ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม2

ตอนที 151 องค์รชั ทายาทสลด (5)
“อวินลัวเฟิ ง!”
เกาหลิงกําหมัดแน่นด้วยมิอาจอดกลันโทสะ
“ไม่มีทาง! หนึงชายจะแต่งหลายภรรยานันเป็ นเรือง

ปกติ ใครเล่าจะแต่งภรรยาเพียงคนเดียว เจ้าแต่งกับข้า
70
เถิด ข้าจะให้เจ้าเป็ นฮองเฮาแห่งผืนแผ่นดินนี! ปวงชน
จะยกย่องเจ้า!”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากเป็ นรอยยิมร้ายทว่าทรงเสน่ห ์

เสียงนางสงบเสียจนผูค้ นต้องตัวสัน
“หากเป็ นเช่นนันชาตินีข้าไม่ขอแต่งกับผูใ้ ด!”
ให้ใช้ผชู้ ายร่วมกันคนอืนนางขอเป็ นโสดไปชัวชีวิตดีกว่า

อย่างนันรึ!
นางกล้าดีอย่างไรจึงได้พดู จาเสียงให้ผอู้ ืนประณาม

หยามหมินในฐานะสตรี
71
อวินเซียวชําเลืองมองเกาหลิงผูพ้ ิโรธอย่างเย็นชา แงะ
เม็ดองุ่นออกจากผลเงียบๆ แล้วส่งผลไม้สกุ ปลังนันเข้า
ปากอวินลัวเฟิ ง ตังแต่ตน้ จนจบประหนึงว่าเขาไม่ได้มอง
เกาหลิงเลยแม้แต่นอ้ ย เด็กสาวหรีตาลงแผ่วเบา ใช้รมิ
ฝี ปากสีแดงสดงับลูกองุ่นไว้น่มุ นวล แล้วนางก็ดดู ปลาย
นิวชายหนุ่มอย่างซุกซน และด้วยรอยยิมยัวยวนเปี ยม
เสน่หบ์ นดวงหน้าไร้ทีตินนนางก็
ั เลียปลายนิวนันด้วยลิน
อุน่ ก่อนจะยืดกายเกียจคร้านพิงตังแล้วกล่าวด้วยรอยยิม
อ่อนบนดวงหน้าว่า “เขาว่ากันว่าข้าคลังไคล้บรุ ุษรูป
งาม ถึงมูอ่ ซู่ วงจะสารภาพแล้วว่างนางเป็ นผูเ้ ต้าข่าวลือ
แต่มนั ก็เป็ นเรืองจริงนันล่ะ! ตอนนีข้ามีบรุ ุษรูปงามแสน
สมบูรณ์แบบอยูข่ า้ งกายแล้ว ข้าจะยังมองเจ้าไปทําไม”
72
เกาหลิงสังเกตเห็นอวินเซียวตังแต่กา้ วเข้ามายังสวนด้าน
หลังจวนตระกูลอวินแล้ว ทว่าก็จงใจหลบสายตาด้วย
ความจริงทีว่าเขารูส้ กึ ตําต้อยกว่าเมือเห็นชายผูย้ ืนอยู่
เคียงข้างอวินลัวเฟิ งอย่างมันคงประหนึงภูผา!
เขาไม่รูว้ า่ ความรูส้ กึ ด้อยกว่านีเกิดขึนเพราะเหตุใด
เพราะเขาริษยาท่าทีเปล่งบารมีและดวงหน้าไร้ทีติของ
บุรุษผูเ้ ย็นชานี! จึงได้เมินไปเสีย
อย่างไรก็ดี เมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้วเกาหลิงก็

โกรธขึง ดวงตาหันไปทางบุรุษผูม้ ีดวงหน้าไร้อารมณ์
แล้วกล่าวอย่างฉุนเฉียวว่า “อวินลัวเฟิ ง เขาเป็ นแค่
73
องครักษ์! ไม่ดีพอสําหรับเจ้า!”
ต่อให้รูปงามแล้วจะทําไม องครักษ์ก็ยงั เป็ นองครักษ์อยู่

วันยังคํา ชายผูน้ ีไม่ใช่คมู่ ือของเขา!
“อย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเล็กน้อย นางยืดกาย

เกียจคร้านแล้วลุกขึนจากตัง
จากนัน...
นางดึงคอเสืออวินเซียวเข้ามาใกล้ดวงหน้า จากนันเงย
ศีรษะขึนจุมพิตริมฝี ปากบางเย็นยะเยือกของบุรุษ
74
ชายหนุ่มแรกเริมก็ตกตะลึง จากนันจึงได้ระลึกถึงภาพ
เขียนในหนังสือชุนกงถู แล้วก็มิอาจอดใจโอบกอดเด็ก
สาวตรงหน้าและจุมพิตตอบอย่างอ่อนด้อย
ประสบการณ์
“ดูทรงแล้วเจ้าคงศึกษาภาพเขียนนันแล้วสินะ” อวินลัว
เฟิ งผลักไสชายหนุ่มออกไปแล้วหรีตาลงแผ่วเบา ในดวง
ตาฉายแสงอันตรายไหวระริก
อวินเซียวนึกว่านางโกรธจึงเริมประหม่า ทว่าก็ยงั ผงก

ศีรษะตอบด้วยความสัตย์จริง “หากท่านไม่ชอบข้าจะ
โยนมันทิง”
อวินลัวเฟิ งเผยยิม สีหน้าจริงจังหายไปพร้อมกับรอยยิม

75
นัน นางยิมซุกซนแล้วตบบ่าอวินเซียวอย่างให้กาํ ลังใจ
“ดีมาก เจ้าทําถูกต้องแล้ว และเจ้าก็พฒ

ั นาขึนมากที
เดียว”
หากเป็ นอวินเซียวเมือหกเดือนทีแล้วถูกนางจุมพิตเช่นนี
คงเผ่นหนีไปเรียบร้อย
“เจ้าเห็นพอแล้วหรือยัง” อวินลัวเฟิ งหันไปทางเกาหลิงผู้

ยืนอยูเ่ บืองหลัง ส่งยิมและจ้องเข้าไปในดวงตาพิโรธของ
ชายหนุ่ม “หากพอแล้วก็จงไสหัวไปซะ! ข้าไม่ประสงค์
ให้ผใู้ ดมายืนดูขา้ พลอดรัก”
76
ดวงหน้าเกาหลิงถอดสีไปถนัดตาจากนันตะเบ็ง
เสียงอย่างฉุนเฉียว “อวินลัวเฟิ ง เจ้ากล้าดีอย่างไรไปคว้า
เอาองครักษ์ตาต้
ํ อย! เจ้ามันนางแพศยาไร้ยางอาย! ข้า
ต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ ทีคิดขอคืนใจจากเจ้า! แม้ไม่มี
เจ้า ข้าก็ยงั หาผูห้ ญิงได้อีกมาก! สถานะข้าสูงส่งเช่นนี
สตรีใดก็ออ้ นวอนขอความรักจากข้า คราวนีล่ะเจ้าทํา
โอกาสเป็ นผูห้ ญิงของข้าหลุดมือไปแล้ว อย่ามาเสียใจที
หลังแล้วกัน!”
องค์รชั ทายาทคลังไปด้วยโทสะ นางผูห้ ญิงคนนีกล้าดี

อย่างไรพลอดรักกับองครักษ์ตอ่ หน้าเขา!
1
ซํานางยังเลือกองครักษ์แทนเขาอย่างนันรึ
จะสถานะหรือพลังก็เถอะ เขาย่อมแข็งแกร่งกว่า
องครักษ์ตาต้
ํ อยนีแน่นอน! อวินลัวเฟิ งเอ๋ยเจ้าสูญเสีย
โอกาสทีจะขึนเป็ นชายาในองค์รชั ทายาทไปแล้ว สักวัน
หนึงเจ้าจะต้องเสียใจ!
“เจ้าก็เช่นกัน” อวินลัวเฟิ งย้อนด้วยรอยยิม “จะว่าไปข้า

ขอเตือนเจ้าไว้อย่าง เจ้านอนกับสตรีมากหน้าหลายตา
นัก จึงมีโอกาสสูงทีเดียวทีจะติดเชือกามโรค ถึงตอนนัน
เจ้าอย่ามาอ้อนวอนขอให้ขา้ รักษาก็แล้วกันเพราะว่าข้า
จะไม่รบั รักษาผูใ้ ดจากราชสํานัก!”
2
ถ้อยคําเด็กสาวดึงสติเกาหลิงกลับมาได้ในทีสุด
เขาลืมไปได้อย่างไรว่าตนมาก็เพือหาทางรักษาโรคร้าย
นีเขาถูกเพลิงพิโรธกลืนกินเพราะเห็นสองคนนีพลอดรัก
กันต่อหน้าจนลืมจุดมุง่ หมายทีแท้จริงไปแล้วหรืออย่าง
ไร
กระทังผูค้ นจากหอโอสถยังกล่าวว่ามีเพียงอวินลัวเฟิ ง
เท่านันทีรักษาได้ เขาไม่อาจสูญเสียโอกาสนีไป
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าใช่ไหมทีทําให้ขา้ สูญเสียพลังฌานไปจน

หมดสิน ข้าให้โอกาสเจ้า รักษาข้าแล้วข้าจะถือว่าเรา
3
หายกัน”
ยิงเกาหลิงคิดก็ยิงเข้าที อวินลัวเฟิ งต้องทําสิงชัวร้าย

บางอย่างในวันนันทีริมแม่นาชิ
ํ งเป็ นแน่ นันคือสาเหตุที
เขาสูญเสียพลังฌานไปจนหมดสิน!
“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่รกั ษาเจ้า” อวินลัวเฟิ งเยาะ
“เจ้า...” เกาหลิงจะสบถอยูแ่ ล้วแต่ก็กลํากลืนถ้อยคําเอา

ไว้ ดวงหน้าถอดสีซีดเผือด “ข้าเป็ นถึงองค์รชั ทายาท!
เจ้าเป็ นเพียงบุตรีของแม่ทพั ข้าขอสังให้เจ้ารักษาข้า!”
“สังอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “เจ้ารูไ้ หมว่าหอโอสถ

4
จ่ายค่าตอบแทนข้าอย่างไรบ้าง ไม่เพียงแต่มอบต้นหงผู่
แดงให้แก่ขา้ เท่านัน พวกเขายังขอความช่วยเหลือจาก
ข้าด้วยความจริงใจและให้ความเคารพอีกด้วย ข้าจึงได้
เต็มใจช่วย เจ้าคิดว่าจะมาสังให้ขา้ รักษาได้อย่างนันรึ
น่าขันนัก!”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะลันประหนึงว่าถ้อยคําเกาหลิงช่าง
เหลวไหลสินดี “เกาหลิง เมือสิบปี ทีแล้ว ท่านอาของข้า
บาดเจ็บสาหัส และเพือช่วยชีวิตท่านอา ท่านปู่ ของข้าจึง
ได้ถ่อไปถึงราชสํานักเพือขอความช่วยเหลือ ทว่าราช
สํานักเจ้ากลับปฏิเสธทีจะช่วยเหลือพวกเราเสียเฉยๆ แม้
ท่านปู่ ขา้ จะคุกเข่าลงต่อหน้าแพทย์หลวงแล้วก็ตาม!
แล้วคราวนีไยข้าจะต้องช่วยเจ้ากันเล่า แต่ถา้ หากบิดา
เจ้ามาคุกเข่าลงต่อหน้าท่านปู่ ขา้ บางทีขา้ อาจจะเก็บไป
5
คิด”
เมือสิบปี ทีแล้ว หากเกาถูออกปากคําเดียวก็คงช่วยท่าน

อาให้ไม่ตอ้ งทุกข์ทรมานกับการเป็ นอัมพาตนับสิบปี
เคราะห์ไม่ดีทีท้ายทีสุดแล้วเกาถูก็เมินท่านปู่ เสียเฉยๆ!
ดังนันหากพวกเขาประสงค์ให้นางช่วยชีวิตเกาหลิงก็ควร
ให้เกาถูมาคุกเข่าลงต่อหน้าท่านปู่ นางเสีย บางทีนาง
อาจจะคิดใหม่
แต่นนก็
ั แค่คิด ไม่ได้รบั ประกันว่านางจะช่วย!
“อย่าให้มนั มากไปนัก อวินลัวเฟิ ง บิดาข้าเป็ นถึงฮ่องเต้

ส่วนอวินลัวเป็ นเพียงแม่ทพั ! หากฮ่องเต้ประสงค์ให้ผใู้ ด
6
ตายมันก็จะต้องตาย! เช่นเดียวกัน หากบิดาข้าประสงค์
ประหารอวินลัวก็เพียงแค่เอ่ยออกมาคําเดียว หากไม่
เห็นแก่ทีอวินลัวต่อสูป้ กป้องเขตแดนมานานหลายปี สิง
ทีเจ้าพูดมาก็เพียงพอแล้วทีจะทําให้ตระกูลเจ้าทัง
ตระกูลต้องถูกประหาร!”
อวินลัวเฟิ งโต้กลับอย่างเผ็ดร้อนด้วยรอยยิมเยาะ “ข้าไม่

กลัวราชสํานักของเจ้า ถ้าจะให้ขา้ พูด ข้าไม่รูว้ า่ ‘หาก
ฮ่องเต้ประสงค์ให้ผใู้ ดตายมันก็จะต้องตาย’ นันหมายถึง
อะไร ข้าเพียงแต่รูว้ า่ หากผูใ้ ดมันกล้าแตะต้องตระกู
ลอวินล่ะก็ ข้าจะฆ่าพวกมันล้างตระกูล”
7
สิบปี !
ตระกูลอวินต้องทนมานานถึงสิบปี ! แต่คราวนีทีนางอยูท่ ี
นีแล้ว ก็ได้เวลาตระกูลอวินผงาดและสําแดง
แสนยานุภาพให้ทกุ คนได้เห็นว่าอย่ามาแหย่ตระกูลอวิน
อีก!
“อวินเซียว โยนเขาออกไป! ถ้าเกาหลิงบังอาจก้าวเข้ามา

8
ในจวนแม่ทพั หนึงก้าว ก็ฉีกขาเขาหนึงข้าง หากบังอาจ
ก้าวเข้ามาสองก้าว ก็ฉีกขาทังสองนันเสีย ข้าจะดูวา่ เขา
จะเดินเข้ามาในจวนแม่ทพั เราอย่างไร!”
เด็กสาวสะบัดแขนเสือแล้วนังลงไขว่หา้ งแลดูทรงอํานาจ
ยิงนักจนผูค้ นต้องตัวสันภายใต้สายตาของนาง
ประหนึงว่านางคือราชินีแห่งแผ่นดินตัวจริง ประทับอยู่
บนบัลลังก์แล้วมองลงมายังเกาหลิง
เกาหลิงยังมิทนั ตอบโต้รา่ งสูงทะมึนก็ปรากฏขึนต่อหน้า

รูส้ กึ ถึงลมหายใจอํามหิตเย็นยะเยือกอยูบ่ นใบหน้าหัวใจ
ก็เต้นไม่เป็ นสํา
9
กําลังเหนือมนุษย์กระแทกเข้าทีหน้าอกของเขา ทันใด
นันร่างกายก็ประหนึงลูกธนูถกู ดีดออกจากคันด้วยความ
เร็วสูงและลอยละลิวปลิวข้ามลานจวนไป
ไม่มีใครเห็นว่าหลังอวินเซียวจัดการเกาหลิงแล้ว ดวงตา
เย็นยะเยือกก็ชาํ เลืองแลไปยังต้นไม้เก่าแก่ใกล้กนั อย่าง
แนบเนียน จากนันร่างสีเทาก็รุดเร่งออกจากหลังต้นไม้
นันหายไปจากลานในชัวพริบตา มันเกิดขึนในพริบตา
เดียวจนแทบไม่มีใครสังเกตเห็น
10
...
ด้านนอกประตูจวนแม่ทพั ปรากฏฝูงชนจับกลุม่ กัน

หัวเราะเย้ยเกาหลิงผูซ้ งปลิ
ึ วออกมาจากจวนแม่ทพั
เมือรูส้ กึ ถึงความอัปยศอดสูดงั นันเกาหลิงก็รบี ลุกขึนก้าว

ฉับๆ ไปยังถนนฝังตรงข้าม มิได้รูต้ วั เลยว่ามีรา่ งสีเทา
คอยไล่ตามมาติดๆ...
ทันทีทีเกาหลิงจะเดินเข้าตรอกก็มีกาํ ปั นโผล่มาจากด้าน
หลังทุบเข้าให้ทีหลัง
“อัก!”
11
เมือถุยเอาเลือดออกมาเกาหลิงก็หนั ไปหาบุรุษชุดเทาผู้
ยืนอยูข่ า้ งหลังแล้วเอ่ยถามอย่างฉุนเฉียวว่า “เจ้าเป็ น
ใคร ไยจึงได้โจมตีขา้ ”
“แหม” บุรุษชุดเทาลูบคางแล้วเดาะลิน “องค์รชั ทายาท

แห่งหลงหยวนนีน่าเอ็นดูชวนหวานปากดีแท้ หากข้า
ขายเจ้าเข้าเรือนไผ่เห็นทีจะได้กาํ ไรงาม”
ดวงหน้าเกาหลิงถอดสีซีดขาวเมือได้ยินถ้อยคําชายผูน้ นั
ไม่วา่ ใครบนผืนแผ่นดินนีก็รูจ้ กั เรือนไผ่!
12
แม้ชือเรือนไผ่จะฟั งดูสง่างามแต่แท้จริงแล้วเป็ นซ่อง มิ
หนําซําไม่ใช่ซอ่ งธรรมดา คณิกาทังหลายยังเป็ นชายอีก
ด้วย! แขกเหรือรึก็ลว้ นแล้วแต่เป็ นชายด้วยกันทังสิน!
เรือนไผ่คือสวรรค์ของพวกรักร่วมเพศผูว้ ิปริตโดยแท้!
ว่ากันว่าเจ้าของเรือนไผ่เป็ นสตรี แต่ไม่เคยมีใครเห็นหน้า

นาง
“ท่านผูอ้ งอาจ” เกาหลิงสูดหายใจเข้าลึกสะกดกลัน

โทสะภายในแล้วเอ่ยถาม “ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ ข้าทํา
สิงใดให้เจ้าไม่พอใจ”
“ไม่ใช่ขา้ เจ้าทําให้นายท่านของข้าขัดเคืองใจต่างหาก”
13
บุรุษชุดเทาชําเลืองแลเกาหลิงแล้วพูดอย่างย่ามใจ “แต่
เจ้าก็ช่างกล้าเสียจริงๆ คิดอย่างไรจะไปขโมยผูห้ ญิงของ
นายท่าน เจ้าเบือชีวิตแล้วอย่างนันรึ ถูกขายเข้าเรือนไผ่
ไปให้บรุ ุษขยําเอาก็สมควรแล้ว”
หลินฉงผูน้ ่าสงสาร ว่ากันว่าเพราะทําให้นายหญิงเคือง

ใจจึงถูกนายท่านกักขังและลงโทษ! เช่นนันเองเขาจึง
ต้องทําผลงานให้ดีเพือหลีกเลียงชะตากรรมดังกล่าว
“นายท่านของเจ้าคือใคร” เกาหลิงชะงัก
พละกําลังของบุรุษชุดเทามหาศาลแม้กระทังจอมยุทธ
อันดับหนึงของราชสํานักก็คงไม่ใช่คมู่ ือ เช่นนันเองนาย
14
ท่านของบุรุษผูน้ ีย่อมต้องแข็งแกร่งกว่าแน่นอน!
“เจ้ายังไม่รูเ้ ลยรึวา่ นายท่านของข้าเป็ นใคร” บุรุษชุดเทา

มองเกาหลิงอย่างดูแคลน “แต่ก็แน่อยูแ่ ล้วล่ะ อย่างเจ้า
ไม่สมควรรูช้ ือนายท่านข้าหรอก จําไว้ก็พอว่านายท่านได้
รับการขนานนามว่า ‘จักรพรรดิปีศาจ’ ”
15
ตอนที 154 ตาเฒ่าตกตะลึง (1)
จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ
เกาหลิงโงศีรษะขึนอย่างตกตะลึง ดวงตาเบิกกว้างราว
กับกําลังตกใจกลัวแล้วดวงหน้าหล่อเหลาก็ซีดเผือด
16
“เจ้าพูดว่า...จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ”
คนอืนอาจไม่รูว้ า่ จักรพรรดิปีศาจคืออะไร แต่เขาใน

ฐานะองค์รชั ทายาทย่อมรูด้ ีถงึ พลังซึงอยูเ่ หนือราชสํานัก
จักรพรรดิปีศาจคือตํานาน ไม่เคยมีผใู้ ดเห็นใบหน้าทีแท้

จริงของเขา!
ว่ากันว่าจักรพรรดิปีศาจแข็งแกร่งและกระหายเลือดนัก
เพียงยกมือเมืองทังเมืองก็ลม่ สลาย เพียงยกเท้าทหารก็
ล้มตายทังกองทัพ! กระทังสํานักฌานเบืองหลังราช
สํานักยังยําเกรงพลังของเขา
17
อย่างไรก็ดีเกาหลิงไม่รูว้ า่ ตนไปขโมยผูห้ ญิงของ
จักรพรรดิปีศาจจนทําให้เขาขัดเคืองตังแต่เมือใด
ทันใดนันเองบางสิงก็ผดุ ขึนในใจแล้วดวงหน้าเขาก็หม่น
ลง
แม้เขาจะเพิงขอคืนใจอวินลัวเฟิ งไปหยกๆ เวลาก็เพิง

ผ่านมาเพียงครูจ่ ากทีเขาจากจวนแม่ทพั มา เช่นนันแล้ว
ผูห้ ญิงของจักรพรรดิปีศาจย่อมไม่ใช่นางแพศยาอวินลัว
เฟิ งอย่างแน่นอน!
ความเป็ นไปได้ยอ่ มเหลือเพียงหนึงเดียว! ผูห้ ญิงของ

จักรพรรดิปีศาจคือมูอ่ ซู่ วง!
18
เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าจักรพรรดิปีศาจจะมีใจต่อมูอ่ ซู่ วง
หากเป็ นเช่นนีถ้าเขาแต่งกับมูอ่ ซู่ วงไปต้องเป็ นเรืองราว
ใหญ่โตแน่ๆ
“ท่านผูก้ ล้า” ดวงตาเกาหลิงฉายประกายโหดเ**◌้ยม

“อันทีจริงแล้วจักรพรรดิปีศาจควรชิงชังอวินลัวเฟิ งผูท้ าํ
ร้ายคนรักของเขามากกว่าไม่ใช่หรือ”
บุรุษชุดเทางงงวย เขากะพริบตาอย่างไม่เข้าใจ
เจ้าคนผูน้ ีหมายความว่าอย่างไร ทีว่าอวินลัวเฟิ งทําร้าย

คนรักของนายท่านนันคืออะไร ก็คนรักของนายท่านคือ
19
อวินลัวเฟิ งมิใช่รึ แล้วอวินลัวเฟิ งไปทําร้ายตนเองตังแต่
เมือใดกันเล่า
“เจ้าพูดอะไรไปก็ไม่เป็ นผล” บุรุษชุดเทาเมินถ้อยคําเกา

หลิงเสียดือๆ ด้วยไม่เข้าใจในความหมาย เขามองเกา
หลิงด้วยรอยยิมเยาะ “ชุนเหนียงกําลังขาดคนอยูพ่ อดี
ข้าว่าด้วยใบหน้าน่ารักของเจ้าคงทํากําไรให้
นางมหาศาลทีเดียวเชียวล่ะ!”
พลัก!
คราวนีแทนทีจะให้โอกาสเกาหลิงได้ตอบโต้ บุรุษชุดเทา
ก็ศอกเข้าหน้าผากเกาหลิงอย่างจัง ไม่นานนักเกาหลิงก็
20
หมดสติไป
“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาล่วงเกินนายหญิง!” บุรุษชุดเทาเตะ
หลังเกาหลิงอย่างเกรียวกราด “สวะอย่างเจ้าถือดีอย่าง
ไรบังอาจฝันถึงคุณหนูอวิน คิดว่าเป็ นองค์รชั ทายาทแล้ว
ยิงใหญ่นกั รึ มิหนําซํายังบังอาจสังให้คณ
ุ หนูอวินรักษา
อีก กระทังนายท่านข้ายังเคารพคุณหนูอวินทุกฝี กา้ ว ถ้า
อย่างเจ้ามีอาํ นาจพอสังคุณหนูอวินได้ก็หมายความว่า
เจ้ามีพลังเหนือนายท่านข้าหรืออย่างไร”
ยิงคิดก็ยิงแค้นแล้วจึงเตะเกาหลิงแรงขึน หากไม่ใช่
เพราะนายท่านมิประสงค์เปิ ดเผยตัวตนเขาคงบอกไป
แล้วว่าอวินลัวเฟิ งคือว่าทีชายาจักรพรรดิปีศาจ
21
ถึงคราวนันเถอะดูซิวา่ จะมีใครกล้าก่อกวนนางอีกไหม
ในทีสุดบุรุษชุดเทาก็เตะเป้าเกาหลิงเข้าอย่างจัง เกาหลิง
เจ็บปวดเหลือแสนจนตัวสันแล้วเกือบได้สติขนมา!
ึ
เคราะห์ไม่ดีทียังไม่ทนั ฟื นก็โดนบุรุษชุดเทาจัดการจน
สลบไปอีกครัง
“หากไม่ใช่เพราะนายท่านประสงค์ให้เจ้ามีชีวิตอยูข่ า้ คง
ฉีกเจ้าเป็ นชินๆ ไปแล้ว”
บุรุษชุดเทาฮึดฮัดแล้วยัดเกาหลิงลงกระสอบอย่าง
ชํานาญ จากนันแบกกระสอบขึนไหล่แล้วเร่งรุดจากไป
22
เช่นเดียวกันกับหอโอสถ เรือนไผ่นนมี
ั อยูท่ กุ แว่นแคว้น!
อย่างไรก็ดี สองขัวอํานาจนีทรงอิทธิพลแตกต่างกันโดย
สินเชิง หนึงมีชือเสียงด้านวิชาการแพทย์ ส่วนอีกหนึง
เป็ นทีเลืองลือด้านความบันเทิง
“ตายแล้ว ดูสวิ า่ ใครมา! นายน้อยฉินนีเอง”

23
หญิงสาวในชุดอาภรณ์ยาวสีมรกตค่อยๆ ก้าวลงบันได
มาอย่างสง่างาม
ช่างเป็ นสตรีทีงดงามอะไรถึงเพียงนี! เสน่หข์ องนางต่าง

จากฟางหย่าผูง้ ามสะกดใจ ส่วนนางผูน้ ีมีทา่ ทียวเย้
ั าเจ้า
สําราญ ใครได้พบก็ตอ้ งคิดว่ากําลังถูกนางหว่านเสน่ห ์
อยูเ่ ป็ นแน่
มีเพียงสตรีจากสถานเริงรมย์เท่านันทีจะกําจาย
บรรยากาศเช่นนี
หน้าผากบุรุษชุดเทากระตุก เขาส่ายศีรษะอย่างสินหวัง
24
“เจ้าช่วยเก็บเสน่หน์ นไว้
ั ไกลๆ ได้หรือไม่ ข้าไม่สงสัยเลย
ว่าเหตุใดนายท่านจึงไม่ชอบหน้าเจ้า”
ชุนเหนียงนิวหน้าเล็กน้อยจากนันสูดลมหายใจเข้าลึก
ดวงตาทรงเสน่หย์ วยวนปริ
ั มไปด้วยความเศร้าหมอง
“นายท่านของท่านช่างใจร้ายเหลือเกิน ข้าเพียงแต่
ประสงค์จะติดตามเขาไป แต่เขาก็ปฏิเสธข้าโดยไม่คิด
จะอย่างไรก็เถอะ ข้าเป็ นถึงเจ้าของเรือนไผ่ใหญ่โตเขาก็
ควรจะไว้หน้าข้าบ้าง”
“นายท่านข้าไม่รบั ลูกน้องผูห้ ญิง เจ้าก็รูไ้ ม่ใช่รึ ทีสําคัญ

เรือนไผ่เจ้าน่ะเป็ นสถานทีพิเศษ หากนายท่านข้ายอมรับ
เจ้าก็คงจะแปลกไปหน่อยกระมัง”
25
ฉินหยวนมองนางอย่างเหนือยหน่ายไปครูห่ นึง หญิงคน
นีเปิ ดกิจการซ่องแท้ๆ จะไม่ให้นายท่านของเขาแขยงได้
อย่างไร มิหนําซํายังคิดจะติดตามนายท่านไปอีกอย่าง
นันรึ นายท่านคงไม่แม้แต่จะชายตาแลนางหรอก
“ข้ารูว้ า่ นายท่านของท่านชังสตรี แต่กิจการทีเรือนไผ่นีไม่

ได้มีสตรีสกั หน่อย นายท่านของท่านไม่เห็นจะต้องแขยง
พวกเราถึงเพียงนัน” ชุนเหนียงนิวหน้า
“เจ้านีไม่เข้าใจสินะ” ฉินหยวนเยาะ “นายท่านข้าครอง

ตัวเป็ นโสดมาหลายปี ก็เพือเฝ้ารอชายาในอนาคต บัดนี
ท่านก็พบว่าทีชายาผูน้ นแล้
ั ว ท่านอุตส่าห์ละทิงศักดิศรี
26
ยอมเป็ นองครักษ์นางเสียด้วยซํา”
ดวงตาชุนเหนียงเป็ นประกาย “จริงรึ ยังมีสตรีใดที

สามารถสยบนายท่านของท่านได้อีกรึ ข้าชักสงสัยขึนมา
แล้วสิวา่ นางเป็ นใครมาจากไหน น่าเสียดายจริงทีข้าหลง
คิดไปว่านายท่านของท่านชอบพอบุรุษ ข้ายังคิดอยูว่ า่
จะเขียนภาพเชิงสังวาสนายท่านของท่านกับบุรุษสัก
หน่อย”
ดวงหน้าฉินหยวนดําทะมึน “ชุนเหนียง เห็นแก่มิตรภาพ

อันยาวนานของเราข้าว่าเจ้าอย่าทําเสียดีกว่า มิเช่น
นัน...นายท่านฆ่าเจ้าแน่! แต่หากเจ้าเขียนภาพพรรค์นนั
ของนายท่านกับว่าทีชายาท่านล่ะก็ นายท่านข้าอาจจะ
ชอบใจ พาเจ้าไปหลงหยวนให้รบั ใช้นายหญิงก็ได้ แต่
27
เจ้าไม่มีวนั ได้เป็ นลูกน้องของนายท่านหรอกนะ”
ฉินหยวนก็เพียงพูดไปอย่างนันแต่ชนุ เหนียงนางกลับไป
คิดจริงจังทีเดียว
สตรีผสู้ ยบได้แม้กระทังจักรพรรดิปีศาจย่อมต้องไม่
ธรรมดา! แล้วใครรุกใครรับเล่า นางต้องคิดให้ดี
“ชุนเหนียง ทีข้ามาวันนีก็เพราะมีของดี”
นึกขึนได้ถงึ วัตถุประสงค์ของตนฉินหยวนก็โยนกระสอบ
บนบ่าลงพืน บัดนันเองปากกระสอบก็เปิ ดออกเผยให้
เห็นชายหนุ่มผูส้ นสติ
ิ ตอ่ หน้าชุนเหนียง
28
ครันได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาไร้ทีติของชายหนุ่ม ตาชุน
เหนียงก็เป็ นประกายขึนอีกครัง “ของคราวนีช่างดีจริง ดู
ใบหน้าชวนเอ็นดูนนสิ
ั ! เอาล่ะ ข้าจะให้ราคาท่านอย่าง
งาม”
ฉินหยวนยกมุมปากขึน “เจ้าหนุ่มนีคือองค์รชั ทายาท

แห่งหลงหยวน มันบังอาจมาก้อร่อก้อติกว่าทีนายหญิง
ข้าซํายังทําให้นายท่านต้องเคืองใจ ข้าจึงได้พามันมาหา
ความบันเทิงทีนีสักสามเดือน! ช่วงสามเดือนนีเจ้าจงหา
ชายชาตรีสกั ร้อยมาบําเรอจากนันก็โยนมันกลับหลง
หยวนเสีย! อีกประการคือว่าทีนายหญิงมิประสงค์ให้ผู้
ใดยุม่ ย่ามกิจนาง เจ้าก็อย่าได้แพร่งพรายไปว่านายท่าน
ข้าบอกให้ทาํ มิเช่นนันแม้แต่ขา้ เองก็คงช่วยเจ้าไม่ได้”
29
30
ได้ยินถ้อยคําเขาดังนันชุนเหนียงก็ตวั สัน
ดูทา่ นางจะหวาดกลัวจักรพรรดิปีศาจมากทีเดียว
“ท่านมิตอ้ งกังวล ข้าจะดูแลเขาอย่างดี” ชุนเหนียงเรียก

สติตนกลับมาแล้วกัดฟั นตน “เขาคงต้องสินสติไปแล้ว
เป็ นแน่จงึ ได้ไปยุง่ กับสตรีของจักรพรรดิปีศาจ เขาเบือ
การมีชีวิตแล้วอย่างนันรึ ข้าจะให้เขาพบแขกในคืนนี เขา
จะต้องต้อนรับแขกหนึงร้อยคนทุกวันก่อนจะได้พกั ผ่อน”
ฉินหยวนผงกศีรษะ “ชุนเหนียง เจ้าขอบคุณข้าเถอะ

31
องค์รชั ทายาทผูน้ ีหล่อเหลายิงนัก ทีสําคัญยังมิเคยผ่าน
มือชาย คงทํากําไรให้เจ้าอย่างงามเชียวล่ะ”
“คิกๆ” ชุนเหนียงเผยยิมหยดย้อย นางยกมือขึนปิ ดปาก

แล้วขยิบตาให้ฉินหยวน “ข้าขอบคุณท่านมาก นายน้อย
ฉิน คราวหน้าหากท่านมีของดีเช่นนีอีกโปรดส่งต่อมาให้
ข้า เพือเป็ นการขอบคุณข้าจะไม่เขียนภาพเชิงสังวาส
ของท่านกับชายอืน”
ดวงหน้าฉินหยวนทะมึนลงอีกครา ทุกครังทีคิดว่านาง
ผูห้ ญิงคนนีจะเขียนภาพเชิงสังวาสของเขากับบุรุษทีไรก็
ให้รูส้ กึ ฉุนเฉียวขึนมาทุกที
32
ผูกมิตรกับสตรีวิปริตเช่นนางช่างคิดผิดโดยแท้ ก่อนหน้า
นีเขายังเยาว์และไร้เดียงสาเกินไป!
อย่างไรก็เถอะมานึกเสียใจเอาป่ านนีก็สายเสียแล้ว!
หลังมูส่ งิ โฉวกับหลานสาวสารภาพบาปตนก็เกิด
เหตุการณ์ใหญ่สะเทือนแคว้นหลงหยวนอีกครา!
หลังวันสารภาพบาป องค์รชั ทายาทก็หายตัวไป!

ประชาชนแห่งหลงหยวนเชือสนิทใจว่าเกาหลิงรูส้ กึ กด
ดันจากเรืองของมูอ่ ซู่ วง เมือคิดรักผิดก็ทงอั
ั บอายและ
33
เคืองแค้นเสียจนเลือกหนีหายไปจากความเป็ นจริง
เช่นนันเองมูอ่ ซู่ วงจึงมิบงั อาจแสดงตนต่อหน้าสาธารณะ

แล้วซ่อนตัวอยูแ่ ต่ในจวนอัครมหาเสนาบดีเงียบๆ
มีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีรูว้ า่ เรืองนีอวินเซียวต้องมี

เอียวด้วยเป็ นแน่! มีเพียงเขาเท่านันละทีกระตือรือร้นพอ
จะสังสอนเกาหลิงสักหน่อย! อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งมิได้
เอ่ยปากถามอวินเซียวถึงแผนการ นางทําเอาหูไปนาเอา
ตาไปไร่แล้วฝึ กรวบรวมพลังฌานตังแต่เช้าจรดคํา
เคราะห์ดีทีการฝึ กฝนอย่างหนักของนางได้รบั ผลตอบ

แทนอย่างงาม...พลังของนางพัฒนาขึนอย่างก้าว
34
กระโดดทีเดียว
ณ สวนด้านหลังจวนแม่ทพั
อวินลัวนิวหน้ามองเด็กสาวผูเ้ ดินนําหน้าแล้วเอ่ยถาม
ด้วยความสงสัยว่า “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าจะพาข้าไปไหนกันแน่”
เด็กสาวหมุนกายเชืองช้าแล้วเผยรอยยิมซุกซน
“ประเดียวท่านไปถึงก็รูเ้ อง ตอนนีท่านเตรียมใจรอรับ
เรืองประหลาดใจของข้าไว้ก่อนเถิด”
เรืองประหลาดใจอย่างนันรึ
35
ดวงหน้าชราของอวินลัวเปล่งประกายด้วยความภาคภูมิ
“แม่เด็กคนนี เจ้าเติมคลังสมบัติขา้ จนเต็มอีกแล้วรึ ฮ่าๆๆ
ข้ารูด้ ีวา่ หลานสาวข้าเก่งกาจ เอาล่ะ นําข้าไปยังคลัง
สมบัติส”ิ
เมืออวินลัวเห็นวิชาแพทย์หลานสาวตาเฒ่าก็เลิกขี
เหนียวไปทันที เขาเริมใช้จ่ายมือเติบ ก็ในเมือต่อให้
ผลาญหมดก็ยงั มีคนหาเงินมาเติมให้แก่จวนเรือยๆ มิใช่
รึ
เช่นนันแล้วจะประหยัดไปไย จะอย่างไรเสียเงินทอง
เหล่านีหลานสาวก็เป็ นผูห้ ามา เขาใช้เงินหลานสาวไม่
เห็นผิดตรงไหน!
36
อวินลัวเฟิ งอับจนถ้อยคํา “เรืองประหลาดใจนีไม่เกียวกับ
เงินทองหรอก ท่านตามข้ามาเถอะ”
ไม่เกียวกับเงินทองหรอกรึ
ตาเฒ่านิวหน้าอีกครัง หากมิใช่เรืองเงินทองแล้วจะเป็ น
เรืองอันใดเล่า
ขณะคิดไปเรือยเปื อยพลันตาเฒ่าก็เห็นว่าเด็กสาวผูน้ าํ
หน้าหยุดเดินแล้ว อดชะงักไปครูห่ นึงมิได้ “ถึงแล้วรึ”
“ใช่แล้ว” เด็กสาวหมุนกายเชืองช้าเผยรอยยิมซุกซน “นีก็

37
ผ่านมาครึงปี แล้วตังแต่ขา้ ก่อตังเหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธ ท่านปู่ ได้เวลาแสดงพลังของข้าให้
ท่านเห็นแล้ว! อีกประการ ข้าอยากให้ทา่ นพบใครบาง
คน”
เรืองประหลาดใจทีเด็กสาวว่าคือเหล่าทัพอย่างนันรึ
ตาเฒ่าชะงักงันไปอีกคราว เหล่าทัพเกิดใหม่อายุเพิงเลย
ครึงปี ยอ่ มมิได้มีปีกกล้าขาแข็ง เพราะอย่างไรก็ไม่มีใคร
ล่วงรูถ้ งึ ความสามารถของแต่ละคนมากไปกว่าเขา เช่น
นีแล้วเด็กสาวหมายความว่าอย่างไร
38
ครันเห็นเด็กสาวเปิ ดประตูสทู่ างเดินใต้พิภพ อวินลัวก็

เรียกสติตนกลับมาเดินตามอวินลัวเฟิ งลงบันไดไปโดย
ไม่เอ่ยถามอันใด
ตลอดหกเดือนทีผ่านมาด้วยความทีไม่อยากรบกวน
อวินลัวเฟิ งเขาจึงมิได้ลงมาเยียมเยือนลานฝึ กใต้พิภพ
เลยแม้แต่นอ้ ย บัดนีเมือได้เห็นขนาดอันมโหฬารของ
ลานฝึ กแล้วตาเฒ่าก็ตกตะลึงมากทีเดียว
39
ลานฝึ กขนาดยักษ์ถกู แบ่งออกเป็ นหลายส่วนแลดูยงิ
ใหญ่นกั และมีอาวุธยุทโธปกรณ์พร้อมเพรียง ได้เห็นจาก
ทีไกลๆ แล้วก็ให้บงั เกิดความรูส้ กึ ว่าช่างอลังการเสียนี
กระไร ยิงไปกว่านันยังมีเรือนให้ผคู้ นได้อยูอ่ าศัย อบอุน่
ในเหมันต์ ร่มเย็นในคิมหันต์เป็ นทีสบายกายสบายใจ
“หลานข้า เจ้าขุดหลุมใหญ่แค่ไหนกัน ทําไมข้าถึงไม่รูส้ กึ

ตัวเลยว่าเจ้าขุดลานฝึ กใหญ่โตมโหฬารปานนี” ตาเฒ่า
หันมาหาอวินลัวเฟิ งแล้วถามอย่างไม่เชือสายตา
ช่างเหลือเชือทีเด็กสาวได้ขดุ หลุมใหญ่ปานนีโดยไม่มี
ใครสังเกตเห็น
40
คงเป็ นโครงการทีต้องใช้เวลายาวนานหลายเดือนที
เดียว!
“ต้องขอบคุณความช่วยเหลือจากเจ้าตัวน้อยนี” อวินลัว
เฟิ งตอบพร้อมรอยยิมซุกซน
ครันสินถ้อยคํานางก็ปรากฏศีรษะน้อยๆ ของหนูขดุ ทอง

โผล่ออกมาจากแขนเสือ มันมองไปรอบๆ ด้วยดวง
ตากลมโตชวนเอ็นดูของมัน พอเห็นอวินลัวเฟิ งแล้วก็สง่
เสียงจีดๆ
“นีหนูขดุ ทองอย่างนันรึ” ตาเฒ่ายิงตะลึงขึนไปอีก “ซํายัง
41
เป็ นผูผ้ กึ ฌานขันสูงระดับตําอีกด้วย”
เป็ นไปไม่ได้! หนูขดุ ทองเป็ นสัตว์อสูรทีไร้คา่ ทีสุด ว่ากัน

ว่าจนสินอายุขยั ก็ยงั มิอาจก้าวขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันกลาง
ระดับต้นเสียด้วยซํา แต่เจ้านีกลับเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูง
เชียวรึ หรือว่าทีผ่านมาเขาจะเข้าไปใจผิดไป
“มันเพิงขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงเมือวานนี” อวินลัวเฟิ งลูบ

ศีรษะน้อยๆ ของไหน่ฉาด้วยรอยยิม “แต่เจ้าหนูนีมิใช่
เรืองประหลาดใจทีข้าตังใจจะบอก ข้าพาท่านมาเพือให้
พบใครบางคน”
บัดนันเองก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง แล้วตาเฒ่าผูย้ งั
42
จับต้นชนปลายไม่ถกู ก็ชะงักไป
“ท่านพ่อ ท่านมาทีนีหรอกรึ”
ตาเฒ่าหันไปอย่างเก้ๆ กังๆ และได้พบกับดวงหน้าหล่อ

เหลาสง่างาม
“ชิงหย่า เจ้ามิได้อยูท่ ีภูเขาด้านหลังหรอกรึ ไยเจ้าจึงมา

อยูท่ ีลานฝึ ก แล้วขาเจ้า...”
จนบัดนันเองอวินลัวจึงได้ตระหนักว่าชายหนุ่มเบืองหน้า
มิได้นงอยู
ั บ่ นรถเข็นอีกต่อไป หากแต่กาํ ลังยืนอยูต่ อ่ หน้า
เขา! รูปร่างสูงโปร่ง สองขาเหยียดตรง ชายผูเ้ คยโศก
43
เศร้าบัดนีเปี ยมไปด้วยความมันใจ
เช่นเดียวกับชายหนุ่มผูเ้ ก่งกล้าทีทังแคว้นหลงหยวนชืน
ชมเมือสิบทีแล้ว
“กะ...เกิดอะไรขึนทีนีกันแน่” เสียงตาเฒ่าสันเครือ “เจ้า

ทังสองบอกข้ามาเดียวนีว่าเกิดอะไรขึน”
“ท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งมองอวินชิงหย่าแล้วค่อยๆ ย่างก้าว

มาทางตาเฒ่าพร้อมด้วยรอยยิม “อันทีจริงข้าได้รกั ษาขา
ท่านอาหายตังแต่หกเดือนก่อนแล้ว เพียงแต่ทา่ นอายังมิ
สามารถเดินเหินได้เช่นคนปกติทวไปด้
ั วยเป็ นอัมพาตมา
ถึงสิบปี เขาจึงต้องเรียนรูก้ ารเดินใหม่อีกครัง ด้วยเหตุนี
44
เองข้าจึงมิได้บอกแก่ทา่ นก่อน บัดนีเมือท่านอาเดินเหิน
ได้เช่นคนธรรมดาแล้วก็ถงึ เวลาทีข้าจะบอกทุกสิงกับ
ท่าน”
ตาเฒ่าตัวสัน มองอวินชิงหย่าด้วยความตกตะลึง จาก

นันแปรเปลียนเป็ นความตืนเต้น และจากนัน ประหนึงว่า
จู่ๆ ก็คิดอะไรออกเขาจึงได้หนั ขวับมาคว้าเอาคอเสือ
อวินลัวเฟิ งไว้แล้วคํารามอย่างฉุนเฉียวว่า “นางเด็กตัว
ร้าย ยังมีอะไรทีข้าไม่รูอ้ ีกฮึ บอกมา! เดียวนี!”
45
ตอนที 158 ตาเฒ่าสุขสันต์ (1)
บัดนันเองตาเฒ่าก็บนั ดาลโทสะ จ้องอวินลัวเฟิ งด้วยดวง

ตาอันฉุนเฉียวประหนึงจะกัดนางทีเดียว หากใครมิลว่ งรู ้
ถึงความสัมพันธ์ปหู่ ลานคงคิดว่านางคือศัตรูของเขาเป็ น
แน่
46
อวินลัวเฟิ งมองมือตาเฒ่าทีบัดนีกําคอเสือนางไว้แล้ว
เลิกคิวขึนเล็กน้อย “ข้ายังมีอีกหนึงอย่างทียังไม่ได้แจ้ง
แก่ทา่ น บัดนีท่านอาเป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพเหล็กกล้า
แล้ว ตลอดหกเดือนทีผ่านมา ท่านอาได้ฝึกสอนคนเหล่า
นีแทนข้า”
“แล้วอะไรอีก” ตาเฒ่าพ่นลมออกจมูกอย่างขัดเคือง
นางเด็กคนนีปิ ดบังเขาหลายเรืองนักตลอดหกเดือนที
ผ่านมา กระทังเรืองรักษาขาชิงหย่านางก็ยงั เก็บเงียบ จะ
มิให้เขาโกรธได้อย่างไร! น่าเสียดายทีเขาไม่มีใจจะทุบตี
นาง จึงทําได้เพียงคํารามอย่างเกรียวกราดเพือระบาย
47
โทสะเท่านัน
“อืม...” อวินลัวเฟิ งว่าพลางรูส้ กึ ผิดเล็กน้อย “เดียวท่าน

เห็นเหล่าทัพเหล็กกล้าแล้วก็จะรูเ้ อง”
ครันนางกล่าวก็เกิดเสียงฝี เท้าเป็ นจังหวะก้องสะท้อนมา

จากทางด้านหลัง ประหนึงทหารกล้าผูไ้ ด้รบั การฝึ กฝน
เป็ นอย่างดีกาํ ลังเดินสวนสนามซึงดึงความสนใจตาเฒ่า
ได้ในทันที
เขาปล่อยมือจากเด็กสาวแล้วหมุนกายไปดูเหล่าผูค้ นซึง
กําลังเดินสวนสนามประหนึงทหารกล้า ได้เห็นความยิง
ใหญ่นนแล้
ั วความตะลึงก็บงั เกิดขึนในใจ “นีคือพวกสวะ
48
ทีข้าเห็นเมือหกเดือนก่อนจริงๆ รึ”
ผูค้ นเหล่านีแลดูแล้วก็เป็ นทหารผูไ้ ด้รบั การฝึ กฝนมาเป็ น

อย่างดี แข็งแกร่งไม่นอ้ ยไปกว่าทัพหลวงเสียด้วยซํา! แม้
เมือครึงปี ทีผ่านมาคนเหล่านียังเป็ นเพียงสวะในก้นบึง
สังคม
“ต้องขอบคุณการฝึ กฝนของท่านอา”
อวินลัวเฟิ งเผยยิม ภายใต้การนําทัพของท่านอา เหล่า

ทัพเหล็กกล้าก็พฒ
ั นาขึนอย่างก้าวกระโดดเช่นเดียวกัน
กับเหล่าทัพเพลิงพิโรธ แม้แต่นางเองก็ยงั ทึงกับความ
สามารถและความขยันขันแข็งของพวกเขา
49
อวินชิงหย่าเผยยิมอ่อนโยน ดวงหน้างามปริมไปด้วย
ความภาคภูมิในตัวอวินลัวเฟิ ง “การฝึ กของข้าเป็ นเพียง
แรงสนับสนุนต่างหาก ทีท่านต้องขอบคุณคือเฟิ งเอ๋อร์
หากปราศจากนํายาชําระกระดูกและนํายาผสานฌาน
ของนางแล้ว พลังของพวกเขาคงไม่พฒ
ั นาขึนอย่างก้าว
กระโดดถึงเพียงนี”
แรกเริมเดิมทีอวินลัวเพียงแต่สงั เกตเห็นความบากบัน
ของผูค้ นเหล่านี ครันได้ยินถ้อยคําชิงหย่าแล้ว ตาเฒ่าจึง
ใช้พลังฌานของตนประเมินพลังของพวกเขา
ครันประเมินผลเสร็จสินทังเหล่าทัพแล้วตาเฒ่าก็ตะลึง
50
งันตัวแข็งทือประหนึงรากงอก
เป็ น...เป็ นไปได้อย่างไร
ราชสํานักเองก็ได้ประเมินแล้วว่าลําพังพลังของคนเหล่า
นีทังชีวิตก็คงเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันตําระดับกลางมิได้! ทว่า
บัดนี ทุกคนในเหล่าทัพล้วนแล้วแต่เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขัน
กลาง มิหนําซําบางคนยังขึนถึงขันสูง! พลังของพวกเขา
เทียบเท่าตาเฒ่าเองเสียด้วยซํา...เทียบเท่าแม่ทพั ! ทีสุด
แล้วผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดแห่งหลงหยวนก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌาน
ขันสูงระดับสูงเท่านัน!
เช่นนันเองหากอวินลัวเฟิ งสําแดงแสนยานุภาพกองทัพ
51
นางละก็คงต้องกลายเป็ นเรืองใหญ่แน่นอน! ดีไม่ดีแม้
แต่ผอู้ ยูเ่ บืองหลังราชสํานักเองอาจโผล่หวั ออกมาก็เป็ น
ได้!
“เฟิ งเอ๋อร์ บอกข้าซิวา่ เจ้าทําได้อย่างไร” ดวงตาตาเฒ่า

ค่อยๆ เบนหาอวินลัวเฟิ ง ใครเห็นเป็ นต้องรูว้ า่ บัดนีตา
เฒ่าตะลึงพรึงเพริดนัก “คนพวกนีมีพรสวรรค์ตาเตี
ํ ยเรีย
ดิน เจ้าทําให้พวกเขาเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงได้อย่างไร”
อวินลัวเฟิ งเผยยิมประหนึงว่าเป็ นเรืองไม่สาํ คัญ ดวง

หน้านางเปี ยมไปด้วยความมันใจ “ดังทีข้าเคยบอก ยาม
ข้าเฟ้นหาลูกน้อง ข้าไม่มองทีความแข็งแกร่ง ต่อให้ไร้
พรสวรรค์ขา้ ก็ยงั เปลียนให้เขากลายเป็ นอัจฉริยะได้!
นํายาชําระกระดูกสามารถชําระกระดูกแล้วเปลียนคนให้
52
กลายเป็ นอัจฉริยะ! หากดืมนํายาชําระกระดูกทุกวันแล้ว
ยังบรรลุมิได้อีกข้าก็คงไม่ตอ้ งเหนือยสร้างกองทัพกัน”
ตาเฒ่ากลันหายใจ ใบหน้าก็ตืนเต้นยิง เขาถูมือถามด้วย

รอยยิม “เด็กน้อย นํายาชําระกระดูกให้ผลเช่นนีเองรึ ถ้า
เช่นนันข้าจะขออยูท่ ีนีแล้วลงอาบในนํายาชําระกระดูก
ทุกวัน”
53
ตาเฒ่ามองนํายาชําระกระดูกประหนึงมองสาวงาม ดวง
ตาปริมไปด้วยแรงปรารถนาราวกับจะเปลืองผ้าสาวงาม
ผูน้ นที
ั เดียว
อวินชิงหย่าอึงจนพูดไม่ออก อยากจะลืมว่าตนเคยรูจ้ กั
ตาเฒ่านี เขามิเคยพบเห็นตาเฒ่าผูใ้ ดมองบ่อนําด้วย
สายตาโลมเลียเช่นนีมาก่อน ช่างน่าอับอายยิงนัก
“อืม...” อวินลัวเฟิ งคิดครูห่ นึงแล้วเผยยิม “หากท่าน

ประสงค์เช่นนัน ท่านจะมาลงแช่นายาชํ
ํ าระกระดูกทีนีก็
ย่อมได้ อย่างไรเสีย ท่านเลยวัยหนุ่มแน่นมานานนํายา
ชําระกระดูกคงมิคอ่ ยส่งผล ข้าจึงได้เตรียมของขวัญอีก
54
ชินหนึงไว้ให้ทา่ น”
จากนันอวินลัวเฟิ งก็หยิบบางอย่างออกจากแขนเสือ มัน

คือผลไม้สีชาด ครันเห็นผลไม้นนท่
ั านปู่ ก็ตะลึงงันไป
“หงผูแ่ ดงอย่างนันรึ”
นีต้นหงผูแ่ ดงทีหอโอสถมอบให้แก่นางมิใช่รึ ว่ากันว่าต้น

หงผูแ่ ดงจะให้ผลเพียงครังเดียวต่อหนึงปี นีก็ผา่ นมา
เพียงครึงปี แต่ตน้ หงผูแ่ ดงนีกลับออกผลเสียแล้วหรือ
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “จริงๆ แล้วนีคือผลหงผูแ่ ดง แต่ขา้ ชิน

กับการเรียกมันว่าฌานผลเสียแล้วสิ ท่านได้ลมลอง
ิ
55
แล้วจะรูถ้ งึ สรรพคุณของมันเอง”
ตาเฒ่าหยิบผลไม้จากมืออวินลัวเฟิ งขึนกัดโดยไม่รรี อ
ทันใดนันเองทังทัวโพรงปากก็ถกู จู่โจมด้วยนําหวานแห่ง
ผลทีสดหอม ดวงตาครันได้กลืนกินก็เปล่งประกาย
“รสดีจริง เจ้านําไปไว้ทีห้องเขียนหนังสือข้าบ้างสิ ข้าจะ

เอาไว้กินยามท้องว่าง” ท่านปู่ เช็ดปาก ดวงหน้าชราเบ่ง
บานคล้ายดอกเบญจมาศเต็มไปด้วยรอยยิม
ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งหม่นลง
ตาเฒ่านีคิดว่าฌานผลคืออะไรกัน เอาไว้กินยามท้อง
56
ว่างอย่างนันรึ หากผูค้ นได้ยินถ้อยคํานีคงรุมทึงเขากันทัง
ผืนแผ่นดินเลยทีเดียว
“ตูม!”
บัดนันเองพลังฌานแกร่งกล้าก็ก่อตัวขึนในสถานพลัง
ของตาเฒ่าแล้วพุง่ เข้าใส่ชนกํ
ั าแพงอย่างรุนแรง แล้ว
กําแพงแกร่งก็ปริแยกออกประหนึงแผ่นกระดาษบางใน
ชัวพริบตา ท่านปู่ ได้บรรลุไปอีกหนึงขันแล้ว
ชายเฒ่าตะลึงงัน
อวินชิงหย่าก็นิงไปเช่นกัน...
57
กระทังผูค้ นจากเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิง
พิโรธต่างก็ประหลาดใจกับเหตุการณ์เบืองหน้า พวกเขา
มองไปยังท่านปู่ ผตู้ ะลึงงันด้วยความทึง มิลว่ งรูว้ า่ เกิด
เหตุอนั ใดขึน
ไยจู่ๆ แม่ทพั อวินจึงได้บรรลุขนมาเสี

ึ ยเฉยๆ เล่า
“เห็นทีฌานผลจะได้ผลดี”
ได้ยินเสียงคิกคักผ่อนคลายของเด็กสาวดังนันท่านปู่ ก็
ขืนยกศีรษะขึน นําเสียงสันเครือด้วยความเหลือเชือ
“กะ...เกิดอะไรขึนกัน”
58
กําแพงจํากัดขีดพลังเขานันอยูม่ านานหลายปี ดีดกั ไม่วา่
จะพยายามเท่าไรก็มิอาจก้าวไกลไปกว่านันได้ ทว่าบัดนี
ไยเขาจึงได้บรรลุขนมาเฉยๆ
ึ เสียเล่า ไม่มีทางเป็ นไปได้
อย่างเด็ดขาด
“อย่างทีข้าบอกไว้แล้ว ไม่เพียงแต่ขา้ จะช่วยให้ทา่ นอา

ลุกขึนยืนได้อีกครา แต่ขา้ จะหาทางให้ทา่ นบรรลุได้อีก
ด้วย” อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคักพลางจ้องอวินลัวอย่าง
ซุกซน ริมฝี ปากเผยรอยยิมทรงเสน่ห ์ “คราวนีก็พดู ได้
แล้วว่าข้าทําตามสัญญา”
“เปรียง!”
59
ถ้อยคํานางก้องสะท้อนอยูใ่ นแก้วหูประหนึงสายฟ้า
ฟาด! อวินลัวตะลึงงันไปอีกครังหลังอวินลัวเฟิ งเผย
ความลับ ช่างน่าขันเสียนีกระไรทีขอให้นางนําผลหงผู่
แดงมาเป็ นของว่าง!
60
ฌานผลซึงทําให้ผฝู้ ึ กฌานขันสูงบรรลุได้นนลํ
ั าค่าเสียยิง
กว่าต้นหงผูแ่ ดง หลานสาวเขาคงมีเพียงหนึงผลเท่านัน
“ฮ่าๆๆ!”
บัดนันเองเสียงหัวเราะเปรมปรีดก็ิ ดงั ก้องไปทัวลานฝึ ก

ใต้พิภพ ตาเฒ่าหัวเราะดังเพือปลดปล่อยความตืนเต้น
ในใจ
61
“กีปี มาแล้ว กีปี มาแล้วกันนะทีข้าบรรลุครังสุดท้าย เกาถู
เอ๋ยเจ้าฮ่องเต้โฉดชัว! เจ้ารอก่อนเถอะ ข้าจะให้เจ้าชดใช้
หนีแค้น!”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลตาเฒ่าผูเ้ ปรมปรีดจากนั

ิ นหันไป
หาชาวเหล่าทัพ “มีสามคนจากเหล่าทัพเหล็กกล้าและ
สองจากเหล่าทัพเพลิงพิโรธทีได้ขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานระดับ
สูง พวกเจ้ารับฌานผลไปได้ แต่ขา้ แนะนําว่าให้กินยาม
เจ้าขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับกลางก่อนจะได้บรรลุ”
ด้วยไม่ทนั ตังตัวตาเฒ่าผูซ้ งหั

ึ วเราะเสียงดังไปหยกๆ ก็
เกือบสําลักนําลายตน ดวงหน้าชรากลายเป็ น สีแดงแล้ว
จึงเริมไอค่อกแค่ก
62
“นางเด็กตัวร้าย เจ้ามีฌานผลกีลูกกันแน่”
ในทีสุดท่านปู่ ก็หยุดไอแล้วจ้องอวินลัวเฟิ งอย่างฉุนเฉียว
แทนทีจะประหลาดใจดังนางว่าเขาชักจะเริมกลัวขึนมา
แทน! หากเขามิแข็งแกร่งพอคงได้หวั ใจหยุดเต้นด้วย
‘เรืองประหลาดใจ’ เหล่านีเสียแล้ว
อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อนให้ตวั เลขคร่าวๆ อย่างถ่อม

ตน “ข้าว่าคงแจกทุกคนจากเหล่าทัพทังสองได้คนละ
หนึงผล”
63
ครันยินคําอวินลัวเฟิ งใจอวินลัวก็กระตุกและเกือบหยุด
เต้นไป
เขานึกว่าอวินลัวเฟิ งมีผลไม้มหัศจรรย์นีเพียงผลเดียว
เสียอีก ทีไหนได้นางเด็กคนนีกลับแอบเพาะพันธุฌ
์ าน
ผลไว้มากถึงปานนี มากเสียจนทุกคนจากทังสองเหล่า
ทัพสามารถรับได้เลยอย่างนันรึ
อย่างกับว่าบัดนีตาเฒ่ายังตกตะลึงมิพอ อวินลัวเฟิ งก็

กล่าวต่อว่า “ยามทุกคนได้บริโภคผลเหล่านีแล้ว ก็ยงั มี
เหลือเผือไว้ให้ขา้ ! ดังนันหากองครักษ์ตระกูลอวินผูใ้ ด
ขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงท่านก็มาขอฌานผลจากข้าได้ แต่
องครักษ์ผนู้ นจะต้
ั องสวามิภกั ดิต่อตระกูลอวิน!”
64
อวินลัวบันดาลโทสะคว้าจับคอเสืออวินลัวเฟิ งอีกครา
แล้วคํารามลัน “นางเด็กตัวร้าย มีของดีเช่นนีไยเจ้ามิให้
ข้าตังแต่แรก ไม่เอาน่า เอามาให้ขา้ สักร้อยลูก ยิงมากยิง
ดี จะเท่าไรข้าก็ไม่พอ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเล็กน้อยแล้วสลัดมืออวินลัวออก
“ฌานผลมีผลก็เพียงครังแรกเท่านัน หลังจากนันท่านจะ
กินเท่าไรก็ไม่เป็ นผล”
“ข้ารับเป็ นของว่างก็มิได้ร”ึ ตาเฒ่ากลอกตาแล้วยืนมือ

มาอย่างหน้าไม่อาย “ไม่เอาน่า ขอข้าสักหน่อยสิ"
65
ใจอวินลัวเฟิ งกระตุก นางหยิบเอาฌานผลออกจากแขน
เสือสองลูกด้วยท่าทีลงั เลเล็กน้อยแล้ววางลงบนมือตา
เฒ่า
“เท่านีเองรึ”
“ข้าพกติดตัวมาสามลูกเท่านัน ตอนนีข้าไม่มี ข้าให้ทา่ น

ไปหมดทังสามลูกแล้ว ในวันพรุง่ ข้าจะนําไปวางไว้ให้
ท่านอีกทีห้องเขียนหนังสือ”
ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน อวินลัวก็มองนางด้วย

ความกังขาแล้วเอ่ยถามอย่างเคลือบแคลงใจว่า “เจ้าพูด
จริงรึ”
66
“ข้าสาบาน”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะแลดูจริงใจทีเดียว
“ถ้าเช่นนันข้าก็จะขอเชือใจเจ้าอีกครา” อวินลัวกล่าว
เมือฉวยเอาฌานผลไปก็พน่ ลมออกจมูก “จําไว้วา่ หาก
เจ้ามีของดีอีกก็จงอย่าลืมนํามาให้ขา้ ก่อน”
67
เมือโล่งใจแล้วในทีสุด อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิม “ข้ารูด้ ี

ท่านปู่ ต่อแต่นีไปไม่วา่ สิงใดหากเป็ นของดีขา้ จะนํามา
ให้ทา่ นก่อนเสมอ”
“ดีมาก” ท่านปู่ กล่าวพร้อมรอยยิมพึงใจ “เอาล่ะ ข้าจะ

ไม่กวนใจเจ้าแล้ว เจ้าจงตังใจฝึ กเถิด ข้าไปละ ฮ่าๆๆ”
กล่าวดังนัน อวินลัวก็หวั เราะลันแล้วจากลานฝึ กไป
“ท่านอา” หลังท่านปู่ จากไปแล้ว อวินลัวเฟิ งก็หนั มายัง

68
บุรุษผูม้ ีรูปโฉมงามสง่า “ข้ายังคงเหลือฌานผลอีกห้าลูก
ขอท่านแจกจ่ายให้แก่กองทหารของเหล่าทัพผูข้ นเป็
ึ นผู้
ฝึ กฌานขันสูงแล้ว หากในภายภาคหน้ามีผใู้ ดบรรลุขนึ
เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงอีก ข้าขอความกรุณาท่านแจ้งข้า
ด้วย”
อวินชิงหย่าเผยรอยยิมพิมพ์ใจ “ข้าจะทําตามนัน”
“อีกเรืองหนึง ท่านอา ขอท่านจงอย่าลืมรับโอสถที

ข้ามอบให้ทา่ นโดยตรงต่อเวลา ในวันพรุง่ ข้าจะออกเดิน
ทางเนืองด้วยมีกิจธุระ เมือข้ากลับมาเมือใด ข้าจะช่วย
ท่านฟื นฟูสถานพลังนํากําลังท่านกลับคืนมา”
69
อวินชิงหย่าชะงักแล้วมองไปทีอวินลัวเฟิ งด้วยความ
ตืนเต้นในใจ “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เจ้าบอกว่ากําลังของข้าจะ
ฟื นคืนกลับมาอย่างนันรึ”
“ถูกต้องแล้ว” อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะ “ไม่เพียงแต่ฟืนฟู

กําลังวังชาของท่าน ข้ายังทําให้ทา่ นแข็งแกร่งขึนได้อีก
ด้วย แต่ทา่ นต้องรับโอสถของข้าอย่าให้ขาด เมือข้ากลับ
มา ข้าจะช่วยท่านเอง”
บัดนันใจชิงหย่าก็สะเทือนไหว
นับตังแต่ได้รบั บาดเจ็บเมือสิบปี ทีแล้วเขาก็มิเคยฝันใฝ่

ว่าในวันหนึงตนจะฟื นฟูกาํ ลังวังชากลับคืนมาได้ เพียง
70
ลุกขึนยืนได้อีกคราก็นบั ว่าเพียงพอแล้ว ทว่าเรืองที
หลานสาวสามารถฟื นฟูสถานพลังของตนให้กลับคืนมา
ได้จริงนันนับเป็ นเรืองเหนือความคาดหมาย
เรืองทีเขาไม่แม้แต่จะบังอาจวาดฝัน!
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ข้าจะตอบแทนเจ้าเช่นไรดี...”
อวินลัวเฟิ งกะพริบตาแล้วเผยยิมซุกซน “เลือดเนือเชือไข

เดียวกันย่อมต้องช่วยเหลือเกือกูลกัน ท่านไม่ตอ้ งขอบ
คุณข้า ท่านอา ไม่วา่ อย่างไรข้าก็จะรักษาท่านให้หาย
ขาด!”
71
ได้เห็นดวงตาอันเด็ดเดียวของเด็กสาวดังนัน อวินชิงหย่า
ก็เผยยิม ดวงหน้าสง่างามปริมไปด้วยความมันใจและ
ภาคภูมิ “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย หากมีเจ้าอยู่ ตระกูลอวินจะต้อง
ยิงใหญ่ขนในอนาคตเป็
ึ นแน่ ข้าเชือในตัวเจ้า ข้าจะรอ
เจ้ากลับมา”
เหล่าทหารกล้าสองเหล่าทัพก็บงั เกิดความรูส้ กึ ซาบซึงใน

บุญคุณและยิงกระตือรือร้นมากขึนไปอีก
เพราะอวินลัวเฟิ งมอบฌานผลอันเป็ นของลําค่าให้แก่

พวกเขา! ซําผูท้ ียังมิได้บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌาน ขันสูงก็
เกิดแรงบันดาลใจทีจะต่อสูข้ นมา
ึ
72
กระทังอวินลัวเฟิ งเองก็มิอาจคาดคิดว่าการกระทําของ
นางได้จดุ ประกายฝันให้แก่ทพั ทหารทังสองทีตังแต่นนั
มาก็ฝึกหนักอย่างไม่รูจ้ กั เหน็ดเหนือยเพียงเพือทีจะได้
บรรลุขนเป็
ึ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูง!
--
วันต่อมา
ยามรุง่ สาง
เสียงคํารามบันดาลโทสะก้องสะท้อนไปทัวทังจวนแม่
ทัพ
73
“อวินลัวเฟิ ง นางเด็กคนนี! จู่ๆ บังอาจหายหน้าไปไหน
กัน คอยดูเถอะกลับมาข้าจะโบยให้หนัก!”
ได้ยินเสียงคํารามเกรียวกราดดังนันทุกคนในจวนอวิน
ต่างก็สะดุง้ เฮือก นีคุณหนูไปทําอะไรให้นายท่านขัด
เคืองใจถึงปานนี
โดยปกติแล้วท่านแม่ทพั จะต้องมีเรืองขัดเคืองใจกับคุณ
หนูทกุ ๆ สองหรือสามวันจนพวกเขาเกรงว่าสักวันหนึง
คุณหนูจะทําให้ทา่ นแม่ทพั ต้องเคืองจนสินลม
อวินลัวเกรียวกราดหนัก แม่เด็กคนนันกล่าวว่าวันนีนาง
74
จะส่งฌานผลจํานวนแปดสิบลูกมายังห้องเขียนหนังสือ
แต่หลังรออยูท่ งเช้
ั าเขาก็ทนไม่ไหว บุกเข้าไปหานางถึง
ห้องเพียงเพือพบกับจดหมายทีนางทิงไว้ให้โดยกล่าวว่า
นางจะจากบ้านไปสักพัก!
แน่นอนล่ะว่าอวินลัวก็ฟาดงวงฟาดงาไปอย่างนันเอง จะ
เอากะจิตกะใจทีไหนไปทุบตีเด็กสาว ใครทําอะไรนางแม้
ปลายเส้นผมตาเฒ่ายังเป็ นทุกข์อยูน่ านสองนาน ไม่ตอ้ ง
พูดไปถึงเรืองทุบตีนาง...
75
ตอนที 162 ผงาดขึนในครึงปี (1)
แคว้นหลิวจิน
อดีตผูท้ รงอํานาจของผืนแผ่นดิน อย่างไรก็ดี เมืออีปู้

ฝานแม่ทพั แห่งหลิวจินถูกอวินลัวปราบเมือไม่กีปี ทีผ่าน
มาแคว้นหลิวจินก็จาํ ต้องยกองค์ชายสามเยียหลิงไปเป็ น
ตัวประกัน จากนันตกเป็ นประเทศราชของหลงหยวนนับ
แต่บดั นันเป็ นต้นมา
อย่างไรก็ดี ชัวระยะเวลาหกเดือนทีผ่านมา จู่ๆ อํานาจ

ทีมีนามว่าหอลัวเฟิ งก็พลันผงาดขึนท่ามกลางแคว้นหลิว
จิน ว่ากันว่าด้วยมีอิทธิพลแข็งแกร่ง หอลัวเฟิ งจึงได้เป็ น
สํานักข่าวลับของทังผืนแผ่นดิน เพียงแค่หกเดือนก็เป็ นที
1
รูจ้ กั ไปทุกหัวระแหง
แม้ผทู้ รงอิทธิพลต่างๆ นานาปรารถนาจะค้นหาความ

จริงว่าใครคือนายหญิงเจ้าของหอลัวเฟิ ง นางก็ยงั ครอง
ตนเป็ นปริศนาปราศจากผูใ้ ดเคยพบเห็น มิตอ้ งกล่าวถึง
ชือเสียงเรียงนามทีแท้ซงหามี
ึ ใครล่วงรูไ้ ม่
บัดนีเอง ณ หอลัวเฟิ ง ทันทีทีอวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามายัง

โถง ร่างเปรียวเพรียวลมก็รบี เข้าโผหา
“คุณหนูเจ้าขา ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน”
ชิงเหยียนเกิดความตืนเต้นในใจนักทันทีทีได้พบกับ
2
อวินลัวเฟิ ง เคราะห์ไม่ดีทีเด็กสาวอาภรณ์ขาวเบียง
กายหลบไปด้านข้างโดยไว ‘ตุบ!’ ชิงเหยียนหยุดกาย
ไม่ทนั ล้มลงแทบพืนโดยแรง
“โธ่ คุณหนู” หญิงรับใช้นอ้ ยยกดวงหน้าโกรธขึงขึนแล้ว

มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความเศร้าโศก
“ชิงเหยียน ข้ามาเพราะมีธุระ ไม่มีเวลาว่างคุยเล่นกับ

เจ้า” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเผยเป็ นรอยยิมซุกซน
เด็กสาวตัวน้อยเบืองหน้านางคือชิงเหยียนผูไ้ ด้รบั การ

แต่งตังขึนเป็ นผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพเพลิงพิโรธเมือไม่
นานมานี
3
หกเดือนก่อนหน้า นางได้สง่ เยียหลิงและชิงเหยียนมายัง
หลิวจินเพือสร้างหอลัวเฟิ งและสืบหาเบาะแสทุกวิถีทาง
เพือหาฆาตกรทีแท้จริงผูส้ งั หารบุพการีนาง ในทีสุดตอน
นีพวกเขาก็มีความคืบหน้าขึนมาบ้างแล้ว นางจึงได้มา
เยือนแคว้นหลิวจินด้วยเหตุนีเอง
“จะว่าไปเยียหลิงไปไหนเสียเล่า ไยเขาจึงไม่อยูท่ ีนี”
อวินลัวเฟิ งมองไปรอบๆ ทว่าก็มิเห็นเยียหลิง ในดวงตา

ทมิฬของนางฉายแสงทีมิอาจมองเห็น
ได้ยินดังนันสีหน้าชิงเหยียนก็เปลียนไปเล็กน้อย “คุณ
4
หนู มีคนล่วงรูต้ วั ตนของเยียหลิงแล้วเจ้าค่ะ!”
“เกิดอะไรขึน” อวินลัวเฟิ งหันมองชิงเหยียน “ไยเจ้าจึง

ไม่บอกข้า”
ชิงเหยียนกัดริมฝี ปากตนแล้วดวงหน้างดงามก็พลันโกรธ
ขึง “เมือไม่กีวันทีผ่านมา เยียหลิงได้พบเยียลัวพีชาย
ต่างมารดาบนท้องถนนแล้วเขาก็จาํ ได้ ผูค้ นจึงรูก้ นั ว่า
บัดนีเยียหลิงกลับมายังแคว้นหลิวจินแล้ว คุณหนูเจ้าคะ
คุณหนูทราบหรือไม่วา่ พีชายต่างมารดาของเขาร้ายกาจ
เพียงใด จะความสามารถหรือพละกําลังก็มิใช่คมู่ ือของ
เยียหลิงเลยแม้แต่นอ้ ย อย่างไรก็ดีเขาใช้อาํ นาจมารดาผู้
เป็ นทีรักของฮ่องเต้แห่งหลิวจิน จึงบังอาจแม้กระทังหลู่
เกียรติเยียหลิง! ข้าล่ะแค้นเคืองยิงนัก!”
5
เห็นดวงหน้าหญิงรับใช้ตวั น้อยโกรธขึงดังนัน อวินลัวเฟิ ง
ก็เอ่ยถามด้วยรอยยิมบาง “เยียหลิงเป็ นผูถ้ กู หลูเ่ กียรติ
มิใช่เจ้าสักหน่อย ไยจึงได้เป็ นเดือดเป็ นร้อนถึงปานนัน
หรือว่าเจ้ากับเยียหลิง...”
“คุณหนูเจ้าคะ!” ชิงเหยียนชิงขัดอวินลัวเฟิ งรีบร้อน

นางกระทืบเท้าแล้วดวงหน้าก็ขนสี
ึ ชาดด้วยความอาย
“คุณหนูเอ่ยวาจาอะไรกันเจ้าคะ! เยียหลิงกับข้าเป็ น
เพียงสหายร่วมรบ ข้าจึงมิพงึ ใจทีเห็นเขาถูกกลันแกล้ง
ต่างหาก! เราสองคนมิได้มีความสัมพันธ์ดงั ทีท่านคิด!”
“อย่างนันรึ”
6
อวินลัวเฟิ งแย้มยิมซุกซน สายตาจรดลงบนกายชิงเหยี
ยน “ชิงเหยียนเอ๋ย แม้เยียหลิงจะเป็ นถึงองค์ชายสาม
แห่งแคว้นหลิวจิน ส่วนเจ้าเป็ นเพียงหญิงรับใช้ตาต้
ํ อย
แต่เจ้าก็เป็ นบุคคลทีข้าไว้ใจ หากพวกเจ้าทังสองชอบพอ
กัน ข้าก็จะช่วยให้เจ้าได้แต่งกับเขา”
ดวงใจชิงเหยียนสันไหว ตืนตันเสียจนดวงตาสดใสชุ่ม
ชืนไปด้วยนําตา
7
ตังแต่คณ
ุ หนูพยายามแขวนคอตาย คุณหนูก็เปลียนไป
เป็ นคนละคน ทว่านางกลับรูส้ กึ ว่าคุณหนูตอนนีมีเสน่ห ์
และเชือถือได้ นางเองนับวันก็ยงรั
ิ กใคร่คณ
ุ หนูมากขึน
ทุกที…
“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวรูว้ า่ คุณหนูตงใจทํ

ั าเพือบ่าว แต่แม้
เราสองจะมีใจให้แก่กนั ฮ่องเต้แห่งหลิวจินนันก็ไม่มีวนั
ประทานคําอนุญาต ด้วยเชือพระวงศ์นนเคร่
ั งครัดกับ
จารีตทีว่าคูค่ รองควรมีศีลเสมอกัน”
“ศีลเสมอกันอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคัก

“พวกเจ้าทังสองต่างก็เป็ นทหารของสองเหล่าทัพ เช่น
8
นันในกรณีนี พวกเจ้าทังสองย่อมมีศีลเสมอกัน! หาก
พวกเจ้าทังสองมีใจต่อกันจริง ฮ่องเต้แห่งหลิวจินเองก็มิ
อาจขัดขวางพวกเจ้าได้! ในฐานะคนของข้า เจ้าจะคบ
หาบุรุษผูใ้ ดย่อมได้ทงนั
ั น! อย่างไรก็ดี หากเขามิได้มีใจ
รักเจ้าตอบ ข้าก็คงช่วยอะไรมิได้มากนัก เพราะใจคน
นันทีสุดแล้วก็บีบบังคับกันมิได้”
ชิงเหยียนผงกศีรษะ ดวงหน้าชวนเอ็นดูเผยรอยยิม
เหนือยอ่อน “บ่าวเข้าใจเจ้าค่ะคุณหนู…”
อวินลัวเฟิ งตบบ่าชิงเหยียนโดยไม่กล่าวอะไร “ไปกัน

เถอะ พาข้าไปพบเยียหลิงที ข้ามีคาํ ถามจะถามเขา”
9
“เจ้าค่ะคุณหนู”
หลังได้กาํ ลังใจจากอวินลัวเฟิ งแล้วชิงเหยียนก็กลับมา

เบิกบานตามเดิม นางกะพริบตาแล้วก้าวออกจากหอลัว
เฟิ งพลางพูดคุยไปหัวเราะไป
ครันชําเลืองมองหญิงรับใช้ตวั น้อยผูเ้ บิกบานดังนัน

อวินลัวเฟิ งก็อดส่ายศีรษะมิได้ ดวงหน้างามของนาง
ประดับรอยยิม จากนันก็กา้ วตามชิงเหยียนออกไปโดย
ไม่ได้กล่าวสิงใดอีก…
ในแคว้นหลิวจินนัน หากองค์ชายบรรลุนิติภาวะแล้วจะ
ออกจากวังหลวงไปมีตาํ หนักเป็ นของตน
10
บัดนีทีตําหนักองค์ชายสาม เยียหลิงนังอยูใ่ นห้องเขียน
หนังสือ ในมือถือหนังสืออย่างเหม่อลอย
บัดนันเองก็บงั เกิดเสียงจีดๆ ขึนทีข้างเท้าดึงเขาออกจาก

ภวังค์โดยพลัน
ครันได้เห็นหนูขดุ ทองสีขาวส่งเสียงจีดๆ อยูข่ า้ งฝ่ าเท้า

เยียหลิงก็สะดุง้ เฮือก จากนันเอ่ยถามว่า “ไหน่ฉา ไย
เจ้าจึงมาอยูท่ ีนีเล่า หรือว่า…”
ประหนึงนึกขึนได้ จู่ๆ เยียหลิงก็พลันตืนเต้นขึนมาในใจ

ค่อยๆ หันศีรษะมองออกไปด้านนอกประตู
11
ทันใดนันเองก็ปรากฏร่างเด็กสาวอาภรณ์ขาวยืนพิง
ประตูสะท้อนอยูใ่ นดวงตา
นางยืนกอดอกเอนกายพิงประตูเกียจคร้าน ดวงหน้า
แย้มยิมสะกดตาสะกดใจเหลือจะกล่าว ด้วยอาภรณ์
ยาวขาวดังหิมะปลิวสไวอยูใ่ นสายลมก็ทาํ ให้นางแลดู
คล้ายนางฟ้านางสวรรค์ก็มิปาน
“ว่าอย่างไรเล่าเยียหลิง ข้าไม่ได้พบเจ้าเสียนาน ไม่คิด

เลยว่าเจ้าจะกลับมาเป็ นองค์ชายสามแห่งหลิวจินอีก”
เยียหลิงปกปิ ดความตืนเต้นในดวงตาแล้วแสดงสีหน้า
เคารพ เขาลุกขึนจากเก้าอีอย่างรวดเร็วจากนันกล่าว
12
ทักทายเด็กสาวทีประตู “นายท่าน ท่านมาถึงนีมีเหตุ
อันใดรึ”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมมีเลศนัย นางย่างก้าวเข้าสูห่ อ้ ง

เขียนหนังสือประหนึงสายลมอ่อน จากนันหย่อนกายลง
นังบนเก้าอีหน้าโต๊ะ
“ทําไมเล่า เจ้ามิประสงค์ให้ขา้ มาหาอย่างนันรึ” เด็ก

สาวสะบัดอาภรณ์ยาวขาวราวหิมะ นังไขว่หา้ งพลาง
หยิบพูก่ นั บนโต๊ะขึนมาเล่น นางมองเยียหลิงด้วยรอยยิม
ซุกซนประหนึงเกียจคร้านเกินกว่าจะไยดีสงใด
ิ
“แต่ขา้ ว่าเจ้าทํางานได้ดีเยียมเลยทีเดียว”
13
ครันมองไปรอบๆ รอยยิมบนดวงหน้าเด็กสาวก็กว้างขึน
เยียหลิงส่งยิมหวานอมขมกลืน “ข้าขอนายท่านอย่าได้
ล้อเลียนข้าเลย เป็ นองค์ชายสามดีตรงไหนกัน ข้าว่า
เป็ นรองผูบ้ ญ
ั ชาการหอลัวเฟิ งนันดีกว่ากันมากนัก นาย
ท่าน ข้าขอเป็ นรองผูบ้ ญ
ั ชาการหอลัวเฟิ งดีกว่าต้องเป็ น
องค์ชายกระจอก”
ครันได้ยินดังนันเด็กสาวก็ระเบิดหัวเราะลัน จากนันเลิก
คิวขึนเล็กน้อย “ไหนบอกข้าซิวา่ เกิดอะไรขึน พวกราช
สํานักมิสงสัยหรอกหรือว่าเหตุใดจู่ๆ เจ้าจึงกลับมายัง
หลิวจิน”
14
เยียหลิงสันศีรษะ ในใจก็บงั เกิดความรูส้ กึ ขมขืน
15
“ข้าบอกพวกเขาว่าแคว้นหลงหยวนส่งข้าไปล่อลวง
ทายาทจวนแม่ทพั แล้วข้าก็ถือโอกาสหนีออกมา! พวก
เขามิได้สงสัยอันใดซํายังต้อนรับข้าอีกด้วย เรืองมีเพียง
ว่ามีกลุม่ คนบางกลุม่ ขัดเคืองกับการทีข้ากลับมา จึงได้
ส่งนักฆ่ามาสังหารข้าอยูท่ กุ วีทุกวัน เคราะห์ดีทีครึงปี ที
ผ่านมานีข้าได้ฝึกปรือวิทยายุทธจนกล้าแข็ง จึงยังมิมี
นักฆ่าใดสังหารข้าได้”
อวินลัวเฟิ งหลุบตาลงแล้วเล่นกับพูก่ นั ในมือต่อ แสง

อ่อนฉายวาบขึนในดวงตาทมิฬ “เยียหลิง เรืองทีข้าไหว้
วานให้เจ้าไปสืบนันเป็ นอย่างไรบ้าง ใครสังหารบุพการี
ข้า”
กว่าทศวรรษทีแล้ว อวินหยางและภรรยาได้คิดแผนการ
16
บุกโจมตีศตั รูขณะรบราอยูก่ บั กองทัพแห่งหลิวจิน อย่าง
ไรก็ดี ความลับดังกล่าวรัวไหลเพราะอัครมหาเสนาบดีมู่
เป็ นตัวการ ศัตรูจงึ ได้ฉวยโอกาสตลบหลังพวกเขาเสีย
เพียงแต่ผทู้ ีลงมือสังหารทังสองคือคนอืน ชายผูน้ นต้

ั อง
มีความสัมพันธ์บางอย่างกับเชือพระวงศ์แห่งแคว้นหลิว
จินเป็ นแน่!
เช่นนันเองอวินลัวเฟิ งจึงได้สง่ เยียหลิงมายังแคว้นนีเพือ

ตามหาฆาตกรตัวจริง!
“ข้าได้เบาะแสมาบ้างแล้ว” เยียหลิงกล่าว “ขอเวลาข้า

อีกสักหน่อย ข้าจะตามหาความจริงให้จงได้ แต่สงที
ิ ข้า
สามารถบอกท่านในตอนนีก็คือฮองเฮาหรงต้องมีสว่ น
17
เกียวข้องด้วยอย่างแน่นอน”
ฮองเฮาหรงคือมารดาของเยียลัวองค์ชายสอง ผูเ้ ป่ าหูให้

ฮ่องเต้สง่ ตัวเยียหลิงไปยังหลงหยวนในฐานะเชลย เพือ
นางจะได้ฉกฉวยโอกาสผลักดันบุตรชายขึนเป็ นองค์
รัชทายาท ความพยายามของนางเกือบจะเห็นผลอยู่
แล้ว แต่แล้วเยียหลิงก็กลับมา!
จะไม่ไห้ฮองเฮาหรงเกลียดชังเขาได้อย่างไร หากไม่ใช่
เพราะเหล่าขุนนางต่างก็เคารพเทิดทูนเยียหลิง ซําแม่
ทัพอีปูฝ้ านยังเป็ นท่านลุงของเยียหลิง บุตรชายนางคง
ได้ขนเป็
ึ นองค์รชั ทายาทอย่างแน่นอน!
เยียหลิงผูถ้ กู สละให้เป็ นเชลยไปแล้วบังอาจหวนคืนกลับ

18
มาได้อย่างไร!
ครันเห็นว่าความพยายามของตนกําลังจะสูญเปล่า
ฮองเฮาหรงจึงร้อนใจต้องทําอะไรสักอย่าง ด้วยเหตุนีเอง
เยียหลิงจึงมีแขกเป็ นมือสังหารมากหน้าหลายตามา
เยียมเยือนอยูท่ กุ คืนวัน! แต่ทีอวินลัวเฟิ งแปลกใจนันคือ
เรืองทีฮองเฮาหรงมีสว่ นเกียวข้องกับการตายของบิดา
มารดานาง
ดวงตานางฉายแววกระหายเลือด อวินลัวเฟิ งหยุดเล่น

กับพูก่ นั เขียนอักษรแล้วกล่าวว่า “เยียหลิง ข้าจะพํานัก
อยูใ่ นแคว้นหลิวจินสักพัก ทว่าจะให้ขา้ พักอยูท่ ีหอลัว
เฟิ งก็เกรงว่าจะมิสะดวกนัก เช่นนันข้าจะอาศัยอยูท่ ีจวน
ของเจ้า แล้วสืบหาว่าใครกันแน่อยูเ่ บืองหลังการตาย
19
ของบิดามารดาข้า!”
“ขอรับนายท่าน” เยียหลิงกล่าวด้วยความเคารพ
นับตังแต่สวามิภกั ดิต่อนางเมือครึงปี ทีผ่านมา ชีวิตเขาก็

เป็ นของนางแล้ว เขาจะไม่มีวนั ปฏิเสธคําบัญชาใดๆ
จากนาง แม้นางขอให้เขาทําลายแคว้นหลิวจินทังแคว้น
เขาก็จะทํา!
“เวลาข้าอยูท่ ีจวนเจ้า เจ้าไม่ตอ้ งเรียกข้าว่านายท่าน”

ดวงตาอวินลัวเฟิ งเป็ นประกายแล้วแย้มยิม “เรียกชือข้า
ก็ได้!”
20
ในแคว้นหลงหยวนชืออวินลัวเฟิ งเป็ นทีรูจ้ กั กันไปทัวทุก
หัวระแหง ทว่าบัดนีนางอยูท่ ีแคว้นหลิวจินแล้ว ไม่มีใคร
เคยได้ยินฉายานางสวะอวินลัวเฟิ ง ดังนันนางจึงขอให้
เยียหลิงเรียกนางด้วยชือตนแทน
“ถ้าเช่นนัน…” เยียหลิงตรึกตรองสองจิตสองใจ “ข้าจะ

เรียกท่านว่าคุณหนูอวินก็แล้วกัน ให้ขา้ เรียกชือท่านเกรง
ว่าจะเป็ นการไม่เคารพ” เขามิบงั อาจเรียกนายท่านตน
ด้วยชือเปล่าๆ และมิได้กล้าหาญพอจะทําเช่นนันด้วย
“ย่อมได้” อวินลัวเฟิ งกล่าว ลุกขึนยืนเชืองช้าแล้วยืด

กายเกียจคร้าน “ข้าชักจะเหนือยแล้ว เตรียมห้องให้ขา้
ที ข้าจะไปพักผ่อนเสียหน่อย หากเจ้าได้เบาะแสอันใด
เพิมเติมก็จงแจ้งข้า”
21
แล้วนางก็กา้ วออกจากห้องเขียนหนังสือ
ตอนที 165 เทียบเชิญและรับเทียบเชิญ (1)
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
เหล่าเด็กสาวร้องเล่นเต้นรํากันอยูใ่ นซ่องแห่งหนึง
22
ภายในฉากกันปรากฏบุรุษรูปงามรายล้อมด้วยสตรี เขา
หรีดวงตาลงเล็กน้อยแล้วจ้องไปยังสมุนผูจ้ งรักภักดีทียืน
อยูเ่ บืองหน้า ในดวงตาฉายแสงชัวร้ายสว่างวาบ “น้อง
สามของข้ามิเคยพึงใจสตรีใดโดยง่าย จริงรึทีบัดนีมีสตรี
เข้ามาอยูใ่ นจวนองค์ชายสามแล้ว”
“จริงแท้แน่นอนฝ่ าบาท กระหม่อมเห็นหญิงงามใน

อาภรณ์ขาวก้าวเข้าไปในจวนองค์ชายสาม นางมีรูปโฉม
งดงามลําเลิศแม้แต่หญิงงามเมืองอันดับหนึงแห่งเรือนบุ
ปผาแดงยังมิอาจทัดเทียม”
ลูกสมุนผูน้ นเดาะลิ
ั นตําทรามพลางคิดถึงดวงหน้างด
งามทีได้เห็นเมือวาน หากได้สตรีงามเช่นนันมาครองสัก
คืนเถิดเท่านันก็เพียงพอ...
23
“โอ้” ดวงตาเยียลัวเป็ นประกาย “งามเสียยิงกว่าหญิง
งามเมืองอันดับหนึงแห่งเรือนบุปผาแดงอีกรึ เจ้าสวะนัน
ช่างโชคดีเสียจริง! แต่เห็นทีนางคงมิได้เป็ นผูม้ ีบญ
ุ บารมี
สูงส่งมาจากไหน จึงได้เข้าจวนองค์ชายสามโดยไม่ผา่ น
พิธีรตี องใดๆ สงสัยจะเป็ นหญิงงามเมืองคนใหม่จาก
ซ่องทีใดสักแห่งกระมัง”
เจ้าสมุนผูน้ ีรับใช้เขามาหลายปี ได้รว่ มเตียงหญิงงามมา

ก็มาก ทว่ากลับชืนชมสตรีผนู้ ีทีเข้าอยูใ่ นจวนองค์ชาย
สามมิขาดปาก เห็นทีจะงามจริงเสียแล้วกระมัง!
หญิงงามเลิศลําปานนี มีเขาเท่านันทีมีสทิ ธิลิมลอง! เจ้า

สวะเยียหลิงมิสมควรได้แตะต้อง!
24
“ส่งเทียบเชิญไปให้เยียหลิงที บอกเขาว่าข้าประสงค์จะ
เชิญเขามาพบทีจวน”
“พ่ะย่ะค่ะองค์ชายสอง”
ลูกสมุนแสดงความเคารพออกนอกหน้าแล้วจากฉากกัน
หรูหราไป
ถ้อยคําเจ้าสมุนประหนึงกระตุน้ เร้าความกระหายอยาก
ในตัวเยียลัวซํายังทําให้เขาหมดความสนใจในสตรีรอบ
กายเสียสิน จึงได้โบกมือเป็ นสัญญาณให้พวกนางออก
ไป ในดวงตาฉายแสงโลภโมโทสัน
25
ชักสงสัยขึนมาเสียแล้วสิวา่ สตรีทีว่านีจะงามสักแค่ไหน!
กระทังหญิงงามเมืองอันดับหนึงแห่งเรือน บุปผาแดงยัง
เทียบมิได้อย่างนันรึ…
รุง่ เช้า
ทัวทังจวนสว่างไปด้วยแสงอรุณทังอบอุน่ และชวนให้จิต
ใจผ่องใส
ทันทีทีอวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามาในสวนนางก็เห็นชายหนุ่ม
รูปงามนังอยู่ ดวงตาเขาจับจ้องไปยังจุดๆ หนึง ความ
รูส้ กึ ยากจะหยังถึงไหลเอือยอยูใ่ นดวงตา
26
นางมองตามสายตาชายหนุ่มไป แล้วก็เห็นเพียงหญิงรับ
ใช้ตวั น้อยของนางแหวกว่ายอยูใ่ นสระด้วยความเบิก
บานใจ บัดนันเอง นางจึงตระหนักได้วา่ บางทีความรัก
ของชิงเหยียนทีมีตอ่ เยียหลิงอาจมิใช่เพียงรักเขาข้าง
เดียวก็เป็ นได้
เห็นทีความสัมพันธ์ระหว่างทังสองจะมีโอกาสได้เบ่ง
บาน…
“เยียหลิง” นางยกมุมปากขึนแล้วเรียก
เมือหลุดออกจากภวังค์ ชายหนุ่มในสวนผูซ้ งก่

ึ อนหน้า
กําลังจ้องชิงเหยียนอยูน่ านก็รบี เบนสายตามายังเด็ก
27
สาวผูง้ ดงามซึงกําลังย่างใกล้เข้ามา ในใจเกิดความเขิน
อายอยูเ่ ล็กน้อย “นายท่านมาหาข้าอย่างนันรึ”
“เยียหลิง เจ้าชอบชิงเหยียนหรือไม่”
“หา”
ครันเผชิญถ้อยคําเถรตรงของอวินลัวเฟิ งดังนันเยียหลิงก็
หน้าแดง ปลายนิวกุมชายเสือคลุมด้วยความประหม่า
“ข้าเพียงคิดว่าชิงเหยียนช่างน่าเอ็นดู ประหนึงน้องสาว
ข้าไม่…”
“เยียหลิงเอ๋ย ข้าผ่านอะไรมาก็มาก บางอย่างข้ามอง
28
ปราดเดียวก็รู”้ อวินลัวเฟิ งค่อยๆ เบนสายตาจากชิงเหยี
ยนไปยังเยียหลิงแล้วเอ่ยถามว่า “ข้าเพียงอยากถามเจ้า
สักหน่อย…ในเมือเจ้าก็มีสถานะสูงส่งเป็ นถึงองค์ชาย
สามแห่งแคว้นหลิวจิน ส่วนชิงเหยียนเป็ นเพียงหญิงรับ
ใช้ตาต้
ํ อย หากบิดาเจ้าขัดขวางการแต่งงานของพวก
เจ้าทังสอง เจ้าจะทําอย่างไร”
เยียหลิงเงียบไปแล้วริมฝี ปากก็ยกขึนเป็ นรอยยิมอ่อนล้า

“เสด็จพ่อรึ นันน่ะเรียกว่าพ่อได้จริงรึ หากข้าประสงค์
สิงใดใครก็หยุดข้ามิได้ เขาเองก็เช่นกัน!”
29
ตอนที 166 เทียบเชิญและตอบรับเทียบเชิญ (2)
กล่าวจบ ดวงตาเยียหลิงก็ลกุ โชนเด็ดเดียว ถ้อยคํากล้า
30
แข็งประหนึงว่าไม่เกรงกลัวผูใ้ ดทังสิน
“เช่นนันข้าก็วางใจ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “เยียหลิงเอ๋ย

แม้เจ้าและชิงเหยียนจะเป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชาข้าด้วย
กันทังคู่ แต่เจ้านันเคยวางแผนจ้องทําลายข้ามาก่อน
ส่วนชิงเหยียนสําคัญต่อข้ามากกว่านัก แม้เป็ นเพียง
หญิงรับใช้ขา้ ก็นบั นางเป็ นครอบครัว ก่อนท่านปู่ ขา้ จะ
กลับมามีเพียงนางทีอยูเ่ คียงข้างคอยปกป้องข้าจากการ
ถูกทําร้ายด้วยร่างกายของนางเอง”
“ข้ารูด้ ี” เยียหลิงเผยยิม “ช่วงสองปี ทีผ่านมา แม้ขา้ จะ

เป็ นเพียงเชลยในบางคราก็ออกมาเดินเล่นได้หากมี
องครักษ์เฝ้า ครังหนึงข้าเคยเห็นท่านถูกรุมรังแกทุบตีอยู่
ริมถนน แล้วชิงเหยียนก็ใช้รา่ งกายนางปกป้องท่าน ข้า
31
ประทับใจนางนักยามได้เห็น ข้าเพียงไม่คาดคิดเลยว่า
วันหนึงจะได้เป็ นเพือนร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่กนั กับ
นาง”
หญิงรับใช้ผนู้ ีทังจงรักภักดี หัวรัน และแข็งแกร่งเสมอ

มา บางทีอาจเป็ นด้วยเหตุนี เขาซึงไม่วางใจในสตรีใด
โดยง่ายจึงได้พงึ ใจนาง
“เป็ นเรืองดีทีเจ้ารูห้ วั ใจตนเอง” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลาง

ผงกศีรษะ “หากเจ้าทําร้ายชิงเหยียนในภายภาคหน้า
ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่! แต่นอกเหนือไปจากเรืองของชิง
เหยียนแล้ว ข้าจะอยูเ่ คียงข้างเจ้า และให้โอกาสเจ้า
ชําระแค้นศัตรู”
32
ดวงจิตของชายหนุ่มสันไหว บังเกิดความรูส้ กึ ซับซ้อนขึน
ในใจเยียหลิง ครึงปี ทีแล้วเขาได้สมคบคิดกับฮ่องเต้แห่ง
หลงหยวนวางแผนจ้องทําลายนาง แต่นางกลับให้อภัย
และละทิงเรืองราวเหล่านันเสีย ไม่เพียงแต่มอบอํานาจ
สูงส่งให้แก่เขาเท่านัน ยังให้โอกาสเขาทําลายล้างศัตรู
ของตนอีกด้วย
เช่นนันเองแม้ชาตินีทังชาติก็ไม่อาจตอบแทนบุญคุณ
นางได้หมด
“องค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ”
ขณะทีกําลังโศกเศร้าอยูน่ นั บ่าวรับใช้ก็รเข้
ี ามาหาเยียห
ลิงจากนันยืนเทียบเชิญให้ดว้ ยความเคารพนบนอบ
33
“องค์ชายสองส่งเทียบเชิญมาพ่ะย่ะค่ะ”
ดวงหน้าเยียหลิงหม่นลง เขารับเทียบเชิญจากบ่าวรับใช้
เมือได้อา่ นแล้วก็ยงมี
ิ ทา่ ทีเคร่งขรึม
“เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวหันไปถาม

เยียหลิง
เยียหลิงสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกล่าวว่า “เยียลัวส่ง
เทียบเชิญข้าไปเยือนจวนของเขา”
“แล้วมันทําไมฮึ”
34
หากเป็ นเพียงเทียบเชิญธรรมดาเยียหลิงคงไม่โกรธถึง
เพียงนี
ได้ยินอวินลัวเฟิ งดังนัน เยียหลิงก็เม้มริมฝี ปากบางแน่น

ในดวงตาบังเกิดความรูส้ กึ ซับซ้อน “เขาบอกข้าว่าให้
เชิญท่านไปด้วย!”
อวินลัวเฟิ งลูบคางเบาๆ จากนันหัวเราะแฝงเลศนัย “ใน

เมือมีคนเชิญแล้วหากเราไม่ไปจะเป็ นการเสียมารยาท”
“นายท่…”
35
เยียหลิงประสงค์จะเรียกขานอวินลัวเฟิ งว่านายท่าน
จากนันก็เห็นว่ายังมีบา่ วรับใช้อยูใ่ นลาน จึงได้กลืนถ้อย
คํานันแล้วถอนหายใจอย่างสินหวัง “คุณหนูอวิน ท่าน
อาจยังไม่ทราบดีวา่ เยียลัวมีสนั ดานเช่นไร เขาเป็ นคน
มักมากในกาม! เทียวสตรีโคมแดงมิพอ ยังได้ลกั พาตัว
คุณหนูหลายตระกูลไปยํายีนบั ไม่ถว้ น ดูจากเนือหา
เทียบเชิญแล้ว ดูเหมือนเขาจะสนใจท่านด้วยรูว้ า่ ท่าน
พํานักอยูท่ ีจวนของข้า”
“แล้วทําไมเล่า” อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคัก ดวงหน้า

เปี ยมเสน่หแ์ ฝงเลศนัย “เยียหลิงเอ๋ย ไปกันเถิด! ไหน
พาข้าไปพบองค์ชายสองอะไรนีหน่อยซิ!”
ในเมืออวินลัวเฟิ งตัดสินใจแล้ว เยียหลิงก็ไม่พดู ว่าอย่าง

36
ไร เพียงแต่ผงกศีรษะแผ่วเบา “ขอรับ”
เขาเชือมันในตัวนายท่าน อย่างไรก็ดีให้ไปพบหน้าชวน
แขยงของเยียลัวนันมิชอบใจเอาเสียเลย! สวะเช่นมัน
บังอาจมาโลมเลียนายท่านได้อย่างไร
แต่ก็อีกนันล่ะ เยียหลิงรูด้ ีวา่ ทีอวินลัวเฟิ งรับเทียบเชิญ

นันเป็ นเพราะเยียลัวคือบุตรชายของฮองเฮาหรงผูม้ ีสว่ น
เกียวข้องกับการตายของแม่ทพั อวินหยางและภรรยา...
37
ตอนที 167 ฮองเฮาหรงผูช้ วร้
ั าย (1)
ณ แคว้นหลิวจิน
ท่ามกลางท้องถนนอึกทึก อวินลัวเฟิ งผูซ้ งกํ

ึ าลังเดิน
ปะปนอยูก่ บั ฝูงชนดูเหมือนจะจับสังเกตได้ถงึ อะไร
บางอย่าง นางจึงได้คอ่ ยๆ เหลียวหลังกลับไปมองยัง
คลืนมหาชนแล้วนิวหน้าลงเล็กน้อย
“นายท่าน เกิดอะไรขึนอย่างนันรึ”
เห็นอวินลัวเฟิ งนิงไปดังนัน ร่องรอยความสับสนก็สว่าง
38
วาบขึนในดวงตาขณะหันกลับไปมองนาง
อวินลัวเฟิ งละสายตาออกมาแล้วสันศีรษะก่อนตอบว่า
“ไม่มีอะไร”
นางไม่เข้าใจว่าจิตตนหลอนไปเองหรือไม่ ทว่านางรูส้ กึ
ว่าตังแต่จากหลงหยวนมาก็มีใครบางคนคอยตามหลัง
อยูต่ ลอด เพียงแต่หนั กลับไปทีไรก็ไม่เจอเงาร่างทีตาม
มาติดๆ นันเลยสักที
หรือว่าช่วงนีเราจะล้าเกินไปจนเห็นภาพหลอน
จากนันอวินลัวเฟิ งจึงนวดหน้าผากก่อนกล่าวขึนว่า
39
“เดินต่อกันเถอะ”
“ขอรับ”
สายตาเยียหลิงยังคงกังขา ทว่าเมือเห็นอวินลัว
เฟิ งมิประสงค์จะพูดอะไรต่อชายหนุ่มก็มิได้รบเร้าอันใด
ดวงหน้าหม่นลงเล็กน้อย “นายท่าน อีกประเดียวเราก็
จะถึงทีหมายแล้ว เมือถึงเวลานัน ขอให้ทา่ นอย่าลืม
เรืองอยูห่ า่ งๆ จากเจ้าสวะเยียลัวนันไว้”
ได้ยินคําเตือนเยียหลิงดังนัน ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งก็โค้ง

เป็ นรอยยิมเกียจคร้านทว่าทรงเสน่หจ์ ากนันมุง่ หน้าเดิน
ต่อไป
40
…
ด้วยความทีฮองเฮาหรงเป็ นทีโปรดปรานของฮ่องเต้ยงิ
นัก เทียบกับจวนองค์ชายสามทีถูกปล่อยทิงร้างหามีใคร
สนใจไยดีไม่ จวนองค์ชายสองก็นบั ว่าเป็ นตลาดอึกทึก
เต็มไปด้วยผูค้ นสามัญทีประสงค์จะสานสัมพันธ์อนั ดีกบั
เชือพระวงศ์เพือตําแหน่งหน้าทีใหญ่โตในภายภาคหน้า
บัดนีในสวนปรากฏเยียลัวโอบกอดใครบางคนเต็มไม้
เต็มมือซํายังเกียวพาราสีเหล่าสตรีดา้ นข้างอยูเ่ นืองๆ สี
หน้ามากราคะกระทังมือเล่าก็โลมเล้าอยูไ่ ม่หา่ งจุดอ่อน
ไหวของพวกนาง
41
ดูเหมือนเหล่าลูกหลานขุนนางแห่งหลิวจินจะคุน้ เคยกับ
ฉากเช่นนีดีจงึ หามีใครตําหนิทา่ ทีตาช้
ํ าของเยียลัวไม่
บัดนันเองสายตาเยียลัวก็จอ้ งเขม็งไปยังจุดหนึงประหนึง
ว่าสิงนันทําให้เขาลืมหายใจ
ทุกคนมองตามสายตาเขาไปทันที บัดนันเองอาภรณ์
ยาวขาวราวหิมะก็ปรากฏอยูใ่ นคลองจักษุ บังเกิดเป็ น
ความรูส้ กึ ตกตะลึงเช่นเดียวกันกับเยียลัว
ช่างเป็ นสตรีผเู้ ยาว์วยั ดีแท้ อายุอานามไม่น่าเกินสิบสี

สิบห้า
42
ตังแต่ตน้ จนจบนันดวงหน้าเด็กสาวประดับรอยยิม
ยัวเย้าไม่ไยดีสงใด
ิ ดวงตานางเล่าก็ลกึ ลําดําทมิฬ
ประหนึงดวงดาวในยามราตรี ใครได้เห็นย่อมถูกนางดูด
กลืนจนมิอาจถอนสายตาออกไปได้
สตรีงามหยดย้อยปานนีมาจากทีใดกัน อีกทังนางยังได้
ติดตามองค์ชายสามเยียหลิงมาอีกด้วย หรือว่าจะเป็ น
นางสนม
ทีผูค้ นคิดว่าเด็กสาวอาภรณ์ขาวนีเป็ นเพียงสนม…ก็

ด้วยเหตุทีว่าแม้องค์ชายสามจะมิอาจเป็ นทีโปรดปราน
ของฮ่องเต้ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็เป็ นผูม้ ีความสามารถ
เลิศลําซํายังครองสถานะสูงส่ง เช่นนันเองพระชายาของ
เขาย่อมต้องเป็ นองค์หญิงจากต่างเมือง หรือไม่ก็บตุ รี
43
เสนาบดี ส่วนหญิงไม่รูห้ วั นอนปลายเท้าผูน้ ีก็เป็ นได้
เพียงนางสนมเท่านัน!
“น้องสามของข้า ในทีสุดก็มาจนได้! ฮ่าๆๆ” เยียลัว

หัวเราะ แม้ตอ้ นรับเยียหลิงแต่รอยยิมก็จอมปลอมยิงนัก
“ในฐานะองค์ชายผูถ้ กู ส่งไปเป็ นตัวประกันต่างบ้านต่าง
เมืองอยูส่ องสามปี พีชายผูน้ ีคิดถึงเจ้าเหลือเกิน ถึง
ขนาดทูลขอเสด็จพ่อให้พาเจ้ากลับมาอยูบ่ อ่ ยครัง น่า
เสียดายเหลือเกินทีเสด็จพ่อของเราไร้ความกล้าหาญพอ
จะขอตัวเจ้ากลับมาจากหลงหยวน”
ได้เห็นความเสแสร้งแสดงความรักของเยียลัวดังนัน
เยียหลิงก็พน่ ลมออกจมูกอย่างเย็นชา “อย่างนันรึ ถ้า
เช่นนันข้าก็ขอบใจท่านยิงนัก”
44
“ฮ่าๆ ไยต้องสุภาพกันเช่นนันเล่า น้องพี”
เยียลัวหัวเราะพลางจะตบบ่าเยียหลิง ทว่าก่อนมือเยีย
ลัวจะทันแตะบ่าเขา ชายหนุ่มก็หมุนกายหลีก
45
ั าย (2)
เห็นท่าทีเยียหลิงดังนัน ร่องรอยความชิงชังก็สว่างวาบ
ขึนในดวงตาเยียลัว อย่างไรก็ดี รอยยิมของเขายังคง
ประดับใบหน้าไม่มีเปลียนแปลง “น้องข้า ไม่ได้พบกัน
เสียนานไยจึงทําตัวเหินห่างเช่นนันเล่า อา จริงสิ
แล้วสุภาพสตรีผนู้ ีเป็ นใครกัน”
สายตาเขาเบนไปทางอวินลัวเฟิ งพลันความงามพิลาศก็
46
สะท้อนอยูใ่ นดวงตา
ดวงหน้าเยียหลิงขรึมขึนพลางกล่าวว่า “พีรอง คุณหนู

อวินมิใช่ใครทีท่านจะจาบจ้วงได้”
“คิๆ” เยียลัวหัวเราะชัวร้ายก่อนกล่าวตอบ “น้องสาม

ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะหวงผูห้ ญิงของตนถึงเพียงนี พีเจ้า
ไม่ได้มีเจตนาอืนใด เพียงแค่อยากรูห้ วั นอนปลายเท้า
ของสุภาพสตรีนอ้ ยผูน้ ีเท่านัน”
ได้ยินเยียลัวเรียกนายท่านว่าผูห้ ญิงของตนดังนัน เขาก็

ตกตะลึงเสียจนหัวใจแทบหยุดเต้น รีบหันไปชําเลืองแล
นางและเมือได้เห็นอีกฝ่ ายไม่ได้มีทา่ ทีขดั เคืองอันใดก็
47
โล่งใจ
เจ้าสวะนีบังอาจมาล้อเลียนเขากับนายท่านรึ หากนาย
ท่านเคืองขึนมาเมือใดชีวิตไร้คา่ ของมันคงมีอนั ดับดิน
เป็ นแน่นอน
ไม่รูเ้ พราะเหตุอนั ใด ก่อนทันพูดตอบโต้ เยียหลิงก็รูส้ กึ

ถึงความเย็นยะเยือกทีแผ่นหลังราวกับมีดวงตาเย็นชา
จับจ้องมองจากทีลับ ทําให้เขาขนลุกซูจ่ นตัวแข็งเลยที
เดียว…
“เยียลัว ท่านควรพูดจาให้เกียรติกนั มากกว่านี!” ดวง

หน้าเยียหลิงสําแดงความโกรธขึง “หากท่านยังมิ
48
เปลียนท่าทีก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”
“ฮ่าๆๆ !” เยียลัวมิได้เอาความอันใดแล้วหัวเราะเสียง
ดัง “เยียหลิงเอ๋ย เจ้าคิดว่าข้าไม่รูเ้ บืองหลังนางอย่าง
นันรึ นางก็เป็ นเพียงหญิงโสเภณีใช่หรือไม่ คุณหนูทีไหน
จะเข้าจวนองค์ชายโดยมิผา่ นพิธีรตี อง ข้าถามลองใจไป
อย่างนัน แต่เจ้ากลับกริวหนักถึงเพียงนีเพราะอับอาย
เรืองนีข้าจะนําไปทูลเสด็จพ่อแน่นอน!”
หญิงโสเภณีอย่างนันรึ
หลังลูกหลานขุนนางรอบตัวได้ยินเยียลัวดังนัน สายตาที
เดิมทีตกตะลึงก็กลายเป็ นกระสันตําช้า
49
หญิงโสเภณีเพียงโยนเงินทองให้สกั หน่อยพวกนางก็
ยินยอมพร้อมเปลืองผ้าและให้บริการแล้ว เช่นนันเอง
ผูห้ ญิงเช่นนีมิสมควรได้รบั เกียรติอนั ใด!
“แม่สาวน้อย” เยียลัวหันไปทางอวินลัวเฟิ งลินก็เลียริม

ฝี ปากแห้ง “เจ้าเป็ นสนมข้าดีกว่าคอยตามเยียหลิง
ต้อยๆ แม้สถานะเจ้าตําต้อยเกินมิอาจขึนเป็ นชายาข้าก็
จะบํารุงบําเรอเจ้าด้วยความรักความหลงใหล! รับรอง
ว่าในจวนองค์ชายแห่งนีไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าอย่างแน่
นอน เจ้าว่าอย่างไร”
มีเพียงเขาซึงเป็ นบุตรฮองเฮาเท่านันทีจะมีสทิ ธิครอบ

ครองหญิงงามปานนี เยียหลิงเล่ามีคณ
ุ สมบัติอนั ใด
50
เคราะห์ไม่ดีทีในทีสุดเยียหลิงก็มิอาจทานทนอีกต่อไป
เขากําหมัดแน่นเหวียงไปทางเยียลัว ท่าทีขงึ ขังประหนึง
มีดร้อนตัดเนย
พลัก!
ครันกําปั นเยียหลิงปะทะดวงหน้าเยียลัวก็ปรากฏขาคู่
หนึงไวยิงกว่าเหยียบยําลงบนกายเยียลัว ทุกคนเพียงได้
ยินเสียร้องอูอ้ ีก่อนร่างชายหนุ่มจะปลิวกระเด็นไป
เด็กสาวยกเท้าขึนเหยียบลงบนอกเยียลัวขณะเหลือบ
มองตําด้วยท่าทีถือดี “ขออภัย เมือสักครูข่ า้ ได้ยินไม่
51
ถนัด เจ้าช่วยทวนอีกครังได้หรือไม่”
แม้เด็กสาวอาภรณ์ขาวจะกล่าวขอขมา ทว่าทุกคนก็
สัมผัสได้ถงึ ความมุง่ ร้ายกําจายจากนาง! ยิงไปกว่านัน
ตังแต่ตน้ นางก็แย้มยิมมีเลศนัย ดวงตาเป็ นประกายปริม
ด้วยความยโสโอหัง
“องครักษ์ จับนางซะ!” เยียลัวหน้าซีดขณะคํารามลัน

ด้วยโทสะ
ทุกคนทีอยูใ่ นทีแห่งนันไม่ได้คาดคิดเลยว่าแม้งานเลียง
ยังไม่ทนั เริมก็เกิดสงครามขึนเสียแล้ว
52
ทันใดนันก็บงั เกิดเสียงฝี เท้าทรงพลังพร้อมเพรียงกันราย
ล้อมอวินลัวเฟิ งและเยียหลิง จากนันเหล่าองครักษ์
หลวงต่างก็วาดอาวุธออกมา บรรยากาศโดยรอบเย็นยะ
เยือกลงทันที

ั าย (3)
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลเหล่าองครักษ์หลวงด้วยสายตา
ร้ายกาจ มุมปากก็โค้งขึนก่อนกล่าวอย่างยโสโอหังว่า
“ถ้าพวกเจ้าอยากให้เขาตายก็เชิญดาหน้ากันเข้ามา!
53
แต่แน่นอนว่าจํานวนคนแค่นีไม่พอเป็ นคูม่ ือข้าหรอก!”
พลัก!
พูดไปขาก็ออกแรงขึนอีกเล็กน้อยลงบนอกของเยียลัว…
ทันใดนันเองทุกคนต่างก็ได้ยินเสียงกระดูกลัน
“อ๊าก!”
บัดนันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องชวนขนพองสยองเกล้าของ
เยียลัวก้องสะท้อนไปทัวบริเวณ น่าหวาดหวันเสียจนทุก
คนทียืนอยูต่ า่ งพากันอกสันขวัญแขวน
54
“เจ้า…ลอบโจมตีขา้ !” เยียลัวจ้องอวินลัวเฟิ งตาไม่
กะพริบ ความชิงชังปรากฏอยูใ่ นดวงตา “ถึงขนาดลอบ
โจมตีขา้ ได้ เจ้าใช้ความสามารถอันใดกัน หากมีฝีมือไย
ไม่ประลองกันซึงๆ หน้าเล่า!”
อวินลัวเฟิ งกวาดตามองเขาหัวจรดเท้าก่อนกล่าวตอบว่า
“ผูช้ นะย่อมได้มงกุฎส่วนผูแ้ พ้ก็ได้แต่เห่าหอน! นีคือ
ความจริงนิรนั ดร์ หากแพ้ก็คือแพ้! ถ้าหากว่านีคือสนาม
รบเจ้าไม่มีทางเหลือเวลาตัดพ้อ! เยียลัวเอ๋ย ระยะห่าง
ระหว่างเจ้ากับเยียหลิงนันมิใช่นอ้ ยๆ หากทีสุดแล้วเจ้า
ได้ขนครองแคว้
ึ นนีก็ไม่มีทางรักษาไว้ได้อยูด่ ี”
ถ้อยคําอหังการของเด็กสาวทําให้ทกุ คนชะงักงัน
55
จู่ๆ นางก็ปรากฏตัวขึนมาแล้วกล่าววาจาถือดีไม่เห็นแม้
กระทังราชสํานักอยูใ่ นสายตาอย่างนันรึ!
นางมีบญ
ุ ญาธิการสูงส่งมาจากไหนจึงดูถกู ได้แม้กระทัง
เชือพระวงศ์
ถูกต้องแล้ว สายตาของนางทําให้เหล่าขุนนางรูส้ กึ ว่า

กําลังถูกดูแคลน เป็ นความชิงชังชนิดทีว่าหากแม้น
ฮ่องเต้ยืนอยูต่ รงหน้านางก็คงไม่แล
แต่ก็นนละ
ั ด้วยเหตุนนเองพวกเขาทั
ั งหลายจึงไม่เข้าใจ
ว่าเหตุใดนางผูเ้ ป็ นสามัญชนคนธรรมดาคอยติดตาม
56
เยียหลิงจึงได้อาจหาญกล่าววาจาเช่นนันออกมาได้
“เยียหลิง ไปกันเถิด”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากแล้วหมุนกายหาเยียหลิงขณะเผย
รอยยิมบาง
“รับทราบ” เยียหลิงยังคงตกตะลึงแต่ก็มิได้ตอ่ ความยาว

สาวความยืด เพียงแต่ผงกศีรษะเท่านัน สายตาเบนไป
ยังเหล่าองครักษ์หลวงจากนันกล่าวเย็นชาว่า “หลีกไป
ซะ!”
เหล่าองครักษ์หลวงก็ถกู เสียงตะโกนของเยียหลิงสะกด
57
จนกระถดถอยหนีตงแถวหลี
ั กทางให้โดยมิทนั ได้คิด
ภายใต้สายตาของทุกคน ทังสองจากบริเวณลานไป
เฉยๆ และมิได้เหลียวหลังกลับมาอีกเลยราวกับพวกเขา
มาเพือกล่าวคําทักทายเท่านัน
กว่าเยียลัวจะได้สติทงสองก็
ั ลบั ตาไปแล้ว เขากําหมัด
แน่นแล้วกล่าววาจาเกรียวกราดว่า “เยียหลิง ข้าไม่
ปล่อยพวกเจ้าทังสองไว้แน่!”
ด้านนอกจวน
58
เยียหลิงอดรนทนไม่ไหวจึงได้เอ่ยความสงสัยในจิตใจ
ออกมา “นายท่าน ท่านมายังจวนองค์ชายสองด้วย
เหตุผลอันใดกันแน่ พวกเราจะจากไปเฉยๆ แบบนีอย่าง
นันหรือ”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคัก “ข้าเสร็จธุระแล้วข้าก็ควรจาก

ไปมิใช่ร”ึ
“...” ทันใดนันเยียหลิงก็ชะงักไปครูห่ นึงก่อนได้สติแล้ว

ถามต่อว่า “แต่ขา้ อยูข่ า้ งกายท่านตลอดเวลา มิเห็น
ท่านทําอย่างอืนนอกเสียจากจุดประสงค์ของท่านคือ
การอัดเยียลัวให้น่วม”
59
“นันเป็ นสิงทีเขาสมควรได้รบั ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน
“ข้ามาเพือสํารวจพืนทีจวนเท่านัน และเมือครูน่ ีเองข้าก็
สํารวจจวนองค์ชายสองเสียทุกซอกทุกมุมแล้ว ถ้าเช่น
นันข้าก็ไม่มีเหตุผลอันใดให้ตอ้ งอยูต่ อ่ อีก”
สายตาเยียหลิงยิงประหลาดใจ “นายท่านออกไป
สํารวจพืนทีเมือใดกัน ไยข้าไม่รูเ้ รือง ข้ามิเห็นจําได้วา่
ท่านจากไปไหน”
อวินลัวเฟิ งมองเยียหลิงแล้วพูดขึนว่า “เยียหลิงเอ๋ย เจ้า

ต้องจําไว้อย่างว่าบางเวลาดวงตาก็ไม่จาํ เป็ น หากเจ้ามี
พลังฌานเฝ้าสังเกตการณ์รอบตัว เมือครูน่ ีเองข้าได้
ขยายอาณาเขตพลังฌานของข้าให้ครอบคลุมทัวทังจวน
60
เช่นนันเองทุกพืนทีและห้องหับจึงได้สลักลึกลงในใจของ
ข้าแล้ว เจ้าเข้าใจหรือไม่”
61
ั าย (4)
กายเยียหลิงสันไปทังร่างหลังได้ยินวาจานาง
ต้องมีพลังฌานกล้าแข็งปานใดกันจึงขยายอาณาเขต
ครอบคลุมจวนทังจวนได้
“ข้าเข้าใจแล้วนายท่าน”
เขาสูดหายใจลึกช้าๆ แล้วแสงสว่างก็ปรากฏขึนในดวง
ตา
62
“ไปกันเถิด เดียวยามคําข้าต้องมาสํารวจจวนองค์ชาย
สองอีกครา บัดนีข้าจะมุง่ หน้ากลับไปยังจวนเพือ พัก
ผ่อนเติมพลังสําหรับคืนนีเสียก่อน” อวินลัวเฟิ งยืดกาย
เกียจคร้าน ในดวงตาดําทมิฬฉายแววอํามหิตเป็ นที
สังเกตเห็นได้
จะเป็ นใครหน้าไหนก็แล้วแต่ ถ้าหากสังหารบิดามารดา

นางพวกมันจะต้องชดใช้!
ยามคํา
63
ความมืดมิดแผ่ปกคลุมผืนนภา
แว่วเสียงคํารามด้วยแรงโทสะแผดเผาก้องสะท้อนไปทัว
จวนทีเดิมเงียบสงบ
“เยียหลิงกับนางเด็กแสบนัน ข้าจะทรมานพวกเจ้าจน
ต้องร้องขอความตาย!”
บัดนีเมือเยียลัวระลึกได้ถงึ ความอัปยศอดสูทีได้ลมรส
ิ
เมือตอนกลางวัน หัวใจก็รูส้ กึ ประหนึงถูกรุมเร้าด้วยมด
งานหลายหมืนกัดกินเจ็บปวดจนทนไม่ได้ เส้นเลือดสี
นําเงินปูดโปนออกจากหมัดทีกําแน่น ลูกตาก็ถกู เพลิง
พิโรธย้อมเป็ นสีแดงฉานราวกับเส้นโลหิตแตก
64
“ลูกแม่ เจ้าอย่าได้วิตกไปเลย”
กลินไม้จนั ทน์กาํ จายไปทัวทังห้อง ปรากฏสตรีผมู้ ีรูปโฉม

งดงามนังอยูบ่ นเก้าอี นางถือถ้วยชาแล้วจิบเล็กน้อย ใน
ดวงตาชวนหลงใหลปรากฏแสงสว่างวาบ “ลุงของเยียห
ลิงคือแม่ทพั อี คงไม่ง่ายทีเจ้าจะต่อกรกับเยียหลิง! ส่วน
นางเด็กตัวดีนนที
ั เจ้าพูดถึง หากนางทําร้ายเจ้าได้ก็ถือ
ว่าไม่ธรรมดา สตรีเช่นนีจะให้เสด็จพ่อเจ้าพบไม่ได้เด็ด
ขาด มิเช่นนันแล้วเขาผูม้ ีความมักมากเป็ นวิสยั จะต้อง
ลุม่ หลงในตัวนางอย่างแน่นอน”
“เสด็จแม่ ข้าอับอายเหลือเกิน!”
65
เยียลัวกําหมัดแน่นแล้วเอ่ยด้วยโทสะว่า “จะให้ขา้
ปล่อยเขาไปได้อย่างไรในเมือนางนันทําให้ขา้ ต้อง อับ
อายต่อหน้าธารกํานัล หากมิได้ทลู เสด็จพ่อข้าต้องอก
แตกตายเป็ นแน่!”
“ลูกข้า เจ้ามิลว่ งรูน้ ิสยั เสด็จพ่อเจ้ารึ จะฮองเฮาอีองค์

ก่อนหรือว่าข้าก็เถอะ เราเป็ นทีถูกอกถูกใจก็ดว้ ยหน้าตา
อีกประการ เสด็จพ่อเจ้าน่ะได้ใหม่ก็มกั ลืมเก่า แล้วแม่
หญิงคนนันก็งามนักมิใช่รึ ถ้าเช่นนันก็ยงให้
ิ เสด็จพ่อเจ้า
เห็นมิได้ไปกันใหญ่ หากเขาพึงใจนางขึนมา คิดรึวา่ นาง
จะปฏิเสธตําแหน่งพระสนม”
ในความคิดของฮองเฮาหรง ฮ่องเต้คือตัวตนสูงสุดและ
66
หากท่านต้องตาสตรีใดย่อมต้องได้มาในครอบครอง อีก
ประการ ไม่มีสตรีใดในแผ่นดินจะปฏิเสธตําแหน่งพระ
สนมของฮ่องเต้แน่นอน
“เสด็จแม่ แล้วข้าจะล้างแค้นอย่างไรเล่า จะปล่อยให้

นางผูห้ ญิงนันหลูเ่ กียรติขา้ เช่นนีจริงๆ อย่างนันรึ”
เยียลัวขัดเคืองนัก หวังจะสับซากศพเยียหลิงเป็ นชินๆ

จากนันลักพาตัวนางผูห้ ญิงอาภรณ์ขาวนันมา กระทํา
ยํายีทีจวนจนขาดใจ
“ลูกข้า เจ้าต้องรูเ้ อาไว้วา่ ในโลกนีเต็มไปด้วยผูห้ ญิงชัน

ตําผูห้ วังเกาะชายทีมีอาํ นาจ ย่อมยินยอมพร้อมใจคุก
เข่าลงต่อหน้าพวกเขาเหล่านัน! เช่นนันข้าจึงมีแผน เมือ
67
เร็วๆ นี ราชสํานักกําลังคิดผูกสัมพันธไมตรีกบั ผูค้ นจาก
หอลัวเฟิ ง ข้าจึงคิดว่าพวกเราส่งนางไปเป็ นของกํานัลให้
แก่คนของหอลัวเฟิ งในฐานะอนุภรรยาเพือผูกมิตรได้
เมือเสด็จพ่อเจ้าเห็นเรามีสมั พันธ์อนั ดีกบั หอลัวเฟิ งแล้ว
เขาต้องพึงใจเจ้ายิงกว่าเดิมเป็ นแน่ แล้วเจ้าก็จะได้
ตําแหน่งองค์รชั ทายาทมาครอง”
ในดวงตาหลุบตําของฮองเฮาหรงส่องประกายชัวร้าย
ส่วนรอยยิมก็บิดเบียวชวนสะพรึงขณะเอ่ยวาจาเชืองช้า
“เช่นนีแล้วจะไม่เป็ นการปล่อยนางหลุดมือง่ายไปหน่อย
รึ” เยียลัวนิวหน้า
การกระทําของเสด็จแม่มิได้เป็ นการลงโทษนาง หากแต่

68
มอบโอกาสให้นางเปลียนจากนกกระจอกไปเป็ นหงส์
ต่างหาก จะให้เขายินยอมได้อย่างไร
“ลูกข้า ข้าหวังผูกมิตรกับอูจ่ งจากหอลัวเฟิ งต่างหาก

บุรุษผูน้ ีแก่เฒ่าเกินห้าสิบแล้วซํายังวิตรถารยิงนัก สตรี
ใดได้ตกเป็ นของเขาจําต้องถูกยํายีจนขาดใจไปทุกราย!
ยิงไปกว่านัน อูจ่ งเป็ นผูม้ กั มากในกาม ย่อมต้องสนใจ
แม่นางผูน้ ีอย่างแน่นอน”
69
ั าย (5)
หลังเงียบไปครูใ่ หญ่ เยียหลัวก็ถามขึนว่า “แล้วถ้านาง

