องให้หมอหลวงออกมาทว่าเจ้าอสูรจิงหลิน
กลับขวางทางไม่ยอมให้ผใู้ ดเข้าใกล้ ข้ายอมกระทังคุก
เข่าขอร้องแต่มนั ก็ไม่ดดู าํ ดูดี!”

แรกเริมเดิมทีอวินลัวไม่คิดให้ชิงหย่าแสร้งตาย จึงร้อนไป
ขอความช่วยเหลือถึงในวัง! เรืองแสร้งตายนันชิงหย่า
19
เป็ นคนคิดขึนมาเอง

ถ้าหากผูค้ นเหล่านันจากขุมพลังชัวร้ายได้ลว่ งรูค้ วาม

จริงว่าความตายยังมิได้พรากเขาไป ไม่เพียงแต่จะส่งมือ
สังหารมาตามรังควาน แม้ตระกูลอวินทังตระกูลก็คงไม่มี
เหลือ!

ตระกูลอวินครอบครองพละกําลังแข็งแกร่งนักในโลก
เบืองหน้า ทว่าเทียบไม่ได้เลยกับขุมพลังนัน!

“จิงหลินมีความแค้นอันใดกับตระกูลอวินเราหนักหนา
งันหรือ”

20
ความดังกล่าวคือสิงทีอวินลัวเฟิ งอยากเอ่ยปากถามมาก
ทีสุด

อวินลัวผงกศีรษะ “จิงหลินมีความสัมพันธ์อนั ดีกบั อัคร

มหาเสนาบดีมู่ เขาเป็ นอาจารย์ของมูอ่ ซู่ วงหลานสาว
แห่งสวะมูส่ งิ โฉว”

อวินลัวเฟิ งเพิงเข้าใจทุกอย่างเดียวนี จากทีก่อนหน้าเจ้า

ของร่างเดิมไม่เคยรูเ้ ห็นสิงใดเพราะวันๆ เอาแต่ประจบ
ประแจงองค์ชายไม่สนใจเรืองอืน ด้วยเหตุนีนางจึงเพิง
รับรูถ้ งึ ความสัมพันธ์ระหว่างจิงหลินกับตระกูลมู่

“แล้วฮ่องเต้เล่า” อวินลัวเฟิ งย่นคิว “บิดามารดาข้าสละ

21
ชีพเพือแว่นแคว้น ท่านเองก็อทุ ิศตนให้แก่หลงหยวนมา
ชัวชีวิต แต่เมือท่านอาบาดเจ็บสาหัสองค์ฮ่องเต้กลับ
ทอดทิงท่านงันหรือ”

ดวงตาอวินลัวหมองลง เห็นดังนันอวินลัวเฟิ งก็เดาได้วา่

เขากําลังครุน่ คิดสิงใด ด้วยเหตุดงั กล่าวนางจึงอดใจไม่
ไหวเผยรอยยิมเยาะออกมา “ทําไมท่านจึงอุทิศตนเพือ
ฮ่องเต้พรรค์นนกั
ั นเล่า”

“เฟิ งเอ๋อเจ้าคิดผิดแล้ว ข้าต่อสูเ้ พือแว่นแคว้นแห่งนีหาใช่

เพือฮ่องเต้ไม่ ข้าทําทุกสิงก็เพือประชาชนคนธรรมดา
แห่งหลงหยวน”

22
“ประชาชนคนธรรมดางันรึ” อวินลัวเฟิ งประดับรอยยิม
เ**◌้ยม “เพือประชาชน ‘คนธรรมดา’ เหล่านีท่านจึง
สามารถลืมการแก้แค้นให้แก่บิดามารดาข้าได้งนหรื
ั อ
แล้วยังท่านอาของข้าอีกเล่า ข้ากับท่านไม่เหมือนกัน
ท่านปู่ ข้าไม่แยแสต่อโลกใบนีหรือประชาชน ‘คน
ธรรมดา’ ใครหน้าไหนบังอาจมาแตะต้องผูเ้ ป็ นทีรักของ
ข้า ต่อให้ตอ้ งต่อกรกับสวรรค์ขา้ ก็จะตามไปล้างแค้น!”

สีหน้าเด็กสาวนันแสนโอหังส่วนวาจาหรือก็กล้าดี แม่ทพั
อวินลัวสะพรึงยิงจนดวงตาทังสองเบิกกว้างราวกับเป็ น
ครังแรกทีได้รูจ้ กั ตัวตนทีแท้จริงของหลานสาวผูไ้ ม่ได้เห็น
หน้าค่าตามาเนินนานยิง

“ท่านปู่ ท่านอาจทําเพือประชาชน แต่คนธรรมดามี

23
เมตตาต่อท่านบ้างหรือไม่ หลังบิดามารดาข้าสินไป มี
ใครบ้างไหมออกมาร่วมถล่มจวนอัครมหาเสนาบดี นอก
จากกองทัพของท่านมีใครชายตาแลท่าน เมือท่านอา
บาดเจ็บเจียนตายคนธรรมดาได้รว่ มเรียงเคียงไหล่กม้ หัว
ขอร้องกับท่านบ้างไหม ไม่! แล้วเหตุใดท่านจึงต้องอุทิศ
ตนเพือพวกเขากันเล่า”

อวินลัวนิงไปด้วยรูด้ ีวา่ อวินลัวเฟิ งพูดไม่ผิด เขาสละ

หลายสิงเพือแคว้นหลงหยวนทว่าถึงคราวตนต้องการ
ความช่วยเหลือกลับไม่มีใครไยดี!

“ท่านคือข้าราชการผูค้ วรค่าแก่การยกย่องสรรเสริญ
บุตรของท่านและสะใภ้ของท่านก็ได้สละชีพเพือแว่น
แคว้น ทว่าเมือบุตรคนรองของท่านต้องการความช่วย
24
เหลือ อาศัยเพียงพระบรมราชโองการหนึงเดียวเท่านัน
แต่พระองค์กลับทรงละเลย! ฮ่องเต้เยียงนีไม่สมควรได้
รับความภักดีจากท่าน”

25
ตอนที 14 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (2)

“ถูกต้องแล้ว” อวินลัวผุดรอยยิมอ่อนล้า “ข้าอุทิศ

ตนเพือดินแดนแห่งนีทว่าครังตกระกําลําบากแทบสินชีวี
ฮ่องเต้กลับละเลย เมือถึงคราวต้องจากหลงหยวนไป
นานถึงทศวรรษท่านก็นิงดูดายไม่แยแสเจ้า บิดามารดา
เจ้าได้พลีชีพรับใช้แผ่นดินนีแล้ว เรืองให้เสียเจ้าไปอีกคน
ข้าไม่ยอม ทว่าข้าชราเหลือเกินคงอยูด่ แู ลเจ้าได้อีกไม่
นาน หากท่านอาของเจ้าฟื นฟูกาํ ลังกายกลับคืนมาได้
เจ้าก็คงอยูภ่ ายใต้ความคุม้ ครองของเขาได้”

26
 อวินลัวมิอาจหาญคิดถึงชีวิตหลานสาวหากวัน
หนึงตนต้องจากไปด้วยสินอายุขยั

“เมือครูท่ า่ นปู่ วา่ เช่นไรนะ”

ชัวแล่นหนึงอวินลัวเฟิ งให้สงสัยว่าหูตนได้
บกพร่องไปหรือไม่ เอ่ยถามซําอีกครังอย่างไม่สจู้ ะปั กใจ
“ท่านกล่าวถึงท่านอา แต่วา่ ท่านอา…”

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ยเมือครังกระนันเจ้ายังเยาว์นกั และ

ข้ามิอาจให้เจ้าล่วงรูถ้ งึ ความบางอย่าง มิฉะนันชีวิต
ท่านอาเจ้าต้องผจญภยันตรายใหญ่หลวงซําเป็ นคํารบ

27
สอง” อวินลัวทอดถอนใจแล้วจึงกล่าวต่อไปว่า “อันทีจริง
ท่านอาเจ้ายังไม่สนมี
ิ ชีวิต เขาอยูก่ ินจวบจนปั จจุบนั ทว่า
โชคชะตาอับจนยิงนัก หลังท่านอาเจ้าแสร้งตาย ผูค้ น
เหล่านันก็ยงั ตามจองล้างจองผลาญจับตาดูตระกูลอวิ
นอยูท่ กุ เมือเชือวันจนล่าถอยไปเมือไม่นานมานี แม้
กระนันข้าก็มิอาจปล่อยให้ทา่ นอาเจ้าปรากฏกายด้วย
หากความล่วงรูถ้ งึ หูขมุ พลังชัวร้ายนัน คนเหล่านันจะ
กลับมาเอาชีวิตตระกูลอวินทังตระกูล!”

ไม่เพียงแต่อวินชิงหย่าทีทรมานใจกับความดัง
กล่าว ยอดแม่ทพั เองก็ตรอมตรมระทมทุกข์มิตา่ งกัน!

ถ้าเพียงแต่อวินชิงหย่าสามารถหลบเลียงชะตากรรม
พลิกผันเช่นวันนัน ตระกูลอวินคงไม่ตอ้ งตกอยูใ่ นสภาพ
28
น่าอดสูเช่นวันนี!

จะคิดถึงแต่พลังในกํามือถ่ายเดียวย่อมเป็ นไปไม่
ได้ เพราะพลังดังกล่าวดํารงอยูภ่ ายใต้การควบคุมของ
ราชวงศ์ หากพระองค์ตอ้ งการให้เขาคืนมันกลับ ก็จาํ
ต้องยอมจํานน

“ทีท่านปู่ กล่าวมาทังหมดนันเป็ นความจริงใช่

หรือไม่ ท่านอายังมีชีวิตอยูง่ นหรื
ั อ” ดวงตาอวินลัวเฟิ ง
ส่องแสงขึนมาแวบหนึง

นางนึกสงสัยเรืองท่านอาเสมอมา เมือล่วงรูเ้ ข้า

ว่าเขายังไม่ตายจะไม่ให้นางร้อนใจได้อย่างไร

29
 “ทีท่านอาเจ้ายังไม่สนนั
ิ นเป็ นความจริงทว่าร่าง
กายเขาพิกลพิการ หากเพียงหมอหลวงสักคนยืนมือมา
ช่วย อาเจ้าคงไม่อยูใ่ นสภาพอดสูเยียงนี ร่างกายพิการ
เป็ นอัมพาต จุดตันเถียน[1]ถูกทําลายสิน และไม่อาจ
ฟื นฟูกาํ ลังกายได้อีก”

“ท่านปู่ ข้าอยากพบท่านอา!” อวินลัวเฟิ งเงยใบ

หน้างดงามขึนแล้วกล่าวเสียงแข็ง

ในเมือนางมีคมั ภีรเ์ ซียนโอสถอยูก่ บั ตัวจึงมันใจ

ยิงนัก โรคร้ายขนานใดก็ไม่คณามือนาง

30
 ทว่าก่อนอืนต้องลงตรวจร่างกายอวินชิงหย่าเสีย
ก่อนจึงจะรูไ้ ด้วา่ ควรรักษาด้วยวิธีใด!

ห้องหับมืดชืนและทางเดินชุ่มแฉะเร้าให้อวินลัว
เฟิ งย่นใบหน้าลงเล็กหน้อย

อวินลัวไม่เห็นใบหน้าหลานสาวจากด้านข้าง ผู้
เฒ่าจึงว่าต่อไปเรือยๆ “เพือหลบลีหูตาขุมพลังชัวร้าย
ท่านอาเจ้าจึงกบดานอยู่ ณ ทีแห่งนีเป็ นเวลานานแล้ว
ข้าให้บา่ วคนสนิทส่งข้าวส่งนํามาทุกๆ วัน”

31
 เสียงผูเ้ ฒ่าอ่อนลงแล้วทังสองก็ดาํ เนินมาถึงห้อง
หิน อวินลัวกดกลไกบนกําแพงจากนันเกิดเสียงสะเทือน
เลือนลันเมือประตูเปิ ดออก

ภายในไม่เปี ยกชุ่มเช่นภายนอก กลับหรูหรา

สะอาดตาและมีกลินหอมฟุง้ คล้ายกลินไม้จนั ทน์

บุรุษผูห้ นึงนังบนรถเข็นในมือถือหนังสือ ปากโค้ง

ลงเล็กน้อยแล้วจึงค่อยเงยหน้าขึนเชืองช้าเมือยินเสียง
เปิ ดประตู ดวงตาเย็นชาชําเลืองมองผูเ้ ฒ่าและผูเ้ ยาว์
จากนันความอบอุน่ ค่อยสําแดงขึนแทนที

ช่างเป็ นบุรุษผูส้ ง่างามคล้ายดนตรี เปี ยม

32
คุณธรรมสูงส่งหาผูใ้ ดเทียบ

เมือได้เห็นรูปโฉมอันงามนันอวินลัวเฟิ งก็อดทอดถอนใจ
มิได้ “ดูเถิดท่านปู่ ผูค้ นต่างยกยอว่าองค์ชายเกาหลิงคือ
บุรุษผูเ้ ลอโฉมทีสุดในปฐพีหลงหยวน แต่ทา่ นอาต่าง
หากทีคูค่ วรคํากล่าวขาน เกาหลิงหรือจะสูท้ า่ นอา”

------

[1] จุดตันเถียน หมายถึง จุดกักเก็บพลังลมปราณในร่าง

กาย
33
34
ตอนที 15 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (3)

“ดูเถิดหลานข้า ไม่ได้พบหน้ากันเป็ นสิบปี กลับโต

มาเป็ นคนฉอเลาะเสียนีกระไร ข้าในตอนนีเป็ นเพียงชาย
พิการ จะให้ตอ่ กรกับบุรุษคนใดเห็นจะเป็ นไปได้ยาก”
อวินชิงหย่าอดหัวเราะเบาๆ มิได้

“ท่านอาอย่าได้ดแู คลนตน ถึงเป็ นท่านในวันนี

เกาหลิงก็ไม่อาจสูห้ น้า อีกประการ ท่านจะไม่ตอ้ งนังอยู่
บนรถเข็นนีอีกนานนักดอก”

ระหว่างทางเข้าสูห่ อ้ งหินจนกระทังบัดนี นางก็ได้

วินิจฉัยร่างกายอวินชิงหย่าจวนจะแล้วเสร็จ

35
 แม้ไม่มีคมั ภีรเ์ ซียนโอสถแต่นางก็ได้ราเรี
ํ ยนวิชา
แพทยศาสตร์มาในอดีตชาติ จะให้ทาํ การรักษาท่อนขา
บุรุษเบืองหน้ามิใช่ปัญหา ทียากเข็ญเห็นจะเป็ นสถาน
พลัง

ดวงหน้าอวินชิงหย่าผุดแววเหนือยล้าท่ามกลาง
รอยยิม “หลานเอ๋ย เส้นเลือดในขาท่านอาเจ้าตีบตันสิน
แม้จะลุกขึนยืนก็ยงั มิได้ กายข้าปราศจากพละกําลัง ข้า
เพียงดินรนมีชีวิตอยูไ่ ปวันๆ อย่างลับๆ ล่อๆ เช่นสวะ”

กาลครังหนึงเขาเคยเป็ นถึงยอดฝี มือผูท้ าํ ให้ทงั

หลงหยวนต้องป่ วนปั นสันสะท้าน ตัวเขาในอดีตเปี ยม
พลังล้นเหลือเพียงใดน่ะหรือ ไม่วา่ จะเยืองย่างไปทีไหนก็
36
ให้สง่างามแก่สายตาผูพ้ บเห็นอยูเ่ ป็ นนิจ

เวลาผ่านไปสิบปี ความมุง่ มันทังหลายก็มลายสิน

ส่วนชายหนุ่มก็ทาํ ได้เพียงดูแคลนตัวเอง

อวินลัวเฟิ งทุกข์ระทมอยูใ่ นอกด้วยเสียดายยอด

ฝี มือหนุ่มยิง!

“ข้าไม่เห็นว่าผูใ้ ดในโลกนีจะเป็ นเศษสวะ” ริมฝี

ปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึนเป็ นรอยยิม “แม้ทา่ นไร้ซงพละ
ึ
กําลัง ท่านก็สาํ แดงพลังความสามารถด้านอืนเสีย ก่อน
อืนท่านต้องลุกขึนยืนจากรถเข็นนีก่อน! ท่านปู่ ท่านอา
อันทีจริงข้ามีอาจารย์ลบั ๆ ผูส้ งสอนวิ
ั ชาโอสถให้แก่ขา้

37
ตลอดหลายปี ทีผันผ่าน ไม่ชา้ ก็เร็วเถิดข้าจะช่วยท่านอา
ให้กลับมาลุกขึนยืนได้อีกครา!”

คัมภีรเ์ ซียนโอสถมีความสําคัญยิง นางจึงให้ผใู้ ด

ล่วงรูม้ ิได้แม้กระทังผูร้ ว่ มสายโลหิต เหตุนีจึงจําต้องแต่ง
เรืองพกลม จะอย่างไรเสียอวินชิงหย่าก็อาศัยอยูแ่ ต่ใน
ห้องหินนีตลอดมา ส่วนอวินลัวเล่าก็ไม่อยูใ่ นดินแดน
หลงหยวน ไม่มีผใู้ ดล่วงรูถ้ งึ สถานการณ์ทีแท้จริงของ
นาง

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย เจ้าว่าเจ้ากําลังศึกษาวิชาโอสถงัน

รึ” อวินลัวจิตใจเบ่งบานแล้วจึงหัวเราะหึๆ “ดี ดีมาก!
หากเจ้าได้เป็ นหมอต่อให้ขา้ ไม่อยูเ่ จ้าก็ยงั มีวิชาโอสถติด
ตัว ต่อไปก็ไม่ตอ้ งกลัวใครจะมารังแก”
38
 บนแผ่นดินหลงเซียวไม่เพียงแต่ผฝู้ ึ กฌานเท่านัน
ทีได้รบั การยกย่อง แม้ปราศจากพรสวรรค์ในการรวบ
รวมพลังฌาน แต่หากมีสติปัญญาเฉียบแหลมก็สามารถ
เจริญก้าวหน้าได้ อันหมอผูไ้ ด้รบั การยกย่องนันเล่ายิงมิ
ต้องกล่าวถึง!

แต่ก็นนแล
ั หากปราศจากพรสวรรค์ดา้ นศาสตร์
ศิลป์ ใดๆ ก็เป็ นได้แค่เศษขยะ

ดังเช่นอวินลัวเฟิ งคนก่อน!

“หลานเอ๋ยท่านปู่ ของเจ้ากล่าวไม่ผิด หากเจ้ามี

39
วิชาโอสถติดตัวเสียอย่างเส้นสายกับยอดฝี มืออืนก็อยูใ่ น
กํามือ แล้วเจ้าก็จะได้หมดห่วงเรืองเอาตัวรอดบนผืน
แผ่นดินนี” อวินชิงหย่ากล่าวแย้มยิม

เมือได้ลว่ งรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งแอบศึกษาวิชาโอสถ

อย่างลับๆ ความคิดแรกทีบังเกิดมิใช่เรืองร่างกายอวินชิง
หย่า หากแต่เป็ นอนาคตของเด็กสาวทีจะได้ไม่ตอ้ ง
ทรมานผจญกับการถูกกลันแกล้งอยูร่ าไป
ํ

ใจอวินลัวเฟิ งเปี ยมล้นด้วยความเบิกบาน นาง

มองอวินชิงหย่าแล้วกล่าวว่า “ท่านอา แม้ขา้ จะไม่
สามารถให้คาํ มันว่าพละกําลังจะกลับคืนดังเช่นวันวาน
แต่ขา้ ช่วยให้ทา่ นกลับมาเดินอีกครังได้อย่างแน่นอน”

40
 “ร่างกายข้า ข้ารูด้ ีทีสุด หากเป็ นเมือสิบปี ก่อนคง
พอมีโอกาส ทว่าข้าเป็ นอัมพาตมานานนับปี คงไม่มีทาง
อืนอีกแล้ว” อวินชิงหย่าสันศีรษะ และอาจเกรงว่าจะทํา
ให้อวินลัวเฟิ งต้องผิดหวังจึงได้สาํ ทับต่อไปว่า “แต่ถา้ เจ้า
กําลังศึกษาวิชาโอสถและต้องการฝึ กฝนวิชา ท่านอาคน
นียินดีมอบร่างกายให้ เพราะถึงอย่างไรร่างนีก็สนไร้
ิ ซงึ
ประโยชน์อนั ใดอยูแ่ ล้ว”

“ท่านอาวางใจเถิด ข้าจะทําทุกวิถีทางเพือช่วย
ให้ทา่ นกลับมายืนได้อีกครัง” ใบหน้าอวินลัวเฟิ งเบ่งบาน
ขึนเป็ นรอยยิม “ก่อนอืนท่านต้องออกจากห้องหินนีก่อน
สภาพแวดล้อมเยียงนีไม่เอืออํานวยต่อการฟื นตัว!”

41
ตอนที 16 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (4)

42
 อวินลัวทอดถอนใจ ใบหน้าชราเจือแววอับจนหน
ทาง

“หลานเอ๋ยสถานการณ์ของท่านอาเจ้าพิเศษนัก
หากความว่าเขายังไม่สนแพร่
ิ ไปสูส่ งั คมแล้วไซร้ ศัตรูคง
ได้ลว่ งรูเ้ ป็ นแน่ เมือถึงครานันตระกูลอวินเราทังตระกูล
คงมิอาจสูร้ บตบมือ”

อวินลัวเฟิ งได้ยินดังนันก็เผยรอยยิมจับใจ “ไม่

ยากเลยท่านปู่ ท่านจงทิงเราสองอาหลานไว้ทา่ มกลาง
ขุนเขา เมือใดผูค้ นเผลอไผลท่านจงพาท่านอาขึนไปแล้ว
บอกกล่าวทุกนามว่าข้ากําลังฟื นฟูรา่ งกายเงียบๆ เช่น
นันแล้วก็จะไม่มีผใู้ ดเข้ามายุม่ ย่าม”

43
 ทุกคนต่างรูด้ ีวา่ อวินลัวเฟิ งมีรา่ งกายไม่สมบูรณ์
กระทังลุกขึนยืนฝึ กฝนวิทยายุทธยังมิได้!

ด้วยเหตุนีแล้วไซร้หากบอกใครๆ ว่านางต้อง
ฟื นฟูรา่ งกายเงียบๆ อยูก่ ลางป่ าเขาลําเนาไพรก็คงไม่มีผู้
ใดกังขา

“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ยของข้า เจ้าจะต้องลําบากถึงเพียง

ไร”

อวินชิงหย่ายกมือขึนแตะศีรษะอวินลัวเฟิ ง ความ
เย็นชาในสองตาเจือแววระทมทุกข์ในหัวใจ “เดิมทีเจ้า

44
จะเสวยสุขอยูแ่ ต่ในตระกูลอวินก็ไม่ผิด แต่เจ้ากลับ
ปรารถนาทีจะเข้าไปเก็บตัวอยูก่ บั ข้าท่ามกลางขุนเขา
ห่างไกล ถ้าหากขาข้ากลับมาเดินไม่ได้จริงๆ ก็มิเป็ นไร
ดอก ตลอดหลายปี ทีผันผ่านข้าได้จาํ ใจยอมรับชะตา
ชีวิตของตนแล้ว”

ยอมรับชะตาชีวิตงันรึ

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองบุรุษผูเ้ ย็นตาดังเทพยดา

ฟ้าดิน อย่างไรก็ดี นางรูส้ กึ ว่าประโยค ‘ยอมรับชะตา
ชีวิต’ นันช่างไม่เหมาะกับเขาเอาเสียเลย

บุรุษผูส้ งู ส่งเช่นนีควรเป็ นดังเช่นเมือสิบปี ทีแล้ว

45
เปี ยมล้นไปด้วยกําลังวังชา

“ท่านอา ข้าจะทําทุกวิถีทางเพือเยียวยาท่าน”
อวินลัวเฟิ งตัดสินใจแน่วแน่ สายตาชําเลืองไปยังอวินลัว
ผูย้ ืนอยูเ่ คียงใกล้ “ท่านปู่ ตระกูลอวินเรายังมีเรืองให้ตอ้ ง
คิดอีกหนึงประการ”

“ว่ามาสิ”

ไม่รูด้ ว้ ยเหตุอนั ใดอวินลัวจึงได้รูส้ กึ ว่าตัวตนของ

หลานสาวนันพร่าเลือน ความรูส้ กึ ดังกล่าวยังความ อึด
อัดใจยิงมาสูผ่ เู้ ฒ่า ด้วยเหตุผลบางประการ ชายชรารูส้ กึ
ว่าตนพลาดอะไรไปหลายอย่างระหว่างหนึงทศวรรษที

46
จากบ้านจากเมือง

ดวงตาอวินลัวเฟิ งฉายแสงแน่วแน่ “ท่านปู่ ท่าน

เคยได้ยินภาษิ ตนีหรือไม่ ‘อํานาจสูงกลบนาย[1]’ ท่านมี
ทัพทหารนับล้านและฝูงม้าอยูใ่ นกํามือ แต่องค์ฮ่องเต้ไร้
ประโยชน์กลับนิงเฉยอยูไ่ ด้ทกุ คืนวัน ถ้าหากท่าน
ปรารถนาให้ตระกูลอวินได้อยูอ่ ย่างสงบสุขแล้วไซร้ ท่าน
ต้องปล่อยทัพทหารเหล่านันไปเสีย! ไม่เช่นนันแล้วตระกู
ลอวินคงต้องถึงกาลพินาศเข้าสักวันเป็ นแน่!”

ทุกวันนีอวินลัวเฟิ งเริมเข้าใจสิงต่างๆ มากขึน

ทุกที บนผืนแผ่นดินอันกว้างใหญ่แห่งนีอํานาจราชสํานัก
หาใช่อาํ นาจสูงสุดไม่ หากแต่ยงั มีอาํ นาจซ่อนเร้นจาก
ตระกูลต่างๆ และพลังอืนๆ ซึงอยูเ่ หนือกว่า! เมือใดที
47
พลังอํานาจเหล่านันสําแดงตน เมือนันทัวทังแว่นแคว้นก็
จะต้องระสําระสาย

อย่างไรก็ตามที อวินลัวเฟิ งคนปั จจุบนั อดหวาด

หวันกับองค์ฮ่องเต้ผไู้ ร้ประโยชน์นนไม่
ั ได้! อย่างน้อย
ก่อนทีนางจะแข็งแกร่งขึน นางจะปล่อยให้ตระกูลอวิน
ขัดแย้งกับราชสํานักไม่ได้เป็ นอันขาด

“‘อํานาจสูงกลบนาย’ อย่างนันรึ ช่างเหมาะสม

กับสถานการณ์ยงนั
ิ ก”

อวินลัวผุดรอยยิมเหนือยล้า ใบหน้าเปี ยมล้นไป

ด้วยความสินหวัง “ครังนีข้าหวนกลับมาอย่างมีชยั และ

48
ไม่เพียงแต่องค์ฮ่องเต้ทีชืนชมข้า ข้ายังได้รบั ชัยชนะอัน
สูงส่ง แต่แล้วอย่างไรล่ะ ประชาชนอาจยกยอปอปั นข้า
ทว่าความกลัวขององค์ฮ่องเต้ก็จะยิงหยังรากลึกลงมาก
ขึนทุกที การเดินตามราชสํานักหรือก็เปรียบเสมือนยํา
รอยเท้าเสือ ภาษิ ตนีจะผ่านไปกียุคสมัยก็ยงั ใช้ได้ดี”

“ท่านปู่ ทา่ นต้องฟั งตามคําข้าบอก” อวินลัวเฟิ งถู

คาง รอยยิมเผยแววชัวร้าย “ทัพทหารเหล่านันท่านจง
คืนองค์ฮ่องเต้นนไปเสี
ั ย ท่านจะไร้ซงพลั
ึ งอํานาจทีแท้
และเป็ นแม่ทพั แต่เพียงในนาม ทว่าเท่านันก็เพียงพอ!
แม้ไร้ซงทั
ึ พทหารในกํามือ ท่านก็ได้ชือว่าเป็ นผูเ้ ชียวชาญ
วิทยายุทธลําดับสองแห่งหลงหยวนติดตัว แล้วจะไม่มี
ใครกล้ามารังควานตระกูลอวินของเราอีก!”

49
 ทีสําคัญยิงกว่าคือตราบใดทีอวินลัวได้คืนทัพ
ทหารไปแล้ว นางจึงจะวางใจและรวบรวมอํานาจใหม่
ของตระกูลด้วยตนเอง!

อวินลัวให้รูส้ กึ ตืนขึนในจิตใจ สิงทีหลานสาวพูด

นันไม่มีผิดเพียน แม้ปราศจากทัพทหารนับล้านนาย เขา
ก็ยงั เป็ นผูเ้ ชียวชาญวิทยายุทธลําดับสองแห่งแว่นแคว้น
หลงหยวน! ตราบใดทียังมีลมหายใจ ภายในผืนแผ่นดิน
หลงหยวนนีจะไม่มีใครบังอาจมารังแกตระกูลอวินได้!”

------

50
[1] อํานาจสูงกลบนาย หมายถึง ขุนนางทีมีอาํ นาจและ
ความสามารถมากแต่ไม่รูจ้ กั เก็บงําเอาไว้บา้ งจนทําให้
กษัตริยเ์ คลือบแคลงสงสัย

51
ตอนที 17 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (5)

เมือเห็นว่าอวินลัวตราตรึงกับวาจาของนางยิงนัก
อวินลัวเฟิ งก็ยงผุ
ิ ดรอยยิมเจ้าเล่ห ์

“หากชิงคืนทัพทหารก่อนผลลัพธ์จะต่างยิงจาก
การรอให้ทพั ทหารถูกเรียกคืน เช่นนันเองท่านจงใช้
โอกาสนีร้องขอเหรียญตราจากองค์ฮ่องเต้ผไู้ ร้ประโยชน์
นัน! แล้วจงช่วยข้าร่างประกาศิตด้วยเถิด! ความว่าข้า
52
อวินลัวเฟิ งไม่มีความจําเป็ นอันใดทีจะต้องคุกเข่าลงต่อ
หน้าราชสํานัก และข้าขอยกเลิกการหมันหมายระหว่าง
ข้ากับองค์ชายเสีย”

อวินลัวยินวาจานางดังนันก็ตกตะลึงพรึงเพริด
จากนันกล่าวสําทับด้วยนําเสียงลังเล “เหรียญตราและ
การหมันหมายมิใช่ปัญหาใหญ่โตอันใด ทว่าข้าเกรงว่า
ประกาศิตนันจะไม่ง่าย”

“น่าขํา!” อวินลัวเฟิ งเหยียดยิมเยาะ ร่างนาง

กําจายราศีแห่งผูเ้ ป็ นนาย ศักดิศรีสง่าสําแดงรอยอยูท่ ี
หว่างคิว “ข้าอวินลัวเฟิ งจะไม่ยอมคุกเข่าให้แม้แต่ฟา้ ดิน
องค์ฮ่องเต้สวะและสายเลือดของเขามีสทิ ธิอันใดมาสัง
ให้ขา้ คุกเข่าให้!”
53
 กระทังฟ้าดินก็ไม่อาจสังให้นางคุกเข่าลงงันรึ!

จะกําแหงวาจาอหังการเช่นนีได้ตอ้ งโอหังเพียงไร

อวินลัวและบุตรชายตกตะลึงพรึงเพริดเป็ นครัง
แรกทีได้เห็นอวินลัวเฟิ งเช่นนี ทังสองมิอาจเอือนเอ่ย
วาจาใด

“ฮ่าๆๆ!” อวินลัวส่งเสียงสรวลเบ่งบานกังวานไป
ทัวห้องหิน “ดีมาก สมกับเป็ นหลานสาวของข้าอวินลัว
เจ้าต้องวางตัวอยูเ่ หนือหัวเช่นนีจึงจะถูกต้อง! วางใจเถิด
ปู่ ของเจ้าจะจัดการเรืองทังหมด องค์ฮ่องเต้ทรงมอบพระ

54
บรมราชโองการเปล่าให้แก่ขา้ มิใช่หรือ ครานีท่านปู่ จะใช้
มันเพือเจ้าเอง!”

อวินลัวเฟิ งปรารถนาประกาศิตดังกล่าวยิงนัก
ส่วนอวินลัวจะได้มนั มาอย่างไรนันไม่สาํ คัญ

“ท่านปู่ มีทรัพย์สนิ ใดบ้างหรือไม่”

ครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึง อวินลัวเฟิ งก็ชาํ เลืองมองผู้

เฒ่าผูก้ าํ ลังส่งเสียงสรวลเบิกบานแล้วเอ่ยถาม

บัดนีเรืองสําคัญของนางคือเสริมสร้างรากฐาน
ของตนให้แข็งแกร่ง หากปราศจากพลังก็มิอาจปั กหลัก
55
ลงบนผืนแผ่นดินแห่งนีได้

“เจ้าคิดจะเอาเงินไปทําการอันใดรึ”

อวินลัวคงอยูใ่ นอารมณ์เบิกบานกระทังคําพูดยัง
เจือเสียงสรวลเริงร่า “ถ้าเจ้าอยากหาซือสิงใดข้าจะให้
บ่าวรับใช้พาไปให้”

“เรืองมันเป็ นเช่นนีท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งถูจมูก “ข้า

ต้องการพืชสมุนไพรจํานวนมากเพือทําการศึกษาวิชา
โอสถ ข้าจึงมีความจําเป็ นต้องหยิบยืมทรัพย์บางส่วน
ของตระกูลอวิน”

56
 “ฮ่าๆ” ได้ยินดังนันอวินลัวก็ยงเบิ
ิ กบานใจใบหน้า
สุขล้น “นีคือกุญแจคลังสมบัติตระกูลอวิน เจ้าขาดแคลน
เงินเมือใดก็จงไปเปิ ดห้องนีเสีย มีเท่าไหร่เจ้าเอาไปได้
หมดหรือแม้เจ้าใช้หมดข้าก็ไม่มีปัญหา”

เขากล่าวแล้วจึงโยนพวงกุญแจให้แก่อวินลัวเฟิ ง

อวินลัวเฟิ งรับกุญแจพลางย่นคิวแล้วจึงกล่าวติด
ตลก “ช่างใจกว้างเสียนีกระไร ทรัพย์สนิ ทังหมดข้าเอาไป
ได้งนรึ
ั เมือไรกันทีท่านใจกว้างเช่นนีท่านปู่ ข้านึกว่าท่าน
จะจับข้าโยนทิงไปอย่างง่ายดายแล้วเสียอีก”

วาจาเด็กสาวใครฟั งก็เข้าใจว่านางไม่จริงจังซํา

57
ยังสรรเสริญ ทว่าอวินลัวเมือฟั งกลับระคายหูแล้วเตะ
นางเข้าทีบันท้ายพลางหัวเราะร่วนด้วยความแค้น “นาง
เด็กชัวนีกล้าดีอย่างไรมาล้อเล่นกับข้า! ถ้าโอหังนักเจ้า
จงอย่าหลบหนี ตาเฒ่าผูน้ ีจะสังสอนจนข้าและเจ้าจะใช้
แซ่เดียวกันเลยเทียว!”

ได้ยินชายชราว่าดังนันอวินลัวเฟิ งก็โซเซแทบล้ม
ควํา ทว่านางยังคงเอามือถูบนท้
ั ายทีอวินลัวเตะเข้าให้
ก่อนวิงจากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หนั กลับมา

เห็นใบหน้าเคืองโกรธของบิดาเช่นนันริมฝี ปากอ
วินชิงหย่าก็อดกระตุกมิได้ ชายหนุ่มปรารถนาจะเตือน
ให้บรุ ุษเฒ่ารําลึกถึงว่าสองหลานปู่ ยอ่ มร่วมแซ่เดียวกัน
อยูแ่ ต่ดงเดิ
ั ม
58
 อย่างไรก็ดีพดู ไปตอนนีก็หาเรืองใส่ตวั เปล่าๆ
อวินชิงหย่าจึงหุบปากเสีย

59
ตอนที 18 อวินชิงหย่า ยอดฝี มือแห่งตระกูลอวิน (6)

หากจะกล่าวถึงยอดภัตตาคารแห่งแคว้นหลงหยวน
เห็นจะเป็ นทีอืนใดไปมิได้นอกจากร้านเฟิ งอวี!

เสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าเถ้าแก่ภตั ตาคารเฟิ งอวีแห่งนี

คือคนของราชสํานัก ด้วยเหตุดงั ว่าทีผ่านมาจึงไม่มีผใู้ ด
กล้าก่อเรืองภายใน กระทังลูกหลานชนชันผูด้ ีทีอวดเบ่ง
ยังสํารวมตนเมือย่างเข้าสูภ่ ตั ตาคารเฟิ งอวี
60
 บัดนีภายในห้องส่วนตัวของภัตตาคาร องค์ชายเกา
หลิงประทับด้วยดวงหน้าเย็นชากายกําจายกลินอายเย็น
เยียบ

“องค์รชั ทายาท ข้าขอถามทีเถิด”

บุรุษในอาภรณ์ปักไหมทองผูน้ งอยู
ั เ่ คียงองค์
รัชทายาทอดรนทนไม่ไหว ถามขึนในทีสุดด้วยสีหน้าบึง
ตึง “ท่านมิได้เสด็จไปยังจวนแม่ทพั มาหรอกรึ ตังแต่
ท่านกลับมาพระพักตร์กลับน่าสะพรึงยิง ท่านทรงพบเจอ
อะไรเข้าทีจวนแม่ทพั หรือจึงได้ทรงกริวถึงเพียงนี”

61
เกาหลิงดืมสุราเอือกๆ แล้วใบหน้าหล่อเหลาก็เปี ยมด้วย
โทสะพลุง่ พล่าน

“จะเป็ นเพราะใครอีกเล่าหากไม่ใช่นางสวะอวินลัวเฟิ ง!
เพือเลิกล้มการหมันหมายข้าถึงยอมให้จิงหลินทําการ
รักษานาง แต่เพราะดึงดันจะตามตอแยข้านางจึงได้
ปฏิเสธ! ข้าไม่รูเ้ ลยว่านางขยะคิดการอันใดอยู่ เรืองของ
เรานันมิอาจเป็ นไปได้ แล้วเหตุใดนางจึงได้อยากตาม
รังควานข้านัก”

เดิมทีองค์ชายทรงมีพระอัธยาศัยอ่อนโยนเป็ นปกติ มี
เพียงตอนกล่าวถึงอวินลัวเฟิ งเท่านันดอกท่านจึงจะอด
รนทนไม่ไหว หากมีการเอ่ยชืออวินลัวเฟิ งขึนมาเมือไร
เมือนันแหละองค์ชายก็พร้อมทีจะแผ่รงั สีอาํ มหิต!
62
“เป็ นไปไม่ได้” บุรุษในผ้ายกประหลาดใจ “อวินลัวเฟิ งมี
ความทะเยอะทะยานถึงเพียงนีเพราะอยากแต่งงานกับ
ท่านดอก นางถึงขนาดไม่ไยดีรา่ งกายตนเอง ข้าว่าเห็น
แก่ความทุม่ เทของนางแล้วยอมรับรักนางเสียหน่อยจะ
เป็ นไร”

เกาหลิงจ้องบุรุษในชุดผ้ายกราวกับจะกินเลือดกินเนือ
สองตาแผ่รงั สีอาํ มหิต

“นางสวะอวินลัวเฟิ งนันให้มาเป็ นนางสนมข้ายังมากเกิน

ไปด้วยซํา! จะอย่างไรเสียการหมันหมายนีก็ตอ้ งถูกล้ม
เลิก!”

63
บุรุษในอาภรณ์ผา้ ยกคลีพัดพลางแย้มยิม “ด้วยเหตุนี
ท่านจึงเสาะหาบุรุษผูล้ ะม้ายคล้ายคลึงกันกับท่าน จาก
นันให้ปลอมตัวเป็ นท่าน แล้วป้ายสีอวินลัวเฟิ งเพือให้ชือ
เสียงนางต้องมัวหมอง ทังหมดนีก็เพือล้มเลิกการหมัน
หมายงันรึ”

เกาหลิงค่อยๆ สงบใจลง ริมฝี ปากเม้มเป็ นเส้นบางเฉียบ

แสงเลือนพร่าสะท้อนอยูใ่ นสองตา

“แม่ทพั อวินถือครองทัพทหารมหาศาลนัก หากข้าล้ม

เลิกการหมันเสียเฉยๆ ท่านแม่ทพั คงไม่พน้ คิดแค้นเคือง
ให้เป็ นภัยต่อราชตระกูลเป็ นแน่แท้”

64
“ต่อให้ชีวิตของอวินลัวเฟิ งต้องย่อยยับลงอย่างนันหรือ”
บุรุษในอาภรณ์ผา้ ยกนิงไปครูห่ นึง “แต่ขา้ ได้ยินมาว่า
เพราะท่านทําเช่นนันดอกนางจึงปลิดชีพตัวเองเสีย”

เกาหลิงพ่นลมออกจมูกกล่าววาจาปราศจากความรูส้ กึ
“อวินลัวเฟิ งเคยมีชือเสียงอันใดให้ตอ้ งรักษา ไม่ใช่วา่
นางถือครองฉายาน่าอับอายนันรึ? สตรีฉาวผูฉ้ ดุ บุรุษ
กลางถนน แล้วทําไมเล่า ต่อให้นางไม่อาจทานทนคําดู
แคลนแล้วปลิดชีพตนเสียนันก็เพราะว่านางไม่ระวังตัว
บังอาจนอกใจคูห่ มัน ต่อให้นางตายตกความผิดก็ยงั คง
ติดตัวนางไป จะหาคนทีไหนเข้าข้างย่อมไม่มี ส่วนแม่
ทัพอวินลัวจะเอาหน้าทีไหนมาล้างแค้น อนิจจา
นางกลับรอดมาได้เสียนี!”

65
อาจเพราะความวางใจทีมีตอ่ บุรุษในอาภรณ์ผา้ ยก องค์
ชายจึงไม่เกรงทีจะเผยกําพืดปล่อยวาจาอาบยาพิษลืน
ไหล

“เช่นนันเองรึ”

ฉับพลันสองบุรุษก็ยินเสียงประหลาดแว่วมาจากด้าน
ข้าง

องค์ชายเห็นเพียงบุรุษผ้ายกชําเลืองมองออกไปนอก
หน้าต่าง แล้วสองตาก็สะท้อนประกายสนุกสนาน “องค์
ชาย นันคูห่ มันสวะของท่านใช่หรือไม่”

66
เกาหลิงตกตะลึงอยูช่ วครู
ั ่ จากนันจึงมองตามบุรุษชุด
ผ้ายกออกไปทางด้านนอก แล้วจึงเห็นหญิงสาวใน
อาภรณ์ผา้ ขาวปรากฏต่อสายตาท่ามกลางเส้นถนนพลุก
พล่าน ทว่าฉากดังกล่าวกลับทําให้ดวงตาองค์ชายเย็น
ชายิงขึน

67
ตอนที 19 ผูใ้ ดอวดเบ่งกว่า (1)

“เจ้ามีปัญหาอันใดงันรึ”

อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกท่ามกลางถนนพลุกพล่าน ชําเลือง

มองไปยังกลุม่ คนทียืนขวางทางอย่างเกียจคร้าน แววตา
สะท้อนประกายชัวร้ายอ่อนจาง นางกําลังจ้องไปยังบุรุษ
ผูเ้ ลอโฉมเบืองหน้า

68
ชัวครูห่ นึงเรืองราวของผูเ้ ยาว์เบืองหน้าก็กอ้ งกังวานอยู่
ในหู

มูเ่ ซินพีชายต่างสายเลือดของมูอ่ ซู่ วงนันเอง! คุณชายผูข้ ี

โอ่ทีสุดแห่งเมืองหลวง เหตุเนืองมาจากเขามีทา่ นป้าเป็ น
สนมคนโปรดของราชสํานักจึงใช้ชีวิตอยูเ่ หนือกฎหมาย
เสมอมา ในสายตาของตน เขาคือผูส้ งู ส่งทีสุด! ซํายังมี
เรืองความสัมพันธ์ชสู้ าวระหว่างมูอ่ ซู่ วงและองค์ชายเกา
หลิง หลายปี ทีผ่านมาเขาจึงตามรังควานอวินลัวเฟิ งอ
ย่างหนักหนาสาหัสทีเดียว!

“ดูสวิ า่ ใครมา นีมันสวะแห่งตระกูลอวินมิใช่หรือ ฮ่าๆ!”

มูเ่ ซินหัวเราะเสียงดังลันพลางผิวปาก สองตาหรีมองอ
วินลัวเฟิ งหัวจรดเท้า “อะไรกัน เพราะองค์ชายไม่รบั รัก
69
เจ้าเลยมาตามล่าหาบุรุษอย่างนันหรือ ให้ดนตายเถิ
ิ ดข้า
ไม่อยากเชือจริงๆ ว่าบุรุษเช่นแม่ทพั อวินจะให้กาํ เนิด
หลานสาวชันตําอย่างเจ้าขึนมาได้! ถ้าเจ้าอยากสนุกนัก
นายน้อยผูน้ ีจะกรุณาสนองเจ้าให้เอง”

อวินลัวเฟิ งแย้มริมฝี ปากแผ่วเบาแล้วจึงผุดรอยยิมชัว

ร้าย พลางไล่ตอ้ นหนุ่มจอมอวดเบ่งเบืองหน้า “แต่ขา้ ได้
ยินมานะว่านายน้อยแห่งตระกูลมู่ ท่านมูเ่ ซินยังมีความ
บกพร่องบางประการ เห็นในจวนท่านทังเหล่านางสนม
และหญิงรับใช้ตา่ งยังบริสทุ ธิผุดผ่องอยูม่ ิใช่หรือ เห็นท่า
เยียงนีแล้วท่านจะเอาอะไรมาสนองข้า”

มูเ่ ซินพลันนิงงันไปในทันใด

70
จะว่าไปเรืองนันเขาก็ยงั บกพร่องอยูจ่ ริงจึงไม่อาจแตะ
ต้องหญิงรับใช้นางใดได้! ไม่เพียงเท่านัน เพราะแม้
ปรารถนาจะกระทําก็แสนอับจนไร้หนทาง! แต่เรืองนีแม้
ท่านปู่ เขาก็ยงั ไม่กระจ่าง แล้วอวินลัวเฟิ งนางสวะนีเล่า
มาล่วงรูเ้ รืองราวของเขาได้เยียงไร

แน่นอนว่ามูเ่ ซินไม่ลว่ งรูถ้ งึ วิชาโอสถของอวินลัวเฟิ ง มอง

ปราดเดียวนางก็วินิจฉัยได้วา่ ชายหนุ่มไม่เคยร่วมเตียง
กับผูใ้ ด! จึงไม่ยากทีจะเดาว่าเหล่านางสนมและหญิงรับ
ใช้ในจวนคงไม่พน้ ยังบริสทุ ธิผุดผ่อง

ยิงไปกว่านันนางยังเห็นชัดเจนว่าทําไมท่ามกลางเมือง

71
หลวงแห่งนี ยอดบุรุษขีโอ่ผนู้ ีจึงได้ไร้นายา!
ํ

“อวินลัวเฟิ ง นางสารเลว! เจ้ากล่าววาจาอะไรเลือน

เปื อน” ใบหน้ามูเ่ ซินแดงกําหลังถูกเปิ ดโปง แล้วความอับ
อายก็แปรเปลียนกลายเป็ นโทสะ “นายน้อยผูน้ ีแข็งแกร่ง
นัก จะให้รว่ มเตียงกับสตรีรอ้ ยนางชัวข้ามคืน ข้าก็
สามารถ! นางสวะชันตํา กล้าดีอย่างไรมาใส่รา้ ยป้ายสี
ข้า บัดนีแหละ ข้าจะให้เจ้าได้ลมชิ
ิ มรสชาติเบืองล่างของ
ข้าอย่างสาสม!”

“นายน้อยรองมู”่

ได้เห็นมูเ่ ซินจะขืนใจอวินลัวเฟิ งดังนัน เด็กหนุ่มผูด้ ีที

72
ติดตามมาด้วยกันก็รบี รังเขาไว้ในทันใด “อวินลัวเฟิ งเป็ น
หลานสาวเพียงคนเดียวของจวนแม่ทพั นะท่าน หากทํา
เกินไปท่านแม่ทพั อวินคงไม่ปล่อยเราไปง่ายๆ เป็ นแน่”

“ชิ!”

มูเ่ ซินเตะป้าบเข้าให้ทีเด็กหนุ่มผูด้ ีทีรังตัวเขาไว้ ประกาย

โทสะฉายอยูใ่ นสองตาขณะมองอวินลัวเฟิ ง “ท่านป้า
ของนายน้อยผูน้ ีเป็ นถึงชายาคนโปรดแห่งองค์ฮ่องเต้
ใครเล่าจะกล้าขัดขืนคําสัง อวินลัวเฟิ ง เจ้ามาดูแคลน
นายน้อยผูน้ ี ข้าจะให้เจ้าเป็ นคนกล่าวยืนยันความ
บริสทุ ธิของข้าต่อหน้าคนทังโลก!”

73
ภายในภัตตาคาร บุรุษในอาภรณ์ผา้ ปั กไหมทองยืน
สังเกตการณ์ฉากบนถนนอยูข่ า้ งหน้าต่างพลางส่งเสียงจุ๊
ปาก “องค์ชาย ท่านจะโปรดอวินลัวเฟิ งหรือไม่นางก็ยงั
เป็ นคูห่ มันของท่าน ท่านจะปล่อยให้นางต้องแปดเปื อน
ต่อหน้าธารกํานัลเช่นนันรึ”

เกาหลิงเม้มริมฝี ปากร่างก็ตงตรงเช่
ั นใบดาบ ดวงตาคม
ปราดไปยังร่างขาวสว่างกลางถนน

“ไม่ใช่กงการอะไรของข้า!” เมือมองอยูน่ านเข้าเกาหลิงก็

หลบสายตา หยุดชัวขณะก่อนสําทับ “ข้าต้องขอบใจมู่
เซินเสียด้วยซําทีช่วยจัดการนางสวะนันแทนข้า หากนาง
ได้แปดเปื อนต่อหน้าธารกํานัลจริง นางก็จะหมดสิทธิคู่
ควรกับข้าโดยสินเชิง”
74
กล่าวดังนันเกาหลิงก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินจากไป
ตังแต่ตน้ จนจบองค์ชายไม่เหลียวแลอวินลัวเฟิ งผูต้ กอยู่
ในสถานการณ์ลาํ บากแม้แต่นอ้ ย

75
ตอนที 20 ผูใ้ ดอวดเบ่งกว่า (2)

“มูเ่ ซิน ป้าเจ้าเป็ นชายาโปรดแห่งองค์ฮ่องเต้ แต่ทา่ นปู่

ข้าคือแม่ทพั แห่งราชสํานักเชียวนะ! เจ้ามันใจหรือทีจะ
มาอวดเบ่งแข่งกับข้า”

เห็นใบหน้าโกรธขึงของมูเ่ ซินดังนันอวินลัวเฟิ งก็ยน่ คิว

ริมฝี ปากบิดเป็ นรอยยิมสะกดใจผสานแววโอหัง “จะ
อย่างไรเสียในเมือเจ้าอยากอวดเบ่งนักข้าจะแสดงให้
เห็นว่าผูด้ ีของจริงนันเป็ นเช่นไร!”

76
แปะๆๆ!

อวินลัวเฟิ งยกมือขึนปรบเบาๆ สามที จากนันทันใดคน

จํานวนมากสุดคณานับในชุดเครืองแบบองครักษ์แห่ง
ตระกูลอวินก็ปรากฏกายขึนท่ามกลางถนนพลุกพล่าน

“จัดการชายผูน้ ีเสีย!”

กล่าวดังนันอวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึนแล้วหลบฉาก นาง

หัวเราะชัวร้ายขณะจ้องมองไปยังมูเ่ ซินผูไ้ ม่รูเ้ รืองราวอัน
ใด

77
“อวินลัวเฟิ งเจ้านีมันไร้ยางอาย!” มูเ่ ซินยิงเคืองแค้นแผด
เสียงคํารามลัน “ฝี มือเจ้าชันตําเพียงใดถึงกับต้องเรียก
ใช้องครักษ์! หากเจ้าแน่จริงก็จงมาประลองกับข้าตัวต่อ
ตัว!”

อวินลัวเฟิ งมองมูเ่ ซินเช่นมองตัวตลก “เรากําลังแข่งขัน

กันมิใช่รวึ า่ ใครแน่กว่าใคร แล้วจะใส่ใจไปไยว่าสิงใด
ยุติธรรม ยิงไปกว่านันข้าคืออวินลัวเฟิ งผูไ้ ร้ยางอายมา
ตังแต่ไหนแต่ไร ข้าจึงโปรดปรานการกระทําหมาหมู่ เป็ น
ทีสุด”

สองตามูเ่ ซินเบิกกว้างด้วยไม่เคยเห็นผูใ้ ดกล่าวหาตัวเอง

ว่าไร้ยางอายเช่นนีมาก่อน ซําวาจายังเป็ นธรรมชาติยงิ

78
“มูเ่ ซินเอ๋ยเจ้าเองก็โปรดปรานการรังแกคนมิใช่หรือ ข้า
จะให้เจ้าลิมรสว่าการรังแกทีแท้นนเป็
ั นเช่นไร!”

ครันมูเ่ ซินตกอยูใ่ นภาวะตะลึงพรึงเพริด อวินลัวเฟิ งก็ลนั

วาจาอหังการยิงนัก

ก่อนทีมูเ่ ซินจะทันตอบโต้อนั ใดองครักษ์แห่งตระกูลอวิน

ก็ได้เข้าล้อมวง จากนันเริมต้นตะลุมบอนมูเ่ ซินผูต้ กอยู่
ในภวังค์ ส่วนลูกหลานผูด้ ีคนเมือครูเ่ ล่าเมือเห็นว่า
สถานการณ์เริมจะไม่สดู้ ีก็ถอยหนีไปทันควัน

อนิจจามูเ่ ซินร้องโหยหวนลันไปทัวท้องถนนจากการถูก

79
ทุบตี

อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกหรีตามองใบหน้าหวาดกลัวของมู่
เซินผูย้ กมือขึนกุมศีรษะ รอยยิมชัวร้ายยิงฉีกกว้างสีหน้า
เปี ยมล้นด้วยความยโสทระนงตน

ในเมือบัดนีนางคืออวินลัวเฟิ งแห่งตระกูลอวิน นางจะ

ค่อยๆ ล้างแค้นตระกูลมูท่ ีกระทําไว้ตอ่ ตระกูลอวินทีละ
เล็กละน้อย!

และนีเป็ นเพียงการเริมต้น!

ต่อไปนางจะพัฒนาตนให้แข็งแกร่งยิงๆ ขึนไปแล้วจึง
80
ล้างแค้นให้แก่บิดามารดาแห่งเจ้าของร่างเดิมนี!

“เอามันไปโยนทิงทีจวนตระกูลมูเ่ สีย” อวินลัวเฟิ งเห็นว่า

สาแก่ใจแล้วจึงโบกมือให้องครักษ์หยุด “แล้วแจ้งอัคร
มหาเสนาบดีมดู่ ว้ ยว่ามูเ่ ซินได้กระทําหยาบคายกับข้า
ต่อหน้าธารกํานัล ซํายังทําท่าจะขืนใจข้ากลางถนน
องครักษ์แห่งตระกูลอวินจึงไม่มีทางเลือกนอกเสียจาก
ต้องปกป้องคุณหนูใหญ่ให้พน้ ภัย! อย่างไรเสียพฤติกร
รมมูเ่ ซินได้กระทบกระเทือนจิตใจอันบอบบางของข้ายิง
นัก ตระกูลอวินจึงต้องการให้ตระกูลมูจ่ ่ายค่าสินไหม
จํานวนเงินให้ไปตกลงกับท่านปู่ ขา้ แม่ทพั อวิน!”

ไร้ยางอาย!

81
นางคนนีมันชาติระยํา!

เห็นกันเต็มสองตาว่านางเป็ นผูล้ งมือกระทํามูเ่ ซินจนตํา

ตมดังสุกร ทว่านางกลับเล่นละครแสร้งทําตนเป็ นเหยือ
เสียเอง

ใครเล่าจิตใจบอบบาง ทํากันได้ลงเยียงนียังจะเรียกว่า
บอบบางได้อีกหรือ

“ขอรับ คุณหนู”

เนืองจากได้รบั คําสังมาจากแม่ทพั อวินลัวก่อนหน้านี

82
องครักษ์ตระกูลอวินจึงได้ทาํ ตามคําสังของอวินลัวเฟิ ง
โดยละเอียด พวกเขานํามูเ่ ซินผูม้ ีสภาพปางตายไปยัง
จวนอัครมหาเสนาบดี

ณ จวนอัครมหาเสนาบดี

มูส่ งิ โฉวเมือเห็นมูเ่ ซินถูกถูลถู่ กู งั เข้ามาดังสุกรก็โกรธ

แค้นเคืองยิงจนเคราสัน แม้เขาจะชังนําหน้าหลานชาย
จอมอวดเบ่งคนนีก็ยงั นับเป็ นลูกหลานตระกูลมู่ มากระ
ทําหมาหมูต่ อ่ ชายหนุ่มเช่นนีจึงเปรียบเสมือนการตบ
หน้า

ด้วยเหตุนีเองเขาจึงคํารามลัน “จวนแม่ทพั เจ้าคงกินดี

83
หมีหวั ใจเสือมากระมังถึงได้บงั อาจกระทําเรืองพรรค์นี
ต่อหลานชายข้า! พวกเจ้าจงนําตัวอวินลัวคนชัวมาขอ
ขมาต่อหน้าข้าบัดเดียวนี มิฉะนันข้าไม่ปล่อยเอาไว้แน่!”

84
ตอนที 21 เผชิญหน้ามูอ่ ซู่ วงครังแรก (1)

“อัครมหาเสนาบดีมู่ ยามทังคูไ่ ด้พานพบกันกลางถนน

คนเดิน บุตรหลานท่านได้กระทําการหยาบคายต่อคุณ
หนูใหญ่แห่งตระกูลข้ายิงนัก ซําร้ายยังพยายามจะขืนใจ
คุณหนูใหญ่ตอ่ หน้าธารกํานัล ตัวข้านันได้รบั คําสังมา
จากท่านแม่ทพั ให้ปกป้องคุณหนูใหญ่ ดังนันจึงเป็ นวิสยั
ของข้าทีมิอาจให้ใครบังอาจมาทําร้ายคุณหนูใหญ่ได้!
ทว่าอนิจจาต้องพบเจอเรืองราวเช่นนี คุณหนูใหญ่จะทํา
เยียงไร บัดนีคุณหนูใหญ่ทกุ ข์ทรมานกับแผลใจเหลือจะ
กล่าว ด้วยเหตุนีพวกข้าจึงมาเพือแจ้งให้ทา่ นอัครมหา
เสนาบดีทราบว่าท่านแม่ทพั ของเรา จะมาเยือนจวนแห่ง
นีของท่านเพือหารือเรืองค่าสินไหม”

1
มูส่ งิ โฉวกริวหนักกระทังเลือดชราแทบกระเซ็น ร่างโซซัด
โซเซจวนเจียนจะล้มแหล่มิลม้ แหล่ตอ้ งคอยประคองตน
เอาไว้มิให้ทรุดกายลงแทบพืน

ด้วยเนือตัวสันระริกเขายกมือขึนชีไปยังร่างกํายําเยียง
ภูผาขององครักษ์แห่งตระกูลอวินเบืองหน้าพลางกล่าว
ว่ากายสันเทา “เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าไม่ยอมให้เรืองนีจบ
ลงง่ายๆ เป็ นแน่!”

ทําไมคนเหล่านีจึงได้ไร้ยางอายถึงเพียงนี

หลานชายถูกรุมตีบาดเจ็บเจียนตายแท้ๆ ไยเขาต้องตก
เป็ นคนผิดถูกเรียกร้องค่าสินไหมเอาดือๆ เช่นนีกันเล่า

2
แล้วยังอวินลัวเฟิ งนันอีกนางมิยาํ เกรงสิงใดแม้แต่ฟา้ ดิน
จะหาผูใ้ ดสยบนางให้กลัวหัวหดนันเป็ นไปมิได้

“ข้าแจ้งท่านทราบแล้วคงต้องขอตัวกลับไปรายงานก่อน
ไม่นานนักดอกท่านแม่ทพั เราจะมาพบเป็ นการส่วนตัว
เพือเจรจาหาความยุติธรรมให้แก่คณ
ุ หนูใหญ่!”

วาจาองครักษ์เปี ยมล้นด้วยความเทียงธรรมเหลือจะ
กล่าวจนมูส่ งิ โฉวยินแล้วอยากจะสินสติสมประดีไปด้วย
โทสะ ปากขบเขียวเคียวฟั นแล้วกล่าวอย่างไร้เมตตาว่า
“ได้! เช่นนันข้าเองก็จะไปทูลฝ่ าบาทบัดเดียวนี ดูซิวา่ ฝ่ า
บาทจะทรงเห็นควรเช่นไร! เฮอะ!”

3
กล่าวดังนันก็สะบัดแขนเสืออย่างเกรียวกราดหมุนกาย
เอามือไพล่หลังแล้วเดินจากไป บัดนีเขาต้องเร่งรุดไปยัง
ราชสํานักเพือเข้าเฝ้าฮ่องเต้

หลังองครักษ์สง่ ตัวมูเ่ ซินให้แก่จวนอัครมหาเสนาบดี

เรียบร้อยแล้ว หนึงในนันก็มงุ่ กลับสูต่ ระกูลอวินทันทีเพือ
รายงานข่าวสารเหตุการณ์ทีเกิด

ครันยินรายงานจากผูใ้ ต้บงั คับบัญชา อวินลัวก็นิงตะลึง

ไปชัวอึดใจก่อนระเบิดเสียงหัวร่อดังลัน

“ฮ่าๆๆ! เยียม! ดีมาก อย่างนีสิจงึ จะเรียกว่าเป็ นหลาน

4
ข้า เจ้าจงองอาจเข้าไว้อย่าได้ยาํ เกรงผูใ้ ด! อย่างไรก็ดี
เจ้ามูส่ งิ โฉวจอมโฉดชัวคนเดิมคงมิอาจปล่อยให้พวกเรา
ลอยนวล! มาเถิดเจ้ามาช่วยแม่ทพั ผูน้ ี เตรียมตัว ข้าจํา
ต้องรุดไปยังราชสํานักเพือเข้าเฝ้าฮ่องเต้!”

--

แผ่นเดินหลงเซียวนันได้ชือว่าเป็ นแหล่งรวมยอดฝี มือ

ด้านโอสถ

ว่ากันว่ายอดฝี มือดีเหล่านีรวมตัวกันอยูท่ ีพลับพลาโอสถ

ซึงไม่เพียงแต่จาํ หน่ายสมุนไพรอันมีสรรพคุณทางยา
หลากหลาย หากยังมีแพทย์ฝีมือดีมากอีกด้วย! อย่างไร

5
ก็ดีแพทย์เหล่านีไม่ใคร่จะออกมาเยียวยารักษาผูค้ นเสีย
เท่าไร แม้เอาทองเท่าศีรษะมาทูนกองก็มิอาจรับประกัน
ว่าพวกเขาจะหันมาแล

อวินลัวเฟิ งมิลงั เลอันใดก้าวสูด่ า้ นในพลับพลาโอสถทันที

โชคยังดีหากผูใ้ ดมาเยือนพลับพลาโอสถแห่งนีได้ผนู้ นั
ย่อมมิใช่คนธรรมดา ด้วยแขกเหรือต่างก็วนุ่ วายอยูก่ บั กง
การส่วนตนจึงไม่มีผใู้ ดสังเกตเห็นนาง

“แม่นาง”

ครันอวินลัวเฟิ งชายตาสํารวจสํานักโอสถอันโด่งดังแห่งนี
6
บุรุษใต้อาภรณ์สีนาเงิ
ํ นก็ปรากฏกายขึนข้างตัว
แล้วกล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ขออภัยเถิดแม่นาง ท่านมา
ยังพลับพลาโอสถแห่งนีเพือหาซือยาสมุนไพร ใช่หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งพยักหน้าแผ่วเบาพลางหยิบเอาแผ่นกระดาษ
ทีติดตัวมากับนาง “ข้าต้องการสมุนไพร ตามรายการดัง
ต่อไปนี โปรดนํามาให้ขา้ ด้วยเถิด”

บุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นยังคงไว้ซงรอยยิ
ึ มบนใบหน้า มือหยิบ
กระดาษจากอวินลัวเฟิ งไปแล้วกล่าว “แม่นางโปรดรอข้า
สักครู ่ อีกประเดียวข้าจะนําสมุนไพรเหล่านีมาให้แม่
นาง”

7
กล่าวดังนันบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นก็กา้ วออกไปหาสมุนไพร
ตามอวินลัวเฟิ งสัง

ครันได้โอกาสอวินลัวเฟิ งจึงได้ชืนชมพลับพลาโอสถแห่ง
นี

ด้วยพลับพลาโอสถแห่งนีมีผมู้ าเยือนไม่ขาดสายบนผนัง
จึงมีขอ้ ความปรึกษาหารือจากแพทย์สแู่ พทย์ยามผูใ้ ดมี
โรคภัยหนักหนาเกินรับมือ

8
ตอนที 22 เผชิญหน้ามูอ่ ซู่ วงครังแรก (2)

อวินลัวเฟิ งสํารวจข้อสงสัยนานาประการบนผนังก็ให้ผิด
หวังด้วยไร้ปริศนาอันใดกระตุน้ เร้านาง แต่ครันจะหมุน
กายกลับก็พลันพบคําถามทีทําให้ตอ้ งชะงัก

9
“ข้าขอถามทีเถิดหากมีผใู้ ดพลังเผลอบริโภคพิษม่านหลัว
เข้าไป จักต้องทําเยียงไรเพือถอนพิษ”

พิษม่านหลัวนันมีทีมาจากพืชชนิดหนึงนามว่าม่านหลัว
พืชชนิดนีออกดอกเป็ นพิษร้าย หากผูใ้ ดต้องพิษแล้วไซร้
จะแก่ตายโดยเฉียบพลัน บัดนีบนผืนแผ่นดินหลงเซียว
พิษม่านหลัวยังคงเป็ นปริศนาชันเซียนไม่มีผใู้ ดเยียวยา
รักษาได้โดยง่าย

ทว่า...

ก่อนมายังสถานแห่งนีเพือหาซือพืชสมุนไพร นางได้เปิ ด

10
ตําราโอสถไปเรือยเปื อยแล้วพลันพบเรืองราวของพิษ
ม่านหลัวเข้า

จะด้วยจู่ๆ นึกครึมอกครึมใจก็อาจเป็ นได้ อวินลัวเฟิ ง

เขียนบอกวิธีแก้พิษต่อจากคําถามไว้ จากนันวางพูก่ นั ลง
ก้าวตรงไปยังกึงกลางโถงใหญ่

ตลอดทังเหตุการณ์มิมีผใู้ ดสังเกตเห็นเด็กสาวชุดขาวทิง
ลวดลายพูก่ นั ไว้บนกระดาษแม้สกั นามเดียว

“แม่นางข้าได้เตรียมสมุนไพรตามทีสังไว้เรียบร้อย”

ครันอวินลัวเฟิ งก้าวมายังกึงกลางโถง บุรุษอาภรณ์

11
นําเงินคนเดิมก็ปรากฏกายอยูเ่ บืองหน้า มือถือสมุนไพร
ใบหน้ายังคงแย้มรอยยิมนอบน้อม “ทังหมดห้าล้าน
ตําลึงเงินขอรับแม่นาง”

“ห้าล้านตําลึงเชียวรึ แพงขนาดนันเชียวรึทา่ น”

เส้นประสาทอวินลัวเฟิ งกระตุกเล็กน้อย เป็ นคราวแรกที

นางตระหนักได้วา่ จวนแม่ทพั ยากจนข้นแค้น เพียงใด

ไม่เพียงเท่านัน สมุนไพรเหล่านีมีเพียงพอต่อการแช่นาํ
อาบเพียงหนึงวัน หากให้เพียงพอต่อห้าวันเห็นทีคลัง
สมบัติจวนแม่ทพั จะมิเหลือหลอให้นางได้ใช้จ่ายตาม
อําเภอใจ

12
ดูทา่ จะถึงเวลาทีนางจักต้องหาเงินหาทองเสียแล้ว...

“แหม คุณหนูใหญ่แห่งบ้านแม่ทพั ผูท้ รงเกียรติทีแท้ก็เงิน

ทองขาดมืออยูห่ รอกรึ”

สุม้ เสียงแดกดันพลันดังมาจากประตูทางเข้าพลับพลา
โอสถ

ผูค้ นมองตามเสียงไปยังมูอ่ ซู่ วงผูแ้ ต่งกายด้วยอาภรณ์

สักหลาดยาวสีเหลืองแลดูสงู สง่าน่าดูชมยิงให้แตกต่าง
จากคลืนประชาชนรอบข้างนัก

13
นางเป็ นดังพฤกษาท่ามกลางมูลวัวทังเลอโฉมแลบอบ
บางกําจายกลินหอมหวานก่อกวนนาสิก

ผูท้ ีเปิ ดปากล้อเลียนอวินลัวเฟิ งคืออูฉ๋ ี สมุนข้างกายมูอ่ ู่

ซวงผูย้ ืนอยูด่ ว้ ยกัน

ทีสุดแล้วกับกากเดนอย่างอวินลัวเฟิ ง มูอ่ ซู่ วงก็มีแต่จะ

แสดงความรังเกียจออกนอกหน้าเท่านัน แลวางท่าทีมงุ่
ร้ายโดยมิปริปากกล่าววาจาใดๆ เอง กระทังบัดนีนางก็
ไม่แม้แต่จะชายตาแลอวินลัวเฟิ งจากหน้าประตู

อวินลัวเฟิ งถูจมูกตน มูอ่ ซู่ วงมาปรากฏตัวเช่นนีเห็นทีจะ

ยังไม่ได้ข่าวมูเ่ ซินโดนนางตะลุมบอนกระมัง...

14
“ผูด้ แู ลหลิน”

มูอ่ ซู่ วงก้าวผ่านอวินลัวเฟิ งเพือไปยังบุรุษอาภรณ์นาเงิ

ํ น
เบืองหน้า ท่าทีจากสูงส่งเปลียนเป็ นสวยใส เจือเสียง
หัวเราะคิกคัก

“ท่านผูเ้ ฒ่าหรงอยูห่ รือไม่ หากท่านอยูร่ า้ นวันนีข้า

รบกวนผูด้ แู ลหลินแจ้งท่านผูเ้ ฒ่าทีวา่ ข้าอูซ่ วงมาหา”

สถานทีแห่งนีคือพลับพลาโอสถ!

แม้อีกฝ่ ายจะเป็ นผูด้ แู ลร้านตําต้อย ในฐานะคุณหนูแห่ง

15
จวนอัครมหาเสนาบดี มูอ่ ซู่ วงจําต้องสุภาพ เข้าไว้มิอาจ
วางตัวยโสได้

ผูด้ แู ลหลินนิวหน้าแม้ใบหน้ายังคงแย้มยิมนอบน้อม
“อภัยข้าด้วยเถิดแม่นาง แต่ทา่ นผูเ้ ฒ่าหรงอยูร่ ะหว่าง
การเดินทางไปไกลนักยังไม่กลับมา ไว้แม่นางแวะมา
ใหม่อีกครังเถิด”

ใบหน้าประดับรอยยิมของมูอ่ ซู่ วงพลันตึงเขม็ง ด้วยนาง

ได้ยินข่าวว่าท่านผูเ้ ฒ่าหรงกลับมาแล้วจึงได้แวะเวียน
มาหา มิได้คาดการณ์ไว้ก่อนว่าผูค้ นเหล่านีจะมาหักหน้า
กันได้

16
แม้คิดดังนันใบหน้ามูอ่ ซู่ วงยังแย้มยิมมิมีเปลียน “ถ้าเช่น
นันอูซ่ วงผูน้ ีขอถือดีรบกวนท่านอีกครา หากท่านผูเ้ ฒ่า
หรงกลับมาเมือใดได้โปรดท่านแจ้งข้าด้วยเถิด ข้าจะนํา
ของติดไม้ติดมือมาฝาก”

“เชิญแม่นาง”

บุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นทําท่าส่งราวกับมูอ่ ซู่ วงจะลากลับเสีย
บัดนัน

ท้องไส้มอู่ ซู่ วงคุกรุน่ ไปด้วยโทสะอันมิอาจระบาย

อนิจจานางจําต้องรักษามาดผูด้ ีแลครอบสวมรอยยิมสูง
สง่า ครันไม่มีผใู้ ดมองมาแล้วนันละนางจึงขยิบตาให้แก่

17
อูฉ๋ ีสมุนข้างกาย

อูฉ๋ ีรูค้ วามทันใดแล้วจึงชําเลืองไปยังอวินลัวเฟิ งผูย้ งั อยู่

ด้วยรอยยิมเยาะ “อวินลัวเฟิ งเจ้ามายืนตัวแข็งอะไร ใน
เมือเจ้าไร้ตาํ ลึงจะหาซือยาก็กลับไปเสีย! ท่านมูอ่ ซู่ วง
ของเราจะย่างก้าวไปยังแห่งหนใดก็ตอ้ งสูดแต่อากาศ
บริสทุ ธิ แต่เพราะมีกากเดนอย่างเจ้าอยูด่ อก อากาศแห่ง
นีจึงได้โสโครกนัก!”

เมือออกมาข้างนอกอูซ่ วงจําต้องรักษาภาพลักษณ์ โดย

วิสยั นางไม่สามารถกลันแกล้งอวินลัวเฟิ งตรงๆ ได้ เรือง
เช่นนีจึงตกเป็ นหน้าทีเหล่าสมุนของนาง

18
ถูกหักหน้าว่าโกรธแล้วซํายังหาทีระบายมิได้ นางขยะนี
ยังต้องมาปรากฏตัวตรงนีอีกหรือ!

19
ตอนที 23 องค์ชายทีสีผูอ้ บอุน่ ประหนึงหยก

“เจ้าจงคิดบัญชีแม่นางอวินรวมกันกับของข้าเถิด”

ครันอูฉ๋ ีได้ก่อกวนใจอวินลัวเฟิ ง นําเสียงอบอุน่ ประหนึง

หยกก็แทรกขึนมาจากด้านหลัง

ยามแรกอูฉ๋ ีก็ยงั คงสีหน้าอวดดีไว้อยูด่ อกครันบุรุษผูม้ า

เยือนก้าวเข้ามาเผชิญหน้าเท่านันล่ะ กายนางจึงได้แข็ง
ทือสีหน้าบิดเบียวคล้ายได้ลมชิ
ิ มมูลสัตว์ แต่นางก็มิกล้า
20
เอ่ยวาจาอันใด

บุรุษในอาภรณ์ผา้ ยกผูน้ ีแลดูสงู สง่าหาผูใ้ ดเปรียบ

กําจายราศีดงเยื
ั องย่างบนสรวงสวรรค์ซงคนเช่
ึ นอูฉ๋ ีมิ
อาจเทียบชันได้ ใบหน้าแย้มรอยยิมอบอุน่ ส่วนดวงตา
เล่าก็เปล่งแสงสุกใสอ่อนโยน

ช่างมีรูปโฉมงดงามยิงนัก ทังยังอบอุน่ ประหนึงหยก!

ฉับพลันทันใดถ้อยคําเหล่านีก็สาํ แดงตนขึนในจิตใจ
อวินลัวเฟิ งส่งผลให้นางมิอาจฝื นจําต้องชําเลืองมองไป
ยังบุรุษผูม้ าเยือนอีกครา

21
เพียงแต่วา่ ...

บุรุษผูน้ ีแม้ใบหน้าแย้มยิมทว่าเจ้าตัวเองมิได้เห็นดอก ใน
ดวงตาอ่อนโยนนันเล่ากลับเร้นแววเงือนงําอําพรางแล
เล่หก์ ลแพรวพราวประหนึงจิงจอกก็มิปาน!

“องค์ชายทีสีเพคะ” มูอ่ ซู่ วงกล่าวคงรอยยิมสะกดใจไว้

ราวชัวครูท่ ีแล้วตนมิได้เป็ นผูอ้ อกปากให้อฉู๋ ีตาม รัง
ควานอวินลัวเฟิ งแต่อย่างใด “ท่านทรงมาเยียมท่านผู้
เฒ่าหรงหรอกหรือ”

เกาเส่าเฉินแย้มยิมน้อยๆ พลางคลีพัดในมือ พระเนตรที

เดิมอบอุน่ กลับสําแดงความเย็นชาขึนมาเล็กน้อย

22
“ข้ามิได้มาเยียมเยียนท่านผูเ้ ฒ่าหรงดอกเพียงแต่มาหา
ซือสมุนไพรเท่านันเอง ข้ามิได้คาดหวังว่าจะมาเห็นเจ้า
รังแกอวินลัวเฟิ งเช่นนีด้วย! ผูด้ แู ลหลินโปรดท่านจงคิด
บัญชีแม่นางอวินลัวเฟิ งรวมกันกับข้าด้วยเถิด”

“แม้จวนแม่ทพั ข้ายากจนข้นแค้น แต่เงินห้าล้านพวกข้าก็

พอมีจ่าย” อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเกาเส่าเฉินแล้วจึงหัน
ไปยังบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ น “ข้าขอนําสมุนไพรเหล่านีกลับ
ไปก่อนแล้วท่านจงไปรับเงินทีจวนแม่ทพั อย่างไรก็ดี
ราคาโอสถท่านสูงนัก ข้าว่า...ท่านให้หญ้าเหล่านันข้า
เป็ นของขวัญได้หรือไม่”

สองตาเด็กสาวส่องแสงอยูช่ วขณะมื
ั อไม้ชีไปยังมุมทีมี
23
สมุนไพรหญ้าเขียววางอยู่ วาจานางเจือรอยยิมแฝงเลศ
นัย

บุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นนิงอึงไปชัวขณะจากนันเผยรอยยิม
นอบน้อม “แม่นาง หญ้าเหล่านันเป็ นเพียงสมุนไพร
ธรรมดาขึนดาษดืนอยูท่ วไปซํ
ั ายังปราศจากประโยชน์อนั
ใดเป็ นจริงเป็ นจัง หากแม่นางปรารถนาก็จงหยิบเอาไป
ตามใจชอบเถิด”

“ขอบใจท่านมาก”

อวินลัวเฟิ งมิพิรพิี ไรรักษามาดมือหยิบจับหญ้าสมุนไพร

เต็มทีแล้วหมุนกายเยืองย่างไปทางประตูโดย มิหนั กลับ

24
มาชําเลืองแลแต่อย่างใด

เกาเส่าเฉินแลร่างเด็กสาวลับตาไปจากนันพลันระเบิด
เสียงหัวเราะ “ข้ามิได้คาดการณ์เลยว่า อวินลัวเฟิ งแห่ง
ตระกูลอวินผูน้ ีแท้จริงก็มิใช่จะเลวร้ายดังข่าวลือว่า
สงสัยน้องชายข้าจะทําสมบัติลาค่
ํ าหลุดมือเสีย
แล้วกระมัง”

มูอ่ ซู่ วงยืนข้างกายเกาเส่าเฉินครันยินดังนันก็ให้รูส้ กึ คับ

ข้องอยูใ่ นอกยิงนัก

องค์ชายทรงหมายความว่ากระไรทีว่าองค์รชั ทายาทเกา
หลิงดูทา่ จะทําสมบัติลาค่
ํ าหลุดมือ มีเพียงนางเท่านันล่ะ

25
ทีคูค่ วรเป็ นชายาองค์ชาย สวะเช่นอวินลัวเฟิ งนันเล่าให้
ขึนเป็ นนางสนมยังมากไป!

“ไปเถิด”

ด้วยได้รบั การศึกษามาดีมอู่ ซู่ วงจึงเก็บอาการ ชําเลือง

แลไปยังเกาเส่าเฉินจากนันนําเหล่าสมุนออกจาก
พลับพลาโอสถลาลับไปท่ามกลางแสงเจิดจ้าแห่งเพลา
ชาย...

“องค์ชายสีข้าบังอาจถามได้หรือไม่ ท่านเสด็จมายัง
พลับพลาโอสถแห่งนีทรงตามหาสมุนไพรใดอยูห่ รือ”
ครันบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นแลเหล่าสตรีจากไปก็เผยรอยยิม

26
บางแล้วเอ่ยวาจานอบน้อม

ดวงตาของเกาเส่าเฉินส่องแสงวูบวาบคล้ายจิงจองแพรว
พราวเล่หก์ ล “แม่นางอวินลัวเฟิ งได้หาซือสิงอันใดไปเล่า
ข้าขอแบบเดียวกันทังหมด”

“ท่านกรุณารอประเดียวเถิด ข้าจักไปหามาเดียวนี”

บุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นให้เบิกบานใจยิงนักเนืองด้วยมิบอ่ ย
เลยทีโอสถราคางามจํานวนมากเช่นนีจะขายได้ภายใน
หนึงวัน บัดนีรอยยิมบนใบหน้าจึงหาใช่รอยยิมตาม
มารยาทไม่ หากแต่เบ่งบานขึนจากจิตใจอันจริงแท้

27
28
ตอนที 24 ผูเ้ ฒ่าหรงเริงใจ

อย่างไรก็ดี

ครันบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นย่างผ่านกําแพงคําถามเท่านัน
แลเขาก็ตอ้ งหยุดชะงักโดยฉับพลัน

สองตาเบิกกว้างร่างกายสันเทาเมือเอือมดึงกระดาษ
แผ่นหนึงออกจากกําแพง

“มีคนเขียนวิธีแก้พิษม่านหลัวไว้จริงๆ งันรึ ไม่ได้การ ข้า

ต้องรีบไปหาผูเ้ ฒ่าหรงเสียแล้ว มีเพียงท่านเท่านันทีบอก
ได้วา่ คําตอบนีจริงเท็จเพียงไร!”
29
บัดนันบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นก็มิอาจอยูต่ อ้ นรับเกาเฉ่าเซิน
ได้อีกต่อไป รีบร้อนวิงไปยังส่วนในของพลับพลาโอสถ
ทันที

ภายในพลับพลาโอสถ

ผูเ้ ฒ่าหรงทีผูด้ แู ลหลินบอกปั ดไปว่าไม่อยูบ่ ดั นีนังจิบชา

ไม่แยแสสิงใด ใบหน้าชราฉายแววหวันวิตกส่วนเบือง
หน้านันก็ปรากฏบุรุษวัยกลางคนยืนอยู่

เทียบกับดวงหน้าวิตกกังวลของผูเ้ ฒ่าหรงแล้ว ใบหน้า

บุรุษวัยกลางคนเปี ยมล้นไปด้วยความเคารพยําเกรง

30
“จนบัดนีแล้วก็ยงั มิปรากฏผูใ้ ดรูว้ ิธีแก้พิษม่านหลัวอีกรึ”

ผูเ้ ฒ่าหรงวางถ้วยชาลงจากนันถอนหายใจแผ่วเบา

“ผูเ้ ฒ่าหรง” บุรุษวัยกลางคนครุน่ คิดอยูช่ วครู

ั แ่ ล้วจึงเอ่ย
ตอบ “กระทังแพทย์ระดับสูงสุดแห่งพลับพลาโอสถเรา
ยังอับจนหนทาง ข้าเกรงว่าคงมิมีผใู้ ดล่วงรูถ้ งึ วิธีแก้พิษ
ดอกม่านหลัวนีดอก”

ผูเ้ ฒ่าหรงเปล่งเสียงหัวร่อขมขืน “ข้าเพียงแต่อยากลอง

ภูมิเท่านัน หากทัวทังแผ่นดินนีไม่มีใครหาคําตอบได้ ข้า
ก็มิกล่าวโทษเจ้าแต่อย่างใด เพียงแต่ขา้ ประเมินฝี มือ

31
แพทย์แห่งหลงหยวนสูงเกินไปเท่านัน”

สินวาจาผูเ้ ฒ่า พลันเสียงฝี เท้ารีบเร่งก็สะท้อนก้องอยู่

ภายนอก จากนันทันใดประตูหอ้ งก็เปิ ดผางออก

บุรุษวัยกลางคนตีสีหน้าบึงแลไปยังบุรุษอาภรณ์นาเงิ
ํ นผู้
ผลักประตูเปิ ดผางเข้ามาด้วยสายตาเย็นชา “หลินเซียว
ผูเ้ ฒ่าหรงกับข้ากําลังปรึกษาหารือกันอยู่ ใครอนุญาตให้
เจ้าเข้ามารบกวน ยัง ยังไม่ออกไปอีก”

หลินเซียวสะดุง้ ตกใจกลัวพลันลงไปนังคุกเข่าหวันวิตก
“นายท่านมูห่ รง บ่าวผูน้ ีได้เห็นมีผเู้ ขียนวิธีแก้พิษดอก
ม่านหลัวเอาไว้แล้ว ข้าจึงรีบรุดมารายงาน โปรด

32
ท่านอภัยบ่าวด้วยเถิด”

พรึบ!

คราวนีผูเ้ ฒ่าหรงมิรรี อให้บรุ ุษวัยกลางคนเปิ ดปาก จาก

ทีนังจิบชาก็พลันลุกขึนยืนลมหายใจถีกระชัน

“เจ้าว่ากระไรนะ มีผหู้ าวิธีแก้พิษดอกม่านหลัวได้แล้ว

จริงๆ น่ะหรือ เร็วเข้า! เจ้าจงเอากระดาษมาให้ขา้ ดูบดั
เดียวนี!”

“ขอรับผูเ้ ฒ่าหรง”

33
หลินเซียววางกระดาษลงบนมือผูเ้ ฒ่าหรงอย่าง
นอบน้อมครันเห็นท่าทีทา่ นผูเ้ ฒ่าใจก็พลอยตืนเต้นไป
ด้วย

ผูเ้ ฒ่าหรงกลันหายใจส่วนมือทีถือกระดาษอยูก่ ็สนเทา

ั
“ถูกต้องแล้ว นีละวิธีแก้พิษดอกม่านหลัว! วิธีเรากับวิธี
นางต่างกันเพียงขันตอนเดียว เช่นนีเองมิตอ้ งสงสัยเลย
ว่าเหตุใดเราจึงได้ลม้ เหลวอยูร่ าไป
ํ เพียงขันตอนเดียว
เท่านัน ไม่ได้การ ข้าต้องพบบุคคลปริศนาผูน้ ีในบัดดล
หลินเซียว เจ้าจงไปควานหาตัวแพทย์ผตู้ อบคําถามนีมา
โดยพลัน! นางสําคัญต่อพลับพลาโอสถเรามากทีเดียว!”

“รับทราบขอรับ!” หลินเซียวประสานมือทังสองเข้าด้วย
กันอีกครังจากนันลุกขึนยืน อย่างไรก็ดีก่อนจากเขาก็
34
พลันรําลึกถึงเหตุการณ์หนึงได้จงึ เอ่ยถาม “จริงสิทา่ นผู้
เฒ่าหรง วันนีมูอ่ ซู่ วงจากจวนอัครมหาเสนาบดีมนู่ นแวะ
ั
เวียนมาเยียมท่าน ข้าไม่ทราบว่าท่านผูเ้ ฒ่าหรง...”

มิทนั สินเสียงหลินเซียว ผูเ้ ฒ่าหรงก็ตีสีหน้าบูดบึงใน

บัดดล

“นางเป็ นผูแ้ ก้ปัญหานีหรือไม่ หากไม่ใช่ก็ตะเพิด

นางกลับไปเสีย!”

“ขอรับ”

ปากหลินเซียวกระตุกเล็กน้อยทว่ายังคงนอบน้อมตอบ
35
รับ

เขาเข้าใจดีวา่ ณ ขณะนีหามีสงใดสํ
ิ าคัญต่อผูเ้ ฒ่าหรง
เท่าการแก้พิษดอกม่านหลัวไม่

อวินลัวเฟิ งมิได้คาดคิดมาก่อนว่าเพียงเพราะตนตวัด
ลายมือชุ่ยๆ ลงไปสองสามคําตามอําเภอใจ ทัวทัง
พลับพลาโอสถจะสันไหวถึงเพียงนี! และด้วยเหตุดงั
กล่าว ผูค้ นแห่งพลับพลาจึงได้ออกตามหาตัวนางกัน
จ้าละหวัน...

หากนางรูล้ ว่ งหน้าถึงผลแห่งการกระทํานันสักหน่อย
นางคงนิงเฉยมิหาเรืองใส่ตวั ด้วยการเขียนเป็ นแน่

36
37
ตอนที 25 อวินลัวเฟิ งโดนกด

“นายท่าน มีคนตามเรามา”

อวินลัวเฟิ งกําลังมุง่ หน้าไปตามท้องถนนสูท่ ิศทางกลับ

จวนแม่ทพั พลันเสียงแผ่วเบาก็แว่วดังมาจากวิญญาณ
แลค่อยๆ แผ่ซา่ นเข้าสูจ่ ิตใจ...

“เป็ นผูต้ ิดตามของแม่นางคนนันมูอ่ ซู่ วงขอรับ”

เสียวโม่อธิบายสําทับอีกครา

อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อยแล้วร่างเพรียวลมก็ดอด
38
เข้าข้างทางเงียบเชียบ ทันใดนันเองนางก็แลเห็นเงาคน
โผเข้ามายังจุดทีนางเคยยืนอยูเ่ มือครูน่ นเอง
ั

ขณะยําไปตามท้องถนนผูค้ นเหล่านันก็มองหาอะไร
บางอย่างท่ามกลางฝูงชน

“เห็นทีขา้ คงรอช้าไม่ได้เสียแล้ว จักต้องรีบเร่งฝึ กฝนพลัง

ให้แข็งแกร่ง”

อวินลัวเฟิ งย่นคิวเล็กน้อยสองตาฉายแววเด็ดเดียว

บนผืนแผ่นดินนีมีเพียงกําปั นเท่านันทีเป็ นพลังอํานาจ

จริงแท้ หากหมัดผูใ้ ดแข็งแกร่งแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยงั มิพน้
39
ต้องทรงน้อมรับคําบัญชา!

“เอาล่ะพวกเขาไปแล้ว ข้าจักออกไปเสียที”

ครันเห็นเงาดําเหล่านันลาลับไปจากท้องถนนอวินลัวเฟิ ง
ก็ปรบมือแล้วย่างไปด้านหน้า ทว่าทันใดทีนางจะเดิน
ออกนอกทาง เงาดําก็โจนทะยานลงจากกําแพง อวินลัว
เฟิ งมิทนั ตังตัวเงาดํานันจึงหล่นตุบ้ ลงใส่รา่ งนาง

ด้วยเหตุบงั เอิญเมือเงาดําโจนลงมาใบหน้าบุรุษก็มาจ่อ
อยูต่ รงหน้าอวินลัวเฟิ ง จากนันก็เป็ นไปตามวิสยั ริม
ฝี ปากชายผูน้ นประทั
ั บแนบลงบนริมฝี ปากของเด็กสาว

40
กายเอยก็เช่นกัน ต่างคนต่างแนบชิดกันติดพืนถนน ท่า
ทางเช่นนีใครเห็นก็มิพน้ ต้องคิดเตลิดไปไกล

อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ประกายอํามหิตส่งออกจาก

สองตา

“ไปให้พน้ !”

บุรุษปริศนามิแสดงปฏิกิรยิ าแต่อย่างใดยังคงกดร่างอ
วินลัวเฟิ งไว้กบั พืนถนนเช่นเดิม พลันเด็กสาวก็รบั รูถ้ งึ ลม
หายใจอ่อนของอีกฝ่ าย

พลัก!
41
เห็นร่างบุรุษยังคงดือดึงกดนางไว้อยูเ่ ช่นนันอวินลัวเฟิ งก็
ส่งสายตามาดร้ายเข้มข้นยิงขึนไป นางยกมือรวบรวม
พลังผลักกายเขาออกจากร่าง ด้วยกําลังดังกล่าวชาย
หนุ่มมิอาจต้านทานศีรษะฟาดผนังร้องออกมาเสียงเบา

ทันใดนันหน้ากากของบุรุษปริศนาก็รว่ งหล่น...

แม้อวินลัวเฟิ งจะได้ยลรูปโฉมงดงามมานักต่อนักนางก็
ยังต้องตกตะลึงกับใบหน้าชายหนุ่ม เขาหาได้หล่อเหลา
เช่นเกาหลิงหรือสง่างามเช่นอวินชิงหย่าไม่ จะว่าอบอุน่
ประหนึงหยกเช่นเกาเฉ่าเซินก็มิใช่เช่นกัน

42
อย่างไรก็ดีชายหนุ่มผูน้ ีช่างไร้ทีติ หากปรากฏกายท่าม
กลางหมูช่ นแล้วไซร้หญิงน้อยหญิงใหญ่คงได้กรีดร้อง
ระงมตามหลังเป็ นแน่

คิวคมเข้ม เครืองหน้าแบบวีรบุรุษคมสันปานแกะสลักขึน
ละเอียดลออยิง ส่วนกายนันเล่าด้วยเสือคลุมสีดาํ เปิ ด
ออกจึงเผยกล้ามเนือท้องเป็ นมัดๆ สตรีใดได้แลคงมิพน้
เป็ นต้องร้อนรุม่ อยูใ่ นทรวง

ริมฝี ปากบุรุษขึนสีชาดแลดูออ่ นนุ่ม เขาเม้มปากแน่น

บ่งบอกว่ากายกําลังทรมานแสนสาหัส

“นายท่าน สังขารบุรุษผูน้ ีเป็ นแหล่งพลังฌาน!”

43
เสียวโม่ตืนเต้นใหญ่อยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ หลงลืม
ไปสินว่านายเพิงถูกชายผูน้ ีลวนลาม

“ท่านจงนําบุรุษผูน้ ีกลับไปด้วยแล้วเขาจะมีประโยชน์ตอ่
ท่านยิงนัก”

“แหล่งพลังฌานงันรึ” อวินลัวเฟิ งนิวหน้าตาชําเลืองมอง

ชายผูส้ นสติ
ิ สมประดี “มันเป็ นอย่างไรหรือ”

“นายท่าน ข้ามิได้บอกท่านหรอกหรือ ว่าสังขารท่านคือ

กายแห่งวิญญาณทีว่างเปล่า ท่านจึงได้ออ่ นแอนัก ครัน
รวบรวมพลังฌานเมือใดจึงได้เลือดไหลไม่หยุด! ด้วยวิธี

44
พิเศษของข้าเท่านันท่านจึงจะรวบรวมพลังฌานได้! ชาย
ผูน้ ีและกายท่านก็คล้ายคลึงกัน เพียงแต่กายของเขามิ
อาจรวบรวมพลังฌานได้ก่อนอายุสบิ ปี เมือพ้นวัยนีไป
แล้วไซร้พลังของเขาก็จะเพิมขึนอย่างรวดเร็ว”

โดยปกติวิสยั บนแผ่นดินหลงเซียวนี จอมขมังเวทจะเริม

ต้นฝึ กฝนวิชากันตังแต่ยงั เยาว์ อย่างไรก็ดีบรุ ุษผูน้ ีต่าง
ออกไป เขามิอาจรวบรวมพลังฌานได้ก่อนถึงวัยสิบปี

ครันสิบปี ผา่ นไปแล้ว เขาจะรวบรวมพลังฌานได้อย่าง

รวดเร็วจนน่าตกตะลึงทีเดียว

45
ตอนที 26 ทังตระกูลช่างไร้ยางอาย

46
“นายท่าน ทีข้าให้ทา่ นพาเขากลับไปนันย่อมมีเหตุผล
หากมีบรุ ุษผูน้ ีอยูข่ า้ งกาย ท่านจะรวบรวมพลังฌานได้
อย่างรวดเร็วทีเดียว อีกประการ...หากท่านสามารถฝึ ก
ผสานพลังฌานกันได้ ท่านจะบรรลุได้ไวยิงขึน นายท่าน
กรุณาพาเขากลับไปกับท่านด้วยเถิด”

ฝึ กผสานพลังงันรึ

ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งกระตุกปราศจากคําพูดใดๆ ด้วยมิ

เคยคาดคิดมาก่อนว่าบนผืนแผ่นดินแห่งนีจะมีอะไรดัง
เช่นการผสานพลังฌานเคียงกันอยูด่ ว้ ย

“นายท่านจงรีบพาเขากลับไปด้วยกันโดยไว โอ! ขณะนี

47
เขาได้สนสติ
ิ สมประดีดว้ ยบาดแผล เมือท่านพาเขากลับ
ไปกรุณามัดเขาไว้แล้วปฏิบตั ิการผสานพลังฌาน
ทุกราตรี ข้ารับประกันว่าท่านจะบรรลุในเร็ววัน”

“...”

อวินลัวเฟิ งยิงอับจนวาจา ด้วยรูส้ กึ ว่าหลังเสียวโม่พบ

ชายผูน้ ีก็มีทา่ ทีรอ้ นรนยิงกว่านางเสียอีก

หรือว่าเสียวโม่จะโปรดปรานบุรุษผูน้ ี

“ไม่มีทาง” อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ “ข้าไม่สนใจลักพาตัวผู้

ใด ยามนียังกลางวันแสกๆ ข้าควรรีบกลับได้แล้ว!”
48
ถูกต้องแล้ว อวินลัวเฟิ งแลว่าการกระทําของเสียวโม่มิ
ต่างอะไรจากการลักพาตัว

อย่างไรก็ดี ก่อนจาก อวินลัวเฟิ งหยิบเข็มทีนางซือไว้โดย

มิได้คิดอันใดเป็ นสําคัญขึนมาเพือหยุดบาดแผลภายใน
ของบุรุษ จากนันจึงหยิบสมุนไพรทีพลับพลาโอสถให้ไว้
เป็ นของขวัญขึนเคียวก่อนป้อนชายผูน้ นั

แล้วนางก็หมุนกายเพือเดินออกสูข่ า้ งทาง

“เอาละ ข้าได้ชะลอพิษบาดแผลให้แก่เขาแล้ว แม้จะมี

องคาพยพเป็ นแหล่งพลังฌานก็คงมิพน้ ต้องขอให้โชค

49
เข้าข้าง ข้าไม่ปรารถนาจะลําบากออกไปหาซือสมุนไพร
อีกแล้ว”

“ไม่ได้นะนายท่าน ท่านต้องพาเขากลับไปด้วย อย่าเพิง

ไป นายท่าน...”

ภายในจิตใจอวินลัวเฟิ งมีเพียงเสียงครําครวญของเสียว
โม่ นางรําคาญจึงได้ตดั ญาณสัมผัสระหว่างทังสองเสีย

ในทีสุดก็เงียบลงเสียที...

ณ ท้องพระโรงแห่งวังหลวงอันสูงสง่าขึงขัง ปรากฏร่าง
บุรุษสวมเสือคลุมสีเหลืองอย่างราชวงศ์อยูบ่ นบัลลังก์สงู
50
พระเนตรทอดลงบนใบหน้านองนําตาระคนอับจนหน
ทางของแม่ทพั อวินพลางให้ปวดขมับมิหยุดหย่อนขณะ
นวดหน้าผากตน

ดวงหน้าแม่ทพั อวินสินหวังแลระทมทุกข์ยงราวอวิ
ิ นลัว
เฟิ งได้ประสบพบเจอความอับโชคโดยแท้

“หากมิใช่เพราะองครักษ์ตระกูลอวินองอาจแลภักดียงิ
นัก ถึงขนาดเสียงหยามหน้าตระกูลมูช่ ่วยเหลือหลาน
สาวข้าออกมา ยามนีหลานสาวข้าคงถูกสัตว์รา้ ยตนนัน
กระทํายํายีไปเสียแล้ว ฝ่ าบาท ข้าน้อยขอความเมตตา
ท่านจับคนผิดมาลงโทษเพือความยุติธรรมด้วยเถิด”

51
มูส่ งิ โฉวเพิงเดินเข้ามายังมิทนั ได้เอ่ยกล่าวถึงการถูก
หมินเกียรติใดๆ ก็ถกู แม่ทพั อวินชิงตัดหน้าพ่นวาจาไร้
ยางอายเสียแล้ว ร่างจวนเจียนจะกระอักเลือดชรา

“แม่ทพั อวินเจ้าคนปากชัว! ตระกูลอวินเจ้ารุมตีหลาน

ชายข้าไม่พอยังกล้าดีชิงพูดจาใส่รา้ ยป้ายสีเหยือเช่นข้า
อีกรึ”

อวินลัวชําเลืองมองเขาแล้วกระแอมลัน “ตระกูลอวินข้า
กระทําการไปตามวิสยั หากมูเ่ ซินมิได้ยืนมือสกปรกมา
ล่วงเกินหลานสาวข้าก่อนไยเขาจึงได้ถกู รุมตีกนั เล่า เรือง
นีจวนอัครมหาเสนาบดีทา่ นได้กระทําผิดก่อน หากท่าน
มีคาํ อธิบายอันใดข้าก็คงยอมรามือแต่โดยดี!”

52
53
ตอนที 27 ยุติการหมัน (1)

ณ ท้องพระโรงวังหลวง ขุนนางทุกผูท้ กุ นายต่างก้มหน้า

มิบงั อาจส่งเสียงใดๆ หวันวิตกเหลือแสนว่าการเข้าหํา
หันกันระหว่างสองเขาไท่[1]แห่งหลงหยวนจะลุกลามไป
ถึงประชาชนคนธรรมดา

ใบหน้ามูส่ งิ โฉวบัดนีบิดเบียวราวได้ลมชิ
ิ มรสมูล ดวงตา
อุบาทว์สอ่ แววชัวร้ายจ้องดวงหน้าไร้ยางอายของอวินลัว
เขม็ง หากมิใช่เพราะไม่อาจเอาชนะชายชราผูน้ ีในการ
ต่อสูไ้ ด้เขาก็คงย่างเท้าเข้าไปแลกหมัดเองเสียแล้ว

“อวินลัวเจ้านีมันหน้าด้านหน้าทนเสียนีกระไร นีตระกูล

54
เจ้าทังตระกูลไม่มียางอายแม้สกั นิดเชียวหรือ หลานสาว
เจ้าเป็ นสุขสบายดี แต่หลานชายข้าสิตอนนีสลบไสลไม่
ได้สติ เช่นนันแล้ว ฝ่ าบาททรงรูด้ ีทีสุดว่าใครถูกใครผิด”

อวินลัวหัวร่อเย้ยพลางลุกขึนยืน ดวงตาส่องประกาย
แห่งผูเ้ ป็ นนายกร้าวแข็งคมปลาบดังใบดาบ

“หลานสาวข้าบัดนีเป็ นสุขสบายดีก็เพราะองครักษ์แห่ง
ตระกูลอวินนันเก่งกล้าสามารถ มิเช่นนันแล้วข้าเกรงว่า
คงต้องสูญเสียเลือดเนือเชือไขเพียงหนึงเดียวของข้าไป
อีกคน! อย่างไรก็ดีแม้หลานสาวข้าจะรอดพ้นจากเหตุ
ร้ายนีนางก็มีแผลใจติดตัวลึกลํา วันนีหากเจ้าไม่อาจหา
คําอธิบายใดๆ มาให้ขา้ ฟั ง ข้าจักส่งพลทหารไปถล่มจวน
เจ้าให้ราบเป็ นหน้ากลองเลยทีเดียว!”
55
มูส่ งิ โฉวกริวนักจนกายสันเทา เขาสูดลมหายใจเข้าลึก
เพือสะกดกลันโทสะดวงตามิได้จบั จ้องชายชราอีกต่อไป
แต่หนั หาฮ่องเต้เกาถู

“ฝ่ าบาท ข้าน้อยขอความเมตตาตัดสินด้วยเถิดว่าใครถูก

ใครผิด”

บุตรสาวแท้ๆ ของเขาเป็ นถึงชายาคนโปรดของฮ่องเต้ มู่

อูซ่ วงหลานสาวกับองค์ชายเกาหลิงรึก็มีสมั พันธ์ชอบพอ
กัน หากมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ งเข้ามาขวางหูขวางตาเสีย
ก่อนป่ านนีอูซ่ วงคงได้ขนเป็
ึ นชายาองค์รชั ทายาทไปแล้ว

56
อย่างไรก็ดีอนาคตองค์หญิงของอูซ่ วงจะช้าเร็วก็ตอ้ งเป็ น
ไปเช่นนัน! สวะอย่างอวินลัวเฟิ งหรือจะคูค่ วรกับวจี
‘มารดาแห่งผืนพิภพ’

“เรืองนี...” เกาถูขมวดคิวเล็กน้อยขณะทอดมองสองข้า
แผ่นดินชีนิวใส่หน้ากัน ในทีสุดฮ่องเต้ก็ทรงถอนหายใจ
“อัครมหาเสนาบดี เรืองนีจวนมูข่ องท่านเป็ นฝ่ ายผิด ที
ตระกูลอวินกระทําไปนันเป็ นการป้องกันตัว ให้มเู่ ซินไป
กล่าวขอขมาตระกูลอวินเสีย”

ใช่วา่ ตัวเขาจะไม่อยากเข้าข้างอัครมหาเสนาบดีมู่ หาก

เป็ นเพราะแม่ทพั อวินได้จากบ้านจากเมืองไปยาวนานถึง
สิบปี เพือแคว้นหลงหยวนโดยแท้ หากยังเอียงใจไปให้
อัครมหาเสนาบดีมอู่ ีกเหล่าไพร่ฟา้ ข้าแผ่นดินคงได้เริมชัง
57
นําหน้ากันเป็ นแน่

อย่างไรเสียจะบิดามารดาของอวินลัวเฟิ งก็ดี จะอวินชิง

หย่ายอดฝี มือแห่งตระกูลอวินก็ดี ผลลัพธ์ออกมาเป็ น
เช่นนีก็เพราะใจเขาเอนเอียงไปทางจวนอัครมหาเสนาบ
ดีมโู่ ดยแท้! อวินลัวเฟิ งเล่าก็เป็ นเลือดเนือเชือไขคนสุด
ท้ายของตระกูลอวิน หากนางด่วนเป็ นอะไรไปจริงๆ ผู้
เฒ่าผูน้ ีคงมิพน้ ต้องคลุม้ คลังเป็ นแน่

“ฝ่ าบาท!”

“เอาล่ะ” เห็นมูส่ งิ โฉวจะเปิ ดปากดังนันเกาถูก็โบกมือ

ปรามให้หยุด พลันทอดสายตาไปยังอวินลัวด้วยแวว

58
เนตรสูงศักดิ “เรืองมันก็เป็ นเช่นนีแล มูเ่ ซินได้รงั แก
อวินลัวเฟิ งและได้รบั ผลกรรมสนองเรียบร้อยแล้ว ดังนัน
เจ้าจงรามือจากการเรียกร้องสินไหมนีเสียในเมืออวินลัว
เฟิ งก็มิได้รบั บาดเจ็บแต่ประการใด ในอนาคตห้ามมีใคร
เอ่ยถึงเหตุการณ์นีอีก!”

เห็นๆ กันอยูว่ า่ มูเ่ ซินคิดจะขืนใจอวินลัวเฟิ ง แต่วจีฮ่องเต้

เกาถูฟังดูคล้ายเป็ นเพียงการกลันแกล้งกันธรรมดา

สองเรืองนีต่างกันราวฟ้ากับเหว

อวินลัวมองตําเร้นความผิดหวังอ่อนจาง แล้วจึงเอ่ย
วาจาเสียงชืด “ในเมือฝ่ าบาททรงตัดสินใจแล้ว ข้าน้อยก็

59
ขอน้อมรับแต่โดยดี! อีกประการคือข้าน้อยได้เริมชรา
เหลือเกินแล้วจึงมิอาจนําทัพทหารออกสูร้ บในสงคราม
ได้อีกต่อไป เช่นนันเหรียญตราแม่ทพั นีจักหวนคืนสูฝ่ ่ า
บาท”

จากนันชายชราก็หยิบเอาเหรียญตราแม่ทพั ออกจาก
แขนเสือแล้วย่างไปทางฮ่องเต้เชืองช้า มอบเหรียญตรา
ให้แก่ขนั ทีผยู้ ืนอยูด่ า้ นข้าง

ขันทีผนู้ นรั
ั บเหรียญตราแม่ทพั แล้วก้าวไปหาฮ่องเต้ นํา
ส่งให้อย่างนอบน้อม

เกาถูให้หวันวิตกอยูใ่ นอกว่าจะควบคุมพลังของทัพ

60
ทหารนับร้อยนับพันได้อย่างไร แต่เขามิได้คาดคิดมา
ก่อนว่าตาเฒ่าผูน้ ีจะชิงขอคืนอํานาจทัพ จิตใจพลันเบ่ง
บานด้วยความปี ติยินดีเป็ นล้นพ้น

------

[1] ภูเขาทีตังอยูใ่ นมณฑลซานตง ประเทศจีน มีความ

สําคัญทังทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรม ได้ขนึ
ทะเบียนเป็ นมรดกโลก

61
ตอนที 28 ยุติการหมัน (2)

62
อย่างไรก็ดีฮ่องเต้กลับมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“แม่ทพั อวินเจ้าคือเสาหลักของแผ่นดิน เราเห็นว่ากระทํา
เช่นนีจะไม่เหมาะ เจ้าจงเก็บเหรียญตราแม่ทพั นีไว้เถิด
หลงหยวนมิอาจอยูไ่ ด้โดยปราศจากเจ้า”

‘โถเจ้าจิงจอกเฒ่า!’ อวินลัวแอบปรามาสอยูใ่ นจิต คิดรึ

ว่าจะไม่รูว้ า่ เจ้าจิงจอกเฒ่านีกําลังยินดียงจนในอกแทบ
ิ
มีดอกไม้เบ่งบานได้ทีเดียว

“ฝ่ าบาท ข้าแผ่นดินผูน้ ีเพียงต้องการดูแลหลานสาวแล้ว

เกษี ยณตัวอยูจ่ วนเงียบๆ เสีย ข้ามิปรารถนาจะทํางาน
หนักอีกต่อไป”

63
“ถ้าเช่นนันก็ตามใจเจ้าเถิด”

เกาถูให้อดึ อัดอยูใ่ นอกยิง “เหรียญตราแม่ทพั นีหากเรา

นํากลับมาก็ยอ่ มได้ เพียงแต่ ณ เวลาปั จจุบนั ยังมิอาจ
หาผูใ้ ดคูค่ วรกับตําแหน่งแม่ทพั เช่นนันแม่ทพั อวินก็ยงั
คงเป็ นแม่ทพั อวินอยู”่

ทีเกาถูปรารถนามีเพียงเหรียญตราแม่ทพั ส่วนตําแหน่ง
แม่ทพั เล่าจะเป็ นอย่างไรก็ช่าง ถ้าเช่นนันจะยอมโอน
อ่อนผ่อนปรนให้แม่ทพั อวินได้อยูส่ บายเสียหน่อยจะ
เป็ นไร ดีเสียอีกเหล่าไพร่ฟา้ จะได้มิบงั อาจมองว่าฮ่องเต้
ช่างแล้งนําใจ

64
“เป็ นพระกรุณาฝ่ าบาท” อวินลัวยิมเยาะอยูใ่ นใจจากนัน
เอ่ยวาจากระตือรือร้น “ข้าแผ่นดินผูน้ ียังคงมีความอีก
สองอย่างจะกล่าว อย่างหนึงข้าขอยุติการหมันหมาย
ระหว่างองค์รชั ทายาทเกาหลิงกับหลานสาวข้า อวินลัว
เสีย”

เกาถูทรงยินดังนันก็ตกอยูใ่ นห้วงภวังค์พลางขมวดคิวย่น
ยู่ “แม่ทพั อวินเจ้าแน่ใจแล้วรึวา่ จะขอยุติการหมันหมาย
นี เจ้าควรทราบไว้วา่ อวินลัวเฟิ งหลานสาวเจ้าเป็ นเพียง
นางสวะ หากปราศจากการหมันหมายกับองค์รชั ทายาท
ชาตินีทังชาตินางคงไม่มีโอกาสได้ออกเรือนเป็ นแน่!”

ความหมายก็คือหากการหมันหมายนีถูกล้มเลิกลงก็คง
65
หาใครมาแต่งกับอวินลัวเฟิ งนางขยะมิได้นนละ!
ั

“เฟิ งเอ๋อร์คือหลานสาวข้า หากชีวีนียังไม่สนข้

ิ าจะไม่
ยอมให้ใครมาหมินเกียรตินางเด็ดขาด ซําพระทัยองค์
รัชทายาทยังได้ตกเป็ นของสตรีอืนไปแล้ว หากดึงดันให้
เฟิ งเอ๋อร์รว่ มเรียงเคียงหมอนกับองค์รชั ทายาท นางจะ
ยิงเจ็บชํานําใจ”

“แม่ทพั อวินเจ้าจงคิดให้ดีเถิด” เกาถูลดเสียงตํา “ด้วย

วิสยั ของอวินลัวเฟิ งจะอย่างไรก็มิอาจคูค่ วรองค์
รัชทายาท อย่างไรเสียหากนางปรารถนาจะร่วมเรียง
เคียงหมอนกับองค์รชั ทายาทจริงจะให้ขา้ ประทานตําแห
น่งซูเฟย*ในองค์รชั ทายาทแก่นางก็ยอ่ มได้”

66
ในฐานะพระชายาในองค์รชั ทายาท สตรีนางนันจักต้อง
เพียบพร้อมทังรูปโฉมแลคุณสมบัต!ิ อีกทังฮ่องเต้ยงั ทรง
ได้ให้คาํ มันแก่จวนอัครมหาเสนาบดีไว้แล้วว่ามูอ่ ซู่ วงจัก
ต้องได้ขนเป็
ึ นพระชายาในองค์รชั ทายาท!

ส่วนการคลุมถุงชนเมือสิบกว่าปี ทีแล้วนันเล่า...

ครังกระนันอวินลัวเฟิ งยังเพิงลืมตาดูโลกมิใช่หรือ เกาถู

เองก็ไม่รูว้ า่ ครันนางเติบโตขึนมาจะกลายเป็ นสวะถึง
เพียงนี ยิงไปกว่านันทายาทตระกูลอวินทุกคนล้วนแล้ว
แต่โดดเด่น ฮ่องเต้จงึ ได้ทรงตบแต่งลูกหลานกับตระกู
ลอวินเสีย บัดนีเป็ นทีประจักษ์ตอ่ สายตาแล้วว่าอวินลัว
เฟิ งเป็ นเพียงนางขยะ จึงไม่มีความจําเป็ นอันใดให้ตอ้ ง
67
ทําตามข้อตกลกอีก

อย่างไรก็ดี...

กําลังความสามารถแม่ทพั อวินก็ยงั นับว่าเก่งกาจยิง เกา

ถูมิอาจทําใจตัดขาดความสัมพันธ์กบั จวนแม่ทพั ได้ แม้
ปราศจากทัพทหารเขาก็ยงั มีอาํ นาจเป็ นล้นพ้น แค่ตาํ แห
น่งซูเฟย[1]หาใช่พระชายาทีแท้ไม่ ประทานให้นางสวะ
ไปเสียหน่อยจะเป็ นไรไป

“บุตรีแห่งตระกูลอวินจะมิยอมตกเป็ นนางสนมให้แก่ผใู้ ด
เด็ดขาด!”

68
วาจาทีเปล่งออกมานันเปี ยมล้นด้วยอํานาจหาได้มี
ความยําเกรงไม่

บุตรีแห่งตระกูลอวินจะมิยอมตกเป็ นนางสนมให้แก่ผใู้ ด
เป็ นอันขาด จะเป็ นราชสํานักก็ดีผสู้ งู ศักดิก็ดี ไม่มีวนั เสีย
หรอก “หึ!”

ทันใดนันมูส่ งิ โฉวผูฝ้ ื นกลันโทสะปั นป่ วนก็ยมเยาะเย็

ิ น
ชาเอ่ยวาจาเย้ยหยันว่า “แลจากหลานสาวสวะของเจ้า
แล้วบอกปั ดตําแหน่งซูเฟยนับว่าใจงามยิง นอกเสียจาก
นางบังอาจคิดปรารถนาจะยึดครองตําแหน่งพระชายา
เจ้าหวังสูงมากเกินไปแล้ว จงสอบถามข้าแผ่นดินทัง
หลายทียืนอยูต่ รงนีดูเถิดจะมีใครยอมให้บตุ รหลานไป
ออกเรือนกับหลานสาวเจ้าบ้าง”
69
เหล่าข้าแผ่นดินทังหลายเล่ามิได้คิดว่ามูส่ งิ โฉวจะลาก
พวกตนเข้าไปเกียวข้องด้วยจึงต่างก้มศีรษะลงตํา กริง
เกรงว่าหากอวินลัวคลุม้ คลังขึนมาจริงจะบังคับให้บตุ ร
หลานของเขาเหล่านันออกเรือนกับหลานสาวท่านแม่ทพั
เสีย

แม้นางสวะนันจะมีรูปโฉมสะคราญยิง หากมีเพียงแต่รูป
แต่ปราศจากคุณสมบัติแม้จะรวบรวมพลังฌานก็ยงั ทํา
ไม่ได้ก็คงเป็ นได้แค่นางสนมเท่านัน! หากผูใ้ ดมียศถา
บรรดาศักดิแม้เพียงนิดคงไม่คิดเอานางมาทําเมียเป็ น
แน่!

70
------

[1] ซูเฟย คือ ตําแหน่งพระชายาลําดับทีสองในองค์

รัชทายาท

71
ตอนที 29 ยุติการหมัน (3)

สองตาอวินลัวเย็นชาขึนทีละเล็กละน้อยแววตาทรง
อํานาจสอดส่ายแลดูเหล่าข้าแผ่นดินผูบ้ ดั นีอยากมุด
แทรกแผ่นดินหนีราวหลังติดชะนักก็มิปาน

72
“ฝ่ าบาท การยุติการหมันหมายนีเป็ นการตัดสินใจของ
หลานสาวข้าเอง หากฝ่ าบาททรงเห็นใจข้าแผ่นดินผูน้ ีก็
ขอความกรุณาท่านประทานตามความปรารถนาของข้า
ด้วยเถิด”

อวินลัวหันมองเกาถูผสู้ งู ส่งพลันเปล่งวาจาแน่วแน่

“เช่นนันก็ให้เป็ นไปตามเจ้าว่า!” สองพระเนตรเกาถูเปล่ง

แสงราวคบเพลิง พระสุรเสียงเปี ยมศักดิศรีกล่าวสําทับ
“ในเมือแม่ทพั อวินร้องขอเราถึงเพียงนี เราก็จกั อนุญาต
ขอเพียงแม่ทพั อวินลัวอย่าได้เสียใจทีหลังก็แล้วกัน!”

73
“ข้าจะไม่มีวนั เสียใจทีหลังเป็ นแน่!” ดวงตาอวินลัวบัดนี
แน่วแน่แลเร่งเร้ายิงกว่าเดิม “ข้าแผ่นดินผูน้ ียังมีอีกหนึง
ความจะกล่าว ข้าหวังว่าฝ่ าบาทจะประทานคําอนุญาต
ให้ขา้ ใช้พระบรมราชโองการเปล่าเพือหลานสาว ให้
บัญชาว่านับแต่นีเป็ นต้นไปหลานสาวข้ามิมีความจํา
เป็ นใดๆ ทีจะต้องโค้งให้แก่ผใู้ ดในราชสํานักอีก”

ตังแต่ตน้ จนจบอวินลัวมิได้กล่าวถึงเหรียญตราทอง
ละเว้นโทษตายเลยแม้แต่นอ้ ย

“อนุญาต” เกาถูเปล่งเสียงไร้อารมณ์พลางโบกมือ

หากเขาได้กระทําการอันใดให้เป็ นทีระคายเคืองแก่ฝ่า

74
บาท จะมีเหรียญละเว้นโทษหรือไม่มีฮ่องเต้ก็หายอด
ฝี มืออันดับหนึงมาสังหารเขาได้มิตา่ งกัน

หากเกาถูไม่ประทานคําอนุญาตแล้วจะเป็ นอย่างไรเล่า

เจ้าเฒ่านีได้นาํ พระบรมราชโองการเปล่ามาแล้วจะให้
กล่าววาจาอันใดได้ ทีสุดแล้วพระบรมราชโองการเปล่า
นันเขาก็เป็ นผูป้ ระทานให้ตงแต่
ั แรกเอง

“หากปราศจากความอันใดจะกล่าวต่อ พวกเจ้าทังหมด
ก็จงออกไปได้”

“ขุนนางทังหลายออกไปได้”
75
ครันเกาถูทรงลุกขึนยืนอย่างเหนือยล้าเหล่าขุนนางต่างก็
ประสานมือทําความเคารพ ก่อนจะพากันเดินออกจาก
ท้องพระโรงไปกลุม่ ละสองสามคน

มูส่ งิ โฉวโฉบไปข้างอวินลัวด้วยดวงหน้าเหยียดยิมเยาะ
พลางเอ่ยวาจาเย้ยหยัน “อวินลัว ดูจากการตัดสินใจของ
เจ้าในวันนีแล้ว ดูทา่ หลานสาวเจ้าคงจะไม่มีวนั หาผูใ้ ด
มาเป็ นสามีได้อีกในชาตินี แต่อย่างไรเสียก็คงพอมีคนมา
รับหลานเจ้าไปออกเรือนได้อยูด่ อก หากเป็ นขอทานละก็
นะ ฮ่าๆๆ!”

ว่าดังนันมูส่ งิ โฉวก็เหิมเกริมหัวร่อ “อวินลัวเฟิ งหรือต่อให้

นางขยะนันฝึ กฝนวิชาทังชีวิตก็มิอาจไล่ตามแม้ธุลีของมู่
76
อูซ่ วงหลานสาวข้าได้ดอก! แล้วข้าจะบอกอะไรเจ้าหนึง
อย่าง แม้ตระกูลอวินเจ้าจะไร้เทียมทานเพียงใดก็หาได้มี
ประโยชน์ไม่ ทําไมเจ้าไม่เลียงบุตรีให้โตขึนเป็ นยอดสตรี
แทนเสียเล่า! อวินชิงหย่าอดีตยอดฝี มืออันดับหนึงก็แล้ว
บิดาอวินลัวเฟิ งผูม้ ีฝีไม้ลายมือไม่เลวก็แล้ว ล้วนแต่พา่ ย
แพ้ให้แก่นามื
ํ อตระกูลมูท่ งสิ
ั น เจ้ารูไ้ หมว่าเพราะเหตุใด”

อวินลัวหน้าซีดไร้สีเลือดมือกําเป็ นหมัดแน่นลัน
เสียงกรอบแกรบสะท้อนไปมา ดวงตาทรงฤทธาจ้องมอง
มูส่ งิ โฉวดังใบมีดทิมแทง

มูส่ งิ โฉวมิได้ยาํ เกรงอวินลัวแต่อย่างใดกลับยิมเยาะแล้ว

พ่นวาจาต่อว่า “นันเพราะตระกูลมูเ่ ราฟูมฟั กมูฉ่ ินขึนมา
อย่างไรล่ะ ในวังในจะหาสตรีใดเป็ นทีโปรดปรานเท่า
77
พระชายาฉินเป็ นไม่มี กระทังพระมารดาแท้ๆ องค์
รัชทายาทสินไป พระชายาฉินก็เป็ นผูร้ บั เลียงดูองค์
รัชทายาทขึนมาเองกับมือ! หนนีตระกูลมูเ่ ราก็ได้ ฟูมฟั ก
มูอ่ ซู่ วงยอดสตรีขนมาอี
ึ กหนึง! ในภายภาคหน้านางจะ
ขึนเป็ นมารดาแห่งแว่นแคว้นแห่งนี! ส่วนตระกูลอวินเจ้า
เล่ามีเพียงบุตรอายุสนสองนาม
ั เคราะห์ซากรรมซั
ํ ด
หลานสาวยังกลายเป็ นนางสวะเสียนี!”

“ด้วยเหตุนี...” เขาหยุดชัวครู ่ ริมฝี ปากบิดเบียวเป็ นหยัก

โค้งน่าหัวร่อ “ตระกูลอวินทีเกรียงไกรมายาวนานก็ถงึ
คราวจบสินลงเสียที! แล้วเจ้ารอจนถึงวันทีเจ้าสินอายุขยั
เถิด อวินลัวเฟิ งนางจะต้องทุกข์ทรมานกับการกลันแกล้ง
นานาสารพัดจนหวังอยากจะให้ตวั ตายไปเสียเลย
เทียว!”

78
อวินลัวสูดหายใจเข้าลึกกําปั นทังสองสันระริกอย่างแผ่ว
เบา เห็นได้ชดั ว่ากําลังสะกดกลันความปรารถนาทีจะ
สังหารเอาไว้

“เจ้ามิตอ้ งกังวลไปดอกข้ายังอยูไ่ ด้อีกห้าสิบหกสิบปี !

เจ้าอยากรังแกเฟิ งเอ๋อร์หรือ อย่าได้เหิมเกริมไปนัก!”

“ฮ่าๆๆ” มูส่ งิ โฉวหัวร่อเสียงดัง “ถ้าเช่นนันเจ้าก็จงหลอก

ตัวเองต่อไปเถิด! อย่างไรก็ดี เจ้าจะปฏิเสธอย่างไรก็ช่าง
ผลลัพธ์ก็ออกมามิตา่ งกัน! ตระกูลมูข่ องข้าจะรุง่ โรจน์ไร้
เทียมทานส่วนพวกเจ้าจะต้องกลายเป็ นเพียงประวัติ
ศาสตร์!”

79
สินวาจามูส่ งิ โฉวก็มิได้ชายตาแลใบหน้าซีดเซียวของอ
วินลัวอีกต่อไป ส่งเสียงหัวร่อกักขฬะขณะย่างก้าวออก
จากท้องพระโรง

80
ตอนที 30 ยุติการหมัน (4)

ณ ตระกูลอวิน

ในห้องหญิงสาวกําจายกลินเครืองยาตลบอบอวลจน
กลินดังเดิมของห้องหับสลายหายไปเสียหมด อวินลัว
เฟิ งยืนกายเปลือยเปล่าหน้าอ่างอาบนําแล้วยกเท้าข้าง
หนึงเชืองช้า ค่อยๆ ย่างลงไปในอ่างไม้ ครันนิวเท้าแตะ
81
ของเหลวอันมีสรรพคุณยาในอ่าง ความเจ็บปวดรวดร้าว
ก็แล่นขึนจากนิวเท้าไปทัวสรรพางค์กาย นางทําจิตใจให้
เข้มแข็งแล้วจุ่มขาลงไปทังท่อน ชัวขณะนันเองความ
ปวดแสบปวดร้อนก็กระตุน้ ให้นางอยากจะเอามือสับขา
ตัวเองทิงเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด ทว่าใจนางเองก็รูด้ ีหากเรือง
แค่นียังทนไม่ได้นางก็ตอ้ งเป็ นสวะผูไ้ ม่อาจรวบรวมพลัง
ฌานได้ชวชี
ั วิต!