ผูห้ ญิงคนนันไม่ยินยอมล่อลวงเจ้าคนใหญ่คนโตจากหอ
ลัวเฟิ งนันเล่า”
ได้ยินดังนันฮองเฮาหรงก็ยมเยาะ
ิ ริมฝี ปากโค้งขึนอย่าง
น่าขัน “ลูกเอ๋ย ในโลกนีไม่มีสตรีใดทีไม่ปรารถนาเกาะ
ผูม้ ีอิทธิพล บัดนีหอลัวเฟิ งมีอาํ นาจล้นฟ้าเจิดจ้า
ประหนึงแสงอาทิตย์เทียงวัน กระทังเราราชสํานักยัง
ต้องไว้หน้า เช่นนีแล้วนางน่าจะดีใจเสียด้วยซําทีเรา
มอบโอกาสอันงามนีให้ มิเช่นนันนางคง ไม่มีทางได้พบ
กับผูม้ ีอิทธิพลแห่งหอลัวเฟิ ง”
70
...
ใต้ผืนฟ้ายามราตรีปรากฏเด็กสาวยืนอยูภ่ ายใต้แสง
จันทร์ อาภรณ์นางขาวราวหิมะตัดกับคําคืนอันมืดมิด
อย่างไรก็ดีความเงียบสงัดของราตรีก็ออกจะน่าหวาด
หวัน ได้ยินเพียงแต่เสียงจักจันบนต้นไม้
อวินลัวเฟิ งมองไปยังบานหน้าต่างซึงส่องสว่างด้วยแสง
เทียน หลังได้ยินเนือความทีสองแม่ลกู สนทนากันแล้วริม
ฝี ปากนางก็โค้งขึนเป็ นรอยหยักเปี ยมเสน่ห ์ ในดวงตา
ฉายแสงเย็นยะเยือกสว่างวาบ
เดิมทีทีนางมายังจวนองค์ชายสองในคืนนีก็เพือสืบหา
71
เบาะแสเบืองหลังการตายของบิดามารดา มิได้คาดคิด
เลยว่าจะบังเอิญได้ยินแผนสมคบคิดของสองแม่ลกู ซํา
เป้าหมายของแผนการดังกล่าวยังเป็ นนางอีกด้วย
“เยียหลิงเอ๋ย อูจ่ งผูน้ ีคือใครกัน” นางถามหนุ่มน้อยผู้

เดินตามหลังโดยมิหนั มามอง
เยียหลิงชะงักไปเล็กน้อยก่อนตอบรับว่า “อูจ่ งคือผู้

อาวุโสแห่งหอลัวเฟิ งขอรับ เขาอยูก่ บั หอลัวเฟิ งมาตังแต่
เริมต้น เขาผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงเช่นเดียวกันกับข้า”
“เยียหลิง เรืองในวันนีขอให้เจ้าทําเหมือนไม่มีอะไรเกิด
ขึน บางทีนีอาจเป็ นทางทีดีทีจะทดสอบพวกเขาก็เป็ นได้
ข้าอยากรูว้ า่ อูจ่ งผูน้ ีจงรักภักดีตอ่ หอลัวเฟิ งของข้าทัง
72
หัวใจหรือไม่!”
“ขอรับนายท่าน” เยียหลิงตอบรับด้วยความเคารพ
อันทีจริงแล้วเยียหลิงยังคงตกตะลึงกับการกระทําของอ
วินลัวเฟิ งจนกระทังบัดนี
เมือทังสองไปเยือนจวนองค์ชายสองในคืนนี ไม่มีใครรู ้
ว่านางเอาสิงใดให้องครักษ์รกั ษาการณ์กิน ส่งผลให้
องครักษ์เหล่านันมีแววตาเลือนลอยประหนึงมองไม่เห็น
พวกเขาทังสองอยูใ่ นสายตา...
“เห็นทีคืนนีคงไม่ได้อะไรเพิมเติมแล้ว” อวินลัวเฟิ งนิว
73
หน้าจากนันหมุนกายเชืองช้าใต้นภาราตรี นําเสียงนาง
เปี ยมเสน่หแ์ ละเกียจคร้าน “เยียหลิง เรากลับกันเถิด”
“บ่าวผูน้ ีจะทําตามคําบัญชา” เยียหลิงก้มศีรษะลงแล้ว

ตอบรับด้วยความเคารพ
ทังสองยืนอยูน่ อกหน้าต่างอยูร่ าวๆ ครึงชัวยามทว่าไม่มี

ใครสังเกตเห็นเลย องครักษ์รกั ษาการณ์หลวงหลายคน
เดินผ่านทังสองเสียด้วยซําทว่าก็ไม่แม้แต่จะส่งเสียงใดๆ
หากมีผใู้ ดสังเกตย่อมเห็นได้วา่ ในดวงตาขององครักษ์
เหล่านันเลือนลอยประหนึงหุน่ เชิดเร่รอ่ นไปมาในยาม
ราตรี
เหตุการณ์ดาํ เนินไปเช่นนีจนกระทังอวินลัวเฟิ งกับเยียห

74
ลิงจากไป เมือนันดวงตาองครักษ์หลวงจึงได้คอ่ ยๆ กลับ
กระจ่างใสดังเดิม อย่างไรก็ดี ดูเหมือนพวกเขาจะจํา
แขกไม่ได้รบั เชิญทังสองมิได้เลยขณะเดินรักษาการณ์ตอ่
ไปตามปกติ
ภายใต้มา่ นหมอกเปลียวเหงายามราตรี ถนนทุกสายก็มิ

ได้คกึ คักเช่นกลางวัน กลับเงียบสงัดลึกลํายากหยังถึง
ทันใดนันเองไหน่ฉาทีอาศัยอยูใ่ นแขนเสืออวินลัวเฟิ งก็

สังเกตเห็นอะไรบางอย่างแล้วส่งเสียงจีดๆ อย่างหวาด
หวันหวาดหวันมิหยุดหย่อนประหนึงเป็ นสัญญาณเตือน
ภัย
“คุณหนูอวิน”
75
ทันใดนันเองเงาร่างสองสามร่างก็รอ่ นลงมาจากผืนนภา
ก่อนแล่นลงบนพืนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งแล้วเข้าประเด็น
ทันที “แม่ทพั ของเราประสงค์เชิญท่านไปเยียมเยือน!”
แม่ทพั อย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวมองไปยังผูม้ าใหม่ทีขวางทางนางอยู่

แล้วเผยยิมทรงเสน่ห ์ “แม่ทพั อีน่ะรึ”
“ถูกต้องแล้ว” ทหารผูห้ นึงตอบรับเย็นชา “แม่ทพั ทีเรา

กล่าวถึงคือแม่ทพั อี”
76
ครังหนึงแม่ทพั อีแห่งหลิวจินถูกท่านปู่ นางปราบจนแพ้
ราบคาบ หลานชายจึงได้ถกู ส่งไปเป็ นเชลย! บัดนีใน
เมือจู่ๆ แม่ทพั อีก็เชิญนางไปเยียมเยือน ก็เห็นทีตวั ตน
ของนางคงถูกเปิ ดเผยแล้วกระมัง
77
ตอนที 172 คําเตือนจากแม่ทพั อี (1)
“ถ้าเช่นนัน”
อวินลัวเฟิ งแตะกรามแผ่วเบา ความลังเลปรากฏอยูใ่ น

สายตา “โปรดนําทางเราไปเถิด”
“ข้าจะไปกับท่าน”
เยียหลิงชําเลืองมองไปยังทหารหลายนายใต้ผืนฟ้ายาม
ราตรีจากนันยืนหยัดข้างอวินลัวเฟิ ง
“โปรดตามเรามา” ทหารผูห้ นึงมีมารยาทและแสดงท่าที

1
นุ่มนวลต่ออวินลัวเฟิ งทีเดียวแม้ถอ้ ยคําจะดุดนั และเคร่ง
ขรึม
ณ จวนแม่ทพั
ในห้องเขียนหนังสือปรากฏชายวัยกลางคนยืนเอามือ
ไพล่หลังอยูใ่ ต้แสงจันทร์ปลอดโปร่ง เส้นผมยาวสลวย
คลอเคลียแผ่นหลังมีสีดาํ สนิทประหนึงหมึก
เขาหันหลังให้ประตูหอ้ งเขียนหนังสือมิขยับ กายยืดตรง

กําจายบรรยากาศเข้มงวดประหนึงภูผาแกร่งกล้าน่า
เกรงขาม
2
“ท่านแม่ทพั ขอรับ” จู่ๆ ก็มีเสียงหนึงดึงเขาออกจาก
ภวังค์ “ผูท้ ีท่านเชิญมาถึงแล้ว และองค์ชายสามก็ได้
ติดตามนางมายังจวนด้วยขอรับ”
อีปูฝ้ านครันได้ยินทหารตนรายงานแล้วก็หมุนกายกลับ
มาในทีสุด จากนันกล่าวขึนด้วยท่าทีเคร่งครัด “ให้พวก
เขาเข้ามา”
“ขอรับท่านแม่ทพั ”
นายทหารรับคําสังแล้วจากไป
ไม่นานนัก ท่ามกลางนภาราตรีมืดดําก็ปรากฏอาภรณ์
3
ขาวราวหิมะขึนในคลองจักษุ
ครันเห็นเด็กสาวผูม้ าเยือนแล้ว ดวงตาเคร่งขรึมดุดนั ของ

อีปูฝ้ านก็เหม่อมองนางไม่วางตา กระทังสายตาก็ดจู ะไม่
อาจถอนห่างจากร่างเด็กสาวได้
เหมือนกันมาก เหมือนกันเกินไปแล้ว!
เด็กน้อยผูน้ ีกับไป๋ หลิงมารดาของนางช่างเหมือนกัน

อย่างกับแกะออกมาจากพิมพ์เดียวกัน งามสง่าสะกดใจ
หาผูใ้ ดในยุคสมัยนีเทียบเทียม
“ท่านลุง!”
4
เยียหลิงเห็นลุงตนจ้องอวินลัวเฟิ งตาไม่กะพริบดังนัน
ความหวาดหวันก็ฉายชัดในดวงหน้า เขาชําเลืองมองอ
วินลัวเฟิ งข้างกายแล้วจึงค่อยโล่งอกเมือเห็นว่าอีกฝ่ ายมิ
ได้มีทา่ ทีขดั เคืองอันใด
อีปูฝ้ านค่อยๆ ได้สติแล้วสายตาทีมองอวินลัวเฟิ งก็แปลก

นัก ประหนึงว่าเขากําลังมองหาใครอืนในตัวนาง
“ข้าไม่ทราบว่าควรเรียกเจ้าว่าคุณหนูอวินหรืออวินลัว
เฟิ งดี” สีหน้าอีปูฝ้ านเปลียนเป็ นดุดนั ราวกับความเหม่อ
ลอยเมือครูเ่ ป็ นเพียงภาพลวงตา
5
“ก็แค่การเรียกขานเท่านัน ท่านแม่ทพั อี ท่านประสงค์จะ
เรียกข้าอย่างไรก็ตามใจเถิด” อวินลัวเฟิ งเอนพิงกรอบ
ประตูเล็กน้อย ดวงตาดําสนิทจ้องมองอีปูฝ้ านอย่างมี
เลศนัย “เพียงแต่ในเมือข้าไม่มีความสัมพันธ์อนั ใดกับ
ท่านแม่ทพั อีมาก่อน ข้าขอทราบได้หรือไม่วา่ เหตุใดท่าน
แม่ทพั อีจึงประสงค์อยากพบข้า”
อีปูฝ้ านนิงไปพักใหญ่ก่อนเอ่ยถามเย็นยะเยือก “ข้าเพียง

อยากรูว้ า่ เจ้า ในฐานะหลานสาวแม่ทพั แห่งหลงหยวน
ไยจึงได้เดินทางมายังหลิวจิน หากเจ้าบอกว่าไม่มี
เหตุผลอันใดเป็ นพิเศษข้าก็คงไม่เชือ!”
ได้ยินดังนันดวงตาอวินลัวเฟิ งก็หรีลงเล็กน้อย เห็น

ประกายแสงอันตรายสว่างวาบ
6
ตามคาด บุรุษผูน้ ีล่วงรูถ้ งึ ตัวตนนางจริง!
บัดนีต่อให้นางปฏิเสธไปก็คงเปล่าประโยชน์
ยิงไปกว่านันเมือนางมาเยือนแคว้นนี นางก็ไม่คิดแม้แต่
จะปกปิ ดตัวตนอยูแ่ ล้ว! นางประสงค์ให้โลกทังโลกได้รบั
รูถ้ งึ วัตถุประสงค์ของนางทีต้องการแก้แค้นให้แก่บิดา
มารดาแล้วชําระล้างหนีครังนีเสีย!
“เห็นทีทา่ นแม่ทพั อีจะมีแหล่งข้อมูลดีทีเดียว ข้า อวินลัว

เฟิ ง เป็ นเพียงสวะแห่งแคว้นหลงหยวนเท่านัน แต่ทา่ นก็
ยังอุตส่าห์สงั เกตเห็นข้า” อวินลัวเฟิ งกอดอกพลางเผย
7
ยิมแฝงเลศนัย “ใช่แล้ว ข้าคือหลานสาว แห่งอวินลัว
และยังเป็ นบุตรีแห่งอวินหยางและไป๋ หลิงอีกด้วย!”
ถ้อยคําประหนึงค้อนทุบลงบนดวงจิตอีปูฝ้ านอย่างไร้
ปรานีทาํ ให้เขากระถดถอยหลังไปเล็กน้อย
นางเป็ นลูกสาวไป๋ หลิงจริงสินะ...
อันทีจริงเขาสังเกตเห็นนางตังแต่เดินทางมายังหลิวจิ
นแล้ว ประกอบกับทีผูค้ นในจวนองค์ชายสามต่างก็เรียก
ขานเด็กสาวว่าคุณหนูอวิน เขาจึงล่วงรูถ้ งึ ตัวตนของนาง
ด้วยเหตุดงั กล่าวนีเอง
8
ได้เห็นดวงหน้าทีทําให้หยุดหายใจอยูเ่ บืองหน้าดังนัน อี
ปูฝ้ านก็สดู หายใจเข้าลึก สงบความคับข้องในจิตใจ
พลางมองนางด้วยดวงตาสีดาํ สนิทลําลึก
“คุณหนูอวิน ข้าเป็ นสหายกับบิดามารดาเจ้ามานานนัก

แต่เพราะเรามีนายคนละคนจึงพบกันได้แต่เพียงบน
สนามรบเท่านัน เช่นนันเองด้วยเห็นแก่มิตรภาพระหว่าง
9
ข้ากับพวกเขา ข้าขอแนะนําให้เจ้าออกจากหลิวจินไป
เสีย! เรืองเจ้าเข้าหลิวจินมานันข้าไม่เอาความได้ แต่หาก
เจ้าไม่ออกไปก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”
นําเสียงอีปูฝ้ านแปลกพิลกึ นัก ด้วยความเคร่งครัดบนใบ

หน้าอันหล่อเหลา
เขาคือแม่ทพั แห่งหลิวจิน เช่นนันหน้าทีปกป้องแว่น

แคว้นจึงเป็ นของเขา! มิเช่นนันแล้วเขาคงไม่ได้พบกับ
สตรีทีตนตกหลุมรักโดยมิลงั เลท่ามกลางสนามรบเมือ
สิบปี ทีผ่านมา
เคราะห์ไม่ดี เนืองจากเขาต่อต้านการใช้แผนสกปรกกับ
10
คูส่ ามีภรรยาอวิน ฮ่องเต้จงึ ได้เรียกตัวเขากลับมาก่อน
สงครามจะจบสิน เขาจึงไม่รูเ้ ลยว่าเกิดอะไรขึนในภาย
หลัง พอรูอ้ ีกทีสองสามีภรรยาตระกูลอวินก็สนไปใน
ิ
สนามรบเสียแล้ว โดยทีจิตวิญญาณถูกส่งกลับคืนสูด่ ิน
แดนเกิด
ข่าวอันน่าเศร้าทําร้ายเขาจนเสียคนจึงได้หนั ไปพึงพา
สุรายาเมา แม้กระทังบัดนีในหัวใจก็ยงั คงเจ็บปวด
“ออกจากหลิวจินไปอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งแย้มยิมมีเลศ

นัย “ท่านคิดว่าในเมือข้าถ่อมาถึงนีแล้ว ข้าจะยอมจาก
ไปโดยง่ายอย่างนันรึ”
11
ดวงหน้าหล่อเหลาของอีปูฝ้ านเคร่งเครียดขึนมา “คุณ
หนูอวิน ตราบใดทีข้ายังปกป้องหลิวจิน ข้าจะไม่ปล่อย
ให้เจ้ากระทําการอันใดทีเป็ นภัยคุกคามต่อแผ่นดินนีเป็ น
อันขาด! แม้เจ้าเป็ นบุตรีของไป๋ หลิง ข้าก็จะไม่เห็นดีเห็น
งามกับการกระทําของเจ้า”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองเขาอย่างมีเลศนัย “ทีข้ามายังผืน

แผ่นดินนีก็เพือแก้แค้นให้แก่บพุ การีขา้ ไม่วา่ ใครก็หยุด
ข้าไม่ได้!”
“อวินลัวเฟิ ง!” อีปูฝ้ านดูจะโกรธขึงขึนมา “ยามสองดิน

แดนรบรากันย่อมต้องมีผบู้ าดเจ็บล้มตาย คนจากหลิวจิ
นเองก็ลม้ ตายไปในสนามรบมิตา่ งกัน เจ้าจะบอกให้ขา้
ล้างแค้นให้แก่พวกเขาทังหมดอย่างนันรึ แก้แค้นไปก็ยงิ
12
ต่อไฟแค้นไม่รูจ้ กั จบจักสิน...แล้วเมือใดความเกลียดชัง
นีจะจบลงเล่า ทีสําคัญ สิงนีคือความสูญเสียจาก
สงคราม เป็ นเรืองทีช่วยไม่ได้”
“จริงอยูย่ ามสองแคว้นรบรากันย่อมต้องมีผบู้ าดเจ็บล้ม

ตาย แต่โชคร้ายทีข้าไม่สนใจความเป็ นความตายของผู้
อืน ข้าสนแต่เพียงครอบครัวเท่านัน พวกเขาจะ
ตายอย่างไรก็ช่าง แต่ใครก็ตามทีทําร้ายครอบครัวข้าคือ
ศัตรูของข้า!” อวินลัวเฟิ งยิมเยาะ ใบหน้าเผยความก้าว
ร้าวชัดเจน หากแก้แค้นไปก็ยงต่
ิ อไฟแค้น แล้วเมือใดที
ความเกลียดชังนีจะจบสินอย่างนันรึ
น่าขัน!
13
นางมิเคยเชือว่าเวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวร นางรู ้
เพียงหนีเลือดต้องชําระด้วยเลือดเท่านัน!
อีปูฝ้ านขมวดคิวแน่น ในดวงหน้าปรากฏโทสะ
เหมือนเหล่าทหารจะสัมผัสได้ถงึ ความพิโรธในตัวแม่ทพั
จึงได้วาดอาวุธออกมา บรรยากาศพลันเคร่งเครียดขึน
มาทันที
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าตัดสินใจเช่นนีจริงๆ อย่างนันรึ” อีปูฝ้ าน

ยกมือขึนห้ามทหารตนพลางเอ่ยถามเย็นชา
14
อย่างไรก็ดี อวินลัวเฟิ งมิได้ตอบคําถาม หากแต่หวั เราะ
เย้ยหยันจากนันตอบรับด้วยคําถามแทนว่า “ท่านแม่ทพั
อี ท่านหลงรักท่านแม่ขา้ อย่างนันรึ”
นําเสียงเด็กสาวยัวเย้าทว่าอ้อยอิงประหนึงเอ่ยถามเรือง
ทีไม่สลักสําคัญ
อย่างไรก็ดี ในใจอีปูฝ้ านกลับบีบรัดแน่นด้วยถ้อยคําดัง

กล่าว ในใจคิดไปถึงดวงหน้างามประดับรอยยิมน้อยๆ
แทรกขึนมาอีกครา
“ท่านรูห้ รือไม่วา่ เหตุใดท่านแม่จงึ ไม่เลือกท่าน” อวินลัว

เฟิ งเผยยิมร้ายกาจ “เพราะคนทีท่านแม่รกั คือบุรุษผูก้ ล้า
15
ทําทุกสิง! ท่านแม่ไม่เลือกชายใจไม่สอู้ ย่างท่านหรอก!
หากท่านพ่อยังมีชีวิตอยูแ่ ล้วมีใครแตะต้องท่านแม่ละ่ ก็
เขาย่อมสังหารผูค้ นทังเมืองหลวงอย่างแน่นอน ท่านพ่อ
จะละทิงซึงตําแหน่งแม่ทพั และไม่ยอมให้ใครแตะต้อง
ท่านแม่แม้แต่ปลายก้อย!”
ถ้อยคําเด็กสาวคงจะกระแทกใจอีปูฝ้ านไม่นอ้ ย เขาจึง

ได้พาร่างอันน่าเวทนาโซซัดโซเซทรุดลงกับเก้าอีไป
บัดนีเองยอดแม่ทพั แห่งหลิวจินผูม้ ีบารมีสงู ส่งกลับลด

เกราะลงแล้วความในใจของตนออกมาอย่างหมดคราบ
16
“เยียหลิง กลับ”
17
ในทีสุดอวินลัวเฟิ งก็ชาํ เลืองมองอีปูฝ้ านผูม้ ีสีหน้าซีด
เซียวหัวจรดเท้าก่อนหมุนกายจากไปท่ามกลางราตรีไร้
ก้นบึง
เยียหลิงผูเ้ ดิมประสงค์จะติดตามอวินลัวเฟิ งออกไปดู

เหมือนทําใจทิงอีปูฝ้ านไว้ในสภาพเช่นนีมิได้ จึงชะงัก
เท้าเล็กน้อยก่อนกล่าวกับบุรุษวัยกลางคนทังๆ ทียังหัน
หลังอยูว่ า่ “ท่านลุง เพราะท่านเป็ นพีชายของท่านแม่ ข้า
จึงอยากบอกอะไรไว้อย่าง ราชสํานักแห่งหลิวจินจะต้อง
ถึงกาลล่มสลายเข้าสักวัน ท่านเองก็ควรเลิกเข่นฆ่าเพือ
ฮ่องเต้ได้แล้ว”
กล่าวดังนันเขาก็ไม่เหลียวกลับไปมองบุรุษผูอ้ ยูเ่ บือง

18
หลังแล้ววิงตรงไปยังทิศทางทีอวินลัวเฟิ งก้าวไป
ตุบ!
อีปูฝ้ านทรุดกายลงบนเก้าอีแล้วเผยยิมขมขืน “ไป๋ หลิง

เหตุทีเจ้าไม่เลือกข้าเป็ นเพราะข้าเถรตรงและเข้มงวด
เกินไป ในขณะทีอวินหยางเป็ นบุรุษเลือดร้อนอย่างนันรึ
หรือว่าความจงรักภักดีของข้าต่อองค์ฮ่องเต้ก็จะเป็ น
ความผิดพลาดเช่นเดียวกันนะ”
ดวงหน้าหล่อเหลาปริมไปด้วยความทุกข์ทรมานแสน
สาหัสราวกับว่าได้จมดิงลงไปในก้นบึงแห่งความทรงจํา
19
“หากข้ามีโอกาสเริมชีวิตใหม่ได้อีกครัง ข้าปรารถนาเป็ น
เพียงชายธรรมดาผูไ้ ร้ภาระใดบนบ่า ข้าจะได้ทาํ ตัว
มุทะลุเพือสตรีทีข้ารัก น่าเสียดายเหลือเกินทีฟ้ากําหนด
มามิให้ขา้ เป็ นชายเลือดร้อน”
อีปูฝ้ านสังให้คนนําเหล้าขาวมาแล้วเขาก็ดืมรวดเดียวจน
หมด ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ยามใดคิดถึงสตรีผงู้ ด
งามหาใครเทียบผูน้ นั เขาก็จะพึงพาสุราเพือช่วยให้ตน
ก้าวสูห่ ว้ งนิทราด้วยใจสงบ
“คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”
20
ณ จวนองค์ชายสาม
ชิงเหยียนเห็นอวินลัวเฟิ งผูม้ งุ่ หน้ามาทางจวนแวบเดียวก็

จําได้ ดวงตารูปจันทร์เสียวชวนเอ็นดูของนางเป็ น
ประกายแล้วก็รบี รุดตรงไปต้อนรับนายพลางกล่าวด้วย
ความเบิกบานใจว่า “คุณหนู บ่าวเห็นคุณหนูออกไปข้าง
นอกทังคืน คุณหนูคงเหนือย ข้าจึงได้สงคนครั
ั วให้ทาํ ซุป
ไว้ให้คณ
ุ หนูแล้ว คุณหนูกินก่อนเข้านอนนะเจ้าคะ”
“ได้ส”ิ
เมืออวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปในครัว กลินหอมยวนใจก็จ่โู จม
21
เข้ามาในจมูก นางก้าวตรงไปยังถ้วยซุปแล้วนังลง ค่อยๆ
ตักซุปส่งกลินหอมเข้าปาก
“เหตุใดอาหารมือนีจึงได้แปลกไปจากเมือบ่าย” อวินลัว
เฟิ งนิวหน้า “คนครัวผูน้ ีฝี มือดีทีเดียว ดูทา่ จะลําหน้าคน
ครัวทีจวนแม่ทพั ไปเสียอีก พรุง่ นีข้าต้องไปพูดกับเยียห
ลิงเสียแล้วว่าจะขอคนครัวเขาเป็ นของกํานัลเสียหน่อย
ท่านปู่ ตอ้ งชอบใจแน่”
ด้วยความทีอวินลัวมิได้มีงานอดิเรกอืนใดนอกจากการ
กิน จึงได้จา้ งคนครัวทีจวนแม่ทพั ไว้ดว้ ยราคาค่าตัวสูง
ลิบทีเดียว ส่วนอวินลัวเฟิ งทีคุน้ เคยกับอาหารของจวน
แม่ทพั ก็ไม่สามารถปรับตัวเข้ากับอาหารแคว้นหลิวจินได้
นางจึงไม่คิดว่าคนครัวของจวนองค์ชายสามจะมีฝีมือถึง
22
ปานนี…
ชิงเหยียนแลอวินลัวเฟิ งด้วยความสํานึกผิด “คุณหนูเจ้า

คะ บ่าวว่าอาจจะเป็ นการมิควร คนครัวผูน้ ีเป็ นของจวน
เยียหลิง…”
“ทําไมเล่า” อวินลัวเฟิ งกินซุปจนหมด จากนันรับผ้าเช็ด

หน้าทีชิงเหยียนส่งมาให้แล้วเช็ดปากก่อนยืดกายลุกขึน
จากเก้าอี “วันพรุง่ นีข้าจะถามเยียหลิง วันนีข้าเหนือย
แล้ว เจ้าก็ไปพักผ่อนเถิดชิงเหยียน”
“เจ้าค่ะคุณหนู ถ้าเช่นนันบ่าวขอตัว”
23
ชิงเหยียนรีบถือถ้วยซุปเปล่าออกไปด้วยความรูส้ กึ ผิด
ในใจกําลังพิจารณาว่าตนจะเล่นตามนําไปกับคําโกหกนี
ได้อีกนานเท่าไร
ในลานภายใต้ฟา้ ราตรีมืดสนิทปรากฏชายอาภรณ์ดาํ ดุจ

ดังจะกลืนหายไปกับคําคืน
ชิงเหยียนชําเลืองมองแวบเดียวก็เห็นชายผูเ้ ย็นชายืนอยู่
ท่ามกลางลานจวน นางคิดอยูค่ รูห่ นึงก็ตดั สินใจเดินเข้า
ไปหา “ข้าทําตามทีท่านสังและนําซุปไปให้คณ
ุ หนูแล้ว
แล้วข้าก็ไม่ได้บอกคุณหนูดว้ ยว่าท่านเป็ นคนทําซุปนัน”
“อืม” นําเสียงชายหนุ่มให้ความรูส้ กึ มืดมนเช่นทีผ่านมา
24
ประหนึงว่าหากมิใช่อวินลัวเฟิ งแล้วเขาก็มิประสงค์จะ
พูดเกินกว่าทีจําเป็ น “นําสิงนีไปให้นางด้วย”
ชิงเหยียนชะงักไปครูห่ นึงเมือเห็นจานองุ่นในมือเขา นาง

กะพริบตาด้วยความตกตะลึงเล็กน้อย “ถึงคุณหนูจะมิ
พึงใจอาหารในจวนองค์ชายสาม องุ่นพวกนีก็ไม่เห็นจะมี
อะไรพิเศษ ไยท่านจึง…”
25
“พิเศษสิ”
พิเศษอย่างนันรึ
พิเศษอย่างไรเล่า
ชิงเหยียนมิอาจเข้าใจชายผูน้ ีได้เลยจริงๆ เหตุใดเขาต้อง

ทําตัวลึกลับอยูต่ ลอดเวลาด้วยเล่า ทีสําคัญสาเหตุทีเขา
ตามคุณหนูมาก็เพือปกป้องนาง ทว่าเหตุใดจึงไม่อยาก
ให้นางรู ้
บุรุษผูน้ นกล่
ั าวอย่างเรียบเฉยด้วยเสียงลุม่ ลึก “ข้าจะส่ง
26
อาหารมาอีกในวันพรุง่ ”
เห็นได้ชดั เจนว่าองุ่นพวกนีพิเศษ
อวินลัวเฟิ งจุกจิกเรืองอาหารการกินมาก ยกตัวอย่างเช่น

หากนางจะกินองุ่น ก็ตอ้ งเอาเมล็ดออกให้หมดเสียก่อน
เช่นนันเององุ่นในจานนีจึงได้แกะเมล็ดออกหมดแล้วที
ละลูกด้วยพลังฌานของเขา แต่เขาไม่ตอ้ งการอธิบาย
เรืองทังหมดนีให้ชิงเหยียนฟั ง
“อีกอย่าง เจ้าเพียงวางจานองุ่นนีไว้ทีโต๊ะนางเท่านัน ไม่

ต้องรบกวนนาง” หลังเงียบไปครูใ่ หญ่ชายหนุ่มก็ออกคํา
สังด้วยเสียงทุม้ ลึกนันอีกครัง
27
ดวงตาดําสนิทลึกลําของเขาจ้องไปยังห้องทีสว่างขึน
ด้วยแสงเทียนแล้วหมุนกายจากไปอย่างเด็ดเดียว ก่อน
จะหายลับไปภายใต้ผืนฟ้ายามราตรี
ตอนนีได้เวลาเขาเตรียมอาหารเช้าให้นางในวันพรุง่ แล้ว
“ชิงเหยียน องุ่นพวกนีมาจากไหน”
เช้าวันรุง่ ขึน
28
แสงอรุนสาดส่องเข้ามาในห้อง ปรากฏเด็กสาวนังอยูท่ ี
โต๊ะ ปลายนิวเรียวยาวของนางเคาะโต๊ะเบาๆ ท่าที
เหมือนถามไม่จริงจังนัก
“อ๋อ” ชิงเหยียนชะงักไปครูห่ นึงก่อนตอบรับอย่างรูส้ กึ ผิด

“บ่าว…บ่าวเตรียมไว้ให้คณ
ุ หนูเจ้าค่ะ”
“อย่างนันรึ ถ้าเช่นนันเจ้าใช้วิธีใดแกะเมล็ดองุ่นออกไป
จนหมดเกลียง” ดวงหน้าอวินลัวเฟิ งกึงยิมกึงไม่ยมขณะ
ิ
มองดูใบหน้าอ่อนหวานชวนเอ็นดูของสาวน้อยพลาง
ต้อนถาม
29
“ว่าอย่างไรนะเจ้าคะ” สาวน้อยตกใจส่งเสียงลัน “เป็ นไป
ได้อย่างไร บ่าว…”
ชิงเหยียนอยากจะแก้ตวั ทว่าทันใดนันเองก็ตระหนักได้
ว่าตนเผลอหลุดความลับออกไปเสียแล้ว นางมองอ
วินลัวเฟิ งด้วยความรูส้ กึ ผิด รีบหุบปากลงทันควัน
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ในใจนางสังเกตเห็นบาง

สิงในทันที แล้วรอยยิมก็ปรากฏขึนบนใบหน้างดงามจน
แทบลืมหายใจ
“ชิงเหยียน เจ้ารูจ้ กั ช่วยคนอืนด้วยการโกหกข้าตังแต่เมือ

ไร นีหรือความจริงใจทีเจ้ามีตอ่ ข้า”
30
ชิงเหยียนไพล่คิดไปว่าอวินลัวเฟิ งโกรธตนจริง จึงออกจะ
หวาดหวันแล้วรีบอธิบายทันที “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวมิได้
ตังใจโกหกคุณหนู หากผูใ้ ดให้สนิ บนบ่าวเพือทําร้ายคุณ
หนู บ่าวย่อมไม่หกั หลังคุณหนูแน่นอน บ่าวเพียงแต่
เพียงแต่…”
นางเพียงแต่คิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างอวินเซียวและ
คุณหนูของนางเป็ นไปด้วยดี และเขาไม่มีทางทําร้ายคุณ
หนูแน่นอน นางจึงได้ตดั สินใจช่วยเขา
ยิงไปกว่านัน อวินเซียวแค่สงั เกตเห็นว่าคุณหนูไม่อยาก

อาหารมาหลายวัน และไม่ประสงค์ให้คณ
ุ หนูรูว้ า่ เขา
31
ตามมา จึงได้ขอความช่วยเหลือจากนาง
หากเป็ นคนอืนนางคงไม่แม้แต่จะแล
“นีแน่ะ!” อวินลัวเฟิ งหัวเราะพลางยกมือขึนหยิกแก้มทัง

สองของชิงเหยียน ดวงหน้าเผยรอยยิมแล้วกล่าวว่า “ก็
ได้ ข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว ชิงเหยียน ข้ารูด้ ีวา่ เจ้าจริงใจกับ
ข้าเพียงใด ข้าจะทําเป็ นไม่รูไ้ ม่เห็น ส่วนเจ้าก็ติดต่อกับ
เขาต่อได้ตามปกติ”
อวินเซียวคงมิได้คาดคิดว่าองุ่นจานเดียวจะเผยตัวตน
ของเขาจนหมดสิน
32
“คุณหนู”
ชิงเหยียนกัดริมฝี ปากพลางกระทืบเท้า ทังอับอายและ

ขุ่นเคืองใจไปในคราวเดียวกัน
คุณหนูของนางนับวันจะยิงขีแกล้ง มาทําให้นางกลัวว่า
คุณหนูจะโกรธนางจริงเสียได้
“ฮองเฮาและองค์ชายสองเสด็จแล้ว”
ชัวขณะทีอวินลัวเฟิ งก้าวออกจากประตูก็ได้ยินเสียง
แหลมเสียดแทงแก้วหูเป็ นเหตุให้สีหน้านางให้หม่นลง
ขณะรังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นออกมาจากดวงตามืดดํา
33
ตอนที 176 ไยเจ้ารนหาทีตาย (1)
34
“องค์ชายสามช่างหัวรันนัก ฮองเฮาอุตส่าห์มาพบเป็ น
การส่วนตัวแท้ๆ ยังมิออกมาต้อนรับอีก” ฮองเฮาหรงพ่น
ลมออกจมูกอยูใ่ นสวนด้านหลัง “ฮองเฮาอีองค์ก่อนเลียง
ดูบตุ รมาเช่นไรกันนะ”
ดวงหน้าสง่าสงบนิงของนางปรากฏรอยบึงตึงมิพงึ ใจเล็ก
น้อย
อย่างไรก็ดี จวนองค์ชายสามนีมังมีทีเดียว!
อย่างเช่นหินก้อนนีก็แกะมาจากกองหินทีอยูล่ กึ ลงไปใต้
ทะเลเหนือ พืชสมุนไพรในแปลงบุปผาหรือก็คือดอก
35
หญ้าสีเพลิงแสนลําค่า กระทังไผ่ในป่ าเองหากมิเอาเงิน
ทองมากองเป็ นล้านก็หาซือมิได้
เห็นทีตระกูลอีจะไม่ธรรมดาดังทีเห็นเสียแล้ว เม็ดเงินที
ไหลเข้าสูจ่ วนองค์ชายสามตลอดหลายปี ทีผ่านมาคง
ประเมินค่ามิได้ ไม่เช่นนันแล้วคงไม่มีปัญญาสร้างจวน
อันมังคังถึงปานนี
ดวงตาฮองเฮาหรงส่องประกายวาบด้วยความโลภพลาง
มองไปยังความมังคังของผืนแผ่นดินนีตาเป็ นมัน
อย่างไรก็ดี นางมิได้รูเ้ ลยว่าความโลภโมโทสันของนาง

ถูกเยียหลิงจับได้เสียแล้ว
36
“หึๆ” เสียงหัวเราะเยาะสบประมาทล่องลอยมาตามสาย
ลม ให้ฮองเฮาหรงรีบปิ ดซ่อนความโลภในดวงตา นาง
จ้องไปยังชายหนุ่มผูซ้ งก้
ึ าวออกจากห้องเขียนหนังสือ
ดวงตาหยดย้อยเร้นรังสีอาํ มหิต
เจ้าเด็กสายเลือดเลวนี! โชคดีเสียเหลือเกิน! นางส่งมือ

สังหารมานับไม่ถว้ นทว่าก็มิอาจเด็ดศีรษะมันได้เสียที!
แต่น่าเสียดายทีถึงเขาจะมีโชคเพียงใดก็ยอ่ มหนีไม่พน้
ชะตากรรมเฉกเช่นเดียวกับมารดาผูอ้ ายุสนั ต้องตายตก
ไปตามกันอย่างแน่นอน
“เยียหลิง ฮองเฮามาคราวนี มีเรืองสองสามเรืองจะหารือ

กับเจ้า” ฮองเฮาหรงมองเยียหลิงด้วยสายตาเย็นชา
37
ความโลภปะทุออกจากดวงตาคูน่ นอี
ั กครา “ข้าและฝ่ า
บาทเป็ นหนีเจ้าใหญ่หลวงนักตลอดสองสามปี ทีผ่านมา
เพือเป็ นการชดใช้และขอโทษ ข้าได้ตดั สินใจแล้วว่าจะ
ให้เจ้ากับลัวเอ๋อร์แลกเปลียนจวนกัน จวนของลัวเอ๋อร์อยู่
ใจกลางเมืองหลวง ย่อมเป็ นทีน่าพึงใจกว่าจวนเจ้าทีอยู่
ห่างไกลความเจริญนี”
ท่าทีนางเหมือนประนีประนอมทว่าใจมิยอมอ่อนข้อ
อย่างเยียหลิงมีหรือจะไม่รูธ้ าตุแท้ฮองเฮาหรง รอยยิม

ของเขาเยือกเย็นลงจากนันกล่าวอย่างสุขมุ ว่า “ข้าขอ
อภัย แต่ขา้ พอใจกับสถานทีเงียบสงบแห่งนี แม้ขา้ จะ
ซาบซึงกับความประสงค์อนั ดีของฮองเฮาก็ตามที”
38
“เยียหลิง!” ดวงหน้าฮองเฮาหรงทะมึนลง “เจ้านีมัน
อกตัญ เู สียจริง! ฮองเฮาอุตส่าห์ทาํ เพือชดใช้หนีทีติด
เจ้าไว้! ทีตังจวนลัวเอ๋อร์ดีกว่าจวนน่าสมเพชของเจ้ามาก
นัก!”
ถ้อยคํานางแฝงนัยว่าทําเพือเยียหลิง แต่เจ้าเด็กเลว
เยียหลิงนีกลับดือรันไม่ยอมรับความจริงใจของนาง!
“หึ” เยียหลิงหัวเราะเสียงตําแล้วกล่าวเยาะว่า “หากท่าน

ประสงค์ให้เยียลัวแลกจวนกับข้าจริง ก็ใช่วา่ จะเป็ นไปมิ
ได้ อย่างไรเสียข้าจะเอาทุกอย่างในจวนของข้าไป แม้แต่
หญ้าสักใบก็ไม่เว้น!”
39
ดวงหน้าฮองเฮาหรงบิดเบียว “ในเมือเป็ นการแลก
เปลียนจวนกันย่อมเป็ นเรืองธรรมดาทีต้องคงสภาพ
ทุกอย่างตามเดิมไว้ ทีเจ้าร้องขอจะนําทุกอย่างติดตัวไป
ช่างไร้สาระสินดี”
เยียหลิงหัวเราะ รอยยิมเย็นยะเยือกจนเสียวสันหลัง เขา

ช้อนดวงตาซึงส่องประกายด้วยความโอหังขึนเล็กน้อย
ก่อนเอ่ยถามว่า “ฮองเฮาหรง ทีท่านทํานันต่างอะไรกับ
หัวขโมยอย่างนันรึ ไม่ใช่วา่ ท่านหลงใหลในทรัพย์สมบัติ
ของจวนข้า จึงได้ประสงค์จะขโมยไปด้วยท่าทีมีศีลธรรม
จอมปลอมหรอกรึ ไยท่านจึงต้องปั นคําพูดให้สวยหรูถงึ
เพียงนีเล่า”
40
“บังอาจนัก!” ฮองเฮาหรงตะเบ็งเสียงลันด้วยโทสะ แวว
อาฆาตมาดร้ายฉายชัดอยูใ่ นดวงหน้าสูงศักดิ “ในฐานะ
องค์ชาย เจ้าเองก็เป็ นประชาชนของหลิวจิน จะบอกว่า
ฮองเฮาอย่างข้าไม่มีสทิ ธิในเรืองเล็กน้อยนีอย่างนันรึ
ฮองเฮาขอเตือนเจ้าไว้ ทุกสิงในแคว้นหลิวจินเป็ นของ
ราชสํานัก...รวมถึงสมบัติในจวนองค์ชายเจ้าด้วย! ใน
เมือสิงของเหล่านีเป็ นทรัพย์สมบัติราชวงศ์ ไยฮองเฮาจะ
ตัดสินตามอําเภอใจมิได้”
41
เจตจํานงของนางชัดเจนประหนึงแสงแดดยามเทียงวัน
ความมังคังทังหมดของโลกใบนีเป็ นของราชสํานัก! ใน
ฐานะมารดาแห่งแผ่นดินนางย่อมมีอาํ นาจจัดสรรปั น
ส่วน เช่นนันเอง หากนางชีให้สมบัติเหล่านีเป็ นของใครก็
ต้องเป็ นไปตามนัน!
เยียหลิงชําเลืองแลฮองเฮาหรงผูร้ า้ ยกาจด้วยความชิงชัง
“ไม่วา่ ใครก็แตะต้องสมบัติขา้ ไม่ได้ แม้จะเป็ นราชสํานัก
ก็ตามที!”
42
“โอหังนัก!”
ได้ยินถ้อยคําโอหังของเยียหลิงดังนันเยียลัวก็เปี ยมด้วย
โทสะ สายตาทิมแทงประหนึงใบดาบจ้องชายหนุ่มรูป
งามมีราศีเบืองหน้า
“เยียหลิง เสด็จแม่ของข้าเป็ นถึงฮองเฮา พระมารดาแห่ง

แผ่นดินนี ใครอนุญาตให้เจ้ากล่าววาจาจาบจ้วงเช่นนัน
กัน หากเสด็จแม่บอกว่าจวนเจ้าเป็ นของข้า เจ้าก็หา้ ม
ปฏิเสธ! ดินแดนของข้ามิตอ้ นรับคนพันทางเช่นเจ้า!”
คําว่า ‘พันทาง’ ทําให้ลมหายใจเยียหลิงหยุดนิง เขาหรี

ตาลงเล็กน้อยเข้าประชิดตัวเยียลัวอย่างมุง่ ร้าย
43
“เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ”
“ข้าบอกว่าเจ้ามันพัน...”
เพียะ!
ฝ่ ามือเยียหลิงสะบัดไวเช่นสายลม ลูกตบกระทบหน้า
เยียลัวก่อนใครจะทันไหวตัว
เสียงลันชัดเจนก้องสะท้อนไปทัวลานทําให้ฮองเฮาหรง
ชะงัก นางมิคาดคิดเลยว่าเยียหลิงจะหาญกล้าตบใคร
ต่อหน้านาง
44
“เจ้า...เจ้าตบหน้าข้าเรอะ” เยียลัวกุมหน้าบวมเป่ ง ดวง
ตาพ่นเพลิงพิโรธ “ข้าจะทูลเสด็จพ่อให้ไล่เจ้าไปอยูช่ าย
แดน ไอ้คนระยําพันทาง!”
“ข้าตบเจ้าก็เพือเสด็จพ่อ เจ้าคิดว่าเสด็จพ่อจะไล่ขา้ ไปรึ”

เยียหลิงตอบรับเย็นชาหลังชักแขนกลับ หยิบผ้าเช็ดหน้า
ขึนเช็ดมืออย่างเฉยชา
“เฮงซวย!” เยียลัวอดสบถมิได้ ดวงหน้าเขียวคลําไปด้วย

เพลิงพิโรธ
ไอ้สารเลวนีบอกว่าตบเขาเพือเสด็จพ่ออย่างนันรึ
45
พฤติกรรมไร้ยางอายอะไรถึงเพียงนี!
“อย่าลืมว่าเรามีบิดาคนเดียวกัน เจ้าสบประมาทข้าว่า
เป็ นพันทางบ้างล่ะ ระยําบ้างล่ะ เช่นนันก็เหมือนเจ้า
บอกว่าข้ากําเนิดขึนจากคนระยํามิใช่รึ หากเจ้าดูถกู
เสด็จพ่อต่อหน้าข้าอีก ไม่คิดว่าเจ้าสมควรโดนตบหรือ
อย่างไร”
เยียหลิงโยนผ้าเช็ดหน้าลงพืนแล้วหลุบตาตํามองไปยัง
เยียลัว
“เจ้า...” เยียลัวยิงโกรธขึง
46
เขาทําท่าจะตอบโต้ทว่าฮองเฮาหรงผูช้ ะงักงันอยูน่ นในที
ั
สุดก็ได้สติ ตบเยียลัวเข้าเสียงดังลัน
“ลัวเอ๋อร์ เจ้าจะด่าว่าเขาอย่างไรก็ได้ ไยต้องใช้คาํ ว่า

พันทางด้วย” ฮองเฮาหรงกล่าวผิดหวัง “หากเรืองนีได้ยิน
ถึงหูฝ่าบาทเมือไร ใครจะช่วยเจ้า!” ดวงหน้านางหวาด
หวัน
เยียลัวรูส้ กึ เหมือนถูกกระทํา ทว่าก็รูต้ วั ดีวา่ พูดเกินไป

เสียแล้วจึงได้ปิดปากเงียบไม่กล้าต่อความยาวสาว
ความยืด
ทันใดนันเองก็บงั เกิดเสียงหัวเราะคิกคักลอยมาเข้าหู แม้
47
เบาบางทว่าทุกคนก็ได้ยินกันหมด
ทุกคนหันไปยังต้นเสียง ปรากฏอาภรณ์ขาวราวหิมะอยู่
ในคลองจักษุ ผูส้ วมใส่ทรงเสน่หง์ ดงามหยดย้อยมุง่ หน้า
มาทาพวกเขาพร้อมหญิงรับใช้อาภรณ์เขียวเดินตาม
หลัง
“เจ้า!”
เยียลัวจําอวินลัวเฟิ งได้ในทันที ดวงตายังคงส่อง

ประกายตกตะลึง แต่เมือจําได้วา่ เด็กสาวผูน้ ีทําอะไรกับ
เขาไว้ประกายตาก็พลันหม่นลง
48
เขาไม่มีวนั ลืมเด็ดขาดว่านางแพศยาผูน้ ีหลูเ่ กียรติเขาต่อ
หน้าธารกํานัลอย่างไร
เยียลัวสูดหายใจเข้าลึก กําหมัดแน่น จากนันกล่าวชัด

ถ้อยชัดคํา “เสด็จแม่ นางคือคนทีข้าพูดถึง”
ความริษยาสว่างวาบขึนในดวงตางามหยดย้อย ฮองเฮา
หรงชะงักแล้วชําเลืองไปยังอวินลัวเฟิ ง
49
นางงามเช่นนีนีเองบุตรชายตนจึงได้ลืมไม่ลง หากฝ่ า
บาทเห็นนางอีกคน วังหลวงคงไม่เหลือทีให้นางซึงเป็ น
ฮองเฮาอีกต่อไป
50
เมือนึกถึงวัตถุประสงค์ของการมาเยือนในครังนี นางก็
ตระหนักได้วา่ นีไม่ใช่เวลารบรากับเยียหลิงเรืองจวน ดวง
ตาหยดย้อยของนางจับจ้องอวินลัวเฟิ งมิวางตา เห็น
ความครุน่ คิดพิจารณาปรากฏอยูใ่ นนัน “คุณหนู ข้าควร
เรียกเจ้าว่าอย่างไรดี”
“อวินลัวเฟิ ง” อวินลัวเฟิ งมองฮองเฮาด้วยหางตาก่อน

เอ่ยตอบเมือผ่านไปครูห่ นึง
“อวินลัวเฟิ ง” ฮองเฮาหรงทวนชือสามพยางค์นีก่อนดวง
ตาจะฉายแสงสว่างวาบแล้วกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า
“จุดประสงค์ในการมาเยือนครังนีของฮองเฮาคือการพบ
เจ้า ฮองเฮาเพียงประสงค์ถามเจ้าว่าเจ้าอยากเป็ นผูย้ งิ
51
ใหญ่หรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึน มือกอดอกแล้วถามด้วยรอยยิม

อ่อนว่า “ท่านหมายความว่าอย่างไร”
“ข้ามีขอ้ เสนอทีจะช่วยให้เจ้ายืนอยูเ่ หนือผูค้ นได้”

ฮองเฮาหรงส่งเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก “ขึนอยูก่ บั เจ้าว่า
จะไขว่คว้าโอกาสนีไว้ได้หรือไม่ หากทําได้ ฮองเฮาก็จะ
ปล่อยเลยตามเลยเรืองทีเจ้าทําร้ายลัวเอ๋อร์”
“โอ้” อวินลัวเฟิ งหัวเราะแผ่วเบาจากนันเลิกคิวขึนด้วยท่า

ทีสะกดใจ “ข้าชักไม่แน่ใจเสียแล้วสิวา่ โอกาสทีว่าเป็ น
เช่นไร ท่านกรุณาบอกข้าได้หรือไม่”
52
เห็นสีหน้าเด็กสาวดังนันฮองเฮาหรงก็ไพล่คิดไปว่ามี
ความหวัง ความเบิกบานระคนความชิงชังจึงเอ่อท้นขึน
ในใจ
นางอุตส่าห์คิดว่าหญิงงามปานนีคงจะยึดถือศักดิศรีน่า
ดู แต่กลับกลายเป็ นว่าตกลงง่ายกว่าทีคิด มิได้ตา่ งอะไร
ไปจากโสเภณีแม้แต่นอ้ ย
“ตราบใดทีเจ้ายินยอมทําตามคําฮองเฮาหรง ฮองเฮาจะ
กํานัลเจ้าแก่ผดู้ แู ลอูจ่ งแห่งหอลัวเฟิ ง! เจ้าจงพะเน้า
พะนอเอาใจเขาเถิด แล้วอนาคตเจ้าจะมันคงเอง”
53
ฮองเฮาหรงเชิดคางขึนอย่างถือตน ดวงหน้าเคร่งขรึม
งามสง่าเปี ยมไปด้วยรอยยิมเยาะ จ้องมองอวินลัวเฟิ งมิ
วางตาราวกับตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่านางเด็กสาวผูน้ ี
ต้องคว้าโอกาสดังกล่าวไว้อย่างแน่นอน
ชิงเหยียนหญิงรับใช้ตวั น้อยผูย้ ืนอยูข่ า้ งกายอวินลัวเฟิ ง

ตะลึงงันไปกับถ้อยคํานาง
นีนางได้ยินไม่ผิดใช่หรือไม่
ฮองเฮาผูน้ ีฟั นเฟื อนไปแล้วหรืออย่างไร นางจะส่งนายที

แท้จริงแห่งหอลัวเฟิ งไปเป็ นของกํานัลแด่ผดู้ แู ลตํา
ต้อยอย่างนันรึ มิหนําซํายังกล่าวอ้างอีกว่าตนได้มอบ
54
โอกาสขึนเป็ นใหญ่เป็ นโตให้แก่คณ
ุ หนู
“ท่านหมายถึงผูด้ แู ลหอลัวเฟิ งอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ ง

หัวเราะเบา “ข้าก็นกึ ว่าจะเป็ นผูม้ ีบญ
ุ บารมียงใหญ่
ิ มา
จากไหน ก็แค่ขา้ รับใช้ธรรมดาๆ นีเอง”
ก็มนั จริงมิใช่หรือ
ในสายตานายใหญ่ตวั จริงแห่งหอลัวเฟิ งนัน ผูด้ แู ลอูจ่ งก็

เป็ นเพียงข้ารับใช้ตาต้
ํ อย ถูกต้องแล้วมิใช่รึ
ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตามฮองเฮาหรงคงมิอาจคิดได้วา่ เด็ก

สาวงามสะพรังผูน้ ีจะเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง! หาก
55
นางได้ลว่ งรูค้ วามจริงทังหมดคงได้ขอมุดดินหนีเป็ นแน่!
“ข้ารับใช้อย่างนันรึ” ฮองเฮาหรงชะงักไปครูห่ นึงก่อนจะ

โพล่งหัวเราะขึนมา “คุณหนูอวินเอ๋ย เจ้าไม่รูช้ ือเสียงของ
หอลัวเฟิ งหรอกรึ บัดนีหอลัวเฟิ งกําลังเป็ นทีรําลือในแว่น
แคว้นหลิวจินภายในชัวเวลาเพียงครึงปี ส่วนผูด้ แู ลอูจ่ ง
แห่งหอลัวเฟิ งก็เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง แม้แต่
ยอดฝี มือแห่งราชสํานักเรายังต้องไว้หน้า เช่นนันแล้วเขา
จึงมิได้เป็ นเพียงข้ารับใช้ธรรมดา! เจ้าจงให้ความเคารพ
เขาเสีย”
ในสายตาฮองเฮาหรง ทีอวินลัวเฟิ งพูดจายโสโอหังเช่นนี

ย่อมเกิดจากความดักดานของนางเอง เพราะนางมิรูถ้ งึ
ชือเสียงของหอลัวเฟิ ง บัดนีเมือนางเผยอิทธิพลของอูจ่ ง
56
ให้เป็ นทีได้ยินแล้ว แม่เด็กสาวผูน้ ีย่อมต้องทิงกายลงใน
อ้อมแขนของเขาด้วยความเต็มใจอย่างแน่นอน
เมือถึงครานัน นางก็จะใช้อวินลัวเฟิ งเป็ นสะพานเชือม

สัมพันธ์กบั ผูด้ แู ลอูจ่ ง
57
“น่าเสียดายที...”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะให้กบั สายตามันใจของฮองเฮาหรง

“ข้ารับใช้จะอย่างไรก็เป็ นข้ารับใช้อยูว่ นั ยังคํา แม้แข็ง
แกร่งเพียงใดก็ไม่มีทางสลัดสถานะข้ารับใช้ของตนออก
ไปได้”
ดวงหน้าพึงใจของฮองเฮาหรงแข็งทือทันทีก่อนนางจะ
พยายามสงบเพลิงพิโรธทีสามารถแผดเผาได้แม้กระทัง
ฟ้าดินไว้ในใจ จากนันกล่าวด้วยรอยยิมเย็นชาว่า “แม่
เด็กน้อย ข้าใจดีหรอกจึงได้มอบโอกาสนีให้แก่เจ้า ทว่า
เจ้ากลับไม่รูจ้ กั ไขว่คว้าเอาไว้เสียเลย ข้ายอมรับว่าเจ้า
งดงามเหลือจะกล่าว แต่เจ้าคิดรึวา่ จะจับคนใหญ่คนโต
ได้ดว้ ยรูปโฉมงดงามเพียงอย่างเดียว เหล่าสตรีทีได้ตบ
58
แต่งกับผูม้ ีอิทธิพลมีผใู้ ดทีไร้ซงกํ
ึ าลังบ้างเล่า อย่างเจ้า
ให้ผดู้ แู ลอูจ่ งชายตาแลก็นบั ว่าโชคดีเหลือแสนแล้ว อย่า
คิดไกลตะครุบคนอย่างนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งจะดีกว่า”
หลังกล่าววาจารวดเดียวจบ นางก็สาํ ทับต่อด้วยรอยยิม

เย็นยะเยือกบนดวงหน้าเย็นชา “อย่างเจ้าไม่คคู่ วรกับ
นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งหรอก”
ไม่มีใครล่วงรูว้ า่ นายใหญ่ผลู้ กึ ลับแห่งหอลัวเฟิ งเป็ นหญิง

หรือชาย ทว่าทุกคนก็อปุ ทานหมูก่ นั ไปแล้วว่าเขาต้อง
เป็ นบุรุษผูม้ ีบญ
ุ ญาธิการสูงส่งแน่นอนจึงสามารถก่อร่าง
สร้างอิทธิพลอันยิงใหญ่ถงึ ปานนีได้ กระทังสตรีผยู้ งั มิได้
ออกเรือนยังพากันฝันใฝ่ ถงึ นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
59
ทว่าไม่มีใครล่วงรูค้ วามจริงว่านายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งแท้
จริงแล้วเป็ นสตรี!
“คุณหนูเจ้าคะ คนผูน้ ีโง่หรือเปล่า” ชิงเหยียนอดรนทนมิ

ไหวเอ่ยถามขึนมา
คุณหนูของนางเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง จะให้คณ

ุ หนู
ตะครุบตนเองได้อย่างไร
“กล้าดีอย่างไร!” ดวงหน้าฮองเฮาหรงทะมึนขึนจากนัน
กล่าวด้วยนําเสียงเย็นยะเยือกว่า “เป็ นแค่หญิงรับใช้
กลับพูดแทรกขึนมาอย่างนันรึ ใครก็ได้นาํ ตัวนางไป
60
เฆียนให้ตายทีซ!ิ ”
“พ่ะย่ะค่ะฮองเฮา!”
ได้ยินดังนันเหล่าองครักษ์หลังฮองเฮาหรงก็ยกมือขึน
คารวะแล้วหันไปมองชิงเหยียนด้วยสายตาดุดนั
พอองครักษ์มงุ่ หน้าประชิดตัวชิงเหยียนเท่านันก็ได้ยิน
เสียงเย็นยะเยือกดังขึนทันที “ไหนข้าดูซิวา่ ใครกล้าแตะ
ต้องนาง!”
ชายหนุ่มรูปงามยืนหยัดขวางหน้าชิงเหยียน เขาเชิดคาง
ขึนด้วยท่าทีหยิงทระนง ดวงตาไร้อารมณ์จอ้ งเหล่า
61
องครักษ์ผเู้ คร่งขรึมเย็นชา
ชิงเหยียนคือคนของนายท่าน จะปล่อยให้ใครทําร้าย
นางใต้หลังคาจวนเขาได้อย่างไร ทีสําคัญ นางยังเป็ น
สตรีทีเขาพึงใจ...
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนมองไปยังเยียหลิงด้วยดวงตา
ภาคภูมิใจ แต่เมือนางเบนสายตาไปยังฮองเฮาหรงและ
บุตรชาย รังสีอาํ มหิตก็สว่างวาบขึนในดวงตาดําสนิท
“เยียหลิง เจ้าจะขัดคําสังข้าเพือเด็กสาวตําต้อยคนหนึง
อย่างนันรึ” ฮองเฮาหรงอกสันไปด้วยความพิโรธ
62
นางได้ยินชัดเจนว่าหญิงสาวหน้ามนผูน้ ีเรียกอวินลัวเฟิ ง
ว่า ‘คุณหนู’ เช่นนันแล้วนางก็เป็ นเพียงหญิงรับใช้คอย
ติดตามผูอ้ ืน!
ทว่าบัดนีเยียหลิงกลับยินยอมพร้อมทีจะขัดคําสังตนเพือ
หญิงรับใช้ตาต้
ํ อยอย่างนันรึ
“เฮอะ” เยียหลิงพ่นลมออกจมูกแล้วกล่าวอย่างไร้
อารมณ์วา่ “ชิงเหยียนมิได้เป็ นเพียงหญิงรับใช้ทวไป
ั นาง
คือชายาขององค์ชายผูน้ ี”
ทุกคน ณ ทีนันเว้นแต่อวินลัวเฟิ งนิงงันไปประหนึงถูก

สายฟ้าฟาด
63
ผูท้ ีมีมาตรฐานสูงส่งอย่างองค์ชายสามเยียหลิงมีใจให้
ํ อยอย่างนันรึ นางหญิงรับใช้ผนู้ ีมีดีตรง
ไหนกันถึงได้ตอ้ งตาต้องใจองค์ชาย
ชิงเหยียนเองก็ชะงักไปเช่นกัน ดวงตาใสซือของนางจ้อง
เยียหลิงผูย้ ืนขวางหน้ามิวางตาแล้วดวงหน้าชวนเอ็นดูก็
ขึนสีชาด
เขากล่าวว่านางเป็ นชายาของเขาอย่างนันรึ
ทันใดนันเองประหนึงว่านึกขึนได้ ดวงตาชิงเหยียนก็
หม่นลง รูส้ กึ ถึงรสขมปร่าในปาก
64
นางเป็ นเพียงหญิงรับใช้ตาต้
ํ อยเท่านัน ฮ่องเต้แห่งแคว้น
หลิวจินจะอนุญาตให้เยียหลิงรับนางเป็ นชายาได้อย่าง
ไร ช่างน่าขันเสียเหลือเกิน
ฮองเฮาหรงได้สติในทีสุด แล้วสีหน้าก็เผยความรูส้ กึ
บางอย่างทียากจะหยังถึง “เจ้าบอกว่าจะให้หญิงรับใช้
ขึนเป็ นชายาอย่างนันรึ”
เจ้าคนผูน้ ีตังใจจะทําลายอนาคตตนหรืออย่างไร หากทํา

เช่นนันจริงเหล่าขุนนางแห่งแคว้นหลิวจินคงไม่ยอมเห็น
ด้วย! ในเมือสุดท้ายแล้วใครเลยจะอยากรับหญิงรับใช้
ตําต้อยขึนเป็ นมารดาแห่งแผ่นดินเล่า!
65
66
“ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะรับชิงเหยียนเป็ นชายา ใครหน้า

ไหนคิดขัดขวางข้าก็เปล่าประโยชน์” เยียหลิงเชิดดวง
หน้าหล่อเหลาขึนอย่างหยิงทระนง สายตาเย็นชาจ้อง
ฮองเฮาหรงปรากฏความเด็ดเดียว นําเสียงก็เย็นยะเยือก
ถึงไขกระดูกประหนึงวายุเหมันตฤดู
ดวงตาหยดย้อยของฮองเฮาหรงสันไหว “ในเมือเจ้ายืน
กรานทีจะออกเรือนกับหญิงรับใช้ตาต้
ํ อย ฮองเฮาก็จะไม่
บังคับ ฮองเฮาจะนําเรืองนีทูลต่อฝ่ าบาทให้ทา่ นจัดการ
เอง”
67
เยียหลิงเอ๋ย ในเมือเจ้าอยากสละบัลลังก์ ลัวเอ๋อร์ของข้า
ก็จะรับเอาไว้แทนเอง
ฝ่ าบาทไม่มีทางปล่อยให้หญิงรับใช้ขนเป็
ึ นมารดาของ
แผ่นดินอย่างแน่นอน!
“ลัวเอ๋อร์ กลับ!” ฮองเฮาหรงมิลงั เลหมุนกายจากลาน

จวนไป
เยียลัวชะงักไปชัวแล่นหนึงก่อนรุดตามหลังฮองเฮาไป
แล้วเอ่ยถามด้วยความวิตก “เสด็จแม่ เราจะปล่อยเรือง
ให้คา้ งคาไว้เช่นนีจริงรึ”
68
“เจ้ามิตอ้ งเป็ นกังวลไป ยังมีเรืองทีนางตัดสินใจเองมิ
ได้!” ฮองเฮาหรงหัวเราะคิกคักเห็นถึงลางร้ายทีกําลังจะ
ปรากฏ “ลัวเอ๋อร์ ไปเตรียมตัวเสีย เสด็จแม่จะไปเยียม
เยือนผูด้ แู ลอูจ่ งทีหอลัวเฟิ ง”
“แต่วา่ เสด็จแม่ แล้วจวนองค์ชายสาม...” สายตาเยียลัว

ปริมไปด้วยความโลภโมโทสันและความลังเล
ในจวนองค์ชายสามเต็มไปด้วยทรัพย์สนิ มีคา่ มากเหลือ

จะกล่าว หากทังหมดตกเป็ นของเขาจะดีงามเพียงไร
อย่างฮองเฮาหรงหรือจะไม่ลว่ งรูถ้ งึ ความคิดเยียลัว ริม
69
ฝี ปากแดงสดของนางยกขึนเป็ นรอยยิมมาดมันพลาง
กล่าวอย่างไม่รบี ร้อนว่า “ลัวเอ๋อร์เอ๋ย เจ้ารอวันทีเจ้าขึน
เป็ นฮ่องเต้เถิด ถึงตอนนันจะยังมีสงใดที
ิ เจ้ามีไม่ได้อีก
เล่า เมือเวลานันมาถึง เจ้าเพียงเอ่ยคําเดียว เยียหลิงก็
ต้องยอมนอบน้อมมอบทุกอย่างกองให้แก่เจ้า นีล่ะ
อํานาจของพลัง!”
ฮองเฮาหรงให้ความสําคัญกับความยิงใหญ่ของอํานาจ
มากนัก
นางโปรดปรานความรูส้ กึ ทีได้ควบคุมชะตากรรมของผู้
อืน
70
“ข้าเข้าใจแล้ว เสด็จแม่” ดวงตาเยียลัวเป็ นประกายขึน
พลางเลียริมฝี ปากแห้ง สายตาละโมบกวาดไปทัว
บริเวณ เก็บรายละเอียดทุกซอกมุมสลักลึกลงในจิตใจ
เมือคิดถึงภายภาคหน้าทีทรัพย์สนิ เหล่านีจะตกเป็ นของ

เขา ชายหนุ่มก็รูส้ กึ อยากจะเชิดหน้าระเบิดหัวเราะขึนมา
จริงๆ
“เยียหลิงเอ๋ย ในเมือเจ้าเลือกหญิงรับใช้เป็ นชายา ก็

แสดงว่าเจ้าสละราชบัลลังก์แล้ว เมือเป็ นเช่นนีก็อย่ามา
เสียใจทีหลังแล้วกัน วันทีข้าขึนครองบัลลังก์เป็ นวันทีชี
วีตเจ้าดับสูญ!”
71
...
ภายในลานจวน เยียหลิงมองผูจ้ ากไปด้วยสายตาเย็นชา

และนิงสงบ
ขณะครุน่ คิดพิจารณา เสียงเกียจคร้านก็ลอ่ งลอยมาเข้า

หู “เยียหลิง จําสิงทีตนได้ลนวาจาเอาไว้
ั ข้าจะฝากชิงเห
ยียนไว้ในความดูแลของเจ้า”
เยียหลิงชะงักแล้วหันไปสบตากับดวงตาดําสนิทของอ
วินลัวเฟิ ง เขาเม้มปากเล็กน้อย ผงกศีรษะด้วยท่าทีเด็ด
เดียวพลางกล่าวว่า “นายท่านวางใจเถิด ข้าจะปกป้อง
นางเอง ตราบใดทีข้ายังอยูท่ ีนีไม่วา่ ใครก็แตะต้องนางไม่
72
ได้แม้แต่ปลายก้อย! และไม่วา่ ใครก็ขดั ขวางความ
ปรารถนาของข้าทีจะรับนางเป็ นชายามิได้เช่นกัน!”
เพราะอวินลัวเฟิ งเห็นถึงเจตนาของเขานานแล้วจึงมิได้
ปิ ดซ่อนความเสน่หาในจิตใจ จากนันสายตาอ่อนโยนก็
ค่อยๆ เบนไปหาชิงเหยียน
“ชิงเหยียน เจ้าจะรับข้าเป็ นสามีหรือไม่”
ดวงหน้าชิงเหยียนขึนสีชาด มือจับอาภรณ์ดว้ ยความเขิน

อาย “บ่าวไม่คิดออกเรือนกับผูใ้ ด หลายปี มานีบ่าวเพียง
ประสงค์จะติดตามคุณหนูตอ่ ไป...”
73
“ชิงเหยียน แม้เจ้าเป็ นฝังเป็ นฝากับเยียหลิงก็มิได้หมาย
ความว่าเจ้าจะรับใช้ขา้ ต่อมิได้อีก” อวินลัวเฟิ งหัวเราะ
เบาๆ “หากเจ้ามิได้รบี ร้อนจะออกเรือนกับใคร เช่นนัน
หมันหมายกันไว้ก่อนไม่เสียหาย จากนันรออีกสักหน่อย
ค่อยจัดพิธีวิวาห์”
“คุณหนู...”
ชิงเหยียนยิงเขินอายใบหูแดงเรือ ศีรษะนางก้มตําแทบ
แตะผืนดิน กระทังนําเสียงก็แผ่วเบาดังแมลงกรีดปี ก
74
“นายท่านความคิดดีทีเดียว” เยียหลิงมองไปยังชิงเหยี
ยนอย่างอ่อนโยน จากนันกล่าวต่อด้วยรอยยิมว่า “ชิงเห
ยียน เจ้าคือสตรีทีข้าพึงใจ ทังกําลัง ความอุตสาหะ
ความจงรักภักดี และความเป็ นห่วงเป็ นใยนายท่านของ
เจ้า ทังหมดคือคุณลักษณะทีข้าประทับใจ ทีสําคัญ
ตราบใดทีข้ายังปรารถนารับเจ้าเป็ นชายา ไม่วา่ ใครก็
หยุดข้าไม่ได้”
เขาประทับใจในอุปนิสยั ของนางจริง แต่เพราะความ
75
สัมพันธ์ระหว่างทังสองในช่วงครึงปี ทีผ่านมาต่างหาก
ความรูส้ กึ เหล่านีจึงได้เบ่งบานขึน
ตัวเขาไม่ใช่คนเจ้ายศเจ้าอย่าง ตราบใดทีรักคนผูน้ นั
หมดหัวใจ เขาก็ยินดีแต่งงานกับนางแม้นางจะเป็ นเพียง
ขอทานก็ตาม แต่ถา้ หากเป็ นคนทีเขาไม่มีใจให้แม้แต่
น้อยเล่า ต่อให้เป็ นธิดาฮ่องเต้สวรรค์เขาก็ไม่แล
“ข้า…ข้าจะฟั งคุณหนู”
ถ้อยคํานางแปลว่านางเห็นด้วยกับทางออกดังกล่าว
ทว่านางก็เขินอายเกินกว่าทีจะยอมรับกับเยียหลิงตรงๆ
76
หัวใจเยียหลิงเบิกบานจนแทบโบยบิน จากนันจึงคุกเข่า
ลงต่อหน้าอวินลัวเฟิ ง “นายท่าน บ่าวผูน้ ีซาบซึงในความ
กรุณาของนายท่านเหลือเกิน หากมิใช่เพราะนายท่าน
ข้าคงไม่มีวนั ได้พบกับชิงเหยียน ต่อแต่นีเป็ นต้นไปข้าจะ
ใช้ทงชี
ั วิตปกป้องนาง ฉะนันขอนายท่านวางใจเถิด”
อวินลัวเฟิ งยกมือขึนเล็กน้อย พลันพลังแข็งแกร่งก็ยก

กายเยียหลิงขึนจากผืนดิน
เยียหลิงตะลึงมองอวินลัวเฟิ ง
อันทีจริงแล้วเยียหลิงเองก็มองอวินลัวเฟิ งเช่นคนทัวไป
ไพล่คิดไปว่านางมีวิชาแพทย์แข็งแกร่งทว่าไร้กาํ ลัง ที
77
สําคัญ ช่วงครึงปี ทีผ่านมานางยังมิเคยเผยพลังอันใดให้
เขาได้เห็น จึงไม่มีทางเลยทีจะประเมินค่าความแข็ง
แกร่งของนางได้
อย่างไรก็ดี เขามิอาจต้านทานพลังเด็กสาวได้แม้แต่นิด
เท่านีก็รูแ้ ล้วว่านางแข็งแกร่งเพียงไร
เหนือกว่าผูฝ้ ึ กฌานขันสูงอีกรึ
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพอย่างนันรึ
ไม่วา่ จะเป็ นแคว้นหลงหยวนหรือหลิวจิน ผูฝ้ ึ กฌานที

แข็งแกร่งทีสุดแห่งสองอาณาจักรต่างก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ ก
78
ฌานขันสูงระดับสูง! หากอวินลัวเฟิ งมีพลังถึงขันพิภพ
จริง ก็หาใครรอบแคว้นเหล่านีแข็งแกร่งเทียบเท่านางมิ
ได้
“เยียหลิง ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน ข้าขอให้เจ้ายืนหยัดอยู่

เคียงข้างชิงเหยียน แม้เจ้าจะต้องเป็ นศัตรูกบั ครอบครัวที
เจ้ารักยิงก็ตาม เจ้าจะยินยอมพร้อมใจหรือไม่”
“ข้ายินยอม” เยียหลิงกล่าววาจาด้วยความเด็ดเดียว
“ดีมาก ข้าจะหาฤกษ์งามยามดีจดั การพิธีหมันหมาย

ระหว่างพวกเจ้าทังสอง!”
79
อวินลัวเฟิ งยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิมสะกดใจ ชิงเหยี
ยนเองก็ติดตามนางมานาน นางจึงประสงค์จะหาบุรุษผู้
เพียบพร้อมทีสุดให้! และบัดนีก็เป็ นทีประจักษ์แล้วว่า
เยียหลิงคนนีมีคณ
ุ สมบัติครบถ้วนสมบูรณ์ดี
“อีกประการ เจ้าต้องเตรียมตัวไว้ให้ดี ฮองเฮาหรงคงไม่

ปล่อยเจ้าง่ายๆ เป็ นแน่ ทีสําคัญนางต้องเดินทางไปพบอู่
จงอย่างแน่นอน ข้าอยากเห็นว่าเขาจะตอบรับเช่นไร!”
หากมิใช่เพราะประสงค์จะทดสอบอูจ่ ง นางคงมิปล่อย
ฮองเฮาหรงจากไปเฉยๆ เช่นนันเป็ นแน่ ด้วยนางบังอาจ
พ่นวาจาว่า ‘เฆียนให้ตาย’ ออกมานันล่ะ
80
รังสีอาํ มหิตสว่างวาบขึนในดวงเนตรอวินลัวเฟิ งแล้วนาง
ก็หวั เราะเสียงเย็นยะเยือก
ลูกผูช้ ายสิบปี ลา้ งแค้นก็ยงั ไม่สาย! หากความตายของ

บุพการีนางมีความเกียวข้องกับฮองเฮาหรงจริง นางก็จะ
ล้างหนีแค้นความชิงชังนีทีละน้อย!
หอลัวเฟิ ง
ฮองเฮาหรงประทับอยูใ่ นโถงรับรองพร้อมถ้วยชาในมือ
ดวงหน้างามสง่าประดับรอยเม้มริมฝี ปากอ่อนจาง “ผู้
81
ดูแลอูจ่ ง ข้ามาในวันนีก็ดว้ ยมีของกํานัลให้แด่ทา่ น”
“ของกํานัลอย่างนันรึ”
อูจ่ งตังใจจิบชาในมือมิได้หนั มองฮองเฮาหรงเต็มตานัก

อีกทังในนําเสียงยังเจือความเฉยชาและชิงชัง
สถานะของหอลัวเฟิ งในแคว้นหลิวจินเป็ นทีเลืองลือนัก

ในฐานะผูด้ แู ลหอลัวเฟิ ง จึงเป็ นปกติทีอูจ่ งจะดูแคลน
ฮองเฮาของแว่นแคว้นแห่งนี
ฮองเฮาหรงเองก็ใช่วา่ จะพอใจ ทว่านางก็อดกลันความ

ขุ่นเคืองไว้แล้วยิมกว้างพลางกล่าวว่า “เรืองเป็ นอย่างนี
82
นะท่านอูจ่ ง ข้าได้บงั เอิญรูจ้ กั กับเด็กสาวผูม้ ีรูปโฉมงด
งามผูห้ นึงเมือไม่นานมานีและได้รูม้ าว่านางมีใจเสน่หา
ในตัวท่าน นางจึงได้เจาะจงขอร้องข้าให้เป็ นคนกลาง
ช่วยพูดกับท่านผูด้ แู ลอูจ่ งด้วยใจปรารถนาอยากเป็ นอนุ
ของท่าน ขอเพียงผูด้ แู ลอูจ่ งส่งคนไปรับนางเท่านัน”
83
ตอนที 182 ตระกูลของอวินเซียว (1)
ใครๆ ก็รูก้ นั ทัวว่าผูด้ แู ลอูจ่ งหาได้มีความสนใจอืนใดไม่

นอกจากสตรีงาม หากประสงค์ประจบประแจงนีก็เป็ น
เพียงหนทางเดียวเท่านัน
แล้วก็เป็ นไปตามคาด ครันได้ยินวาจาฮองเฮาหรงดังนัน

ดวงตาอูจ่ งก็พลันกําจายรังสีประหลาด ดวงหน้าเผย
ความสนใจลึกลํา
“อย่างนันรึ” เขาเลิกคิวขึน สีหน้าแลดูตืนเต้น “แล้ว

สตรีผนู้ ีมีรูปโฉมเป็ นเช่นไรเล่า ท่านมีภาพเขียนของนาง
สักหน่อยหรือไม่”
1
ฮองเฮาหรงเผยรอยยิมตังมัน ยกมือขึนแล้วเคาะโต๊ะ
เบาๆ สองครัง “นางกํานัล นําภาพเขียนมาซิ”
“เพคะ เหนียงเหนียง [1]”
ได้ยินคําสังดังนัน สองนางกํานัลด้านหลังก็ประคอง
ภาพเขียนเดินตรงไปหาอูจ่ งอย่างว่องไว
“ผูด้ แู ลอูจ่ ง นีคือภาพเขียนของเด็กสาวทีว่า หากท่าน

ต้องตาต้องใจนาง ข้าก็จะเป็ นแม่สอแม่
ื ชกั ประทานคํา
อนุญาตให้นางเข้าพิธีวิวาห์ในฐานะองค์หญิง”
2
ฮองเฮาหรงเผยรอยยิมสง่า แน่นอนว่านางมีวาระซ่อน
เร้น ด้วยประสงค์จะผูกมิตรกับอูจ่ งจึงหลีกเลียงไม่ได้ที
ราชสํานักจะต้องเคลือนไหว รับอวินลัวเฟิ งเป็ นบุตร
บุญธรรม!
เช่นนีแล้วราชสํานักก็จะได้เปรียบ
อูจ่ งค่อยๆ คลีม้วนภาพเขียนในมือ และเมือเห็นเด็กสาว

อาภรณ์ขาวผูเ้ ย่อหยิงและถือดีในภาพเขียนดังนัน พลัน
หัวใจก็หยุดเต้น ดวงตาเผยความตกตะลึง
ช่างเป็ นภาพเขียนทีเหมือนจริงเสียนีกระไร กระทังความ

ยโสโอหังทีปริมอยูใ่ นดวงหน้าก็ได้รบั การถ่ายทอดออก
มาอย่างชัดเจน ชุดอาภรณ์ขาวราวหิมะพลิวไหวอยูใ่ น
3
สายลม คางเชิดขึนเล็กน้อยไปยังผืนนภาคราม ริม
ฝี ปากเผยรอยยิมเยาะประหนึงว่านางไม่เห็นแม้สวรรค์
อยูใ่ นสายตา
“ไม่เลว เยียมยอดมากทีเดียว ข้าอยูม่ าก็หลายปี ดีดกั

ยังมิเคยเห็นเด็กสาวผูใ้ ดงดงามถึงเพียงนี” อูจ่ งม้วน
ภาพเขียนกลับพลางกล่าวชืนชมด้วยนําใสใจจริง
“ฮองเฮาหรง ท่านแน่ใจรึวา่ นางมีใจเสน่หาในตัวข้า”
ฮองเฮาหรงเผยรอยยิมตังมัน “เมือเด็กสาวผูน้ ีได้ยิน

กิตติศพั ท์คารํ
ํ าลือของผูด้ แู ลอูจ่ ง นางก็กล่าวว่าหาก
ท่านไม่มีขอ้ โต้แย้งอันใดนางก็ยินยอมพร้อมใจ ฉะนันผู้
ดูแลอูจ่ งวางใจเถิด ท่านเพียงแต่เตรียมตัวเลือกหาฤกษ์
งามยามดีจดั พิธีวิวาห์เท่านัน”
4
อิทธิพลหอลัวเฟิ งยิงใหญ่นกั หากอูจ่ งมาสูข่ อนางเป็ น
การส่วนตัว นางเด็กตัวดีนนย่
ั อมไม่มีทางปฏิเสธ!
“ฮองเฮา ข้าขอทราบชือเสียงเรียงนามของนางได้หรือ
ไม่” อูจ่ งเงียบไปครูใ่ หญ่ก่อนเอ่ยถาม
“ข้าไม่รู ้ แต่ชือแซ่ของนางคืออวิน”
อวินอย่างนันรึ
อูจ่ งชะงัก หากเขาจําไม่ผิด ดูเหมือนว่ารองนายใหญ่

แห่งหอลัวเฟิ งจะเคยกล่าวไว้ครังหนึงว่านายใหญ่แห่ง
5
หอลัวเฟิ งเองก็เป็ นคนแซ่อวิน
จะบังเอิญถึงปานนันเชียวหรือ
อูจ่ งขบขันกับความคิดของตน แต่แล้วก็หวั เราะขึนพลาง

ส่ายศีรษะอย่างอดมิได้ ผลักเอาความสงสัยในจิตใจ
ออกไป
แม้เขามิเคยได้เห็นหน้านายใหญ่ก็รูด้ ีวา่ ลําพังเด็กสาววัย

สิบสีคงไม่มีพลังพอจะขึนเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
เป็ นแน่
เช่นนันแล้วจึงเป็ นไปไม่ได้ทีเด็กสาวผูน้ ีจะเป็ นนายใหญ่
6
ผูช้ กั ใยอยูเ่ บืองหลัง
เคราะห์ไม่ดีทีเหตุการณ์ไม่เป็ นไปตามทีอูจ่ งคาด และ

เขาในตอนนีก็มิอาจคาดเดาได้เลยว่าแท้จริงแล้วนาย
ใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งก็คือเด็กสาวอายุสบิ สีจริงๆ นันแล
แต่เมือถึงคราวรูค้ วามจริงก็สายไปเสียแล้ว
ทันทีทีฮองเฮาหรงออกจากหอลัวเฟิ งยังไม่ทนั พ้นนอก

เขตประตู ร่างเล็กอรชรก็ปรากฏขึนในคลองจักษุ
เปลียนสีหน้านางให้คกุ รุน่ ขึนทันใด
7
“ช้าก่อน!”
ฮองเฮาหรงส่งท่าทีเย้ยหยัน สายตาเย็นยะเยือกจรดลง
บนร่างเด็กสาวตัวดีทีขวางทางนางอยูแ่ ล้วกล่าวขึนอย่าง
เย็นชาว่า “เหตุใดเจ้าจึงมาอยูท่ ีนีได้”
ดูเหมือนชิงเหยียนจะไม่คิดเลยว่าตนจะได้พบกับ
ฮองเฮาหรงทีนี สีหน้านางราบเรียบระคนตกตะลึง
------
[1] เหนียงเหนียง เป็ นสรรพนามเรียกแทนตัวฮองเฮา
8
หรือสตรียศสูง ในทีนีหมายถึงฮองเฮา
“บังอาจนัก! ฮองเฮาเราตรัสถามเจ้าอยู่ แต่เจ้ากลับนิง

เฉยอย่างนันรึ!”
นางกํานัลแลเห็นชิงเหยียนนิงไปดังนันสีหน้านางก็
เปลียนพลางก้าวประชิดตัวเพือตําหนิชิงเหยียนเสียงดัง
9
ลัน
ชิงเหยียนได้สติในทีสุด แล้วรอยยิมขันก็ปรากฏบนใบ
หน้าชวนเอ็นดู “ในเมือเชือพระวงศ์มาได้ ไยข้าจะมา
บ้างไม่ได้เล่า”
“อวดดี!” นางกํานัลเชิดคางขึนเล็กน้อย จ้องไปยังชิง

เหยียนด้วยความรังเกียจ “เจ้าเป็ นเพียงหญิงรับใช้ตาํ
ต้อย กล้าดีอย่างไรริตีตนเสมอฮองเฮา ฮองเฮาของเรา
ทรงเป็ นพระมารดาแห่งแผ่นดินภายใต้อาณัติสวรรค์ จะ
เสด็จไปยังทีใดก็ยอ่ มได้! แล้วเจ้าล่ะเป็ นใคร มี
คุณสมบัติอนั ใดริตีตนเสมอฮองเฮา ยิงไปกว่านัน นาย
ของเจ้ามิได้อบรมสังสอนมารึ ว่าเวลาอยูต่ อ่ หน้าฮองเฮา
เจ้าต้องคุกเข่าพูด”
10
ทีว่าสุนขั แอบอ้างบารมีนายนันเป็ นเช่นไร
ก็ดงั ทีหญิงรับใช้ในวังเหล่านีกําลังเป็ นอยูน่ ีเอง
แม้เป็ นเพียงหญิงรับใช้แต่ก็ตา่ งถือตนเหนือผูค้ น ฟั งจาก

นําเสียงแล้วก็ชดั เจนว่ามิได้เห็นชิงเหยียนอยูใ่ นสายตา
“แม้ขา้ เป็ นหญิงรับใช้ก็จะรับใช้แต่บคุ คลเพียงผูเ้ ดียว

เท่านัน บนผืนแผ่นดินแห่งนีมีเพียงผูเ้ ดียวทีสังให้ขา้ คุก
เข่าได้ นันคือคุณหนูของข้า พวกเจ้าคิดว่าตนเป็ นใคร
ข้า ชิงเหยียน เป็ นหญิงรับใช้ผทู้ ระนงและจะไม่มีวนั
สยบยอมต่ออํานาจ”
11
ความเด็ดเดียวฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้าสีชาดของชิงเหยี
ยนขณะนางเชิดคางขึนโดยปราศจากทีทา่ ยําเกรง ดวง
ตาสดใสบริสทุ ธิดงแรกวสั
ั นตฤดูสะท้อนขัดภาพความดุ
ดันของอีกฝ่ าย
“เจ้า…” ฮองเฮาหรงไม่คาดคิดเลยว่านางหญิงรับใช้ตาํ
ต้อยจะกล้าพูดจากับตนเช่นนี ดวงหน้าฮองเฮาเปลียน
เป็ นสีแดงด้วยเพลิงพิโรธ นางยืนมือชีนิวเกรียวกราดจ่อ
ไปยังจมูกชิงเหยียน “ในเมือเจ้าอยากจะเป็ นชายาองค์
ชายสามนักจะมาทําตัวไม่รูห้ วั นอนปลายเท้าเช่นนีมิได้!
นางกํานัล จับนางเด็กตัวดีนีกลับวังซิ ข้าจะสังสอนให้
นางรูจ้ กั เคารพผูใ้ หญ่ เป็ นสะใภ้วงั หลวงทีดี!”
12
ครันกล่าวประโยคสุดท้าย ฮองเฮาหรงก็ขบเขียวเคียว
ฟั น ดวงหน้าดุดนั ประหนึงจะเด็ดศีรษะชิงเหยียนให้ได้
เสียเดียวนัน
บัดนีแม้แต่หญิงรับใช้ตาต้
ํ อยยังมิไว้หน้านาง หากนาง
ไม่เชือดไก่ให้ลงิ ดูเสียตังแต่ตอนนีแล้วต่อไปจะยังมีใคร
ในหลิวจินให้ความเคารพนางอีกเล่า
“เพคะเหนียงเหนียง!”
หญิงรับใช้ในวังสองสามคนถกแขนเสือขึนแล้วเดินอาดๆ
มาทางชิงเหยียน สีหน้ามุง่ ร้าย ดวงตาฉายรังสีโฉดชัว
13
“คิดจะสังสอนข้าอย่างนันรึ พวกเจ้าไม่มีสทิ ธิ!” ชิงเหยี
ยนเยาะเย็นชา
เขาว่ากันว่าดูบา่ วให้ดนู าย ภายในชัวระยะเวลาหก

เดือนนีชิงเหยียนเรียนรูเ้ พียงสิงเดียวจากอวินลัวเฟิ ง นัน
ก็คือความยโสโอหัง
เพราะนางเข้าใจว่าตนเป็ นหญิงรับใช้ของคุณหนู เช่นนัน

เองจึงมิอาจทําให้คณ
ุ หนูเสือมเสียชือเสียงได้ รวมถึง
ห้ามเผยความอ่อนแอให้ศตั รูได้เห็นไม่วา่ จะอย่างไรก็
ตาม
พลัก!
14
เพียงเหล่านางกํานัลคว้าจับแขนชิงเหยียนเท่านัน พลัง
ฌานก็ไหลออกจากร่างนางทําให้กายเหล่าหญิงรับใช้
ปลิวกระเด็นไปในทันใดก่อนจะร่วงหล่นลงสูพ่ ืนอย่างน่า
สมเพช
ดวงหน้าฮองเฮาหรงชะงักงันเล็กน้อย นางมิได้คาดคิด
เลยว่าหญิงรับใช้อย่างชิงเหยียนจะมีพลังฌาน! อย่างนี
เองเยียหลิงจึงมิได้ปฏิบตั ิกบั นางเช่นเด็กสาวธรรมดา
สามัญ
น่าเสียดายทีหญิงรับใช้ก็ยงั เป็ นหญิงรับใช้อยูว่ นั ยังคํา มิ

อาจเปลียนแปลงชะตาทีต้องคอยรับใช้ผคู้ นได้
15
“นางเด็กตัวแสบ หากเจ้าปรารถนาจะเป็ นชายาของ
องค์ชายสามก็ตอ้ งให้ขา้ ประทานคําอนุญาตก่อน แต่ใน
เมือเจ้าดือด้านเช่นนี ข้าก็จะเข้าวังไปทูลฝ่ าบาททันที
ชาตินีทังชาติเจ้าจะไม่มีวนั ได้อยูก่ บั เยียหลิง!”
ชิงเหยียนชําเลืองดวงหน้าขาวซีดของฮองเฮาหรงด้วย
ความรังเกียจ จากนันกล่าวอย่างชิงชังว่า “ข้าไม่เคย
กล่าวว่าอยากเป็ นชายาองค์ชายสามอะไรนันเสียหน่อย”
บุคคลทีนางพึงใจคือเยียหลิงมิใช่องค์ชายสาม! หาก
เยียหลิงประสงค์จะเป็ นองค์ชายนางก็จะขึนเป็ นชายา
ของเขา หากเขาไม่ปรารถนา นางก็จะเป็ นเพียงภรรยา
ของเขาเท่านัน
16
17
“ดี ตามใจเจ้า! จําคําตัวเองไว้ให้ดีๆ ละ!”
ความขุ่นเคืองออกจากกายฮองเฮาหรง แล้วสายตานาง
ก็เบนไปยังบ่าวรับใช้ของหอลัวเฟิ งผูบ้ งั เอิญผ่านมา จาก
นันกล่าวลอดไรฟั นว่า “ยามรักษาการณ์หอลัวเฟิ งท่า
ทางสุขสบายดีไปหน่อยแล้วกระมัง ปล่อยให้ใครทีไหนก็
ได้เข้ามาเพ่นพ่านเช่นนี! หากผูด้ แู ลอูจ่ งเอาเรืองเจ้าขึน
มาเจ้าจะมีปัญญารับผิดชอบหรือไม่”
“ขออภัยเป็ นอย่างยิงพ่ะย่ะค่ะฮองเฮาหรง”
บ่าวรับใช้ทีฮองเฮาหรงเรียกตัวมิได้มีทา่ ทีกระโตก
กระตากอันใด กลับเผยรอยยิมสุภาพทังทียังรักษาสี
18
หน้ารูส้ กึ ผิด
รอยยิมพึงใจปรากฏบนดวงหน้าฮองเฮาหรง ทว่าก่อนที
นางจะทันออกคําสังให้บา่ วผูน้ นจากหอลั
ั วเฟิ งไล่ชิงเหยี
ยนออกไป ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านําเสียงของเขาจะเปลียน
ขณะกล่าววาจาว่า “ทีท่านรับสังมานันถูกต้องแล้ว หอ
ลัวเฟิ งของเรามิใช่ทีทีใครก็สามารถเข้าออกได้ตาม
อําเภอใจ เช่นนันเอง กระหม่อมจึงต้องขอเชิญฮองเฮา
หรงออกจากหอลัวเฟิ ง”
สีหน้าฮองเฮาหรงชะงักงันโดยพลัน ดวงตาเบิกกว้าง
แล้วปลายนิวขาวเนียนก็ชีไปยังบ่าวรับใช้แห่งหอลัวเฟิ ง
เอ่ยถามกลับอย่างไม่เชือหู “เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ”
19
“ฮองเฮาหรง ทีแห่งนีคือเขตแดนภายในหอลัวเฟิ ง หาก
ท่านจะก่อปั ญหา กระหม่อมคงต้องเรียกให้คนเชิญ
ท่านออกไป”
บ่าวรับใช้โค้งกายลงเล็กน้อย ตอบรับด้วยท่าทีกลางๆ มิ
ได้พินอบพิเทาหรือว่าหยิงยโส
“เจ้าไม่กลัวว่าข้าแจ้งเรืองนีกับผูด้ แู ลอูจ่ งรึ!” ฮองเฮา

หรงเกรียวกราดด้วยเพลิงพิโรธ ขบเขียวเคียวฟั นและ
กล่าววาจาเผ็ดร้อน
ได้ยินดังนัน ดวงตาของบ่าวรับใช้ก็เผยแววรังเกียจ
“กระหม่อมเพียงประสงค์มิให้คนนอกทําให้เขตแดนของ
หอลัวเฟิ งต้องแปดเปื อนเท่านัน มิได้มีเจตนาอืน หาก
20
ฮองเฮาหรงทรงคิดว่าผูด้ แู ลอูจ่ งจะลงโทษกระหม่อมด้วย
เหตุนี กระหม่อมคงต้องคิดเสียว่าเป็ นคราวเคราะห์”
“ตามใจเจ้าเถอะ!” สายตาฮองเฮาหรงยิงดุดนั ประหนึง

ใบมีดกระหนําทิมแทงลงบนกายบ่าวรับใช้ก่อนเบนสาย
ตานันไปยังชิงเหยียน “พวกเจ้าระวังตัวกันไว้ให้ดีเถอะ
เรืองนีข้าไม่ปล่อยไว้เฉยๆ แน่!”
จะอย่างไรก็แล้วแต่ ทีแห่งนีก็ยงั อยูใ่ นเขตหอลัวเฟิ ง

นางเองก็มิประสงค์จะทําตัวบุม่ บ่าม ยิงไปกว่านัน จาก
ท่าทีของบ่าวผูน้ ีทีช่วยเหลือนางแพศยาแล้วก็พออนุมาน
ได้วา่ ทังสองอาจมีใจให้แก่กนั ! รอให้นางผูกมิตรกับอูจ่ ง
ได้อย่างแน่นแฟ้นก่อนเถิด พวกเขาจะต้องเจอดีแน่!
21
“กลับ!” คิดได้ดงั นัน ฮองเฮาหรงก็ออกคําสังเย็นชา
ด้วยนําเสียงขัดเคืองใจ
“เพคะเหนียงเหนียง” เหล่านางกํานัลตอบรับด้วยความ
เคารพนบนอบ พวกนางมิอาจเข้าใจได้วา่ เหตุใดฮองเฮา
หรงซึงเป็ นถึงพระมารดาแห่งแว่นแคว้นจําต้องประจบ
ประแจงสอพลอคนของหอลัวเฟิ งถึงปานนัน
กระทังกับบ่าวรับใช้นางยังมิกล้าทําท่าทีบมุ่ บ่าม
“นายหญิงชิงเหยียน”
บ่าวรับใช้ผนู้ นมิ
ั ได้แลฮองเฮาหรงผูจ้ ากไปด้วยความ
22
พิโรธแม้เพียงนิด เขาหันมาทางชิงเหยียนทําความ
เคารพนางด้วยความนอบน้อม
“เจ้ามีนามว่าอะไร” ชิงเหยียนเลิกคิวขึนมองบุคคลตรง
หน้าแล้วเอ่ยถาม
“ตัวข้ามีนามว่าฟั งอวี ไม่ทราบว่านายหญิงชิงเหยียนมี

เรืองอันใดหรือไม่”
นําเสียงฟั งอวีเป็ นกลาง มิได้พินอบพิเทาหรือยโสโอหัง

ทว่าก็เผยความเคารพกว่าเมือยามเผชิญหน้าฮองเฮา
หรง
23
แม้เขาจะไม่ลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของชิงเหยียน แต่ครึง
ปี มานีเขาก็เห็นชิงเหยียนคอยอยูเ่ คียงข้างรองนายใหญ่
แห่งหอลัวเฟิ ง มิหนําซําจากทีทา่ แล้วดูเหมือนจะเป็ น
มิตรทีดีตอ่ กันเสียด้วย
ด้วยเหตุนีผูค้ นหลายคนในหอลัวเฟิ งจึงอนุมานว่าชิงเหยี

ยนต้องมีสถานะเทียบเท่ารองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งผู้
ติดตามนายใหญ่อย่างใกล้ชิดเป็ นแน่ เช่นนันเอง นาง
จึงต้องได้รบั ความเคารพประหนึงเป็ นรองนายใหญ่อีก
คนแห่งหอลัวเฟิ ง
“เจ้าทําได้ดีมาก” ชิงเหยียนผงกศีรษะให้อย่างพึงใจ “ผู้

ทีรับมือสถานการณ์เช่นนีได้เช่นเจ้าหาได้ยากเย็นนัก ข้า
จะรายงานเรืองนีแก่นายใหญ่ ให้เจ้าได้รบั การเลือน
24
ตําแหน่ง”
บุคคลทีชิงเหยียนกล่าวถึงมิใช่รองนายใหญ่ หากแต่เป็ น
นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งเอง…
ฟั งอวีผูไ้ ด้ยินดังนันก็ชะงักงันไปเล็กน้อย เขาเลิกคิวขึน

มองไปยังทิศทางทีชิงเหยียนจากไป ในสายตาปริมไป
ด้วยความตกตะลึงลึกลํา
นายหญิงชิงเหยียนคือผูใ้ กล้ชิดนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
จริงๆ!
เมือคิดถึงการเลือนตําแหน่งแล้วฟั งอวีก็เนือเต้นขึนมาที
25
เดียว...
“เซียว เจ้ามาอยูท่ ีนีเองสินะ ทําให้ขา้ ต้องตามหาเสีย

นาน”
ท่ามกลางพงไพรโอบล้อมด้วยเมฆาดําปรากฏภาพสตรี
อาภรณ์แดงเยืองย่างไปทางบุรุษผูห้ นึง ในดวงตานาง
26
ปริมไปด้วยความอ่อนโยนระคนโหยหา สะท้อนภาพร่าง
เย็นชาของชายผูน้ นั
ดวงหน้าชายผูน้ นสวมหน้
ั ากากเย็นยะเยือก กายกําจาย
ปราณอํามหิตกันมิให้ผใู้ ดเข้าใกล้ ปราณนันหยุดสตรี
อาภรณ์แดงไว้ระหว่างทาง แต่นางก็ยงั คงเผยรอยยิม
อ่อนโยนอยูบ่ นดวงหน้า
“บัดนีมีสองกลุม่ อิทธิพลกําลังตามหาเจ้า หนึงคือบุตรี

แห่งสํานักฌาน อีกหนึงคือตระกูลเซียว! แม้พวกเขามิ
ได้เอ่ยนามข้าก็รูว้ า่ บุคคลทีพวกเขากําลังตามหาคือเจ้า
นันเอง”
อวินเซียวเม้มริมฝี ปากบางสีแดงซีดเล็กน้อยประหนึงว่า
27
มิได้ยินถ้อยคําวาจาของสตรีอาภรณ์แดง สายตาแข็ง
กร้าวยังคงมองไปยังพืนทีรกร้างไม่ไกลออกไป
“ข้าเกรงว่าใครๆ ก็รูว้ า่ เหตุใดบุตรีแห่งสํานักฌานจึงได้

ออกตามหาเจ้า” สตรีอาภรณ์แดงยิมเอียงอาย ดวงตา
หยดย้อยส่องประกายล้อแสงแดดระยิบระยับ “ใครเล่า
ใช้ให้เจ้าทรงเสน่หถ์ งึ ปานนี แม้สวมใส่หน้ากากแต่สตรี
ทังหลายก็ยงั คงหลงใหลคลังไคล้ หากเจ้าถอดหน้ากาก
เสียหน่อยจะมีอีกสักกีคนกันนะทียินยอมพร้อมใจถวาย
ตัว”
น่าเสียดายทีบุรุษผูน้ ีไร้หวั ใจเกินไป ความลึกลําของดวง

ตามืดดําปราศจากความสันไหว ไม่วา่ ใครก็คงต้องคิด
สงสัยว่าจะมีสงใดในโลกนี
ิ ทําให้เขามีความรูส้ กึ ขึนมาได้
28
หรือ
“ทว่าเรืองตระกูลเซียว…” เมือเห็นอวินเซียวมิได้ไยดี
นางดังนัน สตรีอาภรณ์แดงก็มิได้ขดั เคืองแต่อย่างใด ยัง
คงกล่าวต่อด้วยรอยยิมว่า “ข้าได้ยินมาว่าครังหนึง
ตระกูลเซียวเคยมีนายน้อยไม่ได้ความอยูผ่ หู้ นึง เขาถูก
ขับไล่ออกจากตระกูลเมืออายุได้เจ็ดปี ! นับแต่นนเป็
ั น
ต้นมาก็หาได้มีใครได้ยินข่าวคราวจากเขาอีก! นายน้อย
แห่งตระกูลเซียวผูน้ นมี
ั ความเกียวข้องอันใดกับเจ้ารึ”
นําเสียงนางแฝงความอยากรูอ้ ยากเห็น ดวงตางามหยด

ย้อยชําเลืองแลไปยังอวินเซียว
ทีทําให้นางผิดหวังก็คือเขามิได้ไยดีเรืองราวเหล่านีเลย
29
ประหนึงว่านางกําลังพูดถึงลมฟ้าอากาศก็มิปาน…
หากอวินลัวเฟิ งอยูต่ รงนีล่ะก็ นางต้องเดาได้อย่างแน่

นอนว่านายน้อยผูถ้ กู ตระกูลของตนขับไล่ก็คืออวินเซียว
นันเอง
เหตุผลหรือก็ง่ายนิดเดียว ร่างกายของอวินเซียวเป็ น
แหล่งพลังฌาน ผูท้ ีมีรา่ งกายเช่นนีมิอาจฝึ กพลังฌานได้
จนกว่าจะอายุสบิ ปี จากนันพลังของพวกเขาจึงจะ
พัฒนาขึนอย่างก้าวกระโดดโดยฉับพลัน เช่นนันเอง
ตระกูลใหญ่เช่นตระกูลเซียวจึงมิอาจทนรับการมีอยูข่ อง
บุคคลไร้คา่ และเป็ นไปได้สงู ว่าเขาจะโดนตระกูลเฉดหัว
ออกมา
30
“เซียว” สตรีอาภรณ์แดงเม้มริมฝี ปาก ประกาย
ประหลาดสว่างวาบขึนในดวงตางดงาม “ดูเหมือนว่า
ตระกูลเซียวจะยังไม่ลว่ งรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของเจ้า และ
ข้าก็เข้าใจเหตุผลทีเจ้ามิประสงค์ให้ตระกูลเซียวผูย้ โส
โอหังล่วงรูถ้ งึ พลังทีแท้จริงของเจ้า หากเจ้ายอมให้ขา้
ติดตามเจ้าไป ข้าจะช่วยเจ้ารักษาความลับนีเอง เจ้าว่า
ในดวงตานางปรากฏความลุม่ หลง “ข้ามิได้วิงวอนให้

เจ้ารับข้าเป็ นภรรยา ข้าเพียงประสงค์จะติดตามเจ้าไป
และบุกนําลุยไฟเพือเจ้าเท่านัน”
ในทีสุดสายตาอวินเซียวปรากฏความเปลียนแปลง เมือ
ดวงตาเย็นชาค่อยๆ เบนมาทางดวงหน้างดงามของสตรี
31
อาภรณ์แดง ก่อนกล่าวอย่างไร้เยือใยว่า “คนอีก
ประเภททีรักษาความลับได้ก็คือคนตาย!”
สีหน้าสตรีอาภรณ์แดงพลันเปลียนทันที นางกัดริม
ฝี ปากแน่น “เซียว เจ้า…”
“นามของข้าคืออวินเซียว” รังสีของชายหนุ่มเปล่ง
ประกายออกมาแผ่ปกคลุมสตรีอาภรณ์แดง สีหน้าเขา
ประหนึงพญาอินทรี พร้อมกล่าวขึนด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ว่า “ชือเซียวนันเจ้าไม่มีคณ
ุ สมบัติพอทีจะเรียก”
“ฮ่าๆ” สตรีอาภรณ์แดงหัวเราะขมขืน ครันถูกกดทับ

ด้วยปราณของชายหนุ่มแล้วกายนางก็รูส้ กึ ประหนึงถูก
32
ตรึงด้วยภูผาแกร่งจนขยับตัวมิได้ “พวกบ่าวไพร่วา่ กัน
ว่าจักรพรรดิปีศาจนันดุรา้ ย เย็นชา ไร้เยือไยความอ่อน
โยนต่อสตรี เห็นทีพวกเขาจะพูดความจริง!”
นําเสียงอวินเซียวอํามหิตและแหบห้าวเมือจ้องไปยังสตรี
อาภรณ์แดงด้วยความดุดนั “ข้า อวินเซียว จะมอบ
ความอ่อนโยนให้แก่สตรีเพียงผูเ้ ดียวเท่านัน น่าเสียดาย
ทีเจ้าไม่ใช่นาง”
33
ตอนที 186 ฝันร้ายของเกาหลิง (1)
“ข้า อวินเซียว จะมอบความอ่อนโยนให้แก่สตรีเพียง

หนึงเดียวเท่านัน น่าเสียดายทีนางไม่ใช่เจ้า…”
ความไร้หวั ใจของชายหนุ่มได้ทิมแทงสตรีอาภรณ์แดงให้
34
เจ็บสาหัส ดวงหน้าพลันถอดสีซีดประหนึงคนตาย ทัน
ใดนันเอง ความริษยาในสตรีทีจักรพรรดิปีศาจกล่าวถึงก็
สุมขึนในจิตใจ
นางต้องโดดเด่นถึงเพียงใด จึงได้ตอ้ งตาต้องใจเขานัก
“ข้าล่ะอยากพบสตรีผนู้ นเสี
ั ยเหลือเกิน จะได้รูว้ า่ เหตุใด
ข้าจึงพ่ายแพ้” รอยยิมอ่อนล้าปรากฏขึนบนดวงหน้างาม
เมือความขมขืนจากหัวใจได้ไหลเวียนไปทัวกาย ในดวง
ตาสะท้อนความทุกข์ทรมานเหลือจะกล่าว “หากข้าเดา
ไม่ผิด นางคือสวะผูเ้ ป็ นทีเลืองลือแห่งแคว้นหลงหยวน
ผูม้ ีนามว่าอวินลัวเฟิ งใช่ไหมเล่า”
ครันนามอวินลัวเฟิ งเป็ นทีได้ยินเท่านัน นางก็สมั ผัสได้

35
ถึงรังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นหนักหน่วงขึนชัดเจน ประหนึงดาบ
ทิมแทงให้หวั ใจนางหลังโลหิตโดยพลัน
คิดถึงข่าวทีเพิงได้ยินมาดังนัน สตรีอาภรณ์แดงก็กดั ริม

ฝี ปากแล้วช้อนดวงตาหยดย้อยขึนมองอวินเซียวโดยมิ
หลบสายตา “ผูม้ ีบญ
ุ บารมีสงู ส่งเช่นเจ้า ไยจึงได้ยอม
ไปเป็ นองครักษ์แก่สตรี หรือว่าทีเจ้ายอมลดตัวถึงเพียงนี
ก็เพียงเพือพิสจู น์ตวั ตนของเจ้าให้นางเห็น”
ชายหนุ่มกัดริมฝี ปาก สายตาไร้ความรูส้ กึ กวาดไปยัง

สตรีอาภรณ์แดงด้วยความเย็นชา หลังจากนันเขาก็ขยับ
เข้าไปประชิดตัวนางอย่างช้าๆ
ทุกย่างก้าวของเขาทําให้สตรีอาภรณ์แดงหายใจลําบาก
36
ประหนึงมีกาํ มือบีบรัดรอบหัวใจแน่นหนา ไม่ยอม
คลายออกให้นางหายใจได้โดยง่าย
“เจ้าไม่มีคา่ พอจะรู!้ ”
“ฮ่าๆ” สตรีอาภรณ์แดงผูน้ นหั

ั วเราะกับตัวเอง บุรุษผูน้ ี
ช่างครอบครองใจทมิฬมิเปลียนแปลง! ทุกวาจาและ
การกระทําประหนึงหนามแหลมกระหนําทิมแทงลงบน
หัวใจนางทีบอบชําอยูแ่ ล้วให้ยงแตกสลาย
ิ
“เซียว เจ้าคิดจะสังหารข้าอย่างนันรึ”
ครันสัมผัสได้ถงึ รังสีอาํ มหิตกําจายจากกายบุรุษ สตรี
37
อาภรณ์แดงก็เนือตัวสันเทา ดวงตาทังสองมองไปยัง
ชายผูก้ า้ วประชิดเข้ามาใกล้ ใบหน้านางบัดนียิงซีดลง
ประหนึงศพ
“เจ้ารูม้ ากเกินไป” ถ้อยคําเขาสันกระชับได้ใจความ

เสมอ มิเคยประสงค์เอ่ยสิงใดให้เกินความจําเป็ นแม้แต่
น้อย
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” เป็ นทีประจักษ์วา่ สตรีอาภรณ์แดง

ไม่เข้าใจความหมายของอวินเซียว นางมีทา่ ทีตกตะลึง
“เจ้ารูถ้ งึ ตัวตนของนางแล้ว”
38
บุรุษผูน้ นกวาดสายตาดุ
ั ดนั มองสตรีอาภรณ์แดง กายแผ่
รังสีอาํ มหิตเข้มข้นยิงขึนไปอีก “ข้าจะไม่มองข้ามภัยที
อาจทําร้ายนางในภายภาคหน้าเป็ นอันขาด”
ถ้อยคําของเขาแฝงนัยว่าในเมือเขาและสตรีผนู้ ีมีความ
เกียวพันกัน ซํานางยังรูถ้ งึ ตัวตนของอวินลัวเฟิ ง เขาจึงมิ
อาจปล่อยให้ภยั คุกคามลอยนวลไม่วา่ จะด้วยเหตุผล
ใด!
“ไม่!” สตรีอาภรณ์แดงนันร้องออกมาด้วยความกลัว
แล้วก้าวถอยหลัง ดวงหน้านางบัดนีซีดปราศจากสีใดๆ
พลางมองอวินเซียวตรงๆ ด้วยสายตาของผูห้ วั ใจสลาย
“ข้าเพียงแต่สงสัยว่านางเป็ นหญิงเช่นไร มิเคยคิดทํา
ร้ายนางเลย เจ้าทํากับข้าเช่นนีไม่ได้…”
39
ทว่าอวินเซียวก็มายืนอยูต่ รงหน้านางเสียแล้ว ส่วนตัว
นางก็ไร้ทางหนี ได้แต่กดั ริมฝี ปากซีดซึงบัดนีมิได้แดงสด
เช่นก่อนหน้า
“ข้าจะไม่เสียงเอานางมาพิสจู น์ตวั เจ้า ต้องตัดไฟเสียแต่

ต้นลม”
เขาไม่อาจหาญท้าเสียงหรือพนันว่านางผูน้ ีจะมีความ
อาฆาตมาดร้ายต่ออวินลัวเฟิ งหรือไม่ เพราะผลของการ
เสียพนันนันย่อมหนักหนาสาหัสเกินไป
พลัก!
40
ขาทังสองของสตรีอาภรณ์แดงอ่อนปวกเปี ยกแล้วนางก็
ทรุดลงกับพืนในทันที มือครูดผืนดินแน่น ปลายเล็บจิก
ลึกลงไปในเนือโคลนขณะมือจับก้อนดินขึนเป็ นปั น
นางรูด้ ีวา่ อวินเซียวพูดจริง!
แม้บดั นีนางมิได้มีความประสงค์จะสังหารอวินลัวเฟิ ง
แต่ตวั นางเองก็ยงั มิอาจล่วงรูไ้ ด้เช่นกันว่าหากเวลาทีต้อง
พบหน้ากันมาถึงแล้วนางจะมีปฏิกิรยิ าเช่นไร
41
ตอนที 187 ฝันร้ายของเกาหลิง (2)
จะเป็ นใครหน้าไหนก็เถอะ หากได้เผชิญหน้าศัตรูหวั ใจ

ให้เย็นใจไว้คงยาก…
“อวินเซียว ในเมือชาตินีทังชาติขา้ ไม่มีทางครอบครอง

หัวใจเจ้า ได้ตายด้วยนํามือเจ้าก็นบั ว่าหมดห่วง”
สตรีอาภรณ์แดงปิ ดตาลงแผ่วเบา มุมปากยกขึนเล็ก

น้อย
42
อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าทําให้คนต้องริษยาจนแทบคลัง! แม้
เจ้าเป็ นเพียงสวะซํายังชาติตระกูลตําต้อย เจ้าก็ยงั ทลาย
กําแพงหัวใจชายผูไ้ ร้ความรูส้ กึ คนนีลงได้
เพียงเพือปกป้องเจ้าจากภัยอันตราย เขาไม่ลงั เลเลยที

จะตัดไฟเสียแต่ตน้ ลม! ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าชาติปางก่อน
เจ้าได้สะสมบุญบารมีอนั ใดไว้ ชาตินีจึงได้ครอบครอง
บุรุษผูย้ งใหญ่
ิ ถงึ ปานนี
ปุด!
ทันใดนันเอง คลืนพลังถาโถมก็แผ่กระจายออกจากด้าน
บนศีรษะนาง กระทังทัวทังร่างก็ถกู เติมเต็มปริมจวน
เจียนจะระเบิด นางเบิกตาขึนเล็กน้อยจ้องไปยังชาย
43
หนุ่มด้วยสายตาปรารถนาเว้าวอนลึกลํา ก็เพือทีจะสลัก
เงาร่างของเขาไว้ในหัวใจ
“อวินเซียว หากไม่มีอวินลัวเฟิ ง เจ้าจะยอมให้ขา้

ติดตามเจ้าไปหรือไม่”
นางยืนกรานจะฟั งคําตอบจากปากแม้ชดั เจนแก่ใจแล้ว

ว่าความจริงเป็ นเช่นไร
บุรุษผูน้ นมิ
ั ขานรับคําถามนาง
บางทีสาํ หรับเขาแล้ว การเอือนเอ่ยวาจาออกไปอีกเพียง

หนึงคําก็เป็ นการเสียเวลา จริงอยูเ่ ขามีคาํ ตอบในใจ
44
ทว่าไม่จาํ เป็ นต้องกล่าวให้ผทู้ ีไร้ความสําคัญได้รบั รู ้
“อวินเซียว ข้าไม่เสียใจทีได้รูจ้ กั เจ้า”
รอยยิมสตรีอาภรณ์แดงช่างขมขืนเหลือจะกล่าว หากมี
โอกาสอีกครังนางก็ยงั จะตกหลุมรักชายผูน้ ี! เพียงแต่
นางคงไม่บมุ่ บ่ามเช่นวันนีอีกแล้ว…
เพราะความบุม่ บ่ามไม่เพียงแต่ทาํ ให้เขาหลุดลอยไป

จากมือนาง ยังจะทําให้ชีวิตนางต้องหาไม่ในวันนีอีก
ด้วย!
แควก!
45
ได้ยินเสียงครวญครางสะท้อนจากภายในและไม่นานนัก
กายสตรีอาภรณ์แดงก็ประหนึงถูกกระหนําทิมแทงนับ
ร้อยนับพันครัง เลือดสดไหลทะลักออกจากปากแผลมิ
หยุดหย่อน กายนางบัดนีประหนึงถูกสูบลมออกพลาง
หดลงเชืองช้า
“นายท่าน”
ฉินหยวนปรากฏตัวขึนเบืองหลังอวินเซียว สายตาเมิน
เฉยมองไปยังร่างสตรีอาภรณ์แดงผูบ้ ดั นีค่อยๆ ทรุดลง
กับพืนโดยปราศจากความเห็นอกเห็นใจใดๆ
ดังทีนายท่านพูดถูกแล้ว หากนายท่านมิสงั หารนางเสีย

46
แต่บดั นี นางต้องก่อปั ญหาวุน่ วายต่อนายหญิงอวินมาก
มายเป็ นแน่!
ชัดเจนว่านายหญิงแห่งตระกูลอวินคือจุดอ่อนในใจนาย
ท่าน แล้วเขาจะปล่อยให้ผทู้ ีอาจเป็ นภัยคุกคามต่อนาย
หญิงมีชีวิตรอดต่อไปได้อย่างไรเล่า เป็ นเขาก็คงเลือกตัด
ไผ่ไม่ไว้หน่อ โดยมิปล่อยให้สงใดงอกเงยขึ
ิ นมาได้อีก!
“ข้าต้องจัดการเรืองของตระกูลเซียวเช่นไรดี” ฉินหยวน
ขมวดคิว “ทีนางคนนีพูดมาก็ถกู ตระกูลเซียวกําลัง
ตามหาท่านอยูจ่ ริง ทว่าพวกเขาก็มิได้ลว่ งรูถ้ งึ ความยิง
ใหญ่ของท่าน มิเช่นนันแล้วพวกตระกูลเซียวทังหลาย
ย่อมต้องคุกเข่าลงขอขมาต่อท่านอย่างแน่นอน”
47
ดวงตาอวินเซียวหลุบลงเล็กน้อย ดวงหน้าใต้หน้ากาก
สําแดงความมืดมน เขายืนเอามือไพล่หลังยืดกายตรง
สง่างามท่ามกลางขุนเขา ริมฝี ปากแดงซีดดูจะเผยรอย
โค้งแห่งความชิงชัง
อย่างไรก็ดี รอยยิมเยาะนันก็อนั ตรธานหายไปแทบจะ

ในทันทีจนฉินหยวนไพล่คิดไปว่าสายตาตนมีปัญหา
นายท่านผูค้ ล้ายจะมีอาการเส้นประสาทบนใบหน้าเป็ น
อัมพาตน่ะรึ จะสามารถแสดงสีหน้าอย่างอืนได้
“เกาหลิงเป็ นอย่างไรบ้าง” ดวงตาดํามืดของอวินเซียว

ค่อยๆ เบนไปยังฉินหยวนแล้วถามขึนด้วยนําเสียงเย็น
ยะเยือก
48
“อา” ฉินหยวนชะงักงันไปครูห่ นึง มิได้คาดคิดว่าอวิน
เซียวจะถามถึงสถานะของเกาหลิงในเวลานี หลังนิงอยู่
นาน เขาก็เอ่ยตอบขึนว่า “อยากตาย!”
ถูกต้องแล้ว บัดนีเกาหลิงนันปรารถนาจะจบชีวิตตน
เหลือเกิน! หากมิใช่เพราะขีขลาดเกินกว่าจะฆ่าตัวตาย
ป่ านนีคงได้ไปอยูใ่ นแม่นาเหลื
ํ อง [1] แล้วเป็ นแน่
เทียบกับความเจ็บปวดทางกายตลอดสองสามวันทีผ่าน
มา บาดแผลในจิตใจทีเขาได้รบั นันสาหัสสากรรจ์ยงิ
กว่า! เขาอยากจะจับพวกแขกในหอนางโลมมาบดเป็ น
เนือสับเสียให้หมด!
49
------
[1] แม่นาเหลื
ํ อง คือโลกวิญญาณตามความเชือของ
ชาวจีน
50
ตอนที 188 รับบุตรบุญธรรม
“ทําต่อไป”
อวินเซียวเอ่ยทิงท้ายไว้เพียงเท่านันแล้วจากป่ าไป ทิงให้

ฉินหยวนยืนงงเป็ นไก่ตาแตก
51
ทําต่อไปอย่างนันรึ
หมายความว่าอย่างไรกันเล่า
หรือว่าเกาหลิงเพือนยากจะกระทําการอันใดให้นายท่าน
ขุ่นเคืองอีกครา ไม่ได้การ เขาต้องรีบติดต่อแม่เล้าให้
เพิมโทษเกาหลิงเสียเดียวนี!
เกาหลิงเองก็คงมิได้คาดคิดเลยว่าเพียงถ้อยคําธรรมดา
ของอวินเซียวจะทําให้เขาต้องเผชิญกับความทุกข์
ทรมานแสนสาหัสเหลือจินตนาการ!
52
นับแต่วนั นันเป็ นต้นมา จากแขกธรรมดาก็กลายเป็ น
พวกวิปริต! ไม่นานนักเขาก็เข้าใจว่าความโหดร้ายเป็ น
เช่นไร!
เหตุการณ์นนเองทํ
ั าให้ประสบการณ์ในเรือนไผ่ของเขา
กลายเป็ นฝันร้ายชัวนิรนั ดร์
“ภายใต้อาณัติฮ่องเต้ รับสังให้องค์ชายสามนําคุณหนู
อวินเข้าเฝ้าฝ่ าบาททีวังหลวงเดียวนี”
ท่ามกลางความเงียบสงบของจวนองค์ชายสามได้ยิน
53
เสียงแหลมแผดเข้าทําลายบรรยากาศลงเสียสิน
อวินลัวเฟิ งผูซ้ งนั

ึ งอยูใ่ นหอลัวเฟิ งขมวดคิวลงเล็กน้อย
ดวงตาเจ้าเล่หเ์ จ้ากลของนางแฝงรอยยัวยิม นางลุกขึน
ยืนเชืองช้าแล้วหันไปถามคําถามกับสาวน้อยเบืองหลัง
ด้วยรอยแย้มยิมบางเบาว่า “ชิงเหยียน เจ้าอยาก
ติดตามข้าไปพบหน้าครอบครัวสามีเจ้าหรือไม่”
ชิงเหยียนชะงักไปเล็กน้อยก่อนช้อนศีรษะขึนมองอวินลัว
เฟิ ง
ครันเห็นรอยยิมยัวเย้าของอวินลัวเฟิ งดังนันนางก็รูท้ นั ที
ว่าตนโดนหยอกเข้าให้เสียแล้ว จึงกระทืบเท้าด้วยท่าที
คล้ายจะโกรธ “คุณหนู! คุณหนูแกล้งข้าอีกแล้ว ใครๆ
54
ก็รูว้ า่ ราชสํานักไม่ยอมรับข้าซึงเป็ นหญิงรับใช้แน่ แต่
หากคุณหนูจะเข้าวังแล้วล่ะก็ ข้าก็ตอ้ งติดตามคุณหนูไป
แน่นอนอยูแ่ ล้ว”
“ถ้าเช่นนันก็ไปกันเถิด”
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ รังสีประหลาดฉายอยูใ่ นดวงตาขณะ

นางหัวเราะเบา
“ข้าอยากเห็นว่าอูจ่ งจะตัดสินใจเช่นไร”
ชิงเหยียนผงกศีรษะเคร่งขรึม “คุณหนู วันนีข้าได้ไปยัง

หอลัวเฟิ งและบังเอิญได้พบฮองเฮาหรง นางต้องมาด้วย
55
เรืองผูด้ แู ลอูจ่ งเป็ นแน่ หากเขาไม่ภกั ดีจริงก็มิสมควร
สาบานตนสวามิภกั ดิต่อคุณหนู”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อยแล้วเดินออกจากลาน
จวนไปโดยมิได้ปรึกษาหารือผูใ้ ดทังสิน นางช้อนศีรษะ
ขึนมองไปยังผืนนภาสีคราม แววยัวยิมในดวงตาก็ยงทอ
ิ
ประกายลึกลํา
ทีนางมายังแคว้นหลิวจินแห่งนีก็เพือเข้าเฝ้าฮ่องเต้มิใช่รึ
ตราบใดทีนางได้พบเขา ก็ยอ่ มได้รูว้ า่ ใครกันแน่ทีสังหาร
บิดามารดานางในครังนัน!
เช่นนันเองนางจึงมิได้ยีหระว่าตนจะก่อความอลหม่าน
ขึนสักเพียงไร เพราะนางมีจดุ ประสงค์เพียงอย่างเดียว
56
เท่านันคือการเข้าวังหลวง!
ภายในท้องพระโรงโอ่อา่ เหล่าทหารและเสนาบดีตา่ งก็

มารวมตัวกัน แม่ทพั อีซึงเป็ นผูน้ าํ ข้าแผ่นดินนับร้อยเผย
แวววิตกกังวล คอยชําเลืองแลไปยังอวินลัวเฟิ งผูย้ ืนอยู่
กลางท้องพระโรงอยูเ่ นืองๆ
ในสายตาของเขา ตัวตนนางคงถูกเปิ ดเผยแล้วเป็ นแน่

จึงได้ถกู เรียกตัวมาเข้าเฝ้าฮ่องเต้ หากเป็ นเช่นนันจริง
เขาก็เกรงว่าชีวิตนางจะตกอยูใ่ นอันตราย!
“พวกเจ้าทังหลาย ทีเราเรียกมาในวันนีก็เพราะมี
ประกาศบางอย่างจะแจ้งให้ทราบ”
57
บนบัลลังก์สงู ปรากฏร่างใต้อาภรณ์มงั กรสีเหลืองซึงมิ
อาจขับเน้นสง่าราศีทรงอํานาจ ดวงหน้าออกซีด
ขาวอย่างเห็นได้ชดั นันบ่งบอกว่าได้ใช้เวลาไปกับความ
ลุม่ หลงในกาม ร่างกายจึงได้ออ่ นระโหยโรยแรงเป็ นผล
มาจากความกระสันจนเกินพอดี
แม้ฮ่องเต้แห่งหลงหยวนจะไร้ความสามารถในการ
ปกครอง เขาก็เพียงให้ทา้ ยตระกูลมูม่ ากเกินไปเท่านัน
ตรงกันข้ามเมือเทียบกับฮ่องเต้แห่งหลิวจินแล้ว เยียต่ง
คือเจ้าผูค้ รองนครตําช้าเบาปั ญญา วันๆ เอาแต่ลมุ่ หลง
มัวเมาอยูก่ บั เหล่าพระสนมหาได้สนใจงานบ้านงาน
เมืองไม่
58
เยียต่งกระแอมไอเบาๆ สองที ดวงหน้าซีดกําจายกลิน
อายจองหอง “เมือวานนีเองฮองเฮาหรงได้เสด็จไปยัง
จวนองค์ชายสามและได้พบกับคุณหนูอวิน นอกจากนี
ฮองเฮาหรงยังทรงถูกตาต้องใจคุณหนูอวินตังแต่แรกเจอ
จึงมีพระประสงค์รบั นางเป็ นบุตรบุญธรรม ฉะนัน ทีเรา
เรียกพวกเจ้าทุกคนมาในวันนีก็เพือประกาศข่าวดัง
กล่าว!”
ในเมือผูด้ แู ลอูจ่ งสนใจในตัวสตรีผนู้ ี จะอย่างไรก็ตอ้ งเอา

นางเข้าวังให้จงได้ เป็ นทางเดียวทีจะสร้างประโยชน์
มหาศาลให้แก่ราชสํานัก!
59
ตอนที 189 ปฏิเสธการถูกหักหลัง (1)
เหล่าข้าแผ่นดินทังหลายต่างก็พร้อมใจกันต่อต้านเป็ น
การใหญ่
ต่างคนต่างมองหน้ากันเลิกลัก เห็นความตืนตระหนก
ปรากฏอยูใ่ นสายตาอย่างชัดเจน บางคนถึงขันมองนาง
หัวจรดเท้าอย่างเปิ ดเผยประหนึงครุน่ คิดพิจารณาว่าเด็ก
สาวผูน้ ีวิเศษวิโสมาจากไหนฮองเฮาจึงได้ตอ้ งตาต้องใจ
นาง
60
“กระหม่อมขอค้าน!”
อีปูฝ้ านค่อยๆ ก้าวออกมาภายใต้สายตาหงุดหงิดของ

เยียต่ง เขาโค้งตนกล่าวว่า “ฝ่ าบาท หากฮองเฮาหรงมี
พระประสงค์จะรับนางผูน้ ีเป็ นบุตรบุญธรรม ย่อมหมาย
ถึงนางจะได้ขนเป็
ึ นองค์หญิงแห่งแคว้นหลิวจิ
น กระหม่อมไม่เห็นด้วยกับการตัดสินพระทัยบุม่ บ่าม
เช่นนี!”
ก่อนหน้านีเขาได้ยินข่าวมาว่าฮองเฮาหรงได้จากจวน
องค์ชายสามไปด้วยอาการเกรียวกราด แล้วนางจะมา
ญาติดีกบั อวินลัวเฟิ งได้อย่างไรเล่า ฉะนันแล้วไม่วา่ พวก
เขาจะมีแผนการอะไรอยูใ่ นใจก็ตามที เขาก็จะไม่มีวนั
เห็นด้วยเป็ นอันขาด!
61
“ฮึม!” เยียต่งพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา “แม่ทพั อี
เราได้ตดั สินใจแล้ว เจ้าก็มิตอ้ งพูดจาให้มากความ เสีย
เวลาเปล่าๆ วันนีเราจะยอมรับนางเป็ นบุตรบุญธรรม
แล้วจะจารชือนางไว้ในลําดับเชือพระวงศ์ตอ่ ไป”
ตังแต่ตน้ เยียต่งมิได้เอ่ยถามความเห็นอวินลัวเฟิ งเลย

แม้แต่นอ้ ย ในสายตาของฮ่องเต้แล้วความเห็นของนาง
มิได้มีความสลักสําคัญอันใด ด้วยในฐานะฮ่องเต้แล้ว
การจะรับบุตรบุญธรรมสักคนนันมิใช่เรืองลําบาก
เพียงแต่วา่ …
เยียต่งหรีเนตรลงเล็กน้อยแล้วชําเลืองไปยังดวงหน้างด
62
งามหยดย้อยเหลือจะกล่าว เขาถึงขันรูส้ กึ ครันเนือครัน
ตัวกระสันจะรับนางเข้าเป็ นพระสนมเลยทีเดียว!
หากมิใช่เพราะต้องสานสัมพันธ์อนั ดีกบั คนของหอลัว

เฟิ งแล้วล่ะก็ เขาไม่มีวนั ปล่อยหญิงงามปานนีหลุดมือ
ไปเป็ นอันขาด!
“ฝ่ าบาท!”
อีปูฝ้ านกล่าวด้วยนําเสียงจริงใจและจริงจังอย่างทีสุด
“กระหม่อมขอให้ฝ่าบาททบทวนเรืองนีสักสามหน”
“หุบปาก!” เยียต่งระเบิดขึนด้วยความขัดเคืองใจ ฝ่ า
63
มือก็ฟาดลงบนแผ่นโต๊ะ “แม่ทพั อี เจ้าชักจะพูดมาก
เกินไปแล้ว! เราได้ตดั สินใจแล้ว ไม่มีทางเปลียนแปลง
ได้!”
อีปูฝ้ านทําได้เพียงส่ายศีรษะอย่างสินหวังแล้วยิมด้วย
ความขมขืนใจ แม้มอบความจงรักภักดีให้เท่าไร ฝ่ า
บาทก็มิเคยฟั งเลย
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเจ้าเล่หท์ ว่าอ้อยอิงและทรง
เสน่หย์ งทํ
ิ าให้บรรยากาศในท้องพระโรงยิงตึงเครียดขึน
ไปใหญ่
“ทุกถ้อยคําและการกระทําของท่านชีขาดชะตาข้า แต่
64
ท่านเคยถามความเห็นในใจข้าบ้างหรือไม่”
เยียต่งอดขมวดคิวมิได้ แล้วสายตาก็เบนไปยังเด็กสาว
อาภรณ์ขาวผูย้ ืนอยูอ่ ีกครัง “เป็ นบุตรบุญธรรมเรามีแต่
ได้ไม่มีเสีย! หากเจ้าไร้ซงตํ
ึ าแหน่งองค์หญิงแล้ว คิด
หรือว่าจะมีใครจากหอลัวเฟิ งอีกมารับเจ้าเป็ นภรรยา”
แม้เยียต่งจะเป็ นเจ้าผูป้ กครองแคว้นซํายังมีอารมณ์หนุ

หันพลันแล่นถือดี เขาก็เข้าใจถึงพลังของหอลัวเฟิ งเป็ น
อย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิง ผูด้ แู ลอูจ่ ง! ก่อนหน้านีเขา
ก็เป็ นผูม้ ีชือเสียงในแว่นแคว้นอยูแ่ ล้ว ซึงตนก็มีความ
ประสงค์จะซือตัวมาอยูห่ รอก ทว่าสุดท้ายอูจ่ งก็เลือกหอ
ลัวเฟิ ง
65
“อูจ่ งตกลงแล้วอย่างนันรึ”
ความเย็นยะเยือกสว่างวาบขึนในดวงตาเยียหลิง
องค์ชายปกปิ ดตัวตนทีแท้จริงไว้ยามอยูห่ อลัวเฟิ ง ใช้

เพียงแซ่หลิงในฐานะรองนายใหญ่แห่งหอ อย่างไรก็ดี
ไม่วา่ ใครในนันก็ตอ้ งสังเกตได้วา่ เขาไม่ชอบราชสํานัก!
แต่ถงึ กระนันอูจ่ งก็ทาํ ข้อตกลงกับฮองเฮาหรงไปแล้ว

จริงๆ อย่างนันหรือ
ช่างเป็ นการกระทําทีน่าโมโหยิงนัก!
66
“โอหัง!” สีหน้าเยียต่งเย็นชาจากนันดุดา่ ด้วยนําเสียงดุ
ดัน “เจ้าลูกอกตัญ ู พ่อยังมิทนั ได้สงแล้
ั วใครอนุญาต
ให้พดู เจ้าต้องเป็ นตัวประกันอยูห่ ลงหยวนสามปี แต่แล้ว
ก็แอบหนีกลับมา! บัดนีพ่อได้สง่ คนไปแจ้งทางแคว้น
หลงหยวนแล้ว พวกเขาจะส่งคนมารับเจ้ากลับหลง
หยวนในอีกไม่นาน!”
เขาจะไม่มีวนั ยอมให้เยียหลิงกลับบ้านเกิดเด็ดขาด
สวรรค์ก็รูว้ า่ การหลบหนีของเยียหลิงอาจก่อให้เกิด
สงครามสองอาณาจักรขึนอีกครา
ได้ยินวาจาเยียต่งดังนัน หัวใจเยียหลิงก็คอ่ ยๆ สงบลง

ทังสองต่างก็เป็ นบุตรของฮ่องเต้ ทว่ามาตรฐานช่างแตก
ต่างกันเหลือเกิน เขาไม่รูแ้ ล้วว่า ณ ทีแห่งนียังมีสงอื
ิ น
67
ใดอีกไหมทีทําให้ใจเขาผูกพัน
68
เยียต่งเองก็หาได้รูไ้ ม่วา่ โองการของตนทําให้เหล่าทหาร
และขุนนางทังหลายหัวใจสลาย
อีปูฝ้ านชําเลืองแลเยียหลิงด้วยนัยหม่นหมอง สันศีรษะ

ด้วยรอยยิมขมขืนประดับดวงหน้า เป็ นครังแรกทีตน
เสียใจกับการต่อสูด้ นรนเพื
ิ อองค์ฮ่องเต้เช่นนีอยูใ่ นหัวใจ
“เจ้าเห็นชัดเจนหรือยัง” อวินลัวเฟิ งก้าวมายืนข้างกาย

เยียหลิง เผยรอยยิมมีเลศนัย “ครอบครัวอะไรนีน่ะ”
พวกเชือพระวงศ์ตา่ งก็โหดร้ายมาแต่สมัยโบราณ! จะ
หวังให้ครอบครัวเช่นนีฟูมฟั กสายสัมพันธ์พอ่ ลูกทีดีได้
69
อย่างไร
เยียหลิงเผยรอยยิมชิงชัง “ตังแต่สองสามปี ทีผ่านมา

ตังแต่วนั ทีเขาส่งตัวข้าไปยังแคว้นหลงหยวนเพือรักษา
ความสงบสุข ข้าก็ตระหนักได้ตงแต่
ั ตอนนัน…”
สีหน้าเยียต่งดุดนั ขึนทันใด “เจ้าลูกอกตัญ ู ในฐานะ

องค์ชายของแผ่นดินย่อมต้องเสียลละตนเพือความสงบ
สุขของประเทศชาติ! แต่ดเู จ้าซิ ไม่เพียงแต่แอบหลบหนี
กลับบ้านเกิด เจ้ายังถึงขันต้องการแต่งงานกับหญิงรับ
ใช้อีกด้วย! ทําแบบนีมันหยามหน้าราชสํานัก ในเมือ
เรืองลงเอยเช่นนี เจ้าก็จงอยูท่ ีหลงหยวนไปจนวันตาย
เถิด! ทหาร นําตัวเขาไปขังคุกจนกว่าคนของหลงหยวน
จะมา!”
70
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท!”
เหล่าองครักษ์ยกมือขึนคารวะจากนันย่างสามขุมไปยัง
เยียหลิงด้วยท่าทีดดุ นั ตีวงล้อมผูค้ นในท้องพระ
โรงอย่างรวดเร็ว
อวินลัวเฟิ งประสานมือเข้าด้วยกันแล้วทัวทังร่างก็กาํ จาย

ปราณอํามหิตทว่าเปี ยมล้นไปด้วยเสน่หเ์ ย้ายวน ในดวง
ตาดําสนิทแฝงรอยยิมสะกดใจ “ข้าเกรงว่าท่านคงไม่มี
โอกาสนําตัวเยียหลิงไปขัง”
สินวาจานางก็ได้ยินเสียงดนตรีดงั ขึนด้านนอกท้องพระ
โรง ไม่นานนักก็ปรากฏภาพเหล่าหญิงรับใช้ลดเกียวลง
71
โดยมีชายวัยกลางคนด้านหน้าก้าวเข้ามา
บุรุษวัยกลางคนผูน้ นมี
ั อายุอานามเลยห้าสิบไปแล้วแต่ก็
ได้ดแู ลตัวเองเป็ นอย่างดีจงึ มิได้แลดูขดั หูขดั ตา จากนัน
เขาก็กา้ วเข้ามาในท้องพระโรงด้วยอารมณ์เบิกบาน
หนวดดําถูกจัดแต่งเป็ นอย่างดี
“ฮองเฮาหรงรับสังกับข้าว่าบุตรบุญธรรมฮองเฮามีความ
พึงใจในตัวข้า บัดนีข้ารอไม่ไหวแล้วทีจะรับนางเป็ น
ภรรยา ข้าขอถามได้หรือไม่วา่ ภรรยาของข้าผูน้ ีอยูท่ ีใด”
อูจ่ งเดินมาพลางส่งเสียงหัวเราะเบิกบานใจ เมือก้าวเข้า

มาในท้องพระโรงก็เห็นเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูง้ ดงาม
เหลือจะกล่าวจึงหรีตาลงด้วยมิอาจปิ ดบังความตกตะลึง
72
ในดวงตา
“เอ่อ…”
หลังชืนชมความงามนางสายตาก็บงั เอิญเหลือบไปเห็น
เยียหลิงผูซ้ งยื
ึ นอยูข่ า้ งกายนางแล้วสีหน้าก็พลันแข็งทือ
ทันใด ในดวงตาฉายแววหวาดหวัน
รองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งอย่างนันรึ
ไยเขาจึงมาอยูท่ ีนี ยิงไปกว่านันยังถูกองครักษ์หลวง

ล้อมไว้อีกด้วย
73
อูจ่ งผูม้ ิอาจจับต้นชนปลายสถานการณ์ได้นิงงันไป มิ
อาจล่วงรูไ้ ด้วา่ เขาคิดอะไรอยู่ เคราะห์รา้ ยทีเยียต่งมิได้
สังเกตเห็นความเปลียนแปลงอันแปลกประหลาดนัน
แล้วกล่าวขึนด้วยรอยยิมว่า “นางคือบุตรบุญธรรมทีเรา
เพิงรับเข้ามาเดียวนี นางจะทําหน้าทีเป็ นสะพานเชือม
ความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นหลิวจินและหอลัวเฟิ งผ่าน
การแต่งงาน ไม่ทราบว่าผูด้ แู ลอูจ่ งพอใจหรือไม่”
เขาลืมคําปฏิเสธของอวินลัวเฟิ งไปเสียเฉยๆ แล้วชีขาด

ชะตานางอย่างง่ายๆ
บัดนีอีปูฝ้ านจึงได้เข้าใจในทีสุดว่าเหตุใดฮองเฮาหรงจึง
อยากรับนางเป็ นบุตรบุญธรรมนัก เป็ นเพราะว่าพวกเขา
ต้องการใช้นางผูกมิตรกับหอลัวเฟิ งนีเอง! ความจริงนียัง
74
ความรูส้ กึ ผิดหวังมาแก่ใจเขาเป็ นอย่างยิง
เยียหลิงค่อยๆ เบนสายตาไปยังอูจ่ งภายใต้การจับตา

มองของคนทุกฝ่ าย ดวงหน้าหล่อเหลาฉาบด้วยความ
เฉยเมย มุมปากยกขึนเป็ นรอยยิมเหยียดหยาม “ข้าไม่
คิดเลยว่าจะเห็นเจ้าทีนี ช่างน่าผิดหวังนัก!”
“เจ้าลูกอกตัญ !ู ” สีหน้าเยียต่งเปลียนส่งเสียงตําหนิ
ลัน “เจ้าบังอาจทํากิรยิ าเช่นนีกับคนของหอลัวเฟิ งได้
อย่างไร รีบคุกเข่าขอขมาเดียวนี!”
อํานาจของหอลัวเฟิ งกล้าแข็งนัก กระทัง ท่านผูน้ นั ยัง

ให้ความเคารพนับถือ หากมิใช่เพราะคําบัญชาจากท่าน
ผูน้ นั เขาคงไม่มีวนั ลดตัวลงมาประจบสอพลอถึงเพียงนี
75
เป็ นแน่...
เยียหลิงยิมเยาะมิได้ไยดีเยียต่ง ดวงตาเย็นยะเยือกจนผู้
ได้เห็นเป็ นต้องเสียวสันหลังวาบจ้องมองไปยังอูจ่ ง
ถ้อยคําเยียต่งทําให้อจู่ งตาสว่างขึนในทันใด
76
ไยเขาจึงมิเคยเอะใจมาก่อนว่าอีหลิงนันแท้จริงจะเป็ น
เยียหลิงองค์ชายสามแห่งแคว้นหลิวจิน อย่างนีเองจึงได้
จงเกลียดจงชังราชสํานักนักหนา! ไม่วา่ ใครหากถูกทอด
ทิงแล้วส่งตัวไปยังต่างบ้านต่างเมืองในฐานะเชลยเป็ น
เวลาหลายปี ก็ยอ่ มฟูมฟั กความเป็ นปฏิปักษ์ตอ่ ผูท้ อดทิง
ตน
“เจ้าลูกอกตัญ ู คุกเข่าลงเดียวนี!” เมือเห็นเยียหลิง

ยังคงนิงอยูด่ งั นัน เยียต่งก็เพิมความดุดนั ในนําเสียง
“คุกเข่าลงอย่างนันรึ เขาคงไม่บงั อาจ”
รอยยิมเยาะปรากฏบนดวงหน้าหล่อเหลาของเยียหลิง
77
เขาเอ่ยถามเนิบนาบ “ใช่ไหมเล่า ผูด้ แู ลอูจ่ ง”
“แค่กๆ” อูจ่ งกระแอมไอแห้งๆ สองที “ถูกต้องแล้ว รอง

นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง แม้ขา้ จะมีความกล้าหาญมาก
มายก็มิอาจให้ทา่ นคุกเข่าลงต่อหน้าได้ ให้ขา้ หลูเ่ กียรติ
นายตนเช่นนัน ข้าไม่มีทางทําเป็ นอันขาด”
แม้ใจมิได้นิยมชมชอบเยียหลิง อูจ่ งก็มิบงั อาจแย้งภาย

ใต้สถานการณ์ปัจจุบนั ! เช่นนันเองเขาจึงได้แต่ตระหนัก
ถึงตัวตนทีแท้จริงของเยียหลิง
อย่างไรก็ดี ถ้อยคําขององค์ชายเปรียบประหนึงสายฟ้า
ฟาดลงกลางผูค้ นพลันความอลหม่านก็แพร่ไปทัวฝูงชน
78
เยียต่งลุกขึนยืนทันที ดวงตาทังสองจับจ้องไปยังรอยยิม
อ่อนของอูจ่ งตาไม่กะพริบ ฮ่องเต้กาํ หมัดสันเทาเล็ก
น้อย “ท่านเรียกเยียหลิงว่าอย่างไรนะ รองนายใหญ่
แห่งหอลัวเฟิ งอย่างนันรึ”
“ถูกต้องแล้ว” ลูกตาดําอูจ่ งหม่นลงเล็กน้อยพลางกล่าว

ด้วยรอยยิมอ่อนจาง “เขาคือรองนายใหญ่แห่งหอลัว
เฟิ งของเรา”
ตุบ!
เยียต่งกระถดถอยหลังทรุดลงกับเก้าอีเสียงดัง ดวงหน้า
79
ซีดประหนึงศพ หัวใจบัดนีก็สนระริ
ั กจนทัวทังกายชาดิก
มิอาจรับรูถ้ งึ ความเป็ นจริงได้
เยียหลิงน่ะรึเป็ นรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
ช่างน่าขันทีเส้นผมบังภูเขา มีรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ
งอยูใ่ นมือแต่กลับดินรนไปผูกมิตรกับผูด้ แู ล
อย่างไรก็ดี จะให้เขาทันฉุกคิดได้อย่างไรว่ารองนาย
ใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งจะเป็ นบุตรชายของตนเอง! จะอย่าง
ไรเสียเขาย่อมรูค้ วามสามารถบุตรชายดี จริงอยูท่ ีเขามี
พรสวรรค์ลาเลิ
ํ ศ ทว่ามันจะไม่เกินจริงไปหน่อยหรือหาก
ให้เขากุมบังเ**ยนผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง
80
อีปูฝ้ านมองหลานชายผูไ้ ม่ได้พบหน้ากันนานหลายปี
ด้วยความฉงนใจ จากนันจึงตระหนักได้วา่ มองเขาไม่
ออกอีกต่อไป หากน้องสาวผูล้ ว่ งลับได้มาเห็นความ
เปลียนแปลงนีคงต้องพอใจอย่างมากเป็ นแน่
“เจ้ากล่าวใช่ไหมว่าฮองเฮาหรงบอกว่าข้าชืนชมเจ้า ซํา
เจ้ายังเชือวาจานางอีกด้วยอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเดิน
นวยนาดไปทางอูจ่ ง มุมปากยกขึนเป็ นรอยโค้ง ดวงตา
ลึกลํายากหยังถึงมิอาจคาดเดาสายธารความคิดนาง
เด็กสาวหยุดยืนเมือมาอยูต่ รงหน้าอูจ่ ง นางเลิกคิวขึน

เล็กน้อย “ข้าขอฟั งเหตุผลได้หรือไม่ เหตุใดเจ้าจึงมันใจ
ถึงเพียงนีว่าข้าจะชืนชมคนอย่างเจ้า…ผูล้ งไปอยูใ่ นหลุม
81
ได้ครึงตัวแล้ว”
สีหน้าอูจ่ งแข็งกร้าวขึนทันใด ทีเขายําเกรงเยียหลิงก็

เพราะเยียหลิงเป็ นรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง ฉะนันแม้
สตรีนางนีจะเป็ นคนรูจ้ กั ของเยียหลิงก็มิอาจสันคลอน
ตําแหน่งของเขาในหอลัวเฟิ งได้!
คิดได้ดงั นันเขาก็พน่ ลมออกจมูกด้วยท่าทีเย้ยหยัน “ใน

ผืนแผ่นดินนีตราบใดทีชายมีเงินและอํานาจ ย่อมมีหญิง
งามนับร้อยพันพร้อมถวายตัวมิขาด! ฉะนันข้าย่อมมัน
ใจแน่นอน!”
“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งหัวเราะด้วยท่าทีรา้ ยกาจ “หาก

อํานาจและสถานะของเจ้ามาจากหอลัวเฟิ ง ข้าก็ถอด
82
ถอนเจ้าได้เสียเดียวนี หากมันใจเพราะตนเป็ นผูฝ้ ึ กฌาน
ขันสูงระดับสูง ข้าก็จะทําลายจุดตันเถียนของเจ้าเสีย!
จําไว้วา่ ข้า อวินลัวเฟิ ง จะไม่ให้โอกาสคนทรยศ!”
83
เสียงอวินลัวเฟิ งเบาเสียจนได้ยินกันเพียงสองคน
ครันได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนัน อูจ่ งก็อดตกตะลึงมิได้

ในใจฉุกคิดถึงอะไรบางอย่างแล้วก็เริมจะกระจ่างขึน
มา…
หอลัวเฟิ ง...อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ
นายใหญ่หลังม่านหอลัวเฟิ งมีแซ่อวิน
ในทีสุด อูจ่ งก็เชือมโยงสิงต่างๆ เข้าด้วยกันได้ ทันใดนัน

1
เองทัวทังกายก็พลันแข็งทือ ดวงหน้าซีดขาวประหนึงศพ
เป็ นไปไม่ได้! จริงหรือทีนายใหญ่หลังม่านหอลัวเฟิ งจะ

เป็ นเด็กสาวเยาว์วยั ถึงเพียงนี แต่ถา้ หากไม่ใช่ ไยเยียห
ลิงจึงได้ติดตามนาง มิหนําซําการทีนางมีนามลัวเฟิ งก็ดู
จะบังเอิญเกินไปหน่อยมิใช่หรือ
โถ! นีเขาคิดจริงจังหรือว่านายท่านแห่งหอลัวเฟิ งจะมา

ชายตาแลอํานาจตน ในเมือทังหอลัวเฟิ งก็เป็ นของนาง
เหตุใดนางจึงต้องมายุม่ ย่ามกับผูด้ แู ลตําต้อยเล่า
คิดได้เช่นนันสีหน้าอูจ่ งก็ยงดู
ิ มิได้ เมือคิดถึงวาจา
ฮองเฮาหรงทีใช้หลอกลวงตนความโกรธเกลียดก็พงุ่
2
พล่านขึนในอก
บัดนีเยียต่งฟื นคืนสติขนแล้
ึ ว เขากระแอมไอแห้งๆ สองที
“ลูกเอ๋ย เจ้าเป็ นรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งไยจึงมิเคย
บอกกล่าวพ่อเลย ในเมือเจ้าหนีออกจากหลงหยวนมา
แล้วบัดนีเจ้าก็คือองค์ชายแห่งแคว้นหลิวจินเช่นดังเดิม”
เยียต่งยังอยากโยนเยียหลิงเข้าคุกอยูห่ มาดๆ ไม่ทนั ไร

เมือล่วงรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของเขาแล้วก็เปลียนใจจะ
รับรองบุตรชายผูน้ ีของตนขึนมาเสียดือๆ
ได้เห็นพฤติกรรมกลับกลอกดังนันเยียหลิงก็เปล่งเสียง
หัวเราะเย็นชา “ข้าเกรงว่าข้าคงอับโชคเกินกว่าจะสุขสม
3
กับตําแหน่งองค์ชายสามแห่งหลิวจินกระมัง! ยิงไปกว่า
นัน ทีข้ามาในครังนีก็ดว้ ยมีคาํ ถามจะถามเสด็จพ่อ ใคร
กันทีสังหารคูส่ ามีภรรยาอวินหยาง!”
“เจ้า…” เยียต่งทําท่าจะกริวแต่เมือได้ยินประโยคสุดท้าย
ของเยียหลิงสีหน้าก็เปลียนในทันใด พ่นลมหายใจออก
จมูกด้วยท่าทีเย้ยหยัน “เจ้าอวินหยางนันฝี มือตําต้อยจึง
ได้ตายในสนามรบ ใครๆ ก็รูเ้ จ้าจะถามทําไม”
พูดไปสายตาก็หลุกหลิกประหนึงต้องการหลีกเลียงไม่
พูดถึง
“เป็ นเช่นนันจริงรึ”
4
ทันใดนันเองก็เกิดเสียงหัวเราะแผ่วเบา แล้วอวินลัวเฟิ งก็
เลิกคิวขึนเล็กน้อยพลางช้อนศีรษะขึนมองตรงไปยังสาย
ตาหลุกหลิกของเยียต่ง นางเอ่ยถามขึนว่า “หากแคว้น
หลิวจินมิได้ใช้กบั ดักสกปรก มูส่ งิ โฉวย่อมไม่มีทางเปิ ด
เผยข้อมูลลับแก่ศตั รู แต่แม้ความลับถูกเปิ ดเผย บิดา
มารดาข้าย่อมไม่ตายง่ายๆ แน่! บัดนีข้าเพียงต้องการรู ้
ว่าใครกันแน่ทีฆ่าพวกเขา!”
ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนัน ใจเยียต่งก็สนั “เจ้าเป็ นใคร

แล้วมีความสัมพันธ์อนั ใดกับคูส่ ามีภรรยาอวินหยาง”
อวินลัวเฟิ งเปล่งเสียงหัวเราะเย็นยะเยือก “ข้าคือบุตรี
5
ของคูส่ ามีภรรยาอวินหยาง มีนามว่า อวินลัวเฟิ ง!”
ได้ยินอวินลัวเฟิ งประกาศชือแซ่ตนดังนันอีปูฝ้ านก็อด

ส่ายศีรษะมิได้ ไม่คิดเลยว่าในทีสุดก็ตอ้ งเผชิญกับ
สถานการณ์เช่นนีจนได้
หนึงคือราชวงศ์แห่งแคว้นหลิวจิน อีกหนึงคือบุตรสาว
แห่งสตรีผเู้ ป็ นทีรัก แล้วเขาควรจะเลือกใครเล่า
“เจ้าคือบุตรตรีแห่งอวินหยางและไป๋ หลิงอย่างนันรึ”
สีหน้าเยียต่งเปลียนไปโดยสินเชิง ปรากฏรอยระแวด
ระวังอยูใ่ นสายตา “เจ้ามาทําอะไรทีนี”
6
เขาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึงบุตรีของไป๋ หลิงจะมายืนอยู่
ตรงนี! อย่างนีเองเขาจึงรูส้ กึ คุน้ เคยเด็กสาวผูน้ ีตังแต่แรก
เห็น เหตุก็เพราะเป็ นบุตรตรีของไป๋ หลิงนันเอง
จะหน้าตาหรือท่าทางก็ถอดแบบไป๋ หลิงมาครบถ้วน!
แล้วเขายังจะจดจํานางมิได้อีกหรือ
เยียต่งต่างจากอีปูฝ้ าน อีปูฝ้ านหลงรักไป๋ หลิงมากเสีย

จนทังสีหน้าสุขเศร้าต่างก็จารลึกลงไปในจิตวิญญาณ
เช่นนันเองเขาจึงมองตัวตนทีแท้จริงของอวินลัวเฟิ งออก
เพียงแรกชําเลืองมอง
7
อย่างไรก็ดี ผูท้ ีเคยพบไป๋ หลิงมาก่อนหากมิได้มีความ
สัมพันธ์แน่นแฟ้นกับนางก็คงรูส้ กึ เพียงว่าอวินลัวเฟิ งมี
ใบหน้าคุน้ ตา ทว่ามิอาจบอกได้วา่ นางคือบุตรีของไป๋
หลิง
ตอนที 193 ลุม่ หลงในความงาม (1)
“ดังทีได้พดู ไปแล้ว ทีข้ามายืนอยูต่ รงนีก็เพือค้นหาความ

จริงว่าใครสังหารบิดามารดา”
8
อวินลัวเฟิ งนวยนาดก้าวขึนไป รอยยิมงามหยดย้อย
ประดับใบหน้าอาบไปด้วยนัยอันตรายประหนึงดอกฝิ น
รังสีเย็นยะเยือกฉายอยูใ่ นดวงตาทีหรีลง จ้องตรงไปยัง
เยียต่งผูป้ ระทับอยูบ่ นบัลลังก์สงู
เยียต่งค่อยๆ ฟื นคืนสติจากนันมองตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง
ด้วยท่าทีเย้ยหยัน “บ้านเมืองเกิดสงครามจะไม่ให้มีคน
ตายได้อย่างไร อวินลัวเฟิ ง เจ้ามาทีนีมีจดุ ประสงค์อะไร
กันแน่ เราไม่จบั เจ้าในฐานะสายลับก็บญ
ุ เท่าไร! ทหาร
นําตัวนางลงไปเดียวนี!”
เขาโบกมือพลางออกคําสังเย็นชา
9
“ข้าก็อยากเห็นเช่นกันว่าผูใ้ ดจะกล้า!”
เยียหลิงก้าวประชิดกายอวินลัวเฟิ งโดยปราศจากความ
ยําเกรงบนใบหน้า ตามองไปยังเยียต่งผูม้ ีใบหน้าซีดขาว
มุมปากบนใบหน้าหล่อเหลายกขึนเป็ นรอยยิมสบ
ประมาท “วันนีข้าจะไม่ยอมให้ใครก็ตามแตะต้องนางแม้
แต่ปลายก้อย”
ตลอดหลายปี ทีผ่านมา ในสายตาเยียต่งมีเพียงฮองเฮา

หรงและโอรสของนาง! เช่นนันเองเขาจึงฟูมฟั กความผิด
หวังในตัวเสด็จพ่อผูน้ ีมานานแล้ว!
10
ตรงกันข้ามกับอวินลัวเฟิ งทีได้มอบชีวิตใหม่ให้แก่ตน ซํา
ยังให้โอกาสชําระหนีแค้นอีกด้วย!
สีหน้าเยียต่งเปลียน ปรากฏแววดุดนั สว่างวาบขึนในดวง

ตา “ลูกพ่อ แม้เจ้าเป็ นถึงรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
เจ้าก็ยงั เป็ นลูกพ่ออยูว่ นั ยังคํา! เจ้าไม่ให้ความเคารพพ่อ
ก็เปรียบเสมือนเป็ นลูกอกตัญ !ู หากเจ้ามิอยากถูกตรา
หน้าว่าเป็ นลูกอกตัญ ู ก็ถอยไปข้อเสีย ไม่เพียงแต่พอ่
จะไม่เอาความ แต่จะยังแต่งตังเจ้าขึนเป็ นองค์รชั ทายาท
อีกด้วย!”
เยียหลิงหัวเราะเย้ยหยัน รอยยิมชิงชังก็เผยขึนบนใบ
หน้าหล่อเหลาประหนึงมิได้ไยดีวาจาเยียต่งแต่อย่างใด
11
“ข้าไม่สนใจตําแหน่งองค์รชั ทายาท!”
ตําแหน่งองค์รชั ทายาทหรือจะสูต้ ิดตามอวินลัวเฟิ งไป

ด้วยเหตุนีต่อให้เยียต่งแต่งตังเขาเสียบัดนีเขาก็ไม่ยินดีที
จะอยู!่
“เจ้า…”
ทันทีทีเยียต่งจะบันดาลโทสะก็บงั เกิดพลังมหาศาล
ถาโถมเข้ามาในจิตใจพร้อมด้วยเสียงสะเทือนเลือนลัน
ทําให้ทวทั
ั งกายสันเทา ฉับพลันจิตใจก็วา่ งเปล่า ดวงตา
จากทีเอ่อท้นด้วยความพิโรธเปลียนเป็ นมึนงงเลือนลอย
12
นําเสียงเด็กสาวเปี ยมเสน่หท์ ว่าห่างเหิน “บอกข้าถึงสิงที
เกิดขึนในปี นนั รวมถึงเหตุทีบิดามารดาข้าต้องตาย เผย
ทุกสิงทุกอย่างทีเจ้ารูอ้ อกมา”
เยียต่งผูบ้ ดั นีมีดวงตาเลือนลอยจ้องตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง
“สิบปี ทีแล้ว เราได้พบไป๋ หลิงครังหนึง นางมีรูปโฉมงด
งามเหลือเกินแม้เทพยดาฟ้าดินยังมิอาจหักห้ามใจตน
แล้วเราทีเป็ นเพียงมนุษย์เดินดินเล่าจะเหลืออะไร! ได้
เห็นนางดังนันเราก็หกั ห้ามใจมิได้! ซําช่วงเวลาดังกล่าว
ยังประจวบเหมาะกับทีขุนนางคนหนึงของหลิวจินพลัง
มือสังหารองค์ชายแห่งหลงหยวนเข้า อันทีจริงเหตุการณ์
เล็กน้อยเช่นนีเพียงเราส่งตัวผูก้ ่อเหตุไปก็จะหลีกเลียง
สงครามได้โดยง่าย แต่เราในตอนนันกําลังหาเหตุก่อ
13
สงครามกับหลงหยวนอยูพ่ อดี จึงได้อาศัยเรืองนี
ประกาศสงครามเสีย!”
ถ้อยคําเหล่านันราวกับจะหนักหนาเกินไปส่งผลให้
กายขุนนางทังหลายทัวทังท้องพระโรงสันเทิมประหนึง
ว่าเกิดแผ่นดินไหว
ทีแสดงอาการชัดเจนทีสุดคืออีปูฝ้ าน!
เขาเชือมาตลอดว่าเหตุทีเยียต่งประกาศสงครามกับหลง
หยวนก็เพือปกป้องประชาชนแห่งหลิวจิน! แม้หลิวจิ
นเองจะเป็ นผูผ้ ิด เขาก็ไม่ลงั เลทีจะยกอาวุธขึนประหัต
ประหารฝ่ ายตรงข้าม! แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าสาเหตุที
14
แท้จริงของสงครามสองแคว้นจะเป็ นเพราะเยียต่งลุม่
หลงในความงาม!
“ฮ่าๆ”
จู่ๆ เขาก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมา ใบหน้าแย้มยิม

ประดับความขมขืน สายตาผิดหวังจรดไปยังเยียต่งผู้
ประทับอยูบ่ นบัลลังก์มงั กร “เหล่าทหารผูต้ อ่ สูอ้ ย่างกล้า
หาญทีแท้ตอ้ งสละชีพเพือความเห็นแก่ตวั ของฝ่ าบาท
เองอย่างนันรึ ช่างเป็ นการเสียสละทีสูญเปล่ายิงนัก!”
15
ตอนที 194 ลุ่มหลงในความงาม (2)
บัดนีเหล่าขุนนางต่างก็สงสัยในตัวเยียต่ง ทว่าความจริง
ทีถูกเผยยิงทําให้พวกเขาทังหมดตะลึงงัน ฉะนันจึงไม่มี
ผูใ้ ดขยับกาย ได้แต่พยายามเรียบเรียงความถ้อยคําที
เพิงได้ยินไปเท่านัน
16
“หากเป็ นเช่นนันแล้วบิดามารดาข้าตายอย่างไร”
ดวงตาดําสนิทของอวินลัวเฟิ งหาได้สนคลอน
ั นางช้อน
ดวงหน้าเลอโฉมขึนเล็กน้อย ก่อนจ้องตรงไปยังเยียต่ง
แล้วเอ่ยถามต่อ
“เฮอะ!” นําเสียงเยียต่งส่อแววอาฆาตมาดร้ายขึนมา
ทันที “ก็เพราะนางคนนัน ไป๋ หลิงน่ะสิ นางปฏิเสธข้อ
เสนอของเรา! ในตอนนันเราได้ให้คนไปส่งสารถึงนาง
หากนางยินยอมติดตามเราไป เราก็จะถอนทัพทังหมด
ในทันที! ทว่านางกลับฉีกจดหมายเราเสียยับเยิน ซํายัง
กล่าวอีกด้วยว่าเราเป็ นเพียงคางคกหวังกินเนือหงส์!”
17
ก็มนั จริงมิใช่รึ เทียบกับไป๋ หลิงผูง้ ดงามดังบุปผาแล้ว
เยียต่งทีมีดีแต่เป็ นฮ่องเต้นนช่
ั างไร้คา่ ! จะให้นางทอดทิง
แม่ทพั หนุ่มไปเลือกผูป้ กครองไร้ความสามารถทีวันๆ เอา
แต่หมกมุน่ ในกามารมณ์ได้อย่างไร
“เจ้าจึงวางแผนสังหารนางอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งหรีตา

ลงด้วยท่าทีอนั ตราย กระทังนําเสียงบัดนีก็เริมแฝงรังสี
อํามหิตแผ่ซา่ น
“ใช่ทีไหนกันเล่า!” เยียต่งเย้ย “ไป๋ หลิงเป็ นหญิงทีออก

เรือนแล้ว ทีเราคิดรับนางเข้าวังนันถือเป็ นเกียรติอย่างยิง
แต่นางกลับกล้าดีหลูเ่ กียรติเรา! เรารึอยากจะตามหา
นางแล้วส่งสัตว์วิญญาณอสูรสักแปดร้อยไปยํายีนางให้
สาแก่ใจสมกับทีบังอาจปฏิเสธเรา!”
18
ใจอีปูฝ้ านด้านชาขึนทีละน้อย หลับตาลงแผ่วเบา บัดนี
เขามิกล้าคิดเลยว่าหากไป๋ หลิงเคยถูกต้องขังอยูใ่ นหลิวจิ
นจริง นางต้องทนทุกข์ทรมานกับความโหดร้ายถึงเพียง
ใด
ทว่าตัวเขาผูก้ ล่าวอ้างว่ารักนางหนักหนากลับมิเคยออก
หน้าปกป้องนาง ซํายังช่วยฮ่องเต้โง่เขลาเบาปั ญญาผูน้ ี
ทําร้ายนางอีกด้วย
บัดนีเขารูส้ กึ ผิดเหลือเกิน!
เป็ นครังแรกทีอีปูฝ้ านเสียใจอย่างสุดซึงทีเลือกฮ่องเต้
19
บัดซบแทนสตรีทีเขารัก!
“น่าเศร้าเหลือเกิน” เยียต่งส่ายศีรษะท่าทีหมองหม่น
“เราเองก็ไม่รูว้ า่ ไป๋ หลิงไปลําเส้นผูใ้ ดเข้าจึงต้องตายใน
สนามรบเช่นนัน! น่าเศร้าจริงทีหญิงงามเช่นนันต้องมา
ตายก่อนทีเราจะได้ครอบครอง!”
อวินลัวเฟิ งเงียบไป ดวงตามีแววลึกลํายากหยังถึง ไม่วา่

ใครก็อา่ นความคิดนางไม่ออก
เมือครูน่ ีเองนางได้ใช้พลังควบคุมฌานเยียต่งบังคับให้
เขาคายสิงทีนางอยากรูอ้ อกมา! ฉะนันจึงไม่มีทางทีเขา
จะโกหก! เขาไม่รูจ้ ริงๆ ว่าใครเป็ นผูส้ งั หารคูส่ ามีภรรยา
20
อวินหยาง
ทันใดนันเองคิวทีขมวดมุน่ อยูข่ องอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ

คลายออก เกิดแสงฉายสว่างวาบขึนในดวงตาดํา
“คุณหนูเจ้าคะ…” ชิงเหยียนมีทา่ ทีหวันวิตกขณะยืน

เคียงข้างอวินลัวเฟิ ง บนดวงหน้างามลออปรากฏร่อง
รอยความกังวล
นางมิได้คิดเลยว่าพวกตนจะไม่ได้คาํ ตอบซํายังเปิ ดเผย

ตัวเสียหมดจด หากเป็ นเช่นนีชีวิตคุณหนูของนางจะมิ
ตกอยูใ่ นอันตรายใหญ่หลวงหรอกหรือ
21
“ชิงเหยียน ข้าได้คาํ ตอบทีต้องการแล้ว ทีเหลือไว้ไปพูด
กันตอนกลับ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อยเผยเป็ น
รอยยิม “บัดนีเขาคงตืนแล้ว”
สินเสียงนาง สายตาเลือนลอยของเยียต่งก็คอ่ ยๆ ฟื นคืน

สติสมั ปชัญญะ ทว่าด้วยเพิงตืนจากภวังค์จงึ ยังจับต้น
ชนปลายไม่ถกู ไม่นานนักจึงตระหนักถึงถ้อยคําทีเพิง
กล่าวออกไปแล้วสีหน้าก็พลันเปลียนทันที “เมือครูเ่ จ้า
ทําอะไรกับเรา”
“เยียหลิง” อวินลัวเฟิ งละสายตาจากเยียต่งนานแล้ว

พลางเผยยิมเกียจคร้าน “ภารกิจวันนีเสร็จสินแล้ว นําตัว
อูจ่ งไปแล้วตามข้ามา!”
22
ตอนที 195 ค่าของการทรยศ (1)
“เจ้าอย่าหวัง!”
ครันเห็นทังคณะจะจากไปดังนัน เยียต่งก็ลกุ ขึนตะเบ็ง

เสียงพิโรธลัน “แม่ทพั อี หยุดพวกเขาไว้!”
23
อีปูฝ้ านซึงดูจะไม่ได้ยินคําสังยืนนิงอยูก่ ลางท้องพระโรง
ดวงตาทังผิดหวังทังเย้ยหยัน เขาเพียงแต่เฝ้ามองอวินลัว
เฟิ งและคณะเดินผ่านไปโดยมิได้ยกมือขึนขวางเลยแม้
แต่นอ้ ย
“แม่ทพั อี เจ้ากล้าขัดขืนคําสังเรารึ” สีหน้าเยียต่งเปลียน

จากนันตะเบ็งเสียงอย่างโมโห
อย่างไรก็ดี อีปูฝ้ านยังคงนิงเฉยไม่ขยับเขยือน เย็นยะ

เยือกประหนึงรูปปั น
พลัก!
24
ครันเห็นเด็กสาวและคณะลับตาไปเยียต่งก็ทรุดกายลง
บนบัลลังก์ประหนึงพลังถูกสูบไปจนหมดสิน ใจเปี ยม
โทสะเสียจนต้องเผยยิมออกมา “ดีมาก อีปูฝ้ าน เจ้านับ
ว่าแน่มากทีไม่ฟังแม้กระทังคําสังเรา แล้วเราจะมีเจ้าไว้
เพืออะไร”
อีปูฝ้ านก้าวไปด้านหน้าสองก้าวแล้วถวายบังคมอย่าง
เคารพนบนอบทีสุด เอ่ยด้วยนําเสียงเรียบเฉย ไม่ได้
พินอบพิเทาหรือหยิงยโสโอหังเป็ นพิเศษ “ฝ่ าบาท องค์
ชายสามเป็ นถึงรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง กระหม่อม
เกรงว่าลําพังพลังตนจะหยุดเขาไว้มิได้! หากฝ่ าบาททรง
คิดว่ากระหม่อมไร้ประโยชน์ ก็ขอให้ฝ่าบาทถอดถอน
ตําแหน่งกระหม่อมมอบให้กบั ผูม้ ีความสามารถเถิด”
25
“เจ้า…”
เยียต่งกริวจนกายสันเทิม ช่างน่าฆ่าทิงเสียนีกระไร! ทว่า

บัดนีหลิวจินเองก็หาผูม้ ีวิชาแกร่งกล้าได้ยากเย็นนัก เขา
เองก็มิได้ใจกล้าพอจะประหารอีปูฝ้ าน
“องครักษ์! ในเมือแม่ทพั อีขัดคําสังเรา เราขอออก

โองการกักบริเวณเขาจนกว่าจะสํานึกผิด ห้ามออกนอก
เขตจวนจนกว่าเราจะอนุญาต!” เยียต่งลุกขึนยืนสะบัด
แขนเสืออย่างเกรียวกราดแล้วหมุนกายจากไปด้วยใบ
หน้าซีด
26
ณ หอลัวเฟิ ง
ชิงเหยียนมองไปยังเด็กสาวผูบ้ ดั นีนังจิบชาอยูท่ ีโต๊ะแล้ว

ก็อดถามขึนมามิได้ “คุณหนูเจ้าคะ วันนีเราไม่บมุ่ บ่าม
ไปหน่อยหรือ เป้าหมายของเราถูกเปิ ดเผยเสียแล้วทังๆ
ทีฆาตกรยังคงลอยนวล”
อวินลัวเฟิ งวางถ้วยชาในมือลงจากนันเผยยิมอย่างมีเลศ
นัย “ข้ารูว้ า่ ผูท้ ีสังหารบิดามารดาข้ามิใช่เยียต่ง! ไม่มีทาง
เป็ นเขาไปได้!”
ทันใดนันนางก็จาํ คําของเยียหลิงได้
27
ฮองเฮาหรง
ดูซิวา่ คราวนีเจ้าจะใจเย็นไปได้อีกสักกีนํา…
“อะไรนะเจ้าคะ” ดวงตาชิงเหยียนประหลาดใจยิง “ใน

เมือคุณหนูทราบแล้วว่าราชสํานักไม่ได้สงั หารแม่ทพั
หนุ่ม แล้วไยคุณหนูจงึ ได้เข้าหาเยียต่งเล่า”
“เพราะข้าต้องพบหน้าฮ่องเต้ไงเล่าถึงจะรูว้ า่ ใครสังหาร
บิดามารดาข้า”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “เล่หก์ ลทีข้าใช้เขาเรียกว่าล่อ

28
เสือออกจากถํา ตอนนีเราเพียงแต่นงรอเท่
ั านัน เดียวเจ้า
ก็จะได้คาํ ตอบเอง”
ชิงเหยียนกะพริบดวงตาใสซือแล้วชําเลืองมองไปยัง
อวินลัวเฟิ งนิง
ด้วยเหตุบางอย่าง นางรูส้ กึ ว่าคุณหนูช่างสุขมุ เยือกเย็น

เหลือเกิน หากจะพูดก็คงพูดได้วา่ นางคงจะมีไพ่ตายใน
มือ! นางมีทา่ ทีสงบเสงียมอยูเ่ สมอประหนึงว่าอุปสรรค
ใดๆ ก็เข้ามาขัดขวางนางมิได้…
“ชิงเหยียน นําตัวอูจ่ งเข้ามา!” รอยยิมอวินลัวเฟิ งฉาย

รังสีอาํ มหิต “ดังทีข้าเคยกล่าว ข้าจะไม่ทนคนทรยศ หาก
29
ใครหน้าไหนกล้าหักหลังข้า ข้าไม่มีวนั ปล่อยมันไว้แน่!”
“เจ้าค่ะคุณหนู”
ชิงเหยียนรับคําสังแล้วเดินออกไป
ไม่นานนักชิงเหยียนกับเยียหลิงก็นาํ ตัวอูจ่ งเข้ามา ใบ

หน้าซีดนันบึงตึงและชัดเจนว่ากําลังทางหนีทีไล่
“อูจ่ ง เจ้ายอมรับผิดหรือไม่!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนพลางนังไขว่หา้ งอย่างถือดี เบนดวง
30
ตาดําสนิทไปยังอูจ่ ง
“ข้าไม่ผิด!” อูจ่ งเงยศีรษะขึนมองอวินลัวเฟิ งตรงๆ “ข้า

ถูกฮองเฮาหรงใส่ความ อย่างไรข้าก็เป็ นเหยือเช่นกัน!
ฉะนันข้าจึงไม่ยอมรับผิด!”
31
“ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกที เจ้ายอมรับผิดหรือไม่”
ถ้อยคําเด็กสาวช่างอวดเบ่งบารมียงิ นางนังเอนหลังพิง
เก้าอีโดยไม่ยีหระต่อสิงใดในโลกนีพลางเอ่ยถามด้วยนํา
เสียงเกียจคร้าน
สีหน้าอูจ่ งเปลียนทันที เขาขบเขียวเคียวฟั น “ข้าไม่รูว้ า่

ระหว่างเจ้ากับเยียหลิงมีความสัมพันธ์อนั ใดกัน แต่หอ
ลัวเฟิ งแห่งนีเกิดขึนด้วยนําพักนําแรงของข้าและเขา!
เจ้าล่ะทําอะไรบ้างระหว่างหกเดือนทีผ่านมา เจ้าไม่เคย
ทําความดีความชอบอันใดให้แก่หอลัวเฟิ งแห่งนีเลย
1
ฉะนันเหตุใดข้าต้องรับเจ้าเป็ นนายเหนือหัวด้วยเล่า”
กะอีแค่เด็กสาวอายุสบิ สีจะไปมีปัญญาทําอะไรได้ เยียห

ลิงคงนิยมชมชอบในตัวนางจึงได้สร้างหอลัวเฟิ งแห่งนี
ขึนเพือเอาอกเอาใจ!
แม้อจู่ งจะมิได้ชอบหน้าเยียหลิงทว่าก็ยอมรับว่าเขาคือ
อัจฉริยะ! แต่อวินลัวเฟิ งเล่า เขาเคยได้ยินคํารําลือมา
แล้วว่าแม่ทพั อวินลัวมีหลานสาวผูเ้ ป็ นสวะ! ฉะนันนาง
จึงไม่คคู่ วรกับความจงรักภักดีจากเขา!
“อูจ่ ง!” ใบหน้าเยียหลิงเย็นยะเยือกขึน “ขอขมานาย

ใหญ่เดียวนี!”
2
อูจ่ งยิมเยาะ “หากข้าไม่รูม้ าก่อนคงคิดว่านางเป็ นลูก
ศิษย์สาํ นักลีลับทีใดสักแห่ง ออกมาผจญโลกฝึ กฝนวิชา
มิเช่นนันแล้วไยเด็กสาวอายุสบิ สีจึงทําให้เจ้าสวามิภกั ดิ
แก่นางหมดใจ ทว่าบัดนีข้ารูแ้ ล้วว่านางคือหลานสาวแห่
งอวินลัว จึงมิได้คิดเรืองไร้สาระเช่นนันอีก! เยียหลิงเอ๋ย
หากเจ้าอยากเอาอกเอาใจนางก็ตามสบาย แต่อย่าลาก
หอลัวเฟิ งเข้าไปเกียวข้อง! นางเป็ นเพียงสวะ ข้าไม่จาํ
เป็ นต้องรับนางขึนเป็ นนายใหญ่”
สายตาเย็นชาชําเลืองไปยังเยียหลิงประหนึงมิรูร้ อ้ นรู ้
หนาวถึงบรรยากาศเย็นยะเยือกทีกําจายมาจากชาย
หนุ่ม “หากเจ้าไม่อยากเป็ นรองนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
ก็เป็ นเรืองของเจ้าแล้ว! ข้าไม่ประสงค์เห็นหอลัวเฟิ งทีข้า
3
สูอ้ ตุ ส่าห์ทมุ่ เททังแรงกายแรงใจสร้างมาป่ นปี คามือ
เจ้า!”
สีหน้าเยียหลิงอํามหิตขึนเรือยๆ จนกระทังบรรยากาศ
รอบตัวเย็นยะเยือกประดุจถูกแช่แข็ง ทว่าก่อนทันตอบ
โต้อนั ใดก็ปรากฏท่อนแขนเพรียวยืนมาจากด้านข้าง
หยุดเขาเอาไว้
“เจ้าบอกว่าข้าไม่มีคณ
ุ สมบัติพอจะเป็ นนายใหญ่แห่ง
หอลัวเฟิ งอย่างนันรึ”
“ถูกต้องแล้ว”
4
อูจ่ งยกศีรษะขึนอย่างทระนงตน “ทังเจ้าทังเยียหลิงไม่มี
ผูใ้ ดเหมาะสมทังนัน!”
“โอ้” รอยยิมอวินลัวเฟิ งยิงลึกลํา “ถ้าเช่นนันก็มีเพียง

เจ้าทีเหมาะสมใช่หรือไม่”
“หากพวกเจ้าทังสองหาใครเก่งกาจพอจะบริหารงานหอ
ลัวเฟิ งให้ดีมิได้ขา้ ก็ยินดีทาํ แทนให้ทงหมด”
ั อูจ่ งแล
อวินลัวเฟิ งด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ “ข้าจะไม่ปล่อย
ให้สวะมาทําลายผลแห่งความพยายามของข้า!”
เยียหลิงมองอูจ่ งประหนึงว่าเขาคือคนโง่
5
หากอวินลัวเฟิ งเป็ นสวะแล้วพวกเขาเล่าเป็ นอะไร มิหนํา
ซํายังมีหน้ามาพูดอีกรึวา่ มีเพียงตนเท่านันทีเหมาะสม
กับการบริหารหอลัวเฟิ ง
“เยียหลิงเอ๋ย ข้าสอนเจ้าแล้วว่าข้าไม่ตอ้ งการคนเก่ง

แต่ขา้ ต้องการคนภักดี บัดนีเจ้าทําให้ขา้ ผิดหวังยิงนัก”
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะ “นีรึชายทีเจ้าสูอ้ ตุ ส่าห์อบรมมา
ถึงหกเดือน”
ได้ยินดังนันเยียหลิงก็รบี คุกเข่าลงกับพืนทันที “เป็ น

ความผิดของข้าเอง นายท่าน โปรดให้อภัยข้าด้วย!”
“จําไว้วา่ อย่าทําผิดพลาดซําสองอีก” อวินลัวเฟิ งชํา

เลืองมองเยียหลิง จากนันจึงเบนดวงตามืดดําไปยัง อู่
6
จงแล้วแย้มยิมพลางลุกขึนยืนเชืองช้า “เจ้าพูดจริงอย่าง
นันรึวา่ มีเพียงเจ้าเท่านันทีคูค่ วรกับตําแหน่งนายใหญ่
แห่งหอลัวเฟิ ง ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทะเยอทะยานได้ถงึ
เพียงนี”
อูจ่ งนิวหน้าเล็กน้อย ตามองอวินลัวเฟิ งผูบ้ ดั นีค่อยๆ

ก้าวเข้ามาประชิดตัว ท่าทีแลดูข่นุ เคือง
คิดๆ ดูแล้วหากเยียหลิงเพียงมีใจให้แก่นาง และทํา

ทุกอย่างนีเพือเอาอกเอาใจ ไยเขาจึงต้องคุกเข่าลงต่อ
หน้านางด้วยเล่า เหตุใดจึงยอมลดศักดิศรีตนลงถึงเพียง
นัน
7
“เจ้าต้องการสิงใด”
เมืออูจ่ งหลุดจากภวังค์ก็เห็นอวินลัวเฟิ งยืนอยูต่ รงหน้า

แล้ว ทันใดนันเอง ใบหน้าก็สมั ผัสลมเย็นยะเยือกกรีด
ผิวซึงทําให้ทวทั
ั งกายสันไหวอย่างอดมิได้ นางเป็ นเพียง
เด็กสาวอายุสบิ สีไยเขาจึงได้หวาดหวันถึงเพียงนี
แม้ตอ้ งเผชิญผูม้ ีวิชาแกร่งกล้ากว่าแต่ไหนแต่ไรมาก็มิได้
8
รูส้ กึ ถึงความหวาดหวาดหวันถึงเพียงนี!
“เจ้ามิได้อยากครอบครองหอลัวเฟิ งหรอกรึ” อวินลัวเฟิ

งกล่าวพลางเลิกคิว “ถ้าเช่นนันข้าก็จะเติมเต็มความ
ปรารถนาของเจ้าให้! หากล้มข้าได้ หอลัวเฟิ งก็เป็ นของ
เจ้า”
ได้ยินดังนันอูจ่ งก็แทบไม่เชือหูพลางจ้องอวินลัวเฟิ งตา

ถลน
นางพูดจริงรึเรืองสละตําแหน่งนายใหญ่หากเขาเอาชนะ
นางได้
9
“พูดจริงอย่างนันรึ” อูจ่ งตาเป็ นประกายด้วยความ
ตืนเต้น ไม่คิดเลยว่าหอลัวเฟิ งจะตกเป็ นของตนอย่าง
ง่ายดายถึงเพียงนี!
“ใช่แล้ว” อวินลัวเฟิ งกล่าวอมยิม ตาชําเลืองแลอูจ่ ง

พลางเอามือกอดอก “กฏแห่งป่ าใช้ได้กบั ทุกสถานที!
หากเจ้าล้มข้าได้จริงตําแหน่งนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งก็
ควรเป็ นของเจ้า แต่วา่ …”
นางนิงไปครูห่ นึง แล้วบางสิงบางอย่างซึงเย็นยะเยือกก็

สว่างวาบขึนในดวงตาทะมึนดํานัน
“เมือเจ้าจู่โจมข้าเมือไรก็หมายถึงคิดกบฎ! เจ้าแน่ใจ
10
แล้วจริงรึ”
“ฮ่าๆ” อูจ่ งยกมุมปากขึนเป็ นรอยยิมโลภโมโทสันทว่า

ในใจผลักไสความคลางแคลงทีก่อตัวขึนภายใน “ผูแ้ ข็ง
แกร่งเท่านันทีคูค่ วรเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง ในเมือ
ข้าแข็งแกร่ง ข้าย่อมไม่ปล่อยโอกาสนีหลุดมือไปแน่
นอน มิหนําซําเจ้ายังเป็ นเพียงแค่ส…”
เขาไม่ทนั พูดจบเสียด้วยซํา
พลัก!
ฝ่ ามือขาวผ่องของนางดูเหมือนจะปริมล้นไปด้วยพลัง
11
มหาศาล กระแทกเข้ากับอกอูจ่ งส่งกายเขาลอยละลิว
ปลิวกระเด็นไปชนข้างฝาขาวโพลนก่อนจะทันได้ไหวตัว
เสียอีก
เศษอิฐเศษปูนแตกหล่นลงจากข้างฝาเข้าปกคลุมกายอู่
จง เขาลุกขึนยืนเอามือกุมอกทีอัดล้นไปด้วยโทสะเดือด
พล่าน “อวินลัวเฟิ ง เจ้า…”
ตูม!
เรียวขาโผล่มาจากด้านข้างเตะเข้าให้เต็มใบหน้า ทันใด
นันร่างของเขาก็ปลิวกระเด็นไปกระแทกกําแพงเกิดเป็ นรู
ขนาดใหญ่
12
“ลุกขึน”
นางเลิกคิวขึนเล็กน้อยด้วยท่าทีเย้ยหยัน ดวงตาดํา
ทะมึนฉายรังสีอาํ มหิต “สูต้ อ่ สิ”
อูจ่ งกระอักเลือดกองใหญ่อยูใ่ ต้เศษอิฐเศษปูน แก้มซ้าย

ชําเลือดชําหนอง ในดวงตาคลังฉายแววตกตะลึงพรึง
เพริดยิง “เจ้าไม่ได้เป็ นสวะหรอกรึ”
ใครกันมันช่างพูดว่าหลานสาวแม่ทพั แห่งหลงหยวนเป็ น
นางสวะ สวะทีไหนจะเล่นงานผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง
เสียสะบักสะบอมปานนี หากเขาจับได้เมือไรว่าใครเป็ น
13
คนปล่อยข่าวลือจะฆ่าเสียให้ตายคามือเลยทีเดียว!
“ใครๆ ก็ตีตราว่าข้าเป็ นสวะ แต่พวกเขาลืมไปว่าโลกนี

ไม่มีใครเกิดมาเป็ นสวะ” อวินลัวเฟิ งโอหังยิงนัก นาง
ชําเลืองมองอูจ่ งด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์ “อูจ่ งเอ๋ย
ข้ารูว้ า่ เจ้ากระสันอยากจะเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง
ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว หากเจ้าแตะต้องแม้เพียงปลาย
อาภรณ์ขา้ ได้ ข้าก็ยงั จะให้ในสิงทีเจ้าต้องการ”
“อวดดีนกั !” อูจ่ งเยาะ แม้เด็กสาวตัวแสบผูน้ ีจะมิได้

เป็ นสวะ เขาก็ยงั เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูง กะอี
แค่แตะต้องปลายอาภรณ์นางย่อมทําได้อยูแ่ ล้ว!
14
คิดได้ดงั นันอูจ่ งก็มองไปยังอวินลัวเฟิ ง
15
เด็กสาวอาภรณ์ขาวราวหิมะช่างสง่างามท่ามกลางสาย
ลมโบกบางเบา
ท่าทีนางหยิงผยองแลดูดือด้านนักประหนึงไม่แยแส
กฎเกณฑ์ใดในโลกใบนี รอยยิมชัวช้าอํามหิตประดับใบ
หน้างามหยดย้อย ดวงตาทมิฬอาบรังสีเดียดฉันท์ เป็ น
ม้าป่ าไร้นายโดยแท้
อาจเป็ นสายตาของนางทีกระตุน้ เร้าอูจ่ ง เพราะจู่ๆ เขา
16
ก็ระเบิดพลังมหาศาลออกมา โผเข้าหาอวินลัวเฟิ งผูย้ ืน
อยูไ่ ม่ไกลประหนึงใบดาบคม
เด็กสาวยืนนิงไม่ไหวติงมือไพล่หลัง ดวงหน้าเผยรอยยิม
เกียจคร้านทว่าอํามหิต เส้นผมดํายาวสยายประหนึง
สายนําตกปลิวสไวอยูใ่ นสายลม
ท่าทีนางแสดงให้เห็นว่ามิได้เห็นอูจ่ งอยูใ่ นสายตา! อูจ่ ง

หรือก็รูส้ กึ ถูกสบประมาทยิงนักด้วยแววรังเกียจเหยียด
หยันบนใบหน้าจึงได้พงุ่ โจมตีหนักหน่วงหมายมันจะ
ปลิดชีพนางให้จงได้!
มาบอกว่าข้าแตะต้องไม่ได้แม้กระทังอาภรณ์อย่างนันรึ
17
มาสิ แล้วเราจะได้เห็นดีกนั
รอยยิมอูจ่ งอาบแววชัวช้า มือตะขอยืนออกไปหมายพุง่

เข้าใส่อกอวินลัวเฟิ ง รอยยิมตําทรามฉีกกว้างขึน ความ
มาดร้ายฉายออกจากดวงตา
ทว่า…
ทันทีทีอูจ่ งคิดว่าตนกระชากหัวใจอวินลัวเฟิ งด้วยมือ

เปล่าได้แล้ว เด็กสาวก็เพียงขยับกายเล็กน้อยประหนึง
สายลมผ่านหลบการโจมตีของเขาได้อย่างหมดจด
กว่าอูจ่ งจะตืนจากภวังค์ ขาเรียวก็เตะเข้าให้ทีหน้า
18
ท้องอย่างจัง
พลัก!
เขาล้มลงก้นจําเบ้าอีกครังอย่างน่าสังเวช แรงกระแทก
หนักหน่วงจนบริเวณดังกล่าวด้านชา
“เจ้าปรารถนาอยากเป็ นนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งเดินนวยนาดเข้าไปหาแล้วเหยียบเท้าลงบน
อกอูจ่ ง ก้มลงมองอย่างอวดเบ่งบารมี “ถ้าเจ้าไม่ยอม
แพ้ ข้าก็ยงั จะให้โอกาสอีกครัง น่าเสียดายทีเจ้าไม่อาจ
แตะต้องได้แม้ปลายอาภรณ์ขา้ ”
19
นําเสียงเด็กสาวผยองและทรงอํานาจนัก ดวงตาทมิฬ
อาบแววชิงชังเย้ยหยัน
“พลังของเจ้าอยูข่ นใดกั
ั นแน่” อูจ่ งกัดริมฝี ปากถามท่า
ทางหวาดกลัว
บัดนีเขาสินหวังเสียแล้ว! ใครเลยจะคิดเล่าว่าเด็กสาว
อายุสบิ สีจะแข็งแกร่งถึงปานนี
ฮองเฮาหรงนันละตัวดี!
หากไม่มีนางเขาก็คงไม่เผลอสบประมาทอวินลัวเฟิ งจน
20
ต้องประสบชะตากรรมเช่นนี!
“เจ้าไม่มีสทิ ธิรูถ้ งึ ระดับพลังของข้า”
อวินลัวเฟิ งมองตําลงไปยังชายวัยกลางคนใต้ฝ่าเท้าด้วย
รอยยิมพลางเอ่ยเสียงร้ายกาจว่า “อูจ่ งเอ๋ย ข้าไม่รบั กบ
ฎ เจ้าสมคบคิดกับราชวงศ์ทงที
ั รูว้ า่ พวกเขาเป็ นศัตรูของ
เยียหลิง เท่านีก็เพียงพอแล้วทีข้าจะไม่ให้อภัย”
อูจ่ งเบิกตากว้างตัวสันงันงก จากนันจึงหลับตาลงอย่าง

สินหวัง
ใช่แล้ว แม้ไม่รูว้ า่ เยียหลิงแท้จริงคือองค์ชายสามแห่ง
21
หลิวจิน เขาก็เห็นอยูว่ า่ ชายหนุ่มจงเกลียดจงชังราช
สํานักเพียงไร แม้กระนันเขาก็ยงั ไปสบคบคิดกับคนฝัง
นันหักหลังเยียหลิง
อันทีจริง อูจ่ งมิได้เคารพนับถือเยียหลิงสักเท่าไรอยูแ่ ล้ว

ด้วยคิดว่าสถานะหอลัวเฟิ งบัดนีเจริญขึนได้ก็ดว้ ยนําพัก
นําแรงของตนแต่เพียงผูเ้ ดียว ฉะนันแล้วเขาจึงไม่มี
ความจําเป็ นทีจะต้องสละโฉมงามล่มเมืองเพียงเพือ
เยียหลิง!
อย่างไรก็ดี เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าโฉมงามผูน้ ีแท้จริง

แล้วเป็ นอสรพิษทีเขาไม่อาจแตะต้อง!
22
ตอนที 199 ไป๋ ซู่ (1)
“ถ้าเช่นนันเจ้าต้องการสิงใดกันแน่”
อูจ่ งกัดฟั นกรอด คิดหาทางหนีทีไล่
อวินลัวเฟิ งเพิมกําลังเหยียบยําอกอูจ่ งพลางหัวเราะเสียง

เล็กเสียงน้อย นางเอ่ยเย็นยะเยือกว่า “แน่นอน…ข้า
ต้องการให้เจ้าชดใช้ราคาของการทรยศ!”
23
กร๊อบ!
เมือเท้าเด็กสาวกระทืบลงไปเต็มรัก อกอูจ่ งก็ยบุ เข้าไป

ในทันใด จากนันได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนก้อง
สะท้อนไปทัวบริเวณหอลัวเฟิ งประหนึงสัตว์เจ็บสะอืนไห้
“เยียหลิง บัดนีเขาพิการแล้ว จงนําเขาไปโยนทิงแล้ว

ปล่อยให้เป็ นไปตามยถากรรม!”
ลูกเตะของนางป่ นกระดูกซีโครงและทําลายจุดตันเถียน
เขาเสียสิน บัดนีเขาจึงกลายเป็ นสวะตัวจริง!
อูจ่ งกดคองอเข่าตัวสันงันงก ตามองอวินลัวเฟิ ง ทังชิง
24
ชังทังมาดร้ายและหวาดหวันจากก้นบึงของหัวใจ
ใช่แล้ว!
เขากลัวอวินลัวเฟิ ง!
เด็กสาวทังแข็งแกร่งและอํามหิต นางจะตามหลอก
หลอนเขาในฝันร้ายจนกว่าชีวิตนีจะหาไม่!
“ขอรับนายท่าน”
เยียหลิงโค้งตัวตอบรับด้วยความเคารพยิง จากนันก้าว
ประชิดร่างอูจ่ งผูม้ ิอาจลุกขึนยืนจากพืนได้ดว้ ยสีหน้าว่าง
25
เปล่า
“อูจ่ ง เจ้าช่างอับโชคแท้จงึ ได้ถกู นายท่านจับได้ เจ้า

กล้าดีอย่างไรสบประมาณนายท่านด้วยถ้อยคําโง่เขลา
ทีนายท่านไม่สบั เจ้าเป็ นชินๆ นันถือเป็ นบุญแล้ว บัดนีก็
เชิญเจ้าออกไปสนุกสนานได้ตามสบาย”
บัดนีเองเยียหลิงจึงตระหนักได้วา่ ตนโชคดีเหลือแสน
เคราะห์ดีทีเมือหกเดือนทีแล้วอวินลัวเฟิ งกําลังขาดคน มิ
เช่นนันเขาคงถูกฆ่าให้ตายนับครังไม่ถว้ นด้วยสมคบคิด
กับองค์ฮ่องเต้แห่งหลงหยวนเพือโจมตีนาง!
26
“ชิงเหยียน ข้าเหนือยเต็มที เรากลับไปพักผ่อนกันเถิด”
อวินลัวเฟิ งหาวหวอดๆ ค่อยๆ ถอนเท้าออกจากอกอูจ่ ง
นางรูด้ ีวา่ เยียหลิงคงจะทําหน้าทีได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง
ณ วังหลวง
ภายในวังโอ่อา่ เกรียงไกรปรากฏฮองเฮาหรงส่งหญิงรับ
ใช้ทงหมดออกนอกบริ
ั เวณแล้วให้องครักษ์คนสนิททัง
หลายประจําการอยูท่ ีหน้าประตู เมือเตรียมการเสร็จสิน
27
แล้วเสียงหัวเราะเย็นยะเยือกก็พลันเป็ นทีได้ยินขึนจาก
หลังประตู ทําให้กายนางสันเทิมด้วยความหวาดกลัว
“แม่นางอวินลัวเฟิ งนัน…น่าสนใจทีเดียว”
สีหน้าฮองเฮาหรงเปลียน นางหันศีรษะไปทางบุรุษรูป
งามผูจ้ ่ๆู ก็ปรากฏตัวขึนด้านหลังซํายังนังจิบชาสบาย
อารมณ์
“นายท่าน…ไป๋ ได้โปรดช่วยข้าด้วย” ฮองเฮาหรงกัดริม

ฝี ปากมองไปยังบุรุษด้วยสายตาวิงวอน “ลูกสาวของ
นางแพศยานัน…ไป๋ หลิง…บัดนีกําลังตามล่าตัวข้า ข้า
วิงวอนขอความเมตตา บัดนีนางได้หอลัวเฟิ งไว้ในกํามือ
แล้ว หากนางล่วงรูค้ วามจริงว่าข้าสังหารไป๋ หลิงเมือไร
28
นางไม่ปล่อยข้าไว้เป็ นแน่”
ไป๋ ซูช่ าํ เลืองมองนางด้วยสายตาโหดเ**◌้ยม

แล้วกล่าวขึนอย่างเฉยเมยว่า “ในเมือเจ้าหาเรืองใส่ตวั
เองเหตุใดจึงคาดหวังให้คนอืนมาตามล้างตามเช็ดสิง
โสโครกของเจ้ากันเล่า ความเด็ดเดียวเมือครังสังหารไป๋
หลิงไปไหนเสียแล้ว ไยจึงไม่เรียกมันออกมา”
ฮองเฮาหรงหมองใจยิงนัก บังเกิดความร้อนรนอยูใ่ นอก

หากท่านไป๋ ซูไ่ ม่ช่วยเห็นทีขา้ ได้ชะตาขาดเป็ นแน่!
ใครจะไปคิดกันเล่าว่าเยียหลิงคนพันทางนันจะเป็ นรอง
นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง นายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งมีตาหา
มีแววไม่หรืออย่างไรจึงได้ให้คนโง่อย่างเยียหลิงขึนเป็ น
29
รองนายใหญ่
ตําแหน่งนันควรตกเป็ นของโอรสนางต่างหาก!
“อย่าลืมนะท่านไป๋ สกุลท่านก็มือเปื อนเลือดเช่นกัน

หากมิใช่เพราะความช่วยเหลือของท่าน ข้าคงสังหารไป๋
หลิงมิได้!” ฮองเฮาหรงเอ่ยคําขู่ จะอย่างไรก็แล้วแต่
นางมิอาจปล่อยสกุลไป๋ ไปได้เด็ดขาด!
ดวงตาไป๋ ซูม่ ืดหม่นลง ทันใดนันก็เผยรอยยิมเปี ยมเสน่ห ์

ลึกลําเสียจนใครเห็นเป็ นต้องถูกสะกด
30
“เจ้ากําลังขู่ขา้ อยูอ่ ย่างนันรึ” เขายกมุมปากขึนด้วยนัย

อันตราย กายเอนพิงเก้าอีสบายอารมณ์ คิวเลิกขึนด้วย
ท่าทีชวร้
ั าย “หรงซิน เจ้าคงลืมไปแล้วกระมังว่าถึงแม้
เจ้าจะหวาดกลัวหอลัวเฟิ ง แต่ตระกูลไป๋ มิได้สะดุง้
สะเทือนไปด้วย! แล้วเจ้าก็จงอย่าลืมว่าราชสํานักเป็ น
เพียงตัวหมาก เจ้ากล้าดีอย่างไรมาพูดจาข่มขู่ขา้ ”
ใจฮองเฮาหรงหยุดเต้นไปครูห่ นึง นีนางลืมไปได้อย่างไร

ว่าถึงแม้คนธรรมดาสามัญจะมิกล้ามีเรืองมีราวกับหอลัว
เฟิ ง แต่ตอ่ หน้าสกุลไป๋ ผูย้ งใหญ่
ิ แล้วก็ใช่วา่ จะเก่งกาจ
อะไรหนักหนา แม้เดิมทีจะแข็งแกร่งปานใดก็เถอะ
1
“นายท่านไป๋ ข้า…”
นางหวันวิตกอยูพ่ อประมาณ พยายามหาทางอธิบาย

บางอย่างทว่าก็ถกู นําเสียงเย็นเฉียบของชายหนุ่มขัดเข้า
“แม่นางไป๋ หลิงทีน่าสงสารผูน้ นก็
ั เป็ นไป๋ เหมือนกัน ทว่า
น่าเสียดายทีไม่ใช่คนของตระกูลเรา! ข้ายึดคติตนเสมอ
ว่าหากข้าไม่ได้ คนอืนก็ตอ้ งไม่ได้! ด้วยเหตุนนข้
ั าจึงได้
ช่วยเจ้าสังหารนาง!”
แม้ชายผูน้ ีแลดูมีอายุอานามประมาณสักยีสิบ เขากลับ

เรียกไป๋ หลิงว่า ‘แม่นางไป๋ หลิงทีน่าสงสาร’ ซึงฟั งดู
ทะแม่งทีเดียว
2
“แต่วา่ …” ไป๋ ซูน่ ิงไปชัวครู ่ สายตาชัวร้ายเบนมาทาง
ฮองเฮาหรง “อย่างเจ้าน่ะสูไ้ ป๋ หลิงมิได้ เพราะอย่างนี
เยียต่งจึงได้ชืนชมนางนัก เจ้าถึงได้อิจฉาริษยาเสียจน
มาวิงวอนขอให้พวกเรายืนมือเข้าช่วยเจ้าสังหารนาง”
สีหน้าฮองเฮาหรงซีดขาวไร้สีเลือด แล้วความริษยาใน
ตัวไป๋ หลิงก็ปะทุขนในจิ
ึ ตใจอีกครา
ถึงแม้นางจะเทียบไป๋ หลิงมิได้ แต่นางนันมีดีอะไรกันเล่า

นอกเหนือไปจากดวงหน้าอันแสนงดงามนัน ไยทุกคนจึง
ได้ชืนชมนางนัก
แค่มีนางแพศยานันอยูน่ างก็ทนไม่ไหวแล้ว! อย่างไรก็ดี

ถึงนางจิงจอกนันจะตายไปแล้วก็ยงั อุตส่าห์ตามมา
3
หลอกหลอนอีกด้วยการส่งลูกสาวมายังสถานทีแห่งนี!
ทังแม่ลกู สมควรตกอยูใ่ นนรกเสียให้หมด! ไม่วา่ ใครก็

อย่าได้มาท้าทายอํานาจนาง
“หรงซิน ทีเราให้เยียต่งแต่งตังเจ้าขึนเป็ นฮองเฮานัน

เพราะเจ้ามิใช่คนฉลาด! สตรีหวั ไวย่อมมีชะตาเช่น
ฮองเฮาอี!” ไป๋ ซูเ่ ผยยิมร้าย “แต่ขา้ ก็ไม่คิดเหมือนกัน
ว่าเจ้าจะโง่เขลาได้ถงึ เพียงนี!”
ขู่เขาอย่างนันรึ
ชีวิตนีไม่วา่ ใครก็ไม่กล้าข่มขู่เขา
4
ประหนึงว่าไป๋ ซูก่ าํ ลังเตือนให้หรงซินรําลึกถึงอดีตด้วย
การเอ่ยถึงฮองเฮาอี สีหน้านางจึงซีดเผือดลง
นางกัดริมฝี ปากซีด ดวงตาฉายแววทังอับอายและจง

เกลียดจงชัง
สําหรับขัวอํานาจอย่างสกุลไป๋ แล้ว ราชสํานักก็เป็ นเพียง

หุน่ เชิดทีมิตอ้ งฉลาดก็ยอ่ มได้!
หุน่ เชิดทีฉลาดเกินไปย่อมเป็ นทีระคายเคืองแก่นาย
ฉะนันเอง หญิงฉลาดเช่นฮองเฮาอีจึงได้ถกู เยียต่งถอด
5
ถอนแล้วขับออกไปยังวังเย็นจนตรอมใจตาย
“แต่วา่ นายท่านไป๋ ” ฮองเฮาหรงส่งเสียงแหลมสูงพลาง

กลอกตา “เยียหลิงฉลาดลํานัก เหล่าขุนนางก็ไม่อยาก
ให้ฝ่าบาทแต่งตังโอรสข้าขึนเป็ นองค์รชั ทายาท ทุกคน
ต่างก็ให้ความสนับสนุนเยียหลิงด้วยกันทังสิน”
“นันก็ดจู ะไม่ใช่กงการอะไรของเจ้าเสียหน่อย” ไป๋ ซู่

กล่าว ความเย็นยะเยือกฉายขึนในดวงตา “จําไว้วา่
อย่าเข้ามายุม่ ย่ามเรืองทีไม่ใช่ของตน สกุลไป๋ จะทําอะไร
เจ้าไม่ตอ้ งมาแส่”
ครันสัมผัสได้ถงึ รังสีอาํ มหิตในนําเสียงบุรุษดังนัน
6
ฮองเฮาหรงก็นิงไป เหงือกาฬเย็นเฉียบก็แตกพลัก
นางกัดริมฝี ปากมิได้เอ่ยวาจาอีกด้วยกลัวจะถูกชายโฉด
ตรงหน้าสังหารเอาหากพูดมากอีกแม้แต่คาํ เดียว!
“ข้าแนะนําให้เจ้าไปพูดคุยกับเยียต่ง ให้เขาช่วยจัดการ
ปั ญหาระหว่างเจ้ากับตระกูลอวินแห่งหลงหยวน หาก
เขาล้มเหลว ข้าจะส่งคนมาช่วย!” ไป๋ ซูค่ อ่ ยๆ ลุกขึนยืน
จากเก้าอีจากนันชําเลืองแลฮองเฮาหรงด้วยนัยชัวช้า
“แต่เจ้าต้องนําตัวอวินลัวเฟิ งมาให้ขา้ ข้าสนใจในตัว
นางนัก”
7
เด็กหญิงคนนันน่าสนใจยิงกว่ามารดานางเสียอีก...
ไป๋ ซูแ่ ย้มรอยยิมมืดมนพลางหรีตาซึงเปี ยมด้วยความ

กระหายใคร่รูล้ งเล็กน้อย ปลายนิวเรียวลูบคางแผ่วเบา
ฮองเฮาหรงผูบ้ ดั นีกําลังฝื นกลันความขัดเคืองและความ

โกรธเคืองไว้ในใจกล่าวด้วยความเคารพนบนอบว่า
“นายท่านไป๋ ท่านวางใจเถิด ข้าจะนําตัวอวินลัวเฟิ งมา
8
ให้จงได้”
ไป๋ ซูส่ มั ผัสได้ถงึ ความรังเกียจชิงชังในใจของนางจึงเผย

รอยยิมเยาะ “ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเกลียดชังเด็กสาวผูน้ นั
เพียงไร แต่นางมีประโยชน์กบั ข้า! เจ้าก็อย่าได้ทาํ อะไร
ไม่คิดหน้าคิดหลัง มิฉะนันจะได้เห็นดีกนั !”
ฮองเฮาหรงกายสันเทา รีบหักห้ามอารมณ์ทีคุกรุน่ อยูใ่ น

อกแล้วหลุบตาลง “ข้ามิบงั อาจ...”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะทําตามทีได้ลนวาจา”
ั
ไป๋ ซูย่ กมุมปากขึน “ฮองเฮาหรง เจ้าจําคําข้าไว้ หากข้า
9
รูเ้ มือไรว่าเจ้าคิดทรยศ ข้าจะทําให้แคว้นหลิวจินทัง
แคว้นแหลกลาญก็มิใช่เรืองยาก!”
...
ณ หอลัวเฟิ ง
เด็กสาวกําลังเอนกายพักผ่อนอยูบ่ นเก้าอีนุ่ม ดวงตาหรี

ลงครึงหนึง ทันใดนันนางก็ได้ยินเสียงสนันหวันไหวดัง
มาจากด้านนอก
เมือถูกขัดจังหวะยามพักผ่อนจากเสียงอันดังนางก็ชกั
เคือง จึงได้เลิกคิวขึนเอ่ยถาม “อะไรกัน เหตุใดข้างนอก
10
จึงได้เสียงดังถึงเพียงนี”
“นายท่าน” ได้ยินคําอวินลัวเฟิ งดังนัน ฟั งอวีก็รบี ตอบ

รับทันที “ข้าจะไปดูวา่ เกิดเหตุอนั ใดขึนด้านนอกนัน”
ฟั งอวีเป็ นผูด้ แู ลทีนางเพิงเลือนตําแหน่งให้ แม้กาํ ลังเขา

ไม่แกร่งกล้าเท่าอูจ่ ง ทว่าก็เป็ นผูฉ้ ลาดมีไหวพริบ
อวินลัวเฟิ งจึงพอใจในตัวเขาทีเดียว
“ไม่ตอ้ ง” อวินลัวเฟิ งกล่าว นางลุกขึนจากเก้าอีนุ่มแล้ว

เผยรอยยิมอ่อนโยน “ข้าจะไปดูเอง”
แม้หอลัวเฟิ งจะตังอยูห่ า่ งไกลความวุน่ วายของตัวเมือง
11
หลวง แต่ก็ยงั อยูใ่ นย่านบ้านเรือนมีผคู้ นรายล้อมเป็ น
จํานวนมาก
บัดนีผูค้ นเหล่านันก็กาํ ลังจับกลุม่ ยืนชีนิวพลางกระซิบ

กระซาบไปทีองครักษ์แห่งวังหลวงซึงเข้าล้อมหอลัวเฟิ งอ
ยูไ่ กลๆ บนท้องถนน
มีเพียงชนชันปกครองเท่านันทีรูว้ า่ หอลัวเฟิ งมีอิทธิพล

เพียงใด! ไพร่ฟา้ สามัญทีอยูใ่ นลําดับชันล่างสุดของ
สังคมย่อมมิเคยรูเ้ ห็นด้วยแม้แต่นอ้ ย! ในสายตาพวก
เขาราชสํานักคือนายเหนือหัวสูงสุด
เช่นนันเองบัดนีพวกเขาจึงได้สงสัยใคร่รูเ้ ป็ นหนักหนาว่า
หอลัวเฟิ งไปก่อกรรมทําเข็ญหนักอันใดเข้าจึงเดือดร้อน
12
ถึงองค์ฮ่องเต้ตอ้ งเสด็จลงมาจับพวกเขาด้วยตนเอง
ทว่าความจริงเยียต่งหวาดกลัวนักด้วยตนมีวิสยั ขีขลาด
เป็ นสันดาน มิได้ปรารถนาลงมาพบตัวต่อตัวแม้แต่
น้อย! แต่นายท่านไป๋ มีคาํ สังลงมาเขาจึงไร้ทางเลือก
ต้องจัดการจับชาวหอลัวเฟิ งด้วยมือตนแม้ในใจหวาด
หวันก็ตามที
ทีสําคัญเขายังมันอกมันใจอยูบ่ า้ งในใจ เพราะอย่างไร

เสียลูกชายคงไม่ทาํ อันตรายอะไรตนเป็ นแน่!
ขณะเยียต่งกําลังครุน่ คิดเรืองนีอยูน่ นั สายตาก็พลัน

เหลือบไปเห็นเยียหลิงก้าวออกจากหอลัวเฟิ งเป็ นจังหวะ
ประจวบเหมาะ ฮ่องเต้กระแอมไอแห้งๆ สองที ตีสีหน้า
13
ดุดนั เช่นปกติ
“หลิงเอ๋อร์ พ่อมาในวันนีก็เพือจับกุมอวินลัวเฟิ งผูเ้ ป็ น

สายลับฝังศัตรู! นางอวินลัวเฟิ งช่างกล้าดี กระสันจะ
เข่นฆ่าประชาชนแห่งหลิวจินเรา กระทังผูบ้ ริสทุ ธิก็ไม่
ละเว้น! เช่นนันเอง เพือประชาชนแห่งแว่นแคว้น พ่อจะ
จับกุมนางผูน้ นเสี
ั ยในวันนี!”
ผูใ้ ดจะตีสนุ ขั ย่อมหาไม้ได้ ในฐานะฮ่องเต้แห่งแคว้น

หลิวจิน ทุกถ้อยคําถือเป็ นประกาศิต และเหล่า
ประชาชนย่อมเชือถือโดยไม่มีขอ้ โต้แย้ง
แล้วก็เป็ นไปตามคาด ผูค้ นเหล่านันโกรธขึงขึนทันใด

ประหนึงว่าอวินลัวเฟิ งคือนางมารร้ายทีลงมือเข่นฆ่าได้
14
โดยไม่แยแส
“นางอวินลัวเฟิ งนีเป็ นใครมาจากไหน กล้าดีอย่างไรคิด

ทําลายแคว้นหลิวจินซํายังจะเข่นฆ่าประชาชน ไม่กลัว
หรือว่าวิญญาณผูต้ ายจะตามหลอกหลอนเอาในยามคํา
คืน”
15
ตอนที 202 ไป๋ซู่ (4)
“โชคดีเหลือเกินทีฝ่ าบาททรงรูเ้ ท่าทันแผนนาง มิเช่นนัน

แล้วแผ่นดินเราคงไม่เหลือ! นางมารสมควรถูกสับให้
ทรมานเป็ นตัวอย่างแก่ชาติศตั รูเราทังหลาย!”
16
“ฆ่านางเสีย ฆ่านางมารทิงเร็ว! ผูท้ ีคิดร้ายต่อแคว้น
หลิวจินมันต้องตาย!”
ได้ยินเสียงประชาชนร้องตะโกนดังนันเยียต่งก็แอบยิม
เยาะชําเลืองไปยังเยียหลิงผูม้ ีใบหน้าว่างเปล่า เอ่ยขึน
ด้วยความเย็นชาว่า “เจ้าได้ยินหรือไม่ ไม่วา่ ใครต่างก็
อยากให้นางตาย ย่อมหมายถึงการทีนางได้ก่อกรรมทํา
เข็ญไว้หนักหนา! เยียหลิงเอ๋ย ในเมือเจ้าเป็ นลูกพ่อ พ่อ
ก็จะประทานอภัยให้ เจ้าจงถอยออกไปเสีย!”
เยียหลิงผูย้ กมือห้ามชิงเหยียนซึงบัดนีถูกเพลิงพิโรธแผด
เผาชําเลืองมองเยียต่งด้วยรอยยิมเยาะ “เพราะมีผคู้ น
มากมายต้องการให้นางตาย จึงหมายความว่านางได้
17
ก่อกรรมทําเข็ญไว้หนักหนาอย่างนันรึ น่าขัน! ไม่ใช่
เพราะเสด็จพ่อใส่รา้ ยป้ายสีนางเพือปลุกระดมผูค้ น
หรอกหรือ เสด็จพ่อ ข้ามิเคยเห็นใครไร้ยางอายเท่าท่าน
มาก่อน”
สีหน้าเยียต่งหม่นลง “เยียหลิง เจ้าบังอาจพูดกับพ่อ

เช่นนีรึ อย่างไรก็เถอะ แม้เจ้าไม่กตัญ รู ูค้ ณ
ุ พ่อ พ่อก็
ยังจะปฏิบตั ิตอ่ เจ้าอย่างลูกชายคนหนึง! อย่างนีไหม
เล่า หากเจ้าชอบพอแม่เด็กสาวข้างกาย พ่อก็จะ
อนุญาตให้นางเป็ นพระสนมของเจ้า ส่วนตําแหน่งชายา
พ่อได้หาให้เจ้าไว้แล้ว นางคือหรงเย่ว ์ หลานสาวของ
ฮองเฮาหรง”
เยียหลิงแผ่รงั สีอาํ มหิต ดวงตาก็เย็นยะเยือก
18
“มิใช่กงการอะไรของเสด็จพ่อ ข้าจะแต่งกับชิงเหยียน!
ส่วนหรงเย่วน์ นเสด็
ั จพ่อเก็บนางไว้บาํ เรอตนเองเถิด”
“บังอาจนัก!”
ท่าทีเยียต่งดูดดุ นั จ้องเยียหลิงประหนึงจะกินเลือดกิน
เนือ “เจ้าเป็ นถึงองค์ชาย มิหนําซํายังเป็ นรองนายใหญ่
แห่งหอลัวเฟิ ง แล้วสตรีนีเล่าเป็ นเพียงหญิงรับใช้ของอ
วินลัวเฟิ ง! ไยเจ้าจึงเอาชีวิตตนไปทิงเช่นนี! เจ้าแต่งกับ
หญิงรับใช้ก็เท่ากับหมินเกียรติราชสํานัก! พ่อไม่ยอม
เด็ดขาด! อีกอย่าง พ่อรูว้ า่ หอลัวเฟิ งนีเกิดขึนจากนําพัก
นําแรงของเจ้าแต่เพียงผูเ้ ดียว เจ้าส่งมอบให้พอ่ ดีกว่าอยู่
ในมือคนแปลกหน้า”
19
ครันสินวาจา ความโลภโมโทสันของเยียต่งก็ถกู เปิ ด
เผยออกจนหมดสิน
หลังครุน่ คิดอยูค่ รูใ่ หญ่ ในทีสุดสติปัญญาก็บงั เกิด
ด้วยความเป็ นพ่อ ไม่วา่ ตนสังอะไรเยียหลิงจะฟั งและทํา

ตามเพราะเขาต้องเป็ นผูก้ ตัญ ตู อ่ บิดา
ยิงไปกว่านัน เขายังรูแ้ ล้วว่าลูกชายตนเป็ นคนสร้างหอ

ลัวเฟิ ง ส่วนนายท่านอะไรนันเล่า เขายังมิเคยได้เห็นหัว
ดีไม่ดีอาจไม่มีตวั ตนอยูด่ ว้ ยซําไป ถ้าเช่นนันการทีเขาจะ
ขึนครองหอลัวเฟิ งในส่วนของบุตรชายก็ยอ่ มเป็ นทีเข้าใจ
20
ได้
หากปราศจากเขา เยียหลิงก็คงไม่ได้เกิด!
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ลอยมาจากทางหอ
ลัวเฟิ ง นําเสียงอาบไปด้วยแววเย้ยหยันทําให้สีหน้าเยีย
ต่งเปลียนทันที
“ข้าไม่นกึ เลยว่าหอลัวเฟิ งของข้าจะเป็ นทีปรารถนาถึง

เพียงนี เพิงกําจัดอูจ่ งไปก็ยงั มาเจอเจ้าอีก อย่างทีภาษิ ต
เขาว่า กาเข้าฝูงกา หงส์เข้าฝูงหงส์ แนวคิด ‘อันธพาล’
นีช่างเหมือนฮองเฮาหรงไม่มีผิด”
21
วันนัน ฮองเฮาหรงเสด็จไปเยือนจวนองค์ชายสามและ
ออกคําสังให้เยียหลิงมอบจวนแก่ตนด้วยท่าทีเช่นนี!
ดูเอาเถิดบัดนีเยียต่งก็ทาํ แบบเดียวกัน! ทังสองช่างไร้

ยางอาย!
เมือเห็นเด็กสาวอาภรณ์ขาวก้าวข้ามธรณีประตูออกมา
สีหน้าเยียต่งก็หม่นลงแล้วลันคําสังเย็นยะเยือกทันใด
“องครักษ์! จับนางเสีย!”
เหล่าองครักษ์แห่งวังหลวงรับคําสังโดยดีแล้วปรีเข้าประ
22
ชิดตัวอวินลัวเฟิ ง
เด็กสาวเอนกายพิงประตูดว้ ยท่าทีเกียจคร้าน ตา
ชําเลืองมองเหล่าองครักษ์ทีก้าวประชิดตัว ใบหน้าเผย
รอยยิมโอหังยิง
“เจ้าใช้คนเหล่านีมาจับข้าอย่างนันรึ เห็นทีเจ้าจะ
ประเมินองครักษ์ของวังหลวงตนสูงไปหน่อยแล้วกระมัง
พลังของพวกเขารวมกันยังมิอาจเทียบเท่าสาวใช้ของข้า
ได้เลย...”
23
ตอนที 203 หญิงรับใช้ตวั น้อยพิโรธ
เยียต่งพิโรธหนัก ในดวงตาสําแดงความมาดร้ายสว่าง
วาบ “อวินลัวเฟิ ง เด็กน้อยอย่างเจ้านับว่าอวดดียงนั
ิ ก!
กล้าดีอย่างไรแอบอ้างว่าสาวใช้มีพลังทัดเทียมองครักษ์
มาสิ สําแดงพลังของสาวใช้ตาต้
ํ อยให้เราได้เห็น!”
ก็ชิงเหยียนเป็ นเพียงสาวใช้จะไปมีกาํ ลังอะไรเล่า มิเช่น

นันนางคงไม่มาเป็ นหญิงรับใช้ตาต้
ํ อยอยูอ่ ย่างนี!
คํากล่าวเช่นนันคงจะเป็ นจริงหากชิงเหยียนมิได้พบนาย
24
เช่นอวินลัวเฟิ ง นางอาจใช้ชีวิตทังชีวิตอยูท่ ีจุดตําสุดของ
สังคม ไม่มีวนั โงหัวขึนมาจนถึงสถานะปั จจุบนั
ทว่าเป็ นเคราะห์ดีของชิงเหยียนทีได้อวินลัวเฟิ งเป็ นนาย

ผูพ้ ร้อมจะฝึ กพลังฌานให้ เพือนางได้มีชีวิตรุง่ เรืองขึนใน
ภายภาคหน้า
ได้เห็นหน้าตําทรามของเยียต่งดังนันเยียหลิงก็ยมเหยี
ิ ยด
ดวงตาเปี ยมไปด้วยความเกลียดชัง
“คุณหนูวางใจเถิด คนพวกนีข้าจัดการเอง!” ชิงเหยี

ยนช้อนดวงหน้าชวนเอ็นดูขนแล้
ึ วมองไปยังเหล่า
องครักษ์ผกู้ า้ วประชิดเข้ามาด้วยท่าทีเบิกบานใจ
25
นางชักกระบีขึนจากฝักฉับไวแล้ววิงเข้าใส่เหล่าองครักษ์
แห่งวังหลวง
โลหิตชโลมไปทัวทังลานสวนประหนึงช่วงฤดูกหุ ลาบผลิ
บาน
กายบอบบางของชิงเหยียนขยับพลิวไหวผ่านฝูงชาย
กํายํา เมือตวัดกระบีหนึงครังเลือดแดงฉานก็
สาดกระเซ็นเปรอะเปื อนใบหน้าประหนึงหยกของเด็ก
สาวตัวน้อย
26
บัดนีชิงเหยียนมิใช่เด็กสาวผูน้ ่าเอ็นดูอีกต่อไป หากแต่
เป็ นยอดมือสังหารอํามหิตไร้ปรานี!
ใบหน้าตําทรามของเยียต่งแข็งทือด้วยเห็นฝี มือของเด็ก
สาว หมัดกําแน่นเข้ามิอาจหักห้ามกายไม่ให้สนไหว
ั
ดวงตาจ้องชิงเหยียนด้วยแววคมปลาบประหนึงใบดาบ
เป็ นไปไม่ได้! เป็ นไปไม่ได้เด็ดขาด!
ฮ่องเต้ฝืนตนสงบใจ เล็บจิกลึกลงกลางฝ่ ามือ ทว่า

พยายามเท่าไรก็มิอาจหยุดยังหัวใจไม่ให้สนไหว
ั
27
ชิงเหยียนเป็ นเพียงสาวใช้ธรรมดา! แล้วนางเอาชนะ
องครักษ์แห่งวังหลวงผูไ้ ด้รบั การฝึ กฝนมาเป็ นอย่างดีได้
อย่างไร ทียิงไปกว่านัน นางตัวคนเดียวกลับสูอ้ งครักษ์
จํานวนมหาศาล ซํากําชัยชนะได้อย่างหมดจดงดงามอีก
ด้วย!
“พวกเจ้าทุกคน หยุดเดียวนี!”
เห็นเหล่าองครักษ์ถกู สังหารประหนึงใบไม้รว่ งดังนันเยีย

ต่งก็มิอาจทนได้อีกต่อไป เขาตะเบ็งห้ามสุดเสียง หัวใจ
อันเปราะบางไม่อาจทนรับแรงปะทะหนักหน่วงเช่นนีได้
อีกต่อไป!
เหล่าองครักษ์แห่งวังหลวงหยุดการเคลือนไหวไปตามๆ
28
กันเตรียมพร้อมถอยทัพ ทว่าชิงเหยียนกลับไม่ปล่อยให้
พวกเขาหลุดมือโดยง่าย ร่างบอบบางพลันปรากฏขึน
แล้วตวัดกระบีราวกับไม่ได้ยินคําเยียต่ง ทิงไว้เพียงศพ
เกลือนกลาดบนพืน
“เราบอกให้เจ้าหยุด ไม่ได้ยินรึ”
เยียต่งแทบกลันโทสะไว้ไม่ไหว เห็นชิงเหยียนไม่มีทีทา่
ว่าจะหยุดดังนันก็หนั ไปหาอวินลัวเฟิ งด้วยสายตาคม
ปลาบ “อวินลัวเฟิ ง บอกนางให้หยุดเดียวนี!”
อวินลัวเฟิ งผูย้ งั คงเอนกายพิงประตูชอ้ นดวงตาขึนด้วย

ท่าทีเกียจคร้านแล้วเผยยิมร้ายกาจ “หากเข้าหอลัวเฟิ ง
มาแล้วย่อมต้องยอมรับชะตากรรม หากพวกเจ้า
29
ประสงค์จะออกไปก็มีเพียงทางเดียวเท่านัน นันคือถูก
หามออกไปเมือทุกคนกลายเป็ นศพแล้ว!”
ถ้อยคําของนางเหมือนกําลังบอกเขาตามตรงว่านางจะ
ไม่ปล่อยพวกเขาไป จนกว่าทุกคนจะถูกหามออกไปใน
สภาพศพ
“เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าอย่าเด็ดศีรษะใครด้วยความผิดเพียง
เล็กน้อยเลย เจ้าไม่คิดหรือว่าตนกําลังทําเกินกว่าเหตุ”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงชราหัวเราะอย่างเอ็นดูลอยมา
เข้าหูทกุ คน
30
ตอนที 204 ไม่ใช่วา่ ใครก็เป็ นอาจารย์ขา้ ได้
อวินลัวเฟิ งมองไปยังผูเ้ ฒ่าอาภรณ์ขาวทีจู่ๆ ก็ปรากฏตัว

ขึนมาพลางเลิกคิวอย่างมีเลศนัย
“อย่าเด็ดศีรษะใครเพียงเพราะความผิดเพียงเล็กน้อย
อย่างนันรึ หากข้าปล่อยเขาไป เขาเล่าจะปล่อยข้าด้วย
ไหม”
ได้ยินถ้อยคํานางดังนันผูเ้ ฒ่าก็มิได้ระคายเคืองอันใด
กลับมีความเศร้าหมองปรากฏขึนบนสีหน้าเมตตา เอ่ย
วาจาด้วยนําเสียงปรานีวา่ “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าคิดผิดแล้ว
แม้ราชสํานักจะกระทําความผิดซําแล้ว ซําเล่า พวกเขาก็
1
ยังเป็ นผูป้ กครองแผ่นดินนี หากเจ้าเข่นฆ่าฮ่องเต้ แว่น
แคว้นย่อมเกิดความระสําระสาย ประชาชนก็ตอ้ งตาย
ตกประสบกับความทุกข์ยากเหลือแสน...
...ทีข้าพูดให้เจ้าฟั งเพราะไม่อยากเห็นผูค้ นต้องตกทุกข์

ได้ยาก หากยังดึงดันจะทําตามสัญชาตญาณ เจ้าก็จะมี
ชะตาต้องตกนรกหมกไหม้ มิอาจเกิดใหม่ได้อีก!”
“ท่านกําลังพูดว่าราชสํานักทําผิดไม่เป็ นไร แต่ขา้ ต้องไป

นรกอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวมองผูเ้ ฒ่าอาภรณ์ขาว
ด้วยท่าทีเย้ยหยัน
“เด็กน้อย เจ้าจะเปรียบชีวิตตนกับทุกคนมิได้” ผูเ้ ฒ่า
2
อาภรณ์ขาวส่ายศีรษะกล่าวด้วยรอยยิมอ่อน “หากเจ้า
ตายข้าจะให้เยียต่งเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้
เจ้าอิมหนําสําราญอยูใ่ นนรก! แต่เยียต่งนันต่างกัน ไม่
ว่าใครผิดเขาก็ตายไม่ได้!”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนแล้วรอยยิมท้าทายก็ปรากฏขึน
บนดวงหน้างาม “ชีวิตข้ามีคา่ กว่าใครทังหมด! ต่อให้เอา
ชีวิตทุกคนรวมกันก็หาได้มีความสําคัญเท่าตัวข้า! สิบปี
ทีแล้วราชสํานักทําร้ายไป๋ หลิงแม่ขา้ อีกสิบปี ให้หลังพวก
เขาก็ยงั คิดจะเข่นฆ่าข้าอีก! เพือชําระหนีแค้นทังเก่าใหม่
ข้าสาบานว่าจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะตาย!”
“เด็กน้อย ในใจเจ้ามีแต่ความแค้น หากไม่เปลียนตนเอง

เสียแต่บดั นีเจ้าจะทําให้ทงผื
ั นแผ่นดินต้องตกระกํา
3
ลําบาก แล้วเจ้าก็จะถูกปี ศาจสิงสูใ่ นทีสุด” ผูเ้ ฒ่า
อาภรณ์ขาวมองไปยังอวินลัวเฟิ งอย่างเห็นอกเห็นใจ
จากนันกล่าวด้วยท่าทีมีเมตตาว่า “เอาอย่างนีไหมเล่า
เจ้ามากับข้า รับข้าเป็ นอาจารย์แล้วข้าจะช่วยเจ้าลบล้าง
ความเคียดแค้นในจิตใจเอง”
แม้นาเสี
ํ ยงจะใจดีมีเมตตา ดวงหน้าก็เจือแววถือดี
ประหนึงการรับอวินลัวเฟิ งเป็ นศิษย์ถือเป็ นเกียรติสงู ยิง
สําหรับนาง
อวินลัวเฟิ งยิมหยัน “ในโลกนีไม่ใช่วา่ ใครก็เป็ นอาจารย์

ข้าได้! อย่างท่านนันไม่มีสทิ ธิ!”
4
หากเป็ นผูอ้ ืนคงเลือดขึนหน้ากับวาจาผยองของอวินลัว
เฟิ งไปแล้ว ทว่าผูเ้ ฒ่าอาภรณ์ขาวกลับคงรอยยิมไว้ได้
ประหนึงถ้อยคําเด็กสาวมิได้ระคายเคืองเขาแม้แต่นอ้ ย
“เด็กน้อย เจ้าถูกปี ศาจสิงสูจ่ งึ ได้เลือกทางเดินผิดอยู่

เสมอ ข้ารูว้ า่ เจ้ากําลังทุกข์ทรมานหวังให้ขา้ ช่วยดึงเจ้า
ออกจากใต้ตม ทว่าปี ศาจในใจได้ปิดปากเจ้าไว้มิให้กรีด
ร้องขอความช่วยเหลือ อย่าห่วงไปเลย เจ้าพบข้าแล้ว ข้า
จะไม่ทิงเจ้า”
ตาเฒ่าผูน้ ีช่างหลงตัวเองเสียจนเยียหลิงทําอะไรไม่ได้
นอกจากจ้องมอง
5
ในดวงตาปริมความเกลียดชังประหนึงมองไปยังคนโง่
เขลาเบาปั ญญา
ตาเฒ่าคิดว่าทีนายท่านปฏิเสธข้อเสนอก็เพราะถูกปี ศาจ
เข้าสิงอย่างนันรึ
จะหลงตัวเองเกินไปหน่อยแล้วกระมัง
“เด็กน้อย มีแต่ขา้ เท่านันทีช่วยเหลือเจ้าได้” ไป๋ ฉือเผย

รอยยิมเอ็นดู “หากตามข้ามาข้าจะทําให้เจ้าหยุดเข่น
ฆ่า! ตาต่อตาโลกก็มีแต่มืดมัว ไม่วา่ จะแค้นเคืองเพียงไร
หากยินยอมพร้อมใจทําดีแก่ศตั รู พวกเขาย่อมต้องสํานึก
ในบุญคุณ ดีกว่าการแก้แค้นเป็ นไหนๆ มิใช่ร”ึ
6
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเห็นด้วย “ใช่ เจ้าพูดถูกต้อง ฉะนัน
หากข้าสังหารบิดามารดารวมถึงบุตรธิดาท่าน แล้วให้
สะใภ้ทา่ นถูกกระทํายํายี พอท่านมาร้องทุกข์กบั ข้า ข้าก็
จะสํานึกในบุญคุณอย่างแน่นอน ตาต่อตาโลกก็มีแต่จะ
มืดมัวใช่ไหมเล่า”
ตอนที 205 หน้าไหว้หลังหลอก
7
ดวงหน้าเฒ่าของไป๋ ฉือแข็งทือในทีสุด ตาแก่สดู ลม
หายใจเข้าลึกสะกดกลันโทสะพลุง่ พล่านไว้ภายในจนอก
กระเพือม
“เจ้าคงถูกปี ศาจกลืนกินไปจนสินเสียแล้ว มิเช่นนันคงไม่

กล่าววาจาโหดร้ายถึงเพียงนีออกมา! เจ้าปลิดชีวิตผูค้ น
ตามอําเภอใจได้อย่างไรกัน”
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ถ้าเช่นนัน บิดามารดาข้าก็สมควร

ตาย ข้าเองก็สมควรตายไปด้วยอย่างนันรึ เมือราชสํานัก
คิดแผนการกําจัดบุพการีขา้ ไยท่านไม่ยืนมือเข้าช่วย
เหลือ พอข้าอยากจะแก้แค้นท่านก็เอาแต่ให้ขา้ ทําดีตอบ
แทนศัตรู นีหรือความเห็นอกเห็นใจ”
8
ไป๋ ฉือเงียบไปในทีสุด ดวงหน้าเฒ่าเปลียนไปเล็กน้อย
ในดวงตาฉายแสงเย็นยะเยือกสว่างวาบ
แต่ไม่นานดวงตาทังคูก่ ็กลับเป็ นมิตรขึนมาอีกครัง มองอ

วินลัวเฟิ งด้วยท่าทีมีเมตตาแล้วกล่าวว่า “สองเรืองนีเป็ น
คนละเรืองกัน ในฐานะแม่ทพั หนุ่ม บิดาเจ้าสละชีพใน
สนามรบเคียงคูม่ ารดาเจ้า ถือเป็ นการตายอย่างสม
เกียรติ! อย่างไรก็ดี สิงทีเจ้าทําอยูต่ อนนีนันต่างกัน มัน
เป็ นการมองไม่เห็นคุณค่าชีวิตมนุษย์ แล้วจะให้ขา้ นังดู
อยูเ่ ฉยๆ ได้อย่างไร อวินลัวเฟิ ง เจ้าไปกับข้าเถิด แล้วเจ้า
จะได้รบั การช่วยเหลือ”
9
ไป๋ ฉือแย้มยิมอ่อนโยนประหนึงเป็ นพระโพธิสตั ว์!
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย “แล้วถ้าหากข้าปฏิเสธเล่า”
“ถ้าเช่นนันข้าก็ไม่มีทางเลือกอืนนอกจากฆ่าเจ้าเสีย” ไป๋
ฉือส่ายศีรษะ ในดวงตาเปี ยมล้นด้วยความเห็นอกเห็นใจ
“แน่นอนว่าข้าไม่ประสงค์ให้เรืองลงเอยเช่นนัน”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกคักอย่างท้าทาย นําเสียงอาบด้วย

ความเกลียดชังค่อยๆ สะท้อนไปทัวลานทีถูกล้อมไว้ของ
หอลัวเฟิ ง
“พอข้าจะฆ่าใครสักคน ท่านก็กล่าวหาว่าข้าถูกปี ศาจ

10
เข้าสิงซํายังโหดร้ายป่ าเถือน แต่พอถึงทีทา่ นจะเข่นฆ่า
ข้าบ้าง กลับไม่พดู อะไรเลยอย่างนันรึ”
“เด็กน้อย ข้าจําเป็ นต้องทํา หากฆ่าเจ้าเสียผูค้ นก็ไม่ตอ้ ง

ตกทุกข์ได้ยาก อย่างไรก็เป็ นการช่วยเหลือโลกนีทาง
หนึง มิฉะนันเจ้าก็คอยแต่จะทําตามบัญชาปี ศาจให้โลก
ทังใบต้องตกระกําลําบาก” ไป๋ ฉือจ้องอวินลัวเฟิ งด้วยท่า
ทีเห็นอกเห็นใจ “เจ้าวางใจเถิด หลังสังหารเจ้าแล้วข้าจะ
เลิกรับประทานเนือสัตว์ และสวดมนต์ตอ่ พระพุทธตลอด
ชีวิตเพือชดใช้บาปกรรม!”
“ท่านกําลังพูดว่าชีวิตข้ามีคา่ เพียงให้เจ้าเลิกรับประทาน
เนือสัตว์และสวดมนต์อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งยกมุมปาก
“ข้าไม่รูจ้ ริงๆ ว่าท่านเป็ นพวกนําตาจระเข้ หรือว่าคนลวง
11
โลก”
ตังแต่แรกเห็นอวินลัวเฟิ งก็รูแ้ ล้วว่าตาเฒ่ามีเจตนาเช่นไร
ความเห็นอกเห็นใจทีเขาพ่นถึงเป็ นการมองจากฝ่ ายตน

ฝ่ ายเดียวเท่านัน! หากเป็ นตนย่อมมีสทิ ธิทีจะฆ่า ทว่า
หากเป็ นใครอืนไม่วา่ มีเหตุผลใดก็ยอ่ มผิดเสมอ!
คนเช่นนีมิได้เป็ นผูม้ ีความเห็นอกเห็นใจแต่กาํ เนิด หาก

แต่เป็ นคนหน้าไหว้หลังหลอก ใช้ความเมตตามาบังหน้า
เท่านัน
“เจ้านีช่างดือดึงนัก” ไป๋ ฉือส่ายศีรษะแล้วถอนหายใจ

12
อย่างช่วยไม่ได้ “ในเมือเจ้ายังเยาว์นกั ข้าก็จะให้โอกาส
ไม่เอาชีวิตเจ้า! แต่ขา้ จะทําลายสถานพลังของเจ้า จะได้
ไม่ไปเทียวเอาชีวิตใครอีก!”
ได้ยินถ้อยคํานันเยียต่งก็สะดุง้ หันไปหาไป๋ ฉือแล้วกล่าว

ด้วยท่าทีหวาดหวาดหวันว่า “นายท่านไป๋ ฉือ คือว่านาย
ท่านไป๋ ...”
ก่อนเขามาทีนีตามคําสังของไป๋ ซู่ ฮองเฮาหรงบอกเขาว่า

ต้องนําตัวอวินลัวเฟิ งกลับไปมอบให้ไป๋ ซู!่
หากไป๋ ฉือทําลายสถานพลังอวินลัวเฟิ งเสียแล้วภารกิจนี

ย่อมไม่สาํ เร็จ...
13
ไป๋ ฉือเมินคําเยียต่ง ปลดปล่อยพลังทังหมดออกมา เยีย
ต่งเมือเผชิญกับแรงกดดันมหาศาลก็ไม่อาจเอือนเอ่ย
วาจาใดออกมาได้ประหนึงถูกอุดปาก
เมือเห็นท่าทีเหิมเกริมของไป๋ ฉือดังนัน อวินลัวเฟิ งก็หลุบ

ตาลงใช้จิตสือสารกับเสียวโม่ “เสียวโม่ ข้ามีโอกาสล้ม
เขาเท่าไร”
14
ตอนที 206 ตัดแขนเจ้าออกหนึงข้าง (1)
หลังเงียบไปครูห่ นึงก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยตอบกลับมาว่า
“นายท่านจะใช้วิธีนนเพิ
ั มพลังฌานของตนอีกแล้วรึ แต่
ถึงท่านจะเพิมพลังฌานก็มีโอกาสล้มเขาเพียงครึงหนึง
15
เท่านัน”
“ครึงหนึงอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งลูบคาง ท่าทางฉายแวว

เด็ดเดียว “เท่านันก็เกินพอ! เสียวโม่! ช่วยข้าเพิมพลัง
ฌานที!”
ขณะกล่าวถ้อยคําเหล่านีออกมานางก็เลิกปิ ดบังพลังตน
แล้วพลังนันก็ระเบิดออกพร้อมเสียงกึกก้องประหนึง
มหาสมุทรคลังไปด้วยเกลียวคลืน
“ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตําอย่างนันรึ”
หลังสัมผัสปราณอันดุดนั ของเด็กสาวแล้วท่าทีไป๋ ฉือก็

16
เคร่งขรึมขึน ดวงหน้าเฒ่าฉายแววสังเวช
“เจ้าคืออัจฉริยะโดยแท้ ด้วยอายุเพียงเท่านีก็สามารถขึน
เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพแล้ว หากจิตใจเจ้าปราศจาก
ความเกลียดชังย่อมมีอนาคตสดใส” ไป๋ ฉือยิมอ่อนแล้ว
มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วยความเวทนา “น่าเสียดายทีใจ
เจ้ามีแต่ความโกรธแค้น เพือป้องกันมิให้เกิดการนอง
เลือดข้าจะทําลายสถานพลังของเจ้าเสีย! เด็กน้อยเอ๋ย
อย่าได้โกรธข้าเลย ทีข้าทําก็เพือตัวของเจ้าเอง”
นัยของคําพูดเขาคือแม้เขาจะสังหารอวินลัวเฟิ งก็ยงั ถือ

เป็ นการทําเพือตัวนางเอง!
17
ส่วนนางไม่มีสทิ ธิโกรธเกลียดเขา แล้วยังต้องสํานึกใน
บุญคุณเสียด้วยซํา! มิฉะนันวันหนึงอวินลัวเฟิ งจะกลาย
เป็ นตัวตนทีผูค้ นต่างผลักไสด่าทอ! ส่วนเขา...ก็เพียงแต่
ป้องกันมิให้เหตุการณ์เช่นนันบังเกิดขึนเท่านัน
นันไม่ใช่เพืออวินลัวเฟิ งเองหรอกหรือ
“ข้าตระหนักได้แล้วว่าความไร้ยางอายถือเป็ นความ
สามารถอย่างหนึง” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนอย่างมีเลศ
นัย ดวงตาดําสนิทจรดลงบนร่างไป๋ ฉือ “เรืองนีไม่ใช่วา่
ใครก็ทาํ ได้! เหตุการณ์วนั นีได้เบิกเนตรข้าแล้ว!”
ไป๋ ฉือขมวดคิว นางเด็กคนนีช่างดือด้านนัก ไม่ยอมรับ
18
ฟั งคําแนะนําอันหวังดีของเขา เขาก็ได้แต่ทาํ ลายสถาน
พลังของนางเสีย
“เด็กน้อย เจ้ายังเยาว์วยั นักแต่ก็เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขัน

พิภพแล้ว จะถือดีก็ไม่แปลก อย่างไรเสียเจ้าคงลืมไปว่า
อัจฉริยะก็ยงั เป็ นเพียงอัจฉริยะ ไม่วา่ ใครก็สามารถล้ม
อัจฉริยะผูย้ งั เติบโตไม่เต็มทีได้!”
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ข้าเกรงว่า...คงไม่ง่ายทีจะทําลาย

สถานพลังของข้า!”
ท่ามกลางสายลมแผ่วปรากฏร่างเด็กสาวผูถ้ ือดีกบั รอย

ยิมดือแพ่งประดับริมฝี ปาก ดวงตาทมิฬมองตรงไปยังไป๋
19
ฉือโดยปราศจากแววเกรงกลัวบนใบหน้า
“ฮ่าๆๆ !” ไป๋ ฉือหัวเราะลัน “ในเมือเป็ นเช่นนีข้าก็จะให้

เจ้าเห็นพลังของข้า!”
ทังสองต่างก็เป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ ทว่าเด็กสาวเพิงจะ

อยูร่ ะดับตํา ส่วนเขานันอยูร่ ะดับสูงสุดแล้ว! ความห่าง
ชันกันถึงสองเท่าอันยิงใหญ่นีย่อมชีขาดว่านางไร้ความ
สามารถพอจะเอาชนะเขาได้
ตูม!
ลมสลาตันพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ งพร้อมฝ่ ามือโจมตีอย่าง

20
กะทันหันของไป๋ ฉือ วายุเชือดเฉือนแก้มของผูม้ งุ ดู
ประหนึงมีกาํ ปั นยักษ์พดั ถล่มเข้าหาอกของอวินลัวเฟิ ง
พลัก!
อวินลัวเฟิ งยกมือขึนตังรับกําปั นไป๋ ฉือแล้วกระถดถอย

หลังไปสองสามก้าว โลหิตหยดลงจากมุมปาก นัยน์ตา
ดําสนิทฉายแสงมาดร้าย
“ในเมือเจ้าอยากสังหารข้านัก ข้าก็จะลากเจ้าลงไปกับ
ข้าด้วย!”
อวินลัวเฟิ งเช็ดเลือดออกจากริมฝี ปาก หมุนกายดึงกระบี

21
ออกจากมือเยียหลิง อาภรณ์ขาวของนางโบกสะบัดอยู่
ในสายลม เกิดเป็ นภาพประหนึงเกล็ดหิมะเบ่งบานขึน
ท่ามกลางท้องนภา นางช่างหยิงผยอง เยือกเย็น และ
ห่างเหิน งดงามเสียจนไม่อาจถอนสายตาออกจากภาพ
ตรงหน้าได้
“คุณหนู!”
ดวงตาชิงเหยียนฉายแววหวาดหวาดหวัน หัวใจก็เต้น
แรงประหนึงจะหลุดออกจากอก ดวงตาใสซือเปี ยมล้น
ไปด้วยความเป็ นห่วงขณะมองไปยังอวินลัวเฟิ งพลางกัด
ริมฝี ปากแน่น
22
“ชิงเหยียน หนีไปกับเยียหลิงเสีย ห้ามใครเข้าใกล้โดยไม่

ได้รบั อนุญาต”
เด็กสาวถือกระบีในมือ ดวงตาดําสนิทปรากฏแสงระหํา
สว่างวาบ “ไป๋ ฉือ ข้า อวินลัวเฟิ ง กระทําสิงใดย่อมรูด้ ีชวั
เสมอ! ข้าไม่คิดก่อกรรมทําเข็ญ ทว่าก็มิใช่คนขีแพ้ให้คน
อืนเขาเหยียบยําเอาได้ง่ายๆ! ในเมือท่านอยากจะฆ่าข้า
23
นัก ก็จงเตรียมตัวเตรียมใจโดนดีเสียเถอะ!”
ไป๋ ฉือหรีตาลงเล็กน้อย ปล่อยรังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นโดยไม่

ยับยังอีกต่อไป กายเขาเปรียบเสมือนกระบีไร้ฝัก ฟาด
ฟั นผ่านอากาศเป็ นลําแสงส่องประกาย
“เด็กน้อย ข้าเพียงแต่จะทําลายสถานพลังของเจ้าไม่ให้
ฝึ กฌานได้อีกตลอดชีวิตเท่านัน แต่ในเมือเจ้าอยากตาย
นัก ข้าก็จะสนอง!”
ไป๋ ฉือเร็วเสียจนอวินลัวเฟิ งตังรับไม่ทนั ! เคราะห์ดีทีใน

จังหวะหน้าสิวหน้าขวาน นางได้สง่ พลังฌานเข้าไปควบ
คุมจิตใจของไป๋ ฉือทําให้เขาชะงักงันไปชัวขณะ
24
อย่างไรก็ดี ทีสุดแล้วไป๋ ฉือก็มิใช่จิงหลิน พลังของทังสอง
ห่างชันกันราวฟ้ากับเหว การโจมตีดว้ ยพลังฌานของอ
วินลัวเฟิ งจึงดึงสมาธิไป๋ ฉือได้เพียงชัวพริบตาแล้วเขาก็
ฟื นคืนสติ การโจมตียงหนั
ิ กหน่วงดุดนั รังสีอาํ มหิตแผ่
ซ่านออกจากดวงตา
เคราะห์ดีทีการโจมตีดว้ ยพลังฌานของอวินลัวเฟิ งยังพอ

ซือเวลาได้บา้ ง แม้เพียงหนึงวินาทีก็ยงั ทันพอให้นางใช้
กระบีในมือปั ดป้องการโจมตีพิฆาตของอีกฝ่ ายออกไป
ได้
เคร้ง!
25
กําปั นพลันระเบิดลงบนใบกระบี แล้วทุกคนก็ได้ยินเพียง
เสียงเคร้งก่อนกระบีอวินลัวเฟิ งจะหักออกเป็ นสองเสียง
ค่อยๆ ร่วงหล่นลงสูพ่ ืนเสียงดังลัน
เด็กสาวกระถดถอยหลังสองก้าว มือกุมอกเบาๆ ในดวง

ตาทมิฬฉายแววเคร่งเครียด
“เด็กน้อย ข้าขอถามอีกครัง เจ้ายังอยากล้างแค้นอยูอ่ ีก

หรือไม่” ดวงตาไป๋ ฉือเปี ยมไปด้วยความเวทนา “แม้
ฮองเฮาหรงได้สงั หารบิดามารดาเจ้าเวลาก็ลว่ งเลยผ่าน
มาหลายปี แล้ว ไยเจ้ายังยึดติดอยูอ่ ีก”
26
ฮองเฮาหรงอย่างนันรึ
เป็ นฮองเฮาหรงจริงๆ สินะ!
เมือได้รบั คําตอบทีปรารถนาแล้ว ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งก็

ยกขึนเป็ นรอยยิมร้ายกาจ “รอให้ขา้ สังหารบุพการีและ
บุตรของท่านก่อนเถิดแล้วค่อยมาพูดกัน บางทีเมือถึง
ตอนนัน ข้าอาจจะเชือ”
“เจ้าคงถลําลึกเกินเยียวยาเสียแล้ว” ไป๋ ฉือส่ายศีรษะ

แล้วกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ถ้าเช่นนันข้าจะปลิดชีวิตเจ้า
เอง จะได้ไม่ตอ้ งทนทุกข์ทรมานอีก!
27
ครันสินวาจากายชราก็มาปรากฏตรงหน้าอวินลัวเฟิ ง
แล้ว ว่องไวประหนึงดวงวิญญาณพลิวไหว
“เด็กน้อย เจ้ามีคาํ สังเสียหรือไม่”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะคิกก่อนจะโยนกระบีลงพืน ริมฝี ปาก

เผยรอยยิมอ่อน รังสีอาํ มหิตในดวงตาโฉดร้ายลึกลํา
เยียหลิงก้าวเข้าไปยืนอยูเ่ บืองหน้าอวินลัวเฟิ งเงียบงัน

บดบังทัศนวิสยั ของนาง ดวงหน้าหล่อเหลาเผยให้เห็น
ความเด็ดเดียวทีจะเผชิญหน้ากับความตายโดยไม่ถอย
หนี
28
“เยียหลิง ถอยไป!” ใบหน้าเยียต่งเปลียนสีจากนันตะเบ็ง
เสียงลัน “เรืองนีไม่เกียวอะไรกับเจ้า เราบอกให้เจ้าถอย
ไป!”
เยียหลิงชําเลืองมองเยียต่งด้วยท่าทีหา่ งเหินจากนัน
ประกาศกร้าวด้วยนําเสียงเย็นชาว่า “หากจะฆ่านางก็
ข้ามศพข้าไปก่อน!”
“เยียหลิง!” เยียต่งกริวหนัก ในดวงตาปริมไปด้วยเพลิง

พิโรธ ไม่เข้าใจว่านางอวินลัวเฟิ งนีมีดีอะไรนักหนาลูก
ชายจึงได้ออกหน้าปกป้องนางจนตัวตายเช่นนี
แม้มีใจให้สาวใช้ของอวินลัวเฟิ งก็มิได้มีความจําเป็ นให้
29
ต้องสละชีพเพือนาง!
“เยียหลิง” อวินลัวเฟิ งมองไปยังชายหนุ่มรูปงามผูข้ วาง

ทางนางไว้แล้วกล่าวว่า “ถอยไป ข้า อวินลัวเฟิ ง ไม่ได้
พ่ายแพ้ง่ายดายขนาดนัน!”
30
เยียหลิงชะงักไปครูห่ นึงก่อนหลีกทางให้อวินลัวเฟิ งในที

สุด
เขาควรจะเชือใจในตัวนางมิใช่หรือ
ด้วยพลังของนาง ในเมือนายท่านพูดแล้วก็ยอ่ มต้องทํา

ได้ อีกประการหนึง นายท่านไม่มีทางสูศ้ กึ ทีไม่รูผ้ ลแพ้
ชนะอยูแ่ ล้ว
“เด็กน้อย ข้า ไป๋ ฉือ ได้พบเห็นผูค้ นมามากมาย ทว่าไม่

เคยมีใครอวดดีเท่าเจ้า” ริมฝี ปากไป๋ ฉือยกขึนเป็ นรอย
1
ยิมเย็นชา ดวงตาอ่อนโยนหยิงผยองพลางประกาศกร้าว
ว่า “หากเจ้ายินยอมน้อมรับความพ่ายแพ้ ข้าก็เพียงแต่
จะทําลายสถานพลังของเจ้าเท่านัน อย่างไรก็ดี บัดนีข้า
เข้าใจแล้วว่าหากไม่ฆา่ เจ้าเสีย ก็คงเป็ นการทิงแนวโน้ม
แห่งภัยพิบตั ิไว้เบืองหลัง ฉะนันเจ้าจงตายเสียเถอะ!”
เกิดเสียงระเบิดดังขึนสนันหวันไหวแล้วร่างไป๋ ฉือก็พงุ่ ขึน

ไปสูท่ อ้ งนภาประหนึงใบกระบี กําปั นพุง่ ลงมาราวดาว
ตกทะลุผา่ นเมฆาพุง่ เข้าใส่อวินลัวเฟิ ง
เร็ว!
เร็วเกินไป!
2
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อยมองร่างเฒ่าพุง่ เข้ามาราว
สายฟ้าฟาดแล้วรีบกระถดถอยหลังไปสองสามก้าว
อย่างไรเสียนางก็ชา้ เกินไป แล้วกําปั นชายเฒ่าก็พงุ่ เข้า

ใส่อกนาง พริบตานันนางก็กระเด็นถอยหลังไปทิงรอยไว้
บนพืนเป็ นทางยาว
“ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับสูงสุดทําได้แค่นีเองรึ” อวินลัว

เฟิ งเช็ดเลือดออกจากปากแล้วช้อนตามองไป๋ ฉือด้วยท่า
ทีมนใจ
ั “พลังเล็กน้อยของท่านทําอะไรข้าไม่ได้แม้แต่
นิด!”
ไป๋ ฉือหรีตาลงเล็กน้อย ปรากฏแสงเย็นชาสว่างวาบขึน

3
จากนันจึงพ่นลมออกจมูก เสือคลุมยาวขาวราวหิมะ
ปรากฏเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งอีกครา
คราวนีอวินลัวเฟิ งเปิ ดฉากโจมตีก่อนโดยไม่รรี อ!
นางสะบัดนิวส่งเข็มเงินเล่มเล็กพุง่ ผ่านอากาศเกิดเป็ น
เสียงเสียดหูขณะพุง่ เข้าใส่ศีรษะไป๋ ฉือด้วยความรวดเร็ว
ดวงตาไป๋ ฉือเผยแววเย้ยหยันจากนันโบกมือจับเข็มบิน
พ่นลมออกจมูกแล้วกล่าวว่า “อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าไม่คิด
เลยว่าเจ้ามีปัญญาเพียงเท่านี เจ้าเอาชนะข้าไม่ได้จงึ คิด
โจมตีขา้ ด้วยอาวุธลับอย่างนันรึ น่าขัน! เห็นทีเจ้าจะมีดี
แต่ปาก หาได้มีฝีมือไม่”
4
เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าเด็กสาวผูน้ ีมีสทิ ธิอะไรมาสบ
ประมาทตนทังๆ ทีมีฝีมือแค่ขีประติว
“อย่างนันรึ”
อวินลัวเฟิ งเช็ดหยาดเหงือออกจากใบหน้า ริมฝี ปากก็

ยกขึนเป็ นรอยโค้งโฉดร้าย “ไป๋ ฉือ จุดอ่อนของท่านคือ
ท่านประมาทเกินไป”
“ว่าไงนะ”
ไป๋ ฉือชะงักไปครูห่ นึง ทว่าก่อนจะทันตอบโต้อะไรก็พลัน
5
รูส้ กึ ถึงความปวดแสบปวดร้อนทีฝ่ ามือ! เมือรูต้ วั ในทีสุด
ก็เห็นว่าเข็มเงินในฝ่ ามือจู่ๆ ก็เคลือนไหวได้ดว้ ยตัวเอง
จากนันฝังลึกลงไปในฝ่ ามือตน
อวินลัวเฟิ งกล่าวถูกต้อง เขาประมาทเกินไป! ไพล่คิดว่า

แม้อวินลัวเฟิ งจะอาบยาพิษไว้บนเข็ม เขาก็ยงั มีทาง
ถอนพิษได้ จึงได้กล้ารับเข็มนันด้วยมือเปล่า
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเจ้าเข็มนีจะฝังตัวลงไปบนฝ่ ามือตนได้

ทียิงไปกว่านัน บัดนีเข็มก็ฝังลึกลงไปทังเล่มแล้ว เหลือ
เพียงจุดสีดาํ กลางฝ่ ามือเตือนใจให้นกึ ถึงสิงทีเพิงเกิดขึน
“อวินลัวเฟิ ง เจ้านีมันชัวช้าสามานย์ ลอบกัดด้วยอาวุธ
6
ลับอย่างนันรึ!”
เมือรูส้ กึ ถึงความปวดแสบปวดร้อนทีฝ่ ามือ ไป๋ ฉือก็เลิก

สวมหน้ากาก จ้องอวินลัวเฟิ งอย่างเกรียวกราดด้วยสาย
ตาเปี ยมโทสะคลัง
“เลิกเสแสร้งได้แล้วใช่ไหมเล่า” อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ข้า

ก็นกึ ว่าท่านจะตีหน้าซือทําทีเป็ นมีเมตตาหนักหนาได้
ตลอดรอดฝังเสียอีก แต่คงทนไม่ไหวแล้วสินะ ใช่แล้ว
ข้า อวินลัวเฟิ งนันเป็ นคนชัวช้าสามานย์ตวั จริง มากเล่ห ์
และไร้ยางอาย! แต่แล้วจะทําไมเล่า ผูช้ นะเท่านันจึงจะ
เขียนประวัติศาสตร์! ไม่วา่ จะใช้วิธีการใด อย่างน้อยข้า
ก็โจมตีทา่ นจนได้!”
7
ตังแต่เริมแล้วอวินลัวเฟิ งได้สร้างภาพมายาขึนล่อลวงไป๋
ฉือให้เห็นว่านางอ่อนแอเหลือจะกล่าว ไร้พลังทีจะตอบ
โต้
ด้วยภาพมายานีเองไป๋ ฉือจึงได้ประมาทนัก!
ตูม!
8
เพลิงพิโรธปะทุขนในอกไป๋
ึ ฉือ สีหน้าพลันฉุนเฉียว
เปลียนไปจากผูเ้ ฒ่าอ่อนโยนก่อนหน้านีโดยสินเชิง
ผูม้ งุ ดูทงหลายต่
ั างก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากทีคิดว่า
ไป๋ ฉือเป็ นผูเ้ ฒ่าอ่อนโยนก็คาดไม่ถงึ เลยว่าชายชราผูน้ ี
จะเกรียวกราดและสําแดงสีหน้าอาฆาตมาดร้ายได้ถงึ
เพียงนี...
“อวินลัวเฟิ ง ในเมือเจ้ารนหาทีตายนัก ข้าก็จะสนอง