“เสียวโม่ เจ้าได้บอกข้าก่อนแล้วว่าการลงอ่างยานีจะ
เจ็บปวดเหลือแสน เพียงแต่ขา้ ไม่คิดว่าจะสาหัสสากรรจ์
ถึงปานนี” อวินลัวเฟิ งฝื นยิมขมขืนทว่าก็จ่มุ กายลงไปทัง
สรรพางค์ในทีสุด พลันรูส้ กึ ดังใบมีดนับร้อยพันทิมแทง
ฉีกผิวออกเป็ นริวๆ ช่างทุกข์ทรมานจริงหนอ นางอยาก
จะโจนออกจากอ่างอยูห่ ลายเพลา อย่างไรก็ดีเมือคิดถึง

82
ผลกรรมแห่งความล้มเหลวทีจะต้องแบกรับ นางก็กดั ฟั น
สูท้ นต่อไป

“นายท่านพยายามเข้าเถิด หากท่านผ่านพ้นจุดนีแล้วจะ
ท่องไปยังแห่งหนใดบนผืนแผ่นดินนีก็ยอ่ มได้!” การฝื น
ทนนันไม่ผิดแต่ประการใด ถ้อยคําสนับสนุนจากเสียวโม่
ทําให้ใจอวินลัวเฟิ งสันสะท้าน สีหน้าซีดเผือดถูกแทนที
ด้วยความแน่วแน่ ดวงตาสะกดใจก็พลันฉายแสงวูบวาบ
ผสานความสงบนิงไร้เทียมทาน

“ทีเจ้าพูดมานันถูกต้องแล้ว ข้าต้องกัดฟั นสูค้ วามเจ็บ

ปวดนี! เพือตัวข้าเอง และเพือตระกูลอวิน...” นางหลุบ
ตาลงตําซ่อนความเผด็จการแลความยโสโอหังไว้ “ข้า
ปรารถนาทีจะแข็งแกร่ง ผูค้ นทุกนามบนผืนแผ่นดินนีจะ
83
มิบงั อาจตามรังควานข้าอีก ส่วนมูส่ งิ โฉวแลฮ่องเต้สวะ
นันเล่าสักวันหนึงข้าจะทําให้พวกมันมาคุกเข่าขอขมา
ต่อหน้าหลุมศพบิดามารดาข้าให้จงได้! แล้วข้า...ข้าจะ
เหยียบผืนแผ่นดินทังผืนนีไว้ใต้ฝ่าเท้าของข้า!”

นางไม่หวังจะใช้ชีวิตเรียบง่ายดังเช่นผูค้ นทัวไป ใน
อดีตชาตินางมิใช่คนเช่นนัน ในชาตินีก็เช่นกัน ใน
อดีตชาตินางได้ศกึ ษาเล่าเรียนอย่างหนักเพือตอบแทน
บุญคุณผูด้ แู ลทีได้อปุ การะเลียงดู ในภพภูมินี ก็เพือมี
ชีวิตอยูต่ อ่ ไปบนผืนแผ่นดินแห่งนี...ด้วยความเจ็บปวด
รวดร้าวยิง อวินลัวเฟิ งสินสติสมประดีไปหลายครา จวบ
จนกระทังท้ายทีสุดกายทังกายก็ได้ดา้ นชาไปเสียสิน! แต่
นางก็ผา่ นพ้นมาจนได้ นําในอ่างทีเดิมเป็ นตัวยาสีเขียว
เมือเริมเปลียนเป็ นสีดาํ นางจึงก้าวออกจากอ่าง หนึง

84
ชัวโมง! เป็ นหนึงชัวโมงทียาวนานชัวศตวรรษเห็นจะได้
แลสุดทนแสนสาหัส! ทังเจ็บปวดเจียนตาย แล้วนางยัง
ต้องกัดฟั นทนอีกถึงสีเพลา...อย่างไรก็ดี เพราะผ่านพ้น
ครังทีหนึงไปได้แล้วอวินลัวเฟิ งจึงคิดครึมในใจว่าครังต่อ
ไปคงไม่เลวร้ายเท่าใดด้วยกายได้รูจ้ กั ความเจ็บปวดนัน
แล้ว เห็นได้ชดั ว่านางคิดละเมอเพ้อพกไปเอง ความเจ็บ
ปวดครังแรกนันเล่าเบาบางทีสุด ยิงใกล้จบครบถ้วน
กระบวนการก็ยงหนั
ิ กหนา ครันเมือถึงวันทีห้า อวินลัว
เฟิ งก็พบเจอกับปั ญหาใหญ่หลวง...จวนแม่ทพั สินเนือ
ประดาตัวเสียแล้ว! ถูกต้องแล้ว การอาบนําลงยาของ
นางสีเพลาได้ผลาญทรัพย์ไปถึงยีสิบล้านเหลียง ทังหมด
นีคือทรัพย์สมบัติทีจวนแม่ทพั สูอ้ ตุ ส่าห์เก็บหอมรอมริบ
ไว้หลายขวบปี แล้วนางก็ผลาญเสียหมดสินภายในสี
วัน...อวินลัวเฟิ งสับสนหนัก ใจประหวันคิดถึงดวงหน้า
โกรธเกรียวของท่านปู่ ยามเมือกลับมาเห็นคลังสมบัติที
85
ว่างเปล่า

“คุณหนู คุณหนูเจ้าขา” บัดนันเองหญิงรับใช้ชิงเหยียนก็

รีบรุดเข้ามา ดวงหน้าเล็กจิวสําแดงแววหวันวิตก “คุณ
หนู เกิดเรืองใหญ่แล้วเจ้าค่ะ มูเ่ ซินจากจวนอัครมหาเส
นาบดีมมู่ าขอพบคุณหนู ท่านแม่ทพั ก็ไม่อยู่ เราจะทํา
เยียงไรกันดีเจ้าคะคุณหนู”

มูเ่ ซินงันรึ

ครันได้ยินชือเสียงเรียงนามริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งก็ยกขึน

“ข้ากําลังกังวลอยูพ่ อดีวา่ จะหาทรัพย์สนิ ทีใดไปจับจ่าย
สมุนไพรสําหรับอาบนําลงยาวันทีห้า ก็มีบอ่ เงินบ่อทอง

86
เข้ามาถูกเวลาพอดี...”

ขณะนันเอง เบืองหน้าลานกว้างของสวนด้านหน้า
ปรากฏร่างมูเ่ ซินเดินลุกลีลุกลน ดวงหน้าล้นไปด้วยแวว
วิตก ชายหนุ่มได้ครุน่ คิดคํานึงอยูถ่ งึ สีวัน! ชัวสีวันดัง
กล่าวเขาได้คิดถึงคําถามนานาประการทีเดียว ทว่าทุก
คําถามกลับวนเวียนอยูก่ บั บุคคลเพียงหนึง นันคือ
อวินลัวเฟิ ง!

87
ตอนที 31 นักตุม้ ตุน๋ ผูเ้ ก่งกาจ (1)

เขามันใจว่าท่านปู่ ไม่รูเ้ รืองทีตนไร้สมรรถภาพจนไม่อาจ

ร่วมประเวณีได้ แต่อวินลัวเฟิ งรูเ้ รืองนีได้เช่นไร

ด้วยเหตุนี หลังจากทีคิดตรึกตรองเรืองนีมาหลายเพลา
เขาจึงตัดสินใจมาทีนีเพือสืบหาความจริง!

เขาสังเกตเห็นสตรีอาภรณ์ขาวเดินมาจากทีไกลๆ แสง
อาทิตย์สาดกระทบใบหน้างามลําแลราวกับว่านางหลุด
ออกมาจากภาพเขียน งดงามเกินกว่าจะหาสิงใดมา
เปรียบเทียบได้

1
นัยน์ตาของมูเ่ ซินเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ก่อน
หน้านีเหตุใดเขาถึงไม่เคยสังเกตเห็นว่าอวินลัวเฟิ งง
ดงามถึงเพียงนี ใช่แล้ว มันต้องเป็ นเพราะนิสยั ใจคอของ
นางแน่!

บัดนี นิสยั ของสตรีผนู้ ีแปรเปลียนไปราวกับคนละคน ไม่

เหมือนนก่อนหน้าทีเอาแต่ทาํ ตัวเสือมเสีย ยามนี
นางกลายเป็ นสตรีทรงเสน่หแ์ ลเต็มไปด้วยความมันใจ
ความทระนงของนางถูกส่งผ่านออกมาทางหว่างคิว ดวง
ตาคูส่ วยชําเลืองมองมาราวกับเย้ยหยันโลกทังใบ

ขณะนันมูเ่ ซินก็สงั หรณ์ใจว่าแม้กระทังน้องสาวของเขา

มูอ่ ซู่ วง ก็ไม่อาจมาเทียบเปรียบความงามของสตรี
อาภรณ์ขาวผูน้ ีได้ สักวันหนึงในภายภาคหน้าองค์
2
รัชทายาทจักต้องเสียใจไปตลอดชีวิตทียกเลิกการหมัน
หมายกับนาง

“อวินลัวเฟิ ง” อารมณ์ของมูเ่ ซินในตอนนีสับสนไปหมด

เขาจับจ้องไปทีหญิงสาวทีกําลังเดินมาตรงหน้าและขบ
ฟั นเค่นเสียงออกมา “เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร…เอ่อ หมายถึงรูว้ า่
ข้ามีปัญหาทีตรงนัน”

ใบหน้าของเขาแดงกําและเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
อย่างไรการยอมรับว่าตนไร้สมรรถภาพไม่อาจร่วม
ประเวณีได้ถือเป็ นเรืองทีน่าอับอายทีสุดสําหรับชาย
ชาตรี

3
หญิงสาวยังคงเฉยเมยไร้ปฏิกิรยิ าเหมือนดังก่อนหน้านี
ดวงตาทรงเสน่หข์ องนางชําเลืองมองไปทีมูเ่ ซินก่อนมุม
ปากของนางจะคลียิมออกมาเล็กน้อย “ทีเจ้ามาถึงนีได้
ก็เป็ นเพราะเจ้ารูค้ าํ ตอบอยูแ่ ล้วมิใช่หรือ”

ตุบ!

เพลานันเองมูเ่ ซินก็คกุ เข่าลงต่อหน้าอวินลัวเฟิ ง เขาครํา

ครวญอ้อนวอนนาง “ท่านหมอหัตถ์เทวดา โปรดช่วยข้า
ด้วย”

“เจ้าไม่ได้บอกว่าข้าเป็ นเพียงแค่เศษสวะไร้คา่ หรอก

หรือ” อวินลัวเฟิ งมองไปยังมูเ่ ซินทีกําลังคุกเข่าอยูด่ ว้ ย

4
แววตาเมินเฉย

“ท่านหมอหัตถ์เทวดา ข้ารูข้ า้ ผิดไปแล้ว ข้าเหมือนกับ

คนตาบอดและได้กระทําล่วงเกินให้ทา่ นขุ่นเคืองใจ หาก
ท่านหมอรักษาอาการของข้าได้ มูเ่ ซินคนนีจะติดตาม
ท่านไปตลอดชีวิต” มูเ่ ซินอ้อนวอนพลางปาดนําตาป้อย

“ข้าไม่ตอ้ งการให้เจ้ามาติดตามข้า แต่กระนันก็อย่างที

เจ้ารู ้ ข้าต้องการเพียงเงินทุนเพือรักษาผูป้ ่ วย ทุกวันนี
สมุนไพรราคาแพงมากแลจวนแม่ทพั ก็ยากจนเต็มที ข้า
ไม่สามารถจ่ายเงินค่าสมุนไพรเหล่านันได้”

อวินลัวเฟิ งส่ายหน้าพลางถอนหายใจ “ถึงแม้ขา้ จะยินดี

5
ช่วยเหลือเจ้า แต่นนก็
ั เป็ นไปไม่ได้อยูด่ ี”

“ท่านหมอหัตถ์เทวดา เรืองเงินไม่ใช่ปัญหาตราบใดที
ท่านรักษาข้าได้ ไม่วา่ ต้องใช้เงินมากมายเท่าใดก็ไม่เป็ น
ปั ญหา” เมือได้ฟังคําพูดของอวินลัวเฟิ ง ดวงตาของมู่
เซินก็เปล่งประกายขึน

“ข้าเห็นแล้วว่าเจ้าจริงใจถึงเพียงนี ข้าก็จะไม่เรียกเก็บ
ค่ารักษาจากเจ้า เจ้าเพียงแต่ตอ้ งจ่ายเงินเล็กน้อยเท่า
นัน” มุมปากของอวินลัวเฟิ งแย้มยิมเจ้าเล่ห ์ “วันพรุง่ นีให้
นําเงินห้าสิบล้านตําลึงมาทีนี แลข้าจะเริมรักษาเจ้าทันที
สําหรับวันนีเจ้าต้องมอบเงินห้าล้านตําลึงมาเพือเป็ นค่า
มัดจําเสียก่อน”

6
“ท่านว่าอย่างไรนะ” มูเ่ ซินตกตะลึงแกมประหลาดใจ

ห้าสิบล้านน่ะหรือค่าใช้จ่ายเล็กน้อย สมุนไพรชนิดใด
กันถึงมีราคาสูงเพียงนี

“อ้อ เจ้าต้องรูไ้ ว้นะว่าอาการป่ วยของเจ้ามิใช่การป่ วยไข้

ธรรมดา ราคาห้าสิบล้านถือเป็ นราคาทีตําทีสุดแล้ว และ
นีเป็ นเพียงค่าใช้จ่ายสําหรับสมุนไพรเท่านัน ข้ามิได้เก็บ
เงินสําหรับค่าแรงเลยแม้แต่แดงเดียว” อวินลัวเฟิ งชํา
เลืองมองมูเ่ ซิน “หากเจ้าไม่ตอ้ งตาข้า แม้เจ้าจะมอบเงิน
หนึงร้อยล้านตําลึงให้ขา้ ข้าก็จะไม่รกั ษาเจ้า! ยิงไปกว่า
นันอาการป่ วยของเจ้ารักษายากเย็นนัก ทังยังบันทอน

7
กําลังของข้ามาก”

แววตาของมูเ่ ซินเปี ยมไปด้วยอารมณ์มากมาย การ

รักษาอาการเจ็บป่ วยของเขาเป็ นเรืองเหนือยยากลําบาก
แสนสําหรับอวินลัวเฟิ ง แล้วเขายังคิดว่าเงินจํานวนห้า
สิบล้านนีแพงเกินไปอีกหรือ...

8
ตอนที 32 นักตุม้ ตุน๋ ผูเ้ ก่งกาจ (2)

ตอนนีเงินห้าสิบล้านตําลึงมิได้มีราคาสูงเกินไปอีกแล้ว!

นางเพิงพูดว่าจะรักษาให้เพียงเพราะนางต้องตาเขา
อย่างนันหรือ หากเป็ นผูอ้ ืนนางจะไม่ยอมรักษาให้แม้วา่
จะเสนอเงินถึงหนึงร้อยล้านตําลึงให้นางก็ตาม

ในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ หลังจากทีได้ยินคําพูดเลือน

9
เปื อนของเจ้านาย เสียวโม่ก็อดกลอกตาไม่ได้

หลอกลวง หลอกลวงทีสุด! โรคเล็กน้อยแค่นีมิใช่เรือง

ใหญ่เลยสําหรับอวินลัวเฟิ ง! สุดท้ายไม่เพียงหลอกเอา
เงินห้าสิบล้านตําลึงจากเขา แต่นางยังทําให้ผอู้ ืนรูส้ กึ
เป็ นหนีบุญคุณนางอีก!

“ท่านหมอหัตถ์เทวดา” คิวของมูเ่ ซินขมวดขึนด้วยความ

ลําบากใจ “ข้าสามารถมอบเงินห้าล้านให้ทา่ นได้ แต่อีก
สีสิบห้าล้านทีเหลือนัน ข้าขอเวลาอีกหน่อยได้หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งรีบพยักหน้าทันที “เมือใดทีเจ้ารวบรวมเงิน

ครบถ้วนแล้วข้าก็จะเริมรักษาเจ้าเมือนัน! นอกจากนีเจ้า

10
ห้ามบอกผูใ้ ดเรืองทีข้ารักษาอาการป่ วยให้เจ้า ข้าไม่
ชอบความวุน่ วาย หากมีผใู้ ดบังเอิญรูเ้ รืองนีเข้า เจ้าก็
ห้ามมาหาข้าอีกไม่วา่ จะเป็ นโรคร้ายแรงเพียงใดก็ตาม
ข้าไม่อยากรักษาให้ใครสุม่ สีสุม่ ห้า”

มูเ่ ซินรูส้ กึ ปี ติยินดีจากก้นบึงของหัวใจ

นางบอกว่าจะไม่รกั ษาให้คนทัวไป คงกล่าวได้อีกนัย

หนึงว่าเขาไม่ใช่เพียงคนธรรมดาสําหรับนาง! อย่างน้อย
การได้รูจ้ กั กับท่านหมอก็ทาํ ให้เขาอุน่ ใจมากแล้ว

“ท่านหมอหัตถ์เทวดา ข้าเข้าใจแล้ว ข้าไม่แปลกใจเลยที

ผูค้ นจะเรียกท่านว่าสวะไร้คา่ มานานหลายปี ไม่สิ ข้าไม่

11
ได้หมายความว่าท่านเป็ นเศษสวะไร้คา่ แต่เป็ นพวกเขา
ต่างหาก! ข้าคิดมาเสมอว่าท่านจะต้องมีความพรสวรรค์
ทีหลบซ่อนเอาไว้” ใบหน้าของมูเ่ ซินเผยแววประจบ
ประแจง “ท่านไม่ชอบความวุน่ วายและยังไม่อยากทีจะ
รักษาอาการป่ วยให้คนทัวไป ด้วยเหตุนนจึ
ั งต้องปกปิ ด
ความสามารถสูงส่งเอาไว้ใช่หรือไม่ โปรดจงมันใจว่าข้า
จะไม่มีวนั บอกผูใ้ ดเกียวกับเรืองนี”

แม้วา่ อวินลัวเฟิ งจะไม่ได้หา้ มแต่ตวั เขาเองก็คงจะไม่พดู

เรืองนีออกไป มิเช่นนันแล้วเรืองทีว่าตัวเขาไร้สมรรถภาพ
นันก็จะถูกแพร่งพรายออกไปด้วย

“ดีมาก เจ้าไปได้แล้ว ส่งเงินมัดจําห้าล้านตําลึงมาให้ขา้

ภายในหนึงชัวยาม หากพ้นจากชัวยามนีไปแล้วก็ไม่มี
12
เหตุผลอะไรทีเจ้าต้องมาทีนีอีก”

พึบ!

ทันทีทีอวินลัวเฟิ งพูดจบ มูเ่ ซินก็จากไปอย่างรวดเร็ว เขา

เกรงว่าจะไม่สามารถหาเงินมาได้ทนั เวลาและอวินลัว
เฟิ งก็อาจมีนาโหขึ
ํ นมาจนไม่ยอมรักษาเขา

“คนเป็ นหมอนีหาเงินง่ายจริงๆ”

อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา แลรอยยิมบนใบหน้างาม

ของนางก็ปรากฏแววเจ้าเล่ห ์

13
“ช่างง่ายดายเสียจริงนะขอรับ สมุนไพรทังหมดมีราคา
ไม่ถงึ หนึงหมืนตําลึงด้วยซํา ทว่านายท่านก็ยงั หลอกต้ม
เอาเงินเขามาได้ถงึ ห้าสิบล้านตําลึง ทีสําคัญกว่านันคือ
นอกจากท่านจะหลอกเอาเงินห้าสิบล้านมาได้แล้ว เขาก็
ยังรูส้ กึ ซาบซึงบุญคุณของท่านอีก กล่าวได้วา่ มูเ่ ซินผูน้ ี
ช่างโง่เขลาจริงๆ” เสียวโม่ประหลาดใจยิง เขาไม่คาดคิด
ว่าเจ้านายของตนจะเป็ นนักต้มตุน๋ ทีเก่งกาจเพียงนี

“เขามาจากตระกูลมู่ หากไม่ให้ขา้ โกงเงินเขาแล้วจะให้

ข้าไปโกงใครเล่า”

อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมอ่อนจาง ดวงตาของนางหม่นเศร้า

“เอาล่ะ ข้าจะรีบอาบนําลงยาให้สาํ เร็จในวันนี ตังแต่พรุง่
นีไปข้าจักได้เริมต้นการฝึ กฝนอย่างเป็ นทางการเสียที แล
14
เมือเวลานันมาถึงเมือใดข้าจักสังสอนทุกคนทีกล้ามาทํา
ร้ายตระกูลอวินด้วยบทเรียนนองเลือด!”

หนีเลือดย่อมต้องชําระด้วยเลือด!

ถึงแม้วา่ พ่อของอวินลัวเฟิ งจะไม่ได้ตายด้วยนํามือของ

อัครเสนาบดีมู่ แต่ความตายของเขาก็เกียวข้องกับอัคร
มหาเสนาบดีมอู่ ยูด่ ี! ยิงไปกว่านันเมือองค์ฮ่องเต้นนั
เลือกทีจะปกป้องตระกูลมู่ วันแห่งการล่มสลายของ
ราชวงศ์นีย่อมต้องมาถึงเข้าสักวัน!

“นายท่าน ข้าเชือว่าอีกไม่นานเกินรอวันนันต้องมาถึง
อย่างแน่นอน”

15
เสียงของเสียวโม่เปี ยมไปด้วยเชือมันแลไว้วางใจในตัว
ของสตรีผนู้ ี เสียงทีดังก้องขึนในจิตใจทําให้หวั ใจของ
นางพองโตด้วยความมันใจเช่นกัน…

16
ตอนที 33 ผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับตํา

ในอ่างอาบนํา ใบหน้างามของหญิงสาวแปรเปลียนเป็ น
ซีดเซียว ขณะทีนางเม้มริมฝี ปากแน่น เส้นผมอันเงางาม
ก็ทงตั
ิ วลงปกคลุมแผ่นหลัง ไอนําทีลอยอวลหนาแน่นอยู่
ในอากาศไม่อาจบดบังความงดงามของนางได้

ไม่มีใครบอกได้วา่ เวลาผ่านไปนานเท่าใด นํายา

สมุนไพรในอ่างอาบนําค่อยๆ เปลียนจากสีเขียวเป็ นดํา
หญิงสาวลืมตาขึนอย่างเชืองช้า ริมฝี ปากสีแดงเข้มตาม
ธรรมชาติของนางค่อยๆ ผ่อนลมมืดหม่นออกมา

“นายท่าน ท่านทําสําเร็จแล้ว! ตอนนีท่านเป็ นผูฝ้ ึ ก

พลังฌานขันต้นระดับตําแล้ว! ท่านไม่ได้นางสวะไร้พลัง
1
อีกต่อไป เดียวข้าจะมอบตํารับยาสําหรับการอาบนําลง
ยา การฝึ กฝนในนํายาสมุนไพรเหล่านีจะช่วยให้ทา่ นรุด
หน้ารวดเร็วขึน”

ภายในจิตของนางตอนนี เสียวโม่คงกําลังปลาบปลืม
ยินดีเกินกว่าจะเก็บอาการอยู่ เขาจึงเอาแต่พดู พึมพํา
ออกมาไม่หยุด

“น่าเสียดายทีเราไม่มีสมุนไพรฌาน มิเช่นนันแล้ว
ผลลัพธ์ทีออกมาคงจะดีกว่านีมาก นายท่าน เมือ
ท่านกลับมาทีโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถและปลูกสมุนไพรที
ท่านได้รบั มาเมือครังก่อน…”

อวินลัวเฟิ งขมวดคิว แต่ก่อนทีนางจะตอบโต้ไป เสียง

2
ของเสียวโม่ก็สง่ เสียงเตือนภัยนาง

“นายท่าน มีคนมา!”

ใครมางันรึ

สัญชาตญาณอวินลัวเฟิ งเฉียบคมขึนในทันที นางรีบลุก

จากอ่างนําพลันฉวยเสือคลุมข้างกายมาสวมคลุมบน
ร่าง ก่อนจะก้าวออกมาแลเอ่ยด้วยนําเสียงไม่พอใจ
“ใครอยูต่ รงนัน ออกมาเดียวนี!”

ด้านหลังฉากกัน เงาสีดาํ ค่อยๆ ปรากฏกายขึน

3
เครืองหน้างามประณีตของชายหนุ่มสมบูรณ์แบบจน
สวรรค์ยงั ต้องอิจฉา ใบหน้าไร้อารมณ์แลดวงเนตรสีดาํ
สนิทของเขากําลังจ้องมองมายังอวินลัวเฟิ ง เป็ นดวงตา
ทียากเกินจะหยังถึงความรูส้ กึ ภายในของเขา

สายตาของอวินลัวเฟิ งมองไปยังริมฝี ปากอ่อนนุ่มของ

ชายหนุ่ม อดไม่ได้ทีจะนึกถึงวันทีเขาร่วงหล่นลงมาแล้ว
จุมพิตนาง

“เจ้ามาทีนีทําไม”

หญิงสาวค่อยๆ รวบรวมสติให้กลับมาสงบนิงดังเดิม
แววตาทรงเสน่หข์ องนางจ้องไปยังใบหน้าเรียบนิงดุจนํา
แข็งนันอีกครัง แต่แทนทีจะเป็ นความขุ่นเคือง นางกลับ
4
เอ่ยถามเขาไปด้วยนําเสียงยัวเย้า

“เจ้าทําสิงนีตกเอาไว้”

บุรุษผูน้ นยกมื
ั อขึนแลจีหยกงามก็หอ้ ยลงจากอุง้ มือของ
เขา

จีหยกสลักอักษรคําว่า ‘อวิน’ เอาไว้อย่างชัดเจน แลตัว

อักษรนันก็สะท้อนเข้าสูด่ วงเนตรนาง

อวินลัวเฟิ งตกตะลึงไปชัวขณะ วันนันนางทําจีหยกหาย

และไม่วา่ จะพยายามตามหาอย่างไรก็ไม่พบ นางไม่
คาดคิดเลยว่ามันจะไปอยูใ่ นมือของเขา

5
ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าเหตุใดบุรุษผูน้ ีต้องมาถึงจวนแม่ทพั
นันเป็ นเพราะเขาต้องการนําหยกเส้นนีมาคืนให้
นางอย่างไรเล่า

“ดี ยามนีจีหยกก็ได้กลับมาอยูใ่ นมือเจ้าของแล้ว เช่น

นันเจ้าก็ไปได้แล้ว”

อวินลัวเฟิ งรับจีหยกคืนมาด้วยรอยยิมร้าย นางขมวดคิว

ชําเลืองมองบุรุษผูเ้ ฉยชาก่อนเอ่ยถามว่า “ยังมีสงใดอี
ิ ก
หรือ”

ชายหนุ่มผูน้ นขยั
ั บตัวเล็กน้อยทว่ายังไม่ยอมผละไป

6
แลเพลานันเอง อวินลัวเฟิ งก็สงั เกตเห็นร่องรอยของ...
ความเงอะงะงุ่มง่ามบนใบหน้าเขา

“เจ้า…ช่วยชีวิตข้าเอาไว้”

“แล้ว?”

“และเจ้ายังเห็นใบหน้าของข้า…”

“แล้วอย่างไร…”

“เจ้าต้องรับผิดชอบ”
7
“…”

อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ เหมือนสมองตือไปชัวขณะ นางเพ่งมอง

บุรุษประหลาดตรงหน้า

นางคงไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่หรือไม่

บุรุษเย็นชาผูน้ ีต้องการให้นางรับผิดชอบเขา เพียงเพราะ

นางเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากากของเขาโดยบังเอิญอย่าง
นันรึ

“ข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว ข้ารูว้ า่ เรืองนีต้องเกิดขึนแน่! นายท่านรีบ

8
ตอบตกลงเร็วเข้า! ท่านจะได้รบั ประโยชน์จากเขา! รีบ
ตอบตกลงเร็วเข้า!”

เสียวโม่รบี ไปปรากฏกายอยูข่ า้ งเขาราวกับต้องการจะรับ

ผิดชอบเรืองนีเสียเอง

“เงียบนะ!” อวินลัวเฟิ งไม่อาจควบคุมตนเองได้จงึ หลุด

ปากตะโกนเสียงดัง ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มทียืนอยู่
ตรงหน้า “ข้าไม่ได้ขืนใจเจ้าเสียหน่อย! แล้วเจ้าจะให้
ข้ารับผิดชอบเรืองใดกัน นอกจากนีพวกเราก็เป็ นเพียง
คนแปลกหน้าต่อกัน ไยเจ้าต้องตามหาข้าด้วย เพียง
เพราะว่าข้าช่วยเหลือเจ้าไว้เพียงครังเดียวอย่างนันรึ”

บุรุษผูเ้ ฉยเมยเม้มปากแน่น ก่อนตอบกลับอย่างเก้ๆ

9
กังๆ “ข้าไม่รู ้ ข้าเพียงแต่รูส้ กึ ...สบายใจมากเมืออยูข่ า้ ง
เจ้า”

10
 ตอนที 34 ให้ขา้ อุน่ เตียงให้

รูส้ กึ สบายอกสบายใจเมืออยูใ่ กล้นางงันรึ นีมันตรรกะ

อะไรกัน

“บอกข้ามา เจ้าสามารถทําอะไรได้บา้ ง” อวินลัวเฟิ ง

เลิกคิวและจ้องไปยังชายงุ่มง่ามด้วยรอยยิมจางๆ

เขาตอบกลับมาว่า “ทุกอย่าง”

“ทุกอย่างงันรึ เช่นนันเจ้าอุน่ เตียงให้ขา้ ได้หรือไม่”

11
อวินลัวเฟิ งแย้มยิมผ่านดวงตา นําเสียงทรงเสน่หเ์ ย้า
ยวนเอ่ยหยอกเย้าชวนให้หลงใหล

ขณะนีหญิงสาวสวมเพียงเสือคลุมตัวบาง เผยให้เห็น
เรือนร่างขาวผุดผ่องราวหิมะ นําเสียงยัวยวนของนางทํา
ให้ผคู้ นเคลิบเคลิมหลงใหล ทว่านางเพิงสังเกตว่าบุรุษผู้
เคร่งขรึมทีอยูต่ รงหน้านางยามนีมีทา่ ทีกระอักกระอ่วน
เขากําลัง…หน้าแดง

อ่า…ชายผูน้ ีคงไม่สามารถทานทนต่อการถูกแทะโลมได้
สินะ

“ข้าไม่รู”้ ชายผูน้ นตอบคํ

ั าถามของนางตามตรง ราวกับ
เด็กชายทีซือสัตย์และเชือฟั ง
12
เขาหยุดไปชัวครูแ่ ละเอ่ยว่า “แต่ขา้ สามารถเรียนรูไ้ ด้”

ข้าสามารถเรียนรูไ้ ด้…

อวินลัวเฟิ งจ้องมองเขาด้วยสายตาอันว่างเปล่า หากวัน

หนึงมีบรุ ุษมายืนอยูต่ รงหน้าแล้วกล่าวว่าเขาจะเรียนรูว้ ิธี
อุน่ เตียงเพือนาง นางจะนิงเฉยอยูไ่ ด้อย่างไร

“เช่นนันข้าจะให้เจ้ามาเป็ นผูค้ มุ้ กันของข้า เจ้าจะคัด

ค้านหรือไม่” หลังจากเรียกสติกลับมาได้ นางก็กลับมา
ยิมยวนชวนหลงใหลให้บรุ ุษตรงหน้าอีกหน

13
“ตามแต่ทา่ นจะปรารถนา”

เพียงคําพูดสันๆ ไม่กีคํา นางก็สามารถสรุปได้เลยว่า

ชายผูน้ ีไม่เพียงแต่ไร้ซงอารมณ์
ึ เท่านัน แต่ยงั เป็ นคนพูด
น้อยอีกด้วย...

“แล้วเจ้าชืออะไร” อวินลัวเฟิ งถามในขณะอ้าปากหาว

ดูเหมือนนางจะไม่ได้ใส่ใจต่อคําถามของตนเลยแม้แต่
น้อย

เมือสองวันก่อนท่านปู่ บอกว่าต้องการหาผูค้ มุ้ กันส่วนตัว

ให้นาง และนางก็ไม่คาดคิดว่าผูค้ มุ้ กันผูน้ ีจะมาเคาะ
ประตูหอ้ งนางเร็วถึงเพียงนี

14
“เซียว”

“ไม่มีแซ่หรือ”

“ไม่มี”

นางมองบุรุษทียืนอยูต่ รงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่าอีก
ครัง แต่ก็พบเพียงใบหน้าอันปราศจากความรูส้ กึ ใดๆ
ริมฝี ปากของนางยกโค้งขึน ก่อนจะพูดว่า “นับแต่บดั นี
ไป นามของเจ้าคืออวินเซียว”

อวินเซียว…

15
ชายหนุ่มกระซิบทวนสองคํานี ก่อนเงยหน้าขึนมองอ
วินลัวเฟิ ง ดวงตาอันไร้อารมณ์ของเขาเปล่งประกายขึน
“นับจากนีไป ข้าจะปกป้องเจ้า”

...

ตอนทีอวินลัวเฟิ งออกจากห้องก็สายเสียแล้ว นางตังใจ

จะไปหาท่านปู่ เพือปรึกษาเรืองทีจะย้ายไปยังภูเขาด้าน
หลังและแนะนําอวินเซียวให้รูจ้ กั อย่างไรก็ตามนางไม่
ได้คาดคิดว่าตาเฒ่าผูน้ นจะยั
ั งไม่กลับมา ดังนันหลัง
จากรออยูน่ าน นางจึงตัดสินใจกลับไปยังห้องพักของตน

แต่เมือนางกลับไปถึงห้องก็พบว่า อวินเซียวทีเคยอยูใ่ น
16
ห้องนางเมือเพลาก่อนได้หายตัวไปแล้ว…

“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งขมวดคิวและเรียกหาเขา ใน

ขณะนันเองทีสายตาเหลือบไปเห็นเตียงนอน…

กองผ้าบนเตียงนูนขึนจนเห็นได้อย่างชัดเจนว่ามีใครบาง
คนนอนอยูบ่ นนัน เมือคนทีนอนอยูใ่ ต้ผา้ ห่มได้ยินเสียง
เรียกของนางเขาก็โผล่หน้าออกมา

นางมองเห็นความสง่างามของบุรุษตรงหน้าอย่างชัดเจน
ยิง ใบหน้าอันงดงามยังคงปราศจากอารมณ์ เขาเชิด
ปากขึนน้อยๆ กอปรกับดวงตาดําสนิทกระจ่างชัดอย่าง
สมบูรณ์แบบ

17
สายตาของอวินลัวเฟิ งมองตําลงไปทีละนิดจนพบกับ
ลอนกล้ามเนือทังแปดลูกบนลําตัวของเขา การเผชิญ
หน้ากับรูปร่างอันแสนยัวยวนนันทําให้นางยากทีจะถอน
สายตาออกมาได้

หากบุรุษผูน้ ีถูกขายให้กบั หอโคมเขียว พนันได้เลยว่าทัว

ทังแว่นแคว้นจักต้องเฉลิมฉลอง และเขาคงได้รบั ความ
นิยมมากกว่าองค์ชายรัชทายาทเสียอีก

แน่นอนว่าอวินเซียวไม่มีทางรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งกําลังคิด

อะไรอยูใ่ นใจ และดวงตาสีดาํ สนิทคูน่ นก็
ั จอ้ งมองไปยัง
อวินลัวเฟิ งอย่างแน่วแน่ “เจ้าบอกให้ขา้ อุน่ เตียงให้เจ้า
และตอนนี…เตียงก็อนุ่ เพียงพอให้เจ้านอนหลับได้แล้ว”
18
อวินลัวเฟิ งยืนอึง

กลายเป็ นว่าชายหนุ่มผูน้ ีเข้าใจสํานวนนีผิดดอกหรือ

แล้วอาการหน้าแดงของเขาก่อนหน้านีก็ไม่ได้เกียวกับ
‘การอุน่ เตียง’ เลยแม้แต่นอ้ ย

ขณะนีอวินลัวเฟิ งก็ได้คน้ พบว่าผูช้ ายคนนีช่าง…ไร้

เดียงสาและน่ารักเสียจริง

19
 ตอนที 35 นังเด็กโสโครก ออกมานี!

"นังเด็กโสโครก ออกมานี!"

เช้าวันรุง่ ขึน

หลังจากอวินลัวเฟิ งเพิงล้างหน้าล้างตาเสร็จ ก็มีเสียง

ตะโกนก้องราวกับฟ้าผ่าดังลันไปทัวจวนตระกูลอวิน
และก้องกังวาลอยูน่ าน

เสียงนันสร้างความหวาดหวันให้กบั คนทังจวน ข้ารับใช้

ต่างพากันค้อมศีรษะ ด้วยความมึนงงว่าคุณหนูใหญ่ไป
ทําอะไรให้ทา่ นแม่ทพั โมโหอีกแล้ว

1
"อวินเซียว"

อวินลัวเฟิ งอ้าปากหาวอย่างเกียจคร้าน นางชําเลืองมอง

ชายรูปงามตรงหน้าก่อนจะก้าวออกจากห้องไป

"ไปกันเถอะ ข้าไม่รูว้ า่ เหตุใดตาเฒ่าถึงได้โมโหจนตะโกน

โหวกเหวกราวกับภูตผีโหยหวนตังแต่เช้าขนาดนี!"

ถึงแม้จะกล่าวเช่นนัน แต่นางก็พอจะรูว้ า่ เหตุใดชายชรา

จึงโมโหถึงเพียงนัน

...
2
คลังสมบัติของตระกูลอวิน

ชายเฒ่ากําลังจ้องมองคลังเก็บสมบัติอนั ว่างเปล่าเบือง
หน้า ตัวเขาท่วมท้นไปด้วยความรูส้ กึ อยากร้องไห้แต่ไร้
นําตา แต่อย่างไรเขาก็ยงั ร้องไห้ไม่ได้ สองมือของเขาสัน
จนต้องจับกําแพงเอาไว้เพือพยุงตัวไม่ให้ลม้ ลงไปกับพืน

หายไป! หายไปหมดเลย!

สมบัติประจําตระกูลทีสะสมกันมาหายไปด้วยนํามือนาง
เด็กสุรุย่ สุรา่ ยสมควรตายนัน!

3
ชายชราอยากจะร้องไห้เสียจริง ในขณะเดียวกันเขาก็นกึ
เสียใจทีดันมอบกุญแจคลังสมบัติให้กบั หลานสาว
จอมล้างผลาญไป ใครจะไปคิดว่านางจะผลาญเงินจน
หมดเกลียงในเวลาเพียงไม่กีวัน

แม้แต่เหรียญทองแดงสักเหรียญก็ไม่เหลือไว้ให้เห็น!

ยามนีมีเสียงฝี เท้าดังมาจากเบืองหลัง พลันเมือได้ยิน

เสียงฝี เท้าอันคุน้ เคย อารมณ์โมโหของชายชราก็ระเบิด
ออกมาอีกครัง ดวงตาแดงกําจ้องมองไปยังเด็กสาวเบือง
หน้าขณะทีเส้นผมขาวโพลนบนศีรษะแทบจะลุกขึนเต้น
ระบําด้วยความฉุนเฉียว

4
"นังเด็กโสโครก เอาเงินข้าคืนมา! เจ้าเอาเงินข้าไปผลาญ
ทีไหน!"

สาวน้อยในอาภรณ์ขาวยืนอยูต่ รงหน้าอวินลัวด้วยสีหน้า
ไร้เดียงสา "ท่านไม่ได้บอกข้าเองหรอกหรือว่าข้าสามารถ
ใช้เงินในคลังสมบัติได้ตามต้องการ ถึงจะใช้จนหมดก็ไม่
เป็ นปั ญหา"

ทันใดนันชายชราก็นิงเงียบไป เขาพูดประโยคเหล่านัน
ออกไปจริงๆ แต่เป็ นเพียงแค่การพูดไปแบบส่งๆ เท่านัน
ใครจะคิดว่านางจะใช้เงินจนหมดจริงๆ เล่า

ถึงอย่างนันนีก็เป็ นสมบัติทีตระกูลอวินเก็บสะสมกันมา

5
หลายชัวอายุคน! เพราะสมบัติพวกนี เขาถึงยังมีชีวิตสุข
สบายดังเช่นทุกวันนี

"ท่านปู่ " อวินลัวเฟิ งตบไหล่ชายชราเบาๆ และพูดต่อด้วย

รอยยิมสดใส "ดังทีเขากล่าวกันว่า คนเราไม่ได้เกิดมา
พร้อมสินทรัพย์ภายนอก ตายไปก็เอาไปด้วยไม่ได้ แล้ว
ท่านจะเก็บเงินทองมากมายไว้เพืออะไร ท้ายทีสุดแล้ว
ทรัพย์สมบัติพวกนีก็ตอ้ งตกทอดมาถึงข้า แล้วท่านจะ
โกรธเคืองด้วยเรืองใดกัน"

เมือมองใบหน้าหญิงสาวผูป้ ระดับรอยยิมเจ้าเล่ห ์ ชาย

ชราก็ทาํ ได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย ตอนนีเขาเหลือเพียง
หลานสาวสุดทีรักคนนี และสักวันทรัพย์สมบัติพวกนันก็
คงต้องมอบให้นางไปอยูด่ ี
6
เอ๊ะ! นีไม่ถกู ต้อง! เจ้าเด็กนีกําลังต้อนให้เขาจนมุม!

"เจ้าไม่ตอ้ งมาเปลียนเรือง สารภาพมาเสียว่าเจ้าเอาเงิน

ไปไว้ทีใด"

ชายชราโกรธจนหนวดกระตุก ไม่คงเหลือเกียรติหรือ
ความน่าเกรงขามเหมือนคราวพบกับอวินลัวเฟิ งครังแรก

อวินลัวเฟิ งตอบอย่างไม่ยีหระนัก "ข้าใช้ไปหมดแล้ว!"

"เจ้า...ว่าอย่างไรนะ" ทันใดนันชายชราเบิกตากว้าง เขา

คิดว่าอวินลัวเฟิ งเพียงโยกย้ายเงินทองไปเก็บไว้ทีอืน
7
และไม่คาดคิดว่านางจะใช้เงินทังหมดจริงๆ

"เจ้า! นังเด็กสารเลว บอกข้ามาตามตรง เมือไม่กีวันก่อน

เจ้าไปทําอะไรมา ทําไมเจ้าถึงใช้จ่ายสุรุย่ สุรา่ ยถึงเพียงนี
หากเจ้าไม่มีคาํ อธิบายทีสมเหตุสมผล วันนีเรืองไม่จบ
แน่!"

"อย่างทีข้าเคยพูด ตัวข้าเป็ นหมอ ข้าใช้เงินทุกตําลึงเพือ

ซือสมุนไพร"

สมุนไพรงันรึ

"เจ้าเด็กชัว เห็นข้าเป็ นเด็กสามขวบหรืออย่างไร

8
สมุนไพรอะไรจะราคาแพงถึงขนาดว่าเจ้าต้องใช้เงินถึง
ยีสิบห้าล้านตําลึง นันมันยีสิบห้าล้านตําลึงเทียวนะ มิใช่
สองร้อยห้าสิบตําลึง!" ชายชราตวาดเสร็จ ทังใจก็สนไป
ั
ด้วยความโมโห

นางเด็กฟุ่ มเฟื อย เจ้าจอมล้างผลาญ!

อวินลัวเฟิ งยักไหล่และยิมอย่างเจ้าเล่ห ์ "สมุนไพรทีจะทํา

ให้ขา้ ฝึ กรวบรวมพลังฌานได้ สิงนีไม่คมุ้ ค่ากับราคา
หรอกหรือ"

9
ตอนที 36 ลึกลําเกินหยังถึง

ว่าอย่างไรนะ

10
ชายชราสะดุง้ ดวงตาเพ่งมองใบหน้าทีเต็มไปด้วยความ
มันใจของหลานสาวไม่กะพริบจนไม่สามารถเรียกสติตน
กลับมาได้ครูห่ นึง

นางเพิงพูดอะไรออกมา สมุนไพรทีทําให้ให้นางฝึ กรวบ

รวมพลังฌานได้งนรึ
ั หรือว่าหูเขาจะมีปัญหาในการได้
ยินไปเสียแล้ว

"เจ้าว่าเจ้าสามารถฝึ กฌานได้งนรึ
ั "

เขาจะต้องได้ยินผิดไปแน่ๆ ใช่แล้วล่ะ เขาคงได้ยินผิดไป

มันจะเป็ นไปได้อย่างไร! เพราะต่อให้หมอหลวงเหล่านัน
ยอมรักษาให้ พวกเขาก็ยงั ไม่มนใจด้
ั วยซําว่าจะรักษา

11
ร่างกายนางได้

ทว่าชายชราก็ได้พิสจู น์ขอ้ สงสัยของเขาอย่างรวดเร็ว!

ใบหน้าของหญิงสาวยังคงมุง่ มันและประดับไปด้วยรอย
ยิมเจ้าเล่ห ์ ทังดวงตาและคิวทีเชิดขึนฉายความหยิง
ทะนงและมันใจ ร่างในชุดอาภรณ์ขาวพัดซึงสะบัดปลิว
อย่างแผ่วเบาไปตามสายลม เรือนผมสีดาํ ของนางพลิว
ั
ไสวราวนําตก ช่างเป็ นวัยเยาว์
อนั งดงามสมบูรณ์แบบ

ทว่าสิงทีชายชราสนใจไม่ใช่เรืองเหล่านันเลย

พลังฌาน!
12
ถูกต้องแล้ว เขาสัมผัสได้ถงึ กระแสพลังบางอย่างในร่าง
กายหลานสาวอันเป็ นทีรัก

"ผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับตํางันรึ" เขาถามอย่างไม่เชือสาย

ตาตัวเอง "เฟิ งเอ๋อร์ เจ้า...เจ้าสามารถฝึ กฌานได้
แล้วอย่างนันรึ"

"ใช่แล้ว" อวินลัวเฟิ งพยักหน้าเล็กน้อย "ข้าเริมฝึ กพลังได้

ตังแต่เมือวานจึงยังไม่ทนั ได้บอกท่าน เช่นนีแล้วท่านยัง
คิดว่าสมุนไพรเหล่านีราคาสูงเกินคุณค่าของมันอยูห่ รือ
ไม่"

13
หลังเกิดความเงียบขึนครูห่ นึง เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลัง
ก็ดงั ก้องไปทัวจวนตระกูลอวิน

สิงทีเกิดขึนทําให้เหล่าบรรดาสาวใช้และผูค้ มุ้ กันจวน

ต่างพากันหวาดหวันยิงกว่าเดิม พวกเขาไม่รูว้ า่ เหตุใด
ท่านแม่ทพั ของพวกเขาถึงได้ดเู หมือนเสียสติไปแล้ว
ก่อนหน้าเขาโมโหเดือดดาล แต่ตอ่ มากลับหัวเราะอย่าง
บ้าคลัง หรือว่าเขาจะกลายเป็ นคนเสียสติไปแล้วจริงๆ

เรืองนีทําให้อวินลัวผูย้ ืนอยูใ่ นคลังสมบัติหวั เราะออกมา

จากก้นบึงหัวใจจนศีรษะโยกคลอน เรืองราวในวันนีจะ
เล่าลือกันไปทัวจนทําให้ผคู้ นทังดินแดนกังขาถึงสภาวะ
ทางจิตใจของเขา

14
ยิงไปกว่านันยังเป็ นนางสวะอวินลัวเฟิ งทีกดดันจนแม่
ทัพใหญ่กลายเป็ นคนบ้า!

อวินลัวเฟิ งไม่พดู อะไรต่อและเอนตัวพิงประตูอย่างเกียจ

คร้าน นางเฝ้ารออย่างเงียบเชียบเพือให้ชายชราได้อิม
เอมกับความปี ติยินดีอย่างเต็มที

ในทีสุดชายชราก็ยงเสี
ั ยงหัวเราะของตนได้ แม้ควที
ิ เลิก
ขึนจะยังขัดแย้งกับความตืนเต้นในใจชายเฒ่าก็ตาม

"ไม่แพง ไม่แพงเลยสักนิด! ตราบใดทีเจ้าสามารถฝึ ก

ฌานได้ แม้วา่ เจ้าจะให้ขา้ ขายจวนตระกูลอวิน ปู่ คนนีจะ

15
รีบขายมันเพือรวบรวมเงินทองให้เจ้า ยีสิบห้าล้านตําลึง
นันน่ะช่างมันเถอะ ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องรีบไปบอก
ข่าวดีนีกับท่านอาของเจ้า"

"พูดถึงท่านอา..." อวินลัวเฟิ งหยุดชะงักไปชัวครู ่ "ท่านปู่

คืนนีท่านควรใช้ประโยชน์จากความมืดส่งท่านอาไปยัง
ภูเขาด้านหลังอย่างเงียบๆ พรุง่ นีข้าจะย้ายไปอยูท่ ีนัน
ด้วย และข้ามีใครบางคนทีอยากแนะนําให้ทา่ นรูจ้ กั "

อวินลัวเห็นชายหนุ่มยืนอยูด่ า้ นหลังของอวินลัวเฟิ งมา

ตังแต่แรก แต่เพราะความโกรธเขาจึงยังไม่ทนั ได้ไถ่ถาม
นาง เขารูท้ นั ทีวา่ บุรุษผูน้ ีเป็ นคนทีหลานสาวต้องการ
แนะนําให้เขารูจ้ กั

16
กล่าวได้วา่ บุรุษผูน้ ีช่างไร้ทีติ ทังหน้าตาและรูปร่างนัน
งดงามกว่าผูใ้ ดในแผ่นดิน มิใช่แค่เพียงองค์รชั ทายาท
เท่านัน แต่เขารูปงามมากกว่าใครในดินแดนนีทีเดียว!

"เขาคืออวินเซียว ตังแต่บดั นีไปเขาจะเป็ นผูค้ มุ้ กันส่วน

ตัวของข้า"

"เจ้ากําลังพูดว่าชายผูน้ ีเป็ นคนทีเจ้าเลือกมาเป็ นผูค้ มุ้ กัน

งันรึ" อวินลัวประหลาดใจ

ไม่วา่ จะดูจากรูปลักษณ์หรือสง่าราศีของชายผูน้ ี เขาแล

ดูไม่เหมือนผูค้ มุ้ กันเลยแม้แต่นอ้ ย และทีสําคัญไปกว่า

17
นันคือแม้แต่ความแข็งแกร่งของเขา อวินลัวก็ยงั ไม่
สามารถแยกแยะระดับพลังของชายผูน้ ีได้กระจ่างชัด

นันหมายความว่าชายผูน้ ีอาจเป็ นสวะไร้คา่ ผูไ้ ม่สามารถ

ฝึ กฌานได้ หรือไม่พลังฌานของเขาก็แข็งแกร่งเกินกว่า
จะหยังถึง

อวินลัวเอนเอียงไปทางความคิดหลังมากกว่า!

กลินอายของบุรุษผูน้ ีแข็งแกร่งเหลือเกิน ชายผูม้ ีราศีเข้ม

ข้นเด่นชัดเช่นนีจะเป็ นเพียงเศษสวะไร้คา่ ได้อย่างไร

"เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าไปลักพาตัวชายรูปงามผูน้ ีมาจากทีใด"

18
อวินลัวถามและส่งสายตาอย่างคาดหวังไปทีอวินลัวเฟิ ง

คําว่า ‘ชายรูปงาม’ ของอวินลัวสร้างความหงุดหงิดแก่

อวินเซียวจนเขาขมวดคิวด้วยความไม่พอใจ หากผูอ้ ืน
กล้ากล่าวหมินเขาเช่นนี พวกมันคงถูกสังหารไปแล้ว!

แต่เขาเป็ นปู่ ของอวินลัวเฟิ ง!

ดังนัน เขาต้องอดกลัน!

19
ตอนที 37 นํายาผสานฌาน (1)

ประกายอันชัวร้ายปรากฏขึนในดวงตาอวินลัวเฟิ ง “ครัง
หนึงข้าช่วยชีวิตเขาเอาไว้ ดังนันเขาจึงกลับมาตอบแทน
บุญคุณ”

นางเคยช่วยชีวิตเขาครังหนึงจริง แต่นางมิได้ใส่ใจอะไร
มากมาย เพียงช่วยไปส่งๆ ก็เท่านัน ใครใช้ให้ชายผูน้ ีจู่ๆ
ก็มาชนนางตอนนันกันล่ะ หากไม่ใช่เพราะกายเขาเป็ น
แหล่งพลังฌานอันแข็งแกร่ง นางคงไม่คิดแม้แต่จะช่วย
เหลือ และคงปล่อยเขาไปตามยถากรรมแล้ว!

อวินลัวหัวเราะดังลัน "หลานสาวของข้าความสามารถ

1
ยอดเยียมจริงๆ มิใช่เพียงไม่ใช่คนไร้คา่ อีกต่อไปอย่าง
เดียว แต่ยงั เป็ นเลิศทางด้านการแพทย์อีกด้วย! เมือไม่กี
วันก่อนอัครมหาเสนาบดีมพู่ งจะกล่
ึ าวหาว่าในภายภาค
หน้าคงไม่มีผใู้ ดอยากจะแต่งงานกับเจ้า และเจ้าคงเป็ น
ได้แค่นางสนมเท่านัน! ข้ากล้าบอกได้เลยว่าอีกไม่นาน
บุรุษมากมายจะพากันมาเบียดเสียดกันอยูห่ น้าจวนเพือ
สูข่ อเจ้า!"

อัครมหาเสนาบดีมงู่ นรึ
ั

อวินเซียวลอบจดจําชือนีไว้อย่างเงียบๆ ไม่แสดงท่าที
ออกมา สีหน้ายังคงเย็นชาไร้อารมณ์

2
"ถูกแล้วท่านปู่ " อวินลัวเฟิ งยืนมือของนางไปหาอวินลัว
ขณะทีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิมอย่างสุขใจ "ท่านยังมี
เงินเหลืออยูอ่ ีกหรือไม่ ตอนนีข้าอยากจะขอสักหนึงพัน
ตําลึง"

ถึงแม้มเู่ ซินจะเป็ นถึงลูกชายของอัครมหาเสนาบดีมู่ แต่

ก็มิใช่เรืองง่ายทีจะรวบรวมเงินได้มากถึงห้าสิบล้าน
ตําลึง! แม้แต่ทีมาของเงินก้อนแรกทีเขาจ่ายให้นางก็ไม่รู ้
ว่าไปหามาจากทีใด

หากต้องมานังรอเงินสีสิบห้าล้านตําลึง นางเกรงว่าต้อง
ใช้เวลาอีกหลายวัน

3
"แค่ก แค่ก!" ชายชราสําลักนําลายตัวเอง เขารีบยกมือ
ป้องหน้าอกโดยสัญชาตญาณเพือป้องกันมิให้ใครมา
ฉวยเอาเงินไปจากเสือเขาได้ "เจ้าคิดจะทําอะไร เงินหนึง
พันตําลึงนีเป็ นเงินทังหมดทีเหลืออยู!่ อย่าได้คิดจะเอา
เงินเกษี ยณก้อนสุดท้ายของข้าไปละลายเล่น”

"เอาออกมา" อวินลัวเฟิ งใช้นิวกวักเรียก “ตอนนีท่านยัง

ไม่มีความจําเป็ นต้องใช้เงินหนึงพันตําลึงนี ให้ขา้ ยืมไม่
นาน หลังจากนีอีกไม่กีวันข้าจะช่วยท่านถมสมบัติใน
คลังแห่งนีให้เต็ม"

"เจ้าพูดจริงรึ"

4
แม้ชายชราจะลังเลแต่เขาก็ดงึ ตัวเงินใบเดียวทีเหลืออยู่
ออกจากอกเสือด้วยมืออันสันเทา "สาวน้อย ข้าขอเตือน
เจ้าไว้ก่อน นีเป็ นเงินก้อนสุดท้ายของจวนแม่ทพั หากไม่
กีวันถัดจากนีเจ้าไม่ช่วยข้าหาเงินมาเติมคลังเก็บสมบัติ
ข้า...ข้าจะร้องไห้ตอ่ หน้าเจ้า!"

เมือเห็นท่าทางเศร้าหดหูข่ องตาเฒ่า อวินลัวเฟิ งก็อดนิว

หน้ามิได้ นางยกมือรับตัวเงินมาอย่างไร้ทางเลือกก่อน
จะออกจากคลังเก็บสมบัติไป ทิงชายชราให้ยืนนําตา
คลอหน่วยอยูด่ า้ นหลัง

...

5
นํายาผสานฌาน จะช่วยให้ผฝู้ ึ กฝนพลังฌานสามารถ
บรรลุการฝึ กได้ง่ายขึน

ผูฝ้ ึ กฌานเพียงต้องแช่ตวั ในนํายาผสานฌานทีถูกปรุง

ขึน นํายาเหล่านีก็จะทําให้พวกเขาสามารถเพิมพูนพลัง
ฌานได้อย่างรวดเร็ว! เมือหลายพันปี ก่อนมันคือสมบัติ
ลําค่า และมีผฝู้ ึ กฌานมากมายนักทีปรารถนาอยาก
ครอบครองแม้แต่ในความฝัน แต่ตาํ รับนํายาผสานฌาน
นันสาบสูญไปนานแล้ว และมีเพียงไม่กีคนเท่านันใน
แผ่นดินนีทียังคงรูต้ าํ รับปรุงยา

โชคดีทีอวินลัวเฟิ งมีสารานุกรมเดินได้อย่างเสียวโม่ ดัง

นันนํายาผสานฌานจึงมิใช่เรืองยากอันใดสําหรับนาง

6
แต่โชคไม่ดีนกั ทีตอนนีอวินลัวเฟิ งยังไม่ได้เพาะสมุนไพร
พลังฌาน การปรุงนํายาผสานฌานจากสมุนไพร
ธรรมดานันย่อมทําให้คณ
ุ สมบัติของนํายาด้อยกว่ามาก

...

ณ หอโอสถ

ผูค้ นนับไม่ถว้ นต่างเดินเข้าออกประตู แลดูวนุ่ วายยิง

อวินลัวเฟิ งพึงมาถึงประตูทางเข้าของหอโอสถ ขณะนัน

เองชายชุดเขียวทีคราวก่อนเป็ นผูต้ อ้ นรับนางก็เดินออก
7
มาพร้อมกับรอยยิมสุภาพประดับใบหน้า "คุณหนูใหญ่
แห่งตระกูลอวิน ไม่ทราบว่าครังนีท่านต้องการซือ
สมุนไพรชนิดใด"

"หอโอสถมีสมุนไพรเหล่านีหรือไม่"

อวินลัวเฟิ งส่งตํารับยาในมือนางให้

ชายในอาภรณ์สีเขียวรับรายการสมุนไพรมากวาดตา
อ่านอย่างพิจารณา แล้วกล่าวด้วยรอยยิมว่า "คุณหนู
ใหญ่อวิน สมุนไพรทีท่านจะซือในคราวนีมิได้มีราคาสูง
มาก รวมทังหมดเพียงแปดร้อยตําลึง ข้าจึงตัดสินใจ
มอบสมุนไพรเหล่านีให้เป็ นของขวัญสําหรับแม่นางอวิน

8
พวกเราจะไม่รบั เงินของท่าน"

คงกล่าวได้วา่ หอโอสถรูจ้ กั กลยุทธ์ทางการค้า อวินลัว

เฟิ งจ่ายเงินถึงยีสิบห้าล้านตําลึงให้แก่หอโอสถในคราว
ก่อน ดังนันแม้วา่ ครังนีจะไม่เก็บเงินค่าสมุนไพร แต่หอ
โอสถก็ยงั คงได้กาํ ไรมากอยูด่ ี มิหนําซํายังได้ใจของ
ลูกค้าในคราเดียวกันอีกด้วย

9
ตอนที 38 นํายาผสานฌาน (2)

"เช่นนันก็ขอบคุณ" อวินลัวเฟิ งกําเงินหนึงพันตําลึงในมือ

แน่น ก่อนจะเอ่ยถาม "จริงสิ หอโอสถรับซือนํายาผสาน
ฌานหรือไม่"

"นํายาผสานฌาน"

ชายในอาภรณ์เขียวนิงไปชัวครู ่ "ขึนอยูก่ บั ชนิดของนํายา

10
สมุนไพร หากนํายานันให้ผลลัพธ์คอ่ นข้างดี หอโอสถ
ของเราก็จะให้ราคาตามความเหมาะสม"

อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ เหยียดหยามอยูเ่ ล็กน้อย

นีเป็ นนํายาผสานฌาน เช่นนันก็ยอ่ มให้ผลดีดว้ ยตัวมัน

เองอยูแ่ ล้วไม่ใช่หรือ

"ทําไมหรือ แม่นางอวินต้องการขายนํายาผสานฌาน
อย่างนันรึ" แม้ชายชุดเขียวจะยิมอย่างสุภาพ แต่เขา
กลับถามอย่างไม่จริงจังนัก

จะมีผใู้ ดไม่รูบ้ า้ งว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลอวินเป็ นหญิง

11
เพียงสวะไร้คา่ แต่ยามนีไม่รูด้ ว้ ยเหตุใดนางจึงได้สนใจ
ในการแพทย์ถงึ เพียงนี ทังยังถลุงเงินจํานวนมากไปกับ
สมุนไพรเหล่านัน! อีกทังเขายังได้ยินมาว่าวันนีจวนแม่
ทัพแทบจะลุกเป็ นไฟ และเขาคิดว่าต้นเหตุนนคงเป็
ั นผู้
ใดไปไม่ได้นอกจากสตรีจอมสุรุย่ สุรา่ ยผูน้ ี อวินลัวเฟิ ง

พืนฐานของนางยังนับเป็ นเพียงมือใหม่ในวิชาแขนงนี
นํายาทีนางปรุงจะมีผลลัพธ์เท่าใดกันเชียว

"ตอนนีข้ายังมิได้มีเจตนาเช่นนัน แต่หากวันใดทีข้าต้อง
การจะขายนํายาสมุนไพร ข้าจะมาทีหอโอสถของท่าน"

คนของหอโอสถได้ยกเอาสมุนไพรทีนางต้องการออกมา

12
ให้แล้ว หลังจากได้รบั ของภายใต้การเฝ้าสังเกตการณ์
ของชายชุดเขียวแล้วนางก็หนั หลังจากไป ร่างสูงนัน
ค่อยๆ เดินหายไปทางถนนจนลับตา...

...

เมือนางกลับมาถึงจวนแม่ทพั อวินลัวเฟิ งมุง่ ตรงไปยัง

พืนทีเบืองหลังภูเขา หลังจากทีนางสังห้ามไม่ให้ผใู้ ด
รบกวน นางก็เข้าสูโ่ ลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ

ภายในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ เสียวโม่จอ้ งมองอวินลัวเฟิ ง

ด้วยดวงตาขุ่นเขียว เขาทังโมโหและน่าเวทนา ท่าทาง
เสียอกเสียใจอย่างมากจนแทบจะร้องไห้ออกมา

13
"นายท่าน ท่านไม่ได้มาหาข้าตังนาน! แล้วเมือไรท่านจะ
กินชายรูปงามผูน้ นเสี
ั ยที"

อวินลัวเฟิ งเหลือบตามองเขา "มาช่วยข้า ข้าต้องการ

ปลูกสมุนไพรทีได้มาในแปลงสมุนไพร หือ! เหมือน
บางอย่างจะเปลียนไปหรือเปล่า ทําไมข้ารูส้ กึ ว่าพืนที
ของแปลงมันขยายใหญ่ขนล่
ึ ะ"

สมุนไพรเหล่านีได้มาจากครังแรกทีอวินลัวเฟิ งซือ
สมุนไพรจากหอโอสถ และเพราะก่อนหน้านีนางยุง่ มาก
นางจึงเพิงมีเวลามาปลูกพวกมัน

14
"นายท่าน ตอนนีท่านกลายเป็ นผูฝ้ ึ กฌานแล้ว ขนาด
แปลงปลูกสมุนไพรจึงขยายออกไป ยามใดทีพลังของ
ท่านแข็งแกร่งขึนกว่านี ขนาดของพืนทีเพาะปลูกก็จะ
ขยายตามไปด้วย" เสียวโม่ยกยิม "ยิงไปกว่านันสมุนไพร
ทีท่านได้มาเมือคราวก่อนเป็ นสมุนไพรแสนธรรมดาทีให้
ผลการรักษาตํา สําหรับสมุนไพรแบบนันใช้เวลาเพียง
สิบวันก็สามารถเปลียนเป็ นสมุนไพรพลังฌานได้! "

"ก่อนหน้านีเจ้าบอกว่าต้องใช้เวลากว่าสามเดือนในการ
เปลียนสมุนไพรธรรมดาให้กลายเป็ นสมุนไพรพลังฌาน
มิใช่หรือ"

"นายท่านช่างโง่เขลายิงนัก!" เสียวโม่แทบจะกระโดดตัว
ลอยด้วยความโมโห นางไม่เห็นถึงความร้อนใจทีเขา
15
อยากเห็นนางก้าวหน้าเลยหรือ เขาอธิบาย "สิงทีข้าพูด
ไว้ครังก่อนเป็ นสมุนไพรสําหรับอาบนําลงยา! สมุนไพร
เหล่านันล้วนเป็ นสมุนไพรชันสูง และการเพาะปลูกพวก
มันให้กลายเป็ นสมุนไพรพลังฌานย่อมต้องใช้เวลาสาม
เดือนหรืออาจนานกว่านัน แต่สมุนไพรในมือท่านพวกนี
เป็ นของธรรมดา ดังนันท่านจึงปลูกพวกมันได้ภายในสิบ
วัน!"

ตอนนันเองทีอวินลัวเฟิ งเพิงเข้าใจว่านางเข้าใจความ
หมายของเสียวโม่ผิดตังแต่แรก

"ช่วยเอาพลัวมาให้ขา้ ข้าจะเริมปลูกสมุนไพรพวกนี เรา

จะใช้สมุนไพรนีมาทดสอบความมหัศจรรย์ของแปลง
สมุนไพรกัน!" อวินลัวเฟิ งขุดสมุนไพรจากพืนดิน นางหัน
16
มามองเสียวโม่และออกคําสัง

เสียวโม่กระแอมก่อนจะเร่งนําพลัวออกมาและเดินตรง
ไปหาอวินลัวเฟิ งอย่างกระตือรือร้น จากนันเขาก็ช่วยนาง
ปลูกสมุนไพรในแปลงปลูก

....

เมือวินลัวเฟิ งออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถก็เป็ นเวลา

ดึกมากแล้ว ตังแต่นางมีคาํ สังไม่ให้ผใู้ ดรบกวน จนถึง
ตอนนีก็ไม่มีผใู้ ดกล้ารุกลําเข้ามารบกวนนางในภูเขา

จากนันนางมุง่ หน้าไปทีห้องครัว
17
พวกสมุนไพรเจริญเติบโตเพียงพอแล้ว ดังนันตอนนีจึง
เป็ นเวลาทีเหมาะสมในการเริมปรุงนํายาผสานฌานเสีย
ที!

18
ตอนที 39 เจ้าหนูหาทอง (1)

ภายใต้ความพร่ามัวของห้องครัวทีเต็มไปด้วยกลุม่ ควัน
หญิงสาวในอาภรณ์ขาววุน่ อยูก่ บั การทํางานอย่างไม่มี
ท่าทีวา่ จะหยุดพัก กลินสมุนไพรอบอวลไปทัวครัวขณะ
มือนางสะบัดพัดเบาๆ คอยพัดไฟให้หม้อต้มยา

"จวนจะเสร็จแล้ว"

19
หญิงสาวหยุดพัดก่อนจะดึงผ้าเช็ดมือทีวางอยูด่ า้ นข้าง
มาวางบนฝาหม้อ จากนันจึงยกมันขึนอย่างระมัดระวัง
"นํายาผสานฌานหม้อนีคงเพียงพอสําหรับใช้หา้ วัน"

นางกระตุกยิมมุมปากช้าๆ ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิม
เจ้าเล่ห ์ "นึกไม่ออกเลยว่าจะหาเงินได้มากเพียงใด หาก
ข้าขายนํายาผสานฌานนี"

ขณะเดียวกันนําเสียงทุม้ ตําและแหบพร่าก็ดงั ขึนมาจาก

ทางด้านหลัง นางรูส้ กึ ได้กระทังกลินอายความแข็งแกร่ง
เฉพาะตัวของชายหนุ่มทีแผ่ออกมาจากอีกฝ่ าย

"นําอาบของท่านพร้อมแล้ว"

20
อวินลัวเฟิ งนิงค้างไปครูห่ นึง นางหันกลับมามองบุรุษผู้
ยืนอยูด่ า้ นหลังแล้วเลิกคิวขึน "ข้าไม่ได้สงให้
ั ชิงเหยี
ยนเป็ นคนทําหรอกหรือ หากเจ้าแย่งหน้าทีชิงเหยียนเช่น
นีแล้วนางจะทําอะไร"

ชายหนุ่มมองสีหน้างุนงงของอวินลัวเฟิ ง ไม่เข้าใจว่าเหตุ
ใดนางจึงมีทา่ ทีไม่พอใจ หลังจากคิดไตร่ตรองอยูค่ รูห่ นึง
เขาก็พดู ขึน "ถ้าเจ้าไม่ชอบ เช่นนันข้าก็จะไม่ทาํ "

เมือเห็นท่าทีของชายหนุ่ม อวินลัวเฟิ งก็หวั เราะออกมา

เบาๆ "อวินเซียว เจ้ารูห้ รือไม่วา่ เจ้าเหมือนอะไร"

21
"ข้าไม่รู"้

ชายหนุ่มขมวดคิว เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าเขาเหมือน

อะไร หลายปี ทีผ่านมา นอกจากลูกน้องหรือบริวารที
คอยติดตามแล้วเขาก็ได้ติดต่อแต่เพียงแค่กบั ศัตรู ซึง
ต่างก็ตายด้วยนํามือของเขาทังนัน

แน่นอนว่า คนเหล่านันล้วนไม่มีใครกล้าพูดจาอวดดีตอ่
หน้าเขา

"ท่อนไม้ เจ้าช่างเหมือนกับท่อนไม้ทีทังแข็งและทือ! "

อวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปหาชายหนุ่ม หรีตามองสีหน้าของ
ชายทีอยูเ่ บืองหน้านางเหมือนกําลังชืนชมผลงานศิลปะ

22
ชันดี "ทีเป็ นเช่นนันก็เพราะเจ้าเป็ นไม้ทียังไม่ได้รบั การขัด
เกลา นันทําให้ขา้ อยากจะขัดเกลาเจ้าให้เหมาะสม"

ใบหน้าเฉยชาของชายหนุ่มในทีสุดก็เกิดการเปลียน
แปลง แม้จะเป็ นการเปลียนแปลงเพียงเล็กน้อยแต่
อวินลัวเฟิ งก็สามารถสังเกตเห็นได้

และสีหน้าทีเปลียนไปของเขาทําให้อวินลัวเฟิ งอยากจะ
แกล้งแหย่มากขึน

"อวินเซียว เจ้าเก่งกาจไปเสียทุกเรืองเว้นก็แต่...เรือง
ระหว่างชายหญิง ฉะนันข้าจะเปลียนเจ้าให้กลายเป็ น
บุรุษทีแพรวพราวขึนเสียหน่อย แล้วจากนัน...ข้าก็จะส่ง

23
เจ้าไปขายทีหอนางโลม ด้วยรูปร่างและหน้าตาอย่างเจ้า
แล้วเมืออยูใ่ นหอนางโลม ข้าเกรงว่าแม้แต่บรุ ุษรูปงามที
สุดในหลงหยวนอย่างองค์ชายรัชทายาทก็คงเทียบเจ้า
ไม่ได้ ถึงตอนนันข้าคงจะรับทรัพย์ถล่มทลาย"

หากลูกน้องของอวินเซียวมาได้ยินคําพูดของนางเข้า
พวกเขาคงต้องล้มทังยืน

สตรีนางนีต้องการขายเจ้านายของพวกเขาให้หอนาง
โลมเพือเงิน เป็ นทีรูก้ นั ดีวา่ เจ้านายของพวกเขาควบคุม
อารมณ์ไม่คอ่ ยเก่งนัก อีกทังวิถีของเขาก็มีแต่จะกระตุน้
ให้ผคู้ นโกรธแค้น และเหล่าผูค้ นทีตายด้วยนํามือเขาก็มี
มากมายเหลือคณานับ! มิฉะนันแล้ว บรรดาคนทัวทัง
แผ่นดินทีรูจ้ กั ชือของบุรุษผูน้ ี คงไม่ขนานนามเขาว่า
24
ปี ศาจ!

แต่นางกลับกล้าเอ่ยถ้อยคําเหล่านีต่อหน้าเจ้านาย

สีหน้าเย็นชาดุจนําแข็งตอนนีกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
คล้ายกับจะเบิดออกได้ทกุ ขณะ เพียงแค่จินตนาการว่า
จะถูกรุมล้อมด้วยบรรดาสตรีทีน่าขยะแขยงพวกนัน เขา
คงทรมานจนอยากสังหารคน!

"ฮ่าๆๆๆ! "

อวินลัวเฟิ งอดระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ สีหน้า

ของนางเต็มไปด้วยความขบขัน "อวินเซียว ข้าคิดว่าสี
25
หน้าของเจ้าจะเฉยชาตลอดไปเสียอีก ข้าไม่คิดเลยว่า
เพียงคําพูดแค่ไม่กีคําจะทําให้เจ้าโมโหได้ ในทีสุดเจ้าก็
เหมือนคนธรรมดาเสียที"

นางตบไหล่อวินเซียวก่อนจะรีบยกหม้อนํายาผสานฌาน
เดินออกไปนอกห้องครัว

สายของเขามองตามเงาร่างของอวินลัวเฟิ งทีกําลังเดิน
ออกไป ชัวขณะนันเองทีเขารูต้ วั ว่าโดนนางเล่นงานเข้า
ให้แล้ว...

หากเหล่าลูกน้องของอวินเซียวอยูท่ ีนี พวกเขาจะต้อง

ตกใจจนอ้าปากค้างเป็ นแน่

26
แม้วา่ จะโดนอวินลัวเฟิ งเย้าแหย่ แต่เจ้านายของพวกเขา
ก็ไม่มีทา่ ทีวา่ จะโกรธเคืองอย่างนันหรือ

นียังใช่บรุ ุษทีเห็นการเข่นฆ่ามนุษย์บนโลกเหมือนกับการ
ฆ่าแมลงตัวหนึงอยูห่ รือไม่ ครังหนึงเคยมีสตรีได้เห็นโฉม
หน้าภายใต้หน้ากากของนายท่านเข้าโดยบังเอิญและ
พยายามใช้เรือนร่างยัวยวนเขา เขาไม่หยุดคิดด้วยซํา
ก่อนจะลงมือสังหารนางด้วยคมกระบี

แล้วจะยอมปล่อยให้หญิงสาวทีต้องการขายเขาให้หอ
นางโลมเพือแลกเงินไปหน้าตาเฉยอย่างนันน่ะรึ

27
ตอนที 40 เจ้าหนูหาทอง (2)

ภูเขาด้านหลัง

28
ภายในบ้านหลังเล็กแคบ หญิงสาวในอาภรณ์สีขาว
กําลังถอดชุดออกช้าๆ และเดินตรงไปยังอ่างอาบนําทีมี
ไอนําลอยฟุง้ อยูใ่ นอากาศ นางเทนํายาสมุนไพรจากขวด
กระเบืองเคลือบในมือลงอ่างอย่างระมัดระวัง และก้าว
ลงไปในอ่างทันทีเมือนําเปลียนเป็ นสีนานม
ํ

ทันทีทีก้าวลงไปในอ่าง นางก็รูส้ กึ ถึงคลืนพลังฌานทีพรัง

พรูเข้ามาในร่างกายให้ความรูส้ กึ กระปรีกระเปร่าและ
รืนรมย์

"เสียวโม่ ตอนนีข้าจะเริมต้นการฝึ กฌานแล้ว เช่นนันเจ้า

ต้องคอยเฝ้าระวังให้ขา้ หากมีใครบุกรุกเข้ามาให้รบี แจ้ง

29
ทันที"

"ขอรับนายท่าน" เสียวโม่ตอบรับอย่างกระตือรือร้น แม้

ว่าเขาจะอยูไ่ ด้เพียงแค่ในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ แต่ก็ไม่มี
สิงมีชีวิตใดรอดพ้นจากสายตาเขาไปได้

"ข้าขอรายงานนายท่าน ข้าตรวจสอบแล้วพบว่ามีคน
สามคนอยูใ่ นภูเขาด้านหลังลูกนี คนแรกคือท่านอาของ
ท่าน คนทีสองคืออวินเซียว ส่วนอีกคนหนึงเป็ นผูใ้ ดมิ
อาจทราบได้ แต่คนผูน้ นอยู
ั ก่ บั อวินเซียวและไม่ได้มี
เจตนามุง่ ร้ายอันใด"

อวินเซียวอย่างนันรึ

30
อวินลัวเฟิ งชะงัก "หากไม่มีเจตนามุง่ ร้าย เจ้าไม่ตอ้ งไป
ใส่ใจ"

....

พืนทีรกเรือบนยอดเขา

อวินเซียวจ้องมองชายในชุดเทาทีคุกเข่าตรงหน้าเขา
ก่อนเอ่ยด้วยนําเสียงเย็นชาอย่างยิง "ข้าบอกแล้วมิใช่
หรือว่าไม่ให้ผใู้ ดเข้ามาในจวนตระกูลอวินหากไม่ได้รบั
คําสังจากข้า! เจ้าลืมไปแล้วรึ"

31
ยามกล่าวเช่นนัน รังสีอาํ มหิตก็แผ่กาํ จายออกมา
จากร่างของอวินเซียว หากอวินลัวเฟิ งอยูท่ ีนีในยามนี
นางคงได้เห็นว่าบรรดาสิงสาราสัตว์ทีอาศัยอยูบ่ ริเวณ
ภูเขาหลังจวนตระกูลอวินไม่กล้าแม้แต่จะเคลือนไหว
พวกมันได้แต่หมอบราบคาบอยูบ่ นพืน

หลินฉงอยากจะร้องไห้แต่ก็ไร้นาตา
ํ เขาแค่มารายงาน
เพียงเรืองเดียวเท่านัน ใครจะรูเ้ ล่าว่าเขาจะถูกชายผู้
เ**◌้ยมโหดกดดันอย่างไร้ความปรานีเช่นนี

ใช่แล้ว! น่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!

ภายในใจของบริวารหนุ่ม ชายทียืนอยูเ่ บืองหน้าเขาแท้

32
จริงคือปี ศาจทีทําให้ผคู้ นต่างก็ขวัญหนีดีฝ่อ ใครทีกล้า
เป็ นศัตรูกบั เขาต่างต้องมีชะตากรรมทีเลวร้ายยิงกว่า
ความตาย!

"นายท่าน เรืองเป็ นเช่นนี" หลินฉงกลืนนําลายแล้วรีบ

ตอบว่า "เมือไม่นานมานีมีสตรีผมู้ ีพรสวรรค์ผหู้ นึง
ปรากฏตัวขึนในแผ่นดินและนางชืนชมท่านมาก อีกทัง
นางยังแพร่ข่าวออกไปว่าไม่มีสตรีใดในโลกนีคูค่ วรกับ
ท่านไปมากกว่านาง ทังยังกล่าวด้วยว่านางสามารถเอา
ชนะท่านได้ ข้าน้อยจึงมาทีนีเพือถามนายท่านว่าเราควร
จัดการกับเรืองนีเช่นไร"

"สังหารนาง"

33
เพียงสองคําอันเรียบง่ายและเข้าใจได้ทนั ที ทังยังแสดง
ถึงความโหดเ**◌้ยมของชายผูน้ ีได้เป็ นอย่างดี

"เอ่อ"

หลินฉงนิงไปชัวขณะ แม้เขาจะทราบถึงความโหด
เ**◌้ยมไร้ปรานีของเจ้านายดี แต่เขาก็ไม่ได้คาดคิดว่า
นายท่านจะให้สงั หารนางเช่นนี

ราวกับว่าอวินเซียวไม่พอใจกับคําพูดทีหลินฉงพูดออก
มา สายตาเยือกเย็นตวัดมองมาทีเขา เท่านันก็ทาํ ให้
หลินฉงตัวสันเทาตังแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาจึงรีบก้ม

34
ศีรษะลง

"ข้าน้อยน้อมรับคําสัง"

อวินเซียวดูเหมือนกําลังตรึกตรองบางอย่าง สายตาจ้อง
มองไปทีเรือนเดียวทีตังอยูไ่ ม่ไกลจากเขาโดยไม่รูต้ วั

"ส่งคนไปสืบเรืองราวบาดหมางระหว่างอัครมหาเสนาบ
ดีมกู่ บั ตระกูลอวิน และกลับมารายงานข้าทุกอย่าง ห้าม
ขาดตกบกพร่องแม้แต่คาํ เดียว! "

"ขอรับ" หลินฉงตอบรับพร้อมยกมือขึนแสดงความ
เคารพ
35
เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทําไมผูส้ งู ส่งเช่นนายท่านจึงได้หนี
มายังแคว้นเล็กอย่างหลงหยวนเพือเป็ นผูค้ มุ้ กันให้คณ
ุ
หนูของจวนแม่ทพั เพราะแม้แต่ฮ่องเต้ยงั ต้องหมอบ
คลานเข้ามาคํานับเมือได้พบเขา

แน่นอนว่าถึงแม้วา่ หลินฉงจะใจกล้าบ้าบินเพียงใด แต่ก็

ไม่มากพอทีจะถามคําถามนี มิเช่นนันเขาคงไม่มีชีวิต
รอดกลับไปแน่!

อวินลัวเฟิ งผูก้ าํ ลังฝึ กพลังฌานอยูใ่ นเรือนยังไม่ทราบถึง

สิงทีเกิดขึนด้านนอก หารูไ้ ม่วา่ ตนเป็ นเหตุให้เกิดความ
วุน่ วายทีหอโอสถเมือคราวก่อน

36
"พวกโง่ มีแต่พวกโง่เง่าทังนัน! "

ภายในห้องด้านในของหอโอสถ ใบหน้าผูเ้ ฒ่าหรงเต็มไป

ด้วยความเกรียวกราดและสร้างความหวาดกลัวให้กบั ผู้
คนทียืนอยูเ่ บืองหน้าเขาอย่างยิงจนคนเหล่านันไม่กล้า
แม้แต่จะหายใจเสียงดัง

37
ตอนที 41 เจ้าหนูหาทอง (3)

“ข้าให้ตามหาคนเพียงแค่คนเดียว ล่วงเลยไปตังหลาย
วันหลายคืนแต่เจ้าก็ยงั หานางไม่พบ แล้วเจ้าจะยังมี
ประโยชน์อนั ใดอีก!”

ผูเ้ ฒ่าหรงทุบหมัดลงบนโต๊ะอย่างโกรธเกรียวจนโต๊ะตัว
นันพังยับเยินเป็ นชินเล็กชินน้อยจนทําให้ทกุ คนต่าง
หวาดกลัว

พวกเขาต่างจินตนาการถึงพลังอันน่าสะพรึงของหมัดนัน
หากมันปะทะลงบนร่าง

1
"ผูเ้ ฒ่าหรง ข้ามีแผน" ท่ามกลางฝูงชน ชายอาภรณ์เทา
ก้าวออกมาด้านหน้า พร้อมคํานับอย่างนอบน้อมแล้ว
เอ่ยว่า "หนก่อนท่านหมอหัตถ์เทวดาได้ทิงคําตอบไว้ใต้
คําถามพิษม่านหลัว นันพิสจู น์ได้วา่ นางสนใจโรคภัยที
แปลกประหลาดและหายากเป็ นอย่างยิง เช่นนันแล้ว
หากเราติดปริศนาสุดหินไว้บนกําแพง เมือนางปรากฏ
ตัวและแก้ปริศนานันพวกเราก็จะพบตัวนาง!"

โทสะของผูเ้ ฒ่าหรงลดลงไปกว่าครึง แต่สีหน้ายังคงดูไม่

ดีนกั

"เช่นนันพวกเราจะทําตามทีเขาบอก ตอนนีข้าจะมอบ
ปริศนามหาหินไว้ให้ขอ้ หนึง จากนันจงนําไปติดไว้ใช้ลอ่
นางออกมา!"
2
---

สีวันต่อมา

ภายในเรือนพักหลังเขาแห่งตระกูลอวิน อวินลัวเฟิ งลืม

ตาขึนและรูส้ กึ ถึงพลังฌานทีไหลเวียนไปทัวร่าง ริม
ฝี ปากโค้งแย้มรอยยิมน่าหลงใหล

"พลังฌานขันตําระดับกลาง"

ภายในเวลาสีวัน นางได้กา้ วจากพลังฌานขันตําระดับ

ต้นเข้าสูพ่ ลังฌานขันตําระดับกลาง หากพรสววรค์นีถูก
3
ล่วงรูเ้ ข้าคงได้ตกตะลึงกันไปทัวทังแผ่นดินหลงหยวน!

“ด้วยนํายาผสานฌานขวดสุดท้ายนี ดูเหมือนว่าข้าจํา
ต้องแบ่งสันปั นส่วนใหม่ แต่ไม่เป็ นไร ข้าจะลองไปทีหอ
โอสถดูวา่ ขวดสุดท้ายนีจะขายได้สกั เท่าไร หมอที
เก่งกาจย่อมผลาญเงินทองมากมาย หากจะหวังพึงเงินสี
สิบห้าล้านตําลึงทีมูเ่ ซินติดค้างอยูก่ ็ดเู หมือนจะไม่พอ”
อวินลัวเฟิ งพึมพํากับตนเอง

ขณะทีนางกําลังจะลุกขึนจากอ่างนํา ก็พบสัตว์ตวั จ้อยที

ยืนยืนก้นจิวๆ ก้มเลียนําอาบทีหกกระจายเต็มพืนแม้แต่
ตามมุมก็ยงั ไม่ให้เหลือ

4
"เสียวโม่ ทําไมเจ้าไม่บอกข้าว่ามีบางอย่างเข้ามา"
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวจ้องไปยังเจ้าตัวจิวจอมตะกละ

ไม่นานนําเสียงสํานึกผิดและคําเอ่ยแก้ตวั ของเสียวโม่ก็
ดังขึนในใจนาง

"นายท่าน นีเป็ นเพียงหนูหาทองจอมตะกละทีถูกดึงดูด

โดยนํายาผสานฌาน มันไม่มีพิษภัยต่อท่าน ดังนันข้าจึง
ไม่ได้รายงานท่าน"

เสียวโม่คงไม่บอกเจ้านายหรอกว่าเจ้าหนูตวั นีพลัง
อ่อนแอมาก ดังนันเขาจึงมองไม่เห็นมัน

5
"หนูหาทองชอบกินนํายาผสานฌานงันรึ"

อวินลัวเฟิ งจ้องมองทีหนูหาทองตัวขาวราวหิมะ แววตา

เป็ นประกายวิบวับ

"สิงทีหนูหาทองกินไม่ใช่นายาผสานฌาน
ํ แต่สงที
ิ มัน
ชอบกินคือสมุนไพรพลังฌานต่างหาก! ยิงไปกว่านันมัน
ยังใช้สมุนไพรพลังฌานเพิมพูนความแข็งแกร่งของมัน
ด้วย เพียงแต่หนูหาทองตัวนีไม่เคยกินสมุนไพรพลัง
ฌานมาก่อนทําให้พลังของมันอ่อนแอมาก! นายท่าน
ครานีท่านพบสิงลําค่าเข้าให้แล้ว!”

นําเสียงของเสียวโม่แฝงไปด้วยความตืนเต้น "เจ้าหนูหา

6
ทองตัวนีบริสทุ ธินัก! หากท่านนํามันไปกับท่าน มันจะ
ช่วยท่านเสาะหาสมุนไพรหายากได้! แต่แน่นอนว่าท่าน
ต้องระมัดระวัง หนูหาทองเป็ นสัตว์ตะกละตะกลาม หาก
ท่านให้มนั เสาะหาสมุนไพรพลังฌาน มันอาจจะกินจน
หมด!”

“ความสามารถเดียวทีเจ้าหนูหาทองทําได้คือเสาะหา
สมุนไพรพลังฌานหายากอย่างนันหรือ”

"ย่อมมิใช่ ความแข็งแกร่งของหนูหาทองเองก็สงู ยิง ฟั น

ของมันสามารถกัดแทะได้กระทังกระบีทีแข็งแกร่งและ
ทนทานทีสุดในโลก! กรงเล็บของมันสามารถขุดผ่านจวน
แม่ทพั ได้ภายในชัวยาม! เพราะมันมีขนาดตัวทีเล็กและ
มีฟันอันแหลมคม แม้เป็ นการต่อสูก้ บั เหล่าสัตว์รา้ ยทัง
7
หลายดังเช่นพวกสุนขั จิงจอกหรือหมาป่ า มันก็ยงั มิใช่
ฝ่ ายเสียเปรียบ! ด้วยความสามารถเหล่านีท่านจึงควร
เลียงมันไว้”

เสียวโม่ยงพู
ิ ดยิงตืนเต้น “แต่หากนายท่านต้องการเพิม
พลังให้หนูหาทอง ท่านต้องใช้สมุนไพรพลังฌานกองเท่า
ภูเขาเพือเลียงมัน! นีจึงเป็ นสาเหตุให้ในแผ่นดินนีมีคน
เพียงหยิบมือทีสามารถเลียงหนูหาทองนีได้สาํ เร็จ และ
ด้วยเหตุนีผูค้ นจึงเชือกันว่าหนูหาทองเติบโตช้าและ
อ่อนแอ”

อวินลัวเฟิ งเงียบไปครูห่ นึง ดวงตาอันน่าหลงใหลคูน่ นั

จ้องไปยังเจ้าหนูหาทองเป็ นประกาย

8
9
ตอนที 42 เจ้าหนูหาทอง (4)

"นายท่าน ท่านมีทางลัดนะ ท่านมีทางลัด! แม้การเลียง

เจ้าหนูหาทองด้วยสมุนไพรธรรมดาจะยากก็จริง แต่ทา่ น
มีสมุนไพรพลังฌาน! หากท่านให้สมุนไพรพลังฌานเป็ น
อาหาร มันจะเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว! "

ปกติแล้วในแผ่นดินนีลูกหลานตระกูลสูงศักดิมักจะเลือก
สัตว์วิญญาณอสูรสักหนึงหรือสองตัวมาเป็ นสัตว์เลียงคู่
ใจ เมือก่อนไม่ใช่วา่ อวินลัวเฟิ งไม่สนใจเรืองพรรค์นนั แต่
เพราะนางไม่สามารถฝึ กพลังฌานได้แม้แต่นอ้ ย แม้จะมี
ผูใ้ ดในตระกูลอวินฝึ กสัตว์เลียงเหล่านันให้เชืองมาแล้วก็
ตาม แต่สกั วันหนึงพวกมันต้องพยศแน่!

10
หนูหาทองทีกําลังเพลิดเพลินกับการกิน ในทีสุดก็รบั รูถ้ งึ
สายตาของนางทีจ้องมองมายังร่างของมัน เช่นนันมันจึง
ค่อยๆ หันศีรษะมาทีละน้อย เพียงชัวพริบตามันก็ได้พบ
กับดวงตาคูห่ นึงทีกําลังฉายรอยยิมร้ายกาจ

"จีดดด! "

เจ้าหนูหาทองร้องเสียงแหลม ขณะเดียวกันก็พงุ่ ไปยัง

ประตูทางออก ทว่าก่อนมันจะทันได้หนีออกไปก็โดนจับ
ได้โดยมือข้างหนึง ก่อนจะย้ายตัวมันไปวางไว้บนมืออีก
ข้างหนึง

"จิดดด จิดดด จิดดด! "

11
ในมือของอวินลัวเฟิ ง หนูหาทองพยายามดินรนและกัด
ลงบนนิวของนาง แต่การจู่โจมของมันกลับไม่ระคายผิว
หนังของอวินลัวเฟิ งเลยแม้แต่นอ้ ย ดวงตาอันทรงเสน่ห ์
ของนางจ้องมองมันพร้อมรอยยิมอ่อนจาง

จนในทีสุดมันก็หมดหวังและหยุดดิน สีหน้าของเจ้าหนู
ตัวจ้อยเต็มไปด้วยความสลดหดหู่ มันจินตนาการถึงร่าง
กายของตัวเองในสภาพน่าอนาถและกลายเป็ นอาหาร
อันโอชะ

"เจ้าหนูนอ้ ย เจ้าอยากมาเป็ นผูต้ ิดตามข้าไหม"

12
เมือเห็นว่าเจ้าหนูยอมแพ้เลิกดินรนแล้ว อวินลัวเฟิ งจึง
เอ่ยถาม

ท่าทีของเจ้าหนูหาทองกลับมามีชีวิตชีวา มันกะพริบตา
ปริบๆ มองสตรีโฉมสะคราญผูป้ ระดับรอยยิมดุจปี ศาจไว้
บนใบหน้า

นางหมายความว่าอย่างไร

นีมันไม่ตอ้ งกลายเป็ นอาหารอย่างนันหรือ

"ข้ารูว้ า่ เจ้าเข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร ติดตามข้าแล้วเจ้า

จะได้มีสมุนไพรกินทุกวัน เจ้าคิดเห็นเช่นไร"
13
หากคนทัวไปได้ยินทีนางกล่าวว่าหากยอมติดตามนาง
แล้วพวกเขาจะได้มีสมุนไพรให้กินทุกวัน คงได้มีการลง
ไม้ลงมือกันเป็ นแน่

แต่เจ้าหนูหาทองนันแตกต่างออกไป!

หลังจากทีได้ยินคําพูดของอวินลัวเฟิ ง ดวงตาคูน่ นก็

ั
เปล่งประกายวิบวับก่อนผงกหัวหงึกหงักแรงๆ แล้วร้อง
เสียงแหลมออกมา

"ข้าจะตังชือให้เจ้า" อวินลัวเฟิ งหยอกล้อกับหนูหาทองใน

มือนาง ดวงตาคูส่ วยเผยรอยยิมเจ้าเล่ห ์ "สีของขนเจ้าดู

14
เหมือนนํานม เช่นนันนับจากนีไปข้าจะเรียกเจ้าว่าไหน่ฉ
า"

"จิดดด! "

หนูหาทองร้องรับเสียงแหลม ตราบใดทีมีสมุนไพรให้มนั
กินทุกวัน มันก็ไม่ใส่ใจว่านางจะตังชือให้มนั ว่าอย่างไร

"นีเป็ นเพียงนํายาผสานฌานทีหลงเหลืออยู่ แล้วมันก็ไม่

เป็ นประโยชน์ตอ่ การเพิมพูนความแข็งแกร่งของเจ้า
เท่าใดนัก เร็ววันนีข้าจะไปหอโอสถเพือจะหาซือวัตถุดิบ
สมุนไพรมาให้เจ้า อย่างไรก็ดี..." อวินลัวเฟิ งเงียบไปครู ่
หนึง "เมือจากนีไปเจ้าจะติดตามข้า จงจําไว้วา่ เจ้าห้าม

15
กินสมุนไพรทีเก็บมาได้ อย่างเช่นเมือเจ้าเก็บสมุนไพร
จากข้างนอกได้ เจ้าจะต้องนํามาให้ขา้ เป็ นอันดับแรก"

หลังจากทีพูดจบ อวินลัวเฟิ งก็ซอ่ นไหน่ฉาไว้ในแขนเสือ

และเดินออกจากห้องไป

สีวัน!

นางฝึ กฝนโดยสันโดษมาเป็ นเวลาสีวัน สีวันนีนอกจากอ

วินเซียวผูค้ อยส่งข้าวส่งนําให้นางและท่านอาผูท้ ีนาง
ต้องคอยฝังเข็มรักษาขาของเขาแล้ว นางก็ไม่ออกไปพบ
เจอผูใ้ ดอีก

16
"คุณหนู ในทีสุดท่านก็กลับมา"

เมือสาวใช้ชิงเหยียนเห็นอวินลัวเฟิ งเดินลงมาจากภูเขา
ด้านหลัง นางก็รุดเข้ามารายงานอย่างรีบเร่ง "คุณหนู มู่
เซินผูน้ นมาอี
ั กแล้ว"

"มูเ่ ซินรึ เขารวบรวมเงินสีสิบห้าล้านตําลึงได้แล้วอย่าง

นันรึ " อวินลัวเฟิ งลูบคางเบาๆ ก่อนเอ่ย "ชิงเหยียน ตอน
นีข้าจําต้องไปหอโอสถ เช่นนันให้เขาทิงเงินไว้ทีนีก่อน
จากนันจงบอกไปว่าในวันพรุง่ นีให้เขามารอข้าทีโถงด้าน
หลัง

ยามนีสายมากแล้ว ดังนันนางจึงไม่มีเวลามาสนใจมูเ่ ซิน

17
ชิงเหยียนมึนงงอยูค่ รูห่ นึง ไม่นานนางก็เห็นอวินลัวเฟิ ง
มุง่ หน้าไปยังประตูหลัง ดวงตากลมโตของนางเต็มไป
ด้วยความสับสน

นับแต่คณ
ุ หนูปลิดชีพตนไม่สาํ เร็จก็ดเู หมือนนางจะ
เปลียนแปลงไปอย่างสินเชิง ก่อนหน้านางมักเอาแต่ไล่
ตามองค์รชั ทายาทอยูท่ กุ วีวัน แต่ยามนีกลับเอาแต่มงุ่
หน้าไปทีหอโอสถแทน

18
ตอนที 43 ต้นเหตุความโกลาหลไปทัวทังเมือง (1)

คราวนี อวินลัวเฟิ งมิได้มงุ่ หน้าไปยังหอโอสถโดยตรง

ขณะทีนางอยูไ่ ม่ไกลจากหอโอสถนัก นางก็ใช้ประโยชน์

ยามไม่มีผใู้ ดสนใจหายเข้าไปตรอกแคบอย่างรวดเร็ว
ก่อนจะนําผ้ามัสลินสีขาวดุจหิมะมาคลุมปิ ดไว้ครึงใบ
หน้า

คนทัวไปไม่มีทางรูต้ วั ตนของนางแน่ นอกเสียจากเป็ นผู้

ทีคุน้ เคยกับนางเท่านัน

“ไหน่ฉา หลบอยูใ่ นแขนเสือข้าแล้วห้ามออกมา” หลัง

1
จากทําทุกอย่างเสร็จสรรพ อวินลัวเฟิ งดันศีรษะเล็กจิว
ของไหน่ฉาทีโผล่ออกมาให้กลับเข้าไป ริมฝี ปากยกโค้ง
อย่างน่าหลงใหล “ตอนนีพลังของข้ายังแข็งแกร่งไม่พอ
ข้าจะให้ผใู้ ดล่วงรูไ้ ม่ได้วา่ ผูป้ รุงนํายาผสานฌานนีคือข้า
แต่ขา้ ก็เกรงว่ายามทีข้ายังไม่ทนั ได้แข็งแกร่งพอ เจ้า
ฮ่องเต้สารเลวนันอาจจะลงอาญาอย่างลับๆ ให้ประหาร
ตระกูลข้าเก้าชัวโคตร”

เสียวโม่เข้าใจถึงนัยเบืองหลังคําพูดของอวินลัวเฟิ ง
คราวนีเขาจึงไม่พดู อะไรต่อ

หลังจากทีอวินลัวเฟิ งเอ่ยจบ นางก็มงุ่ หน้าไปสูห่ อโอสถ

อัดแน่นไปด้วยผูค้ น

2
“อ่า...แม่นางน้อย เจ้ามาทีหอโอสถเพือซือสมุนไพรรึ ดู
จากความงดงามของเจ้าแล้วคงเกรงว่าจะมีใครพบเห็น
เข้าสินะถึงได้ปกปิ ดใบหน้าเอาไว้”

ขณะทีอวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปทีหอโอสถ เสียงหัวเราะทรง

เสน่หก์ ็ดงั ขึนมาทางนาง

สตรีนางนีมีรูปลักษณ์ทีงดงามไร้ทีติ ความงามของนาง
และความงามของอวินลัวเฟิ งย่อมงดงามเลิศลําต่างกัน
ไป ความงามอย่างไร้ทีติของอวินลัวเฟิ งนันเรียกได้วา่
งามล่มจมเมือง เสน่หอ์ นั น่าหลงใหลกอปรกับจริตจะ
ก้านของนางแล้ว ราศีแห่งความสูงส่งทําให้ผคู้ นหวาด

3
เกรงทีจะเข้าหา

ในทางตรงกันข้าม สตรีนางนีเผยเนินอกนวลและหน้า
ท้องราบ ทุกอากัปกิรยิ าและทุกท่วงท่าการแย้มยิมนัน
เผยเสน่หน์ บั พันนับหมืนแบบ ราวกับเพียงแค่ปรายตา
เดียวสามารถพรากจิตวิญญาณของใครต่อใครได้ ไม่
เพียงแต่ผชู้ าย แม้แต่ผหู้ ญิงทีได้ยินนําเสียงอันน่า
หลงใหลของนางต่างก็รูส้ กึ เหมือนร่างกายอ่อนยวบจน
แทบขยับไม่ได้

แน่นอนว่า หากตัดสินจากเพียงรูปลักษณ์อวินลัวเฟิ ง
ย่อมชนะอย่างไร้ขอ้ กังขา ทว่าความเจ้าชูแ้ พรวพราวของ
นางก็เยียมยอดเกินกว่าผูใ้ ดจะเทียบได้

4
“เจ้าของร้านหลินไม่อยูท่ ีนีหรือ” ด้วยรอยหยักโค้งบนริม
ฝี ปาก อวินลัวเฟิ งจ้องมองหญิงสาวท่าทางเจ้าชูเ้ ดิน
นวยนาดมาหานาง

เจ้าของร้านหลินคือหลินเซียว ผูท้ ีคอยต้อนรับอวินลัวเฟิ

งอยูเ่ สมอ เนืองจากการต้อนรับลูกค้าของหอโอสถนันมัก
จะเป็ นหน้าทีของหลินเซียว นางจึงมิได้ขอ้ งใจในคําพูด
ของอวินลัวเฟิ ง

“ฮ่าๆๆ” หญิงสาวหัวเราะคิกคักอย่างเปี ยมเสน่ห ์ ก่อนจะ

เอามือเสยผมขึนพร้อมพูดว่า “เพือเพิมพูนความลําเลิศ
ของหอโอสถ ช่วงนีข้าจึงมาต้อนรับลูกค้าทุกคนด้วยตน
เอง! แม่นางน้อยบอกพีสาวคนนีมาได้เลยว่าเจ้าต้องการ
5
สิงใด พีสาวคนนีจะจัดหามาให้”

“ข้าได้ยินว่าหอโอสถของท่านรับซือนํายาสมุนไพร ดังนัน
ข้าจึงอยากสอบถามว่านํายาสมุนไพรนีจะมีมลู ค่าสัก
เท่าใด”

อวินลัวเฟิ งล้วงขวดกระเบืองมาถือไว้ในมืออย่างระมัด
ระวัง

“น้องสาว เจ้าช่วยบอกผลลัพธ์ของนํายาสมุนไพรตัวนี
แก่ขา้ ได้หรือไม่” หญิงสาวรับขวดกระเบืองจากมือ
อวินลัวเฟิ ง รอยยิมทรงเสน่หแ์ ละน่าประทับใจขยาย
กว้างขึน

6
“นีคือนํายาผสานฌานซึงสามารถทําให้ผฝู้ ึ กพลังฌาน
สามารถบรรลุได้ถงึ สองเท่าจากการออกแรงเพียงครึง
เดียว อย่างไรก็ตามนํายาสมุนไพรนีมีประโยชน์สาํ หรับ
เหล่าผูฝ้ ึ กฝนพลังฌานทียังอยูต่ ากว่
ํ าขันสูงเท่านัน เมือ
ระดับพลังของผูฝ้ ึ กฝนนันบรรลุถงึ ขันสูงแล้วนํายานีก็ไร้
ค่า”

รอยยิมบนใบหน้าของหญิงสาวนิงค้าง แม้แต่ลมหายใจ
ของนางก็แรงขึนเพียงเล็กน้อย “เจ้ากําลังพูดว่านีคือ
นํายาผสานฌานทีสามารถช่วยผูฝ้ ึ กฝนพลังฌานให้กา้ ว
หน้าได้อย่างนันหรือ”

“ใช่แล้ว แท้จริงแล้วมันให้ผลลัพธ์สาํ หรับผูท้ ีมีระดับพลัง

7
ฌานตํากว่าขันสูงเท่านัน ข้อจํากัดในการใช้งานคือต้อง
ผสมนํายาผสานฌานนีกับนํา จากนันผูฝ้ ึ กฝนต้องแช่ตวั
ในนํานันขณะฝึ ก เช่นนันมันจะสามารถช่วยให้พวกเขา
รวบรวมพลังฌานได้”

อวินลัวเฟิ งพยักหน้าเพือยืนยันคําถามของหญิงสาว

ด้วยคําพูดของอวินลัวเฟิ ง ใบหน้าทรงเสน่หข์ องหญิง

สาวผูน้ นได้
ั เลือนหายไป ก่อนจะถูกแทนทีด้วยความ
เคร่งขรึม

“แม่นางน้อย ข้าไม่สามารถตัดสินใจเกียวกับนํายาผสาน
ฌานนีด้วยตัวเองได้ เอาอย่างนี ข้าจะไปสอบถามท่านผู้

8
เฒ่าหรง และผูเ้ ฒ่าหรงของเราจะเป็ นประเมินราคาให้
เจ้า แบบนีเป็ นอย่างไร”

9
ตอนที 44 ต้นเหตุความโกลาหลไปทัวทังเมือง (2)

“แน่นอน”

อวินลัวเฟิ งพยักหน้า “ข้าหวังว่าท่านจะเร่งให้ขา้ สัก

หน่อย เพราะข้ากําลังรีบ”

ได้ยินเช่นนัน หญิงสาวผูน้ นก็

ั ไม่รรี อรีบรุดหน้าไปยังโถง
ด้านใน หากผูท้ ีไม่รูท้ ีมาทีไปมาเห็นใบหน้าอันวิตกกังวล
นี พวกเขาคงคิดว่าเกิดเรืองร้ายแรงบางอย่างขึนกับนาง
10
แน่

ณ โถงด้านใน ผูเ้ ฒ่าหรงทีกําลังสนทนากับชายวัยกลาง

คนอยูถ่ กู ขัดจังหวะด้วยเสียงเปิ ดประตู เขาขมวดคิวเล็ก
น้อย แต่หลังจากเห็นว่าเป็ นสตรีทรงเสน่หก์ า้ วอาดๆ มา
หาอย่างรวดเร็วเขาก็คลายอารมณ์ลง

“หย่าเอ๋อร์ เหตุใดเจ้าจึงร้อนรนเช่นนี”

ฟางหย่ารีบก้าวไปยืนเบืองหน้าผูเ้ ฒ่าหรง “ท่านผูเ้ ฒ่า

หรง เมือครูม่ ีหญิงสาวผูห้ นึงมาเสนอขายนํายาสมุนไพร
แต่เพราะข้าตัดสินใจไม่ได้ ข้าจึงมาปรึกษาท่าน”

11
“นํายาสมุนไพรงันรึ เรืองแค่นีเพียงการตัดสินใจของเจ้า
ก็เพียงพอแล้ว มิจาํ เป็ นต้องมาถามความเห็นข้า" ผูเ้ ฒ่า
หรงส่ายหน้าและพูดอย่างเหลืออด

หากเป็ นผูอ้ ืนทีไม่ใช่ฟางหย่าเขาคงโมโหไปแล้ว

“เรืองเป็ นเช่นนีท่านผูเ้ ฒ่าหรง ตาเฒ่าของข้าอนุญาตให้

มาทีนีก็เพือเรียนรูห้ าประสบการณ์ ทว่าเงินทุนทีข้าได้รบั
มาไม่มากนัก ด้วยเหตุนนข้
ั าจึงเกรงว่าเงินของข้าอาจจะ
ไม่สามารถซือนํายาสมุนไพรตัวนีได้ ข้าจึงมาทีนีเพือ
สอบถามท่าน”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

12
ผูเ้ ฒ่าหรงยืนขึนอย่างตกใจ “เจ้าบอกว่าเงินทุนทีเจ้ามีไม่
เพียงพอสําหรับซือนํายาสมุนไพรเพียงขวดเดียวอย่าง
นันรึ บอกข้ามาซิวา่ มันเป็ นนํายาสมุนไพรชนิดใดกัน ข้า
จําได้วา่ เจ้ามีเงินหลายล้านตําลึงอยูใ่ นมือมิใช่ร”ึ

แม้ฟางหย่าจะกล่าวว่านางมาทีนีเพือเรียนรู ้ แต่นางก็
เป็ นถึงหลานสาวของผูอ้ าวุโส จะเป็ นไปได้อย่างไรทีผู้
อาวุโสนันจะไม่มอบเงินติดตัวไว้ให้ เพิมเงินอีกไม่กีล้าน
ตําลึงนางก็ครอบครองหอโอสถนีได้แล้วกระมัง เหตุใด
นางจึงจะไม่สามารถซือนํายาสมุนไพรเพียงขวดเดียวได้
เล่า

“ท่านผูเ้ ฒ่าหรง นํายาสมุนไพรขวดนันคือนํายาผสาน

13
ฌาน!” นําเสียงของฟางหย่าเต็มไปด้วยความตืนเต้น
“ว่ากันว่ามันสามารถช่วยให้ผฝู้ ึ กฝนพลังฌานทีอยูใ่ น
ระดับตํากว่าขันสูงสามารถเพิมพูนพลังฌานได้ถงึ สอง
เท่าด้วยการออกแรงเพียงแค่ครึงเดียว! ท่านคิดดูสิ ใน
แคว้นหลงหยวน ผูค้ นทัวไปต่างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฝนขันกลาง!
โดยเฉพาะเหล่าราชวงศ์และเหล่าชนชันสูง ผูใ้ ดเล่าจะ
ไม่อยากฝึ กฝนได้เร็วขึน หากเราได้นายาผสานฌานขวด
ํ
นีมา พวกเราต้องก็ไม่ตอ้ งมาเป็ นกังวลว่าจะขายได้ราคา
งามหรือไม่”

ผูเ้ ฒ่าหรงรูส้ กึ เหมือนสมองตัวเองว่างเปล่าไปหมด ดีที

เขามีชีวิตอยูม่ าหลายปี แล้ว อารมณ์ของเขาจึงไม่ได้หนุ
หันพลันแล่นเหมือนฟางหย่า เช่นนันเขาจึงควบคุมความ
ตืนเต้นภายในใจก่อนจะยืนมือไปหานาง

14
“ส่งนํายาผสานฌานนันมา ข้าต้องตรวจสอบดูวา่ มันให้
ผลลัพธ์เช่นนันจริงหรือไม่”

ในทีสุดฟางหย่าก็รูส้ กึ ตัว นางรีบเร่งวางขวดกระเบืองใน

มือไว้เบืองหน้าผูเ้ ฒ่าหรง

“นีคือนํายาผสานฌาน”

ผูเ้ ฒ่าหรงยืนมืออันสันเทาออกไปหยิบขวดกระเบืองที
วางอยูเ่ บืองหน้า เขาค่อยๆ เปิ ดฝาออก วางมันไว้ใต้จมูก
เพือสูดดม จากนันไม่นานกลินหอมก็ลอยฟุง้ ไปทัวทิศทํา
ให้จิตใจเขาสันไหว แลทัวทังร่างของเขารูส้ กึ ผ่อนคลาย

15
“นํายาผสานฌานนีมีคณ
ุ สมบัติในการช่วยฝึ กฝนพลัง
ฌานจริงๆ” ผูเ้ ฒ่าหรงหายใจเข้าลึก แม้วา่ ตอนนีท่าทาง
ของเขาจะดูผอ่ นคลายมาก แต่ภายในนันกลับเต็มไป
ด้วยความปั นป่ วน “อย่างไรก็ตาม นํายาผสานฌานนีก็มี
ข้อบกพร่อง ข้าพึงรูต้ อนนีเองว่าสรรพคุณของมันเข้มข้น
เกินไป แม้วา่ มันจะสามารถรวบรวมพลังฌานได้จริง แต่
จะดืมจนหมดไม่ได้ มิฉะนันมันจะมอบความตายให้ผใู้ ช้
อย่างไม่ตอ้ งสงสัย”

ฟางหย่านิงเงียบไปชัวครู ่ ทันใดนันนางก็ตระหนักได้วา่ ผู้

เฒ่าหรงเข้าใจสิงทีนางต่อการจะสือผิดไป ดังนันนางจะ
รีบอธิบาย “ท่านผูเ้ ฒ่าหรง สิงนีไม่ได้มีไว้สาํ หรับดืมกิน
ถ้าจะพูดให้ถกู คือมันมีไว้สาํ หรับการอาบนําลงยา ผู้

16
ฝึ กฝนพลังฌานสามารถเพิมพูนพลังได้ขณะทีแช่ตวั ใน
นําอาบนี มันจึงจะให้ออกฤทธิช่วยในการรวบรวมพลัง
ฌาน”

“ทีแท้เป็ นเช่นนีนีเอง

ผูเ้ ฒ่าหรงเข้าใจในทันที ความรูส้ กึ ของเขาเปี ยมล้นไป

ด้วยความตืนเต้น

“หย่าเอ๋อร์ เราต้องซือนํายาผสานฌานนี ข้าจะมอบ

อํานาจให้เจ้ารวบรวมเงินสิบล้านตําลึงในหอโอสถ และ
หากเจ้าพบนางจงถามนางว่านางยังมีนายาผสานฌาน
ํ
นีหลงเหลืออยูอ่ ีกหรือไม่ เราจะเหมาทังหมดทีนางมี!”

17
18
ตอนที 45 ต้นเหตุความโกลาหลไปทัวทังเมือง (3)

“ได้เจ้าค่ะ ท่านผูเ้ ฒ่าหรง”

หลังจบการสนทนา ฟางหย่าก็ได้ออกจากห้องไป

ภายในห้องโถงใหญ่แห่งหอโอสถ ขณะนีอวินลัวเฟิ งที

เฝ้ารออย่างวิตกกังวลเห็นฟางหย่ามุง่ มาหานางอย่างรีบ
เร่ง ดูจากใบหน้าซึงเปี ยมไปด้วยความตืนเต้นของหญิง
สาวตรงหน้าแล้ว นางก็รูไ้ ด้ทนั ทีวา่ ทําการค้าคราวนี
สําเร็จ!

"น้องสาว" ฟางหย่าหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินตรงมาหา

19
อวินลัวเฟิ ง "นํายาผสานฌานของเจ้า ได้รบั การยืนยัน
จากท่านผูเ้ ฒ่าหรงแล้ว หอโอสถของเราจะขอซือสิงนีใน
ราคาสิบล้านตําลึง"

สิบล้านตําลึง

อวินลัวเฟิ งตกตะลึง

ในการปรุงนํายาผสานฌานนันใช้ตน้ ทุนเพียงแค่แปด
ร้อยตําลึง แต่กลับสามารถนํามาขายได้ในราคาถึงสิบ
ล้านตําลึง เงินก้อนนีช่างได้มาง่ายเสียจริง

ฟางหย่าเห็นท่าทีของนางก็คิดว่านางคงไม่พอใจกับ
20
ราคานี ด้วยความร้อนอกร้อนใจจึงกล่าวว่า “แม่นาง
น้อย หอโอสถของเราเสนอราคาทีสมนําสมเนือแล้ว แต่
ข้าจะขอบอกเจ้าตามตรงว่าเมือหอโอสถได้นายาผสาน
ํ
ฌานมาแล้ว เราจะขายให้ผอู้ ืนโดยเพิมราคาเป็ นสอง
เท่า! อย่างไรก็ดีนีเป็ นกลยุทธ์ทางการค้าของพวกเรา
และเราจะได้กาํ ไรจากส่วนต่างของราคา"

หลังจากอวินลัวเฟิ งเรียกสติคืนมาแล้วนางก็ยกยิมเจ้า
เล่ห ์ "ข้าคิดว่าข้าหาเงินได้ง่ายดายแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่า
พวกท่านจะเจ้าเล่หเ์ จ้ากลกว่าข้าซะอีก"

ใบหน้าของฟางหย่าแดงขึน แม้ประโยคเหล่านีจะเป็ น
เรืองจริง แต่พอได้ยินจากปากผูอ้ ืนแล้วกลับทําให้นาง
รูส้ กึ กระดากเหลือเกิน
21
เพราะอย่างไรอวินลัวเฟิ งก็ไม่ได้อยากทําเรืองให้มนั ยุง่
ยาก จากนีไปหากนางต้องการขายนํายาผสานฌาน
นางก็เพียงขายมันผ่านทางหอโอสถ! มิเช่นนันนางอาจ
ต้องเผชิญกับอันตรายหากตัวตนของนางถูกเปิ ดเผยเข้า

“แม่นางน้อย จากนีไปหากเจ้ามีนายาผสานฌาน
ํ เจ้า
สามารถนํากลับมาขายให้หอโอสถของข้าได้ทกุ เมือ ข้า
จะให้ราคาทีสมนําสมเนือกว่านีแก่เจ้า” ฟางหย่าขยิบตา
ให้อวินลัวเฟิ ง “ยามนีแม่นางน้อยคงจะว่างแล้ว ออกไป
กินข้าวมือเย็นกับพีสาวดีหรือไม่”

แพทย์ทีสามารถปรุงยาผสานพลังฌานได้ ไม่วา่ อย่างไร

22
นางก็ตอ้ งผูกมิตรเอาไว้

"ข้าไม่มีเวลา"

พูดจบ อวินลัวเฟิ งก็คว้าตัวเงินจากมือฟางหย่าและหมุน

ตัวเดินจากไป

มองเงาร่างของหญิงสาวทีเดินลับตาไป ฟางหย่าก็ยมิ
อย่างหมดหนทาง "ช่างเป็ นแม่นางน้อยทีเด็ดขาดอะไร
เช่นนี หากคนเช่นนางมาอยูท่ ีหอโอสถของข้า ความแข็ง
แกร่งของหอโอสถแห่งนีจะต้องน่าเกรงขามยิงกว่าเดิม
แน่"

23
หลังกล่าวจบ ฟางหย่าตัดสินใจตรงไปยังห้องโถงด้านใน
แต่ยงั ไม่ทนั ถึงดีฝีเท้าของก็นางชะงักโดยพลัน ก่อนที
ดวงตาคูส่ วยจะเบิกกว้างขณะจ้องมองดูปริศนาบน
กําแพงทีได้ถกู ไขแล้ว...

"ผูใ้ ดไขปริศนานี"

ปริศนานีนับเป็ นปริศนาปราบเซียนซึงผูเ้ ฒ่าหรงได้คิดขึน

จุดประสงค์ก็เพือหลอกล่อให้คนทีเคยแก้พิษม่านหลัว
ออกมา เพราะฉะนันเมือไม่กีวันก่อนฟางหย่าจึงเคยให้
ความสนใจกับปริศนานี แต่นางไม่คิดเลยว่าเพียงแค่นาง
เดินจากทีแห่งนีไปไม่นาน ใครบางคนก็ได้มาไขปริศนานี
เสียแล้ว

24
เมือได้ยินคําถามของฟางหย่า หนึงในข้ารับใช้ของหอ
โอสถตอบนางด้วยประโยคหนึงว่า "ท่านฟางหย่า
ปริศนาข้อนีได้ถกู ไขโดยหญิงสาวสวมผ้าคลุมหน้าทีท่าน
ต้อนรับไปเมือครูเ่ จ้าค่ะ"

สําหรับหอโอสถแล้ว ตําแหน่งของข้ารับใช้ของนางมิได้
สูงนัก นางจึงไม่ทราบว่าเรืองนีสําคัญอย่างไร ดังนันแม้
ว่านางจะสังเกตเห็นอวินลัวเฟิ งไขปริศนาข้อนี นางก็มิได้
รีบร้อนไปแจ้งฟางหย่าในทันที

ร่างกายของฟางหย่าสันสะท้านอีกครัง ก้นบึงจิตใจของ
นางผิดหวังอย่างทีสุด หากนางรูก้ ่อนสักนิดนางจะต้อง

25
ยือแม้นางน้อยผูน้ นไว้
ั ทีนีเป็ นแน่

ตอนนีท่ามกลางผูค้ นนับพัน นางจะรูไ้ ด้อย่างไรว่าควร

จะไปตามหาคนผูน้ นที
ั ใด

...

การบริหารงานของหอโอสถช่างลําเลิศนัก เพียงวันเดียว
ข่าวเกียวกับนํายาผสานฌานก็แพร่กระจายไปทัวทุกหัว
ถนนในเมือง เข้าถึงกระทังตามตรอกซอกซอย สร้าง
ความวุน่ วายไปทัวทังแคว้นหลงหยวน!

ณ ตําหนักองค์รชั ทายาท
26
ภายในสวน เสียงพิณอันไพเราะบรรเลงเล่นอย่างอ่อน
หวานและอ้อยอิง

เกาหลิงจ้องมองหญิงงามทีกําลังดีดพิณอยู่ สายตาของ
เขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ความอ่อนโยนทีไม่เคย
เกิดขึนเมือยามทีต้องเผชิญหน้ากับอวินลัวเฟิ ง ต่อหน้า
นาง เขามีให้แค่เพียงความรังเกียจเดียดฉันท์เท่านัน

27
ตอนที 46 ต้นเหตุความโกลาหลไปทัวทังเมือง (4)

28
เมือบทเพลงบรรเลงจบ

มูอ่ ซู่ วงหยุดการเคลือนไหวของนิวมือ ปรายตามองไปยัง

ชายผูท้ ีกําลังจ้องมองนางอยูด่ ว้ ยสายตาอ่อนโยน นาง
ส่งรอยยิมอันแสนหวานให้เขา "องค์รชั ทายาท ท่าน
ทราบเรืองทีเกิดขึนในแคว้นหลงหยวนเมือไม่นานมานี
หรือไม่"

"เจ้ากําลังกล่าวถึงนํายาผสานฌานหรือ"

เกาหลิงทราบดีถงึ นัยของคํากล่าวของมูอ่ ซู่ วง "นํายา

ผสานฌานช่างเป็ นสิงทีน่าอัศจรรย์เสียจริง ทังยังมีคาํ

29
ยืนยันจากผูอ้ าวุโสสูงสุดแห่งหอโอสถด้วยแล้ว ไม่มีทาง
ผิดพลาดแน่ หากอูซ่ วงชอบ รัชทายาทผูน้ ีจะซือให้เจ้า
เองดีหรือไม่"

มูอ่ ซู่ วงลังเลอยูช่ วครู

ั ก่ ่อนจะค่อยๆ กล่าวว่า "องค์
รัชทายาท ข้าได้ยินมาว่านํายาผสานฌานนันท่านแม่ทพั
อวินก็ตอ้ งการซือเช่นเดียวกัน ตอนนีเขาเทียวขอยืมเงินผู้
อืนไปทัว นํายาผสานฌานมีราคาสูงยิงนัก หากอวินลัว
เฟิ งสามารถฝึ กฌานได้ ก็ยอ่ มให้นางได้มิใช่ปัญหาอันใด
แต่ปัญหาคือนางมิได้เป็ นผูฝ้ ึ กฌานด้วยซํา เช่นนันแล้ว
นางจะยังต้องการนํายาผสานฌานไปเพือเหตุใดกัน เช่น
นันจะไม่เป็ นการสินเปลืองโดยเปล่าประโยชน์หรอก
หรือ"

30
"อูซ่ วง เจ้าวางใจได้ หลังจากนีข้าจะออกคําสังไม่วา่ จะ
เป็ นข้าราชสํานักแห่งหลงหยวนผูใ้ ดก็หา้ มให้จวนแม่ทพั
หยิบยืมเงิน! หากจะหาคนผิดก็คงเป็ นหลานสาวของ
จวนแม่ทพั ทีเอาแต่ใช้จ่ายสุรุย่ สุรา่ ย ข้าได้ยินมาว่า
อวินลัวเฟิ งเอาทรัพย์สมบัติของตระกูลอวินไปผลาญจน
สิน ทําให้ทา่ นแม่ทพั อวินเดือดเป็ นฟื นเป็ นไฟ" เกา
หลิงกล่าวด้วยนําเสียงเย็นชาพร้อมแสดงท่าทีดถู กู
เหยียดหยาม "เป็ นโชคของข้าทีได้ยกเลิกการหมันหมาย
กับเศษสวะไร้คา่ นางนันแล้ว มิฉะนันวันใดวันหนึงทรัพย์
สมบัติของตําหนักข้าคงถูกนางผลาญเสียจนหมดสิน"

มูอ่ ซู่ วงเปี ยมไปด้วยรอยยิม แม้แต่ควของนางก็

ิ ยงั เผยให้
เห็นความเบิกบาน

31
"องค์รชั ทายาท เป็ นเพราะท่าน ชือเสียงของอวินลัวเฟิ ง
จึงได้ตกตําและอนาถายิง! ข้าจึงอยากจะหาคูห่ มัน
หมายให้นาง เวลานันมาถึงเมือใดข้าคงต้องอาศัยความ
ช่วยเหลือจากท่าน"

เพียงนึกถึงใบหน้างดงามเลิศลําไร้ผเู้ ทียบเทียมแล้ว มูอ่ ู่

ชวงก็เกลียดชังเสียจนต้องเม้มริมฝี ปากแน่น นางกัดฟั น
กรอดด้วยแรงโทสะ! นางจะต้องหาคูห่ มันให้หญิงผูน้ นั
ให้จงได้ การแต่งงานทีทําให้นางอยากตายเสียมากกว่า
มีชีวิตอยู!่

"อูซ่ วง ข้าจะให้เจ้าเป็ นคนจัดการเรืองนี" เกาหลิงมองมู่

อูซ๋ วงด้วยสายตาอ่อนโยน "เดิมที ข้าไม่อยากจะสนใจว่า
เศษสวะผูน้ นจะอยู
ั ห่ รือตาย แต่เพราะเจ้าร้องขอเพือนาง
32
คราวนีข้าจึงยอมตัดสินใจ หากไม่ได้ความช่วยเหลือจาก
เจ้า ตัวอวินลัวเฟิ งเองคงมิอาจเสาะหาชายใดทีเต็มใจจะ
แต่งงานกับนางไปชัวชีวิต"

รอยยิมของมูอ่ ชู๋ วงดูงดงามมากยิงขึน ทว่าเมือเกาหลิง

ละสายตา ดวงตาของนางก็สาดประกายมุง่ ร้าย

อวินลัวเฟิ ง เจ้าจะต้องตําต้อยกว่าข้าไปตลอดชีวิต!

ทักษะติดตัวของเจ้าด้อยกว่าข้า ความสามารถของเจ้า
ด้อยกว่าข้า แม้แต่ความสามารถในการควบคุมโน้มน้าว
บุรุษก็ยงั ด้อยกว่าข้า! ชัวชีวิตนีข้าจะใช้ชีวิตอยูอ่ ย่างสูง
ส่งสุขสบาย มีชีวิตทีไม่วา่ ผูใ้ ดต่างต้องอิจฉา ส่วนเจ้า

33
ต้องยืนอยูใ่ นจุดตกตําทีสุด ทําได้เพียงเฝ้ามองชีวิตอัน
แสนสุขของข้า!

คนทีข้าจะแต่งงานด้วยจะเป็ นชายผูส้ งู ศักดิทีสุดในโลก

ส่วนเจ้าต้องร้องขอให้ขา้ เป็ นผูเ้ ลือกสามีมาให้!

สําหรับนํายาผสานฌาน ข้าต้องเป็ นผูท้ ีได้ครอบครอง

มัน! และเจ้าไม่มีสทิ ธิแม้แต่จะดืมนําอาบของข้า!

...

ณ ห้องหนังสือจวนตระกูลอวิน อวินลัวเฟิ งได้เผชิญกับ

ความเดือดดาลของชายชราทีแผ่ไปทัวทังบริเวณอย่าง
34
กะทันหัน นางได้ยินกระทังเสียงของสิงของทีโดนเตะไป
ทัว

"พวกอกตัญ !ู แสร้งทําเป็ นสนิทสนมกับตาเฒ่าอย่าง

ข้า แต่ตอนนีทีตาเฒ่าผูน้ ีต้องการหยิบยืมเงินเล็กน้อย
พวกเจ้าทุกคนต่างวิงหนีเร็วยิงกว่าสุนขั เสียอีก! ภาย
ภาคหน้าอย่ามาให้ตาเฒ่าผูน้ ีเห็นหน้าพวกเจ้าอีกเด็ด
ขาด! "

ยืมเงินงันรึ

อวินลัวเฟิ งงุ่นงงไปชัวครูก่ ่อนจะเดินเข้าไปพลางมอง

สํารวจความเละเทะในห้องหนังสือ รอยยิมร้ายกาจ

35
ปรากฏบนใบหน้านาง "ท่านปู่ นีมันเรืองอะไรกัน เหตุใด
ท่านจึงฉุนเฉียวถึงเพียงนี"

"เหอะ ทังหมดเป็ นเพราะพวกสารเลวนัน โดยเฉพาะบาง

คนทีข้าเคยช่วยพวกมันไว้ในอดีต พอยามนีทีข้าตกทีนัง
ลําบาก และต้องการหยิบยืมเงินจากพวกมันเพียงเล็ก
น้อย แต่พวกมันทังหมดกลับปฏิเสธ! "

ชายชรายังคงเจ็บแค้นใจ หนวดของเขาสันเทาในขณะที
เขากําลังสาปแช่งคนเหล่านันด้วยโทสะ

"เหตุใดท่านจึงต้องยืมเงินผูอ้ ืนกันเล่า เงินสีสิบห้าล้าน

ตําลึงทีข้านําไปเก็บไว้ในคลังสมบัติยงั ไม่เพียงพอหรอก

36
หรือ"

"เงินสีสิบห้าล้านอะไรกัน..." ชายชราพ่นคําสาปไม่หยุด
หย่อน ไม่นานหลังจากเขาได้สติคืนมาดวงตาของเขาก็
จ้องมองไปยังอวินลัวเฟิ งนิง ลมหายใจชายเฒ่าถีกระชัน
ขึน "เจ้าพูดว่าอะไรนะ ตระกูลเรามีเงินสีสิบห้าล้านตําลึง
อย่างนันรึ"

37
 ตอนที 47 ตัวตนถูกเปิ ดเผย (1)

อวินลัวเฟิ งมองดูชายชราทีกําลังประหลาดใจ “ท่านไม่รู ้

หรอกหรือ”

ท่าทีของนางนันตกใจยิงกว่าตาเฒ่าเสียอีกเมือรูว้ า่ ชาย
ชราตรงหน้าไม่รูเ้ รืองนีมาก่อน

“ชิงเหยียนไม่ได้แจ้งท่านรึ เมือวานมูเ่ ซินส่งเงินสีสิบห้า

ล้านตําลึงมาให้ขา้ เช่นนันข้าจึงให้นางนําไปเติมคลัง
สมบัติให้เต็ม”

ความเงียบขุมหนึงก่อตัวขึน
1
จบคําของอวินลัวเฟิ ง ภายในห้องเขียนหนังสือก็ปกคลุม
ไปด้วยบรรยากาศมืดทะมึนทันที อวินลัวจ้องมองหญิง
สาวทียืนอยูเ่ บืองหน้าเขาตาไม่กะพริบ แม้แต่ลมหายใจ
ก็ยงั ติดขัด

“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าอธิบายให้ขา้ ฟั งได้หรือไม่วา่ นีมันเรืองอะไร

กัน”

ไม่มีผใู้ ดรับรูถ้ งึ ความสับสนวุน่ วายใจของชายชรา เขา

ต้องรวบรวมพละกําลังทังหมดทีมียบั ยังมิให้หวั ใจเต้น
หลุดออกมานอกอก แต่ถงึ อย่างนันร่างกายอันสันเทาก็
ยังทรยศความปั นป่ วนภายในจิตใจของเขา

2
“ท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งเชิดศีรษะขึน นางมองชายชราด้วย
สายตาแน่วแน่มนคง
ั ใบหน้ามิได้มีรอยยิมเจ้าเล่ห ์
ประดับอยูแ่ ต่ถกู แทนทีด้วยความเคร่งขรึมจริงจัง “เหล่า
ศัตรูของพ่อแม่ขา้ ข้าจะล้างแค้นพวกมันแน่! ขันแรกของ
การล้างแค้นครานีคือจวนอครเสนาบดีมู่ เมือมูเ่ ซินมา
พบข้าเพือรักษาอาการป่ วยของเขา ข้าถึงได้ข่เู ข็ญเขา
อย่างไร้เมตตา และนีเป็ นเพียงการเริมต้นเท่านัน!”

นีเป็ นเพียงการเริมต้น จากนีไปนางจะทําให้จวนอครม

หาเสนบดีตกตําลงทีละน้อย และเหยียบยําราชวงศ์ให้
อยูใ่ ต้ฝ่าเท้า

แน่นอน เพือป้องกันไม่ให้ชายชราตกใจจนสินสติ
3
อวินลัวเฟิ งจึงไม่ได้พดู ประโยคพวกนีออกไป

“ฮ่าๆๆๆ!” ชายชราตกตะลึงไปชัวครูก่อนจะระเบิด
หัวเราะออกมา

กีปี มาแล้วหนอ ไม่รูว้ า่ ผ่านพ้นมากีปี แล้วทีเขาได้

แสดงออกตามความรูส้ กึ ได้ตามต้องการและไม่ตอ้ งอด
กลันดังเช่นตอนนี ตังแต่พอ่ แม่ของเฟิ งเอ๋อร์ตายไป เขา
ต้องใช้ชีวิตอยูอ่ ย่างคับแค้น! ตอนนีหลานสาวหัวแก้วหัว
แหวนของเขาได้ลอ่ ลวงจวนอครเสนาบดีอย่างเลือดเย็น
หากอัครเสนาบดีมรู่ ูเ้ ข้า เขาคงโกรธจนแทบกระอักเลือด
ตาย!

4
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ท่านยังไม่ได้บอกข้าเลยว่าท่านจะ
หยิบยืมเงินไปเพือสิงใด”

ได้ยินเช่นนีแล้ว สีหน้าของชายชรากลับกลายเป็ นเคร่ง

เครียดในทันที “หลานรักของปู่ เจ้ายังไม่รูห้ รอกหรือว่า
ไม่นานมานีมีนายาผสานฌานขวดหนึ
ํ งปรากฏขึนในหอ
โอสถ เพียงแค่ขวดเดียวเท่านันแต่เหล่าชนชันสูงและ
บรรดาพ่อค้าทังหลายต่างก็ตอ้ งการมัน แน่นอนว่าปู่ เอง
ก็เช่นกัน สาเหตุทีปู่ ไปหยิบยืมเงินเขาไปทัวก็เพือซือ
นํายาผสานฌานขวดนี”

นํายาผสานฌาน

5
อวินลัวเฟิ งนิงงัน นางไม่คาดคิดเลยว่าปู่ ของนางจะเทียว
หยิบยืมเงินเพือช่วยให้นางได้ซือนํายาผสานฌานขวดนี

ในช่วงเวลานันเอง สายธารแห่งความอบอุน่ ก็ได้แผ่ซา่ น

ซึมซับเข้าไปภายในจิตใจของนาง

“ข้าไม่ตอ้ งการนํายาผสานฌานนัน”

มองดูทา่ ทางของชายชราขณะพูดถึงนํายาผสานฌาน
แล้ว อวินลัวเฟิ งคิดตรึกตรองอยูช่ วครู
ั ก่ ่อนตัดสินใจแจ้ง
ให้ชายชราฟั ง ด้วยเกรงว่าจิตใจของชายชราในตอนนีคง
ไม่สามารถรับมือกับแรงกระตุน้ ไหว

6
“เจ้าเด็กโง่เขลา เจ้าพูดเรืองไร้สาระอะไร ตอนนีครอบ
ครัวของเรามีเงินมหาศาล เช่นนันข้าจะเอานํายาผสาน
ฌานขวดนีมาให้ได้ไม่วา่ อย่างไรก็ตาม!” อวินลัวจ้องมอ
งอวินลัวเฟิ งอย่างไม่พอใจนัก

อวินลัวเฟิ งยิมอย่างหมดหนทาง นางขายนํายาผสาน

ฌานในราคาสิบล้านตําลึง เช่นนันนางจะยินยอมให้ตา
เฒ่าผูน้ ีจ่ายเงินในราคาสองเท่าเพือซือมันกลับมาอย่าง
นันรึ นันคงเป็ นการเสียผลประโยชน์ครังใหญ่ในการทํา
การค้าน่ะสิ

“มองดูความแข็งแกร่งของข้าตอนนีสิ”

7
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าอย่าเอาแต่ใจได้รไึ ม่ เรืองนีสิงทีปู่ พดู ถือ
เป็ น...”

คําสุดท้าย ‘ทีสินสุด’ ชะงักไป อวินลัวหวาดผวาต่อสิงที

เขาบังเอิญไปเห็นเข้า ทัวทังร่างของเขาเย็นเฉียบ ดวงตา
เบิกกว้างราวขณะทีเขาจ้องมองไปทีอวินลัวเฟิ งอย่างตก
ตะลึง

“ผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับกลาง เจ้า...ก้าวข้ามระดับตําไป

แล้วงันรึ”

ห้าวันก่อน เด็กสาวผูน้ ียังเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับตํา

ในช่วงเวลาแสนสันเพียงแค่หา้ วัน นางสามารถผ่านเข้าสู่

8
ระดับกลางได้จริงๆ

เหลวไหล!

เศษสวะจะทําเช่นนีได้อย่างไร เห็นได้ชดั ว่านางเป็ นยอด

อัจริยะท่ามกลางหมูอ่ จั ฉริยะต่างหาก!

“ท่านปู่ ท่านว่าด้วยความเร็วของข้าแล้ว ท่านยังจําต้อง

ซือนํายาผสานฌานนันอีกหรือ” อวินลัวเฟิ งกอดอก
พลางส่งยิมเจ้าเล่หใ์ ห้อวินลัว จากนันนางก็เดินออกไป
ทิงไว้ให้ชายชราทําหน้าปั นยากอยูต่ รงนัน

9
ตอนที 48 ตัวตนถูกเปิ ดเผย (2)

“คุณหนู มูเ่ ซินรอเข้าพบท่านตลอดช่วงเช้านี”

ขณะทีอวินลัวเฟิ งก้าวออกจากห้องเขียนหนังสือ สาวใช้

ชิงเหยียนก็ตรงเข้ามารายงานอย่างรีบเร่ง

10
“ปล่อยให้เขารอนานถึงครึงวันคงไม่สะดวกสบายนัก”
อวินลัวเฟิ งผุดยิมร้ายกาจ ก่อนจะยืนมือไปหยิกแก้มแดง
ปลังเหมือนลูกแอปเปิ ลสีสวยของชิงเหยียน ขณะสาวใช้
กําลังปวดแก้ม นางก็มงุ่ หน้าไปยังโถงด้านหลัง “ไปเถอะ
เร่งจัดการธุระของมูเ่ ซิน ข้ายังมีสงอื
ิ นต้องทํา”

...

ห้องโถงด้านหลัง

มูเ่ ซินเดินไปเดินมาและเฝ้ารออย่างวิตกกังวล ขณะนัน

เองทีเขาสังเกตเห็นเรือนร่างอรชรไร้ทีติเดินเข้ามาภายใต้

11
แสงแดดสาดกระทบร่าง ดวงตาของเขาเปล่งประกาย
เขาแทบจะพุง่ ออกไปคุกเข่าและกอดขานางอยูแ่ ล้ว

"ท่านหมอหัตถ์เทวดา ในทีสุดท่านก็มา ข้าเฝ้ารอ

ท่านอยูท่ ีนีมานานมากแล้ว"

อวินลัวเฟิ งปรายตามองด้วยหางตา "เจ้าบ่นว่ารอนาน

เกินไปอย่างนันรึ"

"ข้ามิกล้า ข้าหาได้กล้าบ่น" มูเ่ ซินหวาดกลัวจนสันเทา

ไปทัวทังร่างและรีบกล่าวว่า "แม้ทา่ นหมอหัตถ์เทวดาจะ
ให้ขา้ รอนานนับเดือน ข้าก็มิกล้าบ่นท่าน ตอนนีพวกเรา
เริมรักษาโรคของข้าได้หรือยัง"

12
อวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปในห้องและกล่าวโดยไม่เหลียวมา
มอง "เข้ามาข้างใน หลังจากวันนีเจ้าจะเป็ นปกติเหมือน
ชายผูอ้ ืน"

มูเ่ ซินตกตะลึง ในตอนแรกเขาคิดว่าถึงนางรับปากจะ

รักษาเขา แต่ก็คงใช้เวลาอีกสักพัก เขาไม่คาดคิดว่าท่าน
หมอหัตถ์เทวดาผูน้ ีจะแตกต่างออกไป เพราะนอกจาก
นางจะรับงานนีแล้วยังใช้เวลาแค่เพียงหนึงวันอีกด้วย!
เมือคิดได้เช่นนัน เขาก็รูส้ กึ ตืนเต้นขึนมาและรีบมุง่ เข้าไป
ในห้องโดยพลัน

...

13
ลานด้านหน้าของหอโอสถยุง่ วุน่ วายราวกับตลาดสดมา
พักใหญ่แล้ว เหล่าขุนนางยศสูงและบรรดาคนชันสูงมาก
มายต่างมายืนเบียดเสียดกันจนปิ ดกันทางเข้าของหอ
โอสถ เป็ นเหตุให้ผคู้ มุ้ กันด้านในหอโอสถต้องเร่งออกมา
รักษาความเป็ นระเบียบเรียบร้อย

“ท่านแม่ทพั อวิน ท่านมาทีนีจริงๆ ด้วย! ข้าได้ยินว่า

ทรัพย์สมบัติทีสังสมมาของตระกูลอวินถูกอวินลัวเฟิ ง
ผลาญเสียจนเกลียง ทําเอาท่านโกรธจนแทบเสียสติ แต่
สุดท้ายท่านก็ยงั กล้ามาทีหอโอสถ ฮ่าๆ ข้าบอกได้เลยว่า
ท่านเสียแรงเปล่า การซือนํายาผสานฌานให้อวินลัวเฟิ ง
นันไร้ประโยชน์สนดี
ิ !”

14
ท่ามกลางฝูงชนมากมาย สายตาอันแหลมคมจากคนไม่
รูจ้ กั ล้วนจับจ้องไปยังอวินลัวและอดไม่ได้ทีจะหัวเราะ
ออกมา

ท่าทีของอวินลัวไม่สดู้ ีนกั แต่เขายังคงยืนปิ ดคําพูดไร้

ปากเสียงใดๆ

แม้อวินลัวเฟิ งให้เขายอมแพ้เรืองนํายาผสานฌานไปเสีย
แต่เขาไม่อาจจํานนต่อเรืองนีได้จริงๆ! ยิงไปกว่านัน
หลานสาวของเขาในตอนนีมีทกั ษะอันน่าประหลาด
หากนางได้อาบนํายาผสานฌาน มันคงให้ผลลัพธ์ถงึ
สองเท่าด้วยการออกแรงเพียงครึงเดียวแน่!

15
โชคไม่ดีนกั อวินลัวเฟิ งไม่คาดคิดว่าอวินลัวจะดือดึงเช่น
นี ไม่เช่นนันนางคงเล่าความจริงเกียวกับนํายาผสาน
ฌานนีไปแล้ว

“เพราะคําสังข้าจึงไม่มีผใู้ ดยอมให้แม่ทพั อวินยืมเงิน

เพียงข้าไม่รูว้ า่ เหตุใดแม่ทพั อวินยังมาทีนีอีก”

องค์รชั ทายาทเกาหลิงมองแม่ทพั อวินลัว ดวงตาเขาหรี

ลงเล็กน้อย ลึกเข้าไปยังก้นบึงของดวงตาสาดประกาย
อํามหิตออกมา ก่อนจะละสายตาหันไปมองหญิงสาวใน
อาภรณ์สีเหลืองทียืนอยูข่ า้ งกาย พลางกล่าวถามอย่าง
นุ่มนวล “อูซ่ วง วันนีสีหน้าของเจ้าดูไม่สดู้ ีนกั เกิดอะไร
ขึนหรือ”

16
“ไม่มีสงใดเพคะ”
ิ

มูอ่ ซู่ วงส่ายศีรษะเบาๆ เปลือกตาของนางหลุบลง

นางไม่ได้บอกองค์รชั ทายาทว่าเมือช่วงเช้านี ท่านปู่ ของ

นางหรือท่านอัครเสนาบดีมู่ เดิมทีอยากทีจะใช้เงินทอง
อันเป็ นสมบัติของตระกูลเพือซือนํายาผสานฌานให้นาง
ผูใ้ ดจะรูเ้ ล่าว่าทรัพย์สนิ เหล่านันจะถูกขโมยไป! พวกเขา
สูญเสียเงินถึงสีสิบห้าล้านตําลึง! และนันเป็ นทรัพย์
สมบัติทีจวนอัครเสนาบดีสงสมมาตลอดหลายปี
ั

หลังจากเรืองทังหมดเกิดขึน คงไม่ใช่เรืองแปลกหากสี

17
หน้าของนางจะไม่สดู้ ีนกั

“อูซ่ วง เจ้าบอกรัชทายาทผูน้ ีได้ทกุ เรือง ข้าจะยืนหยัด

เพือเจ้าเสมอ” เกาหลิงมองมูอ่ ซู่ วงด้วยสายตาจริงจัง
ความใจกว้างน่าพึงพาเผยสูด่ วงตาทังคู่

มีเพียงสตรีผโู้ ดดเด่นเช่นนางเท่านันทีเหมาะสมกับบุรุษ
ชันเลิศเช่นเขา! อวินลัวเฟิ ง เศษสวะไร้คา่ ผูน้ นั ไม่มี
คุณสมบัติทีจะมาเป็ นชายาของเขา!

18
ตอนที 49 ตัวตนถูกเปิ ดเผย (3)

“องค์รชั ทายาท อูซ่ วงไม่เป็ นไรจริงๆ เพคะ เพียงแค่คืน

ก่อนข้านอนไม่คอ่ ยหลับเพราะมัวแต่เลือกสรรบุรุษชัน
เลิศแก่อวินลัวเฟิ ง ด้วยเหตุนนตอนนี
ั ข้าจึงอ่อนเพลียเล็ก
น้อย ทังข้ายังกังวลนักว่ามาตรฐานของอวินลัวเฟิ งจะสูง
ส่งเกินไป เกรงว่านางจะไม่ยอมรับสามีทีข้าเลือกหามา
19
ให้”

แน่นอน มูอ่ ซู่ วงไม่บอกรัชทายาทเกียวกับเรืองทีเกิดขึน

ในจวนอัครเสนาบดี เช่นนันนางจึงผลักไสทุกอย่างไปที
อวินลัวเฟิ งเช่นเคย

หลังจากเกาหลิงได้ยินคําพูดของมูอ่ ซู่ วง ใบหน้าของเขา

ก็เคร่งขรึมขึน “เจ้ากําลังกังวลและฝื นร่างกายจนเหน็ด
เหนือยเพราะนาง นางคงมิกล้าทีจะไม่สาํ นึกบุญคุณนี
เป็ นเพียงเศษสวะไร้คา่ มีสทิ ธิอันใดมาหวังสูงมากมาย
นัก อูซ่ วง ข้าเชือมือเจ้า ดังนันหลังจากเจ้าเลือกคูค่ รองที
เหมาะสมได้แล้ว ข้าจะให้เสด็จพ่อออกพระราชโองการ
พระราชทานสมรส แม้นางไม่อยากยินยอม นางก็ตอ้ ง
ยอม!”
20
เป็ นเพียงเศษสวะไร้คา่ นางมีสทิ ธิอันใดจะมาเลือกมาก
เป็ นเรืองดีเพียงใดทีมีบรุ ุษยินยอมแต่งงานกับนาง หาก
ไม่ใช่เพราะอูซ่ วงออกปากเรืองนีให้ ในใลกใบนีใครกัน
จะอยากได้เศษสวะไปเป็ นภรรยา

ขณะทีเกาหลิงและมูอ่ ซู่ วงสนทนากัน เขาก็ไม่ลืมจะส่ง

สายตาเป็ นสัญญาณให้คนกลุม่ หนึงทีแฝงตัวอยูใ่ นที
แห่งนันสร้างความลําบากแก่อวินลัว

เดิมทีดว้ ยความแข็งแกร่งและฐานะของอวินลัว พวกเขา

ย่อมมิกล้าล่วงเกิน แต่หลังจากได้รบั สัญญาณคําสังจาก
รัชทายาท พวกเขาต่างก็พร้อมใจกันประจบประแจงว่าที
ผูป้ ระมุขแคว้นในภายภาคหน้า และกล้าทีจะยืนประจัญ
21
หน้ากับอวินลัว

“ท่านแม่ทพั อวิน ข้าพูดได้เลยว่าท่านช่างใจแคบเสีย

เหลือเกิน การใช้นายาผสานฌานกั
ํ บเศษสวะไร้คา่ อย่า
งอวินลัวเฟิ งนันน่ะสินเปลืองเสียเปล่า! มอบมันให้แก่ผทู้ ี
ต้องใช้มนั จริงๆ เสียดีกว่า ขอให้ทา่ นเลิกแข่งขันกับพวก
เราเสียเถอะ! ”

ในแคว้นหลงหยวน นอกจากขุนนางยศสูงและเหล่าผูด้ ี
ชันสูงก็ยงั มีสตระกู
ี ลใหญ่อีก น่าแปลกใจทีผูเ้ อ่ยถ้อยคํา
เหล่านันออกมาคือหลินอิง ผูน้ าํ ของตระกูลหลินจาก
หนึงในสีตระกูลใหญ่

22
“สารเลว เจ้า...เจ้าเรียกใครว่าเศษสวะ!” อวินลัวโกรธขึง
จนเคราสันกระตุก ดวงตาทังสองข้างจ้องมองหลินอิง
อย่างดุรา้ ย “หลานสาวข้าโดดเด่นยิงกว่าผูใ้ ด ใครหน้า
ไหนเอ่ยว่าหลานสาวของจวนแม่ทพั เป็ นเศษสวะไร้คา่
อีก แม่ทพั ผูน้ ีจะทําให้มนั หายสาปสูญไปจากทีนีซะ!”

รังสีอาํ มหิตของชายชราแผ่กระจายทําให้หลินอิงหวาด
ผวา แต่เมือนึกขึนได้วา่ องค์รชั ทายาทอยูท่ ีนี เช่นนันแล้ว
ชายชราผูน้ ีคงไม่กล้าทําอะไร

เขาจึงรวบรวมความกล้าแล้วกล่าวต่อว่า “ท่านแม่ทพั
อวิน นีท่านโกรธเคืองเพราะความอับอายหรือข้าพูดแทง
ใจดําเกินไปกันแน่ ฮ่าๆ ผูใ้ ดเล่าจะไม่รูว้ า่ ตําแหน่ง
อัจฉริยะอันดับหนึงแห่งแคว้นหลงหยวนเป็ นขององค์
23
รัชทายาท และทักษะพรสวรรค์ของมูอ่ ซู่ วงแห่งจวนอัคร
เสนาบดีมนู่ นก็
ั คคู่ วรกับองค์รชั ทายาทเกินใคร นอกจาก
สองคนนีแล้ว จะมีผใู้ ดอีกเล่าทีเหมาะสมกับคําว่า ‘โดด
เด่น’”

ชายชราสันสะท้านไปทังตัว เขากําหมัดแน่น รังสีอนั น่า

เกรงขามแผ่ออกจากร่าง ทว่าในตอนนันเองนําเสียงอัน
น่าหลงใหลก็ดงั ขึนจากด้านหลัง ทําให้แม่ทพั ใหญ่นิงงัน

"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าข้าไม่ตอ้ งการนํายานี เหตุใด

ท่านยังมาทีนีอีกเล่า"

นําเสียงเหนือยอ่อนเจือความร้ายกาจทําให้ชายชราหัน

24
กลับมาโดยไม่ได้ตงใจ
ั สายตาของเขาจ้องมองยังร่าง
ของหญิงสาวในชุดขาว

"เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ามาทีนีทําไม"

"ข้ามาซือสมุนไพร"

อวินลัวเฟิ งเอ่ยตามจริง หอโอสถมีการจดบันทึกรายชือ

สมุนไพรทีขายไป ผลทีตามมาก็คือเมือวานนีหลังจากที
นางขายนํายาผสานฌานแล้วนางก็ไม่อาจมาซือ
สมุนไพรได้อย่างสะดวกสบายอีกต่อไป มิเช่นนันแล้วตัว
ตนของนางจะถูกเปิ ดเผยจากรายชือสมุนไพรทีนางซือ
อยูเ่ ป็ นประจํา

25
“แม่ทพั อวิน ข้าเห็นแล้วว่าหลานสาวท่านเป็ นผูร้ ูเ้ หตุรูผ้ ล
มากกว่าท่าน นางรูว้ า่ นางเป็ นเพียงแค่เศษสวะไร้คา่
ครันจะใช้นายาผสานฌานคงเป็
ํ นการสินเปลืองอย่าง
เปล่าประโยชน์ ท่านเองก็ควรกลับไปพักผ่อน เหตุใดต้อง
มาเปลืองเงินเปลืองทองอีกเล่า” หลินอิงระเบิดหัวเราะ
ออกมาอีกครัง สายตาดูแคลนชําเลืองมองร่างอรชรอัน
งดงามไร้ทีติของอวินลัวเฟิ ง

หญิงงามล่มจมเมืองเช่นนางจะมีประโยชน์อนั ใดเล่า แม้

รูปลักษณ์จะเลิศเลอไร้ทีติแต่ก็เป็ นได้เพียงดอกไม้
ประดับแจกันไร้ประโยชน์ ไม่มีชายใดยินดีจะวางแจกัน
เช่นนีไว้ในบ้านของพวกเขาหรอก!

26
27
ตอนที 50 ตัวตนถูกเปิ ดเผย (4)

“เอ...ทีนีเกิดอะไรขึนรึ เหตุใดท่านทังหลายจึงได้โต้เถียง
กันเล่า”

ยามนัน ชายหนุ่มทุกคนในทีแห่งนันเมือได้ยินเสียงอัน
เย้ายวนนันต่างก็รูส้ กึ อ่อนระทวย ร่างทังร่างอ่อนเปลียไร้
เรียวแรง

ฟางหย่าเดินผ่านสายตาของทุกคนทีจ้องมองมาอย่าง
แทะโลม มุมปากยกยิมขึนอย่างน่าหลงใหล เรือนร่าง
อรชรยวนใจสร้างคลืนความกระหายแก่คนทุกผูท้ กุ นาม
ทุกการขมวดคิวและทุกรอยยิมของนางเผยสีหน้าเย้า

28
ยวนทีแตกต่างกันไปเป็ นหมืนแบบ

“เหอะ นางเป็ นเศษสวะไร้คา่ แห่งจวนแม่ทพั อวินผูม้ ีรา่ ง

กายไร้ประโยชน์ แล้วยังกล้ามาทีหอโอสถเพือร่วมชิง
นํายาผสานฌาน! พวกเราไม่ตอ้ งการเสียนํายาผสาน
ฌานให้แก่เศษสวะผูน้ ี นันเป็ นเหตุให้พวกเราต้องการให้
นางออกไปซะ ท่านมาทันเวลาพอดี ท่านควรจะไล่เศษ
สวะผูน้ ีออกไปเสีย!”

ฟางหย่าเลิกคิวขึนเล็กน้อย สายตานางเลือนไปยัง
อวินลัวเฟิ ง พลันมุมปากของนางยกขึนเล็กน้อยก่อนจะ
เดินเข้าไปหาหญิงสาว

29
“ผูม้ าเยือนทุกท่านล้วนเป็ นแขก หอโอสถของเราไม่เคยมี
ธรรมเนียมปฏิเสธลูกค้าโดยเฉพาะหญิงงามเช่นนี จุ๊ๆ ข้า
พูดได้เลย ในแคว้นหลงหยวนแห่งนี หญิงใดก็มิอาจ
เทียบเคียงแม่นางได้”

นัยน์ตาของมูอ่ ซู่ วงทะมึนมืด เห็นได้ชดั ว่านางไม่พอใจ

กับคําพูดของฟางหย่า หญิงงามอันดับหนึงนแห่งแคว้น
คืออวินลัวเฟิ งงันรึ นาง! มูอ่ ซู่ วง! ด้อยกว่าคนโง่เง่าไร้สติ
ปั ญญาผูน้ ีงันรึ

“กลินนีช่างหอมนัก”

ฟางหย่าขยับไปยืนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งแล้วดมกลินเล็ก

30
น้อย ก่อนเผยรอยยิมยวนใจ สิงทีนางทําเห็นกันอยูว่ า่ ดู
หยาบคาย ทว่าท่วงท่าการขยับเคลือนไหวเหล่านันช่าง
เพลินตาเพลินใจเหลือเกิน

“แม่นางมาทีนีเพราะต้องการซือสมุนไพร ดังนันมากับข้า
เถิด”

อวินลัวเฟิ งพยักหน้า นางเดินตรงไปยังข้างกายแม่ทพั

อวินลัวก่อนรอยยิมเจ้าเล่หจ์ ะปรากฏขึนบนใบหน้า
“นํายาผสานฌานหนึงขวดราคาสูงถึงยีสิบล้านตําลึง
ทอง ช่างแพงเหลือเกิน หากท่านซือนํายาผสานฌาน
พวกเราคงได้ทกุ ข์ยากจากการสูญเสียเงินทองมหาศาล
เช่นนันแล้วโปรดกลับไปก่อนและรอฟั งข่าวจากข้าเถิด
ข้ามีเรืองให้ทา่ นปู่ ประหลาดใจเป็ นแน่”
31
หลังจากนางตรึกตรองดูแล้ว อวินลัวเฟิ งตัดสินใจบอก
เรืองนํายาผสานฌานให้เขาฟั ง แม้ดทู า่ แล้วชายชราผูน้ ี
คงรับมือไม่ไหว แต่ก็ดีกว่ายอมให้เขาจ่ายเงินมหาศาล
เพือซือนํายาผสานฌาน

“เหอะๆ” เกาหลิงได้ยินเสียงของอวินลัวเฟิ งชัดเจน ก่อน

จะหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ “อวินลัวเฟิ ง หลังจากทีเจ้า
ปลิดชีพตนไม่สาํ เร็จ แม้จะมิได้น่ารําคาญดังกาลก่อน
แต่เจ้ามันอวดดีนกั ! เจ้าเอ่ยว่าการซือนํายาผสานฌาน
ในราคายีสิบล้านตําลึงทองแพงเกินไปอย่างนันรึ ทังยัง
เป็ นการผลาญเงินครังใหญ่งนรึ
ั ข้าจะบอกให้นะ แม้
นํายานีจะมีราคาสามสิบล้านตําลึงก็ยงั มีผทู้ ียินดีแล
พร้อมใจจะซือมัน มีเพียงคนโอ้อวดโอหังเช่นเจ้าเท่านัน

32
ทีคิดว่านํายาผสานฌานมีราคาแพงเกินไป”

ราวกับว่าอวินลัวเฟิ งไม่ได้ยินคําพูดของเกาหลิง นางเดิน

เข้าไปในหอโอสถอย่างไม่ใยดี

อวินลัวเฟิ งทีเดินเข้าไปในหอโอสถแล้วไม่ทนั ได้สงั เกตว่า

ก่อนฟางหย่าจะเดินตามนางเข้าไป นางเหลือบมองเกา
หลิงราวกับเขาเป็ นชายโง่เง่าคนหนึง

“องค์รชั ทายาท!”

หลังจากเห็นว่าหลานสาวของเขาเดินพ้นไปแล้ว ใบหน้า
ของอวินลัวก็ดาํ คลําขึนทันตา “อย่าคิดว่าข้าไม่รูว้ า่ เหตุ
33
ใดเหล่าขุนนางจึงไม่มีผใู้ ดยิมยอมให้ขา้ หยิบยืมเงิน!
เดิมทีขา้ ต้องอดกลันไว้ก็เพือรักษาความสงบ แต่ขา้ ไม่
คิดว่าท่านจะกล้าทําถึงเพียงนี! ยามนีท่านเหยียดหยาม
หลานสาวของข้าถึงเพียงนี แต่วนั หน้าท่านจะต้องเสียใจ
อย่างสุดซึง!”

เสียใจอย่างสุดซึงงันรึ

องค์รชั ทายาทหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น การทอดทิง

อวินลัวเฟิ งเป็ นการตัดสินใจทีถูกต้องทีสุดทีเขาเคย
กระทํา เขาไม่มีวนั นึกเสียใจภายหลังเด็ดขาด!

...

34
“นีคือสมุนไพรทีข้าต้องการวันนี”

หลังเข้ามาในหอโอสถ อวินลัวเฟิ งหยิบกระดาษใบหนึง

ขึนมาวางเบืองหน้าฟางหย่า

ฟางหย่ายิมให้ก่อนจะรับกระดาษทีอวินลัวเฟิ งยืนมา
และชัวขณะทีสบตากัน นางก็เอ่ยขึนว่า “เจ้าช่วยทําเงิน
ให้หอโอสถมากมายเพียงนี ข้าขอไม่รบั เงินจากสมุนไพร
ของเจ้าแล้วกัน พวกเราจะจัดให้เจ้าโดยไม่คิดเงิน!”

อวินลัวเฟิ งมองฟางหย่าอย่างตกตะลึง

35
“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”

ตัวตนของนางถูกเปิ ดเผยแล้วอย่างนันหรือ เป็ นไปไม่ได้!

นีเป็ นเพียงครังทีสองทีนางติดต่อกับฟางหย่า เช่นนัน
แล้วฟางหย่าจะรูต้ วั ตนของนางได้อย่างไร

36
ตอนที 51 ชายชราผูห้ วาดหวัน (1)

“แม่นางอวิน คนซือสัตย์อย่างพวกข้าย่อมไม่พดู ปด เมือ

สองสามวันก่อน หญิงทีนํานํายาผสานฌานมาทีนีคือ
ท่าน”

ฟางหย่าเดินนวยนาดทิงสะโพกน้อยๆ ไปยังเบืองหน้า
อวินลัวเฟิ ง

“ท่านควรรูไ้ ว้ ไม่วา่ รูปลักษณ์ของคนเราจะเปลียนไป

เพียงใด แต่ก็ไม่สามารถเปลียนกลินกายของตนได้ นอก
จากนันแล้วข้ายังไวต่อกลินมาแต่ไหนแต่ไรเสียด้วย”

1
อวินลัวเฟิ งยกมือขึนลูบคางตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองไป
ยังฟางหย่าด้วยรอยยิมร้ายกาจ "ข้าไม่ทราบมาก่อนเลย
ว่าแท้จริงแล้วแม่นางฟางหย่าเกิดปี จอ"

เบืองหน้าผูม้ ากประสบการณ์อย่างฟางหย่า แม้อยากจะ

ปกปิ ดเพียงใดก็คงไม่เป็ นผล เช่นนันคงดีกว่าหากยอม
รับออกไป

“ข้ายังมีอีกเรืองทีอยากถามท่าน” ฟางหย่าเม้มปากก่อน
เผยยิมน้อยๆ “ท่านคือผูท้ ีแก้ปริศนาพิษม่านหลัวใช่หรือ
ไม่”

ดวงตาสีดาํ ขลับของอวินลัวเฟิ งฉายความประหลาดใจ

2
นางไตร่ตรองอยูช่ วครู
ั ก่ ่อนถามออกไป “เจ้ารูไ้ ด้อย่างไร”

“เป็ นเจ้า!” หัวใจฟางหย่าเบิกบาน “แม่นางอวินโปรด

ตามข้ามา ผูเ้ ฒ่าหรงของเราต้องการพบเจ้า”

ผูเ้ ฒ่าหรงอย่างนันรึ

หลังจากได้ยินชือนัน อวินลัวเฟิ งก็นิงงัน “ผูเ้ ฒ่าหรงต้อง

การพบข้าหรือ ข้าได้ยินมาว่าผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถ
ค่อนข้างถือตัวและไม่รบั แม้แต่คาํ เชือเชิญจากเหล่า
ราชวงศ์และบรรดาขุนนางชันสูงทีขอเข้าพบ ข้าไม่เข้าใจ
เหตุใดเขาจึงอยากพบข้า”

3
“แม่นางอวิน ท่านจะเข้าใจเองหากท่านตามข้ามา”

...

ณ โถงด้านใน

ผูเ้ ฒ่าหรงถือถ้วยชาในมือไว้อย่างระมัดระวังพลางพูด
คุยกับชายวัยกลางคนทีนังอยูข่ า้ งเขา “ดูหมือนว่าความ
สับสนวุน่ วายจากนํายาผสานฌานนับวันจะยิงร้ายแรง
ขึน น่าละอายนักทีมีเพียงแค่ขวดเดียว จริงสิ มูห่ รง ท่าน
มีข่าวคราวคนทีข้าให้ทา่ นช่วยหาตัวบ้างหรือไม่”

มูห่ รงเผยสีหน้าอย่างหมดหนทาง “ตอนนีข้ารูล้ กั ษณะ

4
สําคัญของท่านหมอลึกลับเพียงสองประการเท่านัน
ประการแรกจากคํากล่าวของฟางหย่า ท่านหมอลึกลับผู้
นันเป็ นสตรี ประการทีสองนางสวมอาภรณ์สีขาว ถึง
กระนันท่ามกลางผูค้ นมากมายเช่นนี ข้าเกรงว่าการ
ตามหาใครสักคนด้วยข้อมูลเพียงเท่านีเป็ นเรืองยากเย็น
นัก”

“แม้จะสืบหาได้ยากเย็นเพียงไร แต่เจ้าก็ตอ้ งตามหา

นาง! แม้ตอ้ งระดมคนทังหอโอสถก็ตอ้ งตามหาให้พบ!”

การดํารงอยูข่ องหมอลึกลับผูน้ ีเกียวข้องกับความอยูร่ อด

ของหอโอสถ เช่นนันเขาต้องหานางให้พบ!

5
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูมาจากด้านนอก ไม่ทนั รอให้ผเู้ ฒ่าหรง

ส่งเสียงอนุญาต เสียงเย้ายวนของฟางหย่าดังจากด้าน
นอก "ผูเ้ ฒ่าหรง ข้าหาท่านหมอทีแก้ปริศนาพิษม่านหลัว
พบแล้ว!"

มือผูเ้ ฒ่าหรงสันเทาจนเกือบจะทําถ้วยชาในมือหล่นลง
พืน เขาลุกพรวดออกจากเก้าอี ความตืนเต้นดีใจทําให้
นําเสียงเขาตะกุกตะกักไปหมด

“ให้นางเข้ามาเร็ว”

6
สินคําพูดเขา บานประตูก็เปิ ดออก สตรีทรงเสน่หใ์ นชุดสี
แดงฟางหย่าเข้ามาในห้องเป็ นคนแรก โดยมีอวินลัวเฟิ ง
เดินตามหลังมา เงาร่างในชุดอาภรณ์ขาวราวหิมะนัน
ปรากฏสูส่ ายตาผูเ้ ฒ่าหรง

หญิงสาวผูน้ ีเกิดมาพร้อมรูปลักษณ์งดงามเลิศลํา ผิว

นางขาวราวกับหยกชันเลิศ เป็ นความงามล่มจม
เมืองอย่างไรข้อกังหา ทังยังร้ายกาจและเกียจคร้าน คม
คิวของนางเผยความโอหังเป็ นวิสยั จนไม่อาจมีใครกล้า
มองผ่าน

“อวินลัวเฟิ งรึ”

7
ด้วยนามหญิงสวะอันดับหนึงแห่งแคว้น ย่อมเป็ นไปไม่
ได้ทีมูห่ รงจะไม่เคยได้ยินชือของอวินลัวเฟิ ง ยามนีเมือ
เห็นว่าบุคคลทีฟางหย่าพบเป็ นนาง ความพิศวงภายใน
จิตใจของเขาคงสามารถจิตนาการได้

ด้วยเหตุผลกลใดก็ไม่อาจทราบ อวินลัวเฟิ งในยามนีดูจะ

แตกต่างไปจากผูท้ ีเขาเคยเจอเมือกาลก่อนนัก...

“เจ้าเป็ นผูแ้ ก้พิษม่านหลัวงันรึ”

สายตาของผูเ้ ฒ่าหรงฉายแววประหลาดใจ แน่นอนว่า

ความตืนตระหนกของเขามิใช่เพราะตัวตนของอวินลัว
เฟิ ง แต่เป็ นเพราะว่าหมอลึกลับผูน้ ียังเยาว์วยั นัก เขาไม่

8
คาดคิดว่านางจะอายุนอ้ ยเพียงนี ดูจากอายุของนาง คง
ราวสิบสีสิบห้าปี เท่านันเอง...

9
ตอนที 52 ชายชราผูห้ วาดหวัน (2)

“ถูกแล้ว” อวินลัวเฟิ งพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะกอดอกเอน

กายพิงประตู นําเสียงของนางทังเฉือยชาและไม่ใส่ใจ
“หากท่านมีสงใดจะกล่
ิ าวอีกก็กล่าวออกมาเลยเถิด ข้ามี
สิงอืนทีต้องทําอีกมาก หากท่านต้องการพบข้าเพือการ
รักษาอาการป่ วย ข้าคงไม่อาจรักษาให้ได้หากท่านไม่มี
เงินห้าสิบล้านตําลึง”

ความยโสโอหังทังยังมันอกมันใจนีมันอะไรกัน

ในตอนนีอวินลัวเฟิ งได้พดู ออกมาอย่างชัดเจน ทําให้มหู่

รงทีเดิมทีตงใจจะแนะนํ
ั าตัวตนของอวินลัวเฟิ งให้ผเู้ ฒ่า

10
หรงได้แต่ชะงักอยูก่ บั ที

“หากเจ้ารักษาอาการป่ วยจากพิษม่านหลัวได้จริง อย่า

ว่าแต่เงินห้าสิบล้านตําลึงเลย ถึงแม้เจ้าต้องการร้อยล้าน
ตําลึง พวกเราก็หามาให้เจ้าได้” ผูเ้ ฒ่าหรงกล่าวกับอวิน
ลัวเฟิ งอย่างจริงจัง

พิจารณาจากฟางหย่าทีเป็ นผูพ้ บนางแล้ว เขามันใจ

มากว่าต้องไม่มีอะไรผิดพลาดแน่!

“อืม...” อวินลัวเฟิ งลูบคางพลางยิมอย่างเกียจคร้าน “หอ

โอสถของนางช่างใจกว้างเสียจริง หากข้าไม่รบั เงินร้อย
ล้านตําลึงไว้คงทําให้ทา่ นผิดหวังแย่ เช่นนันเอาอย่างนี

11
ข้าจะแก้พิษม่านหลัวให้ และท่านก็มอบเงินร้อยล้าน
ตําลึงให้ขา้ ! นอกจากนันข้าอยากเปลียนส่วนแบ่งจาก
การขายนํายาผสานฌานด้วย ราคาขายสําหรับนํายา
ผสานฌานหนึงขวดนันเท่ากับยีสิบล้านตําลึง ข้าต้องได้
ส่วนแบ่งสิบเก้าล้านตําลึง”

ผูเ้ ฒ่าหรงตะลึงงัน

เขาพึงเอ่ยถึงเงินร้อยล้านตําลึงไป ทว่าหญิงสาวผูน้ ีกลับ

ขึนราคาเสียดือๆ เช่นนี!

ช้าก่อน!

12
ทันใดนันผูเ้ ฒ่าหรงหลุดจากภวังค์ สายตาประหลาดใจ
ของเขากวาดมองอวินลัวเฟิ ง “เจ้าหมายความว่าอย่างไร
เจ้าพูดว่านํายาผสานฌานเป็ นของเจ้าอย่างนันรึ นีเจ้า
ปรุงนํายาผสานฌานขวดอืนอีกหรือไม่”

“ฮ่าๆ” ฟางหย่าอดหัวเราะไม่ได้ “ผูเ้ ฒ่าหรง ข้าลืมแจ้ง

ท่านว่าอัจฉริยะผูไ้ ขปริศนาอันยากเย็นเข็นใจข้อนันและ
ผูท้ ีขายนํายาผสานฌานนันเป็ นคนเดียวกัน บุคคล
ปริศนาลึกลับทังสองนันคือสตรีผนู้ ี!”

ทัวทังร่างผูเ้ ฒ่าสันสะท้านไปหมด ดวงตาของเขาเปี ยม

ไปด้วยความเหลือเชือ

13
เขาไม่ได้คาดคิดว่าของเช่นนํายาผสานฌานจะมาจาก
หญิงสาวอายุเพียงสิบสีปี !

“แม่นางน้อย หากเจ้าสามารถล้างพิษม่านหลัวได้ เราจะ

ตอบรับทุกข้อเสนอของเจ้า!”

ในช่วงนี ผูเ้ ฒ่าหรงไม่วา่ พยายามจะรักษาพิษม่านหลัว

ด้วยตนเองเพียงใดก็ไม่เป็ นผล ยังมีบางจุดในการล้าง
พิษทีเขาไม่สามารถทําได้ ดังนันการล้างพิษนีคงต้องพึง
พาอวินลัวเฟิ งเป็ นผูร้ กั ษาให้เท่านัน

“ย่อมได้” อวินลัวเฟิ งจ้องมองผูเ้ ฒ่าหรง “เพียงแต่ขา้ ไม่

ต้องการให้ผคู้ นรูเ้ รืองนีมากนัก! เมือถึงเวลาล้างพิษ ให้

14
ท่านส่งคนผูน้ นไปพบข้
ั าทีจวนแม่ทพั ”

สายตาผูเ้ ฒ่าหรงเปล่งประกาย “สาวน้อย ข้าสอบถาม

เจ้าสักเรืองได้หรือไม่ เจ้ารําเรียนสิงเหล่านีมาจากทีใด”

“ข้าขออภัย อาจารย์ของข้า ผูเ้ ฒ่าผูน้ นไม่

ั ตอ้ งให้ผใู้ ดล่วง
รูต้ วั ตนของเขา เช่นนันข้าขอไม่ตอบคําถามของท่าน”

อวินลัวเฟิ งหาวก่อนจะลุกยืดตัวขึน “หากท่านไม่มีธุระ

อืนใดแล้ว ข้าขอตัวก่อน สําหรับนํายาผสานฌานขวด
อืนๆ ข้าจะนํามาให้ทีหอโอสถภายหลัง...”

เมือจบประโยคอวินลัวเฟิ งก็หมุนตัวเดินออกไป ขณะที

15
เดินถึงหน้าประตู นางก็หยุดเดินก่อนจะกล่าวโดยไม่หนั
มามอง “จริงสิ ฟางหย่า รบกวนเจ้าส่งสมุนไพรทีข้าต้อง
การไปทีจวนแม่ทพั ในภายหลังด้วย”

จบคํานางก็เดินจากไปโดยไร้ถอ้ ยคําใดเอือนเอ่ยจาก
ปาก

“มูห่ รง ตัวตนของอวินลัวเฟิ งเป็ นอย่างไร”

มองดูรา่ งหญิงสาวลับตาไป ผูเ้ ฒ่าหรงก็เอ่ยถามอย่างใช้

ความคิด

“ผูเ้ ฒ่าหรง อวินลัวเฟิ งผูน้ ีเป็ นหลานสาวเพียงคนเดียว

16
แห่งจวนแม่ทพั อวิน แต่กลับกําเนิดมาพร้อมฐานะเศษ
สวะไร้คา่ ทีไม่สามารถฝึ กฝนพลังได้ อดีตนางได้หมัน
หมายกับองค์รชั ทายาท แต่เมือไม่นานมานีองค์
รัชทายาทได้ยกเลิกการหมันหมายกับนาง ข้ายังได้ยิน
มาอีกว่าองค์รชั ทายาทและมูอ่ ซู่ วงแห่งจวนอัครเสนาบดี
มูส่ นิทสนมกันยิง”

“มูอ่ ซู่ วง” ผูเ้ ฒ่าหรงขมวดคิว “หญิงสาวผูท้ ีขอเข้าพบข้า

อย่างนันรึ”

“ใช่แล้ว เป็ นนาง!”

17
ตอนที 53 ชายชราผูห้ วาดหวัน (3)

18
ได้ยินเช่นนัน ผูเ้ ฒ่าหรงก็ถอนหายใจ “แม้อวินลัวเฟิ งจะ
ไม่สามารถฝึ กพลังฌานได้ แต่เพียงทักษะการแพทย์ของ
นางนันก็สามารถทําให้ผแู้ ข็งแกร่งทัวโลกต่างยินยอม
ขายวิญญาณให้นางแล้ว ยิงไปกว่านัน ตอนนีนางยังปรุง
นํายาผสานฌานได้อีก! เมือวานข้าไตร่ตรองอยูท่ งคื
ั น
ข้าก็ยงั ไม่สามารถถอดสูตรนํายาผสานฌานออกมาได้!
หากเรืองนีถูกแพร่ออกไป เชือได้เลยว่าองค์รชั ทายาทคง
ได้รอ้ งห่มร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนให้นางอภัย”

ฮ่าๆ!

ฟางหย่าอดไม่ไหวจนต้องหัวเราะออกมา “ผูเ้ ฒ่าหรง

ท่านทราบหรือไม่วา่ เมือครูร่ ชั ทายาทยังดูถกู ดูแคลนว่า
อวินลัวเฟิ งยโสโอหัง ทังยังไม่มีคณ
ุ สมบัติในการใช้นายา
ํ
19
ผสานฌาน อยากเห็นท่าทีเขาในภายภาคหน้าเสียจริง
ข้าว่าคงน่าดูมิใช่นอ้ ย”

“เขาพูดเช่นนันจริงรึ” ผูเ้ ฒ่าหรงตกตะลึง เขานิงเงียบไป

ชัวครูก่ ่อนกล่าวต่อ “ก่อนนีข้าเคยพบรัชทายาท ทังยังคิด
ว่าเขาเป็ นบุคคลทีเหมาะสมแล้ว แต่ดจู ากตอนนีแล้ว
รัชทายาทผูน้ ีคงเป็ นเพียงชายธรรมดาทัวไป! ฟางหย่า
มูห่ รง ในภายภาคหน้า หากคนจากราชวงศ์มาขอพบข้า
ข้าไม่อยากพบพวกเขาอีก! ถึงแม้ฮ่องเต้มาด้วยตนเอง
ข้าก็จะไม่สนใจ!”

คราวนี ไม่เพียงแค่มหู่ รง แม้แต่ฟางหย่าก็ตืนตระหนก

“ผูเ้ ฒ่าหรง ข้ารูว้ า่ ท่านชืนชมอวินลัวเฟิ งทังยังซาบซึงที
นางสามารถรักษาใต้เท้าได้ แต่กระนันการปิ ดประตู
20
ปฏิเสธคนของราชวงศ์เพราะอวินลัวเฟิ งนัน ข้าเกรง
ว่า... ”

“ฟางหย่า เจ้าไม่เข้าใจ ข้าพยายามเกลียกล่อมสอบถาม

ความลับจากอวินลัวเฟิ งว่านางเรียนวิชามาจากทีใด แต่
นางกลับไม่คล้อยตามทังยังบอกว่าอาจารย์ของนางไม่
ต้องการให้ผใู้ ดรูก้ ระทังชือของเขา! ด้วยเหตุนี ข้าคิดว่า
อาจารย์ของนางต้องเป็ นคนผูน้ น!"
ั ผูอ้ าวุโสหรงหรีตาลง
เล็กน้อย “ทักษะการแพทย์ของชายผูน้ นลํ
ั าเลิศ ทังยังมี
อารมณ์ทีค่อนข้างแปลกประหลาด หากอวินลัว
เฟิ งเป็ นศิษย์ของเขาจริง พวกเราจะทําให้นางขุ่นเคืองไม่
ได้! ”

ฟางหย่าชะงักไป “ผูเ้ ฒ่าหรง ท่านว่าอวินลัวเฟิ งผูน้ นเป็

ั น
21
ศิษย์ของท่านหมอหัตถ์เทวดาอย่างนันรึ”

“ข้ายังไม่มนใจนั
ั ก แต่นอกจากเขาแล้วผูใ้ ดบนโลกใบนี
จะสามารถสังสอนศิษย์เช่นนีได้ ตอนทีใต้เท้าเจ็บป่ วย
จากพิษม่านหลัว เดิมทีขา้ ตังใจจะขอร้องให้ทา่ นหมอ
หัตถ์เทวดาช่วยรักษา แต่กลับถูกเขาปฏิเสธ! หากอ
วินลัวเฟิ งรักษาใต้เท้าได้จริง ข้ากล้ายืนยันอย่างเต็ม
ปากว่านางเป็ นศิษย์ของท่านหมอหัตถ์เทวดาแน่!”

ผูเ้ ฒ่าหรงเงยหน้ามองฟางหย่าก่อนออกคําสังอย่างจริง
จัง “ฟางหย่า ตอนนีข้าต้องไปล้างพิษแล้วคงต้องฝาก
เรืองนีไว้กบั เจ้า จําไว้ เจ้าต้องเอาอกเอาใจอวิงลัวเฟิ ง!
แต่อย่างไรก็ไม่ควรแสดงเจตนามากเกินไป การเข้าไปตี
สนิทอย่างจงใจเกินไปจะทําให้อีกฝ่ ายอึดอัดได้”
22
“เจ้าค่ะผูเ้ ฒ่าหรง ข้าเข้าใจแล้ว”

สายตาทรงเสน่หน์ ่าหลงใหลของฟางหย่าเมือครูไ่ ด้ถกู

แทนทีด้วยความเอาจริงเอาจัง

อวินลัวเฟิ งเพิงมาถึงห้องโถงใหญ่ในจวนแม่ทพั ทัน

สังเกตเห็นชายชรากําลังถอนหายใจเฮือกใหญ่

ชายชรามองเห็นอวินลัวเฟิ งทีเพิงมาถึงห้องโถงใหญ่
พลันเขาก็ทอดตามองนางอย่างโศกเศร้า “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้า
23
จะไม่อธิบายให้ปฟู่ ั งสักหน่อยหรือว่าเหตุใดจึงเจ้าไม่ให้ปู่
ร่วมชิงนํายาผสานฌาน ปู่ รูด้ ีวา่ เจ้าในตอนนีมีพรสวรรค์
อันเด่นลํา แต่หากเจ้าได้ครอบครองนํายาผสานฌาน
การฝึ กฝนของเจ้าจะพัฒนาเร็วขึนอย่างแน่นอน”

อวินลัวเฟิ งชะลอฝี เท้าอย่างช้าๆ พลางยักไหล่ก่อนเอ่ย

“ข้าสูอ้ ตุ ส่าห์หาเงินสิบล้านตําลึงมาได้ดว้ ยการขาย
นํายาผสานฌาน แต่ตอนนีท่านกลับต้องการใช้เงินยีสิบ
ล้านตําลึงในการซือมันกลับมาให้ขา้ ท่านปู่ แม้ทา่ นคิด
อยากจะผลาญเงินเล่น แต่ทา่ นก็ไม่ควรจะสินเปลืองกับ
เรืองเช่นนี! กว่าจะหาเงินได้มากขนาดนีท่านคิดว่ามัน
ง่ายดายสําหรับหลานสาวของท่านหรือ”

“นางเด็กสามหาว เจ้าพูดว่าปู่ กาํ ลังผลาญเงินเล่นงันรึ

24
เจ้า...”

เดิมทีหลังจากได้ยินคําว่า ‘ผลาญเงิน’ นัน ชายชราก็เริม

โมโหเป็ นฟื นเป็ นไฟจนแทบก่นคําผรุสวาท แต่ทา่ ทีหลัง
จากนันเขาทําได้เพียงแต่อา้ ปากค้างด้วยความตกใจ
“เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าเป็ นผูข้ ายนํายาผสานฌานนันรึ!”

25
ตอนที 54 ชายชราผูห้ วาดหวัน (4)

อวินลัวเฟิ งจ้องมองชายชรา “ดูเหมือนท่านจะตอบสนอง

ช้าลงนะ”

หากเป็ นเมือก่อน สินคําพูดเช่นนันของอวินลัวเฟิ งชาย

ชราคงโกรธเกรียวแทบบ้า ทว่าในยามนีสมองของเขา
คล้ายจะวิงเวียนไปหมดจากสิงทีอวินลัวเฟิ งพูด เขายัง
26
ต้องกล่าวสิงใดออกมาอีกหรือ

นันคือนํายาผสานฌานอันเป็ นต้นเหตุแห่งความสับสน
วุน่ วายไปทัวทังเมือง มิหนําซําขณะทีเข้าไปร่วมชิงนํายา
ผสานฌานวันนีเขายังกลายเป็ นตัวตลกจนขายขีหน้าคน
ทังเมือง เขาไม่คาดคิดเลยว่านํายาผสานฌานนีจะเป็ น
ฝี มือของหลานสาวของตน

เรืองน่าตกใหญ่อย่างใหญ่หลวงนีทําให้จิตใจเขาสันรัว
ทัวทังร่างแทบทรงตัวไม่อยูจ่ นเกือบร่วงไปกองอยูบ่ นพืน

“ข้าเกรงว่าท่านจะเป็ นเช่นนีจึงตัดสินใจว่าจะปิ ดเรือง

นํายาผสานฌานนีไว้ก่อน ไม่คิดเลยว่าท่านจะเป็ นคน

27
สุรุย่ สุรา่ ยจนยอมจ่ายถึงสองเท่าเพือซือนํายาผสานฌาน
กลับมา” อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ ถอนหายใจครังแล้วครัง
เล่า “พูดเรืองนีแล้ว ท่านปู่ พละกําลังของท่านในตอนนี
อยูใ่ นขันสูงระดับตําใช่หรือไม่”

ในทีสุดอารมณ์ของชายชราก็สงบลง หลังจากได้ยินคํา
พูดของอวินลัวเฟิ ง เขาผงกศีรษะทังทียังวิงเวียนอยู่

“ข้าสัมผัสได้วา่ ท่านใกล้จะบรรลุได้แล้ว” อวินลัวเฟิ งลูบ

คาง นางกําลังเกรงว่าชายชราจะรับเรืองน่าตกใจอีกเรือง
ไม่ไหว “ท่านปู่ ท่านยังจําท่านอาจารย์ทีข้าเคยเอ่ยถึงได้
หรือไม่ เขาเป็ นผูม้ อบนํายาผสานฌานนีแก่ขา้ หลังจาก
นีไม่นานข้าจะเพิมพูนพลังฌานของท่านให้เข้าสูข่ นสู
ั ง
ระดับกลางให้ได้”
28
อวินลัวเฟิ งรูด้ ี วันใดวันหนึงหลังจากนี ชายชราคงสงสัย
ทีมาของนํายาผสานฌานเป็ นแน่ เช่นนันนางจึงอ้างถึง
อาจารย์ทีนางเคยสมมติขนมาอี
ึ กครัง

ตุบ!

หลังจากฟั งคําพูดของอวินลัวเฟิ งชายชราก็ข่มใจเย็นไม่

ไหว เขาก้าวเดินอย่างทุลกั ทุเลก่อนจะทิงตัวลงบนเก้าอี
ไม้อย่างยากลําบากพลางหอบหายใจ

“ท่านเป็ นอะไรหรือไม่” อวินลัวเฟิ งตืนตระหนก รีบปรีเข้า

ไปนวดอกให้ชายชรา แม้นางจะเตรียมใจไว้แล้วและไม่

29
ได้คาดคิดว่าความแข็งแกร่งของจิตใจเขาจะสูงนักก็ตาม

แท้จริงแล้วหากมองอีกมุมหนึง หากขอทานทีถูกกลัน
แกล้งอยูท่ กุ วีทุกวัน วันหนึงได้รบั โชคใหญ่หล่นมาจาก
ฟ้าอย่างเงินร้อยล้านตําลึง ปฏิกิรยิ าของขอทานผูน้ นคง
ั
สุดโต่งยิงกว่านี สําหรับผูท้ ีจิตใจไม่หนักแน่นพอคงเป็ น
ลมล้มพับไปเป็ นแน่

“เจ้าเด็กโสโครก เจ้านีช่างกําลังสร้างปั ญหาให้ตาเฒ่า

อย่างข้าเสียจริง เจ้าอยากให้ขา้ ตกใจจนตายใช่หรือไม่”
อวินลัวผ่อนคลายลงในทีสุด ประโยคแรกทีพูดออกมาก็
สังสอนอวินลัวเฟิ งอย่างฉุนเฉียวในทันที “จากนีไปเจ้า
ต้องบอกเรืองแบบนีแก่ขา้ ทีละเรือง อย่าได้มาบอกเรือง
น่าตกอกตกใจเช่นนีในคราวเดียวกัน ไม่ถกู เจ้าทําให้
30
หวาดผวาตาย ตาเฒ่าผูน้ ีก็โชคดีเหลือเกินแล้ว”

อวินลัวเฟิ งยิมอย่างเจ้าเล่ห ์ “ข้าเกรงว่าจะทําให้ทา่ น

ตกใจอีกหนยามเพิมพูนพลังให้ทา่ นสําเร็จแล้ว ดังนันข้า
จึงเล่าทังสองเรืองนีพร้อมกัน"

“เฟิ งเอ๋อร์ ทีเจ้าพูดนันเรืองจริงรึ เจ้าช่วยเพิมพูนพลังให้

ข้าได้จริงหรือไม่” ดวงตาทังสองข้างของอวินลัวเป็ น
ประกาย “หากเจ้าสามารถเพิมพลังของข้าได้จริง จากนี
ต่อไปข้าก็จะเข้าใกล้การเป็ นผูฝ้ ึ กฌานอันดับหนึงใน
แคว้นหลงหยวน”

แม้อจั ฉริยะอันดับหนึงแห่งแคว้นหลงหยวนและอวินลัว

31
จะอยูใ่ นฐานะผูฝ้ ึ กฌานขันสูงเหมือนกัน แต่อจั ฉริยะผู้
นันอยูใ่ นระดับสูงสุด ซึงอวินลัวนันมิได้อยูใ่ นระดับเดียว
กัน เขาอยูเ่ พียงระดับตําเท่านัน

“เป็ นเรืองจริงแน่นอน” อวินลัวพยักหน้า “ข้าเพียงต้อง

การเวลา หากข้ามีเวลามากพอ ไม่เพียงแต่ทา่ นจะ
สามารถบรรลุพลังได้ แต่ขา้ ยังฟื นฟูพละกําลังของท่าน
อาได้ดว้ ย”

“ฮ่าๆๆ”

ชายชราระเบิดหัวเราะดังลัน เสียงหัวเราะจากก้นบึง
หัวใจเขาดังกึกก้องไปถึงน่านฟ้าเหนือจวนแม่ทพั

32
“สมแล้วทีเป็ นหลานสาวแม่ทพั อวินลัว! ตอนนีข้าพึงพอ
ใจนักทีเจ้ากับรัชทายาทยกเลิกการหมันหมายกันแล้ว!
เจ้ารัชทายาทนันคูค่ วรกับมูอ่ ซู่ วง เขาจะมาเหมาะสมกับ
หลานสาวหัวแก้วหัวแหวนของข้าได้อย่างไร! ยิงไปกว่า
นัน ข้าเชือว่าจากนีไม่นานรัชทายาทต้องนึกเสียใจกับสิง
ทีเขาตัดสินใจลงไปแน่!”

33
ตอนที 55 ระดมไพร่พลและซือม้า (1)

ภายในโถงรับแขก ชายชราลูบเคราหงอกขาวของเขา ทัว

ทังใบหน้าเปี ยมไปด้วยความพึงพอใจ

“ยังมีอีกหนึงเรืองทีข้าต้องการให้ทา่ นช่วย” ริมฝี ปากอ

วินลัวเฟิ งยกยิมร้ายกาจ

“ยามนีท่านส่งอํานาจกองทัพคืนให้ฮ่องเต้นนแล้
ั ว ถึง
เวลาแล้วทีตระกูลอวินของเราจะสร้างกองทัพของตน
เอง”

ชายชรานิงเงียบไปชัวครู “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าต้องไตร่ตรอง

1
เรืองนีอย่างถีถ้วน การก่อตังกองทัพนันต้องเกณฑ์หดั
ไพร่พลและการจะเคลือนไหวแต่ละหนล้วนเป็ นจุดสนใจ
นัก มันเสียงมากและอาจทําให้ฮ่องเต้คลางแคลงได้ ครัน
แล้วหากราชสํานักยับยังพวกเราไว้ ด้วยสถานการณ์ของ
ตระกูลอวินในตอนนีเราคงมิอาจเอาชนะพวกเขาได้”

“ท่านปู่ ข้าได้ไตร่ตรองเรืองนีอย่างถีถ้วนแล้ว” แสงประ

กายวิบวับสาดผ่านดวงตาสีดาํ ขลับของอวินลัวเฟิ งพลัน
รอยยิมแฝงนัยยะก็ปรากฏ “ไม่นานมานี ข้าให้คนทุบตีมู่
เซินในทีสาธารณะ ทําให้ชือเสียงคุณหนูผโู้ อหังของข้า
แพร่กระจายไปทัวทังเมือง เมือเป็ นเช่นนันแล้วเหตุใดข้า
ไม่ยโสโอหังมากยิงขึนไปอีกเล่า! ท่านสามารถบอกคน
ทังเมืองได้เลยว่าเมือข้าอยูท่ ีจวนข้าเอาแต่หวั ฟั ดหัว
เหวียง บีบบังคับท่านให้เสาะหาผูค้ มุ้ กันร้อยคนและสาว

2
ใช้อีกร้อยคนให้ขา้ ! ส่วนเรืองการคัดเลือกคนก็ให้ฮ่องเต้
สุนขั นันทําแทนท่านเสีย!”

ชายชรามึนงงและตอบกลับอย่างลังเล “เฟิ งเอ๋อร์ นีมันมิ

ใช่เรืองดีใช่หรือไม่ เจ้าต้องการเสาะหาคนเพือระดมกอง
กําลังของตระกูลอวิน หากเราให้คนจากราชสํานักช่วย
เรืองนี พวกเขาจะหวาดระแวงเราและต้องเลือกเหล่าคน
ทีด้อยทักษะมาแน่”

“ข้าไม่สนใจเรืองทักษะพรสวรรค์ของคนเหล่านัน ตราบ
ใดทีร่างกายพวกเขาไม่ได้พิการและอายุยงั ตํากว่าสิบ
แปดปี ก็เพียงพอแล้ว”

3
เรืองขาดพรสวรรค์มิได้สลักสําคัญแต่ประการใดเมือนาง
ครอบครองคัมภีรส์ ารพัดนึกอย่างคัมภีรเ์ ซียนโอสถ ไม่วา่
จะไร้ความสามารถเพียงใดนางก็มีหนทางทําให้คนเหล่า
นันพัฒนาทักษะของพวกเขาได้!”

“เฟิ งเอ๋อร์ ยังมีอีกเรืองทีเจ้ายังไม่ได้ไตร่ตรองใช่หรือไม่

หากเจ้าให้คนของราชสํานักคัดสรรไพร่พลให้เจ้าและเขา
แฝงตัวสายลับเข้ามา ทุกสิงทีเจ้าจะทําย่อมต้องถูกพวก
เขาล่วงรู!้ ”

เผชิญหน้ากับคําถามของอวินลัวแล้ว อวินลัวเฟิ งฉีกยิม

พลางเลิกคิวอย่างมันใจ

4
“หากเขากล้าแฝงตัวสายลับเข้ามา เช่นนันข้าก็กล้ารับ!”

หากเขากล้าแฝงตัวสายลับเข้ามา เช่นนันข้าก็กล้ารับ
กระนันรึ!

ต้องใช้ความมันใจมากเท่าใดถึงทําให้นางกล้าเอ่ยคําพูด
หยิงผยองเช่นนี

อวินลัวถอนหายใจ จนถึงตอนนีเขาก็ยงั ไม่เข้าใจว่าสิง

เหล่านีคือตัวตนของอวินลัวเฟิ งมาตังแต่เมือใด เขาไม่
เข้าใจเลยแม้แต่นอ้ ย

“เฟิ งเอ๋อร์... อีกไม่นานข้าจะเข้าวัง ข้าจะให้คนของราช

5
สํานักช่วยเรืองการเกณฑ์ไพร่พล!”

“เจ้าค่ะ” อวินลัวเฟิ งขยิบตา “ท่านปู่ หลังจากท่านพบ

ฮ่องเต้แล้ว อย่าลืมรีดไถเงินเขาด้วยล่ะ! ใครต่อใครต่าง
พูดว่าตระกูลอวินหมดตัวเพราะข้า เช่นนันแล้วท่านต้อง
ไปยืนยันเรืองนัน!”

ชายชราอับจนถ้อยคําในทันที เขากล้าพูดเลยว่านันคง
เป็ นเหตุผลแท้จริงทีอวินลัวเฟิ งต้องการให้คนของราช
สํานักเกณฑ์ไพร่พลให้นาง

เนืองด้วยเรืองนีจะรอช้าไม่ได้ หลังจากแต่งเครืองแบบ
เสร็จ เขาก็เร่งรุดให้คนหามเกียวมุง่ หน้าเข้าวังทันที

6
เมือแม่ทพั ชรามาถึงห้องทรงพระอักษร เขาก็พบว่านอก
จากฮ่องเต้เกาถูแล้วยังมีองค์รชั ทายาทอยูใ่ นห้องด้วย
แม้ทีแรกจะลังเลอยูบ่ า้ นแต่ไม่นานก็เปลียนท่าที สง่า
ราศีทีเคยเข้มข้นเข้มแข็งในจวนแม่ทพั ก่อนหน้ามลาย
หายไปสิน กลายเป็ นตาเฒ่าไร้เรียวแรงผูน้ ่าสังเวชเหลือ
ทน

“ท่านแม่ทพั มาพบเรามีเรืองอันใด”

เกาถูเห็นท่าทีของอวินลัวแล้วได้แต่หวั เราะอย่างเยือก
เย็นในใจ แทบไม่ตอ้ งคิดก็รูว้ า่ อวินลัวเฟิ งนางสวะไร้คา่ ผู้
นันสร้างปั ญหาอีกแล้ว

7
“ฝ่ าบาท”

อวินลัวคุกเข่าลงบนพืนเสียงดัง ร่างอันแก่เฒ่าของเขา
ทังซูบผอมและเปราะบาง

“หลานสาวของแม่ทพั เฒ่าเช่นกระหม่อมเห็นว่าข้ารับใช้
ของจวนแม่ทพั มีนอ้ ยเกินไป และไม่สมฐานะของนางที
เป็ นถึงคุณหนูใหญ่ ด้วยเหตุนนนางจึ
ั งขอให้ขา้ ออกหน้า
เพือช่วยนางเสาะหาผูค้ มุ้ กันและข้ารับใช้อย่างละร้อย
คน ถึงกระนันกระหม่อมชราถึงเพียงนีแล้ว จะสามารถ
ทํางานหนักเช่นนันได้อย่างไร ข้าจึงมาทีนีเพือขอความ
เมตตาจากฝ่ าบาท”

8
ตอนที 56 ระดมไพร่พลและซือม้า (2)

9
ดวงตาเกาถูมีแววประหลาดใจ แต่ยงไปกว่
ิ านันคือความ
ปี ติยินดียงิ

“ท่านแม่ทพั คุณความดีของเจ้านันมากมายนัก อวินลัว

เฟิ งผูเ้ ป็ นหลานสาวของเจ้าย่อมมีสทิ ธิได้รบั บ่าวรับใช้
เช่นเดียวกันกับเชือสายแห่งราชวงศ์ เช่นนันเราจะส่ง
รัชทายาทไปช่วยเจ้าเกณฑ์ไพร่พล”

“เป็ นพระกรุณายิงฝ่ าบาท ยังมีอีกหนึงเรืองทีกระหม่อม

อยากขอความเมตตาจากพระองค์” อวินลัวเงยหน้า เผย
ให้เห็นใบหน้าแก่ชราทีเต็มไปด้วยด้วยความอับจนหน
ทาง “ฝ่ าบาทคงได้ยินเรืองทีหลานสาวของข้าในยามนี
หลงใหลสมุนไพรเป็ นอย่างมาก จนสุดท้ายนางก็ได้
10
ผลาญเงินทองทังหมดของจวนแม่ทพั ไปกับสมุนไพร
เหล่านัน จวนแม่ทพั ของชายเฒ่าผูน้ ีคงมิอาจเลียงดูผคู้ น
เหล่านันได้ จะพอเป็ นไปได้หรือไม่หากฝ่ าบาทจะจ่ายค่า
แรงรายเดือนให้พวกเขาในนามของข้า”

“มันควรเป็ นเช่นนี ควรเป็ นเช่นนี” ใบหน้าของเกาถูเผย

รอยยิม “เช่นนัน ราชสํานักจะจ่ายค่าแรงของเหล่าผูค้ มุ้
กันและเหล่าข้ารับใช้ของจวนแม่ทพั อวินให้ทกุ เดือน นี
เป็ นรางวัลสําหรับแม่ทพั ทีทําคุณงามความดีอนั ใหญ่
หลวง”

“ขอบพระทัยฝ่ าบาท เช่นนันกระหม่อมขอตัว”

11
อวินลัวลุกขึนยืน ยกหมัดคํานับก่อนจะออกจากห้องทรง
พระอักษรไป

ในขณะนัน ไม่มีผใู้ ดเห็นว่าชัวขณะทีเขาหมุนตัวกลับไป

สีหน้าของชายชรายิมเบิกบานราวกับดอกเบญจมาศ

บิดาและบุตรคูน่ ีคงไม่มีใครคาดคิดว่ากองกําลังอสูรกาย
กําลังจะกําเนิดขึนด้วยฝี มือของตระกูลอวิน! ผูค้ นในกอง
กําลังนันคือผูท้ ีรัชทายาทช่วยเลือกให้ตระกูลอวินทัง
หมด มิหนําซําแม้แต่เงินสนับสนุนกองกําลังก็ได้รบั จาก
พวกเขา

พวกเขาได้รบั รูเ้ รืองนีเมือใด ทังบิดาแลบุตรคงโมโหจน

12
แทบกระอักเลือดตาย!

“เสด็จพ่อ ท่านคิดว่าแม่ทพั อวินลัวต้องการทําอะไรกัน

แน่” เกาหลิงขมวดคิว “เป็ นไปได้หรือไม่ทีเขาต้องการ
เกณฑ์ไพร่พลและซือม้าอย่างลับๆ [1] และแยกตัวออก
จากราชสํานัก”

“หากเขาต้องการเกณฑ์ไพร่พลและซือม้าจริงคงไม่มาที
วังเพือรายงานแน่! อีกทังเขาคงไม่ยอมให้ราชสํานักเข้า
ไปมีสว่ นร่วมด้วย” เกาถูกล่าวนําเสียงเยือกเย็น “เช่นนัน
เราเชือว่าอวินลัวเฟิ งนางหญิงไร้คา่ ผูน้ นบั
ั งคับให้แม่ทพั
เฒ่ามาจัดการเรืองนี! หลิงเอ๋อร์ เมือเจ้าไปช่วยจวนแม่
ทัพอวินเกณฑ์บา่ วไพร่ คนเหล่านันจะต้องเป็ นผูอ้ อ่ นแอ
ด้อยทักษะ”
13
สายตาเกาหลิงมองออกไปด้านนอกห้องทรงพระอักษร
ราวกับกําลังโศกเศร้า เขากล่าว “เสด็จพ่อ ลูกคิดว่าจวน
แม่ทพั อวินใกล้มาถึงจุดจบแล้วจริงๆ! ข้อแรก เงินทอง
ของพวกเขาถูกอวินลัวเฟิ งล้างผลาญจนหมดตัว และใน
ตอนนีนางยังทรมานแม่ทพั อวินเช่นนีอีก! การมีหลาน
สาวโอหังและไร้คา่ เช่นนัน ข้าพูดได้เลยว่าชัวชีวิตของอ
วินลัวย่อมต้องตกตําเป็ นแน่”

ความจริงแล้ว ในใจลึกๆ ของเกาหลิงนันนับถือแม่ทพั

อวิน โชคไม่ดีนกั ทีคนเช่นแม่ทพั อวินลัวกลับเลียงดูเศษ
สวะไร้คา่ อย่างอวินลัวเฟิ ง! ตราบใดทีมีอวินลัวเฟิ งอยู่
จวนแม่ทพั จะไม่ตกตําลงได้อย่างไร

14
“เดิมทีเรายังอยากให้อวินลัวเฟิ งมาเป็ นสนมของเจ้า
ทว่าดูจากตอนนีแล้วคนเช่นนางไม่คคู่ วรแม้กระทัง
ตําแหน่งนางสนม! วันใดอวินลัวตายไป นางจะได้กลาย
เป็ นเศษสวะไร้คา่ โดยสมบูรณ์แน่นอน!” นําเสียงของเกา
ถูเย็นชาอย่างมาก “เปรียบดูแล้ว มูอ่ ซู่ วงแห่งจวนตระกู
ลมูย่ อดเยียมกว่ากันนัก นางครอบครองทักษะพรสวรรค์
ั คลิกภาพงาม เป็ นตัวอย่างทีเลิศลํา
มาแต่กาํ เนิด อีกท้งบุ
ในการเป็ นพระมารดาแห่งแคว้น และยังเป็ นลูกศิษย์ของ
จิงหลิน ทัวทังแคว้นหลงหยวนแห่งนีมีเพียงมูอ่ ซู่ วงเท่า
นันทีคูค่ วรกับเจ้า”

ริมฝี ปากเกาหลิงโค้งขึน “ตัวตนของสวะไร้คา่ เช่นอวินลัว

เฟิ งก็เป็ นได้เพียงฉากส่งแก่เความเป็ นลิศของอูซ่ วง นาง
มีคา่ เพียงเท่านัน”

15
การทํางานของราชสํานักนันยอดเยียมอย่างยิง พวกเขา
ใช้เวลาเพียงไม่กีวันเกณฑ์คนให้ได้ตามจํานวนทีอวินลัว
เฟิ งร้องขอ เพียงแต่หลังจากเห็นความสามารถของคน
เหล่านันแล้ว ริมฝี ปากของอวินลัวก็อดไม่ได้ทีจะบิด
เบียว ในใจบิดเกลียวอย่างกระวนกระวาย

ดูจากทักษะพรสวรรค์ของคนเหล่านีแล้ว ภายภาคหน้า
พวกเขาจะสามารถจะเป็ นนักรบทีบุกทําลายล้างศัตรูได้
จริงหรือ อวินลัวเชือเรืองนันไม่ลงเอาเสียเลย แต่เขาก็ยงั
นําคนเหล่านีกลับมาทีจวนแม่ทพั ...

16
------

[1] ระดมไพร่พลและซือม้า หมายถึง การสร้างกองทัพ

17
ตอนที 57 ระดมไพร่พลและซือมา (3)

ภูเขาด้านหลัง

ชายผูห้ นึงยืนอยูท่ า่ มกลางป่ ารกร้าง

ชุดคลุมสีดาํ ปลิวไหวตามสายลม นําเสียงของเขาทังทุม้

ลึกและเยือกเย็นทําให้ผคู้ นรูส้ กึ ราวกับมีมีดแหลมคมจ่อ
อยูท่ ีด้านหลัง

18
“เรืองทีข้าให้ไปตรวจสอบเป็ นอย่างไรบ้าง”

หลินฉงผูค้ กุ เข่าอยูเ่ บืองหน้าเขามิกล้าแม้แต่จะเงยหน้า

ขึน ทัวทังร่างสันเทาขณะกล่าวตอบ

“รายงานขอรับนายท่าน จากการตรวจสอบของข้า อัคร

เสนาบดีมบู่ าดหมางใจกับท่านแม่ทพั อวินมาตังแต่สบิ ปี
ก่อน เขาลอบเปิ ดเผยแผนลับทางการทหารของบิดา
มารดาของคุณหนูตระกูลอวินให้ฝ่ายศัตรูจนเป็ นเหตุให้
ท่านทังสองถึงแก่ความตาย อีกเรืองคือขณะทีนายน้อย
รองแห่งตระกูลอวิน อวินชิงหย่า เกิดเหตุบาดเจ็บน่า
สลดใจ แม่ทพั อวินมุง่ หน้าไปยังวังหลวงเพือขอให้หมอ
หลวงช่วยเหลือ แต่กลับถูกขัดขวางโดยอาจารย์ของมูอ่ ู่
19
ซวง จิงหลิน จนเป็ นเหตุให้อวินชิงหย่าถึงแก่ความตาย

อวินเซียวไม่เอ่ยสิงใด

ทว่ายามนันเองหลินฉงก็สมั ผัสได้ถงึ บรรยากาศรอบตัวที

อึดอัดขึนอย่างชัดเจน จนแรงกดดันกดทับถมร่างกาย
เขาจนหนักหน่วง

“เรืองทีสาม...” หลินฉงกลืนนําลาย

“ก่อนหน้านี คุณหนูอวินได้ทาํ การหมันหมายกับองค์

รัชทายาท ทว่ารัชทายาทนันกลับมีใจให้มอู่ ซู่ วง จากนัน
ไม่นานมูอ่ ซู่ วงผูน้ นได้
ั เสนอความคิดอย่างอ้อมๆ ให้
20
รัชทายาทวางแผนป้ายสีคณ
ุ หนูใหญ่วา่ ฉุดกระชากชาย
รูปงามกลางทีสาธารณะ เป็ นเหตุทาํ ให้คณ
ุ หนูเสือมเสีย
ชือเสียง ทังยังทําให้นางเกือบถึงแก่ความตาย ถึงกระนัน
รัชทายาทก็ยงั ไม่ทราบว่าความคิดนันถูกชักนําโดยมูอ่ ู่
ซวง นางเพียงยืมปากผูอ้ ืนให้โน้มน้าวความคิดนันให้
จากทังหมดนันมีเพียงสามเรืองสําคัญ และในช่วงไม่กี
วันมานีข้าน้อยพบว่ามีหลายต่อหลายครังทีคนของตระกู
ลมูก่ ลันแกล้งคุณหนู...”

ในทีสุดหลินฉงก็เข้าใจว่าอวินลัวเฟิ งมีความสําคัญต่อ
อวินเซียวอย่างไร หากเขาต้องการเอาอกเอาใจเจ้านาย
ของเขาก็เพียงติดตามอวินลัวเฟิ งไว้ เช่นนันสองสามวัน
มานี เขาจึงได้ทาํ การสืบเสาะโดยละเอียด

21
ด้วยความเจ็บปวดจากการกระทําอันน่าละอายของจวน
อัครเสนาบดีทีกระทําต่ออวินลังเฟิ ง เขาต้องรายงาน
เรืองนีอย่างมิให้ขาดตกบกพร่อง

หลังจากรายงานทุกเรืองทีได้สืบหามาแก่อวินเซียว หลิน
ฉงจึงเอ่ยถามต่อ “นายท่าน ให้ขา้ วางเพลินจวนอัคร
เสนาบดีเลยดีหรือไม่ หรือจะให้ขา้ ล้างบางราชวงศ์เลยดี
นีเป็ นความผิดของพวกเขาทีรวมหัวกันกลันแกล้งคุณหนู
อวิน”

จากสีหน้าอันเฉยเมยของอวินเซียว หลินฉงจึงยากจะ
สังเกตอารมณ์ของเขาได้

22
ถึงกระนันหลินฉงก็รบั รูไ้ ด้ถงึ เพลิงโทสะของเจ้านาย!

หลักฐานทีชัดเจนทีสุดคือแรงกดดันอันเข้มข้นรอบกาย
กระทังอากาศยังหนักเสียจนแทบไม่อาจหายใจได้

หลินฉิงแทบจะหลังนําตา เขาเพียงมาเพือแจ้งข่าวเท่า
นัน นายท่านจําต้องทําให้เขาหวาดผวาถึงเพียงนีเชียว
หรือ อย่างว่านันล่ะ ผูใ้ ดได้สนทนากับนายท่าน ผูน้ นจะ
ั
ต้องมีจิตใจทีเข้มแข็งมิเช่นนันจะถูกทําให้หวาดกลัวราว
กับคนโง่

“นางไม่ชอบให้ผใู้ ดก้าวก่ายเรืองของนาง”

23
ภายใต้ความหวาดกลัวของหลินฉง ในทีสุดอวินเซียวก็
เปิ ดปาก นําเสียงของเขายังคงเยือกเย็นเช่นเคย

การแก้แค้น! การแก้แค้นทีน่าพึงพอใจทีสุดย่อมต้องลง
มือด้วยตนเอง!

“แต่คงไม่เป็ นไร ตราบเท่าทีอัครเสนาบดีมยู่ งั ไม่ตาย”

แน่นอน สิงนีมิได้หมายความว่านายท่านตังใจจะสะกด
กลันความโกรธเอาไว้

หลินฉงหวาดหวันอยูภ่ ายใน สิงทีเจ้านายหมายถึงคือ

ตราบใดทีคนเหล่านันไม่ตาย พวกเขาก็สามารถระราน
24
ทรมานคนในจวนอัครเสนาบดีได้ตามใจชอบกระนันหรือ

“ขอรับ ข้าน้อยจะทําตามคําสังของท่าน”

หลินฉงกําหมัดคํานับ ดวงตาของเขาเปล่งประกาย

คราวนีเขาต้องแสดงฝี มืออย่างเต็มที! ใครใช้ให้พวกสวะ

แห่งจวนอัครเสนาบดีมากลันแกล้งนายหญิงกันเล่า

ใช่แล้ว ภายในจิตใจของหลินฉง อวินลัวเฟิ งกลายเป็ นว่า

ทีนายหญิงในไปเรียบร้อยแล้ว มิฉะนันเหตุใดเจ้านาย
เขาถึงได้ยอมปกปิ ดตัวตนแล้วมายังจวนแม่ทพั ทังยัง
เต็มใจอย่างยิงทีจะเป็ นผูค้ มุ้ กันนางอีกเล่า
25
วันต่อมา

ข่าวใหญ่สองเรืองได้แพร่กระจายไปทัวแคว้นหลง
หยวน...

เรืองแรกคือเหตุปล้นชิงทรัพย์ในจวนอัครเสนาบดีมู่ เงิน
ของพวกเขาถูกมูเ่ ซินขโมยไป เขาใช้เงินเหล่านันไปกับ
การซือโสมทีอวดอ้างสรรพคุณว่าสามารถทําให้อายุยืน
ยาวขึนได้จากพ่อค้าขายเร่ ผลจากกตรวจสอบนันกลับ
พบว่าเป็ นเพียงโสมสามัญธรรมดา เขาถูกใครบางคน
โกงเงินไปถึงสีสิบห้าล้านตําลึง!

26
ตอนที 58 ระดมไพร่พลและซือม้า (4)

27
สิงนีทําให้มสู่ งิ โฉวโมโหและทุบตีมเู่ ซินจนเกือบถึงตาย

เรืองทีสองคือตระกูลมูถ่ กู โจรบุกปล้นในยามคําคืน ทัง

ห้องเขียนหนังสือและคลังสมบัติถกู เผาเป็ นเถ้าถ่าน ของ
มีคา่ ทังหลายกลับกลายเป็ นฝุ่ นผง มิหนําซํามูส่ งิ โฉวก็ยงั
ถูกโจรทุบตีอีก! คาดการณ์ได้วา่ เขาคงไม่สามารถลุก
จากเตียงได้อย่างน้อยก็สามเดือน

เมือเกาถูได้ยินข่าวเช่นนันความพิโรธของเขาก็ปะทุขนึ
เขามีบญ
ั ชาลงมาให้ออกตามล่าโจรผูน้ นั ความโกลาหล
ครานีเป็ นเหตุให้ผคู้ นทังเมืองต่างอกสันขวัญหาย เหล่า
เศรษฐี และผูม้ ีอาํ นาจต่างก็หวาดกลัวโจรจะบุกมาปล้น

28
ส่วนผูไ้ ม่มีอาํ นาจก็เกรงกลัวจะถูกกล่าวหาว่าเป็ นโจร!

แต่อย่างไรก็ดีผคู้ นเหล่านีต่างคิดมากจนเกินไป การที

โจรสามารถบุกเข้าไปในจวนอัครเสนาบดีมไู่ ด้อย่าง
สะดวกสบาย ทังยังก่อเหตุได้ถงึ ขนาดนีคงไม่ใช่โจร
ธรรมดา! พวกเขาไม่เคยพบโจรเช่นนีจริงๆ

เมือข่าวสองเรืองนีถึงหูอวินลัวเฟิ ง นางก็ขมวดคิวมุน่ “มู่

เซินไม่ได้เปิ ดโปงข้าอย่างนันหรือ“

นางไม่ได้คาดคิดว่ามูเ่ ซินจะปิ ดปากสนิทถึงเพียงนี

เพราะคําสัญญาของเขา ถึงแม้จะถูกตีจนเกือบตาย แต่
เขายังคงไม่เปิ ดปากว่าเงินสีสิบห้าล้านตําลึงไปอยูท่ ีใด

29
ทังยังสร้างเรืองโกหกขึนมา

พ่อค้าขายเร่นนไม่
ั มีอยูจ่ ริง เช่นนันแล้วไม่วา่ จวนอัคร
เสนาบดีจะตามจนแทบพลิกแผ่นดินเพียงใดก็ไร้
ประโยชน์ อีกทังมูส่ งิ โฉวทีในตอนนียังนอนพังพาบอยู่
บนเตียง เขาจะไปตามล่าหาพ่อค้าเร่ทีออกจากปากมู่
เซินได้อย่างไร

“คุณหนู ข้านับถือโจรทีบุกรุกจวนอัครเสนาบดีมเู่ สียจริง”

ชิงเหยียนพูดอย่างนับถือ “ใครใช้ให้คนเหล่านันตาม
รังแกคุณหนูกนั เล่า คราวนีโจรผูก้ ล้าหาญผูน้ นได้
ั ช่วย
ระบายความเคียดแค้นในใจของพวกเราแล้ว”

30
“เจ้าไม่จาํ เป็ นต้องไปนับถือโจรผูน้ น”
ั อวินลัวเฟิ งดึงแก้ม
ชิงเหยียนก่อนกล่าวว่า “เจ้าต้องเคารพแต่เพียงข้า”

“คุณหนู!”

ชิงเหยียนกระทืบเท้าพร้อมทําปากยืนอย่างทะเล้น “จะ
อย่างไรตอนนีคุณหนูก็เปลียนไปมากแล้ว เช่นนันเหตุใด
ผูค้ นเหล่านันถึงยังกล่าวหาว่าคุณหนูไร้ประโยชน์อยูอ่ ีก
เล่า! เห็นกันอยูว่ า่ คุณหนูไม่ได้เป็ นเช่นนัน ”

“ปากอยูบ่ นร่างกายของผูอ้ ืน พวกเขาจะพูดอย่างไรก็

ย่อมได้” อวินลัวเฟิ งขมวดคิวกอนจะลุกขึนยืนจากม้านัง
“ไปกันเถอะ วานนีท่านปู่ หาไพร่พลมาให้ขา้ แล้ว ข้าควร

31
ไปดูผไู้ ด้รบั คัดเลือกเสียหน่อย”

กลางลานกว้างมีผคู้ นนับร้อยยืนอยู่ ผูค้ นเหล่านันครึง

หนึงเป็ นผูช้ ายอีกครึงหนึงเป็ นผูห้ ญิงทีต่างกําลังมอง
สํารวจไปรอบๆ ขณะทีพวกเขาเห็นสตรีในอาภรณ์ขาว
เดินตรงมาหาพวกเขาจากทีไม่ไกลนัก ภาพนันทําให้ผู้
คนต่างเงียบลงในฉับพลัน

“ดูเหมือนราชสํานักจะทํางานได้เยียมยอดนัก เสาะหา
เหล่าผูค้ นทีด้อยทักษะไร้สามารถมาให้ขา้ มากมายไม่
ตระหนีถีเหนียวเก็บไว้เลยแม้แต่คนเดียว”

อวินลัวเฟิ งอ้าปากหาวอย่างเกียจคร้านพลางกวาดมอง

32
ไปรอบลานกว้างด้วยดวงตาทรงเสน่ห ์

ผูค้ นเหล่านีล้วนด้อยทักษะ คงกล่าวได้วา่ ในแว่นแคว้น

ไม่มีผใู้ ดตําต้อยไปกว่านี และคนทังหมดเพียงแค่ดีกว่า
เศษสวะไร้คา่ อย่างอวินลัวเฟิ งเท่านัน! หากอยูก่ บั ผูอ้ ืน
ต่อให้คนเหล่านีจะได้รบั การเคียวกรําฝึ กฝนไปทังชีวิตก็
ไม่อาจบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันกลางได้!

พวกเขาคงทําได้เพียงฝึ กฝนอย่างลําบากตรากตรําอยูใ่ น
ขันตําไปตลอดชีวิตแน่!

“เฟิ งเอ๋อร์” อวินลัวยิมแหยๆ ก่อนกล่าวต่ออย่างจน

ปั ญญา “ผูค้ นเหล่านีองค์รชั ทายาททรงเลือกสรรด้วยตน

33
เอง และพวกเขาต่างอายุตากว่
ํ าสิบแปดปี ”

“ท่านปู่ อย่ากังวลไปเลย ตอนนีข้าเลือกพวกเขาแล้ว ข้า

มีวิธีฝึกฝนของข้าเอง” อวินลัวเฟิ งยิมมุมปาก “ผูค้ นเหล่า
นีต้องปั กหลักอยูใ่ นห้องศิลาของตระกูลอวิน”

อวินลัวนิงเงียบไปชัวครู ่ “เจ้ากําลังพูดถึงห้องทีอาของ
เจ้า...”

ห้องศิลาทีในตอนนีท่านอาอาศัยอยู่

ในขณะทีคํานันจะหลุดจากปากเขา เขาก็กลืนนําลายไป
เสียก่อนพลางใช้สายตามองดูอวินลัวเฟิ งอย่างงุนงง
34
อวินลัวเฟิ งรูถ้ งึ สิงทีเขาต้องการจะพูดก่อนจะพยักหน้า
รับ “ใช่แล้ว เราจะให้พวกเขาปั กหลักทีนัน และข้าจะ
อธิบายขันตอนต่อไปแก่พวกเขาเมือถึงเวลา ตอนนีข้า
เหนือยมากแล้ว เช่นนันข้าจะกลับไปพักผ่อนทีภูเขาด้าน
หลัง”

หลังจากกล่าวเช่นนันนางก็ไม่ให้โอกาสอวินลัวได้กล่าว
สิงใดต่อ และมุง่ ตรงไปยังเขาด้านหลัง

35
ตอนที 59 เทียบเชิญงานเลียง (1)

ณ ภูเขาด้านหลัง

อวินลัวเฟิ งเข้ามาในเรือนก่อนจะปิ ดประตูอย่างรีบเร่ง

และรีบมุง่ ไปทีเตียง ขณะทีนางเอนกายลง แสงสีขาว
สาดประกายผ่านเข้ามาในห้อง เมือนางได้สติ นางก็ยืน
อยูใ่ นภายในโลกคัมภีรโ์ อสถเสียแล้ว

ใบหน้าอันน่ารักน่าชังและเปล่งประกายสีชมพูราวกับ
เด็กปรากฏสูส่ ายตานาง ในตอนนีเองทีเจ้าของใบหน้า
ราวเด็กน้อยนันแสดงอาการโศกเศร้า ดวงตาสีดาํ ของ
เขากําลังจ้องมองมาทีนางเหมือนนางทําอะไรผิดไป

1
“นายท่าน ท่านมาเยียมข้าเพียงสองสามวันครัง ข้าอยูท่ ี
นีลําพังจนเบือจะตายแล้ว”

ใบหน้าไร้ทีติของอวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมทรงเสน่ห ์ “เสียว

โม่ ข้ามาทีนีเพือถามบางอย่างกับเจ้า เจ้ามีทางใดทีจะ
ป้องกันคนแปลกหน้าไม่ให้เข้าใกล้จวนแม่ทพั ในระยะ
500 เมตรหรือไม่”

ท่าทางของเสียวโม่โกรธเคืองยิงขึน “นายท่าน ท่านมาที

นีเพียงแค่ตอนทีท่านต้องการบางอย่าง หากท่านไม่มีสงิ
ใดทีต้องการ ท่านคงไม่มาหาข้า”

2
ถึงแม้คาํ พูดของเขาเป็ นเช่นนี สําหรับอวินลัวเฟิ ง เทพ
เสียวโม่ผนู้ ีเป็ นดังคัมภีรส์ ารพัดนึกทีตอบได้ทกุ คําถาม

“ไม่ใช่วา่ ข้าจะไม่มีวิธีทีท่านพูดถึง อย่างไรก็ตามหาก

ท่านไม่ตอ้ งการให้การฝึ กฝนในกองทัพของท่านถูกล่วงรู ้
โดยคนภายนอก ท่านสามารถให้ไหน่ฉาช่วยท่านได้! มัน
สามารถช่วยท่านขุดเจาะพืนทีฝึ กฝนใต้ดินได้ภายในไม่กี
วัน หากท่านฝึ กฝนกองทัพของท่านในทีแห่งนันย่อมไม่มี
ผูใ้ ดสังเกตเห็นได้”

อวินลัวนิงเงียบ

ห้องศิลาของจวนแม่ทพั อวินขนาดใหญ่โตมาก แต่ผคู้ น

3
ของนางก็มีมากเช่นกัน! หากนางอัดพวกเขาไว้ในห้อง
ศิลา พวกเขาย่อมไม่มีทางขยับขยายและฝึ กฝนได้!

แต่หากพวกเขาฝึ กฝนในลานของจวนแม่ทพั อวิน พวก

เขาจะสามารถถูกพบเห็นได้ง่ายและข่าวจะถูกแพร่ออก
ไป สิงนันจะเป็ นอุปสรรคต่อตระกูลอวินอย่างใหญ่หลวง

“นายท่าน สมุนไพรพลังฌานเติบโตเต็มทีแล้ว ท่านควร

ให้สมุนไพรพลังฌานทังหมดนีแก่ไหน่ฉา มันก็จะ
สามารถผ่านได้หนึงขัน! หากท่านต้องการให้ไหน่ฉาเติ
บโตไวขึน ท่านต้องเตรียมสมุนไพรพลังฌานลําค่า
จํานวนมากขึน” เสียวโม่เหลือบมองอวินลัวเฟิ งทีนิงเงียบ
ก่อนจะกล่าวต่อ

4
“จีด จีด”

ไหน่ฉาไม่สามารถทนควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ดวง
ตากลมโตหมุนมองไปรอบๆ จนหยุดลงทีสมุนไพรพลัง
ฌานในแปลงสมุนไพร นําลายแทบจะไหลออกมา

“พลังฌานของไหน่ฉาในตอนนีอยูใ่ นขันต้นระดับตํา
หลังจากพัฒนาขึนมาหนึงขัน มันจะสามารถรบรรลุพลัง
ฌานขันต้นระดับกลางได้! ยามนีความแข็งแกร่งของมัน
ไม่มีประโยชน์แก่ขา้ เท่าใดนัก แต่ความเร็วในการขุด
เจาะหลุมของมันจะรวดเร็วยิงขึน”

5
อวินลัวเฟิ งลูบหัวเล็กๆ ของไหน่ฉาเบาๆ “ไปเถอะ
สมุนไพรพลังฌานเหล่านันเป็ นของเจ้า เพราะข้าจําต้อง
ใช้พืนทีฝึ กฝนใต้ดินของตระกูลอวิน ดังนันทังหมดนีจะ
ยกให้เจ้า”

“จีด จีด”

ไหน่ฉาส่งเสียงร้องอย่างมีความสุข กระโดดพรวดลงจาก
แขนอวินลัวเฟิ ง

“นายท่าน ปลูกเหล่าสมุนไพรทีท่านซือมาเมือสองสาม
วันก่อนลงในแปลงปลูกสมุนไพรนีเถอะ! ด้วยขนาดของ
แปลงนีท่านสามารถปลูกสมุนไพรได้ถงึ สิบชนิด! เหล่า

6
สมุนไพรสิบชนิดนีสามารถนําไปปรุงนํายาผสานฌานได้
ถึงสองชนิดนันคือนํายารวบรวมพลังฌานและนํายา
ชําระกระดูก”

เสียวโม่ขยิบตา นําเสียงของเขาทังนุ่มนวลและอ่อน
โยนราวสายไหม

“นายท่าน นํายาผสานฌานทีทํามาจากสมุนไพรพลัง
ฌานนันสามารถใช้อย่างต่อเนืองได้ถงึ หนึงเดือน ไม่
เหมือนกับส่วนผสมสมุนไพรทัวไปทีให้ผลลัพธ์ไม่นาน
เกินหนึงวัน และจะสูญสินสรรพคุณยาทังหมดไปหลัง
จากหนึงอาทิตย์! สําหรับนํายาชําระกระดูก สิงนันถูก
บันทึกลงในคัมภีรเ์ ซียนโอสถว่ามันสามารถพัฒนา
ทักษะพรสวรรค์ของผูค้ นได้ ถึงแม้พวกเขาจะเป็ นเพียง
7
เศษสวะ หลังจากใช้นายาชํ
ํ าระกระดูกอย่างสมําเสมอ
แล้ว พวกเขาสามารถแปรเปลียนเป็ นอัจฉรยะได้!”

อวินลัวเฟิ งเพ่งพินิจสามคํานีอย่างจดจ่อ

“นํายาชําระกระดูก” ในโลกคัมภีรโ์ อสถ สิงนีคือเหตุผล

ว่าเหตุใดนางจึงมันอกมันใจในการอบรมคนไร้ประโยชน์
เหล่านีให้เป็ นผูท้ ีแข็งแกร่งได้

“ต้องใช้เวลากีวันในการเปลียนสมุนไพรเหล่านีให้เป็ น
สมุนไพรพลังฌาน”

“สิบห้าวัน”
8
สิบห้าวันอย่างนันหรือ

ได้ยินคําพูดของสียวโม่แล้ว อวินลัวเฟิ งนิงเงียบไปชัวครู ่

“เช่นนัน ข้าจะใช้สบิ ห้าวันนีควบคุมกองกําลังสองร้อยให้
ได้!”

9
ตอนที 60 เทียบเชิญงานเลียง (2)

หลังออกจากหอโอสถ อวินลัวเฟิ งก็คืนสติกลับสูห่ อ้ งพัก

นางรูส้ กึ ได้ถงึ มือทีลูบไล้ไปตามพวงแก้ม ปลายนิวอัน
ร้อนรุม่ ทีทําให้ดวงตาเบิกกว้างทันทีทีสัมผัส มือของลัว
เฟิ งกอบกุมมือของอีกฝ่ าย ดวงตาเรียวสวยส่องประกาย
อันตราย

“อวินเซียว เจ้ากําลังทําอะไรอยู”่
10
หากคนผูน้ ีมิใช่อวินเซียว ลัวเฟิ งคงไล่ตะเพิดออกไปแล้ว

“ข้าอยากจะเฝ้ามองเจ้า”

สายตาของชายหนุ่มเพ่งตรงมาทีอวินลัวเฟิ ง สายตานัน
ราวกระแสไฟทีพุง่ เข้าปะทะดวงใจของลัวเฟิ งอย่างดุดนั

บุรุษผูน้ ีไม่ประสาเรืองความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงแม้
แต่นอ้ ย แล้วเขาจะทนทานต่อความใคร่เหล่านีได้อย่าง
ไร

เห็นได้ชดั ว่าลัวเฟิ งนันคิดมากจนเกินไป

11
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ปรับท่าทีให้ดปู กติและเผย
รอยยิมอันอ่อนหวาน “เจ้าแอบย่องเข้ามาในนี ข้าเองก็
คิดไปว่าเจ้าอยากจะมาสร้างความอบอุน่ ให้กบั เตียงของ
ข้า”

ชายหนุ่มจ้องตรงมายังอวินลัวเฟิ งอย่างหนักแน่นและ
จริงใจ “หากเจ้าหวันกลัวความหนาวเย็น ข้าจะมาอุน่
เตียงให้เจ้าทุกวัน”

“…”

อวินลัวเฟิ งนิงไปชัวขณะก่อนจะผ่อนลมหายใจ

12
ออกอย่างช่วยไม่ได้ “อวินเซียว เจ้าเคยสัมผัสสตรีมา
ก่อนหรือไม่”

ชายหนุ่มส่ายศีรษะตามความจริง

“แม้แต่สาวใช้เจ้าก็ไม่เคยหรือ”

“ไม่เคย”

“เช่นนันแล้วเจ้าคงอ่านหนังสือภาพชุนกงถู [1] ใช่หรือ

ไม่”

13
“ชุนกงถูคืออะไร”

อวินเซียวขมวดคิว เห็นได้ชดั ว่าเขาไม่เข้าใจเลยว่า

อวินลัวเฟิ งกําลังพูดถึงอะไร

อวินลัวเฟิ งเคาะหน้าผากตัวเอง “นอกจากฝึ กฝนวิชา

แล้วปกติเจ้าทําอะไรอีกบ้าง”

“ฆ่าคน”

เขาพูดออกมาอย่างไม่รูส้ กึ รูส้ าแต่อย่างใด ราวกับว่าการ

สังหารมนุษย์นนเป็
ั นเรืองธรรมดาดังการกินอาหารมือ
หนึง เป็ นเรืองทัวไปทีทําอยูท่ กุ วัน
14
“…”

อวินลัวเฟิ งพูดไม่ออกอย่างสินเชิง นางไม่คาดคิดเลยว่า

ในแผ่นดินนีจะยังมีชายทีไม่เคยสัมผัสกายสตรีเลยสัก
ครังในชีวิต ไม่รูต้ ลอดเวลาทีผ่านมาเขาไปอยูท่ ีไหนมา

นอกจากนีแล้วแผ่นดินหลงเซียวแห่งนีมิใช่หวาเซีย ทีถึง
แม้จะอาศัยอยูแ่ ต่ในบ้านก็ยงั รูท้ นั โลกภายนอกได้

“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ยกมุมปากขึนเล็กน้อย

แสดงให้เห็นถึงรอยยิมชวนหลงใหล “เมือมีผไู้ ร้เดียงสา
ในความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงดังเช่นเจ้าเดินไปมา

15
เจ้าทําเช่นไรเพือมิให้กายและจิตใจของเจ้าถูกหญิงสาว
เหล่านันล่อลวงเอาได้”

ภายในใจของอวินลัวเฟิ งนันเต็มไปด้วยความอยากรู ้
อยากเห็นเรืองราวของอวินเซียว นางไม่เข้าใจเอาเสีย
เลยว่าเขาใช้ชีวิตมาจนทุกวันนีอย่างไร เหตุใดจึงได้ไร้
เดียงสาถึงเพียงนี

ชายหนุ่มย่นคิว “ข้าสังหารผูห้ ญิงทุกนางทีพยายามเข้า

มาประชิดตัวข้า”

เขาชังกลินกายสตรีนางอืน เมือใดก็ตามทีพวกนางเข้า
มาใกล้ เขาจะทําให้หญิงเหล่านันกลายเป็ นอาหารของ

16
หมาป่ าไปเสีย โดยเฉพาะอย่างยิงสายตาของพวกนางที
มองมามันทําให้เขารูส้ กึ รังเกียจอย่างหาสาเหตุไม่ได้

มีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านัน...

เมือได้อยูเ่ คียงข้างนางเขาไม่เคยมีความรูส้ กึ รังเกียจ มี

เพียงปรารถนาจะเข้าไปใกล้นางมากยิงขึน!

“คุณหนู”

เพลานีชิงเหยียนรีบรุดเข้าไปในเรือน พูดพลางหายใจ
หอบไปด้วย “องค์รชั ทายาทรับสังให้สง่ คนมาทีนี
พระองค์มีพระประสงค์ทีจะพบกับคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ”
17
นับตังแต่ทีอวินลัวเฟิ งได้มาพํานักอยูท่ ีหลังเขานี มีเพียง
แค่ชิงเหยียนและอวินเซียวเท่านันทีสามารถเข้ามาถึง
ด้านหลังของภูเขาได้ อย่างไรก็ตามนางก็ยงั ไม่ยอมให้
สองคนนีเห็นท่านอารอง

“รัชทายาทงันรึ” อวินลัวเฟิ งยืดตัวด้วยความเกียจคร้าน

พลางก้าวลงมาจากเตียง “ข้าอยากจะรูเ้ หลือเกินว่าเหตุ
ใดรัชทายาทจึงอยากพบข้า”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ชิงเหยียนเดินตามอวินลัวเฟิ งทีเดินออกประตูไปอย่าง

18
อารมณ์ดี

หลังจากเงาร่างทังสองลับตาไป อวินเซียวขมวดคิวพลัน
เอ่ยเรียกด้วยนําเสียงเย็นยะเยือก “หลินฉง”

------

[1] หนังสือภาพชุนกงถู คือ หนังสือภาพวาดการเสพ

สังวาสระหว่างชายหญิง หนังสือภาพโป๊ หรือกามสูตร

19
20
ตอนที 61 เทียบเชิญงานเลียง (3)

เสียงของเขาหยาบกระด้างแต่ก็เปี ยมไปด้วยคลืนพลัง
ฌานพอให้ผทู้ ีอยูใ่ นเงาได้ยิน เช่นนันเอง ครันสินวาจา
บุรุษในเสือคลุมเทาก็โฉบเข้ามาแล้วก้มลงต่อหน้าอวิน
เซียว

“นายท่านต้องการสิงใดหรือขอรับ”

อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนโพล่งถามขึนว่า “เจ้าเคยมี

สัมพันธ์กบั สตรีบา้ งหรือไม่”

“อ่า” หลินฉงตะลึงงันมิได้คาดคิดถึงสาเหตุทีนายท่าน
21
เรียกตนมาก็เพือการนี

หลินฉงเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะเห็นตนก่อนหน้านีจึงได้
รักษาระยะห่าง ซําถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแผ่วเบานักเขาจึงมิ
อาจล่วงรูถ้ งึ บทสนทนาระหว่างทังสอง

“เรืองนี...” หลินฉงเกาศีรษะ “เพราะนายท่านก็มิได้ใกล้

ชิดสตรีใดข้าซึงเป็ นผูต้ ิดตามย่อมไม่มีประสบการณ์
อย่างไรเสียครันเสร็จภารกิจนีเมือไรจะให้ขา้ ไปเยียม
เยือนย่านโคมเขียวบ่อยๆ ก็ยอ่ มได้”

“แล้วเจ้ารูจ้ กั หนังสือชุนกงถูหรือไม่” อวินเซียวขมวดคิว

แล้วถามต่อ

22
หลินฉงยิงสับสนอลหม่านอยูใ่ นใจ ให้คิดสงสัยว่านาย
ท่านต้องการสิงใดแน่จงึ ได้เอ่ยถึงสิงของเช่นชุนกงถูขนึ
มา

“นายท่านต้องการชุนกงถูหรือขอรับ”

“ใช่แล้ว” อวินเซียวตอบเสียงเข้ม “เจ้าจงไปเตรียมสําเนา

หนังสือชุนกงถูมาให้ขา้ ”

“...” หลินฉงตกตะลึงจนมิอาจเอือนวจีใด

นายท่านต้องการดูชนุ กงถูจริงๆ หรือ

23
หรือว่านายท่านจะได้เบิกเนตรแล้วในทีสุด

“รับทราบขอรับ ข้าน้อยจะทําตามคําสัง!” หลินฉงรีบเร่ง

คารวะทว่าก็ราวฉุกคิดบางอย่างขึนได้เขาจึงเอ่ยว่า
“นายท่าน ข้าเพิงจะรูส้ กึ เดียวนีว่า ณ ขุนเขาหลังแห่ง
ตระกูลอวินยังมีอยูอ่ ีกหนึงชีวิต ข้าไม่ทราบว่าท่านจะ...”

สายตาเย็นเยียบตวัดมองหลินฉงให้ตืนตระหนกจนกาย
สันเทิมขึนในทันใด เขารีบโค้งศีรษะลง

“ได้โปรดอภัยข้าน้อยด้วย!”

24
เขาลืมเสียสนิทว่านายท่านมีวิชากล้าแกร่งเพียงใด ท่าน
คงคาดคะเนไว้แล้วถึงการมีอยูข่ องอีกหนึงตัวตน อย่าง
ไรเสียท่านก็มิได้เอ่ยกล่าวสิงใดหรือแสวงหาต้นตอ เพียง
เท่านีก็คงพอเดาได้ถงึ ความสัมพันธ์ระหว่างตัวตนนันกับ
ตระกูลอวิน!

แต่เขาก็ปากพล่อยไปเสียแล้ว! และเพราะรูจ้ กั นายท่าน

ตนดีเห็นทีจะไม่ได้ออกไปโดยง่าย

“กลับไปรับโทษทัณฑ์ของเจ้าเสีย” เสียงบุรุษเย็นชาไร้
อารมณ์ดงคมดาบฟาดฟั
ั นลงอย่างป่ าเถือนบนกายหลิ
นฉง

25
“ข้าน้อยจะทําตามบัญชา”

เม็ดเหงือเย็นเฉียบผุดขึนบนหน้าผากหลินฉง ครันคิดถึง
โทษทัณฑ์ทีจะได้รบั แล้วก็อดขนลุกซูม่ ิได้

“จําไว้วา่ เรืองใดทีไม่ใช่กงการของเจ้าก็ไม่ตอ้ งมาสอด!”

กล่าวเช่นนันหลินเซียวจึงก้าวออกจากจวน ครันถึงประตู
แล้วก็เอ่ยสําทับ “เอาชุนกงถูมาให้ขา้ เสร็จแล้วเจ้าจึงไป
รับโทษทัณฑ์”

เมืออวินเซียวลับตาขาหลินฉงก็ออ่ นปวกเปี ยกกายทรุด

ลงกองแทบพืน มือรัวตบปากตน ความสินหวังเปี ยมล้น
ดวงหน้า

26
“ปากเจ้ากรรมแท้! ไม่พน้ ต้องรับโทษทัณฑ์เห็นไหมนัน!”

...

ณ โถงกลางจวนตระกูลอวิน

สีหน้าผูเ้ ฒ่ามีแววร้อนใจ ดวงหน้าชรานิงสงบมองไปยัง

ด้านนอกประตู ครันเห็นเด็กสาวผูม้ ีรูปโฉมงดงามย่าง
เท้ามาท่ามกลางแสงอาทิตย์เจิดจ้าสีหน้าจึงได้ผอ่ น
คลายลงในทีสุด

อวินลัวยกมือขึนเป็ นเชิงเรียกอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวด้วย

27
นําเสียงรักใคร่ “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้ามาหาปู่ ที”

ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งจึงก้าวมายืนอยูข่ า้ งอวินลัว จาก

นันสายตาก็เหลือบมองบุรุษผูห้ นึงสวมเครืองแบบ
องครักษ์หลวงแห่งตําหนักองค์รชั ทายาท นางเลิกคิว
ถาม “องค์รชั ทายาทมีเหตุอนั ใดจะแจ้งแก่ขา้ รึจงึ ได้สง่
เจ้ามา”

“องค์รชั ทายาททรงส่งข้ามาเพือส่งเทียบเชิญให้แก่คณ
ุ
หนูใหญ่ขอรับ”

เทียบเชิญงันรึ

28
อวินลัวเฟิ งนิงอึง มือรับเทียบเชิญจากองครักษ์หลวงผู้
นัน เมือพินิจเนือความแล้วก็หวั เราะเสียงเบา “ข้าเข้าใจ
ละ เจ้าจงกลับไปบอกองค์รชั ทายาทเถอะว่าข้าจะไปร่วม
งานในไม่ชา้ ”

29
ตอนที 62 เทียบเชิญงานเลียง (4)

องครักษ์แห่งวังหลวงคารวะก่อนจากไป

ครันเขาลับตาไปเท่านันอวินลัวก็ยน่ คิวพลางเอ่ยถาม
“องค์รชั ทายาททรงปรารถนาจะกระทําการอันใดอีกรึ”

“เรืองเป็ นเช่นนีท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งเก็บเทียบเชิญ “คํานี

องค์รชั ทายาทจะจัดงานเลียงทีริมแม่นาชิ
ํ ง โดยปกติแล้ว
เหล่าลูกหลานตระกูลผูด้ ีทงหลายทั
ั วทังแคว้นหลงหยวน
ก็คงจะมารวมตัวกัน องค์รชั ทายาทจึงได้สง่ เทียบเชิญมา
30
นันไง! ทว่าก่อนหน้าแม้มีงานเลียงกีครังองค์รชั ทายาทก็
มิเคยส่งเทียบเชิญมาหาข้าแม้สกั นิด เห็นทีคราวนีองค์
รัชทายาทคงอยากกลันแกล้งข้าด้วยการพลอดรักกับมูอ่ ู่
ซวงให้ขา้ ดูกระมัง”

“เจ้ากับองค์รชั ทายาทก็ยตุ ิการหมันหมายกันแล้วยังต้อง

ทําเรืองเช่นนีอีกรึ”

“ตาเฒ่า ท่านลืมไปแล้วรึ แม้เดิมทีองค์รชั ทายาทอยาก

ยุติการหมันหมายทว่าท้ายทีสุดตระกูลอวินเองกลับเป็ น
ฝ่ ายออกปาก! เช่นนีเรืองราวจึงพลิกกลับทําให้ขา้ เป็ น
ฝ่ ายสลัดองค์รชั ทายาททิง! แม้ผคู้ นต่างรูด้ ีวา่ พระทัย
องค์รชั ทายาทเป็ นของมูอ่ ซู่ วงก็ยงั อดมิได้ทีจะอับอาย
ขายขีหน้า จึงได้อยากให้ขา้ รูส้ กึ ว่าหากกล้าดีปฏิเสธองค์
31
รัชทายาทข้าก็มิอาจหาชายใดมาทดแทนได้อีก!”

ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งแย้มยิมร้ายกาจ “ในเมืออยากอวด

นักข้าก็จะทําตามสนอง ไม่มีเหตุผลอันใดทีข้าจะไม่รบั
คําท้า”

“เฟิ งเอ๋อร์ ปู่ วา่ เจ้าอย่าไปเลย” อวินลัวขมวดคิวแน่นยิง

ขึน “แม้บดั นีเจ้าจะรวบรวมพลังฌานได้แล้วฝี มือก็ยงั
ห่างชันองค์รชั ทายาทอยูห่ ลายขุมนัก! เจ้าไปอย่างนีมีแต่
จะเสียเปรียบ!”

ดวงเนตรสีนิลของอวินลัวเฟิ งทอประกาย ทังดวงหน้าแล

ร่างกายก็แผ่รงั สีอหังการ

32
“ท่านปู่ มิตอ้ งห่วงไป ข้าไม่ปล่อยให้ใครมาเอาเปรียบแน่”

หากต้องมีใครเสียเปรียบนันย่อมต้องเป็ นผูอ้ ืนเท่านัน มิ

ใช่นาง!

“เจ้าจะให้อวินเซียวไปด้วยหรือไม่” ใจอวินลัวยังคงอด
คลายกังวลมิได้

ในใจอวินลัวเห็นคนพวกนันเป็ นเสือสิงห์กระทิงแรด จะ
ให้นิงดูดายปล่อยหลานสาวผูบ้ อบบางย่างเข้าสูก่ รงเล็บ
คงเป็ นไปไม่ได้

33
“ให้อวินเซียวรับมือคนพวกนัน ท่านคิดจะทําเรืองเล็กให้
เป็ นเรืองใหญ่ร”ึ อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “ข้าไปคนเดียวไม่
เป็ นไรหรอกท่านปู่ ข้าต้องไปเตรียมการสําหรับงานเลียง
คืนนีเสียแล้ว ท่านอย่าได้เป็ นห่วงแล้วรอข้าอยูท่ ีจวน”

ว่าดังนันนางก็ตบไหล่อวินลัว เผยรอยยิมยากหยังถึง
แล้วจากไป...

...

ณ ริมแม่นาชิ
ํ ง

เสียงบรรเลงเครืองสีดงั ก้องอยูใ่ นอากาศอ้อยอิงยาวนาน

34
ภายในเรือสําราญใหญ่โตหรูหราปรากฏเหล่าลูกหลาน
ผูด้ ีโต้ตอบกันครึกครืน ทังร้อยกรอง เพลงยาว เพลงสัน
กวีสรรเสริญ ไปจนถึงปั ญหาการรวบรวมพลังฌานอัน
ซับซ้อน! เกาหลิงกับมูอ่ ซู่ วงนันเล่าทีถูกผูค้ นเหล่านันราย
ล้อมก็ตกเป็ นเป้าประจบสอพลอ

“จริงสิองค์รชั ทายาท ท่านทรงกล่าวมิใช่รวึ า่ อวินลัวเฟิ ง

นางสวะนันวันนีก็จะมาร่วมงานเลียง ข้ามิเห็นนางโผล่
หน้ามาเสียที” กวนหลินบุตรชายแห่งราชเลขา
ฝ่ ายกลาโหมโพล่งถาม

เสียงบทสนทนาอืออึงพลันเงียบลงทันที อีกครูใ่ หญ่ตอ่

35
มาจึงได้กลับมาดังขึนยิงกว่าเดิม

“ไยองค์รชั ทายาททรงเชิญสวะเช่นอวินลัวเฟิ งมากันเล่า

คนเช่นนางไม่เหมาะสมมาร่วมวงสนทนากับเรา!”

“ถูกต้องแล้ว เดิมทีนางก็เป็ นสวะ แต่ดทู ีนางเพิงก่อเรือง

เถิด! ผลาญทรัพย์สมบัติจวนแม่ทพั ยังมิพอ ยังขู่เข็ญให้
แม่ทพั อวินหาองครักษ์พร้อมบ่าวรับใช้มอบแก่นาง! แม่
ทัพอวินรึก็ชราภาพเต็มแก่ยงั ต้องเหนือยยาก คนอย่าง
นางตายไปเสียได้ก็ดี”

“นางคนนีไร้สาํ นึกกตัญ โู ดยสันดาน! องค์รชั ทายาท

เดิมทีทา่ นก็ทรงไม่ทอดทิงนางผูไ้ ร้พรสวรรค์ ทังยังทรง

36
ปรารถนาจะคงไว้ซงการหมั
ึ นหมายกับนาง แม้กระนัน
นางยังมีหน้าไปฉุดบุรุษรูปงามกลางถนน! ไยโลกจึงได้มี
ผูห้ ญิงหน้าด้านไร้ยางอายเช่นนี”

ได้ยินผูค้ นหยามหมินอวินลัวเฟิ งใจมูอ่ ซู่ วงก็เบิกบาน

ทว่านางก็มิได้เผยความรูส้ กึ ดังกล่าวแต่อย่างใด ภาย
นอกยังคงแย้มยิมคงไว้ซงความสง่
ึ า

“เรืองนีไม่เกียวอันใดกับองค์รชั ทายาท เป็ นข้าเองทีขอ

ให้องค์รชั ทายาทเชิญนางมา นอกจากนีเหตุทีให้นางมา
คราวนีก็เห็นกันอยูช่ ดั เจน ข้าจะเลือกหนึงในพวกท่าน
เป็ นสามีของนางแทนองค์รชั ทายาทผูท้ รงถอนตัวออก
จากการหมันหมาย”

37
38
ตอนที 63 พลอดรักกลางแจ้งมักตายไว (1)

“ว่าอย่างไรนะ”

ครันสินวาจามูอ่ ซู่ วงกวนหลินก็รอ้ นใจขึนมา “แม่นางมู่

อวินลัวเฟิ งเป็ นเพียงหญิงสวะ แม้มีรูปโฉมงดงามก็มิ
อาจคูค่ วรพวกข้าทีเก่งกล้าสามารถหรอกกระมัง”

“มิง่ายดายเช่นนัน!”