ให้!”
ไป๋ ฉือขบเขียวเคียวฟั น ความอาฆาตแค้นพลุง่ พล่าน สี

หน้าดุรา้ ยประหนึงอสูรขณะมือคว้าเด็กสาวอาภรณ์ขาว
9
ไว้
ตาเฒ่าทุม่ พลังทังหมดไว้ทีกําปั นนําหนักมหาศาล กด

กระทังอากาศโดยรอบให้หนาแน่นขึน
หากกําปั นนีทุบลงบนกายอวินลัวเฟิ งเมือใด ผลทีตาม

มาย่อมเป็ นทีคาดเดาได้
กายบอบบางของอวินลัวเฟิ งจะเกิดหลุมลึกเปรอะเปื อน
เลือด! อวัยวะภายในของนางก็คงปริแตกด้วยแรงปะทะ
นีเช่นกัน
ท่ามกลางลมสลาตันจากกําปั นนันปรากฏภาพเด็กสาว
10
อาภรณ์ขาวราวหิมะยกริมฝี ปากขึนเป็ นรอยยิมมีเลศนัย
แก้วตาดําสนิทของนางจ้องมองกําปั นทีกําลังพุง่ เข้ามา
ด้วยความเงียบงัน...
นางตังรับกําปั นไป๋ ฉือตรงๆ โดยไม่หลบเลียง
ได้เห็นฉากชวนหวาดเสียวดังนันหัวใจทุกคนก็หยุดเต้น
ไปชัวขณะ บางคนปิ ดตาลงด้วยมิอาจทําใจเห็นเด็กสาว
ผูง้ ดงามเช่นนางต้องแปดเปื อนไปด้วยโลหิต
นางผูน้ ีโง่เง่าหรืออย่างไร แม้มีวิชาแก่กล้าแต่ก็เป็ นเพียง
11
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตํา ยังอุตส่าห์สกู้ บั ผูอ้ ยูร่ ะดับสูง
สุดตัวต่อตัวอย่างนีมันรนหาทีตายชัดๆ มิใช่หรือ
ตามคาด...
เมือตังรับกําปั นทรงพลังของไป๋ ฉือเช่นนัน พลันร่างอ

วินลัวเฟิ งก็ปลิวกระเด็นเข้าใส่ฝงู ชนด้านหลัง
“คุณหนู!”
ชิงเหยียนหน้าซีดลงด้วยความหวาดหวัน โจนทะยานขึน
ไปรับกายเด็กสาวกลางอากาศ ดวงหน้าจิมลิมอาบล้น
ไปด้วยความหวาดหวัน
12
อวินลัวเฟิ งกระอักเลือดไม่หยุด บริเวณหน้าอกเจ็บปวด
เหลือแสน นางเช็ดโลหิตออกจากคาง ทว่ายิงเช็ดก็ยิง
กระอักออกมาจึงเช็ดเท่าไรก็ไม่หมดเสียที
“คุณหนูเป็ นอะไรหรือไม่เจ้าคะ” ชิงเหยียนแทบรําไห้

ด้วยใจเป็ นห่วงคุณหนู นางโอบอวินลัวเฟิ งแน่น เกรงว่า
เด็กสาวจะล้มพับไปหากนางคลายวงแขนลง
อวินลัวเฟิ งส่ายศีรษะหมดแรงแม้แต่จะปริปาก นางมิได้

สนใจอีกต่อไปในเวลาเช่นนี จึงหยิบเอาสมุนไพรพลัง
ฌานจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถขึนมากลืนกิน
13
“อ๊าก!”
ทันใดนันเองเสียงกรีดร้องโหยหวนก็เป็ นทีได้ยิน ทําให้

ฝูงชนทีจับตามองอวินลัวเฟิ งอยูห่ นั ไปทางไป๋ ฉือ
ไป๋ ฉือกระถดถอยหลังไปสองสามก้าวจากนันคํารามลัน
ด้วยโทสะ ใบหน้าซีดเผือด “เจ้าทําอะไรกับข้า”
เส้นเลือดปูดโปนขึนบนแขนตาเฒ่าประหนึงมีหนอนรุม
ไต่ยวเยี
ั ยอยูภ่ ายใน ทัวทังลําแขนปกคลุมไปด้วยเส้น
เลือดน่าขนลุกชวนให้ขวัญหนี
อวินลัวเฟิ งเช็ดเลือดออกจากปากแล้วค่อยๆ ลุกขึนยืน
14
ด้วยรอยยิมโฉดร้าย “ข้าบอกท่านแล้วว่าจะฆ่าข้านันไม่
ง่าย! แม้ขา้ ปลิดชีพท่านไม่ได้ในตอนนีก็ยงั ทําให้ทา่ น
เสียแขนไปแล้วข้างหนึง!”
นางกลํากลืนได้ทกุ สิงยกเว้นความพ่ายแพ้!
จังหวะทีไป๋ ฉือพุง่ กําปั นมายังนาง นางก็ใช้พลังฌานจู่

โจมทําให้เขาเผอเรอไปชัวขณะ จากนันจึงซ่อนเข็มเงิน
ไว้ภายในอกโดยไว พูดอีกนัยหนึงก็คือ หมัดไป๋ ฉือหวด
ลงบนเข็มเงินพอดิบพอดี เข็มจึงปั กลงไปทีหลังมือของ
เขา
15
ตอนที 210 อวินเซียว ข้ารูเ้ จ้าต้องมา (1)
แล้วทําไมอวินลัวเฟิ งไม่ทาํ เช่นนีตังแต่ตน้ เล่า เป็ นเพราะ
16
นางต้องใช้เวลาประมาณหนึงในการอาบพลังฌานลงไป
บนเข็มเงิน! มิเช่นนันเข็มธรรมดาย่อมทําลายสถานพลัง
ของไป๋ ฉือมิได้
เมือเห็นเส้นเลือดปูดโปนค่อยๆ แผ่ขยายตัวลุกลามขึน
ไปยังไหล่ สีหน้าไป๋ ฉือก็เปลียนไปในทีสุด
ตาเฒ่าสูดลมหายใจเข้าลึก ชักกระบีจากองครักษ์ทีอยู่
ใกล้ๆ กันแล้วฟั นลงไปบนไหล่ตนโดยไม่ลงั เล
ฉัวะ!
โลหิตสาดกระเซ็นไปในอากาศ ความเจ็บปวดรวดร้าว
17
เปลียนสีหน้าไป๋ ฉือให้ซีดลงในทันใด เขากระถดถอย
หลังไปสองสามก้าวแล้วปั กกระบีลงบนพืนเพือพยุงกาย
สันเทา
เมือเห็นกองเลือดเบืองหน้าไป๋ ฉือดังนัน ฝูงชนก็สดู ลม

หายใจเฮือก ต้องอาศัยความเด็ดเดียวปานไหนกันจึงจะ
ตัดแขนตนโดยไม่ลงั เลได้
“อวินลัวเฟิ ง!” ไป๋ ฉือค่อยๆ เบนสายตามายังอวินลัว

เฟิ ง ความอาฆาตมาดร้ายอาบทัวทังใบหน้า ดูเหมือน
จะต้องใช้กาํ ลังทังหมดเพียงเพือสาปแช่ง “เจ้าติดหนี
แค้นใครไว้หลายคนนัก เห็นทีคงไม่ได้ตายดีเป็ นแน่!”
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ท่านเป็ นผูต้ ดั แขนตนเอง ข้าไม่

18
เกียว ทีสําคัญ ท่านก็อย่าอ้างตนว่าเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิไปนัก
เลย ใครกันบนผืนแผ่นดินนีไม่เคยมือเปื อนเลือด หรือ
ท่านกําลังจะบอกข้ารึวา่ ชีวิตนีท่านไม่เคยฆ่าใคร”
“เจ้า...” ไป๋ ฉือร้อนตัวใหญ่ “เจ้าบิดเบือนคําข้า!”
เสียงตาเฒ่าอ่อนระโหยโรยแรงอาจเพราะเสียเลือดมาก
เกินไปประหนึงจะหยุดหายใจได้ทกุ เวลา
ทันใดนันเองก็บงั เกิดเสียงหัวเราะสะกดใจไร้ทีมาให้เป็ น
ทีได้ยิน เสียงนําเสียงนีเจือแววยกยอปอปั นแล้วค่อยๆ
สะท้อนไปโดยทัวกัน “เจ้าเป็ นลูกสาวไป๋ หลิงจริงๆ ช่าง
โดดเด่นจากคนสามัญยิงนัก ทว่าตัวเจ้ากลับน่าสนใจยิง
19
กว่าแม่เจ้าเองเสียอีก”
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อยมองขึนไปยังบุรุษกลาง
เวหา ครันได้เห็นก็ปรากฏประกายอันตรายสว่างวาบขึน
ในดวงตาทีหรีเล็กลง
ท่ามกลางท้องนภามืดครึมปรากฏบุรุษรูปงามหาใคร
เทียบยืนอยูเ่ หนือทุกคนประหนึงเทพยดาเสด็จลงยังโลก
อาภรณ์สีมว่ งปลิวสไวแผ่รงั สีสงู ส่งเจิดจ้าจนมิอาจมอง
ได้โดยตรง
อย่างไรก็ดี เพียงชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งก็รูแ้ ล้วว่าบุรุษผู้

นีอันตรายยิงนัก! หรือควรจะกล่าวว่าเขาอันตรายยิง
20
กว่าใครก็ตามทีนางเคยได้พบ!
“เจ้ารูจ้ กั ท่านแม่ของข้ารึ” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อน

เอ่ยถาม
ริมฝี ปากไป๋ ซูย่ กขึนเป็ นรอยยิมสะกดใจ “เจ้าอยากรู ้

เรืองราวของท่านแม่มากขึนไหมเล่า หากเจ้าไปกับข้า
ข้าอาจบอกเจ้า”
อวินลัวเฟิ งส่งยิมเย็นชา “หากประสงค์ให้ขา้ ไปด้วยเจ้า

ต้องแจ้งเหตุผลข้ามาก่อน”
บุรุษผูน้ นหั
ั วเราะแฝงแววเจ้าเล่ห ์ ปลายนิวเรียวแตะคาง
21
แผ่วเบาขณะประเมินอวินลัวเฟิ งด้วยความกระหายใคร่รู ้
“เหตุผลอย่างนันรึ ข้าสนใจในตัวเจ้าทีเดียว เจ้าพอใจ

ไหมเล่า”
“ขออภัย” อวินลัวเฟิ งชําเลืองมองชายหนุ่ม “ข้าไม่

สนใจในตัวเจ้า ฉะนันเหตุผลนีจึงไม่เพียงพอ!”
ถ้อยคําเด็กสาวมิได้ระคายหูชายหนุ่มซํายังทําให้รอยยิม
ร้ายบนใบหน้าหล่อเหลานันฉีกกว้างขึน “แม่นางอวิน
ตัวน้อย เจ้ายังไม่รูอ้ ีกรึวา่ เราสองเป็ นคนประเภทเดียว
กัน หากร่วมมือกัน ไม่นานผืนแผ่นดินนีย่อมตกเป็ นของ
22
เราอย่างแน่นอน”
“แล้วถ้าหากข้าปฏิเสธเล่า”
“ถ้าเช่นนันข้าก็ไม่อาจรับประกันได้วา่ ข้าจะทําอะไร เจ้า

มีความสามารถแกร่งกล้าทีเดียว หากต้องทําลายเจ้าลง
ก็ออกจะน่าเสียดาย...”
ทียิงไปกว่านัน เด็กสาวผูน้ ีกระตุน้ เร้าความสนใจในตัว

เขายิงนัก! ฉะนัน ไม่วา่ อย่างไรเขาก็ตอ้ งเอาชนะใจนาง
ให้ได้!
23
ตอนที 211 อวินเซียว ข้ารูเ้ จ้าต้องมา (2)
“นายน้อยขอรับ นางเด็กคนนีดือด้านนัก พูดไปก็เปลือง

นําลายเปล่า” ไป๋ ฉือกดปากแผลบนแขนทีหลังโลหิตไม่
ขาดสายด้วยดวงหน้าซีดขาว ความชิงชังในตัวอวินลัว
เฟิ งยิงฝังรากลึกลงไป
ไป๋ ซูม่ ิได้หนั มองร่างชายชราราวกับว่าผูเ้ ฒ่าเป็ นเพียง

สายลมผ่าน เขาปรากฏตัวขึนเบืองหน้าอวินลัวเฟิ งทัน
ใดพร้อมรอยยิมโฉดร้ายประดับริมฝี ปาก
24
บังเกิดแรงกดดันมหาศาลลงบนอวินลัวเฟิ งประหนึงภูผา
ทับทําให้ทวทั
ั งกายนางแข็งทือ แม้ใจคิดต่อต้านร่างก็มิ
อาจตอบสนองด้วยบัดนีไร้กาํ ลังเกินไป
แม้ดเู หมือนนางมิได้ออกแรงต่อสูก้ บั ไป๋ ฉือมากนัก ทว่า

แท้ทีจริงแล้วนางโหมใช้พลังฌานไปมากทีเดียว บัดนี
ร่างกายจึงได้ออ่ นแรงลงอย่างยิง!
ไป๋ ซูม่ องอวินลัวเฟิ งด้วยรอยยิมแล้วเพิมแรงกดดันมาก

ยิงขึนไปอีก หวังให้นางคุกเข่าลงด้วยท่าทีหยิงยโส
เข่าของเด็กสาวสันเทิม จวนเจียนจะทนไม่ได้อีกต่อไป
25
เมือต้องเผชิญกับแรงกดดันจากพลังอันมหาศาล
ทว่า...
แม้กระดูกกระเดียวจะถูกแรงบีบอัดจนจวนจะหักนางก็
ไม่ยอมงอเข่า แผ่นหลังของนางตังตรง ดวงตาดําสนิท
เปี ยมด้วยความเด็ดเดียว
“ไม่เลวเลยเด็กน้อย ข้าคิดไว้ไม่ผิด” ไป๋ ซูม่ องอวินลัว

เฟิ งด้วยท่าทีชืนชม ทว่าก็มิได้ถอนกําลังออกซํายังเพิม
แรงกดให้หนักหน่วงยิงขึนไปอีก “อย่างไรก็เถอะ ขอข้า
ดูหน่อยซิวา่ เจ้าจะทนต่อไปได้อีกสักกีนํา”
26
นางเด็กคนนีมีอปุ นิสยั ดือด้านนัก หากไม่กาํ ราบนางเสีย
แต่ตอนนีเห็นทีในภายภาคหน้าจะใช้ประโยชน์ได้ยาก
ไป๋ ซูป่ ลดปล่อยพลังทังหมดในกายตนพุง่ ตรงไปยัง

อวินลัวเฟิ ง!
หากเป็ นคนธรรมดาคงถูกพลังนันบดขยีเป็ นผุยผงไป

นานแล้ว ทว่าบัดนีอวินลัวเฟิ งก็ยงั กลํากลืนฝื นทนไว้ได้
อย่างไรก็ดี บัดนีเข่านางยิงสันพับๆ แล้วจึงเริมงอลง...
เมือเห็นแผ่นหลังอาบหยาดเหงือของอวินลัวเฟิ งดังนัน
ทังชิงเหยียนและเยียหลิงต่างก็มีความหวาดหวันฉายชัด
27
อยูใ่ นดวงตา
อย่างไรก็ดี เมือไป๋ ซูป่ ลดปล่อยพลังกดดันอวินลัวเฟิ งเขา

ก็ได้กาํ จายพลังส่วนเกินมหาศาลออกมาด้วย! พลังส่วน
นีเองทําให้ทงสองมิ
ั อาจขยับเขยือนเคลือนไหวได้แม้
เพียงหนึงก้าว จึงได้แต่มองอวินลัวเฟิ งดินรนภายใต้พลัง
อันน่าเหลือเชือนันอย่างสินหวัง
กายอวินลัวเฟิ งใกล้ถงึ ขีดจํากัดเต็มที หยาดเหงือชโลม

ดวงหน้าขาวราวหิมะ เสือผ้าอาภรณ์หรือก็โชกชุ่มแนบ
สนิทตัว
“อวินเซียว...” นางพึมพําเงียบงันด้วยรอยยิมประดับ
28
ริมฝี ปากพลางหลับตาลงแผ่วเบา
อวินเซียวอย่างนันรึ
ทุกคนได้ยินวาจาสองคําทีนางเปล่งออกมา ทว่าต่างคน
ต่างก็ชะงักไปด้วยไม่รูว้ า่ อวินเซียวผูน้ ีเป็ นใครมาจาก
ไหน
บัดนันเองก็บงั เกิดรังสีหนักหน่วงระเบิดออกโดยพลัน
ตามด้วยเงาร่างสีดาํ พุง่ ลงมาประหนึงนกราตรีเกิดเป็ น
ลมกระโชกพัดไปทัวทังบริเวณท้องถนน
เร็ว!
29
ช่างเป็ นความเร็วอันน่าตืนตะลึง! ร่างนันพัดผ่าน
ประหนึงพายุ และเมือทุกคนได้สติ เขาก็ไปถึงตัวอวินลัว
เฟิ งแล้ว...
บัดนันเองอวินลัวเฟิ งผูจ้ วนเจียนจะล้มศีรษะปั กพืนก็

พลันรูส้ กึ ถึงท่อนแขนยืนออกมารองรับนางจากด้านหลัง
จากนันกายนางก็รว่ งหล่นลงสูอ่ อ้ มกอดอบอุน่
ครันรูส้ กึ ถึงแผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม รอยยิมก็ปรากฏ

ขึนบนใบหน้าเลอโฉมนัน “อวินเซียว ข้ารูเ้ จ้าต้องมา”
หลังอยูใ่ กล้ชิดกันมาครึงปี นางก็คนุ้ เคยกับตัวตนของ

ชายผูน้ ีเป็ นอย่างดี เมือรูส้ กึ ถึงการมีอยูข่ องเขา นางจึง
30
ผ่อนคลายแล้วยอมทิงตัวลงในทีสุด...
“ข้ามาสาย”
ชายผูน้ นเม้
ั มริมฝี ปาก เสือคลุมดํายาวปลิวสไวอยูใ่ น
สายลม แขนโอบเด็กสาวในอ้อมกอดแน่น ทัวทังกาย
กําจายรังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ น
31
ตอนที 212 จุดจบของฮองเฮาหรง (1)
เขาไม่อยูเ่ พียงไม่กีวันเท่านัน ครันกลับมาก็เห็นอวินลัว

เฟิ งถูกรุมรังแกเป็ นอย่างแรก
อวินเซียวไม่อาจคิดเลยว่าหากเขามาสายกว่านีอีกสัก
นิดจะเป็ นเช่นไร
“ไปตายซะ!”
ดวงตาอํามหิตของชายหนุ่มเบนจากอวินลัวเฟิ งไปยังไป๋
ซู่ “ใครทีรังแกนางมันต้องตายให้หมด!”
1
ไป๋ ซูจ่ อ้ งมองชายข้างกายอวินลัวเฟิ งผูซ้ งเพิ
ึ งปรากฏตัว
ขึนเมือครู ่ เกิดแสงอ่อนจางส่องประกายอยูใ่ นดวงตา
โฉดร้ายนัน
“ดูเหมือนไม่ได้มีแต่ขา้ ทีหวังได้ใจนางสินะ เจ้าเองก็

สนใจในตัวนางเช่นเดียวกัน น่าเสียดายทีข้าไม่ยอมให้
ชายใดได้สตรีทีข้าพึงใจไปครอบครองเด็ดขาด”
อวินเซียวค่อยๆ วางอวินลัวเฟิ งลงบนพืน จากนันสังชิง

เหยียนด้วยนําเสียงราบเรียบ “ดูแลนางด้วย”
แล้วชายหนุ่มก็เบนสายตาไปยังไป๋ ซู่ กายตังตรงประหนึง

ใบกระบีคม ดวงตาทมิฬเปี ยมล้นด้วยรังสีอาํ มหิต
2
ไม่วา่ ใครก็หา้ มทําร้ายนาง!
“โอ้ ข้ากําลังอยากเห็นพลังทีแท้จริงของจักรพรรดิปีศาจ
ผูโ้ ด่งดังอยูพ่ อดี”
ไป๋ ซูแ่ ลดูไม่กลัวเกรงชายหนุ่มแม้แต่นอ้ ย ด้วยเผยรอย

ยิมและมองอวินเซียวด้วยท่าทีผอ่ นคลาย
อย่างไรก็ดี บัดนีอวินเซียวได้กระตุน้ ความสนใจในตัว

อวินลัวเฟิ งยิงนัก
3
เยียต่งตัวสันงันงก ดวงตาฉายแววอกสันขวัญแขวน มิ
อาจหยุดตนไม่ให้กา้ วกระถดถอยหลัง กลอกตาพลางคิด
หาทางหนีทีไล่
บุรุษร้ายใต้อาภรณ์ดาํ ผูน้ ีน่ะหรือคือจักรพรรดิปีศาจทีว่า

กันว่าไร้หวั ใจ โถ แล้วอวินลัวเฟิ งก็ยงั อุตส่าห์รูจ้ กั
จักรพรรดิปีศาจเสียด้วย ทีสําคัญ ทังสองแลดูใกล้ชิด
สนิทสนมกันอย่างยิงทีเดียว
แล้วตัวเขาเล่า คิดจะขโมยผูห้ ญิงของจักรพรรดิปีศาจ

อย่างนันรึ
4
ตูม!
ไป๋ ซูต่ งรั

ั บการโจมตีของอวินเซียวกลางเวหา เมือกําปั น
ทังสองปะทะกันก็บงั เกิดพลังมหาศาลระเบิดออก
ทําลายต้นไม้รอบข้าง ทิงหลุมมหึมาไว้บนพืน
ไป๋ ซูถ่ กู ดันถอยหลังไปไกลกว่าจะหยุดได้ก็นาน เขามอง

ชายผูเ้ ย็นชาประหนึงเทพยดาฟ้าดินด้วยรอยยิมโฉดร้าย
บนใบหน้า
“พลังจักรพรรดิปีศาจนันไม่เลวทีเดียว ข้าได้เบิกเนตร
แล้ว วันนีข้าขอตัวก่อน แล้วเรามาสูก้ นั ใหม่ทีหลัง”
5
เห็นไป๋ ซูจ่ ะชิงหนีไปดังนันใบหน้าอวินเซียวก็แผ่รงั สี
ทะมึนดํา แต่ครันจะไล่ตามไปก็รูส้ กึ ถึงบางสิงทีชัว
ร้ายอยูข่ า้ งกาย
“หนีไปนายน้อย!” ไป๋ ฉือตะโกนไปยังไป๋ ซูแ่ ล้วเพ่งกําลัง

ภายในตนจนกายโป่ งพองออก ใบหน้าดุรา้ ยบิดเบียว
สําแดงความเด็ดเดียวทีจะสละชีวิตตน
หากอวินเซียวไล่ตามไป๋ ซูไ่ ปตอนนีก็มิอาจหยุดยังไป๋ ฉือ

ไม่ให้ระเบิดตัวเองได้! แล้วอวินลัวเฟิ งผูบ้ ดั นีขยับกายไม่
ได้เล่า คงต้องบาดเจ็บสาหัสจากการระเบิดพลีชีพนีแน่
นอน
6
อวินเซียวย่อมรูด้ ีวา่ ควรเลือกทางใด
ร่างสูงพลันปรากฏเบืองหน้าไป๋ ฉือ มือกระชากร่างเฒ่า

แล้วกล่าวเย็นชาว่า “เจ้าอยากระเบิดตัวเองนักใช่หรือไม่
ดี ข้าช่วยเอง”
ตูม!
พลันสายธารพลังมหาศาลก็ไหล่บา่ เข้าสูก่ ายเฒ่าหยุด

ยังกําลังของเขาทังหมด บัดนันเองร่างกายของเขาก็เริม
ส่งเสียงลัน โลหิตหลังระลงตามผิวหนัง
“อ๊าก!”
7
ร่างชายชราระเบิดออกเป็ นหมอกโลหิตพร้อมกับ
เสียงกรีดร้องโหยหวน
แล้วทัวทังบริเวณท้องถนนก็เงียบลงอีกครัง...
อวินเซียวโยนอาภรณ์ชายเฒ่าลงบนพืน จากนันเดินไป
ยังอวินลัวเฟิ ง “ข้าทําให้เขาบาดเจ็บ คงใช้เวลากว่าจะ
ฟื นตัว ระหว่างนันเขาจะไม่มารังควานท่านอีก อีกทังข้า
เองก็จะส่งคนไปไล่ลา่ เขาด้วย!”
8
อวินลัวเฟิ งช้อนศีรษะขึนสบตาเย็นชาของชายหนุ่มแล้ว
เผยยิม “อวินเซียว ข้าเหนือย พาข้ากลับไปพักที”
“ได้”
อวินเซียวเดินเข้าไปหาอวินลัวเฟิ งแล้วโค้งกายลงอุม้ นาง

ขึน จากนันสาวเท้าเข้าไปในหอลัวเฟิ ง
ครันเห็นคนทังสองจากไปดังนันเยียต่งก็ได้สติในทีสุด
9
เขามีสีหน้าซีดเผือด ดวงตาหลุกหลิกก่อนเอ่ยถาม “ลูก
เจ้ารูจ้ กั จักรพรรดิปีศาจด้วยรึ”
เยียหลิงพ่นลมหายใจเย้ยหยัน ใบหน้าหล่อเหลาอาบ
ความชิงชัง “ข้าไม่รูจ้ กั จักรพรรดิปีศาจ ข้ารูจ้ กั เพียงแต่
นาง”
‘นาง’ ผูน้ นก็

ั คืออวินลัวเฟิ งนันเอง
“ลูกเอ๋ย” เยียต่งหน้าซีดลงยิงกว่าเดิม “พ่อมิได้มีเจตนา

หลูเ่ กียรติอวินลัว...คุณหนูอวิน พ่อเพียงแต่ทาํ ตามคําสัง
ของตระกูลไป๋ เท่านัน ในเมือพ่อเป็ นพ่อเจ้า เจ้าก็จงไปขอ
ขมาแทนในส่วนของพ่อเสีย”
10
คนธรรมดาอาจไม่รูจ้ กั จักรพรรดิปีศาจ แต่เขาเป็ นถึง
ฮ่องเต้แห่งแว่นแคว้นจะไม่รูจ้ กั นามจักรพรรดิปีศาจได้
ดังนัน เมือได้ยินว่าอวินเซียวคือจักรพรรดิปีศาจ เขาก็อก

สันขวัญแขวนขึนมาทันที
“ขอขมาในส่วนของท่านรึ โถเสด็จพ่อ เสด็จพ่อไม่เพียง

แต่คิดครอบครองตัวนาง แต่ยงั คิดช่วงชิงอํานาจของนาง
ไปอีกด้วย แล้วบัดนีเสด็จพ่อจะให้ขา้ เป็ นผูไ้ กล่เกลียรึ”
เยียหลิงเย้ยหยันเปล่งวาจาเย็นชา
11
“ว่าอย่างไรนะ” เยียต่งชะงักก่อนถามขึนว่า “เจ้าพูดเรือง
อะไรกัน พ่อคิดช่วงชิงอํานาจนางตังแต่เมือใด พ่อเพียง
แต่...”
ก่อนทันพูดจบก็เกิดเสียงเย็นยะเยือกของชายหนุ่มกล่าว
ขึนขัดจังหวะ “ข้าลืมบอกท่านไปอย่าง หอลัวเฟิ งเป็ น
ของนาง ข้าเป็ นเพียงคนงานเท่านัน นางคือนายใหญ่ที
แท้จริงแห่งหอลัวเฟิ ง!”
หอลัวเฟิ งอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ
12
ความจริงพุง่ ปะทะเยียต่งประหนึงสายฟ้าฟาดเข้ากลาง
ใจ เขากระถดถอยหลังจนล้มลงกับพืนด้วย มิอาจรับแรง
ปะทะหนักหน่วงถึงปานนีได้
ในทีแรกเขามิได้ฉกุ คิดเลยว่าหอลัวเฟิ งนันตังชือตามอ

วินลัวเฟิ ง เขาขลาดเขลาเบาปั ญญาเกินกว่าทีจะปะติด
ปะต่อชือนางเข้ากับหอลัวเฟิ ง!
มิหนําซํา เขายังคิดจะช่วงชิงหอลัวเฟิ งต่อหน้านายใหญ่!
คิดได้ดงั นัน ความขมขืนก็เอ่อท้นขึนในใจ แล้วดวงหน้า

ก็ซีดเผือดลงจนไร้สีเลือด
13
เยียหลิงชําเลืองแลเยียต่งจากนันเอ่ยขึนด้วยนําเสียงเย็น
ชาว่า “คราวนีข้าจะบอกอะไรท่านไว้อย่าง หากท่านไม่
รนหาทีตาย ท่านก็คงไม่เจอดี...ท่านแกว่งเท้าหาเสียน
เอง จะโทษใครก็คงมิได้!”
ท่ามกลางพงไพรมืดครึมปรากฏชายอาภรณ์มว่ งร่วง
หล่นลงจากท้องฟ้า เขาคว้าเอาต้นไม้เก่าแก่ไว้เพือพยุง
ตนพลางกระอักเลือดออกมากองใหญ่
ชายหนุ่มเช็ดโลหิตออกจากปาก ช้อนดวงตาโฉดร้ายขึน
มองท้องนภาเล็กน้อยก่อนทําท่าเย้ยหยัน “ข้าประเมิน
14
นางเด็กคนนันตําไปจริงๆ ไม่คิดเลยว่านางจะมี
จักรพรรดิปีศาจอยูข่ า้ งกาย! พลังจักรพรรดิปีศาจก็แข็ง
แกร่งเกินกว่าทีข้าคิดเอาไว้มาก การโจมตีของเขาเกือบ
บดทําลายอวัยวะภายในข้าแตกเป็ นเสียงเสียแล้ว”
หากไป๋ ฉือมิได้เสียสละตัวเองเขาก็คงจะไม่รอด
“สักวันหนึงข้าจะล้างแค้นในวันนี!”
...
ภายในพระตําหนักในแห่งวังหลวง
15
ภายในวังหลวงโอ่อา่ ปรากฏภาพฮองเฮาหรงเอนกาย
เอกเขนกอยูบ่ นตังนุ่ม รอยยิมมีชยั ประดับใบหน้าสงบ
สเงียมของนาง
“ไป๋ หลิงเอ๋ย เจ้าตายด้วยนํามือข้า ลูกสาวเจ้าก็มิอาจ

หลบเลียงชะตากรรมเดียวกัน! ทังเจ้าทังลูกเจ้านัน
เหมือนกันไม่มีผิด ต่างก็เชือว่ายอมตายดีกว่าเสียศักดิศรี
เช่นนีเองข้าจึงมันใจว่าอวินลัวเฟิ งคงไม่รอดพ้นนํามือ
บุรุษผูแ้ ข็งแกร่งผูน้ นจากตระกู
ั ลไป๋ อย่างแน่นอน”
16
ฮองเฮาหรงหลุบตาลง รอยยิมมีชยั ยิงฉีกกว้างขึน
17
คนตระกูลไป๋ มีหลักการว่าหากตนไม่ได้ คนอืนก็ตอ้ งไม่
ได้ เช่นนันเอง หากอวินลัวเฟิ งปฏิเสธทีจะติดตามผูแ้ ข็ง
แกร่งท่านนันจากตระกูลไป๋ ไป นางก็ยอ่ มตายด้วยนํามือ
ของเขาอย่างแน่นอน!
“ฮ่าๆๆ!”
ฮองเฮาหรงเปล่งเสียงหัวเราะลันประหนึงได้เห็นความ
ตายอันน่าเวทนาของอวินลัวเฟิ งด้วยตาตน ดวงหน้านาง
ป่ าเถือน มิได้สงวนกิรยิ าท่าทีอีกต่อไป
“ฮองเฮา ฮองเฮาเพคะ!”
18
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงเร่งเร้าดังขึน พลันนางกํานัลก็
รุดรีเข้ามาภายในพลางกระหืดกระหอบ
“เป็ นอย่างไรบ้าง” ฮองเฮาหรงลุกขึนนังเนือเต้น “นาง

แพศยานันตายหรือยัง”
ฮองเฮาหรงประสงค์จะรับรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งตายอย่างน่า

เวทนาเพียงไร จึงได้สง่ หญิงรับใช้คนสนิทไปดู
สถานการณ์เพือรายงานจุดจบของอวินลัวเฟิ งอย่าง
ละเอียดลออเมือกลับมา
เมือได้ยินวาจาฮองเฮาหรงดังนัน หญิงรับใช้ก็ชะงักไปครู ่
หนึง จากนันชําเลืองแลฮองเฮาหรงด้วยท่าทีระแวดระวัง
19
“ฮองเฮาเพคะ อวินลัวเฟิ ง...อวินลัวเฟิ งนางเป็ นผูฝ้ ึ ก
ฌานขันพิภพระดับตํา นางถึงขันเสียงชีวิตตัดแขนนาย
ท่านไป๋ ฉือ”
“เจ้าว่าอย่างไรนะ”
สีหน้าฮองเฮาหรงเปลียนไปทันที เกิดแสงมาดร้ายเป็ น
กระกายขึนในดวงตา “เจ้าแน่ใจรึวา่ พูดความจริง”
อวินลัวเฟิ งเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตํา ซํายังปราบ

นายท่านไป๋ ฉือลงได้อีกด้วยอย่างนันรึ เป็ นไปไม่ได้! นาง
แพศยานันมีวิชาแกร่งกล้าถึงปานนันได้อย่างไร
20
“หม่อมฉันพูดจริงเพคะฮองเฮา พออวินลัวเฟิ งเอาชนะ
นายท่านไป๋ ฉือได้ นายท่านไป๋ ซูก่ ็ปรากฏตัวขึน...”
หญิงรับใช้ผนู้ ีเป็ นคนสนิทของฮองเฮาหรงมานาน นาง

จึงรูเ้ กียวกับตระกูลไป๋ อยูบ่ า้ ง แม้มิได้เข้าใจกระจ่างชัด
หรือล่วงรูว้ า่ ราชวงศ์ทงหมดถู
ั กควบคุมโดยตระกูลไป๋ ก็
ตาม
“นายท่านไป๋ ซูก่ ็มาอย่างนันรึ” เกิดแสงเบิกบานสว่าง

วาบขึนในดวงตาฮองเฮาหรง “แล้วอวินลัวเฟิ งถูกนาย
ท่านไป๋ ซูส่ งั หารไหมเล่า”
นางหญิงรับใช้สา่ ยศีรษะแล้วตอบเสียงเบาว่า “ฮองเฮา
21
เพคะ อวินลัวเฟิ งคงต้องตายเป็ นแน่ หากชายทีนายท่าน
ไป๋ ซูเ่ รียกว่าจักรพรรดิปีศาจไม่จ่ๆู ก็ปรากฏตัวขึนมา เขา
ปราบนายท่านไป๋ ซูล่ งจนต้องกระเสือกระสนหนีไป อีก
ประการ อวินลัวเฟิ งคือนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ งเพคะ...”
หญิงรับใช้ไม่รูจ้ กั นามจักรพรรดิปีศาจ ทว่าฮองเฮาหรง

เคยได้ยินเยียต่งพูดถึงเขาอยูค่ รังหนึง! ว่ากันว่า
จักรพรรดิปีศาจผูน้ ีมีวิชาแก่กล้า กระหายเลือด และป่ า
เถือนเหมือนปี ศาจก็ไม่ปาน ฉะนันจึงได้รบั การขนาน
นามว่าจักรพรรดิปีศาจ
ทีทําให้ฮองเฮาหรงสินหวังทีสุดคือแท้จริงแล้วอวินลัวเฟิ ง
คือนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง!
22
ช่างน่าขันทีนางวางแผนส่งตัวอวินลัวเฟิ งให้แก่ผดู้ แู ลหอ
ลัวเฟิ งในฐานะอนุเสียดิบดี! ซํายังกล่าวอ้างด้วยว่า
อวินลัวเฟิ งต้องกระสันแต่งกับอูจ่ งด้วยเห็นแก่อาํ นาจ
ของเขาอย่างแน่นอน!
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางคือนายใหญ่แห่งหอลัวเฟิ ง ด้วย

เหตุนีไงเล่านางจึงมิได้ชายตาแลอูจ่ งแม้แต่นอ้ ย!
ประหนึงได้ยินวาจาทีลันไว้ในวันนัน กายฮองเฮาหรงก็
สันเล็กน้อย จากนันหลับตาลง ดวงหน้าเปี ยมล้นด้วย
ความสินหวัง
23
“ฮองเฮา เกิดเรืองใหญ่แล้วเพคะ!”
ทันทีทีฮองเฮาหรงหลับตาลงก็มีใครคนหนึงรีบร้อนเข้า
มาภายในตําหนักพลางตะเบ็งเสียงลันอย่างหวาดหวัน
ว่า “ฮ่องเต้ถกู จับแล้ว องค์ชายสามนําคนบุกเข้ามาในวัง
หลวง ประกาศว่าจะล้างแค้นให้แก่แม่ทพั หนุ่มอวินหยาง
แห่งแคว้นหลงหยวนและภรรยา!”
“ว่าอย่างไรนะ”
ฮองเฮาหรงเบิกเนตรขึนทันใดแล้วเอ่ยถามหวาดหวันว่า
“แล้วลัวเอ๋อร์เล่า ลัวเอ๋อร์อยูไ่ หน”
24
“อ...องค์ชายสองเมือทรงได้ยินข่าวแล้วก็กาํ ลังจะหนี
ทว่าถูกคนขององค์ชายสามจับกุมเข้าเสียก่อน”
ฮองเฮาหรงเข่าอ่อนทรุดกายลงกับพืน สีหน้าซีดเผือด
มองออกไปนอกวังหลวงด้วยความสินหวัง
25
จบสินแล้ว! คราวนีนางจบสินแล้วจริงๆ!
ด้านนอกพระราชวังเกิดเสียงอึกทึก ไม่นานนักก็ปรากฏ
ชายหนุ่มรูปงามทว่าเย็นชานํากลุม่ คนเข้ามาภายใน เขา
โบกมือออกคําสังเย็นยะเยือกว่า “องครักษ์! จับฮองเฮา
หรงและคนของนางเสีย!”
“ไม่!”
เมือเห็นกลุม่ คนย่างสามขุมเข้ามาฮองเฮาหรงก็ตระหนัก
ถึงสถานการณ์ได้ในทีสุด นางกรีดร้องลัน “ปล่อยข้า ข้า
คือฮองเฮาแห่งแว่นแคว้นแห่งนี ข้าคือพระมารดาของ
ชาติ! เจ้ากล้าดีหลูเ่ กียรติขา้ ได้อย่างไร! ข้าจะจับครอบ
26
ครัวเจ้าไปประหารให้หมด!”
เส้นผมนางหลุดลุย่ ปรกใบหน้า ดวงตาจ้ององครักษ์

อย่างเกรียวกราดดังหญิงบ้าด้วยดวงหน้าคลุม้ คลัง
“นําตัวนางออกไป!” เยียหลิงออกคําสังเย็นยะเยือก มิได้

ชายตาแลฮองเฮาหรงแม้แต่นอ้ ยตังแต่ตน้ จนจบ
เหตุการณ์
“เยียหลิง ไอ้คนพันทาง ไอ้คนตํา! ข้าน่าจะฆ่าเจ้าแล้วส่ง

ไปอยูก่ บั แม่เจ้าในนรกเสียนานแล้ว! แต่ทีสุดแล้วข้าก็ไม่
ได้ฆา่ เจ้า บัดนีเจ้าไม่เพียงแต่ไม่สาํ นึกทีข้าไว้ชีวิต กลับ
ยืนมือช่วยเหลือคนนอกย้อนกลับทําร้ายข้า! เจ้ามันตํา
27
ตมเสียยิงกว่าเดียรัจฉาน! ไอ้คนสถุล!” ฮองเฮาหรง
ดินรนอย่างหนัก ความเกลียดชังอาบทัวทังใบหน้า “ไอ้
คนพันทาง เจ้าไม่น่ามีชีวิตอยูเ่ ลย! เจ้าควรจะรีบตายๆ
ไปเสีย!”
ดวงตาเยียหลิงทะมึนลงมองฮองเฮาหรงผูก้ ระเสือก
กระสนอยูใ่ นมือเหล่าองครักษ์แล้วกล่าวเย้ยหยันว่า
“ฮองเฮาหรง เจ้าหลบเลียงผลกรรมตนไม่ได้หรอก วันนี
เจ้าได้รบั ผลตอบแทนสาสมแล้ว! เอาละ ไหนข้าคิดดูซิวา่
จะทําอย่างไรกับเจ้าดี ให้ขา้ ชําแหละเจ้าทังเป็ นแล้วโยน
ให้สนุ ขั ป่ ากิน หรือว่าจะสับเป็ นชินๆ”
เมือเยียหลิงเอ่ยวิธีการลงโทษออกมาแต่ละครัง กาย
ฮองเฮาหรงก็อดสันมิได้ นางรูส้ กึ หวาดกลัวในทีสุด
28
พยายามดินออกจากองครักษ์ผจู้ บั กุมตนไว้แน่นหนา
“ได้โปรดอย่าทําข้า! ข้าผิดไปแล้ว! เยียหลิง ปล่อยข้าไป

เถิด ข้าเองก็มิได้สงั หารเจ้าในยามทีข้าทําได้ ข้าสัญญา
ว่าจะไม่ก่อกรรมทําเข็ญอีก!”
เยียหลิงยกมุมปากขึนมองฮองเฮาหรงด้วยท่าทีเหยียด
หยัน “เจ้าบอกว่าข้าควรสํานึกบุญคุณทีเจ้ามิได้สงั หาร
ข้าอย่างนันรึ โชคร้ายผูท้ ีอยากให้เจ้าตายไม่ใช่ขา้ !
องครักษ์ นําตัวนางไปแล้วประหารด้วยการสับเป็ นชินๆ
เสีย!”
“ไม่!”
29
เกิดเสียงกรีดร้องโหยหวนก้องสะท้อนไปทัวทังวังหลวง
อย่างไรก็ดี ไม่วา่ จะกระเสือกกระสนดินรน สักเท่าไร
ฮองเฮาหรงก็ถกู องครักษ์สองนายลากตัวออกไปในทีสุด
...
เหตุการณ์ในวังหลวงแห่งแคว้นหลิวจินแพร่กระจายไป
ทัวเมืองหลวงด้วยความเร็วแสง! ว่ากันว่าฮ่องเต้สญ
ู สิน
อํานาจ ฮองเฮาถูกจับ และเหล่าองค์ชายต่างก็ตอ่ สูก้ นั
แย่งชิงบัลลังก์
ในทีสุดแม่ทพั อีก็นาํ ทัพเข้าปกป้องวังหลวง ปราบกลุม่
30
กบฏลงเสีย!
แม้กระนัน หลังเหล่าเสนาบดีและประชาชนแห่งหลิวจิ
นล่วงรูว้ า่ อวินลัวเฟิ งเป็ นต้นเหตุแห่งความวุน่ วายในวัง
หลวง พวกเขาก็หลังไหลเข้ามาล้อมรอบหอลัวเฟิ งไว้
ตังแต่รุง่ สาง
ฝูงชนพากันกู่กอ้ งร้องตะโกนด้วยความแค้นเคือง
ประหนึงมีบคุ คลปริศนาเป็ นผูน้ าํ “อวินลัวเฟิ ง เยียหลิง!
กบฏอย่างพวกเจ้าบังอาจสมคบคิดสังหารฝ่ าบาทได้
อย่างไร! ออกมาสิ! นางไป๋ หลิงนันคือนางแพศยาโดยแท้
นางนันละเป็ นต้นเหตุของทุกสิง! หากไม่มีนางเสียแล้ว
แคว้นสองแคว้นก็จะไม่ทาํ สงครามต่อกัน! ผูค้ นก็คงไม่
ต้องมาตายมากมายถึงเพียงนี!”
31
สําหรับพวกทีเชือฝังหัวว่าบุรุษควรเป็ นผูป้ กครองผืนแผ่น
ดินนี เมือเกิดโศกนาฏกรรมสตรีก็ยอ่ มถูกโยนความผิด
ให้เสมอ
32
ตอนที 216 นางแพศยาผูน้ าํ ภัยพิบตั ิมาสูผ่ ืนแผ่นดิน
หากองค์ฮ่องเต้มิได้หลงใหลในตัวไป๋ หลิง ก็คงไม่เกิด

สงครามสองแคว้นขึนเมือสิบปี ทีแล้ว! ฉะนันนางก็
เปรียบดังคนแพศยาผูน้ าํ ภัยพิบตั ิมาสูผ่ ืนแผ่นดิน นาง
คือต้นเหตุของการบาดเจ็บล้มตายทังหมด!
ลูกสาวนางควรต้องชดใช้บาปกรรมของมารดา! นางไม่
มีสทิ ธิลา้ งแค้นให้ไป๋ หลิง
ฝ่ าบาททรงมิได้ทาํ อะไรผิด ผูท้ ีผิดคือไป๋ หลิงต่างหาก!

นางปล่อยให้ฝ่าบาทลุม่ หลงในตัวนาง! หากนางยอม
เป็ นพระสนมของฝ่ าบาทแต่โดยดี ก็คงไม่มีใครบาดเจ็บ
1
ล้มตายมากถึงเพียงนี
ผูท้ ีสูญเสียบุคคลอันเป็ นทีรักไประหว่างสงครามมีความ

อาฆาตแค้นในตัวอวินลัวเฟิ งมากเป็ นพิเศษ ถึงขันอยาก
จะประหัตประหารนางเพือล้างแค้นแก่พวกเขาเลยที
เดียว
“นางแพศยาผูน้ าํ ภัยพิบตั ิมาสูผ่ ืนแผ่นดินอย่างนันรึ”
ทันใดนันก็เองก็บงั เกิดเสียงหัวเราะคิกคักลอยมาจาก
ด้านหลัง ฝูงชนหมุนกายไปก็เห็นแต่อวินลัวเฟิ งปรากฏ
ตัวขึนตรงนัน
2
นางอยูใ่ นชุดอาภรณ์ขาวราวหิมะ มีรอยยิมร้ายประดับ
ดวงหน้า แสงเย็นเยียบส่องประกายอยูใ่ นดวงตา นาง
เลือนสายตาเย็นชาไปยังฝูงชนทีหลังไหลเข้ามาล้อมหอ
ลัวเฟิ งด้วยดวงตาทะมึน “อวินลัวเฟิ ง เจ้าโผล่หวั ออก
มาจนได้ ข้านึกว่าเจ้าเป็ นเต่าเอาแต่หดหัวอยูใ่ นกระดอง
เสียอีก!” ใครบางคนกล่าวเย้ยหยันขึนมา
อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปยังผูก้ ล่าวแล้วเลิกคิวขึนน้อยๆ

“เจ้าพูดว่าท่านแม่ขา้ คือนางแพศยาผูน้ าํ ภัยพิบตั ิมาสู่
ผืนแผ่นดินอย่างนันรึ”
“ใช่แล้ว นางเป็ นเช่นนัน! หากไม่มีนางสักคนคงไม่มี

การนองเลือดเกิดขึนในสนามรบ!”
3
อวินลัวเฟิ งหัวเราะเบาๆ รอยยิมนันเปี ยมด้วยรังสี
อํามหิตแผ่ซา่ น จากนันจึงเยืองย่างไปทางบุคคลผูน้ นั
ท่ามกลางฝูงชน “ทีข้าได้ลว่ งรูม้ า สงครามเกิดขึน
ระหว่างสองแคว้นก็เพราะเยียต่งมีพฤติกรรมตําทราม!
แต่บดั นีเจ้ากลับกล่าวโทษนางอย่างนันรึ”
“ฮึม! ในฐานะผูค้ รองผืนแผ่นดินนี ฝ่ าบาทย่อมไม่มีวนั

ผิด! ยิงไปกว่านัน หากไม่มีไป๋ หลิงเสียแล้ว ฝ่ าบาทก็คง
ไม่ประกาศสงคราม! ฉะนันเองในเมือเจ้าเป็ นลูกสาว
ของไป๋ หลิง ก็ควรคุกเข่าลงขอขมาวีรบุรุษผูส้ ละชีพใน
สนามรบเสีย”
บนผืนแผ่นดินนีแม้สตรีจะสามารถเรียนรูว้ ิชากําลังภาย
ใน ทว่าอํานาจก็ยงั ตกอยูใ่ นมือบุรุษ! เช่นนันเองจะให้
4
พวกเขายอมรับว่าบุรุษสามารถกระทําความผิดพลาดได้
อย่างไร แม้สงครามบังเกิดขึนเพราะความตําทรามของ
ชายเอง สตรีก็ยงั คงตกเป็ นผูร้ า้ ยอยูว่ นั ยังคํา!
อวินลัวเฟิ งเห็นว่าเป็ นเรืองน่าขันสินดี ชายผูร้ กั ชาติเป็ น

หนักหนาเหล่านีมักโยนความผิดให้ผอู้ ืนอยูเ่ สมอ! “เยีย
ต่งเป็ นคนตําทรามบัดซบ ถึงขันประกาศสงครามด้วยกิ
เลศตัณหาของตนเอง แล้วพวกเจ้ายังจะคิดอีกรึวา่ ท่าน
แม่ของข้าเป็ นผูก้ ระทําผิด ท่านแม่ขา้ ทําผิดอะไร นาง
ถูกจอมเผด็จการจองล้างจองผลาญ ซํายังถูกสังหาร
ท่ามกลางสนามรบ! ข้าคิดล้างแค้นให้ทา่ นแม่ขา้ ผิดตรง
ไหน”
“ผูค้ นล้มตายเท่าไรไม่สาํ คัญ ข้าไม่มีสว่ นเกียวข้อง! ใช่

5
แล้ว ในระหว่างสงครามสองแคว้นนันเกิดการบาดเจ็บ
ล้มตายอย่างมหาศาล แต่แล้วจะทําไมเล่า ข้าไม่ไยดีวา่
คนของแคว้นเจ้าจะตายกันสักกีคน ข้าสนแต่เพียงว่าข้า
จะส่งผูท้ ีสังหารบิดามารดาข้าทุกคนไปลงนรกเพือชดใช้
บาปกรรมทีพวกมันได้กระทําไว้ทงหมด!”
ั
นางแลดูเกรียวกราดถือดีดว้ ยดวงหน้าหยิงยโสและรอย
ยิมโอหัง อาภรณ์ขาวราวหิมะโบกสะบัดอยูท่ า่ มกลาง
สายลมกระโชก
“หากใครก็ตามกล้าเรียกท่านแม่ขา้ เช่นนันอีก ข้าก็ไม่

เกรงใจทีจะใช้เลือดของมันล้างประตูหอลัวเฟิ ง ลัว
เฟิ ง!”
6
นางไม่มีวนั ปล่อยให้ใครมาว่าร้ายบิดามารดาของนาง
เด็ดขาด!
“ฮ่าๆๆ น่าขัน เจ้านีช่างน่าขันจริงๆ! อวินลัวเฟิ งเอ๋ย

เราเป็ นเพียงสามัญชนคนธรรมดาทีมาเพือประณามการ
กระทําของเจ้าเท่านัน! เจ้าเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูง คิด
จะรังแกชาวบ้านตาดําๆ อย่างนันรึ ไม่กลัวรึวา่ ตนจะ
ต้องกลายเป็ นตัวตลก”
ด้วยเหตุนีพวกเขาจึงได้กล้าเข้ามาล้อมหอลัวเฟิ งไว้และ
ยัวยุอวินลัวเฟิ ง! ทีสุดแล้วนางก็เกิดในตระกูลแม่ทพั ซํา
ยังฝึ กวิชาจนเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพ! นางจะลงมือ
เข่นฆ่าชาวบ้านตาดําๆ จริงอย่างนันรึ หากทําเช่นนัน
จริงโลกทังโลกคงได้หวั เราะเยาะนางเป็ นแน่!
7
ตอนที 217 ครอบครัวข้ามีเพียงท่าน
“อวินลัวเฟิ ง หากนางแพศยาไป๋ หลิงมิได้ลอ่ ลวงฝ่ าบาท

ฝ่ าบาทคงไม่ประกาศสงครามต่อแคว้นหลงหยวน!
ฉะนันเจ้าจงคุกเข่าลงคํานับผูล้ ว่ งลับทังหมดแห่งแคว้น
หลิวจินหนึงพันครัง! และปล่อยฝ่ าบาทกับฮองเฮาออก
มาเสีย! พระองค์มิได้ทาํ อะไรผิด คนผิดคือไป๋ หลิงแต่
เพียงผูเ้ ดียว!”
8
“ใช่แล้ว! ปล่อยตัวฝ่ าบาทและฮองเฮาออกมา! เจ้าไม่
มีสทิ ธิคุมขังพระองค์!”
ท่ามกลางฝูงชนเหล่านีมีชายหนุ่มสองคนเสียงดังทีสุด!
พวกเขาเอาแต่กล่าววาจาด้วยท่าทีสงู ส่งประหนึงว่าไป๋
หลิงและอวินลัวเฟิ งคือมารชัว! ส่วนเยียต่งกับฮองเฮา
หรงผูถ้ กู นางคุมขังอยูน่ นเล่
ั าก็เป็ นผูบ้ ริสทุ ธิทีถูกกระทํา!
อวินลัวเฟิ งเดินตรงไปหาชายหนุ่มพลางยกมุมปากขึน
ดวงตาโอหังฉายแสงอันตราย
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าให้ขา้ ได้ยินใครพูดจาว่าร้ายท่าน
9
แม่ขา้ อีก มิฉะนัน...”
ตูม!
นางอัดกระแทกอกชายหนุ่มผูน้ นจนปลิ
ั วกระเด็นไปชน
บานประตูก่อนทันได้ตงตั
ั ว
“มิฉะนันเจ้าจะพบจุดจบเช่นนี!”
ชายหนุ่มผูน้ นกระอั
ั กเลือดออกมากองใหญ่แล้วมองไป
ยังอวินลัวเฟิ งด้วยความอาฆาต “อวินลัวเฟิ ง เจ้าไม่ได้
ตายดีแน่ เจ้าจะต้องตกนรกหมกไหม้จนไม่ได้ผดุ ไม่ได้
เกิด!”
10
“หากนรกมีอยูจ่ ริงข้าก็อยากไปเยียมสักหน่อย!”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลชายหนุ่มผูน้ นซึ
ั งมิอาจลุกขึนจาก
พืนแล้วกล่าวเย้ยหยันว่า “น่าเสียดายทีแม้แต่นรกยังไม่
กล้ารับข้า!”
“เจ้า...” ชายหนุ่มชีหน้าอวินลัวเฟิ ง ดวงหน้าตนคลํา

ด้วยโทสะ “อวินลัวเฟิ ง นางปี ศาจ! สักวันหนึงเจ้าจะ
ทําให้ฝงู ชนคุม้ คลัง แล้วบุรุษผูม้ ีคณ
ุ ธรรมแห่งผืนแผ่น
ดินนีจะออกมากําจัดเจ้าในนามของสวรรค์!”
“ข้าก็อยากเห็นเหมือนกัน” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน

เล็กน้อยแล้วออกคําสังว่า “บอกคนอืนๆ ด้วยว่าให้
สังหารใครก็ตามทีบังอาจให้รา้ ยบุพการีขา้ ! อย่าให้ใคร
11
มันกล้าเอือนเอ่ยวาจาจาบจ้วงพวกท่านอีกแม้ทวทั
ั ง
เมืองหลวงจะต้องนองเลือดก็ตาม!”
“ขอรับนายท่าน!”
คนของหอลัวเฟิ งคารวะตอบรับด้วยความจงรักภักดี
แม้ทวทั
ั งเมืองหลวงจะต้องนองเลือดอย่างนันรึ! นางไม่
ได้พดู เอาสนุกปาก! ภายในชัวระยะเวลาอันสัน หอลัว
เฟิ งก็กาํ ราบเมืองหลวงทังเมืองสินด้วยความไวแสง
ปลิดเสียงทีว่าร้ายไป๋ หลิงให้เงียบงันไป ผูท้ ีคิดว่าอวินลัว
เฟิ งคงไม่ลดตัวลงตํามาถือสาอะไรกับชาวบ้านธรรมดา
สามัญก็ได้รบั ผลการกระทําของตนไปตามๆ กัน!
12
...
ท่ามกลางห้องตกแต่งหรูหราสง่างามปรากฏควันไม้
จันทน์จางลอยอ้อยอิง นางยืนครุน่ คิดอยูร่ มิ หน้าต่าง
อาภรณ์ขาวส่องประกายด้วยต้องแสงโสม ดวงตาจับ
จ้องไปยังราตรีทะมึนด้านนอก
“อวินเซียว เจ้าคิดว่าข้าทําผิดหรือไม่”
บุรุษผูย้ ืนอยูด่ า้ นหลังครันได้ยินวาจานางดังนันก็ตอบรับ

เสียงเย็น “ท่านไม่มีวนั ผิด”
13
ไม่วา่ นางจะทําอะไรลงไปนางก็ไม่ผิด!
“แล้วถ้าหากโลกนีคิดว่าข้าผิดเล่า” นางหมุนกายเชือง
เช้า มองไปยังดวงหน้าหล่อเหลาสมชายชาตรีของเขา
ด้วยดวงตาสีดาํ แล้วแย้มยิม
อวินเซียวชะงักไป “ท่านไม่มีวนั ผิด! และถ้าโลกนีคิดว่า

ท่านผิด ข้าก็จะฆ่าพวกเขาเสีย จะได้ไม่มีใครมากล่า
วหาท่านอีก!” นางไม่มีวนั ทําผิด! แม้นางทําเขาก็ยงั จะ
คิดอีกทางหนึงเสมอ! เขาสําทับต่อว่า “ข้าจะยืนอยู่
เคียงข้างท่าน”
แม้โลกทังใบจะหันหลังให้นาง ตราบใดทีเขาคิดว่านาง
14
ทําถูกต้องแล้วก็เพียงพอ!
อวินลัวเฟิ งเผยยิมซุกซน “แล้วถ้าหากครอบครัวเจ้าเห็น

ว่าข้าผิดเล่า”
ดูเหมือนวาจานางจะยําเตือนอะไรบางอย่างในตัวอวิน
เซียว เขาชะงักไป ช้อนดวงตาสุขมุ มืดมนขึนมองอวินลัว
เฟิ ง
“ครอบครัวข้ามีเพียงท่าน”
15
ตอนที 218 กลับบ้าน (1)
16
“ครอบครัวข้ามีเพียงท่าน...”
อวินลัวเฟิ งอยากกล่าวอะไรบางอย่างทว่าอับจนถ้อยคํา
นางมองอวินเซียวด้วยท่าทีสบั สนด้วยไม่เคยคิดว่าเขา
เป็ นเด็กกําพร้า
แน่นอนว่าอวินเซียวมิได้คิดว่าอวินลัวเฟิ งจะเข้าใจเขา
ผิด ทว่าสําหรับเขาแล้ว คนเหล่านันจะเป็ นตายร้ายดีก็มิ
ได้สร้างความแตกต่างอันใด
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งมองดวงหน้าเย็นชาของเขา

แล้วกล่าวด้วยท่าทีจริงจังว่า “นับแต่นีเป็ นต้นไป ตระกู
ลอวินจะเป็ นบ้านของเจ้า ครอบครัวของข้าก็เป็ นครอบ
ครัวของเจ้า ตราบใดทีข้ายังอยู่ เจ้าจะไม่มีวนั โดดเดียว
17
อีกต่อไป”
ด้วยซาบซึงในวาจานาง อวินเซียวก็อดยกมุมปากขึน
เป็ นรอยยิมอ่อนจางมิได้ แม้บางเบาและปรากฏอยูเ่ พียง
ชัวพริบตา อวินลัวเฟิ งก็ทนั ได้เห็นภาพนัน แล้วหัวใจ
นางก็พลันหยุดเต้นไปหนึงจังหวะ
ช่างเป็ นรอยยิมอันสะกดใจยิง!
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อยแล้วยกมือขึน

หยิกใบหน้าเย็นยะเยือกของเขา จากนันเปล่งเสียง
หัวเราะเบิกบาน “ข้าไม่คิดเลยว่ารอยยิมของเจ้าจะน่า
เอ็นดูถงึ เพียงนี หากสตรีใดได้เห็นเป็ นต้องคลังไคล้เจ้า
18
แน่”
อวินเซียวนิงไปจากนันมองอวินลัวเฟิ งด้วยท่าทีจริงจัง
“ถ้าเช่นนัน...ข้าจะยิมให้ทา่ นเพียงผูเ้ ดียว”
สําหรับเขาแล้ว ชายหนุ่มจะตอบรับทุกคําถามของอ
วินลัวเฟิ งด้วยความตังใจ และทําตามทุกคําสังของ
นางอย่างไม่มีบิดพลิว!
แม้นางกําลังล้อเล่นอยูก่ ็ตามที เขาก็จะคิดจริงจัง!
เห็นสีหน้าท่าทางจริงจังของชายหนุ่มดังนันอวินลัวเฟิ งก็
เลิกคิวขึนเล็กน้อยแล้วใช้นิวเชยคางเขาขึนด้วยท่าทีเช่น
19
หญิงเจ้าสําราญ รอยยิมบนดวงหน้ายิงยัวเย้าหว่าน
เสน่ห ์ “อวินเซียว เจ้ารูห้ รือไม่วา่ ตัวเองกําลังพูดอะไร”
กล่าวดังนันนางก็เอนกายไปด้านหน้ากดร่างของเขาเข้า
กับกําแพงแน่น เด็กสาวเลิกคิวขึนกล่าว “ในเมือเจ้าได้
กล่าวคําสาบานแล้วว่าจะยิมให้ขา้ แต่เพียงผูเ้ ดียว เจ้าก็
ห้ามส่งรอยยิมให้แก่สตรีอืนใดอีก มิฉะนัน...” อวินลัว
เฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย ในดวงตาบัดนีบังเกิดแสงอันตราย
สว่างวาบขึน
อวินเซียวมองลึกเข้าไปในดวงตาของอวินลัวเฟิ ง “ข้าจะ
ไม่คืนคําวาจาทีได้ลนไว้
ั แก่ทา่ น! และข้าจะไม่มีวนั
หลอกลวงท่าน”
20
นีคือคําสัตย์แด่นาง!
เป็ นการปฏิญาณตนชัวนิรนั ดร์!
หัวใจอวินลัวเฟิ งสันไหวยิง ด้วยเหตุบางอย่างทําให้นาง

เชือในทุกถ้อยคําทีอวินเซียวกล่าวมา! ราวกับว่านางรูด้ ี
อยูใ่ นหัวใจว่าชายผูน้ ีจะไม่มีวนั ทรยศ!
ขณะอวินลัวเฟิ งกําลังตกอยูใ่ นภวังค์นนมื

ั อเขาก็พลัน
วางลงบนแผ่นหลังนางแล้วดันนางเข้าหาอกตนแนบ
แน่น
21
ชายหนุ่มมิได้ปล่อยให้อวินลัวเฟิ งถอยหนี แนบริมฝี ปาก
เย็นเฉียบเข้ากับนาง มือสองข้างโอบกอดนางไว้แนบอก
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อยพลางเผยรอยยิมอ่อน แสง

ในนัยน์ตายิงอันตราย ชายผูน้ ีกําลังจุมพิตนางอยูจ่ ริง
อย่างนันรึ ตลอดหกเดือนทีผ่านมาอวินเซียวเป็ นฝ่ ายรับ
มาโดยตลอด บัดนีเป็ นครังแรกทีเขารุกนาง! เห็นทีสงที
ิ
นางสูอ้ ตุ ส่าห์สอนไปจะไม่เสียเปล่าแล้ว
อย่างไรก็ดี ด้วยมิเคยผ่านสตรีใดเขาจึงเปรียบเสมือน
แผ่นกระดาษว่างเปล่า เช่นนันเองทักษะการจุมพิตจึงได้
อ่อนหัด และอวินลัวเฟิ งยังคงต้องเป็ นผูน้ าํ มือนางพลัน
วางลงบนอกอวินเซียวแล้วผลักไสชายหนุ่มออกจากกาย
22
“อวินเซียว เจ้ายังอ่อนหัดนัก ข้ายังต้องสอนเจ้าอีก
มาก”
มือนางเลือยลัดเข้าไปใต้รม่ ผ้าอวินเซียวประหนึงงูนอ้ ย
ปลายนิวเรียวยาวคลํามัดกล้ามกํายําแผ่ว สัมผัสนาง
23
ประหนึงกระแสไฟฟ้าทําให้กายอวินเซียวแข็งทือทันใด
ในใจชายหนุ่มบังเกิดแรงปรารถนาแก่กล้าถึงขันกระสัน
อยากกดตนลงบนกายนาง
“พาเขาขึนเตียง พาเขาขึนเตียงสินายท่าน!”
ผูท้ ีตอบสนองต่อการกระทําของอวินลัวเฟิ งทีสุดก็คือ

เสียวโม่ในโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถ เด็กน้อยเกือบกระโดด
โลดเต้นนําตาไหลอาบแก้ม
ดีเหลือเกิน! ในทีสุดนายท่านก็รุกเสียที! เมือใดทีอวิน

เซียวกับนายท่านทําการรวบรวมพลังฌานเคียงคูก่ นั
24
พลังนางก็จะแข็งแกร่งขึนอย่างก้าวกระโดด! จากนัน
อีกไม่นานเขาก็จะได้ออกจากโลกคัมภีรเ์ ซียนโอสถแห่ง
นี...
เคราะห์ไม่ดีทีเสียวโม่ดว่ นดีใจเร็วเกินไป
ฝ่ ามืออวินลัวเฟิ งลูบไล้แผ่นอกอวินเซียวจากนันนางก็
ถอนมือออก รอยยิมซุกซนปรากฏอยูเ่ หนือริมฝี ปาก
“อวินเซียว เจ้ามีรา่ งกายกํายํานัก ไยจึงได้กาํ ยําถึง

เพียงนี”
อวินเซียวนิวหน้า “ข้าเองก็ไม่รู ้ เมือสิบปี ทีแล้ว ใครบาง
25
คนพาข้าไปทิงไว้ในป่ ากลางขุนเขา ข้าเพิงจะออกมา
จากป่ าได้เพียงสามปี เท่านัน ตลอดเวลาทีอยูท่ ีนัน ข้า
ซ่อนตัวอยูใ่ นภูเขาคอยต่อสูก้ บั สัตว์อสูร ข้าคงกํายําขึน
จากช่วงเวลาเหล่านัน” ชายหนุ่มกล่าวเสียงราบเรียบ
ประหนึงบอกเล่าเรืองราวของผูอ้ ืน แม้เป็ นเจ็ดปี แห่งฝัน
ร้าย สีหน้าเขาก็ยงั มิได้สะดุง้ สะเทือนแต่อย่างใด
อวินลัวเฟิ งรูส้ กึ เจ็บปวดอยูใ่ นอก แม้ผคู้ นเรียกขานนาง

ว่าสวะ นางก็ยงั มีทา่ นปู่ เป็ นถึงแม่ทพั ! ตลอดหลายปี ที
ผ่านมาจึงยังไม่มีใครกล้ากลันแกล้งนางอย่างเปิ ดเผย
ทว่าวันคืนเหล่านันของอวินเซียวคือฝันร้ายโดยแท้! สิบ
ปี ก่อนเขายังเป็ นเพียงเด็กน้อยอายุไม่ถงึ สิบขวบดี ไร้ซงึ
พลังความแข็งแกร่งเช่นวันนี นางมิอาจจินตนาการได้
26
เลยว่าเขาเอาตัวรอดพ้นเจ็ดปี นนมาได้
ั อย่างไร “อวิน
เซียว เจ็ดปี ทีผ่านมาเจ้าไม่เคยคิดหนีออกจากป่ านันเลย
รึ”
ชายหนุ่มใช้ช่วงเวลาเจ็ดปี อนั อ่อนไหวเพียงผูเ้ ดียวท่าม

กลางป่ าเขา ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดเขาจึงได้จืดชืดนัก
ทีไร้เดียงสาเรืองชายหญิงก็เพราะไม่เคยมีใครสอนนัน
เอง! กลางขุนเขามีเพียงสัตว์อสูรเป็ นมิตรสหายแล้วจะ
ให้เขารูจ้ กั ชุนกงถูได้อย่างไร บัดนีอวินลัวเฟิ งจึงได้เข้าใจ
แล้วว่าบนผืนแผ่นดินนียังมีชายผูไ้ ม่รูจ้ กั ชุนกงถูอยูจ่ ริง
อวินเซียวตอบคําถามอวินลัวเฟิ ง “ป่ าแห่งขุนเขานันมี

นามว่า ‘ไพรลับแล!’ ”
27
ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็เข้าใจ ไพรลับแลนันลับแลสม
ชือ ใครเข้าไปย่อมหายลับไม่กลับมา! เป็ นหนึงในพืนที
อันตรายทีสุดบนผืนแผ่นดินนี!
ว่ากันว่า ไพรลับแลกินพืนทียืดยาวขยายจากทิศประจิม
จรดบูรพาพาดผ่านทังผืนแผ่นดินนี
ทียิงไปกว่านัน ในไพรลับแลก็เต็มไปด้วยภยันตราย
หลากชนิด ประมาทแม้เพียงนิดก็อาจตกเป็ นอาหารของ
เหล่าสัตว์วิญญาณอสูรได้ แม้หลบเลียงการล่าได้จริงก็
ยังอาจติดกับดัก กระทังผูแ้ ข็งแกร่งแห่งผืนแผ่นดินนียัง
ขยาดมิกล้าบุกฝ่ าเข้าไปในไพรลับแล...
“อวินเซียว ใครทิงเจ้าไว้ทีนัน” ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งฉาย

28
รังสีอาํ มหิตเจิดจ้า
นางแทบจินตนาการมิได้วา่ เขาเอาตัวรอดจากสถาน
อันตรายเช่นนันมาได้อย่างไร! มิหนําซํายังอาศัยอยูไ่ ด้
ถึงเจ็ดปี ! “ชายผูน้ น...”
ั ดวงเนตรอวินเซียวค่อยๆ
ทะมึนลง “ไม่สมควรเรียกว่าเป็ นมนุษย์!”
อวินลัวเฟิ งสะกดกลันความรูส้ กึ ในอกไว้แล้วก้าวออกไป

โอบกอดอวินเซียว นางหลุบตาลงเพือปิ ดบังรังสีอาํ มหิต
29
“อวินเซียว ข้าจะแก้แค้นใครก็ตามทีทําร้ายเจ้า!”
นางไม่มีวนั ปล่อยให้ผคู้ นรอบกายถูกทําร้ายเป็ นอันขาด!
อวินเซียวมองลงมายังสตรีเบืองหน้าแล้วเผยรอยยิมอ่อน
จาง “ข้ามีทา่ นก็เพียงพอ”
ในโลกนีเขาสามารถสละใครไปก็ได้ยกเว้นนาง! และเขา
ไม่แยแสหากโลกทังใบจะทอดทิงตน ขอเพียงมีนางอยู่
เท่านีก็เพียงพอ!
1
อวินลัวเฟิ งช้อนศีรษะขึนจากอกชายหนุ่มแล้วเผยรอย
ยิมอ่อนโยน “เราจากบ้านมาก็นาน ตาเฒ่าคงโกรธใหญ่
บัดนีสิงทีข้าทําในหลิวจินก็ยงั มิได้เป็ นทีล่วงรูถ้ งึ หูคนใน
หลงหยวน ข้าต้องกลับไปก่อนผูค้ นทีนันถึงจะรู”้
กลับบ้าน...
ถ้อยคําสองคําทําให้อวินเซียวผูไ้ ร้บา้ นรูส้ กึ อบอุน่ อยูใ่ น

หัวใจเพียงใด นับแต่นีเป็ นต้นไป ทีใดมีนางอยูก่ ็คือบ้าน
ของเขา!
“ได้สิ กลับบ้านกัน”
2
...
แคว้นหลงหยวน
กลางโถงรับรองของจวนแม่ทพั ปรากฏภาพแม่ทพั ใหญ่

รับฟั งคนรับใช้รายงานด้วยสีหน้าเย็นชา
อารมณ์แม่ทพั เฒ่าขุ่นมัวลงอย่างต่อเนืองตังแต่นาย
หญิงน้อยออกเดินทางไปโดยไม่ลา เหล่าผูค้ นในจวน
ต่างก็ประพฤติตนโดยระวังระไวด้วยเกรงว่าท่านแม่ทพั
จะตะเพิดใส่พวกตน
“นะ...นายท่านขอรับ” บ่าวผูห้ นึงชําเลืองแลตาเฒ่าด้วย

3
ท่าทีระแวงระวังแล้วกล่าวนอบน้อมว่า “องค์รชั ทายาท
บัดนีได้หายตัวไป ส่วนคุณหนูเองก็ออกเดินทางโดยไม่
แจ้งผูใ้ ด ผูค้ นจึงพูดกันว่าคุณหนูไม่ยอมปล่อยให้องค์
รัชทายาทแต่งงานกับมูอ่ ซู่ วง และได้บงั คับให้องค์
รัชทายาทหนีตามไปกับคุณหนูแลกกับการรักษาโรค
ร้าย”
ปั ง!
ตาเฒ่าบันดาลโทสะทุบโต๊ะหักออกเป็ นสองท่อนในทัน
ใด ถ้วยชาร่วงหล่นลงพืนส่งนําชาสาดกระเซ็นไปทัว
“ใครเป็ นผูป้ ล่อยข่าว”
4
บ่าวผูน้ นกลื
ั นนําลายแล้วตอบรับด้วยเสียงสันเทาว่า
“คนของตระกูลมูข่ อรับ”
แม่ทพั อวินมิได้เป็ นผูไ้ ด้ยินข่าวลือด้านนอกด้วยหูตวั เอง

อีกทังยังมิได้รูเ้ รืองราวรายละเอียดอันเลวร้ายของเนือ
ความ หากเขาได้สดับฟั งเองเมือไรเถิด คงมิอาจสะกด
กลันโทสะจนต้องพลังมือฆ่าฝูงชนเสียเดียวนันเป็ นแน่!
กล่าวอีกนัยหนึงก็คือผูค้ นต่างก็พดู กันถึงอวินลัวเฟิ งและ

เกาหลิงตามคําสังของตระกูลมู!่
พวกเขาพูดกันแต่เพียงว่าอวินลัวเฟิ งช่างไร้ยางอายเพียง
5
ไร องค์รชั ทายาทมิได้รกั นาง ทว่านางกลับใช้การรักษา
เป็ นข้อแลกเปลียน บังคับขืนใจให้องค์รชั ทายาทหนีตาม
กันไปกับนาง! องค์รชั ทายาทผูน้ ่าสงสารคงต้องตกอยูใ่ น
กํามือของอวินลัวเฟิ งเป็ นแน่! ก็ทีผ่านมาอวินลัวเฟิ งเกาะ
ติดองค์รชั ทายาทอย่างกับปลิง นางคงต้องกระทําชําเรา
องค์รชั ทายาทอย่างแน่นอน
ไม่นานนักสตรีทวทั
ั งหลงหยวนผูห้ ลงใหลคลังไคล้ในตัว
องค์รชั ทายาทต่างก็ขบเขียวเคียวฟั นมุง่ เป้าไปยังอวินลัว
เฟิ ง! หากนางปรากฏตัวขึนเมือใดสตรีเหล่านีคงได้รเข้
ี า
ไปรุมจิกทึงกายนางให้ขาดวินเป็ นชินๆ อย่างแน่นอน!
บัดนีอวินลัวเฟิ งผูเ้ พิงกลับมายังแคว้นหลงหยวนยังมิได้

รับรูเ้ รืองราวอันใด อย่างไรก็ดี เมือก้าวเข้าไปด้านใน
6
กําแพงเมืองหลวงแล้วนางก็เห็นว่าทุกคนต่างมองมา
ด้วยท่าทีแปลกๆ นางชะงักไปครูห่ นึงพลางนิวหน้า ทว่า
ก็มิได้ติดใจอันใดเป็ นพิเศษ จากนันจึงมุง่ หน้าตรงไปทาง
จวนแม่ทพั ...
“เจ้าว่าอย่างไรนะ อวินลัวเฟิ งกลับมาแล้วอย่างนันรึ”
ณ จวนอัครมหาเสนาบดี
มูส่ งิ โฉวกําลังปรึกษาหารือกับผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชาทีห้อง

เขียนหนังสือ ครันได้ยินบ่าวรายงานดังนัน ดวงหน้าเขา
ก็มืดลงแล้วเผยรอยยิมเยาะ “ข้าไม่คิดเลยว่านางจะกล้า
กลับมา! คราวนีล่ะข้าไม่ปล่อยนาง เอาไว้แน่!”
7
เมือใดก็ตามทีมูส่ งิ โฉวคิดถึงความอับอายทีได้ประสบ ณ
ประตูเมืองหลวงในวันนัน เขาก็อดสะกดกลันเพลิงโทสะ
ไว้มิได้
ตอนที 221 ล้างแค้นให้บพุ การีขา้
“ท่านปู่ ” มูอ่ ซู่ วงหลุบตาลงเล็กน้อย แล้วดวงหน้างดงาม

ของนางก็สงบนิงปราศจากอารมณ์ “อวินลัวเฟิ งกลับมา
8
แล้ว เราจะทําอย่างไรกันดี”
“อูซ่ วง หลานวางใจได้วา่ จะไม่มีใครมาแย่งองค์

รัชทายาทของเจ้าไปอย่างแน่นอน!” มูส่ งิ โฉวหรีตาลง
เล็กน้อย จากนันกล่าวอย่างเฉยชาว่า “ข้าไม่สนว่าทีองค์
รัชทยาทหายตัวไปนันเกียวข้องกับอวินลัวเฟิ งหรือไม่ ข้า
เพียงแต่ตอ้ งการให้โลกรูว้ า่ นางบังคับข่มขู่องค์
รัชทายาท! ตราบใดทีผูค้ นยังเชือข่าวลือนี ชือเสียงนาง
ย่อมต้องป่ นปี ลงอย่างแน่นอน!”
มูอ่ ซู่ วงมิได้กล่าววาจาใด ทว่าความชิงชังในหัวใจก็ผดุ

ขึนราวดอกเห็ด มิอาจสะกดกลันยับยังเอาไว้ได้
9
ณ จวนแม่ทพั เมืออวินลัวเฟิ งก้าวเข้ามาสูล่ านหน้าก็ได้
ยินเสียงเกรียวกราดดังออกมาจากด้านในโถง
“อวินเซียว” นางกล่าวพลางเลิกคิว “เจ้ารออยูท่ ีสวนด้าน

หลังเสีย ข้าจะรีบตามไป”
เมือท่านอาฟื นตัวขึนแล้วนางก็ยา้ ยกลับจากขุนเขาด้าน

หลังมาอยูย่ งั ลาน! เช่นนันเองโดยปกตินางจึงให้อวิน
เซียวรออยูท่ ีสวนด้านหลัง เมือเห็นร่างนางค่อยๆ ลับตา
ไปดังนันอวินเซียวก็ผงกศีรษะโดยไม่พดู ว่าอย่างไร เข้า
ใจว่าอวินลัวเฟิ งคงไปสงบสติอารมณ์ตาเฒ่า
...
10
ในโถงกลางโอ่อา่ ปรากฏภาพบ่าวรับใช้ผหู้ นึงคุกเข่าลง
กับพืนเย็นเยียบ กายสันงันงกตังรับเพลิงพิโรธจากชาย
ชรา ชัดเจนว่าตาเฒ่ากําลังแค้นเคืองหนัก โทสะฉายชัด
อยูใ่ นดวงหน้าอาวุโส ดวงตาหรือก็ดรุ า้ ย ข้างๆ กาย
ปรากฏโต๊ะหักออกเป็ นสองเสียงพร้อมด้วยถ้วยชาหล่น
ลงกระจัดกระจายบนพืน ส่งนําชาเลอะเทอะเปรอะ
เปื อนไปทัวทังบริเวณ ช่างเป็ นฉากอันไม่น่าดูชมยิงนัก
อย่างไรก็ดี ก่อนตาเฒ่าจะทันระเบิดคําด่าทอสาปแช่ง
จู่ๆ ก็บงั เกิดเสียงหัวเราะคิกคักลอยมาทําให้ทวทั
ั งกาย
ของเขาแข็งทือ
“ใครกันมากวนใจท่านปู่ ยามทีข้าไม่อยู่ พอข้ากลับมาก็

เห็นท่านฟาดงวงฟาดงาเสียแล้วอย่างนันรึ”
11
สุม้ เสียงเกียจคร้านของนางอาบด้วยแววเอาอกเอาใจ ได้
ยินดังนันตาเฒ่าก็ชอ้ นศีรษะขึนด้วยท่าทีแข็งทือ จ้องไป
ยังเด็กสาวหน้าประตูดว้ ยความตกตะลึง
ท่ามกลางสายลมแผ่วปรากฏภาพเด็กสาวอาภรณ์ขาว
ราวหิมะยืนกอดอกมองมายังชายชราผูต้ กอยูใ่ นภวังค์
ด้วยดวงตาทะมึนแฝงรอยยิม
“ท่านปู่ ข้ากลับมาแล้ว”
นางกลับมาแล้ว...
12
ในทีสุดตาเฒ่าก็หลุดออกจากภวังค์ ทว่าสิงแรกทีทํา
กลับไม่ใช่โผเข้ากอดนาง หรือกล่าววาจายินดีตอ้ นรับ
หากแต่เป็ นการเปล่งคําผรุสวาท
“นางเด็กตัวแสบ เจ้าบอกข้ามาตรงๆ ว่าช่วงนีเจ้าหายหัว

ไปไหนมานักหนา บังอาจออกเดินทางโดยไม่บอกกล่าว
ได้อย่างไร เก่งนัก! เจ้าช่างกล้า! ใจกล้าหน้าทนดีจริง!
สมกับทีเป็ นหลานสาวข้า!”
เห็นท่านปู่ กระฟั ดกระเฟี ยดดังนันอวินลัวเฟิ งก็เผยรอย

ยิม
“ข้าเดินทางไปยังแคว้นหลิวจินเพือล้างแค้นให้บพุ การี
13
ข้า”
วาจานางทําให้ถอ้ ยคําด่ากราดของตาเฒ่าหายลับกลับ
ลงไปในลําคอ เขาจ้องมองอวินลัวเฟิ งอยูค่ รูห่ นึงโดยมิได้
เอ่ยวาจาใด จากนันถามประหนึงว่าทีผ่านมาฟั งไม่ได้
ศัพท์
“เจ้าบอกว่าออกเดินทางไปล้างแค้นให้บพุ การีอย่างนัน
รึ”
อวินลัวเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย โบกมือเป็ นเชิงให้บา่ วรับ

ใช้ผคู้ กุ เข่าอยูอ่ อกไป จากนันเบนสายตามายังท่านปู่
“ข้าออกเดินทางไปยังแคว้นหลิวจินเพือค้นหาว่าใครอยู่
14
เบืองหลังการตายของท่านพ่อและท่านแม่! โชคดีทีพบ
คําตอบ จึงได้สงั หารพวกเขาเสียเพือชําระหนีแค้น”
ตุบ!
ตาเฒ่างุ่มง่ามทรุดลงกับเก้าอีไม้จนั ทน์ดา้ นหลัง เมือนิง

ไปพักใหญ่ จู่ๆ ชายชราก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดัง
ลัน
15
ตอนที 222 การมาถึงของมูเ่ ซิน
ตาเฒ่าหัวเราะไปนําตาก็ไหลอาบแก้ม กล่าวขึนด้วยท่า
ทีเปี ยมอารมณ์วา่ “หยางเอ๋อร์ หลิงเอ๋อร์ เจ้าดูอยูบ่ น
สวรรค์หรือไม่ ผูท้ ีรังแกเจ้าบัดนีได้รบั ผลกรรมแล้ว!
ฮ่าๆๆ!”
16
แก้แค้น!
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานีตาเฒ่าไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึง
ถ้อยคําสองคําดังกล่าว ก็เขาเป็ นเพียงแม่ทพั แห่งชาติ
ศัตรู จะทําอะไรราชสํานักแห่งแคว้นหลิวจินได้เล่า จะให้
เขาเข้าประหัตประหารฮ่องเต้บดั ซบเพือชําระแค้นให้แก่
ลูกชายและสะใภ้ได้อย่างไร
อย่างไรก็ดีเขาก็ไม่คิดเลยว่าหลานสาวตนจะสามารถ
สังหารฮ่องเต้บดั ซบนันได้โดยไม่มีผใู้ ดรู!้
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าทําได้ดีมาก! เหมาะสมจะเป็ นคนของตระ
17
กูลอวินแล้ว!” แม่ทพั เฒ่าขบเขียวเคียวฟั นด้วยความ
อาฆาตแค้น “เมือครังนันเจ้าฮ่องเต้แห่งหลิวจินลุม่ หลง
ในตัวหลิงเอ๋อร์ แล้วหลงผิดคิดให้เราส่งตัวนางไป! อย่าง
ไรเสียท่านพ่อเจ้าก็เป็ นบุรุษเลือดร้อน ไม่มีทางส่งตัว
ภรรยาไปให้คนแปลกหน้ายํายีอย่างแน่นอน ตระกูลอวิน
เราปฏิเสธ แต่ดว้ ยกระสันอยากได้ตวั หลิงเอ๋อร์ เยียต่ง
ฮ่องเต้บดั ซบก็ได้หาข้ออ้างมาประกาศสงครามกับแคว้น
หลงหยวนจนได้!”
กระทังบัดนีหากได้คิดถึงเหตุการณ์เมือกาลก่อนเมือใด
ใจแม่ทพั ก็ยงั เปี ยมล้นไปด้วยความอาฆาต
“ฮ่องเต้แห่งหลงหยวนรูด้ ีวา่ แคว้นหลิวจินประกาศ

สงครามก็ดว้ ยเหตุนี และถึงขันจงใจส่งตัวหลิงเอ๋อร์ตา
18
มอวินหยางไปสูใ้ นสนามรบ!”
อวินลัวเฟิ งนิงไปพักใหญ่ ก่อนเอ่ยถามพลางลูบคางแผ่ว

เบา “พิจารณาจากวิสยั ของเกาถูแล้ว ข้าแปลกใจทีเขามิ
ได้บงั คับให้ทา่ นแม่แต่งงานซํา”
“คึๆ” แม่ทพั เฒ่าหัวเราะเย้ยหยัน “มิได้บงั คับอะไรกัน

เล่า เกาถูเป็ นบุรุษเห็นแก่ตวั เช่นนัน ย่อมดึงดันให้ทา่ น
แม่เจ้าแต่งงานกับเยียต่ง อย่างไรก็ดีตระกูลอวินเรามิได้
ปล่อยให้ใครมาเอาเปรียบได้โดยง่าย! ข้ายอมรับได้ทกุ
สิง แต่ขา้ ไม่มีวนั แลกความสุขทังชีวิตของหญิงผูห้ นึงกับ
สันติเป็ นอันขาด! หากทําเช่นนันประเทศชาติยงั จะมีชาย
ชาติทหารไว้ทาํ ไม”
19
แม่ทพั เฒ่ากล่าวด้วยแรงโทสะโหมพระหือ “ยิงไปกว่านัน
ข้าก็เชือมันในตัวบุพการีเจ้า! พวกเขาแข็งแกร่งออกปาน
นัน ย่อมไม่มีทางพ่ายแพ้สงคราม! แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่า
จะเกิดเรืองอัครมหาเสนาบดีมเู่ ข้า หากอัครมหาเสนาบดี
มูม่ ิได้ปล่อยความลับรัวไหล บิดามารดาเจ้าก็คงยังไม่
ตาย”
อวินลัวคือชายชาติทหารและรักษาไว้ซงจิ
ึ ตวิญญาณ
แห่งนักรบ! เช่นนันเอง กลยุทธ์ตาช้
ํ าเช่นการใช้สตรีเป็ น
สะพานเชือมสัมพันธ์ผา่ นการแต่งงานจึงเป็ นสิงทีเขาชิง
ชังยิงนัก!
สําหรับตาเฒ่าแล้ว ประเทศชาติยอ่ มต้องปกป้องด้วย

20
กําลังอันเข้มแข็ง มีแต่คนตาขาวเท่านันทีเลือกสละสตรี
แลกกับความสงบสุข ไม่มีวนั ทีบุรุษเลือดร้อนผูใ้ ดจะ
ยอมใช้วิธีดงั กล่าวอย่างแน่นอน!
“ท่านปู่ ” อวินลัวเฟิ งเดินนวยนาดเข้าไปทางแม่ทพั เฒ่า

แล้วหัวเราะเบา “ข้าบอกท่านแล้วว่าจะล้างแค้นให้แก่
ท่านพ่อและท่านแม่ขา้ ! ลําดับแรกคือหลิวจิน ส่วนมูส่ งิ
โฉวนันเป็ นลําดับทีสอง”
ส่วนลําดับทีสามคือตระกูลไป๋ ผูป้ กป้องราชวงศ์หลิวจิน!
“จริงสิ” แม่ทพั เฒ่าจู่ๆ ดูจะนึกอะไรบางอย่างขึนมาได้

จากนันกล่าวนิวหน้า “ตอนเจ้าไม่อยู่ มูเ่ ซินแห่งตระกูลมู่
21
มาหาเจ้าบ่อยทีเดียว ข้าก็ไล่เขาไปด้วยเหตุผลว่าเจ้าไม่
อยู”่
มูเ่ ซิน พีชายต่างมารดาของมูอ่ ซู่ วงนันเอง! ยอดหนุ่มเจ้า

สําราญลูกผูร้ ากมากดีแห่งเมืองหลวง! เมือครึงปี ทีแล้ว
เขาถูกองครักษ์ตระกูลอวินเล่นงานเสียหมอบเหตุดว้ ย
ตามรังควานนางกลางถนน! หลังจากนันนางก็เรียกเก็บ
ค่ารักษาจากเขาเป็ นจํานวนเงินมหาศาลทีเดียว
อย่างไรก็ดีหลังนางเก็บตัวเงียบก็มิได้ข่าวคราวจากมูเ่ ซิน
อีกเลย เขามาทีนีด้วยเหตุผลอันใดกัน
ครุน่ คิดอยูจ่ ่ๆู ก็มีบา่ วรับใช้รุดรีเข้ามาแล้วรายงานตน
22
ด้วยความเคารพนบนอบ “ท่านแม่ทพั คุณหนูและนาย
น้อยรองแห่งตระกูลมูข่ อพบขอรับ”
ได้ยินรายงานบ่าวดังนันอวินลัวเฟิ งก็ยกั ไหล่ “เพิงพูดถึง

ไปไม่นานก็โผล่หวั มาแล้ว! ในเมือเขามาข้าก็ขอพบเสีย
หน่อย! อยากรูน้ กั ว่าเขามาหาข้ามีเรืองอะไร”
ตอนที 223 มูเ่ ซิน สุนขั ป่ าซ่อนตน
23
แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาทัวทังบริเวณลานหน้า
บัดนีภายในลานหน้าก็ปรากฏภาพมูเ่ ซินเดินพล่านไปมา
ใจประหวันวิตกเสียจนมือเผลอกําหมัด ในดวงตาก็ฉาย
แววร้อนรน
ทันใดนันเองร่างเลอโฉมก็สะท้อนอยูใ่ นดวงตานัน
กระตุน้ เร้าให้เขาแสดงท่าทีตืนตะลึง ถึงขันลามขึนหัวใจ
ทีพรึงเพริดไปด้วยภาพดังกล่าว
นับตังแต่ครึงปี ทีแล้วทีเด็กสาวผูน้ ีได้พยายามปลิดชีพตน

นางก็ดเู ปลียนไปเป็ นคนละคน ทุกครังทีปรากฏกายขึนก็
เปรียบดังมีแสงสวรรค์หอ้ มล้อมนางอยูเ่ สมอ ดึงให้สาย
24
ตาทุกคนมองตรงไปยังนาง
“อวินลัวเฟิ ง...”
ขณะกระซิบวาจาสามคํานันสายตามูเ่ ซินก็แลดูลกึ ลํา

ยากหยังถึง หากมิใช่เพราะเด็กสาวผูน้ ีบางทีเขาคงไม่
อาจสืบสกุลได้ชวชี
ั วิต
เด็กสาวก้าวตรงมายังมูเ่ ซินก่อนค่อยๆ หยุดลง ดวงตา

นางเผยแววยัวยิมร้ายกาจทว่าเปี ยมเสน่หข์ ณะยกมุม
ปากขึนด้วยท่าทีเกียจคร้าน “เจ้ามาตามหาข้าเช่นนี ร่าง
กายเจ้ามีปัญหารึ”
25
ดวงหน้ามูเ่ ซินขึนสีชาดพลางเปล่งวาจาด้วยท่าทีประ
หนึงข้ารับใช้ “มิได้...มิใช่เช่นนัน...ข้ามาเพือแจ้งข่าวสาร
ท่านบางอย่าง ข้าเผอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างมูอ่ ซู่ วง
และมูส่ งิ โฉว พวกเขาสมคบคิดแผนใส่รา้ ยท่านเรืององค์
รัชทายาทหายตัวไป ข้าหวังว่าท่านจะเตรียมตัว”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนด้วยท่าทีรา้ ยกาจ จากนันเอ่ยถาม

ด้วยสีหน้าคล้ายจะยิมแต่ก็ไม่ “ไยเจ้าจึงมาแจ้งเรืองนีแก่
ข้า”
“เพราะว่าข้า...” สีหน้ามูเ่ ซินแลดูลงั เล ทว่าสุดท้ายก็ตดั

ใจแล้วเปล่งวาจาออกมาในทีสุด “ข้าอยากติดตามท่าน
ไป”
26
“บอกเหตุผลข้ามา”
อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาขึนจ้องตรงไปยังเด็กหนุ่มผูย้ ืนอยู่

เบืองหน้า “จงให้เหตุผลทีเหมาะสมเพียงพอจะจูงใจข้า”
แก้วตามูเ่ ซินหลุบลงมือก็กาํ เป็ นหมัดแน่น “ข้าต้องการ

แก้แค้น ข้าจะแก้แค้นให้นอ้ งสาวของข้า!”
เมือครังนันทีมูอ่ ซู่ วงสารภาพบาปตน ณ ประตูเมือง หนึง

ในบาปของนางคือการสังหารน้องสาวต่างมารดา! น้อง
สาวผูน้ นที
ั นางฆ่าคือน้องสาวแท้ๆ ของมูเ่ ซิน!
27
“ตลอดเวลาทีผ่านมาข้าไม่เคยมีความสุขเลยในตระกู
ลมู!่ ข้าเป็ นได้แต่เพียงตัวตลกให้แก่เหล่าพีน้องของมูอ่ ู่
ซวงเท่านัน” มูเ่ ซินช้อนศีรษะขึนแล้วร่องรอยความ
อาฆาตแค้นก็เผยออกจากดวงตา “คุณหนูอวิน ท่านคงรู ้
ว่าข้าถูกตราหน้าว่าเป็ นยอดหนุ่มเจ้าสําราญลูกผูด้ ีแห่ง
เมืองหลวง ท่านคิดหรือว่าข้าอยากเป็ นคนเช่นนัน แต่
เพราะข้าแสร้งทําเป็ นสวะเจ้าสําราญ พีน้องมูอ่ ซู่ วงจึงมิ
ได้คิดถือสาอะไรข้า ข้าจึงยังถือตําแหน่งคุณชายรองแห่ง
ตระกูลมูอ่ ยูไ่ ด้!”
ความเกลียดชังของเขาทะลักหลังประหนึงธารนําพุ! ดวง
ตาเปี ยมด้วยความอาฆาตอาบโลหิต เขาเปรียบดังสุนขั
ป่ าซ่อนตัวอยูใ่ นความมืด หากประมาทแม้เพียงนิดย่อม
ต้องถูกฉีกทึงจนถึงกระดูกอย่างแน่นอน!
28
มุมปากอวินลัวเฟิ งโค้งขึน นางเห็นว่าตระกูลมูค่ งไม่มี
ทางคาดคิดได้วา่ มูเ่ ซินเร้นตนได้ลกึ ลําถึงปานนี
ตลอดหลายปี ทีผ่านมานีตระกูลมูเ่ ป็ นผูเ้ ลียงดูมเู่ ซิน และ

ยังเปลียนให้เขากลายเป็ นสุนขั ป่ าผูซ้ อ่ นตนอยูใ่ นความ
มืด จับตามองพวกเขาประหนึงพยัคฆ์เฝ้าเหยือเตรียม
กระโจนออกมาเพือฝังคมเขียว!
“มูเ่ ซิน!” อวินลัวเฟิ งจ้องมูเ่ ซินมิวางตา “ข้าจะให้โอกาส

เจ้าตวัดดาบสังหารศัตรู เจ้ายินยอมพร้อมใจรับไว้หรือ
ไม่”
29
ดวงตามูเ่ ซินลุกโชน กระทังลมหายใจก็เริมไม่เป็ นสํา “ข้า
ยินยอม! ตราบใดทีข้าล้างแค้นได้ขา้ จะทําทุกอย่างที
ท่านสัง”
ท่ามกลางตระกูลมูอ่ นั แสนเย็นชา น้องสาวเป็ นความ

อบอุน่ เพียงอย่างเดียวของเขา! แต่แล้วกระทังความ
อบอุน่ สุดท้ายนันก็ถกู มูอ่ ซู่ วงช่วงชิงไป! ความเกลียดชัง
เช่นนีได้ฝังรากลึกลงไปถึงกระดูก และจะหายไปต่อเมือ
ศัตรูถกู ปลิดชีพเท่านัน มิฉะนันความแค้นนีจะติดตาม
เขาไปชัวชีวิต!
30
ตอนที 224 เรียกร้องหาใครสักคน
“ดีมาก จงจดจําคําทีเจ้าลันไว้ในวันนี!”
ริมฝี ปากโค้งของอวินลัวเฟิ งบิดเป็ นรอยยิมแฝงเสน่หร์ า้ ย

ดวงตาดําสนิทก็กระจ่างประหนึงนภาราตรีดาํ คลาคลํา
ด้วยผืนดาว
บัดนันเองก็ได้ยินเสียงตะโกนกู่กอ้ งดังมาจากด้านนอก
ประตูใหญ่ ครันได้ยินเสียงทีคุน้ เคยนัน อวินลัวเฟิ งก็หรี
ตาลงเล็กน้อยแล้วออกคําสัง “มูเ่ ซิน เจ้าออกไปทาง
ประตูหลังเสีย”
1
มูเ่ ซินจ้องนางด้วยสายตาว่างเปล่า แต่ก็เข้าใจว่าบัดนี
เขามิอาจให้ใครเห็นตนกับอวินลัวเฟิ งอยูก่ นั ตามลําพัง
ได้ เช่นนันเองเขาจึงผงกศีรษะยอมรับแต่โดยดี “ได้
เลย”
“พาเขาออกไปทางประตูหลัง”
อวินลัวเฟิ งชีไปยังหญิงรับใช้ดว้ ยท่าทีสบายๆ จากนัน

ก้าวตรงไปยังประตูใหญ่หลังสังให้นางพามูเ่ ซินออกไป
ด้านนอกประตูรวนั
ั นอึกทึกครึกโครมยิง ฝูงชนหลังไหล
เข้ามาพลางชีนิวไปทางประตูใหญ่แห่งจวนแม่ทพั มิขาด
สาย แต่ครันเห็นเด็กสาวเลอโฉมก้าวออกมาเท่านัน
2
พวกเขาจึงได้เงียบปากลงทันใด
ดวงเนตรอวินลัวเฟิ งกวาดสํารวจโดยรอบด้วยท่าทีถือดี
ยิง เมือเห็นฝูงชนเงียบปากลงแล้ว แก้วตาดําทะมึนก็
ค่อยๆ เบนไปทางมูอ่ ซู่ วง
ฝุบ
จู่ๆ มูอ่ ซู่ วงก็คกุ เข่าลงต่อหน้านาง ดวงหน้าหยดย้อยมิ

ได้สง่างามอีกต่อไป ทว่ามีคราบนําตาเปรอะเปื อนแลดู
น่าเวทนาเหลือจะกล่าว
“อะไรกันเล่า ทีเจ้าคุกเข่าคํานับหลุมศพบุพการีขา้ นัน
3
ยังไม่พออีกหรือ เจ้าคิดจะทําเช่นนันต่อหน้าข้าอีกหรือไร
น่าเสียดายทีต่อให้เจ้าสํานึกผิดแค่ไหนข้าก็ไม่มีวนั ให้
อภัยเจ้า” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ส่งรอยยิมเชือด
เฉือนไปยังมูอ่ ซู่ วง
บัดนันมูอ่ ซู่ วงก็คิดเชือดอวินลัวเฟิ งซําแล้วซําเล่าอยูใ่ น

อกอยูน่ านแล้ว อย่างไรก็ดี สีหน้านางยังคงเปรียบ
ประหนึงลูกสาลีเปื อนหยาดนําตา ใครเห็นเป็ นต้องใจ
อ่อน
“อวินลัวเฟิ ง ข้ารูแ้ ล้วว่าข้าทําผิดอะไร ข้ารูซ้ งแก่

ึ ใจ! ข้า
ไม่ควรตกหลุมรักองค์รชั ทายาท! แต่ถา้ หากเจ้ามิได้เป็ น
สวะเสียอย่าง องค์รชั ทายาทก็คงไม่มาตกหลุมรักข้า!
เจ้าจะมีความอาฆาตแค้นอันใดก็มาลงทีข้าเถิด ขอแค่
4
เจ้าคืนตัวองค์รชั ทายาทมาเท่านัน!”
อวินลัวเฟิ งยืนกอดอกพิงกรอบประตูราวกับกําลังรอดู
การแสดงชันเลิศ
“เจ้าคิดหรือว่าคนอย่างองค์รชั ทายาทคุม้ ค่าเหนือยให้

ข้าไปลักพาตัว”
มูอ่ ซู่ วงกัดริมฝี ปากแน่น แววโฉดร้ายสว่างวาบอยูใ่ นดวง

ตา ทว่านางยังคงนําเสียงวิงวอน “องค์รชั ทายาทมาขอ
ให้เจ้ารักษา เจ้าก็บอกว่าหากองค์รชั ทายาทยินดีรว่ ม
เตียงกับเจ้าสักสองสามคืนเจ้าก็จะรักษาโรคร้ายให้!
องค์รชั ทายาทเป็ นผูบ้ อกเรืองนีแก่ขา้ เอง ด้วยปรารถนา
ให้องค์รชั ทายาทได้พลังฌานกลับคืนข้าจึงยอมกลํากลืน
5
ฝื นทน! อย่างไรเสียข้าก็ไม่คิดเลยว่าองค์รชั ทายาทจะ
หายตัวไปนานหลายเดือนถึงเพียงนี ข้าไม่มีทางเลือกอืน
จึงต้องมาตามหาเจ้า!”
นางมิได้กล่าวว่าอวินลัวเฟิ งข่มขู่องค์รชั ทายาทเพือให้

เขายอมรับนางเป็ นชายา หากแต่บอกว่านางบังคับให้
องค์รชั ทายาทร่วมเตียงกับนางสักสองสามคืน!
นัยทังสองนันแตกต่างกัน อย่างแรกเผยความกระสันจะ
ขึนครองอํานาจของอวินลัวเฟิ ง ทว่าอีกนัยบ่งบอกว่า
นางเป็ นเพียงแพศยา!
หากกล้าพูดให้บรุ ุษมาร่วมเตียงด้วยสักสองสามคืนเสีย
6
แล้ว ถ้าไม่ใช่แพศยาจะให้เรียกว่าอะไร
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน กายนางเกียจคร้านทว่าทรง

เสน่ห ์ “มูอ่ ซู่ วง ใช่วา่ ทุกคนจะมีใจปรารถนาคนชันตํา
อย่างองค์รชั ทายาท! ว่ากันตามตรง ไม่วา่ จะรูปหน้า
หรือกายก็ลว้ นห่างชันจากอวินเซียวของข้าลิบลับ!
แล้วจะให้ขา้ ทิงขนมหวานเช่นอวินเซียวไปหาอาหาร
สุกรอย่างนันรึ”
มูอ่ ซู่ วงช้อนดวงตางามหยดย้อยขึนด้วยความตกตะลึง

หญิงผูน้ ี...กล้าเปรียบเทียบองค์รชั ทายาทกับอาหาร
สุกรอย่างนันรึ
สําหรับบุรุษแล้วสตรีก็เป็ นเพียงของประดับ! เขาไม่ได้

7
พูดกันหรอกหรือว่าผูห้ ญิงก็เหมือนอาภรณ์ แต่นางกลับ
ใช้อาหารมาเปรียบเทียบกับชายอย่างนันรึ
ตอนที 225 มุง่ หน้าไปยังเรือนไผ่เพือดูองค์รชั ทายาท

(1)
มูอ่ ซู่ วงไม่คิดเลยว่าหญิงผูน้ ีจะไร้ยางอายถึงขันเปล่ง

วาจาตําช้าเช่นนีออกมาได้โดยไม่สะดุง้ สะเทือน
8
“อวินลัวเฟิ ง เจ้า...” มูอ่ ซู่ วงชีหน้าอวินลัวเฟิ ง “นีเจ้า
ยังคิดว่าตนเป็ นคุณหนูโสดแห่งตระกูลขุนนางอยูอ่ ีกรึ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ขออภัย ข้าเป็ นเพียงบุ

ตตรีผเู้ อาแต่ใจจากบ้านเศรษฐี ฉายาเช่นคุณหนูโสด
แห่งตระกูลขุนนางนันคงไม่เหมาะสมกับข้า”
ใครๆ ต่างก็พดู กันว่าคุณหนูแห่งตระกูลอวินเป็ นผูเ้ อาแต่

ใจนิสยั เสียยิง! ในเมือเป็ นเช่นนันนางก็จะยิงทําตัวให้
สมฉายาทุกกระเบียดนิวเลยทีเดียว
เมือเห็นบุรุษมาดขรึมผูน้ นเดิ
ั นออกมาจากประตูใหญ่
ริมฝี ปากอวินลัวเฟิ งก็โค้งขึน แล้วนางก็จบั คว้าแขนของ
เขาแน่นก่อนดันร่างนันติดกําแพง จากนันเขย่งกายขึน
9
จุมพิตริมฝี ปากเย็นเฉียบ
สายตาทีจ้องมองมาว่างเปล่าทว่าเขาก็มิได้ตอ่ ต้านอันใด
ซํายังยกแขนขึนโอบกอดนาง ดวงหน้าเย็นชาทว่าหล่อ
เหลามีประกายอ่อนจางห้อมล้อมอยูใ่ ต้แสงอาทิตย์
เป็ นภาพอันงดงามจนผูค้ นมิอาจถอนสายตา
ได้เห็นทังสองจุมพิตกันอยูด่ งั นันฝูงชนต่างก็คิดว่าช่างงด
งามเหลือเกิน ปานภาพเขียนชินเอกซึงมิได้ ส่อแวว
ลามกอนาจารแต่อย่างใด
ดวงตาหยดย้อยของมูอ่ ซู่ วงเบิกกว้าง แทบยกมือขึนปิ ด
10
ปากมิให้กรีดร้องไม่ทนั จะอย่างไรก็ตามทีนางก็ไม่เคย
คิดเลยว่าอวินลัวเฟิ งจะกล้าจุมพิตชายในทีสาธารณะต่อ
หน้าธารกํานัล
มิหนําซําชายคนนันยังเป็ นเพียงองครักษ์ตาต้
ํ อย!
หลังเสร็จกิจ อวินลัวเฟิ งก็ปล่อยบุรุษเบืองหน้าออก

ปลายนิวเรียวยาวเชยคางฝ่ ายตรงข้ามขึนแผ่วเบา ริม
ฝี ปากก็เผยรอยยิมร้าย “อวินเซียว ก่อนหน้านีมูอ่ ซู่ วง
กล่าวหาว่าข้าใช้การรักษาองค์รชั ทายาทมาข่มขู่ให้ตน
ได้รว่ มเตียงกับเขาสักสองสามคืน เจ้าคิดว่าข้าจะชาย
ตาแลชายผูน้ ีหรือไม่”
อวินเซียวขมวดคิวลงเล็กน้อย สายตาเย็นชากวาดไป
11
ทางมูอ่ ซู่ วงผูก้ าํ ลังคุกเข่า “เขาอัปลักษณ์เกินไป”
นัยของเขาคือด้วยรูปลักษณ์ขององค์รชั ทายาทแล้วคง
เป็ นไปมิได้ทีอวินลัวเฟิ งจะชายตาแล
สีหน้ามูอ่ ซู่ วงเปลียนทันที “ก่อนหน้านีทีวังหลวง เจ้า

มองข้าด้วยสายตาลึกซึง แต่เพราะข้ามิได้ไยดีเจ้า ความ
รักของเจ้าจึงกลับกลายเป็ นความเกลียดชัง! เจ้าจึงเริม
เกียวพาราสีอวินลัวเฟิ ง! ข้าว่าคงมีแต่นางเท่านันทียอม
ลดตัวลงมาหลับนอนกับองครักษ์! ฉะนัน ในฐานะ
ํ อย เจ้ามีสทิ ธิอะไรมาสบประมาทองค์
รัชทายาท”
หากเป็ นก่อนหน้านีฝูงชนคงเชือถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงหมดใจ

12
ทว่าหลังนางได้สารภาพบาปกรรมทีได้กระทําไว้ทีประตู
เมืองในวันนันแล้ว ทุกคนจึงได้รูว้ า่ เด็กสาวผูแ้ ลดูสง่า
สุขมุ ผูน้ ีมิได้เป็ นเช่นดังตาเห็น
ด้วยเหตุนีเองผูค้ นทีรายล้อมอยูจ่ งึ มีทา่ ทีปเู สือรอชมการ

แสดงของนางมากกว่า
“เจ้าเองก็อปั ลักษณ์เกินไปเช่นกัน”
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนสําทับ “พวกเจ้าทังสองช่าง

เหมาะสมกันอย่างกับผีเน่ากับโลงผุ”
“เจ้า...”
13
มูอ่ ซู่ วงขบเขียวเคียวฟั นแน่นด้วยโทสะ นีเป็ นหนทีสองที
อวินเซียวสบประมาทว่านางอัปลักษณ์! จะให้สตรีผคู้ ิด
ว่าตนงดงามหาใครเทียบเทียมมาโดยตลอดทนกับคําดู
ถูกเช่นว่านีได้อย่างไร
“ในเมือพวกเจ้าคิดว่าการหายตัวไปขององค์รชั ทายาท
ไม่มีสว่ นเกียวข้องใดๆ กับพวกเจ้า พวกเจ้า ทังสองก็
ควรมีหลักฐาน! มิฉะนันข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”
นางรีบลุกยืนขึนจากพืน มือทังสองก็กาํ เป็ นหมัดแน่น

ดวงหน้าสง่าบัดนีเผยแววโฉดร้าย
เรืองขององค์รชั ทายาทจะเกียวข้องกับอวินลัวเฟิ งหรือไม่

14
ก็แล้วแต่นางก็จะป้ายสีหญิงผูน้ ี! ทีสุดแล้วนางก็มิอาจ
หาหลักฐานใดๆ มาแก้ตา่ งให้แก่ตนเองได้!
อวินเซียวครุน่ คิดอยูค่ รูใ่ หญ่ก่อนกล่าวว่า “เรืองทีอยู่

ของเขานัน ผูค้ นทัวทังสีแคว้นต่างก็รูด้ ี”
มูอ่ ซู่ วงหัวเราะเย้ยหยัน “เจ้าบอกว่าผูค้ นทัวทังสีแคว้น

ต่างรูด้ ีวา่ องค์รชั ทายาทอยูท่ ีใด แล้วไยพวกเราจึงไม่รู ้
เล่า หากเจ้าจะหาข้อแก้ตวั ก็ควรฟั งดูน่าเชือถืออยูบ่ า้ ง!
คําพูดเจ้าประโยคเดียวคิดจะพิสจู น์ความบริสทุ ธิของอ
วินลัวเฟิ งรึ”
15
(2)
16
ดวงตาเย็นชาของอวินเซียวกวาดไปยังมูอ่ ซู่ วงพลาง
กล่าวด้วยนําเสียงราบเรียบว่า “เมือไม่กีวันทีผ่านมา
เรือนไผ่ได้แพร่กระจายข่าวออกไปว่าองค์รชั ทายาทแห่ง
หลงหยวนได้เข้าเป็ นนางโลมอยูท่ ีเรือน ใครๆ ก็รูเ้ รือง
ข่าวนี”
กล่าวดังนัน ด้วยกลัวคนจะไม่เชือ เขาจึงสําทับไปอีก

หนึงประโยคว่า “หากเจ้าไม่เชือก็ลองมุง่ หน้าไปยังเรือน
ไผ่ดดู ว้ ยตาตัวเองสิ”
ตูม!
ถ้อยคําอวินเซียวประหนึงสายฟ้าฟาดเข้ากลางใจฝูงชน
17
จนผูค้ นต่างก็พากันแตกตืน
องค์รชั ทายาทไปเป็ นนางโลมอยูท่ ีเรือนไผ่จริงๆ รึ เรือน

ไผ่คือสถานทีแบบไหน ก็เอาไว้สาํ หรับเหล่าบุรุษวิตรถา
รได้เล่นสนุกกันอย่างไรเล่า! แล้วองค์รชั ทายาทกระหาย
อยากถึงขนาดไปเป็ นนางโลมอยูท่ ีนันเชียวรึ!
“ไม่ ข้าไม่เชือ! เจ้าพูดจาเลอะเทอะ องค์รชั ทายาทไม่มี

ทางไปเป็ นนางโลมอยูท่ ีเรือนไผ่เป็ นอันขาด!” กายมูอ่ ู่
ซวงสันเทาขณะก้าวฉับๆ ไปด้วยอารมณ์รอ้ น หมายจะ
คว้ากระชากตัวอวินเซียว
อย่างไรก็ดีก่อนนางทันแตะต้องอวินเซียว ปราณกล้า
แข็งของเขาก็พลันระเบิดออกเสียงสะเทือนเลือนลัน
18
ปะทะกายมูอ่ ซู่ วงให้ปลิวละลิวลอยไปก่อนร่วงลงบนพืน
ด้วยท่าทางน่าสังเวช นางกระอักเลือดสดออกมามิหยุด
หย่อน สีหน้าซีดขาวจ้องมองอวินลัวเฟิ งกับอวินเซียว
ด้วยสายตาอาฆาต
ไม่มีทางทีนางจะเชือว่าองค์รชั ทายาทไปอยูใ่ นทีเช่นนัน!
บัดนีฝูงชนต่างก็ยงั แตกตืนกับข่าวสารไม่หายดี จึงหาได้

มีใครผิดสังเกตไม่วา่ เหตุใดองครักษ์สามัญเช่นอวินเซียว
จึงสามารถทําร้ายมูอ่ ซู่ วงทีว่ากันว่าเป็ นอัจฉริยะได้สาหัส
ถึงปานนี! ทียิงไปกว่านัน มูอ่ ซู่ วงยังมิอาจแตะต้องแม้
ปลายอาภรณ์ของชายหนุ่ม...
19
“เราไปเรือนไผ่ไปดูองค์รชั ทายาทกันเถอะ!”
แม้หาต้นเสียงมิได้ฝงู ชนต่างก็รุดรีจากไปทันใดปล่อยให้
มูอ่ ซู่ วงนอนแผ่อยูก่ ลางพืนอย่างโดดเดียว
เรือนไผ่คือหอนางโลมทีมีสาขากระจายไปทัวผืนแผ่นดิน
สาขาในหลงหยวนนันอยูไ่ ม่ไกลไปจากเมืองหลวงมาก
นัก บัดนีในห้องส่วนตัวของเรือนไผ่ก็บงั เกิดเสียงครวญ
ครางซึงใครได้ฟังแล้วเป็ นต้องหัวใจเต้นไม่เป็ นสําและใบ
หน้าร้อนอยูเ่ นืองๆ บางครังเสียงตํา บางครังเสียงสูง
สันยาวผสมผสานกันไปแต่ก็รูไ้ ด้วา่ ล้วนแล้วแต่เป็ นเสียง
ของชายชาตรี
“หึๆ รสชาติองค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวนนันแตกต่าง

20
จริง กายบอบบางเนือหนังนุ่มนวลเสียจนลืมไม่ลง
ฮ่าๆๆ”
ภายในห้องปรากฏชายหยาบกร้านเปล่งเสียงหัวเราะพอ
ใจ เขาหยิกแก้มเกาหลิงอย่างแรง ดวงตาทีหรีลงส่อง
ประกายเย็นยะเยือก
“น่าเสียดายทีเจ้ารับแขกมามาก มิเช่นนันข้าคงคิดซือ
ตัวเจ้าอยู”่
ดวงตาเกาหลิงหลุบลงพลางกําหมัดแน่น หลังอยูท่ ีนีได้

เดือนกว่าเขาก็เรียนรูท้ ีจะสะกดกลันโทสะ หากต่อต้าน
แม้เพียงนิดสิงทีรออยูก่ ็คือการทุบตี! ยิงไปกว่านัน ช่วง
ระหว่างวันนับว่าเป็ นเวลาผ่อนคลาย หากราตรีกาลมา
21
เยือนเมือไรเถิด นันละคือฝันร้ายของจริง!
เขาไม่มีวนั ลืมว่าเมือแสงจันทร์สอ่ งเมือใด ชุนเหนียงก็

จะนําพาสัตว์อสูรเข้ามาในห้อง บังเกิดเป็ น
ประสบการณ์อนั แสนขมขืน! แม้วนั หนึงเขาจะจาก
สถานทีนรกแห่งนีไปได้ก็ไม่มีทางทีจะลบล้างแผลในใจ
ออก
“องค์รชั ทายาท ข้าสงสัยอยูว่ า่ เจ้าเคยเล่นหฤหรรษ์บา้ ง

ไหม มาลองกันหน่อยดีไหมเล่า” ชายกักขฬะผูน้ นั
หัวเราะลัน เกาหลิงโงศีรษะขึนด้วยความหวาดกลัวแต่
ไม่ทนั จะเอ่ยอะไร แส้ก็ถกู หวดลงมาอย่างแรงฉีกทึงผิว
หนังของเขาให้ปริแตก
22
“เจ้าคิดว่ากําลังทําอะไรอยู!่ ”
โทสะเอ่อท้นขึนในจิตใจทําให้อารมณ์เกาหลิงระเบิดออก
โดยพลัน! เขาหมุนกายไปคว้ามือชายกักขฬะอย่างแรง
สีหน้าอาฆาตพลางขู่ฟ่อ “ข้าขอเตือนไว้ก่อนว่าอย่าให้
มันมากไปนัก!”

(3)
23
เผียะ!
ชายหยาบผูน้ นตบหน้
ั าเกาหลิงเสียฉาดใหญ่ แรงจนทัง
หูทงตาพร่
ั าเลือน ก้อนเลือดเหนียวข้นติดอยูใ่ นลําคอได้
กลินโลหิตเข้มข้น
“แพศยา ข้าจ่ายเงินซือเจ้ามาย่อมเล่นกับเจ้าอย่างไรก็
ได้ ยังคิดว่าตนเป็ นองค์รชั ทายาทอยูอ่ ีกอย่างนันรึ ใน
เรือนไผ่แห่งนีเจ้าก็ไม่ตา่ งอะไรไปจากนางโลมชายพวก
นัน! อย่ามาทําอวดดี ต่อให้เจ้าเป็ นถึงองค์รชั ทายาทข้า
ก็ไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! แต่หากเจ้าเป็ นเด็กดีขา้ ก็อาจซือ
ตัวเจ้าเดียวนีเลยก็ยอ่ มได้!”
24
นางโลมชายอย่างนันรึ...
ถ้อยคําเหล่านันเปรียบประหนึงเข็มทิมแทงหัวใจเกาหลิง
เทียบกับความเจ็บปวดทางกายแล้ว ความรวดร้าวในใจ
นันลึกลํายิงกว่า! บัดนีเมือใดทีนึกถึงความเสือมเกียรติ
อันแสนทรมานช่วงไม่กีวันคืนทีผ่านมา ใจเขาก็อยากจะ
ลุกขึนสังหารใครสักคน! เขา เกาหลิง ยังเป็ นองค์
รัชทายาทอยูห่ มาดๆ เมือเดือนทีแล้ว! ไม่เพียงแต่ตน
ต้องเล่นบทหญิง แต่ยงั ต้องประจบสอพลอบุรุษเพือให้มี
ชีวิตรอดต่อไปอีกด้วย! ทัวทังกายเต็มไปด้วยบาดแผล
ฟกชําดําเขียว ละแล้วซึงความหยิงผยองและศักดิศรี!
ไยผูค้ นเหล่านีจึงไม่ยอมปล่อยเขาไปเสียที
25
เผียะ!
ชายหยาบกร้านหวดแส้ลงบนร่างเกาหลิงอีกครัง เขา
เจ็บแสบเหลือแสนจนกายสันเทิม นิวกําผ้าปูเตียงแน่น
ดวงหน้าหล่อเหลาทว่าซีดขาวสําแดงแววอาฆาตมาด
ร้าย
ไม่ชา้ ก็เร็วเถิดเขาจะทําให้ผคู้ นทีหลูเ่ กียรติเขาเหล่านี

ต้องตายทังเป็ น!
“ตาเถร ข้าไม่คิดเลยว่างานอดิเรกของฉินเหยียจะ
พิสดารถึงเพียงนี ชอบการละเล่นแบบนีรึ”
26
บัดนันเองประตูหอ้ งก็ถกู ดันเปิ ดออกพร้อมกับเสียง
สะกดใจดังขึนชัดเจน ใครได้ฟังเป็ นต้องอ่อนระทวย
แต่สาํ หรับเกาหลิงแล้ว เสียงนีก็คือฝันร้ายนันเอง...
ทัวทังกายของเขาสันเทิมหนักกว่าเก่าพลางกัดริมฝี ปาก
ซีดแน่น ความกลัวเอ่อล้นอยูภ่ ายในอย่างชัดเจนจนไม่
กล้าแม้แต่จะโงศีรษะขึน
“ชุนเหนียง ข้ากําลังสนุกไยท่านจึงมาขัดจังหวะ” ชาย

หยาบกร้านผูน้ นขมวดคิ
ั ว นําเสียงฟั งดูไม่พอใจ
27
ชุนเหนียงหัวเราะเสียงคิกคักพลางกล่าวด้วยมือป้องริม
ฝี ปาก “ฉินเหยีย ก็คนเขารูก้ นั ทัวแล้วน่ะสิวา่ บัดนีองค์
รัชทายาทแห่งหลงหยวนรับแขกอยูท่ ีเรือนไผ่ พวกเขาจึง
รีมาดูให้เห็นกับตา ข้าก็มิอาจทําให้พวกเขาผิดหวังจึง
ต้องมารบกวนท่านนีละ หากท่านตกลงจะให้ขา้ กํานัล
เขาสักคืนสองคืนให้ทา่ นได้สนุกกับเขาอีกสักหน่อยก็
ย่อมได้”
ได้ยินถ้อยคําชุนเหนียงดังนัน กายเกาหลิงก็ยงสั
ิ น สี
หน้าก็ยงหวาดหวั
ิ นขึนเรือยๆ
ไม่!
เขามิอาจให้คนเหล่านันเห็นได้ มิฉะนัน หากข่าวนีแพร่

28
กระจายไปสูห่ ลงหยวน ไม่เพียงแต่เขาจะเสียหน้า แต่
ยังจะเสียกระทังตําแหน่งองค์รชั ทายาทไปอีกด้วย!
ฉินเหยียหัวเราะลัน “ถ้าเช่นนันข้าก็ขอบใจ! ชุนเหนียง

ท่านนําตัวเขาไปได้เลย แต่อย่าลืมทีท่านสัญญาไว้เสีย
ละ”
ชุนเหนียงส่งสายตายัวเย้าให้ฉินเหยีย “ท่านวางใจเถิด
ข้าเคยคืนคําทีไหน คืนนีข้าจะชําระล้างเขาให้สะอาด
แล้วส่งคืนให้แก่ทา่ น”
หลังกล่าวจบ สายตาชุนเหนียงก็เบนมายังเกาหลิงพลาง
หัวเราะเย้ายวน “เกาหลิง เจ้าจะเดินไปเองหรือต้องให้
29
ข้าลากตัวไป”
กายเกาหลิงสันเทิมพลางกัดริมฝี ปาก เขาสะกดกลัน

ความอับอายไว้แล้ววิงวอนว่า “ขอข้าใส่เสือผ้าได้หรือ
ไม่”
“ชิ สินค้าอย่างเจ้าใส่เสือผ้าไปก็เปล่าประโยชน์ ไม่จาํ

เป็ น จริงสิ ข้าจะเตือนเจ้าหน่อยว่าผูค้ นทีมาในวันนีอาจ
เป็ นเพือนบ้านของเจ้า ฉะนัน ข้าอยากให้เจ้าเผยร่าง
กายต่อหน้าพวกเขา ให้พวกเขาได้เห็นรอยแผลของเจ้า”
30
ตอนที 228 ยอดสารเลว (1)
ณ เรือนไผ่
ท่ามกลางโถงรับรองโอ่อา่ ปรากฏภาพมูอ่ ซู่ วงนังส่งสาย

ตาหวาดหวาดหวัน มือข้างเรียวขาเผลอกําแน่น
แม้นางมิเชือว่าองค์รชั ทายาทอยูท่ ีนี แต่นางก็มาจนได้!