เมือเสียวจวีบ่าวรับใช้ผยู้ ืนอยูด่ า้ นหลังมูอ่ ซู่ วงได้ยินคํา

กวนหลินเข้าก็ลกุ ขึนยืนโต้กลับทันที “อวินลัวเฟิ งได้ทีวาง
อํานาจบาทใหญ่ก็ดว้ ยอาศัยบารมีปผู่ เู้ ป็ นถึงแม่ทพั เทียว
39
กดขีคนโน้นคนนีไปทัว ตราบใดทีแม่ทพั ยังมีลมหายใจก็
มิอาจดึงนางลงเป็ นสนมได้ อย่างไรก็ดีแม่ทพั เองก็ชรา
มากแล้วคงอยูไ่ ด้อีกไม่นาน หลังสินแม่ทพั ไปเถิดเรา
ค่อยลดสถานะนางลงเป็ นสนมเท่านีก็ไม่มีใครปกป้อง
นางได้อีก”

“เสียวจวี!” สีหน้ามูอ่ ซู่ วงหมองลงแล้วทําทีเป็ นตําหนิ

บ่าวตน “ใครบอกให้เจ้าพูดขัดกันหือ ออกไปเสีย!”

“คุณหนูเจ้าคะ” เสียวจวีแก้ตวั รูส้ กึ เหมือนตนถูกกระทํา

“บ่าวเพียงต้องการความยุติธรรมแก่คณ
ุ หนูเท่านัน เดิม
ทีอวินลัวเฟิ งก็มิยอมปล่อยมือจากองค์รชั ทายาท มา
คราวนีกลับเสนอหน้าถึงจวนอัครมหาเสนาบดีแลสังให้
คุณหนูหาสามีให้มิฉะนันจะตามรังควานองค์รชั ทายาท
40
มิเลิกรา! หากนางต้องการเช่นนันจริงแม่ทพั เฒ่าคง
ต้องออกโรงปกป้องนางเป็ นแน่ ไม่เพียงแต่องค์
รัชทายาทจะทรงตกทีนังลําบาก แม้ฮ่องเต้เองก็เช่นกัน”

สีหน้ามูอ่ ซู่ วงแปรเปลียน กระทังนําเสียงก็แข็งกร้าวขึน

กว่าเก่าหลายเท่า “เสียวจวี! ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่า
ห้ามผูใ้ ดล่วงรูเ้ รืองนี! เจ้าลืมไปแล้วหรืออย่างไร!”

บัดนันเองในห้องส่วนตัวห้องหนึงของเรือสําราญหรู เกา
เส่าเฉินองค์ชายสีผูอ้ บอุน่ ประหนึงหยกเมือได้รบั ชมการ
แสดงละครระหว่างสองนายบ่าวบนโถงกลางก็อด
หัวเราะมิได้

41
“เห็นทีนอ้ งข้าจะสายตายําแย่ การแสดงแค่นียังดูไม่ออก
อีกหรือ” องค์ชายส่ายศีรษะ ดวงเนตรสะท้อนแววซุกซน
ราวจิงจอก “กลับกันเถอะ อวินลัวเฟิ งผูน้ นดู
ั ไม่ธรรมดา
เช่นโฉมหน้าทีแสดงออกมา ข้าล่ะสงสัยนักว่านางเป็ น
คนอย่างไรกันแน่...”

ดังเกาเส่าเฉินว่า เกาหลิงดูไม่ออกว่าสองนายบ่าวเล่น
ละคร ครันเห็นมูอ่ ซู่ วงยังคงออกโรงกล่าววาจาปกป้องอ
วินลัวเฟิ ง ดวงหน้าหล่อเหลาก็อดหมองลงมิได้

“อูซ่ วง ครังนันทีเจ้าเสนอจะหาสามีให้อวินลัวเฟิ งเจ้ามิ

ได้ทาํ ตามความปรารถนาตัวเองหรอกหรือ เจ้าถูกนาง
สวะอวินลัวเฟิ งนันบังคับอย่างนันหรือ” แววตาเกาหลิง
เดือดดาลพลางจ้องมูอ่ ซู่ วงเย็นชา “เจ้ากล่าวเองเสียด้วย
42
ซําว่าอวินลัวเฟิ งคงต่อต้านการแต่งงานครังนีแน่ ข้าจึง
คิดจะไปปรึกษาเสด็จพ่อให้ทา่ นออกพระราชโองการ ที
ไหนได้นางสวะกลับเป็ นคนยืนข้อตกลงเสียเอง!”

มูอ่ ซู่ วงหัวเราะขมขืน “องค์รชั ทายาทเพคะ อูซ่ วงไร้ทาง

เลือก อวินลัวเฟิ งเล่ามาตรฐานนางก็สงู ยิงนัก นางคงไม่
พอใจคูท่ ีข้าหามาโดยง่าย”

“นําหน้าอย่างนางน่ะรึ” เกาหลิงเย้ย ดวงเนตรยิงสําแดง

แววดูถกู ดูแคลนชัดแจ้ง “สวะเยียงนางมีสทิ ธิอนั ใดเรียก
ร้องขอคนดี! อูซ่ วง ในเมือนางกล่าวเหตุนีกับเจ้า องค์
รัชทายาทก็จะช่วยเจ้าเอง หากข้ามอบผูใ้ ดเป็ นสามีแก่
นางก็ตอ้ งยอมรับแม้ไม่พงึ ใจ! ทีเสียวจวีพูดนันถูกต้อง
นางอาศัยบารมีแม่ทพั เฒ่ากดดันคนอืนมามากเกินพอ
43
รอให้ตาเฒ่านันสินลมก่อนเถิดคงไม่มีใครปกป้องนางอีก
คราวนีล่ะข้าจะลดขันนางลงเป็ นสนมให้สาสม!”

ทุกคนต่างมองกัน แล้วความเงียบงันก็แผ่ปกคลุมฝูงชน
อยูค่ รูห่ นึง

อวินลัวเฟิ งแม้เป็ นสวะแต่ก็มีรูปโฉมงดงาม หากให้เป็ น

สนมคงปราศจากเสียงต่อต้าน

หากกล่าวถึงภรรยาก็ตอ้ งเป็ นผูด้ ีสงู ศักดิมีพรสวรรค์แต่

กําเนิด อย่างไรก็ดี สนมนันขอให้หน้าตาสะสวยเช่นมวล
ดอกไม้ก็เพียงพอ!

44
“งานเลียงสังสรรค์วนั นีท่าทางน่าสนุกทีเดียว”

ฉับพลันสําเนียงเกียจคร้านก็ดงั มาจากด้านนอกประตู
เรือดึงสายตาทุกคนให้จบั จ้อง

ใต้นภาอาบแสงสุดท้ายของวันปรากฏร่างเด็กสาวเอน
กายพิงกรอบประตู มุมปากยกยิมสะกดใจ อ่อนบาง
พลางมองผูค้ นในห้องจัดงานบนเรืออยูน่ นเอง
ั

45
ตอนที 64 พลอดรักกลางแจ้งมักตายไว (2)

ดวงตาเด็กสาวเป็ นสีนิลดังนภาราตรีกาลไร้ทีสินสุด

แม้เป็ นเพียงการมองกระนันผูใ้ ดได้เห็นย่อมรูส้ กึ ว่านาง

กําลังหยามหมินตนอยูเ่ ป็ นแน่!

46
สายตาเช่นนีเขาสงวนไว้ให้แต่ชนชันผูด้ ี ทว่าอวินลัวเฟิ
งกลับมองฝูงชนด้วยสายตาเช่นนัน...

“เจ้ามาแล้วอย่างนันรึ”

ใจมูอ่ ซู่ วงสันไหวไปชัวครู ่ ครันสงบจิตลงได้จงึ กลับมา

แสดงท่าทีงามสง่าอีกครัง มิเพียงแต่ไม่ปิดบังความหึง
หวง นางยังไม่แสดงออกถึงความพึงใจอีกด้วย สําเนียง
นางเปรียบดังยักษ์ใหญ่เจรจากับมนุษย์ตวั จ้อย “เจ้ามา
สายนะ”

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากแย้มยิมร้ายกาจวางอํานาจ เบน

47
สายตามืดดําไปทางเกาหลิง “พอดีวา่ ข้าเพิงได้รบั เทียบ
เชิญจากองค์รชั ทายาท ไม่ทราบว่าองค์รชั ทายาททรง
ตังใจเขียนเวลาผิดหรือไม่”

มูอ่ ซู่ วงมิอาจกล่าวว่าองค์รชั ทายาทเขียนเวลาผิด จึงไม่

มีทางเลือกอืนใดนอกจากยอมรับแทน

“เช่นนันพวกเราทุกคนคงจําเวลาผิดกันหมดกระมังจึงได้
พากันมาแต่หวั วันเช่นนี ข้าขออภัย จริงอยู่ ข้าไม่ควร
ตําหนิเจ้าทีมาสายเลย”

กล่าวเช่นนีอวินลัวเฟิ งจึงตกอยูใ่ นสถานการณ์ลาํ บาก

48
ก็เวลาของนางจะถูกอยูผ่ เู้ ดียวได้อย่างไรเล่า

“อวินลัวเฟิ งเจ้าอย่าพูดให้มนั มากไปนัก!” ใบหน้าหล่อ

เหลาพลันถมึงทึงทันใด เกาหลิงโอบกายมูอ่ ซู่ วงไว้ใน
อ้อมแขนพลางส่งสายตาคมปลาบดังใบมีดปั กลงบนร่า
งอวินลัวเฟิ ง “ข้าลงเวลาไว้เป็ นยามโหย่วหนึงเค่อ [1]
เจ้ามาสายเองแต่กลับกล่าวโทษอูซ่ วง อูซ่ วง เจ้ามิตอ้ ง
ไปขอโทษนางสวะนี!”

มูอ่ ซู่ วงเมืออยูใ่ นอ้อมแขนเกาหลิงก็ฉวยโอกาสทีผูค้ นมิ

ได้มองยกมุมปากยิม

ใช่แล้ว เวลาทีองค์รชั ทายาทลงไว้คือยามโหย่วหนึงเค่อ

49
จริง แต่นางอาศัยจังหวะทีองค์รชั ทายาทเผลอเปลียน
เวลาเป็ นยามโหย่วสามเค่อเสีย...

“องค์รชั ทายาทเพคะ” มูอ่ ซู่ วงแสร้งทําเป็ นดินรนให้หลุด

พ้นจากอ้อมแขนองค์รชั ทายาทดังโดนไฟ คิวยาวงามได้
รูปขมวดลงเล็กน้อย “ปล่อยข้าเถิดเพคะ กระทําการเช่น
นีต่อหน้าสาธารณชนนันไม่งาม อวินลัวเฟิ งนางเองก็เป็ น
อดีตคูห่ มันองค์รชั ทายาทนะเพคะ”

ครันยินดังนันเกาหลิงก็ยงกระชั
ิ บอ้อมแขนแน่น
แล้วกล่าวด้วยนําเสียงวางอํานาจบาทใหญ่ “อีกไม่นาน
เจ้าก็จะขึนเป็ นชายาโดยชอบธรรมขององค์รชั ทายาท
ข้าทําตอนนีจะเป็ นไรไป มูอ่ ซู่ วง เจ้าไม่เพียงแต่เป็ นธิดา
สวรรค์ [2] หากยังเป็ นศิษย์ของจิงหลินอีกด้วย เจ้ามี
50
ทักษะทางการแพทย์อนั โดดเด่นชนิดหาตัวจับยากตังแต่
ยังเยาว์วยั อย่างอวินลัวเฟิ งจะมาเทียบเคียงอะไรกับเจ้า
ได้”

ดวงหน้ามูอ่ ซู่ วงปรากฏสีชาดและมิได้ดงึ ดันดินร้นอีกต่อ

ไป นางเอนกายพิงอกผายของเกาหลิง ริมฝี ปากบิดเป็ น
รอยยิมพึงใจ

อวินลัวเฟิ งบิดกายเกียจคร้านต่อหน้าคูร่ กั ทีคลอเคลียกัน

อยูใ่ นอ้อมแขน ดวงตาสีนิลแฝงความร้ายของนาง
สะท้อนแววขบขัน “ข้าจะบอกอะไรให้อย่างหนึง พลอด
รักกลางแจ้งมักตายไว!”

51
ดวงหน้าหล่อเหลายามนียิงดูไม่ได้ขนทุ
ึ กที เกาหลิงกําลัง
จะเปิ ดปากเทศนาอวินลัวเฟิ งก็พอดีได้มอู่ ซู่ วงดึงมือไว้
ก่อน

“ช่างเถิดเพคะองค์รชั ทายาท จะอย่างไรเสียนางก็เคย

เป็ นคูห่ มันท่านจะให้หงึ หวงคงไม่ผิดอะไร” มูอ่ ซู่ วงสัน
ศีรษะให้เกาหลิง ดวงตาชมดชม้อยจรดลงบนร่างอวินลัว
เฟิ ง จริตจะก้านสูงสง่าเฉิดฉาย “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าได้
ยินมาว่าหมูน่ ีเจ้าสนใจเรืองตํารับยาตําราแพทย์อย่าง
นันรึ มาลองเป็ นสหายร่วมเรียนกับข้าดูหน่อยเป็ นไร”

“ฮ่าๆ!”

52
มูอ่ ซู่ วงเอ่ยวาจาดังกล่าวยังไม่ทนั จบดี บุตรชาย
ราชเลขาฝ่ ายกลาโหมก็มิอาจอดกลันระเบิดเสียงหัวเราะ
ขึนอย่างเย้ยหยัน “แม่นางอูซ่ วง หากท่านต้องการหาผู้
ใดมาเรียนรูศ้ าสตร์แห่งการแพทย์ไปด้วยกัน ข้าว่าท่าน
คงชักชวนคนผิดกระมัง อวินลัวเฟิ งรึจะมาเทียบเคียง
อะไรกับท่าน ท่านเป็ นถึงศิษย์ทา่ นจิงหลิน วิชาการ
แพทย์แกร่งกล้านัก แล้วนางล่ะเป็ นใคร เป็ นแค่นางขยะ
ทีผลาญสมบัติตระกูลไปกับสมุนไพรแล้วเอามาเผาเล่น!
ข้าล่ะสงสัยนักว่านางหาซือหยูกยามหาศาลเช่นนัน ป่ าน
นียังไม่มีผใู้ ดโดนยาพิษตายอีกหรือ”

------
53
[1] การนับเวลาแบบจีนโบราณ ยามโหย่วคือช่วงเวลา
17.00 – 18.59 นาฬิกา ส่วนเค่อเท่ากับ 1 ส่วน 4 หนึง
เค่อจึงเท่ากับ 15 นาที

[2] หญิงทีเกิดมาเพียบพร้อมทังรูปโฉมและคุณสมบัติ
ประหนึงได้รบั พรจากสวรรค์

54
ตอนที 65 พลอดรักกลางแจ้งมักตายไว (3)

“กวนหลิน” มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวงามได้รูปเสียแน่นพลางเอ่ย

ด้วยนําเสียงติเตียน “เจ้าพูดเช่นนันไม่ถกู ไม่วา่ ใครต่างก็
เริมต้นจากศูนย์ดว้ ยกันทังสิน อวินลัวเฟิ งนางเองบัดนีก็
มีความสนใจเท่านันก็เพียงพอแล้วทีจะพิสจู น์วา่ นางก็
หาได้สนความดี
ิ ไม่!”

55
มุมปากกวนหลินกระตุกไม่ยกั เชือคําพูดมูอ่ ซู่ วงแม้แต่นิด
ก็อวินลัวเฟิ งเป็ นนางสวะเช่นนันจะไปรําเรียนวิชาแพทย์
อย่างไรได้ จะหาอาจารย์สาํ นักไหนก็คงไม่มีผใู้ ดรับเป็ น
ศิษย์

จะมีก็แต่มอู่ ซู่ วงเท่านันทีเมตตาพอจะเป็ นผูช้ ีนํานาง

และในสายตากวนหลินนัน ทีมูอ่ ซู่ วงออกหน้าอยาก

เสวนาวิชาแพทย์กบั อวินลัวเฟิ งก็ชดั เจนว่านางคิดตังตน
เป็ นอาจารย์

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย” มูอ่ ซู่ วงหันไปหาอวินลัวเฟิ งอีกครา

“สถานะเจ้าเป็ นเพียงผูเ้ ริมต้น หากปราศจากผูช้ ีนําเจ้า

56
คงงุ่มง่ามไม่รูท้ ิศรูท้ างอยูอ่ ีกนานซํายังจะผลาญยา
สมุนไพรไปโดยเปล่าประโยชน์! ทําไมไม่ให้ขา้ ชีนําทาง
เจ้าดูเสียหน่อยล่ะ ดีกว่าเจ้าไปงมอ่านตําราเองเป็ นสิบปี
นะ”

มูอ่ ซู่ วงอยากจะสอนอวินลัวเฟิ งจริงๆ น่ะหรือ

ไม่มีทาง! นางทําเช่นนีก็เพือกลันแกล้งฝ่ ายตรงข้ามเท่า

นัน! อวินลัวเฟิ งจะได้ตาสว่างเสียทีวา่ นอกจากรูปโฉมงด
งามแล้วนางหาความดีอะไรไม่ได้! แล้วนางก็รูท้ นั
อารมณ์อวินลัวเฟิ งดี เอ่ยปากไปเช่นนีนางคงปฏิเสธกลับ
มาทันทีเป็ นแน่

57
“งันก็ได้”

มูอ่ ซู่ วงคิดว่าอวินลัวเฟิ งต้องปฏิเสธทันที แต่ได้เดียว

เดียวเด็กสาวฝ่ ายตรงข้ามก็สง่ เสียงเจือยแจ้วเจือแวว
เกียจคร้านตอบกลับมา

สีหน้ามูอ่ ซู่ วงพลันแข็งทือ นางฉวยโอกาสทีผูค้ นมิได้มอง

รีบกลับลําวางมาดผูด้ ี “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย หากเจ้ามีคาํ ถาม
ใดเจ้าจงถามข้าเถิด ข้าจะพยายามตอบอย่างดีทีสุด”

อวินลัวเฟิ งเกาคางแผ่วเบา แก้วตาสีดาํ เจือแววสนุก

สนาน “ข้าอยากรูว้ ิธีแก้พิษม่านหลัว”

58
มูอ่ ซู่ วงนิงอึงไปทันใดพิจารณาคําตอบอยูช่ วเพลาหนึ
ั ง
“หากข้าจําไม่ผิดพิษม่านหลัวเป็ นปั ญหาทีเขียนไว้บน
กําแพงหอโอสถใช่ไหมเล่า กระทังแพทย์ประจํา
พลับพลายังแก้ปัญหานีไม่ตก อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ต่อให้
อาจารย์ขา้ มาเองก็คงอับจนหนทาง ข้าว่าเจ้าเริมศึกษา
จากพืนฐานก่อนเถิด พิษม่านหลัวอะไรนียังอยูห่ า่ งไกล
เกินเอือมเจ้านัก”

ความหมายของนางก็คือปั ญหาทีกระทังแพทย์ประจํา
หอโอสถยังแก้ไม่ได้ แม้มอู่ ซู่ วงจะตอบไม่ได้ก็คงไม่ผิด
อะไร

“ยาแก้พิษม่านหลัวนันเรียบง่ายมาก” อวินลัวเฟิ งอ้าปาก

หาว กายพิงกรอบประตูเรือเกียจคร้าน “ปั ญหาง่ายดาย
59
เช่นนีเจ้ายังแก้ไม่ได้ นับประสาอะไรจะมานังเสวนาวิชา
แพทย์กบั ข้า”

“อวินลัวเฟิ ง!”

เกาหลิงกําหมัดแน่นด้วยโทสะจนกระดูกข้อนิวลัน
ประหนึงจะพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ งได้ทกุ เวลาอย่างไรอย่าง
นัน

“เจ้าทําเช่นนีตังใจกลันแกล้งอูซ่ วง!” ทีสุดแล้วเกาหลิงก็

อดกลันโทสะตนไม่ชกอวินลัวเฟิ ง แต่เอ่ยวาจาเผ็ดร้อน
ออกมา “พิษม่านหลัวนันกระทังหอโอสถยังอับจนหน
ทาง! แล้วเจ้าเป็ นใครถึงได้โอหังอ้างว่าวิธีแก้พิษนันเรียบ

60
ง่าย เจ้าถามเช่นนีตังใจจะลองภูมิกนั ! ข้าขอเตือนเจ้าไว้
อย่าสะเออะ! วิชาแพทย์เขารําเรียนกันตังแต่ขนแบเบาะ
ั
อูซ่ วงมีเมตตาจะชีนําทางเจ้าแท้ๆ แต่กลับได้รบั การดู
หมินเป็ นสิงตอบแทน! เจ้าทําโอกาสดีเช่นนีหลุดมือไป
ชะตาเจ้าคงมิพน้ เป็ นได้แค่เศษขยะนันล่ะ!”

บรรยากาศในเรือพลันหม่นลงทันใด ผูค้ นต่างสัมผัสได้

ถึงแรงโทสะองค์รชั ทายาท ทว่าก็ไม่มีใครกล้าลุกขึนขัด

ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียดนันเองก็มีเสียงฟุ่ บดังขึน
ตามด้วยเสียงอะไรบางอย่างหล่นกระทบพืนมาจากด้าน
ในเรือ บัดนันเองสายตาทุกคนก็จบั จ้องไปยังทีแห่งนัน

61
ชายชราผูห้ นึงหอบหายใจใบหน้าซีด กายเขาสันเทาขด
ลงกับพืน ข้างกันมีเด็กสาวหน้าตาสะสวยคอยประคอง
พลางส่งเสียงตะโกนหวันวิตก “ใครก็ได้ช่วยท่านปู่ ขา้ ที
เถิด! ตระกูลหนิงข้าจะเป็ นหนีบุญคุณผูใ้ ดก็ตามทีรักษา
ปู่ ขา้ แล้วพวกข้าจะตบเงินรางวัลให้อย่างงาม!”

62
ตอนที 66 พลอดรักกลางแจ้งมักตายไว (4)

ตระกูลหนิงรึ

ต่างคนต่างมองกันแลกเปลียนสายตาตกตะลึง

ในแคว้นหลงหยวนแห่งนีมีตระกูลใหญ่อยูส่ ตระกู
ี ลและ
ตระกูลหนิงก็มิใช่หนึงในนัน แต่เมือพินิจดูจากเสือผ้า
อาภรณ์แล้วผูค้ นเหล่านีคงมิได้ไร้หวั นอนปลายเท้าเป็ น
แน่
63
ครันเห็นสีหน้าเมินเฉยเด็กสาวหน้าตาสะสวยก็กดั ฟั น
ขาวดังไข่มกุ แล้วเพิมข้อเสนอให้ดงึ ดูดใจยิงขึน

“หากผูใ้ ดช่วยชีวิตท่านปู่ ขา้ ได้ขา้ จะให้โสมพันปี เป็ น

รางวัล!”

โสมพันปี ...

เฮือก!

ทุกคนต่างสูดลมหายใจเย็นเยือก ตัวยาลําค่าพรรค์นีแม้
ฮ่องเต้ยงั ทรงมีเพียงหนึง! มิหนําซําโสมนันยังเยาว์นกั มิ
64
ได้เฉียดหนึงพันปี แม้ปลายเส้นผม

แต่เด็กสาวผูน้ ีจู่ๆ กลับเสนอโสมพันปี ขนเป็

ึ นรางวัล นาง
เป็ นเศรษฐี ใหม่ประเภทใดกันแน่

อย่างไรก็ดีเรือสําราญลํานีใหญ่โตมโหฬารนัก พ้นจาก
โถงกลางไปยังมีหอ้ งส่วนตัวโอ่อา่ อีกกว่าสิบห้อง เด็ก
สาวผูน้ ีมิได้มาจากกลุม่ ของเกาหลิงเป็ นแน่

กวนหลินหัวเราะคิกคัก “แม่นางน้อยเอ๋ยว่ากันตามตรง
ผูท้ ีช่วยเหลือเจ้าได้มีเพียงท่านมูอ่ ซู่ วงเท่านัน เจ้าอาจมิ
เคยได้ยินชือเสียงเรียงนามของนางแต่นางคือยอด
อัจฉริยะปราศจากผูใ้ ดเทียบเทียมในแว่นแคว้นหลง

65
หยวน วิชาแพทย์รกึ ็แกร่งกล้ายิงกว่า บนแผ่นดินชนรุน่ นี
หาผูใ้ ดยอดไปกว่านางไม่มี! เจ้าโชคดีจริงทีได้พบผูช้ ่วย
ชีวิตในวันนี”

ดวงตาเด็กสาวส่องแสงสว่างวาบมองตามกวนหลินไป
ยังมูอ่ ซู่ วง นางหวาดหวันประหนึงจับคว้าฟางเส้นสุด
ท้าย “แม่นาง ข้าวิงวอนท่านโปรดช่วยชีวิตท่านปู่ ขา้ ด้วย
เถิด ท่านปู่ ขา้ จะตายไม่ได้เป็ นอันขาด ตราบใดทีท่าน
ช่วยท่านปู่ ได้ละ่ ก็ ตระกูลหนิงเราจะติดหนีชีวิต
ท่านอย่างใหญ่หลวงทีเดียว”

คราวนีพวกนางอุตส่าห์จากตระกูลมาเพือเสาะแสวงหา
แพทย์ผยู้ งใหญ่
ิ ทวผื
ั นแผ่นดิน ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเมือมา
ถึงนีแล้วท่านปู่ จะอาการกําเริบ
66
อันทีจริงกระทังแพทย์แห่งหอโอสถยังกล่าวว่าพวกตน
อับจนหนทางมิสามารถรักษาโรคร้ายของผูเ้ ฒ่าได้นอก
เสียจากพยายามประวิงเวลาชีวิตท่านออกไปเท่านัน
พวกนางจึงมิได้คาดหวังอะไรจากการเดินทาง เพียง
ปรารถนาจะเสียงโชคเท่านัน

ใครเลยจะคิดว่าพวกนางจะได้พบเจอโชคอย่างแท้จริง
ครันได้ยินคําเด็กหนุ่มแล้ว เด็กสาวนามมูอ่ ซู่ วงผูน้ ีคงมี
วิชาแพทย์กล้าแกร่งถึงขันลําหน้าเหล่าแพทย์แห่งหอ
โอสถ นางอาจรักษาท่านปู่ ได้จริงก็เป็ นได้...

“คือว่า...” มูอ่ ซู่ วงแสร้งทําเป็ นถ่อมตนกล่าว “ข้ามิอาจ

รับประกันว่าจะสามารถรักษาท่านปู่ เจ้าได้ แต่ขา้ จะ
67
พยายามอย่างสุดความสามารถ”

“แม่นางอูซ่ วงท่านอย่าได้ถ่อมตนไปนัก ท่านคือศิษย์แห่ง

แพทย์ผยู้ งใหญ่
ิ วิชาแพทย์ของท่านก็ยอดเยียมหาผูใ้ ด
เทียบเทียม หากท่านเองรักษาไม่ได้คงไม่มีผใู้ ดสามารถ”
กวนหลินยังคงป้อยอมูอ่ ซู่ วง

คําหวานเหล่านีหล่อเลียงจิตใจให้มอู่ ซู่ วงปลืมปี ติเป็ น

อย่างยิง อย่างไรก็ดีสีหน้านางไม่ได้แสดงออกซึงความ
รูส้ กึ ดังกล่าวหากแต่ซกุ ซ่อนไว้หลังมาดสูงส่ง

สายตาเด็กสาวผูง้ ดงามทอประกายอีกครัง เด็กหนุ่มผู้

นันกล่าวว่ามูอ่ ซู่ วงเป็ นศิษย์แห่งแพทย์ผยู้ งใหญ่
ิ ใช่หรือ

68
ไม่ หรือว่าจะเป็ นผูท้ ีท่านปู่ ของนางเคยกล่าวถึง ว่ากันว่า
แพทย์ทา่ นนันหาตัวจับยากและมีอารมณ์ขนๆ
ึ ลงๆ นัก
จะตามตัวท่านนันยากเสียยิงกว่าไปสวรรค์ นางคิดถึงแต่
ท่านหมอผูน้ นเท่
ั านันทีจะช่วยท่านปู่ ได้

พลันเด็กสาวผูง้ ดงามก็มนใจขึ
ั นมา ทว่าหากนางรูเ้ สีย
หน่อยว่าแท้จริงแล้วอาจารย์มอู่ ซู่ วงเป็ นเพียงแพทย์
หลวงชันผูน้ อ้ ยแห่งหลงหยวน นางคงโมโหมากเสียจน
เข้าทุบตีกวนหลินผูพ้ ดู จาเกินจริงให้สนสติ
ิ ทีเดียว

อวินลัวเฟิ งยืนพิงกรอบประตูเกียจคร้าน สายตาซุกซน

เฝ้ามองมูอ่ ซู่ วงผูท้ าํ ท่าจะรักษาผูเ้ ฒ่าประหนึงตังตารอ
ชมการแสดงชันยอดโดยแท้

69
“เจ้ายิมอะไร” กวนหลินเห็นรอยยิมบนดวงหน้าอวินลัว
เฟิ งดังนันก็เย้ยหยันอย่างเย็นชา “ในหมูพ่ วกเรานันแม่
นางมูอ่ ซู่ วงมีวิชาแพทย์ยอดเยียมหาผูใ้ ดเทียบแล้วเจ้า
จะมายิมอะไร หรือว่าเจ้าคิดว่าตัวเองสามารถรักษาโรค
ร้ายนีได้ เจ้าช่างเป็ นนางสวะผูไ้ ม่รูท้ ีตําทีสูงจริงๆ!”

70
ตอนที 67 เงือนไข (1)

ยามสายัณห์เริมโรยตัวลงรอบเรือขณะมูอ่ ซู่ วงก้าวอย่าง

สง่างามไปทางผูเ้ ฒ่าผูล้ ม้ ลงกองกับพืน ดวงหน้าเผย
รอยยิมอ่อนจาง ดวงตางดงามสะท้อนแสงเป็ นประกาย
นางกระซิบกับเด็กสาวหน้าตาสะสวยว่า “แม่นางน้อยข้า
รบกวนเจ้ากระเถิบไปนิดหนึงได้หรือไม่ ข้าจะได้ตรวจดู
อาการท่านปู่ เจ้า”

เด็กสาวพยักหน้าแข็งขันดวงตาสะท้อนแสงแห่งความ
หวัง

ด้วยเหตุฉกุ เฉิกเช่นนีนางจึงมิได้ตรวจสอบเบืองหลังของ

1
มูอ่ ซู่ วงอย่างรอบคอบ ซํากลับเร่งรัดให้นางรักษาท่านปู่

มูอ่ ซู่ วงคุกเข่าลงข้างชายชราปลายนิวสัมผัสสัญญาณ

ชีพ คิวได้รูปของนางขมวดน้อยๆ “แม่นาง อาการท่านปู่
เจ้านันซับซ้อนอยู่ ข้าเกรงว่าจะต้องปรึกษาท่าน
อาจารย์”

วาจาของนางรอบคอบดีแท้ หาได้แจ้งว่ารักษาได้หรือมิ
ได้ ปล่อยให้ผฟู้ ั งงุ่นง่านขบคิดกันเอาเอง

“ท่านอาจารย์ของท่านงันรึ”

ดวงตาของเด็กสาวทีเริมหมองลงหลังได้ยินวาจาครึง
2
แรกของมูอ่ ซู่ วงก็พลันสว่างขึนอีกครังอย่างมิอาจควบคุม
นางกังวลหนักคว้าไหล่มอู่ ซู่ วงพลางวิงวอน “แม่นางรีบ
นําข้าไปพบท่านอาจารย์ทา่ นทีเถิด ตราบใดทีท่านรักษา
ท่านปู่ ได้ จะให้ขา้ ทําอะไรข้ายอมทังนัน”

“เรืองนี...” มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวได้รูปแน่นดวงหน้ากระอัก

กระอ่วน “ท่านอาจารย์ขา้ ใช่วา่ ใครก็จะให้ทา่ นรักษาได้
หากข้านําพาผูใ้ ดกลับไปเองโดยไม่ปรึกษา ข้าเกรงว่าจะ
โดนตําหนิติเตียนหนักทีเดียว”

ดวงตาเด็กสาวหมองลง มือทีกําไหล่มอู่ ซู่ วงไว้ก็พลัน

หมดเรียวแรง

3
เป็ นความจริงตามนัน เหตุใดแพทย์ผยู้ งใหญ่
ิ แห่งยุคจะ
ต้องลําบากรักษาคนแปลกหน้าโดยปราศจากเงือนไขกัน
เล่า เห็นทีทา่ นปู่ นางคงสินวาสนาแล้วเป็ นแน่

“แล้วอย่างนีล่ะเจ้าว่าอย่างไร” สายตามูอ่ ซู่ วงเปลียนไป

เล็กน้อย “ข้าจะกลับไปก้มหัวขอร้องท่านอาจารย์เอง
และหากท่านไม่วา่ อะไรข้าจะกลับมาแจ้งเจ้า เจ้าคิด
ว่า...”

นางกล่าวยังไม่ทนั ขาดคําก็มีเสียงหัวเราะดังขัดขึน

มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวได้รูปแน่น ดวงตางดงามกวาดหาเด็ก

สาวผูเ้ ลอโฉมหาผูใ้ ดเทียบซึงกําลังยืนพิงกรอบประตูเรือ

4
พลางตําหนิเสียงเข้ม “อวินลัวเฟิ ง ข้ารูว้ า่ เจ้าไม่ยอมเสีย
หน้ามาปรึกษาหารือวิชากับข้า แต่ยามทีข้าทําการรักษา
ข้าไม่ปล่อยให้คนไข้ไปไหนก็เพราะข้าอยากให้เจ้าเรียนรู ้
อะไรเอาไว้บา้ ง! ทําไมเจ้าจึงไม่เข้าใจความปรารถนาดี
อันแรงกล้าของข้ากันนะ”

นําเสียงนางคือนําเสียงอาจารย์สงสอนศิ
ั ษย์โดยแท้!
หากผูใ้ ดมิได้ลว่ งรูค้ วามจริงคงปฏิบตั ิกบั อวินลัว
เฟิ งเช่นศิษย์ดือด้านเป็ นแน่!

“มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งยืดกายตนเชืองช้า รอยยิมเกียจ

คร้านสะกดใจยิง “ว่ากันตามตรง ข้าเริมนับถือเจ้าขึนมา
เสียแล้วสิ”

5
มูอ่ ซู่ วงยิมสง่า ก็เป็ นปกติอยูแ่ ล้วทีสวะเช่นอวินลัวเฟิ งจะ
ต้องเคารพนาง

อย่างไรก็ดี ถ้อยคําต่อมาของอวินลัวเฟิ งทําให้นางต้อง

นิงไป...

“เจ้าไม่รูถ้ งึ เบืองลึกเบืองหลังสองปู่ หลานจึงคิดจะหลอก

พวกนางกลับไปศึกษาประวัติก่อนสินะ หากพวกนาง
เป็ นพวกไร้หวั นอนปลายเท้าเจ้าก็สามารถช่วงชิงโสม
พันปี ได้อย่างสบายใจ แต่หากพวกนางเป็ นผูด้ ีสงู ส่งเจ้าก็
จะกล่าวกับพวกนางว่ากระทังท่านอาจารย์ก็มิอาจหา
หนทางรักษาชายชราผูน้ ีได้ ด้วยเหตุนีข้าจึงเคารพนับถือ

6
เจ้ายิงนัก”

มิตอ้ งสงสัยเลยว่าอวินลัวเฟิ งพูดอย่างทีใจมูอ่ ซู่ วงคิดทุก

ประการ ดวงหน้านางจึงมิอาจฝื นกลันจําต้องแสดง
อารมณ์

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ยข้ารูเ้ จ้าเกลียดข้า ทว่าเจ้าไม่มีสทิ ธิมา

ปรามาสข้าอย่างไร้เหตุผลเช่นนี! ข้าเพียงแต่สงสารจึงได้
ปรารถนาทีจะทําทุกวิถีทางเพือช่วยพวกนาง หากข้ามิ
อาจรักษาชายชราผูน้ ีได้ความผิดก็ไม่ตกอยูก่ บั ตัวข้าอยู่
ดี!” มูอ่ ซู่ วงปรับสีหน้า “กระทังท่านอาจารย์ขา้ เองแม้
วิชาแก่กล้าเพียงใดก็มิอาจรักษาโรคร้ายได้ทกุ โรค”

7
ความหมายของนางก็คือแม้การรักษาคราวนีจะล้มเหลว
นางก็ไม่จาํ เป็ นต้องรับผิดชอบอันใด!

“อวินลัวเฟิ ง!”

เห็นสตรีผเู้ ป็ นทีรักถูกกลันแกล้งดังนันเกาหลิงก็บนั ดาล

โทสะโดยพลัน “เจ้ามีความเกลียดชังอันใดกับมูอ่ ซู่ วง
หนักหนาจึงได้ตงเป้
ั าโจมตีนางเช่นนี แพทย์มิใช่เซียน
อมตะจะได้รกั ษาโรคได้ทกุ โรค! หากเจ้าเก่งนักก็ลงมือ
รักษาเองดูสิ มิเช่นนันก็จงหุบปากเสีย!”

8
ตอนที 68 เงือนไข (2)

มุมปากอวินลัวเฟิ งยกยิม มองเกาหลิงด้วยรอยยิมอ่อน

จางขณะทีเขาเปี ยมไปด้วยโทสะจากการถูกหยามหมิน

“หากข้ารักษาผูเ้ ฒ่าผูน้ ีได้ทา่ นต้องทําตามคําขอของข้า

9
สองประการ”

“เฮอะ!” เกาหลิงเหยียดเยาะเย็นชา “ถ้าเจ้ารักษาผูเ้ ฒ่า

ผูน้ ีได้จริงต่อให้หนึงร้อยประการข้าก็จะทํา แน่นอนว่า
เพียงสองประการข้าย่อมทําแน่! เจ้าน่ะทําให้ได้ก่อน
เถอะ!”

“แล้วถ้าท่านผิดคําพูดตอนหลังเล่า” อวินลัวเฟิ งกอดอก

เลิกคิวขึนเล็กน้อย

“ผูค้ นตังมากเป็ นพยานตรงนีข้าจะผิดคําพูดได้อย่างไร”

เกาหลิงโต้กลับเผ็ดร้อน

10
นางขยะอวินลัวเฟิ งผูน้ ีหาดีไม่ได้แล้วยังชอบพูดจาเลือน
เปื อน! จะอย่างไรเสียนีก็หาใช่เรืองใหม่ไม่! เช่นนันคํา
พูดนางก็คงหาความจริงมิได้!

“แต่ผคู้ นเหล่านีอยูฝ่ ่ ายท่านทังหมด ข้าไม่ไว้ใจ!” อวินลัว

เฟิ งยกมือปฏิเสธ “ข้าขอผูเ้ ป็ นกลาง”

สินวาจานางก็ได้ยินเสียงนุ่มมาจากด้านหลังให้ผคู้ นทัง
หลายต่างก็ได้รบั การชําระล้างจากสายลมแห่งวสันตฤดู
ทําให้กายใจเบาสบายยิง

ประหนึงเพียงได้ฟังเสียงบุรุษผูน้ ีเอือนเอ่ยวาจาก็
สามารถเอือมถึงความสุขลึกลําได้อย่างไรอย่างนัน...

11
“ข้าจะเป็ นพยานให้เอง ไม่ทราบว่าแม่นางอวินพอใจ
หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งหมุนกายกลับสายตาจรดลงบนร่างบุรุษผูม้ า
เยือนภายใต้อาภรณ์ไหม นางเลิกคิวขึน ริมฝี ปากแฝง
แววยัวเย้า “ข้าไม่ทราบจริงๆ ว่าเป็ นเพราะเหตุบงั เอิญ
หรือไม่ หรือดวงวิญญาณองค์ชายสียังคงตามติด เหตุใด
ยามข้าเผชิญหน้ามูอ่ ซู่ วงท่านจะต้องปรากฏกายขึนด้วย
ทุกทีไป หรือว่าองค์ชายจะแอบชอบพอมูอ่ ซู่ วงอยูก่ นั ”

สีหน้าเกาหลิงแปรเปลียนทันใดส่งสายตามุง่ ร้ายไปยัง
เกาเส่าเฉินอย่างชัดเจนราวกับเป็ นศัตรูหวั ใจ

12
“แฮ่ม!” เกาเส่าเฉินไอแห้งๆ สองที ดวงหน้าหล่อเหลา
อ่อนโยนปรากฏแววกระดาก “แม่นางอวินกําลังล้อเลียน
ข้าอยูใ่ ช่หรือไม่ เจ้าคิดจริงหรือว่าทุกคนจะเป็ นเช่นใคร
บางคนผูม้ องตาปลาเป็ นไข่มกุ เทียบกับมูอ่ ซู่ วงแล้วองค์
ชายผูน้ ีสนใจแม่นางอวินเสียยิงกว่า”

อวินลัวเฟิ งกะพริบตา “น่าเสียดายจริงทีข้าไม่สนใจท่าน

เช่นนันแล้วท่านจงไปหามูอ่ ซู่ วงเถิด”

“แม่นางอวินเจ้าไม่คิดหรือว่าเราสองนันเป็ นพวกเดียว
กัน” เกาเส่าเฉินยกยิมทีมุมปากพลางสะบัดคลีพัดออก
รอยยิมนันดูไปก็ออ่ นโยนเปี ยมเมตตาอยูห่ รอก ทว่าดวง
ตามิอาจปิ ดซ่อนความมากเล่หไ์ ว้ได้ “องค์ชายผูน้ ีจะทํา
13
ให้เจ้าสนใจข้าให้จงได้ ทว่าก่อนจะถึงเวลานันเจ้าห้าม
ผลักไสข้าไปให้ผใู้ ดเด็ดขาด!”

ถ้อยคําแสดงความรังเกียจทีมีตอ่ มูอ่ ซู่ วงชัดเจนเสียจน

ใบหน้าเจ้าของชือเย็นชาลงโดยฉับพลัน ดวงตาคูง่ าม
หยิงผยองจ้องเขม็งไปยังเกาเส่าเฉิน

“องค์ชายสี หัวใจข้าเป็ นขององค์รชั ทายาท ต่อให้ทา่ น

ปรารถนาจะร่วมเรียงเคียงหมอนกับข้า อูซ่ วงผูน้ ีก็มิ
ยินยอม!”

เกาเส่าเฉินยังคงส่งยิมอบอุน่ ให้แก่อวินลัวเฟิ งราววาจามู่

อูซ่ วงเป็ นเพียงอากาศ “แม่นางอวิน เจ้าพอใจให้องค์

14
ชายผูน้ ีเป็ นพยานหรือไม่”

“ตราบใดทีท่านไม่ออกโรงปกป้ององค์รชั ทายาทข้าเองก็
ไม่ติดขัดแต่อย่างใด” สีหน้าอวินลัวเฟิ งผยองนัก ดวงตา
ดังราตรีเปล่งประกายถือดี “หากข้ารักษาผูเ้ ฒ่าผูน้ ีได้ ข้า
หวังเป็ นอย่างยิงว่าองค์รชั ทายาทจะทําตามคําขอของ
ข้าสองประการ! ประการแรก ห้ามท่านตามตอแยข้าไม่
ว่าสิงใดจะเกิดขึนนับต่อแต่นีเป็ นต้นไป และห้าม
ท่านกล่าวถึงการหมันหมายทีผ่านมาอีกเป็ นอันขาด!”

เกาหลิงนิงไปครูห่ นึงก่อนส่งรอยยิมเยาะ “เจ้ามิตอ้ ง

กังวลไป องค์รชั ทายาทผูน้ ีไม่ตามเกาะแกะเจ้าแน่!”

15
แน่นอนว่าเกาหลิงบัดนีคงคาดไม่ถงึ ว่าวันหนึงถ้อยคําขอ
งอวินลัวเฟิ งจะเป็ นความจริงขึนมา เขาเองเถิดจะเป็ นผู้
ตามตอแยนางไม่เลิกราด้วยพรสวรรค์ติดตัวและความ
สามารถของนางได้เผยออกสูส่ ายตาธารกํานัล เขาเอง
จะต้องทิงศักดิศรีขอให้มีการหมันหมายขึนอีกครัง

“ประการทีสอง” อวินลัวเฟิ งยกยิมมุมปาก ดวงตาสีนิล

มองไปยังมูอ่ ซู่ วงผูย้ ืนอยูข่ า้ งองค์รชั ทายาท “ท่านต้อง
ตบหน้ามูอ่ ซู่ วงจนกว่าข้าจะบอกให้หยุด!

16
ตอนที 69 การตบหน้าของจริง (1)

“อวินลัวเฟิ ง!” เกาหลิงมิอาจอดกลัน ตะเบ็งเสียงแข็ง

กําหมัดแน่นจนสันระริก “ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าให้มนั
มากไปนัก! เรืองนีข้าไม่ยอมเจ้าแน่!”

อวินลัวเฟิ งกอดอกมองไปยังเกาหลิงผูห้ น้าตาดําคลํา

17
เป็ นเถ้าถ่านด้วยหางตาพลางหัวเราะคิกคัก “กล่าวเช่นนี
แสดงว่าองค์รชั ทายาทเชือสินะว่าข้าจักรักษาผูเ้ ฒ่าผูน้ ี
ได้แน่ มิฉะนันท่านจะกลัวเงือนไขของข้าไปทําไม”

“เจ้า...” เส้นเลือดเกาหลิงปูดโปนออกจากขมับเป็ น
สัญญาณบ่งชีว่าองค์รชั ทายาทใกล้จะบันดาลโทสะเต็ม
ที

ทันใดนันมืออุน่ ประหนึงหยกก็คว้าเอากําปั นองค์

รัชทายาทไว้ ตามด้วยเสียงไพเราะหวานหูของมูอ่ ซู่ วง

“องค์รชั ทายาทเพคะ ทรงรับคําท้านีไปก็มิเห็นจะเป็ นไร

อูซ่ วงผูน้ ีเชือว่านางไม่มีโอกาสทําให้องค์รชั ทายาทเงือ

18
มือใส่ขา้ เป็ นแน่” อูซ่ วงเผยยิมอ่อนโยนต่างจากยามปกติ
ทีมักเย็นชาและรักษามาดผูด้ ีอยูเ่ สมอ

แม้นางเองไม่อาจช่วยเหลือผูเ้ ฒ่าแต่อวินลัวเฟิ งผูย้ งั อ่อน

หัดนักก็คงไม่สามารถช่วยได้เช่นกัน เช่นนันเองต่อให้
นางเอ่ยปากขอสิงใดตอนนีนางก็จะได้ตบหน้าตัวเองใน
ท้ายทีสุดนันล่ะ!

“อูซ่ วงเอ๋ย ในเมือเจ้ากล่าวเช่นนัน องค์รชั ทายาทผูน้ ีก็จะ

ให้โอกาสนาง” เกาหลิงจับมือมูอ่ ซู่ วงตอบ นําเสียงอ่อน
โยน อย่างไรก็ดีเมือมองไปยังอวินลัวเฟิ งในดวงเนตรก็
เปี ยมล้นไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย ต่างจากความนุ่ม
นวลเมือครูโ่ ดยสินเชิง “อวินลัวเฟิ ง ข้ารูน้ ะว่าทีเจ้ามาก่อ
เหตุในวันนีก็เพือเรียกร้องความสนใจจากข้า เจ้าทํา
19
สําเร็จ! องค์รชั ทายาทผูน้ ีหันกลับมามองเจ้าจริง และข้า
ยิงรังเกียจเจ้ามากกว่าเดิม! อย่าได้หวังเลยว่าชาตินีเจ้า
จะได้หวั ใจข้าไปครอง!”

เกาหลิงยังคงไม่เชือว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นผูข้ อยุติการหมัน

หมาย ณ ท้องพระโรงเองเมือสิบกว่าวันทีผ่านมา! นางอ
วินลัวเฟิ งผูน้ ีรักเขาออกปานนันนางจะเต็มใจขอยุติการ
หมันหมายครังนีได้อย่างไร ต้องเป็ นผูเ้ ฒ่าแห่งตระกู
ลอวินเป็ นแน่ คงสงสารหลานสาวจึงได้ตงใจยุ
ั ติการหมัน
หมายเองสินะ

“ฮ่าๆ”

20
จิงจอกเกาเส่าเฉินหัวเราะลันจนทุกคนหันมามองโดยฉับ
พลัน

“ท่านหัวเราะทําไม” ดวงเนตรเกาหลิงหม่นลงพลางถาม
เสียงเข้ม

“ไม่มีอะไร องค์ชายผูน้ ีเพียงสงสัยว่าเหตุใดโลกนีจึงได้

เต็มไปด้วยคนหน้าไม่อาย” เกาเส่าเฉินหัวเราะคิกคัก
ขยิบตามากเล่หร์ าวจิงจอกให้อวินลัวเฟิ ง “แม่นางอวิน
ข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่”

เกาหลิงรูด้ ีวา่ คนหน้าไม่อายทีว่าคงไม่ได้หมายถึง

อวินลัวเฟิ งเป็ นแน่ พลางระลึกถึงความเกลียดชังทีอีก

21
ฝ่ ายมีตอ่ ตนมาพักใหญ่ ดวงหน้าของเขาเย็นชาขึนอย่าง
มิอาจกลันเช่นเดียวกับดวงตาทีฉายแสงเย็นเยียบ

“ท่านพี ท่านควรรูจ้ กั สถานะตนเอาไว้บา้ ง ท่านเป็ นเพียง

องค์ชายยังจะกล้าอวดดีตอ่ หน้าองค์รชั ทายาทผูน้ ีอีกรึ”

องค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวนเป็ นตําแหน่งทีสงวนไว้

สําหรับบุตรในสมรสมาแต่ไหนแต่ไร หาใช่ผอู้ าวุโสทีสุด
ไม่! แม้องค์ชายสีจะมีพระชันษาแก่ปีกว่าเกาหลิง ยศก็
ยังคงตกเป็ นของเกาหลิงผูซ้ งยามนั
ึ นเป็ นองค์ชายห้า

เหตุผลหรือก็มิพน้ ความจริงทีว่าองค์รชั ทายาทคือโอรส

ของฮองเฮาทีสินไปแล้ว

22
ฟ้าขีดชะตาให้เขายิงใหญ่มาตังแต่ถือกําเนิด! ทุกคนบน
โลกนีเป็ นเพียงมดปลวกให้เขาเหยียบยําเท่านัน!

ดวงเนตรเกาเส่าเฉินหม่นลงเล็กน้อยแล้วยิมเยาะ “การ
กลับชาติมาเกิดนีเขาเรียกว่าวิชาจริงๆ สินะ ตราบใดที
กลับชาติมาเกิดดีความสามารถรึก็เป็ นเพียงเรืองรอง
อย่างไรเสียผูท้ ีทิงไข่มกุ สุกสกาวไปเอาตาปลาคงต้อง
เสียใจไปชัวชีวิต”

กล่าวเสร็จเกาเส่าเฉินก็มิได้ชายตามองเกาหลิงอีกต่อไป
สายตาแฝงรอยยิมนันเผยให้แก่เด็กสาว ผูง้ ดงามหาใคร
เทียบซึงกําลังย่างเข้าไปหาผูเ้ ฒ่า...

23
“เจ้าช่วยหลีกทางได้หรือไม่” อวินลัวเฟิ งช้อนตาขึนมอง
เด็กสาวหน้าตาสะสวยทียืนขวางอยู่ “ข้าต้องใช้เข็ม”

24
ตอนที 70 การตบหน้าของจริง (2)

เด็กสาวหน้าตาสะสวยนิงไป สติไม่อยูก่ บั เนือกับตัวหลีก

ทางให้แก่อวินลัวเฟิ ง

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย” มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวแน่น “ในเมือเจ้าคิด

อยากช่วยเหลือคนแล้ว พวกข้าก็จะไม่ขดั ข้อง อย่างไร
เสีย ในเมือท่านปู่ เราทังสองต่างก็เป็ นคนของราชสํานัก
ข้าขอบอกอะไรเจ้าอย่างสองอย่างแล้วกัน เวลาเจ้าทํา
การรักษา เจ้าต้องตรวจสัญญาณชีพของคนไข้ก่อน ถ้า
เจ้าไม่รูว้ ิธีขา้ จักสอนให้เจ้าเดียวนีเลยก็ยอ่ มได้”

ถ้อยคําเหล่านีฟั งดูก็คล้ายว่านางจะสอนวิชาให้แก่

25
อวินลัวเฟิ งอยูห่ รอก ทว่าแท้จริงนางตังใจป่ าวประกาศ
ว่าอวินลัวเฟิ งคือสวะผูไ้ ม้รูแ้ ม้กระทังวิธีการตรวจ
สัญญาณชีพ! สวะไร้คา่ เช่นนีรักษาใครไปก็คงมีแต่ตาย
กับตาย!

“แม่นางน้อย เจ้าคงไม่ลว่ งรูถ้ งึ กิตติศพั ท์ของอวินลัวเฟิ ง

สินะ นางคือสวะผูฉ้ าวโฉ่ทีสุดแห่งแว่นแคว้นหลงหยวน
แห่งนี เจ้าแน่ใจแล้วรึวา่ จะฝากชีวิตท่านปู่ ของเจ้าไว้กบั
นาง แค่ตรวจหาสัญญาณชีพยังทําไม่ได้ นับประสาอะไร
กับการรักษาผูอ้ ืน” กวนหลินหัวเราะคิกคัก วาจาจิกกัด
อาบความรังเกียจเดียดฉันท์

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวชําเลืองไปด้านหลังทีซึงกวนหลินยืน
อยูอ่ ย่างไม่ใส่ใจนัก
26
สายตานางประหนึงเจือจางไปด้วยการล้อเลียน ความ
ยโสโอหังแรงกล้าและเจ้าเล่หร์ า้ ยกาจซึงทําให้กวนหลิน
ต้องหุบปากลงทันควัน ใบหน้าเขาตกตะลึงอยูค่ รูใ่ หญ่
กว่าจะได้สติเนือตัวสันเทา

นางสวะนีก็ยงั เป็ นคนเดิมแต่เหตุใดสายตาจึงได้น่าเกรง

ขามเช่นนี

“ข้าให้โอกาสเจ้าเพียงครังเดียวเท่านัน” อวินลัวเฟิ งละ

สายตาสีนิลมายังเด็กสาวหน้าตาสะสวยผูก้ าํ ลังลังเลกับ
วาจาของกวนหลิน “เจ้าจะช่วยหรือไม่ช่วยท่านปู่ เจ้านัน
ขึนอยูก่ บั ตัวเจ้าเองแล้ว! อย่างไรก็ดีขอให้ขา้ ได้บอก
อะไรเจ้าสักอย่างเถิด หากท่านปู่ เจ้ายังคงสินสติอยูแ่ บบ
27
นีข้าเกรงว่าเขาคงไม่รอดถึงวันพรุง่ นีเป็ นแน่”

ดวงหน้าเด็กสาวเผยแววคิดหนัก ทีสุดแล้วนางก็กดั ฟั น
อย่างปลงตก “แม่นางโปรดช่วยท่านปู่ ขา้ ด้วยเถิด!”

ระหว่างการเดินทางอาการท่านปู่ ก็ยงทรุ
ิ ดหนัก หากยัง
คงเป็ นเช่นนีเกรงว่าท่านปู่ คงไม่พน้ ต้องสินลมก่อนสินคืน
นี ตอนนีนางทําได้เพียงดินรนเป็ นหนสุดท้ายเท่านัน!

สินวาจาเด็กสาวอวินลัวเฟิ งก็ดงึ ห่อผ้าออกจากแขนเสือ

แล้วบรรจงเปิ ดออกหยิบเอาเข็มสีเงินเงาวับเป็ นประกาย
ทีเก็บอยูภ่ ายในออกมา

28
ปลายนิวนางบรรจงหยิบเข็มเงินแล้วเล็งไปยังจุดป่ ายฮุ่ย
[1] ของชายชรา ค่อยๆ ดันเข็มเงินเข้าไปในศีรษะเฒ่า
พอหยิบเข็มขึนมาแล้วสีหน้าอวินลัวเฟิ งก็เปลียนไปจาก
ท่าทีสบายๆ เป็ นเคร่งขรึมขึนมาทันที

ไม่มีใครทันสังเกตว่าหลังเข็มเสียบเข้าไปในจุดป่ ายฮุ่ย
ของชายชราแล้วก็ปรากฏฌานสีขาวลอยเป็ นสายจาก
เข็มค่อยๆ ไหลเข้าสูร่ า่ งของผูเ้ ฒ่าอย่างสมําเสมอ

ตามคัมภีรเ์ ซียนโอสถว่าไว้ ยามแพทย์ทาํ การรักษาผู้

ป่ วยจะสามารถผนวกวิชาเข้ากับพลังฌานได้ การรักษา
จึงเป็ นไปอย่างรวดและให้ผลดีกว่าถึงสองเท่า อย่างไรก็
ดีวิชานีได้สญ
ู หายไปเป็ นเวลานานแล้ว มิตอ้ งกล่าวถึง
ว่ามันต้องสินเปลืองพลังฌานมหาศาล ในยุคนีจึงหาผู้
29
รักษาด้วยวิธีดงั กล่าวได้ยากเย็นนัก

ทว่าอวินลัวเฟิ งนันไม่เหมือนใคร!

ด้วยคัมภีรเ์ ซียนโอสถ นางจึงสามารถเติมพลังฌานที

สูญเสียไปได้!

เช่นนีเองนางจึงมิตอ้ งกังวลว่าจะหมดพลังกะทันหัน
ระหว่างการรักษาหรือการสูร้ บ

มูอ่ ซู่ วงส่ายศีรษะถอนหายใจเหนือยอ่อน “องค์

รัชทายาทเพคะ นางอวินลัวเฟิ งนียังไม่ได้ตรวจดูอาการ
ด้วยซําแต่กลับเสียงทําการฝังเข็มเสียแล้ว ซําจุดทีทํา
30
การฝังเข็มยังเป็ นจุดป่ ายฮุ่ย ดูเท่านีก็รูแ้ ล้วว่าผิด หาก
ปล่อยไว้เช่นเดิมท่านอาจารย์ขา้ คงทําการรักษาให้ได้
แต่น่าเสียดาย...”

วาจานางแฝงความหมายว่าหากถึงมือจิงหลินชายชราผู้
นีคงหายดี ทว่าเพราะอวินลัวเฟิ งเข้ามายุม่ ย่ามเห็นทีเขา
คงจะไม่รอดเสียแล้ว!

“ข้าบอกแล้วว่าอวินลัวเฟิ งไร้ความสามารถอันใด ทําได้

แค่หลอกคนเขาไปวันๆ เท่านัน”

31
------

[1] จุดฝังเข็มสําคัญ อยูบ่ ริเวณกลางกระหม่อม

32
ตอนที 71 การตบหน้าของจริง (3)

เกาหลิงหัวเราะไร้เมตตาแววเย้ยหยันเปี ยมดวงเนตร
ครันจะล้อเลียนอวินลัวเฟิ งต่ออีกสักหน่อยสีหน้าก็พลัน
แข็งทือ...

ผูเ้ ฒ่าบนพืนเรือทีเมือครูช่ ะตาใกล้ขาดเต็มทีบดั นีกลับ

เปลือกตาสันไหวแผ่วเบา แล้วจึงลืมตาขึนต่อหน้า
ธารกํานัล...

ต่างคนต่างนิงงันมิอาจทําใจเชือภาพทีปรากฏต่อสายตา

อวินลัวเฟิ งนางสวะคนนันน่ะรึจะรูว้ ิชาการแพทย์ กระทัง

1
ให้มดงานชําเราช้างสารยังจะน่าเชือเสียยิงกว่า!

“ท่านปู่ ”

เมือทุกคนต่างนิงอึงอยูเ่ ช่นนัน เสียงเจือยแจ้วระคน

ประหลาดใจของเด็กสาวหน้าตาสะสวยก็ทาํ ลายความ
สงัดบนเรือลง...

“ท่านปู่ ท่านฟื นแล้ว ท่านฟื นจนได้! ท่านทําให้ขา้ ตกใจ

กลัวแทบแย่ทา่ นรูห้ รือไม่” เด็กสาวดึงแขนผูเ้ ฒ่าให้ลกุ
ขึนจากพืนไม้เย็นเฉียบของเรือ นางหันขวับมาหาอวินลัว
เฟิ งแล้วกล่าว “ขอบคุณแม่นาง ขอบคุณท่านเหลือเกิน!
ท่านช่วยเหลือท่านปู่ ขา้ ไว้เท่ากับช่วยเหลือตระกูลหนิง

2
ทังตระกูล ข้าจักตอบแทนท่านอย่างไรดี...”

เช่นนันท่านผูเ้ ฒ่าจึงมีปฏิกิรยิ าในทีสุด ความซาบซึงปริม

อยูใ่ นดวงตา “แม่นาง เจ้างันรึทีช่วยข้าเอาไว้ ไม่นกึ เลย
ว่าอายุเพียงเท่านีกลับมีวิชาแพทย์กล้าแข็งยิงนัก ข้าไม่
เพียงแต่จะกระปรีกระเปร่า หากกําลังวังชาก็หวนคืน
กลับมา แม่นางน้อยเอ๋ย เจ้าจะช่วยรักษาตาเฒ่าคนนีให้
หายขาดจากโรคภัย ได้หรือไม่”

“ได้แน่นอน” คําตอบอวินลัวเฟิ งเปี ยมล้นไปด้วยความ

มันใจ “ให้เวลาข้าครึงเดือนข้าจะเยียวยาให้ทา่ นหาย
ขาด”

3
เดิมเมือผูเ้ ฒ่าถามคําถามนันก็มิได้คิดหวังไปไกล! เพียง
อวินลัวเฟิ งปลุกเขาให้ฟืนขึนมาได้ก็นบั ว่าเป็ นปาฏิหาริย ์
จะให้หวังถึงขันหายขาดนันคงไม่ตอ้ งกล่าวถึง

ใครเลยจะคิดเล่าว่าอวินลัวเฟิ งจะสามารถให้คาํ มันกับผู้

เฒ่าได้จริง...

บัดนันเองใจผูเ้ ฒ่าก็เปรียบประหนึงเถ้าติดไฟ [1] ดวง

หน้าชราปรากฏรอยนําตาร้อนผ่าว

“แม่นาง ตระกูลข้ามีนามว่าหนิง เจ้าเรียกข้าว่าผูเ้ ฒ่า

หนิงเถิด ส่วนนีหนิงซินหลานสาวข้า เจ้ากับนางคงอายุ
อานามไล่เลียกันน่าจะผูกมิตรกันได้ไม่ยาก ยามข้าพัก

4
แรมอยูบ่ นผืนแผ่นดินนีข้าจะให้นางติดตามเจ้าไป หาก
เจ้าต้องการสิงใดก็สงนางได้
ั ทนั ที”

ผูเ้ ฒ่าหนิงยอมปล่อยหนิงซินให้ไปเป็ นผูต้ ิดตามอวินลัว

เฟิ งก็เพราะมีสาเหตุ แม้พรสวรรค์หลานสาวผูน้ ีจะกล้า
แกร่งทว่านางยังขาดความตังมัน เมือเป็ นเช่นนันยามนีก็
ได้แต่ปล่อยให้นางได้เรียนรูจ้ ากอวินลัวเฟิ งเท่านัน

ยิงไปกว่านันหากอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาโรคภัยชาย
เฒ่านีให้หายขาดได้จริง นันหมายถึงการบอกเป็ นนัยว่า
นางก้าวลําหน้าแม้กระทังเหล่าแพทย์แห่งหอโอสถ เช่นนี
แล้วผูกมิตรกับนางไว้ก็มีแต่จะได้กบั ได้

5
“ข้ามิขดั ข้อง!” อวินลัวเฟิ งยักไหล่หนั ไปทางเกาหลิง ดวง
หน้าทิงรอยแย้มยิมแล้วจึงยกมุมปาก “องค์รชั ทายาท
ท่านทําตามคํามันของท่านเสียทีไม่ดีกว่ารึ”

สีหน้าองค์รชั ทายาทบัดนีมืดดําดูไม่ได้ประหนึงก้น
กระทะ กําปั นกําแน่นสันระริก ดวงเนตรตวัดหาอวินลัว
เฟิ ง

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าจงใจ!”

จะให้คิดเช่นไรก็มิอาจเชือได้วา่ อวินลัวเฟิ งรูว้ ิชาการ

แพทย์จริง นางไปรําเรียนมาเมือไรไยไม่มีใครล่วงรู!้

6
กวนหลินและพรรคพวกก็อบั จนถ้อยคํามิตา่ งกัน ต่าง
รําลึกถึงเพียงชัวครูท่ ีผ่านมาทีได้รวมหัวกันล้อเลียนอ
วินลัวเฟิ งไป ต่างคนต่างรูส้ กึ ว่าดวงหน้าของตนร้อนผ่าว
จนแทบไหม้ อับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี...

อันทีจริงทุกคนอับอายเรืองทีว่าตนเชือสนิทใจว่าอวินลัว
เฟิ งดือด้านนัก มิรบั นําใจปฏิเสธความหวังดีจากมูอ่ ซู่ วง
ผูเ้ สนอจะให้คาํ แนะนํา

ดูเถิดวิชามูอ่ ซู่ วงมีเท่านีจะเอาอะไรไปสอนนาง ให้นาง

เป็ นอาจารย์มอู่ ซู่ วงเสียยังจะเหมาะสมกว่า! มูอ่ ซู่ วงก็
ช่างกล้าดีเสนอตัวจะรับอวินลัวเฟิ งเป็ นศิษย์ให้ได้เรียนรู ้
วิชาเร็วขึนสิบปี !

7
นางมิได้คิดหรอกหรือว่าจะต้องอับอายขายขีหน้าเขา

ท่ามกลางผูค้ นเหล่านีผูท้ ีเสียหน้าทีสุดก็หาใช่ใครแต่เป็ น

มูอ่ ซู่ วงเอง

การกระทําของอวินลัวเฟิ งนันเปรียบดังการตบหน้ากัน
อย่างไร้ปรานี ให้ใจนางสุมไปด้วยความอิจฉาริษยาและ
ชิงชัง! นางไม่อาจคงไว้แม้แต่มาดผูส้ งู ส่ง ดวงตาคูง่ าม
หากแต่มงุ่ ร้ายจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง

8
------

[1] สํานวนจีนโบราณ มีความหมายว่า เหมือนตายแล้ว

เกิดใหม่

9
ตอนที 72 การตบหน้าของจริง (4)

10
เคราะห์ดีทีต่างคนต่างยังคงตกตะลึงมิได้สติจงึ หาใคร
เห็นแววอาฆาตมาดร้ายในดวงตานางไม่...

“ซินเอ๋อร์ เกิดอะไรขึนรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงทีไม่ทราบถึงเรืองราว

ก่อนหน้าขมวดคิวเอ่ยถาม

ฉับพลันหนิงซินก็สาวความถึงการท้าดวลกันระหว่างอ
วินลัวเฟิ งกับองค์รชั ทายาท รวมถึงทุกถ้อยคําจากมูอ่ ู่
ซวงโดยมิผิดเพียนแม้เพียงหนึงคํา

“โอ แม่นางมูอ่ ซู่ วงประสงค์จะสังสอนแม่นางอวินอย่าง

นันรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงตะลึงจ้องมูอ่ ซู่ วงผูบ้ ดั นีมีความอับอาย
อาบใบหน้าแล้วกล่าวเสียงเรียบ “เมือเป็ นเช่นนีตาเฒ่า

11
คนนีก็ขอกล่าวอะไรสักหน่อย แพทย์ผมู้ ีพรสวรรค์แท้จริง
มิจาํ เป็ นต้องตรวจวัดสัญญาณชีพเพือวินิจฉัยอาการ
ของโรคหรอกแม่นาง เพียงใช้สายตามองเอาก็เห็นได้
แพทย์ใดยังต้องตรวจวัดสัญญาณชีพเพียงเพือวินิจฉัย
โรคผูน้ นก็
ั เป็ นเพียงหมอกํามะลอ!”

กายมูอ่ ซู่ วงประหนึงถูกทิมแทงด้วยความร้อน นาง

กําหมัดแน่นในอกสุมไปด้วยความเกลียดชัง เผาไหม้ดจุ
ดังไฟนรกโลกันตร์

ความผิดนางอวินลัวเฟิ งแท้ๆ!

หากไม่มีนางสักคนตัวนางคงมิตอ้ งเผชิญกับการถูกหมิน

12
เกียรติเช่นนี! แล้วยังถูกตราหน้าว่าเป็ นหมอกํามะลออีก
เล่า! อย่างไรก็เพราะอวินลัวเฟิ งแท้ๆ นางจึงมิอาจพูด
ตอบโต้อนั ใดได้!

“ซินเอ๋อร์” ผูเ้ ฒ่าหนิงมองหลาน “เจ้าเองจากนีไปก็เรียนรู ้

จากแม่นางอวินเสีย ข้าเห็นว่าแม่นางอวินแลดูเป็ นคนดี
แล้วยังมีวิชาการแพทย์สงู ส่ง ท่าทางรึก็ไว้ใจได้ เจ้านัน
ยังอ่อนหัดเกินไปอยูค่ นเดียวจะเจอแต่เรืองร้าย ดูเถิดเจ้า
เกือบถูกหมอกํามะลอต้มตุน๋ เข้าให้เสียแล้ว หากมิใช่
เพราะแม่นางอวินเป็ นยอดสตรียืนมือเข้าช่วยเราข้าคง
ต้องตายด้วยนํามือหมอกํามะลอเป็ นแน่”

“ข้าเข้าใจแล้วท่านปู่ ข้าจะไม่ทาํ ผิดซําสองและไม่ปล่อย

ให้หมอกํามะลอหลอกเอาอีก”
13
เจ้าปู่ หลานคูน่ ีคําก็กาํ มะลอ สองคําก็กาํ มะลอ ยิงทําให้
มูอ่ ซู่ วงแค้นเคืองหนักจนหายใจถีกระชันหน้าดําหน้า
แดง นางคิดจะหาข้ออ้างหลบฉากไปก็พอดีได้ยินเสียง
เนิบนาบแฝงความร้ายกาจของอวินลัวเฟิ งดังขึนจาก
ด้านข้าง

“องค์รชั ทายาท ไยท่านไม่ทาํ ตามคํามันข้อทีสองเสียที

เล่า” อวินลัวเฟิ งยืดกายเชืองช้า ริมฝี ปากแย้มรอยยัวเย้า
“นีก็คาแล้
ํ ว ข้าเองก็อยากกลับไปนอนตังแต่ก่อนหน้านี
ท่านจงอย่าทําให้ขา้ เสียเวลานักเลย ท่านจําคําข้าไว้ ยิง
ท่านไม่ออมมือเท่าไรก็ยิงดีเท่านัน ยิงท่านลงมือหนัก
เท่าใดข้าก็ยงพอใจ
ิ เรืองก็จะได้จบลงโดยเร็ว”

14
สีหน้าเกาหลิงเปลียนไปขณะตะเบ็งเสียงลันด้วยแรง
โทสะ “อวินลัวเฟิ งเจ้าชักจะมากไปแล้ว!”

“เห็นทีองค์รชั ทายาทผูส้ งู ส่งจะกลายเป็ นพวกโกหกปลิน

ปล้อนเสียแล้วกระมัง” อวินลัวเฟิ งมองเกาหลิงด้วยหาง
ตา “จะอย่างไรข้าก็ไม่ใส่ใจหรอกว่าท่านจะยินยอมทํา
ตามคํามันหรือไม่ ในเมือข้ามีองค์ชายสีกับผูเ้ ฒ่าหนิง
เป็ นพยาน หากพวกเขาแพร่งพรายเรืองนีไป ทุกคนก็จะ
ได้รูว้ า่ องค์รชั ทายาทเป็ นเพียงคนช่างปดทีไม่ทาํ ตามคํา
พูด”

“เจ้า...”

15
ดวงเนตรเกาหลิงประหนึงจะพ่นไฟ สีหน้าอาฆาตมาด
ร้ายใครเห็นก็ตอ้ งคิดว่าเขาจะพุง่ เข้าชกหน้าอวินลัวเฟิ ง
ให้ได้เสียเดียวนี

“แม่นางอวิน” ผูเ้ ฒ่าหนิงเกรงว่าเกาหลิงจะกริวจนชก

อวินลัวเฟิ งเข้าจริงๆ จึงได้เอาร่างตนเข้ากันประหนึงปก
ป้องเลือดเนือเชือไขแท้ๆ “เจ้าวางใจเถิด ตาเฒ่าผูน้ ีจะ
ช่วยให้เขาต้องทําตามทุกคํามันทีได้ให้ไว้แก่เจ้า! หากไม่
เป็ นไปตามนันตาเฒ่าผูน้ ีจะช่วยท่านแพร่งพรายความไร้
ยางอายนีให้ทงแผ่
ั นดินได้รบั รู”้

เกาหลิงเองก็มิลว่ งรูถ้ งึ เบืองลึกเบืองหลังผูเ้ ฒ่าหนิงจึงมิ

อาจด่วนลงมือกระทําการใด ไม่นานมูอ่ ซู่ วงก็ยา่ งก้าว
เชืองช้ามายืนอยูต่ รงหน้า ดวงตาอ่อนโยนฉายแววเด็ด
16
เดียวยิงนัก

“องค์รชั ทายาทเพคะ ท่านอย่าได้ผิดคําพูดเพียงเพราะอู่

ซวงเลย อูซ่ วงเป็ นผูบ้ อกให้ทา่ นตอบตกลงเอง เช่นนัน
ท่านก็ตอ้ งทําตามคํามัน ตบหน้าข้าเถิด อูซ่ วงจะมิยอม
ตกเป็ นภาระให้แก่องค์รชั ทายาทเด็ดขาด”

มูอ่ ซู่ วงช้อนใบหน้างามหมดจดขึน ดวงตาคูง่ ามเปี ยมไป

ด้วยอารมณ์เข้มข้น

นางอยากสือให้เขารูว้ า่ นางยินยอมรับความอดสูนีไว้ก็
เพือเขา!

17
ตอนที 73 การตบหน้าของจริง (5)

18
ใจเกาหลิงเจ็บปวดยิงนัก “อูซ่ วงเจ้าอย่าห่วงเลย ความ
อดสูทีเราสองประสบในวันนี ข้าจะเอาคืนนางกลับเป็ น
ร้อยเท่า”

เห็นมูอ่ ซู่ วงแย้มยิมเจือไปด้วยความทุกข์ระทมยิงทําให้

ในอกเกาหลิงรวดร้าว เช่นเดียวกับความชิงชังในตัว
อวินลัวเฟิ งทียิงหยังรากลึกลงในจิตใจ

เพียะ!

เกาหลิงเงือมือสันระริกตบใบหน้ามูอ่ ซู่ วงแผ่วเบา

ประหนึงปั ดเศษฝุ่ น ช่างไร้พลังสินดี

19
“ตบเบาเช่นนันเห็นทีทา่ นคงไม่ได้หยุดทังคืน” อวินลัวเฟิ
งกล่าวเตือนเสียงนุ่ม

ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนันมูอ่ ซู่ วงก็เม้มริมฝี ปาก

“องค์รชั ทายาท ท่านไม่ตอ้ งสงสารอูซ่ วงหรอกเพคะ อู่
ซวงมิหวันเกรงต่อความเจ็บปวดหรือการถูกหมินเกียรติ
ใดๆ ทังสิน”

เกาหลิงใจสันสะท้าน เมือเผชิญกับความงดงามเช่นนีก็
ยิงยากทีจะทําใจลงมือได้

“อูซ่ วงโปรดอภัยข้าด้วย”

20
เกาหลิงหรีเนตรลงเล็กน้อย และยามเบิกตาขึนอีกครัง
ความรูส้ กึ ผิดก็พลุง่ พล่านขึนยิงกว่าครังไหนๆ เขาเงือมือ
ขึนแล้วตบมูอ่ ซู่ วงอย่างแรง

เพียะ!

เสียงมือกระทบใบหน้างามลันชัดทัวถึงแหวกความเงียบ
สงัดบนเรือ

แก้มซ้ายของมูอ่ ซู่ วงพลันขึนสีชาดและบวมเต่ง เจ็บปวด

เหลือแสนจนนําตาเล็ดทว่านางก็ดงึ ดันฝื นกลันเอาไว้

21
เป็ นถึงบุตรสาวผูเ้ ป็ นทีรักแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีแม้
ปลายผมก็มิเคยมีใครได้แตะต้อง ไม่ตอ้ งกล่าวถึงการถูก
ตบตี ทว่าบัดนีเพราะอวินลัวเฟิ งแท้ๆ นางจึงต้องทนทุกข์
กับการถูกหยามเกียรติตอ่ หน้าธารกํานัล นางจะไม่ลืม
หนีแค้นครังนีเลยทีเดียว!

แท้จริงแล้วมูอ่ ซู่ วงมิได้มองการณ์ไกลเลย เพราะหาก

องค์รชั ทายาทรักนางจริงยิงกว่าตัวเองแม้ตอ้ งตกเป็ นคน
โกหกพกลมไม่รกั ษาคําพูดก็คงไม่เงือมือใส่นางแม้แต่
ปลายก้อย! ทว่าท้ายทีสุดแล้วองค์รชั ทายาทก็เลือกปก
ป้องตนเอง!

เพียะ!

22
เพียะ เพียะ เพียะ!

เกาหลิงตบหน้ามูอ่ ซู่ วงซําแล้วซําเล่า ยิงตบก็ยงเหมื

ิ อนตี
เข้าทีหัวใจตนจนปวดแสบปวดร้อน ทว่าเมือคํานึงถึงชือ
เสียงตนแล้วจึงได้ตบหน้ามูอ่ ซู่ วงต่อไปอย่างไร้เมตตา

“การแสดงวันนีน่าดูเสียจริง” เกาเส่าเฉินเผยยิมยัวเย้า
บนดวงหน้าอ่อนโยน “ลัวเฟิ ง หากสักวันเราสองต้องตก
อยูใ่ นสถานการณ์เช่นวันนีข้าจะไม่แตะต้องเจ้าแม้แต่
ปลายเส้นผม แม้ตอ้ งผิดคําพูดก็ตาม”

อวินลัวเฟิ งกอดอกเอนตัวพิงกรอบประตูเรือ ได้ยินคําเกา

23
เส่าเฉินดังนันนางก็เพียงเลิกคิวแล้วเผยยิม “เราสองคน
รูจ้ กั กันรึ”

“โอ้” เกาเส่าเฉินยกมือถูคาง ดวงตามากเล่หข์ ยิบให้

อวินลัวเฟิ ง “หากเราสองคนไปอุน่ กันเสียหน่อยก็คงได้
รูจ้ กั มักคุน้ กันเป็ นแน่ พรุง่ นีเจ้าไม่ลองมาเยียมเยียน
ตําหนักองค์ชายสีเสียหน่อยเล่า เราจะได้ขนไปอุ
ึ น่ กันบน
เตียงเพือทําความรูจ้ กั กัน”

“จากประตูตาํ หนักองค์ชาย เลียวขวาเข้าตรอกไปท่าน

จะเจอซ่องมีชือทีสุดแห่งหลงหยวน หากท่านไปเยือนที
แห่งนันแล้วจะอุน่ ตุน๋ ต้มนึงกับผูใ้ ดก็เชิญท่านเถิด”
อวินลัวเฟิ งเหลือบมองเกาเส่าเฉิน ไม่แสดงอารมณ์แต่
อย่างใด นางไม่คาดคิดว่าบุรุษผูอ้ อ่ นโยนประหนึงหยก
24
เช่นนีจะชําชองการเกียวพาราสีไม่นอ้ ย

เทียบกันแล้วนางสนใจอวินเซียวผูย้ งั อ่อนต่อโลกเสีย
มากกว่า...

เกาเส่าเฉินเผยยิมเจ้าเล่ห ์ “สตรีอืนพาขึนเตียงง่ายนักไม่
เท่าไรข้าก็หน่ายเสียแล้ว พวกนางมิได้กระตุน้ เร้าข้าเช่น
เจ้า ลัวเฟิ ง เทียบกับเจ้าทีเคียวยากแล้ว สตรีเหล่านันยัง
ห่างชันกับเจ้าไกลลิบ”

“ไม่เลวนีท่าน” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางพยักหน้าเป็ นเชิง

เห็นด้วย “ทีท่านกล่าวมาก็ถกู สิงใดทีขึนเตียงอุน่ ง่ายนัน
มิเป็ นทีปรารถนาเท่าผูท้ ีหนังเหนียวเคียวยากสักเท่าไร

25
ส่วนท่าน องค์ชายสี ท่านน่ะเปรียบดังกระดูกอ่อนตุน๋ นุ่ม
ง่ายทีเดียว”

ในทีสุดสีหน้าเกาเส่าเฉินก็ราบเรียบไป เพิงตระหนักได้
เดียวนีว่าเขาขุดหลุมฝังตัวเองเสียแล้ว...

ไม่มีใครล่วงรูว้ า่ เกาหลิงตบหน้ามูอ่ ซู่ วงไปแล้วกีหน บัดนี

แก้มทังสองของนางบวมเป่ งประหนึงหัวสุกรสินแล้วซึง
ความงามสง่า ดวงตาคูส่ วยปริมด้วยนําตาแลดูบอบบาง
บีบคันหัวใจมากทีเดียว

26
ตอนที 74 การตบหน้าของจริง (6)

เกาหลิงตบหน้ามูอ่ ซู่ วงหลายทีเสียจนมือด้านชาเช่น

เดียวกับหัวใจทีเจ็บปวดเสียจนแทบไร้ความรูส้ กึ ทว่าไม่

27
มีผใู้ ดล่วงรูถ้ งึ พายุทีกําลังก่อตัวขึนภายใน...

ครันได้เห็นสีหน้าทีราบเรียบขึนทุกทีของเกาหลิง ใจมูอ่ ู่
ซวงก็ปลืมปี ติยงกระทั
ิ งลืมความเจ็บปวดบนใบหน้าไป
ได้ชวครู
ั ่

เพราะนางชนะพนันในครังนี!

มูอ่ ซู่ วงเองก็เห็นแก่ตวั มิตา่ งจากเกาหลิง ทีนางรักใช่

หัวใจแต่เป็ นยศถาบรรดาศักดิ! เช่นนีเอง เกาหลิงจึงมิ
อาจมีความสําคัญมากเกินไปกว่าตัวมูอ่ ซู่ วงเอง

ทีนางรับลูกตบเหล่านีก็เพราะนางกําลังพนันอยู!่
28
การทีอวินลัวเฟิ งเผยวิชาการแพทย์ของตนย่อมทําให้เกา
หลิงเกิดความสนใจ ทว่านางจะปล่อยให้เกาหลิงมอง
สตรีอืนได้อย่างไร นางจึงยอมให้เกาหลิงตบนาง ไม่เพียง
แต่เกาหลิงจะยิงเคียดแค้นอวินลัวเฟิ ง แต่ความรูส้ กึ ผิด
ยังจะบ่มเพาะขึนในจิตใจเขาอีกด้วย!

นางเชือว่านับแต่บดั นีเป็ นต้นไปไม่เพียงแต่เกาหลิงจะยิง

หลงนาง แต่ยงั จะยิงชังนําหน้าอวินลัวเฟิ งมากขึนไปด้วย
เช่นกัน...

“นีก็คามากแล้
ํ วหากข้าไม่กลับตาเฒ่าของข้าคงมารับข้า
กลับเองเป็ นแน่” อวินลัวเฟิ งแย้มยิมสายตากวาดผ่านมู่
อูซ่ วงทีบัดนีใบหน้าบวมดังสุกร “มูอ่ ซู่ วง เจ้าจงกลับไป
29
แจ้งมูส่ งิ โฉวเสียว่าหนีทีติดตระกูลอวินข้าไว้ในอดีต ข้า
จะค่อยๆ ตามไปชําระ”

ความแค้นระหว่างตระกูลอวินและตระกูลมูใ่ ช่วา่ จะเป็ น

เรืองลับในแคว้นหลงหยวน ครันสินวาจาอวินลัวเฟิ งทุก
คนจึงพากันถอนใจอย่างไม่หยุดหย่อน

จะอย่างไรก็ตาม อวินลัวมิได้บา้ บินพอจะป่ าวประกาศ

ถ้อยคําเหล่านีต่อหน้าธารกํานัลดังเช่นหลานสาว

“แม่นางอวิน” หนิงซินครันเห็นอวินลัวเฟิ งทําท่าจะจาก

ไปก็รบี รังเอาไว้ “ท่านได้ช่วยชีวิตท่านปู่ ขา้ ข้าขอเลียง
อาหารท่านมือหนึงได้หรือไม่”

30
อวินลัวเฟิ งหันหลังให้หนิงซินแล้วยักไหล่ “ข้าจํา
ต้องกลับไปแจ้งเรืองทีเกิดขึนในวันนีให้ตาเฒ่าของข้าพึง
ใจสักหน่อย ข้าเกรงว่าจะรับคําเชิญของเจ้ามิได้”

“แล้วพรุง่ นีเล่าท่านว่าอย่างไร” หนิงซินกะพริบตา “พรุง่ นี

ท่านพอมีเวลาหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งคิดพิจารณาครูห่ นึงแล้วผงกศีรษะ “เจ้ารอข้า

ทีโรงเตียมหลงหยวนได้ ข้าจะไปพบเจ้าทีนันเองในวัน
พรุง่ นี”

กล่าวเช่นนันนางก็โบกมือเป็ นเชิงอําลาให้แก่ผคู้ นด้าน

31
หลังแล้วก้าวเดินลงจากเรือเชืองช้า ค่อยๆ หายลับไปใน
ความมืดมิด...

เกาเส่าเฉินหรีดวงตามากเล่หจ์ อ้ งเขม็งไปยังทางที
อวินลัวเฟิ งจากไปพลางยิมเยาะ “กระดูกจะแข็งเพียงใด
สักวันก็ตอ้ งมีวนั อ่อน อวินลัวเฟิ งเอ๋ยข้าไม่เชือหรอกว่า
องค์ชายผูน้ ีจะไม่สามารถพาเจ้าขึนเตียงได้”

ใต้ผืนนภายามราตรีนนจวนแม่
ั ทพั สงบเงียบปลอดโปร่ง
บุรุษผูห้ นึงยืนอยูใ่ ต้นภาแห่งคําคืนนัน เส้นผมสีดาํ
ประหนึงหมึกกระเพือมไหวแผ่วเบาอยูใ่ นสายลม
อาภรณ์สีดาํ ขับเน้นรูปร่างสูงโปร่งยืดตรง ทรงพลังและ
กํายํา ดวงหน้าเยือกเย็นหาผูใ้ ดเทียบ สง่างามสมบูรณ์
แบบเสียจนเหล่าเทพยดาต้องริษยา
32
ในมือชายหนุ่มถือหนังสือปกเหลือง คิวคมดังใบดาบ
ขมวดเข้าหากันแน่น ดวงหน้ามีรอ่ งรอยปั นป่ วน

เมือหลินฉงนํา 'หนังสือภาพชุนกงถู' กลับมาก็ได้เตือน

เขาไว้วา่ ให้เรียนรูภ้ าพประกอบในหนังสือปกเหลืองนีกับ
อวินลัวเฟิ งจะดีกว่า มิฉะนันคงไม่เข้าใจอะไรต่อมิอะไร
ในภาพเหล่านีอย่างถ่องแท้

เช่นนันเองเขาจึงยังไม่ได้เปิ ดหนังสือปกเหลืองในมืออ่าน
จนกระทังบัดนี

ขณะสับสนว่าควรจะเปิ ดหนังสือหรือไม่อยูน่ นเองก็

ั ได้

33
ยินเสียงเจือยแจ้วจากลานหน้าจวน แม้อยูไ่ กลออกไป
เขาก็ได้ยินเสียงนันอย่างชัดเจนดีทีเดียว...

“ท่านแม่ทพั เจ้าคะ คุณหนูกลับมาแล้วเจ้าค่ะ คุณหนู

ใหญ่กลับมาแล้ว!”

นางกลับมาแล้วงันรึ

ครันชายหนุ่มได้ยินเสียงแหบแห้งของชิงเหยียนหญิงรับ
ใช้ ดวงตาสีดาํ เย็นเยียบก็ทอประกายประหลาด...

34
ตอนที 75 ใครขัดใจมันต้องตาย (1)

ณ โถงกลางแห่งจวนอวิน

35
ชายชรามองเด็กสาวผูง้ ดงามเหนือใครเบืองหน้าตังแต่
ศีรษะจรดปลายเท้า เมือแน่ใจแล้วว่าไม่มีสว่ นใด
บุบสลายเขาจึงค่อยโล่งใจ

“นางเด็กคนนีดือดึงอยากจะไปงานเลียงคนเดียวนัก!
โชคดีทีเจ้าสบายดี มิเช่นนันวันพรุง่ ข้าคงได้สะสางกัน
ยาวทีตําหนักองค์รชั ทายาท!” แม้นาเสี
ํ ยงจะตําหนิติ
เตียนทว่าอวินลัวเฟิ งก็ยงั จับได้ถงึ ความเป็ นห่วงเป็ นใย
และความพึงพอใจในนัน

ใจนางก็อดรูส้ กึ อบอุน่ ขึนมามิได้ “ข้าบอกท่านแล้วว่าข้า

อวินลัวเฟิ งผูน้ ีจะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบเด็ดขาด ข้า
นีล่ะจะทําให้พวกนันทุกข์ทรมานเอง! ครังนีไม่เพียงแต่
ข้าไม่ยอมให้ใครมากลันแกล้ง ข้ายังทําให้องค์รชั ทายาท
36
ลงไม้ลงมือกับมูอ่ ซู่ วงได้อีกด้วย”

อวินลัวประหลาดใจจ้องมองหลานสาว “เจ้าบอกว่าองค์
รัชทายาทตบตีมอู่ ซู่ วงรึ เป็ นไปไม่ได้! องค์รชั ทายาทหลง
มูอ่ ซู่ วงถึงเพียงนันจะลงไม้ลงมือกับนางได้อย่างไร”

อวินลัวเฟิ งยักไหล่แล้วทวนเหตุการณ์ทีเกิดขึนให้อวินลัว
ฟั งโดยไม่ขาดตกบกพร่อง

“องค์รชั ทายาทแพ้พนันข้า เขาจึงเพียงแต่ทาํ ตามคํามัน

สัญญาเท่านัน ทว่านับแต่นีเป็ นต้นไป ท่านจงเตรียมตัว
เอาไว้เถิด! ข้าคาดการณ์ไว้วา่ อีกเดียวจะต้องมีผคู้ นมาก
มายมาเยียมเยือนจวนแห่งนีเป็ นแน่ แต่ขา้ จะมิออกมา

37
พบผูใ้ ดทังสิน”

เดิมทีอวินลัวเฟิ งมิได้คิดจะเปิ ดเผยวิชาการแพทย์ของ

ตนรวดเร็วเช่นนี นางเพียงแต่อยากสังสอนมูอ่ ซู่ วงเท่า
นัน! เช่นนันเองนางจึงได้แต่คิดว่านับต่อแต่นีเป็ นต้นไป
จวนแม่ทพั คงจะไม่สงบเงียบดังเดิมเสียแล้ว

อวินลัวนิงไปพักหนึงแล้วจึงระเบิดเสียงหัวเราะดังสนัน
เปี ยมล้นไปด้วยความยินดีในหัวใจ

“ฮ่าๆ ยอดเยียม เช่นนีสิจงึ จะเป็ นหลานข้า ทําได้ดีมาก!

ดูซิวา่ พวกจวนอัครมหาเสนาบดีมจู่ ะกล้าปากดีกบั พวก
เราอีกหรือไม่! โดยเฉพาะเจ้าจิงหลินนันกล่าวเอาไว้มิใช่

38
หรือว่าหากไม่มีมนั เจ้าก็เป็ นได้เพียงสวะ คราวนีล่ะโดน
ตบหน้าดังฉาด ข้าจะรอดูวา่ มันจะเอาหน้าไปไว้ทีไหน!”

อวินลัวเฟิ งครันมองชายเฒ่าหัวร่องอหงายก็อารมณ์ดี
ขึนมากโดยทีนางไม่รูต้ วั

“ข้าจะตามชําระแค้นตระกูลมูไ่ ปทีละเล็กละน้อย!” นํา

เสียงนางเด็ดเดียวหาใครเทียบ ท่าทางรึก็หยิงทะนงนัก
“ไม่เพียงเท่านี ข้ามิได้ปล่อยองค์รชั ทายาทไปโดยง่าย
ท่านรอดูเถิดในวันพรุง่ องค์รชั ทายาทจะป่ วยไข้กะทันหัน
และปราศจากผูใ้ ดรักษาได้นอกจากข้า!”

นางจะเข้าร่วมงานเลียงไปทําไมเล่า ให้ผอู้ ืนกลันแกล้ง

39
อย่างนันหรือ

ไม่มีทาง!

นางได้เตรียมตัวมากทีเดียวก่อนออกไปร่วมงานเลียง!
ส่วนหนึงก็เพือจัดการองค์รชั ทายาทนันเอง! เช่นนันเอง
ยามองค์รชั ทายาทเผลอ นางก็โปรยผงไล่ฌานใส่กาย
เขา

ดังนามว่า ผงไล่ฌานนีทําให้ผใู้ ช้พลังฌานสูญเสียพลัง

ไป อย่างองค์รชั ทายาทนันจะต้องเจ็บปวด รวดร้าวเสีย
จนร้องขอความตายเลยทีเดียว!

40
สีหน้าอวินลัวยิงอึงหนักกว่าเก่า ทว่าก็มิได้คิดว่าหลาน
สาวตนกระทําความผิดใดๆ

หากผูใ้ ดได้ลว่ งรูว้ า่ องค์รชั ทายาทหลูเ่ กียรติอวินหลัวเฟิ ง

ไว้เพียงไรตลอดหลายปี ทีผ่านมา ซํายังเกือบทําให้นาง
ต้องตาย! ก็คงเข้าใจการชําระแค้นของนางเป็ นแน่

“นางเด็กคนนี...” อวินลัวแย้มยิมเหนือยอ่อน “แล้วไยเจ้า

มิบอกกล่าวข้าก่อนเล่าว่ามีแผน ให้ขา้ เป็ นห่วงอยูไ่ ด้ตงั
นานสองนาน นีก็คาแล้
ํ วเจ้าจงไปพักผ่อนเถิด”

อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจคร้าน “ต่อไปนีท่านไม่ตอ้ งพะวง

เรืองข้าอีกเพราะข้าจะไม่ยอมเจ็บตัวเป็ นอันขาด!”

41
ใต้ผืนนภายามราตรีของจวนตระกูลอวินช่างสงบเงียบ
ปลอดโปร่ง เผยบรรยากาศแปลกประหลาดไปทุกซอก
มุม

เมืออวินลัวเฟิ งก้าวออกจากโถงกลางเท่านันจึงตระหนัก
ได้วา่ มีบางสิงในจวนอวินผิดแปลกไป! หากเป็ นเช่นครัง
ทีผ่านมา ทันทีทีนางกลับอวินเซียวจะต้องมาปรากฏตัว
ให้เห็นแล้ว ทว่าคราวนีเขากลับไม่โผล่มา

42
ตอนที 76 ใครขัดใจมันต้องตาย (2)

อวินลัวเฟิ งเกิดกังวลขึนมา หรือว่าจะมีเรืองอะไรเกิดขึน

กับชายผูน้ นั

อย่างไรก็ดี เมือกลับถึงห้องทีเขาด้านหลังนางก็ตระหนัก

43
ได้วา่ ตนกังวลเสียเทียว...

แสงจันทร์นวลส่องลงบนกายสูงใหญ่สะดุดตายิง ชาย
หนุ่มยืนหันแผ่นหลังให้แก่แสงจันทร์ อาภรณ์สีดาํ เนือ
หนาขับเน้นร่างสูงสง่าเพียบพร้อม ดวงหน้าคมเข้ม ดวง
ตาดําลึกลําประหนึงผืนนภามืดมิดจ้องอวินลัวเฟิ งผูซ้ งึ
กําลังผลักประตูเข้ามาไม่กะพริบ

“ท่านกลับมาแล้วหรือ”

นําเสียงเขาทังแหบห้าวทังดึงดูดใจประหนึงแม่เหล็กดึง
ให้ผคู้ นยินยอมพร้อมเข้าหา

44
“ใช่ส”ิ อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเล็กน้อย “เจ้าตามหาข้าอยู่
อย่างนันรึ”

ชายหนุ่มจ้องอวินลัวเฟิ งไม่วางตา ดวงหน้าราบเรียบเย็น

ชาไม่แสดงอารมณ์ใด

“ข้ามีหนังสือเล่มหนึงจึงได้ตามหาท่าน เพือเราจะได้
เรียนรูไ้ ปด้วยกัน”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนอีกหนแล้วสายตาก็คอ่ ยจรดลงบน

หนังสือปกเหลืองในมือชายหนุ่ม

ชุนกงถูอย่างนันรึ
45
ดวงหน้างดงามหาผูใ้ ดเทียมพลันตกตะลึง นางช้อนตา
ขึนจ้องชายหนุ่มเบืองหน้าเขม็ง

“อวินเซียว เจ้ามิได้แกล้งกันใช่หรือไม่”

หากบุรุษใดผลุนผลันเข้ามาในห้องพร้อม 'ชุนกงถู' แล้ว

ปรารถนาจะเรียนรูไ้ ปด้วยกันคงมิพน้ ต้องคิดเรืองบัดสี
แม้เดิมทีจะเห็นว่าบุรุษผูน้ ีช่างใสซือบริสทุ ธิ

อวินเซียวสับสนอยูใ่ นใจ มิอาจคิดว่าเหตุใดนางจึงได้ดู

คับข้องใจนักเมือได้แลเห็นตํารา อย่างไรก็ดีเขาก็ผงก
ศีรษะให้อย่างซือๆ “ใช่แล้ว นันคือจุดประสงค์ของข้า”

46
หลินฉงแจ้งแก่เขาว่า 'ชุนกงถู' จะต้องเรียนรูก้ นั เป็ นคู่
เขาจึงได้จดจ่อเฝ้ารอนาง

จะให้คิดเช่นไรอวินเซียวก็มิอาจเชือได้วา่ ข้ารับใช้เช่น
หลินฉงจะกล้าหลอกเขา!

“อวินเซียว!”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคักพลางผลักกายชายหนุ่มเข้ามุม
กําแพง ดวงตาเผยแววนักล่า “เจ้ารูห้ รือไม่วา่ หนังสือ
ภาพทีเจ้าถืออยูน่ นคื
ั อสิงใด แล้วยังนํามาให้ขา้ ได้ศกึ ษา
ร่วมกันอีกงันรึ”

47
ใบหน้าของอวินเซียวย่นยู่ ในใจเริมสัมผัสได้วา่ มีบางสิง
ผิดปกติ “หลินฉงต่างหากทีมอบชุนกงถูแก่ขา้ แล้วแจ้ง
ให้ขา้ ศึกษาร่วมกันกับท่าน ข้าจึงได้ตามหาท่านอยูอ่ ย่าง
ไรเล่า”

“ใครกันหลินฉง”

“ข้ารับใช้ของข้าเอง”

นําเสียงชายหนุ่มทุม้ ลึกยิงทําให้อวินลัวเฟิ งหวาดหวัน

เบืองหลังอวินเซียวย่อมไม่ธรรมดาแน่นางทราบดี แต่
เมือเสียวโม่แจ้งแก่นางว่าเขามิได้มีจิตคิดร้ายนางจึงมิได้

48
ตรวจสอบ

“เจ้าเชือทุกสิงทีผูอ้ ืนบอกเลยอย่างนันหรือ”

อวินลัวเฟิ งหรีตาพลางแนบกายเข้ากับอวินเซียวแน่นเสีย
จนชายหนุ่มมิกล้าขยับแม้เพียงน้อย มิเช่นนันเขาจะ
สัมผัสได้วา่ ร่างกายร้อนรุม่ ชวนให้วาบหวามอย่างทีเขา
มิเคยได้รูส้ กึ ...

“อวินเซียวข้าขอถามเจ้าสักหน่อย ครังทีจวนมูเ่ กิดเพลิง

ไหม้ เจ้าสังให้ผใู้ ดทําใช่หรือไม่”

จวนอัครมหาเสนาบดีจะมีศตั รูก็แต่ตระกูลอวิน! ซําจะ

49
หาใครกล้าวางเพลิงจวนอัครมหาเสนาบดีคงไม่มี!

“พวกนันขัดใจท่าน”

นําเสียงเขาเย็นชาและแหบห้าว “ใครก็ตามทีขัดใจท่าน
มันต้องตาย! อย่างไรก็ดีเพราะท่านมิปรารถนาให้ขา้
ชําระแค้น ข้าจึงมิได้สงั หารพวกนัน!”

พลันใจอวินลัวเฟิ งก็หวันไหว แม้มีชีวิตอยูถ่ งึ สองชาติภพ

ก็มิเคยพบพานผูใ้ ดยอมมือเปื อนเลือดเพือนาง

“อวินเซียว เจ้าปรารถนาจะศึกษาชุนกงถูรว่ มกับข้ามิใช่

หรือ” ครันเรียกสติกลับมาได้ ดวงตาอวินลัวเฟิ งก็แฝง
50
แววยัวเย้า “เจ้าเปิ ดหนังสือสิแล้วข้าจะสอนเจ้าเอง เจ้า
ว่าอย่างไร”

ตัวอวินเซียวนัน หากเพืออวินลัวเฟิ งแล้วก็นบั เป็ นชายผู้

ว่านอนสอนง่าย กระทังทุกคําสังจากนางก็ถือเป็ นคํา
ประกาศิตเลยทีเดียว

51
ตอนที 77 หลินฉงผูอ้ บั โชค (1)

เมือหญิงสาวกล่าวดังนันเขาจึงตังใจเปิ ดหนังสือภาพชุน
กงถู...

ภาพวาดชายหญิงหลากท่าทางภายในหนังสือปกเหลือง
ปรากฏต่อสายตาทําให้ชายหนุ่มนิงอึง สีหน้าราบเรียบ
แข็งทือโดยฉับพลัน
52
อวินเซียวไม่ประสาเรืองชายหญิงดุจดังกระดาษขาวก็
จริงทว่าเขาก็มิได้โง่! ท่าทางในหนังสือภาพชุนกงถู
โจ่งแจ้งออกปานนัน เขาจะมิรูค้ วามเลยได้อย่างไร

เจ้าหลินฉง!

คลืนโทสะพลุง่ พล่านในอกอวินเซียวทันใด มือก็กาํ

หนังสือปกเหลืองแน่น

หลินฉงก็ช่างซือนําของพรรค์นีมาให้! ยิงไปกว่านันเขา
ยังได้เปิ ดมันออกต่อหน้าอวินลัวเฟิ ง...

53
หลินฉงผูอ้ บั โชคยังคงไม่ลว่ งรูช้ ะตากรรมว่านายท่านได้
หมายหัวตนเอาไว้แล้ว! หนักหนาสาหัสถึงขันว่าเขาจะ
ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลยทีเดียว...

“ข้า...”

อวินเซียวจิตตกรีบหาข้อแก้ตวั ต่ออวินลัวเฟิ ง เกรงว่านาง

จะรวมเขาเข้ากับบุรุษใจทรามทังหลาย

อย่างไรก็ดีเพียงเขาหันศีรษะไปเท่านันยังมิทนั เอ่ยวาจา
ใดก็แลเห็นดวงตาแฝงรอยยัวเย้าอ่อนจาง

ดวงตาเด็กสาวยัวยิมพลางสํารวจชายหนุ่มเบืองหน้า
54
แข็งขันประหนึงว่าเขาเป็ นผลงานศิลปะชินเอก

บัดนันเองระยะห่างระหว่างทังสองก็แคบลง อวินเซียวได้
กลินหอมกําจายจากกายเด็กสาวเบืองหน้า ดวงใจสัน
ไหวด้วยแรงกระตุน้ ประหลาดให้ทงร่
ั างร้อนรุม่ ดังถูกไฟ
เผา ไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดภาพชายหญิงเกียวกระหวัด
ทีเพิงปรากฏต่อสายตาจึงได้ผดุ ขึนมาในจิตใจ

“เจ้าอยากศึกษาชุนกงถูรว่ มกันกับข้าหรือไม่”

ได้ยินเสียงอวินลัวเฟิ งดังนันก็เปรียบดังเส้นด้ายขาดผึง
ความร้อนรุม่ เกินทนไหวทะลักไหลดังกึกก้องให้กาย
แสดงอาการอย่างมิอาจยับยัง...

55
ครันสัมผัสได้ถงึ ความผิดปกติของเขา อวินลัวเฟิ งก็เผย
ยิมยัวพลางถอนกายห่างจากอวินเซียว

“อวินเซียว นีเป็ นเพราะเจ้ามาหาข้าเพือศึกษาหนังสือชุน

กงถู” อวินลัวเฟิ งยิมสะกดใจ “หากมีเหตุเช่นนีเป็ นครังที
สอง ข้าจักไม่ปล่อยเจ้าไปอีก”

ครันอวินลัวเฟิ งถอนกายไปเขาจึงรูส้ กึ สบายขึนเล็กน้อย

กระทังตนก็มิอาจเข้าใจว่าเพราะเหตุใดชายผูม้ ีหวั ใจเย็น
ชาไร้อารมณ์เช่นเขาจึงได้รูส้ กึ ถึงแรงกระตุน้ พรรค์นนต่
ั อ
เด็กสาวเบืองหน้า!

56
“เจ้าไปได้แล้ว” อวินลัวเฟิ งปรบมือพลางมองบุรุษเบือง
หน้าด้วยรอยยิมบาง “แล้วต่อแต่นีเป็ นต้นไปเจ้าไม่ตอ้ ง
ฟั งข้ารับใช้ผนู้ นั เจ้าจะได้ไม่หลงทางไปจนเสียผูเ้ สียคน
อีก”

หลินฉงผูน้ ่าสงสารบัดนีก็ยงั มิลว่ งรูว้ า่ ถ้อยคําไม่กีคําจา

กอวินลัวเฟิ งได้กาํ หนดชะตาตนไว้แล้ว...

“เข้าใจแล้ว” อวินเซียวผงกศีรษะอย่างว่าง่าย “หากท่าน

ไม่พงึ ใจเขา ข้าจะขับไล่เขาออกไป”

“ขับไล่งนรึ
ั ไม่จาํ เป็ น เจ้าไม่ตอ้ งฟั งทุกคําทีเขากล่าวก็
เพียงพอ” อวินลัวเฟิ งเผยยิมจากนันก้าวสองก้าวไปทา

57
งอวินเซียว ล้อมชายหนุ่มเข้ามุมอีกครังแล้วประกาศ
อย่างเป็ นเจ้าข้าวเจ้าของว่า “จําไว้วา่ มีเพียงข้าที
สามารถฝึ กเจ้าได้”

ดวงหน้าอวินเซียวปรากฏแววกระสับกระส่ายชัดเจน แร
กระตุน้ ทีสูอ้ ตุ ส่าห์กดทับไว้ก็พลันพลุง่ พล่านขึนอีกคราว
เมือเด็กสาวรุกเข้า เคราะห์ดีทีหนนีอวินลัวเฟิ งยอม
ปล่อยมือมิทรมานเขามากนัก ครันสัมผัสได้ถงึ ผิวกาย
ร้อนผ่าวนางก็ถอนร่างจากไป

“ไปเถอะ ข้าอยากพักผ่อน” อวินลัวเฟิ งหาวอย่างเกียจ

คร้านพลางเลิกคิวให้ชายหนุ่มเบืองหน้า

58
อวินเซียวเม้มริมฝี ปากเล็กน้อย ดวงตามืดดําซับซ้อน
จ้องมองอวินลัวเฟิ งอย่างลึกซึงแล้วหมุนกายจากไปสู่
ท้องฟ้ายามราตรีกว้างไกล...

59
ตอนที 78 หลินฉงผูอ้ บั โชค (2)

“นายท่านได้โอกาสแล้วเชียวไยจึงไม่ตะครุบตัวเขาไว้เล่า
ทําไมกัน” เสียวโม่เดือดดาลอยูใ่ นจิตอวินลัวเฟิ ง

“การฝึ กผสานพลังฌานร่วมกันอย่างไรเล่า ฝึ กผสาน

พลังฌานเชียวนะนายท่าน! พลังทีจะได้มานันมิใช่นอ้ ย
เช่นนันไยท่านถึงไม่ยอมเขมือบเขาให้เกลียง”

อวินลัวเฟิ งแย้มยิมซุกซน “ชายผูน้ นั อวินเซียวน่ะยังอ่อน

60
หัดนัก รอให้ขา้ ฝึ กเขาจนเชืองมือก่อนเถอะแล้วเราค่อย
มาว่ากัน มิหนําซําแม้ขา้ จะพึงใจเขาอยูบ่ า้ ง ก็ใช่วา่ จะรัก
ใคร่ชอบพอ”

“นายท่านว่าอวินเซียวไม่ดีทีตรงไหน ในเมือเขาก็วา่ นอน

สอนง่าย ร่างกายกํายํา! กําลังวังชากล้าแกร่งหนําซํายัง
มิเคยได้ผา่ นสตรีใด! นายท่านว่าเขายังบกพร่องในส่วน
ใดอีกหรือ”

เสียวโม่เคืองมากทีเดียว นายท่านมีโอกาสดีแต่กลับ
ปล่อยให้หลุดมือ หากเป็ นเขาเสียหน่อยจะจัดการให้
เรียบก่อนส่วนทีเหลือค่อยว่ากัน!

61
เรืองของความรูส้ กึ จะฟูมฟั กเมือใดก็ยอ่ มได้!

ราตรีกาลดําเนินไปดังสายนํา

ท่ามกลางความเงียบแห่งลานจวนตระกูลอวินเกิดเสียง
ผลุบโผล่ของบางสิงกระทบผิวนํากระเซ็นไปทัวบริเวณ
และจรดลงบนกายกํายําของบุรุษ

ชายผูน้ นจุ
ั ่มร่างลงไปใต้ผิวนําเย็นเยียบ ความร้อนรุม่ ใน
กายจึงค่อยๆ บรรเทา ครันกายกลับคืนสูส่ ภาวะปกติ
แล้วจึงโจนออกจากทะเลสาบขึนไปบนแผ่นดิน

เสือคลุมยาวสีนิลชุ่มโชกติดผิวกาย แลเห็นมัดกล้าม
62
ท้องอยูภ่ ายใต้แสงจันทร์

กระทังเส้นผมชายหนุ่มก็ยงั เปี ยกชุ่ม หยดนําไหลลงตาม

ใบหน้าคมสันแล้วค่อยๆ ระเรือยลงมาดังนําตก หากสตรี
ใดได้เห็นฉากวาบหวามนีคงมิพน้ ต้องอ่อนระทวยให้แก่
เสน่หข์ องเขา

ชายหนุ่มหันหลังให้แก่ความมืดไร้สนสุ
ิ ดแล้วเอ่ยขึน
“หลินฉง เพิมโทษทัณฑ์ของเจ้าเสีย”

ไม่มีผใู้ ดเห็นเงาซีดจางทําท่าคารวะแก่ชายรูปงามแล้ว
หายลับไปท่ามกลางราตรี

63
อวินเซียวเกือบจะเดินจากทะเลสาบไปอยูแ่ ล้วก็พอดีเห็น
ชุนกงถูทีตนวางทิงไว้ก่อนลงแช่นาํ คิดอยูค่ รูห่ นึงก็หยิบ
หนังสือภาพขึนแล้วตรงไปยังภูเขาด้านหลัง

...

ตังแต่หอโอสถได้วางขายตัวยาพิสดารอย่างนํายาผสาน
ฌานทังร้านก็พลันครึกครืน

เมือรุง่ อรุณมาเยือน ผูค้ นก็หลังไหลมาเป็ นสายคอยอ้อย

อิงหวังครอบครองนํายาผสานฌานก่อนใคร! เคราะห์ดีที
อวินลัวเฟิ งผลิตนํายาผสานฌานไว้เป็ นปริมาณมากผู้
คนเหล่านีจึงมิตอ้ งเหยียบกันตายไปเสียก่อน

64
บัดนีภายในโถงด้านในของหอโอสถปรากฏผูเ้ ฒ่าหรง
และคูป่ หู่ ลานเบืองหน้าแล้วหัวเราะเสียงเบา “ผูเ้ ฒ่าหนิง
ท่านมาเยือนหลงหยวนตอนนีนับว่าเป็ นเรืองบังเอิญยิง
ก่อนหน้านีข้าได้จากเมืองไปเพิงกลับมาเมือยามรุง่ เป็ น
อย่างไรบ้าง ท่านได้พบหมอหัตถ์เทวดาผูน้ นหรื
ั อไม่”

ผูเ้ ฒ่าหนิงตังแต่โรคภัยร้ายแรงเกิดแก่ตวั ก็ดโู ทรมไปถนัด

ตา นานเหลือเกินทีมิได้รูส้ กึ สดชืนกระปรีกระเปร่าเช่น
วันนี เห็นทีผเู้ ฒ่าจะพบหนทางรอดแล้ว

“ผูเ้ ฒ่าหรงท่านพูดถูกต้อง ข้าพบหมอมีชือจริง เพียงแต่

นางมิใช่คนทีเรารูจ้ กั นางเป็ นหมอผูย้ อดเยียมดังเพชร
งามในโคลนตม ร่างกายข้าดีขนจนคล้
ึ ายจะหายขาด
65
จากโรคภัยเลยทีเดียว”

“โอ้” ผูเ้ ฒ่าหรงเลิกคิว “ดีจริงๆ เพราะหอโอสถมิอาจ

รักษาท่านได้ขา้ จึงรูส้ กึ ผิดอยูท่ กุ วัน เช่นนันเมือได้ยินว่า
ท่านจะมา ข้าจึงว่าจะแนะนําหมอให้ทา่ นเสียที! หมอ
ท่านนีเป็ นยอดอัจฉริยะโดยแท้ กระทังพิษม่านหลัวก็ยงั
แก้ได้ อันทีจริงข้าก็เพิงกลับมาจากทีพาหมอหัตถ์เทวดา
มายังหอโอสถเมือสักครู”่

ได้ยินดังนันผูเ้ ฒ่าหนิงก็ตะลึงไปพลางตอบรับด้วยรอย
ยิมอ่อนล้า “เห็นทีหลงหยวนจะมียอดฝี มืออยูห่ ลายคนที
เดียว แม่นางทีข้าได้พบวานนีก็เช่นกัน นางยังรับปากว่า
จะรักษาข้าให้ได้ ข้าจึงมิตอ้ งรบกวนท่านผูเ้ ฒ่าหรงอีก
ต่อไป ข้าเชือในตัวนาง แต่อย่างไรเสียข้าก็ยงั อยากรูว้ า่
66
หมอของข้ากับหมอของผูเ้ ฒ่าหรงนัน ผูใ้ ดจะมีวิชา
แพทย์เหนือกว่ากัน”

อย่างไรก็ดีผเู้ ฒ่าทังสองก็มิได้คาดคิดว่าหมอหัตถ์เทวดา
ทังสองทีกล่าวถึงแท้จริงแล้วคือคนเดียวกัน!

67
ตอนที 79 จิงหลินสะบักสะบอม (1)

“ผูเ้ ฒ่าหรง”

ขณะสองผูเ้ ฒ่าเจรจากันอยูน่ นั หลินเซียวผูอ้ ยูใ่ นเสือ

คลุมสีฟา้ ก็รบี เร่งเดินผ่านประตูเข้ามาพลางยกมือคารวะ
แล้วรายงานว่า “ขอรายงานต่อท่านผูเ้ ฒ่าหรง ขณะนีจิง
หลินแพทย์หลวงแห่งราชสํานักได้ขอเข้าพบขอรับ”

68
จิงหลินงันรึ

ผูเ้ ฒ่าหรงขมวดคิว ท่าทางมิผอ่ นคลายเช่นเดิมดังตอน

สนทนากับผูเ้ ฒ่าหนิง ดวงหน้าชราฉายแววโมโห “ข้า
บอกแล้วมิใช่หรือว่าข้าจะไม่พบผูใ้ ดจากราชสํานักอีก!”

“ผูเ้ ฒ่าหรง เจ้าจิงหลินนันกล่าวว่าเขามีสมุนไพรอายุ

หลายร้อยปี มาเป็ นของฝากให้แก่ผเู้ ฒ่าหรง”

หลิวเซียวรายงานทุกถ้อยคําทีจิงหลินได้กล่าวด้านนอก
ประตูแก่ผเู้ ฒ่าหรง นําเสียงราบเรียบประหนึงกําลังพูด
ถึงเรืองทีไม่สลักสําคัญ

69
สมุนไพรอายุหลายร้อยปี ของจิงหลินอาจเป็ นทีปรารถนา
ของใครหลายคนทว่าน่าเสียดายทีหอโอสถมิได้ไยดี
สมุนไพรอายุหลายร้อยปี เลย!

“สมุนไพรอายุหลายร้อยปี อย่างนันรึ ช่างเป็ นของฝากที

ยิงใหญ่เสียจริง!” ผูเ้ ฒ่าหรงพ่นลมออกจมูก ดวงหน้า
ฉายแววเย้ยหยัน “หลินเซียว เจ้ารูห้ รือไม่วา่ เหตุใดจิง
หลินจึงได้ถ่อมาถึงหอโอสถเพือเยียมเยียนข้า”

“ผูเ้ ฒ่าหรงขอรับ สภาพจิงหลินตอนนีร้อนรนยิงนัก ข้า

เกรงว่าจะต้องเป็ นเรืองขององค์รชั ทายาท! เมือรุง่ เช้าที
ผ่านมา ข้าได้ยินมาว่าพลังฌานขององค์รชั ทายาทจู่ๆ ก็
หายวับไปในชัวข้ามคืน จิงหลินได้พยายามทําทุกวิถีทาง
เพือรักษาองค์รชั ทายาทแล้ว ดังนันบ่าวผูน้ ีจึงบังอาจ
70
กล่าวว่าเขาคงต้องมาด้วยเรืองขององค์รชั ทายาทเป็ น
แน่”

เรืองทีองค์รชั ทายาทได้สญ
ู เสียพลังฌานไปโดยสินเชิง
นันแพร่กระจายไปทัวแคว้นหลงหยวนภายในชัวข้ามคืน
แน่นอนว่าอวินลัวเฟิ งก็มิพลาดข่าวสารดังกล่าว ระดับ
จิงหลินไม่มีทางรักษาองค์รชั ทายาทได้เป็ นแน่เช่นนันเอง
เขามีทางเดียวคือต้องมาหาความช่วยเหลือจากหอโอสถ

“กลับไปแจ้งจิงหลินว่าแพทย์หอโอสถเรามิปรารถนา
รักษาผูใ้ ดจากราชสํานัก!” ผูเ้ ฒ่าหรงกล่าวเย็นชา

ผูเ้ ฒ่าหนิงมองผูเ้ ฒ่าหรงอย่างตกตะลึง ถึงแม้วา่ หอ

71
โอสถจะมีความทะนงตนสูงยิงซํายังมิรบั รักษาผูใ้ ดโดย
ง่าย หอโอสถก็ยงั รักษาหน้าราชสํานักเสมอมา ยิงไป
กว่านันอีกฝ่ ายก็หาใช่ใครทีไหนไม่หากแต่เป็ นองค์
รัชทายาทแท้ๆ

เขาจะปฏิเสธคําขอจากอีกฝ่ ายจริงๆ อย่างนันหรือ

ผูเ้ ฒ่าหรงดูจะเข้าใจความสับสนในใจของอีกฝ่ ายดีจงึ ได้

อธิบาย “ผูเ้ ฒ่าหนิง เราได้คยุ กันแล้วถึงยอดอัจฉริยะผู้
สามารถรักษาพิษม่านหลัวได้ ยอดอัจฉริยะผูน้ นเป็
ั น
ศัตรูกบั องค์รชั ทายาท หากข้าช่วยรักษาองค์รชั ทายาท
เสียแล้วนางเคืองใจเข้า ไม่รกั ษาต้าเหรินอีกต่อไปข้าจะ
ทําอย่างไร”

72
ได้ยินดังนันผูเ้ ฒ่าหนิงก็ตะลึงไป “ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี
ยอดอัจฉริยะทีข้าได้พบก็มีความแค้นต่อองค์รชั ทายาท
เช่นเดียวกัน คืนทีผ่านมาข้ายังได้เป็ นพยานในการชําระ
แค้นของนาง”

ผูเ้ ฒ่าหรงสะดุง้ เล็กน้อยพลางจะกล่าวอะไรบางอย่าง

อย่างไรก็ดีทนั ใดนันเองก็มีเสียงเอะอะดังมาจากด้าน
นอกตามด้วยเสียงตะโกนของจิงหลิน

“ข้างนอกนันเกิดอะไรขึนอย่างนันรึ” ผูเ้ ฒ่าหรงยืนขึน

พลางยูห่ น้า “หลินเซียว เจ้าจงไปดูซิวา่ เกิดอะไรขึน
ทําไมจึงได้เสียงดังโหวกเหวกเช่นนี”

73
“ขอรับท่าน” หลินเซียวคารวะแล้วมุง่ ออกนอกประตูไป

ณ โถงกลาง จิงหลินจ้องไปยังเด็กสาวผูง้ ดงามหาใคร

เทียบด้วยสายตาเปี ยมโทสะ เปลวเพลิงในดวงตาราวกับ
จะพุง่ ออกมา

“อวินลัวเฟิ งนางงูพิษ เจ้าบังอาจตบตีอซู่ วงเมือเย็นวาน

แล้วยังกล้าดีมาปรากฏตัวต่อหน้าข้าในวันนีอีกหรือ! เจ้า
ก็แค่รษิ ยาอูซ่ วงเท่านัน! ข้าขอเตือนเจ้า หากเข้ามาขัด
ขวางอูซ่ วงอีกอย่ามาหาว่าข้าไม่ปรานี!”

74
ในสายตาของจิงหลินอวินลัวเฟิ งก็เป็ นเพียงเศษสวะอยู่
วันยังคํา ไม่วา่ จะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมเชือว่าเด็กสาวทีไม่
มีดีผนู้ ีจะมีวิชาแพทย์สงู ส่งจริง! มิหนําซําอูซ่ วงยังยอม
รับแล้วว่านางมิอาจวินิจฉัยอาการของผูเ้ ฒ่าผูน้ นได้
ั !

75
ตอนที 80 จิงหลินสะบักสะบอม (2)

เช่นนันเขาจึงคิดเอาเองว่าชายชราจักต้องเป็ นผูท้ ีอวินลัว

เฟิ งล่อลวงมาเพือให้ช่วยล้างชือ ‘สวะ’ ออกต่อหน้า
สาธารณชนเป็ นแน่! มิเช่นนันแล้วนางจะปลุกเขาขึนมา
ด้วยการฝังเข็มเพียงครังเดียวในขณะทีอูซ่ วงยังวินิจฉัย
โรคไม่ได้ได้อย่างไร

อวินลัวเฟิ งช้อนตาขึนเชืองช้าชําเลืองมองไปยังชายชรา
ผูข้ วางทางนางด้วยหางตา มุมปากยกยิม “มีบางสิงที
เจ้าเข้าใจผิดไป ข้ามิได้ตบตีอซู่ วงหากแต่เป็ นเกาหลิง

76
ต่างหาก! ทีสําคัญข้ามิได้มาหาเจ้า ข้ามาพบผูเ้ ฒ่า
หรง!”

เมือรุง่ สางทีผ่านมาผูเ้ ฒ่าหรงได้สง่ คนไปยังจวนแม่ทพั

เพือเชิญนาง นางจึงได้มาเยือนหอโอสถในเพลานี

ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าโชคชะตาจะเล่นตลกให้นางต้องมาพบ
กับจิงหลิน ไม่ตอ้ งคิดก็รูไ้ ด้วา่ จิงหลินมาด้วยเรืองอาการ
ของเกาหลิงอย่างแน่นอน น่าเสียดายหากนางไม่ยืนมือ
เข้าช่วยเสียอย่าง แพทย์ของหอโอสถก็มิอาจช่วยอะไร
เกาหลิงได้เช่นกัน…

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย” จิงหลินยิมเยาะดวงตาเปี ยมไปด้วย

77
ความชิงชัง “ในแต่ละวันมีผถู้ ่อมายังหอโอสถเพือขอเข้า
พบผูเ้ ฒ่าหรงเป็ นจํานวนมากเหลือคณานับ สวะอย่าง
เจ้าคิดรึวา่ ท่านจะออกมาพบ กระทังอูซ่ วงเองยังถูก
ปฏิเสธ นําหน้าอย่างเจ้าคงไม่ตอ้ งพูดถึง เจ้าหัดดูกะลา
หัวตัวเองเสียบ้างจะได้ไม่ตอ้ งอับอายขายขีหน้าใครเขา”

อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจคร้านพลางเลิกคิวมองจิงหลิน
“คนไร้วิชาความสามารถอย่างมูอ่ ซู่ วงน่ะหรือ หากข้า
เป็ นผูเ้ ฒ่าหรงก็คงมิออกมาพบเช่นกัน”

จะด้วยวาจาหรือการกระทําก็ดี อวินลัวเฟิ งจะไม่ยอม

พ่ายแพ้!

78
จิงหลินอับจนคําพูดในบัดดล เขาไม่เข้าใจไยสตรีตรง
หน้าจึงกล้ากล่าววาจาโอหังเช่นนี

อูซ่ วงน่ะรึไร้วิชาความสามารถ

เป็ นไปได้หรือทีนางผูบ้ งั เอิญพบผูเ้ ฒ่าแล้วล่อหลอกให้

แกล้งป่ วยจะเป็ นผูม้ ีวิชาความสามารถจริง

เหลวไหล!

“อวินลัวเฟิ ง เจ้านีไม่มีใครสังสอนจริงๆ นันล่ะ เคราะห์ดี

ทีบิดามารดาเจ้าสินเร็วนักมิเช่นนันพวกเขาจะต้องโมโห
เจ้าจนตัวตายเป็ นแน่!” จิงหลินหัวเราะเย็นชา
79
เขาเป็ นถึงแพทย์หลวงแห่งราชสํานัก กระทังฮ่องเต้ก็ยงั
ทรงไว้หน้าบ้าง บางทีบนแผ่นดินนีอาจต้องระวังแม่ทพั
อวินลัวไว้สกั หน่อย แต่เขาก็ไม่ถกู ผูเ้ ฒ่าอวินลัวคุกคาม
ใดๆ!