ทีมาก็เพือจะได้พิสจู น์ความจริงให้รูเ้ รืองกันไป
อย่างไรก็ดี...
เมือชายหนุ่มรูปงามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลก้าว
1
ออกมาจากโถง ใจนางก็แหลกสลายพลางรีบยกมือขึน
ปิ ดปากเพือห้ามตนมิให้สง่ เสียงกรีดร้องออกมา
ไม่! เป็ นไปไม่ได้! เป็ นไปได้อย่างไร ไยองค์รชั ทายาทจึง

ได้มารับแขกอยูท่ ีเรือนไผ่นีเล่า ต้องเป็ นแผนร้ายของอ
วินลัวเฟิ งนางคนบัดซบนันแน่ๆ! ข้าจะไม่มีวนั ให้อภัย
นางผูน้ นั อวินลัวเฟิ งเป็ นอันขาด!
“ทุกท่าน” ชุนเหนียงเปล่งเสียงหัวเราะคิกคักแผ่วเบา
“บุรุษทีทุกท่านประสงค์จะได้เห็นมายืนอยูต่ รงนีแล้ว
โปรดอย่าลืมจ่ายเงิน ท่านมิได้มีโอกาสเห็นคนของเรือน
ไผ่ขา้ ง่ายๆ มิหนําซํายังเป็ นองค์รชั ทายาทแห่งหลง
หยวนอีกด้วย”
2
ด้วยวิสยั ร้ายกาจของชุนเหนียงมีหรือนางจะไม่ใช้โอกาส
นีหาเงินก้อนใหญ่
“องค์รชั ทายาท องค์รชั ทายาทจริงๆ ด้วย! ไม่คิดเลยว่า

องค์รชั ทายาทผูน้ ่าเคารพเลือมใสจะตกตําจนถึงขันมา
รับแขกอยูท่ ีนี”
“จุ๊ๆ องค์รชั ทายาทนีมีเนือหนังน่าชมทีเดียว เห็นแล้วก็

อดคิดจะซือตัวไว้สกั คืนมิได้”
ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบตําทรามดังนันเกาหลิงก็มิได้
โงศีรษะขึนตังแต่เดินเข้ามา หวาดกลัวเกินกว่าทีจะ
มอง...
3
หากมิใช่เพราะเขาขลาดเกินกว่าจะฆ่าตัวตายก็คงเอา
ศีรษะโขกผนังปลิดชีวิตตนไปนานแล้ว จะได้มิตอ้ งมา
ถูกผูอ้ ืนหลูเ่ กียรติเช่นนี
“เจ้าพูดจาเลือนเปื อน!”
ทันใดนันเองก็บงั เกิดเสียงโกรธคลังก้องสะท้อนขึน เมือ

เกาหลิงได้ยินก็กายแข็งทือยิงกว่าเก่าพลางคิดหวังเอา
ศีรษะแทรกแผ่นดินหนี
“องค์รชั ทายาททรงมิได้เป็ นคนเช่นนัน! สตรีจากเรือน

ไผ่ผนู้ ีต้องเป็ นคนบังคับแน่ๆ!”
4
มูอ่ ซู่ วงขบเขียวเคียวฟั นแน่นสายตาคมดุจดังใบกระบี
จ้องตรงไปยังชุนเหนียงด้วยท่าทีเกรียวกราด
“เจ้ากระทําโทษใหญ่หลวงด้วยบังคับขืนใจให้องค์
รัชทายาทแห่งหลงหยวนมารับแขกทีนี!”
ชุนเหนียงหัวเราะคิกคักแผ่วเบาพลางกล่าวด้วยท่าที
ยัวเย้าว่า “น้องสาวข้าเอ๋ย เจ้ากล่าวโทษข้าไม่มีมลู
เรือนไผ่ของข้ายึดหลักการแลกเปลียนอย่างเท่าเทียม
เสมอมา หากผูใ้ ดใคร่คา้ แล้วเราใคร่ซือ เรือนไผ่ก็จะ
ปฏิบตั ิกบั ทุกคนด้วยความจริงใจ จะหนุ่มแก่มิวา่ กัน
ฉะนันเจ้าก็ถามสหายผูน้ ีเองเถิดว่าเขายินยอมหรือว่าถูก
บังคับ”
5
พูดพลางมือชุนเหนียงนางก็หยิกต้นขาเกาหลิงอย่างแรง
ปลายนิวขาวนวลประหนึงหยกสัมผัสผิวขาวราวหิมะ
ของชายหนุ่ม
เมือคิดถึงฝันร้ายทีผ่านมาช่วงสองสามวันนี กายเกา
หลิงก็สนเทิ
ั มพลางเปล่งวาจาว่า “ป...เป็ นการตัดสินใจ
ของข้าเอง ข้ายินยอม”
เหตุการณ์พลิกผลันแล้วมูอ่ ซู่ วงก็กายสันเทาพลาง

กระถดถอยหลังไปสองก้าว หยาดนําตากลบดวงตางาม
มิอาจทําใจเชือถ้อยคําของชายหนุ่มผูบ้ ดั นีก้มศีรษะลง
ตําได้
6
“หม่อมฉันไม่เชือท่าน หม่อมฉันไม่เชือหรอก! ท่านไม่มี
วันทําแบบนันเป็ นอันขาด คนพวกนีต้องบังคับท่านเป็ น
แน่! ท่านวางใจเถิด หม่อมฉันจะรีบกลับไปนํากําลัง
เสริมมาช่วยท่าน!”
มูอ่ ซู่ วงกัดริมฝี ปากตนแน่น คิดมุง่ กลับทันทีเมือหมุน

กาย ทว่ายังไม่ทนั แม้กา้ วเกินสองสามก้าวก็ถกู กลุม่ บุรุษ
กํายํายืนขวางทาง
“เจ้าคิดจะทําอะไร” เพลิงพิโรธสุมอยูใ่ นอกมูอ่ ซู่ วงขณะ

นางเอ่ยถามเย็นชา
พอนางเอ่ยถามดังนันก็ได้ยินเสียงหัวเราะลอยมาจาก
ด้านหลัง “ดูเหมือนแม่นางผูน้ ีจะเป็ นอดีตคนสนิทของ
7
องค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวนสินะ ในเมือเจ้าอยากจะ
ช่วยเขาเหลือเกินก็มาทําหน้าทีแทนเขาสักสองสามคืนดี
ไหมเล่า แล้วข้าจะปล่อยเขาไป เจ้าว่าอย่างไร”
ดวงตาเกาหลิงลุกโชนขึนแล้วรีบมองไปยังมูอ่ ซู่ วง ใน
ดวงตาทีเดิมหม่นหมองบัดนีก็เริมทอประกายขึนมา
ตอนที 229 ยอดสารเลว (2)
8
ถูกต้องแล้ว เขารักมูอ่ ซู่ วงจริงทว่ารักตัวเองมากกว่า!
ตราบใดทีสามารถหลบหนีออกจากรังปี ศาจนีได้ ยอม
สละมูอ่ ซู่ วงไปสักคนจะเป็ นไร
ทียิงไปกว่านัน ผูท้ ีลักพาตัวเขามายังทีแห่งนีก็ได้กล่าว

ว่าเพราะเขาหลงผิดคิดช่วงชิงผูห้ ญิงของจักรพรรดิปีศาจ
จึงต้องเจอกับชะตากรรมอันโหดร้ายเช่นนี! สตรีเดียวที
เขารักหมดหัวใจคือมูอ่ ซู่ วง! เช่นนันเอง ผูห้ ญิงที
จักรพรรดิปีศาจพึงใจย่อมต้องเป็ นมูอ่ ซู่ วงอย่างแน่นอน!
ฉะนันเขาก็ไม่ผิดทีคิดใช้นางโต้กลับชําระล้างความ
ทรมาน! ใครใช้ให้จกั รพรรดิปีศาจนันส่งเขามายังทีแห่ง
นีกันเล่า
น่าเสียดายทีเกาหลิงมิได้ลว่ งรูว้ า่ ผูห้ ญิงของจักรพรรดิ

9
ปี ศาจไม่ใช่มอู่ ซู่ วง หากแต่เป็ นอวินลัวเฟิ งต่างหาก!
“เจ้าว่าอย่างไรนะ” มูอ่ ซู่ วงมองไปยังชุนเหนียงด้วยท่าที

เหลือเชือ ดวงหน้าซีดลงเป็ นสีเถ้า “นีเจ้าบังอาจขอให้
ข้ารับแขกอย่างนันรึ”
ชุนเหนียงป้องปากเปล่งเสียงหัวเราะ นําเสียงนางนัน
ใครได้ยินเป็ นต้องอ่อนระทวย
“เจ้ารักเขามาก และอยากช่วยเหลือเขามิใช่หรือ หาก

พวกเจ้าทังสองรักกันจริงก็ไม่ไปรับหน้าทีแทนเขาสักสอง
สามคืนเล่า แขกเรือนไผ่นนหญิ
ั งก็ได้ชายก็ดี อย่างเจ้า
คงขายได้กาํ ไรงามอย่างแน่นอน”
10
“เจ้า...” มูอ่ ซู่ วงโกรธเสียจนอกกระเพือม ในดวงตา
งามปรากฏแววอาฆาตสว่างวาบอยูอ่ อ่ นจาง
อย่างไรก็ดี นางไม่ทนั จะพูดจบก็ถกู เสียงร้อนรนขัดขึน

เสียก่อน
“อูซ่ วง เจ้าต้องช่วยข้า มีแต่เจ้าคนเดียวทีช่วยข้าได้!”
กายมูอ่ ซู่ วงสันเทาพลางมองเกาหลิงด้วยสายตาสินหวัง

ระคนเจ็บปวดทุกข์ทรมาน “องค์รชั ทายาท ท่านทรง
อยากให้ขา้ ทําหน้าทีแทนอย่างนันหรือ ท่านรูห้ รือไม่วา่
การสูญเสียพรหมจรรย์ของหญิงสาวนันหมายความว่า
11
“เจ้าวางใจเถิดอูซ่ วง ตราบใดทีเจ้าช่วยข้า ข้าก็จะรับ

เจ้าเป็ นชายาและไม่ทาํ ให้เจ้าต้องผิดหวังอย่างแน่
นอน!” เกาหลิงรีบกล่าว
มูอ่ ซู่ วงเปล่งเสียงหัวเราะขมขืนบีบหัวใจยิง ความเจ็บ

ปวดในดวงตายิงหนักหนาสาหัส กระทังใบหน้างดงาม
บัดนีก็ซีดลงเป็ นสีเถ้า นีคือบุรุษผูค้ รังหนึงเคยพรํา
บอกว่ารักนางหนักหนา บัดนีเขากลับจะผลักนางตกลง
สูร่ งั ปี ศาจเพือตนเอง!
มิหนําซํายังพูดว่าตนจะรับนางเป็ นชายาอีกรึ
12
น่าขัน ช่างน่าขันสินดี!
หากนางแปดเปื อนเสียแล้วชายผูน้ ีจะรับนางเป็ นชายา

ได้อย่างไร ดีไม่ดีจะเฉดหัวนางทิงซําทําเป็ นไม่รูจ้ กั เมือ
ได้รบั อิสระเสียอีก!
“พวกเจ้าตกลงกันได้หรือยัง” เป็ นทีประจักษ์วา่ ชุน

เหนียงแลดูขดั เคืองอยูเ่ ล็กน้อยพลางเลิกคิวขึน “ใครจะ
อยู่ ใครจะไป”
“ชุนเหนียง พวกข้าตกลงกันได้แล้ว” เกาหลิงชิงพูดตัด

หน้า มิได้เปิ ดโอกาสให้มอู่ ซู่ วงปฏิเสธแต่อย่างใด “นาง
13
ยินยอมทําหน้าทีแทนข้าสองสามคืน นางหวังเพียงว่า
ท่านจะปล่อยตัวข้า”
มองสภาพชวนสังเวชของเกาหลิงแล้วมุมปากมูอ่ ซู่ วงก็

โค้งขึนเป็ นรอยยิมชิงชัง นีแลบุรุษ ยอมสละผูห้ ญิงของ
ตนโดยไม่ลงั เลเพือปกป้องตัวเอง แม้จะต้องกลายเป็ น
คนโง่ก็ตามที!
“ตกลง ในเมือพวกเจ้าปรึกษาหารือกันแล้ว ช่วงสอง

สามวันนีเจ้าก็ไม่ตอ้ งรับแขก ส่วนจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่
นันก็ขนอยู
ึ ก่ บั อารมณ์ของข้า” ชุนเหนียงส่งยิมยัวเย้า
“เจ้า นํานางไปชําระล้าง ข้าจะให้นางเริมรับแขกตังแต่
คืนนี!”
14
ดวงเนตรมูอ่ ซู่ วงเศร้าหมอง แพขนตายาวซ่อนเร้นความ
อาฆาตชิงชังอยูใ่ นนัน!
อวินลัวเฟิ ง หากเจ้าไม่เผยทีอยูข่ องเกาหลิง ข้าก็คงมิได้

มุง่ หน้ามายังเรือนไผ่และตกลงในกํามือของผูค้ นเหล่า
นี! ฉะนัน สักวันหนึงเถอะข้าจะให้เจ้าได้ลมลองรสชาติ
ิ
ของการตายทังเป็ น!
ส่วนเกาหลิง! คนขลาดอย่างท่านมิสมควรได้ชือว่าเป็ น
ลูกผูช้ าย! กระทังคนหยาบยังรูจ้ กั ปกป้องผูห้ ญิงของตน
แต่ทา่ นนันตําตมยิงกว่าคนหยาบเสียอีก!
15
ตอนที 230 ความทะเยอทะยานอันสูงส่งของบุรุษมาก
เล่ห ์ (1)
16
เมือชุนเหนียงเดินผ่านเกาหลิง นางก็หยุดอยูค่ รูห่ นึง
รอยยิมเย้ยหยันปรากฏบนใบหน้ายัวเย้า “เกาหลิง ข้า
ได้มีโอกาสพบเห็นผูช้ ายมามากนักทังชีวิตนีแต่ไม่เคย
เห็นผูใ้ ดเป็ นยอดสารเลวเท่าเจ้ามาก่อน! หากเจ้าเด็ด
เดียวพอมิคิดแลกอิสรภาพตนกับนาง บางทีขา้ อาจจะ
ซาบซึงใจจนปล่อยทังเจ้าทังนางไปก็ได้ น่าเสียดาย แต่
เจ้าทําให้ขา้ ผิดหวังยิงนัก...”
หลังเอ่ยวาจาแล้วชุนเหนียงก็สา่ ยเอวสะกดใจประหนึง
อสรพิษร้ายก้าวตรงไปยังห้อง
แม้นางมิได้ชายตาแลอีกก็รูด้ ีวา่ บัดนีสีหน้าเขาเจ็บปวด

เช่นไร
17
“อูซ่ วง ข้าขอโทษ” เกาหลิงกําหมัดแน่นมองตรงไปยังมู่
อูซ่ วง ในดวงตาเปี ยมด้วยความรูส้ กึ ผิด “เจ้าวางใจเถิด
หลังออกไปจากทีนีข้าจะไม่มีวนั ทอดทิงเจ้า ข้าจะดูแล
เจ้าอย่างดี”
มูอ่ ซู่ วงเปล่งเสียงหัวเราะเย็นชาอยูล่ กึ ๆ ภายใน จะไม่มี

วันทอดทิงกันอย่างนันรึ ชายผูน้ ีมีดีแต่ลมปาก ต่อไปนี
นางจะไม่เชือใจวาจาเขาอีก!
แม้ในใจนางคิดเช่นนันก็ไม่ได้แสดงออกทางใบหน้า
กลับใช้ดวงตาทุกข์ทรมานจ้องมองเกาหลิง
18
“องค์รชั ทายาทเพคะ หม่อมฉันรูด้ ีวา่ ท่านมีปัญหาส่วน
พระองค์ ตราบใดทีท่านยินยอมแต่งงานกับหม่อมฉัน
หม่อมฉันก็จะไม่กล่าวโทษท่าน”
ไม่กล่าวโทษเขาอย่างนันรึ จะเป็ นไปได้อย่างไรเล่า บัด

นีนางยังต้องอาศัยพลังราชสํานักหนุนหลังจึงมิอาจตัด
สัมพันธ์ในตอนนีได้! รอให้นางมีพลังเข้มแข็งพอก่อน
เถิด จะอวินลัวเฟิ งหรือว่าเกาหลิงนางก็จะไม่ปล่อยให้
ใครรอดไปได้ทงนั
ั น!
“อูซ่ วง ขอบใจทีเจ้าเข้าใจ” เกาหลิงซาบซึงยิง “เจ้าวาง

ใจเถิด ข้าจะไม่มีวนั ทอดทิงเจ้า ซํายังจะรักเจ้ามากขึน
อีกด้วย”
19
รอยยิมขมขืนประดับอยูบ่ นใบหน้ามูอ่ ซู่ วง เมือนางถูก
เหล่าชายกํายํากดลงก็มิอาจอดหันไปมองเกาหลิงได้
สายตาของนางเปี ยมด้วยความลังเลใจทําให้ใจเกาหลิง
เจ็บปวด
อูซ่ วงเอ๋ย มนุษย์ก็เห็นแก่ตวั เช่นนี ข้ามิประสงค์จะอยูท่ ี

นีตลอดไป ข้าจึงทําได้แต่เพียงสละเจ้า! เคราะห์ดีทีเจ้า
มีความเห็นอกเห็นใจเข้าใจข้า หากเป็ นนางสวะอวินลัว
เฟิ งคงไม่ไยดีวา่ ข้าจะเป็ นหรือตาย! ความรูส้ กึ ยากแท้
หยังถึงเปี ยมอยูใ่ นดวงตาเกาหลิง อย่างไรเสียเจ้าก็โดด
เด่นเกินไป โดดเด่นเสียจนจักรพรรดิปีศาจพึงใจในตัว
เจ้า! มิเช่นนันแล้วข้าคงไม่ตอ้ งมาตกอยูใ่ นนรกเช่นนี!
เคราะห์ดีทีเจ้ายังคงรักข้า เป็ นการพิสจู น์ทางหนึงว่าข้า
20
ดีกว่าเขา
ในมุมมองของเกาหลิง หญิงทีจักรพรรดิปีศาจหลงรัก
ย่อมเป็ นมูอ่ ซู่ วงอย่างแน่นอน ทว่าคนทีนางรักคือเขา!
ถ้าเช่นนันก็ยอ่ มพิสจู น์ได้มิใช่หรือว่าเขาเหนือกว่า
จักรพรรดิปีศาจ เช่นนันเองจักรพรรดิปีศาจจึงได้บนั ดาล
โทสะเพราะถูกหยามเกียรติแล้วลงโทษเขา
มุมปากเกาหลิงอดยกขึนเป็ นรอยยิมมิได้ จักรพรรดิ

ปี ศาจเอ๋ย เจ้าจะแข็งแกร่งปานใดก็ตามที หญิงทีเจ้า
หลงรักหัวปั กหัวปํ าก็ยงั รักข้าอย่างลึกซึง! ยิงไปกว่านัน
เจ้าคิดว่าเจ้าลงโทษข้าแล้วด้วยการขายข้าเข้าเรือนไผ่
แต่เจ้าคงมิได้คิดว่าข้าจะลากหญิงผูเ้ ป็ นทีรักของเจ้าลง
มาด้วย! นีละราคาค่างวดทีเจ้าทําร้ายข้า!
21
…
จวนองค์ชายสีแตกต่างจากจวนองค์รชั ทายาทยิงนัก ผิด

ไปจากทีผูค้ นคาดคิดไว้ จวนองค์ชายสีมิได้หรูหราโอ่อา่
ทว่าสงบเงียบด้วยขุนเขาและสายธารหลังไหล ก่อเป็ น
บรรยากาศรืนใจให้ผมู้ าเยือนรูส้ กึ สบาย
อวินลัวเฟิ งเห็นชายผูน้ นนั

ั งอยูใ่ นพลับพลาแต่ไกล พลาง
ดวงตานางก็หรีลงเล็กน้อย
เห็นได้ชดั ว่าบุรุษภายในพลับพลารูส้ กึ ได้ถงึ การมาเยือน

ของนาง จากนันช้อนใบหน้าหล่อเหลาขึนเล็กน้อยส่ง
รอยยิมอ่อนโยนให้แก่นาง
22
อย่างไรก็ดี แม้รอยยิมอ่อนโยนเพียงใด ความมากเล่ห ์
ในดวงตาก็เผยธาตุแท้ของเขาออกมาจนหมดสิน
“เจ้ามาแล้วรึ” บุรุษผูน้ นยกมุ

ั มปากขึนถามด้วยนํา
เสียงอบอุน่
ตอนที 231 ความทะเยอทะยานอันสูงส่งของบุรุษมาก

เล่ห ์ (2)
23
อวินลัวเฟิ งหยุดเดินพลางช้อนสายตาขึนเล็กน้อยจ้องไป
ยังบุรุษรูปงามทีนังอยูใ่ นพลับพลา “เจ้าเรียกข้ามามี
ธุระอะไร”
เกาเส่าเฉินองค์ชายสีแห่งหลงหยวนแม้ภายนอกอบอุน่
ประหนึงหยก แท้จริงแล้วกลับมากเล่หด์ งั สุนขั จิงจอก!
บุรุษเช่นนีกําจายรังสีอนั ตรายหมดจดเป็ นผูล้ กึ ลับยาก
แท้หยังถึง
เกาเส่าเฉินหรีดวงตาคล้ายสุนขั จิงจอกลงเล็กน้อยพลาง
ริมฝี ปากก็ยกขึนเป็ นรอยโค้งสง่างาม
24
“เห็นกันอยูว่ า่ ข้ามีเรืองสําคัญจะปรึกษาเจ้า”
“เรืองสําคัญอะไร” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนด้วยนัยร้าย

เอ่ยถามพลางเอียงศีรษะชําเลืองจ้องเกาเส่าเฉิน
เกาเส่าเฉินบรรจงยกถ้วยชาขึนจิบ ตลอดเวลานันมีรอย
ยิมนุ่มนวลประดับดวงหน้าอ่อนโยน
“ข้ามีความประสงค์จะร่วมมือกับเจ้า” เกาเส่าเฉินนิงไป
ครูห่ นึงก่อนเอ่ยต่อว่า “ข้ารูว้ า่ เจ้าชิงชังเกาหลิงและมูอ่ ู่
ซวงนัก หากเราร่วมมือกันข้าก็จะมอบโอกาสให้เจ้าได้
เหยียบยําสองคนนันไว้ใต้ฝ่าเท้า”
25
อวินลัวเฟิ งชําเลืองจ้องเกาเส่าเฉินด้วยรอยยิมอ่อน
“เจ้าคิดผิดแล้ว ข้ามิได้ชิงเกลียดชังเกาหลิงหรือว่ามูอ่ ู่
ซวง พวกเขามิได้มีคา่ พอให้ขา้ คิดรังเกียจ!”
บุคคลเพียงผูเ้ ดียวทีนางชิงชังคือผูท้ ีนําอวินเซียวไปทิงไว้

ในไพรลับแลเมือสิบปี ทีแล้ว! นอกนันไม่วา่ ใครก็มิได้มี
ค่าพอให้หวั ใจนางคิดเกลียดชัง
เกาเส่าเฉินเปล่งเสียงหัวเราะคิกคัก พลางสายตา
ประหนึงจิงจอกก็หรีลงเผยให้เห็นประกายมากเล่ห ์ “ถ้า
เช่นนันเจ้าไม่คิดยืนอยูเ่ หนือหัวใครๆ บ้างรึ ข้าเชือว่า
ตราบใดทีเราสองร่วมมือกัน ทัวทังแคว้นหลงหยวนย่อม
ตกเป็ นของเราอย่างแน่นอน”
26
“ขออภัย แต่เจ้าคงเข้าใจอะไรบางอย่างผิดไป! ข้ามิได้
ต้องการเพียงหลงหยวน แต่ขา้ จะครอบครองทังผืนแผ่น
ดินนีต่างหาก!”
เด็กสาวเชิดสายตาขึน ความยโสฉายชัดอยูใ่ นดวงตาดือ

ด้านยิง ทีนางต้องการตลอดมามิใช่หลงหยวน หากแต่
เป็ นทังผืนแผ่นดินนีต่างหาก!
ได้เห็นเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูถ้ ือดีดงั นัน มือเกาเส่าเฉิน

ซึงประคองถ้วยชาอยูบ่ ดั นีก็สนเล็
ั กน้อย ความใคร่รูใ้ น
ดวงตาประหนึงจิงจอกยิงเข้มข้นดังว่ามีเพลิงไฟแผดเผา
อยูภ่ ายใน...
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ เจ้ายิงวางท่าทีเช่นนี ข้าก็ยงกระหาย

ิ
27
ใคร่รูใ้ นตัวเจ้า! เรานีช่างเหมาะสมกันราวกับกิงทองใบ
หยก! หากร่วมมือกันย่อมไม่มีทางพ่ายแพ้กลศึกผูใ้ ด
อย่างแน่นอน!”
ใช่แล้ว!
หากอวินลัวเฟิ งร่วมมือกับเกาเส่าเฉิน กลศึกแผนร้ายใด

ย่อมไม่มีทางรอดสายตาทังสอง อย่างไรก็ดี สําหรับ
อวินลัวเฟิ งแล้ว นางพึงใจกับอวินเซียวผูเ้ รียบง่ายและ
จริงใจมากกว่าเกาเส่าเฉินผูม้ ากเล่ห ์ เมืออยูเ่ คียงข้างอ
วินเซียวแล้วนางรูส้ กึ ผ่อนคลายอย่างแท้จริง! ทว่ากับ
เกาเส่าเฉินนางกลับต้องระแวดระวัง หากประมาทแม้
เพียงนิดย่อมตกลงสูก่ บั ดักของเขาอย่างแน่นอน! บุรุษ
เช่นนีรูจ้ กั แต่ใช้ประโยชน์จากผูอ้ ืน หากสิงใดไร้ซงึ
28
ประโยชน์แล้วก็ไม่ลงั เลทีจะเขียทิง!
“ข้าคิดว่า...” อวินลัวเฟิ งนิงไปพักหนึงก่อนเผยรอยยิม

ร้าย “เจ้าคิดกลศึกไปคนเดียวเถอะ ข้าไม่สนใจร่วมมือ
กับเจ้า!”
ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนัน เกาเส่าเฉินก็มิได้โกรธแต่
กลับเผยรอยยิมอ่อนโยนให้ ดวงตาจิงจอกคล้ายจะมี
กระแสไฟแลบแปลบปลาบจ้องตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง
“ข่าวลือว่ากันว่าคุณหนูแห่งตระกูลอวินโปรดปรานการ
เทียวสําราญไปกับบุรุษรูปงามเป็ นทีสุด ในเมือมีบรุ ุษรูป
งามถึงปานนีอยูเ่ บืองหน้าแล้วไยเจ้าไม่ยวเย้
ั าข้าหน่อย
เล่า หากเจ้ายินยอม ข้าก็ยินดีทีจะติดตามเจ้าไปจนถึง
29
ฝังฝัน”
อวินลัวเฟิ งลูบคางเล็กน้อยพลางประเมินเกาเส่าเฉิน
ด้วยรอยยิม “บุรุษรูปงามอย่างนันรึ ขออภัย แต่ขา้ ไม่
เห็นว่าเจ้าจะรูปงามตรงไหน”
อันทีจริงเกาเส่าเฉินก็เป็ นบุรุษรูปงามทีเดียว แต่โชคไม่ดี

ในเมือนางมีสนิ ค้าชันเลิศอย่างอวินเซียวอยูข่ า้ งกายแล้ว
จะให้นางชายตาแลบุรุษอืนได้อย่างไร
30
ตอนที 232 พลังเบืองหลังมูอ่ ซู่ วง (1)
เกาเส่าเฉินมีสีหน้ามืดหม่นพลางลุกขึนยืนแล้วค่อยๆ
เยืองย่างไปหาอวินลัวเฟิ ง
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ เจ้าพูดเช่นนีทําร้ายจิตใจข้ายิงนัก” รอย

ยิมอ่อนโยนปรากฏบนริมฝี ปากเกาเส่าเฉิน “กระทัง
องครักษ์เจ้ายังเกียวพาราสี ไยเจ้าไม่คิดทําเช่นนันกับข้า
บ้าง หากเจ้าต้องการ จะให้ขา้ ไปล้างเนือล้างตัวรอเจ้า
อยูใ่ นห้องก็ยอ่ มได้”
ถ้อยคําวาจาของเขาอาบเจตนาเกียวพาทําให้ดวงตา
อวินลัวเฟิ งเคร่งขรึมขึนโดยพลัน ประกายเย็นยะเยือก
1
สว่างวาบขึนในดวงตามืดดําของนาง
“หากเขาเป็ นองครักษ์แล้วจะทําไมเล่า แม้อวินเซียว

เป็ นองครักษ์ อย่างน้อยเขาก็เป็ นของข้าแต่เพียงผูเ้ ดียว!
อย่างไรก็ดี ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเจ้าร่วมเตียงกับสตรีมากี
ร้อย เจ้าคิดจริงรึวา่ ข้าจะชายตาแลพวกคนจากราช
สํานัก”
เกาเส่าเฉินส่งยิมอีกคราแล้วก้าวเข้าใกล้อวินลัวเฟิ งอีก
สองสามก้าว “แต่เจ้าไม่คิดหรือว่าเราสองคนเหมาะสม
กันดี ก่อนหน้านีเจ้ายกเลิกการหมันหมายกับองค์
รัชทายาท หากเจ้าแต่งงานกับข้าเสียบัดนีก็นบั เป็ นการ
ตบหน้าเขาฉาดใหญ่ อีกประการ ข้ารูว้ า่ เราสองต่างก็มิ
ใช่ทาสแห่งความรัก เช่นนันเองการแต่งงานครังนีก็เป็ น
2
เพียงแต่ในนาม”
ครันเห็นเกาเส่าเฉินยังมิหยุดก้าวเข้าประชิดกาย อวินลัว
เฟิ งก็นิวหน้า รังสีถือดีกาํ จายออกจากดวงตา “หากเจ้า
ยังบังอาจเข้ามาอีกก้าวเดียวข้าก็ไม่รงั เกียจทีจะตัดขา
เจ้าเสีย!”
สีหน้าเกาเส่าเฉินนิงงันไปแล้วเขาก็หยุดการเคลือนไหว
หรีตาลงพลางจ้องตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง “เสียวเฟิ งเอ๋อร์
ดูทา่ ครังนีจะเป็ นการพบกันเพียงครังทีสามของเรา ทว่า
ข้าได้ทาํ สิงใดลงไปหรือเจ้าจึงชิงชังข้าหนักหนา”
มีเพียงสิงนีทีเกาเส่าเฉินมิอาจเข้าใจแม้ครุน่ คิดเพียงไรก็
ตามที อย่างไรเสียเขาก็ยงั เป็ นถึงองค์ชายสีแห่งแคว้น
3
หลงหยวน มีสตรีนบั ร้อยคิดคอยจะออกเรือนด้วย มี
เพียงนางเท่านันทีเห็นว่าเขาเป็ นอสรพิษร้าย
เขาน่าหวาดหวันถึงเพียงนันเชียวหรือ
“ข้าเพียงไม่คนุ้ ชินกับการมีเจ้าอยูใ่ กล้ชิดเกินเหตุ”

อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วสําทับต่อว่า “เจ้าเรียกข้ามา
ในวันนีด้วยอ้างเรืองของมูอ่ ซู่ วง บางทีนีอาจเป็ นวัตถุ
ประสงค์ทีแท้จริงของเจ้ากระมัง”
เกาเส่าเฉินกวาดสายตาผ่านอวินลัวเฟิ ง รอยยิมอ่อน
โยนยังคงประดับดวงหน้าหล่อเหลา ดูทา่ ทีมิได้คิดถือสา
ถ้อยคําทีนางเพิงกล่าวออกมา
4
“ข้าเพียงแต่อยากเตือนเจ้าว่าตัวตนทีแท้จริงของมูอ่ ซู่ วง
นันซับซ้อนกว่าทีเจ้าคิดไว้นกั ! อย่างไรก็ดี ข้าเองก็ไม่รู ้
ถึงทีมาทีไป ดีไม่ดีกระทังมูอ่ ซู่ วงเองก็อาจจะไม่ลว่ งรูแ้ น่
ชัด! มีเพียงฮ่องเต้เท่านันทีรู!้ ”
หัวใจอวินลัวเฟิ งร่วงหล่น นางเดาไว้ได้หลายเพลาแล้ว

ว่าเหตุผลทีเกาถูเข้าข้างอัครมหาเสนาบดีนกั มิใช่เพียง
เพราะพระสนมเอกมู่ อย่างไรก็ดี นางก็มิได้คาดคิดเลย
ว่าผูท้ ีมีตวั ตนซับซ้อนทีแท้คือมูอ่ ซู่ วงต่างหาก
กล่าวโดยง่ายก็คือนางยังไม่ทราบดีวา่ ตัวตนที ‘ซับซ้อน’

นีซับซ้อนถึงปานไหน...
5
“เสียวเฟิ งเอ๋อร์ ทีข้าเรียกเจ้ามาในวันนีก็ดว้ ยประสงค์
จะแจ้งเรืองนี และจะขอเตือนเจ้า! หากคิดจัดการมูอ่ ู่
ซวง เจ้าต้องขุดรากถอนโคนพลังเบืองหลังนางเสียก่อน
มิฉะนันคงได้กลายเป็ นเรืองใหญ่โตไม่จบไม่สน!”
ิ เกา
เส่าเฉินเผยรอยยิมอ่อนโยน “แน่นอน หากเจ้าแต่งงาน
กับข้าแล้วช่วยให้ขา้ ขึนครองบัลลังก์ ราชสํานักก็มีสาํ นัก
ฌานคอยหนุนหลังเจ้า เช่นนันเอง พลังเบืองหลังมูอ่ ซู่ วง
ก็มิอาจกระทําการบุม่ บ่าม”
อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาดําสนิทขึนแล้วเผยรอยยิมร้าย
“แม้มอู่ ซู่ วงจะมีพืนเพเช่นไร ข้า อวินลัวเฟิ ง ก็จะไม่
ยอมถอยหนี! ทียิงไปกว่านัน ข้ามิเคยประสงค์แบ่งปั น
บุรุษของข้าร่วมกับหญิงใด ทีข้าปรารถนาคือสามีทีจะ
6
เป็ นของข้าคนเดียวชัวชีวิต! เพียงนับจํานวนสนมทัง
หลายทีเจ้ามีก็หมดสิทธิแล้วทีจะพูดกับข้าเรืองนี!”
เกาเส่าเฉินหรีตาลงเล็กน้อย “เจ้าจะไม่เก็บไปคิดเสีย
หน่อยรึ”
ในฐานะบุตรแห่งราชสํานัก เกาเส่าเฉินเรียนรูเ้ สมอมา

ว่าบุรุษควรมีสนมติดกายมากเข้าไว้ เช่นนันเอง เมือเติบ
ใหญ่จงึ เป็ นวิสยั ทีเขาจะมีสนมคนโน้นคนนีไปทัว!
7
อย่างไรก็ดี บัดนีเขาก็เพิงได้ยินคําว่า ‘สามีทีจะเป็ นของ

ข้าคนเดียวชัวชีวิต’ จากปากหญิงสาว
ของข้าคนเดียวชัวชีวิตอย่างนันรึ...
ฮ่าๆ! น่าขัน! จะมีชายสักกีคนยินยอมยึดติดกับเมีย

เดียว ยิงเป็ นโอรสแห่งราชวงศ์ยงแล้
ิ วใหญ่!
และถึงแม้ใจตนมิได้ประสงค์จะมีสนมก็ยงั มีคนพร้อมใจ
นําสตรีมากํานัลให้อยูด่ ี! ด้วยบริบทเช่นนีมีหรือเขาจะ
8
ไม่คล้อยตาม
“หากเสร็จเรืองกันแล้วข้าก็ขอตัวกลับก่อน อวินเซียว
ของข้ารออยูท่ ีจวน...”
เด็กสาวแย้มยิมเกียจคร้าน ตาก็กวาดผ่านดวงหน้าหล่อ
เหลาของเกาเส่าเฉิน แล้วนางก็หมุนกายจากไปภายใต้
สายตาลึกซึงของบุรุษ
เห็นร่างเด็กสาวใกล้ลบั ตาไปดังนัน เกาเส่าเฉินก็

ปรารถนาอยากยืนมือออกไปคว้าจับนางไว้เหลือเกิน
ทว่าก็หยุดคิดหลังตระหนักได้วา่ ตนกําลังทําอะไร ดวง
ตาประหนึงจิงจองจ้องไปยังนางผูก้ าํ ลังจากไปด้วยแวว
9
ตาทีพลิวไหว
เสียวเฟิ งเอ๋อร์ ยิงเจ้าปฏิเสธข้าเท่าไรข้าก็ยงกระหายใคร่

ิ
รูใ้ นตัวเจ้ามากขึนเท่านัน อย่างไรก็ดี เด็กสาวตัวน้อย
อย่างเจ้า ข้าก็ยงั มิอาจวางตัวโผงผางด้วยเกรงว่าเจ้าจะ
หนีหายไป หากเป็ นเช่นนันแล้วข้าจะไปตามหาเจ้าอีก
คนได้จากทีใดอีก
แรกเริมเดิมทีเกาเส่าเฉินมิเคยคิดปล่อยมือจากเหล่า
สนมตนด้วยคิดว่าเป็ นวิสยั ของชายทีจะมีอนุ คนโน้นคน
นีมากหน้าหลายตา! ทว่าตราบใดทีอวินลัวเฟิ งยอมรับ
เขา จะสิงใดก็มิใช่ปัญหา!
...
10
ณ สวนด้านหลังจวนแม่ทพั
อวินลัวเฟิ งเห็นบุรุษอาภรณ์ดาํ ยืนอยูใ่ ต้ตน้ ไม้มาแต่ไกล

นางค่อยๆ ชะลอฝี เท้าลงพลางดวงตาสีดาํ ก็จรดลงบน
ใบหน้าหล่อเหลาเช่นชายชาติทหารนัน แล้วรอยยิมแฝง
นัยซุกซนทรงเสน่หก์ ็ปรากฏขึนบนดวงหน้าหยดย้อยของ
นาง
“อวินเซียว เจ้ามาทําอะไรทีนีรึ”
“รอพบท่าน”
11
เพียงถ้อยคําธรรมดานีก็พรรณนาความโหยหาไร้กน้ บึง
ของชายหนุ่ม แม้เขาผูน้ ีมิเคยสําแดงอารมณ์ความรูส้ กึ
ทว่าก็จริงใจปราศจากเจตนาซ่อนเร้นหลอกลวงนาง!
“อวินเซียว ต่อแต่นีเป็ นต้นไปเจ้าไม่ตอ้ งรอข้าทีนีอีกแล้ว

ไม่วา่ ข้าจะไปทีใดข้าก็จะพาเจ้าไปด้วย” อวินลัวเฟิ งช้อน
ศีรษะขึนแล้วจ้องไปยังดวงหน้าหล่อเหลานัน “อย่างไร
ก็ดี หากข้ามิได้ให้เจ้าตอบโต้ ก็หมายความว่าข้าต้อง
การสังสอนคนเหล่านันเอง เพราะฉะนันเจ้าก็มิตอ้ งออก
รับปกป้องข้าตลอดเวลา”
“ได้”
อวินเซียวผงกศีรษะแผ่วเบา เสียงแหบห้าวทว่าเปี ยม
12
เสน่ห ์ ประหนึงว่ามีขนนกปั ดเข้าทีหัวใจอวินลัวเฟิ งแผ่ว
เบาทําให้นางรูส้ กึ คันยุบยิบจนทนมิได้
นางหรีดวงตาลงเล็กน้อย จากนันจับอวินเซียวกดกับ
ต้นไม้พลางเขย่งเท้าขึนจุมพิตริมฝี ปากเย็นยะเยือกนัน
เมือรูส้ กึ ถึงคลืนความร้อนเอ่อท้นขึนภายใน มืออวินลัว

เฟิ งก็คว้าจับคอเสือชายหนุ่มฉีกกระชากออกเผยให้เห็น
แผงอกทรงเสน่ห ์
ตึง!
ไม่ไกลออกไป ฉินหยวนผูห้ ลบอยูใ่ นความมืดก็เกือบ
13
พลัดตกลงสูพ่ ืนพลางรีบพยุงกายตน ทัวทังร่างประหนึง
ถูกสายฟ้าฟาดเข้าทําให้เขาลุกลีลุกลน
ตายล่ะ นีนายท่านของเขากําลังถูกจับกดอยูห่ รอกรึ!
ผูห้ ญิงของนายท่านช่างเป็ นจอมเผด็จการผูจ้ ะทําให้โลก

ทังโลกปั นป่ วนโดยแท้! นางแข็งแกร่งเกินไป! ในโลกนีก็
คงมีแต่นางกระมังทีจับนายท่านกดลงได้!
ปลายนิวมือของเด็กสาวลูบไล้แผงอกของเขาแผ่วเบา
แลประหนึงว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านกายเขาจึงสัน
สะท้านน้อยๆ
14
อาจเป็ นเพราะอวินลัวเฟิ งยัวเย้าเขามากไป ในก้นบึง
หัวใจจึงได้รอ้ นรุม่ ในทีสุดเขาก็ยกมือขึนแล้วจึงดึงนาง
เข้ามากอดไว้กบั อกอย่างแนบแน่น
15
เมือรูส้ กึ ถึงความร้อนจากกายเด็กสาวดังนัน อวินเซียวก็

มิได้สงวนท่าทีอีกต่อไป ยืนมือออกไปดันนางลงกับ
ต้นไม้
อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย พลางมุมปากก็ยกขึนเป็ น

รอยโค้งยัวเย้า “เทียบกับทีถูกกดแล้ว ข้าโปรดปราน
การกดเจ้ามากกว่า!”
ดวงตาสีดาํ ของนางกําจายกลินอายยัวเย้า แล้วรอยยิม

บนใบหน้าก็แฝงเสน่หร์ า้ ยลึก งดงามเสียจนใครได้เห็น
16
เป็ นต้องระทวย
“คุณหนู! คุณหนู!”
ชิงเหยียนวิงรีเข้ามา แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเมือนางมาถึง

สวนด้านหลังแล้วจะได้เห็นทังสองในสภาพเสือผ้า
อาภรณ์หลุดลุย่ นางชะงักไปชัวขณะก่อนยกมือขึนปิ ด
ตาทันที
“บ่าวผูน้ ีมิได้เห็นสิงใดทังสิน ท่านทังสองโปรดว่ากันต่อ

เถิด”
พูดจบนางก็รบี หมุนกายกลับคิดจะจากลา ทว่าก้าวไป
17
สองสามก้าวก็เหมือนฉุกคิดอะไรยางอย่างขึนมาได้จงึ
ย้อนกลับมาหาอวินลัวเฟิ งอีกครัง
“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวจะมาแจ้งคุณหนูวา่ บัดนีมูอ่ ซู่ วงก็ได้

รับแขกอยูท่ ีเรือนไผ่แล้วเช่นกัน ทัวทังหลงหยวนนันรูก้ นั
หมด บ่าวจึงรีบมาแจ้งคุณหนูให้คณ
ุ หนูดีใจ เอาละ
บ่าวจะไม่รบกวนท่านทังสองอีกต่อไปแล้ว”
พูดจบชิงเหยียนก็มิได้ตอ่ ความยาวอีกพลางปิ ดตาวิงไป

ตามทิศทางสูส่ วนด้านหน้า
นางจับสังเกตได้หลายเพลาแล้วว่าบรรยากาศระหว่าง
คุณหนูของนางกับอวินเซียวนันไม่ปกติ นางเพียงมิได้
คาดคิดว่าทังสองจะก้าวกระโดดไปไกลถึงเพียงนี ไม่ได้
18
การ นางต้องรีบไปแจ้งท่านแม่ทพั ให้ทา่ นได้เบิกบานใจ
เสียแล้ว!
“อวินเซียว เจ้าจะกดข้าไปอีกนานเท่าไร” อวินลัวเฟิ งละ

สายตาออกจากแผ่นหลังชิงเหยียนพลางเลิกคิวขึนด้วย
ท่าทีแฝงนัยร้ายแล้วเอ่ยถาม
อวินเซียวค่อยๆ ปล่อยเด็กสาวออกจากอ้อมกอด ดวง

ตาสีดาํ ราบเรียบก็กวาดไปยังชิงเหยียน เห็นประกาย
ประหลาดพลิวไหวอยูใ่ นดวงตา
“อวินเซียว เรืองของมูอ่ ซู่ วงเจ้าเป็ นคนจัดการอย่างนัน

รึ”
19
เสียงเด็กสาวเรียกสติอวินเซียวกลับคืนมาพลางดวงตา
ดํานันก็เบนกลับมาหาอวินลัวเฟิ ง “นางแส่หาเรืองเอง”
หากมิใช่เพราะเกาหลิงกับมูอ่ ซู่ วงจ้องทําลายอวินลัวเฟิ ง

หนักหนา เขาก็คงไม่ใช้วิธีโหดร้ายถึงเพียงนี
“อวินเซียวเอ๋ย ข้าว่าอีกประเดียวท่านปู่ คงเรียกข้าไป

ถามคําถามเป็ นแน่ ขอข้าคิดเสียก่อนว่าจะจัดการกับ
ท่านปู่ อย่างไรดี”
ในเมือแม่เด็กน้อยชิงเหยียนได้เป็ นพยานรูเ้ ห็นเสียแล้ว

เรืองราวคงได้ลว่ งรูไ้ ปถึงหูทา่ นปู่ เป็ นแน่ เช่นนันเอง นาง
ก็จะต้องเตรียมตัวรับมือ! แม้นางเคยเกียวพาอวินเซียว
20
ต่อหน้าธารกํานัลมาก่อน ท่านปู่ นางก็คิดเพียงแต่วา่ นาง
จงใจสร้างสถานการณ์ขนเท่
ึ านัน อย่างไรก็ดี บัดนีเมือ
กระทังชิงเหยียนก็ยงั บังเอิญได้เห็นทังสองแล้ว
สถานการณ์ก็ยอ่ มเปลียน!
แล้วก็เป็ นไปตามคาด อวินลัวส่งคนมาเรียกตัวนางไปยัง

ห้องเขียนหนังสือ เดิมทีอวินลัวเฟิ งคิดจะไปเผชิญหน้า
ท่านปู่ เพียงลําพัง ทว่าอวินเซียวดึงดันจะตามนางไป
ด้วย
ขณะนางคิดบอกให้เขารออยูน่ นั ชายหนุ่มก็เอ่ยเพียงว่า
“ท่านบอกแล้วว่าต่อไปท่านจะไม่ให้ขา้ ต้องรอทีนีอีก ไม่
ว่าท่านจะไปทีใด ท่านก็จะพาข้าไปด้วย”
21
ด้วยประโยคดังกล่าวทําให้ทกุ ข้อโต้แย้งในใจอวินลัวเฟิ ง
หายวับไปทันใด! แม้โดยปกติแล้วชายผูน้ ีจะเคารพเชือ
ฟั ง บางทีก็กลับดือดึงได้เหมือนกระทิงป่ าซํายังไม่ฟังคํา
ใคร เช่นนันเอง อวินเซียวจึงได้ติดตามอวินลัวเฟิ งไปยัง
ห้องเขียนหนังสือจนได้
ภายในห้องนัน ท่านแม่ทพั มีดวงหน้าราบเรียบพลาง

ชําเลืองมองทังสองก้าวเข้ามาในห้อง ดวงหน้าชราภาพ
เคร่งขรึมถึงขันน่าเกรงขามอยูน่ อ้ ยๆ เลยทีเดียว
“พูดมาซิ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าทังสองนันมัน
อย่างไรกัน”
22
เขากระแอมแล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม
อวินเซียวจับมืออวินลัวเฟิ งไว้แน่นพลางคิวหม่นก็ขมวด
ลงเล็กน้อย “เรืองนี...”
ตอนที 235 เจ้าไม่คิดรับผิดชอบรึ
“ข้าไม่ได้ถามเจ้า ข้าถามอวินลัวเฟิ ง นางเด็กแสบนี!”

แม่ทพั เฒ่าพ่นลมออกจมูกเย็นชาพลางกล่าวด้วยนํา
23
เสียงขุ่นข้อง
หากเป็ นใครอืนมาพูดจากับอวินเซียวด้วยท่าทีเช่นนีคง
ได้กลายเป็ นศพไปนานแล้ว! ทว่าแม่ทพั เฒ่าผูน้ ีเป็ น
ครอบครัวของอวินลัวเฟิ ง และเขาก็มิอาจโกรธเคือง
สมาชิกครอบครัวของนางได้! แม้กระนันเอง อวินเซียวก็
ได้กา้ วไปด้านหน้าหนึงก้าวป้องอวินลัวเฟิ งไว้ดา้ นหลัง
ประหนึงเกรงว่าแม่ทพั เฒ่าจะบันดาลโทสะทําร้ายนาง
“ท่านปู่ อยากให้ขา้ แจ้งแก่ทา่ นเช่นไรเล่า” อวินลัวเฟิ ง

เลิกคิวขึน “ในเมือท่านปู่ รูเ้ ห็นทุกอย่างแล้วจะให้ขา้ พูด
อะไรได้อีก”
“เจ้า...” แม่ทพั เฒ่าโกรธขึงเสียจนหน้าเปลียนเป็ นสี

24
เถ้า “นางเด็กแสบนี ข้ามิได้อบรมสังสอนเจ้าแล้วเจ้าก็
ยิงดือด้านร้ายกาจ! เจ้าเกียวพาราสีเขาแต่ไม่คิดรับผิด
ชอบอย่างนันรึ หลานสาวข้าเป็ นสตรีผไู้ ม่คิดรับผิดชอบ
เมือฉกฉวยผลประโยชน์จากผูอ้ ืนหรืออย่างไร หากเจ้า
ไม่รบั ผิดชอบเขา แม่ทพั เฒ่าผูน้ ีก็จะตัดหางปล่อยวัดเจ้า
ออกจากตระกูลอวินเสีย!”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลแม่ทพั เฒ่าจากหางตาผูบ้ ดั นีโกรธ

หน้าดําหน้าแดงแล้วตอบรับว่า “ข้ายังเด็กอยู”่
นัยของนางคือนางยังเด็กนัก ยังมิประสงค์จะแต่งงาน
รวดเร็วถึงปานนี!
“นางเด็กเสเพลนี ท่านแม่เจ้าแต่งงานกับท่านพ่อเจ้า
25
เมือนางอายุได้สบิ ห้าปี เจ้าเองอีกประเดียวประด๋าวก็จะ
เข้าวัยสิบห้าแล้ว! ยังกล้าพูดว่าเด็กเกินไปอีกรึ บุพการี
เจ้าเป็ นผูม้ ีความรับผิดชอบสูงส่ง ไยจึงได้ให้กาํ เนิดลูก
สาวเสเพลผูไ้ ม่คิดรับผิดชอบต่อสิงใดเช่นนี”
แม่ทพั เฒ่าพิโรธเสียจนแทบกระอักเลือด หากมิใช่เพราะ

ชิงเหยียนเผอิญไปเห็นทังสองเข้า นางเด็กคนนีก็คงยัง
จะเสเพลแบบนีอยูเ่ รือยไป
“ท่านปู่ พดู จบหรือยัง ข้าเหนือย อวินเซียว กลับไปพัก

กันเถอะ” อวินลัวเฟิ งหาวหวอดๆ
สําหรับนางแล้วตอนนียังมิใช่เวลามาออกเรือน! นางจะ
คิดถึงเรืองเหล่านีก็ตอ่ เมือล้างแค้นให้บิดามารดาเสร็จ
26
สินแล้วเท่านัน จะให้นางมีชีวิตเป็ นสุขทังๆ ทีพวกตระกู
ลมูย่ งั มิได้รบั การลงโทษอย่างสาสมได้อย่างไร
แม่ทพั เฒ่าสะกดกลันความโกรธไว้ในใจพลางกล่าวด้วย
สีหน้าซีดขาว “นางเด็กเสเพล อวินเซียวเป็ นเด็กดี ข้า
เองก็ชอบใจเขาตังแต่แรกเห็น ในเมือตอนนีเจ้าก็คอยแต่
จะจู่โจมเขาเหมือนสัตว์ป่าแล้วยังไม่คิดจะแสดงความ
รับผิดชอบอีกรึ”
คอยแต่จะจู่โจมเหมือนสัตว์ป่าอย่างนันรึ
มุมปากอวินลัวเฟิ งกระตุกเล็กน้อย ท่านปู่ นางคิดเช่นนี

เองสินะ นางทําตัวประหนึงสัตว์ป่าผูส้ ืบพันธุแ์ ล้วก็จาก
ไปอย่างนันรึ
27
แม่ทพั เฒ่าพ่นลมออกจมูกมิได้ไยดีอวินลัวเฟิ งอีกต่อไป
พลางสายตาก็เบนมายังอวินเซียว “อาเซียว เจ้าวางใจ
เถิด ข้าจะจัดการเรืองนีเอง จริงสิ ครอบครัวเจ้าอยูไ่ หน
กันเล่า ข้าจะได้หาวันปรึกษาหารือกันเรืองงานแต่งงาน”
อวินลัวเฟิ งชําเลืองแลอวินเซียวแล้วตอบรับแทนชาย
หนุ่ม “เขาเป็ นเด็กกําพร้าไม่มีครอบครัว”
“อย่างนันรึ” ได้ยินดังนันสายตาแม่ทพั เฒ่าทีมองอวิน

เซียวก็เจือแววสงสาร “ถ้าอย่างนันเจ้าก็ช่างน่าสงสาร
ในเมือบัดนีเจ้าก็มีนามว่าอวินแล้ว ต่อแต่นีไปสมาชิก
ตระกูลอวินก็คือครอบครัวของเจ้า ฉะนันเจ้าไม่ตอ้ งอยู่
อย่างกําพร้าอีกต่อไป”
28
ตลอดช่วงเวลานันดวงหน้าอวินเซียวเรียบเฉย ดวงตาดํา
สนิทก็เย็นชาเช่นปกติ อย่างไรก็ดี ไม่มีใครล่วงรูเ้ ลยว่า
เมือแม่ทพั เฒ่าเปล่งวาจาเหล่านีออกมา ก็บงั เกิดคลืน
ลูกใหญ่ก่อตัวขึนในจิตใจของชายหนุ่ม
“ตกลง”
หลังผ่านไปครูใ่ หญ่ เขาก็ชอ้ นศีรษะขึนจ้องไปยังดวง

หน้าเป็ นห่วงเป็ นใยของแม่ทพั เฒ่าแล้วเปล่งวาจาดัง
กล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง
“ดูซิวา่ อาเซียวเชือฟั งขนาดไหน” แม่ทพั เฒ่าจ้องอวินลัว

เฟิ งแล้วพ่นลมออกจมูก “ไม่เหมือนเจ้าทีดีแต่ทาํ ให้ขา้
29
โมโหได้ทกุ วัน! อาเซียวผูน้ ีเป็ นเด็กดีรูจ้ กั ปกป้องเจ้า!
แต่แล้วทําไมน่ะรึ เจ้าไม่เพียงแต่คิดจู่โจมเขา ยังไม่ไยดี
ทีจะแสดงความรับผิดชอบอีกด้วย!”
30
ตอนที 236 ร่วมเตียง (1)
ไม่รบั ผิดชอบอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งแตะปลายจมูกตนพลางเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“ข้าทําตัวเช่นอสูรจริงรึ”
“เจ้าเพิงจะเข้าใจเอาป่ านนีอย่างนันรึ” แม่ทพั เฒ่า

ชําเลืองมองนางด้วยความขุ่นข้องหมองใจ ประหนึงว่า
นางช่างโง่งมเหลือจะกล่าว จึงได้ตระหนักเสียสายว่าตน
ปฏิบตั ิตนเช่นสัตว์เถือน
หากอวินลัวเฟิ งบังคับขืนใจอวินเซียวจริง นางก็คงจะ
1
ยอมรับข้อกล่าวหาใดๆ ก็ตามทีแม่ทพั เฒ่าว่ามาอยู่
หรอก อย่างไรก็ดี บัดนีทังสองก็ยงั มิได้มีสมั พันธ์อนั ใด
เป็ นรูปธรรม แล้วจู่ๆ จะมาใส่ความว่านางไม่รบั ผิดชอบ
ได้อย่างไร
และนางก็รูด้ ีวา่ ต่อให้ตนพยายามอธิบายไปเท่าไรก็ป่วย

การ
คิดได้ดงั นัน นางจึงเมินการอธิบายตนเสียดีกว่า พลาง

หรีตาลงแล้วกล่าวว่า “ท่านปู่ นีเป็ นเรืองระหว่างข้ากับ
อวินเซียว ท่านไม่จาํ เป็ นต้องสนใจ!”
“นางเด็กโง่ ปู่ เจ้าทําไปก็เพือตัวเจ้าทังนัน!” แม่ทพั เฒ่า

จ้องอวินลัวเฟิ ง “อวินเซียวเด็กคนนีเหนือกว่า เกาหลิง
2
ในทุกๆ ด้าน แม้เทียบเพียงพลังก็หาใครในหลงหยวน
เป็ นคูม่ ือได้ไม่! แต่ดเู อาเถิด เขาก็ยงั ยินยอม พร้อมใจที
จะติดตามเจ้าไป เจ้าไม่เห็นหรือว่าเพราะเหตุใด”
จากคําประกาศข้างต้นใครๆ ก็เห็นว่าแม่ทพั เฒ่าถูกตา

ต้องใจอวินเซียวยิงนัก ซํายังคิดด้วยว่าเขามีดีเหนือกว่า
เกาหลิงคนชัวนันทุกประการ
“หมูน่ ีท่านว่างมากนักรึ” รังสีปีศาจฉายออกมาจากดวง

ตาทีหรีลงเล็กน้อยของอวินลัวเฟิ ง “หากท่านมิได้มีธุระ
กงการอันใดก็ขอเชิญท่านไปช่วยท่านอาทีลานฝึ กชันใต้
ดินหน่อยเป็ นไร”
3
ได้ยินดังนันแม่ทพั เฒ่าก็นิงไปทันใด
แม้ถงึ บันปลายชีวิต กว่าจะได้อยูอ่ ย่างสงบสุขก็ยากเย็น

แสนเข็ญ แล้วจะให้เขายอมกลับไปหนักเอาเบาสูไ้ ด้
อย่างไร ให้อนุชนคนรุน่ หลังแห่งตระกูลอวินจัดการเรือง
ราวต่างๆ ไปก็ดีอยูแ่ ล้ว ส่วนตัวเขาเองนันปรารถนา
เพียงจิบชาสังสรรค์ไปตามอัตภาพ
“นางเด็กตัวแสบนี อย่างน้อยๆ ข้าก็เป็ นถึงปู่ เจ้า

บังอาจมาข่มขู่กนั รึ...”
เสียงแม่ทพั เฒ่าอ่อนลงในบัดดล ฟั งดูคล้ายกริงเกรงว่า

ตนจะถูกหลานสาวแท้ๆ ส่งไปฝึ กฝนเหล่าทัพจริง!
4
“ท่านยังคิดว่าตัวเป็ นปู่ ขา้ อยูอ่ ีกรึ หากใครมาเห็นเข้า
เขาคงว่าอวินเซียวเป็ นหลานชายท่าน ส่วนข้านันถูก
เก็บมาจากข้างถนน” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเอ่ยด้วย
นําเสียงเชือดเฉือน
แต่แม้เอ่ยเช่นนัน นางก็มิได้โกรธแค้นอันใดเป็ นจริงเป็ น

จัง ทีสุดแล้ว การทีท่านปู่ ถกู ตาต้องใจ อวินเซียวนันก็
ถือเป็ นเรืองดี ด้วยทีแรกนางเองก็หวันๆ อยูว่ า่ ท่านปู่ จะ
ไม่ยอมรับเขา
“ปู่ ของเจ้ายึดหลักการความถูกต้องเสมอมา มิได้เห็น

แก่เลือดเนือเชือไข!” แม่ทพั เฒ่าว่าคอเป็ นเอ็น
5
แต่ก็พดู ไป หากอวินลัวเฟิ งกําลังเผชิญหน้าอยูก่ บั มูอ่ ู่
ซวง หรือกระทังราชวงศ์เองก็เถิด แม้หลานสาวเขา
กระทําผิดเขาก็ยงั จะว่าถูก! ใครหน้าไหนมันกล้าติฉิน
นินทาหลานสาวรับประกันได้วา่ เขาจะตามไปกวาดล้าง
ทังตระกูลเลยทีเดียว!
แต่เรืองนี...
หากเป็ นเรืองหัวใจแล้วไซร้ เขาก็ยอ่ มเลือกข้างหลักการ

ความถูกต้อง มิใช่เห็นแก่สายเลือดตน! ใครใช้ให้หลาน
สาวแท้ๆ ของตนรูจ้ กั หาเศษหาเลยกับผูอ้ ืน ครันอิมหนํา
สําราญแล้วก็จากไปเสียเฉยๆ อย่างนันเล่า ไม่เพียงเท่า
นัน นางยังไม่คิดทีจะรับผิดชอบอีกด้วย จะให้เขาทนดู
ได้อย่างไร
6
เขาไม่มีวนั ยอมให้เรืองพรรค์นนเกิ
ั ดขึนเป็ นอันขาด!
“เรืองนีข้าจะจัดการเอง หากท่านว่างนัก ข้าก็จะส่งท่าน

ไปยังลานฝึ กชันใต้พิภพ ไปช่วยท่านอาฝึ กฝนเหล่าทัพ
เสีย” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “ว่าอย่างไรเล่า ท่านจะ
จิบชา ดืมดําผลไม้ หรือจะไปฝึ กทหาร”
“ผลไม้รึ ผลไม้อะไร”
“ฌานผล”
ถ้อยคําสองคําทําให้ดวงตาแม่ทพั เฒ่าส่องประกายขึน
7
ในบัดดล กระแอมไอแห้งๆ สองที จากนันหันไปมองอ
วินเซียวพลางหัวเราะเบา “อาเซียวเอ๋ย หลานสาวข้า
คนนีช่างดือดึงนัก ในฐานะปู่ นาง ข้าเองก็บงั คับฝื นจิต
ใจนางมิได้ แต่อย่างไรเสียข้าก็สนับสนุนให้เจ้าเข้าครอบ
ครองนางอย่างเต็มที หากนางจะออกเรือนกับใคร ก็
ต้องเป็ นเจ้าเท่านัน มิฉะนันข้าไม่ยอม”
น่าขัน!
อวินเซียวทังแข็งแกร่งและจงรักภักดีตอ่ นางถึงเพียงนี
ใครเล่าจะมาเทียบเคียงกับเขาได้
หากหลานสาวแท้ๆ ของตนคิดทอดทิงอวินเซียวเมือไร
8
เขานีละจะเป็ นคนแรกทีคัดค้าน!
“ท่านปู่ !”
สีหน้าอวินลัวเฟิ งหมองลงในทันใด “ท่านเห็นข้าเป็ นคน

ไม่รูจ้ กั บุญคุณคนอย่างนันรึ”
9
มิหนําซํา ยังเป็ นพวกหาเศษหาเลยกับผูอ้ ืนแล้วไม่คิดรับ
ผิดชอบอีกด้วยอย่างนันรึ
“เรืองนี...”
แม่ทพั เฒ่ากระแอมไอแห้งๆ สองทีให้คอโล่ง แม้มิได้

เอือนเอ่ยวจีใดหากดูจากสีหน้าก็รูค้ วามคิดว่าเขาเห็น
อวินลัวเฟิ งเป็ นคนเช่นนันแล!
เห็นสีหน้าอวินลัวเฟิ งหมองลงดังนัน ตาเฒ่าก็รบี หัวเราะ

กลบเกลือน “ตาเฒ่าผูน้ ีจะไม่ขดั คําแก้ตวั ของเจ้าหรอก
นะ ฮ่าๆ”
10
เพือหลบเลียงการถูกส่งไปยังลานฝึ กชันใต้พิภพเพือ
ฝึ กฝนเหล่าทัพ เพือฌานผล... ขอโทษทีเถิดนะ อวิน
เซียวเอ๋ย
คิดได้ดงั นันแม่ทพั เฒ่าก็รบี รุดเดินไปยังประตูทนั ใด เมือ

ไปถึงก็ฉกุ คิดอะไรบางอย่างได้จงึ กล่าวเตือน “ยายหนู
อย่าลืมฌานผลข้าเสียละ!”
กล่าวเสร็จก็ไม่รรี อ รีบออกจากห้องไปทันที
แล้วห้องเขียนหนังสือก็กลับมาเงียบสงบอีกครัง
เงียบเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนทังสอง
11
“อวินเซียว เจ้าจงใจใช่หรือไม่” อวินลัวเฟิ งยกมุมปาก
ขึนแล้วย่างเข้าไปสองก้าว “เจ้าเจตนาให้ ชิงเหยียนเห็น
ใช่ไหมเล่า”
อย่างอวินเซียวแม้มดสักตัวเฉียดเข้ามาในรัศมีไกลลิบก็
ยังไม่รอดพ้นสายตา!
อย่างไรก็ดี เมือชิงเหยียนบังเอิญเข้ามาเห็นเขากลับไม่
แจ้งนาง! ทียิงไปกว่านัน นางเองก็ประมาทเลินเล่อ
เผอเรอจึงมิได้รูส้ กึ ถึงการมาเยือนของอีกฝ่ าย!
อวินเซียวพยักหน้าด้วยความซือยอมรับข้อกล่าวหาของ
12
นาง
“อวินเซียวเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งเผยยิมงามหยดย้อยทว่า

เปี ยมนัยอันตรายยิงยวด “เจ้ากลายเป็ นคนมากเล่ห ์
ตังแต่เมือไรกัน”
สีหน้าอวินเซียวครําเคร่งขึนในทันใด “ท่าน... โกรธข้า

รึ”
“ข้าดูเหมือนคนโกรธง่ายถึงเพียงนันเชียวรึ” รอยยิม
อวินลัวเฟิ งยิงโฉดร้าย
อวินเซียวกับเกาเส่าเฉินนันไม่เหมือนกัน เกาเส่าเฉินเป็ น
13
ผูม้ ากเล่หห์ าความจริงใจมิได้ ยามอยูใ่ กล้จาํ ต้องคอย
ระวังหลังไว้ตลอดเวลา ทว่าเมืออยูก่ บั อวินเซียวนัน แม้
กระทําการใดเขาก็จะไม่มีวนั ทําร้ายนางอย่างแน่นอน!
และด้วยเหตุนีเช่นกันนางจึงให้อภัยการกระทําของเขา
ในวันนี
“แม้ขา้ ไม่โกรธ แต่ขา้ ก็ยงั จะลงโทษเจ้าสําหรับการ

กระทําในวันนีอยูด่ ี!”
อวินลัวเฟิ งหรีดวงตาเปี ยมเสน่หอ์ นั ตรายลงเล็กน้อย

“นับจากวันนีเป็ นต้นไป เจ้าต้องมานอนร่วมเตียงกับ
ข้า! แต่วา่ ... เจ้าห้ามแตะต้องตัวข้า!”
14
สีหน้าอวินเซียวตึงขึนเล็กน้อย
ยามใดทีได้เข้าใกล้อวินลัวเฟิ ง จิตใจชายหนุ่มก็รอ้ นรุม่

พุง่ พล่านจนแทบทนมิได้! แล้วไหนจะให้นอนร่วมเตียง
เดียวกันอีกเล่า! หากเป็ นเพียงการร่วมเตียงกันธรรมดา
ก็คงมิได้ติดขัดอันใด ทว่ากลับถูกสังห้ามมิให้แตะต้อง
กายนางเสียนี! สําหรับชายชาตรีแล้วคําสังดังกล่าวช่าง
น่าขันยิง
อย่างไรก็ดี อวินเซียวก็ผงกศีรษะยอมรับด้วยปลงตก
“ตกลง”
เขาไม่อาจปฏิเสธคําสังใดของนางได้เลย!
15
…
หลังออกจากห้องเขียนหนังสือแล้ว อวินลัวเฟิ งก็หาที

เงียบสงบ นังลงไขว่หา้ งให้จิตใจได้ไหลล่องเข้าสูโ่ ลก
คัมภีรเ์ ซียนโอสถ เสียวโม่เมือได้เห็นอวินลัวเฟิ งปรากฏ
กายขึนจากความว่างเปล่าภายในโลกคัมภีร ์ เซียนโอสถ
ดังนันก็กระตุกปาก ดวงตาฉายแววขุ่นเคือง “นายท่าน
เมือไรท่านจะกระทําการรวบรวมพลังฌานเคียงคูก่ บั
อวินเซียวเสียที”
อวินลัวเฟิ งกวาดตามองเด็กชายโดยมิกล่าวว่าอย่างไร
พลางก้มลงเก็บสมุนไพรพลังฌานทีเติบโตอยูใ่ นทุง่
สมุนไพร
16
“นายท่าน บัดนีวิชาท่านกล้าแข็ง อีกประเดียวย่อมต้อง
มีผคู้ นหลังไหลมานับถือบูชา! อวินเซียวปรารถนาแต่ง
งานกับท่านเพียงผูเ้ ดียวเท่านัน จึงได้ปล่อยให้ชิงเหยี
ยนได้เห็นฉากอย่างว่า ซึงก็พอเข้าใจได้ ใครเล่าบอกให้
ท่านนิงเฉย หาเศษหาเลยกับเขาแล้วปั ดความรับผิด
ชอบ”
17
ได้เห็นอวินลัวเฟิ งยังคงเมินตนอยูด่ งั นัน เด็กชายก็พรํา

ต่อ “นายท่าน ท่านจะทําตนเป็ นคนเถือน ไม่ยอมรับผิด
ชอบการกระทําของตัวเองอย่างนันรึ”
มืออวินลัวเฟิ งทีกําสมุนไพรพลังฌานอยูน่ นสั

ั นเล็กน้อย
นางกวาดสายตาโฉดร้ายไปยังดวงหน้าอ่อนโยนของ
18
เสียวโม่พลางกล่าวว่า “ท่านปู่ ขา้ มิได้รูถ้ งึ ความเคลือน
ไหวระหว่างเขากับข้า แต่อย่างเจ้าจะไม่รู ้ ได้อย่างไร ข้า
ยังมิได้เปลืองผ้าเขาเลยด้วยซํา แล้วยังจะมาบอกให้ขา้
รับผิดชอบเรืองอันใดกันเล่า”
เสียวโม่ลบู กรามแผ่ว “ท่านยังมิเคยเปลืองผ้าเขาก็จริง

แต่ทา่ นก็ฉีกเสือผ้าเขากระจุยมาแล้ว!”
คิวอวินลัวเฟิ งกระตุกทันใดพลางสูดลมหายใจเข้าลึก
ก่อนกล่าวช้าๆ ว่า “เสียวโม่เอ๋ย ข้าเองก็มีความรูส้ กึ ดีๆ
ให้แก่อวินเซียว และข้าก็มิได้ขดั เคืองกับวิธีการของเขา!
ข้ารูส้ กึ ปลอดภัยยามมีเขาอยูข่ า้ งกาย แม้เขาจะแกล้งข้า
ในวันนี ข้าก็เข้าใจว่าเขาจะไม่มีวนั หลอกลวงหรือทําร้าย
ข้า”
19
ชายผูน้ ียอมทิงโลกทังใบไว้เบืองหลังมากกว่าทีจะยอม
เสียนางไป! แล้วจะให้นางไม่รูส้ กึ อะไรเลย ได้อย่างไร
เล่า
อีกประการหนึง ต่อให้วนั นีเขาจะปฏิเสธเรืองทีได้กระทํา

ลงไป นางก็คงยังจะเชือใจในตัวเขา! แต่เขากลับเสียง
ถูกนางโกรธเอา ยอมรับในการกระทําของตน
แล้วจะหาใครน่าเชือใจไปมากกว่านีได้อีก เทียบกับชาย
ผูไ้ ม่รูจ้ กั แม้กระทังการโกหก
“แต่เสียวโม่ เจ้าเข้าใจสถานการณ์ของข้าทีหวาเซียหรือ
20
ไม่” อวินลัวเฟิ งหันไปหาเสียวโม่ “ในอดีตชาติของข้า
ข้าได้เห็นพ่อแม่ถกู ฆ่านอนจมกองเลือด! มิหนําซํา
ฆาตกรไม่เพียงแต่ขโมยทรัพย์สนิ ของพวกท่านไป ยัง
รอดพ้นความผิด ส่วนข้าต้องไปอาศัยอยูท่ ีบ้านเด็ก
กําพร้า! หากมิได้พบพานกับผูอ้ ปุ ถัมภ์ ข้าก็คงยังต้อง
ถูกแผลใจตามหลอกหลอน”
เสียวโม่ได้ฟังก็ชะงักแล้วนิงไป
เสียวโม่ได้พบอวินลัวเฟิ งครังแรกทีมหาวิทยาลัยหวาเซีย
ทว่าก่อนหน้านันเขาไม่รูเ้ ลยว่านางต้องพบเจอกับสิงใด
มาบ้าง
“บัดนี ไม่เพียงแต่ขา้ ได้โอกาสมีชีวิตใหม่ ยังได้มีสมาชิก

21
ครอบครัวอันเป็ นทีรัก แล้วข้าจะปล่อยให้ พวกเขาต้อง
ทุกข์ทรมานหรือถูกกลันแกล้งได้อย่างไร”
แม้นางจะเถียงแม่ทพั เฒ่าคําไม่ตกฟาก เขาก็เป็ นครอบ

ครัวทีนางใกล้ชิดทีสุดในโลกนี! เช่นนันเอง นางจะต้อง
ชําระหนีแค้นให้แก่บิดามารดาเจ้าของร่างนีให้จงได้
เป็ นหนทางเดียวทีจะทําให้แม่ทพั เฒ่าหลุดพ้นจากความ
เกลียดชังแต่กาลก่อน
“นายท่าน หากท่านปรารถนาจะชําระหนีแค้น ก็ยงควร

ิ
รีบรวบรวมพลังฌานคูก่ บั อวินเซียว ท่านจะได้บรรลุขนั
พลังเร็วยิงขึนไปอีก” เสียวโม่กล่าวจากนันปิ ดปากแน่น
อวินลัวเฟิ งสันศีรษะ “ข้าพึงพลังตนก็สามารถล้างแค้น

22
ได้ไม่ตา่ งกัน! เสียวโม่เอ๋ย ข้าเห็นว่าความสัมพันธ์
ระหว่างหญิงชายนันเป็ นเรืองดีงาม มิใช่หนทางก้าวไปสู่
ความยิงใหญ่! ข้าเองก็มีความรูส้ กึ ดีๆ ต่ออวินเซียว
และมิได้ปฏิเสธสัมผัสจากเขา แต่ก็มิได้หมายความว่า
ข้าจะยินยอมพร้อมมอบกายให้แก่เขาเสียตอนนี!”
เสียวโม่เปิ ดปากทําท่าว่าจะพูดกระไร ทว่าถ้อยคําก็

จุกอยูท่ ีปากก่อนถูกกลํากลืนลงลําคอไปพลางสายตาก็
ฉายแววว้าวุน่ ใจ “นายท่าน ถึงแม้ขา้ ปรารถนาให้ทา่ น
กับอวินเซียวรวบรวมพลังฌานแบบคูก่ นั ตอนนีข้าก็ยงั
จะเคารพในการตัดสินใจของท่าน”
ด้วยบุคลิกของนายท่านแล้ว คงมิอาจขึนเตียงกับชายใด
เพียงเพือรวบรวมพลังฌานเคียงคูเ่ ฉยๆ ได้! คงต้องรอ
23
ให้นางมอบทังหัวใจให้แก่เขาเท่านัน จึงจะยินยอม
พร้อมใจมอบกายให้ดว้ ย
นายท่านแบบนีมิใช่หรือทีควรค่าแก่การเคารพ
ท่ามกลางผืนแผ่นดินทีผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดเท่านันจะได้รบั
การเชิดหน้าชูตา จะมีสกั กีคนทีขอทําตามหัวใจ ไม่สนั
คลอนไปด้วยความกระหายอยากในอํานาจจนต้องรวบ
รวมพลังฌานเคียงคูก่ บั คนแปลกหน้ากันเล่า
“นายท่าน ข้าเชือว่าวันทีท่านกับอวินเซียวจะได้รวบรวม
พลังฌานแบบคูก่ นั นันอยูไ่ ม่ไกล”
24
เสียวโม่หวั เราะเผยให้เห็นเขียวน้อยน่าเอ็นดู ดวงตาเป็ น
ประกายดังดวงดาวกลางนภาราตรีสอ่ งแสงกระจ่าง ดู
จากสถานการณ์ระหว่างนายท่านกับอวินเซียวแล้ว เขา
คงไม่ตอ้ งรอนานก่อนทีความปรารถนา เบืองลึกในใจจะ
ได้รบั การตอบรับ
ตอนที 239 สบประมาทจักรพรรดิปีศาจ
ณ เรือนไผ่
25
ท่ามกลางหมูเ่ รือนหรูหราปรากฏร่างมูอ่ ซู่ วงถูก
พันธนาการด้วยผ้าปูทีนอนแน่นหนา ดวงหน้าซีดเผือด
สายตานางสินหวังไร้ชีวิต ในดวงตาก็เปี ยมไปด้วยความ
เจ็บปวดยิงนัก
เกาหลิง อวินลัวเฟิ ง สักวันหนึงเถิดนางจะทําให้ทงสอง

ั
ต้องตายทังเป็ น!
คิดถึงเหล่าผูค้ นทีทําให้นางต้องตกอยูใ่ นสถานการณ์

เช่นนีแล้ว ความเคียดแค้นชิงชังในดวงตา มูอ่ ซู่ วงก็ยงิ
แรงกล้าประหนึงมีดวงไฟแผดเผาอยูใ่ นนันมิหยุดหย่อน
26
ก๊อกๆ !
เกิดเสียงเคาะประตูรวั ดังขึนจากด้านนอก เสียงนัน

เปรียบประหนึงปี ศาจทีทําให้กายมูอ่ ซู่ วงสันเทา นางกัด
ริมฝี ปากแน่นจากนันเอ่ยถามว่า “นันใคร”
“อูซ่ วง ข้าเอง...”
ครันได้ยินเสียงทีเคยจับใจจากด้านนอกประตู ความ
เคียดแค้นภายในดวงตาก็ยงโหมกระพื
ิ อ แม้กระนันนาง
ก็ยงั สะกดกลันโทสะไว้ในใจตนก่อนตอบรับว่า “เข้ามา
เถิดเพคะ”
27
แอ๊ด...
เมือประตูหอ้ งถูกผลักเปิ ดออกก็ปรากฏร่างผ่ายผอม

ค่อยๆ ย่างเข้ามา
แม้ดวงหน้าชายหนุ่มจะยังคงงดงามเฉกเช่นวันวาน ทว่า
ปราณของเขาก็ไร้ซงความขึ
ึ งขังดุดนั เช่นกาลก่อน กลับ
อ่อนระโหยโรยแรงไร้จิตวิญญาณ
เขามองมูอ่ ซู่ วงด้วยสายตาเลือนลอย จากนันเอ่ยถาม

เสียงแหบแห้งว่า “อูซ่ วง เจ้า... สบายดีหรือไม่”
สบายดีหรือไม่อย่างนันรึ
28
สถานการณ์เช่นนี เขายังมีหน้ามาถามว่านางสบายดี
หรือไม่อีกอย่างนันรึ
มันต่างอะไรกับการตบหน้านางกันเล่า
มูอ่ ซู่ วงสูดลมหายใจเข้าลึกพลางเผยรอยยิมขมขืนบนสี

หน้าซีดขาว “องค์รชั ทายาทเพคะ ไม่วา่ อะไรทีอูซ่ วงทํา
ให้ทา่ น อูซ่ วงคิดเสมอว่ามันคุม้ ค่า...”
“อูซ่ วง”
เกาหลิงสาวเท้ายาวๆ เข้าไปคว้าร่างบอบบางของมูอ่ ู่
29
ซวงตระกองกอดไว้ในอ้อมแขน ดูทา่ จะมิได้สงั เกตเห็น
ถึงรังสีเย็นชาและความมืดมนในดวงตานาง
ต้องมาตกอยูใ่ นสถานการณ์เช่นนีจะให้นางรูส้ กึ กับเขา

เช่นดังเดิมได้อย่างไร แต่เพือให้เขาได้แบกรับความรูส้ กึ
ผิดต่อนางไว้ นางก็ทาํ ได้เพียงเสแสร้งว่าไม่มีอะไรเกิด
ขึนเท่านัน!
“องค์รชั ทายาทเพคะ”
มูอ่ ซู่ วงช้อนดวงหน้าซีดขาวขึนจากนันเอ่ยถามด้วย

นําตานองหน้าว่า “พระองค์บอกหม่อมฉันได้หรือไม่วา่
ใครกันทําให้ทา่ นต้องมาตกอยูใ่ นสถานทีเช่นนี ข้าจะได้
รูว้ า่ ตนตกหลุมพรางของใครกันแน่! เป็ นนางแพศยา
30
อวินลัวเฟิ งนันใช่หรือไม่”
ได้ยินถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงดังนันเกาหลิงก็อดนิวหน้ามิได้
ช่างน่าเศร้าทีเขาสูอ้ ตุ ส่าห์คิดว่ามูอ่ ซู่ วงนันดีกว่าอวินลัว

เฟิ ง หากไม่นบั ว่านางมีกาํ ลังแข็งแกร่งกว่า คนธรรมดา
ทัวไป ก็เทียบชันอะไรไม่ได้เลยกับอวินลัวเฟิ ง ทียิงไป
กว่านัน อวินลัวเฟิ งบัดนีก็มีสถานะเป็ นถึงแพทย์แล้ว ก็
มิได้มีคณ
ุ สมบัติขาดตกบกพร่องด้อยไปกว่ามูอ่ ซู่ วงที
ตรงไหน!
ทีสําคัญทีสุด มูอ่ ซู่ วงมีเพียงตัวคนเดียวเท่านัน มิหนํา

ซําก่อนหน้ายังต้องรับใช้ตาเฒ่าคนหนึงอีกด้วย!
31
เกาหลิงบัดนีได้หลงลืมไปว่าเขาทําให้นางต้องตกอยูใ่ น
สถานการณ์เช่นนีเอง! หากมิใช่เพราะความ เห็นแก่ตวั
ของตน มูอ่ ซู่ วงก็คงมิตอ้ งสูญเสียพรหมจรรย์!
กลับกลายเป็ นว่าเหตุการณ์นีทําให้เขาชิงชังนางทีมิอาจ
รักษาพรหมจรรย์ตนตามครรลองทีหญิงพึงกระทํา!
แม้ความคิดจะเตลิดไปไกลเขาก็มิได้เผยให้เห็นบนใบ
หน้า ประกายยากหยังถึงสว่างวาบขึนในดวงตา “ไม่
เกียวกับอวินลัวเฟิ งดอก เป็ นจักรพรรดิปีศาจต่างหาก”
“จักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ” กายมูอ่ ซู่ วงสันเทาพลาง
32
มองเกาหลิงด้วยความสะพรึง “ท่านหมายถึงจักรพรรดิ
ปี ศาจผูไ้ ร้หวั ใจทีใครๆ ก็รูจ้ กั กันไปทัวอย่างนันรึ องค์
รัชทายาท ท่านไปทําสิงใดให้บคุ คลเช่นนันขัดเคือง เข้า
เล่า”
จักรพรรดิปีศาจคือตํานานของผืนแผ่นดินแห่งนี!
สามปี ก่อนหน้า บุรุษผูม้ ีฉายาว่าจักรพรรดิปีศาจผูน้ ีได้

ปรากฏกายขึนต่อหน้าสาธารณชน! ว่ากันว่าจักรพรรดิ
ปี ศาจเป็ นพวกก๊กอินทรียอ์ าํ มหิตยิงนัก! ผูท้ ีตายด้วยนํา
มือของเขาในระหว่างสามปี ทีผ่านมานี มีไม่นอ้ ยทีเดียว!
ระหว่างช่วงเวลาดังกล่าว ยังได้มียอดฝี มือทรงคุณธรรม

หลายรายพยายามล้อมกําราบจักรพรรดิปีศาจลงเพือ
33
คืนสันติสขุ สูผ่ ืนแผ่นดิน แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าผูค้ นเหล่า
นันจากไปแล้วไม่เคยหวนคืนกลับมาอีก! ต่างก็สญ
ู หาย
ไปอย่างไร้รอ่ งรอย เช่นนีเองชือเสียงของจักรพรรดิปีศาจ
จึงยิงขจรไกล
34
ตอนที 240 จักรพรรดิปีศาจเป็ นชายอัปลักษณ์หรอก
หรือ
เขาไม่ได้วา่ กันหรอกหรือว่าบนโลกใบนีไม่มีผืนแผ่นดิน
ไหนทีราชวงศ์มิได้เป็ นเจ้าของ
อย่างไรก็ดี จักรพรรดิปีศาจผูน้ ีกลับทําให้กระทังเหล่า

ราชสํานักต้องกุมขมับ!
“เจ้ายังมีหน้ามาถามเรืองนีกับข้าอีกรึ”
ได้ยินถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงดังนัน เกาหลิงทีก่อนหน้ายังปลอบ

ประโลมบัดนีกลับขุ่นข้องลงภายในชัวพริบตา “เดิมที
1
เมือสมุนของจักรพรรดิปีศาจจัดการข้า มันบอกว่าข้าได้
พยายามอย่างสูญเปล่าทีจะขโมยผูห้ ญิง ของจักรพรรดิ
ปี ศาจ! ข้าจึงอยากถามเจ้าเสมอมาว่าเจ้าไปรูจ้ กั มักจีกับ
เขาตังแต่แรกได้อย่างไร หากมิใช่ เพราะเจ้า ข้าก็คงไม่
ต้องมาทุกข์ทรมานกับการลงโทษเช่นนี!”
มูอ่ ซู่ วงทีเดิมตกตะลึงอยูแ่ ล้วบัดนียิงมีดวงตาเบิกกว้าง

“ท่านบอกว่าจักรพรรดิปีศาจหลงใหลในตัวหม่อมฉัน
อย่างนันหรือเพคะ”
แม้เกาหลิงจะไม่พดู ว่าอย่างไรสีหน้าเขาบัดนีก็แลดูมิได้
เมือใดทีระลึกถึงความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน อันต้องทน
มาตลอดคืนวันเหล่านีเขาก็รูส้ กึ จวนเจียนจะเป็ นบ้า!
2
“องค์รชั ทายาทเพคะ” เมือสังเกตเห็นใบหน้าซีดขาวของ
เกาหลิงดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็กดั ฟั นลุกขึนยืน โอบกอดชาย
เบืองหน้า “องค์รชั ทายาทโปรดวางใจเถิดเพคะ บุรุษที
หม่อมฉันจะรักไปตลอดชีวิตมีเพียงพระองค์!”
ลูกตาดําของเขาไหวระริกพลางช้อนสายตาลงมองมูอ่ ู่
ซวง “เจ้าได้ยินแล้วว่าจักรพรรดิปีศาจหลงใหล ในตัวเจ้า
อย่าบอกนะว่าเจ้ามิได้มีจิตใจไหวเอนเลยแม้แต่นอ้ ย”
“องค์รชั ทายาทเพคะ เขาว่ากันว่าจักรพรรดิปีศาจสวม

หน้ากากตลอดเวลา มิเคยมีใครได้เห็นรูปโฉม ทีแท้จริง
หากเขามีใบหน้าหล่อเหลานักก็คงจะไม่ซอ่ นตนอยูภ่ าย
ใต้หน้ากากเป็ นแน่ เช่นนันเองอูซ่ วงจึงเชือว่าเขาคง
3
อัปลักษณ์เกินกว่าจะเผยรูปโฉมทีแท้ให้แก่ผคู้ นได้ดู
แล้วอย่างนีเขาจะมาเทียบชันกับท่านซึงเป็ น องค์
รัชทายาทได้อย่างไร ตราบใดทีองค์รชั ทายาทยังไม่
ปล่อยมืออูซ่ วง อูซ่ วงก็จะไม่มีวนั ทอดทิงองค์รชั ทายาท”
สําหรับบุรุษผูท้ รงอํานาจอย่างจักรพรรดิปีศาจแล้วคงมิ
ยอมให้สตรีของตนต้องแปดเปื อนเป็ นแน่ เช่นนันเอง แม้
มูอ่ ซู่ วงจะหวันไหว นางก็ยงั มีสติคิดได้
นางนึกเอาเองว่าเมือครังจักรพรรดิปีศาจจัดการเกาหลิง
คงไม่คิดว่าเกาหลิงจะลากนางให้ตกตําลงไปด้วยกัน
สําหรับนางทีบัดนีแปดเปื อนเสียแล้วก็ทาํ ได้เพียงเกาะ
ติดเกาหลิงไว้เป็ นตัวเลือกสุดท้ายเท่านัน
4
น่าเสียดาย...
หากนางยังบริสทุ ธิผุดผ่องคงรีบทิงตัวลงสูอ่ อ้ มแขน

จักรพรรดิปีศาจทันที แทนทีจะเกาะติดอยูก่ บั สาร
เลวอย่างเกาหลิง! อย่างน้อยทีสุด หากเทียบพลังเกา
หลิงกับจักรพรรดิปีศาจแล้ว ความแตกต่างนัน ก็มิใช่
น้อยๆ เลย!
มูอ่ ซู่ วงมิเคยฉุกคิดทบทวนถ้อยคําเกาหลิงเลยแม้แต่

น้อย ด้วยเชือว่าตนโดดเด่นเหนือกว่าใครๆ จักรพรรดิ
ปี ศาจจะให้ความสนใจย่อมไม่ใช่เรืองแปลก!
5
ส่วนเรืองทีว่าไยจักรพรรดิปีศาจจึงมิเคยได้ปรากฏกาย
ต่อหน้าเพือเผยความรูส้ กึ ทีแท้จริงแก่นาง นางก็ให้
เหตุผลว่าบางทีจกั รพรรดิปีศาจอาจเกรงว่าตนจะทําให้
นางต้องตืนตระหนกตกใจกลัว จึงได้หนั ไปลง กับเกา
หลิงแทน
“อูซ่ วงเอ๋ย ดีแล้วทีเจ้ารู”้ สีหน้าเกาหลิงค่อยๆ อ่อนลง

“เจ้าต้องมาทนทุกข์ทรมานนานัปการก็เพราะข้า เราหวน
คืนสูว่ งั หลวงเมือไร ข้าจะมอบตําแหน่งให้แก่เจ้า!”
“หวนคืนอย่างนันรึ” มูอ่ ซู่ วงหัวเราะขมขืน “องค์

รัชทายาทเพคะ ท่านคิดหรือว่าคนของเรือนไผ่จะปล่อย
เราไป”
6
ตาดําเกาหลิงเป็ นประกาย “ชุนเหนียงมาหาข้าเมือสักครู ่
นางบอกว่าหากเจ้ารับใช้สตั ว์วิญญาณอสูรสักตัวสองตัว
คืนนี วันพรุง่ นีนางจะปล่อยเราไป”
ถ้อยคําบุรุษเปรียบประหนึงสายฟ้าฟาดลงจากผืนฟ้า
คราม ทําให้มอู่ ซู่ วงต้องช้อนดวงตาขึนอย่าง ตะลึงพรึง
เพริดมิเชือหู
“องค์รชั ทายาทเพคะ ท่านขอให้หม่อมฉัน... รับใช้สตั ว์

วิญญาณอสูรจริงๆ หรือ”
นีหรือเหตุผลทีแท้ทีเขามาหานางในวันนี บอกว่ายินยอม
7
พร้อมแต่งกับนางบ้างละ เพียงเพือให้นางต้องถูกหลู่
เกียรติมากไปกว่านีอีกอย่างนันหรือ กายมูอ่ ซู่ วงเริมสัน
ไหว ความสินหวังปรากฏบนใบหน้าขาวราวหิมะ ให้ขาย
ร่างกายตนยังพอทนได้ แต่ให้นางรับใช้อสูรเช่นนีนางจะ
รับต่อไปไหวอีกอย่างไร
ตอนที 241 มูอ่ ซู่ วงหัวใจสลาย
“อูซ่ วง” เกาหลิงกุมไหล่มอู่ ซู่ วงแน่น “ฟั งข้านะ จะแก้

8
แค้นจักรพรรดิปีศาจได้ก็มีแต่ตอ้ งหนีออกไปจากทีนีเท่า
นัน! หากยังอยูต่ อ่ ไปชาตินีเราสองก็คงอยูด่ ว้ ยกันมิได้!
เจ้าเสียสละสักชัวครูช่ วยามเพื
ั ออนาคตของเราสอง
หน่อยเป็ นไร เรืองเล็กน้อยหากไม่อดทนก็จะทําให้เสีย
การใหญ่! อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่เข้าใจ”
“เพียงเพือแก้แค้นพระองค์ถงึ กับส่งหม่อมฉันไปรับใช้
สัตว์วิญญาณอสูรอย่างนันรึ” มูอ่ ซู่ วงหาได้สนใจรักษา
ท่าทีอีกต่อไปพลางตะโกนก้องด้วยหัวใจสลาย กายสัน
เทามิหยุดหย่อน “องค์รชั ทายาท หม่อมฉันเป็ นผูห้ ญิง
ของพระองค์ เป็ นคูห่ มันของพระองค์ พระองค์ทาํ เช่นนี
ยังเรียกว่าเป็ นมนุษย์ได้อีกหรือ”
เกาหลิงมองมูอ่ ซู่ วงด้วยความตกตะลึง “ไหนเจ้าบอกว่า

9
ทําทุกอย่างเพือข้าได้ไงเล่า มิหนําซําบัดนีเจ้าก็เสีย
พรหมจรรย์ให้แก่ชายอืนไปแล้ว จะสัตว์อสูรหรือบุรุษจะ
ต่างกันตรงไหน ทนสักหน่อยเดียวเจ้าก็ผา่ นไปได้เอง”
ตังแต่แรกเริมเมือมูอ่ ซู่ วงเสียพรหมจรรย์ให้แก่ชายอืน

นางก็สะกดกลันโทสะไว้ในใจเสมอมาเพือหวังจะเกาะ
เกาหลิง! อย่างไรก็ดี บัดนีนางไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็ นคน
โหดร้ายถึงขนาดยอมให้สตั ว์อสูรมาหลูเ่ กียรตินางเช่นนี
มูอ่ ซู่ วงหัวเราะเย็นชา “ถ้าเช่นนันไยพระองค์ไม่ทนเอา

เองเล่า มารบเร้าหม่อมฉันทําไม หม่อมฉันยอมรับข้อ
เสนอแล้ว ไยท่านจึงไม่ปล่อยหม่อมฉันไปอีก ยิงไปกว่า
นัน พระองค์บอกว่าหม่อมฉันเป็ นสตรีทีจักรพรรดิปีศาจ
พึงใจมิใช่หรือ ท่านปฏิบตั ิกบั หม่อมฉันเช่นนี คิดหรือว่า
10
เขาจะปล่อยท่านไป”
สีหน้าเกาหลิงหม่นลงพลางกําข้อมือมูอ่ ซู่ วงแน่น บัดนัน

ชายหนุ่มก็ออกแรงจนเกิดเป็ นปื นแดงขึน
“มูอ่ ซู่ วง ข้ารูอ้ ยูแ่ ล้ว! เจ้าแอบคบชูก้ บั จักรพรรดิปีศาจ

จริงสินะ! มิเช่นนันคงไม่เอ่ยนามของเขาขึนมาเป็ นแน่!
เจ้าเป็ นเพียงนางแพศยาทีแปดเปื อน มีสทิ ธิอะไรมาทํา
ตัวกระด้างกระเดืองต่อหน้าข้า ข้าเตือนเจ้าไว้ ถึงเจ้าไม่
อยากไปเจ้าก็ตอ้ งไป!”
มูอ่ ซู่ วงเจ็บปวดทุรนทุรายยิงนักจนสีหน้าซีดขาว นาง

จ้องดวงหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มด้วยความ สินหวัง
11
“พระองค์บอกว่าหม่อมฉันเป็ นนางแพศยาหรอกรึ แล้วที
ท่านพูดมาทังหมดคือคําโกหกหรืออย่างไร เกาหลิง
พระองค์ช่างสารเลว อย่าลืมว่าหม่อมฉันต้องสูญเสีย
พรหมจรรย์ก็เพราะพระองค์ แล้วพระองค์ยงั จะให้หม่อม
ฉันไปรับใช้อสูรอีกอย่างนันรึ พระองค์ช่าง...”
เผียะ!
เสียงตบฉาดดังชัดเจนหยุดถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงกลางคัน ขอบ

ตานางแดงชําจ้องไปยังเกาหลิงด้วยใจชังยิง
เกาหลิงมิได้ชายตาแลนางเสียด้วยซํา นางแปดเปื อน
แล้วยังจะมีคา่ อะไรอีกเล่า แม้ใจรูส้ กึ ผิดตังแต่แรกเริม
12
หลังคิดพิจารณาอยูส่ องสามวันถัดมา ความรูส้ กึ ผิดใน
ใจนันก็เลือนหายไป แปรเปลียนเป็ นโทสะเสียสิน
หากมิใช่เพราะนางแพศยานี จักรพรรดิปีศาจก็คงไม่ลง
มือกับเขาเช่นนี!
เกาหลิงคิดมาตลอดว่าสตรีทีจักรพรรดิปีศาจพึงใจคือมูอ่ ู่
ซวง มิใช่อวินลัวเฟิ ง เช่นนันเอง มูอ่ ซู่ วงจึงต้องมารับ
เคราะห์กรรม แบกเอาความเกลียดชังของเกาหลิงต่อ
อวินลัวเฟิ งไปแทน!
“จุ๊ๆ ข้าเข้ามาได้จงั หวะดีเสียจริง ได้ชมการแสดงชันเลิศ

เช่นนี”
13
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงยัวเย้าลอยมาจากด้านหลัง
กายเกาหลิงกระตุกก่อนหันไปเห็นสตรีงามหยดย้อยยืน
อยูต่ รงทางเข้า จากนันกล่าวเสียงหวานว่า “ชุนเหนียง อู่
ซวงตกลงแล้ว ท่านจะรักษาคําพูด ปล่อยเราไปในวัน
พรุง่ นีใช่หรือไม่”
ความรังเกียจเดียดฉันท์ฉายอยูใ่ นแววตาของชุนเหนียง
“เจ้าวางใจเถิด ข้ารักษาคําพูดเสมอ ในเมือข้าบอกแล้ว
ว่าจะปล่อยพวกเจ้าทังสองไป ข้าก็จะปล่อยพวกเจ้าทัง
สองไปจากทีนีอย่างแน่นอน เพียงแค่หลัง พวกเจ้าออก
ไป พวกเจ้าจะเป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เกียวข้องอะไร
14
กับข้าอีก”
สองคนนียังคิดหวังจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขทังทีทําให้
จักรพรรดิปีศาจต้องขัดเคืองใจอยูอ่ ีกอย่างนันรึ ช่างน่า
ขันเสียนีกระไร! หากตัดสินใจอยูใ่ นเรือนไผ่ตอ่ ไป ก็ยงั
อาจมีชีวิตต่อไปวันๆ ได้อย่างไร้จดุ หมาย! ทว่าหากออก
ไปแล้ว สิงทีรออยูเ่ บืองหน้าก็มีแต่หบุ เหวนรกลึกลํายิง
กว่าเท่านัน!
15
ตอนที 242 ยินยอมพร้อมใจถูกท่านกดลง
ดวงตาเกาหลิงเป็ นประกาย จิตใจเริงรืนด้วยความเบิก

บาน
16
ขอให้เขาออกไปจากทีนีได้เถอะ จะทําให้ผคู้ นทีหลู่
เกียรติเขาต้องชําระหนีแค้นอย่างเจ็บปวดทรมานแสน
สาหัสเลยทีเดียว!
ชุนเหนียงชําเลืองแลความเคียดแค้นชิงชังทีเอ่อล้นออก
จากดวงหน้าเกาหลิง แล้วริมฝี ปากก็โค้งเป็ นรอยยิม
ยัวเย้า ปรากฏความรังเกียจเป็ นทีประจักษ์ในดวงตา
งามหยดย้อย “จงสําราญกับคืนสุดท้ายทีนีให้เต็มที วัน
พรุง่ นีพวกเจ้าออกไปได้”
กล่าวเสร็จแล้วก็สา่ ยเอวบางเยืองย่างไปทางประตูดว้ ย
ท่าทียวยวน
ั
17
หลังนางจากไปแล้วเกาหลิงก็ตาม สาวเท้ายาวๆ มิหนั
มาแลมูอ่ ซู่ วงอีก
,,,
เมือราตรีมาเยือน
แสงสลัวยามคําคืนเปรียบประหนึงสายนํา ด้วยแสง
จันทร์ออ่ นจางแทรกสอดผ่านรอยแยกม่านเข้ามาในห้อง
จรดลงบนกายเยาว์งามหยดย้อยของเด็กสาว
เด็กสาวนังหลังตรงอยูบ่ นเก้าอี ปลายนิวขาวเนียน

ประหนึงหยกค่อยๆ ยกถ้วยชาขึนแผ่วเบา ดวงตาดํา
18
สนิทจ้องไปยังทิวทัศน์ดา้ นนอกโดยมิชายตาแลบุรุษ
เบืองหลัง
“อวินเซียว เจ้ารูเ้ รืองตระกูลไป๋ มากเพียงไร”
เมือระลึกถึงการปะทะกันกับตระกูลไป๋ ทีแคว้นหลิวจิ
น ดวงตาทีหลุบลงเล็กน้อยก็เร้นนัยอํามหิต
อวินเซียวมองไปยังเด็กสาวผูน้ งอยู
ั ข่ า้ งโต๊ะ “ตลอดเวลา
ทีผ่านมา หัวหน้าตระกูลไป๋ เปลียนตัวไป หลายครัง
หลายครานัก ทว่าตําแหน่งนายน้อยนันไม่เคยเปลียน
เขาคือไป๋ ซู!่ ”
19
บัดนันเองดวงหน้าหล่อเหลาทว่าโฉดร้ายก็ปรากฏขึนใน
ดวงจิตอวินลัวเฟิ ง นางหรีตาลงเล็กน้อย “เจ้าหมาย
ความว่าอย่างไร”
หัวหน้าตระกูลเปลียนตัวหลายครังหลายคราว ทว่ามี
เพียงไป๋ ซูเ่ ท่านันทียึดครองตําแหน่งนายน้อยอย่างนันรึ
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้าหมายความ

ว่า ไม่วา่ ใครจะขึนเป็ นหัวหน้าตระกูลไป๋ ก็ตาม มีเพียงไป๋
ซูเ่ ท่านันทีครองตําแหน่งนายน้อยได้! ในตระกูลไป๋ นัน
ไป๋ ซูถ่ ือเป็ นตัวตนพิเศษ ทียิงไปกว่านัน ว่ากันว่า
บรรพบุรุษตระกูลไป๋ เองก็มีนามว่าไป๋ ซู”่
20
ได้ยินดังนันอวินลัวเฟิ งก็เคาะโต๊ะแผ่วเบาปล่อยใจให้
ครุน่ คิดพิจารณา
ครูต่ อ่ มานางก็เปิ ดปากเอ่ยถามในทีสุด “แล้วเจ้ารูอ้ ะไร

อีกบ้างไหม”
อวินเซียวนิงไปพักใหญ่ก่อนตอบรับเสียงเย็น “ข้าจะไป
ตรวจสอบให้”
ก่อนหน้านีเขามิเคยไยดีเรืองตระกูลไป๋ แต่ในเมืออวินลัว
เฟิ งอยากรู ้ เขาก็จะส่งคนไปสืบ!
“ตกลง” อวินลัวเฟิ งยืนขึนจากนันเผยยิมเกียจคร้าน

21
“อวินเซียว ข้าเหนือย”
“ข้าอุน่ เตียงไว้ให้ทา่ นแล้ว” อวินเซียวจ้องมองอวินลัว

เฟิ งลึกซึงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เช่นนันท่านพักผ่อนก่อน
เถิด”
“อวินเซียว เจ้าลืมคําของข้าแล้วอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ ง

ค่อยๆ ต้อนอวินเซียวแล้วริมฝี ปากก็เผยรอยยิมซุกซน
ยัวเย้า “เพือลงโทษเจ้า แค่อนุ่ เตียงข้านันไม่เพียงพอ เจ้า
ยังคงต้องนอนร่วมเตียงกับข้าอีกด้วย”
กล่าวจบอวินลัวเฟิ งก็ยกมือขึนผลักอวินเซียวลงเตียง
จากนันเอนกายลงทับร่างชายหนุ่ม ดวงตา ทังสองนาง
22
หรีลง “เจ้าไม่ขดั ขืนหรอกรึ”
“ท่านเคยบอกข้าว่าไม่ชอบให้ใครจับท่านกดลง” อวิน
เซียวโอบกอดร่างนุ่มของเด็กสาวแน่น “เช่นนันเอง เมือ
อยูต่ อ่ หน้าท่าน ข้ายินยอมพร้อมใจถูกท่านกดลง”
ระหว่างทังสองย่อมต้องมีฝ่ายใดฝ่ ายหนึงถูกกดลง ใน
เมืออวินลัวเฟิ งมิปรารถนาถูกกดลง เขาทําตามความ
ต้องการนางเสียหน่อยจะเสียหายอะไร
ตราบใดทีนางเป็ นผูก้ ดเขาลง เขาจะสนใจไปไย
แม้ตอ่ หน้าผูอ้ ืนเขาจะโหดร้ายเย็นชา ทว่าเบืองหน้านาง

23
เขายินยอมพร้อมเอาอกเอาใจ ปกป้อง และถูกนางกดลง
โดยไร้เงือนไข แม้ชาตินีเขาจะไม่อาจพลิกสถานการณ์
กลับได้ก็ตาม
ประโยคดังกล่าวของอวินเซียวสะกิดใจอวินลัวเฟิ งโดยมิ
ได้ตงใจ
ั ทําให้นางตืนตันทีเดียว...
ตอนที 243 แพศยากับสารเลว ช่างเหมาะสมกันยิงนัก

(1)
24
“อวินเซียว ไยเจ้าจึงดีกบั ข้านัก”
อวินลัวเฟิ งหลุบตาลงเล็กน้อยมองบุรุษรูปงามและเย็น
ชาใต้กายตน ดวงตาดําสนิทกําจายประกายซุกซน
“เพราะข้าต้องการให้ทา่ นรับผิดชอบ”
รับผิดชอบอย่างนันรึ
ทันใดนันเองอวินลัวเฟิ งก็ระลึกได้ถงึ การพบกันครังทีสอง

บุรุษผูน้ ีปรากฏกายขึนในห้องของนาง ด้วยใบหน้าเย็น
ชา จากนันกล่าวคําว่า ‘ความรับผิดชอบ’ ด้วยท่าทีลงั เล
25
“ท่านเห็นใบหน้าใต้หน้ากากของข้าแล้ว ท่านจึงต้องรับ
ผิดชอบ” อวินเซียวเอ่ยด้วยท่าทีจริงจังพลาง จ้องอวินลัว
เฟิ งมิวางตา
อวินลัวเฟิ งเผยยิม “ข้ามิได้เป็ นผูเ้ ดียวทีได้เห็นใบหน้า

เจ้า ไยจึงเลือกข้าเล่า”
เมือแรกพบกัน ครันหน้ากากของชายหนุ่มร่วงหล่น นาง

ก็ตะลึงงันไปชัวขณะจริง แต่ก็เท่านัน ไม่คิดเลยว่าจะ
ต้องมีชะตามาเกียวดองกันอย่างช่วยมิได้เช่นนี
“ข้าเพียงต้องการให้ทา่ นรับผิดชอบ”
26
ไม่มีเหตุผลอืนใดอีก
แม้บดั นีเขาได้โยนหน้ากากทิงไปเพือติดตามอวินลัวเฟิ ง
แล้ว ผูค้ นมากมายจึงได้เห็นรูปโฉมทีแท้จริงของเขา แต่
เขาก็ยงั ปรารถนาเพียงนางให้แสดงความรับผิดชอบ
อวินลัวเฟิ งหรีตาลง “แล้วถ้าข้าไม่ปรารถนารับผิดชอบ

เล่า”
“เช่นนัน... ข้าก็จะรับผิดชอบเอง”
เสียงของชายหนุ่มเย็นชาเช่นเคย ทําให้อวินลัวเฟิ งชะงัก

27
ไปเล็กน้อย ทว่าก่อนนางจะทันตอบโต้อนั ใด ริมฝี ปาก
เย็นเยียบก็ประกบเข้ากับนาง ปิ ดกันถ้อยคํานางจนหมด
สิน
หากท่านมิประสงค์รบั ผิดชอบข้าก็ไม่เป็ นไร! เช่นนันข้า

จะรับผิดชอบท่านเอง! ไม่วา่ จะอย่างไรก็ตาม อย่าคิด
ทอดทิงข้าเป็ นอันขาด!
ดวงตาอวินลัวเฟิ งเปี ยมด้วยประกายอันตราย นางยก

แขนขึนผลักอวินเซียวแรง ทว่าชายหนุ่ม ก็โอบรัดนางไว้
แน่น จึงมิอาจผลักไสเขาออกจากกายได้
“อวินเซียว!”
28
อวินลัวเฟิ งนิวหน้าหนัก แสงในตายิงอันตราย ครันจะ
ผลักชายหนุ่มออกจากกายอีกครัง บัดนันเอง ดวงตา
ทะมึนของเขาก็ปะทะเข้ากับนาง ทําให้จิตใจนางสันไหว
ดวงตามืดหม่นนันมิได้ฉายรังสีเย็นชาอีกต่อไป และ
สะท้อนภาพนางอยูภ่ ายในชัดเจน ส่งผลให้ใจนางอ่อน
ยวบลงอย่างช่วยมิได้...
นางมิอาจถือโทษโกรธชายผูน้ ีได้เลย!
มืออวินลัวเฟิ งค่อยๆ จรดลงบนแผงอกชายหนุ่มแผ่วเบา

ก่อนฉีกกระชากอาภรณ์ของเขาขาดกระจุย อีกครัง แสง
29
จันทร์ช่างบังเอิญส่องลงบนกล้ามท้องชายหนุ่มในมุมพอ
เหมาะพอเจาะ ช่างสมบูรณ์แบบเสียจนใครได้เห็นก็อด
ใจไม่ให้สมั ผัสมิได้
อวินลัวเฟิ งเองก็ทาํ เช่นนันไปตามวิสยั ปลายนิวลูบไล้

กล้ามเนือท้องชายหนุ่มแผ่วเบา รอยยิมบน ริมฝี ปาก
เปี ยมเสน่หอ์ นั ตราย
“อวินเซียวเอ๋ย ข้าบอกเจ้าแล้วว่าทีให้รว่ มเตียงกับข้านัน

ถือเป็ นการลงโทษ เจ้าจึงมิอาจแตะต้องข้าได้ บัดนีเจ้า
ได้ทาํ ผิดกฎแล้ว ข้าก็จะลงโทษเจ้าให้หนักหนาสาหัสยิง
กว่า...”
30
ครันรูส้ กึ ได้ถงึ ความเปลียนแปลงในกายชายหนุ่ม
อวินลัวเฟิ งจึงได้ชะงักมือแล้วถอนริมฝี ปากออก จากเขา
ส่งรอยยิมซุกซนให้พลางเอ่ยว่า “ข้าเหนือยแล้ว ขอพัก
ผ่อนก่อน”
พูดจบอวินลัวเฟิ งก็ฝังร่างลงกับผ้าห่มอุน่ มิได้ไยดีบรุ ุษผู้

บัดนีร้อนรุม่ ไปด้วยไฟปรารถนา...
...
วันรุง่ ขึน
มีข่าวแพร่กระจายไปทัวทังแคว้นหลงหยวน
31
ว่ากันว่าองค์รชั ทายาทผูไ้ ปเร่ขายตัวอยูท่ ีเรือนไผ่อยูพ่ กั
หนึงบัดนีได้หวนกลับคืนสูแ่ คว้นพร้อมกับ มูอ่ ซู่ วงแห่ง
ตระกูลมูแ่ ล้ว!
อันทีจริง หลังล่วงรูข้ ่าวคราวโชคชะตาเกาหลิงและมูอ่ ู่

ซวง ทังราชสํานักและตระกูลมูต่ า่ งก็สง่ คนไป ช่วยเหลือ
ทังสอง ทว่าผูค้ นเหล่านันก็พบเจอกับอุปสรรคนานัปการ
ระหว่างทาง และไม่มีใครกลับมาได้แม้แต่ คนเดียว!
ด้วยเหตุนีเอง ทังเกาหลิงและมูอ่ ซู่ วงจึงได้กลับมายัง
แคว้นหลงหยวนเอาป่ านนี
อย่างไรก็ดี หลังกลับมาไม่นาน ก็มีข่าวใหม่แพร่สะพัดไป
32
ทัวอีกคราว
33
ตอนที 244 แพศยากับสารเลว ช่างเหมาะสมกันยิงนัก
(2)
เกาหลิงกับมูอ่ ซู่ วงจะแต่งงานกัน!
ครันได้ยินข่าว อวินลัวเฟิ งผูก้ าํ ลังเอนกายเอกเขนกอยู่

บนตังก็พน่ นําชาทีเพิงดืมเข้าไปออกมา ใส่หน้าอวินเซียว
ผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า
อวินเซียวเลียนําชาทีกระเซ็นถูกมุมปากก่อนออกความ
เห็นด้วยเสียงแหบทุม้ ว่า “ช่างหวานนัก”
ไม่วา่ จะเปล่งถ้อยคําอันใดออกมา อวินเซียวก็ยงั คงสี

1
หน้าเคร่งขรึมอยูเ่ สมอ ดวงตาทะมึนคูน่ นั ก็มองอวินลัว
เฟิ งด้วยท่าทีจริงจังและจริงใจเสมอมา
อวินลัวเฟิ งเช็ดนําชาออกจากปาก จากนันหันไปหาชิงเห

ยียนผูแ้ จ้งข่าวทียืนอยูข่ า้ งกันประหนึงว่า มิได้ยินคําอวิน
เซียว นางเลิกคิวขึนด้วยท่าทีแฝงเลศนัย “ทีว่าเกาหลิง
จะแต่งงานกับมูอ่ ซู่ วงเป็ นความจริงอย่างนันรึ”
“จริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะคุณหนู เกือบทังเมืองหลวงบัดนีรู ้
กันทัว”
ได้ยินคําตอบชิงเหยียนดังนัน อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิม

“มูอ่ ซู่ วงสูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้วทีเรือนไผ่ คนยโส
2
โอหังอย่างเกาหลิงน่ะหรือจะยอมแต่งกับนาง ทว่าบัดนี
แม้ตอ้ งถูกตีตราว่าเป็ นคนโง่ เขาก็ตอ้ งแต่งงานกับมูอ่ ู่
ซวงอย่างนันหรือ การนีน่าสนใจเสียจริง”
ปลายนิวลูบคางแผ่วเบา ดวงตามืดดําฉายแสงครุน่ คิด
“คุณหนูเจ้าคะ เราไปป่ วนงานวิวาห์กนั ดีไหมเจ้าคะ” ชิง

เหยียนเอ่ยถามเบิกบานด้วยดวงตา เป็ นประกาย
อวินลัวเฟิ งยืดกายเกียจคร้าน จากนันลุกขึนนังบนตัง

พร้อมรอยยิมแฝงเลศนัย “ไยเราจึงต้องไปป่ วนงานวิวาห์
ของพวกเขากันเล่า เจ้าไม่คิดหรือว่าคนคูน่ ีช่างเหมาะสม
กันยิงนัก”
3
แพศยากับสารเลว เห็นทีจะอยูก่ นั ได้ยาว!
คนสองคนนีเกิดมาคูก่ นั อยูแ่ ล้ว ไยนางต้องปล่อยให้พวก

เขาไปทําลายชีวิตใครต่อใครอีกด้วยการป่ วนงานวิวาห์
ของทังสองกันเล่า
สิงนีนางลงมือทํามิได้!
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งหันไปหาอวินเซียว “เจ้าคิดว่าเรา

ควรส่งของขวัญวันวิวาห์ให้แด่พวกเขา ดีหรือไม่”
อวินเซียวผงกศีรษะแล้วเอ่ยเสียงเย็น “ดี”
4
ไม่วา่ นางปรารถนาทําสิงใดก็ตาม เขาก็จะยืนหยัดเคียง
ข้างนาง! และหากแม้นนางประสงค์สงั หารผูใ้ ด เขาก็จะ
เป็ นผูถ้ ือกระบีให้นางเช่นกัน!
อวินลัวเฟิ งหลุบตาลงเพือเร้นรังสีอาํ มหิต
ตระกูลมู!่
ตังแต่วนั ทีพวกเจ้าปล่อยความลับรัวไหล เป็ นเหตุให้

อวินหยางและภรรยาต้องตายในสนามรบ ชะตาชีวิต
ของพวกเจ้าก็ขาดสะบันลงตังแต่ตอนนันแล้ว!
5
...
ท่ามกลางท้องพระโรงโอ่อา่ แห่งวังหลวงปรากฏภาพเกา
หลิงยืนอยูก่ งกลางด้
ึ วยสีหน้าดูมิได้ มองขึนไปยังชายวัย
กลางคนผูป้ ระทับอยูเ่ หนือศีรษะ
“เสด็จพ่อ ไยท่านยังบังคับให้ขา้ แต่งงานกับมูอ่ ซู่ วงอยูอ่ ีก

เล่า นางแปดเปื อนแล้ว มีสทิ ธิอนั ใดขึนเป็ นชายาของข้า”
อย่างน้อยทีสุดเขาก็ยงั เป็ นชาย... ชายชาตรี!
สําหรับเขาแล้ว การถูกสตรีผเู้ ป็ นทีรักสวมเขาถือเป็ น

เรืองทียอมกันมิได้!
6
แม้เป็ นเขาเองทีผลักไสมูอ่ ซู่ วงไปหาผูอ้ ืน ก็ยงั มิอาจรับ
ความจริงทีว่านางแปดเปื อนไปแล้วได้อยูด่ ี!
“โอรสของพ่อ” เกาถูเหลือบมองเกาหลิงด้วยท่าทีเย็นชา
แล้วพ่นลมออกจมูก “เจ้าได้ทาํ ผิดมหันต์! เจ้าไม่น่ามอบ
ตัวมูอ่ ซู่ วงไปเลยแม้วา่ จะเกิดอะไรขึนก็ตาม! มูอ่ ซู่ วงมิได้
เป็ นสตรีธรรมดา หากใครบางคนล่วงรูถ้ งึ การกระทําของ
เจ้าเข้า พ่อเกรงว่าราชวงศ์เราคงได้ถงึ กาลล่มสลายเป็ น
แน่ เพราะฉะนัน บัดนีเรืองเร่งด่วนทีเจ้าต้องทําก็คือแต่ง
งานกับมูอ่ ซู่ วง แล้วให้นางคลอดบุตรของเจ้าเสียเพือ
รับประกันความอยูร่ อดของตัวเจ้าเอง!”
เกาหลิงแว้งถามด้วยความไม่เข้าใจ “เสด็จพ่อ ท่าน

7
หมายความว่าอย่างไรทีว่ามูอ่ ซู่ วงมิใช่สตรีธรรมดา มี
อะไรทีไม่ธรรมดาเกียวกับนางกันเล่า”
เกาถูทอดถอนลมหายใจยาว “ตอนแรกนันเราเอาอก
เอาใจพระสนมเอกมูเ่ พราะนางทําให้เราพึงใจ ยิงนักจริง
พ่อเลือกเข้าข้างตระกูลมูก่ ็ดว้ ยมีพระสนมเอกมูเ่ ช่นกัน
อย่างไรก็ดี เมือไม่กีปี ทีผ่านมา พ่อก็ได้ลว่ งรูถ้ งึ เรืองราว
บางอย่างเข้า...”
8
ตอนที 245 ตัวตนทีแท้จริงของมูอ่ ซู่ วง (1)
“เสด็จพ่อ หมายความว่ามูอ่ ซู่ วงมีอีกตัวตนหนึงอย่างนัน

หรือ” เกาหลิงว่า คิวขมวดเล็กน้อยพลางความรูส้ กึ
กระอักกระอ่วนก็คอ่ ยๆ ก่อตัวขึนในจิตใจ
อย่างนีนีเองเสด็จพ่อจึงยังต้องการให้ตนแต่งงานกับมูอ่ ู่
ซวงอยู่ แม้ตระกูลมูจ่ ะต้องอับอายขายขีหน้า เสียหมด
สินทีประตูเมืองในตอนนันแล้วก็ตาม เป็ นเพราะมูอ่ ซู่ วง
มิใช่สตรีธรรมดาอย่างนันเองหรอกหรือ เขาอยากรูข้ นมา
ึ
แล้วว่ามูอ่ ซู่ วงมีอะไรพิเศษหนักหนา
“ตัวตนมูอ่ ซู่ วงน่ะไม่มีอะไร ทีพิเศษคือมารดาของนาง
9
ต่างหาก” เกาถูพน่ ลมออกจมูก “มารดาของนางเป็ นคน
ของตระกูลเทียน”
“ตระกูลเทียนอย่างนันรึ”
ดวงตาเกาหลิงครุน่ คิด “เสด็จพ่อ ข้ารูจ้ กั กลุม่ พลังมาก

มายบนผืนแผ่นดินแห่งนี แต่ขา้ ไม่เคยได้ยินชือตระกูล
เทียนนีมาก่อน! ตระกูลเทียนมีทีมาทีไปอย่างไรจึงได้
แข็งแกร่งยิงกว่าสํานักฌาน”
เกาถูสนศี
ั รษะ “ไม่ใช่อย่างนัน ตระกูลเทียนมิได้แข็ง
แกร่ง อันทีจริงนับว่าเป็ นแค่ตระกูลอันดับสาม บนผืน
แผ่นดินนีเท่านัน! ทียิงไปกว่านัน ผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดใน
10
ตระกูลเทียนก็เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพเท่านันเอง”
เกาหลิงยิงไม่เข้าใจ หากตระกูลเทียนเป็ นเพียงตระกูล

อันดับสามเล็กจ้อย ไยเสด็จพ่อจึงได้ หวาดหวาดหวัน
เรืองของมูอ่ ซู่ วงนัก
เห็นดวงตาสับสนของเกาหลิงดังนัน เกาถูก็ได้แต่ชาํ เลือง

มองด้วยท่าทีเฉยชา “ตระกูลเทียนทําให้ผคู้ นหวาดกลัว
ด้วยเมือหลายสิบปี ทีแล้ว เทียนหยาผูไ้ ม่เหมือนใครได้
ถือกําเนิดขึนในตระกูลเทียน! แม้เทียนหยา จะทิงตระกูล
ไปหลายปี ดีดกั โดยไม่หวนคืนกลับมา ใครจะรับประกัน
ได้เล่าว่าเทียนหยาจะไม่ปรากฏตัวขึนอีกเพือชําระหนี
แค้นผูใ้ ดก็ตามทีบังอาจทําร้ายตระกูลเทียน”
11
“หากดูจากความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว เทียนหยาก็
ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ทว่าสิงทีทําให้ผคู้ นหวาดกลัวก็คือ
สถานะของเทียนหยาทีเป็ นหมอหัตว์เทวดาอันดับหนึง
แห่งผืนแผ่นดินนีต่างหาก ยอดฝี มือจํานวนมากได้นาง
ช่วยรักษาชีวิตไว้ และอีกมากติดหนีเขา! ขอเพียงนาง
เอ่ยถ้อยคํา ผูค้ นมากมายก็ยินยอมพร้อมใจทําตาม!”
ดวงตาเกาถูเผยความยําเกรง “โชคไม่ดีทีนางผลุบๆ
โผล่ๆ หาตัวจับยากยิงนัก จึงไม่มีใครตามรอยนางได้
เลย! โอรสของเรา เจ้ารูแ้ ล้วหรือยังว่าเหตุใดพ่อจึงต้อง
ให้เจ้าแต่งงานกับมูอ่ ซู่ วง”
หมอหัตว์เทวดาอันดับหนึงแห่งผืนแผ่นดินนีอย่างนันรึ
บุคคลทีแม้แต่หอโอสถยังต้องไว้หน้า เช่นนันเอง เมือได้
12
ยินถ้อยคําเหล่านีแล้วเกาหลิงก็ชะงักงันนิงไป
เป็ นทีประจักษ์วา่ เขาไม่เคยคิดเลยว่ามูอ่ ซู่ วงจะมีสาย

เลือดเกียวดองกันกับหมอหัตถ์เทวดาอันดับหนึงแห่งผืน
แผ่นดินนี!
“เสด็จพ่อ แล้วไยตลอดหลายปี ทีผ่านมาท่านจึงไม่เคย

ล่วงรูถ้ งึ ตัวตนความเป็ นมาของมูอ่ ซู่ วงเลยเล่า”
เกาหลิงขมวดคิวเล็กน้อยแล้วเอ่ยถามต่อ “ยิงไปกว่านัน
ตาเฒ่ามูส่ งิ โฉวนันก็เก็บรักษาชาติตระกูลสะใภ้ตนเป็ น
ความลับมิบอกใครมานานถึงหลายปี ดีดกั เชียวหรือ”
13
ช่างไม่สมกับเป็ นตาเฒ่านันเลย
“พ่อว่าแม้แต่มสู่ งิ โฉวเองก็ยงั ไม่รูถ้ งึ เรืองราวเหล่านี พ่อ

เองก็รูด้ ว้ ยเมือไม่กีปี ทีแล้ว เมือครังบิดามารดา มูอ่ ซู่ วง
ยังมีชีวิตอยู่ องครักษ์ลบั ในวังเกิดบังเอิญได้ยินความลับ
นีเข้า” เกาถูเผยยิมแล้วกล่าวด้วยท่าทีถือดี “ด้วยเหตุนี
พ่อจึงต้องให้เจ้าแต่งงานกับมูอ่ ซู่ วงให้จงได้! หากเจ้ามี
สายสัมพันธ์กบั หมอหัตถ์เทวดาอันดับหนึงเสียอย่าง ใคร
เล่าจะแลอวินลัวเฟิ ง นางมีคณ
ุ สมบัติอะไรมาเทียบชัน
บุคคลผูน้ น”
ั
“อีกประการหนึง...” เกาถูนิงไปครูห่ นึงก่อนว่าต่อด้วย

รอยยิมเยาะ “พ่อได้ยินมาเช่นกันว่าหลังตระกูลเทียน
เห็นว่ามูอ่ ซู่ วงมีพรสวรรค์ดา้ นการแพทย์ พวกเขาก็มี
14
ความประสงค์จะนําตัวนางกลับสูต่ ระกูลเทียนเพือ
ฟูมฟั กให้เป็ นเทียนหยาคนทีสอง นีจึงเป็ นโอกาสอันดีที
เจ้าจะได้เข้าสูต่ ระกูลเทียน!”
พรสวรรค์ดา้ นการแพทย์ของมูอ่ ซู่ วงนันเทียบชันมิได้เลย

กับอวินลัวเฟิ ง ทว่าในสายตาคนธรรมดา นางก็ยงั เป็ น
อัจฉริยะ! ด้วยเหตุนีเกาถูจงึ ยอมให้เกาหลิงแต่งงานกับ
นางแม้ราชสํานักจะต้องตกเป็ นตัวตลก ก็ตามที
15
ตอนที 246 ตัวตนทีแท้จริงของมูอ่ ซู่ วง (2)
เกาหลิงสนใจขึนมาทันใด หากผูกมิตรกับหมอหัตถ์
เทวดาผูน้ ีได้ บางทีโรคร้ายของเขาอาจได้รบั การเยียวยา
16
คิดได้ดงั นันความเข้าใจก็ฉายชัดอยูใ่ นดวงตา “เสด็จพ่อ
โอรสผูน้ ีเข้าใจแล้วว่าต้องกระทําการอันใดต่อ ท่านวาง
พระทัยเถิด ลูกจะคว้าโอกาสนีไว้ให้จงได้”
เกาถูพยักหน้าจากนันกุมไหล่เกาหลิงด้วยนัยลึกซึง
ประกายชัวร้ายสว่างวาบขึนในดวงตาก่อนแปรเปลียน
เป็ นความสุขมุ รอบคอบโดยไว แล้วออกคําบัญชาเยียบ
เย็นว่า “จําไว้วา่ ตราบใดทีเจ้าเอาอกเอาใจตระกูลเทียน
ได้อยูห่ มัด วันทีราชสํานักเราจะหลุดพ้นออกจากการ
ควบคุมของสํานักฌานก็อยูไ่ ม่ไกล อย่างไรก็ดี เรืองทีเจ้า
ทํากับมูอ่ ซู่ วงคงเป็ นการยากทีนางจะให้อภัยเจ้าโดย
บริสทุ ธิใจ เช่นนันเองเจ้าก็จงให้นางอุม้ ครรภ์ลกู ของเจ้า
ให้เร็วทีสุด!”
17
เกาหลิงยกมือขึนคารวะแล้วนอบน้อมตอบรับ “พ่ะย่ะค่ะ
เสด็จพ่อ”
หากเขารูว้ า่ มูอ่ ซู่ วงมีความเกียวดองกับเทียนหยาคงไม่มี

ทางสละนางไปแน่ไม่วา่ จะด้วยเหตุผลใด ก็ตาม เคราะห์
ร้ายทีเขาไม่รูจ้ งึ ได้กระทําความผิดพลาดมหันต์
อย่างไรก็ดีหากรีบแก้ไขเสียตอนนีก็ยงั ไม่สาย
“เสด็จพ่อ เรืองของอวินลัวเฟิ ง...” เกาหลิงหรีตาลงเล็ก

น้อย “ท่านประทานนางเป็ นสนมให้ขา้ ได้หรือไม่”
18
เกาถูนิงไปพักหนึงก่อนเอ่ยว่า “หากมูอ่ ซู่ วงไม่ขดั ข้องอัน
ใด เจ้าก็รบั นางเป็ นสนมได้! จะอย่างไรมูอ่ ซู่ วงก็เป็ นคน
ของตระกูลเทียน เจ้าจึงต้องถามหาความเห็นจากนาง
ก่อนหากจะรับผูใ้ ดเป็ นสนม”
“เสด็จพ่อ ลูกเข้าใจดี” เกาหลิงเผยยิม ดวงหน้าเปี ยมไป

ด้วยความพึงใจ
นับตังแต่เขาทําสิงนันลงไปกับมูอ่ ซู่ วง ก็คงเป็ นไปมิได้ที

นางจะยังมีใจให้แก่เขาอยู่ นางยินยอมแต่งงานกับเขา
เพียงเพราะไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเขาทีจะยินยอมแต่ง
งานกับสตรีทีแปดเปื อนแล้ว
19
ในเมือไม่มีรกั มูอ่ ซู่ วงจะขัดข้องไปไยหากเขาจะรับใคร
เป็ นสนม ยิงไปกว่านัน มูอ่ ซู่ วงชังอวินลัวเฟิ ง ก็ดว้ ยความ
หึงหวง เช่นนันเอง หากอวินลัวเฟิ งมาเป็ นสนมของเขา ก็
มิตา่ งอะไรกับการให้โอกาสมูอ่ ซู่ วง กลันแกล้งนางได้
ตามใจปรารถนามิใช่หรือ
เช่นนันเองโอกาสทีนางจะขัดข้องก็ยงตํ
ิ า
ในเมือคนตระกูลเทียนเป็ นผูต้ ดั สินใจ อวินลัวเฟิ งจะหยิง

ยโสโอหังแค่ไหนก็คงมิกล้าขัดขืนคําสัง!
ยิงคิดเกาหลิงก็ยงพึ
ิ งใจ รูปหน้าท่าทีบดั นีช่างไร้ยางอาย
หมดจด เพียงได้ระลึกถึงความโอหังของ เด็กสาวในวัน
20
นัน เขาก็กระสันอยากจะกดกายนางลงแล้วบดขยี
ศักดิศรีของนางให้ป่นปี แทบทนไม่ไหว!
อวินลัวเฟิ งเพิงจะย่างเข้าไปในห้องรับรองของโรงนําชา
หรูหราก็ได้ยินเสียงเอะอะมะเทิงอยูเ่ บืองหน้า ผูเ้ ฒ่าคน
หนึงบันดาลโทสะเป็ นทีได้ยินอยูเ่ บาบางท่ามกลางความ
วุน่ วายนัน
“เจ้ามันพ่อค้าคนโกง บังอาจใช้วตั ถุดิบชันสอง เอาใบชา

กระจอกมาหลอกตาเฒ่าคนนีรึ เจ้าเห็นว่าข้าไม่ใช่คน
เมืองนีจึงคิดจะแหกตากันหรือไร”
21
สินคําตาเฒ่าก็มีเสียงเย้ยหยันตามมาจากคนรับใช้ “ตา
แก่เอ๋ย เจ้าหาว่าใครเอาวัตถุดิบชันสอง มาหลอกเจ้ากัน
นะ เจ้ารูห้ รือไม่วา่ ใครเป็ นเจ้าของโรงนําชาแห่งนี
หากบอกไปเจ้าคงได้หวั ใจวาย โรงนําชาแห่งนีดูแลโดย
หลานชายของพระสนมเอกมู่ คุณชายใหญ่แห่งตระกูลมู่
อย่างไรเล่า! ในฐานะคุณชายใหญ่ แห่งตระกูลมู่ ท่านจะ
หลอกลวงเจ้าไปเพือเหตุอนั ใด”
คุณชายใหญ่แห่งตระกูลมูอ่ ย่างนันรึ มูอ่ เู๋ ชินน่ะรึ
อวินลัวเฟิ งชะงักไปเล็กน้อยแล้วหยุดเดิน ดวงตาทะมึน

ส่องประกายวูบไหว
22
“มูอ่ เู๋ ชินเป็ นเจ้าของโรงนําชาแห่งนีอย่างนันรึ”
ชิงเหยียนกะพริบตา “เห็นทีจะเป็ นเช่นนันเจ้าค่ะ...”
เรืองนีไม่วา่ ใครในหลงหยวนก็รู ้ ทว่าอวินลัวเฟิ งมิได้

สนใจ จึงไม่รูว้ า่ เจ้าของผูอ้ ยูเ่ บืองหลังโรงนําชาวายุหอม
คือมูอ่ เู๋ ชิน
ได้ยินดังนัน รอยยิมสะกดใจก็เผยขึนบนดวงหน้าเลอ
โฉม “ไม่คิดเลยว่าพอเลือกเข้าโรงนําชาโดยมิได้คิดอะไร
ก็กลับเข้าร้านทีตระกูลมูเ่ ป็ นเจ้าของเสียนี! เคราะห์รา้ ย
ทีข้ามิประสงค์จะให้ตระกูลมูไ่ ด้อยูก่ นั อย่างสุขสบาย
23
แล้วจะไม่ให้ขา้ ร่วมวงเมือมีโอกาสได้อย่างไร”
สินคํานางก็สาวเท้าไปข้างหน้า
ตอนที 247 ใช้วตั ถุดิบชันสอง
บัดนีทีโถงรับรองของโรงนําชาก็ปรากฏภาพชายเฒ่า
โกรธหัวฟั ดหัวเหวียงเสียจนผมทีหวีไว้เรียบแปล้
กระเซอะกระเซิง หากมิใช่เพราะห่วงรักษาหน้าตาท่าที
24
ป่ านนีคงได้เดินเข้าไปจัดการเด็กรับใช้ผนู้ นเสี
ั ยให้น่วม
แล้ว
เจ้าเด็กเมือวานซืนนีบังอาจคิดหลอกตนรึ! ไม่รูห้ รืออย่าง