เช่นนันจิงหลินจึงยังเอ่ยวาจาเหล่านีได้…

อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ดวงตาฉายแสงคุกคาม นํา

เสียงก็ยงั เกียจคร้านดังเดิมทว่ากลับแฝงไปด้วยอํานาจ

“อวินเซียว เจ้าอย่าฆ่าเป็ นพอ!”

80
จิงหลินแสดงสีหน้าเย้ยหยันทําท่าจะดูหมินนางอีกสัก
หน่อย ทันใดนันเองพลังงานกล้าแข็งบางอย่างก็ปะทุขนึ
กดศีรษะเขาลง เมือจิงหลินรูต้ วั อีกทีกาํ ปั นก็รวั ลงบนใบ
หน้าของเขาเสียงดังตุบตับ กระแทกกายกระเด็นเสียงดัง
ลันก่อนร่วงหล่นลงท่ามกลางฝูงชน

“บังอาจนัก!”

จิงหลินบันดาลโทสะ ดวงตาจ้องไปยังบุรุษเย็นชาผูก้ าํ ลัง

เดินตรงมาหาไม่วางตา “ข้าเป็ นถึงแพทย์หลวง หากเจ้า
ทําร้ายข้าเจ้าจะถูกตังข้อหาว่าคิดกบฏต่อราชสํานัก!”

อวินลัวเฟิ งยิมบางแล้วย่อกายลงมองจิงหลินผูบ้ ดั นีทรุด

81
กองลงกับพืน

“ข้านีล่ะทุบตีเจ้า เจ้าจะทําเช่นไรดี”

ดือด้าน โอหัง และถือดีอะไรเช่นนี!

'ข้านีละทุบตีเจ้า เจ้าจะทําเช่นไรดี' อย่างนันหรือ

อวินลัวเฟิ งบัดนีมีทา่ ทีเช่นคุณหนูสงู ส่งชัดเจนประหนึง

ว่านางเกิดมาเป็ นเช่นนี!

ถูกต้องแล้ว! อวินลัวเฟิ งผูน้ ีคือเชือสายเพียงคนเดียวแห่ง

จวนแม่ทพั และแม่ทพั ก็ตามใจหลานสาวเพียงคนเดียว
82
จนเสียผูเ้ สียคน! นางจึงได้มีทา่ ทีโอหังนัก! ยิงไปกว่านัน
พลังของบุรุษสวมหน้ากากข้างกายนางก็มิได้ออ่ นหัด
เลย อย่างนีเองแม่ทพั จึงได้กล้าปล่อยให้นางเดินทางตัว
คนเดียว!

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าไร้สมองหรืออย่างไร! ทีแห่งนีคือหอ

โอสถ เจ้ายังกล้าก่อความวุน่ วายเช่นนี กระทังปู่ เจ้าก็ยืน
มือเข้าช่วยมิได้!” จิงหลินเห็นบุรุษเย็นชาก้าวเข้ามาอีก
ครัง สายตาก็เริมหวาดหวันอย่างอดไม่ได้

83
ตอนที 81 จิงหลินสะบักสะบอม (3)

ชายหนุ่มไม่พดู อะไรแล้วย่างสามขุมไปยังจิงหลินเงียบ

84
งัน มือใหญ่คว้าชายเฒ่าผูน้ อนกองอยูก่ บั พืนประหนึงว่า
กําลังหยิบจับลูกเจียบแล้วโยนเขาไปด้านข้างอย่างไร้
ความปราณี!

ตุบ้ !

ร่างชรากระแทกกับประตูจนลําคอเหนียวข้นในบัดดล
เลือดสดสาดกระเซ็นออกเต็มปากดวงหน้าดําคลําไป
ด้วยโทสะ

“อวินลัวเฟิ ง!” ชายเฒ่าคํารามลันจ้องไปยังอวินลัวเฟิ งอ

ย่างอาฆาต

85
บัดนันเองก็มีเสียงหนึงดังขึนทําลายบรรยากาศมุง่ ร้าย
ลงสิน

“ผูเ้ ฒ่าหรงจะไม่พบผูใ้ ดทังสินในวันนี ดังนัน…”

หลินเซียวกําลังจะไล่ให้ผมู้ าเยือนทังหมดออกไปก็เห็น
อวินลัวเฟิ งยืนอยูท่ า่ มกลางฝูงชนแล้วก็อดตกตะลึงมิได้

จิงหลินมิได้ลว่ งรูเ้ ลยถึงความผิดปกตินีแล้วตะเกียก

ตะกายลุกขึนยืน มือใหญ่ลบู แผลบนอก ดวงหน้าบิด
เบียวจนดูมิได้ “ผูด้ แู ลหลิน มีคนมาก่อเรืองถึงหอโอสถ
ของท่าน ท่านจะนิงดูดายอยูอ่ ย่างนันหรือ”

86
หลินเซียวขมวดคิว สายตาเลือนลอยแลไปยังอวินลัวเฟิ ง
ผูก้ าํ ลังยืนกอดอก

ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งลึกลํายากหยังถึงยามจ้องหลินเซียว
ด้วยแววตาซุกซน

หลินเซียวหัวเราะเบาอย่างขมขืน ท่าทีของผูเ้ ฒ่าหรงต่อ

แม่นางอวินนันชัดเจน ต่อให้พวกตนจะต้องตัดขาดกับ
ราชสํานัก ก็จะปกป้องนางให้คลาดแคล้วจากภัยให้จง
ได้! อย่างไรก็ดี เขามิอาจคาดเดาทางของแม่นางอวินได้
เลย หากนางมิปรารถนาเปิ ดเผยยอดวิชาแพทย์ของนาง
แล้วเขาปากโป้งเล่า นางคงต้องบันดาลโทสะแก่เขาเป็ น
แน่

87
ช่างน่าเศร้าใจ หลินเซียวมิได้ลว่ งรูเ้ ลยว่าวิชาแพทย์ขอ
งอวินลัวเฟิ งเป็ นทีประจักษ์ตอ่ สาธารณชนตังแต่เมือคืน
วานแล้ว…

“เรืองนีหอโอสถเราจะเป็ นผูร้ บั ผิดชอบเอง”

หลินเซียวขมวดคิวแน่น ปรารถนาเพียงให้จิงหลินออก
ไปให้พน้ หน้า เรืองอืนนันมิใช่กงการทีเขาจะเข้าไป
ยุม่ ย่าม

“แน่อยูแ่ ล้วว่าข้าเชือฝี มือหอโอสถพวกท่าน” ครันจิงหลิน

ยินถ้อยคําดังนันก็ไพล่คิดไปว่าหอโอสถจักต้องให้ความ

88
ยุติธรรมแก่ตน ชายเฒ่าก็มิอาจกลบความยินดีที
เผยออกมา “ทว่านางอวินลัวเฟิ งนีมิเพียงแต่จะเป็ นคนขี
ปดโอหัง นางยังเจ้าเล่หเ์ พทุบาย ข้าเกรงว่าหอโอสถของ
ท่านจะถูกนางแหกตาเข้าสักวัน ดังเช่นวานนี นางได้จา้ ง
ผูเ้ ฒ่าผูห้ นึงให้แสร้งทําเป็ นป่ วยแล้วออกตัวรักษา ผูค้ น
จึงได้หลงเชือว่านางมีวิชาการแพทย์กล้าแข็ง ทว่าแท้จริง
แล้วนางก็ยงั เป็ นเพียงสวะคนเดิม!”

มุมปากอวินลัวเฟิ งยกยิม มิได้คิดว่าจิงหลินจะเลยเถิดถึง

ขันกล่าวหาว่าท่านผูเ้ ฒ่าแกล้งป่ วยเพียงเพือจะบอกว่า
นางไม่สามารถรักษาผูเ้ ฒ่าผูน้ นได้
ั จริง!

“หลินเซียว!” บัดนันก็ได้ยินเสียงชรากังวานมาจากด้าน
หลังหลินเซียว
89
ม่านกันส่วนในของหอโอสถแหวกออกปรากฏสองผูเ้ ฒ่า
ก้าวออกมา

หนึงในผูเ้ ฒ่าอยูใ่ นชุดอาภรณ์เสือคลุมขาวแลดูคล้าย

เซียนผูเ้ ป็ นอมตะทรงวิทยายุทธ์แข็งกล้า ส่วนอีกหนึงอยู่
ในชุดอาภรณ์เสือคลุมฟ้า ดวงหน้าชราแลดูป่วยไข้ ข้าง
กายมีเด็กสาวหน้าตาสะสวยยืนขนาบคอยพยุงให้ผเู้ ฒ่า
ก้าวเดินเชืองช้า

“ผูเ้ ฒ่าหรง ผูเ้ ฒ่าหนิง”

หลินเซียวหันไปยังสองผูเ้ ฒ่า มือก็ยกขึนคารวะ

90
“เฮอะ! ข้าไม่รูห้ รอกนะว่าใครมันกล้าดีก่อเรืองในหอ
โอสถแห่งนี! แต่จงหยุดเสีย!” อารมณ์ ผูเ้ ฒ่าหรงเปลียน
กระแสรุนแรง สายตากวาดไปยังทุกผูท้ กุ นานใน
โถงกลางจนกระทังหยุดลงทีจิงหลิน

จิงหลินก็มิได้รูค้ วามเลยว่าทีผูเ้ ฒ่าหรงกําลังกล่าวถึงนัน

คือตน ยังไพล่คิดไปว่าผูเ้ ฒ่ากําลังตําหนิอวินลัวเฟิ ง ดวง
ตาเขาฉายแววพึงใจจากนันจึงคํารามใส่อวินลัวเฟิ งว่า
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าได้ยินผูเ้ ฒ่าหรงไหมเล่า เจ้าจงออกไป
จากหอโอสถเดียวนี หอโอสถมิตอ้ นรับบุคคลโอหังเช่น
เจ้า!”

91
ตอนที 82 จิงหลินสะบักสะบอม (4)

92
อวินลัวเฟิ งกอดอกกายเอนพิงอวินเซียวอย่างเกียจคร้าน
เลิกคิวมองจิงหลินผูบ้ ดั นีดวงหน้าปริมด้วยโทสะ

“ผูท้ ีควรจะออกไปนันเป็ นเจ้ามากกว่ากระมัง”

“ฮ่าๆ!” จิงหลินเย้ย ดวงตาดูหมินยิงแรงกล้า “ข้าคือ

แพทย์หลวงแห่งราชสํานักส่วนเจ้าเป็ นเพียงเศษสวะทีผู้
คนต่างรังเกียจ ใครทีไหนก็รูว้ า่ ทีผูเ้ ฒ่าหรงกําลังกล่าวถึง
นันคือเจ้า! แล้วเจ้ายังหน้าทนยืนอยูต่ รงนีอีกหรือ เจ้านี
มันไม่ตา่ งจากปู่ ของเจ้าเลย! ครังนันข้าได้เตือนเขาแล้ว
ว่าแพทย์หลวงอย่างพวกเราจะไม่ยืนมือเข้าไปช่วยอวิน
ชิงหย่าเป็ นอันขาด ท้ายทีสุดแล้วเขาก็ยงั คุกเข่าขอร้อง
เราอย่างหน้าไม่อาย! เฮอะ! คิดหรือว่าแค่คกุ เข่าลงแล้ว
เราจะลดตัวลงไปช่วย ไม่มีทางเสียหรอก! ต่อให้เขาปลิด
93
ชีพตนต่อหน้า ข้าก็จะยืนเฉย!”

อาจกล่าวได้วา่ เดิมทีใจอวินลัวเฟิ งยังสงบมิแยแสสิงใด

ทว่าบัดนีอกนางกระเพือมขึนลงไม่เป็ นสํา

เพียงคิดถึงภาพท่านปู่ คกุ เข่าลงอย่างสินหวังเมือครังนัน

อกนางก็สมุ ไปด้วยความแค้น! อย่างไรก็ดีแม้ทา่ นปู่ ยอม
คุกเข่าลงถึงปานนันก็ยงั มิได้รบั การเหลียวแล ซําร้ายยัง
ต้องอับอายขายหน้ากว่าเก่า!

จินตนาการได้ไหมเล่า ถึงภาพชายชราผมขาวคุกเข่าลง
อย่างสินหวังท่ามกลางสายลมหนาวเหน็บเพือช่วยชีวิต
บุตรชาย แต่ผคู้ นกลับเยาะเย้ยถากถาง!

94
ช่างน่าเจ็บใจอะไรเช่นนี

แม้ตอ้ งประสบกับความอับอายก็ยงั เทียบไม่ได้กบั บาด

แผลฉกรรจ์ของบุตรชาย! หากท่านอามิได้เคราะห์ดีรอด
ตายมา ชายชราคงไม่พน้ ต้องเจ็บปวดกับการสูญเสีย
บุตรไปต่อหน้าอีกหน!

สินเสียงจิงหลินหอโอสถก็สงัดลง

ทุกคนสัมผัสได้ถงึ การปะทุของบรรยากาศหนักอึงราวกับ
ว่าอากาศรอบตัวได้ถกู แช่แข็ง...

95
“อวินเซียว”

อวินลัวเฟิ งเอ่ยเชืองช้าท่ามกลางบรรยากาศหนักอึงนัน
“เจ้าบอกว่าข้าจะต้องชําระแค้น! ต้องล้างแค้นให้ได้เท่า
นันใจข้าจึงจะเป็ นสุข!”

บัดนันเองไม่มีผใู้ ดสัมผัสได้เว้นแต่อวินลัวเฟิ งทีสัมผัสได้

ชัดเจนถึงจิตสังหารของอวินเซียว!

นางรูด้ ีวา่ อวินเซียวมีจิตสังหารแรงกล้าอย่างไม่ตอ้ ง

สงสัย! หากมิใช่ดว้ ยคําของนางแล้ว ศีรษะจิงหลินคงได้
กระเด็นออกจากบ่าในวินาทีตอ่ มา! เพราะอย่างไรเสีย นี
คือสิงทีนางต้องการใช่หรือไม่

96
ไม่!

นางไม่ตอ้ งการให้เรืองลงเอยเช่นนี!

จิงหลินภาคภูมิใจกับวิชาการแพทย์ของตนหนักหนา!
จะให้เขาสินหวังเจียนตายจักต้องยํายีวิชาของเขาเท่า
นัน!

“จิงหลินเอ๋ย เจ้าจะยืนมองคนๆ หนึงตายไปต่อหน้าเจ้าก็

ไม่ผิด! แต่ทีเจ้าช่วยเหลือตระกูลมูน่ นล่
ั ะคือความผิด
มหันต์ของเจ้า ทิงให้ใครตายข้ายังพออภัย แต่ยืนมือช่วย
เหลือตระกูลมูน่ นข้
ั าไม่ยอม!”

97
ดวงตาอวินลัวเฟิ งสะกดใจยิงแลดูชอบธรรมขณะนาง
ก้าวย่างเชืองช้าไปยังจิงหลิน

จิงหลินแสดงสีหน้าเย้ยหยัน ยกศีรษะขึนมองอวินลัวเฟิ ง
ครันสายตาประสานดวงเนตรสีนิลของเด็กสาว จิตใจก็
พลันได้ยินเสียงอึกทึกราวกับว่าฌานได้รบั การโจมตี
หนักหน่วง กายมิอาจหยุดสันได้

เผียะ!

จิงหลินถูกตบฉาดใหญ่ หูก็ได้ยินเสียงโอหังสะกดใจ

98
“ตบนีสําหรับเจ้า ชดใช้บิดามารดาข้าแทนตระกูลมู!่ ”

เผียะ!

ยังไม่พอ!

จิตใจจิงหลินมึนชามิอาจตอบโต้ใดๆ

“ตบนีสําหรับท่านปู่ ขา้ ! เจ้าจะมองดูใครตายก็ไม่เป็ นไร

แต่เจ้าไม่มีสทิ ธิดูแคลนบิดาชราผูป้ รารถนาเพียงช่วย
ชีวิตลูกชาย!”

99
เผียะ!

จิงหลินถูกตบอีกฉาด คลองจักษุเห็นดาราสุกสกาว กาย

ก็มนึ ชาไปทัวร่าง

“ดูทา่ เจ้าจะยอมรับผิดจริงจึงได้มิหลบหน้า เช่นนีข้าจะ

ให้รางวัลเจ้าด้วยลูกตบอีกสักสองสามฉาด”

เป็ นเช่นนันมิใช่หรือ

ในสายตาของทุกคน เพราะจิงหลินอับอายกับความผิด
ตนจึงมิอาจหลบลูกตบอวินลัวเฟิ ง อย่างไรก็ดี ไม่มีผใู้ ด
ล่วงรูถ้ งึ แรงปะทะทีกําจายออกจากเบืองลึกของฌานเขา
100
ในตอนนัน...

101
ตอนที 83 ผูเ้ ฒ่าหรงบันดาลโทสะ (1)

กว่าจิงหลินจะได้สติก็ใช้เวลานาน ซํายังเพิงตระหนักได้
ว่าตนถูกอวินลัวเฟิ งตบไปหลายทีทา่ มกลางสายตา
ธารกํานัลนับไม่ถว้ น! ทันใดนันเขาก็บนั ดาลโทสะ
“อวินลัวเฟิ ง เจ้านีช่างกล้าดีทาํ ตัวสามหาวกลางหอ
โอสถ! เจ้าจงคลานเข่าขอขมาข้าเดียวนีมิเช่นนันข้าไม่
ปล่อยเจ้าไปแน่!”

อวินลัวเฟิ งรับผ้าเช็ดหน้าทีอวินเซียวมอบให้พลางบรรจง
เช็ดมือทีตนใช้ตบจิงหลินราวกับว่าใบหน้า จิงหลินมีเชือ
โรคปนเปื อนมือนางอย่างไรอย่างนัน

1
“อวินลัว...”

จิงหลินกําหมัดแน่นด้วยโทสะทว่าก่อนทีเขาจะได้ตาํ หนิ
นางอีกครังด้วยความเกรียวกราด นําเสียงเหลืออดของผู้
เฒ่าหรงก็ดงั มาจากด้านข้าง

“เจ้ายังมัวชักช้าอะไรอยู่ บังอาจทําเรืองไม่งามในหอ
โอสถข้าแล้วยังไม่รบี ไสหัวออกไปอีก!”

จิงหลินกลืนโทสะทีพุง่ พรวดขึนในลําคอ แล้วสายตาถือ

ดีก็จรดลงบนกายงามสะกดใจของอวินลัวเฟิ งจากนัน
พ่นลมออกจมูกเย็นชา “วันนีข้าจะเห็นแก่ผเู้ ฒ่าหรงจึง
จักปล่อยให้เจ้าไปเสีย เจ้ายังไม่ได้ยินผูเ้ ฒ่าหรงอีกหรือ

2
ไสหัวไป!”

ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็ยงั ไม่ขยับ ดวงตาซุกซนมองไปยัง

จิงหลิน

จิงหลินยิงชังนําหน้านางขึนกว่าเก่า คนหน้าด้านหน้าทน
ตนก็เคยพบอยูห่ รอกทว่าไม่เคยมีใครไร้ยางอายถึงเพียง
นี! ถ้อยคําผูเ้ ฒ่าหรงก็ชดั เจนดีนางยังหน้าไม่อายยืนอยู่
อีก! สมแล้วทีเป็ นหลานสาวอวินลัว ความหน้าด้านนีหา
ใครเปรียบมิได้จริงๆ

ก่อนจิงหลินจะทันสําทับต่อผูเ้ ฒ่าหรงก็กล่าวขึนอีกครา
“จิงหลิน ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไป เจ้าไม่ได้ยินคําข้าหรอก

3
รึ”

จิงหลินทําท่าจะพูดบางสิงทว่านําเสียงเหลืออดของผู้
เฒ่าหรงก็ทาํ ให้เขาสะอึกไปในทันใดพลันไอค่อกแค่
กสองที ใบหน้าเฒ่ากลายเป็ นสีแดงพลางจ้องมองผูเ้ ฒ่า
หรงด้วยดวงตาขุ่นมัว

“ผูเ้ ฒ่าหรง ท่านกําลังหมายถึงข้าหรือ” เขาชีตัวเองด้วย

ท่าทีขอ้ งใจ

ผูเ้ ฒ่าหรงกล่าวเย็นชา “จะเป็ นใครไปอีกเล่าหากไม่ใช่

เจ้า ข้าผูเ้ ฒ่าหรงมิเคยเห็นผูใ้ ดไร้ยางอายเช่นเจ้ามาก่อน
ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไปถึงสองครังสองคราเจ้าก็ยงั หน้า

4
ด้านหน้าทนยืนอยูใ่ นหอโอสถของข้าอยูอ่ ีก!”

ถ้อยคําเหล่านีจิงหลินได้ใช้กล่าวหาอวินลัวเฟิ งแท้ๆ ทว่า

บัดนีมันถูกส่งกลับมายังเขาโดยผูเ้ ฒ่าหรง

กายจิงหลินนิงงันไปดวงหน้าก็ซีดลงพลางละลําละลัก
“ผูเ้ ฒ่าหรง ผูท้ ีมาก่อเรืองยังหอโอสถนันคืออวินลัวเฟิ ง
ชัดๆ ...”

“ฮ่าๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบา ดวงตาเฉยชาจับจ้องจิง

หลินไม่วางตา “พวกเราสองผูเ้ ฒ่าเห็นเพียงเจ้าใช้อาํ นาจ
บาตรใหญ่กลันแกล้งผูค้ นและเด็กสาวผูน้ นั คราวนีเจ้า
ถูกกําราบเข้าแล้วยังคิดจะให้หอโอสถยืนเคียงข้างเจ้า

5
อีกหรือ ผูเ้ ฒ่าหรงก็บอกเจ้าแล้วให้ไสหัวไปเสีย เจ้าก็ควร
จะไสหัวไปจากหอโอสถแห่งนีเสียที! มิเช่นนันต่อให้ผู้
เฒ่าหรงมิลงมือทําการอันใด ตาเฒ่าผูน้ ีล่ะจะจัดการ
เอง!”

ใบหน้าจิงหลินเปลียนจากขาวเป็ นเขียวและจากเขียว
เป็ นแดงอีกครา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วหัวเราะเสียง
โหวง “ผูเ้ ฒ่าหรงท่านคงเข้าใจผิดเป็ นแน่ ข้ามิได้กลัน
แกล้งเด็กสาวผูน้ นเช่
ั นยักษ์สารกลันแกล้งมด แต่นาง
ต่างหากทีใช้ผอู้ ืนมากลันแกล้งข้า! เช่นนันเองผูท้ ีก่อเรือง
หาใช่ขา้ แต่เป็ นนาง!”

กระทังบัดนีจิงหลินก็ยงั ไม่รูเ้ หนือรูใ้ ต้ จึงคิดเพียงแต่วา่

เพราะเห็นอวินลัวเฟิ งยังเยาว์นกั ผูเ้ ฒ่าหรงจึงเชือว่าเขา
6
เป็ นผูก้ ลันแกล้งนาง!

“ผูเ้ ฒ่าหรง นางเด็กคนนีร้ายกาจมากเล่หน์ กั เมือคําที

ผ่านมานางพบชายเฒ่าผูห้ นึงให้แกล้งทําเป็ นป่ วยเพือ
หลอกลวงธารกํานัลโดยสูญเปล่า! เคราะห์ดีทีลูกศิษย์
ข้ามีวิชาการแพทย์กล้าแข็งนางจึงได้รูว้ า่ ผูเ้ ฒ่าผูน้ นเพี
ั ยง
แค่เสแสร้ง ไม่เพียงแต่ลกู ศิษย์ขา้ จะมิปลุกให้ผเู้ ฒ่าตืน
ขึนมา นางยังมิได้เปิ ดโปงอวินลัวเฟิ งเพราะเห็นแก่
มิตรภาพเก่าแก่ระหว่างทังสอง”

7
ตอนที 84 ผูเ้ ฒ่าหรงบันดาลโทสะ (2)

จิงหลินเผยรอยยิม ชําเลืองมองด้วยสายตาถือดีไปที
อวินลัวเฟิ งผูย้ ืนอยูด่ า้ นหลัง นางวางท่าทีเคร่งขรึม

8
บัดนันเขาก็ยงั ไม่รูต้ วั ว่าสีหน้าสองผูเ้ ฒ่าหมองลงก็ดว้ ย
ถ้อยคําของเขาเอง เพียงแต่สองผูเ้ ฒ่ายังรอดูเชิงมิกล่าว
อันใดก็เพราะอยากรูว้ า่ เขาจะพ่นถ้อยคําใดออกมาอีก

จิงหลินไพล่คิดไปว่าสองผูเ้ ฒ่าเห็นดีเห็นงามกับถ้อยคํา
ตนจึงได้กล่าวต่อ “คนเนรคุณมากเล่หซ์ ายั
ํ งโอหังเช่น
นางมิสมควรจะต้องปฏิบตั ิดีดว้ ย ข้ารูว้ า่ พวกท่านทังสอง
ช่วยเหลือนางเพราะเห็นว่านางยังเยาว์ ข้าเพียงแต่ไม่
อยากเห็นพวกท่านถูกนางตบตา”

ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมอ่อน เย็นชาและห่างเหิน ท่ามกลาง

โถงกลางหอโอสถอันอึกทึกก็ได้ยินเสียงเอ่ยเชืองช้า

9
“เจ้านี...คงเป็ นอาจารย์ของนางมูอ่ ซู่ วงคนเมือคืนวานใช่
หรือไม่”

จิงหลินชะงักไปชัวครูพ่ ลางมองผูเ้ ฒ่าหนิงด้วยความ

ประหลาดใจ เขาขมวดคิวเล็กน้อย “ข้านีละอาจารย์ของ
มูอ่ ซู่ วง ทว่าข้ามิทราบว่าท่านผูเ้ ฒ่าเป็ นใคร...”

“ข้าน่ะรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมอ่อน “ตาเฒ่าผูน้ ีคือชายชรา

จอมลวงโลกทีเจ้าบอกว่าแกล้งป่ วยเมือคืนวานนันล่ะ”

กายจิงหลินพลันสันเทิมราวถูกสายฟ้าฟาด สายตาตืน
ตระหนกจรดไปยังผูเ้ ฒ่าเบืองหน้าผูเ้ ฒ่าหรง

10
ผูเ้ ฒ่าหนิงไม่ใช่คนหลงหยวนเช่นนันเองจึงมิแปลกทีจิง
หลินจะไม่รูจ้ กั ชือเสียงเรียงนาม อย่างไรก็ดี หากผูเ้ ฒ่าผู้
นีรูจ้ กั มักจีกับผูเ้ ฒ่าหรงย่อมต้องเป็ นผูม้ ีชาติตระกูลสูง
ส่งแน่นอน เขาจึงมิกล้าทําอะไรบุม่ บ่าม

หรือว่าผูเ้ ฒ่าทีอูซ่ วงได้พบเมือคืนวานจะเป็ นบุคคลตรง

หน้านี

“ผูเ้ ฒ่าหนิง” ผูเ้ ฒ่าหรงเมินจิงหลินมองไปยังผูเ้ ฒ่าหนิง

ด้วยความตกตะลึงแล้วเอ่ยถาม “หรือหมอมีชือที
ท่านกล่าวถึงจะเป็ นอวินยาโถว [1]”

“ถูกต้องแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหนิงผงกศีรษะแล้วชําเลืองไปยังผู้

11
เฒ่าหรงด้วยสีหน้าประหลาด “อะไรกัน อย่าบอกนะว่า
ท่านไม่เชือว่าเด็กสาวผูน้ ีจะมีวิชาการแพทย์กล้าแกร่ง”

ผูเ้ ฒ่าหรงหัวเราะเบาๆ ด้วยความขมขืนแล้วกล่าวสําทับ

อย่างอดไม่ได้วา่ “ข้าเชือในวิชาแพทย์ของนาง อย่างแน่
นอน ในเมือหมอหัตถ์เทวดาทีข้าบอกก็คือนางนันเอง
ช่างน่าขันอะไรเช่นนีทีเราสองต่างต้องการประชันกันว่า
หมอใครมีวิชาดีกว่าใคร”

ได้ยินบทสนทนาของสองผูเ้ ฒ่าดังนัน อวินลัวเฟิ งก็เลิก

คิวขึนเล็กน้อย ริมฝี ปากประดับรอยยิมอ่อนจาง

หมายความว่าสองผูเ้ ฒ่านีอยากใช้นางเป็ นเบียมา

12
ประชันกันรึ

ผูเ้ ฒ่าหรงรูต้ วั ดีวา่ ตนพูดผิดไปทว่าก็สายเสียแล้วจึง

หัวเราะเบาๆ ด้วยเสียงแหบแห้ง “อวินยาโถวเอ๋ย ผูเ้ ฒ่า
หนิงกับข้ารูจ้ กั กันมาหลายปี และมักแข่งขันกันไปเสียทุก
เรือง เจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย ทีสําคัญเราคงประชันกัน
ไม่ได้อีกต่อไปเพราะเจ้าก็คงประชันกับตัวเองไม่ได้ถกู
ต้องไหมเล่า”

“อย่างนันรึ”

รอยยิมบนดวงหน้าอวินลัวเฟิ งยิงสะกดใจขณะนางเลิก
คิวขึนมองผูเ้ ฒ่าหรงอธิบาย

13
ผูเ้ ฒ่าหรงก็ยงอั
ิ บอายเพราะร้อนตัวจึงมิทนั คิดว่าตนจะ
หลุดปากความลับระหว่างสหายออกไปเช่นนันทีสําคัญ
ยิงยังเป็ นต่อหน้าอวินลัวเฟิ งอีกด้วย...

หากถ้อยคําของผูเ้ ฒ่าหนิงคือสายฟ้าฟาดให้จิงหลินต้อง
นิงไปในบัดดล เช่นนันแล้วคําพูดต่อมาของผูเ้ ฒ่าหรงก็
ทําให้เขาตกตะลึงจนหูหนวกมิอาจได้ยินถ้อยคําใดๆ
ของอีกฝ่ ายอีก

ในใจนันมีแต่เพียงเสียงสะท้อนก้อง...

นางสวะอวินลัวเฟิ งผูน้ ีน่ะหรือจะมีวิชาแพทย์แกร่งกล้า

14
ให้เชือว่ามดงานชําเราช้างสารยังจะดีเสียกว่า!

“จิงหลิน ในเมือเจ้าไม่ยินยอมไสหัวไปข้าก็คงต้องโยน
เจ้าออกไปเอง!” ผูเ้ ฒ่าหรงคิดกลบเกลือนความอับอาย
จึงได้หนั ไปทางจิงหลินแล้วออกคําสังเย็นชา “ใครก็ได้มา
นําตัวจิงหลินโยนออกไปนอกประตูที จากนีไปหอโอสถ
ข้าไม่ยินดีตอ้ นรับผูใ้ ดจากราชสํานักอีกตลอดกาล!”

------

[1] ยาโถว แปลว่า 'เด็กผูห้ ญิง' ใช้เป็ นคําลงท้ายชือด้วย

15
ความเอ็นดูหรือดูหมิน ขึนอยูก่ บั บริบท

ตอนที 85 ผูเ้ ฒ่าหรงบันดาลโทสะ (3)

“ตามผูเ้ ฒ่าหรงบัญชา”

สินเสียงผูเ้ ฒ่าหรงก็ปรากฏบุรุษหลายนายใต้ผา้ คลุมดํา

จากใต้เงาหอโอสถ

16
บุรุษในอาภรณ์สีนิลเหล่านันฉุดกระชากแขนขาจิงหลิน
ยกขึนแบกราวซากสุกร พวกเขาออกจากหอโอสถไปแล้ว
โยนผูเ้ ฒ่าทิงไว้กลางถนน

ตุบ้ !

จิงหลินขาแขนชีฟ้ากายแปดเปื อนไปด้วยเศษดินเศษฝุ่ น
แลดูน่าสมเพชยิงนัก ผูค้ นเดินผ่านไปมา ก็หยุดมอง

บัดนันเองจิงหลินก็ฟืนจนได้แล้วตะเกียกตะกายยืนขึน มิ
ว่างพอปั ดฝุ่ นออกจากกายเสียด้วยซําเขาก็เผ่นหนีไปใน
สภาพสะบักสะบอม

17
“ผูเ้ ฒ่าหรง ผูเ้ ฒ่าหนิง”

ภายในหอโอสถนัน สีหน้าอวินลัวเฟิ งดูไม่สดู้ ีนกั แล้ว

นางก็กล่าวอย่างเหนือยอ่อนว่า “วันนีข้ารูส้ กึ ล้า หาก
ท่านต้องการให้ขา้ ทําการรักษา ขอท่านส่งคนมายังจวน
แม่ทพั ในวันพรุง่ ได้หรือไม่ ข้าจักทําการรักษาให้ทีจวน
เอง”

ผูเ้ ฒ่าหรงนิงไปชัวครูป่ รารถนาจะรังตัวให้อวินลัวเฟิ งอยู่

ทว่าก่อนจะทันพูดสิงใดผูเ้ ฒ่าหนิงทียืนอยู่ ข้างกันก็ดงึ
เขาไว้

18
ผูเ้ ฒ่าหนิงสันศีรษะแล้วเบนสายตาเอ็นดูไปยังอวินลัว
เฟิ ง “แม่นางอวิน เจ้าจงกลับไปพักผ่อนให้เต็มทีเถิด รุง่
ขึนพวกข้าจะไปพบเจ้าทีจวนแม่ทพั เอง”

“รับทราบ” อวินลัวเฟิ งมิเอ่ยตอบอันใดอีก โอบแขนรอบ

คออวินเซียวแล้วปิ ดตาลงแผ่วเบา “อวินเซียว พาข้ากลับ
ที”

อวินเซียวเม้มริมฝี ปากบาง โน้มตัวลงแล้วตระกองกอด

อวินลัวเฟิ งในอ้อมแขน ก้าวยาวๆ ออกจากหอโอสถไป

“เจ้าจิงหลินนัน!”

19
ครันอวินเซียวและอวินลัวเฟิ งในอ้อมแขนจากไปแล้ว ผู้
เฒ่าหรงก็มิอาจยับยังโทสะไว้ได้อีกต่อไปแล้วระเบิดออก
มาว่า “วันนีข้าอุตส่าห์ทาํ ข้อตกลงกับอวินยาโถว! แต่สดุ
ท้ายก็เพราะจิงหลินมาหาเรือง ทําให้อวินยาโถวไม่สบ
อารมณ์ การรักษาต้าเหรินจึงต้องยืดเยือออกไปอีกครา!”

ผูเ้ ฒ่าหรงเห็นว่าหากจิงหลินไม่ปรากฏตัวขึนเสียอย่าง
อวินลัวเฟิ งคงมิรบี เร่งจากไปเช่นวันนี แม้จิงหลินจะเจ็บ
หนักจริง ในดวงจิตผูเ้ ฒ่าก็ยงั สุมไปด้วยความโกรธขึง!

บัดนันเองผูเ้ ฒ่าหรงก็คิดอะไรบางอย่างได้ขณะเดินไปยัง
ตูเ้ ก็บสมุนไพรของหอโอสถ แล้วตูส้ มุนไพรลําค่าก็ถกู ปั ด
ลงพืนด้วยเสียงอันดัง!

20
คิดอีกครูห่ นึงผูเ้ ฒ่าก็หยิบขวดนํายาผสานฌานออกมา
แล้วเขวียงลงไปบนพืน!

เพล้ง!

ขวดบรรจุนายาผสานฌานแตกออกเป็
ํ นเสียง นํายาสี
ขาวดังหิมะสาดกระเซ็นลงบนพืนแล้วระเหยไปใน
อากาศอย่างรวดเร็ว

“ผูเ้ ฒ่าหรง!” ผูเ้ ฒ่าหนิงชะงักไปครูห่ นึงเมือได้สติก็

ตะเบ็งเสียงลันฟั งเกรียวกราด “ท่านเสียสติไปแล้วหรือ
อย่างไร”

21
ผูเ้ ฒ่าหรงเมินอารมณ์ฉนุ เฉียวของผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วเหยียบ
ยําลงบนสมุนไพรโดยไร้ปราณีจนกระทังสมุนไพรลําค่า
ทังหลายกลายเป็ นเศษ จากนันชายชราสูดลมหายใจเข้า
ลึก ดวงตาเย็นเยียบกวาดหาทุกคนในหอโอสถ

“ห้ามผูใ้ ดปากโป้งถึงสิงทีเกิดขึนในวันนี โดยเฉพาะอย่าง

ยิงเรืองของอวินยาโถว! หากใครมันปากมากแม้เพียงนิด
หอโอสถแห่งนีจะบีบให้มนั ตายเลยทีเดียว!”

ทุกคนอดกายสันเทามิได้พลางกล่าวสาบาน “ผูเ้ ฒ่าหรง

ท่านอย่าห่วงไปเลย ต่อให้ตอ้ งแลกด้วยชีวิตพวกเราก็จะ
มิปริปากเป็ นอันขาด!”

22
“ดีมาก!” ผูเ้ ฒ่าหรงผงกศีรษะอย่างพึงใจ “ข้าต้องการให้
พวกเจ้าทังหลายไปกระจายข่าวนี! ป่ าวประกาศไปว่าจิง
หลินได้สร้างความลําบากใจให้แก่อวินลัวเฟิ ง คุณหนู
ใหญ่แห่งจวนแม่ทพั อวิน ณ หอโอสถแห่งนี แต่องครักษ์
ของแม่นางอวินได้เข้าปกป้องนางจึงทําให้เขาล้มเหลว
อย่างไรก็ดี ระหว่างทีกําลังต่อสูก้ นั อยูน่ นั เขาก็ได้ทาํ ลาย
สมุนไพรของหอโอสถข้าสิน กระทังนํายาผสานฌานลํา
ค่าก็มิอาจรอดพ้นการกระทําป่ าเถือนของเขาไปได้!”

บัดนันเองผูเ้ ฒ่าหนิงจึงได้เข้าใจว่าผูเ้ ฒ่าหรงต้องการสิง

ใด ชายเฒ่าอดไม่ได้ชะงักไปราวถูกแช่แข็ง

23
แผนสูง!

จะแผนสูงเกินไปแล้ว!

อย่างทีใครๆ รูก้ นั ว่าอย่าได้แหย่ผเู้ ฒ่าหรงผูน้ ี มิเช่นนัน

เขาจะตามไปชําระแค้นท่านถึงโลกหน้าเลยทีเดียว!

24
ตอนที 86 ผูเ้ ฒ่าหรงบันดาลโทสะ (4)

“หลินเซียว ข้าจะเขียนใบแจ้งค่าชดเชยตามไปทีหลัง
จากนันเจ้าจึงนําไปยังวังหลวงแล้วให้จิงหลินชดใช้ความ
เสียหายนีซะ! หากมันไม่หมดตัวก็อย่ามาเรียกข้าว่า
หรง!” ดวงเนตรผูเ้ ฒ่าหรงราวกับจะพ่นไฟขณะเอ่ยถ้อย
คําพลางกัดฟั นกรอด

25
ผูเ้ ฒ่าหนิงอดสันศีรษะมิได้ “ข้านึกว่าท่านโกรธจนคลัง
เพราะจิงหลินเสียอีก มิได้คิดเลยว่าท่านจะใช้ลกู ไม้เช่นนี
ขุดหลุมฝังเขา! ด้วยแรงกดดันมหาศาลจากหอโอสถของ
ท่าน จิงหลินคงมิกล้าหนีหน้าเป็ นแน่”

“เฮอะ!” ผูเ้ ฒ่าหรงกระแอมไอเย็นชา “ใครมันก็ช่าง

ปล่อยให้สารเลวจิงหลินนันยัวโทสะอวินลัวเฟิ ง จะไม่ให้
ข้าจัดการให้เลือดตกยางออกเสียหน่อยได้เช่นไรเล่า
ท่านจงไปแพร่งพรายข่าวนีเถิด หอโอสถข้าจักรับผิดชอบ
ทุกอย่างเอง จิงหลินจะได้มิบงั อาจทําอะไรท่าน! แต่ถา้
ข้ารูว้ า่ ท่านให้ความช่วยเหลือจิงหลินเมือไร ท่านอย่าหา
ว่าหอโอสถข้าไร้เมตตา!”

สายตาผูเ้ ฒ่าหรงฉายแสงแข็งกร้าว สําเนียงก็เย็นชาดุ

26
ดันยิง!

“ท่านปู่ ” หนิงซินยืนแขนมาประคองผูเ้ ฒ่าหนิงจากนัน

กล่าวด้วยดวงหน้าเปี ยมรอยยิม “ผูเ้ ฒ่าหรงตังใจจะ
ชําระแค้นให้แม่นางอวินแล้ว ท่านจงสบายใจเถิด แต่จิง
หลินผูน้ ีช่างหาเรืองใส่ตนโดยแท้!”

ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมอ่อนล้าแล้วกล่าวว่า “ซินเอ๋อร์เจ้าพูดถูก

แล้ว ในเมือผูเ้ ฒ่าหรงลงมือเอง ใครจะยังต้องการตาเฒ่า
ผูน้ ีอีกเล่า เขาเป็ นเพียงแพทย์หลวงแห่งราชสํานัก หาก
ข้าออกโรงเองก็คงจะให้คา่ เขาสูงเกินไป”

ครันกล่าวประโยคสุดท้ายจบ ท่าทางผูเ้ ฒ่าหนิงทีเดิมที

27
ไม่แยแสต่อสิงใดก็พลันทะนงตัวขึนมา

ในฐานะประมุขตระกูลหนิงแล้วก็ไม่ผิดอะไรทีเขาจะ
ทะนงตัว! ข้อนีไม่มีใครโต้แย้งได้!

ณ จวนตระกูลอวิน

ตังแต่อวินเซียวพาอวินลัวเฟิ งกลับมาทัวทังจวนก็ตกอยู่
ในภาวะโกลาหล! ชิงเหยียนรีบส่งคนไปแจ้งอวินลัวจาก
นันติดตามอวินเซียวเพือเข้าสูภ่ เู ขาด้านหลัง

28
อย่างไรก็ดีประตูถกู กระชากปิ ดลงดังปั งโดยมิรอชิงเหยี
ยน เกือบกระแทกจมูกน้อยๆ ของชิงเหยียนให้เสียโฉม

นางยืนอยูน่ อกประตูดวงหน้าขุ่นใจแล้วพึมพําว่า “บัดนี

คุณหนูใหญ่มีอวินเซียวคอยดูแลแล้วคุณหนูคงไม่ตอ้ ง
การบ่าวผูน้ ีอีก คุณหนูเห็นคนรักดีกว่าสหายจริงๆ สินะ
เจ้าคะ ช่างเถิด ข้าไปรอท่านแม่ทพั กลับมาดีกว่า”

...

ภายในห้องหับนัน อวินลัวเฟิ งมองชายหนุ่มตรงประตู

แล้วขมวดคิวแน่น “อวินเซียว เจ้าก็จงออกไปด้วย”

29
อวินเซียวไม่ขยับเขยือน ดวงตาเย็นเยียบจับจ้องมองเด็ก
สาวผูม้ ีสีหน้าซีดเซียวอย่างบอกไม่ถกู

“ก่อนหน้านี...ท่านฝื นกําลังตนใช่หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งปิ ดตาลงอย่างเหนือยล้า

ลําพังนางยังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับกลาง ทว่า

จิงหลินนันเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันกลางระดับต้น ทังสองห่าง
ชันกันถึงสองระดับเลยทีเดียว! ทีอวินลัวเฟิ งสามารถตบ
ตีเขาได้สว่ นเขาไม่อาจตอบโต้ใดๆ ก็ดว้ ยพลังของคัมภีร ์
เซียนโอสถทีนางได้หยิบยืมแล้วฝื นกายตนให้ใช้พลัง
ฌานนันเอง!

30
เช่นนันเองนางจึงใช้พลังฌานโจมตีจิงหลินได้ และทําให้
เขาสูญเสียการควบคุมไปชัวครู ่

แน่นอนว่าวิธีการดังกล่าวมีผลข้างเคียงไม่มากก็นอ้ ย ผล
ข้างเคียงทีว่าทําให้พลังฌานของอวินลัวเฟิ งเมือกลับคืน
สูภ่ าวะปกติแล้วจะอ่อนแอลงมาก! ดังนันนางจึงต้อง
อาศัยให้อวินเซียวพานางกลับมา

อวินลัวเฟิ งเปิ ดดวงตาออกเชืองช้า สําเนียงเสียงพูดบัดนี

มิเหลือแววโอหังอีกต่อไป แล้วกล่าวอย่างอ่อนแรงว่า
“ข้าไม่เป็ นไร เจ้าออกไปก่อนเถิด”

31
ทว่าครานีอวินเซียวทีเดิมทีเคารพนบนอบกลับไม่ยอม
ปฏิบตั ิตามคําสังอวินลัวเฟิ ง เขาไม่เพียงแต่จะไม่ออกไป
แต่ยงั ก้าวเข้าใกล้นางอีกด้วย ดวงตามองอย่างเคร่งขรึม
แล้วกล่าวขึนช้าๆ ด้วยนําเสียงสะกดใจ “ไยท่านจึงไม่
ปล่อยให้ขา้ จัดการ”

อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึนมองบุรุษข้างกาย “ข้าอยาก

เป็ นคนจัดการเอง”

นางไม่มีเหตุผลอืนใดนอกจากปรารถนาจะสังสอนจิง
หลินด้วยตนเองเท่านัน แม้จะต้องทําให้พลังฌานนาง
ต้องอ่อนแรงลงก็ตามที!

32
“พลังของเจ้าก็คือพลังของเจ้า ไม่ใช่พลังของข้า อวิน
เซียว เจ้าเข้าใจหรือไม่”

“หากท่านต้องการ...” ดวงตามืดมนของบุรุษจับจ้องอ
วินลัวเฟิ งไม่วางตา “พลังของข้าจะเป็ นพลังของท่านเช่น
กัน”

ตอนที 87 สายลับจากวังหลวง (1)

33
ในชาติภพทีแล้วอวินลัวเฟิ งเคยอ่านเจอบางอย่างบนอิน
เทอร์เน็ตซึงทําให้ใจเธอหวันไหวหนัก

ถ้อยคํานันกล่าวว่า ‘หากคุณต้องการฆ่าใคร ผมจะช่วย

ถือดาบให้คณ
ุ เอง’ แม้อวินเซียวในตอนนีจะมิได้เอ่ย
ประโยคดังกล่าว แต่ถอ้ ยคําของเขาก็มีความหมายเดียว
กันกับประโยคทีคุน้ เคยนัน

ใจอวินลัวเฟิ งกระตุกไปชัวครู ่ นางช้อนสายตามองบุรุษผู้

เย็นชาทว่าสง่างามยิง พลันดวงตานางก็แข็งกร้าวขึน

“อวินเซียว หากข้าไม่ตอ้ งการพลังของเจ้าแล้วข้าอยาก

จัดการเองเล่า เจ้าจะทําอย่างไร”

34
อวินเซียวขมวดคิว ครุน่ คิดคําถามของอวินลัวเฟิ งอย่าง
ชัดเจนอยูค่ รูใ่ หญ่ จากนันดวงตาเยียบเย็นจึงมองอ
วินลัวเฟิ งอีกครังด้วยความแน่วแน่

“ข้าสามารถมัดแขนขาของเขาได้ ท่านจะได้บนั ดาล

โทสะตามทีท่านปรารถนา” ชายผูน้ นตอบคํ
ั าถามอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทางจริงจังอย่างถึงทีสุด

สีหน้าเขาเคร่งขรึมจริงจัง ใครเห็นเป็ นต้องเชือว่าเขาย่อม

ต้องทําอย่างทีพูดแน่นอน

“อวินเซียว ไยเจ้าจึงดีกบั ข้านัก” อวินลัวเฟิ งเอ่ยถาม ดวง

35
เนตรแน่วแน่ชาํ เลืองไปยังอวินเซียว

อวินเซียวเม้มริมฝี ปากบาง เนตรเย็นเฉียบจับจ้องอ

วินลัวเฟิ งมิวางตา “ข้าไม่รู!้ ข้าเพียงแต่รูว้ า่ ข้าต้องการ
ปกป้องท่าน”

ข้าต้องการปกป้องท่าน

ถ้อยคําดังกล่าวทําให้เส้นประสาทของอวินลัวเฟิ งเต้น
ตุบ นางนวดหน้าผากรูส้ กึ ปวดศีรษะเล็กน้อยจากนัน
กล่าวอย่างอ่อนแรงว่า “อวินเซียว หากเจ้ากล่าวจบแล้ว
ก็จงไปเถิด ข้าต้องการพักผ่อนเงียบๆ”

36
อวินเซียวยังไม่เลิกขัดคําสังนาง เขาก้าวเท้าเข้ามาอีก
สองก้าว

“อวินเซียว...”

เห็นอวินเซียวดือดึงดังนันอวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึนเล็กน้อย
นางช้อนศีรษะขึนมองท่าทีเย็นชาของชายหนุ่ม บัดนัน
เองฝ่ ามืออุน่ ของเขาก็วางลงบนหน้าอกนาง...

อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ดวงตาฉายแววอันตราย

นางไม่คิดว่าบุรุษผูบ้ ริสทุ ธิผุดผ่องเช่นอวินเซียวจะกล้า

เป็ นฝ่ ายรุกจู่โจมนางก่อน
37
อวินลัวเฟิ งกําลังจะยัวเย้าชายหนุ่ม บัดนันเองความอุน่ ก็
ค่อยๆ ไหลจากอกนางเข้าสูฌ
่ าน รูส้ กึ ได้วา่ ฌานทีอ่อน
กําลังค่อยๆ ฟื นฟูพลังกลับคืนมา

บัดนันเองนางจึงได้ตระหนักว่าบุรุษผูน้ ีมิได้ตงใจจะจู
ั ่
โจมนาง หากแต่ตอ้ งการหล่อเลียงพลังฌานของนางต่าง
หาก

บุรุษเบืองหน้าแนบฝ่ ามือลงบนอกนาง ท่าทางรูส้ กึ ได้ถงึ

กายนุ่มของเด็กสาว ความรูส้ กึ แปลกประหลาดทะลักล้น
อยูใ่ นอกทันใดโดยมิอาจปิ ดกันได้ประหนึงภูเขาไฟใกล้
ปะทุ

38
อย่างไรก็ดีเขารีบสงบลมหายใจตนแล้วรักษาฌานของอ
วินลัวเฟิ งด้วยดวงใจอันภักดี

“นายท่าน ข้าบอกท่านตังนานแล้วว่าอย่าใช้วิธีการนีเพือ
เพิมพลังฌานแต่ทา่ นก็ไม่ฟังข้าเลย”

เสียงโกรธขึงของเสียวโม่กอ้ งอยูใ่ นห้วงจิต “หาก

ท่านอยากให้ขา้ อภัยก็จงกลืนกินอวินเซียวให้เกลียง
เดียวนี! อย่างไรเสียเด็กหนุ่มผูน้ ีก็ยงั ไร้เดียงสา จะอย่าง
ไรท่านก็ไม่มีอะไรต้องเสีย!”

อวินลัวเฟิ งเมินคําพูดพรําของเสียวโม่

39
อย่างไรก็ดีเสียวโม่เองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน และยังคงเอ่ย
เสียดสีนางอยูอ่ ย่างนัน “นายท่าน นายท่านมิปรารถนา
จะแข็งแกร่งขึนหรอกหรือ นายท่านมีช่องทางลัดเพือที
จะแข็งแกร่งขึนแล้ว นายท่านเพียงแต่ตอ้ งกลืนกินเจ้า
หนุ่มเจนจัดเบืองหน้าเท่านัน ท่านก็จะเข้มแข็งขึน!”

เจ้าหนุ่มเจนจัดอย่างนันรึ

อวินลัวเฟิ งแทบกระอักเลือด นางประเมินอวินเซียวผูอ้ ยู่

เบืองหน้า จะให้คิดอย่างไรนางก็มิอาจมองเห็นบุรุษเย็น
ชาผูน้ ีใกล้เคียงคําว่า ‘หนุ่มเจนจัด’ ได้

40
ตอนที 88 สายลับจากวังหลวง (2)

41
“มีอะไรหรือ” อวินเซียวเมือเห็นอวินลัวเฟิ งมองตนด้วยสี
หน้าประหลาดยิงก็ขมวดคิวเล็กน้อย

“อวินเซียว เคยมีใครบอกเจ้าหรือไม่วา่ เจ้าช่างน่าลิมลอง

ยิง”

โลกจะได้รูว้ า่ บุรุษเบืองหน้ามีเสน่หส์ ะกดใจผูค้ นได้ง่าย

ดาย ร่างกายท่าทางงดงามหาทีเปรียบมิได้ ดวงหน้าก็
สมบูรณ์แบบผูไ้ ด้เห็นเป็ นต้องยอมฆ่าเพือช่วงชิง! โดย
เฉพาะอย่างยิงกล้ามเนือท้องนันเล่าก็แข็งแกร่งเป็ นมัดๆ
หากเปลืองผ้าออกไปด้านนอกกล้ามเนืออกคงต้องถูก
ลูบไล้เสียจนเนียนนุ่มอย่างแน่นอน

42
อวินเซียวมองอวินลัวเฟิ งด้วยความตะลึงเบาบาง ราว
กับไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ นางจึงได้พดู เช่นนัน

“ไม่ ข้าไม่รู”้ หลังคิดอยูค่ รูห่ นึง อวินเซียวก็ตอบคําถามอ

วินลัวเฟิ งด้วยความสัตย์จริง

ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาเช่นนีมาก่อน หากสถานะของเขา
เป็ นทีล่วงรูแ้ ล้วกระทังหญิงเหล่านันผูไ้ ม่เคยเห็นใบหน้า
ขาวภายใต้หน้ากากคงต้องออกไล่ตามเขาอย่างแน่นอน

ทว่าหญิงเหล่านันก็มิอาจรอดชีวิตมาได้...

อวินลัวเฟิ งมองท่าทางอึดอัดใจของอวินเซียวดังนันก็
43
ระเบิดหัวเราะออกมา “อวินเซียว เจ้าจะวางมือลงบนอก
ข้าไปถึงเมือไร”

นางมองไปยังมือของอวินเซียวทียังคงกดแนบอยูก่ บั อก
นาง ความซุกซนสะกดสายตาสะท้อนอยูใ่ นดวงเนตรสี
นิล

สีหน้าไร้อารมณ์ของอวินเซียวเกร็งไปเล็กน้อยก่อนจะ
ถอนมือออกแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ร่างกายของท่าน
ตอนนีกลับคืนสูส่ ภาพปกติแล้ว เช่นนันข้าขอตัว”

สินเสียงเขาก็หมุนกายกลับมุง่ หน้าออกประตู ไม่วา่ ก้าว

ย่างจะมันคงเพียงไรอวินลัวเฟิ งก็ยงั คงจับร่องรอยความ

44
ตืนตระหนกนันได้

“เห็นทีชายผูน้ ีจะไม่ได้ไร้เดียงสาเรืองชายหญิงเสียที
เดียว” อวินลัวเฟิ งหรีเนตรพลางจับจ้องเงา อวินเซียว
ค่อยๆ หายลับไป รอยยิมนางแฝงเสน่หส์ ะกดใจ “เพียง
แต่ขาดการฝึ กฝนไปหน่อยเท่านัน”

...

ทัวทังตระกูลอวินรูก้ นั หมดว่าอวินลัวเฟิ ง คุณหนูใหญ่

แห่งตระกูลกลับจวนมาในอ้อมกอดของอวินเซียว เช่น
นันเองเมืออวินลัวผูก้ าํ ลังดืมชาสนทนากับมิตรสหายอยู่
ด้านนอกได้ยินข่าวก็รบี ทิงทุกคนไว้เบืองหลังกลับมาสู่

45
จวนแม่ทพั ทันที ครันได้เห็นอวินลัวเฟิ งปลอดภัยดีจงึ ได้
ถอนใจด้วยความโล่งอก

อย่างไรก็ดี แม้อวินลัวเฟิ งจะไม่ได้รบั บาดเจ็บใดๆ แต่

ด้วยวิสยั ของตาแก่ผคู้ อยปกป้องคนอ่อนแอ แม่ทพั อวินก็
ยังมีโทสะสุมอก หากมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ งรังตัวไว้ป่าน
นีคงได้บกุ ไปยังวังหลวงเพือเอาคืนจิงหลินแล้วเป็ นแน่!

ขณะเดียวกันนันเอง ทัวทังเมืองหลวงแห่งหลงหยวนก็
ตกอยูใ่ นภาวะอลหม่าน สาเหตุก็มิใช่เรืองอืนใดนอกไป
เสียจากการทีจิงหลินได้กลันแกล้งคุณหนูใหญ่แห่งตระกู
ลอวิน ณ หอโอสถ ซํายังทําลายทรัพย์สนิ ของหอโอสถ
เป็ นเหตุให้ผเู้ ฒ่าแห่งพลับพลาบันดาลโทสะหนัก ส่งคน
มายังวังหลวงเพือคิดบัญชีจิงหลินสําหรับสมุนไพรทีถูก
46
ทําลายไป

จิงหลินทุกข์ทรมานใจยิง เขาจะพูดกล่าวอย่างไรเล่าว่า
ว่าตนถูกใส่รา้ ย ใครเลยจะเชือเขา

เช่นนันเองชายแก่จงึ ทําได้แต่กลํากลืนฝื นทนความเจ็บ

ปวดแล้วนําทรัพย์สนิ ทังหมดออกชดใช้แก่หอโอสถอย่าง
เงียบๆ

ภายในชัวข้ามคืน แพทย์หลวงผูท้ รงเกียรติแห่งหลง

หยวน จิงหลินก็กลายเป็ นเพียงคนอนาถาอย่างไม่มีขอ้
กังขาใดๆ! เขาในตอนนีแม้แต่สมุนไพรก็ยงั มิมีปัญญา
ครอบครอง

47
ขณะทัวทังหลงหยวนปั นป่ วนไปด้วยพายุ อวินลัวเฟิ งคน
ร้ายตัวจริงก็ฝึกฝนฌานอย่างสงบสุขอยูใ่ นจวนตน มิได้
ทุกข์รอ้ นกับเหตุการณ์บา้ นเมืองแต่อย่างใด

...

ณ ภูเขาด้านหลัง

อวินลัวเฟิ งหย่อนตัวลงในอ่างแล้วค่อยๆ ลืมตาขึน นาง

ถอนหายใจเอาอากาศสกปรกออกแล้วกล่าวว่า “เสียวโม่
บัดนีข้าฝึ กฌานถึงขันต้นระดับสูงแล้ว”

48
“ฮืม!” เสียวโม่ยงั คงขุ่นเคืองกับความดือดึงของอวินลัว
เฟิ ง นําเสียงเขาแฝงแววขุ่นใจ “หากท่านฟั งข้าแล้วฝึ ก
พลังฌานผสานกับอวินเซียวป่ านนีท่านคงขึนเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันกลางไปแล้ว!”

ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งหมองลง เจ้าหนูคนนีหากไม่ได้ดงใจ

ั
แล้วก็คงกัดไม่ปล่อยสินะ

“ช่างมันเถิด เราจะไม่พดู กันถึงเรืองฝึ กฌานอีก ภารกิจที

ข้าให้ไหน่ฉาไปป่ านนีคงเสร็จสินแล้วกระมัง”

49
ตอนที 89 สายลับจากวังหลวง (3)

จีด!

ครันอวินลัวเฟิ งกล่าวถึงไหน่ฉาเจ้าหนูขดุ ทองนันเอง

เสียงเพรียกก็ดงึ ความสนใจนางไป ไม่นานนักนางก็เห็น
หนูสีขาวนมตัวน้อยวิงผ่านรอยแตกบนประตู ส่งเสียง
ร้องหาอวินลัวเฟิ งดังจีด ๆ

“เจ้าขุดลานฝึ กใต้ดินเสร็จแล้วหรือ” อวินลัวเฟิ งอุม้ ไหน่ฉ

าในมือแล้วเอ่ยถาม “เจ้าขุดหลุมใหญ่สามหลุมตามทีข้า
50
บอกหรือไม่”

“จีด”

ไหน่ฉาผงกศีรษะซําๆ กะพริบตาให้อวินลัวเฟิ ง พยายาม

ทําท่าน่าเอ็นดูราวกับจะขอรางวัล

“แล้วผูค้ นทีข้าให้เจ้าดูแลเล่า เป็ นอย่างไรบ้าง”

ตลอดเวลาทีผ่านมานี ไหน่ฉามีภารกิจขุดลานฝึ กใต้ดิน

ในช่วงเช้า จากนันรับผิดชอบดูแลคนงานในช่วงคํา แน่
นอนว่าอวินลัวเฟิ งมิได้ปฏิบตั ิกบั มันอย่างไร้หวั ใจเป็ น
การตอบแทน แต่นางตบรางวัลให้เป็ นนํายาผสานฌาน
51
ทุกวัน

“จีด” ไหน่ฉาผงกศีรษะอีกครังมองอวินลัวเฟิ งไม่วางตา

“นีรางวัลของเจ้าสําหรับวันนี” อวินลัวเฟิ งหยิบนํายา

ผสานฌานขวดเล็กขึนมาแล้วโยนให้ไหน่ฉา

ไหน่ฉารีบคว้าเอานํายาผสานฌานแล้วแทะฝาเปิ ดออก
ด้วยฟั น สวาปามนํายาผสานฌานอึกใหญ่

หนูขดุ ทองนันต่างจากมนุษย์ การใช้ฌานของมันขึนอยู่

กับการบริโภคสมุนไพรไม่จบไม่สนิ และนํายาผสาน
ฌานซึงปรุงขึนจากสมุนไพรนีก็เป็ นอาหารของมันอนู่
52
แล้ว อย่างไรก็ดี เทียบกับนํายาผสานฌานแล้วความ
กระหายอยากในสมุนไพรของมันจากเมือวันก่อนนันเข้ม
ข้นกว่าเก่า

“จีดๆ”

ครันดืมนํายาผสานฌานหมดไหน่ฉาก็บีบปากตนเรียก
อวินลัวเฟิ งอยูส่ องสามทีขณะบุย้ ใบ้ดว้ ยมือและเท้า
อย่างตืนเต้น

“นายท่าน มันกําลังพูดว่ามันเห็นบุรุษผูห้ นึงออกจาก

จวนแม่ทพั ภายใต้อาภรณ์ซอ่ นเร้น ครังหนึงหลังจากที
ตามไปก็พบว่าบุรุษผูน้ นส่
ั งจดหมายให้แก่ชายชราผูม้ ี

53
เสียงดังสตรี” เสียวโม่พดู เสียงเบาเพืออธิบายประหนึง
เข้าใจความสับสนในจิตของอวินลัวเฟิ ง

ท้ายทีสุดแล้วเจ้าตัวน้อยคนนีก็ยงั ใจเย็นลงไม่ได้

“เสียงเหมือนสตรีอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเกาคางเบาๆ

แล้วหัวเราะคิกคัก “นอกจากขันทีจากวังหลวงแล้วก็หา
ได้มีใครมีเสียงใกล้เคียงสตรีไม่ ดังคาด เห็นทีฮ่องเต้จะ
ไม่เชือใจจวนแม่ทพั แล้วส่งสายลับมาเป็ นแน่! ไหน่ฉ
า เจ้าจงนําทางไป ข้าอยากเห็นบุคคลผูน้ น!”
ั

เหตุผลทีนางยังคงซือเวลาอยูช่ ่วงสองสามวันนีเป็ น
เพราะอยากล่อลวงสายลับออกจากวังหลวงนันเอง! เป็ น

54
ทีชัดเจนว่าสายลับเหล่านันหมดความอดทนเสียก่อน
แล้วจึงเปิ ดเผยจุดประสงค์ตนเร็วเกินไป

“จีดๆ!” ไหน่ฉาส่งเสียงเรียกอย่างร่าเริงสองทีแล้วรีบวิง
ลงจากฝ่ ามืออวินลัวเฟิ ง ผลุนผลันออกประตูไปพลาง
ส่ายบันท้ายน้อยๆ

อวินลัวเฟิ งมิหยุดคิดวิงตามมันไปทันที

บัดนีเองในห้องหินอับชืนและมืดทึบเต็มไปด้วยผูค้ นร่วม
สองร้อยอาศัยอยูภ่ ายในห้องหินนัน ความแออัดคงเป็ น
ทีจินตนาการได้

55
หลังถูกอวินลัวเฟิ งทิงอยูไ่ ด้สองสามวัน ผูค้ นเหล่านีก็เริม
หมดความอดทน หากไม่คิดถึงค่าจ้างอันงามของจวน
แม่ทพั แล้วพวกเขาจะทนอุดอูอ้ ยูใ่ นคุกเช่นนีไปทําไมกัน
เล่า

ขณะหารือกันเสียงดังอึกทึก ทันใดก็มีเสียงผ่อนคลาย
แหวกเข้ามาทําให้ทกุ บทสนทนาเงียบไปโดยพลัน

“เห็นทีพวกเจ้าจะยังอยูด่ ีกินดีกนั อยูส่ นิ ะ ยังมีแรงพูด

เสียงดังอยูเ่ ลยนี”

เด็กสาวผูน้ นเอนหลั
ั งพิงกําแพงหิน อาภรณ์ขาวไร้มลทิน
ตัดกับห้องหินสกปรก รอยยิมเกียจคร้านซุกซนประดับ

56
ใบหน้างดงามหาใครเทียบ แล้วดวงตามืดดําก็มองฝูงชน
ทีพลันหุบปากลงเงียบเชียบ

“แม่นางอวิน” ได้ยินเสียงไม่พอใจจากกลุม่ ชน “หลังท่าน

รับพวกข้าเข้ามาแล้วท่านก็ทิงพวกข้าไว้มิไยดี ท่านอยาก
ทําอะไรกันแน่ พวกข้าถูกนําพามาทีนีเพือเป็ นของเล่น
ของท่านอย่างนันหรือ”

57
ตอนที 90 สายลับจากวังหลวง (4)

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยเบนสายตาไปยังผูเ้ อ่ยท้วง

บุคคลผูน้ นเป็
ั นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา มีควนวลตา
ิ
ซึงบัดนีขมวดลงอย่างไม่พงึ ใจ อาจเป็ นเพราะการอุดอู้
อยูใ่ นห้องหินปราศจากแสงอาทิตย์อยูส่ องสามวันแก้ม
เขาจึงได้ซีดจนเกือบใส เขาดูเด็กนักทว่าดวงตา
บ่งบอกว่าชีวิตผ่านความหนักหนามามากทีเดียว

58
“เจ้าชืออะไร” อวินลัวเฟิ งมองเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา
แล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิม

เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลามิได้คาดคิดว่าอวินลัวเฟิ งจะ
สังเกตเห็นตนในทันที เช่นนันเองจึงได้นิงไปครูห่ นึง ดวง
เนตรกลอกไปมาเป็ นวงกลมจากนันจึงกล่าวว่า “อีหลิง!
นามของข้าคืออีหลิง!”

“ข้าต้องการรูน้ ามทีแท้จริงของเจ้าต่างหาก! บอกมาสิวา่

เจ้ามีนามทีแท้จริงว่าอะไร” อวินลัวเฟิ ง กอดอกแม้นาํ
เสียงจะมิได้เผยถึงความร้อนใจ

เด็กหนุ่มตะลึงไป ดวงเนตรยังคงกลอกไปมาพลางยืนยัน

59
ว่า “อีหลิงคือนามจริงของข้า!”

“เอาล่ะ เช่นนันให้ขา้ เปลียนคําถาม เมือคืนวานนีเจ้าไป

ไหนมา” อวินลัวเฟิ งมองเด็กหนุ่มพลางยิม ดวงเนตรสี
นิลประหนึงจะมองทะลุทกุ สิง ไม่มีสงใดเล็
ิ ดรอดสายตา
ของนางไปได้!

เด็กหนุ่มเริมเหงือตก ตอนทีเขาออกไปนันไม่มีใครตาม
ไปสักหน่อย แล้วอวินลัวเฟิ งถามคําถามนีทําไม นางจง
ใจขัดขาเขาเป็ นแน่!

สิงทีเด็กหนุ่มไม่รูก้ ็คือ แท้จริงแล้วไม่มีคนติดตามเขาไป

มีแต่เพียงเจ้าหนูตวั น้อยแอบตามไปต่างหาก

60
“อีหลิงอย่างนันรึ” รอยยิมอวินลัวเฟิ งยิงชัดเจน “มี
รายงานว่าไม่กีปี ทีผ่านมา แคว้นหลิวจินถูกกําราบ ราบ
คาบ เพือรักษาความสงบทางแคว้นจึงได้สง่ ตัวองค์ชาย
สามผูม้ ีความสามารถโดดเด่นทีสุดของหลิวจิน ผูม้ ีพระ
นามว่าเยียหลิงมาเป็ นเบีย! องค์ชายสามแท้จริงต้องขึน
เป็ นองค์รชั ทายาท หากกลับต้องมาประสบ เคราะห์
กรรมเป็ นเพียงตัวประกัน! เช่นนันข้าขอถามเจ้าอีกครัง
จะให้ขา้ เรียกเจ้าว่าอีหลิง หรือองค์ชายสามดี”

สีหน้าเด็กหนุ่มเปลียนไปทันที ดวงตาจ้องอวินลัวเฟิ ง
ด้วยความหวาดหวัน

61
“เจ้า…รูไ้ ด้อย่างไร…”

ไม่ใช่วา่ คุณหนูใหญ่แห่งจวนแม่ทพั เป็ นเพียงสวะหรอก

หรือ นางล่วงรูต้ วั ตนทีแท้จริงของเขาได้อย่างไร

“เดิมทีเมือองค์รชั ทายาทส่งพวกเจ้าทังหมดมายังจวน
แม่ทพั ข้ามิได้สงั เกตเห็นเจ้า แต่เจ้าก็ยงั มิอาจเย็นใจอยู่
ได้ เมือเจ้าไปพบขันทีจากวังหลวงเมือคืนวาน คนของข้า
ก็พบเจ้าแล้ว!” อวินลัวเฟิ งลูบศีรษะไหน่ฉาแผ่วเบา เผย
รอยยิมอ่อนช้อนตาลง “แน่อยูแ่ ล้วว่าหากเจ้าใช้นามอืน
ตอบทีข้าถามเมือครู ่ ข้าคงมิลว่ งรูว้ า่ เจ้าคือเยียหลิง!
อย่างไรก็ดีเจ้ากลับใช้นาม ‘อีหลิง’ เพือตบตาข้า!”

62
นางหยุดชัวครูแ่ ล้วช้อนตาขึนมองใบหน้าขาวซีดของเด็ก
หนุ่ม

“ฮองเฮาอีแห่งแคว้นหลิวจินคือพระมารดาของเจ้า นาม
นันเป็ นทีสนใจในตน ข้าเพียงแต่สงสัยว่าคนจากวังหลวง
เสนอเงือนไขอันใดให้เจ้ากันแน่”

เยียหลิงหัวเราะเบาๆ อย่างอ่อนล้า “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย

ใครๆ ก็บอกว่าเจ้าเป็ นเพียงสวะ เทียวใช้อาํ นาจบาตร
ใหญ่ก็เพราะมีแม่ทพั คุม้ กะลาหัวเท่านัน เคราะห์รา้ ยที
โลกนีช่างมืดบอด ไม่มีใครมองตัวตนทีแท้ของเจ้าออก
เลย ถูกต้องแล้ว ข้าคือเยียหลิง! ฮ่องเต้ให้คาํ มันแก่ขา้ ว่า
หลังอยูใ่ นจวนเจ้าครบสองปี จักปล่อยให้ขา้ กลับแคว้น!
มิตอ้ งกล่าวถึงว่าหากมิใช่เพราะอวินลัวเจ้าเฒ่านัน
63
แคว้นหลิวจินคงไม่ตอ้ งถึงจุดจบ และข้าคงไม่ตอ้ งตก
เป็ นตัวประกันเช่นนี!” แววเกลียดชังสว่างวาบขึนในดวง
เนตรเยียหลิงขณะเอ่ยกล่าวเย็นชา

“เยียหลิง เจ้าคิดว่าเป็ นความผิดท่านปู่ ขา้ จริงๆ อย่างนัน

รึ” อวินลัวเฟิ งยิมเยาะ “ข้ายอมรับว่าท่านปู่ ขา้ เคยจงรัก
ภักดีอย่างโง่เขลา ยอมทําตามทุกบัญชาของฮ่องเต้
บัดซบนันอย่างคนตาบอด อย่างไรก็ดี มันมิใช่ประสงค์
ของท่านเลย! คนทีเจ้าสมควรเกลียดชังคือฮ่องเต้บดั ซบ
นันต่างหาก! อีกประการ สาเหตุทีเจ้าต้องตกเป็ นตัว
ประกันเช่นนี ข้าคิดว่าเจ้าเองก็รูอ้ ยูแ่ ก่ใจ”

64
ตอนที 91 การแสดงเจตจํานง (1)

ร่างกายเยียหลิงสันเทา ดวงตาปิ ดลงด้วยความเจ็บปวด

เมือไม่กีปี ทีผ่านมา ฮองเฮาอีพระมารดาของเขาได้จาก

โลกนีไปอย่างไม่คาดฝัน หลังจากนันพระสนมเอกหรงก็
ได้รบั การแต่งตังขึนเป็ นฮองเฮาแทน เพือผลักดันให้บตุ ร
นางขึนเป็ นฮ่องเต้องค์ถดั ไป นางจึงมิรรี อยุยงองค์ฮ่องเต้
ให้สง่ เขามายังแคว้นหลงหยวนในฐานะเบีย! องค์ฮ่องเต้
ผูป้ รารถนาจะคงไว้ซงความสงบสุ
ึ ขก็เห็นดีเห็นงามด้วย

65
กับข้อเสนอดังกล่าว

ดังนัน ผูท้ ีทําให้เขาต้องตกอยูใ่ นสถานะตัวประกันเช่นนี

ก็คือสองคนนีนันเอง!

“ถูกต้องเจ้าพูดถูกแล้ว ข้าเข้าใจถ่องแท้วา่ เหตุใดข้าจึง

ถูกลดสถานะลงเป็ นเพียงตัวประกัน!” เยียหลิงเปิ ดดวง
เนตรอันปริมไปด้วยวันวานแห่งชีวิตอันผกผัน จากนันจึง
จ้องมองอวินลัวเฟิ ง “และถ้าหากว่าข้ามิยินยอม ข้าเกรง
ว่านางผูห้ ญิงผูน้ นคงมิ
ั ยอมปล่อยข้าไปโดยง่าย!”

อวินลัวเฟิ งช้อนตาขึนเกียจคร้าน ริมฝี ปากยกยิมเป็ น

รอยยิมร้าย “เช่นนันก็เปรียบได้วา่ ท่านปู่ ขา้ คือผูช้ ่วยชีวิต

66
เจ้ามิใช่หรือ หากเป็ นเช่นนันแล้วเจ้าบอกข้าได้หรือไม่วา่
เหตุใดองค์ฮ่องเต้บดั ซบนันจึงส่งเจ้ามาทีนี”

นางมิอาจทําใจเชือได้วา่ เยียหลิงถูกส่งมายังจวนแม่ทพั
เพียงเพือจับตาดูสถานการณ์!

ฉับพลันทันใดกายเยียหลิงก็แข็งทือ เด็กหนุ่มประวิงเวลา
ก่อนตอบคําอวินลัวเฟิ งด้วยความสัตย์จริงว่า “นอกจาก
ให้ขา้ สังเกตการณ์จวนแม่ทพั แล้ว ฮ่องเต้บดั ซบยังมอบ
หมายให้ขา้ ...ยัวยวนเจ้า! แล้วให้เจ้าอุม้ ครรภ์บตุ รของ
ข้า”

ระหว่างเอ่ยถ้อยคําดังกล่าวดวงหน้าเยียหลิงก็ขนสี
ึ ชาด

67
มิรูต้ นว่าควรวางสายตาไว้ทีใด

ดวงเนตรมืดดําของอวินลัวเฟิ งฉายแสงเย็นเยียบนาง
ถามขึนด้วยรอยยิมเหยียด “เพือเหตุใดเล่า”

เยียหลิงชําเลืองมองอวินลัวเฟิ ง “หากเจ้าอุม้ ครรภ์บตุ ร

ของข้า ฮ่องเต้ก็จกั มีเหตุให้ตงข้
ั อหาจวนแม่ทพั ว่าสมคบ
คิดกับชาติศตั รูเป็ นคนขายชาติ แม้ขา้ เป็ นเพียงตัว
ประกัน จะอย่างไรข้าก็คือองค์ชายสามของชาติศตั รูขอ้
นันไม่มีวนั เปลียนแปลง”

คําพูดเขาส่อนัยว่าเกาถูสง่ เขามาไม่เพียงเพือเป็ น
สายลับสืบความเป็ นไปในจวนแม่ทพั แต่ยงั เพือใส่ไคล้

68
หวังล้มล้างจวนแม่ทพั หนามยอกอกขององค์ฮ่องเต้อีก
ด้วย!

น่าสงสารเหลือเกินแม่ทพั อวินลัวเฒ่าอุตส่าห์สเู้ พือชาติ

มาตลอดหลายปี แม้ตอ้ งสละบุตรและลูกสะใภ้ไปใน
สนามรบก็ยอม กระนันบันปลายชะตากรรมกลับอนาถา
เหลือจะกล่าว

“ฮ่องเต้บดั ซบช่างวางหมากไว้รอบคอบดีแท้” อวินลัว

เฟิ งเผยรอยยิมสะกดใจ ท่าทางฉายแววหยิงผยองตาม
วิสยั “เคราะห์ไม่ดีทีเขาประเมินจวนแม่ทพั ตําไป ที
สําคัญ เขาประเมินข้าตําไป!”

69
ใช่แล้ว เกาถูประเมินอวินลัวเฟิ งตําไปมากนัก เดิมทีเขา
คิดว่าอวินลัวเฟิ งคงต้องหลงเสน่หแ์ ล้วตกหลุมพราง
อุบาทว์นีเป็ นแน่! อย่างไรก็ดีเขามิได้ตระหนักรูว้ า่ อวินลัว
เฟิ งบัดนีมิใช่คนเดิมอีกต่อไป มิได้เป็ นนางผูห้ ญิงทีตก
หลุมรักองค์รชั ทายาทหัวปั กหัวปํ าข้างเดียวเช่นเพลา
ก่อน

ยิงไปกว่านัน ยามนีนางมีอวินเซียวผูส้ มบูรณ์แบบอยู่

ข้างกายแล้ว นางจะมององค์ชายสามเยียหลิงไปไย

“เยียหลิงเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งส่งสายตายัวเย้าอ่อนจางไป

ทางกายเยียหลิง แม้กระนันรอยยิมบนดวงหน้าก็ยงั เย็น
ชา เสียดแทงไม่เปลียนแปลง “เจ้าคิดว่าผูร้ ว่ มมือกับ
ฮ่องเต้บดั ซบหวังโค่นล้มข้าจะมีชะตากรรมอย่างไร”
70
ดวงหน้าเยียหลิงซีดไปแล้วกล่าวด้วยรอยยิมขมขืน “ใน
ฐานะตัวประกันนันข้าไม่มีทางเลือก ข้าจําต้องทําตาม
คําสัง”

“ข้าไม่สนว่าเจ้ามีเหตุอนั ใดหรือว่าตัวตนทีแท้จริงของเจ้า
นันเป็ นใคร ข้าเพียงแต่เข้าใจว่าเจ้าต้องการวางแผนโค่น
ล้มข้า!” อวินลัวเฟิ งส่งสายตาฉายแสงแข็งกร้าว จากนัน
ก็กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เพียงเท่านีก็เพียงพอแล้ว!”

กายเยียหลิงสันระริก เขารูด้ ีวา่ แม้มิเต็มใจเพียงใด ตราบ

ใดทียืนมือเข้าช่วยเกาถูวางแผนโค่นล้มนางแล้วละก็คง
หาทางให้นางอภัยแก่เขามิได้!

71
ฟุ่ บ!

ขณะเยียหลิงเงียบไปอยูน่ นเอง
ั กายเด็กสาวก็เคลือนไหว
ดังภาพลวงตามาปรากฏขึนต่อหน้าเขา

แขนบางจับคว้าข้อมือเด็กหนุ่มบิดอย่างแรง ความเจ็บ
ปวดรวดร้าวแล่นไปทัวร่าง เจ็บเสียจนเยียหลิงอดร้อง
ออกมามิได้

ปึ ง!

เด็กสาวเหวียงกายเขาลงพืนแล้วเหยียบลงบนอก ก่อน
72
เยียหลิงจะทันได้ปิดปากนางก็หยิบเอาขวดเครืองเคลือบ
ออกจากแขนเสือแล้วบีบปากให้เขากลืนกินตัวยาในขวด
ดังกล่าว

73
ตอนที 92 การแสดงเจตจํานง (2)

อึก!

ดวงหน้าเยียหลิงเจ็บปวดเหลือแสน ดวงตาทีเปี ยมด้วย

ความผกผันแห่งชีวิตก็ปริมไปด้วยความหวาดกลัว

เขารูส้ กึ ประหนึงว่าท้องไส้ถกู แผดเผาจนอยากจะตายไป

เสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อดทีเดียว

“เจ้า...ให้ขา้ ดืมอะไร” เยียหลิงเกร็งลําคอ เส้นเลือดปูด

โปนขึนจากขมับ ดวงตาทังสองปูดโปน กายกํายําบิด
เบียวจากความเจ็บปวดเหลือแสน นําเสียงเผยความสิน
1
หวังในหัวใจ

“ข้าใช้นาคั
ํ นจากสมุนไพรพิษทีข้าเตรียมไว้ให้เจ้าโดย
เฉพาะ เยียหลิง ในเมือเจ้ากล้าดีพอจะเข้ามาเป็ นสาย
สืบในจวนแม่ทพั แห่งนีเพือโค่นล้มข้า ข้าก็จะให้เจ้าลิม
ลองความเจ็บปวดทีเจ้าจะไม่ลืมไปชัวชีวิต!”

อวินลัวเฟิ งมองไปยังเด็กหนุ่มผูเ้ กลือกกลิงอยูก่ บั พืน

อย่างถือดีนกั ริมฝี ปากนางยกยิมร้ายพลางกล่าวว่า “ข้า
ชิงชังการถูกหักหลังเป็ นทีสุด ใครก็ตามทีหักหลังข้ามัน
ต้องทรมานจนร้องขอความตาย!”

ภายในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ เสียวโม่มิอาจหยุดกลอกตา

2
ได้ เขารูด้ ีวา่ นายท่านเพียงแสดงเจตจํานงของนาง!
กล่าวโดยง่ายก็คือการเชือดไก่ให้ลงิ ดูนนเอง!
ั นางเพียง
ประสงค์จะให้ทกุ คนตระหนักรูว้ า่ การหักหลังนางย่อมนํา
ไปสูจ่ ดุ จบทีเลวร้ายเพียงใด!

ชัดเจนว่าการแสดงอํานาจของนางช่างยอดเยียม! ครัน
เห็นว่าเด็กหนุ่มต้องร้องขอความตาย กายทุกคนก็สนั
เทา บางคนคิดเสียด้วยซําว่าดีเหลือเกินทีตนมิใช่ผทู้ รยศ

“ฆ่าข้าเถิด! ได้โปรดฆ่าข้าที!”

เสียงเยียหลิงรวดร้าวแหบแห้ง เขามองไปยังอวินลัวเฟิ ง
ผูห้ ยิงผยองด้วยดวงตาวิงวอน นําตาสองสายไหล

3
รินออกจากตา

ตายเสียตอนนียังดีกว่าต้องทนกับการทีเครืองในถูกแผด
เผา!

“ใครก็ตามทีมันทรยศหักหลังข้า ข้ามิปล่อยให้ตายดีแน่
ข้าจะทรมานพวกมันอย่างช้าๆ !” อวินลัวเฟิ งเผยยิม
กระหายเลือด “เยียหลิงเอ๋ย ไม่เพียงแต่ขา้ จะไม่ฆา่ เจ้า
แต่ขา้ จะทําให้เจ้าต้องภักดีแก่ขา้ จนกว่าชีวิตนีจะหาไม่!
มีแต่ขา้ เท่านันทีหยุดความเจ็บปวดของเจ้าได้ จากนีเป็ น
ต้นไปเจ้าจงมอบชีวิตให้แก่ขา้ ซะ!”

เยียหลิงมิคิดทบทวนเสียด้วยซําก่อนผงกศีรษะกล่าว

4
ด้วยความทรมาน “ข้ายินยอมปฏิญาณ...ความจงรัก
ภักดีแก่ทา่ น ข้าขอร้องท่านโปรดปลดปล่อยข้าเถิด”

อวินลัวเฟิ งย่อตัวลงเชืองช้า เสียบเข็มเงินเข้าทีหัวใจ

เยียหลิงอย่างมิรบี ร้อน ครันเข็มแทงเข้าไปในกายเขา
แล้วคลืนความอุน่ ก็คอ่ ยๆ ไหลเวียนไปทัวอวัยวะ ความ
เจ็บปวดหนักหนาก็คอ่ ยๆ สลายหายไป

“เข็มเงินนีสามารถหยุดความทรมานของเจ้าได้เพียงชัว
คราว ต่อแต่นีเป็ นต้นไป เจ้าต้องลงแช่กายในตัวยาทีข้า
จัดเตรียมไว้ให้เจ้าทุกเดือน มิเช่นนัน ความเจ็บปวดนีจะ
ติดตามเจ้าไปทุกทีประหนึงเงา”

5
นางมิวางใจเยียหลิง เช่นนันจึงไม่มีทางทีนางจะให้ยา
ถอนพิษแก่เขา นีคือหนทางเดียวทีนางจะมีอาํ นาจเหนือ
เขาอย่างสมบูรณ์

เยียหลิงนอนทอดกายอ่อนปวกเปี ยกบนพืน หน้าผากชืน

เหงือเย็น อ่อนเปลียเสียจนเปล่งเสียงสักคํายังมิได้ขณะ
ทอดกายหายใจหอบ

อวินลัวเฟิ งยืนขึน ดวงตามืดดําสะกดใจกวาดไปยังทุก

คนในห้องหิน บรรยากาศกดดันแผ่ไปทัว ถ้อยคําทีกล่าว
ก็ดเุ ดือดยิงนัก

“พวกเจ้าทุกคนเห็นแล้วใช่ไหมว่าผูท้ รยศจะมีชะตา

6
กรรมอย่างไร! ข้า อวินลัวเฟิ ง จะมิทนต่อการถูกหักหลัง
เป็ นอันขาด! หากใครมันกล้าหักหลังข้า ข้ามีรอ้ ยพันวิธี
ทําให้มนั ต้องตายทังเป็ น แต่ขา้ ขอเตือนไว้วา่ เจ้าอย่าริ
ลองเสียดีกว่า ดูเยียหลิงเถิด เขาซ่อนตัวอยูล่ กึ ถึงเพียงนี
ข้ายังลากออกมาได้!”

ทุกคนต่างเงียบไป มิกล้าแม้กระทังสูดลมหายใจลึกภาย
ใต้แรงกดดันอันอหังการของอวินลัวเฟิ ง

สายตาอวินลัวเฟิ งกวาดมองแล้วจึงกล่าวต่อว่า “ข้าจะ

ลงโทษมันทีทรยศหักหลังข้าจนสุดหล้าฟ้าเขียว! อย่างไร
ก็ดี หากพวกเจ้าจงรักภักดีแก่ขา้ ข้าก็จะมอบอนาคตอัน
สดใสให้แก่พวกเจ้า! ข้ารูด้ ีวา่ พวกเจ้ามิได้มีพรสวรรค์อนั
ใด พวกเจ้าจึงได้ถกู กลันแกล้ง ดูถกู และเหยียดหยาม!
7
หากเจ้าสาบานจะสวามิภกั ดิแก่ขา้ ข้าจะมอบโอกาสให้
เจ้าก้าวขึนสูจ่ ดุ สูงสุดแล้วแต่ความสามารถของเจ้าเอง!”

ตอนที 93 การแสดงเจตจํานง (3)

เสียงสะกดใจแลอหังการของเด็กสาวโบยตีลงบนหัวจิต
หัวใจทุกผูท้ กุ นาม

ทุกคนช้อนศีรษะขึนจ้องมองเด็กสาวผูง้ ดงามประหนึง
8
ภาพวาด ความตกตะลึงฉายอยูใ่ นดวงตา

นีคือคุณหนูใหญ่ไม่ได้ความทีผูค้ นต่างชังนําหน้าจริง
หรือ ถ้าเช่นนันเหตุใดบัดนีนางจึงได้งดงามไร้ทีติซายั
ํ ง
เปล่งประกายยิงนัก! ฉากทีปรากฏต่อหน้าไม่วา่ ใครก็คิด
ถึงภาพสตรีผตู้ ามรังควานองค์รชั ทายาทอยูเ่ มือไม่กี
เพลาทีผ่านมามิออกเลยทีเดียว!

“คุณหนูใหญ่ ทําไมท่านเลือกเรา” ใครบางคนท่ามกลาง

ฝูงชนเอ่ยเผยความสงสัยของตนออกมา

ก็ในเมือจวนแม่ทพั มีอาํ นาจเสียปานนี หากปรารถนาจัด

ตังกองทัพแล้วจะไปหาผูม้ ีความสามารถ เลิศลําทีใดก็

9
ย่อมได้มิใช่หรือ

อวินลัวเฟิ งมองไปยังบุคคลผูน้ นท่

ั ามกลางฝูงชนแล้วเอ่ย
ตอบ “เรืองนันง่ายมาก ยามข้ามองใครข้ามิได้มองที
พรสวรรค์ หากแต่เป็ นความอุตสาหะต่างหาก! ใครกัน
บอกว่ามีเพียงอัจฉริยะทีสามารถก้าวขึนสูจ่ ดุ สูงสุดของ
ผืนแผ่นดินได้ แม้พรสวรรค์พวกเจ้าจะเลวร้าย ตราบใดที
พากเพียรตังใจมันสิบเท่าร้อยเท่ายิงกว่าคนธรรมดาทัว
ไป เจ้าก็มิได้ดอ้ ยไปกว่าอัจฉริยะเลย! และข้าไม่เห็นด้วย
กับคําว่าสวะ ในโลกนีไม่มีใครเกิดมาเป็ นสวะ แต่ทกุ สิง
ขึนอยูก่ บั ความมุมานะของพวกเจ้าต่างหาก!”

สุนทรพจน์ของเด็กสาวช่างบันดาลใจเหลือจะกล่าว
เลือดในกายผูค้ นเหล่านีถึงกับเดือดพล่านทีเดียว
10
ใช่แล้ว! ในโลกใบนีไม่มีใครเกิดมาเป็ นสวะ! ถ้าเช่นนัน
หากไร้พรสวรรค์แล้วจะเป็ นไร ตราบใดทีพวกเขามุมานะ
ตังใจมันและทุม่ เทยิงกว่าคนทัวไป แม้ทีได้ชือว่าเป็ น
อัจฉริยะพวกเขาก็สามารถเหยียบยําได้

อวินลัวเฟิ งเห็นผลลัพธ์ทีปรารถนาแล้วสายตาทีเดิมหยิง
ยโสก็คอ่ ยๆ อ่อนโยนลง

“เอาล่ะ พวกเจ้าจะอยูท่ ีจวนแม่ทพั แห่งนีได้หรือไม่ก็ขนึ

อยูก่ บั ความมุมานะของพวกเจ้าเองแล้ว! ข้าไม่ตอ้ งการผู้
ไร้พรสวรรค์แล้วยังเกียจคร้าน! หากพวกเจ้ามิตงใจฝึ
ั ก
ล่ะก็ขา้ จะเตะพวกเจ้าออกจากจวนแม่ทพั แห่งนีทันที!
ข้าขอให้พวกเจ้าจําไว้อย่างว่าหากจากจวนแม่ทพั ไปแล้ว
11
เจ้าจะต้องเสียใจทีพลาดโอกาสนีไป!”

ได้เห็นโฉมหน้าอันสะกดใจของเด็กสาวดังนัน ใจเยียห
ลิงก็ตืนตัน

หากไม่กีปี ทีผ่านมาผูร้ บรากับแคว้นหลิวจินคืออวินลัว

เฟิ งแทนอวินลัวละก็ เขาคาดการณ์วา่ แคว้นหลิวจินคง
ถูกกําราบได้ภายในคืนเดียวเป็ นแน่!

เด็กสาวมิได้มีกาํ ลังกายแข็งแกร่ง หากแต่ถอ้ ยคําของ

นางสามารถปลุกระดมหัวใจผูค้ นได้โดยทันใจ ซํายังทํา
ให้เหล่าทหารทีเชือในคํานางอย่างหมดจด! แม่ทพั
อวินลัวเองก็ยงั สูม้ ิได้ เขาเกรงว่ากระทังอดีตยอดฝี มือ

12
อันดับหนึงแห่งตระกูลอวิน อวินชิงหย่าก็คงเทียบนางไม่
ติด

“ข้าพูดในส่วนของข้าแล้ว ข้าจะไม่พดู อีกว่าทําไมพวก

เจ้าจึงควรคว้าโอกาสทองนีไว้ ข้ารูด้ ีวา่ อยูอ่ ดุ อูใ้ นห้องหิน
อับทึบตลอดหลายวันพวกเจ้าคงหดหู่ แต่ขา้ ไม่มีทาง
เลือก! ทีสุดแล้วพวกเจ้าก็มีมากเหลือเกิน ทีผ่านมาจวน
แม่ทพั ข้าก็มิอาจรับรองพวกเจ้าได้”

อวินลัวเฟิ งสํารวจทุกคนในห้อง ยกมุมปากขึนยิมบาง

“เคราะห์ดีทีตอนนีข้าเตรียมสถานทีรับรองพวกเจ้าเสร็จ
เรียบร้อยแล้ว! แต่ก่อนทีจะเคลือนพลไปยังสถานทีดัง
กล่าว ข้าจะต้องเตือนพวกเจ้าไว้หนึงอย่าง นับแต่นีเป็ น
ต้นไป ห้ามพวกเจ้าเผยเรืองการฝึ กให้ผใู้ ดได้รบั รู!้ หากมี
13
ผูฝ้ ่ าฝื น...พวกเจ้าเห็นแล้วนีว่าเกิดอะไรขึนกับเยียหลิง!”

ใจทุกคนสันไหวขณะทีต่างคนต่างยืดกายขึนตามๆ กัน

“พวกเราทุกคนจักทําตามคําสังคุณหนูใหญ่อย่างระมัด
ระวัง!”

“ดีมาก!” อวินลัวเฟิ งยักไหล่แล้วเบนดวงตาสะกดใจไป

ยังเยียหลิง “เยียหลิง หลังจากนีข้าจะเปิ ดช่องทางให้เจ้า
เจ้าจะได้จากจวนแม่ทพั ไปรายงานให้กบั คนของวังหลวง
ได้ทกุ เวลา ส่วนเจ้าจะรายงานเรืองใด เจ้าน่าจะรูอ้ ยูแ่ ก่
ใจ”

14
เยียหลิงหัวเราะเบาๆ อย่างเศร้าหมอง “ต่อให้เกาถูคิด
อย่างไรก็คงมิได้คาดว่าทีผ่านมาท่านซ่อนตัวประหนึง
สุกรนิงรอตะปบพยัคฆ์! ชะตากําหนดมาแล้วว่าราช
สํานักจะต้องพ่ายแพ้แก่ทา่ น”

จะอย่างไรเยียหลิงก็คงไม่มีทางคาดคิดได้วา่ อวินลัวเฟิ ง
ณ ตอนนีมิใช่คนเดียวกันกับอวินลัวเฟิ งเช่นทีผ่านมาอีก
ต่อไป เขาเพียงแต่คิดว่าอวินลัวเฟิ งแสร้งทําเป็ นสตรีโง่
เพือคอยตะครุบเหยือตลอดเวลาทีผ่านมาโดยใช้ชือฉาว
ความเป็ นสวะของนางเพือตบตาผูค้ น

อวินลัวเฟิ งมิได้ตอ่ ความยาวสาวความยืดแล้วยืดกาย

เกียจคร้าน กล่าวด้วยดวงหน้าพึงใจว่า “ไปกันเถิด! ข้า
จะพาพวกเจ้าไปยังลานฝึ กใต้พิภพ!”
15
16
ตอนที 94 กําเนิดเหล่าทัพเหล็กกล้า (1)

ลานฝึ กใต้พิภพกว้างขวางราวสิบลี นอกจากสถานฝึ ก

วิทยายุทธกําลังภายในทีมีพืนไม่เสมอกันยังมีหลุม
มโหฬารสามหลุมซึงพลันปรากฏขึนต่อสายตาทุกคน

ต่างคนต่างมองหลุมยักษ์สามหลุมด้วยความไม่แน่ใจ
และสับสน คิดไม่ออกว่าหลุมเหล่านันมีไว้เพือสิงใด

ราวกับทราบดีถงึ ความสับสนในใจเหล่านัน อวินลัวเฟิ ง

ขยับกายเชืองช้า สายตาทระนงกวาดผ่านทุกคน เปล่ง
เสียงเปี ยมเสน่หท์ รงพลังแล้วเยืองย่างไปท่ามกลางผูค้ น

17
“ในทีแห่งนีมีคนอยูส่ องร้อย ชายหนึงร้อย หญิงอีกหนึง
ร้อย! จากนีไปพวกเจ้าจะถูกแบ่งออกตามเพศเป็ น
สองกลุม่ ! เหล่าชายชาตรีทงหลาย
ั พวกเจ้าจะมีจิตใจ
และร่างกายแข็งแกร่งดังเหล็กกล้า! เพราะฉะนันจากนี
ไปพวกเจ้ามีนามว่าเหล่าทัพเหล็กกล้า!”

แล้วชายหนุ่มทุกคนก็ยืดกายตรงเช่นแท่งเหล็ก เป็ นที

ประจักษ์วา่ แม้ยงั มิได้เริมต้นการฝึ กทุกคนก็วางตัวเช่น
ทหารเสียแล้ว จิตใจและร่างกายแข็งแกร่งดังศิลา

“พวกเราเหล่าทัพเหล็กกล้า จากนีไปจะบุกนําลุยไฟเพือ
คุณหนูใหญ่โดยมิลงั เล!”

18
อวินลัวเฟิ งยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิมอ่อนจาง ดวงเนตร
มืดดําร้ายกาจเบนไปยังเยียหลิง

“เยียหลิง ในฐานะทีเจ้าเป็ นองค์ชายสามแห่งอาณาจักร

หลิวจิน เจ้ามีประสบการณ์ทางทหารมากกว่าผูใ้ ดในทีนี
เช่นนันเจ้าจะถือตําแหน่งรองผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพ! ข้า
หวังว่าเจ้าจะไม่ทาํ ให้ขา้ ผิดหวัง”

กายเยียหลิงแข็งทือ จ้องไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างหวาด

หวัน

เดิมทีเขาร่วมมือกับเกาถูเพือวางแผนโค่นล้มนาง ทว่า
บัดนีนางกลับยกตําแหน่งรองผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพให้

19
เขาอย่างนันหรือ เยียหลิงคิดว่าตนไม่ตายเสียก็ดีเท่าไร
แล้ว มิได้คาดคิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะเมินความ
บาดหมางครังเก่าแล้วยังมอบตําแหน่งอันสําคัญให้แก่
เขาอีกด้วย

เขามิอาจล่วงรูไ้ ด้วา่ เหตุใดคลืนอารมณ์แปลกประหลาด

จึงได้โอบกอดหัวใจให้เอนหาอวินลัวเฟิ ง

“เยียหลิง แม้ก่อนหน้าเจ้าได้วางแผนเป็ นทรยศข้า ข้าก็

ยังตระหนักถึงความสามารถของเจ้า! หากเจ้ายอม
สวามิภกั ดิต่อข้าหมดใจ และอุทิศกายทุม่ เทแก่ขา้ จน
กว่าชีวิตจะหาไม่ ข้าก็จะมอบอนาคตอันสดใสให้แก่
เจ้า!”

20
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองไปยังดวงหน้าเฉือยชาของเด็ก
หนุ่มแล้วกล่าวต่อไปว่า “อย่างไรเสีย หากเจ้าหักหลังข้า
อีกเป็ นครังทีสอง ข้าจะไม่ใช้เพียงยาพิษ แต่ชีวิตเจ้าจะ
ต้องทุกข์ทรมานยิงกว่าความตายทีเดียว!”

ฉับพลันใจเยียหลิงก็สนสะท้
ั าน แต่เขารูด้ ีแก่ใจว่าอวินลัว
เฟิ งจักทําเช่นทีกล่าวแน่นอน!

เขาเม้มริมฝี ปากแล้วมองอวินลัวเฟิ งด้วยความรูส้ กึ ยาก

หยังถึงในดวงตา “จากนีไปชีวิตข้าจักเป็ นของท่าน!”

“จงจดจําคําเจ้าไว้” อวินลัวเฟิ งช้อนสายตาขึนแล้วหันไป

21
ทางสมาชิกอืนแห่งเหล่าทัพเหล็กกล้า ดวงหน้าเย่อหยิง
ถือดีเป็ นทีประจักษ์ “พวกเจ้าทุกคนจงจดจําไว้วา่ ข้าไม่
ยอมให้ใครหักหลังข้าเป็ นอันขาด หากมีผใู้ ดทรยศ ข้าไม่
ปล่อยมันไว้แน่! อย่างไรก็ดี หากพวกเจ้าสาบานว่าจะจง
รักภักดีแก่ขา้ พวกเจ้าก็เป็ นคนของข้านับต่อแต่นีเป็ นต้น
ไป! ข้าปกป้องคนอ่อนแอ เช่นนันศัตรูของเจ้าก็คือศัตรู
ของข้า ครอบครัวของเจ้าก็จะเป็ นครอบครัวของทุกคน!”

ฝูงชนต่างเงียบลงโดยพลัน จากนันจึงมองไปยังอวินลัว
เฟิ งด้วยความตืนตันใจ หัวใจพลันฮึกเหิมขึน

จะมีสงใดน่
ิ าตืนตันใจไปกว่านายท่านผูป้ ฏิบตั ิตอ่ ศัตรู
ของเจ้าเช่นศัตรูของนาง และครอบครัวของเจ้าเช่น
ครอบครัวของนางเล่า
22
เพียงถ้อยคําเหล่านีทุกคนก็พร้อมทีจะสวามิภกั ดิแก่
อวินลัวเฟิ งอยูใ่ นใจแล้ว

“คุณหนูใหญ่ขอรับ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีอายุสกั สิบหกสิบ

เจ็ดปี ยกมือขึนแล้วเอ่ยถามเสียงอ่อน “ข้าอยากทราบว่า
หากองค์ชายสามเป็ นรองผูบ้ ญ
ั ชาการแล้ว ใครเล่าจะ
เป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพ”

อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ผูบ้ ญ

ั ชาการของพวกเจ้าออกจะลึก
ลับอยูส่ กั หน่อย อีกไม่กีวันข้างหน้าข้าจะพาเขามาพบ
พวกเจ้า! อย่างไรก็ดีพวกเจ้าห้ามเผยตัวตนของผู้
บัญชาการเป็ นอันขาด! ใครฝ่ าฝื นจะถูกตังข้อหากบฏ!”

23
ตอนที 95 กําเนิดเหล่าทัพเหล็กกล้า (2)

สําหรับตําแหน่งผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพนัน นางเห็นว่าไม่มี
ผูใ้ ดเหมาะไปกว่าท่านอา ท่านปู่ ชรามากแล้วและมิควร
รบกวนท่านในเรืองนี ซําขวัญท่านอาตอนนีก็ยงั อ่อนนัก
หากให้เขาได้นาํ ทัพย่อมดึงขวัญกําลังใจกลับคืนมา
อย่างแน่นอน

24
“ส่วนพวกเจ้าทีเหลือ...” อวินลัวเฟิ งหันไปทางเหล่าสตรี
แล้วกล่าว “พวกเจ้าจะได้นามว่าเหล่าทัพเพลิงพิโรธ ที
ข้ามอบนามนีให้ก็เพราะข้าประสงค์ให้พวกเจ้าเป็ นดัง
เพลิงพิโรธ พวกเจ้าไปเยือนแห่งหนใดทีแห่งนันจะต้อง
ราบเป็ นหน้ากลอง!”

“พวกข้าจะทําตามคําสังคุณหนูใหญ่อย่างระมัดระวัง”
เหล่าทัพเพลิงพิโรธยกมือขึนคารวะตอบรับเป็ นเอกฉันท์

“จําไว้วา่ พวกเจ้ามิใช่ทหาร พวกเจ้ามิจาํ เป็ นต้องยึด

กฏเกณฑ์!” นําเสียงอวินลัวเฟิ งถือดีประหนึงนางเเป็ นตัว
ตนแห่งความหยิงผยองมิยอมใคร “แล้วพวกเจ้าก็มิได้มี
หน้าทีปกป้องผูค้ น! เจ้าเพียงแต่ตอ้ งปกป้องตระกูลอวิน
และครอบครัวของพวกเจ้าเองเท่านัน! หากเจ้าปรารถนา
25
ช่วยเหลือตระกูลข้าก็จะทําทุกทางเพือยืนมือเข้าช่วย!
หากเจ้าปรารถนาช่วยเหลือคนแปลกหน้าก็ตามใจเจ้า
แต่อย่าลากคนทังเหล่าทัพเข้าไปเกียวข้องกับใครทีไม่
สําคัญ! นอกเหนือจากนีพวกเจ้าทําตัวตามสบาย!”

ไม่ใช่วา่ อวินลัวเฟิ งเกลียดชังทหาร ทหารทุกนายนันน่า

เคารพ!

เพียงแต่เคารพไปก็เท่านัน นางมิได้ตามืดบอดเห็นด้วย
ไปเสียทุกอย่าง! ในจิตใจของนางสิงสําคัญยิงคือครอบ
ครัวมิตรสหาย! ไยนางจึงต้องพาครอบครัวไปเกียวดอง
กับผูค้ นทีไม่สาํ คัญด้วยเล่า

26
ช่างเป็ น ‘นอกเหนือจากนีเจ้าทําตัวตามสบาย!’ ทีโอหัง
นัก

เยียหลิงหัวเราะเบาๆ ยิงนานก็ยงสั
ิ บสนในตัวอวินลัวเฟิ ง
ทว่าก็เข้าใจว่าบัดนีบางสิงได้คอ่ ยๆ แตกหน่อหยังรากลง
ในหัวใจแล้ว แผ่กิงก้านสาขาออกเป็ นต้นไม้ใหญ่ซงสั
ึ ก
วันหนึงจะสูงเสียดฟ้า!

และสิงนันคือความจงรักภักดี!

“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ เหล่าทัพเหล็กกล้าก็มีทงผู
ั ้
บัญชาการและรองผูบ้ ญ
ั ชาการแล้ว ข้าขอถามได้หรือไม่
ว่าใครจะขึนครองตําแหน่งเหล่านีในเหล่าทัพเพลิงพิโรธ”

27
ท่ามกลางเหล่าทัพเพลิงพิโรธ เด็กสาวหน้าตาน่ารักมาก
ไหวพริบยกมือขึนกะพริบตาถาม

“เจ้ามีนามว่าอะไร” สายตาอวินลัวเฟิ งจรดลงบนเด็ก

สาวพลางเลิกคิวเล็กน้อย

ได้ยินอวินลัวเฟิ งเอ่ยถามชือดังนัน เด็กสาวก็รูส้ กึ ตืนเต้น

ขึนมา “นามของข้าคือจงหลิงเอ๋อร์”

“จงหลิงเอ๋อร์อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเผยยิมพึงใจ “เป็ น

นามทีดีใช้ได้ เจ้าจะเป็ นรองผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพเพลิง
พิโรธนับต่อแต่นีเป็ นต้นไป แน่นอนว่าเจ้าจะต้องฝึ กหนัก
เจ้าต้องทุม่ เทยิงกว่าใครในทีนี! หากเจ้าทนไม่ได้ เจ้า

28
ต้องสละตําแหน่งนีให้ผอู้ ืน”

จงหลิงเอ๋อร์ตืนเต้นเสียจนแทบกระโจน ด้วยเกรงว่า
อวินลัวเฟิ งจะยกตําแหน่งรองผูบ้ ญ
ั ชาการให้ผอู้ ืนจริง
นางจึงรีบเอ่ยสาบาน “คุณหนูใหญ่ไม่ตอ้ งห่วงไป ข้าจะ
ไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวังเป็ นอันขาด!”

อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแผ่วเบา “ข้าก็หวังเช่นนัน! ส่วนผู้

บัญชาการเหล่าทัพเพลิงพิโรธนัน ข้าคิดเอาไว้แล้ว เมือ
นางมาถึงพวกเจ้าจะต้องทําตามบัญชาของนาง”

ได้เห็นจงหลิงเอ๋อร์คว้าโอกาสทองได้ดงั นันเด็กสาวผูอ้ ืน
ก็นกึ เสียดายว่าเหตุใดพวกนางจึงไม่กา้ วขาออกไปบ้าง

29
เช่นนันอวินลัวเฟิ งคงได้สงั เกตเห็นพวกนาง แล้วพวก
นางจะได้ครองตําแหน่งนันแทน อย่างไรก็ดีพอได้ยินคํา
ต่อมาของอวินลัวเฟิ ง พวกนางก็เริมมีความหวังขึนอีก
ครังในจิตใจอันห่อเ**◌่ ยว

ยังพอมีโอกาส!

พวกนางเพียงต้องเอาชนะจงหลิงเอ๋อร์ให้ได้แล้ว
ตําแหน่งผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพจะตกเป็ นของตน!

ชัวเวลานันจิตวิญญาณนักสูข้ องเหล่าเด็กสาวก็พงุ่
ทะยานขึน พวกนางคาดหวังอย่างแรงกล้าว่าตนจะได้
ฝึ กหนักเสียเดียวนี

30
“เยียหลิง จงหลิงเอ๋อร์” อวินลัวเฟิ งกล่าวขึนช้าๆ พลาง
หาวหวอด “ข้าจะมอบหมายงานให้พวกเจ้า ภายในครึง
วันนี จงนําทุกคนไปเติมนําให้เต็มหลุมยักษ์เหล่านีเสีย!
แล้ววันรุง่ ขึนเราจะเริมการฝึ กฝนอย่างเป็ นทางการ”

“รับทราบ!” เยียหลิงและจงหลิงเอ๋อร์ตอบรับด้วยความ
เคารพ

ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าอวินลัวเฟิ งสามารถกําราบทุกคนอยู่

หมัดได้ภายในระยะเวลาแสนสัน!

31
ตอนที 96 กําเนิดเหล่าทัพเหล็กกล้า (3)

32
หลังนางขึนมาจากลานฝึ กใต้พิภพ ชิงเหยียนก็เข้ามา
แจ้งนางเรืองผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถได้พาคนไข้มาให้
นางรักษาแล้ว! ระหว่างแจ้งข่าวชิงเหยียนยาโถวน้อยก็มี
ความเบิกบานใจแต้มอยูบ่ นดวงหน้าชวนเอ็นดู ราวกับ
ว่าผูเ้ ฒ่าหรงขนานนามว่าตนคือหมอหัตถ์เทวดาเสียเอง

“คุณหนูของบ่าวเยียมยอดทีสุด กระทังคนจากหอโอสถ
ยังมาขอให้คณ
ุ หนูช่วยรักษา บ่าวผูน้ ีภูมิใจเหลือเกิน!”

อวินลัวเฟิ งมองแก้มสีชาดของยาโถวน้อยด้วยรอยยิม
จางแล้วกระเซ้านาง “เจ้าภูมิใจเรืองอะไรหนักหนาฮึ”

“ก็แหม บ่าวภูมิใจนีเจ้าคะทีได้รบั ใช้หมอหัตถ์เทวดา

33
คุณหนูเจ้าขา ชีวิตคุณหนูถงึ คราวหมดทุกข์หมดโศกเสีย
ที ต่อแต่นีไปชีวิตคุณหนูจะมีแต่ความรุง่ โรจน์ เคราะห์ดี
ทีองค์รชั ทายาททิงคุณหนูไปเสียได้ มิเช่นนันแล้วสถานะ
เขาคงมิคคู่ วรกับคุณหนูอย่างแน่นอน” ชิงเหยียนกล่า
วด้วยแรงโทสะ ครันคิดถึงสิงทีเกาหลิงทํากับอวินลัวเฟิ ง
ทีไรนางเป็ นต้องโกรธเป็ นฟื นเป็ นไฟไปด้วยความชิงชัง
และความเคืองแค้น

“ชิงเหยียน” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงแล้วจู่ๆ ก็ถามขึนว่า

“หากเจ้ามีโอกาสเข้มแข็งขึนเจ้าจะคว้าโอกาสนันไว้หรือ
ไม่”

ในตระกูลอวินของนางอาจกล่าวได้วา่ นอกจากท่านปู่
และท่านอาแล้วคนทีนางไว้ใจทีสุดก็หาใช่ใครแต่เป็ นยา
34
โถวน้อยผูน้ ี

เดิมทีก็มีแต่เพียงยาโถวน้อยผูน้ ีทีจริงใจออกหน้าแทน
นางอยูท่ กุ ทีไป!

ชิงเหยียนจ้องอวินลัวเฟิ งมึนงง “เข้มแข็งขึนหรือเจ้าคะ

คุณหนู ไยบ่าวผูน้ ีต้องเข้มแข็งขึนด้วยเล่า บ่าวเพียงแต่
ปรารถนาทีจะติดตามคุณหนูไปเท่านัน ยิงไปกว่านัน
ตอนนีคุณหนูก็เป็ นหมอหัตถ์เทวดาแล้ว คุณหนูเจ้าขา
การได้ติดตามคุณหนูนนมั
ั นคงยิงกว่าสิงใด อย่างน้อย
บ่าวก็ไม่ตอ้ งกังวลว่าจะเจ็บไข้”

“ชิงเหยียน แล้วถ้าการเข้มแข็งขึนหมายถึงเจ้าสามารถ

35
ช่วยงานข้าได้มากขึนเล่า” อวินลัวเฟิ งจรดสายตาลงบน
ดวงหน้าชวนเอ็นดูของชิงเหยียนแล้วเอ่ยถามอีกครัง

ชิงเหยียนกะพริบตา “หากบ่าวผูน้ ีสามารถช่วยเหลืองาน

คุณหนูได้มากขึน บ่าวผูน้ ีก็ยินดีทีจะเข้มแข็งขึน วันนีคุณ
หนูดแู ปลกไปเสียจริง ไยคุณหนูจงึ ได้ถามบ่าวเรืองนีล่ะ
เจ้าคะ”

อวินลัวเฟิ งระเบิดหัวเราะแล้วส่ายศีรษะ ทว่าก็มิได้ตอบ

คําถามชิงเหยียนแต่อย่างใด นางเพียงแต่เอ่ยแล้วเลิกคิว
ขึน “ไปกันเถิด ไปรักษาคนไข้กนั ก่อน ทีข้าพูดไปเมือครู ่
อีกไม่นานเจ้าก็จะเข้าใจ”

36
ภายในโถงรับรอง อวินลัวจิบชาเชืองช้า ดวงตาลุกลี
ลุกลนเฝ้ามองประตูดกู งั วลใจอย่างชัดเจน

“ผูเ้ ฒ่าหรง ผูเ้ ฒ่าหนิง กรุณารออีกสักครูเ่ ถิด หลานสาว

ตัวดีของข้านางออกจะยืดยาดไปเสียหน่อย นางน่าจะ
กําลังอยูร่ ะหว่างทางแล้ว”

หากผูม้ าเยือนเป็ นคนของราชสํานักแล้วล่ะก็อวินลัวคงมิ

หวันวิตกถึงเพียงนี ทว่าผูม้ าพบอวินลัวเฟิ งครานีคือผู้
เฒ่าหรงแห่งหอโอสถน่ะสิ! ส่วนผูเ้ ฒ่าอีกท่านนันไซร้ที
อยูข่ า้ งผูเ้ ฒ่าหรงก็คงมิได้เป็ นคนธรรมดาอย่างแน่นอน
มิเช่นนันแล้วผูเ้ ฒ่าหรงคงไม่เรียกอย่างเคารพนับถือว่าผู้
เฒ่าหนิง

37
ส่วนเด็กสาวหน้าตาสะสวยทียืนอยูข่ า้ งผูเ้ ฒ่าหนิงนันเล่า
เขาก็มิอาจพิจารณาความสามารถของนางได้! ใครเห็น
เป็ นต้องรูว้ า่ พรสวรรค์นางแก่กล้าเพียงใด อย่างน้อยที
สุดก็คงมิดอ้ ยไปกว่าอวินชิงหย่าเมือสิบปี ก่อนเป็ นแน่!

“โฮ่ๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบาๆ สองที จิบชาแล้วกล่าวว่า

“แม่ทพั อวินพวกข้ารอได้ ท่านมิตอ้ งกังวลไป”

ผูเ้ ฒ่าหนิงจึงได้กล่าวเล่าสํานวนว่า “ฮ่องเต้ทา่ นยังนอน

ใจ แต่ขนั ทีนีสิแตกตืน”

ดวงหน้าชราแฝงแววอับอาย แล้วตาเฒ่าจึงไอแห้งๆ สอง

38
ทีพยายามใช้ความเคืองใจกลบเกลือน

“นางหลานสาวตัวดีคนนีจะตอนไหนก็สายอยูน่ นั มาถึง
เมือไรข้าจะดุให้!”

แน่นอนว่าตาเฒ่าก็พดู ไปอย่างนัน แท้จริงแล้วใจเขามิ

อาจดุดา่ อวินลัวเฟิ งได้ลงเลย

39
ตอนที 97 กําเนิดเหล่าทัพเหล็กกล้า (4)

“ท่านปู่ ข้ามาช้าไปหน่อยเพราะมีธุระ แต่ทา่ นกลับแอบ

นินทาข้าเช่นนีแล้วรึ” นําเสียงเกียจคร้านลอยมาพร้อม
กับเสียงหัวเราะคิกคักจากทางประตู

ท่ามกลางแสงอาทิตย์ปรากฏเด็กสาวอาภรณ์ขาวเยือง
ย่าง ดวงหน้างดงามไร้ทีติประดับรอยยิมสะกดใจ ดวง
เนตรสีนิลก็ดาํ สนิทดังผืนนภายามราตรีเดือนดับ ลึกลํา
เสียจนมิอาจมองเห็นก้นบึง!

สายตาเด็กสาวจรดลงบนบุรุษวัยกลางคนผูเ้ งียบขรึม
ภายในโถงใหญ่ ครันเห็นเส้นผมสีซีดของเขาแล้วรอยยิม

40
นางก็เผยให้เห็นร่องรอยแห่งความเข้าใจชัดเจน

หากนางเดาไม่ผิดบุรุษวัยกลางคนผูน้ ีต้องเป็ นผูท้ กุ ข์

ทรมานจากพิษม่านหลัวเป็ นแน่!

“อวินยาโถว ในทีสุดเจ้าก็มา” ผูเ้ ฒ่าหรงลุกขึนยืน “ข้าได้

พาคนไข้มาให้เจ้าแล้ว ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ เจ้าแน่ใจ
เพียงไหนว่าจะช่วยชีวิตเขาได้”

อวินลัวเฟิ งยกหางคิวขึนมองชายวัยกลางคนด้วยสายตา
พิจารณา “บัดนีเขามีอาการสาหัส ดูเส้นผมสีขาวนันสิ!
รูปลักษณ์ภายนอกอาจบอกได้วา่ เขามีอายุราวๆ สีสิบ
แต่แท้จริงอวัยวะภายในเสือมเต็มที!”

41
ใจผูเ้ ฒ่าหรงกระตุกเกร็ง “อวินยาโถว เขาจะรอดหรือไม่”

“ยังพอมีโอกาส หากข้าได้รกั ษาแต่เนินๆ คงรอดอย่างแน่

นอน ทว่าเพลาผ่านไปได้ช่วงหนึงแล้ว ข้าจะมันใจอย่าง
มากทีสุดก็เพียงสามในสีส่วนเท่านัน” อวินลัวเฟิ งยิมมอง
ผูเ้ ฒ่าหรง “อย่างไรก็ดีเถิด ผูเ้ ฒ่าหรง ข้าคิดค่ารักษาสูง
นัก นอกจากนีข้าจะไม่ขอรับเงินทองจากท่าน ข้าขอรับ
แต่เพียงสมุนไพรเท่านัน! แน่นอนทีสุดว่าหากข้าล้มเหลว
ข้าก็จะคืนทุกสิงให้แก่ทา่ น!”

ดวงตาผูเ้ ฒ่าหรงเป็ นประกายด้วยความตืนเต้นในใจ

ความเป็ นไปได้สามส่วนสีนันก็มากเสียยิงกว่ามากแล้ว!
พวกแพทย์จากหอโอสถนันเล่าโอกาสเพียงหนึงในสิบก็
42
ยังให้เขามิได้!

“คุณหนู ทีหอโอสถเรามีตน้ หงผูแ่ ดงอายุหลายพันปี หาก

ช่วยท่านผูน้ ีได้มนั จะตกเป็ นของเจ้า”

ฉับพลันใจอวินลัวเฟิ งก็สนไหว
ั

ท่ามกลางสมุนไพรนานาพันธุ์ ต้นหงผูแ่ ดงถือว่าลําค่ายิง

ว่ากันว่าแต่ละปี ตน้ จะให้ผลเพียงสิบลูก! ส่วนจํานวนต้น
บนผืนแผ่นดินทังผืนนันเล่าก็นบั ได้ในมือเดียว ไม่วา่ ใคร
ก็คงจินตนาการออกว่าต้นหงผูแ่ ดงอายุหลายพันปี จะมี
มูลค่าเพียงใด

43
สําหรับคุณประโยชน์นนั ว่ากันว่าเมือผูฝ้ ึ กฌานบริโภค
เข้าไปแล้วสามารถเพิมกําลังฌานในกายได้!

พลังฌานและกําลังฌานนันต่างกัน! พลังฌานมีแต่ใช้
แล้วหมดไป แม้จะแข็งแกร่งเพียงไรหากพลังฌานสิน
ระหว่างการรบก็มีแต่จะเสียท่า

ทว่ากําลังฌานคือพลังของทังสวรรค์และผืนพิภพ ผูฝ้ ึ ก
ฌานสามารถซึบซับได้โดยตังจิตมันทีจุดตันเถียน เมือ
บรรลุถงึ จุดหนึงก็จะนิพพานได้

เช่นนันเองไม่วา่ ใครก็จินตนาการได้ถงึ ความดึงดูดของ

ต้นหงผูแ่ ดงซึงสามารถผลิตขุมพลังได้ แม้กาํ ลังฌานที

44
ได้จะน้อยนิดแต่ก็เพียงพอทีผูค้ นจะยินยอมพร้อมใจจ่าย
เพือให้ได้มาครอบครอง!

“อวินยาโถว ข้ารูด้ ีวา่ เพียงต้นหงผูแ่ ดงมิอาจเทียบชัน

นํายาผสานฌานของเจ้าได้ แต่สงนี
ิ ก็เป็ นสิงลําค่าทีสุด
ในหอโอสถ! หากไม่ใช่เพือช่วยชีวิตใต้เท้า ข้าคงมิกล้า
เสนอ” ด้วยเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะเมิน ผูเ้ ฒ่าหรงจึงรีบ
อธิบาย

“เอาล่ะ” อวินลัวเฟิ งยิม ดวงตาฉายแววยินดี “หากข้า

ปรุงยาถอนพิษได้ ข้าจะขอต้นหงผูแ่ ดงนีไปแล้วกัน!”

ว่ากันตามตรงนางมิได้สนใจกําลังฌานเพียงน้อยนิดที

45
จะได้จากต้นหงผูแ่ ดงนีเท่าไรนัก! อย่างไรก็ดี หากปลูก
ต้นหงผูแ่ ดงนีไว้ในสวนแห่งโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ
สรรพคุณก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!

บางทีตาเฒ่าอาจใช้มนั เพือขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับ

กลางได้ก็เป็ นได้...

ได้ยินดังนันผูเ้ ฒ่าหรงก็เบาใจ “อวินยาโถว เราทําการ

รักษากันตอนนีเลยดีหรือไม่”

อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ ดวงตาเบนไปยังผูเ้ ฒ่าหนิงผูเ้ ฝ้า

รออยูเ่ งียบๆ “ข้าจะรักษาคนไข้จากหอโอสถก่อน เมือ
เสร็จแล้วข้าจะมารักษาท่านต่อ”

46
ตอนที 98 ตระกูลมูม่ าเยือน (1)

47
การทีอวินลัวเฟิ งเลือกรักษาคนไข้ของหอโอสถก่อนย่อม
มิได้ขดั ใจผูเ้ ฒ่าหนิงแต่อย่างใด ผูเ้ ฒ่ายิมจางๆ
แล้วกล่าวว่า “อวินยาโถว ตาแก่ผนู้ ีจะไปยังเรือนด้าน
หลังด้วยกันกับท่าน ท่านจงรักษาเขาก่อนเถิด จากนันจึง
ค่อยรักษาข้า ซินเอ๋อร์เอ๋ย ช่วยข้าลุกขึนทีซ”ิ

“เจ้าค่ะท่านปู่ ”

ดวงหน้าหนิงซินเผยรอยยิมเจิดจ้าขณะนางช่วยพยุงชาย
ชราลุกขึนจากเก้าอี ดวงเนตรสดใสแฝงรอยยิมอ่อนจาง

อวินลัวชําเลืองไปยังหนิงซินผูง้ ามสง่า แล้วความรูส้ กึ ชืน

48
ชมก็เต็มตืนขึนในหัวใจ

นีสิจงึ จะเรียกว่าบุตรีในสายเลือดผูด้ ีทีแท้จริง! ทุก

อิรยิ าบถของนางงดงามอ่อนช้อย! เพียงได้มองหัวใจก็
อิมเอม

ไม่เหมือนกับมูอ่ ซู่ วงผูด้ ดั จริต!