ไรว่าเขาเป็ นยอดปรมาจารย์แห่งการต้มตุน๋
“ข้าไม่สนใจว่านายใหญ่ของเจ้าคือใคร ไปเรียกตัวเขา
ออกมาเดียวนี ตาเฒ่านีมิเห็นเคยได้ยินนาม พระสนม
เอกมูอ่ ะไรนี!”
เด็กรับใช้ผนู้ นประเมิ
ั นตาเฒ่าหัวจรดเท้าก่อนตะโกนก้อง
ให้ฝงู ชนในโถงรับรองได้รบั รู ้ “ใครเป็ นลูกหลานตาเฒ่านี
รีบมานําตัวไปทีซ!ิ บังอาจกล่าวหาว่าคุณชายใหญ่ของ
25
เราเป็ นคนหลอกลวง เห็นทีจะเหนือยกับชีวิต
แล้วกระมัง! ถ้าไม่นาํ ตัวเขาไปบัดเดียวนีอย่าหาว่าข้าไม่
เคารพผูเ้ ฒ่าผูแ้ ก่!”
ผูค้ นทีอยูร่ ายล้อมต่างก็ทอดถอนหายใจมองไปยังชาย

เฒ่าด้วยสายตาเวทนา
ตาเฒ่าผูน้ ีโง่เง่าหรืออย่างไร จึงได้กล้าสบประมาทคน

จากจวนอัครมหาเสนาบดีมเู่ ช่นนี! ใครๆ ก็รูว้ า่ จวนอัคร
มหาเสนาบดีบดั นีมีอิทธิพลยิงใหญ่ในหลงหยวน แม้มอู่ ู่
ซวงได้เสียพรหมจรรย์ไปแล้ว ราชสํานักก็ยงั จะแต่งตัง
นางขึนเป็ นพระชายาในองค์รชั ทายาท
26
มีเพียงตระกูลมูเ่ ท่านันทีจะได้รบั อภิสทิ ธิถึงเพียงนี
กระทังจวนแม่ทพั ยังมิอาจเทียบเทียม
ขณะทีตาเฒ่ากําลังจะระเบิดโทสะนันเองก็มีมือยืนออก
มาจากด้านข้าง คว้าเอาถ้วยชาออกจากมือไป คนผูน้ นั
ดมกลินชาก่อนเลิกคิวให้ความเห็นว่า “เป็ นใบชาชันสอง
จริงแท้แน่นอน”
ตาเฒ่าชะงักแล้วหันศีรษะไปเผชิญกับดวงตาทะมึนแฝง
รอยยิมอ่อนจาง
บัดนีเด็กสาวกําลังกลิงถ้วยในมือไปมาด้วยรอยยิมเกียจ
คร้านทว่าสะกดใจบนริมฝี ปาก
27
เด็กสาวผูน้ ียังเยาว์วยั นัก น่าจะอายุสกั สิบห้า ทว่ามีทา่ ที
สงบเสงียม มิได้อวดดีเอาแต่ใจ เลือดร้อนเหมือนทีคน
หนุ่มสาวเป็ นกัน
ด้วยจดจําเสียงอวินลัวเฟิ งได้แม่นยํา เด็กรับใช้จงึ กล่าว

ด้วยรอยยิมหยันบนริมฝี ปาก “โอ ก็สงสัยอยูว่ า่ เป็ นผูใ้ ด
คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลอวินนีเอง คึๆ คุณหนูใหญ่เป็ นผู้
รอบรูเ้ รืองชาตังแต่เมือไรกันรึ มีใครในแคว้นหลงหยวน
แห่งนีไม่รูบ้ า้ งเล่าว่าใบชาของโรงนําชาเรามีคณ
ุ ภาพดี
เยียมทีสุด ไยเจ้าไม่ถามจิตสํานึกในตัวเจ้าเองก่อนกล่าว
ถ้อยคําเหล่านันออกมา อย่างเจ้าจะมีปัญญาหาใบชา
ชันดีเช่นนีมาได้ร”ึ
28
นางเป็ นเพียงคุณหนูใหญ่จากตระกูลมังคังผูม้ ีความรูใ้ น
วิชาการแพทย์เท่านัน นางมาเป็ นผูเ้ ชียวชาญเรืองชาเช่น
กันตังแต่เมือไร หัวข้อเช่นนีไม่ใช่เรืองทีเด็กสาวอย่างนาง
จะมายุม่ ย่ามได้!
ยิงไปกว่านัน ทัวทังหลงหยวนนีก็หาโรงนําชาใดมีใบชาดี
เทียบชันตระกูลมูม่ ิได้!
แม้พวกเขาจะใช้ใบชาชันสองจริงเพราะรูว้ า่ ชายเฒ่ามิใช่
คนถินนี ทว่ากระทังใบชาชันสองนีเองก็เถอะ ก็ไม่ใช่สงที
ิ
ตระกูลอวินจะสามารถสรรหามาได้!
ใบชาดีใช่วา่ มีเพียงทรัพย์สนิ เงินทองก็สามารถหาซือจับ
29
จ่าย ต้องอาศัยเส้นสายมากมายแลกมาด้วยเช่นกัน!
อวินลัวเฟิ งมองเด็กรับใช้ผนู้ นด้

ั วยรอยยิมอ่อนจาง “หาก
ข้าหาใบชาทีดีกว่าของตระกูลมูไ่ ด้ เจ้าต้องประกาศให้
ทัวทังแคว้นหลงหยวนได้รูว้ า่ โรงนําชาวายุหอมของพวก
เจ้าใช้วตั ถุดิบชันสองมาหลอกลวง คนต่างถิน”
เด็กรับใช้ชะงักนิงไป แม้เชือว่าอวินลัวเฟิ งไม่มีทางหาใบ

ชาเช่นนันมาได้อย่างแน่นอน เรืองใหญ่เช่นนี ก็ใช่วา่ ตน
จะมีอาํ นาจตัดสินใจ
ขณะทีเด็กรับใช้ติดกับกระอักกระอ่วนอยูน่ นเอง
ั ก็ได้ยิน
เสียงเย็นยะเยือกฝ่ าแหวกความเงียบของโถงรับรองเข้า
30
มา
“ได้ ข้ายอมรับคําท้าของเจ้า”
บนชันสองปรากฏภาพชายหนุ่มเย่อหยิงเย็นชาค่อยๆ
เยืองย่างลงบันไดมา เขามีสีหน้าเฉยเมย ดวงตาเย็น
เยียบก็มองตรงไปยังอวินลัวเฟิ ง
ใบชาของเขานันเด็ดมาจากภูผาหิมะขาว ทัวทังแคว้น
หลงหยวนหาใครเทียบเทียมได้ไม่! กะอีแค่ตระกูลอวิน
จะมีปัญญาหาใบชาทีดีกว่านีมาได้จริงรึ แน่ใจหรือว่าแม่
คนนีมิได้เล่นตลก
31
ตอนที่ 248 ชาฌาน
“มูอ่ เู๋ ชิน” เห็นชายหนุม่ ก้าวลงบันไดมาดังนัน้ อวิ๋นลั่วเฟิ งก็

เผยยิม้ “ในเมื่อเจ้าตกลง ข้าก็จะประชัน เรือ่ งชากับโรงนา้ ชา
วายุหอมของเจ้า ส่วนผูค้ น ณ ที่แห่งนีส้ ามารถเข้าร่วมเป็ น
พยานได้”
ดวงเนตรมูอ่ เู๋ ชินยิ่งเย็นยะเยือก พลางพ่นลมหายใจเย้น

หยันอยูภ่ ายใน
เขาได้ผกู ขาดการซือ้ ขายกับผูผ้ ลิตใบชาชัน้ เลิศทัง้ หลายใน

หลงหยวนเสียสิน้ แล้ว อวิ๋นลั่วเฟิ งจะหา ใบชาดีมาจากแห่ง
หนใดได้อีก เช่นนัน้ เอง เขาย่อมชนะการประชันครัง้ นี ้
แน่นอน!
“ใครก็ได้นาใบชาภูผาหิมะขาวมานี่ทีซิ”
ตระหนักได้ดงั นัน้ แล้ว มูอ่ เู๋ ชินก็ออกคาสั่งด้วยนา้ เสียงเย็น
เยียบ “ทุกคนในที่แห่งนีจ้ ะเป็ นกรรมการตัดสินการประชันใน
วันนี!้ ”
เพื่อทาให้อวิ๋นลั่วเฟิ งต้องอับอายขายหน้า เขาจึงมิได้หวง

ของ นาใบชาทีด่ ีที่สดุ ของโรงนา้ ชาออกมา
ครัน้ ได้ยินว่า ‘ใบชาภูผาหิมะขาว’ ดวงตาทุกคนก็เป็ น

ประกายขึน้ มาทันทีดว้ ยไม่คิดเลยว่าจะโชคดีได้มีโอกาสลิม้
ลองรสชาติใบชาภูผาหิมะขาวในวันนี ้
ใบชาภูผาหิมะขาวคือสมบัติลา้ ค่าของโรงนา้ ชาวายุหอม

แห่งนี ้ แม้มีหนึง่ พันตาลึงทองก็หาซือ้ มิได้! มีรายงานว่าใบชา
ภูผาหิมะขาวไม่เพียงแต่มีกลิน่ หอมและรสชาติหวานลา้ ยัง
ช่วยเสริมกาลังให้แก่รา่ งกาย อีกด้วย!
ครูต่ อ่ มา คนของโรงนา้ ชาก็ถือกานา้ ชาออกมาจากห้อง

ด้านหลังก่อนเติมถ้วยให้แก่ทกุ คน จากนัน้ กลับเข้าไปพร้อม
กับกาทีว่ า่ งเปล่า
ต่างคนต่างก็รอลิม้ ลองชาภูผาหิมะขาวแทบทนไม่ไหว
ครัน้ ปากสัมผัสก็ได้กลิน่ หอมหวานคลุง้ ทิง้ รสชาติเข้มข้น
“รสชาติชาภูผาหิมะขาวช่างเลิศลา้ ข้าว่าเราคงไม่ตอ้ งชิม

ชาคุณหนูใหญ่ตระกูลอวิ๋นเสียแล้วกระมัง ในเมื่อได้ลมิ ้ ลอง
ของดีเช่นชาภูผาหิมะขาวเสียแล้ว จะอย่างไรชานางก็คงดีมิ
เท่า”
“ถูกต้องแล้ว ถูกต้องแล้ว! วันนีข้ า้ ช่างโชคดีเสียจริง ได้มี

โอกาสลิม้ ลองรสชาติชาภูผาหิมะขาวเช่นนี ้ ช่างคุม้ ค่ากับการ
เดินทางยิง่ นัก เท่านีข้ า้ ก็พอใจแล้ว!”
ต่างคนต่างก็เอ่ยคาสรรเสริญกันมิหยุดปากประหนึง่ ว่า
การประชันนัน้ ไม่มคี วามหมายอีกต่อไป ไม่มีทางที่อวิ๋นลั่วเฟิ ง
จะนาใบชาที่ดีเลิศกว่าชาภูผาหิมะขาวออกมาสูไ้ ด้!
มูอ่ เู๋ ชินเหลือบแลอวิ๋นลั่วเฟิ งผูม้ ีทา่ ทีสขุ มุ แล้วเผยยิม้ “ทุก

ท่าน การประชันครัง้ นีอ้ วิ๋นลั่วเฟิ งเป็ นผูเ้ สนอขึน้ มาเองเป็ น
การส่วนตัว คงไม่ยตุ ิธรรมนักหากนางไม่ได้แสดงฤทธิใบชา
ของนางเสียเลย ยิ่งไปกว่านัน้ ข้าก็อยากจะรูน้ กั ว่านางแบก
ความมั่นใจมาจากแห่งหนใด จึงได้กล้ามาโอ้อวดสรรพคุณ
ตนถึงที่แห่งนี!้ แน่นอน หากนางยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดย
ดีขา้ ก็ไม่วา่ อย่างไรหรอกนะ ฮ่าๆ”
อวิ๋นลั่วเฟิ งกวาดตามองมูอ่ เู๋ ชินก่อนหันไปหาชายชราผม

ขาวทีย่ ืนอยูข่ า้ งกัน “ท่านรูว้ ิธีชงชาหรือไม่”
ตาเฒ่าผมขาวหัวเราะเบา “ข้ามิได้โอ้อวดสรรพคุณตน แต่

คนเป็ นทัง้ หลายหามีใครเชี่ยวชาญกลยุทธ การชงชา
เทียบเท่าข้าไม่ ข้า...”
“หากเป็ นเช่นนัน้ ” อวิ๋นลั่วเฟิ งมิได้เปิ ดโอกาสให้ตาเฒ่าตัว

จ้อยได้โอ้อวดตนต่อแล้วขัดคอเขาเสียดือ้ ๆ “ข้าจะปล่อยให้
ท่านดูแลเรือ่ งการชงชาแล้วกัน”
กล่าวเสร็จ อวิ๋นลั่วเฟิ งก็คยุ้ กระเป๋ าแล้วหยิบเอาถุงใบชา

ออกมา
“เด็กน้อย ใบชานีเ้ รียกว่าอย่างไรรึ” ชายเฒ่าเมื่อรับใบชา
มาดวงตาก็พลันเป็ นประกายทันที
แม้เขายังมิได้ลมิ ้ ลอง เพียงสูดกลิน่ ก็รูแ้ ล้วว่านีค่ ือสุดยอด

แห่งใบชาจริงแท้แน่นอน! เลิศเลอเสียยิ่งกว่าใบชาภูผาหิมะ
ขาวอะไรนั่นเสียอีก!
ที่ยิ่งไปกว่านัน้ ชายเฒ่าไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าชาภูผาหิมะ
ขาวนีม้ ีอะไรดีหนักหนา! เขามีใบชาเหล่านัน้ กองอยูเ่ ต็มเรือน
ได้มาเป็ นของขวัญจากผูท้ ี่ตนได้ทาการรักษาและรูม้ าว่าตน
โปรดปรานการชิมชา อย่างไรก็ดี ด้วยคิดว่าใบชาเหล่านัน้
คุณภาพต่าเกินไป จึงมิได้ดมื่ แม้แต่จิบเดียว
ได้ยินถ้อยคาชายเฒ่าดังนัน้ อวิ๋นลั่วเฟิ งก็นงิ่ ไปพักหนึง่

ก่อนตอบรับพลางขมวดคิว้ เล็กน้อย “ข้าตัง้ ชื่อชานีว้ า่ ชาฌาน
เป็ นชาทีม่ ีเอกลักษณ์บนผืนแผ่นดินนี”้
ตอนที่ 249 ชายเฒ่าตัวจ้อยตกตะลึง
มูอ่ เู๋ ชินมองอวิ๋นลั่วเฟิ งแล้วรอยยิม้ เย้ยหยันก็ปรากฏบนริม

ฝี ปาก “ชาฌานอย่างนัน้ รึ เท่าที่ขา้ รูจ้ กั ชามามิเห็นเคยได้ยิน
ชื่อชาฌานมาก่อน หากเจ้าคิดว่าเอาชนะข้ามิได้ก็ยอมแพ้เสีย
แต่โดยดีเถิด แบบนัน้ เจ้ายังอาจรักษาหน้าเอาไว้ได้ ดีกว่าซีซ้ วั้
หยิบถุงชาอะไรก็ไม่รูม้ าต้มตุน๋ ผูค้ น เดี๋ยวจะอับอายเสีย
เปล่าๆ”
ดวงตาชายชราตัวจ้อยเผยความรังเกียจเดียดฉันท์ยิ่ง
เดี๋ยวนีเ้ ด็กเมื่อวานซืนอย่างมูอ่ เู๋ ชินยังกล้าอ้างตนว่าเป็ น
ผูเ้ ชี่ยวชาญเรือ่ งชาแล้วหรือ ตนได้ยินชื่อเสียงโรงนา้ ชาวายุ
หอมมานาน ทว่าก็ไม่คิดเลยว่าสินค้า อันดับหนึง่ ของโรงนา้
ชาจะเป็ นเพียงชาภูผาหิมะขาว ทว่าครัน้ ชายเฒ่าตัวจ้อยหัน
มองอวิ๋นลั่วเฟิ ง สีหน้าก็กลับเปลีย่ นทันที แล้วดวงหน้า
ชราเ**่่ ยวย่นก็แลดูคล้ายดอกเบญจมาศบานเบ่งมีรอยยิม้
ประดับ
“เด็กน้อย ข้าชงชาให้เจ้าแล้ว แต่กลิน่ ชาช่างเย้ายวนนัก ข้า
ขอชิมก่อนสักหน่อยได้ไหมเล่า”
“ได้ส”ิ อวิ๋นลั่วเฟิ งยกมุมปากขึน้ เล็กน้อยแล้วเผยยิม้
ดวงตาชายชราร่างเล็กเป็ นประกาย เขาหยิบถ้วยชาเบือ้ ง

หน้าขึน้ จิบ เพียงจิบเดียวพลันในปากก็คลุง้ ไปด้วยกลิน่
หอมหวลกาจาย ชาระล้างภายในร่างกายให้สดชื่นยิง่ นัก!
“ชานีด้ ีเลิศ เป็ นชาชัน้ หนึง่ โดยแน่แท้ ซา้ ยังเป็ นยอดชาที่ขา้

ได้ลมิ ้ ลองในรอบหลายทศวรรษ” ชายชราร่างเล็กจ้องอวิ๋นลั่ว
เฟิ งด้วยดวงตาเป็ นประกาย “เด็กน้อยเอ๋ย เจ้าหาซือ้ ใบชานี ้
มาจากทีใ่ ดกัน เจ้าบอกข้า ได้หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิ งยักไหล่ “ข้าบอกท่านแล้ว ชานีม้ เี อกลักษณ์!”
“ช่างน่าเศร้า” ชายชราร่างเล็กทอดถอนหายใจด้วย
เสียดาย “ข้าคงต้องเสียใจไปชั่วชีวิตหากมิได้ มีโอกาสลิม้ ลอง
ชาชัน้ เลิศเช่นนีอ้ ีก อย่างไรก็ดี มาหลงหยวนวันนีน้ บั ว่าไม่เสีย
เที่ยว มิเช่นนัน้ ข้าคงไม่รูว้ า่ ยังมีชาชัน้ ดีเช่นนีอ้ ยูบ่ นโลก”
มูอ่ เู๋ ชินเหลือบแลชายเฒ่าตัวจ้อยผูท้ อดถอนลมหายใจอยู่
ตัวคนเดียวแล้วก็พน่ ลมหายใจเย้ยหยัน “พวกเจ้าทัง้ สองคร่า
ครวญกันพอหรือยัง คิดว่าข้าไม่รูห้ รือว่าพวกเจ้าร่วมมือกันคิด
บ่อนทาลายกิจการของเรา พวกเจ้าพูดอะไรไปก็ไม่เป็ นผล
ดอก เพราะคนตัดสินผูแ้ พ้ชนะจะเป็ นคนอื่น! เอาละ แจกจ่าย
ชาฌานอะไรนี่ ของเจ้าเสียที”
เขามิได้คิดเลยว่าด้วยพลังของอวิ๋นลั่วเฟิ งจะสามารถ
นาเสนอชาที่ดีกว่าของตนได้ เช่นนัน้ เอง การประชันครัง้ นี ้
ย่อมจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของอวิ๋นลั่วเฟิ งอย่างแน่นอน
“นายท่านมู่ การประชันน่าขันนีเ้ ปล่าประโยชน์ คุณ

หนูอวิ๋นจะนาเสนอชาที่เทียบชัน้ กับชาภูผาหิมะขาวได้
อย่างไร ผลการประชันก็เห็นกันอยูช่ ดั เจนแล้วมิใช่รึ แต่เอา
เถิด เพราะเห็นแก่นายท่านมู่ เราจะให้ความเคารพด้วยการ
ชิมชาของนางเสียหน่อย” หลังชายผูน้ นั้ กล่าวเสร็จ คนอื่นๆ
ต่างก็วา่ ตาม มิได้มีใครคิดเลยว่า อวิ๋นลั่วเฟิ งจะสามารถ
เอาชนะได้
อวิ๋นลั่วเฟิ งเมินเฉยคาสบประมาท จากนัน้ กล่าวด้วย
รอยยิม้ แฝงเลศนัยประดับดวงหน้าเลอโฉมว่า “จริงสิ ข้าลืม
บอกอะไรพวกท่านเกี่ยวกับสรรพคุณของชาฌานนี ้ ไม่
เพียงแต่ทาให้รา่ งกายมีกาลังวังชา ยังสามารถรักษาโรคภัยไข้
เจ็บเล็กๆ น้อยๆ เช่นอาการปวดศีรษะ ไข้หวัด และอื่นๆ ได้อีก
ด้วย ยิ่งไปกว่านัน้ ยังทาให้สมองของท่านปลอดโปร่ง จึง
เหมาะสมกับผูท้ ี่ตรากตรางานหามรุง่ หามค่าเป็ นอย่างยิ่ง”
ด้วยท่านปู่ ของนางโปรดปรานการดื่มชายิ่งนัก อวิ๋นลั่วเฟิ ง

จึงได้ปลูกต้นชาลงในทุง่ สมุนไพรพลังฌานของโลกคัมภีร ์
เซียนโอสถเมื่อไม่กี่เดือนที่ผา่ นมา! ต้นชาในโลกคัมภีรเ์ ซียน
โอสถจึงย่อมกลายเป็ นต้นชาฌานโดยปริยายหลังซึมซับพลัง
ฌานเข้าไป ใบชาที่อวิ๋นลั่วเฟิ งนาออกมานับว่าเป็ นส่วนด้อย
ที่สดุ ของต้นชา จึงรักษาได้เพียงโรคภัยไข้เจ็บเล็กๆ น้อยๆ เช่น
อาการปวดศีรษะหรือไข้หวัด เป็ นต้น ส่วนที่ดีที่สดุ นางเก็บไว้
ให้ทา่ นปู่ ซึง่ ไม่เพียงแต่มคี ณ
ุ สมบัติรกั ษาโรค แต่ยงั ช่วยเพิ่ม
พลังฌานให้แก่ผฝู้ ึ กฌานอีกด้วย!
ตอนที่ 250 มู่อู๋เชินกระอักเลือด (1)
ไม่นานนักคนงานโรงนา้ ชาก็ออกเติมนา้ ชาให้แก่แขกจน

หมดสิน้ ทันใดนัน้ ทั่วทัง้ สถานที่ก็มีกลิน่ หอม สดชื่นฟุง้ กาจาย
รืน่ ใจชวนให้สบายจนทุกคนในโรงนา้ ชาต่างก็รูส้ กึ ว่ากายเบา
หวิว
แม้กระนัน้ พวกเขาก็ยงั มิได้คิดว่าชาฌานจะมีสรรพคุณ

ดังที่อวิ๋นลั่วเฟิ งเพิง่ อวดอ้าง! เช่นนัน้ เองพวกเขาจึงมิได้ถือเอา
คานางเป็ นจริงเป็ นจัง และมิได้ตื่นตัวกับนา้ ชามากนัก บาง
คนถึงกับสาแดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ชดั เจนเพียงเพื่อ
ประจบสอพลอมูอ่ เู๋ ชิน
“อวิ๋นลั่วเฟิ งเอ๋ย” มูอ่ เู๋ ชินชาเลืองแลอวิ๋นลั่วเฟิ งแล้วเผย

รอยยิม้ อิ่มเอม “หากเป็ นเรือ่ งวิชาการแพทย์ ข้ายอมรับว่าเจ้า
ชนะ ทว่าโชคไม่ดี ข้ารูว้ า่ ตระกูลอวิ๋นเด่นด้อยที่ตรงไหน เช่น
นัน้ เอง ครัง้ นีเ้ จ้าไม่มีทางชนะ อย่างแน่นอน!”
อย่างไรก็ดี ครัน้ สิน้ คามูอ่ เู๋ ชินก็บงั เกิดเสียงอุทานทางนัน้ ที
ทางนีท้ ีให้เป็ นที่ได้ยินกันทั่วทัง้ โรงนา้ ชา “กะ... เกิดอะไรขึน้
กันนี่ ข้าเพิง่ มีไข้เมื่อเช้านี ้ คัดจมูกหนักทีเดียว ทว่าหลังดื่มชา
ถ้วยนีเ้ ข้าไปก็สามารถหายใจ ได้คล่อง ชานี่รกั ษาอาการป่ วย
ไข้ได้จริงอย่างนัน้ รึ”
“โอ! ขาทัง้ สองของข้ามีแผลเก่า ยังคงเจ็บอยู่ ทว่าบัดนี ้

ความเจ็บปวดกลับหายไปแล้ว นีข่ า้ ฝันไปหรือนี่”
“ร่างกายข้ามิได้มีอาการเจ็บป่ วยอันใด ทว่าหลังดืม่ ชา

ฌานนีเ้ ข้าไป ข้าก็รูส้ กึ สดชื่นกระปรีก้ ระเปร่า สมองโล่งขึน้ ดี
ทีเดียว! ชาภูผาหิมะขาวเทียบไม่ได้เลยกับชาถ้วยนี!้ ”
รอยยิม้ อิ่มเอมบนใบหน้ามูอ่ เู๋ ชินแข็งทื่อ จ้องไปยังเหล่า

ผูค้ นด้วยสายตาเย็นชา จากนัน้ รุดไปยังคนงานพลางคว้า
กานา้ ชาออกจากมือคนผูน้ นั้ เทชาลงใส่ถว้ ยแล้วกระดกดื่ม
รวดเดียวหมด ท่าทางหยาบกระด้าง ต่างจากมารยาทหมด
จดทุกครัง้ ยามดืม่ ชา พอได้ลมิ ้ รสนา้ ชาเต็มปาก สีหน้าก็
เปลีย่ นหลายคราจนสุดท้าย ถอดสีออกซีดลง ชายหนุม่ มอง
ไปยังอวิ๋นลั่วเฟิ ง ในแววตาเปี่ ยมด้วยโทสะระคนความอับ
อาย
ทว่าท้ายที่สดุ โทสะก็แปรเปลีย่ นเป็ นถ้อยคาสองคา “ข้า

แพ้!”
ได้เห็นสีหน้าซีดขาวของมูอ่ เู๋ ชินดังนัน้ อวิ๋นลั่วเฟิ งก็เผยยิม้

“ในเมื่อเจ้ายอมรับความพ่ายแพ้แล้วก็จงทาตามคามั่น
สัญญาเสีย ข้าล่ะอยากเห็นนักยามที่โรงนา้ ชาวายุหอมของ
เจ้าพังพินาศ”
อันที่จริงนางมาโรงนา้ ชาแห่งนีก้ ็เพื่อขายใบชาด้อย

คุณภาพ ที่สดุ แล้วทุกสิง่ ที่นางเตรียมให้แก่ทา่ นปู่ ต้องเป็ นของ
ที่ดีที่สดุ และนางจะไม่มวี นั มอบของด้อยคุณภาพให้แก่ตา
เฒ่าเป็ นอันขาด
ทว่านางก็มิได้คาดคิดเลยว่าตนจะโชคดีถงึ ปานนี ้ นาง

เลือกเอาสุม่ ๆ โดยแท้ กลับกลายเป็ นว่าโรงนา้ ชาแห่งนีเ้ ป็ น
ของตระกูลมู่
“เจ้าวางใจเถอะ ข้ารักษาคาพูดอยูแ่ ล้ว” มูอ่ เู๋ ชินพ่นลม
หายใจออกจมูกพลางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อีกอย่าง” ดูเหมือนอวิ๋นลั่วเฟิ งจะฉุกคิดบางสิง่ ได้แล้วนาง

ก็เผยรอยยิม้ ชั่วร้าย “ใบชานีม้ มี ลู ค่ามหาศาลทีเดียว การ
ประชันครัง้ นีท้ าให้ขา้ เสียใบชาไปเป็ นจานวนมาก เจ้าต้อง
ชดใช้ ราคาค่างวดคือหนึง่ แสนตาลึงเงินต่อใบชาหนึง่ ส่วน ข้า
ใช้ไปสิบส่วน จึงเป็ นจานวนหนึง่ ล้านตาลึงเงิน! เจ้าส่งเงินไป
ยังจวนแม่ทพั ก็แล้วกัน”
“เจ้า...” สีหน้ามูอ่ เู๋ ชินหมองลงทันใดจากนัน้ เปี่ ยมไปด้วย

โทสะพุง่ พล่าน “อวิ๋นลั่วเฟิ งเจ้าอย่าทาให้มนั มากไปนัก! ใบชา
ราคาแพงที่สดุ บนผืนแผ่นดินนีก้ ็แค่หนึง่ พันตาลึงเงินต่อหนึง่
ส่วนเท่านัน้ ! เจ้ามาคิดราคาข้าหนึง่ แสนต่อหนึง่ ส่วนแบบนี ้
เทพยดาฟ้าดินเป็ นคนปลูกหรืออย่างไร”
อวิ๋นลั่วเฟิ งชาเลืองแลมูอ่ เู๋ ชิน “เจ้าไปถามคนอื่นเอาสิวา่ ชา

นี่มีคา่ ถึงเพียงนัน้ หรือไม่”
ตอนที่ 251 มู่อู๋เชินกระอักเลือด (2)
ครัน้ สิน้ คานางก็ได้ยินเสียงดังมาจากโรงนา้ ชา
“คุณหนูอวิ๋น ท่านยังมีชาฌานเหลืออีกหรือไม่ ข้าอยากจะ

ซือ้ สักยี่สบิ เฟิ น”
“ชาชัน้ เลิศเช่นนีย้ ี่สบิ เฟิ นยังน้อยไป ข้าขอสักสองชั่ง!”
ตระกูลมูม่ ีอานาจล้นเหลือจริงอยู่ ทว่าชาฌานนีส้ ามารถ

รักษาอาการป่ วยไข้ได้กระทั่งโรคเรือ้ รัง! หากดื่มทุกเมื่อเชื่อวัน
เห็นทีจะมีภมู คิ มุ้ กันต่อโรคภัยไข้เจ็บทั่วทัง้ ปฐพีเลยทีเดียว
เทียบกับการสบประมาทอัครมหาเสนาบดีมแู่ ล้ว พวกเขา

ก็หวาดกลัวกับการเจ็บไข้ได้ป่วยมากกว่า ยิ่งไปกว่านัน้
ภายใต้สถานการณ์เช่นนีอ้ คั รมหาเสนาบดีมยู่ อ่ มไม่กระทา
การบุม่ บ่าม เช่นนัน้ เอง ผูค้ นจึงกล้าเปล่งถ้อยคาเหล่านี ้
ออกมาต่อหน้ามูอ่ เู๋ ชิน ทว่าวาจาของพวกเขาก็ดจู ะระคายหู
ชายชราร่าเล็กผูร้ บี รุ ดมายืน เท้าเอวขวางหน้าอวิ๋นลั่วเฟิ ง
พลางจ้องไปยังผูค้ นทีก่ าลังเอะอะมะเทิง่
“พวกเจ้ามิได้ยินคานางหรืออย่างไร ชานีม้ ีเพียงหนึง่

จานวน บัดนีไ้ ม่มเี หลือ! อีกอย่าง หากแม้นนางยังมีชา
เหลืออยู่ ข้าก็จะเป็ นผูซ้ ือ้ เอาไว้เองทัง้ หมด พวกเจ้าไม่มี
โอกาสแย่งชิงดอก”
แน่นอนว่าชายชราคิดพูดจริงทาจริงในประโยคสุดท้าย ใบ
ชาชัน้ เลิศเช่นนีค้ งหาได้ยากยิ่งบนผืนแผ่นดิน หากอวิ๋นลั่วเฟิ ง
ยังพอมีเหลือ ตนก็จะซือ้ เอาไว้ทงั้ หมดไม่วา่ ต้องจ่ายเท่าไรก็
ตาม! จะให้เขาเหลือเผื่อแผ่ คนเหล่านีไ้ ด้อย่างไร ได้ยิน
ถ้อยคาเขาดังนัน้ ฝูงชนต่างก็สงบลงและส่งเสียงคราง ความ
ผิดหวังท้นอยูใ่ นดวงตา
เห็นดวงหน้าผิดหวังเหล่านัน้ เด็กสาวก็คอ่ ยๆ เปิ ดปาก

เปล่งวาจาว่า “ข้ามีชาเหลือเพียงหนึง่ จานวนเท่านัน้ แต่มิได้
บอกว่าหนึง่ จานวนมีปริมาณเท่าใด อย่างไรก็ดี สิง่ หนึง่ ที่จริง
แท้แน่นอนคือข้าเป็ นผูเ้ ดียว บนโลกนีท้ ี่สามารถผลิตชาฌาน
นีไ้ ด้!”
ดวงตาชายชราตัวจ้อยเป็ นประกาย จากนัน้ รีบหันไป

หาอวิ๋นลั่วเฟิ งทันใดพลางหายใจถี่ “เจ้า... พูดจริงรึ ยังมีชาชัน้
เลิศเช่นนีอ้ ยูอ่ ีกรึ”
อวิ๋นลั่วเฟิ งผงกศีรษะเล็กน้อย “ใช่แล้ว หนึง่ แสนตาลึงเงิน

ต่อสองเฟิ น ขาดตัว”
“ดีเยีย่ ม! ข้าขอซือ้ สองร้อยชั่ง!”
พรู ด!
ชิงเหยียนหญิงรับใช้ตวั น้อยผูย้ ืนมิปริปากอะไรอยูข่ า้

งอวิ๋นลั่วเฟิ งแทบกระอักโลหิตเมือ่ ได้ยินถ้อยคาชายชราตัว
จ้อย จากนัน้ มองเขาด้วยสายตายากหยั่งถึง แน่นอน ผูท้ ี่แทบ
กระอักโลหิตจริงคือมูอ่ เู๋ ชิน เขาเพิ่งว่าไปหยกๆ ว่าชาฌานนัน้
แพงเกินไป แล้วตาเฒ่าตัวจ้อยก็กลับแสดงความประสงค์ขอ
ซือ้ ถึงสองร้อยชั่งขึน้ มา เสียนี่ ทาเช่นนีม้ นั ตบหน้ากันชัดๆ! บัด
นัน้ เอง สีหน้ามูอ่ เู๋ ชินก็หม่นลงแล้วกลายเป็ นสีมว่ งด้วยโทสะ
“ท่านคิดว่าชาฌานเป็ นหัวกะหล่าหรืออย่างไร สองร้อยชั่ง

อย่างนัน้ รึ ท่านล้อข้าเล่นหรือเปล่า” อวิ๋นลั่วเฟิ งเหลือบแลตา
เฒ่าตัวจ้อยพลางนิ่วหน้าลงเล็กน้อย “ข้าขายให้ทา่ นได้มาก
ที่สดุ สองชั่งเท่านัน้ อีกสองชั่งข้าต้องกักไว้ให้ผอู้ ื่น”
ใช่แล้ว ในเมื่อวาจาที่ผคู้ นเหล่านีเ้ ปล่งออกมาได้เป็ นการ

สบประมาทมูอ่ เู๋ ชินยิง่ นัก นางจึงจะเผื่อแผ่ ใบชาให้แก่พวก
เขาสักหน่อย อย่างไรก็ดี ใบชาเหล่านีล้ ว้ นแล้วแต่ดอ้ ย
คุณภาพ ที่มีคณ
ุ ภาพนางเก็บไว้ให้ทา่ นปู่ แล้วหมดสิน้
ด้วยไม่คิดว่าอวิ๋นลั่วเฟิ งจะเหลือใบชาไว้เผื่อแผ่พวกตน
เหล่าฝูงชนจึงมองนางด้วยสายตาซาบซึง้ ใจ ก็นางจะขาย
ให้กบั ใครก็ได้! ในเมื่อตาเฒ่าขอซือ้ นางถึงสองร้อยชั่งโดยมิได้
คิดทบทวนอันใด ย่อมแสดงว่าเขามิใช่คนธรรมดา อย่างไรก็ดี
อวิ๋นลั่วเฟิ งก็มิได้ขายใบชาทัง้ หมดเพื่อหวังเอาหน้า กลับ
เหลือเผื่อแผ่ให้แก่พวกเขาอีกด้วย
“สองชั่งรึ ไม่นอ้ ยเกินไปหน่อยรึ” ชายชราร่างเล็กมอ
งอวิ๋นลั่วเฟิ งอย่างชวนเวทนา “เอาอย่างนีไ้ หมเล่า เจ้าขายข้า
สามชั่ง ส่วนข้าก็เป็ นหนีบ้ ญ
ุ คุณเจ้า ดีไหม”
อวิ๋นลั่วเฟิ งคิดอยูค่ รูห่ นึง่ แล้วผงกศีรษะ “ได้ แต่ก่อนหน้า

นัน้ ให้โรงนา้ ชาวายุหอมจ่ายค่าเสียหาย ทัง้ หมดมาก่อน! การ
ประชันครัง้ นีส้ นิ ้ เปลืองใบชาฌานเหลือจะกล่าว ข้าจะปล่อย
พวกเขาลอยนวลได้อย่างไร”
นางจะไม่ปล่อยให้พวกเขาลอยนวล!
ตอนที 252 ปล่อยเจ้าไปดีหรือไม่นะ
สีหน้ามูอ่ เู๋ ชินหมองคลํา หากไม่จ่ายเสียวันนี วันรุง่ ขึนจะ

มีข่าวลือเสียหายอีกเท่าไรก็มิอาจล่วงรูไ้ ด้
เช่นนันเอง เมือต้องเผชิญหน้ากับคําร้องสุดไร้ยางอาย
ของอวินลัวเฟิ ง ชายหนุ่มก็สะกดกลันโทสะไว้ภายใน
ก่อนเปล่งวาจาเย็นชาว่า “อวินลัวเฟิ ง ข้าหวังว่าเจ้าจะ
จําสิงทีเจ้าทําในวันนี! ข้าจะไม่มีวนั ลืม!”
เห็นใบหน้าเย็นเยียบของมูอ่ เู๋ ชินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็ยก

มุมปากขึน “ต่อให้ขา้ ไม่เรียกร้องให้เจ้าชดใช้ เจ้าก็ยงั จะ
ตามรังควานข้าอยูด่ ี เช่นนันเองข้ายิงกวนนําระหว่างเรา
1
ให้ข่นุ ยิงขึนจะผิดตรงไหน”
“ดี เยียมมาก” มูอ่ เู๋ ชินขบเขียวเคียวฟั น ดวงหน้าหล่อ

เหลาบัดนีคลําหมองด้วยโทสะ “น้องสาวข้าเข้าพิธีวิวาห์
กับองค์รชั ทายาทเมือใด ข้าจะส่งเงินพร้อมเทียบเชิญ
งานวิวาห์นอ้ งสาวข้าไปยังจวนของเจ้า ทีสุดแล้ว เจ้าก็
หลงรักองค์รชั ทายาทมานานแสนนาน ตระกูลมูข่ องเรา
จะส่งเทียบเชิญงานวิวาห์ไปเป็ นของขวัญปลอบใจให้แก่
เจ้าอยูแ่ ล้ว”
ได้ยินดังนันฝูงชนต่างก็ทอดถอนหายใจให้แก่อวินลัวเฟิ ง
เรืองทีอวินลัวเฟิ งหลงรักองค์รชั ทายาทนันไม่วา่ ใครๆ ใน
2
หลงหยวนก็รู ้ อย่างไรก็ดี มีแต่ตระกูลมูเ่ ท่านันทีกล้าพูด
เรืองนีต่อหน้านาง มิหนําซําบัดนีมูอ่ เู๋ ชินถึงขันคิดระคาย
นางด้วยเรืองงานวิวาห์ระหว่างมูอ่ ซู่ วงกับ องค์รชั ทายาท
อย่างไรก็ดี เมือได้ยินถ้อยคํายัวยุจากมูอ่ เู๋ ชินดังนัน

อวินลัวเฟิ งก็เพียงส่งรอยยิมเมินเฉยให้ “เจ้าคิดว่าข้ายัง
สนใจคนอย่างเกาหลิงผูห้ ลับนอนกับชายนับไม่ถว้ นมา
แล้วอย่างนันรึ มีแต่มอู่ ซู่ วงทีเร่ขายกายนางอยูใ่ น เรือน
ไผ่เช่นกันเท่านันละทีจะรับเขาได้”
ถ้อยคํานางแฝงนัยว่าทังเกาหลิงและมูอ่ ซู่ วงต่างก็เป็ น

นางโลมชันตํา! ดีไม่ดีอาจเคยรับใช้แขก คนเดียวกันมา
แล้วเสียด้วยซํา
3
“อวินลัวเฟิ ง!” หน้ามูอ่ เู๋ ชินซีดขาว นัยน์ตาฉายแสง
อํามหิต “ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าให้มนั มากไปนัก มิเช่น
นันจะต้องเสียใจ! หากรักชีวิตก็จงระวังปากตนไว้!”
“ขออภัย แต่ขา้ มันใจว่าจะไม่เสียใจทีหลังแน่นอน”

อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางเผยรอยยิมเกียจคร้าน
กายมูอ่ เู๋ ชินสันเทาด้วยโทสะ หากยังเสวนาอยูก่ บั นาง

แพศยานีต่อไป เขาคงต้องสติฟันเฟื อนเข้าเป็ นแน่
คิดดังนันชายหนุ่มก็สะบัดแขนเสือพลางขบเขียวเคียว
ฟั น “อวินลัวเฟิ ง ข้าหวังว่าเจ้าจะจดจําคําตน ในวันนี
4
อย่ามาให้ขา้ เห็นหน้าอีก มิฉะนันข้าไม่รบั ประกันว่าข้า
จะทําอะไรกับเจ้า!”
กล่าวเสร็จมูอ่ เู๋ ชินก็หมุนกายกลับเตรียมจะจากไป ทว่า

ก่อนขยับเท้าก็ได้ยินเสียงร้ายกาจลอยตาม หลังมา
“ปล่อยเจ้าไปดีหรือไม่นะ”
มูอ่ เู๋ ชินนิงไป มือกําหมัดแน่น พยายามสะกดกลันโทสะ

ไว้ในใจทังยังหันหลังให้แก่อวินลัวเฟิ ง “อวินลัวเฟิ ง เจ้า
ต้องการอะไร”
“มิได้” อวินลัวเฟิ งกอดอกพิงกายกับราวบันไดแล้วหรีตา

5
ลงด้วยท่าทีเกียจคร้าน “เพียงแต่วา่ หญิงรับใช้ของข้าคัน
ไม้คนั มืออยากจะขยับกายเสียหน่อย อยากจะหากระ
สอบมนุษย์ไว้แก้คนั สักคน ขออภัยเถิด แต่ขา้ ว่าเจ้าช่าง
เหมาะสมพอเหมาะพอเจาะ”
มองเด็กสาวแล้วมูอ่ เู๋ ชินก็มิอาจสะกดกลันโทสะไว้ได้อีก

ต่อไปพลันแรงพิโรธก็ระเบิดออกมา นางแพศยานี
บังอาจดูถกู เขาถึงปานนีได้อย่างไร! กล้าให้เขาไปเป็ น
กระสอบมนุษย์ของหญิงรับใช้ตาต้
ํ อย เชียวรึ หากไม่สงั
สอนนางเสียแต่วนั นี ประเดียวก็คงได้เป็ นตัวตลกให้แก่
ฝูงชนบนผืนแผ่นดินนีเป็ นแน่!
all-all2 blog
6
“เจ้ารนหาทีตายแล้ว อวินลัวเฟิ ง!”
ตูม!
กําปั นชายหนุ่มพุง่ ตรงเข้าใส่ใบหน้าอวินลัวเฟิ งพร้อม

ด้วยกระแสลมแรงประหนึงพายุหมุน หมัดมุง่ กระแทก
เข้าจมูกอวินลัวเฟิ ง ดวงตาหรือก็ดรุ า้ ยยิงนัก
7
ตอนที 253 พลังทีแท้จริงของหญิงรับใช้ตาต้
ํ อย
อวินลัวเฟิ งยืนจ้องกําปั นเบืองหน้าอย่างมิเกรงกลัวอันใด

ด้วยรอยยิมบนริมฝี ปาก หนักแน่นประหนึงเทือกเขาไท่
ฟึ บ!
ทันใดนันเองร่างเล็กก็ปรากฏขึนด้านข้างอวินลัวเฟิ ง รับ
หมัดมูอ่ เู๋ ชินแผ่ว จากนัน...
ฝูงชนต่างก็ได้ยินเสียงปะทะกันดังลันชัดเจน แล้วก็เกิด
เสียงกรีดร้องโหยหวนขึน
8
ตูม!
ชิงเหยียนกระแทกอกมูอ่ เู๋ ชินด้วยฝ่ ามือ ส่งกายเขาลอย

ละลิวปลิวไปชนกับผนังโรงนําชา ครูห่ นึง กําแพงทีไม่สู้
จะมันคงนักก็ถล่มลงมาจนเศษอิฐเศษปูนฝังร่างชาย
หนุ่มเอาไว้เบืองล่าง ฝูงชนทุกคนต่างก็ ตกตะลึงด้วยมิ
คาดคิดว่าทายาทตระกูลมูจ่ ะถูกหญิงรับใช้ตระกูลอวิน
ปราบลงเสียง่ายดายปานนี
ทําเช่นนีเท่ากับตบหน้าอัครมหาเสนาบดีชดั ๆ !
ท่ามกลางสายตาพรึงเพริดของผูค้ น มูอ่ เู๋ ชินก็ตะเกียก

ตะกายลุกขึนยืนจากพืน จ้องอวินลัวเฟิ งแล้วตะโกนก้อง
9
ด้วยโกรธแค้นว่า “อวินลัวเฟิ ง ข้าลันลาจาแล้วว่าจะ
รักษาสัญญา ซํายังบอกว่าจะส่งเงินค่าชาฌานไปยัง
จวนแม่ทพั ไยเจ้าจึงต้องทําร้ายข้าอีก”
อวินลัวเฟิ งยืนกอดอก เหลือบแลไปยังมูอ่ เู๋ ชินผูก้ าํ ลังหัว

ฟั ดหัวเหวียง “ก็ขา้ เป็ นยอดคุณหนูสดุ สํารวย ในดินแดน
หลงหยวนแห่งนี จะเล่นงานใครสักคนนันไม่ตอ้ งมี
เหตุผลอันใดก็ยอ่ มได้ ข้าอัดเจ้าก็เพราะอยาก เจ้ามี
ปั ญหาอะไร”
นําเสียงเด็กสาวเย่อหยิงถือดียงนั
ิ ก ดวงหน้าก็เปี ยมไป
ด้วยความเคียดแค้นชิงชัง
10
ใช่แล้ว ข้าอัดเจ้าน่วม แล้วจะทําไม
หากมิใช่อวินลัวเฟิ งแล้วใครเล่าจะกล้าเปล่งวาจาเช่นนี
ออกมาอีก
มูอ่ เู๋ ชินเหลือบแลอวินลัวเฟิ งด้วยแววอํามหิต สะบัดเศษ

ฝุ่ นออกจากอาภรณ์แล้วกล่าวว่า “ดี! ไปกัน!”
กล่าวดังนันเขาก็มองเด็กสาวในทีสุด แล้วรีบนําคนของ
ตนออกไปด้วยเกรงว่าหากไวมิพอก็คงมิได้ออกไปจาก
สถานทีแห่งนี
แน่นอนว่าคราวนีอวินลัวเฟิ งมิได้ขวางเขา นางเพียงแต่

11
ยืดกายเกียจคร้านแล้วกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ชิงเหยียน”
“ช้าก่อน”
ครันอวินลัวเฟิ งจะจากไป ชายชราตัวจ้อยก็รบี รุดมา

ขวางนาง
อวินลัวเฟิ งชะงักเท้าจากนันเลิกคิวขึนแผ่วเบา “หากท่าน

ประสงค์จะซือชาฌาน ก็จงไปยังจวนแม่ทพั ในวันพรุง่ นี
ก่อนเทียง บัดนีข้ามีชาติดตัวมาไม่เพียงพอ”
“มิได้” ชายชราตัวจ้อยยืนขวางทาง ดวงหน้าเ**◌่ ยวย่น

เผยยิมประหนึงดอกเบญจมาศ “เด็กน้อย ข้าอยากจะ
12
เชิญเจ้าไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นเสียหน่อย เจ้าให้โอกาสข้า
ได้หรือไม่”
“ข้าไม่สนใจ”
“เด็กน้อย ถ้าไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นกับข้า ข้าจะให้

เหรียญทองเจ้าสิบล้านเหรียญ”
เท่าทีตาเฒ่าเห็นนันกล่าวได้วา่ เด็กคนนีเป็ นพวก

กระหายเงิน เขาจึงต้องยอมจ่ายอะไรนางสักหน่อย หาก
ประสงค์ให้นางไปร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วย
อวินลัวเฟิ งมองเขาด้วยท่าทีมีเลศนัย “ข้าไม่คิดเลยว่า

13
ท่านแก่เฒ่าปานนีแล้วจะยังหืนกระหาย หากประสงค์ให้
ใครนังกินเป็ นเพือน ท่านก็จงเดินตรงไปตามถนนสายนี
มีหอนางโลมอยูแ่ ละสตรีทีนันจะคิดค่าบริการเพียงหนึง
พันตําลึงต่อหนึงคืนเท่านัน หากต้องการเพียงให้รว่ มโต๊ะ
อาหารเย็น หนึงร้อยตําลึงก็เพียงพอ”
เมือเห็นว่าอวินลัวเฟิ งเข้าใจคําตนผิดไป ตาเฒ่าตัวจ้อย

ก็หน้าแดง ทว่านําเสียงยังคงมีชยั “คนบริสทุ ธิอย่างข้า
จะไปสถานทีเช่นนันได้อย่างไร ใช่แล้ว ข้าแก่เฒ่าถึงห้า
สิบกว่าปี แต่อนั ทีจริงยังมิเคยร่วมเตียงกับผูใ้ ด”
14
ตอนที 254 อดีตของตาเฒ่าตัวจ้อย
ได้ยินถ้อยคําดังนัน อวินลัวเฟิ งก็มองตาเฒ่าตัวจ้อย

พร้อมแย้มรอยยิมอ่อน “ท่านอายุได้หา้ สิบกว่าปี แล้วยัง
หาสตรีใดมารักมิได้อีกรึ สมองและร่างกายท่านสม
15
ประกอบดีอยูห่ รือเปล่า”
ในทีแรกตาเฒ่าตัวจ้อยยังมิรูเ้ ท่าทันนัยของอวินลัวเฟิ ง
ทว่าเมือครุน่ คิดพิจารณาก็ตระหนักได้ถงึ ความหมาย
แล้วดวงหน้าชราก็หมองคลําทันใด
“ใครบอกว่าร่างกายข้าไม่สมประกอบ ไม่! ไม่ใช่อย่างนัน

ข้ายังมีนายาทั
ํ งร่างกายและสมอง! หากมิใช่เพราะคน
เขลาพวกนันจ้องจะจับข้าคลุมถุงชนกับสตรีทีข้ามิได้พงึ
ใจ ทําให้คนรักของข้าเองเข้าใจผิด ข้าก็คงไม่ครองตัว
เป็ นโสดมาจนถึงบัดนี”
หากมิใช่เพราะคนโง่เหล่านัน ตนก็คงได้ออกเรือนมีลกู มี
16
หลานไปนานแล้ว! ด้วยเหตุนีเองเขาจึงได้ตดั ญาติขาด
มิตรกับตระกูลมานานนับแรมปี !
“อย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “ท่านจะมีเหตุผลอันใดก็

ตามแต่ ก็มาซือชาฌานทีจวนแม่ทพั อวินวันพรุง่ นียาม
เทียงก็แล้วกัน ไม่วา่ ใครก็ขอซือล่วงหน้ามิได้! ชิงเหยียน
กลับ”
“เจ้าค่ะคุณหนู” ชิงเหยียนนอบน้อมตอบรับ รีบเร่งตามอ

วินลัวเฟิ งไป
ทีประตูโรงนําชาปรากฏภาพตาเฒ่าตัวจ้อยมองร่างเด็ก
สาวทังสองด้วยดวงตาฉายแววอ่อนโยน
17
“หมอหัตถ์เทวดา ท่านมายังแคว้นหลงหยวนจริงๆ ด้วย”
ทันใดนันเองก็ได้ยินเสียงดึงตาเฒ่าตัวจ้อยออกจาก
ภวังค์ เขามองไปยังสตรีอาภรณ์แดงผูย้ ืนอยู่ เบืองหน้า
แล้วก็ดงึ หน้าบึงตึง
“เจ้าคือฟางหย่าแห่งหอโอสถใช่หรือไม่”
ฟางหย่าป้องปากหัวเราะเบา “ข้าไม่นกึ เลยว่าหมอหัตถ์

เทวดาจะยังจดจําข้าได้ เมือหลายวันมานีเอง นายท่าน
เรายังบ่นอยูว่ า่ มิได้มีโอกาสไปเยียมเยียนท่านเลย เหตุ
เพราะท่านอยูแ่ ห่งหนใดก็ไม่เคยมีผใู้ ดล่วงรู ้ เช่นนันเอง
18
เมือผูเ้ ฒ่าหรงได้ยินว่าท่านมาเยือนแคว้นหลงหยวนจึง
ได้สง่ ข้ามาตามหา”
“ตามหาข้าอย่างนันรึ” ตาเฒ่าตัวจ้อยหน้าตึง “เขาต้อง

การอะไรจากข้า ข้าไม่สนใจ”
บัดนีหาได้มีสงใดน่
ิ าสนใจไปกว่าชาฌานของอวินลัวเฟิ ง
ไม่
“หมอหัตถ์เทวดา เมือไม่นานมานี ผูเ้ ฒ่าหรงได้พบคนผู้

หนึงซึงมีพรสวรรค์ดา้ นการแพทย์เลิศลํา จึงประสงค์จะ
แนะนํานางให้แก่ทา่ น สตรีผนู้ ีเป็ นผูม้ ีพรสวรรค์สงู ส่งนัก
ข้ามันใจว่าท่านหมอหัตถ์เทวดาจะต้องพึงใจนางอย่าง
19
แน่นอน”
“ก็ได้”
ตาเฒ่าตัวจ้อยตอบรับไปส่งๆ จริงอยูก่ ่อนหน้านี เขามี

ความคิดอยากจะหาอัจฉริยะสักคนมาเป็ น ลูกศิษย์ลกู
หา ถ่ายทอดวิชาการแพทย์ให้ อย่างไรก็ดี หลังได้พบ
อวินลัวเฟิ ง เขาก็ตระหนักได้วา่ ตนสนใจ ในตัวเด็กสาวผู้
นีมากทีเดียว หลักๆ แล้วก็ดว้ ยนางมีชาลําค่าอยูใ่ น
ครอบครองนันละ
“อีกหนึงประการ...” ฟางหย่านิงไปครูห่ นึงก่อนเอ่ยต่อว่า

“ท่านหมอหัตถ์เทวดา เมือไม่กีวันทีผ่านมา เราได้รบั
20
ข้อมูลมาว่าคนใหญ่คนโตจากตระกูลท่านมาเยือนยัง
แคว้นหลงหยวนโดยมิทราบสาเหตุ ผูเ้ ฒ่าหรงจึงฝากให้
ข้ามาถามท่าน”
ตาเฒ่าตัวจ้อยเย้ยหยัน “ข้าไม่มีพนั ธะอันใดกับคนของ

ตระกูลเทียนอีกต่อไป แล้วข้าก็ออกจากตระกูลมาได้
หลายทศวรรษแล้ว! พวกเขาไม่มีความเกียวข้องอันใด
กับข้า!”
เมือไม่กีทศวรรษทีผ่านมา เขาเป็ นเพียงหนึงในอัจริยะวัย

เยาว์หลายคนของตระกูลเทียน! ด้วย โปรดปรานการชัก
ใยผูอ้ ืน ตระกูลเทียนจึงหวังควบคุมชะตาของเขาไว้ใน
กํามือด้วยการคลุมถุงชนตนกับสตรี ทีมิได้รกั
21
ทว่าบัดนันเขาเองก็มีสตรีทีพึงใจอยูแ่ ล้ว! เดียรัจฉาน
พวกนันวางยาเขา จัดแจงให้นางทีพวกตนเลือกนอน
เคียงข้างกายเขา ครันคนรักได้เห็นฉากบาดตาจึงเข้าใจ
ผิด ทิงไปด้วยแรงอารมณ์
ด้วยเหตุนีเองเขาจึงตัดญาติขาดมิตรกับตระกูลมาหลาย
ปี ดีดกั
ในช่วงเวลาไม่กีทศวรรษทีผ่านมา เขาก็มิได้เป็ นคนหนุ่ม

ทีถูกปั นหัวง่ายอีกต่อไป ทว่าเติบใหญ่ขนเป็
ึ นบุรุษ
ปี กกล้าขาแข็ง ชือเสียงขจรขจายไปทัวทังผืนแผ่นดิน!
เช่นนันเอง หลังเขามีชือเสียงโด่งดังขึนมา ตระกูลเทียน
จึงนึกเสียใจเสียดายเป็ นอย่างยิง เฝ้าส่งคนออกตามหา
22
ตัวเขาหวังจะจูงใจให้เขาหวนคืนกลับสูต่ ระกูล
ตอนที 255 ตระกูลเทียน (1)
เมือใดได้คิดถึงอดีต ตาเฒ่าตัวจ้อยก็อดขบเขียวเคียวฟั น
มิได้ หากมิใช่เพราะตระกูลเทียนเป็ นผูเ้ ลียงดูตนมาคงได้
จัดการให้ราพณาสูรไปเสียสินแล้ว!
อย่างไรก็ดี แม้เขายังปล่อยให้ตระกูลเทียนอยูร่ อดก็มิได้

23
หมายความว่าตนจะมีสว่ นเกียวข้องอันใด กับตระกูลอีก
ต่อไป
“ท่านหมอหัตถ์เทวดา เรืองของอัจฉริยะทีข้าเพิงพูดถึง
ไปนัน...”
ฟางหย่าชําเลืองแลตาเฒ่าตัวจ้อยด้วยความระมัดระวัง
คิดสงสัยว่าตนจะชักจูงหมอหัตถ์เทวดาให้พบกับอวินลัว
เฟิ งอย่างไรดี แม้ผเู้ ฒ่าหรงจะคาดเดาว่านางคือลูกศิษย์
หมอหัตถ์เทวดา ก็ยงั คงเป็ นเพียงการคิด คาดเดาเอาเอง
โดยไร้มลู เหตุ! เช่นนันเอง ผูเ้ ฒ่าจึงได้สง่ ฟางหย่ามา
เยียมเยียนหมอหัตถ์เทวดาเพือจัดแจง ให้ทงสองได้
ั พบ
กัน แล้วพิสจู น์เสียว่าสมมติฐานของตนนันถูกต้องหรือ
ไม่
24
“ไม่สนใจ” ตาเฒ่าตัวจ้อยโบกมือปั ด “ข้าพบคนทีน่า
สนใจกว่าแล้ว จะอัจฉริยะคนไหนก็เทียบเทียม เด็กสาว
ผูน้ นมิ
ั ได้อีกต่อไป”
ฟางหย่าชะงักไปแล้วรูส้ กึ เสียดายแทนอวินลัวเฟิ ง นาง

ว่าจะใช้โอกาสนีพิสจู น์เสียหน่อยว่าอวินลัวเฟิ งเป็ นลูก
ศิษย์หมอหัตถ์เทวดาจริงหรือไม่ หากมิใช่ พรสวรรค์ของ
นางก็ยงั คงเลิศลําพอให้พิจารณารับเป็ นลูกศิษย์ อย่างไร
ก็ดี นางไม่คาดคิดเลยว่าหมอหัตถ์เทวดาจะตัดโอกาสอ
วินลัวเฟิ งทิงเช่นนี
“ท่านหมอหัตถ์เทวดา ผูเ้ ฒ่าหรงทราบมาว่าคนจาก

ตระกูลเทียนจะมาถึงยังหลงหยวนในอีกสองวันข้างหน้า
25
นี ท่านจึงส่งข้ามาแจ้งท่าน หากคนพวกนันเจอท่าน คงมิ
วายตามรังควานท่านมิหยุดหย่อนเป็ นแน่”
หากตระกูลเทียนมิได้กระทําสิงเลวร้ายนันลงไปกับตา
เฒ่าตัวจ้อย ป่ านนีคงหาตระกูลใดยิงใหญ่เทียบเท่า
ตระกูลเทียนมิได้ เคราะห์รา้ ยทีตระกูลเทียนได้ทาํ ความ
ผิดพลาดมหันต์ มิเช่นนันคงไม่ตอ้ งสูญเสียสมาชิกครอบ
ครัวผูแ้ ข็งแกร่งไปเช่นนี
ก็พวกเขาทําให้หวั ใจตาเฒ่าตัวจ้อยต้องแตกสลาย จะให้

เขายินยอมพร้อมพบหน้าพวกเขาได้อย่างไร หากในช่วง
ระหว่างหลายทศวรรษทีผ่านมาเขาได้ให้อภัยตระกูล
เทียน ก็คงหวนกลับคืนสูต่ ระกูลไปนานแล้ว
26
“ข้าติดหนีหอโอสถของพวกเจ้า” ตาเฒ่าตัวจ้อยนิงไป
ก่อนเอ่ยต่อว่า “ก่อนคนจากตระกูลเทียนจะมาถึง ข้าจะ
รีบจากหลงหยวนไป มิให้พวกมันได้มีโอกาสเห็นหน้า
ข้า”
ฟางหย่าเผยยิม ข่าวทีทําให้หมอหัตถ์เทวดาต้องซาบซึง
ในไมตรีช่างคุม้ ค่า!
ณ จวนแม่ทพั อวิน
27
ท่ามกลางสวนหลังปรากฏภาพเด็กสาวเอนกายเกียจ
คร้านพิงตัวพลับพลาพลางเผยยิม ปลายนิว เรียวยาว
ลูบไล้หนูตะเภาขุดทองบนฝ่ ามือ “เจ้าหนูนอ้ ย เจ้าช่างโต
ไวเสียจริง ทีเฝ้าฟูมพักเลียงดูเจ้าด้วยสมุนไพรพลังฌาน
มาบัดนีก็ได้เห็นผลเสียที อย่าทําให้ขา้ ผิดหวังเสียล่ะ”
“จีด”
ไหน่ฉาส่งเสียงแล้วกลอกดวงตากลมโตไปมา ทันใดนัน
เองมันก็รูส้ กึ ได้ถงึ การมาเยือนของใคร อีกคนหนึง แล้วก็
รีบมุดหายเข้าไปในแขนเสือกว้างของเด็กสาวทันทีโดย
โผล่ออกมาแต่ศีรษะเล็กจ้อย
28
อวินลัวเฟิ งขมวดคิวโดยไม่แลบุรุษเบืองหน้าแล้วเอ่ย
เสียงเย็น “ไยองค์ชายสีจึงมาอยูท่ ีนีเล่า หากจะมาชักจูง
ข้าให้รว่ มมือกับท่าน ข้าก็คงต้องบอกท่านว่าแค่ขา้ คน
เดียวก็เพียงพอรับมือหลงหยวนทังแคว้น”
เกาเส่าเฉินสะบัดพัดคลีออกแล้วประดับรอยยิมอ่อนโยน
งามสง่าบนใบหน้า ดวงตาทีหรีลงเล็กน้อย ส่องประกาย
มีเลศนัย
“ข้ามาเพือแจ้งข่าวบางประการ”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วรอถ้อยคําต่อมาจากองค์ชาย
ด้วยเข้าใจว่านางต้องการจะกล่าวสิงใดจากนัยบนใบ
29
หน้า เกาเส่าเฉินก็เผยยิม “ข้าบังเอิญได้ยินบทสนทนา
ระหว่างท่านพ่อและเกาหลิงเมือวันก่อน เห็นว่า มูอ่ ซู่ วง
เป็ นทายาทของตระกูลเทียน”
“ตระกูลเทียนอย่างนันรึ” ในทีสุดอวินลัวเฟิ งก็เบนสาย

ตามายังเกาเส่าเฉิน ทว่านําเสียงยังคงเกียจคร้าน
“ตระกูลเทียนทรงพลังนักหรืออย่างไร”
30
“ตระกูลเทียนมีอาํ นาจเหนือราชสํานัก แม้มิอาจเทียบ

เทียมสํานักฌาน ผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดในตระกูลเทียนเป็ นแค่
ผูฝ้ ึ กฌานขันพิภพระดับตําเท่านัน อย่างไรก็ดี ตระกูล
เทียนก็มีหมอหัตถ์เทวดานามว่าเทียนหยา ผูม้ ีชือเสียง
โด่งดังอยูใ่ นผืนแผ่นดินนี จึงหามีใครกล้ากระทําสิงใดให้
เป็ นการระคายแก่ตระกูลเทียนไม่ แม้ตวั ตระกูลเองมิได้
เข็มแข็งเป็ นพิเศษ” เกาเส่าเฉินเผยยิม “ข้าจึงมาแจ้งข่าว
เจ้า”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “แล้วเทียนหยาเล่าอยู่

ระดับใด”
1
เกาเส่าเฉินครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงก่อนตอบกลับเชืองช้าว่า
“ข้าไม่แน่ใจนักว่าเทียนหยามีพลังระดับใด ทีข้ารูค้ ือเขา
มีวิชาการแพทย์สงู ส่ง และไม่มีผใู้ ดล่วงรูว้ า่ เขาอยูแ่ ห่ง
หนใด ได้ยินมาว่าเขามิได้กลับตระกูลเทียนมาเป็ นเวลา
หลายทศวรรษแล้ว อันทีจริงข้าเองก็มิได้รูค้ วามใดเกียว
กับเขามากนัก”
“เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางชําเลืองแล

เกาเส่าเฉิน “ข้าซาบซึงทีท่านถ่อมาแจ้งข่าวแก่ขา้ ! ทว่า
ท่านคงมิได้ทาํ ลงไปด้วยจิตไมตรีใช่ไหมเล่า หากข้าเดา
ถูก ท่านคงประสงค์ให้ขา้ ป่ วนงานวิวาห์ระหว่างมูอ่ ซู่ วง
และเกาหลิง เกาหลิงจะได้หมดโอกาสผูกสัมพันธ์กบั
ตระกูลเทียน ท่านเองก็จะได้ตาํ แหน่ง องค์รชั ทายาทมา
2
ไว้ในครอบครอง”
ด้วยไม่คาดคิดว่าอวินลัวเฟิ งจะมองตนออกอย่างทะลุปรุ
โปร่งตังแต่ตน้ เกาเส่าเฉินก็ชะงักไปชัวครู ่ จากนัน
ประดับรอยยิมบนใบหน้าแล้วกล่าวว่า “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย
เอ๋ย เจ้าช่างฉลาดหลักแหลมยิงนัก! ใช่แล้ว ข้าไม่พอใจ
เอาเสียเลย! เกาหลิงถูกชายกํายํามากหน้าขืนใจทีเรือน
ไผ่ เป็ นทีอับอายแก่ทงราชวงศ์
ั แห่งหลงหยวน แต่ เสด็จ
พ่อกลับยังไม่ขบั ไล่ไสส่งเขาไปอีก จะให้ขา้ ทําใจสงบอยู่
ได้อย่างไร เกาหลิงมีคณ
ุ สมบัติอนั ใดพอเป็ น องค์
รัชทายาท นอกเสียจากเกิดจากพระครรภ์ฮองเฮา”
ชายหนุ่มมิได้ปิดบังความรูส้ กึ เบืองลึกอีกต่อไป ดวงตา

จิงจอกเผยให้เห็นแสงมืดหม่น
3
“หากมิใช่เพราะมูอ่ ซู่ วง เสด็จพ่อคงทอดทิงเขาไปนาน
แล้ว! ด้วยบัดนี เกาหลิงคือเชือพระวงศ์เพียง ผูเ้ ดียวที
ยินยอมเข้าพิธีวิวาห์กบั มูอ่ ซู่ วง ด้วยชาติกาํ เนิดของนาง
ใครก็ตามทีแต่งกับนางย่อมขึนเป็ น องค์รชั ทายาท แม้
เกาหลิงบัดนีจะเสือมเสียชือเสียงแล้วก็ตามที”
ไม่วา่ ตําแหน่งองค์รชั ทายาทจะเย้ายวนปานใด เขาก็จะ

ไม่แต่งงานกับมูอ่ ซู่ วงผูแ้ ปดเปื อนแล้วเด็ดขาด ใครเล่า
อยากเป็ นไอ้งงถู
ั กสวมเขา! มีเพียงเกาหลิงเท่านันทียอม
ละทิงทุกอย่างเพือแต่งงานกับนาง ดีไม่ดีแม้นนางอุม้
ครรภ์บตุ รชายอืนอยูเ่ ขาก็คงมิลงั เลทีจะเข้าพิธีวิวาห์ดว้ ย
“ท่านคิดผิดแล้ว” แสงชัวร้ายสว่างวาบขึนในดวงตา
4
อวินลัวเฟิ ง “ใครจะเป็ นองค์รชั ทายาทนันมิได้ขนอยู
ึ ก่ บั
ฮ่องเต้ หากแต่เป็ นสํานักฌานต่างหาก ถึงเกาหลิงจะ
เคยเร่ขายกายตนอยูใ่ นเรือนไผ่ก็เถิด ต่อให้เขาสมสูก่ บั
สุนขั เขาก็ยงั จะได้เป็ นองค์รชั ทายาท! นันเป็ นเพราะว่า
เขาโง่ง่าวทีสุดในบรรดาเชือพระวงศ์แห่งหลงหยวนอย่าง
ไรเล่า จึงชักใยได้โดยง่าย!”
เกาเส่าเฉินหรือองค์ชายอืนคงควบคุมได้ไม่ง่ายนัก มี
เพียงเกาหลิงผูม้ ีแต่ความทะเยอทะยานทว่าไร้ซงพลั
ึ ง
เท่านัน ทีเป็ นตัวเลือกเดียวของสํานักฌาน! ส่วนเรืองทํา
ให้ราชวงศ์ตอ้ งแปดเปื อนก็มิใช่ธุระกงการอะไรของพวก
เขา สํานักฌานเพียงประสงค์ควบคุมแว่นแคว้นแห่งนีไว้
ให้ได้เท่านัน
5
ได้ยินการวิเคราะห์ของอวินลัวเฟิ งดังนัน เกาเส่าเฉินก็หรี
เนตรจิงจอกตนลงเล็กน้อย “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ข้าชืนชมเจ้า
ยิงนัก ทีเจ้าพูดมาถูกต้องทังหมด เกาหลิงชักใยง่ายยิง
กว่าผูใ้ ด ส่วนข้ามาหาเจ้าก็ดว้ ยมีเหตุผล เราสองต้องกีด
กันงานวิวาห์ระหว่างเกาหลิงและมูอ่ ซู่ วงให้จงได้! มิ
ฉะนันพวกเราจะต้องตกอยูใ่ นอันตรายเป็ นแน่หากเกา
หลิงกลายเป็ นสมาชิกของตระกูลเทียนจริง”
อวินลัวเฟิ งมองชายหนุ่มด้วยหางตา “งานวิวาห์ของสอง

คนนันเกียวอะไรกันกับข้ารึ ทังคูก่ ็ดเู หมาะสมกันดี ไยข้า
จึงต้องทําลายพวกเขาแล้วให้ผอู้ ืนมารับเคราะห์กรรม
แทนเล่า ยิงไปกว่านัน พวกเขาจะแต่งหรือ ไม่แต่งกัน ก็
คงร่วมมือกันมุง่ ทําลายข้าอยูด่ ี แล้วข้าจะต้องสนใจไป
ไย”
6
นางจะช่วยทําให้ความปรารถนาของพวกเขาเป็ นจริงรึ
นางไม่คิดล่มงานวิวาห์ทงสอง
ั แต่มิได้หมายความว่า
นางจะปล่อยพวกเขาไป
7
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนเล็กน้อย แสงอันตรายสว่าง
วาบขึนในดวงตาทีหรีลงนัน “องค์ชายสี หากท่านมิได้มี
ข่าวอันใดจะแจ้งแก่ขา้ อีก ก็ขอเชิญท่านออกไปได้ ส่วน
งานวิวาห์ระหว่างเกาหลิงกับมูอ่ ซู่ วงนัน ข้าจะไม่เข้าไป
ขัดข้อง ซํายังจะส่งของขวัญให้แก่พวกเขาอีกด้วย”
เกาเส่าเฉินเงยหน้าขึนมองก็เห็นรอยยิมโฉดร้ายอยูบ่ น
ดวงหน้าของนาง พลันหัวใจชายหนุ่มก็สนไหว
ั เกิดเป็ น
ความรูส้ กึ ยากหยังถึง แม้ตนก็มิอาจเข้าใจได้วา่ ความ
รูส้ กึ ดังกล่าวซึงเริมจะเข้าเกาะกุมดวงจิตนัน ถือกําเนิด
ขึนจากแห่งหนใด
เมือเกาเส่าเฉินจะย่างเข้าไปหาอวินลัวเฟิ งเท่านัน ก็มีมือ

ใหญ่โผล่ขนจากด้
ึ านหลังเด็กสาว จากนันห่มคลุมนาง
8
ด้วยผ้าคลุมขาวราวหิมะ
“ชักจะหนาวขึนมาแล้ว”
นําเสียงบุรุษผูน้ นตํ
ั าและแหบ ทว่าเปี ยมไปด้วยความ
เป็ นห่วงเป็ นใย
ใจอวินลัวเฟิ งอุน่ สบายขึนมาจากนันหันไปแลบุรุษผูเ้ ย็น

ชาเบืองหลัง “อวินเซียว เจ้ามาทําอะไรทีนี”
“ข้าคิดถึงท่าน”
ดวงตาลึกลําของอวินเซียวชําเลืองแลไปยังเด็กสาวรูป
9
งามเบืองหน้า บุรุษเย็นชาเช่นเขาเปล่งวาจาหวามไหว
เช่นนีช่างแปลกยิงนัก มิใช่คาํ ทีเขาจะกล่าวออกมาได้
โดยง่าย
“อวินเซียว” อวินลัวเฟิ งนิวหน้า “เกิดอะไรขึน”
ชายหนุ่มมิได้เอ่ยตอบอันใด ตาจ้องนางเงียบงันมิวาง
“ข้าอยากให้ทา่ นเรียกข้าว่าเซียว ดังเมือเราอยูบ่ นเตียง
เดียวกัน”
ตายจริง!
อวินลัวเฟิ งชะงักกับถ้อยคําของอวินเซียวไปชัวครู ่ นาง

10
ไม่รูจ้ ะตอบรับอย่างไรจนได้เห็นดวงตาโกรธขึงของเกา
เส่าเฉินนันละ นางจึงได้เผยรอยยิม “บัดนีมีคนอืนอยู่ เรา
พูดเรืองนีเมือถึงห้องสองต่อสองดีกว่าไหมเล่า”
หากถ้อยคําอวินเซียวแฝงนัยบางอย่าง ประโยคของอ
วินลัวเฟิ งก็ยืนยันความสัมพันธ์ระหว่างทังสอง แล้วเกา
เส่าเฉินก็มองอวินเซียวด้วยท่าทีเป็ นปฏิปักษ์ ดวงตาจิง
จองทีหรีลงนันฉายแสงเย็นเยียบ
บัดนันเองชายหนุ่มก็เผยยิมแล้วหันไปหาอวินลัวเฟิ ง
“เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ข้าไม่คิดเลยว่ารสนิยมเจ้าจะพิสดารนัก
ถึงขันตกหลุมรักองครักษ์ตน”
11
อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปยังเกาเส่าเฉิน “ข้าตาดีตา่ งหาก
มิเช่นนันคงมิได้พานพบกับชายผู้ สมบูรณ์แบบเช่นอวิน
เซียว!”
เมือรูส้ กึ ว่าหัวใจตนหล่นวูบไปจังหวะหนึง เกาเส่าเฉินก็

สูดลมหายใจเข้าลึกเพือสะกดกลันความอึดอัดในจิตใจ
“เช่นนันข้าก็จะไม่รบกวน เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย เก็บถ้อยคําข้า

ไปคิดก็แล้วกัน”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วเอนกายพิงอวินเซียวด้วยท่าที
เกียจคร้าน “องค์ชายสี ข้าเองก็มิได้รูจ้ กั มักคุน้ กับท่าน
ท่านเปลียนวิธีการเรียกชือข้าจะดีกว่า ประเดียวผูค้ นจะ
12
เข้าใจเราสองผิดกัน พาลให้ขา้ เสียชือเสียงเอาเปล่าๆ ”
เกาเส่าเฉินคืนสติจากถ้อยคํากระแทกกระทัน จากนัน
เพียงส่งยิมสง่าให้ “ให้พวกเขาเข้าใจผิดไป นันละดี ชือ
เสียงข้าก็มิได้เสียหายอันใด” กล่าวเสร็จเขาก็อดชําเลือง
แลไปยังอวินเซียวมิได้ รอยยิมบนดวงหน้าฉีกกว้างขึน
“ขออภัย” อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยท่าทีทา้ ทาย “ข้ามิได้

หมายถึงชือเสียงของท่าน แต่ขา้ เกรงว่าข้าจะเสียหาย
เองต่างหาก! ทีสุดแล้วท่านก็หาได้ดีพอสําหรับข้าไม่”
โดยปกติแล้วหากสตรีจะปฏิเสธชายใด นางก็เพียงแต่
กล่าวว่า ‘ข้าไม่ดีพอสําหรับท่าน ท่านไปหาสตรีอืนทีดี
13
กว่าข้าเถิด’ มีเพียงนางเท่านันทีเย่อหยิงถือดี ถึงขนาด
เอ่ยปากตรงๆ ว่า ‘ท่านก็หาได้ดีพอสําหรับข้าไม่’ !
14
จริงทีสถานะและพลังของเกาเส่าเฉินในตอนนีมิได้มีคา่
พอสําหรับนางเลย
ดวงหน้าหล่อเหลาของเกาเส่าเฉินหมองลงโดยพลัน
“แล้วเขาเล่าดีพอสําหรับเจ้าหรือ”
ได้ยินถ้อยคําของเขาดังนัน อวินลัวเฟิ งก็เลิกคิวขึนเล็ก

น้อยแล้วตอบว่า “ใช่”
“เพราะเหตุใดกันเล่า ข้าอยากรูเ้ หตุผล”
15
“เพราะว่า...” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึง “เขาสะอาดกว่า
ท่าน บริสทุ ธิกว่าท่าน เคารพเชือฟั งกว่าท่าน และกํายํา
กว่าท่าน ซําเขายังได้ให้คาํ มันสัญญาแก่ขา้ แล้วว่าตนจะ
ไม่มีสตรีอืนใดอีกตลอดชัวชีวิตนี!”
เขาจะไม่มีสตรีอืนใดอีกตลอดชัวชีวิตนี!
สิงนีคือความรักทีสตรีทงหลายต่
ั างโหยหา ทว่าทุกวันนี
จะหาชายใดกล้าให้คาํ มันสัญญาเช่นนัน ได้อีกเล่า
หัวใจเกาเส่าเฉินหวันไหวยิง ให้สงสัยว่าเหตุใดเขาจึงอึด
อัดคับข้องใจยิงนักเมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ ง หรือว่า
เขาจะตกหลุมรักอวินลัวเฟิ งเสียแล้ว
16
ไม่! เป็ นไปมิได้! หัวใจของชายหนุ่มปราศจากความรัก!
เขาอยากได้ตวั อวินลัวเฟิ งมาก็ดว้ ยประสงค์ให้นางเป็ น
พลังของเขาเท่านัน! เขาคับข้องใจก็เพราะตนมิอยาก
เสียตัวเบียไป ใช่แล้ว เหตุผลมีเพียงเท่านันเอง คิดได้ดงั
นันเกาเส่าเฉินก็หวั เราะเสียงแห้งเหือด ในฐานะเชือพระ
วงศ์ เขาจะไม่ตกหลุมรักสตรีใดเป็ นอันขาด!
“ลางเนือชอบลางยา ทีเขาว่ากันนันจริง” เกาเส่าเฉินยก

มุมปากขึนยิม “ในเมือเจ้าตัดสินใจแล้ว ข้าก็จะไม่ขดั
ข้อง อย่างไรก็ดี ข้ายังหวังว่าเจ้าจะร่วมมือกับข้าเพือจัด
การเกาหลิง! วันนีข้าขอลา”
กล่าวเสร็จเกาเส่าเฉินก็รบี โค้งคํานับก่อนหุนหันจากไป
17
เกรงว่าถ้าอยูต่ อ่ ไปคงอดใจตนมิให้ตะลุมบอน อวินเซียว
มิได้!
แม้ตนมิได้รกั อวินลัวเฟิ ง ศักดิศรีลกู ผูช้ ายนันก็หยามกัน

มิได้! ทว่าสุดท้ายชายหนุ่มก็สะกดกลันใจตน มิให้
กระทําการบุม่ บ่ามในจวนแม่ทพั อวิน! เกาเส่าเฉินผู้
รีบรุดจากไปมิได้สงั เกตเลยว่ามีดวงตาเย็นชาจับจ้องตน
อยูเ่ บืองหลัง...
ด้วยอวินเซียวเป็ นผูไ้ ม่สาํ แดงอารมณ์อนั ใด จึงไม่มีใคร

จับนัยเขาจากใบหน้าได้ อย่างไรก็ดี มีเพียง ฉินหยวนผู้
ซ่อนตัวอยูใ่ นความมืดเท่านันทีรูว้ า่ เกาเส่าเฉินจะต้อง
ประสบเคราะห์กรรมอย่างแน่นอน! กล้าดีอย่างไรคิดจะ
มาขโมยตัวนายหญิง
18
อย่างไรก็ดี ฉินหยวนก็ตอ้ งประหลาดใจทีในทีสุด นาย
ท่านของตนก็รูเ้ ดียงสา ซําถึงขันเรียนรูก้ ลยุทธ์ปราบศัตรู
หัวใจ!
ช่างน่าประทับใจเสียจริงๆ
...
ท่ามกลางท้องพระโรงโอ่อา่ แห่งวังหลวง เมือเกาถูเห็นคู่

ชายหญิงก้าวเข้ามาก็รบี รุดออกไปต้อนรับ ด้วยความ
นอบน้อมทันที “นายท่านเทียนอวี นายหญิงเทียนเคอ
ข้าไม่คิดเลยว่าท่านจะเดินทางมาถึงไวปานนี ต้องขอ
19
อภัยทีมิได้ออกไปรับด้วยตนเอง”
ตนไม่คิดเลยว่าตระกูลเทียนจะส่งสองอัจฉริยะแห่ง
ตระกูลซึงเป็ นผูส้ ืบสกุลสายตรงมาเอง คงมิได้เห็น มูอ่ ู่
ซวงเป็ นสตรีธรรมดาเป็ นแน่
“อืม” เทียนเคอผงกศีรษะเย็นชาแล้วเอ่ยถาม “มูอ่ ซู่ วงอยู่

ทีใด”
“นายหญิงเทียนเคอ กรุณารอสักครู ่ ข้าได้สง่ คนไปตาม

ตัวมูอ่ ซู่ วงและบุตรข้าแล้ว อีกประเดียวก็คงมาถึง”
เมือเผชิญหน้ากับบุคคลทังสอง เกาถูก็มิบงั อาจจาบจ้วง

20
หาได้วางท่าทีสงู ส่งอีกต่อไปไม่ ‘อีกประการ’ เกาถูฉกุ คิด
บางอย่างพลางกลอกตา “ข้าว่าท่านทังสองคงได้ยินข่าว
ลือเรืองบุตรชายของข้าและมูอ่ ซู่ วง ในระหว่างการเดิน
ทางแล้ว เป็ นเรืองใส่รา้ ยป้ายสีกนั ทังเพ เด็กสองคนนัน
ไม่มีทางเร่ขายกายตนทีเรือนไผ่ เป็ นอันขาด อวินลัวเฟิ ง
แห่งตระกูลอวินเป็ นผูเ้ ต้าข่าวลือนีขึนมาด้วยใจริษยามูอ่ ู่
ซวง ด้วยนางได้เข้าพิธีวิวาห์ กับบุตรชายข้า อันทีจริง
แล้ว เด็กสองคนเพียงแต่ออกไปเรียนรูว้ ิถีชีวิตปุถชุ นอยู่
ข้างนอกนันหลายเดือน มิได้ไปเป็ นนางโลมแต่อย่างใด”
เทียนเคอนิวหน้าลงเล็กน้อย นางมิได้อยากรูว้ า่ เกิดอะไร

ขึนกับมูอ่ ซู่ วงหรือเกาหลิง นางเดินทางมา เพียงเพือรับ
ตัวมูอ่ ซู่ วง ด้วยร่างกายของมูอ่ ซู่ วงเหมาะสมเป็ นหนู
ทดลองยาระดับสูงเท่านัน มิได้ตอ้ งการตัวนางไปฝึ กฝน
21
วิชาแต่อย่างใด!
เช่นนันเองนางจึงมิได้ไยดีวา่ มูอ่ ซู่ วงจะบริสทุ ธิหรือไม่

ส่วนเกาหลิงนัน หากเขาแต่งงานกับมูอ่ ซู่ วงจริง จะมีหนู
ทดลองยาระดับล่างเพิมอีกสักคนก็ไม่เสียหาย!
ตอนที 259 ให้นางเป็ นสนม (1)
บัดนันเองขันทีก็รบี รุดเข้ามาแล้วรายงานด้วยความ
22
นอบน้อมว่า “ฝ่ าบาท องค์รชั ทายาทและคุณหนู อูซ่ วง
มารออยูด่ า้ นนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
ได้ยินถ้อยคําขันทีดงั นัน เกาถูก็โบกมือ “ให้ทงสองเข้

ั า
มา”
“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีรบั สังแล้วจากไป
ครูต่ อ่ มาเกาหลิงและมูอ่ ซู่ วงก็กา้ วเข้ามาจากด้านนอก

ดวงตาต่างก็เปี ยมด้วยความสงสัย เห็นทีจะไม่รูว้ า่ เหตุ
ใดจู่ๆ เกาถูจงึ เรียกตัวพวกตนมา
“ลูกเรา อูซ่ วง พวกเจ้าทังสองมาแล้วรึ” เกาถูวางท่าอีก

23
คราพลางกล่าวเคร่งขรึม “สองท่านนีคือ เทียนเคอและ
เทียนอวีจากตระกูลเทียน มาทําความเคารพพวกท่าน
เสียสิ”
ตระกูลเทียนอย่างนันรึ
ด้วยมิลว่ งรูว้ า่ ตระกูลเทียนเป็ นใครมาจากไหน มูอ่ ซู่ วงจึง

ชะงักไป ทว่าเกาหลิงผูย้ ืนอยูข่ า้ งนางรีบเข้าประจบ
สอพลอทันใด “ข้าได้ยินชือเสียงเรียงนามของนายท่าน
เทียนอวีและนายหญิงเทียนเคอมาหลายเพลาแล้ว บัดนี
เมือได้พบกันก็เห็นว่าท่านทังสองยิงใหญ่ดงั ทีข้า
จินตนาการไว้จริงๆ ”
24
ได้ยินถ้อยคําสอพลอชันตําดังนัน เทียนเคอและเทียนอวี
ก็คงสีหน้าเมินเฉยไว้ มิได้มีปฏิกิรยิ าตอบโต้เกาหลิงแต่
อย่างใด
“เจ้าคือมูอ่ ซู่ วงใช่หรือไม่” เทียนเคอจ้องดวงหน้ามูอ่ ซู่ วง

ด้วยสายตาเย็นชา “ลูกสาวของเทียนซิน ใช่ไหม”
ได้ยินถ้อยคําสองคําว่าเทียนซินดังนัน ใจมูอ่ ซู่ วงก็สนั

ไหว นางกัดริมฝี ปากแน่นจ้องมองเทียนเคอผูม้ ี สีหน้า
เมินเฉยและถือดี
“ท่านเป็ นใคร”
25
เทียนเคอมิได้กล่าวตอบอันใด ดวงตาเฉยชาของ
นางกวาดจากดวงหน้ามูอ่ ซู่ วงแล้วนางก็เชิดคางขึนด้วย
ท่าทีเย่อหยิงเล็กน้อย
“อูซ่ วงเอ๋ย” ด้วยเกรงว่าถ้อยคํามูอ่ ซู่ วงจะเป็ นทีระคายหู

เทียนเคอ เกาถูจงึ รีบอธิบาย “เทียนซินท่านแม่ของเจ้าก็
เป็ นคนของตระกูลเทียน ตระกูลเทียนนันเป็ นผูท้ รง
อิทธิพลบนผืนแผ่นดินนี กระทังหมอหัตถ์เทวดาผูม้ ีชือ
เสียงก็เป็ นคนของตระกูลเทียนเช่นกัน”
ถ้อยคําเกาถูประหนึงท่อนไม้โบยตีลงไปบนหัวใจมูอ่ ซู่ วง
หนักหน่วง ดวงตาเบิกกว้างเป็ นประกายด้วยความเร้าใจ
ดวงหน้าสง่าเลอโฉมออกสีชาด ริมฝี ปากบางสันไหว
26
มูอ่ ซู่ วงไม่คิดเลยว่านางจะมีเบืองหลังทรงอํานาจถึงปาน
นี นีนางมีสายเลือดเดียวกันกับ หมอหัตถ์เทวดาผูม้ ีชือ
เสียงบนผืนแผ่นดินนีจริงหรือ
ด้วยสถานะสูงส่งถึงปานนัน ใครเล่าจะเทียบชันกับนาง
หากอวินลัวเฟิ งล่วงรูน้ างคงต้องริษยาจนคลัง! บางที
นางอาจจะคุกเข่าลงร้องขอความเมตตาก็เป็ นได้ ฮ่าๆๆ!
ก็ทีสุดแล้ว แม้อวินลัวเฟิ งจะมีพรสวรรค์เลิศลําปานใด ก็
คงเทียบเทียมมิได้กบั หมอหัตถ์เทวดาผูโ้ ด่งดัง ดวงหน้า
มูอ่ ซู่ วงส่องสว่างขึนด้วยรอยยิมพึงใจ จากนันเหลือบแล
เกาหลิงข้างกายด้วยความแขยง
หากรูว้ า่ ตนเป็ นคนตระกูลเทียน นางคงไม่มีวนั แต่งงาน

27
กับสารเลวเกาหลิงเป็ นแน่ เช่นนันเอง หลังออกจากหลง
หยวนไป นางจะขอให้เทียนเคอยกเลิกการหมันหมาย
เสียแล้วให้เกาหลิงชดใช้สงที
ิ ได้กระทําไว้กบั นาง!
เมือเกาถูจะเอ่ยบางสิงกับมูอ่ ซู่ วง พลันสายตาก็แลเห็น

ความเกลียดชังฉายชัดอยูใ่ นดวงตา เด็กสาว แล้วหนัง
ตาเขาก็อดกระตุกมิได้ บัดนีเขาพยายามอย่างยิงทีจะผูก
มิตรกับตระกูลเทียนจนหลงลืมไปว่ามูอ่ ซู่ วงชังเกาหลิง
มากเพียงใด!
เขาต้องหาทางให้มอู่ ซู่ วงละทิงความแค้นนีไป...
“ฮืม” คิดดังนันเกาถูก็กระแอมไอแล้วบัญชาเคร่งขรึม
28
“ลูกชายเรา นายท่านเทียนอวีและนายหญิง เทียนเคอ
เดินทางมาไกลคงเหนือย จงนําท่านทังสองไปพักผ่อน
เสีย อูซ่ วง เจ้าอยูก่ ่อน เรามีเรืองจะบอกแก่เจ้า”
มูอ่ ซู่ วงรูส้ กึ ว่าหัวใจตนหล่นวูบไปหนึงจังหวะ รูท้ นั ทีวา่

เหตุใดเกาถูจงึ รังให้ตนอยู่
29
อย่างไรก็ดี ครันเห็นว่าผูค้ นทังสองจากตระกูลเทียนมิได้

มีทา่ ทีทีจะหยุดเขา มูอ่ ซู่ วงก็สะกดกลันความรูส้ กึ ไว้ภาย
ใน จากนันนอบน้อมตอบรับว่า “เพคะฝ่ าบาท”
“เชิญท่านทางนี” เกาหลิงแลมูอ่ ซู่ วงจากนันเบนสายตา

ออกไป นําทางเทียนอวีและเทียนเคอออกไปอย่าง
นอบน้อม
“อืม” เทียนเคอตอบรับเย็นชาแล้วออกจากท้องพระโรง
ตามเกาหลิงไป สีหน้านางเมินเฉยไร้อารมณ์ ดวงตา
ทะมึนปราศจากความรูส้ กึ
1
“อูซ่ วง”
หลังคนทังสองออกไป เกาถูก็หนั มาหามูอ่ ซู่ วง “ตลอด

เวลาทีผ่านมานีเราปฏิบตั ิกบั เจ้าอย่างไร”
มูอ่ ซู่ วงกัดริมฝี ปากพลางกายสันเทาเล็กน้อย แล้วกล่าว

ว่า “ฝ่ าบาททรงปฏิบตั ิกบั หม่อมฉันเหมือนธิดาแท้ๆ
หม่อมฉันซาบซึงยิงนัก”
“เจ้ารูแ้ ล้วเราก็ใจชืน” เกาถูถอนหายใจ “น่าเศร้าทีบุตร

เราทําร้ายเจ้าหนักหนาสาหัสนัก เจ้าจึงต้องทุกข์ทรมาน
เราให้เขาแต่งงานกับเจ้าก็ดว้ ยประสงค์จะชดใช้ให้แก่
2
เจ้า”
มูอ่ ซู่ วงมิกล่าวตอบอันใด หลุบตาลงเพือเร้นความ

เกลียดชังเอาไว้ นางไม่มีวนั ลืมสิงทีเกิดขึนกับตน! เกา
หลิงจะต้องชดใช้ในสิงทีทํากับนางไว้ไม่ชา้ ก็เร็ว!
“อูซ่ วงเอ๋ย อีกวันสองวันนีเจ้าก็ตอ้ งจากไปกับตระกูล

เทียนแล้ว ท่ามกลางตระกูลใหญ่เช่นนัน หากเจ้าไม่มี
อํานาจหนุนหลังเลย เราเกรงว่าเจ้าจะอยูไ่ ด้ยาก”
ตามข้อมูลทีเกาถูได้รบั มา ตระกูลเทียนประสงค์จะฟูม
ฟั กมูอ่ ซู่ วงให้กลายเป็ นเทียนหยาลําดับสอง! แต่เขาจะ
ไม่บอกนางหรอก มิเช่นนันนางคงจะยิงดือด้านหากได้
ล่วงรูว้ า่ ตระกูลเทียนเห็นคุณค่านางเพียงไร! เคราะห์
3
ร้ายทีเกาถูมิได้คาดคิดเลยว่าตระกูลเทียนมิได้หวัง
ฟูมฟั กนาง หากแต่คิดใช้นางเป็ นหนูทดลองยาต่าง
หาก!
ความบากบันของเขามีโชคชะตาทีจะต้องดับสูญ!
“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ”
มูอ่ ซู่ วงกําหมัดแน่น ทว่ายังคงนําเสียงสง่าไว้ นางรูว้ า่ สิง

ทีเกาถูพดู นันเป็ นความจริง ช่วงเวลาในตระกูลเทียน
ของนางคงไม่ง่าย ทว่าหากนางเป็ นพระชายาในองค์
รัชทายาทแห่งแคว้นหลงหยวนแล้วไซร้ เรืองก็คงกลับกัน
นางจะฆ่าเกาหลิงทิงก็ได้หากนางฟูมฟั กสถานะตนให้สงู
ส่งในตระกูลเทียน หรือได้หมอหัตถ์เทวดามาเป็ นฝ่ าย
4
เดียวกับตน!
“เราดีใจทีเจ้าเข้าใจ” เกาถูเผยรอยยิมอ่อนโยน
“ราชวงศ์เรามีสาํ นักฌานคอยดูแล ตระกูลเทียนคงมิ
กล้าทําอะไรเจ้ามากนัก อีกประการ เรืองของเจ้ากับเกา
หลิงทีเรือนไผ่ เราได้บอกเทียนเคอไปแล้วว่าเจ้าเพียง ถู
กอวินลัวเฟิ งใส่รา้ ยป้ายสีเท่านัน! ทีสุดแล้วคนตระกูล
เทียนก็มิได้ลว่ งรูเ้ รืองราวของเจ้าทีเรือนไผ่ เช่นนันแล้ว
พวกเขาคงไม่ติดใจ”
กายมูอ่ ซู่ วงสันเทาแล้วดวงหน้าเลอโฉมก็ถอดสี สิงทีนาง

ประสบในเรือนไผ่จะเป็ นฝันร้ายชัวชีวิต!
5
อวินลัวเฟิ ง!
หากนางแพศยานันมิได้บอกให้นางรูว้ า่ เกาหลิงถูกกักขัง
อยูท่ ีเรือนไผ่ นางก็คงมิได้ครันเนือครันตัวอยากจะไปให้
เห็นกับตา และหากนางมิได้ไปเยือนเรือนไผ่ นางก็คงไม่
ต้องประสบกับชะตากรรมเช่นนี!
ทังหมดนีเป็ นความผิดอวินลัวเฟิ งทังนัน! หากนางตายๆ

ไปเสียตังแต่ก่อนหน้านี เรืองพรรค์นีจะเกิดขึนได้อย่างไร
ไยนางแพศยาอย่างนางจึงไม่ตกนรกหมกไหม้ไปให้รู ้
แล้วรูร้ อด
6
ยิงคิดมูอ่ ซู่ วงก็ยงแค้
ิ นอวินลัวเฟิ ง นางขบเขียวเคียวฟั น
“หม่อมฉันอยากให้อวินลัวเฟิ งตาย! นางต้องตาย!”
“เรืองนันไม่ยาก” เกาถูชาํ เลืองแลมูอ่ ซู่ วงแล้วยิมเยาะ

“เราสามารถออกโองการเสียเดียวนี สังให้นางเข้าวัง
หลวงเพือเข้าพิธีวิวาห์กบั องค์รชั ทายาทในฐานะสนม!
เมือเจ้าขึนเป็ นพระชายาในองค์รชั ทายาทแล้ว จะกลัน
แกล้งทรมานนางให้สาแก่ใจอย่างไรก็ตามสบาย และจะ
ไม่มีใครว่ากล่าวอะไรเจ้าได้! ในฐานะสนม นางจะต้อง
เป็ นทาสแทบเท้าเจ้าตลอดไปชัวชีวิต!”
7
มูอ่ ซู่ วงยกมุมปากขึนแล้วเผยรอยยิมเ**◌้ยมเกรียม

“หม่อมฉันวางแผนขอพระสนมเอกให้ออกโองการแต่ง
ตังสามีให้แก่อวินลัวเฟิ งเมือครึงปี ทีแล้ว! ทว่าก็เกิดเหตุ
ไม่คาดฝันขึน หม่อมฉันไม่คิดเลยว่าจะยังมีสทิ ธิเลือกคู่
ให้แก่อวินลัวเฟิ งอยู่ อนาคตของนางเพียงแต่เปลียนจาก
การแต่งงานกับบุรุษเจ้าสํารวยเป็ นสนมของ เกาหลิงเท่า
นัน!”
หากเป็ นเมือครึงปี ทีแล้ว นางคงมิปล่อยให้อวินลัวเฟิ ง

ขึนเป็ นพระสนมในองค์รชั ทายาทเป็ นอันขาด อย่างไรก็
ดี หลังเหตุการณ์ทีเรือนไผ่ นางก็ไม่เหลือเยือใยอืนใด
8
นอกจากความเกลียดชังต่อองค์รชั ทายาทอีก เช่นนันเอง
จะมีสนมก็ไม่เสียหาย!
อย่างไรก็ดี เทียบกับเกาหลิงแล้ว นางเกลียดชังอวินลัว

เฟิ งยิงกว่า แม้ผทู้ ีทําให้นางต้องสูญเสียพรหมจรรย์คือ
เกาหลิง นางก็ยงั กล่าวโทษอวินลัวเฟิ งอยูด่ ี!
“ด้วยอาณัติแห่งสวรรค์ ฝ่ าบาทได้ทรงออกพระบรมราช
โองการ ในฐานะทีอวินลัวเฟิ ง ผูเ้ ป็ นทายาท สืบสกุล
แห่งตระกูลอวิน เป็ นผูม้ ีรูปโฉมงดงามแลคุณธรรมสูงส่ง
นัน ฝ่ าบาทจึงทรงกํานัลนางให้แด่ องค์รชั ทายาทเกา
หลิงเป็ นพระสนม จงรับพระบรมราชโองการจากฝ่ าบาท
9
เสีย”
ในโถงรับรองแห่งจวนแม่ทพั ปรากฏขันทีสง่ สารม้วน

เก็บพระบรมราชโองการ จากนันมองไปยังคู่ ปู่ หลาน
เบืองหน้าด้วยรอยยิม “คุณหนูอวินเอ๋ย ท่านรับพระ
บรมราชโองการ แล้วแสดงความสํานึกใน พระมหา
กรุณาธิคณ
ุ ของฝ่ าบาทได้”
ดวงหน้าตาเฒ่าเป็ นสีมว่ งคลําด้วยความพิโรธ กระทัง

หนวดเคราก็สนไหว
ั ตาเฒ่าถกแขนเสือขึนหวังจะสัง
สอนขันที ทว่าบัดนันเองก็ปรากฏเรียวแขนบางยืนมา
จากด้านหลัง รับพระบรมราชโองการจากมือขันทีไป
ขันทีผนู้ นเผยรอยยิ
ั มพึงใจ “คุณหนูอวินทําถูกต้องแล้ว
ทีสุดแล้วก็ไม่มีผใู้ ดสามารถปฏิเสธพระบรมราชโองการ
10
ของฝ่ าบาท...”
แควก!
ขันทีกาํ ลังจะชืนชมนางอีกสักหน่อย ก็บงั เกิดเสียงฉีก

กระดาษคมกริบขึนทันใด ลูกตาดําขันทีหดเกร็ง หัวใจก็
เต้นถีรัว
“เจ้าบอกว่าอย่างไรนะ” อวินลัวเฟิ งโยนพระบรมราช

โองการทีบัดนีฉีกออกเป็ นสองส่วนลงบนพืน ตบมือแล้ว
เอ่ยว่า “ขออภัย ข้าไม่ได้ยิน เจ้าพูดอีกทีได้หรือไม่”
“เจ้า...”
11
ขันทีหน้าหมองด้วยโทสะ เป็ นครังแรกทีตนได้พบเจอกับ
คนอวดดีเช่นนี ผูไ้ ม่เพียงแต่ปฏิเสธ พระบรมราช
โองการ แต่ยงั บังอาจฉีกทิงอีกด้วย
“ในเมือเจ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้วข้าก็ตอ้ งให้เจ้าไป!
องครักษ์ ไล่เขาออกไป!”
“ขอรับคุณหนู!”
ได้ยินบัญชาอวินลัวเฟิ งดังนัน องครักษ์สองนายก็กา้ ว

ออกมาจากเบืองหลัง หิวปี กขันทีโยนออกไป ด้านนอก
12
พลัก!
ขันทีปลิวไปยังหน้าประตูจวนแม่ทพั ด้วยท่าทีน่าขบขัน
ตะเกียกตะกายลุกขึนยืนจากนันรีบรุดออกไปท่ามกลาง
สายตาอยากรูอ้ ยากเห็นของชาวบ้าน
ภายในห้องทรงพระอักษร เมือได้ยินเสียงคนเอะอะ
หวาดหวันอยูด่ า้ นนอก เกาถูก็นิวหน้าลงเล็กน้อย มอง
ไปยังขันทีผกู้ า้ วเข้ามาแล้วเอ่ยถามเสียงเย็นว่า “เราสัง
ให้เจ้าไปส่งพระบรมราชโองการ อวินลัวเฟิ งได้รบั ไว้หรือ
ไม่”
“ฝ่ าบาท”
13
ฟุบ!
ขันทีทรุดลงคุกเข่า “อวินลัวเฟิ งโอหังนัก ไม่เพียงแต่

ปฏิเสธพระบรมราชโองการ นางยังบังอาจฉีกทิงอีก
ด้วย”
เกาถูใบหน้าหมองลงทันใด คิดไว้อยูแ่ ล้วว่าอวินลัวเฟิ ง

ต้องปฏิเสธพระบรมราชโองการตนแน่ แต่ก็ไม่คาดเลย
ว่านางจะกล้าดีฉีกทิงเสียตรงนันอีกด้วย! ช่างสมกับเป็ น
หลานสาวตาเฒ่าโง่อวินลัวจริงๆ
“ออกไป” เกาถูบญ
ั ชาเย็นยะเยือก
14
“พ่ะย่ะค่ะฝ่ าบาท”
ขันทีลกุ ขึนยืน ปั ดฝุ่ นออกจากอาภรณ์ ถวายบังคม

นอบน้อมจากนันจึงเดินออกไป หลังขันทีจากไปแล้ว
เกาถูก็สาํ แดงรอยเย้ยหยัน กล่าวกับเกาหลิงผูย้ ืนอยูข่ า้ ง
กันว่า “หากเจ้าประสงค์ให้อวินลัวเฟิ งเป็ นพระสนม เจ้า
ก็ตอ้ งอาศัยพลังของตระกูลเทียน! หากเราไม่สง่ นางไป
ยังจวนของเจ้า แล้วให้มอู่ ซู่ วงทรมานนางให้สาแก่ใจ โท
สะของมูอ่ ซู่ วงคงไม่มีวนั ดับลงเป็ นแน่”
อันทีจริงแล้วเกาถูมิได้มีใจเอนเอียงให้เกาหลิง โอรสผูโ้ ง่
เง่านีแต่อย่างใด หากแต่สาํ นักฌานได้บญ
ั ชา ลงมาแล้ว
ว่าฮ่องเต้แห่งหลงหยวนองค์ถดั ไปจะต้องเป็ นเกาหลิง
15
เท่านัน!
16
“เสด็จพ่อ ข้าเพียงต้องการพรหมจรรย์ของอวินลัวเฟิ ง
เท่านัน หลังข้าได้นางแล้ว มูอ่ ซู่ วงจะทําอะไร กับนาง
ข้าก็ไม่สนใจ” เมือคิดถึงดวงหน้าหยดย้อยนัน เกาหลิงก็
รูส้ กึ เร้าใจขึนมา
แม้อวินลัวเฟิ งจะไม่มีใจให้แก่เขา เขาก็ตอ้ งครอบครอง

นางให้จงได้! ทียิงไปกว่านัน เขาไม่เชือดอกว่าอวินลัว
เฟิ งผูเ้ คยหลงรักตนหัวปั กหัวปํ าถึงปานนันจู่ๆ จะเกิดไร้
เยือใยขึนมา
เหลือบแลเห็นดวงหน้าโง่ง่าวของเกาหลิงดังนัน เกาถูก็
17
โบกมือไล่ดว้ ยรําคาญพลางออกคําสังเย็นชา “เจ้าออก
ไปได้แล้ว”
“พ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ”
เมือหลุดจากภวังค์ เกาหลิงก็ถวายบังคมจากไป ขณะ

เฝ้ามองร่างเกาหลิงค่อยๆ ลับตาไป ดวงตา เกาถูก็
ค่อยๆ หม่นลง...
...
ณ จวนแม่ทพั
18
เมืออวินลัวเฟิ งก้าวเข้าไปในลานฝึ กใต้พิภพ ผูค้ นต่างก็
เข้ามารายล้อมนางทันที
“ท่านอา”
ได้เห็นบุรุษนําผูค้ นฝึ กฝนพลังฌานดังนัน อวินลัวเฟิ งก็

เผยรอยยิมงาม “หมูน่ ีท่านดูดีขนมาก
ึ ข้าวางแผนจะคืน
สถานพลังให้แก่ทา่ นในคืนนี”
ปลายนิวอวินชิงหย่าสันไหว แล้วดวงตาสดใสก็พลันเป็ น
ประกายเร้าใจขึนมา “เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าหมายความว่าข้าจะ
ฟื นตัวได้จริงหรือ”
19
เห็นดวงตาเป็ นประกายดังนัน อวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ย่าง
เข้าไปหาเขา บัดนีเอง ดวงตาเด็กสาวก็ เคร่งขรึมยิงขึน
กว่าทุกคราว
“ท่านอา ข้าไม่เพียงแต่ฟืนฟูสถานพลังของท่านได้ ข้า

ยังสามารถช่วยท่านพัฒนาอีกด้วย! ก็ตลอดครึงปี ทีผ่าน
มานี ข้าได้ปรับเสริมเติมแต่งพลังฌานเข้าไปในกายท่าน
หากท่านบรรลุขนพลั
ั งคราวนีจะต้องแข็งแกร่งขึน
มากอย่างแน่นอน!”
ถ้อยคํานางยังมาซึงรอยยิมบนดวงหน้าเลอโฉมสง่างาม
ของบุรุษ “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย แค่ฟืนฟูสถานพลังตนกลับมา
ได้ก็นบั ว่าเป็ นปาฏิหาริย ์ ข้าไม่คิดเลยว่าตนจะยังพัฒนา
ขึนได้อีก”
20
“ท่านอา” อวินลัวเฟิ งช้อนดวงตาขึนมองดวงหน้าหล่อ
เหลาของอวินชิงหย่า “หลังจัดการเรืองในแคว้นหลง
หยวนเสร็จสินแล้ว ข้าอยากให้ทา่ นบอกข้าทีวา่ ใครเป็ น
ผูท้ าํ ร้ายท่าน! ข้าจะให้มนั ชําระสิงทีได้กระทําไว้กบั
ท่าน!”
อวินชิงหย่าหัวเราะเบาๆ “ได้สิ ข้าสัญญา ข้าจะเล่า

เรืองราวในอดีตแก่เจ้า”
นางมิใช่เด็กน้อยอ่อนต่อโลกให้คนอืนเขาปั นหัวอีกต่อไป
เด็กสาวเติบโตขึนอย่างรวดเร็วมากทีเดียว เช่นนันเอง
เขาก็ควรบอกนางถึงสิงทีเกิดขึนเมือกาลก่อน ได้ยินคํา
ตอบอวินชิงหย่าดังนัน อวินลัวเฟิ งก็เผยรอยยิมคึก
21
คะนองตังใจมัน ดวงตานันฉายแสงโฉดร้าย
“ในวันนี ข้ามาเพือแจ้งเรืองสําคัญยิงกว่า ได้เวลาแล้ว

ทีเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธจะได้เปิ ด
เผยตัวตนให้โลกได้รบั รู ้ เราจะมอบของขวัญวันวิวาห์อนั
ยิงใหญ่ให้แก่ตระกูลมู”่
ก่อนหน้านีเมือเกาหลิงคัดเลือกพวกเขามา ผูค้ นของ

สองเหล่าทัพเป็ นเพียงเศษสวะ อย่างไรก็ดี เมือเวลา
ผ่านไปได้ครึงปี ทังสองเหล่าทัพต่างก็เติบโตขึนกลาย
เป็ นสุดยอดขุมพลังหาใครเทียบเทียม!
all-all2 blog
หากเกาหลิงล่วงรูค้ งได้กระอักเลือดออกมากองใหญ่!
22
อวินชิงหย่าเมือชําเลืองมองไปยังดวงหน้าเลอโฉมของ
เด็กสาวก็กล่าวขึนด้วยทีทา่ จริงจังว่า “เฟิ งเอ๋อร์นอ้ ย ไม่
ว่าเจ้าจะทําอะไร ข้าก็จะยืนอยูเ่ คียงข้างเจ้าเสมอ”
ได้ยินนําเสียงจริงใจของชายหนุ่มดังนัน อวินลัวเฟิ งก็

รูส้ กึ อุน่ วาบขึนในหัวใจ ในโลกนีหากไม่นบั อวินเซียว
แล้ว ก็มีเพียงครอบครัวนางเท่านันทียืนหยัดอยูเ่ คียงข้าง
นางโดยปราศจากเงือนไข หากเพือปกป้องพวกเขาให้
อยูร่ อดปลอดภัย ให้ฆา่ ใครก็ตามทีขวางทาง นางก็จะ
ทํา!
ตอนที 263 สองเหล่าทัพผงาด (1)

23
วันวิวาห์
ในจวนองค์รชั ทายาทล้วนตกแต่งด้วยตะเกียงและธง
ชาย เปี ยมไปด้วยบรรยากาศรืนเริงเบิกบาน ท่ามกลาง
โถงรับรองปรากฏภาพเกาถูและพระสนมเอกมูป่ ระทับ
อยูเ่ คียงข้างกัน มองลงไปยังคูส่ ามีภรรยา ข้าวใหม่ปลา
มันผูบ้ ดั นีก้มโค้งถวายบังคมอยูเ่ บืองหน้าด้วยใจสุขสันต์
จิงหลินในฐานะอาจารย์ของมูอ่ ซู่ วงนังอยูก่ บั มูส่ งิ โฉ
วเบืองล่างเกาถู ดวงหน้าเผยรอยยิมพึงใจ
นอกจากคณะนีแล้วก็ยงั มีเก้าอีทรงเกียรติสงู สุดอยูใ่ น

โถงรับรอง ปรากฏชายหนุ่มรูปงามและหญิงสาวเลอ
โฉมนังอยู่ อย่างไรก็ดี ทังสองก็มีสีหน้าเมินเฉยเย็นชา
24
ตรงข้ามกับบรรยากาศเริงรืนของงานโดยสินเชิง
“นายท่าน เกิดเรืองร้ายแล้วขอรับ” เมือพิธีเฉลิมฉลอง

เลิกรา ก็บงั เกิดเสียงเร่งเร้าดังขึนมาจากด้านนอกโถง
บ่าวรับใช้แห่งจวนอัครมหาเสนาบดีตะเกียกตะกายเข้า
มาด้วยท่าทีรบี เร่งเสียจนเกือบสะดุดล้ม หัวคะมํา บน
หน้าผากมีเหงือกาฬแตกพลัก ทันใดนันเองทัวทังโถงก็
เงียบสงัดลง ต่างคนต่างจ้องมองบ่าวรับใช้ ผูน้ นมิ
ั วาง
ตา
มูส่ งิ โฉวแลดูคล้ายอับอาย “เกิดเหตุอนั ใดขึนกันรึ”
25
“นายท่าน” บ่าวรับใช้ผนู้ นคุ
ั กเข่าลงกับพืน เหงือไหลลง
จากหน้าผาก “จวน... จวนของท่านถูกกลุม่ คนบุก
ทําลาย!”
ปึ ง!
มูส่ งิ โฉวฟาดฝ่ ามือลงบนโต๊ะแล้วยืนขึน หน้าชราหมอง

ด้วยโทสะ “ใครกัน ใครบังอาจทําลายจวนข้า”
แล้วจําต้องเป็ นวันนี วันทีหลานสาวตนเข้าพิธีวิวาห์ ใคร

กันมันช่างมีความแค้นกับตระกูลมูถ่ งึ เพียงนี บัดนันเอง
ก็ฉกุ คิดขึนมาแล้วก็อดขบเขียวเคียวฟั นมิได้ “อวินลัว
ต้องเป็ นสารเลวตนนันแน่นอน!”
26
กว่าทศวรรษทีแล้ว อวินลัวส่งคนมาทําลายจวนของเขา
บัดนีเวลาได้ลว่ งเลยมาสิบกว่าปี เขาก็ลงมือ อีกครา
ทว่าโชคชะตาเล่นตลก ครังทีแล้วเขาล้มเหลวด้วยมูส่ งิ
โฉวสามารถฟื นฟูจวนตนขึนมาได้ มิใช่เรืองใหญ่แต่
อย่างใด
ขณะมูส่ งิ โฉวครุน่ คิดพิจารณาอยูน่ นเอง

ั ก็บงั เกิดเสียง
เร่งเร้าอีกเสียงหนึงตามมาจากด้านนอกโถง “นายท่าน
เกิดเรืองใหญ่แล้ว เกิดเรืองใหญ่แล้วจริงๆ !” จากนัน
บุรุษอาภรณ์เขียวก็รเข้
ี ามาในโถง แลดูคล้ายวิงมาตลอด
ทาง จึงได้กระหืดกระหอบหายใจเหงือไหลชุ่มโชก
“เกิดเหตุอนั ใดขึน” มูส่ งิ โฉวถามอดรนทนไม่ไหว

27
“นายท่าน ทรัพย์สนิ ทังหมดในเมืองหลวงของเราบัดนี
ถูกเผาทําลายจนหมดสิน!”
มูส่ งิ โฉวโซเซทรุดกายลงบนเก้าอีเบืองหลัง พยายาม

สะกดกลันเพลิงพิโรธไว้ในใจพลางกําหมัดแน่น “เจ้า
เห็นหรือไม่วา่ มันผูใ้ ดเป็ นคนทํา ต้องเป็ นฝี มือกองโจร
เป็ นแน่!”
บุรุษอาภรณ์เขียวปาดเหงือออกจากหน้าผากแล้วกล่าว
อย่างหวาดหวันว่า “นายท่าน ข้าเกรงว่าจะไม่ใช่กอง
28
โจร พวกเขาแลดูคล้ายกองทหารผูไ้ ด้รบั การฝึ กฝนมา
เป็ นอย่างดี”
“กองทหารอย่างนันรึ”
มูส่ งิ โฉวนิวหน้า กองทัพของอวินลัวเองบัดนีก็ถกู ฝ่ าบาท

เรียกคืนไปหมดแล้ว เขาไร้ซงทหารในกํ
ึ ามือ! หรือว่าจะ
มิใช่อวินลัวผูท้ าํ ลายจวนและเผาทรัพย์สนิ ของตน
“พวกเขาคือทหาร เรียกตัวเองว่าเหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธ”
เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธอย่างนันรึ ไย
29
เขาจึงมิเคยได้ยินชือมาก่อน
มูส่ งิ โฉวใจหล่นวูบลงเรือยๆ ให้เป็ นอวินลัวยังจะดีเสีย

กว่าทีตนมิรูเ้ หนือรูใ้ ต้อนั ใด ไม่รูว้ า่ ได้ไปสร้างความ
ระคายเคืองให้แก่ใครเข้าบ้าง!
เห็นสีหน้าชราซีดขาวของมูส่ งิ โฉวดังนัน พระสนมเอกมู่

ก็รบี รุดยืนขึนคุกเข่าลงเบืองหน้าเกาถูพลางสะอึกสะอืน
ด้วยท่าทีน่าดูชม “ฝ่ าบาท คนสารเลวพวกนันก่อเรือง
ในวันวิวาห์ของอูซ่ วง ต้องประสงค์ปันป่ วนการแต่งงาน
ระหว่างอูซ่ วงและองค์รชั ทายาทเป็ นแน่ ช่างอุกอาจนัก!
ได้โปรดประทานความยุติธรรมให้แก่พวกเราด้วยเถิดเพ
คะ ฝ่ าบาท”
30
“ชายายอดรักของเรา” เกาถูยืนมือไปช่วยพยุงพระสนม
เอกมูข่ นพลางเอ่
ึ ยอ่อนโยน “เจ้าวางใจเถิด เราจะลาก
ตัวผูก้ ระทําผิดออกมา แล้วมอบความยุติธรรมให้แก่ตระ
กูลมู!่ ”
“เป็ นพระกรุณายิงเพคะฝ่ าบาท”
พระสนมเอกมูล่ กุ ขึนยืนอย่างสง่าผ่าเผยด้วยรอยยิมทัง
นําตา
บัดนันเอง หนึงในบรรดาองครักษ์ผเู้ ฝ้าอยูด่ า้ นนอกก็
1
รีบรุดเข้ามายังโถงแล้วทรุดกายลงคุกเข่ารายงานว่า
“ฝ่ าบาท สตรีผเู้ รียกตนว่ารองผูบ้ ญ
ั ชาการเหล่าทัพ
เพลิงพิโรธมีความประสงค์จะขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”
เหล่าทัพเพลิงพิโรธอย่างนันรึ เหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธอย่างนันรึ
ได้ยินถ้อยคําเหล่านันมูส่ งิ โฉวก็มิอาจสะกดกลันอารมณ์
ไว้ได้อีกต่อไป เขาผลุนผลันลุกขึนยืน ดวงตาเปี ยมด้วย
เพลิงพิโรธ “คนพวกนีกล้าดีอย่างไรมาพบพวกเรา ฝ่ า
บาท ขอข้าดูหน้าเหล่าสารเลวนีทีเถิด!”
กล่าวเสร็จ มูส่ งิ โฉวก็กา้ วอาดๆ ออกไปจากโถงทันที

ก่อนเกาถูทนั มีบญ
ั ชาใดๆ มูอ่ ซู่ วงรีบยกผ้าคลุมแดงบน
2
ศีรษะขึนมองไปยังร่างลิบๆ ของมูส่ งิ โฉวด้วยความ
หวาดหวาดหวัน ในทีสุดนางก็รบี รุดตามออกไปโดยไม่
ไยดีตอ่ สายตาจับจ้องของคนรอบข้าง
...
กลางลานปรากฏเด็กสาวยืนอยูใ่ ต้ตน้ หลิว ดวงตากลม

โตฉายแสงสุกใสเป็ นมันเงา ลักยิมบนแก้มช่วยขับเสน่ห ์
ให้ชวนหลงใหลยิงนัก
จงหลิงเอ๋อร์เมือชําเลืองมองเห็นมูส่ งิ โฉวพร้อมคณะผู้
ติดตามอยูไ่ วๆ ก็กล่าวด้วยดวงตาสดใสเริงรืน “อัคร
มหาเสนาบดีมู่ ท่านชอบของขวัญทีเราจัดเตรียมไว้ให้
หรือไม่”
3
“เจ้า...” มูส่ งิ โฉวชีหน้าจงหลิงเอ๋อร์ดว้ ยความแค้น
ดวงหน้าก็แดงด้วยแรงพิโรธ “กล้าดีอย่างไร! ข้าไม่รู ้
หรอกนะว่าใครยุยงให้เจ้าทําลายจวนข้า แล้วยังมีหน้า
มาพบพวกเราทีจวนองค์รชั ทายาทอีก!”
ทีสําคัญยิงไปกว่านัน เขาอยากรูย้ งนั

ิ กว่าใครเป็ นผูอ้ ยู่
เบืองหลังเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ เพลิงพิโรธนี
จงหลิงขยิบตาให้ดว้ ยท่าทีซกุ ซน “ข้าเพียงแต่ได้ยินมา

ว่าวันนีเป็ นวันวิวาห์ระหว่างมูอ่ ซู่ วง ทายาทแห่งตระกู
ลมูก่ บั องค์รชั ทายาท ข้าจึงได้เตรียมเรืองประหลาดใจไว้
ให้แก่ทา่ น!”
4
เรืองประหลาดใจอย่างนันรึ เรืองสยองขวัญละสิไม่วา่ !
นางแพศยานีกล้าดีอย่างไรมาบอกว่าตนเตรียมเรือง
ประหลาดใจไว้ให้ดว้ ยการทําลายจวนและเผาทรัพย์สนิ
ทังหมดของตระกูลมู!่ ช่างไร้ยางอายอะไรเช่นนี!
“ใช่แล้ว” จงหลิงเอ๋อร์เหลือบแลไปยังอัครมหาเสนาบดี
ผูบ้ ดั นีกําลังสําลักโทสะ จากนันกล่าวว่า “ข้ามา ก็เพือ
ส่งสาสน์ทา้ รบจากนายท่านของข้า”
มูส่ งิ โฉวพยายามสะกดกลันโทสะไว้ในจิตใจ ดวงหน้า

ชราหมองคลําด้วยความโกรธแค้น ดวงตา คมปลาบ
ปรากฏไฟโลกันตร์ประหนึงจะแผดเผาเด็กสาวเบืองหน้า
ตนให้แหลกสลายกลายเป็ นจุล
5
“ไหนเล่าสาสน์ทา้ รบ”
มูอ่ ซู่ วงก้าวออกมา ชําเลืองมองจงหลิงเอ๋อร์เย็นชาด้วย

ดวงตางามแล้วกล่าวว่า “ข้าจะรับไว้เอง”
จงหลิงเอ๋อร์โยนสาสน์ทา้ รบให้มอู่ ซู่ วง ดวงตาสุกปลัง

ของนางหรีเป็ นรูปจันทร์เสียว
“งานของข้าเสร็จสินแล้ว ได้เวลากลับเสียที ไม่ตอ้ งเชิญ

ข้าร่วมโต๊ะอาหารเย็นล่ะ”
เชิญร่วมโต๊ะอาหารเย็นอย่างนันรึ
6
ไปตายเสีย!
เห็นจงหลิงเอ๋อร์ผหู้ มุนกายจากไปดังนัน มูส่ งิ โฉวก็มิอาจ

สะกดกลันความโกรธแค้นไว้ในใจได้อีกต่อไป นาง
แพศยานีคิดได้อย่างไรว่าตนจะเชิญให้นางอยูร่ ว่ มโต๊ะ
อาหารเย็นหลังจากทีได้ทาํ ลายจวนของเขา จนราบคาบ
ไปแล้ว
อย่างไรก็ดี บัดนีมูส่ งิ โฉวยังคงครองสติไว้ได้ครบถ้วน

แม้จงหลิงเอ๋อร์จะน่าชังเพียงไรนางก็เป็ นเพียง ผูส้ ง่ สาร!
หากฆ่านางทิงเสียตอนนี นายท่านนันคงไม่ปรากฏตัว
ออกมา เช่นนันเอง มูส่ งิ โฉวจึงได้สะกดกลันโทสะไว้
ภายใน คว้าเอาสาสน์ทา้ รบจากมือมูอ่ ซู่ วงมาพลิกเปิ ด
7
ออกดู แล้วสีหน้าก็หม่นลง
“ตระกูลมูจ่ กั สินลงภายในสองวัน!”
ในสาสน์ทา้ รบไม่มีการลงชืออันใด มีเพียงประโยคเรียบ

ง่ายประโยคเดียวนีเท่านัน
8
โอหัง ถือดี และหยิงผยองยิงนัก!
ตระกูลมูจ่ ะสินลงภายในสองวันอย่างนันรึ!
มูส่ งิ โฉวจวนเจียนจะคลัง ฉีกทึงสาสน์ทา้ รบนันออกเป็ น

ชินๆ ดวงหน้าม่วงคลําด้วยโทสะ “ดี เราจะได้เห็นกัน
ไม่วา่ เจ้าจะเป็ นใคร ในเมือบังอาจยัวแหย่ตระกูลมูเ่ รา
ข้าก็จะทําให้เจ้าต้องชดใช้อย่างสาสม!”
เกาหลิงผูถ้ กู ล่มงานวิวาห์กลับมีทีทา่ เงียบงันต่างจากมู่

สิงโฉว ดวงตาจับจ้องร่างจงหลิงเอ๋อร์ทีค่อยๆ ลับตาไป
มิวาง ดวงตาคมปลาบเปี ยมด้วยความสงสัย เด็กสาวผู้
นี... เหมือนจะเคยเห็นนางทีไหนมาก่อน!
9
เมือไม่อาจระลึกได้ถงึ ตัวตนของจงหลิงเอ๋อร์ เกาหลิงก็
เลิกคิด เขาสันศีรษะพลางนิวหน้าแล้วถอนหายใจ มิได้
คิดเลยว่าจงหลิงเอ๋อร์จะเป็ นหนึงในผูค้ นทีตนคัดเลือกให้
แก่ตระกูลอวินในวันนัน! ทีสุดแล้วเขาเองก็มอบผูค้ น
เหล่านันให้แก่อวินลัวหลังพิสจู น์พรสวรรค์ของพวกเขา
ตัวต่อตัวเป็ นอย่างดี เช่นนันเอง หากสุดท้าย เขาล่วงรู ้
ขึนมาว่าสมาชิกเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิง
พิโรธล้วนแล้วแต่เป็ นคนทีตนคัดเลือกไว้ในวันนันด้วยกัน
ทังสิน คงต้องเสียใจจนกระอักเลือดออกมาเป็ นแน่
...
ณ สวนด้านหลังจวนแม่ทพั อวิน ครันเห็นเด็กสาวนอน
10
หนุนตักอวินเซียวด้วยท่าทีเกียจคร้าน จงหลิงเอ๋อร์ก็
ลังเล อย่างไรก็ดี หลังครุน่ คิดอยูน่ าน นางก็ยงั เสียงขัด
จังหวะคนทังสองแล้วก้าวตรงไป
“นายท่าน ข้าส่งสาสน์ทา้ รบให้แก่มสู่ งิ โฉวแล้ว”
“ฮืม” เสียงตอบรับขึนจมูกฟั งดูเกียจคร้านทีเดียว
“สองวันคงเพียงพอรอเยียหลิงกลับมา” อวินลัวเฟิ ง
ค่อยๆ ลุกขึนจากตักชายหนุ่ม ดวงตาทะมึนจ้องใบหน้า
ชวนเอ็นดูของจงหลิงเอ๋อร์ “เมือข้ารับเจ้าเป็ นคนของข้า
ในตอนนัน ข้าก็ได้ลนวาจาไว้
ั แล้วว่าหากเจ้าติดตามข้า
ไป ข้าจะทําให้ชือเสียงของเจ้าขจรไกลไปทัวทังผืนแผ่น
ดิน ใครได้ยินเป็ นต้องตัวสัน! อีกไม่นานเจ้า ก็จะได้กา้ ว
11
แรกสูเ่ ส้นทางอันรุง่ โรจน์ หากสําเร็จ จากนีไปเจ้าก็ไม่
ต้องเป็ นสวะ เฝ้าขอความเมตตาจากผูใ้ ดอีก!”
ถ้อยคําเด็กสาวทรงพลังยิงมอบความตืนตันแก่จงหลิน
ยิง “นายท่าน ข้าจะไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวัง”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมเป็ นใจ “เจ้าไปได้ เตรียมตัวเสีย