ท่าทางมูอ่ ซู่ วงเห็นก็รูว้ า่ จงใจ ท่าทางมีแต่ความเสแสร้ง

คละคลุง้ หากจับทังสองมายืนอยูข่ า้ งกันไม่วา่ ใครก็
มองออกว่าผูใ้ ดมีชาติตระกูลสูง “ตามข้ามา” อวินลัวเฟิ ง
ยืดกายเกียจคร้าน ดวงตาสะกดใจกวาดมองทุกคน จาก
นันจึงหมุนกายออกจากโถงรับรองไป

49
…

ภายในจวนอัครมหาเสนาบดีนนั ตังแต่มอู่ ซู่ วงกลับมา

พร้อมพวงแก้มบวมฉุทงสองข้
ั างเมือสองคืนก่อนก็มิได้
สงบลงเลยแม้แต่นอ้ ย บ่าวไพร่ทกุ รายไม่มีใครกล้า
สูดลมหายใจเข้าลึกด้วยเกรงว่าอัครมหาเสนาบดีผไู้ ม่รู ้
จะระบายโทสะทีใดจะมาพาลกับบ่าวรอบตัว!

“เจ้าสวะพวกนี ไม่ได้ความ!”

ภายในห้องเขียนหนังสือ มูส่ งิ โฉวกวาดหนังสือบนโต๊ะลง

พืน ดวงหน้าชรามีสีหน้าฉุนเฉียวอย่างหนัก

50
“ข้าสังให้พวกเจ้าไปหอโอสถหาสมุนไพรแก้บวมแต่พวก
เจ้ากลับมามือเปล่า! อย่างนีมันใช้ได้ทีไหน!”

ดวงหน้ามูส่ งิ โฉวซีดเซียวขณะจ้องมองบ่าวผูค้ กุ เข่าลง

กับพืน ความโกรธกรุน่ อยูใ่ นดวงตา

เหล่าบ่าวรับใช้นนก็
ั หวาดหวันเสียจนมิกล้าเงยศีรษะแม้
เพียงนิด ต่างคนต่างขดกายตัวสันเป็ นเจ้าเข้า

“ท่านอัครมหาเสนาบดีขอรับ คนทีหอโอสถแจ้งว่า
สมุนไพรทังหมดถูกแพทย์หลวงจิงทําลายเสียสินแล้ว
พวกเขาจึงไม่มีของจะจําหน่ายขอรับ”

51
สมุนไพรทีหอโอสถจะหมดได้อย่างไรเล่า! ทว่าผูค้ นเหล่า
นันทําตามบัญชาผูเ้ ฒ่าหรงและจะไม่จาํ หน่ายสมุนไพร
ให้แก่จวนอัครมหาเสนาบดีเป็ นอันขาด เคราะห์ไม่ดีทีมู่
สิงโฉวมิได้ลว่ งรูถ้ งึ ความจริงนี

“ท่านปู่ เจ้าขา”

ก่อนมูส่ งิ โฉวคลังขึนมาอีกคราว เสียงหวานใสก็ลอ่ งลอย

มาจากทางเข้า

ครันมูส่ งิ โฉวยินเสียงนัน ความโกรธขึงก็คอ่ ยทุเลาลงไป

ช้อนศีรษะขึนมองไปยังเด็กสาวผูย้ า่ งเข้ามาในห้องเขียน

52
หนังสือแล้วเอ่ยถามด้วยใจเจ็บปวดว่า “อูซ่ วง เจ้ามา
ทําไม”

บัดนีมูอ่ ซู่ วงไม่เหลือแล้วซึงความงาม ดวงหน้าถูกปก

คลุมอยูใ่ ต้ผา้ พันแผลเหลือเพียงดวงตาทีเปี ยมไปด้วย
ความชิงชังและริมฝี ปากบาง

“ท่านปู่ ข้าได้ยินข่าวเรืองหอโอสถแล้ว” มูอ่ ซู่ วงหลุบสาย

ตาลงเล็กน้อย “ข้าทราบว่าเพือชําระหนีแค้นให้แก่ขา้
ท่านอาจารย์ได้พลังมือทําลายทรัพย์สนิ ของหอโอสถจึง
ทําให้ทา่ นอาจารย์ถกู ขึนบัญชีดาํ มิอาจเข้าหอโอสถได้
อีก อันทีจริงแล้วหอโอสถมิได้ปราศจากของจะจําหน่าย
ยิงไปกว่านันเพราะท่านอาจารย์แสดงตนไม่เหมาะสมใน
หอโอสถ กระทังจวนเราหอโอสถก็มิยอมขายสมุนไพร
53
ให้”

จิงหลินด้วยปรารถนาจะรักษาหน้าแม้ตอ้ งแลกกับสิงใด
ก็ตามจึงมิได้ปริปากเรืองเคราะห์กรรมทีตนได้เผชิญ ณ
หอโอสถแต่อย่างใด! ส่วนพยานในทีเกิดเหตุเองเล่าต่าง
ก็มิบงั อาจพูดความจริงเพราะถูก ผูเ้ ฒ่าหรงสังเอาไว้

เช่นนันเองจนกระทังบัดนีมูอ่ ซู่ วงจึงมิอาจล่วงรูว้ า่ ทีหอ

โอสถไม่ยอมจําหน่ายสมุนไพรให้แก่จวนอัครมหา
เสนาบดีก็เพือชําระหนีแค้นให้แก่อวินลัวเฟิ งนันเอง!

“ซวงเอ๋อร์เอ๋ย เจ้าวางใจเถิด ปู่ คนนีจะล้างความอับอาย

ให้แก่เจ้าเอง!” มูส่ งิ โฉวประกาศกร้าว ดวงตาฉายแวว

54
อํามหิตสว่างวาบ

ตอนที 99 ตระกูลมูม่ าเยือน (2)

กายมูอ่ ซู่ วงสันเทาแล้วนางก็หลับตาลงอย่างทรมาน ก้น

บึงในหัวใจนางคลุง้ ไปด้วยความขมขืน

“ท่านปู่ ผูท้ ีลงมือกับข้าคือองค์รชั ทายาทนะเจ้าคะ ข้าไม่

55
มีทางแก้แค้นองค์รชั ทายาทเด็ดขาด!”

“ฮึม!” มูส่ งิ โฉวกระแอมไอเย็นชา ดวงหน้าชราหม่นลง

พลางกล่าวเย็นเยียบ “ข้าพูดเมือไรกันว่าจะให้องค์
รัชทายาทชดใช้หนีแค้น องค์รชั ทายาทเองก็ทรงตกเป็ น
เหยือมิตา่ งกัน คนร้ายตัวจริงก็คืออวินลัวเฟิ ง! หากท่าน
ไม่ลม้ ป่ วยหนักเสียก่อนคงต้องไปเอาคืนอวินลัวเฟิ งแล้ว
เป็ นแน่!”

มูอ่ ซู่ วงมิตอบอันใด หากพูดถึงความเป็ นปรปั กษ์ตอ่

อวินลัวเฟิ งเมือไร ก็ไม่มีใครชังนางผูน้ นได้
ั ลกึ ลําเท่าที
นางชัง!

56
“ท่านปู่ เจ้าขา ตังแต่วนั ทีอวินลัวเฟิ งบังคับให้องค์
รัชทายาทตบตีขา้ ข้าก็ได้สาบานไว้แล้วว่าสักวันหนึง
นางจะต้องลิมรสความเจ็บปวดทรมานเช่นเดียวกันกับ
ข้า! อย่างไรก็ดี ตระกูลอวินนันมีตาแก่อวินคุม้ กะลาหัว
อยู่ แม้จวนอัครมหาเสนาบดีเราจะมีฮ่องเต้หนุนหลัง แต่
เราจะทําอะไรได้ เราทําอะไรอวินลัวเฟิ งมิได้เลย”

“ซวงเอ๋อร์เอ๋ย ข้าคิดวิธีเอาคืนไว้นานแล้ว” มูส่ งิ โฉวเปล่ง

เสียงหัวเราะชัวร้าย “อีกไม่นานข้าจะเข้าวังหลวงไปขอ
พระบัญชาจากท่านป้าของเจ้าให้เรียกตัวอวินลัวเฟิ งเข้า
วังเป็ นพระสหายร่วมเรียนกับองค์หญิง ระหว่างนันเมือ
ไร้คนคุม้ กะลาหัวแล้วเจ้าจะกลันแกล้งนางเท่าไรก็ได้
ตามใจปรารถนา!”

57
ดวงตามูอ่ ซู่ วงฉายแสงลุกโชน ไยนางจึงคิดไม่ออกเสีย
ตังแต่ทีแรก ตราบใดทีดึงอวินลัวเฟิ งเข้าวังหลวงได้ชีวิต
นางก็จะตกอยูใ่ นกํามือ!

แน่นอนนางไม่ปล่อยให้นางผูห้ ญิงนันตายดีเป็ นแน่!

นางจะทรมานเสียให้เจ็บปวดจนต้องร้องขอความตาย
เลยทีเดียว!

คิดแล้วความเกลียดชังในดวงตาคูง่ ามของมูอ่ ซู่ วงก็ยงิ

หยังรากลึกประหนึงงูพิษพร้อมกัดกระชากเหยือ

ใต้แสงอาทิตย์แรงกล้า จวนแม่ทพั สงบเงียบยิง

58
บัดนีตาเฒ่ากําลังจิบชาสบายใจอยูใ่ นโถงรับรอง ดวง
หน้าชราเปี ยมไปด้วยความยินดีดงวสั
ั นตฤดู

ท่าทีอวินลัวเฟิ งพักนีมอบความมันใจให้แก่ชายเฒ่ามาก
เหลือเกิน เขาเชือว่าสักวันตระกูลอวินจะขึนไปอยูห่ นือ
แคว้นหลงหยวนเล็กๆ นีแล้วเป็ นใหญ่ในแผ่นดิน

“เฟิ งเอ๋อร์ เด็กคนนีอาจชําระหนีแค้นให้แก่ทา่ นอาของ

นางได้จริง” ชายชราพึมพํา ครันคิดถึงศัตรูตวั ฉกาจของ
ตระกูลอวินแล้วดวงหน้าก็คอ่ ยๆ หม่นลง

“ท่านแม่ทพั ไม่ดีแล้วขอรับ เกิดเรืองขึนแล้วขอรับ!”

59
ทันใดนันเองก็มีบา่ ววิงเหงือตกเข้ามาด้วยนําเสียงหวัน
วิตก “คนจากจวนอัครมหาเสนาบดีมมู่ าแจ้งว่าถือพระ
บัญชาจากพระสนมมูก่ ยุ้ เฟยมาด้วย แล้วยังรับสังชัดเจน
ว่าพระบัญชานีคุณหนูใหญ่จะต้องเป็ นผูร้ บั เองขอรับ”

ดวงหน้าตาเฒ่าหมองลงในทันใด จากนันถ้วยชาในมือก็
ถูกปาลงบนพืนอย่างแรงเสียงดังสนัน

“ไอ้ระยําตัวไหนของตระกูลมูม่ นั โผล่หวั มาอีกเล่า”

“เอ่อ...คุณชายใหญ่แห่งตระกูลมูข่ อรับนายท่าน...” บ่าว

ผูน้ นรายงานตะกุ
ั กตะกักตัวสันเทา

60
พูดจบก็มีเสียงหัวเราะเย็นชาดังมาจากด้านนอกโถง นํา
เสียงจองหองนันอาบไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์

“เห็นทีจวนแม่ทพั อันทรงเกียรติแห่งนีจะเผยธาตุแท้ออก
มาเสียแล้ว มาเรียกกันว่าไอ้ระยําเสียเต็มปาก! กระทัง
บ่าวแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีขา้ ก็ยงั มิเคยกล่าวคําสบถ
เช่นทีเจ้ากระทํา!”

บุรุษในอาภรณ์ไหมก้าวฉับๆ เข้ามาจากหน้าประตู ใน
มือถือโองการสีชาด ดวงหน้าเย็นชามีสว่ นคล้ายมูอ่ ซู่ วง
อยูเ่ ล็กน้อย ริมฝี ปากยกขึนเป็ นรอยยิมเยาะ

“มูอ่ เู่ ชิน เจ้ามาทีนีทําไม”

61
ยิงนานดวงหน้าชราก็ยงดู
ิ ไม่ได้ สายตาชําเลืองทิมแทง
ใส่บรุ ุษในอาภรณ์ไหมผูป้ รากฏอยูต่ รงทางเข้า

มูอ่ เู๋ ชินคือพีชายแท้ๆ ของมูอ่ ซู่ วงและเป็ นผูส้ ืบสกุลแห่ง

ตระกูลมู!่ มูอ่ เู๋ ชินคนนีต่างจากมูเ่ ซินบุตรไม่เอาถ่านผู้
นัน! สําหรับตระกูลมูแ่ ล้ว มูเ่ ซินจะเป็ นอย่างไรก็ช่าง ทว่า
มูอ่ เู๋ ชินได้รบั ความเอ็นดูอย่างมากมายจากมูส่ งิ โฉว เช่น
เดียวกับมูอ่ ซู่ วง

62
ตอนที 100 ตระกูลมูม่ าเยือน (3)

“ข้าเพียงมาเพือถ่ายทอดพระบัญชาของพระสนมมูก่ ยุ้
เฟย [1] จงนําตัวอวินลัวเฟิ งออกมารับเดียวนี!” มูอ่ เู๋ ชินม

63
องชายเฒ่าอย่างเย็นชาแล้วกล่าวต่ออย่างถือดี

ตาเฒ่ายิมเยาะ “หลานสาวข้ามิใช่คนเลือนลอยเช่นเจ้า
ทีวันๆ ดีแต่กลันแกล้งผูอ้ ืนยามว่าง นางมีกิจธุระมาก
มายจะเอาเวลาทีไหนมารับบัญชา เจ้าจะไสหัวไปดีๆ
หรือต้องให้แม่ทพั ผูน้ ีขับไล่”

หากผูม้ าเยือนเป็ นคนจากราชสํานักตาเฒ่าอาจนุ่มนวล

กว่านีสักหน่อย อย่างไรก็ดีในเมืออีกฝ่ ายเป็ นสมาชิกตระ
กูลมูแ่ ล้ว เมือคิดถึงความแค้นเคืองทีมีตอ่ กันไม่โยนเขา
ออกจากจวนตอนนีก็ดีเท่าไร

“แม่ทพั อวินลัว ข้ามาทีนีเพือถ่ายทอดพระบัญชาของ

64
พระสนมเอก หากเจ้าไม่เรียกอวินลัวเฟิ งออกมารับเดียว
นี เจ้าจะถูกตังข้อหาตบตาเบืองสูง!” ดวงตามูอ่ เู๋ ชินหม่น
ลงหลายเท่าตัว นําเสียงหยิงผยองเจือแววอํามหิต

ตาเฒ่าหัวเราะเสียงดัง “ตบตาเบืองสูงอย่างนันรึ ใครกัน

ล่ะเบืองสูง ข้าถามเจ้าหน่อยว่าเจ้ามาเพือส่งมอบพระ
บรมราชโองการจากฮ่องเต้หรือพระราชโองการของ
ฮองเฮากันแน่ โอ้ จริงสิ บัดนีหลงหยวนยังไร้ซงฮองเฮา
ึ
แล้วจะบอกว่าข้าดูหมินเบืองสูงได้อย่างไร กะอีแค่พระ
สนมตําแหน่งกุย้ เฟย ท้ายทีสุดแล้วนางก็เป็ นเพียงสนม
ของฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าแม่ทพั ผูน้ ีต้องเกรงกลัวสนมอย่าง
นันรึ”

ถูกต้องไหมเล่า
65
แม้ตาํ แหน่งกุย้ เฟยจะสูงส่งเพียงใดสุดท้ายนางก็เป็ น
เพียงสนม! ผูท้ ีมีศกั ดิและสิทธิเทียบเท่าฮ่องเต้มีเพียง
ฮองเฮาเท่านัน! อย่างไรก็ดีแคว้นหลงหยวนแห่งนีก็ไร้ซงึ
ฮองเฮา เช่นนันเองผูท้ ีตาเฒ่ายังต้องยําเกรงอยูส่ กั หน่อย
ก็มีเพียงฮ่องเต้เท่านัน

แน่นอนว่าความเคารพยําเกรงทีว่านันอยูภ่ ายใต้เงือนไข
ว่าฮ่องเต้ตอ้ งไม่ขดั ใจเขา มิเช่นนันจะเป็ นใครเขาก็ไม่ไว้
หน้าทังสิน!

มูอ่ เู๋ ชินสงวนท่าทีได้ดีทีเดียว เขามิไดแสดงอาการโกรธ

ขึงประหนึงจะกระทืบเท้าหลังถูกอวินลัวดูหมิน

66
เขาเพียงแต่สดู ลมหายใจมันกักเก็บโทสะพุง่ พล่านไว้
ภายในแล้วประกาศด้วยนําเสียงอํามหิตว่า “ถูกต้องแล้ว
ในบรรดาพ่อค้าธรรมดาสามัญ มูก่ ยุ้ เฟยมีฐานะเป็ น
เพียงสนม! เช่นเดียวกันหากกล่าวเช่นนันเจ้าก็เป็ นเพียง
ขีข้า ท่านแม่ทพั ต่อให้ตาํ แหน่งสนมจะตําต้อยเพียงใด
นางก็ยงั เป็ นนายของเจ้าอยูว่ นั ยังคํา! เช่นนันแล้วหาก
นายมีคาํ สังเจ้าก็ตอ้ งเชือฟั ง!”

“โฮ่ๆ” ตาเฒ่ายิมเยาะแล้วกล่าวอย่างไม่อายฟ้าดินว่า
“จะอย่างไรเสียข้าก็ไม่นบั นางเป็ นนาย! เจ้าอยากพบ
หลานสาวข้ารึ ก็ยอ่ มได้! รอไปเถิด! นางเสร็จกิจเมือไร
เจ้าก็ได้พบนางเอง!”

67
คราวนีเหล่าองครักษ์ดา้ นหลังมิรรี อให้มอู่ เู๋ ชินต้องกล่าว
วาจาก็พากันเป็ นเดือดเป็ นร้อน! ต่างคนต่างปรารถนา
จะเข้าขยําฉีกทึงร่างตาเฒ่านีให้สาสม!

“เรามาเพือประกาศพระบัญชาของพระสนมมู่
พฤติกรรมเจ้าเป็ นทีประจักษ์วา่ หมินพระสนมมู!่ คุณ
ชายใหญ่ขอรับ เนืองจากท่านแม่ทพั ได้ฝ่าฝื นกฎราช
สํานัก จึงสามารถกําหนดโทษประหารเก้าชัวโคตรได้!”

กล่าวให้เข้าใจโดยง่ายก็คือสุนขั เบืองหลังนายคือปาก
ของนายเอง เมือนายเกิดโทสะขึนในใจแต่ยงั ต้องสงวน
ท่าทีไว้ สุนขั เหล่านีก็จะยืนขึนแล้วกล่าวในสิงที
นายอยากจะกล่าวแทน

68
คราวใดทีเหตุการณ์เช่นนีบังเกิด นายก็เพียงแต่เสแสร้ง
แกล้งทําเป็ นคนดีเท่านัน แต่พวกเขาเคยสงสัยไหมเล่า
ว่าหากตนไม่เห็นชอบด้วยบ่าวทีไหนจะบังอาจพูดโดยไม่
ได้รบั อนุญาต

ตาเฒ่ารูจ้ กั ข้อเท็จจริงนีดี รอยยิมเยาะจึงได้ปรากฏขึน

บนใบหน้า

“ข้ามีเพียงหนึงประโยคจะมอบให้แก่เจ้า หากเจ้าไม่รอก็
ไสหัวไป! ข้าไม่สนว่าเจ้าจะมาป่ าวประกาศพระบัญชา
ใด ถ้าเจ้าอยากกวนใจหลานสาวข้าตอนนางมีกิจธุระก็
ไม่เป็ นไร! เจ้าล้มข้าได้เมือไรเราค่อยมาว่ากัน”

69
ตาเฒ่าบัดนีเปรียบประหนึงเทพเจ้าแห่งสงครามเลยที
เดียว เขายืนขวางทางขบวนของงมูอ่ เู๋ ชิน วาจาก็ช่าง
โอหังดีแท้!

เหล่าองครักษ์โกรธขึงเสียจนอยากจะสบถออกมา ทว่าก็
ถูกหยุดลงเสียก่อนด้วยมือทียกขึนมาของมูอ่ เู๋ ชิน

“ได้ เช่นนันข้าจะรอนางทีนี!”

70
ตอนที 101 ตระกูลมูม่ าเยือน (4)

เรือนรับรองแขกสวยสง่าหรูหรายิง จนได้กลินไม้จนั ทน์

กําจายไปทัวห้อง

เด็กสาววางเข็มเงินลงเบืองหน้าแล้วช้อนตามองบุคคล
ทังสองทีรออยู่ “บัดนีข้าทําการรักษาเสร็จสินแล้ว ท่าน
สามารถสอบถามอาการท่านทังสองได้”

สินวาจาเด็กสาว ใจผูเ้ ฒ่าหรงก็พองโตขึนด้วยความปี ติ

ยินดีแล้วจึงรุดรีไปทางบุรุษวัยกลางคนผูบ้ ดั นีนังตัวตรง

71
“ใต้เท้าขอรับบัดนีท่านรูส้ กึ เช่นไรบ้าง” สินคําถามเขาก็
นิงงันไปครูห่ นึง

ผูเ้ ฒ่าแลเห็นปลายเกศาของเขาทีเดิมทีซีดจางค่อยๆ
เข้มขึนกลับเป็ นสีนิลดังเดิม แม้เพียงเล็กน้อยผูเ้ ฒ่าหรงก็
ยังตืนตันอยูใ่ นใจแล้วกายก็สนสะท้
ั าน

ใจผูเ้ ฒ่าเชือมันว่าต้องมีสกั วันทีใต้เท้าจะกลับมาหายดี

ดังเดิม

“ท่านปู่ ”

หนิงซินก้าวมายังผูเ้ ฒ่าหนิงแล้วยืนแขนพยุงผูเ้ ฒ่าพลาง

72
เอ่ยถามด้วยความเป็ นห่วง “ท่านรูส้ กึ ดีขนหรื
ึ อไม่”

ผูเ้ ฒ่าหนิงผงกศีรษะแล้วเผยรอยยิมจาง เบนสายตาไป

ยังอวินลัวเฟิ งแล้วรอยยิมก็กว้างขึน "อวินยาโถว พอเจ้า
สอดเข็มเข้าไปทังกายใจข้าก็ผอ่ นคลายยิงนัก ข้าจะขอบ
คุณเจ้าเช่นไรดี”

หากมิใช่เพราะอวินลัวเฟิ งป่ านนีเขาคงได้แต่นอนรอ

ความตายอยูท่ ีจวนตระกูลหนิงเป็ นแน่!

“นีคือตํารับโอสถ ท่านจงกลับไปหาซือสมุนไพรตามใบ
สังแล้วต้มเสีย บริโภควันละหนึงครังจากนันกลับมาฝัง
เข็มทุกๆ สามวันจนกว่าท่านจะหายดี”

73
ดวงตาอวินลัวเฟิ งจรดลงบนใบหน้าซีดขาวของบุรุษวัย
กลางคนแล้วกล่าวต่อ “อันทีจริงจะให้ขา้ ล้างพิษม่าน
หลัวโดยสมบูรณ์ก็ยอ่ มได้ ทว่าร่างกายท่านคงมิอาจรับ
ความเจ็บปวดได้เป็ นแน่ขา้ จึงต้องค่อยๆ ถอนพิษออกที
ละน้อย”

“ข้าเข้าใจดี ข้าเข้าใจเป็ นอย่างยิง” ผูเ้ ฒ่าหรงผงกศีรษะ

ตืนเต้นหนักจนพูดไม่เป็ นภาษา “อวินยาโถว ข้าเป็ นหนี
บุญคุณเจ้าเหลือเกิน เจ้าคือพระศรีอารย์แห่งหอโอสถ
โดยแท้ หากเจ้าปรารถนาสิงใดในภายภาคหน้าก็เพียง
แต่มายังหอโอสถแล้วแจ้งแก่ขา้ เท่านัน ข้าจะทําทุกวิถี
ทางเพือช่วยเหลือเจ้า”

74
อวินลัวเฟิ งยิมแฝงเลศนัย ดวงตามืดมนฉายแววเจ้าเล่ห ์

โดยเนือแท้แล้วนางช่วยชีวิตบุรุษวัยกลางคนผูน้ ีก็เพือต้น
หงผูแ่ ดง ทว่านางยังมีเหตุอีกประการนันคือนางต้องการ
ให้หอโอสถเป็ นหนีบุญคุณนาง! ในภายภาคหน้าหาก
นางจําต้องมีปัญหากับราชสํานัก หอโอสถอาจยืนมือเข้า
ช่วยเหลือนางได้!

“การช่วยชีวิตคนนีช่างเหนือยจริงหนอ” อวินลัวเฟิ งยืด

กายเชืองช้า จากนันหมุนกายผลักประตูออกไปและ
กล่าวกับผูค้ นด้านหลังว่า “จากนีไปเชิญพวกท่านทําตัว
ตามสบาย”

75
เมือนางก้าวออกจากประตู องครักษ์ตาไวแห่งตระกู
ลอวินก็เห็นนางจึงรีบรุดมาหาทันทีพลางยกมือขึนทํา
ความเคารพ “คุณหนูใหญ่ขอรับ คุณชายใหญ่แห่งจวน
อัครมหาเสนาบดีมมู่ าเยือนเพือถ่ายทอดพระบัญชาจาก
มูก่ ยุ้ เฟย นายท่านจึงส่งบ่าวมารอเพือแจ้งคุณหนูใหญ่
ขอรับ”

“จวนอัครมหาเสนาบดีอย่างนันรึ พระสนมเอกมูก่ ยุ้ เฟย

น่ะหรือ”

เมือผูเ้ ฒ่าหรงทีเดินตามมาได้ยินเช่นนันเข้าก็ชะงักไปชัว
ครูก่ ่อนยิมเยาะ “จวนอัครมหาเสนาบดีมนู่ ียังคงตาม
รังควานท่านไม่เลิกราสินะ!”

76
เขาหันไปทางบุรุษวัยกลางคนด้านหลัง ดวงหน้าชรามี
ความเคารพฉายอยูบ่ นใบหน้า

“ใต้เท้าขอรับ จวนอัครมหาเสนาบดีมแู่ ห่งนีช่างตามรัง

ควานอวินยาโถวมิเลิกรา ในเมืออวินยาโถวเป็ นคน
สําคัญของเราแล้วข้าจะออกหน้าปกป้องนางได้หรือไม่”

เหล่าสุนขั ล่าเนือแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีคงมิได้มาดี
เป็ นแน่ แล้วจะให้เขาใจเย็นมองอวินลัวเฟิ งเผชิญหน้า
คนเหล่านีได้อย่างไรเล่า หากนางถูกเขมือบเสียจน
กระดูกแหลกเป็ นผุยผงแล้วเขาจะไปตามหาหมอหัตถ์
เทวดาทีไหนได้อีก

77
“ตามใจเจ้า” บุรุษวัยกลางคนผงกศีรษะ เสียงเขาเบา
และฟั งดูออ่ นแรงนัก ทว่าก็ดีกว่าตอนพูดไม่ได้เลยสักคํา

“โฮ่ๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบาๆ สองที “ไปกันเถิด ตาแก่ผู้

นีอยากรูเ้ หลือเกินว่าคนพวกนันมาหาอวินยาโถวด้วย
เหตุอนั ใด”

78
ตอนที 102 คุกเข่ารับบัญชา (1)

ท่ามกลางโถงรับรองเงียบสงัด ท่าทีมอู่ เู๋ ชินเย็นชาและ

เคร่งขรึม แผ่รงั สีอาํ มหิตจนเหล่าบ่าวไพร่ทงหลายต่
ั างก็
หวาดหวันจนหายใจไม่ออก

“แม่ทพั อวิน!” ในทีสุดมูอ่ เู๋ ชินก็อดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป

หมุนกายหาอวินลัวด้วยดวงหน้าเย็นเยียบ นําเสียงเจือ
ความโกรธขึงชัดเจน “ข้ารอมาก็หลายชัวยามแล้ว เจ้าไป
เร่งเร้านางมามิได้เลยหรืออย่างไร”

ทังขบวนต่างก็รอนางมาตังแต่เทียงวันจนยามนีอาทิตย์
ลาลับขอบฟ้าเสียแล้วอวินลัวเฟิ งก็ยงั มิปรากฏกาย มูอ่ ู๋

1
เชินจึงเชือว่าตาเฒ่าผูน้ ีจงใจกลันแกล้งพวกตนเป็ นแน่!

ตาเฒ่านันเล่าบัดนีก็จิบชาในมือด้วยความบันเทิงใจ
เลิกคิวมองมูอ่ เู๋ ชินผูบ้ ดั นีเริมหมดความอดทนจากการรอ
มาเนินนาน จากนันกล่าวอย่างผ่อนคลายว่า “หลานสาว
ข้ามิได้เป็ นผูว้ า่ งงานเช่นเจ้าดอก หากเจ้าอยากพบนางก็
จงรอไปเสีย”

ดวงหน้ามูอ่ เู๋ ชินครานีหม่นลงหลายเท่าตัวมิอาจอดกลัน

ตนลุกขึนยืน ฉับพลันตาก็เห็นเด็กสาวผูง้ ดงามหาผูใ้ ด
เทียบอยูไ่ หวๆ นอกตัวเรือนกําลังย่างมาด้วยท่าทีสบายๆ
เขาจําต้องฝื นกักเก็บคลืนแห่งความโกรธเคืองซึงบัดนี
พลุง่ พล่านขึนมาอีกครัง

2
“ท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งมิได้เหลือบมองมูอ่ เู๋ ชินเสียด้วยซํา
นางเดินไปทางผูเ้ ฒ่าข้างโต๊ะชาด้วยท่าทีไม่รบี ร้อน ท่า
ทางนางอืดอาดผ่อนคลาย ใบหน้าก็เผยรอยยิมอ่อนจาง

“ท่านมองหาข้าอยูร่ ”ึ

ตาเฒ่ากวาดตามองมูอ่ เู๋ ชินผูซ้ งบั

ึ ดนีดวงหน้าคลําลง
อย่างช้าๆ แล้วกล่าวด้วยรอยยิมชวนขนลุกว่า “มิใช่ขา้
หากแต่เป็ นคนจากตระกูลมูต่ า่ งหากทีทําเรืองเล็กให้เป็ น
เรืองใหญ่ กะอีแค่สง่ สารจากนายกลับต้องสร้างความ
รําคาญใจแก่เจ้าเสียนี”

3
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ดวงตามืดดําเบนไปยังมูอ่ ู๋
เชินผูเ้ ย็นชา รอยยิมบนริมฝี ปากเผยให้เห็นความซุกซน
อยูใ่ นนัน

“สร้างความรําคาญใจแก่ขา้ อย่างนันรึ ก็ขนอยู

ึ ก่ บั ว่าคน
พวกนีจะมีปัญญาพอหรือไม่! มีใครเล่าใน หลงหยวนที
ไม่รูว้ า่ ข้า อวินลัวเฟิ ง เป็ นผูเ้ อาแต่ใจยิงนัก ซํายังอาศัย
อํานาจจวนแม่ทพั คอยคุม้ กะลาหัวฟาดงวงฟาดงาไปทัว
เช่นนันเองหากหวังมาสร้างความรําคาญใจแก่ขา้ ถึงจวน
แม่ทพั ข้าก็เกรงว่าพวกเจ้าคงมาผิดทีเสียแล้ว! เดียวข้าก็
แค่โยนพวกเจ้าทังหมดออกไปเท่านันเอง!”

“แค่กๆ”

4
ผูเ้ ฒ่าหรงผูต้ ามหลังมาติดๆ ครันยินดังนันก็เกือบสําลัก
นําลายตน บุรุษเฒ่าฝื นตนไม่ให้ระเบิดหัวเราะออกมา

เอาแต่ใจงันรึ ฟาดงวงฟาดงางันรึ

เป็ นครังแรกทีตาเฒ่าได้ยินใครเรียกตนเองเช่นนี เด็กสาว

ผูน้ ีไม่ธรรมดาเลยจริงๆ

มูอ่ เู๋ ชินกระแอมไอเย็นชาหนึงที “อวินลัวเฟิ ง ข้ามาเพือ

ประกาศพระบัญชาจากพระสนมเอก! ไยเจ้าจึงไม่คกุ เข่า
รับเสียทีเล่า!”

5
สินวาจานันมูอ่ เู๋ ชินก็เชิดคางขึนอย่างถือดี รอดูเด็กสาวผู้
หยิงผยองคุกเข่าลงต่อหน้า

ทว่ารออยูห่ ลายเพลานางก็ยงั มิขยับเคลือนไหว...

มูอ่ เู๋ ชินขมวดคิวแน่นมองไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างหมด

ความอดทน ดวงตาเผยความขุ่นเคือง

“อวินลัวเฟิ ง ข้าบอกให้เจ้าคุกเข่าลงเสีย ไม่ได้ยินรึไง”

อวินลัวเฟิ งบัดนันก็กอดอกจ้องเขาด้วยรอยยิมบาง จาก

นันดวงหน้าทีเดิมทีสะกดใจก็พลันเผยให้เห็นความถือดี
ลัวเฟิ งยืดตัวขึนประกาศเสียงเรียบ “มูอ่ เู๋ ชิน เจ้าบอกข้าซิ
6
ว่าโทษของการดูหมินเบืองสูงในหลงหยวนคืออะไร”

มูอ่ เู๋ ชินชะงักไปแล้วจ้องอวินลัวเฟิ งด้วยความสับสน มิ

อาจเข้าใจได้วา่ เขาไปหมินเบืองสูงตอนไหน

ผ่านไปครูใ่ หญ่เขาจึงได้สติ สีหน้ายิงอํามหิตกว่าเดิม

“อวินลัวเฟิ งเจ้าอย่ามาเสียเวลาเล่นลินกับข้า! ข้าไป
หมินเบืองสูงเมือใด หากกล้าพอเจ้าก็บอกข้ามา!”

ได้ยินถ้อยคําดังกล่าวอวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึน ดวงตาหยิง

ผยองมืดมนจรดลงบนสีหน้าซีดเผือดของมูอ่ เู๋ ชินอีกครัง

7
ตอนที 103 คุกเข่ารับบัญชา (2)

“มูอ่ เู๋ ชินเอ๋ย ฮ่องเต้ทรงมอบพระบรมราชโองการแก่ขา้

เป็ นการส่วนตนซึงทําให้ขา้ มีสถานะเทียบเท่าเชือพระ
วงศ์และมิจาํ เป็ นต้องคุกเข่าลงไม่วา่ กรณีใดๆ! ต่อให้
พระสนมเอกมาเองข้าก็มิจาํ เป็ นต้องคุกเข่าลงให้นาง
เช่นนันเองกะอีแค่พระบัญชางันรึ ในเมือเจ้าสังให้ขา้ คุก
เข่า เจ้าก็กาํ ลังหมินเบืองสูงอยูม่ ิใช่รไึ ง”

อกมูอ่ เู๋ ชินกระเพือมขึนลงด้วยโทสะแต่ก็มิอาจระบาย

8
ออกมาได้ เขาทําได้เพียงกําหมัดแน่นพยายามฝื นใจนิง
ไว้เท่านัน

“อวินลัวเฟิ ง” เขาสูดลมหายใจเข้าลึก สายตาเย่อหยิง

เย็นชาฉายแสงอํามหิตแล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “พระสนม
มูม่ ีบญ
ั ชาให้เจ้ารีบรุดไปยังวังหลวงเพือเข้ารับใช้องค์
หญิงในฐานะพระสหายร่วมเรียนเป็ นเวลาสามปี ! เจ้าจง
ไปเตรียมตัวแล้วไปกับข้าเดียวนี! อีกประการคือพระ
สนมมูก่ ยุ้ เฟยสังห้ามมิให้เจ้าออกจากวังหลวงตามใจ
ชอบ! เช่นนันเจ้าจงเตรียมตัวให้พร้อม ส่วนหญิงรับใช้
นัน...”

เขาชะงักไปชัวครูก่ ่อนกล่าวต่อว่า “ในวังหลวงมีหญิงรับ

ใช้อยูแ่ ล้ว เพราะฉะนันเจ้ามิตอ้ งนําผูต้ ิดตามไป!”
9
ถ้อยคําเหล่านีเปรียบประหนึงลันไกปื นให้ผเู้ ฒ่าหรงผูน้ ิง
เงียบมาตลอดทางโกรธเคืองยิง

ดวงหน้าชราเต็มไปด้วยความโมโห ดวงตาก็ฉายเพลิง
โทสะพลางหันไปทางมูอ่ เู๋ ชิน ผูเ้ ฒ่ากล่าวเสียงดังว่า
“องค์หญิงผูน้ ีคิดว่าตนเป็ นใครกันเล่า ไยอวินยาโถวจะ
ต้องไปเป็ นผูร้ บั ใช้ให้แก่นาง นางคิดว่าตนบอบบางถึง
กระนันเชียวหรือ นางคูค่ วรอย่างนันหรือ”

พระสหายร่วมเรียนกล่าวให้งามก็คือเป็ นเพือนข้างกาย
องค์หญิงขณะฝึ กฌานและศึกษาเล่าเรียน แต่แท้จริง
แล้วก็คือหญิงรับใช้ดีๆ นีเอง! อวินลัวเฟิ งในฐานะหมอ
หัตถ์เทวดานันกระทังเขาเองยังมิกล้าออกคําสังนาง แต่
10
ลูกหลานชาววังเหล่านีกลับถือดีมาจากไหน! พวกเขาจะ
ให้หมอหัตถ์เทวดาไปเป็ นข้ารับใช้จริงๆ อย่างนันน่ะรึ

เช่นนันคูค่ วรแล้วหรือ

ทีสําคัญยิงกว่าคือผูค้ นเหล่านีต้องการกักตัวนางไว้ในวัง
หลวงถึงสามปี ! ไม่มีทาง เวลาตังสามปี ใต้เท้าก็คงตาย
พอดี! เมือถึงเวลานันต่อให้เอาชีวิตสิบองค์ฮ่องเต้บดั ซบ
มาชดใช้ก็มิพอ!

สีหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงยิงเย็นเยียบลง ในใจเขาคิดว่าอวินลัว

เฟิ งคือหมอหัตถ์เทวดาผูค้ วรค่าแก่ความเคารพ! หมอ
หัตถ์เทวดาเช่นนีจะต้องไปเป็ นข้ารับใช้องค์หญิงจริงหรือ

11
หากปล่อยให้นางไปเขาคงมิอาจทนยืนอยูบ่ นผืนแผ่นดิน
นีได้อีก

“ผูท้ ีข้ามาพบคือคนของจวนแม่ทพั ข้าไม่มีธุระอะไรกับ

เจ้า”

มูอ่ เู๋ ชินชําเลืองแลผูเ้ ฒ่าหรงผูเ้ ดือดดาลแล้วกล่าวเย็นชา

“ยิงไปกว่านัน องค์หญิงทรงมีพระวรกายอันประเมินค่า
มิได้ มีหลานสาวแม่ทพั รับใช้จะน่าอับอายตรงไหนมิ
ทราบ บัดนีแม่ทพั ก็ชรามากแล้วจะอยูไ่ ด้อีกสักกีปี กนั
เล่า แม่ทพั สินเมือไรนางก็หมดทีไป! พระสนมเอกมูข่ อง
เราอุตส่าห์มีใจเมตตาสงสารจึงได้มอบโอกาสแก่นาง”

12
ภายในแคว้นหลงหยวนแห่งนีมีไม่กีคนทีได้มีโอกาสเห็น
ผูเ้ ฒ่าหรง หากไม่ใช่เพราะจิงหลินไปก่อเรืองเข้า จํานวน
คนทีได้พบผูเ้ ฒ่าหรงคงนับนิวได้ในมือเดียว

ทีร้ายคือเมือครังทีจิงหลินก่อเรืองมูอ่ เู๋ ชินก็มิได้อยูใ่ นหอ

โอสถ เช่นนันเขาจึงมิได้คาดคิดว่าบุรุษเฒ่าตรงหน้าคือ
คนทีทังวังหลวงนันเคารพนบนอบ

“คุณหนู” ผูเ้ ฒ่าหนิงไม่ได้แสดงอาการชัดเจนเช่นผูเ้ ฒ่า

หรง เขาหันไปทางอวินลัวเฟิ งด้วยสีหน้าเรียบเฉย
แล้วกล่าวขึนช้าๆ ว่า “เรืองนีเจ้าจะเป็ นผูต้ ดั สินใจเอง
หากเจ้ามิปรารถนาจะไปยังวังหลวงเพือไปเป็ นพระ
สหายองค์หญิงอะไรสักอย่างผูน้ นั ข้าก็จะสนับสนุนเจ้า
เต็มที! อีกประเดียวข้าจะให้หลานสาวข้ามาอยูท่ ีจวน
13
แห่งนี หากนางอยูข่ า้ งเจ้าไม่วา่ ใครก็จะบังคับเจ้ามิได้”

แม้อวินลัวเฟิ งจะไม่ทราบถึงตัวตนทีแท้จริงของผูเ้ ฒ่า

หนิง การกระทําของเขาก็ทาํ ให้นางรูส้ กึ อุน่ ใจอย่างไม่
ต้องสงสัย

นางยิมให้แก่ผเู้ ฒ่าทังสองทียืนอยูด่ า้ นหลัง “พวก

ท่านอย่าห่วงเลย หากข้าไม่เต็มใจไม่วา่ ใครหน้าไหนก็
บังคับข้าไม่ได้”

ถ้อยคํานางช่างถือดี วางอํานาจ และดือด้านนัก

ประหนึงกําลังเหยียดหยามมูเ่ ชินผูย้ ืนอยูต่ รงหน้า

14
ตอนที 104 สองผูเ้ ฒ่าผูต้ กตะลึง (1)

15
สินเสียงอวินลัวเฟิ งพลันโถงรับรองก็สงัดลงทันใด

มูอ่ เู๋ ชินกําหมัดแน่นพลันลุกขึนยืน ดวงตาถือดีและ

อํามหิตจรดลงบนดวงหน้าเลอโฉมสะกดใจของอวินลัว
เฟิ ง สีหน้าชายหนุ่มเย็นเยียบเช่นเกล็ดนําแข็งใครเห็น
เป็ นต้องหนาวไปถึงกระดูกดํา

“อวินลัวเฟิ งเจ้าอย่าเนรคุณนัก! ได้เป็ นพระสหายร่วม

เรียนขององค์หญิงนันเป็ นเกียรติอนั สูงส่ง เหล่าบุตรี
เสนาบดีทกุ คนในหลงหยวนต่างก็ปรารถนาโอกาสนีด้วย
กันทังนันแม้พวกนางจะไม่มีสทิ ธิ! พระสนมเอกมูอ่ ตุ ส่าห์
หวังดีตอ่ เจ้าแท้ๆ แต่เจ้ากลับทําตัวไม่เข้าเรือง! ข้ามี
เพียงสิงเดียวจะบอกแก่เจ้า นันคือไม่วา่ ผูใ้ ดก็หา้ มขัด
16
บัญชาพระสนมเอกมู่ เจ้าต้องเข้าวังหลวงเพือเป็ นพระ
สหายร่วมเรียนขององค์หญิง!”

มูเ่ ชินเอ่ยเสียงแข็ง ฟั งคล้ายจะเข้าจู่โจมหากนางยังยืน

กรานปฏิเสธ

“ในเมือเจ้าคิดว่าเป็ นหญิงรับใช้ขององค์หญิงนันมี
เกียรตินกั ไยเจ้ามิสง่ มูอ่ ซู่ วงแห่งตระกูลมูไ่ ปแทนเล่า ว่า
อย่างไรล่ะ” อวินลัวเฟิ งอ้าปากหาวเกียจคร้าน ดวงตา
สะกดใจแฝงแววยิมยัว นางมองมูอ่ เู๋ ชินผูบ้ ดั นีมีสีหน้าซีด
เผือดลงเรือยๆ ด้วยแววยิมเยาะ

“กล้าดีอย่างไร!” มูอ่ เู๋ ชินตะเบ็งเสียงอํามหิต ดวงตาฉาย

17
แสงกร้าว “อวินลัวเฟิ ง อูซ่ วงสูงส่งขนาดไหนเจ้าไม่รูร้ ึ
นางมีพรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศ ทังไหวพริบและความงาม
สมบูรณ์ไร้ทีติ นางคือว่าทีพระชายาแห่งองค์รชั ทายาท!
ข้าไม่รูว้ า่ สวะอย่างเจ้าถือดีเปรียบเทียบตนกับนางได้
อย่างไร! ถูกต้องแล้ว การได้เป็ นพระสหายร่วมเรียนของ
องค์หญิงนันถือเป็ นเกียรติสาํ หรับบุตรีเสนาบดี แต่อซู่ วง
นันไม่เหมือนกัน!"

มูอ่ เู๋ ชินยังมิได้พดู อีกสิงหนึงออกไปนันคืออูซ่ วงนันไม่

เหมือนใคร แค่องค์หญิงจะคูค่ วรอะไรให้อซู่ วงเป็ นพระ
สหายร่วมเรียน อูซ่ วงของเขาคือว่าทีฮองเฮา สถานะนาง
สูงส่งเกินกว่าองค์หญิงนันมากนัก!

แต่สาํ หรับอวินลัวเฟิ งนัน...

18
นางเป็ นเพียงสวะ ให้โอกาสนางเป็ นพระสหายร่วมเรียน
ขององค์หญิงก็แล้วนางก็ยงั มิซาบซึง! บนโลกนียังมีคน
โง่งมเช่นนีอยูอ่ ีกหรือ

ถูกต้องแล้ว แผนทีมูอ่ ซู่ วงและมูส่ งิ โฉววางไว้นนมู

ั อ่ เู๋ ชินมิ
ได้รบั รูด้ ว้ ย! ด้วยความผยองของมูอ่ เู๋ ชินเขาคงต้อง
หัวเราะเยาะแผนของทังสองเป็ นแน่! บัดนีเขาจึงมิอาจ
เข้าใจได้วา่ ทําไมท่านป้าของตนจึงมีประสงค์ให้นางสวะ
เป็ นสหายร่วมเรียนขององค์หญิง

ไม่กลัวหรือว่านางจะทอดทิงองค์หญิง

19
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลดวงหน้าเย็นเฉียบของมูอ่ เู๋ ชินจาก
หางตาพลางยิมเยาะ “เจ้าจะไสหัวออกไปดีๆ หรือจะให้
ข้าไล่ออกไป”

“อวินลัวเฟิ ง!” มูอ่ เู๋ ชินกําหมัดแน่นหน้าผากสําแดงเส้น

เลือดปูดโปน “เจ้าจะขัดพระบัญชาพระสนมมูอ่ ย่างนัน
รึ”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “หากข้าเดาไม่ผิด นางให้ขา้ เป็ นพระ

สหายร่วมเรียนขององค์หญิงโดยฮ่องเต้มิได้รูเ้ ห็นด้วยใช่
ไหมเล่า ทําไมเจ้าไม่เข้าวังไปถามฮ่องเต้ก่อนล่ะว่าบุตร
เสนาบดีผทู้ รงเกียรติมีคา่ พอเป็ นเพียงพระสหายร่วม
เรียนขององค์หญิงจริงหรือไม่ ข้ามันใจว่าฮ่องเต้คงมิ
กล้าบังคับข้าให้เข้าวังหลวง!”
20
ดูจากการทีฮ่องเต้บดั ซบได้สง่ เยียหลิงเข้ามาแทงข้าง
หลังจวนแม่ทพั แล้ว อวินลัวเฟิ งเข้าใจว่าเหตุใดฮ่องเต้จงึ
ยังไม่ตดั ญาติขาดมิตรกับจวนแม่ทพั เสียทีเดียว ยิงไป
กว่านัน ฮ่องเต้บดั ซบนันยังวางแผนฉวยโอกาสให้เยียห
ลิงใส่ความนาง แล้วจะเป็ นไปได้อย่างไรทีเขาจะให้นาง
เข้าวัง

ด้วยเหตุนีนางจึงคิดว่าเรืองนีจะต้องเป็ นความคิดของ
พระสนมเอกมูแ่ ต่เพียงฝ่ ายเดียวเป็ นแน่ ส่วนฮ่องเต้
บัดซบก็มิได้รูเ้ รืองด้วยเลย!

“ก็ได้!” ดวงตามูอ่ เู๋ ชินหม่นลงจากนันพ่นลมออกจมูก

อย่างเย็นชาก่อนกล่าวว่า “อวินลัวเฟิ ง เจ้าพลาดโอกาส
21
ทีจะได้ครอบครองตําแหน่งอันสูงส่งแล้ว เจ้าอย่ามา
เสียใจทีหลังก็แล้วกัน! เมือเวลานันมาถึง ต่อให้เจ้า
วิงวอนร้องขอเป็ นพระสหายขององค์หญิงเท่าไรก็จะไม่มี
ใครสนใจ ไป!”

เขาสะบัดแขนเสืออย่างกระฟั ดกระเฟี ยดก่อนหมุนกาย

เตรียมตัวกลับ โทสะในใจปริมล้นก้าวฉับๆ จากไปอย่าง
รวดเร็ว

“พวกขุนนางวังหลวงนีเย่อหยิงเสียจริง” ผูเ้ ฒ่าหรงกล่าว

เย็นชาพลางหัวเราะ “อวินยาโถวเห็นทีเจ้าคงรับมือเรือง
ในวันนีได้ เช่นนันตาเฒ่าผูน้ ีก็จะไม่เข้าไปยุม่ ย่าม หาก
เจ้าต้องการสิงใดในภายภาคหน้า เจ้าเพียงมาแจ้งข้าที
หอโอสถ แล้วข้าจะทุม่ กําลังทังหมดเพือช่วยเหลือ!”
22
ตอนที 105 สองผูเ้ ฒ่าตกตะลึง (2)

ผูเ้ ฒ่าหนิงมิได้โกรธขึงเท่าผูเ้ ฒ่าหรง เขาเพียงแต่หนั ไป

ทางอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวใจเย็นว่า “คุณหนู ข้ามีเรือง
ต้องแจ้งให้เจ้ารู ้ เดิมทีเรืองนีข้าบอกเล่าให้แต่เพียงผูท้ ี
อยูใ่ นระดับเสมอกันเท่านัน แต่ตอนนีเจ้าเองก็เรียกได้วา่
23
เป็ นศัตรูกบั ราชสํานักแล้ว ข้าจําต้องแจ้งข้อมูลนีแก่เจ้า
เพือความปลอดภัยของเจ้าเอง”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนขณะนางมองผูเ้ ฒ่าหนิง รอยยิม

นางเผยแววเกียจคร้าน “ผูเ้ ฒ่าหนิงท่านอยากกล่าวอะไร
ก็วา่ มาเถิด”

ผูเ้ ฒ่าหนิงชะงักครูห่ นึง “ยอดฝี มืออันดับหนึงแห่งหลง

หยวนบัดนีเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง แต่เจ้าทราบ
หรือไม่วา่ ยอดฝี มือผูน้ นมี
ั ความเป็ นมาอย่างไร”

อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ ด้วยสถานะของนางตอนนีนางมิ

อาจรูไ้ ด้จริงๆ ว่าเรืองดังกล่าวมีความเป็ นมาอย่างไร

24
“ยอดฝี มือผูน้ นเป็
ั นขุมพลังเบืองหลังของราชวงศ์” ดวง
ตาผูเ้ ฒ่าหนิงหม่นลงขณะกล่าวต่อว่า “ทุกราชวงศ์จะมี
พลังนันไว้ในครอบครอง อย่างไรก็ดี หากบ้านเมืองสงบ
ร่มเย็น ตราบใดทีราชวงศ์มิได้ประสบความระสําระสาย
ถึงขันว่าประเทศชาติจะล่มจม พลังเหล่านีก็จะไม่แสดง
ตน เพียงแต่สง่ ยอดฝี มือมาเพือปกป้องราชวงศ์เท่านัน
ด้วยเหตุดงั กล่าวพลังเหล่านีจึงได้นิงเฉยอยูแ่ ม้จะมี
สงครามระหว่างแคว้นเกิดขึนตลอดหลายเพลาทีผ่าน
มา! นันก็เพราะข้อตกลงระหว่างขุมพลังทีได้ทาํ ขึนไว้
ก่อนหน้านี”

อวินลัวเฟิ งเงียบไป ครูใ่ หญ่ตอ่ มานางจึงช้อนดวงตาสีนิล

ขึนมองตรงไปยังผูเ้ ฒ่าหนิง “หากเป็ นดังทีท่านว่ามาแล้ว

25
ราชวงศ์ตา่ งๆ คงดําเนินไปโดยไม่มีวนั สินสุดเป็ นแน่
อย่างไรก็ดี ตลอดระยะเวลาร้อยปี พนั ปี ทีผ่านมาก็ใช่วา่
จะไม่มีความเปลียนแปลงเกิดขึนในราชวงศ์เลย แล้วไย
พลังเหล่านีไม่หยุดมันเล่า”

ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะบางเบาสองทีก่อนอธิบายอย่างใจเย็น
“ถูกต้องแล้ว เกิดความเปลียนแปลงขึนในราชวงศ์ตา่ งๆ
จริง แต่ในชัวระยะเวลาเป็ นพันปี เรืองเหล่านีก็เกิดขึน
เพียงไม่กีครัง! ซําไม่ได้เกิดขึนเพราะเหตุอืนใดนอกไป
เสียจากฮ่องเต้ขดั แย้งกับพลังต้องห้ามเหล่านีเสียเอง จึง
ได้เกิดการผลัดเปลียนแผ่นดินขึน”

ถ้อยคําของเขาแฝงเป็ นนัยว่าช่วงเวลาทีเกิดการผลัด
เปลียนแผ่นดินนันทุกครังเป็ นผลมาจากฮ่องเต้ขดั แย้ง
26
กับพลังเบืองหลังทังสิน พลังดังกล่าวจึงได้สง่ คนมาโค่น
ล้มราชวงศ์แล้วยึดบัลลังก์

อวินลัวเฟิ งมิได้คาดคิดว่าจะมีพลังต้องห้ามอยูเ่ บืองหลัง

ราชวงศ์ ต่อจากนีไปนางคงต้องระวังตัวมากยิงขึนกว่า
เดิม

“คุณหนู เจ้ามิตอ้ งเป็ นกังวลไปนัก ตราบใดทีราชวงศ์ยงั

อยูพ่ ลังเหล่านีก็จะไม่โผล่ขนมา
ึ แม้เจ้าจะเผลอปลุกพลัง
เหล่านันเข้า ตระกูลหนิงข้าก็จะไม่ปล่อยให้มนั แตะต้อง
เจ้าเป็ นอันขาด” ผูเ้ ฒ่าหนิงกล่าวด้วยท่าทีผอ่ นคลาย
พลางยิมเอือย

27
“ท่านปู่ ” หนิงซินแลใบหน้าเรียบเฉยของท่านปู่ แล้วเผย
รอยยิมจาง “ข้ารูส้ กึ สนิทใจกับเสียวเฟิ ง ข้าจะขออาศัย
อยูท่ ีจวนตระกูลอวินต่ออีกสักหน่อยได้หรือไม่ เสียวเฟิ ง
ข้าไม่แน่ใจว่าท่านยินดีหรือไม่”

นางหันกลับไปมองอวินลัวเฟิ งพลางกะพริบตาปริบๆ
ดวงหน้าชวนเอ็นดูและทรงเกียรติเผยรอยยิมอ่อนโยน

เมือสองวันทีแล้วหนิงซินยังเรียกนางว่า ‘คุณหนูอวิน’ อยู่

เลย ทว่าตอนนีนางกลับเรียกนางว่า ‘เสียวเฟิ ง’ อย่าง
เป็ นกันเองเสียแล้ว นีนับเป็ นนัยทีนางต้องการสือชัดเจน
ทีเดียว

28
ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึนต่อไปนีตระกูลหนิงจะอยูเ่ คียงข้าง
นางเอง!

“ได้ส”ิ อวินลัวเฟิ งเผยยิมสะกดใจ “เจ้าจะอยูท่ ีจวนอวิน

นานเท่าไรก็ได้เท่าทีเจ้าต้องการ”

เดิมทีอวินลัวเฟิ งก็มีความชอบพอสองปู่ หลานแห่งตระกู

ลหนิงเป็ นทุนเดิม บัดนีเมือชัดเจนแล้วว่าพวกเขาเลือก
ยืนอยูข่ า้ งนาง หากนางยังมิยอมรับอีกก็ดจู ะถือดีเกินไป

“ฮ่าๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะสองทีก่อนหันไปทางแม่ทพั อวิน

ดวงหน้าชราเปล่งประกายด้วยความปี ติ “แม่ทพั อวินลัว
ข้าละอิจฉาท่านจริงๆ ท่านมีหลานสาวเก่งฉกาจถึงเพียง

29
นีไม่วา่ ใครก็ตอ้ งอิจฉา”

30
ตอนที 106 สองผูเ้ ฒ่าตกตะลึง (3)

ตาเฒ่าอวินเคยชินกับการปรับตัวและฉกฉวยผล
ประโยชน์ตามโอกาสมาแต่ไหนแต่ไร ทันทีทีได้ยินคําผู้
เฒ่าหนิง เขาก็จอ้ งไปยังอวินลัวเฟิ งโดยพลัน “เจ้ายังมัว
เหม่ออะไรอยูอ่ ีกเล่า เจ้าไม่ได้ยินรึวา่ ผูเ้ ฒ่าหนิงอยากรับ
เจ้าเป็ นหลาน ไยเจ้าจึงไม่เรียกเขาว่าท่านปู่ หนิงเสียที
เล่า”

แม้กระทังก่อนหน้านีตาเฒ่าก็รูแ้ ล้วว่าผูเ้ ฒ่าหนิงมิใช่คน

ธรรมดา หากอวินลัวเฟิ งมีคนปกป้องแม้จะสินเขาไปก็มิ

31
ต้องเป็ นกังวลว่านางต้องอยูต่ วั คนเดียวอย่างสินไร้หน
ทาง

ครันยินถ้อยคําดังกล่าวผูเ้ ฒ่าหนิงก็นิงงันไป อวินลัวเฟิ ง

เองก็ตะลึง ดวงตาสองคูม่ องไปยังตาเฒ่าโดยพลันก่อให้
เกิดความอับอายขึนพอประมาณ

“แค่กๆ” ตาเฒ่าไอค่อกแค่กด้วยความกระดาก “ผูเ้ ฒ่า

หนิง ข้าเห็นท่านพรําว่าอิจฉาทีข้ามีหลานสาวเช่นนีมิใช่
หรือ ข้าจึงคิดให้นางเป็ นหลานสาวทูนหัวของท่านเสีย
เลย ท่านจะได้ไม่ตอ้ งอิจฉาข้าอีก”

ผูเ้ ฒ่าหนิงระเบิดหัวเราะ ดวงตานิงเฉยแฝงแววยิมพลาง

32
หันไปทางอวินลัวเฟิ ง “หากเป็ นเช่นนีข้าก็ไม่ขดั ข้อง แต่
ข้าไม่แน่ใจว่าอวินยาโถวคิดเห็นเช่นไร”

อวินลัวเฟิ งอดยักไหล่ตนมิได้ “ท่านปู่ ขา้ ว่าอย่างไรข้าก็

ว่าตามนัน”

จะให้นางเลือกสิงใดได้เล่า ในเมือตาเฒ่าของนางได้
ออกคําสังแล้วจะให้นางขัดได้อย่างไร และทีสําคัญ
อวินลัวเฟิ งรูด้ ีวา่ ทีตาเฒ่าเอ่ยปากเช่นนีก็เพือตัวของนาง
เอง

ท่านปู่ เกรงว่าบนผืนแผ่นดินนีจะไม่มีใครปกป้อง
นางอย่างจริงใจหากสินเขาไปแล้ว! เช่นนันเองเขาจึงไม่

33
ห่วงศักดิศรีใดๆ

“ข้าละอิจฉาท่านจริงๆ” ผูเ้ ฒ่าหรงชําเลืองไปยังผูเ้ ฒ่า

หนิงด้วยความริษยา “ถึงแม้กาํ ลังอวินยาโถวจะมิได้แข็ง
แกร่งมากและยังเป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับสูงเท่า
นัน ทว่าวิชาการแพทย์นางแกร่งกล้ายิงนัก ได้รบั นาง
เป็ นหลานสาวท่านมีแต่ได้กบั ได้”

ครันยินเสียงเปี ยมริษยาของผูเ้ ฒ่าหรงเท่านันก็บงั เกิด

เสียงร้องโหยหวนเกินจริงขึนมาจากข้างกายจนเขาสะดุง้
โหยง

“อะไรล่ะนัน” ดวงตาของตาเฒ่าเบิกกว้างขณะประเมิน

34
อวินลัวเฟิ งอย่างข้องใจ หลังพิจารณากําลังนางแล้ว ดวง
ตาก็ปริมด้วยความตกตะลึง “จ...เจ้าขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันต้นระดับสูงแล้วอย่างนันรึ”

ผูเ้ ฒ่าหนิงและผูเ้ ฒ่าหรงต่างมองกันด้วยความสับสน

กระทังในหลงหยวนเอง ผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับสูงไม่ใช่
เรืองน่าประหลาดใจ เช่นนันไยตาเฒ่าผูน้ ีจึงต้องตก
ตะลึงถึงปานนี ประหนึงว่าการทีอวินลัวเฟิ งขึนเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันต้นระดับสูงนับเป็ นเรืองมหัศจรรย์พนั ลึก

ผูเ้ ฒ่าหรงนิงไปครูห่ นึงก่อนชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งอย่าง

พิจารณา “ก่อนหน้านีข้าเคยได้ยินว่า อวินลัวเฟิ งแห่ง
ตระกูลอวินเป็ นสวะทีฝึ กฌานยังไม่ได้ เหตุใดพลังฌาน
ท่านจึงขึนถึงขันต้นระดับสูงได้เล่า”
35
อวินลัวเฟิ งยืดกายเชืองช้าพิงหลังกับกําแพงจากนันเลิก
คิวแผ่วเบาก่อนกล่าวสะกดใจว่า “เคราะห์ดีทีมียอดฝี มือ
รับข้าเป็ นศิษย์ เขาได้ปรับสภาพร่างกายข้าให้สามารถ
ฝึ กฝนพลังฌานได้ อย่างไรก็ดี ข้ามิปรารถนาให้ผใู้ ดล่วง
รู”้

ผูเ้ ฒ่าหนิงคิดจากนันเอ่ยถาม “คุณหนู ท่านได้ปรับ

สภาพร่างกายตังแต่เมือใด”

“อืม” อวินลัวเฟิ งเกาคางเอ่ยเสียงเขา “สักพักหนึงได้

แล้วกระมัง”

36
มุมปากผูเ้ ฒ่าหนิงกระตุกเล็กน้อย “แล้ว ‘สักพักหนึง’ ที
ว่านีนานเท่าไรเล่า คุณหนู ท่านระบุเวลาให้ขา้ ได้หรือ
ไม่”

“ประมาณ...” อวินลัวเฟิ งครุน่ คิด เสียงนางแฝงแววไม่

มันใจ “หนึงเดือนกระมัง”

เป็ นทีประจักษ์แล้วว่านางเริมฝึ กฌานมาเพียงไม่ถงึ

เดือน! ตัวนางเมือเดือนก่อนนันเล่าก็ยงั เป็ นเพียงสวะที
ใครๆ ต่างล้อเลียน

“หนึงเดือนอย่างนันรึ”

37
“หา!” ผูเ้ ฒ่าหรงอดสูดหายใจเฮือกด้วยความประหลาด
ใจไม่ได้ ใช้เวลาครูใ่ หญ่ทีเดียวกว่าเขาจะตังสติกบั เรือง
ราวอันชวนตะลึง ครันผูเ้ ฒ่าหรงและผูเ้ ฒ่าหนิงมองหน้า
กันต่างคนต่างก็แลกเปลียนสายตางุนงง

ตอนที 107 สองผูเ้ ฒ่าตกตะลึง (4)

38
นางก้าวขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับสูงภายในเวลา
หนึงเดือนอย่างนันหรือ ในขณะทีคนทัวไปต้องใช้เวลา
หนึงปี เต็มๆ น่ะหรือ

พรสวรรค์ช่างยอดเยียมอย่างน่าประหลาดใจอะไรเช่นนี

“ข้าจําได้วา่ มูอ่ ซู่ วงแห่งตระกูลมูใ่ ช้เวลากว่าสองปี ขนึ

เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันต้นระดับกลาง! ทว่าเท่านีคนโง่ทวทั
ั ง
แคว้นหลงหยวนก็พากันชืนชมเสียแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหรงส่าย
ศีรษะขณะกล่าวขณะกลัยยิมยินดี “หากความสามารถ
ของอวินยาโถวเป็ นทีล่วงรูก้ นั นางมูอ่ ซู่ วงจะเอาหน้าไว้ที
ไหน คุณหนู เจ้าไม่อยากทิงชือสวะไปแล้วทําให้มอู่ ซู่ วง
ต้องอับอายขายหน้ามากขึนอีกสักหน่อยหรือ"

39
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากเป็ นรอยยิมสะกดใจ ดวงตาสีนิล
ฉายแสงวูบไหว “ผูเ้ ฒ่าหรง ท่านควรทราบสถานการณ์
ของตระกูลอวินเสียก่อน ก่อนข้าเข้มแข็งขึนกว่านีข้าเป็ น
ได้เพียงสวะเท่านัน หากข้าทําตัวเช่นเดิมราชสํานักก็จะ
ไม่หวาดระแวง! อย่างไรเสียข้าก็คนุ้ ชินกับการถูกดูหมิน
อยูแ่ ล้ว”

ผูเ้ ฒ่าหรงนิงไป พอทําท่าจะเอ่ยสําทับเสียงเนิบนาบของ

เด็กสาวก็ขดั ขึน

“ข้า อวินลัวเฟิ ง มิเคยปรารถนาพึงพาพลังผูใ้ ด แม้จะมี

ศัตรูมากเพียงใดข้าก็ตอ้ งการใช้เพียงพลังของตนตอบโต้
เท่านัน! ราชสํานัก ตระกูลมู.่ ..ไม่ชา้ ก็เร็วข้าจะให้พวก
40
เขาล้างหนีเลือดนีด้วยเลือด เช่นนัน ข้าจะไม่รอ้ นใจ”

ผูเ้ ฒ่าหนิงส่ายศีรษะเผยรอยยิมขมขืน สายตาทีมองอ

วินลัวเฟิ งก็แสดงความยอมรับมากขึนเรือยๆ “คุณหนู
เจ้าอยากเป็ นสวะ แต่ขา้ เกรงว่ามันจะไม่ง่าย ผูค้ นทีเจ้า
พบจวบจนบัดนีไม่ได้เก่งกล้าแต่อย่างใด! หากเจ้าพบ
ยอดฝี มือจากราชสํานักเถิด พวกเขาจะประเมินความ
สามารถทีแท้ของเจ้าได้ดว้ ยการมองเพียงปราดเดียว
เช่นนันข้าขอมอบธํามรงค์มิตินีให้ คิดเสียว่าเป็ นของ
ขวัญในฐานะทีข้ารับเจ้าเป็ นหลานสาวก็ได้ เจ้าจงเก็บ
มันไว้ให้ดี”

เมือเห็นท่านปู่ หยิบเอาแหวนสําริดออกมาเช่นนันดวงตา
คูง่ ามของหนิงซินก็สอ่ งแสงประหลาดใจ อย่างไรก็ดีนาง
41
มิได้เอ่ยอันใดเพียงแต่ยืนข้างผูเ้ ฒ่าหนิงเงียบๆ

ตราประจําตระกูลหนิง...หากผูใ้ ดถือแหวนนีก็เหมือนได้
เห็นท่านปู่ นาง และผูส้ วมแหวนนีสามารถควบคุมคน
ของตระกูลหนิงได้ทกุ คน! ยิงไปกว่านัน ตราบใดที
อวินลัวเฟิ งถือแหวนนี คนของตระกูลหนิงไม่วา่ ใครก็ตอ้ ง
ทําตามบัญชานางอย่างไม่มีขอ้ แม้!

“ถ้าเช่นนันข้าขอขอบพระคุณท่านปู่ หนิง”

ได้เห็นความคาดหวังในดวงตาผูเ้ ฒ่าหนิงเช่นนันอวินลัว
เฟิ งก็มิอาจปฏิเสธความหวังดีนนได้
ั

42
“คุณหนู นอกจากใช้เก็บสิงของแล้ว ธํามรงค์วงนียัง
สะกดปราณของเจ้าได้อีกด้วย เช่นนันแล้วยามใดทีเจ้า
ออกเดินทางและยอดฝี มือจากราชสํานักเริมเคลือนไหว
พวกเขาก็จะไม่สามารถสัมผัสปราณเจ้าได้ เจ้าจงวางใจ
เถิด”

ใจอวินลัวเฟิ งกระตุก นางมิได้คาดคิดมาก่อนเลยว่า

ธํามรงค์มิติทีผูเ้ ฒ่าหนิงมอบให้นนจะมี
ั คา่ ถึงเพียงนี!

นางติดหนีผูเ้ ฒ่าหนิงใหญ่หลวงเหลือเกิน

“ข้าแพ้อีกแล้ว” ผูเ้ ฒ่าหรงชําเลืองมองผูเ้ ฒ่าหนิง

แล้วกล่าวอย่างขัดเคืองใจ “ไม่ได้การ ข้าจะปรึกษากับ

43
ใต้เท้าว่าจะหาของขวัญใดทีคูค่ วรกับนาง เรืองนีข้าไม่
ยอมแพ้ทา่ นหรอก!”

ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบา “ข้าคือปู่ ของนาง ข้าก็ตอ้ งให้ของ

ขวัญนางบ้าง แต่ทา่ นจะให้ของขวัญนางในฐานะใดเล่า”

สองผูเ้ ฒ่านีคิดแต่จะแข่งขันกันตลอดเวลา ในเวลาเช่นนี

จะไม่ให้ผเู้ ฒ่าหนิงกระแซะเขาเสียหน่อยได้อย่างไร

“ท่านเอาชนะข้าด้วยการรับนางเป็ นหลานสาวเสียแล้ว
แต่ขา้ ก็ยงั มีหลานชายนะ” ผูเ้ ฒ่าหรงกระแอม จากนันจึง
หันไปทางอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าชราปรากฏรอยยิมนํา
เสียงก็เปี ยมด้วยความเอ็นดู “คุณหนู หลานชายข้าแข็ง

44
แกร่งกว่าองค์รชั ทายาทเกาหลิงยิงนัก ไม่วา่ จะในด้าน
หน้าตา กําลัง หรือจิตใจก็ตามที เช่นนันหากเจ้าแต่งกับ
หลานชายข้า ข้าจะให้ทา่ นนําหลานชายข้าไปอวดเกา
หลิงกับมูอ่ ซู่ วงให้สองสวะนันต้องอกแตกตายกันไปข้าง”

45
ตอนที 108 สองผูเ้ ฒ่าตกตะลึง (5)

ผูเ้ ฒ่าหรงไปไกลถึงขันเรียกสองคนนันว่าสวะเพือเอาใจ
อวินลัวเฟิ ง ใครได้ยินย่อมเข้าใจว่าเกาหลิงกับมูอ่ ซู่ วง
เป็ นเช่นไรในสายตาผูเ้ ฒ่า

“ผูเ้ ฒ่าหรง คุณหนูอายุเท่าไรกัน ท่านปู่ นางจะไม่วา่ เอา

รึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงจ้องผูเ้ ฒ่าหรงแล้วกล่าวด้วยรอยยิมเปล่ง
ประกาย “อีกประการ สายเลือดใหม่ตระกูลหนิงข้าก็มีดี
46
ไม่แพ้กนั ตราบใดทีคุณหนูยินดีนางจะเลือกใครในตระกู
ลหนิงเป็ นสามีก็ยอ่ มได้”

แม่ทพั เฒ่าบัดนีตกตะลึงเต็มที ผูเ้ ฒ่าพวกนีกําลังปรึกษา

หารือเรืองสามีของหลานสาวราวกับว่าไม่มีผอู้ ืนฟั งอยู่

ไม่มีทาง! ไม่มีทางเด็ดขาด! เขายังอยากเก็บอวินลัวเฟิ ง

ไว้ขา้ งกายอีกนานหลายปี แล้วจะปล่อยให้นางออกเรือน
ไปได้อย่างไร

มิรรี อให้แม่ทพั เฒ่าเปิ ดปากขัด ก็ได้ยินเสียงเด็กสาวอ้อย

อิงมาจากโถงใน เสียงนันเนิบนาบสะกดใจแต่ก็ออกจะ
สินหวังอยูห่ น่อยๆ

47
“พวกท่านทังสอง ข้าเพิงจะอายุสบิ สี พวกท่านจะลักพา
ตัวผูเ้ ยาว์งนรึ
ั ”

ผูเ้ ฒ่าทังสองสะดุง้ เฮือกแล้วจึงได้สติวา่ อวินลัวเฟิ งยืนอยู่

ตรงนันด้วย! พอคิดว่าพวกตนพูดคุยเรืองหาคูใ่ ห้นางกัน
สนุกปากต่อหน้าเจ้าตัวแล้วสีหน้าก็กระดากขึนมา

“แค่กๆ” ผูเ้ ฒ่าหรงไอแห้งๆ แล้วหันไปทางผูเ้ ฒ่าหนิง

พลางกล่าวว่า “นางกล่าวถูกต้องแล้ว บัดนีนางยังเยาว์
นัก จะทนทานเหล่าทโมนนันได้อย่างไร ผูเ้ ฒ่าหนิง
ทําไมเราไม่มาพนันกันเล่าว่าบุตรชายบ้านไหนจะชิง
หัวใจนางมาครอง ใครพ่ายแพ้จะต้องมารับใช้อีกฝ่ าย

48
ยาวนานสามปี ”

“ได้!” ผูเ้ ฒ่าหนิงตบโต๊ะวางมาดแล้วรับคําท้าด้วยใจมัน

“ข้าจะพนันกับท่านเอง! ข้ามันใจในเหล่าบุตรแห่ง
ตระกูลข้า ยิงไปกว่านันข้าจะให้ซินเอ๋อร์ผนู้ ีช่วยเหลือ ข้า
จะได้เห็นผลงอกงามสองเท่าในการลงมือครึงเดียว”

หนิงซินกุมหน้าผากอย่างเหลืออด นางอยากจะกล่าว
เหลือเกินว่านางไม่รูจ้ กั มักจีผูเ้ ฒ่าผูน้ ี! อีกประการ หาก
ท่านปู่ อยากพนันขันต่อนักไยต้องลากนางเข้าไปเกียว
ข้องด้วย

คิดดังนันแล้วสายตาหนิงซินก็อดเบนไปยังอวินลัวเฟิ งมิ

49
ได้ และมิได้คาดคิดว่าจะเห็นนางยืนกอดอกยิม ประหนึง
นางมิได้ไยดีเลยว่าสองผูเ้ ฒ่ากําลังใช้นางเล่นพนันขันต่อ

“นีก็ดกึ มากแล้วคุณหนู พวกเราจะไม่รบกวนเจ้าอีก” ผู้

เฒ่าหนิงมิได้มองผูเ้ ฒ่าหรงอีกต่อไปพลางเผยยิมบางๆ
“ซินเอ๋อร์ ไปกันเถิด เราจะกลับไปยังโรงเตียมเพือพัก
ผ่อน! พอชราแล้วก็พาลอ่อนเปลียเช่นนีล่ะ”

“เจ้าค่ะท่านปู่ ”

...
50
พระตําหนักส่วนใน ห้องพงไพรแห่งหอสูง

ยามนีในวังจินหัว พระสนมเอกมูก่ ยุ้ เฟยทอดกายเกียจ

คร้านอยูบ่ นตัง ขันทีหลายนายและหญิงรับใช้ในวังราย
ล้อมเฝ้ารอบัญชาจากนาง

ทันใดนันเองก็มีขนั ทีนายหนึงรุดโจนผ่านประตูแล้วหวด
แส้หางม้า จากนันประกาศกร้าวว่า “เหนียงเหนียง คุณ
ชายใหญ่แห่งตระกูลมูข่ อเข้าพบพะยะค่ะ”

“โอ๊ะ” พระสนมเอกมูเ่ ลิกคิวขึน จุดชาดทีหว่างคิวแลดู

ยัวยวนยิง นางลุกขึนนังเชืองช้าจากนันกล่าวเสียงเรียบ

51
ว่า “ให้เขาเข้ามา”

เพลาผ่านไปได้พกั หนึงแล้วหลังมูอ่ เู๋ ชินไปยังจวนแม่ทพั

เพือส่งมอบพระบัญชา ป่ านนีเขาคงได้นาํ ตัวอวินลัวเฟิ ง
นางแพศยามาแล้วเป็ นแน่! นางเด็กนันได้คิดร้ายใส่
ความอูซ่ วง เช่นนันนางจะต้องชดใช้!

ตังแต่ตน้ จนจบ พระสนมเอกมูม่ ิได้คาดคิดเลยว่าอวินลัว

เฟิ งจะปฏิเสธพระบัญชาอย่างหยาบคาย! อย่างไรเสียนี
ก็เป็ นโอกาสทองสําหรับนาง ใครก็ตามทีฉลาดย่อมจับ
คว้าโอกาสนีไว้เพือไต่เต้า ยิงไปกว่านัน คนชันตําเช่น
อวินลัวเฟิ ง หากไม่ยอมหาหนทางรอดอืนเมือสินแม่ทพั
อวินลัวไปก็มีแต่ตอ้ งตายตามปู่ ไปเป็ นแน่

52
ตอนที 109 ท่านอาลิงโลด (1)

ขณะพระสนมเอกมูเ่ ฝ้ารออวินลัวเฟิ งมากราบแทบเท้า

อย่างอิมเอมใจอยูน่ นั นางก็เห็นมูอ่ เู๋ ชินผูไ้ ปส่งมอยพระ
บัญชากลับมาคนเดียว ทันใดนันดวงหน้าสูงส่งเย้ายวน
นันก็หม่นลง ดวงตางามจับจิตฉายแสงเย็นเยียบสว่าง
53
วาบ

“อวินลัวเฟิ งอยูท่ ีไหน ไยเจ้าจึงกลับมาผูเ้ ดียว”

มูอ่ เู๋ ชินฝื นยิมรายงาน “เหนียงเหนียงขอรับ อวินลัวเฟิ ง

ปฏิเสธทีจะมาเป็ นพระสหายร่วมเรียนขององค์หญิง นาง
ถึงขันให้พวกเราไปถามฮ่องเต้วา่ ราชสํานักกระทํากับ
หลานสาวแม่ทพั ผูท้ รงเกียรติเช่นนีหรือ”

“ว่าอย่างไรนะ”

ดวงหน้าพระสนมเอกมูพ่ ลันแข็งทือ มือเรียวนวลเนียน

ประหนึงหยกตบลงบนทีท้าวแขนแล้วกล่าวเสียง เยียบ
54
เย็นว่า “นางสวะอวินลัวเฟิ งนันกล่าวเช่นนันจริงรึ”

“ใช่แล้วพะยะค่ะ!” มูอ่ เู๋ ชินผงกศีรษะ “เหนียงเหนียง

อวินลัวเฟิ งเป็ นเพียงสวะ ไยท่านจึงมอบโอกาสไต่เต้าให้
นางเล่า ด้วยสถานะของนาง นางไม่คคู่ วรเป็ นพระสหาย
ร่วมเรียนขององค์หญิงแม้แต่นอ้ ย!”

ชนชันสูงส่งเช่นองค์หญิงนันอวินลัวเฟิ งมีสทิ ธิอนั ใดจะ

มาเป็ นพระสหายร่วมเรียน มิหนําซํานางสวะนียังไม่
สํานึกบุญคุณปฏิเสธความหวังดีของเหนียงเหนียงเสีย
อีกด้วย

ดวงตาพระสนมเอกมูห่ ม่นลงแล้วเล่นกับแหวนหยกบน

55
ข้อนิวแผ่วเบา ไม่มีใครล่วงรูว้ า่ นางคิดเห็นเช่นไร

ทันใดนันเองก็มีเสียงประกาศกร้าวขึนจากด้านนอก ขัด
สายธารความคิดของพระสนมเอกมู่

“ฮ่องเต้เสด็จแล้ว”

ได้ยินดังนันพระสนมเอกมูก่ ็ลกุ ขึนยืนจากนันรีบสงบ

อารมณ์ นางมองไปยังร่างในอาภรณ์เหลืองสว่างผูก้ า้ ว
ฉับๆ เข้ามายังห้องบรรทมโดยไว จากนันโค้งลงอย่าง
สง่าแล้วกล่าวว่า “หม่อมฉันยินดีตอ้ นรับฝ่ าบาทเพคะ”

“สนมเอกของข้า” เกาถูชาํ เลืองพระสนมเอกมูผ่ มู้ ีดวงตา

56
ยัวเย้าแล้วกล่าวเสียงเข้ม “เราได้ยินมาว่าเจ้าไปจวนแม่
ทัพแล้วบังคับให้อวินลัวเฟิ งมาเป็ นพระสหายร่วมเรียน
ขององค์หญิงอย่างนันรึ”

พระสนมเอกมูช่ อ้ นศีรษะขึนตกตะลึง “ฝ่ าบาท พระองค์

ทรงทราบได้อย่างไร...”

“เขาพูดกันไปทัวทังเมืองหลวงแล้ว” เกาถูหวั เราะเสียง

เย็น “ใครๆ ก็พดู กันว่าเจ้า พระสนมเอกมู่ ได้กลันแกล้ง
บุตรีเพียงคนเดียวของจวนแม่ทพั มิหนําซํายังจะบังคับ
ให้นางเข้าวังหลวงมาเป็ นพระสหายร่วมเรียนขององค์
หญิงอีก! สนมรักของข้า ในอดีตตระกูลมูข่ องเจ้าทําให้
บุตรและสะใภ้ของอวินลัวต้องถึงฆาตมาแล้ว เราก็มิได้
ลังเลทีจะอยูข่ า้ งตระกูลมูแ่ ม้ผคู้ นจะติฉินนินทา อย่างไร
57
ก็ดี บัดนีตระกูลอวินเหลืออวินลัวเฟิ งเป็ นทายาทเพียง
คนเดียว หากมีสงใดเกิ
ิ ดขึนกับนาง แม่ทพั เฒ่านันคง
บุกกวาดล้างราชสํานักจนตัวตาย! บัดนีราชสํานักยัง
เคลือนไหวไม่ได้ เช่นนันเอง เราหวังว่าเจ้าจะไม่ววู่ าม”

พระสนมเอกมูห่ ลุบตาลงแล้วตอบรับเสียงเบา “หม่อม

ฉันจะทําตามพระบัญชาเพคะ”

“สนมรักของเรา” สีหน้าเกาถูออ่ นลงเมือชําเลืองแลสตรี

ผูเ้ ป็ นทีรักยิง ดวงตามิได้ฉายแววเคร่งเครียดอีกต่อไป
“เรารูด้ ีวา่ เจ้าชิงชังอวินลัวเฟิ งนัก หากมิใช่เพราะนาง มูอ่ ู่
ซวงคงมิตอ้ งทุกข์ทรมานเช่นนี! อย่างไรก็ดีบดั นีองค์
รัชทายาทล้มป่ วยหนัก เราเองก็มีกิจธุระติดพันต้องทํา
งานจนเหนือยล้า จึงมิได้มีเวลามาสังเกตเรืองเล็กน้อย
58
เจ้าวางใจเถิด อีกเดียวเราจะจับตาดูจวนแม่ทพั เสีย! เรา
จะมอบความยุติธรรมแก่เจ้า!”

ความยุติธรรมงันรึ

หากอวินลัวเฟิ งได้ยินคํานีออกจากปากเกาถู นางคงต้อง

หัวเราะจนตัวโยน!

นางมิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดฮ่องเต้สามานย์ซายั
ํ ง
ลําเอียงเลือกข้างเช่นเกาถูจงึ ได้มีหน้ามาพูดคําว่า
‘ความยุติธรรม’

“ฝ่ าบาท พระองค์กล่าวเช่นนัน หม่อมฉันก็วางใจ”

59
มูก่ ยุ้ เฟยยกมุมปากขึนเล็กน้อย ดวงหน้างามหมดจด
ฉายรอยยิมอ่อนจาง ดวงตาหรีปรือแสดงความรักและ
ความอ่อนโยนขณะนางจดจ้องไปยังบุรุษรูปงามเบือง
หน้า

ชายใดก็มิอาจฝื นใจมิให้ลมุ่ หลงในสตรีผอู้ อ่ นโยนนุ่ม

นวลเช่นวารี เช่นนันเองเกาถูจงึ ได้ละทิงงานราชการไว้
เบืองหลัง จากนันอุม้ พระสนมเอกมูข่ นเดิ
ึ นไปยังเตียง

มูอ่ เู๋ ชินหลบฉากออกไปอย่างแนบเนียน แล้วจึงปิ ดประตู

ห้องบรรทมลงเชืองช้าก่อนออกไป

60
ตอนที 110 ท่านเอาลิงโลด (2)

61
ณ ภูเขาด้านหลังตระกูลอวิน

บุรุษผูห้ นึงนังอยูบ่ นรถเข็นท่ามกลางแสงแดด เสือคลุมสี

ครามห่อหุม้ ด้วยแสงอ่อนจาง

บนหน้าตักมีหนังสือวางอยูห่ นึงเล่ม เขาใจจดใจจ่อกับ

หนังสือจึงมิได้สมั ผัสว่าอวินลัวเฟิ งมายืนอยูด่ า้ นข้าง

“ท่านอา”

เสียงอ่อนโยนทีคุน้ เคยจู่ๆ ก็โพล่งขึนจากด้านข้างทําให้

เขาหันมา ครันเห็นเด็กสาวข้างกายแล้วดวงหน้างาม
62
ละเอียดก็อดเผยรอยยิมมิได้

รอยยิมท่านอาช่างงดงามจับใจอวินลัวเฟิ งยิงนักทําให้ใจ
นางสันไหวได้โดยง่าย ความเศร้าหมองระหว่างคิวก็เด่น
ชัดเช่นกัน นันช่างบีบคันหัวใจนางเหลือเกิน

อวินลัวเฟิ งมองไปยังบุรุษรูปงามเสียจนใครทีได้เห็นต้อง
ปวดใจแล้วกล่าวว่า “ท่านอา ข้าได้ฟืนฟูรา่ งกายท่านให้
กลับคืนสูส่ ภาพเดิมได้สกั พักแล้ว ข้าจะเริมการรักษาขัน
สุดท้ายเสียที อีกไม่นานท่านจะลุกขึนยืนได้อีกครัง”

ปลายนิวอวินชิงหย่าทีเมือครูพ่ ลิกหน้าหนังสืออยูก่ ็พลัน

นิงแข็ง เขาช้อนดวงหน้างดงามขึนแล้วเอ่ยถามด้วย

63
ความกังขา “เสียวเฟิ งเอ๋อร์ เจ้าบอกข้าว่า...ข้าจะลุกขึน
ยืนได้อีกครังอย่างนันรึ”

อวินลัวเฟิ งสบดวงตาประหลาดใจแล้วผงกศีรษะเคร่ง
ขรึม “อันทีจริงแล้วข้าสามารถช่วยให้ทา่ นยืนได้ตงนาน
ั
แล้ว อย่างไรก็ดีหากข้ามิได้ฟืนฟูรา่ งกายของท่านให้
กลับมามีสขุ ภาพดีดงั เดิมก่อน แม้ทา่ นจะยืนขึนได้ ขา
ท่านก็จะไม่คล่องแคล่วดังเดิม เช่นนันเองข้าจึงต้องรอถึง
วันนีจึงจะเริมทําการรักษาทีแท้จริง”

อวินชิงหย่าแทบหยุดหายใจ ว่ากันตามตรงหากเป็ นเขา

เมือก่อนคงเชือไม่ลงว่าวันหนึงตนจะกลับมาลุกขึนยืนได้
อีกครัง แม้อวินลัวเฟิ งจะได้ให้คาํ มันแล้วเขาก็ยงั มิกล้า
ทําใจเชือ!
64
เขาเกรงว่าหากเชือไปครังหนึงจะต้องตกลงสูห่ ว้ งแห่ง
ความสินหวัง!

บัดนีเมืออยูต่ อ่ หน้าดวงตาเปี ยมล้นความมันใจของอ

วินลัวเฟิ งเขาก็พลันสับสนหนัก บางทีหลานสาวตัวน้อย
ผูน้ ีอาจช่วยเขาได้จริง

“ท่านอา อีกไม่นานท่านจะลุกขึนยืนได้อีกครัง ท่านจะไม่

ต้องพึงรถเข็นอีกต่อไปแล้ว”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคัก นางเฝ้ารอวันนีมานานแสน

นาน...

65
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย” อวินชิงหย่ารวบรวมสติ แล้วรอยยิมอ่อน
โยนประหนึงกระแสลมแผ่วก็ปรากฏบนใบหน้านวล ดวง
ตางามจ้องเด็กสาวข้างกายมิวางตาแล้วเอ่ยแผ่วเบาว่า
“อายินดีให้เจ้าลองวิชา แม้เจ้าจะล้มเหลวก็ไม่ตอ้ งเสียใจ
เพียงเจ้าหวังดีอาก็ยินดีแล้ว”

ทีเขากล่าวไปไม่ใช่เพียงเพือตัวอวินลัวเฟิ ง แต่เพือเตือน
ใจเขาเองด้วย

หากการรักษาล้มเหลว เขาก็มิอาจแสดงความผิดหวัง
ใดๆ ออกมา มิเช่นนันผูท้ ีเจ็บปวดย่อมต้องเป็ นอวินลัว
เฟิ ง

66
“ท่านอา ข้ามันใจเป็ นทีสุดว่าข้าจะสามารถรักษาท่าน
ได้” อวินลัวเฟิ งกะพริบตาปริบๆ ให้อวินชิงหย่า แล้วดวง
ตาสีนิลก็เปี ยมไปด้วยความมันใจ “คราวนีท่านถอด
อาภรณ์ทีเถิด ข้าจะได้ทาํ การฝังเข็ม”

“ได้ส”ิ อวินชิงหย่าเผยรอยยิมจางแล้วเปลืองอาภรณ์
ออกโดยมิลงั เล เผยให้เห็นท่อนขาฟกชําดําเขียว

ขาทังสองข้างขึนสีมว่ งดําเป็ นจํา ชัดเจนว่าเคยถูกหยิก

อย่างรุนแรง ครันได้เห็นอวินลัวเฟิ งก็ชอ้ นตาขึนแล้วดวง
ตาตะลึงของนางก็จรดลงบนใบหน้างามละเอียดของ
ท่านอา

67
เสียงท่านอาราบเรียบประหนึงว่ากําลังระลึกถึง
เหตุการณ์ทีไม่สาํ คัญ “ตลอดสิบปี ทีผ่านมาข้าไม่รูส้ กึ
อะไรจากขาทังสองข้าง บางทีขา้ ก็เกิดอ่อนไหวรับไม่ได้
ขึนมาจึงได้หยิกเอา ถึงขันเอาค้อนทุบหรือเอาเศษเครือง
ลายครามกรีดก็มี อย่างไรเสีย ไม่วา่ จะออกแรงเพียงใด
ข้าก็ไม่รูส้ กึ ถึงความเจ็บปวดเลยแม้แต่นอ้ ย หลังจาก
นัน...เมือหญิงรับใช้เห็นว่าข้าทําร้ายตัวเองก็นาํ ค้อนออก
ไป ส่วนเครืองถ้วยลายครามก็กลายเป็ นถ้วยไม้”

68
ตอนที 111 ท่านอาลิงโลด (3)

ยิงเขาพูดอย่างไม่แยแสเท่าไร ใจอวินลัวเฟิ งก็ยงเจ็

ิ บ
ปวดเท่านัน นางหลุบตาลงเล็กน้อยพลางกล่าวด้วยนํา
เสียงแน่วแน่วา่

“ท่านอา ใครก็ตามทีทําร้ายท่าน มันจะต้องชดใช้!”

หนีเลือดต้องชําระด้วยเลือด!

คนพวกนันทําให้ทา่ นอาต้องเป็ นอัมพาตไปกว่าสิบปี

ฉะนันนางจะตัดแขนขาพวกมันสักวัน! นางจะทําให้พวก
69
มันต้องลิมรสความทรมานเช่นเดียวกับทีท่านอาต้อง
ทรมาน

“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เมือครังกระโน้นข้ายังเยาว์และเลือดร้อน

นัก ข้าจึงต้องทุกข์ทรมานเช่นนี เจ้าต้องไม่ทาํ ผิดซํารอย
ข้า พลังนันแข็งแกร่งเกินไป แล้วเจ้าก็มิอาจต่อกรได้ ข้า
ไม่อยากให้เจ้าต้องถูกพลังนันไล่ลา่ เพราะล้างแค้นให้
ข้า” อวินชิงหย่าเอ่ยสังสอนอย่างเคร่งขรึมพลางจ้องอ
วินลัวเฟิ ง

นําเสียงของเขาเปี ยมไปด้วยความเป็ นห่วงลึกลํา บังเกิด

กระแสความอุน่ ขึนท่วมท้นหัวใจของอวินลัวเฟิ ง นาง
ชําเลืองแลชายผูน้ นความมุ
ั ง่ มันก็ยงแข็
ิ งแกร่งขึน

70
“ท่านอา บัดนีตระกูลอวินมีขา้ แล้ว ฉะนันข้าจะไม่ปล่อย
ให้ใครมาทําร้ายพวกเราอีก! ภาระทังหมดของตระกู
ลอวินนันข้าจะแบกรับมันไว้เอง ข้าจะนําพาให้ตระกู
ลอวินแข็งแกร่งขึน...แข็งแกร่งขึนเสียจนไม่วา่ ใครหน้า
ไหนก็ไม่กล้าเข้ามายุม่ ย่าม”

เด็กสาวกล่าวสาบานด้วยความทระนง ท่าทางก็โอหังยิง
นัก

จู่ๆ อวินชิงหย่าก็หวั เราะขึนมา “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าโตขึนมาก

จริงๆ เจ้ามีพร้อมทังปณิธานและความทะเยอทะยาน
หากบิดามารดาทีล่วงลับไปของเจ้าได้รูค้ งหมดห่วง”

71
อวินลัวเฟิ งยิมน้อยๆ “ท่านอา นีก็สายมากแล้ว เรามา
เริมทําการรักษากันเถิด”

“ได้ส”ิ อวินชิงหย่าผงกศีรษะ ไม่วา่ อวินลัวเฟิ งจะทําอะไร

เขาก็จะสนับสนุนนางโดยไม่มีขอ้ แม้!

แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม!

เมือตะวันตกดิน

72
แสงทองอ่อนจางทอลงมาห่มคลุมทัวทุกซอกมุมของ
ภูเขาด้านหลัง

อวินชิงหย่ามองดูเด็กสาวรูปงามวางเข็มลงอย่างเหม่อ
ลอย แล้วเอ่ยด้วยนําเสียงเคลือบแคลงเล็กน้อย “เท่านี
เองรึ”

“ท่านอา ท่านลองเอามือหยิกขาตัวเองหน่อยไหมเล่า”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยแล้วรอยยิมสะกดใจก็
เผยออกชัดเจนบนใบหน้าเลอโฉม

อวินชิงหย่ายืดแขนออกสันเทาแล้วหยิกผิวหนังบน

73
ท่อนขาโดยแรง ไม่นานนักก็บงั เกิดความเจ็บปวดแล่น
ขึนมาทําให้เขานิงงันไป

กีปี แล้วหนอ

กีปี แล้วทีท่อนขาเขามิอาจสัมผัสได้ถงึ ความเจ็บปวดเช่น

นี แม้จะใช้เศษเครืองถ้วยกรีดจนโลหิตหลังไหลก็ยงั มิ
อาจรูส้ กึ ได้ถงึ ความเจ็บแม้แต่นอ้ ย

ทว่าบัดนีขาทีเคยด้านชากลับมีความรูส้ กึ ขึนแล้ว...

อวินลัวเฟิ งมองไปยังอวินชิงหย่าผูต้ กตะลึงแล้วขยิบตา

ให้ “ท่านอา บัดนีข้ารักษาขาของท่านสําเร็จแล้ว อย่างไร
74
ก็ดี ท่านเป็ นอัมพาตอยูน่ านหลายปี จงึ ยังเดินเหินเช่นคน
ธรรมดามิได้ ท่านจงพักรักษากายอีกสักหน่อย ระหว่าง
นันท่านก็อย่าบอกท่านปู่ เมือท่านเดินได้ดงั เดิมแล้วเรา
ค่อยให้ทา่ นปู่ ประหลาดใจ”

ในทีสุดอวินชิงหย่าก็ได้สติ พลันหัวใจก็อดลิงโลดขึนมามิ
ได้จนถึงขันไม่ได้ยินถ้อยคําถัดมาของอวินลัวเฟิ ง ดวงตา
คูง่ ามเป็ นประกายสว่างไสว

“เฟิ งเอ๋อร์ บัดนีข้ารูส้ กึ ถึงขาตนแล้ว...ในทีสุดข้าก็รูส้ กึ

แล้ว!” อวินชิงหย่าตืนเต้นเสียจนพูดไม่เป็ นภาษา “ข้าคิด
ว่าตนจะต้องอยูบ่ นรถเข็นไปตลอดชีวิตเสียแล้ว ข้าไม่คิด
เลยว่าการทีเจ้าปรากฏตัวขึนจะสร้างความประหลาดใจ
ให้ขา้ ถึงเพียงนี! เฟิ งเอ๋อร์ ข้าจะขอบคุณเจ้าอย่างไรดี”
75
อวินลัวเฟิ งยกยิมมุมปากอย่างเจ้าเล่หพ์ ลางกล่าว “ท่าน
อา หากท่านอยากขอบคุณข้า เช่นนันก็มาช่วยข้าดูแล
กองทัพเสียหน่อยดีไหมเล่า”

76
ตอนที 112 ครึงปี (1)

“กองทัพงันรึ”

อวินชิงหย่าค่อยสงบใจลง ดวงตาสดใสร่มเย็นเปี ยมไป

ด้วยความสงสัย “กองทัพอะไรรึ”

“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งเงียบไปครูห่ นึงก่อนเอ่ย “ข้าได้ตงั

กองทัพขึนแล้ว และได้แบ่งกองทัพออกเป็ นสองกองตาม
เพศ เหล่าทัพเหล็กกล้าบัดนียังไร้ซงผู
ึ บ้ ญ
ั ชาการ มีเพียง
ท่านเท่านันทีเหมาะสมกับตําแหน่ง ซําคนทีข้าไว้ใจได้ก็
มีแต่ทา่ น”

1
อวินชิงหย่าชะงักไปแล้วช้อนตาขึนจรดกับดวงตาสุก
สว่างของเด็กสาวแล้วก็อดยิมไม่ได้ ความทุกข์โศกที
หว่างคิวบัดนีถูกแทนทีด้วยความมันใจ

“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ อาจะทุม่ เทเต็มทีเพือช่วยกิจของเจ้า ขอ

เวลาอาสักห้าปี ...ไม่สิ สามปี ก็พอ! อาจะมอบกองทัพที
แข็งแกร่งและโหดเ**◌้ยมให้แก่เจ้า!”

อวินลัวเฟิ งจ้องดวงหน้าเปี ยมความมันใจของอวินชิง

หย่าแล้วก็อดคิดภาพท่านอานังบัญชาการทัพอยูบ่ นรถ
เข็นมิได้ คิดแล้วก็ดนู ่าเกรงขามพิสดารดีทีเดียว

...

2
แคว้นหลงหยวนบัดนีเพราะเกาหลิงองค์รชั ทายาทได้ลม้
ป่ วยหนักด้วยอาการสูญเสียพลังฌานกระทังแพทย์
หลวงก็ยงั อับจนปั ญญา วังหลวงจึงได้ลงประกาศหากผู้
ใดรักษาองค์รชั ทายาทได้จะได้รบั รางวัลตอบแทนอย่าง
งาม!

เคราะห์ไม่ดีทีหมอนับร้อยพันก็มิอาจรักษาองค์
รัชทายาทได้เลย

บัดนันเองเนืองจากมีผเู้ ป็ นพยานวิชาอวินลัวเฟิ งทีได้

รักษาผูเ้ ฒ่าหนิงไว้ จึงได้ทลู แนะนําแด่ฝ่าบาทให้เรียกตัว
อวินลัวเฟิ งเข้าวังเพือทําการรักษาองค์รชั ทายาท! อย่าง
ไรก็ดีเกาถูก็มิอาจไว้วางใจอวินลัวเฟิ งและเกรงว่านางมี
3
ความสามารถเพียงน้อยนิด ซํายังจะใช้สงนี
ิ ต่อรองราช
สํานักเพราะปรารถนาอยากขึนเป็ นพระชายาในองค์
รัชทายาท เกาถูจงึ มิได้ฟังคําแนะนําของเสนาบดีนนั

อย่างทีภาษิ ตว่าไว้ ‘สิงทีท่านได้ยินอาจเป็ นคําลวง ส่วน

สิงทีท่านได้เห็นนันจริงแท้แน่นอน’ ในสายตาของฮ่องเต้
นัน อวินลัวเฟิ งเป็ นเพียงนางสวะเสมอมา และสวะผูน้ ีก็
ไม่ได้มีวิชาการแพทย์ใดๆ ติดตัวเลย! แม้ออกคําสังให้
นางเข้าวังก็มิได้ก่อให้เกิดประโยชน์อนั ใด

ขณะทีราชสํานักวิงวุน่ จนสายตัวแทบขาดด้วยเรืององค์
รัชทายาทนัน ภายในเวลาครึงปี อวินลัวเฟิ งก็ดาํ เนินชีวิต
ไปด้วยความสงบ เมือไร้คนกวนใจแล้วนางก็ทมุ่ เทให้กบั
การฝึ กฌานทีภูเขาด้านหลังอย่างเต็มทีโดยไม่มีโอกาสก
4
ระเซ้าอวินเซียวเสียด้วยซํา

บัดนันเอง อวินลัวเฟิ งผูน้ งไขว่

ั หา้ งกบดานอยูท่ ีภูเขาด้าน
หลังก็เบิกเนตรขึนเชืองช้า หายใจเอาอากาศแปดเปื อน
ออกมา “ข้าซ่อนตัวอยูไ่ ด้ครึงปี แล้ว กําลังข้าก็แข็งแกร่ง
ขึนจนเป็ นทีน่าพอใจ เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ
เพลิงพิโรธก็กาํ ลังก้าวหน้าขึนภายใต้บญ
ั ชาการของท่าน
อาและชิงเหยียน ข้าเพียงแต่มิได้ลว่ งรูเ้ ลยว่าโลกภาย
นอกเกิดอะไรขึนบ้างในชัวระยะเวลาหกเดือนนี”

“จีดๆ”

ศีรษะน้อยๆ โผล่พน้ แขนเสือคลุมนางออกมา ไหน่ฉาเบิ

5
กดวงตาสีนิลขึนกว้างแล้วมองอวินลัวเฟิ งด้วยความ
สงสัย

อวินลัวเฟิ งมองสัตว์นอ้ ยทีโผล่พน้ แขนเสือนางออกมา

ปลายนิวลูบศีรษะมันแผ่วเบา “เจ้าหนูนอ้ ยนีช่างน่า
อิจฉา เจ้ามิตอ้ งฝึ กฌานก็ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับ
ต้นภายในครึงปี เสียแล้ว อย่างไรก็ดีเถิดเจ้าก็รดี ไถ
สมุนไพรพลังฌานข้าไปมากทีเดียว”

เจ้าหนูขดุ ทองนีต่างจากอสูรเซียนทัวไป ฌานของมันขึน

อยูก่ บั การบริโภคสมุนไพรนับไม่ถว้ น! ทีมันเติบโตขึนได้
ไวเช่นนีก็เพราะอวินลัวเฟิ งให้มนั บริโภคสมุนไพรพลัง
ฌานเยอะนัก แน่นอนหากนางยังปรารถนาให้พลังฌาน
ของมันแข็งแกร่งยิงขึน สมุนไพรพลังฌานธรรมดาก็คง
6
ไม่เพียงพอเสียแล้ว

“เสียวโม่ ต้นหงผูแ่ ดงเป็ นอย่างไรบ้าง”

อวินลัวเฟิ งส่งไหน่ฉากลับเข้าไปในแขนเสือแล้วเอ่ยถาม
ผ่านการสือฌาน

ครูต่ อ่ มาเสียงเสียวโม่ก็ดงั ขึนในใจ “นายท่าน บัดนีต้นหง

ผูแ่ ดงออกดอกแล้ว ไม่นานนักผลก็จะตามมา ข้าคาดว่า
คงอีกประเดียวเดียว”

อวินลัวเฟิ งเผยยิมแล้วลุกขึนจากเตียงมุง่ ไปยังประตู

7
“เมือต้นหงผูแ่ ดงออกผลพลังฌานเมือใด ก็คงเพิมพลัง
ให้ทา่ นปู่ ได้ ซําไม่นานมานีท่านอาก็ชินกับการเดินเหิน
แล้ว คราวนีล่ะข้าจะทําให้ทงสองเฒ่
ั าต้องตกตะลึง...”

ตอนที 113 ครึงปี (2)

พระตําหนักส่วนใน ภายในหอสูง

ในห้องทรงพระอักษร เกาถูกาํ ลังอ่านจดหมายเหตุและ

8
เขียนข้อคิดเห็น บัดนันเองก็ได้ยินเสียงกระแอมไอเย็น
เยียบขึนจากด้านหลังทําให้เขาตกใจเสียจนพูก่ นั ในมือ
หล่นลงพืน

“เห็นทีกิจของเจ้าในฐานะฮ่องเต้หมูน่ ีจะสบายดีทีเดียว
เจ้าจึงขาดการรายงานตัวต่อสํานักเรานานเหลือเกิน”

เสียงนันเปรียบดังคําสาปให้กายเกาถูทีเดิมสุขมุ ลุม่ ลึก

ต้องสันเทา เขาผลุนผลันลุกขึนจากบัลลังก์แล้วหมุนกาย
มองเด็กสาวผูป้ รากฏตัวขึนด้านหลัง

เด็กสาวแต่งกายอยูใ่ นชุดอาภรณ์ผา้ คลุมเขียวมีเข็มขัดสี

หยกรัดรอบเอวและผ้าพันแผลสีมว่ งพันรอบกาย นาง

9
เดินนวยนาดมายังด้านข้างบัลลังก์แล้วนังลงราวกับว่า
ไม่มีใครอยูต่ รงนัน

นางยกขาขึนไขว่หา้ งแล้วเล่นกับพูก่ นั บนโต๊ะ คิวยาวได้

รูปเลิกขึนเล็กน้อย ดวงตาสดใสมองไปยังเกาถูผยู้ ืนอยู่
ด้านข้าง

“เกาถู เจ้าจงอย่าลืมว่าสถานะฮ่องเต้ของเจ้ามาจาก
สํานักฌาน! พวกเราจะเรียกคืนเมือใดก็ยอ่ มได้” เด็ก
สาวกลิงพูก่ นั ท่าทางผ่อนคลายขณะกล่าวเสียงเข้ม

“คุณหนู” เกาถูหวั เราะเบา “เร็วๆ นีองค์รชั ทายาทแห่ง

หลงหยวนของข้าได้ลม้ ป่ วยลงอาการสาหัส บัดนีข้าก็ได้

10
แต่พลิกแผ่นดินหาแพทย์ผมู้ ีชือเสียงมารักษา ข้าจึงมิได้
ไปรายงานตัวต่อสํานักฌานได้ทนั เวลา โปรดอภัยข้า
ด้วยเถิด คุณหนูใหญ่”

หากประชาชนแห่งหลงหยวนได้มาเห็นเกาถูมีทา่ ที
พินอบพิเทาและประจบสอพลอเบืองหน้าสตรีถงึ เพียงนี
คงต้องตกตะลึงสุดขีดเป็ นแน่!

สตรีนางนียิงใหญ่มาจากไหนเกาถูจงึ ได้หวาดกลัวนาง
ถึงเพียงนี

“เกาถู ข้ามาคราวนีก็เพือมอบหมายภารกิจ” ซือเซวี

ยนชําเลืองแลชายหนุ่มผูอ้ ยูใ่ นอาภรณ์ชดุ คลุมยาวสี

11
ทองอร่ามพร้อมดวงหน้าเปี ยมความเคารพ แล้วกล่าว
อย่างเมินเฉยว่า “บัดนีเจ้าจงพักเรืองค้นหาแพทย์ให้องค์
รัชทายาทแล้วใช้พลังทังหมดของหลงหยวนช่วยข้า
ตามหาคนคนหนึงเสีย!”

“ข้าขอถามคุณหนูซือได้หรือไม่วา่ ท่านปรารถนาตามหา
ผูใ้ ด” เกาถูมองซือเซวียนด้วยความประหลาดใจ

ในเมือพลังของสํานักฌานก็เข้มแข็งมากกว่า ซือเซวียนผู้
เป็ นคุณหนูใหญ่จะตามหาใครก็ยอ่ มทําได้โดยง่าย แล้ว
ไยนางจึงเลือกคนของหลงหยวนให้ปฏิบตั ิภารกิจนีแทน
เล่า

12
ในดวงตาซือเซวียนปรากฏความคลังไคล้หลงใหลแลดูโง่
เขลาอยูเ่ ล็กน้อย “ข้ามิเคยเห็นหน้าเขามาก่อน เพียงแต่รู ้
ว่าเขาสวมหน้ากากและมีพลังกล้าแข็งเหลือเกิน หากพูด
ถึงจุดเด่นก็คงต้องบอกว่ามีรา่ งกายกํายํานัก”

กว่าครึงปี ทีแล้วนางได้เห็นเขาจากในห้องเขียนหนังสือ
ของบิดาเท่านัน! ตังแต่นนเป็
ั นต้นมานางก็ตกหลุมรักเขา
หัวปั กหัวปํ า!

มิหนําซําแม้กระทังบิดาผูแ้ ข็งแกร่งและสูงส่งของนางยัง
ทําตัวพินอบพิเทาต่อหน้าเขา เท่านีก็รูแ้ ล้วว่าบุรุษผูน้ นั
ลึกลับยากหยังถึงเพียงใด!

13
อย่างไรก็ดีครันนางสารภาพความในใจให้บิดาได้ฟัง เขา
ก็ขดั ขวางนางอย่างหนัก! มิหนําซํายังกล่าวด้วยว่า
นางอยูต่ าชั
ํ นมิคคู่ วรกันกับเขา!

ตัวนางถือดีและเย่อหยิงมาแต่ไหนแต่ไร ฉะนันจะยอม
ให้รกั แรกถูกฝังกลบทังทียังมิได้แตกหน่อออกผลได้อย่าง
ไรเล่า เช่นนันเองนางจึงออกจากสํานักฌานมาผจญโลก
เพือตามหาเขา!

ดวงหน้าเกาถูเผยรอยยิมฝื น “คุณหนูซือ ข้าจะช่วยท่าน

ตามหาคนผูน้ ีท่ามกลางผูค้ นมหาศาลได้อย่างไร”

มิหนําซํารูปเขียนสักรูปก็ยงั ไม่มี ชือแซ่หรือก็ไม่ทราบ แม้

14
เขาจะเก่งกาจเพียงใดให้ตามหาคนคนหนึงคนท่ามกลาง
คนมากมายคงเป็ นไปไม่ได้

ซือเซวียนเงียบไปครูห่ นึงก่อนเอ่ยขึนว่า “ข้าจําได้วา่ ครัง

หนึงท่านพ่อเคยกล่าวว่าเขาไม่มีชือสกุลและมีเพียงชือ
ตนคือเซียว ยามนันข้ามิอาจเชือท่านพ่อ! ใครกันจะไม่มี
ชือสกุล ข้าไม่รูว้ า่ เรืองนีช่วยเจ้าได้หรือไม่ อีกประการ
เจ้าห้ามแพร่งพรายเรืองนีเป็ นอันขาด ห้ามผูใ้ ดในสํานัก
ฌานล่วงรู!้ ”

15
ตอนที 114 หนิงซินพิโรธ (1)

16
เกาถูเงียบไป รูด้ ีวา่ หากรับเงือนไขของนางแล้วจะเป็ น
เช่นไร อย่างไรก็ดีนาเสี
ํ ยงนางแข็งกร้าวเสียจนเขาปฏิเสธ
มิได้ จึงเพียงแต่ตอบรับอย่างเสียไม่ได้วา่ “ท่านวางใจ
เถิดคุณหนูซือ ข้าจะตามหาคนคนนีให้จงได้ไม่วา่ จะ
อย่างไรก็ตาม”

ครันได้ยินดังนันซือเซวียนก็ลกุ ขึนยืนด้วยท่าทีพงึ ใจ ดวง

ตาฉายรอยยิม “เกาถู เจ้าควรทําเช่นทีพูด ถ้าเช่นนันข้า
จะฝากเรืองนีไว้กบั เจ้า! หากเจ้าปฏิบตั ิภารกิจไม่สาํ เร็จก็
อย่าหาว่าคุณหนูผนู้ ีไร้เมตตา!”

แม้สตรีนางนีจะมีรอยยิมจางปรากฏบนใบหน้า เกาถูก็
ยังสัมผัสถึงแววอํามหิตในถ้อยคํานางแล้วก็อดกายสัน
เทามิได้ เขารีบตอบรับอย่างนอบน้อม “คุณหนูซือไม่ตอ้ ง
17
กังวล แม้จะต้องใช้กาํ ลังทหารของทังหลงหยวน ข้าก็จะ
ตามหาบุรุษผูน้ ีมาให้ทา่ นให้จงได้”

“ดีมาก ถ้าเช่นนันข้าจะรอฟั งข่าวดี”

รอยยิมซือเซวียนลึกลํายิงขึนแล้วดวงตามืดดําก็มองเกา
ถูอีกครังก่อนหมุนกายจากไป

ครันจ้องไปทางทีซือเซวียนจากไปรอยยิมเกาถูก็คอ่ ยๆ
จางหาย แล้วดวงตาไร้กน้ บึงก็หม่นลงอย่างเย็นชา เขา
กําหมัดแน่นด้วยใจอึดอัดแข็งขืน ลมหายใจก็เริมติดขัด
พลางสบถสาบานอยูใ่ นใจ “สักวันหนึงข้าจะล้มสํานัก
ฌานให้ได้ แล้วจะไม่มีใครมาควบคุมข้าได้อีก!”

18
แม้เกาถูจะเป็ นถึงองค์ฮ่องเต้แห่งหลงหยวน ทว่าความ
เป็ นจริงนันเขาเป็ นเพียงฮ่องเต้หนุ่ เชิดและยังมีพลังเบือง
หลังทีอยูเ่ หนือกว่าอย่างสํานักฌาน! ทุกถ้อยคําและการ
กระทําถูกควบคุมโดยสํานักฌานอย่างหมดจด ซําเขายัง
ต้องไปรายงานตนเรืองกิจการบ้านเมืองทุกเดือนอีกด้วย

อาจกล่าวได้วา่ สถานะฮ่องเต้ของเขานันไร้คา่ ทีเดียว!

ฉะนันเองจะให้เขาผูท้ งเย่
ั อหยิงและยโสโอหังก้มหัวให้
ใครตลอดไปได้อย่างไร ขอเพียงโอกาสสักนิดเถิด เขาจะ
โค่นล้มยุคสมัยแห่งสํานักฌานลงให้จงได้แล้วเหยียบยํา
พวกมันให้จมดิน!

19
ไม่วา่ ใครก็ควบคุมเขาไม่ได้!

ภายในห้องส่วนตัวหรูหราของภัตตาคารเฟิ งอวี หนิงซิ

นเอามือเท้าคางพลางกะพริบดวงตาโตเป็ นประกายให้
กับเด็กสาวรูปงามไร้ทีติผนู้ งอยู
ั ฝ่ ังตรงข้าม ดวงตาสุก
สว่างก็บงั เกิดความสงสัย

“เจ้าจ้องข้าทําไมฮึ” อวินลัวเฟิ งวางตะเกียบในมือลงแล้ว

เลิกคิวถามหนิงซิน

ดวงหน้าชวนเอ็นดูของหนิงซินเผยรอยยิม “ท่านปู่ บอก

20
ให้ขา้ เรียนรูจ้ ากท่าน ข้าจึงสังเกตการณ์ทา่ นอยู”่

ครันได้ยินดังนันดวงตาอวินลัวเฟิ งก็เผยยิมสะกดใจ
แล้วกระเซ้าว่า “แล้วเจ้าได้เรียนรูอ้ ะไรบ้างเล่า”

หนิงซินส่ายศีรษะ “เฟิ งเอ๋อร์ ข้าขอตอบด้วยความสัตย์

จริง ข้าได้ยินเรืองตระกูลอวินท่านมานานแล้ว ว่ากันว่า
ตระกูลอวินให้กาํ เนิดอวินชิงหย่าผูม้ ีพรสวรรค์เลิศลํา
และมีกิรยิ าท่าทางอ่อนช้อยหมดจดเมือสิบกว่าปี ทีผ่าน
แต่เพราะชือเสียงของเขาโดดเด่นเกินไปจึงได้ระคายนาย
น้อยของกลุม่ พลังหนึงเข้า เขาจึงถูกพลังนันไล่ตามจน
สินชีพไปในทีสุด”

21
ขณะกล่าววาจาดวงตานางก็ฉายแสงเป็ นประกาย กิรยิ า
ท่าทางก็แข็งขันส่วนดวงหน้าก็ปรารถนา “ช่างน่า
เสียดาย หากข้าเกิดเร็วกว่านีสักสิบปี คงได้ทนั เห็นความ
ยิงใหญ่ของเขา ดังนันเองหลังได้ยินว่าท่านคือหลานสาว
แห่งจวนแม่ทพั ในวันนัน ข้าก็ชืนชมท่านแล้ว หลานสาว
ของเขาย่อมไม่นอ้ ยหน้าไปกว่าเขาแน่นอน”

อวินลัวเฟิ งตะลึงช้อนตามองหนิงซิน ครันได้เห็นดวงหน้า

เปล่งประกายของเด็กสาวนันในหัวใจก็บงั เกิดความ
ประหลาดใจขึนเล็กน้อย

หนิงซินชืนชมท่านอาอย่างนันรึ หากนางรูว้ า่ ท่านอายังมี

ชีวิตอยู่ อวินลัวเฟิ งสงสัยว่านางจะทําสีหน้าเช่นไร...

22
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก ยิน
เสียงอวดดีประกาศกร้าวว่า “ข้ารูน้ ะว่าอวินลัวเฟิ งอยูใ่ น
ห้อง ให้ขา้ เข้าไปล้างแค้นนางเดียวนี!”

ตอนที 115 หนิงซินพิโรธ (2)

ล้างแค้นนางอย่างนันรึ

23
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขณะปลายนิวเล่นกับตะเกียบในมือ
แผ่วเบา นางกล่าวด้วยรอยยิมอ่อนจาง “ดูเหมือนจะมี
คนรนหาทีตายมาเพิมอีกแล้ว ลูกหลานขุนนางพวกนี
ช่างไม่ปล่อยให้ขา้ อยูเ่ งียบๆ เอาเสียเลย”

ขณะนางพูดอยูน่ นประตู
ั หอ้ งส่วนตัวก็เปิ ดออกดังปั ง
กลุม่ คนกลุม่ หนึงรุดเข้ามานําโดยชายผูห้ นึงในชุดคลุมสี
คราม ทันใดนันเองห้องทีเดิมสงบสุขก็อดึ อัดคับแคบ
กําจายกลินกายเหม็นเปรียว

หนิงซินขมวดคิวละเอียดของนางดวงตาแฝงความ
รังเกียจชัดเจน สีหน้านางมิหลงเหลือความอ่อนโยนทีมี
แด่อวินลัวเฟิ งอีกต่อไป นางพิจารณากลุม่ คนทีโผล่เข้า
24
มาในห้องอย่างเย็นชา

“อวินลัวเฟิ ง ข้านึกว่าเจ้าจะมุดหัวอยูใ่ นจวนอวินตลอด

ไปเสียอีก!” บุรุษชุดครามเชิดศีรษะขึนกล่าว “หกเดือนที
แล้วเจ้าทําให้อซู่ วงต้องโดนองค์รชั ทายาทตบเสียยับเยิน
ข้าล่ะอยากล้างแค้นเจ้ามานาน! แต่เจ้าก็เอาแต่ซอ่ นตัว
อยูใ่ นจวนแม่ทพั ถึงครึงปี ! คราวนีเจ้าโผล่หวั ออกมาเสีย
ทีก็ได้เวลาคิดบัญชี!”

ชัดเจนว่าบุรุษผูน้ ีคืออูฉ๋ ีลวล้

ิ อของมูอ่ ซู่ วง เมือครังนาง
พบมูอ่ ซู่ วงครังแรกทีหอโอสถ เจ้าอูฉ๋ ีผนู้ ีก็ยืนอยูข่ า้ งกาย
มูอ่ ซู่ วง มิหนําซํายังวิพากษ์วิจารณ์นางให้มอู่ ซู่ วงมิหยุด
ปาก

25
นางไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะมีนาอดนํ
ํ าทนถึงเพียงนี นาง
กบดานฝึ กฌานอยูท่ ีขุนเขาหลังอยูถ่ งึ หกเดือนเขาก็ยงั สู้
อุตส่าห์เฝ้าสังเกตการณ์อยูน่ อกจวนแม่ทพั ถึงครึงปี มิ
เช่นนันแล้วอูฉ๋ ีจะไล่ตามนางมาถึงนีทันทีทีนางออกจาก
จวนแม่ทพั ได้อย่างไร

“ผูท้ ีตบตีมอู่ ซู่ วงหาใช่ขา้ ไม่แต่เป็ นองค์รชั ทายาทต่าง

หาก เจ้ามาหาคนผิดแล้วกระมัง” อวินลัวเฟิ งเผยยิมอ่อน
แล้วหันไปทางอูฉ๋ ีดว้ ยดวงตาฉายแววชัวร้ายซุกซน เสียง
นางประหนึงมีมนต์ทาํ ให้จิตคนอดสันไหวมิได้

ใจอูฉ๋ ีก็กระตุกไปครูห่ นึงแต่ก็คืนสติโดยไว เขา

ประกาศกร้าวว่า “องค์รชั ทายาทถูกเจ้าหลอกใช้ตา่ ง
26
หาก! อวินลัวเฟิ ง ข้ารูว้ า่ เจ้าชังนําหน้ามูอ่ ซู่ วงเข้ากระดูก
ดํา! แต่เจ้าอย่าแม้แต่จะคิด...เจ้ามันไร้คา่ ! คุณหนูอู่
ซวงอุตส่าห์ใจเย็นไม่คิดแค้นเจ้า แต่ขา้ ทนไม่ไหวแล้ว!”

ถ้อยคําบุรุษผูน้ ีมิได้ทาํ ให้อวินลัวเฟิ งโมโหแต่อย่างใด

นางกลับเลิกคิวแล้วเผยยิม รอยยิมบนริมฝี ปากยิงยัวเย้า
พลางกล่าวมาประโยคหนึงว่า “ว่าต่อสิ”

“เฮอะ!” อูฉ๋ ีกระแอมเย็นชาสายตาดูหมินจรดลงบนอ

วินลัวเฟิ ง “อย่าคิดว่าข้าไม่รูน้ ะว่าตาเฒ่าทีพวกเจ้าพบ
ริมแม่นาชิ
ํ งนันแกล้งป่ วย! เจ้าหวังใส่ไคล้คณ
ุ หนูอซู่ วงใช่
ไหมเล่า! สวะไร้คา่ อย่างเจ้าจะมีวิชาแพทย์ได้อย่างไร
เจ้ารูว้ า่ คุณหนูอซู่ วงเก่งกาจด้านนีเจ้าจึงได้โจมตีนางใน
จุดนี คุณหนูอซู่ วงอ่อนโยนเกินไป นางหลงเชือเจ้าโดย
27
ง่ายทีเดียว”

ชัวระยะเวลาหกเดือนทีผ่านมามีผคู้ นมากหน้าหลายตา
เดินทางไปยังจวนแม่ทพั เพือขอให้นางรักษา ทว่าพวก
เขาก็ถกู กันอยูน่ อกประตูทกุ ครัง! ครันเวลาผ่านไป
ประชาชนชาวหลงหยวนก็อดระแคะระคายเหตุการณ์ที
ผ่านมามิได้ สําหรับพวกเขาแล้วหากอวินลัวเฟิ งมี
วิชาการแพทย์อยูส่ กั หน่อยจริงไยนางจึงเมินเฉย มิยินดี
ยินร้ายกับฝูงชนผูต้ อ้ งการความช่วยเหลือเล่า เช่นนีเห็น
ทีนางจะแหกตาเสียแล้วกระมัง!

ปึ ง!

28
บัดนันเองโต๊ะก็ถกู ล้มควําลงด้วยมือขาวนวล หนิงซิ
นหยิบจานลายครามขึนแล้วเหวียงไปยังอูฉ๋ ีผยู้ ืนอยูต่ รง
ทางเข้าไม่ทนั ได้ตงตั
ั ว...

ทันใดนันจานก็กระทบหน้าอูฉ๋ ี ส่วนอาหารทีเหลือก็
เปรอะเปื อนใบหน้าเขา เมือนําแกงทีเดิมร้อนอยูก่ ระเด็น
เข้าปากก็บงั เกิดอาการท้องไส้ปันป่ วนขึนอย่างไม่คาด
ฝัน

เพลิงโทสะอย่างทีไม่เคยได้สมั ผัสวิงแล่นเข้าสูด่ วงจิต อูฉ๋ ี

แตะรอยข่วนบนใบหน้าแล้วจ้องไปยังเด็กสาวหน้าตา
สะสวยผูย้ ืนอยูต่ รงหน้าด้วยดวงตาพุง่ พล่าน แล้ว
บันดาลโทสะประกาศกร้าวว่า “นางแพศยา เป็ นแค่ขีข้า
ยังกล้าทําร้ายนายน้อยรึ ใครก็ได้มานีที นํานางขีข้านีไป
29
รับใช้ขา้ ซิ!”

แม้หนิงซินจะมีดวงหน้างดงามกิรยิ าท่าทางก็ทรงเกียรติ
อูฉ๋ ีก็มิเคยเห็นหน้านางมาก่อนท่ามกลางบุตรีขนุ นาง
แห่งหลงหยวน มิหนําซําเขายังเห็นนางวิงเข้าออกจวน
แม่ทพั ตลอดครึงปี ทีผ่านมา เขาจึงคิดได้แต่เพียงว่านาง
คงต้องเป็ นหญิงรับใช้คนโปรด

30
ตอนที 116 หนิงซินพิโรธ (3)

ได้เห็นอูฉ๋ ีผใู้ จกล้าหน้าด้านเช่นนันโทสะก็สว่างวาบขึน

ในดวงตาหนิงซิน “เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าว่าข้าเป็ นหญิง
รับใช้ปรนนิบตั ิผอู้ ืนอย่างนันรึ”

นางเป็ นถึงคุณหนูใหญ่ผทู้ รงเกียรติและศักดิศรีแห่งตระ

กูลหนิง กลับต้องตกเป็ นขีปากชาวบ้านกลายมาเป็ น
หญิงรับใช้เสียแล้วอย่างนันรึ มิหนําซําอูฉ๋ ียงั ได้แสดง
31
กิรยิ าตําทรามยามกล่าวให้นางไปเป็ นข้ารับใช้ ได้ยิน
แล้วก็อยากจะเหยียบศีรษะมันเสียให้รูแ้ ล้วรูร้ อด!

“ถูกต้องแล้ว!” อูฉ๋ ีชาํ เลืองแลหนิงซินอย่างถือดี กิรยิ าท่า

ทีทาํ เป็ นมีเมตตา “แม่นางน้อย อยูก่ บั ตระกูลอวินไปเจ้า
ก็มีแต่จะไร้อนาคต หากตาเฒ่าแห่งตระกูลอวินตายเมือ
ไรเจ้าคงมิพน้ ถูกส่งไปขายซ่อง แทนทีจะไปรับใช้บรุ ุษนับ
ร้อยพันในซ่องสูเ้ จ้ามารับใช้ขา้ คนเดียวไม่ดีกว่ารึ นาย
น้อยผูน้ ีจะทําให้เจ้าได้ขนสวรรค์
ึ เลยทีเดียว ฮ่าๆ!”

หนิงซินเริมเดือดดาล ดวงหน้างดงามบัดนีแดงไปด้วย
โทสะ จากนันโดยไม่รรี อนางก็สาวเท้าฉับๆ ไปด้านหน้าอู๋
ฉีแล้วเตะเป้าเขา

32
“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องบีบคันหัวใจลันไปทัวทังภัตตาคาร

อูฉ๋ ีหน้าเขียวตัวงอด้วยความเจ็บ หน้าตาหล่อเหลาบิด

เบียวพลางตะเบ็งเสียงตําทราม “นางแพศยา! เจ้ากล้า
ทําร้ายนายน้อยผูน้ ีรึ! ใครก็ได้จบั นางแพศยานีมัดส่งขึน
เตียงข้าเดียวนี!”

“ขอรับนายน้อย!”

เห็นนายน้อยของตนถูกรังแกดังนันเหล่าบ่าวไพร่ก็
กระสันจะลุกฮือขึนจับแขนหนิงซิน อย่างไรก็ดีแขนนาง
ลืนไหลดังตัวหนอนหลุดออกจากมือพวกเขาโดยง่าย

33
ดาย

ปั ก!

หนิงซินหลบมือโฉดชัวของบ่าวทังหลายแล้วยืดขานวล
เนียนไปทางอูฉ๋ ีอีกครังก่อนเตะเข้าให้จนตัวเขาลอยละ
ลิว

อูฉ๋ ีปลิวออกนอกประตูหอ้ งส่วนตัวไปล้มกองอยูท่ ีทาง

เดิน เหงือกาฬแตกพลักจากความเจ็บ ทว่าก็มิอาจเอ่ย
ถ้อยคําใดออกมาได้

มีผคู้ นมุงดูอยูพ่ อประมาณภายในภัตตาคาร พวกเขาบุย้

34
ใบ้ชีไปทางอูฉ๋ ีผนู้ อนกองอยูก่ บั พืนแล้วนินทากันสนุก
ปาก

“เจ้าบอกว่าจะให้ขา้ ไปเป็ นข้ารับใช้เจ้าใช่ไหม” หนิงซิ

นเหยียบอกอูฉ๋ ีแรงขึนพลางเลิกคิวถาม “เจ้าพอใจกับ
การรับใช้ของข้าไหมเล่า”

“เจ้ากล้าทําร้ายข้าจริงๆ งันรึ ตระกูลอูข๋ องข้าไม่ปล่อย

เจ้ากับอวินลัวเฟิ งไว้แน่!” อูฉ๋ ีเสียงสันกัดฟั นกรอด

ดังคาด นายเป็ นอย่างไรบ่าวก็เป็ นอย่างนัน! นางผูห้ ญิง

ทังสองไม่มีใครได้ความ! พวกนางมิได้มีความสง่าและ
ศักดิศรีเช่นคุณหนูอซู่ วงเลยแม้แต่นอ้ ย

35
“ตระกูลอูอ๋ ย่างนันรึ” หนิงซินพ่นลมออกจมูกแล้วกล่าว
อย่างเมินเฉยว่า “ต่อให้ขา้ ตัดแขนขาเจ้าตระกูลอูข๋ อง
เจ้าจะทําอะไรข้า ข้าเตือนเจ้าให้อยูห่ า่ งๆ ตระกูลอวิน
เอาไว้เสีย หากกล้าดีก่อเรืองอีกข้าไม่ทาํ แค่ตดั แขนตัดขา
แน่”

สินวาจาหนิงซินก็ขยับขาเนิบนาบจากอกอูฉ๋ ีมาทีเป้า
แล้วเหยียบลงไปด้วยแรงหนักหน่วง...

“อ๊ากกก!”

เสียงโหยหวนดังสุกรถูกเชือดลันไปทัวทังภัตตาคาร ไม่

36
ว่าใครก็เห็นกองเลือดภายใต้เป้าอูฉ๋ ีแล้วต่างคนต่างก็อด
กายสันเทามิได้

พวกเขารูด้ ีวา่ จากนีไปอูฉ๋ ีคงไร้สมรรถภาพเสียแล้ว ซําคง

ไม่ได้สืบสกุลอีกต่อไป

...

หลังหนิงซินเสร็จกิจกับตระกูลอูแ๋ ละบ่าวแล้วนางก็หมุน
กายกลับห้อง

บัดนีอวินลัวเฟิ งนังหลังพิงพนักเก้าอีไม้ยืดศีรษะตังตรง
อย่างผ่อนคลาย ริมฝี ปากนางปรากฏรอยยิมสะกดใจ
37
ส่วนดวงตาทะมึนก็แฝงยิมเยาะราวกําลังรับชมการ
แสดงพิเศษ

“ข้าไม่คิดเลยว่ายามคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหนิงพิโรธ
แล้วจะเกรียวกราดถึงเพียงนี”

แก้มหนิงซินขึนสีชาด “ข้าเพียงทนท่าทีของพวกนันต่อ
ท่านมิได้ ถึงกระนันเถิด เสียวเฟิ ง ข้ามิได้ทาํ ให้ทา่ นเดือด
ร้อนใช่หรือไม่”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “ข้าไม่คิดว่าตระกูลอูจ๋ ะเป็ นปั ญหา

ใหญ่โต ซําข้ายังซ่อนตัวอยูน่ านถึงเพียงนี คงได้เวลาแล้ว
ทีจะป่ าวประกาศให้ผคู้ นได้รบั รูว้ า่ อย่ามาแหย่ตระกู

38
ลอวิน”

ตอนที 117 หนิงซินพิโรธ (4)

ผูด้ ีแล้วจะทําไม

ใครดูหมินตระกูลอวินมันต้องโดนลงโทษทุกราย แม้ยงั มิ
ได้ลงมือก่อกวนก็ตาม!

39
…

ณ จวนตระกูลอู๋

เสียงตะเบ็งลันดังไปทัวบริเวณลานจวน อาบล้นไปด้วย
ความเกลียดชังดุจดังไฟนรกโลกันตร์

“อวินลัวเฟิ ง ข้าสาบานว่าจะฆ่าเจ้า!”

อูฉ๋ ีทอดกายอยูบ่ นเตียงไม้แกะสลัก เลือดสดๆ ย้อมไหม

ส่วนล่างเป็ นสีแดงฉาน เขากําหมัดกัดฟั นกรอด ความชิง
ชังในดวงตายิงเผาไหม้ประหนึงดาบชุ่มยาพิษ แม้เพียง
40
ชําเลืองแลก็ทาํ ให้ทรมานดังโดนยา

“ฉีเอ๋อร์” อูห๋ รานหลุบตาลงขณะมองสภาพชวนสังเวช

ของบุตรชาย รังสีอาํ มหิตพุง่ ออกจากดวงตา “เจ้าอย่า
ห่วงไป พ่อจะทวงความยุติธรรมให้แก่เจ้า! พ่อจะเข้าวัง
ไปเข้าเฝ้าฝ่ าบาทบัดเดียวนี นางหญิงรับใช้ของตระกู
ลอวินทําเจ้าถึงปานนี ต่อให้ตาเฒ่าอวินลัวไม่สนใจมันก็
ต้องมอบตัวอวินลัวเฟิ งกับหญิงรับใช้แก่เรา!”

อูฉ๋ ีกดั ฟั นโกรธแค้น ดวงตาอาบความชังเปี ยมล้น “ท่าน

พ่อ ถึงเวลานันเมือไรท่านเอาตัวอวินลัวเฟิ งกับนางหญิง
รับใช้ให้ขา้ ข้าจะทรมานพวกนางให้สาสมจนต้องร้องขอ
ความตาย!”

41
แค้นนีต้องชําระด้วยการทรมานพวกนาง! โดยเฉพาะ
นางหญิงรับใช้ตวั ดีนน!
ั เป็ นแค่หญิงรับใช้แต่กลับกล้าดี
ทําร้ายเขา ทําอย่างนีมันรนหาทีตาย! คราวนีล่ะกระทัง
ตาเฒ่าอวินลัวก็ปกป้องพวกนางไม่ได้!

“ใครเตรียมเกียวทีซิ นายผูน้ ีจะเข้าวังเพือเข้าเฝ้าฝ่ า

บาท!”

ดวงตาอูห๋ รานเ**◌้ยมเกรียมด้วยรังสีอาํ มหิตทีเข้มข้นขึน

พลังตาเฒ่าอวินลัวแข็งแกร่งนักแล้วจะทําไม ในเมือ
หลานสาวเขาได้กระทําเรืองป่ าเถือนเช่นนีจะยังมีหน้า

42
ยืนกระต่ายขาเดียวเข้าข้างพวกนางอีกหรือ แม้
ปรารถนาจะปกป้องพวกนางมิให้ถกู ลงโทษอย่างไร องค์
ฮ่องเต้คงมิยอมปล่อยให้เขาทําตามอําเภอใจ!

ครันคิดดังนันก็หมุนกายกลับไปหาเด็กหนุ่มผูท้ อด
กายอยูบ่ นเตียงแล้วเอ่ยด้วยความรักใคร่วา่ “ฉีเอ๋อร์ เจ้า
รอฟั งข่าวดีจากพ่อเถิด พ่อจะนําตัวอวินลัวเฟิ งกับนาง
หญิงรับใช้ตวั ดีนนมาแล้
ั วเจ้าจงลงโทษพวกนางให้สาแก่
ใจ”

หากผูเ้ ฒ่าหนิงยืนอยูต่ รงนีได้ยินคนเหล่านีเรียกหนิงซิ

นว่าหญิงรับใช้ตวั ดีซาไปซํ
ํ ามาแล้วล่ะก็จิตทีเคยสงบอยู่
เสมอมาคงเดือดพล่านด้วยโทสะจนลุกขึนทําลายผูค้ น
เหล่านีราบเป็ นหน้ากลองเลยทีเดียว
43
หากถามว่าหลานสาวผูเ้ ฒ่าหนิงมีชาติตระกูลดีขนาด
ไหน แม้องค์หญิงแห่งราชสํานักก็มิอาจเทียบได้! ทัว
แคว้นหลงหยวนมีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีเขายอมรับ!

เคราะห์ไม่ดีทีคนของตระกูลมูช่ ่างเย่อหยิงนักมิยอม
ตรวจสอบทีมาของหนิงซินให้ดี และยังบังเกิดเป็ นความ
ผิดพลาดใหญ่หลวงทีมิอาจย้อนคืนได้อีกด้วย...

...

ณ โถงรับรองจวนตระกูลอวิน

44
เด็กสาวผูซ้ งก้
ึ าวผ่านพ้นธรณีประตูมาหมาดๆ เห็นตา
เฒ่านังตัวตรง นางเผยยิมบางแล้วก้าวเข้าไปในโถง
รับรอง

ตาเฒ่าชําเลืองแลเด็กสาวผูป้ รากฏกายขึนในห้องโถง
แล้วคํารามเสียงเย็นด้วยอารมณ์ข่นุ มัว “นางเด็กคนนี
เก็บตัวทีภูเขาด้านหลังอยูค่ รึงปี พอโผล่หวั ออกมาทีก็
ออกไปเทียวเล่นเสียอย่างนัน มิได้สนใจใช้เวลากับปู่
เลย”

นําเสียงตาเฒ่าเผยความขัดเคืองชัดเจน มิพอใจเป็ น
อย่างยิงทีอวินลัวเฟิ งมิไยดีเขาตลอดหกเดือนทีผ่านมา

45
อวินลัวเฟิ งชะงักไป เดิมทีนางคิดว่าเรืองของนางกับหนิง
ซินจะถึงหูตาเฒ่าคนนีแล้วเสียอีก และเขาคงคิดจะลง
โทษนาง มิได้คาดคิดเลยว่าเขาจะเคืองเพราะเหตุนี

“ข้ายุง่ อยูท่ า่ นมิเห็นหรือ” อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “อีก

ประการหนึง ข้าก็กลับมาเป็ นเพือนท่านแล้วนีไงเล่า”

“ฮึ” ชายชรากระแอมเย็นชาแล้วกล่าวโศกเศร้าว่า “ข้าไม่

เห็นรูว้ า่ เจ้ามีกิจธุระอันใดหนักหนา! ใช่แล้ว เจ้าบอกนี
ว่ามีเรืองให้ขา้ ประหลาดใจสองเรือง ไหนเล่าเรือง
ประหลาดใจทีว่า ไยข้ายังไม่รูอ้ ีก”

อวินลัวเฟิ งขยิบตาให้ “สองเรืองประหลาดใจข้ายังบอก

46
ไม่ได้ แต่อีกประเดียวจะมีเรืองประหลาดใจอีกเรืองหนึง
มา ท่านเตรียมตัวเอาไว้เถิด”

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

“ไม่มีอะไรหรอกท่านปู่ หนิงซินกับข้าได้จดั การอูฉ๋ ีแห่ง

ตระกูลอูจ๋ นพิการเข้า ข้าจึงอยากให้ทา่ นเตรียมใจเอาไว้
ข้าว่าอีกประเดียวผูค้ นทีจ้องจองล้างจองผลาญก็จะมา
เยือน...”

47
ตอนที 118 ข้าจะไปกับท่าน (1)

“เจ้าว่าอย่างไรนะ”

48
คราแรกทีตาเฒ่าเอ่ย ‘เจ้าว่าอย่างไรนะ’ นําเสียงเขายัง
เป็ นเช่นปกติ ทว่าบัดนีเขาหวาดหวันแทบกระโจนลุกขึน
ยืน ดวงตาเบิกกว้างจากนันระเบิดวาจาด้วยความโกรธ
เกรียว “เจ้าว่าอย่างไรนะ เจ้าจัดการบุตรตระกูลอูจ๋ น
พิการอย่างนันรึ”

ตระกูลอูค๋ ือหนึงในสีตระกูลใหญ่แห่งหลงหยวน
บรรพบุรุษของตระกูลอูค๋ รังหนึงเคยขึนเป็ นถึงอูก๋ วกง
ั [1]
แห่งหลงหยวน แม้ปัจจุบนั ตระกูลอูจ๋ ะมิได้ยงใหญ่
ิ เช่นใน
อดีต พวกเขาก็ยงั คงสืบทอดยศถาบรรดาศักดิ ซํานาย
หญิงของตระกูลก็ยงั มียศเป็ นถึงขุนนางชันสอง

แต่หลานสาวเขากลับเล่นงานบุตรชายเพียงคนเดียวของ
ตระกูลอูจ๋ นพิการอย่างนันรึ
49
มิหนําซํานางยังมีหน้ามาบอกอีกว่าเป็ นเรืองเก็บไว้ให้
ประหลาดใจ อย่างนีเขาเรียกชวนสะพรึงเสียมากกว่า
กระมัง!

“ทีข้าบอกว่าเล่นงานจนพิการนันพวกข้ามิได้ตดั ส่วนใด
ของอูฉ๋ ี เพียงแต่ทาํ ให้เขาหมดสมรรถภาพในการสืบสกุล
ต่างหาก” อวินลัวเฟิ งเกรงว่าตาเฒ่าจะเข้าใจผิดจึงได้
แก้ไขความให้กระจ่าง

ตาเฒ่าแทบกระอักเลือดทีเดียว นางเด็กคนนีทําให้อฉู๋ ี
ต้องหมดสมรรถภาพ ก็มิได้ตา่ งไปจากตัดรากถอนโคน
สายเลือดตระกูลอูเ๋ ลยมิใช่หรือ เช่นนีนายน้อยแห่งตระกู

50
ลอูน๋ นคงไล่
ั ลา่ เขาแล้วสูจ้ นตัวตายเป็ นแน่

แม้ตาเฒ่าจะมิได้ยาํ เกรงนายใหญ่แห่งตระกูลอู๋ แต่หาก

เรืองนีรูไ้ ปถึงหูราชสํานักเมือใด ไม่วา่ จะมูส่ งิ โฉวเจ้าคน
ระยําหรือฮ่องเต้บดั ซบก็คงไม่มีใครพลาดโอกาสใช้เรือง
นีโจมตระกูลอวินแน่นอน

“หลานข้า ถ้าเจ้าแค่ตบตีอฉู๋ ีขา้ ยังพอสนับสนุนได้ ก็เจ้าอู๋

ฉีนนมั
ั นเริมก่อนเอง แต่เจ้าถึงขันทําเขาหมด
สมรรถภาพ!” อวินลัวฝื นยิมกล่าวอย่างหมดหนทาง “ข้า
เกรงว่าเรืองนีจะยากเสียแล้ว”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวแล้วหาวหวอด “หนิงซินเป็ นคนจัดการ

51
แต่ถงึ หนิงซินไม่ลงมือ ข้าก็จะทําเอง!”

“เฮ้อ” ตาเฒ่าจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็งแล้วกล่าวอย่างหม่น

หมองว่า “เจ้าอยูน่ ิงๆ มิหาเรืองให้ขา้ ปวดใจสักเพลาหนึง
แล้วกายเจ้าจะร้อนรุม่ หรืออย่างไร เจ้าไม่กลับไปมุดหัว
อยูท่ ีภูเขาด้านหลังต่ออีกสักหน่อยเล่า แล้วทบทวน
พฤติกรรมตนในห้องเสีย หากข้าไม่สงเจ้
ั าห้ามก้าวออก
นอกประตูเด็ดขาด!”

เมือแลดูตาเฒ่าเบืองหน้า อวินลัวเฟิ งก็ยมิ

นางจะไม่เข้าใจเจตนาตาเฒ่าได้อย่างไรเล่า ตาเฒ่า
เพียงปรารถนาให้นางหลบซ่อน ไม่วา่ อะไรจะเกิดนาง

52
ห้ามปรากฏตัวต่อหน้าผูค้ นเด็ดขาด ส่วนเรืองตระกูลอู๋
นันเขาจะจัดการเอง

ทว่าจะให้อวินลัวเฟิ งอยูอ่ ย่างขีขลาดแม้ก่อเรืองใหญ่ถงึ

ปานนันได้อย่างไร หากนางทําเช่นนันจริงนางคงต้องดู
หมินแม้กระทังตัวเอง

“ข้ารูด้ ีวา่ ท่านไม่ตอ้ งการให้ขา้ เผชิญหน้าคนเหล่านัน แต่

เรืองนีเป็ นเพราะข้ากับหนิงซิน เช่นนันข้าควรต้อง
จัดการ! ท่านปู่ ท่านก็ชราขึนทุกวัน ท่านจงเกษี ยณอย่าง
สงบสุขแล้วอย่าได้กงั วลกับเรืองราวเหล่านีเลย”

อวินลัวชะงักไปเล็กน้อยแล้วชําเลืองแลเด็กสาวเบือง

53
หน้า บัดนันเองเขาจึงได้ตระหนักว่าหลานสาวตนได้เติบ
โตขึนทังยังเป็ นผูร้ ูผ้ ิดชอบชัวดี! นางมิใช่เด็กน้อยผูเ้ อา
แต่อาศัยบารมีตระกูลคุม้ กะลาหัวหลังก่อเรืองวุน่ วายอีก
ต่อไป

“ส่งมอบพระบรมราชโองการ”

เสียงแหลมเสียดแทงขอบฟ้าดังมาจากนอกลาน “ส่ง
มอบพระบรมราชโองการ อวินลัวเฟิ งจงออกมารับพระ
บรมราชโองการเดียวนี”

อวินลัวสบายใจอยูไ่ ม่ทนั ไรใจก็กงั วลอีกครังหลังยินเสียง

บาดหู ตาเฒ่าขมวดคิวแน่น “เฟิ งเอ๋อร์ ไม่วา่ จะเกิดอะไร

54
เจ้าห้ามปริปากเด็ดขาด! ครานีแม้ขา้ จะต้องละทิงแม้
กระทังศักดิศรี ข้าก็จะปกป้องเจ้า! ไม่วา่ ใครหน้าไหนก็
ห้ามเอาตัวหลานสาวข้าไป!”

อวินลัวบัดนีมีสายตาแข็งกร้าว ดวงหน้าเล่าก็ทรงอํานาจ
ประหนึงแม่ทพั ผูเ้ กรียงไกรในสนามรบ บารมีกาํ จายออก
มารอบกายอย่างเป็ นธรรมชาติดจุ ดังมีชีวิต

ภายใต้กระแสลมแห่งสารทฤดูปรากฏขันทีถือพระบรม
ราชโองการสีทองอร่ามยืนอยูก่ ลางลานหน้า ในดวงตา
เย็นชาฉายแววมิสบอารมณ์สว่างวาบขณะมองดูคปู่ ู่
หลานก้าวออกจากโถงรับรอง

55
------

[1] กัวกง (国公) ตําแหน่งขุนนางระดับสูงในยุคจีน

โบราณ

56
ตอนที 119 ข้าจะไปกับท่าน (2)

“อวินลัวเฟิ ง ฮ่องเต้ทรงมีพระบรมราชโองการให้เจ้านํา
ตัวหญิงรับใช้ไปยังวังหลวงเพือเข้าเฝ้าฝ่ าบาท เราจะไป
กันบัดเดียวนี!” เสียงขันทีแหลมเล็กประหนึงเข็มขณะ
ออกคําสังเย็นชา

“หญิงรับใช้อย่างนันรึ”

ตาเฒ่าชําเลืองแลอวินลัวเฟิ งแล้วยูห่ น้า “หญิงรับใช้ของ

เจ้าไปทําอะไรเข้ารึ ไยพวกเขาจึงได้สงให้
ั เจ้านําตัวหญิง
รับใช้ไปเข้าเฝ้าฝ่ าบาทกัน”

57
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “หญิงรับใช้ทีว่าหมายถึงหนิงซิน”

หนิงซินน่ะหรือหญิงรับใช้

ตาเฒ่าชะงักงัน นีคนจากราชสํานักเรียกหนิงซินว่าหญิง
รับใช้อย่างนันหรือ แม้เขาจะยังมิลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริง
ของนาง แต่เห็นท่าทางผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถทีมีตอ่ ผู้
เฒ่าหนิงแล้วก็พอจะเดาออก

แต่คนพวกนีกลับเรียกนางว่าหญิงรับใช้ พวกมันยโส
โอหังมาจากไหน เหตุใดจึงมองเด็กสาวผูส้ มบูรณ์พร้อม
ทังรูปโฉมและกิรยิ าท่าทางว่าเป็ นหญิงรับใช้ไปได้เล่า

58
“อวินลัวเฟิ งเจ้ามัวแต่ชกั ช้ารําไรอะไรอยูอ่ ีก ไยเจ้าจึงไม่
รีบไปเข้าเฝ้าฝ่ าบาท!” เห็นอวินลัวเฟิ งเมินเฉยดังนันขันที
ก็พดู ขึนอีกด้วยดวงหน้าเย็นยะเยือก

ฉับพลันทันใดดวงหน้าตาเฒ่าก็มืดมัวลง “เฟิ งเอ๋อร์ ใน

เมือฮ่องเต้ทรงมีบญ
ั ชาให้เจ้าไป ปู่ ก็จะไปกับเจ้า ข้า
อยากรูว้ า่ หากมีขา้ อยูพ่ วกเขาจะกล้าทําอะไรเจ้าบ้าง!”

ฟั งถ้อยคําอวินลัวดังนันขันทีก็สาํ แดงความรังเกียจ
ชัดเจน

ไม่ใช่องค์ฮ่องเต้หรอกหรือผูเ้ ป็ นเจ้าของแผ่นดินของโลก

59
ใบนี อวินลัวเป็ นเพียงแม่ทพั แต่ในนาม เขาถือดีจากไหน
คิดแข็งข้อกับฝ่ าบาท อวินลัวเฟิ งกับนางหญิงรับใช้ได้
กระทําการป่ าเถือนถึงปานนีฝ่ าบาทย่อมทรงไม่ยอมให้
อภัยโดยง่ายเป็ นแน่

“ข้าจะไปกับท่าน”

ทันใดนันเองก็มีเสียงตําแหบห้าวเป็ นทีได้ยินมาจากด้าน
หลัง ครันได้ยินเสียงชายผูน้ นอวิ
ั นลัวเฟิ งก็หมุนกายเชือง
ช้าแล้วสายตาก็จรดลงบนเจ้าของเสียง

ดวงหน้าบุรุษเยือกเย็นดุจดังดวงตามืดดําทีจ้องมอง
นางอย่างยากจะหยังถึง ดวงหน้าเรียบเฉยมิแสดง

60
อารมณ์ความรูส้ กึ ใดทว่าอวินลัวเฟิ งก็ยงั สัมผัสได้ถงึ
ความเป็ นห่วงในจิตใจ

“เอาล่ะ” นางยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิมสะกดใจ ส่วนนํา

เสียงก็ผอ่ นคลายเช่นปกติทว่าความเชือใจในตัวชาย
หนุ่มกลับชัดเจน

ด้วยวิชาของอวินลัวเฟิ งบัดนีอย่างพวกคนอย่างราช
สํานักก็มิได้เป็ นคูม่ ือของนางแล้ว อย่างไรก็ดีหากมีอวิน
เซียวอยูด่ ว้ ยก็ปฏิเสธมิได้วา่ นางอุน่ ใจ

“รอข้าด้วย”

61
บัดนันเองเสียงเสนาะเช่นดนตรีก็เป็ นทีได้ยินจากด้าน
ข้าง

เมืออวินลัวเฟิ งหันศีรษะไปนางก็แลเห็นหนิงซินรีเข้ามา
ด้วยรอยยิมอ่อนโยนบนดวงหน้าชวนเอ็นดู “เสียวเฟิ ง
เรืองนีเป็ นเพราะข้าเริมก่อน ฉะนันข้าจะไปกับท่านเพือ
เข้าเฝ้าคนทีผูค้ นเขาสรรเสริญให้เป็ นฮ่องเต้ แล้วข้าจะ
คอยดูวา่ คนของราชสํานักจะรังแกท่านอย่างไรในตอนที
ข้าโกรธขึนมา”

เป็ นทีเข้าใจได้วา่ อวินลัวเฟิ งในตอนนีเป็ นทีเคารพยิงของ

หนิงซินรองจากท่านปู่ ของนาง เช่นนันเองนางจะมิปล่อย
ให้ใครกลันแกล้งอวินลัวเฟิ งเป็ นอันขาด

62
โดยเฉพาะอย่างยิงต่อหน้านาง

“เจ้าเป็ นใครกัน” เห็นความเป็ นปรปั กษ์ตอ่ ราชสํานักของ

หนิงซินเช่นนันขันทีก็ตะเบ็งเสียงแทรกขึนมาทันที “เจ้า
กล้าดีอย่างไรมาดูหมินฝ่ าบาท ไม่น่าแปลกใจเลย
นายอย่างไหนสุนขั รับใช้ก็อย่างนัน!”

หนิงซินคร้านจะต่อปากต่อคําด้วยจึงเพียงส่งสายตาเมิน
เฉยให้ก่อนหันศีรษะไปทางอวินลัวเฟิ ง “เดิมทีขา้ ว่าจะรอ
ท่านปู่ กลับมาแล้วให้ทา่ นจัดการเรืองของเรา ข้าไม่คิดว่า
คนของราชสํานักจะหาตัวเราได้รวดเร็วถึงเพียงนี เสียว
เฟิ ง ท่านอย่าห่วงไปเลย ข้าสัญญากับท่านปู่ ไว้แล้วว่าข้า

63
จะปกป้องท่านอย่างดียามทีท่านปู่ ไม่อยู”่

เห็นหนิงซินเมินเฉยดังนัน ดวงหน้าขันทีก็ยงดู
ิ มิได้ “พวก
เจ้าเอ้อระเหยอะไรกันอยูเ่ ล่า ฝ่ าบาททรงรออยูท่ ีวังหลวง
แล้ว พวกเจ้ารับผิดชอบได้หรือไม่หากพวกเราไปถึงล่า
ช้า หากยังไม่เคลือนตัวกันเสียทีขา้ จะจับพวกเจ้ามัด
เสีย!”

64
ตอนที 120 เข้าวังหลวง

วาจาขันทีทาํ ให้อวินลัวเฟิ งตอบรับในทีสุด ดวงตาทะมึน

ชําเลืองมองเขาด้วยแววร้ายกาจ แล้วดวงหน้าทรงโฉมไร้
ทีติก็เผยรอยยิมสะกดใจอ่อนจาง

65
อย่างไรก็ดี เมือขันดีได้สบสายตาเกียจคร้านของนาง
กายก็สนเทาอย่
ั างหยุดมิได้ ประหนึงว่าความเยือกเย็น
เข้ากระดูกดําได้แผ่ซา่ นจากหัวใจไปทัวร่าง

นางสวะผูน้ ี...สามารถจุดความหวาดหวันขึนในจิตใจผู้
คนได้ถงึ ขนาดนีเชียวรึ

อาจจะเพือสงบจิตใจตน ดวงหน้าขันทีจงึ ได้มืดหม่นลง

หลายเท่าตัวพลางออกคําสังเยือกเย็น “ใครก็ได้มานําตัว
คนเหล่านีไปยังวังหลวงทีซ!ิ ”

“ข้าไปเองได้!”

66
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลไปยังเหล่าองครักษ์ทีเข้าล้อมนาง
แล้วเลิกคิว “อวินเซียว ใครมันบังอาจแตะต้องข้าจงฆ่า
มันทิงเสียไม่ตอ้ งปรานี!”

นําเสียงจองหองอาบไปด้วยแววร้ายกาจเปี ยมบารมีราว
กับว่านางกําลังดูถกู คนทังโลก

อวินเซียวมิได้เอ่ยอันใดแล้วเข้ามายืนข้างอวินลัวเฟิ ง
รังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นออกจากดวงตาเย็นยะเยือกและมืด
ดํา เสือคลุมสีนิลปลิวสไวแม้ไร้กระแสลม ทัวทังกายแผ่น
ปราณทรงพลังซึงทําให้เหล่าองครักษ์ทีพยายามเข้ามา
ใกล้อวินลัวเฟิ งล้มเหลวและถอยห่างออกไปหลายก้าว

67
ดวงหน้าเผยความหวาดกลัว

“เฮอะ!” ขันทีกระแอม “อวินลัวเฟิ ง รอเจ้าเข้าวังหลวง

ก่อนเถิด ดูซิวา่ เจ้าจะยังกล้าอวดดีเช่นนีอีกหรือไม่!”

อย่างทีภาษิ ตว่าไว้วา่ คนฉลาดย่อมโอนอ่อนตาม

สถานการณ์! ขันทีผนู้ ีไม่ได้โง่ ไม่มีทางทีเขาจะไม่สมั ผัส
ถึงรังสีอาํ มหิตของอวินเซียว หากพวกเขาแตะต้องอ
วินลัวเฟิ งเมือใดชายผูน้ ีคงได้สงั หารทังขบวนเป็ นแน่!

ตามคาด คนของจวนแม่ทพั หาดีไม่ได้! นับตังแต่แม่ทพั

อวินจนถึงหญิงรับใช้และองครักษ์ พวกเขาทุกคนล้วน
แล้วแต่ตงตนเป็
ั นปรปั กษ์ตอ่ ราชสํานัก พวกมันต้องถูก

68
กําจัด!

“ท่านปู่ พวกเราจะเข้าวังหลวงแล้วดูซิวา่ ฮ่องเต้จะ

จัดการเรืองนีอย่างไร” อวินลัวเฟิ งเอ่ยวาจาเชืองช้าแล้ว
หลุบตาลงด้วยรอยยิมอ่อน ริมฝี ปากหยักยกเป็ นรอยยิม
ร้ายลึก

“ดี”

อวินลัวผงกศีรษะแล้วหันไปทางขันทีก่อนเอ่ยวาจาเย็น
ชาว่า “เจ้าไม่รบี นําทางเราไปเสียทีเล่า หากพวกเราไป
ถึงล่าช้าใครจะรับผิดชอบ”

69
ประโยคดังกล่าวขันทีเป็ นคนพูดในทีแรก ทว่าบัดนีกลับ
ถูกตาเฒ่าใช้ตอกกลับ

ขันทีพน่ ลมออกจมูกอีกครังแล้วสะบัดแส้หางม้าในมือ
ก่อนออกจากลานไป

บัดนีภายนอกจวนแม่ทพั ก็ถกู ปิ ดล้อมไว้เรียบร้อยแล้ว

เมือผูค้ นเห็นกลุม่ คนก้าวออกจากจวนแม่ทพั ล้อมรอบ

ด้วยเหล่าองครักษ์แล้วก็เริมเปิ ดประเด็นกัน

กล่าวได้วา่ พวกเขากําลังถกกันว่าแม่ทพั อวินลัวกระทํา

ความผิดอันใดจึงได้ถกู นําตัวไปยังวังหลวงโดยมีเหล่า
70
องครักษ์ลอ้ มรอบ

ไม่ได้เป็ นเช่นนันหรอกหรือ แม้องครักษ์เหล่านีจะมิได้

แตะต้องสมาชิกตระกูลอวินแม้ปลายก้อย จะแตกต่าง
อะไรกับการทีพวกเขาล้อมตระกูลอวินเพือนําตัวไปยังวัง
หลวงกันเล่า เห็นเท่านีผูค้ นก็ประจักษ์ชดั เจนแล้วว่าตระ
กูลอวินต้องกระทําความผิดร้ายแรงอันใดสักอย่างแน่
นอน

ท่ามกลางฝูงชนอึกทึก ฟางหย่ามองไปยังอวินลัวเฟิ งผู้

อยูท่ า่ มกลางกลุม่ องครักษ์แล้วชะงักไปเล็กน้อย หลังได้
สตินางก็รบี หันกลับรีไปทางหอโอสถทันที

71
“ผูเ้ ฒ่าหรง เกิดเรืองแล้ว เกิดเรืองแล้วท่านผูเ้ ฒ่า!”

ภายในห้องส่วนในของหอโอสถ ผูเ้ ฒ่าหรงซึงกําลังดวล

หมากรุกกับใครบางคนอยูน่ นกํ
ั าลังครุน่ คิดการเดิน
หมากของตน ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าการทีมีเสียงโพล่งขึนมา
กะทันหันจะทําให้เขาสะดุง้ จนทําให้ตวั หมากในมือหล่น
ลงพืน

ทันทีทีผูเ้ ฒ่าหรงขมวดคิวมิสบอารมณ์อยูน่ นั ฟางหย่าก็

ผลุนผลันผลักประตูเปิ ดเข้ามา อาจเพราะนางวิงมา
ตลอดทางลมหายใจจึงได้ติดขัดไม่เป็ นจังหวะ ดวงตา
งามหยดย้อยเปี ยมไปด้วยความหวาดหวัน

72
“มีอะไรกันรึ” คิวผูเ้ ฒ่าหรงขมวดแน่นขึนพลางเอ่ยถาม
ด้วยความฉุนเฉียว

หากไม่ติดว่าบิดาฟางหย่าเป็ นสหายกันมาก่อน ตัวเขาผู้

มีอารมณ์ฉนุ เฉียวเป็ นวิสยั คงไม่ปล่อยให้ผทู้ ีรบกวนการ
เล่นหมากรุกของตนรอดไปโดยง่ายเป็ นแน่ เพราะมัน
ทําลายอารมณ์สนุ ทรียข์ องเขาโดยแท้

“ผูเ้ ฒ่าหรง เกิดเรืองใหญ่แล้ว” ดวงหน้าฟางหย่าสําแดง

ความกระวนกระวาย “เมือครูน่ ีข้ากําลังคิดว่านํายา
ผสานฌานใกล้จะหมดคลังเต็มทีจงึ ได้ไปยังจวนแม่ทพั
อวินเพือตามหาอวินลัวเฟิ งว่าจะขอซือนํายาผสานฌาน
เพิมเสียหน่อย ใครเลยจะคาดคิดว่าข้าจะเห็นผูค้ นจาก
ราชสํานักกําลังนําตัวพวกนางไปยังวังหลวง! ผูเ้ ฒ่าหรง
73
หากท่านชักช้าข้าเกรงว่าท่านคงจะไม่ได้เห็นนางอีก
ตลอดกาล...”

ตอนที 121 ผูเ้ ฒ่าหนิงมาแล้ว

“ว่าไงนะ”

ผูเ้ ฒ่าหรงตบโต๊ะด้วยโทสะแรงจากนันลุกขึนยืน ดวงตา

จ้องมองฟางหย่าผูม้ าแจ้งข่าวมิวางตา แล้วกัดฟั นถาม
74
นางว่า “เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ คนของราชสํานักไปกินดี
หมีหวั ใจเสือมาหรืออย่างไรจึงได้กล้านําตัวอวินยาโถ
วไปได้”

ฟางหย่าปาดเหงือออกจากหน้าผาก ดวงหน้าเย้ายวน
ฉายแววหวาดหวันชัดเจน “ผูเ้ ฒ่าหรง ข้าเห็นจริงๆ ไม่
เพียงแต่คณ
ุ หนูอวินเท่านัน หนิงซินแห่งตระกูลหนิงก็ถกู
ผูค้ นจากราชสํานักนําตัวไปด้วย”

ได้ยินดังนันโทสะในดวงตาผูเ้ ฒ่าหรงก็คอ่ ยๆ อ่อนลงจน

กลายเป็ นความประหลาดใจ “เจ้าบอกว่าคนจากราช
สํานักนําตัวหนิงซินไปรึ”

75
“เจ้าค่ะผูเ้ ฒ่าหรง” ฟางหย่ารายงานด้วยความเคารพ

ผูเ้ ฒ่าหรงค่อยๆ นังลงแล้วรอยยิมเยาะก็ปรากฏบนดวง

หน้าพลางเอ่ยวาจาชิงชังว่า “คนจากราชสํานักพวกนีรน
หาทีตายหรืออย่างไร ฟางหย่า ถ้าข้าจําไม่ผิดผูเ้ ฒ่าหนิง
จะมาถึงหลงหยวนในวันนีใช่หรือไม่ เจ้าจงไปรอท่าน
นอกประตูเมืองแล้วแจ้งท่านว่าหลานสาวกับหลานสาว
ทูนหัวของท่านถูกฮ่องเต้บดั ซบนันจับไป และพวกนาง
กําลังรอให้ทา่ นไปช่วย”

“เจ้าค่ะ”

ฟางหย่ายกมือขึนคารวะ ดวงตาเย้ายวนกลับเย็นยะ

76
เยือก

ราชสํานักจะจับใครก็ได้แต่ไยจึงต้องจับอวินลัวเฟิ งไป
ด้วย ไม่เพียงแต่หอโอสถจะติดหนีบุญคุณอวินลัวเฟิ ง
ใหญ่หลวง ผูเ้ ฒ่าหนิงยังเคารพนับถือนางเป็ นอย่างยิง!
นางถูกนําตัวไปเช่นนีตระกูลหนิงจะนิงเฉยได้อย่างไร

“ช้าก่อน” ผูเ้ ฒ่าหรงคิดขึนได้แล้วยืนขึนอีกครังตีหน้ายุง่

“อย่างนีข้าก็ปล่อยให้ผเู้ ฒ่าหนิงได้หน้าคนเดียวน่ะสิ ไม่
ได้การ ข้าไม่ปล่อยให้ผเู้ ฒ่าหนิงแซงหน้าข้าดอก ข้าไป
วังหลวงเองดีกว่า!”

...

77
ท้องพระโรงวังหลวงไม่เพียงแต่โอ่อา่ อลังการ แต่ยงั ยิง
ใหญ่เกรียงไกรชวนให้ยาํ เกรงอีกด้วย

บัดนี ณ กึงกลางท้องพระโรง อูห๋ รานจ้องคูป่ หู่ ลานแห่ง

ตระกูลอวินมิวางตาด้วยดวงตาเปี ยมความเกลียดชัง
รังสีอาํ มหิตแผ่กาํ จายออกมาหนักหน่วงและเสียดแทง
ประหนึงดาบคม

เหล่าเสนาบดียืนตังแถวเรียงรายสองฝังท้องพระโรงต่าง
คนต่างไม่กล้าหายใจ ทังหมดแอบชําเลืองมององค์
ฮ่องเต้เกาถูผอู้ ยูเ่ หนือทุกคน

78
ดวงหน้าเกาถูซีดขาว ดวงตาเย็นยะเยือกก็จบั จ้องไปทา
งอวินลัวเฟิ งผูย้ ืนตัวตรงอยูก่ ลางท้องพระโรง เปล่งเสียง
แข็งกร้าวขณะกล่าวตําหนิ “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ไยเจ้าเห็น
เราแล้วยังไม่คกุ เข่าลงอีก”

อวินลัวเฟิ งยิม “ตาเฒ่าของข้าครังหนึงเคยขอพระราช

ทานพระบรมราชโองการจากท่าน ซึงกล่าวไว้วา่ ข้าไม่จาํ
เป็ นต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเชือพระวงศ์ผใู้ ดทังสินทีข้าพบ
เห็น! หรือว่าท่านจะถอนพระบรมราชโองการตนอย่าง
นันรึ”

บัดนันเองเกาถูจงึ ระลึกได้วา่ ตนเป็ นผูอ้ อกพระบรมราช

โองการดังกล่าว แล้วก็มิอาจสงวนท่าที สีหน้าเริมดูมิได้

79
“โอหังนัก!”

มูก่ ยุ้ เฟยเอนกายพิงเกาถู ดวงหน้ายวนใจของนางแปร

เปลียนทันทีหลังสินวาจาอวินลัวเฟิ ง มือละเอียดของนาง
ตบลงบนโต๊ะอย่างแรงด้วยความโมโหพลางตําหนิอย่าง
เคืองใจว่า “ใครอนุญาตให้เจ้าทํากิรยิ ามารยาทตําทราม
เช่นนีในท้องพระโรง ฝ่ าบาททรงเป็ นผูอ้ อกพระบรมราช
โองการท่านจะถอดถอนเมือไรก็ยอ่ มได้!”

อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลพระสนมเอกมูด่ ว้ ยรอยยิม “หาก

ฮ่องเต้คิดจะถอนพระบรมราชโองการนีจริง ข้า อวินลัว
เฟิ งก็มิมีอะไรจะกล่าว อย่างไรก็ดีหากเรืองนีล่วงรูถ้ งึ หู
ประชาชนเมือใด เขาคงพูดกันให้ทวว่
ั าฝ่ าบาทกลืน
80
นําลายตน ชือเสียงวังหลวงก็คงป่ นปี ไม่มีเหลือ”

ดวงหน้าเกาถูฉายแววร้อนรน ดวงตาก็กวาดไปยังมูก่ ยุ้

เฟยและใช้ตาตนหยุดปากนางมิให้พลังวาจาทีกําลังจะ
ปะทุออกมา

จากนันดวงตาเกาถูก็จรดลงบนอวินเซียวกับหนิงซินผูย้ ืน
อยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เรา
อนุญาตให้เจ้ามิตอ้ งคุกเข่าและคารวะ แต่องครักษ์และ
หญิงรับใช้ของเจ้าช่างมีกิรยิ าตําทรามยิงนัก! อยูใ่ นท้อง
พระโรงแล้วยังกล้าดียืนอยูอ่ ีก คุกเข่าลงต่อหน้าเราเดียว
นี!”

81
พระสุรเสียงยิงใหญ่เปี ยมบารมีเผยแววสังสอนก้อง
สะท้อนไปทัวท้องพระโรง

อวินเซียวมิเอ่ยอันใด ดวงหน้าอํามหิตปราศจากอารมณ์
ความรูส้ กึ ใดๆ มาตังแต่ตน้ ดวงตาทะมึนจ้องมองเด็ก
สาวข้างกายมิวางตาราวกับว่าตนมิได้ยินถ้อยคําเกาถู
เลยแม้แต่นอ้ ย แล้วเมินเขาเสียดือๆ

82
ตอนที 122 ท่านไม่มีสทิ ธิบงั คับให้พวกเขาคุกเข่า

“ท่านไม่มีสทิ ธิบังคับให้พวกเขาคุกเข่า”

ภายในท้องพระโรงเงียบสงัด เสียงสะกดใจของเด็กสาว
เปรียบประหนึงลูกหินกระทบผิวทะเลสาบนิงสงบให้
กระเพือมออกเป็ นวงกว้าง

ดวงหน้าเกาถูซีดขาว ทุบกําปั นลงกับโต๊ะอย่างแรงพลาง

ตําหนิดว้ ยความโมโหว่า “อวดดีนกั ! แม่ทพั อวิน นีหรือ
หลานสาวทีเจ้าเลียงดูมา!”

เขาผินดวงหน้าขุ่นเคืองไปทางอวินลัวทีอยูด่ า้ นล่าง พระ

1
สุรเสียงแข็งกร้าวและเย็นยะเยือก

“เจ้าไม่สงสอนนางมิ
ั พอ ยังปล่อยให้นางมีสนั ดานยโส
โอหังและดือด้านนัก กระทังหญิงรับใช้ยงั อาศัยอํานาจ
นายกลันแกล้งผูอ้ ืน! นางทําร้ายอูฉ๋ ีจนพิการ! บัดนีผูน้ าํ
ตระกูลอูก๋ ็มาอยู่ ณ ทีแห่งนีแล้ว จวนแม่ทพั เจ้าจง
อธิบายมาเดียวนี!”

“อธิบายอย่างนันรึ” อวินลัวยิมเยาะแล้วลุกขึนจากพืน
ดวงหน้าชราเคร่งขรึม “ฝ่ าบาท กระหม่อมไม่ทราบว่า
พระองค์ปรารถนาคําอธิบายอันใดจากจวนแม่ทพั อูฉ๋ ีก
ล่าววาจาดูหมินหลานสาวกระหม่อมซํายังลวนลามหนิง
ซิน เขาหน้ามืดตามัวหลงผิดคิดจะพาหนิงซินกลับตระกู
ลอูเ๋ อาไปทําอนุภรรยา ฝ่ าบาทกําลังบอกข้าหรือว่าทีเขา
2
ต้องพิการเช่นนีมิได้เป็ นเพราะผลการกระทําของเขาเอง”

ดวงหน้าเกาถูหม่นลงจากนันกระแอมไอเย็นชา “แม่ทพั
อวิน แม้อฉู๋ ีจะกระทําผิดเช่นไรจวนแม่ทพั ก็ไม่มีสทิ ธิทํา
ร้ายเขาจนพิการ! ยิงไปกว่านัน นางหนิงซินทีเจ้ากล่าว
ถึงเป็ นเพียงหญิงรับใช้ หญิงรับใช้ก็มีชะตาเป็ นอนุ
ภรรยาอยูแ่ ล้ว อูฉ๋ ีเป็ นถึงทายาทตระกูลอูน๋ นจะเสี
ั ยหาย
ตรงไหน!”

ได้ยินเกาถูพดู จาเช่นเดียวกับพวกตระกูลอูแ๋ ล้วยังเรียก

หนิงซินว่านางหญิงรับใช้ซาไปซํ
ํ ามาดังนัน รอยยิมเยาะ
ก็เป็ นทีประจักษ์บนดวงหน้าชราของอวินลัว

3
“แม่ทพั อวินเอ๋ย เจ้าคือเสนาบดีผทู้ รงเกียรติแห่งแว่น
แคว้นหลงหยวน เรามิอยากลงโทษเจ้า” เกาถูมิได้สงั เกต
เห็นรอยยิมเยาะบนดวงหน้าอวินลัวแม้แต่นอ้ ย เขาสงวน
ท่าทีความโกรธขึงในพระทัยแล้วกล่าวต่อไปว่า “เช่นนัน
เองเจ้ามิตอ้ งยุม่ ย่ามกับเรืองนี! เราจะออกพระบรมราช
โองการเดียวนีให้นางหญิงรับใช้ตกเป็ นของอูฉ๋ ี หลังจาก
นันเจ้าต้องให้อวินลัวเฟิ งขอขมาต่ออูฉ๋ ี เราจะตัดสินใจ
เช่นนีแล้วให้ตระกูลอูย๋ อมความ เจ้าคิดเห็นเช่นไร”

ในความคิดของเกาถู นีคือทางออกทีดีทีสุด! อย่างไรเสีย

นางก็เป็ นเพียงหญิงรับใช้ตาต้
ํ อย หากจวนแม่ทพั ต้อง
การจริงจะให้เขาประทานหญิงรับใช้จากวังหลวงให้ก็
ย่อมได้!

4
ส่วนอวินลัวเฟิ งนันนางก็มิได้เป็ นผูก้ ระทําความผิดเอง
ตราบใดทีนางขอขมาเสียเรืองก็จะจบ

เพลิงพิโรธสว่างวาบขึนบนดวงหน้าหนิงซิน เจ้าฮ่องเต้
บัดซบกะประทานนางให้ตกไปเป็ นของเจ้าคนใจทราม
นันจริงอย่างนันรึ ยิงไปกว่านันยังให้เป็ นเพียงอนุอีกด้วย

จะถือดีเกินไปแล้ว!

ก่อนหนิงซินจะคลังก็พลันได้ยินเสียงหัวเราะคิกดังมา
จากด้านข้าง

เด็กสาวช้อนตาขึนอย่างเกียจคร้านพร้อมวางท่าทาง
5
สะกดใจ รอยยิมชวนตะลึงปรากฏขึนบนดวงหน้างดงาม
ไร้ทีติ

“ท่านมีบารมียงใหญ่
ิ มาจากไหนอย่างนันรึ เทียวชีให้คน
โน้นคนนีออกเรือนตามอําเภอใจ หรือท่านคิดว่าเพราะ
ตนเป็ นฮ่องเต้จงึ ได้มีอาํ นาจเหนือคนทังโลก แต่ทา่ นอย่า
ลืมทีภาษิ ตเขาว่า ‘เหนือฟ้ายังมีฟา้ ’ มิใช่ทกุ คนดอกทียํา
เกรงอํานาจราชสํานัก”

อวินลัวเฟิ งพูดเช่นนีเท่ากับประกาศสงครามกับราช
สํานักชัดๆ! เช่นนันเองขุนนางทุกคนต่างก็ตกตะลึงงัน
แล้วจ้องดวงหน้างดงามไร้ทีติของเด็กสาวด้วยความ
สะพรึง

6
“อวินลัวเฟิ งเจ้าอวดดีถงึ เพียงนีเชียวรึ!” มือละเอียดของ
พระสนมเอกมูต่ บโต๊ะดังปั ง ดวงตาโอหังฉายแววเหยียด
หยามสว่างวาบพลางสบประมาท “แผ่นดินของโลกใบนี
เป็ นขององค์ฮ่องเต้! หากฝ่ าบาทมีพระประสงค์ให้ผใู้ ด
ออกเรือน ใครเล่าจะกล้าขัดขืน นางเป็ นเพียงหญิงรับใช้
ไร้สกุล สถานะอูฉ๋ ียงั มิพอให้นางเป็ นอนุอีกอย่างนันรึ”

ตอนที 123 ชะตาของผูย้ โสโอหัง (1)

7
ด้วยสถานะของพระสนมเอกมู่ นางจึงมิลว่ งรูถ้ งึ ความ
ลับดํามืดของผืนแผ่นดินนี ในสายตาของประชาชนคน
เดินดินราชสํานักถือว่ายืนอยูบ่ นจุดสูงสุด เช่นนันเอง
พวกเขาจึงคิดว่าโลกทังใบเป็ นของฮ่องเต้!

อย่างไรก็ดี มีเพียงกลุม่ คนซึงดํารงตําแหน่งสูงยิงเท่านัน

ทีล่วงรูว้ า่ ราชสํานักมีขมุ พลังมหาศาลเป็ นนายคอยชักใย
อยูเ่ บืองหลัง! แท้จริงแล้วราชสํานักเป็ นเพียงหุน่ เชิดของ
พลังดังกล่าวเท่านัน

เช่นนันเองเมือได้ยินถ้อยคําพระสนมเอกมูด่ วงหน้าเกาถู
จึงได้หม่นลงอย่างชัดเจน อย่างไรก็ดี เขาก็ได้กวาดดวง
ตาไปยังพระสนมเอกมูเ่ พือส่งคําเตือนก่อนหันหน้าทอด
8
สายตามองทุกคนในท้องพระโรง

“อวินลัวเฟิ ง เพือคงสถานะทายาทเพียงผูเ้ ดียวของตระกู

ลอวิน เราจะประทานอภัยโทษเรืองทีเจ้าดูหมินอํานาจ
ราชสํานัก! แต่สาํ หรับหญิงรับใช้ของเจ้าซึงกระทําความ
ผิดมหันต์ ให้นางตกเป็ นอนุของอูฉ๋ ีนบั ว่าเป็ นโทษสถาน
เบามากแล้ว”

เกาถูเชิดคางขึนเล็กน้อย พระสุรเสียงขึงขังเปี ยมบารมี

ไม่เว้นทีให้แก่การโต้แย้ง

“ฮ่าๆ”

9
ทันใดนันเสียงหัวเราะคิกคักอาบนําเสียงเย้ยหยันก็ดงั ขึน
แหวกอากาศมาจากด้านนอกท้องพระโรง

“ช่างเป็ นฮ่องเต้ทีน่าประทับใจยิงนัก...ชีใครให้ออกเรือน
กับใครก็ได้ตามอําเภอใจ หรือเจ้าคิดว่าตนเป็ นเจ้าของ
ผืนแผ่นดินนีอย่างนันรึ”

สินวาจาดังนันผูเ้ ฒ่าในชุดคลุมสีครามก็กา้ วเข้ามาใน

ท้องพระโรงด้วยท่าทีผอ่ นคลาย ย่างก้าวของเขาหนัก
แน่น แม้เมือแลเห็นเหมือนก้าวเพียงสองก้าวทว่าร่างทัง
ร่างกลับมาปรากฏอยูต่ รงหน้าเสียแล้ว ประหนึงบังเกิด
กลุม่ ควันสีครามปะทุขนอย่
ึ างรวดเร็วเกินกว่าจะมองเห็น
ได้ทนั

10
“ท่านปู่ !”

ดวงตาหนิงซินส่องประกายเริงร่าสว่างวาบทันทีทีนาง
เห็นผูเ้ ฒ่าหนิง นางก้าวยาวๆ ไปทางผูเ้ ฒ่า ดวงหน้างด
งามเปี ยมศักดิศรีเผยรอยยิมอ่อนโยน

“ท่านปู่ มาแล้วรึ”

“ซินเอ๋อร์” ผูเ้ ฒ่าหนิงลูบศีรษะหนิงซินด้วยดวงตารักใคร่

“บอกปู่ ซิวา่ ใครกล้ารังแกเจ้าตอนปู่ ไม่อยู”่

สินวาจาดังนันดวงตาผูเ้ ฒ่าก็เบนขวับไปยังเกาถูผยู้ โส
11
“ท่านปู่ เจ้าขา” หนิงซินได้ยินดังนันดวงหน้านางก็ข่นุ
เคืองลงทันใด “ก่อนหน้านีข้าได้ยินเสียวเฟิ งกล่าวว่าชีวิต
ในหลงหยวนของนางไม่สนุกสดชืนเลยสักนิด ข้าก็คิดว่า
นางพูดปด ทีไหนได้ วันนีเมือข้าไปเยือนภัตตาคารกับ
เสียวเฟิ งเท่านันล่ะ อูฉ๋ ีแห่งตระกูลอูก๋ ็บกุ เข้ามาซํายังคิด
จะตบหน้าเสียวเฟิ งอีก”

พูดปดอะไรกัน ไม่ได้มีแต่ตระกูลอูห๋ รอกหรือทีกระทํา

พฤติกรรมเช่นนี นางเห็นภาพชัดเจนว่าคงต้องมีเบืองลึก
เบืองหลังอยูอ่ ีกมากแน่นอน

ดังคาด ดวงหน้าผูเ้ ฒ่าหนิงขุ่นหมองลง ดวงหน้าชรา

อาบด้วยเมฆาดํามืดมิดราวกับจะเกิดพายุใหญ่อย่างไร
12
อย่างนัน

“ข้ามิอาจทนดูพฤติกรรมลูกหลานขุนนางเหล่านันได้อีก
ต่อไปจึงได้ลงมือเสีย ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าอูฉ๋ ีกระสันจะพา
ข้ากลับไปรับใช้มนั !”

หนิงซินโกรธขึงกัดฟั นกรอด ตังใจเน้นยําคําว่า ‘รับใช้’

ดวงตาใสอาบด้วยโทสะ “คนอย่างข้าจะปล่อยให้ผอู้ ืน
เอารัดเปรียบได้อย่างไร ข้าจึงเล่นงานเขาเสียจนพิการ!
ท่านก็เห็นแล้วว่าเกิดอะไรขึนต่อมา ฮ่องเต้ผนู้ ีต้องการ
ล้างแค้นให้แก่ตระกูลอูจ๋ งึ ได้นาํ ข้ากับเสียวเฟิ งมายังวัง
หลวง ซํายังคิดขู่เข็ญข้าให้ไปเป็ นอนุของไอ้สวะนัน ถึง
ขันบอกว่าข้ามีคา่ เพียงอนุของมันเลยทีเดียว!”

13
ยิงพูดหนิงซินก็ยงแค้
ิ นใจ นางติดตามท่านปู่ ไปทุกหน
แห่งตังแต่ยงั เล็กยังน้อย ใครเห็นเป็ นต้องเคารพ ไม่มีเสีย
หรอกทีนางจะต้องเผชิญความอยุติธรรมเช่นนี ทว่าไม่
เพียงแต่เกาถูจะขู่เข็ญนางให้ไปเป็ นอนุ ยังกล่าวอ้างอีก
ด้วยว่านางมีคา่ เพียงอนุของชายเสเพลนี!

ผูเ้ ฒ่าหนิงกระแอมเย็นชา แสงเย็นยะเยือกสว่างวาบอยู่

ในดวงตาห่างเหิน “ซินเอ๋อร์ ปู่ บอกเจ้าแล้วมิใช่รวึ า่ เจ้า
ไม่จาํ เป็ นต้องปรานีกบั ศัตรู เจ้าต่อกรกับสวะเช่นนีแค่ทาํ
ให้พิการมันพอทีไหน ไยเจ้าไม่ตดั แขนเตะขาให้มนั ยืนไม่
ได้ไปตลอดชีวิตเสียเล่า”

“ทีท่านปู่ แนะนํานันถูกต้องแล้ว ข้าจะจดจําไว้” หนิงซิ

14
นตอบรับอย่างเริงร่า กะพริบดวงตาอย่างชวนเอ็นดู

เจ้าปู่ หลานคูน่ ีคุยกันอย่างกับอยูก่ นั สองคนทําให้อหู๋ รา

นพิโรธหนัก ดวงตาจ้องไปยังหนิงซินไม่กะพริบ แววตา
เผยความปรารถนาทีจะนําตัวพวกมันไปประหารด้วย
การเฉือนเนือเถือหนังเป็ นพันชิน! [1]

------

[1] โทษประหารสมัยโบราณ

15
ตอนที 124 ชะตาของผูย้ โสโอหัง (2)

“ข้าไม่อยากเชือเลย! จู่ๆ เจ้าบุกเข้ามาถึงวังหลวงแบบนี

นีมันรนหาทีตายชัดๆ!”

16
กล่าวดังนันอูห๋ รานก็หนั ไปทางเกาถู คุกเข่าลงกับพืนดัง
ฟุ่ บแล้วตะเบ็งเสียงทังนําตา “ฝ่ าบาท ฝ่ าบาทต้อง
ประทานความยุติธรรมแก่กระหม่อมพะยะค่ะ! นางหญิง
รับใช้ตวั ดีกบั ตาเฒ่าจาบจ้วงตระกูลอูข๋ า้ ถึงเพียงนี มิ
หนําซํายังบังอาจดูหมินฝ่ าบาท คูป่ หู่ ลานนีมันสมควร
ถูกประหารด้วยการฟั นหนึงพันทีแล้วให้เก้าชัวโคตรของ
มันตายตกไปตามกัน!”

“เก้าชัวโคตรเชียวรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมอ่อนแล้วกล่าวอย่าง

เย็นใจว่า “ข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่มีปัญญาประหารตระกูล
ข้าเก้าชัวโคตรกระมัง!”

ครันสินวาจา ดวงตาก็เบนไปยังเกาถูขณะยืนเอามือไพล่
17
หลัง แลดูสงบใจอย่างน่าประหลาด

“คนของสํานักฌานยังมิกล้าเอ่ยวาจาอย่างประหารเก้า
ชัวโคตรต่อหน้าข้า ข้าไม่รูว้ า่ พวกราชสํานักอย่างเจ้าถือ
ดีมาจากไหนจึงได้บงั อาจจาบจ้วงข้าเช่นนี ถึงขันเรียก
หลานสาวข้าว่าเป็ นหญิงรับใช้ซาไปซํ
ํ ามา แล้วยังหาว่า
นางมีคา่ เป็ นเพียงอนุอีก”

สินเสียงผูเ้ ฒ่าดังนันดวงหน้าทีเดิมโกรธขึงของเกาถูก็ซีด
เป็ นสีเถ้าทันที ดวงตาฉายแววหวาดหวัน

สํานักฌานอย่างนันรึ

18
ตาแก่นีรูจ้ กั สํานักฌานด้วยอย่างนันรึ! เขาเป็ นใครมา
จากไหนกัน

“สํานักฌานอะไรล่ะนัน” ชัดเจนว่ามูก่ ยุ้ เฟยไม่รูเ้ รืองราว

อันใดเกียวกับการมีอยูข่ องสํานักฌานเลย นางหัวเราะ
เย็นชาก่อนกล่าวว่า “สํานักฌานอะไรนันจะมาเทียบ
อํานาจราชสํานักได้อย่างไรเล่า หลงหยวนอยูไ่ ด้ก็เพราะ
อํานาจราชสํานัก ใครเล่าจะกล้าขัดขืนโองการราช
สํานัก”

เผียะ!

สินคํามูก่ ยุ้ เฟยนางก็ถกู ตบแก้มอย่างแรงเสียจนสับสน

19
นางหันไปมองบุรุษหล่อเหลาหน้าตาซีดขาวข้างกายด้วย
สายตาเหลือเชือ

“ฝ่ าบาท ท่าน...” มูก่ ยุ้ เฟยเบิกตากว้างนําตาเอ่อท้น ดวง

หน้าเย้ายวนซีดลงเหมือนศพ

ทีผ่านมานันนางเป็ นคนโปรดของเกาถูเสมอมาจึงได้วาง
ท่าทีหยิงผยองนัก เกาถูหลงนางเท่าไรเห็นได้จากการที
นางมีสทิ ธิมีเสียงในกิจการบ้านเมือง! อย่างไรก็ดีนางก็มิ
ได้คาดคิดเลยว่าฝ่ าบาททีลุม่ หลงในตัวนางหนักหนาจะ
ตบหน้านางเช่นนี!

เห็นนําตาพระสนมเอกมูเ่ ช่นนันพระทัยเกาถูก็แทบทนไม่

20
ได้ ทว่าเมือคิดถึงสิงทีนางพูดไปเพลิงพิโรธก็เอ่อท้นขึน
อีกครัง เขากล่าวเสียงเย็นว่า “เป็ นเพียงสนมห้ามยุม่ ย่าม
เรืองการเมือง เรืองนีเราจะจัดการเอง เจ้าอย่าปาก
มาก!”

กายมูก่ ยุ้ เฟยเกร็งกระตุก แล้วดวงตาหยดย้อยก็สะท้อน

แววใจสลาย มองเกาถูดว้ ยความตกตะลึง

ฝ่ าบาท...คิดจะวางแผนถอนอํานาจนางอย่างนันรึ

ไม่เพียงแต่มกู่ ยุ้ เฟยเท่านัน แต่ทกุ คนทัวท้องพระโรงต่าง

ก็ชะงักงัน เห็นได้ชดั ว่าไม่อาจเข้าใจได้วา่ ทําไมจู่ๆ ฝ่ า
บาทจึงได้ตบนางเช่นนัน หรือว่าตระกูลมูจ่ ะถึงคราวตก

21
อันดับเสียแล้ว

ในขณะทีทุกคนกําลังสงสัยอยูน่ นเกาถู
ั ก็เบนสายตาไป
ยังผูเ้ ฒ่าหนิง ดวงหน้าก็ไม่ได้เย่อหยิงถือดีอีกต่อไป พระ
สุรเสียงส่อแววเคลือบแคลง “เราขอถามได้หรือไม่วา่
ท่านผูอ้ าวุโสเป็ นใคร”

ท่านผูอ้ าวุโสอย่างนันรึ

ฝ่ าบาทถึงขันใช้คาํ นีเรียกตาแก่นีเชียวรึ

อูห๋ รานใจหล่นวูบ หรือนางหญิงรับใช้นีจะมีชาติตระกูล

จริง
22
ตังแต่ตน้ จนจบ อวินลัวเฟิ งมีสีหน้าประหนึงชมการแสดง
ริมฝี ปากนางเผยรอยยิมสะกดใจพลางมองอูห๋ รานผูบ้ ดั
นีมีใบหน้าซีดเผือด

“เจ้าไม่มีคณ
ุ สมบัติพอทีจะล่วงรูต้ วั ตนของข้า”

นําเสียงผูเ้ ฒ่าหนิงยังคงเรียบเฉยเช่นปกติ ทว่าครังนี

สัมผัสได้ถงึ ความทระนงตนอันเยือกเย็น

ครันถูกผูเ้ ฒ่าหนิงดูหมินต่อหน้าธารกํานัลดังนัน ดวง

หน้าเกาถูก็พลันซีดลงทันที ทว่าก่อนทีเขาจะรูว้ า่ ผูเ้ ฒ่า
หนิงเป็ นใครมาจากไหน เขาก็มิอาจทําอะไรบุม่ บ่าม เช่น

23
นันเองเขาจึงฝื นกลันความขุ่นเคืองไว้ในอกแล้วเอ่ยถาม
ว่า “เราขอถามได้หรือไม่วา่ ท่านผูอ้ าวุโสมีความสัมพันธ์
อันใดกับตระกูลอวิน”

ตอนที 125 ชําระหนีแค้นให้แก่นาง (1)

บัดนีเกาถูมิบงั อาจมองหนิงซินเป็ นเพียงหญิงรับใช้อีก

ต่อไป...ดูจากการทีผูเ้ ฒ่าสามารถปรากฏตัวขึนในพระ
ตําหนักส่วนในโดยไม่มีใครสังเกตก็รูแ้ ล้วว่าพลังเช่นนีไม่
24
ธรรมดา

ผูเ้ ฒ่าหนิงเมินเกาถู ดวงตาเรียบเฉยเบนไปทางอวินลัว

เฟิ งแล้วเผยยิมบาง “คุณหนู เดิมทีตาแก่ผนู้ ีมิปรารถนา
จะยุม่ ย่ามกับความแค้นส่วนตัวของเจ้า ทว่าพวกมันเหิม
เกริมกันเกินไปแล้ว! ตาแก่ผนู้ ีให้ซินเอ๋อร์อยูท่ ีนีเพือปก
ป้องเจ้า อย่างไรก็ดี พวกมันบังอาจดูหมินเจ้าต่อหน้าซิ
นเอ๋อร์ ฉะนันข้าจะไม่ยอมนิงดูดายเป็ นอันขาด!”

ดวงตาผูเ้ ฒ่าหนิงกวาดไปทัวท้องพระโรง แล้วริมฝี ปากก็

ยกขึนเป็ นรอยยิม “ใครคือมูอ่ ซู่ วง จงก้าวออกมาทีนี
เดียวนี!”

25
ภายในท้องพระโรง ต่างคนต่างก็จอ้ งมองกันไม่รูจ้ ะทํา
อย่างไรก่อนมองผูเ้ ฒ่าหนิงด้วยความตกตะลึง

พวกเขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่าบุคคลทีผูเ้ ฒ่าหนิง
ต้องการตัวเป็ นคนแรกคือมูอ่ ซู่ วงแห่งตระกูลมู!่

ไม่วา่ ใครก็ตอ้ งรูว้ า่ มูอ่ ซู่ วงนันไม่ธรรมดา! ไม่เพียงแต่นาง

มีพรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศ นางยังมีวิชาแพทย์แกร่งกล้าอีกด้วย
ความแตกฉานของนางลําหน้ากระทังจิงหลินผูเ้ ป็ น
อาจารย์ทีเดียว! ต่อให้พืนเพตาเฒ่านียิงใหญ่เพียงไรก็มิ
อาจหมินเกียรติแพทย์อนาคตไกลได้

เพราะทีสุดแล้วความป่ วยไข้นนเป็
ั นเรืองธรรมดามิใช่

26
หรือ ในเวลาดังกล่าวการผูกมิตรกับแพทย์นนเป็
ั นเรืองที
เห็นกันจนชินตา

“ข้าคาดว่ามูอ่ ซู่ วงบัดนีอยูท่ ีจวนอัครมหาเสนาบดีม”ู่

อวินลัวกล่าวกลัวหัวเราะแล้วเลิกคิวมองเกาถู “ฝ่ าบาท
ผูเ้ ฒ่าหนิงท่านอยากพบมูอ่ ซู่ วงน่ะ ท่านเรียกนางมาทีได้
หรือไม่”

ดวงหน้าเกาถูเปลียนไป เมือส่งสายตาเตือนอวินลัวดวง
ตาก็ฉายแววแข็งกร้าว

อย่างไรก็ดีเขาก็รบี ถอนสายตาออกแล้วกล่าวกับผูเ้ ฒ่า

หนิงว่า “ท่านผูอ้ าวุโส ในเมือท่านรูจ้ กั มูอ่ ซู่ วงแล้วท่าน

27
ควรทราบว่านางเป็ นคนอย่างไร อูซ่ วงนันนิมนวลและมี
เกียรติศกั ดิศรี ไม่มีทางทีนางจะดูหมินอวินลัวเฟิ ง เรือง
ทังหมดเป็ นเพราะอวินลัวเฟิ งเล่นละครตบตา เราขอให้
ท่านผูอ้ าวุโสอย่าเชือคนมากเกินไปทําให้ทา่ นเข้าใจสตรี
ผูม้ ีจิตใจดีงามผิด”

วาจาเกาถูมีแต่จะเข้าข้างมูอ่ ซู่ วง ยิงไปกว่านันยังได้ผลัก

ภาระทังหมดให้แก่อวินลัวเฟิ งอีกด้วย ในสายตาของเขา
แล้วเด็กสาวผูโ้ ดดเด่นเช่นอูซ่ วงไม่มีทางแหย่อวินลัวเฟิ ง
เป็ นแน่ ก็แค่อวินลัวเฟิ งหลงรักเกาหลิงพระโอรสของเขา
จนหัวปั กหัวปํ าจึงได้สะสมความเกลียดชังต่อมูอ่ ซู่ วงเช่น
นี

ได้ยินวาจาเกาถูดงั นัน อวินลัวก็ยงผิ

ิ ดหวังอยูใ่ นใจ แล้ว
28
เยือใยสุดท้ายทีมีตอ่ หลงหยวนก็สลายหายไป

เขาทุม่ เททังชีวิตให้แก่สนามรบ แต่ก็ยงั เทียบบุตรีจาก

ตระกูลมูผ่ นู้ อนคุยกับพระองค์มิได้! ไม่วา่ จะประสบ
ความสําเร็จเพียงใดเกาถูก็มิได้ไยดีเลย! ฮ่องเต้เช่นนีจะ
คูค่ วรกับความจงรักภักดีของเขาได้อย่างไร

ผูเ้ ฒ่าหนิงชําเลืองมองเกาถูดว้ ยท่าทีเมินเฉยแล้วกล่าว

เสียงเย็นว่า “ข้าเชือในการตัดสินของตัวเอง จงนําตัวมูอ่ ู่
ซวงมาทีนีเดียวนี! มิเช่นนันตาแก่ผนู้ ีไม่ปล่อยให้เรืองจบ
แน่”

“ท่านผูอ้ าวุโส” เกาถูสดู ลมหายใจเข้าลึกฝื นกลันโทสะที

29
พุง่ พล่านขึน ดวงตาฉายแววยิมเยาะ “พละกําลังท่าน
แข็งแกร่งก็จริง ทว่าวิชาแพทย์ของมูอ่ ซู่ วงก็กล้าแข็งเช่น
กัน ว่ากันว่าทัวทังแคว้นหลงหยวนนีหรือกระทังแคว้นอืน
เองก็เถอะ ไม่มีใครมีวิชาแพทย์เกินหน้านางอีกแล้ว! อีก
ประการ จิงหลินเองก็ทาํ นายไว้แล้วว่าในอนาคต ความ
สามารถของนางจะไม่นอ้ ยหน้าใคร ท่านดูหมินแพทย์
อัจฉริยะเช่นนีแล้วท่านได้ประโยชน์อะไร”

ผูเ้ ฒ่าหนิงชะงักงัน ดวงตาเปี ยมไปด้วยความตกตะลึง

ประหนึงวาจาเกาถูทาํ ให้เขาต้องสะพรึง

เขาประหลาดใจทีคนพวกนีบังอาจพูดว่าบนผืนแผ่นดิน
นีหาใครมีวิชาแพทย์แข็งแกร่งไปกว่ามูอ่ ซู่ วงมิได้ ถึงขัน
กล่าวว่าความสามารถของนางจะไม่นอ้ ยหน้าผูใ้ ดใน
30
อนาคตอย่างนันรึ จะบอกว่าคนพวกนีจองหองเกินไป
หรือว่าโง่เกินไปดี

ตอนที 126 ชําระหนีแค้นให้แก่นาง (2)

31
น่าเสียดายทีผูอ้ ืนกลับตีความสีหน้าตกตะลึงผูเ้ ฒ่าหนิง
ว่าเป็ นความหวาดหวันต่อถ้อยคําเกาถู!

ริมฝี ปากเกาถูกแย้มออกเป็ นรอยยิมจากนันกล่าวต่อว่า

“ท่านผูอ้ าวุโส เราไม่แน่ใจนักว่าท่านมีความสัมพันธ์อนั
ใดกับจวนอวิน อย่างไรอูซ่ วงเป็ นเด็กทีมีพรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศ
เราเชือว่าหากท่านผูอ้ าวุโสได้พบนางท่านจะต้องมีใจ
ชอบพอนางอย่างแน่นอน เรืองของจวนอวินเราจะ
ประทานอภัยโทษแก่พวกเขาเพราะเห็นแก่ทา่ นผูอ้ าวุโส!
ท่านคิดเห็นเช่นไร ท่านผูอ้ าวุโส แน่นอนว่าหากท่านผู้
อาวุโสประสงค์จะผูกมิตรกับอูซ่ วง เราแนะนําว่าท่านอยู่
ห่างจวนอวินไว้จะดีกว่า”

32
หากเป็ นเมือก่อนเกาถูไม่มีทางกล่าววาจาเช่นนีในท้อง
พระโรงแน่ เพราะอย่างไรเขาก็ได้เผยธาตุแท้ตนต่อจวน
อวินแล้ว ฉะนันปกปิ ดไปก็เปล่าประโยชน์!

ยิงไปกว่านันราชสํานักเองก็มียอดฝี มืออันดับหนึงถือ
ครองพลังอยู่ จึงไม่จาํ เป็ นทีจะต้องหวาดกลัวจวนอวิน
ในอดีตทีเขาทําเป็ นดีกบั จวนอวินก็เพือมิให้ใครติฉิน
นินทาได้เท่านัน

“ฮ่าๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงได้สติในทีสุด สายตาสงบนิงเบนไปทา

งอวินลัวเฟิ ง ในดวงตาฉายแววอ่อนโยน “คุณหนู คน
พวกนีไม่รูจ้ กั วิชาแพทย์ของเจ้าอย่างนันรึ กล่าวอ้างว่ามู่
อูซ่ วงมีพรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศอย่างนีมันรํากระบีให้กวนอูดู [1]
ชัดๆ! พวกเขากล้าเอ่ยปากสรรเสริญมูอ่ ซู่ วงต่อหน้าเจ้า
33
แบบนี ข้าว่ามูอ่ ซู่ วงมีความสามารถไม่ถงึ หนีงส่วนสิบ
ของท่านเสียด้วยซํา!”

ถ้อยคําผูเ้ ฒ่าหนิงทําให้ทกุ คนนิงไปประหนึงโดนสายฟ้า

ฟาด

อวินลัวเฟิ งน่ะรึมีวิชาแพทย์

เป็ นไปได้อย่างไร

นางเป็ นเพียงสวะ แต่สวะอย่างนางมีวิชาแพทย์อย่างนัน

รึ อย่างนีมันไม่เหมือนสุกรตัวเมียปี นต้นไม้ได้หรอกรึ

34
ดวงตาเกาถูประเมินอวินลัวเฟิ งก่อนหันไปทางผูเ้ ฒ่า
หนิงแล้วกล่าวถามว่า “ท่านผูอ้ าวุโสก็เป็ นแพทย์อย่าง
นันรึ”

“ตาแก่นีก็อยากจะรําเรียนวิชาอยูห่ รอกทว่าข้าไม่มี
พรสวรรค์เอาเสียเลย คงเทียบกับมูอ่ ซู่ วงแห่งหลงหยวน
ของเจ้ามิได้หรอก”

ผูเ้ ฒ่าหนิงมีสีหน้าราบเรียบทว่าใครก็สมั ผัสได้ถงึ ความ

ถากถางในนําเสียง

อย่างไรก็ดีเกาถูมิได้สนใจนําเสียงดูแคลนนันแล้วกล่าว
ด้วยรอยยิมอ่อนจางว่า “ท่านผูอ้ าวุโส ในเมือท่านมิได้

35
เป็ นแพทย์แล้วท่านทราบได้อย่างไรว่าอวินลัวเฟิ งมีวิชา
แพทย์เหนือกว่ามูอ่ ซู่ วง มีเพียงแพทย์เท่านันทีเข้าใจวิชา
แพทย์อย่างถ่องแท้ จิงหลินอาจารย์ของมูอ่ ซู่ วงเป็ น
แพทย์มีชือผูท้ รงเกียรติทรงคุณธรรมแห่งหลงหยวน ตัว
เขาเองก็กล่าวว่าความสามารถของมูอ่ ซู่ วงนันกล้าแข็ง
ยิง ความสําเร็จของมูอ่ ซู่ วงในภายภาคหน้านันย่อมไม่
แพ้ใครอย่างแน่นอน”

ผูเ้ ฒ่าหนิงขมวดคิว รอยยิมเย็นยะเยือกปรากฏบนใบ

หน้าเรียบเฉย

“ส่วนอวินลัวเฟิ ง...” เกาถูชะงักเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อว่า

“หากเรืองทีนางสนใจวิชาแพทย์เป็ นเรืองจริง นางคงไม่
ผลาญทรัพย์สนิ จวนอวินจนหมดไปกับสมุนไพรไร้
36
ประโยชน์หรอกกระมัง! อย่างไรก็ดี สนใจก็สว่ นสนใจ มิ
ได้หมายความว่านางจะมีไหวพริบปฏิภาณ การแพทย์
ไม่ใช่เรืองล้อเล่น คนบางคนใช้เวลาทังชีวิตก็มิอาจ
ประสบความสําเร็จเป็ นชินเป็ นอันได้”

ชัดเจนว่า ‘ใครบางคน’ ทีว่าของเขาก็คืออวินลัวเฟิ งนัน

เอง

อวินลัวมองเกาถูเหมือนมองคนเขลาคนหนึง

กระทังนายใหญ่แห่งหอโอสถยังมาก้มหัวขอร้องหลาน
สาวตนให้ช่วย อย่างนีแล้วเกาถูยงั อ้างว่าทังชีวิตหลาน
สาวตนไม่มีทางประสบความสําเร็จเป็ นชินเป็ นอันอีก

37
อย่างนันรึ

“พวกท่านคุยกันเสร็จหรือยัง” อวินลัวเฟิ งหาวหวอดๆ

บิดไหล่เมือยล้าพลางยิมอ่อน “ข้าชักจะเหนือยเสียแล้ว
ยืนนานเช่นนีเก้าอีสักตัวไม่มีให้นงั เห็นทีการต้อนรับขับ
สูข้ องราชสํานักจะไม่ได้เลิศเลอเสียเท่าไรกระมัง”

สองฝ่ ายทีเตรียมเข้าหําหันกันอยูเ่ งียบลงทันทีเมือสิน

เสียงขัดของอวินลัวเฟิ ง สายตาทุกคนจรดลงบนร่างเด็ก
สาวด้วยความตกตะลึง

38
------

[1] รํากระบีให้กวนอูดู หมายถึง การสังสอนผูม้ ีวิชาดี

อยูแ่ ล้ว กวนอูเป็ นเทพเจ้าแห่งสงคราม การรํากระบีให้
กวนอูดจู งึ เป็ นการสอนผูม้ ีวิชาแกร่งกล้าอยูแ่ ล้วจึงเป็ น
เรืองไม่สมควร มีความหมายเทียบเท่าสุภาษิ ตไทยว่า
‘สอนจระเข้ให้วา่ ยนํา’

ตอนที 127 อวินเซียวผูเ้ ปี ยมบารมี

39
ในช่วงเวลาตึงเครียดเช่นนี อวินลัวเฟิ งกลับบ่นเรืองราช
สํานักไม่มีเก้าอีให้นางนังอย่างนันรึ นางไม่รูต้ วั หรืออย่าง
ไรว่าเขาจะเข้าขยํากันอยูก่ ็เพราะนางแท้ๆ

ผูเ้ ฒ่าหนิงเองก็นิงไปเช่นกันลืมกระทังว่าตนจะพูดอะไร
ดวงตามองอวินลัวเฟิ งอย่างสับสน

มีเพียงอวินเซียวเท่านันทีเห็นว่าอวินลัวเฟิ งมิได้พดู ผิดแต่

ประการใด! สําหรับเขาแล้วราชสํานักก็ช่างแล้งนําใจ
เหลือเกิน เก้าอีสักตัวยังไม่มีให้นง...
ั

เช่นนันเองดวงตาทะมึนเย็นยะเยือกของอวินเซียวจึง

40
ค่อยๆ เบนจากอวินลัวเฟิ งมายังมูก่ ยุ้ เฟยผูน้ งอยู
ั เ่ หนือ
พวกเขาทังหมด

“เจ้าจะทําอะไรน่ะ” เห็นอวินเซียวก้าวเท้าใกล้เข้ามาดัง
นันมูก่ ยุ้ เฟยก็กายสันเทา เสียงแหลมเล็กก้องไปทัวท้อง
พระโรง “เร็วเข้า! จับชายผูน้ ีเสีย! รีบๆ มาปกป้องข้าเร็ว
เข้าสิ!”

“ปกป้องฮ่องเต้ที! ปกป้องฮ่องเต้เดียวนี!!!” เกาถูเองก็

หวาดหวันด้วยท่าทีของอวินเซียวแล้วตะเบ็งเสียงสัง
อย่างหวาดกลัว

อย่างไรก็ดีครันสินเสียงเกาถู ร่างเย็นยะเยือกประหนึง

41
กระแสลมมืดดําก็มายืนอยูต่ รงหน้ามูก่ ยุ้ เฟยเสียแล้ว
ด้วยความรวดเร็ว ความเร็วนันมิเปิ ดโอกาสให้ผใู้ ดตังตัว
เหล่าองครักษ์เล่าก็มิอาจวาดกระบีออกมาได้ทนั ...

ปึ ง!

บุรุษผูน้ ีดึงร่างมูก่ ยุ้ เฟยลงจากบัลลังก์ฮองเฮาโดย

ปราศจากการอารัมภบทใดๆ แล้วโยนนางลงพืน จากนัน
ก็กม้ กายลงยกบัลลังก์ฮองเฮาขึนเดินตรงไปทางอวินลัว
เฟิ งผูย้ ืนอยูก่ ลางท้องพระโรงโดยไม่ปรึกษาผูใ้ ดทังสิน

เมืออวินเซียววางบัลลังก์ฮองเฮาลงเบืองหลังอวินลัวเฟิ ง
ฝูงชนก็ลกุ ฮือขึนทันที สายตาหวาดหวันมองดวงหน้า

42
หล่อเหลาเยือกเย็นของชายผูน้ นแล้
ั วต่างก็รูส้ กึ หวันเกรง
กับท่าทางเปี ยมบารมีเบืองหน้า

บุรุษผูน้ ีฉกชิงเอาบัลลังก์ฮองเฮาของมูก่ ยุ้ เฟยไปเพียง

เพราะคําพูดของอวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ จวนอวินไปจ้าง
บุรุษผูท้ รงอํานาจและจงรักภักดีปานนีมาตังแต่เมือไร
คนอย่างเขาสตรีใดได้เห็นเป็ นต้องหลงแน่!

มิหนําซําใบหน้ายังหล่อเหลาถึงเพียงนี!

น่าเสียดายเหลือเกินทีสถานะของเขาตําต้อยนักเป็ น
เพียงองครักษ์ประจําตระกูลอวิน มิเช่นนันเหล่าสตรีจะ
เพ้อพกถึงเขาอีกกีรายก็มิอาจล่วงรู ้

43
“เก้าอีนีก็ไม่ได้สบายสักเท่าไร แต่จะมากเรืองเกินไปก็ไม่
ได้ ข้าจะทนสักหน่อยก็แล้วกัน”

อวินลัวเฟิ งนังลงอย่างเชืองช้า ริมฝี ปากยกขึนเป็ นรอย

ยิมสะกดใจขณะกวาดตามองไปยังทุกคนแล้วกล่าวว่า
“ว่าต่อสิ”

ว่าต่อสิอย่างนันรึ

ว่าต่อสิกบั ผีน่ะสิ!

ถูกขัดขึนอย่างนีใครทีไหนจะไปว่าต่อได้เล่า
44
มูก่ ยุ้ เฟยขุ่นเคืองยิงนัก ดวงตาหยดย้อยจ้องไปยังอวิน
เซียวด้วยความชิงชังทว่าก็มิกล้าเอ่ยวาจาใดเพราะเพิง
ถูกเกาถูตบไปหยกๆ

แน่นอนว่าทีเคืองอยูใ่ นใจยิงกว่ามูก่ ยุ้ เฟยก็คือเกาถู!

บัดนีกระทังองครักษ์ตาต้
ํ อยก็ยงั กล้าหือกับราชสํานัก
อย่างนันรึ ซํายังกระทําเช่นนันต่อหน้าเหล่าขุนนางอีก
ด้วย เขาไม่กล้าคิดจินตนาการเลยว่าต่อจากนีเกียรติยศ
ศักดิศรีของราชสํานักจะป่ นปี ไม่มีเหลือจนถูกผูค้ น
หัวเราะเยาะเอาเพียงใด

45
“ท่านผูอ้ าวุโส” เกาถูฝืนกลันเพลิงพิโรธไว้ในก้นบึงของ
หัวใจแล้วมองไปยังผูเ้ ฒ่าหนิงอีกครังพลางกล่าวว่า “เรา
หวังว่าท่านจะนําคําของเราไปพิจารณาให้ถีถ้วน เรา
คาดการณ์ไว้วา่ ผูค้ นจะยกย่องสรรเสริญความสําเร็จใน
ภายภาคหน้าของอูซ่ วง ฉะนันอย่าได้สบประมาทนาง”

หากไม่ใช่เพราะจิงหลินยืนกรานว่าไหวพริบปฏิภาณทาง
การแพทย์ของมูอ่ ซู่ วงนันไร้เทียมทานนัก เขาจะเข้าข้าง
นางถึงปานนีไปไย มิเช่นนันเขาคงไม่ประทานพระราชา
นุญาตให้นางเป็ นพระชายาในองค์รชั ทายาท! แล้วถ้า
หากอูซ่ วงสูงส่งถึงปานนัน แคว้นหลงหยวนมีนางก็ยอ่ ม
มีแต่จะแข็งแกร่งขึน!

“ฝ่ าบาท”
46
ขันทีนายหนึงปรีเข้ามาในท้องพระโรง เมือก้าวไปถึง
เบืองหน้าเกาถูแล้วเขาก็สะบัดแส้หางม้าก่อนกล่าวด้วย
ความเคารพว่า “กราบบังคมทูลฝ่ าบาท ผูเ้ ฒ่าหรงแห่ง
หอโอสถมาเยือนพะยะค่ะ”

“คนของหอโอสถมาทีนีอย่างนันรึ” ดวงตาเกาถูเป็ น
ประกายขึนมา

แม้หอโอสถจะปฏิเสธไม่รบั รักษาองค์รชั ทายาท ความ

สัมพันธ์ระหว่างทังสองทีมีมาแต่ครังเก่าก่อนก็ยงั ดีอยู!่
หากผูเ้ ฒ่าหรงแห่งหอโอสถมาเยือนเช่นนี ตาเฒ่าผยอง
นีคงมิบงั อาจสะเออะอีกเป็ นแน่!

47
ตอนที 128 ฮ่องเต้สะพรึง (1)

48
“เชิญท่านเข้ามาให้ไว” เกาถูนงกายตั
ั งตรง ดวงหน้าฉาย
แสงพึงใจแม้ยงั ไม่ทราบว่าผูเ้ ฒ่าหรงมาเยือนด้วยเหตุอนั
ใด

ก็เพราะว่าจิงหลินก่อเรืองราวใหญ่โตไว้ทีหอโอสถ ทว่าก็
ไม่มีหน้าพอสาธยายถึงเหตุและผล มิเช่นนันก็จะเป็ นเขา
เองนันละทีเสียหน้า! เช่นนันเองเกาถูจงึ คิดเอาเองว่าหอ
โอสถปฏิเสธการรักษาเกาหลิงก็เพราะเคืองจิงหลินที
ทําลายทรัพย์สนิ หอโอสถ มิใช่ราชสํานัก

สินวาจาดังนันก็ปรากฏชายชราในชุดคลุมขาวยืนอยูใ่ ต้
แสงอาทิตย์สว่างจ้านอกท้องพระโรง

49
ชายเสือคลุมขาวของชายชราผูน้ ีปลิวสไวอยูใ่ นสายลม
ท่าทีคล้ายเทพเจ้าประหนึงยอดแห่งบุรุษผูท้ รงพลัง

เห็นแวบเดียวเกาถูก็จาํ บุรุษเฒ่าผูน้ ีได้

“ผูเ้ ฒ่าหรง” เกาถูมิอาจนังอยูไ่ ด้อีกต่อไปพลันยืนขึน

อย่างเบิกบานพระทัย รอยยิมปรากฏบนดวงหน้าหล่อ
เหลา “เราไม่แน่ใจว่าเหตุใดท่านจึงมาเยือนทีนี ถึงจิง
หลินจะไปก่อเรืองทีหอโอสถเข้าแต่ทางราชสํานักไม่มี
ส่วนเกียวข้องใดๆ เราหวังว่าผูเ้ ฒ่าหรงจะช่วยรักษา
รัชทายาท”

ในสายตาของเกาถูนนั การทีผูเ้ ฒ่าหรงปรากฏตัวขึน

50
ย่อมหมายถึงท่านได้ให้อภัยจิงหลินแล้ว และคิดจะ
วินิจฉัยอาการพร้อมทังรักษาเกาหลิง

“ฮ่าๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบาๆ อย่างเย็นชาเมือได้ยิน

วาจาเกาถู “ไหนเจ้าบอกว่ามูอ่ ซู่ วงมีความสามารถทาง
การแพทย์เลิศลําไร้เทียมทานนักมิใช่รึ ไยไม่ให้มอู่ ซู่ วง
แห่งหลงหยวนรักษาเล่า จะรอขอความช่วยเหลือจากผู้
อืนทําไม”

ผูเ้ ฒ่าหรงเพิงเข้ามายังท้องพระโรงบัดเดียวนีจึงไม่ทนั แม้

ได้พดู ถึงสิงทีอยูใ่ นใจก็ตอ้ งตะลึงกับถ้อยคําของผูเ้ ฒ่า
หนิงเสียก่อน

51
มูอ่ ซู่ วงน่ะรึ มีความสามารถทางการแพทย์เลิศลําไร้
เทียมทาน หากกล่าวเช่นนีแล้วศิษย์อจั ฉริยะแห่งสํานัก
หอโอสถเล่าเป็ นอะไร ยิงไปกว่านัน แพทย์อย่างอวินลัว
เฟิ งก็อยูท่ ีตรงนี...บุคคลทีกระทังยอดฝี มือแห่งหอโอสถ
เองยังเทียบไม่ติด...เช่นนันแล้วไยราชสํานักจึงได้กล่าว
วาจาไร้ยางอายเช่นนีออกมาได้

เห็นทีเขาจะมาสายจนพลาดหลายสิงหลายอย่างไปเสีย
แล้ว

สีหน้าเกาถูดไู ม่งามสักเท่าไร ทว่าก็มิบงั อาจบันดาล

โทสะกับผูเ้ ฒ่าหนิงได้ จึงได้แต่อดกลันเพลิงพิโรธไว้ภาย
ในแล้วกล่าวว่า “อูซ่ วงนันมีความสามารถเป็ นทีประจักษ์
ลําเลิศ แต่นางก็ยงั เยาว์วยั นัก! มีหลายสิงทีนางยังไม่รู ้
52
เช่นนันเองการทีนางรักษาองค์รชั ทายาทมิได้ก็เป็ นทีเข้า
ใจ”

ผูเ้ ฒ่าหรงยิงหน้าตึงกว่าเก่า แล้วจึงเบนสายตาไปทางผู้

เฒ่าหนิงผูส้ งบนิงและสงวนท่าทีขา้ งกาย “ผูเ้ ฒ่าหนิง
ท่านบอกข้าทีได้หรือไม่วา่ เกิดอะไรขึน เห็นเขาบอกว่า
อวินยาโถวกับยาโถวน้อยของท่านถูกคนของราชสํานัก
จับตัวมามิใช่รึ ไยจู่ๆ ปั ญหาจึงได้กลายเป็ นเรืองวิชา
แพทย์ขนมาได้
ึ เล่า หรือทางราชสํานักมีประสงค์จะให้
อวินยาโถวทําการรักษาผูใ้ ด แต่คงเป็ นไปมิได้ ใช่วา่ อวิน
ยาโถวจะรับรักษาทุกคนเสียเมือไร!”

ถ้อยคําเหล่านีฟาดลงบนฝูงชนประหนึงสายฟ้าฟาดเกิด
เป็ นกระแสกระเพือมไหวไปทัวทังท้องพระโรง
53
เกาถูผเู้ ดิมทีหวังจะพึงพลังผูเ้ ฒ่าหรงข่มผูเ้ ฒ่าหนิงบัดนี
กลับมีสีหน้าหวาดหวันเสียเอง ดวงตาประหลาดใจจ้องสี
หน้าฉุนเฉียวของผูเ้ ฒ่ามิวางตา ในใจก็ดินพล่านไปด้วย
สถานการณ์พลิกผันพลันกายก็แข็งทือตังแต่หวั จรดนิว
เท้า

ผูเ้ ฒ่าหรงหมายความว่าอย่างไร เขามาเยือนวังหลวง

เพืออวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ ยิงไปกว่านัน เขายังได้กล่าว
ด้วยว่าราชสํานักไม่มีคณ
ุ สมบัติพอให้อวินลัวเฟิ งทําการ
รักษา หรือทีว่าอวินลัวเฟิ งมีวิชาแพทย์ติดตัวอยูบ่ า้ งนัน
เป็ นความจริง

สีหน้าเกาถูขาวซีดประหนึงศพ มิอาจตอบโต้อนั ใดได้แต่

54
มองผูเ้ ฒ่าหรงด้วยดวงตาสับสน

“ผูเ้ ฒ่าหรงท่านมาได้เวลาพอดี” ผูเ้ ฒ่าหนิงเผยยิม “ข้า

ได้ยินมาว่ามูอ่ ซู่ วงกลันแกล้งอวินยาโถวอยูเ่ นืองๆ ตลอด
หลายปี ทีผ่านมา ข้าจึงประสงค์จะชําระหนีแค้นให้แก่
นางสักหน่อย ข้าไม่คิดเลยว่าราชสํานักจะกล่าวว่ามูอ่ ู่
ซวงมีความสามารถเลิศลําซํายังมีวิชาแพทย์แก่กล้า
พร้อมอนาคตสุกสกาวซึงข้ามิอาจสบประมาทได้! พวก
เขายังกล่าวอีกด้วยว่าด้วยพรสวรรค์ของอวินยาโถวไม่มี
วันประสบความสําเร็จเป็ นชินเป็ นอันแม้จะทุม่ เททังชีวีต
ก็ตามที! ข้าเพียงอยากถามสักหน่อย หกเดือนทีผ่านมา
นีท่านดูแลอวินยาโถวอย่างไร ท่านลืมไปแล้วรึวา่ อวินยา
โถวเป็ นผูก้ อบกูห้ อโอสถ!”

55
ตอนที 129 ฮ่องเต้สะพรึง (2)

ถ้อยคําของผูเ้ ฒ่าหนิงทําให้ผเู้ ฒ่าหรงออกจะอับอาย

ความรูส้ กึ ผิดปริมอยูใ่ นจิตใจ ทว่าโทสะก็พงุ่ พล่านขึนมา
เหนือกว่า

“ฮึม!” เขาพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา หันไปมองเกาถูผู้

นังอยูส่ งู บนบัลลังก์ดว้ ยดวงหน้าชราเย็นเยียบแล้วกล่าว
ว่า “เกาถู มูอ่ ซู่ วงทําข้อตกลงอันใดไว้ถงึ ได้เข้าข้างนาง
56
นักหนา ท่านกล่าวอ้างจริงหรือว่านางมีความสามารถ
เลิศลํา หากคนอย่างนางเป็ นอัจริยะ อวินยาโถวคงเป็ น
ปี ศาจแล้ว! ยิงไปกว่านันข้าจะบอกอะไรท่านไว้อย่างถือ
ว่าเอาบุญ นายของข้าป่ วยหนักก่อนหน้านีไม่มีใครช่วย
ท่านได้ มีเพียงเด็กสาวผูน้ ีทีสามารถ แล้วมูอ่ ซู่ วงจะมา
เปรียบเทียบกับนางได้อย่างไร”

กายเกาถูสนเทา
ั สีหน้าก็ยงงุ
ิ นงงมากขึนเรือยๆ

อวินลัวเฟิ งคือหมอหัตถ์เทวดาผูซ้ งรั

ึ กษาได้แม้กระทังโรค
ร้ายทีทําให้ทงหอโอสถต้
ั องสินหวังอย่างนันรึ เป็ น...เป็ น
ไปได้อย่างไร เขามิอาจตกลงใจเชือได้วา่ วันหนึงสวะผูน้ ี
จะสามารถพลิกชะตาชีวิตได้!

57
“และไหนๆ ก็พดู ขึนมาแล้ว ข้าจะบอกอะไรให้อีกอย่าง...
ผูท้ ีรักษาเกาหลิงได้ในโลกนีมีเพียงอวินยาโถวเท่านัน”

มุมปากผูเ้ ฒ่าหรงยกขึนเป็ นรอยยิมเย็นชา มิได้สนใจเลย

ว่าถ้อยคําตนทําให้เกาถูตอ้ งตกตะลึงไป

บัดนีอูห๋ รานก็ได้หดตัวลงซ่อนอยูท่ ีมุมอับแล้ว ร่างทังร่าง

สันระริกพลางดินรนทําตนให้เล็กทีสุด

แม้วา่ กันว่าผืนแผ่นดินของโลกนีเป็ นของราชสํานัก ก็ยงั

มีบคุ คลหนึงทีฮ่องเต้ยงั ให้ความเคารพ! บุคคลผูน้ นก็
ั คือ
ชายชราผูน้ ีจากหอโอสถนันเอง! โดยเฉพาะอย่างยิง

58
หลังได้ยินคํากล่าวว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นผูก้ อบกูห้ อโอสถ
อูห๋ รานจึงตระหนักได้จากความสัมพันธ์ดงั กล่าวว่าตนไม่
มีทางได้ในสิงทีปรารถนาเป็ นแน่

ส่วนมูก่ ยุ้ เฟยหรือก็ช่างน่าประหลาดทีนางมิบงั อาจอ้า

ปากพรําบ่นอันใดแล้วกัดริมฝี ปากแน่น จ้องมองอวินลัว
เฟิ งด้วยสายตาอาบยาพิษจากหางตา

“ท่านกล่าวว่าอวินลัวเฟิ งสามารถรักษาองค์รชั ทายาทได้

อย่างนันรึ” เกาถูชะงักพลางรีบมองไปยัง อวินลัวเฟิ ง
ด้วยพระทัยหวันวิตก

“ถูกต้องแล้ว แต่ดว้ ยสถานการณ์เช่นนีอย่าได้คิดเลยว่า

59
อวินยาโถวจะยืนมือช่วยเกาหลิง” ผูเ้ ฒ่าหรงเอ่ยพร้อม
รอยยิมเย็นชา “อีกประการหนึง ท่านไม่ได้ยินทีผูเ้ ฒ่า
หนิงพูดหรือเพราะท่านอิดออด ไปเรียกมูอ่ ซู่ วงมายังวัง
หลวงบัดเดียวนี! ข้าอยากให้ทกุ คนเข้าใจไว้ดว้ ยว่าราช
สํานักมิได้มีคา่ อันใดมากมายเลย”

ภายในท้องพระโรงได้ยินเหล่าขุนนางถอนหายใจ

พวกเขามีความเข้าใจอย่างลึกซึงถึงสถานะของหอโอสถ
บนผืนแผ่นดินนี และยังรูด้ ว้ ยว่ากระทังราชสํานักยังต้อง
ให้ความเคารพหอโอสถเป็ นอย่างสูง อย่างไรก็ดี พวกเขา
มิได้คาดคิดเลยว่าทีราชสํานักมีทา่ ทีเช่นนีต่อหอโอสถไม่
ใช่เพราะเคารพหากแต่เป็ นเพราะหวาดกลัวต่างหาก!

60
พวกเขาตอนนีก็เปรียบเสมือนกบก้นบ่อ รูจ้ กั แต่เพียง
พลังของราชสํานัก แต่ไม่รูถ้ งึ การมีอยูอ่ นั ทรงพลังกว่าซึง
อยูเ่ หนือราชสํานักขึนไป...

“ผูเ้ ฒ่าหรง” เกาถูดลู งั เลแล้วขมวดคิวกล่าวต่อว่า “แม้

อวินลัวเฟิ งจะรูว้ ิชาแพทย์ก็มิได้หมายความว่าความ
สามารถนางจะสูงส่งไปกว่าอูซ่ วง! บางทีอาจเป็ นเพราะ
ความบังเอิญนางจึงสามารถรักษาสมาชิกหอโอสถของ
ท่านได้ วิชาแพทย์ของอูซ่ วงไม่วา่ ใครต่างก็ยอมรับ”

ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตามเกาถูก็มิปรารถนาจะเชือว่าสวะ
เช่นนางมีอิทธิพลถึงปานนี

61
“โง่เขลาสินดี!” ผูเ้ ฒ่าหรงชําเลืองมองเกาถูดว้ ยความชิง
ชังจากนันกล่าวเย้ยหยันว่า “เจ้าจิงหลินมันคงบอกท่าน
เรืองความสามารถของมูอ่ ซู่ วงสินะ ถ้อยคํามันเชือได้
เท่าไรกัน วันๆ ข้าไม่เห็นมันทําอะไรนอกเสียจากอวดเบ่ง
ต่อให้มีมอู่ ซู่ วงหนึงร้อยคนก็สอู้ วินลัวเฟิ งเพียงคนเดียวมิ
ได้! ข้าจะให้โอกาสท่านอีกครัง หากท่านไม่เรียกตัวมูอ่ ู่
ซวงกับจิงหลินมาเดียวนี ข้าจะไปเยือนจวนอัครมหาเส
นาบดีมเู่ อง เมือถึงตอนนันข้าก็ไม่รูว้ า่ จวนอัครมหา
เสนาบดีจะมีหน้าตาเป็ นอย่างไร”

“ฝ่ าบาท!” มูก่ ยุ้ เฟยร้องออกมาอย่างหวาดผวา ดวงหน้า

งามหยดย้อยซีดราวกับศพ ปลายเล็บจิกลึกลงในฝ่ ามือ

62
“ฝ่ าบาทเพคะ อูซ่ วงเป็ นผูบ้ ริสทุ ธินะเพคะ! นางอวินลัว
เฟิ งต้องใส่ความแน่ๆ ข้าวิงวอนฝ่ าบาทโปรดให้ความ
ยุติธรรมแก่อซู่ วงด้วย!”

63
ตอนที 130 ไร้ยางอายถึงขีดสุด (1)

“บริสทุ ธิอย่างนันรึ” ผูเ้ ฒ่าหนิงพ่นลมออกจมูกเย็นชา

ดวงหน้าเหินห่างเผยแววเย้ยหยัน “ข้าได้ยินมาว่ากว่าหก
เดือนทีแล้ว ราชสํานักของท่านจัดฉากอวินยาโถวแล้วใส่
ความนางว่าลวนลามบุรุษรูปงามต่อหน้าธารกํานัล เพือ
ทีองค์รชั ทายาทจะได้ลม้ เลิกการหมันได้โดยง่าย อย่างไร
ก็ดี ข้าได้ลองตรวจสอบดูแล้วพบว่าผูท้ ีมีเจตนาจัดฉาก
นางก็คืออูซ่ วงทีท่านเรียกว่าบริสทุ ธินีละ!”

ถ้อยคําชายชราเปรียบประหนึงโบยตีลงบนหัวใจมูก่ ยุ้

64
เฟยโดยไร้ความปรานี ดวงตานางเบิกกว้างด้วยความ
สะพรึงพลางปฏิเสธเสียงแข็งว่า “ไม่มีทาง! อูซ่ วงเป็ น
เด็กจิตใจดีไม่มีทางทําแบบนันเป็ น อันขาด!”

แม้นางจะกล่าวเช่นนันนางเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน โลก
นีอาจไม่ลว่ งรูถ้ งึ ธาตุแท้ของมูอ่ ซู่ วงแต่นางเข้าใจถ่องแท้
ด้วยวิสยั ของอูซ่ วงแล้วนางย่อมทําเช่นนันแน่นอน

“ใครก็ได้มานีทีซิ!” เกาถูตดั สินใจแล้วออกคําสัง

เสียงกร้าว “นําตัวมูอ่ ซู่ วงมาเข้าเฝ้าเรา!”

“ฝ่ าบาท!” มูก่ ยุ้ เฟยร้องออกมามือก็หยุดกําหมัดแน่นมิ

ได้ “อูซ่ วงไม่ได้ทาํ เรืองแบบนี ใส่ความกันทังนัน!”

65
หากชือเสียงของมูอ่ ซู่ วงป่ นปี ลงแล้วตระกูลมูย่ อ่ มเสีย
เปรียบอย่างหนัก นางไม่มีทางให้เรืองแบบนันเกิดขึน
เด็ดขาด!

“สนมรักของเรา เจ้าเหนือยเต็มทีแล้ว ไม่ไปพักผ่อนเสีย

หน่อยล่ะ” เกาถูชาํ เลืองแลดวงหน้าซีดเหมือนศพของมู่
กุย้ เฟยแล้วกล่าวอย่างห่างเหิน เป็ นทีประจักษ์ได้วา่ เขา
เริมมิพงึ ใจกับการทีพระสนมเอกพูดสอดไม่หยุดเสียที

แม้เขาจะโปรดมูก่ ยุ้ เฟยเพียงไรก็มิบงั อาจสบประมาทหอ

โอสถเพียงเพือสตรีคนเดียวได้!

66
เมือผูเ้ ฒ่าหรงยืนอยูต่ รงนีก็ถือเสียว่าตระกูลมูถ่ งึ คราว
เคราะห์แล้วกัน!

มูก่ ยุ้ เฟยเนือตัวสันเทา นางประสงค์จะใช้ความหลงใหล

ทีเกาถูมีตอ่ นางเพือวิงวอนให้มอู่ ซู่ วง ทว่าก่อนนางจะทัน
เอ่ยคําใด เสียงน่าเกรงขามก็เปล่งขึนอีกครังว่า

“ใครก็ได้นาํ พระสนมออกไปทีซิ หากเราไม่สงก็

ั หา้ ม
นางออกมาจากห้องบรรทมแม้เพียงก้าวเดียว”

ได้ยินเช่นนันองครักษ์สองนายก็กา้ วออกมาจากสองฝัง
ท้องพระโรงแล้วยกมือขึนทําความเคารพ “พะยะค่ะ!”

67
กายมูก่ ยุ้ เฟยอ่อนปวกเปี ยกจนแทบล้มลง ทว่านางก็
พยุงกายตนไว้ได้ทนั ฝื นใจโค้งแด่เกาถู “หม่อมฉันขอทูล
ลาเพคะ”

ดวงตางามหยดย้อยปริมไปด้วยนําตาระทม นางมิ
อาจอดมองเกาถูอีกคราได้เมือช้อนศีรษะขึน ทว่าเมือ
เห็นเกาถูเมินเฉยนางก็ได้แต่ตามองครักษ์ทงสองออก
ั
จากท้องพระโรงไป...

“ผูเ้ ฒ่าหรง เราได้ให้คนไปนําตัวมูอ่ ซู่ วงมาทีนีแล้ว

ท่านกรุณารอสักหน่อยเถิด” เกาถูยมเปลี
ิ ย นําเสียงหมด
บารมีเช่นก่อนหน้าแล้วเจือแววพินอบพิเทาแทน

68
ผูเ้ ฒ่าหรงคํารามแล้วเมินดวงหน้าเป็ นห่วงเป็ นใยของ
เกาถูมองไปอีกด้านด้วยความหยิงยโส จากนันเริมพูด
คุยเรือยเปื อยกับผูเ้ ฒ่าหนิง

“คนเราพอแก่ตวั ลงขาก็เริมไม่สดู้ ี ไม่เหมือนใครบางคน

แถวนีทียังนังเฉยไม่คิดสละทีให้แก่ผเู้ ฒ่าผูแ้ ก่บา้ งเลย”

นําเสียงชายชราเผยความไม่พงึ ใจแล้วคิวก็ขมวดมุน่ ทํา

ให้เกาถูตอบรับทันที เกาถูตีหน้าเคร่งแล้วตวาดอวินลัว
เฟิ งว่า “อวินลัวเฟิ ง ไยเจ้าไม่สละทีนังให้แก่ผเู้ ฒ่าหรง
เสียทีละ่ ”

ทัวทังท้องพระโรงมีเพียงเขากับอวินลัวเฟิ งเท่านันผูน้ งั

69
เก้าอี! เช่นนันเองเกาถูจงึ ได้คิดเองเออเองว่า ‘ใครบาง
คนแถวนี’ ทีว่าของผูเ้ ฒ่าหรงคืออวินลัวเฟิ งนันเอง

ได้ยินดังนันมุมปากอวินลัวเฟิ งก็ยกขึน ดวงตาสะกดใจ

พุง่ ไปยังเกาถูพลางกล่าวด้วยรอยยิมอ่อน “ท่านแน่ใจรึ
ว่าผูเ้ ฒ่าหรงจะให้ขา้ สละที”

“ถ้าไม่ใช่เจ้าแล้วจะเป็ นใครเล่า” ดวงหน้าเกาถูยงั คงแข็ง

กร้าวขณะตวาดใส่นาง “อวินลัวเฟิ ง แม้ใครบางคนของ
หอโอสถจะติดหนีเจ้า สถานะของผูเ้ ฒ่าหรงเองก็บอกอยู่
โทนโท่ เจ้ายังต้องให้ความเคารพ อย่าฉกฉวยผล
ประโยชน์จากนําใจของผูอ้ ืน! ยิงไปกว่านัน ผูเ้ ฒ่าหรงมา
ยังวังหลวงแห่งนีก็เพือเจ้า เช่นนันเจ้าควรจะสละทีนังให้
แก่ทา่ น”
70
ตอนที 131 ไร้ยางอายถึงขีดสุด (2)

ผูเ้ ฒ่าหนิงชําเลืองไปยังฮ่องเต้ผทู้ รงคุณธรรมอย่างเมิน

เฉยแล้วหัวเราะเย้ย “ตาแก่ผนู้ ีมิเคยพบเห็นผูใ้ ดไร้
ยางอายเช่นนีมาก่อน เห็นๆ กันอยูว่ า่ ผูเ้ ฒ่าหรงพูดถึง
เจ้า แต่เจ้ากลับยืนกรานโทษอวินยาโถว ไม่วา่ ใครก็คง
หน้าหนาไม่เท่าเจ้าจริงๆ”

71
เกาถูหน้าชา! ตาแก่นีหมายความว่าอย่างไร ผูเ้ ฒ่าหรง
กําลังพูดถึงตน มิใช่อวินลัวเฟิ งงันหรอกหรือ

คิดเช่นนันแล้วสายตาก็พงุ่ เป้าไปยังผูเ้ ฒ่าหรง หลังเห็น

แววเย้ยหยันในดวงตาผูเ้ ฒ่าแล้วเกาถูก็ยงหวั
ิ นวิตก จาก
นันคลืนโทสะก็ทะลักขึนในอก!

เขามองไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างเย็นชา ดวงหน้าเคร่งเผย

ให้เห็นความขุ่นเคือง

หากไม่ใช่เพราะนาง ศักดิศรีของเขาคงไม่ถกู กวาดลง

แทบพืนต่อหน้าเหล่าเสนาบดีถงึ ปานนี! เขาคงไม่ถกู หลู่
เกียรติ!

72
สักวันเขาจะต้องให้นางชดใช้หนีแค้นความอัปยศใน
วันนี!

ในฐานะฮ่องเต้แห่งหลงหยวนเกาถูยอ่ มมีความเย่อหยิง
เป็ นวิสยั ! ต่อหน้าอาจดูเหมือนให้ความเคารพและเอา
อกเอาใจ ทว่าเนือในเขาไม่เคยคิดรับใช้ใครเลย! แต่ไหน
แต่ไรเขาเชือว่าในฐานะเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน เขาควรอยู่
เหนือประชาชนและเป็ นผูร้ บั ความเคารพยําเกรง! มิใช่
มาประจบสอพลอขอความเห็นใจใครเช่นนี!

ทว่าท้ายทีสุดแล้วเขาก็อดกลันโทสะทังหมดไว้ภายใน
แล้วออกคําสังเสียงเย็นว่า “ใครก็ได้นาํ เก้าอีมาให้สอง

73
ท่านนีทีซ”ิ

“ไม่ใช่สอง สามต่างหาก”

ผูเ้ ฒ่าหนิงยิมเฉย “แม่ทพั อวินเองก็ชรามากนัก หรือเจ้า

เจตนาให้เขายืนอยูอ่ ย่างนี”

ถ้อยคําเหล่านีแทบทําให้เกาถูกระอักเลือดออกมาเป็ น
ถังๆ เขากําหมัดแน่นแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก สงบคลืน
โทสะในอกแล้วออกคําสังเย็นยะเยือกว่า “นําเก้าอีมาให้
แม่ทพั อวินด้วย”

มีแต่สวรรค์เท่านันทีล่วงรูว้ า่ เขาต้องกัดฟั นฝื นทนกล่าว

74
ถ้อยคํานีออกมามากเพียงไร ดวงหน้าหล่อเหลาบัดนีมี
ริวรอยเย็นยะเยือก ดวงตาทระนงบังเกิดแสงกร้าวสว่าง
วาบขณะจ้องไปยังอวินลัวอย่างเย็นชา

ดูซิวา่ แม่ทพั อวินเฒ่าจะกล้านังลงต่อหน้าเขาหรือไม่!

เคราะห์ไม่ดีทีโชคไม่เข้าข้างเขาเอาเสียเลย

อวินลัวนังลงเชืองช้าต่อหน้าเขา ดวงหน้าตาเฒ่ายังคง
ประดับรอยยิมเบิกบานใจราวกับไม่ได้เคารพฮ่องเต้องค์
นีเลยแม้แต่นิดเดียว

ดวงตาเกาถูหม่นลงแล้วแสงกร้าวปะทุรงั สีอาํ มหิตก็

75
สว่างวาบขึนมา

บัดนีเกาถูหมายมาดสังหารแม่ทพั เฒ่าแห่งหลงหยวนนี
ด้วยความตังใจจริง! เพียงเพราะตาเฒ่าผูน้ ีบังอาจนังลง
ต่อหน้าเขานันเอง! ทําแบบนีเท่ากับตีตนเสมอเจ้ามิใช่รึ

เกาถูผซู้ งมั
ึ กชิงชังทุกสิงอยูเ่ ป็ นนิจมิอาจอดคิดสงสัยได้
ว่าตาเฒ่านีกําลังวางแผนโค่นล้มราชบัลลังก์หรืออย่างไร
มิเช่นนันไยเขาจึงบังอาจนังอยูเ่ สมอตนเล่า

“ฝ่ าบาท” เสียงแหลมลอยมาจากด้านนอกท้องพระโรง

ขันทีรุดรีเข้ามาในท้องพระโรงพร้อมแส้มา้ ในมือ เขา

76
สะบัดเสือคลุมแล้วคุกเข่าลงขณะกล่าวรายงานว่า
“กราบบังคมทูลฝ่ าบาท อัครมหาเสนาบดีมแู่ ละมูอ่ ซู่ วง
บัดนีมารออยูด่ า้ นนอกท้องพระโรงแล้วพะยะค่ะ”

เกาถูยหู่ น้าแล้วชําเลืองไปยังผูเ้ ฒ่าหรงทีนังอยู่ ไม่นาน

นักเขาก็ออกคําสังเย็นชา “ให้พวกเขาเข้ามาได้”

“พะยะค่ะ”

ขันทีคาํ นับแล้วยืนขึนก่อนรุดออกไปนอกท้องพระโรง

ไม่กีอึดใจต่อมา มูส่ งิ โฉวในอาภรณ์ทางการก็กา้ วอย่าง

เชืองช้าเข้าสูท่ อ้ งพระโรง เขายืนเอามือไพล่หลัง ร่างสูง
77
แลดูเย่อหยิงทระนงตนหาใครเปรียบ ดวงหน้าชราเผย
ความประหลาดใจหลังเห็นผูค้ นทีนังอยูใ่ นท้องพระโรง
ชัดเจนว่าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน

มูอ่ ซู่ วงทีตามมาติดๆ แลเห็นอวินลัวเฟิ งเป็ นคนแรก แล้ว

แสงประหลาดบังเกิดขึนในดวงตางามของนาง พลัน
ความรูส้ กึ คับข้องก็พงุ่ พล่านไปทังใจ

78
ตอนที 132 ไร้ยางอายถึงขีดสุด (3)

มูส่ งิ โฉวและมูอ่ ซู่ วงก้าวมาจนกระทังยืนอยูเ่ บืองหน้าเกา

ถูแล้วทังสองก็โค้งลงคํานับ “กราบบังคมทูลฝ่ าบาท
หม่อมฉันขอเข้าเฝ้าเพคะ”

“ลุกขึนสิ” เกาถูยกมือขึนแล้วกล่าวเมินเฉย “อูซ่ วง

อวินลัวเฟิ งอ้างว่าเจ้ากลันแกล้งนางมาตลอดหลายปี ที
ผ่านมา เป็ นความจริงหรือไม่”

มูอ่ ซู่ วงช้อนตาขึนอย่างประหลาดใจหันไปทางอวินลัว

เฟิ งตกตะลึง นางนิงไปครูใ่ หญ่ก่อนได้สติแล้วจึงกล่าว
ด้วยนําเสียงเปี ยมคุณธรรมว่า “อวินลัวเฟิ ง เจ้าไร้ซงึ
พลัง ไม่เพียงแต่จะถูกผูค้ นดูถกู กลันแกล้งเท่านัน แต่
1
องค์รชั ทายาทยังได้ลม้ เลิกการหมันหมายกับเจ้าอีกด้วย
ทว่าเรืองเหล่านีเกียวอะไรกับข้าเล่า อย่าใส่ความข้า
อย่างชัวร้ายเช่นนี! ข้า มูอ่ ซู่ วง ไม่เคยทําสิงใดเพือทํา
ร้ายเจ้า หากข้าทําจริงไม่มีทางทีข้าจะปฏิเสธ!”

อย่างไรเสียก็ไม่มีทางทีอวินลัวเฟิ งจะล่วงรูท้ กุ อย่างที

นางได้กระทําตลอดหลายปี ทีผ่านมา เพราะฉะนัน
ตราบใดทีนางไม่ยอมรับ แม้อวินลัวเฟิ งจะทูลต่อฝ่ าบาท
เพือกล่าวโทษนางอย่างไรสถานการณ์ก็ไม่อาจเปลียน
แปลง

อวินเซียวชําเลืองแลมูอ่ ซู่ วงด้วยดวงหน้าไร้อารมณ์ ดวง

ตาเย็นชาลึกลํายากหยังถึง เช่นนันเองจึงมิอาจล่วงรูไ้ ด้
ว่าเขากําลังคิดเห็นสิงใด

2
“อวินลัวเฟิ ง!”

มูส่ งิ โฉวมิปล่อยให้ใครตอบคําถามมูอ่ ซู่ วงแล้วชิงพูดขึน

ทันทีวา่ “อูซ่ วงน่ะรึจะชายตาแลสวะอย่างเจ้าแม้เพียง
หนเดียว! ไม่ตอ้ งคิดถึงเรืองตังเป้าโจมตีเจ้าด้วยซํา!
เจ้านันล่ะทีจ้องทําลายอูซ่ วงอยูต่ ลอดเวลาซํายังจัดฉาก
ป้ายสีนางอีก! ข้าขอเตือนว่าเจ้าอย่ารนหาที! อีก
ประการ เจ้าควรดูแลองครักษ์ของตระกูลอวินเสียให้ดี
หากเขามองอูซ่ วงอีกครังเดียวอย่าหาว่าข้าไม่เตือน!
สถานะนางเป็ นถึงบุตรีแห่งตระกูลมู่ ไม่ใช่ใครทีองครักษ์
จะมีใจปรารถนาได้”

ครันได้ยินถ้อยคําท่านปู่ มูอ่ ซู่ วงก็หนั ไปทางอวินเซียว

3
เช่นกัน ทันใดนันเองความตกตะลึงก็ฉายชัดอยูใ่ นดวง
ตาคูง่ าม

ก่อนหน้านีนางคิดว่าองค์รชั ทายาทเกาหลิงคือบุรุษรูป
งามทีสุดในหลงหยวน ทว่านางมิเคยคาดคิดมาก่อนเลย
ว่าตระกูลอวินจะมีองครักษ์ผโู้ ดดเด่นถึงเพียงนี! ไม่
เพียงแต่บรุ ุษผูน้ ีจะมีรูปร่างหน้าตาทีเทพยดายังต้อง
ริษยา เขายังมีรา่ งกายสมบูรณ์ไร้ทีติจนผูใ้ ดเห็นเป็ นต้อง
ร้อนรุม่ ไปทังกาย โดยเฉพาะอย่างยิงดวงตาเย็นชานัน
ประหนึงว่าจะดูดกลืนผูค้ นเข้าไปในดวงตาทะมึนภายใน
ชัวพริบตา

หากชายผูเ้ ย็นชาผูน้ ีมิได้ยืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง

ประหนึงองครักษ์ นางว่าใครก็คงคิดไม่ถงึ ว่าเขามี

4
สถานะตําต้อยเหลือจะกล่าว! บุรุษเช่นเขาผูก้ าํ จาย
ปราณอันน่าเกรงขามราวกับเจ้าผูป้ กครองแผ่นดิน
กระทังเกาถูผเู้ ป็ นฮ่องเต้ยงั มิอาจเทียบเทียมได้

หลังหลุดจากภวังค์ มูอ่ ซู่ วงก็กลับมามีสติดงั เดิม แล้ว

นางก็หวั เราะเย็นชาอยูภ่ ายในอก

หากบุรุษผูเ้ ย็นชาผูน้ ีกําจายปราณทรงพลังแล้วจะทําไม

ในเมือเขาเต็มใจเป็ นเพียงองครักษ์ของตระกูลอวิน เขา
ก็คงมิได้เป็ นผูย้ งใหญ่
ิ สกั เท่าไร! เขาเป็ นเพียงองครักษ์
ตําต้อย...มิคคู่ วรกับนางแม้แต่นิดเดียว

ฟ้ากําหนดมาให้นางเป็ นมารดาของแผ่นดิน ใช่วา่ ใครก็

5
จะมีใจปรารถนาได้

“ฮ่าๆ” หนิงซินอดกลันหัวเราะเสียงดังมิได้ ดวงหน้า

ชวนเอ็นดูปรากฏรอยยิม “ท่านปู่ ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่า เหตุ
ใดคนบางคนจึงได้หลงตัวเองถึงเพียงนี อวินเซียวเพียง
แค่มองนางแต่นางกลับคิดว่าเขามีใจให้เสียแล้ว เช่นนี
หากใครก็ตามเพียงชําเลืองแลนางก็หมายความว่าพวก
เขาหลงรักนางหัวปั กหัวปํ าแล้วอย่างนันรึ”

อย่างไรนางก็อาศัยอยูใ่ นจวนอวินมาได้หกเดือนแล้ว จะ
ไม่รูไ้ ด้อย่างไรว่าอวินเซียวมีเพียงอวินลัวเฟิ งอยูใ่ นสาย
ตา มิหนําซําผูท้ ีเขาเคารพเชือฟั งทุกคําสังก็มีแต่อวินลัว
เฟิ งเท่านัน! บุรุษผูน้ ีไม่เคยเหลียวแลท่านปู่ หรือผูเ้ ฒ่า
หรงเลยแม้แต่นิดเดียว

6
บุคคลเช่นนีน่ะรึจะสนใจมูอ่ ซู่ วง

ครันได้ยินถ้อยคําตอบโต้ไปมาอวินเซียวก็มองดูมอู่ ซู่ วง
อีกครัง ดวงหน้าแข็งทือไม่แสดงอารมณ์ใดเช่นเดิม แล้ว
ดวงตาทะมึนเย็นยะเยือกก็สงบนิงไม่มีเสียวอารมณ์ใด
เลยแม้แต่นอ้ ย

ตอนที 133 ไร้ยางอายถึงขีดสุด (4)

7
“นางโง่”

เสียงห้าวยวนใจค่อยๆ สะท้อนไปทัวท้องพระโรงเงียบ
สงัด ประหนึงก้อนหินตกลงบนผิวทะเลสาบบังเกิดเป็ น
กระแสคลืนกระเพือมไหว

สีหน้ามูอ่ ซู่ วงแปรเปลียนทันใดแล้วนางก็กาํ หมัดแน่น

แสงเย็นยะเยือกสว่างวาบอยูใ่ นดวงตาคูง่ าม

ชายผูน้ ีบังอาจหลูเ่ กียรตินางเช่นนีอย่างนันรึ หากนางโง่

จริงโลกนีก็คงไม่มีผใู้ ดฉลาดแล้ว!