อีกสองวันข้างหน้าจะมีสงครามยิงใหญ่”
“เจ้าค่ะนายท่าน” จงหลิงเอ๋อร์คารวะนอบน้อมแล้วจาก
ไป
ครันชําเลืองมองร่างจงหลิงเอ๋อร์คอ่ ยๆ ลาลับไป ชิงเหยี
12
ยนผูร้ ออยูใ่ นความเงียบข้างๆ กันก็ครุน่ คิดอยู่ ครูห่ นึง
ก่อนเอ่ยถามว่า “คุณหนูเจ้าคะ องค์ชายสีตรัสว่ามูอ่ ู่
ซวงมีความเกียวดองกันกับตระกูลเทียน ซึงมี หมอหัตถ์
เทวดาหนุนหลัง บัดนีจะยังไม่เร็วไป... ทีจะต่อกรกับมูอ่ ู่
ซวงหรือเจ้าคะ”
“เร็วไปอย่างนันรึ”
ก่อนชิงเหยียนพูดจบ ถ้อยคํานางก็ถกู ขัดขึนด้วยนํา

เสียงโฉดร้ายของเด็กสาว “ในทีแรก ข้ายังไม่รูต้ วั ตนที
แท้จริงของมูอ่ ซู่ วง จึงมิได้กระทําการบุม่ บ่าม” นางหรี
ตาลงเล็กน้อย แล้วแสงอ่อนจางก็สว่างวาบขึนภายใน
“ทว่าบัดนีข้ารูแ้ ล้ว จึงไม่มีสงใดให้
ิ ตอ้ งกังวลอีก”
13
“คุณหนู บ่าวยังไม่เข้าใจ” ชิงเหยียนแลอวินลัวเฟิ งด้วย
ความสงสัยแล้วเอ่ยถามอีกครา
อวินลัวเฟิ งหลุบตาลง แล้วรอยยิมบนริมฝี ปากนางก็

ค่อยๆ ฉีกกว้างขึน “ชิงเหยียนเอ๋ย หากเทียนหยา
เหลียวแลตระกูลเทียนตนจริง ไยจึงได้ทิงตระกูลตนไป
ไม่หวนกลับมาเป็ นสิบๆ ปี เล่า แสดงว่าตระกูลเทียนหา
ได้มีความหมายใดๆ ต่อเขาไม่ ส่วนตระกูลเทียนหากไร้
ซึงเทียนหยาก็มิได้เป็ นตัวปั ญหาใหญ่แต่อย่างใด”
14
ตอนที 266 หากท่านฆ่า ข้าจะฝัง
ได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน ชิงเหยียนจึงเข้าใจแล้ว
15
ผงกศีรษะ “บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะคุณหนูเช่นนันแล้ว
ตระกูลเทียนก็เป็ นเพียงพยัคฆ์กระดาษ หากไร้ซงบารมี
ึ
เทียนหยาแล้วไซร้ ก็มารอดูกนั เถิดว่าพวกเขาจะช่วยคน
โฉดเหล่านันกระทําชัวได้อย่างไร!”
อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิมแล้วไม่ตอบว่าอย่างไรชิงเหยียน
นางเอนกายลงบนร่างอวินเซียวแล้วเอ่ยถามขึนว่า
“อวินเซียว เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับการตัดสินใจของข้า”
อวินเซียวมองลงไปยังเด็กสาวบนตัก มือใหญ่ลบู ไล้เส้น

ผมสยายงามประหนึงสายนําตกแผ่วเบาดวงตาเย็นยะ
เยือกมุง่ มันเด็ดเดียว
16
“หากท่านฆ่า ข้าจะฝัง!”
ถ้อยคําเขากล่าวตามตรงว่านางเพียงแต่ลงมือเท่านัน ที
เหลือเขาจะเป็ นผูเ้ ก็บกวาดเอง มิให้นางต้องเดือดร้อน
ประหนึงว่ามีมือสัมผัสดวงใจแผ่วเบา อวินลัวเฟิ งก็รูส้ กึ
ถึงบางสิงทีตนมิเคยได้รูส้ กึ มาก่อน และความรูส้ กึ ดัง
กล่าวก็เปลียนตัวตนของนางไป
“อวินเซียว” ดวงตานางจรดลงบนใบหน้าเย็นเยียบขอ
งอวินเซียว แล้วริมฝี ปากนางก็ขยับไหว “ไม่วา่ โลกนีจัก
ตัดสินข้าอย่างไร ข้าก็จะไม่กลัว ตราบใดทีเจ้าเข้าใจข้า”
นางจะสนใจไปไยว่าโลกจะคิดเห็นกับนางเช่นไร นาง
17
เพียงต้องการให้เขาเข้าใจเท่านัน
“ชิงเหยียนเอ๋ย” อวินลัวเฟิ งลุกขึนนังอีกคราพลางยืด

กายเกียจคร้าน “ไปกันเถิด ข้าจะช่วยท่านอาฟื นฟู
สถานพลัง”
ดวงตาชิงเหยียนเป็ นประกาย แล้วรอยยิมก็เผยขึนบน

ดวงหน้างดงาม “คุณหนูเจ้าคะ สถานพลังนายน้อยรอง
จักฟื นฟูขนมาได้
ึ จริงๆ หรือเจ้าคะ”
“แน่นอนสิ” อวินลัวเฟิ งกล่าวพลางผงกศีรษะเบา “ข้า

ได้เตรียมนํายาสมุนไพรตํารับพิเศษไว้แล้วอีกไม่นาน
ท่านอาก็จะได้สถานพลังกลับคืน! ไม่สิ ไม่เพียงแค่นนั
คราวนีละพลังของท่านอาจะแข็งแกร่งขึนอย่างก้าว
18
กระโดดทีเดียว!”
บัดนีถึงเวลาทีนางจะช่วยท่านอาฟื นฟูสถานพลังแล้ว!
หากท่านอาได้พลังกลับคืนมา เวลาของตระกูลอวินก็จะ
มาถึงโดยแท้จริง!
ช่วงเวลาสองสามวันทีผ่านมานีเกิดเหตุการณ์ชวนตืน
ตะลึงขึนในแคว้นหลงหยวนติดต่อกันหลายครังหลาย
คราทีเดียว ประการแรก ในวันวิวาห์ระหว่างมูอ่ ู่
ซวงกับองค์รชั ทายาท จู่ๆ ก็มีกลุม่ คนร่วมสองร้อยผู้
เรียกตนว่าเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
ปรากฏตัวขึนเข้าบุกทําลายจวนอัครมหาเสนาบดี รวม
19
ถึงเผาทรัพย์สนิ ทังหมดของตระกูลมูจ่ นวอดวาย ใครต่อ
ใครต่างก็พดู กันถึงเรืองดังกล่าว ให้สงสัยว่าตระกูลมูไ่ ด้
ไปกระทําการอันใดให้ใครเขาระคายเคืองเข้าจึงต้องมา
ชําระแค้นกันถึงขันนี
ความดังกล่าวยังไม่ทนั รา ความใหม่ก็แทรกเข้ามาอีกซึง
ทําให้ทวทั
ั งเมืองหลวงต้องสันไหวเมือเยียหลิง ตัว
ประกันแห่งหลงหยวนผูถ้ กู กักตัวอยูใ่ นหลงหยวนนาน
หลายปี ก่อนหลบหนีไปได้ ได้หวนคืนกลับมาในวันนีเพือ
ออกปากหมันหมายกับสตรี ทียิงไปกว่านัน สตรีดงั
กล่าวเป็ นเพียงหญิงรับใช้ตาต้
ํ อยนามว่าชิงเหยียนผูร้ บั
ใช้อยูใ่ นจวนแม่ทพั อวิน
ครันเกาถูลว่ งรูถ้ งึ เหตุการณ์เข้าก็บงั เกิดความกริวขึนใน
20
ทันใด เขาผุดลุกขึนจากบัลลังก์ดว้ ยเพลิงพิโรธ ดวงหน้า
หล่อเหลาหมองคลําด้วยโทสะ “ดี ดีเยียม! เยียหลิง
เอ๋ย เราอุตส่าห์ให้อิสระเจ้า แต่เจ้ากลับไปคบหากับ
ํ อยของตระกูลอวิน ซํายังขอหมันหมาย
กับนางต่อหน้าธารกํานัลอีกอย่างนันรึ! คิดว่าเราเป็ นคน
โง่งมหรืออย่างไร”
เมือหกเดือนทีแล้ว เกาถูได้สง่ เยียหลิงไปยังจวนแม่ทพั

อวินเพือใส่รา้ ยป้ายสีอวินลัว ทว่าเหตุการณ์กลับ
ตาลปั ตรให้เขาประหลาดใจยิงนักเมือเยียหลิงแอบพบ
รักกับหญิงรับใช้ตาต้
ํ อยในจวนของอวินลัว หักหลังเขา
เพือสตรีผนู้ ีแทน!
ทียิงไปกว่านัน การกระทําของเยียหลิงเท่ากับป่ าว
21
ประกาศให้ทงโลกรู
ั ว้ า่ แคว้นหลงหยวนมิอาจควบคุม
กระทังตัวประกันจากต่างแดน ปล่อยให้หนีไปเสียเฉยๆ
ได้ เป็ นทีน่าอับอายขายหน้ายิงนัก!
all-all2 blog
“เยียหลิง เจ้าอยากแต่งงานกับหญิงรับใช้ตาต้
ํ อยของ
จวนแม่ทพั อวินนักใช่ไหม แต่เราไม่ยอมดอก!” เกาถู
เหยียดยิมหยันแล้วบัญชาเสียงกร้าว “ส่งม้าเร็วไปยัง
แคว้นหลิวจินเพือบอกกล่าวโองการของเราเราต้องการ
ให้เยียหลิงแต่งกับองค์หญิงแปดของเรา”
22
ตอนที 267 เยียหลิงขอหมันหมาย
อวินลัวเอ๋ย เจ้าคิดว่าราชวงศ์แห่งหลิวจินจะยอมรับ
หญิงรับใช้ทีเจ้าเสียมมาให้ยวยวนเยี
ั ยหลิงอย่างนันรึ
ช่างน่าขัน! เราจะไม่ยอมให้แผนของเจ้าลุลว่ งดอก
ํ อยอยากจะเป็ นพระชายาในองค์
รัชทายาทอย่างนันรึ ฝันไปเถอะ!
อย่างไรก็ดี เกาถูก็มิได้คาดคิดเลยว่าฮ่องเต้แห่งหลิวจิ
นเองจะถูกเยียหลิงคุมขัง แล้วใครเล่าจะหยุด เขาได้
เคราะห์รา้ ยทีการสือสารบนผืนแผ่นดินนียังจํากัดนัก
กว่าข่าวสารจะเดินทางถึงกันก็ใช้เวลาเป็ น แรมเดือน!
อีกประการ แคว้นหลิวจินเองก็หา่ งไกลจากแคว้นหลง
หยวนนัก กว่าข่าวคราวแคว้นหลิวจินนี จะเดินทางมา
23
ถึงแคว้นหลงหยวน หลิวจินก็ได้ฮ่องเต้องค์ใหม่แล้ว
...
ในห้องโถงกลาง เมือชําเลืองมองเยียหลิงผูย้ ืนอยูเ่ บือง

หน้าตนแล้ว แม่ทพั อวินก็ผงกศีรษะไม่หยุดพลางเผย
รอยยิมพึงใจ “ดีมาก หนุ่มน้อยผูน้ ีเยียมจริงๆ แม้ชิงเห
ยียนจะเป็ นเพียงหญิงรับใช้ของตระกูลเรา หลานสาวข้า
กับนางก็เปรียบประหนึงพีน้องคลานตามกันมา แม่ทพั ผู้
นีหวังว่าเมือแต่งงานกับนางแล้ว เจ้าจะไม่แต่งอนุคนใด
เข้าเรือนอีก เจ้าให้คาํ มันข้าได้หรือไม่”
ชิงเหยียนซาบซึงในถ้อยคําเขายิงนัก นางเป็ นเพียงหญิง

รับใช้ตาต้
ํ อยของตระกูลอวิน แม้นางขึนเป็ น ผู้
24
บัญชาการเหล่าทัพเพลิงพิโรธแล้ว นางก็ยงั เป็ นผูอ้ ยูใ่ ต้
บังคับบัญชาของอวินลัวเฟิ งอยูด่ ี นางไม่คิดเลยว่า แม่
ทัพอวินจะเอาใจใส่นางถึงเพียงนี
คิดดังนัน ชิงเหยียนก็ชอ้ นดวงตามองเยียหลิง เมือตา

สองตาประสานกันนางก็รบี หลุบเนตรลงแล้วหน้าแดง
“ท่านแม่ทพั ท่านวางใจเถิด ข้าจะไม่หกั หลังชิงเหยี

ยนเป็ นอันขาด และข้าจะมีเพียงชิงเหยียนเป็ นสตรีหนึง
เดียวในดวงใจเท่านัน” เยียหลิงให้คาํ มันคําต่อคํา ดวง
ตามันคงเด็ดเดียว
“ฮ่าๆ ” ตาเฒ่าหัวเราะเริงรืน “เมือเป็ นเช่นนัน ข้าก็จะ

อุปการะแม่เด็กคนนีเป็ นหลานบุญธรรม แล้วให้นางแต่ง
25
งานกับเจ้า”
ได้ยินถ้อยคําทังสองดังนัน ชิงเหยียนก็หน้าแดงขึนอีก
ครา เมือชําเลืองมองเยียหลิงผูย้ ืนอยูเ่ คียงกัน นางก็
ตัดสินใจแล้วหันไปหาอวินลัว “ท่านแม่ทพั อวินเจ้าคะ
บัดนีเรายังมิได้ชาํ ระแค้นศัตรูจนสินกระบวน บ่าวยังมิ
ประสงค์จะแต่งงานในตอนนี”
แม้ตระกูลมูจ่ ะต้องล่มสลายลงภายในเร็ววันนี ผูท้ ีทําร้า

ยอวินชิงหย่าก็ยงั คงลอยนวลอยู่ แล้วจะให้นางลืมเรือง
เหล่านัน หนีไปแต่งงานได้อย่างไร ตราบใดทีตระกู
ลอวินยังชําระหนีแค้นเหล่าศัตรูไม่เสร็จสิน นางก็จะยัง
ไม่เข้าพิธีวิวาห์กบั เยียหลิง!
26
ได้มองดูเด็กสาวผูจ้ งรักภักดีดงั นัน อวินลัวก็ประทับใจ
ยิง เขาถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “หากเจ้ายังไม่ประสงค์
แต่งงานตอนนี ก็หมันหมายกับองค์ชายสามไว้ก่อนแล้ว
เข้าพิธีวิวาห์ทีหลังก็ยอ่ มได้
ได้ยินถ้อยคําตาเฒ่าแล้ว เยียหลิงผูแ้ ต่เดิมมีทา่ ทีผิดหวัง

เล็กน้อยก็เบิกบานขึนแล้วรีบคุกเข่าลง “เป็ นพระคุณ
อย่างยิง ท่านแม่ทพั ! ข้าจะปฏิบตั ิกบั ชิงเหยียนเป็ น
อย่างดี จะมิให้นางต้องตกระกําลําบากใจ ใดๆ เป็ นอัน
ขาด”
อวินลัวรีบยืนขึนทันใดด้วยแตกตืนกับท่าทีของเยียหลิง
เขาถูมือเข้าด้วยกันอย่างเขินอาย “องค์ชายสาม เจ้า
สุภาพเกินไปแล้ว ได้โปรดลุกยืนขึนเถิด ไม่จาํ เป็ นต้อง
27
คุกเข่าลงต่อหน้าข้า”
ได้เห็นอวินลัวจะพยุงเยียหลิงลุกขึนดังนัน อวินลัวเฟิ งก็

หัวเราะเบาๆ แล้วกล่าวว่า “ท่านปู่ มิเป็ นไรดอก ให้เขา
คุกเข่าลงต่อหน้าท่านเถิด”
“นางเด็กคนนีนี” อวินลัวจ้องอวินลัวเฟิ ง “เขาเป็ นถึง

องค์ชายสามแห่งแคว้นหลิวจิน แม้บดั นีจะแต่งงานกับ
ชิงเหยียนแล้วก็ยงั มิจาํ เป็ นต้องโค้งให้ขา้ ”
อวินลัวเฟิ งยักไหล่ “ข้าลืมแจ้งท่านไปว่าเยียหลิงอยูใ่ ต้

บังคับบัญชาของข้า เขาคุกเข่าลงต่อหน้าท่านก็มิใช่
ปั ญหาแต่อย่างใด อย่าได้คิดมากไปเลย”
28
แม้อวินลัวเฟิ งแจ้งท่านปู่ นางว่าไปแคว้นหลิวจินก็เพือแก้
แค้น นางก็มิได้ลงรายละเอียดแต่อย่างใด เช่นนันเอง
ท่านปู่ นางจึงมิลว่ งรูว้ า่ เยียหลิงบัดนีอยูใ่ ต้บงั คับบัญชา
ของนางแล้ว
29
ตอนที 268 ความลับ
เมืออวินลัวได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งดังนัน ตาเฒ่าก็ตก

ตะลึงปากอ้า นีตนได้ยินนางไม่ผิดใช่หรือไม่ องค์ชาย
สามแห่งแคว้นหลิวจินคือผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชาหลานสาว
ตัวดีของตนจริงๆ หรือ
“เฟิ งเอ๋อร์ เจ้าพูดจริงรึ”
อวินลัวแม้ตกตะลึงแต่ก็ภาคภูมิใจในตัวหลานสาว จะมี
ใครอืนอีกเล่าเอาองค์ชายมาเป็ นสมุนเช่นนีได้หากมิใช่
หลานสาวของตนผูน้ ี
1
“ท่านไม่ทราบหรอกหรือ” อวินลัวเฟิ งมองท่านปู่ ตนด้วย
ท่าทีประหลาดใจ “เขาคือรองผูบ้ งั คับบัญชาแห่งเหล่า
ทัพเหล็กกล้า เพียงแต่ครังข้าพาท่านไปยังลานฝึ กใต้
พิภพนัน เขาได้ออกไปปฏิบตั ิภารกิจพอดิบพอดี เพิงได้
กลับมาวันนี”
แม้แม่ทพั อวินนําทัพเข้าสูศ้ กึ กับแคว้นหลิวจินจริง ทว่าก็

มิเคยได้เห็นองค์ชายสาม เช่นนันเอง เมือเกาถูจดั ฉาก
ให้เยียหลิงแทรกซึมเข้ามาเป็ นสายลับท่ามกลางตระกู
ลอวินเมือหกเดือนก่อน ตนจึงมิลว่ งรูถ้ งึ ตัวตน ทีแท้จริง
ขององค์ชาย ไม่อย่างนัน เขาคงไม่ปล่อยให้เยียหลิงเข้า
มายุม่ ย่ามกับตระกูลอวินเป็ นอันขาด และก็คงจะไม่มี
การแต่งงานทีน่ายินดีเช่นนี!
2
“ฮ่าๆๆ” แม่ทพั อวินหัวเราะเบิกบานอีกครา มือลูบเครา
ยาวแล้วเหยียดยิมเยาะ “ข้านึกว่าชิงเหยียนกับองค์ชาย
สามพบกันทีแรกทีหลิวจินเสียอีก มิได้คิดเลยว่าทังสอง
รูจ้ กั กันทีนี! เราควรสํานึกในบุญคุณของเกาถู ดีหรือไม่
ทีได้มอบการแต่งงานอันลําค่าเช่นนีให้แก่เรา”
ในฐานะตัวประกันจากชาติศตั รู เยียหลิงจะแทรกซึมเข้า
มาในตระกูลอวินได้อย่างไร แน่นอนว่าเกาถูตอ้ งเป็ นผู้
อยูเ่ บืองหลังแน่นอน อย่างไรก็ดี การกลับกลายเป็ นว่า
เยียหลิงอ่อนลงด้วยฤทธิหลานสาวตน เช่นนันเอง เขา
จึงควรขอบคุณเกาถูทีหาสามีดีถงึ เพียงนีให้ชิงเหยียน
ซํายังหาลูกน้องดีให้หลานสาวตนอีกด้วย!
อวินลัวหัวเราะแล้วเอ่ยถาม “เกาถูจะเสียสติหรือไม่หาก
3
ล่วงรูเ้ รืองนี”
อวินลัวเฟิ งลูบคางตนแผ่วเบา ดวงตาทะมึนส่องแสง

ด้วยรอยยิมโฉดร้าย “ข้าว่าแค่เสียสตินนมิ
ั พอ ต้องโค่น
ล้มราชบัลลังก์กนั เลยทีเดียว! ท่านปู่ นงดู
ั อยูเ่ ฉยๆ เถิด
ภายในสองวันนี ข้าจะมีการแสดงยิงใหญ่ทีท่านจะไม่มี
วันลืมไปชัวชีวิต”
กล่าวจบ อวินลัวเฟิ งก็หนั ไปหาเยียหลิงพลางเลิกคิวเอ่ย

ขึนว่า “ช่วงระหว่างสองวันนี ท่านอาข้าเก็บตัวสันโดษ
เพือฝึ กฌานเดียว ฉะนัน เจ้าต้องดูแลเหล่าทัพเหล็ก
กล้าให้ดี!”
เยียหลิงนิงไปครูห่ นึง จากนันนอบน้อมตอบรับว่า “ขอ

4
รับ นายท่าน”
“ท่านอาเจ้าเก็บตัวสันโดษฝึ กฌานเดียวอยูห่ รอกรึ”
ได้ยินใจความสําคัญจากบทสนทนาดังนัน อวินลัวก็
มองทังสองด้วยท่าทีมนึ งง “ท่านอาของเจ้า ไม่สามารถ
บรรลุฌานได้ตงแต่
ั บาดเจ็บเมือสิบปี ทีแล้ว ไยจู่ๆ จึงได้
เก็บตัวสันโดษฝึ กฌานเดียวเสียเล่า”
อวินลัวเฟิ งกะพริบตา “นันเป็ นความลับ เดียวท่านก็รู ้

เอง”
ความลับอย่างนันรึ ได้ยินถ้อยคําสองคํานีอีกครา ตา
5
เฒ่าก็อดกลอกตาตนมิได้ เมือไรก็ตามทีแม่ตวั ดีคนนี
แจ้งแก่เขาว่านางมีความลับรอให้ประหลาดใจ ก็มกั จะ
เป็ นเรืองสยองขวัญสันประสาทเสียมากกว่า สงสัยเหลือ
เกินว่าคราวนีนางจะมาไม้ไหน
หรือว่า... ทันใดนันเอง อวินลัวก็ฉกุ คิดอะไรบางอย่าง

ขึนมาได้ แล้วก็เนือตัวสันขึนมา “เจ้าช่วยท่านอาฟื นฟู
สถานพลังอย่างนันรึ”
อวินลัวเฟิ งยักไหล่แล้วเผยยิม “ในเมือเป็ นความลับ ข้า

ก็บอกอะไรท่านตอนนีมิได้ อีกไม่กีวันท่านก็จะรูค้ าํ ตอบ
เอง ข้าเหนือยแล้ว ชิงเหยียน ไปกันเถิด” แล้วนางก็อา้
ปากหาวเกียจคร้าน แล้วเดินออกจากโถงกลางไป
6
จ้องมองร่างเด็กสาวลาลับตาไปดังนัน แม่ทพั อวินก็สา่ ย
ศีรษะอย่างเหลืออด “ช่างเป็ นเด็กวายร้ายอะไรเช่นนี!
ก็ได้ แม้นางปฏิเสธทีจะบอกตอนนี เดียวอีกไม่นานข้าก็
จะรูเ้ อง ข้าไม่รบี ”
อันทีจริง ทีอวินลัวเฟิ งยังไม่บอกอะไรตอนนีนันมีเหตุผล

นางสามารถรักษาอวินชิงหย่าได้จริง แต่ก็ขนอยู
ึ ก่ บั
ความอดทนของตัวเขาเองด้วย หากท่านอาอดทนต่อ
ความเจ็บปวดระหว่างรับการรักษาได้ ไม่เพียงแต่จะได้
สถานพลังกลับคืนมา ยังจะสามารถพัฒนาพลังตนขึน
อย่างก้าวกระโดดอีกด้วย อย่างไรก็ดี หากเขาทนมิได้
การรักษาครังนีก็จะล้มเหลว
7
ตอนที 269 ความริษยาและความทะเยอทะยานของมู่
อูซ่ วง
หากล้มเหลว อวินลัวคงต้องผิดหวังเป็ นยิงนัก! เช่นนัน

เอง นางจึงเลือกเก็บเป็ นความลับเอาไว้ก่อน ยังมิบอก
ข่าวดีทา่ นปู่ ตอนนีจนกว่าอวินชิงหย่าจะหายดีจริง ทีสุด
แล้ว ท่านปู่ นางก็เลยวัยรับแรงกระตุน้ มาไกลแสนไกล
...
8
ณ จวนอัครมหาเสนาบดี
มูอ่ ซู่ วงผลักประตูเข้าไปสูห่ อ้ งส่วนตัวกําจายกลินหอมไม้

จันทน์ เมือเห็นเทียนเคอผูน้ งหลั
ั บตาทําสมาธิอยูบ่ น
เตียงดังนัน นางก็ลงั เลอยูค่ รูห่ นึง จากนันค่อยๆ ย่างเข้า
ไปหา
“นายหญิงเทียนเคอ ท่านคงทราบแล้วถึงสิงทีเกิดขึนกับ
ตระกูลมูเ่ มือเร็วๆ นี ข้าประสงค์ขอ ความช่วยเหลือจาก
ท่าน”
ในเมือทังเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธกล้า
โจมตีตระกูลมูใ่ นวันวิวาห์ของนางแล้ว ก็เท่ากับว่าพวก
เขาหาได้เห็นราชสํานักอยูใ่ นสายตาไม่! เช่นนันเอง
9
นางจึงทําได้เพียงหันมาขอความช่วยเหลือจากเทียนเคอ
เท่านัน หากเทียนเคอคิดช่วยพวกตน ทังเหล่าทัพเหล็ก
กล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธก็มิใช่ปัญหาแต่อย่างใด
ได้ยินคําขอจากมูอ่ ซู่ วงดังนัน เทียนเคอก็เบิกเนตรขึน

เล็กน้อย ชําเลืองมองเด็กสาวผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้าด้วยท่าที
เย็นชา จากนันเอ่ยห่างเหินว่า “ข้ามาเพียงเพือพาตัว
เจ้าออกไป ธุระของตระกูลมูน่ นไม่
ั เกียวข้องอะไร กับ
ข้า! มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย ในเมือเจ้าจะเข้าเป็ นคนของตระกูล
เทียนแล้ว เจ้าอย่าสนใจเรืองชันตําพรรค์นีเลยจะดีกว่า”
มูอ่ ซู่ วงพลันรูส้ กึ ว่าใจตนหล่นวูบไปหนึงจังหวะ ดวงหน้า

เปี ยมล้นด้วยความหวาดหวัน “นายหญิงเทียนเคอ แต่
ตระกูลมูเ่ ป็ นผูเ้ ลียงดูขา้ มา จะให้ขา้ ทอดทิงพวกเขาไป
10
ได้อย่างไร”
เทียนเคอเบิกเนตรขึนเล็กน้อยแล้วตอบรับด้วยท่าทีหยิง
ยโส “มูอ่ ซู่ วง หากเจ้าเป็ นห่วงตระกูลมูม่ ากนัก ข้าก็ได้
แต่ตอ้ งทิงเจ้าไปเท่านัน ข้าหวังว่าเจ้าจะเก็บไปคิด เมือ
เจ้าเข้าตระกูลเทียนเมือใด ตระกูลมูก่ ็จะไม่เกียวข้องอัน
ใดกับเจ้าอีก ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึนกับพวกเขาก็ตาม!”
ได้ยินถ้อยคํานางดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็กาํ หมัดแน่น ดวงหน้า

ซีดขาว นางช้อนดวงตามองไปยังสตรีผนู้ งั ไขว่หา้ งอยู่
บนเตียงนัน แล้วคลืนความเกลียดชังก็ถาโถมเข้าใส่
ทังสองต่างก็เป็ นคนของตระกูลเทียนเหมือนกัน ไยมีแต่

เทียนเคอทีสามารถบัญชาสังนางด้วยท่าทีถือดี ส่วนนาง
11
ต้องทําตัวอยูใ่ นโอวาท ประจบสอพลอเทียนเคอด้วยเล่า
เพียงเพือเข้าตระกูลเทียนให้ได้อย่างนันหรือ
ไม่!
นางไม่พอใจ!
ทีนางต้องการคือสถานะสูงสุด มิใช่การหมอบกราบลง
ต่อหน้าผูใ้ ด จะเป็ นอวินลัวเฟิ งหรือเทียนเคอ ก็เถิด สัก
วันนางจะเหยียบยําพวกเขาให้จมดิน!
มูอ่ ซู่ วงกําหมัดแน่นขึน จากนันช้อนศีรษะขึนด้วยท่าที

เด็ดเดียว “นายหญิงเทียนเคอ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่
12
ยุง่ เกียวอันใดกับธุระของตระกูลมูอ่ ีก ข้าไม่เกียวข้อง
อะไรกับพวกเขาอีกต่อไป ไม่วา่ จะเป็ นหรือตาย ก็มิใช่
กงการอะไรของข้า”
หากนางต้องสละครอบครัวเพืออํานาจ นางก็ไม่มีทาง
เลือก! นางมันใจว่าท่านปู่ จกั เข้าใจ
“ดี” เทียนเคอสะบัดชายแขนเสือพลางค่อยๆ ลุกขึน

จากเตียง แล้วจ้องมูอ่ ซู่ วงเย็นชา “มูอ่ ซู่ วง เตรียมตัว
เสีย พวกเราจะจากตระกูลมูบ่ ดั เดียวนี”
“ตอนนีเลยรึ”
13
มูอ่ ซู่ วงชะงัก “เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิง
พิโรธจะเผด็จศึกตระกูลมูใ่ นอีกสองวันนีแล้ว ข้า...”
“มูอ่ ซู่ วง” เทียนเคอตะคอกขัดมูอ่ ซู่ วงขึน “ข้าเพิงบอก

เจ้าไปเจ้าลืมแล้วรึ หากเจ้าอยากอยูข่ า้ ก็ไม่วา่ แต่ขา้
หวังว่าเจ้าจะไม่มาเสียใจทีหลัง”
มูอ่ ซู่ วงคิดหนัก หลับตาลงแล้วแพขนตาก็สนไหวแผ่

ั ว
เบา นางรูด้ ีวา่ หากดึงดันทีจะอยูใ่ นตระกูลมูต่ อ่ ไป ก็ตอ้ ง
พลาดโอกาสเข้าเป็ นหนึงในตระกูลผูท้ รงอิทธิพล
มูอ่ ซู่ วงเปิ ดตาขึนในทีสุด ในดวงตาฉายแววมุง่ มันเด็ด

เดียวปราศจากความกังวลใจใดๆ อีกต่อไป “เช่นนัน
14
แล้ว ข้าจะไปกับท่าน นายหญิงเทียนเคอ”
เทียนเคอผงกศีรษะเย็นชา
15
ตอนที 270 มูอ่ ซู่ วงผูไ้ ร้หวั ใจ
สําหรับนางแล้ว มูอ่ ซู่ วงก็เป็ นเพียงหนูลองยา จะให้นาง

เต็มใจรอหนูลองยานานกว่านีอีกได้อย่างไร แค่นางรอ
ให้พิธีวิวาห์ของมูอ่ ซู่ วงเสร็จสินก็นบั ว่าเมตตามากแล้ว
หากเป็ นกรณีปกตินางคงไม่เปลืองแรงช่วยเหลือหนูลอง
ยาถึงเพียงนี
16
“เก็บของเสีย แล้วเราจะไปกันเดียวนี”
ถ้อยคําเทียนเคอเย็นชาและห่างเหินเช่นเดิม มูอ่ ซู่ วงขบ

เขียวเคียวฟั นด้วยความชิงชัง ทว่าก็มิได้แสดงออกมา
ทางสีหน้าแต่อย่างใด ดวงหน้านางเปี ยมด้วยความ
เคารพนบนอบ ทว่าในหัวใจอัดแน่นไปด้วยความเกลียด
ชัง
เทียนเคอเอ๋ย เจ้ารอก่อนเถิด เมือข้าได้ขนครองตระกู

ึ ล
เทียนเมือใด ข้าก็จะทําให้เจ้าโดดเดียวเช่นกัน!
ทว่าด้านนอกประตูนนเกิ
ั ดมีหญิงรับใช้ผหู้ นึงแอบฟั งบท
สนทนาของทังคูอ่ ยู่ แล้วจึงแตกตืนรีบรุดไปแจ้ง มูส่ งิ โฉ
17
วทันที! เมือมูส่ งิ โฉวรูเ้ รืองเข้าว่ามูอ่ ซู่ วงกําลังจะจากไป
กับตระกูลเทียนบัดเดียวนี เพลิงพิโรธก็ปะทุขนโดยพลั
ึ น
จากนันรุดออกไปขวางทางทังสองทีหน้าลาน
เคราะห์ดีทีมูอ่ ซู่ วงใช้เวลาพอประมาณในการเก็บข้าว

ของ เมือมูส่ งิ โฉวรีบรุดมาถึงหน้าลาน ก็ได้พบ มูอ่ ซู่ วงผู้
เดินตามหลังสองตระกูลเทียนมาต้อยๆ พอดี
“อูซ่ วง!” ดวงเนตรมูส่ งิ โฉวแดงกําภายในเวลาอันสัน

และมีเปลวพิโรธเผาแผ่ว “เจ้ากําลังทําอะไรอยู่ อย่า
บอกนะว่าเจ้าจะทอดทิงตระกูลไปเฉยๆ ไม่ไยดี”
เดิมทีมสู่ งิ โฉวมิได้หวันใจกับเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่า
ทัพเพลิงพิโรธมากนักนันก็เพราะมีตระกูลเทียนคอย
18
หนุนหลัง! ไม่เช่นนันแล้ว เมือไม่รูท้ ีมาทีไปของอีกฝ่ าย
เขาเองก็มิกล้าบุม่ บ่ามเช่นกัน
อย่างไรก็ดี เขาก็ไม่คาดคิดเลยว่าตระกูลเทียนจะจากไป
ดือๆ เช่นนี กระทังหลานสาวแท้ๆ ของตนยัง มิสนเลย
หรือว่าตระกูลจะเป็ นตายร้ายดีอย่างไร
“อัครมหาเสนาบดีมู่ ท่านผิดแล้ว” ดวงเนตรมูอ่ ซู่ วง

หม่นลงเล็กน้อย “ข้าเป็ นคนของตระกูลเทียน ข้ามีเพียง
ตระกูลเดียวเท่านันคือเทียน ตระกูลมูน่ นไม่
ั มีความ
สําคัญอันใดต่อข้า”
เพือพิสจู น์ตวั เองแก่เทียนเคอ มูอ่ ซู่ วงถึงขันเรียกท่านปู่

ตนแท้ๆ ว่าอัครมหาเสนาบดีมู่ ก็ดว้ ยประสงค์จะแบ่ง
19
แยกตนออกจากจวนอัครมหาเสนาบดีอย่างชัดเจน!
หัวใจมูส่ งิ โฉวเย็นยะเยือกหาทีเปรียบลงทันใดพลางมอง
สีหน้าไร้หวั ใจของมูอ่ ซู่ วงอย่างไม่เชือ “เจ้าเรียกข้าว่า
อย่างไรนะ มูอ่ ซู่ วง เจ้าอย่าลืมว่าข้าเป็ นผูเ้ ลียงดูเจ้ามา
หากไม่มีขา้ เจ้าจะไปอยูท่ ีใด ข้าตามใจ ปรนเปรอเจ้า
อย่างหาทีสุดมิได้ ทว่าบัดนีเมือเจ้าได้เกาะกิงก้านใบ
เลียงทีสูงส่งกว่าแล้ว ก็จะทิงกันไป กลับตัวเป็ นปรปั กษ์
กันอย่างนันรึ”
มูอ่ ซู่ วงขมวดคิวแน่น “หากท่านรักข้าจริง ท่านคงไม่ขดั

ขวางเส้นทางเจริญของข้า อยูต่ ระกูลมูไ่ ปก็มีแต่จะ
เสียดายความสามารถของข้าเปล่าๆ ! ข้าต้องไปหาก
ปรารถนาทีจะรุง่ โรจน์ และเหยียบยําผูค้ นให้อยูใ่ ต้เท้า
20
ของข้า!”
นําเสียงนางเย็นชาห่างเหินประหนึงว่าผูอ้ าวุโสเบืองหน้า
มิใช่สมาชิกครอบครัวผูเ้ ลียงดูตนมากับมือ หากแต่เป็ น
คนแปลกหน้า
มนุษย์ลว้ นแล้วแต่เห็นแก่ตวั ด้วยกันทังนัน แม้ทีแรกถ้อย

คําเทียนเคอจะทําให้นางขุ่นเคือง แต่นางก็ เย็นใจลงจน
ได้ ตราบใดทีนางสามารถยืนอยูบ่ นจุดสูงสุดได้ อย่าว่า
แต่ทอดทิงตระกูลมูเ่ ลย หากต้องสังหารแม้กระทังสาย
เลือดตน นางก็จะทําโดยมิลงั เล!
เผียะ!
21
ฝ่ ามือตบฉาดเข้าทีใบหน้ามูอ่ ซู่ วง ทันใดนันเองศีรษะ
นางก็หนั ไปอีกทาง เส้นผมหลุดลุย่ ระบ่า ใบหน้าครึง
หนึงแดงชํา
มูอ่ ซู่ วงเช็ดรอยเลือดออกจากมุมปากแล้วหัวเราะเย็นชา

พลางชําเลืองไปยังชายหนุ่มรูปงามผูบ้ ดั นีมี ดวงหน้า
โกรธแค้น นางกล่าวเยาะ “ท่านมีสทิ ธิอะไรมาตบข้า”
ดวงหน้ามูอ่ เู๋ ชินซีดขาวพลางยกมือขึนหมายจะตบนาง

อีกครา ทว่าสุดท้ายก็ลดมือลงอย่างอ่อนแรง
“มูอ่ ซู่ วง บุคคลผูน้ ีคือท่านปู่ ของเจ้า ตระกูลมูท่ กุ คนคือ

ครอบครัวของเจ้า เจ้าจะทอดทิงความเป็ น ความตาย
22
ครอบครัวตนไปแล้วสนใจแต่ตวั เองอย่างนันรึ”
มูอ่ ซู่ วงหัวเราะเย็นชา “ข้าขอยืนยันอีกทีเถิด ครอบครัว

ของข้าคือตระกูลเทียน ตระกูลมูไ่ ม่เกียวข้องอะไรกับข้า
แม้แต่นอ้ ย! ข้าเห็นแก่ตวั แล้วผิดอะไร ตระกูลมูใ่ ห้อะไร
ข้าบ้างตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ไยข้าจึงต้องทอดทิง
โอกาสเพือสืบทอดตระกูลท่านด้วยเล่า”
ตอนที 271 เห็นแก่ตวั
23
“มูอ่ ซู่ วง!” มูอ่ เู๋ ชินขบเขียวเคียวฟั น แล้วดวงตาก็
กําจายรังสีเพลิงพิโรธ “เจ้ากล้าดีถามว่าตระกูลมูเ่ คยให้
อะไรเจ้าบ้างอย่างนันรึ อย่าบอกนะว่าชีวิตอูฟ้ ตลอด
ู่
หลายปี ทีผ่านมาของเจ้าล้วนแล้วแต่เป็ นเรืองโกหก หาก
ปราศจากตระกูลมู่ เจ้าจะมีวนั เจริญอยูเ่ ช่นนีรึ ท่าม
กลางตระกูลมูท่ งหมด
ั ท่านปู่ พะเน้าพะนอปรนเปอเจ้าที
สุดทว่าใครเล่าจะคิดว่าเจ้าเองก็เป็ นผูท้ ีไร้หวั ใจและไร้
ยางอายทีสุดเช่นกัน!”
ได้ยินเสียงพีชายแท้ๆ ของตนดังนัน รอยเหยียดยิมบน

ริมฝี ปากของนางก็ยงเด่
ิ นชัด
“แต่ตระกูลมูก่ ็มิได้สง่ ให้ขา้ อยูเ่ หนือคนอืนๆ มิหนําซํายัง

24
ถูกนางอวินลัวเฟิ งรังแก! หากตระกูลมูม่ ีพลังสูงส่งถึง
ปานนันจริง ไยนางแพศยาอวินลัวเฟิ งยังกล้ารังแกข้า
ข้าไม่โทษตัวเองทีทอดทิงตระกูลมูไ่ ป ข้าโทษแต่ตระกู
ลมูท่ ีไร้พลังเกินกว่าทีจะรังตัวข้าให้อยู”่
หากมูอ่ ซู่ วงยังมีความรูส้ กึ ผิดทีตัดสินใจไปทีแรกอยูน่ นั

การกระทําของเหล่าสมาชิกครอบครัวนางบัดนีก็ชาํ ระ
ล้างความรูส้ กึ ผิดนันไปจากใจจนหมดสิน
อย่างไรก็ดี ขณะมูอ่ ซู่ วงทุม่ เถียงกับมูอ่ เู๋ ชินอยูน่ นั ก็ไม่มี

ใครสังเกตเห็นถึงเงาร่างของมูเ่ ซินปรากฏขึน ชัวแล่น
หนึงจากจุดไกลๆ
“ท่านพี ท่านเห็นแก่ตวั เกินไปแล้ว!” มูอ่ ซู่ วงเหลือบแล

25
มูอ่ เู๋ ชินผูบ้ ดั นีโกรธเกรียวเสียจนอับจนถ้อยคํา อันใด
ความผิดหวังสะท้อนอยูใ่ นดวงตานาง “หากพวกท่าน
ทังหมดรักข้าจริง ก็คงจะไม่รงตั
ั วข้าไว้ พวกท่านคงยอม
ให้ตระกูลมูต่ อ้ งจบสินลงดีกว่าทําให้ขา้ ลําบากใจ! แต่
กระนัน พวกท่านก็ดา่ ว่าข้าด้วยถ้อยคําเปี ยมคุณธรรม!
พวกท่านทําแบบนี ข้ายิงชิงชังตระกูลมูม่ ากยิงขึน!”
“มูอ่ ซู่ วง!”
“ท่านพี ข้าไม่คิดว่าข้าทําผิดแต่อย่างใด คนงานย่อมวิด

นําเข้าโรงโม่ตน บนโลกใบนี ข้าเชือว่าหากผูใ้ ดยืนอยู่
บนจุดเดียวกันกับข้า ย่อมต้องเลือกหนทางแบบเดียว
กันโดยไม่มีขอ้ ยกเว้น! แม้แต่นางแพศยาอวินลัวเฟิ งผู้
ป่ าวประกาศว่าตนยึดถือความรูส้ กึ และสายสัมพันธ์เป็ น
26
ทีตังเองก็เถิด ข้าเชือว่านางเองก็คงไม่มีวนั ปล่อยโอกาส
ทีจะได้กา้ วขึนสูส่ วรรค์ในวูบเดียวหลุดมือ!”
ในจิตใจของมูอ่ ซู่ วงนัน มนุษย์ลว้ นแล้วแต่เห็นแก่ตวั โดย

ไม่มีขอ้ ยกเว้น เช่นนันเอง นางจึงมิได้คิดว่า การกระทํา
ของตนผิดแต่อย่างใด! หากตระกูลมูเ่ ลียงดูนางมา
แล้วจะทําไม พวกเขาทําเช่นนันด้วยเจตจํานง ของตน
เอง ไม่อาจรัดรึงการกระทําใดๆ ของนางไว้ได้!
“นายหญิงเทียนเคอ” มูอ่ ซู่ วงหันไปหาเทียนเคอ “เราไป

กันเถิด”
เทียนเคอผงกศีรษะเย็นชา ร่องรอยความขบขันฉาย
27
สว่างวาบขึนในดวงตา...
อุตส่าห์หลงผิดคิดว่าตนจะสามารถอยูเ่ หนือใครๆ เขาได้

ด้วยกิรยิ าท่าทางเช่นนีน่ะหรือ ฝันไปเถิด! รอไปถึง
ตระกูลเทียนก่อนเถิด แล้วนางจะรูว้ า่ ทีทอดทิงท่านปู่ กบั
ท่านพีไปนันผิดพลาดมหันต์เพียงใด
เคราะห์รา้ ยทีนางไม่มีโอกาสได้ตดั สินใจอีกต่อไป
“ช้าก่อนมูอ่ ซู่ วง!” มูอ่ เู๋ ชินคว้าแขนมูอ่ ซู่ วงหวาดหวาด

หวัน “เจ้าไร้หวั ใจถึงเพียงนี ไม่คิดถึงตระกูลมู่ แม้เพียง
นิดแล้วจริงๆ อย่างนันรึ บัดนี ไม่เพียงแต่เหล่าทัพเหล็ก
กล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ แต่อวินลัวเฟิ งเองก็จอ้ ง
เล่นงานพวกเราอยู!่ หากเจ้าไป ตระกูลมูย่ อ่ มถึงกาล
28
อวสานอย่างแน่นอน สํานึกของเจ้ายังนิงนอนใจอยูไ่ ด้
อย่างไรกัน”
มูอ่ ซู่ วงชะงักไป
ด้วยนางหันหลังให้แก่มอู่ เู๋ ชิน เขาจึงมิเห็นสีหน้าของนาง
อย่างไรก็ดี เมือเห็นมูอ่ ซู่ วงชะงักนิงไป เขาก็คิดเอาเอง

ว่าคงมีโอกาสทีนางจะหวนกลับคืนสูต่ ระกูลมู่ อยูบ่ า้ ง สี
หน้าจึงอดอ่อนลงมิได้
“อูซ่ วง ปี นนที
ั เจ้าถูกรังแกข้างนอกนัน ข้าเองนําผูค้ นไป
จัดการสารเลวเหล่านันทีรังแกเจ้า เจ้าหลงรักองค์
29
รัชทายาท ข้าก็กีดกันมิให้สตรีผใู้ ดได้เข้ามาติดพันองค์
รัชทายาท แล้วยังช่วยเจ้าใส่รา้ ยป้ายสีนางเหล่านันทีทํา
ให้องค์รชั ทายาทหลงใหลในตนจนได้อีกด้วย ไม่เพียง
เท่านัน เมือครังเราสองออกไปผจญภัยด้วยกันยามยัง
เยาว์วยั ข้าก็รบั การโจมตีจากอสูรเซียนแทน เจ้าจึงได้
รอดชีวิตอยูม่ าจนถึงบัดนี อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมเรือง
เหล่านันไปหมดสินแล้ว”
30
ตอนที 272 การมาเยือนอันน่าตืนตะลึง
อดีตเปรียบประหนึงสายนํา ทะลักล้นเข้ามาสูจ่ ิตใจของ

มูอ่ ซู่ วง
อย่างไรก็ดี ภาพอดีตเหล่านันก็มิได้แม้แต่กระตุน้ ความ

รูส้ กึ ผิดในใจนางเลยแม้แต่นอ้ ย ซํายิงสุม ความเกลียด
ชังในใจให้โหมกระพือยิงขึน นางยกมือขึนปั ดมือมูอ่ เู๋ ชิน
ซึงจับคว้าแขนนางไว้แน่นอย่างแรง จากนันหันไปหา
ชายหนุ่ม
“มูอ่ เู๋ ชิน ต่อให้ทา่ นถูกฝังอยูใ่ ต้องุ้ เท้าอสูรเซียนในปี นนั

ท่านก็ทาํ ตัวท่านเอง! ข้ามิได้ขอให้ทา่ นมาช่วยเหลือข้า
สักหน่อย ท่านทําลงไปก็เพราะรูส้ กึ ผิดต่างหาก! ข้าจะ
1
บอกอะไรให้ ใครก็ตามทีกีดกันข้าจากอนาคตอัน
รุง่ โรจน์จะเป็ นศัตรูของข้า! และข้าไม่มีทางอ่อนข้อให้แก่
ศัตรู!”
ถ้อยคําของนางแฝงนัยว่าหากมูอ่ เู๋ ชินยังคงไม่ปล่อยนาง

ไป นางก็จะไม่ออ่ นข้อให้เขาอีกต่อไปเข่นกัน!
มูส่ งิ โฉวบัดนีได้สติคืนจากแรงพิโรธแล้ว เมือผูเ้ ฒ่าหลับ

ตาลงแผ่วเบา ทังร่างก็ดชู ราลงไปโดยถนัดใจ “อูเ๋ ชิน
ให้นางไปเถิด!”
“ท่านปู่ !” มูอ่ เู๋ ชินร้องออกมาด้วยสะกดกลันไว้ไม่อยู่
2
“ให้นางออกไป!” มูส่ งิ โฉวลืมตาขึนพลางจ้องไปยังมูอ่ ู่
ซวงเขม็ง “อย่างไรก็ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่เสียใจกับการ
กระทําของตนในวันนี!”
“เสียใจอย่างนันรึ” มูอ่ ซู่ วงยิมเยาะแล้วยกมุมปากขึนขบ

ขัน “ข้าทิงตระกูลมูไ่ ปก็เพือพลังทียิงใหญ่กว่า ข้าจะ
เสียใจไปไย ท่านปู่ ท่านเองนันละทีทําให้ขา้ ต้องตัดสิน
ใจเช่นนี! หากมิใช่เพราะพลังของท่านด้อยกว่าอวินลัว
ข้าคงไม่มีวนั ทอดทิงตระกูลมูไ่ ป! ทังหมดคือความผิด
ของท่านทีไร้คา่ !”
บัดนีมูอ่ ซู่ วงตะโกนประโยคสุดท้ายออกมาแล้ว ในดวง

ตาเปี ยมด้วยความเกรียวกราด “ข้าอยากเข้าตระกูล
เทียน! ข้าอยากแข็งแกร่งขึนกว่านี! ข้าอยากให้นาง
3
แพศยาอวินลัวเฟิ งนันคุกเข่าลงร้องขอความเมตตา จาก
ข้า!”
มูส่ งิ โฉวเหมือนได้เห็นธาตุแท้มอู่ ซู่ วงก็คราวนี ด้วยผูเ้ ฒ่า

จ้องดวงตาเกรียวกราดของนางเขม็ง ตลอดเวลาทีตน
เฝ้าปรนเปรอนางมา สุดท้ายก็เทียบมิได้กบั ความ
กระหายอยากในอํานาจของนางนีเอง! แล้วเขาจะรังตัว
หลานสาวเช่นนีไว้ไปไย
“ท่านปู่ เมือข้าจากไปข้าจะนําตัวเกาหลิงไปด้วย ยิงไป

กว่านัน ข้าจะใช้อาํ นาจของตระกูลเทียนสังให้ อวินลัว
เฟิ งมาเป็ นสนมของเกาหลิงในเร็ววัน เมือนันข้าจะได้
ทรมานนางให้สาแก่ใจ ตระกูลมูท่ าํ เช่นนี ได้ไหมเล่า”
4
ความชิงชังในตัวอวินลัวเฟิ งทําให้สีหน้ามูอ่ ซู่ วงบัดนีดูมิ
ได้เมือนางพ่นวาจามาดร้าย
“ในเมือพวกท่านทําไม่ได้ ก็ไม่มีคณ
ุ สมบัติพอทีจะรังตัว
ข้าเอาไว้!” มูอ่ ซู่ วงสะบัดอาภรณ์เกรียวกราด จากนัน
หมุนกายพลางย่างก้าวไปข้างเทียนเคอ “นายหญิง
เทียนเคอ ข้าได้จดั การธุระของข้าเสร็จสินแล้ว ตังแต่บดั
นีเป็ นต้นไป ข้าคือคนของตระกูลเทียน และข้าพร้อมที
จะตรากตรําอย่างหนักเพือตระกูล! ส่วนจวน อัครมหา
เสนาบดีมนู่ นั จะเป็ นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่เกียวข้องกัน
กับข้า!”
สินคํามูอ่ ซู่ วงก็พลันบังเกิดเสียงโฉดร้ายทว่าผ่อนคลาย

ดังขึนมาจากด้านนอกลาน นําเสียงนันเจือด้วยแววเริง
5
รืน “ออกไปอย่างนันรึ ขอทราบหน่อยได้หรือไม่วา่ เจ้า
จะรีบรุดมุดหัวไปยังทีใดกันแน่”
สําหรับมูอ่ ซู่ วงนัน เสียงนีช่างคุน้ หูยงนั

ิ ก! ทันใดนันเองค
วามชิงชังในดวงตานางก็ยงโหมกระพื
ิ อพลางจ้องออกไป
ด้านนอกลานเย็นชา
ตึง ตึง ตึง!
แรกเริมนันได้ยินเสียงฝี เท้าเป็ นระเบียบทว่าเปี ยมด้วย

พลังจากด้านนอกประตู แถวของทหารผูไ้ ด้รบั การฝึ กฝน
มาเป็ นอย่างดีกา้ วผ่านประตูเข้ามาแล้วตีวงล้อมลานทัง
ลานทันใด
6
หลังจากนัน...
เหล่าสตรีผแู้ บกเกียวกว้างก็เดินเข้ามาในลาน
บนเกียวหรูหรากว้างใหญ่นนปรากฏร่
ั างเด็กสาวนอน
เอนกายขนานราบหนุนตักชายผูเ้ ย็นชาคนนัน มือขวา
นางหนุนศีรษะ อาภรณ์ยาวขาวราวหิมะก็ปลิวสไวอยูใ่ น
สายลม เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้าละเอียดอ่อน ช่าง
น่าตืนตาตืนใจหาใครเทียบเทียมมิได้ ด้วยริมฝี ปากโค้ง
ขึนเล็กน้อยเป็ นรอยยิมร้าย และดวงตาดําสนิทแฝง
ประกายผ่อนคลายยัวเย้า
กระทังผูค้ นของตระกูลมูเ่ องก็อดตืนตะลึงกับอวินลัวเฟิ ง

7
คนใหม่มิได้
ทังบุรุษรูปงามและสตรีเลอโฉมนังอยูเ่ คียงข้างกันบน
เกียวช่างสมกันยิงนักประหนึงภาพเขียนผนัง
บุรุษผูน้ นดู
ั ทา่ มิคอ่ ยพึงใจเท่าใดนักทีผูค้ นต่างก็จอ้ งมอง
เด็กสาว พลางสายตากร้าวก็สาํ รวจไปรอบๆ สีหน้าของ
บุรุษเย็นเยียบประหนึงกระบีคมยาว ผูค้ นทีอยูใ่ กล้ตา่ งก็
หันหนีไปด้วยรูส้ กึ หนาวเยือกตังแต่ ปลายเท้าเข้าสูห่ วั ใจ
8
ตอนที 273 เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
สุดเกรียงไกร
“เจ้า!”
มูส่ งิ โฉวเห็นแวบเดียวก็รูว้ า่ ผูย้ ืนอยูข่ า้ งเกียวคือ

ซงหลิงเอ๋อร์ ดวงตาผูเ้ ฒ่าเปี ยมด้วยเพลิงพิโรธ ใจคิด
อยากจะวิงไปอัดนางเสียให้น่วม ทว่าก็สะกดกลัน
อารมณ์ตนไว้
ดวงตาเปี ยมด้วยเพลิงพิโรธนันจ้องอวินลัวเฟิ งเขม็ง

ความชิงชังฉายชัดบนดวงหน้าชรานัน “อวินลัวเฟิ ง!
9
ตระกูลอวิน! ข้าคิดไว้อยูแ่ ล้ว พวกเราตระกูลมูม่ ิได้มี
เรืองบาดหมางกับผูใ้ ดมากถึงปานนัน เช่นนันแล้วใคร
เล่าจะคิดทําร้ายพวกเรา ข้าเพียงแต่ไม่คิดเลยว่าผูท้ ีชัก
ใยการโจมตีเราจากเบืองหลังจะเป็ นเจ้าจริงๆ!”
ช่างน่าขันทีทุกคนต่างก็ถกู นางหลอกสนิท มิได้ตระหนัก

คิดว่าเด็กสาวผูน้ ีแอบซ่องสุมกําลังรบ เกรียงไกรถึงปาน
นี!
ท่าทางอวินลัวเฟิ งผ่อนคลายทว่าพึงใจ มือทังสองของ

นางวางลงบนคานเกียวพลางช้อนดวงตาขึนเล็กน้อยชํา
เลืองแลมูส่ งิ โฉว “ข้าต้องขอบใจเกาหลิงทีอุตส่าห์เสีย
เวลารวบรวมผูค้ นเหล่านีมาให้ มิเช่นนันแล้วพลังของข้า
คงไม่เข้มแข็งขึนอย่างก้าวกระโดดถึงเพียงนี”
10
มูส่ งิ โฉวมีสีหน้าดูมิได้ขนมาทั
ึ นใด “เหล่าผูค้ นทีองค์
รัชทายาททรงหามาให้เจ้าล้วนแล้วแต่ดอ้ ยคุณภาพ ไม่
มีทางทีจะเป็ นทหารหาญเหล่านีไปได้! อวินลัวเฟิ งเอ๋ย
การกระทําอันเป็ นกบฏแอบซ่องสุมกําลังรบติดอาวุธของ
เจ้านันจะทําให้ตระกูลเจ้าต้องถูกประหารเก้าชัวโคตร
อย่างมิตอ้ งสงสัย!”
“ประหารเก้าชัวโคตรอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งหัวเราะ

เบาๆ “ข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าอาศัยคุณสมบัติขอ้ ใดมา
สังหารครอบครัวของข้า มิหนําซําคนเหล่านีองค์
รัชทายาทยังเป็ นผูม้ อบให้แก่ขา้ เอง แล้วถ้าหากข้าแอบ
ซ่องสุมกําลังคนเล่า จะทําไม หากข้าประสงค์จะโค่นล้ม
ราชบัลลังก์จริง จะอย่างไรตําแหน่งฮ่องเต้ก็ตอ้ งปลิว
11
หลุดจากมือเขาอยูแ่ ล้ว”
มูส่ งิ โฉวชะงักงันไป ไม่เชือหูตนเลยว่าเด็กสาวผูน้ ีจะ

โอหังถึงขันกล่าววาจากบฏต่อหน้าธารกํานัลเช่นนี แม้
นางจะมีจวนแม่ทพั หนุนหลัง ก็มิอาจเทียบอะไรกับราช
สํานักได้
และอย่าลืมว่าราชสํานักยังมีผฝู้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงสุด
อยู่ ส่วนตระกูลอวินมีเพียงอวินลัว ไม่วา่ อวินลัวจะแข็ง
แกร่งปานใด กําลังเขาบัดนีก็ยงั เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขัน
สูงระดับตํา
อวินลัวมิอาจเทียบได้เลยกับอันดับหนึงแห่งราชสํานัก
12
“อวินลัวเฟิ ง”
เมือทราบแล้วว่าผูอ้ ยูเ่ บืองหลังเหล่าทัพเหล็กกล้าและ

เหล่าทัพเพลิงพิโรธคืออวินลัวเฟิ ง มูส่ งิ โฉวก็ ใจชืนขึน
มาแล้วกล่าววาจาเหยียดหยันว่า “ภายในชัวระยะเวลา
ครึงปี ทีผ่านมานี เจ้าทําให้ผคู้ นต้องหันกลับมาเหลียวแล
เจ้าจริงทีเดียว ทว่าเคราะห์รา้ ยทีแม้เจ้าจะมีกองกําลัง
เข้มแข็งอยูใ่ นมือปานใด เจ้าก็ยงั เป็ นเพียงสวะ! วันนีละ
ในเมือเจ้าบังอาจบุกเข้ามาถึงจวนของข้า ข้าก็จะทําให้
แน่ใจว่าเจ้าจะไม่มีวนั ได้กลับออกไป!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวถามขึนพร้อมเผยยิมทีเล่นทีจริง “เจ้า

คิดว่าตนมีคณ
ุ สมบัติเพียงพอทีจะพูดเช่นนันรึ”
13
สินคําเด็กสาวดังนัน เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ
เพลิงพิโรธก็มิได้เร้นรังสีตนอีกต่อไป ทว่าปลดปล่อย
แสนยานุภาพตนออกมาปกคลุมทัวทังจวน
หลังมูส่ งิ โฉวผูเ้ ดิมทีมนใจในตนหนั

ั กหนาได้สมั ผัสรังสี
ของผูค้ นเหล่านีแล้ว ดวงหน้าชราภาพก็ซีดเผือดลงไป
ทันตา ดวงตาเบิกกว้างอย่างหวาดหวัน กระทังทัวทัง
ร่างกายก็สนเทา
ั
“ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับตําสิบคน ส่วนทีเหลือเป็ นผูฝ้ ึ ก

ฌานขันกลางระดับสูงอย่างนันรึ นีมัน... เป็ นไปไม่
ได้!”
14
ท่ามกลางแคว้นหลงหยวนมีผฝู้ ึ กฌานขันสูงเพียงสอง
คนเท่านัน! กระทังอวินชิงหย่าผูค้ รังหนึงเคยเป็ นยอด
อัจฉริยะก็ยงั เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันกลางระดับตํา! เขา
ไม่คิดเลยว่าจู่ๆ ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงสิบคนจะพากันปรากฏ
ตัวขึนเช่นนี
อย่างไรก็ดี อวินชิงหย่าก็อายุเพียงสิบสองเท่านันในปี ดงั

กล่าว ซํายังฝึ กฝนเป็ นเวลาเพียงสองปี เขาคือยอด
อัจฉริยะทีแท้จริงผูบ้ รรลุฌานขันกลางระดับสูงภายในชัว
ระยะเวลาเพียงสองปี โดยปราศจาก ความช่วยเหลือของ
ผูใ้ ด
อย่างไรก็ดี จวนแม่ทพั แห่งแคว้นหลงหยวนก็มิใช่กลุม่

พลังดังเช่นสํานักฌาน สําหรับตระกูลผูแ้ ข็งแกร่งเช่น
15
สํานักฌานนัน เหล่าศิษย์จะเริมต้นทดสอบความ
สามารถตนตังแต่อายุหกปี ก่อนเลือกวิธีการฝึ กฝนฌานที
เหมาะสมกับตัวเอง อวินชิงหย่าผูถ้ ือกําเนิดขึนในโลก
เบืองหน้ากว่าจะได้ทดสอบความสามารถตนก็เมืออายุ
สิบปี เข้าไปแล้ว!
16
ตอนที 274 ข่มขวัญ
หากเทียบกันแล้ว ผูค้ นเหล่านีจากเหล่าทัพเหล็กกล้า

และเหล่าทัพเพลิงพิโรธนันโชคดีกว่ากันมากนัก
ไม่เพียงแต่พวกเขามีนายาชํ
ํ าระกระดูกซึงสามารถ
เปลียนพรสวรรค์แต่กาํ เนิด แต่ยงั สามารถใช้กระทัง
นํายาผสานฌานเพือเพิมพลังตนได้อีกด้วย เพราะมี
ทรัพยากรดังกล่าว ผูค้ นเหล่านีจึงสามารถแข็งแกร่งขึน
ถึงเพียงนีได้ภายในระยะเวลาเพียงครึงปี
17
แน่นอนว่าผูฝ้ ึ กฌานตําลงไปจากขันสูงนันสามารถพบ
เห็นได้ง่ายกว่า และบรรลุได้ง่ายกว่านัก อย่างไรก็ดี
หลังขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงแล้ว การฝึ กฌานก็จะยากยิง
ขึนไปอีกอย่างมหาศาล การจะบรรลุ แต่ละขันนัน
เปรียบเสมือนการไต่เขาทีเดียว
“เจ้าพวกโง่!”
เทียนเคอตวัดสายตามองมูส่ งิ โฉวเย็นชา ความรังเกียจ

เดียดฉันท์สว่างวาบขึนในดวงตา
เมือเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธปรากฏตัว
ขึน นางก็สมั ผัสรังสีความเกรียงไกรของ พวกเขาได้แล้ว
18
ใครเลยจะคิดเล่าว่ามูส่ งิ โฉวจะใจกล้าหน้าทนสําแดง
ฤทธิเดชตนเสียทีนี!
เทียนเคอหรีเนตรลงเล็กน้อย เหลือบแลไปยังคูห่ นุ่มสาว

รูปงามแล้วลมหายใจก็กระตุก
นางรูส้ กึ ว่าคนคูน่ ีอันตรายยิงนัก!
บุรุษเย็นชาผูน้ นทํ
ั าให้นางรูส้ กึ ว่าความกลัวได้เข้าเกาะ
กุมคุมขัง ส่วนเด็กสาวอาภรณ์ขาวผูห้ ยดย้อย นันเล่า...
รังสีของนางอันตรายยิงนัก! ประหนึงว่าถ้าประมาทแม้
19
เพียงนิด ก็จะร่วงหล่นลงสูก่ บั ดักของนางทันที ในแบบที
สินหวังไร้หนทางหนีรอดเลยทีเดียว!
“ขออภัย แต่ขา้ เพียงแต่หวังว่าพวกท่านจะเอืออํานวย

ความสะดวกให้แก่พวกเรา ข้าต้องนําตัวมูอ่ ซู่ วงออกไป
ส่วนคนทีเหลือเชิญท่านจัดการได้ตามสบาย” เทียน
เคอยกมือขึนคารวะแล้วเอ่ย
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย “ข้ายังมีหนีต้องชําระกับ

มูอ่ ซู่ วง ฉะนันนางต้องอยูก่ ่อน”
“คุณหนูอวิน” สีหน้าเทียนเคอเริมจะเย็นชาขึนเล็กน้อย
นําเสียงก็เริมไม่เป็ นมิตรขึนมา “ท่านคิดดูให้ดีก่อนเถิด
เป็ นศัตรูกบั ตระกูลเทียนนันไม่คมุ้ กัน! ข้าได้ยินมาว่า
20
ท่านเป็ นแพทย์ หากท่านปล่อยให้ขา้ นําตัวมูอ่ ซู่ วงกลับ
ไป ถ้าท่านมีคาํ ถามใดๆ ในภายหลัง ท่านขอคําแนะนํา
จากข้าทีบ้านตระกูลเทียนได้ ข้าจะตอบข้อสงสัย ของ
ท่านแน่นอน”
“นายหญิงเทียนเคอ” มูอ่ ซู่ วงกล่าวอย่างหวันๆ เล็กน้อย

“อวินลัวเฟิ งนันมิได้มีคา่ พอ ไยท่านจึงชีแนะ ให้นางไป
หาท่านทีบ้านตระกูลเทียนเล่า ท่าน...”
“เจ้าหุบปากเสียจะดีกว่า!” เทียนเคอตวัดสายตามองมู่
อูซ่ วงเย็นชา “ข้าต้องขออนุญาตเจ้าจัดการธุระกงการ
ของข้ารึ คิดว่าตัวเองเป็ นใครกัน หากไม่มีขา้ เจ้าก็ไร้
ค่า!”
21
มูอ่ ซู่ วงเงียบไปแม้ดวงตางดงามนันจะไม่เต็มใจและ
โกรธขึงพลางจ้องมองอวินลัวเฟิ งเขม็ง
ไยเทียนเคอจึงวางอํานาจเหนือนาง ทว่ากับอวินลัวเฟิ งก
ลับเปลียนทีทา่ เสียเล่า
ไม่!
นางไม่ยอม! นางทนไม่ได้หากต้องแพ้อวินลัวเฟิ งไม่วา่

จะในเรืองใดก็ตาม!
มูอ่ เู๋ ชินเห็นมูอ่ ซู่ วงถูกเทียนเคอว่าเอาดังนันก็อดหัวเราะ

เหยียดเย้ยมิได้ “มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย ในอดีตมีเพียงข้ากับท่านปู่
22
เท่านันทีไยดีเจ้า เจ้าคิดว่าบัดนีตนได้คว้าเอากิงก้านสูง
ส่งมาอยูใ่ นมือแล้ว ทว่าในใจผูอ้ ืนเจ้าก็ไม่มีคา่ อันใด
เลย!”
“คิกๆ” มูอ่ ซู่ วงหัวเราะเย็นชา “ต่อให้ขา้ เป็ นสุนขั ใน

ตระกูลเทียนก็ยงั ดีกว่าเป็ นคุณหนูแห่งจวน อัครมหา
เสนาบดี!”
ต่อให้นางต้องเป็ นสุนขั นางก็ยงั มีโอกาสใช้ตาํ แหน่งแห่ง

ทีของตนกลันแกล้งรังแกผูอ้ ืน!
ทียิงไปกว่านัน เมือมีเทียนเคอและเทียนอวีคุม้ กะลาหัว

แล้ว อวินลัวเฟิ งก็สงั หารนางมิได้แม้กระสันอยากก็ตาม
23
ที!
คิดดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็มิได้พดู อะไรอีกต่อไป เพียงแต่ยืน

เงียบอยูข่ า้ งเทียนเคอ อย่างไรก็ดี สายตานางทีใช้มองอ
วินลัวเฟิ งก็ยงั คงเปี ยมล้นด้วยความชิงชัง! สายตานาง
นันประหนึงหมายมาดจะหําหันกายฝ่ ายตรงข้ามออก
เป็ นพันชินเลยทีเดียว!
“เจ้าไปได้” ดวงตาดําสนิทร้ายกาจกวาดไปยังเทียนเคอ
แล้วอวินลัวเฟิ งก็ยกมุมปากขึน “แต่มอู่ ซู่ วงต้องอยู!่ ”
จะอย่างไรก็ตาม นางก็ยงั คงยืนยันสิงทีตนได้พดู ไปก่อน

หน้านี มูอ่ ซู่ วงต้องอยู!่
24
สีหน้าเทียนเคอเปลียนไปทันใด “แล้วถ้าข้านําตัวนาง
ไปด้วยกําลังเล่า”
ตอนที 275 มูอ่ ซู่ วงสินหวัง
“ขออภัย ถ้าเช่นนันก็คงต้องรบกวนให้พวกเจ้าทัง
สองอยูด่ ว้ ยกันทังคู!่ ”
25
นําเสียงเด็กสาวโอหังด้วยความถือดียงนั
ิ ก ทําให้เทียน
เคอเผลอกําหมัดแน่นทันใด รังสีนางแผ่กาํ จาย เจิดจ้า
ทว่าก่อนทันตอบโต้อนั ใด เทียนอวีผูน้ ิงเฉยตลอดมาก็
ยืนมือออกไปห้ามนาง
“คุณหนูอวิน” เทียนอวีหันไปทางอวินลัวเฟิ งด้วยสีหน้า

เคร่งเครียด “ตระกูลเทียนมิลว่ งรูม้ าก่อนว่าท่านมีความ
แค้นส่วนตนกับมูอ่ ซู่ วง พวกเราจึงได้ตอ้ งการนําตัวนาง
ไป ในเมือนางเป็ นปรปั กษ์กบั ท่าน เราสองก็จะทิงนางไว้
กับท่านทีนีในวันนี ถือว่าท่านติดหนีเรา”
“อะไรนะเทียนอวี”
เทียนเคอชะงักไปชัวขณะขณะมองไปยังเทียนอวีด้วย
26
ความสับสน ร่องรอยความกังวลใจปรากฏอยูใ่ นดวงตา
“แต่หนูลองยาของข้า...”
“เทียนเคอ” เทียนอวีหน้านิวคิวขมวด จากนันพูดเสียง

เบาพอให้ได้ยินกันเพียงสองคนเท่านัน “ร่างกายมูอ่ ซู่ วง
มีเอกลักษณ์ก็จริง ทว่าทังโลกก็มิได้มีนางอยูเ่ พียงผู้
เดียวทีเหมาะสมกับการเป็ นหนูลองยาชันสูง ได้นางมา
ไม่คมุ้ เสีย ทําให้ทงสองท่
ั านนีต้องระคายดอก”
มีเพียงผูม้ ีพรสวรรค์โดดเด่นเท่านันทีตระหนักรูถ้ งึ
สถานการณ์! หากตระกูลเทียนมีเทียนหยาซึงเพียงชือก็
ทําให้ทงผื
ั นแผ่นดินสันสะเทือนแล้วจะทําไมเล่า ทีสุด
แล้วเทียนหยาก็มิได้อยูต่ รงนี และถ้าหากพวกเขาต้อง
เอากําลังเข้าสูก้ บั ผูค้ นเหล่านีคงไม่ใช่ทางเลือกทีดีอย่าง
27
แน่นอน!
เช่นนันเองเทียนอวีจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาด
บนเกียวนันปรากฏอวินลัวเฟิ งนังชันขาขึน มือเคาะต้น

ขาแผ่วเบา “มูอ่ ซู่ วงต้องอยูท่ ีนีอยูแ่ ล้ว แต่เจ้าใช้เรืองนี
มาขอให้ขา้ เป็ นหนีบุญคุณอย่างนันรึ ราคาหนีบุญคุณ
ข้าแพงนัก และข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่มีปัญญาจ่าย”
“เจ้า...” ดวงตาเย็นชาของเทียนเคอค่อยๆ ฉายแวว

โทสะ “เจ้าอย่าให้มากเกินไปนักเลย! ในตระกูลเทียน
นัน เทียนอวี...”
28
“เทียนเคอ!” เทียนอวีตวัดสายตามองเทียนเคออย่าง
เย็นชาแล้วขัดคอนาง จากนันหันไปทางอวินลัวเฟิ ง
“คุณหนูอวิน ถ้าอย่างนันท่านคิดเห็นเช่นไร”
อวินลัวเฟิ งเชิดคางขึนเล็กน้อยพลางรอยยิมคลังก็
ปรากฏบนดวงหน้างามหยดย้อย “เจ้าต้องติดหนีข้า!”
“ได้” เทียนอวีสูดหายใจเข้าลึก “ข้าสัญญา”
“เทียนอวี!”
เทียนเคอร้องออกมาอย่างอดมิได้ ครันสินเสียงนาง
เทียนอวีก็คว้าแขนนางทันใดแล้วกล่าวว่า “ไปได้แล้ว!”
29
ณ ทีแห่งนี เขาเองก็มิรูเ้ หนือรูใ้ ต้วา่ เกิดอะไรขึน! แม้
บุรุษอาภรณ์ดาํ สนิทผูเ้ ย็นชานันจะนิงเงียบมาตลอด
ตังแต่ปรากฏตัวขึนมา สายตาคมปลาบหาใครเปรียบมิ
ได้ก็จอ้ งมาทางเขาตลอดเวลา หากยังคงอยูท่ ีนีต่อไป
แม้อีกเพียงชัวขณะเดียว คงต้องทานทนสายตานันมิได้
จนต้องทรุดลงกับพืนเป็ นแน่!
นีคืออีกหนึงเหตุผลทีเขาเลือกทอดทิงมูอ่ ซู่ วง!
โดยเฉพาะอย่างยิง ยามเมือตนขอให้อวินลัวเฟิ งเป็ นหนี

บุญคุณ ก็รูส้ กึ ประหนึงว่ากระทังลมหายใจก็ออ่ นแรงลง
ไปชัวขณะ ราวกับชีวิตจะต้องดับสินลง ณ ทีนี!
30
บุรุษเย็นชาผูน้ ีอันตรายเกินไป น่าหวาดหวันเสียจนเพียง
ได้เห็นใจก็สนไหว
ั
“ไม่!”
มูอ่ ซู่ วงไม่รูว้ า่ เกิดอะไรขึน หรือไยคนของตระกูลเทียนทัง

สองจึงคิดทอดทิงนาง! เด็กสาวดวงหน้าซีดด้วยตืน
ตระหนกตกใจกลัว รีบวิงไปหาเทียนเคอแล้วยกมือขึน
คว้าจับแขนเสือนางไว้พลางละลําละลักว่า “นายหญิง
เทียนเคอ ได้โปรดอย่าไป อย่าทิงข้าไว้ทีนี! ข้าจะ
พยายามฝึ กฌานอย่างดีทีสุดเมือเข้าตระกูลเทียน ข้าจะ
ไม่ทาํ ให้ทา่ นผิดหวังเป็ นอันขาด!”
31
“ฝึ กฌานอย่างนันรึ”
เทียนเคอหัวเราะเยาะเย้ยพลางเตะมูอ่ ซู่ วงจนล้มควําลง

กับพืน จากนันกล่าวขึนด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “เจ้ายังคิด
เข้าตระกูลเทียนเพือฝึ กฝนฌานอยูอ่ ีกอย่างนันรึ ฝันไป
เถอะ! เจ้าคิดว่าข้ามาถึงทีนีเพราะเห็นแก่ความสามารถ
ของเจ้าหรืออย่างไร ยังอยากยืนเหนือหัวคนอืนอยูใ่ ช่
ไหมเล่า ไยเจ้าไม่ชะโงกดูเงาตัวเองในกระจกบ้าง! ข้า
จะบอกเจ้าตามตรง ทีข้ามาก็เพราะร่างกายของเจ้า
เหมาะเป็ นหนูลองยาของข้า ข้าจึงได้ประสงค์จะนําเจ้า
เข้าตระกูลเทียน มิเช่นนันแล้ว อย่างเจ้า ชาตินีทังชาติก็
ไม่มีวนั มีคณ
ุ สมบัติเพียงพอทีจะไปยืนอยูต่ รงนัน!”
32
บัดนี เทียนเคอได้บนั ดาลโทสะทังหมดทีมีตอ่ อวินลัวเฟิ ง
ลงกับมูอ่ ซู่ วง!
33
ตอนที 276 ความเสียใจ (1)
กายมูอ่ ซู่ วงเริมสันไหวเล็กน้อยพลางดวงตาหยดย้อยก็

เปี ยมล้นไปด้วยความทุกข์ระทมมองไปยังเทียนเคอ ดวง
หน้าเลอโฉมบัดนีซีดเผือด ในดวงตาฉายแววสินหวัง
“นายหญิงเทียนเคอ เมือสักครูท่ า่ นพูดว่าอย่างไรนะ”
กระทังบัดนีนางก็ยงั ไม่เชือหูตนว่าตระกูลเทียนมาเพือ
นําตัวนางไปเป็ นหนูลองยา
“มูอ่ ซู่ วง เจ้ายังไม่เข้าใจอีกอย่างนันรึ” เทียนเคอช้อน

ดวงหน้าเย็นยะเยือกขึนด้วยท่าทีเย่อหยิง “ข้าคิดว่า
1
อธิบายให้เข้าใจได้โดยง่ายแล้วแท้ๆ แต่ไม่คิดเลยว่าเจ้า
จะโง่ง่าวเสียจนเท่านีก็ยงั ไม่เข้าใจอีก เจ้าคิดว่าตัวเอง
เป็ นใคร คนอย่างเจ้าผูท้ อดทิงได้กระทังครอบครัวตน
เพียงเพือความเห็นแก่ตวั ของตัวเอง จะให้ตระกูลเทียน
เลียงเจ้าไว้ใช้ได้อย่างไร เลียงเจ้าไปก็เปรียบเสมือนเลียง
สุนขั ป่ าตาขาว!”
กายมูอ่ ซู่ วงยิงสันเทาพลางกระเสือกกระสนขึนจากพืน

มือกําหมัดแน่น “นายหญิงเทียนเคอ ท่านเป็ นคนพูด
เอง หากจะเข้าเป็ นคนตระกูลเทียน ก็ไม่ควรไยดีวา่ ใคร
จะเป็ นตายร้ายดีอย่างไร ข้าเพียงแต่ฟังคําสังท่านเท่า
นัน ข้าทําผิดตรงไหน”
ได้ยินถ้อยคําทีออกจะฟั นเฟื อนของมูอ่ ซู่ วงดังนัน เทียน
2
เคอก็ยกมุมปากขึนด้วยท่าทีเหยียดเยาะ “ถูกต้องแล้ว
ข้าเป็ นคนกล่าวถ้อยคําเหล่านันเอง ทว่าเจ้าเป็ นผูต้ ดั สิน
ใจทําตามต่างหาก! คนทีทอดทิงได้แม้กระทังครอบครัว
ตน สักวันหนึงก็จะหักหลังตระกูลเทียนไป เจ้าเอาอะไร
มาคิดว่าเจ้ามีความสําคัญต่อเรา”
มูอ่ ซู่ วงโซซัดโซเซประหนึงถูกสายฟ้าฟาด นางจําต้องพิง

ตนกับต้นไม้ใหญ่ขา้ งกายเพือมิให้ทรุดลงไปแทบพืน
หนูลองยาคืออะไรอย่างนันรึ มูอ่ ซู่ วงเป็ นแพทย์ จะ

บอกว่าไม่รูย้ อ่ มไม่ได้!
หนูลองยาก็คือผูท้ ดลองตัวยา แพทย์บางคนจะเตรียม

หนูลองยาไว้หลายคนเพือทดสอบตัวยา! ความเป็ น
3
ความตายของหนูลองยาก็ขนอยู
ึ ก่ บั ความสามารถของ
ตัวแพทย์เอง!
ช่างน่าขันทีนางหักหลังครอบครัวตน ผูท้ งรั

ั กและปรน
เปรอนางเป็ นอย่างดีอย่างโหดร้าย เพือไปเข้าตระกูล
เทียนทีคิดนําตนไปทําเป็ นหนูลองยา!
“ไม่!”
มูอ่ ซู่ วงตะโกนก้องด้วยหัวใจสลาย นําเสียงนางครํา

ครวญ นําตาสองหยดแห่งความสินหวังก็คอ่ ยๆ ไหลลง
มาจากดวงตาเลอโฉม
4
นางไม่ยินยอม!
นางไม่ยินยอมทีจะพ่ายแพ้ทีนี! นางยังมิทนั ได้ยืนอยูบ่ น

จุดสูงสุดของผืนแผ่นดินนี ยังมิทนั ได้เป็ น หมอหัตถ์
เทวดา แล้วจะให้นางยอมพ่ายแพ้ตอ่ หน้าอวินลัวเฟิ งได้
เทียนอวีเหลือบแลมูอ่ ซู่ วงเย็นชา ก่อนหันไปสนทนากับ

เทียนเคอข้างกาย
“เทียนเคอ ไปได้แล้ว”
เทียนเคอผงกศีรษะเล็กน้อย จากนันตามเทียนอวีออก
5
ไปจากลาน
เมือนางเดินผ่านอวินลัวเฟิ งก็หยุดชะงักไปครูห่ นึง แล้ว

จงใจลดเสียงตําลงกล่าว “คราวนีข้าไม่ทมุ่ เถียงกับเจ้า
เพราะเห็นแก่เทียนอวี แต่คราวหน้า หากพบเจอกันอีก
ครัง ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ เป็ นแน่!”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนเล็กน้อย ดวงตาดําสนิทก็แฝงรอย

ยิมทรงเสน่หท์ ว่าร้ายกาจ “ได้! ตราบใดทีเจ้ามี
ปั ญญา!”
แม้นางจะมีรอยยิมอยูบ่ นดวงหน้า นําเสียงก็โอหังยิงนัก

ทําให้สีหน้าเทียนเคอเปลียนไปทันใด นางยิงกําฝักกระบี
แน่น และต้องสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนสะกดกลันโทสะ
6
ทีทําท่าจะพุง่ พล่านออกมาจนได้
ช่างน่าเศร้าทีในทีสุดเทียนเคอก็กา้ วยาวๆ ออกไปจาก

ลานโดยมิหนั กลับมามองอีก
“ไม่!”
ได้เห็นร่างทังสองลาลับไปดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็รูส้ กึ หวาดกลัว

ขึนมาในทีสุด นางรีบไล่ตามทังคูไ่ ป “นายหญิงเทียน
เคอ ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าทิงข้าไป!”
คิกๆ !
7
ก่อนนางได้ทนั ออกไปก็ปรากฏภาพหญิงสาวรูปงาม
สว่างวาบผ่านหน้า แล้วฝ่ ามือก็กระแทกเข้ากับหน้าอกมู่
อูซ่ วง ทันใดนันเอง กายนางก็พลิกหงายอีกคราก่อน
ลอยละลิวปลิวร่วงลงสูพ่ ืนอย่างแรง
ตอนที 277 ความเสียใจ (2)
ชิงเหยียนยืนเผชิญหน้ามูอ่ ซู่ วงด้วยท่าทีหยอกเย้า “มูอ่ ู่

ซวง จําได้หรือไม่วา่ เจ้าได้กลันแกล้งนายท่านของข้า
อย่างไรในปี นนั บัดนีได้เวลาทีเจ้าจะได้รบั ผลกรรมของ
8
ตนแล้ว!”
พลัก!
จังหวะทีมูอ่ ซู่ วงจะเปิ ดปากพูดฝ่ ามือก็กระแทกลงมาอีก

ครา ส่งกายนางปลิวละลิวไปทันใดพร้อมเลือดสด
กระอักเป็ นสายมิหยุดหย่อน
แล้วรอบข้างก็เงียบงัน!
ทัวทังจวนอัครมหาเสนาบดีเงียบสนิท!
ในฐานะหญิงรับใช้สว่ นตัวของอวินลัวเฟิ ง ใครๆ ก็รูว้ า่

9
นางมีความสามารถด้านใด! อย่างไรก็ดี บัดนีหญิงรับ
ใช้ตาต้
ํ อยผูน้ ีจู่ๆ กลับเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับตําอย่าง
นันรึ จะมีเรืองอะไรน่าตืนตกใจกว่านีอีกไหมเล่า
บัดนีมูอ่ ซู่ วงไม่มีกะจิตกะใจระแคะระคายพลังของชิงเห

ยียน นางได้แต่มองอย่างสินหวังไปยังทิศทางทีคนจาก
ตระกูลเทียนจากไป ดวงใจก็พลันดิงลงสูจ่ ดุ ตําสุด
ความตืนกลัวทีไม่เคยสัมผัสมาก่อนเข้าจู่โจมหัวใจนาง
แล้วก็ตาลีตาเหลือกลุกขึนจากพืนพลางโผไปทางมูส่ งิ โฉ
ว
“ท่านปู่ ข้าผิดไปแล้ว หลานสาวท่านผิดไปแล้ว ได้

โปรด ข้าวิงวอนท่านให้ช่วยข้าทีเถิด ได้โปรดเข้า วัง
10
หลวงเพือขอร้องต่อฮองเฮา ตราบใดทีฮองเฮาตรัสเอง
องค์ฮ่องเต้ยอ่ มช่วยเหลือข้า”
มูส่ งิ โฉวหลับตาลงแล้วลืมตาขึนหลังสงบสติได้ ทว่าใน

ดวงตาก็เปี ยมไปด้วยความผิดหวัง “อูซ่ วง คราวนีเจ้า
เสียใจ แล้วเจ้าทําลงไปทําไมตังแต่แรก ก่อนหน้านีเจ้า
ทอดทิงตระกูลมู่ แล้วพอตระกูลเทียนทอดทิงเจ้า เจ้าก็
มาขอให้ขา้ ช่วยเหลืออย่างนันรึ ข้าเพียงแต่อยากรูว้ า่ ข้า
ควรช่วยเจ้าอย่างไร”
ได้ยินถ้อยคํามูส่ งิ โฉวดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็คิดเอาว่าอีกฝ่ าย

ยังคงมีเยือใย แล้วดวงตานางก็สดใสขึนทันที “ใน
แคว้นหลงหยวนนีมีสาํ นักฌานหนุนหลังอยู่ ท่านเข้าวัง
หลวงไปขอร้องต่อฮองเฮา ฮ่องเต้ทรงพะเน้าพะนอ
11
ฮองเฮายิงนัก ท่านต้องช่วยข้าเพราะมีฮองเฮาแน่นอน!
หากฮ่องเต้ทรงคิดช่วยเหลือข้า ท่านก็สามารถเชิญผูฝ้ ึ ก
ฌานระดับสูงจากสํานักฌานมาได้ อวินลัวเฟิ งนาง
แพศยานันก็จะฆ่าข้ามิได้”
มูส่ งิ โฉวคือความหวังสุดท้ายของมูอ่ ซู่ วง นางจึงจับคว้า

เขาเอาไว้แน่นพลางวิงวอนขอร้อง
“อูซ่ วง ข้าช่วยเจ้าไม่ได้”
มูส่ งิ โฉวส่ายศีรษะ “อย่าว่าแต่ขา้ เลย กระทังองค์ฮ่องเต้

ก็ไม่อาจช่วยอะไรเจ้าได้ หรือช่วยตระกูลมู”่
12
“ท่านปู่ !” มูอ่ ซู่ วงกรีดร้องอย่างห้ามไม่อยูพ่ ลางกล่าว
วาจาเกรียวกราด “ข้าคือหลานสาวของท่าน ท่านจะไม่
ดูดาํ ดูดีขา้ ได้อย่างไร ข้ารูว้ า่ ท่านมีวิธีช่วยเหลือข้าอย่าง
แน่นอน! ท่านจะดูขา้ ตายไปเฉยๆ มิได้! มิเช่นนันแล้ว
จิตวิญญาณบุพการีขา้ ทีล่วงลับไปไม่มีทางปล่อยท่านไป
อย่างแน่นอน!”
เผียะ!
มูอ่ เู๋ ชินยกมือขึนตบหน้ามูอ่ ซู่ วงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

พลางกล่าวว่า “มูอ่ ซู่ วง เจ้าเองหักหลังตระกูลแท้ๆ ยัง
จะมีหน้ามาโทษคนอืนทีไม่ช่วยเหลือเจ้าอีกรึ”
ทว่าลูกตบนันไม่เพียงแต่จะมิได้ทาํ ให้มอู่ ซู่ วงสงบสติลง

13
แต่อย่างใด กลับกันนางยิงคลัง ทังหน้าตาท่าทางบัดนีดู
มิได้
“ตระกูลมูท่ งตระกู
ั ลช่างไร้คา่ ! ไม่ชา้ ก็เร็วเถิด ข้าจะให้
พวกเจ้าทังหมดต้องชําระหนีครังนี ฮ่าๆๆ!” นางหัวเราะ
คลังสามทีจากนันค่อยๆ หันไปหาอวินลัวเฟิ งด้วยความ
เกลียดชังในดวงตา “อวินลัวเฟิ ง เจ้าฆ่าข้า มิได้หรอก!
จักรพรรดิปีศาจไม่ปล่อยเจ้าไปแน่!”
เมือมูอ่ ซู่ วงกล่าวถ้อยคํานีออกมา นางก็มิได้สงั เกตเห็น

เลยว่าสีหน้าอวินเซียวเย็นยะเยือกลงโดยพลัน คลืนรังสี
14
อํามหิตพุง่ พล่านออกมาจากดวงตาเย็นชา
“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้าคงไม่รูใ้ ช่ไหมเล่า เหตุผลทีเกาหลิง

ถูกส่งไปยังเรือนไผ่ก็เพราะจักรพรรดิปีศาจหลงใหลใน
ตัวข้า ส่วนเกาหลิงก็คิดสูเ้ ขาเพือแย่งชิงข้า เช่นนันเอง
จักรพรรดิปีศาจจึงส่งคนมาให้พาเขาไปทิงไว้ทีเรือนไผ่!
ดังนัน หากเจ้าบังอาจแตะต้องข้าแม้เพียงเส้นผม
จักรพรรดิปีศาจจะไม่ให้อภัยเจ้าอย่างแน่นอนเมือล่วงรู ้
ความจริง!”
มูอ่ ซู่ วงหัวเราะเย็นชา แล้วดวงหน้านางก็ปราศจาก

ความกลัวอีกต่อไป แต่ถกู แทนทีด้วยความภาคภูมิ
หลงใหลในตนแทน
15
16
ตอนที 278 บุคคลทีจักรพรรดิปีศาจหลงใหลคือ
อวินลัวเฟิ ง
คิกๆ !
สินคํามูอ่ ซู่ วง ร่างในอาภรณ์เทาก็รว่ งหล่นลงมาจาก

ต้นไม้เก่าแก่ในลานสูฝ่ งู ชนโดยพลัน
“เอ่อ... ขออภัย” ฉินหยวนหัวเราะเย้ยหยันแล้วลุกขึน

ยืน “ข้าทนไม่ไหวจึงร่วงลงมา”
ด้วยนายท่านของตนมิประสงค์ให้เผยโฉมหน้าต่อผูใ้ ด
จึงได้ซอ่ นตัวอยูบ่ นต้นไม้! ทว่าเขาก็ไม่คิดเลยว่าเมือจู่ๆ
17
ได้ยินถ้อยคําหลงตนของมูอ่ ซู่ วงดังนัน จะตกตะลึงพรึง
เพริดจนเผลอเรอร่วงหล่นลงมา
“เจ้าเป็ นใคร”
สีหน้ามูส่ งิ โฉวเปลียน มิได้คิดเลยว่าจะมีใครแอบดูอยู่

จากทีลับขณะตระกูลมูแ่ ละตระกูลอวินเข้าหําหันกันอยู!่
แม้แต่เขาเองก็มิได้สงั เกตเห็นบุคคลผูน้ ีมาก่อน
บุคคลผูน้ ีแข็งแกร่งปานใดกัน
“เจ้าถามข้ารึ” ฉินหยวนหันไปทางมูส่ งิ โฉวแล้วหัวเราะ

“ข้ามันใจว่าองค์รชั ทายาทแห่งหลงหยวนต้องรูจ้ กั ข้าดี
18
ข้าเองทีส่งเขาไปยังเรือนไผ่ ซํายังขายได้ราคางามเสีย
ด้วย จุ๊ๆ ข้าต้องออกปากว่าองค์รชั ทายาทมี หน่วยก้าน
ยอดเยียม แขกในเรือนไผ่ถกู อกถูกใจกันนัก”
แน่นอน แม้องค์รชั ทายาทผูน้ ีจะหน่วยก้านดี แต่ก็ไม่มี

ทางเทียบกันได้กบั นายท่านของตน
“เจ้าคือสมุนของจักรพรรดิปีศาจอย่างนันรึ” ได้ยินถ้อย
คําฉินหยวนดังนัน มูอ่ ซู่ วงก็เบิกบานขึนจากภายใน
“เจ้ามาเพือช่วยเหลือข้าใช่หรือไม่”
ฉินหยวนหัวเราะตกประหม่า “เรืองนี... ไม่ใช่วา่ เจ้าเข้า

ใจอะไรผิดไปอย่างนันรึ นายท่านของข้ามิได้รูจ้ กั มักจี
19
กับเจ้า ท่านจะขอให้ขา้ ช่วยเจ้าไปทําไม”
ไม่รูจ้ กั มักจีกันอย่างนันรึ
ถ้อยคํานันทําให้สีหน้ามูอ่ ซู่ วงเปลียน “หากเขามิได้

หลงใหลในตัวข้า ไยจึงได้เป็ นศัตรูหวั ใจกับ องค์
รัชทายาทเพือแย่งชิงความรักของข้ากันเล่า”
ดวงหน้าฉินหยวนยังคงแสดงรอยยิม ทว่าดวงตาเผย
แววขบขัน
“บุคคลทีนายท่านข้าหลงใหลคืออวินลัวเฟิ งแห่งตระกู
ลอวิน และท่านก็มิได้เป็ นศัตรูหวั ใจกับเกาหลิงเพือแย่ง
20
ชิงความรักจากนาง เพียงแต่วา่ เกาหลิงนันเป็ นทีระคาย
เคือง ซํายังตามรังควานอนาคตชายานายท่านข้ามิหยุด
หย่อน นายท่านจึงสังให้ขา้ ทิงเขาไว้ทีเรือนไผ่ จะได้อยู่
กันเงียบๆ สักเพลาหนึง”
ศัตรูหวั ใจอย่างนันรึ
เจ้าสวะเกาหลิงนันไม่มีคณ
ุ สมบัติพอเป็ นคูแ่ ข่งนายท่าน
แย่งชิงหัวใจอวินลัวเฟิ งหรอก! การกระทําของนายท่าน
ในวันนันก็เป็ นเพียงการไล่แมลงวันทีไต่ตอมสตรีของ
ท่านออกไปเท่านัน เรืองเป็ นศัตรูหวั ใจกันนีมีทีมาจากที
ใดมิทราบ
21
เฮือก!
สีหน้ามูอ่ ซู่ วงพลันซีดเผือดลงทันตาพลางนางกระถด

ถอยไปด้านหลังอีกครา แล้วล้มลงก้นจําเบ้าเสียงดัง
พลัก ดวงหน้าซีดประหนึงใบหน้าสีเทาของคนตาย
บุคคลทีจักรพรรดิปีศาจหลงใหลคืออวินลัวเฟิ งอย่างนันรึ
ทําไม เพราะเหตุใดกันโชคจึงเข้าข้างอวินลัวเฟิ งเสมอ

กระทังจักรพรรดิปีศาจก็หลงใหลนางถึงปานนัน ทีน่าขัน
ยิงกว่าก็คือนางเชือมาตลอดว่าจักรพรรดิปีศาจพึงใจใน
ตน!
22
ทันใดนันเอง เหมือนมูอ่ ซู่ วงฉุกคิดอะไรบางอย่างขึนมา
ได้ นําเสียงแหบแห้งของนางก็แฝงนัยความคลัง
“ฮ่าๆๆ!” บุคคลทีจักรพรรดิปีศาจหลงใหลคืออวินลัวเฟิ
งอย่างนันรึ! เคราะห์รา้ ยเหลือเกิน นางแพศยาอวินลัว
เฟิ งนันมีความสัมพันธ์ชสู้ าวกับองครักษ์ตน และได้สญ
ู
เสียพรหมจรรย์ไปแล้ว ข้ามองไม่เห็นว่าจักรพรรดิปีศาจ
จะหลงใหลนางต่อไปได้อย่างไร”
ได้ยินถ้อยคําบ้าคลังของมูอ่ ซู่ วงดังนัน ฉินหยวนก็

เหลือบแลไปยังบุรุษเย็นชาไร้ความรูส้ กึ บนเกียวอย่าง
ระมัดระวัง เหงือกาฬเย็นเฉียบแตกพลักทัวร่าง
เขารูด้ ีวา่ ตนมิได้จดั การธุระคราวนีเรียบร้อยดีนกั ทําให้

มูอ่ ซู่ วงเข้าใจผิดคิดไปว่านายท่านพึงใจ ในตัวนาง และ
23
เรืองนีย่อมทําให้นายท่านของเขาขัดเคืองเป็ นอย่าง
มากอย่างแน่นอน! แต่ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่านางผูห้ ญิงคน
นีจะหลงตัวเองได้ถงึ เพียงนี
ประหนึงว่าสัมผัสได้ถงึ รังสีอาํ มหิตแผ่ซา่ นหนักหน่วงยิง

ขึนจากกายบุรุษ ฉินหยวนก็หวาดหวัน ศีรษะหดลงอยู่
บนบ่า ด้วยเกรงว่าตนจะประสบเคราะห์กรรมเดียวกัน
กับนาง จึงรีบหันไปทางมูอ่ ซู่ วงผูก้ าํ ลังหัวเราะคลังอยู่
แล้วกล่าวด้วยท่าทีประชดประชันว่า “ขออภัย องครักษ์
ทีเจ้าว่ามีความสัมพันธ์ชสู้ าวกับคุณหนูอวิน... คือ นาย
ท่านของข้าเอง”
24
ตอนที 279 ตระกูลมูล่ ม่ สลาย (1)
เขาจงใจลดเสียงลงเมือเอ่ยประโยคนันเพราะรูด้ ีวา่ นาย

ท่านไม่ประสงค์เปิ ดเผยตัวตน มิเช่นนันแล้ว ผูค้ น
ตระกูลเซียวผูเ้ ห็นแก่ตวั จะไม่ปล่อยโอกาสหลุดมือ ตาม
รังควานนายท่านอย่างแน่นอน
อย่างไรก็ดี แม้เขาจะลดเสียงลงและกล่าวอย่างนิมนวล
นักก็ตามที อวินลัวเฟิ งก็ยงั คงได้ยินชัดเจนด้วยพลังของ
นาง
นางเลิกคิวขึนเล็กน้อย แล้วมองไปยังบุรุษรูปงามผูเ้ ย็น

ชา ดวงตาดําสนิททีหรีลงนันแฝงรังสีอนั ตราย “อวิน
เซียว กลับไปแล้วจงอธิบายแก่ขา้ ว่าเรืองนีเป็ นอย่างไร
25
มาอย่างไรกันแน่”
อวินเซียวชะงักงันแต่ก็ยงั ผงกศีรษะ “ได้ส”ิ
...
บัดนีท่ามกลางลานจวนอัครมหาเสนาบดีปรากฏภาพมู่
อูซ่ วงนังหน้าเซ่อ ตัวแข็งทือดังรูปปั น พลางสายตาว่าง
เปล่าก็จอ้ งไปยังฉินหยวนผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า ดูทา่ จะยัง
ไม่ได้สติดีนกั หลังได้ยินได้ฟังถ้อยคํา ชายหนุ่ม
“เป็ นไปไม่ได้ เขาเป็ นแค่องครักษ์! เขาจะเป็ น...”
26
นําเสียงนางสันเครือ กระทังหน้าอกก็กระเพือมขึนลง
แรง ดวงหน้าสีเถ้าซีดเผือด ทว่าก่อนจะกล่าวจบ ก็ถกู
ฉินหยวนขัดขึนด้วยนําเสียงเย้ยหยันเสียก่อน
“ใครใช้ให้สตรีของนายท่านข้าโดดเด่นเสียจนนายท่าน
ยินยอมพร้อมใจติดตามนางไปเล่า แน่นอน ต่อให้เสีย
เวลาทังชีวิต เจ้าก็เอาชนะนางเรืองนีมิได้ดอก”
ถ้อยคําฉินหยวนประหนึงคมมีดทิมแทงหัวใจมูอ่ ซู่ วง
อย่างทารุณ ทําให้ดวงตานางทีแต่เดิมเปี ยมไปด้วย
ความสินหวังบัดนีมีความชิงชังปะทุขนึ ในสายตาก็ทน้
ไปด้วยความไม่ยินยอมและโทสะโชติช่วง
แรกเริมเดิมทีนางคิดว่าจักรพรรดิปีศาจเป็ นชาย
27
อัปลักษณ์ จึงต้องสวมหน้ากากตลอดเวลายามปรากฏ
ตัวต่อหน้าสาธารณชน มิได้คิดเลยว่าจักรพรรดิปีศาจจะ
ดูสขุ มุ ลุม่ ลึกซํายังรูปงามถึงเพียงนี ช่างสมบูรณ์แบบ
เสียจนใครได้เห็นก็ตอ้ งใจสัน! ชายใดในโลกก็มิอาจเป็ น
คูม่ ือเขาได้! ทีสําคัญทีสุด บัดนีเขาหลงอวินลัวเฟิ งหัว
ปั กหัวปํ า!
ไยบุรุษผูส้ มบูรณ์แบบเช่นนีจึงสนใจแต่เพียงอวินลัวเฟิ ง
เล่า เมือเทียบกันแล้ว นางขาดตกบกพร่อง ทีตรงไหน
จักรพรรดิปีศาจผูน้ ีถึงขนาดยินยอมพร้อมใจยืนอยูเ่ คียง
ข้างสตรีในฐานะองครักษ์
ทันใดนันเอง...
28
มูอ่ ซู่ วงก็ระลึกได้ถงึ คําสบประมาทยามพบอวินเซียวครัง
แรก
ในเวลานัน นางสบประมาทเขาด้วยการกล่าวว่า
ํ อยไม่มีสทิ ธิทีจะมองนางด้วยซําไป!
ทว่านางก็มิเคยได้คิดหรอกว่าองครักษ์ตาต้
ํ อยเช่นเขานี
ละ คือตัวตนทีมีชือเสียงเกรียงไกรขจรไกล ยิงนัก!
พอคิดได้ดงั นัน มูอ่ ซู่ วงก็อยากจะตบตัวเองแรงๆ สักที!

ถ้าเพียงแต่นางมิได้สบประมาณอวินเซียว ก่อนหน้านี
บางทีจกั รพรรดิปีศาจอาจมีความรูส้ กึ อ่อนโยนช่างปก
ป้องให้แก่นางบ้าง และนางก็คงไม่ตกอยูใ่ นสถานการณ์
29
เช่นนีกระมัง
เป็ นทีชัดเจนว่ามูอ่ ซู่ วงหลงตัวเองอย่างมหาศาลจริงๆ

แม้นางจะมิได้เอ่ยถ้อยคําเหล่านันออกไป ในใจอวิน
เซียวก็ปรารถนาอยากจะฆ่านางอยูด่ ี! ใครใช้ให้นางสบ
ประมาทอวินลัวเฟิ งกันเล่า
ใครก็ตามทีสบประมาทอวินลัวเฟิ งมันต้องตาย!
“มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย” ฉินหยวนยกมุมปากขึนแล้วดวงตาก็เปี ยม

แววยัวเย้า “เจ้ากับเกาหลิงนันช่างสมกัน อย่างกับกิง
ทองใบหยก ต่างคนต่างโง่งมพอกัน! ช่างเป็ นคูข่ วัญฟ้า
ประทานเหลือเกิน! มีเพียงเกาหลิงเท่านันทีจะตกหลุม
รักสตรีเช่นเจ้า แต่ก็ดี อย่างน้อยเขาก็ทาํ ให้นายท่านข้า
30
ได้พบเจอขุมทรัพย์”
ราวกับเกรงว่ามูอ่ ซู่ วงจะยังโกรธขึงมิพอ ฉินหยวนก็ยงั

ทิมแทงนางด้วยถ้อยคําต่อไป
นําเสียงเดียดฉันท์ของเขาเปรียบประหนึงหนามคมทิม
แทงหัวใจนางให้เป็ นรูนบั พันจนอาบเลือด
หลังจากนัน...
มูอ่ ซู่ วงผูบ้ ดั นีใจเปี ยมไปด้วยพิโรธก็มีสีหน้าดูมิได้ ทันใด

นันเอง นางก็กระโจนเข้าใส่เกียวด้วยท่าที มาดร้าย
“อวินลัวเฟิ ง นางแพศยา ข้าจะฆ่าเจ้า! ทังหมดเป็ น
31
เพราะเจ้า หากไม่มีเจ้า ข้าก็คงไม่มีวนั ตกอยูใ่ น
สถานการณ์เช่นนี! ทังหมดนีเป็ นความผิดเจ้าคน
เดียว!”
32
ได้ยินเสียหัวเราะบางเบาดังขึน
ก่อนมูอ่ ซู่ วงทันถึงตัวอวินลัวเฟิ ง พลันกระบียาวก็เสียบ

ทะลุอกนาง เลือดสดพรังพรูออกมาประหนึงกุหลาบ
บานอาบย้อมอาภรณ์
ชิงเหยียนถอนใบกระบีออกด้วยท่าทีเย็นชา แล้วแววเย้ย
หยันก็ฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้าลออ “มูอ่ ซู่ วง เจ้าลืมไป
แล้วหรือว่าได้ทาํ อะไรกับคุณหนูของเราไว้บา้ ง บัดนีเจ้า
ก็เพียงแต่ชดใช้กรรมคืนสนองทังนัน”
1
ถ้อยคําหญิงรับใช้ทาํ ให้กายมูอ่ ซู่ วงแข็งทือ แล้วสันเทิม
ไปชัวขณะ จังหวะทีช้อนศีรษะขึนมา ดวงตาหยดย้อยก็
แลเห็นเด็กสาวนอนเอกเขนกอยูบ่ นเกียว แล้วความคับ
ข้องใจก็ปรากฏอยูบ่ นดวงหน้าซีดขาวนัน
ไม่!
นางจะตายทีตรงนีไม่ได้ ยิงต่อหน้าอวินลัวเฟิ งยิงแล้ว

ใหญ่
“ท่านปู่ ...” นางหันศีรษะไปอย่างยากลําบากแล้วมอง

ไปยังมูส่ งิ โฉวด้วยสายตาวิงวอน “ช่วยข้าด้วย”
2
มูส่ งิ โฉวทนไม่ได้อีกต่อไป จากนันเอ่ยขึนมาว่า “อวินลัว
เฟิ ง คราวนีตระกูลอวินชนะแล้ว และเจ้าก็ชนะอย่างงด
งาม! หลายปี ทีผ่านมานี ทีตระกูลอวินเป็ นศัตรูเก่าแก่
กันมายาวนาน แล้วข้าก็ตอ่ ต้านพวกเจ้ามา โดยตลอด
นัน บัดนีข้าเหนือยเต็มที”
“ศัตรูเก่าแก่อย่างนันรึ”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน “ขออภัยด้วย ตระกูลมูข่ อง

เจ้าเป็ นเพียงแต่หินขันบันไดของข้าเท่านัน ไม่มี
คุณสมบัติเพียงพอเป็ นศัตรูเก่าแก่ของข้าดอก”
หากเป็ นเมือครังอดีต มูส่ งิ โฉวคงต้องต่อล่อต่อเถียงกับ

นางหลังได้ยินได้ฟังวาจาโอหังนันแน่นอน อย่างไรก็ดี
3
บัดนี หัวใจของผูเ้ ฒ่าเหนือยล้าเต็มที จมจ่อมลงสูจ่ ดุ ตํา
สุด จากนันเขาก็สดู ลมหายใจเข้าลึก แล้วเอ่ยออกมาว่า
“อวินลัวเฟิ ง จะให้ขา้ ปลิดชีพตนเสียตรงนีก็ได้ แต่ขา้ ขอ
ร้องเจ้า ได้โปรดทิงร่างมูอ่ ซู่ วงไว้ อย่างครบสามสิบสอง
ด้วยเถิด”
การโจมตีของชิงเหยียนก่อนหหน้านีจงใจมิให้โดนจุด
สําคัญของมูอ่ ซู่ วง แม้ไม่ตอ้ งคิด ใครๆ ก็รูว้ า่ เพราะเหตุ
ใด เพราะประสงค์ให้นางมีชีวิตอยูต่ อ่ ไปเพือทีจะได้
ทรมานนางต่อได้นนเอง
ั
เขาทนเห็นหลานสาวทีตนเฝ้าประคบประหงมมาตังแต่
เล็กแต่นอ้ ยทีสุดถูกทรมานมิได้ แม้สดุ ท้ายแล้ว มูอ่ ซู่ วง
จะหักหลังตระกูลมูก่ ็ตามที!
4
“เจ้าคิดวางเงือนไขกับข้ารึ” รอยยิมของอวินลัวเฟิ งแฝง
รังสีอาํ มหิต ดวงตาดําสนิทก็จรดลงบนใบหน้าซีดขาว
ของมูส่ งิ โฉว “เจ้าคิดว่าตนมีคณ
ุ สมบัติเพียงพออย่าง
นันรึ”
มูส่ งิ โฉวหัวเราะขมขืน “อวินลัวเฟิ ง ถือว่าข้าขอร้องเถิด

ได้โปรดทิงศพหลานสาวข้าอย่างสมประกอบ ให้นางได้
ตายอย่างไม่ตอ้ งทุกข์ทรมาน”
เขามิได้ภาวนาให้อวินลัวเฟิ งปล่อยมูอ่ ซู่ วงไป เพราะจะ

อย่างไรก็เป็ นไปไม่ได้! เขาได้แต่วิงวอนให้นางทิงศพมูอ่ ู่
ซวงไว้อย่างครบสามสิบสองเท่านัน! นีคือสิงสุดท้ายที
เขาจะทําให้นางได้ในฐานะปู่
5
“ท่านปู่ !” นําเสียงมูอ่ ซู่ วงอ่อนแรงยิงนัก ความสินหวัง
ลึกลําเข้าครอบคลุมดวงตางาม “ข้าไม่อยากตาย ท่าน
ปู่ ข้าไม่อยากตายจริงๆ ได้โปรดช่วยข้าด้วย ช่วยข้า
ออกไปจากตรงนีที...”
สีหน้ามูส่ งิ โฉวทุกข์ระทมยิงนัก อนิจจา เขาถึงขันเมิน

เสียงวิงวอนของมูอ่ ซู่ วงพลางดวงตาก็ชาํ เลืองมองอ
วินลัวเฟิ งเงียบงัน “อวินลัวเฟิ ง ถ้าเจ้าให้คาํ มัน ข้าจะ
ปลิดชีวิตตนเดียวนี”
ดวงตาสีดาํ ของอวินลัวเฟิ งตวัดกลับไปหามูส่ งิ โฉวอย่าง

มาดร้าย พลางยกมุมปากเอ่ยขึนว่า “มูส่ งิ โฉว เจ้าจํา
คําทีเคยบอกข้าก่อนหน้านีได้หรือไม่”
6
กายมูส่ งิ โฉวแข็งทือ ดวงหน้าชราก็ยงซี
ิ ดลง
“ก่อนหน้านีเจ้าบอกท่านปู่ ขา้ ว่าตระกูลมูม่ ีพระสนมเอก

มู่ แล้วเดียวก็จะมีมอู่ ซู่ วงเป็ นอนาคตพระชายาในองค์
รัชทายาท เช่นนันเอง ชะตาของตระกูลอวินก็ตอ้ งถูก
ตระกูลมูเ่ หยียบยําหัวไปตลอดทังชาติ! ส่วนตระกูลอวิน
ก็ไร้ซงบุ
ึ ตรีผใู้ ดโดดเด่นเพือส่งเข้าไปผูกสัมพันธ์กบั ราช
สํานัก! เรืองนีเจ้าพูดถูก คนตระกูลอวินไม่คิดประจบ
สอพลอราชสํานักจริง ด้วยข้าจะใช้เพียงพลังตนเท่านัน
ตัดสินชะตาชีวิตตัวเอง!”
7
มูส่ งิ โฉวหรีตาลงเล็กน้อย และเมือระลึกถึงถ้อยคําน่าขัน

ทีได้พดู กับอวินลัวเฟิ งเอาไว้ ก็รูส้ กึ ว่าตนต่างหากทีน่า
ขันสินดี
ถูกต้องแล้ว! ตระกูลมูม่ ีสองสตรีผยู้ งใหญ่

ิ ทีจะผูก
สัมพันธ์เข้าเกียวดองกับราชสํานักจริง โดยเฉพาะ มูอ่ ู่
ซวงทีจักขึนเป็ นฮองเฮาในอนาคต เป็ นมารดาแห่งแผ่น
ดินภายใต้อาณัติสวรรค์! ส่วนตระกูลอวินเล่าไม่มีอะไร
เลย กระทังการหมันหมายระหว่างอวินลัวเฟิ งและองค์
รัชทายาทก็ถกู ถอดถอน
8
อย่างไรก็ดี ต่อให้ตระกูลมูม่ ีสตรีผยู้ งใหญ่
ิ แล้วจะมี
ประโยชน์อนั ใด พวกเขาก็ยงั ต้องอาศัยร่มโพธ์รม่ ไทรราช
สํานักเพือรักษาชีวีตตนอยูด่ ีมิใช่หรือ
ส่วนตระกูลอวินนันเล่า พวกเขาได้แอบซ่องสุมกําลังพล
จนมีพลังมากพอทีจะโค่นล้มราชสํานักลง ใต้ฝ่าเท้า!
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าไม่คิดถึงมิตรภาพเก่าแก่เลยอย่างนันรึ”
มูส่ งิ โฉวลืมตาขึนแล้วกล่าวด้วยท่าทียกตนข่มท่าน “จะ
อย่างไรเสีย ทังข้าและท่านปู่ เจ้าต่างก็เป็ นขุนนาง ไยเจ้า
จึงได้โหดร้ายทารุณถึงเพียงนี”
9
“มิตรภาพเก่าแก่อย่างนันรึ”
อวินลัวเฟิ งตังตัวหัวเราะประชดประชัน “มิตรภาพเก่า

แก่อะไร ตอนนันทีเจ้าเปิ ดเผยความลับทางทหาร ทําให้
บุพการีขา้ ต้องตาย เจ้าก็ควรจะคิดแล้วว่าสักวันหนึง
กรรมจะตามทัน!”
สวรรค์มีตาเสมอ ตระกูลมูป่ ระสบชะตาเช่นนีก็นบั ว่า

กรรมตามสนองแล้ว!
“คิกๆ ” มูส่ งิ โฉวหัวเราะมืดมน ดวงตาก็เหลือบแลมูอ่ ู่

ซวงผูอ้ ยูข่ า้ งกัน จากนันทอดถอนหายใจก่อนกล่าวว่า
“อูซ่ วงเอ๋ย ตลอดหลายปี มานีข้าตามใจเจ้าเกินไป เจ้า
จึงได้เสียคน กระทําความผิดบาปหลายครังหลายครา
10
กระทังทรยศหักหลังตระกูลตน! แต่จะอย่างไรเจ้าก็เป็ น
สายเลือดของตระกูลมู่ เดิมทีขา้ ปรารถนาให้เจ้า
ตายอย่างไม่ตอ้ งทรมาน แต่กระทังความหวังนันเองก็ดู
จะเป็ นไปไม่ได้เสียแล้ว”
กล่าวจบ มูส่ งิ โฉวก็หนั ไปหามูอ่ เู๋ ชิน “หากเจ้าไม่อยาก

ทรมานมากเกินไปนักก็ตามข้ามาแล้วปลิดชีพตนเสีย”
สินคํา มูส่ งิ โฉวก็ไม่รรี อ ชักกระบีออกมาแล้วเสียบเข้า

หัวใจตน
กระฉูด!
11
เลือดสดสาดกระเซ็นลงบนพืนแปดเปื อนไปทัวบริเวณ
กายมูส่ งิ โฉวสันเล็กน้อยก่อนค่อยๆ ทรุดลงกองกับพืน
“ท่านปู่ !” ขอบตามูอ่ เู๋ ชินแดงกําโดยพลัน แล้วเขาก็จอ้

งอวินลัวเฟิ งเขม็ง “อวินลัวเฟิ ง เทียบกับตระกูลมูแ่ ล้ว
เจ้าเองก็มิได้ตา่ งกันสักเท่าไร เจ้าสังหารคนไปมากเช่นนี
สักวันหนึงผลกรรมจักคืนสนองเจ้า เมือเจ้าตาย เจ้าต้อง
ตกนรกขุมทีสิบแปดแน่นอน!”
ผลกรรมจักคืนสนองอย่างนันรึ
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวขึนแล้วถ้อยคําทีกล่าวออกมาก็ถือดี
เบ่งบารมียงนั
ิ ก ดวงตาคลังไม่เห็นใจใครทังสิน “หาก
ข้าไม่ไปนรกแล้วใครจะไปเล่า เมือถึงนรกแล้วข้าก็จะ
12
สังหารตระกูลมูท่ งตระกู
ั ลอีกครา!”
“ฮึม!” มูอ่ เู๋ ชินพ่นลมออกจมูกเย้ยหยัน “แล้วเราจะได้

เห็นกันว่าใครจะฆ่าใคร! อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ข้าจะไปรอเจ้า
อยูใ่ นนรก!”
เผละ!
มูอ่ เู๋ ชินยกฝ่ ามือขึนตบลงไปบนกะโหลกตน

แล้วกะโหลกของชายหนุ่มก็แตกออกเป็ นเสียง เศษ
สมองผสมโลหิตค่อยๆ ไหลลงจากเหนือศีรษะ
ว่ากันตามตรง มูอ่ เู๋ ชินเพียงแต่มีนิสยั ยโสโอหังเท่านัน
13
แม้ถอ้ ยคําวาจาทีเขาพ่นออกมาออกจะมาดร้ายสัก
หน่อย เขาก็มิได้รว่ มมือกันก่อกรรมทําเข็ญร่วมกับมูส่ งิ
โฉวหรือว่ามูอ่ ซู่ วง! หนักสุดเขาก็เพียงแต่ช่วยมูอ่ ซู่ วง
จัดการสตรีทีมาเกาะแกะองค์รชั ทายาทเท่านัน
อย่างไรก็ดี ใช่วา่ อวินลัวเฟิ งจะปล่อยเขาไป!
นางจําต้องตัดรากถอนโคนให้สน!
ิ หากปล่อยให้มอู่ เู๋ ชิน
มีชีวิตอยูต่ อ่ ไป เขาต้องกลับมาทําร้ายจวน แม่ทพั ด้วย
ความชิงชังทีมีตอ่ นางเป็ นแน่! ไม่มีทางทีนางจะอาศัย
อยูใ่ นจวนแม่ทพั ได้ตลอดไป
เพือคนทีนางรัก แม้ถกู ทังโลกด่าทอ นางก็จะไม่เสียใจ!
14
อวินลัวเฟิ งกวาดตามองศพทังสองบนพืน จากนันเบน
สายตาไปทางมูอ่ ซู่ วง “ข้าจะให้โอกาสเจ้า เจ้าจะเลือก
ปลิดชีพตนเหมือนพวกเขาก็ยอ่ มได้ หรือ... ให้ขา้
จัดการเจ้าเอง แน่นอน หากเจ้าเลือกอย่างหลัง แล้วเกิด
อยากฆ่าตัวตายขึนมาทีหลัง ข้าก็เกรงว่าเจ้าจะไม่มี
โอกาสนันอีกต่อไป”
15
ตอนที 282 ฮ่องเต้สละบัลลังก์ (1)
กายมูอ่ ซู่ วงสันเทิมพลางมองไปยังร่างมูส่ งิ โฉวและมูอ่ ู๋

เชินทีร่วงลงสูพ่ ืน แล้วดวงตาก็เผยแวว หวาดหวัน “ไม่
ข้าไม่อยากตาย! ข้ายังอยากมีชีวิตอยู!่ ”
16
อย่าว่าแต่มอู่ ซู่ วงย่อมเกรงกลัวความตาย กระทังมด
แมลงยังรูจ้ กั กลัวตายเสียดายชีวิต เช่นนันเองจึงเป็ นไป
ไม่ได้ทีจะให้คนเช่นนีปลิดชีพตน!
“ข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว” อวินลัวเฟิ งนิงไปครูห่ นึงก่อน

กล่าวต่อว่า “เช่นนันเอง เจ้าหมดโอกาสเลือก ปลิดชีพ
ตนทีหลังแล้ว มูเ่ ซิน ข้าจะทิงนางไว้ให้เจ้าจัดการ ข้า
เชือว่าเจ้าจะไม่ทาํ ให้ขา้ ผิดหวัง”
มูเ่ ซินอย่างนันรึ
เมือได้ยินชือนัน ความประหลาดใจก็เจืออยูใ่ นสายตา

ขณะนางช้อนดวงตาขึนมองชายหนุ่มผูบ้ ดั นีเดินตรงเข้า
17
มาหานาง
ดวงหน้าชายหนุ่มสงบนิงยิงนัก หาได้มีแววสํารวยไม่
ดวงตาเปี ยมด้วยความเกลียดชังมองไปยัง มูอ่ ซู่ วงผูบ้ ดั
นีมีสีหน้าเซ่อ จากนันกล่าวยิมเยาะ “มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย เจ้าคง
คิดไม่ถงึ สินะว่าวันหนึงตนต้องประสบ ชะตากรรมเช่นนี
ฮ่าๆๆ”
มูอ่ ซู่ วงผูถ้ ือดีไม่เคยเห็นผูใ้ ดอยูใ่ นสายตามาโดยตลอด

บัดนีได้แต่ละทิงศักดิศรีตนวิงวอนร้องขอชีวิตอย่างน่า
สมเพชเวทนา
พูดไปก็น่าขันยิงนัก
18
“มูเ่ ซิน!” มูอ่ ซู่ วงตกตะลึงพรึงเพริด จ้องไปยังชายหนุ่ม
เบืองหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า “ไยจึงเป็ นเจ้า เจ้าเป็ นผู้
นําอวินลัวเฟิ งมาทีนีอย่างนันรึ”
มูเ่ ซินยกมุมปากขึนแล้วหัวเราะเย้ยหยัน “ใช่แล้ว”
ถ้อยคําสองคําดังกล่าวทําให้มอู่ ซู่ วงคุม้ คลังหนัก ดวง

หน้าดูมิได้พลางตะโกนก้องด้วยความเคียดแค้น “มูเ่ ซิน
คนทรยศเช่นเจ้าผูห้ กั หลังตระกูลมูไ่ ม่มีวนั ตายดีแน่!”
all-all2 blog
หากมิใช่เพราะจู่ๆ อวินลัวเฟิ งก็ปรากฏตัวขึนทีนี บางที

นางอาจได้จากไปกับคนตระกูลเทียนแล้ว ก็เป็ นได้ แม้
จะต้องเป็ นเพียงหนูลองยาของคนตระกูลเทียนก็ตามที
19
ก็ยงั ดีกว่าตกอยูใ่ นกํามือของอวินลัวเฟิ งเป็ นไหนๆ
ทีสุดแล้ว หากอยูใ่ นฐานะหนูลองยา ตราบใดทีมีโอกาส

นางก็สามารถพลิกสถานการณ์เหยียบยําเทียนเคออยูใ่ ต้
ฝ่ าเท้าแล้วขึนครองตําแหน่งแทนนางได้!
ทว่าบัดนีความทะเยอทะยานอันยิงใหญ่ทงหมดได้
ั แตก
สลายลงหมดสิน เพราะมูเ่ ซินคนทรยศเพียง ผูเ้ ดียว!
“คนทรยศอย่างนันรึ” มูเ่ ซินหัวเราะเย้ยหยัน “ข้าเป็ นมู่

ผูท้ รยศจริง ทว่าเจ้าเองก็มิตา่ งกัน! ท่านปู่ เอาอกเอาใจ
ปรนเปรอเจ้ายิงนักตังแต่เจ้ายังเล็กยังน้อย แม้กระนัน
เจ้าก็หาได้ไยดีความเป็ นความตายของท่านไม่! อย่า
20
บอกนะว่าเจ้าไม่ใช่คนทรยศ”
ทุกถ้อยคําของชายหนุ่มโบยตีมอู่ ซู่ วงให้แสบสันต์ หัวใจ

นางสันไหวรุนแรง
บัดนันเองนางก็ทรุดลงคุกเข่าต่อหน้ามูเ่ ซิน มือทังสอง

เกาะแข้งเกาะขาชายหนุ่มแน่นพลางอ้อนวอน “มูเ่ ซิน
ข้าขอเถอะ ปล่อยข้าไป เห็นแก่ทีเราเป็ นญาติกนั เถิดนะ
หากเจ้าปล่อยข้าไปคราวนี ข้าสัญญาว่าจะตรากตรํา
อย่างหนักเพือชดใช้ให้แก่เจ้า”
มูเ่ ซินหรีตาลงเล็กน้อยและเมือลืมตาขึนอีกครัง ความ

เกลียดชังก็แปรเปลียนไปเป็ นแววเสียดสี “มูอ่ ซู่ วงเอ๋ย
เจ้าฆ่าน้องสาวข้า เท่านันก็เพียงพอแล้วทีข้าจะตามล้าง
21
แค้นเจ้า!”
ได้ยินดังนัน มือมูอ่ ซู่ วงก็คอ่ ยๆ เลือนไหลลง แล้วกาย

นางก็ทรุดลงกับพืนอ่อนเปลียไป ดวงหน้าซีดเผือดเปี ยม
ไปด้วยความสินหวัง
นางรูด้ ีวา่ คราวนีคงไม่รอดแน่!
“นายท่าน” มูเ่ ซินชําเลืองแลมูอ่ ซู่ วงก่อนหมุนกายเดินไป

ยังอวินลัวเฟิ งแล้วยกมือขึนคารวะนอบน้อม “ข้าซาบซึง
ในความกรุณาทีท่านมอบโอกาสให้ขา้ ได้ลา้ งแค้นศัตรู
ต่อจากนีไป ชีวิตข้าเป็ นของท่าน มีเพียงท่านทีเอาชีวิต
ข้าไปได้!”
22
เขามิได้เรียกขานอวินลัวเฟิ งว่าหมอหัตถ์เทวดาหรือว่า
คุณหนูอวินอีกต่อไป แต่กลับเรียกนางว่า นายท่านตรงๆ
ความหมายของเขานันชัดเจน
ได้เห็นความจริงใจของมูเ่ ซินดังนัน อวินลัวเฟิ งก็ผงก

ศีรษะเล็กน้อย “มูเ่ ซิน ข้าจะไม่สนใจเรืองของ มูอ่ ซู่ วง
23
อีกต่อไป เจ้าอยากจะลงโทษนางอย่างไรก็เป็ นเรืองของ
เจ้าแล้ว ด้วยความชิงชังมากมายนี ข้าเชือว่าเจ้าจะ
จัดการกับนางได้ดีกว่าข้า”
ถ้อยคําอวินลัวเฟิ งนันไม่ผิด เมือมูอ่ ซู่ วงตกอยูใ่ นกํามือ

เขาแล้ว นางก็มีแต่จะถูกทรมานแสนสาหัสแล้วตายตก
ไปเท่านัน! แม้ปลิดชีพตนตอนนีก็คงต้องกล่าวว่าสบาย
เกินไป...
ทว่าอยูต่ อ่ ไปนันก็มีแต่จะฝันร้ายไม่จบไม่สน!
ิ
“เราจัดการเรืองของตระกูลมูเ่ รียบร้อยแล้ว บัดนีก็เข้าวัง

หลวงกันเถิด!”
24
อวินลัวเฟิ งหลุบเนตรลงเล็กน้อย แล้วมุมปากก็โค้งขึน
เป็ นรอยยิมชัวร้าย “ได้เวลาทีฮ่องเต้บดั ซบนัน จะก้าว
ลงจากบัลลังก์แล้ว”
...
ณ ลานหน้าวังหลวง
ภายในห้องทรงพระอักษรมีบรรยากาศเคร่งเครียด เกาถู
กําลังถกธุระอยูก่ บั เกาหลิง ส่วนพระสนมเอกมูก่ ็มองไป
ยังเกาถูดว้ ยสายตาอ่อนโยน นางถึงขันปฏิบตั ิหน้าทีนาง
กํานัล คอยเติมชาให้เกาถูอยูเ่ นืองๆ
25
ทันใดนันเองก็มีเสียงเร่งเร้าดังมาจากด้านนอกห้องทรง
พระอักษร แล้วขันทีผไู้ ม่รรี อการขานชือ ก็เร่งรุดตะเกียก
ตะกายเข้ามาในห้อง
“ฝ่ าบาท เกิดเรืองเลวร้ายขึนแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”
สีหน้าเกาถูหม่นลงทันใด “ขันทีลู่ ไยจึงได้หยาบคายรีบ

ร้อนถึงเพียงนี มารยาทผูด้ ีหายไปไหนหมด”
“ฝ่ าบาท เกิดเรืองใหญ่ขนแล้

ึ ว!” ขันทีลปู่ าดเหงือออก
จากหน้าผากแล้วกล่าวหวาดหวาดหวัน “อวินลัวเฟิ ง
จากตระกูลอวินได้นาํ กําลังคนเข้ากดดันให้ฝ่าบาทสละ
26
ราชบัลลังก์!”
ปั ง!
ฝ่ ามือเกาถูฟาดลงบนโต๊ะแล้วก็ผดุ ลุกขึนยืนจากพระที
นังมังกรพลางกล่าวด้วยใบหน้าถอดสี “อวินลัวเฟิ งอ
ย่างนันรึ นางบังอาจนักทีจะขู่บงั คับให้เราสละราช
บัลลังก์ นางกระสันอยากให้เราสละราชบัลลังก์เพือขึน
เป็ นฮ่องเต้เองหรืออย่างไร ช่างน่าขัน แคว้นหลงหยวน
ของเรานีมิใช่ทีให้นางขึนครอบครอง!”
27
“ฝ่ าบาท”
พระสนมเอกมูร่ บี ลุกขึนยืนแล้วลูบอกเกาถูแผ่วเบา ดวง