8
“เจ้าบอกว่าข้าโง่อย่างนันรึ” ทันใดนันเองมูอ่ ซู่ วงก็
หัวเราะเย็นชา “หากว่าข้าโง่จริง ไยอวินลัวเฟิ งผูซ้ งควร
ึ
จะฉลาดกว่าข้าจึงไม่สามารถเอาชนะพระทัยองค์
รัชทายาทได้เล่า ไยองค์รชั ทายาทจึงได้เลือกข้า”

บุรุษนิงไปครูห่ นึงจากนันตอบด้วยความสัตย์วา่ “เขา

เองก็โง่”

ถ้อยคําของเขากระชับได้ใจความเสมอ ท่านมิอาจหวัง
ให้บรุ ุษผูเ้ คร่งขรึมและเย็นชาผูน้ ีพูดเกินสองสามคํา!

“ถูกต้องแล้ว อวินเซียว เจ้าพูดถูกต้องเป็ นอย่างยิง คน

โง่สองคนนีช่างเหมาะกันอย่างกับกิงทองใบหยก หาก
ทังสองไม่รว่ มเรียงเคียงหมอนกันเสียแล้วสวรรค์คงผิด
9
หวังเป็ นแน่!” อวินลัวเฟิ งเอนกายพิงพนักเก้าอี เกียจ
คร้าน ริมฝี ปากเผยรอยยิมสะกดใจขณะดวงตาหันไปทา
งอวินเซียวข้างกายแล้วยัวเย้า “ตังแต่นีต่อไปหากเจ้า
อยากมอง เจ้ามองเพียงข้าก็เพียงพอแล้ว คนอืนจะได้
ไม่หน้าด้านพูดเอาว่าเจ้าไปหลงรักนาง”

ขณะเอ่ยถ้อยคําเหล่านี ดวงตาชัวร้ายของอวินลัวเฟิ งก็

ชําเลืองไปยังมูอ่ ซู่ วงผูม้ ีสีหน้าเย็นเยียบ จากนันดวงตาก็
ยิงฉายรอยยิมลึกลํา

อย่างไรก็ดี ถ้อยคําของนางก่อให้เกิดกระแสปั นป่ วน

ท่ามกลางท้องพระโรง ทุกคนมองไปยังอวินลัวเฟิ งกับ
อวินเซียวด้วยความตกตะลึง สายตาของพวกเขา
ประหนึงกําลังชมการแสดง

10
ไม่วา่ ใครก็รูม้ านานแล้วว่าอวินลัวเฟิ งชืนชอบบุรุษรูป
งาม ไม่เพียงแต่นางจะไล่ตามองค์รชั ทายาทอยูน่ าน
หลายปี นางยังฉุดบุรุษรูปงามกลางถนนอีกด้วย พวก
เขาไม่คิดเลยว่ากระทังองครักษ์ตนนางก็ไม่ปล่อยให้
หลุดมือ

อวินลัวสัมผัสได้ถงึ สายตาตะลึงพรึงเพริดเหล่านันแล้ว
ดวงหน้าชราก็เผยความอับอายขึนจึงได้จอ้ งอวินลัวเฟิ ง
เขม็ง

นางเด็กคนนีเกียวพาอวินเซียวอย่างกับอยูก่ นั สองต่อ
สอง หากเรืองนีรัวไหลออกไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ทีไหน

11
“ดี” สินคําอวินลัวเฟิ งดังนัน อวินเซียวก็ผงกศีรษะขึงขัง
อาจเป็ นเพราะเกรงว่าอวินลัวเฟิ งจะเข้าใจผิด เขาจึงได้
อธิบายท่าทางจริงจังอย่างไม่สนใจไยดีวา่ “ข้าได้ยินมา
ว่าหนังหน้านางหนายิงนัก บัดนีข้าก็เลยสงสัยว่า
ระหว่างหน้านางกับผนังกําแพง อะไรจะหนากว่ากัน ข้า
ไม่ประหลาดใจเลยทีข้าเห็นว่าหน้านางหนากว่า”

ด้วยสีหน้าจริงจังของเขาทําให้เหมือนกําลังทบทวนข้อ
เท็จจริง ไม่วา่ ใครก็มิอาจมีขอ้ กังขา

มิหนําซําเขายังมิเคยพูดยาวเช่นนีมาก่อน และครังแรกนี
ก็เพือวิพากษ์วิจารณ์มอู่ ซู่ วง!

12
จะนับว่าเป็ นเกียรติของมูอ่ ซู่ วงได้หรือไม่

“อวินลัวเฟิ ง!”

แม้มอู่ ซู่ วงจะถือมาดผูด้ ีปานใดนางก็ยงั อดรนทนไม่ได้

กับถ้อยคําอวินเซียวจนลมหายใจติดขัด นางกล่าวอย่าง
แค้นเคืองว่า “หัดดูแลคนของเจ้าเสียบ้าง! หากเจ้าไม่รู ้
วิธีจะให้ขา้ สอนก็ไม่เป็ นไร!”

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองจากหางตาจากนันลุกขึนเชืองช้า
ด้วยรอยยิมสะกดใจกําจายบรรยากาศเย่อหยิง “คน
ของข้าไม่ตอ้ งการให้เจ้าสอนหรอก! มูส่ งิ โฉว มูอ่ ซู่ วง
ข้าจะชําระหนีเลือดทีตระกูลมูข่ องเจ้าทําไว้ทีละเล็กทีละ

13
น้อย”

จวนอัครมหาเสนาบดีติดหนีตระกูลอวินไว้มากเหลือ
เกิน! หากไม่ใช่เพราะมูส่ งิ โฉวป่ านนีบิดามารดาของเจ้า
ของร่างเดิมนีคงไม่สนตั
ิ งแต่อายุยงั น้อย แล้วทิงให้
อวินลัวเฟิ งต้องอยูต่ วั คนเดียวตังแต่ยงั เล็กมากเช่นนี

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย” ดวงตามูส่ งิ โฉวสว่างวาบ “ทีตระกูลมู่

ของข้ามีสว่ นเรืองการตายของบิดามารดาเจ้านันก็ถกู
แต่ขา้ ก็ได้ขอขมาแล้ว เจ้ายังต้องการสิงใดอีก อีก
ประการ เจ้าไม่เคยได้ยินทีภาษิ ตเขาว่ารึ หากยมบาล
ต้องการให้เจ้าตายยามเกิงสาม ใครเลยจะกล้ากักเจ้าไว้
ถึงเกิงห้า [1] หากบิดามารดาเจ้ามิได้มีชะตาถึงฆาต
แม้ขา้ ปล่อยความลับรัวไหลพวกเขาก็ไม่ตาย! เพราะ
14
ยมบาลต้องการตัวต่างหาก สองคนนันจึงได้ตายไป!”

------

[1] เกิง เป็ นหน่วยนับเวลาช่วงกลางคืนแบบจีนโบราณ

คืนหนึงมีหา้ เกิง หนึงเกิงมีสองชัวโมง เกิงสามเท่ากับ
ช่วงเวลา 23.00 – 01.00 เกิงห้าเท่ากับช่วงเวลา
03.00 – 05.00

15
ตอนที 134 ไร้ยางอายถึงขีดสุด (5)

16
ถ้อยคําของเขาสือเป็ นนัยว่าความตายบิดามารดา
อวินลัวเฟิ งไม่ได้เกียวข้องอะไรกับเขาถึงปานนัน!

ถ้าเขาปล่อยความลับบางส่วนรัวไหลแล้วจะทําไม หาก
พวกเขาชะตาไม่ถงึ ฆาตจริงก็คงไม่ตายหรอก! ในเมือ
พวกเขาตายก็แสดงว่ายมบาลต้องการตัว! นอกจากนี
เขาก็ยงั ได้ขอขมาแล้ว ตระกูลอวินยังประสงค์จะเรียก
ร้องอะไรจากเขาอีก

ครันคิดถึงยามทีอวินลัวนํากองทัพมาถล่มจวนเมือ
ครังกระโน้นความชิงชังก็ทะลักล้นอยูใ่ นใจ!

17
“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ในเมือบิดามารดาของเจ้าสินเสียเมือ
ยังเยาว์นกั เจ้าก็ควรคิดว่าพวกเขาได้กระทําความชัว
ใดๆ หรือไม่ มิเช่นนันแล้วยมบาลคงไม่มาเอาตัวไป!
หยุดกล่าวโทษตระกูลมูเ่ สียที! ข้าได้ขอขมาตามที
สมควรไปแล้วเพราะว่าข้า มูส่ งิ โฉว เป็ นผูร้ ูผ้ ิดชอบชัว
ดี!”

อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะ “ยามนันเกิดสงครามขึน

ระหว่างสองทัพ บิดามารดาข้าก็ติดพันอยูใ่ น
สถานการณ์ตงึ เครียด พวกท่านจึงคิดแผนตอบโต้ขนมา
ึ
อย่างไรเสีย แผนดังกล่าวต้องการกําลังสมทบ! บิดาข้า
จึงส่งสารไปยังเมืองหลวงในคืนนันเอง ทว่าฮ่องเต้กลับ
เชือใจเจ้าง่ายดายสังให้เจ้าไปร่วมทัพกับบิดามารดาข้า!
แต่เจ้าก็ชวช้
ั าและติดกับดักหวานหอมของชาติศตั รู

18
ปล่อยข้อมูลลับรัวไหลกระทังเปิ ดเผยตําแหน่งบิดา
มารดาข้า เป็ นเหตุให้พวกท่านถึงแก่ความตาย ขนาดนี
แล้วยังไม่ใช่ความผิดของเจ้าอีกหรือ”

สีหน้ามูส่ งิ โฉวเปลียนไปแล้วยืนกรานต่อว่า “ข้าพูดได้

เพียงว่าบิดามารดาเจ้าคงมีกรรมบาปหนา ยมบาลถึงได้
มารับตัว ข้าไม่ได้ทาํ อะไรผิด! ยิงไปกว่านันสงคราม
กําลังดําเนินอยู่ จะตายมันก็ไม่แปลก เช่นนันเรืองนีก็ไม่
เกียวกับข้า”

ได้เห็นการปฏิเสธอย่างไร้ยางอายของมูส่ งิ โฉวดังนัน
เหล่าขุนนางก็เกิดความชิงชังขึนในจิต ทว่าจะทําอันใด
ได้เล่าในเมืออีกฝ่ ายมีบตุ รีเป็ นถึงพระสนมเอก แม้นว่า
จะรังเกียจเดียดฉันท์เพียงใดก็มิอาจเผยแม้เสียวอารมณ์

19
บนใบหน้า

อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคักเย็นยะเยือกแล้วจึงหันไปทาง
สองผูเ้ ฒ่าด้านหลัง มุมปากยกขึนเล็กน้อย “ผูเ้ ฒ่าหรง
ผูเ้ ฒ่าหนิง ข้าทราบดีวา่ ท่านประสงค์จะชําระแค้นให้แก่
ข้า แต่ขา้ ว่าหากได้ลงมือเองคงสําราญใจกว่า ท่านไม่
จําเป็ นต้องเข้ามายุม่ ย่าม ข้าจะจัดการในส่วนทีเหลือ”

สองผูเ้ ฒ่าผงกศีรษะ สายตามองไปยังมูส่ งิ โฉวด้วย

ความเย้ยหยัน

พวกเขาเคยเห็นคนไร้ยางอายมาก่อนแต่มิเคยพบเจอผู้
ใดหน้าด้านเหลือทนปานนี! เหตุการณ์ในวันนีนับว่าได้

20
เปิ ดหูเปิ ดตาแล้ว!

“มูอ่ ซู่ วง” ครันกล่าวถ้อยคําดังกล่าว ดวงตาสะกดใจขอ

งอวินลัวเฟิ งก็เบนไปยังมูอ่ ซู่ วงอีกครา “ในเมือเจ้าภูมิใจ
หนักหนาในวิชาแพทย์ เช่นนันเรามาประลองกันไหมเล่า
หากข้าพ่ายแพ้ ชะตาชีวิตของข้าจะตกเป็ นของเจ้า หาก
เจ้าพ่ายแพ้ ข้าประสงค์ให้ทกุ คนในตระกูลมูม่ าคุกเข่า
ขอขมาลงต่อหน้าหลุมศพบิดามารดาข้า! นอกจากนี
จงเขียนบอกเรืองชัวช้าและทุกสิงทีจวนอัครมหา
เสนาบดีได้กระทํามาตลอดหลายปี ทีผ่านมานี แล้วติด
ไว้บนกําแพงเมืองให้ทกุ คนได้เห็นเสีย!”

สีหน้ามูอ่ ซู่ วงเปลียนไปโดยสินเชิง นางรูส้ กึ ลําบากทีต้อง

รับคําท้าสองประการของอวินลัวเฟิ ง
21
นางมิอาจคุกเข่าขอขมาต่อหน้าหลุมศพ มิตอ้ งกล่าวถึง
การป่ าวประกาศเรืองราวสามานย์ในจวนอัครมหา
เสนาบดี! หากนางทําเช่นนันชือเสียงจวนอัครมหา
เสนาบดีคงได้ป่นปี ภายในวันเดียวแน่

บัดนันกระทังตําแหน่งพระชายาในองค์รชั ทายาทก็คงไม่
ตกเป็ นของนางอีกต่อไป

มูอ่ ซู่ วงกัดริมฝี ปากแน่น ดวงหน้างามลําเผยสีหน้าคิด

หนัก หัวคิวขมวดลง ชัดเจนว่านางกําลังพิจารณาว่า
ควรรับคําท้าของอวินลัวเฟิ งดีหรือไม่

“ฮ่าๆๆ มูส่ งิ โฉวเอ๋ย เจ้าจําได้ไหมถึงสิงทีเจ้าเคยบอก

22
ข้า” อวินลัวหัวเราะดังแล้วชีแจงด้วยความเย้ยหยันว่า
“เจ้าบอกว่าตระกูลมูข่ องเจ้าฟูมฟั กพระสนมเอกมู่ ส่วน
ตอนนีก็มีมอู่ ซู่ วงแล้ว เช่นนันเองต่อให้จวนแม่ทพั ข้าให้
กําเนิดลูกหลานอัจฉริยะอีกสักกีคนก็คงเทียบไม่ได้กบั
จวนอัครมหาเสนาบดีทีสามารถเป่ าหูฮ่องเต้ได้! ทว่าบัด
นีหากมูอ่ ซู่ วงปฏิเสธคําท้า ก็คงหมายความว่าเจ้ายอม
รับว่าจวนอัครมหาเสนาบดีของเจ้านันตําต้อยกว่าหลาน
สาวข้า!”

ตอนที 135 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (1)

23
“เจ้า...” มูส่ งิ โฉวโมโหหนัก ดวงตาแฝงโทสะดังจะพ่น
ไฟได้ เขาพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชาก่อนหันไปหามูอ่ ู่
ซวงแล้วออกคําสังด้วยความฉุนเฉียวว่า “อูซ่ วง ในเมือ
ตระกูลอวินรนหาทีเช่นนี เจ้าก็จงทําตามทีใจพวกมัน
ปรารถนาเถิด! ข้าไม่เชือหรอกว่าอย่างอวินลัวเฟิ งจะมี
ปั ญญาเอาชนะเจ้าได้ดว้ ยกําลังของตนเอง!”

มูอ่ ซู่ วงดูลงั เลอยูเ่ ล็กน้อย คิวก็ขมวดเบาๆ ดวงตา

นางกวาดไปยังผูเ้ ฒ่าผูม้ ีกาํ ลังวังชาสดใสดูออ่ นโยนซึง
นังอยูก่ ลางท้องพระโรง ในดวงตานางฉายแสง
ประหลาดสว่างวาบ

ชายชราผูน้ ีคือคนเดียวกันกับทีเป็ นลมล้มพับอยูร่ มิ แม่

24
นําชิงในวันนัน ทว่านางมิอาจตรวจจับได้ถงึ โรคร้ายใน
ตัวเขา อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งกลับปลุกชายชราผูน้ ีให้
ฟื นคืนชีพขึนต่อหน้านาง และด้วยเหตุการณ์ดงั กล่าว
นันเองทําให้มอู่ ซู่ วงมิอาจเอ่ยปากรับคําท้าครังนีได้โดย
ทันที

“อูซ่ วง”

มูส่ งิ โฉวรูท้ นั ทีวา่ หลานสาวตนมีความลังเลอยูใ่ นหัวใจ

เขาจึงก้าวไปยืนอยูข่ า้ งนางแล้วดวงตาก็ฉายแสงทะมึน
“รับคําท้าอวินลัวเฟิ งเสีย! ข้าเชือว่าด้วยกําลังของเจ้า
แล้วเจ้าไม่มีทางแพ้นาง! ทีสําคัญ จะอย่างไรเสียนางก็
ไม่มีหลักฐานความผิดทีตระกูลมูเ่ ราเคยได้กระทํา เช่น
นันต่อให้เราแพ้นางก็ทาํ อะไรเรามิได้”

25
ถ้อยคํามูส่ งิ โฉวเหมือนจะมอบความมันใจให้แก่มอู่ ซู่ วง
นางช้อนดวงตาคูง่ ามขึนเล็กน้อยก่อนจรดสายตาลงที
อวินลัวเฟิ ง

“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย หากเจ้าพ่ายแพ้แก่ขา้ ในครังนี เจ้าจะ

ต้องมาเป็ นทาสรับใช้ขา้ ชัวชีวิต!”

นางมีใจปรารถนาองค์รชั ทายาทมิใช่รึ

เมือถึงครานัน นางหญิงผูน้ ีจะต้องดูนางกับองค์

รัชทายาทพรอดรักต่อกันประหนึงมีมีดปั กบิดลงในหัวใจ
ให้เจ็บปวดเสียยิงกว่าความตาย! นีล่ะคือราคาค่างวดที
ตระกูลอวินต้องชดใช้สาํ หรับการตังตนเป็ นศัตรูกบั พวก
26
นางมาตลอดหลายปี !

ประหนึงว่านางเห็นสีหน้าอันเจ็บปวดของอวินลัวเฟิ ง
ตังแต่บดั นีเสียแล้ว นางจึงอดยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิม
สง่างามมิได้

“ได้ส”ิ อวินลัวเฟิ งเอนกายพิงอวินเซียวประหนึงว่าอยู่

กันเพียงสองต่อสอง ท่าทางนางไม่ไยดีตอ่ สิงใดซํายัง
สะกดใจยิงนัก นางยืดกายเกียจคร้านแล้วมองไปยังมูอ่ ู่
ซวงด้วยความเบิกบานใจ “ปั ญหาก็คือเจ้าจะมีปัญญา
ทําให้ขา้ รับใช้เช่นทาสหรือไม่”

มูอ่ ซู่ วงพ่นลมออกจมูก มิได้ฟาดงวงฟาดงาเรืองการ

ประลองอีกต่อไป นางเอ่ยถามด้วยรอยยิมเย็นชาว่า
27
“อวินลัวเฟิ ง ในเมือเจ้าเป็ นผูป้ ระกาศคําท้า ก็ให้ขา้ เป็ น
ผูก้ าํ หนดเงือนไขหน่อยเป็ นไง!”

อวินลัวเฟิ งมองมูอ่ ซู่ วงด้วยหางตาแล้วยกมุมปากขึน

“ได้ ข้ายอมรับ”

เห็นอวินลัวเฟิ งตกหลุมพรางง่ายดายดังนัน ความเบิก

บานก็พล่านขึนในใจมูอ่ ซู่ วง ดวงตานางเบนไปหาขันทีผู้
ยืนเงียบอยูด่ า้ นข้างเล็กน้อย ดวงหน้ายังคงประดับรอย
ยิมสง่า

“ขันทีหลินถูกตอนเมือแรกเข้าวัง หากเจ้ามีความ
สามารถทําให้เขากลับเป็ นชายได้ ข้า มูอ่ ซู่ วง ก็จะน้อม
รับความพ่ายแพ้! ไม่เพียงแต่ขา้ จะทําตามคําท้าทุก
28
ประการเท่านัน ข้ายังจะให้เจ้าลงโทษข้าตามใจ
ปรารถนาอีกด้วย!”

บุรุษผูก้ ลายเป็ นขันทีเสียแล้วต่อให้เทพเซียนมาเองก็

ช่วยเขากลับเป็ นชายดังเดิมมิได้ แล้วอย่างนีอวินลัวเฟิ ง
เล่าจะเหลืออะไร!

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองมูอ่ ซู่ วงด้วยรอยยิมอ่อนจาง

“แล้วถ้าเราทังสองไม่มีใครทําให้เขากลับเป็ นชายได้ดงั
เดิมเล่า ใครจะแพ้ ใครจะชนะ”

มูอ่ ซู่ วงเผยยิมเปลีย “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าเพียงต้องการ

ให้เจ้ารูต้ วั ว่าเมือไรจึงควรถอย ดูเพียงวิชาแพทย์ของเจ้า
ก็รูแ้ ล้วว่าเทียบข้าไม่ติด หากเจ้ายอมรับความพ่ายแพ้
29
เสียเดียวนี เจ้าก็คงมิตอ้ งเสียหน้ามาก แต่หากยังยืน
กรานต่อไป เจ้านันล่ะทีจะต้องประสบกับความอัปยศ
อดสู!”

นําเสียงนางสังสอนประหนึงกําลังอบรมอวินลัวเฟิ ง

“ข้าก็แค่อยากรู ้ หากเกิดเหตุทีเราสองต่างก็ไม่สามารถ
รักษาเขาได้ ใครจะเป็ นผูแ้ พ้” อวินลัวเฟิ ง เลิกคิว
มองดวงหน้าสง่างามและสงบนิงของมูอ่ ซู่ วง มุมปาก
นางยกขึนเป็ นรอยยิมทรงเสน่ห ์

30
ตอนที 136 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (2)

31
“แน่นอนเจ้าก็ตอ้ งพ่ายแพ้” มูอ่ ซู่ วงประกาศด้วยท่าทีขงึ
ขัง “เจ้าเป็ นผูท้ า้ ประลอง แต่ขา้ เป็ นผูเ้ สนอหัวข้อ เช่น
นันเอง หากเจ้าทําให้ขนั ทีหลินกลับเป็ นชายได้อีกครัง
ข้าก็จะน้อมรับความพ่ายแพ้ แต่หากไม่ เจ้าก็จะเป็ นผู้
แพ้เสียเอง”

ใครๆ ก็เห็นว่าเงือนไขไร้ความยุติธรรม เหล่าขุนนางทัง

หลายจึงเริมกระซิบกระซาบต่อกันทว่าก็ไม่มีใครกล้าพูด
อะไร

อวินลัวขมวดคิวเล็กน้อย เมือจะออกตัวโต้แย้งก็ได้ยิน
เสียงหัวเราะลันดังมาจากเกาถูผนู้ งอยู
ั เ่ หนือทุกคน

“แม่ทพั อวินเอ๋ย หลานสาวเจ้าเป็ นผูท้ า้ ประลองเอง

32
ตระกูลอวินคงไม่ขอคืนคําหรอกกระมัง ทีสําคัญ ในเมือ
มูอ่ ซู่ วงเป็ นผูถ้ กู ท้า จะหัวข้อหรือเงือนไขนางก็ควรเป็ นผู้
ตัดสิน ไม่เห็นจะมีอะไรผิดตรงไหน”

ใจเกาถูยงั คงอยูก่ บั จวนอัครมหาเสนาบดี เช่นนันเองเขา

จึงเข้าข้างมูอ่ ซู่ วงแม้จะอยูต่ อ่ หน้าผูเ้ ฒ่าหรง ก็ตามที

ทีสําคัญ เขาก็เป็ นเพียงผูส้ งั เกตการณ์การประลองใน

ครังนี อีกทังยังมิได้ทาํ ร้ายอวินลัวเฟิ งแต่อย่างใด! จะ
อย่างไรเสีย คนของหอโอสถก็ยงั ต้องยําเกรงสํานักฌาน
เบืองหลังเขาอยูบ่ า้ ง

“ฮ่าๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเสียงแห้งจากนันกล่าวเย้ย

หยันว่า “ราชสํานักหลงหยวนมีสนั ดานเช่นนีเองสินะ!
33
เท่าทีข้ารูม้ า อัครมหาเสนาบดีมไู่ ม่เพียงแต่งอมืองอเท้า
ยังหวิดจะทําให้แคว้นต้องล่มสลายอีกด้วย แต่เพียง
เพราะมีบตุ รีเป็ นถึงพระสนมเอกแห่งแคว้นหลงหยวนจึง
ได้เข้าข้าง เจ้าจึงไม่ลงั เลทีจะทอดทิงแม่ทพั อวินลัวผู้
ตรากตรํางานหนักและสร้างประโยชน์แก่แผ่นดินอย่าง
ใหญ่หลวง”

ความลําเอียงแห่งแคว้นหลงหยวนช่างเหลือทน อวินลัว
ตรากตรํางานสร้างประโยชน์มากมาย แต่กลับต้องพ่าย
ต่อพระสนมเอก

“คุณหนู เจ้ามันใจหรือไม่” ผูเ้ ฒ่าหรงมีสีหน้ายุง่ แล้วมอ

งอวินลัวเฟิ งพลางถาม “หากเจ้าไม่มนใจ
ั ผูเ้ ฒ่าหรงผูน้ ี
จะปกป้องเจ้าแม้ตอ้ งเสียหน้าก็ตามที!”

34
แม้ผเู้ ฒ่าหรงรูด้ ีวา่ อวินลัวเฟิ งมีวิชาแพทย์เลิศลํา แต่
ครันจะปลุกตายให้เป็ นก็ปาฏิหาริยเ์ กินไป ใช่วา่ ใครก็ทาํ
ได้เช่นนัน

อวินลัวเฟิ งเผยยิม ดวงตาสะกดใจและน่าเกรงขามมอง

ไปทางเกาถูผนู้ งอยู
ั บ่ นบัลลังก์ “ข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดตา
เฒ่าของข้าจึงได้สวามิภกั ดิถวายความจงรักภักดีให้กบั
ฮ่องเต้อย่างท่านตลอดหลายปี ทีผ่านมา ยิงไปกว่านัน
บุพการีขา้ ยังต้องมาตายอย่างไร้ความยุติธรรม!”

“อวินลัวเฟิ ง!” เพลิงพิโรธในอกเกาถูระเบิดออก สาย

ตาจ้องมองอวินลัวเฟิ งทิมแทงประหนึงใบมีด “เจ้าเป็ นผู้
ท้าประลองเอง เจ้าจะกลืนคําพูดตนหรืออย่างไร”
35
อวินลัวเฟิ งเผยยิมเมินเฉย “ข้า อวินลัวเฟิ ง รักษาคําพูด
เสมอ ไม่เหมือนราชสํานักท่านผูต้ ระบัดสัตย์”

นางหมายถึงพระบรมราชโองการทีอนุญาตให้นางไม่
ต้องคุกเข่าลงต่อหน้าเชือพระวงศ์ผใู้ ด! อย่างไรเสีย
ครันเกาถูได้ยินดังนันก็ตีความไปอีกอย่าง

“เราเป็ นผูห้ มันหมายองค์รชั ทายาทกับเจ้าไว้จริง แต่

ใครจะรูเ้ ล่าว่าเจ้าจะเกิดมาเป็ นสวะ! ในฐานะสวะจะให้
เป็ นแม่ของแผ่นดินได้อย่างไร เช่นนันการทีเราแปร
พักตร์ก็หาใช่ความผิดของเราไม่ เจ้าโทษตัวเองเถิดทีล้ม
เหลว ทําตนให้เป็ นทีพึงใจมิได้!”

36
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อยทว่าก็มิได้ตอ่ ความยาว
สาวความยืด ดวงตาร้ายกาจของนางค่อยๆ เบนไปหาผู้
เฒ่าหรง

“ผูเ้ ฒ่าหรง หอโอสถท่านมีสว่ นผสมโอสถอยูม่ าก ข้าขอ

รบกวนท่านนําสมุนไพรเหล่านันมาทีนีได้หรือไม่ อย่าลืม
ว่าสมุนไพรทีข้าต้องใช้จะต้องมีอายุเกินกว่าร้อยปี ขนไป
ึ
เท่านัน ยิงลําค่าเท่าไรยิงดี อีกประการ ท่านคิดเงินเอา
กับราชสํานักก็แล้วกัน”

37
ตอนที 137 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (3)

สีหน้าเกาถูซีดลง สายตาทีมองอวินลัวเฟิ งก็เผยความ

มาดร้าย

อวินเซียวสัมผัสได้ถงึ สายตาเกาถูแล้วขมวดคิวคมบาง
เบา จากนันยืนบังอวินลัวเฟิ งไม่ให้เกาถูเห็น

หากไม่เห็นแก่ทีอวินลัวเฟิ งมิพงึ ใจให้ใครยุม่ ย่ามกิจตน

เกาถูคงได้ตายหนึงพันรอบเพราะสายตาทีใช้จอ้ งมองอ
วินลัวเฟิ งไปแล้ว!

38
“อวินยาโถว ท่านต้องการสมุนไพรโอสถใดโปรดแจ้งแก่
ข้า ข้าจะไปนํามาเดียวนี!”

ผูเ้ ฒ่าหรงหัวเราะเสียงดังดูเบิกบานใจดีทีเดียว

สมุนไพรโอสถอายุรอ้ ยปี ทีหอโอสถล้วนแล้วแต่มีราคาค่า

งวดระดับเทวดาทังสิน โดยปกติแล้วเดือนหนึงๆ จะขาย
สักอย่างยังมิได้ ไม่น่าเชือเลยว่าภายในระยะเวลาอันสัน
สินค้าจะออกเป็ นปริมาณมากถึงเพียงนี! ใครทีไหนก็คง
รูว้ า่ คราวนีท้องพระคลังฮ่องเต้จะร่อยหรอลงเพียงใด

“อีกประการหนึง แม้การรักษาครังนีจะเป็ นผลมาจาก

การประลองระหว่างข้ากับมูอ่ ซู่ วง ข้าก็ได้สาบานต่อ
ท่านอาจารย์ไว้แล้วว่าข้าจะไม่รกั ษาผูใ้ ดโดยไม่รบั ค่า
39
จ้าง!”

แน่นอน ท่านอาจารย์ทีว่าไม่มีอยูจ่ ริง แต่นางก็ยงั อยาก

ใช้เป็ นโล่กาํ บัง อย่างไรก็ดี เมือผูเ้ ฒ่าหรงได้ยินดังนัน
ดวงตาก็สว่างวาบขึนมาทันใด ถ้อยคําเหล่านันได้ยืนยัน
ข้อสมมติฐานในใจผูเ้ ฒ่า

หมอหัตถ์เทวดาเป็ นผูโ้ ลภมากมิใช่หรือ ว่ากันว่าหากจะ

ให้เขารักษาแล้ว นอกจากต้องตามหาตัวให้พบ ยังต้อง
ทุม่ เงินทองมหาศาลเป็ นค่ารักษาอีกด้วย!

ไม่มีเงินรึ แค่หน้าก็คงมิได้เห็น

40
เช่นนันเองผูเ้ ฒ่าหรงจึงได้ปักใจเชือว่าอวินลัวเฟิ งต้อง
เป็ นศิษย์ของหมอหัตถ์เทวดาผูน้ นแน่
ั นอน

หากอวินลัวเฟิ งล่วงรูค้ วามคิดผูเ้ ฒ่าหรง นางคงทอด

ถอนใจอยูภ่ ายในเป็ นแน่

เข้าใจผิดไปมหันต์ทีเดียว...

“อวินลัวเฟิ ง เจ้ายังไม่ได้ทาํ การรักษาเขาก็เรียกหาเงิน

แล้วรึ” มูส่ งิ โฉวชิงกล่าวแล้วจ้องอวินลัวเฟิ ง โกรธขึง
“ยิงไปกว่านัน ข้าไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนว่าเขานับการ
ประลองเป็ นการรักษา ซํายังเรียกร้องขอเงินอีก”

41
อวินลัวเฟิ งถอนหายใจแล้วกล่าวด้วยสีหน้าเป็ นทุกข์
หนัก “ข้าก็ทาํ อะไรไม่ได้เหมือนกันนีนา ข้าให้คาํ
สาบานไว้อย่างจริงจังต่อหน้าท่านอาจารย์ ว่าจะไม่
รักษาใครโดยไม่เก็บเงิน! ไม่อย่างนันข้าได้ถกู เตะออก
จากสํานักเป็ นแน่”

เสียวโม่ผสู้ ถิตย์อยูใ่ นโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถอยูน่ านโดยไม่

พูดอะไรก็อดหัวเราะเสียงดังมิได้หลังได้ยินถ้อยคํา
อวินลัวเฟิ ง

ตามคาด! หากนายท่านไม่โกงจุบจิบเสียหน่อยก็คงมิใช่
นาง! สถานการณ์เช่นนียังมิวายฉ้อฉลกันอย่างไร้
ปรานี!

42
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าจะคิดค่ารักษาเท่าไร” เกาถูกดั ฟั น
กรอดถาม สีหน้าก็ไม่สดู้ ี

ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งกระเพือนไหวเล็กน้อยก่อนประกาศ
ด้วยรอยยิมบาง “ไม่มาก สักห้าสิบล้านตําลึง...ทอง!”

หากเป็ นสักห้าสิบล้านตําลึงเงินยังพอคุยกันได้ แต่นีนาง

ของถึงห้าสิบล้านตําลึงทองเชียวรึ

เกาถูกาํ หมัดแน่นแล้วพ่นลมออกจมูก “อวินลัวเฟิ ง ถ้า

เจ้าทําให้ขนั ทีหลินเป็ นชายไม่ได้เราจะไม่ให้เจ้าสักตําลึง
เดียว!”

43
นอกจากเกาถูแล้วแม้แต่เหล่าขุนนางก็เชือว่าอวินลัวเฟิ ง
ไม่มีทางทําให้ขนั ทีหลินกลับเป็ นชายได้อย่างแน่นอน
นางจึงได้แก้ตวั อย่างตืนเขินเช่นนี! และในคราวนีทีฝ่ า
บาทให้คาํ มันเสียแล้ว มาดูกนั เถิดว่านางจะแก้ตวั อย่าง
ไรอีก!

ทันทีทีเหล่าขุนนางคิดเช่นนัน เสียงเกียจคร้านและ
สะกดใจของเด็กสาวก็คอ่ ยๆ ก้องสะท้อนขึนในท้องพระ
โรงว่า “ตกลง หากข้าพ่ายแพ้ ข้าจะไม่รบั แม้สกั เหรียญ
ทองแดง แต่หากข้าชนะ ข้าประสงค์ให้ราชสํานักทํา
ตามคํามันสัญญา แล้วจ่ายข้ามาห้าสิบตําลึงทอง!”

นางตกลงอย่างนันรึ

44
ทุกคนต่างก็ตกตะลึง สายตาพรึงเพริดพุง่ ไปยังเด็กสาว
รูปงามไร้ทีติในชุดอาภรณ์ขาวกลางท้องพระโรง

หรือทีนางเสนอค่ารักษาห้าสิบล้านตําลึงทองมิใช่เพราะ
นางต้องการแก้ตวั ทีไร้ความสามารถ แต่ทาํ ให้ขนั ทีกลับ
เป็ นชายก็เรืองเหลวไหลดีๆ นีเอง! จะเป็ นไปได้อย่างไร

ไม่มีทาง!

เหล่าขุนนางต่างก็ปลอบใจตนเอง มิอาจทําใจเชือได้วา่ วิ
ชาแพทย์อวินลัวเฟิ งจะมหัศจรรย์ถงึ ปานนัน

45
ตอนที 138 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (4)

46
ผูเ้ ฒ่าหรงดําเนินการได้รวดเร็วทีเดียว ไม่นานนักเขาก็
รุดกลับมาจากหอโอสถสูท่ อ้ งพระโรงวังหลวง นํา
สมุนไพรโอสถทังหลายออกจากธํามรงค์มิติภายในชัว
พริบตา จากนันกล่าวด้วยรอยยิมว่า “อวินยาโถว ข้า
นําสมุนไพรโอสถทีท่านต้องการมาให้แล้ว”

ได้เห็นสมุนไพรโอสถปรากฏขึนจากอากาศต่อหน้าต่อตา
ดังนัน ทุกคนในท้องพระโรงก็ตกตะลึงทันใด จ้องมอง
ธํามรงค์ในมือผูเ้ ฒ่าหรงด้วยแววริษยาในดวงตา

ธํามรงค์มิต!ิ สมบัติซงดู
ึ ได้แตะไม่ได้ในโลกของผูฝ้ ึ ก
ฌาน! พวกเขาไม่คิดเลยว่าผูเ้ ฒ่าหรงจะมีสมบัติลาค่
ํ า
เช่นนีอยูก่ บั ตัวด้วย

47
“ใกล้จะสําเร็จแล้ว” อวินลัวเฟิ งเกาคางแผ่วเบาแล้วเผย
ยิมร้ายกาจ “ผูเ้ ฒ่าหรง ข้าไม่เชือใจให้คนของราช
สํานักปรุงยา ดังนันข้าจะให้เป็ นหน้าทีของท่าน จริงสิ
ท่านอย่าลืมคิดค่าจ้างกับฮ่องเต้เสียล่ะ! ได้ผเู้ ฒ่าหรงมา
ปรุงยาให้เป็ นส่วนตัวถึงเพียงนี คงไม่กีคนนักหรอกใน
หลงหยวนทีจะมีโอกาสลําค่าเช่นนี ข้าว่าอย่าให้ตากว่
ํ า
สิบล้านตําลึงทองเป็ นดี”

บัดนันเอง สีหน้าฮ่องเต้ผนู้ งอยู

ั เ่ หนือทุกคนก็ยงซี
ิ ดเผือด
ลง แล้วเพลิงพิโรธก็ปะทุเผาไหม้คล้ายปรารถนาจะตัด
อวินลัวเฟิ งออกเป็ นชินๆ ด้วยสายตาทีเดียว

ผูเ้ ฒ่าหรงหัวเราะเสียงดัง “ใช่แล้ว อวินยาโถว เจ้าพูด

ถูกทีเดียว ให้ขา้ ปรุงยาอย่างเป็ นส่วนตัวเช่นนีคงจะคิด
48
บัญชีถกู ๆ มิได้ เกาถูเอ๋ย ข้าว่าท่านไปเตรียมเงินทองไว้
แต่เนินๆ เถิด หากถึงเวลารีบเข้าจะหาไม่ทนั เอา”

เกาถูสดู หายใจเข้าลึกกักเก็บโทสะไว้ภายใน แล้ว

ประกาศลอดไรฟั นว่า “อวินลัวเฟิ ง หากเจ้ารักษาความ
เป็ นหมันของเขามิได้เราจะให้เจ้าจ่ายสําหรับเรืองวันนี
ทังหมด!”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วยิมสะกดใจ “ท่านไม่มีโอกาส

ได้ทาํ เช่นนันหรอก”

ทีว่าโอหังนันเป็ นอย่างไร

49
คงไม่มีใครรูด้ ีไปกว่าเหล่าขุนนางทียืนอยู่ ณ ทีนี

ลูกหลานคนรวยช่างเอาแต่ใจจะอย่างไรก็เป็ นลูกหลาน
คนรวยช่างเอาแต่ใจอยูว่ นั ยังคํา...พวกเขาไม่ได้ใช้
สมองคิดคํานึงถึงการกระทําของตนแม้สกั นิด! ขันทีผู้
ถูกตอนเสียแล้วจะกลับเป็ นชายได้อย่างไร ช่างน่าขัน
เสียยิงกว่ามดงานชําเราช้างสาร!

“เฟิ งเอ๋อร์” อวินลัวรวบรวมสติแล้วไต่ถามด้วยความ

ห่วงใย “เจ้ามันใจเพียงไร”

ได้ยินแววหวันวิตกของตาเฒ่าดังนัน อวินลัวเฟิ งก็แย้ม

ยิมสะกดใจ แล้วท่าทีก็เปี ยมด้วยความมันใจอย่าง
แรงกล้า “ท่านนังสบายๆ รอเก็บเงินไปเถิด เดียวข้าจะ
50
เติมคลังสมบัติตระกูลอวินให้เต็มปริมเลยทีเดียว ที
สําคัญ นีคือหนีของเขาต่อตระกูลอวินเรา”

อวินลัวไม่พดู อะไรต่อ กระทังตนก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึง

ได้เชือใจหลานสาวผูไ้ ม่ได้เห็นหน้ามาสิบปี ถงึ ปานนี

ราวกับว่า...นางจะสามารถทําตามทีพูดอย่างแน่นอน!

ไม่นานนักผูเ้ ฒ่าหรงก็ปรุงสมุนไพรโอสถสําเร็จแล้วนํา
มาให้อวินลัวเฟิ ง

อวินลัวเฟิ งรับถ้วยยาสมุนไพรนันมาแล้วก้าวไปหาขันที
หลินอย่างเชืองช้า

51
“ฝ่ าบาท!” ขันทีหลินหน้าซีดด้วยความตืนกลัวจากนัน
รีบหันมองเกาถู ปรารถนาจะขอความเมตตาแก่ตน
อย่างไรก็ดี ประโยคต่อมาของเกาถูทาํ ให้เขาต้องชะงัก
ไป

“เจ้าจงทําตามทุกอย่างทีนางสัง ห้ามขัดข้องเป็ นอัน

ขาด!”

พระสุรเสียงฝ่ าบาทเผยความเด็ดขาดไม่เปิ ดโอกาสให้โต้

แย้งใดๆ หัวใจขันทีหลินจึงได้แต่ทกุ ข์ระทม สายตาหัน
ไปหาเด็กสาวผูเ้ ดินมาถึงตัวแล้วความหวาดหวันเติบโต
ขึนในจิตใจ

52
“ดืมเสียสิ” เด็กสาวชําเลืองมองขันทีหลิน คิวเลิกขึน
แล้วออกคําสังด้วยท่าทีชวร้
ั าย

ขันทีหลินหัวเราะเบาๆ อย่างขมขืน ยืนมือชราสันระริก

ออกน้อมรับนําแกงสมุนไพรทีอวินลัวเฟิ งส่งให้อย่าง
นอบน้อม

ก่อนหน้าเขาได้จบั ตัวอวินลัวเฟิ งมาตามคําสัง และได้

สบประมาทตระกูลอวินเสียดิบดี มาคราวนีทีมูอ่ ซู่ วงมี
คนให้เลือกมากมายกลับเลือกใช้เขาเป็ นหนูทดลองใน
การประลอง ก็ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่าอวินลัวเฟิ งต้องปรุงยา
พิษให้แก่เขาอย่างแน่นอน

ความเสียใจบังเกิดขึนในใจขันทีหลิน หากรูส้ กั หน่อยคง

53
ไม่สบประมาณตระกูลอวินเพียงเพือเอาอกเอาใจมูก่ ยุ้
เฟย บัดนีชีวิตเขาก็ใกล้จะจบสินลงแล้ว

ตอนที 139 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (5)

ขันทีหลินหลับตาแล้วกลืนนํายาสมุนไพรลงคอประหนึง
เผชิญความตายด้วยใจสงบนิง ดวงหน้าประแป้งหนา
ปิ ดบังสีหน้าของเขาไว้ ทว่าไม่วา่ ใครก็พอจะเดาออกว่า
คงเป็ นสีหน้าของความทรมานลึกลําทีเดียว

54
เคร้ง!

เมือรูส้ กึ ถึงความร้อนแผดเผาในอก ถ้วยนํายาก็รว่ งหล่น

ลงจากมือขันทีหลินกระทบพืนแตกเป็ นเสียง ขันทีกมุ
ท้องอย่างทรมาน ดวงตาจ้องมองอวินลัวเฟิ งไม่วางตา
พลางประกาศกร้าวลอดไรฟั นว่า “เจ้าวางยาข้า!”

วางยาอย่างนันรึ

ได้ยินดังนันฝูงชนก็แตกตืนทันใด ไม่คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะ

กล้าวางยาพิษขันทีหลินต่อหน้าธารกํานัล

55
“อวินลัวเฟิ ง” มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวเบา ชําเลืองมองสีหน้า
ทุกข์ทรมานของขันทีหลิน ดวงตางามบังเกิดแสงแห่ง
ความไม่พงึ ใจไหวระริก “ก่อนหน้านีข้าเห็นเจ้ายินยอม
รับเงือนไข ข้าจึงคิดว่าเจ้ามีวิชาดีติดตัว ข้าเองก็เตรียม
ตัวรับความอัปยศอดสูทีเจ้าจัดเตรียมไว้ให้แล้วเช่นกัน!
แต่ขา้ ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเห็นชีวิตคนเป็ นผักปลาเพียง
เพือการประลอง ถึงขันปรุงยาพิษเพือฆ่าเขา”

ได้เห็นภาพเด็กสาวยืนกอดอกอยูเ่ บืองหน้าดังนัน สีหน้า

มูอ่ ซู่ วงก็เผยความไม่เข้าใจ

นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดอวินลัวเฟิ งจึงได้ใจเย็นนักใน
สถานการณ์เช่นนี

56
มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวยาวได้รูปแล้วกล่าวตําหนิอวินลัวเฟิ งต่อ
ด้วยนําเสียงทรงคุณธรรม “อวินลัวเฟิ ง เจ้าทําร้ายชีวิต
ผูอ้ ืนแล้วยังยืนนิงเฉยอยูไ่ ด้อย่างไร คนอย่างเจ้าไม่
สมควรเป็ นแพทย์!”

ภายในท้องพระโรงนัน เหล่าขุนนางต่างก็มองอวินลัว
เฟิ งด้วยแววประณามหยามหมินอยูใ่ นดวงตา บ้างก็
เผยกระทังความเกลียดชังและเย้ยหยัน สําแดงความ
เดียดฉันท์ในพฤติกรรมของเด็กสาว

รอยยิมสะกดใจปรากฏบนดวงหน้างดงามไร้ทีติของเด็ก
สาว นางยืนกอดอกแล้วปรายตามองขันทีหลินผูซ้ งบั
ึ ดนี
นอนกลิงเกลือกอยูบ่ นพืนด้วยความกลัวอย่างไม่ใส่ใจ

57
“มีแรงกลิงเกลือกถึงปานนีท่านว่าเหมือนคนโดนยาพิษ
รึ”

ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนันสายตาทุกคนก็พงุ่ ไปยังขันที
หลินโดยมิได้นดั หมาย

ขันทีหลินทําหน้าปํ าเป๋ อแล้วหยุดกลิงไปมาด้วยตนก็ไม่

เข้าใจว่าเกิดอะไรขึน! เมือกีเขายังรูส้ กึ เหมือนจะตาย
ด้วยยาพิษอยูร่ อมร่อไยบัดนีจึงได้สบายดีเสียแล้วเล่า

ยิงไปกว่านันทัวทังกายก็รูส้ กึ อุน่ วาบรูส้ กึ จิตใจโล่งสบาย

อย่างแปลกประหลาด

58
“ข้ายังไม่ตายรึ” ขันทีหลินคลานขึนจากพืนปั ดฝุ่ นออก
จากเสือผ้า จากนันยิมแหย “ขอประทานอภัย ข้านึกว่า
ตนถูกวางยา...”

นึกว่าตนถูกวางยาหรอกรึ

หากไม่ติดว่าฝ่ าบาทไว้วางใจขันทีหลินเป็ นยิงนักพวก

เขาคงก่นด่าเอาเข้าให้เสียแล้ว! เจ้านีคิดว่าตนถูกวางยา
จึงได้ฟาดงวงฟาดงาเสียจนทําให้ทกุ คนต้องอับอายไป
ด้วยกันอย่างนันรึ

มูอ่ ซู่ วงกําหมัดแน่น ความรูส้ กึ อัปยศปรากฏบนดวงหน้า

พร้อมกับความปรารถนาทีจะมุดหัวลงซ่อนในรูทีใดสัก

59
แห่ง

น่าอับอายขายหน้าอะไรเช่นนี! เพราะขันทีหลินแท้ๆ
หากนางไม่ยืนหยัดเคียงข้างเขา นางคงไม่ทาํ ให้ตนเอง
ต้องขายหน้า!

“ฝ่ าบาท กระหม่อม...”

ขันทีหลินกําลังจะแก้ตวั ก็ถกู ขาข้างหนึงทีโผล่ออกมา

จากด้านข้างเตะป้าบเข้าอย่างแรง ลูกเตะกระแทกลง
บนเป้าขันทีอย่างโหดเ**◌้ยมโดยปราศจากการ
อารัมภบทใดๆ ส่งให้รา่ งลอยละลิวปลิวไปในสายลม

60
“ทําอะไรของเจ้าน่ะ” เสียงแหลมของขันทีหลินขู่ฟ่อ
พลางจ้องอวินลัวเฟิ งด้วยความโมโห

อวินลัวเฟิ งมิเอ่ยตอบอันใด ยกกายขันทีหลินขึน

แล้วกระแทกเขาลงกับพืนอีกครังอย่างไร้ความปรานี
นางเหยียบยําร่างกายนัน จากนันกล่าวอย่างร้ายกาจ
ด้วยท่าทีเฉยเมย “อย่าลืมสิ ฮ่องเต้สงให้
ั เจ้าทําตามคํา
ข้าบอกนะ”

กล่าวจบนางก็ถอนเท้าออก

61
ตอนที 140 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (6)

นอกจากอวินเซียวแล้วไม่มีผใู้ ดเห็นว่าตอนทีอวินลัวเฟิ ง
อัดขันทีหลินนัน นางได้สง่ สายธารพลังฌานเข้าสูร่ า่ ง

62
กายของเขาด้วย

ความแค้นเคืองแผดเผาอยูใ่ นอกขันทีหลิน รูด้ ีวา่ อวินลัว

เฟิ งเจตนาเหตุเพราะนางต้องการข้อแก้ตวั ทีจะซ้อมเขา
จนน่วม!

ยิงคิดก็ยิงแค้น แต่พอขันทีหลินจะลุกขึนเกรียวกราดเท่า
นัน ความรูส้ กึ ร้อนผ่าวก็บงั เกิดขึนตรงเป้าทําให้อดึ อัดไม่
สบายตัว

อวินลัวเฟิ งหันไปทางหนิงซินก่อนเอ่ย “หนิงซิน อย่า

มอง”

63
หนิงซินกะพริบตา ในดวงตาบังเกิดความสับสนขึนแวบ
หนึงทว่านางก็ไม่เอ่ยถามก่อนหันหนีไป หันหลังให้แก่
อวินลัวเฟิ ง

เมือเด็กสาวผูน้ ่าเอ็นดูหนั ไป อวินลัวเฟิ งก็วาดกระบีจาก

มือองครักษ์ จากนันฟาดฟั นเสือผ้าขันทีหลินเป็ นชินๆ
ประหนึงลงแส้ ครันลงดาบสุดท้าย ชายเย็นชาผูค้ รองสี
หน้าไร้อารมณ์ก็เอามือปิ ดตานาง

อวินลัวเฟิ งเผยยิม บางทีนางไม่จาํ เป็ นต้องเอ่ยปากให้

มากความอวินเซียวก็รูด้ ี

กระทังอวินลัวเฟิ งเองก็ไม่เข้าใจว่าอวินเซียวกับตนมี
ความเข้าใจสือถึงกันตังแต่เมือใด...
64
“เป็ นไปไม่ได้ ข้าต้องตาบอดไปแน่ๆ ไม่มีทางเป็ นไป
ได้!”

ภายในท้องพระโรงหลังเงียบไปนานก็เกิดคลืนความตืน
ตระหนกกระเพือมไหวขึนเป็ นทีได้ยิน

กระทังมูอ่ ซู่ วงยังลืมกิรยิ ามารยาทหญิงงามแล้วจ้องขันที

หลินผูบ้ ดั นีล่อนจ้อนตาไม่กะพริบ นางรีบเอามือปิ ดปาก
ตนไม่ให้กรีดร้องออกมา

นางผูห้ ญิงคนนีเปลียนขันทีให้กลับเป็ นชายได้จริงอย่าง

นันรึ เป็ นไปได้อย่างไร กระทังอาจารย์นางยังทําเรือง

65
พรรค์นีมิได้ แล้วนางผูห้ ญิงคนนีทําได้อย่างไร

บัดนันเองกายมูอ่ ซู่ วงก็เริมสันไหวอย่างควบคุมมิได้ ดวง

หน้าสง่างามซีดขาวประหนึงศพ

“ขันทีหลิน!” เกาถูผลุนผลันลุกขึนยืนแล้วบันดาลโทสะ
ตะโกนลัน “เจ้ากล้าดียงั ไง! บังอาจซ่อนตัวอยูท่ า่ ม
กลางสนมเราด้วยกายของบุรุษอย่างนันรึ เจ้ามีเจตนา
อะไรกันแน่”

ฟุ่ บ!

ขันทีหลินตืนกลัวเสียจนทรุดลงคุกเข่าแทบพืนพลางตอบ

66
รับตัวสัน “ฝ่ าบาท หม่อมฉันบริสทุ ธินะพะยะค่ะ!
หม่อมฉันถูกตอนไปแล้วจริงๆ หม่อมฉันเองก็ไม่รูว้ า่ เกิด
อะไรขึน มันงอกขึนมาเอง!”

“ขันทีหลิน เจ้าไม่ตอ้ งพูดอะไรแล้ว เจ้าบังอาจหลีก

เลียงการตอน ใครเอาตัวขันทีหลินไปตัดหัวต่อหน้า
สาธารณชนทีซ!ิ ” รังสีอาํ มหิตบังเกิดขึนในดวงหน้าเกา
ถูขณะเกรียวกราดออกคําบัญชา

สําหรับเกาถูแล้วขันทีหลินต้องหลีกเลียงการตอนเป็ นแน่
จึงได้มีเครืองเพศของชายชาตรีอยู!่ ไม่มีทางทีจะเป็ นผล
จากถ้วยโอสถของอวินลัวเฟิ งอย่างแน่นอน!

เห็นองครักษ์สองนายมุง่ มาดังนันกายขันทีหลินก็ออ่ น
67
ปวกเปี ยกแล้วทรุดลงแทบพืนพร้อมดวงหน้าสินหวัง รูด้ ี
ว่าฝ่ าบาทมิอาจยอมรับความสามารถของอวินลัวเฟิ งจึง
ได้ลงโทษตนแทน

“อวินลัวเฟิ ง” เกาถูหนั ไปมองอวินลัวเฟิ งแล้วกล่าวขึงขัง

ว่า “เป็ นความเลินเล่อของเราเอง ถูกเจ้าหลินเยียมัน
หลอกเข้าให้ บังอาจหลีกเลียงการตอนจึงได้ยงั มีกาย
เป็ นชาย! การประลองครังนีถือเป็ นโมฆะ เจ้าไปหาวัน
ประลองอืนกับมูอ่ ซู่ วงก็แล้วกัน”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ไม่คาดคิดเลยว่าเกาถูจะ

ปฏิเสธสินทุกสิงอย่างด้วยไร้ยางอายถึงปานนี! ทีสําคัญ
ยังได้คิดเอาจริงจังว่าขันทีหลินหลีกเลียงการตอนเป็ นแน่

68
เพียงเพือปกป้องมูอ่ ซู่ วงมิให้ถกู ลงโทษอย่างนันหรือ

บัดนันเองอวินลัวเฟิ งก็อยากรูข้ นมาว่

ึ าจวนอัครมหา
เสนาบดีมีดีอะไรจึงได้ลาํ เอียงกันนัก...

ตอนที 141 โด่งดังด้วยการรักษาเพียงครังเดียว (7)

“ในเมือท่านกล่าวว่าขันทีหลินหลีกเลียงการตอน ข้าก็
จะตอนเขาให้ทา่ นเอง”

69
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมสะกดใจ แล้วกระบียาวในมือนาง
ก็พลันฟั นฉับเข้าทีก้อนเนือตรงส่วนเป้าได้ยินเสียงดัง
พลุบ่ ! ด้วยความทีอวินเซียวยังคงปิ ดตานางไว้การ
เคลือนไหวครังนีจึงอาศัยจิตสัมผัสนางล้วนๆ

“อ๊าก!” บังเกิดเสียงกรีดร้องเสียดแทงทะลุอากาศให้ผู้
คนต่างก็ขนหัวตัง

ขันทีหลินสินสติจากความเจ็บปวด เลือดสดทะลักออก
จากส่วนล่างฉาบพืนเป็ นสีแดง

กลยุทธ์อนั เด็ดขาดและโหดเ**◌้ยมของเด็กสาวทําให้
เหล่าเสนาบดีสนระริ
ั กอยูภ่ ายใน ไม่มีใครคาดคิดว่านาง
70
จะตอนขันทีหลินต่อหน้าธารกํานัล!

“อวินลัวเฟิ ง!”

บัดนีเกาถูเดือดดาลถึงขีดสุด พลันฮ่องเต้ลกุ ขึนยืนแล้ว

เกรียวกราดถาม “เจ้าทําอะไร”

ประหนึงนางมิได้รูส้ กึ รูส้ าถึงแรงพิโรธของเกาถู อวินลัว

เฟิ งกล่าวขึนอย่างเมินเฉยว่า “ผูเ้ ฒ่าหรง กรุณาเตรียม
โอสถมาอีกหนึงถ้วย แล้วกรอกปากชายผูน้ ีเสีย! ข้าได้
ตอนขันทีหลินต่อหน้าทุกคนแล้ว ใครบางคนจะได้ไม่มี
ข้อแก้ตวั อีก”

71
ผูเ้ ฒ่าหรงค่อยๆ ได้สติจากอาการสะพรึง จากนันก็
หัวเราะดัง “คุณหนู ข้ายังมีโอสถเหลืออยูบ่ า้ ง ข้าจะนํา
มาให้ทา่ นเดียวนี”

เด็กสาวผูน้ ีช่างโหดเ**◌้ยมและเด็ดขาด ไม่เคยอ่อนให้

กับศัตรูหน้าไหน! ผลสัมฤทธิของนางในภาย ภาคหน้า
ย่อมยิงใหญ่เกินจินตนาการแน่นอน!

สินคําตนดังนันผูเ้ ฒ่าก็โจนออกไปนอกท้องพระโรงลับ
ตาไปท่ามกลางแสงแดดแผดเผาอย่างรวดเร็ว

ครูใ่ หญ่ตอ่ มา

72
ผูเ้ ฒ่าหรงถือถ้วยโอสถก้าวเข้ามาในท้องพระโรงแล้วสาว
เท้าฉับๆ ไปยืนอยูห่ น้าขันทีหลินโดยมิเอ่ยวาจาใด ผู้
เฒ่าจับคางขันทีหลินมันแล้วกรอกนําแกงใส่ปาก

“แค่กๆ”

ขันทีไอจากการสําลักจากนันค่อยๆ ฟื นคืนสติ

ในเวลาเดียวกันนันเอง กําปั นอวินลัวเฟิ งก็รวั ลงบนกาย

ขันทีอย่างไร้เมตตาอีกครา เลือดสดๆ กระอักออกจาก
ปากขันที ดวงหน้าทีซีดอยูแ่ ล้วกลับซีดขึนกว่าเก่าราว
กับศพ

73
หลังผ่านการทรมานในครังนี ขันทีหลินก็ดแู ก่ขนอี
ึ กสิบๆ
ปี ดวงตาเลือนลอย

เหล่าขุนนางต่างก็จอ้ งมองขันทีหลินตาไม่กะพริบ เกรง

ว่าจะพลาดสิงใดไป แม้แต่มอู่ ซู่ วงเองก็หาได้สนใจเรือง
ความเหมาะสมของหญิงชายไม่ จ้องเป้าขันทีหลินมิวาง
ตา

ท่ามกลางสายตาทุกคน เป้าเลือดโชกของขันทีหลิน
ค่อยๆ งอกก้อนเนือออกประหนึงถัวงอกออกหัว

ทัวทังท้องพระโรงติดตามความเปลียนแปลงในกายนัน
อย่างเงียบงัน

74
เงียบสงัดเสียจนได้ยินเสียงเข็มหล่น

ปึ ง!

กายเกาถูทรุดลงแทบบัลลังก์แล้วจ้องไปยังขันทีหลินผูย้ งั
คงมึนงงด้วยดวงหน้าซีด ครันคิดถึงถ้อยคําทีตนได้กล่าว
ไปเมือสักครูแ่ ล้วก็ช่างน่าขันเสียจริง...

“เป็ นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็ นไปได้!”

มูส่ งิ โฉวได้สติเป็ นคนแรก กายสันระริกแล้วกระถดถอย

หลังไปด้วยดวงตาไม่เชือ จ้องมองขันทีหลินไม่วางตา

75
ขันทีกลายเป็ นชายอย่างนันรึ ไม่เห็นเคยได้ยินเรืองพรรค์
นีมาก่อน!

หากอวินลัวเฟิ งมิได้ตอนขันทีหลินต่อหน้า พวกเขาคงมิ

พ้นคิดเหมือนเกาถูวา่ ขันทีหลินหลีกเลียงการตอนเมือ
ครังเข้าวังแทนทีจะเป็ นผลจากโอสถ

บัดนันเองขุนนางทุกคนในท้องพระโรงก็หนั ไปทางอ
วินลัวเฟิ งด้วยประกายรุม่ ร้อนในดวงตา

ต้องมีวิชาแพทย์แข็งแกร่งปานใดจึงเปลียนขันทีให้กลาย
เป็ นชายได้เล่า มิตอ้ งกล่าวถึงมูอ่ ซู่ วง กระทังท่าน
อาจารย์นางยังไม่มีความสามารถอันน่าตกตะลึงเช่นนี!
76
น่าขันไหมเล่าทีมูอ่ ซู่ วงทําเป็ นใช้นาเสี
ํ ยงสังสอนสนทนา
กับอวินลัวเฟิ งอยูไ่ ด้ตงนานสองนาน!
ั

77
ตอนที 142 สร้างความอับอายขายหน้าแก่ตน (1)

“ฝ่ าบาท หลานสาวข้าก็ได้ชนะการประลองครังนีแล้ว

ท่านไม่สงให้
ั จวนอัครมหาเสนาบดีทาํ ตามสัญญาเสียที
เล่า” ดวงหน้าอวินลัวเบิกบาน เอ่ยถามอย่างเปล่ง
ประกายด้วยนําเสียงสดใส

บัดนีสีหน้าเกาถูก็ดลู กุ ลีลุกลน กายทรุดหลังพิงกับ

บัลลังก์

สายตาฮ่องเต้คอ่ ยๆ เบนไปยังมูส่ งิ โฉวและหลานสาว

จากนันกล่าวเสียงสลดว่า “อัครมหาเสนาบดีมู่ ในวัน
พรุง่ เจ้าจงไปเยียมหลุมศพบุพการีของอวินลัวเฟิ งเป็ น
การส่วนตัวแล้วคุกเข่าขอขมาเสีย! แล้วจงเขียน
1
จดหมายสารภาพบาปทังหมดของเจ้าติดไว้บนกําแพง
เมืองให้ประชาชนได้เห็น”

มูส่ งิ โฉวมีสีหน้าซีด และเมือเขาหลุบศีรษะลงตําก็

ปรากฏแววมุง่ ร้ายสว่างวาบขึนในดวงตา

“เสนาบดีผนู้ ีจะทําตามรับสังพะยะค่ะ!”

ในเวลาเช่นนีเกาถูมิอาจลําเอียงออกนอกหน้าได้จงึ ได้
แต่นิงสงบไว้

อย่างไรก็ดีเขาก็จะไม่ลืมหนีแค้นครังนีเป็ นอันขาด สัก

วันเขาจะต้องชําระแค้นอวินลัวเฟิ งนางเด็กตัวร้ายนีให้จง

2
ได้!

“เราเหนือยแล้ว พวกเจ้าทังหมดออกไปได้” เกาถูหลับ

ตาลงเหนือยอ่อน ในใจก็ระทมขมขืนยิง

เขามิอาจคาดคิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะเป็ นแพทย์จริงซํา

ยังมีวิชาแกร่งกล้าถึงปานนี! หากรูส้ กั หน่อยคงไม่
ลําเอียงเข้าข้างจวนอัครมหาเสนาบดีจนนําไปสูก่ ารสบ
ประมาทแพทย์อจั ฉริยะดังทีเกิดเป็ นแน่

บัดนีเองเกาถูจงึ ได้เข้าใจถึงความหมายในถ้อยคําของผู้
เฒ่าหรง

3
เทียบกับอวินลัวเฟิ งแล้วมูอ่ ซู่ วงก็แทบไม่มีความหมาย!

“ผูเ้ ฒ่าหนิง” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วหันไปทางผูเ้ ฒ่า

หนิงพร้อมรอยยิมชัวร้ายประดับริมฝี ปาก “ท่านช่วย
มอบผลการสืบสวนเหตุการณ์หลายๆ ปี ทีผ่านมาของ
ท่านให้แก่จวนอัครมหาเสนาบดีดว้ ย พวกเขาจะได้เขียน
จดหมายสารภาพตามนัน ข้าไม่ประสงค์ให้ขาดตกไป
แม้แต่ประการเดียว!”

หกเดือนทีแล้ว นางให้ผเู้ ฒ่าหนิงช่วยตรวจสอบ

อาชญากรรมทังหลายทีจวนอัครมหาเสนาบดีได้กระทํา
ทังหมดนันก็เพือวันนี!

นางจะทําให้คนของจวนอัครมหาเสนาบดียอมรับบาป
4
ทุกประการของตนต่อหน้าทุกคน!

“อีกประการ...” รอยยิมอวินลัวเฟิ งยังคงเดิม ซําสะกด

ใจยิงกว่า “ให้จวนอัครมหาเสนาบดีติดจดหมาย
สารภาพบนกําแพงเมืองอย่างเดียวนันมิพอ ข้าประสงค์
ให้พวกเขาประกาศอาชญากรรมทุกประการในจดหมาย
ต่อหน้าประชาชนชาวหลงหยวนทุกคนด้วย!”

“อวินลัวเฟิ ง!”

มูส่ งิ โฉวกําหมัดแน่นอย่างโกรธแค้น เพลิงพิโรธเกือบ

ปะทุออกจากอก “อย่าให้มนั มากไปนัก!”

5
“จวนอัครมหาเสนาบดีทา้ ประลองได้แต่แพ้ไม่ได้อย่าง
นันรึ” อวินลัวเฟิ งมองมูส่ งิ โฉวผูม้ ีสีหน้าซีดเผือดจากหาง
ตา “หากเป็ นเช่นนัน อวินเซียว มัดคนพวกนีแล้วนําไป
ยังประตูเมืองในวันพรุง่ บังคับให้พวกมันสารภาพบาป
ตน หากไม่ยอมเปิ ดปากก็จงซ้อมให้น่วมจนกว่าพวกมัน
จะพูด!”

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าบังอาจนัก! ข้าเป็ นถึงเสนาบดีชนั

ผูใ้ หญ่ในราชสํานัก เจ้ามีสทิ ธิอะไรมาจับข้ามัดมิทราบ”
ดวงตามูส่ งิ โฉวเข้มไปด้วยรังสีอาํ มหิตขณะเกรียวกราด
ถาม

อวินลัวเฟิ งเผยยิมสะกดใจ “เจ้าเป็ นเสนาบดีชนผู

ั ใ้ หญ่
แล้วจะทําไม ยามข้าลงมือข้าไม่เกรงกลัวผูใ้ ดทังสิน!
6
หากเจ้าไม่เชือจะลองดูก็ยอ่ มได้!”

มูส่ งิ โฉวกําหมัดแน่น กายสันด้วยเพลิงพิโรธ ดวงตา

แทบพ่นไฟขณะจ้องท่าทีเกียจคร้านสะกดใจของเด็กสาว
เขม็ง รังสีอาํ มหิตยิงเข้มข้นหนักขึนหนักขึน

เขาน่าจะฆ่านางแพศยานีไปก่อนทีอวินลัวจะหวนคืนสู่
ราชสํานักตังนานแล้ว! ทว่าเขาจะรูไ้ ด้อย่างไรเล่าว่านาง
สวะทีเขาไม่เคยแลนีจะสร้างความวุน่ วายได้มากถึง
เพียงนี!

“มูส่ งิ โฉว ข้าไม่คิดเลยว่าคนโฉดชัวอย่างเจ้าไม่เพียงแต่

ไร้ยางอายแต่ยงั เชือใจไม่ได้อีกด้วย” อวินลัวระเบิด
หัวเราะแลดูเบิกบานใจอย่างถึงทีสุด “อย่างไรเจ้าก็ได้
7
ให้คาํ มันแล้วเจ้าจะต้องทําตามสัญญา หากเจ้าไม่ยอม
ทําตามสัญญา ข้าก็ไม่วา่ หากต้องใช้ไม้แข็งสักหน่อย”

ตอนที 143 สร้างความอับอายขายหน้าแก่ตน (2)

“เจ้า...” มูส่ งิ โฉวโมโหเสียจนพูดไม่ออกแล้วเผลอมอง

เกาถู ครันเห็นว่าเกาถูหลับตาอยูต่ ลอดเวลามิได้ไยดีกบั
การโต้เถียงระหว่างสองฝัง หัวใจเขาก็รว่ งหล่นลงสู่
ความสินหวังทีละละน้อย

8
“อวินลัวเฟิ ง” มูอ่ ซู่ วงสะกดกลันความริษยาทีปะทุขนใน
ึ
จิตใจแล้วมองไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างเย็นชา ความชิงชัง
สว่างวาบขึนในดวงตางาม “ข้า มูอ่ ซู่ วง จะยินยอม
น้อมรับความพ่ายแพ้ ข้าสัญญากับเจ้าว่าข้าจะมุง่ หน้า
ไปยังประตูเมืองในวันพรุง่ เว้นแต่วา่ ...ข้าหวังว่าเจ้าจะ
ไม่เสียใจกับเหตุการณ์ทีเกิดขึนในวันนี!”

ในหลงหยวนนีหากนางไม่มีราชสํานักคุม้ กะลาหัว นางก็

มิอาจเทียบตระกูลอวินได้!

เหตุก็หาใช่ใครไม่แต่เป็ นอวินลัวซึงเป็ นผูท้ รงพลานุภาพ

ไร้เทียมทานแห่งตระกูลอวิน! ตราบใดทีอวินลัวยังไม่
ตาย นางก็ไม่มีทางทําลายอวินลัวเฟิ ง นางแพศยานัน
9
ได้เลย

นางคิดถึงวิชาแพทย์ของอวินลัวเฟิ งทีไรก็ให้รูส้ กึ เหมือน

มีกรงเล็บจิกข่วนหัวใจนางอย่างไร้ปรานี บังเกิดเป็ น
ความรูส้ กึ ระทมทุกข์ทรมานเหลือแสน! หากนางไม่กาํ
จัดอวินลัวเฟิ งทิงเสียชีวิตนางคงไม่มีวนั เป็ นสุขแน่!

"เยียม ข้าจะรอเจ้าอยูท่ ีประตูเมืองในวันพรุง่ ” สินเสียง

ตนอวินลัวเฟิ งก็ยืดกายเกียจคร้านขยับหันไปอีกทางริม
ฝี ปากก็ยกขึนเป็ นรอยยิมสะกดใจ “อวินเซียว กลับกัน
เถอะ”

กล่าวดังนันนางก็หมุนกายเชืองช้ามุง่ ออกไปจากท้อง

10
พระโรง

แสงอาทิตย์ลาลับตกลงบนอาภรณ์ขาวดังหิมะของเด็ก
สาว จมจ่อมลงในความงดงามนัน

อวินเซียวก็เปรียบประหนึงองครักษ์ผภู้ กั ดี ตามไปยืนอยู่
ข้างกายนางมิหา่ ง ดวงหน้าชายหนุ่มมิเคยปรากฏ
อารมณ์ใดซํายังเย็นยะเยือกประหนึงว่าไม่มีสงใด
ิ
สามารถสะกิดใจเขาได้เลย

“โฮ่ๆ” ผูเ้ ฒ่าหนิงหัวเราะเบาขณะเฝ้ามองสองหนุ่มสาว

ลาลับไปอย่างมีเลศนัยพลางชีว่า “ข้าสงสัยจริงว่าอวิน
ยาโถวโชคดีได้บรุ ุษผูน้ นมาอย่
ั างไร แม่ทพั อวิน คราวนี

11
ตระกูลอวินท่านช่างมีโชคจริง ฮ่าๆ”

หลังหัวเราะดังๆ อีกสองทีผเู้ ฒ่าก็มงุ่ หน้าออกจากท้อง

พระโรงไปทิงไว้เพียงอวินลัวผูส้ บั สน...

...

หลังเหตุการณ์ในท้องพระโรงเผยแพร่ออกไป ชือเสียง
ของอวินลัวเฟิ งก็เป็ นทีรูจ้ กั กันทัวทังหลงหยวนโดยพลัน

คงต้องเรียกว่า โด่งดังขึนด้วยการรักษาเพียงครังเดียว!

เหล่าผูค้ นทีเคยล้อเลียนดูหมินนางต่างก็เปลียนท่าทีโดย

12
พลันกระสันจะคุกเข่าลงเลียร้องเท้านางกันถ้วนหน้า

ถ้าอวินลัวเฟิ งใช้พลังฌานไม่ได้แล้วจะทําไมเล่า นางคือ

หมอหัตถ์เทวดา! ด้วยได้ชือว่าเป็ นหมอหัตถ์เทวดาเช่น
นี จึงมีผแู้ ข็งแกร่งเสนอตัวเป็ นองครักษ์ให้แก่นางมาก
มาย! กล่าวได้วา่ นางจะเดินเหินไปทีใดในผืนแผ่นดินนี
โดยมิตอ้ งอําพรางตัวก็ยอ่ มได้

แม้อวินลัวเฟิ งจะเคยรักษาผูเ้ ฒ่าหนิง ณ ริมแม่นาชิ

ํ งใน
วันนันก็ยงั มีหลายคนสงสัยในตัวนาง! ทว่าเมือเหล่าขุน
นางชันผูใ้ หญ่จากวังหลวงยังมาเยียมเยือนจวนแม่ทพั
อวินเพือประจบสอพลอนางมิขาดสาย ความตืนตาตืน
ใจทีอวินลัวเฟิ งก่อขึนจึงเป็ นทีประจักษ์

13
บัดนีทีนอกประตูเมืองหลวง มูส่ งิ โฉวและมูอ่ ซู่ วงจาก
จวนอัครมหาเสนาบดีตา่ งก็ยืนอยูต่ รงประตูในสภาพ
ชวนสังเวช สีหน้าอับอายอย่างทีสุด

กลุม่ องครักษ์ยืนอยูเ่ บืองหลังราวภูผาทระนง มิเปิ ด

โอกาสให้ได้หลบหนี สองปู่ หลานจึงได้แต่นอ้ มรับสายตา
ตะลึงพรึงเพริดของทุกคน

“ทุกท่าน” อวินลัวเฟิ งกวาดตามองสองปู่ หลานผูย้ ืนเก้ๆ

กังๆ ก่อนมองไปยังผูค้ นทียืนล้อมดูอยู่ แล้วดวงหน้างด
งามไร้ทีติก็ฉายแววโอหังเย็นยะเยือก “ข้าเชือว่าทุกท่าน
ล่วงรูถ้ งึ เหตุการณ์ทีเกิดขึนกับจวนแม่ทพั ข้าเมือสิบปี ที
แล้ว”

14
สิบปี ทีแล้วอย่างนันรึ

ได้ยินตัวเลขชวนตะลึงเช่นนันฝูงชนก็กระซิบกระซาบกัน
ส่งสายตาตะลึงชําเลืองไปยังมูส่ งิ โฉวกับหลานสาวอยู่
เนืองๆ

“สิบปี ทีแล้ว บิดามารดาข้าได้นาํ ทัพสูศ้ กึ ในสงคราม

ทว่าอัครมหาเสนาบดีมสู่ งิ โฉวเป็ นพวกคลังตัณหา ติด
กับดักชัวของศัตรูเข้าอย่างจังส่งผลให้ความลับรัวไหล
บิดามารดาข้าจึงต้องสินชีวีตไปในสนามรบ!” ความ
เจ็บปวดลึกลําปรากฏบนใบหน้าอวินลัวเฟิ ง แล้วนํา
เสียงนางก็ดดุ นั ขึน “อย่างไรก็ดี มูส่ งิ โฉว เจ้าคนโฉดชัว
นีก็ไม่สาํ นึกเสียใจใดๆ ทังสิน ทังทีได้ทาํ บาปกรรมถึง
ปานนัน! ไม่เพียงแต่ไม่ยอมรับผิด แต่ยงั กล่าวหาบิดา
15
มารดาข้าว่าคงทํากรรมชัวเอาไว้ จึงได้ตายไปเช่นนันอีก
ด้วย!”

16
ตอนที 144 สร้างความอับอายขายหน้าแก่ตน (3)

เสียงเด็กสาวทรงพลังเสียจนมูส่ งิ โฉวแทบมุดหัวแทรก
แผ่นดิน

เหตุการณ์เมือสิบปี ก่อนไม่วา่ ใครในหลงหยวนก็รู ้ เสีย

แต่วา่ อัครมหาเสนาบดีมมู่ ีอิทธิพลล้นเหลือจนใครต่อใคร
ต่างก็มิกล้ายืนหยัดเคียงข้างผูเ้ ป็ นเหยือ

“หมายความว่าอย่างไรทีว่าพวกเขาสมควรตายเพราะ

17
ได้กระทํากรรมชัวไว้มาก” อวินลัวเฟิ งหัวเราะดังด้วย
ความชิงชังก้องสะท้อนขึนอีกครัง ณ ประตูเมือง “ทีข้า
รูก้ ็คือคนดีมกั ตายไว ส่วนคนชัวนันอยูย่ งคงกระพัน!
บุพการีขา้ ถูกคนโฉดใส่รา้ ยป้ายสี ถูกมูส่ งิ โฉ
วคนสามานย์เข่นฆ่า! แม้กระนันเขาก็ยงั ไม่รูร้ อ้ นรูห้ นาว
ทังทีได้สงั หารบุพการีขา้ ไว้ เช่นนันเอง ในวันนีข้าจึงมา
ทําให้มสู่ งิ โฉวต้องสารภาพกรรมชัวทุกอย่างทีมันได้เคย
ได้กระทําไว้ตลอดหลายปี ทีผ่านมาเพือชําระหนีแค้นแก่
บิดามารดาของข้า!”

“ดีมาก!”

ใครบางคนท่ามกลางฝูงชนนําร่องปรบมือ จากนันคน
อืนก็รว่ มวงด้วยจนบัดนีทุกคนก็ได้รอ้ นรุม่ ไปด้วยเพลิง
18
แค้น

“แม่ทพั อวินหนุ่มทังเยาว์ทงเก่
ั งกล้าสามารถ ภรรยาเขา
ก็องอาจทีเดียว ทังสองคือวีรบุรุษในดวงใจของพวกเรา!
ข้าไม่เชือหรอกว่าวีรบุรุษเช่นนันจะถูกสังหารในสงคราม
เพราะทํากรรมชัว พวกเขาถูกมูส่ งิ โฉวสังหารทังที
พยายามปกป้องประเทศชาติของเราต่างหาก!”

“ถูกต้องแล้ว คนเก่งอายุนอ้ ยหลายคนต้องสละชีพใน

สนามรบ พวกเขาทังหมดถูกสังหารเพราะทํากรรมชัวไว้
จริงหรือ ลุงข้าคนหนึงก็ตายในสนามรบ แต่เขาก็เป็ นคน
ดี! ข้าไม่เชือหรอกว่าเทพเจ้าลงโทษคนเลวจริง! หาก
สวรรค์มีตาป่ านนีคงไม่มีสงครามมากมายเช่นนี”

19
ได้เห็นฝูงชนผูแ้ ค้นเคืองดังนันอวินลัวเฟิ งก็ยกมุมปากขึน
เล็กน้อย นางจําผูน้ าํ ร่องปรบมือได้! เขาคือผูด้ แู ลร้านที
หอโอสถนันเอง!

ไม่ตอ้ งคิดก็รูว้ า่ ผูเ้ ฒ่าหรงส่งมา

“คุณหนูอวิน พวกมันควรคุกเข่าลงต่อหน้าสุสานแม่ทพั
อวินหนุ่มแล้วขอขมาเสีย!”

“ถูกต้องแล้ว พวกมันต้องขมา หากพวกมันไม่ขอขมาก็

ควรชดใช้ตอ่ แม่ทพั อวินหนุ่มและภรรยาด้วยชีวิต”

ปฏิกิรยิ าฝูงชนช่างรุนแรงเหลือจะกล่าว บัดนีต่างคน

20
ต่างก็ถอดหน้ากากผูท้ รงศีลออก บางคนถึงขันถ่มนํา
ลายใส่มสู่ งิ โฉวผูร้ ูซ้ งถึ
ึ งความอัปยศอดสู

แน่นอนว่าอวินลัวเฟิ งรูด้ ี ทีประชาชนกล้าลุกขึนยืนก็

เพราะบัดนีมูส่ งิ โฉวพ่ายแพ้หมดรูป หากเผชิญหน้ากับ
อัครมหาเสนาบดีมผู่ มู้ ีสง่าราศีพวกเขาคงมิกล้าแม้แต่จะ
เอ่ยปาก

“พวกท่านวางใจได้” อวินลัวเฟิ งยกมือขึนเพือหยุดเสียง

ระงมแห่งความแค้น “ข้าให้พวกเขามาทีแห่งนี ก็เพราะ
หอโอสถพบว่าตระกูลมูไ่ ด้กระทํากรรมชัวไว้มากมาย
ตลอดหลายปี ทีผ่านมา หลังเสร็จจากเรืองนีแล้ว ข้าจะ
ให้พวกเขาเดินทางไปยังสุสานบุพการีขา้ แล้วขอขมา
เสีย!”

21
อันทีจริงแล้ว ผูค้ น้ พบความจริงดังกล่าวคือผูเ้ ฒ่าหนิง
แต่เพราะเหล่าประชาชนยังมิลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนของผูเ้ ฒ่า
หนิง อวินลัวเฟิ งจึงต้องกล่าวถึงหอโอสถ ด้วยชือเสียง
หอโอสถจะได้ไม่มีใครสงสัยถึงความชอบธรรมของข้อ
กล่าวหาของนาง

มูส่ งิ โฉวหน้าซีด เมือครูน่ ีเองใครบางคนถ่มนําลายใส่เขา

ยามเผลอ กลินนําลายเหม็นคละคลุง้ เสียจนเขาเกือบ
สํารอก

“มูส่ งิ โฉว” อวินลัวเฟิ งหันไปหามูส่ งิ โฉว “แสดง

จดหมายสารภาพของเจ้าเสีย สารภาพทุกบาปกรรมที
เจ้าได้กระทําตลอดมา หากบังอาจปิ ดบังแม้แต่หนึง
22
ประการข้าจะกระชากแขนเจ้าหนึงข้างออกเสีย!”

มูส่ งิ โฉวกายสันรุนแรง มือสันระริกแทบมิอาจถือ

จดหมายสารภาพไว้ได้

ตอนที 145 สร้างความอับอายขายหน้าแก่ตน (4)

“ข้า มูส่ งิ โฉว ได้กระทําบาปกรรมไว้มากตลอดหลายปี

ทีผ่านมานี” มูส่ งิ โฉวเอ่ยด้วยเสียงสันระริก “กรรมทีข้า

23
เสียใจทีสุดคือการทีตนเป็ นคนตัณหาหนัก เป็ นเหตุให้
แม่ทพั อวินหนุ่มและภรรยาต้องสินชีพในสนามรบ แม้
ต้องชดใช้ดว้ ยชีวิต บาปนีก็ไม่มีวนั ได้รบั การชําระล้าง”

สีหน้ามูส่ งิ โฉวยิงดูไม่สดู้ ี มือทีถือจดหมายสารภาพก็ยงิ

สันไหวหนัก ดวงตาปริมไปด้วยความสินหวัง

“ประการทีสอง เมือข้ายังเยาว์ ข้ามีสมั พันธ์สวาทกับพี

สะใภ้แต่ความลับล่วงรูถ้ งึ หูพีชายเข้าโดยบังเอิญ ข้ามิ
ประสงค์ให้ผใู้ ดล่วงรูจ้ งึ ได้วางยาพิษพีชายตน แล้ว
ประกาศต่อหน้าสาธารณชนว่าพีชายป่ วยตาย”

โอ!

24
ฝูงชนลุกฮือขึน ไม่วา่ จะอย่างไรผูค้ นก็มิอาจคาดคิดได้
ว่าไม่เพียงแต่มสู่ งิ โฉวจะมีสมั พันธ์ผิดทํานองคลองธรรม
กับพีสะใภ้เท่านัน แต่ยงั วางแผนสังหารพีชายแท้ๆ ของ
ตนอีกด้วย ไยสวรรค์จงึ ไม่ลงโทษคนสามานย์เช่นนีเล่า

จริงดังทีอวินลัวเฟิ งว่า ‘คนดีมกั ตายไว ส่วนคนชัวนันอยู่

ยงคงกระพัน!’ เทียบกับแม่ทพั อวินหนุ่มผูเ้ สียลสะทังชีวี
ให้แก่ผคู้ นและประเทศชาติแล้ว มูส่ งิ โฉวผูน้ ีต่างหากคือ
ผูก้ ระทํากรรมบาปหนา!

“ประการทีสาม ด้วยบุพการีขา้ ระแคะระคายถึงสาเหตุ

การตายของพีชายข้า ข้าเกรงว่าหากพวกเขาล่วงรูค้ วาม
จริงแล้วจะไม่ให้อภัยข้า ข้าจึงชิงลงมือก่อนแล้วสังหาร
25
บุพการีตนเองเสีย! ข้าบอกผูอ้ ืนว่าบุพการีขา้ มิอาจทน
ความโศกเศร้าทีพีชายข้าตายได้ จึงได้แขวนคอตนเอง”

ฝูงชนต่างก็ตกตะลึงกับถ้อยคํามูส่ งิ โฉวอีกครา

เดิมทีทีมูส่ งิ โฉวช่วงชิงพีสะใภ้แล้วสังหารพีชายตนก็โหด
ร้ายพออยูแ่ ล้ว ทว่าพวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าจะทํา
กระทังสังหารบุพการีตนเอง ไยคนชัวเช่นนีจึงยังมีชีวิต
อยูไ่ ด้

ฟ้ามีตาหามีแววไม่!

หลังจากนีเมือมูส่ งิ โฉวประกาศบาปกรรมของตนต่อๆ

26
มา ความสะพรึงในใจทุกคนก็ยงฝั
ิ งรากลึกลงไป

ฆ่าพีน้อง ฆ่าบุพการี ช่วงชิงพีสะใภ้ ลักเด็ก ฝ่ าฝื น

กฎหมาย...ไม่มีสงใดที
ิ มูส่ งิ โฉวมิเคยกระทํา! อาจกล่าว
ได้วา่ ทุกความชัวทีคนผูห้ นึงจะกระทําได้ มูส่ งิ โฉวได้
กระทําเสียหมดสิน...ไม่มีสงใดเหลื
ิ อ!

สีหน้ามูส่ งิ โฉวทีซีดก็เปลียนเป็ นขาว จนท้ายทีสุดก็ไม่

เหลือสีใดไว้เลยนอกจากเทาจางๆ ทัวกายมึนชา
ประหนึงเป็ นเครืองจักรรูเ้ พียงอ่านตามตัวอักษรใน
จดหมายสารภาพโดยไม่ตกหล่นแม้แต่คาํ เดียว

หลังรายงานอาชญากรรมกว่าร้อยประการของตนทีละ
ข้อแล้ว ทัวท้องถนนประตูเมืองก็เงียบสงัดเสียจนได้ยิน
27
เสียงกระแสลมชัดเจน...

“มูอ่ ซู่ วง ตาเจ้าแล้ว”

อวินลัวเฟิ งหันมองมูอ่ ซู่ วงด้วยรอยยิมสะกดใจประดับริม

ฝี ปาก “เจ้าจะรายงานความผิดตนด้วยตนเองหรือจะให้
ข้าช่วย”

แน่นอนว่าความช่วยเหลือทีนางพูดถึงคือกําลัง! หากมูอ่ ู่
ซวงยืนกรานไม่ยอมรับผิด นางก็ไม่หว่ งทีจะใช้ความ
รุนแรงบังคับให้มอู่ ซู่ วงสารภาพ

สีหน้ามูอ่ ซู่ วงซีดขาวโดยพลัน นางกัดริมฝี ปากแน่นแล้ว

28
มองอวินลัวเฟิ งโดยมิเอ่ยวาจาใด

“มูอ่ ซู่ วงน่ะรึ เป็ นไปได้หรือทีมูอ่ ซู่ วงจะกระทําบาปกรรม

เช่นเดียวกัน เป็ นไปไม่ได้ มูส่ งิ โฉวน่ะทําแน่ ทว่ามัน
เกียวข้องกับนางตรงไหน มูอ่ ซู่ วงสง่างามและใจดี จะทํา
สิงเลวร้ายได้อย่างไร”

“จุ๊ๆ ท่านไม่เคยได้ยินทีเขาว่ากันหรอกหรือ คนเรารู ้

หน้าไม่รูใ้ จ หอโอสถมีเกียรติศกั ดิศรีสงู ส่งบนผืนแผ่นดิน
นี หากเรืองทังหมดหอโอสถเป็ นผูต้ รวจสอบเอง ย่อม
ต้องเชือถือได้”

สินเสียงอวินลัวเฟิ งฝูงชนทีเดิมเงียบก็ลกุ ฮือขึนอีกครัง

29
ต่างคนต่างกระซิบกระซาบกันดวงตาก็เผยความตะลึง

นอกจากมูอ่ ซู่ วงแล้ว ตาเฒ่ากับลูกหลานตระกูลมูท่ งั

สามคนล้วนแล้วแต่ใช้ไม่ได้!

ใครๆ ก็รูว้ า่ มูส่ งิ โฉวเป็ นคนกลัดมันไร้ยางอาย ปล่อย

ความลับรัวไหลเพราะสตรีเป็ นเหตุให้แม่ทพั อวินหนุ่ม
และภรรยาต้องตาย! มูอ่ เู๋ ชินคุณชายใหญ่แห่งตระกูลมูร่ ึ
ก็เย็นชา หยิงยโส มุง่ ร้าย และดูถกู ทุกคน! ส่วนคุณ
ชายรองมูเ่ ซินนันเล่าก็เป็ นลูกคนรวยเอาแต่ใจ ไปไหนก็
พาพวกไปสร้างความเดือดร้อนอยูเ่ สมอ ครังทีแล้วยังถูก
องครักษ์ตระกูลอวินผูป้ กป้องอวินลัวเฟิ งรุมซ้อมเสียจน
สะบักสะบอม

30
มีเพียงมูอ่ ซู่ วงเท่านันทีมีพืนเพนิสยั สง่างาม ใจเมตตา มิ
เคยกระทําบาปกรรมอันใด แล้วจะให้ใครเชือได้อย่างไร
เล่าว่าอย่างนางจะมีจดหมายสารภาพบาป

31
ตอนที 146 บาปกรรมของมูอ่ ซู่ วง

ณ ประตูเมืองอันอึกทึก หลังฝูงชนเริมจับกลุม่ ถกเรือง

กันไปต่างๆ นานา มูอ่ ซู่ วงก็กาํ จดหมายสารภาพในมือ
แน่น ดวงตาหลุบตําของนางฉายแสงเย็นยะเยือกสว่าง
วาบ

สักวันหนึงอวินลัวเฟิ งจะต้องชดใช้ความอัปยศอดสูใน
วันนี!

32
คิดดังนันแล้วมูอ่ ซู่ วงก็กกั เก็บเพลิงพิโรธไว้ในอกแล้วคลี
จดหมายสารภาพออก “ข้า มูอ่ ซู่ วง ได้กระทําบาป
กรรมล้นฟ้าซํายังได้สงั หารผูค้ นมากมายอีกด้วย”

สังหารผูค้ นมากมายอย่างนันรึ

ตูม!

ถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงประหนึงสายฟ้าฟาดสันไหวดวงจิตทุกคน

ให้ตกตะลึง ต่างคนต่างจ้องมูอ่ ซู่ วงผูม้ ีดวงหน้าซีดขาว
นิงอึง บัดนันเองฝูงชนก็คิดว่าหูตนมีปัญหา

33
เมือเผชิญกับสายตาตกตะลึงศีรษะมูอ่ ซู่ วงก็ยงหลุ
ิ บตํา
แล้วมือทีกําจดหมายสารภาพนันก็สนระริ
ั กน้อยๆ “ไม่
เพียงแต่ขา้ ได้สง่ สารลับถึงองค์รชั ทายาทกว่าครึงปี ทีผ่าน
มาเพือให้ทา่ นหาชายหนุ่มเพือทําการใส่รา้ ยอวินลัวเฟิ ง
ข้อหาลวนลามชายรูปงามต่อหน้าฝูงชนและทําลายชือ
เสียงอวินลัวเฟิ งจนป่ นปี เท่านัน ข้ายังสังหารหญิงสาว
ในหลงหยวนทีคลังไคล้องค์รชั ทายาทหลายคน จากนัน
จึงใส่ความให้ผอู้ ืนรับผิดแทนอีกด้วย!...

...ชือเสียงอวินลัวเฟิ งทีสวยแต่รูปจูบไม่หอมซําเป็ นหญิง

มากราคะคลังผูช้ ายนันข้าก็เป็ นคนกระจายเอง ข้า
ประสงค์จะทําลายการหมันหมายระหว่างองค์รชั ทายาท
กับนางลง เพือทีข้าจะได้ขนเป็
ึ นพระชายาในองค์
รัชทายาทแห่งหลงหยวน สิบปี ทีแล้วข้ายังแจ้งแก่ทา่ น

34
อาจารย์มิให้ทาํ การรักษาอวินชิงหย่าผูก้ าํ ลังจะตาย ที
สําคัญทีสุด ข้าเคยมีนอ้ งสาวต่างมารดา ครังหนึงข้า
บังเอิญล่วงรูว้ า่ นางหลงใหลในตัวองค์รชั ทายาท ข้าจึง
สังหารนางเสียด้วยมือของข้าเอง”

ประชาชนแห่งหลงหยวนก็พอจะจําได้วา่ จวนอัครมหา
เสนาดีมีคณ
ุ หนูรองอยู่ คุณหนูรองผูน้ ีไร้ความสามารถ
หรือสติปัญญาเฉียบแหลมเช่นมูอ่ ซู่ วง ซําสถานะยังมิได้
เป็ นผูส้ ืบสายเลือดโดยตรง หากแต่มีมารดาเป็ นภรรยา
รอง เช่นนันเองจึงหามีผใู้ ดติดใจการตายของนาง

ทีคาดไม่ถงึ คือคุณหนูรองแห่งจวนอัครมหาเสนาบดีถกู มู่

อูซ่ วงสังหาร

35
เรืองแบบนี...

ต่างคนต่างนิงอึง!

หากการกระทําของมูส่ งิ โฉวทําให้ทกุ คนต้องถอนใจ

อย่างไม่สนสุ
ิ ดแล้ว กรรมของมูอ่ ซู่ วงก็ทาํ ให้ทกุ คนแทบ
ไม่เชือเลยทีเดียว! ใครเลยจะทําใจเชือได้ลงว่าคุณหนู
ใหญ่แห่งจวนอัครมหาเสนาบดีผทู้ รงเกียรติและสง่างาม
ต่อหน้าทุกคนแท้จริงแล้วเป็ นผูล้ งมือฆ่าน้องสาวตัวเอง

อวินลัวเฟิ งยิมบาง ดวงตานางชําเลืองไปยังฝูงชนแล้ว

จู่ๆ ก็เห็นดวงหน้าซีดประหนึงศพท่ามกลางผูค้ น

36
ท่ามกลางฝูงชนปรากฏมูเ่ ซินก้าวถอยหลัง ดวงหน้าซีด
ขาวโกรธขึงขณะจ้องมูอ่ ซู่ วงเขม็ง!

“เสวียเอ๋อร์ถกู เจ้าฆ่าสินะ! เพียงเพือองค์รชั ทายาทเจ้า

ถึงกับลงมือฆ่ามูห่ รงเสวียน้องสาวของข้า!” ความชิงชัง
ทะลักล้นออกจากอกมูเ่ ซิน เพลิงพิโรธซึงโหมกระหนํา
เผาผลาญกระทังฟ้าดินแผดเผาอยูใ่ นใจ

ผูค้ นในหลงหยวนดูจะหลงลืมไปแล้วว่าคุณหนูรองแห่ง
จวนอัครมหาเสนาบดีกบั มูเ่ ซินเป็ นพีน้องท้องมารดา
เดียวกัน! ครันได้ยินข่าวอันน่าตกตะลึงนีแล้วจะไม่ให้ใจ
เขาชิงชังได้อย่างไร

37
ผูค้ นทียืนอยูข่ า้ งมูเ่ ซินได้ยินเสียงเขากัดฟั นกรอด

“มูส่ งิ โฉวรูเ้ รืองทีเจ้าฆ่าน้องสาวตนเองหรือไม่” อวินลัว

เฟิ งยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิมอ่อนจากนันเอ่ยถาม ดวง
ตาตราตรึงกวาดแลมูส่ งิ โฉวผูม้ ีสีหน้าซีดเชืองช้า

ดวงหน้ามูอ่ ซู่ วงเองก็ซีดขาวไร้สีเลือดมิตา่ งกัน นางชํา

เลืองแลมูส่ งิ โฉวแล้วกัดฟั นก่อนกล่าวว่า “ท่านปู่ ...รูส้ !ิ
มูห่ รงเสวียเป็ นเพียงลูกของภรรยารอง ส่วนข้าเป็ นบุตรี
ของภรรยาหลวง เจ้าคิดว่าท่านปู่ จะสนใจบุตรของ
ภรรยารองอย่างนันรึ”

ได้ยินถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงดังนัน อวินลัวเฟิ งก็หรีตาลงเล็ก

น้อย ดวงตาทมิฬฉายแสงร้ายกาจสว่างวาบ “พวกเจ้า
38
สองคนช่างเป็ นปู่ หลานกันโดยแท้ คนหนึงช่วงชิงพีสะใภ้
แล้วสังหารพีชายตน ส่วนอีกคน...แม้เป็ นน้องสาวก็ไม่
ยอมปล่อยวาง! อย่างทีข้าคิดเอาไว้ทีเดียว เดียรัจฉาน
ย่อมสืบสกุลเดียวกัน”

ตอนที 147 องค์รชั ทายาทสลด (1)

ความอดทนของมูอ่ ซู่ วงพังทลายย่อยยับ นางจ้องอ

วินลัวเฟิ งแล้วดวงหน้าเคร่งขรึมก็มืดดําขึนมาทันใด

39
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าจะต้องชดใช้ทีทํากับข้าในวันนี!”

อวินลัวเฟิ งเผยยิมร้ายแล้วเอนกายพิงชายผูน้ ิงเฉยด้าน

หลังอย่างสบายอารมณ์ นางชําเลืองแลมูอ่ ซู่ วงผูม้ ีดวง
หน้าซีดขาว “ว่ากันตามตรง บนผืนแผ่นดินนีหาใคร
ฉลาดลําพอฟั ดพอเหวียงกับข้าได้เป็ นไม่มี ข้าจะรอก็
แล้วกัน!”

ครันสินคําดวงหน้านางก็จริงจังขึนจากนันออกคําสังด้วย
รอยยิมเยาะ “อวินเซียว มัดพวกมันไว้แล้วส่งไปยัง
สุสานบุพการีขา้ ท่านปู่ ขา้ รออยูน่ านแล้ว”

40
“รับทราบ”

บุรุษผูเ้ งียบขรึมเบนสายตาจากเด็กสาวรูปงามไปยังมูส่ งิ
โฉวและมูอ่ ซู่ วงอย่างไร้อารมณ์ ดวงตาทมิฬฉายรังสี
อํามหิต

“หยุดเดียวนีนะ! เจ้าคิดจะทําอะไร ข้าเป็ นถึงเสนาบดี

แห่งราชสํานัก เป็ นแค่องครักษ์ตาต้
ํ อยแท้ๆ เจ้า...”

มูส่ งิ โฉวนิงอึงไปกับท่าทีทรงอํานาจของชายหนุ่ม ไม่

เพียงแต่จบั มัด แต่เขารูส้ กึ ได้วา่ บุรุษผูน้ ีประสงค์จะ
สังหารเขาทีเดียว! ดวงจิตหวาดหวันจึงมิอาจหักห้ามตน
มิให้กระถดถอยหลังไปได้

41
อย่างไรก็ดี ยังมิทนั จะหันหลังวิงหนีก็ถกู ชายหนุ่มคว้า
ตัวไว้แล้วหิวขึนมาประหนึงลูกไก่เสียแล้ว ดวงหน้าของ
เขาซีดขาวไปด้วยความหวาดกลัว

“ไปกันได้แล้ว”

อวินลัวเฟิ งมองร่างทังสองในมือชายหนุ่ม หาวเกียจ

คร้านแล้วหันไปทางประตูเมือง

เมือทังสีลับตาไปชาวบ้านก็เริมถกเถียงกันเสียงอืออึงอีก
ครังทีหน้าประตูเมือง

42
“นีล่ะหนาทีเขาว่าคนเรารูห้ น้าไม่รูใ้ จ ข้าไม่คิดเลยว่า
คุณหนูมผู่ ทู้ รงเกียรติและงามสง่าผูน้ ีจะเป็ นคนเช่นนี!
น้องสาวนางเพียงแต่คลังไคล้องค์รชั ทายาท มิประสงค์
จะร่วมเรียงเคียงหมอนแต่อย่างใด แต่นางก็สงั หารน้อง
สาวตนเสีย”

“เจ้าไม่ได้ฟังหรอกรึ นางใส่รา้ ยป้ายสีอวินลัวเฟิ งซํายัง

หลอกให้ผคู้ นเชือว่าอวินลัวเฟิ งลวนลามชายรูปงามต่อ
หน้าฝูงชน โถ ข้าไม่คิดเลยว่ามูอ่ ซู่ วงจะมีสนั ดานเช่นนี
ข้าว่าเห็นทีองค์รชั ทายาทคงไม่เอานางทําเมีย
แล้วกระมัง ก็คนเขารูก้ นั ทัวแล้วว่านางทําอะไรลงไป
บ้าง”

“ถูกต้องทีสุด นางแพศยาจอมวางแผนเช่นมูอ่ ซู่ วงนีไม่

43
สมควรขึนเป็ นฮองเฮาของเรา!”

...

ทีนอกเมือง

ท่ามกลางป่ าสนปรากฏหลุมศพสองหลุมเคียงกันบน
ยอดเขา เหนือสองหลุมนันมีปา้ ยจารึกไว้ดว้ ยชาดสีสด
ประหนึงทาด้วยโลหิต

ชายชราผมขาวหมอบกราบอยูบ่ นผืนดิน ปลายนิวสัน

ระริกค่อยๆ ลูบตัวอักษรบนป้ายหลุมศพ ในดวงตาฉาย
ความเจ็บปวดลึกลํา

44
แม่ทพั อวินหยางยังเยาว์วยั นัก ทังเก่งกล้าสามารถและ
โดดเด่นเป็ นทีสุด ช่างน่าเศร้าเหลือเกินทีเขาต้องถูก
สังหารในสนามรบ ส่วนไป๋ หลิงภรรยาของเขาก็องอาจ
และเป็ นยอดสตรี นางต่อสูอ้ ย่างกล้าหาญเพือผืนแผ่น
ดินแม่รว่ มกับสามีนาง ทังสองถูกฆ่าในสนามรบและถูก
ฝังไว้ ณ ทีแห่งนี

“เฟิ งเอ๋อร์เอ๋ย คําสังเสียบุพการีเจ้าคือให้ฝังทังสองร่วม

กันไว้ทีนี ห่างไกลออกไปจากความอลหม่านและโลก
เบืองหน้าอันวุน่ วาย บัดนีพวกเขาก็ได้บรรลุคาํ สังเสีย
แล้ว ท่ามกลางป่ าเขาแห่งนีจะไม่มีใครรบกวน”

อวินลัวหลับตาลงแผ่วเบา กระทังบัดนีเขาก็ยงั จําได้ถงึ

45
ความเจ็บปวดรวดร้าวเมือได้ยินข่าวว่าอวินหยางและ
ภรรยาได้ตายในสนามรบกว่าทศวรรษทีแล้ว!

ยังมิทนั ได้ทาํ ใจก็ตอ้ งไปต่อสูใ้ นสนามรบแทนทีลูกชาย

เพือปกป้องผืนแผ่นดินและผูค้ นของตน

ทว่าสุดท้ายเขาได้อะไร ล้างแค้นให้บตุ รชายคนโตและ

ลูกสะใภ้รกึ ็มิได้ กระทังบุตรชายคนรองยังต้องมาถูกใส่
ร้ายให้ตอ้ งหลบลีหนีภยั อยูแ่ ต่ในห้องลับ มิอาจได้เห็น
เดือนเห็นตะวัน! ส่วนตัวเขาเองเล่า ทิงหลานสาวไปปก
ป้องเขตแดนอยูส่ บิ ปี ก็มิอาจสู้ ‘ลมปาก’ ทีมูก่ ยุ้ เฟยเฝ้า
เป่ าหูฮ่องเต้อยูท่ กุ เมือเชือวัน

46
ตอนที 148 องค์รชั ทายาทสลด (2)

47
ฮ่องเต้มากราคะเช่นนันไม่สมควรได้รบั ความจงรักภักดี
จากเขา!

อวินลัวเฟิ งค่อยๆ ย่างก้าวไปทางหลุมศพ มองตรงไปยัง

จารึกบนหลุมศพราวกําลังเฝ้ามองคูส่ ามีภรรยาผูค้ วรค่า
แก่การเคารพท่ามกลางสนามรบ

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามาเยียมท่านแล้ว...”

นางไม่ใช่อวินลัวเฟิ งตัวจริงเพียงแต่ดนรนอยู
ิ ด่ ว้ ยร่าง
กายนีเท่านัน! ถึงอย่างนัน พอได้ผสานจิตเข้ากับร่างนี
แล้วนางก็รูส้ กึ เหมือนเจ้าของร่างขึนมาทีละน้อยๆ

48
“พวกท่านจงวางใจเถิด ไม่ชา้ ก็เร็วนีข้าจะชําระหนีแค้น
ให้แก่พวกท่านเอง! จะเป็ นอัครมหาเสนาบดี ฮ่องเต้
บัดซบ หรือผูท้ ีลงมือสังหารพวกท่านกับมือก็ตามที ข้า
จะให้พวกมันได้ชดใช้ในสิงทีพวกมันทํากับพวกท่าน!”

ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนันชายชราก็เผยรอยยิมพึงใจ
อย่างไรก็ดี ครันหันมาเห็นมูส่ งิ โฉวผูถ้ กู พามายังสุสาน
เข้า ดวงหน้าชราก็หมองลงทันใด

“มูส่ งิ โฉวเจ้าคนโฉด สมควรแล้ว ฮ่าๆๆ !” อวินลัว

หัวเราะ แม้รอยยิมจะเบิกบานทว่าดวงตานันมืดมัว
“คุกเข่าลงเสียสิ”

49
“เจ้า...”

มูส่ งิ โฉวเคืองอยูท่ ีเดียว ครันจะอ้าปากเถียงชายชราก็

บังเกิดเสียง ‘พลัก!’ ขึน ใครบางคนถีบข้อพับเข่าเขา
อย่างจังจนเสียหลักคุกเข่าลงกับพืนแรง

น่าอับอาย!

ช่างอัปยศอดสูอะไรเช่นนี!

ศีรษะมูส่ งิ โฉวถูกกดลงแนบผืนดิน เขากําหมัดแน่น ใน

ดวงตาปริมด้วยเพลิงโทสะและความอับอาย ไม่เคยลิม
ลองความอัปยศเช่นนีตังแต่ได้รบั มอบอํานาจมา เขาจะ

50
จดจําไว้ถงึ สิงทีคนเหล่านีได้กระทํากับเขาในวันนี สักวัน
หนึงเขาจะทําให้จวนแม่ทพั ทังหมดต้องคุกเข่าลงอ้อน
วอนร้องขอความเมตตา “หยางเอ๋อร์ หลิงเอ๋อร์ พวก
เจ้าดูอยูบ่ นสวรรค์หรือไม่” อวินลัวเงยหน้าขึนมองท้อง
ฟ้าแล้วตะโกนลันว่า “ในปี นนั ไอ้สารเลวนีปล่อยความ
ลับรัวไหลพวกเจ้าจึงต้องตาย! ทว่าฮ่องเต้กลับหลงลืม
คุณงามความดีพวกเจ้าเสียสิน แล้วเอาใจเข้าหาอัคร
มหาเสนาบดี บัดนีล่ะข้าจะบังคับให้พวกมันต้องคุกเข่า
ลงกราบกรานหลุมศพพวกเจ้าหนึงพันครัง ข้าหวังว่า
พวกเจ้าจะพอใจ”

พูดไปนําตาก็ไหลพรากอาบสองแก้มชายชรา

กีปี มาแล้ว

51
เขาเฝ้ารอวันนีมากีปี แล้ว

และเขาก็ไม่อาจลืมถึงวันทีไปเข้าเฝ้าฝ่ าบาทเพือทูลถึง
สิงทีพวกมันได้กระทําลงไป ฝ่ าบาทเพียงตรัสอย่างไม่ใส่
ใจว่า “เรืองมันแล้วไปแล้ว สืบสวนไปก็เสียเวลาเปล่า
ทีสําคัญอัครมหาเสนาบดีมกู่ ็มิได้มีเจตนา เอาอย่างนี
ไหมเล่า เราจะให้เขาขอขมาแก่เจ้า เจ้าก็รูว้ า่ คนตาย
ย่อมไม่ฟืนกลับคืนมา เจ้าเองก็สงบจิตสงบใจเสียเถิด”

ขอขมาอย่างนันรึ

บุรุษผูน้ ีสังหารบุตรชายและสะใภ้ของเขา แต่เพียงขอ

52
ขมาธรรมดาก็เลิกแล้วต่อกันเสียแล้วอย่างนันหรือ

ดังนันเอง ด้วยเพลิงโทสะเขาจึงได้เรียกพลทหารทังหมด
กลับจากเขตแดนแล้วนําทัพเข้าถล่มจวนมูส่ งิ โฉวเสีย!
นับแต่นนเป็
ั นต้นมา เขาก็มิปรารถนาจะยุง่ เกียวใน
สงครามระหว่างแผ่นดินอีก อย่างไรก็ดี ครันได้ยินว่า
ชีวิตผูค้ นแถบเขตแดนแร้นแค้นหนักหนาก็มิอาจเพิกเฉย
จําต้องตัดใจนําทัพเข้าสนามรบอีกจนได้!

“ท่านปู่ ” เห็นผูเ้ ฒ่าควบคุมตนมิได้ดงั นันอวินลัวเฟิ งก็ปรี

เข้ามาพยุง ความมิพงึ ใจเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้า “นี
ก็จะคําแล้ว ข้าก็ตอ้ งพาท่านกลับไปพักผ่อน ข้าจะให้
อวินเซียวคอยเฝ้าระวังสองคนนีให้ทาํ ความเคารพหนึง
พันครังจนครบ”
53
“ดี”

อวินลัวหลับตาลง แม้เขาเฝ้ารอวันนีมานานแสนนานก็
ยังรูส้ กึ ว่าใจหนักหน่วงจนหายใจไม่ออก หากขอได้เขา
คงไม่ขอเป็ นแม่ทพั อวินหยางและภรรยาจะได้ไม่ตายใน
สนามรบ

หลังก้าวเดินออกจากป่ าสนแล้ว อวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ

หยุดลง ดวงตามืดดําของนางมองไปยังผูเ้ ฒ่าข้างกัน
แล้วเอ่ยถามว่า “ท่านปู่ ท่านโทษทีข้าไม่สงั หารมูส่ งิ โฉ
วหรือไม่”

54
ตอนที 149 องค์รชั ทายาทสลด (3)

อวินลัวส่ายศีรษะน้อยๆ แล้วถอนหายใจ

“ข้ารูด้ ีวา่ เจ้ามีเหตุผล ปู่ จะไม่ถาม”

ไม่วา่ นางจะทําอะไรเขาก็วางใจ

“ท่านปู่ ท่านเคยสงสัยหรือไม่วา่ เหตุใดฮ่องเต้บดั ซบจึง

55
ได้เข้าข้างตระกูลมูน่ กั ” อวินลัวเฟิ งลูบคางครุน่ คิด
“อัครมหาเสนาบดีมทู่ าํ ความลับทหารรัวไหลเป็ นเหตุให้
บุพการีของข้าถูกสังหารในสนามรบ โดยปกติแล้วการ
กระทําของอัครมหาเสนาบดีมนู่ บั ว่าเป็ นกบฏ แม้ฮ่องเต้
บัดซบจะหลงมูก่ ยุ้ เฟยเพียงใดก็มิอาจออกตัวปกป้องได้
โดยชอบธรรม”

อวินลัวชะงักไปครูห่ นึงแล้วตะลึงมองอวินลัวเฟิ ง ในดวง

ตาเต็มไปด้วยคําถาม

“ข้าไม่เคยคิดถึงข้อนันเลย”

จริงอยูท่ ีมูส่ งิ โฉวถูกตังข้อหาว่าเป็ นกบฏ ทว่าฮ่องเต้ก็มิ

ได้ลงโทษเขาแต่อย่างใดซํายังช่วยออกหน้าปกป้องสุด
56
ตัว เพียงเพราะฮ่องเต้หลงพระสนมเอกจนโงหัวไม่ขนึ
เท่านันหรือ

อวินลัวเฟิ งเผยยิมร้าย “ไม่เพียงเท่านัน ข้าได้ช่วยให้

ขันทีหลินกลับเป็ นชาย โดยปกติแล้วฮ่องเต้น่าจะเลือก
เชือในพลังของข้าแทนทีจะอ้างว่าขันทีหลินหลบเลียง
การตอน! ให้ชายชาตรีอยูท่ า่ มกลางหมูส่ นมจะหมายถึง
อันใดได้เล่า เท่ากับปล่อยให้ภรรยาคบชูแ้ ท้ๆ เขาจะโง่
พอให้ตนโดนสวมเขาอย่างนันรึ”

ชายเต็มตัวเป็ นขันทีทา่ มกลางหมูส่ นมใครก็รูว้ า่ หมายถึง

อะไร เช่นนันเองแม้เกาถูจะไม่เชือในความสามารถของ
นางอย่างน้อยตอนนันเขาก็ควรจะเชือบ้าง

57
อย่างไรก็ดี เพียงเพือปกป้องมูอ่ ซู่ วง เขาถึงกับยอมถูก
สวมเขาเชียวหรือ

อวินลัวเฟิ งจะต้องเก็บเรืองนีไปคิดเสียหน่อยแล้ว

“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าพูดถูก เรืองนีแปลกจริงๆ” อวินลัวเงียบ

ไปพักหนึงก่อนกล่าวว่า “เกาถูเข้าข้างตระกูลมูม่ ากจน
ผิดปกติ ข้าว่าคงต้องมีเบืองลึกเบืองหลัง”

“เช่นนันเองเราไม่ควรฆ่าสารเลวมูส่ งิ โฉวตอนนี” ดวงตา

อวินลัวเฟิ งเผยแววอํามหิต “อย่างไรก็ดี ข้าขอสาบาน
ณ ทีนี สักวันข้าจะสังเวยวิญญาณบุพการีขา้ ด้วยหัว
ของมูส่ งิ โฉว จากนันข้าจะโค่นล้มอํานาจของเกาถูผเู้ ข้า

58
ข้างตระกูลมูอ่ ย่างไร้เหตุผล!”

“ดีมาก!”

อวินลัวหัวเราะพลางตบบ่าอวินลัวเฟิ ง

“นีล่ะสายเลือดตระกูลเรา เมือเป็ นคนของตระกูลอวิน

แล้วย่อมองอาจทะเยอทะยาน! ข้าเชือว่าในภายภาค
หน้าเจ้าต้องยิงใหญ่อย่างแน่นอน”

เห็นดวงหน้าผ่อนคลายของตาเฒ่าแล้วอวินลัวเฟิ งก็เผย
ยิมซุกซน อีกไม่กีวันต้นหงผูแ่ ดงก็จะออกผลไม้พลังฌาน
แล้ว บัดนันล่ะนางจะทําให้ตาเฒ่าต้องประหลาดใจ

59
วันต่อมา

ในสวนหลังจวนตระกูลอวินปรากฎภาพเด็กสาวทอด
กายเอกเขนกอยูบ่ นตัง ในมือถือผลองุ่น นางบรรจงแงะ
เม็ดออกจากลูกแล้วหยิบผลองุ่นโปร่งใสใส่ปาก

“ข้าสงสัยจริงๆ ว่าหากปลูกผลไม้เหล่านีในโลกคัมภีร ์
เซียนโอสถแล้วจะเกิดผลเช่นไร” อวินลัวเฟิ งยก มุมปาก
เป็ นรอยยิมซุกซนทว่ามีเสน่ห ์

นางก็เพียงคิดไปเรือยเปื อยทว่าเพียงแค่คิดเท่านันล่ะ
กลับยินเสียงชวนเอ็นดูดงั ขึนจากส่วนใดส่วนหนึงของ
วิญญาณ “ข้าจะบอกให้วา่ ท่านปลูกผลไม้ในโลกคัมภีร ์
60
เซียนโอสถได้ แต่ทา่ นต้องคบหาดูใจกับอวินเซียว”

นําเสียงเสียวโม่ฟังดูขดั เคืองเล็กน้อย นีก็ผา่ นมากว่า

ครึงปี แล้วนายท่านก็ยงั มิได้กา้ วหน้าเสียที เขาชักจะเป็ น
ห่วงนางจนนังไม่ติดเสียแล้วสิ

“อ้าว” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเล็กน้อย “เจ้าก็บอกข้ามาแล้ว

นี จะให้ขา้ ทําเช่นไรต่อดีเล่า”

61
ตอนที 150 องค์รชั ทายาทสลด (4)

ในห้วงวิญญาณนางเกิดความเงียบครูห่ นึง จากนันก็ยิน

เสียงร้องโฮสนันสันสะเทือนจิตนาง

“ฮือๆ นายท่าน ข้าจะไม่สนทนากับท่านอีกแล้ว นาย

62
ท่านใจร้าย!”

หลังร้องไห้รอ้ งห่มอยูค่ รูห่ นึง เด็กชายตัวน้อยผูน้ ่ารักก็

ตัดการเชือมต่อกับอวินลัวเฟิ งเมินนางเสียอย่างนัน!
อย่างไรก็ดี ในจิตอวินลัวเฟิ งก็เห็นภาพสมุนตัวน้อยนัง
ยองๆ อยูต่ รงมุมห้องพลางวาดรูปวงกลมพร้อมดวงหน้า
หมดอาลัยตายอยาก

พออวินลัวเฟิ งจะปลอบใจสมุนน้อยเท่านันนางก็เห็นร่าง
ทีคุน้ เคยปรากฏขึน นางยกมุมปากขึนเล็กน้อย “อวิน
เซียว เจ้าทํางานทีข้ามอบหมายเสร็จแล้วรึ”

ชายหนุ่มผงกศีรษะเย็นชา “พวกเขาได้กม้ กราบหนึงพัน

63
ครัง ไม่มากไม่นอ้ ยไปกว่านี”

ก้มคํานับกราบกรานหนึงร้อยทีก็วา่ ศีรษะคงแตกยับเยิน
แล้ว บัดนีมูส่ งิ โฉวคงสินสภาพแล้วกระมัง เห็นทีคงจะ
ต้องพักยาว นางคิด

“คุณหนู”

ทันใดนันหญิงรับใช้ก็รุดเข้ามา “องค์รชั ทายาทเสด็จมา

เยียมเจ้าค่ะ”

“องค์รชั ทายาทอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “ให้เขา

เข้ามา”

64
“เจ้าค่ะคุณหนู”

รายงานเสร็จหญิงรับใช้ก็รบี เร่งออกไป

ไม่นานนักชายหนุ่มรูปงามใต้อาภรณ์สีครามก็ปรากฏ
กายขึนต่อหน้านาง

ชายหนุ่มมีสีหน้าซีดเซียวและเหนือยล้า ในดวงตาสีนิล
คมปลาบเผยความรูส้ กึ ซับซ้อนขณะ มองอวินลัวเฟิ งผู้
นอนเอกเขนกอยูบ่ นตัง

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าเจตนาใช่หรือไม่”

65
เกาหลิงกําหมัดแน่น ได้พบอวินลัวเฟิ งแล้วแทนทีจะขอ
ให้นางรักษาเขาเป็ นประโยคแรกหรือขอให้นางให้อภัย
เขากลับถามคําถามนาง

“ใช่แล้ว ข้าเจตนา แล้วจะทําไม”

แล้วจะทําไมอย่างนันรึ

นําเสียงเด็กสาวทังหยิงผยองและไม่แยแสสิงใด
ประหนึงนางไม่ได้สนใจในตัวชายหนุ่มทีเหล่าสตรีนอ้ ย
ทัวหลงหยวนคลังไคล้เอาเสียเลย

66
“เจ้า...” ดวงหน้าหล่อเหลาของเกาหลิงถอดสีจากนัน
กล่าวด้วยความโกรธแค้น “เจ้าให้ขา้ สาบานว่าจะไม่มา
ยุง่ กับเจ้าอีกวันนันทีริมแม่นาชิ
ํ ง ก็เพราะเจ้ารูว้ า่ ข้าจะ
ต้องเสียใจทีหลังใช่หรือไม่”

นางผูห้ ญิงคนนีวางแผนไว้ทกุ อย่าง! นางตังใจล่อลวงให้

เขาพูดถ้อยคําเหล่านันออกไป เขาจะได้เข้ามายุง่ เกียว
นางไม่ได้อีกชัวชีวิตนี!

อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองดวงหน้าสลดของเกาถู ยกมุม

ปากขึนแล้วกล่าวว่า “ข้าว่าข้าคงมองการณ์ไกลดีที
เดียวในตอนนัน”

67
เกาหลิงพลันรูส้ กึ ว่าหัวใจตนหล่นวูบ

ใช่แล้ว อวินลัวเฟิ งยังคงเป็ นสวะผูไ้ ม่สามารถรวบรวม

พลังฌานได้! อย่างไรก็ดี ด้วยวิชาแพทย์ของนางก็เพียง
พอทีจะให้ขนเป็
ึ นชายาในองค์รชั ทายาท! แต่เขากลับ
ปล่อยนางหลุดมือไปเฉยๆ อย่างนี! ทีสําคัญ กระทังผู้
เฒ่าหรงแห่งหอโอสถยังยกย่องให้นางเป็ นแพทย์ผมู้ ี
ความสามารถ!

เช่นนันเอง บัดนีเกาหลิงจึงได้เสียดายเป็ นอย่างยิง

“อวินลัวเฟิ ง” เกาหลิงประชิดอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีออ่ น

น้อม “เจ้ามีใจให้ขา้ มาก็นานหลายปี ไม่มีทางทีเจ้าจะ
ลืมได้โดยง่ายดาย ข้ารูว้ า่ ในหัวใจเจ้ายังมีขา้ อยู่ เจ้า
68
เพียงไม่อยากยอมรับเท่านัน! แต่เอาเถิด องค์ชายผูน้ ีจะ
สานต่อคํามันสัญญาเดิมแล้วตบแต่งกับเจ้าเสีย!”

อวินลัวเฟิ งหัวเราะ “แล้วมูอ่ ซู่ วงเล่า” เกาหลิงนิงไป

หลังคิดอยูค่ รูห่ นึงก็พดู ขึนว่า “ข้าจะแต่งกับพวกเจ้าทัง
คูพ่ ร้อมกันโดยให้มีฐานะเท่าเทียมกัน เจ้าพอใจหรือยัง”

“เจ้าประสงค์จะแต่งชายาพร้อมกันสองคนอย่างนันรึ
คิดดีนี” อวินลัวเฟิ งเยาะ ทังถ้อยคําและดวงหน้าเปี ยม
ไปด้วยความชิงชัง “น่าเสียดายทีข้าจะไม่มีวนั ใช้บรุ ุษ
ร่วมกับใครเด็ดขาด! ผูช้ ายของข้าจะต้องมีขา้ เป็ น
ผูห้ ญิงเพียงผูเ้ ดียวเท่านัน หากเขาบังอาจไปแตะต้อง
หญิงอืน ข้าจะฆ่าทิงทังเขาทังนางคนนันนันละ!”

69