หน้าก็เปี ยมด้วยความอ่อนโยน “ฝ่ าบาททรงเย็นพระทัย
ไว้ก่อน แม้สนมผูน้ ีจะรูว้ า่ ตระกูลอวินหาได้รูจ้ กั หัวนอน
ปลายเท้าตนไม่ หม่อมฉันก็ไม่คิดเลยว่า อวินลัวเฟิ งนาง
จะทะเยอทะยานถึงเพียงนี ฝ่ าบาททรงวางพระทัยเถิด
ตังแต่ไหนแต่ไรมา ธรรมะย่อมชนะอธรรมเสมอ ลําพัง
กําลังอวินลัวเฟิ งจะสูอ้ ะไรกองทัพนับล้านแห่งราชสํานัก
ได้!”
ได้ยินถ้อยคําพระสนมเอกมูด่ งั นัน สีหน้าเกาถูก็คอ่ ยดูดี

ขึนมาบ้าง เขาสะบัดแขนเสือเกรียวกราด จากนันเดิน
ออกไปจากห้องทรงพระอักษรด้วยใบหน้าถอดสี
28
ตังแต่แรกแล้วเกาหลิงก็นิวหน้า และรูส้ กึ ว่ามีบางสิง
บางอย่างไม่ชอบมาพากล ทว่าไม่อาจบอกได้วา่ สิงนัน
คืออะไร เช่นนันเอง เขาจึงมิได้ขบคิดต่อแล้วเดินตาม
หลังเกาถูออกไปจากห้อง
ฝุบ ฝุบ ฝุบ!
เมือทังสองก้าวออกจากห้องทรงพระอักษร ก็ปรากฏ
กลุม่ คนตีวงล้อมเข้ามาทันใด
ส่วนเหล่าองครักษ์แห่งวังหลวงนันต่างก็รว่ งลงสูพ่ ืนทีละ

คนๆ พลางครวญครางด้วยความเจ็บปวด ไม่หยุด
29
หย่อน มือกุมหน้าท้อง
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าช่างกล้าดีนกั นะ!” สีหน้าเกาถูซีดขาว

พลางสายตาดุดนั ก็จอ้ งตรงไปยังเด็กสาวผูน้ อนเอกเขนก
อยูบ่ นเกียว นําเสียงแข็งกร้าวว่ากล่าวนาง “เจ้าไปเอา
ความกล้าจากไหนมาจึงได้คิดบังคับให้เราสละราช
สมบัต”ิ
บนเกียวนัน อวินเซียวส่งสายตามืดหม่นไปยังเกาถู
พลางหยิบองุ่นขึนจากจานผลไม้สง่ เข้าปาก อวินลัวเฟิ ง
อวินลัวเฟิ งดูดนิวอวินเซียวแผ่วเบา ลินก็เลียปลายนิว

บุรุษ ดวงตานางเปี ยมความซุกซนพลางตวัดสายตา
ร้ายกาจมองเกาถู “ข้าเป็ นคนกล้าอยูแ่ ล้ว ไม่ตอ้ งอาศัย
30
เอาจากผูใ้ ดดอก”
“เจ้า...” เกาถูชีหน้าอวินลัวเฟิ งเกรียวกราด “เราผูส้ งู

ส่งไม่เคยคิดเลยว่าตระกูลอวินจะมี ความทะเยอทะยาน
ถึงเพียงนี บอกเรามาสิวา่ เจ้าหรืออวินลัวทีกระสันอยาก
ขึนเป็ นฮ่องเต้”
อวินลัวเฟิ งหัวเราะ “ขออภัย ข้าไม่สนใจตําแหน่งฮ่องเต้

ของเจ้าหรอก”
31
ดวงตาเกาถูหรีลงทันใด “หากเจ้าไม่สนใจในราชบัลลังก์
ไยเจ้าจึงมาอยูท่ ีนี”
ได้ยินถ้อยคําดังนัน อวินลัวเฟิ งก็วางแขนทังสองด้วยท่า

ทีผอ่ นคลายลงบนเกียวแล้วกล่าวว่า “เป็ นเพราะว่า...
เจ้ามันเกะกะลูกตา! เหตุผลมีเพียงเท่านัน!”
ข้าเพียงแต่ไม่ชอบหน้าเจ้า จึงได้อยากให้เจ้าสละราช
สมบัติ เจ้าจะทําอะไรข้าเล่า
เกาถูโกรธขึงเสียจนแทบคลัง เขาคิดมาตลอดว่าตนเป็ น
1
ผูย้ โสโอหัง ทว่าเมือได้พบกับเด็กสาวตรงหน้า จึงได้รูว้ า่
ความถือดีหยิงผยองทีแท้นนเป็
ั นเช่นไร!
นอกจากเด็กสาวผูน้ ีแล้วจะหาใครคุม้ คลัง โอหังถึงขันว่า

ไม่สนใจเสียงผูเ้ สียงคนได้เท่านีอีกเล่า
“อวินลัวเฟิ ง เจ้านีมันอวดดีนกั ” เกาถูตะโกนดุดนั พลาง

สังกองทหาร “ทหาร จับนางลงมา!”
อย่างไรก็ดี แม้ตนออกคําสังไปแล้วก็หาได้มีใครปรากฏ
ตัวออกมาไม่ ทัวทังวังหลวงได้ยินแต่เพียงเสียงอวด
ครวญของเหล่าองครักษ์
2
“ทหาร!” สีหน้าเกาถูเปลียนอีกคราพลางตะเบ็งเสียงต่อ
ไปว่า “พวกเจ้าหายหัวไปไหนกันหมด ไยจึงยังไม่ลากตัว
พวกมันลงมา!”
ลมสารทฤดูพดั พาให้ใบไม้รว่ งปลิวว่อนไป
ใบก่วมร่วงหล่นลงตรงหน้าเกาถู แลดูเหว่วา้ น่าสมเพช

ยิงนัก
“ต่อให้เจ้าตะเบ็งจนคอแตกก็ไม่มีใครมาช่วยดอก”
นําเสียงเด็กสาวเจือความทรามไว้อยู่ หากใครไม่รูค้ งคิด

ว่านางจะทํามิดีมิรา้ ยเกาถูเป็ นแน่
3
“อวินลัวเฟิ ง!” เกาถูขบเขียวเคียวฟั นด้วยแรงชิงชัง ทว่า
หัวใจกลับบีบรัดตนแน่น “เจ้าทําอะไรลงไป”
เขามิได้ลว่ งรูเ้ ลยว่าเกิดอะไรขึน
แม้องครักษ์แห่งวังหลวงหลายนายจะถูกปราบลงแล้ว ก็
มิได้มีแต่องครักษ์เหล่านีอยูใ่ นวังหลวง เสียหน่อย แล้ว
คนอืนเล่าหายไปไหนกันหมด
“องครักษ์ทงหมดในวั
ั งหลวงถูกคนของข้าจัดการหมด
แล้ว” อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึนร้ายกาจ “ไม่มีใครมาช่วย
เจ้าแล้ว!”
4
บัดนันเองสีหน้าเกาถูก็ซีดเผือดลงโดยทัวกัน เขากระถด
ถอยหลังจะทรุดลงกับพืนทว่าเคราะห์ดีที พระสนมเอกมู่
ได้หนุนหลังเอาไว้ก่อน
“เกาหลิง” อวินลัวเฟิ งเบนสายตาไปทางเกาหลิง “เจ้ายัง

จําผูค้ นเหล่านีได้หรือไม่”
ได้ยินดังนัน เกาหลิงทีตอนแรกมิทนั ได้สงั เกตเห็นก็หนั ไป

ทางกองกําลังข้างกายนาง
หากได้พบเจอกันตัวต่อตัว เกาหลิงคงจะจํามิได้ ทว่าบัด

นี เมือผูค้ นเหล่านีมีความเกียวข้องกันกับ อวินลัวเฟิ ง
5
แล้ว เกาหลิงก็จาํ ต้องครุน่ คิดพิจารณา
“ผูค้ นเหล่านี... คือองครักษ์และหญิงรับใช้ทีข้าช่วย

อวินลัวหามาอย่างนันรึ” เกาหลิงลังเลอยูพ่ กั ใหญ่ก่อน
เอือนเอ่ยประโยคดังกล่าวออกมา
ตัวเขาเองยังคงไม่เชือสนิทใจ ทีสุดแล้วก็หาได้มีใครรูด้ ี
ไปกว่าเขาถึงศักยภาพของผูค้ นเหล่านีทีตนหามา เช่น
นันเอง พวกเขาจะเป็ นทหารเจนศึกตรงหน้านีไปได้อย่าง
ไร
เขามิอาจทําใจเชือได้!
6
อย่างไรก็ดี คําตอบของอวินลัวเฟิ งก็ทาํ ให้หวั ใจของเขา
เย็นยะเยือกลงโดยพลัน
“ถูกต้องแล้ว ข้าควรต้องขอบคุณเจ้าเช่นกัน หากไม่ใช่

เพราะเจ้า ตระกูลอวินคงหาคนจํานวนมหาศาล ถึงปาน
นีไม่ได้ภายในระยะเวลาอันแสนสัน”
ดวงหน้าเกาหลิงจากทีซีดอยูบ่ ดั นีก็ถอดสีหมดสิน มือทัง

สองกําแน่น ทัวทังกายก็สนเทิ
ั มประหนึงใบไม้กลางสาย
ลม
“เป็ นไปไม่ได้ ผูค้ นเหล่านีทีข้าหามาให้เจ้าล้วนแล้วแต่

เป็ นสวะ! ไม่มีทางทีชาตินีทังชาติจะเจริญขึนมาได้มาก
7
อะไร แล้วพวกเขาจะเป็ นทหารชาญศึกเหล่านีไปได้
อย่างไร” นําเสียงเกาหลิงเจือแววคุม้ คลัง และในสายตา
ก็เปี ยมด้วยความไม่เชือ
ไม่มีใครล่วงรูถ้ งึ ความสามารถทีแท้ของคนเหล่านีมากไป
กว่าเขา! ก็ถกู ต้องแล้วทีเขาจะทําใจเชือไม่ลง
8
“สวะอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเผยยิม ดวงตาก็เปี ยมด้วย
ความถือดี “สําหรับข้า ไม่มีใครหรอกเป็ นสวะ! มีแต่คนที
มุง่ มันตรากตรํากับผูเ้ กียจคร้านเท่านัน ตราบใดทีเจ้ามี
ความมุง่ มัน ก็สามารถบรรลุได้อย่างรวดเร็วแม้ศกั ยภาพ
จะตําต้อยกว่าผูอ้ ืนก็ตามที!”
ไม่มีใครหรอกเป็ นสวะโดยกําเนิด!
ประโยคดังกล่าวกระตุน้ เร้าหัวใจของผูค้ นแห่งเหล่าทัพ

เหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธยิงนัก
ถูกต้องแล้ว! ในโลกนีไม่มีใครหรอกทีเป็ นสวะ ตราบใดที

ทุม่ เทพยายามและอดทนกับความยากลําบาก ก็ยงั คงมี
9
โอกาสเจริญรุง่ เรืองขึนแล้วยืนอยูบ่ นจุดสูงสุดของผืน
แผ่นดินนีได้ แม้ศกั ยภาพจะตําต้อยกว่าผูอ้ ืน ก็ตามที
“นายท่านพูดถูกต้องแล้ว” ซงหลิงเอ๋อร์กา้ วออกมา

ความเด็ดเดียวฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้าเยาว์วยั ชวนเอ็นดู
นัน “พวกเรามิได้ดอ้ ยไปกว่าอัจฉริยะพวกนันเลย อย่าง
น้อย พวกเราก็พร้อมทีจะทุม่ เทตรากตรํา และอดทนกับ
ความยากลําบากมากกว่าคนปกติทวไป!”
ั
ภายในระยะเวลาครึงปี นนั มิได้เป็ นเพราะนํายาผสาน

ฌานเพียงอย่างเดียวดอกทีทําให้สมาชิก เหล่าทัพทัง
หลายบรรลุได้ดว้ ยความรวดเร็วสูงสุด ทีสุดแล้วนํายา
ผสานฌานก็เป็ นเพียงตัวช่วย สิงทีทําให้ พวกเขาพัฒนา
ขึนอย่างแท้จริงก็คือเลือด หยาดเหงือ และนําตาทีได้
10
ทุม่ เทลงไปต่างหาก!
หกเดือนทีผ่านมา ต่างคนต่างฝึ กฝนอย่างลืมวันลืมคืน

ลืมการนอนหลับพักผ่อนและการกินอาหาร ไม่มีใคร
อยากถูกทิงไว้เบืองหลัง!
เพราะความบากบันมุมานะแท้ๆ พวกเขาจึงได้มายืนอยู่
ตรงนี!
กล่าวจบ รังศีของซงหลิงเอ๋อร์ก็ระเบิดออกพร้อมๆ กับ

คนอืนๆ ทัวทังวังหลวงจึงถูกปกคลุมไปด้วยกลินอาย
พลังของพวกเขา
11
“ผูฝ้ ึ กฌานขันสูงอย่างนันรึ สิบคนอย่างนันรึ” เกา
หลิงกระถดถอยหลังไปแล้วก็ชนกําแพงเสียงดังพลัก สี
หน้าซีดขาวเปี ยมไปด้วยความหวาดหวัน “เป็ นไปได้
อย่างไร ต่อให้เจ้าสามารถแปลงสวะเป็ นอัจฉริยะได้
มนุษย์ ทีไหนจะสามารถบรรลุเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงภาย
ในระยะเวลาเพียงครึงปี เช่นนี!”
เทวดาอย่างนันรึ
ทันใดนันเอง ถ้อยคําดังกล่าวก็ผดุ ขึนในจิตใจของเกา

หลิง พลางสายตาก็มองไปยังอวินลัวเฟิ งด้วย ความ
หวาดกลัว
12
สตรีผนู้ ีต้องเป็ นเทวดาไม่ผิดแน่! ไม่อย่างนันจะช่วยสวะ
เหล่านีให้บรรลุอย่างรวดเร็วถึงปานนีได้อย่างไร
เคราะห์ดีทีอวินลัวเฟิ งเองยังเป็ นสวะ มิเช่นนันตระกู

ลอวินคงต้องพลิกแผ่นฟ้าจริงๆ เป็ นแน่!
“เกาหลิง เจ้าโง่!” เกาถูได้สติในทีสุด จากนันตบหน้าเกา

หลิงฉาดแรง
แม้เกาหลิงจะก่อเรืองไว้มาก เกาถูก็ไม่เคยสังสอนเขา
ด้วยกําลัง อย่างไรก็ดี ด้วยตระกูลอวินปรากฎตัวขึน
อย่างกะทันหัน ทําให้เขาทนมิได้อีกต่อไปจําต้องลงไม้ลง
มือเสียบ้าง ดวงหน้าหล่อเหลานันถอดสีซีดขาว หาใคร
13
เทียบ
“นีหรือสวะทีเจ้าหาไปให้ตระกูลอวิน”
กายเกาหลิงสันเทา รอยยิมขมขืนปรากฏบนริมฝี ปาก
เขารูด้ ีวา่ อธิบายไปก็เสียเวลาเปล่า เสด็จพ่อไม่มีทางเชือ

เขา! ก็พลังของผูค้ นเหล่านีนันยิงใหญ่เกินไป เขาจะเชือ
ลงได้อย่างไรว่าเมือหกเดือนก่อนนันทังหมดยังเป็ นเพียง
แค่สวะ
“เจ้าโง่ เจ้าคนเขลา!” เกาถูเหยียบอกเกาหลิงเกรียว

กราดพลางตะเบ็งเสียงแข็ง “เรารูว้ า่ เจ้ามันโง่ แต่ก็ไม่คิด
14
เลยว่าจะเบาปั ญญาถึงเพียงนี ส่งคนเหล่านีไปให้ตระกู
ลอวินอย่างนันรึ! หากเรารูก้ ่อนคงไม่ปล่อยให้เจ้าจัดการ
เรืองนีในวันนันเป็ นแน่! "
หลังสังสอนเกาหลิงเสร็จสิน เกาถูก็เบนสายตามายัง
อวินลัวเฟิ งพลางพ่นลมหายใจออกจมูกเย้ยหยัน
“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย เจ้ามีผฝู้ ึ กฌานขันสูงอยูใ่ นมือเป็ น
จํานวนมากแล้วจะทําไม ผูแ้ ข็งแกร่งทีสุดในราชสํานัก
เราคือผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงสุด เมือใดทีข่าวการรุกลํา
วังหลวงนีล่วงรูไ้ ปถึงหูเขา เขาก็จะมาเพือคิดบัญชีกบั
พวกเจ้าในเวลาอันสัน ฮ่าๆๆ!”
ทีเขามิได้เกรงกลัวเลยแม้แต่นอ้ ยนันก็เพราะมีผฝู้ ึ กฌาน

ทีแข็งแกร่งทีสุดอยูใ่ นราชสํานัก! ตราบใดทียังมีเขาอยู่
15
ใครก็ตามทีรุกลําเข้ามาในวังหลวงย่อมไม่มีวนั จากไป
โดยปราศจากรอยขีดข่วน!
16
ตอนที 286 ยอดฝี มืออันดับหนึงแห่งราชสํานัก (1)
มิหนําซํา ราชสํานักก็ยงั มีสาํ นักฌานคอยหนุนหลัง เช่น

นันเอง แม้ฤทธิเดชอวินลัวเฟิ งจะเกรียงไกรเพียงใด ก็ยงั
มิอาจเทียบเทียมได้กบั ปี ศาจเช่นสํานักฌาน
อวินลัวเฟิ งลูบไล้ไหน่ฉา เจ้าหนูตะเภาขุดทองผูโ้ ผล่ออก

มาจากแขนเสือนางแผ่วเบา เลิกคิวขึนเล็กน้อยสีหน้า
เมินเฉย “ตลอดหลายปี ทีผ่านมานี ท่านปู่ ขา้ ได้ปกป้อง
เขตแดนมานานแสนนานในฐานะแม่ทพั แห่งแคว้น หลง
หยวน กระทังบุพการีขา้ ก็ได้สละชีพเพือปกป้องประเทศ
ชาติ แต่เจ้า ในฐานะผูป้ กครองแผ่นดิน ไม่เพียงแต่
หมกมุน่ ในความงาม ยังเผด็จการ โง่งมงาย ให้ความ
17
สําคัญกับคนชัวร้ายยิงกว่าฟั งเสียงผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชา
ทีจงรักภักดีจริง! แล้วอย่างนีจะมิให้ลกู น้องเจ็บปวดได้
อย่างไร เช่นนันเอง ข้าจึงจะออกมาสังสอนบทเรียนเจ้า
แทนท่านปู่ ของข้า!”
“คึๆ !”
ครันสินคําเด็กสาวเท่านัน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเย้ยหยัน
ชราภาพค่อยๆ ลอยมาจากลานด้านหลัง
ทันใดนันเองก็ปรากฏร่างชายเฒ่าเคราขาวเดินเอามือ
ไพล่หลังมายืนอยูต่ รงหน้าอวินลัวเฟิ งภายใน ไม่กีย่าง
ก้าว
18
ย่างก้าวของชายเฒ่าเปี ยมด้วยกําลังวังชาประหนึงว่าขี
เมฆเหยียบหมอกมา จากนันก็พดู ขึนด้วยท่าทีเฉือยชา
ว่า “อวินลัวเฟิ งแห่งตระกูลอวินเอ๋ย อวินลัวเด็กน้อยผูน้ นั
ส่งเจ้ามาก่อเรืองยังวังหลวงแห่งนี หรือว่าเป็ นความคิด
ของเจ้ากันแน่”
แม้นาเสี
ํ ยงของชายเฒ่าจะเบือหน่าย ทว่าดวงตาชราคู่
นันก็เย่อหยิงถือดี ดูทา่ จะคิดว่าอวินลัวเฟิ งนัน ไม่อยูใ่ น
สายตา
กายทังร่างของเด็กสาวพํานักอยูบ่ นอกอวินเซียว ดวงตา

สะกดใจนันแฝงรอยยิม “ท่านปู่ ขา้ จะเป็ นผูส้ ง่ ข้ามาหรือ
ไม่นนไม่
ั ใช่กงการอะไรของเจ้า! จุดประสงค์ทีข้ามาใน
19
วันนี ก็เพือบังคับให้ฮ่องเต้บดั ซบนีสละ ราชบัลลังก์เสีย
ใครก็ตามทีเข้ามาขวางทาง ข้าจะฆ่ามันให้หมด!”
โอหังอวดดีนกั !
หากใครขวาง นางจะฆ่าอย่างนันรึ!
ทัวทังแคว้นหลงหยวนนีจะหาใครอวดดี บังอาจ
เอือนกล่าววาจาจาบจ้วงเช่นนีต่อหน้ายอดฝี มือ อันดับ
หนึงแห่งราชสํานักได้อีก
ก็เห็นจะมีแต่อวินลัวเฟิ งเท่านัน!
all-all2 blog
20
ไม่รูว้ า่ นางผูน้ ีมันใจในตนเกินไปหรือว่าโง่งมงายกันแน่
“อวินลัวเฟิ งเอ๋ย ตาเฒ่าผูน้ ีไม่สนใจดอก ว่าราชสํานักได้

ทําอะไรตระกูลอวินเอาไว้บา้ ง แต่เจ้าต้องเข้าใจประเด็น
หนึงอย่างถ่องแท้ก่อนว่า หากราชวงศ์ประสงค์เอาชีวิตผู้
อยูใ่ ต้อาณัติคนใด คนผูน้ นก็
ั ตอ้ งตาย! ใครก็ตามทีฝ่ าฝื น
คําบัญชาจากราชวงศ์ถือว่ามีความผิดโทษฐานกบฏ!”
สายตาเย็นชาของชายชรามองลงไปยังอวินลัวเฟิ ง มือทัง
สองไพล่หลัง อาภรณ์ขาวโบกสะบัดอยูใ่ น สายลม ท่าที
ไม่ธรรมดา แลดูเป็ นผูท้ ะเยอทะยานนัก
อวินลัวเฟิ งยกขาและช้อนดวงตาโอหังขึนมองตําลงไปยัง
21
ชายเฒ่า “ข้ารูจ้ กั แต่ประโยคทีว่า ชนะเป็ นราชันย์ พ่าย
แพ้นนเป็
ั นโจร! หากเกาถูลม้ เหลว เขาก็เป็ นได้แค่โจรคน
หนึงเท่านัน ข้าไม่คิดว่าผูก้ าํ ชัยชนะจะต้องโค้งลงให้แก่
โจร”
ชายเฒ่าหรีเนตรลงเล็กน้อยพลางจ้องไปยังเด็กสาวผู้
นอนเอกเขนกอยูบ่ นเกียวด้วยท่าทีเย็นชา
ท่าทางเด็กสาวบัดนีอวดเบ่งบารมีและเอาแต่ใจยิงนัก
สายตานางประหนึงผูช้ นะทีไม่เคยพ่ายแพ้ ด้วยความ
โอหังเกกมะเหรก ไม่สนใจไยดีใดๆ ต่อโลกใบนี
ได้เห็นเด็กสาวผูเ้ ปี ยมบารมีถงึ เพียงนัน พลันหัวใจชาย
22
เฒ่าก็เริมหวาดหวันขึนมา ก็สายตาอวินลัวเฟิ งไปๆ มาๆ
ดูเหมือนสายตาจอมราชันย์เสียนี อย่าว่าแต่เจ้าโง่เกาถูผู้
นีเลย กระทังหัวหน้าตระกูลสํานักฌานยังหาได้มีสายตา
เช่นนีไม่
“อวินลัวเฟิ งแห่งตระกูลอวินเอ๋ย ในเมือข้ามาอยูท่ ีนีใน

วันนีแล้ว เจ้าก็อย่าได้คิดทําร้ายเกาถูแม้แต่นิดเป็ นอัน
ขาด ทียิงไปกว่านัน หากข้าต่อสูก้ บั ตระกูลอวินไป เจ้าก็
ไม่ได้อะไรขึนมา เช่นนันแล้วเจ้าไม่คิดเห็นแก่หน้าข้าแล้ว
จากไปแต่โดยดีเสียเล่า”
ได้ยินถ้อยคําชายเฒ่าดังนัน มุมปากอวินลัวเฟิ งก็อดโค้ง

ขึนอีกครามิได้ คิวเลิกขึนเล็กน้อยเผยแวว เย้ยหยัน
23
“หน้าเจ้ามีคา่ เท่าไรกันเล่า จึงได้คมุ้ ค่าพอให้ขา้ เห็นแก่
หน้าเจ้า”
ถ้อยคําของนางทังยัวยุ อวดดี และกร้าวแข็ง ทําให้สีหน้า

ชายเฒ่าเปลียนไปทันใด
ตอนที 287 ยอดฝี มืออันดับหนึงแห่งราชสํานัก (2)
24
“โอหังเกินไปมิใช่เรืองดี! หากเจ้ายังคงดึงดัน ตาเฒ่าผูน้ ี
ก็ได้แต่ตอ้ งลงมือสังสอนเด็กสาวผูไ้ ม่รูป้ ระสีประสาสัก
บทเรียนหนึง!”
ย่าห์!
กายชายเฒ่าแปลงเป็ นพายุหมุนโดยพลัน แล้วปรากฏ

ต่อหน้าอวินลัวเฟิ งทันใด
มือนันโค้งขึนประหนึงกรงเล็บอินทรีทงดุ
ั ดนั ทังแหลมคม
สายตาก็โหดร้ายป่ าเถือนยิงนัก
25
อวินลัวเฟิ งหัวเราะหยันพลางมองไปยังร่างชายชราที
กําลังโจนทะยานเข้าหาอย่างรวดเร็ว นางมิได้พยายาม
หลบเลียงเสียด้วยซํา ดวงตาก็เผยรอยยัวยิม
ได้เห็นท่าทีเด็กสาวประหนึงว่ารูไ้ ต๋หมดทุกอย่างแล้วดัง
นัน ชายเฒ่าก็ยงอารมณ์
ิ พงุ่ พล่าน การโจมตียงรุ
ิ นแรง
ประหนึงอยากจะปลิดชีพนางด้วยไม้เดียว
เมือมือชายเฒ่าอยูห่ า่ งหน้าอวินลัวเฟิ งไปไม่เท่าไรดังนัน

ก็บงั เกิดรังสีพิโรธแรงแผ่ออก หนักหน่วง ดังมีดร้อนตัด
ผ่าก้อนเนย
26
“ใครกล้าทําอะไรหลานสาวข้า”
ตูม!
พลังมหาศาลทังเกรียวกราดทังรุนแรงพุง่ ผ่านมาจาก
ด้านหลัง ทําให้ชายเฒ่าจําต้องละความสนใจออกจากอ
วินลัวเฟิ งผูอ้ ยูเ่ บืองหน้า เขารีบหมุนกายไปทางแหล่ง
พลังซึงจู่ๆ ก็ปรากฏขึนนัน แล้วก็บงั เกิดเสียงระเบิดดัง
สนัน แรงระเบิดพัดกายของเขาปลิวไป ส่งเม็ดฝุ่ นฟุง้
กระจายไปทัว กลบทังผืนฟ้าและผืนดิน
ขณะนันเอง บุรุษผูเ้ ย็นชามืดหม่นปราศจากอารมณ์ใดๆ
27
บนเกียวก็คอ่ ยๆ ถอนมือออก จากนันป้อนผลไม้เข้าปา
กอวินลัวเฟิ งต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึน
บางทียอดฝี มืออันดับหนึงแห่งราชสํานักอาจไม่เคยคิด
ว่าตนต้องเผชิญหน้ากับความตายสักวันหนึง ก็เป็ นได้
หากมิได้ตงรั
ั บอวินลัวผูโ้ ผล่มาจากด้านหลังได้ทนั ท่วงที
ป่ านนีเขาคงได้ตายคาทีไปแล้ว
เมืออวินลัวอยูท่ ีนีแล้ว อวินเซียวก็มิได้มีความประสงค์

จะลงมือใดๆ อีกต่อไป ทีสุดแล้ว นีก็คือการชําระแค้น
ของตระกูลอวิน และในเมือพวกเขามีกาํ ลังจัดการกันเอง
เขาก็เพียงแต่ตอ้ งเป็ นผูส้ งั เกตการณ์อยูน่ อกเวทีเท่านัน
28
หากตระกูลอวินประสบปั ญหาทีแก้ไม่ได้เมือไร เมือนัน
เขาจึงจะออกโรง!
“อวินลัว!”
ชายเฒ่าผูน้ นมองแม่
ั ทพั ชราผูเ้ ดินตรงมาหาแล้วดวง
หน้าแก่หงําก็เคร่งเขม็งขึนทันใด เอ่ยด้วยนําเสียงเยือก
เย็นว่า “เจ้ามาได้ตรงเวลาพอดี หากมาช้ากว่านี หลาน
สาวเจ้าคงกลายเป็ นศพไปแล้ว”
อวินลัวหัวเราะเบาๆ “หลินเทียน เจ้าต่างหากทีควรขอบ

คุณข้าทีมาตรงเวลา มิฉะนันเจ้านันละ คงได้ถกู ฝังอยูท่ ีนี
ไปแล้ว”
29
อวินเซียวก็นงอยู
ั ข่ า้ งหลานสาวตนแล้ว เจ้าเฒ่าง่าวหลิน
เทียนนันเล่าเป็ นใคร เขารับประกันได้วา่ ตาเฒ่าโง่งมนัน
คงมิได้มีโอกาสแตะต้องหลานสาวสุดรักของเขาแม้เพียง
ปลายนิว
เจ้าหนุ่มอวินเซียวทําให้เขาวางใจได้จริงๆ
เพียงแต่วา่ ...
ตัวเขาเองนันอยากประลองกับยอดฝี มืออันดับหนึงแห่ง
ราชสํานักมานานแล้ว จึงอดรนทนไม่ไหว ต้องมายังวัง
หลวงแห่งนี
30
“ผูเ้ ฒ่าหลิน” เกาถูเดินตรงมาข้างหลินเทียนแล้วมองไป
ยังอวินลัวผูก้ าํ ลังเบิกบานและหัวเราะร่วน ด้วยโทสะ
“แม่ทพั เฒ่านันคิดการกบฏ เราขอให้ทา่ นสังหารเขาเสีย
เดียวนีเพือเป็ นการเชือดไก่ให้ลงิ ดู!”
หลินเทียนนิวหน้าลงเล็กน้อย เจ้าเกาถูคนนีช่างโง่งมยิง
นัก ดูก็รูว้ า่ อวินลัวเตรียมตัวมาดี เขาเองยังเกรงว่าวันนี
คงสังหารแม่ทพั เฒ่าได้ไม่ง่ายดายนัก!
คิดดังนัน หลินเทียนก็พมึ พํากับตนด้วยท่าทีลงั เลก่อน

เอ่ยถามว่า “อวินลัว เจ้าบรรลุฌานถึงขันสูงระดับกลาง
แล้วรึ”
31
“ถูกต้อง!” อวินลัวเลิกคิวขึนแล้วกล่าวด้วยความภาคภูมิ
ใจยิง “ข้ามีโชคดีทีเดียว เพิงบรรลุฌานขันสูงระดับกลาง
เมือไม่นาน! เช่นนันเอง ข้าจึงคันไม้คนั มือมาประลอง
ฝี มือกับเจ้าทีนี”
อันทีจริง อวินลัวบรรลุได้ก็ดว้ ยฌานผลทีอวินลัวเฟิ งมอบ

ให้เมือคราวก่อนนันเอง
แม้แม่ทพั เฒ่าจะเป็ นคนอวดเบ่งก็รูว้ า่ อะไรควรอะไรมิ

ควร หากข่าวคราวเรืองหลานสาวตนมีฌานผลล่วงรูไ้ ป
ถึงหูผคู้ น ตระกูลอวินคงต้องพบเจอกับฝันร้ายเป็ นแน่!
32
ตอนที 288 ไหน่ฉาผูน้ ่าเอ็นดู
ตามคาด ครันได้ยินถ้อยคําอวินลัวดังนัน สีหน้าหลิน

เทียนก็หม่นลงเล็กน้อยพลางสายตาก็แฝงประกายยาก
หยังถึง
“ผูเ้ ฒ่าหลิน ท่านรออะไรอยูเ่ ล่า แม้อวินลัวบรรลุฌาน

แล้ว เขาก็ยงั เป็ นเพียงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับกลาง ส่วน
ท่านเป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงสุด มิได้เป็ นคูม่ ือ
ของท่านแม้แต่นอ้ ย”
เห็นผูเ้ ฒ่าหลินนิงไปดังนัน เขาก็หวาดหวาดหวันขึนมา

โดยมิรูต้ วั มิอาจเข้าใจได้วา่ ไยผูเ้ ฒ่าหลินจึงลังเลนักต่อ
1
หน้าผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับกลาง
ผูเ้ ฒ่าหลินมิได้ตอบรับถ้อยคําเกาถูแต่อย่างใด ทว่าสี

หน้าก็ดไู ม่สดู้ ีเอาเสียเลย
แน่นอนว่าทีเขายําเกรงมิใช่อวินลัว หากแต่เป็ นพลทหาร

นับร้อยข้างกายอวินลัวเฟิ งต่างหาก!
แม้พลังอวินลัวจะเทียบเท่าเขามิได้ จะดึงความสนใจเขา
ไปสักหน่อยนันมิใช่ปัญหา และในช่วงเวลาดังกล่าวนัน
เอง นายทหารนับร้อยนีก็จะเข้าทําลายวังหลวงทันที
หากสํานักฌานล่วงรูถ้ งึ เหตุการณ์นีเข้า ย่อมบันดาล
โทสะ ตีตราว่าตนมิได้ปกป้องวังหลวงเป็ นแน่
2
“อวินลัวเอ๋ย ข้ามีสาํ นักฌานคอยหนุนหลังอยู”่
หลินเทียนสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วเผยความจริงในทีสุด
มีเพียงเชือพระวงศ์ไม่กีคนเท่านันทีล่วงรูถ้ งึ การมีอยูข่ อง
สํานักฌาน กระทังพระสนมเอกมูใ่ นฐานะ พระสนมเอก
ยังมิลว่ งรูถ้ งึ เรืองดังกล่าว เช่นนันเอง เขาจึงเชือสนิทใจ
ว่าอวินลัวนันมืดบอดใบ้เช่นกัน
“แล้วอย่างไรเล่า” อวินลัวหัวเราะประชดประชัน “ข้ารูต้ งั

นานแล้ว”
3
สีหน้าหลินเทียนยิงเย็นยะเยือก “ในเมือรูแ้ ล้วเจ้าก็ยงั คิด
กบฏอีกรึ”
“คึๆ ” อวินลัวยกมุมปากขึนหัวเราะเย้ยหยัน “เกาถู

ฮ่องเต้บดั ซบนีเข้าข้างตระกูลมู!่ ข้ายังไม่เคยลืมเมือครัง
คุกเข่าลงต่อหน้าจิงหลินขอร้องให้ช่วยรักษาชิงหย่า เขา
ยังไม่แม้แต่จะสังให้จิงหลินออกมาช่วย ช่างน่าขันทีข้าสู้
อุตส่าห์ออกไปปกป้องเขตแดนให้แก่คนพรรค์นียาวนาน
ถึงสิบปี ! บัดนีข้าตาสว่างเสียที! นอกจากกําจัดผู้
ปกครองไร้ความสามารถนีแล้วข้ายังจะให้จิงหลินต้อง
ชดใช้สงที
ิ ทําลงไปในวันนันอีกด้วย!”
ปั ง!
4
ทันใดนันเองลูกตาอวินลัวก็หดตัวเกร็ง บารมีเปล่งออก
มา บัดนีเขาดูจะกลับไปเป็ นยอดแม่ทพั แสนเกรียงไกรที
ปกป้องเขตแดนอยูเ่ มือไม่กีเดือนทีผ่านมาอีกครัง!
“ใครก็ตามทีทําร้ายตระกูลอวินของข้ามันต้องตาย!”
กล่าวจบ อวินลัวก็กาํ หมัดทันใด จากนันรีเข้าใส่หลิน

เทียน ทัวทังร่างกายเปล่งกําจายรังสีอาํ มหิตดุรา้ ย
ประหนึงกระบีไร้ฝัก
สีหน้าหลินเทียนเคร่งเขม็งขึน จากนันมือก็งอลงเป็ นกรง

เล็บพญาอินทรีอีกครา รอต้อนรับการโจมตีของอวินลัว
5
เจ้าหนูตวั น้อยทีจู่ๆ ปรากฏตัวขึนมาก็ผดุ ออกมาปี นป่ าย

ไปตามกางเกงของเขา จากนันอ้าปากงับเครืองมือสืบ
ทอดเชือสายของตน...
“อ๊าก!”
หลินเทียนร้องลันด้วยความเจ็บ มิอาจสนใจอวินลัวผูพ้ งุ่

ตัวเข้ามาอีกต่อไป กรงเล็บพญาอินทรีบดั นีกําเป้า
กางเกงหวังจะบีบเจ้าหนูวายร้ายให้แบนบีเป็ นเนือบด
6
อย่างไรก็ดี เจ้าหนูก็เปลียนเป้าหมาย ปี นขึนอกเขาอีก
ครา จากนันฝังคมเขียวลงบนอกหลินเทียน
ฮึม! ใครใช้ให้ไอ้เฒ่าบัดซบอย่างเจ้าบังอาจรังแกนาย
ท่านข้า! ถึงขันนีแล้วเจ้ายังคิดประมือกับท่านปู่ ของนาย
ท่านข้าอยูอ่ ีกรึ ฝันไปเถิด! เพือทีจะได้สวาปามสมุนไพร
พลังฌานอีก ข้าจะปล่อยให้เจ้าเหิมเกริมอีกมิได้ ข้าต้อง
ให้ทา่ นปู่ ได้ระบายโทสะกับเจ้าอย่างสาแก่ใจ
พลัก!
พอหลินเทียนหมายมันจะจับเจ้าหนูตวั จ้อยเท่านัน กํา

ปั นอวินลัวก็กระแทกเข้ากับท้องหลินเทียน เสียแล้ว ส่ง
7
กายเขากระถดถอยหลังไปเล็กน้อย จากนันแม่ทพั เฒ่าก็
หัวเราะเบิกบาน “หลินเทียน ไหนเจ้าเก่งนักมิใช่รึ หากมี
ปั ญญาก็มาสูก้ บั ข้าสิ! ฮ่าๆๆๆ!”
ตอนที 289 ขออภัยด้วย ข้าตาบอด
บริเวณทีหลินเทียนโดนกัดนันปวดหนึบมิคลาย แล้วเขา
ก็ตะโกนด้วยโทสะเจือปน “หากเจ้ามีปัญญา ก็รอข้า
จัดการเจ้าหนูนีก่อน แล้วข้าจะไปประมือกับเจ้า!”
8
อวินลัวกลอกตา
แม้เขามายังทีแห่งนีเพือประมือกับหลินเทียน เขาก็ยงั
อยากจะอัดผูค้ นเหล่านีเสียให้น่วมเพือระบายโทสะเช่น
กัน! หากปล่อยโอกาสดีเช่นนีหลุดมือไปก็นบั ว่าโง่งมงาย
นักมิใช่หรือ
“หนูทีใดกัน ข้าไม่เห็นสักตัว” อวินลัวโกหกตาใส “หลิน

เทียนเอ๋ย เจ้ากลัวข้าถึงขนาดต้องแก้ตวั นําขุ่นๆ เช่นนี
เชียวรึ”
“เจ้า...” หลินเทียนโกรธขึงเสียจนหน้าซีดขาว “อวินลัว
9
ใครจะกลัวคนหน้าด้านโสมมเช่นเจ้า หากมิใช่เพราะเจ้า
หนูนีไต่เข้ามาในแขนเสือข้า ข้าคงล้มเจ้าในลมหายใจ
เดียวไปแล้ว!”
ขณะพูดอยูน่ นั หลินเทียนก็ถกู กัดอีกครา แล้วเขาก็มิได้

สนใจอวินลัวอีกต่อไป ชายชราฉีกเสือผ้าออกเป็ นชินๆ
ดังแคว่ก แล้วร่างน้อยๆ ของเจ้าหนูก็เผยออกสูส่ ายตาใน
บัดดล
“เป็ นแค่หนูแต่บงั อาจมากัดข้ารึ เจ้ารนหาทีตายเสีย

แล้ว!”
หลินเทียนกระแทกฝ่ ามือลงบนอกตน
10
ด้วยพิโรธหนักเพราะอับอายขายหน้า ชายเฒ่าจึงได้ใส่
พลังไว้ในฝ่ ามือเต็มที ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าเจ้าหนูนีตัวเบา
ว่องไวนัก มันวิงไปบนไหล่ของเขาก่อนทีฝ่ ามือจะฟาดลง
มาเสียอีก เช่นนันเอง ไม่เพียงแต่การโจมตีครังนีจะมิได้
สังหารเจ้าหนู ยังได้เปลียนสีอกของเขาให้ชาเลื
ํ อดชํา
หนองส่วนตัวเองก็อดกระถดถอยหลังไปมิได้ อีกด้วย
“จุ๊ๆ ” เพลิงพิโรธฉายชัดอยูบ่ นดวงหน้าหลินเทียนขณะ

อวินลัวมองมาด้วยท่าทีเริงรืน “เจ้ารูว้ า่ ตัวไม่มีปัญญาต่อ
กรกับข้า จึงได้อยากปลิดชีพตนหนีอย่างนันรึ หลินเทียน
เอ๋ย ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะขีขลาดถึงขนาดไม่แม้แต่จะ
กล้าสูข้ า้ ”
11
เทียบกับความเจ็บปวดทางกายแล้ว ถ้อยคําของอวินลัว
ทําให้หลินเทียนเคียดแค้นหนักยิงกว่า
เขาโกรธหนักเสียจนแทบกระอักเลือด พลางกายเฒ่าก็
สันเทิมมิหยุด “สารเลวอวินลัว เจ้าไม่เห็น หนูบนกายข้า
รึ ข้าจะต่อกรกับเจ้าได้อย่างไรในเมือมันกัดข้าอยู”่
อวินลัวตอบรับด้วยท่าทีจริงใจยิง “ขออภัย ข้าตาบอด

จึงมองไม่เห็น!”
อุก!
ด้วยบาดแผลใช่จะเล็ก ซํายังถูกอวินลัวยัวยุ หลินเทียน

12
จึงได้กระอักเลือดออกมากองใหญ่ ดวงหน้าชราซีดขาว
ถอดสีสนิ
“อวินลัว เจ้ามันคนหน้าด้านบัดซบ!”
มันเจตนาอย่างแน่นอน! ใครจะไปเชือเล่าว่าเขาจะไม่
เห็นหนูตวั ใหญ่ขนาดนี!
“จีดๆ ”
เจ้าหนูรอ้ งอีกครังก่อนฝังฟั นสองซีหน้าลงไปบนไหล่หลิน

เทียนอีกครา
13
มันฝังคมเขียวลงลึกพลันเลือดก็กระฉูดออก จึงไร้ขอ้
กังขาว่าเหตุใดหลินเทียนจึงไม่มีกะจิตกะใจจะต่อสูก้ บั
อวินลัวอีก!
เคราะห์รา้ ยทีอวินลัวไม่มีทางปล่อยโอกาสอันงามทีจะ
เหยียบยําเขาให้จมดินหลุดมือไปเป็ นอันขาด!
“หลินเทียนเอ๋ย แม้วนั นีเจ้าจะมิกล้าสูห้ น้าข้า ข้าก็จะไม่

ปล่อยโอกาสอันดีเช่นนีทีจะประมือกับเจ้า หลุดมือไป
ดอก เช่นนันแล้ว เรามาต่อสูก้ นั อย่างยุติธรรมดีกว่า! เรา
จะประมือกันด้วยหมัดล้วนๆ ห้ามใช้อาวุธ”
ยุติธรรมอย่างนันรึ
14
สารเลวนียังมีหน้ามาพูดเรืองความยุติธรรมอีกรึ ก่อนอืน
เขาไม่เคยเห็นผูใ้ ดไร้ยางอายถึงเพียงนีมาก่อน! ไอ้เฒ่านี
ไม่สนใจแม้แต่ศกั ดิศรีตน แล้วจะให้เขาพูดอะไรได้อีก
เล่า
เมือหลินเทียนตังท่าจะรับมือการโจมตีของอวินลัวเท่า
นัน เจ้าหนูซงซ่
ึ อนตัวอยูใ่ นกายก็กดั ลงมาอีกครา ด้วย
ความเจ็บปวดรวดแล่นทําให้การเคลือนไหวของชายชรา
ชะงักไปครูห่ นึง แล้วกําปั นอวินลัวก็กระแทกลงกับอก
เขาพอดิบพอดี
ร่างชายเฒ่าปลิวกระเด็นไปเสียงดังพลัก ส่งให้เขาร่วง
หล่นลงกระแทกพืนพลางกระอักโลหิต สีหน้าเปี ยมไป
15
ด้วยความโกรธขึง “อวินลัว! หากเจ้ามีปัญญาสักหน่อย
ก็รอให้ขา้ จัดการเจ้าหนูนีก่อน แล้วเราค่อยมา สูก้ นั !”
สินเสียงหลินเทียน ไหน่ฉาก็วงยาวๆ
ิ ด้วยขาน้อยๆ ของ
มันมายืนอยูเ่ บืองหน้าหลินเทียน ศีรษะน้อยๆ ของเจ้า
หนูเชิดขึนมองหลินเทียนด้วยท่าทีภาคภูมิ
16
ตอนที 290 อวินลัวไร้ยางอาย (1)
“จีดๆ!”
ไหน่ฉาร้องเรียกหลินเทียน ดวงตากลมโตเปล่งประกาย
ด้วยแววยัวยุ
ท่าทางนันเหมือนจะกล่าวว่า หากเจ้ามีปัญญา ก็เข้ามา

บีบข้าให้ตาย แต่ในเมือเจ้าไร้ความสามารถ จะยังมัวพ่น
พล่ามอะไรไร้สาระอยูอ่ ีกเล่า
17
“ไอ้หนูบดั ซบ ตาเฒ่านีจะสังหารเจ้าก่อน!”
หลินเทียนเข้าใจนัยในดวงตาไหน่ฉาแล้วจึงผุดลุกขึน
คําราม กรงเล็บพญาอินทรีพยายามอย่างยิงยวดทีจะขีด
ข่วนร่างน้อยๆ ของไหน่ฉา
ฟุบ!
ก่อนการโจมตีจะมาถึงตัว กายไหน่ฉาก็วงหนี
ิ โจนหลบ
ไปอย่างว่องไว แล้วกรงเล็บพญาอินทรีทีพุง่ ลงมาก็ฝัง
ลงไปในผืนดิน ตามด้วยเสียงร้องโหยหวนชวนปวดร้าว
เป็ นทีได้ยินโดยพลัน
18
“ไอ้หนูบดั ซบ แน่จริงเจ้าอย่าหนี!”
มือหลินเทียนติดอยูใ่ นดิน รูส้ กึ ได้วา่ นิวตนปวดแสบปวด

ร้อนแทบทนมิได้ แล้วสีหน้าก็บิดเบียวอย่างห้ามมิได้
กายทังกายกําจายจิตสังหารแผ่ซา่ นเป็ นลูกคลืน โทสะ
พุง่ สูจ่ ดุ สูงสุดอย่างมิตอ้ งสงสัย
ไหน่ฉาหันศีรษะมาแล้วส่งเสียงเรียกหลินเทียนประหนึง
จะกล่าวว่า ‘ไม่หนีก็โง่ส’ิ
ด้วยเพลิงพิโรธหนัก หลินเทียนจึงหาได้สนใจสิงอืนใดอีก
ต่อไปไม่ พุง่ ตัวเข้าใส่ไหน่ฉาทีกําลังวิงหนีวอ่ งไวด้วย
19
ความมาดร้าย ทว่าขณะไล่ตามไหน่ฉาอยูน่ นั หลินเทียน
ก็มิได้จบั สังเกตอวินลัวผูจ้ ่ๆู ก็ปรากฏตัวขึนด้านหลังเลย
แม้แต่นอ้ ย
all-all2 blog
ตูม!
พลังมหาศาลจู่โจมหลินเทียนจากด้านหลังโดยมิทนั ตัง
ตัว ส่งให้ชายชราเสียสมดุลล้มหน้าควําลง กับพืน
จากนันเขาก็โจนลุกขึนทันที หมุนกายเพือโจมตีอวินลัว
อย่างไรก็ดี เมือเลิกไล่ลา่ ไหน่ฉาเพือประมือกับอวินลัว

แล้ว เจ้าหนูตวั จ้อยก็ปรากฏตัวขึนอย่างไม่ คาดฝันอีก
20
ครา ไต่ขนไปตามหลั
ึ งหลินเทียนแล้วฝังคมเขียวลง
“อ๊าก!” หลินเทียนตะโกนลันด้วยความเจ็บ มือเอือมไป

หาไหน่ฉาทีหลัง
ประหนึงว่ามือของเขาถูกชโลมด้วยนํามันลืนนัก เจ้าหนู
จึงได้ไหลลุดออกจากฝ่ ามือ จากนันวิงไปด้านหลังเขา
อย่างไม่สนใจไยดี
หลินเทียนไล่ตามไหน่ฉาไป ทว่าไล่อยูไ่ ม่กีก้าวอวินลัวก็

ฉวยโอกาสจู่โจมตนอีกครา ครันจะหันไปต่อกรกับ
อวินลัว ไหน่ฉาก็โผออกมาลอบโจมตีหลังตนอีกเสีย
อย่างนัน...
21
ได้เผชิญหน้ากับคูค่ นหน้าด้านหน้าทนและหนูดงั นัน
หลินเทียนก็ฟันเฟื อนไป ชายเฒ่ากรีดร้องโกรธขึง ผมเผ้า
รุงรังระแผ่นหลังเหมือนคนบ้า
“อ๊าก! อวินลัว ข้าจะชําแหละเจ้ากับหนูชวนี

ั เป็ นชินๆ!”
กางเกงหลินเทียนเริมจะเลือนหลุดออกด้วยลมปราณ
แตกซ่าน เขากวัดแกว่งแขนตนด้วยโทสะ หมายมันจะ
ฆ่าไหน่ฉา มิได้สนใจอวินลัวผูแ้ อบตอดหมัดเล็กหมัด
น้อยจากด้านหลังอยูเ่ นืองๆ ใจมุง่ อยากจะฆ่าหนูเจ้า
ปั ญหาตัวนีเท่านัน!
22
เขารูด้ ีวา่ ตราบใดทีเจ้าหนูตวั จ้อยนียังอยู่ ก็เป็ นไปมิได้ที
ตนจะได้ตอ่ สูก้ บั อวินลัวอย่างยุติธรรม
“หลินเทียนเอ๋ย ไยเจ้าจึงวิงหนีเล่า หากเป็ นชายชาตรี ก็

อย่าหยุดสูจ้ นกว่าจะไม่เหลือใคร! เอาแต่วิงหนีแบบนีเจ้า
มีอะไรดีบา้ งอย่างนันรึ” อวินลัวหัวเราะลันไล่ตามหลิน
เทียนมิหยุดหย่อน ยิงพลังฌานเข้าใส่ชายเฒ่าอย่างสนุก
มือ
หลินเทียนเกือบเซล้มลงพืนอีกครัง แม้บดั นีตนจะพิโรธ

หนัก ก็ยงั ไม่หยุดไล่ตามหนูนอ้ ย
เช่นนันเอง ทัวทังวังหลวงจึงปรากฏภาพหนูตวั จ้อยวิงหนี
23
ตายอุตลุตโดยมีผเู้ ฒ่าสองคนไล่ตาม...
อวินลัวเฟิ งเอนกายผ่อนคลายพิงอวินเซียว มองการไล่

ล่านีด้วยความบันเทิงใจเล็กน้อย
ครันเห็นไหน่ฉามิได้ตกอยูใ่ นอันตราย ซําตาเฒ่ายังสนุก

สนานอยูด่ งั นัน นางก็มิได้กา้ วออกไปห้ามทัพชวนหัวนี
แล้วหันไปทางเกาถูผลู้ กุ ลีลุกลนแทน
24
“ชิงเหยียน ซงหลิงเอ๋อร์ เราจะจัดการคนเหล่านีอย่างไร

ดี” อวินลัวเฟิ งเผยรอยยิม หรีดวงตาส่องประกาย
ร้ายกาจลงเล็กน้อย
ซงหลิงเอ๋อร์กะพริบดวงตากลมโตเป็ นประกายชวนเอ็นดู
เปี ยมไปด้วยแววยัวเย้าของนาง “นายท่าน แม้เกาหลิง
จะเป็ นคนโง่งม และฮ่องเต้ก็เป็ นคนลําเอียงจริง ความ
ผิดของผูค้ นจากราชสํานักก็ยงั ไม่ถงึ ขันสมควรได้รบั โทษ
ตาย”
อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเป็ นนัยให้ซงหลิงเอ๋อร์วา่ ต่อ
25
“เช่นนันเอง...” ซงหลิงเอ๋อร์นิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า
“ผูอ้ ยูใ่ ต้บงั คับบัญชาผูน้ ีมีขอ้ เสนอ นายท่านทําลาย
สถานพลังของเกาถู แล้วกักขังเขาไว้เสีย ให้เขาได้มองดู
ตระกูลอวินทีตนเคยดูถกู ดูแคลนค่อยๆ เจริญขึน ทีละ
เล็กละน้อยจนไต่เต้าขึนสูจ่ ดุ สูงสุดของผืนแผ่นดินนีได้ใน
ทีสุด”
เจ้าเข้าข้างตระกูลมูน่ กั มิใช่หรือ เพราะเห็นว่ามูอ่ ซู่ วงเป็ น

คนของตระกูลเทียน จึงปล่อยให้เกาหลิงรังแกนายท่าน
ของนาง และยอมรับพฤติกรรมของทังเกาหลิงและมูอ่ ู่
ซวงโดยปริยายใช่ไหมเล่า
เช่นนันเอง ซงหลิงเอ๋อร์จงึ ปรารถนาให้ผคู้ นเหล่านีมองดู

26
ตระกูลอวินค่อยๆ เจริญรุง่ เรืองขึน ส่วนเกาถูก็ให้อยูก่ บั
ความเสียใจเสียดายไปตลอดชัวชีวิต!
“เป็ นความคิดทีดีทีเดียว” อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา

แล้วกล่าวต่อว่า “ซงหลิงเอ๋อร์ เจ้ามีอะไรอยากจะเสนอ
อีกไหม”
ซงหลิงเอ๋อร์นิงเงียบไปพักหนึง “นีคือบทลงโทษของเกาถู
และลูกชาย ส่วนพระสนมเอกมูน่ นั นางก่อกรรมทําเข็ญ
ไว้หลายคราวนัก ซํานางยังเป็ นคนของตระกูลมู่ เช่นนัน
แล้วเราจึงจําเป็ นต้องถอนรากถอนโคน ให้หมดสิน!”
ก่อนเกาถูจะล่วงรูถ้ งึ ตัวตนทีแท้จริงของมูอ่ ซู่ วง เรืองร้าย
27
หลายประการก็มีตน้ ตอมาจากพระสนมเอกมูจ่ ริง ทัง
หมดก็เพราะถูกนางเฝ้าเป่ าหูแท้ๆ เขาจึงได้เริมมีใจเอน
เอียงให้แก่ตระกูลมู!่
และทีเกาถูเอาหูไปนาเอาตาไปไร่กบั พฤติกรรมของจิง
หลินโดยปริยายตลอดมาก็เพราะนางเช่นเดียวกัน
สิงนีคือความชิงชังชัวนิรนั ดร์ในหัวใจของชายเฒ่า หากมิ

ได้ถอนรากถอนโคนตระกูลมู่ ความทรงจําอันปวดร้าวก็
จะไม่มีวนั ถูกชําระล้าง
“ชิงเหยียน เจ้ามีอะไรจะเสริมหรือไม่” มุมปากอวินลัว

เฟิ งแฝงรอยยิมเมือนางหันไปมองหญิงรับใช้ ตัวน้อยข้าง
28
กาย
ชิงเหยียนชําเลืองมองอวินลัวเฟิ ง “คุณหนูเจ้าคะ บ่าวคิด

ว่าวิธีการของซงหลิงเอ๋อร์นนดี
ั ทีเดียว แต่บา่ วอยากเสริม
อะไรสักหน่อย บ่าวว่าเราควรให้เกาถูและลูกชายไปเป็ น
เพือนเล่นของไหน่ฉา ไหน่ฉาไม่มีเพือนเล่นทําให้วา้ เหว่
ใจยิงนัก”
ไหน่ฉาอย่างนันรึ
ได้ยินถ้อยคําชิงเหยียนดังนัน ดวงหน้าเกาถูก็ซีดเผือดลง
มองไปยังเจ้าหนูตวั น้อยซึงกําลังวิงอุตลุตด้วยความ
หวาดหวัน ดวงตาเผยความเครียดเขม็งบิดเป็ นเกลียว
29
ให้ไปเป็ นเพือนเล่นเจ้าตัวแสบนีน่ะหรือ ตายเสียยังจะดี
กว่า!
แน่นอนว่าแม้เกาถูจะคิดเห็นเช่นนันอยูใ่ นใจ คนขลาด

เขลาอย่างเขาก็ไม่มีวนั กระทําการเช่นเชือดคอตนเพือ
ปลิดชีพตัวเองเป็ นแน่! ยอมอยูก่ บั ความเจ็บปวดดีกว่า
ตายด้วยความสินหวัง
“อวินเซียว เจ้าว่าอย่างไร” อวินลัวเฟิ งหันไปมองอวิน

เซียวแล้วถามขึน
อวินเซียวยังคงเย็นชาเช่นปกติ ทว่าถ้อยคําทีเปล่งออก
30
มานัน ทําให้หวั ใจผูไ้ ด้ฟังอุน่ วาบขึนมากโขทีเดียว
“เพียงท่านมีความสุขก็พอ”
ตราบใดทีนางมีความสุข เขาก็จะอยูเ่ คียงข้างนางไม่วา่

นางจะทําอะไรก็ตาม ต่อให้นางสังหารคนทังโลกใบนี
เขาก็จะไม่มีวนั หนีจากข้างกายนาง และจะติดตามนาง
ไปเสมอ
ได้เห็นผูค้ นเหล่านีตัดสินชะตาของตนตามสบาย ดวง

หน้าเกาถูก็หม่นลงพลางกล่าวว่า “อย่าลืมว่า ราชสํานัก
31
เรายังมีสาํ นักฌานหนุนหลัง! เจ้าคิดว่าตนมีพลังพอสูร้ บ
ปรบมือกับสํานักฌานอย่างนันรึ”
“ก่อนข้ามาทีนี ข้าก็รูถ้ งึ การมีอยูข่ องสํานักฌานแล้ว”

อวินลัวเฟิ งมองเกาถูแล้วประกาศด้วยท่าทีเหินห่าง “ใน
เมือเรามาก่อเรืองถึงราชสํานัก ทังๆ ทีรูด้ ีวา่ มีสาํ นักฌาน
อยู่ ไยเจ้าจึงคิดว่าแค่เปล่งชือสํานักฌานออกมาแล้วเรา
จะยําเกรงจนต้องถอนทัพออกไปเล่า”
ดวงหน้าเกาถูเปลียนไปอีกครา สํานักฌานคือผูอ้ ารักขา

ของตน ทว่าหากผูอ้ ารักขานีไร้ประโยชน์เสียแล้ว เขาก็
ไม่รูแ้ ล้วว่าจะเผชิญหน้ากับกองทัพนับร้อยของตระกู
ลอวินอย่างไร
32
ขณะเกาถูครุน่ คิดหาทางหนีทีไล่อยูน่ นั หลินเทียนก็หมด

แรงในทีสุด และมิอาจขยับเขยือนได้อีกต่อไป เขาหอบ
หายใจพลางจ้องเขม็งไปยังเจ้าหนูตวั จ้อยผูร้ กั ษาระยะ
ห่างเพียงเล็กน้อยกับเขาตังแต่ตน้ จนจบ ดวงหน้าปริม
ด้วยเพลิงพิโรธ
“รอให้ขา้ จับเจ้าได้ก่อนเถอะ ข้าจะบดเจ้าให้เป็ นเนือบด

เลยคอยดู!”
เจ้าตัวจิวจอมแสบนีเป็ นแค่หนูหาทองธรรมดาเท่านัน!
1
และสัตว์วิญญาณอสูรอย่างหนูหาทองก็คงพลังฌานได้
ทีขันต้นระดับตําเท่านันชัวชีวิตนี เช่นนันแล้วไยมันจึงวิง
ไวนัก
แน่นอนว่าหนูตวั อืนๆ ทีหลินเทียนรูจ้ กั มักคุน้ เป็ นอย่างดี

นันเป็ นสมบัติของผูอ้ ืน ทว่าหนูหาทองของอวินลัวเฟิ งนี
เป็ นตัวตนทีอยูน่ อกเหนือการรับรูใ้ ดๆ แล้วจะให้เขาไล่
ตามทันได้อย่างไรเล่า
“โฮ่ๆ ข้าเกรงว่าเจ้าคงไม่มีโอกาสกระมัง”
อวินลัวเคียวฌานผลหยับๆ พลางมองไปยังหลินเทียน
ด้วยสายตาล้อเลียน แม่ทพั เฒ่ามีสีหน้า ผ่อนคลายเป็ น
ยิงนัก ทัวทังกายก็เบาสบาย ราวกับเมือสักครูม่ ิได้วิงไล่
2
หลินเทียนมา
“อวินลัว!” หลินเทียนหันศีรษะไปด้วยท่าทีเกรียวกราด
“ไยเจ้าวิงมาตังไกล ซํายังโจมตีขา้ ตังหลายหน แล้วยัง
ไม่หมดเรียวหมดแรงอีกเล่า”
พลังแม่ทพั เฒ่าผูน้ ีต้อยตํากว่าเขา ซําตัวเขาเองยังไม่

เหลือกําลังวังชา แล้วไยไอ้เฒ่านียังมีทีทา่ ผ่อนคลาย
ใจเบิกบานได้อยูอ่ ีกเล่า ไม่กระหืดกระหอบแม้สกั นิดเลย
รึ
อันทีจริงแล้วทีอวินลัวยังคงมีทา่ ทีผอ่ นคลายเช่นนีอยูไ่ ด้

ก็ดว้ ยฌานผลในมือนันละ
3
หลังบริโภคฌานผลลูกแรกเข้าไปแล้ว ผูฝ้ ึ กฌานขันสูง
จะสามารถบรรลุฌานอีกขันหนึงได้ทนั ใด แม้การบริโภค
ครังต่อไปจะไม่ก่อให้เกิดประสิทธิผลอันใดแล้วก็ตามที
ความไร้ประสิทธิผลทีว่าก็ยงั ทําให้พลังของผูบ้ ริโภคเพิม
สูงขึน
หากผูใ้ ดบริโภคฌานผลอยูเ่ ป็ นนิจดังทีแม่ทพั เฒ่าทํา

แม้จะเพิมพลังขึนอีกต่อไปมิได้แล้วแต่ก็ยงั ฟื นฟูพลัง
ฌานและเพิมกําลังกายได้! ดังนัน แม้แม่ทพั เฒ่าจะวิง
อย่างยาวนาน ซํายังได้ใช้พลังฌานไปมหาศาล เขาก็ยงั
ไม่กระหืดกระหอบแต่อย่างใด
ได้เห็นแม่ทพั เฒ่าวิงไล่หลินเทียนไป ตะลุมบอนหลิน

4
เทียนไป พลางแทะเล็มฌานผลไปแล้ว พลทหารแห่ง
เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธก็อดหัวใจ
กระตุกมิได้
ของลําค่าปานนีตาเฒ่ากลับเอามากินทิงกินขว้าง!
อย่างไรก็ดี คนภายนอกมิได้ลว่ งรูด้ ว้ ยว่านีคือฌานผลใน

มืออวินลัว จึงได้แต่คิดว่าเป็ นผลไม้ธรรมดา! เลยมิได้
ระแคะระคายอันใด เพียงแต่ตืนตะลึงกับพลังกายอัน
มหาศาลของแม่ทพั เฒ่าเท่านัน
“เจ้าอยากรูไ้ หมเล่าว่าเหตุใดข้าจึงมีกาํ ลังวังชายิงนัก

ซําพลังฌานยังไม่หมดไม่สนไปอี
ิ กด้วย”
5
แม่ทพั เฒ่าโยนเมล็ดผลไม้ในมือลงบนพืนด้วยท่าที
สบายๆ สายตาเย้นหยันจรดลงทีหลินเทียน
“จีดๆ !”
เห็นดังนันเจ้าหนูก็หยุดทันใด หมุนกายวิงกลับไปยัง
เมล็ดผลไม้ทีแม่ทพั เฒ่าโยนทิงลงบนพืน มันตาลีตา
เหลือกกอบเมล็ดไว้ในอุง้ มือจากนันโจนออกไปพลางตัง
ต้นแทะ
“ทําไมเล่า” หลินเทียนมิได้สนใจเจ้าหนูตวั จ้อยอีกต่อไป

แล้วเอ่ยถามด้วยนําเสียงงุนงง
6
เขายังคงไม่เข้าใจ พลังของอวินลัวตํากว่าเขาถึงหนึง
ระดับเต็มๆ แล้วไยเข้าจึงไม่หมดเรียวหมดแรงเลยแม้แต่
น้อยทังๆ ทีวิงมายาวนานถึงเพียงนีเล่า
สีหน้าไร้ยางอายของอวินลัวจางหายไปแล้วถูกแทนที
ด้วยแววเขม็งเคร่งเครียดแทน
ได้เห็นอวินลัววางท่าทีเคร่งขรึมเช่นนี หลินเทียนก็สะกด
กันเพลิงพิโรธไว้ในจิตใจก่อนรอฟั งคําตอบของแม่ทพั
เฒ่า
“นันเป็ นเพราะว่า...” อวินลัวลูบเคราขาวราวหิมะแล้ว

ตอบหน้าตาเฉย “เจ้าไปมัวสุมอยูใ่ นหอนางโลมมาก
7
เกินไปจนร่างกายเ**◌่ ยวแห้งน่ะสิ เดิมทีรา่ งกายเจ้าก็
อ่อนแออยูแ่ ล้ว อย่างนีจะมาเทียบกับคนดีเช่นข้าได้
อย่างไร ตาแก่เอ๋ย เจ้าเองก็ชรามากแล้ว ดูแลตัวเองให้
ดีเสียดีกว่า อย่าปล่อยให้สตรีเหล่านันมาดูดเอากําลัง
วังชาไปจนหมดสิน”
หลินเทียนนึกว่าอวินลัวจะตอบคําถามเขาดีๆ ทีไหนได้
ใครเลยจะรูเ้ ล่าว่าไอ้เฒ่านีจะพ่นวาจาเช่นนีออกมา!
ชายชราพิโรธหนักเสียจนแทบกระอักเลือดออกมาอีกหน
8
‘มัวสุมอยูใ่ นหอนางโลม’ อะไรกันเล่า
‘ปล่อยให้สตรีเหล่านันมาดูดเอากําลังวังชาไปจนหมด
สิน’ อะไรกันเล่า
เขาเก็บตัวฝึ กฌานอยูท่ กุ เมือเชือวัน เคยไปมัวสุมอยูใ่ น

หอนางโลมตังแต่เมือใด เขาน่าจะรูด้ ีอยูแ่ ล้ว มิใช่หรือว่า
ไอ้เฒ่าอวินลัวนีคงไม่มีทางพูดอะไรดีๆ เป็ นแน่
รอให้มนั ตอบคําถามอย่างนันรึ ฝันไปเถิด!
9
“อวินลัวเอ๋ย หากตาเฒ่าผูน้ ีต้องตายลงในวันนี ข้าก็ขอ
ลากเจ้าลงไปด้วยเถอะ” ดวงตาหลินเทียน แดงกํา จาก
นันพุง่ เข้าใส่อวินลัวราวถูกสิง
ต่อให้ตอ้ งตาย เขาก็จะไม่ปล่อยให้ไอ้เฒ่าไร้ยางอายผูน้ ี

รอดชีวิตไปได้!
บนเกียวนัน อวินเซียวมองดูหลินเทียนผูก้ าํ ลังพุง่ เข้าใส่

ชายชรา แล้วแสงเย็นยะเยือกก็สว่างวาบขึนในดวงตาสี
ดําลึกลํานัน เขาค่อยๆ ยกมือขึน แล้วคลืนพลังฌานก็
พวยพุง่ ออกมาจากภายในแขนเสือ ยิงเข้าใส่เข่าหลิน
เทียนเสียงดังลัน
บัดนันเองหลินเทียนก็มาถึงตรงหน้าแม่ทพั เฒ่าพอดิบ
10
พอดี เขาเสียหลักแล้วถูกคลืนพลังฌานนันซัด เข้าใส่
เช่นนันเอง เข่าของเขาจึงมิอาจรองรับนําหนักมหาศาล
ของพลังดังกล่าวได้ พลันคุกเข่าลงต่อหน้าแม่ทพั เฒ่า
ถูกต้องแล้ว!
เขาคุกเข่าลงจริง เขาคูน่ นสั

ั นเทิมมิหยุดหย่อน แม้ยืนก็
ยังยืนมิได้
“จุ๊ๆ ” แม่ทพั เฒ่ายืนเท้าเอวมองหลินเทียนคุกเข่าลง

ต่อหน้าด้วยรอยยิม “หลินเทียนเอ๋ย แม้เจ้าจะรูแ้ ล้วว่า
ตนได้ทาํ ผิดพลาดไป เจ้าไม่ตอ้ งคุกเข่าลงต่อหน้าข้าก็ได้
ทีสําคัญ ต่อให้เจ้าคุกเข่าลง ข้าก็ยงั ไม่ให้อภัยเจ้าอยูด่ ี”
11
“เจ้า...” สีหน้าหลินเทียนอับอายยิงนักซํายังพิโรธหนัก
ดวงตาแข็งกร้าวชําเลืองมองไปด้านหลัง “ใคร! ใครโจม
ตีขา้ แสดงตัวออกมา!”
พลัก!
ขณะหลินเทียนมองหามือดีอยูน่ นั ก้อนหินหนาก็ปลิว
มากระแทกศีรษะ ตามด้วยไหน่ฉาวิงเข้ามาหาเขาด้วย
ขาเล็กสันนันพลางส่งเสียงจีดๆ ล้อเลียน
หลินเทียนหมดสภาพโดยสินเชิง เขาอยากจะลุกขึนจาก
พืน ทว่าก่อนทันยืดเข่าขึน ก็บงั เกิดแรงกดดันมหาศาล
12
มาจากทางเกียว กดกายเขาลงกับพืนอย่างไร้ความ
ปรานี
“ฮ่าๆ ๆ หลินเทียนเอ๋ย ก่อนหน้านีเจ้าเก่งนักหนามิใช่

หรือ ทว่าบัดนีเจ้าเองกลับมีวนั ทีต้องคุกเข่าลง ต่อหน้า
ข้าจริงๆ ” อวินลัวหัวเราะลันแล้วส่งร่างหลินเทียนปลิว
กระเด็นไปในอากาศด้วยฝ่ ามือ ทันใดนันเอง ตัวแม่ทพั
เฒ่าก็โผโจนทะยานขึนไปนังลงบนตัวหลินเทียน กําปั น
รัวลงบนกายชายชราดังพายุหมุน
แม่ทพั เฒ่ารัวกําปั นหนักหน่วง กระหายอยากจะระบาย

ความทุกข์โศกทังหมดทีตนต้องทนมาตลอดหลายปี
แล้วบุรุษเย็นชาบนเกียวก็หยิบองุ่นขึนป้อนอวินลัวเฟิ งอ
ย่างไม่สนใจไยดีตอ่
13
ดวงหน้าหล่อเหลานันปราศจากอารมณ์ใดๆ ทังสิน
ประหนึงว่าผูท้ ีเพิงใช้แรงดันควบคุมหลินเทียน ไปเมือ
สักครูน่ นมิ
ั ใช่ตน
อ่อก!
หลินเทียนถูกแม่ทพั เฒ่าเล่นงานเสียน่วมจนเลือดกระอัก
ออกจากปาก บนดวงหน้าหามีทีใดปราศจากร่องรอยถูก
ทําร้ายไม่ บางทีเขาอาจถูกอัดเสียจนกระทังมารดาตนก็
จําหน้ามิได้!
เมือแม่ทพั เฒ่าลงหมัดสุดท้าย หลินเทียนก็ทนมิได้สลบ
14
สไลสินสติไป
เห็นดังนันแม่ทพั เฒ่าก็เริมเบือหน่ายแล้วเดินออกไป
จากร่างนันพลางเดาะลิน “น่าเบือหน่ายเสียจริง ตา
เฒ่านีอย่างน้อยก็เป็ นถึงผูฝ้ ึ กฌานขันสูงระดับสูงสุด
ทว่าช่างบอบบางเหลือเกิน ถูกตีไม่เท่าไรก็สลบไปเสีย
แล้ว”
ถูกตีไม่เท่าไรอย่างนันรึ
ได้ยินดังนันมุมปากฝูงชนก็อดกระตุกมิได้ ชายชราลง
หมัดไปนับร้อย สุดท้ายกลับบอกว่าถูกตีไม่เท่าไรอย่าง
นันรึ
15
“เจ้าหนู ข้าจะปล่อยทีเหลือไว้ให้เจ้าจัดการ ท่านปู่ ของ
เจ้าคนนีจะไปหาคนดืมชานังสนทนาด้วยกัน เสียที” แม่
ทัพเฒ่ายืนขึนเอามือไพล่หลังแล้วเชิดศีรษะ ดวงหน้า
เปี ยมด้วยความพึงพอใจ “เสียเวลาลําค่าไปกับ คน
พรรค์นีไม่คมุ้ ค่าเอาเสียเลย”
อวินลัวเฟิ งมองชายชราผูเ้ บิกบานจากนันเผยรอยยิม

“สาแก่ใจท่านแล้วไหมเล่า”
16
ตอนที 294 ข้าจะรอฟั งคําอธิบายจากเจ้า (1)
“สาแก่ใจรึ สาแก่ใจอะไรกันเล่า” แม่ทพั เฒ่าจ้องอวินลัว

เฟิ งเขม็ง “ตาเฒ่านีก็แค่เปรียบเทียบพละกําลังตนกับ
เขาผูน้ ี จะสาแก่ใจอะไรกัน เจ้าเห็นตาเฒ่าผูน้ ีไร้
17
ยางอายน่ารังเกียจถึงปานนันเชียวรึ”
กล่าวจบ ชายชราก็ลบู เคราพลางกล่าวอย่างจริงใจ

“เราประมือกันอย่างยุติธรรม ยุติธรรม เจ้าเข้าใจหรือไม่
ทว่าด้วยไร้ฝีมือ เขาจึงได้พา่ ยแพ้ตอ่ ข้า”
หากหลินเทียนได้ยินถ้อยคําไร้ยางอายของแม่ทพั เฒ่า
แล้วคงได้บนั ดาลโทสะจนกระอักเลือดตาย เป็ นแน่
เคราะห์ดีทีบัดนีหลินเทียนสินสติไปแล้ว จึงรอดพ้นจาก
มหันตภัยดังกล่าว
อวินลัวเฟิ งรูว้ ิสยั แม่ทพั เฒ่าดีอยูแ่ ล้วจึงมิได้ตกตะลึงแต่

อย่างใด นางเพียงแต่เลิกคิวขึนเล็กน้อยพลางชําเลือง
มองเขาด้วยรอยยิมอ่อนจาง “ถ้าเช่นนันก็กลับไปรอข้า
18
ทีจวนเถิด เสร็จธุระตรงนีแล้วจะรีบตามไป”
“ฮ่าๆ ถ้าเช่นนันท่านปู่ คนนีก็จะกลับจวนไปรอเจ้าละ”

อวินลัวหัวเราะดังสองทีดว้ ยสีหน้าพึงใจยิงนัก เดินออก
จากลานวังหลวงไปด้วยอกผายไหล่ผงึ ศีรษะเชิดขึน
แล้วหายลับจากสายตาอวินลัวเฟิ งไปอย่างรวดเร็ว
ครันตาเฒ่าจากไปเท่านัน อวินลัวเฟิ งจึงได้ถอนดวงตา

มืดดํากลับไปยังเกาถูและลูกชายโดยแฝงรอยยิมร้ายไว้
ภายใน
“คราวนีก็ถงึ ตาพวกเจ้าแล้ว ข้าคิดว่าข้อเสนอของ

ซงหลิงเอ๋อร์และชิงเหยียนนันไม่เลว ในเมือก่อนหน้านี
เจ้าดูถกู ดูแคลนตระกูลอวินเรานัก ข้าก็จะให้เจ้าได้มอง
19
ดูตระกูลอวินก้าวไปสูจ่ ดุ สูงสุดของผืนแผ่นดินนี”
สินถ้อยคําดังนัน สีหน้าเกาถูก็เปลียนทันใด
“อวินลัวเฟิ ง เจ้าไม่ยาํ เกรงว่าสํานักฌานจะมาคิดบัญชี

จริงๆ อย่างนันรึ” นําเสียงนันสันเครือ ไม่เหลือแววมันใจ
เช่นก่อนหน้าอีกต่อไป
ต่อให้ยอดฝี มือของสํานักฌานรีบรุดมาช่วยจริงก็ตอ้ งใช้

เวลาอีกสองถึงสามวันทีเดียว กว่าจะถึงป่ านนัน เจ้าหนู
ตัวจ้อยผูน้ ่ารังเกียจนีก็คงสังหารพวกตนจนดับดินไม่มี
เหลือแล้ว
20
“เราจะกลัวสํานักฌานหรือไม่ อีกประเดียวเจ้าก็จะรู”้
ดวงหน้างดงามหาใครเทียบเทียมของเด็กสาวประดับ
ด้วยรอยยิมมาดร้าย “ประกาศ เหล่าทัพเหล็กกล้าและ
เหล่าทัพเพลิงพิโรธ”
ครันเปล่งวาจานีออกมา นําเสียงนางก็ดงั กังวานลัน

ก้องไปทัวทังวังหลวงด้วยเสียงสะท้อนเป็ นระลอกคลืน
บัดนันเอง เหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพเพลิงพิโรธ
ต่างก็ยืดกายขึนประหนึงทหารหาญรอรับคําบัญชา
“นําคนทีเหลืออยูไ่ ม่กีคนเหล่านีกลับจวนไป! ใครก็ตาม
21
ทีขัดขืน ฆ่าทิงเลยไม่ตอ้ งปรานี!”
ได้ยินว่า ‘ฆ่าทิงเลยไม่ตอ้ งปรานี’ ดังนัน ทังเกาถูและ

คนอืนๆ ต่างก็รูส้ กึ ว่าทัวทังร่างกายสันสะท้าน ประหนึง
ถูกห้อมล้อมด้วยรังสีอาํ มหิตเย็นยะเยือก ทําให้มิกล้าแม้
แต่จะสูดลมหายใจเข้าลึกสักเฮือกเดียว
อย่างไรก็ดี เมือเห็นผูค้ นจากเหล่าทัพเหล็กกล้าและ

เหล่าทัพเพลิงพิโรธเข้าจับกุมตนดังนัน เกาหลิง ก็
กระเสือกกระสนตะโกนก้อง “อวินลัวเฟิ ง เจ้าตัดใจจาก
ข้าแล้วจริงหรือ ข้ารูว้ า่ ข้าตาบอดไป ไม่น่าเลือกมูอ่ ซู่ วง
เลย ข้ารูด้ ว้ ยนะว่าเจ้าแก้แค้นข้าเพราะเลือกทางผิด
ตราบใดทีเจ้าปล่อยข้า ข้ายินดีทาํ ทุกอย่างทีเจ้าสัง”
22
ได้เห็นความหวาดหวันในดวงตาเกาหลิงแล้ว เสียง
หัวเราะเย้ยหยันก็ลนขึ
ั นในใจอวินลัวเฟิ ง นางไม่เข้าใจ
เอาเสียเลยว่าเจ้าของร่างเดิมนีเห็นอะไรในตัวเกาหลิง
ถึงขันเอาชีวิตตนไปทิงเพือผูช้ ายเช่นนี!
คนขาดเขลากลัวตายถึงเพียงนี ไร้กระดูกสันหลังแลไร้
ค่า... มิอาจเรียกได้วา่ เป็ นชายชาตรี!
“นําตัวพวกเขากลับไป”
นําเสียงเด็กสาวปราศจากเยือไยความอ่อนไหวโดยสิน
เชิง ทําให้หวั ใจเกาหลิงหล่นวูบลงไปจนถึงจุดตําสุดโดย
พลัน กายแข็งทือถูกเหล่าทัพเหล็กกล้าและเหล่าทัพ
23
เพลิงพิโรธลากไปอย่างไร้การขัดขืน...
“อวินเซียว หลังกลับถึงจวนแล้ว ข้าจะรอฟั งคําอธิบาย

จากเจ้า”
อวินลัวเฟิ งยกมุมปากขึน แล้วดวงตามืดดําเจือรอยยิม

อ่อนจางก็หนั ไปทางอวินเซียว “ข้าอยากรูว้ า่ ตัวตนของ
จักรพรรดิปีศาจนีเป็ นอย่างไร”
24
ตอนที 295 ข้าจะรอฟั งคําอธิบายจากเจ้า (2)
ราตรีมาเยือน แสงจันทร์ไหลเลือนประหนึงสายนํา
ภายในห้องส่วนตัวของเด็กสาวมีกลินหอมพึงใจลอย
อ้อยอิง ผ้ามัสลินขาวราวหิมะข้างหน้าต่างปลิว สไวอยู่
ในสายลมประหนึงฝ่ ามืออ่อนโยนลูบไล้ดวงหน้างด
งามหาใครเทียบเทียมของเด็กสาว
บุรุษผูห้ นึงยืนอยูข่ า้ งหลังนาง ดวงตาเย็นชาจ้องเด็กสาว

เบืองหน้าเขม็ง “ข้ามายังตระกูลอวินโดยมิได้มีนยั ซ่อน
เร้นอันใด”
25
เขามาก็เพราะนางเพียงผูเ้ ดียวเท่านัน!
ขณะเอือนเอ่ยวาจา ดวงหน้าบุรุษก็ยงั คงเย็นชาเช่นทุกที

ทว่าความหวาดหวันซึงสว่างวาบขึนในดวงตาก็เปิ ดเผย
อารมณ์ทีแท้ในจิตใจ
เขากลัว!
กลัวว่าอวินลัวเฟิ งจะเข้าใจตนผิด หากนางเข้าใจเขาผิด

ไป เขาก็อบั จนหนทางทีจะเรียกคืนความไว้ใจจากนาง
ได้อีก
“แล้วอย่างไรต่อ”
26
นําเสียงเด็กสาวห่างเหินปราศจากร่องรอยอารมณ์ใด
จึงไม่สามารถล่วงรูไ้ ด้เลยว่านางกําลังคิดอะไรอยู่
อวินเซียวตังท่า จากนันพลันสาวเท้ายาวๆ ไปยืนอยู่

เบืองหน้าเด็กสาวแล้วดึงนางเข้ามาโอบกอดด้วยเรียว
แรงทังหมดทีมี ดวงตาหลุบลงจ้องมองเด็กสาวในอ้อม
แขนเงียบงัน
เด็กสาวมิได้ขยับเขยือนแต่อย่างใดปล่อยให้อวินเซียว
โอบกอดนางอยูอ่ ย่างนัน ทว่าเห็นอวินลัวเฟิ งเป็ นแบบนี
แล้ว เขาก็มีแต่จะยิงหวันใจมากขึนเท่านัน
“เชือข้าเถิด ข้าไม่มีทางทําร้ายท่าน! จักรพรรดิปีศาจก็

27
แค่นามทีคนอืนใช้เรียกขานข้า ในครอบครัวอวินนี หา
ได้มีจกั รพรรดิปีศาจไม่ มีเพียงอวินเซียวเท่านัน”
ในครอบครัวอวินนี หาได้มีจกั รพรรดิปีศาจไม่ มีเพียง

อวินเซียวเท่านัน
สายธารความอบอุน่ ไหลผ่านหัวใจอวินลัวเฟิ ง มือนาง

ผลักบุรุษผูโ้ อบกอดตนอยูแ่ ผ่วเบา จากนันเงยหน้า
มองดวงหน้าหล่อเหลาเย็นชานัน “อวินเซียว เมือเรา
พบกันครังแรก เจ้าบาดเจ็บสาหัสร่วงหล่นลงจากกําแพง
ข้าอยากรูว้ า่ เหตุใดผูท้ ีแข็งแกร่งเช่นเจ้าจึงได้บาดเจ็บ
หนักถึงเพียงนัน”
อวินเซียวนิงไปครูห่ นึงก่อนตอบรับว่า “วิธีการฝึ กฝน

28
ของข้านันออกจะแปลกไปสักหน่อย บาดแผลในวันนัน
เกิดจากตัวข้าเอง ด้วยฟั นเฟื อนไประหว่างการฝึ กฝน
กว่าจะได้สติขา้ ก็บาดเจ็บหนักเสียแล้ว ทียิงไป กว่านัน
มีผคู้ นมากมายเหลือเกินจ้องลอกเลียนวิธีการฝึ กฝนของ
ข้า เพือป้องกันมิให้คนเหล่านันล่วงรูต้ าํ แหน่งของข้า ข้า
จึงต้องเปลียนสถานทีอยูท่ กุ ครังหลังฝึ กเสร็จ ใครเลยจะ
รูเ้ ล่าว่าครันข้าจะย้ายถินก็ดนั เจ็บหนักจน เป็ นลมล้มไป
เสียอย่างนัน”
“วิธีการฝึ กฝนอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งนิวหน้าลงเล็กน้อย

“วิธีการฝึ กฝนอะไร”
อวินเซียวชําเลืองมองอวินลัวเฟิ งแล้วตอบรับด้วยความ
สัตย์จริง “วิธีการฝึ กฝนของข้าเรียกว่า ‘วิถีฟา้ ปะทะ
29
ฌาน’ ”
“วิถีฟา้ ปะทะฌานอย่างนันรึ” ระหว่างอวินลัวเฟิ ง

ลังเลอยูน่ นั เสียวโม่ก็ตะโกนลันด้วยตะลึงขึนจากดวงจิต
ของนาง
“นายท่าน ข้ารูจ้ กั วิถีฟา้ ปะทะฌานนี ข้าเพียงแต่ไม่คิด

เลยว่าอวินเซียวจะมีโชคนักทีสามารถฝึ กฝนด้วยวิถีฟา้
ปะทะฌานนีได้ ฟ้าปะทะฌานถือเป็ นวิธีการฝึ กฝนฌาน
ทีเหมาะสมกับแหล่งพลังฌานยิงนัก อย่างไรก็ดี ทุกครัง
ทีฝึ กฝนด้วยวิถีฟา้ ปะทะฌานนีจนบรรลุขนพลั
ั งไปอีก
หนึงขันแล้ว สติของเขาก็จะฟั นเฟื อนไปจริง! เขาจะจด
จําใครมิได้และทําร้ายแม้กระทังตัวเอง!”
30
ได้ยินเสียงเสียวโม่ดงั นัน ใจอวินลัวเฟิ งก็คอ่ ยๆ ร่วงหล่น
“มีทางแก้บา้ งไหม” อวินลัวเฟิ งมิได้สงั เกตเลยว่าเมือตน

ถามออกไปเช่นนัน เจ้าหนูในโลกคัมภีร ์ เซียนโอสถก็ตา
เป็ นประกาย
“มีสิ มีสทิ า่ น หากอวินเซียวบรรลุขนพลั

ั งฌานอีกเมือ
ใด นายท่าน ฝึ กผสานพลังฌานกับเขา ตราบใด ทีเขา
ฝึ กผสานพลังฌานกับท่าน เขาก็จะไม่เข้าสูภ่ าวะ
ฟั นเฟื อน”
อวินลัวเฟิ งลูบคางแผ่วเบา มิได้ตอบรับเสียวโม่แต่อย่าง

ใด จากนันหันไปทางอวินเซียวอีกครัง “แล้วเจ้ามายัง
ตระกูลอวินทําไม เพียงเพราะข้าช่วยเจ้า แล้วเห็นใบ
31
หน้าภายใต้หน้ากากนัน เจ้าจึงอยากให้ขา้ รับผิดชอบ
อย่างนันรึ”
32
ตอนที 296 ข้าเชือใจท่าน
ดวงตาดําสนิทของอวินเซียวมองอวินลัวเฟิ งมิวางตา
“ในเวลานันทีข้ามาตามหาท่าน ข้าได้กล่าววาจาไว้
ประโยคหนึงว่า การได้อยูเ่ คียงข้างท่านทําให้ขา้ รูส้ กึ
สบายกาย เรืองนีข้าไม่เคยโกหก ยามใดทีได้อยูใ่ กล้
ท่าน ทัวทังกายข้าก็รูส้ กึ เบาหวิวยิงนัก”
ตังแต่ฝึกฝนวิถีฟา้ ปะทะฌานมา ความเจ็บปวดรวดร้าว

เหลือแสนก็มกั จะพุง่ พล่านขึนมาใน จิตวิญญาณของ
เขาอยูเ่ นืองๆ อย่างไรก็ดี เมือใดก็ตามทีได้ยืนอยูเ่ คียง
ข้างอวินลัวเฟิ งนัน ทังกายและวิญญาณก็รูส้ กึ ประหนึง
ถูกห้อมล้อมด้วยพลังฌานอบอุน่ เบาสบายหาทีใด
เปรียบ
1
อวินลัวเฟิ งขมวดคิว “ข้าไม่นกึ เลยว่าตนจะมีความ
สามารถเช่นนัน”
ในวันนัน อวินเซียวลันวาจาดังกล่าวกับนางจริง ทว่า

นางมิได้สนใจฟั ง เสียวโม่คงเข้าใจความหมาย ของเขา
ทว่ามิได้แจ้งนาง
“อวินเซียว นีคือเหตุผลทีเจ้ามาตามหาข้ารึ”
อวินเซียวผงกศีรษะตอบรับด้วยสัตย์จริง “เดิมทีนนคื
ั อ
เหตุผล”
2
“แล้วตอนนีเล่า”
“ตอนนี...” เขานิงไปครูห่ นึงก่อนกล่าวต่อว่า “ข้า

อยากรับผิดชอบท่าน”
ในเมือท่านไม่ประสงค์จะรับผิดชอบข้า ข้าก็จะรับผิด
ชอบท่านเองตราบจนชีวิตนีจะหาไม่ ชาตินีทังชาติ ท่าน
ไม่มีวนั หนีจากสายตาข้าไปได้เด็ดขาด
นําเสียงชายหนุ่มช่างเด็ดเดียวและจริงใจ ทําให้หวั ใจ
อวินลัวเฟิ งสันไหวขึนมาทันที ดวงตาดําสนิทมองไปยัง
ชายผูย้ ืนอยูเ่ บืองหน้า “อวินเซียวเอ๋ย ไม่วา่ เจ้าจะไปอยู่
ทีใดก็ตาม เมือใดทีวิถีฟา้ ปะทะฌานตังท่าจะทําให้เจ้า
3
ฟั นเฟื อน ก็จงมาตามหาข้าทีตระกูลอวินได้ทกุ เมือ”
อวินเซียวไม่เข้าใจนัยของอวินลัวเฟิ งแล้วนิวหน้าลงเล็ก
น้อย “ข้าไม่ไปไหน บ้านของข้าคือทีทีท่านอยูเ่ ท่านัน”
อวินลัวเฟิ งอดยิมมิได้ “อวินเซียว เจ้าจะอยูก่ ายติดกับ

ข้าตลอดไปมิได้หรอก สักวันหนึงเจ้าก็ตอ้ งจากข้าไปชัว
คราวเพือจัดการกิจธุระของเจ้าเอง แต่ไม่วา่ เจ้าจะจาก
ไปด้วยเหตุอนั ใดก็ตาม เจ้าก็ตอ้ งกลับมาหาข้าเมือตังท่า
จะบรรลุ ข้าช่วยเยียวยาภาวะฟั นเฟื อนของเจ้าได้”
เกิดมาชาตินีได้พบกับชายซือเช่นอวินเซียวแล้ว นางจะ
ไม่ถนอมเขาได้อย่างไร
4
หากการฝึ กผสานฌานจะช่วยปกป้องอวินเซียวมิให้ทาํ
ร้ายตัวเองได้ นางก็ยินยอมพร้อมใจทํา
“ได้ส”ิ
ดวงตาอวินเซียวจ้องมองอวินลัวเฟิ งลึกซึง “ข้าเชือใจ

ท่าน”
หากเป็ นวาจาของนาง เขาก็พร้อมทีจะเชือโดยไม่มีขอ้

กังขา
แม้สกั วันนางจะป้อนยาพิษให้เขาดืม หากนางบอกว่าไม่
5
ใช่เสียอย่าง เขาก็จะดืมโดยไม่ลงั เล
“อวินเซียว ทีเจ้ามีความลับกับข้า ข้าจะไม่ถือสา”

อวินลัวเฟิ งหรีตาลงเล็กน้อย “แต่ถา้ ยังมีเรืองอะไร ที
เจ้ายังปิ ดบังข้าอยูอ่ ีก ก็จงบอกมาเสียเดียวนี”
ได้ยินถ้อยคํานางดังนัน อวินเซียวก็หน้าหม่นไป จากนัน

จึงพูดขึนหลังนิงเงียบไปเนินนาน
“อันทีจริงแล้ว ข้ามิใช่เด็กกําพร้า บิดามารดาข้ายังอยูด่ ี

เพียงแต่วา่ ข้าจากพวกเขามาตังแต่ยงั เล็ก”
อวินลัวเฟิ งมีสีหน้าเคร่งเครียดขึนมา “ว่าต่อสิ”
6
“ข้าเป็ นสวะเมือครังยังเล็ก ข้าฝึ กฝนพลังฌานมิได้ เช่น
นันเอง เมืออายุได้เจ็ดปี จงึ ถูกขับไล่ออกจากตระกูล
ถูกริบชือสกุล ตัดหางออกจากลําดับวงศ์ตระกูล ชือ
เซียวนัน... มารดาข้าเป็ นผูต้ งให้
ั ก่อนข้าจากมา”
ถ้อยคําชายหนุ่มสาดคลืนความอึดอัดใส่หวั ใจอวินลัว
เฟิ งยิงนัก อย่างนีเอง เมือนางถามไถ่ถงึ ชือแซ่อวินเซียว
ในตอนนัน เขาถึงได้บอกนางว่าตนมีเพียงชือเซียว ไม่มี
ชือแซ่
การกลับกลายเป็ นว่าเขามีอดีตอันแสนขมขืนอย่างเหนือ
ความคาดหมาย
7
“อวินเซียว ถ้าอย่างนันใครเล่าทิงเจ้าไว้ในไพรลับแล
ใครเอาเจ้าไปทิงไว้ในทีพรรค์นน”
ั
“สตรีของบิดาข้าเอง!” สายตาอวินเซียวแข็งกร้าวขึน
มา “ท่านแม่ขา้ เป็ นหญิงอ่อนน้อมถ่อมตน มีชาติ
ตระกูลต้อยตําทว่าไหวพริบปฏิภาณแหลมคมยิงนัก!
เช่นนันเองท่านพ่อข้าจึงหลงใหลในตัวท่านแม่ คิดเอา
เองว่าด้วยสมรรถนะของนางแล้ว ลูกของทังสองย่อม
ต้องเกิดมาเป็ นอัจฉริยะอย่างแน่นอน แต่ใครเลย จะรู ้
เล่าว่าข้าจะเกิดมากลายเป็ นสวะ”
8
ตอนที 297 ตัวตนของอวินเซียว
“ในเมือข้าเป็ นสวะ ท่านแม่ขา้ ก็ไม่มีประโยชน์ตอ่ ท่าน

พ่อข้าอีกต่อไป! ท่านพ่อจึงถอดท่านแม่ออกจาก
ตําแหน่งภรรยาแล้วแต่งผูห้ ญิงใหม่เข้าบ้าน! ในวันนันที
ท่านพ่อแต่งงานใหม่ ชือของข้าก็ถกู ลบออกจากลําดับ
วงศ์ตระกูลพร้อมกับถูกขับไล่ออกมา บัดนันเอง ภรรยา
ใหม่ของท่านพ่อข้าก็ทงข้
ิ าไว้ในไพรลับแล”
ยิงอวินเซียวพูด หัวใจอวินลัวเฟิ งก็ยงร้

ิ าวระทม มิเคย
เห็นพ่อคนไหนโหดร้ายถึงขันขับไล่ลกู ชายแท้ๆ ออกจาก
ตระกูลไปโดยมิสนใจความเป็ นตายร้ายดีเช่นนีมาก่อน
9
“อวินเซียว”
เมือยืดแขนออกไปโอบกอดอวินเซียวแผ่วเบา อวินลัว
เฟิ งก็หรีเนตรลงแล้วกล่าวชัดถ้อยชัดคํา “เจ้าวางใจเถิด
ข้าจะล้างแค้นให้แก่เจ้าเอง ใครก็ตามทีทําร้ายเจ้าจะไม่
มีวนั ลอยนวล”
แม้ศตั รูของเขาจะแข็งแกร่งปานใด นางก็จะยืนหยัดอยู่

เคียงข้างเขาเสมอแม้ตอ้ งสละชีวิตก็ตามที อวินเซียวนิง
ไปชัวขณะ จากนันเอือมแขนออกไปโอบตอบอวินลัวเฟิ ง
รอยยิมอ่อนจางปรากฏอยูบ่ นใบหน้า เย็นชานัน
10
“ข้ามีทา่ นแล้ว แค่นีก็เพียงพอ”
เพราะถูกทําร้ายทรมานมาตังแต่เด็ก เขาจึงมีหวั ใจ
เ**◌้ยมเกรียมเย็นชา อย่างไรก็ดี มีเพียงตอนอยู่ ต่อ
หน้าเด็กสาวในอ้อมแขนเท่านัน ทีเขาจะลดกําแพงลง
แล้วถวายตนรับใช้ทกุ คําบัญชาของนาง
แล้วก็ดเู หมือนฉุกคิดอะไรขึนมาได้ อวินเซียวว่าต่อ “ดู

เหมือนตระกูลเซียวจะมิได้ลว่ งรูว้ า่ สตรีผนู้ นทิ
ั งข้าไว้ใน
ไพรลับแล บัดนีพวกเขาต่างก็ตามหาตัวข้ากันทัวทังผืน
แผ่นดิน”
ทีป่ านันมีชือว่า ‘ไพรลับแล’ ก็เพราะไม่มีใครได้ไป

แล้วกลับมา หากตระกูลเซียวรูว้ า่ เขาถูกทิงไว้ ในป่ านัน
11
ก็คงคิดเอาว่าเขาตายไปแล้ว และไม่เสียเวลาตามหาตัว
เขาอีก
“พวกเขากําลังตามหาตัวเจ้าอยูอ่ ย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ ง

เลิกคิวขึนเย้ยหยัน “พวกเขาขับไล่เจ้าออกจากตระกูล
เองแท้ๆ ไยจึงได้มาตามหาเจ้าเอาป่ านนี”
อวินเซียวส่ายศีรษะ “ข้าเองก็ไม่รู”้ พูดจบ เขาก็นิงไป

ก่อนเสริมว่า “ไม่วา่ พวกเขาจะมีเหตุผลอันใด ก็ตามแต่
ข้าก็จะไม่กลับไปสูต่ ระกูลเซียวอีกแล้ว ทีนีคือแห่งหน
เดียวทีข้าควรอยู”่
อวินลัวเฟิ งลูบคาง “คนพวกนีรูถ้ งึ พลังปั จจุบนั ของเจ้า
12
หรือไม่”
“เมืออยูข่ า้ งนอกนัน ข้าสวมหน้ากาก จึงไม่มีใครรูว้ า่ ข้า

คือจักรพรรดิปีศาจ”
ได้ยินถ้อยคําเขาดังนัน อวินลัวเฟิ งก็คิดหนัก ในเมือผู้

คนเหล่านันไม่รูถ้ งึ พลังทีแท้จริงของอวินเซียว ไยจึงได้
ตามหาตัวเขากันเล่า อวินลัวเฟิ งเชือว่าพวกเขาต้องมี
เหตุผลแน่นอน!
“เรารอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน อวินเซียว ไม่วา่

เจ้าจะต้องเผชิญหน้ากับอะไร ข้าก็จะยืนอยู่ เคียงข้าง
เจ้าเสมอ”
13
ได้ยินถ้อยคําเด็กสาวดังนัน คลืนความอบอุน่ ก็โถมซัด
ผ่านชายหนุ่ม แล้วดวงตาทะมึนนันก็มิได้เย็นชาอีกต่อ
ไป
“ข้ามิปรารถนาพบเจอคนของตระกูลเซียว เพียงเพราะ
ว่า... ข้าไม่อยากให้พวกเขาแปดเปื อนดวงตาหรือสอง
มือของข้า” ชายหนุ่มจ้องอวินลัวเฟิ งด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“ดวงตาข้าจะมองเพียงท่านเท่านัน สองมือข้าจะ
โอบกอดเพียงท่าน และพลังของข้าจะมีไว้เพือปกป้อง
ท่านแต่เพียงผูเ้ ดียว ข้าไม่สนใจใครอืนอีก”
อวินเซียวมิใช่คนพูดจาหวานหู ทว่าทุกถ้อยคําของเขา
จริงใจหนักแน่น ใครได้ยินเป็ นต้องเชือใจเขา
14
อวินลัวเฟิ งกล่าวด้วยรอยยิม “อวินเซียว เจ้าไม่อยากให้
คนเหล่านันแปดเปื อนมือเจ้า แต่ขา้ ลืมไม่ได้ทีพวกเขา
กลันแกล้งรังแกเจ้าเอาไว้ ใครก็ตามทีทําร้ายเจ้า ข้าจะ
ทําให้พวกเขาต้องสํานึกผิดไปชัวชีวิต!”
15
ตอนที 298 อยากเป็ นฮ่องเต้ไหมเล่า
นางจะทุม่ เทเพือปกป้องบุคคลอันเป็ นทีรัก อวินเซียวคือ

ผูช้ ายของนาง เช่นนันเอง นางจะไม่ปล่อยให้ ผูท้ ีทําร้าย
เขามีชีวิตรอด
...
บัดนีทัวทังวังหลวงตกอยูใ่ นความโกลาหล ด้วยเกาถู
16
และเกาหลิงถูกตระกูลอวินจับตัวไป เหล่าองค์ชายคน
อืนๆ จึงได้เข้าหําหันแย่งชิงบัลลังก์กนั เช่นนันเอง วัง
หลวงจึงตกอยูใ่ นภาวะสงครามกลางเมือง
ณ จวนองค์ชายสี
เกาเส่าเฉินครุน่ คิดพลางส่ายถ้วยชาในมือไปมาแผ่วเบา
ดวงหน้าหล่อเหลาประหนึงหยกมีรอยยิมนุ่มนวลประดับ
ใบหน้า ดวงตาวูบไหวด้วยแสงมากเล่ห ์ ตัวเขานัน
ละม้ายคล้ายคลึงจิงจอกยิงนัก ไม่มีใครล่วงรูไ้ ด้วา่ กําลัง
คิดอะไรอยู่
“องค์ชาย เราออกไปชิงบัลลังก์กบั เขาด้วยดีหรือไม่”
17
ได้เห็นบุรุษรูปงามจิบชาสบายใจอยูด่ งั นัน หนึงในผูอ้ ยู่
ใต้บงั คับบัญชาคนสนิทก็ลงั เลอยูค่ รูห่ นึงก่อนเอ่ยถามขึน
ในทีสุด งุนงงกับความนิงเฉยของเจ้านาย
เกาเส่าเฉินหัวเราะคิก “คนพวกนีโง่งมนัก บัลลังก์เป็ น

ของสงวนมิใช่วา่ ใครก็จะได้ครอบครอง หากไม่มีสาํ นัก
ฌานหนุนหลังเสียแล้ว ตําแหน่งฮ่องเต้แห่งหลงหยวน
ย่อมไม่มีวนั เปลียนแปลง”
เช่นนันเองเขาจึงมิได้ลงมือกระทําการอันใดตลอดหลาย
ปี ทีผ่านมานี หากปราศจากสํานักฌานสนับสนุน ไม่วา่
ใครก็ไม่อาจขึนครองบัลลังก์ได้
18
ทันใดนันเองก็มีเสียงเย้ยหยันดังขึนมาทําให้หวั ใจเกา
เส่าเฉินหยุดเต้นไปหนึงจังหวะ “ใครต่อใครล้วนแล้วแต่
เมามาย มีเพียงข้าทีได้สติ ภาษิ ตนีคือคนเช่นเจ้าใช่หรือ
ไม่”
คนผูน้ ีแอบลอบเข้ามาในจวนองค์ชายสีตังแต่เมือใด ไย
เขาจึงมิสงั เกตเห็นเลยแม้แต่นิด คิดดังนัน เกาเส่าเฉินก็
มองไปรอบๆ แล้วก็เห็นสตรีผหู้ นึงนังอยูบ่ นเก้าอีไม้ใน
ห้องเขียนหนังสือ
สตรีผนู้ นอยู
ั ใ่ นชุดอาภรณ์สีเขียว สวมใส่ผา้ ไหมแก้วสี
ม่วง และมีจีหยกห้อยลงมาจากเอว นางเท้าคาง มีรอย
ยิมนุ่มนวลอยูบ่ นดวงหน้างาม สายตามองเกาเส่าเฉินผู้
ตกตะลึงกับการมาเยือนในครังนี
19
“ทว่าการเฝ้ายามของเจ้านันช่างอ่อนหัดนัก ข้ามาอยูท่ ี
นีนานแล้วเจ้ายังมิรูต้ วั ”
ดวงหน้าเกาเส่าเฉินหม่นลงจากนันเอ่ยถามเย็นชา “เจ้า
เป็ นใคร”
สตรีอาภารณ์เขียวหัวเราะคิกคัก จากนันลุกขึนเดินออก
จากเก้าอี ย่างก้าวของนางปราดเปรียวทว่าแผ่วเบา
“ข้ามาเพือทีจะถามอะไรบางอย่าง เจ้าอยากเป็ นฮ่องเต้

แห่งแคว้นหลงหยวนไหมเล่า”
20
เกาเส่าเฉินมองสตรีอาภรณ์เขียวด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ “เจ้า
เป็ นใครกันแน่ ไยจึงได้มีสทิ ธิตดั สินชะตา บัลลังก์แห่ง
หลงหยวน”
“ข้าเป็ นใครน่ะรึ” สตรีอาภรณ์เขียวเลิกคิวขึน “พ่อเจ้า

กับน้องชายเจ้าน่าจะรูด้ ี น่าเสียดายทีบัดนี พวกเขาถูก
ตระกูลอวินจับตัวไปเสียแล้ว ก็ได้ ข้าจะบอกเจ้า” สตรี
อาภรณ์เขียวนิงไปครูห่ นึง ก่อนกล่าวต่อว่า “ข้าคือซือ
เซวียน ทายาทแห่งสํานักฌาน คราวนีเจ้าคิดว่าข้ามี
สิทธิตดั สินชะตาบัลลังก์ของเจ้าแล้วหรือยัง”
“สํานักฌานอย่างนันรึ” เกาเส่าเฉินนิงไป เมือได้ยิน

วาจาสตรีอาภรณ์เขียวแล้ว ดวงตาจิงจอกมากเล่ห ์ ของ
ชายหนุ่มก็ฉายแววระมัดระวัง หาได้มีความเบิกบานไม่
21
“ไยท่านจึงช่วยข้า”
ซือเซวียนชําเลืองมองเกาเส่าเฉินแล้วกล่าวต่อว่า
“สํานักฌานเรามีกฎอยูข่ อ้ หนึงเวลาเลือกฮ่องเต้แห่ง
โลกเบืองหน้า นันก็คือ อย่าเลือกคนฉลาด เดียวจะมา
แว้งกัดทีหลัง แต่ขา้ ไม่เห็นด้วย ข้าสนใจร่วมมือกับ คน
ฉลาดเช่นเจ้ามากกว่า เกาถูกบั เกาหลิงนันโง่ง่าวเกินไป
ซํายังน่าเบือหน่าย”
หากเป็ นคนอืนก็คงจะเชือถ้อยคําซือเซวียนไปแล้ว ทว่า

เกาเส่าเฉินเล่าเป็ นใคร เขาเป็ นผูว้ างกับดักเสมอ และ
จะไม่มีใครวางกับดักตนได้เป็ นอันขาด!
หากซือเซวียนบอกว่าตนไม่มีจดุ ประสงค์อนั ใดเป็ นพิเศษ

22
เขาย่อมไม่เชือนางอย่างแน่นอน!
“คุณหนูซือเซวียน แล้วท่านประสงค์จะให้ขา้ ทําอะไร

หลังได้ขนครองบั
ึ ลลังก์แล้ว”
ตอนที 299 อวินลัวเฟิ งจะเป็ นของเจ้า ส่วนข้าจะรับ

อวินเซียวไป
“หลอกเจ้าไม่ได้เลยจริงๆ ” ซือเซวียนเลิกคิวขึนเล็ก
23
น้อย “อย่างนีละข้าจึงได้สนใจร่วมมือกับเจ้า”
นางมันใจว่าแม้นเกาเส่าเฉินขึนเป็ นฮ่องเต้แล้ว นางก็ยงั

ควบคุมเขาได้
“ใช่แล้ว” มองดวงตาจิงจอกของเกาเส่าเฉินแล้วซือเซวี
ยนก็ตอบตามตรง “ข้าเลือกเจ้าเพราะมีจดุ ประสงค์!”
เกาเส่าเฉินเผยยิมนุ่มนวล “ถ้าเช่นนัน ขอทราบจุด

ประสงค์ของท่านได้หรือไม่”
ได้ยินถ้อยคําของเขาดังนัน ซือเซวียนก็ชาํ เลืองมองชาย

หนุ่ม “วานนีทีตระกูลมูถ่ กู สังหารล้างตระกูล ข้าเป็ นผู้
24
อยูใ่ นเหตุการณ์ จําได้วา่ บุรุษเย็นชาผูย้ ืนอยูข่ า้ งอวินลัว
เฟิ งนันคือบุคคลทีข้าเฝ้าตามหา”
อย่างไรก็ดี เพราะเขาระมัดระวังตนแจ ซือเซวียนจึงมิ

กล้ามองเขานาน ด้วยเกรงว่านางอาจทําให้เขาสงสัย!
เช่นนันเอง นางจึงแสร้งทําเป็ นชาวบ้านผ่านมาธรรมดา
ทัวไปมิให้เขาสังเกตเห็น แม้กระนันเอง ชายหนุ่มก็ยงั
รูส้ กึ ได้ถงึ สายตาธรรมดาของนาง และถ้าหากนางมิได้
ถอนสายตาออกมาโดยเร็วก็คงถูกเขาจับได้ไปแล้ว
“ท่านแน่ใจรึ” เกาเส่าเฉินนิงไปชัวขณะแล้วเอ่ยถาม
เคร่งขรึม
ซือเซวียนพยักหน้า “ข้าพบเขาครังแรกในห้องเขียน
25
หนังสือของท่านพ่อ ตอนทีเขาเดินผ่านข้าไปโดยไม่
ชําเลืองมองมาแม้แต่นอ้ ย ประหนึงว่าไม่รูเ้ ห็นถึงการมี
อยูข่ องข้า เขาสวมหน้ากากแลดูเย็นชาและมีบารมียงิ
นัก! แต่เพราะความเย็นชาและท่าทีเปี ยมบารมีนนละ
ั
ข้าจึงได้หลงใหลเขายิง! แต่เมือวานนีเถิด เขามิได้สวม
หน้ากากข้าเห็นแวบเดียวก็ยงั จําได้วา่ เป็ นเขาจากส่วน
สูงและท่าทาง”
เมือคิดถึงความอ่อนโยนของบุรุษผูน้ นต่
ั อเด็กสาวรูปงาม
ข้างกายนัน นางก็รูส้ กึ ว่าหัวใจถูกแผดเผาไปด้วยแรง
ริษยา หากท่านพ่อมิได้เตือนนางมาก่อนว่าสตรีใดก็ตาม
ทีหลงใหลชายหนุ่มผูน้ ีมิได้มีจดุ จบสวยงามแม้สกั คน
เดียว นางก็คงจะวิงรีออกไปโดยมิได้พยายามอย่างยิงที
จะสะกดกลันใจตนไว้แล้ว
26
ดวงตาเกาเส่าเฉินวูบไหวไปมา “คุณหนูซือเซวียน ถ้า
เช่นนันไยท่านไม่ไปแย่งชิงชายผูน้ นกั
ั บ อวินลัวเฟิ งโดย
ตรงเลยเล่า”
ซือเซวียนกล่าวด้วยความเคียดแค้น “ดูก็รูว้ า่ เขาหลง

อวินลัวเฟิ ง ไม่อย่างนันคงไม่ติดตามนางไปทุกหนทุก
แห่งโดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่นิดเดียว หากข้ารีออกไป
เกียวเขาเสียดือๆ เขาก็คงจะรังเกียจเดียดฉันท์ขา้ เป็ น
แน่ ทีข้าต้องการคือหัวใจของเขา ใช่แต่เพียงร่างกาย”
อันทีจริงแล้ว หากมิใช่เพราะอวินเซียวแข็งแกร่งเกินไป
ซือเซวียนคงบังคับขืนใจเขาไปแล้วเป็ นแน่ แต่เพราะนาง
เกรงกลัวพลังของอวินเซียว จึงมิกล้าทําเช่นนัน
27
แน่นอนว่านางไม่บอกความจริงข้อนีแก่เกาเส่าเฉินดอก
มิฉะนันก็คงจะใช้ประโยชน์จากเขามิได้
“ข้าไม่นกึ เลยว่าคุณหนูซือเซวียนจะมีหวั ใจอ่อนไหวเช่น

นี” ดวงหน้าประหนึงหยกของเกาเส่าเฉินเผยรอยยิม
ดวงตาวูบไหวด้วยแสงอ่อน “ทว่าจนกระทังบัดนีแล้ว
ท่านก็ยงั ไม่บอกข้าเสียทีวา่ ต้องการให้ขา้ ทําอะไร”
ซือเซวียนหัวเราะคิกคัก “ข้ารูม้ าว่าเจ้าหลงใหลในตัว

อวินลัวเฟิ ง อย่างนีไม่ดีหรือ อวินลัวเฟิ งจะเป็ นของเจ้า
ส่วนข้าจะรับอวินเซียวไป เจ้าว่าอย่างไรล่ะ หากเห็น
ด้วย ข้าก็จะส่งคนของสํานักฌานมาช่วยเจ้า แล้ว
บัลลังก์แห่งแคว้นหลงหยวนก็จะตกเป็ นของเจ้าด้วยเช่น
28
กัน”
ข้อเสนอของซือเซวียนน่าสนใจยิงอย่างมิตอ้ งสงสัย หาก

ตกลง เขาก็จะได้เป็ นทังฮ่องเต้แห่งหลงหยวน ซํายังได้
อวินลัวเฟิ งไว้ในกํามือ! อย่างไรก็ดี เกาเส่าเฉินยังคงนิง
เงียบ ด้วยความทีเป็ นคนมากเล่หจ์ งึ มิอาจเชือใจใครได้
โดยง่าย
สักพักใหญ่ก็ดเู หมือนจะคิดอะไรได้ในทีสุด ดวงหน้า

หล่อเหลานันเคร่งขรึมยิงขึน
29
ตอนที 300 ความลุม่ หลงและความหึงหวงของเขา
“ข้าเพียงอยากถามท่านอย่างหนึง หากข้าตกลง ท่าน

จะทําร้ายอวินลัวเฟิ งหรือไม่”
สตรีผตู้ กอยูใ่ นห้วงรักมักฟั นเฟื อนและโหดร้ายต่อศัตรู

หัวใจอย่างคาดไม่ถงึ เสมอ เช่นนันเองเกาเส่าเฉินจึงเอ่ย
ปากถามนาง ใช่แล้ว เขาปรารถนาอยากได้ตวั อวินลัว
เฟิ งจริง ทว่าก็มิอยากให้นางต้องเจ็บตัวแต่อย่างใด
“เกาเส่าเฉินเอ๋ย ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะตกอยูใ่ นห้วงรัก

จนหน้ามืดตามัวเช่นนีได้” ซือเซวียนยกมุมปากขึนเผย
ยิม “อย่าห่วงไปเลย ตราบใดทีได้อวินเซียวมาไว้ใน
กํามือ ข้าก็จะไม่ทาํ ร้ายอวินลัวเฟิ งดอก อย่างไรก็ดี
1
อวินลัวเฟิ งเป็ นสตรีเคียวยาก ข้าไม่คิดว่านางจะยอมลง
ให้แก่เจ้าได้โดยง่าย ข้าแนะนําว่าให้รอจนกระทัง อวิน
เซียวไม่อยูก่ ่อน จากนันบังคับนําตัวนางเข้าวังหลวงแล้ว
ขืนใจเสีย หากเจ้าทําสําเร็จ ข้าจะช่วยเจ้าควบคุมนาง
ให้เป็ นตุ๊กตาของเจ้าตลอดกาล”
“ไยข้าต้องรอจนกว่าอวินเซียวจะจากไปด้วยเล่า” เกา
เส่าเฉินนิวหน้า ดวงตาจิงจอกวูบไหวด้วยแสงอ่อน
“หากมีเขาอยู่ เจ้าก็นาํ ตัวอวินลัวเฟิ งมายังวังหลวงมิได้

ดอก” ซือเซวียนชําเลืองมองเกาเส่าเฉิน “ทีสุดแล้วข้าก็
ไม่สามารถใช้พลังทังหมดของสํานักฌานได้ อีกประการ
เขาเป็ นผูร้ ะมัดระวังตัวแจ จะล่อดึง ความสนใจเขานัน
ไม่ง่าย ดังนันเจ้าจึงต้องรอ เขามีกิจธุระรัดตัวนัก ไม่อยู่
2
ทีตระกูลอวินตลอดเวลาดอก”
นางมิได้แจ้งแก่เกาเส่าเฉินว่าต่อให้ยอดฝี มือของสํานัก
ฌานทังหมดมารวมตัวกันก็ยงั มิอาจปราบ อวินเซียวลง
ได้ แน่นอน หากนางแจ้งแก่เขาไปตามจริง เกาเส่าเฉิน
คงกลัวเกินกว่าทีจะร่วมมือด้วยเป็ นแน่!
ส่วนวิธีการควบคุมอวินลัวเฟิ งนัน...
นางไม่มีหรอก! นางก็แค่หลอกลวงเกาเส่าเฉินไปอย่าง
นัน
ตราบใดทีอวินลัวเฟิ งสูญเสียพรหมจรรย์ให้แก่เกาเส่า
3
เฉิน ก็เป็ นไปมิได้ทีอวินเซียวจะยังคงรักนางต่อไป จาก
นัน นางก็จะปรากฏตัวต่อหน้าอวินเซียวในเวลาทีเหมาะ
สม ปลอบประโลมจิตใจเขาแล้วค่อยๆ ขโมยหัวใจของ
เขาไป จากนันก็ไม่ยากทีเขาจะเปิ ดใจให้แก่นางในทีสุด
เกาเส่าเฉินครุน่ คิดอยูค่ รูห่ นึงจากนันผงกศีรษะ “ก็ได้

ข้าจะทํา หลังอวินเซียวจากตระกูลอวินไปแล้ว ข้า
จะแจ้งท่าน”
“ถ้าเช่นนันข้าจะรอฟั งข่าวดี” ซือเซวียนหรีเนตรลง รอย

ยิมบนดวงหน้ายิงฉีกกว้าง “ข้าหวังว่าเจ้า... จะไม่ทาํ
ให้ขา้ ผิดหวัง”
จากนันนางก็ยา่ งเท้าแผ่วเบาออกนอกประตูไปประหนึง
4
กลุม่ ควัน แล้วก็หายไปจากสายตาเกาเส่าเฉินอย่างรวด
เร็ว
“องค์ชาย” ได้มองร่างซือเซวียนลาลับตาไปดังนัน ผูอ้ ยู่

ใต้บงั คับบัญชาคนสนิทของเกาเส่าเฉินก็เอ่ยถามขึน
“เราเชือใจนางผูน้ นได้
ั หรือไม่”
ดวงหน้าเกาเส่าเฉินหม่นลง “ไม่ เราไว้ใจนางมิได้!”
เขารูด้ ีวา่ ตนเชือใจซือเซวียนมิได้ แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก

สํานักฌานคือผูค้ วบคุมราชสํานัก หากปรารถนาจะขึน
ครองบัลลังก์ ก็ตอ้ งทําตามคําบัญชานาง เขาเพียงแต่
หวังว่าซือเซวียนจะรักษาคําพูด ไม่ทาํ ร้าย อวินลัวเฟิ ง
5
หลังได้ตวั อวินเซียวไปแล้ว
...
ด้วยซือเซวียนเข้ามาช่วยห้ามทัพไว้ ความโกลาหลใน
หลงหยวนจึงค่อยสงบลงในทีสุด อย่างไรก็ดี ผูค้ นต่างก็
ต้องประหลาดใจทีฮ่องเต้องค์ใหม่คือเกาเส่าเฉิน องค์
ชายสีผูอ้ ยูน่ อกสายตามาโดยตลอด
ดังทีรูก้ นั โดยทัวไป เกาเส่าเฉินองค์ชายสีมิได้มีความ

โดดเด่นใดเว้นแต่หน้าตาดี แม้ความสามารถจะมิได้
ด้อยเลยก็ตามที เช่นนันเอง ประชาชนแห่งหลงหยวนจึง
มิได้คาดคิดว่าเขาจะสามารถเอาชนะเหล่าองค์ชายอืน
ลงขึนเป็ นฮ่องเต้องค์ใหม่ได้ อย่างไรก็ดี หลังเกาเส่าเฉิน
6
ขึนครองราชย์ ไม่นานนักเขาก็เรียกตัวแม่ทพั อวินลัว
กลับ แล้วประกาศว่าจะมอบอํานาจทางทหารให้แก่
อวินลัวอีกครา! อย่างไรก็ดี เขาก็ยงั เพียงพูดด้วยวาจา
หาได้มอบเหรียญตราบัญชาการทัพให้แก่อวินลัวไม่
วันหนึง อวินเซียวจากตระกูลอวินไปชัวคราวเนืองจาก
เกิดความผิดปกติขนกั
ึ บพลังของตน และต้องไปจัดการ
ให้เรียบร้อย อย่างไรก็ดี หลังเขาจากไปไม่นานนัก กลุม่
องครักษ์แห่งวังหลวงก็มาเยือนแล้วเข้าล้อมจวนแม่ทพั
อวินอย่างรวดเร็ว

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม2

Uploaded by

Document Information

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ เล่ม2

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

ตอนที 151 องค์รชั ทายาทสลด (5)

“ไม่มีทาง! หนึงชายจะแต่งหลายภรรยานันเป็ นเรือง

อวินลัวเฟิ งยกมุมปากเป็ นรอยยิมร้ายทว่าทรงเสน่ห ์

“หากเป็ นเช่นนันชาตินีข้าไม่ขอแต่งกับผูใ้ ด!”

ให้ใช้ผชู้ ายร่วมกันคนอืนนางขอเป็ นโสดไปชัวชีวิตดีกว่า

นางกล้าดีอย่างไรจึงได้พดู จาเสียงให้ผอู้ ืนประณาม

เขาไม่รูว้ า่ ความรูส้ กึ ด้อยกว่านีเกิดขึนเพราะเหตุใด

อย่างไรก็ดี เมือได้ยินถ้อยคําอวินลัวเฟิ งแล้วเกาหลิงก็

ต่อให้รูปงามแล้วจะทําไม องครักษ์ก็ยงั เป็ นองครักษ์อยู่

“อย่างนันหรือ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิวเล็กน้อย นางยืดกาย

อวินเซียวนึกว่านางโกรธจึงเริมประหม่า ทว่าก็ยงั ผงก

อวินลัวเฟิ งเผยยิม สีหน้าจริงจังหายไปพร้อมกับรอยยิม

“ดีมาก เจ้าทําถูกต้องแล้ว และเจ้าก็พฒ

“เจ้าเห็นพอแล้วหรือยัง” อวินลัวเฟิ งหันไปทางเกาหลิงผู้

องค์รชั ทายาทคลังไปด้วยโทสะ นางผูห้ ญิงคนนีกล้าดี

“เจ้าก็เช่นกัน” อวินลัวเฟิ งย้อนด้วยรอยยิม “จะว่าไปข้า

“อวินลัวเฟิ ง เจ้าใช่ไหมทีทําให้ขา้ สูญเสียพลังฌานไปจน

ยิงเกาหลิงคิดก็ยิงเข้าที อวินลัวเฟิ งต้องทําสิงชัวร้าย

“ข้าบอกแล้วไงว่าข้าจะไม่รกั ษาเจ้า” อวินลัวเฟิ งเยาะ

“เจ้า...” เกาหลิงจะสบถอยูแ่ ล้วแต่ก็กลํากลืนถ้อยคําเอา

“สังอย่างนันรึ” อวินลัวเฟิ งเลิกคิว “เจ้ารูไ้ หมว่าหอโอสถ

เมือสิบปี ทีแล้ว หากเกาถูออกปากคําเดียวก็คงช่วยท่าน

“อย่าให้มนั มากไปนัก อวินลัวเฟิ ง บิดาข้าเป็ นถึงฮ่องเต้

อวินลัวเฟิ งโต้กลับอย่างเผ็ดร้อนด้วยรอยยิมเยาะ “ข้าไม่

“อวินเซียว โยนเขาออกไป! ถ้าเกาหลิงบังอาจก้าวเข้ามา

เกาหลิงยังมิทนั ตอบโต้รา่ งสูงทะมึนก็ปรากฏขึนต่อหน้า

ด้านนอกประตูจวนแม่ทพั ปรากฏฝูงชนจับกลุม่ กัน

เมือรูส้ กึ ถึงความอัปยศอดสูดงั นันเกาหลิงก็รบี ลุกขึนก้าว

“แหม” บุรุษชุดเทาลูบคางแล้วเดาะลิน “องค์รชั ทายาท

ไม่วา่ ใครบนผืนแผ่นดินนีก็รูจ้ กั เรือนไผ่!

ว่ากันว่าเจ้าของเรือนไผ่เป็ นสตรี แต่ไม่เคยมีใครเห็นหน้า

“ท่านผูอ้ งอาจ” เกาหลิงสูดหายใจเข้าลึกสะกดกลัน

หลินฉงผูน้ ่าสงสาร ว่ากันว่าเพราะทําให้นายหญิงเคือง

“เจ้ายังไม่รูเ้ ลยรึวา่ นายท่านของข้าเป็ นใคร” บุรุษชุดเทา

คนอืนอาจไม่รูว้ า่ จักรพรรดิปีศาจคืออะไร แต่เขาใน

จักรพรรดิปีศาจคือตํานาน ไม่เคยมีผใู้ ดเห็นใบหน้าทีแท้

แม้เขาจะเพิงขอคืนใจอวินลัวเฟิ งไปหยกๆ เวลาก็เพิง

ความเป็ นไปได้ยอ่ มเหลือเพียงหนึงเดียว! ผูห้ ญิงของ

“ท่านผูก้ ล้า” ดวงตาเกาหลิงฉายประกายโหดเ**◌้ยม

เจ้าคนผูน้ ีหมายความว่าอย่างไร ทีว่าอวินลัวเฟิ งทําร้าย

“เจ้าพูดอะไรไปก็ไม่เป็ นผล” บุรุษชุดเทาเมินถ้อยคําเกา

“ตายแล้ว ดูสวิ า่ ใครมา! นายน้อยฉินนีเอง”

ตอนที 155 ตาเฒ่าตกตะลึง (2)

ช่างเป็ นสตรีทีงดงามอะไรถึงเพียงนี! เสน่หข์ องนางต่าง

“นายท่านข้าไม่รบั ลูกน้องผูห้ ญิง เจ้าก็รูไ้ ม่ใช่รึ ทีสําคัญ

“ข้ารูว้ า่ นายท่านของท่านชังสตรี แต่กิจการทีเรือนไผ่นีไม่

“เจ้านีไม่เข้าใจสินะ” ฉินหยวนเยาะ “นายท่านข้าครอง

ดวงตาชุนเหนียงเป็ นประกาย “จริงรึ ยังมีสตรีใดที

ดวงหน้าฉินหยวนดําทะมึน “ชุนเหนียง เห็นแก่มิตรภาพ

ฉินหยวนยกมุมปากขึน “เจ้าหนุ่มนีคือองค์รชั ทายาท

“ท่านมิตอ้ งกังวล ข้าจะดูแลเขาอย่างดี” ชุนเหนียงเรียก

ฉินหยวนผงกศีรษะ “ชุนเหนียง เจ้าขอบคุณข้าเถอะ

“คิกๆ” ชุนเหนียงเผยยิมหยดย้อย นางยกมือขึนปิ ดปาก

หลังวันสารภาพบาป องค์รชั ทายาทก็หายตัวไป!

เช่นนันเองมูอ่ ซู่ วงจึงมิบงั อาจแสดงตนต่อหน้าสาธารณะ

มีเพียงอวินลัวเฟิ งเท่านันทีรูว้ า่ เรืองนีอวินเซียวต้องมี

เคราะห์ดีทีการฝึ กฝนอย่างหนักของนางได้รบั ผลตอบ

“ใช่แล้ว” เด็กสาวหมุนกายเชืองช้าเผยรอยยิมซุกซน “นีก็

ครันเห็นเด็กสาวเปิ ดประตูสทู่ างเดินใต้พิภพ อวินลัวก็

“หลานข้า เจ้าขุดหลุมใหญ่แค่ไหนกัน ทําไมข้าถึงไม่รูส้ กึ

ครันสินถ้อยคํานางก็ปรากฏศีรษะน้อยๆ ของหนูขดุ ทอง

“นีหนูขดุ ทองอย่างนันรึ” ตาเฒ่ายิงตะลึงขึนไปอีก “ซํายัง

เป็ นไปไม่ได้! หนูขดุ ทองเป็ นสัตว์อสูรทีไร้คา่ ทีสุด ว่ากัน

“มันเพิงขึนเป็ นผูฝ้ ึ กฌานขันสูงเมือวานนี” อวินลัวเฟิ งลูบ